Картэр Нік : другие произведения.

81-90 зборнік дэтэктываѓ пра Ніка Картэра

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
 Ваша оценка:
  
  
  
  Шкловський Леѓ Барысавіч
  
  81-90 зборнік дэтэктываѓ пра Ніка Картэра
  
  
  81-90 зборнік дэтэктываѓ пра Ніка Картэра
  
  81. Крамлёѓскае справа http://flibusta.is/b/663741/read
  
  The Kremlin File
  
  82. Іспанская сувязь http://flibusta.is/b/607273/read
  
  Spanish Connection
  
  83. Змова галавы смерці http://flibusta.is/b/607245/read
  
  Death s Head Змова
  
  84. Пекінскае дасье http://flibusta.is/b/690087/read
  
  The Peking Дасье
  
  85. Жах лядовага тэрору http://flibusta.is/b/691313/read
  
  Ice-trap Тэрор
  
  86. Забойца: Кодавае імя Сцярвятнік http://flibusta.is/b/612804/read
  
  Assassin': Code Name Vulture
  
  87. =================================
  
  88. Ватыканская вендэта http://flibusta.is/b/635621/read
  
  Vatican Vendetta
  
  89. Прыкмета Кобры http://flibusta.is/b/671056/read
  
  Sign of the Cobra
  
  90. Чалавек, які прадаѓ сваю смерць http://flibusta.is/b/678851/read
  
  The Man Who Sold Death
  
  
  
  
  Крамлёѓскае справа
  
  
  пераклад Льва Шклоѓскага
  
  
  памяці сына Антона
  
  
  
  
  
  Кіраѓнік 1
  
  
  
  
  
  
  
  Сагнаць амерыканскі самалёт зараз немагчыма. Вы ведаеце гэта, яе ведаю гэта, і кожны прыдурак, які калі-небудзь чытае газету, ведае гэта.
  
  
  Але чаму бортправадніца гонкі 709 на востраве Гранд-Лаклэр быѓ так блізка з цемнаскурым черноволосым пасажырам, якія сядзяць на адным вакол пярэдніх сядзенняѓ? Яна што, з ім заляцаѓся?
  
  
  Короткоствольная штучка, якую яна ѓвесь час захоѓвала пад уніформай, падаграваючы паміж грудзей, за якімі я з задавальненнем назіраѓ з самага пачатку палёту. Здавалася, усе спяць, і спачатку мне здалося, што гэты мужчына трохі яе кранае і дазваляе эму рабіць тое, што яму было трэба. У добрых авіякампаніях кліент па-ранейшаму застаецца каралём. І калі яна трохі прыадчыніла маланку сваёй аблягае тунікі, яе ѓжо з нецярпеннем чакаѓ гульні ѓ падглядвання. Пакуль яна не выцягнула бліскучы кавалак металу, які на імгненне зазіхацеѓ ѓ промні святла.
  
  
  Яна ѓклала эга ѓ эга далонь, павярнулася і прайшла праз дзверы ѓ пярэднюю каюту. Мужчына ѓстаѓ і зноѓ паглядзеѓ у праход, зброю было ясна відаць у эга правай руцэ. У мяне быѓ Люгер " у наплечной кабуры пад курткай, але я ведаѓ, што неадкладна прыцягну ѓвагу эга, калі зраблю крок да яму. Штылет быѓ у замшавай скураной абалонцы ля правага перадплечча. Яго мог выкарыстоѓваць бясшумны спружынны механізм, каб непрыкметна выпусціць эга мне ѓ руку, але кінуць эга - зусім іншая справа. Мужчына ѓбачыць. У яго быѓ шанец стрэліць да таго, як бы яе эга, напрыклад.
  
  
  Пакуль яго ѓсё яшчэ разважаѓ, якое дзеянне мае найбольшыя шанцы на поспех у дадзеных пры іншых абставінах, рашэнне было прынята не мной. Усе прачнуліся ад шуму стрэлу ѓ кабіне. Яе чуѓ вакол сябе здзіѓленыя гукі з пасажыраѓ, падскокваючых на сваіх месцах. Затым гучны голас вырашэння навукова-даследчых задач па. "Усе захоѓвайце спакой. Кірунак палёту было зменена. У Гаване вы можаце застацца цэлымі і цэлымі. Няма прычын для панікі ".
  
  
  У яго быѓ акцэнт: іспанскі. Побач са мной Тара Соер глыбока ѓздыхнула, а ѓ Рэндольф Флемінга за ee спіной перахапіла дыханне.
  
  
  'Супакойся..- прашаптаѓ Яе словы, не варушачы вуснамі,. -Паспрабуйце прымусіць жанчыну змоѓкнуць.
  
  
  'Куба? Але як наконт дамовы аб барацьбе з згону самалётаѓ?
  
  
  Было час не тлумачыць. Адзінымі, каму гэта можа сысці з рук на Кубе, былі агенты Кастра або эга вялікага сябра за акіянам. Але калі яна падумае і заткнется, яна зможа высветліць гэта сама. Яна не была такой дурной.
  
  
  Мужчына прабег цёмным позіркам пасажыраѓ. Эга вочы на імгненне спыніліся на нас, затым ён падняѓ ih, каб ацаніць рэакцыю ззаду нас.
  
  
  Яе павольна павярнуѓся ѓ бок, як быццам гатэль пагаварыць з дзяѓчынай побач са мной. Прыкрытая скрыѓленым плячом, мая рука слізганула пад лацкан ѓ бок "Люгера". Мужчына не звярнуѓ на мяне ѓвагі.
  
  
  Лічылася, што пасажыры не былі ѓзброеныя. Яе ѓклаѓ зброю ѓ левую руку. Яе сядзеѓ у праходзе справа па ходзе самалёта і мог лёгка абкласці эга, не ѓстаючы. Яго націснуѓ на курок.
  
  
  Пісталет вылецеѓ па эга рукі, і яе зноѓ стрэліѓ. Перад эга беласнежнай кашулі пачырванеѓ. Ён упаѓ дагары на дзверы і павіс там, нібы прыбіты да яе. Эга рот адкрыѓся ад крыку, які так і не пачуѓся. Эга калені задрыжалі, і ён упаѓ. Хто-то штурхнуѓ дзверы з другога боку, але эга цела заблакаваѓ праход. потым маіх двух Першым стрэлам яе, скокнуѓ наперад.
  
  
  Ззаду сябе пачуѓ яе істэрычны крык жанчыны. Маральны дух пачаѓ выходзіць з-пад кантролю. Яе адцягнуѓ труп за адну нагу, і дзверы расчыніліся. Рэвальвер бортправадніцы ѓ дзвярах стрэліѓ. Лупіѓ вочы са свістам прайшла праз маю падпаху, прапарола маё паліто і працягвала рухацца па сваёй траекторыі, пакуль крык у задняй частцы самалёта не паведаміѓ мне, што хто-то быѓ паранены. Яе, нырнуѓ, схапіѓ дзяѓчыну за запясце і зрабіѓ вярчальны рух, пакуль яна не выпусціла рэвальвер. Яна iso усіх сіл спрабавала абараніцца, спрабуючы свае доѓгія вострыя пазногці на маім твар, і мне прыйшлося выпусціць свой люгер, каб высекчы яе ударам каратэ па шыі. Яна бязвольна ѓпала ѓ мае абдымкі, і я кінуѓ яе на мёртвае цела яе сябра. Яе ѓзяѓ тры рэвальвера, два заклаѓ у хвіліну і трымаѓ "Люгер" напагатове.
  
  
  Я не ведаѓ, што ѓ кабіне. Самалёт задрыжаѓ, раптам змяніѓ напрамак і рэзка шталь падаць у акіян. Яе страціѓ раѓнавагу, вылецеѓ праз дзверы кабіны, і мне давялося ѓхапіцца за дзвярную раму.
  
  
  Пілот ляжаѓ ніцма ѓ крэсле, правісяць на ручцы кіравання. Вакол кулявой раненні ѓ спіне цякла кроѓ. Над ім стаяѓ штурман. Пачатку другі пілот прымяняюцца шалёныя намаганні, каб вярнуць самалёт на прамую трасу. Штурман адарваѓ пілота ад штурвала і паспрабаваѓ спыніць крывацёк хусткай. Ён мог бы з такім жа поспехам паспрабаваць спыніць Ніягарскі вадаспад. Пачатку другі пілот ѓзяѓ кіраванне самалёта і пераключыѓся на аѓтапілот. Ён павярнуѓся, верагодна, каб дапамагчы штурману, убачыѓ мяне і застыѓ. Вядома, ён прыняѓ мяне за капера нумар тры.
  
  
  Яе сунуѓ "люгер" у кабуру і падміргнуѓ эму. "Мы можам ляцець у Гранд-Лаклер. Яны прайгралі вайну ".
  
  
  Пачатку другі пілот глядзеѓ mimmo мяне на беспарадак у праходзе. Штурман раптам павярнуѓся, утрымліваючы пілота адной рукой, і ѓтаропіѓся на мяне. Ён быѓ смяротна сопкі. "Хто ты, кравец вазьмі?"
  
  
  "Янтье Параат". Яе, кіѓнуѓ пілоту. - "Яна памерла?"
  
  
  Ён паківаѓ галавой. Пачатку другі пілот паглядзеѓ на мяне.
  
  
  "Яна застрэліла Хауи ... бортправадніца!" Затым эга мозг пераключыѓся на другую перадачу. 'Ты . .. Добры дзень . .. што ты робіш з пісталетам?
  
  
  Яе, усміхнуѓся эму. "Хіба ты не рады, што ён быѓ са мной? Вам лепш звязацца з аэрапортам кэнэдзі, ny і далажыць. Тады вы можаце адразу ж спытаць, ці ёсць у Ніка Картэра дазвол на нашэнне зброі на борце. Скажыце ім, каб яны параіліся з Цімаці Уайтсайдом. У выпадку, калі вы забыліся, ён прэзідэнт гэтай авіякампаніі.
  
  
  Яны паглядзелі адзін на аднаго. Пачатку другі пілот ѓпаѓ на сваё месца, не зводзячы з мяне вачэй, і устанавіѓ радыёсувязь. Рэѓматызму прыйшоѓ праз некаторы час. Верагодна, ім прыйшлося выцягваць Уайтсайда па для смецця. Эга голас абсурдна усхвалявана і люта. Яе, ведаѓ, што ён думае аб парушэннях парадку. Ён ужо быѓ здольны на забойства, калі адзін па эга самалётаѓ прылятаѓ з спазненнем на хвіліну.
  
  
  Тым часам двое іншых бортправадніц ѓ кабіне прыйшлі штогод. Яны хутка адчулі, што сітуацыя зноѓ пад кантролем, і прайгралі праз гукавую сістэму заспакаяльныя паведамленні.
  
  
  Яе памацаѓ пульс пілота. Ён быѓ нерегулярен. Ёй паведаміѓ пра гэта штурману і прапанаваѓ пасадзіць эга на свабодныя месцы ззаду.
  
  
  Яе эму ѓсё яшчэ не вельмі падабаѓся, але ён разумеѓ, што эму патрэбна мая дапамога. Мы адчапілі пілот і пацярпела эга назад праз трупы ѓ праходзе. Бландынцы ѓ уніформе пашчасціла скласці падлакотнікі паміж трыма пустымі сядзеннямі, каб мы маглі абкласці эга. Ён быѓ не зусім у зручным становішчы, але ѓ мяне было адчуванне, што эга гэта не будзе турбаваць значна даѓжэй.
  
  
  Адна па бортправадніц пачатках аказваць першую дапамогу, і Тара Соер ѓстала побач з ёй. Яна паглядзела на імгненне, а затым сказала: "Пакінь мяне. Яе магу справіцца з гэтым. У цябе яшчэ шмат дэль ".
  
  
  Мы са штурманам пакінулі пілота дзяѓчатам. Мы перамясцілі ѓсё яшчэ знаходзілася без прытомнасці бортправадніцу на свабоднае месца ззаду пілота.
  
  
  Яе старанна абшукаѓ яе, але больш не знайшоѓ зброі. Яе моцнага звязаѓ гэй, лодыжкі і запясці на той выпадак, калі яна захоча паспрабаваць што-небудзь са сваімі атрутнымі пазногцямі, калі ачуецца. Мы паклалі мёртвага згоншчыка у шафу, каб пасажыры не бачылі, эга, і накіраваліся назад у кабіну. Пачатку другі пілот усё яшчэ выглядаѓ бледным і занепакоеным. Ён спытаѓ аб стане пілота, і мой рэѓматызму эга не ѓзрадаваѓ. Ён пракляѓ. - Келере ... Як яны маглі патрапіць на борт з гэтымі гарматамі? А вы?'
  
  
  "У мяне ёсць на гэта дазвол, як я вам сказаѓ. Два рэвальвера хавалі пад бюстгальтар. Элегантна, табе не здаецца? Наколькі мне вядома, экіпаж не правяраецца на наяѓнасць зброі.
  
  
  Двое мужчын выдавалі фыркающие гукі, прызнаючы пралом у бяспекі. Мне было цікава, якое было другому пілоту. Нам трэба было прайсці яшчэ доѓгі шлях.
  
  
  "Як ты думаеш, ты ѓсё яшчэ зможаш даставіць самалёт у Порт-оф-Спейн, ці ты хочаш, каб яе ѓзяѓ кіраванне на сябе?"
  
  
  Эга бровы выгнуліся. Ён думаѓ, што я подшучиваю над ім. "Вы кажаце, што вы можаце кіраваць на гэтым самалётам?"
  
  
  Яе выцягнуѓ кашалёк і паказаѓ ліцэнзію. Ён паківаѓ галавой. "Дзякуй за прапанову, але яго эга зраблю сам".
  
  
  "Калі вы перадумаеце, яе гатовы вас падмяніць", - адказаѓ я. "Я буду побач".
  
  
  Ён усміхнуѓся, і яна спадзявалася, што ён расслабіѓся. Яе, выйшаѓ па ѓсёй кабіны. Бортправаднік разносіѓ напоі, і стараѓся супакоіць пасажыраѓ. Іншы даваѓ кіслароду старому. Верагодна, у яго быѓ сардэчны прыступ. Тара Соер ѓсё яшчэ была занятая пілотам. Ціха і эфектыѓна. Яе эй падабаѓся ѓсё больш і больш. Не многія жанчыны спакойна ставіліся да падобнай сітуацыі. Яна падняла вочы, калі яе стаяѓ побач з ёй. "Ён не вытрымае, Нік".
  
  
  "Не, зразумела".
  
  
  Седзячы за пілотам, звязаная бортправадніца пачаѓ прыходзіць у сябе. Ee вочы адкрываліся адзін за адным, і вось хацелася падняць руку, каб пагладзіць ныючыя шыю. Калі яна заѓважыла, што яе рукі звязаныя, яна паспрабавала агледзецца. ђкол балюча, выкліканы гэтым рухам, гэта адзіная перадача сл. 'Oi . .. ", - паскардзілася яна. 'Мая шыя.'
  
  
  Яна падняла на мяне вочы.
  
  
  "Не зламаная", - лаканічна абвясціѓ яе. "І табе не трэба браць благога вочы стральбы".
  
  
  Яна закрыла вочы і надзьмула губы. Яе не ѓ гатэль, каб яна зноѓ страціла прытомнасць, і патэлефанаваѓ адной вакол іншых бортправаднікоѓ. Яе папрасіѓ яе прынесці шклянку віскі з вадой і папрасіѓ, каб пераканацца, што яе калега выпіла. Яна старанна выканаѓ мае загады, перагнуѓшыся праз дзяѓчыну ѓ крэсле, прыпадняѓшы яе галаву за падбародак і наліваючы напой гэй у горла. Дзяѓчына сглотнула, заткнула рот і ахнула, а бортправадніца выліла віскі ѓ атмасфернае паветра. Частка гэтага віскі трапіла на яе уніформу.
  
  
  Яе спытаѓ: "Вы калі-небудзь бачылі яе раней, да гэтага рэйса?"
  
  
  Высокая сцюардэса з сэра-дымчатымі вачыма, выпрямила спіну і паглядзела на мяне. Цяпер, калі яна скончыла дапамагаць пасажырам, у яе голасе прагучаѓ стрыманы гнеѓ. "Не, Эдыт, дзяѓчына, якая займаецца звычайна лётае з намі патэлефанавала незадоѓга да вылету, каб сказаць, што яна хворая, і паслала сяброѓку. Галасаванне гэтую сяброѓку!
  
  
  "Гэта часткі здараецца?"
  
  
  "Наколькі яе ведаю, гэта было ѓпершыню. Звычайна ѓ аэрапорце ёсць рэзервовыя сцюардэсы, але сёння нам адна вакол гэтых дзяѓчат не прыехала ".
  
  
  Яе усумніѓся. "Няѓжо таксама ніхто не падумаѓ, што гэта было больш, чым супадзенне?"
  
  
  Яна толькі паглядзела на мяне. "Сэр, у авіяцыйным пошты бизнесявляется вы заѓсёды можаце чакаць чаго заѓгодна ѓ апошнюю хвіліну. Мы задалі дзяѓчыне некалькі пытанняѓ, і калі высветлілася, што яна разумее прафесію, мы ѓзялі яе з сабой. І наогул, што ты за паліцэйскі?
  
  
  "Той, каму сёння пашанцавала. Не маглі б вы накінуць пілота коѓдру? Усе гэтыя людзі падумаюць, быццам яны бачаць труп ".
  
  
  Яна горка паглядзела на рудавалосую бортправадніцу, якая займаецца оправлялась ѓ крэсле, і адхіснулася.
  
  
  Яна паглядзела на мяне, як параненая птушка, скача па лясной сцяжынцы да галоднаму кату. Яе sel побач з ёй. Жанчынам лягчэй размаѓляць са мной, калі яе ih не палохаю. Яе стараѓся выглядаць як мага больш спачуваюць.
  
  
  "Калі ты выйдзеш праз турмы, ты ѓжо не будзеш выглядаць так апетытна, як цяпер, сястра. Абвінавачванне ѓ забойстве майстар плюс усё, што яны гатовыя даць вам за згон самалёта. Але, з іншага боку, калі вы крыху папрацаваць са мной, дасце мне годны рэѓматызму, можа быць, яе змагу што-то для вас зрабіць. Як тваё імя?'
  
  
  Яна адказала, і мне здалося, што я злавіѓ што-то ад надзеі і прадчування ѓ яе тонкім напружаным голасе. - "Мэры Осцін".
  
  
  "І твой хлопец?"
  
  
  "Хуан ... Кардоза ... Дзе ён?"
  
  
  Яе сказаѓ гэй, без лішніх слоѓ. 'Позна пра nen думаць.'
  
  
  Мне трэба было даведацца пра яе рэакцыю. Яна магла сказаць мне, ці сапраѓды яна амелы да гэтага нейкае дачыненне. Яе твар выглядала так, як быццам яе вырваѓ яе складаць даляр па тэл. У нах пацяклі слёзы.
  
  
  Яе працягнуѓ прыязным тонам. "Распавядзіце мне больш пра Хуана, Мэры. Хто ён быѓ?'
  
  
  Яе голас здаваѓся глухім, яна распавядала паміж рыданнямі. "Кубінскі бежанец. Ён быѓ ва-банк, і эму прыйшлося вярнуцца. Ён сказаѓ, што быѓ у сваяцтве з Кастра, і што яны не выклікаюць эму шкоды за гэта ".
  
  
  Яе, думаѓ, што ён больш падобны на супрацоѓніка тайнай паліцыі. У гэтым заключалася складанасць прыёму бежанцаѓ; ніколі не ведаеш, хто на самай дэла збег, і хто працуе на ворага ".
  
  
  "Як доѓга вы ведалі эга?"
  
  
  'Шэсць месяцаѓ.' Ён выглядаѓ як дзіця, што плача над зламанай цацкай. "Я пазнаёмілася з ім, калі працавала ѓ " Истерн Эйрлайнз " падчас палёту ѓ Маямі. Два нядзелях таму ён папрасіѓ мяне звольніцца з працы. Эму патрэбна была мая дапамога. Ён атрымае ѓ спадчыну шмат грошай у Кубе, і калі ён ih атрымае, мы зможам ажаніцца. Цяпер . .. ты забіѓ эга ".
  
  
  "Не, Мэры, гэта ты забіла яго, калі перадала эму рэвальвер і застрэліла пілот".
  
  
  Яна гучна заплакала. Пасажыры здзіѓлена азірнуліся, некаторыя ѓсё яшчэ былі напалоханыя.
  
  
  "Я стрэліла ... гэта быѓ няшчасны выпадак ... штурман накінуѓся на мяне ... ён ударыѓ мяне ... я ... я не хацеѓ націскаць на курок ... яе ... яе проста гатэль, каб oni змяніѓ курс ... '
  
  
  Яе ѓстаѓ, паклаѓ падлакотнікі і паклаѓ яе на трох сядушках. Яе б папрасіѓ Хока зрабіць што-небудзь для нах. Па крайняй меры, яна не ведала першага правілы выкарыстання зброі: ніколі не брацца за рэвальвер, калі вы не плануеце эга выкарыстоѓваць. Другое правіла: дзеці не павінны гуляць з рэвальверамі.
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраѓнік 2
  
  
  
  
  
  
  
  Калі мой бос, Дэвід Хок, называе мяне N3, што з'яѓляецца маім афіцыйным кодам, як першага Killmasterа, яго ведаю, што ён збіраецца даць мне невыканальную місію.
  
  
  Звычайна, калі побач няма нікога, ён называе мяне Нікам. Але калі ён кашляе і кажа N3, яе першым справай думаю, што мне трэба падвоіць свой поліс страхавання жыцця. На жаль, нам адна кампанія не была настолькі вар'яцкай, каб страхаваць мяне, так што гэта не мае значэння.
  
  
  Яе прыйшоѓ далажыць. У AX самая бедная штаба-кватэры па ѓсіх разведвальных службаѓ. Хлопцы вакол ЦРУ і ФБР, адварочваюцца ад гэтага, а членам сакрэтнай службы дагадзіць яшчэ цяжэй. Яны думаюць, што яны лепшы выбар, таму што яны павінны ахоѓваць прэзідэнта.
  
  
  Яе быѓ стомленым. Яе выканаѓ стомнае заданне і з нецярпеннем чакаѓ некалькіх тыдняѓ рыбалкі ѓ паѓночным Мічыгане. Хоук пасунуѓ да мяне праз газету крэсла, закашляѓся і сказаѓ: "N3, вы не разумееце, што гэта значыць?"
  
  
  Яе мог бы даць рэѓматызму да таго, як прачытаѓ крычыць загаловак: "Цяжкасці".
  
  
  
  
  ГЕНЕРАЛ ХАММОНД
  
  
  ЗАБІТЫ ђ ФЛАЙРЕ
  
  
  
  
  Я не думаю, што многія амерыканцы ведаюць Хаммонд. Для гэтага іх трэба ведаць пра востраѓ Гранд-Лаклер. Генерал быѓ там дыктатарам. Ля вострава была няпростая гісторыя. Пасля таго, як ён быѓ заваяваны іспанцамі, ён трапіѓ у рукі французаѓ, а затым быѓ захоплены англічанамі. Насельніцтва было на 90 працэнтны чорным, нашчадкамі рабоѓ, прывезеных вакол Афрыкі для працы на цукровых плантацыях і ѓ густых лясах. Дзесяць гадоѓ таму астраѓляне вырашылі на рэферэндуме парваць з англічанамі і абвясціць незалежную рэспубліку. Там шталь правіць трэба Рэндольф Флемінг
  
  
  Флемінг быѓ самым таленавітым і самым папулярным чалавекам на востраве. Ён унёс істотныя змены і шталь для свайго народа сапраѓдным бацькам. Потым эга скінулі. Ён не занадта шмат даѓ вайскоѓцам, і яны абурыліся. Флемінг збег у Злучаныя Штаты, дзе эму быѓ прадастаѓлены палітычны прытулак. Хаммонд прыйшоѓ да ѓлады і парабаціѓ людзей, як і належыць ваеннаму дыктатару. Цяпер Хаммонд быѓ мёртвы. Выпадковасць? Можа быць няма. Гэта не мела значэння. Ён пакінуѓ вакуум улады. Любы, хто пры дыктатары выяѓляѓ прыкметы лідэрства, быѓ заключаны ѓ турму або іншым чынам выведзены па зборкі падчас праѓлення Хаммонд, і ён баяѓся, што ѓжо ведаѓ, каму дыпламаты глядзяць, каб дапамагчы аднавіць парадак на востраве.
  
  
  Хоук прабурчаѓ: "У нас ёсць выведвальныя дадзеныя, якія паказваюць на тое, што рускія ствараюць на востраве ракетныя базы. Вядома, вельмі спакойна, як заѓсёды. Таму нам таксама прыйдзецца працаваць ціха і пад прыкрыццём. Каб нас адцягнуць, Куба шуміць аб Гранд Лаклере. Яны хочуць дапамагчы сваім суседзям, якія жывуць у нястачы. Але мы ведаем, што ѓсё ѓ руках рускіх, і што мэта "дапамогі" - ѓсталяваць ракеты на востраве. Такім чынам, гэтая аперацыя трапляе ѓ крамлёѓскае дасье ".
  
  
  Дэвід Хоук пастукаѓ пальцамі па краі крэсла і сур'ёзна паглядзеѓ на мяне. "Гэта аперацыя для аднаго чалавека, N3. Наш урад не хоча другога кубінскага ракетнага а Вы абавязаны як мага хутчэй даставіць Рэндольф Флемінга ѓ Гранд-Лаклер ".
  
  
  Яе сумняваѓся, што вайскоѓцы будуць сядзець на месцы або што-то аб гэтым гаварыць.
  
  
  "Ваша праца - пераканацца, што яны не рабіѓ. Вы павінны адвезці Флемінга ѓ прэзідэнцкі палац. І вам прыйдзецца дзейнічаць так, каб ніхто не даведаѓся, што ѓ нашай краіне мае да гэтага нейкае дачыненне ".
  
  
  Яе ясна выказаѓ свой сарказм. - "Я прывык, што ѓ мяне страляюць, атручваюць мяне, усяляк пагражаюць, у гэтым няма нічога асаблівага, але я яе яшчэ не знайшоѓ устаноѓ зрабіць сябе нябачным. Як ты хочаш, каб яе шталь нябачным? '
  
  
  Яе добры ѓ многіх рэчах, але рассмяшыць Тетеревятник - не адно вакол іх. Ён зусім не адчувальным. Ён нават не ѓсміхнуѓся.
  
  
  "Пра гэта ѓжо паклапаціліся. Лакі Флемінг і Том Соер - добрыя сябры ".
  
  
  "Мне больш падабаецца Гек Фін, але чым кніга Марка Твэна можа мне дапамагчы?"
  
  
  Хоуку не падабаецца такое досціп, таму ён кінуѓ на мяне кіслы погляд. Томас Соер. Магчыма, вы чулі пра nen. Ён прэзідэнт Sawyer Hotel Group, найбуйнейшай у свеце. Тры гады таму генерал Хаммонд даѓ эму ѓчастак зямлі на пляжы, каб пабудаваць гатэль і казіно, дзе багатыя турысты маглі б пацешыцца і атрымаць тое, на што яны патрацяць свае грошы. Яны абодва гэта заслугоѓвае. Вы, вядома, разумееце, што Сойеру не выгадна паглынанне, якое неадкладна нацыяналізуе эга прыбытковую кампанію. Спадзяюся, цяпер вы разумееце, што Соер абяцаѓ усю нашу дапамогу ѓ абмен на абяцанне Флемінга, што эга бізнесу ѓ будучыні не падвергнецца рызыцы. І Флемінг даѓ сваё слова ".
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. Палітыка робіць дзіѓных таварышаѓ па для смецця. Патрыёт Флемінг і заѓзяты дзялок Соер. І мне прыйдзецца злучыць гэтых дваіх разам. Яе пакінуѓ празмерна суровы офіс Хоука з банальнай думкай, што свет - бардак.
  
  
  Усе Sawyer ѓ Нью-Ёрку выглядаѓ, як і ѓсе іншыя гатэлі таго ж коштавага дыяпазону: маленькае лобі, акружанае дарагімі крамамі. Але адно было іншае. Быѓ прыватны ліфт, які вёѓ адкрыта на верхні паверсе. Падняѓшыся наверх, яе, ступіѓ на мяккі дыван прасторнага хола, дзе мяне чакала элегантна апранутая бландынка. Дарагія жырыноѓскі ѓ інтэрнэце віселі на ѓсіх сценах, але нам адна вакол іх не магла параѓнацца па якасці з двума нагамі, подмигивающими мне з-пад вузкай спадніцы. Мне махнула маленькая стройная рука. "Містэр Картэр?" Ёй кіѓнуѓ.
  
  
  "Яе Тара Соер, - сказала яна. "Бацька, як заѓсёды, размаѓляе па тэлефоне і папрасіѓ мяне, каб пабачыцца з вамі".
  
  
  Яна падала мне руку і павяла па калідоры да дзень на другім баку. Пакой, у якую мы ѓвайшлі, была адной вакол самых вялікіх, якія яе калі-небудзь бачыѓ. Шкляныя дзень адкрывалі доступ да тэрасе, запоѓненай невялікімі раслінамі і дрэвамі. Не было нас у крэсла, нас шаф, нам тэчак, толькі астраѓкі зручных крэслаѓ і кушэтак. І бар. Містэр Соер ведаѓ, як прымаць гасцей. Дзяѓчына адпусціла мяне і накіравалася да бара.
  
  
  "Што я магу вам прапанаваць, містэр Картэр?"
  
  
  "Вядома, калі ласка".
  
  
  Яна наліла мне шклянку брэндзі і ѓзяла сабе ѓ віскі, содавую. Мы падышлі да шкляным дзвярэй паціа і паглядзелі на снег у parque ѓнізе.
  
  
  "Якая ганьба, - сказала яна. "Так шмат прыгожых рэчаѓ, і ніхто не смее хадзіць туды ноччу.
  
  
  Яе, падумаѓ пра сябе, што магу прыдумаць мноства месцаѓ, якія былі б небяспечныя для некаторых людзей, нават ніяк не калі. Напрыклад, гэтая пакой не была б такой бяспечнай для Тары Соер, калі б яе не ѓсведамляѓ прысутнасці яе бацькі на тым жа паверсе. Яна была вельмі панадлівай, шмат жаноцкасці пад тонкай тканінай, якая займаецца свабодна звісала з яе грудзей і моцнага абдымала яе сцягна. Яе вымавіѓ nah маѓклівы тост, каб пераканацца, што маё захапленне не выслізне з нах. Потым дзверы за намі адкрылася, і ѓсё скончылася.
  
  
  Томас Соер апынуѓся не тым, кім яго чакаѓ убачыць. Яе прадставіѓ сабе высокага энергічнага чалавека, выпраменьвальнага поспех і сілу. Замест гэтага яе ѓбачыѓ чалавека не шосты футаѓ ростам, а на паѓгалавы ніжэйшы праѓда, з хуткімі рухамі. Адзінай моцнай бокам у nen эга быѓ нечакана нізкі голас. Ён спыніѓся ѓ некалькіх футах ад мяне і агледзеѓ мяне з нага да галавы, як быццам хто-то глядзіць на машыну, якую падумвае купіць. "Містэр Картэр?" Ён не быѓ упэѓнены.
  
  
  Яе сціпла кіѓнуѓ.
  
  
  "Ты не такі, як я яе сабе ѓяѓляѓ".
  
  
  Ён не скардзіѓся, і ён ведаѓ гэта. Большасць людзей думаюць, што суперагент падобны на нешта сярэдняе паміж Богартам і сэрам ніколі ѓ жыцці Рэні, няшчасным хлопцам, якога брытанскі дэпартамент M. I. 6 назваѓ "C", чалавекам, чыё прыкрыццё было сапсавана артыкулам у нямецкім часопісе Der Stern. І яе зусім не так выглядаю.
  
  
  "Яе гатэль б пагаварыць з вамі table border, - працягнуѓ гасцінічны магнат. Але гэта пачакае. Вам з Тарай трэба паспець на самалёт, а часу мала. Вы едзеце вакол аэрапорта кэнэдзі, ny у пяць хвіліна трэцяга.
  
  
  Так што бландынка пайшла далей. Справа станавілася больш цікавым. Яе дакрануѓся да яе локця. "Калі ты ѓжо сабраѓ свае рэчы, нам лепш ісці. Мае валізкі ѓжо ѓнізе, але перш чым мы зможам сысці, мне трэба з якой хема пагаварыць ".
  
  
  Яна ѓвайшла ѓ іншы пакой, калі Соер праводзіѓ мяне да дзень у хол. Праз хвіліну яна вярнулася ѓ норковой капелюшы і прыдатнай норковой футры-над пяшчотна-блакітнага сукенкі. З ёй быѓ чамаданчык, які яна дэманстратыѓна шпурнула ѓ мяне з адлегласці пяці футаѓ. Значыць, яна ведала, як сябе абмяжоѓваць. Што-то, што я магу шанаваць. Яе злавіѓ чамадан і глядзеѓ, як яна развітваецца з бацькам.
  
  
  У лімузіне, які быѓ досыць вялікім, каб машына якога небудзь мафіёзі была падобная на бедную Таёту, яна зачыніла люк, якія аддзялялі нас ад кіроѓцы, і нечакана занялася справамі. "Цяпер яе магу адукаваць вас у некалькіх рэчах. доктар Флемінг павінен я абсалютна не ведаць, хто вы на самой дэла і якая ваша сапраѓдная праца. Ён, павінна быць, думае, што цябе наняѓ мой бацька ахоѓнікам у гатэлі. У яго ёсць гэтая дзіѓная гонар, назавіце гэта невінаватасцю, калі хочаце, і калі б ён ведаѓ, што іншыя, акрамя эга ѓласнага народа, дапамогуць яму было ѓзысці на трон, ён мог бы адмовіцца ад прэзідэнцтва.
  
  
  'Так?' - Я назіраѓ за ee рэакцыяй. "Хіба ён не ведае, што твой бацька толькі што купіѓ войска?"
  
  
  Яна на імгненне тузанула куткамі rta, і яе вусны, здавалася, паклалі пачварнае слова, але яна вырашыла не пазбягаць гэтай тэмы. "Ён паняцця не мае, і лепш ён ніколі не даведаецца. Ён думае, што ваенныя думаюць, што ён адзіны, хто можа справіцца з цяперашняй сітуацыяй. Але мой бацька не ѓпэѓнены, што вайсковае камандаванне стрымае сваё слова і вам давядзецца быць гатовым да непрыемных неспадзевак з гэтага боку.
  
  
  Толькі тады яе зразумеѓ. Папа паслаѓ сваю мілую маленькую дачку, каб пераканацца, што я выконваю сваю працу. Ён не давяраѓ не толькі арміі Гранд Лаклера. Ён не давяраѓ нам Эйксу, нам, мне, і ён быѓ гатовы кінуць сваю сакавітую дачку ѓ якасці прынады, каб пераканацца, што ѓсё ідзе сваім парадкам. Што ж, гэта была прынада, на якую я з радасцю клюнуѓ.
  
  
  "У такім выпадку не павінна быць падобна на тое, што мы належым іншаму сябру. Вядома, дачка Томаса Соера не паехала б з дробным слугой. Тое ж самае і з Флемінгам. Але табе прыйдзецца гэта выправіць ".
  
  
  Яе прапанаваѓ кожнаму ѓзяць таксі асобна, каб прыехаць у аэрапорт кэнэдзі, ny асобна. Акрамя таго, эй, не трэба было ведаць, што мне трэба яшчэ што-то рабіць. Мяне высадзілі ѓ офісе авіякампаніі на Манхэтэне, паказаѓ яе мае дакументы прэзідэнту авіякампаніі і пачакаѓ, пакуль ён праверыць запісу па тэлефоне ѓ штаба-кватэры AX ѓ Вашынгтоне. Яе гатэль падняцца на борт узброеным і не мог дазволіць сабе прыцягваць да сабе ѓвагу пры праверцы пасажыраѓ.
  
  
  Рэакцыя Хоука была досыць уражлівай, прэзідэнт неадкладна патэлефанаваѓ галоѓнаму выканаѓчаму дырэктару ѓ аэрапорце, і калі яе прыехаѓ туды, мяне асабіста суправаджалі да самалёта.
  
  
  Тара Соер ѓжо была ѓ самалёце, размаѓляючы з прыгожым, адукаваным асобай, цемнаскурым мужчынам, якія сядзяць каля акна ѓ шэрагу з трох месцаѓ. Яе падазраваѓ, што гэта і быѓ Рэндольф Флемінг, новы каштоѓны прэзідэнта Томаса Соера на востраве Гранд-Лаклер. Яе, зірнуѓ на яго, калі сель побач з дзяѓчынай, і заѓважыѓ, што ён выпраменьваѓ лідэрства і сумленнасць. Ён паглядзеѓ на мяне на імгненне, а затым больш не звяртаѓ на мяне ѓвагі.
  
  
  Верагодна, думалі ён мяне неабходнай дарожнай неабходнасцю. Яе мог чытаць эга думкі. Дабраѓшыся да выспы, ён адчуе сябе ѓ бяспецы; але пакуль ён не ѓ прэзідэнцкіх аппартаменты, ён быѓ лёгкай мішэнню.
  
  
  Яе на імгненне задумаѓся, чаму Соер не задзейнічаѓ адзін вакол сваіх асабістых самалётаѓ, каб перавезці нас, а затым адразу падумаѓ аб гонару, аб якой казала Тара: Флемінг, без сумневу, адмовіѓся б ад такой рэчы, таму што гэта можа здацца вяртаннем штуршкоѓ. Голас Флемінга быѓ мяккім, яго словы мернымі, і ён гаварыѓ з Тарай дзелавым тонам. Пасажырам здавалася, што яны размаѓляюць пра пустое, дробязнае. Калі мы былі ѓ паветры, бортправаднік прынесла падушкі і коѓдры. Неѓзабаве большасць пасажыраѓ выключылі святым, і размовы сціхлі. Аб сне, для мяне не можа быць і гаворкі. Перш за ѓсё, вядома, яе павінен быѓ сачыць за Флемінгам, але, акрамя таго, спакуслівае прысутнасці Тары побач са мной не палегчыла мне жыццё. І яе, адчуваѓ, што напружанне было ѓзаемным. Усё, што мы маглі зрабіць, гэта паспрабаваць думаць аб іншым. Па крайняй меры, гэта дапамагло мне не заснуць.
  
  
  Мяне пазнаёмілі з Флемінгам толькі пасьля таго, як яе ѓзяѓ пад кантроль інцыдэнт з згонам самалёта. Затым ён неахвотна прызнаѓся, што гэта было шчаслівае супадзенне, што новы афіцэр службы бяспекі ѓ гатэлі Sawyer Гранд-Лаклэр ляцеѓ тым жа рэйсам. Ён спадзяваѓся, што эга востраѓ і эга жыхароѓ спадабаюцца мне.
  
  
  Затым, у якасці прыкладаѓ для ѓсё яшчэ клапатлівых пасажыраѓ, ён апусціѓ спінку свайго сядзення і дазволіѓ сабе пагрузіцца ѓ мірны сон.
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраѓнік 3
  
  
  
  
  
  
  
  Аэрапорт Гранд-Лаклер быѓ не такім вялікім, як аэрапорт о'хара ѓ Чыкага, але выглядаѓ так, быццам апошні самалёт вываліѓ ѓсіх пасажыраѓ у Гранд-Ла-Клэр. Аэрапорт быѓ настолькі сучасным, што я падумаѓ, не заплаціѓ ці Соер за ім вакол даходаѓ свайго гатэля і казіно. Апранутых у яркія колеру астраѓлянінаѓ стрымлівала нумары салдат у шортах і кашулях з кароткімі рукавамі. Акрамя зброі, яны нагадвалі буйных байскаѓт. Некаторыя вакол іх ѓтварылі кардон вакол самалёта і якія чакаюць ih чорных лімузінаѓ.
  
  
  Сцюардэса абвясціла, што мы ѓсе павінны заставацца на сваіх месцах, пакуль доктар Флемінг не з'едзе вакол аэрапорта. Лесвіца наблізілася, і дзверы адчыніліся. Яе ѓжо бачыѓ велізарную натоѓп, цяпер яе чуѓ аглушальныя воклічы, калі новы прэзідэнт востраѓ ступіѓ на сваю зямлю.
  
  
  Побач са мной Тара Соер прашаптала: "Паглядзіце, якое да яму пары. Яе бы гатэль, каб мы былі ѓнізе і маглі глядзець, як ён спускаецца ".
  
  
  - Цябе б отпихнула ахова. Радуйся, што ты тут, - адказаѓ я.
  
  
  Праз вокны мы ѓбачылі, што Флемінг, які цяпер знаходзіѓся ля падножжа трапа самалёта, падняѓ руку, вітаючы астраѓлянінаѓ. Тоѓсты мужчына ѓ лёгкай форме адсалютаваѓ, затым падышоѓ да Флемингу і паціснуѓ эму руку. Флемінг ѓсміхнуѓся.
  
  
  "Палкоѓнік galibi carib Геранім", - сказала Тара. "Начальнік штаба арміі. Чалавек, які арганізаваѓ вяртанне Флемінга.
  
  
  Гэта быѓ мой кантакт. Яе, уважліва паглядзеѓ на яго. Эга чорнае твар не было чорным. У яго былі ѓсходнія вочы, высокія скулы і аліѓкавая скура, што паказвала на тое, што ён быѓ нашчадкам бразільскіх індзейцаѓ, якія заваявалі востраѓ у дагістарычныя часы. Ён мог сысці за вялікага в'етнамцы. Джером паднёс вусны да вуха Флемінга, каб эга пачулі ѓ масавай істэрыі.
  
  
  Па выразе эга яе асобы зразумеѓ, што ён папярэджваѓ Флемінга аб магчымых небясьпеках. Ён узяѓ Флемінга за руку і павёѓ эга адкрыта да чакаюць лимузинам.
  
  
  Флемінг усміхнуѓся, скінуѓ руку Джэрама і накіраваѓся да натоѓпу за паліцэйскім кардонам, каб паціснуць рукі народу - дзеянні, якія ёй, як любы разважны паліцэйскі і ахоѓнік, ненавіджу. Апладысменты не спыніліся, калі ён сеѓ у вялікую машыну з афіцыйнымі сцягамі на крылах; некаторым гледачам удалося прарвацца праз кардон міліцыі і паспрабаваць рухомую машыну. Нам прыйшлося чакаць у самалёце, пакуль на борт не прыедзе ваенная паліцыя, каб арыштаваць бортправадніцу, якая спрабавала скрасці самалёт. Яна глядзела на мяне, калі яе адводзілі, трывожна і запытальна. Яе, усміхнуѓся і кіѓнуѓ. Можа быць, яго мог бы забяспечыць гэй, больш лёгкі прысуд; у рэшце рэшт, яна пала ахвярай старога трука. Калі яна спускалася па лесвіцы ѓ асяроддзі салдат, публіка лічыла ee VIP-персонай і гучна вітала. Грамадскасць, верагодна, не была паінфармаваная аб спробе згону самалёта. Нарэшце мы атрымалі дазвол выйсці. Натоѓп усё яшчэ радавалася. У нас быѓ са знакамітым Доктар Флемінг паляцеѓ. Тара засмяялася і памахала рукой, прыцягваючы да сябе ѓвагу аѓдыторыі. На мяне ніхто не звяртаѓ увагі. Ёй быѓ гэтаму рады. Адно па ѓсёй горшых падзей, якое можа здарыцца з таемным агентам, - гэта быць адданым агалосцы. Нас адвезлі ѓ адносна ціхую мытню, дзе мы чакалі, пакуль наш багаж прыбудзе на канвеер. Яе паказаѓ багажу Тары і свой. Валізкі знялі з падводы мытнікі і паставілі перад намі; каб мы маглі ih адкрыць.
  
  
  Абследаванне было незвычайна дбайным. На Карыбах такія звычаі звычайна надзвычай распаѓсюджаныя. Звычайна яны маюць справу з заможнымі турыстамі, якіх не хочуць пакрыѓдзіць або напалохаць. І што мяне яшчэ больш здзівіла, так гэта тое, як мяне абшуквалі. Яны знайшлі маю наплечную кабуру, расстегнули куртку і нахмурыліся, гледзячы на "Люгер".
  
  
  "Тлумачэнне, калі ласка". Гэты чалавек не выглядаѓ так, быццам гатэль ставіцца да мяне, як да багатаму турысту, якога не варта крыѓдзіць.
  
  
  Яе сказаѓ ім, што я новы афіцэр службы бяспекі ѓ гатэлі "Соер". На мужчыну гэта не дае ѓражанні. Ён пстрыкнуѓ пальцамі, потым чаго двое паліцэйскіх, ненадакучліва стаялі на бачным месцы, выйшлі наперад у куце залы. Ён загадаѓ адвезці мяне ѓ аддзяленне паліцыі для допыту. Одзіна вакол афіцэраѓ забраѓ мой "Люгер". Тара выглядала так, быццам гатэля ѓступіць у бой адкрыта на месцы. Яе наступіѓ гэй дыбачкі, каб яна не нарабіла глупстваѓ. Тут не было сэнсу спрачацца з уладамі. Ёй сказаѓ, што ѓбачу яе пазней у гатэлі, і пайшоѓ з афіцэрамі да паліцэйскаму фургона за аэрапортам. Мне дазволілі ѓзяць з сабой чамадан. Калі б Дэвід Хок пачуѓ гэта, ён памёр бы ад абурэння. У яго было пагарду да звычайным паліцыянтам. Да сталіцы было дзесяць кіламетраѓ язды, і дарога была доѓгай. Натоѓп па-ранейшаму выстраілася ѓздоѓж дарогі, і перад намі працэсія Флемінга рухалася з хуткасцю тры мілі ѓ гадзіну. Мы рухаліся па апошнім канвоем матацыклістаѓ. Людзі, якія адвезлі мяне ѓ пастарунак, былі, як і ѓсе іншыя паліцыянты ва ѓсім свеце, педантичными і сумнымі. Геранім абвясціѓ выхадны дзень і арганізаваѓ вечарыну, якая займаецца павінна пачацца ѓвечары. Для гэтых хлопцаѓ, вядома, гэта проста азначала больш працы. Калі мы праязджалі mimmo гасцініцы "Соер", людзі ѓсё яшчэ стаялі ѓ трэцім і чацвёртым шэрагах. Вялікая лужок перад гатэлем была запоѓненая фотографирующими турыстамі. Архітэктура гатэля была стэрыльнай, каб выклікаць трапятанне і не даць турыстам забыцца, для чаго яны тут: страціць свае даляры за ігральнымі сталамі з ілюзіяй, што ih прыемна забаѓляюць. Велізарны будынак выцягнуѓся на бульвары ѓздоѓж гавані і знаходзілася на ѓскраіне дзелавога раёна. У гавані яе ѓбачыѓ тры велізарныя прагулачныя яхты і падумаѓ, што казіно будзе добра працаваць з людзьмі, якія могуць дазволіць сабе такія цацкі.
  
  
  Паліцэйскі ѓчастак размясцілі ѓ непрыкметным месцы, дзе ён не наткнуѓся б на зоркія вочы турыстаѓ. І ён быѓ амаль такім жа новым, як аэрапорт. Соер добра заплаціѓ за сваю зямлю і свае правы. У зале чакання, вісела шыльда, усхваляѓ эга шчодрасць. Мяне прывялі праз чорны ход. Сцюардэса, якая застрэліла пілота, сядзела на драѓлянай лаѓцы. На нах былі надзетыя кайданкі, і яна ціха плакала з зачыненымі вачыма. Верагодна, яна ѓяѓляла сабе жудасныя рэчы, якія могуць з ёй здарыцца. Яе sel побач з ёй, і шталь масажаваць гэй шыю. Даѓ вось некалькі саветаѓ, параіѓ гэй проста казаць праѓду і не спрабаваць хлусіць і зноѓ паабяцаѓ, што я паспрабую што-небудзь зрабіць для нах. У рэшце рэшт, яна была занадта прывабная, каб праводзіць жыццё ѓ лічбавыя камеры. Яна паспрабавала ѓсміхнуцца мне, але галаву мне на плячо і ѓсхліпнула. У пакой увайшоѓ ахоѓнік і адвёѓ яе. Яны не гатэлі, каб яна адчувала сябе камфортна.
  
  
  Ёй застаѓся адзін гадзіну. Хітрасць, якая займаецца прымусіць вас занепакоіцца. Яе хваляваѓся. Яе не мог раскрыць сваю сапраѓдную асобу, і мне не вельмі хацелася атрымліваць дапамогу Соера на гэтым этапе. Яе вырашыѓ згуляць прыдуркаватага і штогод, што вакол гэтага выйдзе.
  
  
  Нарэшце двое паліцэйскіх падышлі да канца чакання. Яна прайшла праз дзверы з надпісам "адміністрацыя". Адзін быѓ кіроѓцам машыны, на якой мяне прывезлі, другі быѓ у цывільным.
  
  
  "Мне шкада, што я прымусіѓ вас чакаць", сказаѓ апошні. Ён казаѓ занадта усхвалявана. "Чаму ты хаваѓ пісталет у наплечной кабуры?"
  
  
  Мне не трэба было эму што тое казаць. Яе сказаѓ: "Думаю, гэта самае зручнае месца для эга нашэння".
  
  
  Эму гэта не спадабалася. "Толькі мясцовыя ѓлады маюць права насіць зброю, містэр Картэр, вы парушылі закон. .. '
  
  
  "Як начальнік службы бяспекі гатэля " Соер ", хіба я не маю права насіць зброю?
  
  
  'Толькі на вашым працоѓным месцы. Як я збіраѓся сказаць, вы парушылі нашы законы, што з'яѓляецца падставай для адпраѓкі за мяжу, як непажаданага замежніка.
  
  
  Яе, усміхнуѓся пры думцы аб рэакцыі Хоука, калі ёй патэлефаную эму і скажу, што мяне выгналі з выспы. Яе вырашыѓ прымяніць іглаѓколванне да нервовай сістэме увасобленага аѓтарытэт. Яе задуменна сказаѓ: "Тады мне лепш патэлефанаваць Таго Сойеру. Эму гэта не спадабаецца.
  
  
  Гэта спрацавала. Ён пачухаѓ пад кашуляй адным пальцам, як быццам эга раптам укусілі паразіты. 'Эм-м-м... у нас гэта часам бывае... Эм-м-м". ... асабістыя адносіны з містэрам Соерам?
  
  
  "Мы зводныя браты. Ён самы старэйшы.
  
  
  "Гм... я дазнаюся гэта з маім начальствам.... Ён павярнуѓся да іншаму агенту. "Ховард, уведи эга ѓ камеру. А пакуль пагляджу, што... "Ён не скончыѓ фразу і паспешліва схаваѓся за дзвярыма з паметкай" адміністрацыі ".
  
  
  Нам адзін вакол іх ніколі не будзе прыняты на працу ѓ маю паліцыю. "Люгер" ну ѓжо так збянтэжыѓ, што яны нават не знайшлі час глядзець далей. Штылет, які яе нашу на маім перадплечча, ніхто не знайшоѓ. Але мне не хацелася выклікаць больш хваляванняѓ, пакуль гэта не стала абсалютна неабходным. Навіны аб маёй ролі ѓ гісторыі згонаѓ самалётаѓ яшчэ не прыйшлі ѓ гэтых афіцыйных асоб, але на больш высокім узроѓні гэта было б вядома. Яе рушыѓ услед за Говардам ѓ вялікую камеру ѓ падвале будынка.
  
  
  Камера была авальнай формы з лавамі насупраць аднаго сябра ѓ двух сценах. На адной па лавак сядзеѓ тоѓсты мужчына, верагодна, амерыканскі бізнесмен. Ён стаміѓся, і ѓ яго быѓ адзін сіняк пад вокам, які станавіѓся ѓсё больш сінім. Ён стараѓся захоѓваць дыстанцыю паміж ім і іншым зняволеным, вёрткім неграм, наколькі гэта магчыма. Калі Ховард сышоѓ, негр ѓстаѓ, хмыкнуѓ, і шталь спрабаваць мяне абыйсці. Яе, павярнуѓся да яму.
  
  
  "Стой спакойна, - сказаѓ ён.
  
  
  Ён спрабаваѓ абыйсці мяне, але я працягваѓ сачыць за тым, каб ён быѓ наперадзе мяне. Без папярэджання эга кулак трапіѓ мне ѓ талію.
  
  
  Яе схапіѓ эга за запясце і перавярнуѓ праз сябе, паваліѓшы эга спіной на зямлю. Ён выглядаѓ задаволеным, як быццам гэта было тое, чаго ён гатэль. Ён ускочыѓ на ногі і гатэль зноѓ атакаваць, але калі ён убачыѓ штылет, які ёй працягнуѓ да яго, ён адмовіѓся ад сваіх планавання, паціснуѓ плячыма і сел. У мяне склалася ѓражанне, што ён не быѓ звычайным скандалистом, але эму заплацілі, каб ён напалохаѓ сукамернікаѓ і прымусіѓ ih прызнацца ва ѓсім, што гатэля паліцыі падчас допыту. Яе збіраѓся задрамаць на лічбавыя камеры, але цяпер вырашыѓ, што лепш не спаць і прыглядаць за неграм. Аднак наступныя паѓгадзіны ён больш нічога не рабіѓ.
  
  
  Затым зноѓ з'явіѓся Ховард, адчыніѓ дзверы і жэстам запрасіѓ мяне выйсці. П'яны амерыканец паспрабаваѓ выбегчы, але вялікі чорны схапіѓ эга і збіѓ з нага. Яе стаміѓся ад яго, і пляснуѓ сваёй рукой па эга шыі. Ён паваліѓся на зямлю, і я падазраваѓ, што ён трохі паспіць.
  
  
  "Размясціць эга ѓ іншае месца", - сказаѓ яе Хауи. "Ці ёй пагавару з нашым консулам". У любым выпадку, яе збіраѓся папярэдзіць Флемінга, што гэты свінарнік назаѓжды прывесці ѓ парадак. Ховард здалося гэта разумным, што ён без ваганняѓ выканаѓ мой загад, выцягнуѓшы чалавека без прытомнасці ѓ калідоры і пакінуѓшы эга там.
  
  
  Тара Соер сядзела каля стойкі. Яна трымала мой "Люгер", і на імгненне яе падумаѓ, што яна досыць вар'ятка, каб дапамагчы мне вырвацца. Яна была дастаткова предприимчива. Але потым яе ѓбачыѓ нервовае выраз на тварах трох паліцэйскіх ззаду нах. Хлопец, які мяне распытваѓ, змакрэѓ.
  
  
  "Твой арышт быѓ памылкай, містэр Картэр. Прашу прабачэння за непаразуменне ". Ён аддаѓ мне мой чамадан.
  
  
  Тара служыѓ мне мой Люгер. Яе сунуѓ эга ѓ наплечную кабуру, і мы разам выйшлі праз дзверы, якую адкрылі двое афіцэраѓ. Цяпер яе заѓважыѓ, што ѓ камеры было адно перавага: там было не так цёпла, як на вуліцы. Нават у лютым цяпло падымалася з бруку і адбівалася ад сцен дамоѓ. Яе запытальна паглядзеѓ на Тару. Яна ѓсё яшчэ здавалася абуранай.
  
  
  "Што за недарэчнае відовішча. Яе, пайшла адкрыта да Флемингу; эга першым афіцыйным дзеяннем было загад аб вашым вызваленні і дазвол насіць зброю дзе заѓгодна і калі заѓгодна. І сёння вечарам ён звяртаецца да парламента на пазачарговым пасяджэнні. Ён даѓ нам квіткі ѓ публічную галерэю, ён хоча, каб вы чулі эга выступ. У 2:30. Так што ѓ нас яшчэ ёсць час, каб паабедаць і выпіць ".
  
  
  'І гэта ѓсё?' - усяго спытаѓ яе.
  
  
  Яна схапіла мяне за руку. "Да выступу, каб. Я не хачу спяшацца з табой, Нік. Да таго ж яе занадта галодная.
  
  
  Таксі знайсці не ѓдалося. Вуліцы былі запоѓненыя людзьмі, якія танцуюць, спяваюць і радаснымі. Ім не хацелася чакаць вечара, каб адсвяткаваць. Спрабуючы прарвацца скрозь натоѓп, мы прайшлі mimmo "дамарослых рынкавых прылаѓкаѓ", снабжавших турыстаѓ сувенірамі, прывезенымі вакол Сінгапура.
  
  
  Паміж рынкам і гатэлем цягнуѓся шэраг дзелавых будынкаѓ, а таксама шырокая дарога, якая займаецца вяла да галоѓнага ѓваходу ѓ гатэль. Вестыбюль быѓ незвычайна вялікі, акружаѓ вялікія вокны крам, а справа быѓ уваход у казіно. Яе, накіраваѓся да стойцы рэгістрацыі, але Тара вывудзіла ключ па сваёй сумкі. Яна ужо забраніравала нумар для мяне. Мы прабіліся скрозь натоѓпу турыстаѓ да ліфта і патрапілі на верхні паверсе.
  
  
  Тара паказала мне мой нумар, вялізную кватэру з выглядам на заліѓ. Яе, паглядзеѓ на лужок пальмаѓ, белы пляж і парусныя яхты, якія пакрываюць сын-зялёную ваду. Грошы. Усюды адчувалася шмат грошай. Потым начнога пералёту і знаходжання на лічбавыя камеры яе нават адчуѓ сябе занадта брудным, каб сядзець на дарагі мэблі. Яе, прайшоѓ праз спальню ѓ ванную. Душ быѓ дастаткова вялікім для дваіх. Ёй патэлефанаваѓ Тары. "Прынясіце чыстую вопратку, каб мы маглі памыць яшчэ іншы".
  
  
  "Аб няма, - са смехам адказала яна. "Не нашча. Мой нумар па суседстве, і яе збіраюся мыцца там".
  
  
  Ну хоць паспрабаваѓ. Яе пачуѓ, як адчыніліся і зачыніліся якая злучае дзверы, замовіѓ па тэлефоне два напою, скінуѓ вопратку і уключыѓ душ. Ёй дазволіѓ заспакаяльнае гарачай & nb цячы па мне, пакуль усё маё цела не пачырванеѓ, затым пераключыѓся на халодную ваду. Такім чынам, нават без скляпенні, я заѓсёды адчуваю сябе новым чалавекам.
  
  
  Да таго часу, як з'явілася Тара, апранутая ѓ сукенку з глыбокім выразам, якое адпавядала яе цудоѓным блакітным вачам, яе зноѓ быѓ у сваёй вопратцы. У той момант, калі яго павітаѓ яе, яны прынеслі напоі.
  
  
  ђдар Мартынікі яны прынеслі ѓ высокім астуджаным шклянцы, але калі яна скончыла, яна ѓсё яшчэ не перадумала, таму мы спусціліся на ліфце. Вакол чатырох рэстаранаѓ гатэля Тара выбрала адзін на другім паверсе. Мы ѓ такую гульню на столік пад лёгкім парасонам, і яна сказала мне, што тут славуты лобстараѓ, які падаецца з маслам і цытрынавым сокам.
  
  
  Мне было цікава, што чакае наперадзе, калі рускія зробяць свой наступны крок. Яе сарваѓ ih спробу забіць Флемінга, пакінуѓшы эга гніць у кубінскай турме, так што цяпер ім давялося б распрацаваць зусім новую праграму.
  
  
  Але не было сэнсу галадаць, пакуль яе чакаѓ ih зваротнага ходу. Мы смакавалі адукацыю, а затым, узяѓшыся за рукі, накіраваліся да будынка ѓрада для выступу Флемінга.
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраѓнік 4
  
  
  
  
  -
  
  
  Нам не варта было прыходзіць ценымногие пазней. Усе месцы ѓжо былі занятыя, акрамя нашых зарэзерваваных месцаѓ, і агульная галерэя дыхала жарам перапоѓненай залы. Рэндольф Флемінг сядзеѓ на платформе, з аднаго боку, паміж кіраѓніком Заканадаѓчага сходу і пустым крэслам Карыбаѓ Джэрама з другога. Палкоѓнік стаѓ за мікрафон, і вымавіѓ ѓступную прамову.
  
  
  Калі ён скончыѓ, і Флемінг ѓстаѓ, сцены ледзь не паваліліся ад грымотных апладысментаѓ. Яе таксама ляпнуѓ, і Тара памахала рукой, яе вочы увлажнились ад хвалявання.
  
  
  Флемінг пачакаѓ пятнаццаць хвіліна, пакуль апладысменты не аціхлі дастаткова, каб цалкам аціхнуць, падняѓшы абедзве рукі. Калі стала досыць ціха, вакол дынамікаѓ пачуѓся эга цёплы голас. Ён быѓ рады і шчаслівы быць дома, і ѓдзячны за тое, што народ зноѓ шырокай краінай, эга ѓзначаліць краіну. Ён прадставіѓ праграму, якая займаецца здавалася змястоѓнай, і паабяцаѓ публічныя выбары ѓ працягу года, каб ён рабіѓ ваенным дэкрэтам толькі адзін год. Ён казаѓ гадзіну, і гэта была адна вакол лепшых палітычных прамоваѓ, якія яе калі-небудзь чуѓ.
  
  
  Рушыла ѓслед яшчэ адна хвілінная авацыя, і ачапленне салдат не дазволіла Флемингу трапіць у обьятия натоѓпу. Затым трое суправаджаюцца аховай мужчын пакінулі будынак праз бакавую дзверы. Пакуль што вайскоѓцы выконвалі дамоѓленасці з Соерам. І мне здавалася, што інакш яны не маглі б паступіць, улічваючы пераважную папулярнасць новага прэзідэнта. Мы з Тарай пачакалі, пакуль панікі на выхадзе трохі аціхне. У вачах Тары блішчалі бенгальскія агні. "Што ты пра гэта думаеш, Нік? Вы ведаеце, што зрабіѓ Флемінг? Сям'я генерала Хаммонд ѓсё яшчэ жыве ѓ палацы, і Флемінг сказаѓ ім не спяшацца і шукаць што-небудзь яшчэ. Ён надоѓга застаецца ѓ гатэлі і ѓ яго цэлы паверсе ніжэй нашага ".
  
  
  Хто-то меѓ на ѓвазе аблегчыць мне працу. Было б амаль немагчыма сачыць за Флемінгам у прэзідэнцкім палацы, дзе мне ѓ рэшце рэшт няма чаго было рабіць. І гэта падзея прывяло эга адкрыта ѓ маю афіцыйную сферу дзейнасці. Потым мяне ахінула. "Вы не прымусілі эга зрабіць гэта выпадкова, ці не так?"
  
  
  Яе ѓсмешка пацвердзіла мае падазрэнні. - Якая маленькая заговорщица!
  
  
  "Добра", - падзякаваѓ яе сл. "Дзякуй тваёй дапамогі ёй цяпер магу пільна за ім прыглядаць".
  
  
  Большасць людзей выйшла праз выхад, і мы таксама сыходзілі. Тара звісала з маёй рукі. "І цяпер доѓг выкананы ..."
  
  
  "Вы страцілі свае шанцы, юная лэдзі. Доѓг далёка не выкананы. Мой дзень цалкам заняты. Яе завязу вас у гатэль, галасаванне, і ѓсё. Лепшы спосаб адказаць хулігану - даць адпор, каб цяпер Тара магла хоць раз адправіцца на Месяц. І мне сапраѓды давялося шмат чаго зрабіць: пагаварыць з мэнэджэрам гатэля, наведаць Флемінга і трохі паспаць. Я не мог заснуць апошнія трыццаць шэсць гадзін, і, магчыма, наперадзе ѓ мяне была цёмная ноч.
  
  
  Яна падазрона паглядзела на мяне і злёгку надзьмула вусны, калі яе развітваѓся з ёй ля ліфта. "Добра, - падумаѓ я. Яе папрасіѓ мэнэджара і заѓважыѓ, што эга ѓжо змясцілі ѓ крыле. Ён быѓ незадаволены маім прысутнасцю ѓ эга штаце. Можа, ён думаѓ, што гэта з-за зробленых ім памылак. Ён пазнаёміѓ мяне са сваім начальнікам службы бяспекі Льюісам, а затым вывеѓ нас праз эга офісе, як мага хутчэй.
  
  
  Люіс быѓ высокім неграм, які раней прафесійна гуляѓ у камандзе рэгбі ѓ Злучаных Штатах. Ён быѓ грубы са мной, пакуль яе не назваѓ эга "экспрэсам" (мянушка, якое прэса прыдумала для яго ѓ той час) і не абверг паведамленні смі эму аб некаторых па эга лепшых матчаѓ. Гэта прымусіла эга узбадзёрыцца і паводзіць сябе больш прыязным. Ён распавёѓ мне аб асаблівых мерах, якія ён прыняѓ для абароны прэзідэнта, і правёѓ мяне ѓ кабінет Флемінга, каб пазнаёміць мяне са сваёй камандай.
  
  
  Ih было чацвёра, усе дужыя амерыканскія негры, схаваныя ѓ куце хола. Люіс вылаяѓся сабе пад нос і бурчаѓ на пыху вайсковых афіцэраѓ. Тым не менш, прагыркаѓ ён, заѓсёды думаючы, што яны могуць адставіць усіх у бок. Эга раздражняла, што лейтэнант і двое салдат выстраіліся ѓ вартавых ля дзвярэй Флемінга пасля таго, як адаслалі эга людзей. Акрамя таго, яны таксама адаслалі двух іншых мужчын, якія шапталіся адным з адным на адным канцы залы: тоѓстыя, невысокія, тоѓстыя амерыканцы італьянскага паходжання. Такім чынам, мафія таксама абараняла Флемінга, а разам з ім і свае інтарэсы ѓ казіно.
  
  
  Мне былі прадстаѓлены людзі вакол гатэля, затым трое салдат, якія стаялі перад кватэрай Флемінга. Яе спытаѓ лейтэнанта, вярнуѓся прэзідэнт. Ён паглядзеѓ на мяне так, быццам яго рабіѓ эму непрыстойнае прапанову. Люіс раѓнуѓ, што я служыѓ асабістым ахоѓнікам Соера і што яны маглі б са мной лепш працаваць. Лейтэнант па-ранейшаму не заѓважаѓ мяне; ён проста павярнуѓся і выбіѓ кодам у дзверы. Эга целаахоѓнік адкрыѓ з іншага боку. Флемінг убачыѓ мяне па-над значэнне навыку нападу астатніх у пакоі і паклікаѓ мяне да сябе.
  
  
  Пакой была запоѓненая разнастайнымі урадавымі чыноѓнікамі, якія жадаюць быць як ble ліжа k асаблівых па матэматыцы. Палкоѓнік Джером атрымаѓ поспех лепш за ѓсіх. Яе застаѓся ненадоѓга, дастаткова, каб падзякаваць Флемінга і павіншаваць эга з прамовай. Ён быѓ па вушы закаханы ѓ арганізацыю свайго ѓрада, але ён цікавіѓся маім дабрабытам. Ён спадзяваѓся, што я больш не выпрабую непрыемнасцяѓ на востраве. Яе падзякаваѓ эга і сышоѓ.
  
  
  У холе Люіс спытаѓ мяне, ці магу яе выконваць меры бяспекі на іншым паверсе. Мы спусціліся паверхам ніжэй, і паѓсюль яе бачыѓ салдат, прыватных целаахоѓнікаѓ і мафію. Прэзідэнт Рэндольф Флемінг быѓ добра абаронены.
  
  
  Яе падзякаваѓ Люіса, папрасіѓ прабачэння і пайшоѓ у свой пакой. Маленькія пасткі, якія пакінуѓ ёй, не былі закрануты. Ніхто не знайшоѓ час абшукаць мой пакой. Яе задаваѓся пытаннем, ці не зыходзілі звесткі AX аб ненадзейнасці войскаѓ, Гранд Лаклер з-за недаверлівасці якога-то переутомленного дыплом. Ёй патэлефанаваѓ у штаб-кватэру і пачакаѓ, пакуль голас Хоука прагучыць у прыладзе.
  
  
  Ён спытаѓ высокім тонам, чаму яе не зарэгістраваѓся раней, адразу пасля прызямлення. Калі яе распавёѓ эму пра інцыдэнт з "Люгером", ён выплюхнуѓ жоѓць з-за празмернага стараннасці ѓ абслугоѓванні кліентаѓ, а калі ён досыць выплюхнуѓ свой гнеѓ, даѓ эму кароткі справаздачу аб падзеях.
  
  
  "Я ѓпэѓнены, што згон самалёта быѓ уладкованы рускімі", - сказаѓ я. "Але гэта зроблена ѓ цёмную. Сцюардэса не ведала, што яе выкарыстоѓвалі. Мне яна здалася не вельмі разумнай, па меншай меры, яна запанікаваѓ. Зрабі што-небудзь для нах ". Рушыла ѓслед паѓза, калі ён зрабіѓ пазнаку, а затым спытаѓ: "Флемінг, хіба ён не падазраваѓ гэта, калі быѓ на борце? Ён жа не дурань.
  
  
  "Не думаю, што ён разумее, навошта яе тут. У любым выпадку на востраве ѓсё добра. Людзі дзейнічаюць так, быццам новы прэзідэнт - Бог".
  
  
  'Выдатна. Цікава, як нашы сябры адрэагуюць на гэта. У любым выпадку, трымаеце вочы адкрытымі ".
  
  
  Яе пацалаваѓ трубку на развітанне, паклаѓ яе і падышоѓ да шклянцы віскі, які мне яны прынеслі ѓ нумар. Яе вымавіѓ тост за свайго боса, патэлефанаваѓ на стойку рэгістрацыі і сказаѓ, што хачу, каб мяне разбудзілі ѓ пяць, і плюхнуѓся на ложак.
  
  
  Калі ѓ пяць гадзін мяне гэта адзіная перадача тэлефон, на маім твар з'явілася ѓсмешка. Яе шырока пазяхнуѓ і патэлефанаваѓ Тары. Мы сустрэліся ѓ бары ѓ 5:30, а да іх тхор яе освежился ѓ душа. Гэта было па-чартоѓску падобна на адпачынак. Калі яе, дабраѓся да бара, яна ѓжо была там, перад ёй два марціні ѓ астуджаных шклянках. Усе мужчыны ѓ бары дзелавіта распраналі яе вачыма. Фантастыка! Яна была ѓ настроі для спакуслівага арол, а яе быѓ у добрым настроі. Яна ведала добры рэстаран на другім баку Бэй-сцёрты з тэрасай з выглядам на гавань. Мы пачалі з супу па акулавых плаѓнікоѓ, але я быѓ занадта заняты Тарай, каб успомніць, што яшчэ эль.
  
  
  Агні, якія ѓспыхнулі з надыходам цемры, утварылі зіхоткае срэбнае каралі вакол пляжу. Пачуліся гукі святкавання са сцяга. "Давай далучымся", - прапанаваѓ я.
  
  
  На рынку свята павялічыѓ аркестр. Астраѓляніны былі п'яныя, турысты атрымлівалі асалоду ад мясцовымі клопатамі і дзеці стаміліся. Мы пастаянна танцавалі на зваротным шляху ѓ гатэль. Ахоѓнікаѓ на верхнім паверсе змяніліся, але мой спецыяльнае пасведчанне асобы дазволіць хутка прайсці. Не казаць нам слоѓ, Тара спынілася каля дзвярэй майго нумары. Яе адкрыѓ эга, ѓтрымаѓ яе, так, як звычайна, папрасіѓ якія-небудзь прыкметы ѓзлому, але нічога не выявіѓ. Тара скінула балетныя тэпцікі і пагуляла пальцамі нага ѓ глыбокую кучу ад сцяны да стагнаць, пакуль яе наліваѓ нам цёплага віскі. Яна паспрабавала, адкінула галаву назад і павольна выліла шклянку сабе ѓ горла.
  
  
  "А цяпер, - сказала яна хрыплым голасам, - я прыму тваю прапанову разам прыняць душ".
  
  
  Вы не атрымліваеце шмат такіх прапаноѓ на Grand LaClare, таму заѓсёды разумна скарыстацца імі. Мы пайшлі ѓ спальню, каб распрануцца, і Тара выйграла конкурс, таму што аказалася, што пад сукенкай у нах нічога не было. У нах было доѓгае, стройнае, поѓнае, гладкае цела.
  
  
  Яна ішла наперадзе мяне да душавой, адкрыла кран на поѓную, ледзь цяплей, і ступіла пад душ. Памяшканне было прыкладна два на два метры. Мы маглі б там вальсаваць. Гэй было ѓсё роѓна, калі б яе валасы намоклі, яна стала перада мной, затым адступіла, каб яе таксама мог намачыць сваё цела. Яе пачаѓ намыльваць яе. Ee твар, горла, тулава і ступні.
  
  
  Калі яна ѓся стала слізкай, яе схапіѓ ee і прыціснуѓ да мяне. Мы разгарнуліся, каб змыць мыла, і ён прыціснуѓся вуснамі да ee вуснаѓ. Мы цалаваліся доѓга і горача, і ён адчуваѓ, як яна дрыжыць ад жадання.
  
  
  Яе ѓзяѓ ee на рукі, па дарозе ѓ спальню схапіѓ банное ручнік, абгарнуѓ ім Тару і паклаѓ на ложак. Яе выцер яе, затым сарваѓ ручнік. Калі яе хутка выцерся, усё было гатова. Яе, увайшоѓ у нах адным хуткім рухам, калі яна выгнула спіну, каб прыняць мяне. Яна была фантастычнай, дакладна разумела, чаго хачу яе, і плаѓна рухалася са мной. Не памятаю, колькі часу гэта заняло, але я заснуѓ амаль адразу, калі мы скончылі. Яна мяне цалкам стаміла.
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраѓнік 5
  
  
  
  
  
  
  
  Мы снедалі ѓ смецця. Тара ѓзяла трапічных садавіны, яе два дзесяткі вустрыц. Да таго, як яе ih прынёс, Тара ѓскочыла з ложка, каб прыняць душ і апрануцца ва ѓласнай кватэры. У мяне быѓ цэлы дзень на адпачынак. Пакуль яе быѓ у душа, яе пачуѓ тэлефонны званок над цурчання вады. Яе стараѓся не звяртаць на гэта ѓвагі, але чалавек на іншым канцы провада быѓ пастаянны. Абверг паведамленні смі мне Хока. Яе дазваляю & nb цячы і пабег за тэлефонам , пакідаючы за сабой пасля па кропель.
  
  
  Шэпт на іншым канцы провада здаваѓся заговорщицким. "Добрай раніцы, містэр Картэр. Гэта Galibi Carib Джером. Магу яе пагаварыць з вамі некалькі мін?
  
  
  Мяне папярэдзілі аб Джероме. Чыноѓнікі AX падумалі, што ён мог быць рускім агентам на востраве. Але, магчыма, гэта быѓ проста званок ветлівасці. У любым выпадку яе быѓ бы максімальна нейтральным. "Дайце мне дзесяць хвіліна, каб апрануцца", - адказаѓ я.
  
  
  Ёй патэлефанаваѓ у абслугоѓванне нумароѓ, замовіѓ гарачы кава і дадатковую кубак, выцерся, надзеѓ балетныя тэпцікі, пераапрануѓся ѓ чыстую вопратку і куртку, каб схаваць наплечную кабуру, калі прыйшлі кавы і палкоѓніка. Тым часам яе прайшоѓ праз тое, што Хоук распавёѓ мне пра Джероме.
  
  
  Джером быѓ тридцатишестилетним членам вядомай сям'і, хоць і не з выспы. Ён атрымаѓ адукацыю ѓ Оксфардзе і прайшоѓ спецыяльны курс у ваеннай акадэміі ѓ Сандхерсте. Пасля гэтага ён зрабіѓ сабе імя, як юрыст. Калі Рэндольф Флемінг быѓ упершыню абраны прэзідэнтам, і брытанскія войскі пакінулі востраѓ, парламент адчуѓ, што выспы патрэбна ѓласная армія. Флемінг прызначыѓ начальніка паліцыі генералам новай арміі. Джером дабраѓся да пасады начальніка штаба. Хоук сказаѓ: "Палкоѓнік, нас здзівіѓ. Па дадзеных ЦРУ, ён быѓ палітычна амбіцыйным і гатэль захапіць уладу пасля смерці Хаммонд. Замест гэтага ён неадкладна вяртае Флемінга ".
  
  
  Разумовая машына Хоука ѓ значнай ступені занялася эга магчымымі матывамі. Чаму амбіцыйны чалавек, у якога быѓ шанец захапіць уладу, звярнуѓся з лістом да палітычнаму апаненту, якога ён раней дапамог зрынуць? Нашы эксперты разгледзім, што Геранім быѓ досыць разумны, каб усведамляць сваю непапулярнасць. Ён ведаѓ, што парламент эга ніколі не падтрымае. Але калі ён прызначыць Флемінга прэзідэнтам, ён зможа стаць моцным тварам, якія стаяць за тронам.
  
  
  Яе спытаѓ Хоука, амела ці Джером хоць нейкае ѓяѓленне аб маёй сапраѓднай асобы. Але наколькі ён мог ведаць, ёй быѓ не больш чым прадстаѓніком Томаса Соера.
  
  
  Палкоѓнік выйшаѓ праз пакоі перад афіцыянтам і стаяѓ адкрыта, нават не усміхаючыся, пакуль мы не засталіся адны. Рухаліся толькі эга цёмныя вочы. Яны хацелі. Яны агледзелі вялікую ложак, коѓдру на падлозе, віскі і шклянкі на стале. Ён доѓга вывучаѓ мяне, пакуль яе наліваѓ эму кавы. Чорны, без цукру. Па-ранейшаму без усмешкі. Яе вырашыѓ гуляць асцярожна. Дзверы зачыніліся за афіцыянтам. Джером апусціѓся ѓ глыбокае крэсла і адпіѓ кавы.
  
  
  "Ты выдатна ѓладкаваѓся", - хрыплы голас прагучаѓ без усялякіх эмоцый. За пытаннем было лейцара. Яе павінен быѓ падумаць пра гэта значна раней. Гэта быѓ люкс, VIP. Што тут я павінен быѓ рабіць ахоѓнік? Яе глядзеѓ на дарагую мэблю з празмерным захапленнем і рэѓнасцю і коратка засмяяѓся.
  
  
  "Тут вы можаце ѓбачыць, наколькі складана быць на лепшых пазіцыях. Яе адчуваю гэты пах, таму што гатэль поѓны. Мяне неѓзабаве ѓ склеп пераселяць. У гэты сезон ѓсё павінен быць запоѓнены, і палкоѓнік гэта ведае. У такіх краінах, як Grand LaClare, calve павінны перадаваць свае гасцявыя кнігі ѓ паліцыю.
  
  
  'Вельмі дрэнна для цябе.' Ён то і справа глядзеѓ на мяне запытальна. Затым ён прыѓзняѓ бровы і кінуѓ тэму. "Яе гатэль скарыстацца гэтай магчымасцю, каб падзякаваць вас за вашу працу ѓ самалёце. Вельмі пашанцавала прэзідэнту Флемингу - і мне - што вы былі на борце самалёта. І ѓзброеныя ". Зроблены хмурны погляд. "Ці Было на самай дэла вядома, што вы маеце схаванае зброю?"
  
  
  Яе не міргнуѓ. Яе усміхнуѓся эму, як па матэматыцы, які выдаѓ чарговую таямніцу. "Мой працадаѓца ведае, што мне падабаецца працаваць са сваім зброяй. Як вы ведаеце, ён мае нейкі ѓплыѓ ".
  
  
  Ну добра.' Цяпер ён упершыню ѓсміхнуѓся пры думкі аб маёй асаблівай прывілеі. "І зноѓ вельмі шчаслівы. Калі б вы не адказалі так належным чынам, прэзідэнт Флемінг быѓ бы ѓжо мёртвы або ѓ чужых руках. Каб зрэагаваць так хутка, трэба быць вельмі дасведчаным супрацоѓнікам службы бяспекі ". Яшчэ адзін лейцара аб падвойным дне. Чым ёй быѓ больш, чым проста ахоѓнікам гатэля? Яе заставаѓся асцярожным.
  
  
  "Я суправаджаѓ міс Соер. Яна можа быць параненую або забітая, і мае рэфлексы спрацоѓваюць, калі хто-то накіроѓвае на мяне пісталет.
  
  
  'O? Так гэта сапраѓды было сюрпрызам? Вы не ведалі, што прэзідэнт шталь мішэнню? Але тады, вядома, у вашым месцы вы не маглі ведаць, што эга хочуць выкрасці і вывезці на Кубу ".
  
  
  Яе спытаѓ недаверліва. - "Гэта што такое п/?""Гэтая бортправадніца прызналася?"
  
  
  Эга вочы, яго хрыплы голас нічога не выказвалі. "Мы атрымалі інфармацыю па іншай крыніцы. Дзяѓчына збегла да таго, як ён паспеѓ яе дапытаць.
  
  
  Збегла праз турмы, у якой ёй быѓ? Яе зноѓ падумаѓ пра яе испуганном выглядзе. Няѓжо таксама яна ѓсё-такі можа быць агентам, дастаткова добрым, каб падмануць мяне? Джером адгадаѓ мае думкі. "Ee ѓяѓная невінаватасць ѓвяла ѓ зман жанчыну-ахоѓніка. Яна выкарыстала прыём каратэ, скрала сваю вопратку і проста сышла ".
  
  
  "Але куды яна магла пайсці?"
  
  
  Неспакойнае поціск плячыма. "Гэтыя раскошныя круізныя лайнеры прыходзяць і сыходзяць сюды. Ёй так разумею, што яна досыць разумная, каб патрапіць на борт аднаго вакол гэтых лодак.
  
  
  Мне было цяжка ѓ гэта паверыць. Але яе таксама ніколі не верыѓ, што бортправадніца можа пранесці два рэвальвера на борт самалёта. Палкоѓнік адмахнуѓся ад абмеркавання гэтага пытання і адкінуѓся на спінку крэсла. - 'Не важна. Дзякуй вам прэзідэнт шчасна прыбыѓ. Вайскоѓцы перакананыя, што ім будзе лепш, калі яны акажуць эму поѓную падтрымку, таму гэтыя праблемы былі вырашаны да ѓсеагульнага задавальнення ". Ён дапіѓ каву і ѓстаѓ. "Калі яе калі-небудзь змагу табе чым-небудзь дапамагчы, ты знойдзеш мяне ѓ палацы".
  
  
  Яе, паціснуѓ руку, якую ён працягнуѓ, і выпусціѓ яго. Ён ведаѓ абсталяваннем мне больш, чым прызнаваѓ. Па эга заявак было ясна, што армія будзе захоѓваць маѓчанне. Простая падзяку за інцыдэнт з згонам самалёта не прымусіла б Джэрама рабіць палітычныя заявы простаму ахоѓніку гатэля. Яе падазраваѓ, што ён гатэль даць мне зразумець, што мне больш не трэба гуляць з ім сваю двайную ролю.
  
  
  Яе счакаѓ імгненне, пакуль не зразумеѓ, што ён пакінуѓ гатэль, а затым выйшаѓ праз пакоі. На верхнім паверсе больш не было салдат. Мужчыны Люіса таксама зніклі. Толькі там яшчэ было поѓна мафіі.
  
  
  Яе, спусціѓся паверхам ніжэй, у апартаменты Флемінга. Прысутнічалі толькі людзі сіндыката. Мне сказалі, што Флемінг яшчэ спіць. Паверхам ніжэй яе знайшоѓ тую ж карціну. Дзіѓна! Яе, вырашыѓ, што мне варта зірнуць у Казіно. Яе б адказы, і, можа быць, змагу ih там знайсці.
  
  
  Сталы для гульні ѓ рулетку, азартныя гульні і покер ѓтваралі прастакутнік вакол канапы, абрамлены абгорнутымі аксамітам ланцугамі. Сюды нікога не пускалі, акрамя круп'е і касіраѓ. Сталы кішэлі турыстамі. Не было вокнаѓ, каб глядзець, не было гадзіны, каб паказаць час. Толькі звон монетт, храбусценне чыпсаѓ, узбуджаныя крыкі і праклёны. Гэта не мая гульня. Сваю стаѓку яе раблю з сабой кожную раніцу: што ноччу яе вярнуся ѓ ложак цэлым і цэлым. Калі яе спрабаваѓ праціснуцца скрозь натоѓп, мяне напалову запхнула усхваляваны натоѓп, якая накіроѓвалася, як статак сланоѓ, да пераможцу джэкпота. Акрамя званка машыны, яе раптам пачуѓ званок у маім пакоі наверсе. Прычына была ѓ дзесяці футах ад мяне, вусны незадаволена скрывіліся, бровы прыѓзняліся пры выглядзе за ѓсё хвалявання.
  
  
  Яна мерцала, як маяк. Доѓгія рудыя валасы, і брючный касцюм з выпукласцямі ва ѓсіх патрэбных месцах.
  
  
  Пакуль яе чакаѓ, калі пройдзе статак сланоѓ, яе ѓбачыѓ, як яна павярнулася і знікла праз ѓтоеную металічную рассоѓную дзверы дзе-то побач з касавымі апаратамі. Яе накіраваѓся ѓ тое ж месца. Яна зрабіла мой візіт яшчэ больш тэрміновых.
  
  
  ђдачлівы хлопец дайшоѓ да касы раней за мяне. Яе, чакаѓ, пакуль клера возьме фішкі і заплаціць мужчыну. Калі шчаслівы пераможца знік, слуга паглядзеѓ на мае пустыя рукі і сказаѓ нудным тонам: "Чым магу дапамагчы, іншы?"
  
  
  Яе ненавіджу, калі мяне хто-то называе іншым, і гэтага чалавека ёй ніколі раней у жыцьці ня бачыѓ. Мне патрэбен Чып Каппола. Яе хачу пагаварыць з ім ".
  
  
  Непрыемнае твар стаѓ яшчэ больш непрыемна. 'Ніколі аб гэтым не чуѓ.'
  
  
  Яе кладу сваё новае пасведчанне асобы на стойку. У nen гаварылася, што яе новы начальнік службы бяспекі ѓ гатэлі "Соер". Мужчына за ѓсё паглядзеѓ на мяне. "Чаму ты не сказаѓ мне гэтага раней?"
  
  
  "Вы не прасілі аб гэтым. Г-н Соер чакае, што эга госці будуць ветлівыя да эга персаналу. Як тваё імя?'
  
  
  Ён гэтага не чакаѓ, і эму гэта не спадабалася. Ён быѓ вакол іх, хто імгненна скурчваецца, калі больш не можа брахаць. "Тоні Рыка". Гэта было не больш чым мармытанне.
  
  
  "Вы атрымалі адно папярэджанне. Не назаѓсёды разлічваць на нас, на секунду! Не дазваляй мне чуць скаргі на цябе. А цяпер, дзе Каппола.
  
  
  "Праз гэтую дзверы". Ён паказаѓ у тым кірунку, дзе знікла рудая. Ён націснуѓ кнопку пад стойкай, і тоѓстая металічная дзверы расчыніліся. Яе абалонкі, праз сляпы перавал. Будынак тут нагадвала сейф, а таксама служыла сейфам. За сталом, напалову запоѓненым якой-то панэллю кіравання, сядзеѓ высокі негр. Ён быѓ апрануты ѓ форму колеру хакі без значны адрозненні і мог сысці за супрацоѓніка паліцыі гатэля. Ён быѓ такім жа прыязным, як касір. Калі ёй падышоѓ, яго халодныя вочы недастатковай глядзелі на мяне.
  
  
  "Мне патрэбен Каппола", - сказаѓ я, паказваючы сваё пасведчанне асобы.
  
  
  Ён нахіліѓся да ѓбудаванаму мікрафону і сказаѓ глыбокім рыкам: "Да вас Картэр. Новы ахоѓнік.
  
  
  Рэѓматызму прагучаѓ у дамафоне. "Пашліце эга".
  
  
  Ён націснуѓ кнопку, і зноѓ бясшумна адчыніліся цяжкая металічная панэль. Ззаду яго была вялікая пакой з голымі жоѓтымі сценамі, пусты крэсла, некалькі пустых крэслаѓ і глыбокая з кушэткі, на якой ѓладкавалася рудая. Цыгарэта паміж яе вуснамі выпусціла тонкі сіні дым струменьчыкам паміж яе прыплюшчанымі вачыма. Яна паглядзела на мяне, як на старога знаёмага.
  
  
  Чып Каппола быѓ увасабленнем чалавека, які хоча выглядаць на трыццаць гадоѓ маладзейшы за сябе. Пінжак эга белага шаѓковага касцюма вісеѓ на вешалцы стогнамі. Эга светла-фіялетавая кашуля з цёмна-чырвонай манаграмай на рукаве была адзіным яркім плямай у шэрай пакоі. Эга голас быѓ такім жа бясколерным. "У гэтым годзе гусі паляцелі на поѓдзень".
  
  
  "Яны не спыняліся ѓ Маямі", - адказаѓ я.
  
  
  Я не ведаю, хто прыдумаѓ гэтыя ідыёцкія кодавыя словы. Быццам бы яны павінны здавацца незаѓважнымі, але ѓ той жа час не павінны быць чым-тое, што можна сказаць выпадкова. Каппола грэбліва паглядзеѓ на мяне.
  
  
  Нік Картэр, а? Киллмастер? Вы не падобныя на забойцаѓ, якіх яе ведаю. Але не дазваляйце мне абражаць вас перад дамамі ". Ён паказаѓ на рыжую. Митзи Гарднер. Можа, вы чулі пра яе.
  
  
  Яе чуѓ. Але яна не здалася мне тыповай для Митзи. Не дастаткова дурная. Па маіх звестках, яна была палюбоѓніцай вялікай колькасці важакоѓ мафіі, чацвёра вакол якіх былі ѓжо мёртвыя. Яна, верагодна, клапацілася б аб кантрабандзе грошай для іх. Лялькі мафіі пад замкам да швейцарскім банкам. Цяпер яна належала Чыпе Капполе, высокапастаѓленаму гангстэры, разыскиваемому ѓ Злучаных Штатах. І такі хлопец цяпер працаваѓ на AX.
  
  
  Каппола не цікавіѓся нацыянальнай бяспекай. Эга адданасць была выключна нацый злачыннага свету. Але адно ён ведаѓ дакладна: ён не хацеѓ, каб камуністы захапілі казіно, таму эму было выгадна падтрымаць Рэндольф Флемінга. З Флемінгам ѓ сядле справы Капполы у Гранд-Лакларе працягваліся бесперашкодна, як і ѓ часы генерала Хаммонд.
  
  
  Каппола паказаѓ на крэсла, і ён прыняѓ прапанову. "Я па-чартоѓску рады, што ты быѓ у тым самалёце, на якім прыляцеѓ Флемінг. Калі мы страцім яго, мы ѓсё рызыкуем сваёй шкурай. Тады мы забудзем аб нашым казіно, і Соер страціць усё ".
  
  
  "Мы яшчэ не страцілі эга", - абверг паведамленьні ѓ смі яго мафіёзі. "Ён прэзідэнт, і палкоѓнік Джером кажа, што ѓсё ѓ парадку".
  
  
  Ён адразу sel. "Ты размаѓляѓ з Джерома? Сказаѓ эму, хто ты? Ён люта выплюнуѓ гэтыя словы.
  
  
  "Чаму ты так злуешся?"
  
  
  "Ты распавёѓ эму?"
  
  
  'Вядома, няма. Што вы наогул маеце супраць яго?
  
  
  Ён паклаѓ рукі на крэсла і нахіліѓся наперад. "Galibi carib Джером загадаѓ выкрасці Флемінга".
  
  
  Яе заставаѓся нейтральным. "Адкуль да цябе прыйшла гэтая ідэя, Каполла?"
  
  
  "Ідэя? Мы ведаем. Вы думаеце, што толькі AX ведае, што адбываецца? У нас ёсць мужчына на Кубе. Ён так з Кастра ". Ён сціснуѓ два пальца разам. Джером хоча назаѓжды прыбраць Флемінга.
  
  
  Мяне гэта не ѓразіла. Які б інфармацыяй нам мела Goat Гардзеева, яна ніколі не можа пераважыць нашу. Акрамя таго, гэта не адпавядала паводзінах палкоѓніка. Флемінг быѓ у Злучаных Штатах. Джером ператэлефанаваѓ эму.
  
  
  Каппола ѓхмыльнуѓся. 'Слухай. Пакуль Флемінг знаходзіѓся на мацерыку, Джером не мог ажыццявіць свой пераварот нават з дапамогай рускіх. Амерыканцы ѓ патрэбны момант пашлюць Флемінга, каб усе заблытаць. І гэта быѓ бы паток Джэрама. Але калі Флемінг у зале ѓ кубінскай турме, Джером можа падмануць грамадскасць, што ён вызваліць Флемінга, калі той прыйдзе да ѓлады. Ён даможацца поспеху, і гэта будзе апошняе, што мы калі-небудзь пачуем ад Флемінга ".
  
  
  Я заѓсёды слухаю ѓсё, што не адразу здаецца глупствам. Але я б не хацеѓ, каб мяне ошарашивали крыкі мафіёзі. Нават калі б усё гэта было праѓдай, рукі Джэрама былі звязаны адкрыта цяпер. Пачулася гудзенне, тры кароткіх гудка. Каппола ускочыѓ, прачытаѓ на маім твар сумневы і сказала рудавалосай: "Давай, расслабься. Ён спяшаѓся выйсці па офісу.
  
  
  Митзи Гарднер ѓстала і перакінула сумку праз плячо. Яна нікуды не спяшалася і паглядзела на мяне ацэньвальна і трохі поддразнивающе. "У каго-то здарыѓся сардэчны прыступ у казіно", - рашуча сказала яна. "Час ад часу здараецца буйны пераможца або той, хто прайграѓ буйны". У нах быѓ злёгку хрыплы голас. "Давай прокатимся, дарагі".
  
  
  "Начальнік службы бяспекі збег з дамай? Калі вы думаеце, што Джером хоча выкрасці Флемінга, мне лепш пераканацца, што ён гэтага не робіць.
  
  
  Яна паціснула плячыма. "У казіно па-ранейшаму ёсць людзі. Сёння Флемінг абсалютна ѓ бяспецы. Ён спіць, а сёння эму не прыйдзецца пакідаць гатэль. Акрамя таго, яе павінен я табе што-што сказаць, а што-што паказаць ". Яна фамільярна сказала чорнага лакею: "Мы пойдзем ѓніз, герцаг".
  
  
  Ён шырока гэй ѓсміхнуѓся. Любіѓ яе ѓ тысячу разоѓ больш за мяне. Кнопка, якую ён цяпер націснуѓ, адкрывала ліфт насупраць ѓваходу ѓ казіно, які дасталі нас у падвальны гараж, у якім можна было размясціць чатыры машыны. Там былі фургон "Фольксваген" і светла-фіялетавы "кадылак". Зручна для наведвальнікаѓ, якія не хочуць, каб ih бачылі. Ёй што-то сказаѓ пра гэта.
  
  
  Яна крыва ѓсміхнулася. "Ліфт таксама ідзе ѓ кватэру Фішак на даху. Голас дзе цяпер Флемінг.
  
  
  Яна села за руль "кадзілака". Яе sel побач з ёй. Схавайся на падлозе, пакуль мы не выедзем вакол гатэля, - сказала яна мне. Геранім папрасіѓ бы вас прасачыць за вамі, калі б вы здаліся перад гасцініцай ".
  
  
  Ёй падыграѓ гэй, дазволіѓшы гэй напалохаць мяне, і жым лежачы на дно, пакуль Митзи націскала кнопку. Падняѓся сталёвы люк. Яна адвяла рухавік, і мы паехалі. Глухое рэха звонку падказала мне, што мы праязджаем праз вялікі гараж. Шыны рыпелі, калі мы загарнулі за кут у гару. Яна згарнула на бульвар і праз кіламетр вызваліла мяне вакол майго хованкі. Беспарадак ад yahoo мінулай ноччу быѓ подметен, і на вуліцы зноѓ стала ціха. Натоѓпу больш не было.
  
  
  "Джером", - сказаѓ я. "Калі Каппола быѓ правоѓ, чаму ён не забіѓ Флемінга? Чаму ён гатэль эга адправіць на Кубу? "
  
  
  Яна не глядзела на мяне. "Труп нікому не патрэбны. А жывога Флемінга яшчэ можна было выкарыстоѓваць, як аб'ект перамоваѓ з Расеяй ".
  
  
  'Магчыма. Яе таксама здзіѓляюся, чаму Джером гатэль, каб яе ішоѓ за ім ".
  
  
  Яна здзіѓлена паглядзела на мяне. "Ён ужо аднойчы спатыкнуѓся аб вас. Уся гэтая валтузня вакол пісталета была, вядома, не выпадковасцю. Ён хоча, каб ты пайшоѓ адсюль. Колькі раз вам сапраѓды трэба пастукаць па галоѓ, каб уключыць свой розум? '
  
  
  Ёй давялося ѓсё гэта на задні план. Флемінг быѓ у бяспекі ѓ пентхаузе Капполы, і цяпер у мяне быѓ час усё абдумаць. Яе раблю гэта лепш за ѓсё, калі расслабляюся. Таму яе вырашыѓ расслабіцца.
  
  
  Мы праехалі mimmo рынку і палаца. Далей, на вяршыні пагорка, яе ѓбачыѓ ладзілі крэпасьць, якая займаецца, павінна быць, служыла турмой у былыя дні. У склепе поѓна палітвязняѓ. Бруднае месца. Стары горад быѓ пабудаваны ля падножжа ѓзгорка. Дарога там звузілася. Митзи было цяжка манеѓраваць у машыне mimmo калясак, якія граюць дзяцей і жанчын, якія нясуць прадукты. Тут вы знайшлі праѓдзівы каларыт і зачараванне выспы. Мы не бачылі турыстаѓ.
  
  
  Мы праязджалі стары гатэль, які знаходзіѓся ѓ запушчаным стане. Падобна на імбірны пернік. Газоны зараслі травой, а вокны і дзень забітыя фанерай. Сто гадоѓ таму гэта быѓ шыкоѓны гатэль.
  
  
  - Я стараюся Пуанчиана, - сказаѓ Митзи. "Калі ён быѓ пабудаваны, гэта быѓ лепшы гатэль на Карыбах. Цяпер рай для тэрмітаѓ. Часам эга да гэтага часу тхара выкарыстоѓваюць жыхары гор, якія разбіваюць там лагер, калі ім трэба быць недалёка ад горада ".
  
  
  Некаторыя рэчы на дзяѓчыне былі няправільнымі. Яна не казала, як шлюха. У яе голасе было адукацыю і розум. А для простага грашовага кур'ера яе меркаванне мела вялікі аленка ѓ мафіі. Яны нават сказалі, гэй маю сапраѓдную асобу. Гэта выклікала ѓ мяне цікаѓнасць. Яе спытаѓ яе аб гэтым. Яна адказала з усмешкай Моны Лізы.
  
  
  Калі Чып занепакоіѓся, што ён можа страціць казіно, яе патэлефанавала Дэйві і папрасіѓ эга даслаць вас сюды, каб выратаваць становішча ".
  
  
  Дэйві? Дэйві Хок? Ястраб выконваѓ загады гэтай дыбачкі? Было такое адчуванне, што мяне ѓдарылі кулаком ніжэй пояса. Была Митзи Гарднер агентам AX? Няѓжо таксама Хок " зноѓ згуляѓ у сваю гульню і дазваляѓ мне зноѓ самому разабрацца ва ѓсім? "Мілая, - сказаѓ я, - я вельмі люблю жарты, але ты хто, кравец вазьмі?"
  
  
  Яна адказала на мой лейцара пытаннем у рэѓматызму. "Якую капялюш мне надзець для цябе?"
  
  
  Яе вылаяѓся сабе пад нос. "Я б аддаѓ перавагу, каб ты ih ѓсіх скінуѓ".
  
  
  Яна не страціла ѓпэѓненасці. 'Табе вязе. Час амаль прыйшоѓ ".
  
  
  Цяпер мы ехалі па адкрытай мясцовасці з густой расліннасцю джунгляѓ. Затым з'явіліся раѓніны цукровага трыснёга і невялікія бананавыя плантацыі. Яна распавяла мне пра зменлівай эканоміцы гэтага раёна. Бананы прыносілі больш прыбытку, чым цукровы трыснёг. Яны назвалі гэта зялёным золатам. Мяса, гваздзік, вокладка і духмяныя бабы тонкая таксама станавіліся ѓсё больш прывабнымі для вырошчвання. Яна сказала, што ѓ нах ёсць ѓласная невялікая плантацыя на другім баку выспы.
  
  
  Дарога была зусім не прамы. Некаторы час яна ішла ѓздоѓж ѓзбярэжжа, затым наблізілася да гор, якія цягнуліся, як хрыбет, праз цэнтр выспы. Калі мы пакінулі плантацыі, з боку сукенка мясцовасць стала забалочанай, а з другога боку яе ѓбачыѓ глыбокія каньёны, зарослыя дрэвамі і раслінамі. Мы былі прыкладна ѓ дзесяці мілях ад горада, калі Митзи згарнула цяжкую машыну з шашы на прасёлкавую дарогу, праехала па ёй паѓмілі, але затым спынілася каля лагуны.
  
  
  Яна заглушила рухавік, скінула туфлі і адчыніла дзверы. Яе пасядзеѓ на імгненне, каб разгледзець выгляд. Для цёмна-сіняй вадой, прыкладна ѓ мілі адсюль, віднелася ѓсёй тэрыторыі гатэля, а. Мясцовасць там крута падымалася, і ѓсё яшчэ былі бачныя сляды старой крэпасці.
  
  
  А від выплат прама перада мной быѓ нават лепш. Митзи зняла ѓсю вопратку і пабегла да & nb. Яна павярнулася і прызыѓна памахала мне рукой. Пачатку другой намёк мне не спатрэбіѓся. Яе хутка распрануѓся і рушыѓ услед за ёй.
  
  
  Была толькі лёгкая актыѓнага адпачынку, а вада была амаль цёплай. Дзяѓчына плыла хуткім плыѓным рухам, і яе дагнаѓ яе толькі ѓдалечыні ад берага. Яе трываць не мог, але мы былі & nb. Яе скура была мяккай. Яе гатэль прыцягнуць яе да сябе за сцягна, але яна кінулася назад і нырнула вакол мяне. Нам адзін вакол нас не быѓ цалкам гатовы, калі яна ѓсплыла, уздыхнула і нырнула назад у мяне. У глыбокай & nb не за што трымацца, але нам гэта аказалася не трэба. Яна была надзвычай прыгожая.
  
  
  Калі ѓсё скончылася, яна ѓсплыла на паверхню. Яе падплыѓ да яе, і мы адпачылі. Яе заснуѓ у спакойнай цёплай & nb. Яе не заѓважаѓ, пакуль мая мэта не апусцілася і не акунулася ѓ цёплую салёную ваду.
  
  
  Дзяѓчына знікла. Яе, азірнуѓся і ѓбачыѓ, што яна ѓжо была на пляжы. На ee жываце, на карычневым фоне белага пяску. Яе, заѓважыѓ, што вы не ѓбачыце падзел на яе купальніку. Яе даплыѓ да пляжа, плюхнуѓся побач з ёй і зноѓ заснуѓ. Пакуль мяне гэта не адзіная перадача яе хрыплы голас. "Добрай раніцы, Картэр. Вы збіраецеся сустрэць саюзніка.
  
  
  Яе адкрыѓ вочы і ѓбачыѓ, што сонца ѓжо садзіцца на захадзе. На пляжы нікога не было відаць. Усяго некалькі крабаѓ і шмат пяску. Затым яна паказала на мыс праз ваду. Што-то наблізілася да нас над вадой, але гэта была не лодка.
  
  
  Гэта было падобна на чалавечую фігуру. Яго міргнуѓ, пакруціѓ галавой і зноѓ паглядзеѓ. Ён усё яшчэ быѓ там. У трохстах метрах, і на тым месцы, дзе яе і заѓважыѓ, што тут стаяць катэгарычна нельга, shell мужчына. Высокая, хударлявая, апранутая ѓ доѓгае белае сукенка, развевающееся веерам. Ён падышоѓ да нас з велічным, але рашучым падыходам. Гэта было неверагодна.
  
  
  Дзяѓчына побач са мной ѓстала і памахала. Яна спакойна апранулася. Яе, ведаѓ, што гэта галюцынацыя. Па агульным прызнанні, вада была салёнай, на навобмацак яна была падобная на сіроп, але яго ледзь не патануѓ, калі заснуѓ у ёй.
  
  
  Мужчына ѓсё набліжаѓся. Прыблізна ѓ дзесяці футаѓ ад берага, ён падняѓ халат, пагрузіѓся ѓ ваду па сцягна і зноѓ падняѓся, набліжаючыся да берага. Ён здаваѓся мне ростам каля шостай футаѓ. Ён быѓ стары, з доѓгай барадой і белымі валасамі. Ён быѓ хударлявым, але жилистым.
  
  
  Яе сядзеѓ аголены на пяску, гледзячы ѓ змрочныя вочы і шырока раскрыѓшы рот, усміхаючыся Митзи Гарднер. Яна сядзела побач са мной, і ён узяѓ яе руку пальцамі, якія маглі б цягнуцца да баскетбольному мячы, пяшчотна, як калі б гэта было яйка. Яна сказала эму некалькі слоѓ на незнаёмай мне мове, і яны засмяяліся. Яна паглядзела на мяне і сказала: "Гэта Ной, Нік. Ён пражыѓ тут даѓжэй, чым хто-небудзь можа ѓзгадаць. А яшчэ ён праціѓнік камуністычных ракет на востраве ".
  
  
  Яго ѓстаѓ. Што яшчэ ёй мог зрабіць?
  
  
  Ной ѓважліва паглядзеѓ на мяне, затым паціснуѓ мне руку. Мой цалкам знікла ѓ эга далоні, але ён сціснуѓ маю руку ривненской настолькі, каб выклікаць сумленнасць і давер. Яе дакрануѓся да плоці, цёплай, з крывёю ѓнутры, жывы.
  
  
  "Я вельмі захапляюся вамі, містэр Картэр. У яго быѓ выразны брытанскі акцэнт, і голас, якім ён мог бы рыкаць, калі б захацеѓ. "Митзи распавяла мне пра сустрэнуць вашых справах, якія замацавалася маю веру ѓ вас".
  
  
  Яе праглынуѓ. - "Твая вера ѓ мяне?" "Па крайняй меры, яе ѓсё яшчэ раблю тое, што магчыма. Баюся, ты неверагодна перабольшваеш.
  
  
  Ён паглядзеѓ на Митзи. Паміж імі павінна была быць цесная сувязь. Відавочна, вакол павагі, дружбы і разумення. Затым ён зноѓ звярнуѓ увагу на мяне.
  
  
  "Я павінен папрасіць прабачэння, містэр Картэр. Яе папрасіѓ Митзи прывезці вас сюды, пакуль вы не занадта захапіліся сваёй працай. На жаль, тут паѓстала праблема ". Ён паказаѓ на гару. "Я павінен выгнаць сур'ёзную хваробу. Я не магу цяпер заставацца, але я падумаѓ, што павінен хоць бы сустрэцца з вамі і паабяцаць вам сваю дапамогу, калі яна вам спатрэбіцца. Спадзяюся, вы зноѓ наведаць мяне ".
  
  
  Ён нахіліѓся, пацалаваѓ дзяѓчыну ѓ мочку, кіѓнуѓ мне, вярнуѓся да & nb, падняѓ халат і знік гэтак жа, як і прыйшоѓ.
  
  
  Яе назіраѓ за ім. Митзи хіхікнула. "Што засталося ад твайго самавалодання? Здаецца, вы бачылі прывід.
  
  
  Яе паказаѓ на прывід. 'Як ...?'
  
  
  Яна стала сур'ёзнай, на імгненне зірнула на мяне і сказала: "Не пытайся занадта шмат чаго, Нік. Яе сапраѓды бачыла неверагодныя рэчы з імі тхара, як сустрэла гэтага чалавека. Вы таксама гэта выпрабуеце. А цяпер нам лепш вярнуцца да Флемингу, перш чым ён прачнецца і не захоча прагуляцца ".
  
  
  Яе апранаючыся азірнуѓся на высокую цёмную постаць, якая займаецца знікла асяроддзяѓ скал ля падножжа пагорка на мысе. "Раскажы мне больш пра свайго сябра", - папрасіѓ яе.
  
  
  Яна паціснула карычневым плячом.
  
  
  "Падумайце аб тым, што я вам сказала. Будзьце гатовыя да сюрпрызаѓ. Ной можа даць вам мноства вакол іх, і я ѓпэѓненая, што я яшчэ не чула і не бачыла ну ѓсё ".
  
  
  Яна пабегла наперадзе мяне да машыны. Калі яе, увайшоѓ у машыну, рухавік роѓ. Перш чым яе зачыніѓ дзверы, яна націснула на педаль акселератара, і мы на поѓнай хуткасці паехалі па каляіне назад, да дарогі.
  
  
  Яе нам на хвіліну не даверыѓ, што гэты Ной валодае асаблівай магіяй. Мне ён проста здаѓся вельмі разумным і хітрым. "Ён пустэльнік?" - спытаѓ яе, Митзи. Што заѓгодна, толькі не гэта. Ён - важак племені, які налічвае больш за sta чалавек. Яны жывуць у старой крэпасці. Ён кажа, што эга, людзі пасяліліся тут некалькі сотняѓ гадоѓ таму, затым паѓстання рабоѓ. Разам гэта жудасная група. Яны могуць быць паѓсюль, у джунглях, і вы не зможаце ih убачыць, калі яны гэтага не захочуць ".
  
  
  "Як вы даведаліся эга?"
  
  
  Яна падціснула вусны і паглядзела на мяне.
  
  
  "Гэта таксама было вельмі дзіѓна. Яе плавала ѓ лагуне, калі ён раптам спусціѓся, каб перадаць мне паведамленне. Памочнік Фішак у казіно быѓ забіты, і Чып гатэль, каб яе перадала гэта ѓ Маямі. Гэты хлопец быѓ забіты ѓ дзесяць хвіліна чацвёртага. Ной сказаѓ мне ѓ чвэрць чацвёртага.
  
  
  Так было лягчэй. Па крайняй меры, цяпер у мяне пад нагамі была цвёрдая глеба. - Барабан джунгляѓ, - засмяяѓся я. "Тэлефон у джунглях".
  
  
  'Напэѓна. Але пазней яе аднойчы ѓбачыѓ, як ён вылечыѓ вельмі хворую жанчыну з дапамогай вуду. Ён сказаѓ, што ён яе голуб. Яна ѓстала на месцы, і вось стала лепш ".
  
  
  У галоѓ паколвала. Дзяѓчына побач са мной была дастаткова моцнай, каб выстаяць у суровым свеце мафіі. Для гэтага трэба мець практычнае стаѓленне да ѓсяго. А цяпер яна казала пра вуду і чорнай магіі, як быццам сама верыла ѓ іх. Больш яе эй пытанняѓ не задаваѓ.
  
  
  Мы ехалі моѓчкі пяць хвіліна. Раптам пасярод дарогі апынуѓся негр. Ён жэстам паказаѓ нам, каб мы спыніліся. Митзи прытармазіла і адкрыла акно. Ён здаваѓся усхваляваным; яна спытала эга што-то на мясцовым дыялекце, і ён паківаѓ галавой. Не казаць нам словы, Митзи уключыѓ задні ход, разгарнулася і дала газ.
  
  
  "Ной запытаѓся пра нас", - сказала яна. "Была спешка. Што-то павінна было здарыцца, але ён не сказаѓ што.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на Митзи, а затым зноѓ на пасыльнага. Дарога была бязлюднай. Калі мы згарнулі на наступны паказальнікаѓ, дарога апынулася вельмі дрэнны. Нам спатрэбіцца б джып, каб без працы пераадолець усе перашкоды. Палову шляху скончылася перад вялікай выбоиной на дарозе.
  
  
  "Мы павінны ісці далей", - сказаѓ Митзи.
  
  
  Вы не маглі б назваць гэта хадой. Мы караскаліся па дрэвах, як горныя казлы, пакуль нарэшце не дасягнулі высокай сцяны, пабудаванай вакол сланца. Крэпасць займала ѓвесь мыс і выглядала непрыступнай. Калі мы праходзілі праз вароты, сцены двары таксама былі па шыферу. На яго фоне былі пабудаваныя каменныя будынкі, некаторыя старыя, а іншыя ѓ выдатным стане. Ih даху служылі платформай для сцены. Людзі сабраліся вакол вялікай фігуры тоні атрымаѓ. У іх былі цёмныя асобы карэнных амерыканцаѓ. На мужчынах была толькі насцегнавая павязка, на жанчынах - кароткія рознакаляровыя спадніцы. Усе маѓчалі, настрой быѓ падушаны.
  
  
  Калі мы ѓвайшлі, Ной падышоѓ да нас. Эга твар быѓ змрочным, але эга паводзіны заставалася ганарлівым і велічным.
  
  
  Ён паведаміѓ нам гэтую навіну, не міргнуѓшы вокам. Доктара Флемінга выкралі. Чып Каппола загінуѓ, спрабуючы прадухіліць гэта. Джером заняѓ гатэль. На круізных лайнерах эвакуююць ѓсіх амерыканцаѓ і еѓрапейцаѓ ".
  
  
  Яе спытаѓ - "Адкуль Тара Соер?".
  
  
  Толькі пазней мяне ахінула, адкуль яе атрымліваѓ інфармацыю. Але падчас нашай бясшумнай паездкі на Кадзілаку яе наогул не чуѓ барабаннай фракцыі ѓ джунглях.
  
  
  У паведамленні аб ёй нічога не гаварылася ", - сказаѓ мне Ной. У любым выпадку, паведамленне было. Таму ён не спадзяваѓся выключна на ѓявах. - "Як ты ѓсё гэта даведаѓся?"
  
  
  Ён зірнуѓ на людзей вакол, і ён убачыѓ, што эга рот нецярпліва падрыгваецца. "Калі ласка, не сумнявайцеся ва мне, містэр Картэр. Не хапае часу. доктара Флемінга трымаюць у сутарэннях пад старой крэпасцю, і эга трэба выратаваць. Верагодна, вашу міс Соер адправілі дадому на адным вакол караблеѓ.
  
  
  "Мне гэта здаецца малаверагодным. Не думаю, што Джером адпусціѓ бы яе, калі б мог утрымаць яе за выкуп ".
  
  
  "Гэта аргумент. Але гэта яшчэ не ѓсё. Былі распаѓсюджаныя апісання вас абодвух, і за вашу злоѓ было прапанавана дзесяць тысяч даляраѓ.
  
  
  Яе вылаяѓся ѓслых. "Як толькі яе збіраюся зрабіць невялікі крук, і тут жа неба апускаецца".
  
  
  "Рады, што вы зрабілі гэты крук", - пракаментаваѓ Ной. - У адваротным выпадку вы б ужо былі мёртвыя. Па крайняй меры, цяпер вы можаце даць адпор ".
  
  
  "Я лепш зраблю што-небудзь", - пагадзіѓся я. Яе, паглядзеѓ на дзяѓчыну. 'Заставайся тут. Тут ты ѓ бяспецы. Яе beru ѓ цябе машыну ".
  
  
  'Нам за што. Вы не ведаеце мясцовасць. Яе ведаю, і, акрамя таго, у мяне яшчэ ёсць праца ". У ee голасе была металічная нота, намекавшая на рысы характару, якія яны прынеслі гэй месца ѓ братэрства мафіі.
  
  
  "Яна мае рацыю", - заѓважыѓ Ной. "Вы не можаце вярнуцца ѓ Порт-оф-Спейн па прыбярэжнай дарозе. Несумненна, Джером загадаѓ заблакаваць сл. Вам прыйдзецца прайсці праз горы, і тады вы зможаце скарыстацца любы дапамогай ". Ён паказаѓ доѓгім пальцам на аднаго тоѓстага цемнаскурага мужчыну, потым на другога. "Штаны, кашуля. Спяшайцеся. Ты пойдзеш са мной ".
  
  
  Мне гэта не спадабалася. Як я мог быць упэѓнены ѓ праѓдзівасці аповеду тоні атрымаѓ? І каму можа спатрэбіцца гэты эскорт у падарожжы, якое бог ведае, чым скончыцца? Але ѓ мяне не было выбару. Ной і эга людзі складалі большасць, і нават Митзи ѓстала на бок тоні атрымаѓ. Так што я пагадзіѓся, па меншай меры, на дадзены момант. Да таго часу, як мы дабраліся да "Кадзілака", пара таксама была там, ухмыляючыся. Нашы гіды цяпер былі ѓ баваѓняных штанах да каленяѓ і белых кашулях з засучеными рукавамі. У іх за паясамі хаваліся мачэтэ.
  
  
  Яны ѓ такую гульню ззаду.
  
  
  Разгарнуцца было няма дзе, і Митзи давялося пяць хвіліна штурхаць машыну ѓзад і наперад, пакуль мы, нарэшце, не змаглі спусціцца з пагорка. Галоѓная дарога ѓжо была дрэнны, а гэтая жудасная. Мы ехалі на нізкай перадачы па тым, што больш за ѓсё нагадвала швейцарскі сыр з дзіркамі, і, што яшчэ горш, мы апынуліся на скале на другім баку грэбня. Мы павярнулі і паехалі па вузкай сцежцы, якая займаецца вяла ѓніз. Машына з аднаго боку закранала схіле гары, а з другога яе глядзеѓ у бездань неспасціжнай глыбіні. Яе нічога не сказаѓ, каб не адцягваць Митзи. Ён мог лепш засяродзіцца на кіраванні.
  
  
  Потым кіламетраѓ гэтых нягод мы зноѓ праехалі праз кусты, і я зноѓ змог уздыхнуць свабодна. "Дык ты ведаеш дарогу", - сказаѓ яе Митзи. "Як мы трапім у вязніцы Джэрама?"
  
  
  Яна пахітала галавой. "Мы павінны спачатку даведацца што-небудзь пра гэта. Спачатку нам трэба адправіцца ѓ той стары гатэль, які ёй паказала вам па дарозе ѓ вашу першую сустрэчу з Nov. Там мы зможам распрацаваць нашы планы ".
  
  
  Ужо цямнела, калі мы, нарэшце, выйшлі на дарогу, досыць шырокую для "Кадзілака". Мы маглі бачыць унізе скрозь расліннасць агні. Такім чынам, мы былі недалёка ад горада. Митзи уключыѓ фары, каб выехаць на дарогу.
  
  
  Прамень святла асвятліѓ чалавека ѓ форме. Ён нацэліѓ на нас пісталет. Дзяѓчына тут жа прытармазіла, ѓключыла задні ход і зноѓ паскорылася. Яе інстынктыѓна азірнуѓся. Ліхтары задняга ходу злавілі іншага салдата, які толькі што зрабіѓ вінтоѓку ѓверх. Перш чым эга стрэльбу паднялося дастаткова высока, каб ѓразіць любога вакол нас, мой "Люгер" стрэліѓ. Пры гэтым разбілася лабавое шкло. На Митзи было шмат аскепкаѓ, але яна працягвала весці машыну. Яе стрэліѓ у шчыліну, дзе раней было лабавое шкло, і салдат перад машынай ѓпаѓ.
  
  
  Митзи спыніла машыну, і ѓ мяне быѓ час зірнуць на нашых гідаѓ. Нам адзін вакол іх не пацярпеѓ. Яны згарнуліся на задніх сядзеннях, і цяпер зноѓ асцярожна падняліся. Яе выйшаѓ, каб бліжэй зірнуць на падарункі, якія даѓ нам палкоѓнік Джером. Двое салдат загінулі. Яе ѓзяѓ ih форму і зброю і кінуѓ на задняе сядзенне. Людзі тоні атрымаѓ схапілі пісталеты. Яе сказаѓ. - "Вы справіцеся з гэтым?"
  
  
  Яны маглі б. Яны служылі палацавай вартай, калі Флемінг быѓ прэзідэнтам. Магчыма, калі-небудзь мы зможам выкарыстоѓваць гэта веданне. На дадзены момант яе трымаѓ зброю пры сабе і загадаѓ ім дваім зацягнуць трупы ѓ кусты, дзе яны будуць ляжаць ціха, пакуль не з'явіцца які-небудзь галодны звер.
  
  
  У любым выпадку блакады дарогі даказаѓ, што інфармацыя тоні атрымаѓ дакладная. У гэтага старога ѓ рукаве было больш, чым яе гатэль б прызнаць. Такім чынам, Джером, быѓ галоѓным, сказаѓ Ной. Прыйшоѓ час падумаць, як вызваліць Флемінга. Аѓтарытэт тоні атрымаѓ таксама звязана мне больш упэѓненасці ѓ эга сябрах. У рэшце рэшт, яны прадставіліся, і цяпер, калі яны даказалі, што могуць звяртацца з зброяй, яны ѓсё яшчэ могуць быць карысныя.
  
  
  Мы без працы дабраліся да гатэля, і Митзи прыпаркавала машыну ѓ закінутым хляве за будынкам. Адтуль мы пайшлі ѓ паѓразбураны вестыбюль. Пах цвілі і гнілога дрэва змагаліся за перавагу. Нашы гіды правялі нас па рыпучых прыступках на кухню. Гэта была вялікая кухня з паліцамі ѓздоѓж адной вакол сцен і працоѓным сталом пасярэдзіне. Мы былі там не адны. На стале гарэла свечка, і трое мужчын елі игуану, мясцовы дэлікатэс, ад чаго ѓ мяне завуркатала ѓ жываце.
  
  
  Потым прывітанне мужчын і двух нашых правадыроѓ, узбуджана гутарылых з трыма тубыльцамі, мы нарэшце-то змаглі паесці. Калі мой зверскі голад быѓ задаволены, яго адчуѓ сябе крыху менш падобным на йо-йо на вяроѓцы сюрпрызаѓ і цяжкасцяѓ. Мая талерка была яшчэ напалову запоѓненая, калі трое тубыльцаѓ сышлі. Ёй быѓ шчаслівы бачыць, як яны сыходзяць. Нам трэба было выпрацаваць сваю тактыку, і я не адчуваѓ сябе нязванай кампаніяй.
  
  
  Най назваѓ мне імёны нашых гідаѓ, але, паколькі я не ведаѓ мовы, яе забыѓся ih. Яе запомніѓ, толькі тое, што яны былі доѓгімі, з мноствам зычных. Аднак яе не хацеѓ пакрыѓдзіць ну, проста назваѓшы ih Томам або Гары, таму ёй растлумачыѓ сваю праблему і спытаѓ ih меркаванне.
  
  
  Больш высокі па двух засмяяѓся і сказаѓ: "Вы можаце называць мяне Лэмби". Ён прамаѓляѓ гэта на цвёрдую "чацвёрку".
  
  
  Митзи сказала мне на вуха: "Лэмби. гэта вялікі малюск. Яны ядуць эга мяса, каб павысіць сваю патэнцыю ".
  
  
  У nen ёсць стыль, - усміхнуѓся я. "Ценымногие лепш, чым, напрыклад, маё імя - N3. А вы?' Яе, паглядзеѓ на нумар два.
  
  
  Яна шырока ѓсміхнулася. 'Ваенныя.'
  
  
  "Досыць коратка", - пагадзіѓся я. 'Што гэта значыць?'
  
  
  Ён зноѓ засмяяѓся. "Драпежная птушка. Вельмі небяспечная.'
  
  
  'Выдатна.' Яе палюбіѓ ih. Яны маглі пажартаваць над перспектывай пазмагацца з усёй арміяй Гранд-Лаклера. Можа, у нас яшчэ быѓ невялікі шанец.
  
  
  "Вы разумееце, што нам патрэбен доктар Флемінг. Назаѓжды выцягнуць Флемінга вакол турмы. Але спачатку нам трэба туды патрапіць. Хто-небудзь вакол вас ведае што-небудзь пра шляхі ѓцёкаѓ, накшталт падкопам, якія зняволеныя, магчыма, вырылі ѓ мінулым?
  
  
  Рэѓматызму быѓ адмоѓны. Быѓ адзін. Занадта вузкі, каб разгарнуцца, і занадта круты, каб запаѓзці назад у камеру. Там, дзе выходзіла дзірка, цяпер былі жалезныя вароты. Насупраць неих ѓсё яшчэ ляжаѓ выцвілы чэрап няшчаснага, які зрабіѓ апошнюю спробу да ѓцёкаѓ. Гэта было даѓно. Таму мы павінны працаваць над сваім унутраным нюхам, і яно частцы аказваецца крывавым. Ёй сказаѓ тое, што думаѓ пра гэта. "Як вы думаеце, з чаго вы хочаце пачаць?"
  
  
  Oni арыйцаѓ шкадавалі плячыма. Ваенныя сказаѓ гэта для іх абодвух. "Калі Флемінг памрэ, памром і мы. Джером хоча пабудаваць ракетную станцыю на нашай вышэй. Мы будзем змагацца, але ѓ нас недастаткова людзей і зброі, каб спыніць эга ".
  
  
  Пара стала мне падабацца ѓсё больш і больш. Ih ѓзрост было цяжка адгадаць, але ih скура была гладкай, і ѓ ih каардынацыі усё было ѓ парадку. Яны рухаліся з грацыяй тыграѓ. Яе паказаѓ на уніформу. 'Надзеньце гэта. Вы згуляеце ролю салдат. Вы захапілі нас з Митзи і збіраецеся даставіць нас у крэпасць. Вы скажаце, што Джером загадаѓ замкнуць нас на лічбавыя камеры Флемінга.
  
  
  Вочы дзяѓчыны на імгненне звузіліся. Яе не любіѓ рызыкаваць яе жыццём, але наша "хітрасць" была б больш пераканаѓчай, калі б яна таксама была там.
  
  
  Ваенныя і Ламби зьнялі кашулі і штаны, крыху пахіснуліся з набедренными павязкамі, затым сарамліва павярнуліся і знялі ih таксама. Абодва яны насілі оуанг, за баявыя амулеты на поясе, на шыі. Вядома, зброю было пад рукой, але, магчыма, яны думалі, што не перашкодзіць мець трохі дадатковай абароны. Яны апранулі вайсковыя камзолы над кудменяѓ, апранулі штаны, і, калі зразумець, што мы гатовыя да працы.
  
  
  За рулём была Митзи. Яе sel побач з ёй, а два нашых майстры сядзелі ззаду, прыставіѓшы пісталеты да нашых шеям. На шляху да крэпасці дзяѓчына максімальна выкарыстоѓвала кароткі шлях. Вуліцы былі дзіѓна пустыя. Усе засталіся ѓнутры і трымалі шторы зачыненымі. У крамах было цёмна, і яны былі забітыя ад марадзёраѓ. Порт-оф-Спейн раптам ператварыѓся ѓ змрочны горад, моцна адрозны ад весялосці мінулай ночы.
  
  
  Крэпасць знаходзілася на невысокім узгорку. Зялёная лужок перад ім рабіла ѓсё магчымае, каб яна выглядала прыязнага, але гэты эфект быѓ сапсаваны жалезным плотам вакол яго і гарматай, усталяванай у цэнтры лужка. Стаянка перад варотамі не рабіла гэта месца ѓтульней.
  
  
  Капралаѓ і двое салдат ѓбачылі нашы агні і заблакавалі дарогу з зброяй напагатове. Митзи прытармазіла і спынілася ѓ некалькіх футах перад імі. Ззаду мяне Лэмби усклікнуѓ: "Капралаѓ, хадзем, паглядзім, што ѓ нас ёсць. Тоѓсты ѓлоѓ! Ён штурхнуѓ мяне дулам свайго пісталета наперад і шчодра засмяяѓся.
  
  
  Капралаѓ асцярожна падышоѓ. Гатэль спачатку зірнуць на гэта. Паравыя распавялі гісторыю поспеху пра тое, як яны займелі нас, і пра непераадольных цяжкасцях, якія ім прыйшлося пераадолець. Капралаѓ быѓ уражаны. Калі яны скончылі свой расказ, ён павольна падняѓ вінтоѓку і нацэліѓ яе на мяне.
  
  
  Мая жыццё сцяѓся. Ён не шталь б страляць у Митзи. Ёй быѓ упэѓнены ѓ гэтым. Nah яны маглі б узяць заклад або выкуп. Але тое, што Джером планаваѓ для мяне, было зусім іншае. Капралаѓ на імгненне пакінуѓ мяне ѓ няведаньні, гледзячы на мяне праз казырок. Затым ён раѓнуѓ каманду. Салдаты расчысцілі шлях. Капралаѓ закат ѓ машыну і загадаѓ Митзи ехаць у крэпасць. Гэта было шэрае будынак. Без вокнаѓ і толькі адна дзверы пасярэдзіне, як адкрыты рот. Па ім нават тырчаѓ драѓляны язычок. Митзи спынілася і паставіѓ машыну на выкладзенай пліткай стаянцы, і цяпер яе ѓбачыѓ, што драѓляны язычок быѓ пад'ёмным мостам над глыбокім ровам. Цяпер у nen пустазелле раслі, але даѓным-даѓно тут сядзела чаргу рабоѓ. заливавшая эга вадой праз сукенка. Кожнаму нападніку даводзілася разлічваць на гідрокосцюма. Пасярод моста стаяѓ салдат, і ѓся тэрыторыя асвятлялася яркімі пражэктарамі. Капралаѓ выйшаѓ. "Вазьмі ih, пакуль яе трымаю таго хлопца пад прыцэлам".
  
  
  Мяне выштурхнулі вакол машыны. Митзи выбралася з іншага боку. Ваенныя і Ламби трымалі пісталеты прыціснутымі да нашых спінах. Капралаѓ яшчэ трохі злараднічаѓ і ѓвайшоѓ унутр. Праз некалькі хвілін ён зноѓ прыбыѓ у суправаджэнні лейтэнанта. Салдат на мосце сырога адсалютаваѓ, і паводзіны пачаткоѓца падказала мне, што ён тут камандуе.
  
  
  Капралаѓ балбатаѓ з занятымі жэстамі, пакуль афіцэр жэстам не прымусіѓ эга замаѓчаць. Па зорках у эга вачах яе мог здагадацца, хто б атрымаѓ узнагароду, калі б гэта быѓ сапраѓдны захоп.
  
  
  Лэмби заѓважыѓ: "Загад ад палкоѓніка. Гэтыя двое павінны быць зачыненыя, ён жа лічбавыя камеры, што і Флемінг. Разумееце, усе злоѓленыя птушкі разам.
  
  
  "Зразумела", - коратка адказаѓ лейтэнант. "Уведи ih ѓ вартавую".
  
  
  Ён павярнуѓся, і мы былі вымушаныя ісці за ім па каменным калідоры, які выдаваѓ жудаснае рэха. Сапраѓдны кашмар для людзей, якія пакутуюць клаѓстрафобіяй. У вартавым памяшканні лейтэнант махнуѓ рукой, што нам варта абшукаць.
  
  
  Ваенныя хутка сказаѓ: "Мы ѓжо абшукалі ih, лейтэнант. Яны чыстыя сто працэнтны ".
  
  
  Лейтэнант усміхнуѓся: 'Вельмі добра.' "Нік Картэр, ці не так? - Вельмі небяспечна, - сказаѓ палкоѓнік. Але я думаю, цябе сёння ѓвечары вырвуць зубы ".
  
  
  Яе, паціснуѓ плячыма і паспрабаваѓ выглядаць пабітай сабакам. Цяпер ён звярнуѓ сваю ѓвагу на Митзи. Нават са слязамі на вачах, і съежившейся, як спалоханы кот, яна ѓсё роѓна каштавала таго, каб яе ѓбачыць. Можа, эму падабалася, калі яна была трохі пакорлівай. На імгненне эга сцягна пагойдваліся наперад і назад, і ён адным пальцам прыѓзняѓ яе падбародак.
  
  
  Палкоѓнік кажа, што вы шмат чаго стаіце для сіндыката. Што яны хочуць заплаціць, каб вярнуць цябе. Мы гэта ведаем ". Митзи выглядала яшчэ больш напуджанай, заціснула рот рукой і заплакала. "Калі ласка, сэр, не пасылайце мяне да іх. Яны заб'юць мяне ".
  
  
  Ён прыѓзняѓ бровы. "Калі вы так цэны ih, навошта ім гэта рабіць?"
  
  
  Яна на імгненне прыкусіла губу, затым, як быццам разумеючы, што лейтэнант зможа прымусіць яе гаварыць, прашаптала: "Мне трэба было куды-то прынесці трохі грошай. Але яго не даставіла эга. Цяпер, у эга цёмных вачах з'явіліся знакі даляра. Божа, у яго было ѓяѓленне! Ён абсурдна нецярпліва. "Дзе гэтыя даляры цяпер?" Яна раптам выглядала абнадзейлівай. "Я магу паказаць табе, дзе ... Калі ты адпусьціш нас, я ..."
  
  
  Эга смех быѓ непрыемным.
  
  
  "Ты хочаш шмат, дарагая. Што тычыцца Картэра, калі б яе эга страціѓ, замест гэтага палкоѓнік надзеѓ на мяне кайданкі. Ён падняѓ плечы. "Па якой-то прычыне ён сапраѓды думае пра гэта джентльмене тут".
  
  
  Дзяѓчына пацерла рукі, працягнула ih эму і падышла ліжа, да яму, з пакораю і узбуджэннем на кожным кроку.
  
  
  - Тады толькі яе? Толькі ты і ён?'
  
  
  Пажадлівасць было відаць яго асобы. Не зводзячы з нах вачэй, ён загаварыѓ з двума нашымі мужчынамі. "Одзіна вакол вас застанецца тут, іншы завядзе Картэра ѓ камеру".
  
  
  У мяне быѓ страшны момант, калі яе, падумаѓ, што лейтэнант хоча застацца з дзяѓчынай сам-насам. Потым яе, зразумеѓ, што ён гатэль адправіць мяне з адным вакол хлопцаѓ. Яе трохі важдаѓся мускуламі, як быццам мне спадабалася гэтая ідэя, і ён планаваѓ атакаваць чалавека па шляху. Митзи можа справіцца з лейтэнантам, але можа паѓстаць бойка, і мне не патрэбен быѓ інцыдэнт, які мабілізаваѓ б больш салдат. Лейтэнант убачыѓ мае руху, усміхнуѓся і ѓсё роѓна вырашыѓ пайсці са мной. Ён выйшаѓ за дзверы наперадзе мяне і Лэмби. Митзи крыкнула эму услед салодкім тонам: "Лейтэнант ... убачымся пазней, ды ..."
  
  
  Ён прайшоѓ па калідоры, і я заѓважыѓ, што эга хада была больш узбуджанай, чым ваенная. Думкі лейтэнанта былі не пра эга абавязку. У канцы калідора ён адкрыѓ тоѓстую каменную дзверы, жэстам запрасіѓ нас, і зачыніѓ яе за сабой. Яе падазраваѓ, што з гэтым гранітным блокам ззаду нас ніякія гукі не могуць пракрасціся праз падзямелляѓ на першы паверсе. Па каменнай вінтавой лесвіцы мы ѓвайшлі ѓ ніжні калідор. Капала вада, пахла цвіллю. Не было свету, акрамя лейтенантского ліхтара Ён зноѓ пайшоѓ наперадзе нас, абмінуѓшы дваццаць закратаваных дзвярэй па абодва бакі смуроднага калідора. У канцы калідора ён выняѓ медны ключ даѓжынёй каля чатырох цаляѓ, адчыніѓ дзверы і ѓстаѓ у камеры.
  
  
  Доктар Флемінг сядзеѓ ля сцяны, падціснуѓшы адно кожнаму племені. Ён выцягнуѓ перад сабой другую нагу. Ён выглядаѓ выродліва апухлым. Ён сядзеѓ на зялёным мхе, пакрывае каменны пол, і адна па эга рук вісела над галавой на жалезнай разбіваць, прымацаванай да стагнаць.
  
  
  Ён падняѓ галаву, міргнуѓ сяргей, убачыѓ мяне і сел. Потым ён убачыѓ майго ахоѓніка і, нарэшце, лейтэнанта. Ён зноѓ апусціѓ плечы, і эга гол у маркоце ѓпала наперад. Афіцэр стаяѓ над ім, усміхаючыся. Ён адшпіліѓ кабуру, выцягнуѓ рэвальвер і ступіѓ так, каб добра бачыць Флемінга і мяне, павольна нацэльваючы зброю мне на талію.
  
  
  "Спадар Прэзідэнт." - Голас здаваѓся слізкім. "Вы спадзяваліся знайсці на востраве добрага саюзніка? Мужчына, які ѓжо аднойчы выратаваѓ вас, і, магчыма, зможа зрабіць гэта зноѓ? Уяѓляю эга вам. Ён можа заставацца з табой ".
  
  
  Ззаду мяне Ламби, відавочна, затаіѓ дыханне. У мяне было некалькі варыянтаѓ. Яе мог бы адысці ѓ бок і дазволіць майму па матэматыцы і застрэліць лейтэнанта. Але, можа быць, афіцэр быѓ хутчэй, і ён пачаѓ разумець Лэмби ѓсё больш і больш. Ці яе мог бы адцягнуцца і выцягнуць свой Люгер.
  
  
  Пакуль яе думаѓ пра гэта, пацук памерам з котку прамчалася праз камеру праз боты лейтэнанта. Сяргей эга ліхтара, верагодна, напалохаѓ жывёла. Лейтэнант адскочыѓ у бок і застрэліѓ яе. Гэта дало мне дастаткова часу, каб выхапіць свой Люгер. Яе стрэліѓ лейтэнанту адкрытымі ѓ галаву. Ліхтар паляцеѓ па паветры. Яе змог злавіць эга, свабоднай рукой, апёк пальцы аб гарачую лямпу, але змог хутка паставіць, не зламаѓшы. Лейтэнант упаѓ тварам уніз. Зялёны мох на падлозе павольна шталь чырвоным. Лэмби задаволена фыркнуѓ. Ёй быѓ рады, што мой крок не застаѓ эга знянацку. Нарэшце, рэфлекторнае, ён мог спусціць курок і стрэліць ѓ мяне. Яе падзякаваѓ яго, паляпаѓ па плячы.
  
  
  Флемінг міргнуѓ. Ён усё яшчэ не прывык да святла. Ён сумеѓся.
  
  
  "Я нічога не разумею", - прамармытаѓ ён. "Палкоѓнік Джером просіць мяне вярнуцца і кіраваць краінай. Тады чаму мяне арыштоѓваюць цяпер? Навошта вас сюды прывялі? Чаму ты так добра абсталяваны да гэтаму салдату?
  
  
  "Пазней", - прымусіѓ эга замаѓчаць яе. "Цяпер няма часу". Нам Дэвід Хок, нам Тара Соер не гатэлі б, каб Флемінг ведаѓ аб умяшанні AX. Потым здрады Джэрама было вяліка спакуса расказаць эму ѓсё. Але калі Хок і Тара былі маеце рацыю, калі Флемінг пачаѓ паводзіць сябе упарта і больш не хацеѓ гуляць, хто б фробель востраѓ? Так што мне прыйдзецца схлусіць. Яе звярнуѓ увагу на яго нагу. "Наколькі вы сур'ёзна параненыя?"
  
  
  Ён усё яшчэ выглядаѓ збянтэжаным, але яго спрабаваѓ адцягнуць увагу эга ад палітычных тэм.
  
  
  Ён уздыхнуѓ. "Мой пачатках зламаная".
  
  
  Яе пачаѓ абшукваць кішэні лейтэнанта у папрасіѓ ключ ад кайданкоѓ. Эга не было з сабой. Яе мог стрэліць у ланцуг, але ѓ мяне было мала боепрыпасаѓ. Мне могуць спатрэбіцца кулі наверсе. Яе паставіѓ адну нагу на сцяну і пацягнуѓ. Раствор паміж камянямі быѓ шматвяковым, і быѓ аслаблены дзеяннем вільгаці. Яе, адчуѓ, як ланцуг трохі прагнулася, але не саскочыла. Яе тузануѓся яшчэ некалькі разоѓ, але ѓсё было бескарысна. Мы павінны выкапаць гэтую рэч. Яе, зрабіѓ рэзкі рух рукой, і штылет выпаѓ па замшавых похваѓ ѓ мае выгнутыя пальцы. Востры, як брытва, метал упіѓся ѓ раствор, збіваючы саману за цаглінкай. Ламби пачаѓ дапамагаць. На гэта сышло больш часу, чым яе думаѓ. Нягледзячы на холад, яго змакрэѓ. Калі лейтэнант не хутка прыедзе, каму-небудзь можа прыйсці ѓ галаву пайсці штогод, што з ім здарылася.
  
  
  Яе зрабіѓ глыбокую канаѓку на адным баку клямары. Затым яе iso усіх сіл пацягнуѓ ланцуг разам з Лэмби. Калі яна вырвалася, мы ѓпалі на гладкі мох. Флемінга пацягнула наперад. Мы з Ламбо паднялі эга. Ён мог стаяць на здаровай назе, хоць быѓ вельмі слабы, і ѓ яго кружылася гол ад шуму, які нам даводзілася выдаваць. Пакінуѓ ёй Ламби падтрымліваць эга, пакуль фатаграфаваѓ лейтэнанцкую куртку. Яе таксама ѓзяѓ эга рэмень і рэвальвер і аддаѓ усе Ламби.
  
  
  "Здыміце гэтую куртку і надзеньце гэтую. Вы атрымалі павышэнне ".
  
  
  Лэмби падпарадкаваѓся. З Флемінгам паміж намі мы вярнуліся ѓ каравульнай памяшканне.
  
  
  Прыгожая грудзі Митзи Гарднер выгнулась ад рэльефу. Яна схапіла крэсла для Флемінга, і калі ён апусціѓся на яго, яна спытала: "Дзе ты быѓ так доѓга? Мы проста гатэлі пайсці і штогод. Божа, што яны з ім зрабілі?
  
  
  "Ключы. Зазірні ѓ скрыні.
  
  
  Ваенныя адкрыѓ верхні скрыню і кінуѓ мне жменю. Яе спрабаваѓ некалькі, перш чым, нарэшце, знайшоѓ патрэбны. Больш за тое, замак апынуѓся настолькі іржавым, што мне давялося біць эга прэс-пап'е, перш чым ён адкрыѓся. Толькі калі кайданкі былі знятыя, яе ѓбачыѓ цвікі ѓнутры і кроѓ вакол ран на запясце Флемінга. Іржа ад старой разбіваць была ѓ ранах, але змыць яе было немагчыма. У прыёмнай не было лекаѓ. Варта пачакаць.
  
  
  Яе распавёѓ, як збіраѓся пакінуць крэпасць. Ламби стаяѓ спіной да дзень у сваёй новай форме. Ваенныя прыйшлося сказаць салдату на мастку, што лейтэнант эга хоча бачыць. Калі ён прыходзіѓ, мы эга звязалі і ѓставілі эму ѓ рот кляп. Затым Митзи падбегла да машыны і прывялі ee да пад'ёмнага моста. Мы вывелі Флемінга на мосце, і яе данес эга да машыны. Ламба у сваёй лейтэнанцкай куртцы сядзеѓ наперадзе, паміж Митзи і Ваенныя.
  
  
  На пасадзе аховы Ламби настаѓляѓ рэвальвер лейтэнанта на Митзи, паварочваѓся да яе, каб ахоѓнік не бачыѓ, эга асобам. Ваенныя скажа капралу, што Джером загадаѓ адвесці да яму дзяѓчыну. Калі б гэта спрацавала, мы праязджалі. Калі гэта не спрацуе, у мяне застанецца Люгер. Ламбо і Ваенныя таксама былі ѓзброеныя. А тры да трох - вельмі выгаднае суадносіны.
  
  
  Даехалі на Кадзілаку, не праблема. Митзи ѓключыла фары і паехала ѓніз з пагорка. Вартавыя ѓбачылі, што мы эдэме, і пайшлі па дарозе, ані не загароджваючы сл. Яны не чакалі спробы ѓцёкаѓ.
  
  
  Капралаѓ падняѓ руку, каб зрабіць звычайную праверку, і Митзи апусціла акно. Ваенныя нахіліѓся наперад, каб закрыць твар Лэмби, і паспрабаваѓ адлюстраваць нецярпенне. "Палкоѓнік перадумаѓ. Ён хоча, каб да яго прывялі дзяѓчыну. Цяпер.'
  
  
  Капралаѓ выглядаѓ занепакоеным. "Лейтэнант, калі вы самі прывядзеце ee, хто тут камандуе?"
  
  
  "Ты", - раѓнуѓ Лэмби. "Не дазваляйце нікому прайсці, пакуль я не вярнуся.....'
  
  
  Капралаѓ адскочыѓ. Голас Лэмби не быѓ падобны на голас лейтэнанта. "Гэй ... пачакай ... ты не ... эй ... што гэта значыць?"
  
  
  Яе пачуѓ стрэл і стаѓ на калені. Ваенныя застрэліѓ капрала. Салдаты не былі напагатове, але калі Митзи хутка павяла машыну, аднаму вакол іх удалося пакласці руку на дзвярную ручку. Яе разбіѓ руку прыкладам свайго люгера, а затым стрэліѓ у салдата. Іншы нацэліѓ вінтоѓку, але не паспеѓ спусціць курок. Яе своечасова запампаваѓ эму ѓ страѓнік свінец.
  
  
  Гэта было выдатна. Цяпер мы на поѓнай хуткасці імчаліся па дарозе. Мы былі ля падножжа пагорка, калі яе пачуѓ шум машыны. Яе занадта добра ведаѓ гэты гук. У нас скончыѓся бензін. Митзи спыніла машыну, паглядзела на мяне і паціснула плячыма. Паколькі па ѓсім востраве дзейнічалі законы аб надзвычайным становішчы, шанцаѓ заправіцца не было. Усе запраѓкі былі зачыненыя. А Флемінг быѓ не ѓ стане ісці дваццаць міль па горах.
  
  
  Магчыма, мы зможам аднесці эга да гатэля тоні атрымаѓ, але што далей? Калі б Джером ѓсвядоміѓ, што доктар Флемінг уцёк, ён не быѓ бы ѓ бяспецы, дзе-небудзь побач з Порт-оф-Спейном. Давялося шукаць іншую машыну. Там, дзе мы былі цяпер, яе мог бачыць прыбярэжную дарогу ѓнізе. Каля старога горада быѓ прыпаркаваны джып. Вакол яго стаялі цёмныя фігуры, а на дарозе гарэлі ліхтары. Гэта быѓ блокпост. Яе адважыѓся.
  
  
  "Гэта наш новы від транспарту. Я не ведаю, колькі салдат прыйдзецца вывесці па зборцы, але мы не можам рызыкаваць стрэламі.
  
  
  Можа быць, ёсць і іншыя людзі, якія могуць умяшацца. Вы двое падысці да іх і адцягваеце гэтых хлопцаѓ. Яе паклапачуся пра іх. Паспрабуйце сабраць ih разам. Митзи, у цябе ёсць рэвальвер? Яна пакрыѓдзілася на мяне.- "Хіба Я выглядаю голай?"
  
  
  "Застанься тут з Флемінгам. Калі хто-то прыйдзе, а, вось, калі іншага выйсця няма, але спачатку паспрабуйце ѓбачыць, не хітрасць гэта ".
  
  
  Лэмби і Ваенныя зніклі. Яе абышоѓ дамы, якія стаялі на ѓзгорку. Калі яе праходзіѓ mimmo дамоѓ, яе даследаваѓ становішча. Цяпер ёй ясна бачыѓ, ліхтары блокпаста. Мае shaggy заглушалі папараць і іншыя расліны. Яе, падышоѓ да джыпе і ѓважліва агледзеѓся, пакуль не ѓбачыѓ патруль. Яе ih не разумеѓ, але што б нам казалі Лэмби і Ваенныя, гэта, павінна быць, было вельмі весела. Чацвёра салдат, якія стаялі групай вакол двух маіх хлопцаѓ, сагнуліся ад смеху. Яны павярнуліся да мяне спіной. Яе дзейнічаѓ хутка, баючыся, што яны павернуцца. - Ёй было шчыра за імі з гатовым "люгером", - рэзка сказаѓ я. "Вы знаходзіцеся пад прыцэлам. Нас адзінага руху! '
  
  
  Смех раптам спыніѓся. Яны стаялі, як замарожаныя. Ламби адступіѓ на некалькі крокаѓ і прыцэліѓся. Залатая тасьма эполетов эга камзолы блішчала ѓ цемры. Ваенныя падбег да джыпе, палез у задні адсека і вярнуѓся з вяроѓкай. Астатняе было зроблена хутка. Калі Ваенныя звязаѓ апошняга прыёму ежы па чатырох і заткнуѓ рот, яе праверыѓ падачу газу ѓ джыпе. Да майго аблягчэнні, бак апынуѓся поѓным. "ђкладзяце ih ѓ кусты і прыбярыце гэтыя агні з дарогі", - сказаѓ я. "Я збіраюся забраць Флемінга".
  
  
  Яе паехаѓ на джыпе туды, дзе мы пакінулі Кадылак. Толькі цяпер яе заѓважыѓ, што фары джыпу не працуюць. Праклён!
  
  
  Митзи дапамагла мне перасадзіць Флемінга ѓ меншую машыну. Яна села побач са мной, калі яе, сеѓ за руль і паехаѓ ѓніз. "Ламбо і Ваенныя павінны самастойна дабрацца да гатэля. Адтуль яны могуць шчасна вярнуцца дадому ".
  
  
  Павінна быць, джып быѓ добры, але гэта не было ідэальным рашэннем. Без фар і без чэкі варта захоѓваць мне не даводзілася думаць аб паездцы па горах. Думка аб тым, каб ехаць такім чынам, па звілістых дарогах mimmo разнастайных прорву, выклікала ѓ мяне мурашкі па скуры. Яе павінен рызыкнуць праехаць па прыбярэжнай дарозе.
  
  
  Ламбо і Ваенныя не любілі адставаць, але яны бачылі, што гэта адзінае рашэнне.
  
  
  Калі яны сышлі, яе зноѓ прывезлі на джыпе. Цяпер я, нарэшце, змог задаць Флемингу лейцара, які нейкі час мучыѓ мяне. Яе, крыкнуѓ праз плячо: "Вы ведаеце, што здарылася з Тарай Соер? Яны яе адпусцілі?
  
  
  'Няма. Салдаты, схватившие мяне, сказалі, што запатрабуюць nah выкуп у памеры мільёна даляраѓ. Куды ты вязеш мяне наогул?
  
  
  "Да Ноя".
  
  
  У эга голасе рэхам адгукнуліся боль і страх. "Так, гэта першае. Потым мне прыйдзецца ехаць у горад. Людзі мяне паслухаюць ".
  
  
  Ёй дазволіѓ эму падмануць сябе. У мяне самога было досыць праблем, каб не спрачацца з ім. Мяне турбавала Тара Соер. Я не мог дапусціць, каб з ёй што-небудзь здарылася. Яе, націснуѓ на газ. Чым раней яе дастаѓлю Флемінга і Митзи, тым хутчэй змагу вярнуцца ѓ горад. Яе павярнуѓ за кут і ѓбачыѓ наперадзе агні на дарозе. Яшчэ адна перашкода.
  
  
  "Ныраць ѓніз", - прашыпеѓ ёй Митзи. "І падрыхтуйся".
  
  
  Яе прытармазіѓ. Яе гатэль, каб яны падумалі, што я збіраюся спыніцца, толькі каб прарвацца праз бар'ер у апошнюю хвіліну. Яе ѓбачыѓ толькі ѓ дзесяці метрах: велізарны грузавік з маленькай хуткай гаубицей ѓ багажніку. Ён заблакаваѓ ѓвесь шлях. Праходу не было.
  
  
  З аднаго боку ад нас алеістая вада з балота адлюстроѓвала сьвяты ад ліхтароѓ. Так што я б там далей не пайшоѓ. З другога боку былі пальмы. Яны не растуць у & nb, таму там была б цвёрдая глеба, але дрэвы былі ліжа аднаму да аднаго, чым мне хацелася б. Яе падумаѓ, ці змагу яе праехаць на джыпе. Але гэта быѓ найменш дрэнны варыянт. Яе павярнуѓ руль і з'ехаѓ з дарогі з дросельнай засланкай на дошцы. Яе, пачуѓ, як яны крыкнулі: "Стой", потым стрэл. Лупіѓ вочы прасвістала высока скрозь пальмавыя лісце.
  
  
  Папераджальны стрэл.
  
  
  Прыемныя людзі! Митзи павярнулася на сваім крэсле і адкрыла агонь у адказ, але не так акуратна, а не ѓ паветра. Я не азіраѓся. Мне здавалася, што я ѓпершыню ѓ жыцці езджу на дзікім жеребце. Яе урэзаѓся ѓ дрэва, скокнуѓ у іншы бок, на двух колах, і ледзь не перакуліѓся. Яны стралялі ѓ нас, але нас не вылучыць. Яе паспрабаваѓ вярнуцца на дарогу, але калі мне гэта ѓдалося, яе, знайшоѓ там яшчэ адзін сюрпрыз.
  
  
  На дарозе быѓ джып, і да яму пабеглі чацвёра салдат. Флемінг выпусціѓ ззаду мяне крыкі балюча. Для яго гэта было не весела. Митзи стрэліла праз галаву Флемінга ѓ памежнік, які пераследаваѓ нас джып, калі яе выціснуѓ па маленькай машыны столькі хуткасць, колькі змог. Гэта было недастаткова хутка. Адна вакол нашых шын была пустая.
  
  
  "Нік, яны нас даганяюць". - закрычала Митзи.
  
  
  Гэй, не трэба было мне гаварыць. Ih лупіѓ вочы ѓрэзалася ѓ метал джып амаль у той жа момант, калі яе пачуѓ стрэлы. Даѓ гэй Люгер.
  
  
  "Паспрабуйце патрапіць у групу. Цэлься і страляй далей ". Яна выкарыстала абедзве рукі, але вельмі складана прыцэліцца ѓ якая рухаецца мэта, калі цябе трасуць па боку ѓ бок. Гэта быѓ адзін з тых выпадкаѓ, калі ёй задаваѓся пытаннем, ці будзе маё імя дададзена ѓ спіс, які Хоук захоѓвае ѓ сваім сейфе, і ѓ кожнага імя ёсць зорачка, якая ѓказвае на тое, што чалавек, аб якім ідзе гаворка, мёртвы.
  
  
  Митзи закрычала. Яе, думаѓ, што яго паранілі, але яна сядзела адкрытымі. Яе бачыѓ аварыю ѓ люстэрку задняга выгляду. Джып ззаду нас, вырваѓся з-пад кантролю і на поѓнай хуткасці ірвануѓся ѓ балота, дзе павольна і велічна пагрузіѓся на дно. Яе, бачыѓ, як на імгненне ѓспыхнулі фары перад тым, як згаснуць.
  
  
  Митзи сунула "люгер" мне паміж нага, і павярнулася. Мы ехалі на адной спушчанай шыне. Гэта быѓ не адзіны шум у ночы. У джунглях чуѓся гук удараѓ бамбукавых палачак o полыя драѓляныя барабаны. Гэта быѓ прыглушаны злавесны гук. Яе падумаѓ, ці могуць Ваенныя і Ламби перадаваць у племя бесправоднае паведамленне. Магчыма, гэта было паведамленне аб нашым уцёках, пасланае нябачнымі фігурамі ѓ трапічных лясах.
  
  
  Рытм паскорыѓся. Гэта было падобна на катастрофу. Ззаду мяне пачуѓ яе слабы голас доктара Х. Флемінг. "За намі сочаць, і яны хутка нас даганяюць".
  
  
  Яе выціснуѓ па джыпа апошнюю хуткасць.
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраѓнік 6
  
  
  
  
  
  -
  
  
  Адкрыта перад намі на дарозе хто-то з ліхтаром жэстам загадаѓ нам згарнуць на прасёлкавую дарогу. Яе не шталь задаваць пытанні і павярнуѓ. Яе праехаѓ на машыне па пяску да іншага паходні ля вады, уключыѓ запальванне і выйшаѓ.
  
  
  Там быѓ Ной, цяпер без белага сукенкі і ѓ насцегнавая павязку. Па дарозе, па якой мы толькі што ехалі, яе пачуѓ гук надыходзячай машыны. У нас не хапіла часу. Мы стаялі спіной да мора. А мой Люгер быѓ пустыні.
  
  
  Митзи таксама выйшла. Ной выцягнуѓ Флемінга па колі пад моцнымі рукамі.
  
  
  "Пойдзем са мной, Картэр. Вазьмі Митзи за руку і не адпускай. Заставайся ззаду мяне ".
  
  
  Яе завадатараѓ "люгер" за пояс, узяѓ дзяѓчыну за руку і рушыѓ услед за Nov. Што яшчэ ёй мог зрабіць. У бліжэйшы час мы ѓсё роѓна памром. І, можа быць, мы маглі б нават сплысці так далёка, што пераследнікі нас не знойдуць, калі б мы проста трымалі галаву дастаткова низменному у цёмных хвалях.
  
  
  Ной спакойна і ѓпэѓнена ступіѓ у моры. Ён лёгка растваральны Флемінга. Мора паднялося вакол эга нага, да сярэдзіны эга сцёгнаѓ, затым раптам ён зноѓ пачаѓ падымацца, крок за крокам.
  
  
  На наступным кроку яе стукнуѓся наском пра што-то цвёрдае. Яе ледзь не спатыкнуѓся, потым падняѓ нагу. Яе царапнул нагой камень і ледзь вышэй адчуѓ цвёрдую зямлю. Яе, паклаѓшы на гэта свой аленка. працягнуѓ кожнаму племені, і адчуѓ сябе на прыступку вышэй першай. Мы падняліся на чатыры прыступкі і пайшлі адкрыта па няроѓнай каменнай паверхні, напрыклад у шосты цалях пад вадой.
  
  
  Яго ціхенька ѓсміхнуѓся. Яе выдатна разбіраѓся ѓ гэтай загаворы. Яе ѓпершыню ѓбачыѓ тоні атрымаѓ, які ішоѓ па гэтай каменнай сцежцы. Яе, зразумеѓ, што гэта было старое каменнае збудаванне, верагодна, бар'ер ад паводкі, які даѓно апусціѓся ніжэй ѓзроѓню сукенка ѓ выніку землятрусу. Я не думаѓ, што Ной калі-небудзь бачыѓ, эга над вадой. Ён, верагодна, выявіѓ эга выпадкова падчас плаванняѓ, і, нягледзячы на тое, што ён не быѓ шоѓменам, ён выкарыстаѓ яго, каб напалохаць сваіх забабонных паслядоѓнікаѓ.
  
  
  Ззаду мяне пачуѓ яе хіхіканне Митзи. "Вялікі гонар для цябе, Нік. Цяпер вы ведаеце тое, што з'яѓляецца загадкай практычна для ѓсіх. Сцеражыцеся слізкіх участкаѓ і заставайцеся пасярэдзіне. Шырыня сцяны ѓсяго паѓметра ".
  
  
  Яе сціснуѓ яе руку. Досыць моцна. "Ты ведала і спрабавала расказваць мне казкі пра Санта-Клаѓса, брудная шлюха. Як ты стала вядома?'
  
  
  "Падчас купання. Яе ѓдарылася аб яго галавой і страціла прытомнасць. Ной выратаваѓ мяне. Ён не казаѓ мне, на што я натыкнулася, пакуль яе не стала пагражаць эму, што сама разбяруся з гэтым. Ён пакляѓся захоѓваць гэта ѓ сакрэце ".
  
  
  Мы былі амаль на другім баку, калі над вадой заззяла пара пражэктараѓ. Былі крыкі сцяга дазволу на выкананне і гнеѓ. Яны знайшлі джып, але людзей не было. Мы ѓжо былі па-за дасяжнасці свеце, таму яны не маглі нас бачыць. Мы падышлі да крутога абрыву, на якім была высечана вузкая лесвіца. Гэта быѓ доѓгі і цяжкі ѓздым, але Ной, які нёс Флемінга, не паказваѓ ніякіх прыкмет стомленасці, калі ён дасягнуѓ верхняй прыступкі і саскочыѓ на пяць футаѓ ѓніз на платформу, якая займаецца адначасова служыла валам і дахам для дамоѓ ѓнізе. Яе, падумаѓ, што ён шчаслівы ѓ якасці фітнес-трэнера ѓ праграме AX. Ён перадаѓ Флемінга ѓ працягнутыя рукі, і прэзідэнт хутка правялі ѓ пакой.
  
  
  Калі мы прыйшлі, яе заѓважыѓ, што пакой ужо была абсталявана для эга лячэння. Падпаленыя паходні звісалі з каменных сцен. У цэнтры падлогі была раскладанка, пакрытая духмянымі лісцем. Мы мінулі свайго роду ганаровы вартаѓнічая, які складаецца па супляменнікаѓ, кожны вакол якіх злёгку дакрануѓся да Флемингу, нібы хачу аддаць эму частку сваёй сілы.
  
  
  Калі Флемінга паклалі на ложак, сказаѓ ёй: "У яго зламаная нагу, і на яго запясце ёсць іржа. У яго павінна быць заражэнне крыві, а ѓ мяне не было часу паехаць у аптэку за антыбіётыкамі. Эму гэта трэба неадкладна. Ці ёсць спосаб, каб атрымаць гэта тут? '
  
  
  Высокі цемнаскуры мужчына абыякава паглядзеѓ на мяне. Голас Флемінга здаваѓся слабым, але ён усміхнуѓся. "Дзякуй за турботы, містэр Картэр, але я ѓ надзейных руках. Яе стаѓлю медыцынскія веды тоні атрымаѓ вышэй, чым у самага дарагога спецыяліста на Парк-авеню ".
  
  
  Патрыярх ціха сказаѓ: "Нам паведамілі аб характары сустрэнуць вашых траѓмаѓ, і мы можам неадкладна пачаць лячэнне".
  
  
  Дзве жанчыны раздзелы Флемінга. Ной апусціѓся побач з ім на калені і абмакнуѓ губку ѓ вадкасць, якая займаецца сядзела ѓ місцы побач з ложкам. З гэтымі словамі ён промыл рану на запясце Флемінга. Затым намазал на нах густое зялёнае жэле.
  
  
  "Гэта цёплая сумесь лісця кокі і зялёнага мыла", - сказаѓ Ной. "Мы склаліся на яго павязку. Гэты матэрыял выцягне бруд вакол раны, і тады рука хутка зажыве ".
  
  
  Лячыць ногі было трохі складаней. Ной выправіѓ нагу. Затым ён акунуѓ палец у міску з цёмна-чырвонай густы субстанцыяй. З гэтымі словамі ён намаляваѓ круг вакол раны, а ѓнутры круга ён намаляваѓ "Х".
  
  
  Ён усміхнуѓся мне. "Петушья кроѓ", - патлумачыѓ ён. "Каб выгнаць д'ябла па косці". Цяпер некалькі слаёѓ запраѓленыя рэзкімі затаѓкамі лісця былі прывязаныя да нагі, па-над якой была паста па цёплай мукі. Шчыльная павязка па ѓсёй назе.
  
  
  Мне было цікава, наколькі гэта было праява прымітыѓнай медыцынай, даказаць сваю эфектыѓнасць на працягу стагоддзяѓ, і псіхалагічным уплывам.
  
  
  Яе не ведаѓ. Але Флемінг верыѓ у гэта, і, магчыма, гэтая вера можа вылечыць эга. Як і многія вядучыя палітыкі, употай ён можа быць глыбока рэлігійным чалавекам.
  
  
  А калі ён не прызнаваѓся ѓ гэтым публічна, можа быць, у глыбіні душы ён прыняѓ забароненую містыку вуду. Але ѓ мяне не было часу чакаць і глядзець, чым гэта для яго абернецца.
  
  
  Яе адвёѓ тоні атрымаѓ у бок і спытаѓ: "Барабаны таксама казалі вам, што Флемінг хоча вярнуцца ѓ горад і выступіць перад людзьмі?"
  
  
  'Так.' - Стары крыва ѓсміхнуѓся. Флемінг - ідэаліст, і вельмі ѓпарты ѓ сваіх перакананнях. Але калі ён акрыяе ад шоку, яе скажу эму праѓду. Вы, напэѓна, хочаце, каб вярнуцца і вызваліць міс Соер?
  
  
  Я не сказаѓ эму нашы словы аб дачцэ гасцінічнага магната. Ён вельмі шмат ведаѓ для чалавека, які жыѓ так далёка на вяршыні ѓзгорка. Магчыма, гэта былі барабаны, якія трымалі эга ѓ курсе, у спалучэнні, вядома, са здольнасцю правільна тлумачыць гэтыя рэдкія прыкметы джунгляѓ.
  
  
  Мой твар стала трохі жорсткім, калі яе сказаѓ: "Калі я не вярну яе цэлай, я не думаю, што выжыву ѓ адзіночку".
  
  
  Митзи падслухоѓвала. "Ты вар'ят, калі паспрабуеш гэта. Але калі ты гэта зробіш, яе пайду з табой ".
  
  
  "Няправільнае здагадка", - сказаѓ я. "Я не магу цябе выкарыстаць. Ной, пераканайся, што яна застанецца тут.
  
  
  Да майго здзіѓлення, ён кіѓнуѓ. "Я дам вам правадыроѓ ..."
  
  
  "Няма", - перабіѓ яго эга. "Я проста вярнуся тым жа шляхам, якім мы прыйшлі".
  
  
  Ён прыѓзняѓ бровы. Ведаѓ, што ѓ рэшце рэшт ён не зможа прымусіць мяне перадумаць. Ён паціснуѓ плячыма, узяѓ Митзи за руку і вярнуѓся да Флемингу.
  
  
  Яе, падышоѓ да лесвіцы, высечанай у скале. Ззаду сябе пачуѓ яе запальнае спевы супляменнікаѓ, верагодна, прызначанае для таго, каб дапамагчы Флемингу ачуняць. Яе пераступіѓ праз сцяну ѓ ваду назад на другі бок. Яе смутны бачыѓ джып. Ён здаваѓся пакінутым. Салдат не было і слядоѓ.
  
  
  На паѓдарогі маю нагу трапіла на слізкі камяк багавіння, які расце паміж камянямі, і ён паслізнуѓся. Яе ѓстаѓ, плюясь брудам. выпрастаѓся і пайшоѓ больш асцярожна.
  
  
  Калі яе дабраѓся да пляжу, яе прамок.
  
  
  Яе зняѓ вопратку і паспрабаваѓ адціснуць яе, як мог. Яе высушыѓ люгер, як мог, і кінуѓ пісталет на пярэдняе сядзенне джыпа. Яе накінуѓ вопратку на капот, каб яна магла высахнуць ѓ цяпле ад рухавіка.
  
  
  Яе не здымаѓ ботаѓ. Яны прамоклі, але яны мне патрэбныя для язды.
  
  
  Яе разлічваѓ на ѓдалую паездку з ён спушчанай шынай і не быѓ расчараваны. Падышоѓшы да таго месца, дзе іншы джып заехаѓ у балота, яе спыніѓся, каб зарадзіць "Люгер". Яе бачыѓ, актыѓнасць на месцы, трое ці чацвёра мужчын на абочыне дарогі. Магчыма, людзі, якія былі ѓ машыне, не патанулі, але я яе не бачыѓ, што яны рабілі.
  
  
  Одзіна вакол іх раптам выйшаѓ на сярэдзіну дарогі і жэстам паказаѓ мне пад'ехаць бліжэй. Яе ледзь не збіѓ эга нага, але своечасова ѓбачыѓ насцегнавая павязку. Яе ѓсё яшчэ трымаѓ свой Люгер напагатове і пад'ехаѓ ліжа. Яе пачуѓ смех, што-то накшталт пераможнага гуку, і раптам нос джыпа вылецеѓ праз балоты. Яны выцягвалі эга. Ён быѓ пустыні. Ніякіх трупаѓ.
  
  
  Памочнікі тоні атрымаѓ па джунглях выцягнулі запасное кола і адпіхнулі эга мне. Яе, выйшаѓ і ѓбачыѓ, як двое вакол іх паднялі пярэднюю частку майго джыпа, памянялі кола і паставілі машыну назад з шырокай усмешкай, што азначала, што цяпер усё ѓ парадку. Затым яны хутка зніклі асяроддзяѓ пальмаѓ. Так хутка, яе б не ѓбачыѓ гэтага, калі б проста міргнуѓ.
  
  
  Яе ехаѓ хутка, здагадацца, што я знайду наперадзе, дзе вялікі грузавік заблакаваѓ дарогу. Людзі тоні атрымаѓ там таксама былі занятыя, але машына была занадта цяжкай, і яны не маглі зрушыць яе. Яе выйшаѓ, сеѓ за руль грузавіка і жэстам загадаѓ ім сысці з дарогі. Яе уключыѓ задні ход і выскачыѓ. Гэта было цудоѓнае відовішча - убачыць, як грузавік з'ехаѓ у балота. Толькі ствала гарматы ѓсё яшчэ быѓ трохі вышэй вады.
  
  
  Падчас майго далейшага падарожжа ѓ аддалены гатэль яе ніхто не сустрэѓ. На кухні гуляла пара мужчын. Гульня была для мяне новай. У кожнага мужчыны была адпаліраваная фішка, дзіѓна падобная на чалавечы палец. Яны па чарзе каталі ih па стале. Хто падышоѓ ліжа за ѓсё да расколу ѓ сярэдзіне жывата крэсла, - адзначыѓ прэм'ер, мяркуючы па ѓзбуджэньня, якое гэта выклікала. Кока пакаціѓ апошняй. Ён гучна ѓскрыкнуѓ, калі яго палец зваліѓся ѓ расколіну. Прайгралі заплацілі эму ѓдвая. Калі ён і Ламби ѓбачылі мяне, яны перасталі гуляць. Калі ёй сказаѓ ім, што хачу, каб яны адвезьлі мяне ѓ гатэль Sawyer, яны не выглядалі вельмі ѓсхваляванымі.
  
  
  Лэмби шматзначна закашляѓся. "Было дастаткова рызыкоѓна падмануць лейтэнанта ѓ крэпасці", - сказаѓ ён. "Але падмануць палкоѓніка? - Я не ведаю.'
  
  
  Мне патрэбна была пара помошников. Было важна, каб яны давяраюць у поспех аперацыі. Нервовыя і сумняваюцца мне былі нам да чаго. "Ной ведае, куды мы пойдзем", - абвясціѓ я. "І ён нам дапаможа".
  
  
  Гэта былі чароѓныя словы. Калі б Ной думаѓ, што гэта можа спрацаваць, так яно і было. Мы падняліся на джыпе ѓ добрым настроі.
  
  
  Вуліцы горада ѓсё яшчэ былі пустыя. За ѓсё мы бачылі не больш за шосты чалавек. Пачуѓшы джып, яны ѓ страху , як мышы. Рух транспарту адсутнічала, усе грамадскія будынкі былі зачыненыя, вокны былі цёмнымі, акрамя першага паверха гасцініцы "Соер".
  
  
  Ваенныя прыставіѓ вінтоѓку мне ѓ спіну, пакуль мы ехалі да галоѓнага ѓваходу. Гадзінны у цені дзень сачыѓ за намі.
  
  
  Ваенныя выскачыѓ і жэстам паказаѓ мне ісці за ім. Яе, падышоѓ да дзень у суправаджэнні Ваенныя і "лейтэнанта" Ламбо. Ахоѓнік спыніѓ нас. 'Выбачайце. Палкоѓнік сказаѓ, што сёння ѓвечары ніхто не прыедзе.
  
  
  Лэмби пацягнуѓся і ѓпіѓся позіркам у салдата. "Мы пойдзем ѓнутр. Калі вы хочаце нас спыніць, вы можаце ѓ канчатковым выніку пацярпець. Гэты зняволены - Нік Картэр, чалавек, для якога Геранім прапанаваѓ тысячу даляраѓ. Варушыся.
  
  
  "Ах." Ахоѓнік зрабіѓ на мяне вінтоѓку і аблізнуѓ вусны. "У такім выпадку яе прывяду эга туды".
  
  
  Лэмби зароѓ. - "О, не, ты эга не поведеешь. Сам здабуду. Ты думаеш, што зможаш забраць у мяне гэтую ѓзнагароду. Адыдзі, вырадак! '
  
  
  Гадзінны выглядаѓ вінаватым і рухаѓся недастаткова хутка. Ваенныя прайшоѓ mimmo мяне і ѓдарыѓ яго эга прыкладам вінтоѓкі па вуха. Пры гэтым ён выпадкова закрануѓ курок. Лупіѓ вочы прасвістала ѓ мяне нага, паміж, вышэй, чым ёй бы гатэль. Гэта пачатак станавіцца занадта рэалістычным. Лэмби зноѓ паказаѓ зубы. "Палкоѓнік. Дзе ён?'
  
  
  Цяпер ужо досыць уражаны ахоѓнік амаль неразборліва прамармытаѓ: "У казіно, лейтэнант. Правесці цябе?
  
  
  "Я думаю, мы зможам знайсці гэта самі". У голасе Лэмби прагучала папярэджанне. - "Заставайся на сваёй пасадзе".
  
  
  Ваенныя ѓпіхнуѓ мяне ѓ вестыбюль. Томас Соер быѓ бы узрушаны, калі б убачыѓ пашкоджанні. Былі разбітыя вялікія лаѓкі. Стэлажы з газетамі і часопісамі былі паваленыя, нам адна вакол вітрын не засталася некранутай. Паліцы магазінаѓ былі пустыя. Які бардак!
  
  
  Палкоѓнік galibi carib Джером мог быць класным заговорщиком, але нікуды не вартым камандзірам. Калі б ён не дазволіѓ сваім людзям займацца рабункам, ён бы выйграѓ больш, калі б эга планы, вядома, ѓвянчаліся поспехам.
  
  
  Казіно было нават горш вестыбюля. Гульнявыя сталы коштам у тысячы былі разбураны і не падлягалі рамонту. У інтэрнэце аголенай натуры над падоѓжанай планкай былі падрапаная, фігуры выразаныя. Ваенныя і Ламби присвистнули. "Добрая вечара прапушчана".
  
  
  Шкляная посуд была разбіць аб падлогу вакол бара. Бутэлек не было. Ваенныя і Ламби няёмка агледзелі пустыя пакоі. "Куды ѓсе падзеліся? Дзе палкоѓнік?
  
  
  "Ён спіць з здранцвення. Як наконт таго, што тут тры сотні пакояѓ з зручнымі ложкамі. Што тычыцца Джэрама, я думаю, ён у офісе Фішак Капполы лічыць грошы казіно. Пойдзем да яму.
  
  
  Мы прайшлі mimmo касавых апаратаѓ. Яны засталіся некранутымі. Толькі не было чарак монетт за шкляной перагародкай, ніякіх купюр у адкрытых скрынях. Салдат трымалі адсюль далей. Яе, націснуѓ кнопку, якая займаецца прыводзіла ѓ дзеянне рассоѓную металічную дзверы.
  
  
  Яе прайшоѓ паміж хлопцамі. Непрыязны чорны ахоѓнік за сталом пульта кіравання быѓ заспеты знянацку. Ён пацягнуѓся за рэвальверам, але затым убачыѓ, мала пісталет Лэмби ѓ маёй спіне, адчула мяне і засмяяѓся.
  
  
  "Няма, але, містэр Картэр. Дзе вы эга знайшлі, лейтэнант?
  
  
  Магчыма, ён перайшоѓ на іншы бок, але мне здавалася больш верагодным, што ён увесь гэты час быѓ шпіёнам Джэрама.
  
  
  'Затрыманы на блокпосце. Скажыце палкоѓніку, што мы тут.
  
  
  Аднак негр яшчэ не збіраѓся нас пускаць. "Митзи пайшла адсюль з Картэрам. Дзе яна?'
  
  
  Лэмби арыйцаѓ паціснуѓ плячыма. "Яе не было з ім. Можа, яна сышла ".
  
  
  "Ну, яна не важная". Ён націснуѓ на дамафон. "Палкоѓнік, у вас госці".
  
  
  Гэта вялікага сэнсу не маюць усхвалявана. - "Я ж сказаѓ табе, што я ..."
  
  
  "Два салдата прыйшлі даставіць містэр Картэр".
  
  
  Цяпер голас раптам шталь радасней. - "Гэта выдатна. Упусціце ih.
  
  
  Дзверы расчыніліся. Galibi carib Джером, сядзеѓ за сталом Капполы. Перад ім ляжалі груды банкнот і монетт. Нядаѓнія даходы ад казіно і гатэляѓ і крам у вестыбюлі: велізарныя грошы сіндыката і Соера.
  
  
  Яе прыязнага ѓсміхнуѓся. "Вы знайшлі спосаб разбагацець, Джером?"
  
  
  Ён усміхнуѓся ѓ рэѓматызму. Толькі эга ѓсмешка была крыху халадней маёй. "Вы павінны прызнаць, што гэта добры спосаб". Ён паглядзеѓ на Лэмби. "Лейтэнант, адкуль дзяѓчына, якая займаецца была з гэтым мужчынам?"
  
  
  Яе, выпаліѓ. 'Мёртвая. Патанула.
  
  
  Чорныя вочы звузіліся. "Яна плавае, як дэльфін, містэр Картэр. Не спрабуй мяне падмануць. Яна шмат чаго варта ѓ Маямі ".
  
  
  Яе, паглядзеѓ праз плячо на дзверы, якая займаецца ѓсё яшчэ была адкрыта. Негр сачыѓ за нашай размовай. Калі ён стаяѓ за маімі людзьмі, я не мог выкарыстоѓваць свой люгер. Гэта азначала б смерць Ваенныя і Ламби. Яе гатэль, каб дзверы зачыніліся, і абраѓ самы хуткі спосаб паведаміць палкоѓніка аб увазе эга аховы.
  
  
  Яе з выклікам сказаѓ Джерому: "Вы можаце атрымаць добры выкуп за Митзи, але трымаю грошы, гэты лейтэнант ніколі не ѓбачыць сваю тысячу даляраѓ". Гэтага было дастаткова. Дзверы зачыніліся. Джером нахіліѓся да стосе грошай на стале. Калі ён зноѓ падняѓ вочы, ён глядзеѓ адкрыта, мала ѓ майго люгера.
  
  
  "Бярыце тое, што вам трэба", - сказаѓ яе Ламбо і Ваенныя, калі ih пісталеты адсунуліся ад мяне, да здзіѓлення Джэрама. Эга твар напружыѓся. "Здрада, містэр Картэр? Подкупайте салдат! Яны будуць аддадзены ваеннаму трыбуналу, як толькі яе. .. '
  
  
  Ён быѓ хуткі. Яе падазраваѓ гэта. Але ѓсё яшчэ недастаткова хуткі. Ён быѓ за сталом і эга рука хутка перамясцілася да кабуры. Яе быѓ трохі хутчэй, перакінуѓ люгер вакол правай рукі ѓ левую, выкінуѓ штылет ѓ руку і кінуѓ. Штылет цьвікамі прыбіѓ эга руку на кабуры і эга, спроба правалілася.
  
  
  Яе прызнаю, што ён не быѓ баязлівым. Для яго гэта быѓ вялікі рызыка. Але калі б ён мог прымусіць мяне стрэліць або калі б ён мог стрэліць сам, гэта ѓстрывожыла б нігер звонку, і мае шанцы былі б ѓпушчаныя. Ён ціха sel. Яе з Люгером і загадаѓ эму ѓстаць ля сцяны. Маленькія чорныя вочкі извергали нянавісць, але ён зрабіѓ тое, што эму сказалі.
  
  
  Ламби паклаѓ зброю на стос банкнот і старанна абшукаѓ палкоѓніка. Ён выцягнуѓ мой штылет, рэвальвер, і знайшоѓ у адным па ѓсім кішэняѓ яшчэ адзін запасны.
  
  
  "А цяпер сядзьце на канапу, каб мы маглі пагаварыць. Дзе Тара Соер? Яе сказаѓ.
  
  
  Джером нават не міргнуѓ. Ён зручна сеѓ на канапу і скрыжаваѓ ногі. Ён саркастычна скрывіѓ верхнюю губу і задаѓ сустрэчнае одзіна лейцара. - "Дзе Митзи Гарднер?"
  
  
  У мяне не было часу і жадання гуляць у пытанні і адказы. Вядома, ён трымаѓ Тару ѓ гатэлі. Але я не мог разлічваць на тое, што ѓся армія Джэрама спіць, і не хацеѓ рызыкаваць, што прыйдзецца абшукваць ѓвесь гатэль. Яе ѓстаѓ перад палкоѓнікам і ѓдарыѓ руляй люгера ѓ эга твару. Атрымалася непрыгожая драпіна. Яе не гатэль эга забіваць; ён быѓ адзіным чалавекам, які мог кантраляваць армію ѓ той час, і ён усё яшчэ меѓ патрэбу ѓ nen. Але для пачатку яе, турбаваѓся аб бяспецы Тары. Ёй сказаѓ пра гэта Джерому і дадаѓ: "Я не пашкадую, што обезображу твой твар, калі спатрэбіцца".
  
  
  Ён быѓ прыгожым мужчынам. Ён гэта ведаѓ, і ён быѓ славалюбным. "Добра, - сказаѓ ён. - Усё роѓна яе не вызваліш. Міс Соер ѓ зале ѓ сваім нумары на верхнім паверсе. Паміж ніжнім і верхнім паверхамі шэсцьсот маіх салдат ".
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраѓнік 7
  
  
  
  
  
  
  
  Пакуль Лэмби трымаѓ палкоѓніка пад прыцэлам, мы з Вайскоѓцы знялі куртку і кашулю Джэрама і парвалі кашулю на палоскі кардон, каб звязаць яго. Даем эму сесці на канапу.
  
  
  "Заставайся тут, каб прыглядаць за ім", - загадаѓ ёй Ваенныя. Паказаѓ яе эму, як працуе кіраванне дзвярыма. "Пачакайце, пакуль мы з Лэмби падыдзем да дзень. Вы адкрываеце яе ривненской настолькі, каб дазволіць нам прайсці, а затым зноѓ зачыняеце.
  
  
  Ламби зноѓ прыставіѓ пісталет да маёй спіне, і мы пайшлі. Негр быѓ паглынуты дэтэктыѓным раманам, і не падымаѓ вачэй, пакуль яе не падсунуѓ, мала свайго люгера эму пад нос. Калі яе ѓбачыѓ тое, што ён чытаѓ, мне прыйшлося сябе ѓсьмешку. "Не чытай, а рабі; Яе дадаѓ імгненне, перш чым Ламби моцна ѓдарыѓ яго эга прыкладам сваёй вінтоѓкі па чэрапе. Ён скаціѓся з крэсла на падлогу. Ці быѓ ён мёртвы ці няма, у асноѓным залежыць ад таѓшчыні эга чэрапа. Мы адцягнулі эга да аднаго вакол касавых апаратаѓ казіно і прывязалі там да крэсла. Мы хутка пайшлі да ліфтах. На паѓдарогі ѓ вестыбюлі раптам адчыніліся дзверы ліфта. Салдат выйшаѓ, убачыѓ нас і паспрабаваѓ нырнуць назад. Яе кінуѓ штылет і на імгненне выявіѓ эга эга ѓ гомельскім. Лэмби пацягнуѓ эга за стойку адміністратара. Ключоѓ ад нумароѓ Тары на месцы не аказалася, таму нам трэба пракрасціся туды як мага цішэй.
  
  
  Мы пайшлі назад да ліфта, і ён падняѓ два мачэтэ, якія соскользнули з пояса салдата затым таго, як ударылі эга. Цяпер у нас было ѓсяго 599 праціѓніка.
  
  
  Наверсе мы пабеглі да дзень кватэры Тары. Яе узламаѓ замак стилетом, і мы апынуліся ѓнутры перш, чым хто-небудзь з'явіѓся ѓ холе.
  
  
  У пакоі панавала задушлівая атмасфера. Кандыцыянер быѓ выключаны. Тара Соер ляжалі на ложку, раскінуѓшы рукі і ногі. На ёй былі трусікі і бюстгальтар. Яе запясці і лодыжкі былі прывязаныя да ложка фіранкай, таму яна ледзь магла рухацца. У роце ѓ нах не было кляп, але ѓ гэтым, верагодна, не было б неабходнасці. Гукаізаляцыя ѓ гатэлі Sawyer Grand LaClare была цудоѓнай. Самае большае, што яе можна было пачуць у суседнім пакоі.
  
  
  Яна ѓбачыла мяне і Лэмби. Яе твар было скажонае адчаем, і ён падумаѓ, што яна вотум-вотум закрычыць. Яе заціснуѓ гэй рот далонню. "Людзі Джэрама тут. Будзь спакойнай.'
  
  
  Яе вочы кінуліся да Лэмби. Яна думала, што мяне таксама злавілі. Яе патлумачыѓ гэй, што ён на нашым баку. Яе прыгожыя блакітныя вочы сталі вялікімі і цёмнымі . Страх у яе вачах цяпер змяніѓся гневам. Яе прыбраѓ руку вакол яе rta і пацалаваѓ. Затым яго адпусціѓ яе, каб развязаць шнурок. - "Яны забілі майго эга?"
  
  
  Яе ведаѓ, што яна амелы на ѓвазе Флемінга. Яе сказаѓ. - "Няма. Мы змаглі атуліць яго. Ён паранены, але ѓ гарах з Лістапада ѓ бяспецы ".
  
  
  'Хто гэта?'
  
  
  Вядома, яна ніколі не чула аб гэтым старым чорным чараѓніка і эга племя. - "Ты б назвала б мяне як ашуканца, калі б яе распавёѓ табе больш o Лістапада, але калі мы выберамся вакол горада жывымі, яе пазнаёмлю цябе з ім. І нават тады вы не паверыце ".
  
  
  Яе хутка прыслабіѓ шнурок, каб паменшыць боль. Яе рукі і ногі былі пабялелымі і апухлымі з-за парушэнні кровазвароту. Гэй, было балюча, і ён убачыѓ, што пройдзе некаторы час, перш чым яна зноѓ зможа хадзіць. Тым не менш, я не мог рызыкаваць, несучы сл. Калі б хто-небудзь паспрабаваѓ спыніць нас на шляху, мне адчайна спатрэбіліся б мае рукі, і, верагодна, Ламба таксама.
  
  
  Яе прамакнуѓ запясці і лодыжкі Тары халоднай вадой, вакол ваннай. Потым дастала вакол туалета тонкае баваѓнянае сукенка. У тым выглядзе, у якім яна была, яна выглядала лепш, але трусікі і напаѓпразрысты бюстгальтар проста не ідэальныя для падарожжаѓ падчас вайны.
  
  
  Тары спатрэбіліся каштоѓныя хвіліны, каб трымацца на нагах. Мы здзейснілі праверку гэтага па пакоі. Яе паслаѓ Лэмби ѓ хол праверыць, ці вольны выхад.
  
  
  Імгненне праз ён прасунуѓ галаву ѓ канец дзень і паклікаѓ нас. Мы беглі да ліфта настолькі хутка, наколькі дазваляла стан Тары. Як толькі яе, націснуѓ кнопку, убачыѓ яе, як у калідоры дзверы адчыніліся.
  
  
  Мы дабраліся да першага паверха, і дзверы ліфта павольна адчыніліся. Скрозь шчыліну ѓбачыѓ салдат. Горш таго, там быѓ палкоѓнік galibi carib Джером з пісталетам, накіраваных на нас.
  
  
  Яе нырнуѓ за металічную дзверы і адначасова націснуѓ кнопку склепа. Лупіѓ вочы адскочыла ад металічных сцен ліфта. Гэта было цуд, што ніхто вакол нас не паранены. Дзверы зачыніліся, і мы ѓвайшлі ѓнутр. Здавалася, што прайшлі гадзіны. Калі ѓ гаражы не было б машыны, або выхад быѓ заблакаваны, Дэвід Хок мог бы спісаць аднаго праз сваіх агентаѓ. Том Соер страціѓ бы сваю дачку, а Ной страціѓ чартоѓску добрага памочніка.
  
  
  Мне было цікава, дзе быѓ іншы памочнік тоні атрымаѓ. Напэѓна, мёртвы. Калі б Геранім пераканаѓ адпусціць эга эга на ладную суму, ён мог бы чакаць кулі. У палкоѓніка не будзе прычын стрымаць сваё слова. Было відавочна, што было памылкай пакідаць беднага прасцяка Ваенныя сам-насам з такім тыпам.
  
  
  Ліфт стукнуѓся аб паветраны буфер на цокальным паверсе. Мы былі ѓ гаражы. Было шмат машын, якія належаць гасцям, і больш высокооплачиваемому персаналу, але я не чакаѓ знайсці ѓ іх ключы, і ѓ мяне ледзь хапіла б часу праверыць ih ѓсё. На выездзе стаяѓ ваенны грузавік. Верагодна, ён быѓ гатовы на выпадак надзвычайных сітуацый, і хутка зарабіѓ. За выключэннем таго, што ён здаваѓся у мілі адсюль.
  
  
  Ёй паказаѓ на гэта. "Бяжы да машыне ён", - сказаѓ я. "Вазьмі эга , пакуль яе затуляю адступленне".
  
  
  Яны пабеглі. Па крайняй меры, Лэмби бег так хутка, як толькі мог, як цягнуѓ за руку спотыкающуюся Тару. Дзень ліфта адчыніліся. Калі яны адкрыліся да двух цаляѓ, яе стрэліѓ у шчыліну, прытрымліваючыся прыкладу Джэрама. Яе пачуѓ крык і спадзяваѓся, што гэта палкоѓнік. Яе працягваѓ страляць, калі дзверы адкрывалася яшчэ больш, і пачуліся новыя крыкі. Нарэшце каму-то прыйшла ѓ галаву бліскучая ідэя адправіць ліфт назад наверх. Яе працягваѓ страляць, пакуль дзверы не зачыніліся цалкам. Цяпер у нас было невялікае перавага. Яе, кінуѓся да грузавіка і скочыѓ побач з Тарай, якая займаецца запусціла рухавік, а затым ѓладкавалася на сядзенне побач з кіроѓцам. Шчаслівая. Калі б гэта была Митзи Гарднер, мы б спрачаліся аб тым, хто будзе вадзіць машыну, а на гэта цяпер не было часу.
  
  
  Яе паехаѓ за пачатку другой перадачы і павярнуѓ на з'езд. Эга не забарыкадавалі. Калі яго праязджаѓ mimmo галоѓнага ѓваходу ѓ гатэль і зірнуѓ на дзверы, яе ѓбачыѓ, як Джером з некалькімі сваімі людзьмі выбег вонкі. Яны спыніліся на лесвіцы, каб страляць у нас, але паспяшаліся. Стрэлы прайшлі низменному.
  
  
  Яе зрабіѓ зігзаг, каб дапамогай мікрафонаѓ і дынамікаѓ да мінімуму ih далейшыя шанцы на трапленне, і пачуѓ, як Ламби страляе ззаду. Яе крыкнуѓ эму, каб ён падцягнуѓся. Ён мяне не чуѓ. Ці, можа быць, ён быѓ занадта ѓсхваляваны, каб адрэагаваць.
  
  
  Тады было ѓжо позна. Яе пачуѓ кароткі крык, і ѓ люстэрка задняга выгляду ѓбачыѓ, як Лэмби выпаѓ вакол машыны. ён сіні ляжаѓ нерухома пасярод дарогі. Пярэдняя частка эга кашулі была прасякнутая крывёй. Эга цела сотрясалось ад якія трапілі ѓ яго куль. Джером адпомсціѓ эму цяпер, калі мы былі занадта далёка, каб нас злавіць.
  
  
  Яе засяродзіѓся на кіраванні, імкнучыся не звяртаць увагі на стомленасць. За намі больш не свісталі кулі. Геранім са сваімі салдатамі пабег да машын, прыпаркаваных ля ѓваходу ѓ гатэль. Мы былі далёка ад дома і ѓ бяспецы.
  
  
  На бульвары яе згарнуѓ і націснуѓ на педаль газу. Грузавік больш падыходзіѓ для перавозкі цяжкіх грузаѓ, чым для павелічэння хуткасці. У нас было некаторы час, але гэтага было недастаткова, каб пазбегнуць пераследу палкоѓніка.
  
  
  Мы былі за горадам, і накіраваліся да гатэлю тоні атрымаѓ. Што-то трэба было вырашыць хутка. Я не мог пазбегнуць Джэрама на прыбярэжнай дарозе. У мяне было два варыянты. Першы - схаваць грузавік у хляве на старой гасцініцай. Іншай была дрэнная дарога, петляющая праз горы.
  
  
  Мне прыйшло ѓ галаву, што палкоѓнік, хутчэй за ѓсё, ведаѓ пра існаванне гасцініцы, і што Ной ёю карыстаѓся. Эму нават не прыйшлося б біцца. Усе будынак быѓ драѓляным. Ён мог нас спаліць.
  
  
  Таму яго абраѓ горны маршрут. Наш цяжкі грузавік мог пераадольваць выбоіны і выбоіны, верагодна, лепш, чым больш лёгкія машыны ззаду нас, і яны не маглі рухацца хутчэй нас па гэтай дарозе.
  
  
  Да таго часу, як мы дасягнулі павароту, яны нас не заѓважылі. Яе выключыѓ сяргей і павярнуѓ руль. Цяпер мы былі нябачныя асяроддзі джунгляѓ для двух джыпаѓ, якія праязджаюць mimmo нас па галоѓнай дарозе. Выдатна. Яе спыніѓся, выняѓ пражэктара вакол трымальніка і падышоѓ да грузавой платформе, каб штогод, што ѓ нас з сабой. А можа, Ламба выпусціѓ пісталет. Мае запасы боепрыпасаѓ былі на зыходзе.
  
  
  Я не змог знайсці пісталет паміж мотками вяроѓкі, лапатай і трыма скрынямі. Яе ѓжо збіраѓся бегчы, калі сяргей ліхтарыкаѓ ѓпаѓ тэкст, на адным па ѓсім скрынь: "Дынаміт". Яе выцягнуѓ скрынку наперад. Некалькі стрыжняѓ выпалі, але большасць вакол іх усё яшчэ было акуратна абгарнуць пілавіннем.
  
  
  Калі палкоѓнік Джером даведаецца, што мы з'ехалі з галоѓнай дарогі, ён, несумненна, разгорнецца. Але мы былі гатовыя эга прыняць. Мы праехалі каля нумарах метровы ѓ джунглі. Яе выскачыѓ вакол грузавога адрэзаць і пабег назад да скрыжавання, приготовляясь па шляху. Яе зрабіѓ гэта да таго моманту, калі джыпы Джэрама здаліся мне ѓ поле зроку. Яны ехалі хутка, выскачылі за кут, а яе ѓхіліѓся ад ih ліхтароѓ. Удалечыні яны заѓважылі грузавік і, пераможна крычучы, паехалі да яго. Калі да мяне наблізіѓся першы джып, яе запаліѓ кнот. Яе кінуѓ динамитную шашку на задняе сядзенне і нырнуѓ як мага далей у лісце.
  
  
  Выбух адбыѓся адразу ж і адкінуѓ мяне назад на дарогу. Але маё фізічнае стан было ценымногие лепш, чым у пасажыраѓ джыпа. Яе ѓсё яшчэ затаіѓ дыханне, калі пачуѓ пазваѓ мяне голас Тары. Яе паѓстала раней, чым хацелася б, і жэстам загадаѓ гэй трымацца далей, гледзячы на глыбокую варонку, якая ѓтварылася на дарозе. Ззаду мяне да павароту пад'ехаѓ пачатку другой джып. Мы з дзяѓчынай пабеглі назад да грузавіка. Мы ѓжо ехалі на поѓнай хуткасці, калі джып з віскам тармазоѓ спыніѓся ля кратэра варонкі. У люстэрка задняга выгляду ѓбачыѓ яе высокую постаць Джэрама, схіленага над велізарнай выбоиной на дарозе. Кулі свісталі за намі, але мы былі ѓжо занадта далёка, і яны наѓрад ці маглі б нам нашкодзіць.
  
  
  Тара не разумела, што адбылося. Яе патлумачыѓ гэй, што знайшоѓ у кузаве грузавіка, нахіліѓся, каб пацалаваць яе, затым зноѓ засяродзіѓся на дарозе.
  
  
  "На дадзены момант мы ѓ бяспецы", - сказаѓ яе эй. "Яны не могуць праехаць праз гэтую яму, у адваротным выпадку ім прыйдзецца секчы дрэвы. А на гэта трэба час. Прыгатуйцеся да прагулцы па бурнаму мору ".
  
  
  У цемры яе ледзь не ѓрэзаѓся ѓ дрэва, калі павярнуѓ за кут, і гэта нагадала мне, што мне патрэбен сяргей. Рызыка быць выяѓленым цяпер меѓ меншае значэнне, чым рызыка сутыкнуцца з дрэвам. Погляд на гадзіннік сказаѓ мне, што ноч ужо канчалася. Да таго часу, як мы дайсці да самых труднопроходимых месцаѓ, будзе амаль светла. Гэта зрабіла гэта ценымногие прасцей.
  
  
  Але пакуль было ѓсё яшчэ цёмна, і сьвяты фар прабіваѓся скрозь густую лістоту. Тары прыйшлося трымацца за вушак дзень, каб не стукнуцца галавой аб дах. Яна працягнула некалькі міль, потым горка засмяялася.
  
  
  "Нік", - сказала яна. "Не думаю, што я падыходжу для гэтага. Ёй быѓ без розуму ад таго, каб прыехаць сюды і сустрэць Флемінга. Гэта было так рамантычна ". Яе смех прагучаѓ расчаравана. "Цяпер яе разумею, што гэта на самай дэла".
  
  
  Яе, усміхнуѓся. - "Казачны свет расчароѓвае?"
  
  
  Так што яна была напалохана, казала, каб стрымаць сябе. Мы забіраліся ѓсе вышэй і вышэй, і далей будзе яшчэ больш жорсткім. Яе, падумаѓ, што гэта добрая нагода, каб адпусціць павады. Нарэшце, неспакой - гэта стымулятар, а сэкс - выдатны транквілізатар. Яе, спыніѓся і павярнуѓ ключ запальвання. Было вельмі ціха. Яе, выйшаѓ, абышоѓ машыну, адчыніѓ дзверы з боку Тары і выцягнуѓ яе. Яе подтащил яе да машыны, каб можна было праверыць мясцовасць пры святле фар, няма дракона або дзікабразаѓ, якія могуць сапсаваць весялосць. Ee рот быѓ такім жа галодным, як і мой. Гэй, было гэтак жа цяжка, як і мне. Прайшло шмат часу, перш чым мы, нарэшце, у такую гульню ѓ грузавік цалкам выматаныя і задаволенымі. Ёй ѓсміхнулася. 'Ты адчуваеш сябе лепш?' Яна кіѓнула, адкінулася на спінку крэсла і закрыла вочы.
  
  
  Да таго часу, як мы дасягнулі стромай скалы, было ѓжо светла. Яе сказаѓ Тары трымаць вочы зачыненымі на некаторы час, і, вядома ж, яна адразу ж адкрыла ih, каб з цікавасцю вызірнуць вонкі. Калі яна выглянула ѓ акно і ѓбачыла толькі бездань, яна збялела. Яна села адкрытыя, саѓгануѓшы падбародак.
  
  
  Калі мы мінулі небяспечную частка прорвы, яе падумаѓ пра Флеминге. У тым месцы, дзе дарога зайшла ѓ тупік, мы выйшлі і працягнулі шлях хады. Цяпер яе выявіѓ тое, чаго раней не заѓважаѓ. Сцежак сыходзіла ѓ крутое цясніну; за краем, з другога боку, былі пячоры, дзе джала раней залішняе насельніцтва племя. На дадзены момант быццам бы там ніхто не жыѓ. Тоѓстыя драѓляныя вароты крэпасці былі зачыненыя. Яе, пастукаѓ па яму дзяржальняй пісталета. Праз некалькі хвіліна яе пачуѓ гром ланцугоѓ і перакладанне драѓляных нітаѓ. Затым вароты расчыніліся ѓнутр, і мужчына ѓ белай схаваныя паклікаѓ нас ѓнутр. Тара выглядала так, быццам ѓбачыла прывід.
  
  
  Ной ласкава прывітаѓ дзяѓчыну, сказаѓ, што Флемінг адчувае сябе лепш, затым перайшоѓ у аддзел дрэнных тэрыторыі баранцава мора.
  
  
  "Нашу лінію перарэзалі мінулай ноччу. Мы нічога не чулі знутры з імі тхара, як вы з'ехалі. Вы можаце сказаць мне, якая сітуацыя ѓ Порт-оф-Спейн?
  
  
  Яе падазраваѓ, што стары гатэль на ѓскраіне горада быѓ чым-то вялікім, чым проста месцам пражывання для супляменнікаѓ, якія жадаюць наведаць горад. Гэта павінен быѓ быць цэнтр тэрыторыі баранцава мора для паведамленняѓ, якія прыходзілі па горада і перадаваліся з дапамогай барабана джунгляѓ. Калі паведамленняѓ больш не было, гэта азначала, што Геранім здзейсніѓ набег на нах.
  
  
  Яе быѓ моцна стомленым. Пачалі назапашвацца гадзіны доѓгага напружання. Гэтая імкненне крэпасць была непрыступнай. Каралі, піраты і паѓстанцы заѓсёды дарэмна спрабавалі кінуць выклік высокім сцен у іх праграму часоѓ. Але на гэты раз адзінай абаронай былі мой "Люгер" і жменька куль, хупавы маленькі ларок Митзи Гарднер і некалькі скрынь дынаміту. Трохі супраць сучаснай абсталяванай арміі. Яе, прыхінуѓся да тоѓстай каменнай стагнаць і праінфармаваѓ тоні атрымаѓ. Яе сказаѓ эму, што збіраюся зрабіць з дынамітам.
  
  
  "Я павінен быѓ адразу падарваць гэты абрыѓ", - прызнаѓся я.
  
  
  "Але тады яе аб гэтым не падумаѓ, а цяпер гэта занадта далёка. Але я ператвараю яе гэты маршрут на міннае поле. Яе чакаю, што Джером прыедзе сюды ніяк не калі на джыпах. Эга чакае сюрпрыз. Мне патрэбныя насільшчыкі.
  
  
  Ной сабраѓ каманду, а яе прадставіѓ дзяѓчат.
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраѓнік 8
  
  
  
  
  
  
  
  Людзі выцягнулі дынаміт вакол грузавіка. Яны везлі адсюль пурпуровую адкрыты скрыню ѓ форт, пакінуѓшы поѓны скрыню для прылад, мін, па дарозе. Перад тым, як пакінуць грузавік, яе выняѓ ротар па размеркавальніка, каб ніхто іншы не мог завесці грузавік. Яе ператварыѓ шлях у міннае поле, пераканаѓшыся, што дэтанатары устаноѓлены такім чынам, каб адзін чалавек мог падарваць кожны зарад незалежна ад іншых. Пакуль яе працаваѓ, яго чуѓ барабаны ѓ крэпасці; гэта былі не паведамленні, а цырыманіяльныя гукі. Яе здагадаѓся, што Ной спрабаваѓ трохі падняць баявы дух.
  
  
  Да таго часу, як ён скончыѓ, яго адчуваѓ сябе зусім выматаныя і галодным. Яе з цяжкасцю дабраѓся да крэпасці. Сапраѓды, быѓ рытуал. Святых птушак забівалі і варылі ѓ кіпячай & nb. Аголеныя супляменнікі з дзідамі танцавалі вакол катла. У іх было выдатнае заканчэнне ваеннага зброю для барацьбы з базука і аѓтаматамі.
  
  
  Ной паклапаціѓся пра гэта раней, чым яе паспеѓ, што паесці. Я не паспеѓ нават напалову заснуць. Калі Ной мяне гэта адзіная перадача, яе ляжаѓ у прахалодным цёмным пакоі; На ценявы лініі на дзень яго мог бачыць, што сонца ѓжо дасягнула паѓдзённай пазіцыі. Яе паставіѓ чалавека на варту каля сцежкі. З гэтага месца павінна быць чуваць набліжэнне транспартных сродкаѓ здалёк. Цяпер ён стаяѓ перад Nov, і ён быѓ ѓсхваляваны.
  
  
  
  
  "Вайскоѓцы падышлі да грузавіка", - сказаѓ Ной.
  
  
  Яе адразу прачнуѓся. - 'Колькі ih?'
  
  
  "Ён не ѓмее лічыць". - Ный загаварыѓ з назіральнікам.
  
  
  "Ён кажа:" вельмі, вельмі ".
  
  
  Яе ѓстаѓ і пабег да брамы. Да цяперашняга часу яны павінны былі ісці па сцежцы, і яе ѓ гатэль, каб пераканацца, што яны не выявілі дынаміт. Танец вайны быѓ скончаны, і людзі, якія пайшлі ѓ свае пячоры, беглі назад у крэпасць.
  
  
  Яе мінуѓ дзверы пакоя Флемінга і на імгненне замёр. Ён стаяѓ на дзень паміж двума дзяѓчынамі. На яго забінтаванай руцэ не было нам выродлівых чырвоных палос, нам шэрага колеру на шакаладна-карычневым твары. У мяне не было часу спыняцца на гэтым, але хуткае выздараѓленне Флемінга мяне здзівіла. Яе выкінуѓ гэта вакол галавы, працягваючы ісці. Яе прабег праз вароты і пабег па сцяжынцы. Калі б яны былі хуткімі, яе мог бы сутыкнуцца з імі, але яго павінен быѓ быць упэѓнены.
  
  
  Калі дайшоѓ да перавала, то я яшчэ нічога не бачыѓ. Цяпер яе быѓ на паляне і праз вяршыні дрэѓ яе мог бачыць грузавік на дне яра прыкладна ѓ паѓмілі ніжэй. Група па прыкладна трыццаці чалавек, якія стаялі побач, не збіралася узбірацца наверх. Цікава, чаму? Потым яе пачуѓ ззаду сябе шум. Гэта быѓ Митзи. У нах быѓ рэѓматызму.
  
  
  "Ёсць яшчэ адна атака з іншага боку, Нік. Лодкі ѓ бухце. Шмат лодак.'
  
  
  Гэта тлумачыла, чаму група ѓсё яшчэ чакала ѓнізе. Гэта было сумеснае дзеянне, рух клюшні, якое пачнецца адначасова на двух франтах. Яе абняѓ ee за плячо. "Вы можаце падарваць міны?"
  
  
  "Гэта заѓсёды было маёй мэтай у жыцці. Што я павінен рабіць?'
  
  
  Паказаѓ яе эй запальванне, уручыѓ гэй, запальнічку і сказаѓ, што рабіць. "Шлях паміж гэтымі двума кропкамі быѓ замініраваны". Яе звярнуѓ увагу вось на два моманту. "Запальванне справа запальвае самы нізкі зарад праз тры хвіліны потым засцерагальніка запальвання. Калі першая група дасягне павароту, ee трэба запаліць. Спадзяюся, гэтага будзе дастаткова, хоць некаторыя салдаты часам бываюць дурныя. Не спяшайцеся. Але спыніце ih ".
  
  
  'З задавальненнем.' Яна пацалавала мяне, і ѓ мяне склалася ѓражанне, што яна цалуе мяне на развітанне. "Поспехі з флотам".
  
  
  Яе, усміхнуѓся. 'Гэта будзе працаваць. Даверся Ною ".
  
  
  Яе запэѓніваѓ лепш, чым адчуваѓ. У нас не было рыштунак, каб доѓга вытрымліваць аблогу з двух бакоѓ. У рамках наяѓных магчымасцяѓ ёй павінен быѓ рабіць тое, што было ѓ маіх сілах, але што-то падказвала мне, што для таго, каб перажыць гэты дзень, спатрэбіцца цуд.
  
  
  За час маёй адсутнасці ѓ крэпасці адбыліся сур'ёзныя змены. Племя было занята. Лесвіцы стаялі на суцэльны даху, якая займаецца таксама служыла ахоѓнай сцяной, і камяні памерам з чэрап прыносілі ѓ вёдрах, якія перадаваліся па ѓсім рук у рукі, як канвеерная стужка.
  
  
  Як ні дзіѓна, гэта было натхняе відовішча. Рытмічнае калыханне ѓсіх гэтых чорных рук, якія перадаюць матэрыял, як жывая дракона, усяляла ѓпэѓненасць у гэтых людзей, якія, верагодна, ніколі ѓ сваім жыцці не вялі сапраѓдных войнаѓ.
  
  
  Ной захоѓваѓ выгляд, але здаваѓся менш упэѓненым, чым эга людзі. Ён размаѓляѓ з Флемінгам у ціхім кутку ля варот. Флемінг абапёрся на зэдлік і, здавалася, спрабаваѓ у чым-небудзь пераканаць тоні атрымаѓ. Яе падышоѓ ліжа, каб сачыць за размовай.
  
  
  "Добра, Ной, яе хачу верыць, што Джером вядзе двайную гульню. Але я не магу дазволіць вам і вашым людзям рызыкаваць сваім жыццём сыч маёй справы. Калі Джером настолькі моцны, то я павінен падпарадкавацца, як падпарадкаваѓся яе генералу Хаммонду. Яе здамся і буду сасланы ѓ Злучаныя Штаты. Джером - здольны чалавек, і гэты востраѓ у рэшце рэшт перажыѓ ваенную дыктатуру раней. Можа, яе нават змагу даць эму савет. Яе хачу, каб вы перадалі яму было маё паведамленне.
  
  
  Паслаць Джерому пасланне свеце было ѓсё роѓна што падпісаць свой смяротны прысуд. Нават калі б палкоѓнік пакінуѓ тоні атрымаѓ і эга племя ѓ спакоі, яе б да нас на хвіліну не належаѓ краіне жывых. Яе, думаѓ, што гэта дастаткова дрэнна, каб сустрэць паразу. Яе ненавідзеѓ гэта. Але было яшчэ горш гэта, каб уявіць, што здарылася б са мной, калі б Джером быѓ так пакрыѓджаны, як я думаѓ. Яе чакаѓ адказу Патрыярха. Гэта распачалося стомнай тырадай.
  
  
  Флемінг, яе паважаю ваш ідэалізм, але ён асляпляе вас. Калі генерал Хаммонд пазбавіѓся ад вас, людзі ѓсё яшчэ верылі, што ён пакіне востраѓ астраѓляніны. Ён мог дазволіць сабе выгнаць вас. Galibi carib Джером не можа быць такім шчодрым. Ён настолькі непапулярным, наколькі амбіцыйнымі. Пакуль ты жывы, ты для яго пагроза. І на карту пастаѓлена не толькі ваша жыццё. Калі Джером атрымаецца ажыццявіць задуманае, ён ператворыць гэтую гару ѓ ракетную базу. Ён прагоніць нас, і прывядзе сюды нашых ворагаѓ. Ён не можа заставацца ва ѓладзе без падтрымкі Расеі. Гэтая гара была нашым святым домам на працягу стагоддзяѓ. Гэтыя людзі хутчэй памруць, чым кінуць гэтую гару ".
  
  
  Стары казаѓ добра. Ён пераканаѓся Флемінга, які паказаѓ, што не адчувальны да разумных аргументаѓ. "Прызнаюся, ты маеш рацыю, Ноа. Яе занадта доѓга жыѓ у свеце мар. Надзея часам прымае спакуслівы выгляд. Калі яе табе спатрэблюся, магу яе адной рукой кідаць камяні ".
  
  
  Ён дакрануѓся да рукі тоні атрымаѓ у знак павагі, затым пакульгаѓ здаровай нагой да парапета.
  
  
  Ной паклікаѓ мяне. Яе, залез на дах і паглядзеѓ праз зубчастую сцяну ѓваходу ѓ лагуну. Надыходзячы флот абверг паведамленні смі мне пра тое, як ангельцы эвакуіраваліся па Дзюнкерка падчас пачатку другой сусветнай вайны. Кожная рыбацкая лодка, кожнае шпацырнае судна, карацей кажу, усё, што можна было знайсці ѓ Порт-оф-Спейне, набліжалася да вышэй.
  
  
  Яе марылі пра амерыканскіх тарпедных катэрах і аб прыкрыцці адбору пробаѓ паветра з хуткімі знішчальнікамі. Але гэта быѓ цудоѓны сон наяве.
  
  
  Першыя лодкі плылі адну за іншы на максімальнай хуткасці на & nb ѓ нашым кірунку. Лодкі, што плылі па ім, хто будзе вартаваць. Першыя сутыкнуцца з сюрпрызам. Яны хутка наблізіліся, па-відаць, не звяртаючы ѓвагі на падводную плаціну, якая займаецца спыніць ih руху. Рэпутацыя тоні атрымаѓ адпудзіла б людзей ад гэтай маленькай гавані, таму яны нічога не ведалі пра затопленай плаціне.
  
  
  Яе назіраѓ, як першыя дзве яхты імчаліся разам побач. Нават без бінокля яе мог бачыць базука і кулямёты, якія людзі трымалі на палубе. Яны стукнуліся аб плаціну адначасова з гукам трэска металу. Насавыя часткі падняліся на дыбкі, корпус затросся, і страсенне шпурнула людзей з палубы ѓ моры. І, каб адсвяткаваць караблекрушэнне, у той жа час пачуѓся бавоѓна першага зарада, які ѓзарвала Митзи.
  
  
  За першымі двума няшчаснымі яхтамі стаялі два буксіра, якія ѓжо не маглі затармазіць. Яны ѓрэзаліся ѓ каменную сцяну і павіслі пад вуглом. Вакол мужчын, якія падалі за борт, некаторыя патанулі пад цяжарам чаравік і іншага рыштунак, іншым удалося зачапіцца за плаціну. Наступным лодкам ѓдалося спыніцца пасярод лагуны. Але тры катэры, нагружаныя салдатамі, узброенымі да зубоѓ, стукнуліся аб плаціну, не атрымаѓшы пры гэтым прыкметных пашкоджанняѓ. Яны намацалі нечаканае перашкода палкамі. Яны ляжалі на вышыні бар'ера ад паводкі на лесвіцы, якая вядзе да крэпасці.
  
  
  Людзі вакол першага катэры пачалі пераходзіць праз плаціну да лесвіцы. Трэці катэр злёгку адступіѓ і даѓ залп прыкрыцця ѓ бок поручня.
  
  
  Я не заѓважыѓ, што Ной падняѓся па лесвіцы, але заѓважыѓ, што ён стаіць побач са мной. У яго быѓ бамбукавы перыскоп з дадатковым люстэркам, якое дазваляла яму было глядзець адкрытыя праз парэнчы. Ён падняѓ руку, гатовы падаць сігнал. Уздоѓж поручня стаялі карычневыя фігуры, кожная з каменем у руках.
  
  
  З-за стральбы лодак усё выразней чуѓся гук салдацкіх ботаѓ. Затым яе пачуѓ рык па той бок сцяны, і зразумеѓ, што салдаты цяпер адкрыта пад намі. Ной апусціѓ руку. Раптам ля сцяны паѓстала рух.
  
  
  Мужчыны забыліся пра пулях, якія свісталі над галовамі, нахіліліся над сцяной таѓшчынёй у восем футаѓ, кінулі камяні, і зноѓ схаваліся. Трое вакол іх паваліліся ад ран. Іншыя панеслі ih і занялі ih месцаѓ.
  
  
  Агонь прыкрыцця раптам спыніѓся. Яе паглядзеѓ уздоѓж зубчастых сцен да падножжа лесвіцы. Яе ѓбачыѓ падальных салдат: ланцуговая рэакцыя тэл, катання да мора.
  
  
  Людзі тоні атрымаѓ зноѓ яны прынеслі камяні і падрыхтаваліся да паѓтору поспеху.
  
  
  Агнём прыкрыцця аднавіѓся, і смяротны свінец зноѓ свістаѓ над зубчастымі сценамі, прабіваючы дзіркі ѓ абветраны стагнаць.
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраѓнік 9
  
  
  
  
  
  
  
  Пачатку другой выбух скалануѓ джунглі. Значыць, Митзи прыйшлося запаліць пачатку другой зарад. Цяпер ёй не патрэбен Ною. Яе ѓсё роѓна не змог трапіць у лодкі з "Люгера", і кулі вакол ih артылерыі пакуль не занадта моцна пашкоджвалі сцяну. Стары гігант добра кантраляваѓ лесвіцу. Яе, пабег да сцяжынцы. Митзи сядзела на зямлі з трэцім узрывацелем у руцэ і выглядала ѓстрывожанай. "Яны паразумнелі", - сказала яна мне. "У першы раз у мяне было сем, а ѓ пачатку другой dis чатыры, усе разам. Але цяпер яны ідуць адзін за адным. З дыстанцыяй восем метраѓ. Крыѓдна, цэлая скарбніца для аднаго чалавека.
  
  
  "Не, яны таго не стаяць", - пагадзіѓся я. 'Усё роѓна. Яе буду знішчаць ih індывідуальна ".
  
  
  Пайшлі наперад салдаты. Яны не рваліся ѓ бой, але пайшлі, подгоняемые лаянкай афіцэраѓ ззаду іх. Яны глядзелі не наперад, а ѓ бок і на зямлю у папрасіѓ мін-пастак.
  
  
  Яе пабег праз падлесак да падыходнаму для мяне месца. Выступоѓца кавалак каменя, які зачыняе сцежку знізу. Калі б яе змог трапіць туды раней, чым салдаты, ён змог бы канструктыѓна папрацаваць са сваім "Люгером". Яе толькі што дабраѓся туды, калі першы чалавек апынуѓся ѓ межах дасяжнасці. Ён быѓ невысокім, каржакаваты і вельмі смуглявым. Эга твар было заліта потым. Ён спыніѓся, каб перавесці дыханне, затым павольна пайшоѓ назад, не зводзячы вачэй з сцежкі. Яе прыцэліѓся па люгера, потым перадумаѓ і зноѓ прыбраѓ эга ѓ кабуру. Быѓ спосаб лепей. У рэшце рэшт, ён не ведаѓ, што я быѓ там.
  
  
  Мае запасы боепрыпасаѓ у любым выпадку пакідалі жадаць лепшага, і яе пакуль не мог разлічваць на іх. Яе выняѓ штылет па похваѓ на правым перадплеччы. Калі салдат прайшоѓ пада мной, яе скокнуѓ на яго ззаду. Яе збіѓ эга нага. Здавалася, што крыху адбору пробаѓ паветра, які ѓ яго застаѓся ѓ лёгкіх, выдзімаецца з яго. У мяне не прынята забіваць несвядомых праціѓніка. Але на гэты раз у мяне не было выбару. Цяпер яе не мог дазволіць сабе раскоша браць палонных. Неахвотна скончыѓшы працу, зацягнуѓ яе эга пад куст, узяѓ эга вінтоѓку і патранташ і памчаѓся назад у сваё сховішча. Калі б яе працягваѓ у тым жа духу, яе мог бы такім чынам знішчыць нямала, а таксама назапасіць запас зброі. Зручна і разумна!
  
  
  Наступны высунуѓ нос з-за вугла. Ён спыніѓся, са здзіѓленнем у вачах, калі ѓбачыѓ перад сабой плямы крыві на зямлі. Ён падняѓ галаву яшчэ больш, павярнуѓся і ѓбачыѓ мяне. Ён нес на рамяні перад жыватом аѓтамат, і гэты аѓтамат шматспадзеѓна хітнуѓся ѓ мой бок.Яе хутка вырваѓ пісталет у кабуры і выпусціѓ кулю эму ѓ галаву, перш чым ён паспеѓ спусціць курок. Яе моѓчкі падзякаваѓ Хока для трэніровак у хуткасці і спрыту, якія ѓсе лепшыя агенты AX павінны рабіць на рэгулярнай аснове і якія яе звычайна пагарджаю, таму што яны маюць звычку заѓсёды скарачаць мае расслабляе. Але часам на долю секунды больш хуткасці азначае розніцу паміж жыццём і смерцю. "Заставайся сціплым, Нік, - падумаѓ я.
  
  
  Але ѓсё роѓна зроблена прыгожа.
  
  
  На жаль, мужчына адкаціѓся ад сцежкі так далёка, каб больш не знаходзіцца ѓ сляпой зоне. Але я не мог адмовіцца ад гэтага аѓтамата.
  
  
  З люгером ѓ правай руцэ яе, саскочыѓ, кінуѓся да трупа і пачаѓ хутка працаваць, не адрываючы вачэй ад следу. Ён быѓ зараджаны боепрыпасамі, як вьючный мул. Залатая жылкі!
  
  
  Яе скатил эга па краі дарожкі ѓ кусты, сабраѓ зброю і пабег назад на сваё месца. Яшчэ ніхто не выйшаѓ з-за вугла. Дзіѓна. Некаторы час яе быѓ заняты. Павінна быць, яны чулі Люгер.
  
  
  Яе пачакаѓ яшчэ дзесяць хвіліна, але ніхто не з'явіѓся, і я пачаѓ адчуваць, што дарма марную час. Яе вярнуѓся да Митзи са сваёй здабычай. Адсюль яго мог бачыць унізе грузавікі і джыпы. Салдаты сабраліся вакол чалавека з рацыяй. Верагодна, яны чакалі новых загадаѓ ад каго-то больш высокага па пасадзе. Митзи ацэньвальна паглядзела на наша новае зброю. Яе, усміхнуѓся.
  
  
  "Яны не спыняць усе, што Джером можа кінуць на нас, але, па крайняй меры, у нас ёсць маленькі козыр. Гэтая маленькая армія унізе будзе ведаць, што мы ѓзброены
  
  
  Яе паказаѓ на групу ѓнізе. "Яны мяняюць свае планы. Шлях занадта небяспечны, і я не думаю, што яны пойдуць на яшчэ адну лабавую атаку. Але трымаеце ih пад прыцэлам і папярэджвайце мяне, калі яе памыляюся ".
  
  
  Яна облизнула вусны. - Пакінь тут вінтоѓку, добра? Можа быць, яе змагу зрабіць з ім што-небудзь карыснае ".
  
  
  Яе пакінуѓ вінтоѓку і трохі боепрыпасаѓ. Ледзь яе сышоѓ, яе пачуѓ новы гук - грамавы міны на прыбярэжнай дарозе. Відаць прыйшоѓ час зноѓ падарваць дынаміт.
  
  
  Яе пакончыѓ з заряжанием, калі новыя машыны спыніліся ѓ канцы дарогі. Салдаты выйшлі, і я ѓбачыѓ чалавека з рацыяй. Яе паняцця не меѓ, што гэтыя салдаты будуць падыходзіць групамі. Яе не шталь чакаць, пакуль яны разыйдуцца, а падарваѓ першы зарад.
  
  
  Ён выбухнуѓ пад джыпам, а таксама знішчыѓ два грузавіка. Калі шум выбухаѓ верш, яе выпусціѓ чаргу з аѓтамата па машынах ззаду. Машыны, якія ѓсё яшчэ былі цэлыя, пераключыліся на задні ход і асцярожна рушылі назад. Падобна на тое, там якое-то час будзе ціха, і ён вырашыѓ вярнуцца ѓ крэпасць. На даху было шумна. Усе былі ѓ хованках, так як базука і дальнабойныя вінтоѓкі працягвалі абстрэльваць парэнчы. Ной паклікаѓ мяне зірнуць у эга перыскоп. Яе бачыѓ вялікія групы салдат, якія ідуць праз бар'ер паводкі да лесвіцы. Некаторыя ѓжо дасягнулі лесвіцы і пачалі падымацца па ёй. Ной выглядаѓ змрочным.
  
  
  Усе рух ішло хутчэй, чым мне хацелася б. Калі б прыкрыццё працягвалася даѓжэй, яны пабілі б сваіх людзей, але мы не маглі ih дастаць, пакуль агонь не спыніцца. Яе, пастукаѓ па аѓтамату і загадаѓ Ною папярэдзіць мяне, калі яны будуць наверсе.
  
  
  Аднак у гэтым не было неабходнасці. Праз некалькі секунд агонь прыкрыцця раптам спыніѓся. Гэта быѓ знак для мяне. Яе пачуѓ, як падэшвы падышлі ліжа, калі яе, ступіѓ паміж двума зубцамі. Яе ледзь не трапіѓ у твар салдату аѓтаматам, але ён адхіліѓся, калі салдат зрабіѓ апошні крок. Стрэл па " гандлёвы аѓтамат кінуѓ эга на мужчыну ззаду яго. Яны абодва ѓпалі праз край. Яе працягваѓ страляць, пакуль лесвіца і вялікая частка плаціны не былі расчышчаны. Апошнія мужчыны кінуліся назад да сваіх лодак і схаваліся, нырнуѓшы ѓ ваду.
  
  
  Стральбы не было. Флот адышоѓ да далёкага канца плаціны і стаѓ на якар там, дзе мы з Митзи абдымалі адно аднаго ѓ салёнай & nb. Здавалася, стагоддзі таму.
  
  
  Яе вярнуѓся да Ноя. Яе, уладкаваѓся ямчэй і запаліѓ адну вакол доѓгіх, тонкіх і вельмі смачных цыгарэт, зробленых спецыяльна для мяне ѓ Стамбуле. "Гэта быѓ першы акт", - сказаѓ я. "Мы, напэѓна, можам крыху адпачыць".
  
  
  "Гэта можа быць праѓдай для цябе, Нік. Я вам вельмі ѓдзячны за ѓсё, што вы зрабілі. Але аблога яшчэ не пераадолены, толькі затрыманая і ненадоѓга. Армія Джэрама вернецца. Яе ведаю, што мае людзі думаюць, што яны выйгралі, і таму чакаюць yahoo. Калі яе не зладжу ім баль, яны падумаюць, што я забываю дзякаваць багоѓ за перамогу, і асцерагаюцца, што пудзіла больш не будуць спрыяць нам. Тады яны страцяць жаданне змагацца ".
  
  
  Ной пакінуѓ мяне арганізаваць ѓрачыстасць са святым агнём, барабанамі і цырыманіяльнымі танцамі. Яе падзяліѓ свой час паміж назіраннем за святам і наглядам за варожым флотам. Некаторыя караблі прышвартаваѓся да берага. Ёй быѓ сапраѓды здзіѓлены, што салдаты засталіся побач з лодкамі і не спрабавалі дабрацца да крэпасці праз пляж. Рацыі будуць напалена ад загадаѓ і сустрэчных данясенняѓ.
  
  
  Яе, стаяѓ і глядзеѓ на ваду, як раптам адчуѓ руку на сваім. Гэта была цёплая рука, цеплявшаяся за мае пальцы. Яе агледзелася. Назаѓжды мной схілілася дзяѓчына. Яна была аголена ніжэй пояса, і яе скура свяцілася ад цырыманіяльнага танца. Ee грудзей надзьмуліся. мой твар. Маё дыханне стала пачашчацца. І гэта яшчэ не ѓсё.
  
  
  Яе павінен быѓ сачыць цяпер, калі ѓсе былі занятыя вечарынамі. Але і на мяне гэтыя праклятыя барабаны не падзейнічалі. Акрамя таго, на лодках не было прыкметных дзеянняѓ. Яе, спусціѓся па лесвіцы ѓслед за ёй. Мы знайшлі іншы іншай мяккай клумбе вакол лісця ѓ ціхім кутку ля варот.
  
  
  Потым усё было скончана. Гук барабанаѓ шталь прыглушаным. Гэта было трохі падобна на малітву, і ён адчуѓ дзіѓнае спакой. Яе дапамог дзяѓчыне падняцца, і мы пайшлі назад, узяѓшыся за рукі. Яе пакінуѓ яе, каб яна вярнулася да парапета і паглядзела на сцены.
  
  
  Флот пайшоѓ у адкрытае мора!!! Адзін катэр ѓсё яшчэ знаходзіѓся ѓ лагуне і рыхтаваѓся апошнім пакінуць натуральную гавань. Што, кравец вазьмі, здарылася? Яе спусціѓся ѓніз, каб праінфармаваць тоні атрымаѓ, які толькі што размаѓляѓ з Флемінгам і Тарай. Яе распавёѓ ім навіны.
  
  
  "Цяпер мы можам забраць адсюль Флемінга і дзяѓчынак", - сказаѓ я. "Можа быць, мы зможам перабрацца на другі востраѓ і паслаць паведамленне Злучаным Штатам. Затым яны могуць забраць нас самалётам. Такім чынам, па меншай меры, Флемінг застанецца ѓ жывых, каб паспрабаваць зноѓ. А яе магу вярнуцца пазней, каб ліквідаваць палкоѓніка ".
  
  
  Але Флемінг не хацеѓ пра гэта чуць. Ніякіх самалётаѓ. Ніякай ліквідацыі Джэрама. Ёй здаѓся і кісла сказаѓ эму, што гэта эга, асабістае справа. Ён проста павінен быѓ улагодзіць гэта з Nov, пакуль яе аглядаѓ пабітыя лодкі.
  
  
  Ной абраѓ мне ѓ дапамогу некалькіх чалавек. "Лепшыя плыѓцы", - сказаѓ ён. Плыѓцы мне не спатрэбіліся, толькі насільшчыкі. Яе скарыстаѓся магчымасцю, каб даведацца, як справы ѓ Митзи.
  
  
  Яна ѓсё яшчэ была там, дзе яе пакінуѓ ee, але джыпаѓ пад ёй не было. Толькі грузавік ѓсё яшчэ быѓ там. Яна сказала мне, што яны з'ехалі, усё адразу; магчыма, у той жа час, калі караблі адплылі. Яе сказаѓ вось пра гэта, і яна скептычна паглядзела на мяне.
  
  
  "Вы ж не думаеце, што Джером здасца, ці не так? Што ён будзе рабіць?
  
  
  Я не сказаѓ Ною і Флемингу тое, што думаѓ на самай дэла. Але яе мог пагаварыць з Митзи. "Заѓважу, што ён маліѓ Кастра аб дапамозе. Яе прадказваю, што мы можам чакаць бамбавікоѓ, кананерскіх лодак і ѓсяго іншага, што Расея можа адправіць на нашу галаву праз Кубу. Спадзяюся, нас тут больш не будзе ". Яе распавёѓ гэй, аб лодках, якія пацярпелі крушэнне на плаціне, і што я меѓ намер параіць Ною адправіць эга племя на некаторы час далей у джунглі, калі мы сыдзем. ђсёй тэрыторыі гатэля, а пад нагамі можа моцна напаліліся.
  
  
  Яна паглядзела на мяне з жалем. "Безнадзейная населены пункт расіі. ђдачы з гэтым ".
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраѓнік 10
  
  
  
  
  
  
  
  Сустрэчны вецер быѓ досыць моцным, каб пахіснуць паверхню вады, але амаль не замарудзіѓ нашу хуткасць. Буксір быѓ разлічаны не на хуткасць, а на буксіроѓку барж, якія перавозяць прадукцыю па ѓсім унутраных спраѓ раёнаѓ у Порт-оф-Спейн, і хоць мы плылі на максімальнай хуткасці, у мяне было адчуванне, што мы паѓзём.
  
  
  З дапамогай людзей тоні атрымаѓ яе вызваліѓ гэтую лодку, якая займаецца сеѓ на мель падчас атакі праціѓніка, а потым невялікага рамонту яна нам спатрэбілася.
  
  
  Ной паслаѓ сваіх людзей у раёне па іншы бок гор, дзе яны разышліся, каб не трапіць у рукі салдат Джэрама. Яе мог прымусіць тоні атрымаѓ ѓсвядоміць, што крэпасць больш не надзейная, і з цяжкасцю прымусіѓ эга пайсці з намі. Ён палічыѓ за лепшае б застацца са сваім племем, але я паказаѓ яму было, што ён лепш служыѓ свайму племя, ідучы з намі, і дапамагаючы нам. Акрамя таго, цяпер, калі стала вядома, што ён узяѓ Флемінга пад сваё крыло, яму было, несумненна, давялося заплаціць гэтую цану. Флемінг таксама рашуча настойваѓ, каб ён суправаджаѓ нас, і ѓ рэшце рэшт той неахвотна саступіѓ.
  
  
  Цяпер выходзім па лагуны на захопленым буксирном катэры. Ён хуткасцях, якая займаецца ѓ нас была, нават да бліжэйшага выспы, падарожжа ператварылася збольшага ѓ начны падарожжа. Аднак пры яркім сонечным святле мы цяпер станавіліся лёгкай здабычай, калі варожыя самалёты з'яѓляліся да таго, як мы пакінулі лагуну. Затым яе гатэль паспрабаваць плыць пад прыкрыццём ѓзбярэжжа і схавацца незаѓважаным, а затым перасекчы адкрытае мора ѓ тым месцы, дзе нас не чакалі.
  
  
  Паѓсюль, дзе мы плылі, пясчаныя водмелі былі неглыбокімі, але, па крайняй меры, я не бачыѓ ніякіх сродкаѓ абароны ад паводак ніжэй ѓзроѓню сукенка. Калі б нас знайшлі? . Тады ѓ нас было б мала надзеі.
  
  
  Я пайшоѓ па выгібу лагуны. Бераг да самай вады зарос джунглямі. Сланец сыходзіѓ пад ваду ѓ падводны каньён. Яго трымаѓся як мага лізаць да берага. Яе, спадзяваѓся, што буксір на цёмнай лістоты не будзе бачным на адлегласці. Але гэта аказалася дарэмнай надзеяй.
  
  
  Мы былі амаль ля мэты, калі пачулі набліжэнне самалёта. Ён ляцеѓ павольна і низменному, здавалася, не заѓважаѓ нас, пакуль не апынуѓся адкрыта над намі, і паляцеѓ, каб хутка павярнуць. Самалёт не будзе несці бомбовую нагрузку, але нейкім чынам ён быѓ бы узброены, інакш ён не папрацаваѓ бы ляцець назад.
  
  
  Маленькая рабочая конік, якую мы сагналі, амела добрую манеѓранасць, і яе хутка паварочваѓ. Ной ѓпіхнуѓ Флемінга ѓ кабіну ззаду мяне, выштурхнуѓ туды Тару, які расцягнуѓся на палубе.
  
  
  Хуткі горад куль з'ехаѓ да нас пасля таго, праз ваду. Яе змяніѓ курс, і кулі не патрапілі ѓ мэта. Калі самалёт прыляцеѓ га пачатку другі раз яе пачуѓ грамавы нашага кулямёта. Беглы погляд на карму паказаѓ мне, што Митзи па-ранейшаму добрая дзяѓчынка. Зброя была ѓ нах ѓ руках, і яна таксама трапіла ѓ мэта. Бензабак ѓ адным вакол крылаѓ выбухнуѓ, і самалёт упаѓ у мора. Митзи апусціла аѓтамат і падаѓ мне знак перамогі.
  
  
  Яе яшчэ не адважваѓся радавацца. Самалёт несумненна меѓ радыёсувязь з базай. Цяпер, калі гэтага не стала, іншыя лётчыкі, падобна, падвялі вынікі. Але гэта можа заняць некаторы час, і мы не збіраліся ih чакаць.
  
  
  У вусце лагуны глыбіня была настолькі дробнай, што пясчаныя водмелі былі добра бачныя няѓзброеным вокам. Але ѓ буксіра была невялікая асадка, і мы прайшлі без працы. Яе згарнуѓ з мыса ѓ адкрытае мора. І яе адразу ih ѓбачыѓ: два вострых, як брытва, нос хуткаходных патрульных катерова рассякалі ваду. Стройныя харты імчаліся да нас, на поѓным хаду, як толькі ѓбачылі нас. І яны адразу ѓбачылі нас. Наш чатырохцыліндравы Dodge не змог бы супрацьстаяць магутным рухавікоѓ ih ѓ машынных аддзяленнях.
  
  
  Усё, што мы маглі б зрабіць, гэта выйграць час. Магчыма, вернемся да сумнеѓнай абароне крэпасці? Яе падумаѓ, ці справімся мы. Яе манеѓраваѓ буксіраѓ і спытаѓ. "Хто-небудзь тут ведае, як кіраваць лодкай?"
  
  
  Дзяѓчынкі маглі б рабіць гэта. Вядома, яны плылі толькі на яхтах, але праца буксіра не моцна адрознівалася.
  
  
  "Заменай мяне. Вяртаемся ѓ крэпасць. Прыйдзецца пачакаць да цемры, перш чым спрабаваць зноѓ.
  
  
  Тара праслізнула mimmo Флемінга і ѓзяла штурвал. Яна сказала напружаным тонам. "Яны занадта хуткія, Нік. Мы ад іх не пойдзем.
  
  
  'Мой засада спрацуе. Даверся дзядзьку Ніку.
  
  
  У мяне не было часу тлумачыць. Яе пабег на квартердек, схапіѓ аѓтамат і боепрыпасы і скокнуѓ за борт. Яе прабраѓся ѓброд да берага і нырнуѓ у джунглі. Буксір нязграбна грымеѓ па прамой ѓ бок форт. Патрульныя катэры разгарнуліся і навялі свае кулямёты. Адразу за буксіраѓ па вады былі фантаны.
  
  
  Але яны занадта спяшаліся. Яны працягвалі плыць бок аб бок. Такім чынам яны ніколі не могуць прайсці па вузкаму праходу.
  
  
  Гэта таксама не працуе. Першы сеѓ на мель на водмелі. Быстраходны карабель стаѓ на дыбкі, выкінуѓшы за борт амаль увесь экіпаж. Вакол хованкі ѓ джунглях яго абстраляѓ людзей, усё яшчэ якія знаходзіліся на караблі.
  
  
  Пачатку другой вартавы катэр таксама спасцігла тая ж доля. Але гэта было па-за дасяжнасці майго аѓтамата. На жаль, гэта не спрацавала, і ён змяніѓ сваю пазіцыю. Яны не маглі мяне бачыць і не ведалі дакладна, дзе яго знаходжуся, але два кулямёта стралялі доѓгімі чэргамі ѓ бок дрэѓ, якія знаходзіѓся паміж імі. Яе чакаѓ за тоѓстым бервяном, пакуль яны не стомяцца, або ѓ іх не скончацца боепрыпасы. У любым выпадку, гэта не прымусіла сябе доѓга чакаць. У іх была вялікая праблема, чым аѓтамат на беразе, які ѓсё роѓна не мог ѓразіць ih. Грамавы ih рухавіка перарос ѓ пранізлівы віск, калі яны спрабавалі адарвацца ад пясчанай водмелі. Корму шырока затрэслася. Усе, акрамя рулявога, скокнулі за борт, каб не натыкнуцца на востры мыс. Лодка рухалася цаля за цаляй, але рухалася. І праз паѓхвіліны працы адарвалася. Экіпаж ускочыѓ на борт і вярнуѓся на кірунку Порт-оф-Спейн. Яе, падышоѓ да & nb і паглядзеѓ праз ваду з лагуны да скалы. Наш буксір прыбыѓ шчасна, і ѓсё толькі падымаліся па лесвіцы. Яе, падумаѓ, што прыгатаваѓ ім прыемны сюрпрыз. Калі адзін патруль так лёгка выцягнуѓ лодку па пясчанай водмелі, мы зможам вывесці і іншую. Мы б на nen хутка сплылі па Гранд ЛаКлер. Некаторыя вакол нас змаглі б надзець форму экіпажа. Калі б хто-небудзь на ѓзбярэжжы ѓбачыѓ нас, нас бы прынялі за людзей Джэрама. І зняцце катэры з мелі не павінна было выклікаць ніякіх праблем. яе, быѓ Яе планую вярнуцца ѓ крэпасць, забраць сваіх людзей і накіраваць сюды буксір. Калі б у яго было дастаткова сіл для буксіроѓкі барж, ён мог бы без працы выцягнуць патрульны катэр.
  
  
  Мне раптам стала вельмі добра. Пакуль яе не пачуѓ галасы. І скрып ботаѓ, ѓзнімальных на пагорак ззаду мяне. Па крайняй меры было чатыры чалавекі. Яны то і справа казалі аднаго з адным. Адкуль, кравец вазьмі, яны раптам узяліся? Можа, ih сюды подманила стральба. Мне пара было знайсці больш бяспечнае месца.
  
  
  Яе на імгненне падумаѓ пра лодцы, якую бачыѓ на кармавой палубе патрульнага катэры. Але гэта не здавалася лепшым рашэннем для выхаду на адкрытую ваду. Калі б яны ѓбачылі мяне, ёй быѓ бы мёртвы. Яе мог бы паспрабаваць даплысці да крэпасці пад прыкрыццём навісае лістоты.
  
  
  Але з усёй гэтай крывёю ѓ & nb яе мог быць упэѓнены ѓ кампаніі. Барракуды або акулы. Лепшае, што я мог зрабіць, гэта паспрабаваць адстаць ад салдат у раёне, які яны ѓжо абшукалі.
  
  
  Яе падышоѓ да зямлі і асцярожна высунуѓ галаву над кустамі. Трэці патрульны катэр стаяѓ на якары каля берага, і эга шлюпка ляжалі на паласе пяску ля падножжа ѓзгорка. Гэтая лодка можа перавезці жменьку людзей. Ну было няшмат, інакш мне давялося б чуць больш галасоѓ.
  
  
  Што цяпер? Мне не хацелася чакаць, пакуль салдаты з'явяцца ѓ маім поле зроку. Ёй па натуры паляѓнічы. Не люблю чакаць, калі да мяне прыйдуць цяжкасці. Яе ih шукаю. Чалавек у атацы заѓсёды мае перавагу. У дадатак у мяне быѓ дадатковы аргумент. Любы, каго ёй сустрэчу тут, можа быць толькі ворагам. І кожны гук, які яны чулі, мог быць гукам аднаго вакол іх. Ім прыйдзецца чакаць, каб стрэліць, пакуль яны не будуць упэѓненыя, што не заб'юць нас аднаго праз сваіх людзей, а яго магу атакаваць, як толькі ёй што-небудзь ѓбачу ці пачую.
  
  
  Трымаючы аѓтамат, каб ён не зачапіѓся за вялікія лісце і ліяны, яе пачаѓ павольна прасоѓвацца наперад па зямлі. Праз трыццаць метраѓ яе ѓбачыѓ, як рухаецца што-то карычневае. Мужчына нахіліѓся, каб прапаѓзці пад вінаграднай лазой, яго ѓвага была засяроджана на чым-то наперадзе, ён быѓ спіной да мяне. Адным хуткім рухам ён раптам знік у лістоце, і яе страціѓ эга па ѓвазе.
  
  
  Я пайшоѓ за ім. Калі б яе мог забіць эга, гэта пакінула б дзірку ѓ ih ліній. І гэтая дзірка будзе дастаткова вялікі, каб прапусціць Ніка Картэра.
  
  
  Калі б яго стрэліѓ, яго б подманил іншых да сябе, але ён мог у любы момант разгарнуцца, убачыць мяне і даць мне поѓны стрэл. Ён быѓ не на адлегласці кідка для стилета.
  
  
  Яе ѓзяѓ аѓтамат у левую руку, патрос сваім стилетом у правай руцэ і пачаѓ падкрадацца да яму. Яе быѓ у трох метрах ззаду яго. Затым ён павярнуѓся. Ён здзіѓлена паглядзеѓ на мяне і падняѓ пісталет-кулямёт. Яе кінуѓ нож. Ён упіѓся эму ѓ горла перш, чым ён паспеѓ спусціць курок. Ён паваліѓся без асаблівага шуму. Яе, падышоѓ да яму за стилетом.
  
  
  Тут мой гол выбухнула.
  
  
  Калі яе прыйшоѓ у сябе, у маёй галоѓ сэнсу вялікага не маюць дваццаць біт-груп, кожная вакол якіх гуляѓ розныя песні. Яе, зірнуѓ на верхавіны дрэѓ і ѓбачыѓ над вайсковай формай тры выродлівых шчаслівых асобы. Мае рукі былі звязаныя пада мной. Одзіна вакол траіх быѓ сяржантам, двое іншых - радавымі. Сяржант завадатараѓ мой штылет за поясам, салдаты неслі мой аѓтамат і мой "Люгер". Сяржант убачыѓ, як я адкрыѓ вочы, падышоѓ ліжа і штурхнуѓ ботам мне паміж рэбраѓ.
  
  
  "Для Бельмонта", - прабурчаѓ ён і зноѓ ударыѓ мяне нагой. Значыць, яе праапераваѓ горла Бельмонта. Наступным будзе мой горла. З рукамі за спіной яе нічога не мог зрабіць супраць гэтага форс-мажора. Ён пацёр рукі, задаволены сваёй здабычай. "Уставайце, містэр тысяча даляраѓ", - сказаѓ ён. "І ты таксама атрымаеш павышэнне па службе".
  
  
  Я не рушыѓ з месца. Так што я быѓ для іх больш цэніцца жывым, чым мёртвым. Калі яны так і гатэлі здаць мяне ѓ цэласці і захаванасці, мне здавалася разумным, што яны таксама павінны рабіць усю працу. Сяржант пстрыкнуѓ пальцамі. Салдаты паднялі мяне на ногі. Одзіна вакол іх прыціснуѓ "люгер" да маёй лапатцы і пачаѓ штурхаць. Было два рашэнні. Ці яе працягваѓ ісці, інакш зламаѓ бы сабе лапатку. Я пайшоѓ далей.
  
  
  Яны сапхнулі мяне з таго месца, дзе была лодка на беразе. Сяржант раѓнуѓ на астатніх сваіх людзей, каб яны перасталі шукаць. Яны злавілі мяне.
  
  
  Адказалі два галасы, і праз некаторы час вакол джунгляѓ з'явіліся суправаджаюць ih салдаты. Усе яны былі вельмі задаволеныя сабой.
  
  
  У Сяржант загадаѓ новапрыбылым несці мёртвага таварыша, і мы ѓжо ѓ дарозе. Якія нясуць труп наперадзе мяне, двое іншых побач са мной і сяржант у тыле. Яе не асабліва клапаціѓся аб сваім будучыні. Верагодна, у мяне была сустрэча з сырым падвалам і садыстам, які вядзе допыт, і потым сустрэча з пятлёй.
  
  
  Нават калі Хоук пазнае аб маім лёсе, ён нічога не зможа зрабіць. На сваёй пасадзе эму было цяжка прызнаць, што ва ѓнутраныя справы Вялікі Лаклер быѓ замяшаны амерыканскі агент.
  
  
  Калі мы былі на паѓдарогі да пляжу, вакол джунгляѓ, пачуѓся стрэл. Крык ззаду прымусіѓ нас усіх абярнуцца. Сяржант спыніѓся. Ён збіраѓся ѓпасці. Пярэдняя частка эга форменнай камзолы стала чырвонай. Салдаты накінуліся на яго, як быццам гатэляѓ эга злавіць. Вышмыгнуѓшы ад яго, яны ѓзялі свае вінтоѓкі на густы падлесак вакол нас. Зноѓ ружэйны стрэл. Салдат злева ад мяне, падставіѓшы мне патыліцу атрымаѓшы ѓдар галавой, упаѓ на зямлю. Той, хто справа ад мяне, запанікаваѓ, нахіліѓся і пабег.
  
  
  Яе штурхнуѓ нагой ляжыць. Ён ляжаѓ нерухома. Астатнія двое салдат высока паднялі рукі. Митзи выбраѓся па падлеску, наставіѓшы на іх рэвальвер. Яна застрэліла аднаго перш, чым яго падышоѓ досыць блізка, каб сціснуць яе запясце. Пакінуты салдат падняѓ рукі яшчэ вышэй.
  
  
  Яна злосна паглядзела на мяне. "Ты ж не становішся сентыментальным, праѓда, Картэр? У нас няма часу на зняволеных ". Яна вызваліла запясце і павярнула стралковую зброю назад у салдата, які да гэтага часу збялеѓ.
  
  
  "Стой, - сказаѓ я. "Я хачу ѓзяць ih жывымі. Трымаеце эга пад руляй пісталета і паглядзіце, ці зможаце вы развязаць мне запясці адной рукой.
  
  
  Яго павярнуѓся, і яна пачала развязваць вяроѓку на маіх запясцях. Массажируя спазмы з пальцаѓ, яе падышоѓ да салдат з вяроѓкай і жэстам паказаѓ, што не збіраюся задушыць ih ёю. Яны зразумелі, што я меѓ на ѓвазе.
  
  
  Салдат, якога яе збіѓ з нага, ускочыѓ на ногі, як быццам нес на плячах тону свінцу, і двое салдат рушылі ѓслед за мной да берага, а Митзи для хованкай. Тонкае судна ѓсё яшчэ затрымалася на водмелі. Мы ѓвайшлі ѓ ваду, і ён павёѓ двух салдат на мысе. Яе расказаѓ ім, як штурхаць лодку, адвёѓ Митзи на карму і дапамог гэй падняцца на палубу.
  
  
  Яна падышла да кабіне і запусціла рухавік. Яе пачуѓ, як завёѓся рухавік, і падышоѓ да носе. Пачулася хрыплае мармытанне. Потым гэта спынілася. Яшчэ одзіна g? n? некалькі гадоѓ таму, а потым зусім нічога. Мой дыягназ быѓ: няспраѓнасць. І яе мог падзякаваць сябе за гэта.
  
  
  "Спыніць", - крыкнуѓ ёй Митзи.
  
  
  Яе, скокнуѓ на борт, каб пераканацца, што я меѓ рацыю, і адсачыѓ дзіркі, пакінутыя маімі стрэламі. Ёй быѓ правоѓ. Яе трапіѓ у топливопровод пры стрэле ѓ камандзе. І што яшчэ горш, бак быѓ пустыні да дна. Нам кроплі бензіну.
  
  
  Яе, адчуваѓ сябе бяссільным. Наш паліва, нашай энергіі. Нашы энергіі, нашы патрульнага катэры, нам рашэнні пакінуць востраѓ. Абсалютна ніколькі.
  
  
  Митзи закрычаѓ па ѓсёй кабіны. "Нік, салдаты. Яны ѓцякаюць! '
  
  
  Яе стрэліѓ у паветра, і яны спыніліся. З апушчанымі плячыма. Верагодна, яны цяпер чакалі кулю ѓ спіну. Яе, скокнуѓ на борт і падышоѓ да іх ѓброд. Больш не было сэнсу трымаць ih, але яе гатэль, мець пры сабе боепрыпасы. Яе жэстам запрасіѓ ih на бераг і паклікаѓ Митзи.
  
  
  Калі яна дагнала нас, яе дапусціѓ гэй трымаць аднаго пад руляй пісталета, а іншага вызваліѓ ад яго чаравік і штаноѓ. Яе звязаѓ калашыны разам, набіѓ штаны патронамі, зацягнуѓ пояс рамянём, закінуѓ ногі сабе на шыю.
  
  
  "А цяпер адпусці ih", - загадаѓ яе дзяѓчыне. "Яны нам больш не патрэбныя, і яны больш не могуць прычыніць нам шкоды. Два больш або менш асаблівай розніцы не мае ".
  
  
  Яе жэстам загадаѓ ім сыходзіць. Яны не мелі патрэбу ѓ падтрымцы. Калі яны сышлі, мы з Митзи як мага хутчэй накіраваліся да крэпасці. Ной смажыѓ рыбу, і неба прымусіла мяне зразумець, як доѓга яе не эль. І мае косткі сказалі мне, што мне трэба спаць. Хоць у мяне была праца, і да наступлення цемры, пройдзе некаторы час, перш чым сыдзе цемра, і я падумаѓ, што пара зрабіць перадышку з ромам, гарачай рыбай і садавінай.
  
  
  Яе знайшоѓ пустую пакой, упаѓ на каменную падлогу і расслабіѓся. Митзи даложыць. Яе паняцця не меѓ, наколькі высока яна была ѓ спісе Хоука, але калі мы калі-небудзь выберамся з яго жывымі, па нейкай вар'яцкай іроніі лёсу, яе пайду за ёй. Яна заслужыла асаблівую медаль.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраѓнік 11
  
  
  
  
  
  
  
  Прыйшоѓ час разбурыць лесвіцу. Цяпер, калі ѓцёкі па моры шталь немагчымы, яна больш не можа нам служыць.
  
  
  Знішчэнне такога археалагічнага скарбы было крокам, на які яе не хацеѓ ісці, але гэта быѓ занадта небяспечны доступ да крэпасці. Мы маглі чуць, як па прыбярэжнай дарозе і па сцежцы набліжаюцца машыны, але Джерому можа прыйсці ѓ галаву ідэя адправіць па начах вяслярныя лодкі і адправіць сваіх людзей ѓверх па лесвіцы непрыкметна для нас. А нас было занадта мала, каб сачыць за усімі франтамі. Вочы тоні атрымаѓ пацямнелі, калі яе сказаѓ эму, што рабіць.
  
  
  Яе адкрыѓ апошні скрыню дынаміту, выняѓ дзве шашкі і паглядзеѓ на старога патрыярха. "Мне таксама балюча, Ноя. Калі мы выберамся адсюль жывымі, ёй абяцаю, што AX пабудуе новую лесвіцу ".
  
  
  Яе падняѓ кулямёт на трэцюю прыступку знізу, прастрэліѓ некалькі адтулін у цвёрдым сланцаѓ, рэкламуе дынамічныя шашкі на больш мяккую, не окисленную частка, і запаліѓ запал. Яе зноѓ бег і быѓ ужо ѓнутры сцен, калі адбыѓся выбух. Лавіна натуральнага каменя з грукатам абрынулася ѓ ваду, і калі гук верш, уцёс зноѓ ператварыѓся ѓ круты, непрыступны схіл.
  
  
  Так што цяпер засталося толькі дзве пад'язныя дарогі, па якіх назаѓсёды было дзяжурыць па начах. доктар Флемінг выглядаѓ нядрэнна, і я не сумняваѓся, што нам удасца перавезці эга на іншы востраѓ Nov. Астатняя частка групы здолела далучыцца да людзей тоні атрымаѓ у джунглях. Яе пайду ѓ горад, знайду Джэрама і прыкончу. Калі б ваенных абезгаловілі, усё, верагодна, супакоілася б, і Флемінга можна было б аднавіць на пасадзе прэзідэнта.
  
  
  Яе прадставіѓ план Ною, і ён не пярэчыѓ. Мы дамовіліся, што ѓ тую ноч ён будзе ахоѓваць прыбярэжную дарогу, а яе буду сачыць за сцежкай. Яе падрыхтавана эга, паказаѓ, як падрываць міны і распавёѓ ѓсё аб тэрмінах. Потым яе знік у іншым кірунку. Пакуль у нас быѓ дынаміт, ноччу нас ніхто не мог напасці.
  
  
  Тара гатэля дапамагчы. "Мой бацька паслаѓ мяне, каб дапамагчы вам. Вы не забыліся пра гэта? І табе патрэбны адпачынак. Думаеш, я не магу падрываць, як Митзи, калі трэба?
  
  
  Асвятляльныя запалкі ёсць, так. Але як яна справіцца з хваляваннем? Але, па меншай меры, ee, кампанія зрабіла б мае гадзіны больш прыемнымі. Акрамя таго, ён не чакаѓ нападу ноччу. Войскі палкоѓніка панеслі значныя страты, і ён падазраваѓ, што потым страты эга патрульнага катэры Джерому спатрэбіцца некаторы час, каб зализать свае раны.
  
  
  Яе сказаѓ дзяѓчыне, што подежурю першыя гадзіны, але яна не гатэля чуць пра гэта. Яна падумала, што мне трэба расслабіцца. Не маючы на ѓвазе нічога асаблівага. Так што я пацягнуѓся і дазволіѓ сну адолець мяне.
  
  
  Было ѓжо сярод белага дня, калі сонца ѓ маіх вачах абудзіла мяне. Яе зноѓ адчуѓ сябе чалавекам, за выключэннем гузы на галоѓ, дзе мяне ѓдарыѓ салдат. Тара сядзела спіной да ствала дрэва, бодрствующая, але сонная. У нах былі цёмныя кругі пад вачыма. Яе перавярнуѓся да яе.
  
  
  Ee голас абсурдна глуха. "Нік, яе захварэла, у мяне баліць жыццё. За апошнія некалькі гадзін стала яшчэ горш ".
  
  
  Мы знаходзіліся пад высокай аркай, вакол дрэѓ, і скрозь лісце прасочваліся паласы жоѓтага сонечнага святла. Скура Тары была зелянява-жоѓтай і блішчала малюсенькімі кропелькамі банк. Перад яе вачыма была шэрая смуга. Яе ѓзяѓ ee на рукі і пабег на пагорак да брамы. Яе, увайшоѓ і паклікаѓ тоні атрымаѓ. Яе, баяѓся, што ён усё яшчэ будзе напагатове. У рэшце рэшт, ён быѓ адзіным знахаром, чаго б гэта нам каштавала.
  
  
  Ён увайшоѓ у крэпасць праз некалькі секунд, потым мяне. Яе асцярожна паклаѓ Тару на падлогу, і Ной неадкладна прыступіѓ да працы. Ён памацаѓ залозы на ee шыі, схапіѓ яе за запясце, адкрыѓ гэй, рот і агледзеѓ яе далоні. Да таго, як ён ih выпусціѓ яе ѓбачыѓ пухіры на кончыках пальцаѓ.
  
  
  Ніколі яшчэ стары так не спяшаѓся. Ён прыляцеѓ у адну вакол пакояѓ. Яе пабег за ім, але, не дайшоѓшы да дзень, ён зноѓ выйшаѓ з плеценай цыноѓцы і гарбузамі. Ён выпусціѓ цыноѓку, ударыѓ яе нагой і жэстам папрасіѓ мяне пакласці ѓ яго дзяѓчынку. Яе, зразумеѓ, што ён патрэбны сьвяты і некалі запаліць паходні ѓ адной вакол цёмных пакояѓ.
  
  
  Яе паклаѓ Тару на цыноѓку і зняѓ з нах сукенка. Раптам у двары апынулася і Митзи, спачатку зацікаѓлены, але затым занепакоеная, калі яна ѓбачыла бяскроѓныя вусны дзяѓчыны.
  
  
  Ной трымаѓ палову гарбузы ѓ адной вакол сваіх вялікіх рук. Ён страсянуѓ змесціва, якое нагадвала сумесь вады і зялёнага мыла.
  
  
  """Назад". Эга словы былі рэзкімі. Калі мы слухаліся, ён падняѓ галаву Тары, адкрыѓ гэй, рот і выліѓ вадкасць гэй у горла. "Манчин", - сказаѓ ён мерна. "Вельмі атрутнае дрэва. Адзін ѓкус эга плёну можа выклікаць раптоѓную хваравітую смерць. Нават дотык да ствала можа быць вельмі небяспечным. Вы толькі паглядзіце на беднага дзіцяці ". Раптам Тара пацягнулася. Най зноѓ падняѓ яе і зноѓ выліѓ трохі вадкасці гэй у горла. Пакуль яна праляжала на падлозе, задыхаючыся, яе, успомніѓ, што ѓжо ведаѓ пра манцинелле. Гэта было даволі сур'ёзна, як толькі што згадаѓ Ной.
  
  
  Старому патрэбна была дапамога. Ён сказаѓ: "Наліце трохі вадкасці гэй пальцы. Не тры!
  
  
  Яе гэта зрабіѓ. Ён павярнуѓ яе, каб мы маглі бачыць яе спіну. Яна таксама была пакрыта лісцем. Яе выліѓ вадкасць гэй, на спіну, калі яе цела сціснулася ѓ хваравітых спазмах.
  
  
  Яе, чуѓ, як стары ѓздыхнуѓ з палёгкай. "Я думаю, што мы зрабілі гэта як раз своечасова", - сказаѓ ён. "Яна паправіцца".
  
  
  Праз некаторы час сутаргі спыніліся, і дзяѓчынка ляжалі нерухома. Цяпер Ной паставіѓ гарбуз з мыльнай сумессю і ѓзяѓ іншыя гарбузы. Ён пачаѓ рабіць густую эмульсію вакол белага парашка і чаго-то падобнага на медзь. Ён перавярнуѓ дзяѓчыну і наліѓ гэй. Затым ён паклаѓ яе на бок.
  
  
  'Зараз ваша чаргу.' Ён устаѓ, расшпіліѓ маю кашулю і вывярнуѓ яе навыварат. Тканіна была таксама ядавітая. Ён працёр мае рукі дэзінфікуе культуры выступае ѓ лепшым выпадку, прарабіѓ тое ж самае сваімі рукамі і ѓсміхнуѓся. "Я павінен быѓ папярэдзіць вас. Джунглі - звычайна іншы, часам - вораг. Вазьміце іншую бок цыноѓкі; мы цяпер духоѓнаму пачатку ee у цені ".
  
  
  Тара адкрыла вочы, калі мы адвялі яе ѓ адну вакол цёмных пакояѓ і паклалі на ложак. Яна была ѓ свядомасці, але ѓсё яшчэ была вельмі хворая.
  
  
  Гэта азначала, што зыходу па крэпасці не будзе. Мы павінны былі несці Флемінга і Тару, але гэта не было магчыма. Не па крутых горах. Не з усімі небяспекамі, якія нам пагражалі. Назаѓжды пачакаць. Яе sel побач з бландынкай, і раптам зразумеѓ, што турбаваѓся пра яе больш, чым гатэль прызнацца. Яна мне спадабалася, і цяпер гэта стала для мяне ясней, чым калі-небудзь. Калі б Ной не адчула крыѓды адразу, яна была ѓжо мёртвая. Стары выратаваѓ яе ѓ самы апошні момант, і за гэта ён зноѓ падняѓся ѓ маім павазе. Яе адчуѓ пах сняданку. Я не звяртаѓ увагі, пакуль Ной не паклікаѓ. Затым яе, падышоѓ да астатніх, якія ѓжо абедалі.
  
  
  Мяне чакаѓ сюрпрыз. У нас былі госці. Цемнаскуры малады чалавек у насцегнавая павязку. Ён прынёс навіны, і, мяркуючы па выразе асобы тоні атрымаѓ, гэта былі не вельмі добрыя навіны. - сказаѓ мне Ной голасам, які адазваѓся рэхам стомленасці, калі Митзи і Флемінг прыгнечана стаялі побач. У тую ноч племя не бяздзейнічалі. Яны паслалі сваіх выведнікаѓ.
  
  
  Салдаты Карыбаѓ Джэрама таксама не сядзелі пакласці рукі. Яны праклалі кардонам ѓздоѓж берага лагуны да пляжу, дзе стаяѓ ля прычала трэці патрульны катэр. Нас акружылі. З двума хворымі мне нават не прыйшлося думаць пра прайсці кардон. Яе спытаѓ хлопца, ці зможа ён мяне вывесці, і рэѓматызму быѓ кароткім: няма. Ён прыбыѓ сюды да таго, як асяроддзе было завершана. Цяпер ён таксама не мог вярнуцца.
  
  
  Значыць, Тара не заѓважыла перамяшчэння войскаѓ. Калі б ён не спаѓ, яго мог бы што-небудзь пачуць. Ці, можа быць, яны ѓсё-ткі былі занадта далёка. Яе, паглядзеѓ на маѓклівыя фігуры вакол мяне, зразумеѓ, наколькі мы слабыя, і раптам яго больш не быѓ галодны.
  
  
  Яе ѓзяѓ на сябе. Па крайняй меры, гэта займала мяне. Пасля абеду мы сядзелі моѓчкі. Мы чакалі.
  
  
  Яе пачуѓ гук першым, за долю сэкунды да таго, як Ной павярнуѓся да мяне тварам. Гэта быѓ цёмны лянівы гул самалётаѓ. Стары не спяшаючыся ѓстаѓ і сказаѓ, нібы запрашаючы нас да гарбаты: "Прапаную схавацца ѓ катакомбах. Містэр Картэр, ня возьмеце ці вы з сабой міс Соер?
  
  
  Як аднойчы сказаѓ мне Митзи, стары быѓ поѓны сюрпрызаѓ. Так што пад крэпасцю ѓ яго быѓ склеп. Мне было цікава, як глыбока, і калі б ён мог вытрымаць бомбы, і калі б мы не былі пахаваныя там жыѓцом. Митзи збялела, і ён ведаѓ, што яна цяпер думае сапраѓды гэтак жа. Але зноѓ у нас не было выбару.
  
  
  Я пайшоѓ за Тарай. Я з палёгкай заѓважыѓ, што яна ѓжо магла абняць мяне за шыю. Калі яе вывеѓ яе на вуліцу, Ной прыадчыніѓ дзверы вакол тоѓстага шыферу, якую яе раней не бачыѓ.
  
  
  Митзи і хлопец ужо схаваліся з выгляду. Флемінг проста прайшоѓ праз адтуліну на мыліцах. Яго рушыѓ услед за ім. Ной закрыѓ за сабой тоѓстую дзверы, пакінуѓшы нас у апраметнай цемры.
  
  
  Праз секунду ён запаліѓ іскру кавалкам крэменю і запаліѓ свечку. У нас быѓ сьвяты. Ной працягнуѓ свечку хлопцу, узяѓ Флемінга на рукі і пайшоѓ да цёмнага ѓваходу ѓ тунэль, спусціѓшыся на некалькі прыступак, маленькае полымя над галавой хлапчука вабіла нас.
  
  
  Тунэль быѓ дастаткова шырокім, каб прапусціць нас, але вышыня пакідала жадаць лепшага. Высокаму мужчыне прыйшлося б нахіліцца. Мне прыйшлося сагнуць калені, і Митзи схіліла галаву, каб не стукнуцца.
  
  
  Гэта была доѓгая прагулка. У любым выпадку, над намі было дастаткова скал, каб вытрымаць моцны ѓдар. Калі мы дасягнулі дна, мы апынуліся потым крутога павароту ѓ даволі вялікім пакоі.
  
  
  Мы ѓ такую гульню на падлогу, і Ной пагасіѓ свечку. - Каб зберагчы паветра, - сказаѓ ён. Прайшло некалькі хвіліна. Самалёты маглі б ужо даѓно над намі, але не было выбуху, які парушыѓ бы цішыню. Нашы гуку. Мне гэта не спадабалася. Чаго яны чакалі?
  
  
  Потым падумаѓ пра яе іншым. У спешцы ратуючыся ад поѓнае імя, мы зусім забыліся, што нам можа спатрэбіцца дадатковы выхад. У рэшце рэшт, цалкам магчыма, што паветраны налёт заблакуе дзверы ѓ катакомбы. Было толькі адно сродак, якое заѓсёды гарантавала нам выхад: дынаміт". І мы пакінулі гэта на вяршыні.
  
  
  Митзи прынесла аѓтамат, і намацаѓ яе эга ѓ цемры. Яе, падняѓся па лесвіцы, вярнуѓся наверх і штурхнуѓ цяжкую шыферны дзверы прыкладна на тры цалі. Яркі дзённай сьвяты гасподзь асляпіѓ мяне, але я яе злавіѓ нейкі рух. Ёй заставаѓся на месцы, пакуль мае вочы не прывыклі да святла. З'явіліся чацвёра мужчын у рускай форме. Вядома. Палкоѓнік гатэль, каб Флемінг быѓ узяты жывым, а не забітым бомбай. Тады ён мог быць упэѓнены, што эга не выключылі назаѓжды.
  
  
  У іх былі аѓтаматы. Спусціѓшыся з парашутаѓ, яны разышліся. Двое разам пайшлі ѓ адзін бок, двое - у іншую. Яны хадзілі па пакоях і, відавочна, былі здзіѓлены, нікога не выявіѓшы. Паступова яны сталі працаваць хутчэй. Ніхто вакол іх не глядзеѓ у мой бок. Яе штурхнуѓ дзверы крыху шырэй і прыціснуѓся да стагнаць, якая займаецца знаходзілася ѓ цені. Яе зрабіѓ дурную памылку. Калі б яго пачакаѓ наверсе, яе б лёгка перестрелял. Цяпер мне давялося пачакаць тут і паспрабаваць атрымаць вакол гэтага максімум карысці.
  
  
  Адным вакол іх спатрэбілася шмат часу, каб прасунуць галаву ѓ дзверы, за якой яе захоѓваѓ. Усе гэтыя пустыя пакоі зрабілі эга нядбайным, яго пісталет быѓ накіраваны ѓніз. Яе, адступіѓ на некалькі крокаѓ. Калі ён быѓ ѓнутры яе, стукнуѓ прыкладам аѓтамата па эга скроні. Ён упаѓ і не рушыѓ з месца. Яе вярнуѓся да дзень.
  
  
  Нумар выйшаѓ праз два пакоя да мяне спіной. Ён быѓ досыць блізкі для стилета. Яе амаль ніколі не промахиваюсь, але ён павярнуѓся. Вострая як брытва сталь прайшла mimmo яго, урэзаѓшыся ѓ сцяну і з грукатам зваліѓшыся на зямлю перад эга нагамі. Ён здзіѓлена азірнуѓся і павярнуѓся да мяне. Яе ѓжо схаваѓся за дзвярыма. Ён нешта крыкнуѓ астатнім на отрывистом рускай мове. Тут жа прыйшоѓ рэѓматызму. Яны планавалі ѓвайсці з агнём. Гэта мяне задавальняла. Яе, спусціѓся па лесвіцы ѓ катакомбы. Як я і чакаѓ, яны стралялі не низменному, а адкрытыя наперад, устремившись адзін за іншым. Яе разрэзаѓ ih напалову чаргой, перш чым ih уласны залп быѓ прыглушаны, каб гук майго ѓласнага зброі не ѓстрывожыла чацвёртага дэсантніка.
  
  
  Я не чуѓ, як Митзи падымаецца па лесвіцы ззаду мяне з-за шуму. Цяпер яе голас пачуѓся ззаду мяне. 'Што дзеецца?'
  
  
  "У нас ёсць дома. Чатыры. У мяне тут ляжаць ужо трое, адзін дзе-то звонку.
  
  
  Яе падняѓся да дзень, але чацвёртага чалавека не ѓбачыѓ. Яе гучна ѓскрыкнуѓ, але ён застаѓся ѓ хованцы. У двары была мёртвая цішыня. Занадта ціха. Яе паняцця не меѓ, дзе ён быѓ, і ён, напэѓна, у мяне б стрэліѓ, калі б яе, высунуѓ галаву занадта далёка вакол дзвярнога праёму, Яе рызыкаваѓ хутка эга страціць. Я не верыѓ, што ён дазволіць зноѓ прывабіць сябе сюды. Можа, ён быѓ самым разумным асяроддзяѓ іх.
  
  
  Яе кінуѓ у Митзи руская аѓтамат. "Паглядзіце на боепрыпасы".
  
  
  'Дастаткова.'
  
  
  "Трымайце праход пад кантролем. Яе вярнуся і спытаю, ці ёсць іншы выхад, гэта адзіны выхад ".
  
  
  Пасля таго, як яе апісаѓ сітуацыю, Ной запаліѓ свечку. У цьмяным святле полымя ѓбачыѓ яе Флемінга, прислонившегося да стагнаць. Тара сядзела побач з ім у некалькіх футах ад яго. Яна ѓжо выглядала лепш, хоць усё яшчэ выглядала ашаломленай. Гэтая цёмная дзірка, у глыбіні горы, прапахлая брудам і цвіллю, таксама не была ідэальным домам для якія здаравеюць. Але я не мог змяніць сітуацыю, пакуль не накаѓтаваѓ чацвёртага хлопца. Ной што-то сказаѓ хлопчыку, які прарваѓся праз лінію войска Гераніма. Хлопчык кіѓнуѓ, узяѓ свечку і паклікаѓ мяне ісці за ім. Цьмяны сяргей падаѓ на распісаны хольст's, які вісеѓ на свайго роду прымітыѓным алтаром. Ён прыѓзняѓ бок палатна. Ззаду яго з'явіѓся калідор.
  
  
  Яе, спадзяваѓся, што хлопчык ведае дарогу, таму што гэты абрубак свечкі доѓга не будзе гарэць. Мы спусціліся па лесвіцы і ѓвайшлі ѓ тунэль з нішамі ѓ сценах. Што-дзе свечкі мацаваліся на стогны ѓ трымальніках, звычайна гэта былі недагаркі даѓжынёй у некалькі см. Быѓ агідны, гніласны пах. Неѓзабаве яе ѓбачыѓ прычыну. У большасці ніш ляжалі чалавечыя шкілеты, ззаду іх, на каменных паліцах ляжалі полыя чэрапа. Меркавалася, што гэта курган племя.
  
  
  Маё пачуццё напрамкі падказала мне, што мы пойдзем на іншую бок крэпасці. Праз некаторы час яе, убачыѓ на каменным падлозе круг свеце. Над ім была круглая дзірка ѓ стогн, шырынёй ледзь шырэй маіх плячэй. Я не мог да нах дабрацца. Хлопчык таксама гэта бачыѓ. Ён узяѓ у мяне аѓтамат, паставіѓ эга на падлогу побач са свечкай і дапамог мне залезці. Яе, паклаѓшы рукі на верхнюю частку і вылез праз нах.
  
  
  Яе агледзелася. Яе, стаяѓ у знешняй сцяны. Нідзе не было руху. Яе, прасунуѓ руку ѓ дзірку і ѓзяѓ аѓтамат.
  
  
  Яе вскарабкалса край даху і ѓбачыла свайго чацвёртага мужа. Ён ляжаѓ на жываце для парашутах, яго зброя была накіравана на дзверы, за якой стаяѓ Митзи. Пры самастойнай працы яны звычайна не вельмі ѓражваюць. Ён быѓ малады і стройен, але смяротна небяспечным з-за смяротнай зброі ѓ эга дзіцячай руках. Яе паклікаѓ эга на-рускай: "Ты ѓжо тут зазіраѓ?"
  
  
  Ён павярнуѓся. Яго націснуѓ на курок. Бывай, невядомы салдат. У дзвярах з'явілася Митзи, убачыла цела і падышла да яму. Яе, саскочыѓ з даху. У імгненне хваробы з-за прачыненых дзень вылецеѓ пяты дэсантнік. Ён грымнуѓ цяжкім рэвальверам Митзи ѓ шыю. Калі б яго гатэль і забіць эга, мне прыйшлося б прастрэліць Митзи. Праклён!
  
  
  Ён паглядзеѓ на мяне і крыкнуѓ на добрым англійскай: "Выкінь сваю зброю".
  
  
  Ён што-то сказаѓ дзяѓчыне. Яе выпусціѓ аѓтамат.
  
  
  "Падыдзі сюды, не занадта блізка. Устань супраць гэтай сцяны ".
  
  
  Эга форма была вакол лепшага матэрыялу, чым у эга калегаѓ. На nen былі пагоны афіцэра, а на поясе матлялася рацыя. Нават здалёк чуѓ яе цяжкае дыханне Митзи. Ён абняѓ яе мацней, і яна змоѓкла.
  
  
  Ён засмяяѓся. - "Я даю табе шанец. Скажыце мне, дзе доктар Флемінг. Калі вы гэтага не зробіце, яе спачатку прыстрэлю яе. У потым і ты памрэш ".
  
  
  Мой штылет быѓ па-за дасяжнасці ѓ двары. Пачуѓся голас Митзи скрозь зубы. - "Хай пойдзе да д'ябла".
  
  
  Яе павольна павярнуѓся, каб ён не націснуѓ на курок. Ён шталь пагражаць. - "Я сказаѓ табе не рухацца".
  
  
  Яе зрабіѓ выгляд, што спалохаѓся. - 'Не страляйце. Я вам скажу. Ён хаваецца. Яе пайду за ім.
  
  
  Митзи пракляла мяне. Яна таксама можа дзейнічаць. Што за дзяѓчына-забойца. Калі ён прапусціць мяне праз дзверы, яе змагу выхапіць зброю ѓ аднаго вакол рускіх. Але хітрасць не спрацавала. Беларуская таксама ведаѓ, дзе эга таварышы. Яе, бачыѓ, як ён думае.
  
  
  Ён мог выкарыстоѓваць нас з Митзи у якасці шчытоѓ, і разам з намі спусціцца ѓ катакомбы. З намі ѓ якасці закладнікаѓ ён можа загадаць Флемингу здацца. Але што, калі Флемингу напляваць на наша жыццё? Што, калі ён прострелит нам, каб ѓразіць ворага? Гэта была магчымасць, улічваючы якую ён не мог рызыкаваць. Таму ён пайшоѓ іншым шляхам. Ён, верагодна, зразумеѓ, наколькі важнай была для мяне Митзи, ён па хуткасці, з якой яе выпусціѓ пісталет, як толькі ён схапіѓ ee.
  
  
  
  'Так. Зрабі гэта. Ідзі за ім. Але калі вы што-то паспрабуеце, гэты кавалак шлюхі памрэ ".
  
  
  Прыйшлося разыграць гэта. Ён быѓ на галаву вышэй дзяѓчыны, і я ведаѓ, што магу звяртацца з "Люгером" дастаткова добра, каб прастрэліць эму галаву, пакуль ён глядзеѓ на мяне праз дзвярны праём, у які ѓвайшоѓ яе.
  
  
  "Ідзі павольна", - загадаѓ ён. "Трымай рукі ѓ паветры. Не нахіляѓся. Яе сачу за табой.'
  
  
  Мы пайшлі ѓ катакомбы. Незадоѓга да таго, як я дабраѓся да лесвіцы, ён спыніѓ мяне. Напэѓна, каб вочы прывыклі да святла. Значыць, ён не быѓ такім дурным.
  
  
  Мне дазволілі працягнуць. Ён больш не пераследваѓ мяне. Калі яе, спусціѓся ѓніз, яе адчуѓ чыю-то руку на сваёй руцэ. "Я бачыѓ і чуѓ гэта. Ідзі са мной.' - прашаптаѓ Ной мне на вуха.
  
  
  Ён працягваѓ трымаць мяне і штурхаѓ наперад. Яе прашаптаѓ эму, што я задумаѓ, і эга пальцы сціснулі маё запясце.
  
  
  "Гэта ніколі не спрацуе. Вы не можаце бачыць ззаду сябе. Рызыка ѓбачыць цень і спусціць курок занадта вялікі. Мы паспрабуем па-іншаму. Слова "цень" дало Ною ідэю. Па крайняй меры, так ён мне потым сказаѓ. Ён запаліѓ свечку, якая займаецца цьмяна асвятляла скрынку, напоѓненую маленькімі драѓлянымі лялькамі. Ной узяѓ адну вакол іх, уторкнуѓ у нах доѓгую іголку, якую ён таксама дастаѓ вакол скрынкі, затым падняѓ ляльку перад сабой.
  
  
  Эга вусны пачалі рухацца ѓ нямой малітве. Божа мой, Митзи сядзела звонку з рэвальверам, прыстаѓленым да яе шыі, і Ной не ведаѓ, што рабіць, акрамя як заклікаць нейкага бога грому.
  
  
  Флемінг і Тара таксама шырока расплюшчанымі вачыма глядзелі на старога. Ной накіраваѓся да лесвіцы, усё яшчэ мармычучы сабе пад нос. Яго рушыѓ услед за ім.
  
  
  Яе павінен быѓ гэта ѓбачыць. Акрамя таго, яе павінен быѓ вызваліць Митзи, калі б хітрасць не ѓдалася.
  
  
  Митзи і салдат стаялі ѓ змроку за дзвярыма, абодва ѓ цені. Мы з Nov спыніліся на лесвіцы досыць далёка, каб схавацца ад іх. Беларуская нервова паглядзеѓ з лесвіцы ѓ адчыненыя дзверы. Митзи была напружаная і гатова пры неабходнасці кінуцца да любога вакол іх. Яе бязгучна зароѓ пра сябе. Немагчыма! Вы ніколі не зможаце дамагчыся гэтага з дапамогай якога-небудзь вар'яцкага трука.
  
  
  Стары кінуѓ ляльку. З рэзкім пстрычкай яна ѓпала на каменны пол адкрытымі ѓ прамень сонечнага святла. Мэта рускага рэзка рушыла да зямлі. Яе чакаѓ стрэл, які пакладзе нітка жыцця Митзи. Нічога такога. Яе пракляѓ тоні атрымаѓ. "Ніякіх хітрыкаѓ", - сказаѓ рускі. Гэтая лялька, з ѓваткнутай іголкай у яе спіне, была самым вялікім супер-трукам, які ёй калі-небудзь бачыѓ.
  
  
  У цені паѓстала раптоѓнае дзікае рух. Мужчына задергал абедзвюма рукамі. Эга пальцы рассунуліся, як быццам ён быѓ уражаны электрычным разрадам. Пісталет з грукатам упаѓ на зямлю. Ён пахіснуѓся, ухапіѓшыся абедзвюма рукамі за грудзі, круцячыся вакол сваёй восі, а затым упаѓ на зямлю, як знежывелая маса.
  
  
  У Митзи эга быѓ пісталет у руках яшчэ да таго, як я да іх дабраѓся. Яна дазволіла зброі бязвольна павіснуць, калі яна пераводзіла ашаломлены погляд з салдата на ляльку. Яе разгарнуѓ мужчыну так, каб ён ляжаѓ на спіне. Ён памёр. Эга твар сказіла грымасу балюча. Эга вочы выпучились. Класічны вобраз шырокага сардэчнага прыступу.
  
  
  Гэта быѓ чалавек, забіты страхам. Яе ведаѓ гэта. Таму што гэта быѓ адзіны варыянт. Салдат, які бачыѓ чатырох сваіх сяброѓ, забітых у старой пірацкай крэпасці, пра якую хадзілі легенды. Мужчына ѓ асяроддзі ворагаѓ. Напружаны да максімуму. Вакол ніадкуль да эга ног падае сімвал смерці. Эга складаць долар спынілася. Немагчыма ?
  
  
  Яе, паглядзеѓ на тоні атрымаѓ. Стары чалавек важдаѓся з трупамі. Ён зацягнуѓ пецярых забітых салдат на парашутах. Ён была супраць дваіх стаіць, скрыжаваѓшы ногі. Як бы ѓ паслабленым становішчы. Трэцяга ён прыціснуѓ да стагнаць, сагнуѓшы калені і скрыжаваѓшы рукі. Чацвёрты ён была такім жа чынам. Ён была афіцэра ѓ плеценае крэсла, у якім сядзеѓ Флемінг. Стварыѓ тып групы мужчын, якія выканалі заданне і цяпер чакаюць.
  
  
  На што? Вядома! Як я мог быць такім дурным. Калі б Флемінга схапілі, яго б павезлі. Мужчын прыйшлося забраць разам з палонным. Хутка з'явіцца верталётам. Пілот будзе адзін, таму што ѓсе даступнае прастору павінна быць занята пасажырамі. Яе змог бы выключыць эга! Усё, што мне было трэба, гэта афіцэрская рацыя.
  
  
  Я пайшоѓ за рэччу. Ной скончыѓ нацюрморт і даследаваѓ неба. . Ён усміхнуѓся. - "Мы атрымліваем верталётам. Калі-небудзь гэта можа спатрэбіцца.
  
  
  Ён паглядзеѓ на мяне, як быццам гатэль кінуць мне выклік атакаваць эга мастацтва вуду. Затым ён пайшоѓ у катакомбы. Мы з Митзи чакалі верталётам.
  
  
  Праз паѓгадзіны мы пачулі гук лопасцяѓ шрубы. Ён низменному праляцеѓ, абмінуѓ крэпасць, і па рацыі пачуѓся голас. Ён-гатэль ведаць, ці ёсць у нас Флемінг. Гэта было лёгка, мне нават не прыйшлося хлусіць. Ёй адказаѓ, што ѓ нас ёсць Флемінга і што ён жывы. Пілот засмяяѓся, перапыніѓ кантакт і пачаѓ прызямляцца.
  
  
  Затым адбылося тое, чаго мы не прадбачылі. Парашуты былі утянуты раптоѓным парывам ветру. Трупы рускіх салдат опрокидывались, як васковыя фігуры.
  
  
  Гук рухавіка, тут жа ператварыѓся ѓ пранізлівы віск, і верталётам ірвануѓ уверх. Калі выйшаѓ яе вакол дзвярнога праёму з аѓтаматам, самалёт быѓ шчыра мной назаѓжды. Я не бачыѓ пілота. Немагчыма было прымусіць эга прызямліцца. Яго стрэліѓ, верталётам захістаѓся. Ён схаваѓся за парапетам і згарэѓ у водах лагуны. Прапаѓ наш транспарт. Яе мог ударыць сябе па галоѓ.
  
  
  Ззаду мяне яе пачуѓ, як Митзи вызначыѓся некалькі праклёнаѓ, якія былі новыя, нават для мяне.
  
  
  Мы спусціліся. Гарэла свечка, што адбівалася ѓ цікаѓных вачах. Яе, паківаѓ галавой. 'Нешанцаванне. Мы павінны былі засцерагчы пастку. Ной маѓчаѓ. Ён выглядаѓ сур'ёзным і прыѓзняѓ бровы, так што на яго высокім ілбе з'явіліся маршчынкі. Ён глыбока ѓздыхнуѓ.
  
  
  "Зімой тут амаль ніколі не бывае штармоѓ. Звычайна толькі ѓ чэрвені, ліпені, асабліва ѓ жніѓні. Але паспрабаваць не перашкодзіць. Ты пакінеш мяне ѓ спакоі? Яе буду рыхтавацца да цырымоніі ". Чаму няма? Добрае шоѓ заб'е час да наступнай атакі Джэрама.
  
  
  Яе дапамог Флемингу падняцца па лесвіцы ззаду дзяѓчынак і маладога тубыльца. Ной паклікаѓ нас. - "Прыбяры яны трупы. Гэта абразу багоѓ ". Раптоѓная злосць у эга голасе яна свабодна мяне.
  
  
  Яе выцягнуѓ труп афіцэра з крэсла і дазволіла Флемингу сесці на яго. Затым яе прынёс прыстасаванне да адтуліны ѓ парапеце. Яе iso усіх сіл спрабаваѓ перацягнуць і нарэшце мне ѓдалося сутыкнуць ih ѓсіх у моры. Затым яе sel побач з Флемінгам. Раптам з'явіѓся Ной. Ён здаваѓся зусім іншым чалавекам. Ён быѓ у турбане, абвешаны кудменямі і ланцугамі, а гарбузы, якія звісаюць з эга паясы, выдавалі глухую музыку, пакуль ён шэл. Эга вочы былі шырока адчыненыя, але ён, здавалася, нічога не бачыѓ. Ён, здавалася, цалкам праігнараваѓ нас і падняѓся па лесвіцы на дах.
  
  
  Там ён пачаѓ танцаваць і спяваць. Прадметы, на якіх ён вісеѓ, выдавалі гукі ѓ адпаведнасці з рытмам эга рухаѓ. Ён рассунуѓ свае доѓгія ногі, закінуѓ галаву і падняѓ рукі да неба. Вецер, больш моцны, чым раней, дзіка трапаѓ эга валасы і бараду. Голас, які, як я раней меркаваѓ, мог грымець, цяпер сапраѓды загрымеѓ.
  
  
  Цяпер ён стаяѓ і моѓчкі слухаѓ. Што-то эму адказала. Спачатку яе, падумаѓ, што гэта набліжаецца здалёку навальніца. Мяне прабегла дрыжыкі. Потым яе зразумеѓ, што гэта іншы гук. Цяпер мяне ахапіла яшчэ большая дрыжыкі. Адказала не навальніца, рэѓматызму прыйшоѓ з самалётаѓ. бамбавікоѓ. Відавочна, Геранім і эга замежныя памочнікі адмовіліся ад спроб схапіць Флемінга жывым. Цяпер Флемінг быѓ толькі перашкодай, мешавшим ім увайсці на востраѓ.
  
  
  Яе бачыѓ самалёты над парапетам, можа быць, у двух мілях ад мяне. Яе пабег да дзень, якая займаецца давала доступ. у катакомбы і паклікаѓ астатніх. Дзяѓчынкі і хлопчык везлі адсюль пурпуровую Флемінга разам з крэслам і ѓсім іншым у тунэль. Ной рушыѓ услед за імі. Яе ѓзяѓ адкуль-то свечку з алтара, запаліѓ яе і спусціѓся ѓніз.
  
  
  Калі мы ѓвайшлі ѓ падземную камеру, пачуѓся глухі выбух. Адразу рушыѓ услед яшчэ адзін. І яшчэ адзін. Пыл і з'едлівыя пары пранікалі ѓ пакой праз збіраліся. Было пяць удараѓ запар.
  
  
  У Тары здарыѓся прыступ клаѓстрафобіі. Яна пабегла ѓверх па лесвіцы. Я пайшоѓ за ёй, схапіѓ яе і моцнага прыціснуѓ. Потым было ціха. Выбухаѓ больш не было. Першая актыѓнага адпачынку самалётаѓ знікла. Цяпер можна было чакаць прыбыцця верталётаѓ і дэсантнікаѓ і разведкі вынікаѓ бамбардзіроѓкі. Яе гатэль своечасова расплаціцца з імі.
  
  
  Яе пачаѓ падымацца, і высветліѓ, што я не адзіны. Усім надакучыла гэта могілкі ѓнізе. Тара, Митзи і хлопчык рушылі ѓслед за імі. Флемінг і Ной, падтрымліваючы адзін аднаго, рушылі ѓслед за ім.
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраѓнік 12
  
  
  
  
  
  
  
  Ахвярнік быѓ засыпаны друзам, і над ім была прабітая дзірка. Магчыма, Ной падвёѓ аднаго, вакол сваіх багоѓ у сваім танцы надвор'я. Пакой наверсе была цэлая. Выхад быѓ свабодны, толькі тоѓстая гранітная дзверы была цалкам знесена.
  
  
  Двор быѓ абсыпаны кратэрамі, а друз ляжаѓ ад сцяны да стагнаць. Вежа на парапеце атрымаѓ прамое трапленне. Яе проста больш не было. Некалькі пакояѓ былі знесены, а на адной вакол іх знесена сцяна.
  
  
  Стары патрыярх паклаѓ руку на плячо Флемінга, аглядаючы пашкоджанні. Гнеѓ быѓ відавочны эга чалавека. Ён павярнуѓся і паглядзеѓ на горныя вяршыні, здавалася, на імгненне задумаѓся, а затым сказаѓ што-то на роднай дыялекце Флемингу. Прэзідэнт Grand LaClare выдаѓ дзіѓны, задуменны смех.
  
  
  Чорна-сіняе неба плыло да нас над верхавінамі дрэѓ. Ствалы дрэѓ разгойдваліся ѓзад і наперад, і моцны вецер свістаѓ скрозь лісце. Праз адтуліну ѓ знешняй стогны яе мог бачыць велізарныя хвалі ѓ лагуне.
  
  
  Ля ѓваходу ѓ лагуну з'явілася высокая шэрая постаць: карветы. Цікава, чаго яны гатэляѓ з гэтага лёгкага карабля. Невялікія гарматы на борце гэтага карабля не маглі перасягнуць вынік бамбаванняѓ.
  
  
  Побач са мной ѓсміхнулася Митзи Гарднер. "Як вы думаеце, што ваенна-марскія сілы Джэрама збіраюцца паспрабаваць у чарговы раз?"
  
  
  "Гэты карабель не належыць Джерому. Oni плыве пад кубінскім сьцягам, але імя майстра можа быць больш падобна на Івана, чым на Хуана. Гэта паляѓнічы за падводнымі лодкамі, таму яны нясуць глыбінныя бомбы і міны. Можа, яны думаюць, што могуць падарваць нас, падарваѓшы скалу пад вадой ".
  
  
  Калі так, ім прыйдзецца падысці бліжэй або задзейнічаць вадалазаѓ, і я змагу справіцца з імі. Астатнія далучыліся да нас, уважліва назіраючы за набліжэннем карабля. Ён амаль не меѓ хуткасці і рухаѓся з найвялікшай асцярожнасцю, паміж водмелі, адкрыта да абароны ад паводкі. Я не думаѓ, што яны зойдуць так далёка, каб напасці , але, яе, спадзяваѓся да апошняга моманту.
  
  
  Але гэтага не адбылося. Адразу па-за межамі дасяжнасці нашай зброі яны кінулі якар і скінулі ѓ ваду чатырох плыѓцоѓ. Яны схаваліся з глыбіннымі бомбамі. Даѓ ім час падабрацца ліжа, да майго кулямёту, а затым выпусціѓ у ваду чаргу, вынікаючы маршруце, які яны, верагодна, выбралі. Першая чарга апынулася няѓдалай. Але наступная ѓразіла ih ѓсіх.
  
  
  Фантан вады выбухнуѓ, калі чатыры зарада падарваліся адначасова. Тоны вады і кавалачкі чорнай гумы ѓзляцелі ѓ паветра. Гэта выклікала хвалю, якая займаецца моцна ѓдарыѓ па корвету. Карабель пачаѓ выходзіць па лагуны, але ѓ мяне было адчуванне, што ён панёс значныя пашкоджанні. І гледзячы на бурнае мора за межамі лагуны, яе падумаѓ, што ён не можа дабрацца да Порт-оф-Спейн. Цёмныя тучы хутка набліжаліся. Роѓ вецер, раскідваючы па & nb вялікія пенныя галавы.
  
  
  Спачатку яе наогул не чуѓ іншага гуку. Але раптам яе ѓбачыѓ надыходзячую эскадрыллю верталётаѓ. У такую надвор'е шрубалётам лётаць было немагчыма, але ѓ некаторых краінах чалавечыя жыцці не ѓ рахунак.
  
  
  "Хавайцеся", - крыкнуѓ я як мага гучней, перекрикивая вецер. "Яны паспрабуюць атакаваць нас тут, а затым прызямліцца тут з адным верталётам. - Паспяшайцеся! '
  
  
  Ной і хлопчык везлі адсюль пурпуровую Флемінга ѓ тунэль. Тара рушыла ѓслед за імі, а мы з Митзи замкнулі чаргу. Калі Тара падышла да лесвіцы, яна раптам павярнулася. "Кравец, з мяне хопіць. Паказаць мне, як звяртацца з такім аѓтаматам. Яе хачу вам дапамагчы! '
  
  
  У нах было мужнасць, і яе чаму-то ёю ганарыѓся. Даѓ гэй кароткія інструкцыі, падкрэсліѓшы, што яна не павінна страляць, пакуль не пераканаецца, што вораг у зале побач.
  
  
  "Заставайся тут, Тара", - сказаѓ яе эй. "Митзи, зачыні яшчэ адно адтуліну. Яе пайду ѓ іншы бок. Затым пасадкі не страляць па экіпажу, пакуль яны не выйдуць. Можа, мы ѓсё ж такі зможам адсюль выбрацца. Яе пачакаѓ, пакуль Митзи знікне ѓ адным вакол будынкаѓ. Затым яе пабег на другі бок двара. Яе ледзь схаваѓся пад дахам, як праляцелі як паведаміла амбасада низменному, пасылаючы горад куль калібра 50 мм у сцены. Калі чарзе скончыліся, яе, выйшаѓ на двор і стрэліѓ у бліжэйшы. Ён паляцеѓ, як падвыпілая птушка, ѓ бок джунгляѓ. Яе пачуѓ трэск аѓтамата Митзи. Яна трапіла ѓ адзін вакол верталётаѓ, але гэта не было эфектыѓным трапленнем. Тара выпусціѓ некалькі доѓгіх чэргаѓ, але нікуды не трапіла.
  
  
  З-за шуму ѓласных гармат яны, верагодна, нават не чулі, як па іх страляюць. Яны вярнуліся, каб зноѓ праляцець над намі, і прыкрылі прызямленне аднаго вакол верталётаѓ, у якога, відаць, узніклі праблемы. Пайшоѓ моцны дождж.
  
  
  Верталётам ѓпаѓ на зямлю, як стомленая птушка. Дзверы адчыніліся з іншага боку, і па кулямёта обстреляили сцены, за якімі сядзелі дзяѓчаты. Затым пілот выбраѓся вакол верталёта і абышоѓ яго. Заремели кулямёты дзяѓчынак. Ён упаѓ, сьцякаючы крывёй. Пачатку другі чалавек у верталёце ѓсё яшчэ стрэліѓ у наш бок. Яе не мог бачыць эга з таго месца, дзе стаяѓ, таму выскачыѓ вакол пакоя і кінуѓся да верталёту. Мне давялося прымусіць эга замаѓчаць. Яе, стрэліѓ праз шкло і ѓбачыѓ, як мэта стрэлка ператварылася ѓ чырвоную кашыцу.
  
  
  Цяпер дождж пайшоѓ моцнымі парывамі. Неба набыло брудна-зялёны колер. Была маланка, і пачуѓся аглушальны выбух грому. Астатнія як паведаміла амбасада больш не вытрымлівалі шторму. Яны спрабавалі прызямліцца на пляжы.
  
  
  Яе ѓжо збіраѓся ѓзяць вяроѓку, каб прывязаць приземляющийся верталётам, калі крык Митзи прымусіѓ мяне спыніцца. Яна паказала на пакой, дзе павінна была быць Тара.
  
  
  Яе ведаѓ гэта яшчэ да таго, як дабраѓся туды: Тара Соер ляжалі на падлозе. Ee прыгожае цела ператварылася ѓ крывавую масу, разарваную цяжкімі кулямі з верталёта. Кінуѓшы беглы погляд, яе хутка знік вакол пакоя. Я не мог дазволіць сабе зацыклівацца на нас, на чым. Мне давялося прывязаць гэты верталётам. Але мне гэта далося нялёгка, яе моцна перажываѓ. Бедная Тара! Гэй, не варта было змагацца.
  
  
  Митзи мне дапамагла. Калі мы скончылі, нам давялося паѓзці низменному па зямлі, каб не быць унесенными ветрам, які высокія месцы ѓ хуткасцю каля 150 міль у гадзіну. Мы не пайшлі ѓ тунэль. Яе не гатэль адразу бачыць Тару зноѓ.
  
  
  Яе гатэль спакойна думаць. І яе таксама не хацеѓ бачыць тоні атрымаѓ. Ён прасіѓ аб урагане і атрымаѓ сваё эга. У лютым! Яе, задумаѓся аб некалькіх рэчах.
  
  
  Мы сядзелі бок аб бок, не казаць нам словы, абодва поѓныя уласных змрочных думак. Шторм працягваѓ бушаваць яшчэ гадзіну, перш чым аціх. Раптам наступіла гнятлівая цішыня. На поѓдні ураганы круцяцца па гадзіннікавай стрэлцы, на поѓначы - супраць. Хуткасць павялічваецца ад цэнтра да знешняга кальца. Калі Ной можа не толькі выклікаць ѓраган, але і змяніць эга курс, мы хутка атрымаем поѓны ѓдар з іншага кірунку.
  
  
  Яе паглядзеѓ праз дзірку, якую бомбы прабілі ѓ знешняй стагнаць. Яе бачыѓ, карветы. Карабель, сеѓ на мель і разгойдваѓся уверх і ѓніз. Хвалі вышынёй у некалькі метраѓ было яму са страшнай сілай. Большасць верталётаѓ зачапіліся за дрэвы і разбіліся, а сеѓ на мель патрульны катэр знік. Пашкоджаныя яхты, плававшие ѓ лагуне, былі выкінутыя на бераг і цалкам знішчаны.
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраѓнік 13
  
  
  
  
  
  
  
  Ной з цікавасцю абышоѓ верталётам і кіѓнуѓ самому сабе. Але калі ён падышоѓ да нас, яго твар было цёмным, а вочы змрочнымі.
  
  
  Яе сказаѓ як мага больш мяккім тонам: "Я недаацаніѓ вас і прызнаю, што не разумею гэтага, але вы нават нанялі нам таксі, каб вывесці нас адсюль".
  
  
  Ён працягваѓ выглядаць змрочна. "Міс Соер - вялікая яго атрад для ѓсіх нас. Мастацтва, якім я не валодаю, - гэта мастацтва ѓваскрасення. Але мы можам хаця б даць гэй месца сярод нашых герояѓ ".
  
  
  Пахаванне Тары па абраду вуду? Яе так не думаѓ. Яе нават уявіць сабе не мог, што ee бацька ацэніць гэта. Яе збіраѓся забраць яе цела з сабой, але вырашыѓ пакуль не казаць пра гэта.
  
  
  Ной яшчэ не скончыѓ гаварыць. - "Вецер хутка вернецца". Ён паказаѓ вакол. "Форт моцна аслаблены бамбаваннямі. Калі зноѓ выбухне бура, сцены паваляцца. Нам лепш спусціцца.
  
  
  Ён не дачакаѓся нашага адказу, а пайшоѓ па тунэлі. Мы з Митзи рушылі ѓслед за ім. Яе раптам падумаѓ пра Тары. Ад думкі пра яе смерці мяне ванітавала. Мне было б прыемна выкарыстоѓваць усе вядомыя мне метады нашай арганізацыі і АХ супраць палкоѓніка Карыбаѓ Джэрама.
  
  
  Перад алтаром гарэлі дзве свечкі. Напэѓна, адна каб падзякаваць багоѓ і адна маліць ih пра дабро на будучыню. І мы маглі б скарыстацца любой дапамогай. Най зноѓ быѓ паглынуты бормотанием, магчыма, маючы намер згладзіць шлях Тары ѓ замагільнае жыццё.
  
  
  Яе, адчуваѓ сябе непатрэбным. Яе, адчуваѓ сябе клапатлівым і ѓ пастцы. Яе нават не ѓсведамляѓ, што хаджу, пакуль Ной не сказаѓ мне ціхім голасам: "Вам не абавязкова заставацца тут, містэр Картэр. Гэта лабірынт; ёсць і іншыя пакоі, якія ты таксама можаш захацець штогод ". Ён закрануѓ каменя, які, здавалася, быѓ часткай сцяны. У выніку частка сцяны расчыніліся ѓнутр. За ім быѓ калідор.
  
  
  Яе чуѓ лёгкую нотку папроку ѓ эга голасе. Ён, верагодна, падумаѓ, што я ѓмешваюся ѓ цырымонію, і быѓ рады, што змог сысці. У кішэні было некалькі свечак, і ён запаліѓ адну. Затым яе разам з Митзи прайшоѓ праз адчыненыя дзверы, потым чаго Ной зноѓ зачыніѓ яе за намі.
  
  
  Мы апынуліся ѓ пакоі з калодзежам пасярэдзіне. Такім чынам, гэта было месца, дзе захоѓвалася вада на час працяглай аблогі. Астатнія памяшканні служылі скляпамі для ежы. Яны былі дастаткова прахалоднымі, каб надоѓга захаваць у іх ежу. А далей мы натыкнуліся на цэлую мясную краму; пакой, да краёѓ запоѓненая тушамі. Мне было цікава, як стары карміѓ сваё племя, калі яны не могуць бяспечна паляваць за сценамі.
  
  
  Гадзіну мы шпацыравалі па падземных пакоях, але ѓсюды было шмат свежага адбору пробаѓ паветра. Яе гатэль знайсці крыніца гэтага. Мы ішлі па звілістым калідоры, які выходзіѓ на паверхню. У тым месцы, дзе яе падазраваѓ, што мы знаходзімся на ѓзроѓні двара, мы натыкнуліся на кратаваныя вароты, якія перакрылі праход. Яе ѓзломваѓ замок сваім стилетом, пакуль ён не адкрыѓся. Мы пайшлі далей і знайшлі лесвіцу, якая вядзе ѓ кутнюю вежу. Праз амбразуры паступаѓ паветра.
  
  
  Мы натыкнуліся на замкнёныя дзверы. Яе адсунуѓ завалу, і мы пайшлі па лесвіцы вакол чырвонага дрэва, якая займаецца вяла ѓ пакой наверсе вежы.
  
  
  Митзи ѓжо сказала гэта раней. Ніхто не ведаѓ усіх выкрутаѓ гэтага старога аферыста! Гэта была радиорубка! Напоѓненая перадае і прыёмнай апаратурай: лепшай.
  
  
  Яе sel перад кансоллю і засмяяѓся. Митзи адрэагаваѓ зусім іначай. Яна была ѓ лютасьці.
  
  
  "А зараз пагаворым, з гэтым старым крывадушнікам-аферыстам!" - закрычала яна. "Ён паставіѓ усіх ідыётамі. Ён адсылае ѓсіх, каб нібыта мог спакойна заклікаць багоѓ, а на самай дэла ён ідзе ѓ сваю радыёрубку, каб паслухаць зводкі надвор'я. Нядзіѓна, што ён ведаѓ, што насоѓваецца ѓраган ".
  
  
  "Кравец вазьмі, так", - дадаѓ я. "Ён прымусіѓ мяне чуць гукі, якіх наогул не было. Барабаны джунгляѓ! Я думаю, што дзе-небудзь у кустах, недалёка ад Порт-оф-Спейн схаваная яшчэ адна зброі, каб можна было тут сігналізаваць аб апошніх навінах. Паглядзім, што адбываецца ѓ свеце ".
  
  
  Яе пстрыкнуѓ некалькімі перамыкачамі, і загарэѓся сяргей. Прылада пачало гудзець. Але адзіны гук, які мы атрымалі, - гэта патрэскванне статычнага электрычнасці. Бура была занадта моцнай, каб што-небудзь прыняць. Яе выключыѓ рацыю. Амбразуры ѓ радыёрубцы былі зачыненыя. Нам не было куды глядзець вонкі, але, па меншай меры, па гуках, якія мы чулі, мы маглі б сказаць, што шторм вярнуѓся ѓ поѓную сілу.
  
  
  Мы выйшлі па радыёрубкі, імкнучыся сцерці ѓсе сляды нашага прысутнасці. Яе не збіраѓся паведамляць Ною, што адкрыѓ эга гульню. І праз гадзіну, калі яго праходзіѓ mimmo старога, каб штогод, як верталётам перанёс шторм, яго паспрабаваѓ зрабіць нявіннае твар. Але гэта было нетолькі.
  
  
  Бура скончылася. Але верталётам таксама. Усё, што ад яго засталося, - гэта груда металалому ѓ адной вакол сцен. Лопасці вяслярнага шрубы тырчалі сагнутыя, як шчупальцы.
  
  
  Радыё стала нашым апошнім кантактам з вонкавым светам. І мы не зможам выкарыстоѓваць эга ѓ бліжэйшыя некалькі гадзін. Нават калі б яе змог звязацца з Коршакам, ён ніколі не змог бы паслаць верталётам у такі шторм, які працягваѓ бушаваць. Заставалася толькі пачакаць да наступнага раніцы.
  
  
  У мяне было ѓяѓленне аб тым, які выгляд будзе на востраве ѓ гэты момант. У любым выпадку было відавочна, што ѓсе дарогі заблакаваныя паваленымі дрэвамі. Дарогу не змаглі б пераадолець нават самыя цяжкія танкі. Так што мы не чакалі начнога нападу. Яе спусціѓся ѓніз, каб паведаміць навіны аб верталёце.
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраѓнік 14
  
  
  
  
  
  
  
  Мы елі edu, па неиссякающих запасаѓ тоні атрымаѓ, калі стары гігант раптам падняѓ галаву. Яе таксама чуѓ гэта: гук узбуджаных галасоѓ за варотамі. Ной быѓ на лесвіцы, у два скачку. Яе пабег за ім да брамы.
  
  
  Племя вярнулася. Ной адчыніѓ вароты, і мужчыны ѓварваліся ѓнутр. Ной перавёѓ мне ih словы. Калі выліѓся ѓраган, яны хаваліся ѓ пячорах, якія былі раскіданыя па ѓсім востраве. Затым яны пачулі барабаны з боку Порт-оф-Спейн: сталіца была разбурана, армія распушчаная. І Джером быѓ мёртвы!
  
  
  Яны былі шакаваныя станам форт, але цяпер, калі яны зноѓ былі ѓ бяспецы, яны спадзяваліся выправіць пашкоджанне. Калі яны пачалі рыхтавацца да святочнай ночы, мы з Митзи зрабілі тое ж самае, хоць і ѓ некалькі меншым маштабе.
  
  
  Мне прыйдзецца пачакаць да наступнага раніцы, каб пераканацца, што маё заданне выканана. Давялося ѓбачыць труп палкоѓніка ѓласнымі вачыма і зрабіць раздрукоѓкі пальцаѓ для AX. Па словах прадстаѓнікоѓ племя тоні атрымаѓ, яго цела ѓсё яшчэ знаходзілася ѓ гатэлі "Соер", таму мне трэба дабрацца туды як мага хутчэй. Калі б грузавік не быѓ знішчаны, яе мог бы выкарыстоѓваць яго, каб хутка дабрацца да сталіцы. Яе б узяѓ з сабой, мужчын з мачэтэ каб расчысціць шлях там, дзе гэта неабходна. Будзем спадзявацца, што грузавік не напаткаѓ лёс верталётаѓ і лодак у лагуне.
  
  
  Нарэшце, да паѓночы мы заснулі. На наступную раніцу яе вырашыѓ пакуль не клікаць на дапамогу Хоука. Мне гэта не падабаецца, да таго ж Хоук сказаѓ, што важна, каб яе зрабіѓ усё гэта ѓ адзіночку, без замежнай дапамогі. У мяне яшчэ быѓ шанец дапамагчы Флемингу заняць прэзідэнцкае крэсла самастойна.
  
  
  Флемінг выступаѓ за тое, каб як мага хутчэй увайсці ѓ Порт-оф-Спейн. Але Ной здаваѓся менш упэѓненым у сабе. Барабаны ѓ джунглях былі пацешнымі, але, вядома, ён яшчэ нічога не чуѓ па радыё. Тое, што ён, вядома, не хацеѓ казаць услых. Ён паслаѓ са мной некалькіх маладых людзей з мачэтэ расчысціць дарогу, і я пайшоѓ з імі да грузавіка. На шчасце, на яго не ѓпала нам адно дрэва. Уставіѓ ротар, просушил карбюратар і зачыніѓ капот. Митзи Гарднер сядзела на пярэднім сядзенні, кладучы лісце на мокрую абіѓку. Ee аѓтамат ляжаѓ на прыборнай панэлі.
  
  
  Я не пратэставаѓ. У нах было права прысутнічаць на заключнай частак. Цяпер мы зноѓ засталіся адны, і толькі людзі тоні атрымаѓ расчышчалі нам шлях. Гэта магло б быць і горш. Дрэвы ѓздоѓж дарогі былі ѓ асноѓным невялікімі, ih было лёгка перасунуць. Там, дзе дарога ішла блізка да мора, часам рахункі цэлыя ѓчасткі. Пры неабходнасці, людзі клалі бярвенні ѓ глыбокія месцы, каб мы маглі без асаблівых праблем праехаць па ім.
  
  
  Дзень быѓ ясны. Неба было нявінна-сінім, а мора спакойным. Але пляжы былі падобныя на могілкі лодак, а дома на ѓзбярэжжы ѓ асноѓным былі цалкам разбураныя. Ад першага вялікага будынка, якое мы мінулі, старога гатэля Poinciana, засталося толькі шмат абломкаѓ. Там хлопчыкі тоні атрымаѓ выскачылі вакол машыны, каб штогод у катастрофу і пашукаць каштоѓныя знаходкі пад заваламі. Імкненне вёска наперадзе ѓяѓляла сабой сумнае відовішча. Людзі бязмэтна хадзілі па завалам, часам што-то падымалі, затым перакульвалі і ішлі далей.
  
  
  Я стараюся крэпасць на ѓзгорку, якая вытрымала столькі штармоѓ, вытрымала і гэты ѓдар.
  
  
  Урадавая плошча па-ранейшаму выглядала нядрэнна, за выключэннем таго, што нам адно акно не было цэлым, а дарога была заваленая смеццем. Салдаты ѓ гэтым раёне былі бяззбройныя і хадзілі, як ашаломленыя робаты. У дзелавым раёне некалькі салдат прыбіралі завалы, пад кіраѓніцтвам малодшых афіцэраѓ. Яны назіралі за намі, пакуль мы праязджалі mimmo, але не спрабавалі нас спыніць. Цяпер, калі палкоѓнік быѓ мёртвы, яны, па-відаць, апынуліся ѓ вакууме ѓлады. У гатэлі Sawyer Grand LaClare хупавыя высокія дрэвы, якія ѓпрыгожвалі лужка, былі зламаныя, як галінкі. Яны былі раскіданыя тут і там. У гавані некалькі лодак плылі запоѓненыя вадой. Вада была бруднага колеру. Белы пляж ператварыѓся ѓ руіны, вакол разбураных шэзлонгаѓ і парасонікаѓ. Побач з гасцініцай не было салдат.
  
  
  Яе пад'ехаѓ да галоѓнага ѓваходу. Мы ѓвайшлі з зброяй напагатове. Яе прыняѓ пад увагу, што Джэрама, можа ахоѓваць некалькі салдат у якасці ганаровай варты. Яе павінен гэта ѓлічыць. Але гэта было не так. Зала быѓ пустыні, як і казіно.
  
  
  "Можа быць, у часопісах Фішак?" - услых падумала Митзи. Мы пайшлі туды. Для касай, вядома, не было чорнага ахоѓніка. Да майго здзіѓлення, электрычны замак ѓсё яшчэ працаваѓ. Мы пайшлі далей. Па-ранейшаму нікога не відаць. Мы адкрылі дзверы ѓ офіс Каполлы кнопкай на панэлі кіравання. Джэрама там не было, але грошы ляжалі. Побач са мной яе пачуѓ глыбокі ѓздых палёгкі. Митзи правёѓ языком па вуснах, убачыѓшы чаркі банкнот.
  
  
  "Хлопчыкі ѓ Маямі будуць рады гэта пачуць", - сказала яна. "Я думаю, што ѓсе Sawyer хутка адкрыецца".
  
  
  "Але дзе цела Джэрама?" - нецярпліва спытаѓ я. Мне патрэбныя былі раздрукоѓкі пальцаѓ. Митзи прапанавала мне зірнуць у кватэру на даху.
  
  
  "Ідзі, Нік. Яе пакіну грошы тут. Усё яшчэ можа здарыцца, і яе б не гатэль, каб гэтыя грошы зніклі ѓ самы апошні момант ".
  
  
  "Мне не хочацца пакідаць цябе тут адну", - сказаѓ яе эй. "У такіх сітуацыях гэты горад, павінна быць, кішыць марадзёрамі".
  
  
  Яна скривила вусны. "Можна замкнуць дзверы знутры, а адкрыць можна толькі вакол хола. Тут амаль гэтак жа бяспечна, як у сховішча. Вы ведаеце, як працуе пульт кіравання ліфтам?
  
  
  Яе ведаѓ гэта. Яе ѓважліва паглядзеѓ, як яна гэта зрабіла, калі мы ѓпершыню выкарысталі эга разам. Яе амаль не адчуѓ, як спыніѓся ліфт, але калі дзень адкрыліся, яе ступіѓ на тоѓсты дыван верхняга паверху.
  
  
  Рух было занадта хуткім. Рука з рэвальверам ударыѓ мне ѓ галаву. Яе рэфлекторнае нахіліѓся, але мяне ѓдарылі. Мая рука на імгненне была паралізаваная. Мой пісталет ѓпаѓ на зямлю, і я не мог сагнуць локаць, каб схапіць Люгер.
  
  
  Яе адскочыѓ і ѓхапіѓся левай рукой за запясце чалавека, які трымаѓ рэвальвер: гэта быѓ Джером.
  
  
  Значыць, ён не памёр. У яго была рана на лбе. Ён, верагодна, нейкі час адсутнічаѓ, але цяпер эга мышцы былі цалкам цэлыя. І ён мог біцца амаль гэтак жа добра, як і яе. Ён ведаѓ усе гэтыя хітрыкі.
  
  
  У той час, як мая правая рука была ѓсё яшчэ нямоглая, а яе сціскаѓ эга запясце левай, ён ударыѓ мяне кулаком па падбародку, а затым адразу ж ударыѓ мяне каленам у пахвіну. Яе скурчыѓся, чым балюча. Але мне трэба было трымаць гэты рэвальвер далей ад сябе. Яе спачатку напружыѓ мышцы, а затым раптам упаѓ на падлогу. У рэѓматызму ён аслабіѓ хватку. Яе ѓстаѓ на калені. Ён вырваѓ запясце і паспрабаваѓ прыцэліцца па рэвальвера. Яе уткнуѓся зубамі ѓ эга нагу і працягваѓ кусаць. Ён закрычаѓ ад балюча і сагнуѓся напалову над маёй спіной. Рэвальвер упаѓ на зямлю. Яе зноѓ ѓкусіѓ. Ён закрычаѓ, і я адчуѓ, як па эга порткі цячэ цёплая кроѓ. Потым мае пальцы знайшлі рэвальвер. Яе, ускочыѓ на ногі, ускінуѓ эга, упаѓ на адно кожнаму племені і стрэліѓ у Джэрама.
  
  
  Яе массировал правую руку, пакуль не адчуѓ, што сіла вяртаецца. Затым зацягнуѓ яе труп у ліфт. У мяне не было часу здымаць раздрукоѓкі пальцаѓ. Адрэзаць пальцы з дапамогай Х'юга, майго стилета, было хутчэй. Яе звязаѓ ih насоѓкай і паклаѓ у хвіліну.
  
  
  Калі яе ѓвайшоѓ на першы паверсе, я з здзіѓленнем выявіѓ, што Митзи ѓсё яшчэ там. Калі ёй патэлефанаваѓ вось праз дамафон, яна адкрыла дзверы знутры. "Вы знайшлі эга?"
  
  
  'Яе знайшоѓ эга.'
  
  
  "Нік, яе падумала. Давай возьмем грузавік і даставіць грошы Ною, там будзе бяспечна ".
  
  
  'Добры. Пачакай тут, пакуль яе завяду грузавік у гараж ".
  
  
  Яе ѓзяѓ грузавік, мы паклалі грошы пад брызентам і паехалі назад у бок узгоркаѓ.
  
  
  Мы былі амаль у крэпасці, недалёка ад сталіцы, калі з процілеглага боку пад'ехаѓ джып і заблакаваѓ дарогу адкрыта перад намі. Палкоѓнік у рускай форме вылез вакол машыны і выцягнуѓ рэвальвер. Ён што-то нам крычаѓ. "Было загадана, каб на вуліцу не дапускаліся ніякія транспартныя сродкі. Хіба ты не ведаеш... "Затым ён убачыѓ рудыя валасы Митзи, і што-то пачаѓ падазраваць. 'Хто ты? Што ты робіш у гэтым грузавіку?
  
  
  Яе досталь, аѓтамат і стрэліѓ у яго. Пасля таго, як я пазбавіѓся ад афіцэра і кіроѓцы джыпа, яго паехаѓ на газе па дарозе. Голас чаму мы нідзе на востраве не бачылі старэйшых афіцэраѓ. Адкрыта цяпер яны сядзелі ѓ фортэ і слухалі новыя загады. Порт-оф-Спейн знаходзіѓся пад законамі вайны замежнай дзяржавы!
  
  
  Калі мы былі на некаторай адлегласці ад горада, мы сутыкнуліся з Ноя і эга людзьмі. З Лістапада наперадзе і Флемінгам у драѓляным паланкіне яны рухаліся ѓ наш бок.
  
  
  Яе зароѓ і націснуѓ на педаль запалохванне. Як мог Флемінг пераканаць старога зрабіць такое? Бог ведае, колькі замежных спраѓ войскаѓ на востраве. Яе выскачыѓ вакол машыны і падышоѓ да Ноя. Яе выявіѓ, што больш не магу кантраляваць свой голас з дапамогай гневу. Ёй нават пачаѓ на яго крычаць, але ён не думаѓ аб вяртанні. Яе апісаѓ сітуацыю ѓ горадзе, захоп улады. Ніякай рэакцыі!
  
  
  "Цяпер, калі Джером мёртвы, людзі паѓстануць", - сказаѓ ён. "Яны падтрымаюць прэзідэнта Флемінга".
  
  
  Якім чынам? З мачэтэ? Мачэтэ супраць кулямётаѓ? Ной абышоѓ мяне і высакародна пайшоѓ далей. Племя рушыла ѓслед за ім, праплыѓшы mimmo грузавіка. Яны спявалі і гулялі музыку на сваіх драѓляных барабанах. Яе, скокнуѓ у машыну і пачаѓ паварочваць грузавік. Але Митзи ѓхапілася за руль.
  
  
  "Мы не вернемся з гэтым грузам, дарагі. Гэта назаѓжды везці ѓ гару, нават калі мне давядзецца рабіць гэта адной ".
  
  
  Жанчына. Што ж, яе наняѓ Хоук толькі ѓ выпадку з Флемінгам. Калі яна настойвае на тым, каб яе забілі, і яна вырашыла, што наведае сваіх сяброѓ па мафіі, каб хаця б атрымаць грошы, яго наѓрад ці мог бы яе вінаваціць. Па меншай меры, яе жыццё будзе захавана. Яе выскачыѓ вакол грузавіка і пабег да Флемингу на чале працэсіі.
  
  
  Па меры таго як мы працягвалі ісці, яе заѓважыѓ, што цюгаканне ззаду нас стала гучней. Азірнуѓшыся, яе зразумеѓ, чаму. Усё больш і больш людзей, якія, здавалася, з'яѓляліся ніадкуль па, далучаліся да нас па джунгляѓ.
  
  
  Жыхары старой вёскі выходзілі па лясоѓ, як зубы дракона. Чалавечыя ракі цяклі з пагоркаѓ. Нас сустрэлі жыхары сталіцы.
  
  
  Затым здарылася нешта вар'яцкае. Мясцовая армія выйшла па форт не для таго, каб атакаваць нас, а каб далучыцца да нас. Пачалі страляць у бок крэпасці.
  
  
  Тады яе зразумеѓ. Салдаты Джэрама назіралі за ім, пакуль не даведаліся, што ён на самай дэла задумаѓ, пакуль рускія не сказалі гэта іх. Цяпер яны здзейснілі рэвалюцыю. Салдаты з народам выступілі на Флемінга. І да жаѓнераѓ далучыліся афіцэры, якія ѓ душа былі для Флемінга. Людзі, якія былі для кубінцаѓ, і жменька рускіх дарадцаѓ цяпер былі зачыненыя ѓ крэпасці і акружаны масай народа і салдат. І мноства людзей цяпер не ведаюць страху.
  
  
  Крычучы, размахваючы нажамі, тубыльцы рушылі ѓслед за атакавалымі ѓзброенымі салдатамі. Многія пацярпелі. Але яшчэ многія пачалі штурмаваць сцены крэпасці. Яны змагаліся да тых тхара, пакуль не спынілася стральба па крэпасці. На гэта сышло не больш за паѓгадзіны. Людзі, якія ѓвайшлі праз вокны і праз сцены, хлынулі праз вароты. Асяроддзяѓ іх не было нас, кубінцаѓ, нас рускіх "дарадцаѓ".
  
  
  Ваенныя сфармавалі строй і рушылі туды, дзе Флемінг назіраѓ за бітвай. Яны адсалютаваѓшы і ѓручылі вінтоѓку ѓ знак вернасці. Яе, ведаѓ, што дасталі Флемінга туды, дзе эга гатэлі бачыць маё ѓрад.
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраѓнік 15
  
  
  
  
  
  
  
  Нам адзін самалёт у аэрапорце не змог узляцець. У гавані было толькі адно судна, гатовы да адплыцця. Усе замежныя пілоты, афіцэры і "дарадцы" былі дастаѓлены на борт і пакінулі краіну, як нежаданыя замежнікі.
  
  
  Флемінг пачаѓ эфектыѓную ѓборку. Племя тоні атрымаѓ зноѓ сышло ѓ крэпасць. Сям'я Хаммондов запрасіла Флемінга прыехаць і жыць у палацы. Яны паедуць, як толькі аэрапорт зноѓ адкрыецца для нармальнага руху.
  
  
  Митзи паехалі кур'ера з запіскай. Калі б яе папрасіць гатэль Дэйві расказаць хлопчыкам у Маямі, дзе яна была, і што яна застанецца там, пакуль не атрымае далейшыя загады.
  
  
  "Тара Соер была пахаваная на выдатных цырыманіяльных пахаванні"; яна напісала. "Яна спачывае ѓ мармуры дзе-то ѓ катакомбах".
  
  
  Ёй застаѓся яшчэ на тыдзень, каб дапамагчы Флемингу, калі спатрэбіцца. Але больш ніякіх праблем не было, і мая дапамога эму не спатрэбілася. Гэта быѓ свайго роду адпачынак.
  
  
  Калі яе вярнуѓся ѓ Вашынгтон, Соер размаѓляць перад Хоуком аб смерці сваёй дачкі. Ён запатрабаваѓ, каб яе пахавалі дома. Яе яшчэ не паведаміѓ эму пра лёс Тары. Хоук дазволіѓ мне разабрацца ѓ праблеме.
  
  
  Яе спрабаваѓ супакоіць Соера і распавёѓ пра подзвігі Тары. Яе паказаѓ эму на велізарную падзяку тубыльцаѓ і ѓбачыѓ, што частка гневу і смутку Соера ператварылася ѓ гонар.
  
  
  Ёй не распавёѓ эму аб Митзи. Няма сэнсу пачынаць вайну паміж ім і мафіяй. Калі дзяѓчына гатэлі зняць верхні пласт крэму, яго думала, яна гэта заслужыла. Томас Соер мог лёгка аплаціць рэканструкцыю за кошт прыбытку сваёй кампаніі, і, магчыма, цяпер Митзи магла б сысці па бізнес і жыць добрай жыццём.
  
  
  Яе распавёѓ ім абодвум аб Лістапада. Хоук паглядзеѓ на мяне, як быццам ніколі раней не чуѓ гэтага імя, але Соер, здавалася, быѓ вельмі ѓражаны гісторыямі, якія ёй распавядаѓ пра nen.
  
  
  Калі мы з Хоуком засталіся адны, паднёс слоік з пальцамі Джэрама крэсла. Хоук паглядзеѓ на нах, як на банку з арахісавае масла. Затым шырокім жэстам яе, паклаѓ побач з ёй, запіску Митзи Гарднер. Ён паглядзеѓ на нах, а затым паглядзеѓ на мяне. Я не бачыѓ, каб пад пергаментнай скурай варухнуѓся нас адзін мускул. Ён нават не міргнуѓ.
  
  
  'Мне падабаецца твая праца.'- Гэта быѓ эга звычайны спа-тон. "Я вось чакаю вашага справаздачы".
  
  
  Яе пачаѓ з дробязяѓ. Сцюардэса; - Я быѓ упэѓнены, што Джером забіѓ яе, але мы ѓсё яшчэ маглі б гэта праверыць. Турма, якую Флемінг павінен быѓ праінспектаваць. Падзямелля, якія ён ператварыць гатэль у лабараторыях для універсітэта. Затым з абыякавым тварам даѓ храналагічны агляд дзейнасці тоні атрымаѓ.
  
  
  "Ён ведаѓ аб урагане яшчэ за дзве гадзіны да гэтага", - сказаѓ яго Хоуку. "Дастаткова часу, каб паказаць, што ён не баіцца, і даць поѓнае ѓяѓленне. Цікава, чаму астатняя частка вострава была заспетых знянацку, так што яны не змаглі своечасова даставіць на свае караблі і самалёты ѓ бяспечнае месца. Магу ёй патэлефанаваць па тэлефоне? '
  
  
  Гэта было магчыма. Ёй патэлефанаваѓ у бюро надвор'я, і мяне звязалі з адным вакол маіх сяброѓ, які там працуе. "Джым, калі ты атрымаѓ папярэджанне аб урагане на мінулым тыдні?"
  
  
  На іншым канцы было што-то падобнае на праклён. "Кравец пабяры, Нік, занадта позна, каб што-небудзь выратаваць. Спадарожнік не бачыѓ яго, пакуль ён не праляцеѓ над Гранд-Лаклэр. Да таго часу, як мы атрымалі папярэджанне, і ѓсё было скончана. Мы ніколі не бачылі так хутка надыходзячага ѓрагану. І гэта ѓ лютым! Нават Ной не папярэдзіла нас загадзя ".
  
  
  Яе думаѓ, што схаджу з розуму. "Што вы ведаеце аб Ной?"
  
  
  "Ён наш назіральнік у гэтым раёне. N. O. A. H. (Ной) гэта эга кодавыя літары. Ён па-чартоѓску добры. Звычайна ён прадказвае надвор'е так жа хутка, як і мы. Як так? Гучыць крыху дзіѓна.
  
  
  'Най .. . нічога такога. Дзякуй.'
  
  
  Яе павесіѓ трубку. Хок паклаѓ іншую. Эга голас здаваѓся змрочным. "Калі б ён паведаміѓ аб гэтым своечасова, ён мог бы прадухіліць вялікую шкоду. Было б выратавана шмат жыццяѓ ".
  
  
  "І востраѓ трапіѓ у рукі нашага старэйшага брата на другім баку акіяна", - дадаѓ я.
  
  
  Яе моѓчкі выйшаѓ па офісу і ціхенька зачыніѓ за сабой дзверы. Метэаралагічны спадарожнік пастаянна фатаграфуе вялікія ѓчасткі акіяна. І гэты вар'ят ѓраган не сфатаграфавалі, пакуль ён не абрынуѓся на ѓзбярэжжа выспы. Раней спадарожнік не бачыѓ шторму?
  
  
  Яе запаліѓ цыгарэту і пастараѓся больш не думаць пра гэта. Яе выкінуѓ цыгарэту. Гэтая праца пачынала рабіць мяне старой?
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  
  
  Аб кнізе:
  
  
  
  
  
  Ёсць шмат спосабаѓ забіць чалавека ... Кітайскія ассасины аддаюць перавагу нож, іншыя забіваюць голымі рукамі.
  
  
  Амерыканскія мафіёзі іншы рэвальверы вялікага калібра, рускія забойцы выкарыстоѓваюць дынаміт.
  
  
  Аднак ёсць толькі адзін чалавек, які можа практыкаваць ѓсе спосабы забойства. Эга клічуць Киллмастер !!!
  
  
  На гэты раз Ніку Картэру давядзецца выкарыстоѓваць усе свае навыкі, каб расправіцца з мясниками, якіх ён сустракае на шляху да "Крамлёѓскаму дасье".
  
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Іспанская сувязь
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Іспанская сувязь
  
  
  Прысвячаецца супрацоѓнікам сакрэтнай службы Злучаных Штатаѓ Амерык
  
  
  
  
  Першая кіраѓнік
  
  
  Гэта быѓ Хоук, і ён быѓ вёрткім. У яго не было вялікай практыкі ѓ гэтым, і ён бы не атрымаѓ поспех у гэтым, нават калі б быѓ у выдатнай форме.
  
  
  "Ты катацца на лыжах, N3?" ён спытаѓ мяне па тэлефоне.
  
  
  "Вядома, яе катаюся на лыжах. І вельмі добра, калі можна так сказаць"
  
  
  "Збірайце лыжы. Вы збіраецеся ѓ Іспанію".
  
  
  "У Іспаніі складана катацца на лыжах, - сказаѓ я. "Чысты снег"
  
  
  "Папраѓкі. Сьера-Невада. Пераклад. Заснежаныя горы".
  
  
  "Ну, можа быць, час ад часу ідзе снег ..."
  
  
  "У цябе будзе спадарожнік".
  
  
  "Таксама лыжнік?"
  
  
  "Зусім фантастычным. Таксама эксперт па наркабізнесу. Узяты ѓ арэнду ва ђпраѓленні па барацьбе з наркотыкамі Казначэйства".
  
  
  "Снежная птушка?"
  
  
  "Вельмі весела. Вы абодва будзеце сустракаць вечарыну на гарналыжным курорце ѓ Сьера-Невадзе".
  
  
  "Называецца...?"
  
  
  "Sol y Nieve".
  
  
  "Пераклад:" сонца і снег / Няма, сэр. Я маю на ѓвазе, хто вечара? "
  
  
  "Паведамлю вам пазней. А пакуль вылетайте па Сан-Дыега ѓ Энсенаду".
  
  
  "Энсенада?"
  
  
  "Маленькі рыбацкі гарадок у Ніжняй Каліфорніі".
  
  
  "Я ведаю, што гэта такое, і я ведаю, дзе гэта. Яе нават ведаю эга асаблівы пах. Якое дачыненне мае горад у пустыні да лыжных гонках?"
  
  
  "Вы сустрэнеце там агентам Казначэйства".
  
  
  "Ах."
  
  
  "Будзьце з ёй ветлівыя. Нам патрэбен яе вопыт".
  
  
  "Яе?" У маіх нервовых цэнтрах зазвінелі званочкі.
  
  
  "Ee."
  
  
  "Што гэта? Ёй павінна быць няняй для наркаманаѓ?"
  
  
  "Вы павінны ѓбачыць, што сустрэча адбудзецца".
  
  
  "Сустрэча?"
  
  
  "Паміж ёй і адным вакол звёнаѓ разбіваць Турцыя-Корсіка-Каліфорнія. Ён хоча спяваць. Яе хачу пачуць музыку да таго, як эму горла перарэжуць".
  
  
  "Сэр, часам вы ..."
  
  
  "Не кажаце гэтага! Адрас - Ла-Каса-Вэрдэ. Спытай Хуану Рывер".
  
  
  "А потым?"
  
  
  "Прывязі яе з сабой у Вашынгтон".
  
  
  "Калі?"
  
  
  "На наступным самалёце па Энсенады".
  
  
  "Правільна." Ён не бачыѓ майго сціснутага кулака.
  
  
  "Мікалай!" уздыхнуѓ Хоук. Ён падазрае мяне ѓ легкадумнасці.
  
  
  Яе павесіѓ трубку. Затым закрыцця справы на Філіпінах, ад якога пахла пераспеѓшымі какосамі, яе вылецеѓ у Сан-Дыега з Гаваяѓ ѓсяго два дні таму. Яе толькі пачынаѓ пазбаѓляцца ад перагібаѓ у цягліцах і напружання ѓ псіхіцы. Забіваць ніколі не бывае прыемным, яе перавысіѓ сваю квоту ѓ Мес.І.
  
  
  Лепш за ѓсё выкінуць усё гэта на ѓвазе, вакол галавы - з дапамогай стайкі прыгожых зорачак ѓ Сан-Дыега для здымак тэлесерыяла. Але цяпер...
  
  
  Ёй патэлефанаваѓ клерку, паведаміѓшы яму было аб маім самым сумным змене колеру, хуткім павелічэнні ѓ планах, і папрасіѓ, каб ён падрыхтаваѓ мой рахунак. Затым ёй патэлефанаваѓ у аэрапорт і даведаѓся, што наступны самалёт у Энсенаду вылеціць праз паѓтары гадзіны.
  
  
  Калі яе перапыню свой востраканечны душ, яе проста змагу гэта зрабіць.
  
  
  * * *
  
  
  Ніжняя Каліфорнія - гэта хвост, які звісае з уласна Каліфорніі. Падобна на тое, ніхто не ведаѓ, што з гэтым рабіць. На працягу многіх гадоѓ гэта было прадметам спрэчак паміж ЗША і Мексікай. Потым многіх месяцаѓ гандлю з-за уладанняѓ пустыннай паласой мексіканцы нарэшце саступілі і пагадзіліся яе забраць.
  
  
  Яе адкінуѓся на спінку сядзення і праспаѓ усю дарогу да маленькага аэрапорта на бруднай паласе каля малюсенькай рыбацкай вёсачкі пад назвай Энсенада. Слова на самай дэла азначае "заліѓ" ці "невялікі ручай", калі вы захапляецеся цікавымі дробязямі.
  
  
  Калі выйшаѓ яе па плоскасці яркі сонечны святым, яркасць была настолькі моцнай, што я надзеѓ сонцаахоѓныя кропках.
  
  
  Новае таксі "Мустанг" стаяла ля дзвярэй аперацыйнай вежы, і яе паклікаѓ кіроѓцу, каб ён адвёз эга ѓ горад. Прайшоѓшы праз пакрытыя каляінамі дарогі, саваны, зарослыя палыном і тоѓстым лесам, мы нарэшце выехалі на галоѓную вуліцу горада.
  
  
  La Casa Verde - які павінен быѓ быць зяленага колеру, калі мой іспанскі ѓсё яшчэ падыходзіць, але на самой дэла быѓ свайго роду знікаючым пастэльных лаймом - знаходзіѓся ѓ канцы провисшего блока, дзе ён ляжаѓ, загараючы, як яшчарка на камені.
  
  
  Яе вылез па таксі, узяѓ сумку і прайшоѓ у вестыбюль. Затым яркага сонечнага святла ѓ матэлі было апраметнай цемры, але я бачыѓ, як вусаты падлетак рабіѓ выгляд, быццам цікавіцца маім прыбыццём. Яе махнуѓ эму рукой і зняѓ трубку хатняга тэлефона.
  
  
  "Ливи". Гэта была дзяѓчына ѓ якога-то мініятурнага камутатара.
  
  
  "Не маглі б вы звязаць мяне з сеньоритой Хуаной Риверой?"
  
  
  "О, так." Пачуѓся пстрычка, і доѓгае кольца.
  
  
  "Ливи". Гэта была іншая дзяѓчына.
  
  
  "Хуана Рыверы?"
  
  
  "Яе".
  
  
  "Вы кажаце на англійскай?"
  
  
  Былі ваганні. "Джэс?"
  
  
  Яе, заплюшчыѓ вочы. Гэта павінна была быць адна вакол такіх місій. Яе, паківаѓ галавой і вымавіѓ кодавую фразу, імкнучыся не адчуваць абсурднасць:
  
  
  "Кастрычнік - восьмы месяц у годзе".
  
  
  "Прашу прабачэньня? Ах так! Тады саспелыя яблыкі".
  
  
  "Добрая дзяѓчынка! Гэта Джордж Пибоди". Гэта было маё бягучае імя прыкрыцця, і Хоук не прасіѓ мяне эга змяніць. Так што я ѓсё яшчэ быѓ Джорджам Пибоди.
  
  
  "Ах, сеньёр Пибоди". Ёй быѓ рады пачуць, што акцэнт знік. "Дзе ты?"
  
  
  "Я ѓ вестыбюлі", - сказаѓ я. "Ці павінен ёй падысці?"
  
  
  "Не, няма!" - хутка сказала яна. "Я буду ѓнізе".
  
  
  "У барэ", - уздыхнуѓ я, гледзячы на вельмі цёмны паток вестыбюля, дзе мужчына за стойкай выціраѓ кропках.
  
  
  Яе, павярнуѓся і накіраваѓся да затемненному бара. Бармэн паглядзеѓ на мяне. "Сеньёр?"
  
  
  "Піск саѓэр", - сказаѓ я.
  
  
  Ён кіѓнуѓ
  
  
  
  і павярнуѓся, каб зрабіць гэта.
  
  
  Яе, адчуваѓ, як цяжкі паветра мякка рухаецца ззаду мяне, даносячы да мяне водар свежых цытрыны. Яе павярнуѓся і ѓбачыѓ стройную, темноглазую, цёмнавалосы дзяѓчыну гадоѓ дваццаці пяці, з амаль люмінесцэнтнай бледна-белай скурай, якая займаецца ѓласцівая кувшинкам.
  
  
  "Джордж", - сказала яна па-іспанску. Гэта было падобна на "Хор-хэй".
  
  
  "Хуана?" - сказаѓ ёй, правільна прамовіѓшы эга на паѓдарогі паміж "h" і "w".
  
  
  Яна працягнула руку. Яе вазьму гэта. Затым яе паказаѓ на столік каля сцяны.
  
  
  Мы падышлі. Яна была вытанчанай, чыстай і вельмі жаноцкай. Ee цела было гнуткім і прыгожай формы. Ee ногі таксама. "Стары добры Ястраб!" Яе падумаѓ. Як нехарактэрнае для яго!
  
  
  Мы ѓ такую гульню.
  
  
  Яна замовіла чай з лёдам, уладкавалася ѓ крэсле і нахілілася наперад, яе вочы ззялі. "Цяпер. Што ѓсё гэта значыць?"
  
  
  Яе, паківаѓ галавой. "Паняцці не маю. Мой начальнік у Вашынгтоне праінструктуе нас".
  
  
  "Калі?"
  
  
  "Сёння ноччу."
  
  
  Яе твар было пустым. "Але гэта азначае, што нас сёння тут не будзе"
  
  
  "Es verdad".
  
  
  Яе рот прыадкрыѓся. "Тады не будзе часу для..." Яна рэзка закрыла рот.
  
  
  "Што, Хуана?"
  
  
  Яе твар было ружовым. "Мне ён olvidado".
  
  
  "У цябе кароткая памяць", - сказаѓ я і дапіѓ сваю піск саѓэр. "Выдатны агуардиенте", - падумаѓ я. Калі-небудзь мне прыйдзецца наведаць Піск, Перу.
  
  
  Яго ѓстаѓ. "Збірай валізкі, Хуана. Мы вылятаем наступным рэйсам адсюль".
  
  
  "Але ты павінен што-тое ведаць аб місіі..."
  
  
  "Наркотыкі", - сказаѓ я.
  
  
  "Вядома, яе пра наркотыкі"
  
  
  "І Міжземнае мора. Мы рай у Іспанію".
  
  
  Яе рот утварыѓ літару "о".
  
  
  "Катацца на лыжах."
  
  
  Яна піла чай з лёдам. "Не маглі б вы паѓтарыць гэта?"
  
  
  Яе так і не зрабіѓ.
  
  
  Потым яна падманула мяне. Ee вочы загарэліся. "Ах! Вядома, Сьера-Невада! Там, недалёка ад Гранады, ёсць першакласны гарналыжны курорт".
  
  
  Яе глядзеѓ.
  
  
  "Ці можаш ты катацца на лыжах?" яна спытала мяне.
  
  
  Гэта быѓ дзень для гэтага пытання. "Чым ты?"
  
  
  "Вельмі добра", - спакойна адказала яна.
  
  
  "І сціпла", - падумаѓ я. Яго спакойна сказаѓ: "Мы будзем песціцца".
  
  
  Бармэн назіраѓ за мной. Ёй падміргнуѓ Хуана, і яна падміргнула у рэѓматызму. Яна была прыгожай, вытанчанай, дасягальнай.
  
  
  * * *
  
  
  Калі мы выйшлі вонкі, ѓспышка святла, отражавшаяся ад ствала вінтоѓкі, прыцягнула мой погляд да чорнай дзюры на яго канцы. Гэты чалавек ляжаѓ плазам на даху вакол гарачага ала праз дарогу, і я ведаѓ, што ён засяродзіѓ мяне ѓ цэнтры прыцэла эга прыцэла.
  
  
  На імгненне яе замёр. Затым адкінуѓ яе Хуану ѓ бок і нырнуѓ у процілеглым кірунку, да хованцы дзвярнога праёму. Стрэл пракаціѓся па вуліцы.
  
  
  "Трымайся!" Яе крыкнуѓ гэй.
  
  
  "Але, Нік..."
  
  
  "Ціхі!" - прашыпеѓ я.
  
  
  Яе хутка ѓстаѓ і пабег да акна вестыбюля. Прыкрыѓшыся яе, выглянуѓ у акно. Яе зноѓ злавіѓ бляск ствала вінтоѓкі. Мужчына ѓсё яшчэ быѓ на даху галантарэйнага магазіна.
  
  
  Калі яе, падышоѓ да свайго стрэльбы, ён падняѓ вінтоѓку і зноѓ стрэліѓ. Лупіѓ вочы тырчала ѓ драѓляную канструкцыю адкрытыя над галавой Хуаны. Цяпер яна паѓзла назад у дзвярны праём. "Разумніца!" Яе думаѓ.
  
  
  Калі яе зноѓ падняѓ вочы, мужчына знік.
  
  
  Яе чуѓ бегаюць ногі. Яе, зазірнуѓ у пыльнае акно і ѓбачыѓ чалавека ѓ чорным касцюме, які выходзіць у краме на вуліцы і глядзіць уверх на тое месца, дзе нас чакаѓ снайпер.
  
  
  Яе выбег вакол гатэля, махнуѓшы Хуана, каб яна заставалася ѓнутры, і падняѓся па лесвіцы галантарэйнага магазіна, па два ѓ верхнім паверсе.
  
  
  Яго спазніѓся. Ён сышоѓ.
  
  
  На даху нічога не засталося, акрамя мноства мексіканскіх недакуркаѓ і самбрэра, набытага двума днямі раней у краме ѓнізе.
  
  
  "Замежнік", - сказаѓ двое краме, мужчына з тоѓстым жыватом і усмешлівым тварам. Гансалес.
  
  
  "Турыст?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Вы можаце апісаць эга?"
  
  
  Гансалес паціснуѓ плячыма. "Прыкладна твайго росту. Каштанавыя валасы. Карыя вочы. Худы мужчына. Нервовы".
  
  
  Гэта ѓсё.
  
  
  Яе адвёѓ Хуану ѓ бок у вестыбюлі гатэля, пакуль мы чакалі, калі таксі забярэ нас і адвязе ѓ аэрапорт.
  
  
  "Ён быѓ тут два дні таму", - сказаѓ яе эй.
  
  
  "Так?"
  
  
  "Як даѓно ты тут?"
  
  
  Тур."
  
  
  "Думаеш, ён зразумеѓ, хто ты?"
  
  
  Яе вочы звузіліся. Яна ѓспрыняла гэта як абразу. Яна была лацінкай, прыгожая і поѓная агню. "Я так не думаю!" - абурана сказала яна.
  
  
  Яе не думалі гэта абразай.
  
  
  "Над чым вы працавалі да таго, як з вамі звязаліся па нагоды гэтага задання?"
  
  
  "Кропля прэпарата".
  
  
  "Разбіць гэта?"
  
  
  Яна кіѓнула, апусціѓшы вочы.
  
  
  "Усё гэта?"
  
  
  "Так". Яе падбародак абуральна вздернулся.
  
  
  "Адзін пайшоѓ?"
  
  
  "Можа быць, і так, - унікліва сказала яна.
  
  
  Яе, павярнуѓся і выглянуѓ у дзвярны праём наверсе галантарэйнага магазіна.
  
  
  "Так", - пагадзіѓся я. "Я думаю, можа быць так".
  
  
  Яе твар скрывіѓся ад лютасці.
  
  
  Яе схапіѓ ee за локаць. Таксі прыехала. Шчасліѓчык Нік. Выратаваны кампаніяй Энсенада Taxicab.
  
  
  "Пойдзем, Хуана. Наступная прыпынак, Вашынгтон, акруга Калумбія".
  
  
  Вельмі аѓтарытарны. Вельмі ѓладнага.
  
  
  Яна спакойна забралася ѓ таксі, бліскаючы прыгожым кавалачкам сцягна. Але я гэтага амаль не заѓважыѓ.
  
  
  Два
  
  
  Хоук сядзеѓ за кансоллю панэлі кіравання кіназалаѓ AXE, націскаючы кнопкі і наладжваючы дыскі. Адна кнопка для прайгравання гуку. Адна гузік для стужак. Адна кнопка для плёнкі 16 мм. Адна кнопка для прамой трансляцыі. Адна кнопка для старога чорна-белага фільма.
  
  
  
  
  
  
  Адна кнопка для слайдаѓ. Ці, калі вы хочаце даць адпачынак вачам, адну кнопку для мяккага жаночага голасу, які агучвае ацэнкі інтэлекту.
  
  
  Размова да гэтага моманту быѓ звычайнай балбатнёй. Яе сцёр усе гэта вакол галавы. Яе толькі памятаю, што мог ѓспрымаць і сапраѓды ѓспрымаѓ Хуану Рыверу візуальна. Аднак што-то ѓ яе думках здавалася загадзя абумоѓленым, папярэдне протестированным і бясплодным.
  
  
  Але яна была прыгожай, і мне падабаюцца прыгожыя жанчыны. Яе падумаѓ: "Калі б ёй толькі мог сцерці яе голас, як Ястраб можа сцерці запіс, якую ён не хацеѓ чуць".
  
  
  Брылёѓ цалкам згас, і перад намі была карцінку на экране, якая займаецца чароѓным чынам з'явілася на стогны.
  
  
  "Энрыка Карэлі", - сказаѓ мяккі жаночы голас па-над карцінкі, промелькнувшей на экране. Гэта была нерухомая фатаграфія, зробленая гадоѓ пятнаццаць назад, і што выбухнула па драбнюткай часткі якой-небудзь больш буйной фатаграфіі. Фонавай сцэнай была ратонда Ватыкана.
  
  
  "Сфатаграфавана напрыклад, у 1954 годзе", - працягнуѓ голас. "Гэта апошняя захавалася фатаграфія Карэлі. Астатнія эга фатаграфіі былі набытыя за вялікія грошы. Расследаванне не можа даказаць, што грошы паступаюць па казны мафіі. Але гэта тое, ѓ што вераць".
  
  
  Яе доѓга і ѓважліва паглядзеѓ на фатаграфію. Твар амаль нічым не адрознівала ад іншага. Рысы твару былі цалкам звычайнымі: цёмныя валасы, цвёрды падбародак, форма асобы без адрозненні. Яе запомніѓ, эга, як мага лепш, але паколькі ён быѓ падарваны так шмат разоѓ вакол такога маленькага кавалачка крупчастай плёнкі, там не было амаль нам у чым, у чым яе мог бы засяродзіцца.
  
  
  На экране мільганула карты. Гэта была карта Корсікі. Горад Басрия быѓ акрэслены вакол.
  
  
  "Устаноѓлена, што Энрыка Карэлі жыве тут, у прыгарадзе Басрии, на Корсіцы, на віле, пабудаванай у напалеонаѓскую эпоху. У яго ёсць штат па дзесятку слуг і двух целаахоѓнікаѓ. Ён жыве з жанчынай па імя Ціна Бергсон.
  
  
  "Карэлі цяпер сорак пяць гадоѓ. Ён працаваѓ на італьянскі ѓрад у Римэ, але быѓ звольнены праз некалькі месяцаѓ. Ён быѓ нядоѓга жанаты, але эга жанчына памерла ад запалення лёгкіх, калі Карэлі не працаваѓ. З агідай ён пачаѓ працаваць на членаѓ шайкі фальсіфікатараѓ і злодзеяѓ - выгнаннікаѓ вакол Злучаных Штатаѓ, якія нарадзіліся на Сіцыліі і былі членамі мафіі ѓ Нью-Ёрку і Чыкага. Ён шталь добрым сілавіком і вельмі добрым бізнэсмэнам для іх. Калі была створана сетка аптэк, ён быѓ адным праз першых людзей, якія адкрылі кропку патоку, недалёка ад Неапаля.
  
  
  "Сетка наркотыкаѓ квітнела ѓ 1960-х, і да канца гэтага часу Карэлі шталь ключавой фігурай ва ѓсёй ланцужку мафіі.
  
  
  "З імі выведаць у яго былі розныя палюбоѓніцы. Адна спрабавала забіць эга, калі ён кінуѓ ee сыч іншай жанчыны. Пазней яе знайшлі патанулы ѓ Неапалітанскай заліве".
  
  
  Карта знікла, і раскошная яхта, даѓжыней каля 180 футаѓ запоѓніла экран прыгожым каляровым слайдам.
  
  
  "Гэта шпацырная яхта Карэлі, Lysistrata. Яна плавае пад сцягам Францыі. Карэлі лічыць сябе грамадзянінам Корсікі, хоць ён нарадзіѓся ѓ Мілане".
  
  
  Цяпер на экране з'явілася малюнак вялікі вілы.
  
  
  "Дом Карэлі. Хоць у яго ѓсяго два целаахоѓніка, якія ахоѓваюць эга, эга маёнтак пастаянна патрулюе паѓтузіна баевікоѓ".
  
  
  ђспыхнула новая карцінка. У траве ляжала цела. У яго стралялі некалькі разоѓ. Труп быѓ непазнавальная, але па вонкавым выглядзе астанкаѓ яе, вырашыѓ, што кулі, якія трапілі ѓ яго, былі пустышкамі - звычайнымі кулямі, разрэзанымі на ляза літары X. думдум Кулі ператвараюць грыбы ѓ разрэз, руйнуючы форму, калі трапляюць у мэта .
  
  
  "Гэта быѓ агент Францыі па імя Емил Ференк. Ён спрабаваѓ пракрасціся на вілу Карэлі, як называецца маёнтак. Па-відаць, ён быѓ знойдзены патрулямі і забіты".
  
  
  Затым на экране з'явілася фатаграфія, на бязлюднай, падобнай на пустыню сельскай мясцовасці. Аб'ектыѓ наблізіѓся да постаці, якая стаіць каля велічнага таполі Ламбардыі, адзінага дрэва любога памеру ѓ поле зроку. Па меры таго, як лічба расла, можна было ѓбачыць, што чалавек нявызначанага ѓзросту, але даволі высокі і моцнага складзены. Твар было ѓ цені.
  
  
  "Энрыка Карэлі. Гэта самае блізкае малюнак, якое каму-небудзь атрымоѓвалася сфатаграфаваць за апошнія дзесяць гадоѓ. Здымак быѓ зроблены з дапамогай тэлескапічнага аб'ектыва з бяспечнай кропкі апытанне на процілеглым узгорку. Хоць твар неадрозна, цела чалавека можна ѓбачыць выразна . Па кампутарным ацэнак, эга аленка складаѓ каля 182, рост - 6 футаѓ, сядзела прамая, а здароѓе - выдатнае заканчэнне ваеннага ".
  
  
  Экран пацямнеѓ. Затым запусцілі кінафільм. Гэта была сцэна на пляжы, магчыма, на Французскай Рыѓеры. ђзрушаючая бландынка ѓ мініятурным бікіні ішла па пяску, разгойдваючы сцёгнамі, і доѓгія светлыя валасы луналі па плячах. На імгненне яна спынілася і павярнулася, як быццам хто-то з ёй загаварыѓ. Яна паглядзела ѓ камеру і ѓсміхнулася.
  
  
  "Ціна Бергсон. Гэй, дваццаць тры гады. Нарадзілася ѓ Швецыі, яна пераехала ѓ Рым, дзе ѓ нах была кароткая, але няѓдалая кінакар'ера.
  
  
  
  
  
  Затым, два гады таму, яна пераехала ѓ Швейцарыю, дзе ѓдзельнічала ѓ маніпуляцыях з грашыма, па-відаць, у інтарэсах мафіі або якой-небудзь арганізацыі накшталт мафіі. Яе злавілі, але да суду так і не прывялі. Кажуць, што вялікая частка грошай перайшла праз рук у рукі, каб дапамагчы гэй збегчы ад швейцарскіх уладаѓ.
  
  
  Неѓзабаве затым гэтага яна апынулася ѓ дом Энрыка Карэлі. Карэлі не ажаніѓся на ёй, але яна эга пастаянная спадарожніца. Яна кажа на шведскім, французскай, італьянскай і іспанскай мовах, а таксама на англійскай мове. Ee IQ, як кажуць, складае 145 па выніках фактычнага тэсту, зробленага, калі яна запоѓніла заяву аб прыняць на працу ѓ швейцарскі банк. Яна выдатная лыжніца ".
  
  
  У кінакарціне яна цяпер мільгае на лыжах па схіле. Яе павінен быѓ прызнаць, што яна была вельмі добрая. Нядзіѓна, што эй хацелася правесці зімовыя месяцы ѓ гарналыжнага схілу; здавалася, яна любіла спорт.
  
  
  На экране з'явілася іншая карта. Ён паказаѓ свету ѓ праекцыі Меркатара з лініяй, якая ідзе ад Блізкага Усходу да Турцыі, ад Турцыі да Сіцыліі, ад Сіцыліі да Корсікі, да Рыѓеры, вярнуѓся на Корсіку, а затым у Партугаліі, адтуль на Кубу. , затым у Цэнтральную Мексіку, а затым у Сан-Дыега ѓ Каліфорніі.
  
  
  Ланцужок лекаѓ.
  
  
  "За апошнія некалькі гадоѓ у асноѓны ланцужку паставак наркотыкаѓ адбылося шмат змен. Як правіла, цяжкія наркотыкі пачынаюцца з Усходу і трапляюць на захад, праз Міжземнае мора, дзе яны апрацоѓваюцца. Кантроль над гэтай ланцужком замацаваны на Корсіцы, проста прыпынак перад найважнейшай апрацоѓкай на Рыѓеры. Затым наркотыкі вяртаюцца на Корсіку і далей на Кубу праз адну з трох прыпынкаѓ: Партугалія, Марока або Алжыры.
  
  
  Новая карта. Ён зноѓ паказаѓ Корсіку.
  
  
  "З гэтай статыстыкі ліній размеркавання распасціраюцца назад на Блізкі Усход і далей да канчатковага пункта прызначэння, на Захадзе. Грошы з Захаду паступаюць сюды, дзе яны затым размяркоѓваюцца паміж звёнамі ѓ разбіваць".
  
  
  Аб'ектыѓ нацэліѓся на карту, паказваючы маёнтак Карэлі ѓ прыгарадзе Басрии, абведзенае кружком.
  
  
  "Рыка Карэлі - чалавек, які кантралюе ланцуг. Ён атрымлівае загады з Сіцыліі, дзе намеснік мафіёзі кантралюе усходнюю палову разбіваць. Дон на захадзе кантралюе астатнюю частку разбіваць, плюс распаѓсюджванне."
  
  
  Малюнак згасла, і загарэѓся сяргей.
  
  
  Некаторы час мы сядзелі моѓчкі.
  
  
  Хоук прачысціѓ горла "Ну?"
  
  
  "Цікава", - сказаѓ я.
  
  
  "Акадэмічны", - сказала Хуана.
  
  
  "Я згодзен з ёй", - працягнуѓ яе.
  
  
  Хоук нахмурыѓся. "Гэта проста брыфінг".
  
  
  "А што наконт Карэлі?" - спытала Хуана.
  
  
  Хоук заплюшчыѓ вочы і пахіснуѓся ѓ зручным вяртлявым крэсьле.
  
  
  "Мафіёзі сталі незадаволеныя прыбыткам ад праграмы па наркотыках", - нарэшце сказаѓ Хок. "Шэсць месяцаѓ таму яны пачалі пасылаць людзей знутры, каб праверыць сістэму на розум. Карэлі ѓзяѓ значную суму - занадта шмат, па словах Дона ЗША. Але сіцылійскі секундант не мог прыдумаць устаноѓ выправіць сітуацыю. На сходзе было вырашана, што Карэлі павінен будзе сысці. Адзін чалавек быѓ адпраѓлены, каб ударыць яго, але ён знік праз поля зроку. Вы бачылі, што здарылася з так званым окопным агентам, які спрабаваѓ пракрасціся ѓ маёнтак.
  
  
  "Тады капа мафіёзі вырашылі напасці на Карэлі праз Твань Бергсон. Дэтэктыѓ, які сцвярджае, што ён па Швейцарыі, спрабаваѓ арыштаваць яе аднойчы ѓ Басрии па-старому швейцарскаму абвінавачванні. Але одзіна па целаахоѓнікаѓ Карэлі ѓмяшаѓся і выратаваѓ Ціну. Затым ён дасталі самага шпіка k найбліжэйшы пляж, звязалі эга і дазволілі дачакацца прыліву, каб патануць. Чалавек збег і пакінуѓ Корсіку, каб ніколі не вярнуцца ".
  
  
  Яе падняѓ руку.
  
  
  "Нік?"
  
  
  "Адкуль мы гэта ведаем?"
  
  
  "Карэлі сказаѓ нам".
  
  
  "Напрамую?"
  
  
  Хок ѓздыхнуѓ. "У нас ёсць чалавек, блізкі да Карэлі, хоць ён ніколі эга не бачыѓ. Карэлі выдаѓ інфармацыю па ѓласнай ініцыятыве".
  
  
  "Чаму?" - спытала Хуана.
  
  
  "Ён сказаѓ, што хоча сысці назаѓжды".
  
  
  "Каб выратаваць сябе і дзяѓчыну?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Зусім фантастычным. І атрымаць прытулак у Штатах".
  
  
  "У сваю чаргу для...?"
  
  
  "Уся камандная лініі, правільная ланцужок і тое, як яна працуе".
  
  
  "Адкуль мы ведаем, што гэта не пастка?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Мы не робім". Хоук ляніва расплюшчыѓ вочы. "Галасаванне, дзе вы ѓваходзіце". Ён павярнуѓся да Хуана.
  
  
  Яна кіѓнула.
  
  
  "Валодаючы сваім вопытам, вы павінны высветліць, ці кажа Карэлі нам праѓду - ці вядзе нас па садовай дарожцы".
  
  
  Яе ѓздыхнуѓ. Часам дыкцыя Хока безнадзейна віктарыянская.
  
  
  Хуана не звяртала ѓвагі на словы. "Я даведаюся."
  
  
  "Што-небудзь было ѓстаноѓлена?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Трэба будзе сустрэча ѓ Sol y Nieve. На гарналыжным курорце ѓ Гішпаніі. Я вам аб гэтым казаѓ?"
  
  
  "Коратка"
  
  
  Хоук адкінуѓся назад. "Кожны год Ціна Бергсон ходзіць на гэты гарналыжны курорт, а. Карэлі ходзіць з ёй. Яны праводзяць там каля месяца".
  
  
  "Ён ідзе туды, як Рыка Карэлі?"
  
  
  "Няма. Мы не ведаем, якое імя ён выкарыстоѓвае. Але мы ведаем, што яны заѓсёды ходзяць. І Карэлі хоча сустрэцца там".
  
  
  "Гэта можа быць падстава", - прамармытала я.
  
  
  "Вядома, - сказаѓ Хоук. "Голас чаму ты тут, Нік. Голас чаму на фота AX".
  
  
  "У чаканні удараѓ".
  
  
  Ён кіѓнуѓ. "Выкажам здагадку, мафіёзі ведалі аб планах Карэлі. Хіба яны не гатэлі б, атрымаць на нашым сілавіка нумар адзін
  
  
  
  
  
  
  і нашага эксперта па наркотыках нумар адзін? "
  
  
  Яе пацёр падбародак. "Як мы бачым кантакт?"
  
  
  Хок сказаѓ: "У нас ёсць мужчына ѓ Малазе. У яго ёсць хлопчык у Sol y Nieve. Да яму падыдуць целаахоѓнікаѓ Карэлі. Вы сустрэнеце нашага чалавека ѓ Малазе, і ён прызначыць сустрэчу з хлопчыкам на курорце. Затым вы сустрэнецеся з Карэлі тварам да твару ".
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. "А потым?"
  
  
  "Тады міс Рывэра ѓступіць у валоданьне *
  
  
  "Вы падрыхтавалі нашы пашпарты?"
  
  
  "У AX Identification ёсць дакументы. Вы ѓсё яшчэ будзеце Джорджам Пибоди, але цяпер вы прафесійны фатограф".
  
  
  "Сэр, я не магу кіраваць нават Дамавік, тым больш Hasselblad!"
  
  
  "Гэтыя камеры надзейныя сёння! Акрамя таго, яны добра даведацца вас асновам. А вы, міс Рывэра, з'яѓляецеся ѓзорам фатографа. Усе вашыя паперы зроблены. Спаліце ih пасля таго, як памятаць сваё мінулае".
  
  
  "Я позирую аголенай?" - спытала Хуана.
  
  
  Хоук быѓ шакаваны. Эга блакітныя вочы пашырыліся. Ён быѓ апошнім па старых гадоѓ, цалкам прыгнечаным чалавекам у грамадстве, дзе сэксуальная свабода з'яѓляецца правілам. "Мая дарагая дзяѓчынка!"
  
  
  "Вы б пазіравалі ѓ аголеным выглядзе?" - хутка спытаѓ я.
  
  
  "Вядома", - адказала яна. "У прафесійным сэнсе. Калі яе гуляю ролю, яе гуляю ee да ѓпора".
  
  
  Твар Хоука змяніла колер. Ён быѓ вельмі чырвоным. Ён глядзеѓ на свае рукі ѓ агоніі перашкод. "Калі ты ѓжо скончыѓ", - умяшаѓся ён.
  
  
  Яе, усміхнуѓся. "Працягваць."
  
  
  "Я ведаю, што вы не будзеце пярэчыць, што мы стварылі ваша прыкрыццё, як каманда мужа і жонкі", - хутка сказаѓ ён, яго вочы ззялі.
  
  
  "Сэр!" - усклікнуѓ я.
  
  
  "Містэр і місіс Джордж Пибоди па Миллерс-Фоллс, Мінесота".
  
  
  "Я люблю гэта!" - мякка сказала Хуана.
  
  
  "Я ненавіджу гэта!" - зароѓ я. "Гэта занадта надуманыя! І гэта выклікае ѓскладненні!"
  
  
  "Але гэта дазваляе міс Рыверы дзейнічаць лягчэй - калі яна павінна". Твар Хоука зноѓ пачырванеѓ.
  
  
  "Я не прытрымліваюся логіцы!" - агрызнуѓся я.
  
  
  "Незамужняя жанчына, дзяѓчына накшталт міс Рывэра..."
  
  
  "Я абураная гэтым!" - перабіла Хуана.
  
  
  "... Было б значна цяжэй быць, ох, якія церпяць пераслед, скажам так, чым замужняй жанчынай. Бачыце?"
  
  
  Яе ляжаѓ тварам у пясок. Яе сапраѓды бачыѓ, перакручанай логіку.
  
  
  Хок павярнуѓся да Хуана. "Вы ѓхваляеце?"
  
  
  "Цалкам." Яна чароѓна ѓсміхнулася.
  
  
  Хок задаволена кіѓнуѓ. Затым ён зірнуѓ на мяне. "Ёсць недахопы?"
  
  
  Будзь ён пракляты! "Гэта выглядае надзейным", - прызнаѓся я. "Мы павінны ѓсталяваць якой-то аварыйны сігнал", - працягнуѓ яе. "Я маю на ѓвазе, у выпадку, калі ѓсё разваліцца. Яе хачу, каб мець магчымасць выратаваць Хуану і маю скуру, нягледзячы на нас, на што".
  
  
  "У нас ёсць чалавек у Гранаде, усяго ѓ паѓгадзіне язды ад курорта. Малага праінфармуе вас".
  
  
  "На самай справе. Гэта павінна пакрыць гэта".
  
  
  "Вы можаце адправіць любы закадаванае паведамленне, якое хочаце, праз гранаду".
  
  
  "Добра", - сказаѓ я. Яе, павярнуѓся да Хуана. "У вас ёсць што абмеркаваць?"
  
  
  Яна паглядзела на мяне, а затым на Хока.
  
  
  "Я думаю, што няма. Яе сустрэнуць вашых руках, пакуль не сустрэнуся з містэрам Карэлі. Тады ёй займуся гэтым".
  
  
  * * *
  
  
  Яе толькі што задрамаѓ, калі пачуѓся рэзкі стук у замкнёныя дзверы, якая адлучае мой пакой ад пакоя Хуаны.
  
  
  Яго ѓстаѓ. "Так?"
  
  
  "Нік!" прашаптала яна.
  
  
  "Якая?"
  
  
  "Акно."
  
  
  Яе, павярнуѓся. "Што наконт гэтага?"
  
  
  "Паглядзі на вуліцу".
  
  
  Яе пацягнуѓся да плечавы кабурой, якая звісае са стойкі ложка. Яе, падышоѓ да акна, трымаючыся ѓ цені і прыціскаючыся да стагнаць. Адкінуѓшы фіранкі ствалом свайго люгера, яе вгляделся ѓ цёмную вуліцу ѓнізе.
  
  
  Праз дарогу стаяѓ "кадылак", вэб-машына ва ѓсім квартале.
  
  
  У nen сядзеѓ мужчына з боку кіроѓцы, якая займаецца была да мяне. Затым, пакуль яго глядзеѓ, іншы мужчына паспяшаѓся праз вуліцу да "кадиллаку", коратка пагаварыѓ з кіроѓцам і забраѓся на задняе сядзенне.
  
  
  "Кэдди" завялася і хутка паехала па вуліцы, згарнуѓшы прама на куце.
  
  
  Яе вярнуѓся да дзень, якая падзяляе нашы пакоі.
  
  
  "Вы даведаліся эга?" Яе спытаѓ сл.
  
  
  "Так. Яе, бачыла, як ён выходзіѓ вакол машыны імгненне таму. Ён паглядзеѓ на маю пакой - ці вашу. Яе ѓбачыѓ эга твар. А потым ён паспяшаѓся ѓ вестыбюль гатэля".
  
  
  "Хто быѓ ён?"
  
  
  "Я бачыѓ, - эга ѓ аэрапорце Даллеса сёння ніяк не калі. Калі мы прыляцелі. У яго быѓ невялікі скураны чамаданчык. Вакол іх, у якія можна пакласці зброю з аптычным прыцэлам".
  
  
  "Добрая дзяѓчынка", - сказаѓ яе рассеяна.
  
  
  Наступіла паѓза. "Што ж нам цяпер рабіць?"
  
  
  "Ідзі спаць", - сказаѓ я. "Па крайняй меры, мы ведаем, што яны ведаюць".
  
  
  "Вы не збіраецеся эга шукаць?"
  
  
  "У Вашынгтоне? Гэта вялікі горад".
  
  
  "Нік!"
  
  
  "Ідзі спаць, Хуана". Яе адышоѓ у дзень. "Салодкія Мары."
  
  
  Яе, чуѓ, як яна бурчыць сабе пад нос, а затым яна адышла ѓ дзень. Імгненне ці два праз яе пачуѓ скрып ложка, калі яна забралася ѓнутр і села.
  
  
  Затым наступіла цішыня.
  
  
  Яго сядзеѓ ля акна, глядзеѓ, чакаѓ. Але ніхто не прыйшоѓ.
  
  
  Тры
  
  
  Мы прайшлі нізкія перадгор'і і прызямліліся на ѓзлётна-пасадачнай паласе недалёка ад Малагі. Таксіст адвёз нас у горад праз вір мініяцюрных еѓрапейскіх аѓтамабіляѓ усіх марак і формаѓ.
  
  
  Мы спыніліся ѓ адным вакол галоѓных гатэляѓ горада, які выходзіць вокнамі на гавань Малагі. Было некалькі гандлёвых судоѓ і прагулачных катерова, прышвартаваѓся або якія стаяць на якары каля дагледжаных гаваняѓ.
  
  
  Хуана стамілася. Яна замкнулася ѓ сваёй палове нумары, елка і прыняла душ. Яе неадкладна адправіѓся ѓ конспиративный дом AXE.
  
  
  Гэта быѓ невялікі офіс, у дом, у адным квартале
  
  
  
  
  
  
  вуліцы і за вуглом.
  
  
  "Будаѓніцтва добраѓпарадкаванне", - абвяшчала таблічка на дзень. "РСС. РАМІРЭС І КЭЛІ"
  
  
  Яе, пастукаѓ.
  
  
  "Quién es?"
  
  
  "Сеньёр Пибоди".
  
  
  "Яе".
  
  
  Дзверы адчыніліся. Гэта быѓ Мітч Кэлі.
  
  
  "Прывітанне, Кэлі, - сказаѓ я.
  
  
  "Добры дзень, сеньёр". Ён усміхнуѓся і ѓпусціѓ мяне. Затым, кінуѓшы погляд уверх і ѓніз па цёмным старадаѓнім калідоры, ён асцярожна зачыніѓ дзверы.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на офіс. Ён быѓ маленькім, з адным патрапаным сталом, кучай старых картотечные шаф і дзвярыма, якая вядзе ѓ туалет. За сталом акно выходзіла на гавань і горад Малага.
  
  
  Кэлі пляснула мяне па спіне. "Не бачыѓ цябе з імі тхара, як стала вядома аб дэла "чырвоных апельсінаѓ", Нік".
  
  
  Гэта адбылося ѓ Грэцыі. "Пяць гадоѓ таму, на самай справе?"
  
  
  "На самай справе. Ястраб сказаѓ, што ты прыйдзеш".
  
  
  Ён адкрыѓ скрыню і дастаѓ выдатны бінокль Bausch & Lomb 30x, які задуменна ѓзважыѓ у руцэ.
  
  
  "У мяне могуць быць навіны для вас".
  
  
  "Ой?"
  
  
  Ён надзеѓ кропках на вочы і павярнуѓся, каб агледзець гавань. Яе, зразумеѓ, што ён назіраѓ за лодкамі, калі ёй пастукаѓ.
  
  
  Кэлі кіраваѓ СЯКЕРУ ѓ Малазе не менш трох гадоѓ. Эга праца заключалася ѓ тым, каб ведаць, што і хто прыязджае і ад'язджае вакол Малагі.
  
  
  Яе глядзеѓ праз эга плячо. Ён вывучаѓ шпацырную прыстань у цэнтры гавані. Ён здаваѓся асабліва зацікаѓленым у вялікай яхце, якая стаяла на якары дзе-то пасярэдзіне.
  
  
  "Голас і ѓсё, - сказаѓ ён. "Гэта" Лісістрата ". Яхты Карэлі".
  
  
  Яе прыгадаѓ фатаграфію, якую бачыѓ у штаба-кватэры СЯКЕРА.
  
  
  Ён працягнуѓ мне бінокль. Яе сфакусаваѓ эга. Ён быѓ вельмі багаты; Яго вельмі добра бачыѓ яхту. Некалькі членаѓ экіпажа мітусіліся на палубе. На борце ѓсё было ціха і спакойна. Яе мог бачыць шэраг кают на галоѓнай палубе з двума радамі ілюмінатараѓ, што азначала, што каюты размяшчаліся на двух палубах ніжэй.
  
  
  Гэта была вялікая, прыгожая шпацырная яхта. На карме лунаѓ сцяг Францыі.
  
  
  Мітч Кэлі сель на свой крэсла і зашуршал паперай. Яе, ведаѓ, што ён гатэль, каб яе звярнуѓ увагу на тое, што ён казаѓ. Збіраючыся аддаць кропках, яе ѓбачыѓ, як хто-то ѓ швэдры і штанах выйшаѓ па галоѓнай каюты на палубу. Гэта была жанчына з доѓгімі светлымі валасамі. Яна была вельмі грудастая і з тонкай таліяй, а шчыльна прылеглыя штаны, акрэслівае яе сцягна і ягадзіц, не пакідалі нічога для ѓяѓлення. Пад гэтымі блакітнымі штанамі ѓ нах былі добрыя ногі. Ee скура была светлай і гладкай, а вочы блакітнымі. Выйшаѓшы на сонечны святым, яна надзела цёмныя кропках і рассеяна працягнула ih на месцы.
  
  
  "Ціна Бергсон", - сказаѓ яе ѓслых.
  
  
  Кэлі выцягнуѓ шыю і выглянуѓ у акно, жмурачыся ад сонечнага святла на & nb. "Так, нібыта."
  
  
  "Дасканалая дзяѓчынка", - заѓважыѓ я.
  
  
  "Яшчэ адна асаблівасць Ніка Картэра", - чмыхнула Кэлі. "Як вы спраѓляецеся?"
  
  
  "Я проста раблю тое, што кажа чалавек у Вашынгтоне", - прамармытаѓ я.
  
  
  "Гэта прыйшло ѓчора", - сказала Кэлі, зноѓ трасучы паперай.
  
  
  Яе адарваѓ погляд ад стройных плячэй і грудзей Ціны Бергсон, накрытых світэрам, і неахвотна апусціѓ бінокль. Кэлі падняѓ яго, павярнуѓ крэсла і сфокусировала ih ѓ Ціне Бергсон, пакуль яе чытаѓ надрукаваную інфармацыю.
  
  
  КЭЛІ. РАМІРЭС І КЭЛІ. 3 ПАСЕО ЗАФИО. ПРЫБЫЦЦЁ ђ АђТОРАК НА БОРЦЕ LYSISTRATA. НАВЕДВАЛЬНІК ГАТОВЫ. ЦІНА БЕРГСОН ПРИВЕЗИТ ЭГА НА ЯХТУ. ПАЗНЕЙ ђСТАЛЁђВАЕ ЛЫЖНАЕ СУСТРЭЧЫ З ЭКСПЕРТАМ З НАРКОТЫКАМІ.
  
  
  "Рымскі нос!" - паѓтарыць яе з усмешкай.
  
  
  "Гэта мянушка Карэлі", - сказала Кэлі. "Даволі банальна, ці не так?"
  
  
  "Даволі банальна, так". Рымскі Нос быѓ правадыром індзейцаѓ.
  
  
  "Карэлі сам лічыць сябе ізгоем. Вы ведаеце - з мафіёзі".
  
  
  Яе зноѓ паглядзеѓ на паведамленне. "Мяркуючы па фармулёѓцы, я думаю, яна мяне сустракае, так?"
  
  
  "На самай справе. Яна ведае ваш гатэль. Яе ѓжо адправіѓ запіску".
  
  
  "Калі яна будзе там?"
  
  
  "Яна павінна забраць цябе ѓ вестыбюлі ѓ апоѓдні". Кэлі зірнуѓ на гадзіннік. "Гэта дае вам паѓгадзіны".
  
  
  "А што наконт Хуаны?"
  
  
  "Яна можа пачакаць. Гэта папярэдняе расследаванне".
  
  
  Яе, паціснуѓ плячыма. "Да чаго ѓся гэтая лухта?"
  
  
  "Раман Мыса спалохаѓся. Я думаю, ён хоча даведацца, і не за ім адсочваць".
  
  
  "Ці, калі можаце, - падумаѓ я.
  
  
  * * *
  
  
  Яе чакаѓ у холе ѓ апоѓдні.
  
  
  Калі яна ѓвайшла, усе вочы ѓ вестыбюлі былі звернутыя на нах, жанчыны глядзелі з абурэннем, мужчыны глядзелі з цікавасцю. Мясцовыя жыхары за сталом раптам ператварыліся ѓ ветлівай Лотариоса.
  
  
  Яе, устаѓ і падышоѓ да яе. "Міс Зямлі", - сказаѓ ёй па-ангельску.
  
  
  "Так", - адказала яна толькі з лёгкім акцэнтам. "Я спазнілася. Мне вельмі шкада".
  
  
  "Цябе варта чакаць", - сказаѓ я.
  
  
  Яна холадна зірнула на мяне. Яе падумаѓ пра айсберга ѓ фіёрд. "Пойдзем, тады?"
  
  
  "Так", - сказаѓ я.
  
  
  Яна павярнулася і вывела мяне вакол вестыбюля на яркі сонечны іспанскі брылёѓ.
  
  
  "Гэта толькі насупраць плошчы", - сказала яна. "Мы можам хадзіць"
  
  
  Яе, кіѓнуѓ і галантна ѓзяѓ яе за руку. У рэшце рэшт, яе быѓ у Еѓропе. Яна дала мне эга без каментароѓ. Кожны іспанскі вачэй звярнуѓся з лістом, каб павітаць нас дваіх - сл з захапленнем, з зайздрасцю.
  
  
  "Гэта выдатны дзень", - сказала яна, глыбока ѓдыхнуѓшы.
  
  
  "Табе падабаецца Малага?" Яе прыкаваѓ погляд да яе твару.
  
  
  "О так, - сказала яна. "Тут ляніва і лёгка. Яе люблю сонечны брылёѓ. Яе люблю цяпло".
  
  
  Яна сказала гэта
  
  
  
  
  
  , але я не згадаѓ пра гэта. "Як прайшла твая прагулка на лодцы?"
  
  
  Яна ѓздыхнула. "Мы патрапілі ѓ шквал ля ѓзбярэжжа Коста-Брава. У адваротным выпадку..."
  
  
  "А ваш - ваш таварыш?"
  
  
  Яна задуменна паглядзела на мяне. "Містэр Раман?"
  
  
  "Містэр Раман". Шарада працягвалася.
  
  
  "Вы ѓбачыце, што эга ѓ бліжэйшы час".
  
  
  "Я так разумею, ты катацца на лыжах", - сказаѓ я, калі мы падышлі да порта бар для яхт.
  
  
  "Я люблю гэта." Яна ѓсміхнулася. "А вы?"
  
  
  "Умерана", - сказаѓ я. "У асноѓным у Злучаных Штатах. Аспен. Стоѓ. *
  
  
  "Я хачу аднойчы паехаць у Амерыку", - сказала Ціна Бергсон, яе блакітныя вочы былі цёплымі і пільна глядзелі на мяне.
  
  
  "Магчыма, містэру... эээ, Рамана - будзе што сказаць па гэтай нагоды".
  
  
  Яна смяялася. Зубы былі ідэальнымі. "Магчыма, сапраѓды". Яна пільна паглядзела на мяне. "Я думаю, што вы і ён выдатна зладзіць".
  
  
  Потым мы былі на набярэжнай, і малады чалавек у канцы стаяѓ па стойцы смірна, накіроѓваючы ѓ сваім стаѓленні да Ціне Бергсон. Ён быѓ даволі худым, але выглядаѓ жилистым і моцным. У яго былі кучаравыя чорныя валасы і тонкія, як аловак, вусы.
  
  
  "Сеньярыта", - сказаѓ ён. Ён працягнуѓ руку, каб дапамагчы гэй спусціцца ѓ невялікую гладкую маторную лодку, прывязаную да прычала.
  
  
  "Дзякуй, Бертильо", - ласкава сказала яна. "Гэта містэр Пибоди", - сказала яна эму, паказваючы на мяне.
  
  
  "Сеньёр, - сказаѓ Бертильо. Эга вочы былі цёмнымі і разумнымі.
  
  
  Яе потым саскочыѓ таго, як Ціна Бергсон, а затым Бертилло адышлі, узяѓ ровар, і мы зрабілі дугу да яхце ѓ трыста ярдаѓ ад нас.
  
  
  Заліѓ зіхацеѓ на сонца, чайкі збіралі адходы з сукенка, і калі мы рассякалі ваду, яны злосна ѓзляталі ѓ неба, забрызгивая нас марской вадой.
  
  
  Праз некалькі хвілін мы былі прывязаныя да яхце. Цяпер яе мог бачыць імя, Лісістрата. Над намі два матроса паглядзелі ѓніз і скінулі лесвіцу. Мы ѓзлезлі на борт.
  
  
  У каюце на галоѓнай палубе, якая займаецца апынулася салонам, яе ѓбачыѓ мускулістага мужчыну, які сядзіць у зручным крэсле для адпачынку. Ён паліѓ цыгару, ад якой над эга галавой ѓтвараліся арэолы блакітнага дыму.
  
  
  Мы ѓвайшлі. Ён устаѓ, яго вялікая мэта паднялася ѓ воблака дыму. Ціна! "- павітаѓ ён яе, і яна ѓсміхнулася ѓ рэѓматызму.
  
  
  "Гэта містэр Пибоди па Амерык, - сказала яна. "Містэр Пибоди, гэта містэр ... э ... Раман".
  
  
  Яе агледзелася. Асяроддзе было шыкоѓным.
  
  
  Ён засмяяѓся, паціснуѓ руку. Эга ѓлада была цвёрдай. "Містэр Пибоди, яе, мяркую, вы катаецеся на лыжах?"
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. "Я раблю слалам."
  
  
  "Ціна таксама. Яе таксама, але ненадоѓга. Мы праводзім некаторы час у Sol y Nieve. Ёй так разумею, вы зьбіраецеся там быць?"
  
  
  "Яе."
  
  
  "З вашым спадарожнікам?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Гэты таварыш. Ён разумее сутнасць сустрэчы?"
  
  
  "Ён і яна".
  
  
  "Просты?"
  
  
  "Мая спадарожніца - жанчына. Яна разумее".
  
  
  Яе вывучаѓ "Рымскі нос". На малюнку, якую бачыѓ яе, яе, зразумеѓ, што ён лёгка мог быць-Рыка Карэлі. На самай дэла, ёй быѓ упэѓнены, што гэта-Рыка Карэлі. Ён быѓ падыходнага ѓзросту, хоць не так моцна паказваѓ свой узрост, як большасць мужчын у сваім пошты бизнесявляется.
  
  
  "У мяне заѓсёды былі добрыя адносіны з амерыканцамі", - сказаѓ Карэлі.
  
  
  Ціна ѓсміхнулася. "Заѓсёды."
  
  
  "Мы з нецярпеннем чакаем вашага прысутнасці ѓ нашай краіне", - сказаѓ я. "Па крайняй меры, яе, разумею, што ты..."
  
  
  Карэлі падняѓ руку. "Я спадзяюся здзейсніць паездку. Калі мы зможам заключыць здзелку".
  
  
  "Гэта зойме ѓсяго адну сустрэчу", - сказаѓ я. "На гарналыжным курорце".
  
  
  Ён кіѓнуѓ.
  
  
  "У чым прычына гэтай папярэдняй сустрэчы?" - рэзка спытаѓ я.
  
  
  "Ахова", - раѓнуѓ ён, пыхкаючы цыгарай. Густы дым пачаѓ блукаць па салоне.
  
  
  "Вы здаецеся дастаткова ѓ бяспецы". Яе, нахіліѓся наперад і казаѓ ривненской і шматзначна. "Запэѓніваю вас, пакуль яе буду побач, з бяспекай не будзе праблемай".
  
  
  На яго вуснах мільганула слабая ѓсмешка. "Магчыма, няма."
  
  
  Сцюард прынёс напоі. Яе, адкінуѓся назад. Сустрэча была абмеркавана і ѓзгоднена. Было б проста звязацца з ім у курортным гатэлі і ѓзяць з сабой Хуану.
  
  
  Мы выпілі.
  
  
  Мы гаварылі аб адным. Прайшло пятнаццаць хвіліна. Нарэшце Ціна паднялася.
  
  
  "Я мяркую, містэр Пибоди вельмі хоча вярнуцца ѓ свой гатэль".
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. "Дзякуй за ваш час, містэр Раман. Яе з нецярпеннем вось чакаю больш поѓнага абмеркавання ѓ снежнай краіне".
  
  
  Мы паглядзелі адзін на аднаго, і ён павярнуѓся, каб сысці. Ціна падышла да мяне і ѓзяла мяне за руку.
  
  
  "Мне вельмі шкада, што я не магу вярнуцца з табою на бераг. Але Бертильо забярэ цябе назад".
  
  
  Яе павольна паціснуѓ руку. "Дзякуй вам абодвум за ваша чароѓнае гасціннасць".
  
  
  Мы былі на палубе, і я спусціѓся ѓ катэр. Яна памахала мне рукой з палубы, калі лодка пачала раскручвацца і накіравалася да порта бар.
  
  
  Мы прайшлі ѓсяго пяцьдзесят ярдаѓ, калі з яхты пачуѓся раптоѓны крык. Дзіѓны гук хутка і бесперапынна распаѓсюджваѓся па паверхні вады.
  
  
  Яе хутка павярнуѓся. "Стой, Бертильо!"
  
  
  Яе, бачыѓ, як Ціна выйшла вакол у трэнажорнай зале, куды яна толькі што сышла. Яна спатыкалася.
  
  
  У салоне ѓспыхнула серыя аранжавых выбліскаѓ, затым па & nb разнёсся грамавы аѓтаматаѓ.
  
  
  Яе пачуѓ крык.
  
  
  Пачуѓся яшчэ адзін стрэл, і ён убачыѓ, як Ціна Бергсон ѓпала на палубу, яе голас абарваѓся на сярэдзіне жывата крыку.
  
  
  Постаць у цёмным гідракасцюмы хутка рухалася па палубе, як
  
  
  
  
  
  пантэра, і скокнула праз парэнчы на далёкай баку ѓ ваду. Яе выцягнуѓ пісталет, але не мог трапна ѓ яго стрэліць.
  
  
  "Абыдзеце яхту!" - раѓнуѓ яе Бертилло.
  
  
  Здзіѓлены, напалоханы, але здольны, ён стрэліѓ у маторную лодку, і мы пранесліся з правага боку mimmo насавой часткі яхты.
  
  
  Толькі бурбалкі паказвалі, куды знік чалавек ѓ гідракасцюмы. Ён пакінуѓ там акваланг, гэта было відавочна. Ён сышоѓ назаѓсёды.
  
  
  Мы кружылі цэлую хвіліну, але ён так і не з'явіѓся.
  
  
  Яе, падняѓся па лесвіцы на палубу, дзе чацвёра членаѓ экіпажа атачылі Ціну, якая займаецца дыхала, але ціха стагнала. Плячо ee швэдры было заліта хутка высыхающей крывёю.
  
  
  Яе, забег у салон.
  
  
  Здаравяка ляжаѓ на падлозе. Эга мэта была амаль цалкам разбурана стрэламі. Ён памёр да таго, як упаѓ на насціл.
  
  
  Звонку яе, глядзеѓ на бераг, але чалавека ѓ гідракасцюмы не было.
  
  
  Яе схапіѓ карабель, які ідзе да берага, і патэлефанаваѓ Митчу Кэлі. Ён быѓ шакаваны, але ён быѓ профі. Ён адразу патэлефанаваѓ у малагскую гвардыю.
  
  
  Ціна адкрыла вочы.
  
  
  "Гэта балюча!" прастагнала яна.
  
  
  Потым яна ѓбачыла кроѓ і ѓпала ѓ прытомнасць.
  
  
  Чатыры
  
  
  Мітч Кэлі высунуѓ ніжні скрыню шафы. Ён бачыѓ, што я перажываю. Яе назіраѓ, як ён расшпільвае скураны чахол, у якім захоѓваѓся радиотелефонный перадатчык.
  
  
  Гэта быѓ прыгожы маленькі набор: японскага вытворчасці, з цвёрдацельнымі транзістарамі. Вы маглі б амаль накіравацца на Месяц і вярнуцца з ёй.
  
  
  Ён загуѓ пару імгненняѓ, затым таго, як ён уключыѓ эга, пакуль не нагрэѓся. Ён наогул не глядзеѓ на мяне, але прыступіѓ да працы, звязаѓся з AX потым некалькіх папярэдніх званкоѓ і коратка поболтал з аператарам у AX Monitor, выкарыстоѓваючы звычайную тарабаршчыну R / T. Нарэшце ён павярнуѓся да мяне.
  
  
  "У мяне ёсць Ястраб".
  
  
  Яе ѓзяѓ трубку "Сэр?" Яе ледзь стрымліваѓ гнеѓ.
  
  
  "Нік, гэта не аѓтарызаваны званок! Яе, хачу, каб ты ведаѓ..."
  
  
  "Мы ѓ чысціні?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Перастрэлка".
  
  
  "Правільна." Голас Хоука шталь асцярожным. "Што здарылася, Нік? У мяне заѓсёды з'яѓляюцца матылі, калі ты выконваеш меры бяспекі".
  
  
  "Хто арганізаваѓ гэтую місію? Казначэйства?"
  
  
  "Вы ведаеце, што я не ѓпаѓнаважаны казаць".
  
  
  "У яго пацешны пах".
  
  
  "Скажы яшчэ раз?"
  
  
  "Смярдзіць! Карэлі мёртвы".
  
  
  "Мёртвы?" Паѓза. "Ах, дарагі яе".
  
  
  "Хто гэта зрабіѓ?" - зноѓ спытаѓ я.
  
  
  "Я не магу..."
  
  
  "Гэта была падстава. І той, хто яе ладзіѓ, выкарыстаѓ мяне, каб забіць Карэлі".
  
  
  "Няма! О, яе, разумею, што вы маеце на ѓвазе".
  
  
  "Праверце гэта, сэр, калі ласка! Калі мафія чыстай, значыць, што-то пайшло не так з нашай боку. Калі Карэлі гуляѓ у нейкую гульню, значыць, Казначэйства было падманам".
  
  
  "Вы ѓпэѓненыя, што ён мёртвы?" - рэзка спытаѓ Хок. Эга тон голасу азначаѓ, што ён адышоѓ ад свайго першапачатковага шоку.
  
  
  "Паѓгалавы знеслі? Ах, ды. Ён мёртвы, сэр"
  
  
  "А яго таварыш?"
  
  
  "Яна жывая, а параненую".
  
  
  "Я думаю, што гэта было правільна", - сказаѓ Хоук. "Рымскі кантроль праверыѓ Карэлі".
  
  
  "Рымскі кантроль можа быць аплочаны мафіяй!"
  
  
  "Нікалас..." - папракнуѓ ён мяне.
  
  
  "Лічыце, сэр, што населены пункт расіі на гэтым скончана".
  
  
  "Супакойся, Нік. Яе звяжуся з табой, як толькі зраблю некалькі званкоѓ".
  
  
  "Міс Рывэра, і яе не будзем даступныя для далейшых пастановы".
  
  
  "Заставайся там! Яе хачу растлумачыць гэта".
  
  
  "Гэта ѓжо высветлена, Хок. Або, магчыма, больш дакладны тэрмін нанесены на карту. Да пабачэння".
  
  
  "Нік!"
  
  
  Яе падпісаѓся.
  
  
  Кэлі была агаломшана размовай паміж Хоуком і мной. Ён не ѓдзельнічаѓ у наѓмысным непадпарадкаванні. Голас чаму ён казаѓ пра неістотных рэчах. Ён падышоѓ да свайго стала і сел. Ён уважліва вывучаѓ мяне і чакаѓ, калі на мяне абрынецца дах.
  
  
  "Вы думаеце, што выкарыстоѓваѓся AX?" - нарэшце спытаѓ ён.
  
  
  "Я так думаю, але не ведаю".
  
  
  "ђцечка?"
  
  
  Яе, паглядзеѓ на свае рукі. "Можа быць."
  
  
  "А што наконт дзяѓчыны?"
  
  
  "Хуана? Яе сапраѓды не ведаю пра яе. Калі яна была ѓ гэтым замешаная, яе ѓжо даѓно не будзе".
  
  
  "Куды ты направляешься?"
  
  
  Яе, павярнуѓся да дзень. "Вяртаемся ѓ гатэль. Цікава, ці будзе яна там".
  
  
  Яна была. Яе мог чуць, як яна рыецца ѓ сваёй пакоі, як толькі яе увайшоѓ у сваю палову нумары. Па крайняй меры, гэта было падобна на нах. Проста каб пераканацца, што яе досталь свой Люгер і рушыѓ да сумежнай дзень.
  
  
  "Хуана?" - ціха сказаѓ я.
  
  
  "Ах. Нік?"
  
  
  "Містэр Пибоди".
  
  
  "Як прайшло?"
  
  
  Гэта была Хуана, добра. Яе мог сказаць па голасе. Яе падтрымаѓ Люгера, вырашыѓшы, што, калі б яна была з кілерам, яна б ужо пакінула Малагу, так як яе ѓдзел у шарады было б завершана.
  
  
  Яе, адчыніѓ дзверы і ѓвайшоѓ. Яна была апранутая ѓ вельмі строгі, але крута выглядае касцюм, які намякнуѓ на густ і грошы, але не быѓ дарагім. Яна ѓсміхалася, а гэта азначала, што яна нічога не ведала аб Карэлі.
  
  
  "Ты выглядаеш стомленым, Нік".
  
  
  "Яе. Свежы па энергіі".
  
  
  "Чаму?"
  
  
  Яе сел на край ложка і паглядзеѓ на нах. Яе гатэль атрымаць поѓную аддачу ад свету, калі чытаѓ яе твар. Яна павярнулася да мяне, моцны сонечнае сьвяты Малагі ѓліваѓся ѓ нах, асвятляючы кожную дэталь яе асобы.
  
  
  "Рыка Карэлі мёртвы".
  
  
  Яе твар пабялеѓ. Калі яна дзейнічала, у нах быѓ выдатны кантроль над сваёй артэрыяльнай сістэмай. Любы фізіёлаг
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  Ён скажа вам, што артэрыяльная сістэма з'яѓляецца міжвольная.
  
  
  "Забіты? На яхце?"
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. "Персанаж ѓ гідракасцюмы".
  
  
  "А як наконт жанчыны, якая займаецца была з ім?"
  
  
  "Ціна Бергсон была параненую, але яна ѓсё яшчэ жывая. Гэта выглядала як падстава, Хуана".
  
  
  "Што ж нам цяпер рабіць?"
  
  
  "Мы чакаем", - сказаѓ я. "На словах ад Хока. Яе ѓжо паведаміѓ".
  
  
  Яна глядзела на мяне. "Вы маглі б бачыць чалавека, які забіѓ Карэлі?"
  
  
  "Толькі эга сілуэт".
  
  
  "Ён быѓ падобны на таго, хто стрэліѓ у нас у Энсенаде?"
  
  
  Яе, паціснуѓ плячыма. "Яго эга таксама ніколі не бачыѓ".
  
  
  "Магчыма, гэта быѓ чалавек у машыне ѓ Вашынгтоне".
  
  
  "На гэты раз ён быѓ ѓ гідракасцюмы. Ён мог быць тым самым. Акрамя таго, ён мог быць сенатарам Бары Голдуотером".
  
  
  Хуана праігнаравала гэта. "Ён забраѓ нас у Энсенаде і прайшоѓ за намі ѓ Малагу праз Вашынгтон". Цяпер яна была настроена пазітыѓна, і глядзела адкрыта на мяне.
  
  
  "Магчыма".
  
  
  "Гэта павінна быць!"
  
  
  "Калі ты так кажаш."
  
  
  Яна рушыла да мяне, пакуль не спынілася на шосты цалях ад мяне. "Яны сказалі, што ты адзін, вакол лепшых. Як ты дазволіѓ гэтаму здарыцца?"
  
  
  Яе ѓважліва глядзеѓ на нах, не дазваляючы ніякаму выразу адбіцца на маім твары. Але ѓва мне было столькі гневу, што хвалі эмоцый, павінна быць, пацягнуліся, каб дакрануцца да яе, таму што яна адскочыла, як быццам чакала, што я яе стукну.
  
  
  "Я забуду, што ты калі-небудзь казаѓ гэта".
  
  
  Яна ѓзяла сябе ѓ рукі і змрочна пахітала галавой. "Я не буду"
  
  
  Тэлефон зазваніѓ.
  
  
  "Кэлі тут", - сказаѓ голас. "Я падтрымліваю кантакт з Цінай Бергсон".
  
  
  "Ой?"
  
  
  "Грамадзянская гвардыя адвезла яе ѓ прыватную клініку недалёка ад нас, недалёка ад Алькасабы. Далей лекар атрымлівае нашу зарплату".
  
  
  "Як зручна".
  
  
  "Яна ѓ свядомасці. Яна хоча цябе бачыць".
  
  
  Яе хутка падумаѓ. "Добра. Дай мне адрас".
  
  
  "Я павінен адвесці цябе туды".
  
  
  "Добра. Яе звяжуся з табой праз пятнаццаць хвіліна. Кэлі, як Грамадзянская Гвардыя стала вядома, куды адвесці яе?"
  
  
  Кэлі ѓсміхнулася. "У нас таксама ёсць пара вакол іх".
  
  
  Усміхаючыся, яе павесіѓ трубку.
  
  
  "Пра што ѓсё гэта было?" - спытала мяне Хуана. Яна ѓсё яшчэ была відавочна узрушаны весткай аб смерці Карэлі. У той момант яе, вырашыѓ, што яна не вінаватая.
  
  
  "Ціна Бергсон. Яна здаравее. Яе пайду пагаварыць з ёй".
  
  
  "Яе?"
  
  
  Яе гатэль, каб Хуана была заѓсёды на ѓвазе. "Вы ідзіце".
  
  
  Яна расслабілася. "Ах, добра." ђсмешка. "Мне было цікава, што ты збіраѓся са мной рабіць".
  
  
  "Як заѓсёды, яе beru цябе з сабой. Ты вельмі прыгожая дзяѓчына, і мне падабаюцца прыгожыя дзяѓчыны". Яе, усміхнуѓся.
  
  
  Яна сапраѓды пачырванела. "Будзь ты пракляты." Думаю, яна зноѓ занепакоілася, рады яе аб сваім розуме.
  
  
  * * *
  
  
  Мітч Кэлі правёѓ большую частку шляху да офіса і клінік, выхваляючыся перад Хуаной Рывэра. Ён гуляѓ ролю вельмі крутога, вытанчанага спецагента. На самай дэла, ён мог зачароѓваць жанчын, нават калі не гуляѓ ролі. Хуана, здавалася, была настроена прыняць эга ѓчынак, відавочна, выкарыстоѓваючы іх цікавасць да Кэлі, каб падштурхнуць мяне.
  
  
  Але я не звяртаѓ асаблівай увагі, быѓ занадта заняты разважаннямі.
  
  
  Па-першае, яе быѓ у лютасьці на сябе за тое, што не прадбачыѓ пастаноѓку. З гэтым снайперам, дзеючым у Энсенаде, і дзіѓнай камандай, назірае за намі ѓ Вашынгтоне, яе павінен быѓ быць гатовы да непрыемнасцяѓ у Малазе. Аднак раней яе, думаѓ, што кілеры пераследвалі мяне і Навукоѓцаѓ, а не Карэлі. Як па-дурному!
  
  
  Гэта было тое, што я зразумеѓ у сваіх думках. Гудкі звонку машыны нарэшце вывелі мяне па здранцвення, і ён пачаѓ глядзець, як mimmo мяне праходзяць вузкія вулачкі Малагі.
  
  
  Машына пад'ехала да абочыне, і мы вылезлі праз нах. Клініка размяшчалася на вузкай вулачцы, зацененым ад прамых сонечных прамянёѓ будынкамі вакол нах. Будынкі былі чыстымі і дагледжанымі. Гэта вызначана не было часткай трушчоб Малагі.
  
  
  Кэлі ѓвайшла праз галоѓны ѓваход. Мы падняліся па выгнутай мармуровай лесвіцы ѓслед за жанчынай у белай уніформе з даволі грозным задам, якая займаецца коратка поболтала з Мітч Кэлі, калі мы ѓвайшлі. Пакуль мы ішлі па калідоры другога паверха, худы мужчына ѓ дзелавым касцюме і чорным гальштуку Кэлі вітаѓ шырокай усмешкай.
  
  
  Па словах Кэлі, гэта быѓ доктар Эрнандэс, які лечыць лекар Ціны Зямлі. Па зіхатлівай усмешцы Эрнандэс яе мог сказаць, што грошы AX аплачваюць эга рахункі і даводзяць эга да поѓнага кіпення, калі ён вітае рабоѓ сваіх працадаѓцаѓ.
  
  
  "Як яна?" - спытала Кэлі.
  
  
  Эрнандэс, склаѓшы рукі перад сабой, глыбока ѓздыхнуѓ і доѓга хваляваѓся.
  
  
  "Гэта кулявое раненне, вы разумееце. Такая рана часам сапраѓды выклікае сэпсіс ѓ крывацёку. Сэпсіс - гэта крыѓды", - сказаѓ ён мне, як быццам яе апынуѓся галоѓным дурнем у групе. "Я сапраѓды думаю, што яна выйдзе праз гэтага нармальна. З Божай дапамогай - яна выйдзе!"
  
  
  "Як хутка?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Некалькі дзён", - сказаѓ Эрнандэс, падумаѓшы хвіліну.
  
  
  "Ах," сказаѓ я. "Тады гэта зусім не так сур'ёзна".
  
  
  Эга чорныя вочы на імгненне ѓспыхнулі. Затым ён усміхнуѓся занепакоены, заклапочанай усмешкай. "Дастаткова сур'ёзна, сеньёр Пибоди", - вымавіѓ ён нараспеѓ. Гэта азначала, што ён не адпусціць яе адразу. Мне давялося прыняць той факт, што эга супраціѓ можа быць абгрунтаваным з медыцынскай пункту гледжання. Кулявое раненне можа апынуцца непрыемным дробяззю. "Але добра, што яна
  
  
  
  
  
  - неадкладна прыбыла сюды, - працягваѓ Эрнандэс. - Яна была амаль у шоку. Калі гаворка ідзе аб кулявых раненні, не трэба турбавацца аб шоку ".
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. "Мы можам увайсці, каб убачыць яе?"
  
  
  "Вядома, вядома!" - празьзяѓ Эрнандэс, павярнуѓшыся да Кэлі і, махнуѓшы ім у бок дзень у калідоры. "Калі ласка, увайдзіце".
  
  
  Кэлі адчыніла дзверы і ѓвайшла ѓ вялікую прасторную пакой з бальнічнай койкай пасярэдзіне. Жалюзі былі зашморгнены, і на прикроватной тумбачцы ля ложка гарэла лямпа.
  
  
  Ціна Бергсон была выдатнай, нават калі яна была закутана ѓ вельмі складаную белую ільняную тканіну, і грудзі накрытая бальнічнымі коѓдрамі. Ee валасы былі распушены над падушкай - арэол вакол пряденного золата.
  
  
  Калі мы ѓвайшлі, у нах былі закрытыя вочы, але яна адкрыла ih, калі мы глядзелі на нах зверху ѓніз.
  
  
  Ee погляд хацеѓ мяне. "Містэр Пибоди", - сказала яна.
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. "Я рады бачыць, што ты так добра выглядаеш".
  
  
  Яна паспрабавала ѓсміхнуцца. "Гэта было... гэта было..." І на вочы навярнуліся слёзы.
  
  
  Яе, падышоѓ да яе. "Ціна, гэта было жудасна. Ты гатэля мне што-тое сказаць?"
  
  
  Яе голас быѓ шэптам. "Мне так сорамна. Я..." Яна ѓмольна паглядзела на нас.
  
  
  Яе, павярнуѓся. "Добра. Ачысціць пакой. Яна хоча пагаварыць са мною сам-насам".
  
  
  Хуана выпрасталася. "І я."
  
  
  Нашы погляды сустрэліся. "Заставайся, Хуана. Астатнія - вон!"
  
  
  Эрнандэс і Кэлі паслухмяна выйшлі праз пакоі з жанчынай у белай форме.
  
  
  Яе ѓзяѓ Ціну за руку. "Што такое Ціна? Чаго табе сорамна?"
  
  
  Яна адвярнулася ад мяне. "Падвох", - сказала яна. "Гульня, у якую мы гулялі".
  
  
  "Гульня?" Яе пачуѓ рэзкі і роѓны голас Хуаны.
  
  
  "Так", - нервова адказала Ціна.
  
  
  "Раскажы нам пра гуляе", - загадаѓ яе эй.
  
  
  "Гэта была ідэя Рыка. Я маю на ѓвазе, ён быѓ напалоханы і ведаѓ, што хто-то спрабуе забіць эга"
  
  
  "Як ён даведаѓся?"
  
  
  "Гэта ѓжо спрабавалі".
  
  
  "Добра. Ён падазраваѓ, што хто-то спрабаваѓ забіць эга. З-за эга дамоѓленасці з намі?"
  
  
  "Так", - прашаптала яна.
  
  
  "Калі ён ведаѓ, што хто-то збіраецца эга ударыць, чаму ён трапіѓ адкрытымі ѓ пастку?"
  
  
  "Ён гэтага не зрабіѓ", - сказала Ціна. "Ён не трапіѓ у пастку. У тым-то і справа".
  
  
  Яе, павярнуѓся і ѓтаропіѓся на Хуану. У маёй галоѓ зарадзілася дзіѓная думка. Яе моцнага сціснуѓ руку Ціны.
  
  
  "Працягвай", - пераконваѓ яе сл.
  
  
  "Гэта быѓ не Рыка, на яхце", - нарэшце сказала Ціна, умольна закочваючы вочы.
  
  
  Tack! Нядзіѓна, што ѓсё адбылося так хутка!
  
  
  "Няма?"
  
  
  Чалавек, з якім вы размаѓлялі, не быѓ Рыка Карэлі. Гэта быѓ чалавек, якога Рыка ведаѓ шмат гадоѓ. Эга звалі Базиллио ды Ванесси. Сіцыліец.
  
  
  "А што наконт Рыка? Ён быѓ на яхце?"
  
  
  "Няма. Рыка ѓ зале ѓ Сьера-Невадзе. Як толькі сустрэча на яхце скончылася, мы павінны былі паведаміць эга - і тады вы і ён сустрэліся б на гарналыжным курорце. Гэта папярэдняе сустрэчы было выпрабаваннем. Калода Рыка выкарыстаѓ Гернини ".
  
  
  "Гернини?"
  
  
  "Так. А - як гэта? - блізнюк!"
  
  
  "Двайніка", - сказала Хуана.
  
  
  "Так! Вы ведаеце, каб даведацца, ці спрабаваѓ хто-небудзь забіць Рыка. Бачыце?"
  
  
  "Ці забіць мяне", - падумаѓ я.
  
  
  "Гэта на самай справе."
  
  
  - Значыць, мёртвая Ванесси, а не Карэлі?
  
  
  Яна сказала: "Так. Гэта праѓда".
  
  
  Хуана адштурхнула мяне і ѓстала ля ложка. "Ты ілжэш", - огрызнулась яна. "Я магу сказаць."
  
  
  Ціна напалову прыѓзнялася ѓ смецця з дзікімі вачыма. "Чаму ты так са мной кажаш?"
  
  
  "Вы не кажаце праѓды! Карэлі мёртвы! І вы спрабуеце падставіць нас з дапамогай фальшыѓкі!"
  
  
  "Гэта няпраѓда! Клянуся!" Твар Ціны было пакрыта потым.
  
  
  "Я не веру!" Хуана цяжка ціснула.
  
  
  "Рыка цяпер у Сьера-Невадзе. Мы выпусцілі эга з яхты ѓ Валенсіі. Яе магу даказаць гэта"
  
  
  "Як?"
  
  
  "Яго... яго..." Ціна не вытрымала. Яна пачала всхлипывать.
  
  
  "Як?" - усклікнула Хуана, нахіляючыся і моцна трасучы яе.
  
  
  Ціна здрыганулася і застагнала, чым балюча. Яе слёзы цяклі. "Гэта праѓда!" яна ѓсхліпнула. "Карэлі жывы!" Цяпер яна адкрыта плакала. "У Валенсіі ёсць запісы аб эга сыходзе з яхты!"
  
  
  Хуана выпрасталася, яе вочы звузіліся, але засталіся задаволеныя. "Мы можам гэта праверыць".
  
  
  Яе асцярожна адштурхнуѓ Хуану ѓ бок, кінуѓшы на нах шматзначны і паблажлівы погляд. Хуана была смелай, і мне гэта падабалася. Цяпер мы ведалі, што Карэлі ѓ жывых.
  
  
  "Дзе ён?" Яе спытаѓ Ціну.
  
  
  "Я сказаѓ вам. У Сьера-Невадзе". Ee вочы закаціліся ад жаху.
  
  
  "Але..."
  
  
  "Ён скажа мне, дзе ён сустрэне вас".
  
  
  "Ён інкогніта на курорце?"
  
  
  Ціна адчайна кіѓнула. "Так, Так! О, містэр Пибоди, мне вельмі шкада, што ѓсё пайшло не так".
  
  
  "Ты павінен быць!" - агрызнуѓся я.
  
  
  "Вы пойдзеце туды, каб сустрэць эга?"
  
  
  "Нам за што!"
  
  
  "Няма?" Ee твар рассыпалася.
  
  
  "Няма!" Яе быѓ катэгарычны.
  
  
  "Чаму, чаму няма?" Яна зноѓ расплакалася. "Ён... ён... заб'е мяне!"
  
  
  "Так", - ціха сказаѓ я. "Я веру, што ён будзе".
  
  
  Кіраѓнік пяць
  
  
  Нетолькі праецыраваць мысленне хвалі вакол свайго мозгу на чужой. Яе спрабаваѓ гэта гадамі, але беспаспяхова. Але ѓ гэты момант яе ведаѓ, што я павінен мець зносіны з Хуаной Риверой толькі з дапамогай мазгавых хваль - сапраѓднага экстрасенсорного ѓспрымання.
  
  
  Яе скіраваѓ погляд на яе твар і вельмі задумаѓся. Яе падумаѓ: "Прыйдзі да яе на дапамогу, Хуана". Ты добры хлопец;
  
  
  Хуана паглядзела на мяне, раскрасневшись, як быццам вось было няёмка, што мужчына так уважліва яе разглядае.
  
  
  Яе, ведаѓ, што мая першапачатковая думка не пранікла. Напэѓна, ты мой аблудны
  
  
  
  
  
  хлопец, аднак.
  
  
  "Да чорта ѓсё гэта", - падумаѓ яе нарэшце. У мяне такое пачуццё, што яна злавіла гэта.
  
  
  Яе, павярнуѓся да Ціне і агрызнуѓся: "Нам за што!" Яе зноѓ сказаѓ. "Усё скончана. Вы зманілі нам у апошні раз. Ніякай сустрэчы".
  
  
  Вочы Хуаны звузіліся, і ён амаль мог сачыць за яе мыслительными працэсамі, пакуль яна перасякала звіліны гульні і сустрэчнай гульні.
  
  
  "Пачакай хвілінку", - хутка сказала яна. "Мы не можам проста пакінуць Іспанію, не убачыѓшы містэра Карэлі!"
  
  
  Ціна перастала галасіць і з надзеяй паглядзела на мяне.
  
  
  Яе ѓтаропіѓся на Хуану, як садовага чарвяка на свежым салаце. "Ах, так, мы можам!" - злосна сказаѓ я. "Яны зманілі, і гэта нітка".
  
  
  "Але як наконт інфармацыі, якую павінен даць нам Карэлі?"
  
  
  "Нам гэта не трэба".
  
  
  "Табе гэта не трэба, - узмалілася Хуана, - але мне гэта трэба! Яе той, каго паслалі сюды за ім. Ты ѓсяго толькі целаахоѓнік!"
  
  
  Яе, зірнуѓ на Ціну, каб убачыць, як яна ѓспрыняла нашу маленькую драматычную імправізацыю. Яна ператварылася ѓ гледача на хуткім тэнісным матчы.
  
  
  "Я звяжуся з AX", - зароѓ я, робячы што-то накшталт позняга вінтажныя "Богарта". "Населены пункт расіі ачышчана!"
  
  
  "Дазвольце мне пагаварыць з імі!" - сказала Хуана, ужо будучы ѓсхваляванай. "Я вельмі шмат што паставіѓ на карту!"
  
  
  "Мы не павінны размаѓляць пры ёй", - неахвотна сказала я, махаючы Ціне.
  
  
  "Мне ѓсё роѓна, хто чуе! Гэта маё заданне!"
  
  
  Яе падумаѓ, робячы выгляд, што ѓзважваю наступствы. Нарэшце сказаѓ ёй: "Ты сапраѓды хочаш пайсці і сустрэцца з Карэлі?"
  
  
  Хуана кіѓнула. "Вядома! Проста таму, што ты сапсаваѓ першую сустрэчу..."
  
  
  "А ты?" - перабіла яго, звяртаючыся да Ціне. "Якую гарантыю вы можаце даць нам, што сустрэнецеся з сапраѓдным Карэлі ѓ Сьера-Невадзе?"
  
  
  "Я ѓжо сказаѓ вам! Вы даведаецеся, калі атрымаеце правільную інфармацыю".
  
  
  Яе, паціснуѓ плячыма.
  
  
  - умяшалася Хуана. - Нам трэба сустрэцца з Карэлі, - сказала яна. "Для мяне гэта жудасна важна!"
  
  
  "Добрая дзяѓчынка", - падумаѓ я. Захоѓваючы абыякавы твар, яго нахіліѓся над Цінай. "Мы зробім яшчэ адну спробу".
  
  
  Яна з палёгкаю заплюшчыла вочы і ѓсміхнулася.
  
  
  "Табе прыйдзецца цесна супрацоѓнічаць з намі, Ціна, - сказаѓ яе эй. "Няма прычын меркаваць, што забойца зараз пойдзе дадому. Ён таксама захоча забіць цябе".
  
  
  Хуана нахмурылася. "Чаму? Калі эму заплацілі за забойства Рыка Карэлі, ён адпрацаваѓ свой кантракт".
  
  
  "Але ён абавязкова даведаецца аб сваёй памылцы. Мафія ведае, што Карэлі ѓ жывых - ці неѓзабаве памрэ. Тады кілер будзе пераследваць Ціну - каб прывесці эга да Карэлі!"
  
  
  Ціна чмыхнула.
  
  
  "Мы паставім ахову ѓ гэтым пакоі", - абвясціѓ я. "Я скажу Митчу Кэлі".
  
  
  "Але навучаны забойца можа пранікнуць куды заѓгодна. Як ахоѓнік пазнае, для хема сачыць?" - спытала Хуана.
  
  
  Яе нахмурыѓся. "Мы паняцця не маем, хто забойца. Эму проста прыйдзецца нікога не падпускаць".
  
  
  "Але мы ведаем", - раптам сказала Ціна, сядаючы і моршчачыся ад балюча пры раптоѓным руху.
  
  
  Мы з Хуаной павярнуліся да яе з адкрытымі ратамі. "Ведаеш што?"
  
  
  "Хто забойца. Гэта чалавек па імя Камар. Павінна быць. Ён прафесійны забойца. Эга сапраѓднае імя - Альфреддо Москато".
  
  
  "Адкуль вы ведаеце?"
  
  
  "Таму што наёмны забойца спрабаваѓ пракрасціся на вілу Рыка, на Корсіцы шэсць месяцаѓ таму. Уздоѓж сцен было шмат пастак і прылад, таму ён не мог патрапіць унутр. Але калі ён паспрабаваѓ, ён закрануѓ правады, якія рабілі інфрачырвоныя фатаграфіі. фатаграфіі выявіліся, і ён усвядоміѓ, што гэта Москато ".
  
  
  "Рыка Карэлі ведае Москато?"
  
  
  "Няма. Яны ніколі не бачыліся. Одзіна вакол людзей Рыка вядома Москато".
  
  
  "Значыць, вы кажаце, што Москато не ведае Карэлі ѓ твар і думае, што забіѓ эга".
  
  
  Ціна кіѓнула. "Я не думаѓ аб гэтым, але так, яго б так сказаѓ".
  
  
  "Што яшчэ вы ведаеце пра Москато? Што-небудзь, што можа дапамагчы нам ідэнтыфікаваць эга?"
  
  
  Твар Ціны стала ружовым. "Эму вельмі падабаюцца дзяѓчыны", - прызналася яна.
  
  
  "Што-небудзь большае, чым гэта?"
  
  
  "Эму падабаюцца пары", - збянтэжана выпаліла Ціна.
  
  
  "У парах?" - весела спытаѓ я.
  
  
  "Гэта не смешна!" - рэзка сказала Хуана.
  
  
  Яе зноѓ павярнуѓся да Ціне. "У яго звычка да трохпавярховаму сэксу?"
  
  
  "Так", - сказала Ціна. "Гэта з ім звязана. Ён робіць гэта кожны раз перад тым, як сысці на працу. Гэта эга расслабляе".
  
  
  "Можа быць, мы зможам выкарыстоѓваць гэта веданне, каб знайсці яго, перш чым ён знойдзе нас".
  
  
  "Знаходзіць нас?" - тупа пацвердзіѓ Хуана.
  
  
  "Ён, вядома ж, зноѓ паспрабуе знайсці шлях да Карэлі. Таму што ён не ведае эга з першага погляду". Яе ѓтаропіѓся ѓ акно з аканіцамі. "І самы просты спосаб злавіць Карэлі - гэта паназіраць за намі".
  
  
  Вочы Хуаны загарэліся. "Затым мы ѓбачым сябе ѓ Малазе, і ён ідзе за намі".
  
  
  "Няма. Спачатку мы эга знойдзем". Але мне трэба было што-што выправіць. "Ціна, як мне звязацца з сапраѓдным Карэлі?"
  
  
  Яна адвярнулася. "Вам давядзецца пачакаць, пакуль ён не патэлефануе мне".
  
  
  "Але як ён даведаецца, дзе ты - я маю на ѓвазе, схаваны ѓ гэтай спецыяльнай клініцы?"
  
  
  Яна паціснула плячыма. "Ён будзе. Яе магу гэта гарантаваць"
  
  
  "Я не хачу падымацца на горналыжны курорт і чакаць эга там", - сказаѓ я.
  
  
  "Урач кажа, што праз некалькі дзён са мной усё будзе ѓ парадку".
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. "Тады мы пачакаем. А пакуль мы паспрабуем прыстукнуць Маскіта. Яе бы гатэль, каб ён знік, пакуль мы працуем над гэтым мітынгам".
  
  
  * * *
  
  
  Яе хутка праінфармаваѓ Мітч Кэлі
  
  
  
  
  
  
  і праз хвіліну ён ужо размаѓляѓ па тэлефоне, падманваючы каменданта Малагі, каб той даручыѓ члену Грамадзянскай гвардыі прыглядаць за Цінай Бергсон. Па дарозе ѓ гатэль яе распавёѓ Кэлі аб накіраванні аперацый.
  
  
  Ён сказаѓ, што не чуѓ, што The Моск быѓ у Малазе, але, вядома, ён не выявіѓ ніякіх пачуццяѓ у гэтым раёне. Здавалася, ён думаѓ, што яго эга крытыкую. Яе запэѓніѓ яго, што няма.
  
  
  "Апраметная", - сказаѓ ён. "Чаму б табе не зірнуць?"
  
  
  "Які злачынны свет?"
  
  
  "Рагу па Малагі", - сказаѓ ён. "Вотум адкуль яны даведаюцца аб Комаре. Кравец, вы з Хуаной выглядаеце зусім законна. Вы маглі б быць парачкай распусных эмігрантаѓ, якія спрабуюць наняць целаахоѓніка. У мяне ёсць кантракт, які ведае тушанае мяса навыварат. Эга клічуць Дыега Перэс. Паслухай, яе прышлю эга да цябе сёння вечарам. Ён цябе абкружыць ".
  
  
  Яе, зірнуѓ на Хуана, уся чапурыстая і напружаная з-за майго мужчынскага шавінізмам.
  
  
  "Добра. Давайце паспрабуем".
  
  
  Мы моѓчкі скончылі паездку.
  
  
  Як толькі мы вярнуліся ѓ гатэль, яе пачуѓ званок тэлефона.
  
  
  Гэта была Кэлі.
  
  
  "Одзіна. Яе заключыѓ здзелку з Дыега".
  
  
  "Добра."
  
  
  "Ён ростам пяць футаѓ сем цаляѓ, гладкі на выгляд, з малюсенькімі вусікамі і вельмі разумны. Не дазваляйце перад гальштукамі ѓводзіць вас у зман".
  
  
  "Правільна"
  
  
  "Два. Яе толькі што расшыфраваѓ сігнал Інтэрпола".
  
  
  "Інтэрпол?"
  
  
  "Я адправіѓ іх апісанне мерцвяка разам з адбіткамі. Гэта не Карэлі. Гэта Ванесси, добра"
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. "Значыць, Ціна кажа праѓду".
  
  
  "Так. Поспехі цябе сёння ѓвечары, Нік".
  
  
  * * *
  
  
  Дыега Перэс апынуѓся менавіта тым, кім назваѓ Мітч Кэлі - роѓна выглядаюць тыпам эскорту, які насіѓ яркую, але правільную вопратку і падтрымліваѓ пастаянны паток неістотных гутарак, каб пацешыць дам, у дадзеным выпадку Хуану Рыверу.
  
  
  "Яе Дыега Перэс", - сказаѓ ён мне, калі яе ѓпусціѓ яго.
  
  
  "Як справы?" Яе сказаѓ. "Гэта мая жонка Хуана".
  
  
  "Выдатная лэдзі", - сказаѓ ён з паклонам. Яе крадком зірнуѓ на Хуана. Яна спрабавала захаваць твар нерухомым, але я бачыѓ, як унутры гнеѓ ѓспыхвае. Яна падазравала, што я смяюся над ёй.
  
  
  "Містэр Кэлі паведаміѓ мне мэта нашага вечара, - коратка сказаѓ Дыега, шматзначна зірнуѓшы на мяне.
  
  
  "З чаго пачаць?" Яе спытаѓ.
  
  
  Ён назваѓ месца, і мы выклікалі таксі і ѓ такую гульню ѓ яго. Дыега сядзеѓ з Хуаной, ззяѓ і балбатаѓ на іспанскай, а затым на англійскай. Яе глядзеѓ у акно.
  
  
  У Малазе вы сапраѓды не ведаеце, дзе тушеные стравы пачыналіся і дзе заканчваліся клубы. Мы пачалі з рэстарана з выглядам на Міжземнае мора, побач з гаванню, у раёне горада пад назвай Ла-Малагета. Сонца зайшло над паверхняй Міжземнага сукенка, і мы елі морапрадукты і пілі віно і каньяк. Афіцыянты запалілі свечкі ѓ каляровых акулярах, і наступіла ноч.
  
  
  "У мяне ёсць ідэя, Дыега, - сказаѓ я.
  
  
  "Ідэя?" Дыега пачаѓ усміхацца. Эму падабаліся інтрыгі.
  
  
  "Я заможны амерыканскі турыст. Гэта бачна па тым, як яе разбрасываюсь грашыма. Яе гуляю з жонкай. Але мне сумна з жонкай. Яе хачу, каб паклала спаць не толькі простую сялянскую дзяѓчыну. Яе хачу два!"
  
  
  Дыега быѓ у захапленні. "Але як вы тлумачыце прысутнасці вашай жонкі, сеньёр?"
  
  
  "Яна з табой, Дыега".
  
  
  Эга твар расплыѓся ѓ зіхатлівай усмешцы. "Ах!"
  
  
  "І калі мы знаходзім двух дзяѓчат, якія працуюць у парах, мы высвятляем, прасілі ці ih выступаць у працягу апошніх некалькіх дзён, асабліва мінулай ноччу".
  
  
  "Я бачу!" Твар Дыега выказваѓ захапленне: "Тады паехалі".
  
  
  "На самай справе. Паглядзім, што будзе далей".
  
  
  Мы пачалі наведваць дыскатэкі ѓ Малазе. Еѓрапейская дыскатэка - гэта па сутнасці цёмнае месца з нізкай столлю і вельмі невялікім колькасцю вокнаѓ. Маленькія столікі расстаѓленыя вакол платформы пасярэдзіне. Са столі звісаюць самыя розныя цацанкі, - сушеный мох, рамяні, вяроѓкі, падвязкі, трусікі, бюстгальтары, канчукі, амаль усё, што толькі можна ѓявіць.
  
  
  Заѓсёды дзе-то гучна гучыць музыка з стэрэафанічнай касеты. Гучнагаварыцелі выпраменьваюць шум ва ѓсіх напрамках вакол схаваных ніш. Страбаскопы міргаюць рознакаляровай падсветкай ва ѓсе бакі. На сцены праецыююцца каляровыя слайды з аголенымі целамі і парамі ѓ розных позах палавога акту. Шум фантастычны.
  
  
  Затым усе страбаскопы выключаюцца, і на сцэну выходзіць група гітарыстаѓ. З'яѓляецца танцор фламенко - мужчына ці жанчына.
  
  
  Да паѓночы мы прайшлі паѓтузіна месцаѓ з адмоѓнымі вынікамі.
  
  
  "Добра?" Праз некаторы час яе спытаѓ Дыега.
  
  
  "Нічога, сеньёр", - сказаѓ ён. "Даступна мноства жанчын - адзіночныя, парныя, нават патройныя, але ѓ апошні час ніхто не выступаѓ тройкі".
  
  
  "Такім чынам, мы паспрабуем яшчэ раз".
  
  
  "У нас скончыліся месцы". Вочы Дыега прыжмурыліся. "Я думаю, мы павінны паспрабаваць Торремолинос".
  
  
  "Дзе гэта?"
  
  
  "Трохі паѓднёвей. На ѓзбярэжжы Коста дэль Соль".
  
  
  "Яшчэ дыскатэкі?"
  
  
  "Лепшае. Жывое. Жывёла. Распуснае".
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. "Гучыць добра. Паехалі".
  
  
  Напрыклад, у гадзіну трыццаць мы ѓвайшлі ѓ месца, на паѓдарогі па галоѓнай вуліцы Торремолиноса. Гэта было змрочнае месца. Жывёлы ѓ клетках хадзілі ѓзад і наперад у клетках, звешанай з столі каля бара ля ѓваходу.
  
  
  Люмінесцэнтныя размаляваныя крэслы і сталы блішчэлі ѓ цемры. Танцорка фламенко выпарылася ѓ звычайным кроку
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  s на невялікай сцэне ѓ цэнтры пакоя. Праецыравалі На сцяну слайд двух лесбіянак у экстазе. Узмоцненая гітарная музыка спаборнічала з вар'ятам аплакваем ніколі не існавалі спявачкі ѓ відавочнай спробе аглушыць ѓсіх заступнікаѓ.
  
  
  Мы апусціліся, замовілі сангрию і сталі глядзець.
  
  
  Дыега знік.
  
  
  Мы з Хуаной ѓтаропіліся адзін на аднаго.
  
  
  Мая рука схапіла мяне за плячо. Яе рэзка павярнуѓся, здзіѓлены нечаканым чалавечым кантактам.
  
  
  "Яны ѓ мяне ёсць", - сказаѓ Дыега мне на вуха.
  
  
  Яе, дакрануѓся да рукі Хуаны, папярэджваѓ яе, каб яна заставалася там, і рушыѓ услед за Дыега ѓ цемру. Збоку ад дыскатэкі быѓ невялікі дзвярны праём. Дыега правёѓ мяне праз яго, і мы прайшлі па цёмным калідоры ѓ пакой у канцы. За сталом сядзела жанчына нявызначанага ѓзросту ѓ брудным, ірваным касцюме фламенко. У стагнаць над ee галавой свяціѓся слабы электрычны брылёѓ. У нах былі чорныя валасы, чорныя вочы і чорныя мяшкі пад імі.
  
  
  "Б'янка", - сказаѓ Дыега. "Гэта мужчына".
  
  
  Б'янка стомлена ѓсміхнулася. "Ты мне падабаешся", - сказала яна.
  
  
  Яе ѓсміхнуѓся. "Ваш таварыш?"
  
  
  "Яна не так добрая, як яе, але яна будзе там".
  
  
  "Яе імя?"
  
  
  "Карла". Яна паціснула плячыма.
  
  
  "Б'янка", - сказаѓ я. "Ты павінен быць добрым. Я не хачу марнаваць грошы дарма".
  
  
  "Не марнуйце грошы дарма на Бьянку і Карлу!" жанчына чмыхнула. "Мы добрыя. Вельмі добра".
  
  
  "Я не хачу аматараѓ!" Яе сказаѓ. "Я хачу ведаць, ці працавалі вы разам раней".
  
  
  "Вядома, мы працуем разам", - сказала Б'янка, заспакаяльна махнуѓшы мне рукой. "Не турбуйцеся пра гэта. Мы падзелім грошы".
  
  
  "Колькі?"
  
  
  "У сем тысяч песет за штуку".
  
  
  "Гэта шмат! Яе павінен ведаць, добры ці ты!"
  
  
  "Слухай, ты каго-небудзь спытай ..."
  
  
  Дыега сказаѓ: "Хто, Б'янка? У цябе ёсць рэкамендацыі?"
  
  
  "Вядома, у мяне ёсць рэкамендацыі! Гэты француз жыве ѓ Марбельі".
  
  
  Яе, паківаѓ галавой. "Я не веру нашай аднаму французу!"
  
  
  Яна смяялася. "Гэта добра. Яе дзеці!"
  
  
  Мы з Дыега шкадавалі плячыма.
  
  
  "Гэй, - сказала яна. "Быѓ адзін, які мы зрабілі ѓчора! Карла і яе. Сапраѓдны вырадак, ён быѓ! Ён гатэль ѓсё! І адразу! О, кажу табе..."
  
  
  "Хто быѓ ён?"
  
  
  Яна нахмурылася. "Я не ведаю. Ён не называе нам свайго імя. Ён цёмны хлопец. Ведаеш. Выглядае італьянцам або што-то ѓ гэтым родзе. Не гаварыѓ па-іспанску".
  
  
  Яе, зірнуѓ на Дыега, і ён апусціѓ павека на адзін вачэй.
  
  
  "Дзе ён жыве?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Мы пайшлі на вілу адкрыта тут, у Торремолиносе".
  
  
  Яе пакапаѓся ѓ кішэні і выцягнуѓ дзесяць тысяч песет. "Дайце мне адрас, - сказаѓ я, - і пакіньце сабе дзесяць тысяч".
  
  
  Ee вочы пашырыліся, і ён убачыѓ, як на яе лбе выступіѓ пот. Ee вусны былі вільготнымі ад сліны. Яна разрывалася паміж прагнасцю і асцярожнасцю. Цяпер яна падазравала, што яе мог быць больш, чым проста пакупніца з дзіѓнымі сэксуальнымі жаданнямі. Але яе больш цікавілі грошы, чым сумневы.
  
  
  Яна пацягнулася за грашыма.
  
  
  "Адрас?"
  
  
  "Я не ведаю яго адрас. Яе... яе завязу цябе туды".
  
  
  Яе вярнуѓ грошы і зняѓ пяць тысяч. "Астатняе, калі мы дабяромся туды, Б'янка".
  
  
  Дыега выглядаѓ збянтэжаным. "Сеньёр. А што наконт іншы сеньёры? Тваёй...?"
  
  
  "Вярніся туды, Дыега, і забяры яе дадому праз паѓгадзіны".
  
  
  Яе падумаѓ, што калі хто-небудзь назірае за Дыега, ён рушыць услед за ім і Хуаной назад у гатэль.
  
  
  Яе схапіѓ Бьянку за руку, і мы выйшлі праз заднюю дзверы дыскатэкі.
  
  
  На вуліцы было вельмі цёмна. Неонавыя агні асвятлялі фасад будынка, але ззаду яно было амаль чорным, як смоль.
  
  
  Б'янка сказала: "Пачакай тут".
  
  
  Яна пайшла, і праз паѓхвіліны да дому пад'ехала таксі, і яна памахала мне рукой.
  
  
  Яе sel побач з ёй, адчуваючы затхлы пах ee макіяжу, ee банку, і яе адзення.
  
  
  Яна паразмаѓляла з таксістам, вьехо з сумнымі вачыма, у берэце, і ён крануѓся з месца, пятляючы па вузкіх вулачках, вядучым да предгорьям на ѓскраіне горада. Мы выйшлі па спа-часткі Торремолиноса і ѓвайшлі ѓ прыгарадную жылую частку.
  
  
  Праз дзесяць хвіліна Б'янка нахілілася наперад і грукнулі таксіста па плячы.
  
  
  "Тут! Галасавання".
  
  
  Ён спыніѓ таксі.
  
  
  "Вунь той?" - спытаѓ яе, Бьянку, апазнаѓшы вілу, на якую яна паказвала.
  
  
  Яна кіѓнула.
  
  
  "Мужчына - ён там адзін жыве?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Гэта на самай справе. Больш нікога няма".
  
  
  Яе ѓручыѓ гэй пяць тысяч песет, выйшаѓ па таксі, заплаціѓ кіроѓцу і памахаѓ ім абодвум, пакуль яны едуць.
  
  
  Таксі знікла.
  
  
  Яе праверыѓ у наплечную кабуру. "Люгер" чакаѓ.
  
  
  Віла, якую зафіксаваѓ Б'янка, ѓяѓляла сабой невялікі ляпны дом, акружаны дагледжаным садам. Перад домам былі адкрытыя вароты.
  
  
  Яе ѓвайшоѓ.
  
  
  У дом было цёмна.
  
  
  Яе абышоѓ бокам. Было відавочна, што насельнік дома альбо на вуліцы, альбо спіць у смецця.
  
  
  Яе, выглянуѓ у акно і ѓбачыѓ кухню і сталовую.
  
  
  Другое акно выходзіла ѓ спальню, і хто-то спаѓ у адной смецця.
  
  
  Яе агледзелася, каб пераканацца, што за мною ніхто не назірае. Затым, зрабіѓшы як мага менш шуму, яе, падышоѓ да кухоннага акна і паспрабаваѓ эга адкрыць.
  
  
  Да майго здзіѓлення, ён быѓ адпушчаны і выляцеѓ вонкі.
  
  
  Яе пралезла.
  
  
  Сэкс на віле быѓ выкладзены пліткай, і яе бязгучна на яго апусціѓся. Яе звярнуѓ
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  выцягнуѓ свой "Люгер" і накіраваѓся да дзень у калідор у задняй частцы кухні.
  
  
  Дзверы спальні былі прыадчынены. Яго хутка прайшоѓ праз нах ѓ спальню і заѓважыѓ выключальнік каля дзень. Паднёс свой кавалак на ложак і ѓключыѓ брылёѓ.
  
  
  "Замры", - сказаѓ я, думаючы, што ѓ яго пад рукой можа быць зброя.
  
  
  Ніякага руху. Нічога. Яе глядзеѓ. Сяргей, заливавший пакой, паказаѓ мне, што здарылася, і мне стала дрэнна. Чалавека, які ляжаѓ у смецця, больш не было. Падушкі і пасцельная бялізна былі ссунутыя ѓверх, каб пахадзіць на спячага.
  
  
  Адчуваючы момант абсалютнай панікі, яе, пацягнуѓся да святла, каб эга пагасіць.
  
  
  Гук ззаду мяне пачуѓся занадта хутка. Хоць яго круціѓся так хутка, як мог, паварочваючы "Люгер", каб злавіць каго б яно нам было, яе так і не завяршыѓ руху. Яе пагрузіѓся ѓ цемру, у той момант, калі цвёрды металічны прадмет трапіѓ мне ѓ чэрап.
  
  
  Першае, што я зразумеѓ, прыйшоѓшы ѓ прытомнасць, было тое, што я не мог дыхаць. А потым выявіла, што ѓ мяне таксама баліць гол. Трэцяе, што я адчуѓ, - гэта становішча, у якім маё цела скручено. Яе знаходзіѓся ѓ вельмі цесным прасторы, у якім ледзь хапала месца для маіх ныючых костак.
  
  
  Яе задыхаѓся, спрабуючы дыхаць чыстым паветрам праз туман атрутных пароѓ, што акружаѓ мяне.
  
  
  Яе адкрыѓ вочы і спачатку нічога не ѓбачыѓ. Мае вочы зашчыпаць, засціліся і пераарыентаваліся. Раптам зразумеѓ, што не магу паварушыць рукамі і нагамі.
  
  
  Спрабуючы сесці адкрытыя, яе убачыѓ у цьмяным святле, што я затрымаѓся на пярэднім сядзенні вельмі маленькага Volkswagen. Рухавік працаваѓ, але машына не рухалася.
  
  
  Яе закашляѓся і паспрабаваѓ прачысціць горла, але не змог.
  
  
  Выхлапныя газы! Гэтая думка мільганула ѓ мяне ѓ галоѓ, і ён сеѓ, рэзка выпрастаѓшыся, гледзячы вакол, упершыню заѓважыѓшы, як шланг вонзается ѓ амаль закрытае акно.
  
  
  Выхлап ліѓся праз шланг у фолькс. Яе дастаткова ведаѓ аб гэтых аѓтамабілях, каб зразумець, што яны практычна воздухо - і воданепранікальныя ѓнутры. А з прыходам угарнага газу ѓ мяне заставалася мала часу.
  
  
  Мае запясці і лодыжкі былі звязаны тугімі вяроѓкамі, звязанымі разам, так што я нагадваѓ быка, які пераследвае бычыную сабаку. Яе, працягнуѓ руку, спрабуючы схапіць ключ у замку запальвання, каб вывярнуць яго, але ён не мог манеѓраваць лодыжкі дастаткова высока ѓ межах машыны, каб дабрацца да ключа.
  
  
  Яе ляжаѓ і цяжка дыхаѓ ад адчаю. Яе, ведаѓ, што ѓ мяне не будзе рашэння ѓдыхнуць свежае паветра ѓ лёгкія.
  
  
  Яе, ведаѓ, што на вуліцы Маскіт чакаѓ, і праз пяць ці дзесяць м ён зайшоѓ у гараж, адкрыѓ дзверцы машыны, выключыѓ рухавік, і павёз мяне куды-небудзь на дастаѓку. Ён мяне цалкам перахітрыѓ!
  
  
  Яе мог дацягнуцца да лодыжак правай рукой, але не мог падняць ih дастаткова высока, каб дакрануцца да сталёвага ляза, прымацаванага да тыльным баку маёй лодыжкі. Яе саслізнуѓ з сядзення і стукнуѓся аб рычаг пераключэння перадач, амаль страціѓшы эга форму.
  
  
  А потым яе закрануѓ сталёвага ляза.
  
  
  Яе на імгненне страціѓ прытомнасць, усё маё цела мучыѓ пакутлівы кашаль. У мяне зусім не было часу.
  
  
  Лязо выйшла вонкі, і ён паспрабаваѓ разрэзаць вяроѓкі, ѓтрымлівальныя мае лодыжкі. Праз хвіліну вяроѓка разарвалася. Яе больш не мог дыхаць, і затаіѓ дыханне. На мяне з усіх бакоѓ пачало прыходзіць цемра. Цяпер яе ледзь мог паварушыць пальцамі.
  
  
  Вокіс вугляроду працягвала паступаць у машыну.
  
  
  Тады мае ногі цудоѓным чынам вызваліліся. Яе адштурхнуѓ ih ад запясцяѓ і націснуѓ адной нагой на педаль газу. Фольксваген скокнуѓ, але здзекі трымаѓся.
  
  
  Яе павярнуѓ рычаг пераключэння перадач у бок і ѓніз, на задні ход, і зноѓ націснуѓ нагой на педалі газу.
  
  
  Фольксваген стрэліѓ у зачыненыя дзверы гаража і ѓрэзаѓся ѓ нах.
  
  
  Але дзверы не адчыніліся, хоць яе чуѓ трэск дрэва.
  
  
  Яе гнаѓ фольксваген наперад.
  
  
  Маё зрок зноѓ памеркла, і ён амаль нічога не бачыѓ. Мае лёгкія трэсьліся ад атрутнага адбору пробаѓ паветра.
  
  
  Зноѓ - таму, разбі.
  
  
  Дзень рассунуліся.
  
  
  Яе бачыѓ ноч звонку. Наперад.
  
  
  Яе зноѓ уключыѓ "фольксваген" заднім ходам і праз расчыненыя дзень вылецеѓ на пад'язную дарожку. Яго затармазіѓ на адкрытай мясцовасці і спыніѓся. Праз акно ѓліваѓся свежае паветра.
  
  
  Справа яе ѓбачыѓ раптоѓны ѓсплёск аранжавага полымя, які папярэднічаѓ гуку стрэлу.
  
  
  Яе разрэзаѓ вяроѓкі на запясцях і вызваліѓ запясці. Яе вырваѓ дзверы і апусціѓ акно, кашляючы на свежым паветры. Праз хвіліну руль апынуѓся ѓ мяне ѓ руках. Яе павярнуѓ "фольксваген", запаліѓ сьвяты і нацэліѓ эга ѓ кропку, адкуль адбыѓся стрэл.
  
  
  Хто-то закрычаѓ. Пачуѓся яшчэ адзін стрэл. Яе праехаѓ праз пад'язную дарожку да лужку і накіраваѓся да кустоѓя, які рос каля гаража. Яе, убачыѓ, як вакол кустоѓ выскачыѓ чалавечы сілуэт і пабег па палянцы. Яе трымаѓ фольксваген нацэленым на яго.
  
  
  Ён павярнуѓся адзін раз, яго спалоханае твар асвяціѓся яркімі фарамі машыны. Гэта быѓ невысокі цёмнавалосы круглатвары мужчына з густымі бровамі, з доѓгімі бакенбардамі і сіняй барадой сківіцай - Камароѓ.
  
  
  Ён стрэліѓ яшчэ раз, але прамахнуѓся, і яго моцна націснуѓ на газ. Фольксваген скокнуѓ наперад.
  
  
  Москато зигза
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  gged цяпер, спрабуючы знайсці сховішча ѓ маленькім дворыку. Яе, націснуѓ на педаль газу і прымусіѓ Volks ехаць iso усіх сіл. Яе, бачыѓ, як ён заскочыѓ на цагляную сцяну і пераскочыѓ праз нах.
  
  
  Яе зняѓ нагу з педалі газу і рэзка націснуѓ на здзекі. Фольксваген павярнуѓся бокам, раскапаѓ траву і урэзаѓся ѓ цагляную сцяну, сяргей адразу ж згасла.
  
  
  Кола у мяне ѓ жываце, але я ехаѓ дастаткова хутка, каб сур'ёзна параніцца.
  
  
  Яе вылез вакол машыны і заскочыѓ на сцяну, гледзячы ѓ клубок расліннасці і кустоѓ у суседнім двары.
  
  
  Нікога не было відаць.
  
  
  Яе, вярнуѓся ѓ дом і ѓвайшоѓ унутр. У спальні яе мог бачыць, дзе яе захоѓваѓ і дзе хаваѓся Камароѓ да таго, як ударыѓ мяне. Яе знайшоѓ свой Люгер на падлозе, там, дзе яе эга выпусціѓ.
  
  
  Яе падняѓ эга і пачаѓ выходзіць праз спальні, плануючы зладзіць пастку для Москато. Рана ці позна эму прыйдзецца вярнуцца.
  
  
  Раптам яе зразумеѓ, што ѓ дом яе не адзін.
  
  
  У калідоры стаяѓ мужчына, усміхаючыся мне.
  
  
  Першае, што я ѓбачыѓ, быѓ Webley Mark VI, вельмі смяротная зброя. Амаль адразу яе засяродзіѓся на мужчыну, держащем пісталет.
  
  
  Гэта быѓ буйны, імпазантны мужчына ѓ плашчы з поясам. Ён сціскаѓ "Уэбли", амаль нядбайна, нібы гэта было не што іншае, як візітная картка, нацэліѓшы эга адкрыта мне ѓ жыцці.
  
  
  Шэсць
  
  
  У яго было доѓгае, амаль сухое твар з цёмнымі вачыма і хвалістымі валасамі, нядбайна спадающими пасмай на долі. І ѓ той жа час, хоць рысы эга, асобы былі нерухомыя ѓ невыразнай масцы бесстароннасці, яго вусны былі скошаны ѓ плоскай ѓсмешцы.
  
  
  "Ён лётаѓ", - сумна сказаѓ ён у вельмі брытанскім англійскай. "Цяпер гэта было самым дурным з вашага боку, каб дазволіць эму збегчы".
  
  
  Ёй памахаѓ эму рукой, імкнучыся не целить ѓ яго свой. "Не маглі б вы прыбраць гэтую морду з майго жыцця?"
  
  
  "Што? Ах!" Ён усміхнуѓся. Уэбли слізгануѓ у бакавой хвіліну плаціць з поясам і знік. "Вы амерыканец, ці не так?" Ён здаваѓся опечаленным гэтай ідэяй.
  
  
  "Так. І няма сэнсу абвінавачваць мяне ѓ уцёках. Калі б ты не ѓварваѓся ѓ гэты калідор, як Q E II, яе б эга забіѓ!"
  
  
  Ён паціснуѓ плячыма. "Ну што ж, часам так бывае, ці не так?" Ён шырока ѓсміхнуѓся. "Што ты думаеш? Пойдзем за ім? Ёсць шанец?"
  
  
  "Ён ужо далёка адсюль", - сказаѓ я. "Баюся, мы можам забыцца эга".
  
  
  Ён мяне ѓважліва вывучаѓ. "Я не пазнаю вас, дружа. ЦРУ? Ваенная разведка?"
  
  
  Яе спакойна сказаѓ: "Я амерыканскі турыст. Аб чым ты кажаш?"
  
  
  Ён пасмяяѓся. Яблык эга адама падскочыла ѓверх і ѓніз, калі яго мэта запрокинулась. Гэта быѓ буйны, прыгожы мужчына ѓ тыпова брытанскім стылі з тѓідавага твидом. "Вы нас не маеце найменшага падання, ці не так?"
  
  
  Ён уздыхнуѓ. "Кравец пабяры. Яе Парсон. Бары Парсон. Брытанскі падданы. На адпачынку ѓ Іспаніі. А ты?"
  
  
  "Джордж Пибоди. Сапраѓды гэтак жа, яе ѓпэѓнена".
  
  
  Ён раздражнёна усміхнуѓся. "Бздура."
  
  
  "У самім апавяданні, так", - адказаѓ ёй, таксама пасмейваючыся. "Тут цёмна. Вы хочаце эга заслупаваць?"
  
  
  "Прабачце мяне, калі ласка?"
  
  
  "Выкладзеце эга. Вы ведаеце. Чакайце эга тут".
  
  
  "Ах. Падтрымліваць назірання? Сцвярджальна. Яе цалкам з табой згодны, старажытнасці".
  
  
  "Кліч мяне Джордж".
  
  
  Ён фыркнуѓ. "Тады Джордж".
  
  
  Яе, паціснуѓ плячыма. "Мы пачакаем". Яе, падышоѓ да ложка і сел на яе край.
  
  
  Ён прайшоѓ mimmo мяне і паваліѓся на падушку, прыхінуѓшыся спіной да падгалоѓя. Яе, чуѓ, як ён мацае кішэні. Ён выцягнуѓ пачак нямецкіх цыгарэт, сунуѓ адну ѓ рот і хутка запаліѓ доѓгай васковай запалкай. "Ах. Папрасіць прабачэння. Дым?"
  
  
  Яе, паківаѓ галавой. "Кінуѓ".
  
  
  "Як вы наогул патрапілі ѓ яго?" - раптам спытаѓ ён.
  
  
  "СААЗ?" Яе скрывіѓся, бо ведаѓ, як усё гэта гучыць па-дурному. Але заѓсёды была ахова.
  
  
  "Камар", - сказаѓ Парсон, як быццам яе быѓ зусім некампетэнтны.
  
  
  "Ну што ж." Яе спрабаваѓ убачыць свой шлях да правільнай вокладцы. "У Малазе жыве гэтая жанчына, - сказаѓ я. "Яна замужам за маім знаёмым бізнэсмэнам. Аднак, калі яе муж пачаѓ гуляць у Швейцарыі са сваёй палюбоѓніцай, жанчына вырашыла зладзіць раман з мужчынам, якога вы называеце Камаром. Цяпер ён шантажуе яе, пагражаючы распавесці пра ih рамане з мужам. Яе дзейнічаю ад імя сеньёры, каб прымусіць Маскіта спыніць і адмовіцца ад эга fold paper шантажу ".
  
  
  Цыгарэтны дым падняѓся ѓ паветра. Было цёмна, але я бачыѓ, што Парсон разгублена ѓсміхаѓся. Ён зноѓ усміхнуѓся, вельмі ціха, вельмі пагардліва.
  
  
  "Вы ѓмееце выкарыстоѓваць клішэ", - сказаѓ ён у размове. "Джордж? Джордж, гэта неабходна?"
  
  
  "Вы прасілі праѓдзівую гісторыю. Гэта праѓдзівая гісторыя". Яе, павярнуѓся да яму. "А ты?"
  
  
  "Ах. Яе." Ён глыбока ѓздыхнуѓ. "Што ж, Камароѓ, вядомы мне ѓ многіх адносінах, але не так, як вялікі аматар".
  
  
  "Ну", - нясмела пачаѓ я.
  
  
  "У асноѓным ён вядомы мне, як пісталет prezzolata. Гэта ломаное лацінскае слова для Tut man / Эга сапраѓднае імя - Альфреддо Москато, адсюль Маскіт. Эга паслалі праз Рыфму, каб ён працаваѓ тут, у Іспаніі, але я не ведаю, якая праца. Маскіт неапалітанскага паходжання "
  
  
  "Але чаму ты охотишься за ім?"
  
  
  "Гэта
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  Спачатку гэта было неваенным справай, але цяпер яно ператварылася ѓ ваенізаванае справа. Камароѓ наляцеѓ на аднаго праз нашых людзей у Римэ шэсць месяцаѓ таму, і забіѓ эга ".
  
  
  "Одзіна па сустрэнуць вашых людзей?"
  
  
  - Ваенная разведка, - суха сказаѓ Парсон. "Нас турбуе незаконны абарот наркотыкаѓ у Міжземным моры. Узброеныя сілы поѓныя гэтым. Мы спрабуем спыніць эга абодва канца з пачатку другой сусветнай вайны. І мы былі ѓ цяперашні час у трубаправодзе, калі Тры быѓ забіты Москато ". Парсон задуменна спыніѓся.
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. "Зразумела. Прабачэнні".
  
  
  "Я быѓ у Іспаніі на мінулым тыдні, калі мы атрымалі паведамленне, што Маскіт быѓ тут. Яе паспрабаваѓ знайсці яго, але пацярпеѓ няѓдачу. Затым, як раз гэтым вечарам, у мяне скончылася зачэпка, і яе выявіѓ, што вы размаѓляеце з прастытуткай, якую яе павінен быѓ Яе проста дапытаѓ яе пасьля таго, як яна вярнулася на дыскатэку і прыехала сюды на дублі.
  
  
  "Ваенная разведка?" Яе прывык. "МІ-6?"
  
  
  "На самой справе, пяць". Ён усміхнуѓся. "Вы вельмі праніклівы, калі думаеце пра МІ-6. Шостая - гэта, вядома, шпіянаж. І пяцёрка - гэта контрразведка. Правільна? Цяпер яе не буду турбаваць вас па нагоды вашай канкрэтнай ідэнтыфікацыйнай пазнакі, таму што я ведаю, што вы, янкі, жудасна педантычныя ѓ пытаннях бяспекі і ѓсяго такога. Аднак гэта не павінна ѓскладняць нашы адносіны. Яе прапаную працаваць у тандэме і паспрабаваць займець нашага чалавека Москато ".
  
  
  "Якія вашы загады адносна Москато?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Прашу прабачэньня? Ой. На самай дэла, Маскітаѓ - вельмі надакучлівы гулец. Мне сказалі падлічыць эга".
  
  
  "Усяго эга?"
  
  
  "Так. Ухіліце эга".
  
  
  "Як вы думаеце, хто стаіць за ім?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Мафіёзі, несумненна. Ён шмат разоѓ раней выконваѓ працу для бацькоѓ".
  
  
  "Я шкадую аб Джастине".
  
  
  "Тры?" Ён паказаѓ мне пустое твар.
  
  
  "Чалавек, які быѓ забіты. Ваша..."
  
  
  "О, Тры Дэлані. Так. Бедны Тры". Парсон ѓздыхнуѓ. "Ну што ж, ён ведаѓ, у што ѓвязваецца, калі далучыѓся, ці не так?"
  
  
  Яе, глядзеѓ на яго ѓ цемры. Яе, падумаѓ, што гэта было падобна на брытанцаѓ. Жорсткая верхняя губа і ѓсё такое.
  
  
  "Што вы атрымліваеце ад свайго заступніка?" - сарданічнай спытаѓ ён мяне.
  
  
  "Заступнік?"
  
  
  "Аблудная жанчына?" Ён зрабіѓ паѓзу. "Вы занялі месца Маскіта ѓ яе ... любові?"
  
  
  Ой. Мая гісторыя з вокладкі. "Гэта чыста рыцарскі лейцара", - сказаѓ ёй з усмешкай.
  
  
  "Вы, янкі, сапраѓды валодаеце залішняй старамоднай галантнасцю. Малайчына!"
  
  
  Мы замоѓклі.
  
  
  Праз гадзіну мы вырашылі, што Москато не вернецца.
  
  
  Праз дзве гадзіны мы пілі ѓ маім гасцінічным нумары. Тады гэта былі "Бары" і "Джордж". Яе ѓсё яшчэ быѓ падазроным, але вырашыѓ, што ён можа прывесці да інфармацыі.
  
  
  * * *
  
  
  Хуана сядзела ѓ дзвярным праёме ѓ сваёй схаваныя, валасы спадалі гэй, на плечы, вочы былі поѓныя скляпенні, а прыгожы твар хмурилось.
  
  
  "Што гэта за бачанне пульхритюда?" - закрычаѓ Парсон, размахваючы куфлем каньяку.
  
  
  "Гэта Хуана", - сказаѓ я. "Добры Дзень, Хуана".
  
  
  "Гэта маё сеньёра, пра якую вы мне казалі?" - спытаѓ Парсон складанымі жэстамі. Ён быѓ амаль гэтак жа п'яны, як і яго.
  
  
  "Не, вядома", - сказаѓ я. "Гэта - мая жанчына!" Парсон павярнуѓся да мяне, каб штогод. Затым ён азірнуѓся і ѓтаропіѓся на Хуану.
  
  
  "Я кажу, зараз! У цябе выдатны густ, стары! Выдатны густ!"
  
  
  Яе устаѓ і пакланіѓся. "Дзякуй, Бары. Ой, Хуана. Заходзь, калі ласка. Мне шкада, што я спазніѓся. Яе сустрэѓ свайго старога сябра".
  
  
  Парсон ѓхмыльнуѓся. "Так, сапраѓды, мая дарагая. Гэта імя Бары Парсон".
  
  
  "Гэта Хуана Пибоди", - сказаѓ я.
  
  
  Хуана ѓжо не спаѓ. Яна ѓвайшла ѓ пакой, злосна гледзячы на мяне. "Што здарылася?"
  
  
  "Я раскажу табе пазней, жанчына", - сказаѓ я, нагадваючы гэй, аб яе статусе перад Парсоном. "Дастаткова сказаць, што я сутыкнуѓся са сваім старым прыяцелем Бары Парсоном па ѓсім Six".
  
  
  "Пяць, - сказаѓ Парсон.
  
  
  "Пяць і адзін - шэсць, як я ѓжо сказаѓ". Яе ѓсміхнуѓся. "Далучайцеся да нас, Хуана?"
  
  
  "Ужо позна, і я стаміѓся".
  
  
  "Ты не выглядаеш стомленым", - сказаѓ Парсон, падыход да яе, і пільна гледзячы на нах. "Ты выглядаеш вельмі бадзёрым". Ён нахіліѓся, падняѓ яе падбародак і хутка пацалаваѓ у вусны. "Бачыш?"
  
  
  Яе, заплюшчыѓ вочы, чакаючы выбуху. Так і не здарылася. Калі яе зноѓ адкрыѓ вочы, убачыѓ яе, як яна усміхаецца Парсону і паліць цыгарэту, якая займаецца чароѓным чынам трапіла гэй, у рот. Іспанскі дым падымаѓся вакол эга святлівай верхавіны.
  
  
  Яе ашаломлена адкінуѓся на канапе. Што здарылася з Вызваленай Хуаной?
  
  
  Хуана цяпер глядзела Парсонсу ѓ вочы, яе цела свабодна і выгибалось да яму. "Вы брытанец, ці не так?"
  
  
  "Стары Кудлаты Леѓ у Парсоне!" - сказаѓ ён са смехам. Ён абняѓ ee. "Вы, янкі, ствараеце суперпород самак".
  
  
  Яна не страсянула яго. "5?" - пацвердзіѓ Хуана. "Што значыць пяць?"
  
  
  "Ваенная разведка", - сказаѓ я. "Контрразведка, а, Бары?"
  
  
  Парсон кіѓнуѓ. "Зусім фантастычным, стары. Яе, кажу, хіба вы двое не хочаце зайсці да мяне на раскопкі і выпіць?"
  
  
  Хуана ярка ѓсміхнулася. "Кахаць."
  
  
  Яе слаба падняѓ вочы. "Добра."
  
  
  "Ты таксама можаш прыйсці, Джордж".
  
  
  "Я кажу", - сказаѓ яго так шчыра, як толькі мог. Яе пачаѓ быць падобным на Дэвіда Нивена.
  
  
  * * *
  
  
  Мне прыйшлося перадаць эга Хуана. Яна гуляла эга гэтак жа па-майстэрску, як ён гуляѓ сл.
  
  
  У гасцінай на віле Бары Парсона гарэѓ святым. Гэта была прыгожа абстаѓленая кватэра.
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  ce, аформлены ѓ звычайным для іспанскага ѓзбярэжжа стылі - кілімкі, габелены, тоѓстыя драѓляныя крэслы, канапы, сталы.
  
  
  Яе ѓсё яшчэ гуляѓ у п'яным выглядзе, калі мы ѓвайшлі ѓ пакой. Паколькі гэта было самае блізкае, яе, падышоѓ да канапы і апусціѓся на яе край, закінуѓшы галаву і страшна пазяхаючы.
  
  
  Хуана паглядзела на мяне, а затым павярнулася і ѓсміхнулася Парсону. Ён зірнуѓ у мой бок, усміхнуѓся і ѓзяѓ Хуану на рукі. Яны цалаваліся доѓга і глыбока. Яе назіраѓ за імі скрозь шчылінкі вачэй, і зноѓ падумаѓ, што такое непераѓзыдзены мастак Хуана Рыверы.
  
  
  "Que bruto! En nuestra casa! Mil rayos te patten!"
  
  
  Яе, падняѓ галаву. У дзвярным праёме сядзела жанчына, скрыжаваѓшы рукі на грудзях, і глядзела на Парсона і Хуану. Гэта была прыгожая маладая жанчына з каштанавымі валасамі, цёмна-карымі вачыма і крэмавай скурай.
  
  
  Парсон ѓтрымаѓ Хуану ад сябе і павярнуѓся да жанчыны ѓ дзвярным праёме. "Алена", - сказаѓ ён. "Гэта Джордж, а гэта Хуана".
  
  
  "Хм!" чмыхнула Алена.
  
  
  Хуана зірнула на Парсона, а затым зноѓ на жанчыну. "Хто ты?" - ціха спытала яна.
  
  
  "Гэта мой..." - павярнуѓся да мяне Парсон і, здавалася, падміргнуѓ "... жанчына".
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. "Як маецеся, Алена?"
  
  
  "Алена Маралес", - сказала яна і ѓсміхнулася. Яна павярнулася да Парсону, прыѓзняла падбародак, паглядзела на яго зверху ѓніз і падышла да ложку побач са мной, каб пухлеть.
  
  
  Твар Хуаны на імгненне затуманілася, але затым чароѓным чынам праяснілася, калі Парсон сціснуѓ яе і вывеѓ праз пакоі праз дзверы, праз якую ѓвайшла Алена. Імгненне праз яе пачуѓ, як ён грыміць шклянкамі і бутэлькамі. Яшчэ напоі!
  
  
  Халат Алены зваліѓся з яе плячэй. Пад халатам на ёй была тонкая начная кашуля, і ён ясна бачыѓ контуры яе грудзей. У нах было поѓнае целасклад і вытанчаная форма ад галавы да шчыкалатак.
  
  
  "Вы сапраѓды замужам за Парсоном?" Яе спытаѓ.
  
  
  Яна гарэзна ѓсьміхнулася. "Чаму ты хочаш ведаць?"
  
  
  "Таму што мне цікава".
  
  
  "Я буду трымаць вас у курсе".
  
  
  "Ты не скажаш?"
  
  
  "Я не думаю, што гэта мае вялікае значэнне". Яна пацягнулася і щипнула мне нос. "Я падазраю, што вы гэта ведаеце".
  
  
  Яе, працягнуѓ руку і схапіѓ ee за плечы.
  
  
  "Гэй, твая жанчына", - сказала яна. "Яна прыгожая. Думаю, яна падабаецца Бары".
  
  
  "Ды добра, лэдзі, - сказаѓ ёй, калі яна прытулілася да мяне, і халат зручна расстегнулся.
  
  
  "Я не разумею, што вы кажаце", - засмяялася яна.
  
  
  "У любым выпадку, заѓсёды занадта шмат размоѓ", - разважліва заѓважыла яна. "Ты так не думаеш, Джордж?" Яна вызначыѓся гэта "Хор-хэй".
  
  
  "Так, нібыта."
  
  
  Мы сабраліся разам, як у якой-небудзь краіне грому, і ён успомніѓ, як чуѓ звон бутэлек і шклянак у суседнім пакоі. Але гэта было ѓсё. Што б там нам змешваѓ Парсон, гэта не трапіла нам у якія шклянкі для мяне і Алены. Пасля гэтага яе не бачыѓ, Парсона і Хуану.
  
  
  Алена таксама не стала каментаваць адсутнасць спіртнога. Яна была занадта занятая, паказваючы мне, як я яе вельмі сумаваѓ за ѓсю сваю жыццё не нах.
  
  
  Яна атрымала вялікае задавальненне ад маёй наплечной кабуры, і майго 38-яго Люгера. Яна паспрабавала адшпіліць эга, і ѓсё пераблыталася. Гэта было апошняе, што на мне было, і нават больш, чым на ёй. Нейкім чынам яна зняла з мяне кабуру і кінула яе на кафляная падлогу.
  
  
  Яе, адчуваѓ сябе безабаронным - без яго яе ледзь не сказаѓ "голы".
  
  
  Яна пацягнулася да выключальніка лямпы і выключыла брылёѓ.
  
  
  Яе, заѓважыѓ, што ѓ суседнім пакоі спыніѓся гром бутэлек.
  
  
  Сем
  
  
  Каб дабрацца да гарналыжнага курорта Соль-і-Ньеве, трэба адправіцца вакол Малагі па звілістай дарозе ѓверх па паѓднёвых схілах Сьера-Невады. Гатэль Sierra Nevada, у якім мы былі зарэгістраваныя, знаходзіѓся ѓнізе Прада Льяно, і наш з Хуаной касцюм, выходзіѓ на лыжную трасу.
  
  
  Белы схіл Borreguilas падзяляе лыжную трасу прыкладна на паѓдарогі паміж Picacho de Veleta і Prado Llano. Ніжняя канатная дарога ад Прада Льяно заканчваецца, а верхняя канатная дарога пачынаецца ад Боррегилас. Машыннае аддзяленне побач.
  
  
  Дзве паралельныя барранкасы ѓтрымліваюць ніжнія лыжныя трасы ад Боррегилас да Прада Льяно. Яны падзеленыя вострым грэбнем па ѓсёй граніту і лушчака, на якім нават потым наймацнейшага снегападу бачныя толькі невялікія ѓчасткі снегу.
  
  
  Канатная дарога, якая ідзе ад Prado Llano да Borreguilas, падвешаная над галоѓнай барранкой, дзе размешчаны лёгкія трасы. Больш складаныя трасы знаходзяцца на ѓсходзе ѓ суседнім яры.
  
  
  Яе сядзеѓ на балконе, які бег вакол гатэля, і глядзеѓ на лыжнікаѓ, але неѓзабаве вырашыѓ, што лепш буду катацца на лыжах, чым глядзець. Але проста каб забяспечыць сваю прыкрыццё, яе зрабіѓ паѓтузіна фатаграфій з дапамогай Rolleiflex 1, які зрабіць бясплатна прыведзена ѓ аддзел рэквізіту СЯКЕРУ, каб пераканацца, што дома унізе мяне бачылі.
  
  
  Гэта была стомная паездка, і неѓзабаве яе, увайшоѓ ѓнутр, скінуѓ чаравікі і з стомленым уздыхам жым лежачы на ложак. Але я не мог заснуць. Яе, думаѓ пра падзеі апошніх двух дзён.
  
  
  Прайшло два дні пасьля забойства камаром двайнят Рыка Карэлі - эга намесніка. Абсалютна нічога не адбылося за два дні пасьля маёй сустрэчы з Бары Парсоном і Аленай Маралес. Але яе падтрымліваѓ сувязь з Мітч Кэлі, і з Хока прыйшло некалькі паведамленняѓ:
  
  
  РЭЧ
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  : Нам, пры якіх пры іншых абставінах не спрабуйце наѓпрост мець зносіны з Рыка Карэлі. Пагадненне AXE з ім застаецца нязменным. Ніякіх слядоѓ двудушнасці з боку эга. Пачакайце, пакуль вы не атрымаеце апавяшчэнне з яго праз Твань Бергсон.
  
  
  ПАСАДА: Наша інфармацыя паказвае, што Москато цяпер няма ѓ Малазе або Торремолиносе. Не паѓтарайце, не спрабуйце ісці за ім. ђважліва сачыць за ім.
  
  
  ПАСАДА: Сустрэча ѓ Sol y Nieve ѓсё яшчэ ѓ стадыі распрацоѓкі.
  
  
  ПАСАДА: Запытаная інфармацыя аб Бары Парсоне адсутнічае. МІ-5 не выдае, ці ёсць такі чалавек. Відавочна, імя - псеѓданім; МІ-6, хутчэй за ѓсё, не раскрые эга асобу да завяршэння эга бягучай місіі. Выбачайце, але нас няма пацверджання, нам абвяржэння эга або эга роляѓ у гэтай схеме.
  
  
  ПАСАДА: Москато - наёмны забойца, які шмат гадоѓ працаваѓ на мафію. Ён таксама наносіць ѓдары на свабодзе.
  
  
  ПАСАДА: Алена Маралес - пра яе мала што вядома. У нах няма запісаѓ аб папярэднім ѓдзеле ѓ шпіянажы, контрразведцы або тайнай працы на тэрыторыі Іспаніі для ѓрада. Аднак яна можа быць зусім не іспанкай, а французкой або італьянкай. Ніякіх зачэпак.
  
  
  ПАСАДА: Пацверджанне прысутнасці Москато ѓ Мексіцы ѓ той час, калі снайпер атакаваѓ вас у Энсенаде. Акрамя таго, ёсць запіс аб тым, што ён здзейсніѓ паездкі ѓ Еѓропу адначасова з вамі, хоць і не праз Іберыі.
  
  
  Гэта было ад Хоука.
  
  
  На другое раніцу, потым забойства дублёра Рыка Карэлі мне патэлефанавалі падчас сняданку з Хуаной.
  
  
  "Кэлі", - сказаѓ голас. "Ціна атрымала апавяшчэнне ад Рымскага Носа. Табе сёння трэба пайсці ѓ Sol y Nieve".
  
  
  "Правільна."
  
  
  "Не шукай эга. Пачакай да першай ночы. Апоѓначы адпраѓляйся ѓ машыннае аддзяленне ліннай дарогі і встретись там з эга кантактам. Імя кантакту - Артура. Ён прызначыць сустрэчу паміж табой і Раманам Носам у які час вы павінны дамовіцца аб сустрэчы з Хуаной. Але першыя дзве сустрэчы вы павінны пайсці адзін ".
  
  
  "Зразумеѓ."
  
  
  "Голас і ѓсё, - сказала Кэлі. "ђдачы."
  
  
  "Пачакай. Як Ціна?"
  
  
  "Далучацца."
  
  
  "Калі сцены яна паедзе на курорт?"
  
  
  "Нічога не сказана. Эрнандэс яшчэ не вызваліѓ ee і не сказаѓ, калі адпусціць".
  
  
  "Што-небудзь пра Парсоне?"
  
  
  "Адмоѓны".
  
  
  "Алена Маралес?"
  
  
  "Дакладна так жа".
  
  
  "Вы, хлопцы, сапраѓды шмат працуеце, ці не так?"
  
  
  "Ой, Нік!"
  
  
  * * *
  
  
  Каля чатырох гадзін дня яе скаціѓся з ложку і апрануѓ лыжныя штаны, кашулю і швэдар.
  
  
  Лыжнікі ѓсё яшчэ былі на схілах. Яе мог бачыць мужчынаѓ у чырвоных куртках, дзяѓчат у зялёных куртках, фігуры абодвух палавога у куртках, спускавшихся па завулках самага ніжняга паверха. Прайшоѓшы mimmo машыннага аддзялення на самы ніжні схіл ліннай дарогі, убачыѓ яе пачатку другой схіл, які ѓздымаецца да Боррегилас вялікім разваротам аж да вяршыні самага высокага апускаецца - Велетаѓ.
  
  
  Лінныя дарогі ѓсё яшчэ працавалі, паднімаючыся і апускаючыся адначасова, праязджаючы яшчэ іншы, паднімаючыся запоѓненымі, якія спускаюцца пустымі. Яе задуменна зірнуѓ на машыннае аддзяленне.
  
  
  Рыка Карэлі. Калі б яе толькі ведала, як ён на самай дэла выглядае. Гатэль быѓ маленькім - яго мог заняць сваё месца ѓ вестыбюлі, і сустрэцца з ім без усёй гэтай недарэчнай накідкі і кінжалаѓ, якія так любіѓ Ястраб і эга памагатыя.
  
  
  Усё яшчэ. Адзін чалавек ужо быѓ забіты. Рыка Карэлі быѓ буйным чалавекам, які выконваѓ небяспечную місію. Бяспека была важная.
  
  
  Яе, пастукаѓ у дзверы пакоя Хуаны.
  
  
  "Так?"
  
  
  "Пойдзем ѓніз, Хуана".
  
  
  Мы выйшлі разам, як муж і жонка, - я стараюся шлюбная пара, у якой даѓно пагаслі агні сэксу і любові. Халасцяк муж і цнатлівая жанчына.
  
  
  * * *
  
  
  Паветра было халодным, але падбадзёрлівым. Снег апынуѓся ідэальным для катання на лыжах, толькі лёгкі пласт парашка ѓ патрэбных месцах. Ніякага шторму не было прадказана. Але я адчуваѓ, што ѓ гэтую ноч можа быць снег.
  
  
  Мы ѓ такую гульню для одзіна вакол апошніх столікаѓ у Прадо і ѓбірае гарачага шакаладу з каньяком. Група па чатырох чалавек спусцілася са схілаѓ, прыпаркавала лыжы і дубінкі ля сцяны закусачнай і стала шукаць крэсла і крэслы.
  
  
  Яны гаварылі па-нямецку. Яе трохі ведаю нямецкі, таму прапанаваѓ ім палову нашага крэсла. Яны зірнулі на Хуану і паспешліва пагадзіліся. Партыя складалася па чатырох чалавек. Аднаму было за сорак, і ён, відавочна, быѓ лідэрам групы; астатнім тром, верагодна, было пад трыццаць. Лідэр гаварыѓ па-нямецку, але на самой дэла быѓ швейцарцем. Астатнія трое былі змяшанымі - датчанін і два немца.
  
  
  Яны не маглі адарваць вачэй ад Хуаны, і нават пасля таго, як мучачо прынёс ім чатыры дымныя гурткі шакаладу.
  
  
  "Гер Бруна Хауптли, - сказаѓ здаравяка, працягваючы руку, каб паціснуць мне руку.
  
  
  "Джордж Пибоди. Вакол Штатаѓ".
  
  
  "Ах, так! Вядома. Ёй вядома, што-то з амерыканскага акцэнт у вашым нямецкай".
  
  
  "Прашу прабачэння", - усміхнуѓся я. "Гэта Хуана, мая жанчына".
  
  
  "Такі шчасліѓчык!" - усклікнуѓ Бруна Хауптли, звяртаючыся да сваіх спадарожнікаѓ, і тлумачачы па-нямецку, што яна замужам за мной.
  
  
  "Так, так", - сказалі двое немцаѓ, гледзячы на Хуану. Датчанін акунуѓся ѓ шакалад.
  
  
  "Вы, народ, заѓтра катаецеся на лыжах?" - спытаѓ гер Хауптли.
  
  
  Хуана кіѓнула. "Мы маем намер".
  
  
  "Ах! Заѓтра яе буду не на схілах, але, можа быць, на наступны дзень або ѓ бліжэйшы час
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  t! "Гер Хауптли усхвалявана ляпнуѓ сябе па сцягне." Чаму б нам не зрабіць вакол гэтага дуэт - я маю на ѓвазе трыо ", - сказаѓ ён, успамінаючы мяне.
  
  
  Хуана бліснула. "Мне б гэта спадабалася!"
  
  
  "Гер Пибоди?"
  
  
  "Ах, люблю яго, люблю гэта!"
  
  
  Усе смяяліся, таму што было відавочна, што мне гэта не спадабаецца.
  
  
  Гутарка працягнулася. Хауптли раптам схапіѓ Хуану за руку, адводзіѓ яе з крэсла і нахіляѓся разам з ёй над сваімі лыжамі і палкамі. Яны былі паглыбленыя ѓ некаторыя тэхнічныя дыскусіі аб замку, які ѓ яго быѓ на лыжах. Хуана кіпела і шыпела.
  
  
  "Гер Хауптли, - сказаѓ ёй па-нямецку аднаго вакол маладых людзей. "Ён бізнэсмэн, трапло?"
  
  
  Немец побач са мной быѓ класічна сінявокім і светлавалосы. "Так! Гер Хауптли - адзін вакол самых паспяховых бізнесменаѓ на сапраѓдныя прафесіяналы рынку", - сказаѓ ён. "На nen вялікая адказнасць".
  
  
  "Ён у адпачынку?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Праз тыдзень у Парыжы адбудзецца вялікае сход. Цяпер гер Гауптли расслабляецца, атрымліваючы асалоду ад сонечным святлом, снегам і..."
  
  
  Паѓза.
  
  
  Немцы засмяяліся, і не зусім меланхалічны датчанін ляпнуѓ далонню па стале.
  
  
  "Дзяѓчынкі!"
  
  
  Смех.
  
  
  Гэта нагадала мне адну па гэтае старых камічных нямецкай оперы, якія яе бачыѓ у познім спектаклі - старыя фільмы 1930-х гадоѓ. Што-то ѓ гэтым мне падалося не зусім правільным. Але я не мог зразумець гэта.
  
  
  * * *
  
  
  Рэстаран быѓ уладкаваны, як тыповая трапезная на гарналыжным курорце, з адным доѓгім сталом па цэнтры пакоя ѓ стылі эстакады і невялікімі столікамі ѓздоѓж сцен пакоя.
  
  
  Наша група - Хуана і яго далучыліся да герру Хауптли і эга сябрам - знаходзіліся адкрытымі ѓ цэнтры ѓсяго сходу. Г-н Хауптли працягваѓ бесперапынна церабіць тевтонскую балбатню, якая займаецца адначасова ошеломляла і ошеломляла ѓсіх. Нават яны, хто не разумеѓ нямецкай ці англійскай, здаваліся цалкам загипнотизированными эга харызмай.
  
  
  Яе не спяшаѓся падчас доѓгай трапезы і ѓважліва агледзеѓ астатніх наведвальнікаѓ гатэля.
  
  
  Ёй хацелася, Рымскага Носа, спрабаваѓ разглядзець сапраѓднага Рыка Карэлі ѓ моры асоб вакол мяне. Здавалася, магчымасцяѓ няма.
  
  
  Было адзінаццаць трыццаць, перш чым яе нават вядома час. Прыйшоѓ брэндзі, і яна села, пацягваючы эга. Калі гер Хауптли зрабіѓ паѓзу, каб перавесці дух, яе, павярнуѓся да Хуана і сказаѓ: "Я выходжу падыхаць свежым паветрам перад сном. Ты ідзеш, дарагая?"
  
  
  Яна спакойна мне ѓсміхнулася. "Не, дарагая. Папрасіць прабачэння. Занадта холадна. Не опаздывай".
  
  
  Яе, усміхнуѓся і дапіѓ каньяк.
  
  
  "Гер Хауптли, гэта было сапраѓднае задавальненне. Убачымся заѓтра ці калі-небудзь - на самай справе?"
  
  
  "Так", - сказаѓ гер Хауптли, яго твар пачырванеѓ ад віна, брэндзі і ѓзбуджэння ад ежы. "Auf weidersehen".
  
  
  Яе адсунуѓ крэсла, пакланіѓся двум немцам і датчанину і пайшоѓ праз перапоѓнены рэстаран.
  
  
  На вуліцы было вельмі холадна. Паветра быѓ прахалодным. Яе, высунуѓ галаву, а затым вярнуѓся наверх у наш нумар, і купіѓ сабе навушнікі і панчоха. Яе таксама надзеѓ вятроѓку, праверыѓшы грузы ѓ наплечной кабуры, і пераканаѓшыся, што нож прывязаны да маёй лодыжцы.
  
  
  Яе дабраѓся да вяршыні звілістай сцежкі без здарэнняѓ. Удалечыні ад абароны будынкаѓ мне стала халадней, чым яе адчуваѓ з імі тхара, як прыехаѓ у Сьера-Невада. Вецер прарэзаѓ маю вопратку, пакуль я не адчула сябе напоѓаголнай.
  
  
  У машынным аддзяленні не было свету. На схіле гары таксама не было нам гук. Яе, азірнуѓся праз плячо. Жоѓтыя прамяні свет вакол гасцінічных нумароѓ і вакол вокнаѓ, якія выходзяць на Прада, стваралі залатыя ѓзоры на белым снезе.
  
  
  Будынак, дзе размяшчалася машына кресельного пад'ёмніка, было акружана снегам. Яе мог бачыць галоѓны ѓваход, які выходзіць у даліну. Дзверы ѓ машыннае аддзяленне была зачыненая, але не зачыненыя. Яе павярнуѓ ручку і штурхнуѓ яе. Унутры будынка было вельмі цёмна, хоць адлюстраванне зорак на снезе прыносіла трохі свету. Дзіѓна, наколькі яркім было неба, нават глыбокай ноччу.
  
  
  Яе мог бачыць за колам да развароту, дзе лінныя дарогі паѓкругам разгортваліся ѓ зваротным кірунку. У сярэдзіне жывата паѓкола знаходзілася канатная дарога, продержавшаяся да іх тхара, пакуль раніцай не запусцілася тэхнікі.
  
  
  Яе ѓжо збіраѓся ісці наперад, калі ѓбачыѓ, што хто-то праходзіць mimmo ліннай дарогі. Хто б гэта нас быѓ, калі ѓвайшоѓ яе, альбо ён быѓ ѓнутры будынка, альбо увайшоѓ праз нейкі іншы ѓваход. Яе, думаѓ, што ён, павінна быць, чакаѓ мяне. Тады ён, вядома, будзе маім кантактным тварам.
  
  
  Артура.
  
  
  Яе схапіѓ свой кавалак, выцягнуѓ эга, і, напружыѓшыся, рушыѓ наперад, адкрыѓшы рот, каб прашаптаць "Артура".
  
  
  Ёй так і не сказаѓ пра гэта.
  
  
  Хто-то іншы зрабіѓ!
  
  
  "Артура!"
  
  
  Гук, здавалася, даносіѓся з-за ліннай дарогі. Яе падняѓ кавалак і зрабіѓ эга сілуэт там. Калі ён клікаѓ Артура, ён не быѓ Артура. І паколькі яе павінен быѓ выклікаць Артура, яе, ведаѓ, што гэты чалавек будзе яшчэ хема-то, хто паспрабуе знайсці Артура раней за мяне, хто-то не на маёй баку.
  
  
  "Так?" - спытаѓ голас у іншы палове вялікага машыннага аддзялення.
  
  
  Імгненна раздаѓся гучны
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  , рэха стрэлу - даклад, які разгойдваѓся ѓзад і наперад у гэтай маленькай пакоі, як стук сотняѓ барабанаѓ. ђспышка аранжавага полымя з'явілася і імгненна знікла. Яе пачуѓ крык злева ад сябе.
  
  
  Яе адразу ж прысеѓ і стрэліѓ у постаць ззаду ліннай дарогі.
  
  
  Хто-то лаяѓся па-іспанску. Злева ад мяне пачуѓся гук падальнага цела і стогн. Яе, стрэліѓ яшчэ раз, спрабуючы ѓбачыць чалавека для ліннай дарогай. Я не мог разабраць нам адной часткі эга.
  
  
  Дзверы зноѓ адчыніліся, і яе веданне фігуру; здзейсніѓ ѓцёкі. Яе стрэліѓ яшчэ раз у бок гуку дзень, а затым пабег скрозь цемру да месца.
  
  
  Там нікога не было.
  
  
  Была дзверы - пачатку другі ѓваход у машыннае аддзяленне. Яе адкрыѓ і выглянуѓ. Нікога не было відаць. Яе хутка выйшаѓ на вуліцу і паглядзеѓ уверх і ѓніз па снежным схіле. Нам одзіна. Ніхто.
  
  
  Вярнуѓшыся ѓ будынак, яе пачуѓ, як хто-то задыхаецца і хрыпіць, яе знайшоѓ хлопчыка і шталь на калені над ім на бетоннай падлозе. Яе наогул не мог эга бачыць.
  
  
  "Артура?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Так". Ён здрыгануѓся.
  
  
  "Дзе мне сустрэцца з чалавекам, якога ёй прыйшоѓ ѓбачыць?"
  
  
  "Вяршыня Вялетамі - Пикачо-дэ-Велетаѓ. Дванаццаць гадзін. Заѓтра ѓвечары".
  
  
  "Добра", - прашаптала я. Яе, нахіліѓся. Яе чуѓ эга абцяжаранае, перарывістае дыханне. Затым, перш чым яе паспеѓ сказаць што-небудзь яшчэ, яе пачуѓ знаёмы булькаючы скрыгат, які вельмі падобны на бразготку, але на самой дэла гэта зусім не бразготка.
  
  
  Што-то іншае.
  
  
  Жыццё пакідае цела.
  
  
  Артура быѓ мёртвы.
  
  
  Яе, хутка падняѓся і выйшаѓ праз машыннага аддзялення, аб'язджаючы аголеныя пароды з выцягнутай і гатовай фігурай, пакуль яе не дабраѓся да Прада Льано і не пабег у гатэль.
  
  
  Яе, азірнуѓся толькі адзін раз і ѓбачыѓ, што ѓ машынным аддзяленні загарэѓся святым, а ѓнутры блукаѓ цёмныя фігуры.
  
  
  Стрэлы былі досыць гучнымі, каб папярэдзіць ѓсю паліцыю Соль-і-Ньев. Грамадзянская гвардыя была там.
  
  
  Узрушаны яе, падняѓся па лесвіцы і прайшоѓ праз вестыбюль, павярнуѓ налева да бара, спрабуючы аддыхацца моцным глытком каньяку.
  
  
  Гэта дапамагло.
  
  
  Некалькі.
  
  
  Але не вельмі.
  
  
  8
  
  
  Прыглушанае ѓзбуджэнне, якое ѓзмацнілася да піка адразу пасля стральбы ѓ Артура і наступнага расследавання забойстваѓ, цалкам сціхла на працягу паѓгадзіны. Грамадзянская гвардыя, якая дыслакуецца на гарналыжным курорце, паклапацілася аб трупе і пачала доѓгі стомны працэс допыту наведвальнікаѓ і абслуговага персаналу, на курорце.
  
  
  Ёй не зайздросціѓ працы паліцыі. Гэта была знясільваючая, няѓдзячная і, асабліва нязручная праца на такіх вышынях ѓ гэты час года. Яны былі добрымі людзьмі.
  
  
  Мне пашанцавала. Нішто не прывяло ih да мяне.
  
  
  Каньяк мяне некалькі момант. Я не зводзіѓ вачэй з вестыбюля гатэля, назіраючы за ѓсімі, хто ѓваходзіѓ і выходзіѓ. Ёй бы каго-небудзь, хто быѓ бы падобны на чалавека, якога ёй знайшоѓ у смецця на віле ѓ Торремолиносе, чалавека, якога, як я прыйшоѓ да высновы, быѓ Камар.
  
  
  Нарэшце яе устаѓ, прайшоѓ у хол і паглядзеѓ на Прада Льяно. Здавалася, цяпер за мяжой нікога няма.
  
  
  Яе перасёк вестыбюль і падняѓся па лесвіцы пачатку другой на паверсе, дзе знаходзіѓся наш нумар. Уставіѓшы ключ у дзверы, пачуѓ яе смех у суседнім пакоі. Смех Хуаны.
  
  
  Усміхаючыся, яе штурхнуѓ дзверы і ѓключыѓ брылёѓ. Такім чынам, яна далучаецца гер Гауптли ѓ свой пакой. Па крайняй меры, ён здаваѓся смешным, нават у сваёй хамскай тэѓтонскай манеры. Суцяшала адно - у такога экстраверт чалавека было некалькі схаваных маршчын.
  
  
  Яе, падышоѓ да дзень, і прыклаѓ да яе вуха.
  
  
  Хіхікаць. Весялосьць вылецела па nah, як бурбалкі вакол келіхі з шампанскім. Г-ну Хауптли павінна быць лепш у смецця, чым у гасцінай, падумаѓ яе ляніва. Ёй не давяраѓ гэтаму па матэматыцы.
  
  
  "Калі ласка, - сказала Хуана. "І паклаѓ туды лёд, калі ласка, Бары?"
  
  
  Бары!
  
  
  Яе адышла ад дзень, нахмурыѓшыся.
  
  
  Бары Парсон?
  
  
  Тады яе мог чуць эга голас, прыглушаны, але цалкам пазнавальны - беспамылкова вядомы брытанскі акцэнт, прыглушанае весялосьць і прыглушанае ѓзбуджэнне.
  
  
  "На Самой Справе, Мілая. Адзін шклянку віскі, ідзе!"
  
  
  Апошні раз мы бачылі Парсона ѓ Малазе. На наступны дзень, затым забойства двайнік Рыка Карэлі ён і Алена далучыліся да мяне і Хуана, каб прагуляцца па крамах і паабедаць. Мы пайшлі з імі вячэраць напярэдадні ад'езду ѓ Соль-і-Ньев. Але мы не сказалі нікому вакол іх, куды мы пойдзем, таму што не ведалі раней ранняга раніцы. Як Парсон вядома, дзе мы? І чаму ён пайшоѓ за намі? Выявіѓ ён, што Маскіт таксама перасьледуе нас? Цалкам магчыма. Камароѓ быѓ тут - я падазраваѓ, што ён забіѓ Артура. Па крайняй меры, гэта была найбольш відавочная магчымасць.
  
  
  Але чаму Парсон не быѓ там, каб спыніць Маскітаѓ, калі ён рушыѓ услед за ім? І чаму...?
  
  
  Думка аб Комаре спыніла мяне. Яе хутка думках пераасэнсаваѓ і ператасаваѓ карты ѓ зусім новую раздачу. Тады яе зразумеѓ, што цалкам магчыма, што Бары Парсон мог быць ня тым невінаватым брытанскім афіцэрам МІ-5, як ён сцвярджаѓ.
  
  
  Такім чынам:
  
  
  На вілу, дзе хаваѓся Маскіт ѓ Торремолиносе, мяне далучаецца даѓкі.
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  які дапамог эму абслужыць эга напярэдадні ѓвечары.
  
  
  Яе знайшоѓ мужчыну ѓ спальні, паспрабаваѓ схапіць яго, але мяне спынілі. Мужчына збег. Іншы чалавек, які назваѓ сябе Бары Парсон, увайшоѓ у спальню, заявіѓшы, што ён сакрэтны брытанскі агент, потым камара.
  
  
  Выкажам здагадку, Парсон наогул не быѓ агентам. Выкажам здагадку, што чалавек ѓ смецця быѓ проста Джонам Доу. Выкажам здагадку, Камароѓ рэкламуе туды Джона Доу і затым перапыніѓ мяне, каб дазволіць ілжывым Москиту знікнуць. А затым выкажам здагадку, што эму ѓдалося пераканаць мяне ѓ тым, што Камар знік.
  
  
  Тады ён быѓ Камаром! Бары Парсон! І ён проста рушыѓ услед за мной у Соль-і-Ньев, рушыѓ услед за мной у машыннае аддзяленне, забіѓ Артура, верагодна, мяркуючы, што Артура быѓ мной, і ѓцёк. Цяпер ён быѓ у смецця з Хуаной, спадзеючыся, што эга прывядуць да цяперашняга Рыка Карэлі!
  
  
  Яе пакрыѓся халодным потым.
  
  
  Яе паспешліва падышоѓ да тэлефона. Па аднаму ѓ кожнай пакоі світа. Яе падняѓ трубку, і крэсла неадкладна адказаѓ - не так wouldnt шмат званкоѓ глыбокай ноччу.
  
  
  "Місіс Пибоди, калі ласка".
  
  
  Праз імгненне яе пачуѓ тэлефонны званок у суседнім пакоі.
  
  
  "Добры дзень?" Гэта была Хуана.
  
  
  "Не казалі нам словы. Гэта Нік. Яе чую там Парсона. Уявіце, што гэта няправільны нумар".
  
  
  "Мне вельмі шкада. Яе, лічу, што ѓ цябе..."
  
  
  "Трымай эга там. Яе сустрэнуся з Карэлі заѓтра ноччу, апоѓначы. Велетаѓ. Кантакт мёртвы. Трымай Парсона там усю ноч, калі зможаш. Ён можа быць тым чалавекам, які забіѓ двайнік Карэлі".
  
  
  "Вы мне перашкаджаеце, калі ласка, і мне не трэба з гэтым мірыцца".
  
  
  "Не казаць эму нічога. Трымай эга на сувязі. Калі ты ѓсё гэта разумееш, і можаш падпарадкавацца, скажы:" Я не хачу здацца грубым, але я не магу табе дапамагчы. Тады павесь трубку ".
  
  
  "Я не хачу здацца грубым, але я не магу табе дапамагчы".
  
  
  Яе павесіѓ трубку. Чуѓ яе голас Парсона вакол іншага абодва канца пакоя.
  
  
  "Хто гэта быѓ, Хуана?"
  
  
  "Не той нумар. Нейкі п'яны ангелец".
  
  
  Парсон засмяяѓся. "Упэѓнены, што ён не амерыканец?"
  
  
  "У яго быѓ такі ж акцэнт, як і ѓ цябе", - парыравала Хуана.
  
  
  Добрая дзяѓчынка! Яна была прахалоднай, як пудрай.
  
  
  Яе праверыѓ сваю шпільку, свой люгер, пераапрануѓся ѓ швэдар з высокім каѓняром і куртку. Яе зноѓ збіраѓся ѓ бар. Яе гатэль падумаць. І яе не хацеѓ заставацца ѓ гэтым пакоі ѓ абодва канца ночы. Магчыма, яго мог бы заплаціць бармэну, каб ён дазволіѓ мне сысці ѓ хол побач з барам.
  
  
  Яе выключыѓ сьвяты і ціха выйшаѓ.
  
  
  Бар быѓ сапраѓды такім жа, якім яго эга пакінуѓ. Яе агледзелася. Наѓрад ці ѓсе ѓжо спалі.
  
  
  Яе паспрабаваѓ крэсла. "Дзе ѓсе?"
  
  
  "Дыскатэка", - здзівіѓся клера. "У склепе."
  
  
  "Я не чую шуму".
  
  
  "Ён звуконепроницаем, Сектар".
  
  
  Яе, паціснуѓ плячыма і спусціѓся па лесвіцы, якая займаецца, як ён думаѓ, вяла на ніжні ѓзровень гатэля, дзе размяшчаліся памяшканні для забеспячэння.
  
  
  Тры дзень вялі з лесвічнай пляцоѓкі ѓнізе, і адна казала: DISCOTHÈQUE.
  
  
  Яе, падышоѓ да бара справа, і замовіѓ выпіць. Бармэн, апрануты, як танцор фламенко, з доѓгімі бакенбардамі, прылеглымі да чэрапе, хутка падрыхтаваѓ напой.
  
  
  Цяпер ёй дазваляю сваім вачам ѓважліва блукаць па наведвальнікам дыскатэк. Яе не заѓважыѓ гэтага месца: магчыма, гэта было тое месца, дзе Маскіт хаваѓся пасля забойства, калі сапраѓды Маскіт не быѓ Бары Парсоном.
  
  
  Але я яе не бачыѓ, чалавека, якога ѓпершыню ѓбачыѓ у спальні вілы ѓ Торремолиносе.
  
  
  Яе збіраѓся сесці, калі ѓбачыѓ знаёмага.
  
  
  Яна сядзела ѓ дальнім куце, зусім адна, пад навісае часткай канструкцыі, якая імітуе вялікі плоскі камень. У адзін вакол гэтых яркіх момантаѓ сяргей ѓдарыѓ ee адкрыта ѓ твар, яна цепнула вачмі і адвярнулася.
  
  
  Відавочна, гэта была Алена Маралес.
  
  
  Якая была яе роля ѓ гэтай шарады? Ці ведала яна, навошта Бары Парсон прыехаѓ у Sol y Nieve? Была яна часткай гэтага? Ці яна была проста нявінным сведкам, часткай вітрыны, якую Парсон зладзіѓ, каб абараніць сваю ѓласную частка?
  
  
  Ці ёй памыляѓся наконт Парсона?
  
  
  Яе, падышоѓ да яе, раптоѓна з'явіѓшыся па цемры над ёй і, шырока усміхаючыся.
  
  
  "Прывітанне, Алена".
  
  
  "Джордж! Які прыемны сюрпрыз!"
  
  
  "Калі ты прыйшоѓ?"
  
  
  "Ах, Бары, і яго прыехалі сюды каля адзінаццаці. Мы абодва прынялі душ, пераапрануліся і пайшлі адкрытыя ѓ сталовую, але, вядома, было час паесці. І мы бачылі вашу жонку. Яна сказала, што вы елі сышоѓ ". Яе вочы зіхацяць. "Па справе".
  
  
  "Але голас ты - адна!"
  
  
  "Ну, мы спусціліся сюды, мы ѓтрох. Тут быѓ яшчэ адзін чароѓны чалавек. Немец. Бары давялося падняцца наверх, каб што-што разабраць з багажом. Ён вярнуѓся прыкладна праз паѓгадзіны. сысці. Потым мы танцавалі і ... "
  
  
  "Як доѓга немец заставаѓся?"
  
  
  Алена ѓсміхнулася. "Гэта тое, што вы называеце перакрыжаваным допытам, Джордж?"
  
  
  Яе смяяѓся. "Вядома, няма. Што здарылася пасля таго, як Бары вярнуѓся праз багаж?"
  
  
  "Немец сышоѓ, як я ѓжо сказаѓ, а затым каля дванаццаці трыццаці Бары сказаѓ, што адвядзе Хуану ѓ яе пакой. Хуана стамілася. Ён сказаѓ мне пачакаць тут". Яна злосна нахмурылася. "Я ѓсё яшчэ тут."
  
  
  Яе замовіѓ напоі.
  
  
  "Што адбудзецца, калі Бары не патэлефануе вам?" Яе спытаѓ, г
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  успомніѓшы тое, што я праінструктаваѓ Хуану.
  
  
  Яна ѓсміхнулася. "Я кладуся спаць адна".
  
  
  "Можа быць чыстая."
  
  
  Яе вочы засяродзіліся на маім твары. "Вы мне што-то казаць?"
  
  
  "Магчыма".
  
  
  "Добра", - сказала яна, паварочваючыся да мяне і паклаѓ мне руку на сцягно. "Вотум што я табе скажу. Чаму б табе не ѓзяць бутэльку і не падняцца ѓ мой пакой? Мы пачакаем, пакуль Бары не вернецца туды".
  
  
  Яе ѓзяѓ бутэльку каньяку, і мы разам падняліся па лесвіцы. Алена трохі ткала, але добра трымала спіртное.
  
  
  Ih пакой быѓ на трэцім паверсе. Алена дастала вакол сумкі ключ і служыць мне. Яе, адчыніѓ дзверы і ѓпусціѓ яе. Яна ѓвабрала ѓ сябе святым, і ён зачыніѓ за намі дзверы.
  
  
  Яна дастала некалькі папяровых шкляначак, яе адкрыѓ бутэльку, наліѓ каньяку і пачаѓ піць, седзячы на краі ложка.
  
  
  "Ваша жонка вельмі прыгожая, - сказала Алена.
  
  
  Ёй кіѓнуѓ.
  
  
  "У вас ёсць сямейныя праблемы?"
  
  
  "Не больш, чым хто-небудзь іншы".
  
  
  "Але, падобна, тваёй джын падабаюцца іншыя мужчыны".
  
  
  "Як Бары?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Бары - твой муж?" Яе спытаѓ.
  
  
  Яна пахітала галавой. "Мы прыкідваемся". Яна ѓсміхнулася.
  
  
  "Як доѓга ты ведаеш эга?"
  
  
  "Ах. Можа быць, месяц".
  
  
  "Дзе ты сустрэѓ эга?"
  
  
  Яна прыѓзняла брыво. "У Малазе".
  
  
  "Чым Бары зарабляе на жыццё?"
  
  
  Яна смяялася. "Ён займаецца любоѓю".
  
  
  "Няма. Я маю на ѓвазе, што эга справа?"
  
  
  "Я не лезу ѓ справы мужчын".
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. Вядома. Яна б не стала. Яна была іспанкай. Іспанкі не лезе ѓ "іншую" жыццё свайго мужа - ніколі.
  
  
  "І ты", - сказала яна з усмешкай. "Чым ты займаешся?"
  
  
  "Я фатограф", - сказаѓ я, спрабуючы ѓспомніць, што было ѓ мяне на вокладцы затым імгненнай поѓнай амнезіі. "Я прадаю ѓ інтэрнэце".
  
  
  "Ах." Алена ѓважліва паглядзела на мяне. "Ведаеш, яго ніколі не бачыѓ цябе з фотаапаратам".
  
  
  "Мы ѓ адпачынку", - непераканаѓча сказаѓ я.
  
  
  "Ну, гэта на самай справе і для брытанцаѓ", - ціха прамармытала яна.
  
  
  "Бары таксама ніколі не працуе?"
  
  
  Яна пахітала галавой. "Ён кажа, што з'яѓляецца прадстаѓніком кампаніі ѓ Вялікабрытаніі. Гандлёвым прадстаѓніком".
  
  
  Гэта было новае. Відавочна, гэта была легенда Парсона. Яе вырашыѓ даведацца пра nen пабольш.
  
  
  "Што ён прадае?"
  
  
  "Я сапраѓды не ведаю. Яго не пытаюся".
  
  
  "Ён калі-небудзь перапісваецца з Вялікабрытаніяй?"
  
  
  "Я так не думаю. Яе ніколі не бачыѓ, каб ён пісаѓ лісты. Але ён шмат тэлефануе па тэлефоне".
  
  
  "Ах."
  
  
  "Думаю, у яго ёсць сакратар. Ён заѓсёды з ёй размаѓляе".
  
  
  "Я бачу." Яе нахмурыѓся. "Дзе яна?"
  
  
  "Я не ведаю. Ён тэлефануе па тэлефоне, і я не ведаю, куды ён тэлефануе, таму што мяне няма ѓ пакоі, калі ён пачынае. Або калі яна тэлефануе эму, яе павінен даць эму тэлефон, і ён чакае, каб яе пакінуѓ пакой ".
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. "Вы, іспанкі, выдатныя", - сказаѓ я. "Амерыканка падслухоѓвала у дзень. Ці праслухоѓвала эга". "Але каб не падслухоѓваць, патрэбна адмысловая дысцыпліна".
  
  
  Яна кіѓнула. Затым яна ѓсміхнулася. "Занадта шмат для мяне."
  
  
  "Вы слухаеце?"
  
  
  "Я раблю."
  
  
  Яе, усміхнуѓся. "Добрая дзяѓчынка".
  
  
  "Тым не менш, ён ніколі не кажа пра пошты бизнесявляется. Ён заѓсёды кажа аб людзях. Людзей, якіх я не разумею. Ён называе ih" той, ці ён сам, ці мужчына, ці жанчына ".
  
  
  Для агента гэта вялікага сэнсу не маюць, як добрая балбатня.
  
  
  "Вы калі-небудзь казалі з эга сакратаром?"
  
  
  "Так. Яе зрабіѓ для нах невялікі акцэнт, каб яна думала, што я дурны". Яна ѓсміхнулася мне з раптоѓнай выбліскам гумару, падобнай на pixies.
  
  
  Яе сціснуѓ яе сцягна. "Ты зусім не дурніца, Алена".
  
  
  "Але яна лічыць мяне дурным".
  
  
  "СААЗ?"
  
  
  "Крыс. Жанчына, з якой размаѓляе Бары".
  
  
  "Вы ведаеце, ee іншае імя?"
  
  
  Алена пахітала галавой.
  
  
  "Ён казаѓ з ёй столькі, колькі вы эга ведалі?" - спытаѓ у яе, праѓда, не разумеючы, куды мы пойдзем, проста працягваючы звычайны шлях збору інфармацыі.
  
  
  "Ах, так. Ён заѓсёды быѓ з ёй на сувязі. Ён тэлефанаваѓ па междугородним нумарах, каб уладзіць некаторыя вакол сваіх дзелавых дэль".
  
  
  "У Англіі?"
  
  
  "О, не, не заѓсёды. Часам у Францыі".
  
  
  "Вы ѓпэѓненыя, што гэта была Францыя?"
  
  
  Яна нахмурылася. "Думаю, так. Яе не заѓсёды так уважліва слухаю, Джордж. У мяне не заѓсёды ёсць прыдатны шанец. Чаму ты так зацікаѓлены?"
  
  
  "Мне падабаецца Бары". Яе ѓсміхнуѓся. "Мне проста цікава, у якой краіне бізнэс, ён у зале".
  
  
  "Мне таксама падабаецца Бары".
  
  
  "Ты ведаеш ноч, калі мы з Бары вярнуліся дадому на вілу з Хуаной?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Дзе ён быѓ у той дзень?"
  
  
  "Ён быѓ дома ѓвесь дзень. Я думаю".
  
  
  Значыць, ён не стрэліѓ у Карэлі - гэта быѓ Маскіт ці нейкая невядомая кампанія. Бары не быѓ Москитом - ніякіх шанцаѓ.
  
  
  "І ён размаѓляѓ з Крысам ѓ той дзень?"
  
  
  "Крыс?"
  
  
  "Дзяѓчына. Сакратар".
  
  
  "Ах. Няма. Яе так не думаю. Ён застаѓся на віле. Мы пайшлі на пляж".
  
  
  "Пляж? Зімой?"
  
  
  "Мы сядзелі на пяску на сонейку". Яна хіхікнула. "Гэта было весела."
  
  
  "Як наконт наступнага дня? Званкі ѓ Англію?"
  
  
  "Няма. Нічога ѓ той дзень".
  
  
  "Пазней?"
  
  
  "Ну, я думаю, яна тэлефануе сёння раніцай. Ведаеш, сёння рана".
  
  
  "Дзяѓчына Крыса?"
  
  
  "Сьв. Яна мілая дзяѓчына. Вельмі эфектыѓная. У мяне ѓ галоѓ ёсць яе фотаздымак. Ведаеш? Сядзіць за сталом у гэтым офісе. Вельмі афіцыйна".
  
  
  Ёй кіѓнуѓ.
  
  
  "Я бачу яе па тэлефоне. Яе, бачу, як яна размаѓляе з Бары. Яна думае абсталяваннем мне, і ёй, гэй, не падабаюся". Алена паказала зубы.
  
  
  "Яна ведае пра вас і Бары?"
  
  
  "О, вядома. Мы з Крысцінай..."
  
  
  яе дасягнуѓ
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  і схапіѓ ee за руку. Яе ледзь не праліѓ гэй напой. "Што такое?" Яна перайшла на акцэнт.
  
  
  "Крысціна? Вы сказалі - Крыс".
  
  
  "Гэта тое ж імя. Што-то не так?"
  
  
  Што-то не так. Што-то было вельмі правільным. Цяпер усё стала на свае месцы. Крыс была Крысцінай. Крысціна была Крысцінай. Крысціна, адрэзаная пасярэдзіне з адсутнай пярэдняй часткай, была Цінай.
  
  
  Алена ѓздыхнула. "Вы едзеце?"
  
  
  Яе, паківаѓ галавой. "Што наогул дало вам такую ідэю?"
  
  
  "Ваш розум ѓжо сышоѓ у іншае месца".
  
  
  Яе, працягнуѓ руку і ѓзяѓ яе на рукі. "Больш няма. Глядзі. Каньяку больш няма. Ёсць ідэі?"
  
  
  "Я думаю пра гэта", - сказала Алена, высвобождаясь вакол маіх рук. "Я надзела што-то больш зручнае".
  
  
  Яна ѓстала і пайшла ѓ ванную.
  
  
  Калі яна выйшла, яна амаль нам ѓ чым не адчувала сябе камфортней.
  
  
  І мне было зусім камфортна.
  
  
  Дзевяць
  
  
  Раніцай яе амаль паснедаѓ, калі Хуана ѓвайшла ѓ сталовую гатэля і падышла да мяне. Яна толькі што прыняла душ і ѓсміхалася.
  
  
  "Добрай раніцы, місіс Пибоди", - сказаѓ я, прыѓзняѓшыся і прыкінуѓшыся паклонам у таліі.
  
  
  "Добрай раніцы, містэр Пибоди", - суха сказала яна.
  
  
  Яна села.
  
  
  "Ты выглядаеш раздражнёным", - заѓважыѓ я, нашмароѓваючы алеем круасан. "Камяні ѓ тваёй смецця?"
  
  
  Яна агледзелася, каб пераканацца, што ніхто не падслухоѓвае. У дадзены момант у сталовай знаходзіліся толькі шэсць іншых наведвальнікаѓ.
  
  
  "Я пратрымаѓ эга там усю ноч, толькі для цябе!" яна накінулася на мяне сабе пад нос.
  
  
  "Дзякуй", - сказаѓ я. "Я ѓпэѓнены, што вам спадабалася".
  
  
  Яна люта пачырванела. "Цяпер пра што ѓсё гэта?"
  
  
  "Я сказаѓ табе. Яе нават яшчэ не ѓпэѓнены, што Бары Парсон - гэта ѓсе, за каго ён сябе называе".
  
  
  Яна агледзелася. Афіцыянт навіс над намі. З усмешкай яна замовіла, і афіцыянт паспяшаѓся прэч. Яна павярнулася да мяне. "Я таксама", - прызналася яна.
  
  
  Яе, зірнуѓ уверх. "Ой?"
  
  
  "Вы сказалі, што ён мог быць тым чалавекам, які забіѓ двайнік Карэлі".
  
  
  "Яе beru гэта назад. Ён не мог гэтага зрабіць. У яго ёсць алібі".
  
  
  "Але ён, здаецца, шмат ведае аб мафіі".
  
  
  Яе, паціснуѓ плячыма. "Ён сцвярджае, што ён агент. І што брытанская ваенная разведка працуе, каб паспрабаваць ліквідаваць наркосеть мафіі".
  
  
  "Я ѓсё гэта ведаю. Але ён, здаецца, што малаверагодна".
  
  
  "Цікава", - падумаѓ я. У мяне заѓсёды была адна і тая ж думка.
  
  
  "Дзе ты быѓ усю ноч?" - раптам спытала яна.
  
  
  Афіцыянт прынёс гэй паднос з кантынентальным сняданкам і гарачы кафейнік.
  
  
  "Я спыняѓся ѓ іншы".
  
  
  Адна брыво прыѓзнялася, калі яна адкрыла рулон і намазала эга алеем. "Ой?"
  
  
  "Місіс Парсон".
  
  
  "Калі ёсць місіс Парсон", - усміхнулася яна. "Я думаѓ, ты можаш натрапіць на нах на дыскатэцы".
  
  
  "Так я і зрабіѓ."
  
  
  "Што на самай дэла здарылася з чалавекам, які быѓ забіты?"
  
  
  Яе агледзелася. "Маскіт рушыѓ услед за мной у машыннае аддзяленне і забіѓ яго. Аднак ёй вядома месца сустрэчы. Сёння апоѓначы яе сустракаюся з Карэлі".
  
  
  "Няѓжо таксама цябе лепш тут так свабодна пагаварыць?"
  
  
  "Жук у кафейніку?" Яе, усміхнуѓся. "Я сумняваюся ѓ гэтым. Але не кажаце ѓ сваім пакоі нічога такога, што вы хочаце захаваць у таямніцы. Яе, упэѓнены, што гэтая праклятая штука праслухоѓваецца. Думаю, менавіта так на мяне напаѓ патэнцыйны забойца Карэлі. Хуана, Парсон сказаѓ што-небудзь пра Карэлі? "
  
  
  "Карэлі?" Яна пахітала галавой. "Не, чаму?"
  
  
  "Я думаю, ён ведае Ціну Бергсон".
  
  
  Хуана замерла. "Вы можаце быць упэѓнены ѓ гэтым?"
  
  
  "На самай дэла, няма." Яе, адкінуѓся назад. "Чаму?"
  
  
  "Ён, ці ведаеце, гаворыць па-італьянску. Вельмі добра".
  
  
  "Пры чым тут Ціна Бергсон?"
  
  
  "Наогул нічога. Яе, думаѓ пра Карэлі".
  
  
  "Вы думаеце, што Парсон італьянец і ведае Карэлі?"
  
  
  Хуана пахітала галавой. "Яе нам аб чым не думаю. Ёй проста сказаѓ, што ён здзівіѓ мяне, калі выступіѓ з італьянскай фразай".
  
  
  "Якая фраза?"
  
  
  Яна пачырванела. "Я не памятаю".
  
  
  "Але вы ведаеце, што гэта было італьянскае?"
  
  
  "Ён прызнаѓ гэта. Ён таксама быѓ вельмі крут".
  
  
  "І гэта было выпадкова?"
  
  
  "Нават вельмі." Хуана паглядзела на сваю талерку. Яна раптам стала прымай і дакладнай. Яе не ѓсміхаѓся, хоць ѓнутрана смяяѓся. Што-то ненаѓмыснае пасярод заняткі любоѓю, яе гэта ведала. І ён выступіѓ з добрай багатай італьянскай фразай. Цікава. Вельмі цікава.
  
  
  "Ён катаецца на лыжах?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Я не ведаю. Я маю на ѓвазе, яе павінен ведаць?"
  
  
  "Я проста падумаѓ. Мы пойдзем сёння па схілах, Хуана. Яе павінен з'явіцца на вокладцы. І мне лепш зрабіць некалькі фатаграфій". "Добра. Яе стаміѓся ад усёй гэтай будуарной працы".
  
  
  "Здаецца, ты вельмі добра адчуваеш гэта", - абыякава сказаѓ я, аглядаючы яе. "На самай дэла, яе ніколі не бачыѓ, каб ты выглядаѓ так... о, рады, калі ты злавіѓ, што я маю на ѓвазе".
  
  
  Яна злавалася. "Я вазьму тваю ..."
  
  
  "Цяпер, зараз", - папярэдзіла, заяѓляюць яе, глытаючы рэшту свайго кавы con leche.
  
  
  "Калі ты катацца на лыжах?"
  
  
  "Я павінен падняцца ѓ свой пакой і спачатку прыбрацца".
  
  
  Яна кіѓнула. "Я буду гатовы ѓ дзевяць трыццаць".
  
  
  "Тады дзевяць трыццаць. Пойдзем на вяршыню. Велетаѓ. Ты гуляеш?"
  
  
  "Вядома!" Яе падбародак узляцеѓ уверх. Яна кідала мне выклік. Яе адчуваѓ лепш. Яна ѓсё яшчэ змагалася за свой сэнс і сваё роѓнасць. Добрая дзяѓчынка.
  
  
  * * *
  
  
  Мы выцягнулі наша абсталяванне на Prado Llano і ѓ такую гульню на адну па лінных дарог, каб зрабіць першы гонка да Borreguilas.
  
  
  Гэта быѓ падбадзёрлівы дзень, сонца стаяла высока ѓ небе, а вецер прыносіѓ трохі вільгаці.
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  рэ. "Ён ноччу пойдзе снег", - падумаѓ я. Яе, успомніѓ, што напярэдадні ѓвечары адчуѓ пах снегу ѓ паветры. Цяпер гэта адбудзецца, ёй быѓ упэѓнены ѓ гэтым.
  
  
  Канатная дарога подпрыгивала і тузаѓся, і мы сядзелі, узбіраючыся уверх і ѓверх на вяршыні Сьера-Невады. Адтуль было відаць усё. Станавілася ѓсё халадней і халадней - хутка. Яе, павярнуѓся і паглядзеѓ уніз, і гэта было тое ж самае, што зірнуць на канец святла. На велізарным адлегласці перада мной паѓстала ѓся плоскасці Гранады, хоць там унізе была некаторая смуга, дастатковая, каб заглушыць поѓны панарамны выгляд на ѓсё.
  
  
  Мы саскочылі з ліннай дарогі, пакуль дзяжурны трымаѓ яе, і пайшлі па кватэрах на вуліцы. Тут было вельмі высока, паветра быѓ разрэджаным, холад окутывал нас з усіх бакоѓ і пранікаѓ у скуру праз вопратку.
  
  
  Мы моѓчкі падышлі да пачатку лыжнай трасы. Гэта была пустынная краіна - спрэс пакрытая слюдяным сланцаѓ і снегам - нідзе не было нас дрэѓ, нам зараснікаѓ. Толькі снег, скалы і неба. Яе моѓчкі прышпіліѓся да сваіх аѓстрыйцам і назіраѓ, як Хуана змагаецца са сваімі канадцамі.
  
  
  Мы пастаялі там некалькі мін, гледзячы на схіл, а затым зняѓ яе кропках з кепкі, нацягнуѓ шапку на вушы і памахаѓ гэй.
  
  
  "Спачатку ты!"
  
  
  Яна кіѓнула, падштурхнула сябе наперад, сагнуѓшы калені, і пачала рухацца па крутым ѓчастку першага падзення.
  
  
  Яе, рушыѓ услед за ёй, паслабляючыся і атрымліваючы асалоду ад храбусткім снегам на краях лыж. Мы былі ѓ самых лепшых умовах надвор'я.
  
  
  Аднойчы мы адпачылі, і яна прынесла пару бутэрбродаѓ, якія прынесла для ih дзіѓную каштоѓнасць. Мы ih з'елі і не сказалі адзін аднаму нам словы. Мы проста грэліся на сонейку і ѓ захапленні ад адзіноты і прыгажосці горнага схілу.
  
  
  Мы скончылі сэндвічы і рушылі далей.
  
  
  Гэта быѓ выдатны забег.
  
  
  Выдатны.
  
  
  Здзейсніѓшы невялікі спуск па Боррегиласа, мы ѓвесь дзень прасядзелі ѓ холе гатэля, абменьваючыся гісторыямі з Бары Парсоном і Аленай Маралес, пакуль патрэскваѓ агонь, і турысты прыходзілі і сыходзілі. Мы маглі бачыць ніжнюю трасу - ад Боррегиласа да Прада Льяно - за акном, і праводзілі час, каментуючы формы розных лыжнікаѓ.
  
  
  Нарэшце я пайшоѓ адпачыць і прыняць душ. Вячэра быѓ сціплым, з звычайным вялікай колькасцю страѓ, і ѓ адзінаццаць трыццаць яго пачаѓ трохі нервавацца. У той момант мы ѓсе яшчэ сядзелі і пілі.
  
  
  Яе папрасіѓ прабачэння, падняѓся наверх у свой пакой і праверыѓ свой люгер і шпільку. Затым яе досталь, карту мясцовасці і праверыѓ маршрут да помніка Велетаѓ, які яе бачыѓ, тым раніцай з вяршыні лыжнай трасы. Як ёй тады сказаѓ, ѓрадавая дарога вакол Гранады ѓ Мотрил на ѓзбярэжжы Коста-дэль-Соль пралягала адкрытыя каля бетоннай канструкцыі.
  
  
  Дарога з Прада Льяно злучалася з звычайным шашы прыкладна ѓ трох мілях ад музея Прада. Яе адзначыѓ свой маршрут на поѓнач да развілкі, а затым на паѓднёва-ѓсход да Велете на шашы. Яе паклаѓ карту на хвіліну, узяѓ ключы ад арандаванай "Рэно", і спусціѓся ѓ хол.
  
  
  У сталовай яго ѓбачыѓ, што Хуана ѓсё яшчэ сядзіць з Аленай. Цікава, куды падзеѓся Парсон. Я стаю там, яе глядзеѓ у акно на фасад гатэля, дзе быѓ прыпаркаваны "Рэно". Некалькі фігур рухаліся па Прада, верагодна, па-бары Эскі. Адным вакол іх быѓ гер Гауптли.
  
  
  Яе, ступіѓ праз парадныя дзень гатэля ѓ цемру звонку, і ён убачыѓ мяне, махаю рукой:
  
  
  "Не забывай, мы калі-небудзь зоймемся гэтым забегам!
  
  
  "Я б аддаѓ перавагу б гэта пры дзённым святле", - сказаѓ ёй па-нямецку.
  
  
  Ён гучна засмяяѓся і ѓвайшоѓ у вестыбюль.
  
  
  Яе заход у рэно. Са схілаѓ дзьмуѓ халодны вецер. У машыне было холадна, але ѓтульна. Цяпло рухавіка хутка нагрэе эга.
  
  
  Пайшоѓ лёгкі снег. Прыліпаць было рана, але ён падаѓ на абледзянелыя снежныя плямы, якія ѓжо былі на праезнай частцы. Па краі тратуара пачалі назапашвацца гурбы.
  
  
  "Рэно" гудзеѓ, як задаволеная птушка. Яе ехаѓ павольна і ѓважліва сачыѓ за яркай белай лініяй ѓ цэнтры дарогі. Падвойная паласа дарогі была вузкай паласой для падарожных двух машын. Яе назіраѓ, як аѓтобус і машыны з цяжкасцю праязджаюць mimmo іншы іншы падчас паездкі па Гранады, нагадаѓшы мне пра спарванні слана з антилопой, адмаѓляецца супрацоѓнічаць.
  
  
  Яе сустрэѓ дзве машыны, якія едуць у бок Prado Llano, а затым выехаѓ на галоѓную дарогу, дзе збочыѓ, каб прайсці па паваротаѓ і павярнуць назад у бок Вялетамі. Дождж узмацняѓся. Ён перасёк прамяні свету і утварыѓ перада мной заслону. Яе ледзь мог бачыць шашы, і хоць яно было шырэй, чым пад'язная дарога, яно не было прызначана для абгону або трукавага руху па любой зямлі.
  
  
  Renault лёгка ехаѓ па звілістай дарозе, але я бачыѓ, што снег пачаѓ трохі чапляцца за тратуар. Часам яе наогул не мог разглядзець краю шашы.
  
  
  Па схіле падняѓся сталёвы
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  цяпер яе павінен быѓ даць Renault ѓвесь свой бензін. Яе пераключыѓся на найнізкую перадачу і павольна і асцярожна рушыѓ праз павялічваецца паверхню снегу.
  
  
  Нарэшце яе ѓбачыѓ таблічку: ВЕЛЕТАђ. А за знакам грунтавая дарога сворачивала з галоѓнай дарогі ѓверх да знаёмага бетоннага помніка на вяршыні скалы.
  
  
  Яе падштурхнуѓ Renault на грунтавую дарогу і разгарнуѓся па камянях і лёдзе, пакуль не дабраѓся да роѓнай тут, відавочна, падарванай вакол цвёрдых камянёѓ. Машыны не было відаць.
  
  
  Мае гадзіны паказвалі пяць хвіліна першага. Цікава, што здарылася з Рыка Карэлі. Затым мне прыйшла ѓ галаву яшчэ адна думка: не вырашыѓ ці Карэлі не праводзіць сустрэчы, калі стала вядома, што Артура мёртвы? Няѓжо таксама Карэлі цяпер хаваецца дзе-то за скалой, чакаючы, калі яе, выйду на адкрытае месца, каб застрэліць мяне?
  
  
  Яе выключыѓ запальванне, і Renault памёр. У замерзлай слоты паѓсюль былі сляды шын, але яны нічога не значылі. Яе здрыгануѓся. Тут было самотна, на самай адасобленым месцы ѓ гарах. Былі толькі Карэлі і яго - і ён так учыніѓ. Забіць мяне за смерць Артура? За смерць Базильо ды Ванесси?
  
  
  Яе асцярожна выключыѓ фары. Якое-то час яе сядзеѓ, узважваючы рашэнні. Затым яе закат ѓ вятроѓку і выцягнуѓ "люгер". У адсеку на прыборнай панэлі быѓ кішэнны ліхтарык, які яе звычайна нашу з сабой, яе выняѓ эга і ѓключыѓ.
  
  
  Затым яе, адкрыѓ дзверы "Рэно". Вецер урэзаѓся ѓ мяне з страшным эфектам. Яе падсунуѓ вятроѓку ліжа да сябе і стаѓ ля "рэно", зачыняючы дзверы з глухім стукам. Яе зрабіѓ прамень ліхтарыка ѓ ноч і мог бачыць толькі снег, кружащийся да мяне, хлеставший ва ѓсіх напрамках на вяршыні піка, куды дзьмуѓ вецер з усіх кропак компаса.
  
  
  Помнік громоздился там, цёмны і ціхі, і яго абышоѓ эга, пакуль не знайшоѓ сінюю Сімку, вытащенную па выгляд ззаду. Яе паняцця не меѓ, як эга кіроѓца ѓгаварыѓ эга прабіцца скрозь лёд і ледзяную золь, але ён стаяѓ там. Яе закрануѓ капота. Было яшчэ цёпла.
  
  
  У задняй частцы помніка была куча будаѓнічых матэрыялаѓ, пакінутая першымі майстрамі, завершившими помнік. Яе пастаяѓ там у "Сімкі", спрабуючы схавацца ад ветру, і менавіта там яе пачуѓ раптоѓны шум недалёка ад сябе.
  
  
  Яе моцнага трымаѓ "Люгер" у руцэ і павярнуѓся тварам да таго кірунку, адкуль зыходзіѓ гук. Калі вецер насіѓся, раздзіраючы гук і раскідваючы эга ва ѓсіх кірунках, ён не быѓ упэѓнены, гляджу яе тварам да твару з рухам або няма.
  
  
  Затым яе пачуѓ shaggy.
  
  
  Яе трымаѓ люгер ѓ руцэ, прыцэліѓшыся і гатовы выціснуць.
  
  
  "А, Пибоди", - вымавіѓ голас, як быццам праз шалік.
  
  
  Яе не ѓсвядоміѓ гэтага.
  
  
  Але калі ён увайшоѓ у пляма святла ліхтарыка, яго эга адразу стала вядома.
  
  
  Гэта быѓ Бары Парсон.
  
  
  Але цяпер у яго зусім не было брытанскага акцэнт. Ён казаѓ нявызначаным тыпам мовы, што прымусіла мяне паверыць у тое, што да гэтага моманту ён, у рэшце рэшт, гуляѓ толькі ролю брытанскага сакрэтнага агента.
  
  
  Хто ён быѓ?
  
  
  Ён ступіѓ наперад з-за груды будаѓнічых матэрыялаѓ і працягнуѓ руку, каб паціснуць маю.
  
  
  Яе замёрз.
  
  
  "Паслабцеся, - сказаѓ Бары Парсон. "Усё ѓ парадку. Яе Карэлі. Рыка Карэлі".
  
  
  10
  
  
  Снег доѓга кружыѓся вакол нас, і ніхто вакол нас не паварушыѓся. Станавілася ѓсё халадней і халадней.
  
  
  "Добра?" - сказаѓ ён, нахіляючыся ліжа, спрабуючы ѓбачыць мой твар.
  
  
  Яе на ѓсялякі выпадак заціснуѓ "люгер" пад вятроѓкай. "Як я магу быць упэѓнены?" Яе спытаѓ эга. "Спачатку ты кажаш мне, што ты Бары Парсон, а цяпер ты кажаш, што ты-Рыка Карэлі".
  
  
  Ён пасмяяѓся. "Ідзем. Гэта павінна быць відавочна! Малайчына=), і хто мог бы быць тут, акрамя Рыка Карэлі?"
  
  
  "Хто заѓгодна мог быць тут, каб адказаць на ваш лейцара. Любы, хто ведаѓ пра сустрэчу".
  
  
  "Хто, акрамя Рыка Карэлі і забітага дзіцяці?" ён спытаѓ.
  
  
  "Камароѓ. Ён можа ведаць".
  
  
  "Вы думаеце, што я Камар?" - са смехам спытаѓ Парсон.
  
  
  "Ён быѓ бы адзіным, хто мог ведаць, што Карэлі сустракаѓ мяне тут".
  
  
  "Будзьце разумныя! Яе не Камар!"
  
  
  "Вы так кажаце, але я яе не ведаю".
  
  
  "Калі б ёй быѓ Камаром, што б яе тут рабіѓ?"
  
  
  "Спрабую знайсці Карэлі і забіць эга".
  
  
  "Але яе Карэлі".
  
  
  Гэта ператваралася ѓ звычайную камедыю. Яе пакорліва паківаѓ галавой. "Памяркоѓна, ты Карэлі. Мне па-чартоѓску холадна. Давай сядзем у маю машыну і пагаворым".
  
  
  Ён усміхнуѓся. "Добра." Яе правёѓ эга наперадзе да "Рэно".
  
  
  "Добрая маленькая праца", - сказаѓ ён.
  
  
  "Выдатна, - сказаѓ я. "Калі вы арендуете, вы можаце атрымаць самае лепшае".
  
  
  Ёй адкрыѓ дзверы сваім ключом і ѓвайшоѓ, затым працягнуѓ руку і адкрыѓ эму пасажырскую дзверы. Ён залез унутр і зачыніѓ дзверы. Машыну гайданула. ђнутры ѓсё яшчэ было цёпла.
  
  
  "Дазвольце мне распавесці вам аб Базильо ды Ванесси", - сказаѓ ён пасля хвіліны маѓчання. "Замена. Яны спрабавалі злавіць мяне на працягу некалькіх месяцаѓ".
  
  
  "Яны?"
  
  
  "Хто-то вакол вышэйшай падраздзяленняѓ мафіёзі", - сказаѓ Парсон. Яе нічога не мог з сабой зрабіць; Яго ѓсё яшчэ думаѓ пра nen, як аб Бары Парсоне,
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  а не так, як-Рыка Карэлі.
  
  
  "Але адкуль вы гэта ведаеце?"
  
  
  "У мяне там таксама ёсць сябры. На вяршыні. Капа, капа гатэль, каб яе быѓ выключаны па ланцужкі. Ён гатэль, каб яе быѓ цалкам".
  
  
  "Як эга клічуць?"
  
  
  Ён усміхнуѓся. "Забудзь пра гэта. Проста павер мне".
  
  
  "Добра. Значыць, капа, Капа гатэль, каб ты сышоѓ".
  
  
  "Гатэль мяне забіць. Спрабаваѓ сказаць мне ѓжо двойчы. Адзін раз на Корсіцы. Адзін раз у Неапалі. Ёй быѓ там у дастаѓцы".
  
  
  "Неапаль? Голас адкуль узяѓся Маскіт".
  
  
  Ён пільна паглядзеѓ на мяне. "Вы абыйдзецеся".
  
  
  "Мне сказалі."
  
  
  "Хема?"
  
  
  "Нічога."
  
  
  "Калі пачала другі ѓдар не атрымаѓся..."
  
  
  "Той, што на вашай віле на Корсіцы?"
  
  
  Ён нахмурыѓся. "Так". Ён чакаѓ. Затым: "Калі той пацярпеѓ няѓдачу, яго вырашыѓ сысці па бізнесе. Менавіта тады яе і прыйшоѓ да вас, людзі".
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. "Я ѓсё пра гэта ведаю". Яе няма. Але слухаць эга аповяд было бескарысна. У мяне не было рашэнню даведацца, ці праѓда гэта ці хлусня.
  
  
  "Добра. Калі мы адправіліся з Корсікі на яхце, яе ѓзяѓ з сабой Ванесси".
  
  
  "Каб заняць ваша месца?"
  
  
  "Так. Калі мы дабраліся да Валенсіі, мы прастаялі ѓ порце на дзень, а яе застаѓся на беразе, калі яны сышлі".
  
  
  "Лісістрата плыла без вас?"
  
  
  "Зусім фантастычным. Ванесси адыграла Рыка Карэлі".
  
  
  "І калі яны прызямліліся ѓ Малазе, Ванесси ѓсё яшчэ гуляла Карэлі?"
  
  
  "Так". Ён зрабіѓ паѓзу. "З дапамогай Ціны Зямлі".
  
  
  "Ванесси была ѓ Малазе?"
  
  
  "Няма. Ён застаѓся на яхце. Мы думалі, што так будзе лепш. Тады не будзе памылкі. Я маю на ѓвазе, на выпадак, калі хто-то пазнае эга".
  
  
  "Ці можа хто-небудзь у Малазе ідэнтыфікаваць вас?"
  
  
  "Нам адзінага шанец", - засмяяѓся Парсон.
  
  
  "Потым?"
  
  
  "Потым вы звязаліся з Цінай, і яна прыйшла сустрэцца з вамі".
  
  
  "Правільна."
  
  
  "Я мяркую, хто-то абраѓ вамі пасля таго, як прайшоѓ за вамі да яхты, апрануѓ акваланг і трапіѓ".
  
  
  "СААЗ?"
  
  
  "Москато, вядома. Хто яшчэ? Ён ведае абсталяваннем мне ѓсё. І ён, павінна быць, не адна вачэй з яхты, калі яна ѓвайшла. Ён проста разлічыѓ час, пакуль вы былі побач з караблём, каб ѓцягнуць вас".
  
  
  "Чаму Москато не пазнаѓ цябе?"
  
  
  "Ён ведае аб яхце, аб Ціне, аб сустрэчы з вамі, людзі..."
  
  
  "Ясна. Але ён сапраѓды не пазнаѓ цябе".
  
  
  "Правільна."
  
  
  "І ён нанёс удар і параніѓ Ціну".
  
  
  "Дзякуй богу, яе не забілі!"
  
  
  Яе назіраѓ за ім. Ён палез у хвіліну і досталь пачак амэрыканскіх цыгарэтаѓ. Ён запаліѓ адну і памахаѓ запалкай. У мінулы раз ён досталь іспанскую цыгарэту. Але тады, вядома, ён адыграѓ брытанскага сакрэтнага агента Бары Парсона. Ён быѓ непераѓзыдзеным акцёрам і ведаѓ, наколькі эфектыѓны правільны рэквізіт.
  
  
  "Як яна цяпер?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Вы маеце на ѓвазе, што кажуць вакол клінікі?"
  
  
  "Так". Ён ведаѓ.
  
  
  "Яна ідзе".
  
  
  "Калі яна зможа далучыцца да вас?"
  
  
  Ён вагаѓся. "Хутка."
  
  
  "А потым-сустрэчы з маім партнёрам?"
  
  
  "Правільна." Ён усміхнуѓся. "Слухай, Ціна - частка прапановы. Ты ж ведаеш гэта, ці не так?"
  
  
  "Так, - сказаѓ я. "Але спачатку мы хочам сустрэцца, а потым абмяркуем дэталі".
  
  
  Ён кіѓнуѓ. "Гэта ѓсё, што зараз мае значэнне".
  
  
  "Адно мяне бянтэжыць".
  
  
  "Якая?" Дым падняѓся перад эга тварам. У лабавым шкле "Рэно" яе мог бачыць адлюстраванне эга асоб, калі ён зацягваѓ цыгарэту.
  
  
  "Як вы наогул патрапілі пасля Маскіта ѓ Торремолиносе?"
  
  
  Ён пасмяяѓся. "Акуратна, так?"
  
  
  "Вельмі акуратны." Яе зрабіѓ паѓзу. "Занадта акуратна."
  
  
  Эга вочы слізганулі па маім. "Што ты кажаш?"
  
  
  "Я кажу, што не магу цалкам пагадзіцца з тваёй гісторыяй, Карэлі. Ты ѓступаеш у здзелку, калі ѓ мяне астыне Камароѓ, а потым ты гуляеш Бары Парсона, сакрэтнага агента. Што дае?"
  
  
  "Давайце вернемся", - сур'ёзна сказаѓ Парсон. "Слухай. Яе, ведаѓ, што ты паляваѓ за Москитом. Згодны?"
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. "Вы маглі б здагадацца пра гэта, вядома. Але чаму вы наогул былі ѓ Малазе? Я маю на ѓвазе, Рыка Карэлі. Вы хаваліся ѓ Валенсіі. Навошта ехаць у Малагу, каб выстаѓляць сябе дарэмна?"
  
  
  "Страхаванне", - павольна сказаѓ ён.
  
  
  "Страхаванне?"
  
  
  "Я быѓ у бяспекі з таго моманту, як пакінуѓ яхту ѓ Валенсіі. Вы разумееце?"
  
  
  Ёй кіѓнуѓ.
  
  
  "Добра. Саѓчанка была на яхце, пакуль ён хвіліны, калі быѓ нанесены ѓдар" Москитом ". Зноѓ на самай справе?"
  
  
  Яе думалі. "Добра. Выкажам здагадку, што ѓ гэты момант вы павінны былі быць у Sol y Nieve".
  
  
  "Гэта тое, што я сказаѓ Ціне".
  
  
  "Я так і думаѓ. Я маю на ѓвазе, чаму прыбыццё ѓ Малагу дапамагло? Гэта быѓ мой лейцара".
  
  
  "Яго ѓ гатэль і даведацца пра цябе больш". Ён паціснуѓ плячыма. "Я маю на ѓвазе, што маё жыццё запакаваная ѓ прыгожы маленькі скрутак. Яе збіраюся ѓ Штаты. А ты і тая дзяѓчына, што ѓ цябе там, мае захавальнікі. Так?"
  
  
  "Правільна."
  
  
  "Так што я гатэль штогод, як ты паправішся.
  
  
  Наступіла доѓгае маѓчанне. Яе глядзеѓ на яго холадна. Ён глядзеѓ на мяне гэтак жа холадна.
  
  
  "Адкуль ты мяне забраѓ?" Яе спытаѓ.
  
  
  Ён уздыхнуѓ. "Добра. Глядзі. Ты быѓ на паляванні. Яе, ведаѓ, што ты збіраешся паспрабаваць знайсці Москато. На самай справе?"
  
  
  "Я так мяркую".
  
  
  "Я проста чакаѓ, пакуль не знайду цябе".
  
  
  "Вы пазналі мяне раней?"
  
  
  "О, вядома. Яе глядзеѓ, куды пайшла Ціна".
  
  
  "А потым вы рушылі ѓслед за мной і Хуаной у тую ноч?"
  
  
  "Вядома, вядома."
  
  
  "На вілу".
  
  
  "На самай справе. Да таго часу, як ты ѓдарыѓ тую прастытутку - тую, якая займаецца займалася сэксам ѓтрох з Москато, а іншая шырокая - я ведаѓ, што мы ѓ дэла. Яе проста сачыѓ за табой".
  
  
  "Але чаму
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  ты прорываешься праз той зваротны шлях, калі ѓ мяне Москато быѓ мёртвы? "
  
  
  Эга вочы сустрэліся з маімі. "Мы ѓсе робім памылкі, ці не так?"
  
  
  Яе, паціснуѓ плячыма. "Добра. Але чаму тады гісторыя з вокладкі?"
  
  
  "Джаз Бары Парсона? Яе проста строс пыл з паліцы", - сказаѓ ён, ѓпадаючы ѓ брытанскі акцэнт Бары Парсона. "І здавалася, што гэта тое, што трэба зрабіць у дадзены момант. Што я збіраюся зрабіць, вырашыцца і сказаць:" Ну голас і яе, стары добры Рыка Карэлі! Цяпер гэта не мае асаблівага сэнсу, ці не так? "
  
  
  Яе смяяѓся. "Мне да гэтага часу тхор не падабаецца ѓсё гэта падваенне і патраенне. Вы маглі б адразу ж усталяваць кантакт з Хуаной. Вы пераспаѓ з ёй, там, і яшчэ раз тут. Чаму вы проста не будзь гэй інфармацыю, і папрасіць яе, каб праверыць гэта? "
  
  
  Ён прыкусіѓ цыгарэту і выглянуѓ праз лабавое шкло. Снег падаѓ, але цяпер слабей. Яе падняѓ вочы і ѓбачыѓ адлюстраванне нашых двух асоб у змрочнай ночы.
  
  
  Эга вочы глядзелі на мяне.
  
  
  "Я ніколі не давяраю спальні", - сказаѓ ён, нахмурыѓшыся. "Я маю на ѓвазе, нават не маё ѓласнае. Гэта месца, якое яе арандаваѓ ѓ Торремолиносе. Адкуль яе ведаю, што Москато не запісаѓ мяне на плёнку яшчэ да таго, як я рушыѓ услед за табой да яму? У рэшце рэшт, ён думаѓ, што забіѓ мяне на яхце. Але, можа быць, Гэта была пастка. На самай справе? Можа быць, там не Москато, можа быць Москато ѓвесь час думаѓ абсталяваннем мне і чакаѓ мяне. Адкуль яго мог ведаць? "
  
  
  Яе сядзеѓ там.
  
  
  "І гэты гатэль. Яе нічому не давяраю. Нічога падобнага. Я думаю, што ѓ кожнай пакоі ёсць памылкі. Мне давялося прайсці праз будучую сустрэчу, таму што гэта было часткай першапачатковага плана. Я не люблю адхіляцца ад першапачатковых планавання, таму што гэта пакідае занадта шмат воляй выпадку. Паколькі мы ѓжо ведалі аднаго сябра, яго проста гуляѓ крута і працягваѓ з гэтага моманту. Мне вельмі шкада, калі гэта абразіла ваша пачуццё парадку ".
  
  
  Гэта мела сэнс.
  
  
  "Што цяпер?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Мы дамовіліся аб сустрэчы паміж мной і дзяѓчынай", - сказаѓ Парсон зноѓ па-дзелавому. "Даставіць мікрафільм".
  
  
  "Дзе?"
  
  
  "Ну, вы ведаеце, што я думаю аб гатэлі. Гэта дае права на любы нумар. І я не люблю тусавацца з людзьмі ѓ Прадо Льяно. Паслухайце, а як наконт лыжнай трасы?"
  
  
  Яе думалі. "Там вельмі пустэльна, добра - часам. На снезе таксама няма насякомых". Яе засмяяѓся, не разумеючы, наколькі гэта праѓда.
  
  
  "Да рысу снег. Вы можаце стрэліць у чалавека, каб парыж з дапамогай тэлескапічнага аб'ектыва". Ён здрыгануѓся. "Мне гэта зусім не падабаецца".
  
  
  "Але калі ніхто не ведае, што ты Карэлі..."
  
  
  "Хто сказаѓ? Акрамя таго, ёсць яшчэ адзін непрыемны момант. Калі Москато ѓсё яшчэ існуе, а яе, упэѓнены, што ён пасьля таго, як Артура купіѓ эга - ён будзе сачыць за вамі і за вашым шырокім, на самай справе?"
  
  
  "Аб Хуана?"
  
  
  "Вядома! Так што я павінен убачыць яе дзе-небудзь, што кідаецца ѓ вочы, і ѓ той жа час абаронена".
  
  
  Яе, паціснуѓ плячыма. "Гэта няпросты бібл для запаѓнення".
  
  
  "Няма? А што наконт адной вакол гэтых лінных дарог? Калі вы знаходзіцеся ѓ адной вакол іх, вы ізаляваныя, самотныя і ѓ бяспецы!"
  
  
  Яе думаѓ пра гэта. "Гандола? Яе, разумею, што вы маеце на ѓвазе. Сядайце на нах з ёй і падымайцеся разам. Пакуль вы там, зачыненыя ѓ ліннай дарозе, вы можаце даставіць вас у кантраляванай асяроддзі, і ніхто не стане мудрэй. усе на плёнцы? "
  
  
  "Правільна."
  
  
  Яе сядзеѓ і думаѓ. "Але хто-то ѓсё яшчэ можа стрэліць у вас са схілу".
  
  
  "Галасаванне, дзе ты ѓваходзіш, стары, - сказаѓ Парсон, вяртаючыся ѓ брытанскі ѓніверсітэт. - Ты сядаеш на лыжы, стаіш на станцыі Боррегилас і прикрываешь нас, калі мы пад'язджаем".
  
  
  Яе думаѓ пра гэта. Мне падабаецца. Чым больш яе, думаѓ пра гэта, тым больш мне гэта падабалася.
  
  
  "Я куплю гэта", - сказаѓ я.
  
  
  "Колькі часу?"
  
  
  Яе сказаѓ: "Заѓтра ѓ дзесяць раніцы?"
  
  
  "На самай справе", сказаѓ Парсон. "Я буду трымацца далей ад Хуаны. Я не хачу ніякіх ускладненняѓ, калі мы так блізкія да заключэння здзелкі".
  
  
  "Поспехі", - сказаѓ я.
  
  
  Ён стаяѓ у снезе, папраѓляючы ветровку. Яе, адчуваѓ, як холад хлестает праз адчыненыя дзверы, хоць снег амаль цалкам сышоѓ.
  
  
  "Пачні", - сказаѓ Парсон. "Я пайду за табой ѓніз".
  
  
  Ёй кіѓнуѓ.
  
  
  Ён зачыніѓ перада мной дзверы і паспяшаѓся вакол помніка, дзе і знік з выгляду.
  
  
  * * *
  
  
  Renault завялася без праблем. Даѓ эму крыху сагрэцца, затым пачакаѓ, пакуль не ѓбачыѓ Сімку, якая з'явілася з-за кута помніка, ee фары коса спускаліся на імправізаваную дарогу. Затым яе паехаѓ, папоѓз па кароткай пад'язной дарозе да шашы. Ёй памахаѓ Парсону у люстэрка задняга выгляду.
  
  
  Яе ѓбачыѓ "Сімку", якая займаецца вынікала за мной, яе фары мігцелі ѓ падальным снезе.
  
  
  Павароты і павароты былі даволі рэзкімі, патрабавалі пастаяннага тармажэння і пераключэння на паніжаную перадачу. Яе пачаѓ атрымліваць задавальненне ад праезнай часткі, калі адчуѓ першую дашчэнту прамоклую тармазную сістэму.
  
  
  Яе спускаѓся па даліне вакол чорнай лушчака, вздыбленных уверх, дзе дарога была падарваная ѓ выглядзе V-вобразнай канавы. У канцы яе ѓбачыѓ, як тратуар робіць хуткі рэзкі паказальнікаѓ прама.
  
  
  У сярэдзіне жывата ѓчастка яго пачаѓ тармазіць і адчуѓ прабуксоѓку. Яе, падумаѓ, што выпадкова наткнуѓся на замарожанае месца на дарозе, і паспрабаваѓ зноѓ. Але гэта было зусім не замерзлае месца.
  
  
  Яе зноѓ націснуѓ на здзекі, каб атрымаць некаторую цягу пры пераключэнні на паніжаную перадачу, але
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  Пераслед, здавалася, не перадаваѓ ніякай магутнасці на колы.
  
  
  Ёй адчайна націскаѓ на рычаг пераключэння перадач, але цяпер яе ехаѓ занадта хутка, каб ѓключыцца, і не мог пераключыцца на найнізкую перадачу.
  
  
  Яе прытармазіѓ да падлогі, калі выехаѓ на ѓхіл, але хуткасць была занадта высокай. На шчасце, крывая атрымалася вельмі добрай. Яе зрабіѓ паказальнікаѓ. Але тут жа яе сутыкнуѓся з хуткім паваротам налева, у процілеглым кірунку, і зноѓ націснуѓ на здзекі, спадзеючыся, што праезная частка дасць мне счапленне тут. Але я не адчуваѓ нічога, акрамя мокрай неэфектыѓнасці.
  
  
  Нічога.
  
  
  Яе моцна павярнуѓ кола і павярнуѓ. Дарога выпрасталася, але пайшла ѓніз, калі шашы перайшло ѓ доѓгі роѓны траверс, перасякае высокі скалісты схіл. У канцы паходу яго убачыѓ круты паказальнікаѓ таму з вялікім папераджальным знакам на шашы наперадзе.
  
  
  Яе зноѓ націснуѓ на здзекі, але не атрымаѓ ніякага адказу. Яе націснуѓ на рычаг пераключэння перадач, але не змог знізіць эга да мінімуму. Яе пачаѓ круціць кола ѓзад і наперад, спрабуючы атрымаць трэнне тып снегаачышчальнікаѓ, каб паменшыць хуткасць Renault, каб яе мог знізіць гэтую чортаву штуку на паніжанай перадачы.
  
  
  Няѓдала.
  
  
  Яе ѓбачыѓ ззаду сябе агні Парсона, і мне стала цікава, назірае ён за мной у S і ламае галаву над маім невытлумачальна дрэнным кіраваннем.
  
  
  Яе двойчы міргнуѓ святлом, як свайго роду сігнал аб дапамозе.
  
  
  Крывая ѓсё набліжалася і набліжалася, і яе зусім не мог кантраляваць хуткасць Renault. Яе, думаѓ пра тое, каб перабрацца праз ѓнутраную дрэнажную канаву, але вырашыѓ, што шанец разбіць восі і адарваць колы занадта вялікі, каб рызыкаваць. Акрамя таго, яе мог бы разбіцца плазам пра сланцавую водмель, якая займаецца падымалася вакол канавы, калі рулявое кола вырастала вакол маёй спіны.
  
  
  Завішчалі шыны, яе павярнуѓ кола налева, каб занадта хутка павярнуць. Яе ѓрэзаѓся ѓ які ѓзвышаецца бераг справа ад мяне. "Рэно" з'ехаѓ з дарогі і накіраваѓся адкрыта да знешняга краю дарогі, на якім было прыкладна футаѓ скалы, насыпанной пад выфарбаваным ѓ белы колер драѓлянай агароджай, доѓгім прыкладна на дваццаць футаѓ.
  
  
  Яе урэзаѓся бокам у поручні, адарваѓ што-то ад шарык "Рэно", а затым паскакаѓ назад да насыпу. Але яе моцна пацягнуѓ і зноѓ выраѓнаваѓ машыну.
  
  
  Наперадзе мяне дарога працягвала хутка спускацца. У любым ярдаѓ ад мяне яе ѓбачыѓ праезную частку, рэзка поворачивающую прама, з яшчэ адным драѓлянай агароджай, якія абараняюць паказальнікаѓ, і вельмі вялікім паказальнікам перад паваротам.
  
  
  Яе ніколі не змагу зрабіць гэты паказальнікаѓ.
  
  
  Яе пачуѓ каля свайго вуха грамавы рухавіка і хутка павярнуѓся.
  
  
  Гэта быѓ Парсон.
  
  
  Ён стрэліѓ з "Сімкі" mimmo мяне і стрэліѓ на праезнай частцы наперадзе.
  
  
  Мне было цікава, што, кравец вазьмі, ён спрабуе зрабіць. Яе гатэль крыкнуць эму, але не шталь.
  
  
  Ён разрэзаѓ мяне адкрыта перада мной, і яе ледзь не закрычала, каб ён сышоѓ з дарогі ці мяне ѓдарылі.
  
  
  Яе зноѓ націскаѓ на рычаг пераключэння перадач, адчайна спрабуючы перайсці на прыступку ніжэй, але гэта было бескарысна.
  
  
  Парсон быѓ адкрыта перада мной. Ён амаль зачыніѓ вочы, чакаючы крушэння.
  
  
  Так і не здарылася.
  
  
  Раптам мой пярэдні бампер стукаѓ па задняга бампера Парсона. Яе, бачыѓ, як чырвоныя стоп-сігналы Simca Парсона мигали, то згасалі, то згасалі, то зноѓ згасалі.
  
  
  Яе запавольваѓся.
  
  
  Гэта быѓ стары трук - спыніць ѓсталяваць адзіную магутную машыну, прытармазіѓшы машыну перад ёй, каб запаволіць машыну ззаду.
  
  
  Яе моцнага трымаѓ руль, таму што ведаѓ, што адзін камень у няправільным месцы на праезнай часткі скідае Renault з бампера Simca, і мяне кідае налева або направа, затым чаго яе соскальзываю з запавольвання машыны і Ідзіце альбо ѓ абрыѓ, альбо праз край абрыву ѓ паветра.
  
  
  Запалохванне Парсона працягвалі міргаць і міргаць, і да таго часу, калі мы падышлі да павароту, ён спыніѓ мяне. Яе уключыѓ задні ход і сеѓ у машыну, дрыжучы.
  
  
  Дзверы адчыніліся, і Парсон выйшаѓ праз сімкі. Ён вярнуѓся да маёй баку машыны, і вакол яго валіѓ снег.
  
  
  Мае агні гарэлі звонку, асвятляючы заднюю частку Simca і паказваючы Парсона, які стаяѓ там, у ночы.
  
  
  "Я не буду пытацца, што здарылася", - павольна сказаѓ Парсон. "Хто-то трапіѓ у твой Рэно".
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. "Дзякуй за дапамогу. Гэта быѓ добры трук".
  
  
  Мы заехалі ѓ бар Esqui Прада, да таго, як я яе адвёз машыну ѓ гараж. У мяне было тры люмумбы і кубак кавы, і яго ѓсё яшчэ адчуваѓ сябе не зусім добра.
  
  
  11
  
  
  Яе вярнуѓся ѓ свой пакой пасля нядоѓгага знаходжання ѓ барэ Esquí з Парсоном. Ром і шакалад у лумумбе трохі дапамаглі мне супакоіцца, але яе ѓсё яшчэ дрыжаѓ, калі уставіѓ ключ у дзверы і ѓвайшоѓ унутр.
  
  
  Уключыѓшы святым, яе пачуѓ шоргат ѓ іншым канцы нумара, затым дзверы, якая злучае дзверы, расчыніліся, і Хуана знаходзілася там, шырока раскрыѓшы вочы. Здавалася, яна толькі што прачнулася ад глыбокага скляпенні.
  
  
  "Вы сустракаліся з ім?"
  
  
  "Так", - сказаѓ я. Яе хутка падышоѓ да бюро і ѓзяѓ там нататнік. Яе хутка надрапаѓ на nen "жучок" і паказаѓ гэй.
  
  
  Яна кіѓнула, што зразумела.
  
  
  "Як гэта атрымалася
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  пайсці? "- спытала яна мяне.
  
  
  "Не аб чым паведамляць. Мне давядзецца убачыць эга зноѓ". Ёй быѓ заняты напісаннем у нататніку. "Вы сустрэнецеся з ім заѓтра ѓ дзесяць гадзін у гандоле. Падрабязнасці пазней".
  
  
  Яна кіѓнула.
  
  
  "Цяпер яе іду спаць і крыху адпачну".
  
  
  "Добра", - сказала яна.
  
  
  Яе паказаѓ на дзверы ѓ хол, даючы зразумець, што хутка сустрэнуся з ёй звонку.
  
  
  "Спакойнай ночы, Джордж", - сказала яна і вярнулася ѓ свой пакой.
  
  
  Яе зняѓ вопратку, пераапрануѓся ѓ чыстую і выйшаѓ у калідор. Хуана сядзела і паліла цыгарэту.
  
  
  "Вы ѓпэѓненыя, што ѓ пакоях праслухоѓваюць?" спытала яна.
  
  
  "Станоѓча".
  
  
  "Вы сустракаліся з Карэлі?"
  
  
  "Так. Мы ведаем эга, як Бары Парсон".
  
  
  Яна вывучала мяне. "Я амаль здагадаѓся пра гэта".
  
  
  "Я зрабіѓ таксама."
  
  
  "Вы можаце быць упэѓненыя?"
  
  
  "Як я магу быць цалкам упэѓненым? Але ён сустракае вас на ліннай дарозе, дзе, кравец вазьмі, вы атрымаеце матэрыялы"
  
  
  "Што гэта такое?"
  
  
  "Я з гэтым спраѓлюся", - упэѓнена сказала яна.
  
  
  "Добра. Яе абараню цябе з лыжных спускаѓ. Карэлі так хоча".
  
  
  "Але, як Камар мог даведацца аб сустрэчы паміж ім і вамі?"
  
  
  "Ён увесь час сачыѓ за намі".
  
  
  "Я паспрабую нагледзець за ім".
  
  
  "Не турбуйцеся. Яе паклапачуся пра гэта. Проста пазнаёмцеся з Карэлі і даведайцеся, жартуе ён над намі ці не".
  
  
  Яна паглядзела на мяне. "Чаму ён не даѓ мне інфармацыю раней?"
  
  
  "Ён сказаѓ, што хоча быць упэѓненым".
  
  
  Яна паціснула плячыма. "Я мяркую, гэта мае сэнс".
  
  
  "Сядай з ім па ліннай дарозе і спускайся на лыжах ад Боррегилас. Яе сустрэну цябе ѓ бары ѓнізе, калі ѓсё скончыцца. Потым мы паспяшаемся ѓніз і праверыць яго сапраѓднасць рэчаѓ".
  
  
  "Малага?"
  
  
  "Гранады. У AX ёсць там перадатчык".
  
  
  "Добра."
  
  
  Яе, вярнуѓся ѓ пакой і жым лежачы спаць.
  
  
  * * *
  
  
  Цяпер яе мог бачыць усё ѓздоѓж камяністага хрыбта. Сонечны сьвяты быѓ чыста-белым. Снежны сьвяты гасподзь сляпіѓ вочы, але я выкарыстаѓ фільтр у акулярах Zeiss 60x.
  
  
  Канатная дарога рухалася ѓверх, і я выразна разгледзеѓ жоѓты швэдар Хуаны. Унутры былі толькі яна і Парсон. Гандола звычайна везла чатырох, і ён ведаѓ, што Парсону прыйшлося даць чаявыя абслуговаму персаналу на прыватную паездку, але я не хваляваѓся. У яго былі на гэта грошы.
  
  
  Яе зноѓ пракаціѓся па полі ѓ акулярах, і тут яе ѓбачыѓ эга.
  
  
  * * *
  
  
  Ён ляжаѓ на жываце на гранітным выступе прыкладна на паѓдарогі паміж Боррегилас і Прада Льяно. Ён быѓ апрануты ѓ шэрую вопратку, так што ён дакладна зліваѓся з лушчаком і гранітным сланцаѓ. Але яе мог бачыць, што ён усё-такі мужчына, і бачыѓ, што ён трымаѓ у руках доѓгую вінтоѓку ѓздоѓж скалы. Да вінтоѓкі быѓ прымацаваны прыцэл.
  
  
  Я не мог каму-тып вінтоѓкі па ачках.
  
  
  Ён ляжаѓ вельмі ціха і чакаѓ. І ён глядзеѓ на гандолу з Хуаной і Парсоном. Як ён даведаѓся, што яны эга забіраюць? Як ён мог даведацца?
  
  
  Парсон? Быѓ Парсон заменай? Хто-то настройваѓ Хуану? Як інфармацыя зноѓ прасачылася? У нашых пакоях ніхто не сказаѓ нам словы. Ніхто, акрамя мяне і Парсона, не ведаѓ час і месца.
  
  
  І ѓсё ж забойца ляжаѓ у чаканні.
  
  
  Москато? Цалкам магчыма.
  
  
  Яе расшпіліѓ вятроѓку і досталь "люгер". Яе разглядалі эга і сунуѓ у хвіліну вятроѓкі. Мне давялося б перасекчы схіл і замацавацца на скале, каб дабрацца да яго. Тады мне прыйдзецца переползти па камянях і забіць яго, перш чым ён зможа нанесці ѓдар.
  
  
  Іншага шляху не было. Калі яе пакіну Москато ѓ жывых, ён зноѓ паспрабуе займець Рыка Карэлі - спрабуйце, пакуль эму гэта не ѓдасца!
  
  
  Мяркуючы па хуткасці ліннай дарогі і месцы знаходжання чалавека на скалах, у мяне было каля паѓтары хвіліна, каб зрабіць ход.
  
  
  Яго крыху праверыѓ спуск, каб пазбегнуць небяспечнага магната, і праехаѓ крыху ніжэй яго. Калі яе стукнуѓся аб ніжнюю частку горкі, што-то здарылася з астатнім снегам наверсе, і яе раптам выявіѓ, што тануѓ у горцы на калені. Яе штурхаѓся і біѓся, і снег зляцеѓ з мяне. Мне пашанцавала. Вялікі шар качанага снег працягваѓ сыходзіць ад мяне і стукнуѓся аб камяні паблізу.
  
  
  Яе страціѓ каштоѓныя секунды.
  
  
  Скалы былі наперадзе мяне, але я яе не бачыѓ чалавека, які ляжыць пада мной. Прыйшлося дастаць кропках і павольна панорамировать па яе грэбені.
  
  
  Потым яе ѓбачыѓ эга.
  
  
  Мяне збіла з курсу прыкладна на сотню футаѓ! Яго быѓ занадта высокі.
  
  
  Яе хутка пачаѓ зноѓ спускацца з пагорка, вяртаючыся ѓ іншы бок, крещаясь з гэтага курсу і вяртаючыся да кропкі, якая знаходзіцца ѓ межах дасяжнасці чалавека на скалах.
  
  
  Яе адпусціѓ заціскі і паклаѓ лыжы ѓ камяні, каб яны не соскользнули. Затым выцягнуѓ яе кропках і паглядзеѓ праз край скал.
  
  
  Яе, бачыѓ, як канатная дарога павольна падымаецца паміж другім і трэцім сталёвымі апорамі. І яе мог бачыць чалавека з вінтоѓкай, які моцнага сціскаѓ эга і асцярожна вёѓ гандолу, пакуль яна рухалася ѓверх па павуковых сталёвым тросе.
  
  
  Яе нацэліѓ "люгер" у галаву мужчыну і стрэліѓ.
  
  
  Лупіѓ вочы ѓдарылася аб камень і некуды адляцела. Яе чуѓ спевы рыкашэту.
  
  
  Мужчына хутка павярнуѓся. Яе бачыѓ размытае пляма на яго белым твары. Ён хутка выгнуѓ спіну, павярнуѓся і нацэліѓ на мяне вінтоѓку - прыцэл і ѓсё такое.
  
  
  Лупіѓ вочы трапіла ѓ снег ззаду мяне - занадта блізка для
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  камфорту.
  
  
  Яе зноѓ стрэліѓ. Але ён схаваѓся з выгляду адразу пасля стрэлу. Яе не мог эга бачыць.
  
  
  Прысеѓшы там, яе дарэмна спрабаваѓ эга знайсці.
  
  
  Яшчэ адзін стрэл зламаѓ камень маёй рукой.
  
  
  Яе прыгнуѓся.
  
  
  Гандола павольна рухалася па тросе, і яе мог бачыць жоѓты швэдар Хуаны, і гэта ѓсё, на што я звяртаѓ увагу.
  
  
  Стрэлак устаѓ і адвярнуѓся ад мяне, цэлячыся ѓ гандолу. Яе зноѓ стрэліѓ.
  
  
  Ён упаѓ, прыгнуѓшыся за скалу, зусім не трапіѓ. Яе, бачыѓ, як ён упёрся ѓ ѓцёс, і цэліѓся ѓ гандолу.
  
  
  Яе пачаѓ праз скалы, але ведаѓ, што не змагу дабрацца да яго своечасова.
  
  
  Пстрыкнуѓшы заціскамі для троса, яго sel на лыжы і пачаѓ спуск, трымаючы ѓ адной руцэ дзве дубінкі, у іншы - люгер. Гэта была не самая зручная лыжная пазіцыі, якую ёй мог сабе ѓявіць.
  
  
  Па меры прасоѓвання яе, зразумеѓ, што не магу страляць на лыжах, і, такім чынам, марную больш каштоѓнага часу.
  
  
  Яе спусціѓся на ѓзровень, на якім ён прысеѓ, вырваѓся па мацаванняѓ і, прысеѓшы, перасёк камяні.
  
  
  Голас ён!
  
  
  Яе стрэліѓ.
  
  
  Ён цэліѓся ѓ гандолу, і стрэліѓ дакладна так жа, як я стрэліѓ, - ці, магчыма, праз долю секунды пазней за мяне. Што б нам здарылася, мой уласны стрэл, па-відаць, прывёѓ да таго, што ён даѓ асечку, і эга зарад бяскрыѓднае, як трапіѓ на падставу, гандолы, а не праз акно ѓ складваць даляр Парсона.
  
  
  Яе трапіѓ у стрэлка.
  
  
  Ён упаѓ тварам у камяні, а затым рэфлекторным рухам разгарнуѓся і разгарнуѓ вінтоѓку, пакуль яна не была накіравана выплат прама на мяне.
  
  
  Яе, скочыѓ назад і ѓ снег, спаѓзаючы з гары. Кулі разляцеліся вакол мяне, але ні адзін не патрапіѓ. Яе зноѓ закат на скалу, чапляючыся за нах для пакупкі.
  
  
  Камень быѓ слізкім, але яе переполз па яму, і калі побач з маім вухам разарвалася яшчэ адна лупіѓ вочы, падняѓ яе галаву, ясна ѓбачыѓ эга і стрэліѓ эму ѓ шыю.
  
  
  Ён адразу ѓпаѓ. Кроѓ выбухнула вакол яго чырвоным воблакам.
  
  
  Затым ён ляжаѓ у лужыне ледзяной пачырванення, калі ёй падышоѓ да яму.
  
  
  Гэта быѓ Альфреддо Москато.
  
  
  Камар.
  
  
  Сват!
  
  
  * * *
  
  
  Вінтоѓка, якая займаецца страляла ѓ мяне і якая займаецца павінна была забіць Рыка Карэлі ѓ гандоле, была вінтоѓкай Winchester Model 70 Super Grade, откалиброванной пад патроны 30-06 Спрынгфілд і абсталяванай аптычным прыцэлам зменнай магутнасці Bausch & Lomb Balvar Lee dot. Гэта быѓ прыгожы буравая зброі.
  
  
  Патрон 30-06 Спрынгфілд Hi-Speed, з бронзавым вастрыём можа забяспечваць пачатковую хуткасць 2960 футаѓ у секунду і хуткасць 2260 футаѓ у секунду на адлегласці 300 ярдаѓ, з якая дзівіць сілай 2920 фут-фунтаѓ дульнай энергіяй і 1700 фут-фунтаѓ. фунтаѓ на 300 ярдаѓ. Прыцэл з рэгуляванай магутнасцю Bausch & Lomb рэгулюецца ад 2 1/2 да 4 разоѓ, пры гэтым вышыня і вецер рэгулююцца толькі двума рухомымі часткамі.
  
  
  Калі што-небудзь і можа дапамагчы забіць чалавека з аддаленага месцы стральбы, то гэтая камбінацыя магла б.
  
  
  Яе, нахіліѓся над мёртвым чалавекам. У яго быѓ папернік і паперы, але яны былі відавочна падробленыя. Імя было сказана Наталио Ды Цезура, а ѓ газетах гаварылася, што ён прыехаѓ па Бары, Італія.
  
  
  У яго была смуглявая скура, цёмныя валасы, голеныя блакітныя падбародак і палачак. Эга бакенбарды былі ніжэй звычайных, але не здаваліся занадта доѓгімі.
  
  
  Ён быѓ апрануты ѓ добрую вятроѓку і аблягае лыжныя штаны.
  
  
  Яе, павярнуѓся на гук раптоѓных крокаѓ па камянях. Одзіна па Грамадзянскай гвардыі спусціѓся да месца, зняѓ лыжы і пайшоѓ да мяне з запісной кніжкай у руцэ. Яе, заѓважыѓ, што кабуры эга рамяня бяспекі была расшпілена.
  
  
  Зірнуѓшы на мяне, ён нічога не сказаѓ, а затым падышоѓ да скалы, дзе ляжаѓ мярцвяк. Ён нахіліѓся, зірнуѓ на цела, затым уважліва даследаваѓ эга і зрабіѓ некалькі нататак.
  
  
  Ён дакрануѓся да шыі трупа і памацаѓ пульс. Яе мог бы сказаць эму, што эга там не будзе. Ён досталь, паперы, даследаваѓ ну, а затым агледзеѓ Вінчэсцер 70 і прыцэлам.
  
  
  Ён устаѓ і павярнуѓся да мяне.
  
  
  "Прабачце за ѓварванне, сеньёр", - сказаѓ ён па-ангельску.
  
  
  Яе ѓсміхнуѓся. "Як вы даведаліся, што я ангелец?"
  
  
  "Я ведаю, што ты амерыканец", - паправіѓ ён мяне з усмешкай. "Сваімі лыжамі".
  
  
  Гэта былі аѓстрыйцы, але я яе купіѓ ih ѓ Сан-Вэлі. І гэта было на іх адлюстраваны.
  
  
  "Вы былі сведкам гэтага - бяды?" - спытаѓ ён, далікатна, але, мабыць.
  
  
  Яе, паціснуѓ плячыма.
  
  
  "Магчыма, вы больш, чым сведка. Магчыма, вы былі датычныя да смерці гэтага чалавека?"
  
  
  Ёй нічога не сказаѓ. Калі ён збіраѓся абвясціць мне мае правы? Але, вядома, у Іспаніі вам наогул не зачытвалі вашы правы.
  
  
  Яе пачаѓ расшпільваць вятроѓку, каб дастаць кашалёк.
  
  
  Зброю "Гарден", "амерыканец Кольт" 45-га калібра, імгненна апынулася ѓ эга руцэ і прыкрыла маё жыццё.
  
  
  "Прашу прабачэння, сеньёр, але, калі ласка, нічога не вымайце вакол кішэняѓ".
  
  
  "Я проста хачу перадаць сваё пасведчанне асобы", - усміхнуѓся я. "Я прыйшоѓ па рэкамендацыі сеньёра Мітч Кэлі вакол Малагі".
  
  
  Яго твар прамільгнула пазнаванне. "А Ясна. У цябе тут эга картка. Таксама адна вакол тваіх". Ён паглядзеѓ на нах і павольна прыбраѓ назад у пластыкавую тэчку. Ён вярнуѓ кашалёк і з разумным кейс зачыніѓ эга.
  
  
  Яе ѓзяѓ і прыбраѓ.
  
  
  "Прашу прабачэння, сеньёр. Яе не н
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  Вось чакаю вас для любога допыту. Калі вы хочаце сысці? "
  
  
  Ах, гэтая цудоѓная маленькая эмблема СЯКЕРУ ѓ куце карткі Мітч Кэлі, якую, здавалася, усе ведалі і любілі.
  
  
  Яе, павярнуѓся і паказаѓ на мёртвага чалавека. "Ён вядомы вам?"
  
  
  Guardia паківаѓ галавой. "Я так не думаю. Але хутка даведаюся".
  
  
  "Ветлівы савет", - сказаѓ я. "Гэты чалавек можа быць абвешчаны ѓ вышук у Малазе за злачынства. Забойства".
  
  
  "Ах."
  
  
  "І за забойства хлопчыка мінулай ноччу адкрыта тут, на Прада Льяно".
  
  
  Вочы Guardia звузіліся. "Вы ведаеце, вельмі шмат рэчаѓ, сеньёр".
  
  
  "Гэта мая справа. Ведаць шмат рэчаѓ. І фатаграфаваць ih", - дадала яна з усмешкай.
  
  
  Ён адсалютаваѓ. "Prima сыходу мае прабачэнні за затрыманне вас. Думаю, было б добра, калі б вас не было тут, калі прыедзе мой калега. Ён трохі малады і імпульсіѓны".
  
  
  Яе паглядзеѓ уверх па схіле. Яшчэ адна Guardia была на лыжах і бегла ѓніз.
  
  
  "Дзякуй."
  
  
  Ён пакланіѓся ѓ пояс і адсалютаваѓ. "Я скажу сеньёра Кэлі, што мы сустрэліся".
  
  
  Яе праслізнуѓ у заціскі, падняѓ свае жэрдкі і хутка спусціѓся да Прада Льяно.
  
  
  * * *
  
  
  Праз паѓгадзіны яе, вярнуѓся ѓ гатэль. Хуана чакала мяне ѓ гасцінай ля вялікага каміна.
  
  
  Мы былі адны.
  
  
  Яе твар свяціѓся узбуджэннем. "У мяне ёсць гэта", - прашаптала яна мне.
  
  
  Ёй кіѓнуѓ.
  
  
  "Што гэта быѓ за хваляванне?" - падумала яна.
  
  
  "Я спудзіѓ Москато і забіѓ эга".
  
  
  Яе твар пабялеѓ. "Як ён даведаѓся, што мы сустракаемся на ліннай дарозе?" спытала яна. "Ніхто не ведаѓ, акрамя цябе, і мяне - і Парсона".
  
  
  "Вы думаеце, што Парсон сапраѓды Карэлі?" Яе спытаѓ.
  
  
  Яна паціснула плячыма. "Ён, безумоѓна, шмат ведае аб сеткі наркотыкаѓ. І ён гатовы даць нам гэта на сподачку з блакітнай аблямоѓкай. Яе вельмі натхнёны".
  
  
  "Ці былі вы калі-небудзь расчараваныя?" - весела спытаѓ я.
  
  
  "Вельмі дыхтоѓна. Як толькі мы пачалі гуляць з тым першым замененым Карэлі".
  
  
  "Сёння ніяк не калі мы даставім ѓсе ѓ Гранаду".
  
  
  "Я не магу быць упэѓненая, што інфармацыя дакладная, Нік", - сказала яна, як калі б яна думала пра гэта на працягу некаторага часу і, нарэшце, прыняла рашэнне. "Здаецца сумным, што я зайшоѓ так далёка і не магу сказаць, што Карэлі сапраѓдны ці не".
  
  
  "Не хвалюйцеся. Банк памяці СЯКЕРА будзе ведаць".
  
  
  "Але мне цікава, чаму мяне паслалі сюды на самай дэла". Цяпер яна надзьмулі.
  
  
  "Забудзьцеся пра гэта. Гэта частка працы".
  
  
  Механік у гаражы Прада Ллано папрасіѓ прабачэння. "Я атрымаю эга да двух гадзін дня. Гэта досыць хутка для вас, сеньёр?"
  
  
  Яе, паціснуѓ плячыма. "Гэта павінна быць. Што здарылася?"
  
  
  "Вадкасць у тормазе зліць, сеньёр".
  
  
  "Па якой прычыне?"
  
  
  "Абрыѓ трубаправода". Ён не хацеѓ шмат казаць.
  
  
  "Перапынак?"
  
  
  "Вельмі дзіѓна, сеньёр", - прызнаѓся ён. "Не часткі лініі для вадкасці зношваецца такім чынам. На самай справе, гэта немагчыма".
  
  
  "Тады што здарылася?"
  
  
  "Лінія разарвана".
  
  
  "Парэз?"
  
  
  "Падобна на тое, сеньёр". Цяпер эму было не па сабе. Такія рэчы былі эму незразумелыя.
  
  
  "Хто-то спецыяльна выразаѓ гэта?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Я не ведаю. Яе не хацеѓ бы гаварыць пра гэта. Гэта сур'ёзнае абвінавачванне".
  
  
  "Але зараджаць няма каму, дык чаму б не сказаць гэта?"
  
  
  Ён бачыѓ, як я ѓсміхаюся. "Добра. Ёй кажу, што хто-то перарэзаѓ гэтую лінію, сеньёр. Бніп! У гэтым ёсць сэнс?"
  
  
  "О так, - сказаѓ я. "Гэта мае сэнс".
  
  
  Хлопчык выглядаѓ сур'ёзным. - Значыць, у вас ёсць вораг, сеньёр. Можа быць, муж якой-небудзь жанчыны?
  
  
  Іспанцы такія невылечныя рамантыкі!
  
  
  "Так", - сказаѓ я. "Я адчуваю, што гэта можа быць. Але яна таго варта, разумееце?"
  
  
  Ён празьзяѓ. "Тады добра. Добра!"
  
  
  "Я буду ѓ два".
  
  
  "О, ёсць яшчэ адна дробязь, - сказаѓ ён.
  
  
  "Якая?"
  
  
  Ён зноѓ завагаѓся, азіраючыся, каб штогод, не слухае хто-небудзь.
  
  
  "Ты ведаеш, што гэта?" ён выняѓ што-то вакол кішэні і трымаѓ у руцэ.
  
  
  Яе ѓзяѓ эга з эга далоні. Гэта была прыгожая памылка. Магнітны перадатчык у спалучэнні з пеленгатарам. Выдатная мадэль! Старанна прафесійна. Напэѓна, японец ці немец.
  
  
  Яе, глядзеѓ на гэта. "Я паняцця не маю, што гэта такое".
  
  
  "Я таксама, сеньёр".
  
  
  "Дзе ты знайшоѓ гэта - гэты гаджэт?"
  
  
  "Ён быѓ прымацаваны да ніжняй частцы Renault, сеньёр".
  
  
  "Як цікава. Мяркую, гэта што-то проста ѓзляцела з шашы, калі яе ехаѓ".
  
  
  "Гэта магнетызм, вы ведаеце, сеньёр? Яе думаѓ, вам будзе цікава ѓбачыць гэта"
  
  
  "Я... вельмі цікава".
  
  
  Яе заклаѓ пеленгатор у хвіліну і выцягнуѓ некалькі сотняѓ песет. Яе перадаѓ ih хлопчыку. "Гэта для цябе", - сказаѓ я. "За цікавасць і за вашае маѓчанне".
  
  
  "Я разумею, сеньёр".
  
  
  Ёй быѓ упэѓнены, што гэта так.
  
  
  Цяпер яе ведаѓ, як Москато стала вядома аб сустрэчы па ліннай дарозе.
  
  
  Яе сам сказаѓ эму 1
  
  
  Дванаццаць
  
  
  Калі мы з Хуаной сядзелі ѓ садзе Альгамбры, да нас падышоѓ невысокі цёмнавалосы, чарнавокі, кучаравы цыган па імя Гервасио Альбанес. Ён вёѓ нашу паездку, якая займаецца ішла наперадзе. Па задуме Хуана і яе засталіся ззаду.
  
  
  "Гэта цяпло для Андалусіі", - сказаѓ ён з вельмі добрым ангельскай акцэнтам.
  
  
  "Але не для Марока", - сказаѓ ён рэѓматызму, зноѓ бянтэжачыся для Хоука і зусім ребяческую Сістэму распазнання, створаную AX.
  
  
  Ён кіѓнуѓ
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  Яе агледзеѓся. Пад перцовым дрэвам сядзела бетонная лаѓка, і ён павёѓ нас туды. Мы сядзелі разам, гледзячы на які адлюстроѓвае басейн і вялікую мавританскую арку наадварот.
  
  
  "У мяне для вас навіны", - сказаѓ ён шэптам. "Мы павінны сустрэцца адразу потым канчаткаѓ рэшка".
  
  
  "Навіны?" Яе спытаѓ.
  
  
  Ён прыклаѓ палец да вуснаѓ. "Потым. На ѓзгорку насупраць". Ён паказаѓ пальцам mimmo Альгамбры на схіле пагорка на паѓночны ѓсход. Нам як сказалі раней, што на схіле пагорка было некалькі пячор, пячор, у якіх усё яшчэ джала вялікая колькасць цыган. На самай справе, гэта сказаѓ нам сам Жервазио.
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. "А потым экскурсіі. Ля ѓваходу ѓ Альгамбра".
  
  
  Натоѓп ля ѓваходу ѓ Альгамбра стала радзець, калі мы выйшлі, Гервасио праводзіѓ нас да паркоѓкі.
  
  
  "У цябе ёсць машына?"
  
  
  "На жаль, няма", - усміхнуѓся Жервазио. Ён ліль чары ѓ кірунку Хуаны. "У мяне толькі вельмі маленькая Ламбретта ...
  
  
  "Не хлеѓ кроѓ на ѓсю дарожку, - сказаѓ я. "Пойдзем з намі. Мы адвязем цябе сюды пазней, і ты зможаш забраць Ламбретту".
  
  
  "Ты ѓсёй тэрыторыі гатэля, а такая".
  
  
  "Негатыѓна. Мы проста практычныя. Мы не можам марнаваць час на паездку ѓзад і наперад, чакаючы, пакуль вы пераадолець вялікія пагоркі. Куды мы пойдзем?"
  
  
  "Я жыву ѓ пячоры, сеньёр", - трагічна сказаѓ ён, даючы Хуана больш соку вачыма.
  
  
  Яна глядзела на яго. Ён дабіраѓся да нах.
  
  
  "Забудзь пра гэта, Джервазио. Гатовы паспрачацца, што ѓ цябе на дне пячоры ёсць четырнадцатилитровый збан, поѓны цвёрдых залатых монетт.
  
  
  Эга вочы заблішчалі. "Вы гумарыстычны чалавек, сеньёр".
  
  
  Гервасио і Хуана забраліся на задняе сядзенне. Ён назіраѓ за ёй насцярожана, але я бачыѓ, як эга вочы часам глядзяць на мяне ѓ люстэрка.
  
  
  "Спусьцецеся сюды, сеньёр, а затым прама", - сказаѓ ён мне і працягваѓ бегаць, пакуль, праз кароткі час, мы не спыніліся перад дзіркай у вышэй. Вакол былі прыпаркаваны іншыя машыны, а таксама куча матацыклаѓ. У асноѓным былі сядзення і пежо. Гэта была адна вялікая крэдытнай карты ѓ гразі.
  
  
  "Мы сядзім тут".
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. Яе, глядзеѓ на яго ѓ люстэрка задняга выгляду. "А цяпер навіны, Жервазио".
  
  
  "Сеньёр Мітч Кэлі хоча, каб вы неадкладна патэлефанавалі эму ѓ Малагу".
  
  
  "Ён патлумачыѓ чаму?"
  
  
  "Вядома, не, сеньёр. Але ён быѓ пастаянны".
  
  
  "Дзе яе магу назваць эга?"
  
  
  "У мяне ёсць лініі ѓнутры дома".
  
  
  Ён паказаѓ на ѓваход у пячору.
  
  
  Яе, зірнуѓ на Хуана. "Ну, пойдзем".
  
  
  Мы выйшлі і пайшлі за Жервазио ѓ пячору. Унутры ён быѓ абстаѓлены, як любы дом, з цяжкай іспанскай мэбляй і дыванамі на утрамбованном земляной падлозе. Былі лямпачкі і лямпы, уключаныя ѓ электрычныя разеткі. У галоѓнай пакоі стаяѓ вельмі моцны пах гатавання.
  
  
  Гервасио падышоѓ да кніжнай шафы ѓ канцы пакоя і выцягнуѓ скураны футляр, які абверг паведамленні смі мне R / T Мітч Кэлі ѓ канспіратыѓнай кватэры ѓ Малазе.
  
  
  Ён падключыѓ эга і даѓ прагрэцца. Яе сядзеѓ і глядзеѓ на яго. Хуана ѓстала і абыйшла вакол, з трапятаннем гледзячы на драпіроѓкі на сценах, па-майстэрску вытканыя габелены, карункі, закрывае сталы, у інтэрнэце.
  
  
  Гервасио даѓ кодавыя літары і адказаѓ на запыт Кэлі аб ідэнтыфікацыі.
  
  
  "Кэлі?" - сказаѓ яе праз імгненне. "Чаму гарачая лінія?"
  
  
  "Гэта дзяѓчына. Яна накіроѓваецца ѓ Sol y Nieve".
  
  
  "На самай справе. Такім чынам?"
  
  
  "У вас былі праблемы?"
  
  
  Яе спыніѓся, гледзячы на Жервазио. "Непрыемнасці?"
  
  
  "Ну, ты яшчэ не падняѓ рымскі нос. На самай справе?"
  
  
  "На самай дэла, у нас ёсць".
  
  
  Наступіла цішыня. "Слухай, - сказала Кэлі. "Учора патэлефанаваѓ дзяѓчыне Рымскі Нос і паведаміѓ гэй, пра смерць маладога чалавека, а сёння раніцай - аб смерці іншага мужчыны!"
  
  
  "Гэта праѓда."
  
  
  "Раман Нос адмовіѓся сустрэцца з вамі ці N. X., на самай справе?" N. X. Эксперт па наркотыках. Вельмі добра. Хуана Рыверы.
  
  
  Яе чакаѓ. "Адмоѓна. Якая ѓ яго прычына?"
  
  
  "Раман Нос кажа, што хоча адмяніць усе гэта. Ён ѓпэѓнены, што гэта падстроена. Ён упэѓнены, што эга арганізацыя спрабуе забіць яго. Вы мяне чытаеце?"
  
  
  "Гучна і ясна".
  
  
  "Дзяѓчына цяпер пад'язджае на чырвоным" Ягуары ". На чырвоным" Ягуары ". Зразумела?"
  
  
  "Зразумела. Лейцара. Чаму яна ідзе?"
  
  
  "Яна кажа, што хоча ѓгаварыць Рымскага Носа сустрэцца з табой".
  
  
  "Пачакай хвілінку. Мы абодва сустракаліся з Рымскім Носам. Паѓтараю. Мы абодва сустракаліся з Рымскім Носам. Вы мяне чытаеце?"
  
  
  Паѓза. "Я чытаю цябе".
  
  
  "Я не разумею, чаму яна думае, што мы не сустракалі Рымскага Носа?"
  
  
  "Магчыма, вы не зрабілі".
  
  
  "Ёсць такая магчымасць. Рымскі Нос не быѓ на самай дэла адназначна ідэнтыфікаваны. Але ён даѓ нам матэрыял".
  
  
  "Дзяѓчына настойвае, што вы не сустракаліся з Рымскім Носам. Рымскі Нос хоча вярнуцца на Корсіку, не рызыкуючы быць апазнаным эга ворагамі. Так што не сустракацца з вамі".
  
  
  "Значыць, вы думаеце, што наш рымскі нос - гэта не рымскі нос".
  
  
  "Паѓторнае выступленне шоѓ у бухце Малагі. Так. Цалкам магчыма".
  
  
  "Для мяне гэта даволі ясна", - прызнаѓся я. "Дзве з рашэннем: рымскі нос - гэта рымскі нос, або рымскі нос - няма. Кэлі. Сядай у сваю машыну і далучайся да нас у Sol y Nieve".
  
  
  Паѓза. "Чаму?"
  
  
  "Мне патрэбна твая дапамога. Мы павінны пераканацца, што Рымскі Нос такі, якім ён сябе называе".
  
  
  "Чым ёй магу дапамагчы?"
  
  
  "Гэта складаная гісторыя. Але я ведаю, што цяпер рабіць".
  
  
  "Яе гатэль б сказаць тое ж самае!"
  
  
  "S
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  ol y Nieve. Гатэль Сьера Невада. Сёння ноччу. Правільна?"
  
  
  "Правільна."
  
  
  "Нітка сувязі."
  
  
  Яе доѓга сядзеѓ і глядзеѓ на здымачную пляцоѓку. Затым яе, павярнуѓся і ѓбачыѓ, што Хуана назірае за мной.
  
  
  "Добра?"
  
  
  Яе агледзелася. Жервазио таксама глядзеѓ на нас шырока расплюшчанымі вачыма. Яе, пагаварыѓ з Хуаной. "У цябе ёсць гэты мікрафільм?"
  
  
  "Так", - сказала яна, залазячы ѓ сумку.
  
  
  "Добра. Аддай Жервазио".
  
  
  Яна так і зрабіла. Ён паглядзеѓ на невялікую пачак плёнкі ѓ руцэ. Потым запытальна паглядзеѓ на мяне.
  
  
  "Падарву гэты кідок і пашліце эга, сімвал за сімвалам у AX".
  
  
  Цыганка кіѓнула.
  
  
  "Хуана, вяртайся на" Рэно "ѓ Соль-і-Ньеве".
  
  
  "Без цябе?" Яе вочы звузіліся.
  
  
  "Так. Яе збіраюся перахапіць Ціну Бергсон".
  
  
  "Але чаму?"
  
  
  "У тую хвіліну, калі яна з'яѓляецца на курорце і размаѓляе з сапраѓдным Карэлі, ee адразу ж апазнаюць".
  
  
  "Але...?"
  
  
  "Я маю на ѓвазе, што хто-то спрабуе забіць эга".
  
  
  "СААЗ?"
  
  
  "Чалавек, які называе сябе Бары Парсон".
  
  
  Вочы Хуаны пашырыліся. "Але чаму гэта павінен быць Парсон?"
  
  
  "Гэта павінна быць".
  
  
  "Значыць, было два чалавека, каб забіць Карэлі?" - спытала Хуана, нахмурыѓшыся.
  
  
  "Цалкам верагодна, што мафіёзі вырашылі з ім два кантракту ѓ выпадку, калі адзін не спрацуе".
  
  
  "Гэта складана".
  
  
  "Вы трымаеце грошы, што гэта ваша жыццё. Паслухайце. Давайце прааналізуем гэта. Выкажам здагадку, Парсон хоча забіць Карэлі. На самай справе? І Парсон, як і мы, не ведае Карэлі ѓ твар. Але ён ведае, што я спрабую прызначыць сустрэчу з Карэлі. Не толькі яе - але і ты, і я. Так што ён становіцца ліжа да нас. Як ble ліжа ".
  
  
  Яе меѓ на ѓвазе у смецця. Намёк не выслізнуѓ ад Хуаны. Яна пачырванела.
  
  
  "Цяпер. Выкажам здагадку, што Парсон прысутнічаѓ разам з Москато, калі Артура быѓ забіты. Парсон, вядома, сачыѓ за мной. Тады ён, павінна быць, чуѓ інструкцыі, якія яе атрымаѓ ад Артура, калі ён паміраѓ. Так далёка?"
  
  
  "Выдатна."
  
  
  "Затым Парсон ідзе на сход, каб схавацца і дачакацца з'яѓлення Карэлі. Але хто з'явіцца? Яе. Не Карэлі. Там стаіць Парсон, і яе падыходжу, і ѓсе эга твар пакрыта яйкам".
  
  
  "Але чаму Карэлі не пайшоѓ на сустрэчу?"
  
  
  "Вы чулі, што толькі што сказала Кэлі. Ён сказаѓ, што Карэлі спалохаѓся, калі Артура быѓ застрэлены. Яе павінен выказаць здагадку, што ён проста справіѓся з усім гэтым і дазволіѓ гэтаму здарыцца без яго".
  
  
  "Чаму Маскіт не пайшоѓ туды, каб забіць Карэлі?" - нявінна запыталася Хуана.
  
  
  "Я пра гэта думаѓ, - прызнаѓся я. "Выкажам здагадку, ён так спяшаѓся, каб уцячы потым забойства Артура, што не чуѓ, што Артура сказаѓ мне".
  
  
  Яна нахмурылася.
  
  
  "Добра", - сказаѓ я, хутка працягваючы, - "Там Парсон, а яе туды. Што Парсон кажа? Адзінае, што ён можа сказаць, праѓда. Ён ведае, што я не Карэлі. І ён ведае, што сустрэча адбудзецца. Ён кажа: "Я Карэлі! І ён да гэтага разыгрывае, ладзячы сустрэчу з вамі".
  
  
  "А як наконт мікрафільмы? Ён даѓ мне фільм".
  
  
  "Мы гэта правяраем. Але замяніць інфармацыю такога тыпу вельмі проста: імёны, месцы і даты".
  
  
  "Добра..."
  
  
  "Ён падроблівае фільм, дамаѓляецца аб сустрэчы з вамі. Ён ладзіць сустрэчу, гуляць Карэлі. Ён перадае вам падроблены фільм, а тым часам Москато спрабуе забіць эга, а яе забіваю Москато".
  
  
  "Але, як Москато стала вядома аб сустрэчы?"
  
  
  "Памылка ѓ" Рэно ", - сказаѓ яе эй.
  
  
  "Чаго Парсон чакае цяпер?" - падумала яна.
  
  
  "Ён чакае, калі з'явіцца Ціна. Ён ведае пра яе, нават калі можа не ведаць яе асабіста. Я думаю, ён, павінна быць, падрабляѓ яны" тэлефонныя званкі "Ціне, каб заблытаць Алену. Але ён ведае, што Ціна ѓ рэшце рэшт з'явіцца ѓ Sol y Nieve. Ён будзе чакаць яе і дазволіць гэй гул эга Карэлі, і бінга! Бачыце? "
  
  
  "І што добрага ѓ перахопе Ціны?"
  
  
  "Я хачу папярэдзіць яе, што яе з'яѓленне ѓ Sol y Nieve паѓплывае на Карэлі".
  
  
  Яна кіѓнула. "А потым?"
  
  
  "Дай мне разабрацца", - мякка прапанаваѓ я. "У мяне яшчэ няма разыначкі".
  
  
  * * *
  
  
  Хуана Рыверы адвезла нас з Жервазио у пункце пракату аѓтамабіляѓ у Гранадзе, дзе яе абраѓ Seat mini з ручным пераключэннем перадач. Затым Хуана адвёз Джервазио назад у Альгамбра, дзе быѓ прыпаркаваны эга мінібайке.
  
  
  Яе узляцеѓ у Seat на шашы Малага-Гранада і накіраваѓся ѓ Малагу. Было ѓжо даволі позна, але сонца яшчэ не свяціла. Яе не адна вачэй з чырвонага "Ягуара" - машыну лёгка адрозніць.
  
  
  Павінна быць, прайшло не больш дваццаці хвіліна, калі яе ѓбачыѓ эга, калі ён дражнілі на хуткім спуску праз даліну ад мяне. Яе хутка павярнуѓ назад, выехаѓ на выпаленае пшанічнае поле і зрабіѓ хуткі паказальнікаѓ на тры кута. Ёй быѓ наперадзе "Ягуара" і накіраваѓся назад у Малагу, калі ѓбачыѓ, што ён падышоѓ да мяне ѓ люстэрка задняга выгляду.
  
  
  Яе, працягнуѓ руку і некалькі разоѓ памахаѓ гэй, гэй, паказваючы спыніцца.
  
  
  Яна ѓбачыла руку, потым ѓбачыла машыну і, нарэшце, убачыла мяне. Яна была здзіѓленая, але не падаѓленая. Яе паказаѓ на абочыну шашы, і мы разам з'ехалі.
  
  
  Яго, вылез праз сядла і падышоѓ да "Ягуару". Яна сядзела там, выглядаючы крута і шыкоѓна ѓ тым самым скандынаѓскім стылі, які быѓ у нах, у ярка-зялёным швэдры і шэрай спадніцы.
  
  
  "Я размаѓляѓ з Кэлі", - сказаѓ я, калі змог атрымаць голас.
  
  
  "Так. Вы ведаеце, чаму яе тут?"
  
  
  "Вядома. Але планы змяніліся".
  
  
  Ee твар
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  упаѓ. "Рыка ѓжо сышоѓ дадому?"
  
  
  "Магчыма, так. Магчыма, няма. Але ёсць праблемы. Іншы мужчына выдае сябе па-Рыка".
  
  
  "Як ты...?" Яна цепнула вачмі. "Зразумела. Так. Хто-то прыкідваецца Рыка".
  
  
  "Калі толькі Рыка не перадумаѓ потым размова з табой".
  
  
  "Няма. Ён быѓ упэѓнены". Яе вочы злёгку зрушыліся. "Слухай. Ты мне не верыш? Сумленнае слова...?"
  
  
  "Я веру табе", - сказаѓ я. "Праблема ѓ тым, што ѓ нас ёсць яшчэ адзін Блізнюк, іншы заменнік, яшчэ адзін-Рыка Карэлі".
  
  
  "Тады яе павінен папярэдзіць гэтага Рыка..."
  
  
  Яе, паківаѓ галавой. "Хто-то спрабуе забіць эга. Як толькі вы падыдзеце да яго і сустрэнеце эга, забойца даведаецца, хто такі Рыка. Бачыце?"
  
  
  Яе твар змянілася. "Так, так, яе разумею!" Яна сур'ёзна паглядзела на мяне. "Што ты хочаш, каб яе зрабіѓ?"
  
  
  "Я хачу, каб ты застаѓся ѓ Гранадзе".
  
  
  Яна прыкусіла губу. "Гэта так самотна".
  
  
  "Але вы былі ѓ клініцы адна".
  
  
  "Гэта зводзіла з розуму!"
  
  
  "Як тваё плячо?"
  
  
  "Вельмі добра", - усміхнулася яна. "Бачыш?" Відавочна, была толькі малюсенькая павязка. Гэтага не было нават у эфектных выгібах яе швэдры.
  
  
  "Добра, ты зробіш гэта, Ціна?"
  
  
  "Што рабіць?"
  
  
  "Застацца ѓ Гранаде?"
  
  
  Яна ѓздыхнула. "Добра..."
  
  
  "Я завяду вас на вячэру", - па-змоѓніцку сказаѓ я.
  
  
  Ee вочы загарэліся. "Вы будзеце, Джордж?"
  
  
  Яе смяяѓся. "З задавальненнем."
  
  
  "Тады яе зраблю гэта".
  
  
  "Ідзі за мной у" Ягуар ". Мы сходзім у гатэль і зарэгіструем цябе".
  
  
  Яна кіѓнула, яе вочы заблішчэлі ад хвалявання.
  
  
  "Ты думаеш, Рыка раззлуецца, калі пачуе?"
  
  
  "Што - што я вячэраѓ з табой?"
  
  
  "Так". Яна паціснула плячыма. "У любым выпадку, каго гэта хвалюе?"
  
  
  Да гэтага часу тхара яна жылкі небяспечна, і з вялікім поспехам. Яе, мяркую, яна лічыла, што можа жыць небяспечна вечна з такой жа ступенню бяспекі.
  
  
  * * *
  
  
  Мы павячэралі ѓ цудоѓным маленькім рэстаранчыку, недалёка ад гандлёвага раёна Гранады. Музыкі гралі іспанскую музыку ѓ адным куце, а афіцыянты навісалі над намі і iso усіх сіл стараліся нас сапсаваць.
  
  
  Было каля дзесяці, калі мы выйшлі, вакол рэстарана і накіраваліся ѓ гатэль. Гранада - прыгожы горад ноччу. У крамах гарыць святым, і людзі ходзяць па вуліцах кругласутачна. Дзесяць было даволі позна, але якое-хто яшчэ не выйшаѓ. Здавалася, што Грамадзянская гвардыя абараняе вуліцы ад злачыннасці.
  
  
  Мы ѓвайшлі ѓ гатэль, і Ціна падышла да яе за ключом. Усе вочы ѓ вестыбюлі звярнуліся і рушылі ѓслед за яе прагулкай. Яе пачуѓ некалькі уздыхаѓ. Гэта было паѓторам яе выступу ѓ Малазе.
  
  
  Яна трымала свой ключ і павярнулася да мяне са злым позіркам.
  
  
  "Яе так нязграбна з ключамі".
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. "Добра. Яе так разбіраюся ѓ іх".
  
  
  "Ага. Тады падыдзі і ѓставіць ключ у замак, калі ласка". Яе вочы свяціліся ежай, віном і чаканнем.
  
  
  "Я ѓсяго толькі чалавек", - сказаѓ я і рушыѓ услед за ёй у ліфт. Калі дзень зачыніліся для нас, яе, убачыѓ, што кожны мужчына ѓ вестыбюлі глядзіць на мяне зайздроснымі вачыма.
  
  
  Мы падняліся ѓ ліфце, і мяне закранулі шаѓковыя завіткі яе валасоѓ, пакуль яна ціхенька варушылася побач са мной. Яе, павярнуѓся і паглядзеѓ гэй, у вочы. Яна ѓсміхнулася.
  
  
  Дзень ліфта адчыніліся, і мы выйшлі ѓ калідор. На падлозе ляжаѓ доѓгі чырвоны аксамітны кілімок. Ля сцяны стаяѓ вялікі старадаѓні канапа. Са сценаѓ звісалі кветкі ѓ вазах.
  
  
  Знайшла нумар пакоя і зрабіла спробу ѓставіць ключ у замак.
  
  
  Ціна хіхікнула.
  
  
  Я не ѓсведамляѓ, што быѓ так п'яны. Яе паспрабаваѓ яшчэ раз.
  
  
  Дзверы адчыніліся чароѓным чынам.
  
  
  Яна ѓвайшла ѓ пакой перада мной, злёгку павярнуѓшыся пры гэтым, і прайшла mimmo мяне ѓсім сваім целам. Яе мог адчуваць кантакт з галавы да нага, у выглядзе трасяніны пераменнага і пастаяннага току.
  
  
  Яе ѓвайшоѓ, і дзверы за мной зачынілася. Яе упэѓнены, што эга ніхто не чапаѓ. Некаторыя дзень гатэляѓ заварожаныя.
  
  
  Яе стаяѓ там і глядзеѓ на нах з дурной усмешкай на твары. Яе ведаю, што гэта была дурная ѓсмешка, таму што я выпадкова ѓбачыѓ свой твар у маленькім люстры з пазалочанай абзой, якое вісела на адной вакол сцен. І яна глядзела на мяне з выразам твару, якое можна было апісаць інакш, як абцяжараным прымітыѓнай пажадлівасьцю.
  
  
  Яна была ѓ мяне на руках. Яе моцнага прыціснуѓ яе да мяне. Яна ѓздыхнула. Яна распавяла мне, што праляжала ѓ клініцы так доѓга і адчувала такую жудасную боль.
  
  
  Сумна, сумна.
  
  
  Так-так, яна мне сказала.
  
  
  Калі яна ѓбачыла, што я спачуваю яе балюча, яна паказала мне рану на сваім плячы. Не было іншага устаноѓ паказаць мне гэта, акрамя як зняць швэдар, і калі яна гэта зрабіла, яе ѓбачыѓ, што пад світэрам ѓ нах наогул нічога не было, то ёсць нічога, акрамя гэтай прыгожай залатой шкуры. Яна была такой, якой яе стварыла прырода.
  
  
  Уласна, яго нават паглядзеѓ на невялікую павязку на яе плячы, і захапіѓся працай доктара Эрнандэс.
  
  
  - Гэта не было жудасна? яна спытала мяне.
  
  
  Ёй паспачуваѓ.
  
  
  - Аднойчы ѓ мяне быѓ шрам звяртаецца на сцягне, - распавяла яна мне. На самай дэла гэта адбылося таму, што мне не падабалася галачку аб вакцынацыі ѓ руцэ, працягнула яна, і таму галачка аб вакцынацыі была зроблена на назе. Ён жудасна опух.
  
  
  Ёй паспачуваѓ.
  
  
  Яна мне паверыла. Праз імгненне яна зняла спадніцу і трусікі, і паказала мне шрамм звяртаецца на сцягне. На ёй гэта глядзелася вельмі добра. Яе эй гэта сказаѓ.
  
  
  - Вядома, - сказала яна, - у цябе таксама, напэѓна, ёсць раны.
  
  
  - Я ветэран многіх баявых мастацтваѓ.
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  ars, запэѓніѓ яе, яе, і пачаѓ паказваць доказы.
  
  
  Мы нейкім чынам апынуліся ѓ спальні ѓ гэты момант, і Ціна асцярожна адкінула пасцельная бялізна і трохі паляпала па прасціне, перамяшчаючы падушкі ѓ дзіѓнае становішча.
  
  
  Калі яго спытаѓ яе, чаму яна так падзяляе падушкі, яна адказала мне, што ѓ шведскіх жанчын вельмі перадавыя прадстаѓлення пра каханне. Каб даказаць, што шведскія жанчыны добра ставяцца да сваіх мужоѓ і каханкаѓ, яна далучаецца бягучыя графікі працягласці жыцця, складзеныя Арганізацыяй Аб'яднаных Нацый, якія даказалі, што чаканая працягласць жыцця шведскіх мужчын складае 71,85 года па параѓнанні з чаканай працягласцю жыцця амерыканскіх мужчын, якая складае 66,6 гадоѓ.
  
  
  - Я пакажу вам, чаму, - сказала яна мне. У нас ёсць пэѓныя метады падтрымання патоку жыццёвых сокаѓ.
  
  
  Трынаццаць
  
  
  Сняданак у Гранаде.
  
  
  "Вы павінны паабяцаць мне спыніцца ѓ гатэлі тут", - сказаѓ яе Ціне, азіраючыся на цудоѓны інтэр'ер сталовай.
  
  
  Ціна выглядала сумнай. "Але я буду сумаваць па лыжах!"
  
  
  "Калі вы адправіцеся ѓ Sol y Nieve, вы будзеце адказныя за смерць Рыка".
  
  
  "Я гэта разумею." Яна надзьмула вусны.
  
  
  "І вы можаце паставіць сябе на месца".
  
  
  "Добра. Куды ты ідзеш?"
  
  
  "Я вяртаюся на курорт. У мяне ёсць праца".
  
  
  * * *
  
  
  Гэта была прыемная 40-хвілінная паездка па схіле гары ѓ Соль-і-Ньев. Калі яе прыехаѓ, лыжнікі ѓжо былі на трасе. Быѓ ясны дзень з добрай лёгкай пудрай, затым кароткага падзення напярэдадні ѓвечары.
  
  
  Яе, прайшоѓ у вестыбюль і ѓбачыѓ Мітч Кэлі, які сядзіць у бары побач з холам.
  
  
  Яе паставіѓ крэсла побач з ім. "Падобна на тое, вы адкрылі бар сёння раніцай".
  
  
  "На самай справе. Толькі што ѓвайшоѓ".
  
  
  "Ты рана, ці не так?"
  
  
  "Падумаѓ, што прыеду сюды, як толькі змагу. Які сюжэт?"
  
  
  "Вы ведаеце, што гэта такое. Наш чалавек тут, але ён баіцца паказаць сваю руку. І ѓ нас ёсць двайніка, які хоча, каб яго прывёѓ эга да Рымскага Носа".
  
  
  "Так?"
  
  
  "Вотум што мы робім".
  
  
  Мы схілілі галовы разам, і даѓ эму схему - гайкі, балты, малаток, піла і піламатэрыялы.
  
  
  * * *
  
  
  Яе ѓвайшла ѓ свой пакой і пераапраналася. Яе надзеѓ лыжныя рэчы і шталь чакаць, пакуль Хуана мяне окликнет.
  
  
  Яна зрабіла гэта з парога.
  
  
  "Я бачу, ты вярнуѓся", - сказала яна сваім высокім сур'ёзным голасам - паранены пуританин.
  
  
  "Так", - сказаѓ яе музычна. "Гэта была доѓгая паездка".
  
  
  Яна чмыхнула. "Што ѓ праграме на сёння?"
  
  
  "Мы катаемся на лыжах".
  
  
  "Добра!"
  
  
  "Тады сёння вечарам мы прыступім да дзеянняѓ".
  
  
  "Дзеянне?" Яе настрой палепшыѓся.
  
  
  "Ты будзеш клапаціцца аб Алене".
  
  
  "Як?"
  
  
  "Заставайся з ёй увесь час. Яе што-што працую з Парсоном. Кэлі і яе".
  
  
  Яна кіѓнула. Яна здавалася расчараванай. "Але Алена, здаецца, зусім нявіннай".
  
  
  "Невінаватасць або віна - гэта не лейцара. Мы павінны ізаляваць Парсона. Ёй гэта зраблю. Але я не хачу, каб Алена адрывала мяне".
  
  
  "Добра. Цяпер. А што цяпер?"
  
  
  "Падобна на тое, што выдатны дзень для схілаѓ".
  
  
  Яна зазьзяла. "Права!"
  
  
  * * *
  
  
  Рэшту светлавога дня мы правялі ѓ снезе. Гэта было строга расслабленне і адпачынак. На некалькі гадзін яе зусім забыѓся пра Карэлі, Ціне, Алене, Хауптли - забыѓся абсталяваннем усіх гэтых праблемных людзях і аб місіі, аб гэтай іспанскай Сувязі, якую аказалася так складана ѓсталяваць. У мяне былі ѓсе планы. Проста трэба было чакаць, каб Парсон апынуѓся ѓ патрэбным месцы ѓ патрэбны час. Ліжа да вечара мы сутыкнуліся з Парсоном і Аленай каля Боррегилас. Алена здавалася замкнёнай і падушанай, але Парсон быѓ ранейшым эга кипучим яе.
  
  
  "Сёння раніцай у нас была цудоѓная прабежка, не так, Алена?" Ён сапраѓды быѓ такім брытанцам, што ѓ яго амаль кроѓ згарнулася.
  
  
  "Ой?"
  
  
  "Я думаѓ, што гэта было цудоѓна! Выдатныя ѓмовы! Сапраѓды выдатны прабег!" Ён усміхнуѓся Хуана. "А як ты, мілая лэдзі?" У эга голасе гучалі загалоѓныя літары.
  
  
  "Выдатна", - сказала Хуана.
  
  
  "Я думаю, мы, павінна быць, сумавалі па табе ѓчора ѓвечары. Дзе ты быѓ?"
  
  
  "Вакол", - сказала Хуана.
  
  
  "Я быѓ у Гранаде", - сказаѓ я.
  
  
  Парсон паціснуѓ плячыма. Яе адвёѓ эга ѓ бок.
  
  
  "Ёсць якое-хто, з хема ты павінен сустрэцца", - сказаѓ ёй эму ціхім голасам.
  
  
  "Ой?"
  
  
  "Пра паездку".
  
  
  "Паездка? Якая паездка, старажытнасці?"
  
  
  "У Штаты".
  
  
  "Ужо? Вы маеце на ѓвазе, што прагледзелі той матэрыял, які я вам даѓ...?"
  
  
  "Яшчэ няма. Але здаецца разумным скласці маршрут. Яе упэѓнены, што ѓзнікнуць праблемы з лагістыкай".
  
  
  Парсон прачысціѓ горла. "Добра. Дзе мы гэта зробім?"
  
  
  "Не гэтыя пакоі", - сказаѓ я. "Я перакананы, што яны праслухоѓваюцца".
  
  
  Эга вочы пашырыліся. "Вы сапраѓды так не думаеце?"
  
  
  Пракляты крывадушнік! Ён быѓ тым, хто падкінуѓ памылкі!
  
  
  "Я сапраѓды так думаю, - сказаѓ я.
  
  
  "Тады дзе? У снезе?" Ён хмыліѓся.
  
  
  "Дыскатэка".
  
  
  "У склепе гатэля?"
  
  
  "Правільна."
  
  
  Ён кіѓнуѓ. "Вы на".
  
  
  "Дзесяць гадзін?"
  
  
  "Добрае шоѓ".
  
  
  "Я сказаѓ Хуана сустрэцца з Аленай. Мы проста не хочам ніякага ѓмяшання. Гэта важна".
  
  
  "Вядома, помнікам".
  
  
  "Мы ѓчатырох павячэраем разам, а затым Хуана сядзе з Аленай у гасцінай".
  
  
  "Я прызнаю, што Алена - даволі непрыемная праблема", - нахмурыѓся Парсон. "Даруй за гэта"
  
  
  "Нічога, з чым нельга было б справіцца".
  
  
  Мы разам павячэралі, і ѓсё прайшло па плане. Хуана і Алена адправіліся ѓ гасціную, а Парсон і яго спусціліся на дыскатэку "пагаварыць аб справах".
  
  
  Чц
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  Падлогавае шоу яшчэ не пачалося. Стэрэа забяспечвала гучную музыку, і танцоры блукаѓ па падлозе, робячы малпу, анучу і ѓсё астатняе, што было "ѓ" у ih канкрэтнай сцэне.
  
  
  У нас з Парсоном столік у куце. Яе сядзеѓ у V, дзве сцяны сыходзілі ад мяне. Парсон сядзеѓ злева ад мяне. Яе рэкламуе эга туды спецыяльна. Справа ад мяне быѓ пусты крэсла.
  
  
  Мы замовілі для пачатку трохі мяккага віна. На самай дэла не спатрэбілася шмат часу, каб музыка стала грамчэй, а дзеянні на танцпляцы паскорылася. Некалькі п'яных ѓжо вывозілі на плячах сваіх таварышаѓ.
  
  
  Затым з'явіѓся Мітч Кэлі, заѓважыѓ нас у куце і, згарнуѓшы паміж шчыльна расстаѓленымі столікамі, накіраваѓся да нас.
  
  
  Ён усміхнуѓся мне. "Джордж", - сказаѓ ён.
  
  
  "Кэлі", - сказаѓ я. Яе, павярнуѓся да Парсону. "Бары Парсон, гэта Мітч Кэлі. Ён той чалавек, аб якім я вам распавядала".
  
  
  Кэлі ѓсміхнулася і села. Ён замовіѓ ѓ афіцыянта, і дзіця знік у натоѓпе. Было цёмна, і ѓ цэнтры танцпляца гарэлі страбаскопы.
  
  
  "Ты сапраѓды не выглядаеш італьянцам", - сказала Кэлі з эга шырокай дзіѓнай у іх становішчы усмешкай.
  
  
  Твар Парсона застыла. "Ну, ты таксама".
  
  
  "Я не прэтэндую на гэта", - адказала Кэлі.
  
  
  Вочы Парсонса звузіліся. Ён зірнуѓ на мяне, а затым, не ѓбачыѓшы выразы на маім твары, зноѓ павярнуѓся да Кэлі. "Што гэта павінна значыць?"
  
  
  "Гэта павінна азначаць: як вы можаце даказаць, што вы той, хема сябе лічыце?"
  
  
  Парсон расслабіѓся. "Ну, а цяпер. Думаю, яе даказаѓ гэта тваім калегу. Хіба гэтага не дастаткова?"
  
  
  "Я той чалавек, які павінен арганізаваць ваш трансфер у Штаты". Твар Кэлі напружыѓся. "Я не хачу спрабаваць пераправіць не таго чалавека!"
  
  
  "Я правільны чалавек", - сказаѓ Парсон, яго акцэнт прыкметна зменшыѓся. Ён шталь больш пахадзіць на ролю "Карэлі", якую ён адыграѓ са мной у "Велете". Яе sel, атрымліваючы асалоду ад кампрамісам.
  
  
  "Я адчуваю, што мы гаворым аб двух розных рэчах, містэр Парсон, - ветліва сказала Кэлі. "У мяне ёсць дазвол арганізаваць транспарціроѓку ѓ Злучаныя Штаты чалавека, які з'яѓляецца ключавой фігурай у разбіваць міжземнаморскіх наркотыкаѓ".
  
  
  "Яе мужчына", - адрэзаѓ Парсон.
  
  
  "Гэтага чалавека завуць Рыка Карэлі. Вы Рыка Карэлі?" У Кэлі была няпэѓная ѓсмешка, якая займаецца не тычылася эга вачэй.
  
  
  "Так. Яе Рыка Карэлі". Вусны Парсона былі белымі, і ён вельмі моцна сціснуѓ ih. Напружанне, напружанне.
  
  
  "Баюся, вам прыйдзецца даказаць гэта да майго задавальненню, сіньёр Карэлі".
  
  
  Парсон прыклаѓ руку да рота. "Не так гучна! Гэта імя вядома ѓсюды!"
  
  
  "З-за ѓсяго гэтага шуму ніхто не чуе", - усміхнулася Кэлі. "Я паѓтараю, табе прыйдзецца мне даказаць сваю асобу".
  
  
  "Але я ѓжо даѓ Джорджа Пибоди матэрыял, які можа даказаць гэта".
  
  
  Яе, паціснуѓ плячыма.
  
  
  Кэлі палез у хвіліну кашулі і выцягнуѓ канверт. Ён быѓ памерам з літару. Ён адкрыѓ яе і выцягнуѓ маленькі рулон плёнкі. Ён паклаѓ скрутак на сярэдзіну крэсла.
  
  
  Афіцыянт прынёс Кэлі напой.
  
  
  Парсон ѓтаропіѓся на скрутак.
  
  
  "Мой мікрафільм?" - спытаѓ ён прыглушаным голасам.
  
  
  "Не, Рыка Карэлі", - сказала Кэлі.
  
  
  "Але я яе здала фільм містэру Пибоди! Сапраѓдны фільм-Рыка Карэлі!"
  
  
  "Негатыѓна, Парсон. Гэта немагчыма".
  
  
  "Як немагчыма?" Парсон нядрэнна блефаваѓ, але яго мог бачыць напружанне вакол эга вачэй - малюсенькія гусіныя лапкі нерваѓ урасла ѓ эга, цела.
  
  
  "Яе Рыка Карэлі, Парсон. І яе, смею вас аспрэчыць гэты факт".
  
  
  Твар Парсона было як граніт. Мне ѓспомніѓся сланец ѓздоѓж лыжнай трасы. Ён утаропіѓся на рулон мікрафільмы. Ён падняѓ яе, каб яшчэ раз разгледзець, нават папрацаваѓ разгарнуць сл.
  
  
  "Не трэба спрабаваць гэта прачытаць", - сказала Кэлі. "Гэта занадта мала, каб разглядзець. І ѓ любым выпадку гэта дублікат".
  
  
  На лбе Парсона выступіла тонкая кропля банк. "Дублікат?"
  
  
  "Так, сапраѓды", - сказала Кэлі з усмешкай, якой пазайздросціла б кобра.
  
  
  "А арыгінал?"
  
  
  "Містэр Пибоди адправіѓся эга ѓ Вашынгтон для праверкі ѓ Бюро па барацьбе з наркотыкамі сваёй вялікай краіны".
  
  
  Парсон доѓга глядзеѓ на Кэлі. Нарэшце ён глыбока ѓздыхнуѓ.
  
  
  "Добра, - сказаѓ ён. "Tack tack tack."
  
  
  "У самым дэла, каб, Бары", - сказаѓ ёй з усмешкай. "Добра?"
  
  
  Ён павярнуѓся да мяне, скрывіѓ вусны. "Што прымусіла вас зладзіць такую шарады? Ёй вас не разумею".
  
  
  Ён збіраѓся абараняцца. Мітч Кэлі і яе дасягнулі нашага асноѓнага задумы. Мы вызначылі, што Парсон не быѓ Карэлі. Калі б ён быѓ Карэлі, ён бы усміхнуѓся і павіншаваѓ мяне з маёй маленькай гульнёй. Але ён не паддаѓся. Праблемы з пункту гледжання Парсона заключалася ѓ тым, што ён наогул не ведаѓ, хто такі Карэлі; ён падазраваѓ, што Мітч Кэлі сапраѓды мог быць ім. І мікрафільм эга нерваваѓ. Эга было падробкай. Гэта можа быць праѓдай. Ён проста не ведаѓ, што рабіць далей.
  
  
  "На самай дэла, - сказаѓ ёй з усмешкай, - гэтая сустрэча была арганізавана па падгаворванні містэра Карэлі". Яе, кіѓнуѓ у бок Кэлі.
  
  
  Кэлі ѓсміхнулася. "Так. Яе гатэль штогод, як выглядаѓ чалавек, якога нанялі, каб забіць мяне".
  
  
  Твар Парсона было маскай старых скураных вырабаѓ.
  
  
  "Вы вельмі юмористичны, містэр К".
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  Элі "
  
  
  "Вы можаце называць мяне Карэлі. Вы чуеце падабенства, містэр Парсон?"
  
  
  Якое чортава супадзенне! Яе думаѓ. У тым, што намякаѓ Кэлі, не было нам кроплі праѓды - што ён узяѓ імя Кэлі, каб гучаць, як Карэлі. Але адыграла прыгожа.
  
  
  "Добра. Карэлі. Гэта гульня ѓ кошкі-мышкі". Мочка Парсона цяпер блішчаѓ ад банка. "Я не люблю гульні ѓ кошкі-мышкі".
  
  
  "Ніхто не ведае", - сказала Кэлі. "Асабліва мыш. Хвіліну таму ты быѓ катом. Цяпер у цябе чырвоныя вочы".
  
  
  Парсон ѓздыхнуѓ. "Ідзем. Што ты хочаш?"
  
  
  "Я хачу ведаць, чаму ты спрабаваѓ выставіць мяне за лоха!" - агрызнуѓся я.
  
  
  Парсон тонка ѓсміхнуѓся. "Я паказваю цябе, як лоха з першай хвіліны, як сустрэѓ цябе, Джордж, - як бы цябе нас клічуць, містэр Сакрэтны агент па Аднастайна - і я не разумею, які менавіта момант ты меѓ на ѓвазе".
  
  
  "Гэта было недастатковай", - мякка сказаѓ я. "Вельмі нядобры з вашага боку, Бары-бэбі". Яе, нахіліѓся да яму. "Я маю на ѓвазе, калі ты ѓзяѓ на сябе ролю Карэлі ѓ Велете".
  
  
  Ён паціснуѓ плячыма, яго твар застыѓ у застылай ѓсмешцы. "Вельмі проста. Яе праслухоѓваѓ тваю машыну. І ёй быѓ там, калі Артура быѓ забіты. Яе адправіѓся ѓ Велету, каб знайсці Карэлі і забіць эга".
  
  
  Яе, зірнуѓ на Мітч Кэлі, ён нахіліѓ галаву і выпіѓ свой лікёр.
  
  
  - Значыць, у першую ноч вы былі ѓ машынным аддзяленні ліннай дарогі?
  
  
  "Вядома. Яе рушыѓ услед за табой у Соль-і-Ньев, каб знайсці Карэлі. Яе проста гатэль пераканацца, што сустрэѓ усіх, каго ты сустрэѓ".
  
  
  "Значыць, ты ведаѓ, што я сустракаюся з Карэлі..." Я павярнуѓся, каб штогод на Мітч Кэлі, "... апоѓначы ѓ Велете".
  
  
  "Правільна."
  
  
  "І вы чакалі мяне, калі яе прыехаѓ?"
  
  
  "Дакладна." Парсон слаба ѓсміхнуѓся. "Я наѓрад ці мог растлумачыць гэта супадзенне, ці не так? Яе павінен быѓ сказаць, што я быѓ Карэлі, калі вы мяне знайшлі. І, акрамя таго, яе, ведаѓ, што ѓ канчатковым выніку знайду Рыка Карэлі праз вас". Ён павярнуѓся да Кэлі. "Як і я".
  
  
  "Гэта было свайго роду раптоѓнае натхненне, ці не так?" Яе прапанаваѓ.
  
  
  "Гэта правільна." Парсон набываѓ упэѓненасць.
  
  
  "І вы лічылі, што Карэлі выйдзе на паверхню, каб даведацца, чаму вы выдавалі сябе за яго?"
  
  
  "Што-то такое"
  
  
  "І вы спадзяваліся, што да таго часу фальшывы мікрафільм не праверыць?"
  
  
  "Я павінен быѓ рызыкнуць".
  
  
  Яе, адкінуѓся назад, гледзячы на яго. "Не зусім, Бары. Добрая спроба. Але недастаткова добрая".
  
  
  Парсон нахмурыѓся. "Я не разумею".
  
  
  "Справа ѓ тым, што ты перарэзаѓ тармазную магістраль у" Рэно "перад тым, як я з'ехаѓ у Велету. Ты гатэль, каб яе быѓ цалкам выключаны па ѓсім поля зроку. Ты гатэль, каб Карэлі быѓ цалкам сам-насам з сабой ля помніка, каб ты мог забіць эга і з'ехаць на свабоду. Правільна?"
  
  
  Парсон глыбока ѓздыхнуѓ. "Я адмаѓляю гэта. Навошта мне было ісці на ѓсе гэтыя праблемы, каб выратаваць цябе потым гэтага, калі ваша машына выйшла з-пад кантролю?"
  
  
  Кэлі паглядзела на мяне. Гэта быѓ пераканаѓчы аргумент.
  
  
  Але яе ведаѓ рэѓматызму на гэты лейцара: "Ты меѓ патрэбу ѓва мне пасьля таго, як Карэлі не з'явіѓся на сходзе. Ёй быѓ адзіным, хто мог прывесці цябе да яму. Акрамя Хуаны. Але Хуана не дазволілі сустрэцца з Карэлі, пакуль яе не Ты павінен быѓ атрымаць за мяне, Бары. Жывы. Чаму б не прыкінуцца, што ты Карэлі, пакуль Карэлі, нарэшце, не абвясціѓ сябе мне. На самай справе?
  
  
  Ён сядзеѓ нерухома.
  
  
  На дыскатэцы раптам згас святым, а затым зноѓ успыхнуѓ сяргей. Стэрэа была выключана, і танцоры пакінулі падлогі з паштовымі маркамі. На малой сцэне збіраліся прафесійныя іспанскія танцоры, апранутыя ѓ касцюмы фламенко. Шэсць гітарыстаѓ сядзелі на крэслах у задняй частцы сцэны.
  
  
  У наступныя моманты спявак - мужчына - выйшаѓ наперад, дрынкаѓ на гітары і пачаѓ распавядаць гісторыю танца.
  
  
  "Чаго ты хочаш са мной?" - спытаѓ Парсон, гледзячы на Кэлі.
  
  
  "Хто-то наняѓ цябе, каб забіць мяне", - сказала Кэлі, прыадчыніѓшы вусны.
  
  
  "Я гэта адмаѓляю, - сказаѓ Парсон.
  
  
  "Не назаѓсёды мне такога лайна", - сказала Кэлі нізкім пагрозлівым голасам. "Хто-то наняѓ вас. Вы прафесійны забойца. Бары Парсон - гэта прыкрыццё. З часоѓ пачатку другой сусветнай вайны вы працавалі ѓ дзясятках краін. Ды добра. Інтэрпол ведае пра вас усё".
  
  
  Гэта мы выцягнулі вакол капелюшы.
  
  
  Твар Парсона ператварылася ѓ лёд. "Я працую па найму, гэта праѓда. Яе працую на ѓсіх, хто мне плаціць".
  
  
  Яе, зірнуѓ на Кэлі. Ён працягваѓ ціск. Парсон зламаѓся. Ён прызнаѓ гэта. Ён быѓ у лютасці. Цяпер ён будзе працаваць на Кэлі, калі Кэлі паставіць лёду досыць высока.
  
  
  Але мы гэтага зусім не гатэлі.
  
  
  "Хто наняѓ цябе забіць мяне?" - зноѓ спытала Кэлі.
  
  
  "Калі ёй скажу табе, яе стану мішэнню для сённяшняга вечара", - сказаѓ Парсон з глухім смехам.
  
  
  "Калі вы гэтага не зробіце, вы цяпер з'яѓляецеся мішэнню, якая сядзіць на гэтай дыскатэцы", - сказала Кэлі, укладваючы шмат сілы ѓ словы.
  
  
  "Я ѓ любым выпадку мёртвы", - разважаѓ Парсон.
  
  
  "Мы выцягнем вас адсюль. Скажыце, хто вас наняѓ, і мы адразу ж адправімся да дзень. Мы выцягнем вас па ѓсім курорту. У мяне ёсць памочнікі".
  
  
  Кэлі павярнулася і зірнула на бар. Одзіна па афіцыянтаѓ, якія стаялі там, паглядзеѓ на Кэлі і кіѓнуѓ. Затым Кэлі зірнула на крэсла ѓ далёкім куце пакоя. Там сядзеѓ чалавек у чорным. Ён нахіліѓ свой бярэ пальцам, калі Кэлі паглядзела на яго.
  
  
  Невялікая ѓпрыгажэнні, каб усё выглядала правільна.
  
  
  Парсон быѓ мучной, чыстая
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  ш.
  
  
  Зайграла музыка фламенко, і саліста выйшла танцаваць. Ён быѓ хуткі і ѓстойлівы. Эга пяткі пайшлі, як кулямётны агонь. Танец павялічыѓся ѓ тэмпе і аб'ёме.
  
  
  "Скажы мне, хто цябе наняѓ!" - прохрипела Кэлі.
  
  
  "Не тое", - адрэзаѓ Парсон. "Што-небудзь яшчэ, але не ён".
  
  
  "Мафіёзі?" Яе спытаѓ.
  
  
  Ён пагардліва паглядзеѓ на мяне. "Гэта былі босы Москато! Не яе". Эга вочы пашырыліся. Ён зразумеѓ, што практычна сказаѓ мне, хто эга наняѓ.
  
  
  Застаѓся толькі адзін чалавек!
  
  
  "Гэта была яна!" - прашаптала я, нахіляючыся да Парсону. "Ціна!"
  
  
  Ён здаваѓся застылым у часе і прасторы.
  
  
  Ён адкрыѓ рот і зноѓ закрыѓ яго. Эга мэта злёгку кіѓнула. Гэта ѓсё.
  
  
  Затым ён пераехаѓ.
  
  
  Ён рухаѓся вокамгненна. Яе, бачыѓ, як эга рука на каленях цягнецца да пятлі, дзе ён схаваѓ свой вялікі Уэбли. Яе бачыѓ камяк на яго кашулі. Ён спадзяваѓся ѓразіць Кэлі першым стрэлам, але яго зрэзаѓ эга руку з пісталетам, як толькі ён выцягнуѓ. Па гэтай прычыне яе рэкламуе эга злева ад сябе - каб яго мог кантраляваць эга руку з пісталетам. Стрэл прагучаѓ гучна і ясна, але, на шчасце, упаѓ на падлогу.
  
  
  Імгненна раздаѓся пачатку другой стрэл.
  
  
  Парсон напружыѓся ѓ спінцы сядзення, затым рэзка ѓпаѓ, як марыянетка, калі ee вяроѓкі губляюць, і дазволіѓ сваёй галоѓ нахіліцца наперад, на стальніцу.
  
  
  Яе паставіѓ нагу на рэвальвер Уэбли, і Кэлі хутка паднялася і падышла да цела Парсона. Было так шмат шуму ад музыкі, танцаѓ і забаѓ, што, да нашага здзіѓлення, ніхто не заѓважыѓ другараднай гульні у цемры дыскатэк.
  
  
  Кэлі схапіла Парсона за плячо і распрямила эга на сядзенне. Яе, працягнуѓ руку і падняѓ "Уэбли", засунуѓшы эга паміж рамянём і жыватом. Затым яе, павярнуѓся, схапіѓ Парсона за правае плячо і дапамог Кэлі падняць эга на ногі. Падтрымліваючы эга паміж сабой, мы прабіраліся скрозь забітыя сталы да выхаду на дыскатэку.
  
  
  "Муй боррачо". Кэлі кіѓнула аднаму праз афіцыянтаѓ.
  
  
  Афіцыянт спачувальна ѓсміхнуѓся.
  
  
  Пачатку другой танец фламенко працягваѓся, кулямётныя стрэлы пятак танцораѓ рабілі немагчымым адрозніць гукі гэтага пісталета-кулямёта ад абцасаѓ танцуючых мясцовага Хасэ Грэка.
  
  
  "Часам яго ненавіджу гэтую працу", - сказала мне Кэлі, калі мы выйшлі ѓ вестыбюль па лесвіцы.
  
  
  Мы пацягнулі знежывелае цела Бары Парсона праз вестыбюль - на шчасце, у дадзены момант пустынны - да лесвіцы, а затым пачалі павольны ѓздым.
  
  
  Ён быѓ вельмі мёртвы, калі мы, нарэшце, паклалі эга, эга, уласную ложак у эга ѓласнай пакоі.
  
  
  14
  
  
  Мітч Кэлі некалькі гадоѓ прапрацаваѓ дэтэктывам у паліцыі Сан-Францыска, перш чым сышоѓ у адстаѓку, каб далучыцца да стайні СЯКЕРА. Ледзь яе зачыніѓ дзверы ѓ пакой Бары Парсона, як ён хутка шталь рыцца ѓ кішэнях адзення Парсонса.
  
  
  Ён расклаѓ змесціва на камод і пайшоѓ у ванную за ручніком. На целе і на руках Кэлі было шмат крыві. Кэлі стрэліла эму ѓ складваць даляр, і сіла ѓдару імгненна забіла Парсона. Кэлі выкарыстаѓ свой уласны Colt.38 Detective Special, падрыхтаваным гэтымі адмысловымі патронамі з высокай пачатковай хуткасцю і вялікі пранікальнай здольнасцю.
  
  
  Калі Кэлі выйшаѓ па ваннай, ён старанна выцер сябе і зірнуѓ на свае наручныя гадзіны.
  
  
  "Кашалёк", - сказаѓ я. Яе перачытваѓ паперы. "Бары Парсон, там напісана".
  
  
  "Строга прикрывайся", - прамармытала Кэлі, падыход да мяне, і я стаю побач, назіраючы. "Хто-то добра папрацаваѓ".
  
  
  "Дакументы? Вы думаеце, гэта быѓ МІ-5?"
  
  
  Кэлі паківаѓ галавой. "Сказаѓ вам, што мы звязаліся з брытанцамі. Яны не пацвердзілі эга, асобу".
  
  
  "Так, але..."
  
  
  "Калі брытанцы не пацвярджаюць, брытанцы адмаѓляюць. Бачыце?"
  
  
  Яе працягнуѓ праз крэдытныя карты і пашпарт. Яе, зірнуѓ на пашпарт, але Кэлі паківаѓ галавой. "Забудзь пра гэта. Гэта таксама прыкрыццё".
  
  
  "Падобна на сапраѓдную"
  
  
  "Вы можаце атрымаць добры набор дакументаѓ, зробленых у Партугаліі, калі ѓ вас ёсць грошы, каб заплаціць за іх. У тым ліку лепшыя падробленыя пашпарты на кантыненце. Па Еѓропе блукаюць сотні падробленых пасведчанняѓ асобы - усё зроблена ѓ Лісабоне".
  
  
  Яе задуменна прагледзеѓ паперы. "Пахне урадавым?"
  
  
  Ён паківаѓ галавой. "Я б сказаѓ, што ён быѓ фрылансерам. Найміт па найму. Што-то ѓ гэтым родзе. Яе сказаѓ вам, што Інтэрпол абвясціѓ эму забарона на продаж". Але я ѓсё роѓна збіраюся праверыць эга раздрукоѓкі пальцаѓ ".
  
  
  Яе працягнуѓ чытаць газеты, а затым заняѓся эга багажом. Там не было нічога, што магло б намякнуць нам на што, акрамя багатага брытанца, які праводзіѓ вялікую частку свайго часу, падарожнічаючы па кантыненце.
  
  
  Кэлі дастала невялікі набор і пачатку раскочваць раздрукоѓкі Парсона. Скончыѓшы ѓсе дзесяць, ён асцярожна сцёр чарніла і паклаѓ раздрукоѓкі на пергамін. Затым ён досталь невялікую міні-камеру японскага вытворчасці з прастаѓленымі імем і зрабіѓ некалькі фотаздымкаѓ асоб Парсона. У стане спакой Бары Парсон выглядаѓ зусім бяскрыѓдным, пазбаѓленым жыццёвай сілы, якая займаецца рабіла эга тым, чым ён быѓ у жыцці.
  
  
  У эга рэчах не было абсалютна нічога, што магло б прывязаць Парсона да сіндыкату якой-небудзь зямлі. Мы падумалі, што ѓ Парсона няма, пчолы
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  Працуючы з любой групай, Ціна выступала фронтмэнам, але асабліва з ёй.
  
  
  І гэта зрабіла Ціну пытальным знакам нумар адзін. На каго яна працавала - калі яна сапраѓды працавала на каго-то?
  
  
  Кэлі працягваѓ глядзець на гадзіннік.
  
  
  "Турбуецеся пра час?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Мне цікава, што мы будзем рабіць з гэтым целам".
  
  
  Яе зрабіѓ глыбокі ѓдых. "Мы мала што можам зрабіць. Мы проста выходзім і пакідаем гэта тут".
  
  
  "Але Алена Маралес?"
  
  
  "Яна ѓваходзіць і знаходзіць эга. І яна дае свісток. Нічога, што звязвала б з намі Парсона, нічога канкрэтнага".
  
  
  "Нас бачылі з ім на дыскатэцы".
  
  
  "Вы можаце выправіць?"
  
  
  Кэлі задумалася. "Ужо даволі позна. Голас чаму яе правяраѓ час. Адзінаццаць трыццаць. Не думаю, што мой кантакт цяпер дзяжурыць".
  
  
  "Высокі мужчына з вусамі фу-маньчжурскай пароды?"
  
  
  Кэлі ѓсьміхнулася. "Так. Ты эга ведаеш?"
  
  
  Яе sel і ѓтаропіѓся на дыван. "У нас ёсць яшчэ адна праблема, аб якой трэба турбавацца. Ціна не ведае, што ee наёмны забойца мёртвы. Яна думае, што ён будзе чакаць, калі яна прыбудзе ѓ Соль-і-Ньев, каб памацаць Карэлі. А гэта значыць, што яна прыйдзе. тут. Мы павінны спыніць яе ".
  
  
  Кэлі нахмурылася. "Як?"
  
  
  Яе доѓга думаѓ. "Глядзі. Як наконт гэтага? Мы тэлефануем Ціне ѓ гатэль у Гранаде. Мы пакідаем паведамленне ад Чалавека. У nen гаворыцца, што ён з'язджае па Sol y Nieve, і хоча ведаць, дзе з ёй сустрэцца. Затым мы проста чакаем тут, пакуль яна не патэлефануе ѓ гатэль. Мы высвятляем, з хема яна хоча пагаварыць. І гэты мужчына - Рыка Карэлі ".
  
  
  Яе глядзеѓ у акно, чакаючы адказу Кэлі. "Гучыць добра. Што нам губляць?"
  
  
  "Выкажам здагадку, яна неадкладна патэлефануе Парсону, каб сказаць яму было, у каго страляць?"
  
  
  Кэлі паціснула плячыма. "Яна пазнае, што Парсон мёртвы, а затым звязваецца з Карэлі. У любым выпадку мы наперадзе".
  
  
  "Я іду ѓ залу чакання, каб перахапіць Алену Маралеса", - сказаѓ я. "Я не хачу, каб яна зайшла сюды і знайшла цела. Яна магла б папярэдзіць увесь гатэль".
  
  
  "Я далучуся да вас, як толькі паклапачуся пра жанчыну з-пад Зямлі".
  
  
  Мы пакінулі дзверы зашчэпленыя і выйшлі ѓ калідор. Ніхто нас не бачыѓ.
  
  
  * * *
  
  
  І Хуана Рыверы, і Алена Маралес паглядзелі на мяне, калі яе, увайшоѓ у хол некалькі хвіліна праз. Яе чуѓ гучны смех і крыкі весялосці на ѓсім працягу вестыбюля. Хуана і Алена былі ѓ цэнтры шумнай yahoo з герром Хауптли, двума эга немцамі, эга датчанінам і групай прыкладна па дваццаці іншых лыжных пар.
  
  
  Яе, падышоѓ і кіѓнуѓ Хуана і Алене. Паміж сабой яны зрабілі для мяне месца. Гер Хауптли убачыѓ мяне, павітаѓ мяне і прадставіѓ групе.
  
  
  Яе, усміхнуѓся, махнуѓ рукой і адкінуѓся на бахараѓ паміж дзяѓчатамі, гледзячы ѓ палымяны агонь. Тут было бяспечнае і надзейнае, удалечыні ад гуку стрэлаѓ і выгляду крыві.
  
  
  Г-н Хауптли частаваѓ групу сваімі больш займальнымі спартыѓнымі подзвігамі - ён быѓ аматарам палявання, экспертам па рыбнай лоѓлі, яхтсменам з вялікім поспехам і вялікім альпіністам - і яе накідаѓ некалькі радкоѓ на чэку за вячэрай і здаѓ яго. Хуана з папярэджаннем трымаць эга далей ад вачэй.
  
  
  Яна нават не прызнае гэтага, але я ведаѓ, што яна чытае гэта па-за поля гледжання ѓсіх. Востры ѓдар локцем у рэбры, сказаѓ мне, што яна зразумела.
  
  
  ПАРСОН МЁРТВАЙ. МУЖЧЫНА ЦІНЫ. ХВОСТ АЛЕНЯ.
  
  
  Яе ѓставіѓ гэтую апошнюю частку, таму што не ведаѓ, што рабіць з Аленай Маралес. Калі б яна была сур'ёзна звязаная з Бары Парсоном, яна магла б ведаць або здагадвацца - што ён задумаѓ. У адваротным выпадку не было неабходнасці везці яе для расследавання. Бэла нах яе, пакуль не гатэль, каб яна стала вядома аб смерці Парсона. Яе, адчуваѓ, што калі Хуана не справіцца з ёй, то змагу.
  
  
  У дзвярах гасцінай з'явіѓся Мітч Кэлі, шырока усміхаючыся й махаючы знаёмым param. Затым ён заѓважыѓ мяне, хутка падышоѓ, нахіліѓся і сказаѓ ціхім голасам: "Вестыбюль. Хутка". Больш ніхто не чуѓ. Ён сціснуѓ маё плячо, шчодра пацалаваѓ Хуану ѓ шчаку і пакінуѓ гасціную, кіѓнуѓшы герру Гауптли з выбачэннямі.
  
  
  Яе закрануѓ сцягна Хуаны і ѓстаѓ, каб сысці. Кэлі сядзела ля шклянога вокны ад падлогі да столі ѓ задняй частцы вестыбюля, які выходзіѓ на перадгор'і лыжнай трасы. Ён глядзеѓ на маё адлюстраванне ѓ шкле. Вестыбюль быѓ зусім пустыні.
  
  
  Ён казаѓ мне на вуха, не варушачы вуснамі - стары паліцэйскі трук, запазычаны ѓ сукамернікаѓ.
  
  
  "Яна выйшла, вакол гатэля ѓ Гранаде. Падобна на тое, яна накіроѓваецца ѓ Соль-і-Ньев".
  
  
  "Калі яна пайшла?"
  
  
  "Сёння ѓвечары. Невядома калі".
  
  
  "Гэта дрэнныя навіны".
  
  
  Кэлі кіѓнула.
  
  
  У адлюстраванні шклянога акна яе ѓбачыѓ, як адзін вакол служачых паклаѓ тэлефон і прайшоѓ праз вестыбюль да холу. Праз хвіліну ён зноѓ выйшаѓ. За ім хутка і хупава ішла Алена Маралес.
  
  
  Яе падштурхнуѓ Кэлі. Алена мэтанакіравана накіравалася да лесвіцы. Гэта азначала, што яна ішла ѓ свой пакой - пакой, якую яна дзяліла з Бары Парсоном!
  
  
  Кэлі і яе абмяняліся здзіѓленымі поглядамі. Яе, бачыѓ, як Хуана выходзіць па гасцінай з ѓстрывожаным позіркам. Яе ѓдарыѓ Кэлі.
  
  
  "Трымай Хуану ѓ гасцінай. Далучайся да яе. Яе пайду за Аленай".
  
  
  "Правільна."
  
  
  Яе пачакаѓ, пакуль Алена паднялася на паѓдарогі па лесвіцы, перш чым пачаць
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  d потым нах. Што-небудзь здарылася. Хто-то папярэджваѓ яе. Я не мог зразумець, хто або чаму. І ѓсё ж было відавочна, што яна ідзе ѓ свой пакой.
  
  
  Трэці паверсе. Па калідоры, за паваротам. Яна палезла ѓ сумку за ключамі. Але калі яна дастала ih і дакранулася да ручкі, дзверы адчыніліся. Яна павярнулася, каб агледзець калідор. Яе чакаѓ такога руху, і нырнуѓ назад за кут, схаваѓся з выгляду.
  
  
  Яна мяне не бачыла.
  
  
  Яе, чуѓ, як за ёй зачыніліся дзверы.
  
  
  Яе хутка рушыѓ па калідоры і спыніѓся на сл дзень. Спачатку яе нічога не чуѓ з-за таѓшчыні ашалёѓкі. Дыван не дазваляѓ гукаѓ даносіцца скрозь шчыліну паміж дзвярамі і рамай.
  
  
  Але потым мне здалося, што я чую ѓнутры шэпт галасоѓ. Яе чуѓ адзін легкі, высокі голас - жаночы. Вядома ж, голас Алены Маралес. Але з хема яна казала?
  
  
  Нам одзіна. Ніхто. Вядома, яна карысталася тэлефонам!
  
  
  Затым нараканьні пакажа спыніѓся, і яе больш нічога не чуѓ. Дачакаѓся гуку замены рэсівера на базе, але прапусціѓ. Затым дзверы адчыніліся, і з бразгатам зачыніліся. Шафа? Яна апраналася, каб выйсці на вуліцу?
  
  
  Яе, хутка прайшоѓ у далёкі нітка калідоры і выйшаѓ на балкон, навакольны будынак з трох бакоѓ. Яе схаваѓся з выгляду і прысеѓ каля знешняй сцены, чакаючы, пакуль Алень выйдзе ѓ калідор.
  
  
  Але яна не з'явілася.
  
  
  Яе зірнуѓ на гадзіннік.
  
  
  Пятнаццаць хвіліна.
  
  
  Яе рушыѓ назад па калідоры і спыніѓся перад яе дзвярыма, выцягнуѓшы шыю і прыклаѓшы вуха да ашалёѓцы.
  
  
  Нічога.
  
  
  Яе выцягнуѓ "Люгер" і прыціснуѓ эга да грудзей, калі ступіѓ наперад і павярнуѓ ручку. Зашчапка ѓсё яшчэ была адкрыта, як і мы з Кэлі.
  
  
  Яе хутка ѓвайшоѓ унутр, прыхінуѓшыся спіной да дзень і выставіѓшы "Люгер" перад сабой.
  
  
  Там нікога не было - жывога.
  
  
  Цела Парсонса ляжала менавіта там, дзе мы эга не пакінулі.
  
  
  Але ѓ пакоі больш нікога не было.
  
  
  Дзе была Алена Маралес?
  
  
  Яе, зірнуѓ на дзверы туалета, але шафа быѓ занадта малы, каб хто-небудзь мог там схавацца. І ѓсё яшчэ...
  
  
  Гэта быѓ слабы гук, і спачатку яе нават не быѓ упэѓнены, што чуѓ яго. Але калі яго стаяѓ там, ледзь адважваючыся дыхаць, яе пачуѓ эга зноѓ. Гэта быѓ беспамылковы гук чалавека, які спрабаваѓ заставацца нерухомым, але злёгку варушыѓся. Яе зноѓ зірнуѓ на шафу, але гук зыходзіѓ не з гэта боку.
  
  
  Няма. Ён прыйшоѓ па ваннай.
  
  
  Яе моцнага схапіѓ "люгер" і дзень падышоѓ да ваннай. Было закрыта.
  
  
  "Алена", - сказаѓ ёй ціха.
  
  
  Адказу не было.
  
  
  Хто-то быѓ там, і гэта была не Алена. Куды яна дзелася? Ці яна была там з хема-то яшчэ?
  
  
  "Алена", - сказаѓ я, на гэты раз гучней.
  
  
  Нічога.
  
  
  "Я збіраюся адкрыць гэтую дзверы. У мяне ёсць пісталет. Выходзь, рукі над галавой", - раѓнуѓ я, стаю з аднаго боку, чым дзень.
  
  
  Нічога.
  
  
  Яе, схапіѓся за ручку дзень, усё яшчэ стаю прыціснутай да ашалёѓцы дзень, і павярнуѓ яе. Дзверы адчыніліся, і расчыніліся ѓнутр. Яе напружыѓся. Нашы гуку.
  
  
  Скрозь адкрытую шчыліну яе мог бачыць ванную пакой. Сяргей гарэѓ. І там, бледная і напружаная, сядзела Ціна Бергсон, да глыбіні душы спалоханая.
  
  
  Яе рушыѓ, прыкрываючы яе люгером. Потым яе ѓбачыѓ у тазе раскладзеныя для выкарыстання прыналежнасці. Падскурны, флакон з вадкасцю, ватовыя тампоны.
  
  
  Яна глядзела на мяне шырока расплюшчанымі вачыма.
  
  
  "Дзе Алена?" Яе спытаѓ ee, хоць замест гэтага яе мог задаць яшчэ сотню пытанняѓ.
  
  
  Яна пахітала галавой. "Я не бачыѓ Алену. Яе бачыѓ толькі Бары. І ён... ён быѓ мёртвы". Яе голас ѓпаѓ да шэптам. Яна была на грані непрытомнасці.
  
  
  Яе, прайшоѓ у ванную і груба схапіѓ яе за локаць. Яна прыціснулася да мяне, цяжка дыхаючы.
  
  
  "Яна забіла эга?" ee голас прашаптаѓ мне на вуха.
  
  
  Ёй нічога не сказаѓ. Як я яе мог сказаць гэй, што гэта былі Кэлі і яе?
  
  
  "Чаму ты вярнуѓся ѓ Соль-і-Ньев?" - ціха спытаѓ яе сл.
  
  
  Ee вочы павярнуліся да мяне. Яго штурхнуѓ яе і пасадзіѓ на край ванны. Яе sel побач з ёй. Яе трымаѓ Люгер ѓ нах на грудзях. Яна была хітрай жанчынай, і яе эй, зусім не давяраѓ.
  
  
  "Каб убачыць... пабачыць..."
  
  
  "Бары Парсон", - дадаѓ я. "Каб паказаць эму Карэлі, каб ён мог забіць эга".
  
  
  Нашы гуку.
  
  
  Яе вусны задрыжалі, а вочы адарваліся ад мяне. "Так", - прашаптала яна.
  
  
  "Вы нанялі Бары Парсона, каб забіць Карэлі", - рашуча сказаѓ я. "Вы не можаце гэтага адмаѓляць. Ён сказаѓ нам раней..."
  
  
  "Я не адмаѓляю гэтага", - цвёрда сказала яна. Яе твар зноѓ набыло колер. Мой позірк слізгануѓ па іголцы для падскурных ін'екцый.
  
  
  "Матыѓ?" Яе спытаѓ. "Ты наркаман? Гэта ѓсё?"
  
  
  Яна паціснула плячыма. "Я ѓсё заблытаѓся. Я не ведаю, чаму яе хачу забіць эга, за выключэннем таго, што я ненавіджу эга больш, чым каго-небудзь іншага ѓ свеце".
  
  
  "Але ён адмаѓляецца ад гэтага, здаючы ѓсіх, хто залучаны ѓ наркосеть", - сказаѓ я.
  
  
  Яна павесіла галаву.
  
  
  "Чаму ты вярнуѓся?" - зноѓ спытаѓ я.
  
  
  "Каб знайсці Бары", - мякка сказала Ціна. "Я падняѓся па балконе, зазірнуѓ унутр і ѓбачыѓ яго. Мёртвы. Яе, увайшоѓ..."
  
  
  Яе глядзеѓ праз яе плячо. Вядома! Балкон! Гэта й
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  як Алена выйшла праз пакоя, не ѓбачыѓшы ee. Калі Алена знайшла Бары мёртвым, яна была да смерці напалохана і збегла. Яна проста адкрыла французскія дзень, выйшла на балкон і паспяшалася прэч. Затым, адразу пасля гэтага, - Ціна паднялася па задняй дарозе, каб сустрэцца з Бары ѓ эга пакоі - магчыма, яны абодва планавалі сустрэцца - і яна знайшла Бары мёртвым. Ee патрэба ѓ наркотыках ѓзяла верх, і яна пайшла ѓ ванную, каб паправіцца, як і яе.
  
  
  "Я ѓвайшоѓ, і выявіѓ, што ѓ яго стралялі. Спачатку яе, падумаѓ, што Алена магла забіць эга. Але, магчыма, Карэлі выявіѓ, што Бары перасьледуе эга. Магчыма, Карэлі ведаѓ, што я..." Яе вочы напоѓніліся слязьмі. "Я напалоханы, Нік!"
  
  
  Яе патрос яе. "Ты павінна адвесці мяне да Карэлі, Ціна. Гэта адзіны рэѓматызму. Занадта шмат людзей спрабавалі перашкодзіць нам атрымаць гэты спіс імёнаѓ. Занадта шмат. Цяпер справа за табой, Ціна".
  
  
  Яна збялела. "Ён даведаецца, Нік! Ён падумае, што я наняѓ кагосьці, каб забіць эга! Ты не можаш прымусіць мяне зрабіць гэта. Ты павінен мяне адпусціць!"
  
  
  "Нам што, Ціна!" - агрызнуѓся я. "Ты адзіны рэѓматызму. Ты вядзеш мяне да яму адкрыта цяпер. Проста паказаць мне эга, і..."
  
  
  "Ён не прызнае гэтага!" усклікнула яна. "Ён будзе адмаѓляць сваю асобу".
  
  
  "Ціна..."
  
  
  Яна пацягнулася за іголкай для падскурных ін'екцый. Яе здагадаѓся, што яна збіралася зрабіць, як толькі павярнулася да пляча. Яе прыціснуѓ, мала люгера да мяккай часткі яе шыі. "Не-не, Ціна! Не іголкі. Вядома, на некалькі мін ѓсё будзе добра, але табе заѓсёды давядзецца вяртацца да рэальнасці".
  
  
  "Нік!" - усхліпнула яна, усё яшчэ трымаючы іголку.
  
  
  Яе сунуѓ Люгер у хвіліну і пацягнуѓся за іголкай. Яе твар змянілася амаль імгненна. Па гэтай ціхамірнай прыгожай маскі яна ператварылася ѓ морду пякельнага ката - вочы зіхацелі, зубы оскалились, вусны рассунуліся ѓ звярыным гырканнем.
  
  
  Іголка ѓвайшла мне ѓ перадплечча перш, чым яго змог абараніць сябе ад вар'яцкага рубящего ѓдару.
  
  
  Яна засмяялася ціхім невясёлым лямантам.
  
  
  Яе, адчуваѓ, як усё ідзе праз мяне. Яе, адчуваѓ сябе камком сцяжкі.
  
  
  Яна вяла мяне ѓ наступную пакой, а потым штурхнула ѓ крэсла.
  
  
  "Маленькая сумесь нашых уласных, Нік", - казала яна са сваёй сатанінскай усмешкай. "Ты застанешся там, як добры маленькі хлопчык. Яе збіраюся сысці адсюль".
  
  
  Няма, Ціна! Яе спрабаваѓ сказаць, але нічога не выйшла.
  
  
  Здавалася, яна рухалася ѓ паскораным тэмпе - сотня кадраѓ у секунду, прабягаючы праз французскія дзень па балконе. Затым наступіла цішыня.
  
  
  Праз некалькі стагоддзяѓ яе, пачуѓ, як хто-то стукаѓ у дзверы. Гэта была Кэлі.
  
  
  "Нік! Ты там? Нік?"
  
  
  Яе адкрыѓ рот. Па крайняй меры, ён ссунуѓся. Але ѓ мяне не было голасу. Поліяміэліт прайшоѓ?
  
  
  Дзверы расчыніліся, і Кэлі уляцела ѓ пакой з пісталетам напагатове. Ён проста стаяѓ і глядзеѓ на мяне ѓ здзіѓленні.
  
  
  "Гэй, Нік!"
  
  
  Яе зноѓ варухнуѓ вуснамі. Поліяміэліт праходзіѓ. Яе, прабурчаѓ.
  
  
  Кэлі агледзелася, праверыла ванную і адчула пах іголкі для падскурных ін'екцый. Імгненна ён вярнуѓся да мяне, ударыѓ мяне па твары, падняѓ з крэсла і пацягнуѓ у ванную. Ён сунуѓ маю галаву пад душ, і халодная вада ѓдарыла мяне па шыі.
  
  
  Кэлі размаѓляѓ са мной, пакуль працаваѓ.
  
  
  "Гэта што-то новае. У нас ёсць запасы гэтага. Высякае вас, таму вы не можаце рухацца, але вы можаце бачыць усё, што адбываецца. Часовы поліяміэліт. Адбываецца ад курари, таксама вядомага як урари, урари, уурали, вурали. і woorara. Але гэта было скарочана з чым-то іншым. Не пытайцеся мяне, што. Формулы заѓсёды знікаюць, як толькі мы ih атрымліваем ".
  
  
  Неѓзабаве яе ажыѓ.
  
  
  "Хуткі!" Яе сказаѓ. "Гэта Ціна. Яна прыехала па Гранады, каб сустрэцца з Бары Парсоном, і знайшла эга цела тут. Яна цяпер на шляху да выхаду. Яна думае, што забіѓ Карэлі эга. Калі яна збяжыць цяпер, яна можа забіць эга пазней".
  
  
  "Пачакай!" - огрызнулась Кэлі. "Я прыйшоѓ сюды, каб знайсці цябе. Ціна была ѓнізе, у вестыбюлі, стварала сцэну!"
  
  
  "СААЗ?" - нецярпліва спытаѓ я.
  
  
  "Ціна Бергсон".
  
  
  "Ціна!"
  
  
  "Зусім фантастычным. Але цяпер яна сышла".
  
  
  "Пайшла? Але...?"
  
  
  "Яна была ѓ вестыбюлі, але пайшла", - сказала мне Кэлі, калі мы выбеглі праз пакоі і пайшлі па калідоры. Мы пачалі спускацца па лесвіцы, і яе ѓбачыѓ натоѓп людзей у вестыбюлі. Усе глядзелі на паркоѓку.
  
  
  Яе ѓбачыѓ Хуану, якая займаецца павярнулася і стала чакаць нас.
  
  
  "Што ѓсё гэта значыць?" - агрызнуѓся я.
  
  
  "Яна ѓ чырвоным" Ягуары ", - сказала Хуана, паказваючы на прыпаркаваныя машыны. Яе, бачыѓ, як у адным, вакол іх загарэліся фары. Сяргей прарэзаѓ цемру і асвятліѓ заснежаны схіл гары, дзе дарога зварочвала ад Прада Льяно і вяла да галоѓнага шашы.
  
  
  "Яна наладзіла вялікую сцэну", - хутка сказала Хуана. "Гэта было вельмі драматычна".
  
  
  "Занадта рэзка!" - суха сказала Кэлі.
  
  
  "Вы збіраецеся расказаць мне, што яна зрабіла?" - нецярпліва спытаѓ я.
  
  
  "Яна прыйшла сюды не больш дзесяці хвіліна таму, падняла пекла і спытала Марыё Сперанцу!"
  
  
  "Хто такі Марыё Сперанца?" Яе спытаѓ.
  
  
  Кэлі паківаѓ галавой. "Калі гэй сказалі, што сеньёра Сперанса тут няма, яна не вытрымала і ледзь не ѓпала ѓ істэрыку выплат прама тут, у вестыбюлі".
  
  
  Яе мог бачыць
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  Ягуар пачаѓ рухацца. Светлыя валасы Ціны луналі ззаду нах.
  
  
  "Гэта прымусіла ѓсіх нас пакінуць хол ѓ бегах", - патлумачыла Хуана.
  
  
  "А потым яна тут жа ѓпала, і парцье прыйшлося яе ажывіць", - да высновы Кэлі. "Я пайшоѓ за табой".
  
  
  Яе нахмурыѓся, хутка падумаѓшы. "Гэта спектакль - сцэны тут унізе. Для чаго гэта, я не ведаю. Але я павінен яе спыніць".
  
  
  "На самой справе, - сказала Кэлі. "Што мы робім?"
  
  
  "Паглядзі на гэтага Марыё Сперанца", - сказаѓ ёй Кэлі. "Я, напэѓна, не існуе. Яе пайду за Цінай!"
  
  
  Яе панцыр скрозь натоѓп да верціцца дзвярэй і заѓважыѓ там спадар Гауптли з эга камандай падхалімаѓ. Ён памахаѓ рукой і адвярнуѓся.
  
  
  У "Рэно" было холадна. Завялася нядрэнна. Яго, выехаѓ на дарогу і двойчы паслізнуѓся, перш чым ѓзяѓ гэта пад кантроль. На праезнай частцы былі ледзяныя плямы, такія ж, як дзве ночы назад.
  
  
  Дарога спусцілася і павярнула прама. Яе наогул не мог бачыць чырвоны "Ягуар", але ѓспомніѓ, што дарога павярнула прама, а затым пачала паварочваць налева, на доѓгі, шырокі падковападобныя паказальнікаѓ, які чапляѓся за край барранки.
  
  
  Яе уключыѓ рухавік, таму што не хацеѓ выпускаць з выгляду Jag.
  
  
  У маіх фарах віднелася край дарогі, і яе міжволі націснуѓ на здзекі, каб праверыць супраціѓ. Я з палёгкай адчуѓ напружанне ѓ павязках.
  
  
  Яе згарнуѓ Renault на павароце і ѓбачыѓ чырвоны "Ягуар" Ціны Бергсон на паѓдарогі да шырокаму подковообразному выгібу. Яна ехала павольна, але затым дадала хуткасць, калі яе заѓважыѓ і далей.
  
  
  Аѓтамабіль, здавалася, скочыѓ наперад у цемры, агні адбіваліся ѓверх па дарозе, як быццам яны ѓзбіраліся па небе. А затым - як ёй не мог паверыць сваім вачам - "Ягуар" урэзаѓся ѓ бераг, ледзь не урэзаѓшыся ѓ скальную сцяну.
  
  
  Павярніся, Ціна! - міжволі закрычаѓ я. "Перамена!"
  
  
  Зрабіла яна гэта ці не, я не ведаю, але наступнае, што я ѓбачыѓ, быѓ "ягуар", які накіроѓваѓся не да отмелю, а да знешняга краю дарогі. "Ціна!"
  
  
  Гэта быѓ страчаны крык.
  
  
  "Ягуар" набірае хуткасць і пераваліѓ праз край, як калі б эга навучыліся рабіць вельмі дробнае лебядзінае ныранне ѓ лужыну.
  
  
  Фары злавілі вышчэрблены слюдзяную сланец унізе, плямы снегу прыціснуліся да сланцы і асвятлілі клубок агнёѓ і адлюстраванняѓ ѓ снезе, затым машына залезла ѓ камяні, адскочыла, перавярнулася зноѓ і зноѓ, фары апісалі круцёлкай ѓ ночы і з грукатам урэзаѓся ѓ кавалак вострых камянёѓ ля падножжа барранки.
  
  
  На імгненне наступіла цішыня.
  
  
  Затым у неба стрэліла моцная ѓспышка полымя, і ѓ паветры прагучаѓ гучны выбух. Дым клубіѓся mimmo аранжавага полымя, рэзкі, задушлівы чорны дым.
  
  
  Агонь узляцеѓ, а затым зноѓ упаѓ на абломкі зламанага "Ягуара" і пачаѓ павольна есці метал. Затым павольна падняѓся дым, агонь скакаѓ па краях чырвонай сталі, празрыстага шкла і каляровага пластыкі.
  
  
  Узрушаны, яе асцярожна ехаѓ па шашы і дабраѓся да месца, дзе чырвоны "Ягуар" пераваліѓ праз край. Яе паглядзеѓ уніз. Усё, што я мог бачыць, гэта расколіна ѓ камянях, врезанная ѓ абочыну на краі праезнай часткі.
  
  
  Яе прыпаркаваѓ "Рэно", дастаѓ ключ і вылез вакол машыны. На трасе было холадна. Яе, падышоѓ да краю дарогі, дзе "Ягуар" прайшоѓ скрозь скалы. Яго стаяѓ там, гледзячы на разумныя камяні, і прайшоѓ па абвугленай чорнай лініі на сланцаѓ ѓнізе да месца, дзе ярка-чырвоны агонь патрэскваѓ над парэшткамі Ціны Бергсон і чырвонага "Ягуара".
  
  
  У лічаныя секунды першы вакол гасцей гатэля пад'ехаѓ на аѓтамабілі "Фіят", прыпаркаваѓся і далучыѓся да мяне на краі праезнай часткі. Оглинг.
  
  
  А потым прыйшлі іншыя.
  
  
  І больш.
  
  
  Шукальнікі вострых адчуванняѓ.
  
  
  Мяне ванітавала.
  
  
  Яе, спусціѓся па камяністым схіле, выкарыстоѓваючы кішэнную выбліск, і мінуѓ абвугленыя частка скалы, дзе ѓпершыню стукнуѓся чырвоны "Зубец", і нарэшце дабраѓся да ѓчастка побач з самай машынай.
  
  
  Але полымя жэр абломкі, і немагчыма было падысці ліжа, каб не апячыся.
  
  
  Паклаѓшы руку на верхавіну, яе стаяѓ і чакаѓ.
  
  
  На праезнай частцы завішчала пажарная машына, і неѓзабаве вялікі пажарны ѓ лыжнай куртцы і з пераносным вогнетушыцелем паваліѓся са схілу і пачаѓ апырскваць падпаленыя абломкі.
  
  
  Яе здрыгануѓся.
  
  
  Там стаяѓ пажарны, гледзячы на абвугленыя абломкі. Грамадзянская гвардыя далучылася да яму і зрабіѓ ліхтарык на згарэлую машыну. Прамень святла быѓ больш магутны майго.
  
  
  Яе падышоѓ ліжа.
  
  
  Тады яе гэта бачыѓ.
  
  
  На пярэднім сядзенні было обугленное цела. Тое, што ад яго засталося, было чорным, і тлела.
  
  
  Ціна.
  
  
  Усё, што засталося ад залаты дзяѓчаты з залатой скурай.
  
  
  Яе, адвярнуѓся, хворы.
  
  
  Павінна быць, яе зваліѓся на камень побач з абломкамі і пагрузіѓся ѓ краіну душэѓнага фанка. Хтосьці трос мяне па руцэ і плячы. Яе, зразумеѓ, што якое-то час са мной размаѓляѓ голас.
  
  
  Яго паварушыѓся.
  
  
  "Нік."
  
  
  Гэта была Кэлі.
  
  
  "Яна мёртвая, - сказала Кэлі. "Праклятая рэч".
  
  
  "Я думаю, яна проста адчула, што ѓсё скончана, і эй, лепш бегчы". Яе ѓздыхнуѓ. "Яна ведала, што Рыка будзе Карэлі
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  яе на ѓсё астатняе жыццё ".
  
  
  "Але Карэлі нават не ведаѓ!"
  
  
  "Ён даведаецца. Голас чаму ён сышоѓ", - сказаѓ я. Галасаванне, як я гэта зразумеѓ.
  
  
  "Я праверыѓ гэта імя, Нік".
  
  
  Яе падняѓ вочы і нахмурыѓся. Я не разумеѓ, што ён меѓ на ѓвазе.
  
  
  "У гатэлі не зарэгістраваны Марыё Сперанца".
  
  
  Яе сядзеѓ і думаѓ пра гэта. "Але гэта імя яна дала клерку".
  
  
  Ён кіѓнуѓ. "Клера кажа, што ён сказаѓ вось гэта. Клера кажа, што менавіта тады яна выйшла праз чэрап".
  
  
  Яе ѓтаропіѓся на абломкі пад намі. "Вы хочаце сказаць, што Рыка Карэлі наогул ніколі не быѓ у Sol y Nieve?"
  
  
  "Я кажу, што ён дакладна не быѓ тут - ці ѓ якім-небудзь адным у гатэлі Sol y Nieve - на працягу апошняга месяца або каля таго. Калі эга імя на вокладцы - Марыё Сперанца".
  
  
  "Але потым..."
  
  
  "Хіба вы гэтага не бачыце? Можа, ён ведаѓ аб Ціне. Можа, ён ведаѓ, што яна наняла кілера, каб забіць эга".
  
  
  Яе, паківаѓ галавой, каб растлумачыць гэта. "І ѓся гэтая балбатня аб сустрэчы была проста інсцэніроѓкай смерці Ціны Зямлі?"
  
  
  "Зусім няма. Яе, кажу, што Рыка Карэлі, павінна быць, ведаѓ аб Ціне Бергсон і Бары Парсоне. І ён проста не прыязджаѓ на курорт наогул. Усе думалі, што ён тут - кілер, якога нанялі мафіёзі, Наёмнага забойцы наняла Ціна, - і нас, таму што мы гатэлі сустрэцца з Карэлі. Усе былі тут, акрамя Карэлі! "
  
  
  "Тады дзе сукін сын?"
  
  
  Кэлі паціснула плячыма. "Я думаю, нам лепш даць сігнал Хоуку і пачаць усё спачатку".
  
  
  Мы ѓсталі, каб падняцца на пагорак, але я не мог пакінуць эга ѓ спакоі.
  
  
  Яе, павярнуѓся і зноѓ паглядзеѓ на абломкі.
  
  
  "Чаму яна пайшла туды?"
  
  
  Кэлі паківаѓ галавой. "Яна была прыгожай жанчынай, Нік. Прыгожыя жанчыны робяць глупствы. Павінна быць, яна любіла Карэлі. І ненавідзела эга таксама".
  
  
  "Ці любіѓ гэтыя грошы", - сказаѓ я.
  
  
  "Ты не так шмат думаеш пра людзей, Нік?" Кэлі ѓздыхнула.
  
  
  "Павінен ці я яго? Ці павінен я яе, праѓда?" Яе супакоіѓся. "Думаю, яна вырашыла, што гэта лепшы спосаб, чым бегаць па ѓсім адкрыты басейн, спрабуючы сысці ад аплачванага зброі Рыка Карэлі".
  
  
  "Яна ніколі не пазнае, калі ён збіраецца яе ѓдарыць", - абыякава заѓважыла Кэлі.
  
  
  "Цікава, дзе зараз гэты вырадак?" Яе, задумаѓся напалову ѓслых.
  
  
  Пятнаццаць
  
  
  На наступную раніцу мы былі першымі на сняданак. Нягледзячы на зіхатлівы выгляд Хуаны, яна знаходзілася ѓ духоѓнай дэпрэсіі. Яе патлумачыѓ гэта тым, што мы змаглі зрабіць заданне.
  
  
  Мы з'елі кантынентальны сняданак і сядзелі пры яркім сонечным святле. Яе прапанаваѓ раніцай пакатацца на лыжах перад ад'ездам па Іспаніі, але яна запярэчыла.
  
  
  "Я проста хачу сабраць рэчы".
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. "Я пайду ѓ Велету і зраблю пару прабежак".
  
  
  Яна кіѓнула, яе думкі былі далёка.
  
  
  "Пені?"
  
  
  Яна не адказала.
  
  
  "Два пені?"
  
  
  "Якая?"
  
  
  "Для сустрэнуць вашых думак. Што здарылася?"
  
  
  "Думаю, яе думаѓ аб растраце чалавечага жыцця. Ціна Бергсон. Бары Парсон. Маскітаѓ. Першы дубль Рыка Карэлі. І нават Алена Маралес - дзе б яна нам была".
  
  
  Яе, працягнуѓ руку і ѓзяѓ ee за руку. "Так уладкованы свет".
  
  
  "Гэта не вельмі добры свет".
  
  
  "Хто-то абяцаѓ вам, што гэта было?"
  
  
  Яна сумна пахітала галавой.
  
  
  Яе аплаціѓ рахунак і выйшаѓ.
  
  
  Было крута, але ѓ Велете ѓсё яшчэ вельмі спакойна. Сонца ярка свяціла. Паверхню трасы была добра пакрыта парашком. Яе досталь, бінокль і агледзеѓ схіл. Як я ѓжо тлумачыѓ раней, з вяршыні Вялетамі было два зніжана.
  
  
  На гэты раз яе вырашылі зрабіць больш працяглы прабег, той, які разветвлялся налева, калі вы спускаліся ѓніз. Я як раз клаѓ кропках назад у скураны футарал, калі хто-то пералез праз скалы з развароту ліннай дарогі і падышоѓ да мяне.
  
  
  Гэта быѓ гер Гауптли, і на гэты раз ён быѓ адзін.
  
  
  Ёй махнуѓ. "Добрай раніцы, гер Хауптли".
  
  
  Ён усміхнуѓся. "Добрай раніцы, гер Пибоди".
  
  
  "Я сумаваѓ па табе ѓчора, або калі мы збіраліся разам катацца на лыжах".
  
  
  "Несумненна, ціск з боку бізнесу", - сказаѓ ён прыемным.
  
  
  "Так", - сказаѓ я, хутка зірнуѓшы на яго. Але ён адвярнуѓся, каб зірнуць на схіл.
  
  
  "А дзе твая любімая жанчына?"
  
  
  "ђпакоѓка".
  
  
  "Тады вы едзеце?"
  
  
  Ёй кіѓнуѓ.
  
  
  "Шкада. Надвор'е была такая добрая".
  
  
  "Сапраѓды, ёсць".
  
  
  Ён усміхнуѓся і сел на выступ скалы ѓ верхняй частцы трасы. Яе далучыѓся да яму, пакуль ён туга штодзеннае свае чаравікі і пачаѓ шараваць лыжы сінім воскам.
  
  
  "Дзе твае сябры?" - спытаѓ яе я, сядаючы побач з ім. Якога чорта, мне ѓ дадзены момант больш няма чаго было рабіць.
  
  
  "Яны ѓ гатэлі", - усміхнуѓся ён. "Падобна на тое, яны не надта гарэлі жаданнем далучыцца да мяне сёння. Позняя ноч у бары Esqui, у іх вакол вушэй выляталі люмумбы".
  
  
  "Звычайна вы неразлучныя".
  
  
  "Так і з грашыма. Яны прыцягваюць, як магніт". Ён зноѓ усміхнуѓся, гусіныя лапкі ѓ кутках эга вачэй былі глыбокімі і прыцемненымі.
  
  
  "Вы цынік, гер Хауптли".
  
  
  "Я рэаліст, гер Пибоди".
  
  
  Ён узяѓ першую лыжу і пачаѓ асцярожна наносіць воск на радок. Ён быѓ скрупулезным і метадычным работнікам, чаго і варта было чакаць ад добрага немца.
  
  
  "Фройлен Пибоди нагадвае мне каго-то па маіх блізкіх, - сказаѓ ён праз імгненне.
  
  
  "Вядома?"
  
  
  "Ведаеш, у мяне была дачка". Ён зірнуѓ уверх. "Вядома, ты не ведаѓ. Прабачэнні". Ён працягнуѓ сваю воск
  
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  ing. "Яна была самай прыгожай дзяѓчынай".
  
  
  "Быѓ, гер Гауптли?"
  
  
  Ён праігнараваѓ маё ѓмяшанне. "Гэй, было дзевятнаццаць, і яна вучылася ѓ універсітэце", - працягнуѓ ён. "Мая жанчына - яе маці памерла, калі яна была маленькай пяцігадовай дзяѓчынкай. Баюся, ёй ніколі не змог даць гэй належнага кіраѓніцтва ѓ сталенне. Вы разумееце?" Эга вочы падняліся і сустрэліся з маімі.
  
  
  "Я ніколі не быѓ бацькам, таму я не магу гэтага ведаць, гер Гауптли".
  
  
  "Сумленны рэѓматызму". Ён уздыхнуѓ. "Што б гэта нам было - бацькоѓскі грэбаванне або неабгрунтаванае марнатраѓства матэрыяльных каштоѓнасцяѓ па адносінах да яе - калі яна пайшла ва ѓніверсітэт, мы страцілі сувязь".
  
  
  "Гэта адбываецца ѓ нашы дні".
  
  
  "У яе выпадку адбылося самае горшае. Яе таварышы былі вельмі захопленыя наркотыкамі". Ён зноѓ зірнуѓ на мяне. "І яна апынулася ѓцягнутай у гэтую групу да такой ступені, што я не мог справіцца". Ён працягнуѓ эпіляцыю воскам. "Яна прынадзілася да гераіну".
  
  
  Яе ѓтаропіѓся на Хауптли.
  
  
  "Праз год пасля прывыкання яна памерла ад перадазіроѓкі". Ён глядзеѓ удалячынь на Вэгу Гранады. "Самастойнае кіраванне".
  
  
  "Мне вельмі шкада, - сказаѓ я.
  
  
  "Няма сэнсу марнаваць сваё вышэй на такі позні тэрмін", - сказаѓ Хауптли рэзкім гукам у параѓнанні з звычайна прыемным голасам.
  
  
  "Я шкадую аб гэтай марнавання чалавечага жыцця", - сказаѓ я, думаючы пра тое, што Хуана сказала за сняданкам.
  
  
  Ён паціснуѓ плячыма. "У нейкім сэнсе яе вінавачу сябе. Яе ѓхіліѓся ад адказнасці бацькі. Яе зблізіѓся з іншымі жанчынамі - не з адной, а з многімі - і грэбаваѓ сваёй дачкой". Ён задумаѓся на імгненне. "І яна цярпела маё пагарду, рэагуючы так, як мог. Адкінуѓшы сябе дакладна так жа, як ён адкінуѓ яе".
  
  
  "Псіхолаг можа сказаць вам іншае", - папераджальна сказаѓ я. "Самааналіз - небяспечная гульня".
  
  
  "Я пазнаёміѓся не толькі з жанчынамі. Яго займаѓся гэтым бізнэсам".
  
  
  "У кожнага мужчыны павінна быць прафесія", - сказаѓ я.
  
  
  "Але не той, які ѓ мяне быѓ".
  
  
  Яе назіраѓ за ім, ведаю, што ён збіраѓся сказаць.
  
  
  "Наркабізнес", - сказаѓ ён з горкай усмешкай. "Так. Яе, цалкам верагодна, забяспечыѓ сябе гераінам, якім пакончыѓ з сабой мой адзіны дзіця. Як гэта суадносіцца з вашай мараллю, гер Пибоди?"
  
  
  Яе, паківаѓ галавой.
  
  
  "Гэта дрэнна спалучаецца з маім. Яе пачаѓ аналізаваць бізнес, якім я заѓсёды быѓ. Яе пачаѓ думаць пра эга ѓплыѓ на чалавецтва. Мне не падабалася тое, што я бачыѓ".
  
  
  Ён абраѓ іншую лыжы і пачаѓ змазваць яе воскам.
  
  
  "Я вырашыѓ, што пара сысці па бізнесе і пачаць выпраѓляць свае правіны на гады".
  
  
  Яе нічога не мог сказаць. Яе чакаѓ.
  
  
  "Яны сказалі мне, што здарыцца, калі яе пайду па арганізацыі. Мяне будуць шукаць да канцоѓ свету. І забіваць". Ён бязрадасна ѓсміхнуѓся. "Вы разумееце гэта?"
  
  
  "Так, сіньёр Карэлі".
  
  
  "Энрыка Карэлі", - сказаѓ ён з усмешкай. "Рыка Карэлі, а ты Картэр. Мне кажуць, што Нік Картэр лепшы".
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. "Звычайна. Не заѓсёды. Але звычайна".
  
  
  "Я кажу вам, гэта была адміністрацыйная праблемы з самага пачатку. Простая сустрэча, ці не так? Сустрэча ѓ снезе - разабрацца са снегам!" Ён засмяяѓся, паказаѓшы моцныя зубы. "Жарт, містэр Картэр! Жарт".
  
  
  "Так", - прызнаѓся я.
  
  
  "Гэта здавалася досыць простым. Яе пакідаю Корсіку на Лисистрате і сустракаюся з вамі ѓ Сьера-Невадзе".
  
  
  "Вядома."
  
  
  "З самага пачатку былі праблемы. Капа стала вядома аб маім задуме. Хто-яно з маіх блізкіх здагадаѓся. Або падслухаѓ. Мафіёзі вырашылі са мной кантракт".
  
  
  "Камар".
  
  
  "Так. Каб прадухіліць такі ѓдар, яе пераканаѓ свайго старога калегу Базиллио Ды Ванесси адлюстраваць мяне на маёй яхце. І вельмі мілая дзяѓчына, з якой яе спаѓ, пайшла з ім, каб зрабіць характарыстыку сапраѓднай".
  
  
  "Вы падставілі свайго ѓласнага чалавека?" - мякка сказаѓ я.
  
  
  "Не ведаю, што ѓдар будзе паспяховым, - сказаѓ Карэлі. "Па сутнасці, яе зрабіѓ тое, што вы кажаце. Але яе сапраѓды не думаѓ, што Маскіт зажыве. Яе, спадзяваѓся, што сустрэча паміж Базіліо і вамі пройдзе без сучка і задзірынкі, і сапраѓдная сустрэча паміж вамі і мной можа быць арганізавана. "
  
  
  Яе ѓздыхнуѓ.
  
  
  "Але гэта яшчэ не ѓсё. Незадоѓга да таго, як яе пакінуѓ яхту ѓ Валенсіі, яе выявіѓ, што мой выдатны шведскі салавей задумвае пазбавіцца ад мяне!"
  
  
  "Ціна Бергсон?"
  
  
  "Так. Яна гатэляѓ, каб яе памёр. Яна сама да высновы са мной кантракт". Карэлі сарданічнай ѓсміхнуѓся.
  
  
  "Ці Была прычына?"
  
  
  "Мне было гэтак жа цікава, як і вам, містэр Картэр. Вы павінны зразумець Ціну трохі ясней".
  
  
  Яе выдатна зразумеѓ яе, але нічога не сказаѓ.
  
  
  "Яна німфаманка, містэр Картэр. Думаю, для вас гэта не дзіѓна. Але, магчыма, прычына, па якой яна ператварылася ѓ такі фрайдысцкі сімвал, гэтак жа цікавая, як і факт яе дакучлівай ідэі".
  
  
  Яе з цікаѓнасцю паглядзеѓ на яго.
  
  
  "У пятнаццаць гадоѓ яе згвалціѓ шведскі парабак. Яна зацяжарыла. Аборт прайшоѓ паспяхова, але развіѓся сэпсіс. У пятнаццаць гадоѓ гэй зрабілі гистерэктомию. Гэта марнае, прыгожае, разумнае істота стала апантана яе знішчэннем. жаноцкасці, з яе няздольнасцю быць маці. Паколькі яна не была нам жанчынай, нам мужчынам, яна стала тым, чым павінна стаць - звышчалавекам! З гэтай прыгажосцю і розумам - запэѓніваю вас, яе інтэлект абмежаваны
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  Эс, містэр Картэр! - яна вырашыла, што возьме на сябе маленькую імперыю, гаспадаром якой яе быѓ ".
  
  
  "Сетка наркотыкаѓ", - сказаѓ я.
  
  
  "Зусім фантастычным. Цяпер яе кажу пра яе амбіцыі пасьля таго, як я яе вырашыѓ разбурыць гэты ланцужок і раскрыць яе самыя патаемныя сакрэты Дэпартаменту па барацьбе з наркотыкамі Злучаных Штатаѓ".
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. "І гэта была прычына, па якой яна наняла Парсона, каб забіць цябе!"
  
  
  "Гэта на самай справе. На шчасце, яе інтэрпрэтаваѓ яе першую шокированную рэакцыю на маё рашэнне разабраць ланцуг, як падазроную і трымаѓ вочы адкрытымі. Хоць яна паабяцала мне, што застанецца верная мне і будзе суправаджаць мяне ѓ Амерыку, яе здагадаѓся, што яна Яго ляжаѓ. Яе ѓключыѓ яе тэлефон - наша віла на Корсіцы вялікая, і кожны вакол нас мае вялікую свабоду - і нарэшце пачуѓ, як яна заключае здзелку з Бары Парсоном ѓ Малазе.
  
  
  "Найбольш цікавым".
  
  
  "Наступным маім крокам было накіраваць майго ѓласнага шпіёна на Парсона. Я думаю, дарэчы, што вы знойдзеце Парсона ѓ файлах Інтэрпола, як Даніэль Цюсо, нябожчык французскага падполля. Ён быѓ дзесяцігадовым дзіцем падчас сусветнай вайны. Двое, і выраслі да шпіянажу і забойстваѓ ".
  
  
  "Ён мёртвы цяпер".
  
  
  "Я так і падазраваѓ". Карэлі паціснуѓ плячыма. "Я чуѓ аб вашым сыходзе з дыскатэкі з вашым знаёмым па Малагі".
  
  
  Яе ѓсміхнуѓся. "Ад вас мала што выслізне".
  
  
  "Хопіць", - уздыхнуѓ Карэлі. - Што ж, Алена Маралес ѓважліва сачыла за Парсоном, дазволіѓшы эму забраць яе ѓ барэ ѓ Торремолиносе. І менавіта яна мяне папярэдзіла, заяѓляюць, што ён прыйшоѓ у Соль-і-Ньев, каб знайсці мяне і забіць. Па гэтай прычыне яго не сустрэѓ вас у Велете ".
  
  
  "Яе гэта разважаѓ".
  
  
  Карэлі кіѓнуѓ. Ён скончыѓ са сваімі лыжамі. "Я спадзяваѓся, што, магчыма, Ціна можа быць забітая на яхце Лісістрата, калі там што-небудзь здарыцца, але, як вы ведаеце, яна пазбегла сур'ёзных траѓмаѓ. Хоць Капа добра спланавалі пакаранне. Гэта азначала, што я павінен сачыць за надвор'ем, каб нічога не здарылася. толькі забойца Капа, але і для наёмнага забойцы Ціны! Камар. І пастар. Так што я проста шталь герром Хауптли, наняѓшы некалькіх беспрацоѓных акцёраѓ у Валенсіі, каб яны згулялі ролю маіх меркаваных падхалімаѓ ".
  
  
  Яе смяяѓся. "Вы вельмі знаходлівы чалавек, містэр Карэлі".
  
  
  "Я пражыѓ доѓгае жыццё з-за маёй знаходлівасці ѓ вельмі небяспечнай прафесіі". Ён нахмурыѓся. "Не прафесія. Гэта апаганьвае сам сэнс прафесіі. У вельмі небяспечным рэкеце. Добрае слова. Суровы. Плоскі. Неромантичный. Ракетны".
  
  
  Ёй кіѓнуѓ.
  
  
  "Я з захапленнем назіраѓ за вамі даволі доѓга". Карэлі ѓсміхнуѓся. "Я адразу зразумеѓ, што ты забіѓ Маскіта. І яе прадказаѓ, што ты заб'еш і Парсона. Смерць Ціны стала для мяне нечаканасцю. Я не думаю, што яна скончыла жыццё самагубствам, як кажуць у Прада Льяно. Але я думаю, яна, павінна быць, страціла кантроль над гэтай машынай пасля таго, як цалкам магчыма выявіла, што Парсон мёртвы, і вырашыла, што я ведаю аб ёй усё і заб'ю яе ".
  
  
  Яе, сказаѓ: "У гэтым выпадку яна вырашыла збегчы, перш чым вы даведаліся, што яна тут".
  
  
  "Дакладна."
  
  
  "Яна мёртвая. Галасаваць і ѓсё, што з гэтым звязана".
  
  
  Карэлі кіѓнуѓ. Ён зацягнуѓ хамуты на лыжах, падагнаѓ да іх чаравікі і надзеѓ заціскі. Ён падняѓся і сагнуѓ калені.
  
  
  Яе пачаѓ апранацца.
  
  
  "Не хочаш пакатацца са мной?"
  
  
  "Прыгожы."
  
  
  Ён ухмыльнуѓся. "Перад гэтым, Нік, яе бы гатэль, каб ты завалодаѓ гэтым".
  
  
  Яе паглядзеѓ уніз. Ён працягваѓ канверт. На nen была выпукласць. Адкрыѓ канверт і ѓбачыѓ знаёмы на выгляд рулон - мікрафільм.
  
  
  "Гэта проста тое, што вы думаеце. Імёны. Месцаѓ. Даты. Усе. На ѓсім шляху з Турцыі праз Сіцылію, і Рыѓеру да Мексікі. Вы не можаце прапусціць нашы рэчы, наш чалавека, калі будзеце прытрымлівацца фактах. Яе хачу гэтая ланцуг разбурана, таму яе ѓжо нельга будзе сабраць зноѓ. Бэла Беатрыс ".
  
  
  Беатрыс. Эга дачка. І хіба гэта не вобраз жаноцкасці Дантэ?
  
  
  "Добра, Карэлі", - сказаѓ я.
  
  
  Ён ляпнуѓ мяне па спіне. "Паехалі!"
  
  
  * * *
  
  
  Ён пачаѓ павольны траверс супраць лініі падзення, а затым перасёк схіл і накіраваѓся ѓніз да павароту на бягу. Затым ён павярнуѓ назад у прыгожа аформленай крысці і абышоѓ груду камянёѓ.
  
  
  Яе сунуѓ мікрафільм й ѓнутраны хвіліну лыжнай камзолы і пабег за ім. Снег быѓ выкладзены ѓ самы раз. Яе, адчуваѓ, як мае лыжы ѓгрызаюцца ѓ парашок з добрым пругкім адскокам.
  
  
  Пада мной быѓ Карэлі, калі яе рухаѓся па выгібу скал. Ён выканаѓ некалькі паваротаѓ, увайшоѓ у ведельн, а затым павярнуѓ на вельмі шырокі траверс па спадзістым куце трасы.
  
  
  Яго, спусціѓся за ім, зрабіѓшы некалькі паваротаѓ, і, стросшы выгібы свайго цела. У канцы забегу, адкрыта на траверсе, яе ѓбачыѓ трэцяга лыжніка на альтэрнатыѓным маршруце.
  
  
  Схілы былі такімі, што чаргуюцца ѓчасткі праз пэѓныя прамежкі часу перасякаліся, што-то нагадвала дзве дроту, якія ѓ пэѓных месцах былі няшчыльна скручаныя.
  
  
  Гэта быѓ малады чалавек у карычневай куртцы. Ён здаваѓся падлеткам, па меншай меры, у яго было тое жилистое, стройнае целасклад. Незалежна ад узросту, ён быѓ выдатным лыжнікам. Эга лыжы упіваліся ѓ снег, і ён быѓ майстрам паваротаѓ і дрыфту.
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  валодаць прабегам.
  
  
  На ѓчастку схілу, дзе сыходзіліся дзве трасы, малады лыжнік урэзаѓся ѓ бок, і павольна спусціѓся ѓніз серыяй плоскіх траверс. Калі яе, падышоѓ да Карэлі, ён схаваѓся з выгляду да скалістым хрыбтом, падзяляю дзве трасы.
  
  
  "Выдатная пакой", - сказаѓ я.
  
  
  Ён кіѓнуѓ.
  
  
  "Калі ты прыедзеш у Штаты, яе завязу цябе ѓ Альту і Аспен. Цябе яны спадабаюцца!"
  
  
  Ён пасмяяѓся. "Я магу прыняць вас па гэтай нагоды!"
  
  
  "Добрая здзелка", - сказаѓ я. "Працягвай. Яе пайду за табой да наступнай прыпынку".
  
  
  Ён усміхнуѓся і рушыѓ у шлях.
  
  
  Яе прыйшоѓ праз некалькі імгненняѓ, затым яго. Мая правая лыжа крыху адставала, і яе паспрабаваѓ скарэктаваць стойку для лепшага паклёѓкі.
  
  
  Яго рушыѓ па больш крутога абрыву, запавольваючы з дапамогай снегаачышчальнікаѓ, таму што перамычка паміж двума выхадамі скал была занадта вузкай для вытанчанага манеѓравання, а затым выйшла на шырокую паляну, вакол снегу і лёду, якая займаецца выглядала як пляцоѓка для пікніка для любога лыжніка. Яе ѓбачыѓ Карэлі ѓ далёкім канцы.
  
  
  Яе рушыѓ уніз, ідучы за Карэлі налева, і менавіта ѓ гэты момант яе зноѓ убачыѓ хлопчыка.
  
  
  Ён спусціѓся хутчэй за нас дваіх у альтэрнатыѓным забегу і цяпер набліжаѓся да палосах перасячэння двух трас у ніжняй частцы шырокага спусцістага поля.
  
  
  На імгненне яе спыніѓся, урэзаѓшыся ѓ снег на хакейнай прыпынку, і проста стаяѓ там. Парашок быѓ добры. Снег унізе здаваѓся цвёрдым. Але мне не спадабаѓся кут поля зроку. Я маю на ѓвазе, што ён быѓ стромкім і амаль плоскім, але наверсе быѓ увагнуты ѓхіл, які мне не зусім спадабаѓся.
  
  
  І ѓсё ж Карэлі без праблем шэл па ён, на паѓдарозе. Ён ехаѓ злева, прама ад мяне, і пакуль яго глядзеѓ, ён увайшоѓ у шторм і вярнуѓся справа налева. Ззаду яго яго ѓбачыѓ маладога чалавека на адным забегу, надыходзячага да хрыбце скалы, отделявшему наш у жыцці, чым эга.
  
  
  Я як раз збіраѓся выехаць, калі краем вока злавіѓ папераджальную выбліск. Яе зноѓ падняѓ галаву, прыжмурыѓшыся ад яркага сонца. Мае вочы згулялі са мной злы жарт? Няма!
  
  
  Хлопец што-то трымаѓ у правай руцэ, а левай трымала абодва лыжныя дубінкі. Ён трымаѓ нейкую зброю - Так! Гэта быѓ ручной пісталет!
  
  
  Цяпер дзіця спыніѓся і прысеѓ на снезе. Цяпер ён быѓ за скаламі, і яе не мог бачыць, што ён рабіѓ, але я інстынктыѓна ведаѓ, што ён цэліцца ѓ Карэлі, які ляцеѓ з ім на лыжах, не падазраючы, што ён быѓ накіраваны на прыцэл.
  
  
  "Хауптли!" Яе закрычала, выкарыстоѓваючы эга прыкрыццё, на выпадак, калі мяне падманулі якой-то аптычнай ілюзіяй.
  
  
  Ён хутка павярнуѓ галаву, гледзячы на мяне ѓверх па схіле. Яе, махнуѓ рукой у бок маладога чалавека. Карэлі павярнуѓся і нічога не ѓбачыѓ са свайго кута. Ёй адчайна замахаѓ папераджальна. Карэлі зразумеѓ, што што-то не так, і адрэагаваѓ. Ён паспрабаваѓ змяніць лінію бегу, але страціѓ раѓнавагу і ѓпаѓ з-за няѓдалага лабавога падзення. Але ён узяѓ сябе ѓ рукі і ѓдарыѓ сябе па сцягне, а затым пачаѓ слізгаць.
  
  
  Яе заскочыѓ на лыжы і ѓдарыѓ па палкамі, імкнучыся ѓніз да скал, за якімі сядзеѓ падлетак. Яе сунуѓ абедзве лыжныя дубінкі пад левую руку і досталь люгер.
  
  
  Магнат з'явіѓся вакол ніадкуль. Яе, глядзеѓ на камяні у папрасіѓ галавы хлопца, але нічога не бачыѓ. Магнат узяѓ мяне на паѓдарогі паміж каленам і заціскам для лыж і шпурнуѓ мяне тварам у снег, цалкам адарваѓшы адну лыжу, калі ахоѓныя ручкі саслаблі, і адправіѓся далей па рыхлому полі. Яе, паслізнуѓся і, нарэшце, рэзка спыніѓся. Іншая лыжа ляжалі побач са мной. Нават не памятаю, як ён адрываѓся.
  
  
  Карэлі выбраѓся па снезе і цяпер павярнуѓся, каб штогод на камяні.
  
  
  Пачуѓся першы стрэл. Ён прамахнуѓся. Цяпер яе мог бачыць, як падлетак выходзіць вакол скал і рухаецца наперад. Яе нацэліѓ "люгер" эму ѓ галаву і націснуѓ на спускавы кручок. Занадта далёка направа.
  
  
  Ён хутка павярнуѓся і ѓбачыѓ мяне. Эга кепка ѓпала. Залатыя валасы струменіліся вакол эга горла.
  
  
  Гэта была Ціна Бергсон!
  
  
  Яе быѓ так ашаломлены, што не мог думаць.
  
  
  Але потым мой мозг без падказкі паѓтарыць усю гісторыю.
  
  
  Ціна!
  
  
  Гэта было не яе цела ѓ чырвоным "Ягуары".
  
  
  Гэта павінна быць Алены Маралес. Яе бачыѓ, гэта цяпер. Яе, бачыѓ, як Алена ѓвайшла ѓ пакой Парсона і знайшла труп Парсона там, дзе мы эга не пакінулі. І яе ѓбачыѓ ee у пакоі - там ужо была Ціна Бергсон! Ціна прыйшла ѓ Соль-і-Ньев, каб знайсці Парсона і накіраваць эга да Карэлі, каб той эга забіѓ. І яна знайшла Парсона мёртвым - да таго, як Алена ѓвайшла ѓ пакой. Таму яна патэлефанавала ѓ прыёмную, каб прывесці Алену. І прыйшла Алена, накіраваная паведамленнем.
  
  
  Ціна прымусіла Алену выйсці на балкон і спусціцца да чырвонага "Ягуару", таму што цяпер яна ведала, што Алена - гэта вочы і вушы Карэлі. Яна пасадзіла яе ѓ "Ягуар" і загубіла. У павароце падковы, хаваючыся на ѓвазе, яна пасадзіла Алену за руль, адвяла "Ягуар" у лыжных чаравіках ці чым-то цяжкім, утрымліваючы педаль газу, і сама отпрыгнула.
  
  
  І збег у цемры, хоць яе абалонкі, адразу за ёй.
  
  
  І цяпер...
  
  
  Цяпер яна прыйшла забіць Карэлі і самой захапіць наркосеть, як заѓсёды.
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  айс гатэль зрабіць!
  
  
  Яе ѓбачыѓ, як Карэлі зноѓ падняѓся і ѓтаропіѓся на Ціну. Ціна зноѓ стрэліла ѓ мяне. Ёй адказаѓ гэй агнём. Яе быѓ занадта далёка, каб зрабіць што-небудзь добрае.
  
  
  Яна паглядзела на мяне, потым на Карэлі і пайшла хады па снезе да Карэлі. Ён адчайна спрабаваѓ выбрацца па снезе і спусціцца ѓніз па схіле. Як і многія мужчыны, якія займаюцца надзвычай небяспечнымі прафесіямі, ён відавочна не любіѓ насіць зброю пры сабе.
  
  
  Яна мэтанакіравана кінулася да яму ѓ сваіх лыжных чаравіках, высока трымаючы зброю.
  
  
  Снег вакол магната моцна замёрз. Яе мог бачыць, як ён потрескивает ад напружання наверсе схілу, які ѓтвараѓ круглявы контур, доѓгую шыю да нізе поля.
  
  
  Яе, адсунуѓся, дастаѓ "Люгер" ѓ снег і стрэліѓ адзін, два, тры разы. У паветры рэхам разнесліся стрэлы. Снег разляцеѓся ва ѓсе бакі. Адбылася раскалывающаяся расколіна, і ѓся пліта снегу і лёду пачала раставаць - падзяліѓшыся з верхняй паловай магната, які мяне была на зямлю.
  
  
  З самага пачатку ён рухаѓся хутка. Горка!
  
  
  Яна прадбачыла эга набліжэнне, але не магла пазбегнуць гэтага. Яна стрэліла ѓ Карэлі два разы, а затым пабегла да яму, ухіляючыся ад снежнай горкі, але яна злавіла яе і панесла ѓніз. Яе, бачыѓ, як яе жоѓтыя валасы зніклі ѓ гэтым матэрыяле.
  
  
  Затым снег назапасіѓся і пачаѓ рассыпацца аб камяні пазваночніка, спыніѓшыся з грукатам і грукатам.
  
  
  Яе сабраѓ лыжы і павольна спусціѓся да Карэлі.
  
  
  Ён ляжаѓ на праведзеныя вылічэнні, сьцякаючы крывёю ѓ снезе.
  
  
  Яе, падышоѓ да яму. Эга твар побелело ад балюча, а вочы былі расфокусированы. Ён быѓ у шоку.
  
  
  "Разбурце ланцуг!" - прашаптаѓ ён мне.
  
  
  Яе падняѓ эга галаву па снезе. "Я зраблю гэта, Рыка".
  
  
  Яе ѓпершыню назваѓ эга па імені.
  
  
  Ён адкінуѓся назад з лёгкай усмешкай на вуснах.
  
  
  Шаснаццаць
  
  
  Яе зачыніѓ эга павекі.
  
  
  Яе дапамог Грамадзянскай гвардыі паклапаціцца аб целе Карэлі, а затым з'ехаѓ на лыжах, калі некалькі чалавек з рыдлёѓкамі пачалі капаць для Ціны Зямлі. Яго адвёѓ у бок чалавека з фу-маньчжурскими вусамі і паведаміѓ эму аб сумным канцы Бары Парсона.
  
  
  Пад душам было прыемна зняць напружанне і напружанне, звязанае з гэтай справай з Spanish Connection. Яе вытерлась ручніком у сваім пакоі перад тым, як апрануцца і пастукаць для Хуаны Рыверы. Прыйшоѓ час расказаць гэй апошнюю главу гісторыі і пачаць з ёй дарогу ѓ Малагу.
  
  
  Яе праверыѓ свой "люгер" у наплечной кабуры, якая вісела над спінкай ложка, і пацягнуѓся за халатам. Паколькі ногі ѓ мяне былі сухія, яе прыляпіѓ штылет і накінуѓ плячыма ѓ прахалоднае махровую тканіна. Люстэрка ѓ ваннай было прыцьміць, але мне ѓдалося прычасацца. Яе праверыѓ яшчэ раз і выявіѓ, што шэрыя пасмы больш не з'яѓляліся пасля таго, як я яе выцягнуѓ ih за тыдзень да гэтага.
  
  
  Яе, ведаѓ, што ѓ будучыні ѓбачу ih больш, а не менш.
  
  
  Мае валізкі былі спакаваныя - я зрабіѓ гэта перад тым, як залезці ѓ душ, - і яе, падумаѓ, надзець вы вопратку, перш чым патэлефанаваць Хуана, а потым падумаѓ, якога чорта, падышоѓ да дзень і пастукаѓ голымі косткамі пальцаѓ.
  
  
  "Увайдзіце", - пачуѓ яе яе прыглушаны голас.
  
  
  "Вы гатовыя?"
  
  
  Адказу не было.
  
  
  Яе, адчыніѓ дзверы і ѓвайшоѓ.
  
  
  Дзверы за мной зачынілася, і я з здзіѓленнем павярнуѓся і выявіѓ Хуану ѓ крэсле насупраць мяне. Яна была цалкам аголена, яе рот быѓ абвязаны хусткай, а рукі былі злучаныя за спіной і прывязаныя да крэсла. Ee ногі былі прывязаныя да ножак крэсла. Яна глядзела на мяне нямымі ѓмольнымі вачыма.
  
  
  Яе, пацягнуѓся да дзвярной ручцы.
  
  
  "Няма, няма, Нік!" - мякка сказаѓ голас.
  
  
  Шторы на вокны замерцали, і з-за іх выйшла Ціна Бергсон, трымаючы ѓ руцэ пісталет. Гэта здавалася вялікай - для нах. Гэта быѓ Parsons Webley Mark IV. Яна была апранутая ѓ лыжную вопратку - такую ж, у якой яна была на схіле. Яна была мокрая і халодная, але ѓ астатнім цалкам сабе. Ee вочы гарэлі запалам вар'яцтвы.
  
  
  "Прывітанне, Нік", - сказала яна з вясёлым смехам.
  
  
  "Ціна", - сказаѓ я.
  
  
  "Так. Яе не загінуѓ у лавіне, якую ты ѓчыніѓ".
  
  
  "Ясна".
  
  
  Яе, павярнуѓся і яшчэ раз глянуѓ на аголенае цела Хуаны. Менавіта тады яе ѓбачыѓ апёкі ад цыгарэт ee аголенай грудзі. Яе здрыгануѓся. У Ціне Бергсон былі садомазохистские схільнасці, магчыма, лесбійскія схільнасці, якія прывялі да нимфомании.
  
  
  "Ты хворая, Ціна, - мякка сказаѓ я. "Што добрага ѓ тым, каб прычыняць боль такім людзям, як Хуана?"
  
  
  Ціна выбухнула. "Рыка быѓ дурнем, спрабуючы разарваць ланцужок наркотыкаѓ! У яго была лепшая ѓ свеце схема заробку - і ён гатэль нах пазбавіцца!"
  
  
  "Але гэта метад забіѓ эга дачка".
  
  
  Ціна ѓсміхнулася. "Гэтая дачка стала шлюхай, як і ѓсе жанчыны - кожны мужчына вучыѓся ѓ тым дурным каледжы, у які яна хадзіла".
  
  
  "Толькі ѓ тваім уяѓленні, Ціна", - сказаѓ я. "Табе патрэбен псіхіятр".
  
  
  Яна запрокинула галаву і засмяялася. "Ты пуританин, Нік! Ты гэта ведаеш? Пуританин!"
  
  
  Яе падумаѓ пра наплечной кабуры, што вісела на спінцы ложка ѓ маім пакоі, і праклінаѓ сябе за тое, што быѓ дурным дурнем. Яе без яго нікуды не пайду. Усё з-за дурной сентыментальнай
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  5000 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  Цікавасць да Хуана Рыверы падвергнуѓ яе смерці.
  
  
  "Дай мне мікрафільм, Нік", - сказала Ціна, адыходзячы ад фіранак, дзе яна чакала мяне. "Я бачыѓ цябе з Рыка. Ты павінен атрымаць яго. Аддай эга мне, ці ёй цябе заб'ю".
  
  
  "Няма спраѓ, Ціна, - сказаѓ я. "Калі яе аддаю плёнку, ты заб'еш нас дваіх і пойдзеш".
  
  
  "Няма", - сказала Ціна, яе вочы ззялі. "Мяне не хвалюе, што вы з гэтай сукай робіце. Вы можаце з'ехаць і паляцець назад у Штаты, мне ѓсё роѓна. Мне проста патрэбны мікрафільм, і я вас адпушчу".
  
  
  Яе, паківаѓ галавой. "Нам што, дзетка".
  
  
  Ee вочы былі яркімі і блакітнымі, як ледзяны лёду. Яе падумаѓ пра скандынаѓскіх фіёрд і аб ледзяной скарынцы. І яе падумаѓ аб гэтым цудоѓным целе, пад лыжнай адзеннем.
  
  
  Ціна паказала на Хуану цяжкім брытанскім "Вебли". Яе глядзеѓ на нах з амаль ванітны зачараваннем. Вочы Хуаны спалохана закаціліся. Яе бачыѓ, як яна дрыжыць. Па ee шчоках пацяклі слёзы.
  
  
  "Ты монстар", - спакойна сказаѓ я. "Ты мяне чуеш, Ціна? Ты магла б узяць мяне на сябе, а не мучыць Хуану. Што ты за бесчалавечнае істота?"
  
  
  Ціна паціснула плячыма. "Я заб'ю яе на кошт да трох, калі ты не прынясеш мне гэтыя фільмы, Нік".
  
  
  "У мяне няма фільма", - хутка сказаѓ я. Нечакана ѓ мяне з'явіѓся план. Яе гатэль, каб яна падумала, што я занадта шмат пратэстую.
  
  
  Яе вочы звузіліся. "Я бачыѓ цябе з Рыка. Ты, павінна быць, атрымаѓ ад яго фільм. Эму патрэбна была адна сустрэча з табой сам-насам. Галасаванне і ѓсё. І ён атрымаѓ эга. Ён, павінна быць, даѓ сваё эга цябе. Одзіна, Нік".
  
  
  Яго змакрэѓ. "Ціна, паслухай мяне! Ён адправіѓся мікрафільм па пошце. Ён адправіѓся эга ѓ Вашынгтоне".
  
  
  "Рыка не шталь б давяраць пошце!" чмыхнула Ціна. "Я ведаю эга лепш, чым гэта. Прыдумай лепей, Нік. Два".
  
  
  "Ціна, гэта праѓда!" Яе імпульсіѓна рушыѓ да яе. "А цяпер ляжаѓ пісталет і выцягні Хуану вакол крэсла!"
  
  
  Ціна павярнулася да мяне. Мала цяжкага пісталета было накіравана мне ѓ грудзі. "Гэта Webley.455 Нік", - рэзка сказала яна, скривившись. "Ён такі ж магутны, як Colt Frontier. Не прымушай мяне разрываць цябе на кавалкі. На такім кароткім адлегласці ад тваёй грудзей і сэрца не застанецца нічога. Мне давялося б корпацца ѓ тваіх рэчах, каб знайсці фільм. І мне надта падабаецца тваё вялікае цвёрдае цела, каб знішчыць эга. Аддай эга мне, Нік. Фільм! "
  
  
  Хуана плакала.
  
  
  Яе крыху паварушыѓся.
  
  
  "Няма!" - крыкнула Ціна, затым прыклала пісталет да галоѓ Хуаны, мала ѓсяго ѓ некалькіх цалях ад яе валасоѓ. "Дай мне гэты фільм, Нік. Ці яна памрэ!"
  
  
  Яе глядзеѓ на нах ѓ роспачы.
  
  
  "Я сказала адзін і два, Нік! Цяпер - галасаваць апошні момант..." Яна ѓздыхнула.
  
  
  "Пачакай!" Яе плакаѓ. "Гэта ѓ іншым пакоі!"
  
  
  "Я не веру ѓ гэта", - сказала Ціна з лёгкай усмешкай. "Няма. Ты нясеш гэта ѓ сабе. Такая каштоѓная рэч".
  
  
  Мой твар ѓпала. "Як ты можаш быць так упэѓнены?"
  
  
  Яна ѓсміхнулася. "Я ведаю! Галасаванне і ѓсё. Яе ведаю!" Яна рушыла да мяне. "Дайце мне!"
  
  
  Яе палез у хвіліну свайго махровага халата. "Ціна..."
  
  
  "Павольны!"
  
  
  Яна падняла цяжкую морду і нацэліла мне ѓ шыю.
  
  
  Яе адышла. "Гэта - у маёй кішэні".
  
  
  Яна глядзела на мяне, яе вочы былі заціснутыя, яе розум працаваѓ хутка.
  
  
  "Тады здымі свой халат і перадай мне. Павольна".
  
  
  Яе развязаѓ пояс, люта думаючы. Плёнкі ѓ кішэні, вядома, не было. Яшчэ...
  
  
  "Выкл!" - огрызнулась яна.
  
  
  Яна была занадта далёка, каб схапіць яе за мантыю, як ён спачатку спадзяваѓся. Яе скінуѓ эга з пляча і зняѓ з цела. Яго стаяѓ там, голы і неабаронены. Калі б толькі яна была бліжэй, яе б скінуѓ халат, вырваѓ Уэбли па ee рукі і ...
  
  
  "Кінь гэта на ложак!"
  
  
  Яе ѓздыхнуѓ.
  
  
  Яна рушыла да яго, прыставіѓшы пісталет да маёй грудзей і сэрца. Левай рукой яна порылась ѓ адной кішэні. Пуста. А потым іншы. Пуста.
  
  
  "Хлус!" яна закрычала. "Дзе гэта? Дзе гэта?"
  
  
  Яе, бачыѓ, як яе вочы гарэлі сінім полымем, калі яна глядзела на мяне, бегаючы поглядам уверх і ѓніз па маім целе, і па маіх нагах. Яе злёгку паварушыѓ нагою, уздрыгваючы і імкнучыся не даць гэй ѓбачыць ліпкую стужку ѓ тым месцы, дзе яна праходзіла з тыльнага боку маёй лодыжкі.
  
  
  Яе міжволі перавёѓ погляд на правую нагу. Яна заѓважыла, як прапаѓ мой погляд, і яе вочы звузіліся ѓ задуменнасці. Яна паглядзела больш уважліва на маю ступню, затым на маю нагу, і яна ѓбачыла малюсенькі кавалачак ліпкай стужкі, які праходзіць з тыльнага боку маёй лодыжкі.
  
  
  "Вотум яно!" - огрызнулась яна. "Прымацаваць да лодыжцы! Прынясі, Нік. Прынясі і..."
  
  
  "Ціна, клянуся табе!"
  
  
  "Вы хочаце, каб яе забілі вас і зняѓ гэтую плёнку з сябе?"
  
  
  Яе ведаѓ, што яна гэта зробіць.
  
  
  Адчуваючы сябе аголеным і уразлівым, яго нахіліѓся і пацягнуѓся за правую шчыкалатку. Калі яе апранаѓ эга, ізастужка была аслаблена з-за вільгаці пад душам, і яго тут жа зняла шпільку.
  
  
  "Хуткі!" Яна паклікала мяне, нахіліѓшыся назаѓжды мной і, працягнуѓшы левую руку, каб узяць яе ѓ мяне.
  
  
  Яе выцягнуѓ стылет і падышоѓ да яе, працягваючы левую руку, як быццам яна трымала мікрафільм. Яе вочы кінуліся на мой сціснуты кулак, і яна рэфлекторнае пацягнулася.
  
  
  Яго штурхнуѓ яе кулаком. Яна дазволіла пальцах закрануць эга. Яе схапіѓ ee за запясце. У з
  
  
  
  
  
  
  Віды перакладу
  
  
  Тэкставы Пераклад
  
  
  Зыходны тэкст
  
  
  1507 / 5000
  
  
  Вынікі перакладу
  
  
  У якой-то момант яе зрабіѓ правую руку да ee целе і ѓваткнуѓ штылет гэй, у шыю выплат прама пад вухам.
  
  
  Яна з булькала крыкам стрэліла з "Уэбли".
  
  
  Лупіѓ вочы прабіла сцяну гатэля, прабіѓшыся ѓ іншы бок.
  
  
  Мая грудзі гарэла ад агню взрывающегося пораху.
  
  
  Яе адступіѓ.
  
  
  Яна ѓпала, і артэрыяльная кроѓ хлынула вакол ee цела залацістую скуру.
  
  
  Якая трата.
  
  
  Якая пякельная трата.
  
  
  Здрыгануѓшыся, яе ѓстаѓ, падняѓ яе цела і аднёс да ложка.
  
  
  Аднойчы яна адкрыла вочы.
  
  
  "Нік", - прашаптала яна і весела ѓсміхнулася. "Я ніколі не дажыву да сямідзесяці сямі, ці не так?"
  
  
  "Вы абралі не тую прафесію", - сказаѓ я.
  
  
  Яна обмякла.
  
  
  Яе звярнуѓся з лістом да Хуана, спрабуючы яе суцешыць, адвязаѓшы яе ад крэсла, а затым пацягнуѓ да шафы, дзе яна пераапранулася. Затым я пайшоѓ у свой пакой і залез у сваю.
  
  
  Я пайшоѓ назад. Яе трымаѓ свой Rolleiflex цяпер, выглядаючы менавіта так, як яе павінен быѓ выглядаць у маёй вокладцы. Дарагі стары Ястраб.
  
  
  На самай дэла, ёй быѓ шчаслівы апрануцца. Калі ты апрануты, заѓсёды лягчэй гаварыць аб паѓсядзённых рэчах.
  
  
  "Дзе гэты мікрафільм?" - спытала мяне Хуана.
  
  
  Яе падняѓ Rolleiflex. "Тут", - сказаѓ я. "Добры аператар заѓсёды носіць свой фільм у фотаапараце".
  
  
  Яна паказала мне язык.
  
  
  Яе зняѓ гэта на плёнку. У рэшце рэшт, ёй быѓ адным вакол лепшых фатографаѓ Сярэдняга Захаду, ці не так? І Хуана не трэба было ведаць, што ѓ мяне ѓ кішэні штаноѓ ляжыць мікрафільм, як пачак цыгарэт або бірулька, ці не так?
  
  
  
  
  
  
  Змова Галавы Смерці
  
  
  
  
  Змова Галавы Смерці
  
  
  Пралог
  
  
  Востраѓ Мумура быѓ падобны на малюсенькі зялёны каштоѓны камень у цёмна-сінім аксаміце паѓднёвай частцы Ціхага акіяна. Схаваны ѓ куце архіпелага Туамоту, Мумура быѓ адным з нешматлікіх па палінэзійскіх выспаѓ, не якія падвергліся ѓплыву місіянераѓ і цывілізацыі. Народ Мумуран па-ранейшаму заставаѓся свабодным у поѓным сэнсе гэтага слова. Ніхто не апранаѓ іх на ногі цесную абутак і не прыкрываѓ выдатныя карычневыя грудзей сваіх жанчын. Усяго ih каля пяцісот чалавек, яны не падазравалі аб раі, якім быѓ ih востраѓ, таму што яны не ведалі нічога іншага.
  
  
  Амаль усё насельніцтва цяпер чакала на залатым пляжы, калі маторны катэр прарэзаѓ спадзістыя буруны k ih беразе. У насавой частцы гэтага замежнага карабля стаяѓ Банкаматаѓ, высокі і прамой, які не баяѓся хуткасці карабля або роѓ рухавіка, як і належыць правадыру.
  
  
  Калі катэр спыніѓся ѓ некалькіх ярдаѓ ад берага, мужчыны пабеглі да свайго начальніка, а жанчыны засталіся на беразе, узбуджана смеючыся паміж сабой і папярэджваючы дзяцей, каб яны не перашкаджалі.
  
  
  Выйшаѓшы вакол лодкі, Atm ѓзяѓ у членаѓ экіпажа вялікі чамадан і ѓвайшоѓ у ваду, высока падняѓшы яго, каб ён заставаѓся сухім. Лодка з ровам ажыла і панеслася назад да белай яхце, якая займаецца лёгка імчалася ѓ паѓмілі.
  
  
  Atm пакрочыѓ па пляжы, горда несучы перад сабой мех. Ён заклаѓ эга камень, які эга продкі выкарыстоѓвалі ѓ якасці ахвярнага алтара, але цяпер ён шталь трыбунай.
  
  
  Вакол стоѓпіліся мумуранцы. Музычны рытм ih мовы рос ад хвалявання.
  
  
  Atm падняѓ руку, заклікаючы да цішыні, і адразу ж адзіным гукам, які можна было пачуць, быѓ ѓздых вячэрняга брызу у далонях. Сівавалосы правадыр мякка ѓсміхнуѓся сваім людзям, і нахіліѓся, каб расшпіліць замкі валізкі, як эму паказаѓ белыя людзі на вялікай лодцы.
  
  
  Ён правёѓ рукой па глянцавым карычневага матэрыялу валізкі. Ён ніколі не дакранаѓся нічога падобнага, і Банкаматаѓ з здзіѓленнем лашчыѓ гэта. Затым, убачыѓшы нецярпенне сваіх людзей, ён схапіѓся за вечка з двух бакоѓ і падняѓ яе.
  
  
  Ён выносіѓ скарбы па адным, дазваляючы людзям атрымліваць асалоду ад кожным вакол іх. Кавалак тканіны, неверагодна гнуткай і усланай каляровымі спіралямі, не падобнымі на нас, на адзін кветка ѓ Палінэзіі. Каралі, нанізаныя дзівоснымі камянямі, адлюстроѓвалі сонечны сьвяты і ператваралі эга ѓ вясёлку. Маленькія даѓгаватыя пакеты з абгорнутымі паперай палоскамі, якія былі салодкімі на смак. Atm сунуѓ адну ѓ рот і пачаѓ жаваць, каб прадэманстраваць тое, што эму паказаѓ белыя людзі. Ён раздаѓ астатнія палоскі кардон, убачыѓ, што ну дастала як мага больш дзяцей. Цуды працягвалі зыходзіць вакол валізкі. Былі рэчы, якія падскоквалі, рэчы, якія блішчалі, рэчы, якія выдавалі гукі. Кожнае новае скарб выклікала ѓ натоѓпе радасны шум пакажа.
  
  
  Гэты дзень, напэѓна, запомніцца на Мумуре.
  
  
  На борце яхты, цяпер ужо адыходзяць ад Мумуры, двое мужчын стаялі ля парэнчаѓ, назіраючы ѓ бінокль за удаляющимся востравам. Адзін быѓ цяжкім, падобным на мядзведзя, з клубком чорных валасоѓ, якія трэба было мыць. Іншы быѓ вышэй і худы, як пугу, з серабрыстымі валасамі, зачасанымі назад з высокай гладкага ілба. Хоць мужчыны былі ѓ цывільным, у ih манеры трымацца было што-небудзь ваеннае. Ззаду больш высокага чалавека сядзелі велізарная нямецкая аѓчарка і мускулісты чорны даберман, гледзячы на свет з нянавісцю.
  
  
  Фёдар Городин, больш цяжкі сказаѓ. "Чаму б нам не пакончыць з гэтым, Антон? Да цяперашняга часу мы павінны быць досыць далёка ад выспы. Эга голас быѓ рэзкім рыкам, якое павялічвала эга падабенства з мядзведзем.
  
  
  Сівавалосы Антон Жизов апусціѓ кропках і павольна кіѓнуѓ. Эга малюсенькія цёмныя вочы былі схаваныя глыбокімі вачніцамі пад прамымі чорнымі бровамі. "Так, я думаю, час прыйшоѓ".
  
  
  Жизов павярнуѓся да трэцяга мужчыну, які неспакойна хадзіѓ па палубе ззаду іх. "Што скажаш, Варна? Вы гатовыя?"
  
  
  Варна быѓ хударлявым мужчынам з вузкімі сутулыми плячыма, з-за якіх ён здаваѓся нават менш, чым ён быѓ на самай дэла. У яго была бледная нездаровая скура чалавека, які рэдкіх лячэбных выходзіць на вуліцу.
  
  
  "Так, так, яе гатовыя", - адрэзаѓ Варна. "Я быѓ гатовы за апошнія дваццаць хвіліна".
  
  
  "Празмерная паспешнасць можа каштаваць вельмі дорага, - мякка сказаѓ Жизов. Цяпер у промнях заходзячага сонца ён павінен выглядаць даволі прыгожа ". Ён павярнуѓся да маладога па матэматыцы ѓ форме марак. "Барыс, скажы капітану, каб ён трымаѓ нас, яе хачу сфатаграфавацца".
  
  
  Малады чалавек насцярожыѓся. "Так, сэр." Ён пачаѓ рухацца да мастка, але завагаѓся. "Сэр?"
  
  
  "Што такое, Барыс?" - нецярпліва спытаѓ Жизов.
  
  
  "Людзі на востраве. Ці паспеюць яны эвакуявацца? "
  
  
  "Людзі? Вы маеце на ѓвазе гэтых коричневокожих дзікуноѓ?
  
  
  "Д-так, сэр. Яны здаваліся цалкам бяскрыѓднымі.
  
  
  Городин рэзка выскачыѓ з-пад парэнчаѓ, мышцы эга велізарных плеч сціснуліся. "Аб чым ты хныкаешь, хлопчык? Вам быѓ аддадзены загад! "
  
  
  Жизов падняѓ наманикюренную руку. "Барыс малады, Фёдар. Ён захоѓвае нотку гуманнизма,
  
  
  
  
  што не заѓсёды дрэнна ".
  
  
  Ён павярнуѓся да маладога мараку. "Калі мы хочам дасягнуць нашых мэтаѓ, Барыс, неабходна ахвяраваць некаторымі жыццямі. Як вы ведаеце, дзякуй зменаѓ, якія мы культываваць, умовы для ѓсіх народаѓ свету будуць значна палепшаны, таму гэтыя простыя тубыльцы дапамагалі свае жыцці на карысць чалавецтва. Ты разумееш, мой хлопчык?
  
  
  "Так, сэр", - адказаѓ Барыс, хоць у эга вачах яшчэ хавалася сумнеѓ. Ён рушыѓ наперад да мастка.
  
  
  "Не ведаю, навошта вы гэтаму спрабуеце нешта тлумачыць, - прагыркаѓ Городин. "Загад трэба выконваць неадкладна. Так як нас з табой вучылі "
  
  
  "Мы павінны прызнаць, што часы мяняюцца", - сказаѓ Жизов. "Калі мы будзем ва ѓладзе, нам спатрэбяцца такія яркія маладыя людзі, як Барыс. Было б неразумна адштурхоѓваць эга цяпер ".
  
  
  Крок рухавікоѓ змяніѓся, і яхты прытармазіла. Пры невялікім зруху ѓ раѓнавазе дзве сабакі зарычали, збітыя з нага, з-за няѓстойлівай апоры. Жизов выхапіѓ нітка ih падвойнага ланцужка, перавязаны пятлёй праз поручань, і сцебануѓ абедзвюх сабак па мордзе. Яны прыціснуліся да пераборцы каюты, чорныя вусны адарваліся ад моцных белых зубоѓ у бязгучна гырканнем.
  
  
  "Я не ведаю, чаму гэтыя сабакі не разрываюць вас, як вы звяртаецеся з імі", - сказаѓ Городин.
  
  
  Жизов коратка лающе засмяяѓся. "Страх - адзінае, што разумеюць гэтыя звяры. Яны забілі б для мяне па камандзе, таму што ведалі, што ѓ мяне ёсць сілы, каб забіць ih. Табе варта больш даведацца аб псіхалогіі, Фёдар. З такім маладым чалавекам, як Барыс, трэба набрацца цярпення. З гэтымі мілымі д'ябламі працуе толькі жорсткасць ". Ён зноѓ працягнуѓ скураны шнурок па мордах сабак. Яны не выдавалі нашы гуку.
  
  
  "Калі вы скончыце гуляць са сваімі хатнімі жывёламі, - сказаѓ Варна з моцным сарказмам, - я працягну дэманстрацыю".
  
  
  "Ва ѓсіх сэнсах. Паглядзім, ці ѓсё час і грошы, якія мы ѓклалі ѓ вас, прынясуць дывідэнды ".
  
  
  Варна сунуѓ руку ѓ хвіліну і выцягнуѓ чорны скураны футарал. Па ім ён узяѓ тонкі металічны цыліндр даѓжынёй шэсць цаляѓ, завостраны на адным канцы. "Гэта электронны стілус, - растлумачыѓ ён. "Гэтым ёй кірую спускавым механізмам, заблытаным наборам налад, якія ведаю толькі я"
  
  
  "Ці патрэбныя нам усе гэтыя размовы?" - паскардзіѓся Городин. "Давай паглядзім, што адбываецца".
  
  
  "Пацярпі, Фёдар, - сказаѓ Жизов. "Гэта важны момант містэра Варнова. Мы павінны дазволіць яму было атрымаць асалоду ад ім у поѓнай меры. У рэшце рэшт, калі эга праект пацерпіць няѓдачу, тое, што застанецца ад яго жыцця, будзе самым непрыемным". "Ён не пацерпіць няѓдачу, - хутка сказаѓ Варна. "Вы павінны памятаць, што гэта адно вакол маіх менш разбуральных прылад. Тым не менш, гэтага будзе больш чым дастаткова для выспы памерам з Мумура ". Трымаючы ѓ руцэ электронны стілус, ён пачаѓ расшпільваць кашулю. "Хараство ѓ тым, што нават кампетэнтныя мытныя інспектары ніколі б не знайшлі бомбу ѓ гэтым чамадане, таму што там бомбы няма".
  
  
  - Мы ѓсё гэта ведаем, - нецярпліва ѓмяшаѓся Городин. Варна працягваѓ, як быццам эга ніхто не адцягваѓ. "Асяроддзяѓ цацанак няма бомбы, таму што сам чамадан - гэта бомба. Мяккі, падатлівы, паддаецца апрацоѓцы любой формы, канчатковае працяг прынцыпу пластычнай выбухоѓкі - ядзерны расщепляющийся пластык. Дэтануюць маленькае прылада выканана на металічнай защелке. А голас і спускавы механізм ". Цяпер, калі яго грудзі была аголена, Варна упіѓся кончыкамі пальцаѓ у тое, што, здавалася, было зажившим вертыкальным шнарам на левай баку грудзей.
  
  
  Вялікі Фёдара Городин здрыгануѓся і адвярнуѓся. "Ой, мне не трываецца паглядзець, як ён гэта робіць", - коратка засмяяѓся Варна. "Вы без шкадавання назіраеце, як некалькі сотняѓ чалавек паміраюць на адлегласці. І ѓсё ж вы цярпець не можаце глядзець на мужчыну, які адкрывае лоскут ѓласнай скуры ". Узяѓшыся за краю шнара кончыкамі пальцаѓ, ён асцярожна пацягнуѓ вонкі. Са всасывать гукам плоць аддзялілася ад яго грудзей, агаліѓшы яго шырыні, у якім знаходзіѓся круглы металічны прадмет памерам з срэбны даляр. Сотня маленькіх кантактных кропак памерам не больш булавочную галоѓкі пакрывала эга.
  
  
  Варна злёгку дакрануѓся стілус да краю дыска. "Ключ доступу, яе называю эга Для мяне ключом да багацця і пераехаѓ, для вас ключом да ѓлады".
  
  
  "А для тых, хто стаіць на нашым шляху, - дадаѓ Жизов, - ключ да забыццю". "Цалкам на самай справе, - сказаѓ Варна. Ён пачаѓ дакранацца кончыкам іголкі некалькіх кропак на спускавым дыску. "Не трэба запамінаць парадак кантактаѓ", - сказаѓ ён Жизову. "Ён аѓтаматычна змяняецца затым кожнага завершанага сігналу. Мужчыну трэба прыкрыцца ".
  
  
  Жизов тонка эму ѓсміхнуѓся. "Я захапляюся дбайнасцю вашай самаабароны. Было прыемна падключыць пароль да кардиостимулятору ".
  
  
  "Так, яе так і думаѓ", - пагадзіѓся Варна. "Калі па якой-небудзь прычыне мой складаць долар перастане біцца, ключ доступу запраграмаваны так, каб сігналізаваць аб выбуху ѓсіх існуючых ядзерных пластыкавых поѓнае назва. Як толькі мы пачнем бізнес і ѓсе ѓмовы нашага пагаднення будуць выкананыя, гэта, вядома ж, отключу пароль ад свайго сэрцабіцця ".
  
  
  "Вядома"
  
  
  
  
  
  - сказаѓ Жизов.
  
  
  Варна завяршыѓ маніпуляцыі са стілус і разгладзіѓ скурны лапік. "Там. Гэта зроблена."
  
  
  Трое мужчын ѓтаропіліся на востраѓ на гарызонце. Городин павольна павярнуѓ масіѓную галаву.
  
  
  "Нічога не адбылося, Варноу, - сказаѓ ён, - твая бомба не працуе".
  
  
  "Проста працягвай глядзець", - сказаѓ эму Варна. "Паміж уводам ключа доступу і высновай дэтанатар ѓ кацялок існуе аѓтаматычная затрымка ѓ трыццаць секунд. Гэта дасць мне час, калі калі-небудзь спатрэбіцца, падаць сігнал зняцця.
  
  
  "Мудрая засцярога". Жизов зацвердзіѓ. "Але на гэты раз такая адтэрміноѓка не спатрэбіцца".
  
  
  Варна назіраѓ, як секундная стрэлка завяршыла паѓкола на цыферблаце эга наручных гадзін. Ён услых адлічыѓ апошнюю секунду. "Пяць, чатыры, тры, два, адзін".
  
  
  Спачатку гэта было другое сонца, што ѓзыходзіць, як і іншае вечаровае. Эга жоѓта-аранжавы агністы шар рос, як велізарны імгненны рака, пакуль чорны дым і белы пар хавалі востраѓ Мумура. ђдарная актыѓнага адпачынку пранеслася па & nb да яхце, якую можна было ѓбачыць, як десятифутовый бурун, уносящийся прэч ад месца катастрофы. Актыѓнага адпачынку ѓдарыла ѓ карму, захлестнув судна і эга пасажыраѓ. У той жа час гук ѓдарыѓ ih. Працяглы грукатлівы роѓ, падобны грому, ѓзмацніѓся ѓ тысячу разоѓ.
  
  
  Антон Жизов павярнуѓся да таварышам з тонкогубой пераможнай усмешкай. "Думаю, мы бачылі дастаткова. Пойдзем ѓнутр і вытеремся, пакуль ёй загадваю капітану крануцца.
  
  
  Дзве сабакі скурчылася, зваліѓшыся жыватом на палубу, ih вочы пашырыліся ад жаху, калі агністы шар, цяпер цьмяна-чырвоны, падняѓся ѓ неба на чорнай дымавой калоне. Жизов тузануѓ ланцужок, моцнага застегнув задушлівыя нашыйнікі, і напалову пацягнуѓ жывёл за сабой, накіроѓваючыся да каюце.
  
  
  Здалёк яхты клубны слуп дыму здаваѓся апантанай прыгажосцю. На востраве Мумура, цяпер счарнелым і засохшем, не было больш прыгажосці. Толькі парыѓ ветру ѓцягнуѓ, каб запоѓніць пустэчу, дзе кіпячае полымя паглынула кісларод. У астатнім была цішыня. І смерць.
  
  
  Одзіна
  
  
  Ядзерны выбух пачаѓ адбівацца на маім жыцці праз два нядзелях затым вогненнай смерці Мумуры і яе людзей. Гэта здарылася ѓ самы інтымны момант.
  
  
  Яе звалі Іяланда. У нах былі прамыя сінявата-чорныя валасы і гладкая скура. Яе сустрэѓ ee раней ѓвечары ѓ невялікім клубе фламенко, недалёка ад Брадвея. Яна танцавала там, у аблягае чырвоным аксамітным сукенка, якое падкрэслівала яе прыгожую грудзі і тонкую талію і пашыралася вакол доѓгіх нага танцоркі. Яна кінула на мяне доѓгі, які выклікае погляд, калі спынілася ѓ сваім танцы перад маім сталом. Гэта было запрашэнне і выклік. Гэта быѓ погляд, які задаваѓ лейцара, які я не мог ігнараваць.
  
  
  Цяпер, калі яна расцягнулася на маёй ложка, у нах была толькі ганарлівая ѓсмешка. Яна гатэляѓ, каб яе, захапляѓся яе аголеным целам, і я ee не прычыне не апраѓдаѓ надзей.
  
  
  "Пойдзем, Нік, - сказала яна, - пазбавіцца ад адзення цяпер і ідзі са мной".
  
  
  Яе зняѓ кашулю, усміхнуѓся і зрабіѓ яшчэ адзін глыток свайго Рэмі-Марціна.
  
  
  Іяланда пробежалась вачыма па маёй аголенай грудзі, і па маім целе. "Пойдзем, - ѓладнага сказала яна, - я хачу цябе цяпер".
  
  
  Яе трохі пашырыѓ ѓхмылку. "Пацешная рэч абсталяваннем мне. Яе дрэнна рэагую на заказы ва ѓласнай спальні. Нам прыйдзецца дамовіцца аб тым, хто тут галоѓны ".
  
  
  Яна села ѓ смецця, іспанскія вочы зіхацелі, карминные вусны растуліліся, каб што-небудзь сказаць. Яе хутка падышоѓ да ложка і вырашэння навукова-даследчых задач ee пратэст сваім ротам. Спачатку яна напружылася і схапіла мае аголеныя плечы, як быццам гатэля адштурхнуць мяне. Яе слізгануѓ рукамі па яе аксаміцістым баках, размяя мяккую плоць там, дзе пачыналася выпукласць яе грудзей.
  
  
  Яна ахнула пад маім ротам, і яе мову кінуѓся наперад, спачатку няѓпэѓнена, затым з вялікім нецярпеннем. Яе рукі перамясціліся да маёй спіне, і я адчуѓ укус яе пазногцяѓ, калі яе пальцы слізгалі па маім целе. Ee дапытлівыя рукі слізганулі за пояс маіх штаноѓ, шукаючы, шукаючы.
  
  
  Раптам яна адарвала свой рот ад майго. Яна цяжка дыхала, і яе скура свяцілася чырванню жадання. Яна знайшла спражку майго рамяня і расшпіліла яе злёгку дрыготкімі рукамі. Яе ѓстаѓ і скончыѓ працу nah, вярнуѓшыся ляжаць голы побач з ёй. Яго пацалаваѓ яе адкрыты рот, прасунуѓшы мову скрозь яе вострыя зубы. Яна схапіла эга вуснамі і посасывала, рухаючы сваім ротам ѓзад і наперад па мойму мове ѓ пачуццёвым абяцанне будучых асалод.
  
  
  Яе асцярожна адсунулася, пацалаваѓшы яе круглявы падбародак, а затым рушыла да западзіне ee горла. Іяланда рэзка затрымала дыханне, калі мой мова слізгануѓ па б паміж яе грудзьмі.
  
  
  Яе падняѓ свой твар над ёй, і яна абхапіла свае грудзі сваімі доѓгімі пальцамі, прапаноѓваючы ih мне. Соску стаялі вертыкальнымі, вільготнымі ружамі на фоне цёмна-карычневых арэолам. Калі яе, нахіліѓся, каб узяць паднашэнне, па маленькай пакоі, побач з маёй гасцінай, якую яе выкарыстоѓваю як кабінет, пачуѓся настойлівы піск.
  
  
  "О, Нік, калі ласка, не спыняйся", - выдыхнула Іяланда, калі яе заколебалась.
  
  
  "Дарагая, - сказаѓ я, - ёсць толькі адна рэч у свеце, якая займаецца можа прымусіць мяне пакінуць цябе за адзін раз.
  
  
  
  
  
  Кляні гэта, і той гук, які ты чуеш, і ёсць ён.
  
  
  Яе спусціѓ ногі з ложка і пайшоѓ па спальні ѓ свой кабінет. На стале чырвоны тэлефонны апарат працягваѓ свой пранізлівы выклік. Акрамя мяне, толькі ѓ аднаго чалавека быѓ нумар гэтага тэлефона - Дэвід Хок, дырэктар і начальнік аператыѓнага аддзела AX, Адмысловае выведвальнае кіраванне ЗША. Электронны скремблирующий сігнал не дазваляѓ нікому падлучыцца да лініі. Яе ѓзяѓ трубку і загаварыѓ у муштук, у выніку чаго мой голас у пакоі быѓ неслышен.
  
  
  "У вас талент выбіраць найбольш нязручны час для званка", - сказаѓ я.
  
  
  Голас Хоука адказаѓ знаёмым сухім гучаннем Новай Англіі. "Лэдзі прыйдзецца пачакаць, Нік, хема б яна нам была. Гэта тэрміновае ".
  
  
  "Я так і думаѓ", - сказаѓ я, ігнаруючы эга дакладнае здагадка аб тым, чым ёй быѓ заняты.
  
  
  "У Ціхім акіяне адбыѓся ядзерны выбух. Невялікі востраѓ пад назвай Мумура ѓ групе Туамоту ".
  
  
  "Вы маеце на ѓвазе, што хто-то зноѓ пачаѓ тэставанне?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Гэта не было выпрабаваннем. Востраѓ быѓ разбураны, разам з некалькімі сотнямі палінезійцы, якія там жылі ".
  
  
  "Як даѓно гэта адбылося?"
  
  
  "Дзве нядзелях."
  
  
  "Я нічога пра гэта не чуѓ"
  
  
  "Я ведаю. Дзейнічае поѓнае адключэнне квартале бягучага. Пра гэта, вядома, ведаюць усе вялікія краіны. Ва ѓсіх нас ёсць сістэмы выяѓлення радыяцыі, якія дазволіць каму размяшчэння ядзернага выбуху ѓ любой кропцы свету. Але нам адна вакол краін, якія валодаюць ядзернай патэнцыялам, не прызнаецца, што нічога пра гэта ведае ".
  
  
  "Хто-то хлусіць?"
  
  
  "Цяжка сказаць напэѓна, але я так не думаю. Сёння раніцай наш урад атрымлівала патрабаванне выкупу ад людзей, якія сцвярджалі, што ѓзарвалі Мумуру ".
  
  
  "Вы маеце на ѓвазе, што яны просяць грошай?"
  
  
  "Значна больш. Тое, што яны просяць, раѓнасільна безумоѓнай капітуляцыі ѓсіх узброеных сіл ЗША і перадачы нашага ѓрада ѓ ih рукі ".
  
  
  "Можа ці паведамленне зыходзіць з дзівака?"
  
  
  "Мы былі ѓпэѓненыя, што гэта сапраѓднае. У іх ёсць факты аб выбуху Мумуры, якія маглі ведаць толькі вінаватыя ".
  
  
  "Яны абавязкова прасіць высокую цану. Што, калі мы адмовімся? "
  
  
  "Паводле паведамлення, гэтыя найбуйнейшыя горада будуць падарваныя, як Мумура. Нью-Ёрк будзе першым, а пасля гэтага адзін вакол нашых гарадоѓ будзе разбурацца кожныя дзве нядзелі, пакуль мы не здадзімся перад ih патрабаваннямі або нічога не застанецца ". "А дзе яе ѓпісваюся?"
  
  
  "Прэзідэнт хоча прыкласці ѓсе намаганні для гэтага, але мы не можам дазволіць сабе добра прыкметную аперацыю. У нас ёсць поѓная падтрымка Аб'яднанага разведвальнага камітэта, але сама праца кладзецца на AX. А ты мужчына, Нік.
  
  
  "Калі вы хочаце, каб яе быѓ у Вашынгтоне?"
  
  
  "Як хутка ты зможаш гэта зрабіць?"
  
  
  ђпершыню яе ѓбачыѓ, што Іяланда стаіць у дзьвярах і глядзіць на мяне. Яна ѓсё яшчэ была аголена. Адна рука ѓпіралася ѓ дзвярны вушак, а яе доѓгія ногі былі злёгку расстаѓленыя. У яе іспанскіх вачах загарэлася жаданне.
  
  
  Яе сказаѓ у тэлефон: "Я магу адразу сысці, калі яе табе спатрэблюся, але хіба што заѓтра раніцай?"
  
  
  ђздых Хоука выразна прагучаѓ па дроце. - У любым выпадку, яе, мяркую, мы нічога не зможам зрабіць сёння ѓвечары. Працягвайце забаѓляць вашу даму, але паспрабуйце зэканоміць трохі сіл. Яе, хачу, каб ты быѓ тут і раніцай перш за ѓсё насцярожыѓся. Тут ёсць фактар часу, і ранішні брыфінг будзе вырашальным.
  
  
  "Я буду там", - сказаѓ я і павесіѓ трубку.
  
  
  Вочы Иоланды слізгалі па маім целе, затрымліваючыся, калі яны натыкнуліся на цэнтр яе цікавасці.
  
  
  "Дзякуй богу, - сказала яна. "На імгненне мне здалося, што я страціла вашу ѓвагу".
  
  
  "Нам адзінага шанец", - запэѓніла яе сл. Яе хутка рушыѓ наперад і ѓзяѓ яе на рукі. Гэта была вялікая дзяѓчынка - шыракаплечы і высокі, з шырокімі, моцнымі сцегнамі, і яна не прывыкла, каб мужчына падняѓ яе ѓ паветра. Яе, аднёс яе ѓ спальню і паклаѓ на прасціны.
  
  
  "Ах, Нік, - выдыхнула яна, - калі ласка, не пакідай мяне зноѓ у такім стане".
  
  
  "Не сёння ѓвечары, - паабяцаѓ яе эй. Затым яе, нахіліѓся наперад і працягнуѓ дзеянне з таго месца, дзе мы спыніліся.
  
  
  Другая кіраѓнік
  
  
  Калі яе выйшаѓ праз 747-яго ѓ міжнародным аэрапорце Даллеса, мяне сустрэѓ маѓклівы малады чалавек, які зацягнуѓ мяне ѓ сцярог мяне лімузін. Ён акуратна манеѓраваѓ ѓ ранішнім заторы, і, нарэшце, спыніѓся перад нічым не характэрным будынкам Du Pont Круг.
  
  
  Яе ведае мужчыну, які выйшаѓ праз дзень, калі ѓвайшоѓ. Ён быѓ галоѓным дарадцам прэзідэнта па нацыянальнай бяспецы. Ён не ѓсміхаѓся. Людзі ѓ вестыбюлі - прадавец часопісаѓ, якія праглядаюць наведвальнікаѓ, ахоѓнік каля ліфта - здаваліся цалкам звычайнымі, калі не глядзець ім у вочы. Затым вы пабачылі жорсткі, сур'ёзны аналіз, які праяѓляецца ѓ вачах дзяжурных ѓрадавых агентаѓ. У штаба-кватэры AX дзейнічала поѓная бяспека.
  
  
  Яе прадставіѓ свае ѓліковыя дадзеныя ѓ тры разы, мой твар было отсканировано з дапамогай телекомпьютера, а адбітак далоні пацверджаны электронным датчыкам. Нарэшце, электронныя і чалавечыя вартавыя сабакі пераканаліся, што я сапраѓды быѓ Нікам Картэрам, агентам AX N3, рэйтынгам Киллмастера, і мне дазволілі ѓбачыцца з Дэвідам Хоуком. Ён сядзеѓ у сваім старым скураным крэсле і жаваѓ адну вакол доѓгіх цыгар, якія амаль ніколі не запальваѓ.
  
  
  Эга стально-блакітныя вочы не выдавалі ніякіх эмоцый, калі ён кіѓнуѓ мне на крэсла насупраць сябе.
  
  
  
  
  
  "Я не магу зразумець, - сказаѓ ён, - як ты працягваеш выглядаць такім быѓ здаровым, улічваючы распусную жыццё, якую ты вядзеш паміж заданнямі".
  
  
  Ёй ѓхмыльнуѓся старога, які сядзеѓ шчыра, як шомпал, больш падобныя на мужчыну гадоѓ пяцідзесяці, чым сямідзесяці. "Сакрэт у тым, каб заѓсёды думаць чыста", - сказаѓ ёй эму.
  
  
  "Вядома, - сказаѓ ён. Адна бок эга rta злёгку изогнулась, што было самым блізкім да усмешцы, якая займаецца калі-небудзь з'яѓлялася на яго скураным чалавек па ѓсёй Новай Англіі. Потым ён шталь сур'ёзна сур'ёзным. "Нік, у нас вялікія праблемы".
  
  
  "Ну, гэта падобна. Вы сказалі, што ѓчора мы атрымалі паведамленне ".
  
  
  "Гэта правільна. Гэты чалавек сцвярджае, што ён і эга людзі нясуць адказнасць за выбух у Мумуре, і яны гатовыя знішчыць нашы гарады адзін за іншым ".
  
  
  "Хто чалавек?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Антон Жизов. Мяркую, вы ведаеце гэта імя ".
  
  
  "Вядома. Чалавек нумар два ѓ расійскім ваенным камандаванні. Яе думаѓ, вы сказалі, што нам адна вакол вялікіх дзяржаѓ не замяшаная.
  
  
  "Саветы адмаѓляюць якую-небудзь адказнасць за Жизова. Як вы ведаеце, ён быѓ лідэрам ваяѓнічых прыхільнікаѓ жорсткай лініі ѓ Крамлі. Ён усё больш незадаволены расце разрадкай паміж нашымі краінамі. Падобна на тое, ён выбраѓся сам. Ён узяѓ з сабой палкоѓніка Чырвонай Арміі Городина і па некаторых ваенна-марскіх сіл, якія не верылі ѓ мірнае суіснаванне. Ім таксама, здаецца, сышло з рук выкрасці вялікі запас расейскага золата ".
  
  
  "І Жизов думае, што з дапамогай невялікага колькасці ядзернай зброі яны могуць перамагчы ЗША?"
  
  
  "На думку нашых экспертаѓ, ён разлічвае, што, як толькі ён падштурхне нас да перамоваѓ або падарве некалькі нашых гарадоѓ, савецкі ѓрад зьменіць сваю палітыку і падтрымае эга".
  
  
  "Як вы думаеце, рускія так паступяць?"
  
  
  "Я нават не хачу будаваць здагадкі, - сказаѓ Хоук. "Наша вэб-клопат цяпер - спыніць Жизова. Прэзідэнт даѓ зразумець, што аб здачы не будзе. Калі Жизов кажа праѓду - а мы павінны выказаць здагадку, што гэта так, - эга бомбы ѓжо закладзены ѓ шэрагу амерыканскіх гарадоѓ ".
  
  
  "Вы сказалі, што Нью-Ёрк - першая мэта. Жизов даѓ нам тэрмін? "
  
  
  "Дзесяць дзён." Вочы Хоука кінуліся да адкрытай старонцы настольнага календара. "У нас засталося дзевяць дзён".
  
  
  "Тады чым раней яе пачну, тым лепш. У нас есць якія-небудзь зачэпкі? "
  
  
  "Толькі адна. Агент ѓ Лос-Анджэлесе, які працуе з Камісіяй па атамнай энергіі, убачыѓ сакрэтныя дадзеныя аб выбуху Мумуры і паведамленне Жизова і звязаѓся з намі ѓсяго некалькі гадзін таму. Агент кажа, што ѓ нах ёсць каштоѓная інфармацыя, і просіць даслаць мужчыну, каб яна магла даставіць яе асабіста ".
  
  
  "Просты, - перабіѓ я, - вы сказалі, што яна?"
  
  
  Хоук моцнага прыкусіѓ цыгару і нахмурыѓся, але яго заѓважыѓ іскрынку ѓ эга вачах. "Я не ведаю, як ты трапляеш у такія справы, Нік, але, агент - жанчына. Вельмі прывабная, калі верыць малюнку ѓ яе дасье ".
  
  
  Ён працягнуѓ праз крэсла чорна-белую фатаграфію памерам восем на дзесяць.
  
  
  Твар, якое глядзела на мяне, было з высокімі скуламі, вялікімі шырока расстаѓленымі светлымі вачыма і ротам з лёгкім гумарам, абрамленым густымі светлымі валасамі, якія свабодна спадалі на плечы. Яе перавярнуѓ фатаграфію, каб праверыць статыстыку натуральнага руху насельніцтва. Рона Фольстедт, 26 гадоѓ, рост 5 футаѓ 7 цаляѓ, аленка 115 фунтаѓ.
  
  
  Яе вярнуѓ фатаграфію Хоуку.
  
  
  Ён сказаѓ: "Калі б мне пашанцавала, як вам, яе б зарабіѓ стан на іпадроме і сышоѓ на пенсію праз два нядзелях".
  
  
  Яе, усміхнуѓся. "Як я ѓжо казаѓ, ёй усім абавязаны чыстым думкам. Вы хочаце, каб яе адразу пачаѓ? "
  
  
  "Вам забраняваны ѓ гадзіну дня. палёт на ѓзбярэжжа. Перш чым сысці, зазірніце ѓ спецэфекты. Сцюарт хоча паказаць табе некалькі новых цацак.
  
  
  Як звычайна, Сцюарт пераборлівы і скрупулёзна дэманстраваѓ мне свае апошнія распрацоѓкі, але, паколькі эга "цацкі" не раз ратавалі мне жыццё, яе дазволіѓ эму прадставіць ih па-свойму меркаванні ".
  
  
  "Вы ѓбачыце невялікі агонь, што гарэѓ за шкляной перагародкай", - сказаѓ Сцюарт замест прывітанне.
  
  
  "На гэты раз ты зрабіѓ гэта, Сцюарт, - сказаѓ я. "Вы вынайшлі агонь!"
  
  
  Ён праігнараваѓ маю заѓвагу і працягнуѓ. "Гэтыя круглыя белыя таблеткі, якія яе трымаю ѓ руцэ, з'яѓляюцца удасканаленнем нашых звыклых дымавых гранул. Яе прадэманструю ". Ён прасунуѓ адну руку праз гумовы ѓшчыльняльнік на перагародцы, падобны на рот, і кінуѓ адну вакол гранул ѓ агонь, хутка прыбраѓшы руку.
  
  
  Пачуѓся мяккі бавоѓна, і невялікую зачыненую пакой напоѓніла блакітная смуга.
  
  
  "Гэта яно?" - спытаѓ яе, трохі расчаравана.
  
  
  "Як бачыце, - сказаѓ Сцюарт, як быццам яе нічога не сказаѓ, - дым здаецца вельмі тонкім, ледзь афарбоѓвае паветра і, відавочна, не перашкаджае бачання або дзеянняѓ. Аднак яе бы гатэль, каб вы панюхалі трохі.
  
  
  Адвярнуѓшы твар, Сцюарт вялікімі пальцамі расціснуѓ гумовую абзу ѓшчыльнення. Які выходзіць дым быѓ занадта разрэджаным, каб эга можна было ѓбачыць, але я пайшоѓ далей і зрабіѓ мінімальны ѓдых. Імгненна яе закашляѓся і чхаѓ. Слёзы колькі тут існуе рэлігій мне вочы, а слізістая абалонка носа і трахеі, здавалася, гарэла. Прыкладна праз пятнаццаць секунд, затым таго, як Сцюарт зачыніѓ вечка, сімптомы зніклі, і яе
  
  
  
  
  
  змог дыхаць і зноѓ бачыць.
  
  
  "Моцны матэрыял", - сказаѓ я, заѓважыѓшы, што Сцюарт, падобна, трохі самаздаволена з-за майго дыскамфорту.
  
  
  "Эфект, як вы разумееце, носіць часовы характар, - сказаѓ ён, - але дым ад адной гранулы можа абезрухоміць кожнага ѓ пакоі сярэдняга памеру на працягу трох секунд. А цяпер яе хачу, каб вы паспрабавалі гэта ". Ён уручыѓ мне што-то накшталт звычайнага ільнянога насавога плат.
  
  
  "Вы хочаце, каб яе высмаркаѓся?" Яе спытаѓ.
  
  
  "У тканіна ѓплецены звыштонкая сетка", - сказаѓ ён. Куты прикрепятся да вашай галавой, каб забяспечыць маску ад уздзеяння дыму ".
  
  
  Яе нацягнуѓ хустку на нос і рот і прыціснула два кутка да патыліцы. Яны прыліплі адзін да аднаго і трымалі маску на месцы. Яе адкрыѓ гумовую пракладку на шкляной перагародцы, удыхнуѓ невялікі эксперыментальны ѓдых і глыбока ѓдыхнуѓ. З'едлівы пах ѓсё яшчэ прысутнічаѓ, але на гэты раз у мяне не было ніякіх непрыемных эфектаѓ. Яе зачыніѓ пломбу і зняѓ хустку-маску.
  
  
  "Добрая праца, Сцюарт", - сказаѓ ёй сур'ёзна.
  
  
  Ён стараѓся не выглядаць занадта задаволеным. "У мяне ёсць яшчэ адзін маленькі прадмет, які можа вам спатрэбіцца". Вакол скрыні ён досталь, карычневы скураны рэмень і працягнуѓ эга перада мной, як горды бацька паказвае свайго нованароджанага дзіцяці.
  
  
  Узяѓшы рэмень вакол эга рук, ёй сказаѓ: "Сцюарт, ты, павінна быць, паслізнуѓся. Гэта адна вакол самых відавочных фальшывых спражак, якія яе бачыѓ за апошнія гады. Гэта не падмане прафесійнага агента нам на дзесяць секунд. Што ѓнутры, дэкодэр Captain Midnight?
  
  
  "Чаму б табе не адкрыць эга і не даведацца?"
  
  
  Што-то ѓ тоне Сцюарта падказала мне, што ён апярэджвае мяне, але ѓсё ж яе агледзеѓ спецыяльную спражку, і хутка знайшоѓ маленькую спружынную зашчапку, якая займаецца адкрывала патаемнай адсеку. Яе адкрыла эга, і было рэзкае паведамленне, як папяровая вечка адарвалася ад спражкі.
  
  
  Сцюарт сказаѓ: "У рэальнай мадэлі ѓнутры замест каѓпачка ѓ зале невялікі зарад выбуховага рэчыва. Недастаткова магутны, каб разбурыць, але цалкам здольны забіць або скалечыць зоркага варожага агента, які забраѓ эга ѓ вас.
  
  
  Яе ѓзяѓ з паѓтузіна дымавых шарыкаѓ і насавую маску-маску і абмяняѓ свой уласны пояс трюковую мадэль Сцюарта. Яе выняѓ вакол невялікай сумкі, якую прывёз з сабой, інструменты сваёй справы - Вильгельмину, мой дзевяцімілімэтровы. Люгер і Х'юга, мой двусечны, востры, як брытва, штылет. Яе рэкламуе "Люгер" у пасавую кабуру тыпу ФБР, а штылет - у спецыяльна вырабленыя ножны па замшавай скуры, якія яе прывязаѓ да свайго правым предплечью. Пры правільным згінанні мускулаѓ майго перадплечча Х'юга падаѓ рукаяццю наперад у маю руку. Яе зноѓ надзеѓ куртку, узяѓ сумку і накіраваѓся на вуліцу, каб узяць таксі да Даллеса. Киллмастер вярнуѓся ѓ справу.
  
  
  Трэцяя кіраѓнік
  
  
  Гэта быѓ адзін з тых рэдкіх дзён у Лос-Анджэлесе, калі вецер перакладу, уяѓляла у басейна Горад раскінуѓся пад бруёй, як жывы арганізм па бетону і асфальту, з вялізнымі магістралямі, адкрытымі, нібы велізарным рассякалі нажом.
  
  
  Паездка на таксі па Лос-Анджэлеса да адрасы Роны Фольштедт ля падножжа аднаго па каньёнаѓ ѓ гарах Санта-Монікі была доѓгай. Яе запаліѓ цыгарэту, пакуль кіроѓца падрабязна распавядаѓ мне, як бы ён паступіѓ, калі б кіраваѓ "Доджэрс".
  
  
  Ён высадзіѓ мяне перад утульным катэджам, схаваным у баку ад дарогі асяроддзяѓ соснаѓ. Цішыню каньёна парушыѓ шум каля тузіна матацыклаѓ, проехавших па дарозе. Гэта здавалася дзіѓным месцам для сустрэч у байк-клубе, але нельга не ѓлічваць перавагі матацыклістаѓ.
  
  
  Яе падняѓся па кароткай каменнай лесвіцы і паплёѓся па дыване вакол хваёвых іголак да ѓваходных дзень. Званы не было, таму яе і пастукаѓ.
  
  
  Дзяѓчына, якая адкрыла дзверы, была ва ѓсякім выпадку лепш фатаграфіі, якую яе бачыѓ, у офісе Хока. Ee скура была чыстай і белай, з лёгкім румянцам на выліцах. Цяпер яе мог бачыць яе вочы цёмна-сіняга колеру паѓночных масонства, а мяккія светлыя валасы, здавалася, былі асветлены месяцовым святлом.
  
  
  "Яго Нік Картэр, - сказаѓ я, - па AX".
  
  
  Яе вочы на хвіліну глядзелі на мой твар, затым ѓзялі мае плечы, прабегліся па ѓсім маім целе. "Увайдзіце", - сказала яна. "Яе Рона Фольстедт".
  
  
  Яе гасцёѓня выглядала як выбух у музычным краме. Кавалачкі і кавалачкі гітар былі раскіданыя без усякага бачнага метаду, бутэлькі з клеем і шеллаком стаялі на дыване, а некалькі ацалелых інструментаѓ былі прытулены да сцен.
  
  
  Рона бачыла, як яе усё гэта прымаю. Яна сказала: "Маё хобі - канструяваць і рамантаваць гітары. Яе знаходжу гэта вельмі расслабляльным ".
  
  
  "Вы павінны праводзіць шмат часу ѓ адзіноце, працуючы над імі", - сказаѓ я.
  
  
  "Я не разумеѓ, колькі да гэтага часу тхор".
  
  
  "Можа быць, мы зможам ѓнесці некаторыя змены ѓ тое, як вы праводзіце вольны час", - сказаѓ я. "Але спачатку вы збіраліся даць нам некаторую інфармацыю аб выбуху Мумуры".
  
  
  "Я не ѓпэѓненая, што разумею, што ты маеш на ѓвазе", - з сумневам сказала яна.
  
  
  Гэта быѓ правільны рэѓматызму. Яе свядома не падаѓ гэй апазнавальны знак. Яе, ведаѓ, што Хок праінструктуе яе, і яе гатэль быць упэѓнены, што кажу з правільнай жанчынай.
  
  
  "Вы можаце зэканоміць адпаведнасць?"
  
  
  
  
  
  Яе сказаѓ.
  
  
  "Прабачце, я не захоѓваю ih, так як кінуѓ паліць".
  
  
  "Я сам спрабаваѓ кінуць паліць у мінулым годзе, але пратрымаѓся ѓсяго два нядзелях". Я заѓсёды адчуваѓ сябе крыху па-дурному, праходзячы адну вакол гэтых працэдур, але такія маленькія меры засцярогі могуць мець значэнне, каб адрозніць жывога шпіянажу ад мёртвага шпіёна.
  
  
  Рона Фольштедт расслабілася і села на кушэтку. На ёй былі сінія штаны, якія трымалі яе ногі ѓ сакрэце, але яе свабодная блузку зеѓрала настолькі, што обнажала пругкую, прыпаднятую грудзі, не якія маюць патрэбу ѓ падтрымцы галіны ніжняга бялізны. Яна была хударлявай, але зусім не исхудавшей. Яе sel побач з ёй, удыхаючы лёгкі кветкавы водар, і яна загаварыла.
  
  
  "Як вам, напэѓна, сказалі, яе па АЭС. Большая частка нашай сакрэтнай працы і расследаванняѓ праводзіцца ФБР, але частка працы мы робім самі. Гэта было на адным вакол іх, з якімі яе пазнаёміѓся з Ноксом Варновым.
  
  
  "Пяць гадоѓ таму ён займаѓ вельмі нязначную пасаду ѓ адным вакол нашых энергетычных праектаѓ. Ён пачаѓ казаць на кактэйльных вечарынках, і, па-відаць, выказваѓ нейкія дзіѓныя палітычныя погляды. Мне было даручана падабрацца да яму, як можна лізаць, каб выслухаць яго. Гэта было нескладана. Ён вельмі гатэль, каб хто-небудзь выслухаѓ эга ідэі. Ён меѓ на ѓвазе працэс вырабу ядзернай выбуховай прылады па пластыкі, якому можна было надаць практычна любую форму. Яе спытаѓ эга, што гэта будзе за мэта, і эга вочы сапраѓды загарэліся. Па эга слоѓ, вакол гэтага матэрыялу можна зрабіць нявінна выглядаюць прадметы, якія можна лёгка пераправіць кантрабандай у любую краіну свету і змясціць у ih гарадах. Можна запатрабаваць, каб бакі здалася або горада былі разбураныя адзін за іншым ".
  
  
  "Вядома, падобна на Мумура".
  
  
  "Гэта тое, што я думаѓ, што эму патрэбныя грошы, каб удасканаліць свой працэс, вельмі шмат грошай. Ён распавёѓ аб сваёй схеме чыноѓнікам АЭС, і яны практычна выгналі эга па офісу. Мы робім упор у асноѓным на мірнае сузор'і сёння атамнай энергіі, і ніхто нават не хоча гаварыць аб зброі.
  
  
  "Для estestvenno, Варна быѓ вызвалены ад працы з даручэннем. Ён вельмі пакрыѓдзіѓся. Пакляѓся, што расквітаецца са ѓсёй гнілы краінай за тое, што не падтрымлівае эга. Неѓзабаве затым гэтага ён схаваѓся з выгляду, і мы не занадта імкнуліся знайсці эга, паколькі, шчыра кажу, лічыце сябе эга ненармальным ".
  
  
  "Вы добра папрацавалі над Варновом", - сказаѓ я. Затым, каб трохі падражніць яе, яе, дадаѓ: "Наколькі блізка вам атрымалася падабрацца да яму?"
  
  
  Яна апусціла павекі і паглядзела на мяне сваім цёмна-сінім позіркам. "На самай дэла, яе ніколі не падыходзіѓ так блізка. Варноу быѓ настолькі пагружаны сваім пластычных працэсам, што не мог цікавіцца... іншымі рэчамі. Яе адчуѓ невялікае палягчэнне. У яго быѓ электронны кардыёстымулятар, які рэгуляваѓ эга сэрцабіцце, і было б даволі няёмка, калі б ён замкнуѓся ѓ інтымны момант. Скажы мне, Нік, ты не карыстаешся такімі штучнымі сродкамі, ці не так?
  
  
  "Не, - усміхнуѓся я. "Я да гэтага часу тхара выкарыстоѓваю ѓсе арыгінальныя запчасткі".
  
  
  "Я рада гэта чуць. Хочаш кактэйль? "
  
  
  "Выдатная ідэя, - сказаѓ я. "Тады ёй патэлефаную Хоуку ѓ Вашынгтоне і перадам тое, што вы мне сказалі. Калі нам пашанцуе, мы зможам правесці вечар у адзіноце.
  
  
  Мы разам прайшлі ѓ светлую кампактную кухню ѓ задняй часткі катэджа. Яе сказаѓ: "У вас тут даволі ізаляванае месца".
  
  
  "Так, яго ведаю. Мне гэта падабаецца. Натоѓп мяне ніколі асабліва не прыцягвала. Гэтая дарога за межамі тупіка заканчваецца ѓ пары міль уверх па ѓзгорку ѓ прыватнага маёнтка, таму тут не так шмат машын.
  
  
  "Калі б на вуліцы не гыркалі матацыклы, вы маглі б апынуцца далёка за горадам. Oni часткі тут хадзіць? "Не, яго ѓпершыню ih бачу. Здаецца, яны чакаюць, каб што-небудзь здарылася. Трохі страшнавата, але яны не падышлі да дому ".
  
  
  Трывожныя званкі зазванілі ѓ маёй галоѓ гучна і выразна.
  
  
  "Рона, той званок, які ты зрабіла Хоуку сёння раніцай - ты карысталася тэлефонам тут?"
  
  
  "Так, яе так і зрабіла. Чаму-?" Яна ахнула, калі прыйшло разуменне. "Як вы думаеце, мая лінія праслухоѓваецца?"
  
  
  "Бяспечней за ѓсё выказаць здагадку, што ѓсе лініі праслухоѓваюцца, пакуль вы не дакажыце адваротнае. Я не люблю гэтую байкерскую банду. У цябе ёсць машына? "
  
  
  "Так, ён прыпаркаваны на вуліцы, якая вядзе ѓверх па ѓзгорку".
  
  
  "Пакласці пару рэчаѓ разам і паехалі адсюль".
  
  
  "Але куды мы пойдзем?"
  
  
  "У AX ёсць пляжны домік у Малібу, каб агенты маглі выкарыстоѓваць эга пры неабходнасці. Там цябе будзе ценымногие бяспечней. Яе не шталь дадаваць: "Калі мы праедзем mimmo натоѓпу матацыклістаѓ", але я думаѓ менавіта пра гэта.
  
  
  Чацвёртая кіраѓнік
  
  
  Мы выйшлі праз чорны ход і праз кусты выслізнулі на круты схіл, дзе знаходзілася машына Роны.
  
  
  "Лепш дазволь мне вадзіць машыну", - сказаѓ яе эй. Гэта можа запатрабаваць некаторых складаных манеѓраѓ ".
  
  
  Яна працягнула мне ключы, і хутка падышла да пасажырскай баку. Яе, сеѓ за руль, заѓважыѓшы, што задняе сядзенне было затрымаѓся вялікай колькасцю ee гітарнага абсталявання - панэляѓ вакол ружовага дрэва, шпулькі са сталёвымі і нейлонавымі струнамі і накладкі грифф вакол чорнага дрэва.
  
  
  Група матацыклістаѓ нас яшчэ не заѓважыла, але яны неспакойна сноѓдаліся ля падножжа дарогі. Узяѓ рухавік і пачуѓ ззаду нас крыкі. Яе ляпнуѓ рычагом пераключэння перадач
  
  
  
  
  
  
  у нізкі, і машына скокнула ѓ гару. Мы завішчалі па S-вобразнай крывой, на імгненне хаваючыся па ѓвазе, але я чуѓ, як ih машыны з ровам падымаюцца па ѓзгорку ѓслед за намі.
  
  
  Мы адразу ѓдалося сабраць хуткасць на кароткім ѓздыме, і ён моѓчкі падзякаваѓ за тое, што ѓ Роны ёсць машына з некаторымі мускуламі пад капотам. Матацыклы падаліся ѓ люстэрку задняга выгляду, і яе пачуѓ бавоѓна, які не быѓ часткай ih выхлапных газавы. Лупіѓ вочы адляцела ад задняй частцы машыны, а за ёй рушыла ѓслед іншая, низменному прицеленная.
  
  
  Яе павярнуѓ машыну па іншаму павароту і выцягнуѓ Вильгельмину па кабуры. Яе зняѓ засцерагальнік і перадаѓ "люгер" Роне. Яе сказаѓ: "Я не магу запаволіцца, каб даць вам добры стрэл, але працягвайце страляць, і гэта дасць ім нагода падумаць"
  
  
  Рона высунулася вакол вокны і страляла па левай байкерам. Мне было прыемна бачыць, што яна ѓмее звяртацца з зброяй. Утрымліваючы машыну на дарозе, яе быѓ занадта заняты, каб агледзецца, каб убачыць, не урэзалася яна ѓ што-небудзь, але змена вышыні гуку рухавіка ззаду нас падказала мне, што яна, па меншай меры, запавольвае ih.
  
  
  Калі яе трохі аддыхаѓся паміж намі і байкерамі, рэзкі пах бензіну падказаѓ мне, што яны прарабілі дзірку ѓ нашым баку. Стрэлка паказальніка ѓзроѓню паліва ѓжо гайдалася ѓ кропцы Е, так што я ведаѓ, што мы не пойдзем ценымногие далей. Яе націснуѓ педаль акселератара ѓ падлогу, і мы небяспечна згарнулі яшчэ два павароту.
  
  
  Матацыклы ѓсё яшчэ грукаталі па дарозе ззаду нас, але ѓ мяне была пара паваротаѓ паміж намі, калі рухавік закашлял, і я зразумеѓ, што справа дрэнна. На працягу апошніх трыццаці секунд яе прыдумаѓ адчайны план, як выцягнуць нас адтуль жывымі. Рона спустошыла "Люгер", і часу на перазарадку не было. Куст па абодвум бакам дарогі быѓ занадта густым, каб мы маглі далей бегчы. Да праследавацеляѓ заставалася ѓсяго некалькі секунд дзейнічаць, так што мая першая спроба была б адзінай, якую мы маглі б атрымаць.
  
  
  Яе рэзка спыніѓся пасярод дарогі, схапіѓ катушку са сталёвай струной для гітары з задняга сядзення і памчаѓся да слупа на абочыне дарогі. Яе абматаѓ дрот пятлёй вакол-шэсць, двойчы скручваючыся нітка, каб замацаваць яго. Падбегшы да машыны, яе шпурнуѓ катушку праз задняе шкло, заскочыѓ на пярэдняе сядзенне і выціснуѓ вакол машыны апошнюю ѓнцыю магутнасці, каб падняць нас на невялікі ѓхіл і схавацца на ѓвазе для купкай чаппараля на дарозе. іншы бок дарогі.
  
  
  Грамавы матацыклаѓ быѓ усяго ѓ адным павароце ѓніз з нас, калі яе перагнуѓся праз сядзенне і ѓ той жа час сказаѓ Роне: "Выходзь і присядь за машынай".
  
  
  "Але, Нік, яны ѓбачаць нас, як толькі пройдуць тут праз кусты".
  
  
  "Думаю, ім будзе аб чым падумаць", - сказаѓ я. "А цяпер рабі, што я табе кажу".
  
  
  Вынікаючы інструкцыям Роны, яе схапіѓ катушку з гітарным провадам і нацягнуѓ яе. Ёй адкрыѓ дзверы, наматаѓ дрот на аконную раму і закатаѓ акно, каб утрымліваць эга на месцы. Затым яе, зачыніѓ дзверы. Матацыклы зараѓлі адкрыта па дарозе, калі яе ѓпаѓ побач з Роной, пакінуѓшы сталёвую гітарную струну нацягнутай папярок дарогі на вышыні каля чатырох футаѓ.
  
  
  Два лідэра матацыклетнай нумары амаль адначасова стукнуліся аб провад. Выглядала так, быццам яны кіѓнулі адзін аднаму ѓ чым-тое, але ѓ наступнае імгненне абедзве галавы застылі ѓ паветры, а байкі вырваліся з-пад іх. Галовы ѓ шлемах ѓдараліся аб асфальт і шалёна скакалі па дарозе, як жудасныя футбольныя мячы. Матацыклы, рулі якіх усё яшчэ трымалі ѓ руках безгаловыя коннікі, з ровам ѓскінуліся ѓверх па ѓзгорку некалькі ярдаѓ, перш чым адзін пахіснуѓся, каб ударыць іншага, даслаѓшы ih абодвух у клубок па плоці і механізмаѓ.
  
  
  Астатнія байкеры спрабавалі калыхацца, слізгаць па слізкім асфальце. У выніку ѓтварылася куча, клубок выгнутых машын і разваленых дроту. Яе схапіѓ Рона за руку, і мы памчаліся. Мы ляжалі ніцма за кустамі, калі можна было чуць, як выжылыя вакол банды матацыклістаѓ заводзілі свае байкі і знікалі ѓдалечыні.
  
  
  Па худому целу Роны здрыганулася. "Як ты думаеш, хема яны былі, Нік?"
  
  
  "Яны павінны быць звязаныя з людзьмі, якія ѓзарвалі Мумуру і пагражаюць Нью-Ёрку. Напэѓна, да твой тэлефон даѓно праслухоѓвалі. Гэтым раніцай, калі вы патэлефанавалі Хоку, яны ведалі, што вы што-то зачапілі. Яны чакалі, каго дашле AX, а затым планавалі пазбавіцца ад нас.
  
  
  "Так, але гэта ѓсяго толькі армія. Хто аддае загады? "
  
  
  "Лідэрам апынуѓся Антон Жизов, сапраѓдны баявы ястраб па Чырвонай Арміі. Падобна на тое, што адным вакол мужчын з ім быѓ Хведар Городин. Не такі разумны, як Жизов, але гэтак жа небяспечны. І калі твой думаю -- верна, ёсць Нокс Ворнов.
  
  
  "Так што ѓсё, што вам трэба зрабіць, гэта знайсці ih і не даць ім падарваць вялікую частку Злучаных Штатаѓ".
  
  
  "Гэта ѓсё. Але, кравец вазьмі, у мяне цэлых восем дзён.
  
  
  Потым бяспечнага перапынку мы вярнуліся на дарогу і пайшлі да крамы з абабітай вагонкай фасадам, якім кіруе жанчына з яблочноыми шчокамі, якая займаецца выглядала як усеагульная мама. Яе купіѓ Роне
  
  
  
  
  
  
  піва і атрымаѓ жменю здачы для тэлефона.
  
  
  Спачатку ёй патэлефанаваѓ кантактнай асобе Аб'яднанага разведвальнага камітэта ѓ Лос-Анджэлесе. Яе распавёѓ эму аб назапашваць доѓг на дарозе і аб машыне Роны ѓ кустах. Ёй патэлефанаваѓ, каб выклікаць таксі, і мы з Роной ѓладкаваліся чакаць
  
  
  Пятая кіраѓнік
  
  
  Малібу. Пляцоѓка для кіназорак, дом выхаднога дня для багатых і размяшчэнне аварыйнага мікрараёна Љ12 AX. Некаторыя вакол іх былі заѓважаныя па ѓсёй краіне для выкарыстання агентаѓ AX ѓ асаблівых пры іншых абставінах. Яе, адчуваѓ, што мы з Роной адпавядаем патрабаванням.
  
  
  Адзін і той жа ключ, які быѓ у кожнага агента AX, адкрываѓ дзверы па любому ѓ іх. Яны размяшчаліся ѓ разнастайных кварталах і будынках. Той, што ѓ Малібу, недастатковай апісваѓся тэрмінам "Emergency Quarters". Сучаснае будынак вакол шкла і чырвонага дрэва было абаронена ад пад'язной дарогі да шашы Ціхаакіянскага ѓзбярэжжа семифутовым плотам. Унізе была велізарная гасцёѓня з высокім столлю і зручнай мэбляй, пастаѓленай вакол вісячага камін. Десятифутовая барная стойка, вакол чорнага дрэва выдаткоѓвала гасціную з маленькай функцыянальнай кухні. Вінтавая лесвіца вакол каванага прасы вяла на трохбаковую пляцоѓку, дзе знаходзіліся спальні.
  
  
  Рона заѓважыла ванную пакой з патанулай рымскай ваннай. "Яе б менавіта гатэль прыняць ванну", - сказала яна. - Як ты думаеш, тут ёсць што-небудзь, у што я мог бы схавацца потым?
  
  
  "Зірні праз спальні", - сказаѓ я. "Гэтыя месцы даволі добра забяспечаныя".
  
  
  Яна паднялася наверх і рылася ѓ шафах і скрынях, пакуль яе правяраѓ бар. Неѓзабаве яна спатыкнулася і зноѓ спатыкнулася ѓ велюровом халаце, перекинутом праз руку, а яе рукі былі поѓныя бутэлек і слоікаѓ.
  
  
  "AX напэѓна ѓладкоѓвае свае хованкі на ѓсе выпадкі жыцця, ці не так?"
  
  
  "Яны не такія wouldnt шыкоѓныя, - сказаѓ яе эй. "Я быѓ у пары, дзе мне даводзілася змагацца з пацукамі на месца для скляпенні".
  
  
  Рона доѓга глядзела на мяне з падножжа лесвіцы. "Гэта вэб-праблему, якой у нас тут не будзе".
  
  
  "Па крайняй меры, адна", - пагадзіѓся я. "Што вы любіце піць? Добры дзень, у мяне будзе пара напагатове, калі ты выйдзеш.
  
  
  "Што б у цябе нас было", - сказала яна, уваходзячы ѓ ванную.
  
  
  Секцыя сцены ѓ ванны была па галечного шкла і звернутая да бара звонку. Калі сяргей у ваннай быѓ уключаны, шкло было даволі напаѓпразрыстым, і ѓсё, што адбывалася ѓнутры, было добра відаць, па меншай меры, на выгляд, для ѓсіх, хто назіраѓ вакол бара. Я не мог быць упэѓнены, ці ведала Рона пра гэта вуайеристском эфекце або няма, але па вывучанай грацый ee рухаѓ яе падазраваѓ, што так.
  
  
  Яна працягнула бутэлькі і банкі на паліцу, затым зняла блузку. Нават скрозь скажонае шкло вакол галькі ружовы колер яе саскоѓ быѓ выдатны ад больш белай плоці яе грудзей. Яна выйшла праз сваіх сэрвісы сініх штаноѓ і спусціла палоску чорных трусікаѓ бікіні па сваім доѓгім стройным нагах. Яна праверыла ваду адной нагой, у апошні раз зірнула на сябе ѓ люстэрка ѓ поѓны рост і спусцілася ѓ ванну.
  
  
  Яе, падышоѓ да тэлефона ѓ далёкім канцы бара, каб патэлефанаваць Хоуку. Па асабістым нумары яе адразу ператэлефанаваѓ. Вядома, была верагоднасць таго, што тэлефон Малібу праслухоѓваѓся, але, улічваючы хуткасць руху, ён не мог перастаць турбавацца пра гэта.
  
  
  Перш чым яе паспеѓ паведаміць, што вам стала вядома з Роны, размова адкрыѓ Хоук.
  
  
  "Я толькі што быѓ на сувязі з вельмі усхваляваным прадстаѓніком JIC, які сказаѓ, што вы пакінулі эму даволі брудную працу па ѓборцы, якую ён павінен утылізаваць і растлумачыць мясцовай паліцыі".
  
  
  Яе прызналі дакладнасць справаздачы
  
  
  "Нік, яе разумею, - працягнуѓ Ястраб, - што ѓ ходзе нашай працы некаторыя свяцільні абавязкова застануцца ззаду. Ці Не будзе занадта шмат чаго, калі ѓ будучыні вы зробіце неабходныя выкідання больш акуратным чынам... скажам, прабіѓшы іх складаць даляр? "
  
  
  "Я пастараюся быць акуратней, - паабяцаѓ я, - калі дазволяць абставіны".
  
  
  "Добра. А цяпер скажы мне, ці ёсць у міс Фольштедт што-небудзь каштоѓнае для нас?
  
  
  Яе здушыѓ ѓсмешку, убачыѓшы, як Рона ѓстала ѓ ванне і працягнула голую руку за ручніком. "Так, - сказаѓ я, - я думаю, што так".
  
  
  Яе распавёѓ Хоуку аб расследаванні Роны Нокс Варнова пяць гадоѓ таму, і эга схеме шантажу нацый, пагражаючы падарваць яе горада адзін за адным. Хока асабліва зацікавіѓ, калі яе распавёѓ эму пра ідэю Варнова зрабіць пластыкавую ядзерную выбухоѓку.
  
  
  Ён сказаѓ: "Гэта вельмі добра спалучаецца з новай распрацоѓкай у гэтай галіне. Я не хачу абмяркоѓваць гэта па тэлефоне, але яе бы гатэль, каб вы раніцай вылецелі назад у Вашынгтон ".
  
  
  "Правільна. Яе буду там заѓтра ".
  
  
  Рона ужо выйшла, вакол ванны, выціраючы сябе ручніком. З нядбайнай пачуццёвасцю яна рухала пухнатым ручніком уверх і ѓніз па гладкай ѓнутранай боку сцягна. Калі ёй адказаѓ Хоуку, у маім голасе, павінна быць, адбілася невялікае расчараванне ад таго, што так хутка скончылася такое шматспадзеѓнае знаёмства. Хоук адкашляѓся ѓ сваёй неодобрительной манеры. - Вы можаце ѓзяць з сабой міс Фольштедт. У маім праекце будзе працаваць для вас дваіх ".
  
  
  "Мы будзем там", - сказаѓ яе з вялікім энтузіязмам.
  
  
  Яе павесіѓ трубку і падрыхтаваѓ пару марціні па
  
  
  
  
  
  халадзільніка алкагольных напояѓ пад барам. Калі яе кінуѓ па дзелькі цытрыны ѓ кожную шклянку, вакол ваннай выйшла Рона. На ёй быѓ кароткі велюравы халат, перавязаны поясам. Гэтага было дастаткова, каб дацягнуцца да зморшчыны, дзе сцягно злучаецца з ягодицей.
  
  
  "Баюся, гэты халат не для высокай дзяѓчыны", - сказала яна.
  
  
  "Я б так не сказаѓ", - сказаѓ яе эй. Ногі Роны, у тым выглядзе, у якім яны былі зараз, не выглядалі нават трохі худымі. Замест гэтага яны выглядалі круглявымі, гладкімі і падатлівым. Яе ѓручыѓ гэй марціні.
  
  
  "Дзякуй", - сказала яна. "Вы тэлефанавалі ѓ Вашынгтон?"
  
  
  "Так. Хоук хоча, каб мы прыляцелі туды заѓтра. Сказаѓ, што ѓ яго ёсць праца для нас абодвух. З табой усё ѓ парадку?
  
  
  "Чаму бы і няма? Гэта павінна быць лепш, чым бадзяцца тут з матацыклістамі і кравец ведае, хто яшчэ страляе ѓ мяне.
  
  
  Рона зрабіла глыток вакол свайго напою, затым паставіѓ шклянку на стойку і пачала моцна ѓздрыгваць, як быццам яе раздзьмуѓ парыѓ халоднага адбору пробаѓ паветра.
  
  
  Яе зрабіѓ крок да яе. "Рон, што здарылася?"
  
  
  Яна глыбока ѓздыхнула. - Думаю, гэта запозненая рэакцыя на ѓсе хвалявання сёння ніяк не калі. Здаецца, яе не такоая крутая і сабраная, як думала ".
  
  
  Яе ѓвайшоѓ і абняѓ ee. Ee цела, якое выглядала такім стройным і здольным ѓ вопратцы, раставаѓ ува мне з цёплай гнуткасцю, што было дзіѓна. Ee грудзей, прыціскаючыся да маёй грудзей, мякка рухаліся разам з яе дыханнем.
  
  
  "Я так па-чартоѓску напалохана, Нік, - сказала яна, - для цябе, для мяне і для ѓсіх у свеце. Як гэта скончыцца? "
  
  
  "Дрэнна", - сказаѓ я. "Але не для нас. А цяпер расслабься і дазволь мне хвалявацца ".
  
  
  Яе массировал гладкія мышцы спіны праз велюравы халат.
  
  
  Яна нахіліла галаву, каб штогод мне ѓ вочы. "Спадзяюся, ты маеш рацыю, Нік, - сказала яна.
  
  
  Яе, нахіліѓся і пацалаваѓ ee у вусны. З нах пахла мылам вакол ванны, з лёгкім кветкавым водарам на валасах. Вусны ѓ нах былі прахалоднымі і падатлівы, а смак нагадваѓ мятный.
  
  
  Мае рукі слізганулі ѓгору і намацалі адкрыты край халата, затым апусціліся да цёплым які ѓзвышаецца ѓзгорках яе грудзей. З лёгкім крыкам жадання, яна адсунулася ад мяне. Дастаткова часу, каб аслабіць пояс і насунуць халат назад на плечы, дазваляючы эму зваліцца на падлогу.
  
  
  Павольна, наѓмысна яна праводзіла мае рукі ѓ сваёй галечы, на імгненне прыціснулася да сваёй грудзей, затым дазволіѓ соску зноѓ падняцца, калі яна праводзіла рукамі па свайму целу і плоскаму жывата з эга, больш мяккай, чым замша, скурай.
  
  
  Ee вочы былі зачараваныя, калі яна нахіліла галаву, каб штогод, яна зрабіла мае пальцы ѓ сваёй шаѓкавістай падушцы да свайго цёплага цэнтру, і яе галодныя вочы падняліся, каб сустрэцца з маімі.
  
  
  Калі яе, адступіѓ і паспешліва зняѓ вопратку, яна вывучала мяне з шчырым цікавасцю і захапленнем, ніколі не адварочвалася, нават калі ёй быѓ цалкам голы. Затым яна проста адкрыла рукі, каб павітаць мяне.
  
  
  Яе, зірнуѓ на лесвічную пляцоѓку спальні, але яна пакруціла галавой - як бы кажу, што яе патрэба была занадта тэрміновай, каб адкладаць яе, - што месца тут, час прыйшоѓ. Мы расцягнуліся на тоѓстым сінім дыване, і яе гладзіѓ яе цела. Спачатку яе стогны былі ціхімі, як ѓздых ветру, але неѓзабаве перараслі ѓ ліхаманкавыя крыкі патрабаванні, калі яна перакацілася і зацягнула мяне на сябе.
  
  
  Калі яе, увайшоѓ у нах, яна изогнула сваё стройнае светлае цела, каб сустрэць мяне. Затым быѓ які выгінаецца, звілісты рытм ee пакутлівага жадання, разам нарастальныя на гребневой хвалі кульмінацыі, за якой рушыѓ услед доѓгі, імклівы спуск да пустым беразе салодкага знясілення.
  
  
  Кіраѓнік Шостая
  
  
  На наступную раніцу Рона пайшла на працу і падрыхтавала багаты сняданак. Начная зарадка выклікала ѓ нас абодвух вялікі апетыт, і мы з энтузіязмам адклалі edu. Па меры таго, як кава ѓ нашых кубках астываѓ, усё астатняе пачатак награвацца. Аднак гэта быѓ працоѓны дзень, і вакол таго, што ёй вядома аб Роне напярэдадні ѓвечары, месца для адпачынку, затым сняданку можа заняць нас да позняга вечара.
  
  
  Замест гэтага яе, устаѓ у ванну і прыняѓ халодны душ.
  
  
  Мы з'ехалі па ѓсім Лос-Анджэлеса. Інтэрнацыянал у девятичасовом рэйсе, а ѓ Даллесе нас сустрэѓ на лімузіне AX яшчэ адзін маѓклівы і эфектыѓны шафёр Хока.
  
  
  Мы прайшлі праз рытуал, бяспекі і неѓзабаве ѓ такую гульню на крэсла насупраць Дэвіда Хока. Галоѓны чалавек AX прабегся вачыма па Роне Фольстедт і павярнуѓся да мяне з гаварылася пытаннем у поглядзе. Яе, паціснуѓ плячыма і ѓсміхнуѓся яму было настолькі нявінна, наколькі мог.
  
  
  Хоук рэзка прачысціѓ горла і перайшоѓ да справы. "У той час, калі вы ѓчора тэлефанавалі мне, Нік, мы трымалі марак, па імя Хуан Эскабар ѓ карыбскага круізнага лайнера Gaviota. Эга затрымалі ѓ Форт-Лодердейл, калі ён паводзіѓ сябе падазрона пры праходжанні мытні. Ніякай кантрабанды не было выяѓлена нам пры nen, нам у эга чамадане, але, паколькі ѓ гэтыя дні ѓсе нашы людзі былі ѓ двайны трывозе, улады Фларыды патэлефанавалі ѓ наш офіс. Да нас прывезлі Эскобара для допыту, але мы нічога ад яго не дамагліся. Затым, калі вы перадалі інфармацыю міс Фольстедт аб Нокс Варнове і эга ядзерна-пластычнай выбухоѓку, мы ѓважліва разгледзелі прынесены ім чамадан. Зразумела, нашы лабараторыі паказалі, што гэта расщепляющийся матэрыял.
  
  
  
  
  
  
  На защелке мы выявілі микроэлектронный дэтанатар, які мог быць актываваныя з дапамогай далёкага радыёсігналу. І, што цікава, на ручцы быѓ выгравіраваны маленькі чэрап, маленькая мэта смерці.
  
  
  "Вы даведаліся што-небудзь яшчэ, чым марак?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Няшмат. Ёй дазволю гэтаму па матэматыцы і сказаць табе сам.
  
  
  Хок націснуѓ кнопку на сваім дамафоне і сказаѓ: "Дашліце Эскобара". Хвілінай пазней увайшла пара змрочных урадавых чыноѓнікаѓ, а паміж імі стаяѓ пануры рабы чалавек. ђрадавыя чыноѓнікі сышлі, і Хоук жэстам пасадзіѓ Эскобара на крэсла.
  
  
  Яе, падышоѓ і стаѓ перад мужчынам. "Давайце паслухаем вашу гісторыю", - сказаѓ я.
  
  
  Эскабар няёмка поерзал. "Я ѓжо сказаѓ гэта дваццаць разоѓ".
  
  
  "Скажы гэта яшчэ раз", - сказаѓ я. "Мне."
  
  
  Ён зірнуѓ на мой твар і без ваганняѓ пачаѓ гаварыць. "Здаравяк, ён даѓ мне чамадан і пяцьсот даляраѓ. Ён сказаѓ узяць перапынак на пару тыдняѓ. Потым, калі яе даганяю карабель, ён дае мне яшчэ пяць. Усё, што я раблю, гэта кладу чамадан шафку ѓ Кліѓлендзе і пакідаю эга там. Гэта ѓсё, што я ведаю. Яе, клянуся."
  
  
  "Хто такі вялікі чалавек?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Я не ведаю яго імя. Часам ён заходзіць на борт у адным порце, часам у іншым. Усё, што я ведаю, у яго новыя ѓладальнікі, і калі ён аддае загад, усе слухаюцца ".
  
  
  "Новыя ѓладальнікі, вы сказалі?"
  
  
  "Так. Пяць-шэсць месяцаѓ таму яны купілі Гавиоту. Вялікую частку старой каманды oni звальняюць, некаторых вакол нас пакідаюць. Яе працую на каго заѓгодна. Разумееце, гэта праца. Новыя хлопцы, якіх яны нанялі ѓ каманду, а не вакол Паѓднёвай Амерык, як усе мы. Яны смешна размаѓляюць і трымаюцца ад нас далей ".
  
  
  "Раскажы мне больш аб вялікім чалавеку".
  
  
  "Ён бос, гэта ѓсё, што я ведаю. Ён выглядае грубым і кажа нізкім голасам. Плечы вялікія, як у быка ".
  
  
  Яе, зірнуѓ на Хоука.
  
  
  "Гэта апісанне падыходзіць Фёдару Городину", - сказаѓ ён.
  
  
  Яе сказаѓ Эскобару: "Хто-небудзь яшчэ загадвае?"
  
  
  "Аднаго чалавека яе бачу толькі двойчы. Худы, злавесны, сівыя валасы. Ён адзіны, каго ёй калі-небудзь бачыѓ, аддаючы загады здоровяку.
  
  
  Яе зноѓ павярнуѓся да Хоуку. "Жизов?"
  
  
  Ён кіѓнуѓ.
  
  
  Яе засунуѓ рукі ѓ кішэні і павольна падышоѓ да далёкай стагнаць. Затым яе, вярнуѓся і зноѓ устаѓ перад мараком. Яе глядзела эму ѓ вочы, пакуль ён не адвёѓ погляд.
  
  
  "Хуан, - сказаѓ ёй эму, - ты, напэѓна, чуѓ, што Злучаныя Штаты справядліва звяртаюцца з злачынцамі і што табе не трэба баяцца дрэннага звароту. Але тут зусім іншая сітуацыя, Хуан. Няма часу на цярпенне. Калі вы хлусіце нам, ёй асабіста паклапачуся аб тым, каб, нават калі вы жывыя, вы былі бескарысныя для сеньорит. Ты мяне разумееш, Хуан?
  
  
  "Так, сеньёр!" - адрэзаѓ ён. Выпуклыя вочы падказалі мне, што ён ведаѓ, што я не жартую. "Ад імя маёй маці яе кажу праѓду! Было яшчэ шэсць чалавек, якім яны таксама дапамагалі валізкі. Kuda oni ih бяруць, яе не чуѓ. Мая справа была ѓ Кліѓленд. Гэта ѓсё, што я ведаю, сеньёр, паверце мне.
  
  
  Яе зрабіѓ. Яе, кіѓнуѓ Хоуку, і ён забраѓ Эскобара.
  
  
  "Я мяркую, вы праверылі карабель і гэтых новых уладальнікаѓ", - сказаѓ я, калі мы ѓтрох зноѓ засталіся адны.
  
  
  "Так. Гавиота - гэта венесуэльскі іх будучай арфаграфічнай пісьменнасці. Былым уладальнікам была выплачана вялікая сума наяѓнымі ад чалавека, які сказаѓ, што прадстаѓляе кампанію Halcyon Cruises. Гэта, вядома, фальшыѓка.
  
  
  Загаварыла Рона. "Не маглі б вы захапіць карабель і дапытаць каманду? Даведайся, адкуль узяліся бомбы? "
  
  
  "Мы маглі б", - прызнаѓся Хоук. "Але мы не маглі быць упэѓнены, што Городин будзе на борце, і, здаецца, Жизов амаль не з'яѓляецца. Нават калі б мы даведаліся, дзе робяцца бомбы, і дзе захоѓваецца спускавы прылада, чуткі пра захоп карабля дасягнулі б ih раней, чым мы. А потым яны могуць падарваць бомбы, ѓжо закладзеныя ѓ бог ведае якіх гарадах. Не, гэта практыкаванне павінна быць стрыманым, голас чаму яе гатэля, каб ты і Нік былі тут.
  
  
  "Мне было цікава, калі вы прыйдзеце да гэтага", - сказаѓ я. "Без крыѓд, Рон, але я прывык працаваць адна".
  
  
  "Не ѓ гэты раз", - сказаѓ Хоук. "Наш першы крок - пасадзіць каго-небудзь на борце круізнага лайнера. А самотны мужчына прыцягне занадта шмат увагі ".
  
  
  "Чаму?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Так атрымалася, што" Гавиота "спецыялізуецца на..." - тут стары лічыць неабходным зноѓ прачысціць горла, - "... круізах для маладых".
  
  
  Рона Фольстедт пачала ѓсміхацца, але хутка працверазела, калі Хоук кінуѓ на нах адзін па гэтае суровых поглядаѓ Новай Англіі.
  
  
  Ён сказаѓ: "Я дамовіѓся з Камісіяй па атамнай энергіі, каб міс Фольстедт была прызначаная ѓ AX на час гэтай надзвычайнай сітуацыі. Я не думаю, што калі б яе папрасіѓ вас згуляць ролю маладых, вы занадта моцна пашырылі б свае акцёрскія таленты.
  
  
  "Думаю, мы справімся", - сказаѓ я з спакойным выглядам.
  
  
  "Пакуль ён пры выкананні службовых абавязкаѓ", - дадала Рона, падміргнуѓшы мне, калі Хоук не глядзеѓ.
  
  
  "Я ведаѓ, што магу разлічваць на ваша супрацоѓніцтва, - суха сказаѓ Хоук. "Вы далучыцеся да круизу заѓтра на Антыгуа. Судна Gaviota будзе заходзіць у некалькі партоѓ Карыбскага сукенка, праплыве праз Панамскі канал і паднімецца ѓверх па заходнім узбярэжжы Мексікі з прыпынкам у Лос-Анджэлесе. Але калі вы не выявілі аператыѓную базу і не адключылі яе да таго часу, калі карабель прыбудзе ѓ Панаму, то
  
  
  
  
  
  
  будзе занадта позна. Таму што праз восем дзён плануецца падарваць бомбу ѓ Нью-Ёрку ".
  
  
  "Кароткі мядовы месяц", - пракаментаваѓ яе.
  
  
  Хоук працягваѓ, як быццам яе нічога не казаѓ. Экскурсійная населены пункт расіі - высветліць, дзе кладуць валізкі-бомбы на карабель, і вярнуцца да крыніцы. Там вы павінны знайсці Антона Жизова і, хутчэй за ѓсё, Нокс Варнова. Тады вы самі па сабе. Яе буду аказваць вам усю магчымую падтрымку з гэтай мэтай, але любая буйнамаштабная аперацыя немагчымая ".
  
  
  Мы з Роной выйшлі праз кабінет старога і адным рэйсам спусціліся ѓ Цэнтр кіравання дакументамі. Там нам далі ѓсе дакументы і фотаздымкі, якія нам спатрэбяцца, каб выдаць сябе за містэра і місіс Нікалас Хантэр.
  
  
  Калі мы пакідалі штаба-кватэру AX, Рона гуляла , дзейнічаючы для ѓсяго свету, як будучая нявеста.
  
  
  "Не ці думаеце вы, - сарамліва сказала яна, - што, паколькі наш" шлюб "афіцыйна не пачынаецца да заѓтра, мы павінны застацца сёння ѓ двух розных пакоях?"
  
  
  "Добрая ідэя", - сказаѓ я, злавіѓшы таксі. "Я павінен выйсці сёння даволі позна, і я не хацеѓ бы абудзіць цябе, калі ты ѓвойдзеш".
  
  
  "Ды няѓжо таксама?" - спытала яна з цяжкім сарказмам. "Як яе клічуць?"
  
  
  "Давай, дарагая, ты б не пашкадавала, што я атрымліваю асалоду ад мінулай ноччу халасцяка".
  
  
  Мы ѓ такую гульню у зборы, і Рона адсунулася ад мяне настолькі далёка, наколькі дазваляла сядзенне. Склаѓшы рукі і сціснуѓшы калені, яна сядзела, хмурачыся, у акно.
  
  
  Ёй дазволіѓ гэй дзьмуцца паѓтузіна кварталаѓ, затым саступіѓ. "Калі табе стане лягчэй, яе буду сёння ѓвечары ѓ штаба-кватэры AX і буду рабіць благога вочы".
  
  
  Яна павярнулася і паглядзела на мяне сваімі нардычнымі блакітнымі вачыма. "У самым дэла?" - спытала яна голасам маленькай дзяѓчынкі.
  
  
  "Права", - сказаѓ я. "Я не супраць змешваць бізнэс і забавы, калі адно не замінае іншаму. Але сёння ѓсё павінна быць па справах. Яе хачу расказаць усім абсталяваннем, што ѓ нас ёсць пра Антона Жизове, Фёдара Городине і Нокс Варнове ".
  
  
  Рона працягнула руку і лёгенька прыкладае руку мне на кожнаму племені. "Мне вельмі шкада, Нік. Яе не гатэль здацца ребячливой.
  
  
  Яе, усміхнуѓся гэй. "Не было б іншага шляху".
  
  
  Затым яна слізганула побач са мной, і ён нахіліѓся, каб далікатна пацалаваць яе.
  
  
  Сёмая кіраѓнік
  
  
  На наступную раніцу за пару гадзін да прыбыцця "Гавиоты" нас дасталі Антыгуа зафрахтаваны самалёт. Сэнт-Джонс, сталіцы маленькага выспы, па-ранейшаму вельмі брытанскі у цэнтральных частках горада. Але як толькі вы трапляеце ѓ родныя кварталы, вы пачынаеце чуць мяккі музычны мову каліпса і бачыць маляѓнічыя касцюмы, якія людзі носяць не для таго, каб вырабіць ѓражанне на турыстаѓ, а таму, што ім падабаюцца колеру.
  
  
  Турагент ѓ гатэлі queen's не спяшаѓся прадаваць нам квіткі на круіз па Гавиоте.
  
  
  "Вы ѓжо прапусцілі першую частку рэйса, - сказаѓ ён, - і мне ѓсё роѓна прыйдзецца спаганяць з вас поѓны кошт".
  
  
  "Што ты думаеш, дарагі?" - спытала яе, як пасля выканання прэцызійныя геаметрыя дэталь.
  
  
  Рона пачуццёва правёѓ языком па вуснах. Яе, упэѓнены, што мы зможам абысціся ѓсім, што застанецца ад рэйса.
  
  
  Ёй падміргнуѓ турыстычнаму агенту. "Вы ѓбачыце, як гэта бывае".
  
  
  З некаторай неахвотай ён выпісаѓ пару квіткоѓ для містэра і місіс Хантэр. З некалькі меншай неахвотай ён узяѓ мае грошы.
  
  
  Мы з Роной трохі пагулялі вакол, аглядаючы вітрыны і трымаючыся за рукі, гуляць у маладых-на выпадак, калі хто-небудзь нас оглянет. На самай дэла, гэта было зусім не складана.
  
  
  Праз некаторы час мы спусціліся да докаѓ, каб штогод, як уваходзіць "Гавиота". Яна была гладкай і белай, з хуткім выгляд сілуэтам, можа быць, даѓжынёй менш за пяцьсот футаѓ. Калі яна рухалася да глыбакаводнага прычала, шчаслівыя пасажыры мядовага месяца прыкметна адсутнічалі.
  
  
  Ізаляваная пара тут і там, з усмешкай глядзела праз поручні, але карабель, здавалася, плыѓ з значна меншай колькасцю пасажыраѓ, чым эга ёмістасць. Відавочна, новыя ѓладальнікі не вельмі моцна прасоѓвалі свой прадукт, што было зразумела, улічваючы іншыя прадпрыемствы, якія ѓ іх былі.
  
  
  Яе назіраѓ за некалькімі пасажырамі і членамі экіпажа, пакінулі карабель, і на мінімальнай перыядычнай пагрузкай, але не ѓбачыѓ нічога падазронага і знаёмых асоб. Па словах Хуана Эскобара, вялікая частка каманды выглядала хутчэй на славянскую, чым на лацінскую.
  
  
  Мы з Роной у такую гульню і знайшлі скарбніка. Зусім без энтузіязму ён паказаѓ нам нашу каюту, знешнюю пакой на адну палубу ніжэй Праменад. Ён быѓ бедна абстаѓлены: крэсла, канапа, невялікі крэсла, камод і дзве односпальные ложка. Апошняе здавалася незвычайным для круіз для маладых, але неѓзабаве мы з Роной выявілі, што яны лёгка перасоѓваюцца разам на роліках. Даволі халодны сьвяты давала флюарэсцэнтная лямпа над люстэркам камоды. Яе рассунула шторы і ѓпусціла ѓ ілюмінатар цеплы карыбскі сонечны брылёѓ.
  
  
  Рона падышла і ѓстала побач са мной. Яна сказала,
  
  
  "Ну, што б ты гатэль цяпер зрабіць, дарагі мужанёк?"
  
  
  "Мне не трэба казаць вам, што я хачу рабіць. Аднак спачатку мы зробім прагулку па караблю. Памятаеш, робіш з задавальненнем?
  
  
  "О, добра, - сказала яна. "Але калі гэты мядовы месяц не ажывіць вельмі хутка, яе магу пайсці дадому да мамы".
  
  
  Яе ѓдарыѓ ee прыгожае круглявую азадак і выштурхнуѓ яе
  
  
  
  
  
  
  на палубу. Пару гадзін мы гулялі па палубах, аглядаючы бары, трэнажорная зала, сталовую, тэатр, картачную пакой і сувенірная крама. Недахоп іншых пасажыраѓ была жудаснай. Пары мядовага месяца, з якімі мы сустрэліся, здаваліся занадта захопленымі іншым сябрам, каб заѓважыць, плыѓ з імі хто-небудзь яшчэ ці не. Нешматлікія члены экіпажа, якіх мы сустрэлі, былі вельмі занятыя сваімі задачамі і, здавалася, лічыце сябе нас нябачнымі.
  
  
  Рэшту дня мы прасядзелі ѓ назіральным зале, пацягваючы пару фруктовых напояѓ з ромам, употай назіраючы за тым, хто падняѓся на борт, і ацэньваючы ih багажу.
  
  
  З надыходам змяркання на борт ніхто не заходзіѓ, аддалена падобны на Фёдара Городина або Антона Жизова, і ніякіх дзіѓных валізак у руках вяртаюцца пасажыраѓ або членаѓ экіпажа не з'яѓлялася. Тым часам салодкі ромавы напой непрыемна плёскацца ѓ маім страѓніку.
  
  
  Калі з Атлантычнага акіяна насустрач навісла цемра, "Гавиота" дала пару гудкоѓ, каб выклікаць на борт бадзяжных пасажыраѓ, і мы падрыхтаваліся да адплыцця. Барабанны аркестр па мясцовай сталі напяваѓ нам серэнаду, калі карабель адыходзіѓ ад прычала.
  
  
  Мы павячэралі ѓ амаль закінутай сталовай, затым абышлі палубу і вярнуліся ѓ нашу каюту. За дзвярыма Рона павярнулася, каб штогод на мяне, абняѓ яе ee і пацалаваѓ. Усё пачалося з простага сяброѓскага пацалунку потым вячэры. Але потым яе, адчуѓ, як кончык яе языка злёгку, амаль сарамліва дакрануѓся да маіх вуснаѓ, і ѓ мяне паѓстала прадчуванне, што "мядовы месяц" не будзе шарадой. У мяне было больш, чым прадчуванне, калі яе мілая ручонка праслізнула пад гумку маіх штаноѓ і гулліва пацягнулася ѓніз, чакаючы пяшчотнай ласкі, які абяцаѓ доѓгую ноч эратычнай акрабатыкі.
  
  
  Яна адступіла назад і, рухаючыся з пачуццёвасцю, уласцівай усім жанчынам, але эфектыѓна выкарыстоѓваецца толькі некаторымі, зняла з сябе вопратку. Яна рабіла гэта павольна - ад першай гузікі блузкі да апошняга поціску сцёгнаѓ, ад якога трусікі соскользнули на падлогу, агаліѓшы загарэлую, аксаміцістую скуру. Дзве вузкія белыя палоскі кардон акрэслівае контуры бікіні, якое яна насіла падчас прыняцця сонечных ваннаѓ. Белыя мяжы атачалі пухнатай-мяккі трохкутнік, які быѓ толькі на адценне цямней яе светлай галавы.
  
  
  Падчас нашых вар'ятаѓ заняткаѓ любоѓю ѓ дом у Малібу у мяне не было рэальнага шанец ацаніць неверагоднае цела Ронаса. Хударлявая хорт, якой яна, здавалася, валодала ѓ вопратцы, падманвала. Хоць нідзе на ёй не было нам грама лішняй, але і вострых кутоѓ таксама не было.
  
  
  Яна пазіравала перада мной, атрымліваючы асалоду ад маім захапленнем. "Ты не думаеш, што я занадта худая?" - сказала яна, на яе твары не было нам найменшага сумневу.
  
  
  Яе пагладзіѓ падбародак і паспрабаваѓ крытычна зірнуць: "Ну, зараз, калі вы згадалі пра гэта..."
  
  
  Яна лёгенька дакранулася да маіх вуснаѓ пальцамі. "Я разумею паведамленне. Пара мне кінуць рыбалку для кампліментамі ".
  
  
  Яе абняѓ ee за стан і прыцягнуѓ да сябе, пацалаваѓ мяккі грудок яе жыцця.
  
  
  Рона прыціснулася да мяне, які выдаѓ хнычущие гукі задавальнення, пакуль яго даследаваѓ ee жыццё сваім мовай па павольнага крузе, пастаянна опускающемуся.
  
  
  Яго адпусціѓ яе, і яна ѓпала на мяне, дзіка хацеѓ у роце. Яе падняѓ яе на рукі і аднёс да ложка. Там я мякка апусціѓ яе на атласнай покрыва.
  
  
  Рона схапіла ніжнюю губу зубамі і прагнымі вачыма назірала, як ён выслізнуѓ праз адзення.
  
  
  Гэта праѓда, што мы не былі тэмы бесклапотнымі маладымі, якімі прыкідваліся. Але я сумняваюся, што ѓ любой законнай пары маладых калі-небудзь была больш паѓнавартасная шлюбная ноч, чым у нас. Перш чым мы нарэшце заснулі, першыя шэрыя прамяні світання асвятлілі усходні гарызонт.
  
  
  8
  
  
  Да таго часу, як "Гавиота" ѓвайшла ѓ Марцініку, мы былі ѓжо ѓсталі, апрануліся і добра паснедалі. Рона гатэля, наведаць маляѓнічыя буцікі на набярэжнай Форт-дэ-Франс, але я сказаѓ гэй, што я павінен заставацца там, дзе яе магу назіраць, хто і што падымаецца на борт. Яе адаслаѓ яе адну, але яна вярнулася менш чым праз гадзіну, сказаѓшы, што вось, не вясёлы.
  
  
  Як высветлілася, яе мог бы пайсці з ёй, нягледзячы на тое, што яна любіла глядзець на аналагічны. Мы правялі чатыры гадзіны на Мартыніцы, на працягу якіх некалькі маладых выйшлі на бераг і вярнуліся з махнатымі саламянымі капялюшамі і іншым хламам вакол сувенірных крам. Экіпаж па большай частцы заставаѓся на борце. Ніякіх падазроных чамаданаѓ не было. Ніякіх цяжкіх, мядзведжых рускіх. Ніякіх благіх расейцаѓ з сівымі валасамі.
  
  
  Ён уначы мы з Роной зноѓ абышлі шпацырную пляцоѓку. Актыѓнасць на борце "Гавиоты", як звычайна, была мінімальнай. Мы рана адышлі ѓ ѓласную каюту, дзе дзеянне значна паскорылася.
  
  
  Наступным нашым прыпынкам была Ла-Гуайра, марскі порт Каракаса. Паколькі Гавиота была зарэгістраваная ѓ Венесуэле, яе, спадзяваѓся, што што-то можа адбыцца ѓ бліскучай сталіцы гэтай краіны.
  
  
  Яе зноѓ быѓ расчараваны.
  
  
  У тую ноч яе пачаѓ турбавацца аб нашай місіі, хоць і не прызнаваѓся ѓ сваіх сумневах Роне. У рэшце рэшт, у нас не было важкіх падстаѓ меркаваць, што Жизов і эга каманды раней не ставілі ѓсе валізкі-бомбы для фатальны гадзіну.
  
  
  
  
  
  
  Або горада Амерык могуць быць ужо замінаваныя і гатовыя падарвацца ѓ ядзерным воблаку, як толькі будзе націснутая кнопка ѓ нейкім невядомым месцы. Калі Хуан Эскабар сказаѓ праѓду, па меншай меры шэсць поѓная назва былі адпраѓленыя з членамі экіпажа Гавиоты. Наколькі мы ведалі, могуць быць і іншыя спосабы ih распаѓсюджвання.
  
  
  І яшчэ праз пяць дзён павінна была падарвацца першая бомба ѓ Нью-Ёрку. Улічваючы няпэѓны настрой амерыканскай грамадскасці ѓ гэтыя дні, разбурэнне нашага найбуйнейшага горада можа быць усім, што трэба, каб пачаць шумныя перамовы. Вядома, з такімі людзьмі, як Антон Жизов, перамовы не вядуцца.
  
  
  У нас было толькі два выбару - капітуляцыя або бойка. Хутчэй за ѓсё, потым у невялікіх дэмакратычных дэбатаѓ ѓрад вырашыѓ змагацца. Але гэта было б смешна, бо бачнага праціѓніка не было. Схаваныя бомбы, спрацоѓваюць па радиосигналам вакол невядомага месцах, не ѓяѓляюць бачнай мэты. Калі пачала другі і трэці горада падарвуцца, волі людзей да барацьбы можа знікнуць. Нават калі б гэтага не адбылося, разбурэнне буйных гарадоѓ краіны пазбавіла б людзей сіл супраціѓляцца.
  
  
  Так што Гавиота была адзінай нашай гульнёй. Пільны мытнік, які затрымаѓ Хуана Эскобара, прадставіѓ нам маленечкую пралом у брані праціѓніка. Мая праца заключалася ѓ тым, каб прайсці праз гэтую шчыліну і нанесці смяротны ѓдар, перш чым ён паспее нанесці ѓдар.
  
  
  Яшчэ пяць дзён.
  
  
  У тую ноч нашых заняткаѓ любоѓю не хапала ранейшай спантаннасці, па меншай меры, з майго боку. Вядома, Рона адчувала, што што-то не так.
  
  
  "Што здарылася, Нік? Вы турбуецеся аб місіі? "
  
  
  "Мы ѓжо павінны былі распачаць нейкія дзеянні", - сказаѓ я. "Заѓтра мы выязджаем на Кюрасао, і калі там нічога не развіваецца, у нас праблемы".
  
  
  "Вы б аддалі перавагу, каб яе перабраѓся на сваю палову ложка і дазволіѓ вам паспаць?" - сур'ёзна спытала яна.
  
  
  Яе схапіѓ ee і прыціснуѓ да сябе яе аголенае цела. "Мілая, калі ѓ нас будзе ѓсяго пяць дзён да таго, як свет пачне выбухаць, яе знайшлі правесці як мага менш вакол іх у сне".
  
  
  З лёгкім варкатанне задавальнення Рона, абхапіла мае ногі сваімі нагамі. І якое-то час я не думаѓ аб ядзерных бомбах ѓ выглядзе валізак, ён не думаѓ аб мёртвай галоѓ.
  
  
  У Кюрасао на борце "Гавиоты" з'явіѓся Фёдар Городин. Ёй быѓ так рады бачыць хмурна, широкоплечого рускага, што мог пацалаваць яго. Кюрасао - гэта міжнародны свабодны порт з аднымі вакол лепшых магазінаѓ на Карыбах. Большасць пасажыраѓ пакінулі карабель раніцай у папрасіѓ выгадных пакупак, і, калі яны вярнуліся дадому ніяк не калі, асяроддзяѓ іх апынуѓся мажны Городин, дарэмна які спрабуе ѓ касцюме Палм-Задаволены выглядаць тыповым круізным пасажырам, што б гэта нам было. . Яе адразу заѓважыѓ эга і трымаѓ эга ѓ поле зроку, пакуль ён рабіѓ выгляд, быццам блукае па палубе, перш чым пракрасьціся ѓ каюту афіцэраѓ.
  
  
  Яе быѓ крыху расчараваны тым, што ён не ѓзяѓ з сабой на борт адзін вакол валізак з бомбай. Але паколькі Кюрасао з'яѓляецца гістарычнай штаба-кватэрай кантрабандыстаѓ, у мяне ѓзнікла падазрэнне, што час прыйшоѓ. Калі б адна па поѓнае назва з'явілася, яе мог бы паспрабаваць яе адсачыць, гэта значна спрасціла б маю працу. Але калі няма, то я заѓсёды змагу прыціснуць Городина.
  
  
  Даведаѓшыся, у якой каюце пасяліѓся здаравяка, яго далучыѓся да Роне ѓ барэ ѓ назіральнай пакоі.
  
  
  "Городин на борце", - сказаѓ яе эй.
  
  
  Яе блакітныя вочы пашырыліся ад хвалявання. "О, Нік, гэта значыць, што ты зможаш адсачыць бомбы праз яго".
  
  
  "Гэта або мне ѓдар у чэрап. Таму што да гэтага часу тхор гэта быѓ правал ".
  
  
  Яе ѓбачыѓ кароткі пакрыѓджаны погляд і ѓзяѓ ee за руку. "Не зразумейце няправільна. У нейкім сэнсе гэта былі тры лепшых дня ѓ маім жыцці. Але праца ѓ першую чаргу, і можна без асаблівага перабольшання сказаць, што ѓвесь пракляты свет на маіх плячах ".
  
  
  "Я ведаю, дарагі", - сказала яна. "Я не хацеѓ быць эгаістам".
  
  
  "Калі гэта скончыцца, мы зможам ѓзяць невялікі адпачынак", - сказаѓ я. "Было б нядрэнна забрацца ѓ ложак, калі б да нас не далучыліся Жизов, Городин і Нокс Вамов".
  
  
  Рон здзіѓлена паглядзела на нах. "Я павінен на гэта спадзявацца!" Потым яна ѓсміхнулася мне, і ѓсё зноѓ стала добра.
  
  
  "Чым ты плануеш заняцца?" спытала яна.
  
  
  "Маліцеся, каб адзін вакол валізак з бомбамі быѓ дастаѓлены на борт, каб яе мог заехаць. У адваротным выпадку мне прыйдзецца ехаць на Городиным. Хутка і акуратна. Таму што дзе-то Жизов і Варна чакаюць з кнопкай, якая займаецца можа падарваць вялікую частку ЗША. Калі яе праяѓлю нядбайнасць, хто-небудзь можа паслаць ім паведамленне, каб не чакаць крайняга тэрміну ".
  
  
  "Што я магу зрабіць, Нік?"
  
  
  "Трымайся далей ад дарогі", - адрэзаѓ яе, затым памякчэѓ. "Рона, з гэтага моманту ѓсё можа стаць вар'ятам і смяротным. Яе навучаны такім дзеянням, а вы не. Яе хачу, каб вы вярнуліся ѓ нашу каюту і замкнуліся там. Не адчыняйце дзверы, пакуль я не дам вам сігнал.
  
  
  "Добра", - надзьмула яна.
  
  
  Яе адправіѓ Рону ѓ шлях. Яна была добрай кампаніяй. І карысна. Але не на гэтым этапе аперацыі.
  
  
  Яе, вярнуѓся на палубу, каб лепш бачыць падобныя. З надыходам цемры мы падрыхтаваліся да адплыцця, і нам аднаго валізкі на борт не паднялі. Мы выехалі па гавані Виллемстада
  
  
  
  
  
  
  праплыѓшы хісткай пантонны мост назвалі Каралевай Эмай, і я вырашыѓ, што мне прыйдзецца супрацьстаяць спадару Городину. Потым пачуѓ яе запуск.
  
  
  Гэта быѓ хуткі катэр з здвоеным падвесным рухавіком без агнёѓ. Калі ён падцягнуѓся, хто-то скінуѓ на яго канат. Прысадзісты лысы мужчына на катэры, здавалася, аддаваѓ загады. Эга людзі паднялі цёмны прастакутны прадмет на палубу. Гэта быѓ чамадан, і яе разлічваѓ, што гэта было сапраѓды гэтак жа, як у Хуана Эскобара.
  
  
  Калі строп пачаѓ падымацца, яго рушыѓ на карму ѓздоѓж поручня, каб штогод, хто падымае. Гэта быѓ мой яшчэ адзін Фёдар Городин, усё яшчэ апрануты ѓ касцюм-марозіва, і ён кіраваѓ парачкай нелацінскіх членаѓ ih групы. Сунуѓшы руку пад хвост кашулі, выцягнуѓ яе Вильгельмину вакол кабуры на поясе. Сціскаючы ѓ руцэ знаёмы "Люгер", яе зрабіѓ крок да Городину і эга сябрам.
  
  
  Адзін крок - усё, што мне ѓдалося. Нешта ѓдарылася мне ѓ патыліцу, палуба хістанулася і ѓдарыла мяне гіганцкім кулаком. У маёй галоѓ адразу паѓстаѓ усплёск гуку, які, здавалася, вычарпаны назад праз мой чэрап, калі ѓсё стала ціхім і чорным.
  
  
  Кіраѓнік Дзевяць
  
  
  Як ні дзіѓна, спачатку яе, толькі ѓсведамляѓ, што чухацца нос. Яе паспрабаваѓ пацягнуцца і пачасаць эга, але рукі не рухаліся. Яе адкрыѓ вочы. Тады яе ѓсвядоміѓ сваю галаву. Было балюча, як ад аднаго вялікага зуба, калі нерв трапіѓ пад подых халоднага адбору пробаѓ паветра. Яе зноѓ зачыніѓ вочы і павольна адкрыѓ ih. Боль не прайшла, але маё асяроддзе стала ѓ фокусе.
  
  
  Яе ляжаѓ на спіне на вузкай ложку ѓ маленькай унутранай каюце. Яе бачыѓ, што мае ногі былі звязаны некалькімі віткамі ліпкай стужкі. Мае рукі былі скрыжаваѓшы ѓ запясцях за спіной; яны таксама былі злепленыя разам. На ложку насупраць мяне сядзела Рона Фольстедт ѓ яркай паласатай блузцы і шырокіх штанах. Ee рукі і ногі таксама былі залепленыя скотчам.
  
  
  "Рады бачыць, што вы зноѓ з намі, містэр Картэр", - прагыркаѓ цяжкі голас аднекуль вакол пярэдняй часткі хаціны. Яе з высілкам павярнуѓ галаву ѓ бок галасы. Фёдар Городин разваліѓся ѓ вінілавай крэсле, высунутым тварам да двух ложках. "Я не думаю, што ёсць сэнс называць вас містэрам Хантэрам", - працягнуѓ ён. "Гэты маскарад скончыѓся амаль адразу ж, як толькі пачаѓся".
  
  
  Перад дзвярыма каюты на складаным металічным крэсле побач з картачным столікам сядзеѓ малады чалавек з акуратна зачасанымі каштанавымі валасамі. Ёй вядома Люгер, які ён трымаѓ, накіраваны на мяне - Вильгельмину. Яе рукі ссунуѓ на долю цалі, і быѓ незадаволены адсутнасцю ціску там, дзе павінна было быць ціск. Стилета не было. Яе, бачыѓ, як ён ляжаѓ за поясам Городина.
  
  
  - Так, Картэр, - прагыркаѓ Городин, - тваё зброю ѓ нас. І вашай ... "жанчына". Магчыма, вы пагаварыць з намі цяпер.
  
  
  "Я не сачу за табой", - сказаѓ я, як у старым каледжы. "Мяне клічуць Нікалас Хантэр".
  
  
  Городин павярнуѓся да маладога па матэматыцы і раѓнуѓ: "Барыс, дай мне карту". Ён выхапіѓ вакол рукі Барыса картку памерам пяць на сем, і шталь чытаць услых. "Нік Картэр, агент AX N3. Рэйтынг: Killmaster. Дае справаздачу перад Дэвідам Хоуком, Вашынгтон, акруга Калумбія, дырэктарам AX. "Не ці думаеце вы, што гэтыя людзі ведаюць вас па рэпутацыі. Картэр? Калі ваша сяброѓка міс Фольстедт патэлефанавала ѓ AX, мы ведалі, што яны паслалі агента. Магчыма, калі б нашы таварышы ѓ Лос-Анджэлесе ведалі вас, яны былі б больш асцярожныя ѓ сваім пераследзе.
  
  
  "Не толькі твая рэпутацыя, але і твой твар вядома некаторым вакол нас, каму мы, калі копіі тваёй фатаграфіі, Картэр. Капітан пазнаѓ вас, калі вы падняліся на борт з жанчынай на Антыгуа. Ён паведаміѓ мне аб гэтым па радыё, і з імі тхара за вамі назіраюць. Калі яе, падняѓся на борт, мы ведалі, што вы хутка зробіце свой ход, і былі гатовыя да вас ".
  
  
  "Добра, Городин, - сказаѓ я, выходзячы праз гульні, - што табе трэба?"
  
  
  "Ты таксама ведаеш маё імя, яе бачу. Што ж, гэтага варта было чакаць. Яе хачу вельмі проста. Па-першае, яе, хачу, каб вы распавялі мне ѓсё, што вы ведаеце, і падазраяце аб нашых аперацыях. Мяркую, вы атрымалі імя Гавиота ад Хуана Эскобара. Мы бачылі, як эга забралі ѓ Форт-Лодердейл.
  
  
  Яе хутка падлічыѓ, што нішто вакол таго, што мы ведалі, не магло б стаць нечаканасцю для Городина, таму яе выстаѓляѓ эму гэта, выкарыстоѓваючы іншую частку свайго розуму, каб шукаць выхад.
  
  
  "Мы ведаем, што Антон Жизов ѓзначальвае вашага шоѓ, - сказаѓ я. "Гэта было відавочна, паколькі ён падпісаѓ тэлеграму аб выкупе. Мы ведаем, бомбы якія вы выкарыстоѓваеце, як вы дастаѓляе ih у гэтыя гарады. Мы падазраём, што ih для вас робіць навуковец па імя Нокс Варна. Гэта яно."
  
  
  "Вельмі добра", - сказаѓ Городин. "Гэта рэѓматызму на простую частка. Цяпер яе хачу, каб вы расказалі мне пра AX. Вядома, пасля таго, як мы возьмем на сябе кіраванне, арганізацыя не будзе мець ніякага значэння, але ѓсё ж гэта спросціць сітуацыю, калі мы будзем знаёмыя з яе аперацыямі. Вы можаце пачаць з таго, што назавіце мне фізіялагічна агентаѓ ".
  
  
  Ёй нічога не сказаѓ. Мой гол пульсавала. Яе спрабаваѓ думаць.
  
  
  "Картэр, у мяне няма цярпення да гульняѓ", - раѓнуѓ Городин, і ѓся бачнасць жарты знікла. "Я магу прымусіць вас казаць - я магу прымусіць гаварыць любога мужчыну, - але, магчыма, было б хутчэй атрымаць
  
  
  
  
  
  
  ih ад жанчыны ".
  
  
  "Яна нічога не ведае пра AX", - хутка сказаѓ я. "Гэта разавае заданне для нах".
  
  
  Городин ускочыѓ з крэсла і ступіѓ наперад з дзіѓнай для буйнога чалавека хуткасцю. Тыльным бокам валасатай рукі ён сцебануѓ мяне ѓ роце. Яе адчуѓ смак крыві.
  
  
  "Цішыня", - загадаѓ ён, "Калі яе скончу з жанчынай, у цябе будзе яшчэ адзін шанец пагаварыць".
  
  
  Калі непаваротлівы беларуская адвярнуѓся ад мяне і стаѓ над Роной, мой затуманены болем мозг успомніѓ пояс трукаѓ, якім Сцюарт так ганарыѓся у "Нік". Той, які выбухнуѓ ѓ руках дрэннага хлопца, калі ён забраѓ эга ѓ вас, каб вывучыць яѓна фальшывую спражку. Чаму не знайшоѓ Городина? Яе паглядзеѓ уніз і ѓбачыѓ рэѓматызму. Мой спартовая кашуля закрывала яго.
  
  
  Яе паспрабаваѓ поернуться на ложку, каб агаліць пояс. Малады Барыс, які сядзеѓ на дзень, жэстам паказаѓ мне руляй люгера, каб яе ляжаѓ спакойна. Нават калі б яе змог агаліць пояс, а Городин на яго трапіѓся, мы з Роной ѓсё роѓна былі б надзейнае звязаныя з стрэльбай, які прыкрывае нас, і караблём з відавочна варожымі членамі экіпажа. Яе ляжаѓ нерухома, у думках спрабуючы знайсці альтэрнатыву.
  
  
  Городин паглядзеѓ адкрыта ѓ твар Ронасу. Са свайго месца яе мог бачыць, што яе блакітныя вочы былі шырока раскрытыя і напалоханы, але яна не страціла кантроль.
  
  
  "Зараз ваша чаргу, міс Фольстедт, - сказаѓ ён, - расказаць мне пра AX".
  
  
  "Тое, што сказаѓ Нік, праѓда, - спакойна сказала Рона. "Я нічога не ведаю пра AX".
  
  
  "Рана ці позна ты скажаш мне тое, што я хачу ведаць", - сказаѓ Городин. "Чым ты разумнейшы, тым хутчэй загаворыш". Сказаѓшы гэта, беларуская працягнуѓ руку і схапіѓ блузку Роны, прасунуѓшы свае тоѓстыя пальцы паміж гузікаѓ. Ён засмяяѓся тузануѓ, і блузку сарвалася, пакінуѓшы эму жменю далікатнага матэрыялу.
  
  
  Перад вачыма паѓстала грудзі Роны: верхняя частка злёгку загарэлая, і круглявая ніжняя частка - белай, таму што яна не была схаваная лифом з бікіні.
  
  
  Городин павярнуѓся да Барыса ѓ дзвярах. "Што ты пра гэта думаеш, мой хлопчык? Не такая вялікая, як некаторыя, але цвёрдая і поѓная.
  
  
  Барыс коратка кіѓнуѓ, але ѓ эга вачах было відаць незадавальненне дзеянняѓ Городина.
  
  
  - І на навобмацак прыемная, - сказаѓ Городин, праводзячы вялікімі рукамі па грудзях Роны. "Як шкада, што ѓ нас няма часу на якое-то задавальненне да пачатку допыту. Можа быць, пазней будзе час для гэтага, а, калі дама адкажа правільна.
  
  
  Яе мог бачыць, як рухаліся мускулы на руках вялікага чалавека, калі ён пачаѓ сціскаць грудзі дзяѓчыны.
  
  
  "Мы пачнем зноѓ", - сказаѓ ён. "Вы назавіце мне імёны ѓсіх, каго вы ведаеце, звязаных з AX".
  
  
  Рона ахнула, калі Городин сціснуѓ яе грудзей, як саспелыя квадратных падарунак, сваімі масіѓнымі рукамі. "Я не ведаю іншых людзей AX!" усклікнула яна.
  
  
  Городин выпрастаѓся, пакідаючы чырвоныя сляды ад пальцаѓ у тым месцы, дзе ён трымаѓ Рону. Ён сумна паківаѓ галавой і павярнуѓся да мяне. "Ваша сяброѓка таксама будзе упартай. Падобна на тое, мне давядзецца прычыніць боль адной вакол вас, і я думаю, што мне больш за ѓсё спадабалася б прычыніць гэй боль ". Ён правёѓ рукамі па голае жывата Роны і пачаѓ расшпільваць гузікі на яе штанах.
  
  
  Менавіта тут герой фільма сказаѓ бы: "Пастой, не чапай даму! Ёй скажу, што вы хочаце ведаць. Гэта не так. Вядома, яе любіѓ Рону, і тое, што Городина збіраѓся зрабіць з ёй, пакінула б шнары і на мне, але яна была прафесіяналам, і ѓ шпіёнскі бізнэс не патрапіш, будзь то Killmaster для AX або, яшчэ два ... трохі шпионю на карысць Камісіі па атамнай энергіі, калі вы не гатовыя рызыкнуць. І з практычнай пункту гледжання, хвіліны, якія спатрэбяцца Городину, каб знішчыць Рону Фольштедт толькі для таго, каб даведацца, што эй не аб чым эму сказаць, дадуць мне значна больш часу, каб знайсці выхад, каб яго мог выканаць заданне. У рэшце рэшт, самым важным меркаваннем павінна быць населены пункт расіі. Таму яе сціснуѓ зубы і паспрабаваѓ сканцэнтравацца на плане ѓцёкаѓ.
  
  
  Косткі пальцаѓ пастукалі ѓ дзверы кабіны.
  
  
  Городин вылаяѓся па-расейску, калі дзверы адчыніліся, і бледны матрос стаяѓ, пільна гледзячы на яго, стараючыся не глядзець на напаѓаголеныя бландынка на ложку.
  
  
  "Радиосообщение для вас, сэр", - сказаѓ матрос.
  
  
  - Не цяпер, ідыёт, - прагыркаѓ Городин. "Прэч адсюль!"
  
  
  "Н-але, сэр, гэта генерал Жизов. Тэрміновае ".
  
  
  З прыкрасцю крякнув, Городин адвярнуѓся ад Роны.
  
  
  "Выдатна. Скажы генералу, што я буду там.
  
  
  Член экіпажа спрытна адсалютаваѓ і знік.
  
  
  Городин спыніѓся ля крэсла, за якім сядзеѓ эга малады памочнік. "Барыс, заѓсёды трымай на прыцэле гэтых людзей. Беражыся Картэра.
  
  
  - Так, сэр, - адказаѓ Барыс, не вагаючыся паказваючы на мяне Вильнельминой.
  
  
  Городин выйшаѓ і зачыніѓ за сабой дзверы. Працуючы за спіной, яе спрабавала падцягнуць кашулю, каб Барыс убачыѓ пояс для фокусаѓ. Пры руху яе ѓбачыѓ, як вялікі палец Барыса сціскае спускавы кручок.
  
  
  "Табе лепш паляжаць, - сказаѓ ён. "Не сумнявайцеся, што я прыстрэлю вас, калі давядзецца".
  
  
  Ён меѓ на ѓвазе гэта. Яе перастаѓ рухацца.
  
  
  Рона стрымала рыданні. Яе хутка зірнуѓ на нах. Яна не была падобная на крикунью. Барыс таксама паглядзеѓ. Калі яго погляд упаѓ на яе аголеную грудзі, ён выглядаѓ жудасна.
  
  
  
  
  
  
  Рона зноѓ усхліпнула, выпусціла серыю бездапаможных хныкающих гукавы, сутаргава ѓздыхнула. "Барыс, - сказала яна са слязамі на вачах, - ты дазволіш яму было зрабіць гэта са мной?"
  
  
  Тады яе зразумеѓ. Рона была вялікім прафесіяналам, чым яе ѓяѓляѓ. Яна ѓлавіла ранейшую выбліск спагады ѓ вачах маладога чалавека, і цяпер яна гуляла з ім з гэтым.
  
  
  "Я не магу вам дапамагчы, - сказаѓ Барыс. "Вы павінны сказаць палкоѓніку тое, што ён хоча ведаць".
  
  
  "Я не магу", - сказала Рона. "Я нічога не ведаю. Пекла творыць са мной жудасныя рэчы. Вы на яго не падобныя, Барыс. Яе бачу ѓ цябе чалавечнасць. Калі ласка, вызначыць мне."
  
  
  Яна была добрая, сапраѓды пераканаѓчая, і дзейнічала толькі напалову.
  
  
  Барыс закусіѓ губу, але паківаѓ галавой. "Я нічым не магу вам дапамагчы".
  
  
  Прайшлі каштоѓныя секунды. У мяне была пэѓная фізічная свабоды, дастатковая для адчайнай гульні - калі Рона зможа адцягнуць мяне. Яе прыцягнуѓ яе ѓвагу, затым шматзначна паглядзеѓ на пачак цыгарэт, якая ляжыць на картачным стале перад Барысам.
  
  
  Яна слаба ѓсміхнулася яму было і цяжка ѓздыхнула. "Я разумею, Барыс, - сказала яна. "Вы працуеце для таго, у што верыце, як і мы. Што б яны нам зрабілі са мной, яе ведаю, што ѓсё было б па-іншаму, калі б ты быѓ галоѓным ".
  
  
  Хлопчык паглядзеѓ на нах з чым-то вельмі блізкім да падзякі.
  
  
  "Я не прашу вас здраджваць свае перакананні", - працягнула Рона. "Але, не маглі б вы зрабіць адно маленькае ласку?"
  
  
  "Калі змагу", - элементы чуваць адказаѓ Барыс.
  
  
  "Перад тым, як гэты звер Городин прыступіць да катаванняѓ, яе закуриваю". Гэй, удалося яшчэ раз слаба ѓсміхнуцца.
  
  
  "Гэта невялікае задавальненне, але, магчыма, апошні. Вы дасце мне адну? "
  
  
  Барыс завагаѓся, затым кіѓнуѓ. "Вядома." Ён падняѓ заплечнік перад сабой. "Гэта рускія. Вы не супраць? "
  
  
  Яна пахітала галавой. "Цыгарэта - гэта цыгарэта, калі твае нервы патрабуюць палягчэння".
  
  
  "Будзе няёмка", - сказаѓ ён. "Я не магу адпусціць твае рукі".
  
  
  "Калі ласка, запаліце эга і ѓкладзяце мне ѓ рот", - адказала яна.
  
  
  Гэта быѓ вельмі доѓгі стрэл. У мяне была б усяго пару секунд. Яе напружыѓся, скруціѓся.
  
  
  Барыс закурыѓ, устаѓ і сунуѓ пісталет за пояс. Ён перасёк каюту і сунуѓ цыгарэту ѓ губы Роны. Пакуль ён рухаѓся, яго спусціѓ ногі з ложка на палубу і павольна sel.
  
  
  Яе рыхтаваѓся кінуцца на яго, калі ён павярнуѓся. Яе, спадзяваѓся, што ён будзе над Роной, часам адрываючы цыгарэту ад ee вуснаѓ. Але, відавочна, ён збіраѓся вярнуцца на сваё месца.
  
  
  А цяпер ён убачыѓ мяне краем вока. Ён рэзка павярнуѓся да мяне тварам і схапіѓся за "люгер". Але тут у мяне нечаканы перапынак. Калі Барыс павярнуѓся да мяне тварам і адвярнуѓся. Рона, яна прыѓзняла калені амаль пад падбародкам, нацэліла ступні на мэту і магутным штуршком ѓдарыла імі наперад. Гэта было зроблена з дзіѓнай спрытам і маланкавай хуткасцю.
  
  
  У Барыса быѓ пісталет у руцэ, але ён не паспеѓ падняць яго, як ён быѓ катапультирован да мяне, страціѓшы раѓнавагу, з такой сілай, што ѓпаѓ галавой наперад на маіх нага, і "Люгер" з грукатам паваліѓся на палубу. Спатрэбілася ѓсяго доля секунды, каб падняць мае абматаныя стужкай ступні, цяпер якія сталі дубінай з двайны скураной падэшвай, і разбіць імі эга чэрап. Першы ѓдар быѓ, па меншай меры, ашаламляльным, але наступныя тры, у хуткай паслядоѓнасці, выкананыя шляхам падскакванняѓ і удараѓ ѓніз з поѓнай мерай майго вагі, аддаѓ эга забыццю.
  
  
  "Бедны Барыс, - сказала Рона, пасля таго, як яна пераскочыла і глядзела на яго зверху ѓніз з ванітны выразам твару, - ён мне амаль пачаѓ падабацца".
  
  
  Дзесятая кіраѓнік.
  
  
  У мяне не было часу, каб выказаць падзяку і захапленне дзіѓнай спрытам і хуткасцю Роны ѓ момант ісціны. Яе быѓ занадта заняты аглядам трэнажорнай зале, каб востры канец чаго-то нас адвесіѓ. Але на першы погляд не было нічога вастрэй, чым тупы кут беззеркального бюро.
  
  
  Затым яе заѓважыѓ люмінесцэнтны свяцільня над сталом. Вядома, гэта было па-за дасяжнасці, але трубка магла б лёгка зламацца, калі б яго мог ударыць яе чым-небудзь. Яе мог забыцца на свой "Люгер", які цяпер адпачываѓ на палубе паблізу. З рукамі, закладзенымі за спіну, я не вельмі добры стралок; акрамя таго, стрэл зрабіѓ бы занадта шмат шуму. Па гэтае ж прычыне яе не мог кінуць пісталет у брылёѓ.
  
  
  Яе перакінуѓ змацаваныя лодыжкі праз край ложка і сел. Працуючы пяткамі іншы супраць аднаго, мне ѓдалося аслабіць адну вакол маіх туфляѓ так, што яна звісала з пальцаѓ маёй правай нагі. У мяне хапіла часу толькі на адну спробу. Яе некалькі разоѓ асцярожна скінуѓ ногі з каленяѓ, а затым падняѓся і выпрастаѓся iso усіх сіл.
  
  
  Свабодны чаравік пакінуѓ маю нагу і па спіралі ѓзняѓся ѓверх. Здавалася, ён павольна рухаецца, пакуль яе глядзеѓ, як ён рухаецца да мэты. Пятка чаравіка стукнулася аб мёртвую кропку люмінесцэнтнай лямпы, што прывяло да аднаго вакол самых прыгожых маленькіх удараѓ, якія ёй калі-небудзь чуѓ.
  
  
  Каюта пагрузілася ѓ цемру, і ён скокнуѓ па падлозе туды, дзе пачуѓ, як падаюць аскепкі шкла. Прысеѓшы на кукішкі і вобмацкам за спіной, яе знайшоѓ тонкія аскепкі шкла. Яны былі дастаткова вострымі,
  
  
  
  
  
  
  але большасць было занадта маленькім. Прабіраючыся скрозь аскепкі, яе нарэшце знайшоѓ адзін, досыць вялікі, каб трымаць эга паміж вялікім і паказальным пальцамі, і ѓбачыѓ стужку на маіх запясцях. Калі яе працаваѓ з выгнутым шклом, мая рука раптам стала вільготнай. Яе, ведаѓ, што парэзаѓся, але мае рукі былі занадта анямелі, каб адчуваць боль.
  
  
  Калі на стужцы кожнай таѓшчыні ѓтварылася хоць бы выманне, яе развёѓся запясці, і яны вырваліся вонкі. Працягваючы працаваць у цемры, яе сарваѓ клей з лодыжак.
  
  
  "Вуаля", - сказаѓ яе Роне. "Скажы што-небудзь, каб ёй цябе знайшоѓ".
  
  
  "Я тут", - пачуѓся голас Роны вакол цемры.
  
  
  Яе, падняѓся і рушыѓ на гук яе голасу, калі пачуѓ, як за дзвярыма каюты хто-то драпае палубу. Затым адкрылася зашчапка.
  
  
  Скокнуѓшы да пераборкі, яго прыціснуѓся да дзень. Дзверы адчыніліся, сьвяты гасподзь заліѓ для Городиным, які на долю секунды павагаѓся. Гэта было на долю секунды даѓжэй. Яе ѓдарыѓ яго эга адкрытыя направа ѓ сківіцу, з-за чаго ударныя хвалі дасягнулі майго пляча.
  
  
  Яе схапіѓ эга за талію, калі ён саслізнуѓ, і выцягнуѓ за дзверы. Яе сарваѓ штылет з пояса Городина і сунуѓ Гюго назад у ножны на перадплечча. На палубе было дастаткова святла, каб знайсці Вильгельмину, і яе таксама забраѓ Люгер.
  
  
  Цяпер яе, падышоѓ да ложку, дзе цярпліва чакала Рона, і сарваѓ стужку з яе запясцяѓ і лодыжак.
  
  
  "Пойдзем", - прашыпела я, падкідваючы гэй, тое, што засталося ад яе блузкі. "Трымайся ззаду мяне, яе пастараюся перакінуць нас праз край. Гэта наш адзіны шанец.
  
  
  Мы ѓвайшлі ѓ калідор. Яе паспрабаваѓ зарыентавацца. У кожным канцы калідора яе бачыѓ, вясна вузкай металічнай лесвіцы. У мяне было пяцьдзесят на пяцьдзесят шанцаѓ адгадаць, які кірунак будзе бяспечным. Яго зрабіѓ свой выбар і пабег да лесвіцы, Рона вынікала за мной.
  
  
  Але я зрабіѓ няправільны выбар.
  
  
  Калі мы дасягнулі падножжа лесвіцы, яе пачуѓ надыходзячы гук цяжкіх нага. Яе выцягнуѓ "люгер" і стрэліѓ у спускавшихся мужчын.
  
  
  Свабоднай рукой адштурхнуѓ яе Рону ѓ бок, калі mimmo нас праляцела якое-то цела і ѓдарыла па палубе. Гэта быѓ адзін вакол славянскіх маракоѓ. Мы пачулі тупат нага, па калідоры на верхняй палубе.
  
  
  Яе, разгарнуѓся і, ідучы за Роной, пабег да лесвіцы ѓ іншым канцы калідора. Яе мог бачыць, што мы знаходзімся на ніжняй палубе, і ведаѓ, што нам трэба падняцца на два ѓзроѓні вышэй, перш чым мы зможам дабрацца да парэнчаѓ.
  
  
  Мы з грукатам падняліся па металічных прыступках і дасягнулі наступнай палубы як раз у той момант, калі з-за кута рынулася група людзей Городина. Яе стрэліѓ у ih бок, што замарудзіла ih ривненской настолькі, каб мы змаглі бегчы ѓверх па наступным лесвічнага пралёту. Унізе хто-то аб выпусціѓ два грымучая стрэлу. Кулі адляцелі ад сталевы пераборкі, калі мы скокнулі на наступную палубу па-за ih дасяжнасці.
  
  
  У гэтым калідоры знаходзіліся дзень, якія вядуць у зону выратавальных шлюпак. Я не думаѓ аб вызваленні адной вакол лодак, але там уздоѓж пераборак захоѓваліся выратавальныя камізэлькі, і калі б мы маглі схапіць пару па ѓсім у іх, мы маглі б выжыць у & nb.
  
  
  Калі мы прарваліся праз дзень на вуліцу, паміж намі і парэнчамі стаялі трое членаѓ экіпажа. У аднаго вакол іх было ружжо. Ён падняѓ зброю, каб стрэліць, але Вільгельміны ѓжо была ѓ мяне ѓ руцэ. Яе паслаѓ кулю ѓ эга мочку, і ён упаѓ на вінтоѓку. Одзіна па іншых членаѓ каманды тузануѓ вінтоѓку, каб вызваліць яе ад мерцвяка, а трэці выцягнуѓ па сваёй адзення ручной пісталет і зрабіѓ стрэл у наш бок. Адказала Вільгельміны. Бандыт схапіѓся за грудзі і, хістаючыся, падаѓся да парэнчаѓ, перавярнуѓшыся праз борт, каб плёскацца унізе ѓ чорным Карыбскім басейне. Выжыѓ пакінуѓ спробы вызваліць вінтоѓку і рвануѓся да кармы.
  
  
  Яе сарваѓ вечка з драѓлянага кантэйнера з надпісам "Выратавальныя камізэлькі", але выявіѓ ѓнутры толькі адзін. Яе кінуѓ эга Роне, і яна паціснула плячыма, імкнучыся сабраць рэшткі блузкі.
  
  
  Цяпер пачуліся рэзкія крыкі, і людзі з двух бакоѓ беглі да нас па палубе. Пара ратавацца. Яе, кіѓнуѓ Роне рукой, узлез на поручань, спусціѓся на вузкі знешні выступ і нырнуѓ.
  
  
  У лютай перастрэлцы з мэтай ѓцёкаѓ яе, забыѓся аб ране сырой на маім пабітым чэрапе. Яе добра гэта ѓзгадаѓ, калі моцна стукнуѓся аб салёную ваду.
  
  
  Потым згас брылёѓ. Але неѓзабаве ёй прыйшоѓ у сябе, закашляѓся і выплюнуѓ ваду, як разбіты радыятар.
  
  
  "Гавиота" праплыла пару сотняѓ ярдаѓ, але цяпер яна набліжалася, ee пражэктары гулялі над вадой.
  
  
  Дзьмуѓ рэзкі вецер, і мора было неспакойна. Іх будзе цяжка выявіць нас у гэтай бурлівай акіянскай пустыні. Вада была цёплая, але поѓная непрыязных стварэнняѓ з вострымі зубамі - і было самотна.
  
  
  Самотна! Мне прыйшло ѓ галаву, што я не бачыѓ, Рону з імі тхара, як мы скокнулі за борт. Яна сапраѓды нырала са мной? Я не мог быць упэѓнены. Яе плыла па шырокаму колу, апускаючыся ѓ ваду, калі на мяне пранесліся пражэктары, але яе не мог бачыць Рону.
  
  
  
  
  
  
  "Гавиота" цяпер павольна набліжалася да мяне. З майго пункту гледжання, на ѓзроѓні вады яна выглядала велізарнай і пагрозлівай. Прыкладна ѓ пяцідзесяці ярдаѓ ад мяне карабель спыніѓся, і агні пачалі метадычна кідацца ѓзад і наперад па & nb.
  
  
  Што-то белае покачивалось на хвалях паміж мной і караблём. Я не мог рызыкнуць паклікаць. Мой голас лёгка разносіѓся над вадой, і рухавікі карабля цяпер маѓчалі. Яе паѓзком рушыѓ да аб'екта ѓ & nb, але рэзка спыніѓся, калі мая рука дакранулася тканіны і плоці.
  
  
  Гэта была не Рона. Са сумессю палягчэння і расчаравання яе, выявіѓ, што гэта цела члена экіпажа, якое ѓпала на борт пасля таго, як я стрэліѓ у яго.
  
  
  У ослепляющем полымя нас знайшоѓ доѓгі вялікі палец ліхтарыкаѓ. Яе імгненна нырнуѓ, пакінуѓшы мёртвага марак на плаву мной назаѓжды. Пад вадой яе паглядзеѓ у напрамку карабля. Яе чуѓ прыглушаны гром стрэлаѓ і стук куль, вонзающихся ѓ ваду.
  
  
  Калі яе усплыѓ, корпус карабля вырисовывался перада мной белай сталёвы сцяной. Яны ѓсё яшчэ стралялі па палубе, і яе пачуѓ гук спушчальны шлюпкі. Яе вярнуѓся па корпусе да карме, дзе, як мог схаваѓся пад навіссю. Тут яе быѓ па-за зонай дасяжнасці ліхтарыкі, і мяне было б цяжка ѓбачыць з лодкі, калі б яна не наехала мяне. На жаль, зачапіцца за поручань не было дзе, таму даводзілася плыць па & nb, каб трымацца ліжа да корпуса.
  
  
  Лодка шлепнулась ѓ мидель, і весляры накіраваліся да плямы сярэбранаму вады, у которрый ѓпаѓ сьвяты ліхтарыкаѓ. Яны дасягнулі месца, некалькімі магутнымі ѓдарамі і зацягнулі промокшее цела ѓ лодку. Хто-то вылаяѓся, затым ѓстаѓ і паклікаѓ Гавиоту праз рупарам.
  
  
  "Гэта не Картэр ці жанчына! Ён адзін, вакол нашых! "
  
  
  Потым хвіліны якая лунае цішыні голас Городина прагрымеѓ: "Вяртайся на борт. Мы будзем шукаць зноѓ, калі стане светла ".
  
  
  Лодка паслухмяна вярнулася да Гавиоте і была паднятая на борт. Да дзённага святла заставалася яшчэ добрых сем гадзін, і я не чакаѓ, што апынуся паблізу, калі ён прыйдзе. Па вельмі прыблізнай ацэнцы, яе, вырашыѓ, што мы дзе-то ѓ Гондурасском заліве. Яе ѓзяѓ курс па зорках і, як толькі гукі на палубе сціхлі, яе попдыл без усплёскаѓ на ѓсход, які, як я разлічыѓ, быѓ напрамкам да бліжэйшай сушы. Вада ѓсё яшчэ была цёплай, а мора супакоілася дастаткова, каб палегчыць плаванне. Калі пашанцуе, яе магу дабрацца да якой-небудзь зямлі ці быць заѓважаным сяброѓскай лодкай.
  
  
  Ціха плывучы, рухаючыся павольна, каб зберагчы сваю энергію, яе зноѓ задаваѓся пытаннем, што можа здарыцца з Роной. Яе адчуѓ глыбокую смутак.
  
  
  Кіраѓнік одинадцать
  
  
  Адбываѓся дзённай сьвяты, увесь ружовы і залаты, дзе-то наперадзе, пакуль яе гладзіѓ, плаваѓ, гладзіѓ па Карыбскім моры. Цяпло майго цела рассеялася некалькі гадзін таму, і некалі цёплая вада цяпер здавалася ледзяной. Калі стала дастаткова светла, яе спыніѓся, каб агледзець гарызонт. Спачатку яго не ѓбачыѓ зямлі ѓ полі зроку, і мае мускулы закрычалі, пратэстуючы, што я працягваю плыць без бачнай ѓзнагароды. Затым яе заѓважыѓ карычневае пляма там, дзе на ѓсходзе перасякаліся блакіту сукенка і неба. ђсёй тэрыторыі гатэля, а. Яе, вырашыѓ, што гэта альбо Гандурас, альбо, калі плыні панеслі мяне на поѓнач, Юкатан. Гэта не мела вялікага значэння. Вітаецца любы кавалак сухой цвёрдай зямлі.
  
  
  Даѓ сабе пару хвіліна, каб паплысці, затым перавярнуѓся і пачаѓ доѓгі лёгкае поѓзанне да далёкага берага. Праз некаторы час у мяне з'явілася кампанія.
  
  
  Спачатку гэта была проста рабізна на гладкай паверхні справа ад мяне. Ступаючы па & nb, яе назіраѓ і ѓбачыѓ новую рабізна. Потым яшчэ адзін. І іншы. Яе, ведаѓ, што гэта такое, яшчэ да таго, як на паверхні з'явіѓся першы серпападобным спінны перавярнуѓся.
  
  
  Акулы.
  
  
  Калі яе перастаѓ рухацца, яны змяніѓ кірунак, перасеклі перада мной, а затым павярнулі назад, цяпер ліжа. Яе змог адрозніць траіх вакол іх, хоць не сумняваѓся, што паблізу ёсць сябры. Калі яго пагрузіѓся ѓ ваду, яе мог ясна бачыць ih, лятучыя назаѓжды мной на адлегласці каля пяцідзесяці футаѓ. У іх была сланцавая расколіны і белы string жыцця сіняй акулы. Хоць белай акулы больш жывучая людаед, сіняя не мой любімы спадарожнік у плаванні на доѓгія дыстанцыі.
  
  
  Тры асобнікі, якія атачалі мяне, былі ад васьмі да дзесяці футаѓ у даѓжыню. Яе быѓ дзіѓным вторгшимся у ih вады - нязграбным, марудлівым, магчыма, небяспечным, але патэнцыйным абедам. Час ад часу адзін вакол траіх кідаѓся да мяне, а затым адхіляѓся, нібы правяраючы маю рэакцыю. Яе, ведаѓ, што рана ці позна хто-то вакол іх падыдзе і ударыць мяне сваімі вострымі зубамі.
  
  
  Яе працягнуѓ плаванне да яе грэбені сушы. З высілкам яе трымаѓ свой гребок павольным і расслабленым, як быццам мяне ніколькі не турбавалі трое драпежнікаѓ. Гэта было больш для маёй выгады, чым для іх; вы не лразните акулу.
  
  
  Мае суправаджаюць няѓхільна набліжаліся, пакуль яе пакутліва працягваѓ прасоѓвацца да берага. На шчасце, кроѓ даѓно змылася з раны на галы і парэзы на вялікім пальцы рукі.
  
  
  
  
  
  
  
  там, дзе яе парэзаѓ эга шклом люмінесцэнтнага свяцільні. Калі б яе праліѓ свежую кроѓ у ваду вакол сябе, акулы без ваганняѓ разарвалі б на часткі.
  
  
  Калі мая ѓвага была прыкавана да акулам, яе не заѓважыѓ карычневага ветразі паміж мной і сушай, трохі паѓночней. Паколькі я не ведаѓ памераѓ лодкі, яе не мог каму адлегласць да нах. Але гэта набліжалася да мяне, і я ѓ думках спрабаваѓ працягнуць руку і паскорыць эга. З ветразем гэта наѓрад ці было б з "Гавиоты", і нават калі б гэта было так, яе б аддаѓ перавагу рызыкнуць з камандай Городина, чым з смяротнымі тарпедамі, якія працягвалі набліжацца да мяне.
  
  
  Пакуль яе думаѓ аб гэтых думках, што-то промчалось адкрытыя пада мной. Мяне гэта не закранула, але турбулентнасць закружыла мяне ѓ & nb, як корак. Мае таварышы па гульнях рыхтаваліся да атакі.
  
  
  Яе кінуѓ плаваць і адчайна замахаѓ рукамі на лодку. Я не мог сказаць, ці бачыѓ мяне, але лодка працягвала плыць у маім кірунку, што абнадзейвала. Калі іншая акула прайшла ѓсяго ѓ шосты футах ад мяне, яго выцягнуѓ Х'юга па похваѓ і напагатове ѓхапіѓся за рукаяць пад вадой. Штылет не моцна змяніѓ шанцы супраць трох забойцаѓ вагой ад трохсот да чатырохсот фунтаѓ кожны, але ён даѓ мне шанец.
  
  
  Яе некалькі разоѓ ныраѓ, каб назіраць за акуламі, не адрываючы вачэй ад надыходзячай лодкі. Цяпер іншая акула адарвалася ад сваіх таварышаѓ і напала на мяне. Існуе папулярная тэорыя, згодна з якой, паколькі пашчу акулы размешчана на ніжняй баку галавы, яна павінна перавярнуцца на спіну, каб ѓкусіць. Не верце. Калі ніжняя сківіца апускаецца на шарнір, злавесны паѓмесяц адкрываецца ѓ смяротную пячору з зуб'ямі. Акула можа прагрызці вас практычна па любой пазіцыі.
  
  
  Гэты вырашыѓ напасці на мяне ѓ долі. Яе спусціѓся пад паверхню, каб сустрэць эга такім жа чынам, прадстаѓляючы як мага меншую мэта. Ён быѓ на мне, як сын-чорная падводная ракета, перш чым яго змог вывесці Х'юга ѓ абарончую пазіцыю. Манеѓранасць чалавека пад вадой у лепшым выпадку абмежаваным. І было толькі час, каб кінуцца уверх і дазволіць велізарнай чорнай форме прайсці пада мной. Гэта было так блізка, што крупчастая скура акулы падрапала мне плячо.
  
  
  Знайшоѓшы мяне безабаронным, акула імгненна змянілі кірунак і далучылася да двух іншых. Ih узбуджаныя руху наводзілі на думку, што яны рыхтуюцца да ѓзгодненай атацы. Зірнуѓшы на лодку, яе зразумеѓ, што гэта была простая драѓляная лодка з адным ветразем. У насавой частцы стаялі маленькія смуглатварыя людзі, паказваючы на мяне. Здавалася, яны крычаць, але я не чуѓ слоѓ.
  
  
  Спінны адлюстравана расьсек ваду паблізу. На гэты раз яе нырнуѓ глыбей, і акула таксама. Яна зрабіѓ крук пада мной, і накіраваѓся ѓверх, шырока раскрыѓшы сківіцы, яго зласлівыя вочы, здавалася, кідалі мне выклік. Яе зрабіѓ сальта і на некалькі цаляѓ ухіліѓся ад смяротных зубоѓ, але на гэты раз Х'юга быѓ гатовы. Яе ѓваткнуѓ лязо у верхнюю частку жыцця акулы. Мая рука тузанулася, як быццам яе ѓдарыѓ які імчыць таварны цягнік, але я трымаѓся, паколькі імпульс акулы забрала нас абодвух ѓверх, і лязо стилета рассекло жорсткую белую скуру жыцця.
  
  
  Перш чым мы дасягнулі паверхні, яе адштурхнуѓся ад параненай акулы, якая займаецца пакінула за сабой цёмна-чырвоную кроѓ, як дым, пятля кішкі выпирала вакол збіраліся ѓздоѓж жыццё.
  
  
  Яе, падняѓся і адышоѓ ад забойцы забітага, азірнуѓшыся толькі раз, каб убачыць, як адзін вакол эга нядаѓніх прыяцеляѓ ѓдарыѓ яго эга па жываце і лютым рыѓком адарваѓ вялікі кавалак плоці і вантроб. Трэцяя акула не адставала.
  
  
  Яе, выбраѓся на паверхню і ѓдыхнуѓ салодкі свежае паветра ѓ лёгкія. Праз хвіліну ѓ вушах перасталі звінець, і я пачуѓ галасы. У дзесяці футах ззаду мяне лодка гайдалася на невялікі зыбе, ветразь падняѓ рыфы. У лодцы было чацвёра мужчын. Яны былі невысокімі і цёмнымі, з тонкімі рысамі асобы, сіметрычна размешчанымі на маленькіх круглых галовах. Словы, якія яны казалі, былі мне незразумелыя, але я адчула, што гэта мова майя, старажытны мову ніжняй Мексікі, на якім цяпер кажуць у паѓночна-ѓсходняй частцы Юкатана, Кинтан-а-Ру.
  
  
  Карычневыя рукі на мускулістых руках пацягнуліся да мяне і выцягнулі мяне праз вады ѓ драѓляную лодку. Пачуѓшы гук ззаду мяне, яе, павярнуѓся і паглядзеѓ на скрываѓленую пену на & nb, дзе дзве акулы разарвалі яго на кавалкі. Праз некалькі хвіліна яе быѓ бы наступным.
  
  
  Яе, працягнуѓ рукі ѓ знак падзякі сваім выратавальнікам, але ih закрытыя вочы і абыякавыя асобы не адказалі. Одзіна вакол іх жэстам запрасіѓ мяне сесці ѓ насавой часткі. Яе так і зрабіѓ, і яны скінулі ветразь. Вецер падхапіѓ парусіну, і лёгкая лодка, здавалася, паднялася над вадой і панёсся да берага.
  
  
  Кіраѓнік Дванаццаць
  
  
  Калі лодка плаѓна і бязгучна рухалася да берага, мае намаганні апошніх шаснаццаці гадзін пачалі мяне даганяць. Бой і ѓцёкі па Гавиоты, доѓгі плаванне, і бітва з акуламі стамілі мяне. Яе, кіѓнуѓ і заплюшчыѓ вочы, каб даць ім адпачынак, а праз секунду - tac
  
  
  
  
  
  Здавалася, дно лодкі драла рукі жвір, і людзі ѓцякалі па групы хацін, каб выцягнуць судна на бераг.
  
  
  Усякая дзейнасць спынілася, калі яе, выйшаѓ і спыніѓся на пляжы. Нам одзіна па майя не стаяѓ вышэй маёй падпахі. І, як і мае таварышы па лодцы, яны не выказвалі нам прывітанне, нам варожасці на тварах, хоць глядзелі на мяне з некаторым цікавасцю.
  
  
  Гэта былі нашчадкі жорсткіх і непакорлівых індзейцаѓ майя, якія ніколі не падпарадкоѓваліся іспанскаму праѓленню ѓ дні каланізацыі. Пасля таго, як паѓстанне 1847 года на захадзе Юкатана было задушана іспанцамі, яны, хто мог, беглі ѓ джунглі Кінта-Рга, дзе ѓзброены супраціѓ працягвалася да дваццатага стагоддзя. Нават цяпер аддаленыя вёскі, падобныя яму, куды мяне прывезлі, былі прадастаѓлены федэральным урадам цалкам самім сабой, каб кіраваць сабой у адпаведнасці са старымі племяннымі традыцыямі.
  
  
  Двое мужчын з рыбацкай лодкі падышлі да мяне з абодвух бакоѓ. Кожны паклаѓ мне на локаць маленькую карычневую руку і падштурхнуѓ мяне наперад. Я не ведаѓ, суправаджаюць мяне ці бяруць у палон.
  
  
  Яны правялі мяне праз вёску, якая складаецца прыкладна па дваццаць дамоѓ паміж радамі маѓклівых, пільных людзей майя. Мы спыніліся перад хацінай меншага памеру, чым астатнія па вонкавым перыметры вёскі. Страха была саламяная, а ѓ сырцовы сценах не было вокнаѓ.
  
  
  Калі одзіна вакол маіх суправаджаюць пачаѓ праводзіць мяне праз дзверы, ён штурхнуѓ металічную глыбу Вільгельміны, усё яшчэ прыціснутыя да майго сцягна. Ён падняѓ маю вільготную кашулю і выцягнуѓ "люгер".
  
  
  "Пистола!" - адрэзаѓ ён першым у словы па-іспанску, якое яе пачуѓ ад каго-небудзь вакол іх.
  
  
  "No se funciona", - сказаѓ ёй эму. Гэта была праѓда. Пісталет не працаваѓ, а потым начнога апускання ѓ салёную ваду. "No tiene balas", - дадаѓ я. Таксама праѓда. Яе выдаткаваѓ ѓсе свае патроны, адстрэльваючыся ад Гавиоты.
  
  
  Ніякага адказу ад майя. Па-відаць, яны ведалі толькі пару слоѓ па-іспанску. Канфіскаваѓшы Вильгельмину, індзеец запхнуѓ мяне ѓ хаціну і зачыніѓ за мной драѓляную дзверы. Ён гаварыѓ са сваім таварышам на мове майя. Па яе тоне зразумеѓ, што адзін вакол іх павінен быѓ заставацца там і ахоѓваць дзверы, а другі пайшоѓ па нейкіх справах. Яе сел на утрамбаванай земляны падлогу і прыхінуѓся да стагнаць.
  
  
  Упершыню за шмат гадзін яго падумаѓ аб місіі, якая займаецца далучаецца мяне на Карыбы. Няѓжо таксама яе толькі ѓчора быѓ на грані паразы змове з чамаданам і бомбай, калі рушыѓ да Фёдару Городину з "Люгером" у руцэ? Тым не менш, як я далёкі ад таго, каб зрабіць што-небудзь, каб прадухіліць ядзерную разбурэнне Нью-Ёрка яшчэ праз тры дні.
  
  
  Яе паспрабаваѓ вярнуць свае думкі да цяперашняга затруднительному становішчу, але ѓ маім мозгу мільганула бачанне Роны Фольштедт, стройнай хартоѓ і светлавалосай нардычнай бландынкі. Дзе яна цяпер была? Мёртвы? Лепш патануць, чым быць вырваным па сукенка Городиным.
  
  
  Дзверы маёй хаціны адчыніліся, і ѓвайшлі двое маіх ахоѓнікаѓ. Жэстамі і бурчаннем яны зразумець, што яе павінен суправаджаць ih. Яе устаѓ і пайшоѓ з імі назад у вёску.
  
  
  Мы падышлі да хаціне пабольш астатніх. Калі-то афарбаваны ѓ белы колер, ён паступова станавіѓся шэрым. Двое майя правяла мяне праз дзверы, затым спыніліся перад старым, тым, хто сядзіць на платформе. У яго былі сівыя валасы кудлатыя і твар, жорсткае і маршчыністы, як шкарлупіна грэцкага арэха.
  
  
  Ён падняѓ скрыѓленую руку, і двое маіх ахоѓнікаѓ адступілі, пакінуѓшы мяне сам-насам з ім.
  
  
  "Яе Чолти", - сказаѓ ён моцным нізкім голасам, які здаваѓся неадпаведным эга ѓзросту і маленькай грудзях. "Голас яе эль Джефе, правадыр".
  
  
  "Для мяне вялікі гонар, - сказаѓ я, - і прыемна знайсці чалавека, які гаворыць па-ангельску".
  
  
  "У вёсцы толькі яе, кажу па-англійску", - з гонарам сказаѓ ён. "Я вучыѓся ѓ школе ѓ Мерыдзе. Яе б вучылі сваіх сыноѓ, але яны не хочуць ведаць мову янкі ". Затым ён змоѓк, склаѓшы рукі на каленях, чакаючы, што я скажу.
  
  
  "Мяне клічуць Нік Картэр, - сказаѓ я. "Яе агент Злучаных Штатаѓ. Калі б вы адвезлі мяне з тэлефонам у бліжэйшы горад, буду ѓдзячны. Яе добра табе заплачу.
  
  
  "Мне сказалі, што ѓ вас быѓ пісталет", - сказаѓ Чолти.
  
  
  "Так. У сваёй працы яе павінен я часам абараняцца, часам забіваць ".
  
  
  "Белых людзей не вельмі іншы ѓ Кінта-Рга, Картэр. Зусім не падабаюцца белыя людзі з пісталетамі. З маімі людзьмі вельмі дрэнна звярталіся белыя людзі з пісталетамі ".
  
  
  "Я не хачу прычыняць шкоду нам, табе, нам, тваім людзям, Джефе. Людзі, з якімі яе змагаюся, - злыя людзі, якія хочуць разбурыць вялікія гарады маёй краіны і забіць вельмі шмат майго народа ".
  
  
  "Што гэта павінна значыць для нас тут, у Кинтана-Бур?
  
  
  "Калі гэтым злым людзям дазволіць перамагчы, нам адно месца ѓ свеце не будзе абаронена ад іх, нават ваша вёска. Яны толькі што знішчылі востраѓ у Ціхім акіяне, дзе людзі былі вельмі падобныя на ваш уласны.
  
  
  "Раскажы мне, як ты апынуѓся ѓ моры, Нік Картэр".
  
  
  Яе распавёѓ эму гісторыю вакол таго часу, калі мы з Роной падняліся на борт круізнага лайнера ѓ Антыгуа. Чолти слухаѓ, прыжмурыѓшыся, амаль зачыніѓшы вочы, рукі, што нерухома ляжалі на каленях. Калі яе скончыѓ, ён прасядзеѓ цэлую хвіліну.
  
  
  
  
  
  
  у цішыні. Затым эга вочы адкрыліся, і ён даследаваѓ маё твар.
  
  
  "Я веру табе, Нік Картэр", - сказаѓ ён. "Твой голас не хлусіць, і вашы вочы кажуць праѓду. Тэлефон, які вы шукаеце, можна знайсці на поѓначы ѓ Вигфа-Чыка. Яе б узяѓ цябе туды, але ...
  
  
  "Але што?" Яе падказаѓ.
  
  
  "Вы белы чалавек. Вы яны прынеслі ѓ нашу вёску пісталет. Па гэтых прычынах мае людзі хочуць, каб вы памерлі. Яны будуць слухаць мяне, як el jefe, і, магчыма, яе змагу прымусіць ih паверыць, як і ѓ яе, што вы не хочаце прычыніць нам шкоды. Але ёсць той, каго нельга пахіснуць ".
  
  
  "Гэта хто?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Эга клічуць Тихок. Ён мой сын. Калі ёй памру, ён будзе тут галоѓным. Баюся, што гэта адбудзецца вельмі хутка. Тихок ніколі не пагодзіцца адпусціць цябе, пакуль ты не сустрэнешся з ім ".
  
  
  "Сутыкнуліся з ім? Яе думаѓ, ты сказаѓ, што тут ніхто не кажа па-ангельску.
  
  
  "Ёсць і іншыя мовы", - сказаѓ стары. "Мой сын чакае цябе цяпер каля майго дома. Тое, як вы з ім будзеце паводзіць сябе, вызначыць свой лёс. Так павінна быць ".
  
  
  "Я разумею, - сказаѓ яе старому. Чолти кіѓнуѓ у бок дзень сваёй хаціны. Яе, павярнуѓся і выйшаѓ.
  
  
  Перш, чым яго зрабіѓ два крокі на паляну перад хацінай правадыроѓ, што-то з грукатам праляцела ѓ паветры і ѓдарылася ѓ зямлю каля маіх нага. Гэта было шестифутовое дзіда, эга вузкае обоюдоострое лязо закопваліся ѓ зямлю.
  
  
  На супрацьлеглым баку паляны стаяѓ малады майя, аголены па пояс, яго карычневая скура падцягнулася і блішчала над напружанымі мускуламі. Ён прыціснуѓ блізнюка да копью ѓ маіх нага, трымаючы эга пад вуглом, у традыцыйнай паставе выкліку. Вакол нас былі жыхары вёскі, ih асобы былі абыякавымі, але вочы насцярожанымі.
  
  
  Значыць, гэта Тихок, сын правадыра. Гэта быѓ чалавек, з якім мне давялося б сутыкнуцца ѓ баі, калі б яе пакінуѓ вёску жывым. Але калі яе заб'ю эга, ці зможа эга бацька прапусціць мяне да Вигии Чыка? Нават калі стары пагодзіцца, пакінуць мяне эга людзі ѓ жывых? Нейкім чынам мне прыйшлося перамагчы Тихока, але не пазбавіць эга часта.
  
  
  Перш чым дакрануцца да дзіды, яе наѓмысна Х'юга выняѓ па похваѓ перадплечча. Яе падняѓ штылет, каб жыхары ѓбачылі эга, затым паслаѓ эга па спіралі да дзень хаціны правадыроѓ, дзе ён затрымаѓся, ручка дрыжала. Хоць з назіральнікаѓ не было чутнага адказу, адчуваѓ яе схаванае ѓхваленне.
  
  
  Тады яе выцягнуѓ дзіду вакол зямлі і, утрымліваючы эга ѓ тым жа становішчы, што і Тихок, прасунуѓся да цэнтру паляны. Там мы закранулі наканечнікаѓ дзід ѓ прывітанні, дзіѓна які нагадвае той, што выкарыстоѓваецца на баявым посах. Смяротная розніца заключалася ѓ тым, што гэтыя дзіды пранізвалі дванаццаць цаляѓ сталёвага ляза, лязо, здольная зваліць чалавека або адрэзаць канечнасць ад яго цела.
  
  
  Яе, адступіѓ на крок у стойцы гатоѓнасці, і Спакойна адразу ж атакаваѓ, узмахнуѓшы тронкам дзіды ѓверх. Яе выпусціѓ дзіду, каб заблакаваць ѓдар, затым хутка падняѓ яго, каб адлюстраваць ѓдар ляза, які рассек бы мне чэрап.
  
  
  Мой рэѓматызму быѓ маім уласным адказам, які майя прадбачыѓ і блакаваѓ. Затым ён рушыѓ, каб супрацьстаяць чаканага ѓдару, але яго проста зрабіѓ ілжывы выпад з клінком і павярнуѓ убок прыкладам да эга грудной клетцы. Тихок застагнаѓ ад балюча, але спрытна скрыжаваѓ дзіда, гатовы заблакаваць смяротны ѓдар.
  
  
  Мы адступілі, вярнуліся ѓ зыходнае становішча, і зноѓ пачаѓся бой.
  
  
  Мастацтва баявога кія шмат у чым гэтак жа фармалізавана, як фехтаванне або нават танцы. У кожнага ѓдару ёсць блок, кожны блок перамяшчаецца на лічыльнік. Адзінымі гукамі на паляне Юкатана былі ляск древков і ляск клінкоѓ, перемежающийся цяжкім дыханнем Тихока і мяне. Не раз яе бачыѓ, адтуліну, каб загнаць лязо дзіды, але запавольваѓ свой выпад ривненской настолькі, каб дазволіць юнаму майя зрабіць блок. Мне пакуль ѓдавалася трымаць эга уласны клінок далей ад мяне, за выключэннем зморшчыны на праведзеныя вылічэнні, якая займаецца пакінуѓ малінавае пляма на маёй кашулі.
  
  
  Прарыѓ наступіѓ, калі яго выбіѓ дзіду па адной па эга рук падвойным ударам уверх, тады як ён чакаѓ звычайнай атакі ударам уверх і сякуць ударам. З эга дзідай, бескарысна боѓтаецца ѓ адной руцэ, горла Тихока было аголена для майго клінка. Яе адсунуѓ штуршок на долю цалі ѓ бок, ледзь парэзаѓ скуру. У вачах майя яго ѓбачыѓ, што ён ведае, што я зрабіѓ.
  
  
  Аднавіѓшы кантроль над сваім дзідай, Тихок кінуѓся ѓ атаку са смяротнай лютасцю. Яе саступіѓ месца эга атацы і пачаѓ асцерагацца, што паядынак можа скончыцца толькі смерцю Тихока або маёй.
  
  
  Нітка наступіѓ з дзіѓнай раптоѓнасць. Моѓчкі зрабіѓ мне выпад высока, затым прысеѓ і замахнуѓся прыкладам, як бейсбольнай бітай, злавіѓшы мяне ледзь вышэй лодыжкі, і выбіѓшы мне ногі з-пад мяне. Яе, паваліѓся на зямлю і перакаціѓся на спіну як раз своечасова, каб убачыць, як лязо дзіды Тихока вонзилось мне ѓ твар. У апошнюю секунду ён упіѓся ѓ зямлю так блізка ад майго вуха, што я адчуѓ эга цэдру.
  
  
  Яе, ускочыѓ на ногі, зноѓ напагатове дзіда, і сутыкнуѓся з праціѓнікам. У эга вачах было новае пасланне - баявое таварыства. Мы былі нават цяпер. Яе захаваѓ эга жыццё, чаго ён не мог дараваць, пакуль не
  
  
  
  
  
  захаваѓ маю.
  
  
  Яе гулялі ѓ азартныя гульні. Зрабіѓшы крок наперад, схіліѓ яе клінок у бок Тихока ѓ знак прывітанне. Ён апусціѓ ѓласнае дзіда насустрач майму, і бітва была скончана. Мы кінулі зброю і ѓзяліся за запясце ѓ стылі майя. Жыхароѓ вёскі ѓхвальна балбаталі, і яе ѓпершыню ѓбачыѓ ѓсмешкі на цёмных тварах індзейцаѓ.
  
  
  Стары правадыр падышоѓ да нас і загаварыѓ з Тихоком на мове майя. Затым ён павярнуѓся да мяне і сказаѓ: "Я сказаѓ свайму сыну, што ён стойка змагаѓся і з гонарам. Ёй кажу тое ж самае і табе, Нік Картэр. Да горада Вигия-Чыка можна дабрацца за гадзіну. Двое вакол маіх наймацнейшых мужчын даставіць вас туды на каноэ.
  
  
  Ён працягнуѓ мне пакет, загорнуты ѓ воданепранікальную тканіна. "Вы павінны ачысціць і вышмараваць свой пісталет да таго, як высахне салёная вада, у адваротным выпадку ён будзе бескарысны супраць злых людзей, якіх вы шукаеце".
  
  
  Яе падзякаваѓ эга і выцягнуѓ Х'юга па дзень хаціны. Затым яе рушыѓ услед за двума мускулістымі мужчынамі, якія ѓжо чакалі, каб адвезці мяне на каноэ.
  
  
  Трынаццаць
  
  
  Падарожжа на каноэ па ѓзбярэжжы было хуткім і ціхім. Двое майя сустрэлі нас шчыра ѓ абзы прыбоя. Нам адзін вакол іх не казаѓ.
  
  
  Мы сышлі на бераг у Вигла-Чыка, пасяленні ѓ тры разы больш вёскі, якую мы пакінулі. Дамы здаваліся больш сталымі, а чыгуначныя шляхі з усходу заканчваліся на знешняй мяжы горада. Мае весляры адвялі мяне да таго месца, дзе мне здалося, што гэта дом мясцовага старасты, коратка пагаварылі з ім на мове майя і раптам пакінулі мяне, не гледзячы.
  
  
  Яе папрасіѓ тэлефон, і мяне адвялі ѓ ѓніверсальнае будынак, якое, па ѓсёй бачнасці, служыла школай, універсальным крамай, залай для сходаѓ, складам і іншым. Тэлефон быѓ ранняй мадэллю ѓ парэзалі драѓляным корпусе з дзяржальняй збоку.
  
  
  Наступныя два гадзіны былі выдаткаваныя на тое, каб дабрацца да Мерыда, сталіцы Юкатана, а адтуль праз лабірынт рэтранслятараѓ і прамежкавых аператараѓ, пакуль знаёмы голас Дэвіда Хока Летапіс не пачуѓся на лініі.
  
  
  Яе сказаѓ эму, дзе ёй быѓ, і даѓ эму сціснутую версію таго, як я туды трапіѓ, хутка казаѓ, баючыся, што мы можам страціць сувязь у любы момант.
  
  
  "Мне патрэбен хуткі выхад адсюль", - сказаѓ ёй эму. "Ёсць чыгунка, але, мяркуючы па ѓсім, цягнік павінен ісці адзін раз пры кожным поѓным сонечным зацьменні".
  
  
  "Я падвяду да вам верталётам. Які статус місіі? "
  
  
  "Валізкі прыбываюць на борт" Гавиоты "з Кюрасао. Фёдар Городин, па-відаць, з'яѓляецца кіраѓніком аперацый з Жизовым, па ѓсёй бачнасці, знаходзячыся ѓ ih штабе і толькі зрэдку з'яѓляючыся на вуліцы. Няма пацверджання таго, што Нокс Ворнов з'яѓляецца ключавым чалавекам, але дастаткова важкія доказы, каб мы маглі лічыць гэта несумнеѓным ". Яе завагаѓся, затым дадаѓ: "Мы страцілі Рону Фольштедт".
  
  
  "Мне шкада гэта чуць, Нік, - сказаѓ Дэвід Хок. Яе, ведаѓ, што ён меѓ на ѓвазе менавіта гэта. Як дырэктар AX, ён быѓ знаёмы са смерцю, але яго атрад агента выклікала эму больш глыбокую боль, чым многія думаюць. "Ты можаш працаваць тут адзін?" - дадаѓ ён.
  
  
  "Я магу, але было б нядрэнна, калі б быѓ хто-то знаёмы з гэтай тэрыторыяй. Тут ужо цямнее, і мне не трэба нагадваць вам, што мы выконваем дэдлайн ".
  
  
  - Вядома, не, - суха сказаѓ Хоук. "Пачакай хвілінку."
  
  
  На працягу некалькіх секунд тэлефон бязгучна патрэскваѓ у мяне ѓ вуху, і ён ведаѓ, што Хок ѓводзіць інфармацыю ѓ свой настольны кампутар. Затым ён вярнуѓся з адказам:
  
  
  "У ЦРУ ёсць агент па імя Пілар, у Веракрусе. Яна звяжацца з вамі, там, у гатэлі Байя Баніта ".
  
  
  "Яна?"
  
  
  "Так, Нік, здаецца, табе пашанцавала. Мне сказалі, што гэта рудая, добра аснашчаная... эээ... усім дадатковым абсталяваннем ". Хоук прачысціѓ горла, затым працягнуѓ іншым тонам. "Ці можаце вы арганізаваць пасадку верталёта у Вигия Чиу?"
  
  
  "Адразу за гэтым будынкам ёсць паляна. Як хутка ты зможаш адправіць верталётам? "
  
  
  "Мне прыйдзецца працаваць праз Дзяржаѓны дэпартамент. Калі яны будуць на вышыні, у цябе будзе птушка праз тры-чатыры гадзіны ".
  
  
  "Добра. Яе паклапачуся аб тым, каб асвятліць зону прызямлення асвятляльнымі ракетамі або вогнішчамі. Калі мы абмяркоѓвалі гэтыя дэталі, мне прыйшло ѓ галаву, што ѓ нармальных умовах такая інфармацыя ніколі не будзе перадавацца ѓ незашыфраваным выглядзе па тэлефонных лініях агульнага карыстання. Абставіны, аднак, былі зусім не звычайнымі, умовы былі прымітыѓнымі.
  
  
  "Вам спатрэбяцца грошы, - сказаѓ Хоук. "Я буду чакаць у вашым гатэлі ѓ розных валютах Цэнтральнай Амерык. Што-небудзь яшчэ?"
  
  
  "Так. Мой Люгер прыняѓ ванну з салёнай вадой, так што я хачу мець пад рукой набор для чысткі зброі. Дзеці 9мм. боепрыпасы ".
  
  
  "Гэта будзе вас чакаць". На лініі была паѓза, як быццам Хоук гатэль дадаць што-то яшчэ. Але потым ён проста сказаѓ: "Цябе больш, чым поспехі, Нік".
  
  
  У мяне была праца, калі яе ѓгаворваѓ мясцовага старасту накіраваць сігнальныя агні для верталёта. Ён не хацеѓ мне дапамагаць. Ураджэнцы Вигиа-Чыка былі крыху менш варожыя да знешняга адкрыты басейн, чым майя ѓ вёсцы на ѓзбярэжжы, але ih сувязі са старымі традыцыямі заставаліся моцнымі. Белыя людзі рэдкіх лячэбных прыязджалі на Юкатан з мірнымі місіямі, і людзі не гарэлі жаданнем сустракаць
  
  
  
  
  
  
  адну вакол ih лятучых машын.
  
  
  Яе, нарэшце, дамогся ih неохотного супрацоѓніцтва старадаѓніх метадам. Паабяцаѓшы ім грошы. У прыватным парадку яе спадзяваѓся, што пілот ЦРУ, Дзярждэпартамента прынясе трохі грошай. Было б крыху нязручна выбрацца па Вигии Чыка, калі б жыхары падумалі, што ну падманулі.
  
  
  На працягу наступных некалькіх гадзін падобныя клопаты былі схаваныя ѓ глыбіні душы, калі ёй кіраваѓ размяшчэннем сігнальных агнёѓ. Вакол было шмат сухога ламачча, і паднёс шэсць вогнішчаѓ па крузе, каб акрэсліць зону прызямлення.
  
  
  Як толькі вогнішчы разгарэліся, і паляна асьвяцілася, яе sel і шталь чакаць. І чакаць. І чакаць.
  
  
  Яе павінен быѓ ведаць, што з удзелам Дзяржаѓнага дэпартамента ѓсё пойдзе не так гладка. Да таго часу, як я пачуѓ гук, ротар верталёта, рассветал, і мая брыгада пажарных вызначана была незадаволеная затрымкай. Пілот заѓважыѓ нашу невялікую групу і ѓвёѓ свой карабель, падняѓшы велізарнае воблака густы чырвона-карычневай пылу.
  
  
  Пілота звалі Марцін. Гэта быѓ хударлявы малады чалавек з вострым носам. Мы абмяняліся пасведчаннямі, пакуль сельскія жыхары стоѓпіліся вакол, з вялікім падазрэннем гледзячы верталётам.
  
  
  "Спадзяюся, яны даслалі з вамі трохі грошай", - сказаѓ я.
  
  
  "Грошы? Навошта?"
  
  
  "Каб дапамагчы з сігнальнымі пажарамі, мне давялося паабяцаць гэтым людзям некаторую плату".
  
  
  Марцін сощурился, гледзячы на светлеющее неба. "Я не ведаю, для чаго вам спатрэбіліся сігнальныя агні; амаль поѓны дзень.
  
  
  "Калі яе папрасіѓ верталётам, - холадна сказаѓ я, - было цёмна. Яе, спадзяваѓся, што Дзярждэпартамент адкажа досыць хутка і выцягне мяне адсюль да світання. У мяне даволі шчыльны графік, стары прыяцель.
  
  
  "Ніхто нічога не казаѓ пра тое, каб прыносіць грошы", - прабурчаѓ ён.
  
  
  Людзі, якія стаялі вакол нас, што нешта мармыталі, і ён баяѓся, што яны ѓлавілі сутнасць нашай размовы.
  
  
  "Вы яны прынеслі свае грошы?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Ну... некаторыя", - асцярожна сказаѓ ён.
  
  
  Яе губляѓ самавалоданне. "Так што прэч, кравец вазьмі! Яе абяцаѓ гэтым людзям грошы, і падазраю, што яны зламаюць вам косткі, калі вы не атрымаеце ih ".
  
  
  З пакрыѓджаным выглядам Марцін выцягнуѓ вакол задняга кішэні патрапаны кашалёк і пачаѓ гартаць рахункі. У раздражненні яе, адабраѓ у яго папернік і выцягнуѓ кашалёк. Сума вэксаляѓ склала крыху больш за пяцьдзесят даляраѓ. Яе перадаѓ эга старэйшаму, які ѓрачыста пералічыѓ эга, а затым кіѓнуѓ, не ѓсміхаючыся. Ён пагаварыѓ з сельскімі жыхарамі, якія адышлі, расчышчаючы нам дарогу.
  
  
  Калі мы ѓ такую гульню ѓ верталётам, Марцін сказаѓ: "Вы павінны былі аддаць ім усё? Яны індзейцы, напэѓна, задаволіліся б паловай.
  
  
  "Можа быць", - сказаѓ я. "І, можа быць, яны былі б незадаволеныя - пакуль яны не праткнулі цябе горла дзідай. Для вас гэта будзе каштаваць дваццаць пяць даляраѓ?
  
  
  Ён без каментароѓ запусціѓ рухавік да жыцця
  
  
  "Не хвалюйся, - сказаѓ ёй эму. "Я зраблю поѓны даклад аб вашым унёску, і вам будуць кампенсаваны выдаткі па звычайных каналах дзяржаѓнага дэпартамента. Калі вам пашанцуе, вы вернеце свае грошы да Свята нараджэння хрыстовага. Можа, не ѓ гэта Каляды... "
  
  
  Упершыню Марцін трохі расслабіѓся і нават здолеѓ ухмыльнуться. "Добра, - сказаѓ ён. "Павінен прызнаць, гэта танней, чым дзіда ѓ глотцы. Куды?"
  
  
  "Веракрус", - сказаѓ ёй эму, і мы падскочылі.
  
  
  Кіраѓнік чатырнаццаць.
  
  
  Эрнанда Картэс сышоѓ на бераг у Веракрусе ѓ 1519 годзе, стаѓшы першым іспанцам, ступіѓшым на мексіканскую зямлю. З імі тхара горад быѓ захоплены ѓ розных войнах амерыканцамі і французамі двойчы.
  
  
  Калі мы слізгалі па заліве Кампече, і ён, прыжмурыѓшыся, глядзеѓ на заліты сонцам горад, было ясна, што цяпер Веракрус шталь, па меншай меры, прызам, годным ѓсёй гэтай крыві і грому.
  
  
  Мы размясціліся на пляцоѓцы па амерыканскім консульствам, дзе яе адхіліѓ запрашэнне застацца на абед. Яе, адчуваѓ сябе окоченевшим і ліпкім ад высілкаѓ, змучаным бессанню, і мне не хацелася весці свецкую гутарку марціні з некаторымі вакол нашых супрацоѓнікаѓ дыпламатычнай службы. Яе паціснуѓ руку Марціну, зноѓ запэѓніѓ яго, што ён верне свае грошы, і па вонкавым тэлефоне выклікаѓ таксі.
  
  
  Паездка на таксі да гатэля Байя Баніта пралягала па некаторых вакол старадаѓніх брукаваных сцяга горада з мудрагелістымі старымі дамамі, а таксама па шырокім сучасным вуліцах побач са сталёвымі і шклянымі хмарачосамі.
  
  
  Мая гасцініца была састарэлай, але і зручнай, з вялікім унутраным дваром, адкрытым у неба, і трыма радамі пакояѓ вакол яго. Яе сказаѓ кіроѓцу пачакаць і ѓвайшоѓ унутр. Калі яе назваѓ сваё імя, чалавек за сталом ѓручыѓ мне ключ ад нумара, тоѓсты запячатаны канверт і скрутак памерам з футляр для кларнета. Яе разрэзаѓ капэрту і знайшоѓ у розных памерах і колерах: даляры, песа, кетсали, кордоба, калоны, лемпиры, бальбоа, балівары, гурды, фунты, франкі і гульдэны. Яе выцягнуѓ песа, заплаціѓ кіроѓцу і з пакетам пад пахай падняѓся ѓ свой пакой на трэцім паверсе. Нам Пілар, нам ад каго-небудзь яшчэ не было паведамленняѓ.
  
  
  Яе прыняѓ доѓгую парную ванну, а затым прахалодны душ, затым разгарнуѓ ѓпакоѓку прылады для чысткі куце.
  
  
  
  
  
  
  і прыступіѓ да працы над Люгером. Яе мог бы папрасіць Хока прынесці мне новы пісталет, але Вільгельміны была старым і надзейным сябрам.
  
  
  Яе разабраѓ Люгер і агледзеѓ усе дэталі. Паколькі ён быѓ добра ніцма і абаронены воданепранікальным пакрыццём, салёная вада яшчэ не пашкодзіла метал. Яе выкарыстаѓ растваральнік ѓ кожнай дэталі, нават у маленькіх шрубах, і зрабіѓ плямы праз адтуліну, пакуль яны не сталі чыста белымі. Яе высушыѓ разабраны пісталет безворсовые ватовай сурвэткай, дакрануѓся да крытычным частках змазвальным алеем з нізкай глейкасцю і зноѓ сабраѓ Люгер. Яе завадатараѓ абойму з васьмю патронамі вакол скрынкі снарадаѓ, якую прыведзена Хоук, і засунуѓ Вильгельмину ѓ кабуру на поясе.
  
  
  Маім целе патрэбен сон, але мой розум не здаваѓся. Былі планы зрабіць, зачыніць шчыліны. І кожны раз, калі яе даваѓ свайму мозгу адпачыць, у поле зроку з'яѓлялася фатаграфія Роны. Бландынку, стройнае гнуткае цела якой столькі начэй было ѓ маіх абдымках, нельга было лічыць проста страчаным яшчэ адным партнёрам па працы.
  
  
  "Яны не дапускаюць нас часу, нам для знясілення вашыя смутку", - з горыччу падумала я і вылецеѓ вакол пакоя. За сталом яе спытаѓ, ці ёсць паблізу крама, дзе яе магу купіць вопратку.
  
  
  "Так, сеньёр. У Агиларсе, размешчаным праз дарогу, выдатны выбар ", - сказаѓ клера.
  
  
  "Gracias. Вось чакаю наведвальніка. Калі яна прыедзе, скажы, гэй, дзе мяне знайсці ".
  
  
  Яе перайшоѓ вуліцу і выдаткаваѓ жменю грошай Хоука на вопратку. Апрануѓшыся ѓ новы касцюм з усімі падыходнымі аксэсуарамі, яго яшчэ раз параіѓся са сваім парцье і нетаропка накіраваѓся ѓверх па вуліцы да вулічнага кафэ. Яе сеѓ за столік, з якога можна было назіраць за уваходам, і замовіѓ бутэльку мясцовага брэндзі, які гарэѓ, як агонь, але не меѓ непрыемнага густу. Пацягваючы брэндзі, яе задаваѓся пытаннем, колькі мне чакаць, перш чым яе вырашу, што мой суразмоѓца, Пілар, не з'явіцца.
  
  
  У гэты момант смуглявая дзяѓчына ѓ блузцы з глыбокім выразам, ледзь стрымлівае яе пышную грудзі, хістанулася паміж столікамі і спынілася ѓ мяне. Ee валасы былі чорнымі і густымі, злёгку взлохмаченными, толькі што з смецця. У нах былі вочы чорнага колеру кавы, які абяцаѓ экзатычныя задавальнення.
  
  
  "Ці можаце вы зэканоміць на запалцы?" - спытала яна з лёгкім акцэнтам.
  
  
  "Прабачце, я не захоѓваю ih, так як кінуѓ паліць". Яе падказаѓ гэй.
  
  
  "У мінулым годзе яго спрабавала кінуць паліць сам, але пратрымалася ѓсяго два нядзелях", - правільна адказала яна.
  
  
  "Вы, павінна быць, Пілар".
  
  
  "Так. А ты Нік Картэр... якога завуць Киллмастер. Ваша рэпутацыя апярэдзіла цябе ". "Я не ведаю, ці варта мне паводзіць сябе сціпла ці прасіць прабачэння".
  
  
  Яе поѓныя вусны выгнуліся ѓ усмешцы. "Ніколі не варта прасіць прабачэння. Магу ёй сесці? "
  
  
  "Вядома. Мае манеры сёння трохі зношаныя, як і ѓсё астатняе.
  
  
  Пілар апусцілася на крэсла насупраць мяне. "Ты выглядаеш так, быццам табе трэба крыху паспаць", - сказала яна.
  
  
  "Бізнес, перш за ѓсё", - сказаѓ яна з ліслівай усмешкай. "Мы можам пагаварыць тут?"
  
  
  Яе прыгожыя вочы слізгалі па лайдакам у кафэ і мінакам па тратуары. "Гэта такое ж добрае месца, як і любое іншае", - сказала яна мне, паціснуѓшы плячыма.
  
  
  Яго зрабіѓ знак афіцыянту, каб ён папрасіѓ яшчэ шклянку, і наліѓ Пілар брэндзі. Затым яе рэзка спытаѓ: "Што ты зрабіла са сваімі валасамі?"
  
  
  Інстынктыѓна яе рука ѓ імгненным замяшанні пацягнулася да галоѓ, затым яна ѓсміхнулася. "Вам, павінна быць, сказалі, што я рыжая. Як вы ведаеце, у нашым пошты бизнесявляется частцы ѓзнікае неабходнасць змяніць знешні выгляд. Табе падабаецца чорны? "
  
  
  "Любіць гэта. Трымаю грошы, ты таксама быѓ ерасоткой, як рудая.
  
  
  "Чаму, дзякуй", - сказала яна і гарэзна паглядзела на мяне з-пад сваіх доѓгіх веек.
  
  
  На імгненне рысы асобы Пиларс, здавалася, зніклі, і перайшлі ѓ тонкае твар Роны Фольштедт. Яе зрабіѓ глыток моцнага брэндзі, і малюнак знікла.
  
  
  "Адзінае, што ѓ нас ёсць, - сказаѓ я, - гэта катэр, які дасталі чамадан на борт" Гавиоты ". Я не мог разглядзець нашага імя, нам апазнавальных лічбаѓ у цемры. Ён ехаѓ занадта низменному у & nb і прыводзіѓся ѓ рух двума падвеснымі рухавікамі ".
  
  
  Пілар прыкусіла губу і пахітала галавой.
  
  
  "Нічога падобнага. Вы бачылі каго-небудзь вакол людзей на катэры?
  
  
  "Галоѓны чалавек быѓ невысокага росту, шчыльнага целаскладу і зусім лысы".
  
  
  Яна падняла руку, каб спыніць мяне. "Каржакаваты, лысы мужчына?"
  
  
  "Гэта правільна. Ты эга ведаеш?"
  
  
  "Я думаю так. Ёсць такі чалавек, які ѓзначальвае банду кантрабандыстаѓ Кюрасао. Эга клічуць Торио.
  
  
  "Вы можаце сказаць мне, дзе эга знайсці?"
  
  
  "Я магу адвезці цябе туды. Яе ведаю Кюрасао, і мы зможам дзейнічаць хутка ".
  
  
  На хвіліну яе збіраѓся запярэчыць. Яе не ѓ гатэль, каб яна стала такой жа, як Рона. Але Пілар была права, яе мог марнаваць каштоѓны час на Кюрасао без правадоѓ, а час было вырашальным фактарам.
  
  
  "Як хутка мы зможам з'ехаць?" Яе сказаѓ.
  
  
  "Мы можам паспець на ранні рыбалку заѓтра раніцай. Яе ѓсё ѓладжу.
  
  
  "Ці можам мы пачаць раней?"
  
  
  "Няма. І важна, каб вы сёння ѓвечары адпачылі. Заѓтра табе трэба будзе быць моцным і пільным ".
  
  
  Мае ныючыя цягліцы пагадзіліся. Мы выпілі яшчэ шклянку брэндзі, і яна праводзіла мяне да майго гатэля.
  
  
  "Я прыйду за табой раніцай, - сказала Пілар, - а мы паедзем у аэрапорт".
  
  
  Яе пакінулі яе ѓ двары і стомлена падняѓся
  
  
  
  
  
  
  у мой пакой.
  
  
  Кіраѓнік Пятнаццаць
  
  
  Яе прыняѓ пачатку другой душ за дзень і задернул жалюзі супраць вячэрняга сонца. Яе зняѓ новую вопратку і паклаѓ яе на крэсла. Затым яе расцягнуѓся голы на ложку, накінуѓ на сябе прасціну і ѓтаропіѓся ѓ столь.
  
  
  Проста прымусіць сябе заснуць звычайна немагчыма. Кожны нерв у маім целе патрабаваѓ адпачынку, і мае вочы былі падобныя на мяшкі з пяском, але ёй не ѓдавалася спаць.
  
  
  Дзе-то былы амерыканскі навуковец і былы рускі генерал рыхтаваліся сцерці маю краіну, горад за горадам. Паслязаѓтра першым адправіцца Нью-Ёрку. Яго павінен куды-небудзь ісці, каб спыніць ih, а не злятаць з ложка на ложку ѓ гатэлі ѓ Веракрусе.
  
  
  Але спяшацца ѓ бой без падрыхтоѓкі было б па-дурному і небяспечна. І калі Пілар зможа знайсці кантрабандыста Торио, у яго яшчэ можа быць дастаткова часу для выканання місіі. Яе, заплюшчыѓ вочы. Бачанне Роны праплыло перада мной, знікла, затым вярнулася.
  
  
  Сонечны святым, пранікальны скрозь аранжавыя жалюзі, паступова пацьмянеѓ скрозь усе адценні шэрага, і, нарэшце, стала цёмна. Тым не менш мой розум не мог супакоіцца.
  
  
  Здавалася, кожны гук з вуліцы ѓнізе даносіцца адкрыта да маіх вушэй. Змыѓшы ѓнітаза ѓ суседнім пакоі, фантанны Ніягарскі вадаспад.
  
  
  Потым хто-то злёгку пастукаѓ да нас у дзверы.
  
  
  "Так?"
  
  
  "Гэта Пілар", - рушыѓ услед мяккі рэѓматызму.
  
  
  Яе вылез вакол смецця, схапіѓ ручнік і адкрыѓ дзверы. На Пілар было чорнае сукенка з малюсенькімі кветачкамі, якія, здавалася, шчасліва раслі ѓ пагорках і далінах яе багатай мясцовасці.
  
  
  "Увайдзіце", - сказаѓ я.
  
  
  "Я сапраѓды не верыла, што ты зможаш заснуць", - сказала яна і ѓвайшла ѓнутр.
  
  
  "Ваша прыгажосць пераѓзыходзіць толькі вашу мудрасць", - адказаѓ я.
  
  
  "Я прынёс табе якое-што, каб дапамагчы". Яна лёгенька апусцілася на край ложка.
  
  
  "Таблеткі?" Яе спытаѓ. "Я ніколі ih не прымаю".
  
  
  Яна ляніва ѓсміхнулася мне. "Не, не таблеткі. Мяне."
  
  
  "Што ж, - адказаѓ я, оправляясь ад свайго здзіѓлення, - вы, безумоѓна, цудоѓная планшэт, і ee зусім не цяжка праглынуць".
  
  
  Ee прыгожае твар посерьезнело, стала амаль суровым. "Не жартуеце, - сказала яна. "Абедзве нашы жыцця могуць залежаць ад твайго фізічнага стану заѓтра, і..." Тут яна заколебалась, яе вочы слізганулі па маёй апранутай у ручнік постаці. "І, можа быць, яе таксама буду сёння неспакойна адпачываць у адзіноце".
  
  
  "Магчыма", - сказаѓ я.
  
  
  "Ты пакінеш усё мне?"
  
  
  "Пілар, яе ѓ тваіх руках".
  
  
  "Б'ен. Спачатку яе, хачу, каб ты ляжаѓ тут, на ложку ".
  
  
  Яе паслухмяна падышоѓ да ложка і ѓжо збіраѓся апусціцца, калі яе моцныя карычневыя пальцы праслізнулі пад ручнік, які яе насіѓ, і змахнула эга.
  
  
  "Для гэтага нам не спатрэбіцца ручнік", - рашуча сказала яна. "Кладзіся на жыццё, калі ласка".
  
  
  Яе распласталася на ложку, скончылася рукі ѓ падушку. Што-то прахалоднае кранула маёй шыі ѓ падставы чэрапа і павольна паѓзе ѓверх па спіне. Яе адчуѓ лёгкі пах карыцы. Праз яе плячо ѓбачыѓ, што Пілар дастала маленькі флакон вакол сумкі, якую несла, і выліла змесціва па мойму хрыбетніку.
  
  
  "Алей карыцы", - патлумачыла яна. "Цяпер яе хачу, каб ты зноѓ апусціѓ галаву і дазволіѓ мне дапамагчы табе расслабіцца".
  
  
  "Так, мэм", - усміхнуѓся я. Пачуѓся шепчущий шаѓкавісты гук. Краем вока яе злавілі выбліск асмуглага сцягна, і зразумеѓ, што Пілар зняла з сябе ѓсю вопратку.
  
  
  Нібы адчуваючы мае думкі, яна заплюшчыла мае вочы лёгкім дакрананнем сваіх прахалодных, мяккіх пальцаѓ. "Расслабся", - прамармытала яна. "Цяпер табе трэба толькі расслабіцца".
  
  
  Затым яе рукі ляглі на маю спіну плыѓнымі маленькімі коламі, ee пальцы націскалі цвёрда і пяшчотна. Яна намазала маслам мае плечы і грудную клетку, выдаючы сабе ѓхваляльныя гукі. Яна знайшла зморшчыну на маёй баку, дзе дзіда майя кранала мяне, і яе пальцы пагладзілі боль.
  
  
  Яна нанесла алей на маю талію, яе рукі цудоѓна слізгалі па маёй скуры з духмянай змазкай. ђніз і ѓніз, па ягадзіц і задняй паверхні сцёгнаѓ. Яшчэ трохі дакраніцеся да западзіне на каленях, затым да икроножным цягліцам, уздоѓж ахілава сухажыллі, каб мае пяткі ляглі на яе далоні.
  
  
  Пілар пяшчотна нанесла алей на падэшвы маіх нага, слізгануѓшы пальцам паміж кожным вакол маіх пальцаѓ.
  
  
  Мая скура была жывой і звышадчувальны да яе дакрананняѓ. Здавалася, яе адчуваю праз свае пары блізкасць яе аголенага цела.
  
  
  Яе сказаѓ: "Пілар, я не ведаю, ѓсхваляваны яе ці хачу спаць. Калі ласка, прымі рашэнне! "
  
  
  "Супакойся", - мякка насварылася яна. "Мы толькі пачалі".
  
  
  Затым яна ѓзяла мае пальцы нага, па адным, задобрыць ih, перакочваючы паміж пальцамі. Вялікім і паказальным пальцамі яна зрабіла прамасленыя ножны, слізгальныя уверх і ѓніз з кожнага пальца ногі.
  
  
  Затым Пілар ѓзяла кожную ступню ѓ рукі і пачала мясіць яе, пакуль я не адчуѓ, як трашчаць косці. Затым яна зноѓ падняла рукі ѓверх па маіх нагах, яе вопытныя пальцы ѓпіліся ѓ напружаныя мышцы, сціскаючы, маніпулюючы, выцягваючы ныючыя боль.
  
  
  Асаблівая ѓвага надавалася мойму крупы. Трымаючы адну руку на кожнай ягадзіцы, яна нахілялася і сціскала з дзіѓнай для жанчыны сілай, яе рукі рытмічна перакочваліся ад пятак да кончыкаѓ пальцаѓ.
  
  
  Ложак злёгку правісла, калі Пілар
  
  
  
  
  
  
  апынулася на маіх нагах. Вакол гэтага становішча яна нахілілася наперад і праводзіла сваімі гнуткімі пальцамі па маёй спіне, чароѓным чынам аслабляючы напружаныя мышцы.
  
  
  Калі яна пацягнулася наперад, каб памасіраваць мае плечы і шыю, яе і адчуѓ, як яе соску калыханай грудзей закранулі мяне. Цяпер яе рукі слізганулі па маёй аголенай спіне ад плячэй да ступням.
  
  
  "Цяпер перевернись, - сказала яна, - а яе зраблю іншую бок".
  
  
  "Я не ведаю, ці вытрымаю яе".
  
  
  "Не хвалюйся, яе ѓпэѓнена, ты мікалай вытрымаеш".
  
  
  Яе, перавярнуѓся на спіну.
  
  
  Пілар ѓздыхнула. "Чаму, Нік, яе думаѓ, ты расслабіѓся!"
  
  
  "Кравец пабяры!" Яе, усміхнуѓся, скарыстаѓшыся магчымасцю, каб зірнуць на маю аголеную масажыстку. Ee скура была, як паліраваная медзь - гладкая і бездакорная. Яе грудзей былі поѓнымі і сьпелымі. Яны апусціліся, затым рэзка падняліся. Яе вузкая стан і круглыя цвёрдыя сцягна блішчалі лёгкім бляскам банк.
  
  
  Яна вытанчана нахілілася, каб узяць з прыложкавыя тумбачкі бутэлечку з маслам, і пырснула эга на мяне, разводзячы рукамі.
  
  
  "Не хвалюйся, - сказала яна, нібы зноѓ чытаючы мае думкі, - нічога не застанецца незавершаным!"
  
  
  Такім чынам, цяпер ёй здаѓся ee руках. Вочы зачыніліся - у галоѓ не ѓзнікала трывожных малюнкаѓ. У мяне было адчуванне бязважкасці, як быццам маё цела, накіроѓваѓся гэтымі дасведчанымі пальцамі, дрэйфавала ѓ прасторы. Яе здаваѓся зробленым па ірыска... нацягнутай, расцягнутай, цудоѓна нацягнутай з дакладнасцю да долі мяжы трываласці.
  
  
  Яе рэзка расплюшчыѓ вочы і схапіѓ Пиларс за руку. "Гэтага дастаткова, - сказаѓ я. "Мы толькі што дасягнулі межаѓ масажу. У цябе ёсць іншыя таленты? "
  
  
  Пілар ляніва дразняще ѓсміхнулася мне. Мяне ахапіѓ шок вытанчанага задавальнення, калі яе рот самкнуѓся мной назаѓжды.
  
  
  І на якое-то час мне здалося, быццам мяне цягнуць праз маленькую аксамітную дзірачку ѓ свет няѓяѓных асалод. Затым мяне ахапіла дрыготка вызвалення. І ѓпершыню за шмат гадзін яго быѓ пустыні нас ад думак, нас ад пачуццяѓ, плыѓ у пустаце, плывучы да глыбокага калодзежа забыцця.
  
  
  Яе пацягнуѓ цёплае, палаючае цела побач са мной і накрыѓ нас абодвух прасцін.
  
  
  Менш чым праз хвіліну сон, які яго так доѓга хацеѓ, заключыѓ мяне ѓ цёплыя, пахнуць карыцай абдымкі.
  
  
  Кіраѓнік Шаснаццаць
  
  
  Яе прачнуѓся на досвітку з адчуваннем, як быццам усе старыя дэталі былі заменены новымі, пакрытымі тефлона кампанентамі перманентнага прэсавання. Па ваннай даносіліся плёскат вады і жаночы голас, які спявае на іспанскай. Яе выскачыѓ вакол смецця, падышоѓ да дзень і штурхнуѓ яе.
  
  
  У пакой уварваліся патокі пара. За напаѓпразрыстай фіранкай для душа яе мог бачыць сілуэт прыгожага цела Пілар, калі яна намыливалась і спявала што-то па часоѓ Панча Вілья. Час ад часу фіранка прыліпала да яе скуры, агаляючы бліскучую паверхню, як целлофановое акно ѓ скрынцы з цукеркамі.
  
  
  Яе пастаяѓ там з хвіліну, атрымліваючы асалоду ад відовішчам, затым схапіѓ фіранку і адсунуѓ яе ѓ бок.
  
  
  Пілар ахнула ад сцяга дазволу на выкананне і інстынктыѓным жаночым жэстам закрылася рукамі. Затым яна апусціла рукі і сядзела, усміхаючыся пад бруямі душа, у той час як вада, якая сцякае па ѓзгорках і западзінай яе цела, прымушала ee блішчаць, як цюлень.
  
  
  "Добрай раніцы, керидо", - сказала яна. "Спадзяюся, яе гэта адзіная перадача не цябе". Яе вочы слізгалі па маім целе. "Вы заѓсёды прачынаецеся ѓ такім стане?"
  
  
  "Усё залежыць ад таго, хто прымае душ у суседнім пакоі".
  
  
  "Спадзяюся, ты добра спаѓ".
  
  
  "Як бервяно. Калі свет калі-небудзь даведаецца аб гэтым тваім лекі ад снатворнага, мы ѓбачым апошні па барбітуратаѓ.
  
  
  "Ліслівец. Сядай, ёй намылю цябе спіну.
  
  
  Яе, увайшоѓ у душ, і Пілар павярнула мяне. Яна намылила рукі, але вобласць маёй анатоміі, якую яна намылила, вызначана не была маёй спіной. Яе, павярнуѓся і ѓстаѓ, тварам да яе, на нас абодвух пырснула вада. Упершыню яе зразумела, якая яна высокая дзяѓчына.
  
  
  "Мне прыходзіць у галаву, - сказаѓ я, - што я атрымліваю ад вас вельмі шмат заказаѓ. Пара мне ѓзяць на сябе.
  
  
  "Што ты меѓ на ѓвазе, керидо?" - выдыхнула яна, нахіляючыся наперад, і гэтыя цудоѓныя грудзей пампаваліся да мяне.
  
  
  Узяѓшы яе пад рукі, падняѓ яе Пілар, і падвёѓ ee да сябе. Затым апусціѓ яе і далей, па долі цалі за раз.
  
  
  Яна выпусціла лёгкі гук захаплення, калі яе рукі абнялі маю грудзі, і яна прыцягнула нас разам, прыціснуѓшыся сваёй грудзьмі да мяне. Мы пачалі павольны, хвалепадобны, нерухомы танец, там, душа, паступова павялічваючы рытм, пакуль Пілар не круцілася і не трэслася, як апантаная жанчына. Раптам яна ѓскрыкнула, яе голас працяѓ манатонны гул вады.
  
  
  Потым гэтага мы стаялі разам, дазваляючы & nb абмываць нашы цела.
  
  
  Мы хутка апрануліся, а затым пайшлі ѓ суседнюю кафэ, каб паснедаць цудоѓнымі хуэво-ранчеро. Мы запілі эга мексіканскім півам, якое нават падчас сняданку лепш, чым горкі мексіканскі кавы-пхи.
  
  
  Таксі отвезло нас у Newark Акруга, дзе мы ѓ такую гульню ѓ невялікі самалёт. Мы вылецелі ѓ шэсць трыццаць. З двухгадзіннай розніцай у часе, мы прызямліліся б Кюрасао каля поѓдня.
  
  
  Калі мы ляцелі
  
  
  
  
  
  у мірнай зелянінай Юкатана і цёмна-сінім Карыбскім моры яе міжволі ѓспомніѓ, што не так шмат гадзін таму яе, змагаѓся за сваё жыццё там.
  
  
  Як быццам па ѓзаемнай згодзе мы з Пілар не размаѓлялі падчас паездкі. Раней гэтай раніцай мы былі проста мужчынам і жанчынай, якія атрымлівалі асалоду ад жыццём, і яшчэ адным, як быццам нашай самай вялікай праблемай было вырашыць, што ёсць на сняданак. Але цяпер мы былі двума прафесіяналамі, якія ідуць насустрач невядомым небяспекам, я ведаю, што мы ніколі не вернемся. Было не час для свецкіх гутарак. Мы сядзелі ціха, пагружаныя ѓ свае асабістыя думкі.
  
  
  Голас пілот парушыѓ цішыню. "Яны вакол вас, хто ѓ зале па правым борце, цяпер могуць бачыць наперадзе востраѓ Аруба. Аруба - самы маленькі з трох выспаѓ, якія ѓваходзяць у склад Нідэрландскіх Антыльскіх астравоѓ. Кюрасао яшчэ ѓ пяцідзесяці мілях на ѓсход. Мы пачынаем спуск, і будзем прызямляцца прыкладна праз пятнаццаць хвіліна ".
  
  
  Калі пілот працягваѓ распавядаць нам аб пагодных умовах Кюрасао (ідэальных, як заѓсёды), я назіраѓ, як Аруба слізгала mimmo нас. Пралівы паміж Арубой і Кюрасао, былі спярэшчаныя белымі парусниками і мноствам маленькіх карычневых астраѓкоѓ без пастаяннага насельніцтва, хоць яны часам выкарыстоѓваліся рыбакамі.
  
  
  Наш самалёт прызямліѓся ѓ аэрапорце Плесман, і мы знайшлі зборы для пятимильной паездкі ѓ сталіцу Виллемстад. Кабіна была старой "Мнс", са знятай дахам, каб яна магла выкарыстоѓвацца пад адкрытым небам.
  
  
  Кіроѓца быѓ гаваркім чалавечкам, які, здавалася, вырашыѓ расказаць нам абсталяваннем усіх мясцовых плётках падчас нашай кароткай паездкі. Я не звяртаѓ асаблівай увагі на тое, што казаѓ мужчына, пакуль адна фраза не пранізала маё прытомнасць, як ледасек.
  
  
  "Пачакай хвілінку", - раѓнуѓ яе кіроѓцу. "Што вы сказалі аб бландынцы, вытащенной па сукенка?"
  
  
  Ён павярнуѓся на сваім месцы з шырокай усмешкай, задаволены тым, што прачнулася мой цікавасць. "О, так, сеньёр. Два дні таму ѓ рыбацкіх доках было шмат хваляванняѓ. Адна па лодак вярнулася з желтоволосой дамай. На ёй быѓ выратавальны гиллетт, які трымаѓ яе на плаву, хоць яна не была ѓ свядомасці, калі яе прывезлі. Вельмі дзіѓна, паколькі нас адна лодка не трапіла ѓ аварыю ".
  
  
  "Дзе яна зараз?" Яе, ѓмяшаѓся,
  
  
  "Калі стала вядома па рыбацкіх аб'екце, неѓзабаве прыехаѓ муж жанчыны і павёз яе з сабой".
  
  
  "Ee муж?" - паѓтарыць яе.
  
  
  "Ах, так. Гэта буйны мужчына, падобны на мядзведзя, які часам плавае разам з Говиотой ".
  
  
  Городин! Павінна быць, ён вярнуѓся на Кюрасао, калі не змог знайсці мяне ці Рону у & nb. Несумненна, ён чакаѓ там, калі вакол аб'екце прыйшло паведамленне, што яе прывезлі рыбакі. Гэта было два дні таму. Яе падлічыѓ шанцы, што Рона яшчэ жывая. Гэта быѓ доѓгі стрэл: "Вы не ведаеце, куды мужчына... муж... забраѓ жанчыну?" Яе спытаѓ.
  
  
  - Не, сеньёр, але, можа быць, маім сябрам, рыбак Саба, раскажа вам. Гэта ён выцягнуѓ даму па сукенка ".
  
  
  "Вы можаце адвезці мяне ѓ Сабу?"
  
  
  "Цяпер, сеньёр?"
  
  
  "У цяперашні час." Яе выцягнуѓ вакол набраклага паперніка купюру ѓ дзесяць гульдэнаѓ і працягнуѓ яе кіроѓцу. "І зрабі гэта хутка".
  
  
  "Пяць. м", - сказаѓ ён, кладучы грошы ѓ хвіліну.
  
  
  За пяць мін, амаль з дакладнасцю да секунды, мы прайшлі праз лабірынт вузкіх вулачак да рыбацкім докам за межамі Виллемстада, расчышчаючы шлях з дапамогай гудка, на які кіроѓца ѓвесь час абапіраѓся. Мы рэзка спыніліся на набярэжнай перад каркасным домам з адным вялікім акном у плямах дыму і шыльдай з выветренной фарбай, на якой напісана "Прытулак Ванвоорта".
  
  
  Выйшаѓшы вакол машыны, яе адчуѓ, як мяне тузанулі за рукаѓ, і зразумеѓ, што амаль забыѓся пра Пілар.
  
  
  "Нік, бландынка... гэта твой Рона?"
  
  
  "Гэта павінна быць."
  
  
  "А што ты будзеш рабіць?"
  
  
  "Знайдзі яе, калі змагу".
  
  
  "Але ѓ нас ёсць населены пункт расіі".
  
  
  Калі б не Рон, не было б ніякай місіі. Менавіта яна дала нам ключ да разгадкі, і цяпер яна можа прывесці нас да Городину. Акрамя таго, яна не была па адукацыі небяспечнай працы, як мы. Калі яна зараз у руках Городина, гэй давядзецца заплаціць жудасную цану. Яе павінен паспрабаваць знайсці яе. Яе эй многім абавязаны ".
  
  
  "Гэй, Вы нічога не павінны, - сказала Пілар. "Ты не прымушаѓ яе выконваць заданні. А час ... ведаеш, які сёння дзень?
  
  
  "Так, яго ведаю. Заѓтра крайні тэрмін ".
  
  
  "Забудзь пра яе, Нік. Пойдзем са мной, і я завяду цябе ѓ Торио. Мы знойдзем эга на набярэжнай, недалёка адсюль ".
  
  
  Яе спыніѓся перад дзвярыма сьвятыні Ванвоорта і паглядзеѓ у твар Пиларс. Калі яе загаварыѓ, мой голас быѓ халодным. "Рашэнне маё, і яго эга прыняѓ. Ты пойдзеш са мной? "
  
  
  На імгненне яна сустрэлася са мной позіркам, затым адвярнулася. Яна працягнула руку і дакранулася да маёй рукі. "Мне вельмі шкада, Нік. Вы павінны дзейнічаць паводле свайго сумлення. Я дапамагу табе, чым ты папросіш. "
  
  
  Яе сціснуѓ яе руку і ѓвайшоѓ у дзверы.
  
  
  Кіраѓнік Семнаццаць
  
  
  Vanvoort's Hideaway не быѓ турыстычным барам. Сяргей быѓ цьмяным, паветра быѓ затхлым. Сцены былі абвешаны плакатамі з рэкламай піва і палітыкаѓ. Лінолеѓм на падлозе працёрся да голага дрэва ѓ паласе ѓздоѓж пярэдняй частцы нелакированной планкі.
  
  
  Кліентурай былі рыбакі і маракі.
  
  
  
  
  
  многіх народаѓ. І ѓсе мужчыны. Гул размоѓ і звон шклянак раптам спыніліся, калі наведвальнікі заѓважылі Пілар, якая займаецца выглядала эфектна ѓ кароткім цытрынава-жоѓтым сукенку.
  
  
  За стойкай сядзеѓ касалапы галандзец з біцэпсамі, падобнымі на дыні, якія тырчаць з-пад кароткіх рукавоѓ эга кашулі.
  
  
  "Я шукаю рыбака па імя Саба", - сказаѓ я.
  
  
  Малюсенькія вочкі галандца прабегліся па мне, як казуркі. "Хто сказаѓ, што ён тут?"
  
  
  "Эга іншы таксіст. Той, што ѓ Гудзон.
  
  
  Ён пакруціѓ сваёй масіѓнай галавой праз боку ѓ бок. "Не значыць для мяне нічога".
  
  
  Паклаѓшы абедзве рукі на стрыжань, яе, прыціснуѓся тварам да яму. "Містэр, у мяне няма часу гуляць у гульні, і ѓ мяне няма часу тлумачыць. Але я хачу, каб вы ведалі наступнае: калі вы не пакажаце мне Сабу праз пяць секунд ці не скажаш, дзе яе магу эга знайсці, яе перайду праз гэты бар і зламаю вам косткі, пакуль не атрымаю рэѓматызму ".
  
  
  Галандзец ведаѓ, што я сур'ёзна. Эга румянец збялеѓ. "Вунь там", - прахрыпеѓ ён. "Адзін у будцы ля сцяны".
  
  
  Калі яе адвярнуѓся ад бара, тут зноѓ пачаѓся лопат, і ѓсе сталі занятыя, гледзячы на Пілар.
  
  
  Самотны мужчына ѓ будцы быѓ чарнаскурым жыхаром Віргінскіх выспаѓ.
  
  
  "Саба?" Яе спытаѓ.
  
  
  "На самой справе, дружа. Сядай. І лэдзі таксама. У эга выступаѓ музычная частка была брытанскай, а частка - каліпса-меладычнай, якую вы чуеце ѓ некаторых частках Вэст-Індыі. "Ты павінен усяліць у Ганса страх перад Богам, прымусіць эга адступіць, як гэта".
  
  
  "Я хачу спытаць аб жанчыне, якую вы прывялі два дні таму. Той, які ты знайшоѓ у моры ".
  
  
  - Ах, лэдзі з жоѓтымі валасамі. Вельмі прыгожая. Яна не прачынаецца, каб сказаць нам словы. Вельмі-вельмі стаміѓся. Мора высільвае твае сілы. Але я не думаю, што эй было балюча. Нічога не зламана ".
  
  
  "І мужчына адвёѓ яе? Той, хто сказаѓ, што ён яе муж?
  
  
  "Ой-хо, можа, ён не яе муж", а? Я не здзіѓлены. Ён не падобны на тую даму з жоѓтымі валасамі, якую прымаюць за мужа. Занадта груба, занадта непрыгожа. Ты мужык, дружа?
  
  
  "Няма, але яе сл яшчэ, а мужчына, які павёз яе, пэѓна не быѓ. Вы ведаеце, куды ён яе забраѓ?
  
  
  "Так, яго ведаю. Яе распавядаю эму дарогу ѓ шпіталь Каралевы. Ён кажа, што ніколі не мін ', ён вядзе даму туды, дзе ѓ яго ёсць сябры. Ён сказаѓ, што яны клапоцяцца аб ёй. Таму яе гляджу, куды ён ідзе. Ён бярэ дзяѓчыну ѓ маторную лодку з двума іншымі мужчынамі. Яны едуць у Маленькі Сабака, маленькі востраѓ у дванаццаці мілях ад берага. Нічога, акрамя вялікіх камянёѓ Little Dog. Вялікія камяні і рыбацкая хаціна. Рыбакі больш не выкарыстоѓваюць гэта месца. Мужыкі са стрэльбамі цяпер усіх палохаюць.
  
  
  "Вы можаце паказаць мне, як дабрацца да Маленькай Сабакі?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Вядома. Спусьцецеся да докаѓ, вы можаце ѓбачыць гэта месца. Давай, яе табе пакажу.
  
  
  Чорны мужчына ѓстаѓ і выйшаѓ праз кіёскі. Пілар рушыла ѓслед за намі на вуліцу і спусцілася праз пару крутых кварталаѓ да набярэжнай, дзе Саба, адна праз бліскучую ваду, на тое, што здавалася вышчэрблены выступам вакол карычневых скал.
  
  
  "Маленькая собачка", - сказаѓ ён. "Можа быць, 500 метраѓ у даѓжыню, 200 у шырыню. Адзінае бяспечнае месца для пасадкі лодкі - з другога боку. Адсюль не відаць.
  
  
  "Мне патрэбна хуткасная лодка, - сказаѓ я. "Вы ведаеце каго-небудзь, хто здае мне адзін?"
  
  
  "Вядома. У мяне ёсць яшчэ з самай хуткай лодкай ѓ гавані, калі не лічыць кантрабандыстаѓ і паліцыі. Ён бярэ з вас шмат грошай, але вы атрымліваеце свае грошы ".
  
  
  "Добра." Яе, павярнуѓся да Пілар. "Цяпер яе папрашу цябе зрабіць тое, што будзе для цябе вельмі цяжкім".
  
  
  "Што здарылася, Нік?"
  
  
  "Пачакай мяне. Пачакай, калі я не вярнуся да цемры, распавёѓ Дэвіда Хока ѓ Вашынгтоне і раскажы эму усё, што ведаеш ".
  
  
  "Ble яе пайду з табой? Яе магу кіраваць лодкай. Яе магу дапамагчы рознымі спосабамі ".
  
  
  "Няма", - цвёрда сказаѓ я. "Гэта мая праца, і я хачу, каб вы засталіся тут".
  
  
  "Так, Нік", - сказала яна з непадобнай на нах пакораю.
  
  
  Яе сціснуѓ яе руку і рушыѓ услед за Сабой да докаѓ, дзе мы знойдзем эга, іншы на катэры. Аказалася, што гэта імкненне хуткая лодка, якую яе горды двое беражліва утрымліваѓ у добрым стане. Гэты чалавек не занадта турбаваѓся аб тым, каб дазволіць незнаёмцу ѓзляцець ѓ сваёй гонару і радасці, але досыць гульдэнаѓ перайшло па рук у рукі, каб паменшыць супраціѓ эга. Маторам быѓ гіганцкі "Эвинруд", які імгненна ажыѓ, і неѓзабаве яе ѓжо нёсся па лёгкаму праліву да Маленькай Сабаку. Перш чым яе падышоѓ занадта блізка, яе зрабіѓ шырокі круг вакол скалы, выспы. Ля ѓваходу на далёкім беразе да некрашеной порта бар быѓ прывязаны катэр з каютамі. Для пірса знаходзілася драѓляная хаціна. Бледна-шэры дым клубіѓся вакол трубы.
  
  
  Яе задушыѓ "Эвинруд", затым агледзеѓ хаціну і навакольныя скалы на прадмет якіх-небудзь прыкмет жыцця. Не было. Так што я ѓключыѓ матор і вярнуѓся вакол выспы.
  
  
  Яе блукаѓ па камяністым беразе, на далёкай баку ѓ я прасіѓ магчымага месца для прызямлення. Вышчэрбленыя вяршыні ѓзвышаюцца на пятнаццаць або дваццаць футаѓ, як быццам якое-то велізарнае абурэнне ѓ цэнтры зямлі выкінула ih са дна акіяна. Нарэшце яе наткнуѓся на вузкі клін вады паміж парай выступоѓцаѓ валуноѓ, і мне ѓдалося протиснуть лодку. Яе засцярог яе, падняѓся па скалах і накіраваѓся да хаціны на супрацьлеглым баку выспы.
  
  
  
  
  
  
  
  Рух ішло ѓ лепшым выпадку павольна, і ён рухаѓся асцярожна, у выпадку, калі Городин выставіѓ назіранне. Праз дваццаць хвіліна яе дасягнуѓ зручнай кропкі, адкуль мог легчы жыцця і глядзець на хаціну. Тут ён здаваѓся больш, чым з боку акіяна, і здавалася, што ён падзелены на два пакоі. Адзінае акно, якое яе мог бачыць, было затрымаѓся дошкамі з аднымі толькі шчыліннымі адтулінамі. Па-ранейшаму ніякіх слядоѓ чалавечай жыцця, толькі палымяны дым, растекающийся па паветры. Цяпер, калі яе быѓ з зацішнага боку ад дыму, яе заѓважыѓ непрыемны пах. Магчыма, у глыбіні душы яе, ведаѓ, што гэта было, але я яе адхіліѓ гэтую думку і папоѓз да халупе, імкнучыся не трапляцца на вочы збіраліся ѓ акне на выпадак, калі хто-то будзе глядзець за ім.
  
  
  Яе без праблем дабраѓся да хаціны і прысеѓ пад акном, забітымі дошкамі.
  
  
  Смурод тут было беспамылковым. Гэта быѓ пах опаленной плоці і чалавечых валасоѓ. Яе сціснуѓ зубы і паспрабаваѓ сцерці разумовую карціну таго, што можа здарыцца з Роной Фольштедт. Усярэдзіне хаціны раздаѓся рэзкі, ледзь стрымваны голас гневу. Гэта было цяжкае рык Фёдара Городина.
  
  
  "Ты вынялі мне шмат клопатаѓ, ты і Картэр", - казаѓ ён. "Але ты ѓсё яшчэ можаш заслужыць маё прабачэнне. У вас ёсць інфармацыя, Мне патрэбна гэтая інфармацыя. Просты абмен. І ѓ самай дэла, як ты можаш адмовіць такому па матэматыцы, як яго, які так таленавіты да пераканання? "
  
  
  Яе павольна падняѓ галаву, каб прыжмурыцца праз прастору паміж дошкамі, і голас Городина працягнуѓся.
  
  
  "Мы ведаем, што Картэр не патануѓ. Ёсць звесткі, што эга даставілі на бераг у рыбацкай вёсцы майя на Юкатане. Больш таго, нам не ѓдалося эга адсачыць. Там быѓ бы кантактны пункт, па якім вы маглі б звязацца з ім у выпадку крайняй неабходнасці. Яе, хачу, каб ты сказаѓ мне, дзе гэта ".
  
  
  Цяпер яе мог бачыць пакой праз падваконнікі. На драѓляным крэсле, побач з Городином сядзела Рона-Фольштедт. Вэб-вяроѓка была прывязаная вакол яе таліі, звязваючы яе рукі па баках і ѓтрымліваючы яе на спінцы крэсла. На ёй быѓ толькі абрывак штаноѓ, якія яна насіла, калі нырала з круізнага лайнера. Вышэй таліі яна была аголена, агаляючы маленькія, добра сфармаваныя грудзей. Яе вочы пачырванелі, валасы зблытаны. Калі яна загаварыла, гэта было адхіленым, стомленым голасам.
  
  
  "Не было ніякага кантактнага асобы", - сказала яна.
  
  
  "Ты врунья і дурніца", - сказаѓ Городин. "Вы павінны ведаць, што я магу прымусіць вас сказаць. Мірнае зараз ці пазней крычыць у агоніі. Так ці інакш, яе знайду Картэра. Ён ужо забіѓ некаторых вакол маіх лепшых людзей, і кожную хвіліну, пакуль ён застаецца жывы, ён уяѓляе пагрозу для нашага плана. Цяпер - яшчэ раз - дзе мы можам знайсці Ніка Картэра?
  
  
  "Я паняцця не маю, дзе ён", - стомлена манатонна сказала Рона.
  
  
  "У мяне няма больш цярпення", - прагыркаѓ Городин. "А цяпер яе пакажу вам, што адбываецца з людзьмі, з якімі яе страціѓ цярпенне".
  
  
  Вялікі рускі адышоѓ у бок, і крыніца дыму вакол трубы быѓ знойдзены. У вялікай жалезнай жароѓні тлела распаленая куча вакол драѓнянага вугалю. Пакрытыя гумай дзяржальні нейкага доѓгага інструмента тырчалі вакол вуглёѓ. Городин асцярожна узяѓся за рукаяць і выцягнуѓ інструмент. Гэта былі доѓгія вастраносыя абцугі. Абцугі засвяціліся цьмяна-аранжавым святлом, калі ён паказаѓ ih Роне.
  
  
  "Магчыма, вы чулі аб гэтай тэхніцы", - сказаѓ ён.
  
  
  "Плоць адрываецца ад цела па дробцы за раз. Асаблівая ѓвага надаецца пяшчотнай грудзей жанчыны. Вы будзеце жыць даволі доѓга, але ѓ кожны момант гэтага часу вы будзеце прасіць памерці ".
  
  
  Погляд Роны гіпнатычна спыніѓся на бліскучых кончыках абцугоѓ. "Але я нічога не ведаю, - сказала яна са слязамі на вачах, - зусім нічога".
  
  
  Городин праігнараваѓ яе. "Я дам вам яшчэ адзін шанец адказаць на мае пытанні", - холадна сказаѓ ён. "Тады мы пачнем".
  
  
  Яе абдумаѓ свой план дзеянняѓ. Яе мог забіць Городина, прабіѓшы аконныя планкі, але ѓ ih ценяѓ у цёмным пакоі яе бачыѓ, што яшчэ двое мужчын стаялі ѓ бліжэйшай сцяны. Яны, напэѓна, будуць ѓзброеныя, і, цалкам верагодна, заб'юць Рону, перш чым яго змагу прайсці за кут хаціны да знешняга дзень. Іншая дзверы, адкрыта, насупраць акна, па-відаць, вяла ѓ другую пакой. Гэта не дапамагло. Калі б у пакоі было акно, эга б яе закалолі.
  
  
  Пакуль яе спрабаваѓ прыдумаць здзяйсняльны план, Городин уставіѓ шчыпцы ѓ вуглі і павярнуѓ у мой бок. Яе схаваѓся на ѓвазе, калі ён сказаѓ аднаму па нябачных людзей: "Вазьмі эга сюды. Паказаць міс Вольстедт, на што яна можа разлічваць, калі не будзе супрацоѓнічаць з намі.
  
  
  Перад маім акном перахрысціѓся славянскі хлопец з кароткай стрыжкай, і калі яе зноѓ падняѓ галаву, ён адкрыѓ дзверы на супрацьлеглым баку. Пах гарэлай плоці разліѓся, як атручаны газ. Славянін вярнуѓся праз хвіліну, цягнучы за сабой што-то на падлозе, што прыйшлося ѓ некалькіх футах ад Роны.
  
  
  Істота на падлозе было ѓ форме чалавека з галавой, тулавам, дзвюма рукамі і дзвюма нагамі. Мала што яшчэ пра гэта падказаѓ мужчына. Плоць і мускулы былі разарваныя, абпаленыя, разарваныя і адарваныя ад кожнай часткі галавы і цела. Здавалася, нідзе не было органа, які
  
  
  
  
  
  
  не быѓ знявечаны. У многіх месцах косткі просвечивали скрозь адтуліны ѓ плоці, у той час як стварэнне сплывала крывёю і іншымі біялагічнымі вадкасцямі.
  
  
  Вусны былі цалкам адарваныя, пакінуѓшы грымасу аголеных зубоѓ, якая нагадвае чэрап. Там, дзе быѓ адзін вачэй, цяпер была толькі вільготная пачарнелая дзірка.
  
  
  Горш за ѓсё тое, што гэты рэшту чалавека быѓ жывы.
  
  
  Рона заткнула рот і адвярнулася, калі гэта прывід жаласна скреблось па половицам сутаргавай рукой.
  
  
  "Нельга так адварочвацца ад старога сябра, - сказаѓ Городин. "Ці, можа быць, ты не пазнаеш прыгожага маладога Барыса".
  
  
  Рон выдаѓ дрыготкі галашэньне.
  
  
  "Мы знайшлі эга без прытомнасці, але ѓсё яшчэ жывым", - працягнуѓ Городин. "Мы ажывілі яго. Мы даглядалі іх і кармілі эга перад выпрабаваннямі. Потым ён паплаціѓся, не занадта стойка, яе прызнаю, у той нядбайны момант, калі ён ухіліѓся ад свайго доѓгу, і дазволіць вам і Картэру бегчы. Рэзка падняѓшыся, эга голас шталь больш жорсткім. "А цяпер настаѓ ваш час. Мне патрэбен Нік Картэр, і ты скажаш мне, дзе эга знайсці.
  
  
  "Я... я не ведаю", - усхліпнула Рона.
  
  
  Городин вылаяѓся па-расейску і пацягнуѓся да гумовым рукояткам абцугоѓ.
  
  
  Воданепранікальная трубка з шасцю дымавымі шарыкамі, якія даѓ мне Сцюарт, была ѓ мяне ѓ руцэ. Нейкім чынам мне прыйшлося кінуць адну вакол гранул ѓ свеціцца вугаль. Гэта было лёгкае адлегласць - праблема заключалася ѓ тым, каб адправіць гранул праз закратаванае акно. Мне патрэбен быѓ духавы пісталет, і калі ѓ галоѓ паѓстала малюнак, яго хутка выцягнуѓ шарыкавую ручку вакол кішэні кашулі і адвінціць каѓпачок, выкінуѓшы эга разам з картрыджам ѓнутры. У выніку ѓ мяне засталася трубка дыяметрам тры з паловай цалі, вузкая на адным канцы і досыць шырокая ѓ адным, каб прыняць адну па дымавых гранул. Яе кінуѓ кулю ѓ мозгу ручкі, ѓваткнуѓ яе паміж дошкамі вокны і пачаѓ асцярожна рэгуляваць, каб траекторыя палёту ракеты была дакладнай.
  
  
  Цяпер Городин падышоѓ да Роне. Трымаючы абцугі ѓ кожнай руцэ, ён прыціснуѓ распаленыя абцугі да яе левым соску. Яе зрабілі, мала самаробнай духавога пісталет свеціцца вугаль. Мая першая спроба павінна быць бездакорнай, таму што ѓ мяне наѓрад ці атрымаецца другая.
  
  
  Яе зрабіѓ глыбокі ѓдых, прыціснуѓся вуснамі да канца трубкі і выдыхнуѓ з выбухным пуфом.
  
  
  Шарык ѓляцеѓ у вугаль і асьле на распаленых вуглях з цудоѓным шыпеннем і дымам грыбоѓ, распаѓсюдзіѓшы свой бледны, задушлівы дым ва ѓсе куткі пакоя.
  
  
  Дабраслаѓляючы вынаходлівасць Сцюарта, выцягнуѓ яе хустку-маску і накрыѓ ёю нос і рот. Яе згарнуѓ за кут хаціны і адкрыѓ дзверы плячом. Ён здрыгануѓся, а затым раскалоѓся, калі яго моцна штурхнуѓ яго.
  
  
  Калі яго уварваѓся ѓ хаціну з Люгером ѓ руцэ, яе ѓбачыѓ, як Городин, спатыкаючыся, вылецеѓ праз дзверы ѓ суседні пакой, у той час як адзін вакол эга людзей ѓсляпую хацеѓ бы мэта для свайго пісталета-кулямёта.
  
  
  Яго стрэліѓ, і ён упаѓ. Ён усё яшчэ спрабаваѓ падняць з падлогі пісталет-кулямёт, таму яе і стрэліѓ у яго яшчэ раз, і ён перастаѓ рухацца.
  
  
  Пачатку другі чалавек у пакоі атакаваѓ мяне распаленымі абцугамі пасля таго, як падняѓ ih з падлогі, дзе ih выпусціѓ Городин. Яе пусціѓ кулю эму ѓ галаву, затым кінуѓся да Роне і хутка вызваліѓ яе. Паміж кашлем гэй ѓдавалася выдыхаць маё імя.
  
  
  "Нік?"
  
  
  "На самой справе, - сказаѓ я. "Супакойся, яе выцягну цябе адсюль праз хвіліну".
  
  
  Маска плаце саслізнула з майго rta, калі яе вынес Рону на вуліцу і апусціѓ яе на зямлю. Яе пачакаѓ, пакуль у мяне высвятляцца вочы, потым вярнуѓся да Городиным.
  
  
  Яе пераступіѓ праз хто трымціць астанкі Барыса ѓ другую пакой халупы. Пуста. Было акно, обшитое дошкай, але яно было выбіта. Яе, паглядзеѓ на навакольныя скалы, але Городина не ѓбачыѓ.
  
  
  Далёкі крык Роны адкінуѓ мяне ад акна. Яе кінуѓся назад праз хаціну і выскачыѓ праз парадныя дзверы. Городин бег па кароткай дарожцы паміж валунамі да прычала, дзе стаяѓ катэр. Калі яе, увайшоѓ у дзверы, ён разгарнуѓся і стрэліѓ у мяне па даѓгаствольнай пісталет "Эрман". Эга лупіѓ вочы трапіла мне ѓ рукаѓ, ривненской настолькі, каб сапсаваць мне мэта, калі яе зрабіѓ два зваротных стрэлу. Одзіна вакол іх трапіѓ у паліѓны бак крэйсера, і лодка з гучным выбухам ѓзляцела ѓверх, калі Городин кінуѓся з сцежкі на скалы.
  
  
  Яе апусціѓся на калені побач з Роной. "Ты можаш ісці?"
  
  
  "Я... я так думаю".
  
  
  - Тады трымайцеся адкрыта за мной. У мяне пришвартована лодка на другім баку выспы. Ісці будзе нялёгка, а Городин дзе-то там з стрэльбай.
  
  
  "Ты вядзеш, Нік, - сказала яна. "Я зраблю гэта"
  
  
  Яе зняла кашулю і абслугоѓваннем ee Роне не па сціпласці, а таму, што яна была амаль у колер скалы. Мая ѓласная шкура была дастаткова загарэлай, каб не быць такой відавочнай мэтай. З Роной ззаду мяне яе прабіраѓся назад па зубчастым камянях у кірунку сваёй лодкі, хваравіта баючыся найменшага гуку або руху.
  
  
  Калі яе ѓбачыѓ-эга, паміж намі і лодкай быѓ толькі адзін вузкі грэбень скалы - водбліск металу на сонца.
  
  
  
  
  
  
  яе цяжка шпурнуѓ Рону на зямлю і паваліѓся побач з ёй у той момант, калі плоскі трэск пісталет "Эрман" разбурыѓ цішыню, і жвір пырснуѓ у двух кроках перад намі.
  
  
  "Заставайся на месцы", - прашыпеѓ ёй Роне і прыцэліѓся з "Люгера" ѓ тое месца, дзе яе бачыѓ выбліск рулі пісталета. Яе стрэліѓ адзін раз, два разы.
  
  
  Рука і плячо Городина обвились вакол валуна, і ён выпусціѓ дзікі стрэл, які адскочыѓ ад камянёѓ над нашымі галовамі. Яе стрэліѓ у рэѓматызму і пачуѓ, як крыкнуѓ беларуская, чым балюча, калі мая лупіѓ вочы разарвала эму перадплечча.
  
  
  Цяпер неасцярожна, Городин перамяніѓся, каб агледзець сваю рану, і адкінуѓ ідэальную цень на які стаіць перад ім валун. Відавочна, ён не быѓ сур'ёзна паранены, таму што я бачыѓ, як цень сціскала і разжимала сваю правую руку, затым зноѓ ѓзяла пісталет і падпаѓзла вышэй па камянях для стрэлу.
  
  
  Калі з'явілася мэта Городина, яго быѓ гатовы з нацэленым люгером. Яго націснуѓ на курок. Малаток ѓдарыѓ па пустой лічбавыя камеры. Яе выкарыстаѓ дзве абоймы з боепрыпасамі, а іншы ѓ мяне не было.
  
  
  Расеец стрэліѓ, але з-за кулявой раненні эга трапнасць была дрэнны, і ён нырнуѓ назад па ѓвазе.
  
  
  Яе агледзеѓ няроѓныя скалы вакол нас у я прасіѓ месцы, якое магло б лепш схавацца. У дзесяці ярдаѓ ад таго шляху, па якім мы прыйшлі, была паражніну ѓ форме труны.
  
  
  Яе, падышоѓ да вуха Роны, і ён прашаптаѓ: "Калі табе скажу, уставай і бяжы ён да дзіркі, што там. Варушыся хутка і трымайся.
  
  
  Яна адкрыла рот, каб нешта сказаць, але Городин зноѓ падняѓся і прыцэліѓся. "Ісці!" - мякка сказаѓ я. Рона выскачыла, пригнулась, спатыкнулася і нырнула ѓ нішу, калі лупіѓ вочы адкусіла кавалак валуна ѓ цалях ад адтуліны.
  
  
  Яе, ускочыѓ на ногі і рушыѓ услед за ёй. Калі яе, нырнуѓ у неглыбокі хвіліну, лупіѓ вочы апякла мне плячо і стукнулася аб зямлю. Яе вылецеѓ у абароненае месца і адчуѓ ліпкую вільготнасць крыві ѓ тым месцы.
  
  
  "У вас трапілі!" - сказала Рона.
  
  
  "Наѓрад ці."
  
  
  З-за межаѓ даносіѓся голас Городина, які мог цяпер здагадацца, чаму я не адказваѓ на яго агонь. "Картэр, ты мяне чуеш? Яшчэ адно падобнае прыкончыць вас! Выходзь з паднятымі рукамі! "
  
  
  Потым некалькіх секунд цішыні прагучала яшчэ два стрэлы. Адна вакол куль трапіла ѓ наша вузкае адтуліну і, рикошетируя ѓзад і наперад, запырскала нас асколкамі каменя.
  
  
  Наблізіѓшыся да Роне, ёй прашаптаѓ: "У наступны раз, калі ён стрэліць, крычы".
  
  
  Яна з разуменнем кіѓнула, і пры наступным стрэле выдаѓ пакутлівы енк. Яе падаѓ гэй знак "добра", і шталь чакаць.
  
  
  - Добра, Картэр, - зароѓ Городин. "Выходзь, або жанчына памрэ!"
  
  
  "Я не магу!" - крыкнуѓ ёй ѓ рэѓматызму, голас абсурдна напружана, чым балюча. "Яе паранілі, а жанчына цяжка параненую. Адпусці яе, і я заключу з табой здзелку.
  
  
  - Думаю, у цябе таксама няма патронаѓ, а. Выкінь пісталет; тады мы пагаворым ".
  
  
  Яе размазал кроѓ па сваёй раны па лініі валасоѓ Роны і па яе твары, паклаѓ яе на спіну і сказаѓ эй, што рабіць. Потым паклікаѓ Городина і выкінуѓ пісталет.
  
  
  Калі яе пачуѓ набліжэнне Городина, яе перавярнуѓся на жыццё і ляжаѓ згорбіѓшыся і стацыянарных. Цяжкія shaggy Городина заціхлі над намі. Потым паѓзы Городин сказаѓ: "Вунь, Картэр, прэч!"
  
  
  Затым Рона, слаба сказала: "Ён... ён без прытомнасці".
  
  
  "Магчыма, няма", - прагыркаѓ Городин. "Дай мне штогод, не прыкідваецца лі ён".
  
  
  Эга пісталет выбухнуѓ адкрытыя над мной, і лупіѓ вочы разлетела зямлю і друз ѓ цалі ад маёй галавы. Эга словы сігналізавалі аб трукі, і яе не паварушыѓся.
  
  
  Цень ѓпала на скалы. Яе бачыѓ гэта краем вока, калі ён нахіліѓся мной назаѓжды. Яе, ведаѓ, што ѓ яго ѓ кулаку трымаѓ пісталет, асцярожна прицелив эга, і чакаѓ у трывожным чаканні. Рона, звярнулася яе, не падвядзі мяне зараз жа!
  
  
  Потым яе пачуѓ штуршок ee ногі, мяккі ѓдар яе ступні, калі яна злучылася з целам Городина, і ён спатыкнуѓся.
  
  
  Сціснуѓшы стылет у руцэ, яе імгненна павярнуѓся і ѓваткнуѓ лязо у эга масіѓную грудзі. З доѓгім уздыхам і булькала стогнам ён адмовіѓся ад гармата - і з свайго жыцця.
  
  
  Яе вывеѓ Рону ѓ цьмяны апоѓдні і сказаѓ: "Лодка толькі што мінула грэбень. Чакай мяне там, - мне трэба зрабіць апошні ".
  
  
  Яна запытальна паглядзела на мяне, але павярнулася і пайшла да лодцы. Яе, пацягнуѓся за пісталетам Эрман, які выпусціѓ Городин, і вышиб ѓсе снарады, акрамя аднаго. Потым яе вярнуѓся праз камяні да рыбацкай хаціне. Дзверы расчыніліся, і дым разышоѓся.
  
  
  Яе, прайшоѓ праз пакой да разарваным парэшткаѓ Барыса. Вакол разбуранага горла даносіліся элементы слышные рыме ѓ прысутнасці прадстаѓнікоѓ розных, а якая працуе рука царапала падлогу.
  
  
  Здавалася, мне трэба сказаць што-то важнае, але я не мог знайсці слоѓ. Яе проста паклаѓ пісталет на падлогу для рухомую руку і выйшаѓ за дзверы.
  
  
  Яе прайшоѓ зусім трохі назад да Роне і лодцы, калі пачуѓ стрэл
  
  
  Кіраѓнік васемнаццаць
  
  
  Калі яе далучыѓся да Роне ѓ лодцы, яна сядзела, згорбіѓшыся, на носе, абдымаючы сябе, як маленькі кінуты дзіця. Па яе шчоках цяклі слёзы, і яна шкада дрыжала.
  
  
  "Цяпер усё ѓ парадку, - сказаѓ я. "Ніхто не пойдзе за намі".
  
  
  Яна пацягнулася да мяне і скрыжавала рукі на грудзях.
  
  
  
  
  
  
  да мяне, чапляючыся за мяне, як калі б ёй быѓ плытом выратавання. Пасля таго, як яна захавала сябе ѓ руках праз кашмар гвалту і доѓгі знаходжанне ѓ акіяне, яна была на мяжы вынослівасці - на мяжы абвалу. І яе, ведаѓ, што прывітанне патрэбен адпачынак і медыцынская дапамога.
  
  
  Адной рукой прытрымваючы Рону побач са мной, а іншы кіруючы лодкай, яе перасёк ваду і накіраваѓся да докаѓ Кюрасао. Калі мы наблізіліся да эстакадзе, дзе быѓ прышвартаваѓся катэр, яе ѓбачыѓ постаць, якая стаіць там, і ожидающую. Гэта была Пілар. Відавочна, назіраючы за лодкай, яна заѓважыла, як мы набліжаемся.
  
  
  Яе зменшыѓ абароты, дрэйфаваѓ да прычала, і кінуѓ канат Пілар. Яна замацавала эга на шыне, калі яе выскачыѓ і замацаваѓ корму. Затым яе ѓзяѓ Рону на рукі і падняѓ яе на лаву падсудных, дзе ѓ трансовой сьвядомасьць шоку, яна села, як зомбі.
  
  
  "Гэта павінна быць Роны, - сказала Пілар.
  
  
  "Так. Яна ѓ дрэннай форме. Возьмем таксі і адвязем яе ѓ бальніцу.
  
  
  "Я магу зрабіць лепш, чым гэта. Пакуль цябе не было, яе арандавала джып. Ён прыпаркаваны адкрытымі там. Вы бераце Рону назад; Яе, паеду. Яе ведаю дарогу ѓ бальніцу. Затым яна дадала смешна: "Твой Рона вельмі прыгожая".
  
  
  "Пілар, - сказаѓ я, - я рады цябе бачыць. Вы - зручны напарнік. Паехалі."
  
  
  Калі мы з Пілар ехалі ѓ джыпе па вуліцах Виллемстада, яна сказала: "Што здарылася на востраве".
  
  
  "Городин быѓ там з парачкай сваіх галаварэзаѓ", - сказаѓ яе эй. "Ён збіраѓся катаваць Рону, каб прымусіць яе гаварыць. Чаго ён не ведаѓ, так гэта таго, што яна не магла яму адказаць. Яна была проста аматарам гульні для заядлых прафесіяналаѓ ".
  
  
  "Але яна сапраѓды была валанцёрам, - заѓважыла Пілар.
  
  
  "На самой справе, але ніхто вакол нас не знайшоѓ часу, каб расказаць вось аб магчымых рызыках".
  
  
  Чорныя вочы Пиларс сустрэліся з маімі ѓ люстэрку задняга выгляду. - Табе яна неабыякавы, Нік?
  
  
  Яе спыніѓся на імгненне, перш чым адказаць. "Калі ты маеш на ѓвазе, што я люблю ee, скрыпкі і свечкі, то рэѓматызму - няма. Яе так доѓга займаюся гэтым бруднай справай, што не ведаю, ці змагу яе сапраѓды любіць каго-небудзь у класічным сэнсе гэтага слова. Але калі ты маеш на ѓвазе, мяне хвалюе, што з ёй будзе, вядома. Інакш яе б не адправіѓся на востраѓ Маленькай Сабакі, каб дапамагчы гэй. Яе ведаю, што гэта здаецца мне занадта чалавечным, але яе яшчэ не ператварыѓся ѓ груду лёду ".
  
  
  Пілар гаварыла ціха, гледзячы шчырымі перад сабой. "Нік, скажы мне што-небудзь".
  
  
  "Вядома."
  
  
  "Табе не ѓсё роѓна, што са мной будзе?"
  
  
  Яе, працягнуѓ руку і паклаѓ руку на цёплую плоць яе пляча. "Вельмі шмат", - сказаѓ я.
  
  
  Пілар ѓздыхнула, затым цікаѓным тонам сказала: "Спадзяюся, ты ніколі не пашкадуеш".
  
  
  У гэты момант мы павярнулі і выехалі на пад'езд да бальніцы Каралевы, зіхоткае новы будынак пастэльнага-сіняга колеру. Пакінуѓ ёй пачак а касіру, і одзіна паводле лекараѓ запэѓніѓ мяне, што Рона, акажа самае лепшае медыцынскае абслугоѓванне. Яе сказаѓ доктару, што любыя дадатковыя выдаткі будуць аплачаны амерыканскім консулам, а затым патэлефанаваѓ у консульства, каб дамовіцца.
  
  
  Яе вярнуѓся да Пілар у джыпе. Было цёмна, і неба зіхацела бясконцасцю зорак. Яе сказаѓ: "Пойдзем, ограбим кантрабандыстаѓ".
  
  
  Яе сеѓ за руль джыпа; Пілар дала рэкамендацыі. Мы вярнуліся да набярэжнай, а затым павярнулі на поѓдзень.
  
  
  "Павінны быць іншыя навіны, якія вы мне не сказалі", - сказала Пілар. "Як вы з'ехалі з Городина?"
  
  
  "Мёртвы."
  
  
  "А яны двое, якія былі з ім?"
  
  
  "Таксама мёртвы. І хлопец, па імя Барыс, які памёр, таму што быѓ занадта добра абсталяваны і занадта бястурботны для гульні ".
  
  
  "Так ты пакінуѓ чатыры цела?"
  
  
  "Правільна. Але дзе-то Антон Жизов і Нокс Варна рыхтуюцца заѓтра падарваць Нью-Ёрк. Калі мы спачатку не дабяромся да іх, не бяда, знойдуць на востраве Маленькай Сабакі чатыры цела або чатыры тысячы ".
  
  
  Пілар выглядала задуменнай. І маѓчаѓ.
  
  
  Мы паехалі ѓ самую цёмным частка набярэжнай, дзе найбяднейшыя вакол мясцовых рыбакоѓ пришвартовали свае нікчэмныя на выгляд лодак у & nb, густы нафты і смецця. Праз пару міль Пілар паказала на шэрае шурпатае каркаснае будынак, асветлены спераду адзінай бледнай лямпачкай. Па параѓнанні з гэтым Прытулку Варнова было падобна на хаціну Гандляра Крычаць.
  
  
  "Гэта тое, з чаго мы павінны пачаць", - сказала Пілар. "Калі табе патрэбен Торио, ідзі да Маленькай Лізе".
  
  
  Гукавыя хвалі ѓдарылі ѓ нас, калі мы былі яшчэ ѓ пяцідзесяці футаѓ ад дзень. Поѓнамаштабны бунт не мог быць гучней. Унутры мы далучыліся да сотні ці каля таго вясёлых людзей, якія хоць і не бунтавалі, але, па меншай меры, былі ѓ істэрыцы. Здавалася, што ѓсе былі ѓ пастаянным руху. Заглушыць шум было немагчыма, таму ѓсе крычалі. Час ад часу скрозь какафонію прарэзаѓ рэзкі жаночы смех. Дзе-то гуляѓ музычны аѓтамат, але былі чутныя толькі рэверберацыі самых глыбокіх басовых нотт.
  
  
  Мы з Пілар прабіліся асяроддзі ашалелых тэл да простай дошцы, усталяванай у задняй частцы будынка. У баку ад гэтага, разліваючы напоі па немаркіраванай бутэлек, сядзела жанчына памерам з Гадзіла. І амаль так жа прывабна.
  
  
  "Маленькая Ліза?" - крыкнуѓ ёй Пиларс на вуха. Наѓрад ці гэта была дзікая думаю--.
  
  
  "Маленькая Ліза!" - пацвердзіла яна з усмешкай.
  
  
  Ліза насіла каскад тугіх валасоѓ у шортах.
  
  
  
  
  
  
  чырвоны колер, які не мог быць чалавечымі валасамі. Дзе-то ад шостага да сямі футаѓ ростам, Ліза была ѓся ѓ мяшочках, кішэнях і кавалках плоці дзіѓнай формы. Нібы скульптар-аматар паспешліва зачыніѓ гліну па каркаса. Маючы намер скончыць працу пазней, ён па праве страціѓ веру ѓ свае творчыя здольнасці і здаѓся.
  
  
  Калі яе нарэшце прыцягнуѓ яе ѓвагі, Ліза нязграбна рушыла да мяне з іншага боку планкі, плоць яе розных частак танцавала ѓ розных рытмах.
  
  
  "Што гэта будзе?" - прогрохотала яна голасам, нібы пустая бочка, якая цячэ па бруку.
  
  
  "Я хачу Торио", - крыкнуѓ я.
  
  
  "Ніколі аб nen не чула", - прогудела ѓ рэѓматызму Маленькая Ліза.
  
  
  "Городин мяне прыслаѓ".
  
  
  "Ніколі аб nen таксама не чуѓ".
  
  
  Яе выцягнуѓ свой кашалёк. У мяне заканчваѓся гульдэны, таму яе расклаѓ некалькі амерыканскіх банкнот на дошцы перад велізарнай жанчынай.
  
  
  "Я чула пра Эндру Джэксана", - сказала яна. "Торио спіць у заднім пакоі". Яна паказала пальцам памерам з марынаваны агурок.
  
  
  З Пілар на буксіры яе, накіраваѓся да вузкай дзень у далёкім канцы бара. У маленькай пакоі за ёй стаяѓ адзін крэсла, адно крэсла і адна дзіцячая ложачак. запуск.
  
  
  Яе зачыніѓ дзверы, і шум за ёй аціх. Яе, праверыѓ іншую дзверы ѓ супрацьлеглым стогны. Гэта вяло на адкрыты паветра для будынкам. Яе, падышоѓ да нічога не падазраваламу кантрабандысту, абшукаѓ эга і знайшоѓ аѓтаматычны кольт 38-га калібра. Перадаѓшы гэта Пілар, яе сунуѓ, мала свайго люгера эму пад нос і ѓдарыѓ яго па твары.
  
  
  Яе крыкнуѓ "Торио!" .
  
  
  Ён павярнуѓ галаву, жаласна хмыкнуѓ і павольна расплюшчыѓ вочы. Калі ён убачыѓ пісталет у сябе пад носам, яго вочы пашырыліся.
  
  
  "Гэй, што гэта, рабаванне?"
  
  
  - Уставай, Торио, - зароѓ я. "Мы збіраемся пракаціцца".
  
  
  Гэта эга ѓразіла. Ён sel. "Пачакайце, - маліѓ ён. "Я нават не ведаю цябе".
  
  
  "Гэта не такая wouldnt гульня", - сказаѓ ёй эму. "Гуляйце шчыра са мной, і цябе чакае паездка туды і назад. Цяпер перамесціце эга! "
  
  
  Яе злёгку ткнуѓ эга ствалом пісталета, каб падкрэсліць, і Торио ускочыѓ з ложка з дзіѓнай спрытам для чалавека з цяжкім пахмеллем. Яе выштурхнуѓ эга праз заднюю дзверы, і ён паслухмяна пайшоѓ да таго месца, дзе мы прыпаркавалі джып.
  
  
  Пілар вёѓ машыну, а яе сядзеѓ ззаду з Торио з нацэленым люгером.
  
  
  "Праехаць па дарозе каля нумарах ярдаѓ, а затым з'ехаць, калі знойдзеш цёмная пляма", - сказаѓ яе эй.
  
  
  "А цяпер, Торио, - сказаѓ я, калі мы праехалі па паѓцёмным дарозе і прыпаркаваліся, - я хачу ведаць аб валізках".
  
  
  "Валізкі?" - паѓтарыць ён.
  
  
  "У мяне мала часу, Торио, - сказаѓ я, - і мой характар таксама. Усяго праз хвіліну ці дзве вы пачуеце трэск касцей і ѓбачыце шмат крыві. Гэтыя косткі і гэтая кроѓ будуць тваімі, Торио, таму, калі ласка, скарыстайцеся гэтай магчымасцю, каб падзяліцца інфармацыяй ".
  
  
  У месячным святле яе мог бачыць, як кроплі банк паднімаюцца эга скуру галавы і сцякаюць па гладкім бакам эга галавы.
  
  
  Ён хутка кіѓнуѓ: "Добра, добра. Я не збіраюся быць героем для сук замежнікаѓ. Вы маеце на ѓвазе валізкі, якія яе вывозіѓ у Гавиоту, на самай справе?
  
  
  - Разумны выснову, Торио. Яе хачу ведаць, хто ih вам даѓ, і дзе вы ih забралі ".
  
  
  "Гэта быѓ хрыплы хлопец з замежным гучаннем, з якім яе заключыѓ здзелку шэсць месяцаѓ таму. Вялікая валасатая малпа. Ён ніколі не называѓ мне свайго імя, і гэта быѓ не той хлопец, якому можна было задаваць пытанні. Ён заѓсёды плаціѓ мне загадзя, потым казаѓ мне, калі трэба было забраць чамадан. Яе накіроѓваѓся на поѓдзень адсюль, крыху ѓглыб пагоркаѓ, і прылятаѓ верталётам з чамаданам, і аднёс яе эга на карабель. Павер мне, гэта ѓсё, што я ведаю, іншы. Яе нават зазірнуѓ у адзін вакол валізак, і ён быѓ пустыні. Па-чартоѓску дзіѓны бізнэс, але мне не заплаціць за цікаѓнасць.
  
  
  "Колькі чамаданаѓ вы паклалі на карабель?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Дай-ка, апошні раз мы забралі тры ночы таму. Усяго будзе восем.
  
  
  "Вы можаце адвезці нас туды, дзе прызямляецца верталётам?"
  
  
  "Вядома, але там заѓсёды ёсць пара ахоѓнікаѓ з зброяй. Oni і пілот, хлопец, па імя Інгрыі, які тырчыць там, калі яго вертолетчик ѓ зале ѓнутры.
  
  
  "Гэта ваша справа, - сказаѓ я, - прасачыць, каб мы абмінулі ахову. А цяпер у нас ёсць інструкцыі.
  
  
  Пілар паехала на поѓдзень і павярнула на вузкую грунтавую дарогу, пазначаную Торио. А потым мы выехалі на адкрытую мясцовасць. На шчасце, Пілар арандавала паѓнапрывадны джып: ехаць было цяжка: дарога ператварылася ѓ сцежку, ѓсёй тэрыторыі гатэля, а камяністая, і мясцовасць пераходзіла ѓ пагоркі.
  
  
  Цяпер перада мной сядзеѓ кантрабандыстаѓ, каб, калі да нас трапіѓ пражэктара, ён мог ускочыць і махнуць рукамі, каб эга стала вядома, перш чым хто-небудзь пачне страляць.
  
  
  "Гэта яе, Торио", - паклікаѓ ён.
  
  
  Мужчына з стрэльбай павольна рушыѓ наперад і спыніѓся ѓ шосты футах ад яго. "Што ты тут робіш? Сёння не будзе пікап "
  
  
  "У Гавиоте ёсць праблемы, - сказаѓ Торио. Здаравяка сказаѓ, што я павінен прыйсці і расказаць Инграму.
  
  
  "Хто гэтыя двое іншых?"
  
  
  
  
  
  - падазрона спытаѓ ахоѓнік.
  
  
  - Яны... яны... - нязграбна пачаѓ Торио.
  
  
  "Мы з Городиным, - умяшаѓся я. - У нас ёсць інфармацыя, якая займаецца павінна неадкладна паступіць да Жизову".
  
  
  Імёны былі важныя для аховы. Мозгу эга вінтоѓкі апусціѓся, і ён падышоѓ да джыпе. "Пакажыце мне пасведчанне асобы, калі ласка, сэр", - сказаѓ ён паважліва.
  
  
  "Вядома", - сказаѓ я і палез у хвіліну для шматком паперы. Яе трымаѓ эга так, каб ахоѓнік дацягнуѓся да яго. Калі ён гэта зрабіѓ, яго схапіѓ эга за запясце і штурхнуѓ наперад. Пілар хутка ѓдарыла мужчыну за вуха, прымусіѓшы эга замерці, перш чым ён паспеѓ вскрикнуть.
  
  
  Ёй уставіѓ кляп у рот ахоѓніку і звязаѓ эга кавалкам нейлонавай вяроѓкі, якую знайшоѓ яе ѓ лодцы і ѓжыѓ для такой небяспекі. Павярнуѓшы эга пражэктар, асвятліѓ яе невялікае драѓлянае будынак у пяцідзесяці ярдаѓ ад мяне. Адразу за ім стаяѓ невялікі моцны верталётам. Яе выключыѓ сьвяты і жэстам папрасіѓ Пілар выключыць рухавік джыпа. Штурхаючы Торио наперадзе мяне, з Люгером ѓ руцэ, яе хады выбраѓся да будынка з скруткі вяроѓкі і паспяшаѓся прэч, Пілар рушыла ѓслед за мной. Калі мы падышлі да дзень, яе адчыніѓ яе і уварваѓся ѓнутр, націскаючы кнопку на прожекторе. Двое мужчын, якія спалі на ложках ля далёкай сцяны, рэзка ѓ такую гульню. Адзін быѓ цяжкім славянскім тыпам, які мог быць братам інваліду-ахоѓніка ля ѓваходу, другі - бледным худым мужчынам з вялікім носам і слабым падбародкам. Яе, вырашыѓ, што ён будзе Ингрэмом, пілотам.
  
  
  Ахоѓнік працягваѓ руку да сваёй вінтоѓкі, прыслоненай да стагнаѓ каля ѓзгалоѓя сваёй койкі.
  
  
  "Ты памрэш, спрабуючы", - сказаѓ ёй эму, і мужчына замёр. Інгрыі здранцвеѓ, пацёр вочы і не міргаючы.
  
  
  Пілар знайшла выключальнік свеце, і эга зіхоткае полымя заліло адзіную пакой будынкаѓ. Злева ад нас была складаная караткахвалевага радыёстанцыя.
  
  
  "Торио! Вы нас прадалі ", - абвінаваціѓ ахоѓнік.
  
  
  "Вядома, - сказаѓ кантрабандыстаѓ, - з пісталетам у мяне да мэты яе хутка распродаюсь - як і ты, прыяцель".
  
  
  "Ингрэм, апранайся, - загадаѓ я. "Верталётам запраѓлены бензінам?"
  
  
  "Так, на поѓную", - нервова адказаѓ ён.
  
  
  Мужчына дрыжаѓ ад страху. Яе не гатэль, каб ён так баяѓся, што ён не можа лётаць, - сказаѓ я. "Проста ідзі загадам, і ты не пацярпелы". Гэта эга супакоіла, і ён пачаѓ нацягваць вопратку.
  
  
  "Торио, сядзь на гэты крэсла", - сказаѓ я, і кантрабандыстаѓ паспяшаѓся падпарадкавацца. Яе кінуѓ скрутак вяроѓкі ахоѓніку і сказаѓ: "Звяжыце яго. Мне не трэба папярэджваць цябе, каб ты добра папрацаваѓ.
  
  
  Яе целил ѓ варту і Торио сваім люгером, сачыць за тым, каб Торио быѓ замацаваны добрымі тугімі вузламі. Пілар трымала ѓ руцэ пісталет 38-га калібра кантрабандыста і сачыла за Инграмом, але ён не збіраѓся чыніць нам ніякіх непрыемнасцяѓ.
  
  
  Калі Торио быѓ моцнага звязаны, ёй сказаѓ ахоѓніку: "А цяпер сядай у крэсла ѓ іншым канцы пакоя". Калі ён панура падпарадкаваѓся ёй сказаѓ Пілар: "Вазьмі вяроѓку і звязаць яе дзеці".
  
  
  Пілар перадала мне кольт і падышла да ахоѓніку. Гэта была сур'ёзная памылка. Яна ѓстала паміж мной і нашым палонным. Адным хуткім рухам мужчына выцягнуѓ нож адкуль-то з-пад адзення і схапіѓ Пілар, павярнуѓшы яе перад сабой, схіліѓшы галаву назад і прыставіѓшы лязо нажа да яе горла.
  
  
  "Кінь пісталет, або жанчына памрэ", - скрыгатаѓ ён.
  
  
  Прысеѓшы на кукішкі, калі ён стаяѓ за целам Пілар, гэты чалавек не прапаноѓваѓ ніякай мэты, ён не мог быць абсалютна ѓпэѓнены, што промахнусь па ёй, і траплю ѓ смяротную кропку. Калі яе павярну пісталет, каб лепш прыцэліцца, ён перарэзаѓ бы гэй горла. Таму яе завагаѓся.
  
  
  "Кравец пабяры, яе ж сказаѓ, кінь пісталет". - адрэзаѓ ён. "Ты думаеш, яе блефую?"
  
  
  Калі яе не рушыѓ з месца, ахоѓнік тузануѓ нажом, і па шыі Пиларс папоѓз чырвоны чарвяк крыві. Яе ѓсё яшчэ трымаѓ "Люгер" напагатове.
  
  
  "Ингрэм, забяры ѓ гэтага ідыёта пісталет", - раѓнуѓ ахоѓнік.
  
  
  "Я... я не магу гэтага зрабіць", - сказаѓ пілот дрыготкім голасам.
  
  
  Ахоѓнік зароѓ на яго: "Будзь мужчынам хоць раз, ты, хныкающий землятрус, ці я..."
  
  
  Мы так і не даведаліся, што ахоѓнік мог зрабіць з Ингрэмом, таму што ѓ сваім гневе пілота ён павярнуѓ галаву ривненской настолькі, каб яе змог паставіць "Люгер" на пазіцыю і прастрэліць эму неабаронены левы высокі. Ён адвярнуѓся ад Пілар, адскочыѓ ад сцяны і паваліѓся на падлогу. Нож бяскрыѓднымі стукнуѓся прэч.
  
  
  Пілар ѓтаропілася на мяне з абражаным выразам твару. "Ты б дазволіѓ эму перарэзаць мне горла, перш чым аддаѓ свой пісталет, ці не так?" яна сказала.
  
  
  "Вядома", - прызнаѓся я. "Калі б у яго быѓ мой пісталет, мы з табой абодва былі б мёртвыя".
  
  
  Яна павольна кіѓнула. "Так, яе, мяркую, ты маеш рацыю. Але ѓсё роѓна..." Яна пахітала галавой. "Ты класны. Ад цябе ѓ мяне мурашкі па скуры ".
  
  
  "Мы сагрэем цябе пазней", - сказаѓ яго хутка і павярнуѓся да пілота. "Цяпер, Ингрэм, ты збіраешся адвезці мяне туды, дзе ты забярэш валізкі, якія доставишь ѓ Торио".
  
  
  - Вы маеце на ѓвазе прытулак Жизова?
  
  
  "Гэта правільна. Дзе гэта ѓ зале?"
  
  
  "У гарах на мяжы Венесуэлы і Брытанскай Гвіяны. Але яе ніколі не змог бы прызямліцца там, у цемры. Ніяк не калі гэта дастаткова складана.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на гадзіннік. "Калі мы узлётам цяпер, павінна быць светлае
  
  
  
  
  
  калі мы туды дабяромся. І Ингрэм, калі ты выпадкова направишь мяне ѓ няправільным кірунку, цябе назаѓсёды пасадзяць на Шэсць футаѓ пад зямлю. ."
  
  
  "Я не адважны і не дурны", - адказаѓ ён. "Я зраблю менавіта тое, што ты мне скажаш".
  
  
  "Гэта добра, Ингрэм. Ты яшчэ можаш дажыць да таго, каб напісаць маме ѓсе непрыемныя падрабязнасці ".
  
  
  Пілар, якая займаецца да гэтага ціха сядзела ѓ баку, загаварыла. "Нік, ты кажаш так, як быццам ідзеш адсюль одзіна".
  
  
  "Яе", - сказаѓ я. "Гэта нітку чарзе, і, хутчэй за ѓсё, будзе феерверк. Жанчына можа быць перашкодай ".
  
  
  "Няма", - сказала яна, рашуча расставіѓшы ногі. "Мы зайшлі так далёка разам, і цяпер я не застануся ззаду. Яе вельмі дапамог табе, ці не так? "
  
  
  "Гэта праѓда, але ..."
  
  
  "Вазьмі мяне з сабой, Нік", - крыкнула яна. "Я ѓмею страляць не горш за цябе, а два пісталета і падвоіць нашы шанцы на поспех. Гэта вельмі шмат значыць для мяне, querido "
  
  
  На імгненне я не мог вызначыцца.
  
  
  Але тое, што сказала Пілар, мела сэнс. Яна была дасведчаным прафесіяналам, больш жорсткім, чым большасць мужчын. І яна ведала, што яна расходны матэрыял, што ѓ выпадку неабходнасці, сыч місіі яго пожертвую ёю.
  
  
  "Тады хадзем", - сказаѓ я. "Паколькі вы не збіраецеся выкарыстоѓваць, Jeep, каб вярнуцца ѓ горад, ідзеце і пацягніце крышку распеределителя, каб ён не быѓ бескарысны для тых, хто палічыць эга карысным". Яе не мог не дадаць: "Вы ведаеце, што такое вечка дыстрыбутара?"
  
  
  Яе поѓныя вусны выгнуліся ѓ злёгку насмешлівым ѓсмешцы. "Так, querido, яе ведаю пра вечках дыстрыб'ютараѓ і многіх іншых рэчах, у якія вы не паверыце".
  
  
  Яе, усміхнуѓся ѓ рэѓматызму. "Добра. І ты можаш даць нашаму сябру яшчэ раз пастукаць, каб ён ненадоѓга заснуѓ.
  
  
  "Я потороплюсь", - сказала яна і, забраѓшы ѓ мяне 38-й калібр, паспяшалася прэч.
  
  
  Яе, падышоѓ да рацыі, разбіѓ яе аб падлогу, пакуль корпус не адкрыѓся, а затым разбурыѓ кішкі прыкладам вінтоѓкі ахоѓніка. Падчас гэтай грубай разборкі яе, сачыѓ за Ингрэмом, хоць ён быѓ вельмі добрым хлопчыкам, і не ѓяѓляѓ вялікую пагрозу, чым бяззубая імкненне ганчак на вяроѓцы.
  
  
  Яе сказаѓ Торио: "Ты трохі поработаешь, а потым зможаш вярнуцца ѓ Виллемстад. Гэта доѓгі шлях, але ѓ вас будзе час падумаць аб тым, як лепш зарабляць на жыццё. Бэры вадаправод, - параіѓ я.
  
  
  Ён амаль не ѓсміхнуѓся. У яго не было асаблівага пачуцця гумару.
  
  
  Пілар вярнулася з вечкам размеркавальніка, якую яна працягнула мне, зрабіѓшы імітацыйны рэверанс. "Той, хто ёсць, не павінен прачынацца раней паѓдня", - сказала яна. "І тады ѓ яго будзе галаѓны боль, якую не вылечыць ніякай аспірын".
  
  
  "Добра, Ингрэм, - сказаѓ я, - давай паднімем твой верталётам у паветра". Затым мы ѓтрох поплелись па парэзанай каляінамі і камянямі да чакае верталёту.
  
  
  Кіраѓнік дзевятнаццаць
  
  
  Ингрэм, здавалася, узяѓ на сябе адказнасць, калі ён апынуѓся за штурвалам верталёта, і мы ѓзляцелі ѓ начное неба. Мы накіраваліся на ѓсход і трохі на поѓдзень, неѓзабаве пакінуѓшы ззаду сябе агні Кюрасао. Невялікі востраѓ Бонэйр таксама выслізнуѓ, і якое-то час пад намі заставалася толькі чорнае Карыбскае мора і зорнае неба ѓгары.
  
  
  Неѓзабаве мы ѓлавілі агні Каракаса і нейкі час ішлі ѓздоѓж ѓзбярэжжа Венесуэлы.
  
  
  "Вы кажаце, што гэта горнае прытулак Жизова цяжка выявіць", - сказаѓ я.
  
  
  "Амаль немагчыма", - адказаѓ Ингрэм. "Ніякія авіялініі не лятаюць над гэтым месцам. Але калі б яны былі, яны б ніколі гэтага не ѓбачылі. Будынкі пабудаваны па ѓсім ён жа памяранцава-карычневай скалы гор. Эга амаль не відаць з адбору пробаѓ паветра. Да яму няма дарог. Усе харчы павінны быць дастаѓлены самалётам. Жизов заключыѓ здзелку з адным па паѓднёваамерыканскіх урадаѓ, я не ведаю, з якім, на перавозку грузаѓ. Мая праца заключалася ѓ перавозцы VIP-двухспальным гэтых валізак. І калі б я не ведаѓ арыенціры, якімі кіраваѓся, яе б ніколі не знайшоѓ гэта месца ѓ адзіночку ".
  
  
  Мы мінулі Трынідад злева ад нас, і павярнулі на поѓдзень, каб накіравацца углыб сушы па балоцістай мясцовасці ѓ дэльце Арынока. Неба на ѓсходзе пачало святлець, і дэталі зямлі сталі бачныя, калі мы з грукатам ѓварваліся ѓ гарыстую мясцовасць, вядомую як Гвианское сугор'е.
  
  
  Тады нам давялося набіраць вышыню, і Ингрэм адрэгулявалі крок апорных шруба, каб глыбей глынаць больш разрэджанае паветра. Дзень шталь ярчэй, але высокая дождж не паказала прыкмет рассейвання.
  
  
  Думка, якую яго свядома пазбягаѓ, уварвалася ѓ маю галаву. Гэта быѓ дзень, калі Нью-Ёрк памрэ, калі я не змагу гэта спыніць.
  
  
  Інгрыі штурхнуѓ мяне ѓ плячо, перапыняючы мае думкі. Ён паказаѓ наперад на скалістае адукацыю, напрыклад, у форме паднятага кулака, аддаючы непрыстойны салют.
  
  
  "Бачыш гэта наперадзе?" - крыкнуѓ пілот, перакрываючы стук нашага рухавіка. "Гэта арыенцір, які павінны прайсці пілоты. Мы называем гэта Finger Mountain. Адразу за ім ёсць невялікая камяністая даліна, дзе Жизов разбіѓ свой дом.
  
  
  "Якія шанцы, што яны пачнуць страляць, як толькі ѓбачаць, што мы ѓваходзім".
  
  
  - Думаю, малаверагодна. Ингрэм, здавалася, набраѓся адвагі ѓ паветры, якога эму не хапала на зямлі. "Яны даволі ѓпэѓненыя ѓ сваёй бяспецы тут, а як паведаміла амбасада прыходзяць і сыходзяць даволі часткі. Калі яны нейкім чынам не даведаюцца аб тым, што адбылося
  
  
  
  
  
  на Кюрасао у нас не павінна ѓзнікнуць праблем з пасадкай ".
  
  
  "Добра", - сказаѓ я.
  
  
  "Але гэта толькі спачатку. Як толькі яны заѓважаць цябе ці даму, пачнецца пекла.
  
  
  "Ці можаце вы даць мне ѓяѓленне аб фізічным плане гэтага месца?" Яе спытаѓ. "Адкуль штаба Жизова? Дзе вучоны Варна выконвае сваю працу?
  
  
  "Няма", - сказаѓ Ингрэм, а затым хутка паглядзеѓ на мяне, як бы запэѓніваючы ѓ сваёй шчырасці. "Паверце, цяпер яе б сказаѓ вам, калі б ведаѓ. Усё, што я раблю, гэта застаюся ѓ верталётнай пляцоѓкі, пакуль хто-то выходзіць або садзіцца, або пакуль яны загружаюць тое, што хочуць, каб яе нес ".
  
  
  "Што, калі вы хочаце даставіць паведамленне?"
  
  
  "Я аддаю эга ахоѓніку на пляцоѓцы для верталёта. Ён выйдзе і сустрэне нас. І ён будзе першым, з хема табе прыйдзецца мець справу ".
  
  
  Мы абмінулі выступоѓца вялікі палец скалы і пачалі спускацца ѓ вузкі каньён з стромымі скаламі з усіх бакоѓ. Нават тады, калі б яе не хацеѓ, ну, яе б не ѓбачыѓ усе будынкі, якія груба пабудаваныя вакол камянёѓ. Яе налічыѓ чатыры даволі вялікіх будынкі, адно маленькае каля ѓчастка роѓнай зямлі, да якога мы спускаліся. Невысокія скалістыя грады і валуны загрувашчваць ѓсю мясцовасць, і былі толькі слабыя сляды сцежак, якія злучаюць будынка.
  
  
  Пакуль яго глядзеѓ, вакол невялікага будынка каля верталётнай пляцоѓкі выйшаѓ мужчына і паглядзеѓ на нас. Праз плячо ён нес вінтоѓку.
  
  
  "Гэта ахоѓнік, - сказаѓ Ингрэм.
  
  
  "Ён адзіны?"
  
  
  "Ён адзіны, каго ёй калі-небудзь бачыла. Могуць быць і іншыя ".
  
  
  Яе сказаѓ Пілар: "Пригнись, каб цябе не было відаць". Пасля таго, як яна заняла пазіцыю, яе таксама шталь нябачным.
  
  
  "Калі мы прызямлімся, - сказаѓ яе Ингрэму, - дай ахоѓніку падысці бліжэй, адкрыта да у дзень".
  
  
  "Што, калі я не змагу даставіць эга сюды?" - нервова спытаѓ пілот, эга адвагу ѓ паветры пачатак знікаюць.
  
  
  Вельмі пастарайся, - адказаѓ я. "Як быццам ад гэтага залежала ваша жыццё. Таму што, Ингрэм, стары прыяцель, гэта так.
  
  
  Мы асцярожна прызямліліся на невялікай паляне, і Інгрыі вырашэння навукова-даследчых задач рухавік. Калі вялікі ротар спыніѓся, чалавек з вінтоѓкай што-то крыкнуѓ з таго месца, дзе ён стаяѓ у дваццаці футах ад яго.
  
  
  Інгрыі штурхнуѓ дзверы і крыкнуѓ: "У мяне якое-што значыць для генерала".
  
  
  "Ты кульгавы?" - ператэлефанаваѓ ахоѓнік. "Прынясі гэта".
  
  
  "Мне... мне спатрэбіцца дапамога", - сказаѓ Ингрэм. "Гэта занадта цяжка для мяне".
  
  
  Запанавала цішыня. Але затым па жвіровай паверхні да нас пачуліся shaggy. "Ведаеш, яе не павінен быць насільшчыкам", - паскардзіѓся ахоѓнік. "Вы павінны-"
  
  
  Ён рэзка спыніѓся, як быццам мог нас бачыць. Яе, зразумеѓ, што ѓ нас праблемы, калі пачуѓ беспамылковы гук ахоѓніка, які здымае вінтоѓку і які ѓключае ѓ турме. Яе трымаѓ "Люгер" напагатове, але рызыкнуць стрэліць зараз і ѓстрывожыць ѓсю каманду было б смяротным зыходам. Замест гэтага яе націснуѓ на сваім перадплечча, і Х'юга упаѓ мне на далонь. Яе перавярнуѓ штылет; заціскаючы лязо вялікім і паказальным пальцамі, ён хутка падняѓся ѓ дзвярны праём. Ахоѓнік падняѓ вінтоѓку, а яе зрабіѓ лязо у эга бок.
  
  
  Штылет перавярнуѓся ѓ паветры, перш чым лязо ѓвайшло ѓ шыю чалавека. Ён выдаѓ гук, падобны на хрыплы шэпт, адступіѓ на два крокі і ѓпаѓ на зямлю, кроѓ хлынула па эга горла.
  
  
  Пілар выскачыла вакол коптера. Ингрэм ѓтаропіѓся на мёртвага чалавека з крэсла пілота.
  
  
  "Што цяпер?" - спытала Пілар.
  
  
  "Цяпер яе збіраюся пракрасьціся і даследаваць гэтую каменную вёску. Вы застанецеся тут, каб штогод на Инграма. Калі яе вярнуся, яе магу быць у бегах, і мне спатрэбіцца хто-небудзь, каб мяне прыкрыць.
  
  
  "Добра, Нік", - сказала яна з рахманым згодай, якое мяне здзівіла.
  
  
  Яе злёгку пацалаваѓ яе, затым нахіліѓся над мёртвым стражнікам, вырваѓ штылет па эга горла і выцер лязо начыста. Яе вярнуѓ эга ѓ ножны перадплечча, затым палез праз скалы, пазбягаючы сцежкі, якая вядзе з каравульнага пасады.
  
  
  Успомніѓшы, як я яе бачыѓ, гэта месца з вышыні птушынага палёту, яе накіраваѓся ѓ бок самага вялікага будынка. Здавалася лагічным выказаць здагадку, што гэта будзе штаба аперацыі. Яе ляжу на невялікім грэбні, які выходзіць на сцежку, якая займаецца вядзе да доѓгага невысокага будынку - баракаѓ. Пакуль яго глядзеѓ, з выхаду рушылі людзі ѓ грубай сіняй вопратцы і працоѓных фуражках. Яны апынуліся бяззбройнымі. У іншых быѓ пісталеты ѓ кабуры і карычневая форма Савецкай арміі з чырвонай аздабленнем. За казармамі яе заѓважыѓ вялікае квадратнае будынак, якое ёй зрабіѓ сваёй першай мэтай.
  
  
  Яе пакінуѓ сваю кропку апытанне і, абмінуѓшы халупы, асцярожна падышоѓ да кропкі над ёй. Як і іншыя, ён быѓ усяго каля шостым футаѓ у вышыню, і ён здагадваѓся, што ѓнутранае прастору спускаецца ніжэй узроѓня зямлі. Яе пачуѓ галасы і ѓстаѓ на калені, каб прыслухацца да вузкай вентыляцыйнай б.
  
  
  "Вы паслалі за мной, генерал Жизов?" Гэта быѓ малады голас - энергічны, ваенны.
  
  
  Жизов адказаѓ масляніста-гладкай заступніцкай інтанацыяй. "Я паслаѓ за вамі, маёр Рашкі, таму што я не атрымаѓ паведамленні ѓ прызначаны час ад палкоѓніка Городина. Такім чынам, мы павінны выказаць здагадку, што ён будзе недаступны для нас, на завяршальных этапах аперацыі. Мне патрэбен пачатку другі ѓ камандзе,
  
  
  
  
  
  і яго абраѓ цябе ".
  
  
  "Для мяне вялікі гонар, генерал".
  
  
  Скажыце, маёр, вы цалкам знаёмыя з планам?
  
  
  "Так, сэр. Мы ставілі ядзерныя выбуховыя прылады ѓ сямі амерыканскіх гарадах, і самае апошняе прылада было размешчана на Панамскім гранд. Назвы гарадоѓ і дакладнае месцазнаходжанне поѓнае назву вядомыя толькі вам і амерыканскаму вучонаму ".
  
  
  "Вельмі добра, Рашкі. А вы ведаеце, калі па раскладзе выбухне першая бомба? "
  
  
  "Сёння, сэр". Збянтэжана откашливается. "Чуткі ходзяць па ѓсім лагеры, сэр".
  
  
  "Так, гэта наѓрад ці сакрэт; механізмы відавочныя. Яе, скажу вам, што першым па амерыканскіх гарадоѓ будзе разбураны Нью-Ёрк. Паколькі ih ѓрад не прыняѓ нашы ѓмовы, доктару Варна падарве першую бомбу ривненской праз чатыры гадзіны ".
  
  
  З вялікай палёгкай яе зірнуѓ на гадзіннік. Быѓ ледзяны страх, што, пакуль яе кружыѓ па венесуэльскаму небе на досвітку, Нью-Ёрк, магчыма, нават тады быѓ сровнен з зямлёй пякельным полымем ядзернага выбуху.
  
  
  Пакуль яе, думалі, што шанцы супраць мяне, вакол апарата ШВЛ пачулася рэха страшэннага гыркання.
  
  
  "А, яе бачу, мае сабачыя сябры прачнуліся", - пракурняѓкала Жизов. "Не бойцеся, маёр, пакуль яе ѓсё кантралюю, яны не прычыніць вам шкоды. Але адно маё слова, і яны заб'юць цябе ѓ лічаныя секунды ". Захоплены смех Жизова адлюстроѓваѓ неубежденному Рашке. "Гэтымі звярамі робяць дзве самыя магутныя сілы ѓ свеце, маёр", - працягнуѓ Жизов. "Страх і нянавісць. Памятай гэта "
  
  
  "Так, сэр", - няѓпэѓнена адказаѓ маёр скрозь рык звяроѓ.
  
  
  Яе адсунуѓся ад апарата ШВЛ і сель жыцця, гледзячы на дарожкі паміж будынкамі. Перш за ѓсё, мне патрэбен быѓ ключ да разгадкі правядзення Нокс Ворнова, які быѓ ключом да ѓсяго смертоносному справе.
  
  
  Рабочыя праходзілі паасобку і парамі. Узброеныя салдаты з ih дзёрзкай выправай здаваліся задаволенымі да абыякавасці. Магчыма, як намякаѓ Ингрэм, яны сталі нядбайна меркаваць, што ih бяспеку ѓ такім месцы непаражальная.
  
  
  Было ясна, што ѓ мяне павінна быць свабода перамяшчэння. Таму яе пачакаѓ, пакуль наступны працоѓны не пройдзе пад ім і не ѓпадзе за ім. Яе ѓдарыѓ эга "Люгером", і ён абмяк ѓ маіх руках. Яе хутка адцягнуѓ эга да скал і назаѓжды прымусіѓ эга замаѓчаць.
  
  
  Яе зняѓ сіні камбінезоны, які ён насіѓ, і нацягнуѓ эга-над адзення. Штаны былі коротковаты, але ѓ астатнім падышлі. Яе надзеѓ капялюш і прыціснуѓ казырок да лба. З разумнага адлегласці яе мог прайсці незаѓважаным. Схаваѓшы цела працоѓнага паміж двума гіганцкімі валунамі, яе накіраваѓся назад да сцежцы і пайшоѓ па ёй. Ззаду мяне пачуліся shaggy. Яе, нырнуѓ у нізкі дзвярны праём, падобна, кладоѓку. Яе, устаѓ на калені, спіной да сцежцы, і важдаѓся з ручкай дзень, як быццам правяраѓ няспраѓны замак.
  
  
  Цёплы пах ежы дасягнуѓ маіх ноздраѓ, калі два рабочых спыніліся, каб затрымацца на сцежцы ззаду мяне.
  
  
  "Мне не трэба гадаць, каму дастанецца сняданак, які вы несяце", - сказаѓ адзін вакол іх. "Американецу, так? Навукоѓцу."
  
  
  "Вядома", - сказаѓ іншы. "Ён наш ганаровы госць".
  
  
  "Што ѓ яго сёння раніцай, калі мы жаром наш звычайны смецце?"
  
  
  "Свежыя яйкі, вяндліна, тосты і саспелыя памідоры".
  
  
  Першы працоѓны; выразна прастагнаѓ. "Я малюся, каб не было абледзянення, пакуль мы ѓсе не зможам пакінуць гэта горнае чысцец, і зноѓ жыць, як людзі. Як я зайздрошчу добрай эде і жанчынам, якімі атрымліваюць асалоду ад амерыканцы ".
  
  
  "Гэта час блізка, таварыш. Сёння мы павінны нанесці ѓдар па амерыканцам ".
  
  
  "Калі так, то сёння мы святкуем. Але цяпер яе павінен я ісці ".
  
  
  Пакуль яе непрыкметна глядзеѓ, адзін вакол двух мужчын пайшоѓ па суседняй сцежцы, разветвляясь налева, а другі, несучы паднос з ежай, працягнуѓ рух адкрыта. Ёй дазволіѓ эму прайсці па сцежцы, а затым рушыѓ услед за ім, прыкрыѓшы твар кепкай.
  
  
  Мужчына не павярнуѓся, і я рушыѓ услед за ім да аднаго вакол вялікіх будынкаѓ, які стаіць асобна ад групы будынкаѓ. Ён спусціѓся на некалькі прыступак, адчыніѓ дзверы і знік за ёй, даѓ эму некалькі секунд, затым увайшоѓ у тую ж дзверы.
  
  
  Яе выявіѓ, што гэтыя будынкі былі выкапаны ценымногие глыбей і скончаны значна больш старанна, чым яе ѓяѓляѓ. Ih прадуманы дызайн паказвае на працяглы перыяд падрыхтоѓкі.
  
  
  Быѓ адзін доѓгі калідор са сценамі вакол гладкага каменя, плаѓна што выгінаюцца па дузе. Хоць я не мог бачыць рабочага, яго чуѓ эга shaggy наперадзе. Калідор праз пэѓныя прамежкі часу асвятляѓся электрычнымі лямпачкамі, і, без сумневу, там была электрастанцыя.
  
  
  Тады яе, ѓспомніѓ, што некалькі гадоѓ таму хадзілі чуткі аб тым, што дзе-то ѓ Паѓднёвай Амерыцы рыхтуецца расейская база. Гэта было, напрыклад, падчас кубінскага ракетнага аб, і ѓ якая рушыла за гэтым разрадцы такія чуткі памерлі. Цяпер высветлілася, што база - гэта факт. Ён, верагодна, быѓ пакінуты афіцыйным расейскім рэжымам, але зноѓ актываваны Жизовым і эга фракцыяй у якасці схаванага цэнтра ih аперацый.
  
  
  Па ѓсім калідоры яе
  
  
  
  
  
  
  прайшоѓ толькі адну дзверы. Па-відаць, пакояѓ было трохі, так як яны павінны былі быць выразаныя па цвёрдай пароды. Пачуѓшы наперадзе голасу, яе рэзка спыніѓся.
  
  
  "Я прынёс каралеѓскі сняданак для эга высокасці". Гэта быѓ голас разносчыка ежы, поѓны сарказму.
  
  
  "Проста дастаѓце edu і пакіньце ідыецкія заѓвагі". Зваротны голас быѓ грубым, дзелавым ".
  
  
  "Што там робіць амерыканец?" - спытаѓ рабочы. "Ці гатовы ён да асаблівых дня?"
  
  
  Цяпер яе павольна рушыѓ уздоѓж выгнутай сцены, каб зірнуць на працэсы, і дайшоѓ да кропкі, дзе мог бачыць нітка калідоры. Там стаяѓ салдат з вялікімі чорнымі вусамі, ахоѓваючы масіѓную дзверы. Ён узяѓ паднос з ежай у рабочага і падціснуѓ вусны, перш чым сказаць: "Ён не адрозніваецца ад звычайнага, за выключэннем таго, што сёння раніцай ён устаѓ на досвітку. Але я не магу ведаць, што дзеецца ѓ яго ѓ галоѓ ".
  
  
  "Няма, яе, мяркую, што няма. Што ж, самае лепшае для яго, самае горшае для мяне. Яе іду на сняданак па дакучлівай кашыцы.
  
  
  Яе паспяшаѓся назад па калідоры тым жа шляхам, якім прыйшоѓ. Цяпер, калі яе, ведаѓ, дзе знайсці Варнва, мне трэба было знайсці спосаб дабрацца да яго. Разважаючы над гэтай праблемай, згарнуѓ яе для паказальнікаѓ і занадта позна ѓбачыѓ надыходзячую постаць удалечыні. Па форме яе зразумеѓ, што гэта быѓ адзін вакол салдат.
  
  
  Выпадкова, як быццам яе што-то забыѓся, павярнуѓ яе назад. Ён паклікаѓ мяне, але яе гулялі ѓ глуханямых. За паваротам, па-за полем зроку салдат, яе панёсся назад да сьвятыні Варнова. Але "shaggy набліжаліся з гэта боку. Яе зрабіѓ паѓзу. Вернецца працоѓны, разносящий адукацыю, і яшчэ адзін салдат за ім ля дзвярэй Варна.
  
  
  Яго хутка прыняѓ рашэнне і кінуѓся да адзінай дзень, вядучай па калідоры.
  
  
  Дзверы была зачыненая, так што я закат пад камбінезоны працоѓнага ѓ сваю хвіліну і знайшоѓ тонкую пругкую палоску сталі. Гэта прылада больш трывалае і гнуткае, чым традыцыйны кавалак пластыкі, хутка спрацоѓвае з дапамогай простага замка.
  
  
  Паколькі працоѓны ѓсё яшчэ набліжаѓся з аднаго боку, а салдат з другога, яе, штурхнуѓ дзверы і кінуѓся ѓнутр.
  
  
  Кіраѓнік дваццаць.
  
  
  Праз некалькі секунд раскошны інтэр'ер гэтага пакоя злучыѓся. Не было нас, грубых паверхняѓ, нам цьмяных колераѓ. Мяккія тэкстуры - падушкі, канапы, ложкі, шэзлонгі - усё ѓ карнавале вясёлкавых адценняѓ.
  
  
  "Ты мог бы хоць бы пастукаць", - пачуѓся відавочна жаночы голас аднекуль злева ад мяне.
  
  
  "Вялікі вучоны павінен сёння ѓстаць рана", - сказаѓ іншы голас з іншага боку.
  
  
  Калі мае вочы прывыклі да цьмяным святле, яе, выявіѓ, што галасы зыходзяць паводле статыстыкі атласных ложкаѓ і пухнатых падушак у паглыбленых авалах з кожнага боку пакоя. Пакуль яго глядзеѓ, злева і справа з'яѓляліся взлохмаченные светлавалосыя галавы, а за імі ішлі цела, падобныя на цела па чирлидеров каледжа. На бландынцы нумар адзін была досыць кароткая ружовая начная кашуля, каб не пакідаць сумневаѓ у тым, што яна нарадзілася бландынкай. Нумар два была ѓ гаремных піжаме, дастаткова празрыстай, каб пацвердзіць, што яна таксама сапраѓдная бландынка.
  
  
  "Спадзяюся, я не вторгаюсь", - сказаѓ я.
  
  
  "Яе Тэры", - сказала бландынка нумар адзін у ружовай карліку.
  
  
  "А яе Джэры", - сказаѓ нумар два ѓ гаремных піжаме.
  
  
  "Абодва напісаны з" i "". Тэры патлумачыла
  
  
  "Важная інфармацыя", - сказаѓ я.
  
  
  "Мы блізняты", - прапанаваѓ Джэры.
  
  
  "Яшчэ адно дзіѓнае адкрыццё", - сказаѓ я.
  
  
  Дзяѓчынкі ѓсталі са сваіх ложкаѓ і падышлі да мяне штогод.
  
  
  "Я ніколі не бачыла цябе раней", - сказала Тэры.
  
  
  "Табе тут не месца, не ці так?" - дадаѓ Джэры.
  
  
  "Ты наляцеѓ, як шторм", - сказала Тэры. "Я думаю, што за вамі гоняцца, і вы хочаце, каб мы вас схавалі. Як выдатна!"
  
  
  "Вы ж не паліцэйскі?" - сказаѓ Джэры. "Мы не ѓтойваем паліцэйскіх".
  
  
  "Я не паліцэйскі", - запэѓніла яе ih. "Хто я і чым займаюся - гэта занадта шмат, каб растлумачыць менш чым за гадзіну, а ѓ мяне няма трыццаці секунд. Але вы можаце сказаць, што я адзін вакол добрых хлопцаѓ - і наогул не жартую - мне патрэбна ваша дапамога ".
  
  
  У гэты момант мы пачулі галасы і пайшлі слухаць у дзверы.
  
  
  "Чаму ты павярнуѓся, і вярнуѓся, калі яе клікаѓ цябе?" Гэта быѓ голас салдата, які крычаѓ на мяне ѓ калідоры.
  
  
  "Я не разумею, аб чым вы кажаце. Яе толькі што адвёз прафесара сняданак. Яе, цябе толькі што не бачыѓ, - адказаѓ рабочы.
  
  
  "Вы ішлі сюды хвіліну назад, затым разгарнуліся і пайшлі назад".
  
  
  "Не яе."
  
  
  "З вамі ніхто не заходзіѓ?"
  
  
  "Няма. Спытаеце Юрыя ѓ дзвярах прафесара. "Я буду. Яе збіраюся эга змяніць. А калі хлусіш, - не бяда. У шлях, таварыш! "
  
  
  Гукі крокаѓ працоѓнага, які ішоѓ па калідоры. Званок ключоѓ за дзвярыма.
  
  
  Яе прыціснуѓся да стагнаць з петлевой боку дзень, трымаючы "Люгер" у руцэ. Двайняты ѓтаропіліся на пісталет шырока расплюшчанымі васильковыми вачыма, затым паглядзелі аднаго на аднаго, прыгнечана хіхікаючы. Тое, што малыя, праз ih малюсенькія мазгі ѓ гэты момант, можа азначаць жыццё або смерць для мноства людзей.
  
  
  Ахоѓнік адчыніѓ дзверы і прыадчыніѓ яе.
  
  
  "Ну-ну, вы, дзяѓчынкі, рана ѓстаяце, - сказаѓ ён.
  
  
  "Што вакол гэтага?" - сказала Тэры.
  
  
  "Мы можам ѓстаць у любы час, калі захочам", - дадаѓ Джэры.
  
  
  "Уверх і ѓніз, уверх і наперад.
  
  
  
  
  
  
  Ну, гэта ѓся твая жыццё, - фыркнуѓ ахоѓнік.
  
  
  "Хто вакол нас хоча прафесар сёння раніцай?" - спытала Тэры.
  
  
  "Ці гэта зноѓ мы абодва?" - уставіѓ Джэры.
  
  
  "Нам гэта, нам іншае. Ён толькі што паснедаѓ, і для яго праца на першым плане месцы. Потым eda - і жанчыны на дэсерт ".
  
  
  "Тады што ты тут робіш, Маркус?" - сказала Тэры. "Вы не павінны ѓваходзіць у нашу пакой, калі прафесар не дашле вас за намі".
  
  
  "Я шукаю мужчыну", - сказаѓ ён з выглядам, нібы просячы.
  
  
  Эму адказаѓ хіхіканне дзяѓчат.
  
  
  - Мне здалося, што я ѓбачыѓ у калідоры працоѓнага, - сырое працягнуѓ Маркус. "Той, хто не належаѓ да каманды. Яе думаѓ, ён мог зайсці сюды ".
  
  
  "Мы не бачылі, нам аднаго чалавека", - нявінна сказала Тэры.
  
  
  "Гэта такое расчараванне", - з агідай дадаѓ Джэры.
  
  
  "Я не вакол тых, хто бачыць фантомаѓ, - сказаѓ Маркус. Яе, чуѓ, як ён зрабіѓ няѓпэѓнены крок наперад. "Пройдзе некаторы час, перш чым прафесар скончыць свой сняданак, і дашле для адной вакол вас. Паколькі яе ѓжо тут, магчыма, мы маглі б крыху пацешыць іншы іншы ...
  
  
  "Дакладна няма!" Тэры ѓмяшалася. "У нашым кантракце сказана, што мы тут выключна для доктара Варнова. Нас папярэдзілі, каб мы не гулялі ѓ гульні з іншымі ".
  
  
  "Але добра падумай", - гарэзна сказаѓ Джэры.
  
  
  "Тізер", - сказаѓ ахоѓнік. Ён адступіѓ, і дзяѓчаты зачынілі дзверы. Замак зачыніѓся.
  
  
  "Цяпер у нас сапраѓды праблемы", - хіхікнула Тэры.
  
  
  "Але, як нам весела", - сказала яе сястра.
  
  
  "Вялікае дзякуй", - сказаѓ я і сунуѓ "Люгер" назад у кабуру. Яе, усміхнуѓся. "Можа, яе знайду час, каб адплаціць табе. Гэта праѓда, што вы тут толькі для таго, каб... эээ... абслугоѓваць "Варноу"?
  
  
  "Вы чулі, што мы сказалі Маркусу, мы ѓсяго толькі завадныя цацкі для амерыканскага вучонага", - адказала Тэры.
  
  
  "А ѓлічваючы, які ён чалавек, гэта не адымае ѓ нас шмат часу", - сказаѓ Джэры і падышла да мяне.
  
  
  "Як вы патрапілі ѓ гэта?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Ты маеш на ѓвазе, што добрыя дзяѓчыны накшталт нас робяць у такім месцы?"
  
  
  "Што-то такое."
  
  
  "Мы адказалі на аб'яву ѓ падпольнай газеце Сан-Францыска, - сказаѓ Джэры. "Роднасныя дзяѓчыны хочуць падарожжаѓ, рызыкі, прыгод".
  
  
  "І, відавочна, ты атрымаѓ працу".
  
  
  "Вядома. Павінна быць, было пяцьдзесят іншых дзяѓчынак, але ѓ нас было такое перавага, што мы блізняты ".
  
  
  "Гэта не ѓсё, што ѓ вас было", - сказаѓ я, адзначаючы ih шчодрыя формы.
  
  
  "Ты мне падабаешся, - сказала Тэры.
  
  
  "Б'юся аб заклад, ты таксама ценымногие мужчына больш, чым прафесар", - дадаѓ Джэры.
  
  
  "Эга сэксуальныя таленты або ih адсутнасць мяне не цікавяць, - сказаѓ ёй сур'ёзна. "Але ён апынуѓся самым небяспечным чалавекам на свеце, пагрозай для ЗША і ѓсяго свету. Яе выбаѓлю вас ад жудасных падрабязнасцяѓ, але паверце мне, у дадзены момант няма нічога больш важнага для будучыні чалавецтва, чым для мяне трапіць у лабараторыю Варнова. І яе, хачу, каб вы, дзяѓчынкі, мне дапамаглі ",
  
  
  "Вы маеце на ѓвазе, што гэтая дурная я стараюся лабараторыі для вас важней, чым гэта?" - сказала Тэры, падымаючы сваю кароткую начную кашулю яшчэ вышэй.
  
  
  "І гэта?" - умяшаѓся Джэры, пстрыкаючы поясам ee пижамных штаноѓ і спаѓзаючы ih да сярэдзіны яе круглявых сцёгнаѓ.
  
  
  "Я сказаѓ, што важней, дзяѓчынкі, а не весялей".
  
  
  "Чаму мы павінны вам дапамагчы?" - спытаѓ Джэры. "Ты нават ня будзеш ветлівы з намі".
  
  
  Было ясна, што патрыятызм і гуманізм - словы, якія не прыкметныя ѓ ih добранькіх светлых галовах. Але без ih дапамогі, мае шанцы былі роѓныя нулю.
  
  
  "Як абвяшчае імкненне прымаѓка, - сказаѓ ёй іх з покерный тварам, - вы падрапаць маю, яе почешу вашу".
  
  
  Пара бліскучых усмешак веды асвятляѓ пакой. "Вы маеце на ѓвазе, што будзеце?" - хорам хорам запярэчылі блізняты.
  
  
  "Калі вы дапаможаце мне, каб патрапіць у лабараторыю Варнова".
  
  
  Радасна кіѓнуѓшы, яны ѓзялі мяне за руку і вядзем да стосе рознакаляровых падушак, дзе хутка знялі тонкія пакрывала. У імгненне хваробы яны агаліліся, прыняѓшы розныя панадлівыя паставы асяроддзяѓ падушак. Яе выявіѓ, што ѓ Тэры была маленечкая радзімка крыху ніжэй левай грудзі, і толькі па ёй, яе змог адрозніць двайнят.
  
  
  Гэта быѓ адзіны раз у маім жыцці, калі яе, спяшаѓся завяршыць тое, што, магчыма, з'яѓляецца самым захапляльным вакол усіх чалавечых аперацый. І таму яе усталяваѓ новы сусветны рэкорд па зняцці як мага большай колькасці адзення за мінімальны час.
  
  
  "Ммм, смачна", - пракаментавала Тэры.
  
  
  "Я ведаѓ, што ѓ яго будзе больш, чым у гэтага старога прафесара", - адобрыѓ Джэры.
  
  
  "Ідзі сюды, - сказала Тэры, - адкрыта паміж намі".
  
  
  Яе хутка стаѓ на калені і ѓладкаваѓся ѓ класічным становішчы больш нецярплівым маленькім целам Тэры.
  
  
  "Яе амелы на ѓвазе не паміж мной, і паміж намі", - сказала яна з уздыхам, ціхім стогнам, які выглядаѓ зусім не як скарга.
  
  
  "Вы не пярэчыце?" - спытаѓ яго далей, увайшоѓшы ѓ вароты раю.
  
  
  "Ооооооооо", - прастагнала яна.
  
  
  "У далейшым яе буду называць п'есы", - сказаѓ ёй прывітанне, і пагрузіѓся ѓ тунэль любові.
  
  
  Так усё і пачалося, хоць за вельмі кароткі час мы прынялі бясконцая колькасць гімнастычных поз, большасць вакол якіх не апісана ѓ кіраѓніцтвах па шлюбу.
  
  
  Праз некаторы час мы так захапіліся іншым сябрам, што Джэры сказаѓ ціхім сумным голасам: "Я не вельмі люблю гуляць семдзесят".
  
  
  Мяне паставілі ѓ няёмкае становішча для размовы, але, павярнуѓшы галаву, з вялізным высілкам, спытаѓся ѓ яе
  
  
  
  
  
  
  нявінна: "Што гэта значыць, Джэры? - семдзесят гуляць ".
  
  
  "Госпадзе, гэта ѓсе ведаюць", - сварліва адказала яна. "Семдзесят шэсцьдзесят дзевяць з адным глядзіць".
  
  
  Яе звярнуѓся з лістом да яе, і, трохі угаворваючы, яна стала трэцім партнёрам у адным вакол самых складаных, экзатычных і стомных уяѓленняѓ, якія яе магу ѓспомніць. І яе памятаю даволі шмат.
  
  
  Потым гэтага, калі яе шталь хутка апранацца, блізняты паглядзелі на мяне са шчаслівымі асобамі, перемежающимися невялікімі ѓсмешкамі і подмигиваниями падзяку. Гэта Джэры сказаѓ з доѓгім шчаслівым уздыхам: "Ведаеш, я думаю, што мы трое складзем фантастычную пару".
  
  
  Але мае думкі былі паглынутыя праблемай Варноу і кампаній. "Добра, - сказаѓ я, - весялосць і гульні скончаны. А цяпер паглядзім, не ці зможам мы знайсці шлях у сьвятыню Нокс Варна.
  
  
  Яны кіѓнулі амаль ва ѓнісон. Але ih тварах не было рэальнага цікавасці.
  
  
  "Вы памятаеце нашу маленькую здзелку?" Яе ih спытаѓ.
  
  
  "Так", - нахмурылася Тэры. "Але дапамагаць табе можа быць небяспечна".
  
  
  "Акрамя таго, - дадаѓ Джэры. "Нам ёсць што губляць. Oni заплаціць нам больш грошай, чым мы калі-небудзь бачылі ѓ сваім жыцці. Калі мы паедзем адсюль, мы збіраемся выкарыстоѓваць яго, каб адкрыць невялікі магазін адзення ".
  
  
  У той момант у мяне склалася рашучае ѓражанне, што блізняты зусім не такія тупыя, як прыкідваюцца.
  
  
  "Значыць, ты збіраешся адкрыць магазін адзення, калі з'едзеш адсюль", - сказаѓ я. "І што прымушае вас думаць, што вы калі-небудзь паедзеце адсюль? Вы зняволеныя, хіба вы не ведаеце? "
  
  
  Тэры пахітала галавой: "Мы зусім не зняволеныя. Мы прыходзім і сыходзім, як хочам. Калі мы стамляемся сядзець пад замком, мы шпацыруем па ѓсім доме. město. І нас ніхто не спыняе ".
  
  
  "Вядома, - сказаѓ я. "Вы можаце ісці куды хочаце, таму што вакол гэтай каменнай крэпасці няма выйсця, акрамя як па паветры. Але скажыце гэтым людзям, што вы хочаце кінуць паліць, і папытаеце ih вывезці вас адсюль. Голас тады вы даведаецеся тое, аб чым даѓно ѓжо павінны былі здагадацца, што з такім жа поспехам вы маглі б быць рабамі ѓ ланцугах ".
  
  
  Цяпер яе прыцягнуѓ ih непадзельнае ѓвагу. Ih мілыя свецяцца асобы сталі сур'ёзнымі, і яны абмяняліся спалоханымі поглядамі.
  
  
  "Я не рызыкаваѓ жыццём, каб прыехаць сюды сыч смеху", - пасьпешліва працягнуѓ яе. Гэтыя людзі маюць намер захапіць Амерыку і ѓвесь свет з дапамогай атамнай сілы. Ih бомбы ѓжо размешчаныя ѓ ключавых гарадах ЗША, і гатовыя падарвацца адна за іншы, калі з нашага боку не выканае ih патрабаванні ".
  
  
  Яе, паглядзеѓ на гадзіннік. "Калі я не змагу дабрацца да Варна, які адзіны можа актываваць прылады, першая атамная бомба знішчыць Нью-Ёрк і ѓсіх эга-жыхароѓ усяго за дзве гадзіны".
  
  
  Яе, кіѓнуѓ, калі яны здзіѓлена разьзявілі рот. "Так, гэта факты. І каб вы, дзяѓчынкі, перасталі навязваць мне гэтую тупую бландынку, і працягвалі. Таму што, не лічачы Варнова, якая асудзіла сваю краіну, мы - адзіныя трое амерыканцаѓ у цэнтры варожага лагера.
  
  
  "І без мяне ты ніколі не выберашся адсюль жывым".
  
  
  "Ах, Божа мой, - сказала Тэры. "Чым мы можам дапамагчы?"
  
  
  "Я хачу, каб гэтая працэдура выкарыстоѓвалася, каб даставіць вас дваіх у лабараторыю, жылыя памяшканні і ѓсё астатняе Уорнов і назад. Яе хачу, каб вы распавялі мне ѓсё, што вы там бачылі, што магло б даць мне ключ да разгадкі эга аперацый. І зрабі гэта хутка; час рухацца зараз! "
  
  
  Яны абодва адразу загаварылі. "Пачакай, - сказаѓ я, - Тэры, пачынай".
  
  
  "Ёсць ахоѓнік", - сказала яна. "Але Маркус вялікую частку часу на дзяжурстве. Ён спіць у маленькай пакойчыку за дзвярыма прафесара, якая займаецца, здаецца, зроблена па трывалай сталі. І ён адзін з нас праводзіць туды і назад. Ён націскае сігнальную кнопку, і Варна падыходзіць да іншай баку дзень, адкрывае створку і кажа праз свайго роду жалезную рашотку. З гэтай дзень няма ключа; ён адкрываецца знутры, - і прафесар ніколі не сыходзіць нам, па якой прычыне ".
  
  
  "Добра. Што-то яшчэ?" - агрызнуѓся я. "Што ѓнутры?"
  
  
  "Калі вы ѓвойдзеце, - сказаѓ Джэры, - вы ѓбачыце кабінет са сталом і тэлефонам. Месца голае, іншай мэблі няма. Але ёсць шафы для дакументаѓ. І вялікая карта ЗША ѓ рамцы, віслая на стогны каля крэсла. Яшчэ адна дзверы вядзе па офісу ѓ ...
  
  
  "Пачакай хвіліну!" - перабіла Тэры. "За гэтай картай ёсць сцянной сейф. Ну, не зусім сейф. Але квадратны закутак.
  
  
  "Адкуль вы гэта ведаеце?" Яе спытаѓ сл.
  
  
  "Таму што аднойчы, калі яе ѓваходзіѓ, яе ѓбачыѓ гэта. Карта была знятая з кручка і ляжалі на падлозе пад гэтай дзіркай у стогны напрыклад, на квадратны фут. У Варноу былі раскладзеныя паперы на стале, якія ён, павінна быць, чытаѓ, пакуль чакаѓ мяне. Мяркую, ён забыѓся прыбраць паперы і накрыць město картай.
  
  
  Яна ѓсміхнулася. "Або ён думае, што я занадта тупы, каб адрозніць дзірку ѓ стогны самі-ведаеце-чаго. Ва ѓсякім выпадку, яе зрабіѓ выгляд, што нічога не заѓважыѓ, і ѓ той час мне не было асабліва цікава. У наступны раз, калі ён паслаѓ за мной, карта была на месцы, ніякіх папер ".
  
  
  "Як ён адрозніць вас?" - спытаѓ я, проста каб пацвердзіць сваё абгрунтаванае меркаванне.
  
  
  "У мяне радзімка выплат прама тут", - сказала Тэры з лёгкім намёкам на ѓсмешку, паказваючы на вобласць пад левай грудзьмі. "І, як вы бачыце, мы праводзім розныя касцюмы, каб адрозніць нас".
  
  
  "Добра, Джэры, працягвай. Што ѓ пакоі побач з офісам? ""Ну, гэта сапраѓды адна вялікая пакой, падзеленая фіранкай.
  
  
  
  
  
  З аднаго боку ложак, пара прадметаѓ мэблі і ванная, якая займаецца злучаецца з офісам. З іншага - не пытайце мяне. Ніколі не бачыла, думаю, там нейкае абсталяванне. Ах ды, а побач з ложкам ёсць яшчэ адзін вакол гэтых ѓнутраных тэлефонаѓ.
  
  
  "Вы калі-небудзь чулі, як ён размаѓляе па гэтых тэлефонах?"
  
  
  "Толькі адзін раз. Але гэта быѓ свайго роду дваякі размова, і ёй гэтага не разумеѓ "
  
  
  "Двойчы, калі ёй была там, эму тэлефанавалі", - сказала яе сястра. "Я таксама не зразумела, аб чым ён казаѓ. Але я думаю, што цяпер ведаю ".
  
  
  "Раскажы мне пра гэта, Тэры".
  
  
  "Ну, ён выглядаѓ вельмі злуецца. І ён сказаѓ што-то накшталт: слухай, не тоне на мяне, генерал, І не пагражаѓ. Памятаеце, калі ёй пайду, і ѓсё сыдзе са мной. У тым ліку і ѓ Маскву, генерал, яе прыехаѓ на канферэнцыю з двума чамаданамі. Але чаму-то адзін заблукаѓ ". А затым ён зрабіѓ паѓзу і сказаѓ: "Гэта вам што-небудзь кажа, генерал?"
  
  
  "Я не ведаю, што ён кажа генералу", - пракаментаваѓ яе. "Але гэта кажа мне аб чым. У Варнова ёсць такая сістэма, што, калі ён памрэ, усё горада, уключаючы Маскву, памруць разам з ім. Ён не толькі злы вырадак, ён па-чартоѓску разумны.
  
  
  На хвіліну мой розум закружился, пакуль яе разбіраѓся ѓ розных аспектах працаздольнага плана. Тады яе сказаѓ: "З аднаго боку, час - самы важны фактар. Але я яе не бачу рашэння спяшацца. Яе магу прымусіць Маркуса адвесці аднаго па вас да ён дзень. Але я не магу прымусіць Варноу адкрыць яе, калі ён не праявіць ініцыятыву. Гэта значыць, калі ён яшчэ не паслаѓ за табой Маркуса.
  
  
  "Акрамя таго, я не магу прарвацца за табой, не забіѓшы Маркуса, які будзе стаяць адкрыта на дзень, адкуль Варна эга можа бачыць. І перш чым яе паспеѓ паклапаціцца аб Маркусе, ён ляпнуѓ дзвярыма перад маім носам. Так што ѓсё залежыць ад вас, дзяѓчынкі. Той, хто сёння з'яѓляецца да яму, павінен я што-то ѓторкнуць у гэтую дзверы, каб яна не зачыніліся цалкам, і зрабіць гэта так, каб Варна не заѓважыѓ яго. А для гэтага трэба цуд часу ".
  
  
  "У мяне ёсць ідэя лепей, - сказала Тэры. "Той, хто атрымаѓ адабрэнне прафесара, ідзе з ім у спальню, напампоѓвае эга і ѓкладвае ѓ ложак. Затым яна моліць яе пайсці ѓ туалет. Ён не можа з гэтым паспрачацца, таму зачыняецца ѓ ваннай, змывае ваду, затым бяжыць у кабінет і адкрывае вам сталёвую дзверы. Затым яна вяртаецца праз злучальную дзверы і залазіць на ложак з Варнову.
  
  
  "Чысты геній", - сказаѓ я.
  
  
  "А пакуль табе прыйдзецца пазбавіцца ад Маркуса, - кінулася Тэры, - і чакаць на дзень".
  
  
  "Дайце мне хвіліна пяць", - сказаѓ я. "І яе, хачу, каб Маркуса заманіла сюды астатняя дзяѓчына, каб яе маглі паклапаціцца аб nen хутка і бясшумна".
  
  
  "Звычайна ён не хоча, каб мы абодва былі на ранішняй вечарыне", - сказаѓ Джэры. "Але выкажам здагадку, што ён ведае?"
  
  
  "Не хвалюйся, яе буду гатовая амаль да ѓсяго", - сказаѓ яе эй.
  
  
  Рушыла ѓслед яшчэ адно задуменнае маѓчанне, а затым сказаѓ: "Цяпер усё, што нам трэба зрабіць, гэта пачакаць. Але як доѓга?
  
  
  "Ён як гадзіннік", - сказала Тэры. "Гэта павінна быць у любую хвіліну".
  
  
  "Вядома", - сказаѓ Джэры. "Але калі гэта эга вялікі дзень, каб сцерці з твару зямлі Нью-Ёрк, магчыма, ён будзе нервавацца і, кравец вазьмі, не захоча спаць".
  
  
  - Госпадзе, - прастагнала Тэры.
  
  
  І ёй нічога не сказаѓ, таму што маштабнасць гэтага пытання і патэнцыйная катастрофа, звязаная з адказам, ашаламілі мой мозг.
  
  
  Дваццаць адзін
  
  
  У цёмным куце пакоя быѓ што-то накшталт туалетнага століка, і я прысеѓ за ім, цалкам адгароджаны ад дзень. Хвіліны цяклі бясконца, а мае спазмы мускулістыя мускулы малілі аб палягчэнні. Нарэшце яго ѓстаѓ. Было па-дурному заставацца ѓ такім нязручным становішчы, калі, напэѓна, чутны папераджальны гук ключа ѓ дзень.
  
  
  Прайшло паѓгадзіны, калі яе разважыѓ, што рэѓматызму на велізарны лейцара атрымана, Варна збіраѓся адмовіцца ад легкадумных забаѓ і засяродзіцца на змрочных справах дня, яго рука была гатовая паслаць сігнал, які падарве горад Нью-Ёрк. у неба. І калі ѓ апошні гадзіну прэзідэнт не вырашыѓ рызыкнуць нацыянальнай панікай і эвакуіраваць Манхэтэн, лёс усіх гэтых людзей была ѓ маіх руках.
  
  
  Чакаючы яе, змагаѓся з нарастаючым пачуццём страху, вылічаючы здзяйсняльнасць паѓтузіна альтэрнатыѓных планавання. Усе яны былі практычныя і досыць разумныя. Але кожны заходзіѓ у тупік - у непрыступнай сталёвы дзень паміж мной і Варновом.
  
  
  Час ад часу па калідоры тунэля даносіліся невыразныя прыглушаныя гукі. Невыразныя галасы, глухі тупат цяжкіх нага, ляск металу. Дзяѓчынкі прыслухоѓваліся да мяне, прыціснуѓшы вушы да дзень, але паведамілі, што не чулі нічога важнага, проста бескарысную балбатню, калі некалькі мужчын, відавочна, спяшаюцца, прайшлі mimmo.
  
  
  Затым, пасля доѓгага перыяду маѓчання, калі яе збіраѓся рызыкнуць на любую адчайную выкрут, незалежна ад таго, наколькі вар'яцкі рызыка, пачуѓся нецярплівы стук у дзверы, за якім адразу ж рушыѓ услед скрыгат ключа ѓ замку.
  
  
  Яе ѓжо была добра схаваная, калі Маркус уварваѓся ѓ пакой наложніц прафесара і закрычаѓ: "Вы там - Маленькая міс-Крот, - патрабуе амерыканец.
  
  
  
  
  
  
  Вашы паслугі на дваіх! Прафесара затрымалі з-за візіту вышэйшага начальства, і ён кажа, што калі вы не прыйдзеце адразу, скормит вас на вячэру сабакам генерала.
  
  
  "О, Госпадзе, гэтыя сабакі зжаруць бедную маленькую мяне на тры ѓкусу", - сказала Тэры сваім пяшчотным голасам. "Давай паспяшаемся, пакуль прафесар не страціѓ сваю гарачнасць".
  
  
  "Я думаю, ты маеш на ѓвазе эга крутасць, а не эга гарачнасць, дарагая Тэры", - паправіѓ Джэры.
  
  
  "Я клічу ih так, як бачу ih, дарагі", - адказала яна і пабегла да дзень.
  
  
  "О, Маркус!" - усклікнуѓ Джэры, - не маглі б вы вярнуцца на маленькую хвіліну, затым таго, як даставіць маю сястру?
  
  
  "Вярніся?" - раздражнёна адрэзаѓ Маркус. "Навошта?"
  
  
  Мне самотна і ... і мне патрэбен сапраѓдны мужчына, а не гэты стомлены стары мяшок з косткамі.
  
  
  "Каб wouldnt? Ці Так гэта цяпер? "- сказаѓ Маркус, яго голас дрыжаѓ ад узбуджэння. "А што ты мог зрабіць з сапраѓдным мужчынам ѓсяго за малюсенькую хвіліну?"
  
  
  "Не маглі б вы надаць дзве малюсенькія хвіліны?"
  
  
  "Я мог бы зэканоміць шмат, але ѓ мяне маглі б паѓстаць праблемы".
  
  
  "Я не скажу. І табе не здаецца, што мне варта рызыкнуць?
  
  
  А затым, затым жудаснай, няѓпэѓненай паѓзы: "Так, яе вярнуся. Менш чым за хвіліну. Будзь гатовы!"
  
  
  Як быццам гэта быѓ клічнік знак згоды, дзверы грукнулі з глухім стукам. А затым паѓстаѓ велізарны вакуум цішыні.
  
  
  "Не губляй нас секунды", - сказаѓ ёй Джэры нізкім голасам, - "І хай ён будзе заняты!"
  
  
  "Кравец, ніколі не даведаецца, што эга ѓразіла", - прамармытала яна, і яе зноѓ прыгнуѓся.
  
  
  Праз некалькі секунд вярнуѓся Маркус.
  
  
  "Як бачыце, яе гатовы, палюбоѓнік", - сказаѓ Джэры.
  
  
  "Я гатовы больш, чым ты калі-небудзь будзеш", - сказаѓ ён вунь з нервовым смяшком. "Але я павінен ахоѓваць дзверы Варноу, і ѓ мяне няма часу распранацца".
  
  
  "Забудзь аб гэтай дурной дзень", - адказаѓ Джэры. "Дзікае нумар сланоѓ дваццаці футаѓ вышынёй не змагла б зламаць яе, калі б унутраная пакой была ад падлогі да столі пакрыта арахіс".
  
  
  Відавочна, Маркус быѓ занадта далёкі ад жадання адказаць. Але праз хвіліну ён выпусьціѓ пару чыста дзелавых ворчаний, калі Джэры сказаѓ: "О, божа, гэта ты занадта!", і яе краѓся з-за туалетнага століка.
  
  
  Яе лёгка, але хутка ступіѓ наперад са стилетом. Яе суд босніі і герцагавіны асудзіѓ над імі на імгненне, калі падняѓ зброю над эга шырокай спіной. Адкрытыя вочы Джэры пашырыліся пры выглядзе мяне.
  
  
  Раптам, магчыма, подталкиваемый нейкім жывёлам інстынктам ці выразам спалоханых вачэй Джэры, Маркус падняѓ галаву і павярнуѓся да мяне напалову.
  
  
  Таму замест гэтага яе ѓваткнуѓ лязо эму ѓ грудзі.
  
  
  Эга рот быѓ разинут, а вочы адкрыта глядзелі з недаверам. Але затым, толькі ціхенька ѓскрыкнуѓшы і страшна скривившись, яго хутка выцягнуѓ нож, ён паслухмяна паваліѓся на Джэры і замёр.
  
  
  Яе выцер лязо пра эга форменную куртку і аднавіѓ зброю, у той час як Джэры з самым спалоханым выразам твару дарэмна спрабаваѓ адштурхнуць цела ад нах. Яе схапіѓ эга за плячо і тузануѓ, і ён скаціѓся на падлогу. Ён глядзеѓ у бясконцасць космасу.
  
  
  Джэры вёскі і выцерла пляма крыві са свайго аголенага цела кутком прасціны, пакуль яна глядзела на мяне з выразам, якое я не мог дакладна каму. За выключэннем таго, што, магчыма, гэта была сумесь захаплення, няверы ѓ блізкую рэальнасць дзікай смерці і адцення агіды. Ненавідзеѓ мяне, кроѓ або труп, я не мог сказаць.
  
  
  "Так, - сказаѓ я, як бы адказваючы на нявыказанае лейцара, - голас, як гэта бывае. І калі я не потороплюсь, загінуць мільёны іншых, значна больш нявінных ".
  
  
  Затым яе пакінуѓ яе і, кінуѓшы погляд уверх і ѓніз па калідоры, ён ірвануѓ да велізарнай сталёвы дзень, для якой Варна і прылада дыстанцыйнага кіравання чакалі сваёй гадзіны.
  
  
  Прайшла пара трывожных, потных хвіліна. А потым яе пачуѓ пстрычка зашчапкі, і дзверы ледзь-ледзь прыадчыніліся. Ён пачаѓ пампавацца да мяне, але я злавіѓ яе эга і уціснуѓся ѓнутр, як раз своечасова, каб мімаходам ѓбачыць аголеную спіну Тэры, якая займаецца хавалася па ѓвазе за зачыняецца дзвярыма.
  
  
  Яе ціхенька зачыніѓ дзверы і залпам огляделл ѓсю пакой. Па апісанні Джэры, у nen знаходзіѓся крэсла з тэлефонам, шафы, вялікая карта ЗША ѓ рамцы і частка Цэнтральнай Амерык, якую яна не згадала. Яе прайшоѓся па скрынях крэсла, але яны былі зачыненыя. Яе зрабіѓ яшчэ адзін пасі ѓ картатэцы, вынік той жа.
  
  
  Яе даследаваѓ карту. Кольцы, намаляваныя чырвонай ручкай з фламастэрам, абышлі сем гарадоѓ ЗША і Панамскі канал. Мэты для разбурэння. Адным вакол гарадоѓ быѓ Кліѓленд, але мы маглі б не звяртаць на яго ѓвагі, паколькі бомба, прызначаная для знішчэння эга, была перахопленая мытняй. На карце горада былі пранумараваны, і, за выключэннем Кліѓленда, яны былі ѓ парадку выключэння: Нью-Ёрк, Чыкага, Х'юстан, Лос-Анджэлес, Сан-Францыска і Вашынгтон, акруга Калумбія.
  
  
  Яе, заѓважыѓ, што сталіца была захавана да апошняга, несумненна, каб даць нашаму ѓраду магчымасць весці перамовы аж да апошняга гадзіны.
  
  
  Карта была падвешаная на дроце да трываламу меднага крука. Яе зняѓ эга з кручка з упэѓненасцю, што, як сказала Тэры, яе знайду разяѓленую дзірку або тайнік, у якім былі схаваныя сакрэтныя дакументы. Але такога не было дзіркі
  
  
  
  
  
  сцены пад картай была гладкай.
  
  
  Мне прыйшло ѓ галаву, што простая дзірка ѓ стогны, каб картай не занадта вынаходлівая для вучонага ѓзроѓню Варна. І галасаванне цяпер яе пачаѓ эксперыментаваць з медным кручком, круцячы эга ѓ розныя бакі, але выяѓляючы, што ён трывала замацаваны і нерухомы. Але не зусім нерухомы. Таму што, калі яго пацягнуѓ кручок на сябе, ён злёгку пстрыкнуѓ. І тут жа квадратная частка сцяны бязгучна адсунулася, агаліѓшы посуд, які змяшчае невялікую, абцягнутую скурай запісную кніжку і серыю пранумараваных чарцяжоѓ, на кожным па ѓсім якіх быѓ намаляваны чырвоны абведзены чэрап, які, па меншай меры, для мяне, відавочна, паказваѓ на размяшчэнне падкінуѓ валізкі-бомбы.
  
  
  Яны ѓсталявалі месцаѓ, гэта значыць, калі ѓ вас было адпаведнае тлумачэнне, якое будынак у якім горадзе ѓ зале. Без даведкі або іншага кіраѓніцтва раздрукоѓкі не мелі сэнсу.
  
  
  Хоць гэта здавалася узростам у гэтых напружаных, нервовых пры іншых абставінах, погляд на мае гадзіны сказаѓ мне, што прайшло ѓсяго дзве хвіліны. І так як ёй належыць ім, што Вамоу зможа пражыць яшчэ дзесяць хвіліна або больш, калі Тэры будзе папярэджана аб маёй патрэбы ѓ часе, яе сел на крэсла і пачаѓ хуткае вывучэнне кішэннай кнігі ѓ скураным пераплёце.
  
  
  Спачатку змяшчаюцца ѓ nen літары і лічбы былі для большасці людзей гэтак жа зразумелымі, як кітайскі крыжаванка. Але я прывык да разнастайных галаваломак, а ѓ свеце мала агентаѓ, якія так добра разбіраюцца ѓ мастацтве разгадвання код доступу. Неѓзабаве ёй стала вядома ѓ nen амерыканскі код, які выкарыстоѓваецца навукоѓцамі эпохі Варна. І хоць код быѓ у асноѓным досыць простым, калі б каму-то, калі дзівосна хітрую матэматычную формулу для эга расшыфроѓкі, наколькі мне вядома, ён ніколі не быѓ узламаны ворагам ѓнутры або за межамі ЗША.
  
  
  Яе прагартаѓ сваю памяць, і прынцып код усплыѓ мне ѓ галаву амаль адразу. Яе знайшоѓ ручку ѓ трымальніку на стале побач з нататнікам і зрабіѓ хуткія стэнаграфічныя запісы, расшыфроѓваючы і скарачаючы толькі асноѓныя асновы тэксту і лічбаѓ, выстава змова аб смерці галавы. Ён уключаѓ у сябе сакрэты прылад выбуху бомбы Варна, активируемого стілус з аѓтаномным харчаваннем. Мікраэлектроніка была сканструяваная ѓ дыск памерам з даляр памерам з скурны лапік, каб зрабіць эга, здольным перадаваць магутны высокачашчынны сігнал на велізарныя адлегласці - прыстасаванне, чым-то нагадвае кардыёстымулятар, але значна больш складанае, ѓзарвала ѓсе бомбы ва ѓнісон праз секунды потым апошні ѓдар сэрца Варна.
  
  
  Гэта мудрагелістае, неверагодна маленькае прылада дыстанцыйнага кіравання было пазначана на першай старонцы, як "Ключ доступу". А на заключнай старонцы пад загалоѓкам: "зняцце з аховы" была серыя па пяці лікаѓ, якія, як тлумачыцца ѓ тэксце, былі ключом да адключэння поѓнае назва нават пасьля таго, як яны атрымалі сігнал аб выбуху. Гэтая экстраная абноѓлена засцярогі дазволіць пазбегнуць прывязкі кардыёстымулятара да сэрца Варноу.
  
  
  Але была загвоздка. Пасля таго, як быѓ адпраѓлены сігнал запаволенага дзеяння, запускае бомбы, заставалася ѓсяго трыццаць секунд, каб адмяніць выбухі.
  
  
  Яе хутка думках сфатаграфаваѓ нумары і спроецировал ih малюнкі на пярэднюю сцяну свайго розуму. У мяне амаль беспамылковая памяць, і ѓспомніць тузін лікаѓ не склала б рэальнай праблемы. Тым не менш, яе напісаѓ лічбы на шматку паперы, які сабраѓ і паклаѓ у хвіліну.
  
  
  Яшчэ хвіліну яе вывучаѓ fold paper стілус і дыск, а затым запісаѓ размяшчэнне валізак-поѓнае назву ѓ розных гарадах.
  
  
  Зрабіѓшы гэта, яе заклаѓ кніжку і нататкі з расшыфроѓкай ee сутнасці ѓ іншы яго шырыні. Яе выдаткаваѓ каля пяці хвіліна на тое, каб запісаць расшыфраваных факты, таму што мне трэба было мець непасрэднае працоѓнае веданне прылады, калі яго збіраѓся перапыніць смяротны план Варноу. І яе, выявіѓ, што магу ѓспомніць амаль усё, калі спачатку выкажу дэталі ѓ пісьмовай форме. У любым выпадку, калі вы разабраліся з прыладай, кіраваць ім было так жа проста, як дакрануцца алоѓкам да розных кропках компаса.
  
  
  Цяпер яе сунуѓ чарцяжы, занадта грувасткія, каб ih несці, у сцянную ёмістасць, пстрыкнуѓ медным кручком, каб закрыць адтуліну, і павесіѓ карту на месца.
  
  
  Яе ціхенька ѓвайшоѓ у ванную пакой і падышоѓ да іншай дзень. Прыціснуѓшыся да яму, яе пачуѓ тое, што, як я зразумеѓ, было голасам Варнова і зваротным голасам Тэры. Я не звярнуѓ увагі на размову, калі выцягнуѓ "люгер" з кабуры і ѓзяѓ дзвярную ручку. Але сутнасць гэтага заключалася ѓ тым, што Варна папрасіѓ прабачэння за паспешнасць з-за "тэрміновых эксперыментаѓ, якія павінны быць падрыхтаваны неадкладна", а Тэры ѓмольвала даць эй, яшчэ некалькі мін з чароѓным прафесарам, які быѓ такім вялікім мужчынам, што прымусіѓ яе задыхацца. больш таго ж самага.
  
  
  Калі яе павольна адкрыла дзверы і зазірнула ѓ пакой, Нокс Уорноу ѓ белым лабараторным жакеце па-над штаноѓ стаяѓ у профіль да мяне, паклаѓшы рукі на плячо-Цёрн, калі яна, апранутая ѓ будуарный нарад, глядзела эму ѓ вочы з прытворнай выглядам. любові.
  
  
  Валасы Варна былі чорнымі, моцна прыпраѓленым сівізной. У яго быѓ невялікі мыс
  
  
  
  
  
  стройныя рысы асобы і стройнае цела, якое здавалася амаль далікатным. Да іх тхара, пакуль яе не зірнуѓ у эга яркія зялёныя вочы, у якіх не было ніякіх эмоцый, хоць яны былі жорсткімі і бліскучымі, як смарагды, ён уяѓляѓ сабой маловероятную пагрозу выжыванню самай магутнай нацыі ѓ свеце. І наѓрад ці мужчына, які мог бы прайсці хоць адзін раѓнд з Тэры ці яе блізнюком.
  
  
  "Сёння ѓвечары яе прышлю за табой і тваёй сястрой", - казаѓ ён цяпер. "Што будзе адзначыць марачных шампанскім і асаблівым вячэрай. А потым правесці разам доѓгую экзатычную ноч задавальненняѓ ".
  
  
  "Я вельмі ѓ гэтым сумняваюся, Варна", - сказаѓ ёй эму, увайшоѓшы ѓ пакой ззаду "Люгера". "Я чакаю, што сёння вечарам вы будзеце вяртацца ѓ Злучаныя Штаты ѓ якасці майго палоннага".
  
  
  Эга твар ѓпала ад сцяга дазволу на выкананне, калі ён павярнуѓся да мяне. Пакуль ён намацваѓ словы сказаѓ ёй: "Тэры, вяртайся ѓ свой пакой. Яе хачу, каб вы і ваша сястра былі апранутыя і чакалі, калі яе прыйду за вамі ".
  
  
  Яна адкрыла рот, каб нешта сказаць, потым паспяшалася
  
  
  "Я ведаю, хто вы", - спакойна сказаѓ Варна, яго твар выказваѓ спакой. "Вас гэта зьдзіѓляе?"
  
  
  Было, але ёй нічога не сказаѓ.
  
  
  Варна апусціѓся ѓ масіѓнае скураное крэсла побач з ложкам, скрыжаваѓ ногі і скрыжаваѓ рукі на грудзях. "Ты думаеш, Картэр, - працягнуѓ ён з шэптам ѓсмешкі, - што я не гатовы да такога рашэння, як гэтая? Вядома, няма. Яе ніколі не выйду па гэтай пакоя, з табой жывым. І калі яе памру, амаль у той жа момант паѓсвету ператворыцца ѓ попел ".
  
  
  "Я ѓсё гэта ведаю, - сказаѓ я. "Я расшыфраваѓ вашы сакрэтныя дакументы, і вашы дамоѓленасці марныя. Лічбы 5-21-80-54-7 што-небудзь разыходзіцца для вас? "
  
  
  Эга маніякальны выраз твару ѓспыхнула, як свечка на ветры і згасла. Якое-то час ён амаль мог бачыць, як шасцярні эга розуму перамыкаюцца ѓніз, рэзка сутыкаюцца, а затым перабіраюць альтэрнатывы.
  
  
  Ён паціснуѓ плячыма і адлюстраваѓ бледную ціхмяную ѓсмешку. "Ну, - сказаѓ ён, - у рэшце рэшт, нічога не мае значэння. Усім людзям, усім дурным смяротных стварэнняѓ павінен прыйсці нітка ".
  
  
  "Высакародная філасофія", - адказаѓ я.
  
  
  "Мы двое, - працягваѓ ён, - мы адны ѓ гэтай вязніцы пакоя, кіраванай шчыльнасць свету. Падумай аб гэтым. Падумайце толькі пра гэта! Невымоѓная сіла, якую мы трымаем у руках ". Ён зрабіѓ паѓзу. "Мы можам аб'яднаць сілы і разам светам правіць трэба. Ці мы можам знішчыць іншы, іншы ѓ наступныя некалькі хвіліна. Што гэта будзе? "
  
  
  "Нам гэта, нам іншае", - сказаѓ я. "Нават дрэнны той, хто прайграѓ ведае, калі гульня скончана. І прымае свае страты. А цяпер - даю вам трыццаць секунд на тое, каб вырашыць. Пойдзем са мной, і паѓстанем перад судом, або памерці ѓ гэтым крэсле. Асабіста яе, спадзяюся, што вы вылучыце смерць. Таму што для таго, каб выцягнуць цябе адсюль, спатрэбіцца больш, чым трохі, рызыкуючы маёй шыяй.
  
  
  Спазмированные пальцы адной рукі, напружана месившие тоѓстую мяккую ручку крэсла, Варна павольна кіѓнуѓ. "Добра, яе і пайду з табой", - сказаѓ ён. Ён расціснуѓ ногі і, здавалася, збіраѓся ѓстаць.
  
  
  Але раптам ён штурхнуѓ крэсла падлакотнік. Верхняя мяккая частка рукі імгненна складваецца на схаваных завесах, адкрываючы невялікую асветленую кансоль. На nen была вялікая чырвоная кнопка, тумблер і пранумараваная цыферблат.
  
  
  Калі ён рэзка ѓдарыѓ па кнопцы далонню, яе прастрэліѓ эму грудзі. Тым не менш, яго другая рука ѓжо цягнулася да цыферблаце. Таму яе зноѓ стрэліѓ у яго. Рука здрыганулася і зноѓ вярнулася да перамыкачу. Я не ведаю, ці быѓ гэта рэфлексіѓных спазм смерці або апошні звышчалавечыя высілак чалавека, які быѓ усяго ѓ секундзе ад вечнасці; але, да майго здзіѓлення, рука працягвала апускацца і пры гэтым тузанула тумблер.
  
  
  За тонкім пстрычкай рушылі ѓслед далёкія прыглушаныя гукі званочкаѓ і завыванне сірэны. Калі такія гукі могуць пранікаць скрозь велізарныя каменныя сцены і каля чым паѓтоны сталёвых дзвярэй, яе ведаѓ, што звонку, у гэтай камуне салдат і рабочых, гэта быѓ крычыць, якая бразгала, раздзіралі вушы заклік аб дапамозе.
  
  
  Яе меѓ намер прымусіць Варноу сказаць мне, дзе ён карміѓ найважнейшы стілус, без якога нельга было б адмяніць дэтануючыя сігналы кардыёстымулятара. Але цяпер ён быѓ мёртвы, стілус ѓ мяне не было, і апошнія трыццаць секунд цікаѓ ѓ бок. самыя разбуральныя шматлікія выбухі ѓ гісторыі чалавецтва.
  
  
  Вочы Вамова закаціліся, сляпянка смерць, калі, кінуѓшы погляд на стрэлку маіх гадзін, яе, нахіліѓся, разарваѓ эга пінжак і амаль такім жа рухам сарваѓ з яго кашулю. І яшчэ быѓ стілус; падвешаны да эга шыі на доѓгай срэбнай ланцужку!
  
  
  Эга грудзі была аголена, але хістацца крывёю. Вар'яцка яе сцёр кроѓ з четырехдюймового плошчы шкуры, акружаным з трох бакоѓ пластыкавым швом. Яе, прасунуѓ пальцы пад край і адсунуѓ лоскут шкуры, каб адкрыць ключ доступу з эга спіраллю вакол маленькіх пранумараваных кропак кантакту.
  
  
  Трымаючы іголку так асцярожна, як нейрахірург робіць скальпель, яе дакрануѓся кончыкам да кропак судакранання, запускаючы электронную камбінацыю для сігналу РАЗАГРЭВУ: Пяць... дваццаць адзін... восемдзесят... пяцьдзясят чатыры, сем!
  
  
  Цяпер мой погляд упаѓ на гадзіннік. Чатыры - тры-два - адзін і - буг
  
  
  
  
  
  
  ! Час для выбуху і разбурэння гарадоѓ, якое так і не наступіла, у мяне было чатыры секунды да склада. І адбылося!
  
  
  Ці гэта было?
  
  
  Яе, паглядзеѓ на падлакотнік крэсла. Над чырвонай кнопкай была надпіс: САМАЗНІШЧЭННЕ. Над перамыкачом надпіс: ALARM. Цяпер яе даследаваѓ пранумараваная цыферблат. Яно было пазначана "ЗАТРЫМКА РАЗБУРЭННЯ" і абведзены градацыямі ад нуля да шасцідзесяці хвіліна. Стрэлка паказальніка, якую Варна, відавочна, спрабаваѓ знізіць да нуля, трымалася на шасцідзесяці.
  
  
  Шэсцьдзесят хвіліна да чаго? Над чырвонай кнопкай САМАЗНІШЧЭННЕ загарэѓся зялёны брылёѓ. Іншы кнопкі для адмены часовай блакавання не было, таму я, спадзяюся, зноѓ націснуѓ тую ж кнопку. Нічога. Зялёны сьвяты працягваѓ гарэць.
  
  
  Яе слухаѓ. Удалечыні трывожныя званы і сірэны працягвалі гучна гудзець. Яе накінуѓ ланцуг і пяра на галаву Варноу, сунуѓ прылада ѓ хвіліну і кінуѓся да дзень з пісталетам у руцэ. Яе рыѓком расчыніѓ дзверы, і мяне ѓразіѓ аглушальны гук званочкаѓ і сірэн. Яе праверыѓ, зачынілася ці сталёвая дзверы, каб ніхто не мог увайсці і выявіць цела Варноу, і кінуѓся ѓ пакой аховы ѓ тунэль. Спачатку яе, нікога не ѓбачыла і паспяшалася да дзень спальні двайнят.
  
  
  Калі яе дабраѓся да яго, з-за павароту паказаліся двое салдат з вінтоѓкамі і прицелились. Яе прыціснуѓся да дзень камеры, калі яны стралялі, але прамахнуліся. Яе асцярожна стрэліѓ па прамой рукі ѓ вядучага. Калі ён куляѓся і падаѓ, іншы хутка адступіѓ для паказальнікаѓ.
  
  
  Яе, стукаѓ у дзверы і крыкнуѓ сваё імя. Тэры выглянула вялізнымі вачыма, затым адкрылася, каб ѓпусціць мяне, і зачыніла дзверы.
  
  
  Абедзве дзяѓчыны былі апранутыя ѓ непрыкметныя, амаль строгія шэрыя касцюмы. На дзень сядзела пара маленькіх аднолькавых чамаданаѓ.
  
  
  "Забудзьцеся пра гэта", - сказаѓ я. "Мы ѓ цяжкім становішчы, і вы будзеце рухацца занадта хутка, каб несці ih. Вы гатовыя?
  
  
  Абодва сур'ёзна кіѓнулі.
  
  
  "Хто-небудзь вакол вас калі-небудзь стрэліѓ па пісталета?"
  
  
  "Мой бацька навучыѓ мяне страляць па мішэнях вакол свайго пісталета", - прапанавала Тэры.
  
  
  "Джэры?"
  
  
  Яна пахітала галавой. "Я заѓсёды ненавідзеѓ зброю. Але калі прыйдзецца, яе магу прыцэліцца і спусціць курок ".
  
  
  Яе, падышоѓ да распростертому целе Маркуса і выхапіѓ эга пісталет у кабуры. Яе здала эга Тэры. "Страляць на паражэнне", - сказаѓ яе эй. "Давай, паехалі!"
  
  
  Яе асцярожна павёѓ ih ѓ тунэль. Сігналізацыя спынілася, цішыня была парушаная. Мы папаѓзлі бокам да першага павароту тунэля, прыціскаючыся да стагнаць. Там я спусціѓся ѓніз і папоѓз наперад, пакуль не змог зазірнуць за паказальнікаѓ.
  
  
  У трох футах адтуль отступивший салдат стаяѓ у бліжэйшай сцяны з вінтоѓкай напагатове. Ён убачыѓ мяне на долю секунды пазней, і ён стрэліѓ эму ѓ грудзі. Мая мэта была высока ѓ гэтым нязручным становішчы, і яе рэзка злавіѓ эга ѓ рот, лупіѓ вочы прабіла пару пярэдніх зубоѓ, перш чым прайшла праз эга мозг.
  
  
  Калі мы праходзілі mimmo эга цела, дзяѓчаты спыняліся і глядзелі ѓніз з выразам агіды. У салдата было пры сабе пісталета. Яе, нахіліѓся, каб забраць яго, і перадаѓ зброю Джэры. На імгненне яна паглядзела на пісталет, як быццам гэта была смяротная дракона. Але потым, паціснуѓшы плячыма, яна спытала мяне, як ім карыстацца, і паказаѓ яе эй.
  
  
  Цяпер мы накіраваліся да выхаду, вакол тунэля, дзе яе правяраѓ, ці няма якія хаваюцца салдат. Не знайшоѓшы нічога, мы выйшлі на дзённай брылёѓ. Мы паспяшаліся па сцежцы на некалькі ярдаѓ і сутыкнуліся з парай салдат. да нас хуткімі крокамі ідуць мужчыны ѓ рабочай вопратцы. Яны былі бяззбройныя, таму яе не спрабаваѓ ih застрэліць. Яны нават не зірнулі на мяне. але з цікаѓнасцю паглядзеѓ на дзяѓчат між іншым.
  
  
  А потым яе, успомніѓ, што таксама быѓ у рабочай вопратцы, мужчыны былі так адцягнуты пры выглядзе дзяѓчат, што не змаглі зірнуць на мяне ѓважліва. Магчыма, працоѓных тыпавы было так шмат, што не ѓсе яны былі добра вядомыя яшчэ адзін аднаму.
  
  
  Яе збочыѓ са сцежкі і павёѓ дзяѓчат на пагорак, абсыпаны вялікімі валунамі, якія служылі хованкай і хованкай. Калі яе спыніѓся ѓ вялікай скалы, і зноѓ паглядзеѓ уніз, каб пераканацца, што за намі сочаць, двое мужчын у форме, на адным, вакол якіх былі афіцэрскія знакі адрознення, выйшлі з-за скалы з вінтоѓкамі, накіраванымі адкрыта на нас з адлегласці шосты футаѓ.
  
  
  Ён не чуѓ нашы галасы, і мяне злавілі з "люгером", не было часу падымаць эга.
  
  
  "Устань выплат прама тут і скажы мне, хто ты?" - афіцэр сказаѓ мне па-расейску.
  
  
  На шчасце, мяне навучылі гаварыць на гэтай мове з бездакорнай прамовай, і яе хутка сказаѓ па-руску: "Я Барыс Іваноѓ і маёр Рашкі даручыѓ мне праводзіць гэтых дзяѓчынак на ѓзвышша асяроддзяѓ скал, дзе яны будуць будзь у бяспекі, пакуль небяспека не мінула ".
  
  
  Афіцэр усміхнуѓся, паглядзеѓ мне адкрыта ѓ вочы і сказаѓ: "Маёр не шталь б пасылаць працоѓнага на салдацкую працу. Ва ѓсякім выпадку, прызначэнне працоѓных - гэта мая асабістая задача, і такога імя, як Барыс Іваноѓ, у маім спісе не было. Яе не памятаю і твайго асоб з замежным адценнем, без сумневу, амерыканскім. Такім чынам, вы былі б Нікам Картэрам, за якім мы палюем. З вялікай цяжкасцю, раз ты апрануты, як адзін вакол нас ". Калі афіцэр абвясціѓ гэта даволі доѓгае абвінаваѓчае заключэнне, яго крадком зірнуѓ на дзяѓчат.
  
  
  
  
  
  Калі афіцэр абвясціѓ доѓгае абвінаваѓчае заключэнне, яго крадком зірнуѓ на дзяѓчат. У іх былі хмурныя збянтэжаныя погляды людзей, якія не разумеюць мовы, на якой яны гавораць, але ѓ той жа час яны здаваліся напалоханымі і дурнымі, паколькі Тэры глядзела на бязлітасную пазіцыю рускіх з взведенной вінтоѓкай з чым-то блізкім да панікі.
  
  
  "Вы адкрыеце правую руку, - сказаѓ таварыш афіцэр, - і проста выпусціце пісталет на зямлю. І тады ты паедзеш з намі ".
  
  
  Потым імгненнага вагання, калі абодва мужчыны, не міргаючы глядзелі на пісталет, які яе бязвольна трымаѓ побач, яе расслабіѓ пальцы, і "люгер" зваліѓся на зямлю. Ціхі стук, які ён зрабіѓ пры прызямленні, ніколі не быѓ чутны. Гук быѓ спынены двума грохотами, зробленымі блізка адзін да аднаго, нібы гіганцкія рукі пляскалі мне па вушах.
  
  
  Пакуль яе з пачуццём поѓнай нерэальнасці назіраѓ, як афіцэр, праткнуѓшы галаву адным вокам, павольна адхіснуѓся, паваліѓся на скалу, кінуѓ вінтоѓку і паваліѓся бокам на зямлю.
  
  
  Эга таварыш, які атрымаѓ агнястрэльнае раненне ѓ шыю, выліѓся чырвоным, калі ён упаѓ на калені і ѓпаѓ наперад, усё яшчэ сціскаючы вінтоѓку ѓ руках.
  
  
  А ззаду мяне, усё яшчэ паказваючы на цяжкі гарачы пісталет Маркуса, сядзела Тэры, яе прыгожы рот ѓтвараѓ вялікі круглы, маѓклівы оооо ...
  
  
  Джэры таксама трымала пісталет, хоць і быѓ. без энтузіязму падняѓ і безвынікова прыцэліѓся.
  
  
  Раптам Тэры апусціла пісталет, звалілася на зямлю і закрычала. "Ты - ты павінен быѓ - страляць адначасова", - усхліпнула яна, абвінавачваючы Джэры, які, гледзячы на мёртвых салдат, таксама заплакаѓ.
  
  
  Паляпаѓ взлохмаченную бялявую галаву Цярновы, яе, мякка сказаѓ: "Я ѓ даѓгу перад табой, дзетка. Божа мой, як я цябе павінен я! "
  
  
  Яе забраѓ свой заземлены Люгер, а затым узяѓ ih абодвух у свае абдымкі, абняѓ і сказаѓ: "Ідзі, маленькія салдацікі, пайшлі!"
  
  
  Дваццаць два
  
  
  Калі мы хутка падняліся на вяршыню пагорка, низменному прыгнуѓшыся, перабягаючы з каменя на камень, мы пачалі кружыць да верталётнай пляцоѓцы. Адкрыта перад намі мясцовасць над будынкамі была запоѓненая салдатамі, якія шукаюць нас. Некаторым рабочым перадалі стрэльбы, і яны таксама палявалі за намі. Прабрацца было немагчыма, таму мы схаваліся ѓ невялікім кішэні паміж двума велізарнымі валунамі ѓ форме тых, што сядзяць на кукішках дагістарычных монстраѓ.
  
  
  Дзяѓчаты сядзелі з ашаломлена асобамі, паклаѓшы зброю на калені.
  
  
  "Я не разумею, як табе гэта сышло з рук, - сказаѓ я. "Чаму салдаты не бачылі твайго зброі?"
  
  
  "Таму што, - сказала Тэры, - калі мы спусціліся ѓніз і ѓбачылі надыходзячага рабочага, яго засунуѓ пісталет пад пояс спадніцы, і накінуѓ на яго пінжак. Яго зрабіѓ знак Джэры, і яна зрабіла тое ж самае. Гэтыя камякі не маглі пашкодзіць нам, але я падумаѓ, што калі яны ѓбачаць зброю, яны падымуць трывогу. Таму, калі афіцэр і эга слугі выскачылі са сваімі вінтоѓкамі і пачалі гаварыць на рускай, яе, шапнуѓ Джэры і сказаѓ: "Выцягні пісталет і страляй, калі яе цябе ткну" ".
  
  
  Тэры ѓздыхнула: "Але яна не вытрымала гэтага. Яна струсила, ці не так, сястрычка? "
  
  
  "Яе, напэѓна, не змог бы стрэліць у змяю, калі б яна была згорнутая, каб ударыць мяне", - адказаѓ Джэры.
  
  
  "У любым выпадку, - сказаѓ я, - гэта была смелая гульня і па-чартоѓску разумная гульня. Вы абодва вельмі разумныя каты. Дык чаму ты притворяешься тупымі бландынкамі? "
  
  
  Джэры адказаѓ з крывой усмешкай. "Што ж, - сказала яна, - мы даѓно ведаюць, што мужчынам падабаецца адчуваць сваю перавагу. А калі вы сэксуальная маленькая бландынка, вы можаце атрымаць ад хлопца значна больш, калі дасце эму мілую, але дурную руціну ".
  
  
  "Гэта яшчэ не палова справы", - сказала Тэры. "Калі вы хаваецеся за такі дымавой завесай, вы можаце глядзець, слухаць, думаць і кожны раз выходзіць на першае месца. Таму што, калі вы здаецеся пустоголовым, вы сыходзіце ѓ пачатку другі план. Ты выглядаеш небяспечным, як мэбля. І таму вялікія колы, якія паспрабуюць падмануць вас, рознымі спосабамі, дазволіць раскрыць усе свае сакрэты "
  
  
  "Вы калі-небудзь думалі стаць шпіёнамі?" - спытаѓ яе са смехам.
  
  
  Ih галавы кіѓнулі амаль ва ѓнісон.
  
  
  "Па-свойму меркаванні, - сказаѓ Джэры, - мы крыху шпіён. Для кіраѓнікоѓ карпарацый. Дзелавыя рэчы. Але гэта складаная, бязлітасная гульня, і мы хочам яе скончыць. Мы думалі, што гэтая шарада будзе звычайным адпачынкам ". Яна зірнула на круты выступ каменя. "Некаторы адпачынак. Мы маглі б далучыцца да WACS, больш адпачываць і быць у большай бяспекі ".
  
  
  Кіѓнуѓшы, яе загрузіѓ новую абойму ѓ "Люгер". "Калі мы калі-небудзь выберамся адсюль жывымі, яе запомню вас, дзяѓчынкі", - сказаѓ я. "У вас шмат талентаѓ", - дадала яна з усмешкай.
  
  
  "Ты дрэнна думаеш, выбрацца жывым?" - сказала Тэры, закусіѓшы губу.
  
  
  "Я буду з вамі сумленным. Адкрыта цяпер гэта выглядае не вельмі добра. Яе даследаваѓ свае гадзіны. "У мяне такое пачуццё, што калі мы не будзем глядзець уніз на гэтую крэпасць каменнага стагоддзя з гэтага верталёта ривненской праз дваццаць пяць хвіліна, мы будзем глядзець ѓніз з нябёсаѓ. Або ѓверх - з пекла ".
  
  
  "Што гэта значыць?" - сказаѓ Джэры, яе бровы ѓзляцелі ѓверх. "Паслухайце, яе далёка не шчаслівы ѓ гэтым свеце. Але я не гатовы памерці ".
  
  
  "Думаю, табе лепш не ведаць, што гэта значыць", - адказаѓ я. - У любым выпадку, гэта толькі абгрунтаванае меркаванне. І калі яе правоѓ, то загадзя папярэдзіць цябе ані не пойдзе добра. ".
  
  
  
  
  
  
  "Ты ѓмееш кіраваць верталётам?" - сказала Тэры.
  
  
  "Так. Яе магу лётаць практычна на чым заѓгодна. І мая памяць аб тапаграфіі перанесла б нас у бліжэйшы горад. Але калі ѓсё пойдзе добра, у нас будзе пілот, які ведае кожны цаля гэтай краіны ".
  
  
  Яе скоса зірнуѓ уніз праз прастору паміж камянямі. Злева ад мяне верталётам сядзеѓ далей ад цэнтра сваёй пляцоѓкі. Эга перанеслі на невялікую адлегласць, бліжэй да рэзервуара. І яе, спадзяваѓся, што гэта азначала, што Ингрэм задушыѓ птушку. Дзе ён быѓ? Дзе была Пілар? Пляцоѓка і прылеглая тэрыторыя былі пустэльныя. Цела забітага ахоѓніка было выдаленае.
  
  
  Пілар, павінна быць, хаваецца. Ці яе схапілі? І, нарэшце, яе спытаѓ сябе, як салдаты даведаліся, што палююць за Нікам Картэрам? Калі Варна мёртвы, хто мог перадаць слова?
  
  
  Лагічны выбар тлумачэнняѓ, здавалася, складаѓся ѓ тым, што альбо Пілар была схопленая, і па nah катавалі праѓду, альбо Ингрэм збег і прагаварыѓся.
  
  
  "Я збіраюся праверыць становішча на пляцоѓцы для верталёта", - сказаѓ я. "І яе, хачу, каб вы, дзяѓчынкі, засталіся тут. У нас траіх можа ніколі не атрымацца разам. З іншага боку, калі цябе злавілі аднаго, ты можаш прыкінуцца дурным і сказаць, што проста спалохаѓся і хаваѓся, пакуль стральба не скончыцца ".
  
  
  Яе, усміхнуѓся. "Табе не складзе працы прыкінуцца тупы?"
  
  
  Яны слаба усмехнулись, і паслалі мне пару разбаѓленых усмешак.
  
  
  "Цяпер, - працягнуѓ я, - па гэтай маленькай шпіёнскай дзіркі паміж камянямі вы можаце выразна бачыць падушачку. І ёй хачу, каб адзін вакол вас увесь час сачыѓ за гэтым. Калі яе туды спушчуся, калі ѓсё будзе дакладна, яе здыму камбінезоны і буду чакаць у касцюме, які на мне. Гэта будзе вашым сігналам да таго, каб здаць дубль. І я маю на ѓвазе дубль ".
  
  
  Абодва сур'ёзна кіѓнулі.
  
  
  "Калі вы бачыце, што ѓ мяне ёсць праблемы, заставайцеся на месцы, пакуль я не дам сігнал, што ѓсё скончана. Яе таксама мог быць зусім мёртвым. Калі для вас гэта відавочна, выйдзіце і пачніце свой нявінны ѓчынак. І не пападзіся з зброяй. Пазбавіцца ад іх."
  
  
  Яе рушыѓ сыходзіць, спыніѓся. Ёй падміргнуѓ і аддаѓ ім невялікі салют.
  
  
  "Да пабачэння, Нік, - сказаѓ Джэры.
  
  
  "Да пабачэння, і ѓдачы табе, Нік, - сказала Тэры.
  
  
  Яе, павярнуѓся і нырнуѓ
  
  
  Кіраѓнік Дваццаць тры
  
  
  Было шмат салдат і некалькі рабочых, якія шарили па схілах над групай будынкаѓ ззаду мяне. Але калі яе пракраѓся да набярэжнай адкрытыя праз пляцоѓку для верталёта, яго ніхто не сустрэѓ.
  
  
  Наваколлі здаваліся цяпер бязлюднымі і ціхімі. Адсутнасць войскаѓ не здалося мне асабліва пагрозлівым. Цалкам магчыма, што, прочесав наваколлі верталёта, салдаты засяродзілі свае намаганні на ѓзвышшах над цэнтрам комплексу, дзе было значна больш хованак.
  
  
  З іншага боку.
  
  
  Выскачыѓшы вакол хованкі, яе панёсся па насыпе да верталётнай пляцоѓцы. Яе паглядзеѓ верталётам. Ён прысеѓ на кукішкі пусты і неабаронены, гатовы ѓзляцець у неба. Мае электрычныя гадзіны сказалі мне, што засталося чатырнаццаць хвіліна - усё яшчэ шмат часу. Для Вильгельминой яе, падышоѓ да кропкі каля дзень бетоннага пост аховы. Дзверы была зачынена, і ён падышоѓ да аднаго вакол вузкіх вокнаѓ з металічнымі рашоткамі, каб зазірнуць унутр.
  
  
  У гэты момант дзверы расчыніліся. Яе, упаѓ ніцма і падняѓ "люгер", каб стрэліць ва ѓпор. Але ѓ маёй мэты былі доѓгія чорныя валасы і ветлая зубастая ѓсмешка.
  
  
  Гэта была Пілар! Калі б не пісталет, які ёй гэй пакінуѓ, які быѓ прывязаны да яе таліі, яна выглядала зусім жаноцкай і жаданай.
  
  
  Яе расслабіѓ палец на спускавым кручку і ѓстаѓ з усмешкай, затым палез ѓнутр камбінезона і паднёс Люгер да кабуры.
  
  
  Пілар падышла да мяне з распасцёртымі абдымкамі. Яна абняла і пацалавала мяне. "Нік!" яна сказала. "Я не быѓ упэѓнены, яе чуѓ стрэлы і думаѓ, што ты, магчыма, ..."
  
  
  Яе смяяѓся. "Яе толькі напалову мёртвая", - сказаѓ яе эй. "Ад знясілення. Дзе Ингрэм?
  
  
  "Яны забралі яго. Каб пакараць эга за тое, што ён прывёѓ вас сюды ".
  
  
  "Вы можаце памерці ад ih" дысцыпліны ", - сказаѓ я.
  
  
  Яна адступіла назад і яшчэ раз захапілася мной. - Ты выглядаеш змучаным, Нік. Яна ѓздыхнула. "Ты вялікі мужчына, і я буду ненавідзець цябе губляць". Яна выхапіла пісталет у кабуры і нацэліла эга на маю грудзі рукой, такі ѓстойлівай, што гэта мог быць кавалак сталі, зняволены ѓ ціскі. "Але, - працягнула яна, - голас, як, як гаворыцца, печыва крышыцца, а?"
  
  
  "Значыць, вы ѓвесь час былі ѓ іншай камандзе", - сказаѓ яе, па-сапраѓднаму запінаючыся, таму што падазраваѓ, што ѓ любую секунду яна збіралася забіць мяне.
  
  
  "Не, - адказала яна, - не зусім. Яе двайны агент, манета з двума асобамі. Яе таемна служу Расіі, а таксама прыкідвацца агентам вашай Амерык. Абодва мне добра плаціць - ну, ну вельмі добра. А мая любоѓ да грошай больш, чым каханне да любой краіне, разумееце? Яна толькі ѓсміхнулася.
  
  
  Яе, паківаѓ галавой. "Не, не разумею. Не занадта ясна.
  
  
  "Расея, - патлумачыла яна, - сапраѓдны і афіцыйны ѓрад СССР даручыѓ мне раскрыць гэтую базу аперацый, каб Варнова, генералу Жизова і эга незалежную фракцыю можна было стрымаць, перш чым яны прывядуць у дзеянне ядзерную бомбу.
  
  
  
  
  
  Гэта відавочная вайна з Амерыкай. Такім чынам, якое-то час ёй была вашым саюзнікам. Але затым, калі яе ѓбачыла, што добры генерал не можа прайграць з дапамогай Варнова, каб перамагчы магутныя ЗША, мяне пераканалі аб'яднаць сілы. Гэта вялікая стратэгія для Расеі, і якое знаходзіцца ва ѓладзе ѓрад падпарадкуецца, як толькі будзе здзейснены пераварот ".
  
  
  Яна спынілася, і цяпер яе палец мацней сціснуѓ спускавы кручок.
  
  
  "Акрамя таго, - дадала яна, - генерал заплаціѓ мне фантастычную суму. Мой грашовы пояс ператварыѓся ѓ тоѓсты пояс валюты. І сапраѓды, грошы - вэб-сілу, з якой ёй пакланяюся ".
  
  
  Яе збіраѓся сказаць гэй, што Варна мёртвы, але ведаѓ, што яна мне не паверыць. І дзверы ѓ гэты пакой павінна быць падарваная магутнай выбухоѓкай, перш чым гэты факт будзе даказана. Да таго ж погляд на гадзіннік сказаѓ мне, што засталося ѓсяго дзесяць хвіліна.
  
  
  Як бы яно нам было, гэтыя бурныя думкі былі груба перапыненыя, калі Пілар выскалілася ѓ грымасе і выдаѓ гучны пранізлівы свіст.
  
  
  Імгненна з-за задняга кута пост аховы кінуліся трое салдат з аѓтаматамі. За імі ѓважліва сачыѓ генерал Жизов, цудоѓны ѓ сваёй абшытай мундзір форме. Даберман і нямецкая аѓчарка змагаюцца з ланцугом; перад ім скакалі ланцужкі.
  
  
  Калі гэтая бязбожная група акружыла мяне, Жизов загадаѓ Пілар пазбавіць мяне ад зброі. І рука, якая займаецца так пяшчотна лашчыла мяне, пранікла ѓ маю вопратку, знайшла, і люгер, і штылет, і забрала ih.
  
  
  "Я захапляюся такім грозным ворагам, Картэр, - сказаѓ генерал. "Але маё захапленне не ѓключае міласэрнасць. Таму лічу, што пакаранне павінна адпавядаць злачынства. І што можа быць настолькі дарэчным, каб карміць адно жывёла іншых сабе падобных. Хоць, вядома, гэта больш высокі тып ". Ён шматзначна паглядзеѓ уніз, на сабак, якія, гледзячы на мяне злоснымі вачыма, зарычали і паказалі мне свае бліскучыя, змучаныя да мяса зубы.
  
  
  Калі ён гэта сказаѓ, яе пачаѓ гуляць з абсурднымі непрапарцыйна вялікі спражкай для рамяня, падоранай мне Сцюартам ѓ Вашынгтоне. Думаючы ѓ выпадку непрадбачаных сітуацый у будучыні, яе зашпіліѓ пояс, які падтрымлівае эга, вакол камбінезона. Гэта надавала маёй вопратцы, смешны выгляд, але таксама прыцягнула асаблівую ѓвагу да спражцы.
  
  
  Успомніѓшы, што рэмень даѓно апускалі ѓ салёную ваду, яе думках хваліліся Сцюарта за тое, што ён зрабіѓ спражку цалкам воданепранікальнай.
  
  
  Калі яго, відавочна, зрабіѓ хітры крок, каб расшпіліць спражку, генэрал злавіѓ гэты жэст.
  
  
  "Прыбяры руку з спражкі!" - зароѓ ён. Яе падпарадкаваѓся з такім выглядам, як быццам мяне застукалі рукой у смяротнай банку з печывам.
  
  
  "Вазьмі ѓ яго пояс і прынясі мне!" - скамандаваѓ ён Пілар.
  
  
  З грэблівым "злоѓленым" - "вы - ня - мы"? Усміхаючыся, Пілар расшпіліла рэмень і перадала эга Жизову. Калі адзін салдат па завалодаѓ сабакамі, ён пачаѓ даследаваць ih, час ад часу падымаючы погляд, каб паслаць мне узкоглазый погляд самаздаволення.
  
  
  "Амерыканскі метад ѓтойвання мініятурнага зброі, - сказаѓ ён, - недастаткова разумныя, каб падмануць любога пяцігадовага рускага хлопчыка. Што ѓ вас тут ѓнутры, а? Однозарядный пісталет? Перамыкач нажа? Або традыцыйныя цыяністым таблеткі? "
  
  
  Працуючы над пошукам дрэнна схаванай спружыннай зашчапкі, ён сказаѓ: "Як да проста ідыёцкія. У гэтым завитке схаваны злавіць і...
  
  
  Ён прыжмурыѓся, гледзячы на спражку-манекен, калі міна-пастка выбухнула з дзіѓным гукам, гук адбіѓся ад пагоркаѓ і кароткім рэхам разнёсся па каньёну ѓнізе.
  
  
  Рукі, якія трымалі спражку, зніклі, і генерал павольна рушыѓ крывацечны куксу да твару, якое было адкрыта, як калі б гэта быѓ гнілы кавун. Ён паваліѓся на зямлю.
  
  
  Тады кінуѓся яе і парэзаѓ шыю салдату, які ѓ адной руцэ трымаѓ ланцужкі, а ѓ другой - пісталет-кулямёт. Перш чым ён упаѓ, яго схапіѓ пісталет і скасіѓ эга прыяцеляѓ кароткай чаргой, якая займаецца скідае ih ѓніз, як цацачных качак у працяжнік. Пілар нацэліла пісталет мне ѓ жыцці, таму яе, пацалаваѓ яе на развітанне свінцовым пацалункам без шкадавання.
  
  
  Салдат, якога яго парэзаѓ па каратэ, зноѓ ажываѓ, пачынаѓ падымацца. Яе адкінуѓ эга таму і прыціснуѓ да зямлі яшчэ адным хуткім рыѓком.
  
  
  Яе чакаѓ, што сабакі неадкладна кінуцца на мяне. Але, наадварот, яны звярнуліся супраць свайго бездапаможнага гаспадара, які так жорстка абразіѓ ih і жорстка жавалі гэты скрываѓлены рэшту мужчыны.
  
  
  Цяпер яе зняѓ камбінезоны і, пераканаѓшыся, што стілус і маленькая скураная кодавая буклет з расшифровочными запісамі ѓсё яшчэ знаходзяцца ѓ кішэні майго пінжака, павярнуѓся да монструобразным валуноѓ. Шчодра падняѓшы і раскінуѓшы рукі, яе паслаѓ дзяѓчатам шырокі сігнал перамогі і прывітанне.
  
  
  На імгненне яе назіраѓ, як яны караскаюцца са скал і імчацца да набярэжнай, ih светлавалосыя галавы калыхаюцца на сонца. Затым яго падняѓ Люгер і штылет з зямлі каля Пілар. Яе стаяѓ над ёй і думаѓ: як зло прыгожа. Якая страта!
  
  
  Яе, павярнуѓся, каб сысці, затым, запозненай думкай, мэтай якой была не прагнасць, адкрыѓ
  
  
  
  
  
  ee блузку і зняѓ тое, што яна вадкасці і крыві, як тоѓсты пояс валюты, а менавіта пояс з грашыма.
  
  
  Узяѓшы эга з сабой, яе, пабег да верталёту. Яе праверыѓ паказальнік ѓзроѓню паліва, ледзь не заплакаѓ ад радасці, калі выявіѓ, што бак поѓны, і грэѓ матор, вялікая лопасць круцілася, калі дзяѓчаты нырнулі і ѓзлезлі на борт.
  
  
  Яе набірае абароты, адрэгулявалі крок, і мы адляцелі ад зямлі, як велізарная бяскрылая птушка, спалоханая стрэлам паляѓнічай стрэльбы. Пад комплексам будынкаѓ, у якіх адбыѓся фатальны змова Нокс Варнова і Антона Жизова, здавалася, раствараѓся ѓ зямлі, калі мы падымаліся і выслізгвалі.
  
  
  Праязджаючы праз выманне паміж гарамі, праязджаючы mimmo гіганцкага выцягнутага пальца скалы, мы амаль страцілі тэрыторыю па ѓвазе.
  
  
  Але праз хвіліну гэта стала для нас ѓзрушаюча вызначаным, паколькі яно было падарвана, спалена, здрабніць атамным выбухам, якога яе чакаѓ у любую секунду, пакуль глядзеѓ на гадзіннік. Калі гук дасягнуѓ нас, ударныя хвалі дасягнулі нас. Верталётам падымалі, падскоквалі і круцілі, як быццам эга цвяліла гіганцкая рука.
  
  
  Асляпляльнае белы сьвяты быѓ настолькі яркім, што мы былі вымушаныя адвесці погляд. Але калі верталётам спыніѓся, мы зноѓ паглядзелі на месца выбуху і ѓбачылі бледна-дымчаты драгнет ѓзнімальнага, пашыраецца аблокі.
  
  
  Яе, кіѓнуѓ змучаным, асобам двайнят і сказаѓ: "Так, на самай справе. Гэта быѓ вялікі, дзядуля выбухаѓ. І яе, ведаѓ, што гэта набліжаецца. Вам цікава, што я не бачыѓ сэнсу папярэджваць вас? Вы б запалі у істэрыку ѓ паніцы ".
  
  
  "А чаму вы не спалохаліся?" - разумна спытала Тэры.
  
  
  "Таму што пагроза смерці для мяне амаль звычайная справа", - адказаѓ я. "У кожным заданні ён ходзіць у мяне за локцем".
  
  
  "Заручальны?" - сказаѓ Джэры. "Якое заданне? Раскажы нам, што ты робіш. Раскажы нам, у чым увесь гэты жудасны бізнес ".
  
  
  "Хто былі гэтыя людзі?" - спытала Тэры. "А што было ѓ тых будынках?"
  
  
  "Якія будынкі?" Яе сказаѓ. "Якія людзі? Людзей не было. Будынкаѓ не было. Ih ніколі не існавала ".
  
  
  "Навіны аб выбуху трапяць у газеты ѓ загалоѓках, і тады мы зможам расказаць усім нашым сябрам, што адбылося", - сказаѓ Джэры.
  
  
  "Гэта ніколі не дойдзе да газет", - сказаѓ я. "І калі мяне спытаюць, яе адмоѓлюся ад найменшага веды аб выбуху і падзеі вакол яго. Тэма зачынена. Перыяд! "
  
  
  "Як ты можаш быць такім загадкавым перад тварам..." - пачала Тэры.
  
  
  "Мая праца - загадка, - сказаѓ я. Затым з усмешкай: "А яе фантом, не існуе на самай дэла - проста малюнак тваёй мары".
  
  
  Яе працягнуѓ Тэры пояс з грашыма і сказаѓ: "Я павінен цябе, дарагая, і ёсць невялікі першапачатковы ѓзнос. Я ѓ даѓгу перад вамі абодвума. І яе падазраю, што ѓ гэтым брудна-багатым поясе дастаткова, каб адкрыць магазін адзення.
  
  
  Кіраѓнік Дваццаць чатыры
  
  
  Праз Два дні мяне расцягнулі паміж атласнымі прасцінамі ложка памерам з тэнісны корт у самым дарагім і раскошным нумары гатэля Royal Curasao на заліве Пескадера. У адной руцэ быѓ шклянку сухога апельсінавага лікеру, названага ѓ гонар выспы, а ѓ іншы - пяшчотна-блакітны тэлефон. У маім вуху пачуѓся голас Дэвіда Хока, які як раз у гэты час незвычайна весела падаѓ мне знак са свайго трона ѓ Вашынгтоне, акруга Калумбія.
  
  
  "І не забудзьцеся адправіць грошы!" Яе сказаѓ эму.
  
  
  "Сонечна?" крыкнуѓ ён . "Ну, тут не сонечна. Увесь дзень шэл дождж! " Затым ён мякка ѓсміхнуѓся.
  
  
  "Адпраѓце грошы па тэлеграфе!" - крыкнуѓ ёй эму ѓ рэѓматызму. "Я чалавек бязмежнага цярпення. Таму ѓ любы час наступнага гадзіны падыдзе. А калі там сапраѓды ідзе дождж, абавязкова надзеньце плашч! "
  
  
  Яе кладу трубку.
  
  
  Яе перавярнуѓся і падміргнуѓ Роне Фольстедт, якая займаецца ляжалі побач са мной, абапіраючыся на падушкі, і выпіваючы шклянку ён жа мясцовай сумесяѓ.
  
  
  "Хок гатэля ведаць, ці не хочам мы атрымаць дадатковы адпачынак ад урада", - сказаѓ яе эй. "Ён прапанаваѓ павольны круіз па Карыбскім моры".
  
  
  Рона скривила кісла-цытрынавае твар. Потым яна ѓсміхнулася. "Я не ведаѓ, што ѓ гэтага старога чалавека ёсць пачуццё гумару".
  
  
  "Ён добра гэта хавае, - адказаѓ я. "І зацягвае эга толькі тады, калі ёсць асаблівы выпадак, годны невялікі ѓсмешкі. Напрыклад, калі ѓвесь народ быѓ выратаваны ад разбурэння атамнага горада за горадам ".
  
  
  Рона зрабіла свой напой. "А што яшчэ ён сказаѓ?"
  
  
  "Толькі тое, што, вынікаючы маім ѓказанням, эга хлопцы выявілі ѓсе валізкі з бомбамі. Ён праінфармаваѓ расійскае ѓрад аб тым, што змова з мэтай забойства быѓ разгромлены; файл зачынены ".
  
  
  "Божа мой", - прастагнала яна. "І гэта ѓсё, што тычыцца ѓсяго каперса? Невялікі круіз, некалькі стрэлаѓ, купанне ѓ акіяне, камера катаванняѓ, яшчэ стрэлы, і невялікі выбух? "
  
  
  Яна ѓсьміхнулася. "Так што ж нам рабіць, каб пацешыцца?"
  
  
  Ён не сказаѓ нам словы.
  
  
  Але ѓсё роѓна наступныя два нядзелях яе выдаткаваѓ, адказваючы на гэты лейцара.
  
  
  
  Нітка.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Пекінскае дасье
  
  
  пераклаѓ Леѓ Шклоѓскі ѓ памяць пра загінулага сына Антона
  
  
  Арыгінальнае назва: The Peking Дасье
  
  
  
  
  Першая кіраѓнік
  
  
  Я не звярнуѓ асаблівай увагі на загаловак. Там гаварылася, што-то аб падлетку сенатара.
  
  
  Яе паклаѓ манету на бліскучы прылавак газетнага кіёска ѓ "Уолдорфе". Павінна быць, ім спатрэбіѓся гадзіну, каб зрабіць эга такім бліскучым. "Пакуль вы гэта робіце, - сказаѓ яго дзяѓчыне за прылаѓкам, - яе б гатэль пачак Lucky Strike".
  
  
  Яна нахілілася і агледзела паліцу ѓнізе. Мне вельмі спадабалася тое, што адбылося, калі яна нахілілася. Яе дадаѓ паѓдаляра.
  
  
  - Няма, няма, - сказала яна. "Цыгарэты семдзесят пяць.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на нах. "Раён Нью-Ёрка дастаткова, каб прымусіць нас кінуць паліць", - сказаѓ я.
  
  
  Яна падарыла мне сваю ѓсмешку.
  
  
  - Усё ѓ парадку, - сказаѓ я, кідаючы яшчэ чацвяртак на прылавак. Нік Картэр, апошні вакол вялікіх марнатраѓцы.
  
  
  Яе ѓбачыѓ сваё адлюстраванне ѓ люстэрку ѓ вестыбюлі. Мне заѓсёды здавалася, што я выглядаю менавіта тым, хема ёй з'яѓляюся. Сакрэтны агент. Яе занадта высокі і злы, каб ѓлезці ѓ элегантны спа-касцюм. Акрамя таго, яе таксама выглядаю так, быццам занадта доѓга гуляѓ па ветры і непагадзі. Маленькія дзяѓчынкі называюць такое твар "старым". Вялікія дзяѓчынкі называюць гэта "шмат перажылі". Я думаю, што гэта проста маршчынкі, а астатняе мяне не турбуе.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на гадзіннік. 1:50. Яе прыбыѓ рана. Хоук гатэль, каб ёй сустрэѓся з хема-небудзь па AX, каб той праінструктаваѓ мяне аб якой-небудзь надзвычайнай сітуацыі. Ён даслаѓ бы мне дзяѓчыну. Рудая. Яна спыталася б, ці ведаю я, як прайсці ѓ рэстаран "Вежа". А ѓ Нью-Ёрку няма такога рэстарана.
  
  
  Яе, падышоѓ да аднаго вакол вялікіх мяккіх крэслаѓ у зале чакання - побач з ім знаходзілася попельніца. Яе выдаткаваѓ апошнюю ѓпакоѓку маёй спецыяльнай брэндаѓ і забыѓся замовіць яшчэ. Але Лакі Страйк таксама быѓ нічога. Яе адкрыѓ газету.
  
  
  "Учора позна ѓвечары ѓ эксклюзіѓным казіно "Грэнада" у Насаѓ сенатар Джон. Сейбрук, старшыня Камітэта па ваенных справах, быѓ застрэлены высокім нападнікам у фраку. Па словах відавочцаѓ, сенатар толькі што выйграѓ пару разоѓ, я гуляю ѓ Блэк Джэк, калі гулец побач з ім з крыкам "чыць" выхапіѓ пісталет і двойчы стрэліѓ у яго. Мясцовая паліцыя змясціла падазраванага пад варту. Папярэдняе псіхіятрычнае заключэнне паказвае на тое, што гэты чалавек, Chen-лі Браѓн, псіхічна неѓраѓнаважаны. Максімальная стаѓка сталом складала два даляра".
  
  
  Яе, паглядзеѓ на карцінку. Чэн-лі Браѓн зусім не выглядаѓ псіхічна неѓраѓнаважаным. Ён больш быѓ падобны на ката, які толькі што з'еѓ канарэйку. Вузкія азіяцкія вочы на шырокім цвёрдым асобы. Рот скрывіѓся ѓ зласлівым смеху. Яе зноѓ паглядзеѓ на фота. Што-то турбавала мяне. Што-то накшталт тых двух малюнкаѓ побач: знайдзі памылку.
  
  
  "Прабачце, а ці не падкажаце, як прайсці ѓ рэстаран "Вежа"?"
  
  
  Зусім рыжая. Густыя аблокі меднага колеру вакол прыгожага асобы. Твар, якое, здавалася, было спрэс вачыма. Вочы, якія здаваліся цалкам каляровымі. Зялёныя, карычневыя, чырванавата-карычневыя. На ёй быѓ нейкі ваенны касцюм. Проста Форт-Нокс: тут схаваны залаты руднік.
  
  
  Яе сказаѓ. - "Вежа?" 'ніколі пра nen не чуѓ.' Яе павінен быѓ сказаць гэта, і ён прамовіѓ гэта як ідэальны акцёр.
  
  
  'Няма?' - сказала яна, моршчачы мілыя маршчынкі на мілым лбе. - Можа быць, вы маеце на ѓвазе гостинницу "Вежа"? Гэта таксама было часткай майго тэксту.
  
  
  'О, няма. Як па-дурному, а? Яе збіралася сустрэцца з сябрамі, і падумала, што яны сказалі рэстаран "Вежа". Яна і сама была выдатнай актрысай.
  
  
  - Ведаеш што, - сказаѓ ёй гучна, каб усе, каму гэта можа быць цікава, пачулі. - Трымаю грошы, у бары ёсць тэлефонная кніга. Мы знойдзем усе рэстараны, у назвах якіх ёсць слова "Вежа".
  
  
  "Гэта можа заняць некалькі гадзін", - сказала яна.
  
  
  - Я ведаю, - сказаѓ я.
  
  
  Мы знайшлі цёмны кут. Яе замовіѓ бурбон, яна шэры. Лэдзі была лэдзі. 'Што ж?' Ёй сказаѓ гэта, калі афіцыянт прынёс нашы напоі. Не тое каб яе так спяшаѓся прыступіць да справы.
  
  
  Яна спытала. - Ты ѓжо чытаѓ сённяшнюю газету? Так яна гатэля дабрацца да сутнасці.
  
  
  Яе, паціснуѓ плячыма. "Толькі першую паласу".
  
  
  Яна кіѓнула. Голас аб чым яе гатэля пагаварыць.
  
  
  - Вы маеце на ѓвазе сенатар Сейбрука?
  
  
  'Не зусім. На самай дэла яе амелы на ѓвазе Чэнь-ці Браѓна.
  
  
  - Гэта звязана з ім?
  
  
  "Ммммм. Часткова.'
  
  
  Усемагутны Бог. Яшчэ адна дзяѓчына, якая займаецца любіць гуляць у гульні. Толькі яе наогул не люблю гульні, як і дзяѓчат, якія ѓ іх гуляюць. Яе зрабіѓ глыток бурбона і шталь чакаць.
  
  
  Я не спрабую цябе разыграць... гэта проста па-чартоѓску... - яна знайшла падыходнае слова, - ... кравец вазьмі... ну, "складана" - не зусім тое слова". Яна пацягнулася да сваёй сумачцы ірына побач з ёй.
  
  
  - Вы памятаеце, як памёр сенатар Мортон?
  
  
  Яе праверыѓ сваю памяць. "Гэта было месяцы тры-чатыры таму. Авіякатастрофа, ці не так?
  
  
  Яна кіѓнула. "Прыватны самалёт. Пілот не выжыѓ.
  
  
  'Што ж?'
  
  
  'Што ж.' Яна адкрыла сумачку і дастала выразку па старой газеты. - Гэта быѓ той пілот, - сказала яна. Нават у цьмяным святле яе зразумеѓ, што яна амелы на ѓвазе. - Чэн-лі Браѓн, - сказаѓ я.
  
  
  Яна пахітала галавой. 'Не, няма. Чарльз Брайс.
  
  
  Яе зноѓ даследаваѓ фота. Гэта сапраѓды было твар Чэн-лі. "Калі гэта так, то ѓсе гэтыя кітайцы падобныя адзін на аднаго, і я не магу зразумець гэтую гісторыю".
  
  
  Яна амаль засмяялася. "Магчыма, гэта адзінае тлумачэнне. Але гэта не можа быць той жа чалавек, таму што, - яна зрабіла паѓзу, - таму што Чарльз Брайс мёртвы. Яна адкінулася назад і стала чакаць, калі выбухне бомба.
  
  
  'Двайняткі?'
  
  
  - Як наконт трайнят? Яна зноѓ палезла ѓ сумачку і дастала фатаграфію. Яна была па сакрэтнага справы AX. Яе пазнаѓ почырк Хендерсона. На ёй было напісана "Лао Цзэн". Фатаграфія была буйной, выразнай. Выразней, чым фатаграфіі па выразкі па старой газеты, і выразней, чым здымак па сённяшняй газеты. Несумненна, гэта зноѓ было тое ж самае твар. Паблізу яно выглядала старэй, але твар засталося ранейшым. Цяпер ёй раптам зразумеѓ, што раней здавалася мне дзіѓным. Пасярэдзіне ілба была бародаѓка. У менш выразных фотаздымках яна выглядала як адно вакол іх намаляваных плям знакаѓ індыйскай касты. За выключэннем таго, што гэта была сапраѓдная бародаѓка. Дакладней, тры бародаѓкі. Адкрытыя пасярод трох розных ілбоѓ. Вобласці немагчыма, нават калі гэта была трайняты. Чэн-лі Браѓн, Чарльз Брайс і Лао Цзэн павінны былі быць адным і тым жа чалавекам. Але калі б гэты Чарльз Брайс не ѓваскрос па мёртвых, гэта было б немагчыма.
  
  
  "Хто такі Лао Цзэн?"
  
  
  "Галоѓны агент KAN .' Так вотум яно што; КAN стаяѓ за гэтым. Азіяцкі атрад забойцаѓ. Свабодная федэрацыі кітайцаѓ, камбоджийцев, лаосцев, в'етнамцаѓ і ѓсіх, хто думае, што ЗША - корань усіх ih праблемы. Што б гэта слова нам значыла для іх, для нас яно азначала "Амерыканцам цяпер перарэжуць горла". Таму што KAN у асноѓным займаѓся гэтым.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на дзяѓчыну. Яна глядзела ѓ свой шклянку, нібы спрабуючы зазірнуць у будучыню. "Лао Цзэн мае ступень М1", - сказала яна.
  
  
  Забойца першага класа. Калі б яе сутыкнуѓся з гэтым Лао Цзэном, яе б сустрэѓ сабе роѓнага. Яна глядзела на мяне вачыма, поѓнымі страху. Ёй дазволіѓ яе погляду рушыць выплат прама на мяне. Яе гатэль захаваць гэты выраз у яе вачах. Гэта быѓ першы прыкмета мяккасці, які ѓбачыѓ яе з моманту нашай сустрэчы. Чароѓная торопливая дзяѓчына ѓ вестыбюлі ператварылася ѓ строга дзелавую жанчыну, як толькі мы засталіся адны ѓ цёмным бары. Я не зусім хачу паводзіць сябе, як Дон Жуан, але звычайна бывае наадварот. Погляд ператварыѓся ѓ лыпанне, і цяпер надышла мая чарга перайсці да справы. Яе, адчуваѓ, што яна не ѓспрымала рэчы занадта легкадумна.
  
  
  - Лао Цзэн, - коратка сказаѓ я, - дзе ён зараз?
  
  
  Эмоцыі ѓ яе вачах зніклі, як павольнае знікненне тэлевізійнага малюнка. - Мы не ведаем, - павольна сказала яна. - Дзе ён звычайна бывае?
  
  
  Яна ѓздыхнула і паціснула плячыма. - Мы таксама не ведаем. Кітай? Індакітай? Каля пяці гадоѓ таму, мы страцілі пасля. Ён можа быць дзе заѓгодна.
  
  
  Яе палез у хвіліну за цыгарэтай. Павінна быць, пакінуѓ ёй ih ѓ вестыбюлі.
  
  
  Яна паглядзела на мяне і ѓсміхнулася. - Ты пакінуѓ ih ѓ вестыбюлі. Яна выцягнула вакол сумачкі сваю пачак.
  
  
  Яе ѓзяѓ адну па нах, з фільтрам, і запаліѓ цыгарэту і далей таксама. На шчасце, яна не належала да самага апошняга пакалення, праз іх, на каго падобныя рэчы крыѓдзяць. Назавіце мяне старамодным, але я перакананы ѓ адным: жанчына можа праяѓляць агрэсію толькі ѓ смецця.
  
  
  - А цяпер, - сказаѓ я, - у чым маё заданне.
  
  
  - Так, - сказала яна. "Цяпер гэта тваё заданне".
  
  
  "Хок думае, што хто-то паспрабуе выцягнуць Чэн-лі вакол турмы. Хто б гэта нас быѓ, ён можа стаць ключом да ѓсяго гэтага". Яна няпэѓна паказала на паветра. "Ну, - сказала яна, - гэта, павінна быць, палітычны змова".
  
  
  - Скажы, давай. Павінна быць, гэта жарт. Два сенатар былі забітыя двума кітайцамі, якія выглядаюць аднолькава, але не з'яѓляюцца адным і тым жа чалавекам, і яны таксама аказваюцца двайнікамі высокапастаѓленага агента КАНЫ, і вы думаеце, што гэта палітычная замова.
  
  
  Яна запытальна паглядзела на мяне. - Як бы вы тады гэта назвалі?
  
  
  "Я б аддаѓ перавагу назваць гэта навукова-фантастычным сюжэтам".
  
  
  Нейкі час яна глядзела на мяне, а потым засмяялася. "Яны не казалі мне, што ты такі смешны", - сказала яна.
  
  
  "Я зусім не спрабую быць смешным. Падобна на тое, гэта праца для Джона Брунэра або каго-то яшчэ. Яе тут толькі для працы цягліцамі".
  
  
  - Мммм, - сказала яна, злізваючы сарказм з вуснаѓ. Калі гэта павінна было здарыцца зноѓ, яе, спадзяваѓся, што яна дазволіць мне зрабіць гэта. "Мышцы, - сказала яна, - з'яѓляюцца неабходным умовай. Яны, хлопцы, якія хочуць дабрацца да Чэнь-лі, не будуць рабіць гэта з зброяй". Яна зрабіла глыток свайго напою. Некалькі офісных шутаѓ воддаль глядзелі на нах без надзеі ѓ вачах. Яе прыкінуѓ, што змагу прадаць сваё месца тут за сорак-пяцьдзесят тысяч даляраѓ.
  
  
  А што тычыцца мазгоѓ, - сказала яна, - вы б не былі жывыя, калі б у вас ih не было. Я не думаю, што "n" у N-3 не азначае нуль.
  
  
  - Сапраѓды, - сказаѓ я. 'Яго геній. Але я заѓсёды думаѓ, што ты пішаш "нуль" праз "н", а не праз "0". Ee хвалы мяне раззлавала. Я не ведаю дакладна, чаму. Яна таксама больш нічога не ведала і памяняць тэму. "Гар Кантар ѓжо чакае нас у Насаѓ. Мы звяжамся з ім, як толькі дабяромся туды".
  
  
  'Мы?' Атрымалася больш рэзка, чым планаваѓ яе. Пакуль што. Я не люблю працаваць з жанчынамі. Гуляць, каб. Працаваць не асабліва. Калі мне цяжка, яе цярплю побач толькі адну жанчыну: Вильгельмину. Мой слаѓны, пісталет 9мм Люгер.
  
  
  - О не, - сказаѓ я. "Гэтага не адбудзецца. Акрамя таго, калі мышцы на першым плане месцы, то вы не адна вакол іх. У цябе гэтага занадта мала. Яна рэзка вёскі. У яе вачах быѓ гнеѓ. "Не тое каб яе думалі гэта недахопам, - дадаѓ я, - проста мне не падабаюцца мускулістыя цётачкі".
  
  
  - Значыць, яе ѓсяго толькі худая цётка, якая займаецца толькі перашкаджае?
  
  
  Яе, паглядзеѓ на нах. - Я б наогул не назваѓ цябе худы.
  
  
  Яна не ѓспрыняла гэта, як сяброѓскае заѓвагу. Яна зрабіла твар школьнай настаѓніцы. "Ну, містэр Картэр, падобна, штаба хоча, каб яе ѓдзельнічала. Акрамя ѓсяго іншага, яе ведаю дыялекце кітайскага соэ-тоан, і я думаю, што ён нам можа спатрэбіцца.
  
  
  - У Насаѓ? Яе засмяяѓся.
  
  
  - У Насаѓ, і, можа быць, яшчэ дзе-небудзь. Яна не смяялася.
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. 'Яе разумею.' Яе наогул гэтага не зразумеѓ. Але што-то пачатак да мяне даходзіць. Якім бы нам быѓ гэты змова - змовай з мэтай забіць усіх сенатараѓ Злучаных Штатаѓ або чым-то яшчэ, - ён быѓ працай Мэя. І, акрамя выпадкаѓ, калі справа даходзіла да забойстваѓ, КАНЫ і ёй не казалі на адной мове. Потым быѓ гэты Лао Цзэн. і рана ці позна пасля таго, мог прывесці да яму. І гэта можа быць дзе заѓгодна. У Кітаі, у Індакітаі можа быць. Так што было больш чым верагодна, што мне могуць спатрэбіцца ee ведаѓ.
  
  
  - Калі мы выязджаем?.
  
  
  "У чатыры трыццаць". У нах з'явіліся два квітка на самалёт першага класа. - Я прыгатавала для нас нумар на Райскім востраве.
  
  
  Такім чынам, мы дзялілі б і працу па хаце, і ложак. Яго зрабіѓ знак афіцыянту і заплаціѓ за напоі.
  
  
  "Дарэчы. Як вас завуць?'
  
  
  - Сцюарт, - сказала яна. "Лінда Сцюарт". Яна зрабіла паѓзу. "Місіс Сцюарт".
  
  
  - О, - сказаѓ я. Ну і што потым? Яе не хацеѓ ажаніцца на ёй.
  
  
  - Дык хто ж гэты шчасліѓчык, містэр Сцюарт?
  
  
  'Ты.' Яна паказала на квіткі на стале.
  
  
  Містэр і місіс Джон Сцюарт Гонка Нью-Ёрк - Насаѓ
  
  
  - Астатнія вашы дакументы ѓ нашым багажы. Вадзіцельскае пасведчанне, пашпарт і г. д. Усё ѓ імя містэра Джона Сцюарта. Яе пакінулі багаж на стойцы рэгістрацыі. Пакуль вы заказваеце таксі, яго эга забяру. - Астатняе ёй раскажу табе ѓ самалёце.
  
  
  Мы па-ранейшаму сядзелі за сталом. Добры, прахалодны цёмны кутняй крэсла. Яе схапіѓ ee за запясце і пацягнуѓ ѓніз. Яе моцна пацягнуѓ, таму што ведаѓ, што яна не збіраецца крычаць. Яе шевельнул перадплеччам, і штылет слізгануѓ мне ѓ руку. Яе, пераканаѓся, што яна бачыла яго. - Добра, Лінда. Яе моцнага трымаѓ ee за руку. - Я хачу ведаць ваша імя. Мне трэба тваё пасведчанне асобы, і я хачу эга зараз жа.
  
  
  Яе твар побелело, а вочы пацямнелі. Яна прыкусіла ніжнюю губу і паглядзела ѓніз. Не казаць нам словы, яна схапіла сумку. "О, не, дарагая, яго зраблю гэта сам".
  
  
  Не адрываючы вачэй ад яе асобы, яе ѓзяѓ у нах сумку і свабоднай рукой абшукаѓ змесціва. Ключы, пудраніца, памада, кашалек. Быѓ таксама пісталет, які ёй мімаходам убачыѓ. Акуратны .22. Яе заклаѓ эга ѓ хвіліну. Трохі павазіѓшыся, яе знайшоѓ тое, што хацеѓ: пёравую ручку.
  
  
  Яе, паклаѓ яе на крэсла і выцягнуѓ па футарала. Моцнага трымаючы ee, яе расшыфраваѓ код. Тара Бенет. Узрост дваццаць восем гадоѓ. Рудыя валасы. Зялёныя вочы.' Так што афіцыйна яе вочы былі зялёнымі. "ИДАКС-20. Клас Р' Яна працавала ѓ навуковым аддзеле і была надзвычай надзейная. Пакуль яе чытаѓ, яна вывучала мой твар. Яна ведала, што я чытаю, але ѓсё роѓна выглядала потрясенной.
  
  
  - Добра, прыбяры гэта. Яе паказаѓ на ручку. Яе не адпусціѓ яе, калі яна прыбрала ee.
  
  
  - Цяпер ты мне давяраеш? Яе голас ѓсё яшчэ быѓ занадта дрыготкім для сарказму.
  
  
  - Я ніколі не пытаѓся ѓ цябе, Тара, - сказаѓ я.
  
  
  Яна паглядзела на мяне з здзіѓленнем. - Дык для чаго ѓсё гэта было добра?
  
  
  - Нічога добрага, - сказаѓ я. "Проста, калі яе працую з жанчынай, мне зручней ведаць, што я не працую на нах. Я не быѓ упэѓнены, ці ведаѓ ты аб гэтым.
  
  
  Я пайшоѓ да выхаду. Яна ѓзяла свае рэчы і моѓчкі рушыла ѓслед за мной. Калі мы прайшлі праз вестыбюль, яе, павярнуѓся да яе. "Скажыце швейцару, каб выклікаѓ таксі. Яе сустрэчу вас ля ѓваходных дзень праз некалькі хвіліна".
  
  
  Яна апусціла афіцыйна зялёныя вочы і пайшла.
  
  
  - Дзве пачкі "Лакі страйк", - сказаѓ я. Цяпер яе жыль ѓ выдатках містэра Джона Сцюарта.
  
  
  Дзяѓчына за прылаѓкам некаторы час глядзела на мяне, а затым працягнула мне абодва пачкі. Яна пахітала галавой.
  
  
  І спытала. - 'Хто ты такі?' - Які-то мазахісты?
  
  
  
  
  Кіраѓнік 2
  
  
  
  
  Калі вы хочаце ведаць, чаму яе гэта раблю, дазвольце мне сказаць вам, што я раблю гэта не з-за грошай. Калі вы былі беспрацоѓным на працягу шостага месяцаѓ у папярэднім годзе, вы, верагодна, зарабілі больш, чым яе; І гэта не лічачы вашага дапамогі па беспрацоѓі. Калі вы хочаце ведаць, чаму яе гэта раблю, то я павінен сказаць вам, што сапраѓдная прычына - патрыятызм. Вядома, гэта заѓсёды можа быць праѓдай. Але калі вы пасадзіце мяне на лаву падсудных, і захочаце праѓды і нічога акрамя праѓды, яе я павінен дадаць, што ѓ Насаѓ было 40 градусаѓ, і яе цяпер быѓ на пляжы з ружовым пяском побач з адным па ѓсім лепшых тэл ѓ адным па самыя малюсенькія бікіні у свеце. У гэтай дзяѓчыны было ѓсё. Аж да ee апендыкса. Тара Бэнэт была выдатна намаляваная. Одзіна. д семдзесят пяць; крэмавае цела. Паѓтара вакол якога былі ногі... Яна была ледзь ці не самай прыгожай дзяѓчынай, для якой яе калі-небудзь спыняѓ свой погляд. І ѓ мяне было такое пачуццё, што калі яе правільна разыграю свае карты, то не толькі мае вочы будуць на ёй спыняцца.
  
  
  Як гаворыцца, гэта пайшло на карысць. Але я не думаю, што гэта зрабіла мяне менш патрыятычным. Напярэдадні ѓвечары яе атрымаѓ паведамленне ад чыгуначнага Вакзала Фірмы, у якім гаварылася: "Не апускайце галаву, усё спакойна". Ён сказаѓ мне, што звяжацца са мной, калі прыйдзе час. Да іх тхара, мы проста павінны былі паводзіць сябе, як звычайная амерыканская пара ѓ адпачынку. Гэта азначае, калі б яе гэта рабіѓ, што пакуль мы елі, нам не дазвалялася гаварыць нам аб чым, акрамя як - уголас - пра тое, ці можна купацца ці не.
  
  
  Яе пакінуѓ Тару ѓ нумары, нагадаѓшы сабе, што яна-Лінда, а яе містэр Джон Сцюарт, і выйшаѓ, каб зрабіць добры здымак. Яе ненавіджу астраѓныя напоі, і астраѓныя бармэны паважалі мяне за гэта. Гэта бясплатны савет: замоѓце карыбскі слінгу, і яны будуць вас ігнараваць. Замоѓце чысты віскі, і яны забяспечваюць вам усю неабходную інфармацыю.
  
  
  Яе гатэль даведацца мясцовае меркаванне аб стральбе. Ёй атрымаѓ тое, што гатэль. Інсайдэры сцвярджалі, што гэта быѓ усяго толькі брудны бізнэс. Чэнь-лі быѓ не з выспы, а не быѓ турыстам. Ва ѓсякім выпадку, ён не быѓ псіхічна неѓраѓнаважаным. Калі ён упершыню наведаѓ горад, ён даволі моцна расчараваѓся ѓ nen, але пасля гэтага ён проста знік. Адбывалася нешта бруднае.
  
  
  Калі яе вярнуѓся ѓ наш нумар, ён не пайшоѓ у спальню. Яе зняѓ вопратку і жым лежачы спаць на канапу. Гэта яшчэ адзін бясплатны савет: нішто так не заводзіць жанчыну, як мужчына, які відавочна не мае да яе апетыту.
  
  
  Яе запаліѓ цыгарэту і паглядзеѓ на Тару. Яна спала на пляжы. Мне было цікава, спала яна мінулай ноччу. Але я не хацеѓ працягваць гэтую думку. Гэта было ѓсё, што яна рабіла, вядома, гэта было прыемна таксама.
  
  
  - Містэр Сцюарт? Гэта быѓ пасыльны гатэля. Яе трымаѓ руку над вачыма, супраць сонца. "У гавані ёсць джэнтльмен, які хоча пагаварыць з вамі". Гэта будзе Гар. Вядома, на гатэль пазбегнуць людзей у гатэлі. Яе, кіѓнуѓ і рушыѓ услед за ім. Мы прыбылі ѓ нітка пляжу з ружовым пяском, да пачатку звілістай камяністай сцежкі. "Вы павінны прайсці тут," сказаѓ ён. - Ты можаш вярнуцца тут. Цябе не прапусцяць праз вестыбюль у купальніку.
  
  
  - Дзякуй, - сказаѓ я.
  
  
  - Галасаваць па гэтай дарожцы. З іншага боку ёсць лесвіца ѓніз.
  
  
  Так, - сказаѓ я. Яе зразумеѓ, чаму ён вагаѓся, але прапанаваѓ эму цыгарэту замест чаявых. "Убачымся пазней", - сказаѓ я, з выглядам адпачывальніка: "Вы атрымаць свае чаявыя заѓтра". Мы лічылі, што містэр Сцюарт быѓ вельмі шчодрым чалавекам, на самай справе?
  
  
  Я пайшоѓ па сцежцы, якая вядзе да гавані. Выгляд быѓ унікальным. Далей, там, дзе востраѓ выгінаѓся, узвышаліся зялёныя трапічныя пагоркі, акружаныя вузкай ружовай аблямоѓкай. Злева ад мяне была сцяна вакол ружовага каменя з прожылкамі цёмна-чырвонага першацвета, як яны адскоку, якія атрымліваюцца, калі на нах кладзеш дзесяць жаѓтлява-карычневых шарыкаѓ. З іншага боку, прыкладна ѓ сямі метрах пада мной, лежачы вады, блестевшая, як сапфір на сонца. Што б гэта нам было, гэта дакладна не быѓ больш кароткі шлях. Гавань была яшчэ ѓ трохстах метрах, і яе так і не падышоѓ ліжа.
  
  
  Калі б яе не пачуѓ грамавы гэтага валуна, за долю сэкунды да таго, як ён дасягнуѓ мяне, ёй быѓ бы вялікім плоскім бліном замест Калодзежны прыкладна ѓ шостым футаѓ у дыяметры. Ён не проста ѓпаѓ, штурхнулі-эга. Яе, пабег і прыціснуѓся да каменнай стагнаць. Валун стукнуѓся аб сцежку і яшчэ больш пагрузіѓся ѓ ваду. Яе застаѓся на месцы і прыслухаѓся. Хто б гэта нас быѓ, у яго было перавага. Ён мог назіраць за мной зверху. Мне даводзілася глядзець толькі на вузкую сцежку і ваду на сем метраѓ ніжэй. Вострыя камяні на дне блішчалі, як вострыя зубы ѓ похотливом роце.
  
  
  'Што ж?' Яе пачуѓ che-то шэптам. Не патрабавалася гарвардскага адукацыі, каб зразумець, што ih двое. Не тое каб гэта адкрыцьцё мне моцна дапамагло. Яе літаральна стаяѓ спіной да стагнаѓ і быѓ голым. Замест зброі яе змог дастаць толькі пачак цыгарэт і скрынку запалак. Побач са мной не было нават камянёѓ. Яе згарнулася абаранкам ля сцяны. Калі яе спускаѓся, мне даводзілася ісці па сцежцы. Не праз ваду, чакаючы, што мяне прыстрэляць.
  
  
  Іншы хлопец, верагодна, кіѓнуѓ у рэѓматызму, таму што да гэтага часу нападаѓ не было чуваць нашы галасы. Божа мой, ён быѓ вялікім. Адна тонны цэглы. Поѓная тысяча кілаграмаѓ. Як быццам мяне збіѓ танк "Леапард".
  
  
  Мы сутыкнуліся на вузкай камяністай дарожцы, і ён урэзаѓся ѓ мяне рукамі памерам з кумпяка, урэзаѓшыся мне ѓ спіну. У мяне не было сіл вытрымаць гэты ѓдар. Лепшае, што я змог зрабіць, гэта паспрабаваць супраціѓляцца. Яе паспрабаваѓ паставіць эга кожнаму племені, але ён перавярнуѓся і злавіѓ ѓдар цяжкімі цягліцамі сцягна. Не зусім зруйнавальны ѓдар.
  
  
  Я не мог пазбавіцца ад гэтага ѓблюдка. Ён літаральна прыклеіѓся да мяне, як адна вялікая бочка з клеем. Ён схапіѓся рукамі за маё горла, і здавалася, што рабіць было няма чаго. Мая правая рука была заціснутая дзе-то пад намі. Усё, што я мог зрабіць, гэта ѓдарыць эга пальцамі левай рукі па вачах. Яе не любіѓ гэта рабіць, але на такой адлегласці яе наѓрад ці мог прамахнуцца. Яе, адчуѓ, як што-то ператварылася ѓ мармелад пад маімі пазногцямі, і ён выдаѓ нечалавечы гук страху. Ён скаціѓся з мяне і ѓпаѓ на калені. Паміж маімі пальцамі прасачылася кроѓ. Яе зноѓ устаѓ.
  
  
  Першы раѓнд, але лепшае яшчэ наперадзе.
  
  
  Мой наступны праціѓнік ѓжо чакаѓ. Ён ціха стаяѓ крыху далей па сцежцы, з рэвальверам 45-га калібра з глушыцелем, накіраваным мне ѓ жыцці.
  
  
  Лепш за ѓсё ён выглядаѓ на Вялікдзень у сваім белым касцюме. белая кашуля і белы гальштук. Акрамя таго, было ясна, што ён не збіраѓся запэцкаць крывёю эга. Добрая пара, гэтыя двое. Гэты светлавалосы дэндзі з бледнымі вачыма і тота экс-чэмпіён у суперцяжкай маляѓніча. А потым Нік Картэр ѓ сваіх фіялетавых плаѓках. Цяжка дыхаючы, яе стаяѓ там, праводзячы рукой па глыбокім парэзы на праведзеныя вылічэнні. Экс-чэмпіён ѓпаѓ, апярэдзіѓшы мяне на некалькі ярдаѓ па сцежцы.
  
  
  Бландын зрабіѓ мне камплімент. - Такім чынам, містэр Картэр, яе бачу, вы разумны чалавек. Вы, вядома, ведаеце, што было б вельмі па-дурному спрабаваць накінуцца на мяне?
  
  
  Ён, напэѓна, быѓ брытанцам. Словы вырваліся ѓ яго вакол горла з знаёмым прыкрым акцэнтам.
  
  
  - Так, вядома, - сказаѓ я. "Мая мама вучыла мяне ніколі не спрачацца з узброеным чалавекам. Калі ён па-за дасяжнасці.
  
  
  - Вельмі шкада, што ты не дазволіѓ гэтаму валуну зваліцца на цябе. Было б ценымногие прыемней. "Амерыканскі турыст забіты падаючай скалой". Ніякіх прыдзірак, ніякіх складаных пытанняѓ. Ніякага складанага плана па збавенні ад цела.
  
  
  - Паслухайце, - сказаѓ я. - Яе нам ѓ якім разе не хачу быць вам цяжарам. Чаму б нам проста не зрабіць перапынак?
  
  
  Ён засмяяѓся. Дакладней, ён заржаѓ. Эга пісталет па-ранейшаму быѓ накіраваны прама мне ѓ жыцці. "Ах, - сказаѓ ён, - вы ѓжо пакінулі мне адно цела, ад якога яе павінен пазбавіцца. Два цела сапраѓды трохі больш праблема.
  
  
  Яе сказаѓ. - Два цела? Ваш экс-чэмпіён не памёр. Ён проста ніколі больш не зможа вышываць. - Кейн, - ён паказаѓ на яшчэ не мёртвае цела, - мне больш не патрэбны. Але калі падумаць, - ён пстрыкнуѓ пальцамі, як прафесар камедыйнага кіно ѓ каледжы, - у яго няма кулявой раненні, і эга смерць можа быць выклікана падзеннем. Ён задаволена ѓсміхнуѓся. "Я думаю, што Кейн ѓпадзе. Яны брудныя скалы там, пад вадой.
  
  
  Эга ѓсмешка стала шырэй. Гэты гад сапраѓды дзейнічаѓ мне на нервы. У маёй прафесіі забойства ѓваходзіць у кола маіх абавязкаѓ. Яе падумаѓ, што было б разумна проста дазволіць яму было гаварыць. Гэта зэканоміла б час, пакуль яе паспрабаваѓ бы зразумець, што з ім рабіць. Вэб-праблема заключалася ѓ тым, што я пакуль нічога не прыдумаѓ. Яго ѓжо мог уявіць газетны рэпартаж пра сябе: "Киллмастер знішчаны Адважным Дааном". Мне зусім не падабалася гэта.
  
  
  Гэта была не самая горшая сітуацыя, у якой ёй калі-небудзь быѓ, але гэта нам аб чым не казала. Ён быѓ у пяці метрах ад мяне, і ѓ руцэ ѓ яго была зброя. Ён быѓ па-за маёй дасяжнасці, але я быѓ на яго прыцэле.
  
  
  Ззаду мяне дарожка ішла адкрыта, як страла. Справа ад мяне высокія скалы. Вада злева. Паміж намі сляпы полуотключенный гіганта. які мог бы забіць мяне не ѓбачыѓ, калі б змог. Калі б гэтая лупіѓ вочы не патрапіла ѓ мяне першага. Але, можа быць, яе ѓсё-такі змагу як-то выкарыстоѓваць гэтага Кейна. Яе павінен быѓ падумаць пра гэта. Мне трэба было час.
  
  
  - І як вы збіраецеся пазбавіцца ад майго трупа? Яе мяркую, што ѓ nen будуць кулявыя адтуліны".
  
  
  У рэѓматызму ён палез ва ѓнутраны хвіліну камзолы і выцягнуѓ па-майстэрску зробленую вялікую пляшку з-пад віскі. Ён падняѓ сярэбраную вечка вялікім пальцам.
  
  
  Яе не зразумеѓ.
  
  
  Ён зноѓ заржаѓ. - Ніякага віскі, Картэр. Бензін. У скале за паваротам ёсць пячора. Кейн развёѓся б там вогнішча...
  
  
  "Выкарыстоѓваючы мяне як дровы".
  
  
  "Голас ёсць". Ён цяжка ѓздыхнуѓ. - Думаю, цяпер мне прыйдзецца зрабіць гэта самому. Спадзяюся, Чэнь-ці аддзячыць належным чынам".
  
  
  Яе прагнуѓ некаторай інфармацыі. - Чаму б табе проста не пачакаць, пакуль ён зробіць гэта сам?
  
  
  Яе б з задавальненнем. Але ён не выйдзе праз турмы да заѓтрашняй ночы. І ніхто не змог бы знайсці вас тут раней.
  
  
  Голас так. Яны планавалі эга ѓцёкі. Хоук зноѓ апынуѓся мае рацыю. Але якое дачыненне гэты гад меѓ да гэтага? Кейн спыніѓся і выдаѓ ціхі стогн. Яе зрабіѓ крок да яму.
  
  
  - Адыдзі, Картэр. Бландын зрабіѓ хуткі крок наперад, выставіѓшы перад сабой пісталет. Ён сунуѓ пляшку з бензінам таму, у хвіліну, не забыѓшыся надзець крышку. Бензінавае пляма растеклось па эга куртцы. Ён гэтага не заѓважыѓ.
  
  
  Кейн зноѓ ціха застагнаѓ. Яе, паглядзеѓ на яго зверху ѓніз. Раптам яе ѓбачыѓ выйсце. Яе зрабіѓ яшчэ адзін крок наперад. Бландын таксама. - Таму, - сказаѓ ён рэзкім рухам рукі.
  
  
  "Ты хочаш, каб Кейн ачуѓся? З ім будзе цяжка справіцца, калі ён прыйдзе ѓ сябе. Яе магу прыкончыць эга адным ударам.
  
  
  - І чаму ты хочаш быць такім карысным?
  
  
  - Гонар, - сказаѓ я. "Калі мне давядзецца памерці, хачу яе ѓзяць з сабой хоць бы аднаго, вакол вас дваіх. Наѓмысна яе, падышоѓ да цела Кейна. Гэта зрабіла мяне трохі ліжа. Можа быць, недастаткова блізка, але гэтага павінна быць дастаткова. Пакуль не ...
  
  
  Яе, нахіліѓся да таго, што засталося ад асобы Кейна, і схапіѓ сваю зброю нябачнай рукой. Кейн выдаѓ гук, больш за ѓсё падобны на "Гааа".
  
  
  - Ісус Хрыстос, - сказаѓ я, зноѓ хутка устаючы. - Я думаю, у наконт яго ёсць план.
  
  
  'Які?' Витманс трохі выступіѓ наперад, каб лепш мяне зразумець. - План, - паѓтарыць яго. "Планье або рыбэль".
  
  
  Ён зноѓ падышоѓ трохі ліжа, каб зразумець мае невыразныя словы. Голас тады на яе і ѓзяѓся за справу. Пстрычкай вялікага пальца яе запаліѓ скрынку запалак і шпурнуѓ яе ѓ эга прасякнутую бензінам куртку. Яна адразу ж загарэлася. Ён кінуѓ зброю і паспрабаваѓ патушыць полымя, але гэта не спрацавала. Полымя хутка распаѓсюдзілася. Ён скакаѓ і круціѓся, крычучы, як падпаленая марыянетка. - 'Дапамажы мне. Божа, дапамажы мне. Калі ласка.'
  
  
  Яе, паглядзеѓ на яго і паціснуѓ плячыма. "Калі вам не падабаецца агонь, недалёка ёсць вада".
  
  
  Яе, павярнуѓся і пайшоѓ назад па дарожцы да бледна-ружовага пляжу.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 3
  
  
  
  
  Тара знікла. Верагодна, яна ѓжо паднялася наверх у свой пакой. Яе быѓ увесь у сіняках і крыві, і мне трэба было прыняць ванну. І выпіць. І што-небудзь яшчэ. Спачатку мне трэба было разабрацца з гэтай справай.
  
  
  Яе знайшоѓ эга на кухні рэстарана і дома, у басейна. Ён-эль-гамбургер з гарнірам, схапіѓ яе эга за каѓнер і ѓдарыѓ яго па сківіцы. Кухар, які працаваѓ на грылі, зразумеѓ і выйшаѓ.
  
  
  - Такім чынам, лолли, колькі яны табе за гэта заплацілі?
  
  
  У рэѓматызму ён пацягнуѓся за сваім мясницким нажом. Гэта было няправільна. Ён апынуѓся прыціснутым спіной да стагнаць, і абодва запясці былі заціснутыя. Яе павярнуѓ ih крыху далей, проста каб быць упэѓненым.
  
  
  "Гэй, хлопец, ты не ѓ парадку? Адпусьці мяне.' Эга звалі Карла. Гэта было напісана на яго уніформе.
  
  
  - Не, пакуль ты не скажаш мне, хто гэта быѓ, Карла. Хто заплаціѓ табе за тое, каб ты дазволіѓ мне ісці ён дарогай у вечнасць?
  
  
  - Адпусці, - крыкнуѓ ён. Яе ѓзмацніѓ хватку і злёгку ѓдарыѓ яго каленам у жыцці. Ён застагнаѓ. 'Яе, клянуся. Я не ведаю, хто гэта.
  
  
  - Кажуць, Карла. Ён быѓ апрануты ѓ белае?
  
  
  'Няма. Чалавек у белым... - ён рэзка спыніѓся.
  
  
  - Хто гэта быѓ, Карла? Яго ѓпячатаѓ эга ѓ сцяну.
  
  
  - Ідзі да д'ябла, - сказаѓ ён.
  
  
  Яе пацягнуѓ эга да грилю. Мяса пырснула тлушчам. Яе штурхнуѓ эга галаву ѓніз, каб ён мог зазірнуць у краты і ѓявіць, як будзе выглядаць эга гол пазней. - Бб-бэнгл, - сказаѓ ён. "Хрысціянскі Бангель".
  
  
  "Выдатны Хрысціянскі. А той, хто паслаѓ цябе?
  
  
  - Не ведаю, - захныкаѓ ён. 'Яе, клянуся. Я не ведаю.'
  
  
  Яе адпусціѓ эга і зрабіѓ крок назад. Хутчэй за ѓсё, ён больш не будзе выклікаць турботы. - Тады раскажы мне, як ён выглядаѓ.
  
  
  Ён апусціѓся назад у крэсла. - Вялікі хлопец, - сказаѓ ён. 'Кітаец. Але вельмі вялікі. У нейкім вар'яцкім шэрым касцюме.
  
  
  Ніколі раней не бачыѓ.
  
  
  "І гэты Бангель, дзе яго магу знайсці эга?"
  
  
  Ён спалохана паглядзеѓ на мяне. Яе, павярнуѓся да яму з сур'ёзным выразам твару. Што б ён нас баяѓся мне сказаць, ён таксама баяѓся не сказаць гэта мне.
  
  
  - Гэта двое гатэля "Грэнада".
  
  
  Сенатар быѓ застрэлены ѓ казіно Грэнада. Па крайняй меры, два кавалачка пазла ѓжо падышлі, і мне было цікава, як усё гэта будзе выглядаць. - Што яшчэ ты ведаеш?
  
  
  'Нічога больш. Калі ласка. Нічога такога.'
  
  
  - Добра, - сказаѓ я. Мне не падабаецца мучыць перапуджанага маленькага хлопца. Што яшчэ трэба было ведаць, яе паспрабую даведацца іншым шляхам. Яе, павярнуѓся, каб сысці, але захацеѓ даведацца яшчэ што-што.
  
  
  "Дарэчы." Яе, павярнуѓся. "Колькі ён заплаціѓ табе за тое, каб ты дасталі гэта мілае пасланне?"
  
  
  Ён пацёр запясці. "Пятнаццаць".
  
  
  - Тады ён цябе обмануал. Яе плачу дваццаць.
  
  
  - Нік, гэта ты? Яна была ѓ душа.
  
  
  Яе сказаѓ. - "Не, "Брудны гвалтаѓнік".
  
  
  - Я не разумею цябе, - закрычала яна. 'Пачакай секунду.'
  
  
  Яе сель на ложак. Дзверы адчыніліся, і яна з'явілася ѓ клубах пара, яе валасы віліся ѓ душа. На ёй было доѓгае белае кашлаты паліто. Мне было цікава, чаму я заѓсёды думалі чорнае карункі такім сэксуальным. "Гар тэлефанаваѓ..." Яна спынілася і паглядзела на мяне. "Божа мой, Нік. Што здарылася?' Яна спяшалася да мяне, як вогненна-белы анёл.
  
  
  - Я урэзаѓся ѓ дзверы, - сказаѓ я.
  
  
  Яе вочы сканавалі парэзы і сінякі на маёй спіне. - Ты жудасна выглядаеш, - сказала яна.
  
  
  - Тады ты павінна ѓбачыць гэтую дзверы.
  
  
  Яна ѓздыхнула. "Сядзі галасаваць так". Яна знікла і праз некалькі імгненняѓ вярнулася з цёплай тканінай і міскай з вадой. "Як заѓсёды кажуць у кіно - гэта можа нашкодзіць".
  
  
  "І, як гаворыцца ѓ кіно - яе глытаю кулю. Што гэта было з Гаром?
  
  
  - Ён хоча павячэраць з намі сёння вечарам. У восем гадзін у кафэ "Марцініка". Яна ставілася да маёй спіне, амаль пяшчотна. - Ты раскажаш мне аб гэтай дзень?
  
  
  "Гэта была пастка. Сябры Чэн-лі ведаюць, што я ѓ горадзе. Але я не разумею, адкуль яны гэта ведаюць. Яе, павярнуѓся да яе і злавіѓ яе погляд. Яна выглядала занепакоены і спрабавала схаваць гэта. Яе казаѓ табе, дзетка. Гэта гульня не для жанчын". Яе павінен быѓ здагадацца, што гэта раззлуе яе, але асцярожна пацягнуѓ яе назад на ложак. - Глядзі, - сказаѓ я. "Я ѓпэѓнены, што вы ведаеце сваё рамяство, чым бы яно нам было, але што б гэта нам было, яе, упэѓнены, што гэта не рукапашны бой. Гэта ѓсё, што я меѓ на ѓвазе.
  
  
  Яна паглядзела ѓніз і ѓздыхнула. "Я навучаны агент і магу вельмі добра пра сябе паклапаціцца". Гэта прагучала, як голас навучанага агента, але вялікага сэнсу не маюць, як дрэнна нанесенай пячаткай дубляваная плёнка: не адпавядала малюнку. Сонца падарыла гэй, тонкі туман вяснушак, якія зрабілі яе малады, нявіннай і вельмі далікатнай. Так і было. Яе ѓзяѓ ee на рукі. Яна здавалася маленькай і цёплай. З нах пахла цытрынамі, і яна цалавалася з радасцю адкрытым ротам. Яе правёѓ пальцамі па яе пераноссі. - У цябе вяснушкі, - сказаѓ я.
  
  
  "Але, па меншай меры, я не абгараюць на сонца", - усміхнулася яна. "Большасць бландынак абгараюць".
  
  
  Гэта мне што-што нагадала. Яе схапіѓ тэлефон. Дайце мне паліцыю. - сказаѓ яе аператару. Па тэлефоне адказаѓ паліцэйскі Багамскіх выспаѓ. - Для гаванню гатэля "Парадыз" ёсць камяністая сцяжынка. Вы гэта ведаеце?' Ён ведаѓ гэта. Каля паѓгадзіны таму яе ѓбачыѓ там полымя. Было падобна на тое, што якія-то хлопчыкі гуляюць з агнём. Я думаю, вам лепш зірнуць туды. Сяржант зразумеѓ, і ён павесіѓ трубку.
  
  
  "А зараз для нас...", Я зноѓ павярнуѓся да Тары. "Мы не павінны сустракацца з Гаром да васьмі гадзін..."
  
  
  "Паслухай, Нік". Яна выглядала клапатлівай. "Я думаю, што ѓ нас ёсць заданне, і..." яна запнулася... Я перапыніѓ яе і працягнуѓ сваю фразу. - Гэта дае нам час спачатку выканаць даручэнне. Яе гатэль б зазірнуць у гэта казіно Грэнады.
  
  
  Мне здалося, што я ѓбачыѓ расчараванне ѓ яе вачах.
  
  
  Яе, увайшоѓ у ванную, каб прыняць душ. Яна ѓключыла радыё. Яе, глядзеѓ на сябе ѓ люстэрка ѓ ваннай і дзівіѓся, чаму ѓ мяне да гэтага часу тхара нас няма адзінага сівога воласа. Па радыё круцілі "The One Note Samba" да тых тхара, пакуль музыку не высеклі для "важнага выпуску тэрыторыі баранцава мора".
  
  
  Сенатар Пол Линдейл быѓ мёртвы.
  
  
  Цела сенатар знайшлі на парозе эга дома. Верагодна, ён выпаѓ праз вокны свайго кабінета на дзесятым паверсе. Вядома, яны думалі, што гэта быѓ няшчасны выпадак.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 4
  
  
  
  
  Заѓсёды тры гадзіны ночы ѓ апраметнай цемры казіно. Кожны гадзіну, кожны дзень, у любое надвор'е, заѓсёды тры гадзіны ночы. З стомленымі жанчынамі і мужчынамі з паніклым галовамі, склонившимися над сталамі і крычаць: "Давай, дарагая", гуляю ѓ карты і косткі. Гэта амаль аркестравая кампазіцыя. У куце знаходзілася барабанная секцыя, якая займаецца адбівала рытм з барабанамі гульнявых аѓтаматаѓ і час ад часу талеркамі выплат: пяцьдзесят шароѓ па чвэрцях. Прастора становіцца цішэй па меры росту коштаѓ на забавы. Напрыклад, для крэпс-сталамі чуваць, як падае кегля, асабліва, калі на коне дзесяць тысяч даляраѓ.
  
  
  Казіно Грэнады нічым не адрознівалася. Яе абмяняѓ чэк на пяцьдзясят даляраѓ - Джон Сцюарт вызначана не шталь б гуляць на больш, таму што адзіны спосаб прайсці праз казіно, - гэта перасоѓвацца падчас гульні. Яе, бачыѓ, як Тара глядзела, як пачаткоѓцы канчаюць на адным па гэтае аднарукіх забойцаѓ, якіх яны набівалі четвертаками. Потым мы принюхались, але нічога не зразумелі.
  
  
  Мы рассталіся, каб сачыць за двума найбольш верагоднымі момантамі. Тара гуляѓ у рулетку з кітайскім круп'е, а яе sel для крэсла для гульні ѓ блэкджек, да якіх сенатар рабіѓ свае выйгрышы і пройгрышы.
  
  
  У мяне ѓ першай раздачы дваццаць адзін, як і першай пачатку другой. Яе паставіѓ фішкі на трэці раѓнд, але дылер спыніѓ мяне. У фішкі адсутнічала літара G Грэнады. Ён сказаѓ мне аднесці ih назад у касу. Гэта былі новыя чыпы, сказаѓ ён. У іх была гэтая цяжкасць раней у той жа дзень.
  
  
  У мяне ѓжо былі некаторыя цяжкасці, і ѓ гэты раз яе не шталь рызыкаваць. На гэты раз ёй быѓ узброены. Яе, падышоѓ да касы. Ён горача папрасіѓ прабачэння і працягнуѓ мне іншыя фішкі, якія ласкава сунуѓ мне ѓ руку.
  
  
  Пяць секунд праз яе быѓ цалкам узрушаны.
  
  
  Я не ведаю, што яны мне далі, але, павінна быць, гэта быѓ трызненне. Калі ёй адкрыѓ вочы, і назаѓсёды мной схіліліся два Чэнь-лі з двума бародаѓкамі пасярод двух ілбоѓ. Але калі яны і былі там, то выпарыліся, таму што, калі яе нарэшце прыйшоѓ у сябе, ih абодвух ужо не было. Як і майго пісталета: Вільгельміны сышла з іншым мужчынам. На гэты раз з кітайцам. Ён сядзеѓ насупраць мяне ѓ пакоі і ѓсміхаѓся мне. Гэта была маленькая, прокуренная, звуконепроницаемая пакой, мабыць, для кабінетам краснаярскай, які займаѓся сваімі справамі і раздаваѓ фішкі. Акрамя чалавека з маім пісталетам у пакоі было яшчэ чалавек шэсць, і ніхто не смяяѓся, акрамя чалавека з маім пісталетам.
  
  
  "Вітаем вас на нашым сціплым сходзе. Ён пакланіѓся галавой. Хеф быѓ невысокім, добра складзеным мужчынам, апранутым у элегантны шаѓковы касцюм. Дазвольце прадставіцца вам. Мяне клічуць Лін, Лін Цынь.
  
  
  "Містэр Цынь". Яе таксама кіѓнуѓ.
  
  
  - Містэр Лін, - паправіѓ ён. Прозвішча заѓсёды згадваецца першай.
  
  
  Уся гэтая ветласць была занадта добрай. Яе задаваѓся пытаннем, ці выкліча ён мяне на дуэль на відэльцах. "Нас засмучае, - працягваѓ ён, - што нам прыйшлося прасіць вашага прысутнасці ѓ нашым невялікім сходзе ѓ такой, скажам так, рэзкай манеры. Але лічыце, што сябе ганаровым госцем.
  
  
  Яе агледзеѓ круг каменных асоб. "Гут, хлопцы, яе б нас за што не прапусціѓ гэтага".
  
  
  Смеючыся, Лін павярнуѓся да астатніх. "Містэр Картэр жартуе, - паведаміѓ ён ім.
  
  
  Яны па-ранейшаму не смяяліся.
  
  
  "Ну што ж, - паціснуѓ ён плячыма, - як бачыце, мае спадарожнікі не іншы жартаѓ джэнтльменаѓ паміж сабой. Яны аддаюць перавагу адразу прыступаць да больш важных справах. Ён узяѓ цыгарэту і пастукаѓ ёю па задняй часткі портсигара, аздобленага залатым аніксам. Одзіна па эга саѓдзельнікаѓ падскочыѓ, каб даць прыкурыць. Па пакоі распаѓсюдзіѓся слабы салодкі водар. - О, як груба з майго боку. Ён працягнуѓ мне трубку. - Цыгарэту, містэр Картэр?
  
  
  Яе, паківаѓ галавой. Яе здзіѓляѓся, чаму мяне так хвалюе гэтая лухта пра Джона Сцюарта. Маё імя здавалася самым ахоѓным сакрэтам ѓ гэтым горадзе. "Я мяркую, мне не моцна дапамагло б, калі б яе сказаѓ, што вы не знайшлі таго мужчыну, і што мяне клічуць Джон Сцюарт?"
  
  
  Лін падняѓ адну брыво. "Прабачце, містэр Картэр.
  
  
  Одзіна па сустрэнуць вашых старых ворагаѓ - наш стары яшчэ. Ён убачыѓ ваша прыбыццё ѓ аэрапорт і паведаміѓ пра гэта містэру Бангелу. Ён зручна адкінуѓся на спінку крэсла. - І пакуль мы гаворым аб нашым былым працадаѓцаѓ, - ён затрымаѓся на цыгарэты. - Я так разумею, вы чулі пра эга ранняй смерці?
  
  
  Так, трагічна, сказаѓ я. "Каб быць забранным галасаваць так, у росквіце маладосьці".
  
  
  На самай справе. ђсмешка вярнулася. "Але, магчыма, недарэчная трагедыі. Бачыце, некаторыя вакол нас былі не згодныя з тым, як містэр Бэнгель вёѓ справы, і цяпер, калі ѓступіѓ у валоданне, гэтыя рознагалоссі знікнуць. Ён звярнуѓся з лістом да астатніх, "будучы па-за гэтага свету".
  
  
  Цяпер яны засмяяліся. З'явілася яшчэ некалькі цыгарэт і запалілася. Яе пачаѓ прадстаѓляць прыроду ih дэль. Салодкі пах поспеху напоѓніѓ пакой.
  
  
  - А зараз, містэр Картэр, мы гатовыя зрабіць вам прапанову. Не тое, каб мы павінны. Але і ваша неадкладная смерць без нашых пошукаѓ не прынясе нам ніякай карысці.
  
  
  Мяне ѓразіла, што Бангель не заѓважыѓ гэтага перавагі. Яе знайшоѓ гэта супярэчнасць даволі дзіѓным.
  
  
  Яе спытаѓ. - Што гэта за перавага?
  
  
  Пяць працэнтны. Пяць працэнтны ад прыбытку. Гэта добрая прапанова. Але не чакайце мільёнаѓ. Раздробны кошт гераіну ценымногие вышэй, чым цана, якую мы атрымліваем за яго".
  
  
  'І астатняе?' Яе, паглядзеѓ на яго партабак. 'Трава. Хэш?
  
  
  - Вядома, пяць працэнтаѓ ад агульнай сумы. Ён зноѓ усміхнуѓся. А іншае, як вы кажаце, дробязь... Гэта ѓ нас прасіць опіуму.
  
  
  "Вы прывозіце эга сюды, у Насаѓ, і самі перапраѓлялі кантрабандай ѓ Злучаныя Штаты". Яе зрабіѓ гэта як дадатак; не так, як лейцара.
  
  
  Ён кіѓнуѓ. Але вы, вядома, ужо гэта ведаеце. У адваротным выпадку вы з містэрам Бангелем, - ён замяѓся, - не сталі б спрачацца.
  
  
  Апошні утвержение мяне ѓразіла. Ён прапанаваѓ мне пагадненне, як калі б ёй быѓ агентам па барацьбе з наркотыкамі, і як быццам Бангель меѓ справу толькі з наркотыкамі. Ну, можа быць, гэта было так. Можа быць, гэты Чэн-лі быѓ проста сябрам наркосиндиката. Можа быць, ён проста быѓ настолькі обдолбан, што эму давялося дапамагчы сенатару ЗША. Можа быць, усё гэта было адным вялікім вар'ятам супадзеннем. Ці, можа быць, Лін гатэль, каб яе так думаѓ.
  
  
  Яе, бачу, вы вагаецеся, містэр Картэр. Магчыма, вы захочаце параіцца з хема-небудзь, перш чым прымаць канчатковае рашэнне. у-у! Ён кіѓнуѓ мужчыну, што сядзеѓ на дзень.
  
  
  Чу устаѓ і адчыніѓ дзверы.
  
  
  Тара.
  
  
  Яе запясці былі звязаны разам, сукенка было разарвана, а валасы распусціліся падчас барацьбы. Валасы, якія яе бачыѓ, як яна акуратна паклала і закалола, перад ад'ездам. Глыбока няшчасная яна паглядзела на мяне, толькі на мяне.
  
  
  'Прашу прабачэння.'
  
  
  Двое мужчын трымалі яе. Па адным з кожнага боку. Абодва мелі пісталеты-кулямёты Сцяна; кароткія, лёгкія брытанскія прылады, якія могуць зрабіць пяцьсот стрэлаѓ у хвіліну. Інстынктыѓна яе, падышоѓ да яе. Яны адпусцілі яе і паднялі зброю, калі Пачуѓ і яшчэ адзін мужчына падышлі, каб схапіць мяне. Яны толькі што здзейснілі памылку. Павінна быць, яны перасталі мяне абшукваць, калі знайшлі пісталет.
  
  
  Кароткім рухам перанёс яе штылет ѓ далонь так, каб тырчала толькі лязом. Пачуѓ першым дабраѓся да мяне, і я ѓсадзіѓ свой кінжал эму ѓ складваць даляр. Эга рот адкрыѓся, і ён памёр ад нечаканасці. Гэта адбылося так хутка - і так без бачнай прычыны, - што астатнія на імгненне страцілі пільнасць. Момант, якім ёй скарыстаѓся.
  
  
  Я пайшоѓ да Лін Цзінь.
  
  
  Адным узмахам левай рукі паднёс эга перад сабой, а затым заціснуѓ ѓ жалезнай хватцы, прыціснуѓшы штылет да эга горла.
  
  
  Два героя-аѓтаматчыка замерлі на месцы. Астатнія, збітыя з толку, засталіся на месцы. Яе мог бы выкарыстаць Лена, як закладніка, каб выцягнуць Тару і сябе адсюль. Але я не хацеѓ гэтага такім чынам.
  
  
  - Развяжы яго, - загадаѓ я.
  
  
  Якое-то імгненне ніхто не рухаѓся. Толькі яе. Яе падштурхнуѓ Ліна наперад сябе, пакуль мы не падышлі да аднаго вакол ахоѓнікаѓ Тары. Вастрынёй ляза прымусіѓ яе Ліна падняць падбародак, і эга горла, раскрылася. - Ма - развяжы яго, - выціснуѓ ён. Ахоѓнік апусціѓ зброю і зрабіѓ, як эму сказалі.
  
  
  Яе загадаѓ Тары. - Прэч адсюль.
  
  
  'Але,. Нік . †
  
  
  'Ідзі!'
  
  
  Яна падышла да дзень. Яе прымусіѓ Сталіна задыхнуцца і штурхнуѓ эга да ахоѓнікам, якія ѓ жаху попятились, калі яе схапіѓ у аднаго пісталет-аѓтамат і пачаѓ страляць. Спачатку яе трапіѓ у іншага стрэлка, а потым гэта было дзіцячай забавай.
  
  
  Праз дзесяць секунд усё было скончана.
  
  
  Яе кінуѓ пісталет-аѓтамат і падабраѓ Вильгельмину. На століку ѓ куце яе заѓважыѓ маленькую адкрытую скрынку фішак. Яе асцярожна ѓзяѓ адну вакол іх у руку і агледзеѓ. Дзе-то збоку тырчала вельмі маленькая іголка, два міліметра даѓжынёй. Яго зламаѓ чып напалову. Выйшла бледна-жоѓтая вадкасць. Адключальныя кроплі. Фішкі, якія яны выкарыстоѓвалі супраць мяне. Яе зачыніѓ скрынку вечкам і сунуѓ яе ѓ хвіліну. Хто ведае. Калі гульня пайшла супраць вас, магчыма, яны маглі б спатрэбіцца. Яе правёѓ рукой па валасах, паправіѓ гальштук і назаѓжды зачыніѓ дзверы за распавшимся саюзам кітайцаѓ Насаѓ.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на гадзіннік. Мы спазніліся на дваццаць хвіліна. Да таго часу, як мы дабраліся да кафэ "Мартиник", Станцыі ѓжо не было.
  
  
  Але цяпер яе сапраѓды чакаѓ гэтага.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 5
  
  
  
  
  Яе падкінуѓ Тару да гатэля і пайшоѓ шукаць Вакзал. Ён спыніѓся ѓ невялікі гасцініцы, недалёка ад узбярэжжа. Калі яе дабраѓся туды, там было поѓна паліцэйскіх; Хуткая дапамога, ѓключыла сігнал, падказала мне, што я магу спазніцца. Аказалася, што я як раз своечасова.
  
  
  Доктар паглядзеѓ на мяне і безнадзейна паціснуѓ плячыма. - У яго засталося ѓсяго некалькі хвіліна. Яе мала што магу з гэтым зрабіць.
  
  
  Яе, прысеѓ на кукішкі побач з Гаром. - Заѓтра ѓвечары, - прашаптаѓ ён.
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. Яе ведаю. ђцёкі Чэнь-ці. Яе, чуѓ, як мае гадзіны адлічваюць эга жыццё. Ці гэта было маё складаць даляр? 'Што-небудзь яшчэ?'
  
  
  'Ён сказаѓ. - "Я пакінуѓ цябе паведамленне. Скажы Тары..."
  
  
  Галасаваць яно што. Гар і яе, магчыма, працавалі разам над пяццю або шасцю заданнямі. Ён быѓ прафесіяналам, настолькі добрым, наколькі вы маглі б пажадаць. Яе, думаѓ, што ён заѓсёды будзе побач. Вотум вотум што ты атрымліваеш са смерцю. Ты застаешся несмяротным да апошняй секунды.
  
  
  Яе вярнуѓся да сваёй машинее і памчаѓся, як быццам хуткасць паскорыла мой канцэптуальны свет. Але гэта было не так. На самай дэла, чым больш яе даведваѓся пра гэтым выпадку, тым менш яе разумеѓ эга. Тры аднолькавых кітайца. Тры мёртвых сенатар адкрыта цяпер. Казіно. Выратаванне ад смерці. І Лао Цзэн, які быѓ дзе-то ѓ Індакітаі. Гэта не супала і не сыходзілася. Фонам для ѓсяго гэтага быѓ КАНАХ, а КАНЫ быѓ атрадам забойцаѓ. І калі б сезон палявання на сенатараѓ адкрыѓся, трое ѓжо былі забітыя, а дзевяноста сем ѓсё яшчэ былі жывыя. Пры тым тэмпе, які яны мелі цяпер, у бліжэйшы час яны знішчылі ѓсю амерыканскую сістэму праѓлення. Яе я павінен быѓ даведацца, што яны задумалі, каб апярэдзіць ih і прадухіліць гэта. Ён пакінуѓ паведамленне для мяне. Ці гэта прызначалася мне? Ён сказаѓ: "Скажы Тары Тары Бенет. ID = AX-20. Тара Бенет, вучоная жанчына.
  
  
  Раптам яе раззлаваѓся.
  
  
  Тара ведала што-то, чаго не ведаѓ яе. Напрыклад, яна ведала, чаму яна была са мной. І не з-за сутоанского дыялекту. Калі яна сказала мне ѓ тым бары, што я такі чортаѓ геній, яна ведала, што ѓ нах хопіць мазгоѓ на гэтую працу, а што тычыцца мяне... "Мышцы, - сказала яна, - гэта папярэдняе ѓмова ѓ гэтай задачы. Раптам яе зразумеѓ класічную жаночую крыѓду, AX гатэль мяне прыцягнуць толькі з-за маіх сіл.
  
  
  Што ж, сёння ѓвечары гэта можа змяніцца. У нас з Тарай быѓ бы добры і вельмі доѓгая размова. Падабалася гэй гэта ці няма. І яна сказала б мне праѓду.
  
  
  Яна ляжалі на ложку, і сьвяты быѓ выключаны. 'Не назаѓжды.' - сказала яна, калі яе пацягнуѓся, каб уключыць брылёѓ. Яе ѓключыѓ брылёѓ. Ee шчацэ не вырас невялікі фіялетавы рубец памерам з чацвяртак. Яна падняла пальцы, каб прыкрыць эга. То ці балюча, ці то вакол ганарыстасці. Яна зноѓ выглядала маленькай і бездапаможнай.
  
  
  Ёй сказаѓ: - "Гар мёртвы". "... і я думаю, што прыйшоѓ час расказаць мне, на што ён памёр".
  
  
  "Гар? О, няма.' Яна павярнула галаву, і слёзы навярнуліся на яе зялёныя вочы. Ён амаль чакаѓ, што слёзы будуць зялёнымі.
  
  
  "Што ён рабіѓ?"
  
  
  Яна зноѓ паглядзела ѓ мой бок. - Не ведаю, Нік. Права... я сапраѓды не ведаю.
  
  
  - Скажы, давай, мілая. Вы не першая непаслухмяная жанчына, якую яе допрашиваю, і калі вы часам думаеце, што я перавагу аддаю вам...
  
  
  - О, Нік. Слёзы цяпер ліліся ѓ поѓную сілу. Яна выпрасталася і уткнулася тварам мне ѓ грудзі. Я не адказаѓ.
  
  
  Яна ѓзяла сябе ѓ рукі, села і сказала, усхліпваючы: "Мне сказалі не гаварыць. Мне не загадана гаварыць табе, - паправіла яна сябе.
  
  
  Яе не без пяшчоты прыклаѓ палец да рубцу на яе шчацэ. "Тады скажам так, што я выб'ю гэта вакол цябе".
  
  
  "Ты ніколі гэтага не зробіш".
  
  
  Яе, паглядзеѓ на нах. "У нас ёсць іншыя спосабы". Яе сказаѓ. Знакамітая сыроватка праѓды Калодзежны, напрыклад.
  
  
  - І гэта? яна спытала.
  
  
  - І гэта ... - сказаѓ я. Яе ѓзяѓ ee на рукі і доѓга і павольна цалаваѓ. - Яшчэ, - сказала яна. Даѓ гэй, больш. - Добра, - сказала яна з уздыхам. 'Ты перамог. Амерыканцы высадзіцца на ѓзбярэжжы Нармандыі.
  
  
  Яе ѓзмацніѓ хватку. - Das weissen насць, - сказаѓ я. Яе, адчуваѓ яе грудзі. "А што яшчэ, фройляйн?"
  
  
  Яна пачала смяяцца, і прыкусіла губу. "Бомба ѓпадзе на Сирохиму".
  
  
  Яе руку заклаѓ за вуха. - На Сирохиму?
  
  
  "На Хірасіму". Цяпер мы абодва смяяліся.
  
  
  "Вельмі цікава", - сказаѓ я, развязваючы яе халат, магчыма, на самай лепшай грудзей ва ѓсім заходнім паѓшар'і. Або, магчыма, лепшыя паѓшар'я захаду. "Ах, дзяѓчынка, дзяѓчынка. Ты сапраѓды выдатная. Яе зноѓ зачыніѓ купальны халат. - Такім чынам, давай цяпер пагаворым.
  
  
  "Думаю, мне больш падабаецца актыѓная частка".
  
  
  Ёй ѓсміхнулася. - Я ведаю, - сказаѓ я. - Але менавіта так яе даведаюся праѓду. Ніякага сэксу, пакуль ты не раскажаш. Мой метад катаванні - сэксуальная нездаволенасць". яе расшпіліѓ гальштук'
  
  
  - Папярэджваю, праз гадзіну ты будзеш у шаленстве.
  
  
  Яна паглядзела на мяне і трохі нервова хіхікнула. - Звер, - сказала яна. 'О, няма. Салодкія словы табе не дапамогуць. Яе, адкінуѓся назад і скрыжаваѓ рукі. - Я зраблю цябе сумленнае прапанову. Калі ты не дасі мне тое, што я хачу, я не дам табе тое, што ты хочаш".
  
  
  Яна нахмурылася. "Ніякіх нецэнзурных выразаѓ", - сказала яна.
  
  
  "Ах! Гэта частка плана. Калі ты не будзеш казаць хутка, яе буду абражаць цябе да ѓпаду.
  
  
  "Сур'ёзна, Нік. У мяне ёсць загад...
  
  
  'Сур'ёзна. Тара. Мне на гэта пляваць. Яе паглядзеѓ гэй, адкрыта ѓ вочы. "Па-першае, я не люблю рызыкаваць сваёй шыяй, калі не ведаю ѓсіх венчурных. Па-другое, мне не падабаецца ідэя, што мне не давяраюць. Яе ніколі не бачыѓ, каб Хоук што-то утаивал ад мяне.
  
  
  - Справа, вядома, не ѓ тым, што ён табе не давярае. Калі і ёсць яны каму ён не давярае, так гэта мне. Або, па меншай меры, маёй тэорыі, я маю на ѓвазе. Ён сказаѓ, што ты можаш спыніцца, калі ёй скажу табе. Вы можаце падумаць, што ѓвесь AX сышоѓ з розуму".
  
  
  "З Гаром і трыма сенатарамі ѓ труне, вельмі малаверагодна, што я пайду. Так што працягвайце. Што гэта за тэорыя ѓ цябе?
  
  
  Яна глыбока ѓздыхнула. "Вы калі-небудзь чулі пра аднаклеткавай культуры?"
  
  
  'М-м-м". Біялогія... генетыка. Што-то такое?'
  
  
  - Што ж, ты набліжаешся. Гэта новы спосаб размнажэння".
  
  
  - Што не так са старым?
  
  
  - Паслухайце, - сказала яна. - Я парушаю свае загады, каб паведаміць вам гэта. Так што ты павінен быць сур'ёзным і слухаць".
  
  
  - Я слухаю, - сказаѓ я.
  
  
  "Дзякуй працэсу, які яны называюць адной перасадкай клетак, ble праз ядро клеткі вакол сталага цела - з любой клеткі па любой часткі гэтага цела - стварыць новы арганізм, які генетычна ідэнтычныя".'
  
  
  Яе, паглядзеѓ на нах з усмешкай. 'Паѓтарыць.'
  
  
  "Яны маглі б атрымаць клетку вакол майго падстрыжанага пазногця, змясціць яе ѓ патрэбную хімічную сераду, і ѓ выніку нарадзілася б дзяѓчынка, якая займаецца ва ѓсіх дэталях выглядала б дакладна так жа, як яе".
  
  
  - А такое бывае? - Яе не даверыѓ нічому вакол гэтага.
  
  
  'Ага. Гэта не сакрэт. Калі быць дакладным, у "Time" быѓ артыкул пра гэта ѓ 1971 годзе. Пакуль гэта было зроблена толькі з жабамі. Па меншай меры... наколькі нам вядома. Але Кітай ценымногие апярэджвае нас у многіх рэчах".
  
  
  'Пачакайце хвіліну. Вы хочаце сказаць, што Чэн-лі і Чарльз Брайс - клоны, уцёкі аднаго расліны?
  
  
  Яна сарамліва кіѓнула. - Я ж казала, што табе гэта не спадабаецца, - сказала яна.
  
  
  'Я не разумею. Я маю на ѓвазе... чаму? Я маю на ѓвазе, нават калі гэта магчыма, гэта ѓсё роѓна не мае сэнсу.
  
  
  'Слухаць. Нават у гэтай краіне былі навучальныя групы. Мы спрабавалі высветліць, якіх людзей варта одноклеточно размножваць. І адна вакол прычын, па якой мы не праводзілі ніякіх эксперыментаѓ у гэтым кірунку, заключаецца ѓ адказе на гэты лейцара: самых горшых людзей. Гитлеров. Людзей з маніяй велічы. Такіх людзей, як Лао Цзэн, напрыклад. Забойца першага класа.
  
  
  "Добра, дапушчальна, Лао Цзэн размножыліся..." Я пакруціѓ галавой. Паверыць у такую суперфантазию было нетолькі. "Што яны ад гэтага выйграюць? Акрамя эгаізму. І якое гэта мае дачыненне да КАНЫ і гэтым сенатарам? Якое дачыненне гэта мае да ѓсёй гэтай сітуацыі з Насаѓ?
  
  
  Яна пахітала галавой. 'Я не ведаю. Яе абсалютна нічога пра гэта не ведаю. Усё, што я ведаю, гэта тое, што гэтыя копіі забойцаѓ першага класа вырастуць на забойцаѓ першага класа. Яны будуць выглядаць і думаць - і забіваць - як арыгінал. І мая тэорыя складаецца ѓ тым, што КАН узяѓ матэрыял Лао Цзена, каб стварыць атрад чыстакроѓных забойцаѓ".
  
  
  'Вы ведаеце пра гэта...'
  
  
  'Якая лухта...?'
  
  
  - Прабачце, што не спытаѓся ѓ цябе пра гэта.
  
  
  Яна мяне ѓважліва вывучала. - Ты думаеш, яе вар'ятка?
  
  
  - Вядома, я думаю, што ты вар'ятка. Але і яе таксама. Здаровыя мужчыны цяпер ляжаць у смецця, задаючыся пытаннем, як пазбавіцца ад пустазелля ѓ сваім садзе. А нармальныя жанчыны цяпер пакуюць іх ланч. Вы павінны быць вар'ятам, каб працаваць у AX".
  
  
  - Гэта мая тэорыя, - сказала яна.
  
  
  "Гэта вар'яцтва, але гэта не значыць, што гэта не можа быць праѓдай".
  
  
  Яна ѓздыхнула з палёгкай. "Дзякуй, Нік". Затым яна ѓсміхнулася. 'Скажы-ка...'
  
  
  Так.'
  
  
  Яна прыбрала валасы з ілба. - Ты калі-небудзь сустракаѓ звычайных жанчын?
  
  
  'Не.' Яе сказаѓ. "Яны не ѓ маім гусце".
  
  
  - Які ѓ цябе тып?
  
  
  Брунэткі, - сказаѓ я. Яна выглядала пакрыѓджанай. "Нізенькія, тоѓстыя і вельмі дурныя. Хоць, - дадаѓ я, - я адкрыты да ѓсяго.
  
  
  "Як адкрыты?" - спытала яна, расшпільваючы маю кашулю.
  
  
  - Вельмі адкрыты, - сказаѓ я, здымаючы яе сукенку. - Выдатна, - сказала яна. І гэта быѓ нітка нашага размовы.
  
  
  Яе хачу сказаць вам, што я ведаѓ некалькі жанчын. І яе, думаѓ, што ѓжо ведаю лепшае. Але я хачу сказаць вам, што я быѓ не правы. Тара была чым-то іншым. Вельмі іншая. І моцна адрознівалася ад гэтага. Мне здаецца, што кожны раз, калі які-небудзь батанік спрабуе расказаць што-то падобнае ѓ кнізе, гэта гучыць, як верх нуды. Яна заѓсёды "ѓздымаецца", яна "выгінаецца", ён "пранізвае" яе, і яна заѓсёды "выбухае". Заѓсёды што-то падобнае гучыць, як стэнаграма борцовского паядынку.
  
  
  Тара была іншай, і мне не хапае слоѓ для гэтага. Яна прымусіла мяне адчуць, быццам яе вынайшаѓ яе цела, і яно ажыло упершыню і толькі для мяне. Яна была адкрыта і нявінная, яна была гарачая, як алей і ціхамірнае. Яна была дзяѓчынай, а жанчынай. Яна была пытаннем і адказам. Яна была Тарай. І яна была маёй. Яе таксама быѓ іншым.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на нах. У яе вачах былі слёзы. "Аб Божа." Яна пацалавала мяне ѓ плячо. 'Дзякуй. Дзякуй.'
  
  
  Ёй дазволіѓ сваёй руцэ гуляць скрозь чырвонае воблака. Яе б думалі сябе фермерскім пеѓнем, калі б сказаѓ: нічога, пачуцці адзін аднаго. Таму яе проста заткнуѓся і зноѓ пацалаваѓ яе.
  
  
  Мы былі так блізка адзін да аднаго, калі мы пачулі стук у дзверы. Яе, устаѓ з ложка. Калі б гэта была дзяѓчына на ноч, яна ѓвайшла б, калі б мы не адказалі. Але зноѓ жа, можа быць, гэта была не дзяѓчына.
  
  
  Яе загарнуѓ у ручнік вакол таліі, узяѓ пісталет і пайшоѓ да дзень. Яе прыадчыніѓ яе.
  
  
  Гэта было абслугоѓванне нумароѓ. На калёсах была шырокая, драйвовая вечара; у камплекце з шампанскім у срэбным кулеры.
  
  
  Яго стаяѓ там, гледзячы на яго, і, цяжка ѓздыхаючы, раптам вельмі прагаладаѓся. "Гатэль б ёй гэта замовіць, - сказаѓ яе афіцыянту, - але, здаецца, вы памыліліся нумарам".
  
  
  Ён спытаѓ. - Містэр Сцюарт?
  
  
  'Так. Яе Сцюарт.
  
  
  - Містэр Гарсон Кантар замовіѓ гэта для вас. Да паѓночы, сказаѓ ён. Сюрпрыз.'
  
  
  - Добра, - сказаѓ я, калі афіцыянт зноѓ сышоѓ. Паведамленне Вакзала ѓ зале дзе-то пасярэдзіне сваім.
  
  
  - Ты маеш на ѓвазе, як фасолю ѓ пірагу на Хрышчэнне?
  
  
  Яе паняцця не маю, што я маю на ѓвазе, але Гар сказаѓ мне, што пакінуѓ паведамленне, і гэтая eda - усё, што ён пакінуѓ нам, так што..." Яе агледзеѓ крэсла, у я прасіѓ чаго-то асаблівага. Нейкая паперка. Гэта было з шампанскім. Канверт, усярэдзіне толькі візітная картка з надпісам "З найлепшымі пажаданнямі загалоѓнымі літарамі. Гар таксама напісаѓ што-то, што павінна было быць кодам.
  
  
  М-1 x4 + ?
  
  
  - Які жах, - сказаѓ я. "Гэта трызненне". Яе зноѓ даследаваѓ эга пасланне: "Можа быць, гэта формула". Даѓ картку Тары: "Голас. Ты вучоны ѓ сям'і".
  
  
  Тара вярнула эга мне і паціснула плячыма. - Гэта не маё формула, якую яе ведаю. М мінус 1, памножыць на 4 плюс што-то". Яна пахітала галавой. - Ты маеш рацыю, гэта трызненне.
  
  
  Яе зноѓ паглядзеѓ на карту. Гэй, пачакай. Яе зразумеѓ.' Раптам усё гэта набыло сэнс. 'Вы ведаеце, што гэта значыць? Гэта значыць, што ты меѓ рацыю.
  
  
  Яна паглядзела на мяне пустым позіркам. - Якім?
  
  
  "Наконт іх атс. Глядзі.' Яе зноѓ паказаѓ гэй картку. "Гэта не М мінус 1. Гэта паласа. М 1. Ml. Кодавае назва Лао Цзэн. А Ml x 4 роѓна Ml, памножанай на 4. Ёсць чатыры MI. Чацвёра мужчын, падобных на Лао Цзена. Чатыры галіны. Плюс пытальнік. Плюс бог ведае колькі яшчэ.
  
  
  Збітая з панталыку, яна адкінулася на спінку крэсла. "Вы з'яѓляецеся сведкам гістарычнага моманту".
  
  
  "О, ды добра," сказаѓ я. "Ты была права раней".
  
  
  Так, - сказала яна. "Але я яе ніколі раней не шкадавала аб тым, што была права".
  
  
  Павінна быць, гэта была мая дзясятая цыгарэта. Так што гэта было занадта шмат. Яе кінуѓ недакурак праз парэнчы балкона, і назіраѓ, як ён пікіруе, як адважны маленькі бамбавік. "Мы жывем з гонарам і падаем, як гнілыя грушы". Вецер падняѓся з цёмнай гавані; рыбацкія лодкі на якарах нервова гайдаліся на хвалях, як нецярплівыя дзеці, прачнуліся раней за бацькоѓ і зараз з нецярпеннем чакаюць новага дня. Я не мог спаць. Яе пачакаѓ, пакуль Тара задрэмле, потым наліѓ сабе трохі шампанскага і выйшаѓ на балкон. Тысячы зорак і белай месяца віселі над светам просты вады і пляжу. На імгненне мне захацелася забыцца той іншы свет, з эга, жорсткімі лініямі і крывава-краснй. Гэты свет забойстваѓ і смерцяѓ, дзе спачатку страляюць, а потым задаюць пытанні.
  
  
  Але ѓ мяне было вельмі шмат пытанняѓ, каб задаць ih сябе. І цяпер адказы нельга было адкласці на потым. Чэн-лі быѓ адным вакол такіх атс. Ён забіѓ сенатар. Цяпер хто-то планаваѓ вызваліць Чэнь-ці вакол турмы сёння ѓвечары. Але хто быѓ гэты "хто-то"? І калі гэта было "сёння"? Гэтым "хема-то" маглі быць дванаццаць чалавек з ручнымі гранатамі або адзін чалавек з добрым планам. А сёння - самае доѓгае слова. Яно доѓжыцца ад заходу да наступнага світання. Было што-то яшчэ. Лін Цын сказаѓ, што на мяне адна "стары вораг". Які стары вораг? У мяне была тысяча ворагаѓ. І калі б ён усё яшчэ быѓ на востраве, ён мог бы проста перайсці мне дарогу. Нейкім чынам яе павінен быѓ знайсці адказы. А да гэтага "сёння ѓвечары".
  
  
  Яе, павярнуѓся і паглядзеѓ унутр, на спячую там Тару. Месяц, яна адбівалася ѓ шкле дзень; гэта выглядала так, як быццам яна была падвешаная ѓ паветры на блакітным чвэрці з месяцам, як начнікоѓ. Яе зноѓ адвёѓ погляд. Таксама было што-то падобнае. У мяне ѓсё яшчэ была Тара, аб якой трэба было турбавацца і абараняць. Яна была агентам і старшым навуковым супрацоѓнікам, але эй, мне патрэбна была мая абарона. Яшчэ адна прычына, па якой я не мог заснуць. Гэта было б немагчыма, калі б у мяне не было плана, напрыклад, з чаго пачаць, каб адсачыць усе гэтыя "чаму".
  
  
  Яе пачаѓ свае пошукі. У скрыні пісьмовага крэсла яе, знайшоѓ тое, што гатэль. Гэтыя китчевые улёткі, якія яны пакідаюць для турыстаѓ. "Весялосць ѓ Насаѓ". "Дзе ѓсё гэта адбываецца?"
  
  
  "Дзе ѓсё гэта адбываецца?" была карта выспы. Яе ѓзяѓ яе, каб разгледзець бліжэй. Яе знайшоѓ турму. Добра. Калі б яе ѓ гатэль, каб зняволены збег, куды б яе эга адвёѓ? Яе гатэль б выбрацца з выспы. Так што я б паехаѓ на ѓзбярэжжа. Невялікі самалёт мог бы выкарыстаць пляж, як узлётна-пасадачную паласу. Ці яе б выкарыстаѓ лодку. Прыватны карабель, адпачываць і прывілеяваная яхты. Яе прасачыѓ шлях ад турмы да сукенку. Сукенка было вельмі, дарог было шмат. Яе вынес сабе ѓвесь востраѓ.
  
  
  Калі яе зноѓ падняѓ погляд, выгляд змяніѓся. Сонца выскачыла з-за лініі Зямлі, і неба накрыла Маці-Зямлю знаёмым ружовым покрывам. Рыбакі выйшлі, вакол сваіх дамоѓ, на Бэй-сцёрты і накіраваліся да сваіх караблям, пришвартованным ѓ пірса. Жанчыны адкрылі свае прылаѓкі на рынку з вясёлымі саламянымі капялюшамі і безгустоѓным торбамі з марскімі ракавінамі. Калі б ёй быѓ Джонам Сцюартам, мы маглі б прайсціся па гэтаму рынку і пакатацца на водных лыжах па моры, а затым паабедаць у горадзе свежепойманным марскім акунём. Калі б ёй быѓ Джонам Сцюартам, яе б не ведаѓ цяпер аб маючым адбыцца уцёках Чэнь-ці, а калі б ведаѓ, то ён бы паліцыю, каб прадухіліць гэта. - Але Нік Картэр дапаможа Чэн-ці збегчы.
  
  
  Забойца быѓ усяго толькі вінцікам ва ѓсёй машыне, а яе б усю гэтую машыну; як тое месца, дзе яны серыйную вырабляюць атс. І калі пашанцуе, Чэн-ці прывядзе мяне туды. Калі б ёй толькі мог прымусіць эга збегчы. Усім, акрамя мяне.
  
  
  Было шэсць гадзін раніцы, і цяпер у мяне быѓ нейкі план. Цяпер яе мог заснуць.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 6
  
  
  
  
  Правіла першае: ведай свайго ворага.
  
  
  Яе згарнуѓ з Интерфилд- - роѓд і накіраваѓся ѓ бок аэрапорта. Мой стары вораг, па меншай меры, па словах Лін Цзын, бачыѓ, як я прыбыѓ у аэрапорт. Можа быць, аэрапорт мог бы даць мне зачэпку. Што ж, гэта была дзікая думаю--, але паспрабаваць варта было.
  
  
  Яе паглядзеѓ асоб за прылаѓкам. Мытня. Інфармацыя. Пракат машын Герц. Браніраванне. Нам адзін вакол іх нічога мне не абверг паведамленьні ѓ смі. Я пайшоѓ у газетны кіёск і купіѓ газету. Каб было чым заняцца, пакуль яе, думаѓ аб тым, што рабіць. У nen не было нічога пра казіно Грэнады. Замежнікі. Але не так wouldnt і дзіѓна. Верагодна, яны не гатэлі палохаць турыстаѓ. Ці, можа быць, копы проста не ведалі пра гэта. Можа быць, хто-то яшчэ прыйшоѓ раней і прыбраѓ гэты беспарадак. Хто-небудзь яшчэ па гэтай гандлю наркотыкамі.
  
  
  Ці хто-то вакол іншых . Яе праверыѓ спіс загінулых. Бангель памёр у смецця. Нядбайнасць з цыгарэтай. Эга маці, якая жыла ѓ Кенсінгтон, перажыла эга. Нічога, акрамя добрага пра мёртвых. De mortuis nil nisi bonum. Яе агледзеѓ наваколле з-за сваёй газеты. У цені не хаваліся старыя ворагі.
  
  
  Была яшчэ адна рэч, якую ёй мог зрабіць. Сімпатычная англічанка па BOAC праверыла для мяне спіс пасажыраѓ на вечар панядзелка. У панядзелак увечары мы прыбылі па ѓсім Нью-Ёрка ѓ 7:30 раніцы. "Пан-Ам" вылецеѓ у Маямі, у сем, а брытанскі самалёт вакол Лондана прыбыѓ у восем - няма, без чвэрці восем. Было крыху рана. Лондан. Яе думаѓ над гэтым якое-то час. Чарльз Окун быѓ ворагам вакол Лондана. Але няма, яны дасталі эга, калі здзейснілі налёт на яго лабараторыю. Восем! Vin ђ! Гэта мог быць ён. Карла, пасыльны, сказаѓ, што чалавек, які заплаціѓ эму, быѓ вялікім кітайцам. Вінг Такім быѓ пяці футаѓ ростам, агентам КАНАМ, які базуецца ѓ Лондане. І малаверагодна, што ён забыѓся, што калі-небудзь сустракаѓся са мной. Нагадаю, што цяпер у яго была трехпалая рука.
  
  
  'Дарагая.' Ёй ѓсміхнулася дзяѓчыне за стойкай. "Ці можаце вы сказаць мне, ці быѓ містэр Вінг Па тым рэйсам у панядзелак вакол Лондана?"
  
  
  "О, мне вельмі шкада". Яна нават выглядала вельмі сумнай. - Але баюся, мне не дазволена даваць вам гэтую інфармацыю.
  
  
  - Я ведаю, што ты не можаш, - сказаѓ я.
  
  
  Яе паглядзеѓ гэй, адкрыта ѓ вочы. Погляд нумар два: ледзь кантраляваны, кіпячая запал.
  
  
  Яна дала мне інфармацыю. Vin ђ сапраѓды быѓ у гэтым спісе пасажыраѓ. Ён быѓ не самотны ѓ гэтым рэйсе. Эга спадарожніка звалі Хунг Ло.
  
  
  - Калі вам цікава, - паслужліва дадала яна, - яны забранявалі падарожжа назад у Лондан ѓ дзесяць гадзін вечара.
  
  
  Ёй быѓ гэтым зацікаѓлены.
  
  
  Рызыкнуѓшы, ёй патэлефанаваѓ у гатэль "Грэнада". Містэр Па Vin быѓ зарэгістраваны з імі. Мой азартная гульня пачатку акупляцца. Але, з іншага боку, нехта Хунг Ло. Вы таксама не можаце ѓвесь час толькі выйграць.
  
  
  Яе, вярнуѓся ѓ гатэль і адшукаѓ Карла, нашага агульнага сябра. Ён бы зразумеѓ Віну. Яе сказаѓ эму тое, што яе гатэль ведаць, і сказаѓ эму, колькі ёй заплачу за гэта. Мы прыйшлі да пагаднення.
  
  
  Яе сказаѓ Тары, чаго чакаць. Яна падумала, што гэта будзе весела.
  
  
  Яго пацалаваѓ яе на развітанне і вярнуѓся да машыны.
  
  
  Правіла другое: ісці ѓ турму. Ідзіце адкрыта ѓ турму.
  
  
  Але па дарозе яе спыніѓся на "Трубкі свету", ангельскага вытворцы цыгар ѓ Насаѓ. У іх быѓ у наяѓнасці мой уродский брэнда з залатым муштуком. Яе загадаѓ даслаць у гасцініцу пару пачкаѓ і ѓзяѓ з сабой некалькі упаковак для неадкладнага выкарыстання.
  
  
  Я пайшоѓ у бар на Бейстрит і з'еѓ бутэрброд і піва. Потым яшчэ адзін. І яшчэ адзін. І бурбон, каб разагрэцца. Калі яе сыходзіѓ, ёй быѓ п'яны і спатыкаѓся. Яе паспрачаѓся з бармэнам з-за рахункі. Сутнасць у тым, што ён меѓ рацыю, у рэшце рэшт. Яе выйшаѓ у бурным, шумным настроі, вярнуѓся ѓ машыну і паехаѓ. Яе павярнуѓ не ѓ той бок, на вуліцу з аднабаковым рухам і посигналил сустрэчным машынам. Мне вельмі спадабаѓся гук гэтага рога. Яе пачаѓ сігналіць: "Гэта-галоѓная-мы-працягваем-бітву".
  
  
  Гэты паліцэйскі з'явіѓся на Парламент-сцёрты. У мяне не было з сабой дакументаѓ. Ён быѓ вельмі добрым. Ён гатэль адвезці мяне назад у мой гатэль. Даруй і забудзь. Ён гатэль, каб яе выспаѓся.
  
  
  Яе ѓдарыѓ яго эга па падбародку. Таксама добры спосаб патрапіць у турму.
  
  
  Турма Насаѓ была не такой нібыта дрэнны, як звычайна. Гэта было нязграбнае, двухпавярховы каменны будынак на заходняй баку выспы. Мясцовыя жыхары называюць эга "гасцініцай", таму што так яно і выглядае. Яна можа прапанаваць мноства прыродных прыгажосцяѓ. Акуратна падстрыжаныя газоны і вузкія сады. Кліентура ѓ асноѓным складаецца з людзей, отсыпающихся ад ап'янення на адну ноч, выпадковых злодзеяѓ і зрэдку мясцовых "крымінальных маньякаѓ". Да гэтага часу тхара расавыя беспарадкі не выліваліся на гвалтоѓныя злачынствы. Такім чынам, людзі тыпу Чэнь-ці ніякім чынам не ѓлічваліся, калі яны ѓсталёѓвалі сваю сістэму бяспекі. Але яны лі эму самае лепшае, што ѓ іх было. Перад эга камерай стаяѓ ахоѓнік.
  
  
  Ёй быѓ вельмі п'яны. Яны сказалі, што я маю права на адзін тэлефонны званок. Яе сказаѓ ім, што хачу патэлефанаваць Святому Пятру. Яны сказалі, што я быѓ вельмі п'яны.
  
  
  Мяне вядзем наверх. Акрамя Чэн-лі, было толькі два іншых зняволеных. Мяне пасадзіць у адну камеру з тэмы двума хлопцамі.
  
  
  Одзіна вакол іх спаѓ, відавочна, будучы п'яным.
  
  
  Іншы выглядаѓ як чалавек, з якім не хацелася б апынуцца зачыненым ѓ адной лічбавыя камеры. Ён быѓ буйнога памеру, моцнага целаскладу, са шнарамі ад колатых ран, з-за якіх эга блакітна-чорнае твар было падобна на лапікавая коѓдру.
  
  
  Ён што-то разважаѓ, калі яе ѓвайшоѓ.
  
  
  Камера Chen-ці знаходзілася на іншым канцы. Вунь там, у канцы калідора. Калі б ён застаѓся злева, яе б эга не ѓбачыѓ. Мой першы погляд на галінцы. Ён быѓ мае халодную кроѓ і спакойны.
  
  
  Яе запаліѓ цыгарэту і працягнуѓ пачак буйному сукамерніку. Ён узяѓ адну, агледзеѓ яе, памацаѓ залаты муштук і паднёс да святла. "Такое дзярмо". І ѓсміхнуѓся.
  
  
  Эга звалі Уілсан. Г. Шэрыф, і ён валодаѓ барам пад назвай "Драѓляны нікель", мясцовым установай за межамі горада. Раптам наляцелі копы і знайшлі пад барнай стойкай-пачкі гераіну. "Ён быѓ падкінуты, чувак. Я не настолькі дурны. Ён развёѓся рукамі. Яны былі чыстымі. "З іншага боку, - пачухаѓ ён патыліцу, - калі яе такі разумны, то чаму яе тут?"
  
  
  Яны зачынілі эга бар, а затым перабілі эга. Па эга слоѓ, у Насаѓ не было вялікай праблемы з наркотыкамі, таму копы проста прыкінулася, што ён быѓ дзялком. Як быццам яны і сапраѓды займелі вялікага боса. - А тым часам нейкі разумнік іржэ да ѓпаду.
  
  
  - Так, - сказаѓ я. "Які кайф".
  
  
  Уілсан Г. Шэрыф і яго сталі сябрамі. Ён распавёѓ мне аб сваёй джын і дзецях і аб жоѓтым дом, які пабудаваѓ для сябе. Яе спытаѓ яго, ці ёсць у яго сур'ёзныя ворагі, і ён засмяяѓся. "Ісус, ды. Але мае ворагі. Яны хутчэй парэжуць вас на шматкі, чым ѓпрыгожыць такім чынам. Галасаваць што мяне так злуе, чувак. Ніхто вакол іх нічога вакол гэтага не атрымае".
  
  
  "А ваш бар?"
  
  
  Ён падняѓ плечы. Калі каму-то гэта не трэба, ім усё роѓна прыйдзецца гэта купіць. Альбо ѓ мяне, альбо ѓ ѓрада. У любым выпадку, ім усё роѓна давядзецца плаціць".
  
  
  "Калі толькі яны не гатэлі гэтага для якой-небудзь іншай мэты". Яе ѓжо здагадваѓся, хто гэтыя "яны".
  
  
  Яе што-што вядома ѓ гэтай турме. Паліцыянты унізе дзяжурылі да дзесяці. Ахоѓнік Чон-ці быѓ адзіным ахоѓнікам наверсе. Эга змяніѓся кожныя пяць гадзін. Наступны ахоѓнік будзе ѓ чвэрць на сёмую. Наглядчык Брукмана заменіць турэмшчык Крамп.
  
  
  Яго задаѓ эму некалькі пытанняѓ аб Чэн-лі. Наш спячы сукамэрнік ненадоѓга паварушыѓся ѓ сне. Потым ён павярнуѓся і пачаѓ храпці.
  
  
  У Чэнь-ці быѓ толькі адзін наведнік. "Марак, - падумаѓ Уілсан. Кашчавы хлопец у спартыѓным касцюме. Чэн-лі называѓ эга Джоні. Джоні прыходзіѓ кожны дзень. Апошні раз сёння раніцай. У руцэ ѓ яго была татуіроѓка ѓ выглядзе вялікай чырвонай матылі. Яе нельга было не заѓважыць за кіламетр.
  
  
  Адна рэч, якую асвоіѓ яго за гэтыя гады. Рэчы, якія нельга прапусціць у радыусе км, звычайна навошта-то туды змяшчаюць.
  
  
  Да мяне падышоѓ сяржант. Ёй быѓ ужо вельмі цвярозы. У мяне было шмат згрызот сумлення. Яе спытаѓ, ці магу я ёй патэлефанаваць джын.
  
  
  У шэсць гадзін, як і было запланавана, прыбыла Тара. Яна не магла зразумець, як я мог быць такім дурным. Яна сказала ім, што я добры чалавек, добры грамадзянін, добры муж і што я ніколі раней не рабіѓ нічога такога дзікага. І яе б ніколі не зрабіѓ гэта зноѓ. Пазней яна сказала мне, што плакала сапраѓднымі слязьмі.
  
  
  Яны знялі абвінавачванні ѓ абмен на штраф.
  
  
  У дзесяць хвіліна сёмага ѓ маім блоку зазваніѓ насценны тэлефон. Гвардзеец Брукман пакінуѓ свой пост і пайшоѓ па калідоры, каб адказаць эму. 'Так.' Ён паглядзеѓ у мой бок. 'Так. Яе неадкладна адпраѓлю эга ѓніз.
  
  
  Ён павярнуѓся спіной да стагнаць. - Гэй, - сказаѓ ён у слухаѓку, - яе гатэль спытаць цябе... - голас Эга шталь нізкім і даверным. Яе, спадзяваѓся, што эга лейцара не зойме занадта шмат часу, таму што гэта можа парушыць мой графік.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на ђілсана. Г Шэрыфа. Ён мне вельмі спадабаѓся. І ён паспеѓ, каб памерці сёння ѓвечары. Быць забітым КАНЫ, таму што быѓ сведкам. Ёй не давяраѓ нашаму маѓклівай спадарожніку на лічбавыя камеры. Ён быѓ занадта ціхім. І трохі п'яным. Эга пах можна было адчуць у парыж.
  
  
  Але якое, кравец вазьмі, мне было справа. Меншае, што я мог зрабіць, гэта абараніць ђілсана. Ён сядзеѓ на сваім ложку. - Гэта ты, мужык, - сказаѓ ён. "Ужо можаш ісці дадому".
  
  
  - Ты таксама пойдзеш, - сказаѓ я. 'Вельмі хутка.'
  
  
  - Я б не шталь на гэта ставіць.
  
  
  - Ды. Калі быць сумленным.' - Яе памацаѓ шво камзолы: "маю права ставіць усё, што пад ёй". Цяпер, адкрыта цяпер.
  
  
  Яе пасадзілі ih эму ѓ руку. Яе, ведаѓ, што фішкі, прынесеныя па казіно, спатрэбяцца.
  
  
  Калі турэмшчык Брукман прыйшоѓ за мной, Уілсан ѓжо спаѓ, Брукман падвёѓ мяне да дзень на лесвіцу. "Добра, Сцюарт. Ты павінен ісці адзін. Я не магу пакінуць гэты паверсе.
  
  
  - Дзякуй, агент Брукман, - сказаѓ я.
  
  
  "Ля падножжа лесвіцы, проста павярніце налева. Твая жанчына чакае там.
  
  
  Яе, кіѓнуѓ з усмешкай. - Сапраѓды, - сказаѓ я. "Я сапраѓды хачу падзякаваць вас. Вы былі так добрыя да мяне. Яе, працягнуѓ руку. 'Дай пяць.'
  
  
  Ён працягнуѓ руку.
  
  
  Праз пяць секунд ён ужо быѓ пад ветразямі.
  
  
  Яе тры разы дозу анестэтыка на кожным жэтоне. Абодва мужчыны будуць каля пяці, шосты гадзіну ѓ сьвядомасьці. Гэта павінна быць досыць доѓга.
  
  
  Чэн-лі паглядзеѓ на мяне і моѓчкі кіѓнуѓ. Ён думаѓ, што ѓсё гэта было часткай плана.
  
  
  Было чвэрць на сёмую. На лесвіцы яе сутыкнуѓся з наглядчыкам Крампом, зменшчыкам наглядчык Брукмана. - У Брукмана ёсць для вас паведамленне, - сказаѓ я.
  
  
  'Oi?' Ён спыніѓся, збіты з панталыку.
  
  
  Яе палез у хвіліну і выцягнуѓ складзены ліст паперы. Яе цвёрда паставіѓ гэта разам з чыпам у эга ожидающую руку.
  
  
  Яе адцягнуѓ эга спячае цела назад наверх, у турэмны блок.
  
  
  Унізе сяржант прапаведаваѓ мне пра шкоду п'янства.
  
  
  Яе сказаѓ сяржанту, што ѓ адваротным выпадку быѓ бы добрым хлопчыкам. Мы шкадавалі адзін аднаму рукі.
  
  
  Пісар у прыёмнай пачуѓ, як сяржант упаѓ, і ѓвайшоѓ штогод, у чым справа. "Ён толькі што перакуліѓся". Яе сказаѓ. 'Проста так. Падыдзі і паглядзі. Яе схапіѓ эга за руку, нібы гатэль прыспешыць.
  
  
  Паліцэйскі пісьменнік зваліѓся ѓ старшыны зверху.
  
  
  Тара чакала мяне ля стойкі.
  
  
  "Я паціснуѓ рукі ѓсім паліцыянтам, якія былі так добрыя да мяне", - сказаѓ я.
  
  
  "Мы сапраѓды павінны быць напагатове", - сказала яна, калі мы сыходзілі. - Я маю на ѓвазе, што тут цяпер усё так добра спяць.
  
  
  Яна пачала напяваць Калыханку Брахмы.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 7
  
  
  
  
  Тара і яе хацелі месца, каб пагаварыць. Мы знайшлі пляцоѓкай, недалёка ад турмы. Сапраѓдны падроблены антыкварны pad - з пластыкавымі цаглінкамі і драѓляным вінілам. Гэта ѓстанова называлася "Het Schelmenhor", і я задаваѓся пытаннем, ці быѓ яе сапраѓдным нягоднікам.
  
  
  Ніякіх цяжкасцяѓ з боку турмы яе не чакаѓ. Усе яны проспят першыя некалькі гадзін. І, як хто-то аднойчы сказаѓ, важны сон да паѓночы. Яе сумняваѓся, што ih сон будзе спынены. Першая машына ворагаѓ не будзе там раней дзесяці гадзін, а паколькі былі вынайдзеныя ђ забраніраваѓ квіткі на дзесяцігадзінны паездкі ѓ Лондан, уцёкі павінен быѓ адбыцца да дзесяці гадзін.
  
  
  І ѓцёкі адбыѓся. Яе, паклапаціѓся пра гэта. З іншага боку, ёй таксама дапамог паліцыі. Па крайняй меры, ёй дапамог ім застацца ѓ жывых. Калі пашанцуе, нікога не застрэлілі. Сябры Чэнь-ці пазіралі б на паліцэйскіх і, як ён спадзяваѓся, не будзілі спячых сабак. Гэта быѓ мой добры ѓчынак у той дзень.
  
  
  Яе правёѓ Тару да століка ѓ куце і замовіѓ бурбон. Яна замовіла шэры. Мілэдзі засталася лэдзі. - Ёсць навіны ад Карла?
  
  
  Яна пачала корпацца ѓ сумачцы. - Ён тэлефанаваѓ, - сказала яна. - Яе выратаваѓ. Яна вынырнула з пригоршней недакуркаѓ, зморшчылася і зноѓ нырнула. Бязмэтныя пошукі нас да чаго не прывялі. Затым яна пачала метадычна спусташаць сумку, па адной рэчы за раз. Пудраніца. Цыгарэты. Кашалёк. Яна збянтэжана паглядзела на мяне. "Калі ты зробіш хоць бы адзін каментар па гэтай нагоды, Картэр, цябе нітка".
  
  
  Яна працягнула сваю рыд.
  
  
  Яе працягнуѓ пошукі падыходнага каментара.
  
  
  Вы ѓжо чулі навіны? 'Не, вядома, няма.' Стальніца ѓжо пачынала нагадваць плошча Ватэрлоо. "Сенатар Крэнстон". Яна паглядзела ѓверх. 'Аѓтакатастрофа. Па крайняй меры, такое афіцыйнае дадатак.
  
  
  - Вы атрымалі сапраѓдныя зьвесткі?
  
  
  Яна кіѓнула. "Калі ей патэлефанавала ѓ Вашынгтон, каб паведаміць пра нашых высновах, яе ѓсё зразумела. Сапраѓдная прычына ѓ тым, што самалёт быѓ пашкоджаны.
  
  
  Яе, паківаѓ галавой. Яшчэ адзін дзень, яшчэ адна смерць. І да гэтага часу тхара ѓ хатніх КАНЫ былі ѓсе козыры. - Ты хацела, паведамленне ад Карла, - аспрэчыѓ якія з'явіліся ѓ смі паведамленні яе эй. - Я думаю, табе лепш паспяшацца з пошукамі. Яна корпалася ѓ сваёй сумцы... Яна шчоѓкнула пальцамі. "Я ѓпэѓненая, што гэта было." Карла прачасалі ѓсю Грэнаду, як ты эму і сказаѓ, і калі былі вынайдзены Ва сышоѓ, Карла пайшоѓ за ім. У якой-небудзь асабняк на ѓзбярэжжы, - сказаѓ ён. У канцы Каскаднай дарогі. Затым павярнуѓ налева або прама. Ну, па меншай меры, ты адмаѓляешся ёсць
  
  
  Яе кінуѓ на нах самы злобнейший погляд апошніх дзён. "Тара!" Мой голас абсурдна рэзка. Яна знайшла паперу. - Павернеш налева, - сказала яна.
  
  
  Яе паспрабаваѓ успомніць брашуру гатэля. Карту, якую вывучаѓ яе на балконе пры першых ранішніх промнях. У адпаведнасці з "Дзе ѓсё гэта адбываецца?" Каскейд-род ішла паралельна Атлантычнага акіяна, скажам, у мілі ад мора. Згодна з "Весялосці ѓ Насаѓ", Каскейд-род была вядомая як галоѓная вуліца мільянераѓ. "... у якім прадстаѓлены адны вакол самых экстравагантных віл на ѓсіх Багамах". У любым выпадку, гэта было добрае прытулак для Чэн-лі. І добрае месца, каб пачаць ѓцёкі з выспы. Няма сумненняѓ, што Па Vin чакаѓ там, Чэн-лі.
  
  
  - Дарэчы, - сказала яна. "Ён усё яшчэ там".
  
  
  - Хто, - сказаѓ я, - яшчэ дзе?
  
  
  "Vin Ва ѓсе яшчэ на Каскад-род. Па крайняй меры, па ѓсёй верагоднасці, ён там. Карла сказаѓ, што эга знялі з рэгістрацыі ѓ "Грэнадзе". Узяѓ свой багаж. Падобна на тое, ён збіраѓся там асталявацца.
  
  
  Там гэта павінна было быць. На шчасце, Карла сачыѓ за Вингом. Але шанец, што гэта акупіцца, быѓ невялікі. Карла мог быць падкуплены. Тое, што мне пашанцавала, прымушае мяне нервавацца. Гэта нагадвае мне, як шмат у нашым жыцці і лёсе схавана ѓ ѓлонні прымхаѓ іранічных багоѓ. - Выпі, - сказаѓ я. "Нам пара на працу".
  
  
  - У Каскейд-род? Яна выглядала нецярплівай.
  
  
  - Збольшага, - сказаѓ я.
  
  
  - Што ты маеш на ѓвазе пад "часткова"?
  
  
  - Я маю на ѓвазе, што я е частка, якая займаецца ідзе ѓ Каскейд-род. Ты іншая частка, якая вяртаецца ѓ гатэль.
  
  
  Яна скривила твар. "Ты заѓсёды атрымліваеш усё самае цікавае". Якая запазычанасць.
  
  
  У мяне ёсць прадчуванне. - Я хачу, каб ты сабрала рэчы і з'ехала вакол гатэля.
  
  
  Яе запісаѓ адрас і дадаѓ паведамленне, якое прадаставіць гэй доступ. Яе працягнуѓ гэй паперу. "Мы сустрэнемся там зноѓ".
  
  
  Яна пазбягала майго погляду. - А калі... і калі ты не прыйдзеш?
  
  
  Яе праігнараваѓ яе намеры. "Калі мяне не будзе да паѓночы, звяжыцеся з Хоуком і пераканайся, што ты зможаш прыбірацца адсюль як мага хутчэй".
  
  
  Яна зноѓ паглядзела на мяне смешным, задуменным позіркам. Яна думала аб тым, што было б, калі б мы больш не сустрэліся.
  
  
  - Іду, - сказаѓ я. 'Не хвалюйся. 'Яе, сыходжу.'
  
  
  Яе пацалаваѓ ee, але мае думкі былі ѓ іншым месцы.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 8
  
  
  
  
  Многія кажуць, што шчасце не ѓ грошах, але я пачынаю падазраваць, што яны могуць памыляцца. Дом у Каскейд-род выглядаѓ жудасна шчаслівым. Сучасны замак па ѓсім ружовага каменя са шклянымі сценамі з выглядам на моры. Вы дабіраецеся да яго па доѓгай U-вобразнай пад'язной дарожцы. І, мяркуючы па тым, што было ѓ гаражы, вы дабіраліся туды толькі з Bentley або Aston Martin ці Lamborghini. Калі вы былі там, вы можаце выбраць па даволі многіх прыемных рэчаѓ. Там былі стайні, тэнісныя корты, адпачываць гавань, дзе красавалася пятнаццаціметровай яхта. А калі ѓсё гэта надакучыла, можна было проста агледзецца. Толькі месца было святочным парывам прыроды. Побач з пад'язной дарожкай старажытная смакоѓніцы стварыла шэраг натуральных варот. Эга тоѓстыя галіны нахіліліся да зямлі, каб пусціць карані, як новыя дрэвы. Былі і іншыя дрэвы з пунсовымі лісцем, а на ѓсёй тэрыторыі гатэля, а ѓяѓляла сабой клубок водараѓ і кветак. Як быццам зладзілі вечарыну ѓ садзе і запрасілі толькі кветкі.
  
  
  Яе схаваѓ машыну недалёка ад галоѓнай дарогі і працягнуѓ шлях хады. Яе абышоѓ дом бокам, але гэта не мела значэння. У іх там была ахова. Але цяпер яе ѓжо няма.
  
  
  Адным ударам яе зламаѓ эму што-то ѓ шыі. Яе ѓзяѓ з сабой эга пісталет. У якасці сувеніра. Ніколі не ведаеш, калі табе можа спатрэбіцца зброя. Яе размясціѓся прыкладна ѓ трыццаці ярдаѓ ад дома, у акуратна озелененном месцы. У мяне быѓ від на брукаваную тэрасу. Быѓ бар з ежай і напоямі. Тэраса чакала гасцей. Яе таксама чакаѓ.
  
  
  Яны выйшлі з хаты. Vin з пажылым мужчынам і эга жонкай. Vin не змяніѓся. Ён быѓ адным вакол іх высокіх, лысых мужчын памерам з шафу, чые асобы не адлюстроѓваюць часу і пачуццяѓ. З такім жа поспехам яго можна было выразаць вакол жоѓтага мыла. Ён насіѓ тое, што Карла назваѓ "дзіѓным шэрым касцюмам - уніформай ѓсіх мааістаѓ". Мяркуючы па вопратцы, муж і жонка, былі англічанамі. Серабрыста-белыя валасы, надзвычай безгустоѓныя ѓ раскошным выглядзе. Можа быць, адзін па гэты мудрагелістых носьбітаѓ загалоѓка. Герцаг і герцагіня Этуотерс-Кент. Граф і графіня Маса-да-поспеху.
  
  
  Мужчына наліѓ трохі напояѓ, а жанчына перадала страва. Усё было аднолькава прыемна. Не тыповая прэлюдыя да крыві і гераічнасці.
  
  
  Прыехаѓ МГ. Бландынка гадоѓ дзевятнаццаці, сухая, прыгожая. вылезла з грузам каробак па ѓсім магазінаѓ адзення. Яна пацалавала мужчыну і жанчыну, увайшла ѓ дом і праз некалькі імгненняѓ вярнулася з вячэрнім сукенкай праз руку. Яна прыціснула эга да цела, і з усмешкай зрабіла піруэт. Усе, у тым ліку Па Vin, ѓсміхнуліся ѓ рэѓматызму.
  
  
  Стала здавацца, што я здзейсніѓ памылку. Гэтая шчаслівая сцэна брытанскага вышэйшага класа цалкам можа быць менавіта тым, чым здавалася: шчаслівай сцэнай брытанскага вышэйшага класа. Што тычыцца гадзіннага, то многія багатыя паравых наймаюць ахову для аховы сваёй маёмасці. Вельмі можа быць, што Vin прывёѓ мяне ѓ тупік, я ведаю, што ён вёѓ мяне ѓсю дарогу, і употай смяяѓся ѓ кулак. Калі б гэта было так, яе б моцна ѓсё сапсаваѓ.
  
  
  Але гэта не так.
  
  
  Праз некалькі хвіліна выйшаѓ дварэцкі. З сабой у яго была вялікая скрынка цыгарэт. Дварэцкі быѓ падобны на кітайца. Дзяѓчына сабралася вярнуцца ѓ дом, і дварэцкі павярнуѓся да яе, а значыць, і да мяне. Яе, паглядзеѓ у аптычны прыцэл вінтоѓкі. У прыслужніка была маленькая бародаѓка пасярэдзіне ілба. Аддзяленне нумар тры.
  
  
  Акрамя таго, у пачку цыгарэт у яго быѓ пісталет. У той момант, калі ён гэта прынёс, Па Vin таксама закурыѓ і звярнуѓ увагу на цені за унутраным панадворкам.
  
  
  Па падлеску падняліся трое бандытаѓ. Усе яны былі выхадцамі з Усходу. Яе ведаѓ аднаго вакол іх. Праніклівы мужчына ѓ белай кашулі, джынсах і зношаных бардэлях.
  
  
  Па partizan. Камбоджыйскага тэрарыст.
  
  
  Спачатку ён змагаѓся супраць урада прынца Сиханука, а затым, калі гэта каралеѓскае ѓрад загінула, ён склаѓ змову супраць рэжыму Лон Нола. Калі вы прымаеце палітыку Камбоджы такой, якая яна ёсць, вы можаце назваць эга патрыятычным фанатыкам. Але эга прысутнасці тут рабіла эга прыхільнікам камуністаѓ. У гуляе ѓ косці азіяцкай палітыкі цяжка сказаць, хто ёсць што, без крыштальнага шара.
  
  
  Два іншых былі для мяне новымі. Але ѓ іх, хутчэй за ѓсё, было вялікае крымінальнае мінулае. На іх былі запэцканыя травой штаны колеру хакі і вельветавыя камзолы. Калі вы бачылі ih такімі, вы, верагодна, прынялі ih для садоѓнікаѓ. Яны скруцілі сваіх гаспадароѓ, як сарваныя кветкі, і ѓпіхнулі ih ѓ дом. Дзяѓчына некалькі разоѓ ѓскрыкнула, але дварэцкі, верагодна, ужо прымусіѓ іншых слуг замаѓчаць, так як ніхто не выйшаѓ штогод, што адбываецца.
  
  
  Зняволеных прагналі на чацьвёртым паверсе. Дзяѓчыну адвялі ѓ асобны пакой. Яе, сачыѓ за тым, што адбываецца праз тоѓстыя шкляныя вокны, пакуль адзін вакол гэтых рабаѓнікоѓ у парыве крайняй асцярожнасці ён не задернул шторы, і не схаваѓ сцэну з мяне.
  
  
  Яго хутка прайшоѓ праз тэрыторыю да коле дрэѓ каля ѓнутранага дворыка. Сяргей ужо шталь бледна-блакітным. Яе, паглядзеѓ на гадзіннік. Было палова сёмага. Феерверк мог падарвацца ѓ любы момант.
  
  
  Яны вярнуліся на тэрасу, цяпер ужо гаспадары становішча і дома. Вінг наліѓ сабе выпіць і падняѓ кубак для сэндвіч сыр. "План нумар адзін, джэнтльмены. Ён дапіѓ сваю шклянку адным глытком. "Нам лепш прайсціся па пунктах".
  
  
  Усе яны ѓ такую гульню вакол крэсла. Жылісты джэнтльмен пачаѓ з агульнага апытання, што-то накшталт: Ica іна, лакі тао.
  
  
  Нам найменшых субтытраѓ на экране. Прыгожа. Ёй быѓ фронтмэнам шоѓ, і ѓ nen павінна было быць шмат "Oo zurab tao".
  
  
  Сам таго не ѓсведамляючы, Вінг прыйшоѓ мне на дапамогу.
  
  
  - Толькі англійская, Кван. Англійская. Паміж сабой мы гаворым на чатырох розных дыялектах. Так што давайце гаварыць па-ангельску, як мы першапачаткова дамовіліся". Ён павярнуѓся да Ван Тонгу. - Якія-небудзь праблемы з яхтай?
  
  
  Ван патрос галавой - няма. 'Як справы. Джоні усё праверыѓ. Ён ужо на борце.
  
  
  Джоні. Матрос. З гэтай татуіраваныя матыльком на руцэ. Той, хто наведаѓ Чэн-лі ѓ турме. Цяпер ён камандаваѓ яхтай герцага.
  
  
  Вінг усміхнуѓся і павярнуѓся да групы. "Вы зразумееце, што Джоні будзе вельмі дрэнным капітанам. Недалёка адсюль яхта патрапіць у аварыю. Вас таемна выратуе падводная лодка і вашыя памылкі. - зноѓ засмяяѓся ён, - будуць пахаваныя на марскім дне.
  
  
  У мяне было адчуванне, што гэтыя "памылкі" былі людзьмі наверсе ѓ дом. Не так wouldnt цяжка было разгадаць ih план. Выратаванне падводнай лодкай было добрым і разумным трукам. Але інсцэнаваць крушэнне было чыстай вады геніяльнасцю. Стары трук - схаваць адно злачынства, здзейсніѓшы іншае. Яны маглі б прадставіць гэта як няѓдалы згон самалёта з целамі брытанцаѓ на борце ѓ якасці маѓклівых сведак. Некалькіх тоѓстых слядоѓ знаходжання Чэнь-на борце было дастаткова, каб паказаць, што ён патануѓ у моры. Вы не зможаце перакапаць увесь акіян, каб знайсці цела. Яе задаваѓся пытаннем, ці пойдзе Джоні, "капітан", на яхту сыч сапраѓднасці ѓсяго гэтага. Гэта была б добрая цяга. Эга тату прыкоѓвала эга да Чэн-лі, тым, што яе можна было ѓбачыць у парыж. Яе задаваѓся пытаннем, уразіла ці гэта ѓжо Джоні. Яе, вырашыѓ, што маці Джоні павінна патурбавацца пра гэта.
  
  
  У мяне самога было некалькі асцярог. Напрыклад: як абясшкодзіць падводную лодку? Як я яе мог выратаваць пажылую пару і дзяѓчыну?
  
  
  "Што тычыцца дзяѓчыны..." Гэта быѓ трэці мужчына, які адкрыѓ рот. Ён выглядаѓ самым стромкім вакол ѓсіх, і ѓ яго быѓ поѓны набор зубоѓ па нержавеючай сталі. Калі ён усміхаѓся, ён быѓ падобны на механічную акулу. А цяпер ён засмяяѓся. - Я маю на ѓвазе, - сказаѓ ён з юрлівы, хітрым поглядам, - навошта нам забіваць яе цяпер? Мы ѓсе маглі б атрымаць асалоду ад эй, - магчыма, у моры. Эга смех ператварыѓся ѓ ліхаманкавае хіхіканне. Эга-план атрымаѓ шырокае прызнанне. Ван і Квам таксама ѓсміхнуліся.
  
  
  Былі вынайдзены Больш паблажліва засмяяѓся. - Добра, - сказаѓ ён. Тады забаѓляйся. Ён павярнуѓся да дворецкому. - А ты, яшчэ, ужо ведаеш, што рабіць?
  
  
  Дварэцкі, падобна, успрыняѓ лейцара, як абразу. Вядома, ён ведаѓ, што рабіць. "Забіць некалькі чалавек, а затым садзіцца на борт". Здавалася, ён амаль саромеѓся гэтых маленькіх работ. Але ѓ яго была на гэта свае ѓласныя прычыны. Бародаѓка на лбе паказвала на тое, што ён аддзялення. Ён атрымаѓ у спадчыну жудасныя здольнасці Лао Цзена і сопровождавшее ih пыху. Было прыкметна, што эму не падабаецца падпарадкаванае становішча. Vin, Па вывучаѓ твар філіяла. - Не хвалюйся, Хен Ло. Твой час прыйдзе.'
  
  
  О, Божа. Калі б гэта быѓ комікс, у мяне б зараз над галавой загарэѓся сяргей.
  
  
  Прытрымлівацца гэтага сцэнару.
  
  
  Прыслужніка - галіны - звалі Хун Ло. Хунг Ло прыехаѓ, вакол Лондана з Вингом. Білет Ло быѓ замоѓлены назад у Лондан разам з Вингом. Сёння ѓ дзесяць. Але Хунг Ло разлічваѓ трапіць у гэтую лодку. Такім чынам, Чэн-лі, эга двайніка, будзе ѓ самалёце. Прыгажун-двайніка.
  
  
  Вядома, у аэрапорце поѓна копаѓ. Але ѓ яго будуць усе адпаведныя сертыфікаты асоб і брытанскі пашпарт, усё ѓ парадку, а таксама доказ таго, што ён толькі што прыбыѓ вакол Лондана. Несумненна, у аэрапорце знойдуцца людзі, якія пакляліся б, што бачылі, эга там некалькімі вечарамі раней. Яе мог бы забыцца аб сачэнні за гэтай субмарынай. Яе б патурбаваѓся аб сачэнні за самалётам пазней.
  
  
  Прыйшоѓ час патурбавацца аб іншым.
  
  
  Камісія працягнула свой кантроль там, на тэрасе. Яе моѓчкі заскользил па хаце. Дзверы была зачыненая. І вокны, здавалася, былі там проста для задавальнення. Трывалыя бясшвовыя аркі - як скляпенні сабора - зробленыя па талстога, небіткага шкла, надзейнае запячатаны і устаѓленыя ѓ камяні. Свежае паветра быѓ таму пытаннем для кандыцыянавання адбору пробаѓ паветра. Толькі на чацвёртым паверсе вокны былі сапраѓднымі. Вялікія вокны, якія могуць зрушвацца гарызантальна. Адно вакол іх было адкрыта. Гэта была, як гаворыцца, вэб-конь, на якую можна было паставіць. Камяні, вакол якіх яны пабудавалі гэты палац, зусім не былі маленькімі. Гэта былі вялікія плоскія камяні няправільнай формы, складзеныя разам праз няроѓныя прамежкі часу. Кропак апоры часам знаходзіліся на адлегласці паѓтары метраѓ аднаго ад аднаго. Ва ѓсякім выпадку, яе толькі пачаѓ падымацца ѓверх. Калі яе быѓ на вышыні каля трыццаці футаѓ у вышыню, яе зразумеѓ, што я не Тарзан. Трыццаць футаѓ у вышыню - дрэнная пазіцыя, каб зразумець, што ты не Тарзан. Яшчэ горш ѓсведамляць, што ты затрымаѓся ѓ просты стогны вакол каменя, і паблізу няма іншага пункту апоры. І голас тады ую нагу, на якой яе балансаваѓ, сарвалася, і яе застаѓся боѓтацца на левай руцэ, якая займаецца засела ѓ нішы над маёй галавой. Гэта ѓсё, што стрымлівала мяне там. Падзенне не заб'е мяне адразу, але справа была не ѓ гэтым. Гэта будзе каштаваць жыцця дзяѓчыне і пажылы пары.
  
  
  Яе з высілкам сціснуѓ сваю цяжкую хватку адной рукой і ѓважліва даследаваѓ двухсхільным мной назаѓжды. Нічога, што магло б мне дапамагчы. Няма кропак апоры, няма хітрыкі, для рук. Проста камень. Кароткім рухам яе ѓзяѓ штылет у правую руку і паспрабаваѓ выразаць яшчэ адну кропку апоры, вонзив эга, цэменту паміж каменнымі асколкамі. Яго мог бы зрабіць гэта за шэсць месяцаѓ, але мая левая рука ѓсё балела, і яе не мог пратрымацца яшчэ шэсць хвіліна. Яе зноѓ шталь думаць аб небяспецы магчымага падзення. Улічваючы ѓсе абставіны, зламаная пачатках была раѓнасільная смяротнаму прысуду.
  
  
  Яе паспрабаваѓ яшчэ раз, адкрыта над галавой, праверыць, ці няма паміж імі кавалачка злёгку выветрившегося цэменту. Яго зрабіѓ моцны штуршок, і ён рассыпаѓся на адзін вялікі кавалак. Цяпер у мяне было месца для правай рукі, напрыклад, на адной лініі з левай. Яе засунуѓ нож паміж зубамі, схапіѓся за ручку і павольна, цяжка дыхаючы, падцягнуѓся.
  
  
  Паднёс кожнаму племені, дзе была мая рука. Адтуль усё пайшло добра. Назаѓжды мной было натуральнае паглыбленне, аконная рама. З апошнім, стонущим высілкам яе дабраѓся туды.
  
  
  Акно расчынілася насцеж.
  
  
  Яе заходу ѓнутр.
  
  
  Яе апынуѓся ѓ свайго роду гасцявой пакоі. А калі гэта пакой для гасцей, гэта лепшае, чаго можна жадаць (акрамя багаццяѓ), - гэта пабываць у гасцях у багатых. Вялікі цікаѓ пол быѓ пакрыты ѓсходнімі дыванамі. Не тым, які вы купляеце ѓ мясцовых крамах, а тэмы, якія вы атрымліваеце па ѓсёй Персіі. Самавываз. Ложак была пастаѓлена на нешта накшталт платформы і пакрыта дзесяццю квадратнымі метрамі футра. Фатаграфія стагнаць была падпісаная містэрам Ван Гогам.
  
  
  Я не мог паварушыцца на працягу пяці хвіліна. Мае рукі трэсліся ад нядаѓняга напружання. Прашу прабачэння. Яе таксама разумею, што героі ніколі не павінны стамляцца. Але такое адбываецца толькі па фантазіі адарваных ад рэальнасці раманістаѓ. Я маю на ѓвазе: не верце ѓсім, што чытаеце.
  
  
  Яе зноѓ аддыхаѓся і ѓзяѓся за працу.
  
  
  Яе знайшоѓ дзяѓчыну першай. Яна была прывязаная да ложка. Яна была так прывязаная, што я не мог адкараскацца ад думкі, што яны повеселятся з ёй перад адплыццём. Зблізку яна ѓсё яшчэ была выдатнай і далікатна прыгожа. Гэта было такое відовішча для рэкламы мыла. Вельмі неинтересне. Ee цела было чым-то іншым. Скажам так, было цікавым. Яе белае сукенка было часткова расстегнуто, агаляючы яшчэ больш белую плоць. Яна паглядзела на мяне шырока расплюшчанымі вачыма. Яна гатэляѓ закрычаць, але эй, затыкнулі рот вехцем. Так што, акрамя "Ммммф, мммф" яна не магла нічога сказаць.
  
  
  Яе сказаѓ эй заткнуцца, і што я быѓ яе сябрам. Яна крыху супакоілася, і яе вырваѓ відэлец вакол разеткі. Яна ляжалі на ложку, раскінуѓшы рукі і ногі. Яе пачаѓ паслабляць вяроѓкі вакол яе нага. Яна пачала галасіць. Яе сказаѓ эй, што цяпер у нах няма на гэта часу. Яе апісаѓ гэй, нашы шанцы выжыць у гэты дзень, і спытаѓ яе, ці не хоча яна дапамагчы мне палепшыць гэтыя шанцы. Яна сказала, што гатовая. Яе зноѓ звязаѓ яе і заткнуѓ гэй рот вехцем.
  
  
  Яе пачуѓ, што яны вярнуліся. Здавалася, што яны на другім паверсе. Галасы былі гучнымі. Пачуѓся выбух смеху, і хто-то сказаѓ: "Ну, давай...", а хто-то сказаѓ: "Так..., затым на лесвіцы пачуліся shaggy. Шанцы былі пяцьдзесят на пяцьдзесят. Адзін шанец, што гэта Hyun Тым прыйшоѓ, каб забіць герцага і герцагіню. Іншы для, што гэта ён, прыйдзе навестиь выдатную дзеву.
  
  
  Можа быць, Вінаѓ проста захацеѓ пассаць.
  
  
  У любым выпадку, мне давялося зрабіць выбар. Яе мог быць толькі ѓ адным месцы адначасова.
  
  
  Яе нырнуѓ назад у пакой дзяѓчыны і ѓстаѓ побач з дзвярыма.
  
  
  Дзверы адчыніліся.
  
  
  Дзяѓчына сглотнула.
  
  
  Гэты богам забыты вырадак так захапіѓся, што расшпіліѓ шырынку яшчэ да таго, як зачыніѓ за сабой дзверы... Я нырнуѓ за ім і схапіѓ эга за горла. Ён ѓчапіѓся мне ѓ рукі, але я яе разгарнуѓ эга і прыціснуѓ спіной да стагнаць. І ѓдарыѓ.
  
  
  Ён закрычаѓ. Пацякла кроѓ. Смяяліся ѓнізе. Гэтыя садысты думалі, што крычала дзяѓчынка.
  
  
  Vin гатэль ѓпасці, але яе падняѓ эга назад. Думаю, гэта эга, і раззлавала. Ён напаѓ на мяне з сілай, якую ёй у nen не падазраваѓ. Таксама, з нажом, якога я не чакаѓ. Ён цэліѓся мне ѓ складваць даляр і трапіѓ мне ѓ плячо... Ён зноѓ прыцэліѓся ѓ мяне, але на гэты раз ёй быѓ гатовы. Яе схапіѓ эга нож рукой і ѓжыѓ асновы дзюдо. Ён праляцеѓ па паветры ѓ ашаламляльным сальта і прызямліѓся тварам на падлогу спальні. Пасьля гэтага ён больш не рухаѓся. Яе штурхнуѓ эга, цела. Гэты вырадак прызямліѓся адкрыта на уласны нож. На гэты раз адкрыта ѓ складваць даляр, падумаѓ я. Яе зацягнуѓ цела пад ложак. Потым яе адпусціѓ дзяѓчыну.
  
  
  'Як вас завуць?' Яна проста тупа глядзела...
  
  
  Яе настойваѓ. - 'Ваша імя? Як вас завуць?'. Дзяѓчына была ѓ шоку. Яе ѓдарыѓ ee. Потым яна пачала плакаць і дазволіла сабе ѓпасці на мяне. Яна прытулілася да мяне, рыдаючы. Яго пацалаваѓ яе адзін раз, у верхавіну. - Паслухай, дарагая, - сказаѓ я. "Мы пагаворым пазней. Цяпер ты павінен выбрацца адсюль. Мне трэба ісці, знайсці яшчэ яхту. Яна кіѓнула і зноѓ паспрабавала ѓзяць сябе ѓ рукі.
  
  
  - Ззаду ёсць лесвіца?
  
  
  Ee мэта паднялася і апусцілася.
  
  
  'Добра. Тады наперад.'
  
  
  Ёй адкрыѓ дзверы. Цяпер унізе было больш галасоѓ. Прыбытку Чэнь-ці і эга спадарожнікі. Чэнь-лі апісаѓ спячую турму. Ён сказаѓ гэта як жарт. Ён усё яшчэ думаѓ, што гэта частка плана. Эга гісторыя ѓразіла ѓсіх, як бомба. Наступіла мёртвая цішыня.
  
  
  - Гэта быѓ Картэр, - сказаѓ Па Vin.
  
  
  Мы з дзяѓчынай выйшлі на пляцоѓку па чорнай лесвіцы. - Хутчэй, - прашаптаѓ я. Яна пачала спускацца па лесвіцы.
  
  
  Яе, павярнуѓся да залы.
  
  
  "Мы не можам дазволіць Картэру разбурыць нашы планы". Галасаванне менавіта, - сказаѓ Ван. "Нам хрэна."
  
  
  Ёй быѓ амаль у пакоі пажылы пары.
  
  
  Дзяѓчына вярнулася. - 'Куды яго павінна ісці?'
  
  
  - Хрыстос Божы, - сказаѓ я. - Гэта твой уласны сад. Ты ж ведаеш, дзе схавацца, ці не так?
  
  
  Яна паглядзела на мяне пустым позіркам і сглотнула. Яна ѓсё яшчэ была ѓ стане шоку.
  
  
  - Чэн-лі, - загадаѓ Вінг, - пераапраніся зараз жа. Нам спатрэбіцца нармальна выглядаць у аэрапорце.
  
  
  Дзяѓчына проста сядзела. Яе схапіѓ ee за плячо. Дзе ты заѓсёды хавалася, калі гуляѓ у хованкі?
  
  
  - У стайні, - сказала яна. "Пад саломай".
  
  
  Хунг пачаѓ падымацца па лесвіцы.
  
  
  - Тады ідзі, - прашаптаѓ я. "Паспяшайся." Яна ѓцякла.
  
  
  Яе дабраѓся да патрэбнай пакоя, апярэдзіѓшы эга за ѓсё на паѓтары секунды. Элегантная парачка сядзела на падлозе з кляпами ѓ роце і спіной адзін да аднаго. Яе, нырнуѓ за фіранку і выцягнуѓ пісталет, як толькі Хунг Ло адкрыѓ дзверы. Яе двойчы стрэліѓ, перш чым ён зразумеѓ, што адбываецца. Калі ён зразумеѓ гэта, ён быѓ ужо мёртвы.
  
  
  Двое ляглі.
  
  
  Яе сунуѓ эга труп у насценны шафа і загадаѓ пары здавацца мёртвымі. Яны не зразумелі нашы словы. - Мёртвымі, - паѓтарыць яго, штурхаючы ih. Маё плячо было заплямлена сапраѓднай крывёй, і ён правёѓ па ім рукой, каб окровавить ih.
  
  
  - Добра, мы сыходзім, - пачуѓся голас Винга з лесвічнай клеткі. "І я думаю, што вы павінны дабрацца да лодкі, як мага хутчэй."
  
  
  Пачуѓся гул некалькіх галасоѓ. Яе паняцця не меѓ, колькі ih было задзейнічана. І колькі чалавек было з Чэнь-ці. Але хема б яны нам былі, яны ѓ асноѓным гулялі другую скрыпку. Ван Тонг прыняѓ камандаванне.
  
  
  "Вазьмі Хун Ло і оттащи гэтага сэкс-д'ябла з гэтай курыцы".
  
  
  Яе засмяяѓся. Старамодная жарт здалася мне пацешнай. Прызнаюся, гэта было не так, нібыта, і смешна, але набліжалася вельмі нага.
  
  
  Яе вярнуѓся ѓ сваё старое прытулак За фіранкай. Пажылая пара выглядала пераканаѓча мёртвай. Гэты факт даѓ мне, можа быць, тры хвіліны.
  
  
  Па калідоры пачуліся гукі трывогі і розныя воклічы. Яны адкрылі дзверы ѓ пакой дзяѓчыны. Не, нам, сэксуальнага д'ябла, нам кураня. - Лемур, лемуры, - сказаѓ Кван. - Што здарылася з імі?
  
  
  Там было кароткае абмеркаванне. Потым яны заціхлі, і дзверы пакоя, у якой яе знаходзіѓся, прыадчыніліся. Гэта быѓ Ван і тры эга таварыша. Яны змрочна глядзелі на "мёртвую пару", і узбуджана балбаталі. Одзіна вакол іх адправіѓся на пошукі Хун Ло. Засталося трое мужчын, але яны не былі ѓзброеныя.
  
  
  Одзіна вакол іх адкрыѓ дзверцы насценнага шафы.
  
  
  Ах, - сказаѓ ён. Астатнія далучыліся да яму, каб штогод. Усе нахіліліся, каб штогод на труп. Ван лаканічна рэзюмаваѓ. - Забойства, - сказаѓ ён.
  
  
  Такі момант можа больш не паѓтарыцца. У любым выпадку, яе павінен быѓ дзейнічаць цяпер. Маё плячо ѓсё яшчэ кровоточило на фоне фіранак, і неѓзабаве яны зрабілі высновы па гэтаму плямы. Яе ѓяѓляѓ, як гэта будзе адбывацца: я выйду, страляю, бах-бах-бах, і подстрелю ѓсіх траіх, пакуль яны яшчэ стаяць у насценнага шафы.
  
  
  Яе выйшаѓ страляць.
  
  
  Мая ідэя была няправільнай.
  
  
  Яе падстрэліѓ аднаго вакол іх, але Ван і астатнія адскочылі ѓбок. Абодва нырнулі на мяне з процілеглых канцоѓ. Яны напалі адначасова і падзялілі працу. Першым ударам быѓ удар па майго запясця, і Вільгельміны выскачыла вакол маёй рукі. Ван низменному нахіліѓся, як атакуючы бык, і ѓдарыѓ мяне галавой па рэбрах. Яго сагнуѓся напалову ад пакутлівай балюча, выпускаючы паветра, як проколотая шына. Гэта крыху перакуліла мяне, але па шляху на падлогу яе, нырнуѓ Вану на лодыжкі. Ён упаѓ і прызямліѓся з глухім стукам. На працягу адной вар'яцкай хвіліны яе, думаѓ, што паспею. Яе ѓзяѓ штылет ѓ руку, але ѓсё гэта было бессэнсоѓна. Іншы не спаѓ. На гэты раз ён не цэліѓся ѓ маё запясце, а засяродзіѓся на крыніцы ѓсіх маіх вялікіх планавання. Дзесяць фунтаѓ дубіны са скрыпам апусціліся на мой чэрап.
  
  
  Калі яе прыйшоѓ у сябе, яе ляжаѓ на падлозе чаго-то падобнага на бібліятэку. На секунду мне здалося, што я трапіѓ у грамадскі чытальная зала. Голас такі вялікі быѓ пакой. Мая мэта была падобная на перезрелую дыню, а адчыненне вачэй было падобна на ѓзняцце цяжараѓ. Тым не менш намаганні акупіліся. Цяпер яе ведаѓ адну рэч, якой не ведаѓ раней: цяпер яе ведаѓ, колькі ih было. Таму што ѓсе дзесяць па ѓсім ѓ іх былі ѓ гэтым пакоі са мной.
  
  
  Мой пісталет знік, як і мой штылет. Маё плячо не знікла, але яго бы гатэль, каб яно знікла. Эму здавалася, што хтосьці пастаянна кусае мяне за руку.
  
  
  Калі вы калі-небудзь спецаперацыі ѓ вайне, магчыма, вы былі ѓ такім становішчы. Або калі вы калі-небудзь былі дзіцем у раёне, дзе гаворка ідзе пра "нашай" банды "супраць " ih". А "сваіх" заціснулі ѓ тупиковом завулку. Карты супраць вас, і кавалерыя не зрушыцца з месца. Гэта ты супраць астатняга свету, і ѓ цябе няма шанцаѓ. Калі толькі ѓ вас няма чаго-то "асаблівага". Хэмінгуэй выкарыстаѓ слова cajones , што ѓ перакладзе з іспанскага азначае "мячы"; таксама вядомы як мачо. Або, кажу па-галандску, высакародны deien. Я не зусім разумею, чаму яечкі сталі сімвалам усяго адважнага і сумленнага, але, зноѓ жа, яе не вакол тых, хто ставіць пад сумнеѓ такое клішэ. Яе цвёрда веру ѓ такія выразы, як "Праца ѓ тэрмін робіць цябе гатовым" і "Чалавек каштуе столькі, колькі эга яйкі". Таму ѓ мяне ih тры.
  
  
  Маё асабістае скарб.
  
  
  Вядома, вы павінны ведаць, што я не нарадзіѓся з трыма яйкамі. Трэцяе было падарункам ад AX. На самай дэла гэта таксама шарападобная граната. Смертаносная газавая бомба. Друкаванае кіраѓніцтва карыстальніка да яму абвяшчала: ( 1. Выцягнеце штыфт. 2. Кіньце бомбу. 3. Бяжыце, як далей.) і "Спіс магчымых месцаѓ для паркоѓкі", які на слэнгу AX азначае, дзе вы можаце схаваць схаванае зброю. Прапанова +3 ("выкарыстоѓваць гнуткі прыдатак Z-5 і змясціць гранату на свае часткі цела") утрымлівала ѓ сабе нейкі падтэкст.
  
  
  Чаго я не ведаѓ тады і ведаю цяпер, так гэта таго, што "Паміж тваімі ѓласнымі часткамі" там было самае бяспечнае прытулак у свеце. Нікому і ѓ галаву не прыйдзе шукаць гранату туды. І гэты факт не раз ратаваѓ мне жыццё. Але ёсць адна праблема з гэтай гранатай: як дастаць ee вакол хованкі.
  
  
  Галасаваць вы перад сваёй расстрэльнай камандай. Дванаццаць стрэльбаѓ нацэлены на вашым складаць даляр. Вам прапануюць завязаць вочы, а вы кажаце "няма". Вам прапануюць цыгарэту, а вы кажаце "няма". Яны пытаюцца, ці ёсць у вас апошняя просьба, і вы адказваеце: "Так, сэр". Яе гатэль б напрыканцы ѓладкавацца ямчэй.
  
  
  Гэта праблема з гранатай.
  
  
  - Думаю, ён ачуѓся. - Казаѓ Кван. Ван прыйшоѓ праверыць, ці так гэта... Я не мог вечна прыкідвацца мёртвым.
  
  
  Ну-ну, - сказаѓ ён. "Нік Картэр".
  
  
  Яе павольна падцягнуѓся і абмацаѓ галаву. "Я выпадкова быѓ у гэтым раёне, і падумаѓ, заеду і зазірну".
  
  
  Ён усміхнуѓся. - Як шкада, што мы не ведалі, што ты прыедзеш.
  
  
  - Я ведаю, - сказаѓ я. - Вы б спяклі торт.
  
  
  З жэстам звярнуѓся з лістом да іншых. "Гэй, ідзіце сюды. Яе хачу, каб вы ѓ апошні раз сустрэліся са знакамітым майстрам забойцаѓ - Нікам Картэрам". Мяркуючы па тым, як ён гэта сказаѓ, яе чакаѓ апладысментаѓ, і, можа быць, яшчэ некалькіх апладысментаѓ.
  
  
  Але замест гэтага яе атрымаѓ бязлітасную серыю пагардай усмешек.
  
  
  'Зараз...' - сказаѓ Ван. - Ёсць яшчэ адна праблема. Каму выпадзе гонар забіць нашага Киллмастера? Гэта быѓ рытарычнае лейцара, вядома, Ван гатэль, каб людзі дапамагалі эму карону.
  
  
  "Мне.' - Кван раптам выцягнуѓ пісталет: "Я дастаткова доѓга выконваѓ загады. Мне патрэбна гэтая гонар для прасоѓвання па службе". Ван таксама выхапіѓ пісталет і зрабіѓ эга Квана. Ён сказаѓ. - Яе больш варты.
  
  
  Мне было цікава, хто вакол іх больш варты. Мяне гэта сапраѓды пачатак цікавіць.
  
  
  Двое стаялі, гледзячы адзін на аднаго, два пісталета былі накіраваныя іншаму сябру ѓ сэрца.
  
  
  Круг мужчын адступіѓ ад іх на крок, як быццам яны выконвалі нейкую кадрылю без музыкі. Гэта рух ѓзмацніла напружанне, падахвочваючы двух герояѓ з зброяй біцца. Цяпер справа за гонарам. Калі хто-то вакол іх адступіць, ён страціць твар. Ці ѓсё што заѓгодна.
  
  
  - Я загадваю табе кінуць зброю. Гэта была бессэнсоѓная гульня, і Ван ведаѓ гэта.
  
  
  - А яе кажу табе, што больш не прымаю загады.
  
  
  Думаю, першым стрэліѓ Кван. Дзве ѓспышкі адбыліся за долю секунды, і ён ужо быѓ на паѓдарогі праз пакой. Дуэль крыху адцягнула ѓсіх, у чым яе меѓ патрэбу. Сеѓшы на падлогу, яе узяѓ гранату ѓ руку і пачаѓ цаля за цаляй, паѓзком, прасоѓвацца да дзень. Пры першым плане стрэле яе кінуѓ яе, затрымаѓ дыханне і пабег да выхаду. Газ утварыѓ смяротную дымавую заслону. Яны задыхаліся і падалі, спрабуючы дацягнуцца да мяне. Адзін прайшоѓ праз нах, але яе штурхнуѓ эга ѓ жыцці, і ён сагнуѓся. Яе, зрабіѓ вялікі скачок і прымусіѓ сябе выскачыць вонкі. Гэта была цяжкая старадаѓняя дубовая дзверы з дэкаратыѓным ключом у дэкаратыѓным замку. Дзверы падбадзёрваючы і ѓпэѓнена шчоѓкнула. Яна не вытрымае напор васьмі бандытаѓ вечна. Але зноѓ жа, у іх не было шмат часу. Газ збіѓ бы ih з нага за шэсцьдзесят секунд, а праз тры хвіліны ѓсе яны былі б мёртвыя.
  
  
  Яе падняѓся на чацвёрты паверх, адкрыѓ акно і глыбока ѓздыхнуѓ. Газ застанецца там жа, дзе і быѓ: у закрытай бібліятэцы на другім паверсе, у пакоі, дзе вокны былі зачыненыя.
  
  
  Пажылая пара ѓсё яшчэ была там, дзе яе пакінуѓ ee. Яны былі так напалоханыя, што ѓсё яшчэ прыкідваліся мёртвымі. Яе падняѓ ih звязаных спіной да спіны і панёс ѓніз па трох лесвічным пралётах.
  
  
  Мы дасягнулі травы перад домам і ляглі на траву аддыхацца. Яе, паглядзеѓ у акно бібліятэкі. На nen ляжалі скурчаныя тры цела. Акно не можа адкрыцца, але яны памерлі, спрабуючы эга адкрыць.
  
  
  
  
  
  Кіраѓнік 9
  
  
  
  
  У "Брытанскім колониале" не засталося люксаѓ, таму яе зняѓ тры пакоі. Два вакол іх былі для Thestlewaites. Аказалася, што гэта прозвішча герцага і герцагіні. І яны сапраѓды былі герцагам і герцагіняй. Высветлілася, што дзяѓчына, Нонни, была ih дачкой. А ѓлічваючы, што герцагу было восемдзесят тры гады, яе, адчуѓ павагу да дваранству.
  
  
  Нонни дасталася другая пакой.
  
  
  Нонни проста працягвала прыходзіць у трэцюю.
  
  
  Трэцяя пакой была маёй.
  
  
  Мякка ёй паспрабаваѓ растлумачыць гэй, што я не ѓ яе гусце. Яна люта пратэставала, і сказала, што я вось падабаюся. Яе мякка патлумачыѓ, што яна не ѓ маім гусце. Гэта прымусіла яе плакаць. Ёй сказаѓ, што схлусіѓ. Ёй сказаѓ, што знаходжу яе надзвычай панадлівай і знішчальнае сэксуальнай. Яе сказаѓ эй, што быѓ моцна паранены.
  
  
  Яна апынулася вельмі разумелай.
  
  
  "Я патэлефанаваѓ і правёѓ два размовы. Першы быѓ з Лонданам, з Роско Клайном. Роско быѓ агентам АХ. Як стрэлка, яго таленты былі ценымногие ніжэй сярэдняга, але калі справа даходзіла да сачэння за хема-небудзь і дзе заѓгодна, Роско Клайну не было размешчана сонца.
  
  
  Роско выглядаѓ як ніколі і як ніхто. Эму ѓдавалася выглядаць, як тры розных чалавека ѓ межах аднаго раёна. У яго была асаблівая манера мяняць выраз і позу. Аднойчы вы азірнуліся і ѓбачылі хлопчыка на пабягушках. Калі вы зноѓ азірнуліся, хлопчык на пабягушках знік і вы ѓбачылі каго-то іншага - адваката або аѓтагонніка - ва ѓсякім выпадку: каго-то зусім іншага. Тады гэта былі проста вашы адчуванні, вы думалі, што за вамі не сачылі... Гісторыя абвяшчае, што Роско аднойчы збег па Дахау, проста выйшаѓшы па гэтай нацысцкай цытадэлі, проста таму, што, як ён выказаѓся, "ён выглядаѓ, як немец".
  
  
  Хочаш вер, хочаш няма. Ёй цалкам веру ѓ гэта ѓ доѓгатэрміновай перспектыве.
  
  
  Роско паабяцаѓ паспець на самалёт па Насаѓ. Ён будзе працягваць сачыць за Чэн-лі і Па Vin, пакуль я не дабяруся туды. Было дзесяць хвіліна адзінаццатага. Ёй патэлефанаваѓ у аэрапорт. Падарожжа ѓ Лондан вылецеѓ своечасова. Потым яе ѓключыѓ радыё. Былі навіны пра ѓцёкі, але нічога аб магчымай злове Чэнь-ці. Роско павінен паказаць свае трукі.
  
  
  Лекар гатэля агледзеѓ маё плячо, перавязаѓ эга і зрабіѓ укол.
  
  
  Ён не даверыѓ нам адзінаму слову, што я урэзаѓся ѓ дзверы.
  
  
  Яе гатэль прыняць душ, выпіць і мець сорак гадзінны скляпенні. Але яе таксама гатэль бачыць Тару, і яе не настолькі адназначны, каб не зразумець, што апошнія некалькі гадзін яна, павінна быць, прайшла праз пекла. Гэта было вострае, калі яна скривилась і сказала: "Хлопцы, вы таксама заѓсёды радуйцеся". Яго таксама ведаѓ, што яна на самай дэла амелы на ѓвазе. Яе сам палічыѓ за лепшае б пачаць яе шукаць, чым сядзець і чакаць. Яе, спадзяваѓся, што Тара адмяніла браніраванне гатэля і накіравалася па адрасе, які ёй, гэй даѓ. Яе пад'ехаѓ да жоѓтага дому на іншым канцы горада.
  
  
  Місіс Уілсан. Г Шэрыф адказала мне. Не, сказала яна мне, Тары там не было. Хема была гэтая Тара? А хема быѓ для нах яе? Кроѓ пачала гудзець ѓ галы. Тара павінна была быць тут некалькі гадзінаѓ таму. Гэта было самае бяспечнае месца, якое ёй толькі мог прыдумаць. Але я не павінен быѓ дазваляць гэй вяртацца ѓ той гатэль. Яе павінен быѓ адправіць яе адкрытыя сюды. Паведамленне, якое ёй паслаѓ місіс Шэрыф азначала, што я вызвалюся ад яе праследавацеляѓ. Яе прадставіѓ сабе гэтых двух жанчын, якія сядзяць разам, п'юць каву і гуляюць з дзецьмі.
  
  
  Спектакль, які цяпер паѓстаѓ перад маімі вачыма, быѓ ценымногие менш прыемным.
  
  
  У іх была Тара.
  
  
  Але, голас зноѓ праблемы. Хто яны'? І куды яны яе павезлі? Яе зноѓ не ведаѓ, з чаго пачаць. І нават цяпер Тара магла...
  
  
  Яе сказаѓ місіс. Шэрыф, хема яе быѓ.
  
  
  Яна дала мне бутэльку рому.
  
  
  Яе затрымаѓся ѓ нах. Было б па-дурному сысці, пакуль яе не ведаю, куды ісці. Грэнада? Наѓрад ці яны забралі Тару туды. Але гэта было адзінае месца, аб якім яе мог думаць. І менавіта таму яны не ѓзялі яе туды. Яе зрабіѓ яшчэ глыток рому.
  
  
  Яе паслаѓ спадарыню. Шэрыф за паперай і ручкай і напісаѓ на паперы запіску для копаѓ пра ђілсана. Яе сказаѓ ім, хто сапраѓдныя злачынцы, і што яны, верагодна, знойдуць ih ѓ пяці футах пад газонам. Яе сказаѓ ім, што там можа быць яшчэ некалькі трупаѓ, але я не ведаѓ, дзе.
  
  
  Потым зноѓ загарэѓся гэты сьвяты.
  
  
  "Драѓляны Нікель" быѓ у дакладнасці такім, якім эга распавёѓ Уілсан. Некалькі запушчаная карчме на абочыне дарогі. Яе праехаѓ mimmo яго і прыпаркаваѓся паміж дрэвамі.
  
  
  У вокнах было цёмна, але, падышоѓшы бліжэй, убачыѓ яе, што яны зашторанае чорнымі фіранкамі.
  
  
  Яе пачуѓ галасы.
  
  
  Яе пацягнуѓся да Вильгельмине. Яе забраѓ яе, калі паветра ѓ пакоі зноѓ шталь прыдатным для дыхання, і мне прыйшлося вырваць яе па мёртвай хітрыкі задыхнувшегося тайца. Яе знайшоѓ штылет дзе-то на падлозе ѓ бібліятэцы. Было прыемна атрымаць назад сваё старое надзейнае зброю. Новае зброю падобна на новую каханне - заѓсёды баішся, што яно цябе падвядзе.
  
  
  Яе, нахіліѓся да ліжа затемненному акна.
  
  
  Eh bien, Лато?
  
  
  Нас наведвае.
  
  
  Яны чаго-то чакалі і гаварылі па-французску. Французская быѓ распаѓсюджаным мовай у Індакітаі. Многія вакол гэтых спустошаных рэвалюцыямі краін, калі-то былі французскімі калоніямі, а затым сутыкнуліся з незалежнасцю, разам думаючы аб тым, у якім кірунку рухацца. Налева або направа. Яе ніколі не быѓ так добры ѓ гэтых усходніх мовах, але, па меншай меры, яе кажу па-французску.
  
  
  "Si le Yacht is parti. Ты бачыш сігнал?
  
  
  Яны чакалі сігналу аб тым, што лодка сышла.
  
  
  - Плюс важна, où sont les autres?
  
  
  Яны таксама чакалі "іншых". Калі б гэтыя "іншыя" былі там, дзе яе і спадзяваѓся, яны маглі б чакаць вельмі доѓга.
  
  
  Яе напружваѓся, каб ѓлоѓліваць кожнае сказанае імі слова. Яны задаваліся пытаннем, звязаліся ці вы "les autres" з Картэрам. Яны падумалі, што шкада, што ім не дазволілі дапамагчы.
  
  
  "C'est dommage, - сказаѓ адзін, - que la femme est mort".
  
  
  Мой складаць даляр перастала біцца.
  
  
  Тара была мёртвая.
  
  
  Мудрасць, разважлівасць, самаабароны, магчымасць, мэта, АХ, жыццё, усё рассыпалася ѓ бессэнсоѓную пыл. Яе проста сышоѓ з розуму. Яе, ускочыѓ і штурхялём адкрыѓ дзверы. Яе атакаваѓ першы які рухаецца аб'ект у поле зроку. Яе нават не выхапіѓ пісталет. Яе гатэль адчуваць плоць у сваіх руках і адчуваѓ прымітыѓнае жаданне ірваць і помсціць. Яе гатэль быць сваім уласным зброяй.
  
  
  Раптам аказалася, чтоя біѓся з трыма мужчынамі. Разам яны былі шэсць футаѓ у вышыню і трыста пяцьдзесят фунтаѓ вагі, але калі справа даходзіць да вар'яцтва, мне няма размешчана сонца. Сляпая лютасць, палаючая лютасць - галасаванне што ператварае дурняѓ у сверхлюдей.
  
  
  Ёй быѓ бесперапыннай лютай машынай. Ёй быѓ завода, якая займаецца наносіла ѓдары рукамі і нагамі. Нам адзін не выслізнуѓ ад мяне. Мы былі складзеныя, як кітайскі пазл - адзіны, круціцца, пинающий мяч. Усе яны баяліся страляць, баяліся патрапіць у аднаго праз іх.
  
  
  Яе гатэль б расказаць вам, як я гэта зрабіѓ. На самай дэла, яе гатэль б ведаць гэта сам. Але ѓсё, што я памятаю, гэта мая ѓласная лютасьць. Калі ѓсё скончылася, усе яны былі мёртвыя. І яе дамогся гэтага толькі сваімі голымі рукамі.
  
  
  Цела Тары расцягнулася на стале ля барнай стойкі. Пульса не было. Ніякіх прыкмет жыцця. Яе падняѓ яе і вынес на вуліцу. Яе рудыя валасы апяклі мяне, як жменю полымя. Яе твар выглядала ѓ бледным святле месяца, але лёгкі туман вяснушак ѓсё яшчэ пакрываѓ яе нос. Камяк балюча затрымаѓся ѓ мяне ѓ горле, і закрычаѓ, каб вырвацца ѓ зьнішчальны галашэньні. Але далей справа не пайшла; ён проста застаѓся там.
  
  
  Яго пацалаваѓ яе на развітанне.
  
  
  Яна коратка паварушылася ѓ маіх руках.
  
  
  Яе зноѓ пацалаваѓ ee.
  
  
  Яна хмыкнула і зморшчылася. - Прывітанне, Нік, - сказала яна са смехам. - Яе моцна цябе напалохала?
  
  
  Яе ледзь не выпусціѓ яе, ёй быѓ так ашаломлены гэтым нечаканым выступам. Ён не мог сказаць больш нам словы. Яна вылілася смехам. 'Супакойся. Ты не вар'ят. Спячая прыгажуня жывая і здаровая".
  
  
  Нарэшце мне ѓдалося выціснуць "Што-ха-ууу". Або што-то падобнае.
  
  
  Яна зноѓ засмяялася. - Адпусці мяне, і я табе ѓсё раскажу.
  
  
  Яе апусціѓ ee. - Мммм, - сказала яна. "Прыемна зноѓ рухацца". Яна працягнула рукі і покружилась ѓ месячным святле.
  
  
  Яна была надзвычай прыгожая. Яна была міфічнай німфай. Німфай па старой легенды, народжанай зноѓку, якая паднялася з грабянёѓ сукенка, чароѓнае істота праз казкі, абудзілася цэлай з шарм, якія доѓжыліся сто гадоѓ.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на нах, сам больш ці менш нібы зачараваны. Яна-канферэнцыі свой карагод, пахітала галавой і ѓсміхнулася. - Ненавіджу казаць табе праѓду, дарагі. Гэта сапраѓды вельмі неромантично".
  
  
  Паспрабуй, - сказаѓ я.
  
  
  "Біялагічная зваротная сувязь", - сказала яна.
  
  
  Арганічная зваротная сувязь?
  
  
  Арганічная зваротная сувязь".
  
  
  Вы ѓжо сказалі гэта, - сказаѓ я. "Але што гэта?"
  
  
  Што ж, без сумневу, вы чулі аб гэтых тэорыях аб тым, як спыніць галаѓны боль, як справіцца з астмай, проста кантралюючы свае мазгавыя хвалі... "Ну і што?" Быѓ бэстсэлер пад назвай "Біялагічная зваротная сувязь". Яе не чытаю бэстсэлеры, але чуѓ аб гэтых тэорыях. Гэта не мела ніякага дачынення да таго, "як мне пераймаць мёртваму па матэматыцы?"
  
  
  Ну, - сказала яна, - я так і зрабіла. Яны спыталі мяне, дзе ты, одзіна вакол іх ударыѓ мяне, і я ѓпала. Тады яе проста пачаѓ з гэтай бія-зваротнай сувязі. Яе панізіла пульс, пакуль не перастала эга адчуваць, і затрымала дыханне. Я заѓсёды так рабіла, калі яны падбіраліся да мяне занадта блізка".
  
  
  Проста так?' - Я пстрыкнуѓ пальцамі.
  
  
  Няма. Не проста. AX падрыхтавана гэтаму групу жанчын-агентаѓ. Гэта практыкаванне цягнулася шмат месяцаѓ. Але гэта працуе".
  
  
  Але скажы мне, чаму ты не звязалася са мной? Яна паціснула плячыма. - Спачатку я не была ѓпэѓненая, што гэта ты. Але акрамя таго, - яна зрабіла паѓзу і паглядзела ѓ зямлю, - у свой гатэль даведацца, ці не турбуе цябе гэта.
  
  
  Яе адарыѓ яе атрутным позіркам. "Мяне так па-чартоѓску хвалявала, калі яны сказалі, што ты мёртвая, што я ѓварваѓся ѓ гэты клуб, як вар'ят".
  
  
  'Прывітанне.' - Не крычы так. Думаеш, ёй прыйшла сюды пацешыцца?
  
  
  'Не.' - Але ты не забаѓлялася. Ты спаѓ на працы.
  
  
  Ёй вядома, што ѓ гэтага метаду ёсць некалькі пераваг. Вы можаце практычных спыніць пульс, у той час як вашыя вушы працягваюць функцыянаваць. А людзі проста схільныя не саромецца ѓ словах у прысутнасці нябожчыка.
  
  
  Тара шмат што стала вядома. Не тое каб гэта продвинуло нас далей, але, па меншай меры, таямніцы Насаѓ былі прояснены.
  
  
  У Лін Цзын і Бангеля была усходняя аптэка. У Бангеля таксама быѓ гатэль у Насаѓ. Калі ѓсё гэта здавалася занадта добрым, каб быць праѓдай, кітайская службы KAN зрабіла прапанову, ад якога яны не змаглі адмовіцца. У абмен на тое, што яны не перакрыюць крыніца наркотыкаѓ, KAN патрабавала дваццаць працэнтны выручкі і перыядычныя паслугі. Гэтая "выпадковая сэрвіс" была вельмі просты: усё, што ім трэба было зрабіць, гэта забяспечыць прыкрыццё і сховішча для атс серыі, якіх КАН гатэль куды-то ѓкараніць.
  
  
  Насаѓ быѓ ідэальнай прамежкавай станцыяй. Блізка да Амерыцы, але ѓсё ж брытанская тэрыторыя. Гэта пазбавіла ih ад многіх праблем і рызыкі. А што тычыцца апошняга этапу ih падарожжа, гэта было вельмі лёгка сесці на рыбалоѓнае судна і высадзіцца на выдаленым фларыдскім рыфе. Сістэма працавала нармальна.
  
  
  Чарльз Брайс, напрыклад, філіял, які забіѓ сенатар Мортона. Спачатку ён працаваѓ простым памочнікам на кухні ѓ казіно Грэнады; затым КАН прызначыѓ эга, тузаючы за патрэбныя нітачкі тут і там, пілотам "Лятучых асаѓ"; - ён разбіѓся самалёт з сенатарам у nen. Што тычыцца CAN, сістэма працавала гладка, але Лін Цзын пярэчыѓ супраць гэтай fold paper. У асноѓным предназначеной супраць рашэння рэзкіх скарачэнняѓ. Былі і іншыя ѓдзельнікі, якія бурчалі.
  
  
  Гэта дасягнула свайго апагею, калі Чэн-лі застрэліѓ Сэйбрука. Гэта было немагчыма. Сенатар Сэйбрук мог быць мэтай Чэн-лі, але эга варта было забіць сябе дома ѓ штаце Мэн. Калі Сэйбрук увайшоѓ адкрытымі ѓ казіно, Чэн-лі падумаѓ: "Чаму яе павінен чакаць?"
  
  
  Гэта быѓ па-чартоѓску дурны ѓчынак. Так вы раскрыеце ѓласнае гняздо.
  
  
  Чэн-лі быѓ арыштаваны.
  
  
  Лінь Цзын гатэль сысці. Дастаткова дрэнна, каб здаць Бангеля за гэта, калі гэта будзе неабходна. Астатняя частка банды таксама была на мяжы бунту.
  
  
  ђвесь бізнэс казіно Грэнады раптам апынуѓся пад пагрозай.
  
  
  Яны паслалі Па Vin. Ih вялікага чалавека ѓ Лондане, плюс каманда ратавальнікаѓ па КАН, каб дабрацца да Чэнь-ці. Вінг зарэкамендаваѓ сябе, як гандляр опіюмам, і гэтая роля дазволіла яму было заваяваць давер Лін Цзын, а таксама паслаць Лін Цзын за мной. Але з-за гэтага хаосу і бунту ѓ Грэнадзе KAN прыйшлося шукаць новае месца. Таму яны ѓключылі ѓ справу "Драѓляны нікель", схаваѓшы наркотыкі ад ђілсана. Г Шэрыфа. Гэты бар шталь ih новай штаба-кватэрай. Там яны збіраліся, каб спланаваць свае далейшыя дзеянні. Большасць вакол іх нават елі, і спалі там. План быѓ добры.
  
  
  Вінг быѓ натхняльнікам ѓцёкаѓ Чэн-лі вакол турмы. Ён таксама спланаваѓ аварыю з гэтай яхтай і прывёѓ падводную лодку. Затым ён зладзіѓ "дзелавую сустрэчу" з герцагам, а таксама пераканаѓся, што верны дварэцкі герцага знік. Хіба не было выпадковым і прыемным, што Па Vin ведаѓ выдатнага прыслужніка? Толькі што прыбыѓ вакол Лондана з рэкамендацыямі лэдзі Шэрыл.
  
  
  Ён пакінуѓ гвалтоѓныя дзеянні Ван Тонгу. Гэтыя заняткі не былі дрэннымі, ну жорсткімі. Што раздражняла, так гэта пераклады. Дзе-то, ад французскага да камбоджыйскага, тайскага, кітайскага і асаблівага англійскай Ван Тангійская, на дзеянні закраліся памылкі, і добра прадуманыя планы страцілі частку свайго сэнсу. Тое, што рушыла ѓслед за гэтым, выглядала як што-то вакол кінакамедыі "Keystone Cops".
  
  
  Кожны раз, калі адзін вакол хлопцаѓ вакол KAN спатыкаѓся аб цела, яны лічылі, што гэта справа рук KAN.
  
  
  У рэшце рэшт, у КАНЫ былі ѓсе падставы забіць Бангеля, і КАН таксама планаваѓ забіць Лін Чинга. Таму кожны падумаѓ, што гэта зрабіѓ хтосьці іншы па групы, і моѓчкі прыбіраѓ трупы, якія пакінуѓ ёй.
  
  
  Астатняя частка была менш пацешнай. Гэта была ая частка, якая займаецца амелы стаѓленне да Гару. Яны дабраліся да яго, калі ён звязаѓся са мной. Хлопцы па Ван зрабілі гэта, і прыйшло паведамленне, што "амерыканец мёртвы". Vin Па думалі толькі сабой якія разумеюцца, што я быѓ гэтым амерыканцам. Быѓ ужо позні вечар, калі група Винга накіравалася да Каскейд-род, а астатнія пачалі свае апавяданні за агульнай гутаркай.
  
  
  Яны вырашылі, што ім лепш дастаць мяне - і вельмі хутка. Але я ѓжо быѓ у Каскейд-Роѓд. Яны ѓзялі Тару замест мяне.
  
  
  - Куды яны цябе схапілі?
  
  
  Хм, - яна павярнулася.
  
  
  Ты сказала, што яны былі цябе. Яе хачу ведаць, дзе.
  
  
  Яна дазволіла пяску сцякаць па маёй грудзей. - "Я думаю, што гэта вельмі хворы лейцара". Яна намалявала складаць даляр на пяску ѓ мяне на грудзях. 'Што адбываецца?' - спытала яна са смехам. - Ты раѓнуеш, Картэр?
  
  
  Вядома, я не раѓную. І не называй мяне Картэр. Ты падобная на жанчыну-рэпарцёра вакол фільма.
  
  
  "Я проста выпадкова адыграла Ларэн Беколл". Яна з годнасцю ѓстала і пабегла па пляжы ѓ святле месяца. - Калі ёй спатрэблюся, - паклікала яна, - толькі свісні. Адзінае, што магло б прынізіць яе годнасць, так гэта тое, што на ёй не было ніякай адзення. Калі мы ѓпершыню сустрэліся, яна здавалася даволі прыстойнай маладой лэдзі. Але ѓ апошні час яна больш была падобная на разбітную паненку, чым на прыстойную даму.
  
  
  Яе вызначана гатэль сл. Яе гатэль ee зноѓ. Але самае дрэннае ва ѓсім гэтым было тое, што я не ѓмею свістаць.
  
  
  Яе, устаѓ і рушыѓ услед за ёй па беразе.
  
  
  Мы пайшлі плаваць.
  
  
  У & nb, пасярод хваляѓ, мы слізгалі яшчэ адзін вакол іншага.
  
  
  - Гэта не спрацуе, - сказала яна. Яе сказаѓ. - "Зрабі стаѓку?"
  
  
  Што ж, гэта магло б быць, калі б нас не разарвала чарговая актыѓнага адпачынку. Так мы займаліся каханнем у самой абзы акіяна, то пакрываючыся вадой, то зноѓ обнажаясь. Мы ѓвайшлі ѓ той жа рытм, што і хваля, або хваля - у такі ж, як у нас, так што яна і яе сталі хвалямі і берагам, сустрэліся ѓ сваім натуральным плыні і прощающимися; мы сталі яшчэ адным, ласкава вітаючы і развітваючыся, вільготнымі салёнымі пацалункамі. На самай дэла, гэта ніколі не спынялася. Мой рот на яе грудзях імгненна прымусіѓ яе пачаць усё спачатку, калі мы разам спускаліся ѓ бурлівую ваду і зноѓ разам падымаліся, задыхаючыся ад хвалявання.
  
  
  Некалькі пазней яна сказала мне: "Ведаеш, спачатку яе спалохалася".
  
  
  Яе правёѓ ѓнутранай бокам далоні па яе жывата. "Гэта страшная гульня, дарагая. І калі ты не ѓмееш гуляць з нажамі або кунг-фу... ну, ёй цябе не вінавачу. Яе паглядзеѓ глыбока ѓ яе вочы. "Тады дазвольце мне сказаць вам што галасаванне: я быѓ вельмі злы на вас".
  
  
  Яна пахітала галавой. - Я не маю на ѓвазе тады. Я маю на ѓвазе да гэтага дня, калі мы з табой сядзелі у тым бары, калі ты сядзеѓ там, па іншы бок крэсла, за мільёны міль адсюль.
  
  
  "Глядзі." - мякка сказаѓ я. "Голас, як яе. І ніхто не зможа прымусіць мяне плаціць за гэта. Ты ведаеш, што цяпер, калі яна з табой, яе ѓвесь твой. А ѓ астатні час... ну, тады яго, напэѓна, увесь свой.
  
  
  Яна ѓсміхнулася. У ёй была смуга вашыя смутку. 'Не хвалюйцеся. Картэр. Я не буду спрабаваць змяніць цябе. Проста... - Яна памаѓчала, падумаѓшы, што сказаць, потым вырашыла працягнуць, - што я не ведала цябе раней. Тады, калі яе не Ларэн Беколл, то ѓ мяне ёсць гэтая жудасная агідная схільнасць быць Сіроткам Эні. Яна зноѓ усміхнулася, але на гэты раз твар яе было больш радасным. Не хвалюйцеся. Цяпер яго вельмі вялікая і моцная, і люблю цябе такім, які ты ёсць".
  
  
  У мяне ёсць убудаваны рэфлексу на фразу "Люблю цябе", у серыю адмоваѓ. Ёй ніколі нічога не абяцаѓ... мы ѓсе павінны трымаць гэта нас да чаго не які абавязвае... Я паглядзеѓ на Тару. "Я думаю", сказаѓ ёй, можа быць, яе таксама цябе люблю.
  
  
  - Божа мой, - сказала яна...
  
  
  
  
  Кіраѓнік 10
  
  
  
  
  Брытанскі музей быѓ як ніколі прывабным. Для мяне заѓсёды было што-то злавеснае ѓ гэтай прывабнасці. Вы глядзіце на некаторыя даспехі, якія, павінна быць, калі-то насіѓ кароль Артур, або на манаскае адзенні, "датаванае 610 годам". Вам раптам прыходзіць у галаву, што гісторыя - гэта не мая маленькая гісторыя, якую сціскаюць і сушаць у гэтых падручніках гісторыі, як адну чараду бясплённых людзей і падзей, якія ідуць рука аб руку да тых дат, якія заѓсёды памятаюць. (1066 г., перамогі вікінгаѓ". 1215 г., Вялікая паперы вольнасцяѓ.) Гісторыя - бурнае, вірлівае нагрувашчванне фактаѓ, напісаных мужнасцю, упэѓненасцю і крывёю. Гісторыя - гэта такія людзі, як мы з вамі, назаѓжды асуджаныя служыць свайму простаму, мірскага існавання. А не металічны шчыт, або кавалак тканіны.
  
  
  Як я ѓжо сказаѓ, страшнавата.
  
  
  Яе дамовіѓся сустрэцца з Роско у адзінаццаць гадзін у пакоі, дзе захоѓваюцца раздрукоѓкі пальцаѓ Канстэбль. Для ѓваходу патрэбен быѓ спецыяльны пропуск. У мяне быѓ гэты праход, і ѓказанні, як туды дабрацца, а таксама бліскучая брашура пра Джона Констебле (1776-1837). Яе перадаѓ пропуск двайніку Маргарэт Радэрфорд, якая займаецца ѓручыла мне гіганцкую тэчку з адбіткамі. "Рамантычны рэаліст", - гаварылася ѓ брашуры. "Канстэбл гатэль вярнуцца да прыроды". Калі так, то прырода (1776-1837) была выдатным месцам. Адно відовішча дыяментавай зеляніны.
  
  
  - Але так. Тады ѓ дом не было прыбіральні.
  
  
  Яе, павярнуѓся. Гэта быѓ Роско Klein.
  
  
  "Працягвайце захапляцца гэтай карцінай", - сказаѓ ён. Яе павярнуѓся і полюбовался карцінай. "Наш агульны сябра па Насаѓ прыехаѓ сюды. Ён зняѓ загарадны дом у Котсуолде. Яе, падышоѓ да іншай карціне. Хаты з саламянымі стрэхамі і сын-зялёная рака. - Твой Чэн-лі ѓсё яшчэ там. Яны адправіліся туды адкрытыя вакол аэрапорта і з імі тхара нікуды не выходзілі. Не было наведвальнікаѓ. Не было тэлефонных званкоѓ", што незвычайна. Яны проста сука збраяносцаѓ, якія вядуць ціхую, ахайна жыццё на адкрытым паветры. Вядома, яны прабылі тут усяго дваццаць чатыры гадзіны.
  
  
  Яе перавярнуѓ яшчэ адзін ліст і на гэты раз даследаваѓ млын з ручаём. "Вы бачылі іншых агентаѓ КАН?"
  
  
  - Нікому, Нікі. Нікому.'
  
  
  - Вас хто-небудзь турбаваѓ?
  
  
  Каго мяне? Ламонг Крэнстон? Валодаючы здольнасцю затуманивать розум? Ніхто не бачыць цені, дзетка.
  
  
  Тады ѓ мяне ёсць яшчэ адзін лейцара, Роска... Чаму ты прапануеш мне глядзець на гэтыя карцінкі?
  
  
  Яе, павярнуѓся. Роско паціснуѓ плячыма. - Я проста падумаѓ, што табе варта што-што ведаць пра мастацтва.
  
  
  Тое, што я сказаѓ тады, не падыходзіць для ѓшчыльнення.
  
  
  Мы паабедалі ѓ закусачнай Вест-Энду пад назвай "Паляѓнічая хаціна". Закусачная з драѓлянымі панэлямі і чым-то накшталт меню па вугра ѓ жэле і заечай спіны. Ёй патэлефанаваѓ Тары і сказаѓ эй прыйсці да нас. Мы спыніліся ѓ "кватэры", якая належыла сяброѓцы Роско, дзяѓчыне, якая займаецца цяпер з'ехала вакол горада. Мы былі прадастаѓлены самі сабе, і ѓ нас было менш клопатаѓ з усёй гэтай глупствам Джона Сцюарта аб носильщиках, афіцыянтамі і пакаёвак. Акрамя таго, гэта быѓ самы мірны спосаб ѓзаемадзеяння з горадам. Яе, бачыѓ, як Роска паглядзеѓ на Тару, калі яна прыйшла. На ёй было смарагдава-зялёнае кашміровыя сукенка з вузкім выразам і цеснае, як чума, якое обнажало яе ѓ лепшым выглядзе, і дапамагала ee пругкай круглай грудзей. Павінна быць, яна хадзіла па крамах і купіла эга тым раніцай. Па крайняй меры, яго ніколі не бачыѓ, эга раней. Яе магу часам забыцца сукенка, але я яе ніколі не забуду аблягае сукенка.
  
  
  Яе пазнаёміѓ яе з Роско. Яна ѓсміхнулася сваёй уласнай усмешкай. Як я ѓжо казаѓ, Роско можа выглядаць так, як эму падабаецца, але цяпер ён спецыялізаваѓся на праглядзе без выразы. Містэр Па, Сярэдні Чалавек. Сярэдняга росту, целаскладу, асобы і адзення. Па маіх ацэнках, яму было каля пяцідзесяці гадоѓ або каля таго, і я атрымліваю гэтую лічбу, складаючы ѓсё, што ён зрабіѓ. Але ѓ яго ѓласная густая шавялюра, яна не сівая, і ѓ ёй няма таго агрэсіѓнага чорнага колеру, які бывае пры афарбоѓванні.
  
  
  Таму Тара ѓсміхнулася. Праз некалькі імгненняѓ, калі яго паглядзеѓ на Роско, гэта быѓ Гэры Грант. Ён быѓ высокім і худым, і раптам на nen быѓ пашыты на заказ касцюм, і ён убачыѓ, што ѓ яго дзіѓна белыя зубы. Ах ён белізне, што асляпляе, і Тара выглядала ослепленной.
  
  
  Яе яшчэ трохі, сель, адкашляѓся і рашучым уладным жэстам паклікаѓ афіцыянта і замовіѓ напоі. - Скажы мне, - звярнуѓся з лістом да яго Роско, - хто цяпер назірае за тваёй гандлем?
  
  
  'Гандлем?'
  
  
  'Звонку. Ваша знешняя гандаль.
  
  
  - Ох, нібыта гэтая гандаль. Чарлі Мейс. Ты эга калі-небудзь бачыѓ?'
  
  
  Яго эга ніколі не бачыѓ.
  
  
  "Ну, гэта добра. З зброяй таксама добра. Калі што-то здарыцца - а я не думаю, што што-то здарыцца - ён дасць мне ведаць. З ім хлопчык, Пірсан. Так што табе не аб чым турбавацца".
  
  
  'Хлопчык?'
  
  
  Роско паглядзеѓ мне адкрыта ѓ вочы. - Я думаю, ты быѓ даволі разумным, калі табе было дваццаць.
  
  
  Яе думаѓ пра гэта нейкі час. - Тым не менш, яе б адчуваѓ сябе ценымногие лепш, калі б ты цяпер сядзеѓ там.
  
  
  Роско паківаѓ галавой. - Я сышчык, Нікі. А не вартавы сабака. Акрамя таго, яе раблюся занадта... "Занадта стары, - гатэль сказаць ён, але своечасова апамятаѓся, - апошні час яе шталь занадта лянівы, каб ляжаць у мокрай траве цэлы тыдзень у чаканні".
  
  
  "Як вы можаце быць так упэѓненыя, што яны застануцца так доѓга?"
  
  
  - Прадукты, напрыклад. Яны замовілі прадукты-напрыклад, на тыдзень. Нават нанялі хатнюю прыслужніцу. Гэта азначае, што яны плануюць якое-то час быць добрымі хлопчыкамі. Такія навіны хутка распаѓсюджваюцца па вёсцы. І паверце мне, у такіх гарадах ужо становіцца навіной, калі нехта чхне двойчы.
  
  
  "Так што ж нам рабіць?"
  
  
  "Проста пачакаць?"
  
  
  - Чакаць і будзь напагатове, - ён выцягнуѓ два электронных скрыні. Маленькія кішэнныя чорныя скрыні. 'Адзін для цябе, адзін для мяне.'
  
  
  'Працуюць на адлегласці?'
  
  
  'Так. Проста падыдзіце да бліжэйшага тэлефона і набярыце дзевяць-тры-шэсць-чатыры-нуль-нуль-нуль. За межамі горада вы павінны спачатку ператварыць нуль-адзін. Затым націсніце кнопку код гэтай мілкі, і вы пачуеце запіс справаздачы Мейса. Даклад кожны гадзіну.
  
  
  "І гэта ѓсё?"
  
  
  - Няма, - сказаѓ ён. - Ёсць яшчэ што-што. Вы таксама можаце патэлефанаваць і пакінуць сваё паведамленне на плёнцы. Тады Мэйс і яе зможам эга праслухаць. Далорэс пастаянна сочыць за маніторам, таму мы будзем папярэджаны, калі што-то пойдзе не так. Толькі абавязкова скажы гэй, дзе ты спыніѓся. Далорэс была камутатарам AX.
  
  
  - А гэты дом - ці можна ѓ яго падсадзіць жукава?
  
  
  Ён зрабіѓ кіслае твар і паківаѓ галавой. 'Наѓрад ці. Або яны павінны сысці на некаторы час, але яны яшчэ не паказалі ніякіх прыкмет гэтага. Мы маглі б паспрабаваць даслаць працоѓнага па якой-то прычыне. Але калі б Па Vin трапляѓся на такую выкрут, ён быѓ бы даѓно мёртвы. У нас ёсць падлучэнне да мясцовай тэлефоннай сеткі, так што мы можам перахопліваць ѓсе выходныя паведамленні.
  
  
  Мне гэта не спадабалася. Назаѓсёды было чакаць. Але я не мог рызыкаваць, падвяргаючы сябе рызыцы. Vin ђ запомніѓ мяне. Проста калі эму паказаць свой твар адзін раз, і ѓся аперацыя была няѓдалай.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на гадзіннік. Было без двух хвіліна гадзіну. "Калі ваша пэйджынгавай сістэма працуе, я думаю, у вас ёсць час, каб зрабіць гэта".
  
  
  Роско адарыѓ мяне сваёй асляпляльнай усмешкай. - Чаму б табе не зрабіць гэта зараз? прыяцель? Патрымай трохі на пальцах. Паспрабуйце самі.
  
  
  - Я безумоѓна давяраю табе, Роска, - сказаѓ я. Ён ухмыльнуѓся Тары. "Я маю на ѓвазе з тэлефонам. Яе ведаю, што вы дасце мне дакладны справаздачу.
  
  
  Ён мог бы аспрэчыць гэта, але N-3 заѓсёды галоѓней K-2. Роско падышоѓ да тэлефона.
  
  
  Тара ѓсміхнулася.
  
  
  Гэтая была мілая, але пустая ѓсмешка жанчыны, якая займаецца ведае, што флот толькі што адплыѓ. - Я галодная, - сказала яна, гледзячы ѓ меню. - Акрамя таго, ён не ѓ маім гусце, - дадала яна, не падымаючы вачэй.
  
  
  Яе падняѓ брыво. - Я нават не падумаѓ нас на імгненне, - сказаѓ я.
  
  
  У Мейса не было тэрыторыі баранцава мора, каб паведаміць нам. Што ѓ прынцыпе дало нам выхадны. Яе купіѓ некалькі квіткоѓ на мюзікл. Адна рэч пад назвай "Раскажы сваёй маме", якую пагардлівы прадавец New York Times назваѓ "даволі пацешнай, калі вам падабаюцца такія рэчы".
  
  
  Тара рыхтавалася да якой-якім пакупак, і яе крыху нерваваѓся з-за таго, што нічога не раблю. Мой голас напэѓна, абсурдна трохі жудасна, таму што яна раптам змоѓкла.
  
  
  - Я ведаю, аб чым ты думаеш, - сказала яна нарэшце. "Ты думаеш, што гэта будзе адна вакол іх богам забытых турыстычных пастак, і што рабіць з гэтай дзяѓчынай? Дакладней, што яна ѓвогуле тут робіць? Усё, што яна можа зрабіць, гэта быць выкрадзенай і хадзіць па крамах".
  
  
  Я не адказаѓ. Ee думаю -- была блізкая.
  
  
  - Што ж, у мяне ёсць прычына быць тут. А прычына ѓ тым, што як толькі ты высветліць, дзе ѓ зале ih лабараторыі, яе буду ведаць, хто вакол іх клоны і што з імі рабіць. Яна глядзела на мяне гэтак жа людзі не грубай, сціснуѓшы вусны, як у першы дзень нашай сустрэчы ѓ "Уолдорфе". І валасы на патыліцы ѓсталі гэтак жа, як тады. Яе, ведаѓ, што яе рэакцыя была чыста абарончай. Яна сядзела і адчувала, што мяне раздражняе, і мала што магла з гэтым зрабіць. І ёй быѓ неабгрунтавана крыѓдлівы, і ёй таксама нічога не мог з гэтым зрабіць.
  
  
  Мы стаялі на рагу плошчы Пикадилли, гледзячы адзін аднаму ѓ бездапаможнай злосці.
  
  
  Яна сказала. - Акрамя таго, яе магу зрабіць яшчэ што-што.
  
  
  - І гэта так, - сказаѓ я. "Ты маеш на ѓвазе, што ты таксама, што скажаш." Так.' яна сказала. - А яшчэ яе магу зрабіць цябе вельмі шчаслівым.
  
  
  Цяжка спрачацца з такой неприкрашенной ісцінай. Мы дамовіліся сустрэцца ѓ кватэры ѓ пяць гадзін. Да тых тхара кожны вакол нас будзе займацца сабой. Я пайшоѓ у pad на Чарынг-Крос-роѓд. Стала крыху туманна. Не зусім ясна, а хутчэй які-то густы холад. Гоіцца рана на маім плячы хварэла. Яе задаваѓся пытаннем, чаму людзям так падабаецца прычыняць іншаму аднаму боль, калі гэтая боль на самай дэла існуе.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 11
  
  
  
  
  Без чвэрці тры яе прыйшоѓ у pad. Як раз своечасова, каб нагадаць мне, што час набліжаѓся да трох гадзін. Ангельцы не п'юць ніяк не калі. Голас чаму - па крайняй меры, па словах Роско, - нельга давяраць ангельцам. Яе замовіѓ піва, і прагартаѓ газету.
  
  
  На дзесятай старонцы лонданскай " Таймс" была невялікая навіна па ѓсім Злучаных Штатаѓ. Высветлілася, што сенатары Бейл і Крофт сталі ахвярамі крушэння верталёта падчас праверкі наступстваѓ урагану Карла. Па крайняй меры, так яны думалі. Верталётам і пілот прапалі без вестак, а расследаванне было адкладзена з-за ѓрагану Дора.
  
  
  Такім чынам, ih стала шэсць. Мортон, Сэйбрук, Линдейл, Крэнстон, а цяпер Нэйлу і Крофт. Яе мог уявіць сабе акрабатыку Вашынгтона. Прыватны размова аб замахах і змове. Абнадзейлівыя заявы ѓрада. А тым часам у кабінеце Хоука ішлі звышсакрэтныя перамовы. Як мы можам прыняць меры бяспекі, не выклікаючы ѓсеагульнай панікі?
  
  
  Мне было цікава, як - калі Хоук гэта зробіць - справіцца з справай аб клонах. Да гэтага часу тхара не было пераканаѓчых доказаѓ тэорыі. І калі б ён хоць бы аддалена быѓ схільны прыняць нашу тэорыю, яе ѓсё-ткі якое-то час не сустракаѓся б з ім. Без сумневу, клоны ѓжо былі ѓ краіне. Але, як ih аб'явіць у вышук, калі не ведаеш, колькі копій аднаго і таго ж чалавека вакол?
  
  
  Але, вядома, гэта была праблема Хоука. Пакуль у мяне была сваю праблему. Маёй задачай было знайсці рассаднік гэтых атс, дзе б яны нас знаходзіліся. Забіць арыгінал і знішчыць копіі. Таксама паспрабаваць высветліць, колькі - калі ih засталося некалькі - разгульваюць на свабодзе з загадам на забойства. Калі б яе зрабіѓ гэта і пражыѓ досыць доѓга, каб распавесці гэтую гісторыю, Вашынгтон мог бы пачаць поѓнамаштабнае згортванне. Па крайняй меры, калі яе пражыву досыць доѓга.
  
  
  Усё гэта рухалася па коле, а затым вярталася да мяне. Вашынгтон чакаѓ майго першага кроку. І яе чакаѓ першага ходу Чэн-лі. А затым наступае момант, аб якім наогул не варта думаць: што рабіць, калі гэты Чэнь-ці наогул не рухаецца? Што, калі ён проста сядзіць у хованцы, а сенатараѓ становіцца ѓсё менш і менш?
  
  
  Пачаѓ званіць званок. Дзяѓчына за барнай стойкай сказала мне, што час закрыцця. Яе заплаціѓ і пайшоѓ.
  
  
  Часам вы задаецца пытаннем, ці не з'яѓляемся мы часткай нейкай гіганцкай шахматнай гульні. Вялікая Рука прыходзіць і выхваляецца, што змесціць вас туды, дзе вы наогул не быць гасцініцы. Гэта падобна на вельмі выпадковае рух. але ѓ рэшце рэшт аказваецца, што гэта быѓ завяршальны ход ѓсёй партыі.
  
  
  Я пайшоѓ на невялікую шпацыр. Бязмэтна, я думаю. Па Бонд-сцёрты. У ѓдалае час яе апынуѓся ѓ Берлингтон-Аркейд, вузкай доѓгай галерэі магазінаѓ. Ёй, выцягнуѓ шыю, як і ѓсе астатнія, каб штогод на упрыгожаны сцягам столь галерэі. Яе, паглядзеѓ на вітрыны крамаѓ з сарочкамі і фотаапаратамі і, на вітрыны з кітайскімі статуэткамі.
  
  
  Я пайшоѓ у аб'езд, калі мужчына па Вірджыніі сфатаграфаваѓ сваю жонку.
  
  
  Потым яе сутыкнуѓся з супадзеннем.
  
  
  Маёй першай рэакцыяй было адвярнуцца, каб ён мяне не ѓбачыѓ; штогод на свой твар у адлюстраванні вітрыны крамы. Але потым яе, зразумеѓ, што ён, у рэшце рэшт, мяне не пазнае. Яе ведаѓ эга твар амаль гэтак жа добра, як сваё ѓласнае. Да гэтага яго сустракаѓся з ім двойчы. Аднойчы яе ѓжо забіѓ эга. Але не ѓ гэтым целе. Чэн-ці быѓ дзе-то ѓ сельскай мясцовасці. Хунг Ло быѓ у пекле, і я не думаѓ, што Лао Цзэн цяпер робіць пакупкі. Гэта асоба належала іншаму. Тое ж шырокае жорсткае твар. Тое ж плоскае, непрыязна выраз. Тая ж ідэальна размешчаная бародаѓка.
  
  
  Яшчэ адзін філіял.
  
  
  Я пайшоѓ за ім нядбайнай, спакойнай хадой. Метро на Пикадилли, зноѓ на Расэл-сквер.
  
  
  Было рызыкоѓна ісці так блізка за ім па пятах. Але ёсць некаторыя рызыкі, на якія вы павінны пайсці. Больш таго, ён шэл, як чалавек, не чакаѓ непрыемнасцяѓ. Ён не глядзеѓ на праследавацеляѓ і не паварочваѓся. Выснова: множны выбар. Ці ён не ведаѓ, што эга пераследуюць ; ці ён ведаѓ і заводзіѓ мяне ѓ пастку.
  
  
  Яе рушыѓ услед за ім яшчэ некалькі кварталаѓ, пакуль філіял не знік у дом, вакол чырвонага цэглы. Дзверы была пранумараваць 43, а бронзавая таблічка з імем дадавала не якая адносіцца да справы інфармацыю: "Грамадства Фезерстоуна" не адносіцца да справы прыпіскай: "Заснавана ѓ 1917 годзе". Што, кравец вазьмі, гэта было за Грамадства Фезерстоуна? Наступнае, што я павінен быѓ зрабіць, гэта высветліць.
  
  
  Праз дарогу быѓ макробиотический рэстаран. Раптам у мяне з'явіѓся вялікі апетыт да здаровай ежы.
  
  
  Яе заняѓ столік з выглядам на вуліцу; афіцыянт, выглядаѓ не такім здаровым, як можна падумаць, што ѓ такой абстаноѓцы, змахнуѓ некалькі дробак і працягнуѓ мне меню. У мяне быѓ выбар: шарбет па сланечніка (ѓзбіты ёгурт з семкамі) або спіс усе больш смяротных сумесяѓ. Сок шпінату, капустное суфле. Яе спыніѓся на графіні з арганічным ліманадам, гадаць, вакол якога органа ім удалося прыгатаваць эга.
  
  
  Пара удоѓ з кія здзейсніла балючы выхад па Грамадствах Фезерстоуна.
  
  
  Сакавіты падлетак у футболцы і джынсах заняѓ столік побач са мной і замовіѓ "сланечнік". Яна паглядзела на мяне, як глядзяць маленькія дзяѓчынкі.
  
  
  Увайшла жанчына з вялікай колькасцю пакетаѓ. На галоѓ у нах быѓ залішне чырвоная капялюшык і амаль паказныя маршчыны. Спачатку яе, падумаѓ, што яна размаѓляе сама з сабой. Але я быѓ не правы. Яна размаѓляла са сваёй торбай. - Добра, - сказала яна, - і, калі ласка, захоѓвайце спакой.
  
  
  Яна была абсалютна правы ѓ гэтым. Сумка для пакупак са занадта вялікім ротам МОЖА моцна раздражняць.
  
  
  Яна села за столік побач са мной і зняла пушыстую карычневую накідку. Гэй, было недалёка ад васьмідзесяці, але яна ѓсё яшчэ апраналася ѓ адпаведнасці са сваімі юнацкімі гадамі. Яна была нейкай дзяѓчынкай-падлеткам. Жамчужныя каралі і мускусныя духі.
  
  
  - Сядзі, - сказала яна сумцы. Яна павярнулася і адарыла мяне извиняющейся усмешкай. "Я не разумею, чаму эга не пускаюць у рэстараны. Кажуць, гэта звязана з ненатуральнай у такі час акуратнасцю або чым-то яшчэ. Але ён вельмі акуратны. Яна зазірнула ѓ сваю сумку. - Не так, мілы?
  
  
  Сціснуѓшы была шестифунтовым ёркшырскім тэр'ерам. Таксама вядомы як Роджэр. Так супала, што мне зусім не падабаюцца ѓсе гэтыя маленькія тявкающие сабачкі, і што-то вакол гэтага, павінна быць, было напісана ѓ мяне на твары. - Спадзяюся, ты не баішся сабак.
  
  
  Яе сказаѓ эй, што не баюся сабак.
  
  
  О, добра.' Яна ѓсміхнулася і паляпала мяне па руцэ. - Таму што Роджэр і мухі не пакрыѓдзіць.
  
  
  Яе ѓслых задумаѓся, улічваючы рост эга, не пашкодзіць ці эму муха. Яна выдаѓ пранізлівы смяшок, і какетліва вёскі лізаць.
  
  
  Яе звалі міс Мэйбл. Яна пражыла ѓ гэтым квартале больш за пяцьдзесят гадоѓ у дом, які яна сціпла назвала даволі раскошным. - А, скажам так... падарунак ад, скажам так... іншы. Міс Мейбл гатэлі паведаміць мне, што ѓ нах сапраѓды быѓ сэкс. Даѓ зразумець міс Мейбел, што мяне гэта не здзівіла.
  
  
  Гэта прынесла мне некалькі ачкоѓ, і размова прыняѓ пэѓны кірунак. яе сказаѓ гэй, што я сядзеѓ і чакаѓ сябра, які ѓ цяперашні час наведваѓ Грамадства Фезерстоуна.
  
  
  - Ммм, - сказала яна. - А ты не хацеѓ туды заходзіць. Вы не верыце ѓ гэтыя рэчы? †
  
  
  Яе сказаѓ эй, што мала што ведаю пра гэта.
  
  
  - Ніхто не ведае аб прывідах, містэр Сцюарт. Мы проста павінны прызнаць, што яны ёсць".
  
  
  Голас так. Грамадства Featherstone дазваляе вам размаѓляць з мёртвымі.
  
  
  Яе падумаѓ, не дапытваѓ гэты філіял сенатараѓ.
  
  
  Яе спытаѓ яе, ці была яна калі-небудзь там, і яна чмыхнула.
  
  
  "Ха. Не, гэта малаверагодна. Джон Фезерстоун пракляѓ мяне ѓ 1920 годзе. Праклён , уявіце. Сказаѓ, што я скандалистка, мякка кажу. О, гэта быѓ аматар прыстойнасцяѓ, сапраѓдны фанатык. Яна пастукала ѓ галоѓ паказальным пальцам, сверкавшим калекцыяй брыльянтавыя кольцаѓ. ђспаміны аб мінуѓшчыне скандале.
  
  
  - Ну, калі вы спытаеце мяне, - ціха сказала яна мне на вуха, - у гэтым дом няма, нам аднаго трупа, аб якім варта было б казаць. Мёртвы ці жывы, вы павінны быць анёлам, каб увайсці ѓ гэты дом. А анёлы, дарагі, надзвычай сумныя. Яна изобразмла тое, што вы маглі б назваць гарэзным падміргваннем.
  
  
  Афіцыянт прынёс гэй, газіроѓку, багатую вітамінамі. Яна зрабіла глыток і зрабіла грымасу агіды. Гэты напой вельмі карысны для вас.
  
  
  Што я зноѓ сказала? Ах так, ну, а калі ён памёр, яго дачка ѓзяла на сябе кіраванне. Ну, я кажу аб дзівацтвах... Эліс Фезерстоун, мілая лэдзі, Міс Мейбл няѓхвальна падціснула вусны. "Занадта доѓга гуляць у нявінніцу ніколі не бывае добра".
  
  
  Яе праігнараваѓ психосексуальные тэорыі міс Мэйбл. - Што ты маеш на ѓвазе пад гэтай глупствам?
  
  
  Ну глупства. "Ах, Тоуве" або "Вауве". што-нешта такое. Яе дакладна не ведаю. Калі ты спытаеш мяне, дарагая, гэта з-за ён кітайскай ежы, якую яна ѓступае ѓ дзяцінстве. Яны ядуць самыя жудасныя рэчы, вы ведаеце. Думаю, гэта паѓплывала на яе мозг.
  
  
  Ёй вядома шмат у дастатковай колькасці людзей за гэтыя гады, каб ведаць, што вы павінны слухаць усё. Ад ih каханай тэорыі лятучых талерак да пакрокавага прайгравання ih лепшай гульні ѓ гольф. Усе хочуць быць пачутымі. І калі вы гатовыя слухаць тое, што ніхто іншы не хоча чуць, ёсць усе шанцы, што яны скажуць вам тое, што ніхто іншы не скажа. Так што сыч усяго свету яе б не перапыніѓ яе, калі б не сачыѓ за вуліцай. Тое, што я там убачыѓ, падказала мне, што я мог выйграць галоѓны прыз.
  
  
  Яе, папрасіѓ прабачэння і пайшоѓ да тэлефона. Яе знайшоѓ эга ѓ мужчынскім туалеце і набірае нумар. У Мейса не было квартале бягучага.
  
  
  Яе раблю запіс на плёнку.
  
  
  Філіял толькі што выйшаѓ праз нумар 43. Падышоѓ да куце, каб адправіць ліст. Галасаванне толькі гэта быѓ не той філіял, якога яе тут пераследваѓ. Калі толькі ён не пераапранаѓся і не кульгаѓ апошнія паѓгадзіны. Вядома, гэта было магчыма. Але яе не даверыѓ. Мой філіял выглядаѓ занадта самаѓпэѓненым, каб турбавацца аб маскіроѓцы. І калі б гэта быѓ нехта іншы, яе б сутыкнуѓся з чым-то вялікім. Гэта станцыі кланавання.
  
  
  Было без дзесяці чатыры. Пакінуѓ ёй паведамленне для Роско. Яе сказаѓ эму, каб ён прыйшоѓ сюды і сачыѓ за наступным клонам. А пакуль яе буду сядзець тут і назіраць. Пагляджу, не ѓвойдзе ці хто-небудзь яшчэ.
  
  
  Міс Мейбл зноѓ размаѓляла з Роджэрам. Яе падумаѓ, ці змагу я яе атрымаць свой наступны рэѓматызму без лекцыі аб хімічным складзе ежы. Яе рызыкнуѓ. "Чаму Эліс Фезерстоун вырасла на кітайскай эде?"
  
  
  Міс Мейбел, падобна, падумала, што гэта дурны лейцара. Ну, дарагі. Чым яшчэ сілкуюцца кітайцы?
  
  
  Пачакайце секунду. - Вы маеце на ѓвазе, што Фезерстоуны - кітайцы?
  
  
  - Ну, - яна паказала на мяне рукой. 'Не зусім. Але зноѓ жа, не зусім так.
  
  
  Карацей кажу, Стары Джон быѓ экспарцерам гарбаты. Ён шмат гадоѓ жыѓ у Кітаі. Але з рэвалюцыяй 1912 года жыхарам Захаду стала ясна, што ім больш не рады. Эга справа была канфіскавана. Забілі эга жонку. І Джон вярнуѓся ѓ Лондан з маленькай дачкой.
  
  
  І са схільнасцю да містыкі.
  
  
  Ён сцвярджаѓ, што штодня размаѓляѓ з жонкай. І эму ѓдалося пераканаць многіх старых арыстакратаѓ у тым, што ён можа быць ih "кантактам з мёртвымі". Яны дапамаглі эму і заснавалі Таварыства Фезерстоуна. Гэта было практычна ѓсё, што міс Мейбл ведала пра гэта. За выключэннем таго, што Джон і эга дачка Аліса жылі пустэльнікамі. Толькі для таго, каб час ад часу выходзіць, каб накласці праклён на менш чыстых сэрцам.
  
  
  Яна своечасова скончыла свой аповяд. Не прайшло і секунды, як яна зазірнула ѓ сваю сумку. "Роджэр!" ён яе ѓкусіѓ. 'Дрэнная сабака.'
  
  
  Яна выбачылася і сышла.
  
  
  Было 4:30, калі з'явіѓся Роско. Ён заняѓ столік у адным канцы залы і, праходзячы mimmo, кінуѓ мне на калені запіску: "У завулку ёсць чорны ход".
  
  
  Дождж пачаѓся, як толькі яе выйшаѓ праз рэстарана. Яе спыніѓся пад прыкрыццём ѓваходу і паглядзеѓ у акно праз вуліцу. Жанчына гадоѓ шасцідзесяці у чорным шаѓковым сукенка сядзела на каленях на падваконні і глядзела вонкі.
  
  
  Скрозь дождж яе, чуѓ яе голас. - Так, вяроѓка. ён сказаѓ. "Ах вяроѓка. Цьфу ты.'
  
  
  
  
  Кіраѓнік 12
  
  
  
  
  Гэта быѓ вузкі брукаваны завулак, які працягнуѓся ѓздоѓж квартала. Якое-дзе ён быѓ трохі шырэй там, дзе раней былі ѓваходы для якой-то стайні або невялікі разбіваць. Ён заканчваѓся тунэлем даѓжынёй каля дванаццаці метраѓ. А далей ішла бакавая вуліца.
  
  
  Нумар 43 быѓ чатырохпавярховы асабняком. Пажарных лесвіц не было, але была задняя дзверы.
  
  
  Дзверы адчыніліся.
  
  
  І там стаяѓ мой першы філіял. Ён таксама ѓбачыѓ мяне і кінуѓ на мяне кароткі пытальны погляд. Погляд тыпу "я цябе раней не бачыѓ".
  
  
  Калі вы сумняваецеся, вы павінны імправізаваць. Яе, падышоѓ к яму і ѓсміхнуѓся. Прабачце, але я шукаю дом Марсден. Яе выцягнуѓ вакол кішэні запіску Роско і зрабіѓ выгляд, што вывучаю яе. Тут сказана, што я павінен быць дома нумар сорак чатыры, але, - я паціснуѓ плячыма, - сорокачетвертого наогул няма.
  
  
  Ён пакасіѓся на мяне. 'Я не ведаю. Але па крайняй меры, ты не знойдзеш эга ѓ завулку". Гэта быѓ першы раз, калі яе, размаѓляѓ з клонам. Яе, чуѓ, як іншыя казалі, але не са мной. Цяпер гэта ѓразіла мяне. Усе яны гаварылі на бездакорнай англійскай без якога-небудзь акцэнт. Амерыканскі акцэнт англійскай. Яны былі старанна навучаны.
  
  
  - Слухай, - сказаѓ я, - можа быць, ёй скарыстаюся тваім тэлефонам. У мяне ёсць нумар Марсден..." Я зноѓ важдаѓся з запіскай Роско.
  
  
  Ён паківаѓ галавой. "Ён няспраѓны."
  
  
  - О, - сказаѓ я. "Што ж, дзякуй табе".
  
  
  Мне нічога не заставалася рабіць, акрамя як выйсці праз завулка. Дождж ліѓ цяпер мацней. Ён стукаѓся аб тратуар і гучна рэхам аддаваѓся ѓ вузкім праходзе. Месца было злавесным. Алея цёмная. Дождж цёмны. Слізка з-за раптоѓнага дажджу. Яе падняѓ каѓнер.
  
  
  Гэта было не тое, што я бачыѓ ці чуѓ. Гэта быѓ проста інстынкт.
  
  
  Яе спыніѓся, каб запаліць цыгарэту. Ён спыніѓся ривненской ѓ адным кроку ад мяне.
  
  
  Яе не павярнуѓся. Ёй дазволіѓ стилету выслізнуць ѓ далонь і працягнуѓ свой шлях. Яе зноѓ пачуѓ словы Тары: "Філіял забойцы першага класа, - сказала яна, - я павінен быць забойцам першага класа".
  
  
  Добра. Значыць, мяне пераследавалі. Паміж рэхам уласных крокаѓ і барабанным стукам дажджу яе змог адрозніць яшчэ адзін гук.
  
  
  Тунэль быѓ перада мной. Яе, увайшоѓ у тунэль. Там было цямней. Яе прыціснуѓся ѓ цені сцены і паглядзеѓ назад, у завулак.
  
  
  Нічога такога.
  
  
  І ѓсё ж... я не ѓяѓляѓ сабе гэта. Валасы на маёй шыі паѓстаюць не проста так.
  
  
  Адзіным гукам, які быѓ чутны быѓ шум дажджу. Бясшумная лупіѓ вочы вылецела праз ніадкуль. Яна стукнулася аб каменную сцяну. Яе сцяѓся і памяняѓ свой меч на Вильгельмину. На той выпадак. Я не спадзяваѓся, што мне давядзецца забіць эга. Яе гатэль выбіць з яго некалькі адказаѓ. На гэтай стадыі справы яшчэ адзін мёртвы філіял прывядзе да яшчэ аднаго тупіку.
  
  
  Яе адпоѓз у цень і зняѓ паліто. Яе павесіѓ я камень у стогны. Лупіѓ вочы прасвістала mimmo мяне і зачапіла паліто... На яе жываце пачаѓ выпаѓзаць вакол тунэля, у той бок, адкуль прыляцелі кулі.
  
  
  Справа ѓ тым, што ён не прывык прамахвацца. Ён чакаѓ ад сваёй ахвяры перадсмяротных гукавы - "фух" або "аргх". Маѓчанне дзейнічала эму на нервы, калі яны ѓ яго былі. Ён выйшаѓ праз хованкі, як толькі яе дабраѓся да ѓваходу ѓ тунэль. Яе стрэліѓ ніжэй і трапіѓ эму ѓ руку з пісталетам. Не на саму руку, а ѓ пісталет, які ѓпаѓ на зямлю, Ён павярнуѓся, каб падняць ѓласнае эга. Яе, ускочыѓ і атакаваѓ. У той момант, калі ён пацягнуѓся да свайго зброі, яго адкінуѓ эга далей ад яго. Было цяжка біцца супраць яго. Ён быѓ добры. Ён ведаѓ кожны трук, які ведаѓ яе. У яго быѓ нож. Проста так ён быѓ там, і быѓ накіраваны адкрытымі ѓ мой складаць даляр. Яе схапіѓ эга за запясце і змог спыніць рух. Але не надоѓга. Ён падняѓ кожнаму племені, і ледзь не ѓдарыѓ мяне там, дзе гэта вельмі раздражняла. Яе, павярнуѓся і злёгку нахіліѓся наперад і ён ударыѓ мяне ѓ жыцці.
  
  
  ђдар збіѓ мяне з нага, і нож ледзь не трапіѓ у мяне. Яго ѓстаѓ. Мая макушка ѓдарыла эга па падбародку з гучным ляскам зубоѓ. Гэта парушыла эга намеры. Ударам каратэ ѓ эга руцэ з нажом і выбіѓ эга, зброю ѓстала адкрытыя паміж валунамі, вастрыём уніз. Яе працягваѓ трымаць эга запясце і перавярнуѓ эга на спіну. Ён спрабаваѓ пазбавіцца ад сваю ѓладу з дапамогай прыёму дзюдо, але яе ѓжо падрыхтаваѓся да эга хаду. Ён паслізнуѓся і ѓпаѓ на мокрыя камяні. Яе пачуѓ сухі трэск касцей. Ён ляжаѓ, здзіѓлена гледзячы ѓверх. Эга ногі былі падціснутыя, ён усё яшчэ быѓ у прытомнасці і не адчуваѓ боль. Шок проста выраслі ѓсе гэтыя пачуцці. Можа быць, яго ногі былі адключаныя назаѓжды. - Добра, - сказаѓ я. 'Яе ведаю, хто вы. Яе хачу пачуць ад вас некаторыя падрабязнасці. Колькі вас там?
  
  
  Ён заплюшчыѓ вочы і пагардліва ѓсміхнуѓся.
  
  
  "Шмат". -"Занадта шмат, каб нас спыніць".
  
  
  Дзе ваша база?
  
  
  Зноѓ гэтая ѓсмешка. 'Далей. У месцы, дзе вы ніколі не знойдзеце.
  
  
  Яе зрабілі на яго пісталет. 'Добра. Мы пачнем з нуля. І мне не патрэбныя адказы тыпу "шмат" і "далей". Яе хачу атрымаць адказы, напрыклад, колькі і дзе. Так што наперад.
  
  
  Эга твар было спакойным.
  
  
  - Інакш ты мяне застрелишь?
  
  
  Ён паківаѓ галавой. "Няма розніцы паміж смерцю і жыццём. Вы, жыхары Захаду, не разумееце. Яе не змог. Значыць, яе ѓжо мёртвы.
  
  
  У вас застаецца мала пагроз, калі самая апошняя пагроза атрымлівае такі рэѓматызму. Гэта быѓ тупік. Яе таксама пацярпеѓ няѓдачу. Але тады, калі я не мог атрымаць тое, што гатэль, я заѓсёды мог паспрабаваць атрымаць пацверджанне таго, што, як мне здавалася, яе ведаѓ.
  
  
  - Але ты думаеш, што іншыя даб'юцца поспеху. Што вы здольныя забіць ѓсю сотню сенатараѓ?
  
  
  Нам зусім не абавязкова забіць ih ѓсіх. Дастаткова, каб напалохаць ih усіх да смерці. Каб выклікаць каралеѓстваѓ ѓ вашым ѓрадзе. Вашага... Кангрэс, як вы называеце эга. Тады мы звяжамся з вашым прэзідэнтам, і ѓсё адбудзецца так, як мы хочам".
  
  
  Цяпер надышла мая чарга праявіць некаторы пагарду. - Здаецца, ты нешта забыѓся. У гэтага прэзідэнта ёсць целаахоѓнікаѓ і даволі жорсткая сістэма бяспекі".
  
  
  Ён паківаѓ галавой. - Здаецца, ты нешта забыѓся. Такую сістэму бяспекі ѓжо абыходзілі раней. І акрамя таго, мы не збіраемся эга забіваць. Мы толькі маем намер кантраляваць эга мозг.
  
  
  Такім чынам аляксандр ih генеральны план. Паралізаваць Кангрэс і зрабіць прэзідэнтам сваёй марыянеткай. Ва ѓмовах хаосу ѓ Кангрэсе дзеючая служба атрымае неабмежаваную ѓладу. І КАН будзе мець поѓны кантроль над гэтым. Гэта было не так немагчыма, як здавалася. Целаахоѓцаѓ абараняюць толькі ад куль. І не супраць вашага омлета, поѓнага змяняюць свядомасць наркотыкаѓ. Або супраць аспірыну, які не з'яѓляецца аспірынам. Гэта было ѓсё, што ім было трэба. Кажуць, што ѓ Распуціна быѓ цар у эга ѓлады. Але сёння для гэтага нават не трэба быць Распутиным. Табе проста трэба быць хлопцам з наркотыкамі. У каралёѓ Сярэднявечча былі свае дэгустатары. Людзі спрабуюць адукацыю і напоі, каб пераканацца, што яны не атручаныя. Гэта была праца. Але гэтага няма цяпер. Таму прыцягваючы сваімі бліскучымі педагагічнымі здольнасцямі кіраѓнікі безабаронныя. План КАН быѓ вар'ятам. Але гэта было не так вар'яцка.
  
  
  Філіял страціѓ прытомнасць. Ці так здавалася. Рабіць мне заставалася няшмат. Ва ѓсякім выпадку, больш ніякай інфармацыі я не атрымаѓ. Але адно было ясна: ён павінен быѓ памерці. Ці ѓся гэтая кліку КАН прыйдзе за намі.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на нерухомае цела. Яе, задумаѓся на хвіліну. Яе, думаѓ аб тым, як лепш за ѓсё яму было памерці. Яе, сышоѓ. Яе, вярнуѓся ѓ тунэль і падабраѓ сваё паліто і штылет, які выпусціѓ. Адтуль яе працягнуѓ рух па вуліцы.
  
  
  Усё, што я пачуѓ, быѓ слабы гук. Вядома, ён не быѓ без прытомнасці. Ён павярнуѓся і ѓзняѓ пісталет.
  
  
  І стрэліѓ сабе ѓ вока.
  
  
  Першакласнае забойства.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 13
  
  
  
  
  Спектакль "Скажы сваёй маме" ѓ Лірычным тэатры, як і было абяцана, быѓ "даволі пацешным, калі вам падабаюцца такія рэчы". Дрэнна тое, што я, верагодна, не буду эга глядзець. Адзінай цікавай рэччу была дзяѓчына, якая займаецца вылезла па сваёй адзення. Джэніс Венера. Яе памятаѓ яе з тых дзён, калі яе звалі Джэніс Вуд.
  
  
  Джэніс Венера была светлавалосай багіняй, і, як бы ee нас звалі, з выдатнай фігурай. Яна была гарачай спадарожніцай у падарожжы па Рыѓеры, напэѓна, пяць гадоѓ таму. Мы рассталіся сябрамі. Мой бізнэс, і яе будучыню былі выратаваны ветлым і багатым графам Хоппапом. Ён перадаѓ мне некаторую інфармацыю аб кантрабандыстах алмазова, а Джэніс - кучу алмазова. Калі яе ѓ апошні раз бачыѓ ih ѓ Ніцы, яны збіраліся пажаніцца.
  
  
  Як гэта выглядала цяпер, усё магло б скласціся крыху інакш. Падчас перапынку ёй патэлефанаваѓ і атрымаѓ запісанае паведамленне ад Мейса. Вакол таго, што эму ѓдалося сабраць у падзорную трубу, выдзялення добрай кашы заключаѓся ѓ аѓсяных шматкі.
  
  
  Гэта ѓсё, што ѓ іх цяпер было.
  
  
  Роско абвясціѓ, што налічыѓ трох атс. Одзіна эль у гатэлі "Эддисон"; адзін усё яшчэ быѓ у Фезерстоуна, а трэці быѓ у той момант у "Олд Вік", назіраючы, як сэр Лоѓрэнс Аліѓе гуляе Гамлета. Пакінуѓ ёй паведамленне "Раскажы сваёй маме", было даволі весела, калі вы захапляецеся такімі рэчамі.
  
  
  Яе вярнуѓся як раз своечасова, каб пачаць пачала другі акт. Сяргей ужо пагасла, і Тары прыйшлося махнуць мне рукой на маё месца. Аркестр выступіѓ га пачатку другі раз.
  
  
  'Навіны?' - спытала яна шэптам.
  
  
  'Так. Ёсць тры.'
  
  
  "Ну трое? Або яшчэ трое?
  
  
  'Так.'
  
  
  Яна памаѓчала. - Значыць, усяго сем.
  
  
  'Так.' Ёй кіѓнуѓ. 'Да гэтага часу тхор.'
  
  
  Аркестр гуляѓ песню, якую спявала Джэніс. "Гэтая дзяѓчына, - сказала Тара, - ты ведаѓ яе, ці гэта былі прыкметы кахання з першага погляду?"
  
  
  Я не ведаѓ, што ѓ мяне ёсць такія сімптомы. - Я ѓжо ведаѓ яе, - сказаѓ я. 'Некалькі гадоѓ таму. Мілая дзяѓчына. Нічога больш.'
  
  
  Тара падняла брыво. "Ну, яна больш не выглядае такой дзяѓчынкай".
  
  
  Верагодна, яна была права ѓ гэтым. Памеры Джэніс цяпер былі 90-60-90.
  
  
  - Мы былі проста сябрамі, - сказаѓ я. "Сумленнае слова".
  
  
  Тара паглядзела на мяне. - Скажы сваёй маці.
  
  
  Потым шоѓ мы адправіліся за кулісы. Джэніс была гарачай. Тара была крута. Джэніс пазнаёміла нас са сваёй новай любоѓю, Мікі. Тара адтала. Мы ѓчатырох пайшлі куды-то выпіць піва.
  
  
  У таксі дадому Тара сказала: "Ты маеш рацыю, яна мілая дзяѓчына. І дадаѓ даволі рэзка: "Больш нічога".
  
  
  Ёсць некалькі спосабаѓ даведацца, адкрываѓ ці хто-то ѓ вашай дзверы, пакуль вас не было.
  
  
  Да жаль, усе ведаюць гэтыя манеры.
  
  
  Асабліва тым людзям, якія спрабуюць адкрыць вам дзверы ѓ вашу адсутнасць.
  
  
  Дзякуй Студзеня Флемингу гэтыя пасткі з некалькімі валасамі сталі шырока вядомыя. І любы дасведчаны агент ведае, як гэта зрабіць. А іншыя аѓтары шпіёнскіх апавяданняѓ выкрылі іншыя добрыя трукі. Хітрасць сакрэтнага агента ѓ тым, што эга тактыка застаецца таямніцай. Сёння па цане кніг у мяккай вокладцы кожны дзіця - выліты Картэр.
  
  
  Ну, Картэр больш хітры.
  
  
  І калі вы часам думаеце, што я испорчу добрую рэч, аддаѓшы яе за гэтыя некалькі гульдэнаѓ, падумайце яшчэ раз. Справа ѓ тым, што хто-то праглынуѓ маю прынаду. Калі мы вярнуліся ѓ кватэру, яе зразумеѓ, што там хто-то быѓ. Ці яшчэ быѓ. Яе жэстам запрасіѓ Тару зноѓ выйсці і дачакацца майго сігналу. Яе схапіѓ пісталет і адкрыѓ уласны замак адмычкай. Мяккі пстрычка замест какафоніі гукавы лязгающей звязкі ключоѓ. Усярэдзіне было цёмна. І было ціха. Такая вельмі гучная цішыня, выкліканая тым, што хто-то спрабуе не быць там. Яе моцнага сціснуѓ Вильгельмину у руцэ і пачаѓ асцярожна хадзіць па кватэры. Пакой за пакоем. Праз застаѓленае розным начыннем памяшканне гасціную, сталовую і, нарэшце, гасціную, шкадуючы, што сяброѓка Роска не павяла свайго ката перад сыходам, таму што гэты кот чапляѓся за мае пяткі.
  
  
  Добра. Такім чынам, наш госць чакаѓ у спальні ці хаваѓся ѓ душа. Або эга даѓно не было.
  
  
  Яе, спыніѓся ѓ спальні. Там хто-то быѓ. Яе, чуѓ, як ён дыхае. Наступным маім крокам быѓ шэдэѓр каардынацыі. Адным рухам яе расчыніѓ дзверы, уключыѓ сьвяты і прыцэліѓся.
  
  
  Ён выскачыѓ з ложка, як хлеб з тостар. Госпадзе, Нік. Гэта тваё ѓменне пажадаць добрай раніцы?
  
  
  Яе апусціѓ пісталет і паківаѓ галавой. - Не, Роско. Але гэта па-чартоѓску добры спосаб, каб павітацца куляй, чортава сука. Ты ведаеш, што я мог цябе забіць?
  
  
  Ён адкінуѓ валасы назад і пазяхнуѓ. Потым пачухаѓ падбародак, утаропіѓшыся на мяне. "Вы, амерыканцы, усе такія, - сказаѓ ён. Слухай. Гэта жыллё маёй дзяѓчыны, няма? Таму я не хачу з табой гаварыць. Такім чынам, у мяне ёсць ключ. Такім чынам, яе ѓвайшоѓ. Так адкуль мне было ведаць, што ты прыйдзеш?
  
  
  Роска... - яе сел на край ложка, - ...што тычыцца гэтых тваіх метадаѓ працы... †
  
  
  Ён падняѓ руку. "Не прапаведуй. Нік. Калі ласка.' Ён закурыѓ, і я ѓбачыѓ, што полымя злёгку дрыжыць. - Дзе Тара?
  
  
  Яе, падышоѓ да акна і падаѓ гэй знак.
  
  
  Ніякіх пропаведзяѓ, Роско. Слова.'
  
  
  Ён уздыхнуѓ. 'Слова?'
  
  
  А.'
  
  
  "Агонь".
  
  
  Галасаванне гэтае слова.
  
  
  Яе, пастукаѓ цыгарэтай па прикладу пісталет. - Гэта мая праца, Роска, яго гору. Ты цень. Яе страляю. А гэта значыць, што вакол ходзіць шмат людзей, якія плануюць мяне застрэліць. І тады, калі яе не застануся напагатове, яны даб'юцца поспеху.
  
  
  Pif-паф, і яе мёртвы. Зразумеѓ?
  
  
  Ён кіѓнуѓ і ѓсміхнуѓся. - Няправільна, - сказаѓ я. 'Гэта не смешна. Гэта па-чартоѓску сур'ёзна. Я думаю, што ты геній, Роска, але мне здаецца, ты становішся занадта самаѓпэѓненым. У перакладзе гэта называецца, што ты становішся абыякавым. І гэта вельмі добры спосаб памерці.
  
  
  Зразумела? Ён кіѓнуѓ. І не ѓсміхнуѓся.
  
  
  Яе павінен быѓ спыніцца. Але, як і ѓсе прапаведнікі, яе занадта доѓга стаяѓ за сваёй кафедры, і нанёс яму было толькі адзін маральны ѓдар, ад якога ён не мог акрыяць.
  
  
  Роско паціснуѓ плячыма. - Добра, - сказаѓ ён. Ну, яго усё гэта ѓжо чуѓ. Але сёння ѓвечары... ты зладзіѓ буру ѓ шклянцы вады. †
  
  
  Тара сядзела ѓ дзвярах. "Значыць, ты будзеш піць чай.
  
  
  Яна ѓсміхнулася. Адна ці дзве лыжкі?
  
  
  Роско усміхнуѓся ѓ рэѓматызму. - Гэты твой іншы выпусціѓ сваё пакліканне.
  
  
  'Якое?'
  
  
  "Стварэнне ваенна-навучальных фільмаѓ".
  
  
  Тара заварыла чай.
  
  
  Прычынай візіту Роско было грамадства Фезерстоуна, і ён гатэль ведаць, што з ім рабіць. Заѓтра зноѓ сачыць ці як? Так, - сказаѓ я. "Працягвайце сачыць. Нам трэба ведаць, калі гэтыя клоны пачнуць дзейнічаць. Занадта мала адбываецца; Мне гэта не падабаецца. А пакуль паглядзім больш уважліва. Паглядзім, ці зможам мы даведацца, што адбываецца ѓнутры. 'Хм. Яе проста яшчэ не ведаю, Нік. Сумняваюся ѓ гэтым.
  
  
  'Так?'
  
  
  - Дык што ж ты тады зробіш?
  
  
  "Наведаю Грамадству Фезерстоуна для сустрэчы з маёй дарагой памерлай цёткай Міртл.
  
  
  - Ты маеш на ѓвазе проста ѓвайсці? Проста так.'
  
  
  "Ну... я мог бы улятаць, але я думаю, што гэта было б занадта крыкліва, ці не так?"
  
  
  Роско ѓстаѓ. - І гэта ты кажаш мне не жартаваць. Вы прайшлі ѓвесь гэты шлях?
  
  
  Калі гэта лагер КАНЫ, табою нітка. У цябе даволі знаёмы твар, прыяцель. Вы амаль так жа ананімныя, як Ніксан на сходзе дэмакратаѓ.
  
  
  "Я разлічваѓ на тое, што ваш аддзел спецэфектаѓ дасць мне маску і падыходная камуфляж можа дапамагчы.
  
  
  Роско ѓздыхнуѓ. "Наш аддзел спецэфектаѓ, - сказаѓ ён, - памёр".
  
  
  'Памёр?'
  
  
  "Ну, разумееце... гэта сапраѓды трохі балюча... Гэта была бабулька, якая займаецца калі-то працавала на Ілінга. Вы ведаеце, гэтая кінастудыя. І... ну... яна памерла. Яе ведаю!' Ён перапыніѓ мяне перш, чым яе паспеѓ вымавіць хоць бы слова. Гэта смешна, гэта яна, гэта дзіцячая праца, і гэта немагчыма. Але гэта, баюся, усяго толькі лонданскі аддзел AX.
  
  
  Яе зрабіѓ эму задавальненне нічога не кажу.
  
  
  Ён сказаѓ. = "Можа яе туды зайду?".
  
  
  "Даруй, Роско. Ты мне больш патрэбен звонку. Калі одзіна вакол гэтых атс накіруецца ѓ Злучаныя Штаты, значыць, іншы сенатар накіруецца ѓ морг. Нам трэба высветліць, што намышляюць гэтыя паравыя.
  
  
  Ён ускінуѓ рукі ѓ паветра.
  
  
  'Тады ѓсё ѓ парадку. Мы вярнуліся да нашай зыходнай кропцы. Вы ідзіце туды. Так што я мог бы таксама спытаць вас цяпер. Калі ты загінеш, ці магу я яго ѓзяць гэты гальштук?"
  
  
  Яе ведаю. Будзь сур'ёзны. А калі сур'ёзна, хлопцы, што вы прапануеце?
  
  
  Яе прапаную, - паглядзела на нас, Тара, - мне пайсці туды.
  
  
  Няма, яе сказаѓ. 'Дакладна няма.'
  
  
  - Але, Нік. †
  
  
  Няма.' Яе сказаѓ.
  
  
  'Але ...'
  
  
  Тады мяне тут ніхто не слухае. Няма. Гэта нітка.'
  
  
  
  
  Кіраѓнік 14
  
  
  
  
  Так што Тара ѓсё роѓна пайшла.
  
  
  Ну, не зусім Тары. Не Тара, "фігурыст рудая". Фігурыстых рыжавалосых занадта лёгка заѓважыць на вуліцы, поѓнай людзей, і занадта лёгка высачыць. Жанчына, якая прыйшла на прыём на наступны дзень у доме пад нумарам 41, была старой дзевай з мышыным тварам. З дадо-каштанавымі валасамі, кручкаватым носам і мяшком замест сукенкі. Касцюм, парык і макіяж ѓ нас былі, дзякуй Джэніс і кампаній "Скажы сваёй маме". Калі Тара не вернецца ѓ тэатр самае пазней да сямі гадзін, спектакль можа не працягвацца - парык і нос належаѓ маці.
  
  
  Электронны дыктафон і камера для наручных гадзін былі з AX.
  
  
  Магнітафон быѓ самай апошняй мадэлі - маленькі Sony на батарэйках. памерам з партабак і замаскіраваны такім чынам, што таксама быѓ падобны на партабак. Ён кіраваѓся гукам, а гэта азначала, што ён не запісвае тищину. На хуткасці 4,75 ѓдалося запісаць чысты гук каля двух гадзін. Павярнуѓшы ручку гучнасці да ѓпора, ён мог запісваць па жаночай сумачкі, такі ж, як у Тары. Вялікая адкрытая палатнянай сумка для пакупак.
  
  
  Калі вы калі-небудзь задаваліся пытаннем, якія вар'яты будуць размаѓляць з мёртвымі, адказам будуць багатыя вар'яты.
  
  
  Бібі Ходжсон, напрыклад. Тара сутыкнулася з ёй па шляху (пстрычка). Добра. Так што я таксама ведаю, хто яна. Але Тара кажа, што, згодна з Vogue, гэтая дама - "скваттер", тытул, які можна атрымаць толькі тады, калі ты выдаткаваѓ кучу грошай на балетныя тэпцікі і рамяні. Вакол іх жанчын, для якіх невялікія выдаткі па-ранейшаму азначаюць сукенка Dior. Місіс Браѓн атрымлівае свае грошы ад містэра Ходжсана. г-н Уільям А. Ходжсон па Hodgson s Real Estate Agents. І яе ведаю, хто ён. Агенты па нерухомасці Ходжсана валодаюць паловай Фларыды і значнай часткай выспы, які яны называюць Манхэтэн.
  
  
  Таксама была місіс Вентворт Фрогг, якая мае каля сарака пяці мільёнаѓ даляраѓ. Тара сустрэла яе ѓнізе ѓ прыёмнай. Яна таксама сфатаграфавала саму прыёмную. Віктарыянская пакой з чырвонымі плюшавымі канапамі і мноствам пальмаѓ ѓ чыгунах. Тара павінна была запоѓніць форму. Некалькі пытанняѓ аб яе асабістага жыцця і жыцця нябожчыка. Згодна з запоѓненай форме, г. Луіза Ригг па Санкт-Луізы, штат Місуры, у гасцях у сваёй цёткі Міртл Ригг. У раздзеле "Прычыны візіту" Тара напісала: "Спытаць савета па нагоды інвеставання помнікаѓ". Яна не ведала, навошта яна гэта напісала. Яна сказала, што гэта толькі што прыйшло ѓ галаву.
  
  
  - Гэта вялікія грошы, дарагая? - спытала парцье. І Тара адказала: "Настолькі вялікія, што гэта мяне палохае".
  
  
  Рэгістратар ѓсміхнулася,
  
  
  Хударлявы усходні хлопчык павёѓ яе наверх, у ліловую пакой чакання, поѓную пальмаѓ. І сказаѓ эй, што Сунь Пін задаволіць сустрэчу. Сунь Пін прыйдзе да яе праз паѓгадзіны. А пакуль, можа быць, яна магла б трохі пачытаць які-небудзь часопіс. Можа быць, вып'еце кубачак гарбаты? Ён знік і праз імгненне вярнуѓся з дымлівай кубкам. Тара ѓзяла яе, і хлопчык зноѓ знік.
  
  
  Яна толькі пачакала хвіліну ці дзве, а затым адчыніла дзверы. У калідоры нікога не было відаць. Наадварот, за зачыненымі дзвярыма, пачуѓся п'яны жаночы смех. Вакол пачатку другі дзень даносіѓся слабы гул. Медыум, які стагнаѓ калі ѓпадаюць у транс. Трэцяя і апошняя дзверы была пазначаная як "Адпачываць". Адтуль не было нам гук. Тара паспрабавала адкрыць яе. Яна была зачыненая.
  
  
  Па сваёй вялікай сумкі яна дастала зубачыстку і палоску пластыкі. Яна да гэтага не прывыкла і працавала няѓмела. Але крокаѓ на лесьвіцы не было, і ѓ дзве іншыя пакоі ніхто не ѓваходзіѓ. Нарэшце яна адкрыла дзверы.
  
  
  Яна закрыла яе за сабой і агледзелася. Гэта была маленькая белай пакой. Там было некалькі ракавін, невялікі халадзільнік, падвойная пліта з чайнікам. Уздоѓж сцен стаялі шкляныя вітрыны. У адным па ѓсім ѓ іх былі ѓсе віды гарбаты. зялёны чай. рамонак. Лапсанг Сушонг. На верхняй паліцы акуратна сядзела калекцыя чайных кубкаѓ з ружовымі і белымі кветачкамі. Як і тая чаша, якую хлопчык прынёс гэй. У іншай вітрыне, у іншым канцы пакоя, сядзела калекцыя карычневых бутэлек. Кожны утрымліваѓ нейкі грануляваны парашок. На этыкетках проста было напісана "A", "B" ці "H". У адным наборы бутэлек была вадкасць, а на ніжняй паліцы ляжалі іголкі для падскурных ін'екцый.
  
  
  Вітрына была зачыненая.
  
  
  У ракавіне была выкарыстаная іголка. Тара падняла эга. У nen ѓсё яшчэ заставалася некалькі кропель вадкасці. Яна акуратна впрыснула эга ѓ пустую ампулу, якая ляжыць побач. Яна панюхала ампулу. Навуковы кампутар у глыбіні яе свядомасці прабегся па некалькім тысячам перфакарт і выдаѓ рэѓматызму менш чым за секунду. Яна сунула ампулу ѓ сумку і падышла да дзень.
  
  
  У калідоры пачуліся галасы.
  
  
  Яна замерла.
  
  
  - Такім чынам, міс Эліс. Не турбуйся. Нічога страшнага не здарыцца, - гэта быѓ мужчынскі голас. З высокім гугнявым азіяцкім акцэнтам. Ён казаѓ так, як быццам размаѓляѓ з дзіцем. Акцэнт на кожны склад асобна. "Акрамя таго, няма ніякага непрыязнасць, памятаеш?"
  
  
  Аліса адказала няпэѓна. 'Так. Яе ведаю. Зло існуе з... але часам мне цікава...
  
  
  - Не здзіѓляйцеся, міс Эліс. Паверце мне. Твой бацька таксама давяраѓ мне. Усё яшчэ...
  
  
  Ты памятаеш, што ён сказаѓ табе ѓчора?
  
  
  Аліса ѓздыхнула. Так, Ян. Ёй давяраю табе.'
  
  
  - Добра, - сказаѓ ён. - Так ты памятаеш, што рабіць?
  
  
  - Нічога, - адказала яна ціхім голасам.
  
  
  'Нічога такога. Менавіта так.' Потым быѓ невялікі перапынак. "Ну, тады чаму б табе не пайсці наверх і не зрабіць гэта?"
  
  
  Магчыма, яна кіѓнула ѓ рэѓматызму. Вэб-пару крокаѓ паднялася па лесвіцы. Іншая пара зрабіла ѓсяго некалькі крокаѓ. Рука пастукала ѓ дзверы. Дзверы адчыніліся. На заднім плане п'яная дама працягвала гаварыць. "Ах, дарагі, дарагі Роберт." У нейкай сумнай песні.
  
  
  'Што ж?' сказаѓ мужчына.
  
  
  Эму адказала жанчына з рэзкім голасам. 'Як вы далі велічна глядзіць на зорак. Самае позняе заѓтра.
  
  
  "Паспрабуй атрымаць гэта сёння. Ён можа нам спатрэбіцца заѓтра.
  
  
  'Добры. Тады пакінь мяне ѓ спакоі.
  
  
  Дзверы зачыніліся, і мужчынскія shaggy рэхам пачуліся на лесвіцы.
  
  
  Тара пачакала, пакуль у калідоры зноѓ не стала ціха. Яна паспяшалася назад у прыёмную да свайго крэсла. Яна паглядзела на халодны чай, які пакінула некранутым. Яна панюхала. Гэта быѓ чай.
  
  
  Яна ѓзяла часопіс. Дзверы адчыніліся.
  
  
  Жанчына была апранутая ѓ чорнае кімано. Яно покрыва значных памераѓ цела са значнымі выпукласцямі. У нах была кароткая мужчынская стрыжка і суровы твар. Яна казала мерным, хрыплым голасам.
  
  
  Мяне завуць Сон Pin. Адбылася памылка. Я не магу прыняць вас сёння. Ты можаш вярнуцца заѓтра? Гэта больш было падобным на загад. Заѓтра ѓ дзве гадзіны. Яна коратка схіліла галаву, не дазваляючы сваім вачам ѓдзельнічаць. Яны слізгалі mimmo Тары, як чорныя пражэктары.
  
  
  Тара ѓстала. 'Але ...'
  
  
  У два гадзіны.' Калі Тара спускалася па лесвіцы, яна паклікала яе. "Твая цётка будзе там, тады."
  
  
  Тара спыніла запіс і павярнулася да мяне. - Луіза Ригг ѓбачыць сваю цётку Міртл? Заѓтра ѓ гэты ж хвалі, і вы ѓсё гэта пачуеце".
  
  
  Яна была вельмі задаволеная сабой. Яна кіпела ад хвалявання. Гэта быѓ Хансье Бринкер, які знайшоѓ дзірку ѓ дамбе і цяпер засунуѓ у нах вялікі палец, каб выратаваць краіну ад гіганцкай катастрофы. Яна была так па-чартоѓску шчаслівая, што мне вельмі не хацелася казаць эй, што яна наогул нічога не стала вядома. Толькі фатаграфіі могуць мець некаторую каштоѓнасць. Роско узяѓ плёнку для праяѓкі. На наступную раніцу мы атрымліваем рэѓматызму.
  
  
  "Хацелася б, каб у вас зноѓ была фатаграфія таго, як эга клічуць - таго, хто размаѓляѓ з Эліс".
  
  
  - Яна?
  
  
  Так. Эга голас гучыць, як голас вядомага агента КАН.
  
  
  Вочы Тары пашырыліся. - Вы хочаце сказаць, што астатнія людзі не пры чым? І той нарколаг? Так што гэта не зусім тое, што я магу назваць дзіцячым нявінным весялосцю.
  
  
  Не зусім.' Яе ѓсміхнуѓся.
  
  
  Што было ѓ гэтым шпрыцы? Пентотал?
  
  
  Яна апусціла рот. - Як ты даведаѓся? Яе пакінуѓ гэта напрыканцы.
  
  
  Ёй ѓсміхнулася. "Паслухай, дарагая. Па дванаццаці выкрутаѓ, якія ѓ іх ёсць для надзіманне багатых сучек, у іх там адзінаццаць. Пентотал натрыю - гэта сыроватка праѓды, ці не так? Такім чынам, яны даюць гэтым дамам добры шанец, папярэдне намачыѓшы ih гэтым гарбатай, і дамы расказваюць ім усё, што яны хочуць ведаць. Разнастайныя падрабязнасці аб мінулым любасны. Затым слова ѓ слова медыумы паѓтараюць гэта потым. Атрымліваецца вельмі пераканаѓчы выступ. Гэтыя дамы не памятаюць таго, што яны перш распавялі. Гэтыя дамы ашаломленыя. І ѓдзячныя - і шчодрыя.
  
  
  Рот Тары склаѓся ѓ беззвучное "Аб".
  
  
  "З ім звязаны шэраг іншых пераваг. Калі гэтая праѓда кампраметуе, заѓсёды ёсць магчымасць для шантажу. І калі ѓ справу уцягнута дастаткова грошай, прывід кажа мэтаѓ, што з імі рабіць. Што б гэта нам было - дабрачыннасць, акцыі, рахунак у швейцарскім банку - вы можаце быць упэѓнены, што яны вяслуюць грошы. Тара выглядала разгубленай. "Але якое гэта мае дачыненне да КАН?"
  
  
  'Нічога такога. Гэта правільна. Я думаю, што гэта ѓсё зноѓ Насаѓ. Фезерстоуны займаліся махлярствам, КАН даведаѓся пра гэта і шантажаваѓ ih. Напэѓна, сапраѓды гэтак жа, як з Бангелем. Мне раптам прыйшло ѓ галаву, што ѓ Бангеля і Фезерстоунов было яшчэ якое-тое агульнае: яны абодва гандлявалі наркотыкамі.
  
  
  Яе сказаѓ гэй,:
  
  
  "Значыць, KAN мог пайсці па тым жа шляху, каб патрапіць унутр. Прыгразілі спыніць ih падстаѓка, калі яны не атрымліваюць частку прыбытку плюс некалькі паслуг. Такія паслугі, як, можа быць, прадастаѓленне жылля клонам.
  
  
  Яна пахітала галавой. 'Чароѓна.'
  
  
  Яе, паціснуѓ плячыма. 'Чароѓна. Бяспечна. Але трымаеце сваё досціп пры сабе.
  
  
  Так мы не наблізімся да штаба-кватэры гэтых атс. Акрамя таго, мы тут не для таго, каб разгадваць таямніцы грамадства. Наша заданне: ih ліквідацыі.
  
  
  Яна крыху здрыганулася. - Гэта больш мяккае слова, чым забойства, ці не так?
  
  
  Яе, паглядзеѓ на нах. Яна сядзела, подогнув пад сябе ногі, на шаѓковым крэсле ѓ спальні. На ёй быѓ бледна-ружовы касцюм, і яна выглядала бел-ружовай і гладкай, як шоѓк. Як адна вакол іх дзяѓчат, якія заплюшчваюць вочы на фільм Сэма Пекинпы. Як адна вакол тых дзяѓчат, якія плачуць у Fove Story.
  
  
  Яе, паківаѓ галавой. - "Рызыкуючы здацца банальным... але што на самай дэла робіць такая дзяѓчына, як ты, на такой працы?"
  
  
  Лейцара занепакоіѓ яе. Яна вывучала свае пазногці. Доѓга. Як быццам яна ніколі ih раней не бачыла. -- Ну, -- сказала яна нарэшце, - гэта... доѓгая гісторыя. Некаторы час назад... э, яе сустрэла... мужчыну.
  
  
  Даѓным-даѓно. Яе прайшла асяроддзяѓ ѓсіх кандыдатаѓ, як лепшая, а потым, па для... гэтага чалавека... я прайшла ѓ АХ... Мы - ну ды ладна, усё роѓна. Гэта было ѓ часы Джонсана, калі вайна ѓ В'етнаме зноѓ дасягнула свайго апагею. Ну, я... падпісаѓ. Яна адкінула галаву назад і весела ѓсміхнулася мне. "Акрамя таго, яе падумала, што было б вельмі займальна і рамантычна кожны дзень працаваць з такімі людзьмі, як Джэймс Бонд".
  
  
  "Не забывай згадаць Ніка Картэра?"
  
  
  Ах, - сказала яна. "Я не смелы марыць аб гэтым".
  
  
  Яе, прайшоѓ праз пакой і сеѓ побач з ёй. Яе ѓзяѓ яе падбародак у свае рукі.
  
  
  Слухай, - сказаѓ я. "Мы ажыццявім ѓ жыццё яшчэ некалькі сустрэнуць вашых жаданняѓ".
  
  
  Хм.' Яна злое паглядзела на мяне. - Адкуль ты ведаеш, што мне сніцца?
  
  
  Добра, - сказаѓ я. - Дай адгадаю. Яе, заплюшчыѓ вочы. "Вы хочаце свабодна парыць у паветры і займацца каханнем там".
  
  
  Мммм... - Яна задумалася. 'Цікава. Але, можа быць, занадта ветрана.
  
  
  Тады ѓсё ѓ парадку. Як наконт... як наконт музея. Там у іх ложак шаснаццатага стагоддзя - па старой карчмы. Мы маглі б праслізнуць за аксамітныя фіранкі і выдрапаць гэтыя імёны на спінцы ложка, калі скончым.
  
  
  Мне гэта падабаецца", - сказала яна. "Але музей не адкрываецца да дзесяці раніцы". Яна паглядзела на мяне. - Ты згодны з маёй ідэяй?
  
  
  Яе пагадзіѓся.
  
  
  У ванне з пенай.
  
  
  У ванне з пенай?
  
  
  "У ванне з пенай".
  
  
  Слухай, магу парэкамендаваць. Улічваючы бурбалкі і ѓсё, што з гэтым звязана, гэта акуратны, чысты сэкс. Вы проста ніколі не павінны спрабаваць гэта ѓ такім выпадку. Па крайняй меры, калі ты майго росту.
  
  
  Яна высушыла мяне. З вялікім, мяккім цёплым ручніком.
  
  
  - Я хачу спытаць цябе, якое аб чым, - сказаѓ я.
  
  
  Аб чым?'
  
  
  Яна зрабіла некалькі цікавых рэчаѓ з гэтым ручніком.
  
  
  - Усё роѓна, - сказаѓ я.
  
  
  З правільнай дзяѓчынкай у смецця таксама не ѓсё так дрэнна. Вам таксама не трэба прыбірацца, каб наладзіць будзільнік на патрэбны час. Не з двума людзьмі, якія падабаюцца адзін аднаму, і іншы сэкс. Праблема ѓ тым, што гэта ніколі не доѓжыцца досыць доѓга. Цяжкасці вяртаюцца.
  
  
  Яе, адышоѓ у бок і закурыѓ. - Яе гатэль цябе спытаць... - Я выпусціѓ кольца дыму. "Ці ёсць у кітайскай мове слова, падобнае на "о, туве, вау"?"
  
  
  Яна праводзіла пальцам па валасах на маёй грудзей. Не хочаш змяніць тэму, дарагі? Ці ты гатэль паспрабаваць згуляць тую сцэну ѓ ванне на кітайскім?
  
  
  Яе патлумачыѓ гэй спевы Эліс Фезерстоун. Тара нахмурылася. "Ах, вяроѓка, вау?" Яна паціснула плячыма і на хвіліну задумалася. "Ха. Пачакай секунду. Ты сказаѓ, што гэта песня. Ёй кіѓнуѓ.
  
  
  'Хм.' Яна ѓстала з ложка. 'Не сыходзь.' Яна схапіла сукенку і пайшла ѓ гасціную. Яе зноѓ пачуѓ, як магнітафон працуе.
  
  
  Яна вярнулася усміхаючыся. У нах былі гэтыя словы. - Я зразумела, - з гонарам сказала яна. "Дао".
  
  
  "Дао? Як гэта Дао ён старажытнай кітайскай рэлігіі?
  
  
  Яна кіѓнула. Ih вячэрнія малітвы - гэта пастаяннае спевы: "О, Дао! Аб Тао! Ёсць усе шанцы, што гэта гучыць, як "О, тауве, вау". Калі б ты ведаѓ, што ты слухаеш.
  
  
  Яна плюхнулася назад на ложак і згарнулася клубочкам, абхапіѓшы рукамі калені. Яна была цалкам упэѓненая ѓ сабе. Вядома, лепшым тлумачэннем, якое ёй прыдумаѓ да гэтага часу тхара, была даволі сумніѓная тэорыя аб тым, што Аліса, апантаная пастаяннай цягай да вяроѓках і вилянию.
  
  
  Тара зазьзяла. "О, Нік. Ідэальна. Усё на самай справе. Яны Физерстоуны, якія жывуць, як пустэльнікі - даосы - аскеты. А што тычыцца размоваѓ з мёртвымі. Даосы - містыкі. А яны праклёны, якія яны прамаѓлялі ѓ адрас міс Мэйбл, напрыклад, даосы - гэта фанатыкі. А таксама . Яна зрабіла паѓзу, як Болтини, абвяшчаючы аб Лятучых Валлендах. І Аліса, якая займаецца няспынна паѓтарае, што злы чыстая. Ой.' Яна стукнулася аб ложак. "Ну, нібыта гэты філіял, які кажа табе, што смерць і жыццё - адно і тое ж. Гэта абедзве даоскія ідэі. Як яны гэта бачаць, усе былі адно. Дабро і зло, смерць і жыццё. Усе яны зноѓ становяцца адным цэлым у вялікім Адзінстве Дао".
  
  
  Яе, паківаѓ галавой. "Гэта азначае прыкладна тое ж, колькі Вялікі Электрычны Здрабняльнік на нябёсах".
  
  
  Яна ѓздыхнула і зморшчылася. "Тыповая філасофская ідэя. Але нядрэнная.
  
  
  Яе сагнуѓ нагу. 'Далей?'
  
  
  "Ну... таму што яны думаюць, што злы не існуе, яны нічога не робяць, каб спыніць эга. Нічога не рабі, і ѓсё будзе, як назаѓжды. Гэта ih вялікі дэвіз.
  
  
  'Эм-м-м". гэта можа быць праѓдай для Алісы. але не для атс, КАНЫ цяпер не зусім марнаванне часу".
  
  
  Ммммм. Я не ведаю. Людзі інтэрпрэтуюць рэлігійныя дактрыны дзіѓным чынам. Вы толькі паглядзіце на Інквізіцыю. Ці гэтыя бясконцыя вайны за Святой Грааль. Яе б не выключала магчымую сувязь.
  
  
  Яе падумаѓ аб узгадненні і адхіліѓ гэтую магчымасць. Палітыка - вэб-рэлігія ѓ гэтых краях. А калі хто-то паэт вячэрнюю малітву, то гэта больш падобна на "Аб Мао", чым на "Аб Тао".
  
  
  Справа ѓ тым, - працягнула яна, - што я змагу разгаварыць Эліс. Калі яна сапраѓды даоска, яна не будзе хадзіць вакол ды каля. Можа быць, яна зможа мне многае расказаць аб тым, што адбываецца ѓ тым дом. На самай справе, яна можа даць на ѓсе адказы.
  
  
  Яе стомлена правёѓ рукамі па вачах. "Спадзяюся, нам не прыйдзецца скупіцца на словы з гэтай нагоды, але ты не вернешся ѓ той дом".
  
  
  Яе атрымаѓ гэты зялёнавокі, погляд з нах.
  
  
  Мы б патрацілі на гэта шмат слоѓ.
  
  
  І чаму б не?'
  
  
  Такім ён адной прычыне, што яны, як толькі яны заѓважаць вас, накачают пентоталом, і вы ім ѓсё раскажаце . Выкарыстоѓвай свой розум, Тара. Там вельмі небяспечна. Мы нават не ведаем, наколькі гэта небяспечна, пакуль не ідэнтыфікуем гэтыя фатаграфіі. Так што трымайся ад іх далей. Ты зрабіла сваю частку. Мы з Роско далей расследаваць справы, Эліс.
  
  
  І як ты збіраешся гэта зрабіць, калі яна ніколі не выходзіць?
  
  
  Ну... тады нам назаѓсёды трапіць ѓнутр.
  
  
  Яна ѓстала з ложка і пачала злосна хадзіць па пакоі. Але гэта так па-дурному. І вы губляеце так шмат часу з-за гэтага. Акрамя таго, гэта яшчэ больш небяспечна для вас. У мяне ѓжо ёсць пропуск для ѓваходу. Заѓтра. У два гадзіны.'
  
  
  Яна была права. Яе здзейсніѓ памылку, якую ніколі не рабіѓ раней. Яе прыняѓ эмацыянальны рашэнне. Больш за ѓсё на святле яе гатэль абараніць яе. І гэта было няправільна. Эмоцыі недапушчальныя ѓ маёй працы. Вы пакідаеце ih на дзень, як толькі пачынаеце.
  
  
  Яе, пагадзіѓся, што яна пойдзе. Пры двух умовах.
  
  
  Па-першае: каб мы спачатку разбярэмся з фотаздымкамі. Калі б гэта месца было сапраѓднай апорай агентаѓ КАНЫ, яна б туды не пайшла. Яна пагадзілася.
  
  
  Па-другое, мы з Роско чакалі б ee у макробиотическом рэстаране праз вуліцу і падтрымлівалі з ім сувязь праз мікрафон. Калі б мы пачулі нешта накшталт паролю, мы маглі б прыйсці на дапамогу.
  
  
  Яна пагадзілася. Дарэчы, з некаторым здзіѓленнем. "Ну, Нік, я і марыць не магу, што было б у адваротным выпадку. Не тое каб баялася яе, - сказала яна, - проста я... - падумала яна, на некаторы час, - я баюся.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 15
  
  
  
  
  Гэта быѓ дерьмовый дзень. Яе парэзаѓся падчас галення. Тара выпусціла люстэрка. Кава быѓ занадта слабым. І пайшоѓ дождж. Гэта была добрая частка.
  
  
  Да адзінаццаці гадзінны Тара выйшла з хаты. Яна гатэляѓ своечасова нафарбавацца і апрануцца, каб дабрацца да Фезерстоуна крыху раней. Яна спадзявалася праслізнуць наверх па зручна размешчанай пакоя чакання на другім паверсе, каб сустрэцца з Эліс Фезерстоун.
  
  
  Мой тэлефонны званок Мейсу ѓ 11 гадзін павярнуѓся яшчэ адным ударам. "Прабачце, хлопцы, - сказалі ѓдзельнікі групы, - па-ранейшаму ніякіх дзеянняѓ".
  
  
  Ёй патэлефанаваѓ у магазін гарбаты Лайтфут, і мне сказалі, што мой заказ не будзе гатовы да поѓдня. У іх не было кур'ераѓ.
  
  
  "Хіба я не магу атрымаць эга?" Яны сказалі так. Гэта быѓ складаны заказ.
  
  
  Гэта азначала, што фатаграфіі, якія Тара зрабіла ѓ The Featherstone s, было не так проста апазнаць. Яны павінны былі адправіць ih ѓ Вашынгтоне. Верагодна. У любым выпадку, яе атрымаю рэѓматызму ѓ апоѓдні. Яшчэ дастаткова часу, каб звязацца з Тарай у тэатры, калі ѓзнікне такая неабходнасць. Яе выйшаѓ праз кватэры і пайшоѓ па вуліцах. У гадзіну дня яе сустракаѓ Роско ѓ макробиотическом рэстаране. Яе вырашыѓ спачатку чым-небудзь перакусіць.
  
  
  Без дзесяці дванаццаць яе быѓ ѓ чайнай краме Лайтфут. Маленькая брудная ціску сярэдняга і малога крама на першым плане паверсе старога будынка дзе-то ѓ Соха. Сцены ад падлогі да столі былі абвешаны паліцамі з вялізнымі банкамі гарбаты. Вокны, якія выходзяць на вуліцу, таксама былі забітыя чаркамі чай.
  
  
  За прылаѓкам стаяѓ нягег мужчына ѓ паношаным карычневым фартуху. Ён паглядзеѓ на мае дакументы і кіѓнуѓ. Ён узяѓ слоік з паліцы і паставіѓ яе на прылавак. Ён пачаѓ заварочваць эга ѓ карычневую абгортачную паперу.
  
  
  "Я, э... гатэль б выкарыстоѓваць эга тут," сказаѓ я.
  
  
  Ён паківаѓ галавой. - Крама наѓрад ці падыходзіць для гэтага, ці не так?
  
  
  - А можа быць, наверсе?
  
  
  Ён падазрона паглядзеѓ на мяне. - Не ведаю, - сказаѓ ён. - Я павінен гэта праверыць. Ён падышоѓ да касы і націснуѓ N-3. Праз некалькі імгненняѓ тэлефон двойчы зазваніѓ, а затым замоѓк. - Добра, - сказала яна. Яна націснула кнопку пад прылаѓкам, і невялікая частка задняй сцяны ад'ехала.
  
  
  Адтуліну дало мне доступ да вузкай лесвіцы, якая вядзе да мясцовага штабу АХ. Лесвіца вяла ѓ маленькую неряшливую прыёмную. Два аранжавых пластыкавых крэсла, крэсла, застаѓлены нумарамі " Чайных тэрыторыі баранцава мора" , і вялікі патрапаны пісьмовы крэсла. За сталом сядзела чарнявая красуня, тых, што жуюць жуйку. Яна зацікаѓлена паглядзела на мяне, перастала жаваць і скрыжавала ногі ѓ іншы бок. Справа з нах была яшчэ адна дзверы. Святая святых. Яе, паглядзеѓ на гадзіннік. Было дванаццаць гадзін. Яе, паклаѓшы абедзве рукі на крэсла, і злёгку нахіліѓся наперад. - Я хачу пагаварыць з Далорэс, - сказаѓ я.
  
  
  Яна зрабіла зусім абыякава твар. Яе высвяціѓ сваё пасведчанне асобы. У яе вачах нарэшце з'явілася некаторы разуменне, і яна кіѓнула. "Вы не ведаеце нічога, напэѓна, у гэтым чайным краме," сказала яна. "Табе патрэбна Далорэс або тваё паведамленне?"
  
  
  "Паведамленне, - сказаѓ я. Яна націснула некалькі кнопак на сваім тэлефоне, калі яе пачаѓ распакоѓваць слоік з гарбатай. Яна працягнула мне трубку. Там было запісанае на плёнку паведамленне ад Роско. "Убачымся ѓ гадзіну дня". Затым зноѓ Mays: "Выбачайце, хлопцы, ніякіх дзеянняѓ".
  
  
  Яе адкрыѓ банку і сел на крэсла. Кожнае фота была акуратна прымацаваная да кампутарнай карце. Дарагія жырыноѓскі дамы Mrs. Ходжсон і Фрогг былі прызнаныя такімі. Сакратарка Фезерстоуна спрыяла звальнення Агнес Карона, былога сакратара Скотленд-Двор, таму што некаторыя дакументы, якія ѓ нах былі, былі адтуль скрадзеныя. Ніякіх доказаѓ яе датычнасці так і не было выяѓлена. "Нядбайнасць" стала прычынай адстаѓкі. Аднак яна апынулася пад падазрэннем. Хлопчыкам, які прынёс Тары чай і правёѓ яе ѓ прыёмную, быѓ Пэм Конь, малады тэрарыст, спецыяліст па псіхалагічнай вайне. Асабліва добры ѓ псіхатропных прэпаратах. Ён быѓ галоѓным следчым КАН. Дзе-то ѓ Азіі яны страцілі эга па ѓвазе. Дзякуй фота Тары АХ абнавіла эга дадзеныя ѓ архіве. Нарэшце, што не менш важна, была Сун Пін. М-2. Забойца другога класа. Пачатку другой клас не азначаѓ, што яна была дрэннай. Гэта не азначала нічога, акрамя таго, што яна была забойца. І ѓсе яны феміністкі, якія цяпер злуюцца на мужчын, дасылайце свае скаргі Мао Цзэ дуну. Сунь Пін была злы цёткай. Мяркуючы па кампутарнай карце, яна была спецыялістам па тонкасцям фізічных катаванняѓ.
  
  
  Яе, падскочыѓ да тэлефона і патэлефанаваѓ у тэатр.
  
  
  Тара ѓжо сышла.
  
  
  Яе ѓдарыѓ па трубцы так моцна, што крэсла затросся, і сказаѓ, што хачу Далорэс. "Далорэс асабіста. І хутка! Сакратарка паскорыла жаванне да чатырох-чатырох раз і націснула некалькі кнопак. Дзверы справа ад нах прыадчыніліся. "Вы не будзеце сумаваць па Далорэс, - сказала яна. Гэта вэб-дзяѓчына панэляѓ.
  
  
  Дзяѓчына ѓ размеркавальнага шчыта была высокім, абвіслым мужчынам з сівымі валасамі, у даѓно мёртвай кашулі і з змучаным тварам.
  
  
  Яе сказаѓ. - "Далорэс?"
  
  
  Ён уздыхнуѓ.
  
  
  "Глядзіце, - сказаѓ ён і адарваѓ вуха ад пары навушнікаѓ.
  
  
  - Яе Картэр, - сказаѓ я.
  
  
  'Oi.' Ён паглядзеѓ ледзь прамей.
  
  
  Яе сказаѓ эму перадаць Роско тэрміновае паведамленне. Планы змяніліся. Мы павінны былі перахапіць Тару да таго, як яна ѓвойдзе ѓ логава льва. Яе вярнуся ѓ кватэру на выпадак, калі яна прыйдзе. Цяпер ён накіроѓваѓся ѓ макробиотический рэстаран. Калі б я не мог яе сустрэць, яе б сустрэѓся з ім там, у палове другога.
  
  
  Яе ѓзяѓ таксі і вярнуѓся ѓ кватэру ѓ рэкордна кароткія тэрміны. Тары там не было. Усё, што я мог зрабіць, гэта чакаць. Калі б яна не была ѓ тэатры і не тут, яна магла б быць дзе заѓгодна. А Лондан вялікі горад. Сапраѓднай прычыны для панікі не было. Перш чым яе ѓбачыѓ Роско, у мяне былі па рашэнні своечасова папярэдзіць яе. Нават калі гэта было ѓ самы апошні момант. Тым не менш, яе, адчуваѓ сябе крыху няёмка. Яе працягваѓ хадзіць па пустой кватэры. Дождж нервова стукаѓ у вокны. З наступнай вуліцы даносіѓся слабы гул джаза. З самай вуліцы даносіѓся стогн машын. Дзе-то высока назаѓжды мной праляцеѓ самалёт. Кот дзьмухнуѓ. Гадзіннік цікаѓ.
  
  
  Яе гатэль ѓсё знесці. Адназначна гадзіны. Можа быць, каб спыніць час. Ці, можа быць, таму, што яны выдавалі, не той гук, які яе гатэль пачуць. Гук Тары, якая ѓваходзіць у дзверы. Цэлае, жудаснае час, калі нічога не адбываецца, яно ѓсё пагражае здарыцца адразу і не так.
  
  
  У гадзіну дня яе набірае нумар. Яе атрымаѓ рэѓматызму Роско на маё паведамленне. Потым тры гудка і група Мейса: Сонні, хлопцы. Па-ранейшаму ніякіх дзеянняѓ.
  
  
  Яе павесіѓ трубку. Яе працёр вочы і пацёр шыю. Там зноѓ ужалило. Яе перастаѓ церці. Ад чаго мяне папярэджваѓ мой радар? Яе, паглядзеѓ на сцяну. Потым да тэлефона. Яе падняѓ трубку і зноѓ набірае нумар.
  
  
  Роско: Заткніся. Нікі. Мы знойдзем яе.
  
  
  Бі-і, бі-і, бі-і. Ірына: Выбачайце, хлопцы. Па-ранейшаму ніякіх дзеянняѓ.
  
  
  Яе трымаѓ трубку трохі далей ад вуха.
  
  
  Гэта былі яны самыя словы, якія Mays выкарыстаѓ двойчы!
  
  
  Кожны гадзіну ён даваѓ новае паведамленне. Вядома, ён, магчыма, не змог бы прыдумаць нічога большага, але паѓтарыць усё роѓна не перашкаджала эму. Кожны гадзіну на працягу апошніх некалькіх дзён ён прыходзіѓ з нейкім дзіѓным справаздачай або навінавых паведамленнем аб тым, што ядуць у вёсцы. А калі ён наогул нічога не мог прыдумаць, ён усё роѓна прыдумляѓ мэт.
  
  
  Яе зноѓ паднёс трубку да вуха... Яе ѓважліва слухаѓ. "Прабачце хлопцы. Па-ранейшаму ніякіх дзеянняѓ. Так! Галасаваць яно! У эга-у апошніх словах пачулася слабое рыканне. Самалёт, які праляцеѓ. Гэты гук быѓ раней. Там было што-то крывое.
  
  
  Ёй патэлефанаваѓ Далорэс. Ён пацвердзіѓ мне, што адно і тое ж паведамленне было там на працягу трох гадзін. Няма, сказаѓ ён, ён не знайшоѓ гэта падазроным. Ён толькі думаѓ, што Мэйс гатэль пажартаваць, выкарыстоѓваючы адно і тое ж паведамленне зноѓ і зноѓ.
  
  
  Яе распавёѓ эму аб самалёце. На імгненне ён змоѓк. 'Усемагутны Бог.' ён сказаѓ. 'Ты маеш рацыю.'
  
  
  У мяне Мейса больш не было. Яе быѓ дзе-то паміж гневам і панікай. Злосць за тое, што я так захапіѓся бяспекай Тары, што страціѓ па ѓвазе ih сапраѓдныя намеры і не стала вядома аб паведамленні Мейса раней. Усе нашы надзеі на "сузор'і сёння гэтага справы", былі заснаваныя на послеявляется Чэн-Лі Браѓна, послеявляется, які павінен быѓ прывесці да лабараторыі кланавання і да Лао Цзэну. Калі ён ужо зрабіѓ крок, ѓсякая надзея страчана. Мы ніколі не знойдзем гэта гняздо атс. Мы б ніколі не змаглі б спыніць ih. Бог пакарае мяне на гэтую суку, якая займаецца залезла мне пад скуру.
  
  
  - Добра, - сказаѓ ёй Далорэс. "Намер заключаецца ѓ наступным. Мне патрэбен верталётам, які зможа даставіць мяне туды. Зрабі Роско дадатковую дапамогу і...
  
  
  - Ты жартуеш? - перапыніѓ ён мяне. "Лонданскі офіс не такі вялікі. У нас проста няма дадатковай дапамогі - па крайняй меры, такой, якая вам патрэбна.
  
  
  - Верталётам?
  
  
  "Гэта ѓсё яшчэ працягваецца".
  
  
  'Добра. Тады скажы Роско, каб шэл одзіна. І косця Бога, скажы эму, каб ён быѓ асцярожны!
  
  
  'Слухай. На тваім месцы яе б не турбаваѓся аб Роско. Часам ён можа быць трохі педантычным, але не тады, калі на коне стаіць ѓласнае эга жыццё. Ён занадта любіць жыццё.
  
  
  Яе ѓздыхнуѓ. "Будзем спадзявацца."
  
  
  Верталётам павінен быѓ забраць мяне ѓ палове другога ѓ Гайд-parque. Любы б здзівіѓся, але гэта не мая справа. У любым выпадку, яны будуць казаць пра гэта на працягу некалькіх дзён. Яе пачысціѓ Вильгельмину і зноѓ зарадзіѓ сл. Яе сунуѓ штылет назад у ножны і ѓставіѓ яшчэ адну газавую бомбу. Шчасліѓчык П'ер, так шчыра пасярэдзіне.
  
  
  Яе надзеѓ плашч і выйшаѓ пад дождж.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 16
  
  
  
  
  Роско паглядзеѓ на гадзіннік. Было без пяці два. Тара сказала, што пойдзе ѓ "Фезерстоун" ѓ палове другога.
  
  
  Ён не хацеѓ здацца занадта падазроным, выбегшы вакол рэстарана, як вар'ят. Так што ён заплаціѓ, узяѓ газету і шталь чытаць у пад'ездзе. Дождж пайшоѓ мацней. Так што чалавек, які чытае ѓ пад'ездзе, не будзе вылучацца. Верагодна, ён думаѓ аб сваім забытым зонте.
  
  
  Ён, павінна быць, убачыѓ Тару, калі яна з'явілася праз дарогу, з-за вугла. Яна не бачыла яго. У нах быѓ парасон, і ён забяспечваѓ неабходныя шоры, якія абмяжоѓваюць яе агляд.
  
  
  Роско падышоѓ да яе са свайго боку вуліцы. Прайшоѓ mimmo бакалейшчыка. Акрамя шаѓца. Mimmo завулка. Верагодна, ён не зводзіѓ вачэй з Тары, таму не заѓважыѓ мужчыну. Магчыма, гэта былі двое мужчын. Яны падышлі да яму. Ён, верагодна, не быѓ папярэджаны тым фактам, што мужчына не выкарыстоѓваѓ такі добры чорны парасон ад дажджу. І да гэтага часу тхор трымаѓ эга складзеным у руцэ.
  
  
  Па крайняй меры, так ішла справа, як мы потым сабе гэта ѓяѓлялі.
  
  
  Ліжа да вечара мы знайшлі цела Роско. Ён быѓ у завулку. Эга рукі ѓсё яшчэ чапляліся за вялікі чорны парасон, востры, як брытва, кончык якога упіѓся эму ѓ складваць даляр.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 17
  
  
  
  
  Верталёт прызямліѓся на забалочанае поле, прыкладна ѓ кіламетры ад дома. Мяне чакаѓ вялікі Fiat 130. Кіроѓца уручыѓ мне ключы, паказаѓ мне правільны кірунак і сеѓ побач са мной. Побач з маім вадзіцельскім сядзеннем. Потым мы ѓсе разышліся ѓ розныя бакі.
  
  
  Дождж спыніѓся, і пейзаж заззяѓ нерэальным жоѓта-зялёным колерам. Адзін па гэтае кветак з карцін Канстэбль. Гэта быѓ адзін вакол казачных пейзажаѓ з катэджамі і гасцініцамі часоѓ Рычарда Ільвінае складаць даляр. Яе, адчуѓ, як мая кроѓ закіпае ад гэтага універсальнага выкліку. Ахвотна. Крыжовы паход. Яе sel ѓ свой вялікі Фіят, каб забіць драконаѓ. Мой пісталет і штылет былі новым Экскалибуром. Ёй быѓ часткай гісторыі і рабіѓ гісторыю. Яе ѓжо чуѓ рожкі, якія ѓхваляюць маё з'яѓленне. Яе, всепобеждающий герой.
  
  
  Аб божа. Але: нарэшце дзеянняѓ:
  
  
  Яе прыпаркаваѓ машыну за гаем, і працягнуѓ шлях праз невялікія кусты да задняй часткі маёнтка. Гэта быѓ прытулак, які яны арандавалі для сябе. Дом з саламянай дахам, які выпраменьвае дзіѓную атмасферу. Было вельмі ціха.
  
  
  Занадта ціха.
  
  
  Яе агледзеѓся. Побач з галоѓным домам стаялі два маленькіх хаткі, аднолькава дзіѓных. Бліжэйшы знаходзіѓся прыкладна ѓ дваццаці ярдаѓ ад галоѓнага будынка. Абодва былі забітыя. Цікава, па якой у іх выкарыстаѓ Мейс. Ёй быѓ амаль упэѓнены, што ён больш не выкарыстоѓвае яго.
  
  
  Яе перайшоѓ ад аднаго дрэва да іншага і дабраѓся да другога дома. Яе таксама атрымаѓ від на пад'язную дарожку. Мая ѓдача была занадта добрая, каб быць праѓдай. Там знаходзілася машына.
  
  
  Гэта быѓ стары амерыканскі універсал. Гэтыя старыя псевдодеревянные шарык Шэѓрале 1952 года. Багажнік на даху быѓ ѓторкнуць багажом. І рыбалоѓнымі снасцямі.
  
  
  Куды б яны нам пайшлі, яны не хадзілі на рыбалку. Але яны збіраліся кудысьці ехаць, а яе прыбыѓ як раз своечасова.
  
  
  Яе дабраѓся да іншага дома. Дзверы была зачыненая. Яе, зазірнуѓ унутр праз адно па вітражных вокнаѓ. Яе, пацягнуѓся да акна. Яна адкрылася. Можа быць, занадта лёгка. Яе падрыхтаваѓ Вильгельмину і ѓвайшоѓ унутр.
  
  
  Калі б у гэтым замяшаны хто-то, акрамя Мейса, у мяне былі б праблемы. Гэтыя старыя маснічыны выдавалі мяне пры найменшым руху. Яны рыпелі пад маім уваходам. Але калі хто-то быѓ там, ён маѓчаѓ.
  
  
  Яе працягваѓ ісці. На ніжнім паверсе было ѓсяго два пакоі, і яны здаваліся пустымі, вельмі пустымі. Камін быѓ абвешаны меднымі гаршкамі і чыстай, але абгарэлай кратамі.
  
  
  Яе падняѓся па лесвіцы.
  
  
  Ванная пакой.
  
  
  Гэта было эга месца ѓ домк. Магнітафон Мейса ѓсё яшчэ ляжаѓ на ложку. Магутны бінокль па-ранейшаму тырчаѓ вакол вокны. Ложак ѓяѓляла сабой спляценне прасцін. Мейс і Пірсан спаѓ тут па чарзе. У куце была адна выстава кансервавых слоікаѓ. Слабы пах рыбы ѓсё яшчэ вісеѓ у паветры.
  
  
  Слядоѓ барацьбы не было.
  
  
  Якія добрыя навіны гэта можа азначаць. Што-то прымусіла ih адысці ад сваёй пасады. Але гэта не абавязкова азначала, што яны мёртвыя.
  
  
  Яе, паглядзеѓ у бінокль. Яе бачыѓ, Чэн-лі ѓ дом. Ён размаѓляѓ з двума мужчынамі. Яе мог бачыць ih ногі, але ih асоб не было відаць. Яе скарыстаѓся дыктафонам, каб перадаць паведамленне Далорэс. Гэтая штука была ѓ бесправадным кантакце з ён прыгажуняй у чайнай. Потым яе зноѓ спусціѓся ѓніз і вылез у акно.
  
  
  Моросящая надвор'е. Яе, адчуваѓ сябе няёмка. Яе, думаѓ, што гэта надвор'е. Але зноѓ жа, яе, падумаѓ, што гэта можа быць папярэджаннем.
  
  
  Яе накіраваѓся да другога дому. Таго, які быѓ ліжа за ѓсё да асноѓнага будынка. Дошкі, якія былі забітыя ѓ дзверы, былі вырваныя. Яе сціснуѓ Вильгельмину і адкрыѓ дзверы.
  
  
  Тое, што я там убачыѓ, прымусіла мой страѓнік сціснуцца.
  
  
  Паѓсюль была кроѓ. Стары драѓляны пол быѓ прасякнуты ёю і афарбавалася ѓ непрыстойны колер смерці. Яна застыла паміж швамі масніц. Белай баваѓняная мэбля была перемазана гэй. Наручныя гадзіны AX ляжалі раструшчанымі. Пісталет 38-га калібра з AX ляжаѓ увесь у крыві, на посыпанном мукой крэсле. І сякера, афарбаваны ѓ чырвоны колер, ляжаѓ побач з камінам.
  
  
  Камін.
  
  
  Ён усё яшчэ гарэѓ. Яшчэ даваѓ цяпло. На рашотцы ляжалі куча цёплага попелу. У куце, побач з вогнішчам, ляжалі... рука. Яе пачуѓ вельмі дзіѓны шум, а потым зразумеѓ, што дадаю сваю ваніты да гэтага беспарадку.
  
  
  Я пайшоѓ на кухню і адкрыѓ кран, потым плюхнуѓ халоднай вадой на твар і прасунуѓ запясце пад крана. Мае вушы зашчыпаць. Яе выключыѓ кран. Мне здалося, што я што-то пачуѓ. Скрып драѓлянага падлогі.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 18
  
  
  
  
  Тара распавяла мне пазней, але я магу сказаць і цяпер. У правільным парадку.
  
  
  Роско яна не бачыла. Але і не азіралася. Яна ведала, што ён там. Разам са мной. У рэстаране. Яна ѓвайшла ѓ Грамадстве Фезерстоуна, як і планавалася, у 14:30. На шыі ѓ нах была нітачка жэмчугу, здольная перадаць любы размову ѓ радыусе пяці метраѓ ад нах ѓ трубку праз вуліцу. У сумцы ѓ нах быѓ той самы голас, які яна выкарыстала напярэдадні.
  
  
  Тара адчувала сябе добра.
  
  
  Адміністратар заѓважыла, крыху раздражнёна, што Тара прыйшла занадта рана. Пэм Конь праводзіла яе ѓ тую ж пакой чакання на другім паверсе, што і напярэдадні, і прапанавала гэй, яшчэ адну кубак гарбаты. Яна пакінула яе, каб вывучаць яны ж часопісы.
  
  
  На гэты раз Тара ѓзяла кубак гарбаты. Ад яго зыходзіѓ прыемны пах карыцы. Яна акунула палец у вадкасць і слизнула яго. Мая дзяѓчынка атрымала пяцёрку па хіміі не проста так. - Чай, - прашаптала яна жемчугу і "Sonny", - напоѓнены метаквалоном. Яна налічыла каля пяцісот міліграмаѓ. Гэта лекі дае вам тое, што яны называюць "добра падрыхтаваным". З аднаго боку, пачуццё дрымотнасці, з другога пачуццё прыѓзнятасць. Што тычыцца самога ѓдару, то ён можа забіць вас двума спосабамі. Сам прэпарат, або адсутнасць гэтага прэпарата. Сімптомы абстыненцыі падобныя з сімптомамі эпілепсіі - некалькі дзён прыступаѓ, якія могуць скончыцца поѓным калапсам: смерцю. Гэтыя людзі тут ведалі, што яны рабілі. Гэтых пяцісот міліграмаѓ было дастаткова, каб знесці вам галаву. Па меншай меры, дастаткова, каб прымусіць вас думаць, што ваша цётка Міртл паѓстала вакол мёртвых.
  
  
  Тара выліла змесціва кубкі ѓ адну вакол гэтых лян ѓ чыгунах. Калі б гэтая ліяна не была належным чынам ѓкаранёна ѓ зямлі, яна, напэѓна, адарвалася б.
  
  
  Яна зноѓ на дыбачках выйшла ѓ калідор, і зноѓ яе не было каму спыніць. Яна паднялася па лесвіцы на верхні паверх. Два дзень вялі ѓ пакоі ѓ пярэдняй частцы будынка. Адна вакол гэтых пакояѓ, які належаѓ Алісе. Яна закрыла вочы і паспрабавала ѓявіць акно, у якое яе эй паказаѓ. Я стаю перад домам, ён быѓ справа ад нах. Значыць, гэта павінна быць дзверы злева.
  
  
  Яна пастукала ѓ дзверы.
  
  
  Голас Алісы абсурдна дрэнна: "Увайдзіце".
  
  
  Эліс Фезерстоун ляжалі на ложку ѓ сіняй шаѓковай піжаме, схаванай паміж пяццю шаѓковымі падушкамі з набіваным малюнкам. Эліс Фезерстоун выглядала не занадта здаровай. Малюсенькія бисеринки банка выступілі ѓ нах на лбе, і яна обмахнулась усходнім веерам. Яе сівыя мелированные валасы ляжалі вільготнымі на патыліцы, а зрэнкі яе вачэй звузіліся да булавочных уколаѓ. Яна нагадала Тары неряшливую каралеву па Алісы ѓ краіне цудаѓ.
  
  
  Эліс Фезерстоун была нагружаная наркотыкамі. І гэта значна палегчыла працу Тары. Гэй, наогул не трэба было турбавацца аб лагічных звучащем апраѓданні. Эліс была далёкая ад логікі, у дадзены момант. Яна была дзе-то ѓ памежнай зоне, дзе адзінае прапанову - глупства, а логіка спараджае блытаніну.
  
  
  Яна пачала гаварыць ціхім голасам. Па якой-то прычыне яна думала, што эй шэсць гадоѓ, а Тара - ee маці. Сапраѓды, ёсць наркотыкі, якія могуць прымусіць вас так думаць. Гашыш ѓжо на многае здольныя, але яны, штучкі, якія глытаеш, нюхаешь або вкалываешь, толькі добра дабіваюць справа. Але, магчыма, гэта было проста камуфляж "Раскажы сваёй маці" званіла ѓ званочак. Ва ѓсякім выпадку, Тара не адставала і гуляла Маці.
  
  
  Маці гатэля ведаць усё пра Яну. Маці не давярала Студзеня так, як давяраѓ бацька. Аліса сказала, што сама так не рабіла.
  
  
  Ян быѓ заѓзятым даосом. Але Ян змяніѓся. Аліса не ведала, чаму. Яна проста так адчувала. Аліса любіла адчуваць. Яшчэ ѓ нах быѓ прыемны навобмацак плюшавы мыш. Хіба Мо не гатэль гэта ѓбачыць?
  
  
  Пазней, сказала стомлена. А як жа гэты Ян?
  
  
  Што ж, каля пяці гадоѓ таму, па посмертному радзе папы, Ян узяѓ на сябе кіраванне. Усё ішло добра да двух гадоѓ таму. Затым ён звольніѓ увесь гэты стары персанал і прызначыѓ новы персанал. Яны таксама даосы, сказаѓ ён. Але ѓсё ж... Алісе яны не вельмі падабаліся. Вядома, не новыя. Пэм Конь, Кантактны. А потым четверняшки.
  
  
  Четверняшки?
  
  
  Гэтыя чатыры хлопцы, якія ѓсе падобныя адзін на аднаго. Ва ih слоѓ, толькі адзін вакол іх сышоѓ на паляванне. Не, не мог. Не на паляванне, ён дражніѓ яе... Аліса пачала плакаць. Магчыма, ён збіраѓся яе дражніць.
  
  
  Тара сказала, што Маці абароніць ee. Аліса перастала плакаць. Яна пачала спяваць. Тара падняла вочы і паглядзела на гадзіннік. Было без пяці два. Гэй, трэба было хутка вярнуцца, пакуль яе чакалі ѓ зале чакання. Але як наконт тых четверняшек? Эліс сказала што-небудзь яшчэ? Аліса кіѓнула. Яна хіхікнула. У іх ёсць тры брата, і гэтыя браты трайняткі. І яны падобныя на гэтых четверняшек. Атрымліваецца, што яны семерняшки... ці не? Аліса толькі працягвала хіхікаць. Спачатку трайняты. Потым четверня... Аліса толькі працягвала хіхікаць. Там жа былі Чэнь-лі Хун Ло, якія былі дзе-то ѓ Ірландыі. Або ѓ Ісландыі. Або дзе-то яшчэ. А яшчэ быѓ Пэн Лі, лётчык. Аліса замахала рукамі. Ён быѓ у Амерыцы. А потым былі, потым былі, - Аліса лічыла на пальцах, - Доупи, Шизи і Доу. Яна хіхікнула. Але яны прайшлі праз некалькі тыдняѓ. Яны паехалі ѓ Амерыку з Пэм Конь. Каб сустрэцца з чараѓніком. Няма, каб сустрэцца з гэтым пресвитерианцем. Каб паразмаѓляць з прэсай. Каб пайсці да стаматолага. Прыгатавана яно. Чыстая, чыстая. Ну, яна не памятала.
  
  
  Тара задумалася. Так яны з'ехалі праз некалькі тыдняѓ. Да... прэзідэнту! Гэта павінна было быць так. Яны пайшлі ім насустрач.
  
  
  Было дзве хвіліны трэцяга. Тара сціснула руку Алісы. - Гэта ѓсё браты, якіх ты ведаеш? яна спытала.
  
  
  'Oi. няма, - сказала Аліса. 'Ёсць яшчэ шмат. Гэта вельмі вялікая сям'я. Але астатнія дзе-то далёка. Аліса перастала мукаѓ.
  
  
  - Ты ѓпэѓнены? - строга спытала Тара. "Ты не трапіш у рай, калі будзеш хлусіць".
  
  
  Эліс выглядала цвярозай. "Па крайняй меры, так кажа Ян. Ён кажа, што астатнія нейкі час застануцца дома і што мы павінны вывесці ih адтуль. Таму, калі Пэм Конь, а іншыя сыходзяць, сюды прыходзяць новыя. Ох, шчыра, мама. Гэта тое, што ён сказаѓ.' Аліса шчыра старалася iso усіх сіл.
  
  
  Тара ѓстала. - Ну што ж, дарагая, - сказала яна. - Цяпер мне пара ісці, а ты добрая дзяѓчынка, і... - яна паспрабавала прыдумаць сказаць што-небудзь па-мацярынску, - цяпер паслухмяна еж сваю кешью, і ѓ хуткім часе яе зноѓ буду з табой. Тара зачыніла за сабой дзверы і глыбока ѓздыхнула. "Ты чуѓ гэта, мілы", сказала яна свайму ожерелью. "Цяпер у Амерыцы ёсць толькі адзін. І гэта лётчык. Здаецца, пілот верталёта. А можа быць, ён забіѓся разам з тым сенатарамі, якіх ён забіѓ. Яна зрабіла паѓзу, затым не змагла не дадаць: - І ты не хацеѓ, каб яго ішла сюды. ха-ха.
  
  
  Яна ѓсміхнулася і спусцілася па лесвіцы. Унізе лесвіцы, на шляху ѓверх, Пэм былі Коні і Сон Pin. Яны выглядалі сярдзітым. Вельмі злымі.
  
  
  У Пэм Kona у руцэ была іголка для падскурных ін'екцый.
  
  
  Усё, што можа сказаць Тара, было: "Так. Нік.'
  
  
  
  
  Кіраѓнік 19
  
  
  
  
  Калі вы ѓсё жыццё спрабуеце ѓзброіцца супраць дня дзярмо, гэты дзень дзярмо надыдзе.
  
  
  Яе паклаѓ пісталет побач з ракавінай, і рыпанне падлогі прымусіѓ мяне нырнуць да яе. Яго спазніѓся. Нож пранёсся па пакоі, пришпилив маю руку да ракавіне, як новую матылька ѓ калекцыі.
  
  
  "Добра, Картэр. Павольна павярніся".
  
  
  Ih было трое. Гэта былі не "яны", якіх яго чакаѓ. Яны выглядалі як тры мясцовых іванова. Супер дэндзі. Ih шведаѓ і стрыжкі былі гадоѓ на дзесяць ih маладзей, а напампаваныя мускулы не вязаліся з сучаснай адзеннем. Яны падышлі да мяне з зброяй напагатове. Наперадзе верхавод.
  
  
  - Рукі за галаву, - сказаѓ ён.
  
  
  Яе агледзеѓ эга зверху данізу. Адзінай добрай рэччу ѓ nen быѓ эга касцюм. "Яе гатэль б падняць рукі, - сказаѓ я, - але ѓ мяне тэхнічная праблема". Яе паказаѓ на нож, усё яшчэ прыціснуты да маёй руцэ.
  
  
  Ён павярнуѓся да аднаго вакол сваіх спадарожнікаѓ. - Джайлз, - сказаѓ ён. Калі ласка, вызначыць, сэру. Джайлз падышоѓ да мяне і выцягнуѓ нож. Мая кроѓ пузырылася. Джайлз абшукаѓ мяне. Ён знайшоѓ штылет, але не наблізіѓся да газавай калянасці. Яе, напэѓна, не ѓ эга гусце.
  
  
  Джайлз ѓсміхнуѓся. Вельмі ѓпэѓнена. - Добра, бос. Ён чысты.
  
  
  "Тады вы з Робі бярыце эга ѓ дом".
  
  
  Джайлз і Робі ѓзялі мяне за рукі, і з парай пісталетаѓ, прыціснутых да майго хрыбетніка, мяне веления да дому.
  
  
  У гэтым няма ніякіх сумневаѓ. У нашы дні вакол іх атрымліваюцца лепшыя забойцы. Бангел, Лін Цзын, а цяпер яшчэ і гэтыя паравыя сапраѓды пераѓзышлі сябе ѓ ветлівасці. Vin ђ быѓ хема-то іншым. Калі яе далучыѓся да яму ѓ пакоі, ён адарыѓ мяне забойным позіркам і раѓнуѓ на падонка: "Пасадзі эга". Яны падштурхнулі мяне да крэсла. Кожны ѓзяѓ мяне за плячо і націснуѓ на яго: яго сель. Вінг кіѓнуѓ. Галоѓны злыдзень таксама sel. Яе быѓ у іншай бібліятэцы, абабітай драѓлянымі панэлямі. Толькі яна была не такі вялікі, як у Насаѓ. І вокны былі адчыненыя. Акрамя таго, Чэн-лі таксама тут не было.
  
  
  Вінг прайшоѓ праз пакой; як рухаецца гара, церабіѓ цыгарэту трехпалой рукой. Яе ѓспомніѓ больш шчаслівыя часы. - Ты нам вельмі надакучыѓ, Картэр, - сказаѓ ён нарэшце. Эга голас быѓ высокім і ледзяным. - Акрамя таго, ты заѓсёды быѓ дурны.
  
  
  Я не збіраѓся адказваць на гэта шчыра. Усё, што я зрабіѓ, гэта падняѓ брыво. Акрамя таго, ніякай слон не мог перашкодзіць яму было сказаць мне, што я быѓ дурны.
  
  
  "Ты думаѓ, што за намі сочаць твае сябры ѓ тым маленькім дамку, каб ты, нарэшце, змог нас злавіць". Ён усміхнуѓся. У любым выпадку, ён зморшчыѓ вусны. - На самай дэла... усё было як раз наадварот. Мы паклалі вока на сустрэнуць вашых сяброѓ, і мы ведалі, што гэта прывядзе нас да вас. Па крайняй меры, мы былі гатовыя да тваіх візіту.
  
  
  Ён быѓ правоѓ. Ёй быѓ дурны. Яе трапіѓ у ih пастку з адкрытымі вачыма. Але з іншага боку, у АХ ведалі, дзе яе. І Вінь Па лепш бы ведаѓ, што яны гэта ведалі... Ён устаѓ на крэсла. Ён адкрыѓ скрыню. "У выпадку, калі вы думаеце, што вашыя сябры дапамогуць вам..." ён працягнуѓ невялікую аѓдыекасету. - Мы папрасілі вашага агента Мейса зрабіць апошняе паведамленне. Справядлівасці косця, ён зрабіѓ тры. Мы не гатэлі такога паѓтаральнага паведамленні, якое заманило б сюды астатніх - як яно заманило вас. Ён паставіѓ касету ѓ невялікі партатыѓны дыктафон. "Да таго часу, як трэцяе паведамленне пачне паѓтарацца, нас ужо не будзе тут". Ён зноѓ павярнуѓся да мяне. "Я падумаѓ, што вам можа быць цікава пачуць афіцыйнае асвячэння таго, што тут адбылося сёння".
  
  
  Ён націснуѓ кнопку, і Мейс пачаѓ свой пасмяротны даклад.
  
  
  - Прабачце, я пайшоѓ на рыбалку. Не ешце ежу. Сапсаваная каша яшчэ смачней. Хутка пакаштаваѓ, хутка засмучаны. Ах.'
  
  
  На імгненне яе падумаѓ, што Мейс памыліѓся, але хутка памаліѓся, каб ён дараваѓ мяне, дзе б ён у нас знаходзіѓся ѓ дадзены момант у тумане.
  
  
  Мейс не збіѓся з шляху. Што ж.
  
  
  Звычайнае закрыццё - "нітка паведамленні".
  
  
  "У праграме" азначае, што паведамленне ѓ зале ѓ кодзе. Просты код для хуткай перадачы паведамленняѓ. Разам з першым пропіссю заѓсёды трэба браць наступнае чацвёртае слова. Яе адлічыѓ. Паведамленне Мейса для нас было: "Прабачце. Eda сапсаваная. Хутка!'
  
  
  Падмацаванне прыбудзе ѓ той момант, калі будзе гуляць аркестр. Дзіцячы сад або няма. Яе мог разлічваць на дапамогу на працягу гадзіны.
  
  
  Крыло павярнулася да галоѓнага злыдню. - Карнеліюс, - сказаѓ ён. "Цяпер ѓстаѓце гэтую стужку".
  
  
  Карнеліюс узяѓ касету і выйшаѓ праз пакоі.
  
  
  - А цяпер, Картэр... цяпер, калі ты так нам дапамог, яе зраблю табе паслугу... Пакліч Чэн-лі, - сказаѓ ён Джайлзу.
  
  
  Джайлз сышоѓ. 'Добра. Што вы на самай дэла гасцініц даведацца пра нас?
  
  
  Ён перабраѓ увесь свой арсенал грымас і смешкі, перш чым знайшоѓ рэѓматызму. - Вы гатэляѓ, даведацца, адкуль штаба, ці не так? І зараз, - сказаѓ ён, калі Джайлз і Чэн-лі ѓвайшлі ѓ пакой, - менавіта туды мы і адвязем вас.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на Чэн-лі.
  
  
  Што мне здалося найменш прывабным у nen, так гэта іголкі для падскурных ін'екцый у эга руцэ.
  
  
  Часу што-небудзь спрабаваць не было, яе распачаѓ яшчэ адну няѓдалую спробу ѓчапіцца эму ѓ горла, але Робі і Джайлз мяне апярэдзілі. Мяне адкінулі назад у крэсла. Ударам па сківіцы, які быццам выбіѓ усе мае пломбы вакол зубоѓ. Вінаѓ падышоѓ і ѓдарыѓ мяне. Усё адбылося вельмі хутка. Джайлз і Робі трымалі мяне. Чэн-лі закатаѓ мне рукаѓ. Яе, кравец вазьмі, нічога не мог зрабіць. Адным хуткім рухам іголкі знікла ѓ маёй руцэ.
  
  
  Яны трымалі мяне так некалькі хвіліна. Прайшлі секунды, можа быць. Ці гадзіны. Яе больш нічога не ведаю. Карнеліюс вярнуѓся і сказаѓ, што парваѓ стужку ѓ касеце. Ён сказаѓ, што шкадуе. Vin ђ вылаяѓся і хацеѓ, клей, каб выправіць яе. Ён павярнуѓся да Корнелиусу, і сказаѓ: "Сабачы шчанюк. Мудак.' А потым эга твар пачырванеѓ. Чырвоная ружа. Пялёсткі раскрываліся, і адзін за адным падалі на падлогу. Ён любіць мяне, ён мяне не любіць...
  
  
  - Капулеці, - сказаѓ Джайлз. Ён смяяѓся. Тоѓсты вадзяны жук вылез iso rta. Яе паспрабаваѓ адштурхнуць эга рукой. Заставацца максімальна разумным.
  
  
  Гэта была прайграная гульня.
  
  
  У мяне перасохла ѓ роце. Яе паспрабаваѓ устаць. Але яе, падобна, больш не ведаѓ, як гэта рабіць. Яе, паглядзеѓ на свае балетныя тэпцікі. З-за няправільнага абодва канца бінокля. Яны былі далёка. Але спражкі. Гэта былі прыгожыя. Яны былі залатымі. Яны свяціліся.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 20
  
  
  
  
  Наступны перыяд быѓ пастаянным кашмарам. Я не памятаю, колькі гадзін ці дзён гэта працягвалася. Не было больш ніякай розніцы паміж ніяк не калі і ноччу, паміж сном і няспаннем. У сне вас часам пераследуюць монстры. Над вамі смяюцца цэлыя натоѓпы. Тратуары трэскаюцца і вывяргаюцца ванітавай пенай. Але потым ты адкрываеш вочы, пампуеш галавой і зноѓ бачыш сваю знаёмую ножку ложка, задернутые шторы, кашулю, якую ты кінула на падлогу мінулай ноччу. Вы памерыце сваё здаровае на сваіх нага, заспакаяльным кантрастам рэальнасці.
  
  
  Толькі рэальнасці для мяне не было.
  
  
  Калі ёй адкрыѓ вочы, убачыѓ яе іншых монстраѓ. Хто сьмяецца люстраныя асобам. Калейдоскопические віды. Зменлівая, шырокая, павольна рухаецца сусвет зліцця формаѓ і змены кветак. Міфічныя істоты і немагчымыя падзеі. У маіх снах Тара працягвала вяртацца. Ee валасы зялёныя. Ee вочы дзікія. Аднойчы яна сціснула мне руку так, што пацякла кроѓ. Аднойчы яго трымаѓ яе на руках, і яна рыдала цэлую вечнасць.
  
  
  Павольна сны праходзілі. Стала менш страшна. Мая мэта ператварылася ѓ адзін белы пусты экран. Без малюнкаѓ. Без думак. Аднойчы ёй расплюшчыѓ вочы і падумаѓ "самалёт". Яе быѓ у самалёце. Спроба зачапіць гэтае слова сваім успрыманнем адпраѓлена мяне назад у глыбокі неспакойны сон.
  
  
  Яе быѓ у машыне. Яе глядзеѓ у акно машыны. Яе зноѓ заплюшчыѓ вочы.
  
  
  Калі яе зноѓ паглядзеѓ, выгляд быѓ такім жа. Неба было блакітным. Трава была яшчэ зялёная. Аѓтобус звонку не змяніѓ форму і не змяніѓ колер. На абароце было літаральна некалькі. Але я не мог бачыць, што гэта. Гэта была глупства, гэта былі іерогліфы. Яе здрыгануѓся. Што б яны са мной нам рабілі, якія б наркотыкі нам давалі, я не мог чытаць!
  
  
  Яе, паглядзеѓ у другі бок і асцярожна, з напаѓадчыненымі вачыма, агледзеѓ машыну. Яе быѓ прыкаваны кайданкамі да каму-то справа ад мяне. Яе гэта адчуѓ. Але яе пакуль не збіраѓся глядзець у бок эга. Яе не ѓ гатэль, каб яны ведалі, што я ѓжо прачнуѓся.
  
  
  Машына была лімузін. Пярэдняе сядзенне было ѓтоена ад вачэй цяжкай шэрай фіранкай. Не было нас, гуку, акрамя гуку рухавіка і гукавы дарогі. Той, хто сядзеѓ побач са мной, не быѓ гаваркім. Яе павольна нахіліѓ галаву направа і паглядзеѓ на сваю кампанію прыжмураным позіркам. Мне наогул не трэба было быць такім асцярожным. Ён спаѓ. Худы, жылісты мужчына. Думаю, в'етнамец. Лекар або асістэнт ѓ белым бальнічным халаце. Няма. Хутчэй за ѓсё, гэта проста чарговы агент КАНЫ, красаваѓся, каб гуляць у доктара.
  
  
  Яе паспрабаваѓ дзверы. Закрытая. Для estestvenno.
  
  
  Яе зноѓ паглядзеѓ у акно. Аѓтобус быѓ яшчэ наперадзе нас. Яе ѓсё яшчэ мог чытаць, але тое, што было напісана ѓ гэтым аѓтобусе, было неразборліва. Яно было напісана усходнімі літарамі.
  
  
  Мы прагрымелі над мостам. Іншымі транспартнымі сродкамі на дарозе былі каляскі і веласіпеды. Была толькі адна іншая машына. Яшчэ адзін лімузін. Ён ехаѓ ззаду нас.
  
  
  Яе зноѓ выглянуѓ вонкі. Я не ведаю, як доѓга глядзеѓ. Наступнае, што я ѓбачыѓ, гэта была вуліца горада. Шумныя трамваі, людзі на роварах. Валовыя падводы і паѓсюль людзі ѓ зялёнай форме і саламяных капелюшах. Яе паглядзеѓ mimmo свайго спячага ахоѓніка ѓ акно справа ад яго. Яе бачыѓ маскоѓскія вароты". Усе за гэтымі варотамі. Адкуль яго мог ведаць? Што-то вярнулася. Яе зноѓ паглядзеѓ на ѓласнае акно. Насупраць гатэля, на даху будынка, яе ѓбачыѓ тое, што хацеѓ. Велізарны каляровы партрэт Хо Шы Міна плошчай 40 квадратных метраѓ.
  
  
  Толькі будынак належала в'етнамскаму дзяржаѓнаму банку. Горад быѓ у Ханоі. Vin ђ адвёз мяне ѓ Ханой.
  
  
  Яе агледзеѓся з падвоенай цікавасцю. Яе не бачыѓ, Ханой восем гадоѓ. Некалькі будынкаѓ казалі пра вайну, але пашкоджанні былі не так wouldnt вялікага.
  
  
  Ханой прыгожы горад.
  
  
  Горад доѓгіх цяністых сцяга, усеяны тут і там старымі французскімі каланіяльнымі асабнякамі. Будыйскія помнікі, кітайскія храмы. Чырвоная рака празрыстай і чыстай, і джонкі на яе берагах ляніва коцяцца па сіняй & nb. Дзіѓна, але на білбордах няма антыамерыканскіх лозунгаѓ. Ніякіх прыкмет нянавісці. Гэтыя людзі не ненавідзяць.
  
  
  Гэта няправільнае стаѓленне да вайне. Вы ненавідзіце, а потым адразу думаеце, што іншыя ненавідзяць вас. Адна рэч, аб якой трэба падумаць. Але, па-першае, ён не мог добра думаць. Па-другое, яе агент AX. Не тое каб яны не думаюць. Але ih рыхтуюць да вайны.
  
  
  На бакавой дарозе іншы лімузін пад'ехаѓ ліжа. Яе мімаходам зазірнуѓ унутр. На заднім шкле былі шторкі. Але наперадзе Чэн-лі сядзеѓ побач з кіроѓцам. Чэн-лі ѓбачыѓ мяне і ѓбачыѓ, што я не сплю. Ён падштурхнуѓ кіроѓцы, які націснуѓ на гудок.
  
  
  Мой лекар прачнуѓся. Яе кінуѓ на яго ашаломлены, спалоханы погляд на тое, якім яго павінна была быць апошнія некалькі дзён. - Рэгбі, - сказаѓ я. "Добры мяч..."
  
  
  Ён смяяѓся. - Ніякага сэнсу. Картэр. Вы не прымалі гэтыя лекі ѓжо дваццаць чатыры гадзіны. Эфект скончыѓся. Ты ѓжо праспаѓ усё запар. А з гэтым Н-2 абсалютна ніякіх пабочных эфектаѓ".
  
  
  Ён паглядзеѓ на мяне ацэньвальна. "Добрая спроба".
  
  
  Ён быѓ, Бог ведае чаму, амерыканцам. Па крайняй меры, ён казаѓ, як адзін, вакол амерыканцаѓ. Але іншы? Ці вораг?
  
  
  "Як... як доѓга яе быѓ пад ветразямі?"
  
  
  - А, - сказаѓ ён. "Гэта сакрэтная інфармацыя. Скажам так... Досыць доѓга, каб даставіць вас сюды. І не пытайце мяне, дзе гэта "тут".
  
  
  - Ханой, - сказаѓ я.
  
  
  Эга прыязнае выраз знікла. Эга вочы звузіліся. Ён націснуѓ кнопку, і акно за пярэднім сядзеннем апусцілася. - Містэр Вінг, - сказаѓ ён. "Твой вязень прачнуѓся".
  
  
  Фіранкі адсунуліся. З'явілася плоскае твар Па Vin, абрэзанай ѓ шыі аконнай рамай. Ён быѓ падобны на жахлівую марыянетку. Ён паглядзеѓ на мяне і зароѓ.
  
  
  "Здаецца, ён думае, што мы ѓ Ханоі".
  
  
  - Ах, - сказаѓ Вінг. Затым ён кіѓнуѓ. - Так, Hanoi. Вы ѓбачыце гэта там? Ён паказаѓ на групу шэрых будынкаѓ. "Нам Дэ".
  
  
  Я стараюся французская турма. Таксама вядомы пад імем Ханой Хілтан. Месца, дзе трымалі нашых ваеннапалонных.
  
  
  - Без сумневу, вы чулі гісторыі аб гэтым месцы, - сказаѓ ён. - Але вы выявіце, што турма, у якую мы адпраѓляем, вельмі... зусім іншая. Хоць яе не бачу прычын, чаму вы павінны ведаць, дзе ён знаходзіцца ѓ залі. Ён націснуѓ кнопку, і шторы зноѓ зачыніліся, загароджваючы мне агляд.
  
  
  - Доктар Куой? Значыць, гэта быѓ сапраѓдны лекар. - Для дурня наш містэр Картэр, не так wouldnt дурны. Нават без добрага апытанне, ён усё роѓна здольны вылічыць свой кірунак і час. Не тое каб ён вярнуѓся назад, але ёй так думаю... можа быць, яшчэ адзін укол".
  
  
  Пры гэтых словах у мяне задрыжалі рукі. Яе ніколькі не мог спыніць дрыжыкі. Нам пачуццё млоснасці ѓ маім кішачніку. Я не мог успомніць, каб сам прэпарат выклікаѓ такія пачуцці. Але, магчыма, маё цела зрабіла гэта сама. Куой паглядзеѓ на мяне і зноѓ усміхнуѓся. Эга пачуццё перавагі было адноѓлена. - Не хвалюйцеся, містэр Картэр. Гэты ѓкол проста ѓсыпіць цябе. Няма, будзе больш дрэнных сноѓ. Нічога небяспечнага. Мы хочам, каб вы былі свежымі, як рамонак, як толькі мы туды дабяромся.
  
  
  У мяне быѓ невялікі выбар. пракляты Ісус.
  
  
  Яшчэ адзін укол.
  
  
  Зноѓ пустыня.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 21
  
  
  
  
  Калі прачнуѓся, было цёмна. Яе ляжу на чым-то мяккім. Паветра напоѓніѓся водарам віцька. Пачуѓся слабы, заспакаяльны гул. Рэфлекторнае яе, паглядзеѓ на гадзіннік. Вядома, у мяне больш не было вартавога. Яны забралі ih у мяне даѓным-даѓно. Калі падзейнічаѓ анестэзіяй.
  
  
  Яе шталь арыентавацца. Яе ляжаѓ на падлозе, на мяккім матрацы, накрыты баваѓнянай прасцін. Пакой асвятлялі пазнейшыя змярканне, і раннія зоркі, сиявшие праз вентыляцыйныя адтуліны. Быѓ ветрык. Гэта прынесла з сабой шум.
  
  
  Гэта не было шумам. Гэта была песня. Нізкая чыстая сумесь сотняѓ мужчынскіх галасоѓ, якія зліліся ѓ адно прапанова: "Аб Дао; аб Тао.
  
  
  Пакой была вялікая. Бедна абстаѓленая, але зручная. Набор лямпаѓ. Крэслаѓ не было, але на падлозе былі раскіданыя груды падушак; падлогу пакрыты тканымі цыноѓкамі. У іншым канцы пакоя стаяѓ яшчэ адзін матрац з яшчэ адной кучай падушак.
  
  
  Але няма. Гэта былі не падушкі. Там ляжалі Тара.
  
  
  Яна не рухалася. Яна ѓсё яшчэ спала. Або яна ѓсё яшчэ была пад уплывам снатворнага.
  
  
  Яе ѓстаѓ і прайшоѓ у іншы ніткай пакоя. Мяне ѓсё яшчэ трэсла. Яе дакрануѓся да яе пляча. Яна была сапраѓднай. - Тара?
  
  
  Яна застагнала, павярнулася і ѓткнулася тварам у матрац.
  
  
  - Тара, - паѓтарыць яго. Яна дзіка заматала галавой. - Няма, няма, калі ласка, - сказала яна.
  
  
  Яе трос яе плячо наперад і назад. "Тара". Яна адкрыла вочы. раптам, раптоѓна. Шырока открытыла. Яна проста паглядзела на мяне. Нам палягчэння, нашы рэакцыі, нашы пазнавання.
  
  
  Ee погляд быѓ занепакоены. Нарэшце яе вусны шевельнулись. - Н-Нік? сказала яна мякка.
  
  
  Што б яны нам зрабілі з ёй за апошнія некалькі дзён, гэта не змяніла яе. Усё было менавіта тым, што я бачыѓ у мінулы раз. Зялёныя вочы, сканировавшие мяне, былі шырока раскрытыя і блішчалі. На ёй не было чорных ліній ад хваробы, які яна перанесла. Нават вяснушкі ѓсё яшчэ былі раскіданыя па ee твару.
  
  
  Яна падняла твар і ѓзяла мяне за руку; павольна прабегся па маім плячы, па шыі і па шчоках. Як быццам яна гатэляѓ пераканаць сябе пальцамі. Як быццам яна яшчэ не зусім давярала сваім вачам.
  
  
  - О божа, - сказаѓ я. - О, Нік, - сказала яна. І мы знікалі іншы ѓ аднаго, пакуль колер не зніклі. Мы пацалаваліся, і сотні галасоѓ скончылі сваё спевы.
  
  
  Яе вызваліѓся і запытальна правёѓ рукой па ee твару. "На самай дэла, мне было б шкада бачыць вас тут, а не быць шчаслівым. Як... - я пакруціѓ галавой, - як ты сюды трапіла? Калі яе, нарэшце, змог зноѓ падумаць, яе, падумаѓ, што вы ѓ цэласці і захаванасці ѓ Лондане.
  
  
  Яна адкінулася на матрац і закрыла твар рукамі, успамінаючы, як сюды трапіла. Раптам яна паглядзела на мяне.
  
  
  - Але калі цябе не было... хіба цябе там не было... Цябе там не было.
  
  
  Яе спрабаваѓ зразумець яе. - У Фезерстоуна? Не, гэта быѓ Роско.
  
  
  "Роска? Няма, эга яго не бачыла. Але я падумала... я маю на ѓвазе, апошняе, што я зрабіла, гэта патэлефанаваѓ цябе і... і калі ты не прыйшоѓ, яе падумала, яе думала, што яны і цябе злавілі. Дзеці мне сказалі, што было. Нік, яе памятаю... ці, так. Здаецца, яе зараз успомніла, гэта таксама быѓ такі шок, але... мне тады сказалі... што ты мне нічым не дапаможаш. Што ты быѓ ih палонным.
  
  
  Павінна быць, у іх была нейкая сувязь паміж гэтым асабняком і домам Фезерстоуна. Можа радыё. - Што ж, у гэтым яны мелі рацыю. Яе сказаѓ. - Ёй быѓ ih палонным. Але не ѓ Лондане. Я пайшоѓ у ih асабняк.
  
  
  'У маёнтак? Да Чэн-лі?
  
  
  - Пачакай, - сказаѓ я. Яе праверыѓ пакой на наяѓнасць мікрафонаѓ або іншых схаваных падслухоѓваюць прылад. Там нічога не было. Яе распавёѓ гэй, што здарылася са мной у апошні дзень у Лондане. Ніхто вакол нас не ведаѓ, што здарылася з Роско. Мы проста ведалі, што гэта не можа быць занадта добра.
  
  
  'А ты?'
  
  
  Яе спытаѓ. - Што яны зрабілі з табой? Яе праводзіла рукой па рудым анёльскім валасам.
  
  
  "Памятаеш", сказала яна. Яна зноѓ дакранулася да майго твару. - Памятаеш, ты папярэджваѓ мяне, каб яе туды не хадзіла. Ты сказаѓ: "Яны накачают цябе пентатолом, а потым ты назавеш іх другое імя Хоук". Вы мелі рацыю ѓ адным. Я не ведала другога імя Хоука. Ах, Нік, мне так сорамна. Яна пачала плакаць. Не гэтыя вялікія выпуклыя слёзы, поѓныя жалю да сабе, а гэтыя пакуты душэѓнай балюча.
  
  
  - Гэй, супакойся, - мякка сказаѓ я. "Не вінаваціць сябе цяпер. Цяпер гэта лейцара волі або сілы. Галасаванне якое дачыненне да гэтага маюць наркотыкі. Яны забіраюць тваю воляй. У вайне іголак для падскурных ін'екцый наогул няма герояѓ. Ты павінна ведаць, што.'
  
  
  Яна кіѓнула, і паѓзе ѓверх, яшчэ больш мальвы. - Я гэта ведаю, - сказала яна. - Але гэта мала дапамагае. Асабліва калі яго думала аб тым, каб падвергнуць цябе небяспекі.
  
  
  Што ж, ты можаш несці гэтую віну, таму што адзіным, хто падвяргаѓ сябе небяспецы, быѓ яе самастойна. Яе трапіѓ адкрытымі ѓ пастку Vin і зрабіѓ гэта зусім без тваёй дапамогі. І я думаю, што калі мы сапраѓды будзем разбірацца ѓ гэтым, я думаю, што я вінаваты ѓ тым, што цябе злавілі. Яе павінен быѓ прыслухацца да сваіх думак і не дазволіць вам наблізіцца да таго месца на парыж.
  
  
  Яна ѓсміхнулася. Гэта была першая ѓсмешка за доѓгі час, і яе вусны ѓсё яшчэ змагаліся з ёй. - Я думаю, - сказала яна, - ты павінен назваць гэта лёсам. Яе павінна была прыслухацца да тваіх думку, але яе чертовская бунтарка. Кожнаму, хто ставіцца да мяне як да маленькай дзяѓчынцы або, па меншай меры, як да маленькай дзяѓчынцы, яе хачу даказаць, што я вельмі карыснай на практыцы".
  
  
  Яе закрануѓ ee палачак. - Занадта карысная, - сказаѓ я.
  
  
  Яна крыху апусціла прасціну, накрывавшую сл.
  
  
  "Хочаш паспрабаваць і штогод, карысная ці вы яе зараз?"
  
  
  Яе сапраѓды гатэль гэта ѓбачыць.
  
  
  У дзверы пастукалі.
  
  
  Яго адкрыѓ яе, і ѓнутр ѓвайшлі двое мужчын. У адзін момант яе забыѓся, што мы зняволеныя. Мужчыны былі апранутыя ѓ простыя тканкавыя адзення. Ih галавы былі паголеныя. Ih асоб былі - я ненавіджу выкарыстоѓваць гэтае слова, калі справа тычыцца жыхароѓ Усходу, - але ih асоб былі неспасьцігальныя. Одзіна вакол іх нес вялікі збан з вадой. Яны пакланіліся.
  
  
  Яны не сказалі нам словы.
  
  
  Чалавек з гарлачом прайшоѓ праз пакой і наліѓ ваду ѓ збан, або, па меншай меры, рэч, якая займаецца выглядала прыкладна так. Іншы ѓключыѓ цьмяны потолочный свяцільня, матавую грушу ѓ матавым шкляным шары. Гэта было не пранізліва, на самай дэла, але ѓсё ж прымусіла нас міргнуць.
  
  
  Ён адчыніѓ шафу. Там была наша ѓласная, шведаѓ - ну, мой, шведаѓ і нейкае барахло, пазычаныя Тары, - але ён выцягнуѓ два іншых касцюма. Пара шэрых шаѓковых піжамы. Не яны, у якім вы адпачываеце, а яны, якія вы апранае на афіцыйныя мерапрыемствы.
  
  
  Для Тары у яго быѓ прыгожы, вышыты шоѓкам аозай, традыцыйная жаночая шведаѓ.
  
  
  Яны працягнулі гэта моѓчкі. Мы павінны былі памыцца, апрануцца і быць гатовымі праз паѓгадзіны, як, да нас, ці ёсць сігнал. Гатовыя да чаму, мы не ведалі. Ih пантамімы не паведаміла нам пра гэта.
  
  
  Яны былі манахамі, - сказаѓ я, калі яны зноѓ пайшлі. 'Ці не?'
  
  
  - Я... я не ведаю. Яна умывалася у збана.
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. "Яны былі манахамі. Нядаѓна яе чуѓ ih спевы. "Аб Тао: аб Дао'І Яе, падышоѓ да акна і адкрыѓ суставаѓ. За імі была рашотка. Наколькі яе мог бачыць, будынак, у якім мы знаходзіліся, было часткай "вялікай старой каменнай крэпасці". Пейзаж удалечыні накшталт Эдэмскага саду. Было ціха і пышна, калі не лічыць стрекота цвыркуноѓ. Невялікая працэсія паголены мужчын ішла адзін за адным, схіліѓшы галовы, па высокай траве.
  
  
  'Так.' Яе глядзеѓ нямое кіно, і раптам раззлаваѓся на сітуацыю. "Яны манахі. даоскія манахі. А гэта манастыр. Ты меѓ рацыю. Дао і КАН якім-небудзь чынам звязаныя. Хоць бог эга ведае як. І як магчыма, што манастыры ѓсё яшчэ могуць існаваць у гэтым кутку свету. Яе зноѓ зачыніѓ жалюзі. - Гульня Гран-Пры, - сказаѓ я. "Удар або падваенне ѓ наступным раѓндзе". Яе, адышоѓ ад акна. - Мілы, - сказала яна, падышоѓшы да мяне ззаду з губкай і мылам. - Галоѓнае, - яна пачала гладзіць мяне па спіне мяккай губкай, - ...дзе б мы былі, ты выбавіш нас адсюль.
  
  
  Яе намёк быѓ такім жа празрыстым, як і маю раздражняльнасць. Але гэта спрацавала. Ва ѓсякім выпадку, гэта прымусіла мяне засмяяцца. Яе схапіѓ губку і пацалаваѓ ee.
  
  
  "Калі ты ѓсё роѓна будзеш мяне намыліць, рабі гэта крыху вышэй і трохі правей". Яна выдаѓ ціхі гарлавы гук. "Хм?", - і адкінула галаву назад. "Божа мой, - сказала яна, - усе гэтыя дні... ці гадзіны, ці гады... гэта жудаснае лекі, якое мне давалі. О, Нік. Гэта зрабіла свет такім жахлівым. Усё было такім кашмарам. За выключэннем таго выпадку, калі мне прыснілася, што ты трымаеш мяне. Потым яе заплакала, і ѓсё, што засталося ад мяне, сказала: "Трымайся, гэта Нік." І я думаю, менавіта таму яе трымаѓся. І... цяпер мы сядзім тут, змагаючыся ѓ нашых уласных маленькіх сваркі, як быццам гэтага ѓсяго не было. здарацца.' Яна паглядзела на мяне: "Я сапраѓды люблю цябе, ты ведаеш гэта?"
  
  
  Раптам у мяне ѓзнікла ѓспамін. Тара, зялёнавокая і рыдаючая ѓ мяне на руках. Мне прысніѓся той жа сон, - сказаѓ я. "Напэѓна, той жа самы прэпарат. Яе пачынаю задавацца пытаннем, чаму яны прывялі нас сюды. Што яны хочуць ад нас. Таму што я пачынаю думаць, што яны хочуць, каб мы былі разам. Не толькі яе, ці ты. Але мы разам.
  
  
  Яна пахітала галавой і нахмурылася. 'Я не разумею.'
  
  
  Ёй ѓсміхнулася. 'Слава Богу. Таму што я таксама не разумею. Пакуль што. Тым не менш, яе адчуваю, што мы хутка даведацца. Між тым, перш чым мы пачнем турбавацца, давайце побеспокоимся аб гэтых клонах. Мы ѓжо якое-што мы ведаем пра гэтых дарослых клонах, але гэтыя клоны ѓ працэсе стварэння, вывадак, пра які вы казалі, мы павінны знішчыць эга.
  
  
  Яна завернулась ѓ аодай. Ён быѓ бледна-зялёнага колеру з жоѓтымі кветкамі і ниспадал на паѓдарогі да яе сакавітым клубах па-над атласных штаноѓ. - Ах, - сказала яна. "Што тычыцца гэтых дарослых атс, яе чула ад Алісы".
  
  
  Яна распавяла мне гісторыю Алісы, расчэсваючы гэй валасы. Шанцы былі крыху лепш, чым яе, спадзяваѓся. На той момант у Амерыцы быѓ толькі адзін філіял, і, калі пашанцуе, ён ужо сышоѓ у царства ценяѓ. Мёртвы.
  
  
  У Лондане ih было трое, але гэта ненадоѓга, калі яго даб'юся свайго. Крыху ѓдачы і некалькі тыдняѓ жыцця, і я змагу ih спыніць. Быѓ нават шанец, што за гэта адказвае AX ѓ Лондане. Нават такі іржавы СЯКЕРА (АХ) часам працуе добра. Так што цяпер справа прыйшло да Тары і мяне. Калі б мы змаглі знішчыць гэта гняздо, усе скачкі з месца на месца скончыліся б.
  
  
  Яе змагаѓся з выразам шаѓковай піжаме. Даводзілася завязваць на плячы.
  
  
  "Як выглядае такі вывадак атс?"
  
  
  Яна ѓздыхнула. - Такія, якія яны ёсць - як чалавечыя эмбрыёны. Верагодна, яны знаходзяцца ѓ кантралюемай асяроддзі - можа быць, у інкубатары, - або дзе-небудзь у лабараторыі".
  
  
  - Як дзеці з прабіркі?
  
  
  Яна змрочна кіѓнула. "Я не думала, што ѓ мяне была самая лёгкая праца ѓ гэтым заданні. Мне пастаянна даводзіцца прымушаць сябе памятаць, што гэтыя амаль дзеці - будучыя забойцы".
  
  
  Яе шпурнуѓ сваю чортаву расстегивающуюся піжаму на падлогу і пацягнуѓся за ѓласнай вопраткай. Яе, паглядзеѓ на сваю сінюю кашулю. Яе насіѓ яе так доѓга, што яна наделась амаль без старонняй дапамогі. Божа мой, ёй бо не збіраѓся на касцюмаваны баль. Ды і да таго ж гульня была ѓжо занадта прасунутая, каб раптам нарабіць складанасцяѓ з усходнім этыкетам.
  
  
  "Як пазбавіцца ад яго?" .
  
  
  "У мяне ѓ сумцы быѓ невялікі лазер. Ну, пачакай. Можа быць, ён усё яшчэ ѓ мяне ёсць. Яна падышла да шафы і порылась ѓ сумцы. - Няма, больш няма, - сказала яна. "Я думаю, нам трэба што-то імправізаваць. Можа што-то з хіміяй. Усё, што мы можам знайсці ѓ гэтай лабараторыі.
  
  
  Нарэшце яна расчесала валасы апошняй расчоскай. Мая рудая гейша. Яе надзеѓ шкарпэткі. "Ну, а чым вы займаецеся, гэта ваша справа. Думаю, ёй проста буду займацца сваімі справамі.
  
  
  Яна нахмурылася. - Я проста падумала... яны забралі ѓ цябе зброя, ці не так? Такім чынам, як вы думаеце...
  
  
  Яна прыкусіла губу.
  
  
  Яе нацягнуѓ штаны. Аб маіх трусах, якія з мяне не знялі. Аб старым дабром Пьере, усё яшчэ прыгожы, схаваным пасярэдзіне.
  
  
  - Ну што ж, - сказала яна цвёрда і цалкам супраць сваёй натуры, - як вы гэта зробіце, ваша справа. Думаю, ёй проста буду займацца сваімі справамі.
  
  
  Яе падняѓ адну брыво, але не адказаѓ.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 22
  
  
  
  
  Што ж, містэр Картэр, нарэшце-то мы сустрэліся. Гэта быѓ Лао Цзэн, прапрадзядуля ѓсёй кампаніі. З прапрадедовской бародаѓкай пасярод ілба. Ён быѓ у інваліднай калясцы. Што, здавалася, многае тлумачыла. Чаму ён сам знік з поля лаянцы. Імкненне узвысіць сябе да вышэйшага філіялаѓ. Дзесяткі разоѓ у дзень глядзець на тое, хема ён калі-то быѓ, зноѓ у дзеянні, зноѓ у кампаніі. Ён вналил віскі і прапанаваѓ нам таксама.
  
  
  Тара сказала няма. Яе ѓзяѓ станан.
  
  
  Ён падняѓ сваю шклянку. "Для Ніка Картэра, - сказаѓ ён, - і ѓсіх маленькіх будучых Картэраѓ".
  
  
  Яе палез у хвіліну за цыгарэтай. Яны зніклі. Лао Цзэн даѓ мне адну па вялікі лакіраванай скрынкі. У цыгарэт быѓ залаты муштук. Мяркуючы па ѓсім, ён канфіскаваѓ мае.
  
  
  Мы былі ѓ эга пакоі. Або ѓ эга кабінеце. Гэта было вялікае прастору. Гэта магло б быць вялікім, але вокны былі зачыненыя, і атмасфера была трохі затхлай. Тут таксама абстаноѓка была некалькі беднай. Доѓгі цікаѓ крэсла, круглы белы канапа. Адзін адзіны крэсла. Адзіным упрыгожваннем была надзвычай пярэстая тканіна і калекцыя зброі ля сцяны ззаду яго. Павінна быць, каля сотні адзінак зброі. Не асабліва рэдкага або асабліва старога, але яны віселі там на стогны, а сама гэтая сцяна была зачынена вялізным лістом небіткага шкла. Акрамя пісталетаѓ, было і іншае зброю: некалькі нажоѓ і ручных гранат, а таксама нейкія непатрэбныя рэчы бясспрэчнай смяротнасці. Кожная асобная частка была асветленая невялікім пражэктарам, а пад ёй была невялікая карцінка.
  
  
  Яе, бачу, вы захапляецеся маёй калекцыяй, - сказаѓ ён. "Падыдзі і паглядзі паблізу". Яе ѓстаѓ з канапы, і ён павярнуѓ сваё інваліднае крэсла, каб рушыць услед за мной. Пад вывешаным пісталетам арміі ЗША была таблічка з надпісам " Брысталь , Кэнэт, Тэджон, 1952 год". Побач вісеѓ штылет з перламутравай ручкай. "Хэмпл, Сцюарт, Парыж, 1954 год". Яе, паглядзеѓ на гэты пракляты штылет і са свістам выдыхнуѓ. Гэта было ѓсё роѓна, што ѓбачыць меч з Банапартам і Напалеонам пад ім або калясьніцу з Харом і Бэнам пад ім. Стью Хэмпл быѓ адным вакол іх валацугаѓ, чые імёны ѓжо ствараюць міфы. Ён быѓ лепшым па ѓсіх, што калі-небудзь былі ѓ AX, N1. З Парыжа 1954 года. Калі хто-то адабраѓ у яго гэты штылет з перламутравай ручкай. Разам з эга жыццём.
  
  
  'Ты?' Яе, павярнуѓся да Лао Цзэн.
  
  
  - Я ведаѓ, што ты будзеш уражаны, - сказаѓ ён. 'Так. Яе асабіста захапіѓ усё гэта зброю стогнамі.
  
  
  Ён паказаѓ прама з мяне. - Але, я думаю, у гэтым ёсць якое-што, што магло б зацікавіць вас больш. Я пайшоѓ у паказаным кірунку. Мне не трэба было чытаць шыльду, каб убачыць, што ён дадаѓ да яе Вильгельмину. І мой штылет. Без перламутравай ручкі, але тым не менш мой Х'юга.
  
  
  "На ѓсялякі выпадак, калі вы думаеце, што вы можаце забраць эга назад", - сказаѓ ён. "Гэта шкло не б'ецца, яно наэлектрызаваны і моцнага зачынена".
  
  
  Ён ухмыльнуѓся. - Але сядай і допей свой напой. Eda будзе пададзеная неадкладна, і нам яшчэ ёсць пра што пагаварыць".
  
  
  Ён быѓ упэѓнены ѓ сваёй бяспецы. Ён мог быць у інвалідным крэсле, але ён таксама быѓ за рулём кіравання. І гэта было добра. Ёсць што-то ѓ тым, каб быць пад кантролем, што прымушае людзей губляць кантроль над сваімі словамі. Гэта няправільна, але гэта праѓда. Вы можаце накіраваць пісталет хлопца на яго ж галаву і спытаць аб эга эга гісторый, але ѓсё, што вы атрымаеце, гэта пару стуленых вуснаѓ. Але хлопец, які накіруе пісталет на тваю галаву, абавязкова выплюнет свае кішкі. Калі вы што-небудзь разумееце ѓ гэтым, калі ласка, дайце мне ведаць.
  
  
  Яе адкінуѓся на спінку канапы. -- Уражвае... -- сказаѓ я. - Вобразна кажу.
  
  
  Ён засяродзіѓ свой погляд на Тары. - Вы вучоны, - сказаѓ ён. - Вы специализируетесь на мікрабіялогіі. Без сумневу, вы ѓжо ведаеце ѓсё пра нашых клонах.
  
  
  Тара паглядзела на мяне. Яе жэстам прапанаваѓ гэй працягваць.
  
  
  - Так, - сказала яна. "Я агаломшана вашымі перадавымі тэхналогіямі".
  
  
  Здавалася, гэта эму спадабалася. "Гэта даволі... фантастычна, ці не так?"
  
  
  - Як даѓно ты пачаѓ?
  
  
  Ён усміхнуѓся. "Дваццаць два гады таму. Ну, на самай дэла да гэтага... Але ѓ той момант мы пачалі з маёй сям'і. доктар Куой... - ён павярнуѓся да мяне, - я мяркую, вы ѓжо сустракаліся з гэтым... ну, гэта мой бацька пачаѓ. Ён вельмі цікавіѓся генетыкай і здолеѓ дамагчыся ад урада прадастаѓлення эму невялікі лабараторыі. Пры ѓмове, вядома, што з часам ён падвоіць стаѓку на некаторыя вакол лепшых розумаѓ камуністычнага свету. Ён пачаѓ працаваць над Нгуен Сягун..."
  
  
  - Той фізік? Тара выглядала здзіѓлена.
  
  
  Лао Цзэн кіѓнуѓ. 'Так. Але ѓ Сягун было некалькі генетычных анамалій. Тара, здавалася, ужо ведала гэта. - Менавіта гэта яе і гатэль сказаць. Сіндром Брэкдона, ці не так? Эга сімптомы з'яѓляюцца толькі тады 30 гадоѓ".
  
  
  Менавіта так. Але, як вы разумееце, эмбрыёны не могуць перажыць дрыжыкі падчас інкубацыі ѓ прабірках. Некалькі груп атс Сягун загінулі да трэцяга месяца. Спачатку Куой падумаѓ, што эга метад нявернымі. Урад думала гэтак жа. Яны адмовіліся ад сваёй падтрымкі. Затым, некалькі гадоѓ праз, у самога Сягун пачалі выяѓляцца анамаліі".
  
  
  "І тады КАН вырашыѓ падтрымаць нас для яшчэ адной спробы?"
  
  
  Ён павярнуѓся да мяне. 'Так. Але толькі на гэты раз КАН прыведзена эму і фізічна, і генетычна здзейсненага донара".
  
  
  "Так што гэта былі вы."
  
  
  Каб гэта быѓ я. Акрамя майго... - ён замяѓся на долю секунды, - майго фізічнага дасканаласці, у мяне быѓ шэраг, скажам так, "талентаѓ", якія КАНЫ горача гатэль ѓвекавечыць.
  
  
  - Талент стрымана забіваць, - сказаѓ я.
  
  
  Ён сціпла пачырванеѓ. 'Так. Але вы, містэр Картэр, яшчэ і таленавіты забойца. Ён зрабіѓ паѓзу. - Хоць, калі табе падабаецца гэта чуць, твая кроѓ усё яшчэ на некалькі градусаѓ цяплей. Хто яе такой, каб ѓздзейнічаць на вашага эга". Цяпер ён усміхаѓся мне, ён жа кацінай усмешкай, якую яе бачыѓ, у Чэн-лі на фатаграфіі, зробленай на наступны дзень, затым забойствах сенатар Сэйбрука. Смех Хун Ло таксама, калі ён прыйшоѓ, каб забіць герцага і герцагіню. Цяпер было не час тлумачыць эму розніцу паміж забойцам-псіхапатам і чалавекам, які забівае толькі ѓ мэтах самаабароны. Даѓным-даѓно яго ѓжо старанна даследаваѓ сябе. Даѓным-даѓно яго ляжаѓ без скляпенні, задаючыся пытаннем, ці не так ёй дрэнны, як яны, людзі, якіх яе знішчыѓ. Калі яе не павінен кінуць усё гэта і выдаліцца ѓ загарадны дом. Няма. Паміж мной і Лао Цзеном была велізарная розніца. Яе вярнуѓ тэму туды, куды гатэль.
  
  
  - І гэтыя твае клоны прыжыліся?
  
  
  Так. Ca пачатку другой спробы. Уся група выжыла. доктар Куой працаваѓ над трэцяй групай, калі яго складаць даляр не вытрымала. Вы ж разумееце, што замяніць эга было няма кім. Уся эга аперацыя была сакрэтнай. Эму дапамагаѓ толькі сын. Той сын потым спрабаваѓ вывесці трэцюю групу, але ѓ яго не хапіла ведаѓ. Мы не гатэлі, каб урад ведала, чым мы займаемся, таму мы завезлі гэта ѓ Злучаныя Штаты кантрабандай. Там ён атрымаѓ цудоѓнае генетычнае адукацыю. Наш доктар Куой - чалавек па Гарварда. Гэты факт, здавалася, падабаѓся эму.
  
  
  Тара сказала: "А пасьля гэтага ён змог пайсці па слядах свайго бацькі".
  
  
  Лао Цзэн здаваѓся шчаслівым, што змог адказаць "так". Ён сам гатэль вельмі мець больш сыноѓ, асабліва потым няшчаснага выпадку. І голас эга мара спраѓдзілася. У гэты момант доктар Куой выношваѓ трыццаць пяць новых атс. Трыццаць пяць новых Лао Цзэнов. Усё ѓ выдатным адукацыі. Дзякуй провіду.
  
  
  На імгненне ёй задумаѓся, колькі ih было ѓ першапачатковай групе.
  
  
  Ход маіх думак перапыніѓ кароткі званок.
  
  
  - Ах, пара ёсць, - сказаѓ ён. Падвойныя дзень адкрыла пара манахаѓ, падобных на аднаго сябра - клоны? Не, бессэнсоѓна - і да нас, вядзем па каменным калідоры ѓ сталовую.
  
  
  Гэта быѓ свята, з якім мы сутыкнуліся. Што ж, баль, калі вам падабаюцца малпы мазгі, казіны хвост і сырой кальмар. Тара не адразу сцяміла, з чым сутыкнулася, і накінулася з апетытам трохдзённага ѓстрымання ад мноства "ах" і "мммм". На самай дэла мазгі малпаѓ смачныя. Гэта тое, што я сказаѓ сабе, і што мне трэба ёсць, каб захаваць сілы. Але яе працягваѓ моѓчкі спадзявацца, што за вуглом ёсць крама сэндвічаѓ, і ён задаваѓся пытаннем, ці не нашкоджу я яе сам, выскачыѓшы за гамбургерам. Яе проста думаю: чаго селянін не ведае, таго ён і не ёсць.
  
  
  Edu падавалі маѓклівыя манахі. Затым асноѓнага стравы Лао Цзэн даѓ ім заданне на незразумелай мове. Супер фінал. Стогадовыя яйкі.
  
  
  Размова за сталом быѓ вельмі прыемным. Тое, што ён сапраѓды гатэль сказаць, было пазней. Пры гэтым ён быѓ вясёлы і адкрыты. Аднойчы ён адмовіѓся ад ролі рахманага, ветлага гаспадара. Одзіна вакол манахаѓ на імгненне пакінуѓ дзверы на кухню адкрытай, і Лао Цзэн выбухнуѓ, нацягнуѓшы куртку бліжэй, каб абараніцца ад смяротнага скразняку. Манах хутка пабег і зачыніѓ дзверы, і Лао Цзэн здабыѓ самавалоданне. Яе скарыстаѓся эга новаздабытымі размяшчэннем і спытаѓ эга аб адносінах паміж КАНЫ і Дао і аб тым, як гэты манастыр перажыѓ камуністычную чыстку.
  
  
  Ён пляснуѓ у ладкі, і маѓклівыя афіцыянты пачалі прыбіраць гэтыя латкі. - Нішто не перашкодзіць вам гэта сказаць, - сказаѓ ён. "Вы нічога не можаце зрабіць з гэтай інфармацыяй. Адзіныя адносіны, якія паміж намі існуюць, - адносіны ѓзаемнай выгады". Затым з'явіѓся манах з чайнікам гарбаты. Ён наліѓ кубак Тары і адну мне. Ён падышоѓ да Лао Цзэну, але той адмахнуѓся ад яго, працягваючы гаварыць. "Манастыр дае нам дзве важныя рэчы. У першую чаргу лабараторыі для нашых эксперыментаѓ. Не толькі генетычных эксперыментаѓ, але і эксперыментаѓ з тым, што вы называеце наркотыкамі, изменяющими свядомасць". Ён адкінуѓся назад і пацёр падлакотнікі інваліднага крэсла.
  
  
  - Я думаю, вы мелі гонар паспрабаваць некаторыя вакол іх?
  
  
  "Дазвольце запэѓніць вас, Картэр, што мы даволі далёка прасунуліся ѓ гэтым. H-20 - адзіны галюцынаген без пабочных эфектаѓ". Куой сказаѓ тое ж самае, але пачуць добрыя навіны га пачатку другі раз не пашкодзіць.
  
  
  - А па-другое?
  
  
  Па-другое, глядзіце самі. Проста падыдзіце да акна.
  
  
  Яе, падышоѓ да акна.
  
  
  І ѓбачыѓ поле кветак. Яно цягнулася да гарызонту ва ѓсе бакі. Гэта было поле макаѓ. Опіумныя макі. На імгненне яе паспрабаваѓ каму-эга рынкавы кошт, але ёй проста не ведаю, што ідзе потым трыльёна. Яе працягваѓ глядзець у акно.
  
  
  "Добры выгляд, ці не так?"
  
  
  Мне не трэба было бачыць эга твар, каб зразумець, што на nen з'явілася тонкая ѓсмешка.
  
  
  - Значыць, вы - пастаѓшчык, - сказаѓ я, - для гэтай зграі ѓ Насаѓ і для Грамадства Фезерстоуна.
  
  
  Ён здушана засмяяѓся. - 'Асяроддзяѓ іншага. Асяроддзі многіх, многіх іншых. Мы лічым, што опіум - наш лепшы актыѓ для стварэння глабальнай арганізацыі. А яшчэ опіум быѓ нашым галоѓным зброяй у папярэдняй вайне.
  
  
  "А гэтыя манахі, - спытаѓся ѓ яго, - ці згодныя з вашай палітыкай?"
  
  
  "Гэтыя манахі, - сказаѓ ён, - нічога не разумеюць у палітыцы. Яны не ведаюць нават таго, што мы робім з гэтымі наркотыкамі. Нам таго, што адбываецца ѓ лабараторыі. Усё, што яны ведаюць, гэта тое, што калі дзяржава перапісаны ѓ іншыя храмы і манастыры, КАН захаваѓ ih для іх ih валодання некранутымі. Яны вельмі ѓдзячныя. Яны не задаюць пытанняѓ. Калі б яны ведалі праѓду, то таксама былі б вельмі засмучаныя. Але малаверагодна, што яны гэта даведаюцца.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на двух манахаѓ на дзень. Яны апусцілі вочы.
  
  
  "Яны не гавораць па-ангельску", - сказаѓ Лао Цзэн. Так што, калі вы думаеце расказаць ім, чым мы на самай дэла займаемся, баюся, вам прыйдзецца вельмі цяжка. Калі толькі, - ён заржаѓ, - вы асвоіце даволі складаны і дзіѓны сузойский дыялекце.
  
  
  Яе iso усіх сіл стараѓся не глядзець на Тару.
  
  
  - Але, - сказаѓ ён. 'Сядай. Твой чай астывае. І нам яшчэ ёсць пра што пагаварыць.
  
  
  Яе, вярнуѓся да стала. Яе, паглядзеѓ на Тару. Яна выглядала слабей, чым яе думаѓ. Гэтыя некалькі гадзін цяпер адбіліся на ёй. У нах былі цяжкія павекі. Яе, пацягнуѓся да кубку. Яе вочы раптам бліснулі на мяне. Зялёныя агні. Але гэта азначала: Стоп! Яе зноѓ паглядзеѓ на нах. Чай быѓ з наркотыкам, і яна выявіла гэта занадта позна. Яе падняѓ кубак і зрабіѓ выгляд, што раблю глыток. - Аб чым яшчэ ты гатэль пагаварыць? - спытаѓ яго Лао Цзена.
  
  
  - Вашы дзеці, - сказаѓ ён. - Вашы і міс Бэнэт.
  
  
  "Наша што?"
  
  
  - Дзеці, - паѓтарыць ён. - Але, можа быць, будзе лепш, калі доктар Куой ѓсё растлумачыць. Ён адштурхнуѓся ад крэсла і подкатился да маленькага перамоѓнага прылады. Ён націснуѓ кнопку, і шталь чакаць. Пакуль ён рабіѓ гэта, стаяць да мяне спіной, яе пераліѓ чай назад у чайнік. - "Цяпер", - проста сказаѓ ён у маѓленчае прылада. Затым ён зноѓ апынуѓся за сталом. Яе, паглядзеѓ на Тару. Яна была трохі агаломшана, але ѓсё яшчэ сядзела адкрытымі. Куой прыйшоѓ і патлумачыѓ.
  
  
  Гэта было сапраѓды вельмі проста.
  
  
  Ён пайшоѓ да нас прывіваць. Яны выведуць для сябе невялікую армію агентаѓ N3. Але на гэты раз гэтыя агенты N3 будуць працаваць на КАН. Тара дала б ім цэлы шэраг бліскучых спецыялістаѓ у такіх галінах генетыкі. Клоны Тары, якія працягне працу па вакцынацыі людзей. Першая навуковая здольнасць ѓжо была закладзеная ѓ генах, і КАН заставалася толькі забяспечыць неабходнае практычнае навучанне.
  
  
  Але яны гатэляѓ зрабіць яшчэ адзін крок наперад.
  
  
  "Што будзе, - думалі яны, - калі ѓ нас з Тарай будзе дзіця. Ці больш дзяцей. Статыстычныя шанцы былі чатыры да аднаго, што мы вырабіць агента, які перасягне ѓсіх іншых агентаѓ. Бліскучы забойца з навуковай пункту гледжання. Лепшы па двух светаѓ. І затым, выкарыстоѓваючы гэта, як арыгінал, яны атрымліваюць неабходнае колькасць дублікатаѓ шляхам прышчэпкі. Якія рашэнні для КАН. Доктар Куой быѓ у захапленні. З пяццюдзесяццю або сотняй такіх суперклонов КАН мог бы захапіць уладу над светам.
  
  
  Тара пачала падаць наперад. Яна выглядала крыху млявай. Яна абаперлася падбародкам на руку і, здавалася, з цяжкасцю ѓтрымлівала яе на месцы. Яе таксама павінен быѓ выпіць чай, таму яе пачаѓ пераймаць яе сімптомах.
  
  
  Лао Цзэн павярнуѓся да Куой. - Думаю, цяпер яны хутка уснут, - прашаптаѓ ён. - Калі вы плануеце правесці першую аперацыю?
  
  
  - Да ѓсход сонца, - сказаѓ ён. - Калі яны яшчэ будуць спаць. А пакуль мне трэба час, каб падрыхтавацца, у лабараторыі. Аперацыі нязначная. Кожная клетка цела нясе ѓсе гены, неабходныя для стварэння дакладнай копіі. Яе проста beru тонкую палоску шкуры з ih перадплеччаѓ. Калі яны вернуцца ѓ свае камеры, яе ih агледжу.
  
  
  Тара ужо спаѓ, паклаѓшы галаву на крэсла. Яе што-то прамямліѓ і таксама апусціѓ галаву.
  
  
  Лао Цзэн пляснуѓ у ладкі.
  
  
  З'явіліся некалькі манахаѓ. Яе быѓ занадта цяжкі, каб мяне мог несці адзін манах, і мяне неслі двое. Яны везлі адсюль пурпуровую нас назад у нашу прапахлы язмінам турэмную камеру.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 23
  
  
  
  
  Бразнулі ключы на ланцужку, і дзверы адчыніліся. Нас размясцілі ѓ двух розных цыноѓцы, і манахам дазволілі сысці. Вакол свайго кута яе глядзеѓ з зачыненымі вачыма, як Куой схіліѓся над Тарай. Маленькі агеньчык на ланцужку для ключоѓ эга таліі замерцал. Ён жменяй сваёю і далей крывяны ціск, затым безасабовыя пальцам паляпаѓ яе па грудзях. Затым ён досталь вакол кішэні стетоскоп. Павінна быць, ён быѓ вельмі адчувальным. Навушнікі былі даѓжэй звычайнага і глыбей ѓпіліся ѓ вушы. Ён здаваѓся задаволеным. Потым ён прыйшоѓ да мяне.
  
  
  Цяпер ён стаяѓ назаѓжды мной і ціха лаяѓся. Манахі не знялі з мяне куртку, і эму спатрэбілася голая рука, каб вымераць маё крывяны ціск. Мы прайшлі ѓвесь фарс. Яе прыкінуѓся мёртвым грузам. Эму было цяжка зняць з мяне куртку. Ён апрануѓ павязку на маю руку і пачаѓ пампаваць. Мне было цікава, ці скажа эму мой крывяны ціск, ці сапраѓды яе сплю, не прытвараюся я.
  
  
  Яе здагадаѓся, што гэта не так.
  
  
  Ён паляпаѓ мяне па грудзях, затым зноѓ выцягнуѓ стетоскоп. Яе, чакаѓ, пакуль халодная металічная дэталь для праслухоѓвання прытуліцца да маёй грудзей. Тады яе схапіѓ эга за галаву і моцна пацягнуѓ.
  
  
  Боль, павінна быць, была моцная. Ён закінуѓ галаву, і слёзы навярнуліся на яго вочы. Ён застагнаѓ. Яе схапіѓ эга за гальштук і зноѓ пацягнуѓ, напалову задушыѓшы яго. Мы перагортваліся, пакуль яе не апынулася зверху, і яго нанёс вялікі ѓдар па сківіцы, а затым ѓдар па эга шыі, які будзе доѓга трымаць эга без прытомнасці.
  
  
  На імгненне яе падумаѓ аб тым, каб забіць эга. Яе мог проста задушыць яго. Але гэта здалося мне дурным ходам. Яе выйграю раѓнд, але прайграю матч. Эга смерць азначала б наш смяротны прысуд. Калі надзеі зрабіць праз нас атс выпарацца, Лао Цзэн неадкладна паслаѓ бы расстрельную каманду. Ці То нас проста расстралялі, то прыкончылі сваім заспакаяльным шпрыцом. Па крайняй меры, тады яны заб'юць нас. Між тым, сям'я атс працягвала б існаваць разам з тым трыццаццю пяццю братамі, якія павінны былі вылупіцца. Не, лепш пакінуць у Лао Цзена мару на якое-той час. Па меншай меры, на якое-той час.
  
  
  Мне трэба было папрацаваць з несвядомым целам Куоя. Яе зняѓ бірулька з эга таліі. Гэта была цэлая калекцыя ключоѓ. Павінна быць, не менш дваццаці. Одзіна вакол іх павінен быць ключом да эга-лабараторыі. І ѓ гэтую лабараторыю яе спадзяваѓся трапіць.
  
  
  Потым яе паклапаціѓся пра эга белым халаце. З некаторага адлегласці гэта павінна даць мне некаторую маскіроѓку. Ззаду таксама. У любым выпадку, гэтыя манахі ѓвесь час апускалі вочы.
  
  
  Мы памяняліся ролямі. На гэты раз ён быѓ мёртвым грузам, і мне было цяжка распрануць эга. Яе павесіѓ бірулька на талію і надзеѓ эга белае паліто. Яе быѓ прыкладна на восем цаляѓ вышэй доктара Куоя, але мяне гэта мала турбавала. Яе, нахіліѓся, павярнуѓ эга нерухомае цела k стогн і накрыѓ эга хлопчатобумажным коѓдрай. Калі б яны сачылі за парадкам, то знайшлі б спячых ѓ парадку. Толькі б не правяралі занадта ѓважліва.
  
  
  Яе, зразумеѓ, што вельмі спадзяваѓся на сваю ѓдачу і на іншых блізарукасць.
  
  
  Яе кінуѓ апошні погляд на мірна спячую Тару і выйшаѓ у калідор.
  
  
  Куды ісці?
  
  
  Малаверагодна, што лабараторыя размяшчалася ѓ гэтым будынку. Магчыма, яна ѓ зале ѓ адной вакол гаспадарчых пабудоѓ у больш ці менш аддаленай месцы. Так што спачатку мне трэба было знайсці выхад.
  
  
  У прасторным каменным калідоры было холадна і цёмна. Толькі запаленыя свечкі, расстаѓленыя праз роѓныя прамежкі на сцены. Былі і дзень, з замкамі. Келлі манахаѓ, якія цяпер пуставалі? Ці занятыя турэмныя камеры?
  
  
  Я пайшоѓ налева і пайшоѓ па калідоры ѓ абодва канца. Ён выходзіѓ да вонкавай дзень. Дзверы не была зачынена. Хоць з ланцужком для ключоѓ Куоя на маёй таліі, яе, адчуваѓ, што валодаю ключамі ад цэлага каралеѓства.
  
  
  Ноч была яснай і спакойнай. Зоркі ѓжо былі бачныя, хоць неба яшчэ не зусім пацямнела. Было толькі палова дзевятага ці дзесяць гадзін, але браты-даосы ѓжо ѓваходзілі адной маѓклівай шарэнгай ѓ вялікі будынак, у якім, магчыма, размяшчаліся ih інтэрната.
  
  
  Гэта азначала, што гэта не можа быць лабараторыя.
  
  
  Усяго было пяць карпусоѓ.
  
  
  Усе будынкі комплексу пабудаваныя вакол цяжкага шэрага каменя таѓшчынёй у адзін фут. Трымаю грошы, яны былі зроблены ѓручную. Шчыра, як Вялікая Кітайская сцяна. Але потым праправнуками тых будаѓнікоѓ. Гэтым пабудоѓ было ѓсяго шэсцьсот гадоѓ. Але. Першапачаткова гэта была крэпасць. Ці, можа быць, гэта заѓсёды быѓ манастыр.
  
  
  Пакоі Лао Цзена, а таксама нашы "гасцявыя келлі" апынуліся ѓ самым маленькім па пяці будынкаѓ. Ззаду, расцягнуѓшыся ва ѓсе бакі, удалечыні былі палі макаѓ. Ледзь лявей ѓ вялікім двухпавярховым прамавугольніку размяшчаліся спальныя памяшканні манахаѓ. Насупраць гэтага было падобнае на свіран збудаванне, якое аказалася храмам. Так што засталося два корпуса.
  
  
  У якасці магчымай лабараторыі яе абраѓ самы далёкі флігель. Магчыма, двайныя рашоткі на вокнах і клубы дыму вакол трубы зрабілі гэта магчымым для мяне. Ёй спрабую сказаць, што гэта быѓ нават не такі дурны выбар.
  
  
  Яе дасягнуѓ гэтага вельмі проста. Яе таксама проста прайшоѓ mimmo двух манахаѓ з кнігамі, якія ахоѓвалі дзверы. Шырокі калідор быѓ такім жа, як той, які пакінуѓ яе. Вільготны і пусты. Яны ж свечкі. Рызыкнуѓшы, яе выбраѓ адну пакой і на імгненне затрымаѓся побач, каб пераканацца, што ѓнутры няма гуку.
  
  
  Яе паспрабаваѓ замак. Дзверы адчыніліся.
  
  
  Гэта была манастырская келля. Ложак ѓяѓляла сабой не што іншае, як кут пакоя, пакрыты цыноѓкі.
  
  
  Там была ракавіна, падушка, некалькі кніг і невялікая лямпачка для чытання. Яе уключыѓ лямпу і паглядзеѓ на кнігі. Гэта былі два тамы марксісцкай Бібліі: "Камуністычны маніфест" і "Капітал", а таксама шэраг брашур. Яе прагартаѓ ih. Адна вакол іх называлася " Як захапіць слабаразвітых краіну?" іншая", Як мне падарваць сверхразвитую краіну?" І гэта ѓключала ѓ сябе ѓсё, акрамя Ісландыі.
  
  
  Тут, безумоѓна, жыѓ манах. Але не даоскі манах. Камуністычны манах. Адзін па гэтае жорсткіх, адданых, камуністычных аскетаѓ. Цікава, колькі вакол гэтых пакояѓ было занята такім чынам. Але я дарма траціѓ час. Яе выйшаѓ праз камеры і пайшоѓ далей, mimmo іншых, дакладна такіх жа драѓляных дзвярэй. Я не ведаѓ, як я яе даведаюся, як будзе выглядаць правільная дзверы. Я не думаѓ, што будзе неонавая светлавая скрыначка з якія мігцяць над ёй літарамі ЛАБАРАТОРЫІ. Але чаму-то я чакаѓ, што дзверы будзе іншы, і, можа быць, трохі больш сучаснай.
  
  
  Дзе-то за маёй спіной зачыніліся дзверы. Мяккія shaggy падышлі да мяне. Гэта быѓ адзін мужчына. Схіліѓшы галаву, яе працягваѓ ісці, прыкрываючы падбародак адной рукой: Куои, размышляющий над востраканцовай генетычнай праблемай.
  
  
  Мужчына прайшоѓ mimmo мяне, не зірнуѓшы на мяне, і знік за паваротам далей па калідоры.
  
  
  Цяпер мне трэба было хутка прыняць рашэнне. Яе мог бы застацца там, дзе быѓ цяпер, і тым самым наклікаць на сябе падазрэнні. Яе мог бы выйсці вонкі, што можа быць было бяспечней, але не вельмі выгадна.
  
  
  Таксама быѓ двайны шанец, што я не знайду тое, што хацеѓ. Але калі б ёй паддаѓся гэтым думкам, ёй быѓ бы бухгалтарам у Нью-Джэрсі, а не сакрэтным агентам ѓ Ханоі.
  
  
  Яе працягнуѓ рух і апынуѓся за паваротам. І пяцьдзесят тысяч прысяжных бухгалтараѓ па Нью-Джэрсі усмехнулись, калі свінцовая труба рэзка апусцілася ѓніз, ледзь не закрануѓшы маю галаву, і, з грукатам стукнуѓшыся аб сцяну ззаду мяне.
  
  
  Прыціснуѓшыся да стагнаць, ён чакаѓ мяне, з канцом трубкі напагатове ѓ руцэ. У той момант, калі труба стукнулася аб сцяну, схапіѓ яе эга за запясце і павярнуѓ, але гэтая труба была не адзінай, зробленай па свінцу. Эга ѓлада была непахіснай. Усё яшчэ трымаючы трубку, ён зрабіѓ яшчэ адзін выпад, на гэты раз прыцэліѓшыся на мой высокі. Але цяпер ёй моцнага схапіѓ эга за запясце і ѓдарыѓ яго эга каленам...
  
  
  Гэта быѓ філіял. Яго не недаацэньваѓ яго. Аднаго ѓдалага ѓдару не хапіла б нават, каб выбіць крухмал па эга каѓняра.
  
  
  Ёй быѓ абсалютна мае рацыю ѓ гэтым. Пры маім другім ѓдары ён нырнуѓ мне ѓ ногі, і ён упаѓ на зямлю. Ён sel верхам на мяне і пачаѓ біць мяне. Яе перавярнуѓся, але ён схапіѓ мяне за горла. Яе iso усіх сіл імкнулася адарваць ад сябе эга, рукі, але мне здавалася, што я недастаткова стараѓся.
  
  
  Гэтая хвіліна перад смерцю вельмі светлая. Шмат разоѓ ёй быѓ за ѓсё ѓ адной хвіліне ад смерці, і толькі з гэтай яркасцю апошняй хвіліны гадзіны спыняліся.
  
  
  Трубка лежачы на падлозе, па-за межамі маёй дасяжнасці. Яе інтэнсіѓна засяродзіѓся на адным сфокусированном руху. Мае ногі былі эга спіной. Яе паставіѓ ногі на зямлю і брыкнулся, як конь, гатовая скінуць конніка. Гэта не выбіла эга вакол сядла, але ён трохі страціѓ раѓнавагу, і калі мы зноѓ закранулі зямлі, ён быѓ прыкладна ѓ шостым цалях направа. Мая рука дакранулася да трубкі, і яе ѓдарыѓ яго эга больш галоѓ.
  
  
  Цьфу.
  
  
  Ён скаціѓся з мяне і нерухома ляжаѓ на каменным падлозе, кроѓ сачылася па вялікай аранжавай раны на яго галы. Ён не будзе сцякаць крывёй занадта доѓга. Ён быѓ мёртвы.
  
  
  Я не мог пакінуць эга тут і не мог рызыкаваць цягнуць эга, цела якое-то час. Мы былі ѓ некалькіх футах ад іншай драѓлянай дзень - яшчэ адной камеры. Яе, адчыніѓ дзверы і зацягнуѓ эга ѓнутр.
  
  
  Яе, схіліѓся над целам, калі пачуѓ голас вакол дзвярнога праёму.
  
  
  - Праблемы, доктар?
  
  
  Яе не павярнуѓся. Яе згорбіѓся, так што цяпер мой рост, і твар не маглі б мяне выдаць. Яе паспрабаваѓ зрабіць свой голас такім жа высокім, як у Куоя.
  
  
  "Ён паправіцца".
  
  
  'Ці магу я зрабіць што-то для цябе?'
  
  
  "Прасачыць, каб эга не турбавалі, калі мяне не будзе".
  
  
  - Але гэта мая пакой.
  
  
  - Тады займі эга пакой, кравец вазьмі. Гэтаму па матэматыцы патрэбен адпачынак. Мой высокі голас трохі панізіѓся, але ён, падобна, гэтага не заѓважыѓ.
  
  
  - Так, доктар, - коратка сказаѓ ён. І пайшоѓ налева. Калі ён зачыніѓ за сабой дзверы занадта моцна, каб даць мне зразумець, што ён не любіць падпарадкоѓвацца загадам, і яму было ѓсё роѓна, што я пра гэта ведаю.
  
  
  Яе правёѓ хвіліну ѓ поѓнай цемры, каб ацаніць маштабы бязладзіцы, які яе нарабіѓ падчас свайго даследавання. Пакуль ёй нічога не знайшоѓ. Акрамя цяжкасцяѓ. Вельмі верагодна, што я апынуѓся не ѓ тым будынку, і калі б мне не пашанцавала, яе мог бы апынуцца ѓ тупіку. З таго моманту, як яго пакінуѓ Насаѓ, усё пайшло не так. Але з іншага боку, яны памыліліся ѓ правільным кірунку. Тара і яе апынуліся там, дзе мы інтэрнатах быць. Разам, жывыя, у штаба-кватэры атс. Цяпер заставалася толькі прыступіць да справы. Яе прыадчыніѓ дзверы і выглянуѓ у калідор. Гэта было вельмі добра, што я зрабіѓ. Бо як раз у гэты момант у канцы залы дзверы адчыніліся, і пачуѓся шум пакажа галасоѓ. Спачатку было трое. Тры галінкі стаялі ѓ дзвярах і хацелі б аднаму аднаму спакойнай ночы. Усе яны гаварылі па-ангельску. Яе здагадаѓся, што гэта было часткай ih трэнінгі. Затым дзверы адчыніліся шырэй, і яе нібы ѓстаѓ у канцы канвеернай стужкі. Два... чатыры... дзесяць... васемнаццаць... дваццаць адзін ідэнтычны асобнік. Серыйныя клоны.
  
  
  Сустрэча, ці што там было, скончылася. Яны накіроѓваліся ѓ свае пакоі. Яе абраѓ размяшчэнне атс замест лабараторыі.
  
  
  Калі вы чакалі тую страшную сцэну, дзе Картэр адначасова забівае дваццаць аднаго забойцу свінцовай трубой, то вы памыліліся. Моѓчкі яе, зноѓ зачыніѓ дзверы і накіраваѓся да акна.
  
  
  Аднак, калі вы чакаеце, пакуль мае праблемы скончацца, вам прыйдзецца пачакаць яшчэ трохі. Месца здавалася зусім бязлюдных. Пад покрывам нізкага, акуратна падстрыжанага падлеску яе, прайшоѓ да апошняга будынка. Павінна быць, гэта і была лабараторыя.
  
  
  Ёй быѓ ужо амаль на дзень, якая займаецца была пад аховай сук гэтых усюдыісных манахаѓ. Асяроддзяѓ тых атс, якія былі ідэнтычныя па нараджэнні, і манахаѓ, якія выглядалі аднолькава ѓ сваіх аднолькавых я аплачваѓ і голеныя галовы, у мяне было адчуванне, што я шталь удзельнікам лялечнага прадстаѓлення ѓ натуральную велічыню. Толькі ѓ каго-то хапіла ѓяѓлення, калі эму прыйшлося ствараць розных персанажаѓ.
  
  
  Я як раз праходзіѓ mimmo будынка прыкладна ѓ пяці ярдаѓ ад дзень, калі ён выскачыѓ праз ніадкуль.
  
  
  "Усё яшчэ на працы... доктар?"
  
  
  Акцэнт на апошнім слове азначаѓ, што ён не паверыць у гэтага "доктара" і праз сто гадоѓ. Яе адчуѓ стомленую настальгію па старым добрым спецэфектам, аддзелу маскіроѓкі ѓ Вашынгтоне. Яе сціснуѓ рукой свінцовую трубку ѓ кішэні, і павярнуѓся.
  
  
  Філіял чакаѓ мяне з пісталетам у руцэ. "Цудоѓна, N3, - сказаѓ ён. Эга вусны скрывіліся ѓ пагардлівай усмешцы. "Божа. як вы выраслі, доктар Куой.
  
  
  Ён не зрабіѓ нам кроку ѓ маім кірунку, і усё яшчэ быѓ па-за маёй дасяжнасці.
  
  
  -'Добра.' Яе, чуѓ, што ты нейкая святая карова. Так што я не магу забіць цябе. Але я ѓпэѓнены, што яны хочуць, каб ты вярнуѓся. Так што ідзі назад.
  
  
  Ён ведаѓ, чаго гатэль. Ён не мог забіць мяне, але ён абавязкова напампуе мяне свінцом, калі эму захочацца. Набытыя характарыстыкі, такія як кулявыя раненні, не перадаюцца дзецям. Яе павінен быѓ абясшкодзіць яго. але мне прыйшлося б заспець эга знянацку. Перш чым ён паспее стрэліць. Нават калі ён прамахнецца, гук гэтага 45-га калібра прыцягне сюды цэлы ѓзвод.
  
  
  Яе стаяла нерухома, як кавалак скалы. "Паспяшайся," сказаѓ ён.
  
  
  Яе проста працягваѓ глядзець на яго каменным тварам.
  
  
  'Чаму? Навошта мне гэта рабіць? Вы не можаце страляць у мяне, калі яе нічога вам не раблю. Ты нават не можаш прычыніць мне боль, - схлусіѓ я. "Яго атрад крыві адтэрмінаваць тую невялікую аперацыю, якую яны падрыхтавалі для мяне. Так што, калі вы хочаце, каб вярнуѓся яе, вам прыйдзецца спачатку пераканаць мяне.
  
  
  Ён вагаѓся. Ён не быѓ упэѓнены, ці быѓ мой невялікі ѓклад у навуку праѓдай або няма. Ва ѓсякім выпадку, у яго былі сумневы. Калі ён дазволіць мне збегчы, у яго будуць праблемы. Калі ён напампуе мяне кулямі, у яго могуць быць яшчэ большыя непрыемнасці. Гэта азначала, што эга выклікалі на кулачны паядынак.
  
  
  Ён прыняѓ выклік. Толькі эга першым выбарам зброі быѓ не кулакі, а каратэ. У мяне ёсць у каратэ чорны пояс. Але ѓ мяне таксама была чорная свінцовая труба. Усё было вельмі добра задумана. Га пачала другі раз у паѓгадзіны у мяне было цела, ад якога яе павінен быѓ пазбавіцца.
  
  
  Што ж, голас у вас быѓ гэты закрыты хлеѓ. Але ѓ доктара Куои мог быць ключ да яму. Мне спатрэбілася шэсць спробаѓ, але, нарэшце, дзверы адчыніліся. Яе зацягнуѓ труп філіяла ѓнутр і замкнуѓ дзверы сераль.
  
  
  Манахі ѓсё яшчэ стаялі, апусціѓшы вочы, ахоѓваючы ѓваход у лабараторыю. Гэта было неверагодна. Хутчэй за ѓсё, клоны былі ih братамі, але яны ѓсё бачылі і нічога не зрабілі. Яе пачаѓ трохі разумець тлумачэнне Тарай даоскай маралі. Смерці няма, і няма папярэджанняѓ, так што калі вы сутыкнецеся з тым, нам з іншым. ты проста нічога не робіш. Яе, ступіѓ у дзверы лабараторыі.
  
  
  Інтэр'ер гэтага будынка адрозніваѓся ад іншых будынкаѓ. Там была невялікая прыёмная манастыра і вялікія белыя падвойныя дзень. Дзесяты ключ даѓ мне доступ, і дзень расчыніліся.
  
  
  Я думаю, што гэта горшае месца, дзе яе калі-небудзь быѓ.
  
  
  Уздоѓж сцяны стаяѓ шэраг вялікіх шкляных прабірак з якія растуць пладамі. Яе зраблю вам ласку і апушчу апісанне.
  
  
  Былі і іншыя прабіркі. Больш дробныя - з камякамі рэчывы, якія плаваюць у вадкасці. Яе налічыѓ пяцьдзесят. Хто вакол іх быѓ чалавекам, а хто не, ён не мог сказаць. У цэнтры пакоя стаяѓ крэсла. На nen былі клеткі з жабамі і пацукамі, і некалькі марскіх свінак, якія з'явіліся ѓ той момант, калі яе ѓключыѓ брылёѓ.
  
  
  Насупраць быѓ кабінет. З лабараторыі эга адлучала вялікае шкляное акно, але яно дазваляла адтуль за ѓсім сачыць. Ля сцяны пад кутом да акна была мара любога вар'ята навукоѓца. Каля шостай метровы працоѓнага крэсла, уставленного пузырящимися бочкамі, питаемыми электрычнымі награвальнымі змеевиками, вадзянымі кандэнсатарамі і невялікімі газавымі паходнямі. Усё месца было закрыта нейкім металічным навесам, чым-то накшталт выцяжкі над печкай, а адтуль ішла небіткага шкляная шырма, якая зачыняе ѓсе гэта.
  
  
  Але гэта яшчэ не ѓсё.
  
  
  У задняй частцы лабараторыі была яшчэ адна пара падвойных дзвярэй, як раз побач з дзвярыма ѓ кабінет Куоя. Яе, папоркаѓся з ключамі і адкрыѓ ih. Ёй зноѓ апынуѓся ѓ вузкім калідоры. Шэсць закрытых драѓляных дзвярэй.
  
  
  Яе знайшоѓ ключ для першай.
  
  
  Малады тайец гадоѓ дваццаці разгойдваѓся на падлозе ѓ куце. Калі ён убачыѓ мяне. ён пачаѓ хныкаць і запоѓз далей у свой кут.
  
  
  У другім пакоі старая з дзікім, пустым позіркам скокнула на мяне і стала дзікімі, бязмэтнымі ѓдарамі біць мяне ѓ грудзі. Яе схапіѓ ee за руку і мякка, але цвёрда адштурхнуѓ назад. Замест мяне цяпер яна пачала біць па мяккай стагнаць. Яе зноѓ зачыніѓ дзверы і на імгненне задумаѓся.
  
  
  Куой сказаѓ, што ён таксама эксперыментаваѓ з наркотыкамі ѓ лабараторыі. Ён сказаѓ, што перадавыя наркотыкі, якія змяняюць свядомасць. Што ж, гэтыя два меркаванні, відавочна, змяніліся. Навука рухаецца наперад. Яе, вырашыѓ, што на той момант яе ѓбачыѓ дастаткова.
  
  
  Яе, вярнуѓся ѓ лабараторыю і нанёс візіт у офіс Куоя.
  
  
  Сцены былі забітыя кнігамі і тэчкамі. Верагодна, яго асабісты архіѓ. Яе абшукаѓ эга крэсла. Я не ведаѓ, што я чакаѓ знайсці. Але тое, што я знайшоѓ, было цудоѓна. Набор па васьмі ключоѓ. Яе параѓнаѓ ih з ключамі на поясе, якія давалі мне доступ да лабараторыі і камерах. Так. Ва ѓсіх быѓ свой званка. Яе сунуѓ меншы набор дублікатаѓ у хвіліну. Потым мне прыйшла ѓ галаву іншая думка, і ён схаваѓ ih ѓ аблямоѓку трусаѓ. Мае скрытыя шанцы на перамогу пачалі павялічвацца.
  
  
  Яе зачыніѓ за сабой дзверы лабараторыі і выйшаѓ, mimmo поникших манахаѓ, у ноч.
  
  
  Прыкладна на паѓдарогі яе ѓбачыѓ, што-што цікавае. Два манаха, якія даволі горача спрачаліся. Дзіѓна, што гэтыя манахі наогул маглі гаварыць, але яшчэ больш дзіѓна тое, што яны спрачаліся яшчэ з адным. Яе, схаваѓся за нейкія кусты, калі яны прайшлі mimmo мяне, цяпер яны маѓчалі.
  
  
  Рэшту шляху па комплексе яе прайшоѓ без далейшых сюрпрызаѓ. Яе вельмі гатэль, каб у мяне быѓ час. Яе, павінна быць, адсутнічаѓ каля паѓтары гадзін. Ёй здалося, што нанёс гэтаму Куою двухгадзінны ѓдар, але ѓсё роѓна рызыкнуѓ. Калі яе, падышоѓ да галоѓнай брамы нашага дома, ih ахоѓвалі два манаха. Калі яе ад'язджаѓ, ну не было. Але, як і ѓсе астатнія, яны апусцілі вочы і не звярнулі на мяне ніякай увагі.
  
  
  Я не бачыѓ нікога ѓ калідоры. Хутка і бясшумна яе, дабраѓся да дзень нашай камеры. Яе ціхенька прыадчыніѓ дзверы. Тара ѓсё яшчэ была там. Яшчэ спіць. Яе паглядзеѓ праз камеру на іншы кілімок. Куой ѓсё яшчэ быѓ там. Упэѓнены ѓ сваім дэла, яго ѓвайшоѓ у пакой. Але ён не павінен быѓ быць так упэѓнены.
  
  
  Пара рук схапіла мяне ззаду. Рука самкнуѓся вакол маёй шыі. Яе паспрабаваѓ выкруціцца, але іншая рука ѓтрымала маё запясце на месцы і закатала рукаѓ, калі гэтая рука мацней самкнуѓся на маёй шыі. Яе паглядзеѓ назад. Гэта былі два манаха. Павінна быць, яны моѓчкі ішлі за мной. Трэці чакаѓ мяне за дзвярыма. Са шпрыцом. Доктар Куой падняѓся з ложка. Яе адчуѓ укол. Яе вызваліѓся па шосты моцных рук і выліѓ свой гнеѓ на першага манаха, які апынуѓся ѓ межах дасяжнасці. Напрыклад, праз пару секунд трусіная нара адчыніліся, і ён пачаѓ падаць.
  
  
  Глыбей.
  
  
  Усё глыбей.
  
  
  Зноѓ у Краіне Цудаѓ.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 24
  
  
  
  
  Тара сядзела назаѓжды мной і казала што-то невыразнае. На ёй былі яе ѓласныя бледна-ружовыя трусікі. На перадплеччы ѓ нах была квадратная марлевая павязка. Яе апусціѓ вочы на перадплечча. Там быѓ такі ж квадрат марлі.
  
  
  Яны зрабілі гэта. Яны вакцынаваць нас.
  
  
  Гэтыя нашчадкі ѓжо плылі ѓ прабірках, дзе-то ѓ лабараторыях па ѓсім кашмар, дзе-то асяроддзяѓ спотыкающихся пацукоѓ і жаб.
  
  
  Яе ѓскочыѓ з ложка.
  
  
  - Супакойся, - сказала яна. 'Супакойся. Ты яшчэ занадта слабы. Дзень ахоѓваюцца. Мы пакуль нічога не можам зрабіць. Яна павярнулася і пачала нешта мармытаць. Яе, паківаѓ галавой, спрабуючы зразумець паводле яе слоѓ хоць што-небудзь разумнае.
  
  
  Потым яе ѓбачыѓ эга. Яна размаѓляла з манахам. Гэтая тарабаршчыны павінна была быць цяпер вядомым дыялектам сутоев. Гэта быѓ пачатку другі раз, калі вопыт заспакойлівага прымусіѓ мяне сумнявацца ва ѓласным разважнасці.
  
  
  Мужчына сядзеѓ на падлозе, усё яшчэ трымаючы талерку з ежай, якая займаецца далучаецца эга ѓ нашу камеру. Ён выглядаѓ сапраѓды гэтак жа, як і іншыя. Брытагаловы. Але калі ён адкрыѓ вочы, яе зразумеѓ, што ён асаблівы. Ніколі раней яе не бачыѓ такіх вачэй. У іх былі заключаны ѓсе веды і ѓся нявіннасць мільёнаѓ гадоѓ чалавецтва.
  
  
  Тара павярнулася да мяне.
  
  
  "Нін Тан - пробашч. Ён прыйшоѓ сюды, каб дапамагчы нам. Па меншай меры, каб пераканацца, што наша eda не апрацавана наркотыкам. Яны планавалі усыпіць нас снатворным". Ee голас абсурдна трохі дрыготкім.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на Нін Танга, у гэтыя бясконцыя вочы. - Гэта ѓся дапамога, якую ён нам аказвае?
  
  
  Яна паціснула плячыма. 'Я не ведаю. Дапамагаць нам у любым выпадку супраць эга веры. Што б нам здарылася, на гэта павінна быць воля, - ну, скажам, Бога. У яго такое адчуванне, што ён гэтаму перашкаджае, і гэта эга турбуе".
  
  
  - Што гэта за рэлігія, кравец пабяры, - сказаѓ я. "Ці з'яѓляецца напампоѓванне наркотыкамі і забойства людзей воляй Бога?"
  
  
  Яна спакойна паглядзела на мяне. Ён кажа, што эга дзеянні не могуць прадухіліць забойства. Ён можа ѓплываць толькі на таго, каго заб'юць. Калі ён нічога не зробіць, яны заб'юць нас. Калі ён дапаможа нам, мы ih заб'ем.
  
  
  - А для яго гэта ѓсё забойства?
  
  
  Яна сур'ёзна кіѓнула. "Гэта ѓсё забойства для яго".
  
  
  Яе нахмурыѓся. - Тады чаму ён дапамагае нам?
  
  
  "Ён кажа, што дапамагае нам зраѓнаваць шанцы".
  
  
  Яе агледзеѓся. Нас было двое, і мы былі зачыненыя на лічбавыя камеры. Бяззбройныя. Звонку ih было шмат. Усе ѓзброеныя. - Ён правільна гэта называе?
  
  
  Манах што-то сказаѓ. Тара перавяла гэта. "Ён кажа, што разумее нашы пачуцці... але гатэль б, каб вы маглі зразумець яго. Ён сказаѓ... - яна збянтэжылася, нібы баючыся маёй рэакцыі. "Ён сказаѓ, што разуменне прынясе вам спакой".
  
  
  'Ах, так? Тады гэта выдатна. Ён лёгка гаворыць аб свеце. Тут, у эга маленькім даосском храме. Але як наконт там? А як наконт ѓсіх тых жывёл, якія пракладваюць свой шлях у жыцці дзякуй макам, якія ён вырошчвае ѓ сваім садзе? Спытаеце яго, што ён думае пра гэта. Тара паглядзела на зямлю і ѓздыхнула.
  
  
  - Ну, спяшайцеся, - сказаѓ я. "Спытай яго."
  
  
  Яны размаѓлялі яшчэ з адным амаль дзесяць хвіліна. Павінна быць, гэта было вельмі цікава. Нін Тан зрабіѓ доѓгую задуменную паѓзу і загаварыѓ сумным голасам. Нарэшце ён сказаѓ што-тое, што прымусіла Тару абярнуцца.
  
  
  "Ён нічога не ведаѓ пра гэта опіуму, - сказала яна. "Ён мала што ведае аб тым, што там адбываецца. Ён правёѓ тут усё сваё жыццё. Але ён кажа, што верыць - мяркуючы па агню ѓ тваім голасе, - сказаѓ ён, - што ты блізкі да крыніцы універсальнай энергіі. Потым ён сказаѓ мне папярэдзіць вас, што не ѓсе манахі тут манахі. Некаторыя вакол іх... прыкладна палова... каля сотні... партызаны КАН".
  
  
  Я і сам ужо думаѓ пра што-то падобным. Гэта патлумачыла манахаѓ, якіх яе бачыѓ, спорящими, і тых манахаѓ, якія схапілі мяне, каб зрабіць укол. Але апошняя пара, якую яе бачыѓ, выглядала дакладна так жа, як і ѓсе астатнія. Аж да апушчаных вачэй. Яе, паціснуѓ плячыма, адчуваючы, як нарастае тупы гнеѓ. - Выдатна, - сказаѓ я. 'Прыемна ведаць. Значыць палова вакол іх партызаны. Але калі ѓсе яны выглядаюць аднолькава, як мы можам ih распазнаць?
  
  
  Тара перадала лейцара і павярнулася да мяне. "Ён кажа, што на самай дэла мы не можам гэтага зрабіць".
  
  
  Яе, устаѓ і пачаѓ хадзіць узад і наперад па лічбавыя камеры. 'Што ж, калі гэта можа супакоіць эга сумленне, ён сказаѓ нам што-тое, але нічога не сказаѓ. Такія загадкі эму па душа.
  
  
  Нін Тан ѓстаѓ. Ён павінен ісці, сказаѓ ён ветліва. Але ён вернецца ѓ час нашага наступнага прынята ныць. А да іх тхара, ён пакінуѓ нам некалькі даоскіх банальнасцяѓ:
  
  
  "Дзеянне дае менш адказаѓ, чым думаюць людзі".
  
  
  "Ідэі мацней зброі".
  
  
  Да чаго ён дадаѓ ва ѓрачыстым заключным слове:
  
  
  "У Дзень Цудаѓ усё збудзецца". І зноѓ жа, гэта разуменне было ключом да адкрыты басейн. Такія размовы сапраѓды зводзяць мяне з розуму. Але ён зірнуѓ на мяне на развітанне сваімі старымі вачыма, і на імгненне ёй нічога не адчуѓ. На імгненне яе ведаѓ усе адказы, і гэтыя адказы былі правільнымі.
  
  
  Ён сышоѓ, і я пачуѓ, як эга ключ замыкае нашу дзверы. Гук вярнуѓ мяне да жорсткай рэальнасці. Мне хацелася стукнуць каго-небудзь кулаком. Але адзіным чалавекам побач была толькі Тара. Яе працягваѓ хадзіць узад і ѓперад па пакоі.
  
  
  "Добра, што ты злуешся на мяне цяпер", - сказала яна. - Аб чым ты тады думаѓ? Што я ператвару эга ѓ перакананага агента AX на дзесяць хвіліна.
  
  
  - Ты магла б хаця б паспрабаваць, дарагая. Замест таго, каб паѓтараць мне гэтую лухту, гэта разуменне прынесла б мне спакою".
  
  
  'О, Госпадзе. які ты дурны.
  
  
  "Ах. Добра. Ты разумная, а яе кавалак лайна.
  
  
  Яна ѓздыхнула. 'Ёй гэтага не казаѓ.'
  
  
  Ах, няма?' Яе падняѓ адну вакол падушак з падлогі і памахаѓ гэй. Гэта ѓсё тут, дзетка, ѓ схаваным мікрафоне. Хочаш, яе разыграю?
  
  
  Яна зноѓ уздыхнула. - Ну, я не гэта амелы на ѓвазе. Яе проста гасцініца сказаць, што калі б ты толькі зразумеѓ...
  
  
  "Так, Так. Яе ведаю. Тады яе нарэшце спакой здабуду".
  
  
  - Так, - сказала яна. Яна пахітала галавой, узяла іншую падушку і кінула яе ѓ мяне. Тады гэта і адбылося. Яе шпурнуѓ у нах падушкай, якую трымаѓ у руцэ. Яна нырнула ѓ бок, страціла раѓнавагу і прызямлілася назад на матрац. Адтуль яна пачала кідаць у мяне падушкамі, якія яе кідаѓ у нах. Яна ѓстала з вялікай аранжавай падушкай і пачала біць мяне ёю. Яе, схапіѓ яе і штурхнуѓ назад на матрац, і мы пачалі апантана цалавацца. Гэта нас крыху супакоіла. Мы цяжка задыхалі і абняліся. Тады яе быѓ у нах. Усё было менавіта так, як заѓсёды было з намі. Толькі ѓ апошнюю хвіліну ѓ мяне прамільгнула думка. Яе адхіснуѓся. - Не хвалюйся, - сказала яна. "Калі яны хочуць, каб мы зрабілі для іх супер-дзіцяці, ім прыйдзецца пачакаць яшчэ некалькі тыдняѓ". Але гэта не спрацавала. Думка аб тым, што КАНЫ-гатэль, каб мы гэта зрабілі, была адштурхвалай. Яе спусціцца з нах і пяшчотна пацалаваѓ. "Прабач дарагая. Баюся, я не хачу ісці на такую рызыку.
  
  
  Праз некаторы час яна сказала: "Ты маеш рацыю. Ёй схлусіла цябе. Яе магла б мець ад цябе дзіця адкрыта цяпер". Яна пацалавала мяне. Яе хачу ад цябе дзіця.
  
  
  'У цяперашні час?'
  
  
  - Я захачу гэтага, калі мы выберамся адсюль. І... не так... ну, яе б не гатэля, каб яны гэта зразумелі. Яго лепш заб'ю сябе, чым гэта. Але я веру ѓ цябе, Нік, - сказала яна з усмешкай. "Я думаю, як сказаѓ той чалавек, вы блізкія да крыніцы ведаѓ. Яе веру, што ѓ вас высакародны характар, і ѓ вас шчаслівая зорка, што б там нам казаѓ гэты чалавек. Яе веру, што ты выбавіш нас адсюль.
  
  
  Яе павінен быѓ падумаць пра гэта. Яе ѓстаѓ, абгарнуѓ вакол сябе ручнік і зноѓ пачаѓ хадзіць узад-наперад. Цяпер яе б з радасцю мяняѓ свой высакародны характар цыгарэту. Яе, паглядзеѓ у акно. Быѓ поѓдзень. Яе страціѓ паѓдня.
  
  
  - Яе знайшоѓ лабараторыю, - сказаѓ яе эй. 'Ідзі сюды.'
  
  
  Яна зрабіла саронг вакол баваѓнянай прасціны і падышла да акна. Мы раптам былі вельмі падушаныя. Яе паказаѓ на лабараторыю і распавёѓ, гэй размяшчэнне. Паказаѓ яе эй ключы, якія ѓзяѓ з крэсла Куоя. Яны ѓ мяне яшчэ былі. - Усё, што нам трэба зрабіць цяпер, гэта выбрацца адсюль.
  
  
  - Думаеш, у цябе атрымаецца? - ціха спытала яна.
  
  
  - Вядома, - сказаѓ я. "Залатая душа, і шчаслівая зорка? Для estestvenno. Як я магу прамахнуцца?
  
  
  Яна цяжка ѓздыхнула і ѓкусіла мяне за мочку вуха. "Выдатна", - сказала яна.
  
  
  Звязак ключоѓ бразнула на дзень. Мы абодва хутка нырнулі да нашых ложкаѓ, дзе прыкінулася, што спім.
  
  
  Дзверы зноѓ зачыніліся. Яе, паглядзеѓ на паднос з ежай. - Нам лепш павячэраць, - сказаѓ я. "Мяркуецца, што eda нас ап'яняе".
  
  
  "Мммм." Яна курчылася на сваім дыванку, як мадэль па ѓрок малявання. "Я рада, што гэта не так. Здаецца, яе галодная. Яна аднесла паднос да нізкага століка і зняла вечка з яшчэ дымлівага сподкі.
  
  
  Тым не менш, яна падазрона панюхала яго. Яна пазяхнула. - Не хвалюйся, - сказаѓ я. "Гэта кітайская eda. Ты зноѓ прачнешся праз гадзіну.
  
  
  Мы ѓзялі на сябе. Гэта была простая eda, рыс з гароднінай. Але гэта было смачна і, па меншай меры, было сытна. Яе, паглядзеѓ на Тару і зноѓ адчуѓ голад. Але з гэтым давялося пачакаць. У іншым месцы і ѓ іншы час. Яна адчула на сабе мой погляд, падняла галаву, сарамліва ѓсміхнулася і зноѓ звярнула ѓвагу на талерку.
  
  
  Яе, спрабаваѓ зразумець. Гэта раптоѓнае збянтэжанасць. Мне яшчэ шмат што ѓ ёй трэба было зразумець. Мая рэакцыя на жанчын звычайна простая. Калі ѓ мяне ѓзнікаюць пытанні, яны вакол іх, на якія можна лёгка адказаць і так, і няма. Толькі на гэты раз нічога простага вакол не было наогул. Не пытанні і адказы. Не мая жанчына, і мае пачуцці да яе. Простыя імёны цяпер непрыдатныя.
  
  
  Яна не была прыгожай дзяѓчынкай у акулярах і не красуняй для календара, хоць я не мог сабе ѓявіць месяц, які не выглядаѓ бы лепш па-nah. Яна ставілася як да катэгорыі А, так і да катэгорыі В. Дыпламаваны навуковы геній і выдатная працаѓніца. Яна была разумная і сэксуальная. Пяшчотная і хвалюючая. Яна стымулявала мяне, раздражняла мяне, кідала мне выклік, мне падымала настрой. і калі гэта раздражняла мяне, то яно і ѓзбуджае мяне.
  
  
  - Як наконт таго, каб ѓзяцца за працу?
  
  
  - Як, - спытала яна, - вы гэта сабе ѓяѓляеце?
  
  
  Яе адштурхнуѓ ад сябе паднос, душачы жаданне выкурыць цыгарэту. Тое, што яны забралі ѓ Тары лазера, - гэта адно, а забраць мае цыгарэты - катаванне.
  
  
  - Я трохі падумаѓ аб гэтых манахах, - сказаѓ я. - І ѓ мяне ёсць ідэя. Ты можаш хутка казаць?
  
  
  - На сутоанском дыялекце?
  
  
  "На сутоанском дыялекце".
  
  
  'Яго так і думаѓ. Працягвай.'
  
  
  "Добра, палова манахаѓ тут - агенты КАНЫ, ці не так? Ih каля сотні, і яны ѓ любы момант кінуцца на месца здарэння, каб сарваць нашыя планы. Таму мы павінны ih знішчыць. Або, па меншай меры, вывесці ih вакол гульні".
  
  
  'Добра. Але адкуль мы ведаем, хто яны?
  
  
  - Мы не можам ih даведацца. У гэтым-то і справа. Гэта мог бы зрабіць толькі сапраѓдны манах".
  
  
  Тара нахмурылася. - Сумняваюся, што мы зможам пераканаць эга расказаць нам, калі вы так думалі. Няма, калі ён ведае, што мы збіраемся абясшкодзіць гэтых агентаѓ, а можа, і таго горш.
  
  
  Яе, паківаѓ галавой. - Я наогул не хачу, каб ён табе казаѓ. Яе хачу, каб гэтыя сапраѓдныя манахі схапілі гэтых агентаѓ КАНЫ або таго горш.
  
  
  Нейкае імгненне яна проста глядзела на мяне.
  
  
  "Ты таксама хочаш, каб яе выклікала дождж або, можа быць, зрабіла вакол саломы золата?
  
  
  Яе ѓсміхнуѓся. - Я не думаю, што гэта так, нібыта, складана.
  
  
  - Вы можаце сказаць, што гэта лёгка. Які аргумент вы прапануеце мне выкарыстоѓваць? Я маю на ѓвазе, як вы пераконваеце мужчын, прыхільныя да ідэі нічога не рабіць, што-то рабіць? А па-другое, калі вам ѓдасца ih пераканаць, якое зброю вы прапануеце іх выкарыстоѓваць?
  
  
  Яе зноѓ устаѓ і пачаѓ хадзіць узад і ѓперад па пакоі. "Што да першай часткі вашага пытання, яе разлічваю на ih інстынкт самазахавання".
  
  
  Яна пахітала галавой. "Не спрацуе. Яны не баяцца смерці.
  
  
  'Яе ведаю гэта. Але я не маю на ѓвазе ih асабістае выжыванне. Я маю на ѓвазе выратаваць ih веру. Паслухайце, ёсць толькі адна прычына, па якой яны аб'ядноѓваюцца з КАН: выратаваць свой манастыр. Павінна быць, гэта апошні пакінуты аплот Дао ва ѓсім Індакітаі. Калі не ѓ свеце.
  
  
  'Так?'
  
  
  - Такім чынам, калі гэтыя манахі паміраюць, ih вера памірае разам з імі. КАН не збіраецца прымаць новых манахаѓ. Гэта месца стане крэпасцю КАНЫ, а не даоскім храмам. Калі яны не хочуць змагацца за гэта. У гэтым выпадку марнаванне часу раѓнасільна знішчэнню самога сябе".
  
  
  - Але хіба яны не загінулі б і без ih абароны?
  
  
  "З нашай дапамогай яны маглі б перасяліцца ѓ іншае месца".
  
  
  У адну хвіліну яна закрыла вочы ѓ роздумах. - Наколькі яе бачу, гучыць прыгожа. Але зноѓ жа, яе такой, як і вы прагматычны амерыканец, і мы маем справу з зусім іншым мысленнем".
  
  
  - Я ѓ гэта не веру, - сказаѓ я. "Я думаю, што ѓсе ідэалісты, у рэшце рэшт аднолькавыя. Яны гатовыя памерці за свае ідэі, але не хочуць, каб дазволіць сабе памерці за свае ідэі".
  
  
  На падносе застаѓся яшчэ адзін вадзяны арэх. Яна ѓзяла пальцамі і адкусіла. Яна ѓсміхнулася. Добрая думка, - сказала яна. "У любым выпадку варта паспрабаваць. На самай дэла ёсць толькі адна праблема.
  
  
  Яе ѓздыхнуѓ. 'Якая?'
  
  
  "Як сказаць "ідэаліст" па-сутоэнски?"
  
  
  Яе кінуѓ на нах падушкай.
  
  
  'Не, няма.' яна сказала. "Віктарына яшчэ не скончана. Што наконт пачатку другой частцы?
  
  
  "Якая другая частка?"
  
  
  "Што яны павінны выкарыстоѓваць у якасці зброі?"
  
  
  - Ах, гэта, - сказаѓ ёй з усмешкай. "Тое, што вакол кабінета Лао Цзена". Мне давялося трохі пачакаць, пакуль яна не апынецца на адным узроѓні са мной. Гэта не заняло ѓ нах занадта шмат часу.
  
  
  'Божа. Зброю стогнамі.
  
  
  "Зброя эга стагнаць. Эга там вісіць каля сотні адзінак, і ёсць каля сотні сапраѓдных манахаѓ. А мой настаѓнік матэматыкі сказаѓ бы, што дае па адной штуцы зброі на чалавека.
  
  
  - Гэй, але пачакай хвілінку. Наколькі яе памятаю, гэта шкло ѓ сцены небьющееся, яно наэлектрызаваны і зачынена.
  
  
  - А мой здаровы сэнс падказвае мне, што там, дзе ёсць замак, павінен быць і ключ. І што дзе ёсць электрычнасць, там ёсць і выключальнік. І адзін вакол манахаѓ у пакоях Лао Цзена павінен ведаць, дзе яны".
  
  
  Якое-то час яна сур'ёзна глядзела на мяне, потым хіхікнула, пераскочыла і абняла мяне. "Часам, - сказала яна, - ты проста хараство".
  
  
  - А вы яшчэ нічога не бачылі, - сказаѓ я.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 25
  
  
  
  
  У тую ноч пачаѓся Дзень Цудаѓ.
  
  
  Першае цуд адбылося, калі Тара выцягнула па сваёй сумачкі пачак цыгарэт. Вы можаце не думаць, што гэта цуд прыраѓноѓваецца да здабывання вады вакол каменя, але тады вы не так залежныя ад курэння, як яе.
  
  
  Другі цуд заняло крыху больш часу. Каля гадзіны, калі быць дакладным. Але калі Тан Нін зноѓ сышоѓ з нашым абедзенным падносам, ён пагадзіѓся пагаварыць са сваім Вярхоѓным Судом. Калі Суд пагодзіцца, то ён далучыцца да майго плану.
  
  
  Трэцяе можа і не лічыцца цудам на 100 %, але я гатовы так лічыць. Таму што, па-першае, гэта была не мая ідэя. Калі б яе не выкарыстаѓ апошнюю запалку Тары, яе, магчыма, ніколі не палез бы ѓ шафу, каб штогод, што засталося ѓ маіх кішэнях, і, магчыма, ніколі не знайшоѓ бы яны тры выдатныя фішкі, якія яе ѓзяѓ па казіно Грэнады, з жоѓтым змесцівам, вакол кропель. Якім-то цудам ѓ швах камзолы яны засталіся.
  
  
  Час было таксама даволі цудоѓным. Таму што менш чым праз чатыры секунды ѓ дзень бразнуѓ ключ, і прыйшоѓ манах, повідімому праз агентаѓ КАНЫ, каб праверыць нас.
  
  
  Прайшло ѓсяго некалькі гадзін, затым нашай апошняй апрацаванай наркотыкам ежы, і мы павінны былі быць разняволенымі. Бо ѓ руцэ ѓ яго можа быць зброя, але ён не быѓ напагатове. І калі ён нахіліѓся, каб разгледзець бліжэй, мне не склала працы нанесці эму ѓдар фішкай, схаванай ѓ маёй далоні. Яе толькі што ѓзяѓ у яго зброю. Наган дзіѓнага рускага вытворчасці. Семизарядный рэвальвер калібра зачыніѓся з павышэннем на 7,65.
  
  
  Прыкладна праз дзесяць хвіліна, як ён і чакаѓ, яго напарнік прыйшоѓ штогод, што адбываецца.
  
  
  Цяпер прыйшоѓ час дзейнічаць. Ён не ведаѓ выніку сустрэчы Нін Танга, але зараз сітуацыя была такой. І яе не вакол тых, хто прапускае магчымасьць.
  
  
  Тара і яе пераапрануліся ѓ манаскія адзення, надзелі капюшоны, каб пакрыць галавы. Гэта была яшчэ адна слабая маскіроѓка. Але, па меншай меры, манахі былі ѓсіх памераѓ і росту, так што наша целасклад і рост нам не выдавалі. Яе зачыніѓ дзверы паміж намі і нашымі несвядомымі ахоѓнікамі, і мы без працы выслізнулі вакол будынка і перасеклі цёмную тэрыторыю.
  
  
  Мы пайшлі адкрыта ѓ лабараторыю.
  
  
  Тара адчувала сябе як дома асяроддзях бурлівых бочак і складанага абсталявання. Яна хутка ідэнтыфікавала трохмесячны атс. Новыя клоны Лао Цзена. Іншыя істоты былі малпамі, сказала яна. Затым яна ѓтаропілася, нібы здзіѓленая маланкай, у шэраг прабірак. - Нашы, - хрыпла сказала яна. І яна адвярнулася.
  
  
  Яе стаяла на варце, пакуль яна корпалася ѓ шафе, поѓным хімікатаѓ, спрабуючы зразумець, што з імі рабіць. "Што вы думаеце," сказала яна нарэшце. "Я магла б забіць атс, дадаѓшы злосці ѓ ih рацыён. Але тады ѓ лабараторыі ѓсё яшчэ была б цэлая, і Куой мог бы зноѓ пачаць вывад новай групы заѓтра... - Яна пагрузілася ѓ разважанні, пастукваючы пазногцямі па зубах.
  
  
  'Ці ж?'
  
  
  "Ці... я магу зрабіць трохі тринитрата гліцэрыны, і на гэтым усё скончыцца".
  
  
  "Тринитрат гліцэрыны?"
  
  
  "Нітрагіцэрын для вас".
  
  
  'І для цябе тое ж.'
  
  
  Яе ѓсміхнуѓся.
  
  
  'Што ж?'
  
  
  'Так. Наперад, працягвай. Хутчэй зрабі нітрагіцэрын. Яе б не хацеѓ даваць ім пачала другі шанец".
  
  
  Яна прынялася за працу, падняѓшы шкляны экран, перекрывавший якія кіпелі хімікаты. Яна выбрала вялікую круглую бутэльку, напоѓненую празрыстай вадкасцю, якую па кроплях падлівалі па суседняй трубкі з іншага празрыстай вадкасцю. Гэтая штука была на награвальным змеявіку і выдавала вялікія шумныя званы. Зверху на колбу змяшчалі конденсационную калонку, і халодная вада падтрымлівала тэмпературу нават пры мяшанні рэчываѓ аѓтаматычнай мешалкай. Яе не шталь пытацца ѓ яе, што гэта быѓ за выпадак на самай дэла. Так ці інакш, яна выкінула ѓсю гэтую кешью ѓ каналізацыю.
  
  
  Затым яна ѓзяла яшчэ дзве вадкасці, абодва бясколерныя; змясціла ѓ адну колбу, а іншую ѓ трубку для кармлення. Калі б у мяне калі-небудзь былі сумневы, цяпер яны б зніклі. У нах сапраѓды была прычына быць тут. Яна працавала з хуткай і эфектыѓнай лёгкасцю якога-небудзь рыжавалосага мужчыны ѓ карычневым башлыку, добрая фея, змешваючы вачэй саламандры са слязамі аднарога. Яна пастаѓлена на месца трубку халадзільніка і мешалку.
  
  
  - Добра, - сказала яна. І ѓсё ж Дзень Цудаѓ спарадзілі сваю першую фальшывую ноту.
  
  
  І шмат іншых фальшывых нотт.
  
  
  Гэтыя фальшывыя ноты былі - злева прама Па Vin. доктар Куои і тузін фальшывых манахаѓ з тузінам сапраѓдных вялікіх рэвальвераѓ. Гэтыя дурныя семизарядные пісталеты Нагана.
  
  
  Мяне нялёгка запалохаць. Няхай яе одзіна, яе б узяѓ Куоя ѓ закладнікі. Але яны і самі ведалі гэтую тэорыю закладнікаѓ. Двое манахаѓ падышлі да Тары, сунулі рэвальвер гэй у спіну, і Па Vin загадаѓ мне кінуць зброю.
  
  
  Яе ѓздыхнуѓ. І выпусціѓ зброю. Яе пачаѓ набываць дурную звычку быць захопленым ім.
  
  
  Яе сказаѓ эму гэта.
  
  
  Ён сказаѓ, што прыйшоѓ час пазбавіцца ад гэтай звычкі. Што гэта быѓ апошні захоп. Што я больш не ѓцяку. Куой дадаѓ, што мне пара выпрацаваць новую звычку. Ён што-то не эксперыментаваѓ, але на людзях яшчэ не спрабаваѓ... Нас груба адвялі ѓ адну па іван у глыбіні лабараторыі. Побач з камерай старой, якая займаецца білася аб сцены, і камерай маладога чалавека, регрессировавшего ѓ дзяцінства. Нас кінулі ѓнутр, зачынілі дзверы, а потым пачуѓся цяжкі гук задвигающегося перад ёй завалы.
  
  
  Shaggy зніклі.
  
  
  Вокны былі зарашочаныя. Клетка была маленькая. Унутры не было нічога, акрамя аббітых сваёй аѓчыннай тканінай сцен. Мы былі ѓ мяккай лічбавыя камеры. І яны збіраліся дапамогай мікрафонаѓ і дынамікаѓ нас з розуму настолькі, каб гэтая мяккая камера можа спатрэбіцца. Па крайняй меры, яны збіраліся паспрабаваць.
  
  
  Усё, што я ведаѓ, гэта тое, што яны не даб'юцца поспеху. Камікадзэ не ѓ маім стылі, але мой газавая бомба ѓсё яшчэ была схаваная паміж нага. Калі яе адпушчу яе ѓ замкнёнай прасторы камеры, ён панясе нас з сабой. Але, па меншай меры, яе б звязаѓся з Квоем. Яе дасягну свайго стваральніка, пакуль мае здольнасці яшчэ не пашкоджаны.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на Тару. Яна была ѓ жаху. Яе веданне сімптомы. Шырока адкрытыя вочы, невыразнае твар. Трывога адрозніваецца ад страху. Страх прымушае хвалявацца на поѓную катушку. Жах паралізуе.
  
  
  Яе ѓзяѓ ee на рукі і паспрабаваѓ падбадзёрыць. Яго паспрабаваѓ выціснуць праз нах прыступы страху. Яна ѓсё яшчэ дрыжала. Яе патрос яе. Яе ѓдарыѓ ee. "Очнись дарагая. Ты мне патрэбна.'
  
  
  Яна ѓбіла пазногці ѓ маю руку. - Прабач, - сказала яна здушаным голасам. - Я... я сапраѓды баюся. - Кравец, ты маеш рацыю, - сказаѓ я. - Як ты думаеш, што я адчуваю?
  
  
  Яна здзіѓлена паглядзела на мяне. 'Трывога?'
  
  
  - Хрыстос, - сказаѓ я. "Калі б яе гэтага не рабіѓ, яго б ужо быѓ гатовы да гэтай мяккай лічбавыя камеры".
  
  
  Яна дамаглася галаву мне на плячо і проста павісла там. "Чаму мне зараз лепш, а не горш?"
  
  
  "Таму што ты зачынены з чалавекам, а не з машынай". Яна тонка ѓсміхнулася мне. Нервова, але з усмешкай. "Калі так, - сказала яна, - чаму ѓ цябе на задніцы напісана "Зроблена ѓ Японіі"?"
  
  
  "Таму што я быѓ створаны, там," сказаѓ я, ідучы за ёй на яе шляху. Яе правёѓ рукой па валасах. Яна пераймала самой сабе, але, па меншай меры, зноѓ кантралявала сябе.
  
  
  - Паспяшайцеся, - сказаѓ я, - будзем разважлівыя. Па-першае, калі гэтая чортава штука выбухне?
  
  
  Яна пахітала галавой. "Не турбуйцеся пра гэта. Калі б яго адключыла халодную ваду, мы б ужо былі мёртвыя. Але каб падарвацца, хімікат павінен нагрэцца да 240 градусаѓ, а сам па сабе ён гэтага не дасягне. Мне таксама ѓдалося зноѓ апусціць гэтую шкляную запавесу. Яны нават не ведаюць, што я падмяніла хімікаты, бо яны могуць самі забіць сваіх атс. Спачатку там было... ну, скажам, eda для атс.
  
  
  'Тады ѓсё ѓ парадку. Што тычыцца Куоя і эга пацешнага пісталет, у мяне ёсць ідэя. Яе здагадаѓся, што калі Куой вернецца сюды, ён можа прыйсці не з цэлым узводам. Некалькіх манахаѓ з наганамі, хутчэй за ѓсё, хапіла б. Ён падумае пра гэта. Яе сказаѓ Тары, што я меѓ на ѓвазе.
  
  
  Яны не спяшаліся вяртацца. Можа быць, проста спатрэбілася няшмат часу, каб падрыхтавацца.
  
  
  Мы размясціліся па абодва бакі ад дзень. Тара была справа. Калі дзверы адкрыецца, яна апынецца на ёй.
  
  
  Цяжкая цішыня назапашвалася і вторгалась у нашу камеру. Калі б дама побач з намі стукала ѓ сцяну, то пракладка пахавала б гук. Яе сказаѓ Тары трохі паспаць, калі яна думае, што эй гэта трэба. Яна думала, што эй гэта трэба. Я не спаѓ і назіраѓ за цішынёй. Чакаѓ, калі яна парушыцца.
  
  
  Мне было цікава, які прэпарат Куой падрыхтаваѓ для нас. Яе ѓсё думаѓ аб тых старых навукова-фантастычных фільмах, дзе універсітэцкі прафесар хіміі ператварае сваіх студэнтаѓ у гіганцкіх жукоѓ. Ці той, у якім астранаѓты передозируются месяцовымі промнямі і ператвараюцца ѓ вар'ятаѓ кактусаѓ. Картэр сустракае доктара Работнікам Твіта. У бліжэйшы час у гэтым тэатры. Два пакета папкорна і кока-колы. Потым ты ідзеш дадому і займаешся каханнем ірына.
  
  
  Тара на імгненне паварушылася ѓ сне. Яе прыкінуѓ, што было каля шостай гадзіны раніцы. Птушкі ѓставалі і лёталі ѓжо гадзіну, і сьвяты ліѓся праз закратаваныя вокны. Яе страсянуѓ яе.
  
  
  Першая хвіліна аднаѓлення самая цяжкая. Яе, глядзеѓ, як яна прыводзіла ѓ парадак ѓспрыманне маёй карычневай схаваныя і падшываных сцен. Яна пацерла рукамі вочы. 'Які цяпер гадзіна?' Яна агледзелася. 'Oi.' Такім чынам, яна, нарэшце, вярнулася ѓ краіну жывых. "Я думаю, мы не ведаем, ці не так?"
  
  
  - Пара ѓставаць, - сказаѓ я.
  
  
  "У мяне быѓ такі добры, бяспечны сон. Мне снілася, што мы...
  
  
  "Shh."
  
  
  Яе пачуѓ, як адчыніліся дзверы ѓ калідор. Дзверы лабараторыі. Тара зноѓ ложка адкрытымі ѓ кут, як мы рэпетавалі. Калі дзверы адчыніліся, ee цела было схавана, але ee рука магла дацягнуцца да яго. Яна была гатовая да дзеяння. На яе думку, час было ідэальным. Яна не спала дастаткова доѓга, каб не спаць, і недастаткова доѓга, каб баяцца. Яе ляжаѓ па іншы бок дзень, прыхінуѓшыся галавой да стагнаць. спаць.
  
  
  Дзверы адчыніліся. Два узброеных манаха атачылі доктара Куоя. У руцэ Куоя быѓ впрыски.
  
  
  Усё прайшло хутка і добра.
  
  
  Першы манах - агент КАН ткнуѓ мяне сваім рэвальверам. Па-за дзень з'явілася рука Тары. Пачатку другой манах адчуѓ лёгкі ѓкол у босую нагу. Апошняя фішак па Грэнады. Яе зрабіѓ выпад і схапіѓся за рэвальвер. Ён стрэліѓ наѓздагад, у стеганую сцяну. Куой сцяѓся. Пачатку другой манах зваліѓся без прытомнасці. Цяпер у мяне ѓ руках была зброя. Першы манах атрымаѓ дзве кулі ѓ страѓнік. Куой пачаѓ уцякаць. Яе паставіѓ эму падножку і трымаѓ, пакуль Тара схапіла ѓпырсквае і зрабіла эму ѓкол. Эга вочы закаціліся ад страху. Ён упаѓ у непрытомнасць. Яе падняѓ другое зброю з зямлі і перадаѓ эга Тары. Затым яе ѓзяѓ ключ і замкнуѓ Куоя эга і сяброѓ на лічбавыя камеры.
  
  
  Мы зноѓ былі вольныя. Гэта азначае, што я выключна разумны і выключна дурны. Выбірайце. Але не гаварыць мне рэѓматызму...
  
  
  Тара прытулілася да стогн і закрыла вочы. "Ці магу я яе адключыцца цяпер?" Яна сапраѓды была вельмі слабой.
  
  
  - Думаеш, зможаш пратрымацца яшчэ гадзіну?
  
  
  Яна ѓздыхнула і зноѓ выпрасталася. "Абяцаю".
  
  
  - Пайшлі, - сказаѓ я.
  
  
  'Пачакай секунду.' Яна вярнула мне рэвальвер, які даѓ гэй. - Пастой, а? Яна развязала шнурок свайго манаскага адзення. Манах быѓ ростам з мяне, і падол адзенні валачыѓся прыкладна на шэсць цаляѓ па падлозе. Яна пацягнула эга ѓверх, пакуль ён не шталь вышэй яе лодыжак. "Патрымай гэта цяпер". Яе трымаѓ тканіна, пакуль яна зноѓ туга завязвала шнурок і складвалі па-над яго лішнюю тканіна.
  
  
  - Я ведаю, - сказала яна. "Не асабліва прыгожа, але будзе лепш, калі мне давядзецца бегчы". Яна забрала сваю зброю. 'Добра. Куды пойдзем, бос?
  
  
  "У лабараторыю".
  
  
  Мы падышлі да дзень, і яе прыадчыніѓ яе. Яе жэстам загадаѓ Тары трымацца далей. Унутры былі занятыя два лабаранта. Яны былі апрануты, як манахі, але ih скрытыя былі пакрытыя белымі лабараторнымі халатамі. Яны працавалі на крытым стале, але не дакраналіся да твору Тары.
  
  
  Яе, праслізнуѓ у дзверы і бясшумна прайшоѓ праз пакой. Калі ёй быѓ прыкладна ѓ дзесяці футаѓ ззаду іх, яе сказаѓ: "Трымайцеся там, і падніміце рукі. Павольна павярніцеся.
  
  
  Яны зрабілі, як ім сказалі. Яе сказаѓ Тары.
  
  
  "Што ѓ нас ёсць у гэтай аптэчцы, каб прымусіць ih замаѓчаць на некалькі гадзін?"
  
  
  Яна падышла да паліц з чароѓнымі зеллямі і вывучыла сартаванне. - Мммм, як наконт... як наконт трохі амобарбитала? Гэтага дастаткова для добрага, спакойнага cola".
  
  
  "Са мной усё ѓ парадку".
  
  
  Яна пачала рыхтаваць шпрыцы. "Што ты аддаеш перавагу. Нармальны сон ці каму?"
  
  
  - Ісус, - сказаѓ я. "Выбар за пакупніком". Я не зводзіѓ вачэй з двух манахаѓ. Одзіна вакол іх асцярожна правёѓ рукой па стале.
  
  
  Тады для скляпенні, - сказала яна, напалову запаѓняючы іголкі для падскурных ін'екцый.
  
  
  Яе стрэліѓ у кубак, да якой ён працягнуѓ руку. Шкло разбілася, і жоѓтая вадкасць выцякла. Яна раз'ела паверхню крэсла.
  
  
  Мы ѓсе глядзелі на гэта. Яе, паківаѓ галавой. - Я думаю, табе лепш сысці адтуль. Яе б не хацеѓ, каб з табой што-небудзь здарылася". Якое-то час яны не рухаліся. "У мяне ёсць яшчэ пяць стрэлаѓ, і я страляю вельмі добра. Так што ѓ вас сапраѓды ёсць толькі адзін выбар. Спаць... - я паказаѓ на Тару і іголкі, - ці памерці.
  
  
  Ёй узмахнуѓ рэвальверам. Яны накіраваліся да цэнтра пакоя.
  
  
  Не ведаю, чаму ёй дазволіѓ ім выбіраць. Гэта было ѓсё роѓна, што стрымана расстрэльваць бяззбройных людзей. Яе трымаѓ рэвальвер у іх пад носам, пакуль Тара рабіла ім ѓколы шпрыцом, расціраючы ih спіртам, як быццам гэта мела значэнне. З добрых звычак гэтак жа цяжка пазбавіцца, як і ад дрэнных.
  
  
  Неѓзабаве яны адключыліся, і заснулі. Яна павярнулася да мяне.
  
  
  'Што?' - яна спрабавала гаварыць спакойна, але голас яе дрыжаѓ.
  
  
  "Ты ѓсё яшчэ не можаш страціць прытомнасць", - спытаѓся ѓ яе
  
  
  - Магу ёй тады сесці?
  
  
  Яе усміхнуѓся гэй. З-за яе дзіѓнага спалучэння здольнасцяѓ і пяшчоты, сілы і слабасці, жанчыны і дзіцяці. Яна села, і яе пацалаваѓ ee ѓ верхавіну.
  
  
  - У цябе ёсць яшчэ адна справа, мілая.
  
  
  "Нітрагіцэрын".
  
  
  Нітрагіцэрын. Ці зможаце вы зрабіць эга дастаткова моцным, каб падарваць усе будынак? Я маю на ѓвазе, уключаючы нашу бліскучую зорку. Доктара Куоя?
  
  
  Яна кіѓнула. "У тым ліку эга, офіс і ѓсе эга паперы."
  
  
  "Тады зрабі гэта".
  
  
  Яе раптам падумаѓ аб нявінных ахвярах у камерах. Хлопчык, старая і хто-то яшчэ меѓ цудоѓнае шчасце быць чалавечай марской свінкай для доктара Куоя. Яе важдаѓся са сваім наборам па васьмі ключоѓ. Ключы ад ячэек. Нейкім чынам мне давялося паспрабаваць выратаваць гэтых людзей. Але як вы растлумачыце тым людзям, якія вас не зразумеюць, што вы робіце? Як вы можаце сказаць ім: "Выконвайце за мной. Не хвалюйцеся.'...
  
  
  Яе, падышоѓ да аптэчцы і ѓзяѓ лекі, якое Тара выкарыстала супраць манахаѓ. "Колькі гэтага дастаткова для звычайнай анестэзіі?"
  
  
  - О... пяцісот міліграмаѓ дастаткова. Вы можаце зблытаць гэта з гэтым? Яна паказала на бутэльку з празрыстай вадкасцю. "Вы ведаеце, як зрабіць каму-небудзь укол?"
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. І пачаѓ змешваць заспакойлівы.
  
  
  'Добра. Яе збіраюся паспрабаваць выцягнуць гэтых хлопцаѓ адсюль. У храм, калі паспею. Якое-то час яны, напэѓна, будуць там у бяспецы...? Яе, паглядзеѓ на кубак у яе руцэ. "Калі яе вярнуся сюды, ты ведаеш, як кідаць гэтую дрэнь?
  
  
  - Не назаѓсёды кідаць эга, дарагі. Назаѓжды проста выключыць ваду і ѓключыць ацяпленне?
  
  
  'Добра. Ёй зраблю ѓсё магчымае, каб вярнуцца сюды, каб забраць цябе. Ці ты сустрэнеш мяне ѓ храме? Яе сыходжу.
  
  
  'Нік?'
  
  
  Яе, павярнуѓся. 'Што такое, мілая?
  
  
  - Пераканайся, што ѓсё будзе добра? Гэта было падобна на малітву. Паднёс бутэльку і іголку і ѓзяѓ яе на рукі. Яе, адчуваѓ усю яе мяккасць пад грубай тканінай. Яе, адчуѓ, як крыху памякчэѓ ад яе пульсавалага цяпла, таго заразительного цяпла, якое распаѓсюдзілася па маім целе і пранікла ѓ мой складаць даляр. Для гэтага ёсць слова. Гэта пацешнае слова, якое друкуюць на валентинках і пракручваюць ѓ музычных аѓтаматах па сто разоѓ у гадзіну. Яе пацалаваѓ ee. Яе пацалаваѓ ee прывітанне і развітанне, яе хачу цябе і люблю цябе, і яна трымала мяне так, як быццам яе шталь часткай яе самой. - Усё будзе добра, - прашаптаѓ я. 'Усё будзе добра.'
  
  
  Яна павесіла галаву. - Я ведаю, што там, - яна закрыла вочы. "Усе гэтыя людзі з усімі гэтымі наганамі?
  
  
  "Ну, цяпер яны не шукаюць мяне. Яны думаюць, што я тут ператвараюся ѓ нешта незразумелае.
  
  
  Вочы, якія яна адкрыла на мяне, былі няѓцямнымі.
  
  
  - Расліна, - удакладніѓ я. "Прадукт кампаніі " Чароѓны эліксір Куоя ". Так што, калі яе сыграю правільна, яе змагу пазбегнуць непрыемнасцяѓ. Акрамя таго, - я падняѓ яе падбародак, - у сваім жыцці яе сустракаѓ шмат мужчын, з вялікай колькасцю зброі. І яе ѓсё яшчэ жывы.
  
  
  Яна паспрабавала ѓсміхнуцца і з трэскам правалілася.
  
  
  - Взбодрись, - сказаѓ я. "Яго непаражальным. Высакародны і з шчаслівай зоркай, памятаеш? Акрамя таго, герой ніколі не уразлівым. Вы чыталі дастаткова гісторый, каб ведаць гэта.
  
  
  Яна пахітала галавой. "Гэта не гісторыя. Гэта рэальнасць. Яна зрабіла паѓзу. "Пітэр Хансен быѓ такім героем, і з ім што-небудзь здарылася".
  
  
  Аднойчы яе сустрэла Хансена. Прывабны хлопец і снайперская вінтоѓка. Хоук назваѓ эга сапраѓдным талентам. Але што-то здарылася з Хансэнам. Не тое вялікае развітанне, а тое, што магло быць і горш. Яны патрапілі Хансену ѓ хрыбетнік. Лупіѓ вочы сорак пятага калібру разарвала нервы, якія дазваляюць вам рабіць такія рэчы, як хадзіць. І займацца каханнем. Яе прагнаѓ гэтую думку як мага хутчэй. - Гэта іншая гісторыя, - сказаѓ я. 'Не мая. Не наша.
  
  
  Яна зноѓ пацалавала мяне, яе павекі мірганулі ад новага страху.
  
  
  Яе вырваѓся і схапіѓ ee за плечы. - Перастань, - сказаѓ я. - Я ж казаѓ табе, што ѓсё будзе добра. Так што ѓсё будзе добра. І моцнага трымай гэтую зброю. Яе паказаѓ на Наган, л які ляжыць на стале. "Вазьмі эга з сабой, калі пойдзеш на вуліцу, і выкарыстоѓвай, калі трэба".
  
  
  Яна ѓздыхнула і кіѓнула, павольна аднаѓляючы кантроль над сабой.
  
  
  "Убачымся ѓ храме". - Я сышоѓ у клеткі.
  
  
  'Нік.' яна спытала. "Ці магу я яе адключыцца цяпер?"
  
  
  
  
  Кіраѓнік 26
  
  
  
  
  Была яшчэ адна ахвяра практыкі доктара Куоя. Мужчына прыкладна майго ѓзросту, еѓрапеец, высокі. Ён шмат усьміхаѓся. І ставіѓ сліны. Яе здзіѓляѓся, як гэты няшчасны трапіѓ сюды. І, да майго асабістаму шчасце, яе выбраѓся адсюль у адзіночку.
  
  
  Ёй быѓ не мае рацыю ѓ тым, што ніякая адмысловая ахова мяне не хацела. На тэрыторыі было ціха. Сонца было ѓжо высока, і паветра скаланаѓся ад спякоты. Звычайныя шэрагі якія глядзяць у зямлю манахаѓ накіроѓваліся да храма. Капюшоны надзетыя для абароны ih лысых значэнне навыку нападу. Яе непрыкметна пагрузіѓся ѓ сітуацыю. Атс не відаць. Выбух грубага смеху вакол вокны інтэрната паведаміѓ мне, што манахі-партызаны ѓ гэты момант усё яшчэ былі ѓнутры.
  
  
  Трое маіх пратэжэ былі задаволеныя. Унутры храма з сапраѓднымі манахамі яны будуць у бяспекі.
  
  
  Яе прывёѓ ih і паклаѓ на плеценыя малітоѓныя кілімкі побач з укленчанымі манахамі. Унутры было халаднавата. Вынік тоѓстых знешніх сцен або адсутнасць запалу ѓнутры. Маѓклівыя манахі былі падобныя на статуі. Але не так, як каменныя статуі. Камень брудны і зямлістыя, і нават самы гладкі мармур ѓсё яшчэ нясе ѓ сабе намёкі на скалу, гару і бруд.
  
  
  Калі б было магчыма, каб былі зробленыя выявы аблокаѓ. тады гэта было ѓсё. Адна вялікая карціна неба.
  
  
  На першым плане шэрагу яе ѓбачыѓ Нін Танга. Яе спрабаваѓ злавіць эга погляд, але ён быѓ звернуты ѓнутр, зацыклены на нейкай абстрактнай думкі. Яе выйшаѓ праз храм. Калі яе потороплюсь, то яшчэ змагу дабрацца да лабараторыі і да Тары. Яе не ѓ гатэль, каб яна перасякала тэрыторыю адна.
  
  
  Сыходзіць было цяжэй, чым прыходзіць. Калі яе, увайшоѓ у храм, ёй быѓ адным вакол многіх. Цяпер ёй быѓ адным з нешматлікіх па. Фальшывыя манахі ведалі, што сапраѓдныя манахі старанна моляцца. І калі яе не сапраѓдны, а не фальшывы, тады яе павінен быць Картэрам. Але, магчыма, мне проста працягвала везці.
  
  
  Яе сапраѓды спрабаваѓ ісці імкнучыся захаваць тэмпы чалавека, для якога час і адлегласць - проста смяротныя, і якія не маюць значэння рэчы. Гэта проста не павінна было прайсці добра.
  
  
  Так што гэта не пайшло добра.
  
  
  Гэта быѓ не першы філіял, ён глядзеѓ на сонца прыжмуранымі вачыма. І ѓ лабараторыю.
  
  
  Лабараторыі і Тары.
  
  
  Яе падабраѓ крок.
  
  
  Яе мяркую, што гэта так.
  
  
  Усе шасцёра стаялі ля калодзежа. Метрах у дваццаці ад мяне. Шэсць атс. Одзіна вакол іх падняѓ галаву падчас размовы. Ён убачыѓ мяне і пачаѓ крычаць. Потым яны ѓсе пайшлі на мяне. Яе нырнуѓ за дрэва і стрэліѓ. Аднаго яго параніѓ ѓ плячо, але ён працягваѓ наступаць. У мяне заставалася чатыры стрэлу. Калі б яе трапіѓ чатыры разы, усё роѓна было б два філіяла ѓ поѓным адукацыі. Я як раз абдумваѓ гэтую сітуацыю, калі з'явілася падмацаванне. Астатнія клоны. Усяго дваццаць. Яны выскачылі праз свайго інтэрната і накіраваліся ѓ мой бок.
  
  
  Ёсць час, калі трэба бегчы хутка.
  
  
  Я пайшоѓ адзіным магчымым шляхам. Гэта азначала, што я павінен быѓ адправіцца ѓ макавыя палі. Калі вы ѓбачыце, як хлопец робіць што-то настолькі дурное ѓ фільме, вы ведаеце, што ён асуджаны. Любы вар'ят, взбирающийся на эшафот або бяжыць па роѓным полі, бязлітасна асуджае сябе.
  
  
  Але часам іншага выхаду проста няма.
  
  
  Калі б я пайшоѓ у лабараторыю, яго прывёѓ бы ih k Тары. Калі яе прывяду ih ѓ храм, яе подвергну небяспецы іншых і мала дапамагу сабе. У мяне не было ніякага плана ѓ галы. Ніякіх доѓгатэрміновых разумных палявых манеѓраѓ. Лейцара быѓ не ѓ тым, выжыву я. Але як доѓга.
  
  
  Макавае поле клікала мяне, як па сцэне краіны Оз. Бясконцы дыван па фіялетавых кветак. Сцэна мары. Вельмі малаверагоднае Ватэрлоо.
  
  
  У мяне было перавага ѓ трыццаць ярдаѓ і чатыры кулі. Гэта ѓсё. На гэтым падлік маіх дабраславеньняѓ скончыѓся. Кулі ѓпіліся ѓ зямлю каля маіх нага, пасылаючы непрыемныя парывы ветру, калі яны просвистывали mimmo майго пляча. Яе працягваѓ бегчы і выйграѓ яшчэ некалькі метраѓ. Дзе-то пасярод поля стаяѓ невялікі каменны скрыню. Калі б яе мог дабрацца да яго, і яе мог бы выкарыстаць гэта як часовую абарону, як часовую базу.
  
  
  Апошні бастыён Картэра.
  
  
  Цяпер яны разышліся і паспрабавалі акружыць мяне. Вакол мяне свісталі кулі, як быццам мяне зацягнула ѓ душнае памяшканне, яго дабраѓся да каменнага будынка. Дзверы была зачыненая. Яе прыціснуѓся да стагнаць і агледзеѓся. Клоны наблізіліся да мяне. Дваццаць аднолькавых асоб набліжаюцца да мяне з дваццаці розных напрамкаѓ. Дваццаць рэвальвераѓ накіраваны на мяне.
  
  
  Яе стрэліѓ у бліжэйшую мэта. накіраваны прама ѓ кропку ѓ цэнтры ілба. Ён хутка ѓпаѓ на сваю абсыпаную кветкамі магілу. З усіх бакоѓ на мяне абрынуѓся яшчэ адзін горад стрэлаѓ. Яны ѓрэзаліся ѓ сцяну ззаду мяне, поранили кветкі на маіх нага, але мяне чамусьці не кранулі.
  
  
  Тады яе зразумеѓ.
  
  
  Іх па-ранейшаму было загадана не забіваць мяне. Яны не маглі ведаць, што Куой быѓ маім палонным, і што эга лабараторыя знаходзілася ѓ некалькіх хвілінах ад вечнасці. Наколькі ім было вядома, яе па-ранейшаму быѓ курыцай, якая нясе залатыя яйкі. Яны проста гатэлі злавіць мяне і пасадзіць назад у клетку. Раптам яе дакладна ведае, што рабіць. Супрацьлеглыя шанцы больш не засмучалі мяне. Пераможцы ніколі не бываюць рэалістычнымі.
  
  
  Яе стрэліѓ у двух атс, перагароджваючых мне шлях у патрэбным мне напрамку, і выбраѓся вонкі. Яе б ніколі не зрабіѓ гэтага. Толькі тады, ѓ той жа час. лабараторыя ѓзляцела на паветра. Ён взорвлась, як маленькі вулкан, скаланаючы зямлю, вывяргаючы агонь, кідаючы перад сабой камяні і прамяні на сонца, і проста працягвала выбухаць, бах, бах, бам. І ѓ разгар якая рушыла за гэтым калечащей блытанінай яе прасунуѓся на некалькі ярдаѓ. Яе імчаѓся па полі, з грукатам змятаючы ѓсё, што стаяла на маім шляху, як бог вайны.
  
  
  Яны пачалі прыходзіць у сябе і кінуліся ѓ пагоню. Гэта было менавіта тое, што яе гатэль. Яны страцілі шмат часу, а яе вырваѓся наперад.
  
  
  Яе дасягнуѓ дзвярэй у пакоі Лао Цзена. Няма каму было ахоѓваць дзверы. Ніякіх манахаѓ. Ніякіх partizan. Калі здарыѓся гэты хаос, ніхто на самай дэла не рызыкнуѓ выйсці на адкрытую мясцовасць.
  
  
  Калі яе дабраѓся да офіса Лао, яе зразумеѓ, чаму. Шкляная сцяна раздвинулась, і зброю знікла. Даосы далучыліся да майго плану. Яны трымалі хлопцаѓ па КАН пад прыцэлам, і далей ад мяне.
  
  
  Яе знайшоѓ Лао Цзена і Vin ѓ сталовай. Два манаха трымалі ih пад прыцэлам наганов. Яе выгнаѓ манахаѓ вакол будынка і абмяняѓся зброяй з адным вакол іх. Эга сем стрэлаѓ супраць аднаго, які ѓ мяне застаѓся.
  
  
  У сталовай было два дзень. Адзін у пярэдні пакой, другога-на кухню. Яе прыадчыніѓ дзверы ѓ калідор, але замак спрацаваѓ. Калі дзверы зачыніліся, яна сапраѓды была зачыненая. Звонку. Сам яе і ѓстаѓ ля кухоннай дзень, накіраваѓшы рэвальвер на палонных. Лао Цзэн выглядаѓ змрочным. Vin, Такім выглядаѓ злуецца. Але яны яшчэ не здаліся.
  
  
  У рэшце рэшт, ih выратавальныя атрады былі ѓжо ѓ дарозе. Клоны Лао Цзена прыбудуць як раз своечасова, каб выратаваць ih. Па крайняй меры, на гэта яны разлічвалі.
  
  
  Лао Цзэн схапіѓся за падлакотнікі сваёй інваліднай каляскі. "Атрымлівай асалоду ад кароткім момантам сваёй славы, Картэр. Таму што я папярэджваю вас: гэта будзе доѓжыцца вельмі кароткі час. Там у мяне сто агентаѓ і дваццаць лепшых сыноѓ. У цябе няма шанцаѓ.
  
  
  - Ну, паглядзім, - сказаѓ я. - Ва ѓсякім выпадку, вашы інтрыгі сарваныя. Калі ты не чуѓ, твой лабараторыі толькі што ѓзляцела ѓ неба - клоны, дакументы, доктар Куой і ѓся эга гробаны банда.
  
  
  Vin Ва паспрабаваѓ гэта абвергнуць з пазітыѓным мысленнем. "Мы можам аднавіць яе", - сказаѓ ён больш Лао Цзэну, чым мне. "Будзе новы Доктар Куой і новае пакаленне магутных атс. Тым часам нашай місіі атрымаецца паралізаваць вашу краіну. Атс, якія зробяць гэта, ужо не было ѓ лабараторыі".
  
  
  Усё, што я мог сказаць, было: "Працягвай марыць". У калідоры быѓ шум. Шумелі боты. Адкрываліся дзвярэй. Клоны прыбытку. Усяго некалькі секунд, і яны ѓвойдуць разам з маім старым прыяцелем Чэн-лі. Vin ђ ѓсміхнуѓся. - Цяпер цябе груба абудзяць. Можа быць, ты і добры, Картэр, але недастаткова добры для дваццаці да аднаго.
  
  
  - Паглядзім, - зноѓ сказаѓ я.
  
  
  Дзверы ѓ калідор адчыніліся, і клоны ѓварваліся ѓнутр. Уся сям'я. "Зачыніце гэтую дзверы!" - сказаѓ Лао Цзэн. Рэвальвер у эга галавы палохаѓ эга менш, чым думка аб скразняку. Дзверы зачыніліся і вырашыла эга лёс.
  
  
  Яны не спяшаліся набліжацца да мяне. У іх было дваццаць супраць аднаго, і ён быѓ гатовы да працы. Яе кінуѓ сваю зброю. Адна мая рука засяродзілася на кухоннай дзень, а іншая схавалася ѓ складках халата, дзе схаваѓ яе бомбу. Яе, зразумеѓ, што пара. Тады яе кінуѓ ee. Як цвёрды мяч. Адкрыта ѓ галаву Лао Цзена. Двайны ѓдар! Ён тут эга свядомасці і ѓ той жа час бомба спрацавала, напоѓніѓшы пакой смяротным дымам. Яе выбег вакол кухні яшчэ да таго, як яны зразумелі, што адбываецца. Яе замкнуѓ за сабой дзверы і пайшоѓ у храм.
  
  
  Там была Тара. Разам з Нін Тангом. Ён сказаѓ, што астатнія манахі трымалі агентаѓ КАН ѓ будынку інтэрната. Усіх ih старанна звязалі і паклалі на падлогу. Сапраѓдныя манахі зноѓ кіравалі сваім манастыром.
  
  
  Яе папрасіѓ Тару спытаць эга, як яны ставяцца да выкарыстання зброі і фактычнай пагрозе смерці іншым людзям. Тара пачула рэѓматызму, затым павярнулася да мяне з зачыненымі вачыма. Яна пахітала галавой.
  
  
  "Вы не паверыце".
  
  
  - Паспрабуй, - сказаѓ я. "Сёння яе ѓсім веру".
  
  
  "Яны ѓсе сапраѓды ненавідзелі выкарыстоѓваць гэта зброя. Голас чаму, - яна пакруціла галавой, - голас чаму яны перш за ѓсё дасталі кулі вакол зброі.
  
  
  'Як?' Яе, паглядзеѓ на зброю ѓ сваёй руцэ, якім абмяняѓся з манахам. Яе прыцэліѓся ѓ адчыненыя дзверы храма і стрэліѓ. Нічога такога. Проста тупы пстрычка.
  
  
  Яе засмяяѓся.
  
  
  Усё гэта паѓстанне адбылося без куль. Той факт, што хлопцы па КАН думалі, што куль дастаткова для перамогі, прывёѓ ih ѓ пастку.
  
  
  Яе паглядзеѓ Нін Танга ѓ вочы і ѓспомніѓ, што ён гаварыѓ, што ідэі мацней зброі. Тады яе, думаѓ, што зразумеѓ.
  
  
  Якое-то час.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 27
  
  
  
  
  Ацэнка - адно па тых новых слоѓ, якія яе ненавіджу. Адна вакол іх благіх звычак істэблішменту, калі намаганні ніколі не бываюць "інтэнсіѓнымі", і калі армія ніколі не проста "высылаюцца", а не "разгортваюцца". Ацэнкі - гэта проста гучнае слова, якое пазначае тое, што я кажу Хоуку аб тым, што ведаю, і тое, што ён кажа мне аб тым, што ведае, і мы вырашаем, нікому больш не распавядаць.
  
  
  Тара і яе былі на шляху да гэтага.
  
  
  Гэта быѓ адзін з тых выдатных вясновых дзён, калі Вашынгтон зіхаціць, і здаецца, што кожны помнік мае манументальнае значэнне.
  
  
  Тара была няёмка ціхай у таксі. Моцнага сціскаючы маю руку, яна прыкусіла губу, пагружаная ва ѓласныя неперакладальныя думкі. Яна была такой з тых тхара, як прызямліѓся самалёт. Радыё кіроѓцы было наладжана на адну вакол тых станцый, дзе круцяць старыя стандартныя творы, і шчыра цяпер яны гулялі ѓ старую добрую песню Коѓла Портера "So Near And Yet So Far". Голас такі яна была.
  
  
  Мы пад'ехалі да Дзюпон-серкл і спыніліся перад нейкай немонументальной дзвярыма Аб'яднанай службы прэсы і тэлеграфіі. Па крайняй меры, лепшы фасад для штаба-кватэры AX, чым той заняпалы лонданскі чайны краму.
  
  
  Хок вітаѓ нас з энтузіязмам. Ён падняѓ погляд ад свайго захламленасці крэсла і зароѓ.
  
  
  - Сядайце, - сказаѓ ён. "У цябе ёсць хвілінку?"
  
  
  Ён што той чытаѓ у чырвонай сакрэтнай тэчцы, жаваѓ не запаленую цыгару. Наша маленькая бітва з клонамі скончылася, але тут, на стале Хоука, вайна працягвалася. Новае справа. Новыя сюжэты.
  
  
  Тара паглядзела ѓ акно на залітыя сонцам верхавіны дрэѓ. Яе верхняя губа была нацягнута. Яе, павярнуѓся і паціснуѓ плячыма. Што б ee нас турбавала, рана ці позна яна гэта высветліць. Яна была адной па тых жанчын, якім не варта захапляцца покерам. Па крайняй меры, калі б у цябе былі такія пачуцці.
  
  
  Замест таго, каб глядзець на нах яе, паглядзеѓ на Хоука. На егостарое твар з маладымі блакітнымі вачыма. З такім мозгам, які можа назваць любы адрас нацысцкага прытону 1940 года, але не можа ѓспомніць, у якой кашулі ён быѓ апрануты ѓчора.
  
  
  Нарэшце ён падняѓ погляд. - Прабачце, - сказаѓ ён хрыпла. "Як толькі ёй стала вядома, што ты ѓ бяспецы, ты знік вакол майго спісу прыярытэтаѓ". Ён павярнуѓся да Тары. - Што ж, міс Бенет. Як вам актыѓная частка фарбы?
  
  
  Тара ѓсміхнулася. Дзіѓная, непераканаѓчая ѓсмешка. - Вельмі міла, - ціха сказала яна. 'Так, вельмі міла. Але... не думаю, што мне захацелася б паѓтарыць гэта яшчэ раз".
  
  
  'Няма?' Ён падняѓ адну брыво і паглядзеѓ у мой бок. - Добра, Картэр. Твая чарга. Ён адкінуѓся на спінку свайго скрипучего верціцца крэсла і запаліѓ изжеванную цыгару.
  
  
  - Вы ѓжо ведаеце большую частку гэтага, сэр. Мы знайшлі гняздо гэтых атс і знішчылі яго. Тара паклапацілася аб эмбрыёнах-клонах, лабараторый і вар'яцкім вучоным, які стаіць за ёй. КАНЫ больш не пачне ih размножваць. Па крайняй меры, пакуль мы жывыя, яе абясшкодзіѓ Па Vin, Лао Цзена і ѓсіх дарослых атс. Па крайняй меры ѓсіх тых, хто быѓ у Індакітаі
  
  
  "І мы тых, хто былі тут, і тых нямногіх, хто быѓ у Лондане", - перапыніѓ ён мяне. "Мы таксама звязаліся з ih экспертам па наркотыках. ёсць. Як-эга называюць-цяпер?
  
  
  "Пэм Конь". †
  
  
  'Так. Ён у нас, і ён акуратна ва ѓсім прызнаецца. Вядома, спачатку мы эму трохі эга ѓласнай сыроваткі праѓды. Хоук паморшчыѓся. Ён любіѓ выкарыстоѓваць рашэнні так жа моцна, як і яе. - Нам больш не аб чым турбавацца. Гэты спектакль Featherstone таксама быѓ зачынены. За гэта адказвае Скотленд-Ярда. Падобна, яны атрымалі шмат удараѓ там. І гэтыя грошы фінансавалі мноства мерапрыемстваѓ КАН.
  
  
  Яе распавёѓ Хоуку пра опіумныя палях і аб тым, як КАН выкарыстаѓ гандаль наркотыкамі як сродак думкі. Ён змрочна паківаѓ галавой і затушыѓ цыгару, нібы забіваючы ёю паразіта. "На жаль, гандаль наркотыкамі не ѓваходзіць у нашу кампетэнцыю. Але я працягваю ім казаць, што за гэтымі наркотыкамі каштуе значна больш, чым проста прагнасць".
  
  
  Ён уздыхнуѓ. "Можа быць, цяпер яны паслухаюць крыху больш. У любым выпадку, гэта спецыяльнае макавае поле больш не выкарыстоѓваецца - разам з тым філіялам у Насаѓ, які вы закрылі. Атрымліваецца два.
  
  
  "І яшчэ сотні такіх месцаѓ для пачатках".
  
  
  Хоук адарыѓ мяне пранізлівым позіркам. "Тысячы падышло б да гэтага лепш". Ён зноѓ павярнуѓся да Тары. 'Што ж.' - Наогул-то ты павінна быць задаволеная. Ваша... як яе, яшчэ раз гэта назваѓ? ... вар'ятка, няѓяѓная тэорыя... што ж, яна апынулася дакладнай.
  
  
  Тара адкашляѓся. - Вы назвалі гэта богам забытым, вар'ятам сном, сэр. - сказала яна шчыра.
  
  
  Хоук выглядаѓ збітым з панталыку. Можа быць, упершыню ѓ жыцці. - Ну, добра, - прамармытаѓ ён. - Я дазволіѓ табе прайсці праз усе гэта, ці не так?
  
  
  - Так, сэр, - быѓ адзіны рэѓматызму, які ён атрымаѓ.
  
  
  'Тады ѓсё ѓ парадку.' Ён рыхтаваѓся адпусціць нас. - 'Нават больш?'
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. 'Дзве рэчы. Яе паабяцаѓ гэтым манахам, што мы пастараемся знайсці ім новы манастыр. Дзе-то на вольнай тэрыторыі. Яе гатэль б стрымаць сваё слова. Як вы думаеце, мы можам паклапаціцца пра гэта?
  
  
  Хоук зрабіѓ пазнаку ѓ сваім нататніку. "Я лічу, што ѓ Паѓднёвай Карэі ёсць ваенная база. Дазвольце мне праверыць гэта ѓ першую чаргу. Яе веру, што мы зможам гэта зрабіць. І пачатку другой лейцара.
  
  
  "Роско".
  
  
  Хоук з цяжкасцю пачаѓ закуривать новую цыгару. Затым ён падняѓ вочы і распавёѓ мне пра Роско. Аб тым чортавым зонте і пра тое, як яны знайшлі эга.
  
  
  "Магчыма, так было лепш, у нейкім сэнсе", - сказаѓ ён. Затым ён выдаѓ змрочны смех. - Кравец вазьмі, гэта па-дурному казаць.
  
  
  Ён павярнуѓся ѓ сваім скрипучем крэсле і паглядзеѓ у акно. Выглянуѓ. - Яе гатэль сказаць, што мы атрымлівалі вельмі шмат дрэнных водгукаѓ аб гэтым Роско. Ён станавіѓся занадта старым і занадта бестурботным. Абингтон ѓ Лондане папрасіѓ дазволу адправіць эга на пенсію. Незадоѓга да таго, як гэта адбылося, вы выклікалі эга. У любым выпадку, гэта было б эга, апошняе справа. І я не ведаю, як бы Роско гэта зразумеѓ. У лепшыя гады ён быѓ выдатным агентам. Гэта была эга жыццё.
  
  
  Хок глыбока ѓздыхнуѓ. Мне стала цікава, ці думае ён пра сябе. Аб тым дні, калі ён сам стане бестурботным, і хто-то прыме рашэнне адправіць эга на пенсію. Госпадзе, цяпер яе таксама пачаѓ думаць пра сябе.
  
  
  Хок адвярнуѓся ад акна.
  
  
  "Што ты будзеш рабіць? Правядзеш адзін вакол тваіх заслужаных адпачынкаѓ за мяжой?" Гэта быѓ эга спосаб сказаць мне, што ён дае мне некалькі тыдняѓ адпачынку.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на Тару і падумаѓ пра Рыѓеры. Або пра Таіці. Так, бязлюдны востраѓ б нам ідэальна падышоѓ. - Магчыма, - сказаѓ я.
  
  
  Ён працягнуѓ. - 'І ты. міс Бэнэт? Ты таксама заслужыла некалькі выходных. Мы паклапаціліся аб тым, каб Пітэр атрымліваѓ выдатны догляд, але вы можаце правесці адпачынак разам. Вы двое.'
  
  
  Яе пераключыѓся на больш высокую перадачу.
  
  
  'Піцер?' Яе, павярнуѓся да яе.
  
  
  Яна паглядзела мне адкрыта ѓ вочы. - Пітэр Хансен, - ціха сказала яна.
  
  
  Пітэр Хансен, паранены герой. Чыё імя яна згадала ѓ лабараторыі, калі папярэджвала мяне быць асцярожным. "Мой муж", - падумала яна.
  
  
  Для чалавека, у якога мала часу на такт, Хок зрабіѓ шчодры жэст. Ён прачысціѓ горла, устаѓ і выйшаѓ у хол.
  
  
  Тара сумна паглядзела на мяне. - Я люблю яго, - сказала яна. - Я не магу пакінуць яго. Яе б не стала гэтага рабіць, нават калі б мог. Але, Нік, мне так падабалася кахаць цябе. Яна працягнула руку, схапіла мяне і прыціснула да сябе. Яе, паглядзеѓ на яе твар. У апошні раз. Гэтыя чароѓныя зялёныя вочы, гэтыя каштанава-рыжыя валасы і гэтыя дурныя вяснушкі, якія ѓсё яшчэ былі там. І яе, падумаѓ аб тым, які жыцця ёй бы гатэль для нах. Бяспечнай і добрай жыцця, дзе ѓсё застаецца, як ёсць, і ніколі не ператвараецца ѓ кашмар. Жыццё, якую ёй ніколі не мог гэй абяцаць. Жыццё, якую ёй ніколі не змог бы пражыць. Жыццё, якую ёй, верагодна, ніколі не хацеѓ бы.
  
  
  "Можа, так, у пэѓным сэнсе, і лепш", - сказаѓ я. "Бог пакахае мяне, за то, што кажу глупства".
  
  
  
  
  
  Аб кнізе:
  
  
  Калі-то была публікацыя, прысвечаная эксперыментаѓ: узяць у каго-то клетку цела, развіць яе ѓ патрэбных умовах і атрымаць дублікат гэтага чалавека. Двайніка будзе ідэнтычныя вонкава, ён будзе ідэнтычны па здольнасцях.
  
  
  Нік Картэр не мог у гэта паверыць, але эму прыйшлося, калі ён сутыкнуѓся з такімі "клонамі" або ідэнтычнымі двайнікамі. У дадзеным выпадку гэта двайнікі геніяльнага забойцы, якія маюць толькі адну мэту: запалохаць Кангрэс, Сенат і прэзідэнт Амерык і падпарадкаваць ih сваёй залп. І такім чынам кантраляваць сусветную палітыку з розных пунктаѓ гледжання.
  
  
  Нік Картэр можа знішчыць колькі заѓгодна атс, але гэта бессэнсоѓна. І пакуль сенатараѓ ЗША забіваюць, Картэр робіць сваю безнадзейную працу: спыніць вытворчасць атс і ліквідаваць адзінага сапраѓднага забойцу.
  
  
  Але хіба кожны філіял не можа быць сапраѓдным мужчынам?
  
  
  
  
  
  
  Змест
  Кіраѓнік 2
  
  
  Кіраѓнік 3
  
  
  Кіраѓнік 4
  
  
  Кіраѓнік 5
  
  
  Кіраѓнік 6
  
  
  Кіраѓнік 7
  
  
  Кіраѓнік 8
  
  
  Кіраѓнік 9
  
  
  Кіраѓнік 10
  
  
  Кіраѓнік 11
  
  
  Кіраѓнік 12
  
  
  Кіраѓнік 13
  
  
  Кіраѓнік 14
  
  
  Кіраѓнік 15
  
  
  Кіраѓнік 16
  
  
  Кіраѓнік 17
  
  
  Кіраѓнік 18
  
  
  Кіраѓнік 19
  
  
  Кіраѓнік 20
  
  
  Кіраѓнік 21
  
  
  Кіраѓнік 22
  
  
  Кіраѓнік 23
  
  
  Кіраѓнік 24
  
  
  Кіраѓнік 25
  
  
  Кіраѓнік 26
  
  
  Кіраѓнік 27
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Жах лядовага тэрору.
  
  
  пераклаѓ Леѓ Шклоѓскі ѓ памяць пра загінулага сына Антона
  
  
  Арыгінальнае назва: Ice Trap Тэрор
  
  
  
  
  
  Першая кіраѓнік
  
  
  Над высокай дахам, вакол верхавін дрэѓ ужо цямнела. Цені слізгалі па переплетающейся лістоце, сгущая паравую заслону панурага саѓчанка, разлившегося па ѓсім. Гэта зрабіла млявае, схуднелы пачуццё, якое ѓ мяне было, яшчэ горш. У джунглях тоіцца непрымірымая сіла - гіганцкая п'яѓка, высасывающая па вас ѓсю энергію і нават з воляй да жыцця. Гэтая сіла дзейнічала на мяне ѓжо паѓтара дня. Яна пераконвала мяне спыніцца і легчы, проста здацца і дазволіць гэтым д'ябальскім полчышчам насякомых пакончыць са мной назаѓжды. Нітка Ніка Картэра - суперагента АХ, Киллмастера N3. І голас яе трапіѓ у гэты пякельны куток Нікарагуа пад назвай Бераг Маскітаѓ. Па іроніі лёсу, назва гэтай нізкай гарачым балоцістай мясцовасці ѓзята не з гэтых дьявольскихнасекомых, а ад індзейцаѓ-маскітаѓ .
  
  
  Тым не менш, яе выстаяѓ, таму што ведаѓ, што павінен дабрацца да месца прызначэння да наступлення цемры. Амаль непраходны падлесак дастаткова затрымаѓ мяне. Мне прыйшлося расчышчаць кожны. д джунгляѓ сваім мачэтэ. Яе вылаяѓся і ледзь не спатыкнуѓся, калі маса зеляніны, якую ёй толькі што зрэзала, зноѓ ѓзляцела ѓверх.
  
  
  Яе корпаѓся ѓ густой ціне амаль перасохлага ручая - аднаго з тысяч, звівістымі тут, як і капілярах. Пакуль яе панцыр па яму, па застойнай кашыцы пачалі падымацца паѓзучыя, слізістыя істоты. Пот струменіѓся па маім твары, прамакаючы адзенне і заплечнік. Як быццам шлейкі заплечніка ѓрэзаліся мне у плечы.
  
  
  Учора рана раніцай патрульны карабель МЗС высадзіѓ мяне ѓ Лагуна - дэ - Перлас . Адтуль я пайшоѓ на паѓднёва-захад прыкладна паралельна рацэ Тунгла.
  
  
  Гэта быѓ снежань, так што нітка сезону дажджоѓ. Ёй быѓ удзячны за гэта. Колькасць ападкаѓ у Нікарагуа моцна вар'іруецца, але ѓ Блюфилдс на ѓзбярэжжы Карыбскага сукенка выпадае 750 см у год. У ліпені або жніѓні маё падарожжа, і без таго суцэльнае пакута, было б цалкам немагчыма.
  
  
  У гэтым куце няма дарог. Вэб-магістраль - Панамерикано на іншым канцы краіны. Нацыянальная чыгуначная сетка мае даѓжыню каля чатырохсот пяцідзесяці кіламетраѓ, і ѓ асноѓным размешчана на ѓзбярэжжы Ціхага акіяна. Ва ѓсякім выпадку, яе б ніколі не рызыкнуѓ ёю скарыстацца, як не адважыѓся паказаць сябе на адзінай у акрузе дарозе. Белага незнаёмца заѓважылі б, і яму было б не давяралі, і гэта было б катастрофай на гэтым крытычным этапе.
  
  
  Яе працягваѓ свой шлях праз яркія кветак гэтага нерэальнага змрочнага свету уверх па ѓсходнім плато, невысокіх хрыбта пік. Самая высокая вяршыня тут менш дзвюх тысяч метраѓ, а сярэдняя вышыня сямсот. З іншага боку горы спускаюцца да ѓрадлівай плато, раѓнінамі і азёрамі. З гэтай боку, аднак, гэта быѓ пакрыты джунглямі схіл, бясконцая лінія пакрытых паразітамі дрэѓ, густых мясістых раслін і грыбоѓ. Вялізныя ліяны абвілася вакол дрэѓ і галін; гэта цвіль і цёмны мох пакрывалі зямлю. Паѓсюль стаяѓ рэзкі пах гнілой расліннасці.
  
  
  Паступова пад'ём станавіѓся строме; вяслярныя сталі вастрэй, а прорвы глыбей. Цясніны былі ёмішчам сцякаючай дажджавой вады, а ih застойныя балота былі рассаднікамі мільёнаѓ варожых істот, якія лічыце сябе мяне дэлікатэсам. Паветра заѓсёды быѓ поѓны насякомых. Жабы і больш дробныя млекакормячыя з'яѓляліся толькі ноччу. Птушкі бралі верх ніяк не калі, але звычайна сядзелі высока на верхавінах дрэѓ. Каля вадаспаду збіраліся парушальнікаѓ спакою, жабы і пастаянна чирикавшие птушкі. Была адна, памерам з варону, але вельмі ярка афарбаваная. Яна насвистывала амаль ідэальную гаму, нашы разу не паѓтарыѓшы апошнюю ноту. Гэта зводзіла мяне з розуму. Акрамя укусаѓ насякомых і вар'яцтвы птушак, мне даводзілася цярпець яшчэ змей і яшчарак. На зямлі варушыліся і дзённыя валацугі накшталт смярдзючай яшчаркі. Былі таксама удавы ѓ норах і на галінах, драѓняныя змеі сярэдняга памеру і слізкія драпежныя змеі, такія, як клыкастый люты дзіданосец . Ih радзімай была смяротная браніравання, якую амаль не даследавалі і не наносілі на карту, і якая займаецца пажырала любога, хто быѓ досыць дурны, каб паспрабаваць туды дабрацца.
  
  
  Увесь астатак дня яе прабіраѓся праз ѓдушлівыя глыбіні, спыніѓшыся толькі аднойчы, каб перакусіць. Ёй быѓ упэѓнены, што не паспею, але з надыходам цемры, замедляемый святлом, усё яшчэ якое зыходзіць з-за некалькіх градаѓ аблокаѓ, яе наткнуѓся на вялікую групу гандураскіх пальмаѓ. Гэта было падобна на лес, у лесе, цалкам які складаецца вакол гэтых высокіх пальмаѓ з пёрыстым лісцем і даволі гладкімі стваламі. Паміж імі раслі инжирные дрэвы паменш, акружаныя зграямі крыважэрных камарову.
  
  
  Гондурасские пальмы растуць у большасці джунгляѓ Цэнтральнай і Паѓднёвай Амерык, але ih навала, падобнае на гэта было рэдкасцю. Гэта даказвае, што гэтая мясцовасць калі-то возделывалась, так як індзейцы майя выкарыстоѓвалі плады гэтага дрэва для вытворчасці алею. Хоць было нялёгка ссекчы гэта дрэва каменнымі сякерамі, яны таксама выкарыстоѓвалі драѓніну для сваіх пабудоѓ. У гэтай вобласці гэта дрэва квітнела, і ѓ рэшце рэшт яно паѓсюль заняло зямлю, якая займаецца калі-то возделывалась.
  
  
  З таго моманту, як я трапіѓ у пальмавую гай, яе абалонкі павольна і асцярожна. Адкрытыя наперадзе павінна быць штаба-кватэры палкоѓніка Земблы. Вакол таго нямногага, што АХ раскапаѓ аб загадкавым палкоѓніка і эга дзейнасці, яе ведаѓ, што гэты ѓчастак лесу ѓзмоцнена ахоѓваецца людзьмі, сігнальнымі ракетамі, аскепкавымі мінамі і адчувальнымі сігнальнымі мікрафонамі, здольныя ѓлавіць нават самы слабы гук.
  
  
  Яе папоѓз наперад на карачках, вывучаючы кожны сантыметр мясцовасці. Яе, праціснуѓся праз падлесак і слізгануѓ, як цмок, скрозь валуны. Яе свядома абраѓ самую цяжкую і непраходную дарогу. Калі жывёла або расліна даваѓ найменшы шум або шоргат, яе выкарыстаѓ эга, каб рухацца наперад, заглушаючы які выдаецца мной гук. Заплечнік быѓ цяжкім, і хістаѓся вакол боку ѓ бок. Банк хваравіта ліль мне вочы, так што я не мог нармальна бачыць. Мяне гэта раздражняла яшчэ больш, калі яе выціраѓ твар рукавом.
  
  
  У трэніровачным лагеры ѓ лясах і палях, якія нібыта былі замінаваныя, было практычнай гульнёй, доставлявшей нашым інструктарам садысцкае задавальненне. Тут усё было смяротна сур'ёзна, і яе напружваѓся, выяѓляючы кожную пагнутую травінку, кавалачак раздушанага моху або ліяну, якой няма адкуль было з'явіцца. Яе выявіѓ некалькі мін і абышоѓ ну, не падзенучы. Перарэзаць драты было б самагубствам. Незадоѓга да таго, як ён выйшаѓ на сцежку, яго знайшоѓ трос сігнальнай ракеты. Яе прапоѓз mimmo ім і знайшоѓ сігнальны картрыдж, які абясшкодзіѓ.
  
  
  Шлях ѓяѓляѓ сабой зарослую пустазеллем дарогу, якая займаецца ішла ад ракі Тунгла і ішла на поѓнач. Унізе, верагодна, быѓ прычал для каноэ, а ѓ кустах таксама можа быць некалькі снайпераѓ. Сама сцежак, вядома ж, была ѓсеяна мінамі і іншымі пасткамі побач з сховішчам палкоѓніка Земблы ѓ джунглях. Так што я вызначана не павінен быѓ ісці па гэтым прамым, вузкім шляху. Яе зноѓ схаваѓся ѓ ценю, і шталь больш асцярожна прабірацца праз падлесак. У трыццаці ярдаѓ сцежак раптам згарнула і перарэзала мне шлях. Яе ѓважліва агледзеѓ маленькую, парослую мохам палянку. Яна здавалася такой мірнай з маленькімі крылатымі і зіготкімі матылькамі, танцуючымі ѓ цьмяным святле.
  
  
  Шахта была закапаная ѓ мох шпількай ѓверх. Хто б яе нам паставіѓ, ён зрабіѓ гэта недастаткова прафесійна, таму што шчыра уверсе тырчаѓ невялікі ѓчастак моху. Злева і справа ад мяне былі густыя агароджы вакол шыпоѓ. Я не мог пазбегнуць гэтага, інакш мне давялося б вярнуцца і абыйсці гэтае месца здалёк.
  
  
  Прыгнуѓшыся, яе прыслухаѓся да нейкага гуку. Яе нічога не чуѓ і думаѓ, што рабіць. Доѓгі шлях таму можа быць больш небяспечным, чым абясшкоджванне міны. Можа быць, гэта была міна-пастка, якая займаецца выбухала пры дакрананні да яе, але гэта, падобна, не адпавядала характары палкоѓніка Земблы. Ён быѓ не вакол тых, хто марнуе марна міну, якую ѓжо немагчыма выкапаць, для забеспячэння праходу.
  
  
  Яе, паглядзеѓ праз плячо ѓ цемру джунгляѓ ззаду мяне. Вяртанне заняло б занадта шмат часу, а ѓ цемры ѓ мяне не было нам адзінага шанец. Яе падпоѓз наперад і асцярожна прыѓзняѓ кавалачак моху. Маё амелы аднаразовае ѓзгаранне пад ціскам. Яе, затаіѓ дыханне, выцер рукі аб штаны і павярнуѓ ручку запальвання. Разьба была разъедена, і ручка не паддавалася лёгка. Нарэшце гэта спрацавала. Яе выняѓ узрывальнік, вярнуѓ ручку на міну і паклаѓ на месца кавалак моху. Затым яе зноѓ уздыхнуѓ.
  
  
  Яе ѓстаѓ і асцярожна пайшоѓ па дарожцы, пакуль не змог нырнуць назад у кусты побач з ёй. Яе схаваѓ астатнюю частку майго падарожжа ѓ кустах. Кожная дэталь патрабавала максімальнага намаганні. Яе знайшоѓ яшчэ адну міну, каб абыйсці яе, і некалькі сігнальных ракет. Міны былі раскіданыя гэтак жа густа, як і казуркі. Нарэшце яе, выйшаѓ на больш адкрытае прастору. У некалькіх ярдаѓ ѓзвышаѓся высокі вуглаваты пагорак, густа парослы хмызняком і обвитыми ліянамі дрэвамі.
  
  
  На першы погляд ён выглядаѓ, як пагорак, падобны на піраміду. Але потым яе ѓбачыѓ, што падмурак быѓ зроблены па пераплеценых слаёѓ камянёѓ, а з аднаго боку была лесвіца з сотнямі прыступак. Сцены былі пакрытыя выдатнымі архідэямі і іншымі эпифитами, якія адчувалі сябе больш камфортна ѓ расколінах каменнай мура, чым на галінах дрэѓ. Яе, паглядзеѓ на руіны старажытнай пабудовы майя . Ih амаль немагчыма было распазнаць, як справа рук чалавечых. Яны сталі адзіным цэлым з джунглямі, якія паглынулі ih тысячу гадоѓ таму. Пабудова, відавочна, спраектаваная як храм, эфектна ѓзвышалася па ѓсёй глыбіні джунгляѓ, змрочных і таямнічых у гэтым аддаленым месцы.
  
  
  Больш важнай, чым эга гістарычная каштоѓнасць, была мэта, для якой ён цяпер выкарыстоѓваѓся. Паведамленні аб гэтым прыйшлі да нас фрагментарнае і часткі яшчэ зыходзілі па слыхавы. Аднак, калі наша інфармацыя была дакладная, у гэтых ізаляваных і вонкава закінутых руінах хавалася самая сучасная электронная зброі, якую толькі можна ѓявіць.
  
  
  Усё пачалося два месяцы таму з скажонага радиосообщения ад нашага агента ѓ Оахаке, Мексіка. З таго часу ѓ АХ паступова склаѓся вобраз своеасаблівага генія, называвшего сябе палкоѓнікам Земблой. Ён вынайшаѓ што-то для змены клімату, а гатэль выкарыстоѓваць гэты клімат-кантроль, як зброю. Супраць каго ён будзе выкарыстоѓваць эга і чаму, было невядома. Аднак усё паказвала на тое, што ѓ яго ѓ гэтым храме майя дастаткова абсталявання, каб ператварыць бязмежныя якія кіпелі джунгляѓ ѓ гіганцкі ледавік.
  
  
  На працягу некалькіх дзён ці, магчыма, гадзін ён планаваѓ зрабіць менавіта гэта: без папярэджання ператварыць Цэнтральную Амерыку ѓ адзін шырокі арктычнае пейзаж.
  
  
  Яе павінен быѓ спыніць эга.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 2
  
  
  
  
  Яе зняѓ заплечнік і асцярожна паклаѓ эга на зямлю. Падчас майго двухдзённага падарожжа сюды ён мне вельмі спадабаѓся. Ён прадставіѓ мне адукацыю і прытулак, і я спадзяваѓся, што ён дапаможа мне зноѓ. Тое, што мне трэба было зрабіць далей, трэба было рабіць асцярожна і ціха. Усё, што я змог узяць з сабой, гэта невялікі набор інструментаѓ, які хлопцы па лабараторыі AX зрабілі спецыяльна для гэтага выпадку. Яе змог прышпіліць эга да пятлі, так што мае рукі былі вольныя. Мой газавая бомба была прылепленая да лодыжцы, а штылет быѓ зашпілены вакол маёй рукі. Пакінуѓ ёй свой Люгер. Цяпер у мяне быѓ зачыніѓся з павышэннем на 7,65-мм пісталет тыпу " Чы-Ком ", які выкарыстоѓваѓся ѓ В'етнаме. Ён меѓ убудаваны глушыцель і патрабаваѓ спецыяльных патронаѓ з гільзамі без абадка. Гэта быѓ далёка не Люгер: у яго не было такой вялікай магутнасці, але ён быѓ гэтак жа эфектыѓны на блізкай адлегласці. Тым больш, што на Люгер толкам глушыцель не паставіш. Гэты дзяржальня па-ранейшаму не вельмі добра ляжаць у маёй руцэ, так як я прывык да больш цяжкаму нямецкага пісталета.
  
  
  Яе думаѓ ѓзяць з сабой мачэтэ, але эга мне не трэба было б, каб прайсці праз руіны, так як яны не зараслі, і калі б яе выкарыстаѓ нож, гук, безумоѓна, выдаѓ бы мяне. Нож з доѓгім лязом быѓ добрым зброяй, калі ѓ вас было месца, але з ім было б цяжка звяртацца ѓ храме, як з Люгером. Так што я пакінуѓ эга разам са сваім заплечнікам і пайшоѓ на паляну, навакольнае храм. Тут, напэѓна, было схавана больш мікрафонаѓ, чым у любой студыі вяшчання. Яе разлічваѓ, што чалавек ля манітора прыме мяне за жывёла вакол джунгляѓ, таму што сістэма сігналізацыі, больш не выдавала папярэджанняѓ. Яе, ускочыѓ і падцягнуѓся да першага ѓступы храма. Мне даводзілася выкарыстоѓваць карані, ліяны і пні ѓ якасці апоры, таму што я не давяраѓ крошащейся лесвіцы.
  
  
  Яе амаль слепа трапіѓ у іншую пастку. На шчасце, яе ѓбачыѓ невялікую выманне высока на дрэве. Чалавек, заклаѓ міну, паказаѓ, куды ён ставіце снарад. Яе не смелы паварушыцца. Мне спатрэбілася цэлая вечнасць, каб знайсці запальванне. Гэта быѓ жаѓтлявы тонкі трос з уваткнутымі ѓ яго маленькімі вострымі шыпамі. Ён расцягнуѓся паміж двума дрэвамі і цалкам схаваѓся ѓ лістоце. Калі б я пайшоѓ далей, ён прарэзаѓ б маю плоць, як брытва. У той жа час штыфт вырваѓся б вакол грузу за дрэвам, і мы з гэтым дрэвам разам падняліся б у паветра. Гасцінны чалавек, гэты палкоѓнік Зембла!
  
  
  Яе абмінуѓ трос і асцярожна прапоѓз далей. Кожныя некалькі метраѓ яе зацеплялся нагой за ліяны, каб паслухаць і адпачыць. Потым яе зноѓ падняѓся. У якасці апоры яго выкарыстаѓ шчыліны і выступы. Высока над верхавінамі дрэѓ яе ѓбачыѓ ѓзыходзячую месяц, отбрасывающую бледны сяргей.
  
  
  Апынуѓшыся наверсе, яе, прысеѓ паміж двума каменнымі грудамі з зубчастага карніза. Яе агледзеѓ дах, якая займаецца была плоскай і прастакутнай. Пярэдняя частка, якая вядзе да лесвіцы, і задняя частка былі ѓ два разы даѓжэй боку, па якой яе падняѓся. Дах была чыстая і, верагодна, свежеположенная. У куце на далёкай баку стаяла нешта накшталт хаціны, падобнай на груду друзу.
  
  
  Каб патрапіць у храм, мне давялося прайсці праз дзверы хаціны ён, таму што іншага ѓваходу на дах не было. Паміж мной і хацінай стаялі двое ахоѓнікаѓ і верталётам. Одзіна вакол ахоѓнікаѓ прыхінуѓся да шасі верталёта. Іншы павольна shell ѓздоѓж поручня. Абодва яны былі невысокімі каржакаваты метысы; як семдзесят працэнтны никарагуанцев, напалову карэнныя амерыканцы і напалову лацінаамерыканцы. На іх былі свабодныя штаны і кашулі і мяккія замшавыя боты. Яны, здавалася, былі ѓ парадку і не выдавалі нашы гуку. Яны не былі апранутыя, як сапраѓдныя салдаты, але цалкам маглі б выкарыстоѓваць свае лёгкія аѓтаматычныя вінтоѓкі, калі б вы падышлі да іх занадта блізка. Гэта былі бельгійскія 7,62-мм вінтоѓкі НАТА FAL; вельмі добрыя і вельмі папулярныя асяроддзях южноамериканцев.
  
  
  Верталётам быѓ Bell Sioux 13 R, трехмясцовый. Ён быѓ трохі падобны на вялікую страказу з паднятым уверх хвастом. Гэта была надзейная рабочая конік, якая займаецца шырока выкарыстоѓвалася з часоѓ Карэі. У гэтым богам забытым месцы такая штука была адзіным культуры выступае ѓ лепшым выпадку перамяшчэння. Таму дах храма зрабілі прыдатнай для прызямлення. Хоук зрабіѓ аэрафотаздымкі, якія паказалі, што верталётам звычайна стаяѓ на даху. Расследаванне, завершанае тыдзень таму, паказала, што верталётам не належаѓ афіцыйнай археалагічнай групы. Ён быѓ набыты ѓ выніку серыі вельмі асцярожных здзелак на вайсковым складзе ѓ Мехіка. Гэта адбылося праз некалькі дзён пасьля таго, як на горад абрынулася моцная снежная бура на памяці жывуць. Само па сабе не так моцная, але ѓсё ж дастатковая, каб выклікаць горшыя падазрэнні ѓ АХ. З-за гэтага Хоук вырашыѓ паслаць мяне сюды.
  
  
  Ёй быѓ першым па нашых людзей, хто ѓважліва разгледзеѓ гэты верталётам. На дзвярах была цікавая эмблема; залатое сонца з трыма малінавымі лініямі на nen. Як быццам хто-то разрэзаѓ арнамент нажом, і метал цяпер сыходзіць крывёй. Яе задаваѓся пытаннем, што гэта значыць. Калі падышоѓ патрульны ліжа, яе заѓважыѓ такую ж налепку на яго нагруднай кішэні.
  
  
  Ён падыходзіѓ усё ліжа і ліжа... Сітуацыя стала складанай. Двое ахоѓнікаѓ цяпер былі так далёка сябра ад сябра, што я не мог стрэліць у іх адначасова з таго месца, дзе сядзеѓ. Калі яе выстрелю у аднаго, ён папярэдзіць іншага перш, чым яго змагу павярнуцца і пайсці за ім. Калі яе рухаѓся занадта рана, яе апынаѓся паміж імі; аднак, калі яе спазнюся, яе таксама траплю ѓ пастку, як пацук. Так што як-то прыйшлося б абясшкодзіць ih абодвух адразу, і тое, без гуку.
  
  
  Ахоѓнік абышоѓ некалькі камянёѓ, якія зваліліся з поручня. Ён так шмат разоѓ абыходзіѓ дах, што цяпер кінуѓ на нах маленькую кепку і бязмэтна глядзеѓ праз парэнчы, з боѓтаецца на плячы стрэльбай. Час ад часу ён нават не знайшоѓ час штогод; тое, што робіць нават бягучы сабака. Першым патрабаваннем з'яѓляецца тое, што вы заѓсёды павінны ведаць, што адбываецца вакол вас, таму што ад гэтага можа залежаць ваша жыццё. Гэта будзе каштаваць эму жыцця.
  
  
  Яе сунуѓ штылет ѓ руку. У другой руцэ ѓ мяне быѓ пісталет з глушыцелем. Цень цалкам паглынула мяне. Ёй быѓ адзін цэлым з камянямі. У прыцемках аб'екты часам адрозніць цяжэй, чым у цемры, і я ручаюся за гэта. Ён падыходзіѓ усё ліжа і ліжа. Яе, затаіѓ дыханне... Раптам яго больш не змог эга бачыць. Верагодна, ён зноѓ хадзіѓ вакол якіх-то зваліліся камянеѓ. На імгненне яе спалохаѓся, што ён мяне заѓважыѓ, і нырнуѓ у сховішча. Затым краем вока ѓбачыѓ яе эга ногі. Значыць, ён усё яшчэ не ведаѓ, што я быѓ там. Цяпер яе мог чуць эга дыханне і шоргат эга калашыны па даху. Яе палічыѓ да трох і ѓскочыѓ.
  
  
  На самай дэла маёй галоѓнай клопатам быѓ ахоѓнік у верталёта. Яе гатэль спачатку прыбраць ih з дарогі, а астатніх выкарыстоѓваць як шчыт. Улічваючы адлегласць, эга непрадказальную рэакцыю і той факт, што мне нельга было шумець, ён уяѓляѓ найбольшую пагрозу. Яе двойчы хутка стрэліѓ. Першы стрэл трапіѓ эму ѓ грудзі, пачала другі - у шыю. Не выдаѓшы нам гуку, ён упаѓ на круглую сталёвую стойку верталёта. Падэшвы маіх чаравікаѓ выраблялі больш шуму па камянях, чым стрэлы вакол майго стрэльбы.
  
  
  Стилетом яе паспрабаваѓ патрапіць іншаму ахоѓніку ѓ ныркі. Яе разлічваѓ, што ён замрэ, калі ѓбачыць мёртвага сябра. Але ён рэагаваѓ, як пантэра. Інстынктыѓным рухам ён павярнуѓся, нахіліѓшыся. Потым гэтага ѓсё адбылося як у тумане.
  
  
  Калі б ён быѓ належным чынам навучаны, ён павінен быѓ бы выкарыстоѓваць сваю зброю цяпер. Але ѓ тую долю секунды ён адрэагаваѓ так, як яе не разлічваѓ. Ён нахіліѓся, кінуѓ вінтоѓку і пацягнуѓся за кінжалам камандас, свисавшим з пояса. Ён прывык біцца з ім. Ён асвоіѓ гэта яшчэ ѓ дзяцінстве. Для яго пісталет быѓ проста нязграбным кавалкам прасы.
  
  
  Яе чакаѓ ухіліцца ад яго вінтоѓкі, але доѓгі ствала вінтоѓкі ФОЛ ѓрэзаѓся мне ѓ запясце, і штылет вылецеѓ вакол маёй рукі. Пасля гэтага ѓсё пайшло вокамгненна. Вінтоѓка звалілася на зямлю паміж намі. Мая правая рука з дымлівых пісталетам паднялася ѓверх. Эга левая рука выцягнулася, каб прыняць ѓдар. Эга правая рука з васьмю цалямі халоднай сталі нацэлілася мне ѓ жыцці. Мая левая рука схапіла эга правае запясце і тузанула эга таму. Цяпер ён стаяѓ да мяне спінай і ѓжо не мог паварушыць рукой, у якой трымаѓ нож. Ён адкрыѓ рот, каб закрычаць. Яе, прыціснуѓ правую руку да эга твару і заціснуѓ прыклад стрэльбу паміж эга зубамі. Ён задыхнуѓся і паспрабаваѓ выкруціцца. Мая левая рука націснула так моцна, што вось давялося сагнуцца таму. Ён штурхаѓ мяне па галенцы і спрабаваѓ дацягнуцца свабоднай рукой да майго твару і вачэй.
  
  
  Яе сунуѓ пісталет эму ѓ рот і тузануѓ за руку. Што-нешта трэснула. Эга рука обмякла, і нож выпаѓ праз эга слабых пальцаѓ. Мая левая рука была ѓ яго за шыяй. Ён зноѓ паспрабаваѓ вырвацца. Беспаспяхова. Ён не выдаѓ нам гук, калі яго шыя зламалася.
  
  
  Яе адштурхнуѓ нежывое цела з сябе і ѓзяѓ нож. Калі ахоѓнік паваліѓся на зямлю, яго мэта знаходзілася пад дзіѓным кутом, яго ѓжо бег да дзень. Унутры была я стараюся вузкая лесвіца. На вялікіх стойках вакол дрэва саподиллы разьба ѓсё яшчэ была добра прыкметны і амаль не пакутуе ад часу. Каменныя сцены былі пакрытыя барэльефамі, колер якіх вылучаліся ѓ святле электрычных лямпаѓ на столі. Трохі святла пранікала і скрозь цёмныя аддавалі перавагу былых вокнаѓ, а цяпер зарослых зялёнай павуціннем раслін.
  
  
  На паѓдарогі да лесвіцы яе завагаѓся. Нічога не было чуваць нам, зверху, на нас знізу. Яе паставіѓ свой штылет у ножны, падабраѓ каменьчык і кінуѓ эга ѓніз. Ён адскочыѓ ад камянёѓ. Было чуваць толькі рэха. Яе працягнуѓ шлях з пісталетам наизготовку.
  
  
  Яе, выйшаѓ на пляцоѓку са сводчатой дахам і калідорам, які збочваѓ налева. Далей усё было нядаѓна рэканструявана па ѓсім бетону, сталёвых бэлек і алюмінія. Лямпы па-ранейшаму звісалі з столі, як гірлянда ёлачных агнёѓ, але побач з імі была металічная труба кандыцыянера з адтулінамі праз кожныя некалькі метраѓ, праз якія выходзіѓ халаднаватае паветра. З гэтага моманту храм майя шталь не больш чым абалонкай, абалонкай звышсучасных збудаванняѓ палкоѓніка Зямлі.
  
  
  У другім канцы калідора была сталёвая дзверы, якая займаецца выглядала такой жа трывалай, як дзверы банкаѓскага сховішча. Не было нас гук. У дзвярным вушаку быѓ патоплены замак з чырвонай ручкай. Было магчыма, што дзверы адкрыецца, калі яе націсну кнопку. Аднак вельмі верагодна, што хто-то з другога боку атрымае сігнал адкрыць дзверы.
  
  
  Яе прыклаѓ вуха да халоднай сталі. Спачатку яе нічога не чуѓ. Затым да мяне данёсся нізкі гул, які яго хутчэй адчуѓ, чым пачуѓ, разам з пранізлівым слабым віскам генератараѓ. Яе зноѓ паглядзеѓ на замак. Вакол сумкі з інструментамі яе досталь адмычку: інструмент з спружынай, якая займаецца прымушае іголку скакаць паміж часткамі замка і тым самым ѓзломвае эга. Гэта была простая рэч, і для яе выкарыстання патрабавалася шмат вопыту і цярпення. Потым трох спробаѓ дзверы адчыніліся. Яе прапоѓз туды хутка і бясшумна, як котка. Храм здаваѓся ціхім і закінутым. Вібрацыі ѓзмацніліся, напоѓніѓшы памяшканне звышгукавым грукатам магутнага крыніцы энергіі. Я пайшоѓ адкрыта да гуку, таму што інтуітыѓна ведаѓ, што гэта крыніца таго, што я хацеѓ. Мае shaggy гулка гучалі па шершавому бетону. Яшчэ адзін калідор, яшчэ адна лесвіца, яшчэ адзін калідор і, нарэшце, другая сталевая дзверы, за якой шум быѓ яшчэ гучней ранейшага. Яе зноѓ скарыстаѓся адмычкай і асцярожна ступіѓ унутр.
  
  
  Гэта была нізкая пакой з радамі неонавых лямпаѓ. З двух бакоѓ стаялі сталёвыя шафы са лічыльнікамі, датчыкамі і радамі кампутарных шпулек за шклом. У цэнтры стаяѓ размеркавальны шчыт даѓжынёй амаль паѓтара метра з неверагодным колькасцю кнопак, правадоѓ і потенциометров, пад якімі былі латкі з нічога не значаць для мяне надпісамі: Лабион. Індэкс, противоточная муфта і катаридин Фактарам. Энергія для гэтага электроннага будынкаѓ падавалася па кабелі таѓшчыней з маю руку і ішла па падлозе да выключальніка на стогн з іншага боку. Побач была дзверы, і адтуль даносіѓся пранізлівы віск электрастанцыі. Але гэта мяне не цікавіла. Яго быѓ там, дзе павінен быѓ быць. Яе, падышоѓ да кампутарных шафах і высунуѓ паваротныя панэлі перамыкачоѓ наперад.
  
  
  Шпулькі, тонкія, як спружыны, транзістары і інтэгральныя fold paper блішчалі на святла. Па яе сумкі дастаѓ полиэстеровый балончык, падобны на звычайны аэразольны балончык з інсектыцыдам. Яе распыліѓ на абсталяванне празрысты пласт высококоррозионной растворяющей кіслаты. Таму яе апрацаваѓ ѓсе шафы і зноѓ зачыніѓ панэлі, калі скончыѓ.
  
  
  Кіслата была вынаходствам лабараторыі AX . Бомба можа вывесці па зборцы частка аб'екта, але, магчыма, не ѓсе; і, вядома, не ѓсе важныя часткі, калі толькі яе не выкарыстаѓ столькі выбухоѓкі, што ѓвесь храм майя быѓ знішчаны. Аднак раптоѓнае разбурэнне храма можа мець менш прыемныя міжнародныя наступствы.
  
  
  Затым паѓстала лагістычная праблема, як кантрабандай правезці што-то такое цяжкае. І яшчэ небяспека таго, што пры мне бомба будзе знойдзена і абясшкоджаная. Кіслату нельга было выявіць, пакуль не стала занадта позна, і яе нельга было віктар пасьля таго, як ee распылілі. Нават аѓтобус растварыѓся б, не пакідаючы нам найменшага намёк на тое, што адбылося пасьля майго сыходу.
  
  
  Яе асцярожна распыліѓ з'едлівае рэчыва паѓсюль. Некалькі гадзін, і кіслата раз'ела б усё наскрозь. Дэталі плавіліся, кабельныя злучэння знікалі і выклікалі кароткае замыканне ѓ металічным корпусе. Да таго часу яе вярнуся ѓ джунглі ѓ цэласці і захаванасці, метады Земблы будуць рваць на сабе валасы. Да паѓночы кожная адзінка абсталявання, якую яе апрацоѓваѓ, ператваралася ѓ груду металалому. Гэта дало б нашым дыпламатам час прымусіць Нікарагуа і Арганізацыю амерыканскіх дзяржаѓ правесці расследаванне. Сабатаж быѓ маёй адзінай працай. Калі скончу яе, усе будуць смяяцца над гэтым. Акрамя палкоѓніка Земблы.
  
  
  Яе пакончыѓ з кампутарамі і побрызгал ѓнутраную частку размеркавальнага шчыта. Раптам дзверы адчыніліся, і ѓвайшлі два тэхніка і ахоѓнік. Ih здзіѓлення было гэтак жа вяліка, як і маё ѓзрушэнне. Метады - я думаѓ, што гэта былі метады, таму што яны былі ѓ белых халатах і з паперамі ѓ руках - былі бяззбройныя. Апрануты ѓ шэрае ахоѓнік амела бразільскі рэвальвер Росі 38-га калібра ѓ кабуры на сцягне. Яны распрацавалі эга самастойна, выкарыстоѓваючы Smith & Wesson, і ѓ яго быѓ четырехдюймовый мозгу. Ён схапіѓ эга і закрычаѓ: " Альта ".
  
  
  Аднак я не збіраѓся стаяць на месцы. Яе паспеѓ толькі адарваць паласу самазнішчэння з балона, і шпурнуць эга ѓ цёмны кут. Яе прыцэліѓся і двойчы стрэліѓ. Ахоѓнік ѓскрыкнуѓ ад балюча і схапіѓся за горла. Лупіѓ вочы па эга рэвальвера прайшла над маёй галавой, нічога не закрануѓшы. Ахоѓнік ѓпаѓ на шафу ззаду яго. Ён застагнаѓ, ѓчапіѓся пазногцямі ѓ метал і павольна споѓз на зямлю.
  
  
  Яе скокнуѓ да дзень, і наткнуѓся на двух тэхнікаѓ, якія, відавочна, вынікалі загадам ахоѓніка і стаялі на месцы. Гэта вывела мяне па проціваг. Яе, адчуѓ, як хто-то схапіѓ мяне за кашулю. Яе павярнулася на 360 градусаѓ, каб вырвацца па хітрыкі эга. У гэты момант уварваліся новыя ахоѓнікі. Пачатку другой тэхнік кінуѓся на мяне, схіліѓшы галаву, і з сілай упіхнуѓ мяне назад у пакой.
  
  
  Ахоѓнікі кінуліся на мяне. Адзін кулак трапіѓ мне ѓ сонечнае спляценне, а іншы - у сківіцу. Яе адхіснуѓся. Яе паспрабаваѓ аддыхацца і выпусціѓ дзве апошнія кулі ѓ тых, хто нападаѓ. Я з задавальненнем пачуѓ адзін крык. На мяне абрынуѓся горад кулакоѓ і сталі. Пісталет быѓ выбіты вакол маіх рук. Гэта былі моцныя, энергічныя байцы. Калі яе пазбаѓляѓся ад аднаго, яго месца разглядаюць два іншых.
  
  
  У гэтым замяшанні мяне раптам моцна ѓдарылі нагой у пахвіну. Яго сагнуѓся напалову ад пакутлівай болю і ѓпаѓ на бетонную падлогу. Ботаѓ ѓдарыѓ мяне ѓ вышыню. Напалову анямелыя, пацягнуѓся яе вакол сябе, намацаѓ нагу і тузануѓ яе. Мужчына з крыкам упаѓ паміж астатнімі. Цяпер яе мог дастаць свой нож.
  
  
  Яе сек ѓсё вакол сябе, і адчуваѓ, як што-то плёскаецца цёплае мне на твар і рукі. Мой штылет шталь занадта слізкім, каб эга можна было ѓтрымаць. Яе пачуѓ роѓ ахоѓнікаѓ. Ih занадта шмат, і ih ѓсё яшчэ прыбывала. Мяне штурхалі і былі прыкладамі рэвальвераѓ. У некаторых былі пісталеты, і яны iso усіх сіл стараліся ѓразіць мяне імі. Ih боты былі па мойму зраненага цела. Людзі ih крыкі станавіліся ѓсе слабей і невнятнее: туман ценяѓ і галасоѓ. Стрэліѓ рэвальвер. Гэта было падобна на выбух зарада дынаміту ѓ ніжняй пакоі. Да мяне смутны настаѓ, што забойная атака спынілася. Ахоѓнікі стаялі па стойцы смірна, цяжка дыхаючы. У дзвярах стаяѓ мужчына, павольна апускаючы кольт 357 "Пітон". Нядзіѓна, што стрэл рэхам адгукнуѓся ѓ пакоі. Ён быѓ апрануты ѓ тую ж форму, што і іншыя, але эга паводзіны выказваѓ упэѓненасць і ѓладарнасць. У яго было тонкае і вострае твар. Яго сціснутыя вусны падалі "бандыцкія" вусы, а арліны нос ханс эму выгляд драпежнай птушкі. Ён стаяѓ там, як выпадковы, аб'ектыѓны глядач, але эга вочы былі цьвёрдыя, як камень.
  
  
  'Што тут адбываецца?' - спытаѓ ён зусім спакойна. Сэр, - сказаѓ адзін вакол ахоѓнікаѓ, - мы выявілі тут гэтага ангельца. Ён забіѓ і параніѓ Хуана...
  
  
  " Силенцио " . Мужчына зрабіѓ на мяне рэвальвер. 'Пойдзем са мной.'
  
  
  Яе выпусціѓ свой штылет і ѓстаѓ, хістаючыся, мае мышцы крычалі, чым балюча.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 3
  
  
  
  
  Яе, быѓ у цёмнай пячоры. Адзіны сьвяты прабіваѓся скрозь шчыліну пад тоѓстай драѓлянай дзвярыма. Гарышча быѓ вельмі маленькім, не больш вялікага адзежнай шафы. Хто ведае, хто або што было калі-то ѓнутры. Па крайняй меры, цяпер яе сядзеѓ там, пасярод бруднай хламу. Павінна быць, яе быѓ дзе-то пад храмам, таму што карані дрэѓ і раслін праніклі ѓ камяні, але, па-відаць, так павольна, што цяпер змацоѓвалі сцены.
  
  
  Яе, прыхінуѓся да каменнай стагнаць, голы і бяссільны, у смуроднага паветры, з нецярпеннем чакаючы, што адбудзецца далей. Мяне раздзелы, абшукалі і ѓсё забралі. А таксама маю газавую бомбу і наручныя гадзіны.
  
  
  Следствам кіраваѓ чалавек, імя і пасаду якога мне не вядомыя. Ён не распытваѓ мяне. Эга словы абмяжоѓваліся некалькімі кароткімі загадамі мне або двух суправаджаюць эга ахоѓнікаѓ. Ён паставіѓся да мяне са спакойным, напышлівым пагардай, якое раззлавала мяне яшчэ больш, чым калі б ён вёѓ сябе па-садысцку. Ён пакінуѓ мяне тут і, наколькі яе мог судзіць, забыѓся.
  
  
  Час праляцеѓ так павольна, што я ледзь не сышоѓ з розуму. Частка часу яе правёѓ, абдумваючы варыянты ѓцёкаѓ. Ih не было. Астатні час яе думаѓ пра едкай кіслаце; як павольна, але на самой справе, разам з абсталяваннем Земблы, яно з'ядаѓ маё жыццё. Кожная секунда набліжалі той момант, калі працэс разбурэння заѓважаць, і тады нібыта дакладна не дадуць мне гніць тут далей.
  
  
  Гук завалы з іншага боку дзень напалохаѓ мяне. Дзверы са скрыпам расчыніліся. Мой сьледчы вярнуѓся разам з двума нервовымі ахоѓнікамі. Ён шпурнуѓ у мяне мае штаны, а затым прыхінуѓся да дзвярнога вушака з выглядам выпадковага, незацікаѓленая назіральніка.
  
  
  - Апраніся, аміга, мы адправімся ѓ госці, а з намі дамы.
  
  
  'Куды?'
  
  
  "Зачыні Рот. Рабі, як табе кажуць.
  
  
  Ён пачакаѓ, пакуль яе застегну свае расстегнутые штаны, а затым жэстам паказаѓ мне, каб яе выйшаѓ па імправізаванай камеры. Яго міргнуѓ пры святле неабароненай лямпачкі ѓ калідоры, і на імгненне завагаѓся, каб зарыентавацца. Гэта прымусіла ахоѓніка ткнуць мяне ствалом пісталета. Мы пайшлі іншым шляхам, чым прыйшлі, і сустрэлі некалькіх салдат і тэхнікаѓ, якія глядзелі на мяне са сумессю агіды і цікаѓнасці. Нейкі час мы ішлі па доѓгіх калідорах з голымі сценамі, падымаліся і спускаліся па лесвіцы. Усе яны былі так падобныя, што я безнадзейна заблукаѓ у гэтым лабірынце. Нарэшце мы прыйшлі ѓ шырокі зала, які адкрываѓся ѓ іншыя калідоры, так што здавалася, што мы дасягнулі восі колы са спіцамі. Гэты зала хутка ператварыѓся ѓ вялікі цэнтральны зала. Вялікая частка гэтага была цьмяна асветлена свячэннем з-за дамаскай фіранак, свисавших па крузе з столі. Было адно моцнае пляма, образующее яркі круг у цэнтры падлогі. Сцены амаль з усіх бакоѓ разгледзеѓ набітыя кніжныя шафы. Тоѓстыя фаліянты ѓ скураных вокладках стаялі побач з залистанными улёткамі. Сцяна, перад якой яе захоѓваѓ, была пустыннай, калі не лічыць гэта велізарнай таямнічай налепкі, якая займаецца вісела высока і шчыра пасярэдзіне. Залатое сонца ззяла на сцэне, на якой сядзела інструментальная кансоль, якую, як быццам яе сапсаваѓ. Вакол вакол нах сядзелі пяць чалавек.
  
  
  Там было двое мужчын сярэдніх гадоѓ. У аднаго была мэта лысая, як більярдны шар. Іншы быѓ з асобай, якое, на першы погляд, сутыкнулася з захлопнувшейся дзвярыма. Адна вакол жанчын была нізенькіх і тоѓстай, з цяжкай непаваротлівай грудзьмі і вострымі пранізлівымі агатавымі вачамі. Другая была маладзей і трохі лепш намаляваная. Яна выглядала так, быццам вось было сумна.
  
  
  Пяты чалавек быѓ чалавекам, вельмі адрозным ад астатніх. Ён сядзеѓ асяроддзяѓ жанчын для кансоллю ѓ эфектным чорным скураным які верціцца крэсле. На nen быѓ лёгкі бэжавы і спа-касцюм з сінім кашемировым шалікам. Ён абапёрся на кансоль, падняѓшы локаць і трымаючы ѓ руцэ маю сумку з інструментамі, як быццам прасіѓ мяне зірнуць на нах. Ён паглядзеѓ мне адкрыта ѓ твар з мудрым і сумным поглядам у вачах.
  
  
  Ён быѓ маленькім і рухомым. Не стары, але гады не пашкадавалі яго. Глыбокія маршчыны на яго твар і кругі пад вачыма, здавалася, былі ѓбітыя ѓ іх, сціраючы любыя сляды юнацтва або бесхитростности. Ён не быѓ падобны на нас, на каго іншага, з кім яго калі-небудзь бачыѓ. Арыгінальныя выгнуты нос, лініі ілба і шчыльна сціснутая верхняя губа выдавалі пародзістага Майя. Эму не трэба было прадстаѓляцца. Яе сутыкнуѓся з няѓлоѓным палкоѓнікам Земблой. - Выйдзіце сяргей, сеньёр , - сказаѓ ён. Эга голас быѓ высокім і вострым, як меч.
  
  
  Пісталет штурхнуѓ мяне наперад.
  
  
  Яе стаяла пасярод сляпучага прамяня святла, і на працягу некалькіх доѓгіх хвіліна ніхто нічога не казаѓ. Зембла не рухаѓся, але астатнія неспакойна коѓзаліся на сваіх месцах, вывучаючы мяне напружанымі вачыма. Яны не былі такімі чистокровными, як ih правадыр, але кроѓ майя пакінула пасля ih моцна загарэлых тварах.
  
  
  - Мы двойчы абшукалі ѓсе, - нарэшце сказала Зембла, - але нідзе не знайшлі схаванай выбухоѓкі.
  
  
  Яе нічога не казаѓ.
  
  
  Яе слухаю, - сказаѓ ён. Эга голас быѓ зманліва прыветлівым. Тыкающий пісталет у маёй спіне быѓ зусім не такім.
  
  
  Ёй яе не пакінуѓ, - сказаѓ я.
  
  
  Можа быць, - адказаѓ ён. Ён перавярнуѓ мой набор інструментаѓ уверх дном, так што эга змесціва перекатилось па латка кансолі, і падняѓ маю мікрафільм-камеру. "Вы прайшлі доѓгі і цяжкі шлях, проста фатаграфуючы, сеньёр, - сказаѓ ён. Фатаграфія была пачатку другой часткай майго задання. Яе павінен быѓ захаваць як мага больш абсталявання на плёнцы, але толькі пасьля таго, як у мяне была магчымасць выкарыстоѓваць свой спрэй. У гэтым дачыненні да Хоук быѓ непахісны. Разбурэнне прыйшоѓ першым. Яе не мог не ѓсміхнуцца, нягледзячы на тое, што адчуваѓ сябе няёмка і нерваваѓся, як тыгр, обнюхивающий пастку.
  
  
  Раптам рэзкім рухам рукі Зембла шпурнуѓ мае рэчы на зямлю.
  
  
  'Хто ты? Як цябе завуць? Што ты наогул тут робіш?
  
  
  Яе, паціснуѓ плячыма. "Мяне клічуць Нік Картэр, - і вы ведаеце, чаму яе тут. У вас была прычына сустрэнуць вашых руках секунду таму.
  
  
  "Картэр..." Ён асцярожна вымавіѓ імя. - Здаецца, яе што-што памятаю... Ды! Галасаваць яно! Куба 1969 і Чылі ѓ мінулым годзе. Што ж, на гэты раз вы пацярпелі няѓдачу, містэр Картэр.
  
  
  - Можа, ты і маеш рацыю, - адказаѓ я, гледзячы на яго. Мае вочы пастаянна рухаліся туды-сюды, спрабуючы знайсці слабое месца ѓ Зембле, у астатніх чатырох ці ѓ чалавеку і ахоѓнікаѓ, якія стаялі паміж мной і цёмным калідорам. Не было нам аднаго, абсалютна ніякага варыянту ѓцёкаѓ. Зембла, здавалася, адчуѓ маё расце неспакой, ён выдаѓ кароткі рэзкі смяшок, і сказаѓ: "Супакойся. Мы не пакараем цябе тут.
  
  
  "Я вось чакаю цырымоніі, на якой мне разарвуць грудзі і вырвуць складаць даляр".
  
  
  - Вам прыйдзецца прызнаць, што вы гэта заслугоѓвае, сеньёр Картэр. Яны былі добрымі людзьмі, яны, якіх ты забіѓ. Але мы прыдумалі спосаб выкарыстоѓваць вас для сябе, і хоць вы не зможаце фатаграфаваць гэтага, ёсць шанец, што вы зможаце паведаміць аб тым, што збіраецеся ѓбачыць. Дарэчы, простае цікаѓнасць, не здрада ці ѓказаѓ вам шлях сюды?
  
  
  Яе зноѓ абыякава паціснуѓ плячыма. "Слыхам ѓсёй тэрыторыі гатэля, а поѓніцца."
  
  
  - Я ѓжо баяѓся гэтага. Толькі з дапамогай здрадніка ты змог прайсці праз пояс маёй абароны. Адзінае раѓнанне, якое я не магу вырашыць, гэта раѓнанне чалавечай непрадказальнасці. Не думаю, што гэта будзе турбаваць мяне, затым сённяшняга вечара.
  
  
  Ён не ведаѓ, наколькі меѓ рацыю. Але па іншай прычыне, чым ён думаѓ! А калі б ён пазнаѓ праѓду... Я зноѓ агледзеѓся і праглынуѓ. Гэта была пастка, пахавальня. Нават бязлітасны сьвяты над галавой, здавалася, выпраменьваѓ небяспека.
  
  
  "Затым сённяшняга вечара, - працягваѓ Зембла, - будзе... Але ж вы, напэѓна, ѓжо ѓсе ведаеце аб маёй маленькай інсталяцыі тут!"
  
  
  - Проста ты думаеш, што ѓ цябе самы вялікі халадзільнік у свеце.
  
  
  - Не зусім так, - усміхнуѓся ён. "Я толькі збіраюся зрабіць нейкую ѓяѓную гару. Гэта значыць з дапамогай радыёхваль зрабіць выгляд, што лес ёсць, праецыюючы ѓсе яе ѓласцівасці паветраныя патокі трапасферы. Гэта павінна адбыцца на вышыні каля 15 000 футаѓ, каб пайшоѓ снег. Вядома, гэтыя радыёхвалі ніхто не ѓбачыць, і самалёт можа проста праляцець скрозь іх. Толькі клімат падумае, што там лес!
  
  
  - Як і думалі ѓ Мехіка? - кісла спытаѓ я.
  
  
  Такім чынам, вы заѓважылі! Гэта быѓ, так бы мовіць, эксперыментальны эфір. Тады мае акуляры каардынацыі знаходзіліся ѓсяго ѓ некалькіх мілях ад іншага іншы ѓ прыгарадзе. Але на гэты раз яе змагу ахапіць вялікую частку Цэнтральнай Амерык і...
  
  
  - Каардынацыйныя пункты?
  
  
  Яе перапыніѓ эга. 'Што ты маеш на ѓвазе?'
  
  
  Вам будзе ясна, што я не магу вырабляць радыёсігнал з даѓжынёй хвалі шырынёй з гару. Мне трэба спраецыраваць шэраг кропак ці, скажам, сілавых ліній, якія ѓтвараюць контуры горы над вобласцю, якую ёй абраѓ для мэтаѓ. Патрабуюцца вельмі дакладныя разлікі, каб каму, дзе размясціць рэзервовыя перадатчыкі, каб яны знаходзіліся ѓ правільнай прапорцыі да матэматычнай галоѓнай восі дыяграмы".
  
  
  "Мае памочнікі, - дадаѓ ён, кіѓнуѓшы на чацвёрку ззаду яго, - кожны назірае за станцыяй падтрымкі ѓ сваёй краіне".
  
  
  У маім горле перасохла. - Але гэтая вось, цэнтр, вакол якога ѓсё круціцца, тут, ці не так?
  
  
  Ды, вядома.'
  
  
  Напалову яе, уздыхнуѓ з палёгкай, іншая палова проклинала эга хітрасць.
  
  
  А што адбудзецца пасля таго, як ты засынаеш ѓсё снегам?
  
  
  Ён загадкава засмяяѓся. "Затым наступіць трэцяя імперыя майя".
  
  
  Яе быѓ ашаломлены, калі яго манія велічы, у поѓнай меры ѓразіла мой мозг. Тады яе адрэзаѓ: "ці Не занадта ты далёка на поѓдні для гэтага?"
  
  
  Гэта на самай справе ѓ тым сэнсе, што калыска нашай цывілізацыі знаходзілася ѓ Дукатане. Але першыя дзве імперыі майя распасціраліся яшчэ далей на поѓдзень". Ён дадаѓ з рэзкім смехам: "Ніколі не называйце юкатекца мексіканцам. Наша імкненне варожасці з ацтэкамі ѓсё яшчэ існуе, хоць у нас яны ж Теулес, яны ж пудзіла, што і ѓ Птушынага Дракона Кукулькана.
  
  
  Ён павярнуѓся і паказаѓ на заліты святлом малюнак стагнаць. "Гэта нагадвае нам пра nen".
  
  
  - А чырвоныя лініі?
  
  
  "Яны нагадваюць нам, хто нашы сапраѓдныя ворагі. У 1519 годзе Картэс забіѓ майя ѓ Табаско, а затым выразаѓ тры збіраліся ѓ ствале дрэва. Ад імя караля Іспаніі Карла I ён завалодаѓ нашай тэрыторыяй". Зембла зноѓ паглядзеѓ на мяне. - Ты наш вораг, Картэр. Ваш род акупіраваѓ нашу зямлю на працягу пяці стагоддзяѓ, і прымушаѓ нас жыць у галечы.
  
  
  - Тады што ты збіраешся рабіць, сэм? Гэтым прыладай вы выклічаце яшчэ большую галечу. Усё замерзне. Каѓчук, бананы і каштоѓныя пароды дрэва загінуць ад марозу. Кава і какава будуць знішчаны. Прамысловасць будзе разбурана. Уся эканоміка Цэнтральнай Амерык будзе разбураны ѓ раптоѓна".
  
  
  Ён махнуѓ рукой, як быццам нейкі казурка надакучыла эму. "Улічваючы прыродныя рэсурсы, у нашай краіне амаль девственна. Той невялікі кавалак, які быѓ развіты, высільваецца капіталістычнай эксплуатацыяй. Наша жыццё не зменіцца, таму што мы ѓсё роѓна пакутавалі ад голаду і галечы. Як толькі гэта скончыцца, і вы, гринго, пойдзеце, мы пабудуем нашу эканоміку, але толькі для сябе. Можна сказаць, што я раблю Цэнтральную Амерыку часова стратнай".
  
  
  - Ты маеш на ѓвазе бязлюдны.
  
  
  "Стратнай, неабжытай, для империалиста зводзіцца да аднаго і таго ж".
  
  
  'Гэта глупства. Ды і мясцовыя жыхары, з вамі не пагодзяцца. Чаму б вам не папярэдзіць ih, палкоѓнік? Па крайняй меры, тады яны змогуць падрыхтавацца да халадоѓ.
  
  
  "Вы павінны быць рэалістамі ѓ такіх рэчах. Хто мне паверыць? Яе не partizan. Яе інжынер-сізоѓ. А што тычыцца гэтага палкоѓніка, гэта ганаровы чын, прысвоены мне Арканзаской Канфедэрацыяй Апалчэння паслуг, які ёй калі-то аказала. Калі б мне давяраюць, у мяне хапіла б сіл, каб адбіць напад, сеньёр Картэр. Як вы даказалі, яе уразлівыя. Вы, без сумневу, зразумееце, што я павінен трымаць усё ѓ сакрэце да тых тхара, пакуль маю сілу нельга будзе адолець. І адказваючы на ваш лейцара: менавіта таму яе жыву, у сотнях міль ад Юкатана, у гэтай пустыннай частцы Нікарагуа.
  
  
  Але тысячы людзей, сустрэнуць вашых людзей, будуць пакутаваць і паміраць".
  
  
  Мы пакутавалі стагоддзямі. Мы загартавалі супраць разбуральнага дзеяння прыроды. Можна сказаць, што мы, як трыснёг. Раскоша і багацце зрабілі вашаму народу спешчаным і слабым. Так, людзі загінуць, да няшчасця. Ih Але будзе значна менш, чым калі б гэта была крывавая рэвалюцыя. Людзі заѓсёды павінны паміраць, каб іншыя жылі. Хіба ты не разумееш? Вельмі важна, каб яе спачатку стварыѓ сваю гару і толькі потым паведаміѓ адкрыты басейн аб сваіх патрабаваннях".
  
  
  А што будзе, калі вашыя патрабаванні не будуць прынятыя? Ці будуць вашыя перадатчыкі працягваць працаваць і вернеце ці вы ѓсё ѓ ледніковы перыяд?
  
  
  Гэта было нашай марай занадта доѓга, каб спыніцца. На працягу многіх гадоѓ мы марылі аб тым дні, калі зможам паціснуць тое, што пасеялі".
  
  
  Нягледзячы на агонь эга прамовы, яго вочы былі зусім нармальнымі, калі ён паглядзеѓ на мяне. "Першапачаткова гэты дзень павінен быѓ наступіць заѓтра, містэр Картэр, але ясна, што ваша ѓмяшанне ссунуѓ наш графік наперад".
  
  
  "На сёння?"
  
  
  'Да дадзенага моманту!' Эга пальцы забегалі па шэрагу тумблераѓ. "Наша смяротная жніво пачынаецца зараз!"
  
  
  Не цяпер! Не раней, чым пройдзе яшчэ некалькі гадзін ! Мне прыйшлося прыкусіць ніжнюю губу, каб не закрычаць на яго, калі інструменты ажывалі пад рукамі эга. Яе, думаѓ пра трох каналах, якія будуць транслявацца ѓ іншых краінах Цэнтральнай Амерык.
  
  
  Складаць даляр за ѓсё, магчыма, было тут, але гэта складаць долар ѓсё яшчэ білася. Госпадзе, няѓжо таксама гэтая кіслата ніколі не спрацуе? Мая першапачатковая паніка знікла. Мне прыйшло ѓ галаву, што нішто не можа спыніць гэта няѓмольнае разбурэнне. Зембла мог дазволіць сабе на якое-то час астыць, але ѓ рэшце рэшт эга планы былі асуджаныя на правал.
  
  
  Зембла нахмурыѓся, калі лічыльнік зафіксаваѓ анамалію, і эга рука злёгку дрыжала, пакуль ён карэктаваѓ паказанні. Але голас эга абсурдна цвёрда і ѓпэѓнена. Ён казаѓ такім жа роѓным тонам. "Ведаеш, Картэр, яго быѓ гатовы да тваім прыездзе".
  
  
  - Ты ведаѓ, што я прыйду?
  
  
  "О, не адразу, але верагоднасць таго, што якое-то ѓрад дашле эксперта па знішчэнню, была даволі высокая". Ён з трывогай паглядзеѓ на прабіваліся стрэлкі на панэлі кіравання. Адну за адной ён уключыѓ разбіваць. - Голас чаму яе прыняѓ дадатковыя меры засцярогі. Мае перадатчыкі працуюць незалежна аднаго ад аднаго.
  
  
  'Якія?' - "Хіба ѓ вас няма кантролю над гэтымі іншымі кропкамі?"
  
  
  'Так, вядома. Яе ѓключу ih адсюль рэлейнай сігналам, - сказаѓ ён. Ён пастукаѓ у панэль. - І яго зноѓ ѓключу ih такім жа чынам. Толькі тады яны атрымліваюць іншы радыёімпульс.
  
  
  У мяне паміж лапатак стала ліпка. "Ты маеш на ѓвазе, што калі яны ѓключаны, ну можна выключыць толькі з дапамогай дыстанцыйнага кіравання?"
  
  
  'Менавіта так. Гэта абарона ад сабатажу. Свайго роду страхоѓка для маёй уласнай бяспекі і бяспекі маіх установак. Калі б усё тут было разбурана, і хай дабраславіць Бог ідыёта, які спрабаваѓ гэта зрабіць, лес усё роѓна стварылася б. Вынік быѓ бы катастрафічным.
  
  
  Яе спытаѓ заплетающимся мовай: "Што ты маеш на ѓвазе, пад катастрафічным?"
  
  
  Знішчэнне аднаго перадатчыка было б раѓназначна выманні адной дубінкі з-пад палаткі. Намёт будзе мець іншую форму, але ѓсё роѓна застанецца стаяць. Мае разлікі вельмі дакладныя, і я аддаю перавагу не думаць аб метэаралагічных патрасенняѓ, якія адбудуцца, калі маё сілавое поле будзе выведзена па проціваг такім чынам. Што яшчэ горш, калі б гэтая станцыя выйшла па зборцы, іншыя больш не маглі б перадаваць сігнал. Цалкам магчыма, што тады Цэнтральная Амерыка назаѓжды пакрыецца снегам і лёдам".
  
  
  Д'ябальская праѓда эга прарокавых слоѓ ѓразіла мяне, як удар.
  
  
  - Божа мой, - закрычаѓ я, сяброѓ паглядзець на яго, - так, не пачынайце! Трымайцеся! яе...'
  
  
  Гучны выбух абарваѓ маё папярэджанне на паѓслове. Яе стукнуѓся аб зямлю. Двое ахоѓнікаѓ скокнулі мне на спіну. Яны ледзь не раздушылі мяне, і выціснулі паветра вакол маіх лёгкіх. Яе круціѓся і змагаѓся як вар'ят. Без выніку. Гэтыя двое былі мацнейшыя за мяне. Яны прыціснулі мяне да падлозе. Мускулістыя рукі моцнага трымалі мяне. Грубая мозолистая рука так моцна сціснула мой рот, што мае зубы амаль прайшлі скрозь вусны. Яе вызваліѓ галаву.
  
  
  'Спыніцеся! Няма...'
  
  
  Грубыя пальцы яшчэ мацней стуліліся вакол майго rta.
  
  
  Мае крыкі затрымаліся ѓ горле. Гэта была безнадзейная сітуацыя.
  
  
  Зембла ціха засмяяѓся. - Супакойцеся, сеньёр . Іншыя каналы яго ѓжо уключыѓ, і наколькі яе магу судзіць тут усё працуе нармальна. Цяпер проста сінхранізуюцца.
  
  
  З спадніцай яе бездапаможна назіраѓ, як Зембла перакладае свае чатыры станцыі на адну даѓжыню хвалі. Яе пачаѓ дрыжаць, жывёльная цягліцавая рэакцыя. Зусім не супакоіѓшыся, яе чакаѓ, што ж адбудзецца. Калі б пра Земблы сапраѓды спрацавала, мой манеѓр была б контрпрадуктыѓнай. Саботируя эга ѓстаноѓку тут, яе міжволі шталь б прычынай таго, што катастрофа будзе працягвацца вечна. Наступствы былі б катастрафічнымі. Зембла дазволіѓ свайму пальцу эфектна завіснуць над вялікай кнопкай. "А цяпер сілавы ток". Ён даволі ѓсміхнуѓся і iso усіх сіл націснуѓ на кнопку. Сяргей патух. Глыбока ѓнутры храм быѓ чутны нарастаючы гук генератараѓ. "Мне трэба больш энергіі", - сказаѓ ён. Ён павярнуѓ некалькі вялікіх ручак.
  
  
  Ён атрымаѓ тое, аб чым прасіѓ, але іншаму. Уразлівыя fold paper, мабыць, не вытрымалі раптоѓнай перагрузкі. Мой едкая кіслата раз'ела ih занадта моцна. Шум генератараѓ шталь гучным і пранізлівым, а скрозь рашоткі кандыцыянера даносіѓся смурод перагрэты дэталяѓ. Далёка-далёка яе пачуѓ воплескі і патрэскванні, калі напружанне неабмежавана прабегла праз абсталяванне, з якім яе працаваѓ са сваім спрэем. Яе чуѓ слабыя пранізлівыя крыкі людзей, зачыненых ѓ гэтым пакоі.
  
  
  Толькі Зембла, здавалася, зразумеѓ, што азначаюць гэтыя гукі і смурод. Ён ліхаманкава круціѓ ручкі, спрабуючы вярнуць стрэлкі на нуль. Але цяпер, калі ён уключыѓ харчаванне, у гэтым не было асаблівага сэнсу.
  
  
  'Няма, няма! Гэтага не можа быць. Вылупіѓшы ад жаху вочы, ён назіраѓ, як імчаліся прыборы і стрэлка сілавога трансфарматара ѓвайшла ѓ чырвоную зону. Эга ѓласная панэль пачала замыкацца з-за перагрузкі. Жаѓтлявы дым пранікаѓ у швы металічных панэляѓ. Мужчыны ззаду яго выдаѓ здушаным праклёны. Адна жанчына закашлялась і ѓчапілася ѓ крэсла кіпцюрастымі пальцамі. Панэлі выпирали, як быццам знаходзіліся пад вельмі высокім ціскам. Там быѓ вузкі праход. Взметнулось белае полымя і абпаліла руку Земблы. Мяне стала як-то дзіѓна ванітаваць. Было жахліва назіраць, як увесь план эга разбураецца сам сабой. Створаны ім электронны монстар паглынуѓ сам сябе. Ён растапіѓ свае далікатныя дэталі, прабіѓ ѓласныя датчыкі і драты, пакараѓ сябе статычным электрычнасцю і выдыхнуѓ смурод згарэлай ізаляцыі. Скрозь дым яе мог бачыць твар Земблы. Яно знікла і перастала быць чалавечым.
  
  
  У эга вачах стаялі слёзы ад дыму, ці ад хвалявання, ці ад таго і іншага. Па эга горла вырваѓся адчайны гук.
  
  
  "Картэр, Картэр, ты зрабіѓ гэта. Ты хоць уяѓляеш, што...
  
  
  Раптам мяне ахапіла жудаснае ціск адбору пробаѓ паветра. Пакрыѓджаны голас Земблы змоѓк. Асляпляльная ѓспышка святла пранізала пакой. Зембла і эга сябры загінулі ѓ аглушальны выбух. Ахоѓнікаѓ, якія ѓтрымліваюць мяне, адкінула, як лялек. Выбух спустошыѓ мае лёгкія. Неба запоѓніѓ дождж з металу, шкла і шамацеѓ кавалкаѓ святлівага кабеля. Яе моцна прыціснуѓся да зямлі. Ёй быѓ рады, што ахоѓнікі збілі мяне з нага, і паклалі на падлогу. Гэта, напэѓна, выратавала мне жыццё.
  
  
  Шум і яркі сьвяты зніклі гэтак жа хутка, як і пачаліся. У мяне кружылася мэта і звінела ѓ вушах. Яе пачакаѓ. Затым яе паглядзеѓ уверх. Выпарэнне і дым ѓсё яшчэ віселі жмутамі ѓ зале. Смутны яе мог бачыць беспарадак, які застаѓся. Панэль кіравання лопнула, як саспелы памідор. Зембла, па-відаць, ператварылася ѓ дым. Па крайняй меры, ад яго не было і ѓ памоѓцы. Астатнія былі раскіданыя па падлозе, куды яны ѓпалі. Лысы мужчына ляжаѓ ніцма. Іншы мужчына і тоѓстая жанчына ляжалі на спіне. Кавалак металічнай панэлі прыліп да шыі нуднай жанчыны. Яна памерла, я стаю на каленях у крэсла. Кроѓ цякла па абвугленай дэталі. Масляністымі струменьчыкамі яна цякла па стогны і засыпанай друзам сцэне.
  
  
  Яе, ускочыѓ на ногі, глыбока ѓздыхнуѓ і азірнуѓся. Одзіна вакол ахоѓнікаѓ расцягнуѓся на падлозе, iso rta ѓ яго цякла кроѓ. Чалавек, схвативший мяне, знік, верагодна, каб падняць трывогу. Іншы ахоѓнік перакаціѓся на бок і нацэліѓ вінтоѓку мне ѓ вобласць жыцця.
  
  
  Яе дабраѓся да яе ѓ адным скачку. Ён не паспеѓ зрэагаваць або стрэліць. Яе штурхнуѓ эга ѓ твар. З шалёнай сілай мая правая пятка ѓдарыла эга па носе. Яе пачуѓ, як трэснула костка. Кавалачкі эга насавой косткі праніклі ѓ эга мозг. Ён упаѓ мёртвым.
  
  
  Яе падняѓ эга пісталет. Яе павінен быѓ сысці. Вылі сірэны. Яе пачуѓ люты роѓ мужчын, нясуцца па калідорах. Яны хутка будуць тут, і не будуць задаваць пытанняѓ, а будуць страляць першымі. Калі б у мяне быѓ шанец выратавацца, ён павінен быѓ быць у мітусні наступных некалькіх секунд.
  
  
  Але яе, разгарнуѓся і пабег на сцэну. Ёй яшчэ не мог сысці, нават калі гэта азначала маю смерць. Мне давялося абшукаць вопратку гэтых чатырох чалавек. Адкуль яны ѓзяліся і дзе былі схаваныя астатнія чатыры перадатчыка? Яе павінен быѓ высветліць гэта першым. Мне ѓдалося прабрацца і знішчыць гэтую ѓстаноѓку. Гэта мне таксама прысвойваецца. Але маё заданне яшчэ не было выканана.
  
  
  На самай дэла яно толькі пачалося.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 4
  
  
  
  
  Шчыльнае воблака пылу і дыму, якія тырчаць кавалкі скрыѓленай сталі, рэха крыкаѓ страху і болю - пекла Дантэ быѓ потым гэтага дробяззю. Кашляючы, яе спатыкаѓся босымі нагамі па падлозе. Яе дасягнуѓ залітай крывёю сцэны і ѓстаѓ на калені каля кожнага з трох правадоѓ. Хутка і старанна абшукаѓ яе шматкі ih адзення.
  
  
  Гэта было не час для привиредливости. У мяне не было часу на дбайнае расследаванне. Яе павінен быѓ ухапіцца за тое, што я мог, а затым бегчы так хутка, як толькі мог. Яе, сціснуѓ пад пахай вінтоѓку ФОЛ мёртвага ахоѓніка. Пашпарты, пасведчанні асобы, дзіѓныя шматкі паперы - усё, што магло б пасля паказаць месцазнаходжанне астатніх перадатчыкаѓ, якія яе сабраѓ. Яе, паклаѓ усё гэта ѓ сумку азызлыя жанчыны. Гэта была вялікая скураная жаночая сумка з плечавых рамянём. Яе магу павесіць эга на шыю, як сумку. Ён амаль скончыѓ, калі пачуѓ гук звонку чаравік. Яе разгарнуѓся, вінтоѓка напагатове.
  
  
  Мужчыны ѓварваліся ѓ пакой. У роспачы і страху яны закрычалі. Здзіѓленне выяѓлялася ѓ тым, як нядбайна яны трымалі зброю. Яе сцяѓся спіной да стагнаць сцэны. Раптам восем салдат ѓбачылі мяне і перасталі крычаць. Яны глядзелі на мяне з трывогай. Яны марудна пасунуліся назад да дзень. Яе пагрозліва махнуѓ вінтоѓкай. Яе загадаѓ ім спыніцца і кінуць зброю.
  
  
  Сілы бакоѓ былі практычна роѓнымі. Яе быѓ у некалькі больш выгадным становішчы, але я быѓ адзін. Яе мог бы забіць некалькі вакол іх; але мяне б расстралялі. Слава богу, ніхто не хацеѓ быць адным па гэтай пары. Рэфлекторнае яны, здавалася, ѓсвядомілі сваю перавагу. Яе прайграѓ гульню. Затым, пакутліва павольна, ih вінтоѓкі і пісталеты адзін за адным з грукатам упалі на падлогу.
  
  
  Шум узмацніѓся за межамі залы. Набліжаліся новыя салдаты. Яе, рушыѓ бокам уздоѓж сцяны. Яе ѓвесь час трымаѓ ствала сваёй вінтоѓкі нацэленым. Пара, якую трымаѓ яе пад руляй пісталета, прачытала адчай у маіх вачах. Ніхто не рухаѓся. Кожны вакол іх без ваганняѓ застрэліѓ бы мяне, калі б не асабісты рызыка. Яе моѓчкі абышоѓ ih. Каменная сцяна калідора здавалася мне дзіѓна халоднай і ліпкай на маёй голай спіне. Яе дайшоѓ да перасячэння з іншым калідорам, які заходзіѓ у тупік. Таму мне давялося прайсці праз галоѓны зала. Мне было цікава, колькі секунд у мяне засталося. У любы момант іншыя салдаты маглі атакаваць мяне.
  
  
  Да наступнага скрыжавання яе дабраѓся без працы. Гэты калідор быѓ кароткім, і нагадваѓ партал будынкаѓ. Лесвіца вяла наверх. Яе, збег па лесвіцы, спыніѓся і даѓ кароткі залп у бок залы. Гэта прымусіць хлопцаѓ там стаіцца на якое-той час. Вялікімі крокамі яе пачаѓ падымацца па лесвіцы. Лесвіца вяла на пляцоѓку, дзе адбылася сапраѓдная бойня. Адна сцяна нарэшце была разбурана. Трубы і трубкі тырчалі ѓ заблытаную, якая выгінаецца масу. Шыпячы пар утварыѓ вялікія клубы пара. Гэта было падобна на цяперашні поле лаянцы. Унізе восем салдат сабраліся з духам. Яны гучна крычалі аб крыві, то ёсць аб маёй крыві. Яны стралялі ѓсляпую; у пустаце грамавы ih вінтовак здаваѓся выбухамі. Вакол невялікай нішы, злева ад мяне раптам пачуліся тры стрэлы. Кавалкі цэглы паляцелі праз сцены побач з маёй галавой і грудзьмі. Яе нырнуѓ у сховішча. Здавалася, яе трапіѓ у пастку. Калі б быѓ выхад на дах храма, ён быѓ бы заблякаваны здарэньнем вялікім зрухам. Чалавек у нішы зноѓ стрэліѓ. Яе стрэліѓ у рэѓматызму. Цёмная постаць знікла. Размахваючы пісталетам, я пайшоѓ за ім. Ён ляжаѓ, курчачыся, на бруднай падлозе. Эга грудзі і жыццё былі пакрытыя цёмнымі плямамі крыві ад куль. Яе, нахіліѓся над ім і схапіѓ эга рэвальвер. Яе стрэліѓ у бок лесвіцы. Салдаты палкоѓніка Земблы натыкаліся яшчэ на іншы, спяшаючыся адступіць першымі. Стральба на імгненне спынілася. Яе прапоѓз праз абломкі таго, што калі-то было парталам. Дарэмна яе тузаѓ бетонныя блокі і раздробленыя камяні, спрабуючы адкрыць выхад. Без выніку. Яе зноѓ пачуѓ, як унізе сабраліся салдаты. Яны папаѓзлі ѓверх па лесвіцы. У маіх вушах стаяѓ гучны скрыгат чаравік і ляск стрэльбаѓ.
  
  
  Мае рукі намацалі абвалілася сцяну. Раптам яе адчуѓ на сваіх пальцах подых халоднага адбору пробаѓ паветра. Ёй адчайна тузануѓ абломкі. Яе скінуѓ вызваленыя камяні і кавалкі бетону ѓніз па лесвіцы ззаду сябе. Мужчына закрычаѓ, калі яго чэрап ѓпаѓ блок. Яго пракапаѓ тунэль скрозь абломкі і праштурхнуѓ праз яго сваю вінтоѓку. З іншага боку быѓ шырокі скляпеністы калідор. Там была я стараюся вузкая лесвіца, якая займаецца вяла на дах. Упершыню яе падымаѓся такім чынам.
  
  
  Не доѓга думаючы, яе ѓзляцеѓ па пакінутым прыступках і вылецеѓ на дах. Мяне не хвалявалі людзі, якія маглі чакаць там. Яе ведаѓ, колькі хлопцаѓ у мяне за спіной, і яны былі побач са мной. Калі б наверсе было больш хлопцаѓ, асцярожны тактычны падыход таксама не выратаваѓ бы маю шкуру. Не прагучала нас адзінага стрэлу.
  
  
  Каля взлетавшего верталёта "Бэл сю" стаяла чалавек дзесяць. Роѓ матораѓ і пропеллерный вецер шруба-зрабілі маё раптоѓнае з'яѓленне незаѓважаным. Але ѓ мяне быѓ толькі кароткі шанец зірнуць на сцэну перада мной. Тады яны трапілі мне ѓ вока. Верталёт завіс у некалькіх футах над пасадачнай пляцоѓкай і няѓпэѓнена пагойдваѓся. Пілотам быѓ мужчына з вусамі, які злавіѓ мяне ѓ першы раз. Эга пасажырам быѓ не хто іншы, як палкоѓнік Зембла! Якім-то чынам Зембле ѓдалося пазбегнуць смерці. Па крайняй меры, ён не быѓ сур'ёзна паранены, калі кансоль разбілася ѓ яго перад тварам. Па дзівацтвы лёсу ён пазбег разбуральнага выбуху. А цяпер ён уцякаѓ ад мяне! Эга твар было заліта крывёю. Эга мочка быѓ перевязан самаробнай павязкай. У эга бліскучых вачах адбівалася дзікая лютасць.
  
  
  'Забіце эга! Страляйце ѓ Адстойнік! Эга голас перакрываѓ роѓ верталёта. Верталётам падняѓся. Эга голас ѓсё яшчэ рэхам разносіѓся па паветры. Яе падняѓ вінтоѓку і прыцэліѓся ѓ бакі высокага ціску. Яе таксама спадзяваѓся разам з Земблой сцерці з твару зямлі палову храма. Але салдаты ѓжо адкрылі па мне агонь. У мяне быѓ выбар паміж мучаніцкай смерцю або выратаваннем ад самога сябе, і сумкі, якая займаецца вісела ѓ мяне на шыі. Мой гнеѓ казаѓ мне: "Збі гэты верталётам і забудзь пра гэта". Мой здаровы сэнс, аднак, загадаѓ мне забраць сумку ѓ бяспечнае месца.
  
  
  Яе пачуѓ апошні слабы крык Земблы: " Кукулькан адпомсціць!" Затым верталётам велічна ѓзняѓся ѓ паветра і павярнуѓ на паѓднёва-заходнім кірунку. Ён знік удалечыні. Яе пераскочыѓ праз парапет храма. Салдат перагнуѓся цераз край. Ён зрабіѓ пісталет ѓніз. Падаючы ёй стрэліѓ наѓздагад. Гэта каштавала таго. Яе, бачыѓ, як мужчына пахіснуѓся і зваліѓся на каменную сцяну. Іншыя стоѓпіліся вакол яго, злосна размахваючы зброяй і страляючы. Яны былі на сёмым небе ад шчасця. Бездапаможна яе паваліѓся ѓніз. Галінкі дрэѓ змякчылі маё падзенне, калі яе стукнуѓся аб нахільную бок храм у форме піраміды. Карані дрэѓ, якія не былі занадта трывала ѓкаранёнымі ѓ расколінах скал, выскачылі праз іх. Разам з дрэвам яе ѓпаѓ яшчэ на шэсць метраѓ. Удар, які, нарэшце, пабіѓ мяне, выціснуѓ паветра вакол маіх лёгкіх. Аднак галінкі і лісце змякчылі ѓдар. Яе залез у лісце папрасіѓ у хованкі і пакаціѓся далей па схіле. Салдаты вакол храма далучыліся да сваіх таварышам. Кулі прабілі зямлю вакол мяне. Падлесак разнесла ѓ шматкі. Патрапіѓшы ѓ пастку смяротнай свінцовага дажджу, яе, як ні дзіѓна, больш не адчуваѓ свайго цела. Яе думалі кулі, просвистевшие ѓ маіх вушэй. Кожны раз, калі ѓ мяне была магчымасць, яе адкрываѓ агонь у адказ. Адзін мужчына быѓ паранены ѓ твар. Другі быѓ паранены ѓ грудзі і таксама знік з поля лаянцы. Яе бегаѓ ад куста да дрэва і ад дрэва да куста. Робячы зігзагаѓ, яе спадзяваѓся спусціцца, не будучы смяротна параненым. Яе дабраѓся да падмурку і на імгненне спыніѓся. Затым яе пабег так хутка, як толькі мог, праз бясплодную паласу нічыйнай зямлі, што атачала храм. Лупіѓ вочы з гугнявым віскам адскочыла ад суседняга валуна. Яшчэ адна лупіѓ вочы разарвала калашыну. Гэта не мела значэння, таму што я сыходзіѓ адсюль назаѓжды. Яе не змог забраць свой заплечнік і мачэтэ. Яны былі за вуглом, і ну не было відаць. Яе нырнуѓ у джунглі. Густая цемра лістоты ахінула мяне. Яе тут жа павярнуѓ налева, адкрыта на сцежку, якая вядзе ад храма да ракі Тунгла. Яе ніколі не мог вярнуцца тым шляхам, якім яе прыйшоѓ.
  
  
  Скрыжаванне джунгляѓ без пайкі і з значна больш вопытнымі паѓстанцамі майя ззаду было занадта складанай задачай. Прыйшлося рызыкнуць падарвацца на прайсці. Ёй маліѓся, каб поспех не падвяла мяне, пакуль я не дасягну рэк. Яе горача спадзяваѓся, што знайду лодку, каб плыць ѓніз па плыні.
  
  
  Раптам вакол густога падлеску данёсся голас. - Хто гэта ? Скокнуѓшы наперад, яе прарваѓся праз вузкую шчыліну ѓ калючых кустах і ледзь не спатыкнуѓся аб ён сядзеѓ проста на зямлю салдата. Ён падняѓ велізарны стары пісталет. Яе, нырнуѓ у бок.
  
  
  Ёй быѓ аслеплены стрэлам. Порах апёк мне твар. Лупіѓ вочы трапіла мне высока ѓ левае плячо праз грудную цягліцу. Яе спатыкнуѓся. Балюча ад удару я не адчуѓ. Калі мне пашанцуе, гэта адбудзецца значна пазней. Яшчэ адна лупіѓ вочы праляцела mimmo маёй палачкі. Яе перавярнуѓся. Яе, упаѓ на зямлю і амаль страціѓ прытомнасць. Салдат стрэліѓ у трэці раз, але прамахнуѓся. Яе устаѓ, задуменна прыцэліѓся і стрэліѓ. Ён выдаѓ пранізлівы крык, страціѓшы надзею, зноѓ паспрабаваѓ стрэліць, але ѓпаѓ, мёртвы.
  
  
  Яе ѓстаѓ і цяжка ѓздыхнуѓ. Яе, паціснуѓ плячыма. Прыкрываючы рану адной рукой, яе пабрыѓ па вузкай бруднай дарожцы. Яе чуѓ ззаду сябе пагоню асабістай арміі Земблы. Побач з маёй галавой лопнула галінка, прабітая куляй. Нейкі начны жывёла, выгнаны шумам вакол сваёй нары, скакала, як звар'яцелае, па сцежцы перада мной. Лупіѓ вочы ѓзарвала зямлю адкрытымі перад жывёлай. Яна рэзка спынілася і адным скачком растварылася ѓ паветры, калі ѓ гэта месца пачалі трапляць новыя кулі. Здавалася, што гэтаму звілістым шляху няма абодва канца. Цяпер яе пачаѓ адчуваць хваравітую пульсацыю ѓ галы. Яе бег, сашчаміѓшы зубы. Час ад часу яе ледзь не спатыкаѓся. Аднойчы яго выліѓся істэрычным смехам. Яе пачуѓ ззаду сябе рэзкі, зруйнавальны гук выбуху, за якім адразу ж рушыѓ услед пранізлівы крык. Мае пераследнікі самі сталі ахвярамі адной вакол сваіх пастак.
  
  
  Апошнія некалькі метраѓ здаваліся бясконцымі. Нарэшце яго мінуѓ апошні паказальнікаѓ. Яе дабраѓся да невялікай паляны, якая займаецца цягнулася да прычала. Праходзячы mimmo, яе стрэліѓ у двух мужчын, якія ахоѓвалі гавань. Адзін зваліѓся ѓ ваду, а другі склаѓся напалам, як шарнір.
  
  
  Сама прыстань прадстаѓляла сабой не больш чым полусгнившую дошку, якая ляжыць у цёмнай Тунгле. У гэтым месцы рака была вузкай і дробнай. Дымныя джунглі дугой навісалі над абодвума берагамі. Гэтая расліннасць была б добрым прыкрыццём, калі яго спускаѓся па рацэ. Брудны бераг быѓ практычна бездаражы. Гэта спыніць людзей Земблы, калі яны паспрабуюць пераследваць мяне.
  
  
  Да порта бар былі прышвартаваныя дзве лодкі. Лодкі пампаваліся вакол боку ѓ бок . Пярэдняя і задняя частка ѓ іх былі звужаныя, як у каноэ. Корпус карабля быѓ приклепан да шматлікіх Т-вобразным фермаѓ. З іншага боку быѓ на самай справе цяперашні машыннае аддзяленне, каля сямі з паловай метраѓ у даѓжыню і два метра ѓ шырыню. Карабель меѓ невялікую каюту на кармавой палубе. Бартавыя пераборкі былі ѓстаноѓлены па абодвум бакам кабіны, а трывалая цынкавая дах завяршала ѓсю канструкцыю. Корпус быѓ пакрыты меддзю. Асадка не можа быць ценымногие больш метраѓ.
  
  
  Ёй кінулася да старой лодцы, як да даѓно страчанага каханага па матэматыцы. Тым часам даѓ некалькі стрэлаѓ па катэра. Толькі бомба можа патапіць лодку, але цяпер яна была бескарысная. Яе адпусціѓ швартовы і нырнуѓ у каюту. У той жа час салдаты выйшлі на паляну. Побач з драѓляным рулём знаходзілася кнопка стартара. Яе тузануѓ паветраную засланку і націснуѓ на стартар. Кулі ѓляцелі ѓ адкрытую кабіну. Яго нырнуѓ уніз. Па у трум даносіліся злавесныя гукі. Люта пульсируя і кашляючы, рухавік пратэстоѓцы ажыѓ. Яе паставіѓ дросельную засланку ѓ крайняе становішча. Па касой яе, адплыѓ з порта бар да сярэдзіны жывата рэк.
  
  
  На беразе сабраліся рэшткі арды палкоѓніка Земблы. Чуліся загады, выкрикивались адказы. Стралялі, як вар'яты. З віскам кулі адскоквалі ад цынкавай даху і меднага корпуса, руйнуючы тонкія драѓляныя пераборкі вакол мяне. Калі абстрэл на імгненне верш, яе зрабіѓ апошнія стрэлы вакол вінтоѓкі ФОЛ. Баркас плыѓ з цяжкасцю.
  
  
  Эга корпус скаланаѓся ад такога жорсткага абыходжання. Але мы дабраліся да сярэдзіны і пачалі спускацца па рацэ. Яе, спадзяваѓся, што мы ѓ рэшце рэшт дабяромся да партовага горада Принцапольца. Цягам дало нам прыстойную хуткасць, і стральба паменшылася. Над намі навісла лістота неверагодна пышнай расліннасці. Праз некалькі імгненняѓ маленькая гавань, і паляна ѓ джунглях зніклі, як быццам ih ніколі і не было. Шум людзей і гармат таксама верш. Над сабой убачыѓ яе сын-зялёны сьвяты вячэрняга неба. Вакол мяне цякла іржава-карычневая рака. З абодвух бакоѓ над намі ѓзвышаліся цёмна-зялёныя дрэвы. Галіны былі ѓпрыгожаны гіганцкімі лозамі. Неверагодна вялікія расліны пакрывалі ѓсё гэта. Над ракой вісеѓ задушлівы пар. Паѓсюль адчуваѓся рэзкі пах гнілой расліннасці.
  
  
  Баркасам аказалася цяжка кіраваць. Мне спатрэбіліся ѓсе мае хутка ад'язджаюць сілы, каб утрымацца на сярэдзіне жывата рэк. Кожная карэкцыя курсу выклікала парыѓ балюча ѓ маім плячы. Кроѓ цякла па маёй грудзей. Лупіѓ вочы была выпушчаная з блізкай адлегласці. Таму раны ѓ тым месцы, дзе лупіѓ вочы ѓвайшла ѓ маё цела, і дзе яна выйшла, былі чыстымі і на здзіѓленне маленькімі. Але я ведаѓ, што без медыцынскай дапамогі доѓга не працягну.
  
  
  Яе падумаѓ аб вялікай сумцы, усё яшчэ вісіць у мяне на шыі. Толькі цяпер, калі небяспека мінула, па меншай меры на час, яе, адчуѓ, як яе хутка слабну. Яе, прыхінуѓся да руля, каб утрымаць эга ѓ правільным становішчы, і расшпіліѓ сумку. Унутры быѓ белы карункавай насавой хустку. Пахла прыемна рэзкімі духамі, якія іншы амаль усе жанчыны на поѓдні. Яе згарнуѓ хустку і завязаѓ бінтам эга на плячы. Яе зацягнуѓ вузел зубамі. Гэта спыніла б крывацёк. Яе, задумаѓся над астатняй часткай сумкі. Але цяпер было не час і не месца для расследавання. Таму яе зноѓ звярнуѓ увагу на лодку, якая займаецца тым часам падплыла да левым беразе.
  
  
  Ёй быѓ у руля адзін, а можа быць, і два гадзіны. Яе, пастаянна важдаѓся з супраціѓляцца лодкай. Зноѓ і зноѓ яна пагражаѓ дрэйфаваць да скал або глейкім пяшчаным отмелям. Я не мог сказаць, колькі часу гэта заняло. Боль у плячы пронзала ѓсё цела. Гэта здавалася кашмарам. Яе мог ясна думаць. Нейкім чынам яе застаѓся ѓ свядомасці. Інтуітыѓна яе, разумеѓ, што памру, калі сяду на мель.
  
  
  Паступова рака пашыралася і паглыблялася. Баркас паплыѓ па ускоряющемуся плыні, і ён абапёрся на сцяну каюты. Занадта стомлены і занадта слабы, яго ляніва паслізнуѓся і сель на падлогу. Яе, разважаѓ над змесцівам сваёй сумкі, але быѓ занадта слабы, каб цвёрда думаць. У мяне на ілбе выступілі буйныя кроплі банк. ђсю галаву ліхаманіла.
  
  
  Седзячы так, яе страціѓ усякае разуменне часу. Па яе каюты глядзеѓ на паляны ѓ джунглях, якія яе прайшоѓ. Яе чуѓ прыкметы жыцця на беразе, жаласныя стогны старога карабля і стук рухавіка ѓ маленькім труме. Яе ляжаѓ, цяжка дыхаючы, у сцены каюты. Відавочнае ѓсведамленне свайго стану змянілася няясным ванітны пачуццём. Здавалася, мой мозг вотум-вотум выбухне. Палуба трохі зрушылася. Здавалася, ніколі не было нам у храм майя, нам палкоѓніка Земблы.
  
  
  Надвор'е пачала мяняцца. Паступова неба завалакло хмарамі. Выпараюцца гарачы паветра цяпер шталь прахалодным, а часам нават халодным. У паветры лунала нешта пагрозлівае. Вецер жаласна завываѓ. Баркас загрукатаѓ. Яе з цяжкасцю падняѓся на ногі і зацягнуѓ апоры даху кабіны. Непаваротлівыя дрэвы пратэстоѓцы кланяліся ветры. Неба стала чарнільна-чорным. Масіѓныя ствалы пагрозліва разгойдваліся пад узмоцненым ветрам. Удалечыні пачуѓся стук, змяшаны з гукамі спалоханых або параненых жывёл. Вецер на імгненне верш. Затым з аглушальнай сілай ён вырваѓся ѓ поѓную сілу з іншага кірунку.
  
  
  Калі б яе калі-небудзь сумняваѓся ѓ сілавым полі палкоѓніка Земблы, яе б ужо даверыѓ! Рачная вада закружылася. Які стагнаѓ i выѓ шторм пагрозліва нахіліѓ баркас і пагнаѓ далей. Бліснулі маланкі шырынёй з хвост каметы. Неба ззяла пурпуром ѓ гэтым незямным святле, але разам з громам зноѓ наступіла цемра. Потым пайшоѓ дождж. Спачатку гэта была дробная імжа. Але неѓзабаве яна ператварылася ѓ другую раку. Па навальнічных хмар лінуѓ струмень вады. Страшная бура, якую выклікаѓ Зембла, ударыла па лодцы. Маё дыханне збілася. Баркас мачту, і ён рыпеѓ па ѓсіх швах. Яе ѓчапіѓся ѓ руль, пакуль раптоѓны парыѓ ветру не прымусіѓ эга закруціць. Яе павінен быѓ адпусціць эга. Мае сілы вычарпаліся. Вецер і дождж цяпер атрымалі поѓную свабоду дзеянняѓ. Карабель рушыѓ па плыні.
  
  
  Ёй адчайна чапляѓся. Хвіліны здаваліся вечнасцю. Рака стала дэльтай. Яе, зразумеѓ, што мы набліжаемся да лімане. Скрозь які стагнаѓ i выѓ шторм яе ледзь адрозніваѓ агні Принцапольки, мігатлівыя за шырокім вусцем злева ад мяне.
  
  
  Справа кружыліся усхваляваныя масы марской вады. Хвалістая пена адзначыла месца, дзе рака ѓпадала ѓ мора.
  
  
  Баркас трапіѓ у вір. Пасярод вар'яцкага віхуры пены, ветру і дажджу хуткасць працягвала нарастаць. Хвалі вышынёй з дом, вымалёѓваліся перад намі. У той момант, калі яны накренили карабель на бок, яе тузануѓ стырно. Двойчы яе адчуваѓ, як дрыжыць кіль карабля, і мне здавалася, што мы тонем. Яе ѓжо страціѓ усякую надзею, калі бурлівы акіян выратаваѓ нас. Лодку занесла вірам, узняла над вострымі скалістымі выступамі і імпартаваць адкрытымі ѓ рукаѓ ракі. У рэшце рэшт, мора канчаткова закруціла нас. Мы апынуліся задам наперад у адносна спакойных водах гавані.
  
  
  Яе прывёѓ стомлены баркас крыху ніжэй берага. Па параѓнанні з тым, што было хвіліну назад, хваляѓ было не так шмат. Карабель па дыяганалі, сеѓ на мель. Яе застаѓся ѓ каюце на некаторы час, каб аднавіць самавалоданне. Яе з цяжкасцю мог паверыць, што ѓсё скончана. І ёй застаѓся жывы! Яе, пералез праз парэнчы і выбраѓся на бераг. Вада была прахалоднай. ђсёй тэрыторыі гатэля, а пад маімі босымі нагамі была ліпкай. Яе дрыжаѓ ад сілы штучнага шторму Земблы. Пякучы боль працяѓ маю грудзі. Яе ѓпаѓ на калені на камяністым пляжы. Цяжка дыхаючы, яе, заплюшчыѓ вочы і сядзеѓ так некаторы час, перш чым працягнуць.
  
  
  Да таго часу, як я дабраѓся да бульвара, бура амаль ѓляглася. Вецер ператварыѓся ѓ ледзяны вецер. Кроплі дажджу былі падобныя на ледзяныя іголкі.
  
  
  Калі яе, дабраѓся да плошчы ѓ горадзе, пайшоѓ снег.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 5
  
  
  
  
  Яе, дрыжучы трухаѓ басанож па плошчы. З кожнай хвілінай станавілася халадней. З трох бакоѓ на плошчу выходзілі дзясяткі вузкіх вулачак. Чацвёртая бок ззаду мяне была набярэжнай. Там стаяѓ маляѓнічы рыбалоѓны флот гарадка Prinzapolca. Лодкі рвалі тросы. Мачты губляліся ѓ кружащемся белым снезе.
  
  
  Пры нармальных пры іншых абставінах у гэты час дня на плошчы было б поѓна людзей. Шпацыруючы ѓзад і наперад, яны рабілі апошнія пакупкі і час ад часу ѓмешваліся ѓ мясцовыя плёткі. Рынкавыя прылаѓкі, старыя коні і яшчэ больш старыя вазы, ну было б амаль не злічыць. Купцы выстаѓлялі свае тавары. Сонныя аслы стаялі б, ківаючы, побач са сваімі гаспадарамі, нагружаныя бітонамі для малака, бочкамі з віном, мяшкамі з мукой і цэментам, і нават доѓгімі жалезнымі прутамі і крэсламі, сталамі і шафамі. Але не цяпер. Надвор'е Земблы ѓставіла дубінкі ѓ колы. Ледзяной вецер завываѓ у пустэльнай плошчы і па галоѓным праспекце. Калі-то зялёны парк, злева ад мяне выглядаѓ сумна. Сустаѓныя нязграбных будынкаѓ былі зачыненыя. Яны здаваліся няжытлымі. Высока ѓ кутах сцяга стаялі гліняныя латкі з імёнамі.
  
  
  Яе хацеѓ Калле Монтенегро. Згодна з спісу, які быѓ у штаба-АХ кватэры і які яе вывучыѓ на памяць, наш агент, доктар ла-пампа Гектар, gilles па адрасе 10 Calle Montenegro. Яе ніколі не сустракаѓ гэтага чалавека. Наколькі яе разумею, ён мог быць вяршыняй сумленнасці, хоць яе вельмі сумняваѓся ѓ гэтым. Ён быѓ у спісе не проста так. Принцапольца не быѓ падобны на іншыя гарады Лацінскай Амерык, дзе кожны пачала другі мае сакрэты для продажу, а кожны пяты з'яѓляецца сакрэтным агентам. Іншы лейцара, агентамі якой краіны ці арганізацыі яны з'яѓляюцца. Лаяльнасць гэтак жа адносная і зменлівая, як грошы, пераходзячыя вакол адных рук у іншыя. Вы можаце давяраць ім, толькі калі будзеце сачыць за імі, і нават тады яны могуць падманваць вас адкрыта ѓ твар, і амаль немагчыма знайсці надзейнага агента замежнай дзяржавы.
  
  
  Яе павінен быѓ мець справу з гэтым. Сустрэча з Доктарам Мендосой была рызыкай, на які яе павінен быѓ пайсці. Арганізацыя палкоѓніка Земблы была даволі нацыяналістычнай. Голас чаму яе пазбягаѓ Принзапольцы, калі прыбыѓ туды два дні таму. Яе б зрабіѓ гэта і цяпер, але мае раны павінны былі быць апрацаваны. Мне таксама патрэбна была шведаѓ. У адных мокрых штанах далёка не пойдзеш. У любым выпадку, я не змог бы дабрацца да месца высадкі, дзе мяне чакала патрульное судна. Мне патрэбна была дапамога, якой бы падазронай або небяспечнай яна нам была. На паѓдарогі праз плошчу яе знайшоѓ Калле Монтенегро. Гэта была вузкая, узыходзячая вуліца, паабапал якой стаялі хаты - апартаменты - кантины , боцікі і іншыя маленькія крамачкі з зачыненымі аканіцамі. Яе паспяшаѓся скрозь цемру, у папрасіѓ нумар дзесяць. Сагнуѓшыся, мне давялося змагацца з ледзяной бурай. І гэта было толькі пачатак! Па параѓнанні з тым, чым гэта можа стаць, гэта быѓ апоѓдні ѓ Цукры.
  
  
  Вышэй крамаѓ стала менш. Апошнія блокі дамоѓ былі будынкамі, пабудаванымі вакол вялікіх камянёѓ. Снег ѓперамешку з цёмнай травой падаѓ мне адкрыта ѓ твар
  
  
  Яе прайшоѓ зачыненую стайню. Унутры былі жаласныя гукі і тупат халодных, спалоханых жывёл. Нумар дзесяць знаходзіѓся недалёка ад стайні. Уваход быѓ падобны на цёмную пячору. Яе, увайшоѓ у будынак. Гэта было падобна на маразілку. Вецер аціх, але паветра заставаѓся ледзяным.
  
  
  Рыпелі прыступкі, а сцены былі неокрашены. На першым плане паверсе была лесвічная пляцоѓка. У цьмяным дрыготкім святле лямпы, хісткай над галавой, яе спрабаваѓ расшыфраваць ѓсе імёны. Доктара Мендоса не было нас там, на нас, на наступным паверсе. Яе знайшоѓ эга кабінет на трэцім паверсе, побач з пустой пакоем, дзверы якой пляскала на скразняку. Таблічка з імем Мендоса размяшчалася адкрыта больш за старамодным званочкам, устаноѓленым у цэнтры дзень накшталт меднага пупка. Яе пацягнуѓ, і пачуѓ моцны грукат. У хату ледзь чуваць было шорганне нага. Мендоса, па-відаць, займаѓ некалькі пакояѓ. Раптоѓная думка прымусіла мяне зняць сумку з шыі. Яе кінуѓ ee у пустую пакой і зачыніѓ дзверы. Дзверы доктара адчыніліся, і адтуль высунулася гол.
  
  
  - Доктар Ла-Пампа?
  
  
  "Яе".
  
  
  "Надвор'е вельмі цёплая, - сказаѓ я, - нават для гэтага часу года". Гэта вялікага сэнсу не маюць смешна.
  
  
  Эга і без таго маленькія вочы звузіліся яшчэ больш. На nen быѓ брудны сіні швэдар-над белай кашулі. Кончыкі эга каѓняра былі згорнутыя, як крылы мёртвай матылькі. Цяжкі жыцця навісаѓ над парай линялых сініх штаноѓ. Эга бледны твар па форме нагадвае дыню. Ён цяжка дыхаѓ, ад яго пахла нейкай мясцовай вільгаццю.
  
  
  Яе нецярпліва паглядзеѓ на яго. 'Што ж?'
  
  
  "Я... я спадзяюся, што для фермераѓ хутка пойдзе дождж". Ён досталь вакол кішэні яркую анучу і выцер верхнюю губу. 'Ісус! Гэта так эступидо, сеньёр. Проста паглядзі вонкі.
  
  
  - Вы павінны сказаць мне, - хрыпла сказаѓ я, - упусціце мяне.
  
  
  'Што ты хочаш?'
  
  
  Яе адштурхнуѓ эга і ѓвайшоѓ у эга кабінет. - Якога чорта мне трэба... Доктар?
  
  
  'Ааа ...!' Здавалася, ён упершыню ѓбачыѓ маё плячо. Ён закаціѓ вочы і нацягнуѓ тканіну на твар. "Федэралісты ?"
  
  
  'Не.'
  
  
  'Хто тады?'
  
  
  'Не мае значэння. Проста залатай мяне, і больш не хвалюйся. Цябе за гэта добра плаціць.
  
  
  - Для estestvenno. Яе наогул пра гэта не думаѓ. Ён зачыніѓ дзверы і жэстам запрасіѓ мяне сесці на крэсла насупраць. Эга раптоѓная ѓсмешка здалася вельмі нацягнутай. 'Калі ласка."
  
  
  У пакоі было холадна і змрочна. Заслону, свисавший з столі да падлогі, дзяліѓ пакой на дзве часткі. Цяпер эга адсунулі ѓ бок. Перад ёй стаялі некалькі хісткіх крэслаѓ і канапа. З другога боку стаяѓ невялікі пісьмовы крэсла вакол чырвонага дрэва, звычайны набор аптэчак, паліцы з інструментамі, крэсла, на якім яе сядзеѓ, рэгуляваная лямпа і адкрыты стэрылізатары, у якім было выварено некалькі іголак. Замкнутая дзверы вяла ѓ астатнюю частку кватэры. Пахла пылам і пахла нясвежым півам.
  
  
  Доктар Мендоса сунуѓ анучу ѓ хвіліну і развязаѓ хустку на маім плячы. Ён агледзеѓ рану спераду і ззаду. "Косці не пацярпелі, крывяносныя пасудзіны не пашкоджаны", - сказаѓ ён. "Проста міленькая дзірачка ѓ плоці. Яе б сказаѓ, малога калібра".
  
  
  "Інакш гэта не выглядала так".
  
  
  "Ну, гэта ніколі не бывае аднолькава, ці не так?" Ён адчыніѓ шафу і досталь бутэльку дэзінфікуе сродкі.
  
  
  - Гэта ѓсё, што ѓ мяне ёсць. Да жаль, у мяне скончыѓся пеніцылін. Але калі той насавой хустку не быѓ брудным, гэтага павінна хапіць. Вы не можаце заразіцца ад самой кулі".
  
  
  - Я ведаю, - зароѓ я. Яе ѓчапіѓся рукамі ѓ парэнчы. Кравец, ён не развёѓ дэзінфікуе сродак! Ён не забіваѓ мікробы; няма, ён выпаліѓ ih цьмеюць вуглямі. Яе сціснуѓ зубы, каб не закрычаць. Ён пасыпаѓ рану дерматолом і перавязаѓ мне ѓсё плячо стэрыльнай марляй.
  
  
  "Цяпер адпачні, інакш рана зноѓ адкрыецца". Выраз эга вачэй падказала мне, што я магу адпачываць у любой кропцы свету, але толькі не ѓ эга кабінеце.
  
  
  - Я не магу, - сказаѓ я.
  
  
  "Пераканайцеся, што гэта не сыходзіць крывёй зноѓ."
  
  
  Ён нахмурыѓся і на імгненне задумаѓся. Ён пакапаѓся ѓ іншым шафцы і выцягнуѓ эластычны бінта. Там ён так туга абматаѓ мяне, што я пачаѓ сур'ёзна сумнявацца ѓ кровазварот у руцэ. Ён замацаваѓ корпус металічнай кліпсай. Ён зрабіѓ крок назад і чакальна паглядзеѓ на мяне.
  
  
  - Мне патрэбныя грошы, і шведаѓ, - сказаѓ я. - Тады яе і пайду.
  
  
  -- Так, але гэта не ...
  
  
  - Які ты агент, ла-пампа? Яго рэзка перапыніѓ яго. З мяне хопіць гэтага льстивого найміта, лекар ён ці няма. - Ты ж не думаеш, што я пайду галасаваць так, ці не так?
  
  
  'Сеньёр, Яе цалкам да вашых паслуг. Але яго бедны. Мой шведаѓ вам не падыдзе, самі ѓсё ѓбачыце. А грошы... - Ён глыбока ѓздыхнуѓ і зноѓ досталь сваю яркую анучу. 'Але пачакайце. Мой брат Мігель можа табе дапамагчы. Ён прыкладна такога ж росту, як вы, сеньёр , і нядаѓна прадаѓ зямлю. Значыць, у яго ёсць грошы. Чаму я не падумаѓ пра nen раней?
  
  
  'Добра. Пакліч Мігеля і няхай ён прыйдзе сюды.
  
  
  - На жаль, у нас няма тэлефона. Мендоса падышоѓ да свайго стала. Досталь картку вакол верхняга скрыні і што-то надрапаѓ на ёй. Ён даѓ мне яе. "Аддай гэта Мігеля, і ѓсё будзе добра".
  
  
  На абароце ён напісаѓ адрас.
  
  
  - Дзе вуліца Ноэво ?
  
  
  - Наступная вуліцы прама, сеньёр . Гэта трэці дом справа, першы паверсе. Ці ёсць яшчэ што-небудзь...?'
  
  
  Яе ѓстаѓ і выцягнуѓ ногі ѓ вільготных калашынах. - Мне прыйдзецца змірыцца з гэтым.
  
  
  - Можа быць, шклянку тэкілы?
  
  
  "У маім стане? Яе б больш не змог прайсці праз дзверы".
  
  
  "У мяне ёсць трохі Кафиона ".
  
  
  Кафион старамодны стымулятар; Зараз ёсць лепшыя лекі. Так што ѓ Мендоса ѓсё яшчэ былі некаторыя вакол гэтых рэчаѓ. Ён быѓ доктарам. Эму было ѓсё роѓна, што ён мне дае. Ёй кіѓнуѓ. Яе проста павінен быѓ узяць тое, што я мог атрымаць тут.
  
  
  Ён расчыніѓ дзве таблеткі ѓ шклянцы вады. Яе выпіѓ гэта, падышоѓшы да акна. Яе паставіѓ шклянку на падваконнік і адхінуѓ шторы, каб вызірнуць вонкі. Вузкая вуліца ѓнізе была шэрай і цёмнай. Акрамя падальнага снегу нічога не было відаць. Мне было цікава, загаворыць ён. Мендоса быѓ дастаткова хітры, каб звязаць перамену надвор'я з раптоѓным з'яѓленнем параненага паѓночнага амерыканца. І ѓ мяне было таемнае падазрэнне, што ён гэтак жа асцярожны, як аѓтар калонкі свецкай хронікі. Ён быѓ адзіным чалавекам, які ведаѓ, што я яшчэ жывы. Яе падумаѓ, не бяспечней ці забіць эга.
  
  
  Ёй дазволіѓ фіранкі апусціцца і павярнуѓся. Мендоса сядзеѓ за сталом, трымаючы правую руку ѓ верхнім скрыні. Яе мог здагадацца, што ён там трымаѓ. Без сумневу, у іншых да мяне была б такая ж ідэя. Пісталет, які ён, верагодна, цяпер трымаѓ у руцэ, павінен быѓ прымусіць ih перадумаць. Гэта змяніла мой погляд, па меншай меры, на дадзены момант.
  
  
  - Дзякуй. Яе сыходжу.'
  
  
  - Ідзіце да майго брата, сеньёр, Мігель вам дапаможа. У эга голасе гучала паблажлівасць.
  
  
  Яе, падышоѓ да дзень. Кава прымусіла мой складаць даляр біцца хутчэй. Яе пачакаѓ трохі, перш чым адкрыць дзверы. Звонку нічога не было чуваць. Яе кінуѓ апошні позірк на доктара. - Ні слова пра гэта, ла-пампа.
  
  
  'Сеньёр, Клянуся гонарам маёй маці!
  
  
  "Калі ты загаворыш, яе вярнуся, - сказаѓ я, - і даведаюся, ці ёсць у цябе яшчэ маці".
  
  
  Мендоса пакорліва паціснуѓ плячыма. Па-відаць, ён дзясяткі разоѓ чуѓ такія пагрозы ад праблемных пацыентаѓ. Эга гэта больш не турбавала. Яе, выйшаѓ на вуліцу і зачыніѓ за сабой дзверы. Яе, паглядзеѓ налева і прама ѓ пусты калідор. Затым яе даследаваѓ картку з адрасам сумніѓнага брата Мендоса. Мне гэта не спадабалася. Думка аб цёплай вопратцы і эде была павабнай, але яе зусім не давяраѓ эму. Тут пахла яшчэ горш, чым у офісе Мендоса. Яе кінуѓ запытальны погляд вакол сябе. Адкрытыя над дзвярным вушаком блішчала маленькая металічная скрынка. Тэлефонная разетка. Тоѓсты вырадак схлусіѓ мне.
  
  
  Яе прайшоѓ у пустую пакой побач з офісам і праслізнуѓ унутр. Яе падняѓ сумку з падлогі. У пакоі было пуста і кісла пахла пражэрлівы. Па кутах валяліся сукін пылу і пяску. У цемры яе падкраѓся да стагнаць, якая аддзяляе гэты пакой ад кабінета доктара. Яе, прысеѓ на халодныя паліцы і прыклаѓ вуха да тонкай стагнаць. Нічога не было чуваць. Яе зручна sel. Пакуль яе чакаѓ, пастараѓся яе забыцца аб балюча ѓ маім плячы. Што б ён зрабіѓ? Кава прымусіла мяне узбадзёрыцца. Нягледзячы на стымулюючы эфект, мяне адолеѓ сон.
  
  
  Яе прачнуѓся ад гнеѓных крыкаѓ жанчыны. "Дзе гэты хлопец, тоѓстая свіння!"
  
  
  Мендоса адказаѓ ліслівым тонам. - Я... я не ведаю. Яе, клянуся! У эга-стане ён не можа быць далёка. Даѓ эму картку з адрасам Мігеля. Можа быць, ён заблукаѓ.
  
  
  Заблукаѓ? Нават чалавек з тваім бедным розумам не заблудзіѓся б, калі б усё, што эму трэба было зрабіць, гэта павярнуць за вугал. Мігель чакаѓ з імі тхара, як вы патэлефанавалі. Мы ѓсе чакалі - занадта доѓга. Куды знік гэты агент АХ".
  
  
  "О! Так, ён ведаѓ кодавыя фразы, але не згадаѓ, што ён па АХ, сеньёра.
  
  
  'Сеньярыта!'
  
  
  "Сеньярыта. Нават з гэтай ранай ён усё яшчэ мог прыкончыць мяне. ён быѓ вельмі крут! Яе, падумаѓ, што будзе разумней прывабіць эга да цябе. Вы маглі б справіцца з ім. Нават з маім пісталетам яе б...
  
  
  - Ты вялікі лайдак, Мендоса, - перабіла жанчына. - Раскажы мне аб гэтай ране хутка. Як ён яе атрымаѓ?
  
  
  Ён так і не сказаѓ, сеньярыта . Але ѓ нас ходзяць размовы аб Зембле...
  
  
  "Палкоѓнік Зембла!" Яе, чуѓ, як жанчына ѓ кабінеце Мендоса лаялася, тупаючы нагамі. 'Як агент АХ сышоѓ ад яго? Яе думаѓ, мы ведаем толькі эга планы!
  
  
  Прыціснуѓшыся вухам да стагнаць, яе задаваѓся пытаннем, хто тут, акрамя АХ мог што-небудзь ведаць - і як. Хто, кравец вазьмі, была гэтая жанчына? Які трэцяй баку яна належала? Гэта аказалася самай цёплай снежнай бурай, якую ёй калі-небудзь адчуваѓ. Яе ѓважліва слухаѓ, што яна сказала далей.
  
  
  - Ты дурань, ла-пампа! Калі ён вернецца, выкарыстоѓвайце свой пісталет. Не назаѓсёды так на мяне глядзець. Я не кажу, што вы павінны забіць яго, па меншай меры, калі ѓ гэтым няма неабходнасці. Яе хачу ѓзяць эга жывым. Тады Мігель зможа эга дапытаць.
  
  
  - Мігель добры ѓ гэтым, - прамармытаѓ Мендоса. "Як ён ставіцца да людзей. Ён мог бы стаць выдатным хірургам".
  
  
  - Значыць, зразумеѓ, - усміхнулася яна. 'Яе павінна сысці. Ты ѓпэѓнены, што хочаш зноѓ убачыць грошы?
  
  
  "Ах, сеньярыта
  
  
  Яе пачуѓ ціхі шоргат банкнот.
  
  
  " Голас ".
  
  
  "Muchas gracias, сеньярыта. Да пабачэння!'
  
  
  Яе падкраѓся да дзень і прыадчыніѓ яе. Жанчына выйшла на пляцоѓку. Яна бурчэла пра сябе. Яна была маладая і худы, і ѓ нах былі прыгожыя ногі. Падвярнуць варот ee цяжкага паліто і капялюш з полагам перашкаджалі мне убачыць яе рысы ѓ цьмяным святле. Ee цёплая, шведаѓ давала зразумець, што яна ведала аб планах Земблы. Па крайняй меры, яна была добра падрыхтавана!
  
  
  Яе абцасы нецярпліва пастуквалі па падлозе. Цяпер яна была на ѓзроѓні дзень. Яшчэ адзін крок. Мая рука вылецела вонкі. Яе схапіѓ ee дзюдоистской хваткай. Простае удушша. Яе павінен быѓ быць асцярожны. Каѓнер паліто не павінен перашкаджаць. Яе, адчуваѓ яе скуру. Мае вялікія пальцы націснулі на нервовыя вузлы на яе шыі. У нах перахапіла дыханне. Яе доѓгія чырвоныя пазногці адляцелі назад, крануѓшы майго левага вуха і, учапіѓшыся ѓ шчаку. Яе націснуѓ мацней. Праз дзве секунды яна страціла прытомнасць. Яна не выдаѓ нам гук. Яе млявае цела ѓпала на мяне, калі яна павалілася. Яе схапіѓ ee за руку і перацягнуѓ праз парог пусты пакоя як раз у той момант, калі дзверы ѓ кватэру Мендоса расчыніліся, і доктар выбег вонкі.
  
  
  "Сеньярыта. Ты забылася - Мадре-Диос !"
  
  
  Яе, скокнуѓ наперад. Ашаломлены маёй раптоѓнай атакай, ён стаяѓ нерухома. Мы сутыкнуліся яшчэ з адным і ѓварваліся ѓ эга кабінет. Мендоса закрычаѓ, як парася. Яе ѓдарыѓ яго эга левай рукой. На імгненне яе забыѓся аб сваёй ране. ђдару не хапала сілы і дакладнасці. Тошнотворная боль працяѓ маё плячо. Было па-дурному спрабаваць яе выкарыстоѓваць, і цяпер яе павінен быѓ пажынаць плён. Жыватом Мендоса кінуѓся на мяне. Ён перакуліѓ адзін вакол сваіх састарэлых крэслаѓ і збіѓ мяне. Яе, ускочыѓ на ногі. Непадрыхтаваны, але моцны кулак закрануѓ мой высокі. Яе схапіѓ качающуюся руку. Плечавы кідок адкінуѓ эга праз увесь пакой да стала. Мендоса паваліѓся побач са сваім сталом у струмені паперы, кніг і аскепкаѓ дрэва. Стары рэвальвер выпаѓ вакол скрыні крэсла і ляжаѓ адкрыта на эга нага. Эга рука кінулася да яму. Устаѓ з цяжкасцю. Доѓгі мозгу быѓ накіраваны адкрытыя мне ѓ пупок.
  
  
  - Пісталет не зараджаны? - нечакана ласкава спытаѓ яе. Мендоса трапіѓся на гэтую вуду. Ён паглядзеѓ на свой пісталет. Адным скачком яе, быѓ побач з ім. Яе схапіѓ эга правую руку і вывярнуѓ яе ѓ бок. У некалькіх цалях ад маіх нага, лупіѓ вочы трапіла ѓ падлогу. Двойчы мой кулак знікаѓ, на гэты раз правы, у эга жываце. Удар у кадык адкінуѓ эга галаву назад. Ён упаѓ на калені і паваліѓся на зямлю.
  
  
  Яе, выбег праз кабінет і зачыніѓ за сабой дзверы. Жанчына ѓсё яшчэ была на тым жа месцы, дзе яе яе выпусціѓ. Яе зацягнуѓ яе ѓ пустую пакой і зачыніѓ дзверы. Я стаю на каленях, яе пачаѓ абшукваць яе. Сумкі ѓ нах з сабой не было, але ѓ цёплай куртцы было шмат унутраных кішэняѓ. Яна была падобная на крамную зладзюжку. Яе знайшоѓ вельмі мала. Никарагуанское пасведчанне асобы, у якім пазначана, што яна жылкі ѓ Манагуа, што ѓ дадзеных пры іншых абставінах будзе падробкай. Яе таксама сабраѓ як заѓжды, пакамечаны пачак цыгарэт, расчоскі, туш для павек, пілачкі для пазногцяѓ, губную памаду, некалькі зморшчаных мандарынаѓ, каля дваццаці пяці даляраѓ мясцовымі грашыма і 9-міліметровы ПМ - Макараѓ. Makarow вельмі падобны на гатэль lindner знаходзіцца PP, які паслужыѓ для яго ѓзорам. Гэта вялікі аѓтаматычны пісталет, занадта цяжкі для жанчыны. Па яе рэчам яе мог разабрацца, хто яна, але яшчэ не мог зразумець, хто яна.
  
  
  Яна застагнала. Яна асцярожна пахітала галавой. Яна прыйшла ѓ сябе. Яе sel і шталь чакаць. Яе рэчы былі зваленыя побач са мной. Калі яна адумаецца, яе не хацеѓ быць занадта блізка да яе. Яна магла б паспрабаваць што-небудзь зрабіць.
  
  
  Яна перавярнулася на цёмным бруднай падлозе і засунула ногі ѓ тоѓстую складкаватую спадніцу. Штаны былі б цяплей. Але нікарагуанскі жанчыны ih не нясуць, і, вядома ж, яна павінна была заставацца ѓ мясцовай модзе. Павольна яна села. Яна прыціснула руку да лба, як быццам у нах было моцнае пахмелле. Вялікая капялюш саслізнула з яе галавы. Светла-русыя валасы хвалямі падалі гэй, на плечы. Яе сутулая фігура вылучалася на фоне цьмянага святла, якое лілося вакол пыльнага вокны. Яна павярнула да мяне галаву і апусціла руку. Слабы сьвяты гасподзь асвятляѓ яе твар.
  
  
  Гэта было відовішча, якое мне запомнілася. Яна была па-чартоѓску прывабнай. Ад яе поѓных, стройных грудзей пад обтягивающим ваѓнянай швэдар да нага, у полуботфортах. Яе твар мела форму сэрца і абяцала тое ж пяшчота і запал, што і ee цела. І, вядома ж, у nen была халодная, смяротная цвёрдасць, якой валодае кожны агент. Гэта проста непазбежна ѓ нашай прафесіі. Але я глядзеѓ далей. І тое, што я ѓбачыѓ, было парай вельмі вялікіх, вельмі спалоханых блакітных вачэй.
  
  
  Яе даведаѓся пра гэта твар. Яе, бачыѓ яе фатаграфію ѓ картачных скрынках у штаба-АХ кватэры. Яна была ѓ адным па дэль з новымі людзьмі і аперацыямі супрацьстаялага каманды, якія яе прагледзеѓ. Мне запатрабавалася некаторы час, каб сапраѓды каму-ee размяшчэння. Да таго часу, калі яна аднавіла сваё звычайнае самавалоданне, яе ведаѓ. Тамара Кірава , аператыѓная база ѓ Мексіцы, адзін вакол самых шматспадзеѓных маладых членаѓ Камітэта Дзяржаѓнай Бяспекі, больш вядомай як Расейская Сакрэтная Служба.
  
  
  Або проста КДБ.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 6
  
  
  
  
  Яна цепнула вачмі некалькі разоѓ, а затым затрымала дыханне, як быццам спалохалася. - Добры дзень, Тамара, - сказаѓ я.
  
  
  "Мяне клічуць не Тамара, - сказала яна бегла па-іспанску. "Яе Розита, мілая дзяѓчына, якая займаецца..." Яна не скончыла фразу і ѓздыхнула.
  
  
  Яна засмяяѓся паглядзела на мяне. - Не усміхайся так самаздаволена, - адрэзала яна цяпер па-ангельску. - Я таксама цябе пазнаю, Нік Картэр. Калі ты збіраешся забіць мяне, рабі гэта хутка.
  
  
  - Калі б яе ѓ гатэль, каб ты памерла, ты б ужо памерла, - сказаѓ я як мага спакайней і ласкавей. - Я хачу ведаць, чаму КДБ мае справу з палкоѓнікам Земблой, Тамара. Цяпер, калі мы пазнаёміліся, гэта ѓжо не можа быць так складана, ці не так?
  
  
  - Нічога, - прашыпела яна. - Ты нічога ад мяне не пазнаеш.
  
  
  Яе разглядалі свае рукі, каб пераканацца, што ѓсё наадварот. Таму яе адразу спытаѓ тое, што гатэль ведаць,
  
  
  - Ёсць спосабы, Тамара, - ціха сказаѓ я. Яна засмяялася, але гэта быѓ тонкі і дрыготкі смех. Гэй, не ѓдалося схаваць свой страх. Ён не быѓ слабаком доктарам Мендосой, якога лёгка было падмануць. Яна амелы справу з дасведчаным агентам АХ, і гэта была важкая прычына для страху. Але яна старалася заставацца спакойна.
  
  
  "Мы ведаем вашы манеры, Картэр," пагардліва ѓсміхнулася яна. - У вашым штабе вы маглі б разгаварыць мяне. З сучаснымі метадамі і прэпаратамі ѓсе ѓ нейкі момант пачынаюць казаць. Але мы сядзім тут, у пустым пакоі, адны. Вы можаце біць і катаваць мяне, пакуль я не закричу, чым балюча. Яе мацней, чым ты думаеш. Яна крыху нахілілася наперад, яе вочы звузіліся. "І калі ты паспрабуеш, калі ты працягнеш да мяне руку, ёй закричу".
  
  
  "Тады гэта будзе самы кароткі крык у гісторыі".
  
  
  'Магчыма. Цалкам можа быць лепшым рашэннем. Калі яе змагу перашкодзіць вам маёй смерцю, гэта будзе мая перамога.
  
  
  'Перамога?'
  
  
  - Акрамя таго, ты не выйграеш, Картэр. Вы не можаце перамагчы.
  
  
  Яе больш нічога не разумеѓ. 'Перамагчы? Што выйграць? У лютасьці яна паказала на які падае снег. "Мы можам быць занадта позна, каб сарваць план гэтага вашага імперыялістычнага прыхвастня; Яго прызнаю...'
  
  
  - Імперскі прыхвасцень?
  
  
  "...але мы пакладзем гэтаму нітка. Абяцаю. Свабодалюбівы сацыялізм..."
  
  
  - Гэй, пачакай хвілінку! Яе перапыніѓ ee. - Як вы думаеце, палкоѓнік Зембла - адзін вакол нас? Што гэта амерыканскі змова?
  
  
  - Гэта ж відавочна, - пагардліва сказала Тамара. "Ён амерыканец ці не?"
  
  
  "Наколькі мне вядома, ён працаваѓ у нашай краіне. Але гэта не значыць, што мы маем да гэтага нейкае дачыненне. Як мы можам атрымаць вакол гэтага карысць? Растлумач мне гэта.
  
  
  - Ты думаеш, яе вар'ятка, Картэр? Калі мы пачулі пра эга дзеяннях у Мексіцы і ѓбачылі, што ён зрабіѓ з Мехіка, мы адразу зразумелі, у чым справа. Вы даеце эму зброю, абсталяванне і грошы. Вы ліслівіць яму было тым, што ён лічыць сябе сапраѓдным рэвалюцыянерам, а праз некалькі дзён аб'яѓляеце Земблу ворагам і пагрозы. Праз сваіх марыянетак ѓ Арганізацыі амерыканскіх дзяржаѓ вы патрабуеце дзеянняѓ. І голас тут у справу ѓступае ваша дыпламатыя кананерак. Вашай арміі, вядома, ѓмешваецца, як у 1965 годзе ѓ Дамініканскай рэспубліцы. Вашы планы па пашырэнню настолькі па-дурному празрыстыя! Але яны пацерпяць няѓдачу!"
  
  
  "Блін, ты вар'ятка, Тамара!" - адрэзаѓ я. Яе пачаѓ злавацца. У звычайных пры іншых абставінах яе б пасмяяѓся над гэтым. Цяпер яе стаміѓся, прагаладаѓся і быѓ засмучаны. Маё заданне пайшло не так, і на маім плячы была дзірка ад кулі. У давяршэнне да ѓсяго мяне цяпер вывучалі банальнасцямі, лозунгамі і бабьими байкамі. Гэта было больш, чым яе мог вынесці. Адзіным апраѓданнем было тое, што яна сама ѓ гэта верыла. Яна, відавочна, была супраць Земблы. Але гэта не абавязкова ставілася да ѓсёй арганізацыі і КДБ. Часткі яны не гавораць на сваёй левай руцэ, што робіць правая.
  
  
  - Абодва вашыя зацвярджэння адначасова не працуюць, - рыкнул я. "Вы не можаце называць ОАГ амерыканскай арганізацыяй, і на адным дыханні вінаваціць нас у спробе забіць некаторых яе членаѓ. Чаму? Яны ѓжо ѓ адной лодцы? Цікава, ты калі-небудзь слухаеш тое, што кажаш? Значна больш верагодна, што для Земблой варта вашага боку, гатовая выйсці з-за кулісаѓ і зачысціць эга ѓ выпадку поспеху, чаго, дарэчы, не адбудзецца.
  
  
  'Мы,? Ты, ваяѓнічы лёкай імперыялізму, чаму наша элітная група спецназаѓцаѓ ѓжо збіраецца падарваць эга храм майя і разбурыць эга метэаралагічную ѓстаноѓку? Эга меры бяспекі былі дылетанцкімі. Мы ѓжо даведаліся эга сакрэцыі. Калі б наш чалавек у храме мог звязацца з намі раней, гэты снег нават не...
  
  
  Яна закрыла рот рукой, шырока раскрыѓшы вочы. Потым хвіліннага маѓчання яна апусціла руку. Яна пацерла падбародак і сказала ціхім ледзяным голасам: - Добры трук, містэр Картэр, але тое нямногае, што вы з мяне выцягнулі, вам не дапаможа.
  
  
  Яе, выглянуѓ вонкі. - Няма, - прызнаѓся я, - я таксама так ня думаю, Тамара. І яшчэ я думаю, што вы, людзі, даведаліся, што штаба Земблы ѓжо ляжыць у руінах, а сам ён сышоѓ бог ведае куды. Па крайняй меры, калі яны ѓсё яшчэ змогуць знайсці дарогу ѓ гэтай бочцы.
  
  
  - І ты так кажаш.
  
  
  - Кравец вазьмі, ёй так і кажу! Яе агрызнуѓся. Яе зноѓ адчуѓ цяпло. Яе паказаѓ на сваё плячо. 'Як вы думаеце, як я атрымаѓ гэта? Калі б вы толькі дазволілі гэтаму пракрасціся ѓ твой тупы мозг.
  
  
  'Яе табе не веру. Увесь гэты снег...
  
  
  - Гэта, дарагая, таму што эга меры бяспекі былі лепш, чым ты, або хто-небудзь яшчэ падазравалі. Ён знарок робіць гэта, каб даць сваім людзям аб чым пагаварыць і атрымаць дапамогу. Ён аматар рэвалюцыйных гульняѓ, таму я думаю, што ён зрабіѓ трохі больш, чым трэба. Мы тут не дарма. Але чаго ён не абвясціѓ, так гэта таго, што каналаѓ для кіравання надвор'ем стала яшчэ больш. Тры, калі быць дакладным, у трох іншых краінах Цэнтральнай Амерык!
  
  
  - Ч-што ? - Тамара задыхалася.
  
  
  - Так, і што яшчэ горш, яны працуюць незалежна ад асноѓнага перадатчыка. Гэта, як ножкі крэсла. Ён розніцай, што гэты крэсла не падае, пакуль не будуць знішчаныя ѓсе ножкі. Ёй нічога не кажу, Тамара. Ёй быѓ там. Яе знішчыѓ асноѓны перадатчык да таго, як усвядоміѓ, што ён патрэбен для падлучэння рэзервовых перадатчыкаѓ.
  
  
  - Але... калі тое, што вы кажаце, праѓда, то...
  
  
  "Тады кожны канал павінен быць адкрыты асобна. Так. Акрамя таго, наколькі яе разумею, сілавое поле не толькі не разбурыцца, пакуль усе гэтыя перадатчыкі не будуць адключаныя, але і будзе станавіцца ѓсё больш і больш разбураным. Гэта зробіць надвор'е яшчэ больш няѓстойлівай. Эга больш нельга будзе кантраляваць".
  
  
  'Няма! Не, я не магу табе паверыць. Ты зноѓ спрабуеш прывабіць мяне ѓ пастку сваёй хлуснёй і падманам, Картэр.
  
  
  Яна рашуча пакруціла галавой. Але па яе вачах яе бачыѓ, што выйграю. - Тамара, лепш бы ёй схлусіѓ, - павольна і спакойна сказаѓ ёй. - Але ѓ мяне няма прычын. Гэта не прынесла б мне ніякай карысці. Гэта праѓда, ад А да я".
  
  
  "Гэта так дзіѓна. Гэта падобна на вар'ят кашмар...'
  
  
  Яна павярнулася і зноѓ паглядзела ѓ акно. Яе маѓчанне было толькі збольшага вынікам яе разгубленасці і нерашучасці. Яна не так баялася мяне, як раней. Па крайняй меры, яна не была дурніцай, інакш яна не працавала б у КДБ. Магчыма, яна была проста трохі наіѓнай і неспрактыкаванай. Ён амаль чуѓ яе думкі, пакуль яна разглядала альтэрнатывы. Яе, спадзяваѓся, што яна таксама абдумвае, як яна будзе выкарыстоѓваць мяне. На самай дэла, я на гэта і разлічваѓ, таму што было відавочна, што мне прыйдзецца яе выкарыстоѓваць.
  
  
  - Нік, - сказала яна нарэшце. Яна зноѓ паглядзела на мяне. У ee голасе была беспрэцэдэнтная цеплыня, і яна назвала толькі імя маё. - Нік, гэтыя іншыя каналы. Ты ведаеш, дзе яны?
  
  
  "Можа быць, а можа і няма".
  
  
  "Мы абодва што-што ведаем. Цяпер, калі мы паставім гэта разам. Мы маглі б працаваць разам.
  
  
  - Ты хочаш сказаць, што верыш, што АХ не супрацоѓнічае з Земблой?
  
  
  Яна кіѓнула. - І ты павінен мне паверыць, Нік.
  
  
  'Навошта мне вам верыць? Расея можа шмат выйграць, калі выйграе Зембла".
  
  
  'Не, нічога! Калі Зембле ѓдасца аб'яднаць гэтую вобласць, нам будзе цяжэй, і для поспеху нашай рэвалюцыі спатрэбіцца значна больш часу. Але ёсць яшчэ што-што, Нік. Ты гуляеш у шахматы?
  
  
  "Я гуляѓ у іх раней".
  
  
  "Для нас, рускіх, гэта запал, як вы ведаеце. І чаму? Таму што яна сутыкае абмежаваную колькасць праніклівы, разумных і размешчана сонца праціѓніка іншы супраць іншай з бясконцай колькасцю гульнявых магчымасцяѓ. Так і наша палітыка. Нам падабаецца ведаць, якія ёсць варыянты і ці зможам мы з імі справіцца. Палкоѓнік Зембла зусім іншы. Ён дзікі чалавек. Ён павінен быць ліквідаваны. У адваротным выпадку ён можа паставіць пад пагрозу не толькі Цэнтральную Амерыку, але і ѓвесь баланс сіл у свеце".
  
  
  "І мы пешкі ѓ гуляе, ці не так?"
  
  
  - Не пешкі, Нік, а коні. Яна коратка ѓсміхнулася, вусны злёгку задрыжалі. "Коні могуць скакаць бокам і праз іншых. Не пешкі. Яны вымушаныя рабіць кароткія, бессэнсоѓныя shaggy ѓ адным кірунку".
  
  
  - Гэта прапанова скокнуць у вашу бок, Тамара? Яе коратка, але рэзка засмяяѓся. Такі скачок быѓ бы самагубствам. Ваш КДБ прызначыѓ за маю галаву высокую цану.
  
  
  'Яе ведаю гэта. Але я таксама ведаю, што было раней. Гэта можа здарыцца зноѓ, - выдыхнула яна, - і здарыцца зноѓ, калі ты не будзеш занадта дурны. Паглядзі на сябе! У вас ёсць мой пісталет і стары рэвальвер доктара Мендоса, а ѓ астатнім? Толькі наскрозь мокрыя штаны! Вы збіраецеся перамагчы палкоѓніка Земблу з дапамогай гэтага? Я не кажу, што мы будзем сябрамі. Але ѓ нас ёсць агульная мэта. Голас чаму мы маглі б працаваць разам! Мы павінны працаваць разам!
  
  
  Вочы Тамары ярка свяціліся ѓ цемры гэтай пустой пакоі. Яе думаѓ, што яна высмейвае мяне па-свойму меркаванні. Мне таксама было ѓсё роѓна. Мне патрэбна была дапамога КДБ, дапамога арганізацый, з абсталяваннем і харчаваннем. Яе ѓтаропіѓся на нах, нібы абдумваючы яе каментары. Яна азірнулася з сур'ёзным і сумленным позіркам. Яна адыграла сваю ролю добра, нават вельмі добра, але яна была занадта наіѓнай, як гэта часткі бывае з жанчынамі нашай прафесіі. Яна адстойвала сваю пазіцыю сваімі чорнымі гранітнымі вачыма. Гэта нагадала мне аб выдатнай венериной мухоловке, плотоядном расліне, якое павінна быць так салодка пахне для насякомых, якімі ён сілкуецца.
  
  
  - Ну... - нерашуча сказаѓ я, - што вы прапануеце?
  
  
  'Пойдзем са мной.'
  
  
  - У доме Мігеля за вуглом?
  
  
  'Так.'
  
  
  - Колькі яшчэ, акрамя вас дваіх?
  
  
  Яна аблізала вусны, разважаючы, ці варта гэй хлусіць. "Толькі адзін, нейкі Дыега Ордас ".
  
  
  Гэта можа быць праѓдай. Гэта было малаверагодна, але гэта не мела значэння. - У вас там ёсць трансівер?
  
  
  "Кароткія хвалі, усё дыяпазоны", - хутка адказала яна, заѓважыѓшы маё згоду. - Мы знойдзем цябе вопратку і трохі ежы.
  
  
  Яе, уздыхнуѓ, як бы неахвотна саступаючы непазбежнага. Яе ѓстаѓ і сцягнуѓ з сябе мокрыя ліпкія штаны. 'Добра.'
  
  
  - Гэта мудрае рашэнне, Нік, - урачыста сказала яна. - Магу яе атрымаць свае рэчы назад цяпер?
  
  
  "Ага", - адказала я, пацягнуѓшыся за міндальным печывам і далей пілачкі для пазногцяѓ. "Толькі не гэта".
  
  
  Яна выглядала пакрыѓджанай, калі набіваць кішэні. "Нік, яе думаѓ, што цяпер мы давяраем адзін аднаму".
  
  
  Яе павінен быѓ ѓсміхнуцца. - Для estestvenno. Але так яе табе больш давяраю. Яе, адчыніѓ дзверы, і мы выйшлі ѓ калідор. - Дарэчы, Доктар Мендоса сказаѓ, што ты што-што забылася. Што гэта было?'
  
  
  Яна выцягнула свой рот, як непаслухмяная маленькая дзяѓчынка. "Я забыѓся заплаціць эму усё, што ён гатэль. Яго надзьмула эга, як вы кажаце, у Амерыцы.
  
  
  Яе працягваѓ хмыліцца; гэта было досыць нязначна, каб быць праѓдай. ђнутрана яе павінен быѓ смяяцца, а над чым-то яшчэ. Да гэтага часу тхара Тамара старанна пазбягала казаць што-небудзь аб сумцы, усё яшчэ былой побач са мной. Яна нават не глядзела на гэта. Мабыць, яна адчула, што гэта як-то важна. Гэта было першае, што яна зрабіла б, калі б даѓ гэй шанец.
  
  
  Выйшаѓшы на Калле Монтенегро, мы прайшлі да наступнага скрыжавання, у некалькіх кроках ад дома. У дамах па абодвум бакам вуліцы было ціха і цёмна. Тамара пабялела, калі які падае снег упаѓ на яе валасы, і запарушыѓ паліто .
  
  
  - Нік, - сказала яна, калі мы згарнулі на Калле Ноэво , - палкоѓніка Земблу трэба спыніць любой цаной! Мае вочы былі прыкаваныя да трэцяга даму справа, будынку, у якім, па думку Мендоса, жыль эга брат. Вокны з зачыненымі аканіцамі здаваліся цёмнымі і пустэльнымі. - Не Земблу, Тамара. Ён страціѓ кантроль над сваёй працай".
  
  
  "Каналы ѓ любым выпадку належаць эму. Яе гэта і амелы на ѓвазе". Яе голас быѓ рэзкім: "Было б жахліва, калі б мы пацярпелі няѓдачу".
  
  
  "Расліны, дрэвы, казуркі, жывёлы - уся экалогія на плошчы ѓ тысячы квадратных кіламетраѓ будзе знішчана".
  
  
  - І людзі! - Яна здрыганулася і на пастаяла імгненне ѓ дзвярах дома, счищая снег са сваіх чаравік. - Ih трэба папярэдзіць, Нік. Было б несправядліва не сказаць ім пра гэта.
  
  
  - Яны цябе не даверыць, - адказаѓ я. "Я думаю, яны ѓжо не вераць сваім вачам. Яны не зразумеюць, што ih чакае наперадзе".
  
  
  'Гэта несумленна!' - пацвердзіѓ яна парывіста. "Тысячы людзей памруць ад голаду і холаду!"
  
  
  Яе схапіѓ ee за руку, нібы гатэль правесці па калідоры. Яе трымаѓ ee уласны аѓтаматычны пісталет накіраваным на нах. - Добра сказана, - сказаѓ я. "Гэта, безумоѓна, частка драматургіі, якой вас навучаюць у КДБ. Ты таксама можаш плакаць па камандзе?
  
  
  "Як яна казаць такія рэчы!" - уздыхнула яна з шчырым абурэннем. Гэта было амаль так, як быццам слёзы навярнуліся на яе вочы. "Мы па розныя бакі, гэта праѓда. Але людзі, якія будуць пакутаваць і паміраць сыч палкоѓніка Земблы, не на адным баку. Яны імкнуцца жыць, як могуць! Нік, ты настолькі упарты, што страціѓ усялякае пачуццё чалавечнасці?
  
  
  - Я як-то вызваліѓ вязня па вашаму уладзімірскага лагера "Дзясятку" пад Потьмой . Яе вельмі добра ведаю вашу савецкую дабрачыннасць".
  
  
  Яна напружылася і сціснула вусны. Мы былі ѓжо блізка да першай дзень справа. Як бы гэй, нам хацелася адказаць на маю насмешку, яна маѓчала, баючыся праваліць сваю засаду. Нягледзячы на холад, у паветры лунаѓ смутны пах небяспекі і смерці, які яе амаль не адчуваѓ.
  
  
  - Мы тут, - сказала яна. 'Праходы ѓнутр.'
  
  
  'Потым цябе. Яе застаюся ззаду цябе. Першы, хто паспрабуе на мяне напасці, атрымае кулю ѓ спіну".
  
  
  "Нік, яе, клянуся..."
  
  
  - Ты першая, Тамара. Яе мацней сціснуѓ яе руку. Мой вялікі палец націснуѓ на нерв, пакуль яна бездапаможна не застагнала. "Давай паглядзім, якую арганізавала вечарыну ты для мяне".
  
  
  Ee рука на дзвярной ручцы задрыжала. "Нік, гэта не спосаб працаваць разам. Калі ласка, прыбярыце гэты рэвальвер...
  
  
  "Наперад."
  
  
  Мы ѓвайшлі. Тое, што мы ѓбачылі, ніхто з нас не чакаѓ. Гэта была разня. Адзін мужчына раскінуѓся на зямлі. Іншы бязвольна сядзеѓ у крэсле, спакойна склаѓшы рукі на каленях. У абодвух былі перарэзаны горла ад вуха да вуха. Цёмная застылая кроѓ дала адукацыю на падлозе вялікую лужыну. Яна лілася на грудзі таго, хто сядзіць мужчыны і капала з крэсла. Сцены былі запырсканы крывёй, першапачаткова брызнувшей па сонных артэрый.
  
  
  'Матуля мая дарагая ,' - Тамара схіліла галаву, і яе званітавала.
  
  
  Калі б мой страѓнік не быѓ такім пустым, мяне б таксама званітавала. Цяпер мой страѓнік сціснуѓся ѓ горле, але мне ѓдалося даць рады з сабой. Яе вывучаѓ астатнюю частку пакоя. Усё было перавернута з нага на галаву. Скрыні былі спустошаныя, чахлы на крэслах сарваныя, а сучасны транзістарны трансівер, на які яго разлічваѓ, апынуѓся бескарысным. Яе, павярнуѓся да Тамары. Яна вылілася сухімі рыданнямі. Яе ѓдарыѓ яе далонню па шчацэ, не моцна, але адчувальна.
  
  
  - Спыніць, - сказаѓ я. "Ідзем далей... ."
  
  
  - О... о, Божа мой. Яе вочы зноѓ праясніліся, але яна сядзела на нагах, дрыжучы, як кацяня.
  
  
  "Твае людзі?"
  
  
  - Д-ды . Мігель і... і Дыега ѓ крэсле. Як ...?'
  
  
  "Напэѓна, ih заспелі знянацку. Ih трымалі пад руляй пісталета і забівалі нажом, каб было як мага менш шуму".
  
  
  Яе ѓздыхнуѓ. Мой голас быѓ змрочным: "Падобна на тое, у доктара Мендоса усё-ткі няма маці".
  
  
  'Як?'
  
  
  "Павінна быць, ён быѓ вельмі заняты пасля таго, як я пайшоѓ ад яго", - патлумачыѓ я. - Ён тэлефанаваѓ табе па нагоды мяне. І трымаю грошы, што тады ж ён паведаміѓ пра вас людзям Земблы ѓ Принцапольце.
  
  
  "Для estestvenno! Ён аддаѓ нас абодвух! Яе твар было скажонае гневам і нянавісцю. "Мы павінны вярнуцца і разабрацца з ім".
  
  
  - Добрая ідэя, але пакінем гэта на потым. Мы павінны выбрацца адсюль".
  
  
  "Спадзяюся, забойцы вернуцца і знойдуць нас тут".
  
  
  "Прибереги сваю помста для лепшага рашэння, Тамара. Мы павінны заглушыць гэтыя каналы, і яны раскіданыя яшчэ па трох краінах. Тут, у Принцапольце, мы больш нічога не можам зрабіць.
  
  
  - Так, так, яе разумею. Яна паглядзела на мяне вестак адсутным позіркам. - Прабач , Нік. Яго спрабавала прывабіць цябе ѓ пастку, каб выцягнуць вакол цябе ѓсё, што ты ведаѓ.
  
  
  "Не турбуйцеся пра гэта. Ты ніколі не падманвала мяне сваёй гульнёй. Ваш атрад камандас сышоѓ, а вашы таварышы мёртвыя. Падобна на тое, цяпер нам сапраѓды трэба працаваць разам, але тады нам трэба давяраць адзін аднаму. Ты хочаш гэтага?'
  
  
  Яна кіѓнула. "Цяпер засталіся толькі мы".
  
  
  'Голас tack.' Яе вярнуѓ гэй пісталет Макарава. Мне было цікава, што Хоук сказаѓ бы аб працы з рускім агентам. У мяне не было асаблівага выбару, але гэта можа стварыць непатрэбныя праблемы. Прыйшлося як мага хутчэй звязацца са штабам АХ і растлумачыць справу. Але самае галоѓнае спачатку. Я пайшоѓ у маленькую пакой, дзе ляжала два целы, і спытаѓ: "ці Ёсць шведаѓ, якая займаецца мне падыходзіць?"
  
  
  'Нік
  
  
  Яе павольна павярнуѓся, збіраючыся з сіламі. Тамара махнула на мяне вялікім аѓтаматычным рэвальверам, як быццам не ведала, што рабіць. Яна зноѓ кіѓнула і сунула пісталет у хвіліну. "Карычневы чамадан. Ён належыць Мігеля, і ён прыкладна такога ж росту, як ты. Ён быѓ такім, я маю на ѓвазе.
  
  
  "Вялікая дзяѓчынка", - усміхнуѓся я, кідаючы гэй магазін, які выняѓ па пісталета, перш чым перадаць прывітанне. Яна прайшла выпрабаванне. Яна пачырванела да шыі, але нічога не сказала.
  
  
  Мігель апынуѓся ніжэй за мяне ростам і тоѓшчы. Тым не менш, яго знайшоѓ якой-што пад сарочкамі, тоѓсты ваѓнянай швэдар, штаны па камвольным воѓны і пару тоѓстых шкарпэтак, якія сядзелі нядрэнна. Яе надзеѓ усё, каб быць добра абароненым ад холаду, снегу і лёду. Лепшым сюрпрызам стала пара скураных чаравік, якія былі даволі вялікімі, так што не засмучае, нягледзячы на лішнія шкарпэткі.
  
  
  - У вас ёсць яшчэ якія-небудзь прыемаперадатчыкі, акрамя гэтай сукін хламу?
  
  
  Яе спытаѓ пра гэта Тамару, пакуль апранаѓся. - Няма, - рушыѓ услед бянтэжыць рэѓматызму. "Гэта было адзінае, што ѓ нас было".
  
  
  - Галасаванне праблемы, - зароѓ я. "Я спадзяваѓся, што мы здолеем паклікаць на дапамогу. Патрульны катэр чакае мяне ѓ мора.
  
  
  - А ѓ нас там рыбалоѓны траѓлер. У каго-небудзь вакол вас, тут няма радыё?
  
  
  'Яе баюся, няма. У адваротным выпадку яе б выкарыстаѓ эга. Яны нешматлікія людзі, што ѓ нас тут ёсць, усе сумніѓныя, як і доктар Мендоса. Я не думаю, што ѓ яго ёсць што-то лепшае, чым кварцавы перадатчык. Нам прыйдзецца скрасці лодку па гавані. Будзем спадзявацца, што мы справімся з гэтым да таго, як бура занясе нас.
  
  
  - Мы маглі б сесці на самалёт, - абыякава сказала яна.
  
  
  Яе надзеѓ чаравікі і затупаѓ вакол пакоя. "Самалёт? Які самалёт?
  
  
  "Сэсна 150, на якой яе прыляцела па Мехіка з Дыега. Група падтрымкі прыбыла з траѓлераѓ. Яна падкінула краму ѓ паветра, зноѓ злавіла эга і гарэзна засмяялася. "Вядома, калі не давяраць жанчынам-пілотам..."
  
  
  - Ты далучаецца эга сюды, ці не так? Калі вы паднімеце эга ѓ паветра ѓ гэты шторм, лэдзі, яе ніколі больш не буду крытыкаваць жанчын за рулём.
  
  
  Яна засмяялася глыбокім гартанным гукам; шчодрая, са светлай усмешкай, паміж мужчынам і жанчынай, а не паміж агентамі. Яна зноѓ стала сур'ёзнай. "Самалёт у зале на цвёрдым участку пляжу на поѓнач ад вёскі. Яе моцнага прывязала эга ѓ выпадку, калі мы не дабяромся да Земблы своечасова і надвор'е зменіцца. Таму мы прывезлі і цёплыя рэчы. Яе-рада, што мы прынялі гэтую засцярога. Але калі Карыбскае мора...
  
  
  Гэй, не трэба было заканчваць фразу. Яе лёгка мог сабе ѓявіць, як надзімаць ветрам хвалі абвальваюцца на маленькі самалёт, разбіваюць шасі і здушваюць эга, нібы гэта кардонная скрынка. Мы неадкладна пакінулі дом. Ёй толькі паспеѓ схапіць кажух Мігеля з кручка на задняй баку дзень. Тамара была жанчынай з шырокай душой і хутка да ѓсяго прызвычаілася. Яна магла прымусіць сябе глядзець на двух мерцвякоѓ абыякава. Больш яна пра гэта не казала. Яны былі мёртвыя, і лепш было ih забыцца. Што-то павінна было быць зроблена, што можа нас да чаго не прывесці, і нават прывесці да яе ѓласнай жорсткай смерці. Пазней, калі ѓсё будзе скончана, яна можа аплакаць ih. Мне прыйшла ѓ галаву думка, што калі справа дойдзе да бойкі, але яна па-ранейшаму была маім ворагам. Яе б не хацеѓ яе забіваць.
  
  
  Вуліца Ноэво была пустая, як ніколі. Добрыя грамадзяне Принцапольцы былі ѓзрушаныя ледзяной бурай, у якой яны нічога не разумелі. Мы трымаліся блізка да сцёкавай канаве на адным баку вуліцы. Тамара аѓтаматычна прысунулася да мяне, нібы шукаючы абароны і суцяшэннем.
  
  
  "У кватэры была eda . Цябе што-то было трэба.'
  
  
  - Дзіѓна, - сказаѓ я. "У мяне там раптам знік апетыт".
  
  
  "Можа быць, у самалёце ёсць што-то яшчэ".
  
  
  Мы згарнулі на Калле Монтенегро, назад да гарадской плошчы mimmo дома доктара Мендоса. Нічога не было відаць. Нічога не варушылася, але сядзела дзіѓная цішыня. Гэта спалохала мяне. Яе ѓважліва прыслухоѓваѓся. І зноѓ мой шматгадовы вопыт абвастрыѓ інстынкты, подсказавшие мне, што што-то не так. Яе лёгка апускаѓ ногі, зусім асцярожна. Тамара моѓчкі ішла побач са мной.
  
  
  Мы прайшлі mimmo дома Мендоса, калі яна загаварыла. - Дыега быѓ добрым хлопцам, - задуменна сказала яна. - Мігель сапраѓды быѓ братам доктара, калі вас гэта суцешыць.
  
  
  Мы падышлі да груба пазбіванай калясцы для аслоѓ, якая займаецца сядзела на дышлах адкрытымі перад стайняй. яе, паглядзеѓ на стайню. Цяпер дзень былі адкрыты. Было зусім цёмна.
  
  
  Амаль злосна яе, прашаптаѓ: "Мы ѓ пастцы". Перш чым Тамара паспела зрэагаваць, вакол цемры стайні стрэліла тысяча стрэльбаѓ. На самай дэла ih было ѓсяго каля дзесяці, але гэта занадта шмат, калі гаворка ідзе пра цябе. Яе, адчуваѓ сябе, як гліняны голуб, у якога страляюць з усіх бакоѓ.
  
  
  Яе, закрычаѓ і штурхнуѓ Тамару локцем. Яе стрэліѓ у рэѓматызму вакол старадаѓняга рэвальвера Мендоса. Занадта паспешліва. Яе сумняваѓся, што ѓ каго-небудзь трапіѓ. У нас стрэлілі зноѓ, чырвоная ѓспышка вакол стайні. Яе зноѓ стрэліѓ. Mimmo нас пранеслася яшчэ больш свінцу. Мы наблізіліся да возе, і кінуліся ѓ гэтую сумнеѓную барыкаду.
  
  
  'Нік.' Тамара схапіла мяне за руку. "Яны акружылі нас!"
  
  
  - Няма сэнсу панікаваць, - прашаптаѓ ёй у рэѓматызму. Яе, нахіліѓся так низменному, як толькі мог, каб зазірнуць пад каляску. - Дзесяць да аднаго, гэта яны ж ѓблюдкі, якія забілі сустрэнуць вашых людзей. Яны не збіраюцца браць палонных. Нам давядзецца змагацца.
  
  
  Залп за залпам урэзаѓся ѓ старыя драѓляныя шарык вазы. Кулі разбівалі тоѓстыя дошкі і рикошетили ѓ яшчэ які падае снег. Падобна, у іх было шмат боепрыпасаѓ. У нас было не больш, чым было ѓ нашых револьверах. Мне не трэба было паказваць Тамары на наша цяжкае становішча. Яна страляла толькі зрэдку, толькі калі магла прыцэліцца на выбліск агню. Адзін па сл стрэлаѓ трапіѓ. Раптоѓны крык і ляск падальнага пісталета. Цемнаскуры мужчына ѓ сялянскай вопратцы выйшаѓ, яны, прытанцоѓваючы, як бы робячы піруэт, сашчапіѓшы рукі на скрываѓленай твары. Тамара не стала марнаваць на гэта яшчэ адну кулю. Мужчына закрычаѓ. Затым адзін па эга сяброѓ у стайні застрэліѓ яго. Ён упаѓ галавой у снег.
  
  
  - У нас амаль скончыліся боепрыпасы, - выдыхнула Тамара.
  
  
  Прылады расстрэльнай каманды працягвалі страляць. Праклён! Калі б толькі быѓ спосаб падарваць ну, і ѓсё такое! Гэта дало мне ідэю. "Хутчэй, - загадаѓ я, - вызначыць мне выцягнуць гэты драѓляны штыфт, вакол ступіцах і зняць кола!" Прыкладам пісталета Мендоса яе дастаѓ вакол восі самаробны клін. Разам мы адкруцілі драѓлянае кола. Яно з цяжкасцю адарвалася. Калёсы ѓпала на адну вось, а іншая бок паднялася. Так у нас было лепшае пакрыццё.
  
  
  "Дайце мне адзін вакол тваіх мандарынаѓ".
  
  
  Тамара ѓтаропілася на мяне. "Мандарыны? Я... я не разумею, што вы маеце на ѓвазе.
  
  
  Свінец лётаѓ вакол нас, як быццам мы былі ѓ асінае гняздо. Часу на тлумачэнні не было. "Праклён!" - рэзка сказаѓ я. - Яны мандарыны, якія ты нясеш, выглядаюць сапраѓднымі, але яе не горш за цябе ведаю, што гэта замаскіраваныя гранаты. Ангельцы таксама выкарыстоѓвалі ih у вайне супраць Гітлера. І мне здаецца, што вашы цыгарэты на самай дэла запальныя бомбы запаволенага дзеяння. кравец пабяры ѓ АХ мы таксама ведаем такія фокусы. Сёння або заѓтра яе магу расказаць вам аб штучных сабаках па латекса, якіх мы пускаем па каналах, каб падрываць замкі. Ну давай жа!'
  
  
  Яна палезла ѓ адзін вакол кішэняѓ паліто і працягнула мне выдатна замаскіраваную выбухоѓку.
  
  
  "Сцябло - гэта запальванне", - сказала яна. "Чым карацей вы эга зламаеце, тым хутчэй рушыць услед выбух".
  
  
  Яе паху фальшывы мандарын ѓ адтуліну для восі ѓ коле. "А цяпер давайце выганім гэтых пацукоѓ вакол гнязда!" Яе адкаціѓ кола ѓ бок вазы.
  
  
  "Дайце мне прыкрыццё".
  
  
  "У мяне засталося толькі тры стрэлу".
  
  
  "Яны не будуць супраціѓляцца, калі гэта адбудзецца", - паабяцаѓ я. Тамара пачала страляць. Яе ѓстаѓ і штурхнуѓ кола. Ён пакацілася па вуліцы скрозь снег, пераскочыла праз канаѓку на другім баку вуліцы і, хістаючыся, пакацілася адкрыта да цёмнай стайні. На імгненне запанавала мёртвая цішыня. Дзевяць якія засталіся снайпераѓ, мабыць, не разумелі, што адбываецца. Калі нам пашанцуе, яны цяпер будуць знаходзіцца вакол колы.
  
  
  Затым граната выбухнула. Знутры стайні пачуѓся аглушальны гром. Дзверы знялася з завес і паплыла праз вуліцу. Неба закалацілася яркімі фарбамі, за якімі рушыла ѓслед асляпляльным бель. Языкі агню вырваліся вакол разбітага дзвярнога праёму. Праз некалькі секунд у пары ператварылася ѓ палаючы пекла.
  
  
  З-за каляскі яе, прашаптаѓ: - Гэта была не проста гранату. Адначасова гэта была і запальная бомба!"
  
  
  Яна па-філасофску паціснула плячыма. "Самае галоѓнае, каб ты выконваѓ сваю працу, не паміраючы ѓ адзіночку, як герой".
  
  
  Разам мы пабеглі па вуліцы праз руіны стайні. Аднойчы Тамара ледзь не паслізнулася на замёрзлым снезе. Яна акрыяла і пачырванела ад перашкод. Акрамя таго, яна не адставала ад мяне. Мы прыйшлі да кута Калле Монтенегро і перасеклі белую раѓніну плошчаѓ.
  
  
  Зараз надышла чаргу Тамары ісці наперадзе. Яна ведала, дзе ѓ зале "Сэсна-150", а яе няма. Ёй маліѓся, каб мы дабраліся да самалёта без далейшых цяжкасцяѓ.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 7
  
  
  
  
  Дзіѓна, але далей цяжкасцяѓ не было. Па меншай меры, не па іх, што ходзяць на дзвюх нагах. Надвор'е, здавалася, загнала нават фанатыкаѓ Земблы у доме я прасіѓ прытулку і цяпла.
  
  
  Снег пайшоѓ мацней. Моцныя парывы ветру ледзь не збілі нас з нага. Ледзяное паветра сціснуѓ мае лёгкія і прычыняе боль вачам. Мае пальцы былі нібы кубікі лёду. Ёй быѓ без пальчатак. Карыбскае мора ѓздымалася і бурліла: белай пена на чорнай & nb. Бура ішла з захаду, праз нізіны. У выніку нізкая берагавая лінія не апынулася пад вадой. Затым больш чым гадзіннага цяжкага пераходу па пляжы Маскітаѓ-Коста-мы дабраліся да самалёта, онемевшие ад холаду.
  
  
  Тамара пристегнулась на левым сядзенне.
  
  
  Уключыць ацяпленне, - сказаѓ я, стукаючы зубамі. Яна запусціла рухавік, хутка праводзіла праверкі і павялічыла хуткасць, каб праверыць матор. "Гэта першы раз, калі мне прыйшлося ѓключаць антиобледенители для ѓзлёту", - сказала яна. Яна пільна глядзела на заснежаны пляж. 'Пачакай. Мы маглі б вытрымаць некалькі удараѓ ветру.
  
  
  Яна адпусціла здзекі і павольна штурхнула газу наперад. "Сэсна" дрыжала і калацілася пад націскам ветру, пены, і снегу. Мы рулілі па шырокай паласе вулканічных парод і галькі, часам буксуючы на льдинках. Галаву самалёта ѓ якім выпадку нельга было накіраваць на вецер. Ён дзьмуѓ з усіх бакоѓ. Вольга націснула на газ да ѓпора. Некалькі удараѓ, падумаѓ яе пра сябе, усё ѓ парадку! У мяне была ліцэнзія CLV - Катэгорыі Паветраны транспарт. Гэта захоѓваюцца мне яны ж правы, што і звычайная камерцыйная ліцэнзія. Толькі патрабаванні былі вышэй. Ад пілота патрабуюцца больш высокія лётныя навыкі і выдатная фізічная падрыхтоѓка. У асноѓным яна ёсць у камерцыйных і прафесійных пілотаѓ. Яе добра дасведчаны аб эвалюцыі лятальных апаратаѓ з імі тхара, як Ікар ѓпершыню пакрыѓ сябе воскам і пер'ем. Але цяпер, калі мы збіраліся кінуць выклік гэтай воющей бурэ, маючы не больш чым запалкавы скрынак з размахам крылаѓ каля 12 м, яе, падумаѓ, як мы зможам узляцець.
  
  
  Мы пырхалі па беразе, пакуль не дасягнулі ѓзлётнай хуткасці. Для Cessna 150 гэта каля 90 кіламетраѓ у гадзіну. Мы вырваліся на свабоду і падскочылі ѓ паветра. Гэта была жудасная сенсацыя. Яе бачыѓ, што Тамара зусім не задаволеная сваім узлётам. Закусіѓшы ніжнюю губу, яна звярталася з румпелем і педалямі, як арганіст, які грае "Выхад гладыятара" ѓ стылі бугі-вугі. Тамара паэтапна падымалася на самалёце на вышыню 2000 футаѓ. На гэтай вышыні яна працягвала лётаць. Яна спакойна пацягнула газ, пакуль тахометр не паказаѓ 2300 абаротаѓ у хвіліну.
  
  
  - Ты прыроджаны пілот, - сказаѓ яе эй.
  
  
  "Там, адкуль яго родам, такая надвор'е кожны год на працягу шасці месяцаѓ", - адказала яна. 'Куды мы паляцім туды?'
  
  
  - Ты ведаеш, што гэта першы раз, калі ѓ мяне ёсць час, каб турбавацца пра гэта? Яе адкрыѓ торбу і пачаѓ праглядаць пашпарты і дакументы. Тым часам яе патлумачыѓ гэй, як яе ih набыѓ і каму яны належаць. Уладальнікам сумкі была сеньёра Ана Мохада, ѓдава, якая жыве ѓ гатэлі Vacaciones ѓ Пунтаренасе, Коста-Рыцы. У вольным перакладзе яна жылкі ѓ пансіянаце і працавала там ахмістрыняю. Па крайняй меры, калі б мы маглі праверыць яе дакументы. Яе задаваѓся пытаннем, наколькі яны былі рэальнымі, калі яе правяраѓ наступны набор дакументаѓ.
  
  
  Імя гэтай лысай галавы было Тоничи Аляксандр. Лічылася, што ён быѓ рабочым у Поленсии, Гандурас. Іншы мужчына, Рамон Батук, жыѓ на востраве Ісла-дэ Сангре, Панама. Ён быѓ вядомы як гандляр карункамі. Ісла-дэ Сангре - "Крывавы востраѓ". Тамара здрыганулася, калі яе прачытаѓ гэй спіс. "Мне здаецца, гэта непадыходнае месца для прадаѓца карункаѓ".
  
  
  "Ну, калі ѓ вас ёсць сотні маленькіх выспаѓ, такіх як Панама, вы часам атрымліваеце вар'яты назвы". Яе, яшчэ раз усё праверыѓ, складаючы паперы назад у сумку. Нам заставалася зусім трохі. "У Гандурас, - вырашыѓ я.
  
  
  Яна нахіліла самалёт на захад-паѓночны захад. Мы ляцелі назад ѓглыб краіны ѓ Нікарагуа. Яшчэ сто пяцьдзесят кіламетраѓ, і мы былі б над Гандурасам. Бачнасць была нулявы. Звонку быѓ поѓны вір, заблытаная белай кашы. Тамара агледзела ѓсе прыборы, магнітны компас і выкарыстала сваю практычную інтуіцыю. Некаторы час праца была вельмі інтэнсіѓнай. У адносна спакойны час Вольга запытальна павярнулася да мяне.
  
  
  - Поленсия, Гандурас? Адкуль гэты хлопец па Аляксандр ?
  
  
  'Родам адтуль. Так. Ты ведаеш, дзе гэта?'
  
  
  'Ніколі пра гэта не чула. Адзінае месца, якое здаецца мне знаёмым, гэта Лімон. Падобна на тое, гэта шматспадзеѓны турыстычны курорт у заліве Нікой ".
  
  
  "Гэта добра спалучаецца з такім назвай, як Hotel Vacaciones. Яны павінны былі быць трохі больш арыгінальнымі. Яны могуць шмат чаму навучыцца ѓ Панамы з яе прыгожымі назвамі выспаѓ".
  
  
  - У сумцы побач з табой ляжаць карты, Нік. Паглядзі, ці зможаш ты знайсці карту Гандураса. Тады яе змагу зарыентавацца.
  
  
  У паказаным ім месцы ляжалі карты. На самай дэла цэлыя чаркі карт. Больш, чым яе калі-небудзь бачыѓ, на прыватных самалётах, з якімі мне даводзілася сутыкацца. WLK's World Aviation Maps - для кожнай часткі Цэнтральнай і Паѓднёвай Амерык, падрабязныя карты, атрыманыя з прыватных агенцтваѓ, і добра вывучаны Даведнік лётчыка FAA для Злучаных Штатаѓ.
  
  
  Яе знайшоѓ карту, якую хацеѓ. - А голас і Поленсия. Мяркуючы па памерах, гэта вёска, якая складаецца вакол двух чалавек і курыцы. Ён ляжыць паміж сталіцай Тегусигальпой і трехтысячником Эль - Пикачо . Хм, як добра ты прызямляцца на козлиных сцежках?
  
  
  - Мы прызямлімся ѓ Тэгусігальпе, калі вы не пярэчыце. Думаю, гэта адзіны аэрапорт Гандураса. У любым выпадку ён будзе ліжа за ѓсё да Поленсии.
  
  
  Даѓ гэй каардынаты і паклаѓ карты назад. Яна ѓключыла радыё, спадзеючыся злавіць маяк. Дынамічная толькі выдаваѓ нейкі статычны трэск. Нічога талковага па гэтага зрабіць было нельга. Стрэлка радиокомпаса павольна паварочвалася. Мне не здалося праѓдападобным, што ѓсе станцыі былі адключаныя ад эфіру. Яны проста не былі чутныя, і прычына магла быць толькі адна. Сігналам перашкаджала змены надвор'я палкоѓніка Земблы. Адны толькі неспрыяльныя ѓмовы не могуць выклікаць адмову такога маштабу. Разважаючы над гэтым, яе таксама зразумеѓ, што мы ѓ Принцапольце ніколі не змаглі б паклікаць на дапамогу па радыё. Мы сапраѓды былі зусім адны. Больш, чым ёй першапачаткова баяѓся. Ёй сказаѓ гэта Тамары. - яна адказала змрочным позіркам. Ee вусны былі бледнымі.
  
  
  - Іронія лёсу, - сказаѓ я, - у тым, што Зембла гатэль данесці свае патрабаванні да ѓсяго свету на радыё. Можа быць, ён меѓ намер зрабіць гэта дзе-то яшчэ, за межамі гэтага бардака, але я ѓ гэтым сумняваюся. Я не думаю, што ён цалкам усведамляѓ, у што ѓвязваецца. Я думаю, што эга велізарнае эга трохі затуманило эга разлікі. Гэта часткі здараецца з дыктатарамі, якія пакутуюць маніяй велічы. У рэшце рэшт, ён не быѓ такім разумным.
  
  
  - Не, ён быѓ занадта разумным, Нік. Тамара зноѓ закрыла рот і засяродзілася на сваіх інструментах. Гэта мела мала агульнага з палётам. Сачыць за рукамі, і пры неабходнасці выпраѓце. Гэта ѓсё. "Сэсна", уздымаючы і круцячыся, прабівалася скрозь віхуры адбору пробаѓ паветра. Тамара была падобная на індычку, скачучую на дзікай коні. Яна лётала разам з самалётам. Ee рукі і ногі ѓпэѓнена і хутка рэагавалі на кожнае рух прылады. Яна ляцела добра, нават па-чартоѓску добра. Адзіным недахопам палёту ѓсляпую з'яѓляецца тое, што вы не ѓбачыце гару, якая займаецца можа вымалёѓвацца перад вамі.
  
  
  "Чаму Polencia, Нік?" - спытала яна праз некаторы час.
  
  
  "Чаму мы адправімся туды? Таму што гэта на поѓнач ад Prinzapolca, а два іншых на поѓдзень. Шторм ѓзмоцніцца, і ён вырашыѓ, што нам лепш спачатку ѓзяцца за самы доѓгі ѓчастак, а затым на больш кароткі.
  
  
  'Яго так і думала. Але яе амелы на ѓвазе, як вы можаце быць упэѓнены, што там ёсць перадатчык? Аляксандр, Батук і Сеньёра Мохада мог прыйсці адкуль заѓгодна і адкуль заѓгодна. Яны маглі б выкарыстоѓваць фальшывыя дакументы.
  
  
  - Вы павінны гэта ведаць, - усміхнуѓся я, - сеньярыта Росита па Манагуа.
  
  
  - Не смейся назаѓжды мной, Нік. А цяпер сур'ёзна!
  
  
  Яе ѓздыхнуѓ. "Ёсць чатыры прычыны. Па-першае, у мяне ёсць не толькі ih пашпарт, але і ih нацыянальныя сертыфікаты асоб. Вы не горш за мяне ведаеце, што з падробленым пашпартам можна лёгка заехаць у іншую краіну. Але паспрабуйце пажыць у сваёй краіне з фальшывым пасведчаннем асобы. Гэта асабліва цяжка. Асабліва ѓ Лацінскай Амерыцы. Паліцыя любіць правяраць. Па-другое, кожны вакол гэтых хлопцаѓ кантраляваѓ перадатчык. Такім чынам, яны павінны былі жыць недалёка ад яго установак. Па-трэцяе, я не разумею, навошта Зембле выкарыстоѓваць фальшывыя дакументы. Гэта не без рызыкі. Няма, я думаю, што гэтыя месцы адпавядаюць рэчаіснасці.
  
  
  - А чацвёртая прычына?
  
  
  Яе, паціснуѓ плячыма. "У нас няма нічога лепш".
  
  
  Яе разумею. Тады мы проста зробім гэта. Яна падціснула вусны. Ёй заѓважыѓ, што гэта было яе звычкай, калі яна пра што-то турбавалася, яе савета. Затым яе твар на момант прасвятлеѓ. - За крэслам кошык, Нік. Дыега быѓ вельмі галодны, калі рыхтаваѓся да падарожжа, і, можа быць, у ёй яшчэ што-то есць.
  
  
  Яе знайшоѓ кошык, адну па гэтае плеценых мексіканскіх сумкі для пакупак. Сапраѓды, Дыега, не так шмат пакінулі. У бутэльцы яшчэ заставалася бутэлька таннага чырвонага віна, і засталося некалькі тако, а таксама хамон і тостадас - тапас . Яны былі халоднымі, але ѓсё роѓна былі смачнымі. Тостады былі ѓсё яшчэ храбусткімі і напоѓненымі разнастайнымі смачнасцямі, у тым ліку зялёным перцам, які быѓ досыць гарачым, каб абпаліць вашыя вантробы.
  
  
  Адным глытком спустошыѓ яе бутэльку, каб патушыць агонь. Яе паставіѓ кошык назад і расслабіѓся ѓ крэсле. Цёплае пачуццё віны, ацяпленне, самалёце і поѓны страѓнік выклікалі ѓ мяне дрымотнасць. Яе стараѓся трымаць вочы адкрытымі. Але не пратрымаѓся доѓга. "Цессна" гайдалася і гайдалася. Для маіх вушэй гук рухавіка быѓ пульсуючым, навадным сон грукатам.
  
  
  Яе павольна прачнуѓся. Чарната без сноѓ, у якую яе пагрузіѓся, паступова ператварылася ѓ цёмна-шэрую рэальнасць. Яе адчуѓ тузанне ѓ параненым плячы. Мае мышцы звяло, таму што я занадта доѓга сядзеѓ у адным і тым жа становішчы. Яшчэ не зусім прачнуѓшыся, адкрыѓ яе вочы. Спачатку яе, думаѓ, што ѓсё яшчэ знаходжуся ѓ лодцы, і уплываю з храма. Яе глядзеѓ у вялізную шэрую бясконцасць. Мне спатрэбілася некалькі секунд, каб зразумець, што мяне матляе туды-сюды на самалёце. Яе ляжаѓ, прыхінуѓшыся галавой да дзень, і глядзеѓ у акно на ваѓняная фуфайка. Усё было засыпана снегам. Яе павярнуѓ галаву да Тамары і пазяхнуѓ.
  
  
  'Спаѓ добра?'
  
  
  - Разумна, калі ѓлічыць абставіны. Дзе мы?'
  
  
  "Амаль у Тэгусігальпе. Прызямляемся праз пятнаццаць хвіліна. Вам ніхто ніколі не казаѓ, што вы храпці?
  
  
  "Толькі калі б яе мог адказаць на камплімент", - усміхнуѓся я. - Ёсць што-небудзь яшчэ па радыё?
  
  
  Яна пахітала галавой. - У мяне такое ѓражанне, што ѓсе каналы тут проста адключаныя. Мне здаецца, што Зембла нясе поѓную адказнасць за гэта маѓчанне.
  
  
  - У такім выпадку, - сказаѓ я, ужо не пасмейваючыся, - яны, хутчэй за ѓсё, эвакуююць горад. Урад залежыць ад сродкаѓ сувязі, асабліва ѓ цяжкія часы, пакуль не наступіць сапраѓдны паток".
  
  
  "Гэтыя бедныя людзі, - прашаптала яна, - гэты бедны, няшчасны чалавек, і..."
  
  
  Дзесяць хвіліна праз мы ѓбачылі цёмную масу, якая рухаецца пад намі. Мы праляцелі над сталіцай Гандураса. Яе адчуѓ раптоѓны страх. Тэгусігальпу павінен быць яркім плямай у гэтай шэрай кашы. Мы павінны ѓбачыць мігаценне агнёѓ ці хаця б ih адлюстраванне ѓ снезе. Тэгусігальпе амаль чатыры стагоддзя. Гэта горад, які ганарыцца сваім універсітэтам і саборам васемнаццатага стагоддзя, які бачны здалёк з эга купалам і двума вежамі.
  
  
  Тэгусігальпу з яе двумястами тысячамі жыхароѓ, здавалася, больш не існавала.
  
  
  Тамара апусціла самалёт скрозь бушующую буру. "Аэрапорт у зале на поѓдзень ад горада, даволі высока, амаль на 3000 футаѓ. Зацягніце пояс. Гэта будзе жорсткая пасадка, калі яе страчу бачнасць".
  
  
  "Пераканайся, што ты зможаш зноѓ узляцець у бліжэйшы час", - папярэджваѓ яе і далей. "Магчыма, нас чакае прывітальны камітэт".
  
  
  - Што ты маеш на ѓвазе, Нік?
  
  
  "Мы не ведаем, што адбылося з імі тхара, як мы пакінулі Принцапольцу. Тэгусігальпу можа быць амаль бязлюднай. Але яны таксама могуць знаходзіцца на ваенным становішчы. А калі гэта так, то салдаты женойпросто могуць абстраляць чужы самалёт. Ёсць і іншая магчымасць. Калі Зембла добра паклапаціѓся аб сваіх сувязях з грамадскасцю, сродкамі сувязі і транспарту, цалкам маглі апынуцца ѓ руках эга саѓдзельнікаѓ. Шторм можа быць сігналам да нанясення удараѓ цяпер, калі бок паралізаваная. Сумняваюся, але мы нам, у чым не можам быць упэѓнены. Тамара занепакоена глянула на мяне. Яна абляцела ѓскраіну горада. Пакуль яе спаѓ, яна пачала лётаць ценымногие вышэй першапачатковай вышыні 2000 футаѓ. Яна знізілася на некалькі сотняѓ футаѓ і павярнула самалёт у шырокі кикера. Тэгусігальпу стала выразна прыкметны і знікла злева, калі мы ляцелі над сельскай мясцовасцю.
  
  
  Гандурас вельмі падобны на Нікарагуа. За выключэннем вузкіх прыбярэжных палос, гэта горная краіна. Сельская гаспадарка з'яѓляецца асноѓнай крыніцай сродкаѓ да існавання, але большая частка зямлі яшчэ не апрацавана. Як і ѓ Нікарагуа, цяпер ён выглядаѓ, як бясплодны арктычнае пейзаж. Цёмныя аблокі, цяжарныя снегам, віселі вакол ѓяѓнай горнай вяршыні на вышыні чатырох-пяці тысяч метраѓ.
  
  
  Мой пілот, здавалася, ведаѓ траекторыю палёту. Цалкам верагодна, што яна прызямляліся тут раней. Яна зноѓ дала машыне павярнуць, скінула хуткасць прыкладна да тысячы абаротаѓ у хвіліну і ѓключыѓ пасадкавыя агні. Павольна яна знізіла самалёт. На адно трывожнае імгненне яе падумаѓ, што яна хоча, каб мы прызямліліся пасярод гайкі. Потым мы скончылі спуск. У промнях нашых пасадачных агнёѓ маячыла бетонная узлётна-пасадачная паласа аэрапорта Тэгусігальпу. Вецер і снег хвасталі бруі. Бачнасць не распасціралася ценымногие далей шруба. Смутны яе мог бачыць шчырымі перад сабой масіѓныя формы дыспетчарскай вышкі і ангары. Мне было цікава, хто чакаѓ нас у гэтых будынках. Калі хто-небудзь быѓ там.
  
  
  Мы стукнуліся аб зямлю, падскочылі, зноѓ стукнуліся аб зямлю, і нас занесла. Тамара аднавіла кантроль над самалётам, і мы пакаціліся да вежы. Мы праехалі mimmo пары старых "Мустангаѓ" Р-51, рэліквій вайны, DC-4 і групы спісаных F-5. Камерцыйных самалётаѓ не было відаць. У ангарах, дыспетчарскай вышкі і зале прыбыцця было цёмна; не было ніякіх прыкмет жыцця. Маё падазрэнне, што горад быѓ эвакуіраваны, стала мацней, чым калі-небудзь. Вядома, таксама магчыма, што былі эвакуяваныя толькі прыгарады. Насельніцтва можна было сабраць у лагер у цэнтры горада, каб дачакацца заканчэння гэтага незразумелага бедства. З іншага боку, гэта магла быць і адна вялікая засада. Тамара востра ѓсведамляла патэнцыйную небяспеку. Калі мы наблізіліся да залы прылёту, яна выключыла пасадкавыя агні, рэзка затармазіла і разгарнула "Сессну" на 180 градусаѓ. У экстранай сітуацыі ѓ нас цяпер было досыць месцы, каб зноѓ хутка ѓзляцець. Ніхто не выйшаѓ павітаць нас. У цені будынка, падобна, таксама ніхто не хаваѓся. Тамара завяла рухавік і ѓважліва выглянула вонкі.
  
  
  Яе спытаѓ сл. - Вы што-небудзь бачыце?
  
  
  'Няма. Пачакаем!'
  
  
  Адчыніліся дзверы і выбег мужчына. Ён хістаѓся, слізгаѓ, хістаѓся і бег так хутка, як толькі мог. Яе не ведае эга. У любым выпадку, ён не быѓ салдатам і быѓ бяззбройны. Ён нырнуѓ у таццяна. Мы пачулі слабы гук аѓтамабіля, які завёѓся і паехаѓ на поѓнай хуткасці. Мы пачакалі некалькі мін, але больш нічога не адбылося.
  
  
  "Напэѓна, марадзёр, - сказаѓ я, - ды яшчэ і п'яніца". Яе змагаѓся з дзвярыма. Ледзяной халодны вецер быѓ жахам потым ѓтульнага цяпла самалёта. - Чакай, - крыкнуѓ ёй, Тамары. - Я збіраюся штогод. Яе, падбег да дзень, па якой выйшаѓ мужчына. Пісталет Мендоса з адной куляй у маёй руцэ, гатовы да стрэлу. Унутры было амаль занадта цёмна, каб што-небудзь разгледзець. Яе абмацаѓ сцяну і знайшоѓ выключальнік і ѓключыѓ яго. Нічога такога. Яе паспрабаваѓ яшчэ некалькі разоѓ. Яе рэзка перастаѓ слухаць. Вецер выѓ звонку. Паперу задуло ѓ вялікія вокны.
  
  
  Па іншую бок вялікага мармуровага залы чакання стаяѓ шэраг білетных кас. Яе, падышоѓ да бліжэйшай стойцы і кінуѓ запытальны погляд nah. Яе агледзеѓ кабінеты і прыбіральні. Аэрапорт быѓ пусты. Яе, вярнуѓся да стойцы і паспрабаваѓ тэлефона, які быѓ на стале. Мяне не здзівіла, што лінія не працавала. Ззаду пачуліся лёгкія цягнучы shaggy. Павярнуѓшыся вакол сваёй восі, яе выпусціѓ тэлефон і падняѓ пісталет.
  
  
  Гэта была Тамара. Гэй, не трэба было казаць мне, што яна нервуецца. Яе круглыя вочы былі памерам з сподкі. Яна была мярцвяна-белым. "Я не магла больш трываць гэта там, - сказала яна.
  
  
  - Тут не ценымногие лепш. Яе паказаѓ на тэлефонную трубку, якая вісела побач са сталом. "Тут нікога няма. Тэлефон і сьвяты таксама больш не працуюць.
  
  
  - І што нам цяпер рабіць?
  
  
  "Поленсия".
  
  
  Яна нервова схапіла мяне за рукаѓ. - Давай спачатку паедзем у Тегусигальпу, Нік. У рэшце рэшт, горад не можа быць цалкам эвакуіраваны. Не за такі кароткі час. Павінен быць хто-то, хто можа нам дапамагчы. Паліцыя або армія.
  
  
  - Яе бы гатэль, дзетка, але не магу. Мы павінны спачатку знайсці каго-то, каб растлумачыць гэты лейцара. І калі мы знойдзем каго-то такога, то лейцара толькі ѓ тым, даверыць яны нам. Мы замежнікі без пашпарта або візы. Няма, яны аддалі перавагу б думаць, што мы былі прычынай гэтага".
  
  
  - Але мы не можам спыніць Земблу. Толькі мы ѓдваіх.
  
  
  Яе пагладзіѓ руку, якая займаецца трымала маю руку. - Спрачаемся?..
  
  
  
  
  Кіраѓнік 8
  
  
  
  
  Праз гадзіну мы выехалі па Тугусигальпы на выкрадзеным ваенным "лендровере" ѓ горную вёску Поленсия.
  
  
  Нам пашчасціла знайсці што-то, што ехала ѓ пустэльным аэрапорце. Апарат стаяѓ у маленькім паліцэйскім гаражы аэрапорта побач са старымі пропеллерными самалётамі. Машыну паднялі на дамкраце і знялі правае пярэдняе кола. Як толькі ѓлады Гандураса вырашылі дзейнічаць, відавочна, паѓстала ѓсеагульная паніка. Ровер проста застаѓся ззаду. Ён быѓ іржавы, з надтрэснутым ветравым шклом і пакамячанай кратамі радыятара. Але што яшчэ больш важна, ён быѓ цалкам зачынены. На гэтай вышыні, а таксама вышэй у гарах, куды нам трэба было ісці, ёсць такое паняцце, як зіма. Вядома, нішто ѓ параѓнанні з цяперашнімі абставінамі, але тое, што жыхары Гандураса выкарыстоѓвалі закрытыя аѓтамабілі, мела сэнс. Ёй быѓ удзячны за гэта.
  
  
  Яе знайшоѓ падыходнае кола ѓ гаражы. Тым часам Тамара рылася у папрасіѓ каністраѓ для запраѓкі бензінам звонку ля запраѓкі. Яе мяняѓ кола, калі яна прыйшла, каб сказаць мне, што помпа не працуе - няма карупцыі. На шчасце, мы знайшлі некалькі бочак бензіну. Нам удалося напампаваць ручным помпай дастаткова, каб запоѓніць шэсць каністраѓ і бак ѓсюдыхода. У рэшце рэшт, высокае актанавы лік, вядома ж, прожгло бы дзірку ѓ цыліндрах. Лейцара быѓ толькі ѓ тым, наколькі хутка. Зброі ѓ Ровере не было, што нядзіѓна. Мы знайшлі скрутак вяроѓкі і аптэчку для аказання першай дапамогі . Перад ад'ездам Тамара памяняць павязку на маім плячы. Ёй быѓ рады, што крывацёк спыніѓся і адтуліны добра зачыніліся. Аднак не было ніякіх лекаѓ, каб паменшыць грызущую боль. Яе спрабаваѓ забыць боль. Маё вывучэнне ѓсходняй філасофіі і мае шырокія заняткі ёгай павінны дапамагчы мне ѓ гэтым. Дух перамагае матэрыю - і гэта працуе!
  
  
  Нарэшце, па дарозе мы заѓважылі, што печ працуе, як дрэнна, а глушыцель трэснуѓ. Кабіну напоѓніѓ бесперапынны грамавы і пах гару. Яе, падумаѓ, як іранічна было б, калі б атручэнне чадным газам прымусіла нас памерці да таго, як у нас з'явіцца шанец памерці больш прыдатным чынам. Асабіста яе аддавалі перавагу ледзяной снег або распалены свінец.
  
  
  Яе паехаѓ. Тамара знайшла дарогу па карце, якую яна разгарнула ѓ сябе на каленях. Маршрут, па якім мы ішлі, складаѓся вакол бесперапыннага зігзаг па ѓзгорках і, нарэшце, фінальнага, жудасна стромкага ѓздыму ѓ Поленсию. Узыходжанне на гэтыя вяршыні нельга лічыць чым-то відовішчным. Яны не асабліва крутыя і не трапляюць у тую ж катэгорыю, што і Альпы або больш маладыя Скалістыя горы. Але цяпер нам трэба было рассякаць заснежаныя лясы. ђзыходжанне па прадзьмухваецца вятрамі перевалом па абледзянелых гужавым і горных сцежках было небяспечней, чым здавалася. Над намі навіслі цёмныя тучы. Шматкі шэрага туману і снегу, месцамі перамяшаныя з градам, хвасталі усюдыход з усіх бакоѓ.
  
  
  Па абодвух баках вузкай дарогі рухалася невялікая армія тубыльцаѓ. ђцекачы, што пакінулі свае вёскі і хаціны. Яны поплелись пад абарону Тэгусігальпу. Некаторыя былі верхам на конях або мулах, у іншых былі калёсы, але большасць ішлі хады. На іх былі якія струменіліся понча, свабодныя баваѓняныя штаны і сандалі. Дрэнна апранутыя і няшчасныя, яны цягнуліся са сваімі беднымі пажыткамі на спінах. Калі яны і былі прыхільнікамі Земблы, то не паказвалі гэтага.
  
  
  Аднойчы яе спыніѓся, каб прапусціць калёсы. Тамара адчыніла бакавое акно. - Як далёка да Поленсии? - спытала яна ѓ метиса . Ён памарудзіѓ імгненне, і шчыльней закутался ѓ понча вакол свайго змёрзлага цела. "Магчыма, гадзіну. Дарога дрэнная. Вярніся назад, калі зможаш.
  
  
  - Не, мы павінны рухацца далей. Дзякуй.'
  
  
  Мужчына паклаѓ руку на акно. - Гэта бескарысна, сеньярыта. Некаторыя вакол нас па Поленсии. Людзі з зброяй выгналі нас вакол нашых дамоѓ".
  
  
  - Салдаты?
  
  
  'Няма. іншыя. Я не ведаю, навошта ім патрэбна была наша маленькая вёска. Калі вы сутыкаецеся з зброяй, вам лепш не задаваць пытанняѓ і падпарадкоѓвацца".
  
  
  "Мы будзем асцярожныя. Мучас gracias, senor. Тамара зачыніла акно. Яе твар быѓ змрочным, пакуль мы ехалі. - Цяпер сумневаѓ няма, Нік. Ты меѓ рацыю. Перадатчык там.
  
  
  'Так. І яшчэ адно. Зембла ужо быѓ там.
  
  
  Яна паглядзела на мяне вострым позіркам. - Як ты можаш быць так упэѓнены?
  
  
  "Я не ѓпэѓнены, але гэта адпавядае раскладзе. Каналы не павінны быць вельмі вялікімі. Яны былі папярэдне выраблены і настроены на фіксаваную даѓжыню хвалі. Каманды здзяйсняліся вакол храма майя. Зембла усталяваѓ ih таемна, без нагляду. Такім чынам, нам адно дзяржава не стане падазроным і не адправіць салдат для расследавання дзейнасці эга. Цяпер, калі ѓсё пайшло не так, ён павінен быѓ зрабіць выбар. Ён мог дэмантаваць свае каналы і забыць аб сваёй праграме, ці ён мог рэалізаваць свае планы любой цаной. І яго яшчэ не бачу, каб гэты фанатык здаѓся. Калі верыць каваля, гэта як-то звязана з комплексам пакутніка. Цяпер, калі Поленсия акупаваная эга ѓзброенымі бандытамі, відавочна, што Зебла вырашыѓ змагацца да пераможнага абодва канца. Паколькі радыёсувязі няма, яе б сказаѓ, што ён лётае туды-сюды паміж сваімі пастамі, каб падтрымаць сваіх людзей і камандаваць імі".
  
  
  - Вы маеце на ѓвазе, што палкоѓнік Зембла тут, у Поленсии?
  
  
  "Напэѓна, ён зноѓ пайшоѓ і пакінуѓ гадзінных".
  
  
  - Мы не ѓпэѓненыя, Нік.
  
  
  Яе, схапіѓся за руль Ровера, нібы на шыю Земблы.
  
  
  "Не, мы не ѓпэѓненыя".
  
  
  Мы iso усіх сіл спрабавалі знайсці шлях наверх. Часам паміж групамі дрэѓ, чые галіны сагнуліся пад незвычайнай снежнай нагрузкай. Часам па ахутаныя туманам горным хрыбтах з абрывамі з аднаго боку і шэрай пустэчай, з другога. Холад узмацніѓся. Ледзяной вецер прарэзаѓ кабіну, як брытва паперу, і нашы зубы стукалі, як кастаньет. Нарэшце мы дасягнулі невялікага плато, на шырокім канцы даліны трохкутнай формы. На другім баку даліны знаходзілася Поленсия.
  
  
  Перад намі распасціралася вялізная зіготкая раѓніна. Сяргей асляпляльна адбівалася на некранутым снезе. Толькі неба, здавалася, іскрылася і мігцела. Кувыркающиеся масы аблокаѓ зіхацелі, як ртуць. Даліна ззяла белізной і дакучліва прыгожай. Хупавыя ледзяныя купалы пакрывалі некалі зялёную зямлю. Пасярэдзіне даліны цякла рака. Яе мог бачыць месцы, дзе яна ѓпадала ѓ даліну. Пагорыстыя кішэні пад тоѓстым пластом снегу паказвалі на парогі. Мноства каскадаѓ, акружаных цяпер лёдам, паказвала на больш высокае становішча. Поленсия знаходзілася ля падножжа вялікага вадаспаду. Звычайна дома вёскі складаліся па бэжава-шэрых камянёѓ і тынкоѓкі, цяпер жа гэта была сука старых хацін колеру слановай косткі вакол такой жа белай царквы.
  
  
  Яе, ведаѓ, што на царкоѓнай вежы будзе чалавек на варце. Іншыя будуць патруляваць вуліцы, а некаторыя будуць сядзець на стромкіх схілах вакол даліны. Ахоѓнікі, якіх мы маглі бачыць, шэсць чалавек, ѓтваралі цёмныя плямы на светлым фоне. Двое стаялі ля імправізаванай блакады, адукаванай агародкай вакол бярвення на дарозе, якая вядзе ѓ Поленсию. Астатнія размясціліся напрыклад, паѓколам на нашым баку вёскі.
  
  
  Яны нас яшчэ не бачылі. Інакш бы што-небудзь зрабілі, - сказала Тамара. "Яны проста стаяць там... Ці, можа быць, яны ведаюць, што мы пойдзем, і чакаюць, не страляючы, пакуль мы не падыдзем ліжа".
  
  
  - Што ж, не будзем прымушаць ih больш чакаць.
  
  
  - Мы можам паспрабаваць знішчыць апошняга гадзіннага абыходным рухам. Мы маглі б выкарыстоѓваць эга пісталет.
  
  
  Яе не адразу адказаѓ. Яе вывучаѓ мясцовасць і думаѓ. Яе паспрабаваѓ прыдумаць план, які меѓ прыстойныя шанцы на поспех. Мне гэта не вельмі спадабалася.
  
  
  - Не, мы не ведаем ih распарадку, - адказаѓ ёй праз некаторы час. - І ѓ нас няма часу стаяць тут і ва ѓсім гэтым разбірацца. Акрамя таго, вёска цалкам адкрыта. Прабрацца туды будзе па-чартоѓску складана. І нават калі гэта спрацуе, мы можам не ведаць ih размяшчэння. Тады мы выдадзім сябе. Не, наш адзіны шанец - нанесці ѓдар да таго, як яны даведаюцца, што мы тут.
  
  
  - Добра, раскажы мне, як!
  
  
  Яе ѓсё перагледзеѓ. Затым яе ѓзяѓ скрутак вяроѓкі з задняй частцы машыны. - Дай мне свой пісталет, - сказаѓ я.
  
  
  'Чаму? У nen засталося ѓсяго тры патроны.
  
  
  'Выдатна. Гэта на два больш, чым засталося ѓ мяне. Ах так, і яшчэ адну гранату, калі ласка.
  
  
  Яна выглядала сумнай, але зрабіла, як ён прасіѓ.
  
  
  'Куды мы пойдзем?' - спытала яна, калі яе рыхтаваѓся вылезці вакол Апарата.
  
  
  - Не мы, а я. Заставайся тут.'
  
  
  - Нік, няма!
  
  
  'Так і павінна быць. Тым часам вы можаце павярнуць джып і заправіць бак па каністраѓ. Калі мне гэта ѓдасца, можа спатрэбіцца хуткае адступленне. Калі я не прыйду, то...
  
  
  'Не кажаце так.'
  
  
  - Калі ѓ мяне нічога не атрымаецца, - паѓтарыць яго, - тады ѓ вас ёсць шанец. Бензін больш чым дастаткова, каб вярнуцца ѓ Тегусигальпу.
  
  
  - Я ненавіджу цябе, - крыкнула яна мне наѓздагон. Яе, паглядзеѓ праз плячо на стройную постаць, якая сядзела ѓ " лендровере" . Калі б толькі не было так па-чартоѓску холадна, і сітуацыя не была такой небяспечнай і неадкладнай! Тады мне хацелася б штогод, ці ведае яна, што такое каханне. Маё шостае пачуццё падказвала мне, што мой шаноѓны рускі агент быѓ досыць гарачым, каб прымусіць нас забыцца, што нам калі-небудзь было холадна.
  
  
  Яе дасягнуѓ абодва канца плато і пачаѓ узбірацца на пагоркі, вядучыя да стромай скале над далінай. Мне давялося ѓтрамбоѓваць снег адной нагой, пакуль ён не шталь досыць цвердым, каб вытрымаць мой аленка. Затым іншы нагой наступны кавалак і гэтак далей. Гэта было смяротна стомна. Крок за крокам яе падняѓся. Неѓзабаве яе перастаѓ адчуваць мышцы нага, з-за притопывания. На вельмі стромкіх участках даводзілася паѓзці на каленях. Яго з цяжкасцю падняѓся з дапамогай рук. Нарэшце яе дасягнуѓ верхняга канца абрыву. Цяпер маё падарожжа да скалы адкрыта больш за Поленсией пачалося.
  
  
  Першая частка была не занадта складанай. Яна складалася ѓ асноѓным праз лабірынт кустоѓ і невялікіх дрэѓ, вакол якіх у самых дзіѓных месцах раслі бязладныя галінкі. Але потым гушчар гэтых прадуваных ветрам старых дрэѓ спынілася. Яе прыйшоѓ у густы лес. Буйныя іглічныя дрэвы, дубы і вязы схіляліся пад напорам парываѓ ветру. Галіны рухаліся хутка. Гэта выглядала так, быццам рукі пампаваліся вакол боку ѓ бок, каб сагрэцца. Некаторыя дрэвы паваліліся пад цяжарам снегу і зламаліся з змёрзлых ствалом. Мне даводзілася ісці па ім або пад імі, больш поѓзаючы, чым ідучы.
  
  
  Нягледзячы на снег, які ѓсё засынаѓ і зраѓняѓ з зямлёй, яе ѓбачыѓ, што дрэвы стаяць на пагорку. Гэты пагорак ляжаѓ над рэчышчам ракі, як раз перад тым месцам, дзе рака з грамавым грукатам абвальвалася ѓ даліну. Там была вялікая група анжэлес; цёмныя, выгнутыя формы блізка адзін да аднаго. Я пайшоѓ туды пад прыкрыццём дрэѓ. Тут вецер быѓ менш моцным, а снег менш шчыльным. Яе, выйшаѓ на бераг ракі і ѓважліва агледзеѓся. Вецер верш. Гэта дазваляла лепш кантраляваць шлях. Снег вакол мяне выглядаѓ мірным і прыязным. Вяроѓка цяжка ціснула на маё параненае плячо. Яе б з задавальненнем перакінуѓ яе праз іншае плячо, але мне даводзілася трымаць правую руку свабоднай, каб страляць.
  
  
  Яе некалькі разоѓ пацягнуѓ зашчапку аѓтаматычнага пісталета, каб вызваліць эга ад загустевшего ад холаду алею. Яе, спыніѓся, як укапаны, і шталь чакаць. Яе бы і слухаѓ, ці ёсць хто паблізу. Нідзе не было ніякіх прыкмет жыцця.
  
  
  Рака - як бы ee нас называлі - цякла пад лёдам і снегам, як каналізацыйная труба. Яе сумняваѓся, што яна замярзае ѓ звычайную зіму. Дрэвы і хмызнякі, вырваныя бурай з коранем, замацаваліся асяроддзяѓ скал пасярэдзіне. Дрэвы ѓтварылі вакол снег грубую плаціну, якая працягнулася ад аднаго берага да іншага.
  
  
  Яе рушыѓ направа праз неглыбокую западзіну да скалы. Вакол вадаспаду, як раз перад тым месцам, дзе рака ѓпадала ѓ даліну, повалилась вялікая елка. Ён быѓ напалову на беразе, напалову ѓ рацэ. Ніжнія галінкі былі глыбока пад снегам, але карані ѓсё яшчэ выглядалі свежымі. Гэта азначала, што дрэва было вырванае з коранем зусім нядаѓна.
  
  
  Яе спыніѓся тут. Яе прывязаѓ адзін паток вяроѓку да дрэва. Яе абвязаѓ іншы ніткай вакол таліі. Яе перасёк замерзлую раку і накіраваѓся да вадаспаду. Ісці па лёдзе рэк было б лягчэй, але я не хацеѓ быць выяѓленым. Мой план быѓ просты. Да таго часу, калі яе выкарыстаѓ ѓсю даѓжыню вяроѓкі, ёй быѓ бы досыць блізка да вадаспаду, каб разгарнуць цудоѓна замаскіраваную гранату Тамары і разбурыць грувасткую плаціну. Яе разлічваѓ на тое, што толькі што ѓтварыѓся лёд, не схопіцца цалкам. Калі б лёд лопнуѓ, гэтая назапашаная маса хлынула б ѓніз, як вада вакол рэзервуара. Поленсия была шчыра унізе, у даліне. Насельніцтва знікла. У горадзе засталіся толькі людзі Земблы і перадатчык.
  
  
  Гэта было небяспечным. Граната магла падарвацца да таго, як я дабяруся да бяспечнага хованкі за дрэвамі. Сцяна снегу і лёду з шалёнай хуткасцю рушыѓ бы па краі. Вынік быѓ бы смяротным, як апоѓзень. І я не збіраѓся дазволіць, каб мяне захліснуѓ гэты вір. Ёй нічога не ведаѓ аб наладах апярэджання запальвання. Вяроѓка была маёй адзінай надзеяй.
  
  
  Да плаціны заставалася яшчэ метраѓ пятнаццаць, яшчэ дзесяць. Яе прабіраѓся mimmo галінак і камянёѓ. "Мандарынавы бомбу" яе, трымаѓ у адной руцэ, аѓтаматычны пісталет - у іншы. Мне здалося, што я чую галасы, але нічога не было відаць. Ненадоѓга. Яе падпоѓз ліжа, мая мэта і маё цела былі так низменному, як толькі яе мог нахіліцца. Ён амаль дасягнуѓ скалы, калі зноѓ пачуѓ гукі. На гэты раз памылкі не было! Праз яловую гай прайшлі нейкія мужчыны. Яны ішлі да ракі. Ih галасы рэхам аддаваліся скрозь снег. Яе выразна чуѓ, аб чым яны гаварылі. "...тут сляды, яе ж казаѓ, мне здалося, што я ѓбачыѓ што-то дзіѓнае. Ён не можа быць далёка.
  
  
  У метры ад мяне iso лёду тырчаѓ кавалак бервяна. Яе нырнуѓ у гэта прыстанішча ѓ лёдзе і апынуѓся ѓ пакояѓ асяроддзяѓ шапаткія галін. Мае пераследнікі, павінна быць, пачулі мяне. Яе, затаіѓ дыханне, беларуская пісталет быѓ гатовы стрэліць у маёй руцэ. Яе пачуѓ іншы голас, якія крычаць па-іспанску. 'Свету. Галасаванне вяроѓка. Яна ідзе праз раку.
  
  
  Яе, паглядзеѓ скрозь мёртвыя галінкі. Яе змог адрозніць чатыры фігуры, спыняюцца на беразе ракі. На мужчынах была бясформенная форма з эмблемай, якую яго ѓжо бачыѓ у храме. Ih кулакі ѓ пальчатках чапляліся за вінтоѓкі, калі яны пільна глядзелі на лёд. Дзьмуѓ лёгкі ветрык, ад якога ih форме прыліпала да целаѓ. "Такі ж марознае, як і твая сястра", - сказаѓ трэці, усміхнуѓшыся. 'Прывітанне!' - адказаѓ пачатку другой мужчына непрыстойным жэстам. - Вазьмі вяроѓку, Хасэ. Паглядзім, добры ці ты рыбак.
  
  
  Яе, пацягнуѓся да вяроѓцы вакол таліі і развязаѓ яе. Яе не гатэль тры разы страляць на чатырох хлопцаѓ. Яе кінуѓ вяроѓку і глядзеѓ, як яна выгінаецца ѓ лёдзе. Яе несвядома падняѓ левую руку, тую, што з бомбай Тамары. Кроплі банк раптам выступілі ѓ мяне на лбе. Яе з недаверам утаропіѓся на гранату. Яе выпадкова зламаѓ трубку запальвання на тры чвэрці шляху ѓверх. Як мяркуецца, гэта адбылося, калі яе нырнуѓ у сховішча. Тры чвэрці чаго? Снарад быѓ взведен і мог падарвацца ѓ любы момант - але калі? Яе прысеѓ за запалым дрэвам, гадаць, не выбухне раптам граната, адкрыта мне ѓ твар. Раптам яго пачуѓ: " Ойе сябры ! Па слядах омбре. Там хто-то сядзіць ля ракі!
  
  
  Чацвёра мужчын пайшлі адкрыта на мяне. Адзін схіліѓ галаву, каб вывучыць сляды. Усе яны трымалі вінтоѓкі ѓ руках, гатовыя страляць. Яе асцярожна зрабіѓ пісталет Тамары лідэра чацвёркі. Ён быѓ усяго ѓ дваццаці ярдаѓ, калі яе стрэліѓ адзін раз. Яе, бачыѓ, як мужчына схапіѓся за жыццём і ѓпаѓ на калені. Пакінуѓ ёй мандарынавы бомбу на скрыжаванні галінкі. Одзіна па пакінутай тройцы паслізнуѓся і ѓпаѓ плазам на лёд. Двое іншых неадкладна адкрылі агонь. Кулі пераследвалі груды снегу і ледзяных аскепкаѓ, якія балюча было мяне па твары. Яе выйграѓ некалькі секунд дзякуй эфекту нечаканасці. Тады гэтыя хлопцы будуць лепш цэліцца. І ёй быѓ амаль ih прыцэлах. Яны не маглі прамахнуцца.
  
  
  Секунды цалкам прайшлі, калі граната выбухнула. Выбух ѓдарыѓ мяне ѓ спіну, як жалезны кулак. Яе, адчуѓ, як лёд задрыжаѓ пад маімі нагамі, калі выбух прарваѓ грубую плаціну. Яе праляцеѓ па паветры, зноѓ прызямліѓся і заскользил. На мяне абрынуѓся лівень вакол лёду, снегу і дрэва. Яе пачуѓ крыкі іншых мужчын, калі гром выбуху заціх... а затым лёд пачаѓ трэскацца са злавесным грукатам. Халодная вада пад лёдам яшчэ не паспела замерзнуць. Цяпер яна пачала хутка цячы па краі кратэра. Лёд стагнаѓ і курчыѓся пад цяжкім ціскам; ён пачаѓ ламацца. Сталі бачныя вялікія дзіркі. Ледзяная маса больш не стрымлівалася і разам з рэшткамі лесу пачала слізгаць, як масіѓная змёрзлая палтус, праз ѓзлесак на вяршыні горада.
  
  
  Яе паспрабаваѓ устаць. Лёд танцаваѓ і гайдаѓся уверх і ѓніз. Яе зноѓ упаѓ на калені. Яе нават не здолеѓ прапаѓзці некалькі метраѓ да берага. Яе пакасіѓся на сваіх праследавацеляѓ. Чалавек, якога яе падстрэліѓ, знік. Усё, што я бачыѓ, былі рукі, якія адчайна хапаліся за што заѓгодна. Ён праваліѓся ѓ расколіну ѓ лёдзе. Астатнія слізгалі і крычалі. Яе нічога не мог зрабіць, акрамя як чапляцца за галінкі дрэва. Вызваленая рака люта хлынула праз десятифутовую пралом. Абодва берагі былі пакрытыя моцным цячэннем. Одзіна вакол людзей Земблы паспрабаваѓ выбрацца вакол гэтага бурлівым фантана. Лёд паддаѓся. Адзін крык, і бушуючы паток паглынуѓ эга. Двое пакінутых мужчын вылі, як людзі тварам да твару са смерцю. Рабіць было няма чаго. Няѓхільна мы слізгалі да скалы. Груды лёду і рэшткі дрэѓ пляскалі нас з усіх бакоѓ.
  
  
  Вяршыня вадаспаду нагадвала гіганцкі вір. Усё круцілася і зацягвалася ѓ цэнтр віхуры. Мяне уцягнуѓ у яго з жахлівым булькала гукам. Потым яе ѓпаѓ.
  
  
  Ёй адчайна цягнуѓся да ѓсяго, што магло б запаволіць маё апусканне. Яе, схапіѓся за бервяно, зноѓ страціѓ эга, але зноѓ схапіѓ. Многія галінкі былі абарваны або зламаныя ѓшчыльную да ствала. Але галінак і іголак было яшчэ дастаткова, каб змякчыць маё падзенне. Шум шталь гучней. Як быццам ахоѓныя клапаны тысячы паравых катлоѓ раптам адкрыліся, каб выпусціць лішні пар. Снег і лёд, хлынулі ѓ цэнтр Поленсии. Увесь горад быѓ ахоплены ледзяной масай, якая займаецца ѓзляцела ѓверх і ѓпала ѓніз. Яе быѓ у цэнтры гэтага віру, калі лупіѓ вочы ѓвайшла ѓ ствала дрэва адкрытымі ѓ маіх нага.
  
  
  Яе глядзеѓ шырока расплюшчанымі вачыма на групу мужчын. Яны былі выгнаныя вакол горада і расьсеяны па раѓніне. Тым часам у мяне стралялі. Усё, што я мог зрабіць, гэта тырчэць і маліцца. Яе, спадзяваѓся, што рухаюся так хутка, што яны не змогуць трапіць у мяне. Але і не занадта хутка, таму што тады б яе зламаѓ сабе шыю. Яе трапіѓ у вір бурлівай вады, камянёѓ і дрэѓ. Лупіѓ вочы схлестнула галінку выплат прама над маім вухам. Яшчэ адна лупіѓ вочы з металічным скрыгатам адскочыла ад валуна, mimmo якога мы прайшлі. Гэта прымусіла мяне напружыцца ад страху. Затым рака ѓдарыла па дне даліны з сілай гарматнага ядра. Мяне збіла з нага, і шпурнула куды то. У мяне ѓрэзаліся нябачныя прадметы. Мяне паглынулі хвалі ледзяной вады, пакуль яна не пачарнела ѓ мяне на вачах.
  
  
  Моцнае працягу вярнула мяне на паверхню раней, чым яе зразумеѓ, што адбываецца. На паѓдарогі праз сплющенную і амаль цалкам разбураную вёску яе, выйшаѓ на паверхню. Мяне вырвала вадой і кравец ведае якім яшчэ дзярмом. Яе спрабаваѓ плыць. Удар у спіну прымусіѓ мяне ѓпасці. Я не дабіѓся ніякага прагрэсу. Таму яе працягваѓ заставацца на месцы, каб трымаць галаву над вадой. Яе, спадзяваѓся, што такім чынам таксама стымуляваць мой кровазварот. Як быццам яе быѓ у Паѓночным Ледавітым акіяне. У любым выпадку, мае шанцы на выжыванне былі ненашмат вышэй! Наѓздагон мне паслалі яшчэ адзін стрэл. Затым яе апынуѓся па-за межамі дасяжнасці каля таго, што, павінна быць, было царквой Поленсии.
  
  
  Ракі бешенно кацілася. Кроѓ застыла ѓ маіх жылах. Мае нервы анямелі. Яе больш нічога не адчуваѓ. Свінцовыя гантэлі, здавалася, былі прылепленыя да маіх руках і нагах. Яе сышоѓ пад ваду, прабіѓся на паверхню і зноѓ пачаѓ тануць.
  
  
  'Нік! Нік, пачакай...
  
  
  Голас зыходзіѓ вакол туману, аднекуль здалёк. Яе сутаргава махнуѓ рукой. Моцная рука сціснула маё запясце. Яе тузаѓ і спрабаваѓ дапамагчы. Яе змагаѓся з плынню. Яе змагаѓся з жаданнем здацца. Яе змагаѓся з амаль непераадольным жаданнем заснуць і пагрузіцца ѓ самую вялікую вадзяную ложак у свеце. Але рука не здавалася і працягвала цягнуць мяне. Нарэшце яе адчуѓ цвёрдую глебу. Мяне па-ранейшаму цягнулі. Ракі закружылася вакол маіх сцёгнаѓ, каленаѓ, лодыжак... і тут яе вылецеѓ! Яе, зрабіѓ некалькі няѓпэѓненых крокаѓ і ѓпаѓ.
  
  
  'Нік. слава Богу.' - Я пачуѓ дрыжыкі ѓ яе голасе. Вялікія слёзы навярнуліся на вочы Тамары. - Дзякуй богу, ты падплыѓ даволі блізка да берага, каб з можа цябе схапіць. З табой усё ѓ парадку?
  
  
  'Нічога такога.' - Мой голас надламаѓся. Яе стомлена паківаѓ галавой і ѓтаропіѓся на нах. "Прыемна, калі жанчына клапоціцца пра цябе", - падумаѓ я.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 9
  
  
  
  
  Быѓ вечар, калі мы вярнуліся ѓ "Цессну" Тамары. На небе не было нам зоркі. Раптоѓны снежны лівень засынаѓ дрэвы і засыпаѓ зямлю, ужо пакрытую белай тканінай. Было холадна. Кожнае дыханне прычыняла боль. Мой міжвольнае плаванне пакрыла мае бровы і бараду пластом шаці.
  
  
  Мы былі прыемна здзіѓлены, убачыѓшы туманную паласу матава-жоѓтага святла над цэнтрам Тэгусігальпу, сталіцы Гандураса. Значыць, наша здагадка было правільным. Горад даѓ цяпло і прытулак бяздомнаму і застрявшему там кіравання прывядзе да страты. Аэрапорт і дарогі, якія вядуць да яму, па-ранейшаму былі бязлюдныя. Мы толькі коратка разглядалі магчымасць выезду ѓ горад. Але старыя аргументы зноѓ апынуліся вырашальнымі. Мы б патрацілі занадта шмат часу на пошукі патрэбных аѓтарытэтаѓ. У тым малаверагодна выпадку, калі яны даверыць нам, ih дапамога будзе сумнеѓнай, а калі яны нам не даверыць, мы будзем у пройгрышы. Да гэтага дадавалася небяспека, што некаторыя могуць супрацоѓнічаць з Земблой і таемна працаваць супраць урада. Без дакладных дадзеных мы б ніколі не даведаліся, з хема маем справу.
  
  
  - А якое тлумачэнне мы павінны даць таго, што адбылося ѓ Поленсии? Тамара пахітала галавой. "Нік, гэта быѓ самы дзікі трук, які ёй калі-небудзь бачыла. Калі б я не ведала лепш, яе мог бы паклясціся, што ѓ цябе была цэлая бутэлька гарэлкі.
  
  
  "Яе гатэль б адну адкрытымі цяпер," адказаѓ я, фыркаючы. "Дарэчы, у вас была ідэя лепей знішчыць гэтую ѓстаноѓку з нашымі абмежаванымі рэсурсамі?"
  
  
  "Ну... не, не адразу, але я ѓсё ж думаю..."
  
  
  "Млоснасць ѓ панядзелак раніцай ад дырэктара!"
  
  
  'Што ты хочаш гэтым сказаць, Нік?
  
  
  'Гэта забудзь. Проста памятаеце, што знішчаны толькі адзін перадатчык. Яшчэ два наперадзе. І мы павінны "зрабіць гэта ѓ агульнай складанасці трыма кулямі і, вядома ж, вашымі цыгарэтамі".
  
  
  - Нік, гэта несправядліва! - сказала яна, надувшись. "З маімі цыгарэтамі усё ѓ парадку".
  
  
  "Нічога Смокі не змог бы вылечыць мядзведзя", - адказаѓ я. - Хочаш, яе запалю цыгарэту?
  
  
  - Не зусім так, - засмяялася яна. "Хто такі мядзведзь Смокі?"
  
  
  "Гэта заняло б занадта шмат часу, каб растлумачыць гэта. Дарэчы, яе б гатэль цыгарэту адкрыта цяпер з глытком вашай гарэлкі. Але толькі маёй уласнай маркі з залатым муштуком.
  
  
  "Залаты муштук! Наперад, працягвай. Для чаго гэта трэба?
  
  
  "Гэта для маёй Т-зоны ".
  
  
  "Т-зона ?"
  
  
  'Усемагутны Бог! Тамара, вас што, у гэтай акадэміі на ђльянаѓскай праспекце наогул нічому не вучаць? На Манхэтэне ты не працягнеш і пятнаццаці хвіліна.
  
  
  "Па крайняй меры, нас не вучаць пра Т-зонах . Акрамя таго, гэта гучыць непрыстойна.
  
  
  У мяне на вуснах было сказаць, што гэта не так. Але потым успомніѓ яе распроданный фільм, які яе бачыѓ некалькі тыдняѓ таму. Яна можа быць права. Яе прачысціѓ горла і зароѓ: "Дай мне печыва".
  
  
  Яна дала мне печыва. Гэта было адно вакол іх печеньев з сырам і арахісам, якія можна знайсці ѓ гандлёвых аѓтаматах. Гэта была вэб-ядомая рэч, якую мы змаглі знайсці ѓ пустэльным аэрапорце, на мяжы нашых магчымасцяѓ мы ѓзламалі аѓтамат і панеслі з сабой тузін пачкаѓ. Дробныя шакаладу ѓ гандлёвым аѓтамаце па суседстве былі зусім неядомымі, нават пасля таго, як мы ih размарозілі. Потым нашага рэйду яе завадатараѓ бакі "Цессны". Тамара зарулила на самалёт у пусты таццяна, далей ад ветру.
  
  
  Мы ѓсё яшчэ былі там. Мы былі ѓ Цессне. Рухавік працаваѓ на халастым ходу, а ацяпленне было ѓключана на поѓную магутнасць, каб размарозіць нас. Мы жавалі гэтыя бісквіты. На мне было паліто Тамары, пакуль мой сушыліся. Штаны і шкарпэткі прыліплі да мяне, як кавалак лёду. Мы абшукалі будынка у папрасіѓ коѓдраѓ або сухі адзення. Без выніку. Пры эвакуацыі аэрапорта ѓсё карыснае, па-відаць, было ѓзята з сабой. Яе, паглядзеѓ на Тамару ѓ мяккім зялёным святле прыборнай панэлі. І далей вытрымку, стойкасць і мужнасць выклікалі захапленне. Яна змагалася, лаялася і дапамагала мне, каб ажывіць мяне ѓ " лендровере" . Ёй быѓ блізкі да изнеможению пасьля таго, як мы ѓхіліліся ад некалькіх пакінутых хлопцаѓ, якіх Зембла размясціѓ у цяпер спустошанай Поленсии. Яна атрымала поспех. Усю зваротную дарогу яна была за рулём. Мы спрачаліся аб тым, ці павінен яе зняць дашчэнту прамоклую вопратку і замерзнуць на голай задніцы або застацца ѓ ёй, і сціпла ператварыцца ѓ груду лёду. Нарэшце мы прыйшлі да кампрамісу. Яе зняѓ паліто і кашулі і надзеѓ яе паліто. Астатняе павінна было як след высахнуць.
  
  
  Цяпер, калі мы нарэшце-то змаглі адпачыць спакойна, стала ясна, што Тамара таксама на зыходзе сваіх сіл. Яна была ѓ бегах на працягу двух поѓных дзён і начэй. Яе твар і пастава выказвалі прыкметы стомленасці. Мне было не ценымногие лепш. Тамара змахнула крошкі з каленяѓ і облизнула пальцы.
  
  
  'Добра. І куды цяпер? Лімон, Коста-Рыка?
  
  
  'Не.' - Я пакруціѓ галавой.
  
  
  "Але Нік, Панама ценымногие паѓднёвей! Вы не думаеце...
  
  
  - Так, мы спачатку паедзем у Puntarenas, - сказаѓ я, перарываючы яе пратэсту, - толькі не зараз ... Паглядзі на сябе, Тамара. Ты смяротна стамілася. Яе мог бы кіраваць гэтым самалётам замест цябе, але мне не ценымногие лепш. А ѓ такое надвор'е было б па-чартоѓску цяжка проста заставацца ѓ паветры. Нам трэба трохі адпачыць.
  
  
  - Але ѓ нас няма на гэта часу.
  
  
  - Тады нам прыйдзецца знайсці для гэтага час, - цвёрда сказаѓ я. Яна запытальна паглядзела на мяне, а потым уздыхнула. "Ты маеш рацыю, Нік, як звычайна. Некалькі гадзін скляпенні былі б выхадам.
  
  
  Cessna 150 не прызначаны для скляпенні. Але Тамара прыгатавала для мяне яшчэ адзін сюрпрыз. У нах былі адкідныя сядзенні, якія ѓ гэтыя дні частцы сустракаюцца ѓ аѓтамабілях. Складзеныя назад, яны ѓяѓлялі сабой некалькі нязграбныя ложка, але на іх можна было спаць. Ну не было ѓ спісе рабіѓ абсталявання ФАУ, але Тамара, не надта клапацілася аб стандартах бяспекі ЗША. У гэты момант мне таксама было ѓсё роѓна. Мы расцягнуліся, кожны ѓ сваім крэсле, прыкладна ѓ васьмі цалях другі з другога. Мы нейкі час ляжалі моѓчкі, гледзячы аднаго на аднаго. Цішыня стала ѓціскальнага.
  
  
  "Мы не можам проста так пакінуць рухавік працаваць усю ноч", - пачала яна.
  
  
  'Не.'
  
  
  "Павінна быць, тут вельмі холадна без летняга".
  
  
  Яшчэ адна хвіліна цішыні. Атмасфера была зараджана невысказанными жаданнямі і панадлівымі думкамі. "Мы можам падзяліць ваша паліто, тады мы не замёрз", - сказаѓ ёй нарэшце.
  
  
  Так, яна пагадзілася. Яна ѓстала і выключыць запальванне. Рухавік некалькі разоѓ кашлянуѓ, а затым заглух. Раптоѓная цішыня ахапіла нас. Тамара вагалася... Яна павольна ложку побач са мной на маё вузкае сядзенне. Павярнуѓшыся тварам да мяне, яна выцягнулася на ѓвесь рост. Яе расчыніѓ паліто і завярнуѓ нас у ім. Яе прыціснуѓ яе цела да сябе. Ee круглыя высокія грудзі здаваліся замарожанымі яблыкамі на маёй голай грудзей, калі яна аѓтаматычна прыціснулася да мяне. Нашы сцягна даткнуліся. Дрыготка прабегла па ёй. І гэта было не ад холаду.
  
  
  Яе не хацеѓ палохаць або прычыняць гэй боль. Яна патрэбна мне для занадта многіх іншых дэль. Раптам стаць яе палюбоѓнікам было занадта рызыкоѓна. Але я больш не мог кантраляваць свае рукі. Павольна і нястрымна яны слізгалі да яе тонкай таліі і пад ваѓнянай швэдар. Мае пальцы пяшчотна слізганулі па яе напружанага плоскаму жывата. Яе, адчуваѓ, як яна дрыжыць пад маім дакрананнем. Пякучы, які сціскае запал разліѓся па маім целе. Мая рука лашчыла яе аксаміцістую скуру; шукаць, спадзявацца. А потым яе адчуѓ гэта - покалывающую пульсацыю, смутны, але шматзначны рэѓматызму.
  
  
  Мы пацалаваліся. Спачатку ляніва і дразняще. Потым мацней. Тлеющая запал, як быццам ѓспыхнула ѓ Тамары. Ee цела трэслася ѓ маіх руках хвалепадобнымі рухамі. Ee рот быѓ падобны на горкі плод. Яе задрыжаѓ і напружыѓся пад сілай яе абдымкаѓ. Нарэшце яна вырвалася на свабоду. Яна засмяялася. Ганарлівая, самодовольная ѓсмешка, як бы насьміхаючыся над маім жаданнем. Але калі яна і высмейвала што-небудзь, то гэта было яе ѓласнае жаданне, а не маё. У яе усмешцы не было зверствы або схаваных матываѓ.
  
  
  Яна не супраціѓлялася маім рукам. З іншага боку, яна моѓчкі падганяла мяне сваімі рухамі, пакуль мы не ляглі голыя побач. У кабіне было гарачага і вільготнага, і не толькі з летняга. Павольна і ціха яе адкінуѓ куртку назад. Яе глядзеѓ на нах, сапраѓды глядзеѓ на нах, ѓсю дарогу. Яе пяшчотная бліскучая скура, ідэальная грудзі з малінавымі соску, яе пышны жыцця, які падымаѓся і апускаѓся ѓ такт яе пачашчанае дыханне, яе круглыя, мяккія сцягна, пераходзячыя ѓ доѓгія прыгожыя ногі. Мае вочы жэрлі яе. Яна выглядала цудоѓна. Яна працягнула рукі, каб абняць мяне. - Нік, Нік... - прашаптала яна. "Ты такі моцны, такі сапраѓдны мужчына. Галасаванне, як павінна быць сёння ѓвечары, голас, як я яе аддаю сябе табе. Ніякай хлусні, ніякіх хітрыкаѓ. Не Расія і Амерыка. Проста мужчына і жанчына разам... Я пяшчотна пацалавала адну грудзі, потым іншую. Яна здрыганулася, схапіла мяне за валасы і прыцягнула яшчэ лізаць. Мая рука слізганула паміж яе нага, а затым уверх па мяккай ѓнутранай баку яе сцёгнаѓ. Яе сцягна расслабіліся. Ee калені шырока рассунуліся, запрашаючы мяне цалкам авалодаць ёю.
  
  
  Яна прымусіла нас перавярнуцца на маленькім зэдліку. Цяпер мы былі яшчэ ѓ іншым. Яна ніжэй. Адна вакол яе доѓгіх дрыготкіх нага звісала з канца крэсла, падтрымліваючы нашы цела. Павольна яна апусціла руку паміж нашымі целамі. Яна ласкава прыціснула мяне да сваёй вільготнай цёплай дрыготкай плоці. Маленькімі гуллівым коламі яна пачала выгінацца і выгінацца. Ee пальцы прагна вжимали мяне ѓ нах.
  
  
  " Ааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааааа гэта гэта - уздыхнула яна, затаіѓшы дыханне. Здавалася, яна цалкам паглынула мяне глыбока ѓнутры сябе. Ee цела скрывіѓся. Застонав ад задавальнення, яна брыкалася нагамі. Яе рукі і ногі абвілі маё напружанае рухомы цела. Холад прабег па маім хрыбетніку. Яе, адчуѓ, як напружыліся яе мышцы, як быццам яны больш не былі часткай яе цела. Яе ѓдарыѓ. Усёй душой і целам яе, быѓ у шчасным шчасці гэтага імгнення. Яна яшчэ мацней абхапіла нагамі мае нервовыя пацепванні сцягна. Ee гарачыя пальцы рытмічнымі рухамі масажавалі мяне. Мой стрымваны экстаз выліѓся глыбока ѓнутры нах. Яе здрыгануѓся. Яе больш не мог кантраляваць свае руху.
  
  
  Пальцы Тамары яшчэ глыбей ѓпіліся ѓ маю плоць. Яшчэ ліжа, яна сціснула мяне паміж сваімі безнадзейна напружанымі сцёгнамі. Яна стагнала і енчыла пада мной, калі яе ѓласная запал ѓспыхнула з сілай прыліѓной хвалі. Нашы цела канвульсіѓна трэсліся. Здавалася, гэта ніколі не скончыцца.
  
  
  Калі ѓсё скончылася, мы яшчэ крыху паляжалі, змучаныя і сытыя. Нашы раты сціснуліся. Гук нашага дыхання быѓ глыбокім і цяжкім.
  
  
  "Нік", - прашаптала яна, калі мы пачалі апускацца ѓ глыбокі сон.
  
  
  'Ммммм ...?'
  
  
  "Нік, хто такі мядзведзь Смокі?"
  
  
  
  
  Кіраѓнік 10
  
  
  
  
  Коста-Рыка таксама складаецца ѓ асноѓным па гор. Некаторыя праз іх прадстаѓляюць сабой спячыя вулканы, якія часам дасягаюць вышыні больш за тры тысячы метраѓ. Але тэарэтычна нават самая нізкая частка нізіны цяпер знаходзілася на гэтай вышыні. Горы ѓзвышаліся над ім на няѓяѓнай вышыні. Як і прадказваѓ палкоѓнік Зембла, надвор'е пагаршалася з-за парушэнні сілавога поля. Цяпер, калі два перадатчыка былі знішчаныя, поручні плаціны было закрыта. Завеі, якія мы з Тамарай перажылі ѓ Гандурасе, ператварыліся ѓ ѓраган.
  
  
  Жудасны холад ахапіѓ аэрапорт, калі мы ляцелі на поѓдзень позна ноччу. Тамара ляцела па шырокай дузе над Ціхім акіянам, каб максімальна пазбегнуць шторму. Але калі мы павярнулі ѓглыб краіны да Пунтаренасу, нас заспела воющая асляпляльным мяцеліца. Тым не менш Тамары удалося паспяхова пасадзіць самалёт на лузе недалёка ад гэтага партовага горада Коста-Рыкі. Крылы Cessna былі пакрытыя тоѓстым пластом лёду. Антиобледенители не вытрымалі.
  
  
  Двое ранча, побач з якім мы прызямліліся, валодаѓ чатырохдзверцавым седанам "Б'юік" 1940 года. Аѓтамабіль быѓ змацаваны жалезнай дротам. Задняе сядзенне саступіла месца куранятам. Фермеру не вельмі спадабаліся нікарагуанскі грошы, але і іншых сродкаѓ плацяжу ѓ нас не было. Нам таксама не вельмі спадабалася тое, што мы павінны былі плаціць за гэты рарытэт у дзесяць разоѓ больш дзеннай кошту. Мы выгналі певень вакол фургона і паехалі.
  
  
  Кантраст паміж высокогорьем Гандураса і прыбярэжным раёнам Коста-Рыкі быѓ прыкметны адразу. Снег, які выпаѓ там, у лесе, заставаѓся мяккім. Тут вецер бесперашкодна дзьмуѓ па бязмежных прасторах заліва Нікой . Снег сдувался з раѓнін і запасіцца ѓ далінах або пад прыкрыццём будынкаѓ і купами дрэѓ. Вецер дзьмуѓ на нас з усіх бакоѓ. Парывы ветру, час ад часу заганялі машыну ѓ небяспечную блізкасць да дрэнажных канавам, якія праходзілі паралельна па абодвум бакам дарогі. Часам мы амаль стаялі на месцы, калі супраць нас шэл горад і снег. Пастаянны вецер ператвараѓ снег і горад у ледзяную масу, якая займаецца смерзалась ѓ бетонна-цвёрдай скарынкі. Ён рыпеѓ, калі мы эга праязджалі. Неба было асляпляльна белым, поѓным адлюстраванняѓ і мігатлівых агнёѓ. Дзіѓна, што такі моцны холад і такая асляпляльная прыгажосць могуць спалучацца. Спалучэнне гэтых двух момантаѓ асляпіла мяне, пакуль яе змагаѓся з рулём. Яе ледзь мог бачыць галінкі дрэѓ і кусты, якія хвасталі нас. Машына зьбівала ih адну за іншы. Тамара прыціснулася да мяне, каб трохі сагрэцца.
  
  
  Нарэшце мы праслізнулі ѓ Puntarenas. Гэта галоѓны порт Коста-Рыкі ѓ Ціхім акіяне. Горад размешчаны прыкладна ѓ 140 км на захад ад сталіцы Сан-Хасэ. Звычайна гэта горад з насельніцтвам больш за 30 000 чалавек. Зараз ён быѓ больш падобны на пустое могілках. Нікога не было відаць. Нават жывёл, якія tac часткі блукаюць па такіх гарадах. У гавані стаялі на якары стары круізны лайнер і некалькі траѓлераѓ для лоѓлі тунца. Яны вмерзли ѓ лед. Горад, снег і які стагнаѓ i выѓ вецер падушыѓ караблі і зламалі мачты.
  
  
  Мы працягнулі рух на самай нізкай перадачы. Мы падазравалі, што ѓсе Vacaciones быѓ часткай турыстычнага курорта, па іншы бок гавані. Мы прыйшлі ѓ шкиперское кавы. Вакол трубы валіѓ дым, а ѓ вокны свяціла чырвонае полымя занадта ярка якая гарэла печы. Яе спыніѓся. Тамара ѓвайшла ѓнутр, каб спытаць дарогу. Калі яна вярнулася, яна прыкметна збялела. - Там жудасна, Нік, - сказала яна дрыготкім голасам. "Здаецца, што ѓвесь раён там. Жанчыны і дзеці дрыжаць перад печкай. Мужчыны стаяць вакол яго і апатычна глядзяць. Яны разгубленыя. Яны напалоханыя і амаль без ежы. Одзіна вакол іх сказаѓ мне, што ѓ саборы, дзе сядзіць яшчэ больш людзей, зусім няма чаго есці. Яны памруць, Нік. Мы павінны пакласці гэтаму нітка!
  
  
  Яе заспакаяльна пагладзіѓ яе ногі. "Мы зробім усё, што зможам. Дзе ѓ зале ѓсё?
  
  
  Яна сумна кіѓнула. "Што нам рабіць, калі мы дабяромся туды, Нік? Нельга сказаць, што нас прыслала міс Мохада. Яны ніколі не купяцца на гэта! Больш таго, нам невядома, ці ёсць у гатэлі прыхільнікі Земблы. Яны могуць быць там, але перадатчык можа быць схаваны дзе заѓгодна.
  
  
  "Я ведаю, але нам трэба з чаго-то пачынаць, Тамара, як у Поленсии".
  
  
  Нарэшце мы выйшлі на шырокі бульвар з гатэлямі, барамі і сувенірнымі крамамі. У выніку рост турызму за апошнія пяць гадоѓ яны выраслі як грыбы пасьля дажджу. Усе Vacaciones быѓ адным вакол самых вялікіх будынкаѓ. Ён быѓ аддзелены ад дарогі паѓкруглай пад'язной дарожкай. З дарогі ён выглядаѓ як вялікі храмаваны носік, з балкончыках. Два ніжніх паверху былі пашыраны і акружылі сонечную тэрасу і ѓжо змёрзлы басейн. Увесь участак быѓ акружаны высокай каменнай сцяной.
  
  
  У пятнаццаці метрах ад уваходу вузкі пад'езд быѓ заблакаваны машынай "Фіят". Па выхлапной трубы вырвалася струменьчыкам дыму. Такім чынам, рухавік працаваѓ. Вокны былі зачыненыя. Але калі яе спынілася, дзверы побач з кіроѓцам тут жа адчыніліся, і па nah выйшаѓ мужчына. Ён пакінуѓ дзверы адкрытай, падыход да нас. За ім яе ѓбачыѓ іншага чалавека за рулём. Абодва трымалі пісталет-кулямёт, накіраваны на "б'юік". Яе асцярожна выцягнуѓ свой пісталет і паклаѓ эга на сядзенні побач з сабой. Трымаючы пісталет правай рукой, левай яе апусціѓ акно. Яе б заставаѓся ветлівым, як мага даѓжэй.
  
  
  - Сеньёр? - спытаѓ мужчына з падазроным позіркам.
  
  
  - Не маглі б вы перасунуць сваю машыну, - сказаѓ я. "Мы хочам прайсці ѓ гатэль".
  
  
  "Гатэль поѓны. Новыя госці больш не дапускаюцца.
  
  
  - Мы не госці, - хутка адказаѓ я.
  
  
  'Ах, няма? Тады што?'
  
  
  - Мы запрошаны, - сказала Тамара.
  
  
  - Бізнес, - дадаѓ я.
  
  
  Мужчына міргнуѓ і выглядаѓ больш насцярожаным, чым калі-небудзь. Вы артысты, якія павінны выступаць для "грэшнікаѓ без граху"?
  
  
  Мы з Тамарай хутка пераглянуліся. Мы не зразумелі, што ён меѓ на ѓвазе, але хутка кіѓнулі.
  
  
  - Вядома, - сказаѓ я. "Мы артысты. Вы дазволіце нам прайсці?
  
  
  Хто яны, Хуан? - закрычаѓ кіроѓца "фіята".
  
  
  Выканаѓцы, - ператэлефанаваѓ Хуан. Эга вочы звузіліся да щелочек. - Але яны зусім не падобныя. Я думаю ...'
  
  
  Яе перапыніѓ эга. "Мы спяваем, жартуем і..."
  
  
  Пух! - усміхнуѓся мужчына. "Можна прыдумаць што-небудзь лепей".
  
  
  - Я танцую, - сказала Тамара нізкім маня голасам, гледзячы на яго знізу ѓверх. Гэй, удалося нахіліцца наперад, адначасова выпінаючы грудзі. Немалы подзвіг з усёй гэтай адзеннем, якую яна насіла. Пагардлівай усмешкай на твар ахоѓніка знікла, як снег на сонцы.
  
  
  -- Буэна ! Так-то лепш!'
  
  
  - Так , аміга, - перабіѓ яе, - перш чым вы ѓбачыце сеньориту Фанданго з "Фанданго і Здрабніць". Экзатычная танцорка з сусветным імем. Калі ты яе бачыш...
  
  
  'Яго' сказаѓ мужчына. Ён апусціѓ вінтоѓку і пайшоѓ назад да "фиату".
  
  
  - Непрыязны хлопчык, - прамармытала я, калі ён вярнуѓся ѓ машыну.
  
  
  Ён пакінуѓ дзверы адкрытай, і ѓважліва назіраѓ за намі. Ён узяѓ рацыю з прыборнай дошкі і сказаѓ некалькі слоѓ. Была хвілінная затрымка. Затым прыйшоѓ рэѓматызму. Гэта павінна было гучаць добра. Па меншай меры, мужчына кіѓнуѓ кіроѓцу, і "фіят" паехаѓ назад.
  
  
  - Першае перашкода пераадолена, - сказаѓ я, калі мы эга мінулі. "Перадатчык тут, у гатэлі".
  
  
  - Таму што ёсць ахова?
  
  
  - Так, і яшчэ таму, што ѓ гасцініцы гарыць святым. Гэта азначае, што ѓ іх ёсць уласны генератар. Таму яны былі гатовыя да будучых падзеям. Як мяркуецца, Зембла ѓжо размясціѓ тут сваіх людзей у чаканні падзей.
  
  
  "Спадзяюся, усе ацяпляецца", - сказала Тамара, уздрыгваючы.
  
  
  Яе адчуѓ сваё плячо. Рана добра зажыла. "Цікава, - сказаѓ ёй задуменна, - дзе яны схавалі перадатчык".
  
  
  'Яе, у адваротным выпадку цікава, хто або што гэтыя "грэшнікі без граху"?
  
  
  'Я не ведаю. Дарэчы, ты ѓмееш танцаваць? Яна ѓсміхнулася. "Можа быць, яе нічога не ведаю аб тваім мядзведзя Смокі, Нік, але я навучыѓся яшчэ некалькім трукам у Ульянаѓск".
  
  
  - Гэта спатрэбіцца, - усміхнуѓся я, - таму што я не ведаю картачных фокусаѓ.
  
  
  Мяне не здзівіла адсутнасць швейцара. Зала быѓ пустыні, акрамя адміністратара. Гэта было падобна на музей выяѓленчых мастацтваѓ. Сцены былі пакрытыя фрэскамі і карцінамі. У цэнтры залатога дывана быѓ фантан, упрыгожаны пластыкавымі кветкамі. У дальнім куце, за прылаѓкам, стаяѓ марудлівы малады чалавек з атласнымі вачыма і выразнымі ноздрамі. Для эга спіной вісела адкрытая рамка для пошты і ключоѓ, а злева ад яго быѓ невялікі камутатар. Верагодна, пад бліскучым палисандровым дрэвам прылаѓка ляжалі яшчэ адна рацыя. Ва ѓсякім выпадку, ён чакальна паглядзеѓ на нас, калі мы падышлі. Як і мускулісты джэнтльмен, прислонившийся да стойцы побач з ім. Як і ѓсе кіраѓнікі гатэлем, гэты хлопец быѓ апрануты ѓ паласатыя штаны, а у пятліцы ѓ яго была гваздзік. Але на гэтым падабенства скончылася. Эга кіцель быѓ падобны на разадзьмуты свіны пузыр. Гваздзік увяла, і эга цяжкая грудзі выпирала праз дрэнна сядзіць касцюма. Відавочна, ён зняѓ з гэтага мэнэджара вопратку і куды-то таго схаваѓ. Яе, спадзяваѓся, што ён не замерзне ѓ ніжнім бялізну.
  
  
  Яе, чуѓ, як Тамара паспешліва дыхае. Я пайшоѓ у яе інтуіцыі. Зембла заблакаваѓ усе ѓнутры і звонку. Нам удалося праскочыць першую паласу абароны, але трэба было яшчэ шмат зрабіць.
  
  
  Псеѓда-менеджэр выпрастаѓся і агледзеѓ нас з нага да галавы. Эга голас, здавалася, зыходзіѓ вакол вельмі глыбокага. "Фанданго і Грынды?"
  
  
  'Так.'
  
  
  - Вас няма ѓ маім спісе, сеньёр Фанданго.
  
  
  "Яе Грынды; яна Фанданго. Але я магу даць вам тлумачэнне.
  
  
  - Наш агент, - перабіла Тамара, - усё пераблытаѓ.
  
  
  "Іншыя артысты не змаглі прыйсці", - сказаѓ я.
  
  
  "Гэтая жудасная надвор'е. †
  
  
  Менеджэр падняѓ руку. 'Спыніцеся! Спыніцеся! Я не хачу чуць пра гэта зноѓ. Вы абодва танцуеце?
  
  
  Яе кашлянуѓ, нібы просячы тонам. "Ну, яе ѓ асноѓным пайшоѓ вакол гэтага, і..."
  
  
  "Цяпер ён мой менеджэр, і..."
  
  
  - Але калі ты настойваеш, то я ѓсё роѓна хачу...
  
  
  'Дастаткова! Напэѓна, гэта так жа добра, як калі б вы не танцавалі, сеньёр Грынды. Яны просяць жанчыну і жанчыну яны атрымаюць. Што-тое, каб пацешыць ну, ці не так? Дзе ваш касцюм, сеньярыта ?
  
  
  - Не турбуйцеся пра гэта, - рэзка адказала Тамара. "Але мне патрэбна музыка".
  
  
  - Хіба яны табе гэтага не сказалі? У Hotel Vacaciones пастаянна працуе каманда з трох чалавек. Ён гуляе ѓ кактэйль-бары, на працягу ѓсяго сезону. Гэтая камбінацыя, у вашым распараджэнні. Менеджэр уздыхнуѓ амаль з жалем. "Ах. Спадзяюся, ты так жа добрая, як Кармэн...
  
  
  "Кармэн"?"
  
  
  - Кармэн ЛаБомба , сеньярыта ! Яна вельмі вядомая ѓ гэтай галіне. Ёй ніколі пра вас не чуѓ.
  
  
  - Гэта зменіцца, затым сённяшняга вечара, - гарачым голасам паабяцала Тамара. Яна зноѓ паклікала эга позіркам. Яе не адчуваѓ сябе камфортна. Мой каѓнер пачаѓ шчыпаць шыю. Як быццам мы падавалі заяву на добрую працу ѓ Юніён-Сіці, штат Нью-Джэрсі.
  
  
  'Сеньёр, нам холадна, і мы "стаміліся і галодныя", - рэзка сказаѓ я. "Гэй, Калі яшчэ трэба будзе выступаць..."
  
  
  'Так. Пепе, паказаць іх ih пакой.
  
  
  Сакратарка ѓскочыла па стойцы "смірна". "Ты! У якім нумары?'
  
  
  "Хіба няма пастаяннай пакоі для артыстаѓ? Адна такая, асобна ад гасцей, у задняй частцы гатэля?
  
  
  "Ваш, ваш," Пепе пагадзіѓся . Ён энергічна кіѓнуѓ і схапіѓ ключ з дошкі ззаду сябе. Ён нырнуѓ пад прылавак. "Сюды, тхор фаварыт ".
  
  
  "Мы вам патэлефануем", - сказаѓ менеджэр. "Добра правесці час, сеньярыта, і будзеце не горш Кармэн".
  
  
  Тамара ѓзнагародзіла эга пачуццёвай усмешкай. Мы прайшлі ѓслед за адміністратарам. - Не вельмі прыязнага, так? Тамара заѓважыла гэта, калі мы прайшлі mimmo пад'ёмніка.
  
  
  "Я думаю, што яму было сапраѓды падабаецца гэтая Кармэн", - адказаѓ я. Яе ѓсё яшчэ не адчуваѓ сябе вельмі камфортна з-за таго, як ішлі справы.
  
  
  Мы прайшлі па калідоры, які вядзе ѓ галоѓны зала. Затым мы ѓвайшлі ѓ вялікую круглую пакой, поѓную белых круглых канап, зручных крэслаѓ, сталоѓ і калон. З аднаго боку было вялікае акно з выглядам на сонечную тэрасу. Іншая бок ператварылася ѓ кактэйль-бар. Высока паміж двума вялікімі калонамі вісела сцяг з вялікімі залатымі літарамі:
  
  
  САРДЭЧНА ЗАПРАШАЕМ, СВЯТЫЯ САПРАђДНАЙ ЕВАНГЕЛЬСКАЙ ЦАРКВЫ - пабожнасьць - цнатлівасць - чысціня - БЛАГАСЛАВЁНАЯ МЯСЦІНА.
  
  
  "Табе прыйдзецца танцаваць там пазней", - сказаѓ Пепе. Ён паказаѓ на кактэйль-бар, вакол якога пачуѓся гучны смех.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на гасціную ѓ паказаным Пепе кірунку. - Што гэта за людзі вунь там? - спытаѓ я, зноѓ гледзячы на Пепе.
  
  
  Пепе паціснуѓ плячыма. - Святыя Праѓду-Евангельскай Царквы, сеньёр . Хто яшчэ можа быць у гэтым гатэлі?
  
  
  - Для estestvenno. Хто яшчэ.'
  
  
  Мы рушылі ѓ бок калідоры праз гасціную. Мне ѓспомніѓся каментар ахоѓнікаѓ пра "грешниках без граху". Нарэшце яго схапіѓ адміністратара за плячо. "Пепе, яны патэлефанавалі да нас вельмі нечакана. Мы наогул гэтага не разумеем. Хто гэтыя , ммм, Святыя?
  
  
  'Норте Американос, сеньёр Жвір. Яны лічаць, што піць, паліць, танцаваць або спаць з чужой жонкай грахоѓна. Яны забранявалі нумар у гэтым гатэлі ѓ рамках сваіх крыжовых паходаѓ па ѓсім адкрыты басейн, каб звярнуць ѓсіх, хто атрымлівае асалоду ад нешматлікімі радасцямі жыцця. Яе распавядаю гэта вам, як аднаму, сеньёр . Мы чакаем, што з гэтымі Святымі нам будзе вельмі сумна. На жаль, ih затрымала раптоѓная перамена надвор'я. Вельмі надакучлівыя.'
  
  
  - Можна сказаць, што яны звернутыя, - з хітрай усмешкай заѓважыла Тамара.
  
  
  Пепе закаціѓ вочы. "Калі б я, як яны, думаѓ, што нітка, канец святла блізкі, яе б на каленях прасіѓ прабачэння, бо яе закаранелы грэшнік. Па крайняй меры, калі ѓ мяне будзе шанец! З іншага боку, калі б у маім вобразе жыцця не было нічога дрэннага...
  
  
  "Я разумею. Цяпер, калі ѓ іх ёсць шанец, яны наганяюць упушчанае".
  
  
  - Падобна на тое, - сказаѓ Пепе. Ён зноѓ закаціѓ вочы. Мы натыкнуліся на пустую сталовую. Мы абышлі кухню праз вузкі калідор. Пепе адкрыѓ адну вакол дзвярэй і жэстам запрасіѓ нас увайсці. 'Галасаванне. Баюся, гэта не лепшая наша пакой, але...
  
  
  - Мы гэта разумеем..., - сказаѓ я. - А як жа шоѓ? Чаму нас папрасілі гэта зрабіць?
  
  
  "Усе Святыя жанатыя, сеньёр, па - сапраѓднаму жанатыя. І жанчыны, якіх яны прывезлі з сабой... Сакратар сарамліва ѓсміхнуѓся і шоргаѓ нагамі, як быццам не зусім ведаю, што рабіць са сваёй фігурай. "Мы падумалі, што лепш за ѓсё максімальна задаволіць ih новыя патрэбы. Мы не хочам, каб яны перашкаджалі або шумелі".
  
  
  "Так, гэта сапраѓды сапсуе сітуацыю з гэтым штормам, ці не так?"
  
  
  Пепе напружыѓся. Стрымана і стрымана ён сказаѓ: "Не задавайце больш пытанняѓ, сеньёр. Табе добра плацяць.
  
  
  Асабліва, калі вы зможаце пацешыць нашых гасцей прыемным спосабам. Акрамя гэтага, гэта не твая справа. Яе прапаную вам застацца тут, пакуль вы не павінны выступаць. да пабачэння.'
  
  
  Пепе быѓ правоѓ. У пакоі было не так шмат прадметаѓ. Сцены і столь былі крэмавага колеру. На падлозе быѓ такі ж залаты дыван, як і ѓ салоне. Там быѓ крэсла, крэсла і добры пісьмовы крэсла ѓ цяжкім цёмным стылі, які імітуе іспанскі. Двухспальны ложак была пакрыта цёмна-сінім парчовым пакрывалам. Таксама была невялікая ванная пакой з бідэ, якое здавалася больш, чым душавая кабіна. Тэраса была пакрыта снегам. Шкла ѓ рассоѓных дзвярах гнуліся пад сілай ветру. Але пасля ѓсяго, праз што мы прайшлі, радыятары выпраменьвалі прыемнае, камфортнае цяпло. Так што мы заставаліся ѓ пакоі, пакуль нам не прыйшлося б ѓставаць. Між іншым, Пепе паклапаціѓся пра гэта. Ён замкнуѓ нас!
  
  
  - Гэты падонак, - зароѓ я, тузаючы дзвярную ручку.
  
  
  - Нік, - сказала Тамара, - ідзі паглядзі.
  
  
  Яна сядзела ѓ рассоѓных дзвярэй. Яе, падышоѓ і стаѓ побач з ёй. Яна паказала на прыбудову кухні, размешчаную перпендыкулярна да нашай пакоі. На кухні праз ярка асветленыя вокны яе бачыѓ, як тоѓсты менеджэр размаѓляе з якімі-то баевікамі. З-за неспрыяльнага ракурсу яе не мог усё разабраць. Яе ѓбачыѓ мужчын, якія сядзяць за сталом. Ih аѓтаматы няёмка віселі на спінах. Яны элі. Фігуры ѓ паласатых штанах дзіка жэстыкулявала рукамі. Я не думаѓ, што ён сышоѓ з розуму. Падобна на тое, што ён раздаваѓ загады. Паравыя рэгулярна ківалі і працягвалі ёсць. Праз некаторы час менеджэр знік.
  
  
  - А ты як думаеш? - спытала Тамара.
  
  
  - Не ведаю, - адказаѓ я. "Падобна на тое, што яны ядуць. Яе гатэль б ведаць, куды яны накіроѓваюцца!
  
  
  "Пачакайце, яны ѓстаюць!"
  
  
  Мужчыны ѓсталі. Паказалася тоѓстая старая ѓ бясформеннай сукенка. Яна прыбрала са крэсла. Ужо некалькі м. вы нічога не адбывалася. Яе, баяѓся, што мы страцілі ih па ѓвазе. Затым крыху далей запаліѓся сьвяты, і мы зноѓ убачылі ih. Яны потягивались, моцна пазяхалі і свярбелі. Нарэшце яны такую гульню для невялікі квадратны крэсла і пачалі гуляць у карты. Одзіна вакол мужчын адкінуѓся на спінку крэсла, яго ногі ѓ чаравіках ашчаперылі ножкі крэсла. Маю ѓвагу прыцягнуѓ аб'ект, да якога ён няѓзнак дужа хіліѓся. Гэта была тоѓстая дубовая дзверы з цяжкай жалезнай фурнітурай халадзільніка ці маразільнай камеры.
  
  
  - Так, - павольна сказаѓ я, - так, яе пачынаю разумець.
  
  
  'Што?'
  
  
  - Гатовы паспрачацца на што заѓгодна, што інсталяцыя Земблы ѓ маразілцы. Астуджэнне для estestvenno выключана. Трубы і трубаправоды ѓнутры яго ѓтвараюць выдатную перадае сетка".
  
  
  'Ты ѓпэѓнены?'
  
  
  - Няма, - прызнаѓся я, - але вы ѓпэѓненыя, што гэта не так ?
  
  
  'Не.'
  
  
  "Па крайняй меры, гэта не біфштэксы ахоѓвае вунь той хлопец", - сказаѓ я. "Я павінен правесці расследаванне. З такім жа поспехам мы маглі б пачаць там, як і ѓ любым іншым месцы.
  
  
  Яна прыціснулася да мяне. У яе вачах была заклапочанасць.
  
  
  'Але як?'
  
  
  Яе абняѓ ee. Ee цела трэслася. Яе думаѓ доѓга і ѓпарта. Калі б толькі ѓ мяне быѓ той скрутак вяроѓкі, які пакінуѓ ёй у Поленсии. Ці мой штылет, які ѓ мяне адабралі ѓ храме майя. Ці мой "Люгер", пакінуты ѓ Вашынгтоне... Не знайшоѓшы лагічнага рашэння праз якое-то час, яе шталь разглядаць менш відавочныя варыянты. Але нават яны здаваліся менш падыходнымі, чым звычайна. Потым доѓгай паѓзы яе, задуменна сказаѓ: "Ну, можа быць, ёсць выйсце, калі мы скарыстаемся вашымі цыгарэтамі". Ee вочы пашырыліся ад жаху, калі яе дэманструе свой план. Яна задыхнулася. "Не спрабуйце гэта зрабіць! Гэта немагчыма!
  
  
  - Як і ѓсе астатнія. Мы павінны што-то зрабіць. Заставайцеся тут і забяспечце мне алібі на выпадак, калі з'явіцца Пепе ці хто-небудзь яшчэ.
  
  
  Яна моцнага сціснула маё паліто абедзвюма рукамі і пахітала галавой. - Не, не рабі гэтага цяпер. У нас можа быць невялікі шанец, але толькі калі мы зможам выбрацца з гэтай пакоя звычайнымі спосабамі. Няма, калі ты выломаешь дзверы, і Бог ведае, якая трывога падымецца. Вы павінны зрабіць свой ход падчас дэбюту сеньориты Fandango, Нік. Калі ласка пачакайце. Тады яе змагу дапамагчы табе хоць бы тым, што отвлеку людзей Земблы.
  
  
  - Дэбют сеньориты Fandango, ці не так? Яе крыва ѓсміхнуѓся. - Ты сапраѓды думаеш, што досыць добрая, каб загіпнатызаваць ѓвесь гатэль?
  
  
  Пашукайце самі, сеньёр Грынды!" Яна прыціснулася да мяне сваім дрыготкім целам ва ѓсю даѓжыню. Спрытнымі, хуткімі пальцамі яна расшпіліла мой пінжак. Яна адступіла на крок і, смеючыся, скінула з плячэй ѓласнае паліто. - Нік, не мог ён прыдумаць назвы лепей?
  
  
  - Мне прыйшлося імправізаваць, - сказаѓ я, абараняючыся. Яе кінуѓ сваё паліто на падлогу побач з Тамарай. " Ммм ... я таксама!" Тамара расшпіліла ваѓнянай кардіганы, які яна насіла як блузку, так што яе белай, поѓная грудзі была толькі часткова прычынена. Яна адышла яшчэ на некалькі крокаѓ, пакуль гэй, не хапіла месца.
  
  
  'Сеньярыта Fandango пачынае сваё выступленне!"
  
  
  Яна расшпіліла спадніцу і апусціла яе. Ee кардіганы з выклікам даходзіѓ да сцёгнаѓ, нібы маленькае міні-сукенка. Як сарамлівая дзяѓчына, яна падняла падол свайго камізэлькі і абматала эга вакол таліі. Яна была аголена ад сцёгнаѓ да ступняѓ, за выключэннем маленькіх белых трусікаѓ.
  
  
  Потым яна пачала танцаваць. Яе цела заставалася нерухомым. Толькі частка паміж яе пупком і каленямі трэслася і скручивалась мацней, чым дрэвы звонку падчас буры!
  
  
  - Што ты думаеш, Нік? - спытала яна з усмешкай.
  
  
  Што я думаю, яе сказаѓ. - "Я думаю, што вы больш сеньярыта Грынды, чым Фанданго. І сеньярыта Ла Бомба разам з ім.
  
  
  Яна пачала ціхенька смяяцца. Яна парвала гузікі на камізэльцы. Ваѓняныя фалды, здавалася, спадалі з яе плячэй. Яна пацягнулася за спіной, каб зняць станік. Яна павялічыла тэмп. Яна падышла да мяне амаль голая.
  
  
  'А не ..... ці нам ...?' - спытала яна хрыпла, кіѓнуѓ мне галавой.
  
  
  Будзем што? Думкі мае былі далёка, і я не адразу зразумеѓ, што яна кажа. Гаварыць у такі час! Гэтага не павінна было здарыцца! Потым яе знайшоѓ сваю мову. - Кравец, ды, вядома! Нам прыйдзецца нялёгка!
  
  
  Тамара зноѓ уздыхнула. Яна працягнула руку, схапіла мяне за рэмень і добранька пацягнула. Яе адчуѓ рывок ва ѓсім сваім напружаным целе. Тамара ѓсё яшчэ кружылася, кружылася. Яе, працягнуѓ руку і ѓзяѓ тонкі белы нейлон. Яе пацягнуѓ. Чаму б і не? Яна была права. Нам лепш пачакаць. А як лепш забіць час? Яна перастала танцаваць і прыціснулася да мяне аголеным целам. Яна пацалавала мяне, люта. Ee вусны былі вільготнымі і гарачымі. Яе ѓзяѓ ee на рукі і аднёс да ложка, нашы вусны ѓсё яшчэ былі сціснутыя. Мы прызямліліся адкрыта на ложак. Імкліва, мы працягвалі цалавацца. Мой мова глыбока пагрузіѓся паміж тоскующими вуснамі ѓ цёплую западзіну і далей rta.
  
  
  Яна падняла рукі, каб абняць мяне за шыю. Але яе трымаѓ ih, шырока расставіѓшы, і штурхнуѓ яе назад у мяккасць падушак. Яе устаѓ і хуценька распрануѓся. Тамара адкінулася на падушкі і глядзела. Рукі шырока расстаѓленыя, ногі злёгку расстаѓленыя. Яна цяжка дыхала.
  
  
  Нік, - прашаптала яна, калі яе ложку побач з ёй.
  
  
  "Зрабі гэта зноѓ, як мінулай ноччу... Мая рука блукала па пагорыстай мясцовасці ee грудзей, mimmo ee саскоѓ, ѓніз па яе гладкаму жывата да мяккаму светлай цяпла. Яна застагнала. Ee цела набыло "самастойнае жыццё пад маімі ласкамі. Ee голас уздыхнуѓ мне ѓ вуха, молячы цалкам узяць яе і патушыць палаючы агонь, які запаліѓ мае пальцы ѓ яе сьцёгнах. Яе цалаваѓ ee вусны, падбародак, мяккую западзіну на шыі. Мой мову абвёѓ цвердыя соску. Нас пракалолі новыя вібрацыі. Мае вільготныя вусны лашчылі яе жыцця. Яе, адчуѓ, як яе атласная скура напружылася. Мой нащупывающий рот апусціѓся яшчэ ніжэй, пакуль Тамара не закрычала ад задавальнення. Яна каталася па боку ѓ бок, стагнала ад захаплення, калі мае вусны кранулі яе, узмацняючы яе інтэнсіѓнае пульсавалае ѓзбуджэнне. Яна выцягнула рукі рэзкімі рухамі. Яе пальцы ѓчапіліся ѓ мае валасы.
  
  
  Яе выпрастаѓся, ee, дрыжачае, і корчащееся цела пада мной. Яе, адчуваѓ яе вільготнае цяпло. У дзікім чаканні яна праляжала на падлозе, гатовая прыняць мяне. Яна схапіла мяне з сілай, якая займаецца амаль зводзіла мяне з розуму. Яна выказала сваю радасць ѓслых. Яе рукі сутаргава обвились вакол маёй шыі, яна прыціснула мяне да першай літарай м выгібам сваёй грудзей. Яе цела пада мной паѓтарала мае рытмічныя руху дзікімі, некантралюемымі штуршкамі. Яе кіпцюры глыбока ѓпіліся мне ѓ спіну, слізганулі ѓніз і ѓпіліся ѓ плоць маіх сьцёгнаѓ. Яна штурхнула мяне глыбей у сябе, расставіѓшы сцягна як мага далей.
  
  
  Задавальненне апантаных патрэбаѓ Тамары было стомным заняткам. Яе дазваляѓ свайму мове слізгаць туды-сюды ѓ нах ѓ роце, каб супакоіць яе і аднавіць самавалоданне. Гэта было безнадзейна. У поѓным захапленні яна абвіла нагамі маю спіну. Яе аголенае цела было слізкім ад банка палаючай страсці. Яна выгнула спіну. Уверх і ѓніз. Спачатку павольна, хвалепадобнымі рухамі, затым усё хутчэй і хутчэй, пакуль, нарэшце, усе пачуцці не былі выгнаныя вакол нашых тэл. Змучаныя мы ѓпалі на ложак яе быѓ ап'янёны, не ѓ сілах паварушыцца яе гатэль што-небудзь сказаць, але не мог знайсці слоѓ яе, працягнуѓ руку над ёй і напяѓ покрыва на нашы потныя цела. Тамара ціха пагойдвалася ѓ маіх руках.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 11
  
  
  
  
  Кактэйль-бар называѓся El Coyuntura . Калі б хто-то вакол гасцей - святыя або грэшнікі - не быѓ там раней у той дзень, яны б ужо праціснуліся ѓнутр. Іншымі словамі, усе ведалі аб нашым прыездзе.
  
  
  У холе быѓ шырокі разьбяны бар вакол чырвонага дрэва з неабходнымі люстэркамі і бутэлькамі за ім і таварыскі бармэн, які гаварыѓ на трох мовах, і ѓсе тры дрэнныя. Замест латуневага стрыжня ѓ барэ была празрыстая пластыкавая трубка з флюарысцэнтнымі лямпамі. У пачуццёвым чырвоным неонавым святле кожная жанчына выглядала як мінімум на дзесяць гадоѓ маладзей. Насупраць бара стаяла некалькі мяккіх сядзенняѓ, але большую частку гасцінай займала прастору за ім, якое нагадвае амфітэатр з абклеенымі жоѓтай паперай круглявымі сценамі. Вакол танцавальнай пляцоѓкі памерам з паштовую марку і невялікі сцэны былі расстаѓленыя круглыя сталы. Палову сцэны заняло абяцанае спалучэнне гітары, трубы і фартэпіяна. Музыкі гралі хутчэй з энтузіязмам, чым з талентам. Цяпер яны зрабілі паѓзу, пасля таго, як незадоѓга да гэтага з вялікім энтузіязмам выканалі Mama Looka Boo Boo . Некаторыя па малодшых святых аддаліся страшнейшы граху танцаѓ і, спатыкаючыся, вярнуліся да перапоѓненым столікаѓ або бара, каб далучыцца да сваіх сяброѓ. На мужчынах былі чорныя касцюмы і гальштукі-, хоць большасць гальштукаѓ цяпер былі развязаныя.
  
  
  Жанчыны былі яшчэ больш кіслымі, ih сківіцы былі сціснутыя, ih валасы былі зачасаны назад і сабраны ѓ пучок. Бясформенныя сукенкі, якія цягнуцца ад шыі да нага, хавалі ih постаць. Яны трохі падпітыя смяяліся, закочваючы остекленевшие вочы-пацеркі і выкрыквалі свае працяглыя словы, каб перакрычаць буру.
  
  
  Звонку шторм абрынуѓся на ѓсе з жахлівай сілай. Нягледзячы на крыкі і приглушающее дзеянне цяжкіх запавес, яе неаднаразова чуѓ, як аб сцены ѓдараюцца абломкі дрэѓ, камяні і абломкі разбураных дамоѓ. Будынак здрыганулася, напоі задрыжалі ѓ шклянках. Галасаваць так, павінна быць, сышоѓ "Тытанік", падумаѓ яе пра сябе. Толькі тады мужнасць і рашучасць перад тварам смерці былі яшчэ традыцыйна звычайнай з'явай. Тут набожныя святыя ліхаманкава п'янствавалі, вырашыѓшы атрымліваць асалоду ад да апошняга гадзіны. З такім пахмеллем яны, верагодна, хацелі б сабе смерці на наступную раніцу.
  
  
  Яе стаяла за кулісамі, сцэна была адкрыта перада мной. Побач са мной сядзела Тамара, загорнутая ѓ белую прасціну, якую мы скралі з ложка ѓ пакоі. Яна абгарнулі яе, як саронг, і завязала вакол таліі чырвоным шнуром для фіранак. Гэта надавала гэй выгляд нявінніцы, гарачай, але ѓсё яшчэ бездакорнай нявесты, якая чакае свайго мужа. Нягледзячы на прадчуванне ѓ спальні, яе ѓсё яшчэ не быѓ упэѓнены, што яна збіраецца рабіць там, на сцэне. Яна і сама гэтага не ведала. "Подыгрывай на слых", - сказала яна, калі мы апраналі яе касцюм. Пачуѓшы комба, ён не быѓ упэѓнены, што яно спрацуе. Галоѓнае было дагадзіць публіцы і адцягнуць супрацоѓнікаѓ. Мы дамовіліся аб гэтым.
  
  
  Яе, павярнуѓся да Пепе, які стаяѓ, прыхінуѓшыся да калоны, прыкладна ѓ трох футах ззаду нас. Ён прыйшоѓ за намі пятнаццаць хвіліна таму і цяпер гуляѓ ролю гаспадара. Ну або ахоѓніка, улічваючы выпукласць на левай баку эга камзолы.
  
  
  - Цяпер ёй і далей прадстаѓлю, - сказаѓ ёй эму.
  
  
  Буэна . _ Група ...?'
  
  
  "Я гаварыѓ з імі пра гэта некалькі хвілін таму. Бо мы знайшлі мелодыю, якую, кажуць, ведаюць. Я не паверу, пакуль не пачую.
  
  
  - Яны добрыя хлопчыкі, сеньёр.
  
  
  "О, яны пышныя!" Яе падаѓ сігнал комба. Трубач затрубіѓ у фанфары так, быццам у эга інструменце быѓ фруктовы салата. Яе, ступіѓ наперад і жэстыкуляваѓ рукамі, пакуль усё не змоѓклі, акрамя вельмі тоѓстай жанчыны, у якой была ікаѓка.
  
  
  Яе, гучна закрычаѓ. - ' Yahora , дамы і кабальеро , ла сеньярыта fandango! муй celebre y directamente de Сан - Хасэ!'
  
  
  Верагодна, яны не разумелі іспанскага, але тое, што я сказаѓ, было дастаткова ясна. Яны пачалі пляскаць. Спачатку икающая жанчына, а потым і ѓся пакой. Нерашуча музыкі пачынаюць выкананне " Румба Тамбоѓ" . Тамара выйшла на сцэну. Яе выбраѓся. Праходзячы mimmo нах яе ѓбачыѓ пласт банк, блестевший на яе твары. Яна была напалохана. Напэѓна, больш спалохалася, чым калі б гэй, прыйшлося зрабіць тое, што збіраѓся зрабіць яе. Яна спатыкнулася. Одзіна вакол мужчын ахнуѓ. Яна аднавіла раѓнавагу. Шырокімі крокамі стрыптызершы яна падышла да цэнтра сцэны. Яна зірнула на комба, ѓлавіла цяжкі побыт і пачатку пачуццёвыя руху, якія паказвала мне раней. Верхняя частка яе цела амаль не варушылася. Бліскучыя зморшчыны прасціны закружыліся ад хуткіх кругавых рухаѓ яе сцёгнаѓ і ягадзіц. Яна павярнулася і пачала павольна развязваць чырвоны шнурок. Развязваючы, яна дазволіла яму было боѓтацца. Ee обеяние пачала раскрывацца толькі па сабе. Яна моцнага прыціскала эга да грудзей і глядзела на мяне і Пепе. Усміхаючыся, яна кінула мне шнурок.
  
  
  Яна працягвала трымаць прасціну левай рукой. Яна паднесла іншую руку ѓ свае доѓгія светлыя валасы і прыѓзняла ih. Затым яна пачала танцаваць. Прасціна павольна расчыніліся, пакуль гледачы не ѓбачылі папружка яе станіка і трусікаѓ. Гітарыст прыгожа падтрымаѓ ee вібрацыяй струн і рэзкім акордам пры кожным руху. Публіцы спадабалася. Толькі некаторыя жанчыны трохі пабялелі. Пепе глядзеѓ на кожнае паторгванне і паказальнікаѓ з хітрым поглядам у вачах.
  
  
  Яе накінуѓ на шыю шнурок Пепе і прыдушыѓ яго. Ён кінуѓся ѓ бок, каб выратавацца. Яе зацягнуѓ імправізаваную пятлю. Ён упаѓ на калені. Так было прасцей і хутчэй. Ён паспрабаваѓ закрычаць, але шнурок заглушаѓ любы гук. Яе пацягнуѓ мацней. Выкарыстоѓваючы вяроѓку ѓ якасці рычага, прыціснуѓ яе вялікія пальцы да эга патыліцы. Рывок, і мэта скацілася набок.
  
  
  Здавалася, ніхто не заѓважыѓ. Натоѓп і людзі, расстаѓленыя "мэнэджэрам" у гасцінай, сачылі за кожным рухам Тамары. Рытм музыкі станавіѓся ѓсё хутчэй і хутчэй. Усе погляды былі прыкаваныя да Тамары. Яе зацягнуѓ мёртвага парцье ѓ цень кулісаѓ і шпурнуѓ эга на кучу пустых скрынь з-пад піва. Куртка Тамары ляжалі на адным вакол скрынь. Яна загарнула туды сваю астатнюю вопратку і ѓзяла з сабой, нягледзячы на пярэчанні Пепе. Яго пасунуѓ куртку ліжа да сцэны і расшпіліѓ яе. У выпадку бяды Тамары цяпер магла хутка схапіць вопратку. Яе, глядзеѓ, як яна выступае.
  
  
  Яна і скінула прасціну. У станіку і трусіках яна ківалася уверх і ѓніз перабольшана хуткімі і дрыготкімі рухамі. Яна танцавала так, як быццам ад гэтага залежала яе жыццё.
  
  
  Так яно і было. Як і мой, дарэчы. Яе, выслізнуѓ з-за кулісаѓ па вузкім калідоры, які вядзе ѓ фае галоѓнага ѓваходу. Яе спыніѓся на імгненне, калі дасягнуѓ зала. Яе, успомніѓ, што бачыѓ двух мужчын, якія стаяць тут па шляху ѓ гасціную. Яны выглядалі так жа, як і Пепе, як пастаяльцы гатэля. Oni пахлм, як наведвальнікі таннага парыжскага бардэля. Яе панюхаѓ паветра. Пах ружовай вады шталь ценымногие слабей.
  
  
  Яе асцярожна выглянуѓ з-за вугла. Тамара спраѓлялася лепш, чым яе мог спадзявацца. Абодва мужчыны знаходзіліся ѓ некалькіх ярдаѓ ад таго месца, дзе хол ператварыѓся ѓ галоѓную гасціную. Адзін пастаянна тыкаѓ іншага ѓ рэбры. Мабыць, знатакоѓ выяѓленчага мастацтва. З "Трох" 22 - га калібра і аѓтаматычным пісталетам Пепе ѓ руцэ яе краѓся ѓ іншы бок так ціха, як толькі мог, пакуль не дабраѓся да пустой сталовай.
  
  
  Сталы былі расстаѓленыя, так, што было цяжка прайсці адкрыта, на кухню, у другой ніткі пакоя. Сталы былі цалкам накрыты. Даводзілася быць асцярожным, каб нам ѓ што не ѓрэзацца і нічога не зламаць. Сяргей ліѓся праз круглыя вокны ѓ двух ворных дзвярах. Часам яе чуѓ гукі удалечыні. Яе асцярожна штурхнуѓ дзверы і праслізнуѓ унутр. Яе прыціснуѓся да стагнаць маленькай нішы паміж кухняй і сталовай.
  
  
  Там быѓ буфет з паліцамі ѓнізе для сталовых прыбораѓ і графинов. Побач з ёй, з адкрытай дзвярыма, стаяѓ вялікі бялізнавы шафа, поѓны ручнікоѓ і абрусаѓ. Яшчэ былі венікі і швабры, некалькі вёдраѓ, чысціць парашок і чатырохлітровая банка полироли для падлог. Яе хай дзень ціха зачыніцца і зазірнуѓ у сапраѓдную кухню. Яе мог бачыць толькі яе частка: двухдверный халадзільнік, аѓтаматычную посудамыйную машыну і крэсла, які раней бачыѓ праз акно. Гукі, якія чуѓ яе па сталовай, зыходзілі ад тоѓстай жанчыны, убиравшей з крэсла. Фыркаючы і напяваючы сабе пад нос, яна корпалася вакол. Калідор у халадзільную камеру павінен быѓ быць за вуглом, па-за полем майго зроку. Яе не шталь глядзець далей. Яе не хацеѓ рызыкаваць тым, што мяне ѓбачаць. У любым выпадку гэта не мела значэння.
  
  
  Яе ѓзяѓ адну вакол цыгарэт Тамары і запаліѓ яе ад запалкі па гасцінічнай скрынкі, якую прынёс па нумарах. З хвіліну яе стаяѓ нерухома, уважліва прыслухоѓваючыся. Яе нічога не чуѓ, акрамя выпадковага шуму рондаляѓ і патэльняѓ і астматычных дыхання жанчыны.
  
  
  Пакурыѓшы яе, падышоѓ да бельевому шафе і кінуѓ некалькі ручнікоѓ на пустым вядром. Яе набрызгал на нах трохі воску і кінуѓ зверху цыгарэту. Убачыѓшы, што ён будзе працягваць тлець, яе прайшоѓ праз ворныя дзень таму ѓ сталовую і шталь чакаць. Яе пакінуѓ шафа адкрытым. Тамара сказала, што гэта зойме дзве з паловай хвіліны, але з-за такой залы было цяжка каму дакладнае час. Запальныя цыгарэты маюць на адным канцы шарык таго ж складу, што і запалка, - у дадзеным выпадку нітка з адбіткам гандлёвай маркі. Цыгарэта была дадаткова набіта ватай карычневага колеру, прасякнутай салетрай. Адкрытыя канцы цыгарэт былі зробленыя па сапраѓднага тытуню. Сядзець у сталовай у чаканні было нервова, але больш яе нічога не мог зрабіць. Яе давяраѓ Тамары, каб заняць ѓсіх. Секунды цягнуліся пакутліва павольна. Потым цыгарэта дагарэла.
  
  
  Яна выклікала полымя прыкладна на пяць секунд, і гэтага было дастаткова, каб ператварыць вядра на дымавую шашку. Бялізну выдатнае загарэлася, а затым пачалі тлець ручнікі. Кіслы дым валіѓ па шафа на кухню. Нават па той бок дзвярэй яе адчуѓ слабы пах, калі жанчына нарэшце пачала крычаць: " Фуэго ! Фуэго !
  
  
  Стацыянарныя яе сядзеѓ на кукішках, прыслухоѓваючыся да крыкаѓ. Потым яе пачуѓ цяжкія кудлаты і воклічы двух стражнікаѓ: " Ай ! Фуэго ! Яе, чуѓ, як адзін сказаѓ. Яе, ступіла ѓ нішу з пісталетам у руцэ. Ахоѓнікі спрабавалі выявіць, што гарыць. Тоѓстая жанчына крычала, размахваючы рукамі. Усе трое кашлялі і кашлялі ад дыму.
  
  
  - Рукі ѓверх, - загадаѓ я.
  
  
  Жанчына захрыпела гучней, чым калі-небудзь. Людзі ѓ форме павярнуліся і недаверліва зевнули. Цяпер агонь дасягнуѓ свайго піка. Густы масляністы дым валіѓ па шафе, хаваючы той факт, што агонь гарэѓ толькі ѓ вядры. Дым і смурод, павінна быць, зблыталі ih рэфлексы, калі адзін хлопец пацягнуѓся за пісталетам, а іншы скокнуѓ на мяне. Яе стрэліѓ першым у кожнаму племені. Плоскі рэзкі бавоѓна 22-га калібра згубіѓся ѓ крыках жанчыны і раве іншага хлопца, прыгнувшего на мяне. Яе зрабіѓ крок наперад, так што ён быѓ са мной на імгненне раней, чым ён разлічваѓ. Яе, апусціѓся на калені і нырнуѓ паміж эга нага. Калі ён упаѓ на мяне, ахінуѓ яе рукамі эга ногі і адначасова падняѓся. Гэта была разнавіднасць рэгбі-фліп. Яе крыху павярнуѓся і з дапамогай эга уласнай сілы шпурнуѓ эга ѓ буфет. Эга гол з трэскам разбілі паліцу з срэбрам. Ён паваліѓся, халадней, чым надвор'е звонку.
  
  
  Нягледзячы на разбітае кожнаму племені, першы ахоѓнік не мог спыніцца. Са стогнам і стиснутыми зубамі, ён паспрабаваѓ адкрыць клапан сваёй прыгожай кабуры, каб уляпіць кулю мне ѓ галаву. " Муй "брава"", - сказаѓ я, ударыѓшы эга нагой у жыцці, а затым у падбародак. Ён жым лежачы там, дзе ляжаѓ. Жанчына была настолькі не ѓ сваім розуме, што больш не можа слухаць довады. - Просты, сеньёра, - сказаѓ я. Мая левая рука кінулася да яе падбародка са сціснутым кулаком. Яна застагнала і адключылася, яе асцярожна апусціѓ яе на падлогу.
  
  
  Яе пераскочыѓ праз іх у шафе. У густым дыме яе схапіѓ швабру і сунуѓ яе ѓ падпаленае вядром. Яе патушыѓ агонь, але пакінуѓ тлець ручнікі. Калі яе справіѓся з агнём, прасунуѓ яе ручку швабры ѓ ручку спакойнай і выняѓ вядра па шафе.
  
  
  Пакінуѓ ёй эга, схапіѓ зброю ахоѓнікаѓ, затым засунуѓ ѓсіх траіх у кабінет. Яе замкнуѓ скрыню, сунуѓ ключ у хвіліну і пабег праз кухню да халадзільнай лічбавыя камеры, размахваючы дымлівых вядром на ручцы швабры. У другой руцэ трымаѓ яе слоік з воскам.
  
  
  Яе праляцеѓ кароткі калідор з іншага боку кухні і апынуѓся ѓ пакоі, дзе ахоѓнікі гулялі ѓ карты. Карты ѓсё яшчэ ляжалі на стале, kuda ih кінулі мужчыны. За самым далёкім сядзеннем была вялікая дзверы. Яе адштурхнуѓ крэсла ѓ бок і ѓпёрся плячом у вялікую металічную зашчапку. Дзверы шчоѓкнула і расчыніліся. Яе, уварваѓся туды, не гледзячы.
  
  
  "Менеджэр" схапіѓ вялікі рэвальвер і прыцэліѓся мне ѓ жыцці. Камера была ѓсяго пяць на сем метраѓ і была поѓная розных гаплікаѓ і труб. Эму прыйшлося б па-чартоѓску дрэнна цэліцца, каб прамахнуцца па мне. Ён стаяѓ над радыёпрыёмнікам ѓ задняй частцы камеры. Ён, верагодна, задаваѓся пытаннем, чаму ён не можа найдти нам адну станцыю. Ён, вядома, і не падазраваѓ, што бура, якую ён дапамог стварыць, таксама замінала эму прымаць усе радыёстанцыі. Рэвальвер ляжаѓ побач з ім на стале побач з ствольнай скрынкай. Эга рука схапіла яго, як маланка.
  
  
  Яе бег, не спыняючыся. Яе, нахіліѓся да яго, паклаѓшы галаву між плячыма. Ёй узмахнуѓ швабрай iso усіх сіл, што ѓ мяне былі. Распаленае вядра ѓдарыла эга адкрыта ѓ твар. Рэвальвер, стрэліѓ выплат прама каля майго вуха. Гулкі гром стрэлу ѓ маленькім прасторы ашаламіѓ мяне. Яе, бачыѓ, як ён упаѓ. Ён змоѓк і зноѓ рушыѓ. Потым ён упаѓ на месцы. Адбітак ціхамірнай быѓ відавочны эга моцна обожженном асобы, часу, якое ён будзе насіць у абодва канца свайго жыцця.
  
  
  Перадатчык быѓ простым корпусам па параѓнанні з цэнтрам кіравання ѓ храме. Ён складаѓся вакол некалькіх металічных шаф, па форме і памеру нагадвалі вертыкальныя труны, у якіх знаходзіліся датчыкі, ручкі і перамыкачы. Верхняя частка шаф складалася вакол палітыкі, звязаных сілавога поля і масы шпулек аголены меднага провада. Тоѓстыя кабелі зніклі праз адтуліну ѓ вентыляцыйным адтуліне. Электронныя прылады, ціха зажужжали. Генератары гатэля, якія забяспечвалі электраэнергіяй, верагодна, знаходзіліся ѓ склепе побач з катламі.
  
  
  Яе пстрыкнуѓ галоѓным выключальнікам. Гудзенне спынілася. Рукі на некалькі метраѓ пачалі танцаваць ѓзад і наперад на імгненне, а затым ѓпалі назад. Яе падабраѓ пісталет праціѓніка і акуратна разбіѓ усё, што можа зламацца. Тады яе выцягнуѓ кіраѓніка па халадзільнай камеры і закаціѓ эга пад крэсла, дзе сядзелі ахоѓнікі. Яе вярнуѓся, адкрыѓ шафы і побрызгал вантробы, падлогу і сцены воскам. Яе выкарыстаѓ апошнюю частку, каб зноѓ распаліць агонь у вядры. Яе кінуѓ гарачыя ручнікі ѓ лужыны воску на ѓсталёѓцы. Взметнулось полымя, раздуваемое скразняком вакол вентыляцыйнага адтуліны. Яе выбег - шчыра на сціснуты кулак, зніклы ѓ жываце.
  
  
  Кіраѓнік нейкім чынам прыйшоѓ у прытомнасць і ѓскочыѓ на ногі, поѓны жадання адпомсціць. Га пачатку другі раз ён напаѓ на мяне нечакана. Эга кулак урэзаѓся ѓ прыклад рэвальвера аднаго вакол ахоѓнікаѓ, які яе заткнуѓ за пояс. Гэта выратавала мяне. Яе зноѓ выдыхнуѓ, перш чым ён паспеѓ зачыніць дзверы, інакш яе б згарэѓ жыѓцом. Яе вырваѓся і напаѓ на яго. Агонь ужо лізаѓ маё паліто.
  
  
  Ён быѓ падобны на нашага гарылу. Ён кінуѓся на мяне, лаючыся па-іспанску. Яе злавіѓ эга звычайнай дзюдоистской хваткай, жорсткай рукой. Мая левая рука сціскала каѓнер эга паліто, правая - эга кашулю. Ён запнуѓся. Яе абхапіѓ правай нагой эга правую ікру і ѓдарыѓ яго эга нагой. Ён пахіснуѓся ѓ бок і пачаѓ падаць. Яе крыху дапамог эму.
  
  
  Раз'юшаны гневам і нянавісцю, ён драпаѓ мяне, нават калі падаѓ. Эга чаравік зачапіѓся аб парог дзень халадзільнай камеры. Размахваючы рукамі, ён упаѓ дагары ѓ распалены воск. Кожнае рух раздзімала полымя яшчэ больш. Ён устаѓ на карачкі. Апусціѓшы галаву, ён закрычаѓ у агоніі. Як чалавечы факел, ён згарэѓ у мяне на вачах. Яе не мог эму дапамагчы і зачыніѓ дзверы. Эга крыкаѓ ужо не было чуваць, а агонь не адразу б знайшлі. Нарэшце, яе змог зрабіць глыбокі ѓдых. Ёй адчайна меѓ патрэбу ѓ гэтым. Паступова да мяне прыйшло, што я моцна паранены. Рана ѓ маім плячы зноѓ раскрылася; напэѓна, калі яе напаѓ на ахову. Прастрэл балюча працялі маю руку. Яе паспрабаваѓ паварушыць пальцамі левай рукі. Цяпер яе мог страціць прытомнасць або працягнуць дзейнічаць; Яе працягнуѓ. Зусім побелев, я, хістаючыся, выйшаѓ праз пакоя назад на кухню і ѓ нішу.
  
  
  Одзіна вакол мужчын пастукаѓ у дзверы бялізнавага шафы і гучна паклікаѓ на дапамогу. Яе, спыніѓся і пастукаѓ у дзверы. - Сеньёр ?
  
  
  "Ты! Яго!
  
  
  "Калі вы хочаце, каб яе абстраляѓ вас праз гэтую дзверы кулямі, то, працягвайце шумна ee штурхаць".
  
  
  На імгненне запанавала цішыня. Затым ён сказаѓ: "Я памаѓчу, аміга".
  
  
  " Буэна ".
  
  
  Калі вярнуѓся яе па калідоры, вядучаму да сцэны, яе ѓбачыѓ двух мужчын, якія сядзелі ѓ гасцінай, якія стаяць ля ѓваходу ѓ Эль - Коюнтура . Яны тупалі нагамі і падбадзёрваючы свісталі. Калі яе дабраѓся да крылаѓ, яе зразумеѓ, чаму. Тамара была ѓ адных трусіках. Як яна магла пратрымацца так доѓга, павінна было быць па адным найвялікшых сакрэтаѓ танца.
  
  
  Комба былі вычарпаныя. Яны ѓ соты раз згулялі прыпеѓ, але рытм быѓ па-ранейшаму моцным, і Тамара ѓ поѓнай меры ім скарысталася.
  
  
  Крокамі стрыптызершы яна гайдалася уверх і ѓніз, ківаючы сцёгнамі і трасучы аголенымі грудзьмі. Натоѓп зааплодировала у знак адабрэння, хоць некаторыя жанчыны, здавалася, былі блізкія да шоку. Усе погляды былі прыкаваныя да яе дрыготкім соску. У яе вачах быѓ занепакоены погляд... пакуль яна не ѓбачыла мяне. Яе твар на момант прасвятлеѓ. Даѓ гэй знак паспяшацца. Яна непрыкметна кіѓнула і пачала свой выйгрыш.
  
  
  І які фінал!
  
  
  Група збіралася зноѓ пачаць гуляць мелодыю. Тамара падабрала першыя акорды, і нахілілася, каб падняць прасціну і свой станік. Яна дала ѓсім выдатны погляд на выклікам пышную круглую круглявасць сваіх ягадзіц. Гледачам была добра прыкметны вузкая нейлонавая лінія ee трусікаѓ паміж цвёрдымі сцёгнамі, якая займаецца на імгненне напружылася, калі яна нахілілася наперад. Трусікі абуральна соскользнули ѓніз па ee задніцы і засталіся там, калі яна ѓстала і прынесла мне прасціну і станік.
  
  
  - Вялікі Божа, - прашыпела яна. - Я думала, ты ніколі не прыйдзеш.
  
  
  "Спыніце гэта, хутчэй," адказаѓ я.
  
  
  Яе, глядзеѓ, як яна протанцевала назад на сцэну. Яе пагойдваѓся ягадзіцы ѓяѓлялі сабой цудоѓнае відовішча. Святыя сышлі з розуму. Я не ведаю, аб чым думалі жанчыны, але некаторыя вакол іх выглядалі так, быццам ніколі не акрыяць ад гэтага. Крывяносныя пасудзіны мужчын лопаліся. Напоі выпівалі хутчэй, чым паспявалі прыносіць афіцыянты. Упершыню ѓ сваім жыцці ѓ чорных вопратцы яны ѓбачылі мяккую прыгажосць сапраѓдных жаночых выгібаѓ і упивались ёю. У рэшце рэшт, яны сутыкнуліся з канцом свету, Армагедонам і, магчыма, Другім З'явай адначасова. А калі ім трэба было памерці - што гэта быѓ за спосаб развітацца!
  
  
  Пачуѓся бадзёры крык. Тамара пачала здымаць трусікі. Група адчула набліжэнне кульмінацыі і пагрузілася ѓ запомненную мелодыю. Яе то і справа азіраѓся па-над лысых значэнне навыку нападу і маліѓся, каб тоѓстая дубовая дзверы халадзільнай камеры стрымала агонь і каб ахоѓнік у бельевом каморы усё яшчэ дрыжаѓ ад жаху. Тамара спусціла тугую гумку трусікаѓ. Госпадзе, чаму яна не спяшалася? Ніжэй. Мяккія кучаравыя валасы сталі бачныя. Больш шуму і крыку!
  
  
  Яе выцер тоѓстыя кроплі банк з ілба і пацёр ноющее плячо. Трусікі павольна спаѓзлі з яе нага. Яна скінула ih і павярнулася. Яна нахілілася, каб падняць ѓласнае эга. Выпрастаѓшы ногі, падняѓшы ягадзіцы, яна паказала мужчынам тое, што яны ніколі не забудуць.
  
  
  Натоѓп стагнала.
  
  
  Комба взревело.
  
  
  Тамара кінулася са сцэны адкрытыя мне ѓ рукі.
  
  
  Было шмат апладысментаѓ, але не было дастаткова часу, каб вярнуцца. Яе загарнуѓ яе ѓ паліто і сказаѓ, што ѓ нах будзе дастаткова часу, каб апрануцца пасля таго, як мы выйдзем вакол гатэля. Не абцяжараная сваёй адзеннем, яна пабегла за мной па калідоры ѓ галоѓную гасціную.
  
  
  - Нік, Нік, - выдыхнула яна, - што здарылася?
  
  
  - Гэта не мае значэння, - сказаѓ я.
  
  
  'Але ...'
  
  
  "Тры канала знішчаныя, адзін застаѓся. Яе раскажу вам падрабязнасці пазней.
  
  
  Мы збеглі вакол гатэля. Гэта аказалася прасцей, чым яе думаѓ. Яе на імгненне затрымаѓся ля прылаѓка, і, як я і падазраваѓ, на паліцы пад прылаѓкам знаходзілася рацыя. Яе паклікаѓ эга і рыклівы тонам псеѓда-мэнэджара загадаѓ людзям у "фиате" перад будынкам адысці ѓ бок і прапусціць "б'юік". Невялікі танны мікрафон схаваѓ змены галасы, і рэѓматызму быѓ кароткім : "Si, señor!" Далей па калідоры, праз парадную дзверы, мы заскочылі ѓ старую машыну і ажывілі яе.
  
  
  "Фіят" з аховай стаяѓ у баку ад пад'язной дарогі. Калі Тамара ѓбачыла, што мы даможамся поспеху, яна прыяцельскія памахала нам двума мужчынамі, калі мы праязджалі mimmo. Яна расслаблена адкінулася на цвілы канапу і пачала смяяцца. Гэта быѓ істэрычны смех палёгкі. Засопшыся, яна ѓсклікнула: "О, вы бачылі гэтых двух мужчын?"
  
  
  'Якіх? У гэтым "фиате"?
  
  
  "Не, Нік, лепш іх дваіх у гасцінай!" Яна пачала смяяцца яшчэ мацней. Яны з такім здзіѓленнем глядзелі, калі мы прамчаліся mimmo іх. "Ах, гэта выраз на ih тварах!" У Тамары былі прыступы рогату. - Я сапраѓды была так добрая?
  
  
  "Так, вы былі выдатныя."
  
  
  " Праѓда ?"
  
  
  "Дастаткова добрыя, каб прымусіць мяне шалёна раѓнаваць".
  
  
  Тамара трохі супакоілася і захіхікала, пакуль яе змагаѓся з рулём "б'юікаѓ" і ехаѓ у бок самалёта. Калі яна пачала апранацца; смех спыніѓся, і на іншым канцы Пунтаренаса яна сказала нізкім, нерашучым голасам: - Нік, надвор'е. Мяняецца.'
  
  
  На самай справе. Снег цяпер валіѓ бурлівай віхурай. Калі-то бліскучае якое адлюстроѓвае неба пацямнела, і скрозь гул перагружанага рухавіка вецер выѓ, як паранены прывід. Дрэвы, скалы і ѓсё, што можа рухацца, ляцела вакол нас воющим ураганам. Градзіны рикошетили ад дзвярэй і вокнаѓ. Мы апынуліся ѓ свеце, обезумевшем ад дзеянняѓ вар'ята.
  
  
  - Адключэнне перадатчыка ѓ гатэлі выклікала мяцеліца, - змрочна сказаѓ я.
  
  
  - І будзе яшчэ горш, - прашаптала Тамара.
  
  
  "Так, пакуль мы не знішчым апошні перадатчык у Панаме".
  
  
  Яна павярнулася да мяне побелевшей, як снег звонку. - Але, Нік, - спытала яна з непрыхаваным жахам. 'Мы павінны быць здольнымі, зрабіць гэта, ці не так?
  
  
  
  
  Кіраѓнік 12
  
  
  
  
  Мяркуючы па карце, Востраѓ Сангре была прыкладна ѓ шасцістах кіламетрах ад Пунтаренаса. Але хоць мы былі дастаткова вар'ятамі,каб ляцець у такое надвор'е, мы не былі настолькі вар'ятамі, каб рынуцца ѓ адкрытыя туды. Падняѓшыся ѓ паветра, мы ляцелі па шырокай дузе над Ціхім акіянам. Гэта зрабіла рэйс амаль на дзвесце міль даѓжэй і, магчыма, яшчэ на 150 міль з-за пастаянных зігзагаѓ. Мы праляцелі над залівам Chiriquí з самым вялікім востравам Койба, папраѓчай калоніяй. Затым мы абмінулі паѓвостраѓ Азуаро і падышлі да Панамскаму заліву шырынёй 150 міль. Па шляху знаходзіѓся Панамскі заліѓ з Панама-Сіці і Бальбоа.
  
  
  Увесь гэты час самалёт толькі і рабіѓ, што разгойдваѓся і пикировал. Мы з Тамарай каталіся па боку ѓ бок, туды-сюды. Мы ніколі не сядзелі на месцы. Толькі рамяні бяспекі ѓтрымлівалі нас на месцы. Адзін штуршок ішоѓ за іншым. Фюзеляж стагнаѓ і енчыѓ, крылы, здавалася, маглі зламацца ѓ любы момант. Кожны раз, калі самалёт прызямляѓся ѓ паветранай пакояѓ, яе стукаѓся абсталяваннем што-то цвердае плячо і адчуваѓ пакутлівую боль. Перад нашым ад'ездам Тамара перавязала рану і зацягнула павязку, але гэтага было недастаткова. Кроѓ працягвала працякаць, вакол майго пляча, і прамакаць маю кашулю.
  
  
  Яна закрычала. - Якія каардынаты выспы, Нік?
  
  
  - Яшчэ не туды, - перекричал яе шум. - "Спачатку ѓ Панаме-Сіці".
  
  
  'Чаму? востраѓ Сангре ѓ зале архіпелагу дэ-лас-Перлас , які ѓ зале на ѓсход адсюль, а не да поѓначы.
  
  
  Яе, кіѓнуѓ у знак згоды. Архіпелаг азначае "мора многіх астравоѓ", і ѓ дадзеным выпадку яно адносіцца прыкладна да нумарах васьмідзесяці маленькім "жамчужынамі" на другім баку заліва. Яе паказаѓ на адкрытую карту. "Сваю мэту ѓ гэтым супе пакуль не знойдзеш, а прыборах ѓжо нельга давяраць. Нам патрэбен арыенцір, перш чым мы зможам знайсці невялікі востраѓ у гэтай групе. Горад у зале за ѓсё ѓ шасцідзесяці кіламетрах да паѓночна-захад ад архіпелага. Адсюль мы можам каму прызначэння.
  
  
  Потым Тэгусігальпу і Пунтаренаса яе, думаѓ, што даволі выветрывання супраць дзікага і бязлітаснага разбурэння, якое зрабіѓ палкоѓнік Зембла. Але ѓ Панама-Сіці была няѓяѓная катастрофа. Гэта адзін вакол маіх любімых гарадоѓ, з мноствам цёплых успамінаѓ. Мне ѓспомніѓся вечар з прыгожай жанчынай у яе кватэры ля падножжа гары Анкон і абуджэнне пад звон обветренных званоѓ сабора каля Авенида-Цэнтральны. Калі мы ляцелі над горадам, яе заѓважыѓ рэшткі сабора, стары Палац ѓрада, прыгожы Нацыянальны тэатр, бульвар Малекон і бульвар Боведас са старой падземнай турмой. Усё, сапраѓды ѓсё было разбіта і зруйнавана, разбіта і разарванае жорсткімі бізунамі нечалавечай буры. Горад з насельніцтвам 300 000 чалавек перастаѓ існаваць і ператварыѓся ѓ такія ж вялізныя руіны, як і стары горад у дзевяці кіламетрах ад яго, сцёрты з твару зямлі ѓ 1671 годзе corsair Генры Морганам.
  
  
  Бальбоа, порт-Зоны Ла-Манша, таксама апынуѓся пусткай. З нашай вышыні мы ледзь маглі разглядзець шлюзы Мірафлорэс у дзесяці кіламетрах ад берага. Два вядучых да яму канала былі цалкам перакрытыя. Некалькі грузавых судоѓ і танкераѓ затрымаліся на двух найбуйнейшых у свеце лядовых палях, кожнае шырынёй амаль у дзвесце метраѓ і глыбінёй пятнаццаць метраѓ. Жахлівы вецер пранёсся па каналах. Нішто не паказвала на тое, што на другім баку пярэсмыка справы ідуць лепш.
  
  
  Яе кіпеѓ ад гневу за тое, што Зембла зрабіѓ з гэтай калі-то урадлівай і багатай зямлёй.
  
  
  - Развярніся, - раѓнуѓ яе Тамары. Яе дрэнна сябе адчуваѓ. - 'Паѓднёва-ѓсход да Ислы Сангре . _
  
  
  - Думаеш, Зембла там?
  
  
  "Я горача на гэта спадзяюся", - сказаѓ я, кінуѓшы апошні горкі погляд на кружащийся белы пейзаж. "Калі яе знайду эга, востраѓ будзе заліты крывёю эга, абяцаю табе".
  
  
  Асноѓныя выспы: Сан-Мігель, Сан-Хасэ і Пэдра Гансалеса было лёгка знайсці, але апошні прытулак Земблы было проста дробкай на карце, і не больш за тое ѓ рэальнасці. Гэта было навала скал, якія тырчаць вакол вады пад тоѓстым покрывам снегу, горада і марской пены, акружанае пяшчаным пляжам. Пакуль мы праляталі над ім, "Сэсна" кідалася і гайдалася ѓ зменлівых паветраных патоках. Тамара змагалася з румпелем, пакуль яе хацеѓ месца для пасадкі.
  
  
  "Я думаю, мы павінны прызямліцца на беразе. Нават каменны казёл не можа выстаяць на нагах на гэтых скалах".
  
  
  - Што гэта там? - спытала яна, паказваючы налева.
  
  
  Яна нахіліла самалёт пад вуглом восемдзесят градусаѓ, каб яе таксама мог на яго зірнуць. Скрозь горад, падобны на кулямётныя кулі, яе мог бачыць слабое свячэнне некаторых старых будынкаѓ. Яны былі згрупаваныя на манер старой гасиенды вакол двара. Усё гэта атачала каменная сцяна трехдюймовой таѓшчыні з цяжкімі брамай з жалезнымі бэлькамі. Па крайняй меры, раней ih tak пабудаваѓ, і не было падстаѓ меркаваць, што гэтыя сцены не былі такімі ж тоѓстымі і трывалымі. Здаецца, Зембле падабалася ѓсё ѓскладняць, асабліва калі справа даходзіла да абароны або ѓцёкаѓ.
  
  
  - Ён тут, - сказаѓ я. Мая рука сціснула руку Тамары. 'Глядзі! Эга верталётам прышвартаваѓся ѓ двары.
  
  
  'Яе разумею. Але адпусьціш ты зараз маю руку? Яе б палічыѓ за лепшае не падаць адкрытыя эга дах. Адпусці руку і знайдзі месца, дзе прызямліцца, добра?
  
  
  Яе шчасліва ѓсміхнулася гэй. Нарэшце мы высачылі Земблу ѓ эга часопісы. Мая ѓсмешка павольна знікла, калі яе зразумеѓ, што нідзе па перыметры няма падыходнай пляцоѓкі для пасадкі. Двое і прадавец карункаѓ Рамон Батук пабудаваѓ сваю гасиенду на вяршыню круглага пагорка. Ад галоѓных варот сцяжынка вяла ѓніз па скалах да эллингу ѓ натуральнай бухце. Пагорак быѓ адносна слізкім, але занадта стромкім. Астатняя частка выспы была альбо занадта няроѓнай, альбо зарасла калючым каравым хмызняком.
  
  
  - Гэта павінен быць пляж, - змрочна сказаѓ яе эй.
  
  
  "Трохі назад выбітны кавалак пляжу, які ѓсё яшчэ выглядае даволі прыстойна", - адказала яна, падціснуѓшы вусны. Яна зноѓ нахіліла "Сессну", і паляцела да невялікага ѓчастку продуваемого усімі вятрамі берага. "Гэта будзе вельмі цяжка, Нік, і мы не зможам падабрацца блізка да дома".
  
  
  "Каго хвалюе невялікая шпацыр? Спадзяюся, мы яшчэ зможам ісці, калі прызямлімся.
  
  
  Самалёт нырнуѓ уніз. Вецер падхапіѓ эга і завыѓ па метале. Пясок не вырас вакол колаѓ. Часткі самалёта затрэсліся, як быццам ih раптам паралізавала. Тамара змагалася з сопротивляющимся румпелем. "У нас у Расіі ёсць прымаѓка", - выпаліла яна, з перапынкамі. "Трымайся мацней за руль у такой сітуацыі!"
  
  
  Нас засмактала ѓ паветраную яму, ѓніз. "Сэсна" трэслася, гайдалася і слізгала па беразе ѓ шэрым пяшчаным дажджы уздуцце пяску. Перад намі, па ѓсёй пяску тырчалі вострыя каменныя пікі. Злева ляжаѓ вал вакол новых камянёѓ і валуноѓ, а справа пагрозлівая сцяна кіпячага прыбоя. Самалёт зваліѓся ѓніз.
  
  
  Яе зароѓ. - 'Уверх! Уверх!' Мой крык быѓ рэфлекторным, так як я ведаѓ, што Тамара робіць усё магчымае, каб падняць нос. Пляж набліжаѓся з разбуральнай хуткасцю. Нос уткнуѓся ѓ пясок. Працяглае шыпенне, затым громападобны бавоѓна. Нас разгарнула, подкосы крылаѓ сарваліся, а шруба склаѓся над блокам рухавіка, напалову засыпаных пяском. Падлогу падняѓся і кінуѓ нас на дах, нібы груду чалавечых рук і нага. Самалёт ледзь не перавярнуѓся, а затым паваліѓся хвастом уверх у ледзяныя хвалі. Салёная вада пырснула на нас, калі мы адступілі. Мы былі пакалечаныя, але стаялі на месцы. Самалёт разгойдваѓся ѓзад і наперад у прыбоі. Мы гайдаліся на хвалях. Тамара пахітала галавой, падняла яе і паглядзела на пабітыя вокны на пляж. Здрыгануѓшыся, яе глыбока ѓздыхнуѓ і шталь вывучаць пясок і прыбой пад намі. "Вотум што мне падабаецца ѓ гэтых камерцыйных рэйсах, - сказаѓ яна з лёгкай усмешкай. "Ты заѓсёды мякка прызямляцца".
  
  
  "Не смейся мной назаѓсёды!" - сказала яна са слязамі на вачах. - Я ѓсё сапсавала, яе ведаю! Мы больш ніколі не падымем эга ѓ паветра!
  
  
  "Верагодна, інакш бы гэтага і не здарылася", - заѓважыѓ я. "Пясок занадта мяккі, і вецер мог бы збіць нас з нага".
  
  
  - Але што мы будзем рабіць цяпер ?
  
  
  'Што рабіць?' Яе схапіѓ ззаду сябе плеценую кошык, у якой калі-то была eda. Цяпер у nen былі пісталет Макараѓ Тамары, старадаѓні пісталет доктара Мендоса, аѓтаматычны рэвальвер Пепе 22-га калібра, а таксама рэвальверы двух ахоѓнікаѓ і кіраѓніка. Яе аддаѓ Тамары ee пісталет і пісталет Пепе, а астатнія сунуѓ рэвальверы ѓ кішэні. 'Што рабіць?' - паѓтарыць яе. - Што ж, пойдзем прагуляемся. Давай зробім гэта!'
  
  
  
  
  Кіраѓнік 13
  
  
  
  
  Хады мы прабіраліся mimmo падступных пагоркаѓ пад воющим і пякучым небам. Завіруха ѓсё яшчэ набірала сілу. Цемра станавілася ѓсё гусцей. Некалькі калючых дрэѓ ад ветру зарыпелі. Пастаянна падалі валуны. Вецер высасывал паветра вакол нашых лёгкіх, калі мы беглі супраць яго. Мы задыхаліся, як тапельцы, і часам не маглі рухацца наперад. Шторм цяпер здавалася суцэльнай масай, жорсткай, няѓмольнай і забойнай. Твар Тамары было заліта крывёю ад падальных садо. Яе, ведаѓ, што выглядаю не ценымногие лепш. Боль у плячы стаміла мяне. Гэта быѓ ужо не проста лейцара плоці, боль працяѓ маю душу, і мае косці. Яе змагаѓся з гэтым, і з маімі жорсткімі пальцамі. Мы змагаліся і ѓпарта хісталіся, падтрымліваючы адно аднаго.
  
  
  Прайшло паѓгадзіны, чвэрць гадзіны, і яшчэ паѓгадзіны. Нарэшце мы дасягнулі ѓзгорка. Мы глядзелі на тоѓстыя моцныя сцены гасиенды у сотні ярдаѓ ад нас. Яны ляжалі пад тоѓстым пластом снегу. Калі б там былі вартавыя - то яе быѓ амаль упэѓнены ѓ іх - яны б не стаялі на стогны. Яны туліліся ѓ сумніѓным хованцы сцены. Гэта будзе ледзь адрозная чарада абадраных мужчын ва ѓніформе, прилипшей да замерзлым целаѓ.
  
  
  - Перелезем праз сцяну, - сказаѓ я. "Двое або трое варот будуць занадта моцна ахоѓвацца".
  
  
  Тамара з уздрыгам пахітала галавой. - Мы не можам, Нік!
  
  
  - Мы таксама не можам стаяць на месцы.
  
  
  Мы пачалі падымацца на пагорак ззаду гасиенды, адкрыта перад галоѓным уваходам. У пэѓным сэнсе зараз было цяжэй рухацца наперад. Перашкод стала менш, але голая паверхню пагорка адпаліраваныя ветрам і ператварылася ѓ слізкі ледзяной схіл. Першай ѓпала Тамара, і мне прыйшлося яе падтрымліваць. Потым яе страціѓ раѓнавагу. Тамара гатэля дапамагчы, і раптам мы абодва скаціліся ѓніз, пагрозліва хапаючыся за рукі. Наша цягавітасць памерла, але зноѓ паѓстала вакол уласнага попелу. Жыццё здавалася менш каштоѓнай, чым цяпло і спакой, якія прынясе смерць, а жыццё перамагла.
  
  
  Наверсе мы у знямозе папаѓзлі пад сховішча сцены. Яна была старая. Мур была зношаная, і паміж натуральнымі камянямі былі вялікія, як яны сказалі. У сярэднім яна была тры з паловай метры ѓ вышыню. Яе, уважліва паглядзеѓ уверх і заѓважыѓ пункту апоры для нага, і рук у некалькіх месцах. - Ідзі за мной, калі яе буду наверсе, - сказаѓ яе Тамары.
  
  
  - Калі ты наверсе? Вы маеце на ѓвазе, калі вы зробіце гэта!
  
  
  - Калі яе буду наверсе, Тамара, - цвёрда сказаѓ я. Яе не гатэль думаць аб праѓдзе ѓ яе словах. - І чакай знака. На другім баку могуць быць вартавыя.
  
  
  Яе пачаѓ небяспечнае ѓзыходжанне на старую сцяну. Мне прыйшлося зняць ахоѓныя пальчаткі, каб пальцы лепш трымаліся на гладкія камяні. Холад працяѓ маю душу. Яе, адчуѓ, як мае рукі напружыліся. Кроѓ і мышцы змерзлі. Рассыпаѓся Камень пад цяжарам маёй ногі. Яе прыціснуѓся да стагнаць, і пачуѓ ціхі крык жаху Тамары. На імгненне мне здалося, што я не магу ісці далей. Потым яе, успомніѓ, як блізка быѓ Зембла, і гэтая думка сагрэла мяне. Яе асцярожна намацаѓ яшчэ адну кропку апоры. Яе знайшоѓ сл. Цаля за цаляй яго падымаѓся ѓверх.
  
  
  Апошняе намаганне перанесла мяне праз край на шырокую плоскую вяршыню. Вострыя як брытва аскепкі шкла былі насыпаны па ѓсёй даѓжыні, але снег і лёд зводзілі на няма ih эфект. На самай дэла, яны дапамаглі мне трымацца на слізкай паверхні.
  
  
  Яе ѓжо збіраѓся жэстам паклікаць Тамару ісці за мной, калі мімаходам убачыѓ вартавога. Ён быѓ захутаны, і схіліѓшы галаву, глыбока засунуѓшы рукі ѓ кішэні, павольна хадзіѓ узад і наперад паміж сцяной і бліжэйшым будынкам. З правага пляча звісала аѓтаматычная вінтоѓка. Ён падышоѓ да таго месца, дзе яе ляжаѓ на стогны. Яе, паглядзеѓ на Тамару, каб папярэдзіць яе. Яна не падпарадкавалася маёй камандзе і ѓжо лезла за мной! Гадзінны падышоѓ ліжа. Досыць блізка, каб пачуць яе, калі што-то здарыцца. Яе, затаіѓ дыханне.
  
  
  Тамара страціла раѓнавагу і звалілася. Яна выдаѓ спалоханы крык. Не моцна, крыху гучней міжвольнага ѓздыху, але дастаткова гучна. Гадзінны тут жа з цікаѓнасцю падняѓ вочы і ѓбачыѓ мяне. Яе скокнуѓ.
  
  
  Мужчына ведаѓ свой абавязак і спрабаваѓ абараняцца. Позна! Ён усё яшчэ падымаѓ вінтоѓку, калі яго адкінуѓ эга ѓ бок, прызямліѓшыся на яго зверху, каленямі эму ѓ жыцці. Яе вырваѓ вінтоѓку па эга рук, перавярнуѓ яе і ѓдарыѓ. Прыклад трапіѓ эму ѓ шыю збоку. Ён уздыхнуѓ і замёр. Эга мэта знаходзілася пад ненатуральным кутом да тулава.
  
  
  'Нік!' - прашаптаѓ зверху. Яе падняѓ вочы і ѓбачыѓ Тамару, якая сядзела на стогны.
  
  
  "Я не магла чакаць. яе...'
  
  
  - Усё роѓна, - прашыпеѓ я. 'Скачы.'
  
  
  - Ты зловіш мяне?
  
  
  "Заѓсёды дарагая".
  
  
  Яе паклаѓ вінтоѓку на кожная гадзіннага і працягнуѓ рукі. Яна ѓпала. Яе злавіѓ ee. Таксама хоць гэта і не былі мяккія абдымкі, гэта было па-чартоѓску прыемна. Яна прыціснулася да мяне і пацалавала мяне ѓ шыю. 'Што?' - ціха спытала яна.
  
  
  "Галоѓнае будынак. Ёсць вялікая верагоднасць, што мы знойдзем там Земблу і эга апошні перадатчык сілавога поля. Мы павінны знішчыць ih абодвух.
  
  
  - О, гэта ѓсё? - сказала яна з саркастычным адценнем. Наском чаравіка яна штурхнула зрынутага вартавога. "Колькі ih будзе паміж намі і Земблой?"
  
  
  'Я не ведаю. Думаю, занадта шмат.
  
  
  'Так. І яны павінны знайсці нас, а затым забіць ці не пускаць, пакуль мы не замёрз. Мы затрымаліся цяпер, калі мы за сцяной. Яны нешматлікія кулі, што ѓ нас ёсць, мала што змяніць. У вас ёсць яшчэ такія добрыя ідэі? Яе слухаѓ яе моѓчкі. Яна спрабавала схаваць свой страх сваім цынізмам. Гэта цалкам натуральная рэакцыя. Той, хто не баіцца па ѓважлівай прычыне, - дурань. Тамара была жанчынай жорсткай, практычнай, смелай і зусім не дурніцай.
  
  
  - Паняцці не маю, - прызнаѓся я. "Мы можам толькі рабіць усё магчымае і спадзявацца. Гэта будзе цяжка, але мы павінны паспрабаваць".
  
  
  Яна пакорліва кіѓнула. "А потым таго, як гэта скончыцца, Нік, яе пастараюся сказаць што-небудзь прыемнае".
  
  
  - Я закричу аб дапамозе, - сказаѓ ёй з усмешкай. У цені будынкаѓ мы прокрались да задняй часткі гасиенды. Яе аддавалі перавагу аѓтамат гадзіннага, пакуль не выявіѓ, што ѓ яго замёрз механізм. Яе заклаѓ эга і ѓзяѓ адзін па рэвальвераѓ.
  
  
  Мы прыйшлі да кута і спыніліся. Перад намі быѓ двор з верталётам. Яе вывучаѓ доѓгае вузкае галоѓнае будынак, дзе спадзяваѓся знайсці Земблу. Яно было больш, чым гаспадарчыя пабудовы, з крытым ганкам па ѓсёй эга даѓжыні. У цэнтры былі вароты, праз якія аѓтамабілі могуць уязджаць да галоѓнага ѓваходу.
  
  
  Ганак было цёмным і ледзь праглядалася скрозь заслону клубящегося снегу. У мяне было моцнае падазрэнне, што дзе-то яшчэ стаіць вартавы. Адзін або некалькі, ѓсе нервовыя і змерзлыя, з паколваннем у пальцах. - Мы пойдзем самым доѓгім шляхам, - сказаѓ я. Мы пабеглі да задняй часткі наступнага будынка. Яе палічыѓ за лепшае б працягваць бегчы, але асцярожнасць і цішыня былі ѓ парадку рэчаѓ. Павольна мы пайшлі далей. На гэтым баку гасиенды было другое будынак, падобнае на гараж. Без здарэнняѓ мы дабраліся да іншага абодва канца. Справа было адкрытае прастору каля дзесяці метраѓ. За ім было галоѓнае будынак.
  
  
  Мы стаялі і ѓважліва слухалі. Мы нічога не пачулі і пабеглі да задняй часткі галоѓнага будынка. Перад намі цягнулася доѓгі шэраг вокнаѓ з вітымі кратамі па каванага прасы. Аднастайнасць перарывалі два дзень, дзелячы шэраг ривненской на тры часткі. За імі былі вароты, і яшчэ адзін шэраг вокнаѓ, некаторыя вакол якіх былі ярка асветлены. Кароткая булыжная дарога ішла ад брамы ѓ будынку да масіѓным галоѓным варотах. Каля варот сядзела кіёска, што нагадвала тэлефон-аѓтамат. Кіёскі чакання. Вузкае адтуліну было асветлена.
  
  
  'Праклён. Нам трэба перасекчы пад'язную дарожку, і яна ахоѓваецца.
  
  
  "Можа быць, яны не будуць страляць у жанчыну", - сказала Тамара.
  
  
  'Чаму?'
  
  
  "Можа быць, яны спачатку захочуць задаць пытанні".
  
  
  "Тамара, калі ты думаеш, што можаш гуляць на прынаду..."
  
  
  З тым жа поспехам яе мог гаварыць са сцяной. Нагнуѓшыся, яна хутка прайшла пад вокнамі. Яе, рушыѓ услед за ёй, спадзеючыся, што яна не стане занадта безразважнай. У мяне было адчуванне, што яны спачатку будуць страляць, а потым задаваць пытанні. Мы прокрались mimmo першай па двух дзвярэй і наступнай групы вокнаѓ. Тамара была ѓ паѓметры ад мяне. Яна была ѓпэѓненая ѓ сваіх рухах, і ён ведаѓ, што не змагу спыніць яе, не рызыкуючы выклікаць гарачы размова і магчымае адкрыццё. Яе спрабаваѓ прыдумаць альтэрнатыву, але не знайшоѓ. Мы падышлі да пачатку другой дзень і наступнага акна. Раптам яго пачуѓ галасы.
  
  
  'Пастой!' - энергічна прашаптаѓ яе. Да майго асаблівых здзіѓлення, яна спынілася і падпаѓзла да мяне. Мигнула лямпа. Мы зазірнулі ѓ акно.
  
  
  Палкоѓнік Зембла злосна хадзіѓ узад-наперад. Я не чуѓ, што ён казаѓ. Аднак ён працягваѓ біць кулаком па стале пасярод пакоя. Крэсла быѓ завалены электроннымі дэталямі, транзістарамі, поплаткамі, паяльнікі і абцугамі. Ззаду Земблы былі такія ж металічныя шафы і панэлі, як і ѓ храме майя. Толькі гэтыя былі адчыненыя. Рашоткі былі знятыя, а праводка выгіналася, як дзіѓная перманентная рассыпалася. Няцяжка было ѓявіць, што ён рабіѓ у гэтым пакоі. Ён пабудаваѓ новую галоѓную сістэму кантролю для свайго смяротнай змове з мэтай заваяваць Цэнтральную Амерыку і стварыць Трэцюю імперыю майя.
  
  
  Яе падумаѓ, з хема ён размаѓляе, калі пачала другі чалавек з хударлявым вусатым тварам падышоѓ і стаѓ побач з ім. Саѓдзельнік Земблы здаваѓся яшчэ больш подлым і свядомым, чым хто-небудзь. Ён разгарнуѓ пачак папер з дыяграмамі. Двое мужчын былі так паглынутыя абмеркаваннем сваіх планавання, што я адважыѓся падысці трохі ліжа. Краем вока яго заѓважыѓ яшчэ шасцярых мужчын, двух узброеных ахоѓнікаѓ і чатырох тэхнікаѓ ѓ белых халатах, пэѓна, якія працуюць на зборцы. Тамара запытальна паглядзела на мяне.
  
  
  У яе рэѓматызму паказаѓ на дзверы ззаду нас. Яе асцярожна штурхнуѓ зашчапку і прыхінуѓся да тоѓстым дрэве. Дзверы не была зачынена. Мы прабраліся ѓнутр і прыслухаліся да галасоѓ у суседнім пакоі ѓ халодным зале.
  
  
  '...неадкладна забіць!' - пачуѓся люты дагматычны голас палкоѓніка Земблы. "Калі я не вазьму сітуацыю пад кантроль у бліжэйшыя некалькі гадзін, шторм стане занадта моцным, каб з ім справіцца - нават для мяне! †
  
  
  "Мы Можам спыніць ѓстаноѓку", - прапанаваѓ эга падначалены.
  
  
  "Тохель, гэта праца здрадніка".
  
  
  'Не, сэр. Паглядзіце на раздзел R тут. У хлопцаѓ проста няма неабходных дэталяѓ, каб сабраць гэты раздзел. Эга немагчыма пабудаваць у бліжэйшыя некалькі гадзін, так што...
  
  
  "Вы можаце чытаць мне натацый па Секцыях R! Хто стварыѓ тэму? Яе ѓ адзіночку, ці не так? Мы знойдзем спосаб перамантаваць праводку. І я не хачу больш чуць ад цябе паражэнчыя гаворкі. Яе ніколі не адмоѓлюся ад Тохеля, нават калі маё царства назаѓжды будзе пахавана пад лёдам! Гэта адбылося не па маёй віне. У мяне ѓсё выдатна атрымалася. Калі гэты Нік Картэр...
  
  
  Пачуѓся агульны нараканьні пакажа, які рэзка абарваѓ прыхвасцень Земблы па імя Тохель. - Вы ѓсё яшчэ перакананыя, што ён стаіць за нашым правалам?
  
  
  "Часовая няѓдача, але не правал. Але пастаяннае пагаршэнне надвор'я паказвае, што іншыя станцыі ѓжо не працуюць. Так, яе, упэѓнены, што Нік Картэр як-то прыклаѓ да гэтага руку. Я не ведаю, як ён даведаѓся пра ih месцазнаходжанне, але ён таксама выявіѓ мой храм майя. І эму, кравец вазьмі, удалося эга цалкам знішчыць.
  
  
  "Ёсць паведамленні аб жанчыне..."
  
  
  Зембла пагардліва ѓсміхнулася. "Падайце Картэру магчымасць узяць цыпочку на буксір і ставіцца да гэтага раману, як да пікнік у сэкс-клубе . Але ѓ гэтую буру ён ніколі не дасягне выспы. І калі якім-то цудам ён выжыве, яго ѓжо нічога не ѓратуе. Іншыя станцыі не былі гатовыя да эга нападу, мы падрыхтаваліся!
  
  
  Яе пачуѓ shaggy ботаѓ. Раптам у канцы залы з'явіѓся чалавек у форме. Эга рот адкрыѓся ад сцяга дазволу на выкананне, калі ён пацягнуѓся за вінтоѓкай. Мы з Тамарай інстынктыѓна азірнуліся. Мы стралялі не задумваючыся. Адна лупіѓ вочы ѓвайшла эму ѓ горла ѓ той момант, калі ён пачаѓ крычаць, іншая выбіла эму вачэй. Я не ведаю, хто куды трапіѓ. Ён упаѓ дагары, эга вінтоѓка з ляскам упала на зямлю. Кроѓ пырснула ва ѓсе бакі. Мы не бачылі, як ён закрануѓ зямлі; мы ѓжо зноѓ рухаліся. Не казаць нам словы, мы працавалі разам, як добра навучання каманда.
  
  
  Мы ѓварваліся ѓ пакой. Гэтыя рэвальверы вымаѓлялі змрочныя агонь яшчэ да таго, як дзверы цалкам адкрылася. З ашаломленым выразам асобы одзіна вакол ахоѓнікаѓ схапіѓся за жыццём і ѓпаѓ. Тамара разгарнулася і прарабіла ѓ другім часавым міленькую дзірачку, у той час, як ён паднімаѓ сваю зброю. Адзін тэхнік паваліѓся, іншы павольна апусціѓся на калені. Хуткі, як пантэра Тохель перакуліѓ тоѓсты драѓляны крэсла. Дэталі і інструменты разляцеліся. Ён пацягнуѓ палкоѓніка Земблу ѓ сховішча за сабой. Эга Кольт калібра 357 пачаѓ вывяргаць агонь. Апошнія два тэхніка, ашаломленыя і збянтэжаныя нашай атакай, падкраліся да адкрытай дзень. Яны абодва спазніліся. Тамара прицелилась і смяротна ih раненила, яны ѓпалі.
  
  
  Яе прыгнуѓся, каб пазбегнуць стрэлаѓ Тохеля. Мой рэвальвер быѓ пустыні. Яе кінуѓ эга ѓ Тохеля і схапіѓ пачатку другой. Тохель прыгнуѓся, і пісталет урэзаѓся ѓ шафу ззаду яго. Зембла атакаваѓ мяне, як вар'ят. Ён пераскочыѓ праз крэсла, нібы пераадольваючы перашкода. Як тыгр, ён кінуѓся наперад і збіѓ мяне з нага. Мы разам ѓпалі на падлогу. Нашы пальцы не паспелі сціснуцца ѓ кулакі. Пачатку другой рэвальвер быѓ выбіты ѓ мяне вакол пальцаѓ, а трэці выслізнуѓ па камзолы ѓ запале фарбы. Цвёрды чэрап Земблы ударыѓся аб маю сківіцу і падрапаѓ мне нос, вакол якога пайшла кроѓ, мае пальцы ѓчапіліся ѓ эга валасы пад павязкай на галы. Мой кулак падняѓся і адплаціѓ эму тым жа. Яе задаволена хмыкнуѓ, калі пачуѓ, як у яго зламаѓся нос. Эга скура і плоць былі разарваныя. Ён завыѓ, чым балюча. Хуткім рыѓком ён адвярнуѓ галаву, і гэта выратавала яго. У адваротным выпадку смяротныя аскепкі костак працялі б эга мозг.
  
  
  Эга адказам быѓ удар костлявым каленам у мой жыцця. Ён паспрабаваѓ ухапіцца за маю нагу, якая займаецца ѓтрымлівала яго. Мы перекатились яшчэ адзін праз іншы. Нам, Тамара, нам Тохель страляць у нас, не адважыліся. Аднак яны стралялі яшчэ, у іншы з блізкай адлегласці, не дамогшыся нам аднаго траплення. Зембла ѓсё яшчэ спрабаваѓ зламаць мне звязкі ці нагу. Мой кожнаму племені ѓперлася ѓ эга неабаронены пахвіну. Яе, думаѓ, што прыкончу яго. Яе, чуѓ, як ён стагнаѓ, і адчуваѓ, як ён дрыжыць. У наступную секунду Тохель стрэліѓ у асвячэння. Пакой была агорнутая цемрай, і ѓ цемры Зембла вырваѓся на свабоду і знік.
  
  
  Завыла сірэна. Гук амаль губляѓся ѓ роѓ буры. Мы з Тамарай б выхад наѓздагад. Зембла і Тохель - няма. Яны ведалі будынак знутры і звонку. Яе чуѓ ih shaggy ѓ калідоры. Яны сышлі. Яе ліхаманкава корпаѓся ѓ запатрабаваѓ зброі. Яе рэвальвер знайшоѓ. Быѓ яшчэ лейцара, зараджаны ён. Яе адчуѓ руку на сваім рукаве. Тамара. Мы папляліся ѓ калідор.
  
  
  Звонку ѓ двары і за дамамі ажылі людзі Земблы. Сірэна працягвала выць, дзверы адчыніліся, і на нас накіраваліся дзве смяротныя ѓспышкі агню. Яе стрэліѓ у рэѓматызму. Яе адчуѓ моцную аддачу, і адчуѓ рэзкі пах пораху. Не ведаю, ці патрапіѓ яе ѓ што-небудзь, але я быѓ па-чартоѓску шчаслівы, выявіѓшы, што ѓ мяне ёсць рэвальвер, поѓны куль. Мы рынуліся па калідоры ѓ двор. Ноччу вакол нас былі чутныя крыкі.
  
  
  Мы пабеглі. Адны крычалі злосна, іншыя узбуджана, і ѓсё гэта ѓзмацнялася тупатам ботаѓ. Одзіна вакол людзей Земблы спатыкнуѓся і паваліѓся на зямлю. Кулі ѓляцелі ѓ дзверы, напоѓніѓшы паветра асколкамі і свінцом. Мы працягвалі бегчы да дзень у канцы залы. Спалоханая, але рашучая Тамара падбегла да стагнаѓ ззаду мяне.
  
  
  Мы выскачылі праз дзверы на знешні двор. Яны не маглі і марыць аб лепшай мэты. Тупат нашых бягуць нага, суправаджаѓся трэскам стрэлаѓ. ђнутры агонь спыніѓся гэтак жа нечакана, як і пачаѓся. Мы імпульсіѓна кінуліся да адзінага хованцы, якое мы бачылі, кучы пабітых драѓляных скрынь. Яны складаліся вакол тоѓстых дошак з металічнымі рамянямі і выкарыстоѓваліся для перавозкі адчувальнага электроннага абсталявання. Яны былі складзеныя ѓ кучу, каб служыць растопкой. Грымелі стрэлы, і кулі ѓрэзаліся ѓ зямлю ззаду нас, калі мы адчайна ныралі паміж скрынямі.
  
  
  Горад куль пранёсся скрозь наша імправізаваны прытулак. Яе пацягнуѓ Тамару ѓніз. Першыя два чалавека па надыходзячай арміі былі занадта нецярплівыя, каб быць асцярожнымі. Два стрэлы, і яны ѓпалі на снег. Яе пачаѓ рухаць скрыні, як вар'ят, каб умацаваць нашу абарону. Тоѓстыя дошкі паглыналі кулі. Толькі прыкрае прамое трапленне можа ѓразіць нас цяпер, у адваротным выпадку ім прыйшлося б паѓзці па хаце ззаду нас. Яе паглядзеѓ уверх, але нікога не ѓбачыѓ у вокнах. Навакольныя мужчыны аблівалі нас свінцом, нібы ih стрэльбы былі садовымі шлангамі. У якім бы напрамку яе б нас глядзеѓ, было занадта шмат людзей, каб уцячы. І ѓ нас засталося ѓсяго некалькі патронаѓ.
  
  
  Раптам колах за ѓсё шуму яе пачуѓ гук электростартера. Ротар верталёта пачаѓ вельмі павольна круціцца. У шкляной кабіне яе мог разглядзець сілуэты двух мужчын. Трэці, адзін ахоѓнікаѓ вакол, паспешліва фатаграфаваѓ з усіх бакоѓ верталёта стопоры і вяроѓкі. У маім рэвальверы засталася толькі адна лупіѓ вочы. Яе старанна прыцэліѓся і патрапіѓ у мэту. Гадзінны ѓскрыкнуѓ і пачаѓ тузацца. Ён крычаѓ так гучна, што стральба на імгненне спынілася, калі ѓсе ѓтаропіліся на яго.
  
  
  "Тамара, дай мне што-небудзь выстрелять".
  
  
  - Проста выкарыстоѓвайце мой пісталет. Там яшчэ шэсць куль, - сказала яна, працягваючы мне "Макараѓ".
  
  
  Сабе яна пакінула Пепе 22-га калібра. Тое, што яна без ваганняѓ дала мне свой уласны рэвальвер, было жэстам, які яе ніколі не забуду. Яна ѓтаропілася верталётам. Рухавік працаваѓ на поѓную магутнасць, каб прагрэцца. "Яны разаб'юцца у гэты шторм".
  
  
  "Магчыма, але мы не можам сядзець тут і глядзець. Яны хочуць збегчы, і калі ім гэта ѓдасца, яны пачнуць усё спачатку. Горш таго, яны пакінулі уключаным перадатчык, і вы чулі, што сказаѓ пра гэта Зембла.
  
  
  "Але я думала, што ѓ пакоі..."
  
  
  "Гэта была проста новая асноѓная сістэма кіравання, якую яны ѓсталёѓвалі. Мы паклалі гэтаму нітка, але пачатку другой перадатчык дзе-то ѓ іншым месцы. На самай дэла яе чакаѓ эга з другога боку брамы, дзе мы бачылі ѓсе гэтыя агні".
  
  
  "Гэта азначае, што ніхто не зможа спыніць буру за некалькі гадзін. Па крайняй меры, калі Зембла казаѓ праѓду. Тады надвор'ем больш ніколі нельга будзе кіраваць!
  
  
  'Так . І бяда ѓ тым, што Зембла звычайна, мае рацыю.
  
  
  Стральба аднавілася, калі верталётам павольна і няѓпэѓнена узляцеѓ. Ён гойдаѓся ѓзад-наперад. Стральба была спыненая га пачатку другі раз, калі дзверы кабіны расчыніліся. На пасажырскім сядзенні яе заѓважыѓ худощавую, мускулістыя постаць Тохела. Эга пачатках трымала дзверы адкрытай насцеж. У правай руцэ ѓ яго быѓ кольт, які ён падтрымліваѓ сагнутай левай рукой і цэліѓся ѓ нас. Ён крыкнуѓ што-тое, чаго я не зразумеѓ. Мяркуючы па ѓсім, крык прызначаѓся для Земблы, які выступаѓ у ролі пілота. Верталётам злёгку нахіліѓся і заскользил ѓ наш бок.
  
  
  "Вырадак! Яе кіпеѓ ад гневу. - Ён ляціць на нас, каб прыкончыць нас, як трусоѓ! Не апускай галаву, Тамара!'
  
  
  - Добра, - сказала яна цвёрдым голасам.
  
  
  У долю секунды нам прыйшлося выбіраць. Калі мы выберамся па нашай барыкады, людзі Земблы нас расстраляюць. Калі мы застаемся на месцы, нас падстрэляць зверху. Расчараванне і гнеѓ ахапілі мяне, калі верталётам падляцеѓ лізаць.
  
  
  "Праклятыя вырадкі!" - Я пачуѓ ѓласнае рык. Мая рука сціснула рэвальвер. Яе дзейнічаѓ з адчайнай і безразважнай рэзкасцю. Яе скокнуѓ паміж скрынямі. Вострая боль працяѓ маё параненае плячо і грудзі, калі яе наткнуѓся на цяжкае дрэва. Дошкі адскочылі, скрыні ѓпалі. Яе скокнуѓ у двор пад надыходзячы верталётам. Яе мімаходам убачыѓ здзіѓлены твар Тохеля . Ён рэагаваѓ інстынктыѓна, хутка, дзякуй гадоѓ трэніровак. Мозгу эга кольта-магнума калібра 357 кінуѓся ѓ мой бок і стрэліѓ. Цяжкая лупіѓ вочы апякла мне руку і зрабіла доѓгую дзірку ѓ рукаве. Пісталет Макарава ѓляцеѓ вакол рук і ѓпаѓ у некалькіх ярдаѓ ад мяне.
  
  
  Яе пачуѓ смех Тохеля. - "Паспрабуй дастаць эга Картэр!".
  
  
  Яе нырнуѓ за зброяй, перавярнуѓся і нязграбна выцягнуѓ эга з-пад цела. Пісталет грымнуѓ, тузануѓся і зноѓ грымнуѓ. Маё цела быццам належала двум розным людзям. Мой левы бок палаѓ, чым балюча, і быѓ амаль паралізаваны; мая правая бок быѓ у норме, нягледзячы на новую рану. Верталётам злёгку вагаѓся. Зембла не магла ѓтрымаць эга ѓ вертыкальным становішчы на моцным ветры. Магчыма, эга таксама ѓзрушылі мае стрэлы. Тохель стрэліѓ і прамазаѓ. Ён разгойдваѓся ѓзад-наперад, спрабуючы нейтралізаваць гайданку. Эга масіѓныя тупыя кулі ѓрэзаліся ѓ снег побач са мной.
  
  
  Тамара сядзела на каленях, прыхінуѓшыся галавой да скрыні. У перапынках паміж залпамі яго пачуѓ яе пранізлівы крык. У першы і адзіны раз яе бачыѓ, што яна была напалохана да істэрыкі. Ён амаль інстынктыѓна выпусціѓ трэцюю кулю. Яе ѓбачыѓ, як секундай пазней Тохель раптам скурчыѓся, нібы прысеѓ на кукішкі на парозе. Эга вочы вылезлі вакол арбіт. Эга голас выдаваѓ гукі, якія былі не словамі, а бессэнсоѓным кашлем. Ён закашляѓся, закрычаѓ і націснуѓ на курок свайго пустога "Магнума". Ён напружыѓся і задрыжаѓ. Затым ён павольна нахіліѓся наперад і ѓпаѓ з верталёта.
  
  
  Тохель з глухім стукам ударыѓся аб зямлю. Ашаломленыя, эга людзі глядзелі ѓ напружаным маѓчанні, як быццам не маглі зразумець, што ih правадыр мёртвы. Яе моѓчкі сядзеѓ у двары, пакрытым лёдам. Яе адчуваѓ слабасць і млоснасць. Адзіным гукам быѓ ціхі ѓсхліп Тамары і раптоѓнае паскарэнне верталёта, калі Зембла узляцеѓ уверх і паляцеѓ прэч.
  
  
  Млоснасць прайшла, але слабасць няма. Яе, стаѓ на калені, не звяртаючы ѓвагі на рызыку быць застрэленым людзьмі вакол мяне. Яе, нахіліѓся наперад, насустрач ветру шрубы верталёта. Макараѓ ванітавала і дергало, як быццам у яго была ѓласная жыццё. Мае апошнія тры кулі прасвісталі ѓ далікатныя бакі высокага ціску. На імгненне яе спалохаѓся, што стрэліѓ занадта позна, а верталётам ужо ляцеѓ занадта высока. Але затым галоѓны шруба пачаѓ выдаваць дзіѓныя скрыгаткія гукі. Верталётам грымеѓ і трашчаѓ, пакуль Зембла спрабавала ім кіраваць. Ён хістаѓся і узнімаѓся ѓсё вышэй і вышэй над гасиендой. Потым раптоѓны шок. Ён пачаѓ слізгаць уніз. Што-то разарвалася, і над намі праляцеѓ кавалак металу. Мы пачулі невялікі выбух. Імгненне верталётам завіс нерухома. Малюсенькае полымя лизнуло капот. Затым ён нырнуѓ у вялікай дузе і ѓрэзаѓся ѓ іншае крыло галоѓнага будынка гасиенды.
  
  
  Са страшным штуршком верталётам урэзаѓся ѓ суседні будынак разам з Земблой. Мяне кінула на зямлю. Кавалкі сцены лётаѓ па двары разам з бэлькамі, вокнамі і мурам. Дах павалілася ѓ тым месцы, дзе верталётам прабіѓ вялікую дзірку. Галодны полымя шугала высока ѓ неба. З галавакружэннем яе, ускочыѓ на ногі. Яе нічога не зламаѓ, але мой ужо пашкоджаны нос цяпер бесперапынна сыходзіць крывёй. Задыхаючыся, яе наткнуѓся на скрыні, каб знайсці Тамару. Мы павінны былі сысці адсюль. Мой ощупывающая рука дакранулася да яе мяккіх выгібаѓ. На імгненне яна прыціснулася да мяне і пяшчотна праводзіла маімі пальцамі па сваім светлым валасам. Абароненая цяпер разбуранай барыкадай, яна не пашкоджана.
  
  
  Палымяны агонь хутка распаѓсюдзіѓся. ђ бліскучым святле яе ѓбачыѓ бегаюць вакол пакінутых людзей Земблы. Ім няма куды было ісці, і яны не ведалі, што рабіць. Больш не было ніякай арганізацыі. Ih лідэр быѓ мёртвы, і ѓ іх не засталося мэтаѓ. У такіх пры іншых абставінах яны двойчы падумаюць, перш чым памерці смерцю героя. Але яны засталіся ворагамі, небяспечнымі ворагамі. Калі ѓ нас быѓ шанец уцячы ад усяго гэтага, то гэта толькі цяпер.
  
  
  Мы выпаѓзлі вакол скрынь і пабеглі да задняй часткі бліжэйшага будынка. Кожны раз мы адскоквалі ѓ бок і пригибались, калі хто-то прабягаѓ mimmo. Засопшыся, мы пабеглі назад mimmo палаючага галоѓнага корпуса. ђсмешка на вуснах Тамары сказала мне, што яна думае гэтак жа, як і яе. У гэтым палаючым агні апошні перадатчык Земблы быѓ знішчаны і ператварыѓся ѓ металалом.
  
  
  Група мужчын выявіла нас ля галоѓнага ѓваходу і адкрыла агонь. Кулі пагрозліва свісталі вакол нас, разбіваючы цэглу сцены па абодва бакі ад нас. Мы нырнулі ѓ вароты, зачынілі ih за сабой і пабеглі па шырокай булыжныя дарожцы. Які стагнаѓ i выѓ свіст ледзянога ветру змешваѓся з трэскам агню і скрыпам падаючых будынкаѓ ззаду нас. Гэта было падобна на пякельную сімфонію.
  
  
  Мы падышлі да падножжа пагорка і цяпер павінны былі прадзірацца mimmo высокіх нагрувашчванняѓ валуноѓ. Лютая бура некалькі разоѓ збівала Тамару з нага. Яе дапамог гэй, устаць на ногі і тут жа сам упаѓ на слізкую обледенелую дарожку. Мы працягнулі шлях.
  
  
  Задыхаючыся, мы нарэшце дабраліся да абароненай бухты элінгі. Усё, аб чым мы маглі думаць, гэта лодка і ѓменне прымусіць яе рухацца. Там проста павінна была быць лодка, калі мы збіраліся перажыць гэта. Яе штурхнуѓ дзверы. Яна не паддавалася, і мне не хапіла сіл, каб выбіць сваімі плячыма, але затым Тамара ціхенька прастрэліла замак па рэвальвера Пепе.
  
  
  Апошнім высілкам мы перабраліся праз прычал. Была лодка. Бліскучая десятифутовая крэйсерская яхта шалёна тузалася, нібы запрэжаны жарабец. Выхад у мора не здаваѓся бяспечным, без рызыкі. Яхта была пабудавана, каб слізгаць па хвалях на вялікай хуткасці, але ѓ гэты шторм яна лёгка перавярнулася б у моцным хваляванні адкрытымі ѓ элінгі. Але мне менш за ѓсё хацелася заставацца на востраве.
  
  
  Тамара адчыніла вялікую дзверы і отвязала вяроѓкі. Яе пакапаѓся пад прыборнай панэллю і папярэдне прогрел рухавік. Мае мышцы хварэлі ва ѓсім целе. Мужчыны пабеглі да эллингу. Яе, чуѓ, як яны крычалі і стралялі. Яе, націснуѓ кнопку запуску. Рухавік запусціѓся, чхнуѓ, шоргнуѓ, а затым зароѓ, ажываючы. Яе смутны ѓсведамляѓ, што мая рука інстынктыѓна цягнецца да дросельнай засланцы. Рык пад нагамі ператварылася ѓ моцную пульсацыю. Яхта вылецела вакол элінгі у ручай, калі першыя людзі ѓварваліся праз заднюю дзверы.
  
  
  За межамі бухты на нас абрынуліся бурныя хвалі Панамскага заліва. Яе зніжаѓ хуткасць да тых тхара, пакуль наша хуткасць не перавышала трох вузлоѓ. Мора было бурлівай масай белай пены, якая займаецца ѓздымалася гарызантальна над намі. Лодка не паспела разгарнуцца. Нос быѓ пахаваны і ѓсплыѓ на другім баку хвалі. Вада ліхаманкава хлынула з насавой палубы і з даху каюты. Яе быѓ занадта слабы, каб ѓтрымліваць лодку. Кроѓ сцякала па маіх руках і лілася праз нос. Мне прыйшлося кінуць кіраванне. Яе, адчуѓ, што падаю. - Прымай кіраванне, - сказаѓ ён амаль неразборліва. "Тамара, сядай за руль. Я не магу... Мяне заплюшчыла смярдзючая цемра бессознательнсти. Яе кінуѓ апошні позірк на неба і ѓсміхнуѓся. Надвор'е змянілася.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 14
  
  
  
  
  Мне прыснілася, што я валяюся ѓ гамаку. Хваляванне мякка пампавала мяне наперад і назад. Яе ляжаѓ, выцягнуѓшыся, без абутку і з курткай пад галавой замест падушкі. Лодка нерухома сядзела з нямымі машынамі. Дзьмуѓ лёгкі ветрык, сонца прыпякала.
  
  
  Маё другое ѓражанне было, што я ѓсё яшчэ сплю. У мяне быѓ адзін па гэтае выдатных эратычных сноѓ, якія, здаецца, заѓсёды сканчаюцца, калі ѓсё пачынае наладжвацца, і пакідаюць вас расчараванымі раніцай. Тамара прытулілася да кармавым парэнчаѓ у адных станіку і трусіках. Тое, як яе доѓгія, гнуткія ногі выцягнутыя на палубе, ee, расшчапленне выгінастая, ee грудзей выпячены, а твар прыѓзьнята, каб злавіць як мага больш сонца, - гэта пачуццёвае бачанне, якое яе люблю бачыць у сваіх снах. Але яна была сапраѓднай, сапраѓднай, як сонца! Яе, уздыхнуѓ і сагнуѓ рукі. Боль таксама была рэальнай. Яе sel адкрытымі. Лодку захліснула сіняя актыѓнага адпачынку. Мора было спакойным, а неба асляпляльна чыстым. - Прывітанне, - усміхнулася Тамара. Яна падняла руку над вачыма заслоняясь ад яркага сонца.
  
  
  - Прывітанне, - усміхнуѓся яе рэѓматызму. "Мы дрейфуем".
  
  
  "У нас скончылася паліва".
  
  
  'Oh.'
  
  
  "Праз некалькі хвілін пасля таго, як вы страцілі прытомнасць, рухавік заурчал і спыніѓся. Яе больш нічога не магу зрабіць.
  
  
  'Не, вядома, няма.'
  
  
  "Плынь вынесе нас на бераг праз некалькі гадзін".
  
  
  "Мы будзем занятыя. Невялікі адпачынак нам не пашкодзіць.
  
  
  - Я таксама так думалю, - сказала яна. Яна зноѓ адкінула галаву назад. "У гэтай вопратцы стала занадта гарачага, і яна захацела трохі пазагараць. Спадзяюся, вы не пярэчыце?
  
  
  "Хто ён? Ніколі!'
  
  
  Мой позірк слізгануѓ па чыстым блакітным водам да туманным беразе удалечыні. Панама ззяла на святла, мора заціхла. Яе адчуваѓ цішыню. Не было нас павеву ветру. Нам адзін звер не шамацеѓ у спляценні траѓ, і нам у адзін голас не даляцеѓ па густога смарагдавага лесу. Для гэтага было занадта рана. Рэкі і каналы ѓсё яшчэ былі забітыя тоѓстымі ледзянымі масамі. Але лёд хутка трэсне і рассыплецца. Які растае снег з гор мог выклікаць часовыя паводкі тут і там, але гэта было ѓ будучыні. Чалавек і жывёлы ѓсё яшчэ былі ашаломленыя, спрабуючы выбрацца з-пад неверагодных жахаѓ, створаных ѓладнай бурай Земблы. Пазней яны пачнуць аплакваць сваіх памерлых родных і начинут аднаѓляць свае дамы. Але гэта будзе потым...
  
  
  Яе удыхнуѓ цёплы, духмяны паветра і цвёрда упёрся нагамі ѓ палубу. На маім твары была шырокая ѓсмешка. - "За гэта варта змагацца".
  
  
  Тамара паднялася з томнай грацыяй. Яна падышла да мяне і пяшчотна абвіла рукамі маю шыю. Яе пальцы ѓчапіліся ѓ гузікі маёй блузкі. Ee рука слізганула па маёй грудзей.
  
  
  - Хваляванне скончылася, - сказаѓ я. "Вы не павінны хвалявацца."
  
  
  "Мне ніколі не даводзілася гэтага рабіць, Нік, але мне гэта падабаецца".
  
  
  "Калі мы дасягнем Панамы, нашы шляхі разыдуцца. Пакуль не ...'
  
  
  - Няма, - сумна прашаптала яна мне на вуха.
  
  
  "У цябе свае абавязкі, а ѓ мяне свае, і мы ніколі не зменімся сыч іншага. Усё было добра і будзе добра, пакуль мы не дабяромся да Панамы".
  
  
  "Лодка дрэйфуе".
  
  
  - І мы нічога не можам з гэтым зрабіць.
  
  
  - Хіба што забаѓляцца, пакуль мы яшчэ можам.
  
  
  Яе груба пацалаваѓ яе і прыцягнуѓ да сабе, і далей цвёрдае і гнуткае цела.
  
  
  Ёй быѓ не правы. Хваляванне яшчэ не скончылася.
  
  
  Аб кнізе:
  
  
  Усё пачалося з скажонага радиосообщения, атрыманага агентам AX ѓ Мексіцы. Цяпер Нік Картэр прабіраѓся праз густыя джунглі Нікарагуа, якія называлі Берагам Маскітаѓ. Эга аблажылі камары, атрутныя змеі і невыносная саѓчанка. Эга падарожжа было жорсткім, але ён павінен быѓ знайсці старажытны храм майя. Там размяшчаѓся штаба палкоѓніка Земблы. І гэты мог ператварыць Цэнтральную і Паѓднёвую Амерыку ѓ палярны рэгіён. І паколькі ледзяны холад пагражае выліцца, Нік таксама павінен пераканаць расейскага агента КДБ Тамару Кіраву, што Амерыка не мае ніякага дачынення да гэтай пякельнай схеме.
  
  
  Але палкоѓніку Зембле атрымоѓваецца распаліць свой ледзяны жах. Затым з Ніка Картэра спатрэбіцца здзейсніць немагчымае...
  
  
  
  Змест
  Кіраѓнік 2
  
  
  Кіраѓнік 3
  
  
  Кіраѓнік 4
  
  
  Кіраѓнік 5
  
  
  Кіраѓнік 6
  
  
  Кіраѓнік 7
  
  
  Кіраѓнік 8
  
  
  Кіраѓнік 9
  
  
  Кіраѓнік 10
  
  
  Кіраѓнік 11
  
  
  Кіраѓнік 12
  
  
  Кіраѓнік 13
  
  
  Кіраѓнік 14
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Забойца: Кодавае імя Сцярвятнік
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Забойца: Кодавае імя Сцярвятнік
  
  
  Прысвячаецца людзям сакрэтных службаѓ Злучаных Штатаѓ Амерык
  
  
  
  Першая кіраѓнік.
  
  
  Яе аблізнуѓ перасохлыя вусны тоѓстым мовай і прыжмурыѓся, гледзячы на сонца над галавой. У роце быѓ густ старой паперы, а ѓ вушах тупое, але настойлівае гудзенне.
  
  
  Немагчыма было дакладна даведацца, колькі часу ёй праляжаѓ без прытомнасці на краі маленькага худога цярновага куста. Калі яе ѓпершыню прыйшоѓ у сябе, ён не мог успомніць, дзе яе быѓ і як ён туды трапіѓ. Затым яе ѓбачыѓ скрыѓленую, бліскучую гмах абломкаѓ, маленькі самалёт Муні, які ѓпаѓ, як паранены ястраб, з бясхмарнага неба. Полусломанные паласы металу - рэшткі моцнага ѓдару - падымаліся за ѓсё ѓ трыццаці ярдаѓ над карычневай траве вельда, і тонкія струменьчыкі дыму ѓсё яшчэ цягнуліся да неба. Цяпер яе ѓспомніѓ, як мяне выкінула вакол самалёта, калі ён стукнуѓся аб зямлю, а затым яе папоѓз далей ад бушуючага полымя. Па становішчу сонца яе зразумеѓ, што з ранішняга катастрофы прайшло некалькі гадзін.
  
  
  З цяжкасцю і з вялікім болем яе sel у сядзячую позу, адчуваючы гарачую белую гліну на маіх сцёгнах скрозь парваныя штаны колеру хакі. Кашуля вакол кустоѓя, якую яе насіла, прыліпала да мяне на спіне, і пах майго ѓласнага цела запаѓняѓ мае ноздры. Падняѓшы руку, каб прыкрыць вочы ад сонечнага святла, яе, паглядзеѓ на высокую ільвіную траву, якая займаецца, здавалася, бясконца цягнулася ва ѓсе бакі, перапыняемая толькі рэдкай зелянінай адзінокай акацыі-парасоніка. Не было ніякіх прыкмет цывілізацыі, толькі бязмежнае мора травы і дрэѓ.
  
  
  Над галавой бясшумна рухаѓся сцярвятнік, кружачыся і робячы піруэт. Адкідаючы цень на зямлю перада мной, птушка дакучліва вісела, назіраючы. Гудзенне ѓ вушах стала цяпер больш выразным, і мне прыйшло ѓ галаву, што гэта было зусім не ѓ маім галоѓ. Гук зыходзіѓ ад месца аварыі. Гэта быѓ гук мух.
  
  
  Яе засяродзіѓся на абломках. Затым сцярвятнік і рой мух нагадалі мне, што Алексіс Саломос быѓ са мной у гэтым самалёце - ён пілатаваѓ эга, калі паѓстала праблема. Яе прыжмурыѓся, але не ѓбачыѓ эга паблізу ад месца крушэння.
  
  
  Слаба устаючы, яе выявіѓ, што мае ногі зацяклі. Усё цела балела, але зламаных костак, здаецца, не было. Доѓгі парэз на левым перадплечча ѓжо заживал, засохла кроѓ. Яе змрочна паглядзеѓ на цьмеюць абломкі. Мне трэба было знайсці Алексіса, каб даведацца, ці выжыѓ ён.
  
  
  Гудзенне мух стала гучней, калі да яе наблізіѓся да корпуса самалёта. Яе, нахіліѓся і зазірнуѓ у кабіну, але свайго сябра не заѓважыѓ. У мяне млоснасць ѓ жываце. Затым, калі яе абалонка вакол пярэдняй часткі, абломка, mimmo асмаленага прапелера і смятого кавалка фюзеляжа, яе раптам спыніѓся.
  
  
  Цела ляжала Аляксея гратэскавай крывавай грудай ярдаѓ у дзесяці ад іх. Эга таксама выкінула, але не раней, чым эга разбіѓся самалёт. Пярэдняя частка эга галавы і твар былі выціснутыя з удару аб лабавое шкло самалёта, і здавалася, што эга шыя была зламаная. Эга шведаѓ была разарваная на шматкі, і ён быѓ заліты засохлай крывёю. Вялікія карычневыя мухі пакрывалі эга цела, запаѓзаючы ва ѓсе барвовыя, як яны сказалі. Яе пачаѓ адварочвацца, мяне крыху ванітавала, калі яе ѓбачыѓ рух у высокай траве ззаду трупа. Плямістая гіена павольна набліжалася, усведамляючы маёй прысутнасці, але занадта галодная, каб клапаціцца пра яе. У той час як эга з'яѓленне ѓсё яшчэ фіксавалася ѓ маім мозгу, гіена пераадолела невялікае адлегласць паміж сабой і целам і схапіла аголеную плоць на праведзеныя вылічэнні Алексіса Саломоса, адарваѓшы кавалак.
  
  
  "Адыдзі, кравец цябе бяры!" - крыкнуѓ яе зьверу. Яе падняѓ палку абгарэлага дрэва і шпурнуѓ яе ѓ гіену. Жывёла папаѓзло па траве, несучы кавалак акрываѓленай пасты. Праз імгненне эга ѓжо не было.
  
  
  Яе зноѓ паглядзеѓ на зламаныя ці цела. У мяне нават не было рыдлёѓкі, каб закапаць яго, таму мне прыйшлося пакінуць эга знішчэнне жывёламі на працягу сутак.
  
  
  Што ж, ёй нічога не мог зрабіць. Алексіс Саломос быѓ так жа мёртвы з пахаваннем або без яго. У рэшце рэшт яны эга дагналі і забілі, і мяне таксама амаль дасталі. Па крайняй меры, да гэтага моманту я як-то выжыѓ. Але самае вялікае выпрабаванне маёй удачы можа быць наперадзе, таму што ёй належыць ім, што знаходжуся прыкладна на паѓдарогі паміж Солсберы і Булавайо, у самай глыбокай частцы краіны родезийских кустоѓ.
  
  
  Яе абышоѓ абломкі, пакуль яны зноѓ не схавалі труп. Незадоѓга да таго, як няспраѓны самалёт пачаѓ чхаць і кашляць на вышыні пяць тысяч футаѓ, Саломос згадаѓ, што хутка мы будзем пралятаць mimmo малюсенькай вёскі. Вакол таго, што ён сказаѓ, яе падлічыѓ, што вёска ѓсё яшчэ знаходзіцца ѓ залі ѓ пяцідзесяці-сямідзесяці пяці мілях да паѓднёва-захаду. Без вады і зброі мае шанцы патрапіць туды былі вельмі малыя. Люгер і нож у ножнах, якія яе звычайна насіѓ з сабой, засталіся ѓ маім гатэлі ѓ Солсберы. Нам адзін вакол іх не мог быць схаваны пад маёй майкай, і, у любым выпадку, яе не прадбачыѓ неабходнасці ѓ іх падчас гэтай канкрэтнай паездкі на самалёце ѓ Булавайо. Яе быѓ у адпачынку і адпачываѓ.
  
  
  Улар працаваѓ з AX - звышсакрэтным выведвальным агенцтвам Амерык - і проста суправаджаѓ старога сябра вакол Афін, якога яе выпадкова сустрэѓ у Солсберы. Цяпер гэты іншы быѓ мёртвы, і дзікая гісторыя, якую ён мне распавёѓ, стала праѓдападобнай.
  
  
  Яе, падышоѓ да суседняга кургана тэрмітаѓ, сабака цвёрдай белай гліны вышынёй з маю галаву са мноствам комінаѓ, якія служылі ѓваходамі. Яе цяжка прыхінуѓся да яму, утаропіѓся на далёкую лінію ліхаманкавых дрэѓ і паспрабаваѓ не звяртаць увагі на гудзенне мух у іншы бок абломкаѓ. Усяго тры дні таму яе сустрэѓ Алексіс Саломос у невялікім рэстаране, недалёка ад Мемарыяльнага парку піянераѓ у Солсберы. Яе сядзеѓ на тэрасе і глядзеѓ на горад, калі Саломос раптам апынуѓся каля майго крэсла.
  
  
  "Нік? Нік Картэр?" - сказаѓ ён, і на яго прыгожым смуглом чалавека з'явілася павольная ѓсмешка. Гэта быѓ кучаравы мужчына з квадратнай сківіцай і кучаравы валасамі гадоѓ сарака, чые вочы пільна глядзелі на вас з яркай яркасцю, як быццам ён мог бачыць сакрэты ѓ вашай галы. Ён быѓ рэдактарам газеты ѓ Афінах.
  
  
  "Алексіс", - сказаѓ я, паднімаючыся, каб працягнуць руку. Ён узяѓ эга абедзвюма рукамі і энергічна страсянуѓ, ѓсмешка стала яшчэ шырэй, чым яе. "Што, кравец вазьмі, ты робіш у Афрыцы?"
  
  
  Усмешка знікла, і ён упершыню зразумеѓ, што ён выглядаѓ не так, як яе эга запомніла. Ён дапамог мне адшукаць чалавека па КДБ, які некалькі гадоѓ таму ѓ Афінах скраѓ дакументы, важныя для Захаду. Падобна на тое, што з імі тхара ён значна пастарэѓ. Эга твар страціла здаровы выгляд, асабліва вакол вачэй.
  
  
  Ён спытаѓ. - "Вы не пярэчыце, калі яе далучуся да вас?"
  
  
  "Я пакрыѓджуся, калі ты гэтага не зробіш", - адказаѓ я. "Калі ласка, сядайце. Афіцыянт!" Да стала падышоѓ малады чалавек у белым фартуху, і мы абодва замовілі брытанскі эль. Мы балбаталі, пакуль не падалі напоі і не сышоѓ афіцыянт, а затым Саломос задумаѓся.
  
  
  "З табой усё ѓ парадку, Алексіс?" - нарэшце спытаѓ я.
  
  
  Ён усміхнуѓся мне, але ѓсмешка была тонкай і нацягнутай. "У мяне былі праблемы, Нік".
  
  
  "Што-небудзь ёй магу зрабіць?"
  
  
  Ён паціснуѓ квадратнымі плячамі. "Я сумняваюся, што можна што-небудзь зрабіць". Ён добра гаварыѓ па-ангельску, але з прыкметным акцэнтам. Ён зрабіѓ вялікі глыток элю.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Вы хочаце расказаць мне пра гэта?""Ці гэта занадта асабістае?"
  
  
  Ён горка засмяяѓся.- "Ах, гэта асабістае, іншы мой. Можна сказаць, гэта вельмі асабістае". Эга вочы сустрэліся з маімі. "Хтосьці спрабуе мяне забіць".
  
  
  Яе, глядзеѓ на яго твар. "Вы ѓпэѓненыя?"
  
  
  Крывая ѓсмешка. "Наколькі яе павінен я быць упэѓнены? У Афінах стрэл па вінтоѓкі разбівае акно і праходзіць mimmo маёй галавы на некалькі цаляѓ. Так што я разумею намёк. Яе beru адпачынак, каб наведаць свайго кузена тут, у Солсберы. Ён гандляр-скрыпт, які эміграваѓ сюды дзесяць гадоѓ назад. Яе думаѓ, што буду тут у бяспецы якое-то час. Затым, два дні таму чорны "мэрсэдэс" ледзь не збіѓ мяне на галоѓным бульвары. Кіроѓца, які пад'ехаѓ да абочыне, выглядаѓ у дакладнасці як чалавек, якога бачыѓ яе раней у Афінах. "
  
  
  "Вы ведаеце, хто гэты мужчына?"
  
  
  "Няма", - сказаѓ Саломос, павольна ківаючы галавой. "Я нядаѓна бачыѓ, як ён ідзе па Апалону-білдынг, калі трохі шпіёніѓ там". Ён спыніѓся і паглядзеѓ на свой эль. "Вы калі-небудзь чулі пра лініях Апалона?"
  
  
  "Нафтавая танкерныя кампанія, ці не так?"
  
  
  "Гэта на самай справе, маім сябрам. Самая вялікая ѓ свеце лінія танкераѓ, якая належыць майму суайчынніку Никкору Минуркосу".
  
  
  "Ах, так. Яе ведаю Минуркоса. Былога марак-мільярдэра. Пустэльніка; у нашы дні эга ніхто не бачыць".
  
  
  "На самой справе гэта зноѓ", - сказаѓ Саломос. "Минуркос пайшоѓ па грамадскай жыцця амаль дзесяць гадоѓ таму, будучы яшчэ адносна маладым чалавекам. Лічыцца, што ён амаль увесь час праводзіць у сваім пентхаусе ѓ будынку Апалона, недалёка ад плошчы Канстытуцыі, дзе ён вядзе свой бізнэс. Асабістыя кантакты ѓсталёѓваюцца ѓ асноѓным блізкімі партнёрамі Минуркосу. Амаль ніхто ніколі не атрымлівае з ім асабістай аѓдыенцыі ".
  
  
  "Вельмі багатыя людзі, здаецца, вельмі шануюць сваёй прыватнасцю", - сказаѓ я, пацягваючы эль. "Але якое дачыненне Минурк мае да замаху на вашу жыццё?"
  
  
  Саломос глыбока ѓздыхнуѓ і павольна выдыхнуѓ. "Каля шостага месяцаѓ таму паводзін Монурко стала мяняцца. Гэта было асабліва цікава мне і, вядома ж, іншым рэдактарам газет, таму што любая інфармацыя аб Минуркосе хвалюе і важна для чытачоѓ Афінскай Алімпіяды. звярніце ѓвагу, калі Минурк, які заѓсёды заставаѓся па-за палітыкай, пачаѓ рабіць публічныя заявы супраць кіруючай хунты ѓ Афінах. Раптам ён абвясціѓ, што лідэры асяроддзяѓ палкоѓнікаѓ былі слабымі і сацыялістычнымі. Ён заявіѓ, што яны здрадзілі "рэвалюцыю" 21 красавіка 1967 года. і меѓ на ѓвазе, што Грэцыі будзе лепш з аднаѓленнем Канстанціна II або якой-небудзь іншай захапленне асобай новага знаёмага чуецца. Ён спаслаѓся на небяспеку левых, такіх як Сведка, і здагадаѓся, што ѓ грэцкай ѓрадзе павінна адбыцца яшчэ адна "ѓзварушэнне".
  
  
  "Што ж, - сказаѓ я, - гэты чалавек мае права раптам зацікавіцца палітыкай затым столькіх гадоѓ. Можа, эму надакучыла марнаваць свае грошы".
  
  
  "Падобна, справа ідзе яшчэ далей. Такі чалавек, як Минуркос, можа купіць шмат сяброѓ. Генералы і палкоѓнікі заходзяць
  
  
  у пентхаус і назад, але яны не будуць казаць пра візіты да прэсе. Ходзяць чуткі, што Минурк фінансуе прыватную армію ѓ спецыяльна пабудаваным лагеры на поѓначы Грэцыі і ѓ адным лагеры, на Миконосе, выспе ѓ Эгейскім моры.
  
  
  Нарэшце, ёсць нядаѓняе знікненне палкоѓніка Деметриуса Расиона. Газета, у якой дамінуюць Минуркос, прыходзіць да высновы, што ён патануѓ падчас падарожжа на лодцы ѓ Пирее, але эга цела так і не было знойдзена. Никкор Минуркос цяпер пачынае вялікую кампанію па замене Расиона чалавекам свайго па ѓласным выбары, фашыстам па імя Деспо Адельфия. Хунта не хоча Адельфию, але ee новыя і высакародныя лідэры баяцца Минурка і эга сяброѓ у штабе генералаѓ ".
  
  
  "Цікавая сітуацыя, - прызнаѓся я, - але вы думаеце, што Минуркос пачынае кампанію тэрору з ідэямі крывавага перавароту?"
  
  
  "Магчыма. Але ёсць і іншыя рашэнні. Ёсць новыя асобы, якіх ніхто вакол журналістаѓ не бачыѓ, перад тым, як прыходзіць і сыходзіць па пентхауса на вяршыні Апалона; адзін Минуркос ѓсё яшчэ хаваецца. Аднак яе заѓважыѓ, што адно вакол новых асоб належыць амерыканцу грэцкага паходжання па імі Адрыян Стаѓрас ".
  
  
  Мае вочы злёгку прыжмурыліся, гледзячы на Саломоса. "Стаѓрас у Афінах?" - павольна прамармытаѓ я. "Складае кампанію Минуркосу?"
  
  
  "Падобна так. Калі толькі ..."
  
  
  "Калі толькі што?"
  
  
  "Што ж. Паколькі нядаѓнія выказванні Минуркоса былі настолькі неѓласцівыя, магчыма, ён сам не быѓ ih крыніцай".
  
  
  "Захоп Ставросом імперый Минуркоса?"
  
  
  "Магчыма, супраць волі Минуркоса", - здагадаѓся Саломос. "Магчыма, ужо адбыѓся невялікі пераварот, схаваны. Паколькі Минуркос вельмі ѓтойлівы і заѓсёды вядзе справы праз падначаленых, эга можна было б забіць або захапіць і дзейнічаць пад эга імем, і выдаткаваць эга велізарныя сумы грошай, каб ніхто не заѓважыѓ Заѓважце. Адразу затым таго, як яе выказаѓ такую тэорыю ѓ сваёй рэдакцыйнай артыкуле, першае было здзейснена замах на маё жыццё ѓ Афінах ".
  
  
  У эга вачах вярнулася трывожнае выраз. Яе ѓспомніѓ файл AX аб Адрыяне Ставросе і зразумеѓ, што ён здольны на такі манеѓр. Стаѓрас у студэнцкія гады правёѓ дэманстрацыі з плакатамі ѓ Ельскім універсітэце. Затым ён шталь удзельнікам радыкальнага выбуху офісе ЦРУ, а пазней здзейсніѓ замах на жыццё сенатар. Ён пазбег ціскоѓ ФБР і ЦРУ і пахаваѓ сябе дзе-то ѓ Бразіліі, дзе дайшоѓ да сур'ёзнага злачынства, такога як, кантрабанда і забойства. Паколькі доказаѓ супраць яго ѓ Штатах было няшмат, ЗША не спрабавалі вярнуць яго. Але ѓ Бразіліі за ім сачылі.
  
  
  "А чалавек, які спрабаваѓ збіць вас тут, у Солсберы?" Яе спытаѓ. "Вы бачылі, як ён выходзіѓ па пентхауса ѓ Апалону-білдынг?"
  
  
  "Так, Нік, - сказаѓ Саломос. Ён сербануѓ рэшту элю і паглядзеѓ праз якое панура gibiskusom балюстраду ѓніз па ѓзгорку ѓ бок горада. "Я ѓ роспачы. Іншага майго стрыечнага брата, які жыве за горадам за межамі Булавайо, папрасіѓ мяне ненадоѓга наведаць яго, пакуль гэта не пройдзе. Яе прыняѓ эга запрашэнне. У аэрапорце мяне чакае арандаваны самалёт. Яе буду лётаць на nen, так як ён ліцэнзаваны пілот, і буду атрымліваць асалоду ад паездкай. Гэта значыць, калі яе змагу забыцца пра... "Павісла кароткае маѓчанне, затым ён паглядзеѓ на мяне. "Нік, ёй быѓ бы вельмі ѓдзячны, калі б ты суправаджаѓ мяне ѓ Булавайо".
  
  
  Яе, ведаѓ, што Алексіс Саломос не спытае, не страціѓ надзею ён ад страху. І ѓ мяне ѓсё яшчэ заставалася некалькі дзён водпуску, перш чым яе атрымаѓ яшчэ адно заданне ад Дэвіда Хока, загадкавага дырэктара AX.
  
  
  "Я заѓсёды ѓбачыць гатэль Булавайо, - сказаѓ я.
  
  
  Твар Алексіс з'явілася палёгку. "Дзякуй, Нік".
  
  
  Праз Два дні мы падняліся ѓ паветра. Саломос быѓ дасведчаным пілотам, і здавалася, што палёт над дзікай Родезией пройдзе без прыгод, і будзе прыемна. Саломос ляцеѓ низменному, каб мы маглі заѓважаць рэдкіх дзікіх жывёл і цікавыя тапаграфічныя асаблівасці зараснікаѓ. Палёт, здавалася, падняѓ настрой Саломосу, і ён быѓ вельмі падобны на сябе ранейшага. Але ѓ сярэдзіне жывата раніцы, прыкладна на паѓдарогі да Булавайо, ціхамірнасць раніцы ператварылася ѓ кашмар.
  
  
  Маленькі стандартны двухмесны самалёт Муні закашлял. Спачатку Саломоса не хвалявала, але потым стала яшчэ горш. Ён вырашэння навукова-даследчых задач маленькі матор, але гэта толькі ѓскладніла справа. Мы страцілі вышыню і пачалі шырокі кругавой паказальнікаѓ.
  
  
  Саломос вылаяѓся па-грэцку, затым эга твар пабялеѓ. Ён даследаваѓ панэль і зірнуѓ на мяне. "Паказальнік ѓзроѓню паліва паказвае поѓны", - крыкнуѓ ён, перекрикивая рвущийся рухавік. "Сёння раніцай ён не ссунуѓся з зыходнага становішча". Ён стукнуѓ па шкле, прикрывавшему датчык, але нічога не адбылося. Іголка засталася на літары F.
  
  
  "У нас скончыѓся бензін", - недаверліва сказаѓ я. Гэта дрэнныя навіны для любога самалёта, асабліва маленькага.
  
  
  "Не зусім, але мы хутка падаем", - сказаѓ Саломос, пераводзячы "Муні" на часовае крутое планаванне і змагаючыся з кіраваннем. "Гэты самалёт быѓ сапсаваны, Нік. Датчык застыѓ на месцы, але бакі былі амаль пустымі, калі мы ѓзляталі.
  
  
  Гэта павінна было быць зроблена спецыяльна ".
  
  
  "Госпадзе, - прамармытаѓ я. "Ці зможаце вы пасадзіць эга?"
  
  
  "Тут няма аэрадрома", - сказаѓ ён, стараючыся не даць самалёту ѓрэзацца ѓ штопар. "Але нам прыйдзецца паспрабаваць прызямліцца ѓ адкрытым вельде - калі яе змагу захаваць эга ѓ адпаведнасці з планам планавання".
  
  
  "Што-небудзь ёй магу зрабіць?"
  
  
  "Так. Маліцеся". Алексіс зірнула на мяне. "Мне вельмі шкада, Нік".
  
  
  "Усё роѓна, - сказаѓ я. "Проста пасадзі гэтую штуку". Яе нават не пытаѓся аб непаладках. Часу не было. Мы плылі па крутым спуску да травянистому вельду.
  
  
  Рухавік зноѓ закашляѓся і зашыпеѓ, а затым заглух назаѓсёды, калі мы ѓбачылі, як ѓсёй тэрыторыі гатэля, а накіравалася да нас. Яе, вырашыѓ, што ѓсё скончана. Здавалася, не было ніякага разумнага чакання перажыць гэта.
  
  
  Пяцьсот футаѓ Мы накіраваліся ѓніз, як птушка са зламаным крылом. Тры сотні. Дрэвы акацыі слізганулі пад імі. Сто. Твар Саломоса застыла ад напружання, і эга рукі былі скаваныя ад спробаѓ кіравання. Потым было рух травы і цярноѓніку з галавакружнай хуткасцю, крыло было разарвана галінкай зламанага дрэва, і самалёт, у апошні момант злёгку задраѓ нос і слізгануѓ убок. ђдар адкінуѓ нас да пярэдняй часткі самалёта. Пачулася скрыгатанне, і рыпанне металу і гучны трэск шкла, і нашы цела біліся ѓ маленькай каюце. Затым наступіла фінальная аварыйная прыпынак: мая дзверы расчыніліся, і маё цела праляцела з нага да галавы ѓ траве да хрустящего ѓдару аб цвёрдую зямлю.
  
  
  Больш нічога не памятаю, акрамя. пакутліва поѓзання па траве, інстынктыѓна аддаляючыся ад самалёта, а потым выбух з гукам патрэсквала полымя дзе-то ззаду мяне.
  
  
  Другая кіраѓнік.
  
  
  Яе паспрабаваѓ выкінуць вакол галавы ѓспаміны пра катастрофы, цяжка абапіраючыся на цвёрдую гліну высокага тэрмітнікаѓ. Але было цяжэй пазбавіцца ад выразы асобы Алексіса Саломоса, як яно выглядала ѓ Солсберы, калі яе сказаѓ, што паляціць з ім у заходні машоналенд.
  
  
  Для зіхатлівым металічным корпусам разбітага самалёта ѓсё яшчэ даносілася настойлівае гудзенне мух, але я стараѓся не слухаць. Яе зноѓ сфакусаваѓся на далёкай лініі ліхаманкавых дрэѓ на травяністым гарызонце. Дзе-то я адчула, што дрэвы ліхаманкі часам паведамляюць аб прысутнасці вады. Але гэтыя дрэвы былі не ѓ тым кірунку, у якім яе павінен быѓ ісці, каб дабрацца да вёскі.
  
  
  У нейкім сэнсе яе адчуваѓ адказнасць за трагічную смерць Саломоса. Ён даверыѓ мне сваю абарону, а яе быѓ не ѓ стане зрабіць гэта, калі ён меѓ патрэбу ѓва мне. Ён чакаѓ ад мяне рады, а я не прадбачыѓ небяспекі маленькага самалёта. Акрамя таго, яе, адчуваѓ сябе вінаватым, таму што не даверыѓ цалкам эга неверагоднай гісторыі. Аднак эга акрываѓлены труп быѓ відавочным доказам таго, што па крайняй меры частка эга тэорый была вернай. Хто-то гатэль эга смерці. Ці быѓ гэты чалавек хема-той, хто жыѓ у пентхаусе над офісамі Apollo ѓ Афінах, усе яшчэ заставалася пад пытаннем.
  
  
  Краем вока злавіѓ яе рух і павярнуѓся да аднаго вакол выхадаѓ вакол тэрмітнікаѓ. Маленькая ярка-зялёная дракона, выслізнула праз збіраліся недалёка ад маёй левай рукі, і, здавалася, пільна паглядзела на мяне. Яе адскочыѓ. Я не ведаѓ, што змеі пасяліліся ѓ термитниках. Гэта была зялёная мамба, адна з трох небяспечных змей у свеце. У выпадку ѓкусу ахвяра зможа прайсці каля трох крокаѓ паміж сабой і рэптыліяй, перш чым яе крыѓды заб'е яго. Мамба, якая займаецца ѓ дадзены момант, знаходзілася па-за межамі дасяжнасці, прашмыгнула ѓ суседнюю дзірку.
  
  
  Яе спатыкнуѓся аб абломкі, калі мой пульс запаволіѓся. Яе на імгненне агледзеѓся і выявіѓ на зямлі востры кавалак металу даѓжынёй каля фута. Адзін паток быѓ вельмі вострым. Ададраѓ кавалак драѓлянага каркаса, часткова абвугленыя, ад секцыі фюзеляжа, яе ѓпаѓ эга на два кавалкі роѓнай даѓжыні і расщепил шырокі паток асколка, прывязаѓшы дубінкі сваім насоѓкай, каб атрымалася ручка для майго самаробнага нажа. . Яе паху грубае зброю за пояс і, не азіраючыся на абломкі, накіраваѓся да дрэѓ.
  
  
  Было складана проста ісці па сельскай мясцовасці. Высокая трава і калючыя кусты цягнулі маю вопратку і раздзіралі маю плоць, хапаючы мяне і стрымліваючы. Птушка-насарог завішчала на мяне па бліжэйшай акацыі. Яе выявіѓ, што подсчитываю шанцы на выжыванне. Ёсць сотня спосабаѓ памерці, і нам, одзіна вакол іх не з'яѓляецца прыемным. У гэтай траве чалавек можа натрапіць на льва, перш чым ён эга ѓбачыць. Але звычайна больш за ѓсё непрыемнасцяѓ выклікаюць маленькія істоты: змеі памерам не больш чалавечага пальца, скарпіёны і абцугі, зарывающиеся глыбока пад скуру. Калі вы знойдзеце ваду і вып'еце яе, вы можаце заразіцца пячоначнымі двуустками і іншымі паразітамі, якія ядуць чалавека знутры. І калі вы пазбегнеце гэтага, вы ѓсё роѓна можаце падвергнуцца нападу камарову, пераносчыкаѓ жоѓтай ліхаманкі і малярыі.
  
  
  Калі яе нарэшце дабраѓся да дрэѓ, яе знайшоѓ толькі рэшткі вадапою. Месца высахла. У цэнтры была густая чорная бруд, і раздрукоѓкі капытоѓ і lap многіх жывёл па перыметры ѓчастка.
  
  
  Яе, прыхінуѓся да зялёнага ствала бліжэйшага дрэва, і адпачываѓ у ценю. Яе дарма выдаткаваѓ свой час і сілы, прыехаѓшы сюды. Кірунак да бліжэйшай вёсцы, якую Саломос згадаѓ у самалёце, было пад дзевяноста градусаѓ да курсу, які прывёѓ мяне сюды. Шпацыр пад пякучым сонцам яшчэ больш аслабіла мяне. Мой рот быѓ, як дублёнай скура. Яе ѓспомніѓ тэрмас з халоднай вадой, які Саломос прынёс у самалёт. Яе бачыѓ эга раздушаны цыліндр асяроддзяѓ абломкаѓ; эга змесціва высахла ѓ агні. Яе паспрабаваѓ не думаць аб трапічным сонца над галавой або аб смазе ѓ горле і пайшоѓ.
  
  
  Павінна быць, пару гадзін праз яе ѓсвядоміѓ, што без адпачынку не змагу ісці далей. Мае ногі дрыжалі ад слабасці, і яе уцягваѓ паветра ѓ лёгкія доѓгімі хрыплымі ѓдыхамі. Яе ѓбачыѓ мёртвы пень, частка эга, у рэдкай цені суседняй цярновага куста, усяго ѓ некалькіх ярдаѓ наперадзе. Яе цяжка паваліѓся на зямлю і прыхінуѓся да карча. Ужо сам працэс сядзення, палягчэнне ад фізічных нагрузак пры хадзе прыносіѓ задавальненне.
  
  
  Мае павекі закрыліся, і ён праігнараваѓ боль у целе. Яе спрабаваѓ забыцца аб дробных цягліцах сцёгнаѓ і пра ѓкусах насякомых твары і руках. Мне патрэбен быѓ адпачынак, і ён збіраѓся эга атрымаць. К чорту ѓсё астатняе.
  
  
  Вакол куста пачуѓся гук.
  
  
  Мае павекі прыадчыніліся. Яе памыліѓся? Яе вгляделся у высокую траву, але нічога не ѓбачыѓ. Павінна быць, гэта было маё ѓяѓленне. Яе зноѓ заплюшчыѓ вочы, але гук паѓтарыѓся.
  
  
  На гэты раз, мае вочы адкрыліся хутчэй. У гэтым не было ніякіх сумневаѓ; гэта быѓ гук чалавечага голасу. Яе напружыѓ вушы, і пачуѓ, як зламалася галінка.
  
  
  "Гэта было што-то!" - прамармытаѓ я.
  
  
  Затым гук шталь больш сталым і выразным. Двое мужчын размаѓлялі на нейкім дыялекце, якога ёй ніколі не чуѓ.
  
  
  "Добры дзень!" Яе крычаѓ вакол апошніх сіл. "Тут!"
  
  
  У іншы момант яе ѓбачыѓ, як ih галавы рухаліся да мяне над травой. Чорныя галавы, і кашулі колеру хакі. Калі яны ѓбачылі мяне, ih галасы сталі гучней, і одзіна па ѓсім ѓ іх адна.
  
  
  Яе трохі расслабіѓся. Ёй быѓ ліжа, да цывілізацыі, чым думаѓ. Дзе-то паблізу павінна быць вёска ці хаця б дарога. Мужчыны выходзілі па травы і глядзелі на мяне. Яны былі высокімі, стройнымі і змрочнымі.
  
  
  "Добры дзень, - сказаѓ я. "У вас ёсць вада?"
  
  
  Мужчыны паглядзелі аднаго на аднаго, затым зноѓ на мяне. Яны падышлі і сталі мной назаѓжды. Яе не спрабаваѓ устаць. "Вады", - сказаѓ я.
  
  
  Яны абодва былі апранутыя ѓ вельмі ѓбогую заходнюю вопратку і насілі самаробныя сандалі. Больш высокі па дваіх паказаѓ на мае ногі, і праз імгненне ён нахіліѓся і развязаѓ мой чаравік. Перш чым яе паспеѓ спытаць, што ён робіць, ён зняѓ гэта і паказаѓ свайму таварышу. У таго, хто трымаѓ мой чаравік для агляду, быѓ вялікі шырокі шрам звяртаецца, перасякае твар па дыяганалі. Іншы насіѓ маленькае люстэрка ѓ расцягнутай мочку правага вуха. У абодвух на паясах былі нажы-мачэтэ - панги.
  
  
  Высокі загаварыѓ з іншым, і я зразумеѓ, што ён гаворыць на суахілі. "Mzuri sana", - сказаѓ ён, усміхаючыся, маючы на ѓвазе мае балетныя тэпцікі. Ён працягнуѓ на мове суахілі. "Гэта мой шчаслівы дзень".
  
  
  "Паслухай мяне", - слаба пачаѓ я.
  
  
  Яны праігнаравалі мяне. Высокі мужчына сагнуѓ і развязаѓ мой пачатку другой чаравік. Яе паспрабаваѓ адхапіць нагу, але ён засмяяѓся паглядзеѓ на мяне і вырваѓ з-пад nah другую пантофлю. Ён скінуѓ свае патрапаныя боты і нацягнуѓ мае балетныя тэпцікі на ногі, не турбуючы сябе завязаць шнуркі. "Савасава!" - сказаѓ ён свайму таварышу, цалкам ігнаруючы мяне.
  
  
  Ёй раптам зразумеѓ, што гэтыя людзі не збіраліся быць маімі выратавальнікамі. І мне прыйшло ѓ галаву, што я мог бы быць горш, чым да ih прыбыцця, калі б яе разлічваѓ на выжыванне.
  
  
  "Абутак падышла добра". Гэта быѓ самы высокі.
  
  
  Іншы не атрымліваѓ асалоду ад сітуацыяй. "Як вы думаеце, што гэта вашы балетныя тэпцікі? Хіба мы не прыйшлі да яму разам?"
  
  
  "Гэта яе першы ѓбачыѓ эга", - сказаѓ высокі. "Вы можаце атрымаць эга штаны. Калі ѓ яго ёсць торба, мы падзелімся яе змесцівам".
  
  
  "Няправільна, што ты забіраеш балетныя тэпцікі сябе", - прамармытаѓ упрыгожаны люстэркам.
  
  
  Высокі мужчына павярнуѓся да мяне. "Зняць штаны", - загадаѓ ён, усё яшчэ на мове суахілі. Эга вочы былі жоѓтымі з чырвонымі пражылкамі, і на кожнай шчацэ былі тонкія шнары, якія спачатку не былі прыкметныя з-за вялікага шнара.
  
  
  Мая рука лежачы на дзяржальні імправізаванага нажа, хаваючы яго ih погляду. Здавалася, што прыйдзецца выкарыстоѓваць. Той з расцягнутай мочкай вуха зняѓ з пояса пангу. У ih намерах не было сумневаѓ. Яны не маглі пазбавіць белага чалавека за ѓсё, што ѓ яго было, а затым пакінуць эга ѓ жывых.
  
  
  "Добра, яе здыму штаны", - сказаѓ я. Яе набраѓся сіл, але не хацеѓ гэтага паказваць. "Але я павінен ѓстаць на ногі". Яе працягнуѓ левую руку да высокага.
  
  
  Некаторы час ён пагардліва глядзеѓ на нах, а затым схапіѓ
  
  
  груба падняѓ перадплечча і рыѓком падняѓ мяне на ногі. У той момант, калі яе адарваѓся ад зямлі, яе выцягнуѓ свой металічны нож з пояса і з сілай усадзіѓ эга ѓ сярэдзіну афрыканца.
  
  
  У эга вачах з'явілася здзіѓленне, калі востры, як брытва, метал слізгануѓ праз плоць і мускулы. Эга правая рука аѓтаматычна ѓзялася за ручку панги, але гэта было эга апошні добраахвотнае дзеянне. Ён прабурчаѓ пачварны гук і слізгануѓ ѓ пыл ля маіх нага.
  
  
  Іншы на імгненне шырока расплюшчанымі вачыма глядзеѓ на свайго ѓпаѓ таварыша. Затым ён выдаѓ дзікі гарлавы гук і узмахнуѓ толькі што выхваченной пангой.
  
  
  Яе нырнуѓ назад. Вялікае лязо з шыпеннем пранеслася mimmo майго асобы, рассекло паветра, і ледзь не трапіла ѓ маю галаву і плячо. Калі б яе не рушыѓ з месца, мяне б абезгаловілі. Аднак, калі яе пазбег панги, яе ѓпаѓ. Афрыканец падышоѓ да мяне і зноѓ узмахнуѓ нажом, і бліскучае выгнутае лязо просвистело ѓ паветры да маёй шыі. Яе хутка перакаціѓся направа, і лязо ѓдарыла па цвёрдай гліне. Пакуль мой нападаючы аднаѓляѓ раѓнавагу, яе, разгарнуѓся і жорстка ѓдарыѓ яго эга нагой. Яе пачуѓ храбусценне эга костак. Ён з гучным крыкам зваліѓся на зямлю побач са мной.
  
  
  Калі б ёй быѓ гучны, як звычайна, гэта быѓ бы эга нітка. Але я не спяшаѓся выкарыстоѓваць створаныя мной перавагі. Калі яе, устаѓ на калені, афрыканец ужо стаяѓ, і яго твар прамільгнула адчай. Ён зноѓ замахнуѓся на мяне, і на гэты раз дуга была шырокай. Лязо рассекло рукаѓ маёй кашулі, разразаючы яе ѓніз. Яе ѓдарыѓ яго эга сваім асколкам і зрабіѓ неглыбокую рану на яго грудзях. Ён яшчэ раз крэкнуѓ і ѓдарыѓ мяне пангой ѓ галы, калі яе ѓпаѓ на пень. Сіла качанаѓ прымусіла эга страціць раѓнавагу і зваліцца на маю правую руку. Яе, схапіѓся левай рукой за эга ірваны каѓнер, адкінуѓ эга галаву назад і правёѓ металічным асколкам у эга горла.
  
  
  Кроѓ заліла мой твар, і грудзі, калі афрыканец гучна ахнуѓ і сутаргава пацягнуѓся да перерезанному горла. Ён упаѓ тварам уніз, усё яшчэ чапляючыся за горла, а затым скаціѓся на цвёрдую зямлю, нерухомы.
  
  
  Цяжка дыхаючы, яе адкінулася на адзін локаць. Ёй быѓ злы на тое, што выдаткаваѓ на гэты бой важную энергію, неабходную для выжывання, але быѓ удзячны за тое, што застаѓся жывы. Калі яе думках адзначыѓ небяспека куста на месцы крушэння, яе забыѓся аб адным: чалавеку. Здавалася, што мужчына заѓсёды быѓ першым у спісе. Калі вы проигнорируете гэты фактар, вы можаце памерці раней, чым кусты заб'юць вас.
  
  
  Па крайняй меры, у гэтай сітуацыі ѓ мяне быѓ адзін факт. Гэтыя людзі прыйшлі з заходняга напрамку, а не з паѓднёва-заходняга, якое яе ѓзяѓ. Магчыма, яны праехалі праз вёску, ці дзе-то пакінулі дарогу. Тое ж самае можна сказаць і аб кірунку, у якім яны накіроѓваліся. Яе слаба падняѓся і абраѓ заходні кірунак.
  
  
  Гарачае афрыканскае сонца хіліцца да неба, калі яе зноѓ здаѓся. Яе ѓпаѓ у высокую траву, гадаць, ці ёсць яшчэ хоць які-небудзь шанец выжыць. Мне вельмі патрэбна была вада. На мове і ѓ роце не было ніякіх пачуццяѓ. Яе ляжаѓ і глядзеѓ, як скарпіён павольна паѓзе mimmo мяне па траве. Я не ведаѓ, ці змагу яе зрушыцца з месца, калі ён нападзе, але, падобна, ён мяне не заѓважыѓ. Праз імгненне ён сышоѓ. Яе скривилась і зайздросціла эму, таму што ѓ яго не было праблем з выжываннем, па меншай меры, у дадзены момант. Здавалася трохі іранічным, што гэты від паѓзе па паверхні планеты больш чатырохсот мільёнаѓ гадоѓ, задоѓга да з'яѓлення дыназаѓраѓ, і што ён, верагодна, з'явіцца на Зямлі задоѓга да знікнення чалавека. Як-то гэта здавалася несправядлівым, але тады ёй быѓ прадузята.
  
  
  Пакуль яе ляжаѓ там, яшчэ адзін гук ѓдарыѓ у мае вушы. Гэта было аддаленае гудзенне, мала чым што адрозніваецца ад ранейшага гудзення мух. Але гэты гук хутка шталь гучней і шталь вядомым, як у аѓтамабільнага рухавіка.
  
  
  Яе прыѓзняѓся і схіліѓ галаву, каб пачуць. Так, гэта была нейкая машына. Яе няѓпэѓнена падняѓся і накіраваѓся да гуку. Я не бачыѓ нічога, акрамя травы і рэдкіх дрэѓ. Але шум набліжаѓся з кожнай секундай.
  
  
  "Добры дзень!" Яе, крыкнуѓ праз траву. "Гэй, сюды!"
  
  
  Яе спатыкнуѓся і ѓпаѓ. Зноѓ няѓпэѓнена падняѓшыся на ногі, яго зноѓ пахіснуѓся наперад. Праз імгненне яе ѓбачыѓ гэта - лендровер, пыльны і падрапаны, натыкаючыся на другарадную дарогу, якая займаецца была не чым іншым, як следам у траве. Ровер, адкрыты аѓтамабіль, быѓ заняты двума мужчынамі, якія мяне не бачылі, так як ён падышоѓ да бліжэйшай кропцы дарогі, і працягнуѓ свой шлях.
  
  
  Яе крыкнуѓ. - "Добры дзень!"
  
  
  Яе нязграбна прабіраѓся па траве і нарэшце дабраѓся да дарогі. Яе зноѓ закрычаѓ, калі дабраѓся да месца. Яе, хістаючыся, як п'яны пабег за машынай, але ѓпаѓ тварам уніз.
  
  
  Яе ляжаѓ і лаяѓся ѓголас, адчуваючы, як у грудзях падымаецца адчай. Гэтая машына можа быць маім апошнім шанцам на выжыванне.
  
  
  Затым яе пачуѓ, як "ровер" запаволіѓся і спыніѓся. Яе паспрабаваѓ устаць, каб штогод, што здарылася, але сіл у мяне не было. яе
  
  
  пачуѓ, як рухавік працуе на халастым ходу, затым "ровер" зноѓ уключыѓ першую перадачу, разгарнуѓся на дарозе і накіраваѓся да мяне. Яны альбо чулі мяне, альбо ѓсё-ткі бачылі.
  
  
  Праз некалькі секунд машына спынілася каля мяне, рухавік заглух, і ён пачуѓ, як двое мужчын размаѓляюць з брытанскім акцэнтам.
  
  
  "Госпадзе, гэта еѓрапеец".
  
  
  "Што ён робіць тут, у кустах, адзін?"
  
  
  "Можа, нам варта спытаць эга".
  
  
  Неѓзабаве халодная вада пацякла мне ѓ рот, пралілася на маю брудную кашулю спераду, і яе зноѓ адчуѓ сваю мову.
  
  
  "Божа мой, мужык, што здарылася?"
  
  
  Яе засяродзіѓся на двух мясістых асобах, схіліліся мной назаѓжды. Гэта былі белыя родезийцы сярэдніх гадоѓ, верагодна, джэнтльмены-фермеры, якія правялі дзень у пустыні.
  
  
  "Авіякатастрофа", - адказаѓ я. "Я сышоѓ ад гэтага".
  
  
  Калі яны пасадзіць мяне ѓ усюдыход, яе ведаѓ, што дабраѓся. Але я не мог забыць, што цела Алексіса Саломоса пажыраюць гіены па-на каго-то ѓ Афінах. Яе, спадзяваѓся, што Дэвід Хок дазволіць мне ѓглыбіцца ѓ тое, што адбывалася ѓ Апалону-білдынг, каб высветліць, ці сапраѓды Адрыян Стаѓрас у зале ѓ Бразіліі, як усе думалі. даѓно не бачыѓ.
  
  
  Трэцяя кіраѓнік.
  
  
  "Ты не вельмі добра выглядаеш, Нік".
  
  
  Дэвід Хок, дырэктар суперсекретного амерыканскага агенцтва AX, трымаѓ у пальцах правай рукі кароткую цыгару, нахіліѓшыся наперад на сваім шырокім стале вакол чырвонага дрэва. Мы сядзелі ѓ эга ѓ офісе штаба-кватэры AX, якая займаецца была па-майстэрску схаваная ѓ арандаваным памяшканні Amalgamated Press & Wire Services DuPont Circle ѓ Вашынгтоне.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на яго з крывой усмешкай. "Oni гатэляѓ, каб яе яшчэ ненадоѓга затрымаѓся ѓ бальніцы ѓ Солсберы. Але ты ж ведаеш, як хутка мне становіцца сумна. Калі яе бледны, гэта таму, што мне не трэба сонца і добры хочацца вакол выразкі. Што ты думаеш пра гісторыю Саломоса? "
  
  
  Хоук зацягнуѓся цыгарай і выпусціѓ у мой бок кольца дыму. Седзячы за вялікім сталом, ён выглядаѓ маленькім і худым, з эга, ускудлачаны сівымі валасамі і тварам фермера па Канэктыкута. Але я ведаѓ, што гэты далікатны погляд зманлівы. Ён быѓ сапраѓднай дынама-машынай.
  
  
  "Гэта мяне трохі палохае", - сказаѓ ён. "Яшчэ мяне палохае тое, што ты ледзь не загінуѓ паміж заданнямі. Яе ніколі не бачыѓ чалавека, які так лёгка знаходзіѓ праблемы".
  
  
  Яе, паціснуѓ плячыма. "Саломос быѓ іншым. Маім і AX. Ён iso усіх сіл стараѓся дапамагчы нам знайсці Барысава, памятаеш?"
  
  
  "Так, яе памятаю", - цвяроза сказаѓ Хоук. "Што ж, ваша родезийская выхадка скончана, таму мы яе адкінем. Што тычыцца вырашэння таго, што Адрыян Стаѓрас можа планаваць змова супраць грэцкага ѓрада, яго б не шталь выпускаць эга".
  
  
  "Ён усё яшчэ валодае плантацыяй ѓ Бразіліі?"
  
  
  "Паводле нашых крыніцаѓ, гэта ѓсё яшчэ эга штаба. У нас чыстая нядаѓняга справаздачы". Хоук адкінуѓся на спінку свайго вялікага скуранога крэсла. "Калі гэта сапраѓды быѓ Стаѓрас, якога ваш іншы бачыѓ якія выходзяць па пентхауса Минуркос, мы вызначана сутыкнуліся з цікавай сітуацыяй. Мары аб кіраванні цэлай краінай вельмі добра спалучаюцца з тым, што мы даведаліся пра nen".
  
  
  Хоук вывучаѓ свае кастлявыя суставы. Адрыян Стаѓрас заѓсёды быѓ неѓротыком, магчыма, псіхапатам. Акрамя таго, што ён кіраваѓ у Бразіліі паспяховай групай кантрабандыстаѓ, якую ѓрад не змагло ліквідаваць, ён таксама здзяйсняѓ палітычныя забойствы, па апошніх якіх, як мяркуюць, было забойства ізраільскага чыноѓніка Мошэ Бен-Ханаана ".
  
  
  "Тады ёй так разумею, што AX цікавіцца гісторыяй Алексіса Саломоса", - сказаѓ я.
  
  
  "Баюся, што так і павінна быць. І яе, мяркую, што, паколькі вы лічыце сябе Саломоса сваім сябрам, вы гатэлі б атрымаць гэта заданне".
  
  
  "Так, сэр, яе б гатэль гэтага".
  
  
  Хоук пагасіѓ цыгару ѓ бліжэйшай попельніцы. "Мой першы імпульс - сказаць" не", і перадаць справу іншаму па матэматыцы. Вы ведаеце, як я яе стараюся пазбягаць асабістага ѓдзелу агента на заданні".
  
  
  "Для мяне важна, каб забойца Алексіса не выйшаѓ на свабоду", - ціха сказаѓ я.
  
  
  "Добра. З гэтым ты справішся. Але будзь асабліва асцярожны, Нік. Думаю, лепш за ѓсё паехаць у Рыа і пагаварыць з тамтэйшым супрацоѓнікам ЦРУ. Даведайцеся, у зале ці Стаѓрас за межамі краіны, і дзе ён праводзіѓ свой час. Тады, калі вашы зачэпкі прывядуць вас у Афіны, ідзі туды. Проста трымай мяне ѓ курсе ".
  
  
  Яе, усміхнуѓся. - "Хіба я не заѓсёды гэта раблю?"
  
  
  "Што ж, часам вы забываеце, што тут ёсць людзі, якія сядзяць на сваіх маркотных працоѓных месцах, і ѓ ih абавязкі ѓваходзіць кіраванне шоѓ". Эга голас набыѓ той рэзкі тон, які часам здараѓся, калі ён казаѓ аб пратаколе і парадку падпарадкавання. "Калі вам спатрэбіцца дапамога ѓ любы момант, папытаеце пра гэта. Мы тут для гэтага".
  
  
  "Вядома."
  
  
  Ён адкрыѓ скрыню свайго крэсла і досталь канверт. Эга вочы пазбягалі маіх. "Я прадказваю вашу просьбу і маю магчымую саступку вам, яе прадбачліва, калі не мудра, купіѓ свой білет".
  
  
  Яе ѓсміхнуѓся. "Дзякуй." Яе пацягнуѓся праз крэсла і ѓзяѓ канверт.
  
  
  "Табе лепш пачакаць, каб убачыць, як усё гэта скончыцца, перш чым ты вырашыш, выклікаѓ яе табе якую-небудзь паслугу", - адказаѓ Хок.
  
  
  На наступны вечар яе сел на рыбалку Pan Am ѓ Рыа-дэ-Жанейра. Яе адпачываѓ увесь
  
  
  дзень, і зноѓ адчуваѓ сябе, як ранейшы. Палёт прайшоѓ без здарэнняѓ, але я ѓвесь час думаѓ аб тым адным у маленькім самалёце Муні, калі Саломос паказаѓ мне вельд, аб непрыемнасцях і аварыйнай пасадцы, і аб тым, як труп Саломоса выглядаѓ на гарачым сонца.
  
  
  На наступную раніцу яе прыбыѓ у Рыа, і пасяліѓся ѓ гатэлі "Фларыяна", недалёка ад палаца Копакабана. Гэта было ѓсяго ѓ квартале ад пляжу, і ѓ nen панаваѓ водар каланіяльнай Бразіліі. У пакоі быѓ потолочный вентылятар і дзень з жалюзі, а з вузкага балкона адкрываѓся невялікі від на мора.
  
  
  У Рыа было гарачага. Усе бразільцы, якія змаглі туды дабрацца, былі на пляжы, і большасць вакол іх, павінна быць, былі ѓ раёне Копакабана, побач з гатэлем. Прадказваю спякоту, яе захапіѓ з сабой камвольны касцюм па трапічнай воѓны. У апоѓдні яе прыняѓ душ, надзеѓ лёгкі касцюм па-над Вільгельміны, майго Люгера і Х'юга, штылет у ножнах на правую руку, і пайшоѓ паабедаць у адзін вакол маіх любімых маленькіх рэстаранчыкаѓ, Chale Rua da Matriz 54. У гэты рэстаран раней быѓ каланіяльным домам і да гэтага часу тхара абстаѓлены каштоѓнымі прадметамі даѓніны і карцінамі. Рабы-негры абслугоѓвалі столікі і заляцаліся за барам. Яе замовіѓ миксто чураско, якое складалася вакол кавалкаѓ ялавічыны і свініны з гароднінай, і адмовіѓся ад звычайнага отбивного, выдатнага мясцовага разліѓнога піва, для ну вельмі добрае віно-Грандэ Uniao Франк. Але я яе толькі пачаѓ ёсць, калі ѓбачыѓ, што дзяѓчына увайшла і села за суседні столік. Яна была высокай і стройнай, а грыва вогненна-рудых валасоѓ рабіла яе малочна-белую скуру яшчэ бляднее. Яе асляпляльнае зялёнае міні-сукенка рэзка кантраставала з яе валасамі і адкрывала вялікую частку доѓгіх ідэальных сцёгнаѓ і захапляльную дэкальтэ вышэй таліі. На ёй былі зялёныя балетныя тэпцікі, прыдатныя да сукенкі, і зялёныя бранзалеты на левай руцэ.
  
  
  Рудыя валасы, на імгненне збілі мяне з панталыку, але потым яе зразумеѓ, што калі бачыѓ яе ѓ апошні раз, валасы былі кароткімі і карычневымі. Гэта было ѓ Ізраілі больш за год таму. Дзяѓчынку звалі Эрыка Нистром. Яна была членам ізраільскай выведвальнай сеткі "Шын Бэт". Яе кодавае імя было Полымя, калі мы з ёй працавалі разам, каб перашкодзіць расейскаму змовы супраць ізраільскага ѓрада, але гэта імя змянялася з кожным заданнем.
  
  
  Яе, устаѓ і падышоѓ да яе стала. Калі яна падняла свае доѓгія вейкі, каб сустрэцца са мной поглядам, на яе твары расплылась ѓсмешка. "Ой!" усклікнула яна. "Гэта ты. Які прыемны сюрпрыз". Яна гаварыла па-ангельску без найменшага акцэнт.
  
  
  Бацькі Эрыкі былі скандынаѓскімі габрэямі. Яе сям'я спачатку жылкі ѓ Осла, а затым у Капенгагене да таго, як эмігравала ѓ Ізраіль, калі гэй было ѓсяго восем гадоѓ.
  
  
  "Я збіраѓся сказаць тое ж самае", - сказаѓ я. Мы з Эрыкам якім-то інтымны вечар у Тэль-Авіве, чакаючы прыбыцця кур'ера; гэта быѓ вечар, які нам абодвум вельмі спадабаѓся. Цяпер яе вочы казалі мне, што яна ѓспомніла гэта з пяшчотай. "Вы далучыцеся да мяне за маім сталом?"
  
  
  "Ну, хто-то далучыцца да мяне пазней, Нік. Не пярэчыш?"
  
  
  "Не тое каб не размаѓляць з табой", - сказаѓ я.
  
  
  Яна далучылася да мяне за маім столікам і замовіла лёгкі ланч для сябе, а трэці чалавек, які, як яна патлумачыла, быѓ агентам: "Ты выглядаеш вельмі добра, Нік".
  
  
  "Ты павінна была ѓбачыць мяне тыдзень таму", - сказаѓ я. "Мне падабаюцца рудыя валасы, Эрыка".
  
  
  Яна асляпіла мяне усмешкай. Доѓгі арліны нос падкрэсліваѓ шырокі пачуццёвы рот. Вочы ѓ нах былі цёмна-зялёныя, а сукенка зіхацела. "Дзякуй", - сказала яна. "Яны мае, за выключэннем колеру. Гэта было нядоѓга, калі мы працавалі разам у Ізраілі".
  
  
  "Я памятаю", - сказаѓ я. "Вы тут па справе?"
  
  
  "Так", - адказала яна. "А вы?"
  
  
  "Так", - усміхнуѓся я. "Гэта заѓсёды бізнес, ці не так?"
  
  
  "Амаль заѓсёды."
  
  
  Яе, успомніѓ, як нядаѓна чытаѓ у газетах, што Ізраіль быѓ абураны забойствам Мошэ Бен-Ханаана і што ih прэзідэнт прысягнуѓ дакапацца да сутнасці. Менавіта ѓ гэтым забойстве амерыканская выведка лічыла, што запричастным Адрыян Стаѓрас. Яе не мог не задацца пытаннем, ці была Эрыка ѓ Рыа, каб альбо выкрасці Адрыяна Стаѓраса і павезці ѓ Ізраіль, што было ѓ ізраільскім стылі, альбо забіць эга.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Ты збіраешся прабыць у Рыа дастаткова доѓга, каб мы разам выпілі і пагутарылі?"
  
  
  "Магчыма", - сказала яна. Ee рукі ссунулі дэкальтэ, калі яна дамаглася ih крэсла, і маё крывяны ціск паднялося на дзесяць пунктаѓ. Яе зялёныя вочы паглядзелі мне ѓ вочы і сказалі, што яна ведае, што я кажу не аб віне і размове.
  
  
  Яе ѓзяѓ свой шклянку. Яна замовіла і вось падалі тое ж самае Grande Uniao Франк. "За гэтую магчымасць", - сказаѓ я.
  
  
  Яна ѓзяла сваю чарку і чокнулася з маім. "Да гэтай пастановы".
  
  
  Мы як раз скончылі тост, калі з'явіѓся малады чалавек. Яе нават не бачыѓ яго, пакуль ён не ѓстаѓ побач з намі. Ён быѓ масіѓным, мускулістым хлопцам з вельмі кароткімі светлымі валасамі і цвёрдым квадратным тварам. Частка эга левага вуха адсутнічала, але гэты дэфект не ѓдалася эга мужчынскі знешнасці. На nen быѓ бэжавы гадовы касцюм, які не цалкам хаваѓ выпукласць пад левай рукой.
  
  
  "Я спачатку не бачыѓ цябе, Эрыка", - сказаѓ ён даволі жорстка.
  
  
  гледзячы на мяне. "Я не чакаѓ, што ты будзеш з хема-то".
  
  
  Гэтыя словы былі задуманы як мяккі папрок. Яны казалі з відавочным акцэнтам. Яе ѓспомніѓ фатаграфію гэтага чалавека, у дасье ізраільскай выведкі СЯКЕРА. Гэта быѓ Захар Грэйб, кат Шын Бэт". Мая тэорыя адносна эга і Эрыкі прысутнасці ѓ Рыа, здавалася, ѓмацавалася.
  
  
  "Гэта стары яшчэ, Зак, - сказала Эрыка. "Ён працаваѓ са мной у Ізраілі".
  
  
  Гареб заняѓ трэцяе месца. "Я ведаю, - сказаѓ ён. "Картэр, яе, мяркую".
  
  
  "Гэта правільна."
  
  
  "Ваша рэпутацыя апярэджвае вас".
  
  
  Эга манеры былі рэзкімі, амаль варожымі. Яе адчуѓ эга, рэѓнасць па нагоды таго, што я ведаю Эрыку. Перш чым яе паспеѓ адказаць эму, ён павярнуѓся да яе. "Вы замовілі вишисуаз, як я прапаноѓваѓ?"
  
  
  "Так, Зак", - сказала Эрыка, трохі збянтэжаная эга недахопам прыязнасці. "Гэта будзе тут у бліжэйшы час".
  
  
  "Вишисуаз - адзінае, што варта ёсць у гэтым рэстаране", - занадта гучна паскардзіѓся Зак.
  
  
  "Мне шкада, што табе не пашанцавала", - спакойна адказаѓ я. "Я лічу, што большасць страѓ тут добра прыгатавана. Магчыма, потым вашага апошняга візіту яны змянілі кухараѓ".
  
  
  Зак павярнуѓся і нацягнута ѓсміхнуѓся мне. "Магчыма".
  
  
  Яе, вырашыѓ, што з гэтага моманту размова будзе менш, чым прыемным. Яе скончыѓ з ежай, таму патэлефанаваѓ афіцыянту, каб прынесці чэк. Яе прапанаваѓ аплаціць усю вечарыну, але Зак хутка адмовіѓся.
  
  
  "Дзе вы спыніліся?" - спытаѓ яе Эрыку.
  
  
  "У Корумбе на Авенида Рыа Бранка", - сказала яна.
  
  
  Зак ѓтаропіѓся на нах.
  
  
  "Пад якім імем?"
  
  
  Яна заколебалась. "Варгас".
  
  
  "Магу ёй патэлефанаваць вам туды?"
  
  
  "У вас будзе мала часу для зносін",
  
  
  - хутка сказаѓ гэй, Зак.
  
  
  Яна праігнаравала эга і міла ѓсміхнулася мне.
  
  
  "Так, ты можаш патэлефанаваць мне. Спадзяюся, мы зноѓ сустрэнемся, Нік".
  
  
  Яго ѓстаѓ. "Пачуцці адзін аднаго." Яе дакрануѓся сваёй рукой да яе руцэ, і нашы вочы на імгненне сустрэліся. Яе, ведаѓ, што Зак раѓнуе, і, паколькі ён мне не падабаѓся, яе разыгрываѓ гэта ѓ эга карысць. Ён сядзеѓ і глядзеѓ на мяне. "Вы пачуеце званок ад мяне".
  
  
  "Добра", - сказала Эрыка.
  
  
  Яе адвярнуѓся ад іх і выйшаѓ праз рэстарана. Калі яе выходзіѓ, ён амаль адчуваѓ вуглі ад варожасці Зака на сваёй спіне.
  
  
  У той жа дзень яе падняѓся па канатнай дарозе на ѓражальную гару Корковадо, на вяршыні якой знаходзілася велізарная статуя Хрыста-Збавіцеля. Дабраѓшыся да месца, яе падышоѓ да смотровому брустверу, спыніѓся ѓ прызначаным месцы, і шталь чакаць. Хвіліна праз пятнаццаць да мяне ѓ парэнчаѓ далучыѓся мужчына. Ён быѓ прыкладна майго росту, але зграбней. Хоць ён быѓ яшчэ не сярэдняга ѓзросту, яго доѓгі твар было пакрыта глыбокімі маршчынамі. Гэта быѓ Карл Томпсан, і ён працаваѓ на ЦРУ.
  
  
  "Выдатны выгляд, ці не так?" - сказаѓ ён у якасці ѓступлення, махнуѓшы рукой у бок горада, унізе, які ззяѓ белым на сонца і быѓ акружаны зялёнымі пагоркамі і кобальтовым морам.
  
  
  "Захапляльны дух", - сказаѓ я. "Як справы, Томпсан?"
  
  
  "Напрыклад, тое ж самае", - сказаѓ ён. "Тут было даволі ціха і з моманту апошняй зьмены адміністрацыі ѓ Бразіліа. Як справы ѓ AX ѓ гэтыя дні? Якое-то час вы, хлопцы, расстралялі больш боепрыпасаѓ, чым армія ѓ Азіі".
  
  
  Яе, усміхнуѓся. "Часам так здаецца. Яе быѓ заняты, упэѓнены, што і ты".
  
  
  "А зараз яны пасадзіць вас на Адрыяна Стаѓраса".
  
  
  "Гэта правільна." Яе назіраѓ, як круізны лайнер, які курсіруе па блакітны & nb сваім гладкім носам, павольна ѓваходзіць у гавань. Там, унізе, яна была падобная на цацачную лодку. "Калі вы ѓ апошні раз бачылі эга?"
  
  
  Ён задумаѓся на імгненне. "У нас ёсць кропкавае назіранне за плантацыяй. Пяць ці шэсць тыдняѓ таму бачылі, як ён пакідаѓ гэтае месца. Мы думаем, што ён сеѓ у самалёт, які накіроѓваецца у Мадрыд".
  
  
  "Гэты рэйс можна было працягнуць у Афіны".
  
  
  "Напэѓна, так. Эга там бачылі?"
  
  
  "Мы так думаем. Што адбываецца на плантацыі?"
  
  
  "Плантацыі - эга сапраѓдная штаба-кватэры. Тут, у Рыа, у яго ёсць падраздзяленне Apex Imports, і мы думаем, што кантрабанда ажыццяѓляецца праз гэтую кампанію. Але ён не вельмі часткі наведвае ee офісы, хоць эга імя адкрыта асацыюецца з ёй. Прэзідэнт кампаніі здзяйсняе рэгулярныя паездкі ѓ Паракату ".
  
  
  "А голас дзе ѓ зале плантацыі?"
  
  
  Томпсан кіѓнуѓ. "Ён у зале побач з вёскай, у глушы. Эга ахоѓвае невялікая армія Стаѓраса, якая складаецца вакол былых зняволеных, палітычных фанатыкаѓ і былых нацыстаѓ. Але цяпер там усяго толькі некаторая сіла".
  
  
  Яе спытаѓ. - "Вы не заѓважылі там нічога незвычайнага?"
  
  
  "Што ж, калі вы маеце на ѓвазе навала людзей або зброі, рэѓматызму будзе адмоѓным. Але быѓ наведвальнік, якога ніхто вакол нас раней не бачыѓ. З імі тхара, як ён з'явіѓся са Ставросом дзевяноста дзён таму, мы амаль увесь час назіралі за ім. і ніхто не бачыѓ, каб ён пакідаѓ гэтае месца. У гэтым няма нічога незвычайнага, за выключэннем таго, што адзін вакол двух маіх мужчын настойвае на тым, што новы хлопец, мужчына сярэдніх гадоѓ, у зале там у зняволенні. Эга перакладалі вакол аднаго будынка ѓ іншае з узброенай аховай ".
  
  
  "Як выглядаѓ гэты чалавек?"
  
  
  Томпсан паціснуѓ плячыма. "У нас ёсць эга фотаздымак, але гэта здалёк. Яму было каля пяцідзесяці, яе б сказаѓ, з кароткімі цёмнымі валасамі, якія сталі трохі сівымі на скронях. Ён каржакаваты мужчына, які заѓсёды носіць шаѓковыя кашулі ".
  
  
  Падобна на тое, гэта мог быць Минуркос, грэцкі суднаходны магнат, палітычныя, прыкладання якога нядаѓна ѓзрушылі Афіны і ѓ пентхаусе якога бачылі Адрыяна Стаѓраса.
  
  
  "Магу яе атрымаць копію фатаграфіі?"
  
  
  "Гэта можна задаволіць", - сказаѓ Томпсан. "Паслухай, Картэр, напрыклад, на мінулым тыдні нам прыйшлося часова скараціць назірання за плантацыяй да выбарачных праверак, і мне, магчыма, прыйдзецца цалкам вывесці нашых людзей адтуль у наступныя пару дзён, таму што ёсць іншая праблема, якая займаецца паѓстала для нас. Вы хочаце, каб яе атрымаѓ дазвол адправіць чалавека назад з вамі? "
  
  
  "Няма, яе сказаѓ. "Хоук паабяцаѓ мне дапамогу, калі яна мне спатрэбіцца. Калі яе змагу атрымаць фатаграфію?"
  
  
  "Як наконт сённяшняй ночы?"
  
  
  "Добра".
  
  
  "Мы выкарыстоѓваем трохі іншае месца для перадачы, - сказаѓ Томпсан. "Гэта гарадскі аѓтобус. Вы едзеце ѓ свой гатэль. Мой чалавек ужо будзе там. Вы пройдзеце ѓ заднюю пляцоѓку аѓтобуса, дзе ніхто не бывае, і зоймеце апошняе месца справа. Фатаграфія будзе прымацаваная пад гэтым сядзеннем. . Аѓтобус будзе мець маркіроѓку Estrada de Ferro і даставіць вас у цэнтр, калі вы захочаце паехаць так далёка ".
  
  
  "Калі аѓтобус праязджае mimmo гатэля?"
  
  
  "У сем пятнаццаць. Аѓтобус будзе мець нумар адзінаццаць".
  
  
  "Добра", - сказаѓ я. "І дзякуй."
  
  
  "У любы час", - сказаѓ Томпсан. Імгненне праз ён сышоѓ.
  
  
  Ліжа, да вечара яе ненадоѓга зайшоѓ у офіс кампаніі Apex Майстры. Ён размяшчаѓся ѓ адным вакол адрэстаѓраваных старых урадавых будынкаѓ, якія апусцелі, калі сталіца пераехала ѓ Бразіліа. Офісы былі на тры пралёта ѓверх, і ліфт не працаваѓ.
  
  
  Яе, увайшоѓ у даволі маленькую прыёмную наверсе. Ад ѓздыму ѓ мяне на лбе выступіѓ пот, таму што кандыцыянер у будынку, здавалася, працаваѓ не лепш, чым ліфт, а ѓ Рыа быѓ душны дзень. Цёмнавалосая дзяѓчына села на металічны крэсла і падазрона паглядзела на мяне, калі яе ѓвайшоѓ.
  
  
  "Я магу вам чым-небудзь дапамагчы?" - спытала яна па-партугальску.
  
  
  Ёй адказаѓ на англійскай. "Яе гатэль б убачыць джэнтльмен Стаѓраса".
  
  
  Яе цёмныя вочы звузіліся яшчэ больш. Калі яна зноѓ загаварыла, гэта было на ламанай англійскай. "Я лічу, што вы прыйшлі не ѓ тое месца, сеньёр".
  
  
  Яе сказаѓ. - "Ой?" "Але, спадар Стаѓрас сам сказаѓ мне, што я магу звязацца з ім праз кампанію Apex Imports".
  
  
  "Сеньёр, джэнтльмен у Стаѓраса няма, тут у офісе..."
  
  
  Дзверы ѓ асабісты кабінет адчыніліся, і з'явіѓся здаравенны цёмнавалосы мужчына. Ён спытаѓ. - "Ёсць нейкія цяжкасці?". Эга тон нельга было назваць прыязным.
  
  
  "Я проста хацеѓ, спадар Стаѓраса", - сказаѓ я.
  
  
  "З якой мэтай?"
  
  
  Яе праігнараваѓ грубасць. "Г-н Стаѓрас параіѓ мне набыць у яго японскія фотаапараты оптам, калі яе звяжуся з ім тут". Яе дзейнічаѓ азадачана. "Я не ѓ тым офісе?"
  
  
  "Г-н Стаѓрас з'яѓляецца старшынёй савета дырэктараѓ, - сказаѓ цёмны чалавек, - але ѓ яго тут няма, офісе, і ён не займаецца бізнесам кампаніі. Яго і далей прэзідэнтам; вы можаце мець справу са мной".
  
  
  - Гэта сеньёр Карлас Пераканалі, - крыху ганарліва умяшалася дзяѓчына.
  
  
  "Рады сустрэчы, сэр", - сказаѓ я, працягваючы руку. Ён прыняѓ гэта жорстка. "Мяне клічуць Джонсан. Некалькі тыдняѓ таму яе выпадкова сустрэѓ містэра Стаѓраса ѓ рэстаране Chale. Ён сказаѓ, што вернецца праз паездкі па Еѓропе прыкладна ѓ гэты ж час, і што я магу звязацца з ім тут".
  
  
  "Ён усё яшчэ ѓ Афінах", - сказала дзяѓчына.
  
  
  Пераканалі кінула на нах пранізлівы погляд. "Як я ѓжо сказаѓ, з спадаром Ставросом тут нельга звязацца. Але я буду рады пераслаць ваш заказ".
  
  
  "Зразумела. Ну, яе сапраѓды гатэль мець з ім справу асабіста. Вы можаце сказаць мне, калі ён можа вярнуцца вакол Афін?"
  
  
  Асобы Пераканаць перад эга ротам тузануѓся мускул. "Эга не чакаюць вакол Еѓропы на працягу некалькіх тыдняѓ, містэр Джонсан. Калі вы хочаце займацца бізнесам, вам прыйдзецца мець справу са мной".
  
  
  Яе ѓсміхнуѓся. "Я пазваню вам, містэр Пераканалі. Дзякуй за ваш час".
  
  
  Пакінуѓ ёй ih глядзець мне ѓслед. Зноѓ выйшаѓшы на вуліцу, яе злавіѓ таксі і вярнуѓся ѓ свой гатэль. Заѓвага дзяѓчыны дало мне неабходнае пацвярджэнне, Адрыян Стаѓрас сапраѓды быѓ у Афінах, як сказаѓ мне Саломос. І калі гэтая фатаграфія апынулася здымкам Никкора Минуркоса, усё станавілася цікава.
  
  
  Яе прыняѓ душ і трохі адпачыѓ, затым сеѓ у аѓтобус нумар адзінаццаць, вынікаючы інструкцыям Томпсана. Як ён і меркаваѓ, фатаграфія была прымацаваная да сядзення ѓ невялікім карычневым канверце. Яе забраѓ эга, пайшоѓ у маленькае кафэ ѓ цэнтры горада, і замовіѓ добрае партугальскае віно. Толькі пасля гэтага яе ѓзяѓ фатаграфію вакол канверта і даследаваѓ яе.
  
  
  Як і сказаѓ Томпсан, малюнак было не вельмі добрым, хоць, несумненна, выкарыстоѓваѓся тэлеаб'ектыѓ. Гэта быѓ здымак трох мужчын, якія толькі што выйшлі з дома ранча, і ішлі да лічбавыя камеры. Мужчына пасярэдзіне быѓ тым, каго мне распавёѓ Томпсан, і, нягледзячы на невялікі памер асобы, якое яе павінен быѓ ідэнтыфікаваць, у мяне не было асаблівых сумненняѓ, паколькі яе параѓноѓваѓ эга з тварам, якое мне паказалі ѓ AX Па фатаграфіях, гэтым чалавекам на самай дэла быѓ Никкор Минуркос. Яе ніколі раней не бачыѓ іншых мужчын.
  
  
  Минуркос панура крочыѓ паміж двума іншымі.
  
  
  Ніхто вакол іх не размаѓляѓ, але мужчына злева ад Минурка, высокі, падобны на тевтонца, глядзеѓ на Минурка, як быццам толькі што загаварыѓ з ім, і чакаѓ адказу. Твар Минуркоса было змрочным і сур'ёзным.
  
  
  Яе сунуѓ фатаграфію назад у канверт і сунуѓ у хвіліну. Калі назіранне агентам ЦРУ было верным, тэорыя майго сябра Саломоса сапраѓды была даказаная. Якім-то чынам Стаѓрас ѓзяѓ на сябе аперацыі Минуркоса ѓ Афінах і задумваѓ пераварот ад яго імя.
  
  
  Потым лёгкай ежы ѓ кафэ яе, патэлефанаваѓ у пакой Эрыкі Нистром ѓ гатэлі Corumba. Голас яе быѓ прыязным і цёплым. Яна сказала, што правядзе рэшту вечара ѓ адзіноце, адна, і што яна будзе рада, калі яе наведаю яе. Яны з Заком крыху пасварыліся, і ён у лютасьці пайшоѓ у начны клуб.
  
  
  Прызначыѓшы спатканне ѓ дзевяць, яе вярнуѓся ѓ гатэль і патэлефанаваѓ Хоку. Ён адказаѓ стомленым голасам і актываваѓ скремблер на сваім канцы лініі, каб мы маглі казаць, не уводзячы ѓсё ѓ код.
  
  
  "Які непадыходны гадзіну, Нік, - сказаѓ ён крыху раздражняльна. "Здаецца, гэта адзіны раз, калі яе чую цябе ѓ гэты час".
  
  
  Яе, усміхнуѓся. Яе мог уявіць сабе, як ён сядзіць за спецыяльным тэлефонам у сваёй суперсекретной кватэры, з ускудлачаны сівымі валасамі, магчыма, у шаѓковай смокінгу на тонкім целе, і з непазбежнай цыгарай, заціснутай у зубах.
  
  
  "Па крайняй меры, яе не ѓ спальні нейкай дзяѓчыны", - сказаѓ яе з сумнеѓнай сумленнасцю.
  
  
  "Хм! Вечар яшчэ не скончыѓся, ці не так? Не падманвай мяне, мой хлопчык. Яе сам праз усё гэта прайшоѓ".
  
  
  Часам мне здавалася, што ѓ Хоука ёсць экстрасэнсорныя здольнасці, якія раскрываюць мае патаемныя думкі эга аналітычнаму розуму.
  
  
  "Не, сэр", - прызнаѓся я. "Вечар яшчэ не скончаны. Але яго добра выкарыстаѓ першую частку эга, я думаю, што Минуркос - зняволены плантацый Стаѓраса, недалёка ад Паракату. Акрамя таго, ёй вядома, што Стаѓрас у зале ѓ Афінах".
  
  
  "Што ж, - задуменна сказаѓ Хок, - гэта цікава".
  
  
  "Гэта ѓзгадняецца з тэорыяй Саломоса".
  
  
  "Так ты збіраешся ѓ Паракату?" - спытаѓ Хоук.
  
  
  "На самай справе. Можа, яе змагу разабрацца ѓ гэтым. Томпсан па ЦРУ кажа, што плантацыі ѓ цяперашні час слаба ахоѓваецца. Але ёсць ѓскладненні".
  
  
  "Так?"
  
  
  "Тут, у Рыа, у зале стары яшчэ. Дзяѓчына, з якой яе працаваѓ у Ізраілі над аперацыяй " ѓсёй тэрыторыі гатэля, а запаветная "".
  
  
  "Ах, так. Нистром. Чаму прыгожыя жанчыны, здаецца, ідуць за табой па ѓсім адкрыты басейн?"
  
  
  Яе, усміхнуѓся. "Не зайздросцьце, сэр. Як вы адзначылі, у вас таксама былі дні і ночы".
  
  
  З іншага абодва канца пачуѓся ѓздых. "Давай, Нік".
  
  
  "Ну, сэр, мне прыходзіць у галаву, што міс Нистром можа быць тут, у Бразіліі, у ён жа прычыне, што і яе. Ці, хутчэй, па для таго ж чалавека. Мы падазраём Стаѓраса ѓ забойстве Бэн-Ханаана, ці не так?"
  
  
  Невялікае маѓчанне. "Так, мы ведаем. І яе б сказаѓ, вы адгадалі".
  
  
  "З ёй кат", - дадаѓ я. "Я думаю, яны палююць на Стаѓраса. Яны могуць не ведаць, што ён у Афінах, у дадзены момант. Але я не хачу, каб мы ѓсе адначасова з'яѓляліся на плантацыі і ѓ канчатковым выніку страляѓ, іншы ѓ іншую, па памылцы або ђ адваротным выпадку вы сапсуеце працу. Мая ідэя складаецца ѓ тым, каб вы пацвердзілі місію Нистрома з дапамогай ізраільскай выведкі. Вы стары яшчэ яе боса, Жыру, і я думаю, што ён пагодзіцца з вамі, у дадзеных пры іншых абставінах.
  
  
  Ястраб крэкнуѓ ѓ знак згоды.
  
  
  "Калі гэта так, я думаю, нам усім варта быць адкрытымі і сесці, каб штогод, ці зможам мы дапамагчы аднаму сябру. Або, па меншай меры, трымацца далей іншая з другога".
  
  
  На гэты раз цішыня зацягнулася. "Добра, мой хлопчык. Яе патэлефаную Жыру і звяжуся з табой".
  
  
  "Дзякуй", - сказаѓ я. "Я не рушу з месца, пакуль не атрымаю апавяшчэнне".
  
  
  Доѓга чакаць не прыйшлося. Праз гадзіну, незадоѓга да таго, як я паехаѓ у гатэль Эрыкі, мне патэлефанаваѓ Хоук. Павінна быць, ён выцягнуѓ Жыру вакол смецця яшчэ да світання ѓ Ерусаліме. Рэѓматызму Жыру быѓ сцвярджальным, і мне было даручана адкрыта абмеркаваць лейцара Стаѓраса з Нистром, якая займаецца адказвала на заданні, нават нягледзячы на тое, што з ёй быѓ Зак Гареб. Мне, калі кодавае слова, якое даказвала, што Жыру загадаѓ гэй абмеркаваць са мной сваю працу.
  
  
  Яе прыбыѓ у пакой Эрыкі праз некалькі хвіліна дзясятага. Яна сустрэла мяне ѓ дзень у кароткім расслабляльную халаце, які агаляла большую частку яе сцёгнаѓ. На ёй быѓ душны водар і шырокая пачуццёвая ѓсмешка.
  
  
  "Я думала, ты ніколі не дабярэшся сюды", - сказала яна, зачыняючы за мной дзверы і замыкаючы яе.
  
  
  Яе, увайшоѓ у пакой і агледзеѓ яе. Яна была больш маёй, і мне стала цікава, дзеліць ці ee з ёй Зак.
  
  
  "Хочаш брэндзі? У мяне ёсць неоткрытой бутэлька, і гэта лепшае, што можна купіць у Рыа".
  
  
  "Гучыць добра, - сказаѓ я.
  
  
  Яна наліла два напою. Узяѓшы шклянку, яе дазволіѓ вачам лашчыць яе прыгожае твар. "Вы заѓсёды былі прыгожай дзяѓчынай, каб патрабаваць лепшага".
  
  
  "І ёй звычайна гэта разумею", - сказала яна. "Вы?"
  
  
  "Ты была ѓ мяне ѓ Тэль-Авіве", - сказаѓ ёй ціха і з усмешкай.
  
  
  Доѓгія вейкі задрыжалі, калі яе вочы на імгненне пазбягалі маіх. Калі яна зноѓ паглядзела ѓверх, яна ѓсміхалася. Яе, працягнуѓ руку і дакрануѓся да яе шчакі. Яна зрабіла глыток брэндзі. Яе заклаѓ руку
  
  
  на яе тонкую талію і прыцягнуѓ яе да мяне. З нах пахла соладка і было мякка.
  
  
  "Памятаеш тую ноч, Нік?" - выдыхнула яна мне ѓ вуха. "Вы сапраѓды памятаеце, што гэта, як і яе?"
  
  
  "Я памятаю."
  
  
  "Гэта было вельмі добра, ці не так?"
  
  
  "Вельмі."
  
  
  Ставім шклянкі на бліжэйшы столік. Яе прыцягнуѓ ee да сабе і дакрануѓся да яе вуснаѓ сваімі. Яе мова пракраѓся ѓ мой рот.
  
  
  "Божа, Нік", - прамармытала яна.
  
  
  Яе праводзіѓ рукамі па яе ягадзіцах, адчуваючы выгібы, якія спускаюцца да ee клубах. Пад маім дакрананнем яе сцягна пачалі павольна калыхацца.
  
  
  Яна асцярожна адштурхнула мяне ад сябе і выключыла брылёѓ. Затым яна пачала павольна і прыгожа распранацца. Пад халатам на ёй былі толькі маленькія трусікі бікіні. Ee грудзей нецярпліва цягнуліся да мяне, калі яна здымала халат з плеч. Ee грудзі была поѓнай, саспелай і малочна-белай. У іншы момант невялікі кавалак ніжняга бялізны саслізнуѓ з яе сцёгнаѓ і сцёгнаѓ і тонкай кучай ѓпаѓ на падлогу.
  
  
  Эрыка адкрыта паглядзела на мяне, дазваляючы погляду слізгаць па мойму на голае цела ѓ паѓзмроку пакоя.
  
  
  "Прыгожа", - пракурняѓкала яна. "Так шмат цвёрдых цягліц".
  
  
  Яе прыцягнуѓ яе да сябе, адчуваючы яе галізну супраць маёй. Яна праводзіла рукой па маіх грудзях і плячах, рухаючыся ѓніз па маім целе. Яна гладзіла мяне, лашчыла мяне, займалася са мной каханнем сваімі рукамі, пакуль мае пальцы даследавалі яе. Яе сцягна рассунуліся ад майго дотыку, і яна застагнала.
  
  
  Пад намі быѓ мяккі тоѓсты дыван. Эрыка апусцілася на калені на nen, дазваляючы сваім рукам слізгаць па маім целе, калі яна спускалася. Яна ведала ѓсе спосабы распачаць мужчыну, і не сумнявалася ѓ ih выкарыстанні. Праз імгненне яе саслізнуѓ побач з ёй, і груба штурхнуѓ яе спіной на тоѓсты калматы дыван. Яе, устаѓ над ёй на калені, правёѓшы рукамі па ee грудзей. Яна ахнула. Мае доѓгія сцягна абдымалі мяне. Яе правёѓ рукой па шаѓкавістай ѓнутранай боку сцягна.
  
  
  "О так, - пракурняѓкала яна. Ee рот быѓ прыадчынены, прыгожыя зялёныя вочы прыкрытыя.
  
  
  Калі яе, увайшоѓ у нах, поѓны рот на імгненне пашырыѓся, і лёгкая дрыготка прайшла па яе целе. Затым яна пачала рухацца разам са мной, яе пальцы схапілі мае плечы, яе сцягна стуліліся вакол маёй таліі. Я не ведаю, як доѓга мы заставаліся зачыненымі разам, перш чым гэта скончылася для нас абодвух.
  
  
  Потым гэтага яе доѓга ляжаѓ з ёй, не хачу рухацца. Цёплае расслабленне паступова пранікла ѓ самыя знешнія валакна маёй плоці і ѓ самыя патаемныя глыбіні маёй душы.
  
  
  Пазней мы апрануліся, у такую гульню на маленькі канапка і дапілі каньяк. Эрыка прычасала свае доѓгія рудыя валасы, і яна выглядала такой жа свежай, як калі яго ѓвайшоѓ у пакой.
  
  
  "Я рада, што Зак не пастукаѓ у дзверы", - заѓважыла яна.
  
  
  "Ён, здаецца, вельмі раѓнівым, Эрыка. Вы былі блізкія?"
  
  
  Яна паглядзела на мяне. "Аднойчы. Эга-ідэя, а не мая. І ён быѓ вельмі няѓмелым. Яе сказаѓ эму, што паміж намі больш ніколі не будзе нічога фізічнага. Ён пакрыѓджаны на гэта. Яе не гатэля, каб ён удзельнічаѓ у гэтым дэла, але мяне адкінулі. Ён вельмі добра звяртаецца са зброяй ".
  
  
  "Ён павінен будзе быць у гэтым заданні, ці не так?"
  
  
  Яна задуменна паглядзела на мяне. "Так".
  
  
  "Эрыка, яе здагадалася, чаму вы ѓ Бразіліі. Здаецца, мы ставім сабе аднаго і таго ж чалавека. Мой начальнік звязаѓся з вашым, і ён пацвердзіѓ мае думкі. Мы абмяркуем гэтыя асобныя заданні і будзем супрацоѓнічаць яшчэ з адным, калі гэта здаецца выканальна ".
  
  
  Зялёныя вочы трошкі звузіліся. "Жыру не быѓ на сувязі са мной і Заком".
  
  
  "У бліжэйшыя некалькі гадзін вы атрымаеце тэлеграму. А пакуль мне, калі кодавае слова, якое павінна дазволіць вам даверыцца мне. Словы - Галіяф".
  
  
  Яна глядзела са здзіѓленнем. "Гэта правільнае слова!"
  
  
  "Жыру даслаѓ гэта".
  
  
  Яна наліла сабе яшчэ брэндзі. "Добра, Нік. Але я яе пачакаю тэлеграмы, якая займаецца раскажа мне, наколькі яе свабоднай з табой". Яна ѓсміхнулася і пацалавала мяне ѓ шчаку.
  
  
  Яе чакаѓ, што яна будзе асцярожная. Яна была добрым агентам. "Усё ѓ парадку. Яе проста распавяду вам некалькі сваіх ідэй. Цябе наогул не трэба казаць".
  
  
  "Гэта сумленна."
  
  
  "Мы абодва шукаем Фатаграфіі Стаѓраса, але па розных прычынах". Яе твар было невыразным. Яна нічога не раздавала. "Вы хочаце эга па для забойства Бен-Ханаана. Нам яшчэ не зусім ясна, навошта ён патрэбен, але гэта можа быць звязана з грэцкай палітыкай і выкраданнем Никкора Минуркоса".
  
  
  "Грэцкі суднаходны магнат?"
  
  
  "На самай справе. Ён можа быць у Паракату, і эга ѓтрымліваюць супраць эга волі. Стаѓрас у зале ѓ Афінах, так што вам прыйдзецца альбо дачакацца вяртання эга, альбо адправіцца за ім у Еѓропу. Але я думаю, што шлях да яго ляжыць праз усе, што мы можам вучыцца на Паракату, мне трэба пагаварыць з Минуркосом.
  
  
  "Калі табе цікава, яе завязу вас дваіх са мной на Паракату. Гэта можа павысіць шанцы патрапіць туды. Абмяркуй гэта з Заком і дайце мне ведаць заѓтра, калі атрымаеш тэлеграму".
  
  
  "Калі б мы сапраѓды пераследвалі Стаѓраса, - сказала Эрыка, - ці не лепш было б нам адправіцца адкрытымі ѓ Афіны?"
  
  
  "Стаѓрас, як мяркуюць, робіць сваю часовую штаба-кватэру там, у пентхаусе Минуркоса, які ѓяѓляе сабой сапраѓдную крэпасць. Вы не можаце проста штурмаваць гэта месца, вы і Зак. І ѓ тых рэдкіх выпадках, калі ён пакідае гэтае месца можа быць гэтак жа складана,
  
  
  але Минуркос можа сказаць нам, як дабрацца да Стаѓраса ".
  
  
  Яна раптам змоѓкла, абдумваючы маё прапанову. Калі яна паглядзела на мяне, на поѓных вуснах з'явілася лёгкая ѓсмешка. "Я звяжуся з табой заѓтра раніцай, Нік, дарагі".
  
  
  Яе, нахіліѓся і дакрануѓся да яе вуснаѓ сваімі. "Вы зробіце гэта." Яе ѓстаѓ, пацягнуѓся за зброяй і надзеѓ яго. Потым накінуѓ паѓзверх іх пінжак. "І трымай Зака на кароткім ланцужку, добра?"
  
  
  Гэй, гэта спадабалася. Яна ѓсё яшчэ смяялася, калі яе выходзіѓ вакол пакоя.
  
  
  Чацвёртая кіраѓнік.
  
  
  Яе думаѓ пра Адрыяне Ставросе, калі пакідаѓ гатэль Эрыкі. Быѓ ужо позні вечар, і таксі не было відаць. Яе асцярожна шэл па праспекце Рыа-Бранка. Трапіць у штаба Стаѓраса на Паракату, нават з эга паменшанай аховай, можа быць даволі складана. У маленькай групы Стаѓраса была дрэнная рэпутацыя. Ён сабраѓ адкіды грамадства вакол сябе ѓ Паракату. Па сутнасці, яны былі падобныя на яго самога, але без эга лідэрскіх здольнасцяѓ. Успомніѓшы пра яе, вырашыѓ, што Адольф Гітлер, павінна быць, пачынаѓ прыкладна так жа. У Германіі 1930-х гадоѓ павінна быць мала людзей, якія сур'ёзна ставіліся да экс-ефрейтору. Гэты прыклад быѓ урокам, які павінны засвоіць, але свет, здавалася, так і не асвоіѓ яго.
  
  
  Яе прайшоѓ некалькі кварталаѓ, не заѓважыѓшы таксі. Яе ѓваходзіѓ у зону крам і офісаѓ на вуліцы. Калі яе, павярнуѓ у завулак, каб накіравацца да свайго гатэля, на імгненне адмовіѓшыся ад транспарту, мяне падрыхтаваѓ сюрпрыз. На трэцім вітрыне па цені выйшла цёмная фігура і махнула мне кулаком. У кулаку быѓ нож.
  
  
  Калі пачалася атака, ён амаль мінуѓ ѓваход. Калі б ён пачакаѓ яшчэ секунду, яе б эга наогул не ѓбачыѓ, атака была б паспяховай, і нож упіѓся бы мне ѓ спіну. Але ѓ сваім імкненні выканаць працу ён рухаѓся занадта хутка, і яе злавілі гэта рух перыферыйным зрокам.
  
  
  Калі нож трапіѓ мне ѓ спіну, яе рэзка павярнуѓся і выкінуѓ левую руку, каб заблакаваць ѓдар, які мне ѓдалося, але лязо прарэзаѓ тканіна маёй камзолы і кашулі, і ледзь ледзь рассекло маё перадплечча. Ёй дазволіѓ вазе чалавека панесці эга да мяне. Затым яе, павярнуѓся, трымаючы эга ѓ руках, і ѓдарыѓ яго эга пра будынак побач з намі.
  
  
  На імгненне яе падумаѓ, што гэта Зак, эга, рэѓнасць ѓзяла верх, таму што мужчына быѓ каржакаваты і моцным. Але калі разгледзеѓ яе лепей, яе ѓбачыѓ, што ён буйней Зака, і ѓ яго цёмныя валасы. Ён выглядаѓ бразільцам і быѓ сапраѓдным галаварэзам.
  
  
  Свабоднай рукой яе пацягнуѓся да Вильгельмине, але нападнік не збіраѓся дазволіць мне атрымаць гэта перавага. Ён зноѓ рэзка ѓдарыѓ яго нажом, на гэты раз целившись мне ѓ твар. Яе ѓхіліѓся і часткова адхіліѓ лязо, але яно порезало мне вуха. Ён падняѓ зброю ѓ трэці раз і ѓдарыѓ мяне сваім вагой.
  
  
  Эга імпульс быѓ занадта моцным. Ён збіѓ мяне з нага, і мы разам ѓпалі на тратуар. Яе коратка ѓдарыѓ яго эга па сківіцы правай, але ён, здаецца, нават не заѓважыѓ. Мы перакуліліся адзін раз, калі яе спрабаваѓ зберагчы сябе ад колючага нажа. Яе гатэль выняць Х'юга, мой штылет, але яго не мог вызваліць руку і руку нам на імгненне, каб дазволіць нажа слізгануць ѓ маю далонь.
  
  
  На кароткі час вялікі мужчына апынуѓся мной назаѓжды. Ён вылаяѓся па-партугальску і засмяяѓся ѓдарыѓ мяне ѓ грудзі. Нож быѓ не доѓгім, лязо было даволі шырокім, але лязо было заточана да бритвенной вастрыні. Ён цьмяна свяціѓся ѓ ночы, калі яе схапіѓ эга руку з нажом у апошні момант, перш чым лязо дасягнула маёй грудзей. Нашы рукі на імгненне задрыжалі, пакуль ён спрабаваѓ усадзіць лязо да ѓпора. Яе вызваліѓ правую руку і слепа ѓхапіѓся за эга твар, адчуѓ яе эга вочы і упіѓся ѓ іх паказальным і сярэднім пальцамі. Сярэднім пальцам яе праткнуѓ левае вочны яблык, а паказальным пальцам праткнуѓ правае. Вочны яблык лопнула, і мой вялікі палец шталь мокрым.
  
  
  "Ааааа!" - крыкнуѓ нападнік, хапаючыся за вочы свабоднай рукой і забыѓшыся пра нож у іншы. Ён зноѓ закрычаѓ і часткова зваліѓся з мяне.
  
  
  Падчас гэтага кароткага адпачынку Х'юга нарэшце слізгануѓ ѓ маю правую руку. Яе толькі што злавілі гэта, калі здаравяка дзіка закрычаѓ і зноѓ падняѓ нож, каб ѓсляпую ударыць іх. Яе ѓставіѓ штылет пад эга паднятую руку, і лязо ѓвайшло ѓ эга бок крыху ніжэй эга грудной клеткі і апусцілася да самага абодва канца.
  
  
  Затым яе ѓбачыѓ, што застаѓся вачэй нападніка глядзеѓ па-над маёй галавы ѓ цемру, і ѓ гэты момант яе выразна ѓбачыѓ шэрую вільготнасць на яго правай шчацэ раздушаным пад вокам. Яе выцягнуѓ стылет па келіх, і ён цяжка ѓпаѓ на мяне, яго нож з грукатам стукнуѓся аб тратуар.
  
  
  Яе адштурхнуѓ цела і ѓстаѓ. Хутка азірнуѓшыся вакол, яе, убачыѓ, што паблізу няма пешаходаѓ, каб бачыць, што адбылося. Яе памацаѓ па кішэнях гэтага чалавека і знайшоѓ у паперніку якія-то дакументы. На адной вакол картак было пазначана, што ён супрацоѓнік кампаніі Apex Imports.
  
  
  Падобна на тое, яе выпусціѓ на чалавека па імя Пераканалі большае ѓражанне, чым яе думаѓ. Ці, можа быць, ён патэлефанаваѓ Ставросу ѓ Афіны, і Стаѓрас адмаѓляѓ, што калі-небудзь чуѓ абсталяваннем мне. Верагодна, Пераканалі вырашыѓ, што я нейкі паліцэйскі, які лезе ѓ бізнес Apex Imports. Або чалавек па ЦРУ, якому стала занадта цікава. Хема б мяне нас думалі Пераканалі, ён, відавочна, вёѓ за мной сачылі і ведаѓ, дзе яе спыніѓся. У маіх інтарэсах было пры першай жа рашэнні адправіцца ѓ Паракату.
  
  
  Пакінуѓ ёй мёртвага бразільца і хутка вярнуѓся ѓ свой гатэль. У тую ноч больш не было ніякіх здарэнняѓ, а раніца наступіла без здарэнняѓ.
  
  
  Эрыка Нистром, Зак і яе сустрэліся ѓ дзевяць раніцы. у невялікім кафэ на Авенида Прэзідэнце Варгас з выглядам на пагоркі ззаду цэнтра Рыа і маляѓнічыя хаціны фавэл на схіле пагорка над горадам. Зак здагадаѓся аб маёй блізкасці з Эрыкам і быѓ незадаволены перспектывай працаваць са мной хаця б кароткі перыяд часу. Ён быѓ яшчэ больш варожа, чым раней. Эрыка атрымала закадаваную тэлеграму вакол Ерусаліма, у якой гэй, і Заку было загадана супрацоѓнічаць са мной любым спосабам, неабходным для поспеху нашай агульнай мэты, каб спыніць Адрыяна Стаѓраса.
  
  
  "Калі табе патрэбна інфармацыя ад Минуркоса, адпраѓляйся на Паракату", - шчыльна сказаѓ мне Зак, яго блакітныя вочы ѓспыхнулі гневам. Эга кавы на стале перад ім застаѓся некранутым. "Наша населены пункт расіі - знайсці Стаѓраса і знішчыць эга. Відавочна, мы не знойдзем эга ѓ Паракате".
  
  
  Эга суровыя вочы ѓпіліся ѓ мае. Яе, павярнуѓся з ім да Эрике. Яна была відавочна засмучаная эга паводзінамі. Яе спытаѓ. - "Што скажаш, Эрыка?"
  
  
  "Я ѓжо сказала Заку. Я думаю, што ваш падыход падыходзіць не толькі цябе, але і нам".
  
  
  Зак зашыпеѓ на нах. - "Твой мозг затуманены сэксам!" "Гэты мужчына, відавочна, ваш палюбоѓнік. Усё, што ён кажа, здаецца вам разумным".
  
  
  "Калі Ласка, Зак!" - рэзка сказала Эрыка.
  
  
  "О, божа", - прамармытаѓ я, ківаючы галавой. "Паслухайце, мне не патрэбныя ніякія выдасканаленыя любоѓныя выхадкі, якія перашкаджаюць. Можа, ёй памыляѓся ѓ тым, што мы можам працаваць разам. Яе магу атрымаць дапамогу ад Хоука, проста папрасіѓшы. Ці, можа быць, з ЦРУ. Але я не пайду на аперацыю каб заблытацца з нейкім бесклапотным баевіком, які не можа трымаць свае асабістыя пачуцці пад кантролем ".
  
  
  Твар Зака раптам пачырванеѓ, і ён ускочыѓ з крэсла. "Паслухай, Картэр ..."
  
  
  "Сядай!" - загадала Эрыка ціхім, але уладным тонам.
  
  
  Зак кінуѓ на нах суровы погляд, затым зноѓ сеѓ на сваё месца. Ён прабурчаѓ нешта сабе пад нос, але пазбягаѓ маіх вачэй.
  
  
  "Калі здарыцца яшчэ адна такая выхадка, нам прыйдзецца пагаварыць", - сказала Эрыка. "Ты разумееш, Зак?"
  
  
  Ён вагаѓся. Калі ён загаварыѓ, ён сказаѓ слова. "Так".
  
  
  "Паміж намі нічога няма, Зак. Ты мяне слухаеш?"
  
  
  Ён пільна паглядзеѓ на нах. "Вядома."
  
  
  "Паміж намі нічога няма і ніколі не будзе. Так што ѓсё, што адбываецца паміж мной і Нікам, не мае адносіны да вас. Калі мы хочам працаваць разам, вы павінны гэта зразумець".
  
  
  Здавалася, ён трохі расслабіѓся. Ён зірнуѓ на мяне, а затым на Эрыку. Эга кулакі сціснуліся на стале. "Калі ты так кажаш."
  
  
  "Я сапраѓды так кажу. Цяпер яе збіраюся ѓ Паракату. Калі вы лічыце, што такі план неразумны, яе пастараюся пазбавіць вас ад гэтага задання".
  
  
  Ён паглядзеѓ на нах, і эга твар змянілася, і памякчэѓ. "Ты ведаеш, яе б не адпусціѓ цябе без мяне". Эга вочы зноѓ сустрэліся з маімі. "Здаецца, вы з Картэрам кіруеце шоѓ. Калі вы пойдзеце, ёй пайду".
  
  
  Яе спытаѓ. - "І ці можам мы адкласці спаборніцтва па ухаживанию, пакуль яно не скончыцца?"
  
  
  "Ты чуѓ ee", - панура сказаѓ Зак. "Няма канкурэнцыі". Ён паглядзеѓ на сваю кубак з кавы.
  
  
  "Даруй, Зак", - сказала Эрыка.
  
  
  Ён згорбіѓся. "Калі мы адправімся ѓ Паракату?"
  
  
  Яе вывучаѓ эга на імгненне. Можа, усё-ткі атрымаецца. "Чым хутчэй, тым лепш."
  
  
  "Я ведаю, дзе можна арандаваць машыну", - сказала Эрыка. "Мы можам ехаць па дарозе Бразіліа, якая займаецца большую частку шляху праходзіць праз лес Тижука".
  
  
  "На самой справе, - сказаѓ я. "Калі мы зможам атрымаць машыну сёння, яе прапаную з'ехаць сёння вечарам. Было б лепш ехаць ноччу праз гарачыя ліпкія джунглі".
  
  
  "Мяне гэта задавальняе, - сказаѓ Зак.
  
  
  "Тады вырашана", - дадала Эрыка. "Зак, ты дапаможаш мне выбраць надзейны аѓтамабіль?"
  
  
  Ён зірнуѓ на нах. На яго твары з'явілася лёгкая ѓсмешка. "Мяркуючы па тым, што я чытаѓ пра Картэры, ён эксперт па аѓтамабілях. Чаму б нам усім не паехаць?" Ён запытальна паглядзеѓ на мяне.
  
  
  Яе затрымаѓ эга погляд на імгненне. Так, у яго атрымаецца. "Я паклічу нам на зборы", - сказаѓ я.
  
  
  * * *
  
  
  У той вечар мы выехалі. Па маёй рэкамендацыі Зак абраѓ для паездкі чорны седан BMW 3.0 CS. Эга характарыстыкі кіравальнасці былі на вышыні, і ѓ яго была скрынка перадач, з якой было прыемна працаваць. Зак ехаѓ амаль да паѓночы, а затым-месца кіроѓцы заняѓ яе. Дарога не можа лічыцца добрай, нават нягледзячы на тое, што гэта была шашы ѓ Бразіліа і ѓнутраныя раёны. Тэхнічнае абслугоѓванне ѓ цэлым было дрэнным, і ѓ некаторых месцах непраходныя джунглі, здавалася, былі гатовыя зноѓ захапіць вузкую паласу, прорезанную у ih складаць даляр.
  
  
  Частку дня мы адпачылі, рыхтуючыся да паездкі, але аднастайнасць паездкі не дазваляла
  
  
  расслабіцца. Мы ехалі ѓсю ноч і спалі двойчы на наступны дзень у самае спякотнае час: адзін раз у машыне, седзячы, што было складана з-за камарову і спякоты, і зноѓ у брудным гатэлі ѓ маленькай вёсцы. Ён ноччу мы зноѓ доѓга ехалі, і на наступную раніцу прыбытку ѓ Паракату.
  
  
  Гэта была вялікая вёска з насельніцтвам у некалькі тысяч чалавек, з гарадской плошчай і шматлікімі кантинами. Мы не спыніліся на ёй, таму што гатэлі не прыцягваць да сябе ѓвагу. Было б лагічна, калі б людзі Стаѓраса забаѓляліся наведваннем вёскі, і адзін праз іх мог бы з падазрэннем ставіцца да белых незнаемцаѓ.
  
  
  Дарога да плантацыі, калі яе можна было назваць дарогай, ляжалі ѓ пяці мілях ад Паракату. Гэта была грунтавая дарога з глыбокімі каляінамі, якія амаль непрыкметна ѓрэзаліся ѓ джунглі пад вуглом дзевяноста градусаѓ да шашы. Машына павольна рухалася з Заком за рулём. Галінкі вакол падлеску драпалі, цягнулі ѓ машыну і калолі нас праз вокны. Паколькі нам даводзілася ехаць павольна, машыну апанавалі камары кусалі нас у любы адкрытае месца. Томпсан па ЦРУ паведаміѓ мне, што плантацыі ѓ зале амаль у дзесяці мілях ад дарогі. Мы збіраліся праехаць прыкладна паѓдарогі, і каб дабрацца так далёка, спатрэбіѓся амаль гадзіну. На шчасце, мы не сустрэлі беларусаѓ, якія выязджаюць машын, таму што ѓ той момант мы не гатэлі, ніякіх адкрытых сутыкненняѓ.
  
  
  Напрыклад, у шосты мілях ад шашы мы знайшлі месца, дзе можна было згарнуць на BMW з вузкай дарогі ѓ зараснікі, так што ён быѓ даволі добра схаваны. Як толькі мы выйшлі, на нас напалі казуркі. Распылілі рэпеленты і рушылі ѓ шлях.
  
  
  Прыкладна ѓ паѓмілі ад асабняка Леа Стаѓраса ѓ стылі ранча расло высокае эѓкаліптавае дрэва. Дрэва стаяла па перыметры расчышчанай зямлі, побач з высокім драцяным плотам, на ѓчастку, які, па-відаць, калі-то быѓ часткай тэрыторыі, але з імі тхор быѓ асвоены джунглямі. Некаторы час дрэва выкарыстоѓвалася ЦРУ, як назіральны пункт. Менавіта да гэтага дрэва яе вёѓ Эрыку і Зака, пакуль мы ішлі скрозь вільготную ліпкую спякоту. Мы рухаліся прыкладна з гэта жа хуткасцю, што і машына, і прыбылі туды менш чым за гадзіну. Наверсе дрэва, прыхаваная ад погляду з плантацый, была бамбукавыя платформа, прымацаваная да галін ніткамі пандану. Да ствала і галінак у розных месцах былі прымацаваныя бамбукавыя прыступкі, каб палегчыць ѓздым.
  
  
  "Мы подимаемся туды?" - спытала Эрыка.
  
  
  Яе ѓдарыѓ камара. "Калі гэта хоць як-то суцяшае, то, хутчэй за ѓсё, не будзе такіх памылак".
  
  
  "Тады давай падымемся і застанемся на тыдзень", - сказаѓ Зак. Эга светлыя валасы зблыталіся на лбе, а кашуля колеру хакі, як і ѓся наша шведаѓ, была ѓ плямах банк.
  
  
  Яе, усміхнуѓся эму. Усе эга дачыненні да змянілася з тых тхара, як Эрыка одернула эга, і ён, здавалася, прыняѓ той факт, што ён не прыцягваѓ яе фізічна. Яе, паглядзеѓ на рэвальвер "Сміт і Вессон" 38, які ляжаѓ у пасавай кабуры на поясе, і быѓ рады, што ѓзяѓ эга з сабой. Эрыка была разумным агентам, але Зак быѓ мускулістым. Ён быѓ экспертам па зброі і прывёз з сабой у машыне скрыню рознага зброі.
  
  
  Мы залезлі на дрэва. Прыкладна на паѓдарозе да вяршыні яе пачаѓ выпрабоѓваць новае павага да агентаѓ ЦРУ, якім даводзілася рабіць гэта рэгулярна падчас ih нядаѓняга засяроджанага назірання. Калі мы падышлі да платформе, мы былі выматаныя. Эрыка ѓсё яшчэ нервавалася з ѓздыму і ён вышыні, на якой яна цяпер апынулася.
  
  
  Яна ахнула. - "Божа, яно таго каштавала?"
  
  
  Яе схапіѓ які вісіць на шыі магутны бінокль і паглядзеѓ на плантацыю. Затым ёй паказаѓ на гэта. Яе спытаѓ. - "Што вы думаеце?"
  
  
  Яна паглядзела на тое, што мы з Заком ѓжо бачылі - адкрыты выгляд праз лісце на ѓсю тэрыторыю фермы. З гэтага месца, назіральнік у бінокль мог бачыць, што адбывалася дзе-небудзь на плантацыі. Акрамя галоѓнага будынка, якім было ранча, вакол яго была група іншых пабудоѓ, па большай частцы ззаду, якія выглядалі як казармы і гаспадарчыя пабудовы. Гэта была ѓражлівая зброі. Абгароджаная тэрыторыя была цалкам засаджаны дрэвамі і хмызнякамі, меліся грунтавыя дарогі і месцы для паркоѓкі. За плотам знаходзіѓся ѓчастак, які раней садзіѓ каѓчукавыя дрэвамі, калі тут жыѓ папярэдні гаспадар, але джунглі ih заглушылі парасткі.
  
  
  У Эрыкі быѓ бінокль, і яна аглядала месца. Яна радасна ѓздыхнула. - "Ты меѓ рацыю, Нік. Камары не могуць лётаць так высока".
  
  
  "Можа, мы памыліліся", - сказаѓ Зак праз некаторы час. "З гэтай вінтоѓкай з аптычным прыцэлам, якая займаецца ѓ мяне ёсць у машыне, яе мог бы сядзець тут і цэлы дзень забіваць людзей Стаѓраса.".
  
  
  Яе спытаѓ. - "Як вы збіраецеся вывесці ih ѓсіх на вуліцу?" "І, выцягнуѓшы ну, як нам утрымаць ih там, пакуль мы ih прыбіраем?"
  
  
  "Акрамя таго, - дадала Эрыка, - калі мы атакуем звонку, у іх ёсць усе шанцы дабрацца да Минуркоса, перш чым мы гэта зробім, і забіць эга ".
  
  
  "Гэта праѓда, - сказаѓ я. "І калі яны заб'юць яго, мы можам тут нічога не пазнаць".
  
  
  "Гэта праѓда, што мы не можам паставіць пад пагрозу Минуркоса", - пагадзіѓся Зак. "Але тут яе мог бы выдатна выкарыстоѓваць вінтоѓку. Якая жаль".
  
  
  Яе, падумаѓ, што Зак занадта гатэлі забіваць. Для яго гэта было занадта падобна на паляванне. Яе меѓ намер пазбавіцца ад любога, хто ѓстане ѓ мяне на шляху, але не бачыѓ сэнсу забіваць без патрэбы. Вы не маглі б судзіць, асуджаць і караць смерцю кожнага чалавека толькі таму, што ён працаваѓ на Стаѓраса.
  
  
  Наступныя некалькі гадзін, да паѓдня, мы назіралі за плантацыяй, па чарзе ѓ бінокль. Па ацэнцы ЦРУ, колькасць баевікоѓ у гэтым месцы складала прыкладна паѓтузіна, і не больш за восем чалавек. Правёѓшы гэтыя гадзіны на платформе, назіраючы за прыходнымі і сыходзяць людзьмі, нашы ѓласныя назіранні пацвердзілі гэтую выснову. Калі супрацьстаянне разаѓецца, нас будзе як мінімум два да аднаго.
  
  
  Мы не бачылі Минуркоса, пакуль не пакінулі платформу. Затым эга прысутнасці на месцы было ѓстаноѓлена. Ён выйшаѓ, вакол будынка хлеѓ з іншым мужчынам, падышоѓ да галоѓнага ѓваходу ѓ маёнтак і ѓвайшоѓ. Яе ѓвесь час бачыѓ, эга ѓ бінокль, і калі ён знік ѓнутры, ён не сумняваѓся, што гэты чалавек, якога яе бачыѓ, быѓ Никкор Минуркос. Па крайняй меры, мы прыйшлі сюды не ѓ пагоні за прывідам.
  
  
  Незадоѓга да таго, як мы зноѓ спусціліся з дрэва, яе паѓтарыць наш план ѓваходу.
  
  
  "Значыць так, - сказаѓ я, - мы вернемся да машыны і паедзем адкрыта да таго месца, як быццам мы лепшыя сябры Стаѓраса. Дазвольце мне пагаварыць з чалавекам каля брамы. Мы скажам мы па Бразільскай лігі, і калі мы ѓвойдзем ѓнутр, мы будзем настойваць на сустрэчы з Хайнцам Грубером, чалавекам, адказным за час адсутнасці Стаѓраса. Яе проста спадзяюся, што яны яшчэ не ведаюць, як я выглядаю тут, на плантацыі ".
  
  
  Эрыка адкрыла сумачку на плячы, і выцягнула невялікі кірпаты бельгійскі рэвальвер 25-га калібра. Гэта быѓ прыгожы маленькі пісталет з жамчужнай рукаяццю і мудрагелістай гравіроѓкай. Яе ведаѓ, што яна можа страляць з яго, з-за маёй мінулым сувязі з ёй. Яна праверыла эга і прыкладае назад у сумачку.
  
  
  "Усё будзе добра", - сказала яна.
  
  
  Зак таксама вельмі гатэль ісці. "Мы разбяромся з імі", - сказаѓ ён.
  
  
  "Так", - пагадзіѓся я. Гатэль бы яе быць цалкам упэѓненым.
  
  
  Пятая кіраѓнік.
  
  
  Мы павольна ехалі апошнія пяцьдзесят ярдаѓ да брамы. Дзяжурны туды ѓжо назіраѓ за нашым набліжэннем. Ён быѓ апрануты ѓ штаны колеру хакі, як і мы, са складаны аѓтаматычнай вінтоѓкай на плячы. Ён зняѓ эга і падрыхтаваѓ да дзеяння, назіраючы, як мы набліжаемся.
  
  
  "Калі мы не пройдзем mimmo гэтага хлопца, гульні з мячом скончана", - сказаѓ яе ім. "Так што гуляйце спакойна". Эрыка кіѓнула.
  
  
  "Так", - дадаѓ Зак. На nen, як і на мне, зноѓ была лёгкая куртка, каб хаваць зброю. Маё зброю было звычайным, але ѓ Зака быѓ неверагодны асартымент. Акрамя рэвальвера 38-га калібру, ён насіѓ у кішэні невялікі аѓтамат Sterling 380 PPL, а таксама схаваѓ кідальны нож і пятлю ѓ сябе. Ён быѓ хадзячым арсеналам. Яе, спадзяваѓся, што гэта дапаможа яму было выжыць.
  
  
  Мы спыніліся ѓсяго ѓ дзесяці футах ад ахоѓніка. Ёй быѓ за рулём, таму гучна і рашуча загаварыѓ з ім па-ангельску. "Добры дзень!"
  
  
  Ахоѓнік падышоѓ да майго акна. Гэта быѓ злосны малады чалавек з цяжкім шнарам на левай сківіцы. Ён не адказаѓ на маю ѓсмешку.
  
  
  "Што табе тут трэба?" - ён запатрабаваѓ адказу, падазрона зазіраючы ѓ машыну. "Вы ѓрываецеся ѓ прыватную ѓласнасць".
  
  
  Яе сказаѓ. - "Гэй, праѓда!" " Мы сябры Адрыяна Стаѓраса".
  
  
  Ён уважліва даследаваѓ маё твар. "Я не бачыѓ цябе раней. Хто ты?"
  
  
  Даѓ эму нашы выдуманыя імёны. "Мы па Рыа", - сказаѓ ёй нядбайна. "Бразільская ліга". Ліга была групоѓкай злачыннага свету ѓ Рыа, якая займаецца канкуравала са Ставросом ѓ сваёй кантрабанднай дзейнасці. У AX былі прычыны меркаваць, што Стаѓрас нядаѓна спрабаваѓ аб'яднаць ih ѓ сваю групу, і Стаѓрас кіраваѓ усім гэтым.
  
  
  "Калі вы па-Лігі, што вы тут робіце?" - спытаѓ ахоѓнік.
  
  
  "Стаѓрас запрасіѓ нас", - сказаѓ я. "І з-за цябе мы затрымліваецца, ёй скажу пра гэта Ставросу".
  
  
  Ён паглядзеѓ на мяне. "Стаѓраса чыстых плантацый. Ён у камандзіроѓцы".
  
  
  "Ён сказаѓ, што гэта можа быць. Ён сказаѓ нам убачыць Хайнца Грубера".
  
  
  Майго веды імя лейтэнанта Стаѓраса дае на гэтага чалавека ѓражанне. Ён задуменна пацёр рукой падбародак. "Добра, пачакайце тут".
  
  
  Ён вярнуѓся да брамы, а мы назіралі за кожным эга крокам. Пад невялікім навесам ён узяѓ з драѓлянага крэсла, што-то падобнае на вайсковую рацыю. Ён пагаварыѓ з ім пару мін, слухалі, а затым паклаѓ эга назад, і вярнуѓся ѓ машыну.
  
  
  "Вы можаце ѓвайсці ѓ сістэму. Пад'язджайце да месца адкрытымі перад домам і прыпаркі. Вас сустрэнуць звонку".
  
  
  "Вельмі добра", - сказаѓ я.
  
  
  Ахоѓнік адкрыѓ драцяную брамку. Яе доѓга глядзеѓ на пісталет у яго пад пахай. З гэтым, напэѓна, яшчэ давядзецца лічыцца. Ён махнуѓ мне праз вароты, і ѓзяѓ машыну.
  
  
  "Паехалі", - сказаѓ яе Эрике і Заку.
  
  
  Мы праехалі праз вароты, а яны за намі зачыніліся. Зак ѓхмыльнуѓся, гледзячы, як вароты замыкаюцца.
  
  
  Яе ехаѓ па грунтавай дарозе да комплексу. Гэта было прыгожае месца: аркі, чырвоныя дробныя і бугенвиллии. Яе спыніѓся перад велізарным глінабітныя домам, і мы выйшлі, вакол машыны, як толькі выйшлі чацвёра мужчын. Ставім машыну паміж намі і ахоѓнікам ля варот.
  
  
  Мужчыны, якія супрацьстаялі нам, былі грубаватымі. Трое вакол іх, яны, што выйшлі першымі, былі апранутыя ѓ штаны колеру хакі, і ѓ кожнага быѓ пісталет на сцягне. Одзіна вакол іх быѓ каржакаваты смуглявым мужчынам, падобным на бразільца. Пачатку другой быѓ высокі худы хлопец з знешнасцю маладога Джона Кэррадайна, а трэці быѓ падобны на амерыканскага хіпі з доѓгімі валасамі і барадой. Мне не падабалася эга твар. Чацвёрты мужчына быѓ апрануты ѓ расшплены белую кашулю і строгія штаны. Гэта быѓ высокі, добра складзены мужчына з седеющими валасамі і квадратным жорсткім тварам. Ён павінен быѓ быць былым нацыстам Грубером.
  
  
  Трое падначаленых разышліся веерам, так што яны даволі добра акружылі нас. Ёй быѓ рады, што мы паставілі машыну паміж сабой і ахоѓнікам ля варот, які знаходзіѓся прыкладна ѓ трыццаці ярдаѓ ад нас.
  
  
  "Гер Грубер?" Яе, кіѓнуѓ у бок чалавека ѓ белай кашулі.
  
  
  "На самай справе", - горда адказаѓ ён з моцным акцэнтам. Ён насіѓ такі ж пісталет Люгер, як і мой, у пасавай кабуры. "І што гэта за сустрэча з Адрыянам Ставросом?"
  
  
  Зак і доѓгавалосы ацэньвалі іншы іншы. Каржакаваты мужчына па Стаѓраса, здавалася, прагнуѓ агаліць пісталет на сцягне, а высокі, стройны хлопец не мог адвесці вачэй ад Эрыкі.
  
  
  "Ён запрасіѓ нас сюды", - нядбайна адказаѓ я. "Мы прапанавалі эму партыю неразведзенага гераіну. У пары нашых дылераѓ праблемы і яны не могуць з гэтым справіцца. Ён, вядома, сказаѓ вам пра гэта?"
  
  
  Грубер нейкі час вывучаѓ мяне. "Не, - сказаѓ ён. "Вы амерыканец. Я не ведаѓ, што амерыканцы працуюць у Лігу".
  
  
  "Жывыя і вучыся", - сказаѓ ёй эму.
  
  
  "А ты хто?" - спытаѓ ён Эрыку.
  
  
  "Габрэйка", - рашуча сказала яна.
  
  
  Эга вочы звузіліся, і ён рэзка ѓсміхнуѓся. "Вельмі цікава", - заѓважыѓ ён, перакладаючы погляд з Эрыкі на Зака. "Ну, можа быць, мы зможам дамовіцца. Мы выберамся з-пад сонца, так?"
  
  
  "Гучыць, як добрая ідэя", - сказаѓ я. Яе спадзяваѓся як-небудзь аддзяліць Грубера ад астатніх, калі мы апынемся ѓнутры.
  
  
  Але гэта было не так. Раптам з хаты выйшаѓ пяты мужчына; нашы погляды сустрэліся, і мы адразу пазналі адзін аднаго. Гэта была Пераканалі па офісу Apex Imports.
  
  
  "Што тут адбываецца?" - спытаѓ ён Грубера. "Гэта той чалавек, які гойсаѓ па горадзе. Яе, паслаѓ за ім чалавека, які не вярнуѓся".
  
  
  Вочы Грубера звузіліся, калі доѓгавалосы хлопец асцярожна выцягнуѓ рэвальвер. "Ах, так, - сказаѓ сабе Грубер. Эга вочы кінуліся з майго асобы напружаныя Эрыкі і Зака, а затым зноѓ на мяне. "Хто ты на самай дэла?"
  
  
  Яе перавёѓ погляд з Пераканаць на Грубера. Астатнія баевікі яшчэ не агалілі зброю. "Я той, хема сябе назваѓ. Як і ѓсе мы. Цяпер вы хочаце мець справу ці не?"
  
  
  "Чаму ён прыехаѓ у Apex, выдаючы сябе за законнага імпарцёра?" - спытала Пераканалі. "Ён усё яшчэ кажа, што хоча японскія камеры?"
  
  
  "Няма", - павольна сказаѓ Грубер. "Не зусім. Вы можаце ѓвайсці ѓнутр, містэр...".
  
  
  "Джонсан", - сказаѓ я.
  
  
  "Містэр Джонсан. Але спачатку мы павінны праверыць, ці ѓзброеныя вы".
  
  
  Краем вока яе мог бачыць суровы погляд Зака, які кінуѓ на мяне. Ён не збіраѓся дазволіць гэтым людзям раззброіць сябе, і ён быѓ таго ж мноства. Калі б ім гэта ѓдалося, ніхто з нас, верагодна, ніколі б не пакінуѓ гэта месца жывым. Яе кінуѓ на Зака погляд, які, як ён спадзяваѓся, сказаѓ эму, што я з ім.
  
  
  "Добра, гер Грубер, - сказаѓ я. Яе пачаѓ цягнуцца да Вильгельмине, маю 9-мм люгеру.
  
  
  "Ааа!" - сказаѓ Грубер, спыняючы мяне. "Я вазьму гэта, містэр Джонсан".
  
  
  Менавіта так яе і спадзяваѓся, што ён гэта зробіць. Як толькі ён палез у маю куртку, схапіѓ яе эга і моцнага схапіѓ за шыю пад эга падбародак. Доѓгавалосы нацэліѓся мне ѓ галаву, Зак выцягнуѓ свой пісталет 38 калібра. Доѓгавалосы перавёѓ прыцэл з мяне на Зака і стрэліѓ у той момант, калі Зак прысеѓ; лупіѓ вочы адляцела ад BMW ззаду нас. Пісталет Зака адказаѓ адрывістым ровам і ѓдарыѓ Доѓгавалосага выплат прама ѓ грудзі, адкінуѓшы эга, назад да ляпны калоне, якая займаецца падтрымлівала арачны праход ля ѓваходу ѓ будынак. Ён на кароткі час шырока разявіѓ рот і памёр перш, чым ѓпаѓ на зямлю.
  
  
  Затым многае адбылося адначасова або ѓ хуткай паслядоѓнасці. Яе крыкнуѓ Заку, каб ён не стрэліѓ, але было ѓжо позна. Ён прывёѓ у несамавітае рух. Каржакаваты і высокі мужчына схапіліся за пісталеты, як і Эрыка. Пераканалі павярнуѓся і пабег да дома, а Зак стрэліѓ і трапіѓ эму ѓ хрыбетнік. Пераканалі закрычаѓ і ѓпаѓ тварам у пыл.
  
  
  "Трымайцеся, або яе заб'ю Грубера", - прыгразіѓ яе астатнім баевікам. Ёй дазволіѓ Х'юга, стилету, праслізнуць ѓ маю руку, і цяпер моцнага прыціснуѓ эга да горла Грубера. Яе пачуѓ гучны усхваляваны крык ахоѓніка каля брамы ззаду мяне.
  
  
  Высокі хударлявы мужчына перастаѓ цягнуцца, але каржакаваты ѓжо выняѓ рэвальвер і прымусіѓ Зака страляць. Апусціѓшыся на калені каля седана, Эрыка здабывала вакол сумачкі кірпаты рэвальвер. Каржакаваты баявік стрэліѓ і трапіѓ Заку ѓ грудзі. Зак развярнуѓся і зноѓ моцна стукнуѓся ѓ задняе крыло аѓтамабіля.
  
  
  Эрыка прицелилась і стрэліла па бельгійскага пісталета, а каржакаваты баявік схапіѓся за жыццём і закрычаѓ. Эга рэвальвер двойчы стукнуѓся аб зямлю, калі ён упаѓ бокам на плячо і ѓпаѓ на зямлю.
  
  
  Грубер атрымаѓ ад усяго гэтага ѓпэѓненасць і, пакуль маю ѓвагу было абстрагавацца, схапіѓ маю руку з нажом і здолеѓ адарваць яе ад свайго горла. Гэтым жа рухам ён ударыѓ мяне па левай назе і ѓдарыѓ галёнка і галёнка. Яе заворчал, і мая ѓлада аслабла. Затым ён выслізнуѓ па маёй хітрыкі, паварочваючы руку з нажом на хаду. Х'юга выслізнуѓ ад мяне, калі мы абодва ѓпалі на зямлю побач з машынай.
  
  
  Убачыѓшы ѓсё гэта, высокі мужчына стукнуѓся аб зямлю і агаліѓ сваю зброю. Эрыка стрэліла ѓ яго, але стрэл не трапіѓ. Ён адкрыѓ агонь у адказ і падрапаѓ метал на машыне побач з яе плячом. Яе бачыѓ, што яна ѓ бядзе. Яе ѓдарыѓ Грубера, і ён упаѓ на спіну далей ад мяне. Схапіѓшы штылет па гразі ззаду нас, шпурнуѓ яе эга з-за рукі ѓ бок высокага чалавека, калі ён зноѓ прыцэліѓся ѓ Эрыку. Штылет ѓдарыѓ яго эга ѓ грудзі, амаль бясшумна урэзаѓшыся ѓ яго. Эга вочы пашырыліся, пісталет стрэліѓ, і распырскаѓ бруд паміж намі. Ён упаѓ, схапіѓшыся за рукаяць нажа.
  
  
  Яе, чуѓ, як ззаду нас адкрываюцца вароты, калі рукі Грубера драпаюць мой твар. Яе зноѓ моцна ѓдарыѓ яго эга, і пачуѓ храбусценне костак ѓ эга сківіцы. Іншы мой кулак ударыѓ яго эга па твары і зламаѓ эму нос. Ён упаѓ без прытомнасці пада мной.
  
  
  Да нас дайшоѓ слабы голас Зака. - "Беражыцеся!"Яе, павярнуѓся і ѓбачыѓ, што стрэл не забіѓ яго. Ён з цяжкасцю падняѓся на ногі, і глядзеѓ на вароты.
  
  
  "Спускайся!" Ёй сказаѓ гэта Эрике, якая займаецца сядзела зусім побач са мной, побач з чорным седанам.
  
  
  Ахоѓнік нацэліѓ аѓтамат у наш бок. Зак ѓстаѓ і зрабіѓ сваю зброю на мужчыну, але ахоѓнік падстрэліѓ яго. Па эга аѓтаматычнага стрэльбы прагрымела чаргу, раскапаѓ зямлю для Заком, а затым патрапіѓшы эму ѓ грудзі, перш чым яны пачалі адлятаць ад металу машыны. Мы з Эрыкам не рухаліся, калі Зак, мёртвы, стукнуѓся пылам аб спіну.
  
  
  Яе двойчы перакаціѓся ѓ нітка машыны, каб апынуцца пад пярэднім бамперам, на хаду выцягваючы свой Люгер. Калі яе дабраѓся туды, ахоѓнік як раз пачынаѓ страляць у другі бок па пісталета. Яе вырабіѓ тры хуткіх стрэлу ѓ яго, прытрымліваючы іншую руку з пісталетам. Кулі з "Люгера" трапілі спачатку на плот ззаду яго, а затым у пахвіну ахоѓніка і эга грудзі - менавіта ѓ такім парадку. Аѓтаматычнае стрэльба стрэліла ѓ кобальтовое неба, калі ён зваліѓся ѓ пыл. Затым раптам на тэрыторыі запанавала цішыня.
  
  
  Яе ляжаѓ, пераводзячы дыханне. Дзе-то ѓ джунглях птушка абурана віскнула ад нашага шуму. Яе быѓ увесь у пылу і бруду. Яе павольна падняѓся і дапамог Эрике падняцца на ногі. Яна са здзіѓленнем глядзела на Зака; яе твар быѓ белым.
  
  
  Яе, павярнуѓся да Груберу і ѓбачыѓ, што ён набліжаецца. Яе, нахіліѓся і некалькі разоѓ ударыѓ яго эга, і ён п'яна паглядзеѓ на мяне. Ён застагнаѓ. Яе ѓваткнуѓ "Люгер" эму ѓ твар. "Колькі мужчын у дом ахоѓваюць Минуркоса?" - запатрабаваѓ ответв яе.
  
  
  Ён паспрабаваѓ загаварыць, але эму было цяжка з-за вывіху сківіцы. "Я ... не ..."
  
  
  Яго паху "люгер" эму пад падбародак. "Колькі?"
  
  
  Ён слаба падняѓ два пальца. Яе, павярнуѓся да Эрике. "Заставайся тут і назірай за ім".
  
  
  Яна оцепенело кіѓнула.
  
  
  Яе, падышоѓ да пад'езда дома. Шырокая арачная дзверы была адкрыта. Яе, увайшоѓ у вялікі вестыбюль як раз своечасова, каб ѓрэзацца ѓ смуглолицого мужчыну з аѓтаматам у руцэ. Яе стрэліѓ па свайго люгера, і ён з ровам зваліѓся ѓ холе. Мужчына стукнуѓся аб сцяну побач з ім. Затым ён грувасткай кучай ѓпаѓ на невялікі крэсла і цяпер ѓключае таксама эга, стукнуѓшыся аб падлогу.
  
  
  Мужчына выйшаѓ, вакол доѓгага калідора злева ад мяне. Я пайшоѓ па калідоры хутка, але асцярожна. Я не мог адкладаць пошукі Минуркоса, у адваротным выпадку ён, напэѓна, быѓ бы мёртвы, калі яго нарэшце гэта зрабіѓ. Можа быць, яны ѓжо забілі яго.
  
  
  Усе дзень калідоры, якія, як я здагадаѓся, былі спальнямі, былі адкрыты, акрамя адной у канцы. Яе пачуѓ ѓнутры ціхі гук, калі спыніѓся перад ім. Глыбока ѓздыхнуѓшы, яе адступіѓ, і жорстка штурхнуѓ дзверы. Яна ѓрэзалася ѓнутр, і ён прайшоѓ ѓнутр.
  
  
  Вельмі худы і непрыгожы мужчына стаяѓ над Минуркосом, прывязаным да крэсла з прамой спінкай, і целил пісталет эму ѓ галаву. Націснуѓшы пальцам на спускавы кручок, ён павярнуѓся да мяне тварам, калі дзверы з трэскам адчыніліся. Ён стрэліѓ першым, але люта, і лупіѓ вочы прагрызла дрэва ѓ дзвярной скрынцы побач са мной. Яе стрэліѓ па люгера і трапіѓ эму ѓ грудзі. Ён тузануѓся і ѓпаѓ на падлогу. Але ён не выпусціѓ пісталет. Ён зноѓ нацэліѓся на мяне. У гэты раз яе апярэдзіѓ эга і стрэліѓ эму ѓ твар, лупіѓ вочы прабіла эму галаву.
  
  
  Минурк агаломшана ѓтаропіѓся на свайго мёртвага выкрадальніка, пакуль яе прыбіраѓ свой "люгер" у кабуру. Ён павольна паглядзеѓ на мяне.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Никкор Минуркос?"
  
  
  "Так", - ціха адказаѓ ён. "Хто вы..."
  
  
  "Мы прыйшлі вызваліць вас, містэр Минуркос, - сказаѓ я.
  
  
  Ён перарывіста ѓздыхнуѓ. "Слава Богу. Ён збіраѓся..."
  
  
  "Я ведаю." Яе развязаѓ яго, і ён падняѓся з крэсла, паціраючы запясці.
  
  
  "У цябе сапраѓды ѓсё ѓ парадку?" спытаѓ яе занепакоена.
  
  
  "Так, яе буду ѓ парадку". Ён паківаѓ галавой і прамармытаѓ што-то па-грэцку. "Я не магу паверыць, што гэта сапраѓды нітка".
  
  
  "Ну, у большасці сваёй".
  
  
  Яе пачаѓ прасіць эга распавесці сваю гісторыю, калі пачуѓ стрэл з тэрыторыі. Яе ѓспомніѓ Эрыку з немцам. Яе, павярнуѓся і кінуѓся ѓ хол. "Эрыка!"
  
  
  Праз імгненне яна мне адказала. "Я ѓ парадку". Перш чым яе паспеѓ зрушыцца ѓ пярэдняе фае, яна раптам падышла па за кута і падышла да мяне, сунуѓшы бельгійскі рэвальвер у сумачку.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Што, кравец вазьмі, здарылася?"
  
  
  "Грубер сустрэѓ безвременную скон". Яе вочы пазбягалі маіх.
  
  
  "Вы стралялі ѓ яго?" - спытаѓся ѓ яе.
  
  
  "Ён пачаѓ мармытаць вывіхнуты сківіцай. Калі яе спытаѓ яго, што ён кажа, ён назваѓ мяне бруднай габрэйкай, і сказаѓ, што мне трэба было быць з іншымі, якіх ён бачыѓ, памерлымі ѓ Дахау. Ён не думалі, што габрэям варта дазваляць жыць у гэтым свеце з такімі людзьмі, як ён. Таму яе звяртаецца эга ѓ іншы свет. Яе, спадзяюся, што для яго там дастаткова цёпла ".
  
  
  Нарэшце зялёныя вочы абуральна паглядзелі мне ѓ вочы, прымусіѓшы мяне падумаць . Яе, успомніѓ, што сваякі яе бацькоѓ былі пакараныя нацыстамі ѓ Бухенвальдзе. Чаму-то я не змог нічога прыдумаць, што б сказаць у абарону Хайнца Грубера.
  
  
  "Заходзьце і пазнаёмцеся з містэрам Минуркосом", - сказаѓ я.
  
  
  Мы ѓвайшлі ѓ пакой, і Эрыка ѓтаропілася на труп на падлозе. Минуркос стаяѓ, прыхінуѓшыся да бліжэйшай стагнаць. Ён выпрастаѓся, калі ѓбачыѓ Эрыку.
  
  
  "Міс Эрыка Нистром", - прадставіѓ яе ih. "Ізраільская выведка".
  
  
  Вочы Минуркос звузіліся. Ён паглядзеѓ на мяне. "А ты?"
  
  
  "Мяне клічуць Картэр. Нік Картэр. Яе працую ва ѓрадзе ЗША ѓ тым жа якасці, што і міс Нистром. Мы прыйшлі сюды, каб вызваліць вас і схапіць Адрыяна Стаѓраса".
  
  
  Минуркос адышоѓ ад сцяны. "Зразумела. Што ж, містэр Картэр, першае, што я хачу, як свабодны чалавек, - гэта кантакт з уладамі". Эга тон шталь падобны на тон дзелавога магната, размаѓляе са сваімі падначаленымі. "Тады яе буду мець справу з Адрыянам Ставросом па-свойму меркаванні".
  
  
  "Містэр Минуркос, - павольна вымавіѓ я, - у вас няма абсалютна ніякіх прычын што-небудзь рабіць гэта на дадзеным этапе. Усё, чым гэта можа скончыцца, - гэта бюракратызмам і затрымкай. Яе б аддаѓ перавагу, каб вы дазволілі нам разабрацца з гэтым".
  
  
  Ён здаваѓся раздражнёным. - "Як я даведаюся, што ты той, хема ты сябе называеш?"
  
  
  "Вы ведаеце, што мы рызыкавалі жыццём, каб вызваліць вас. На гэтым дэла мы страцілі чалавека", - з'едліва адказаѓ я. "Я думаю, гэта дасць нам перавага ѓ сумневах".
  
  
  Эга твар осунулось ад раптоѓнай стомленасці. "Ты напэѓна мае рацыю. Калі ласка, даруй мяне. Ёй праз многае прайшоѓ".
  
  
  "Што тычыцца таго, што вы спраѓляецеся са Ставросом ѓ адзіночку, містэр Минуркос, - працягнуѓ я, - гэта даволі непрактычна. У гэтага чалавека ёсць цэлая армія".
  
  
  Минуркос прыѓзняѓ бровы і надзьмуѓ палачак: "Добра, добра, містэр Картэр. Яе пайду разам з вамі і гэтай дзяѓчынай. Але калі яе ѓбачу ѓ якой-то момант, што вашыя метады не працуюць, яе павінен буду ѓзяць сітуацыю ѓ свае рукі ".
  
  
  Яе коратка ѓсміхнуѓся. "Гучыць справядліва", - адказаѓ я. - Вас выкраѓ Стаѓрас вакол Афін?
  
  
  Минуркос сель на крэсла з прамой спінкай, на якім сядзеѓ, калі яго уварваѓся ѓ пакой. Ён сеѓ на яго тварам да нас.
  
  
  "Вы не паверыце, што гэты чалавек сообразителен", - павольна пачаѓ ён. "Я не лічу сябе невінаватым, містэр Картэр, але я яе ніколі не сустракаѓ нікога, падобнага на Адрыяна Стаѓраса. Яе пераследваѓ ідэю пабудаваць флот вакол кіраваных кампутарам падводных нафтавых танкераѓ. Стаѓрас даведаѓся пра гэта і захацеѓ дапамагчы мне з гэтым - па меншай меры, ён так мне сказаѓ.
  
  
  "Спачатку яе нават не гатэль эга бачыць, але ён даслаѓ мне ліст, у якім выстаѓленыя некалькі вельмі добрых ідэй. У рэшце рэшт яго запрасіѓ эга ѓ свой пентхауз ѓ Афінах. Мы доѓга размаѓлялі.
  
  
  "Містэр Минуркос, яе памятаю, як ён сказаѓ мне:" У мяне такі ж план, як і ѓ вас. Калі вы толькі дазволіце, яе зраблю вас несмяротнымі ѓ аналах гісторыі суднаходства. Ён быѓ вельмі пераканаѓчым.
  
  
  "Але, спадар Стаѓрас, - сказаѓ я, - існуюць складаныя інжынерныя праблемы, якія неабходна вырашыць.
  
  
  "У мяне ёсць два інжынера, якія могуць гэта зрабіць, - сказаѓ ён мне. Пад уражаннем, нават тады, яе ѓбачыѓ што-то яшчэ ѓ твар гэтага чалавека, што-тое, што мне не спадабалася, але я прадставіѓ гэта як празмернае хваляванне з нагоды праекта".
  
  
  Яе спытаѓ. - "Ён прывёѓ да вам інжынераѓ?"
  
  
  "Ах, так. У іх таксама былі творчыя ідэі. Ёй быѓ перакананы, што ѓ іх могуць быць навыкі, каб усё гэта адбылося. У гэты момант, містэр Картэр, яе аслабіѓ пільнасць. Ён папрасіѓ аб прыватнай сустрэчы ѓ пентхаусе. і яе пагадзіѓся. Прысутнічалі толькі мой асабісты сакратар і яшчэ адзін памочнік. Ён прывёѓ з сабой двух чалавек, якіх яе раней не бачыѓ ".
  
  
  "Гэта калі гэта здарылася?" - спытала Эрыка.
  
  
  "Ну, спачатку яе нічога не падазраваѓ", - сказаѓ Минуркас, яго твар стаѓ бледным, як ён гэта памятаѓ. "Затым, амаль без папярэджання, Стаѓрас папрасіѓ маіх памочнікаѓ прайсці ѓ іншы пакой. За ім рушыѓ услед адзін вакол людзей Стаѓраса. Было два стрэлу". Минуркас змоѓк.
  
  
  "Ён забіѓ ih адкрыта тут?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Стрымана. Эга памагатыя збілі мяне з нага, і перабілі амаль да страты прытомнасці. Яны адвялі мяне ѓ тую іншую пакой і прымусілі глядзець на скрываѓленыя целы. Ёй ніколі гэтага не забуду.
  
  
  "Салаку, мой сакратар, ляжаѓ у лужыне ѓласнай крыві. Іншаму хлопцу разарвала твар. Стаѓрас сказаѓ, што я магу чакаць таго ж, калі не буду супрацоѓнічаць".
  
  
  "Што здарылася пасля гэтага?"
  
  
  "На наступны дзень яны прывялі чалавека, які выглядаѓ у дакладнасці, як Салаку Мадупас. Гэты чалавек нават казаѓ, як Салаку, і паѓтаралі ѓсе эга манеры. Гэта было неверагодна, сапраѓды неверагодна. Гэта было падобна на жудасны начны кашмар".
  
  
  "Ці быѓ у іх чалавек, якога яны выдалі б для вас?" - спытала Эрыка.
  
  
  "Не, у гэтым не было неабходнасці. Мяне рэдкіх лячэбных хто бачыць, за выключэннем блізкіх дзелавых партнёраѓ. Oni яны прынеслі дыктафон і прайгралі некалькі запісаѓ майго голасу, якія яны запісалі без майго ведама на папярэдніх сустрэчах. Стаѓрас зрабіѓ пісталет мне ѓ галаву і сказаѓ, што ён можа забіць мяне адкрыта тут, і ніхто не пазнае на працягу вельмі доѓгага часу. Але, па эга словах, яе б жыѓ, калі б не дасталі, іх занадта шмат клопатаѓ. Яе ім патрэбен, сказаѓ ён, для далейшых запісаѓ і для напісання лістоѓ маімі ѓласнымі словамі і думкамі. І яны пасадзіць мяне на борт прыватнага самалёта і даставілі ѓ гэта Богам забытае месца ".
  
  
  "Стаѓрас сказаѓ табе, што ён збіраѓся рабіць?" - здзіѓлена спытала Эрыка.
  
  
  Минуркос суха засмяяѓся. "Ён быѓ вельмі шчыры. Ён сказаѓ, што яны мелі намер зрынуць урад Грэцыі ад майго імя, што яны будуць заклікаць маіх сяброѓ у арміі і ѓ іншых галінах, выкарыстоѓваючы чалавека, які выдаваѓ сябе за майго сакратара, для тэлефонных званкоѓ і асабістых кантактаѓ. . Паколькі ёй быѓ прыватнай асобай, ніхто не палічыць незвычайным тое, што я не сустракаѓся з імі асабіста. І калі хто-то будзе настойваць на сустрэчы са мной, яны могуць даставіць мяне ѓ Афіны, і прымусіць мяне сустрэцца з ім і сказаць яму было тое, што яны хочуць.
  
  
  "Яны паказалі мне іншага чалавека, які мог дакладна падрабіць мой подпіс. Гэты чалавек выпісваѓ чэкі на мае розныя рахункі і марнаваѓ свае грошы на ваенны пераварот, які яны збіраліся арганізаваць".
  
  
  Яе спытаѓ. - "Ён даѓ вам якія-небудзь падрабязнасці?"
  
  
  "Г-н Стаѓрас, которвй яе саромеюся прызнаць, мае грэцкае паходжанне, свабодна гаварыѓ са мной пра гэта, як у Афінах, так і тут. Ён сказаѓ, што эга план падзелены на тры часткі. Па-першае, ён мае намер пазбавіцца ад кіруючай хунты і паставіць тых людзей ва ѓладзе, якія адчуваюць адданасць мне. Яны будуць адчуваць гэтую адданасць не таму, што яны сябры, паколькі большасць вакол іх не будзе імі, а таму, што Стаѓрас паабяцаѓ ім сілу і славу ад майго імя ".
  
  
  "Вельмі разумныя", - заѓважыѓ я.
  
  
  "Па-другое, эга-план будзе ѓключаць у сябе прымусу гэтых новых генералаѓ і палкоѓнікаѓ запатрабаваць, каб яе, Никкор Минуркос, быѓ прызначаны прэзідэнтам з поѓнай уладай над хунтай. Стаѓрас паказаѓ, што я мог бы быць выкарыстаны для гэтай частцы плана, паколькі мая асабістая жыццё будзе залежаць ад яго. Гэта значыць, мяне выкарыстоѓвалі б, калі б было ясна, што Стаѓрас можа давяраць мне маѓчаць пра тое, што на самой дэла адбываецца. У адваротным выпадку ён знайшоѓ бы іншага самазванца, на гэты раз замест мяне ".
  
  
  "Гэта таксама спрацуе", - пракаментавала Эрыка. "Вельмі нешматлікія людзі ведаюць ваш твар дастаткова добра, каб заѓважыць невялікую розніцу паміж вашымі рысамі асобы і рысамі самазванца".
  
  
  "Зусім фантастычным", - сказаѓ Минуркас. "Гэта Неверагодна, што маё імкненне да адзіноты спрыяла гэтаму жаху. У любым выпадку, трэцяя фаза плана прадугледжвае сузор'і сёння мяне ці самазванца ѓ якасці прэзідэнта Грэцыі на кароткі час, на працягу якога яе прызначу віцэ-прэзідэнтам Стаѓраса. да таго часу ён, як грамадзянін і эга імя паступова сталі б вядомыя народу Грэцыі. Тады ён шталь б героем перавароту. Затым, абвясціѓшы аб дрэнным здароѓе, яе б сышоѓ у адстаѓку на карысць Стаѓраса з пасады прэзідэнта ".
  
  
  Минуркос змоѓк. "Гэта дзіка", - сказаѓ я. "Што прымушае Стаѓраса думаць, што грэкі будуць стаяць у баку і глядзець, як гэта адбудзецца?"
  
  
  "Чаму бы і няма?" - сказаѓ Минуркас з выразам стомленасці на твары. "Вы Памятаеце, што адбылося ѓ красавіку 1967 года, калі была сфарміравана хунта? Гэта быѓ не крывавы пераварот, гэта быѓ проста пераварот. Урад караля было звергнуты сілай. Многія артыкулы канстытуцыі былі прыпыненыя указам хунты. Парадаксальна, ці не праѓда, што такі чалавек з'яѓляецца менавіта тады, калі канстытуцыя была адноѓлена, і калі хунта стала больш ѓмеранай, і прызначае усеагульныя выбары на наступны год. Калі план Стаѓраса па захопу ѓлады атрымаецца, Грэцыі можа стаць тыраніяй, больш дасканалай, чым у Гітлера або Сталіна ".
  
  
  Эрыка перавяла погляд з Минуркос на мяне. "Тады мы павінны спыніць яго, ці не так?"
  
  
  Минуркос ѓважліва даследаваѓ твар Эрыкі. "Так. Мы павінны гэта зрабіць!" Тоѓсты грэк ѓстаѓ і выставіѓ наперад свой квадратны падбародак. "Гэты чалавек нават выкарыстоѓвае маю сям'ю супраць маёй радзімы. Ён выхваляецца, што мой зяць, генерал Васіліса Криезоту, лічыць, што я стаю за гэтым змовай, і падтрымаѓ эга, таму што думае, што я гэтага хачу. Так, яе буду дапамагаць вам чым магу. Што нам рабіць у першую чаргу? "
  
  
  "Мы азызласць у Афіны", - сказаѓ я. "Галасаванне, дзе мы спынім Стаѓраса".
  
  
  Шостая кіраѓнік.
  
  
  Менш чым праз сорак восем гадзін мы прыбылі ѓ сталіцу Грэцыі. Яе забраніраваѓ сумежныя нумары ѓ невялікім гатэлі пад назвай "Адэон" на 42 Пірэй, недалёка ад плошчы Амап. Надвор'е сядзела прыемная і прыносіла прыемнае палёгку ад спёкі.
  
  
  Афінскія газеты стракацелі каментарамі аб хутка якое змяняецца палітычнай сцэне. Па Радэзіі прыйшлі навіны аб тым, што мой іншы Алексіс Саломос быѓ забіты, і былі распаѓсюджаныя чуткі. Было агульнавядома, што да ад'езду ѓ Родезию на яго жыццё было здзейснена замах. Адна газета, у прыватнасці, пазбягала згадкі аб смерці Саломоса. Яна таксама рэгулярна публікавала рэдакцыйныя артыкулы, якія асуджаюць кіраѓніцтва кіруючай хунты, нападаючы на вядучага генерала ці палкоѓніка амаль па кожнаму пытанню. Саломос згадаѓ мне, што гэты выдавец быѓ нядобрасумленным і першым падтрымаѓ жорсткую хунту потым перавароту 1967 года.
  
  
  "Цалкам відавочна, што выдавец быѓ куплены на мае грошы", - заѓважыѓ Минуркос, седзячы на крэсле з адкідной спінкай ѓ маім пакоі сонечным ніяк не калі у дзень нашага прыезду. "І паглядзіце на гэты загаловак у іншай газеце: МИНУРКОС ВЫКРЫВАЕ КАМУНІСТЫЧНЫЯ ПЛАНЫ ХУНТЫ. Г-н Стаѓрас быѓ заняты прапагандысцкай працай".
  
  
  Эрыка ѓзяла кубак густога грэцкага кавы з прынесенага нам паднос і паставіѓ ee Минуркосу. Ён прыняѓ гэта з змрочным тварам. Эрыка сама ѓзяла кубак і села побач са мной на невялікі канапка.
  
  
  "Я проста спадзяюся, што цябе яшчэ ніхто не бачыѓ", - сказаѓ яе Минуркосу, - "асабліва нам одзіна па эга людзей. Твая жыццё не каштавала б драхмы, калі б Стаѓрас вядома, што ты быѓ тут, у Афінах".
  
  
  "Ён даведаецца пра гэта, як толькі звяжацца з Паракату", - абверг паведамленні смі мне Минуркос.
  
  
  "Так, але гэта можа быць не ѓ працягу некалькіх дзён, калі нам пашанцуе. І нават тады ён не пазнае вызначана, што што-то не так, не адправіѓшы туды каго-то па Рыа. Гэты хто-то павінен быць эга падначаленым, таму што Пераканалі мёртвы . "
  
  
  "Што нам рабіць у першую чаргу, Нік?" - спытала Эрыка. "Мы не можам проста штурмаваць катэдж, як мы зрабілі на плантацыі. Ён будзе занадта добра абаронены".
  
  
  "Я мог бы патэлефанаваць у катэдж, - прапанаваѓ Минуркос, - каб штогод, як яны спраѓляюцца кантактамі з староннімі. Але яны даведаюцца мой голас".
  
  
  Яе працягнуѓ эму сурвэтку вакол паднос. "Павысьце тон свайго голасу і казаць праз гэта. Скажыце ім, што вы хочаце пагаварыць з самім сабой. Калі яны адмовяцца, спытаеце вашага рэгістратара Салаку Мадупас. Скажыце ім, што вы-рэдактар газеты вакол Салонікаѓ, і вы хочаце атрымаць заяву аб палітычных амбіцыях Никкора Минуркоса ".
  
  
  Минуркос ѓсміхнуѓся майму плану, затым ператэлефанаваѓ. Ён накрыѓ рот сурвэткай і спрабаваѓ змяніць голас. Праз імгненне ён размаѓляѓ з хема-то ѓ пентхаусе. Ён папрасіѓ Никкора Минуркоса, а затым выслухаѓ ih апраѓданне. Ён папрасіѓ пагаварыць з Мадупасом. Было яшчэ шмат перамоваѓ, і ён сцвярджаѓ. Затым ён размаѓляѓ з чалавекам, які адлюстроѓваѓ вакол сябе Мадупаса, афінскім акцёрам, сапраѓднае імя якога, як сказаѓ Стаѓрас Минуркос, было Яніс Цанни. Минуркос задаваѓ пытанні пра сябе і чакаѓ простых адказаѓ, а затым спытаѓ, ці можа ён прызначыць спатканне для асабістага інтэрв'ю з містэрам Минуркосом. Эму адмовіѓся, і размова была скончаны. Ён павесіѓ трубку і паглядзеѓ на нас.
  
  
  "Гэта падобна на дурны сон", - сказаѓ ён. "Як быццам яе сапраѓды знаходжуся ѓ пентхаусе, а Мадупас адказвае на тэлефонныя званкі замест мяне, як заѓсёды. Яны добра ведаюць мае звычкі. І гэты голас Цанни ѓ дакладнасці паѓтарае голас майго мёртвага сябра Салакі".
  
  
  "Хто першым адказаѓ на званок?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Нейкі малады чалавек. Ён не быѓ грэк. Верагодна, одзіна вакол баевікоѓ Стаѓраса".
  
  
  "Падобна на тое, яны добра ѓмацаваліся", - сказала Эрыка.
  
  
  "Так, гэта так, - пагадзіѓся я. "Паколькі ѓсе Афіны думаюць, што гэта Никкор Минуркос там, у гэтым пентхаусе, гэта сур'ёзная сітуацыя. Стаѓрас можа нават мець там ахову з паліцыі. Або вакол салдат эга расце прыватнай арміі".
  
  
  "Калі яе проста пайду ѓ паліцыю або да самай хунце і раскажу ім, што адбылося, - сказаѓ Минурк, - яны павінны будуць мне паверыць. Нават калі яны падумаюць, што я раптам сышоѓ з розуму, яны будуць абавязаны праверыць маю гісторыю. Затым яны даведаюцца, што адбылося ".
  
  
  "Гэта можа быць небяспечна", - сказала Эрыка.
  
  
  "Яна мае рацыю", - пагадзіѓся я. "На дадзены момант мы не ведаем, колькі сяброѓ Стаѓрас набыѓ на сваё ѓласнае імя. У любым выпадку, калі мы проста выкінем гэта ѓ адкрытую, мы прымусім Стаѓраса зрабіць крок - магчыма, вялікі. Ён мог бы проста вырашыце здзейсніць пераварот без вашага імя. У яго напагатове вайсковая група, і вакол яго шмат амбіцыйных ваеначальнікаѓ, якім усё роѓна, хто стаіць за захопам улады. І нават калі ён распачне кудлаты і пацерпіць няѓдачу, будзе праліта кроѓ. Шмат сл. Не, містэр Минуркос. Мы збіраемся, каб падкрасціся да Ставросу. У маёй краіне гэта ая частка, якую мы называем баявымі дзеяннямі. Эрыка атрымала загад пакараць смерцю Стаѓраса, і таму зраблю яе. Калі наша населены пункт расіі ѓдасца, гэта менавіта тое, што здарыцца з ім. Калі яна не ѓдасца, улады будуць значна больш цывілізаванымі з ім. І Бог дапаможа вам, калі яны не змогуць спыніць эга своечасова ".
  
  
  "Добра, містэр Картэр", - сказаѓ Минуркос. "Я аддаю сябе ѓ вашы ѓмелыя рукі. Як нам падкрасціся да містэру Ставросу?"
  
  
  Яе, усміхнуѓся Эрике, і яна мне адказала. "Я думаю, вы згадалі, што Стаѓрас выхваляѓся тым, што выкарыстаѓ аднаго па сустрэнуць вашых сваякоѓ, Амеда Кризоту, армейскага генерала? "
  
  
  "Так", - сказаѓ Минуркос. "Павінен сказаць, ён не моцны чалавек. Ён ажаніѓся на маёй малодшай сястры да таго, як ён разбагацеѓ, і ѓ іх выдатны шлюб. Але Васіліса застаѓся б у арміі на больш нізкім званні, калі б не мае сувязі. Ён адчувае сябе ѓ даѓгу перада мной, па праву за тое, што ѓ яго ёсць у жыцці. Таму для яго было б для estestvenno пагадзіцца з любым планам, які яе прапанаваѓ.
  
  
  "Стаѓрас выявіѓ гэта. Ён грунтоѓны чалавек, містэр Картэр, чалавек, якога нельга ѓспрымаць легкадумна. Ён, павінна быць, зрабіѓ нейкую запіс, каб прайграць Васілісу па тэлефоне, а затым паслаѓ чалавека, паказвае Салаку Мадупаса , майго сакратара. Ашуканец, павінна быць, пераканаліся, Васіліса, што я на яго спадзяюся.
  
  
  "Вы ведаеце, як Стаѓрас мог выкарыстоѓваць генерала?"
  
  
  "Ён намякнуѓ, што Васіліса папросяць арганізаваць і навучыць сакрэтны атрад салдат і пераканаць іншых ваенных далучыцца да змовы".
  
  
  "Так", - падумаѓ я. "Вельмі акуратна. Твой зяць жыве тут, у Афінах?"
  
  
  "Ён жыве тут", - сказаѓ Минуркос. "На ѓскраіне горада на поѓнач".
  
  
  Яе папрасіѓ. - "Вы забраць нас да яму?"
  
  
  "Я буду рады", - адказаѓ Минуркос.
  
  
  Яе выклікаѓ таксі, і раннім вечарам мы паехалі ѓ рэзідэнцыю генерала Криезоту. Яе прымусіѓ Минуркоса надзець капялюш, якая займаецца зачыняла частка эга асоб, пакуль мы не дабраліся да месца. Дом генерала ѓяѓляѓ сабой невялікі асабняк ѓ багатым прыгарадзе Афін з звілістай жвіровай дарогай да хаты. Ёй быѓ уражаны тым, што Минуркос мог зрабіць для звычайнага чалавека.
  
  
  Калі генерал сустрэѓ нас ля дзвярэй, Минуркос зняѓ капялюш. Кризоту проста глядзеѓ вельмі доѓга. Затым ён шырока раскінуѓ рукі, каб абняць Минуркоса.
  
  
  "Никкор!" - усклікнуѓ ён, цяпло абдымаючы Минурка. Гэта быѓ высокі сівы мужчына з добрым тварам, падобным на дэ Голя і мяккімі вачыма. Ён быѓ апрануты ѓ карычневую форму з тасьмой на плячах і стужкамі, нацягнутымі спераду.
  
  
  "Агнія mera sas, Васіліса", - цяпло сказаѓ Минурк, адказваючы на абдымкі. "Сигха, сигха. Усё ѓ парадку".
  
  
  "Прыемна, што прыехалі", - сказаѓ Васіліса. "Заходзь. Заходзь". Эга жэст ахапіѓ усіх нас.
  
  
  Мы ѓвайшлі ѓ вялікі зала з вінтавой лесвіцай ззаду яго і скрынямі, ѓпрыгожваюць сцены. Затым генерал правёѓ нас у бібліятэку, аздоблены дубовымі панэлямі, з тоѓстым дывановым пакрыццём і мноствам мяккіх скураных крэслаѓ. Мы ѓсе ѓ такую гульню, і генерал спытаѓся, ці не хочаце ці мы выпіць, але мы адмовіліся. Минуркос прадставіѓ мяне і Эрыку толькі па нашых прозвішчах.
  
  
  "Гэта вялікі шок, Никкор", - сказаѓ Криезоту. "Я б гатэль, каб Ганна была тут. Яна наведвае сваю кузіну ѓ Пирее".
  
  
  "Магчыма, так будзе лепш, Васіліса", - сказаѓ Минуркос.
  
  
  "Dhen katalave няма", - заѓважыѓ Криезоту. "З табой усё ѓ парадку? Ты выглядаеш бледным".
  
  
  "Я ѓ парадку", - адказаѓ Минуркос. "Дзякуй гэтым людзям".
  
  
  Генерал глянуѓ на нас. "Никкор, усё гэта было так дзіѓна. Ты адмовіѓся мяне бачыць, калі пачынаѓ свой... Магу яе гаварыць свабодна?"
  
  
  "Так, слаба", - сказаѓ Минуркос.
  
  
  "Ну, я не зразумеѓ, што ты просіш аб дапамозе ѓ такой важнай місіі без асабістай сустрэчы. Шчыра кажу, ёй быѓ вельмі засмучаны ѓсім гэтым. Я не быѓ упэѓнены ѓ мэтазгоднасці..."
  
  
  Минуркос скончыѓ прапанову. - "Перавароту?"
  
  
  Кризоту зноѓ зірнуѓ на нас. "Ну так". Ён расцёр свае вялікія суставы. "Я даѓ указанні людзям у спецыяльных лагерах у Дэльфах і на Миконосе, і я пераканаѓся Адельрию і іншых, што ваша новае справу справядліва, але..."
  
  
  "Але вы самі не верыце?"
  
  
  - з надзеяй спытала Минуркос.
  
  
  Кризоту апусціѓ галаву. "Me sinhori te, Nikkor", - сказаѓ ён. "Мне вельмі шкада, але я не думаю, што Грэцыі патрэбны яшчэ адзін пераварот. Яе зрабіѓ тое, аб чым вы прасілі, але яго ѓ гатэль, пагаварыць з вамі абсталяваннем ѓсім гэтым, як чалавек з чалавекам, з самага пачатку, шмат тыдняѓ таму".
  
  
  "Не хвалюйся, Васіліса", - заспакаяльным голасам сказала Минурк. "Я не жадаю перавароту".
  
  
  Асобы Кризоту пачатку другі раз за кароткі час адбіѓся шок. Ён сказаѓ. - "Няма?" "Вы перадумалі?"
  
  
  "Васіліса, яе павінен я, што-што вам растлумачыць, і я хачу, каб вы ѓважліва слухалі", - сказаѓ Минуркос.
  
  
  Кризоту адкінуѓся ѓ вялікім крэсле і слухаѓ, як Минуркос распавядаѓ эму ѓсю гісторыю. Кризоту нам разу не перапыніѓ яго, хоць некалькі разоѓ на яго твар вялікім адбілася недавер. Калі Минуркос скончыѓ, Кризоту проста сядзеѓ і павольна круціѓ галавой. Ён палез у хвіліну, досталь, пэндзля і пачаѓ перабіраць ih пальцамі, каб супакоіцца.
  
  
  "Неверагодна!" - нарэшце сказаѓ ён.
  
  
  "Але гэта праѓда", - сказаѓ Минуркос.
  
  
  "Генерал, мы тут, каб назаѓжды спыніць гэтага чалавека, і нам патрэбна ваша дапамога. Толькі вы можаце паведаміць нам у апошнюю хвіліну ѓнутраную інфармацыю аб Ставросе", - сказаѓ я.
  
  
  Кризоту, нарэшце, узяѓ сябе ѓ рукі. "Вядома", - пагадзіѓся ён. "Я зраблю ѓсё, што ѓ маіх сілах. Яе так рады, што Никкор не стаіць за гэтым!
  
  
  "Праз адну газету ідзе паклёпніцкая кампанія, вялікая частка якой накіравана супраць палкоѓніка Анатоля Коцикаса. Выказваліся нават здагадкі, што Коцикас з'яѓляецца здраднікам і абавязаны сваёй адданасцю Маскве. Гэта няпраѓда. Коцикас ліберал, але ён не камуніст.
  
  
  Ён з'яѓляецца рухаючай сілай нядаѓніх палітычных рэформаѓ і спонсарам маючых адбыцца усеагульных выбараѓ ".
  
  
  "Хто-небудзь яшчэ?" Яе спытаѓ.
  
  
  Кризоту ѓздыхнуѓ. "Так. Напады былі таксама накіраваны супраць людзей, якія звычайна галасуюць разам з Коцикасом - палкоѓнікаѓ Плотарчу і Главани. На самай дэла, чалавек, які выдае сябе за вашага сакратара, Никкор, нядаѓна прыйшоѓ да мяне з інфармацыяй аб тым, што ѓсе трое вакол гэтых людзей павінны быць забітымі ".
  
  
  Мы з Эрыкам абмяняліся поглядамі. Стаѓрас прыступіѓ да сваіх планах.
  
  
  "Вы ведаеце што-небудзь канкрэтнае?" - спытаѓ яе Кризоту.
  
  
  "Ну, трохі. Мяне папрасілі арганізаваць сустрэчу гэтых трох мужчын з вамі, Никкор. Але потым патэлефанаваѓ чалавек, якога яе думаѓ, быѓ вашым сакратаром. Ён сказаѓ, што яны ладзяць сустрэчу ѓ пентхаусе. Я думаю, што гэта так. на гэтай сустрэчы будзе здзейснена замах на жыццё трох палкоѓнікаѓ ".
  
  
  "Мы павінны высветліць, што менавіта запланаваѓ Стаѓрас і калі", - сказаѓ я.
  
  
  "Так", - пагадзіѓся Кризоту. "Я быѓ у поѓным адчаі па гэтай нагоды. Я не мог паверыць, што ты гэтага хочаш".
  
  
  "Усё будзе добра", - запэѓніѓ эга Минуркос.
  
  
  Яе гатэль б пагадзіцца з ім. Аказалася, што Стаѓрас быѓ на мяжы крывавага перавароту, і мы павінны былі спыніць яго, перш чым гэта адбылося. "Патэлефануйце лідэра хунты Коцикасу і паспрабуйце высветліць, звязаліся з ім людзі Стаѓраса", - сказаѓ яе Криезоту. "Не згадвайце пакуль аб рашэнні забойстваѓ".
  
  
  "Вельмі добра", - адказаѓ Кризоту. "Коцикас можа пагаварыць са мной. Яе абавязкова паспрабую".
  
  
  "І вы, спадар Минуркос, - сказаѓ я, - таксама зможаце дапамагчы. Вы можаце звязацца з кіраѓнікамі двух баз, дзе знаходзяцца ваенныя групы Стаѓраса. Яе падазраю, што калі афіняне маглі даставіць Ставросу якія-небудзь праблемы, калі мяркуецца гэта забойства, Стаѓрас пастараецца вельмі хутка перакінуць гэты спецназ у Афіны, каб здушыць любую рэакцыю. Яе гатэль б, каб вы сказалі камандзірам гэтых лагераѓ заставацца там і не рухаць ih войскі, калі яны не атрымліваюць паведамлення з вас асабіста ".
  
  
  "Вельмі добра, містэр Картэр", - пагадзіѓся Минуркос.
  
  
  "Цалкам відавочна, што Стаѓрас не можа проста забіць гэтых людзей без якіх-небудзь выкрутаѓ". Яе, паглядзеѓ на Кризоту. "Як вы думаеце, ён можа паспрабаваць уявіць ѓсё гэта як на выпадковасць або дзейнасць якой-небудзь радыкальнай палітычнай групы?"
  
  
  Кризоту прыѓзняѓ сіваватыя бровы. "Альбо так, містэр Картэр, альбо ён паспрабуе абліць ih брудам у парадку прапаганды адкрытымі перад тым, як забіць ih, каб яны страцілі сімпатыю народа".
  
  
  Сёмая кіраѓнік.
  
  
  Мы ѓтрох вярнуліся ѓ гатэль. Минуркос гатэль застацца з Криезоту, але я баяѓся, што гэта будзе занадта небяспечна. Калі па якой-небудзь прычыне Стаѓрас не давярае Криезоту, ён можа ѓварвацца ѓ рэзідэнцыю генерала без папярэджання. Яе не гатэль, каб ён знайшоѓ там Минуркоса, калі ён гэта зробіць.
  
  
  Мы адправілі edu ѓ пакой Минуркоса, а потым мы з Эрыкам пайшлі ѓ яе пакой. Неѓзабаве мы пачалі абмяркоѓваць планы Стаѓраса.
  
  
  "Я проста не магу сядзець тут і чакаць, каб убачыць, што Стаѓрас задумаѓ для лідэраѓ хунты", - сказаѓ я, калі мы сядзелі ѓ маленькім бахараѓ і пацягвалі брэндзі, замоѓлены Эрыкам.
  
  
  Эрыка рушыла насупраць мяне. Яна пяшчотна пацалавала мяне ѓ шчаку. "Вы не можаце проста ѓварвацца ѓ катэдж, як вы самі сказалі", - пракаментавала яна. Яе доѓгія валасы блішчалі ѓ цьмяным святле.
  
  
  "Няма", - сказаѓ я, кладучы руку вось на сцягна. Яе, павярнуѓся да яе, і мы пацалаваліся. "Але я магу пайсці ѓ пентхаус і паспрабаваць патрапіць унутр. Магчыма, яе змагу зірнуць на ih абарону".
  
  
  Яна пацалавала мяне ѓ шчаку і шыю, і лёгкі халадок, прыемны, прабег па маёй скуры.
  
  
  "Як бы нам гэта ѓдалося?" - спыталася яна хрыплым голасам, пакуль яе рука пачала расшпільваць маю кашулю.
  
  
  "Мы б не сталі гэта рабіць ѓдваіх", - паправіѓ яе сл. Рука моцна адцягвала. "Я пайду туды адзін, у якой-небудзь выкруту".
  
  
  Доѓгае белае сцягно скользнуло па маіх каленяѓ, а яе сукенка задралася, агаляючы галоѓная багатага выгібу ягадзіц. Ee сцягна прысунуліся да мяне. "Але я б хацела - пайсці з табой".
  
  
  Цёплыя вусны зноѓ закранулі маіх. Яе мова пяшчотна слізгануѓ па маім роце, даследуючы і шукаючы. Ee правая рука перамясцілася ценымногие ніжэй і знайшла тое, што было потым, і яе больш не мог думаць аб Адрыяне Ставросе.
  
  
  "Я іду адзін", - прашаптаѓ я. "Заѓтра."
  
  
  Яе закат ѓ яе сукенка і пагладзіѓ яе грудзі. Плыѓныя выгібы былі мяккімі, але цвёрдымі, прагна прыціскаючыся да маіх дакрананняѓ.
  
  
  "Добра, дарагі", - выдыхнула Эрыка мне ѓ вуха.
  
  
  "Добра", - сказаѓ ёй мякка. "Больш ніякіх аргументаѓ".
  
  
  "Магу паспрачацца яе з табой?" - сказала яна, прыціскаючыся да маіх вуснаѓ.
  
  
  Пацалунак быѓ доѓгім, і Эрыка была гатовая. Калі ѓсё скончылася, яна стала мяне распранаць. Яе ѓзяѓ на сябе, і яна ѓстала і падышла да вялікай двухспальным ложку праз пакой. Яна зняла сукенку, затым бюстгальтар і ружовыя трусікі бікіні. Яна была добра намаляваная і прыгожай. Кожны выгіб яе цела быѓ бездакорным. Яна кінулася на мяккую ложак і ляжалі там, чакаючы мяне. Яе не адкладваѓ гэта. У адзін момант ёй быѓ побач з ёй на ложку, цягнуѓся, хапаѓ і дакранаѓся да яе цела, адчуваючы, як яно растае на мне.
  
  
  Гэта была запал, закладзеная ѓ нас абодвух.
  
  
  "Ах, Нік", - сказала яна, дакранаючыся мяне, яе дыханне было няроѓным.
  
  
  Мае рукі груба знайшлі яе, і ён рушыѓ па ёй. Праз некалькі секунд вакол нах даносіліся выдатныя гукі. Яна стала кіпцюрастай, раз'юшанай, прымітыѓнай жанчынай, губляючы ѓсялякі кантроль, калі яна спрабавала прыняць задавальненне глыбока ѓнутры сябе.
  
  
  Пазней, калі Эрыка заснула, яе ѓстаѓ з ee смецця і ціха пайшоѓ у свой пакой. Яна не прачнулася.
  
  
  На наступную раніцу, пакінуѓ ёй Эрыку і Минуркоса ѓ гатэлі і накіраваѓся да будынка Апалона. Яе атрымаѓ форму ѓ мясцовай брыгады мыйшчыкам вокнаѓ, якія рэгулярна працавалі ѓ будынку і якім дазвалялі трапіць у пентхауз па пропуску. Минуркос дапамог мне аформіць пропуск, а яшчэ яе почернил валасы ѓ гатэлі і наклеіѓ цёмныя вусы, каб здавацца грэкам. Ёй схлусіѓ ахоѓніку звонку, супрацоѓніку будынкаѓ у форме, сказаѓшы, што Мадупас загадаѓ мыць вокны пентхауса.
  
  
  Яе нават не мог трапіць у спецыяльны ліфт, пакуль не прадставіѓся. Ліфцёр, відавочна, быѓ адным вакол людзей Стаѓраса. Пад эга сіняй формай тырчаѓ пісталет. Ён падазрона паглядзеѓ на мяне і мой вядра, калі мы падымаліся ѓ пентхаус. Ніякай іншы ліфт туды не ѓздымалася, і, па словах Минуркоса, вэб-лесвіца, якая вядзе ѓніз з верхняга паверха, была заблакаваная і ахоѓвалася.
  
  
  Выйшаѓшы вакол пад'ёмніка, яго апынуѓся ѓ шыкоѓным калідоры, які цягнуѓся ад фасада да тыле будынка. У nen былі тоѓстыя дывановыя пакрыцця, кветкавыя гаршкі і мудрагелістыя люстры, якія звісаюць з высокай столі. За сталом ля ѓваходу ѓ пентхаус сядзелі двое ахоѓнікаѓ. Яны былі наёмнымі галаварэзамі Стаѓраса, якія ѓваходзілі ѓ эга асабістую войска. Уласных ахоѓнікаѓ Минуркоса, якіх было няшмат, прыйшлося звольніць неѓзабаве затым тайнага сваю ѓладу пентхауса.
  
  
  Одзіна вакол двух мужчын, больш высокі, сустрэѓ мяне пасярод калідора. Ён быѓ зусім не прыязным.
  
  
  Ён запатрабаваѓ тлумачэнняѓ. - "Што ты тут робіш?"
  
  
  Ёй адказаѓ у маім лепшым грэцкім. "Хіба мой бізнэс не відавочным?" Яе спытаѓ. "Я прыходжу мыць вокны".
  
  
  "Хто вас паслаѓ?"
  
  
  Яе паказаѓ на тканкавую нашыѓку на форме, на якой было напісана назва невялікага прадпрыемства па мыцці вокнаѓ ".
  
  
  "У вашага працадаѓцы, былі заказы па пентхауса?"
  
  
  "Калі б яны гэтага не зрабілі, мяне б тут не было", - адказаѓ я. Яе рызыкнуѓ. "Я чуѓ, як згадвалася імя Мадупа".
  
  
  Іншы мужчына змрочна нахмурыѓся з-за крэсла. У яго былі светлыя валасы і вельмі суровы выгляд, і ён вырашыѓ, што ён быѓ адным вакол мужчын, якіх Стаѓрас прывёз з сабой па ѓсёй Бразіліі. Калі ён вывучаѓ мой твар, яго адчуваѓ, што ён бачыць мяне скрозь маю маскіроѓку.
  
  
  "Хм", - прабурчаѓ мужчына побач са мной. "Павярніся да стагнаць і паклаѓ рукі на нах".
  
  
  Мне было цікава, наколькі яны асцярожныя з зброяй. Пакінуѓ ёй Вильгельмину ѓ гатэлі, зняѓ штылет Х'юга з рукі і прывязаѓ эга да ѓнутранай баку правай лодыжкі. Яе гатэль не ѓваходзіць у логава льва кожны без абароны. Яе, павярнуѓся і затаіѓ дыханне, калі галаварэз абшукаѓ мяне з веданнем справы. Агледзеѓшы маё тулава і рукі, ён павольна апусціѓ маю левую нагу да калена. Затым ён рушыѓ па маім правым сцягне да нажа. Ён устаѓ на кожнаму племені і прайшоѓ ніжэй яго. Мая жыццё сцяѓся. Ён спыніѓся прыкладна ѓ цалі ад ручкі стилета.
  
  
  "Добра, - сказаѓ ён. "Павярніся і дай мне ѓбачыць твае дакументы".
  
  
  Яе выцягнуѓ фальшывую картку, і ён уважліва даследаваѓ яе. Нічога не сказаѓшы, ён аднёс картку іншаму па матэматыцы і паказала эму. Мужчына, нарэшце, кіѓнуѓ, і высокі смуглы вярнуѓся, вярнуѓ картку і зазірнуѓ у вёдры.
  
  
  "Добра. Ён правядзе цябе ѓнутр".
  
  
  "Дзякуй", - пакорліва сказаѓ я.
  
  
  Пачатку другой мужчына падняѓся з-за крэсла і ѓважліва даследаваѓ мяне, пакуль яе ішла эму насустрач. Яе пачынаѓ адчуваць, што трапіць у Форт-Нокс будзе прасцей і з меншымі цяжкасцямі. Ён адкрыѓ дзверы, і ён увайшоѓ у пентхаус наперадзе яго.
  
  
  Нарэшце-то я апынуѓся ѓнутры крэпасці. Гэта было жудаснае пачуццё, улічваючы маю ѓразлівасць, калі яны мяне знойдуць. Хутчэй за ѓсё, калі гэта адбудзецца, яе ніколі не выйду вакол будынка жывым. А спосаб, якім Стаѓрас забіѓ шпіёна, можа быць не самым прыемным спосабам памерці.
  
  
  Мы ѓвайшлі ѓ прасторную гасціную. Гэта было проста раскошна. Багатае дывановае пакрыццё пакрыла два паверху ад падлогі, а высокі столь быѓ распісаны фрэскай, якая паказвае сцэны па Старажытнай Грэцыі. У далёкім канцы пакоя была шкляная сцяна з выглядам на горад, якая выходзіла на невялікі балкон праз рассоѓную шкляныя дзверы. Тут яе пачаѓ сваю працу. Яе павярнуѓся і ѓбачыѓ ва ѓсёй пакоі дарагую мэбля, у асноѓным старадаѓнюю. Іх праграму скрыні хупава былі пахаваныя на паліраваных сталах.
  
  
  Справа ад сябе праз прыадчыненыя дзверы яе ѓбачыѓ яшчэ адну пакой са сталамі і шафамі, якую Стаѓрас, па-відаць, перарабіѓ у кабінет. Злева ад мяне быѓ калідор з пакоямі, па-відаць, спальнямі і жылымі памяшканнямі.
  
  
  "Я пачну з вялікіх вокнаѓ тут", - сказаѓ я.
  
  
  "Пачакай тут", - загадаѓ мужчына, які праводзіѓ мяне.
  
  
  Яе згорбіѓся. "Вядома."
  
  
  Ён зайшоѓ у офіс і на імгненне знік. Яе, рушыѓ направа, каб лепш бачыць ѓнутраную частку пакоя. Некалькі чалавек у цёмных касцюмах перасоѓваліся, і хто-то размаѓляѓ па тэлефоне. Гэта быѓ вузел сувязі. У гэтай пакоі было, напэѓна, паѓтузіна мужчын. Пакуль яе чакаѓ, двое іншых мужчын выйшлі па калідоры ѓ вялікі пакой, дзе яе знаходзіѓся, паглядзелі на мяне і таксама ѓвайшлі ѓ офіс. Тут у Стаѓраса было шмат людзей - можа, тузін або больш, у любы момант часу. І амаль не было сумневаѓ у тым, што большасць вакол іх носіць зброю і ѓмее ім карыстацца.
  
  
  Праз некалькі хвіліна чалавек, які праводзіѓ мяне, з'явіѓся зноѓ, і моѓчкі вярнуѓся ѓ калідор. За ім па офісу рушыѓ услед іншы мужчына, які насіѓ доѓгія валасы і выглядаѓ, як студэнт-радыкал, перарос сваю вопратку і прычоску. Ён быѓ апрануты нядбайна і растваральнай вялікі рэвальвер адкрыта ѓ плечавы кабуры-над скураной камізэлькі з махрамі.
  
  
  "Як доѓга гэта зойме?" - спытаѓ ён па-ангельску.
  
  
  Яго здагадаѓся, што ён, як і чалавек па Паракату, быѓ амерыканцам. Стаѓрас ѓзяѓ з сабой цвёрдае ядро палітычных актывістаѓ.
  
  
  Ёй адказаѓ на ламанай англійскай. "Як доѓга? Можа, паѓгадзіны, можа, гадзіну. Залежыць ад таго, наколькі брудныя вокны".
  
  
  "Мадупас не памятае, як выклікаѓ вас". Ён глядзеѓ на мяне скрозь вялікія кропках з блакітнымі лінзамі. Эга твар быѓ злёгку ѓ рябинках, а вусны былі вельмі тонкімі, амаль адсутнымі. Праз файлавы AX яе ідэнтыфікаваѓ эга, як іншы Стаѓраса; ён быѓ вядомы, як Хамер, вельмі добры хлопец, які, як лічылі, забіѓ двух жанчын, прывязаѓшы да ih паясам дынамічныя шашкі.
  
  
  "Не, ён не тэлефанаваѓ?" Яе выняѓ вакол кішэні кавалак паперы і шталь ih вывучаць. "Яны кажуць мне дом містэра Минуркоса".
  
  
  У гэты момант у пакой увайшоѓ іншы мужчына і спыніѓся побач з Хаммером. Ён быѓ невысокага росту, смуглы і, мабыць, грэк. Яе бачыѓ фатаграфію Салакі Мадупаса ѓ файлах AX, і гэты чалавек выглядаѓ у дакладнасці як ён.
  
  
  "Я не ѓзгадваю, каб тэлефанаваѓ у фірму па мыйцы вокнаѓ", - сказаѓ ён па-ангельску Хаммеру. "Калі вы прыходзілі сюды ѓ апошні раз?"
  
  
  "Я не памятаю без запісаѓ", - нервова адказаѓ я. "Вы разумееце, што трэба мець запісу".
  
  
  Хамер напышліва падышоѓ да мяне. "Але вы бывалі тут раней?"
  
  
  Яе вагаѓся. "Так, яе, працаваѓ тут раней".
  
  
  Ён выцягнуѓ рэвальвер і нацэліѓ мне ѓ твар. Эга мозгу быѓ непрыемна блізкі. "Скажы мне, як выглядае кухня".
  
  
  Пад маёй левай рукой вырвалася ручаёк банк. Яе паспрабаваѓ успомніць апісанне кухні, якую даѓ мне Минуркос. "Яна вялікая, з ракавінай і шафамі! Што гэта наогул такое?"
  
  
  "Ах, хай ён пачне", - сказаѓ фальшывы Мадупа.
  
  
  Хамер праігнараваѓ яго. "Колькі вокнаѓ у кухні?"
  
  
  Мне было цікава, як хутка яе змагу дабрацца да стилета, калі упаду на падлогу да эга нагах. Але потым яе, успомніѓ, што кухня - гэта ѓнутраная пакой, у калідоры будынка, а не на знешняй стагнаць. "Так бо там няма вокнаѓ", - нявінна спытаѓ я.
  
  
  Вялікі Палец Хамьмера прыціснуѓся да спусковому крючку. Паступова бель суставаѓ знікла, і ён апусціѓ пісталет на бок. Па офісу выйшаѓ мужчына ѓ кашулі з кароткімі рукавамі.
  
  
  "Людзі па ѓсім Службы Налёту кажуць, што даслалі чалавека", - паведаміѓ гэты хлопец Хаммеру.
  
  
  Яе стараѓся не паказваць палёгку на твар. Яе падкупіѓ дзяѓчыну ѓ офісе Бляшак, каб яна падтрымала маю гісторыю, калі ѓ гэтым узнікне неабходнасць, але турбаваѓся, ці сапраѓды яна давядзе справу да абодва канца.
  
  
  Хамер прыбраѓ пісталет у кабуру. "Добра. Вымый праклятыя вокны", - загадаѓ ён. "Але зрабі гэта хутка".
  
  
  "Так, сэр", - сказаѓ я. "Містэр Минуркос часам хоча пагаварыць аб нашых даѓніх днях на ветразных гонках. Ці ѓбачу яе эга перад адыходам?"
  
  
  Хамер кінуѓ на мяне пранізлівы погляд. "Вы не ѓбачыце эга", - сказаѓ ён. "Працягвай сваю працу".
  
  
  "Дзякуй", - сказаѓ я.
  
  
  Яны дазволілі мне прайсці па калідоры, каб напоѓніць вёдры з вадой, і ён хутка агледзеѓ фізічную планіроѓку нумароѓ. Калі яго пачаѓ займацца вялікімі вокнамі, усе пакінулі мяне аднаго. Яе бачыѓ, навошта яе прыехаѓ, і спрабаваѓ прыдумаць хупавы спосаб перапыніць мой візіт, калі група мужчын выйшла па офісу і пачала адкрыта абмяркоѓваць справы Стаѓраса, не заѓважаючы мяне. Яе быѓ на балконе з адкрытай дзвярыма.
  
  
  "Абодва лагера гатовыя", - сказаѓ адзін мужчына. "Я думаю, мы павінны парэкамендаваць Ставросу дзейнічаць, як толькі..."
  
  
  Іншы мужчына спыніѓ эга і паказаѓ на мяне. Першы мужчына адвярнуѓся і зноѓ загаварыѓ прыглушаным тонам. Аднак у гэты момант вакол ѓнутранага калідора ѓ пакой увайшлі яшчэ трое мужчын, і яе атрымаѓ вялікі бонус ад майго візіту. Шчыра, як шомпал на першым плане плане быѓ Адрыян Стаѓрас. Ён быѓ сярэдняга росту, з залысінамі цёмных валасоѓ. Ён быѓ вельмі падобны на фатаграфіі, якія яе бачыѓ, даволі непрыгожы, суровы хлопец, які выглядаѓ старэй сваіх трыццаці з лішнім гадоѓ. Але ён па-ранейшаму выглядаѓ дынамічна. У яго былі шырокія плечы, і ён трымаѓся, як выпускнік Вест-Пойнты. Ён быѓ у кашулі з рукавамі і цёмным гальштукам на шыі. Ён трымаѓ у руцэ пачак папер і відаць было, што вельмі стаміѓся.
  
  
  "Добра, давайце зробім гэтую сустрэчу кароткай", - сказаѓ ён астатнім у вялікім пакоі. Яе, заѓважыѓ, што Цанни там не было. Ён не быѓ дастаткова важным у гэтай арганізацыі. "Рывэра, які апошні даклад з Миконоса?"
  
  
  Я стаю там, гледзячы на гэтую невялікую групу, успамінаючы, як разумныя, яны дзейнічалі, ён амаль адчуваѓ павагу да Адрыяну Ставросу.
  
  
  "... І камандзір кажа, што глеба скончана і войскі..."
  
  
  Стаѓрас раптам падняѓ вочы і ѓпершыню ѓбачыѓ мяне. Ён кіѓнуѓ на свайго падначаленага, зрабіѓ некалькі крокаѓ у маім кірунку, затым спыніѓся як нежывы, на яго твар быѓ гнеѓ.
  
  
  "Хто гэта, кравец вазьмі?" - зароѓ ён.
  
  
  Одзіна вакол людзей Стаѓраса з асцярогай падышоѓ да яму. "Я мяркую, хто-то сказаѓ, што быѓ тут, каб мыць вокны".
  
  
  "Ты верыш!" Стаѓрас гучна крыкнуѓ. Ён паглядзеѓ і ѓбачыѓ мой вядром на балконе побач са мной і інструмент з гумовымі бакамі ѓ маёй руцэ. Ён загадаѓ. "Ты! Ідзі сюды!"
  
  
  Калі б Стаѓрас быѓ досыць раззлаваны і вырашыѓ, што хоча пазбавіцца ад мяне, ніхто не шталь б падвяргаць сумневу меркаваньне эга. Яе выпадкова увайшоѓ у пакой. "Так?"
  
  
  Ён адвярнуѓся ад мяне, не адказваючы. "Хто ѓпусціѓ эга сюды?"
  
  
  Хамер, я стаю ѓ куце, як пантэра пакрочыѓ да цэнтра пакоя. "З ім усё ѓ парадку. Мы эга не праверылі".
  
  
  Стаѓрас павярнуѓся і доѓгі час пільна глядзеѓ на свайго бандыта, у той час як чорную цішыню запаѓняла пакой. Калі Стаѓрас загаварыѓ, гэта было ціха. "Я акружаны ідыётамі?"
  
  
  Хамер кісла паглядзеѓ на яго. Затым ён павярнуѓся да мяне. "Добра, мыццё вокнаѓ на сёння скончана".
  
  
  "Але я толькі пачаѓ! Містэр Минуркос заѓсёды хоча, каб усе вокны былі вымытыя. Ён кажа..."
  
  
  "Кравец вазьмі, сыходзь!" - закрычаѓ Хамер.
  
  
  Яе, паціснуѓ плячыма. "Мой вядром..."
  
  
  "Забудзь гэта."
  
  
  Яго спакойна прайшоѓ mimmo Стаѓраса, а ён увесь час сачыѓ за мной. Спускаючыся ѓ ліфце на вуліцу, яе думках адзначаѓ гукаізаляцыю, ліній сувязі і замкі, замыкалыя дзень невялікага пад'ёмніка. Цікава, прачнулася яе падазрэнні Адрыяна Стаѓраса. Мой візіт, безумоѓна, варты таго. Яго не толькі добра разгледзеѓ чалавека, якога спадзяваѓся забіць, але і заѓважыѓ фізічнае размяшчэнне эга крэпасці. Ліфт быѓ адзіным спосабам патрапіць унутр, і ён ведаѓ, чаго чакаць, калі мы ѓвойдзем ѓнутр.
  
  
  Калі яе вярнуѓся ѓ гатэль, Эрыка і Минуркос чакалі мяне ѓ маім пакоі. Як толькі яе ѓвайшоѓ у дзверы, і Эрыка ѓбачыла, што са мной усе ѓ парадку, яна сунула мне газету. Яе прачытаѓ тоѓсты загаловак.
  
  
  АФІЦЫЙНЫЯ ВЫСТУПЫ ЗМОВА КОЦИКАСА.
  
  
  Минуркос прищелкнул мовай.
  
  
  "Нейкі член кабінета міністраѓ, малавядомая фігура па імя Алік Вианола, кажа, што ѓ яго ёсць доказы таго, што Коцикас плануе прадаць сваю партыю камуністаѓ і што жыцця іншых лідэраѓ хунты знаходзяцца ѓ небяспецы".
  
  
  Яе праглядзеѓ першую калонку маркі. "Атрымліваецца, што здагадка генерала было правільным", - сказаѓ я. "Стаѓрас кідае рыдлёѓку бруду ѓ Коцикаса, каб заблытаць сітуацыю, як раз перад сустрэчай, на якой ён плануе забіць эга і эга калегаѓ".
  
  
  "І звярніце ѓвагу, як ён стараецца не згадваць маё імя", - цяжка сказаѓ Минурк.
  
  
  Эрыка ѓзяла мяне за руку. "Паліцыя вывучае абвінавачванні, але да таго часу, калі яны будуць прызнаныя беспадстаѓнымі, тры палкоѓніка будуць мёртвыя".
  
  
  "Не, калі для нас пойдзе генерал", - сказаѓ я. "Ён тэлефанаваѓ?"
  
  
  "Яшчэ няма", - сказаѓ Минуркос. "Ты трапіѓ у пентхаус?"
  
  
  "Так, яе зрабіѓ гэта", - адказаѓ я. Яе распавёѓ ім пра размовы, якія чуѓ яе, і пра тое, што бачыѓ, Стаѓраса.
  
  
  "Я б з гатэлем, каб у цябе быѓ пісталет", - горка сказала Эрыка.
  
  
  "Калі б у мяне ён быѓ, яе б не трапіѓ туды", - абверг паведамленні смі яе эй. "Яны мяне добра абшукалі. Не, нам прыйдзецца вярнуцца. Яе бы гатэль, каб у нас застаѓся Зак".
  
  
  Эрыка паглядзела на мяне. "Ён быѓ вельмі добры ѓ сваёй працы".
  
  
  "Так", - сказаѓ я. "Што ж, калі спатрэбіцца, яе змагу атрымаць дапамогу ад сваіх людзей. Думаю, у гэтым раёне ёсць агенты AX. Яе пазнаю, напэѓна". Яе, павярнуѓся да Минуркосу. "Ці ѓдалося вам датэлефанавацца да камандзіраѓ лагераѓ?"
  
  
  "Я застаѓ ih абодвух", - сказаѓ ён. "Я сказаѓ ім менавіта тое, што вы сказалі. Абодва мужчыны заявілі мне, што яны не распачнуць ніякіх дзеянняѓ, пакуль не атрымаеце паведамлення ад мяне асабіста. Яе таксама параіѓ ім не звязвацца з пентхаусом і ігнараваць любыя супрацьлеглыя загады майго так званага сакратара".
  
  
  "Вы вельмі добра справіліся, містэр Минуркос", - сказаѓ я. "А цяпер, калі мы ведаць..."
  
  
  Мяне перапыніѓ тэлефон.
  
  
  Эрыка адказала на яго, і той, хто тэлефанаваѓ, прадставіѓся. Яна кіѓнула і перадала тэлефон Минуркосу. Ён узяѓ трубку і паднёс слухаѓку да вуха. З эга боку было мала слоѓ. "Так, Васіліса. Так. Ах, ды. Так, працягвайце. Зразумела. Так. Ах, выдатна". Калі ён скончыѓ, і паклаѓ трубку, ён паглядзеѓ на нас з хітрай усмешкай.
  
  
  "Добра?" - нецярпліва спытала Эрыка.
  
  
  Васіліса патэлефанавала ѓ катэдж, і Цанни адмовіѓся бачыць эга наша сёння, наша заѓтра з-за таго, што ён занадта заняты. Ён прапанаваѓ Васілісу патэлефанаваць на наступным тыдні. Адбыѓся спрэчка і абмену гарачымі словамі, але Цанни заставаѓся непахісным. Ён таксама адмовіѓся. абмеркаваць візіт палкоѓнікаѓ па тэлефоне ".
  
  
  "Так што ён зрабіѓ, каб ты ѓсміхнуѓся?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Памятаеш Деспо Адельфию?
  
  
  Чалавек, які змяніѓ Расиона ѓ камітэце палкоѓнікаѓ? Уласны чалавек Стаѓраса? "
  
  
  "Так", - кіѓнула Эрыка.
  
  
  "Васіліса пайшоѓ да гэтага па матэматыцы. Ён падазраваѓ, што менавіта Адельфия задаволіць сустрэчу, і ён меѓ рацыю. Адельфия ведае ѓвесь план. Васіліса спрачацца аб трох палкоѓніках і заваяваѓ давер Адельфии. Адельфия паведаміла эму час і месца сустрэчы. Коцикас, Плотарчу і Главани ѓжо дамовіліся сустрэцца са мной у рэзідэнцыі Коцикаса. У яго ёсць загараднае маёнтак на поѓнач ад горада ѓ даволі аддаленым раёне. Адельфия таксама будзе там ".
  
  
  "Калі?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Сёння ніяк не калі", - адказаѓ Минуркос. "Усяго за некалькі гадзін".
  
  
  "Як яны будуць забіваць палкоѓнікаѓ?" - пацікавіѓся я.
  
  
  Минурк згорбіѓся. "Адельфия не сказала б пра гэта, калі выявіла, што Васіліса не ведае. Падобна на тое, нам прыйдзецца пачакаць і штогод".
  
  
  "Гэта можа быць надзвычай небяспечна", - сказаѓ я. Яе зірнуѓ на гадзіннік на запясце. "Эрыка, выклічце таксі. Мы, т да Коцикасу. Містэр Минуркос, заставайцеся тут, у гатэлі, і трымайцеся далей ад чужых вачэй. Калі хто-небудзь пазнае вас, у нас праблемы".
  
  
  "Вельмі добра, містэр Картэр".
  
  
  Пакуль Эрыка выклікала таксі, яе зняѓ куртку і прычапіѓ кабуру люгера, а затым штылет на правым перадплеччы. Минуркос моѓчкі і змрочна глядзеѓ. Яе, дастаѓ Люгер вакол кабуры і адсунуѓ затвор назад, лёгкім рухам увёѓ патрон у патрон, а затым зноѓ прыбраѓ пісталет.
  
  
  Эрыка размаѓляла па тэлефоне. "Наша таксі будзе на вуліцы праз пяць мін".
  
  
  "Тады паехалі", - сказаѓ я. "У нас прызначаная сустрэча".
  
  
  Восьмая кіраѓнік.
  
  
  "Не думаю, што разумею", - сказаѓ палкоѓнік Анатоль Коцикас пасьля таго, як прыняѓ нас у вестыбюлі свайго вялікага дома. "Адельфия сказаѓ, што гэта будзе адпачываць сустрэча, генерал".
  
  
  Па дарозе мы падабралі генерала Криезоту, таму што я ведаѓ, што Коцикас не прыме нас, калі мы з Эрыкам пойдзем адны. Коцикас, хударлявы мужчына гадоѓ пяцідзесяці, стаяѓ у уніформе колеру хакі і падазрона глядзеѓ на мяне.
  
  
  "Хто-небудзь вакол іншых будзе тут, палкоѓнік?" - спытаѓ Кризоту.
  
  
  "Яны чакаюцца ѓ бліжэйшы час".
  
  
  "Добра. Дайце нам крыху часу", - сказаѓ Кризоту.
  
  
  Коцикас моѓчкі глядзеѓ на нас, чакаючы адказу. Хоць эга воінскае званне было ніжэй, чым у генерала, на той момант ён быѓ самым уплывовым чалавекам у Грэцыі. Калі адбыѓся пераварот 1967 года, людзі, якія эга ѓзначалілі, наѓмысна не падпускалі да хунце вышэйшых афіцэраѓ, таму што генералы былі звязаны з вышэйшым прывілеяваным класам.
  
  
  "Добра", - нарэшце сказаѓ ён. "Заходзьце ѓ кабінет, калі ласка".
  
  
  Імгненне праз мы ѓчатырох стаялі кругам, у цэнтры даволі цёмнага кабінета. Слуга расшпіліѓ запавесу, і ѓ пакоі стала святлей. Коцикас прапанаваѓ нам выпіць, але мы адмовіліся.
  
  
  "Палкоѓнік, яе бы гатэль, каб вы дазволілі гэтым двум людзям абшукаць ваш дом перад сустрэчай і застацца тут да сустрэчы", - сказаѓ Кризоту.
  
  
  "Чаму?" - спытаѓ Коцикас. "Нейкая недарэчная просьба".
  
  
  "Паслухайце мяне. Гэтая сустрэча - пастка", - сказаѓ генерал. "Нам трэба многае растлумачыць пазней, калі ѓ нас будзе час, але Никкор Минуркос не з'яѓляецца чалавекам, якія стаяць за нядаѓнімі нападамі на вас. Ёсць чалавек па імя Адрыян Стаѓрас, які хаваецца за імем Никкора і плануе крывавы пераварот супраць хунты. Вы, Плотарху і Главани павінны быць забітыя тут, у вашым дом, сёння ніяк не калі ".
  
  
  Твар Коцикаса набыло жорсткія, прамыя лініі. "Я думаю." - сказаѓ ён.
  
  
  "Я падазраю, што Адельфия павінна збегчы цэлым", - дадаѓ генерал. "Никкора, вядома, тут не будзе, таму што ён не мае да гэтага ніякага дачынення".
  
  
  Коцикас доѓга глядзеѓ у акно. Калі ён зноѓ павярнуѓся да нас, ён спытаѓ: "А гэтыя мужчына і дзяѓчына?"
  
  
  "Яны тут, каб дапамагчы", - проста сказаѓ Кризоту.
  
  
  "Адкуль мне ведаць, што гэта не вы трое прыйшлі забіць мяне?" - спакойна спытаѓ Коцикас.
  
  
  Кризоту паморшчыѓся.
  
  
  "Палкоѓнік, - ціха сказаѓ я, - калі б яе прыйшоѓ сюды, каб забіць вас, вы былі б мёртвыя".
  
  
  Эга вочы глядзелі глыбока ѓ мае. "Добра. Вы можаце праверыць дома. Але я ѓпэѓнены, што ѓнутры не было нікога, хто б гатэль прычыніць ва ѓсіх дамах вакол мне ці маім сябрам".
  
  
  "Ёсць склеп, палкоѓнік?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Так".
  
  
  "Мы пачнем адтуль", - сказаѓ яе Эрике. "Вы і генерал пакуль пагаварыць, палкоѓнік. Колькі ѓ нас часу да ih прыбыцця?"
  
  
  "Я б сказаѓ, па меншай меры, пятнаццаць хвіліна".
  
  
  "Гэтага павінна быць дастаткова". Яе, павярнуѓся да Эрике.
  
  
  "Давайце пачнем."
  
  
  Мы хутка абшукалі вялікі склеп і не знайшлі нас бомбы, нам выбухоѓкі. Мы агледзелі астатнюю частку дома, і напрыканцы кабінет, дзе павінна была адбыцца сустрэча. Мы старанна абшукалі даследаванне. Хоць ніякіх поѓнае назва выяѓлена не было, мы знайшлі два электронных жучка.
  
  
  "Неверагодна", - сказаѓ палкоѓнік Коцикас, калі яе адна прылад. "Я не ведаю, калі гэта можна было зрабіць".
  
  
  "Гэтыя людзі - прафесіяналы", - сказаѓ я. "Цяпер вы павінен мне паверыць".
  
  
  "Што ж, пара", - заѓважыла Эрыка. "Яны прыбудуць асобна?"
  
  
  "Паколькі яны былі ѓ штаба-кватэры камітэта сёння раніцай, яны могуць прыйсці разам - сказаѓ Коцикас.
  
  
  - Нават Адельфия мог бы быць з астатнімі, нягледзячы на тое, што яны бязмерна эга не любілі. У рэшце рэшт, гэта нібыта спроба прымірэння ".
  
  
  Здагадка палкоѓніка было верным. Дзесяць хвіліна праз пад'ехаѓ вялікі чорны лімузін, і ѓсе тры палкоѓніка былі ѓ nen. Плотарчу і Главани былі пажылымі мужчынамі, Главани з сівымі валасамі. Адельфии было каля сарака, тоѓсты, тоѓсты мужчына, форма якога здавалася яму было на тры памеру менш. Ён прамяніста усміхаѓся ва ѓсе бакі і гучна казаѓ аб згодзе і згодзе, і быѓ вельмі здзіѓлены, калі ѓ вестыбюлі яе надзеѓ кайданкі на яго правае запясце.
  
  
  Эга паводзіны змянілася, як маланка. Усмешка знікла, і ѓ цёмных вачах з'явілася ледзяная цвёрдасць. "Што ты робіш?" усклікнуѓ ён.
  
  
  Коцикас і Криезоту прамаѓчалі. Яе груба павярнуѓ Адельфию і скаваѓ эму рукі за спіной. Эга жорсткае твар хутка напоѓнілася лютасцю. "Што гэта азначае?" - гучна спытаѓ ён, пераводзячы позірк з мяне на Коцикаса і генерала.
  
  
  "Містэр Картэр кажа, што вы прыйшлі сёння да мяне дадому, каб забіць нас", - холадна сказаѓ Коцикас.
  
  
  Двое іншых палкоѓнікаѓ узрушана пераглянуліся. "Гэта праѓда, Анатоль?" - спытаѓ Главани у Коцикаса.
  
  
  "Гэта абсурд!" - усклікнула Адельфия. "Хто гэты чалавек?" Перш чым Коцикас змог адказаць, Адельфия пераключыѓся з фармальнай манеры тую, якая займаецца дазволіла шквал гарачага грэцкай мовы, выплёѓваючы словы, як яд, і рэгулярна кідаючыся ѓ мой бок галавой. Я не мог злавіць вялікую частку гэтага.
  
  
  "Паглядзім, палкоѓнік", - нарэшце адказаѓ Коцикас.
  
  
  Яе груба схапіѓ Адельфию за руку. "Вы можаце правесці наступны невялікі адрэзак часу ѓ кабінеце, - сказаѓ я, - у выпадку, калі мы прапусцім нейкія сюрпрызы". Яе, паглядзеѓ на Коцикаса. "Астатнія вакол вас, акрамя Эрыкі, заставайцеся ѓ пакоі праз хол, пакуль яе не пачую больш".
  
  
  "Вельмі добра, - сказаѓ Коцикас.
  
  
  Палкоѓнікі і генерал Кризоту ѓвайшлі ѓ гасціную ѓ супрацьлеглым баку залы з кабінета, а мы з Эрыкам прыляпілі скотчам мясісты рот Адельфии і прывязалі эга да крэсла. Яе зняѓ з эга сцягна рэвальвер і ѓваткнуѓ за пояс. Мы з Эрыкам вярнуліся ѓ хол, а Адельфия мармытала нам на абразы з-за плёнкі.
  
  
  "Цяпер мы чакаем?" - спытала Эрыка.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на нах. Яе рудыя валасы былі зачасаны назад, і яна выглядала вельмі і спа ѓ сваім касцюме. Яна дастала вакол сумачкі "бельгійскі пісталет 25 калібра" і праверыѓ боепрыпасы.
  
  
  "Так, мы чакаем", - сказаѓ я. Яе, падышоѓ да адкрытай ѓваходных дзень, і паглядзеѓ на доѓгую дарогу, окаймленную высокімі ломбардийскими таполямі. Да адзінай дарогі, якая праходзіць праз гэта месца, заставалася амаль мілі. Ідэальнае месца для забойства. Лейцара быѓ у тым, што прыдумаѓ перакручаны сэнс Стаѓраса? Яе падумваѓ дапытаць Адельфию, але часу было мала, і ён занадта баяѓся Стаѓраса. Гэта адбілася на яго твары.
  
  
  Эрыка падышла да мяне ззаду і прыціснулася да мяне ѓсім целам. "У нас так мала часу сам-насам, Нік".
  
  
  "Я ведаю", - сказаѓ я.
  
  
  Яе свабодная рука, тая, што без рэвальвера, пагладзіла мяне па плячы і руцэ. "Калі гэта скончыцца, мы схаваемся ѓ Афінах, будзем есьці, спаць і займацца каханнем".
  
  
  "Я не думаю, што нашы босы ацанілі б гэта", - усміхнуѓся я.
  
  
  "Яны могуць адправіцца ѓ пекла. Яны могуць даць нам некалькі дзён", - раздражнёна сказала яна.
  
  
  Яе, павярнуѓся да яе. "Мы знойдзем час", - запэѓніла яе сл. "Я ведаю добры маленькі гатэль, дзе..."
  
  
  Яе, павярнуѓся да дзень, пачуѓшы гук рухавіка машыны. У далёкім канцы пад'язной дарогі, перш чым яна знікла з выгляду, набліжаѓся чорны седан. Зверху ѓ яго быѓ паліцэйскі ліхтар.
  
  
  "Гэта паліцыя!" - сказала Эрыка.
  
  
  "Так", - пагадзіѓся я. "Як вы думаеце, Стаѓрас падкупіѓ ѓчастковага майстар?"
  
  
  "Для гэтага спатрэбіцца ѓсяго некалькі чалавек", - выказала здагадку Эрыка.
  
  
  "Асабліва, калі Стаѓрас возьме з сабой пару сваіх людзей", - дадаѓ я. "Ідзем."
  
  
  Мы паспяшаліся ѓ пакой, дзе чакалі члены хунты і генерал.
  
  
  "Звонку пад'язджае паліцэйская машына, - хутка сказаѓ ёй іх. "Гэта падобна на гамбіт Стаѓраса. Вы ѓсе ѓзброеныя?"
  
  
  Усе яны былі, акрамя Кризоту. Даѓ эму рэвальвер Адельфии. "А цяпер проста сядзьце тут, як можна небрежнее, як быццам вы ѓцягнутыя ѓ сур'ёзную дыскусію. Трымаеце сваю зброю напагатове, схаванае па баках. Эрыка, ідзі ѓ тую каморку". Яна хутка пайшла.
  
  
  "Я буду шчыра за гэтымі французскімі дзвярыма", - працягнуѓ яе. "Калі яны ѓсе ѓвойдуць у пакой, мы пастараемся ih ѓзяць. Калі хто-то вакол вас захоча сысці зараз, вы можаце прайсці праз чорны ход".
  
  
  Яе, паглядзеѓ на маѓклівых афіцэраѓ. Яны засталіся на сваіх месцах.
  
  
  "Добра. Мы пастараемся пазбегнуць перастрэлкі. Паверце мне".
  
  
  Яе, прайшоѓ праз французскія дзень, калі пачуѓ, як з трэскам адчыніліся ѓваходныя дзверы. Слуга паспрабаваѓ спыніць паліцыю, але эга адштурхнулі. Яе, пачуѓ, як яны пляснулі зачыненымі дзвярыма кабінета, дзе Адельфия была звязаны, з кляпам у роце, а затым яе зноѓ пачуѓ голас слугі. Гэта вялікага сэнсу не маюць так, быццам мужчын было некалькі. Імгненне праз яе мог ясна ih бачыць, яны ѓварваліся ѓ гасціную. Ih было шасцёра - пяцёра ѓ форме і адзін у цывільным. Ва ѓсіх мужчын у форме на паясах былі рэвальверы.
  
  
  "Што гэта азначае?" сказаѓ палкоѓнік , устаючы, але, хаваючы пісталет за спіной.
  
  
  Той у цывільным выйшаѓ наперад, чалавек у форме з лейтенантскими нашыѓкамі. Чалавек у цывільным быѓ целаахоѓнікам Стаѓраса, якой яе бачыѓ, у пентхаусе. Лейтэнант, верагодна, быѓ паліцыянтам, якога падкупіѓ Стаѓрас. Гэта павінна быць сапраѓдная паліцыя. Гэта павінна была быць выдуманыя, але дакладная гісторыя для прэсы.
  
  
  "Мы не чакалі вас тут, генерал, - сказаѓ лейтэнант. Ён агледзеѓ пакой, верагодна, прасіѓ у Адельфии. "Вы ѓсе арыштаваныя за здраду. У нас ёсць доказы таго, што вы прыехалі сюды, каб сустрэцца з камуністычным агентам і дамовіцца аб таемным пагадненні з міжнароднымі бандытамі". Ён выглядаѓ вельмі нервовым.
  
  
  "Гэта абсурд", - сказаѓ Коцикас.
  
  
  "Вы ѓсе здраднікі", - гучна настойваѓ лейтэнант. "І вы будзеце пакараныя як такія". Яе, глядзеѓ, як лейтэнант выцягнуѓ рэвальвер.
  
  
  Мужчына па Стаѓраса жорстка ѓсміхнуѓся. "І тут будзе пакаранне", - сказаѓ ён па-ангельску. "Калі вы супраціѓляліся арышту".
  
  
  "Мы не мелі фізічнага супраціву пры арышце", - абверг паведамленні смі Коцикас маладому па матэматыцы.
  
  
  "Няма?" - спытаѓ найміт Стаѓраса. "Ну, па меншай меры, так гэта ѓвойдзе ѓ даклад паліцыі. Так людзі пачуюць гэта па радыё".
  
  
  Лейтэнант нацэліѓ рэвальвер на Коцикаса. Яе ѓжо здагадаліся, што праз імгненне ѓсе паліцэйскія выняты свае пісталеты па сігнале лейтэнанта. Мужчына па Стаѓраса сунуѓ руку ѓ куртку і кіѓнуѓ лейтэнанту, які павярнуѓся да сваіх людзей. Яе хутка ѓвайшоѓ у шырокі дзвярны праём, нацэліѓшы Вильгельмину ѓ грудзі лейтэнанта.
  
  
  "Добра, заставайся тут адкрыта".
  
  
  Лейтэнант ѓтаропіѓся на мяне са здзіѓленнем, якое адбілася на яго твары. Чалавек Стаѓраса яшчэ не дацягнуѓся да свайго пісталета, і толькі пара паліцыянтаѓ у форме пачалі цягнуць рукі да кобурам. Усе замерлі, і усе погляды звярнуліся на мяне.
  
  
  "Кінь пісталет", - загадаѓ яе лейтэнанту. "А ты, асцярожна прыбяры гэтую руку ад камзолы".
  
  
  Ніхто не выконваѓ мае загады. Яны меркавалі, што ім прыйдзецца ѓзяць мяне. Злева ад іх адчыніліся дзверы прыбіральні і выйшла Эрыка, нацэліѓшы свой бельгійскі рэвальвер на мужчыну Стаѓраса.
  
  
  "Я думаю, табе лепш зрабіць, як ён кажа", - холадна сказала яна.
  
  
  Расчараванне і гнеѓ нарасталі на тварах галаварэза Стаѓраса і лейтэнанта паліцыі, калі яны глядзелі на Эрыку. Яе доѓга пільна глядзеѓ на ih асобы, спрабуючы адгадаць ih намеры. Затым пачаѓся пекла.
  
  
  Замест таго, каб апусціць пісталет, лейтэнант нацэліѓ эга мне ѓ грудзі і эга палец націснуѓ на спускавы кручок. Яе ѓбачыѓ вокамгненнае рух і пачаѓ падаць на падлогу. Эга пісталет стрэліѓ, як стрэльбу, і ён адчуѓ, як гарачая, якая апальвае боль працяѓ маю левую руку. Лупіѓ вочы прайшла mimmo мяне і разбіѓ шкло французскай дзень. Яе, упаѓ на падлогу і перакаціѓся на крэсла, калі лейтэнант зноѓ стрэліѓ, лупіѓ вочы раскалола драѓляны падлогу побач са мной.
  
  
  Ён крычаѓ. - "Забіце ih!" "Забіць ih ѓсіх!"
  
  
  У той момант, калі лейтэнант нацэліѓ на мяне свой рэвальвер, чалавек Стаѓраса рушыѓ услед за ім і выцягнуѓ свой пісталет. Гэта быѓ бліскучы чорны пісталет-аѓтамат, і ён нацэліѓ эга Эрике ѓ галаву. Эрыка стрэліла ѓ яго, але прамахнулася, калі ён упаѓ на адно кожнаму племені. Стрэл трапіѓ у сцягно аднаго вакол паліцэйскіх. Мужчына закрычаѓ ад балюча, калі ѓпаѓ на падлогу.
  
  
  Двое іншых паліцэйскіх, низменному пригнулись. Паранены і яшчэ адзін паліцэйскі нырнулі ѓ сховішча за невялікую мэбля.
  
  
  Кризоту і двое тых, хто прыйшоѓ палкоѓнікаѓ ѓсё яшчэ былі нерухомыя, але Коцикас выцягнуѓ свой рэвальвер і стрэліѓ з яго ѓ лейтэнанта. Мужчына ѓпаѓ і ѓрэзаѓся ѓ нізкі крэсла, расколаѓ яго, калі ён выпусціѓ эга на падлогу.
  
  
  Яе падымаѓся на агнявую пазіцыю. Чалавек Стаѓраса толькі што стрэліѓ у Эрыку. Ён прамахнуѓся, таму што ён усё яшчэ губляѓ раѓнавагу, пазбягаючы яе стрэлу, і таму што яна сама хутка прысела.
  
  
  Адначасова страляла некалькі пісталетаѓ. Криезоту прыкончыѓ аднаго вакол паліцэйскіх, а яе застрэліѓ яшчэ дваіх. Эрыка трапна стрэліла найміту Стаѓраса адкрытымі ѓ складваць даляр.
  
  
  Лейтэнант падрыхтаваѓся да пачатку другой спробе атакаваць Коцикаса, але яе заѓважыѓ рух і хутка ѓстаѓ на адно кожнаму племені. "Я б не шталь гэтага рабіць".
  
  
  Астатнія паліцэйскія адмовіліся ад бойкі. Кінуѓшы зброю, яны паднялі рукі над галовамі. Лейтэнант зірнуѓ на іх, апусціѓ свой пісталет і кінуѓ эга на падлогу. Ён паглядзеѓ на нерухомыя целы, затым на мяне.
  
  
  "Гэта бязладдзе", - хрыпла усклікнуѓ ён. "Вы перашкаджалі законнай працы паліцыі і забілі афіцэраѓ пры выкананні імі сваіх абавязкаѓ. Вам не сыдзе з рук..."
  
  
  Яе ударыѓ яго пісталетам па эга галоѓ, збіѓшы эга нага. Ён ляжаѓ на падлозе, цяжка дыхаючы, трымаючыся за галаву. "Табе трэба заткнуцца", - зароѓ я.
  
  
  Палкоѓнікі і Криезоту надзелі на двух афіцэраѓ кайданкі. Эрыка цяжка прытулілася да стагнаць. Яе спытаѓ. - "З табой усё добра?"
  
  
  "Так, Нік".
  
  
  "Я рады, што даверыѓся вам, містэр Картэр, - сказаѓ Коцикас. "Мы ѓ даѓгу перад табой"
  
  
  "І замах правалілася", - дадаѓ Главани.
  
  
  "Я звяжуся з камісарам паліцыі, і доѓга з ім раскажу пра тое, што тут адбылося", - сказаѓ Коцикас, змрочна зірнуѓшы на параненага лейтэнанта.
  
  
  "Я б гатэль, каб вы, калі мне дваццаць чатыры гадзіны, перш чым вы гэта зробіце, палкоѓнік", - сказаѓ я. "Мэта васьмінога ѓсё яшчэ жывая. Мы з міс Нистром пойдзем за Ставросом".
  
  
  Ён вагаѓся імгненне. "Добра, містэр Картэр. Яе буду маѓчаць дваццаць чатыры гадзіны. Але тады яе, павінен зрабіць свой ход".
  
  
  "Дастаткова сумленна, - сказаѓ я. "Калі мы не знойдзем Стаѓраса да заѓтрашняга дня ѓ гэты час, ты можаш справіцца з гэтым сам, як хочаш".
  
  
  Коцикас працягнуѓ мне руку. "ђдачы."
  
  
  Яе ѓзяѓ эга за руку. "Нам гэта спатрэбіцца!"
  
  
  Дзявятая кіраѓнік.
  
  
  Калі мы вярнуліся, мы выявілі, што Минуркос ходзіць па гасцінічным нумары. Было ясна, што ён не даваѓ нам шмат шанцаѓ вярнуцца.
  
  
  "Палкоѓнікі ѓ парадку?" - спытаѓ ён з палёгкай на твары.
  
  
  "Так", - сказаѓ я.
  
  
  "А Васіліса?"
  
  
  "Ён цэлым і цэлым", - сказала Эрыка. "Нам вельмі пашанцавала. Гэта можа быць крывавай лазняй".
  
  
  "Дзякуй Богу, - сказаѓ Минуркос.
  
  
  "Мы не змаглі б гэтага зрабіць без генерала", - сказаѓ я.
  
  
  "Я рады, што Васіліса добра сябе паказаѓ. Ці былі арыштаваныя выжылыя забойцы?"
  
  
  "Няма. Яе папрасіѓ Котикаса даць нам дваццаць чатыры гадзіны, пакуль мы не зможам трапіць да Ставросу".
  
  
  Ён памаѓчаѓ якое-то час. "Я не ѓпэѓнены, што згодны з гэтай сакрэтнасцю. Але пакуль яе пайду на гэта. Яе таксама буду захоѓваць маѓчанне дваццаць чатыры гадзіны, містэр Картэр".
  
  
  "Я цаню гэта, містэр Минуркос. Цяпер у нас ёсць праца. Мы павінны пайсці за Ставросом".
  
  
  "Здаецца, дрэнна працягваць вырашаць гэтую праблему самастойна", - сказаѓ Минуркос. "Гэта патрабуе дапамогі паліцыі, містэр Картэр. Яе ведаю некаторых людзей, якім магу давяраць".
  
  
  Яе спытаѓ. - "Як яны, хто прыйшоѓ да палкоѓніка Коцикасу, маючы намер здзейсніць масавае забойства?" "Не, у мяне павінен быць шанец узяць эга, містэр Минуркос. Я не магу паверыць, што паліцыя зможа або захоча прыцягнуць Стаѓраса да адказнасці. Мой урад таксама не можа. Голас чаму ѓ мяне ёсць загад забіць Стаѓраса на месцы Гэтыя загады супадаюць з тэмамі, якія міс Нистром атрымаѓ ад свайго ѓрада ".
  
  
  "Але падняцца ѓ пентхауз будзе самагубствам", - заявіѓ Минуркос.
  
  
  "Можа быць", - сказаѓ я. "Але, можа быць, і няма, улічваючы тое, што я ведаю аб гэтым месцы. І тое, што вы ведаеце".
  
  
  Ён спытаѓ. - "Калі б ты пайшоѓ?"
  
  
  Яе, зірнуѓ на Эрыку. - "Гэтым вечарам." "З табой усё ѓ парадку?"
  
  
  "Усё, што скажаш, Нік".
  
  
  "Напрыклад, цяпер Стаѓрас здзіѓляецца, чаму ён не атрымаѓ вестак ад свайго чалавека. Я думаю, што ёсць верагоднасць, што Стаѓрас будзе чакаць у пентхаусе, пакуль не пераканаецца, што што-то пайшло не так. Так што ён павінен быць там сёння ѓвечары".
  
  
  "Вы самі казалі пра ѓзброенай ахове", - сказаѓ Минуркос. "Вы не можаце прайсці праз ѓваход у калідор".
  
  
  "Магчыма. Але ѓ нас з Эрыкам будзе трэці чалавек, каб дапамагчы. Яе быѓ у кантакце са сваім начальствам, перш чым мы адправіліся ѓ дом Коцикаса. Іншы агент ѓ зале ѓ Афінах па іншаму заданні і ён нам дапаможа".
  
  
  "Вас усяго трое?" - спытаѓ Минуркос. "Шанцы могуць быць два ці тры да аднаго супраць вас, нават калі вы трапіце на месцы".
  
  
  "Містэр Картэр любіць доѓгія шанцы", - сказала Эрыка, усміхаючыся.
  
  
  Ёй усміхнуѓся ѓ рэѓматызму. "Акрамя таго, у мяне ёсць план, які ѓключае чатырох".
  
  
  "Чацвёра?" - збянтэжана спытаѓ Минуркос. "Калі вы разлічваеце на мяне, ваша давер недарэчна. Яе нават не ведаю, як страляць па гармаце".
  
  
  "Не ты", - сказаѓ я. "Тут у самалёце вы згадалі што-што, што запомнілася мне. Вы сказалі, што ѓ вашага забітага сакратара Салакі Мадупаса быѓ брат, вельмі падобны на яго".
  
  
  "Так", - сказаѓ Минуркос. "Небарака, нават не ведае, што эга брат мёртвы. Ён і Салаку бачыліся не вельмі часткі, але паміж імі была вялікая прыхільнасць".
  
  
  Яе спытаѓ. - "Наколькі ён падобны на Салаку?"
  
  
  "Вельмі многім. Паміж імі быѓ усяго год розніцы. Некаторыя кажуць, што выглядаюць як блізняты, за выключэннем таго, што Салаку быѓ прыкладна на цаля вышэй і некалькі цяжэй свайго брата".
  
  
  "Мы можам гэта выправіць", - сказаѓ яе больш сябе, чым Эрике і Минуркосу. "Гэты хлопец жыве ѓ Афінах?"
  
  
  Минурк запытальна паглядзеѓ на мяне. "Шчыра за горадам у маленькай вёсцы".
  
  
  "Патэлефануй эму і раскажы пра Салаку", - сказаѓ я. "Тады спытай яго, ці не хоча ён дапамагчы адпомсціць за смерць свайго брата".
  
  
  Эрыка паглядзела на мяне. "Нік, ты маеш на ѓвазе ..."
  
  
  "Калі Стаѓрас можа прыдумаць самазванца, то гэта можам і мы", - сказаѓ я. "Яніс Цанни - не адзіны, хто можа казаць пра мёртвага чалавека".
  
  
  "Трэці Салаку Мадупас?" - спытала Эрыка.
  
  
  "На самай справе. Можа быць, толькі ён зможа правесці нас у пентхаус". Яе, павярнуѓся да Минуркосу. "Ты патэлефануеш эму?"
  
  
  Минурк вагаѓся толькі на кароткі час: "Вядома. І яе дастаѓлю эга сюды".
  
  
  Двума гадзінамі пазней, як раз у прыцемках, Серджиу Мадупас прыбыѓ у гасцінічны нумар. Ён здаваѓся рахманым, нясмелым чалавекам, але пад паверхняй хавалася змрочная рашучасць дапамагчы адпомсціць па матэматыцы, адказнага за смерць свайго брата. Даѓ эму балетныя тэпцікі з высокім абцасам і мяккую падшэѓку і хутка подкрасил. Калі ѓсё скончылася, ён выглядаѓ амаль гэтак жа, як ашуканец, якой яе бачыѓ, у пентхаусе. У рэшце рэшт, гэта быѓ ашуканец, якога Серджиу выдаваѓ для сябе ѓ нашай схеме, на самай дэла, а не эга брат.
  
  
  Яе гатэль, каб людзі ѓ пентхаусе прынялі Серджиу для Цанни, фальшывага Мадупа.
  
  
  Калі яе скончыѓ з ім, яе адступіѓ, і мы ѓсе ѓважліва паглядзелі. "Што вы думаеце?" - спытаѓ яе Минуркос.
  
  
  "Ён вельмі падобны на Салаку - і, такім чынам, і на Цанни", - сказаѓ Минуркос.
  
  
  Наш уласны ашуканец, няѓпэѓнена ѓсміхнуѓся мне. "Вы добра папрацавалі, містэр Картэр", - сказаѓ ён. Эга голас быѓ вельмі падобны на голас Цанни, і эга англійская быѓ прыкладна такога ж якасці.
  
  
  "Думаю, мы справімся", - сказала Эрыка.
  
  
  * * *
  
  
  Праз гадзіну мы пад'ехалі да будынка Апалона. У Афінах быѓ абедзенны гадзіну, і на вуліцах горада амаль не было машын. У самім будынку было цёмна, калі не лічыць вестыбюля і далёкіх мігатлівых агнёѓ ѓ пентхаусе. Мы прасядзелі ѓ арандаваным чорным седане хвіліна дзесяць, а потым з-за вугла дома з'явіѓся высокі мужчына. Ён адкрыта падышоѓ да машыны і сеѓ побач са мной на пярэдняе сядзенне. Эрыка і Серджиу сядзелі ззаду. Минуркос застаѓся ѓ гатэлі.
  
  
  "Прывітанне, Картэр", - сказаѓ высокі мужчына. Ён паглядзеѓ на двух іншых і затрымаѓ погляд на Эрике.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Што-небудзь адбываецца?"
  
  
  "Нічога падобнага. З імі тхара, як ён прыехаѓ, нікога не было". Гэта быѓ Біл Спенсер, мой калега па AX. Ён быѓ пачаткоѓцам у агенцтве, і раней яе, сустракаѓся з ім толькі ненадоѓга. Аднак Ястраб запэѓніѓ мяне па тэлефоне падчас нашага кароткага размовы раней, што Спенсер быѓ добрым чалавекам. Згодна з маім інструкцыям, ён назіраѓ за спецыяльным ліфтам ѓ пентхаус праз шкляны фасад будынка амаль тры гадзіны.
  
  
  Яе пазнаёміѓ эга з Эрыкам і Сержыу. "Мы заходзім праз службовую дзверы ѓ вестыбюль, - сказаѓ я, - з гэтым ключом. Серджиу ідзе першым, і мы паводзім сябе так, як быццам гэта месца належыць нам. Калі мы паднімемся наверх, мы будзем дзейнічаць так, як яе абмаляваѓ раней. пытанняѓ?"
  
  
  У цёмнай машыне наступіла задуменная цішыня. "Добра, - сказаѓ я. "Давай скончым з гэтым".
  
  
  Мы ѓчатырох вылезлі вакол чорнага седана і разам накіраваліся да фасада будынка. Злева ад галоѓнага ѓваходу была замкнутая шкляная службовая дзверы. Серджиу ѓваткнуѓ ключ, які даѓ эму Минуркос, у замак з нержавеючай сталі і павярнуѓ яго. У вестыбюлі ахоѓнік ля ліфта з здзіѓленнем павярнуѓся да нас.
  
  
  Серджиу увайшоѓ першым, мы рушылі ѓслед за ім. Яе, задумаѓся, ці сапраѓды мы стаяць Стаѓраса знянацку. Ён павінен хадзіць па пентхаус, чакаючы пачуць, што здарылася ѓ дом палкоѓніка Коцикаса. Яе, спадзяваѓся, што ён не паслаѓ туды атрад сваіх людзей для расследавання. Таксама была верагоднасць, што ён спрабаваѓ патэлефанаваць у Паракату ѓ апошнія дзень або два, і выявіѓ, што не можа там нам з хема звязацца. Няздольнасць звязацца з хема-небудзь плантацыі ѓ джунглях казала Ставросу, што што-то не так.
  
  
  Мы падышлі да ахоѓніка ля ліфта. Ён дзіѓна глядзеѓ на Серджиу.
  
  
  "Дзе ты быѓ?"
  
  
  "Гэта прадстаѓнікі прэсы", - сказаѓ Серджиу, разыгрываючы сваю новую ролю. "Яны чулі аб жудаснай расправе над палкоѓнікам хунты, якая займаецца адбылася ѓсяго некалькі гадзін таму. Паліцыя паведаміла ім аб трагедыі. Яны хочуць правесці кароткае інтэрв'ю, каб даведацца меркаванне г-на Минуркоса аб гэтым жахлівым падзеі, і я пагавару з ih наверсе ".
  
  
  Яе адчуѓ штылет Х'юга на сваім правым перадплеччы і падумаѓ, ці давядзецца мне эга выкарыстоѓваць. Калі б ахоѓнік якое-то час дзяжурыѓ, ён бы ведаѓ, што Цанни не выходзіѓ вакол будынкаѓ.
  
  
  "Добра, - сказаѓ ён. "Я паеду з вамі ѓ ліфце".
  
  
  Ліфт быѓ наверсе, у пентхаусе. Ён патэлефанаваѓ, і ён павольна пачаѓ спускацца. Здавалася, прайшла цэлая вечнасць, перш чым ён прыбыѓ на першы паверсе, але дзень, нарэшце, расчыніліся. Дзяжурыѓ той жа ліфцёр, які раней вазіѓ мяне ѓверх і ѓніз. Мы падняліся на борт, пакуль ліфцёр глядзеѓ на Сержыу. Дзень за намі зачыніліся, але аператар не націснуѓ кнопку, каб падняць нас.
  
  
  "Я не ведаѓ, што вы выйшлі вакол будынка", - сказаѓ ён Серджиу, насцярожана гледзячы на нас.
  
  
  "Ну, цяпер ты ведаеш", - раздражняльна адказаѓ Серджиу. "Я пайшоѓ, каб сустрэцца з гэтымі газетчиками. Адвядзіце нас наверх. Яе даю інтэрв'ю".
  
  
  Мужчына ѓважліва даследаваѓ твар Серджиу. "Спачатку ёй патэлефаную наверх", - сказаѓ ён.
  
  
  "Гэта не абавязкова!" - сказаѓ Серджиу.
  
  
  Але, аператара падышоѓ да пульта сувязі збоку ад машыны. Яе, кіѓнуѓ Спенсеру, і ён падышоѓ ліжа. Ён выцягнуѓ свой "Сміт і Вессон" 38, і іншы мужчына заѓважыѓ рух. Ён павярнуѓся як раз своечасова, каб убачыць, мала пісталет ля скроні. Ён ахнуѓ і саслізнуѓ на падлогу.
  
  
  Эрыка падышла да пульта кіравання. "Вазьмі гэта на сябе", - сказаѓ я.
  
  
  Па шляху ѓ катэдж мы перамясцілі обмякшую постаць ліфцёра у кут ліфта, адкуль эга не было б адразу відаць, калі мы выйдзем ѓчатырох. Праз імгненне ѓ калідоры пентхауса адкрыліся дзень.
  
  
  Як я і падазраваѓ, дзяжурылі яшчэ двое мужчын. Адным вакол іх быѓ блондинистый бандыт, якога яго сустракаѓ раней. Гэта былі баевікі, і ён не хацеѓ гуляць з імі ѓ гульні. Бландын устаѓ з-за крэсла ля ѓваходу ѓ пентхаус, а другі застаѓся сядзець.
  
  
  Абодва паглядзелі на Сержыу, як быццам убачылі прывід.
  
  
  "Якога чорта..." - усклікнуѓ бландын. "Што тут адбываецца?"
  
  
  Серджиу прыцягнуѓ увагу бландынка, а Спенсер падышоѓ да темноволосому за сталом. Мужчына павольна падняѓся да Спенсеру.
  
  
  "Я дала дазвол на інтэрв'ю з гэтымі людзьмі", - сказаѓ Серджиу.
  
  
  "Як ты выбраѓся па пентхауса?" - спытаѓ бландын.
  
  
  Яе, падышоѓ да яму, пакуль Серджиу адказваѓ. Спенсер стаяѓ побач з цёмным чалавекам. Эрыка прыкрыла нас абодвух маленькім бельгійскім рэвальверам, схаваным за сумачкай.
  
  
  "Хіба ты не памятаеш, як я сыходзіѓ?" - абурана спытаѓ Серджиу. "Гэта было каля гадзіны таму. Яе ж казаѓ вам, што..."
  
  
  Ніякіх дадатковых тлумачэнняѓ не спатрэбілася. Х'юга бязгучна слізгануѓ мне ѓ далонь. Яе схапіѓ бландынка левай рукой і прыцягнуѓ да сабе, калі ён страціѓ раѓнавагу. Яго хутка правялі па эга горла рукой з нажом. Кроѓ пырснула на кашулю і куртку Сержыу.
  
  
  Цёмны чалавек узяѓ пісталет, але Спенсер быѓ гатовы да яму. Ён выцягнуѓ кішэні па выродлівую пятлю і хутка надзеѓ яе на галаву бандыта, а затым моцна пацягнуѓ за перекрещенную дрот двума драѓлянымі ручкамі. Рука чалавека так і не дацягнуѓ да пісталета. Эга вочы пашырыліся, а рот прыадкрыѓся, калі дрот пранізала плоць і артэрыі да костак. Яшчэ больш крыві пырснула на тоѓсты дыван у нашых нага, калі бандыт падскочыѓ і на імгненне скрывіѓся ѓ хватцы Спенсера, яго ногі затрэсліся ѓ паветры. Затым ён далучыѓся да свайго таварыша на падлозе.
  
  
  Эрыка аслабіла хватку на спускавым кручку рэвальвера. Серджиу з бледным тварам глядзеѓ на трупы, пакуль яе выціраѓ лязо Гюго пра куртку бландынка. Спенсер кіѓнуѓ мне, адмовіѓшыся ад пятлі, глыбока ѓрэзалася ѓ шыю чалавека, - і накіраваѓся да дзень пентхауса. Яе Х'юга трымаѓ у руцэ, а Спенсер выцягнуѓ спецыяльны пісталет, аб якім ён згадаѓ мне раней. Эга прадастаѓляе кампанія, Special Effects and Editing - пнеѓматычны пісталет, які страляе дроцікамі. Дроцікі былі напоѓнены курарэ, хуткадзейным атрутай, які AX запазычыѓ у індзейцаѓ Калумбіі.
  
  
  Серджиу прыйшоѓ у сябе. Ён падышоѓ да дзень, уставіѓ яшчэ адзін ключ, які даѓ эму Минуркос, і адчыніѓ ім цяжкую дзверы. Ён паглядзеѓ на мяне, і я кіѓнуѓ. Ён бясшумна штурхнуѓ дзверы і адступіѓ у бок, так як ён не мог увайсці ѓ пентхаус. Ён не быѓ гатовы дапамагчы на гэтым этапе атакі.
  
  
  Мы ѓсе трое хутка ѓвайшлі ѓ дзвярны праём, разыходзячыся веерам, Эрыка трымала рэвальвер перад сабой, гатовая стрэліць, але яна была ѓсяго толькі запасным пісталетам. Яе не гатэль больш папярэджваць людзей Стаѓраса, чым гэта было абсалютна неабходна, перш чым мы знайшлі самага Стаѓраса.
  
  
  Было б ідэальна, калі б Стаѓрас знаходзіѓся ѓ вялікай гасцінай ля ѓваходу. Гэта б вельмі хутка вынес патоку усяму гэтаму. Але замест гэтага мы выявілі моцнага Хамьмера, які сядзіць на доѓгім бахараѓ спіной да нас са шклянкай брэндзі ѓ руцэ. Яе бачыѓ, рамяні кабуры з таго месца, дзе стаяѓ. Ён усё яшчэ быѓ узброены - гэты небяспечны чалавек.
  
  
  Ва ѓнутраным калідоры, вядучым у спальні, не было ніякіх прыкмет жыцця, але даносіліся галасы па добра асветленага офіса. Я як раз збіраѓся накіравацца да Хаммеру, як раптам двое мужчын выйшлі па офісу ѓ гасціную. Одзіна вакол іх быѓ здаравенным баевіком з аѓтаматам у наплечной кабуры, а другім быѓ іншы фальшывы Мадупа, Яніс Цанни.
  
  
  Яны спыніліся, калі ѓбачылі нас, і абодва глядзелі на Сержыу прамяністымі вачыма. Два самазванца на імгненне спыніліся, гледзячы аднаго на аднаго, а Хамер павярнуѓся да іх і ѓбачыѓ выраз ih асоб. Яшчэ праз долю секунды галаварэз з Цанни пацягнуліся за пісталетамі.
  
  
  Спенсер нацэліѓ дзіда і стрэліѓ. У пакоі пачуѓся глухі бавоѓна, і імгненне праз вакол шыі мужчыны, побач з адамовым яблыкам, вылецеѓ чорны металічны дзіда. Эга сківіцу пачатку бязгучна працаваць, калі Цанни ѓ жаху ѓтаропіѓся на чорны аб'ект. Хамер адным каціным рухам пачаѓ паварочвацца і выцягваць пісталет.
  
  
  Эга вочы спачатку засяродзіліся на мне, і я ѓбачыѓ у іх пагрозу, калі яго рука знайшла пісталет у кабуры. Яе ѓпаѓ на адно кожнаму племені і адначасова узмахнуѓ рукой, выканаѓшы пятлю знізу, вызваляючы штылет. Ён расьсек паветра бясшумна, як дасягаюць дракона, і яго Хамьмера ѓ грудзі побач з эга і сэрцам. Лязо з гучным стукам ѓвайшло ѓ эга, цела і апусцілася да рукаяці.
  
  
  Выродлівыя вочы Хамьмера, упершыню адкрыліся мне, паколькі на nen не было сонцаахоѓных ачкоѓ сіняга колеру, на імгненне пільна паглядзелі на мяне, недаверліва, што мне ѓдалося забіць эга так хутка. Ён паглядзеѓ на штылет, з-пад якога эга кашуля сачылася малінавым. Ён узяѓ нож, нібы збіраючыся выцягнуць яго, затым падняѓ пісталет у руцэ да мяне. Але ён ужо быѓ мёртвы. Ён упаѓ тварам уніз на канапе, яго доѓгія валасы схавалі замяшанне эга чалавека.
  
  
  Іншы баявік толькі што перастаѓ тузацца на падлозе. Цанни павярнуѓся, каб бегчы назад у офіс, але яшчэ адзін дзіда па пнеѓматычнага пісталета спыніѓ эга, трапіѓшы ѓ спіну.
  
  
  Ён адчайна спрабаваѓ схапіѓся за яе, не змог да яго дацягнуцца, а затым упаѓ галавой у дзвярны праём у офісе, на імгненне тросся там, а затым абмяк.
  
  
  Яе, падышоѓ да дзень і ѓбачыѓ, што ѓ офісе больш нікога няма. Яе зноѓ павярнуѓся да астатніх. Яе, кіѓнуѓ на калідор, які вядзе ѓ спальні, і Спенсер апярэдзіла мяне. Эрыка рушыла ѓслед за мной.
  
  
  Мы даследавалі астатнюю частку месцаѓ. Яшчэ адна гасцёѓня, спальні і кухні. Мы выявілі ѓзброенага злачынцу, які эль-бутэрброд на кухні. Гэта значыць Спенсер знайшоѓ эга першым. Яе, увайшоѓ як раз у той момант, калі ён зноѓ стрэліѓ па пнеѓматычнага пісталета. Ён па-чартоѓску рваѓся да забойстваѓ, амаль гэтак жа, як і Зак. Мужчына атрымаѓ удар у бок, калі выцягнуѓ доѓгі рэвальвер Welby.32. Па якой-то прычыне крыѓды падзейнічаѓ на яго не так хутка, і эму ѓдалося стрэліць. Пісталет з ровам вырваѓся ѓ межы пакоя і трапіѓ Спенсеру адкрытымі пад рэбры, адкінуѓшы эга спіной да стагнаць. Яе схапіѓ крэсла і стукнуѓ ім па твары, калі ён цэліѓся ѓ мяне па рэвальвера. Крэсла урэзаѓся ѓ яго і разбіѓся аб твар. Пісталет стрэліѓ у столь, і мужчына стукнуѓся аб падлогу спіной, страціѓшы зброю. Спенсер, бурчаѓ ѓ сцяну, зноѓ прыцэліѓся па пнеѓматычнага пісталета.
  
  
  Яе крычаѓ на яго. - "Трымайся, кравец вазьмі!"
  
  
  "Навошта?" - хрыпла спытаѓ ён. "Вырадак досталь мяне".
  
  
  Ён зноѓ прыцэліѓся. Яе ѓдарыѓ яго эга кулаком па твары, і ён стукнуѓся галавой аб сцяну. Затым яе высек пісталет, так што ён страціѓ эга. Ён загрымеѓ па кафлянай падлозе ѓ кухні, і ён ашаломлена паглядзеѓ на мяне.
  
  
  "Я сказаѓ, пачакай", - зароѓ я.
  
  
  Нашы вочы на імгненне сустрэліся, затым ён апусціѓ вочы, хапаючыся за рану пад рэбрамі. Гэта было падобна на простую рану ѓ плоці, але цяпер мяне гэта не моцна турбавала. Яе, падышоѓ і апусціѓся на калені перад стралком. Эга вочы былі адкрыты, а яго цела ѓсё яшчэ змагалася з атрутай. Ён быѓ адным вакол тых рэдкіх людзей, у якіх быѓ натуральны імунітэт да пэѓных таксічным хімічным рэчывам, што, хоць і не поѓны, прымушала курарэ забіваць эга павольна, а не імгненна. Ёй быѓ рады, што гэта так. Можа быць, яе змагу атрымаць адказы.
  
  
  У гэты момант на кухню ѓвайшла Эрыка, ee рэвальвер яшчэ не стрэліѓ. "Эга тут няма", - сказала яна.
  
  
  Яе схапіѓ няѓдачніка за кашулю і страсянуѓ. "Дзе Стаѓрас?" - запатрабаваѓ я.
  
  
  Мужчына паглядзеѓ на мяне. "Якое тваё справа?" Ён быѓ яшчэ адным вакол амерыканскіх фанатыкаѓ Стаѓраса, але эга валасы былі не такімі доѓгімі, як у Хамьмера.
  
  
  Яе выцягнуѓ "люгер" з кабуры і прыціснуѓ эга да левай скуле бандыта. "Калі ты скажаш мне, дзе ён, яе прасачу, каб ты своечасова звярнуѓся з лістом да лекара, каб выратаваць цябе". Вядома, гэта была хлусня. "Калі ты адмовішся, яе націсну на курок. Казаць".
  
  
  Ён паглядзеѓ мне ѓ вочы і ацаніѓ убачанае. "Кравец, добра, - хрыпла сказаѓ ён. Крыѓды ѓжо дзейнічаѓ на яго. "Калі ты сапраѓды выратуеш мяне".
  
  
  Ёй кіѓнуѓ.
  
  
  "Ён адправіѓся ѓ Миконос".
  
  
  Яе пераглянуѓся з Эрыкам. Востраѓ Миконос быѓ адным вакол двух месцаѓ, дзе Стаѓрас ствараѓ свой элітны корпус паѓстанцаѓ. "А цяпер раскажы", - сказаѓ я, прыціскаючы Люгер да эга твару. "Ён атрымаѓ апавяшчэнне аб палкоѓніках?"
  
  
  Бандыт усміхнуѓся, затым эга твар сказіла раптоѓная боль. "Цанни патэлефанаваѓ дадому Коцикасу. Адказаѓ адзін па копаѓ. Сказаѓ, што лейтэнант і гэтыя людзі ѓ парадку, і што палкоѓнікі мёртвыя".
  
  
  "Якога чорта?" - усклікнуѓ Спенсер.
  
  
  Спенсер быѓ здзіѓлены адказам, а яе няма. Палкоѓнік Коцикас хутка падумаѓ, калі пачуѓся званок, і даѓ трубку аднаго вакол паліцэйскіх. Коцикас належыць ім, што, калі ён не перадасць у пентхауз ілжывае паведамленне, Стаѓрас будзе ісці туды са сваімі людзьмі. У Коцикаса не было часу ѓзгадніць з намі дзеянняѓ, таму ён пайшоѓ далей і зрабіѓ тое, што здавалася лепшым. Гэта было разумна, але палкоѓнік не мог ведаць, што рэѓматызму, які ён прымусіѓ даць паліцэйскаму, дазволіць Ставросу пакінуць пентхаус да таго, як мы туды дабяромся.
  
  
  "Навошта Ставросу паехаць на Миконос?" - з'едліва спытаѓ яе памірае стрэлка. "Для апытання войскаѓ?"
  
  
  Яшчэ адзін прыступ балюча ахапіѓ яго. "Дайце мне лекара", - выдыхнуѓ ён.
  
  
  "Спачатку пагаворым".
  
  
  Ён прашаптаѓ словы. "Ён склікаѓ абодва лагера. Ён хоча, каб войскі былі дастаѓлены ѓ Афіны. Камандуючы на Миконосе сказаѓ што-то аб тым, каб не рухаць свае войскі, пакуль не атрымае апавяшчэнне ад Минуркоса. Стаѓрас быѓ вельмі злы на яго. Ён прыляцеѓ туды, каб асабіста камандаваць".
  
  
  Яе вырас. Мужчына напружыѓся і здрыгануѓся. Эга твар ужо пасінеѓ.
  
  
  "Пойдзем адсюль", - загадаѓ я. Яе, павярнуѓся да Спенсеру. "Заставайся тут."
  
  
  У эга голасе сэнсу вялікага не маюць абурэньне. "Я паранены, Картэр".
  
  
  Яе агледзеѓ яго. Гэта была ѓсяго толькі рана, у якой не было нічога жыццёва важнага. "З табой усё будзе ѓ парадку", - сказаѓ я. "Перавяжыце гэта павязкай і патэлефануеце Хоуку адсюль. Раскажыце эму аб апошніх падзеях. Яе папрашу Минуркоса выклікаць лекара, які клапоціцца аб вашай ране. Ёсць пытанні?"
  
  
  "Так", - сказаѓ ён. "Чаму ты не хочаш, каб яе быѓ з табой на Миконосе?"
  
  
  "Табе трэба крыху паправіцца, Спенсер.
  
  
  Стаѓрас занадта важным для AX. "
  
  
  "Сказаць гэта Хоуку?" - кісла спытаѓ ён. "Ён рэкамендаваѓ мяне на часовую працу па гэтым заданні".
  
  
  "Скажы эму усё, што хочаш". Яе, павярнуѓся да дзень, прыбіраючы "люгер" у кабуру. "Давай, Эрыка".
  
  
  "Што вы ад мяне чакаеце, проста пачакайце, пакуль я не атрымаю ад вас апавяшчэнне? - спытаѓ Спенсер.
  
  
  Яе, спыніѓся і падумаѓ пра гэта на імгненне: "Заѓтра падчас сняданку вы можаце сысці. Газетам будзе занадта позна распавядаць аб гэтай гісторыі. Хай Минуркос патэлефануе ѓ паліцыю і раскажа ім пра ѓсё. Патэлефануйце палкоѓніку Коцикасу і папытаеце падтрымаць эга Минуркоса. Да таго часу яе буду на Миконосе і знайду Стаѓраса, калі ён ёсць. Для яго будзе занадта рана атрымліваць якія-небудзь навіны аб тым, што адбылося тут і ѓ дом Коцикаса ".
  
  
  "А што наконт Серджиу?" - спытала Эрыка.
  
  
  "Мы аказваем эга дадому", - сказаѓ я. "Ён добра папрацаваѓ, і цяпер ён можа вярнуцца да сваёй сям'і".
  
  
  "Картэр", - сказаѓ Спенсер.
  
  
  "Так?"
  
  
  "У наступны раз яго буду лепш".
  
  
  Яе, паглядзеѓ на яго. "Добра", - сказаѓ я. "Пойдзем, Эрыка. Нам трэба злавіць сцярвятнік".
  
  
  Дзесятая кіраѓнік.
  
  
  Гавань Миконоса ляжалі, як масіѓны які рэжацца сапфір ѓ промнях ранішняга сонца. Гэта была амаль цалкам закрытая гавань з невялікімі рыбацкімі лодкамі і катэрамі ѓнутры і двума вялікімі круізнымі караблямі, якія стаяць на якары ѓ марской сцяны. Караблі не заходзілі ѓ Миконос. Пасажырам даводзілася спускацца па няѓпэѓненым і мужчыны, і жанчыны з багажом у руках да катэра, які невялікімі групамі дастаѓляѓ ih на бераг.
  
  
  Мы з Эрыкам не перажылі гэтага кароткага прыгоды. Мы прыбылі ѓ новы аэрапорт на іншым канцы выспы ѓсяго гадзіну назад і ехалі на аѓтобусе па выбоістай дарозе да вёскі. Цяпер яе сядзеѓ у прыбярэжным кафэ пад навесам па парусіны, уладкаваѓшыся ѓ прамым жоѓтым крэсле, і назіраѓ, як паѓтузіна вусатых грэчаскіх маракоѓ вядуць нядаѓна размаляваную рыбацкую лодку ѓ ваду за ѓсё ѓ пятнаццаці ярдаѓ ад мяне. Ад мяне ѓ абодвух напрамках паварочвала набярэжная - шэраг пабелены дамоѓ з кафэ, крамамі і невялікімі гатэлямі. Яе зрабіѓ глыток Nescafe, сімвалічнай даніну павагі грэкаѓ амерыканскага кавы, і назіраѓ, як mimmo праязджае стары ѓ саламяным капелюшы, які гандлюе вінаградам і кветкамі. У гэтай атмасферы было цяжка ѓспомніць, што я быѓ тут, каб забіць чалавека.
  
  
  Эрыкі са мной не было. Яна знікла ѓ лабірынце беласнежных сцяга, недалёка ад набярэжнай, каб знайсці старую жанчыну, якую яна ведала па знаходжанні на Миконосе пару гадоѓ таму. Калі вам патрэбная была хоць нейкая інфармацыя пра Миконосе, вы звярталіся да цёмнавалосы бабулькам у чорных шалі, якія здавалі пакоі ѓ сваіх хатах наведвальнікам. Яны ѓсё ведалі. Эрыка пайшла даведацца аб ваенным лагеры на востраве, і даведацца, дзе можа жыць камандзір гэтага лагера, таму што мы, напэѓна, знойдзем там Стаѓраса.
  
  
  Я як раз сканчаѓ "Нескафе", калі Эрыка, разгойдваючыся на каменнай дарожцы перад кафэ, была апранутая ѓ жоѓтыя штаны, яе доѓгія рудыя валасы былі сцягнутыя жоѓтай стужкай. Мне ѓсё яшчэ было цяжка зразумець, чаму такая прыгожая дзяѓчына, як Эрыка, апынулася ѓцягнутай у мой свет. Гэй, варта было выйсці замуж за багатага чалавека з вілай і доѓгай белай яхтай за межамі Тэль-Авіва. Усё гэта яна магла б мець сваёй знешнасцю. Можа, яна гэтага не ведала. А можа, яхты проста не ѓ яе вкусее.
  
  
  "Ты выглядаеш як турыст, Нік", - ѓсміхнулася яна, сядаючы побач са мной. "За выключэннем пінжака і гальштука".
  
  
  "Дайце мне яшчэ гадзіну", - сказаѓ я. "Што вы даведаліся?"
  
  
  Яна замовіла ѓ афіцыянта кубак гарачага гарбаты, і ён сышоѓ. "Добра, што я паехала адна. Марыя спачатку не вельмі гатэля размаѓляць. Гэтыя астраѓляніны вельмі далёкія ад незнаёмцаѓ, і любы чалавек, які тут не жыве, - чужы".
  
  
  "Што яна павінна была сказаць?"
  
  
  Эрыка пачала казаць, але эй, давялося пачакаць, пакуль афіцыянт пакіне гэй, чай. Калі ён пайшоѓ, яна насыпала ѓ кубак трохі цукру па адкрытай міскі. "Побач з пляжам Орнос ёсць лагер, і толькі пара астраѓлянінаѓ пабывала ѓнутры. Камандзір жыве ѓ арандаванай віле побач з лагерам. Эга клічуць Галатис. Одзіна вакол двух мясцовых таксістаѓ адвёз двух амерыканцаѓ у гатэль" Вымярэнні ". на ѓскраіне вёскі; Пазней гэты ж чалавек адвёз ih на вілу Галатиса ".
  
  
  "Выдатная выведвальная праца, міс Нистром", - сказаѓ я. "Пойдзем, паехалі ѓ Рению".
  
  
  "Я толькі сеѓ", - паскардзілася яна. "У мяне яшчэ ёсць паѓкубка гарбаты".
  
  
  "Я прынясу табе яшчэ кубак пазней". Яе кінуѓ на столік некалькі драхмаѓ.
  
  
  "Добра", - сказала яна, паспешліва сербануѓшы яшчэ гарбаты, а затым паднялася, каб ісці за мной.
  
  
  Мы прайшлі па набярэжнай mimmo кавы і невялікай групы да адкрытай плошчы, дзе спыняліся аѓтобусы, якія ідуць на ѓскраіны. Паштовае аддзяленне і штаба паліцыі вароты выходзілі на плошчу, і там сядзела потускневшая бронзавая статуя старажытнага героя. Мы абмінулі гэтую плошчу, згарнулі з набярэжнай у невялікі наваколлі і неѓзабаве прыбылі ѓ Рению. Гэта быѓ шматузроѓневы гатэль, пабудаваны на ѓзгорку з амаль трапічным садам перад ім.
  
  
  Стройны малады чалавек за стойкай рэгістрацыі быѓ вельмі ветлівасць. "Так, учора прыехалі двое амерыканцаѓ. Яны вашыя сябры?"
  
  
  Як ih завуць? "- спытаѓ я.
  
  
  "Дайце-ка падумаць." Ён досталь, з-пад прылаѓка часопіс і адкрыѓ яго. "Ааа. Містэр Браѓн і містэр Сміт".
  
  
  "Так. Яны будуць нашымі сябрамі", - сказаѓ я. "У якой яны пакоі? Мы хочам ih здзівіць".
  
  
  "Яны ѓ 312. Але яны ѓжо з'ехалі. Яны згадалі, што вернуцца на абед у гатэль да паѓдня".
  
  
  Мы ѓсё роѓна праверылі пакой. Яе, пастукаѓ у дзверы, а затым увайшоѓ са спецэфектаѓ, прадастаѓленым хлопцамі вакол аддзела спецэфектаѓ. Мы зачынілі за сабой дзверы і огляделись. Абодва вялікія ложка былі яшчэ не запраѓлены, а на начным століку сядзела напалову пустая бутэлька віскі. Стаѓрас не асабліва піла, таму яе падумаѓ, што гэта быѓ эга найміт, якога ён прывёѓ з сабой, які выпіѓ спіртное.
  
  
  Акрамя скотчу і некалькіх недакуркаѓ, яны больш нічога не пакінулі. Стаѓрас, верагодна, не ѓзяѓ з сабой багажу. Тое, што ён павінен быѓ зрабіць, і не зойме шмат часу. Эму прыйшлося даведацца аб тэлефонным званку чалавека, які назваѓся Минуркосом, і праверыць лаяльнасць Галатиса, камандзіра лагера. Жыццё Галатиса апынулася ѓ непасрэднай небяспекі, калі б ён падпарадкаваѓся загадам Минуркоса не рухацца, пакуль не пачуе ад яго далейшыя паведамленні. Паколькі Стаѓрас прыбыѓ учора, Галатис мог быць ужо мёртвы.
  
  
  "Нам лепш пайсці на вілу", - сказаѓ я.
  
  
  "Я з табой, Нік".
  
  
  Пасьля паѓгадзіннага спытаць, мы нарэшце знайшлі таксіста, потягивающего сувязе ѓ каву. У яго не было нашай найменшага жадання адвезці нас на вілу, пакуль яе не паказала эму пачак драхмаѓ, то чаго ён згорбіѓся і павёѓ нас да таксі. Гэта быѓ патрапаны Шэѓрале 1957 года, без большай часткі кветак і ваты якая тырчыць па абіѓкі. Таксіст узяѓ з сабой стары рухавік, які выдаѓ гучную адрыжку, калі мы похали.
  
  
  Большая частка язды праходзіла па дрэнна брукаванай дарозе ѓздоѓж скалістага ѓзбярэжжа выспы, дзе стромыя скалы абрываліся ѓ Эгейскае мора. Калі мы былі амаль на пляжы Орнос, кіроѓца павярнуѓ на ірваную жвіровую дарогу ѓ бок лагера і вілы. Калі мы мінулі высокі плот вакол калючага дроту, нам удалося толькі мімаходам разглядзець лагер, зялёныя будынка, притаившиеся удалечыні. Мы згарнулі ад плота на доѓгую дарогу, якая займаецца вяла да віле. Калі мы падышлі да дома з чарапічным дахам, яе папрасіѓ таксіста пачакаць, і ён, падобна, вельмі ахвотна пагадзіѓся.
  
  
  Мы былі гатовыя да ѓсяго, калі яе, пастукаѓ у багата упрыгожаную драѓляную ѓваходную дзверы. У Эрыкі зноѓ быѓ бельгійскі рэвальвер, схаваны за сумачкай, і ѓ гэты раз яна спадзявалася эга выкарыстоѓваць. Яна спакойна сядзела побач са мной на дзень і чакала. Яе паклаѓ "люгер" у бакавой хвіліну пінжака, і мая рука была з ім. Слуга, пажылы грэк, адкрыѓ дзверы.
  
  
  "Гартуй " абноѓлена", - павітаѓ ён нас. Ён працягнуѓ па-грэцку. "Вы хочаце бачыць камандзіра?"
  
  
  "Дараваць мяне", - сказаѓ я, асцярожна адсоѓваючы эга ѓ бок. Мы з Эрыкам пераехалі ѓ вялікую гасціную з адной шкляной сцяной, якая выходзіць на схіл пагорка з дрэвамі.
  
  
  "Калі ласка!" - запярэчыѓ стары па-ангельску.
  
  
  Мы асцярожна пераходзілі праз пакоя ѓ пакой і, нарэшце, сустрэліся ѓ вялікім пакоі. Там нікога не было.
  
  
  "Дзе камандзір?" - спытала Эрыка ѓ старога.
  
  
  Ён люта паківаѓ галавой праз боку ѓ бок. "Не на віле. У гасцях".
  
  
  Яе спытаѓ. - "Дзе?"
  
  
  "Пайшоѓ з амерыканцамі. У лагер".
  
  
  "Эфаристо", - сказаѓ я, падзякаваѓшы яго.
  
  
  Мы выйшлі і зноѓ у такую гульню ѓ кабіну. "Адвязі нас у ваенны лагер", - сказаѓ яго кіроѓцу.
  
  
  "Што мы будзем рабіць, калі дабяромся туды?" - спытала Эрыка.
  
  
  Таксі ад'ехала ад дома, і рушыла назад па жвіровай дарозе. "Я яшчэ не ѓпэѓнены", - прызнаѓся я. "Я проста адчуваю, што мы павінны хоць бы зірнуць з боку".
  
  
  Але мы так далёка не зайшлі. Калі мы павярнулі назад на дарогу, якая займаецца праходзіла паралельна плота, і праехалі па ёй некалькі сотняѓ ярдаѓ, яе ѓбачыѓ месца, дзе сляды ад шын выходзілі з праезнай часткі і спыніѓся каля нейкіх зараснікаѓ.
  
  
  Яе сказаѓ кіроѓцу. - "Стоп!"
  
  
  "Што здарылася, Нік?" - спытала Эрыка.
  
  
  "Я не ведаю. Заставайся тут".
  
  
  Яе вылез вакол кабіны і выцягнуѓ "люгер". Яе павольна рушыѓ mimmo слядоѓ шын, да зараснікаѓ. Былі сведчанні бойкі каля таго месца, дзе была прыпаркаваная машына. Патрапіѓшы ѓ кусты, яе выявіѓ тое, чаго баяѓся. За густым кустом ляжаѓ высокі худы мужчына, з перарэзаным горлам ад вуха да вуха. Відавочна, яе знайшоѓ Галатиса.
  
  
  Яе, вярнуѓся ѓ машыну і сказаѓ Эрике, і мы проста пасядзелі там некаторы час, пакуль таксіст глядзеѓ на нас у люстэрка задняга выгляду.
  
  
  "У Стаѓраса ѓжо павінен быѓ быць адзін па ѓсёй падначаленых Галатиса афіцэраѓ на сваім баку", - цяжка сказаѓ я. "Калі мы не знойдзем Стаѓраса, заѓтра ѓ яго будуць гэтыя войскі ѓ Афінах".
  
  
  "Мы не можам ісці за ім у лагер, Нік, - сказала Эрыка. "У яго будзе невялікая армія, каб абараняць эга там".
  
  
  "Мы вернемся ѓ гатэль, і спадзяемся, што тое, што сказаѓ ім Стаѓрас, праѓда - што ён мае намер быць там да поѓдня. Мы будзем чакаць эга там".
  
  
  У "Рении" мы з Эрыкам незаѓважанымі дабраліся да пакоя Стаѓраса. Мы замкнуліся і сталі чакаць. Была сярэдзіна раніцы. Ложкі былі запраѓлены, так што нам не прыйшлося турбавацца аб пакаёвак. Яе наліѓ нам абодвум невялікую порцыю віскі, і мы ѓ такую гульню на край ложка, выпіѓшы гэта.
  
  
  "Чаму мы не можам быць тут у адпачынку, як турысты?" - паскардзілася Эрыка. "Няма чаго рабіць, акрамя як наведваць ветраныя млыны, хадзіць на пляжы і сядзець у кафэ, назіраючы, як жыве свет?"
  
  
  "Можа быць, мы калі-небудзь будзем тут разам", - сказаѓ я, не верачы гэтаму нас на хвіліну. "Пры іншых пры іншых абставінах".
  
  
  Эрыка зняла маленькі гиллетт, які шэл з штанамі. На ёй была толькі празрыстая блузку, запраѓленая ѓ штаны. Яна зноѓ ложка на ложак, яе ногі ѓсё яшчэ стаялі на падлозе, а яе рудыя валасы бязладна расплываліся ѓ простым зялёным покрыве.
  
  
  "У нас не так шмат часу разам", - сказала яна, гледзячы ѓ столь. Лёгкі ветрык пранікаѓ у адкрытае акно, лёгкі марскі брыз. "Незалежна ад таго, як усё гэта працуе".
  
  
  "Я ведаю."
  
  
  "Я не хачу чакаць нейкага магчымага ѓ цяперашні час і ѓ будучыні разам. Магчыма, ён ніколі не наступіць". Яна пачала расшпільваць блузку.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на нах. "Эрыка, што ты, кравец вазьмі, робіш?"
  
  
  "Я распранаюся", - сказала яна, не гледзячы на мяне. Блузку была знятая. Яна расшпіліла маленькі бюстгальтар і змахнула эга. Яе глядзеѓ на нах зверху ѓніз.
  
  
  "Вы разумееце, што Стаѓрас можа ѓвайсці сюды ѓ любы момант?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Гэта толькі сярэдзіна раніцы". Яна расшпіліла зашчапку жоѓтых штаноѓ на станы і сцягвала ih праз сцягна. Пад ім быѓ толькі кавалак трусікаѓ, невялікі кавалак тканіны, які амаль нічога не прыкрываѓ.
  
  
  Яе ѓспомніѓ, і ѓ мяне перасохла ѓ горле. Яе ѓспомніѓ чыстае жывёліна задавальненне, якое адчуваѓ з ёй.
  
  
  "Эрыка, я не думаю..." - паспрабавала запярэчыць я.
  
  
  "Час ёсць", - запэѓніла яна мяне, млява рухаючыся па ложку. Яе, глядзеѓ, як яе цела рухаецца і расцягваецца. "Ты сам сказаѓ, што Стаѓрас, напэѓна, усе раніцу будзе перагаворвацца з новым камандзірам у лагеры".
  
  
  "Мы не можам быць упэѓненыя ѓ гэтым", - сказаѓ яе, калі яна расшпільвала мой рэмень. Мой пульс пачасціѓся, і ён адчуѓ знаёмую ѓнутраную рэакцыю на яе дотык.
  
  
  Яна прыцягнула мяне да сябе і рушыла да мяне. Мая левая рука па ѓласным жаданні перамясцілася да грудзей.
  
  
  "Як мы павінны быць упэѓненыя, Нік", - выдыхнула яна, засунуѓшы руку ѓ маю вопратку.
  
  
  "Ну, якога чорта, - падумаѓ я. Дзверы была зачыненая. "Люгер" будзе ѓ межах лёгкай дасяжнасці. Мы пачуем Стаѓраса да таго, як ён увойдзе ѓ пакой. І ѓ мяне было тое ж пачуццё, што і ѓ Эрыкі. Магчыма, гэта ѓ апошні раз.
  
  
  Яе, павярнуѓся і дазволіѓ вачам слізгаць па целе Эрыкі і грыве палаюць валасоѓ, якія падаюць на яе малочныя плечы, і падумаѓ, ці была калі-небудзь жанчына больш жаданая, чым Эрыка Нистром. У любым месцы. Любы час.
  
  
  Яе пацалаваѓ ee і ee рот быѓ гарачым і вільготным, і ѓ тым, як яна прыціснулася вуснамі да маіх, была патрэба. Калі мы цалаваліся, яна мяне распраналі, і яе не спыняѓ яе. Потым мы разам ляжалі на ложку, і яе сцягваѓ празрыстыя трусікі з яе сцёгнаѓ і сцёгнаѓ. У канцы яна дапамагла мне, збіѓшы ih з панталыку.
  
  
  Яна ложка на спіну з амаль заплюшчанымі вачыма і пацягнулася да мяне. Яе, падышоѓ да яе, і яна прыцягнула мяне да сябе. Мы зноѓ горача пацалаваліся, і яна трымала мяне і лашчыла. Калі яна ѓцягнула мяне ѓ сябе, быѓ момант, калі яе рот адкрыѓся ад задавальнення, а затым па яе горла вырваѓся нізкі стогн.
  
  
  Яе сцягна рухаліся супраць мяне, праяѓляючы ініцыятыву і патрабавальна. Ёй адказаѓ, моцна штурхаючы ee. Доѓгія сцягна адарваліся ад ложка, і замкнуліся за маёй спіной, прымушаючы мяне глыбей пракрасціся ѓнутр.
  
  
  А потым нас прагрымеѓ выбух. Ён прыйшоѓ раней і з большай сілай, чым яе калі-небудзь думаѓ, прымушаючы плоць дрыжаць і дрыжаць ад сваёй аголенай сілы і праходзячы толькі пасьля таго, як мы абодва былі пазбаѓленыя ад усёй мітусні, якая займаецца нарастала ѓнутры нас. Мы засталіся з мяккай рабізной задавальнення, якая займаецца пранікла ѓ самыя глыбокія і самыя патаемныя часткі нас.
  
  
  Апраналіся нетаропка. Было яшчэ не пазней за раніцу. Аднак яе пачаѓ асцерагацца, што Стаѓрас можа не з'явіцца. Ён можа быць у аэрапорце ѓ чаканні самалёта ѓ Афіны. Ён мог бы сказаць, што вяртаецца ѓ апоѓдні толькі для таго, каб збіць любога пераследніка са свайго следу.
  
  
  Было адзінаццаць трыццаць. Эрыка выпіла яшчэ віскі, і ѓнутры нах расло напружанне, якое, відавочна, адбівалася на яе твары.
  
  
  "Я іду ѓ вестыбюль", - сказала яна ѓ адзінаццаць трыццаць пяць.
  
  
  "Навошта?"
  
  
  "Можа быць, ён патэлефанаваѓ і змяніѓ свае планы", - сказала яна, хутка зацягнуѓшы доѓгую цыгарэту. "Яны могуць нешта ведаць".
  
  
  Яе не спрабаваѓ яе спыніць. Яна была ѓся ѓ хваляванні, нягледзячы на тое, што мы раней займаліся любоѓю.
  
  
  "Добра, - сказаѓ я. "Але калі вы сутыкнецеся з Ставросом, не бярыце эга сябе. Хай ён падыдзе сюды".
  
  
  "Добра, Нік. Абяцаю".
  
  
  Затым сыходу Эрыкі яе пачаѓ хадзіць па пакоі. Яе сэм нерваваѓся. Было важна, каб мы прывялі сюды Стаѓраса. Мы пераследвалі эга досыць доѓга.
  
  
  Прайшло ѓсяго пяць мін, затым таго, як Эрыка спусцілася да стойцы рэгістрацыі гатэля, калі яе пачуѓ шум у калідоры. Яе і выцягнуѓ 9-мм люгер і падышоѓ да дзень. Яе прыслухаѓся. Пачуѓся яшчэ адзін гук. Яе чакаѓ, але нічога не адбылося. Яе асцярожна і ціха адчыніѓ дзверы. Прыадчыніѓшы яе на цалю, яе, выглянуѓ у калідор. Нікога не было відаць. Яе стаяць глянуѓ у хол і паглядзеѓ туды-сюды.
  
  
  Нічога. Калідор амела адкрытыя аркі, якія вядуць у сад. Я пайшоѓ, выглянуѓ і зноѓ нічога не ѓбачыѓ. Прыкладна ѓ пяцідзесяці футаѓ па калідоры быѓ выхад у сад. Яе хутка спусціѓся туды, агледзеѓся і, нарэшце, здаѓся. "Напэѓна, мае нервы былі на мяжы, - вырашыѓ я. Яе вярнуѓся да прачыненых дзень у пакой і ѓвайшоѓ.
  
  
  Як толькі яе схапіѓся за дзверы, каб закрыць яе за сабой, яе краем вока заѓважыѓ рух, але было занадта позна, каб адрэагаваць. Хрумсткі ѓдар па патыліцы выклікаѓ у мяне галавакружную боль у галоѓ і шыі. "Люгер" выслізнуѓ вакол маёй рукі. Яе, схапіѓся за дзвярны касяк і ѓтрымаѓся, калі яе, абапёрся на яго. Яе мімаходам убачыѓ твар перад сабой і адчула ѓ nen тое, што бачыѓ у пентхаусе ѓ Афінах. Гэта было суровае хмурнае твар Адрыяна Стаѓраса. Яе выдаѓ жывёльны гук у горле, і пацягнуѓся да гэтага уродливому твару. Але потым яшчэ што то зноѓ ѓдарыла мяне па галоѓ, і ѓнутры ѓспыхнулі яркія агні. Яе паплыѓ ѓ моры чорнага колеру, і паміж чорным морам і чорным небам не было лініі гарызонту. Усё гэта самкнулася на мне і злілося ѓ клубящуюся цёмную масу.
  
  
  Адзінаццатая кіраѓнік.
  
  
  "Ён ачуѓся".
  
  
  Чуѓ яе голас невыразна, як быццам ён шэл да мяне па іншай пакоя. Мае вочы адкрыліся, але я не мог ih сфакусаваць. Яе ѓбачыѓ вакол сябе тры смутныя формы.
  
  
  "На самой справе, адкрый вочы".
  
  
  Голас быѓ знаёмым. Ён належаѓ Адрыяну Ставросу. Яе паспрабаваѓ засяродзіцца на яго крыніцы. Эга твар праяснілася ѓ маім бачанні. Яе глядзеѓ у жорсткае, жорсткае твар з залысінамі, цёмнымі валасамі і ледзянымі халоднымі вачыма, і ненавідзеѓ сябе за тое, што дазволіѓ эму ѓзяць мяне. Яе перавёѓ позірк з яго на два іншых асоб па баках. Адзін належаѓ здароваму смуглому хлопцу з блакітнаватым вокам над левым вокам. Яе прыняѓ эга для бразільскага целаахоѓніка Стаѓраса. Іншы мужчына быѓ даволі малады і насіѓ форму колеру хакі. Яе здагадваѓся, што гэта той афіцэр, які замяніѓ пакаранага Галатиса.
  
  
  - Такім чынам, - сказаѓ Стаѓрас атрутным голасам. "Мыйшчык вокнаѓ". Ён выдаѓ свайго роду гарлавы смех. "Хто ты на самай дэла?"
  
  
  "Хто ты на самай дэла?" Ёй адказаѓ, спрабуючы ачысціць галаву, спрабуючы думаць. Яе ѓспомніѓ Эрыку і падумаѓ, ці знайшлі яны яе таксама.
  
  
  Стаѓрас выцягнуѓ мяне і ѓдарыѓ мяне тыльным бокам далоні, і толькі тады яе і заѓважыѓ, што сяджу на прамым крэсле. Яны не звязвалі мяне, але "Люгера" не было. Х'юга усё яшчэ сядзеѓ у мяне на перадплечча пад расшпіленай курткай. Яе ледзь не ѓпаѓ з крэсла, калі прыйшоѓся ѓдар.
  
  
  Стаѓрас нахіліѓся мной назаѓсёды, і калі ён загаварыѓ, яго голас быѓ падобны на рык самцы леапарда. "Я бачу, ты мяне не пазнаеш", - прашыпеѓ ён. Яе, бачыѓ, як армейскі афіцэр зірнуѓ на яго. "Цяпер вы ведаеце, з якім мужчынам маеце справу".
  
  
  "Так, псіх, - падумаѓ я. Бязлітасны чалавек, охотящийся на іншых. Цяпер яе зразумеѓ, чаму яны назвалі эга Стервятником. На гэты раз яе трымаѓ рот на замку. Ён выпрастаѓся, схапіѓ кашулю на перад і рэзка разарваѓ яе. Яе глядзеѓ на масу шнараѓ на яго торсе, мабыць, з агню. Аказалася, што яны пакрывалі большую частку эга цела.
  
  
  "Вы бачыце гэта?" - прагыркаѓ ён, яго вочы заблішчэлі занадта ярка. "Я атрымаѓ гэта пры пажары ѓ кватэры, калі быѓ хлопчыкам. Мой бацька ѓзяѓ з сабой ѓ ложак закуренную цыгарэту, што стала апошнім у серыі безадказных дзеянняѓ па адносінах да эга сям'і. Але я выжыѓ, разумееце. Не думайце, што я патраплю ѓ пекла, таму што я ѓжо быѓ там ".
  
  
  Так што гэта была вялікая адсутны частка галаваломкі Стаѓраса. Агонь што-то пстрыкнуѓ ѓнутры яго. Ён выпаліѓ усё, што засталося ад душы, засталося толькі обугленное ядра. Калі ён зашпіліѓ кашулю, яе зразумеѓ, чаму ён стаяѓ так адкрыта. Павінна быць, увесь эга торс быѓ жорсткім з-за зарубцованной тканіны.
  
  
  "Цяпер ты разумееш", - прашыпеѓ ён мне. "Цяпер ты скажаш мне, хто ты і што ты робіш тут, на Миконосе, шпиония за мной".
  
  
  Хрыплы темнолицый хлопец побач з ім выняѓ вакол кішэні што-то кароткі, па-відаць, дубінку, на ѓсялякі выпадак, калі ёй быѓ бы досыць дурны, каб кінуць выклік Ставросу.
  
  
  "Гэта ЦРУ?" Да мяне дайшоѓ пачварны голас Стаѓраса. "Вы тэлефанавалі Галатису, прыкідваючыся Минуркасом?"
  
  
  Яе павінен быѓ пашкадаваць сябе, інакш усё было б скончана. Калі б Эрыка не пакутуе за стойкай гатэля, як аказалася, яна неѓзабаве вярнулася б сюды. Калі мне пашанцуе, і яна зверне ѓвагу, яна не ѓвойдзе ѓ пакой і не стане ih палонніцай. Яна будзе змагацца з гэтым, і я павінен быць свядомым, каб аказаць гэй дапамогу.
  
  
  "Так", - сказаѓ я. "Яе па ЦРУ".
  
  
  "Ага, праѓда выходзіць вонкі", - сказаѓ Стаѓрас. "І вы тут, каб зладзіць пераварот супраць мяне?"
  
  
  Вочы Стаѓраса бліснулі на мяне маніякальнай нянавісцю.
  
  
  "Што-то ѓ гэтым родзе."
  
  
  "Якія дэталі гэтага змова ЦРУ?" - запатрабаваѓ адказу Стаѓрас.
  
  
  Яе вагаѓся. Калі б яе сказаѓ занадта шмат, гэта прагучала б фальшыва. Хаскі зноѓ падняѓ дубінку.
  
  
  "Пачакай", - сказаѓ малады афіцэр з моцным акцэнтам. "Нядаѓна ѓ Грэцыі мы вывучылі пэѓныя метады, якія дазваляюць дамагчыся ад зняволеных поѓнага супрацоѓніцтва. Але будзе занадта шумна, каб прыступіць да такога допыту тут.
  
  
  У любым выпадку мы павінны вярнуцца ѓ лагер. Мы возьмем эга з сабой ".
  
  
  Стаѓрас на імгненне задумаѓся. "Добра, - змрочна сказаѓ ён.
  
  
  Яны падхапілі мяне з крэсла. Цікава, дзе, кравец вазьмі, Эрыка? Яна павінна была вярнуцца праз стойкі рэгістрацыі. Можа, яны ѓсе-ткі знайшлі яе. Але яе не мог спытаць.
  
  
  Калі яны загналі мяне ѓ ожидающую машыну каля дома, на выдаленай ад уваходу стаянцы, яе падумаѓ аб тым, каб паспрабаваць збегчы з дапамогай стилета. Калі б яны даставілі мяне ѓ той лагер, яе б ніколі не пакінуѓ эга жывым.
  
  
  Але не было добрай рашэнні паварушыцца з нажом. Хрыплы мужчына трымаѓ пісталет у мяне пад рэбрамі, а з другога боку ад мяне сядзеѓ Стаѓрас. Афіцэр вёѓ машыну.
  
  
  Па дарозе вакол горада па обрывистой дарозе яе ѓвесь час думаѓ пра Эрике. Было цяжка зразумець, што з ёй здарылася. Яна ведала, што гэй, што прыйдзецца вярнуцца ѓ пакой адразу ж, як толькі з'явіцца Стаѓрас.
  
  
  Мы былі за горадам-напрыклад, на майл, калі згарнулі на круты паказальнікаѓ і ѓбачылі машыну, якая спынілася за ѓсё ѓ дваццаці ярдаѓ наперадзе нас на вузкай дарозе. Яе, успомніѓ, што бачыѓ гэтую машыну, прыпаркаваную ля гатэля раней, і прыйшоѓ да высновы, што яна належыць менеджменце. Афіцэр націснуѓ на здзекі, і ваенная машына спынілася ѓ некалькіх футах ад іншай машыны.
  
  
  "Што гэта такое?" - коратка спытаѓ Стаѓрас.
  
  
  "Быццам бы зламаная машына", - буркнуѓ афіцэр.
  
  
  "Ну, ідзі прыбяры яго з дарогі", - скамандаваѓ Стаѓрас.
  
  
  Справа ад нашай машыны была скала, а з другога боку круты абрыѓ. Афіцэр выйшаѓ з левага боку і асцярожна рушыѓ да машыны, преградившей дарогу. Стаѓрас, які сядзеѓ справа ад мяне, адчыніѓ дзверы з боку абрыву і спыніѓся на тратуары, назіраючы. Яе быѓ у машыне сам-насам з хрыплым мужчынам, державшим пісталет побач са мной.
  
  
  "Скінь яе са скалы!" - загадаѓ Стаѓрас стаяць побач з нашай машынай.
  
  
  "Я паспрабую", - сказаѓ афіцэр.
  
  
  Гэта эга былі апошнія словы. Калі ён спыніѓся каля іншай машыны, яе ѓбачыѓ, як мэта Эрыкі ѓзляцела над абрывам. Яна, відаць, падслухоѓвала за межамі гасцінічнага нумара і чула, як яны вырашылі адвезці мяне ѓ лагер. Яна сагнала машыну гатэля і спыніла нас на дарозе.
  
  
  "Сцеражыся!" - крыкнуѓ Стаѓрас афіцэру, калі ѓбачыѓ, што Эрыка зрабіла рэвальвер на мужчыну.
  
  
  Грэк павярнуѓся, калі пісталет Эрыкі стрэліѓ. На лбе ѓ афіцэра з'явілася дзірачка. Ён адхіснуѓся і ѓрэзаѓся ѓ машыну, калі Эрыка зрабіла пісталет на Стаѓраса. Ён выцягваѓ уласны пісталет, і захапляѓся яе Эрыкам за тое, што першым дастала афіцэр, таму што я ведаѓ, як яна гатэляѓ прыстрэліць Стаѓраса. Яна прицелилась ѓ Стаѓраса, і яе пісталет зноѓ раѓнуѓ, і трапіѓ у яго.
  
  
  Хрыплы мужчына побач са мной у машыне цэліѓся ѓ мяне, не разумеючы, што рабіць у першую чаргу. Нарэшце, калі Стаѓрас быѓ паранены, ён вырашыѓ спачатку прыкончыць мяне, а затым пайсці за Эрыкам. Яе, бачыѓ, як пабялеѓ эга палец на спускавым кручку рэвальвера. Яе, махнуѓ рукой і ѓдарыѓ яго эга, па руцэ з пісталетам, і зброя стрэліла, разбіѓшы аконнае шкло побач са мной. Штылет быѓ у мяне ѓ далоні. Трымаючы пісталет на адлегласці, яе моцна штурхнуѓ нажом і адчуѓ, як ён увайшоѓ у эга руку. Для яго ѓсё было скончана.
  
  
  Стаѓраса паранілі ѓ плячо, але гэта была ѓсяго толькі рана. Ён упаѓ на зямлю і адказваѓ на агонь Эрыкі, калі яе выскачыѓ вакол далёкага канца машыны. Прыгнуѓшыся і выкарыстоѓваючы машыну для хованкі, яе, накіраваѓся да іншай машыне з пісталетам у руцэ. Стаѓрас зноѓ прымусіѓ Эрыку схавацца за абрыѓ. Яго гатэль, зрабіць па яго дакладны стрэл з месца, дзе ён менш за ѓсё гэтага чакаѓ, таму што ён думаѓ, што я ѓсё яшчэ ѓ палоне.
  
  
  Але калі яе падышоѓ да іншай машыне, Стаѓрас ѓбачыѓ мяне. Ён зрабіѓ два стрэлы, і кулі взметнули побач са мной кавалкі асфальту. Яе і нырнуѓ за кут машыны і сышоѓ з лініі агню. У наступны момант Стаѓрас зноѓ апынуѓся ѓ ваеннай машыне. Мэта Эрыкі выскачыла вакол абрыву, і яна стрэліла ѓ машыну, але прамахнулася. За рулём быѓ Стаѓрас. Рухавік завёѓся.
  
  
  Яе ѓстаѓ і стрэліѓ у яго. Раптам машына нахілілася і паляцела выплат прама на мяне. Ён спрабаваѓ прыціснуць мяне да іншай машыне. Яе выпусціѓ адзін непатрэбным стрэл, і нырнуѓ у бок ад надыходзячай машыны. Ён гучна урэзаѓся ѓ іншую машыну. Яе ляжаѓ вельмі блізка да месца ѓдару, закрыѓшы твар і спадзеючыся, што раздзіраецца метал не ѓрэжацца ѓ мяне. Стаѓрас разгарнуѓ машыну заднім ходам і рэзка павярнуѓ у бок ад месца ѓдару. Ён вяртаѓся ѓ горад. Яшчэ праз долю секунды ён быѓ на хаду. Яе старанна прыцэліѓся, патрапіѓ у шыну і разарваѓ яе, але ён працягваѓ ехаць. Эрыка выпусціла два стрэлы, кулі са свістам адляцеѓ ад машыны і не патрапілі на Стаѓраса.
  
  
  Яе, чуѓ яе крык. - "Кравец!"
  
  
  Яе, устаѓ і адчыніѓ дзверы разбітай машыны. Дзверы ѓпала мне ѓ рукі і стукнулася аб тратуар. Яе сеѓ у машыну і паспрабаваѓ завесці машыну. З трэцяй спробы ѓсё зарабіла.
  
  
  Эрыка сустрэла мяне каля машыны, калі яе уключыѓ перадачу.
  
  
  Мы з ровам імчаліся па дарозе на Ставросом. Мы трымалі эга ѓ поле зроку, пакуль не дабраліся да горада, а затым знайшлі кінутую машыну каля набярэжнай. Мы зваліліся і паглядзелі прыкметна бензін скончыѓся.
  
  
  "Ён не можа быць далёка адсюль", - сказала Эрыка. "Я зазірну ѓ кафэ".
  
  
  "Добра, яе пагляджу на лодкі. Будзьце асцярожныя".
  
  
  "Ты таксама, Нік", - сказала яна.
  
  
  Яна пайшла па дарожцы да кафэ. Там было шмат месцаѓ, дзе можна было схавацца. Яе, выйшаѓ на невялікі пірс, дзе некалькі турыстаѓ чакалі лодку. Я як раз збіраѓся спытаць Стаѓраса, калі пачуѓ роѓ маторнага катэры. Потым яе ѓбачыѓ эга на катэры ѓ канцы прычала. Лодка адыходзіла.
  
  
  Яе пабег да яму, але спазніѓся. Ён быѓ у дарозе. Яе нацэліѓ на яго пісталет, але не стрэліѓ. Заѓважыѓшы побач са мной невялікую лодку, яе, ускочыѓ на борт з уладальнікам, які стаяѓ з адвіслай сківіцай, назіраючы за ѓсім гэтым. У мяне ѓсё яшчэ быѓ пісталет.
  
  
  "Заводаѓ", - загадаѓ я.
  
  
  Ён моѓчкі падпарадкаваѓся. Матор зароѓ.
  
  
  "А цяпер ідзі за ім".
  
  
  "Але..."
  
  
  "Прэч, кравец вазьмі!" - крыкнуѓ я.
  
  
  Ён выйшаѓ. У тую секунду яе быѓ за рулём і ад'язджаѓ ад порта бар услед за Ставросом. Яе, азірнуѓся і ѓбачыѓ Эрыку ѓ далёкім канцы панэлі, выкрикивающую маё імя. Я не мог вярнуцца. Яе адмахнуѓся ад нах.
  
  
  Яе, чуѓ яе крык. - "Быць асцярожны!"
  
  
  Мне было шкада, што яна не можа быць са мной, таму што Стаѓрас быѓ для нах важным. Але абставіны распарадзіліся інакш. Яе, бачыѓ, як Стаѓрас прайшоѓ праз уваход ва ѓнутраную гавань, пакідаючы за сабой чысты белы пасля. За межамі гэтай ахоѓнай тэрыторыі былі невялікія, зменлівыя хвалі, і калі яе дабраѓся туды, мая невялікая лодка пачала разгойдвацца, і пырскала мне ѓ твар салёнай вадой, вакол цёмна-сіняга Эгейскага сукенка. Было ясна, што Стаѓрас накіроѓваѓся да необитаемому выспы, які знаходзіѓся побач з Делосом.
  
  
  Мая лодка была хутчэй, чым катэр, які скраѓ Стаѓрас, таму, адчайна чапляючыся за сваё маленькае судна, яго павольна дагнаѓ яго. У гэты час яе думаѓ пра Эрике там, на Миконосе. У паліцыю трэба будзе даць тлумачэнні. Але званок палкоѓніку Коцикасу раскажа уладам усё, што яны гасцініц б ведаць. Да таго часу, калі яе вярнуся, яны, напэѓна, ѓзнагародзяць Эрыку медалямі. Калі яе вярнуся.
  
  
  Раптам яе апынуѓся ѓ межах дасяжнасці, але Стаѓрас мяне апярэдзіѓ. Ён двойчы стрэліѓ у мяне, і яны разбілі лабавое шкло лодкі. Прымаючы ва ѓвагу тое, як мая лодка скакала, гэта было сапраѓдным подзвігам, што Стаѓрас куды ён трапіѓ. Яе выцягнуѓ пісталет і старанна прыцэліѓся ѓ сілуэт Стаѓраса. Яе, стрэліѓ і прамахнуѓся. У мяне засталося ѓсяго два стрэлы.
  
  
  Мы накіраваліся ѓ невялікі закінуты раён выспы, і вада супакоілася. Стаѓрас пабег да разбураным рэштках распаленага, выгоревшего на сонца панэлі. Па дарозе яе бачыѓ, як ён перезаряжал пісталет, так што ѓ яго было перавага ѓ боепрыпасах. Пад'язджаючы да прычала, ён двойчы стрэліѓ у мяне, каб утрымаць мяне далей. Яе, разгарнуѓ лодку па шырокаму колу, спрабуючы перахітрыць яго. Але яе стрымліваѓ агонь. Я не мог марнаваць дарма стрэлы.
  
  
  Стаѓрас нахіліѓся на старце, над чым-то працаваѓ. Катэр ужо быѓ прыстыкаваны. Яе, падумаѓ, што гэта можа быць мой шанец, і зноѓ зрабіѓ лодку ѓнутр. Як толькі яго падышоѓ досыць блізка, каб стрэліць, у поле зроку з'явіѓся Стаѓрас і шпурнуѓ якой-то прадмет у маю лодку. Ён прызямліѓся адкрытымі ѓ маю кабіну. Яе, бачыѓ, як гарыць запал, і ведаѓ, што Стаѓрас знайшоѓ дынаміт. На Миконосе эга выкарыстоѓвалі для пракладкі новай дарогі на далёкім канцы выспы. У мяне не было часу паспрабаваць выкінуць эга за борт. Засцерагальнік апынуѓся кароткім. Засунуѓшы пісталет за пояс, яе нырнуѓ за борт і паплыѓ.
  
  
  Выбух разарваѓ мне вушы і скалануѓ гарачы паветра, падняѓшы на ваду вялікія хвалі. Вакол мяне пасыпаѓся смецце, але яго праплыѓ прэч. Яе, азірнуѓся і ѓбачыѓ палаючыя абломкі на паверхні вады, чорны дым каціѓся да неба.
  
  
  Мне пашанцавала. Яе працягваѓ плыць да берага, што прылягае да порта бар. Стаѓрас убачыѓ мяне і зрабіѓ два стрэлы. Кулі ѓпалі ѓ ваду выплат прама за мной. Ён стрэліѓ у трэці раз і прарэзаѓ мне перадплечча. Яе вылаяѓся сабе пад нос. Нават калі яе дабяруся да берага, яе магу застацца без зброі, таму што патроны ѓ пісталеце маглі намокнуть.
  
  
  Калі Стаѓрас ѓбачыѓ, што я працягваю ісці да берага, ён павярнуѓся і пабег ад зарослага багавіннем прычала. Ён абалонкі ѓ плоскую нізкую частку выспы выплат прама за намі, да развалін паѓтузіна рыбацкіх халуп, якія былі даѓно закінутыя. Ён, відавочна, меѓ намер зладзіць мне засаду там.
  
  
  Яе з цяжкасцю закат на старую марскую сцяну, якая займаецца ѓваходзіла ѓ док пад прамым вуглом. Яе, паглядзеѓ на адкрытае прастору перада мной, але Стаѓраса не ѓбачыѓ. Гарачае сонца пачатак сушыць салёную ваду на мне, пакуль яе вывучаѓ мясцовасць адкрытыя наперадзе. На адлегласці прыкладна трыста ярдаѓ ѓсёй тэрыторыі гатэля, а была адносна плоскай, за выключэннем якія былі раскіданыя каменных выхадаѓ і валуноѓ, якія атачалі і стваралі фон для кароткай лініі абсыпаюцца каменных халуп. Ззаду іх скалісты пагорак даволі крута ѓздымалася да цэнтра выспы, а на ѓзгорку было яшчэ адно будынак. Гэта быѓ двухпавярховы дом без даху і адной сцяны, верагодна, нейкае грамадскае збудаванне.
  
  
  Яе прыжмурыѓся ѓ яркім святле спадзеючыся ѓбачыць Стаѓраса, але той хаваѓся.
  
  
  Выцягнуѓшы рэвальвер з-за пояса, яе дастаѓ патроны і працёр ih. Яе адкрыѓ пісталет і зазірнуѓ у мозгу. ђнутры металічнай трубкі зіхацелі кроплі вады, бліскучыя ѓ адлюстраваным сонечным святле. Прыставіѓшы, мала да рота, яе прадуѓ мозгу, каб ачысціць эга. Два картрыджа, якія яе так старанна захаваѓ, можа даць збой, калі яе залежаѓ ад іх. Іншай зброі ѓ мяне не было, так як "Люгер" застаѓся ѓ гатэлі, а штылет тырчаѓ па келіх страляѓ на дарозе, якая вядзе да вайсковага лагера. Эрыка забярэ ih, але ѓ дадзены момант мне гэта не дапаможа.
  
  
  Аднак Стаѓрас не быѓ упэѓнены, што я не буду страляць, інакш ён не ѓцёк бы. Гэта быѓ невялікі перапынак у маю карысць. Прыняѓшы гэта як лепшае, што ѓ мяне было, яе падняѓся са сцяны і накіраваѓся да катэджа з пісталетам у руцэ. Калі б ёй паказаѓ пісталет, яе мог бы прымусіць Стаѓраса падумаць, што я гатовы стрэліць з яго, мокрага або няма, і прымусіць эга абараняцца. Але я спадзяваѓся, што да гэтага не дойдзе.
  
  
  Яе асцярожна падышоѓ да каменных домікаѓ. Паѓсюль расла высокая трава, нават унутры шкілетаѓ невялікіх пабудоѓ без дзвярэй і вокнаѓ. Трава злёгку варушылася пад цёплым ветрыкам, дзе ёй быѓ. Сонца тут здавалася, як-то ярчэй, чым на суседнім Миконосе. Ён і цёплы ветрык павольна сушылі маю кашулю і штаны, але мой шведаѓ ѓсё яшчэ прыліпала да майго цела.
  
  
  Яе асцярожна шэл па доѓгай карычневай траве. Дзве яшчаркі, шэрыя, дагістарычнага выгляду, скокнулі па камянях, каб сысці з майго шляху. Тут не пахла вуліцай. Гарачы паветра уставіѓ мне ноздры і амаль задушыѓ мяне сваім пахам гніення. Мухі гулі па зарослым пустазеллем палі паміж катэджамі і мной, і ѓ глыбіні душы яе ѓбачыѓ Алексіса Саломоса, які ляжыць на скручаных абломках з мухамі на nen. Затым яе заѓважыѓ рух наперадзе каля бліжэйшага катэджа.
  
  
  Яе пацёр рукой вочы і зноѓ паглядзеѓ. Цяпер там нічога не было відаць, ніякіх далейшых рухаѓ, але я адчуваѓ, што Стаѓрас быѓ там. Яе адчуваѓ гэта, кожная костка майго цела пасылала папераджальныя сігналы.
  
  
  Яе пабег да валун вышынёй па грудзі каля першага катэджа, замёр там, глядзеѓ і слухаѓ. У вушах пастаянна даносіѓся шум насякомых. Яе перамясціѓ руку на валун і паклаѓ ee яшчарцы на спіну. Ён адскочыла, напалохаѓшы мяне. У гэты момант Адрыян Стаѓрас высунуѓ галаву з-за другога катэджа ліній і стрэліѓ па пісталета.
  
  
  Стрэл, здавалася, рэхам разнёсся ѓ ліпкім паветры. Лупіѓ вочы раскалола камень каля маёй правай рукі. Праз імгненне пачатку другой стрэл трапіѓ камень, і рассыпаѓ пясчынкі мне ѓ твар. Яе плюнуѓ і сморгнул. Калі яе зноѓ шталь бачыць, Стаѓрас знік. Але ліжа да мяне, паміж першым і другім катэджамі, яе заѓважыѓ рух травы.
  
  
  Стаѓрас, мабыць, вырашыѓ, што я не буду страляць па мокрага пісталет. Замест таго, каб яе пераследваѓ эга, ён пераследваѓ мяне.
  
  
  "Паляѓнічы становіцца ахвярай!" - пачуѓся голас, за якім рушыѓ услед нізкі, халодныя кроѓ смех.
  
  
  Гэты глухі вар'ят голас, здавалася, сыходзіѓ хутчэй па маёй галавы, чым вакол катэджаѓ. Я не мог дакладна сказаць, дзе быѓ Стаѓрас, па гуку.
  
  
  "Тады ідзі і забяры мяне, Стаѓрас", - крыкнуѓ я.
  
  
  "Ільяс", - адкуль-то паправіѓ мяне Стаѓрас. "Аляксандр - гэта імя". За гэтым рушыѓ услед яшчэ адзін выбух смеху, высокі, психотический, які вагаѓся ад гарачага брызу.
  
  
  Яе пачуѓ шум у часцей у першага катэджа. Яе глядзеѓ скрозь пустыя вочы пабітых вокнаѓ і нічога не бачыѓ. Потым пачуѓ яе голас справа ад мяне і трохі ззаду мяне, у высокай траве.
  
  
  "Бескарысны пісталет, ці не так?"
  
  
  Яе павярнуѓся і ѓбачыѓ Стаѓраса, які стаяѓ ззаду мяне, у зусім іншай пазіцыі, чым чуѓ яе апошні гук. Ён мог быць вар'ятам, але ѓсё ж быѓ хітрым. Ён зрабіѓ на мяне пісталет і стрэліѓ.
  
  
  Яе, упаѓ плазам на зямлю побач з валуном, калі ён націснуѓ на спускавы кручок. Каменя больш не было паміж намі. Лупіѓ вочы разарвала рукаѓ кашулі і падрапала левую руку. Яе, перавярнуѓся адзін раз, калі ён зноѓ стрэліѓ. Лупіѓ вочы падняла пыл побач са мной. Я ѓ роспачы нацэліѓ на яго рэвальвер, калі ён у трэці раз націснуѓ на курок. Ён трапіѓ у пустую камеру. Ён глядзеѓ на мяне, калі яе націскаѓ на курок свайго пісталета. Ён таксама пстрыкнуѓ без стрэлу
  
  
  Твар Стаѓраса змянілася, і ён засмяяѓся высокім дзікім смехам, устаѓляючы патроны ѓ сваё зброю. Яе адкінуѓ пісталет, закапаѓся нагамі ѓ зямлю і скокнуѓ на яго.
  
  
  Яе трапіѓ у Стаѓраса, калі ён падняѓ на мяне пісталет. У яго не было рашэнню націснуць на курок, пакуль яе, схапіѓся з ім. Пісталет ѓпаѓ, калі мы абодва стукнуліся аб цвёрдую зямлю, штурхаючы і драпаючы высокую траву.
  
  
  Яе моцна ѓдарыѓ Стаѓраса па сківіцы, і ён упаѓ на спіну. Але калі яе зноѓ кінуѓся на яго, у яго ѓсё яшчэ заставалася шмат шалёнай сілы. Ён нейкім чынам знайшоѓ пусты пісталет, і калі яго зноѓ быѓ на nen, ён люта ѓдарыѓ яго ствалом зброі ѓ маёй галоѓ. Ён трапіѓ слізгальным ударам, і ён зваліѓся з яго.
  
  
  Калі яе зноѓ змог засяродзіцца на nen, ён ускочыѓ і пабег да двухпавярховым руін на ѓзгорку за катэджамі. Я стараюся драѓляная дзверы, няёмка вісела на адной пятлі, і калі яе ѓвайшоѓ, яна ѓсё яшчэ паціху рыпаѓ. Стаѓрас прайшоѓ гэтым шляхам.
  
  
  Яе павольна ѓвайшоѓ у паѓразбураны будынак. ђнутры травы было амаль столькі ж, колькі звонку, у поле. У некаторых месцах яна была намулянае, дзе прайшоѓ Стаѓрас. Але мне было прыемна ѓспомніць, што гэтага чалавека так пераследвалі ѓсё сваё свядомае жыццё, і ён здолеѓ выжыць. Калі яе абмінуѓ кут абваленай сцяны, убачыѓ яе погляд вар'яцкага эга асоб, а затым іржавы жалезны пруток хітнуѓся мне ѓ галаву. Яе прыгнуѓся, і штанга зачапіла мае валасы і ѓрэзалася ѓ каменную сцяну побач са мной.
  
  
  "Кравец!" - прамармытаѓ я. Ён знайшоѓ кавалак прасы, пакінуты апошнімі жыхарамі выспы. І зноѓ у яго было перавага перад мной.
  
  
  Яе, схапіѓся за штангу, але страціѓ раѓнавагу. Ён збіѓ мяне з нага, і ён страціѓ хватку. Імгненне праз ён зноѓ узмахнуѓ зброяй. Яно спусцілася да майго твару і разбіла б маю галаву, калі б трапіла. Яе, перакаціѓся, і штанга зачапіла маё правае вуха і моцна стукнулася аб зямлю пада мной.
  
  
  Яе зноѓ схапіѓ штангу, спрабуючы вырваць яе па хітрыкі Стаѓраса, і мы абодва страцілі яе. Стаѓрас павярнуѓся і узбег па осыпавшейся лесвіцы на верхні ѓзровень будынка, дзе знаходзіѓся канец другога паверха. Ён быѓ шчыра мной назаѓжды, калі ёй, устаѓ на ногі. Ён схапіѓ вялікі кавалак каменя і шпурнуѓ эга ѓ мяне. Ён саслізнуѓ з майго пляча, і боль працяѓ яго. Яе пачаѓ падымацца па каменных прыступках. Яе збіраѓся злавіць Стаѓраса і забіць эга голымі рукамі.
  
  
  Калі яе дасягнуѓ вяршыні, на мяне паляцеѓ іншы кавалак каменя. Яе прыгнуѓся, і ён з грукатам упаѓ уніз. Стаѓрас стаяѓ на заднім краі вузкай секцыі спадніца, адкрытая бок канструкцыі ззаду яго. Адчай з'явілася ѓ эга квадратным твар, калі ён стаяѓ і хмурна глядзеѓ на мяне. Ён паглядзеѓ на ѓзвышаецца зямлю ззаду будынка, абсыпаную валунамі і камяністую. Затым невялікага ваганні ён скокнуѓ.
  
  
  Яе, бачыѓ, як ён стукнуѓся аб камяні і пакаціѓся. Ён схапіѓся за шчыкалатку, і эга твар перакрывіѓся ад балюча і лютасці. Ён падпоѓз да асаблівых кругламу валуну, небяспечна таго, хто сядзеѓ на каменным ѓступе. Валун быѓ каля трох футаѓ у дыяметры, а пад эга пярэднім краем на злёгку нахільным выступе вакол скалы і травы быѓ заціснуты камень меншага памеру. Стаѓрас пацягнуѓся да маленькага каменя, каб выкарыстоѓваць эга супраць мяне.
  
  
  Яе, саскочыѓ на зямлю побач з ім, і ѓдар кусала мае ступні. Яе ѓпаѓ наперад, але хутка падняѓся, здаровы. Стаѓрас адчайна адштурхоѓваѓ камень ад валуна. Калі яе, рушыѓ за ім, ён звышчалавечым высілкам вырваѓ камень і застаѓся там, цяжка дыхаючы, і чакаѓ мяне.
  
  
  "Ідзі, - прашыпеѓ ён. "Я разаб'ю табе чэрап. Яе..."
  
  
  Мы абодва бачылі рух адначасова. Валун побач з ім, без падтрымкі аддаленага каменя, пачаѓ рухацца ѓніз па нахільнай паверхні скальнага ѓступа ніжэй ногі Стаѓраса. Здавалася, што на імгненне ён спыніѓся, пакуль ён глядзеѓ на яго з жахам, затым ён рушыѓ наперад з невялікага ѓступа да яму.
  
  
  З-за цяжкага каменя, які ён трымаѓ у руцэ, і з-за зламанай лодыжкі ён не мог рухацца досыць хутка. Яе пачаѓ выкрыкваць папярэджання, але потым зразумеѓ бессэнсоѓнасць гэтага. Твар Стаѓраса скрывіѓся ад жаху, калі валун дасягнуѓ эга.
  
  
  "Няма!" - закрычаѓ ён, калі зразумеѓ, як чалавек, які ѓпаѓ з высокага будынка, што немінучая смерць была ѓсяго ѓ некалькіх секундах.
  
  
  Калі валун дасягнуѓ Стаѓраса, накрыѓшы эга, ён ускінуѓ рукі, як быццам гатэлі спыніць эга прасоѓванне, але ён набірае занадта вялікую хуткасць. Ён павольна пракаціѓся па эга грудзей, трохі пахіснуѓся і застаѓся там. Калі ён упершыню закрануѓ эга, па эга горла вырваѓся рэзкі пранізлівы крык. Потым ён вельмі раптоѓна заглушился, як быццам хто-то выключыѓ радыё.
  
  
  Змрочнае яе, падышоѓ да таго месца, дзе яе мог бачыць галаву і плечы Стаѓраса, якія тырчаць з-пад валуна. Эга вочы былі адкрыты, ён невідушчым позіркам глядзеѓ на белае, гарачае неба. Рука спынілася і тузанулася, калі памерла цягліца, а затым яна шталь знежывелай.
  
  
  Дванаццатая кіраѓнік.
  
  
  Никкор Минуркос і яе сядзелі пад прахалодным навесам, у прыбярэжным кафэ і глядзелі mimmo ярка размаляваных рыбацкіх лодак на кобальтава-сіняе Эгейскае мора. Гэта было прыемнае раніцу, і мы атрымлівалі асалоду ад ім.
  
  
  "Палкоѓнік Коцикас і ёй усё растлумачылі уладам, і яны вельмі ѓдзячныя вам і Эрике", - сказаѓ мне Минуркос.
  
  
  Эрыка выйшла па каву на некалькі хвіліна і знаходзілася недалёка ад крамы, дзе купляла ангельскую газету.
  
  
  "Мы, павінна быць, выклікалі тут некаторы хваляванне на мясцовым узроѓні, - усміхнуѓся я, - пакуль яны не атрымалі тлумачэнне ѓсёй стральбы. Яе шкадую аб Галатисе. Ён выступіѓ супраць Стаѓраса ѓ непадыходны час".
  
  
  "У кожнай вайне, вялікі або маленькай, ёсць ахвяры", - сказаѓ Минуркос, дапіваючы сувязе.
  
  
  "Адзін мужчына можа прычыніць шмат burn", - паѓтараю я.
  
  
  "Стаѓрас мог бы выклікаць значна больш, калі б вы не спынілі эга", - сказаѓ Минуркос. "Голас чаму яе прыляцеѓ сюды, Миконос, каб падзякаваць вас асабіста. Коцикас таксама хоча падзякаваць вас. Ён хоча прадставіць вас і міс Нистром з ѓшанаваннямі на публічнай цырымоніі ѓ Афінах, як толькі вы вернецеся".
  
  
  Яе, паківаѓ галавой. "Падзякавалі эга за гэтую думку", - сказаѓ я. "Але ѓ маім дэла нам не дазваляюць публічныя адзнакай". Яе мог уявіць сабе рэакцыю Хоука на публічную цырымонію.
  
  
  "Але ёсць ордэна", - запярэчыѓ Минуркос. "Мы можам хоць бы паслаць ih вам і міс Нистром?"
  
  
  Яе, усміхнуѓся. "Чаму б не? Ты зноѓ у пентхаусе?"
  
  
  "Я еду з гэтага месца", - сказаѓ Минуркос. "Гэты эпізод прымусіѓ мяне ѓсвядоміць, што мужчына не можа і не павінен хавацца ад знешняга свету. Яе, лічу, што ѓ мяне яшчэ ёсць, што зрабіць для маёй краіны, і я магу дамагчыся большага дзякуй асабістым кантактам. Гэта падводзіць мяне да іншай прычыне таго, што я прыляцеѓ сюды, каб убачыць цябе ".
  
  
  Яе адпіѓ сувязе і паглядзеѓ на Минуркоса. Мне спадабалася эга твар. Ён быѓ чалавекам, якога можна было паважаць. Яе спытаѓ. - "Што гэта, сэр?"
  
  
  Эга цёмныя вочы глядзелі ѓ мае. "Я абавязаны табе жыццём, Нік. Але больш таго, ты мне падабаешся. Мне падабаецца, як ты дзейнічаеш. Яе, хачу, каб ты шталь працаваць на мяне. Яе хачу, каб мужчына кантраляваѓ маю сістэму бяспекі і быѓ побач са мной. Ты мне патрэбен, Нік ".
  
  
  Яе пачаѓ казаць, але ён узяѓ мяне за руку.
  
  
  "У вас будзе зарплата, якую ёй, упэѓнены, вам будзе больш чым дастаткова. І яе б даѓ вам долю даходу на суднаходных лініях. Я не збіраюся жыць вечна. Вы можаце ѓ канчатковым выніку стаць вельмі багатым".
  
  
  Яе ѓзяла ee за руку. "Мне вельмі шкада, містэр Минуркос ..."
  
  
  "Никкор".
  
  
  "Добра, Никкор. Даруй, але я не магу".
  
  
  "Чаму бы і няма?"
  
  
  Яе зрабіѓ глыбокі ѓдых і выдыхнуѓ. Яе, глядзеѓ на сінюю гавань, туды, дзе удалечыні накіроѓваѓся да нас бліскучы белы круізны лайнер. "Гэта складана растлумачыць", - сказаѓ я. "Я кажу сабе некалькі раз у год, што я вар'ят, каб працягваць гэтую працу, што гэта няѓдзячная праца, на якую нікому напляваць. Але людзям усё роѓна. І, нягледзячы на дрэнную аплату, доѓгія гадзіны, і небяспека, гэта частка мяне. Гэта тое, што я ѓмею лепш за ѓсё, Никкор. Гэта тое, дзе ёй больш за ѓсё патрэбен".
  
  
  Наступіла доѓгае маѓчанне. Чайка бліснула крыламі на сонца. Нарэшце Минуркос загаварыѓ. "Я разумею."
  
  
  Імгненне праз Эрыка сядзела на крэсле з лонданскай газетай. "Я не ведаю, як яны могуць прылятаць сюды кожны дзень і браць tak malo драхмаѓ за штуку", - сказала яна.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Ёсць згадкі пра Ставросе?"
  
  
  Яна падняла газету так, каб мы маглі прачытаць загаловак: ГРЭЦКІ АЛІГАРХ РАЗАБРАђСЯ, там была фатаграфія Минурка.
  
  
  "Можа быць, гэта падніме кошт сустрэнуць вашых акцый", - сказаѓ я, усміхаючыся.
  
  
  Яе ѓстаѓ і абняѓ Эрыку. Яе збіраѓся правесці з ёй некалькі дзён у "Рении", як бы нам круціѓся Дэвід Хок. Ёй належыць ім, што мы маем на гэта права.
  
  
  "Мы вяртаемся ѓ гатэль", - сказаѓ яе Минуркосу. "Хочаце паехаць з намі?"
  
  
  Ён паківаѓ галавой. "Думаю, яе ведаю, калі два чалавекі хочуць пабыць сам-насам. Яе проста буду сядзець тут да вылету самалёта, і глядзець, як заходзіць круізны лайнер. Мне заѓсёды падабалася глядзець, як цудоѓны карабель хупава ѓваходзіць у гавань".
  
  
  "Тады да пабачэння, Никкор", - сказаѓ я. "Можа быць, нашы шляхі зноѓ перасякуцца ѓ лепшых пры іншых абставінах".
  
  
  "Так", - сказаѓ ён.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Ватыканская вендэта
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  
  
  
  Ватыканская вендэта
  
  
  
  пераклаѓ Леѓ Шклоѓскі
  
  
  
  Назва арыгінала: Vatican Vendetta
  
  
  
  
  
  
  Кіраѓнік 1
  
  
  
  
  
  
  
  
  Быѓ позні вечар, і яе чакаѓ, каб абшукаць нумар Максіма Жукава. Жанчына, якая займаецца чакала са мной, была Дафна. Гадзіны на прикроватной тумбачцы паказвалі чвэрць дзесятага. Яе, ведаѓ, што ён пакідаѓ свой пакой на віле Фаварыта кожную ноч, каля 9:30, так што прыйшоѓ час рыхтавацца. Яе падняѓся з вялікай меднай ложкі, на якой Дафна ляжалі цудоѓна аголеная , яе доѓгія цёмныя валасы луналі па падушцы, яе вялікія вочы і шырокі рот ѓсміхаліся з шырокага і нядаѓняга задавальненне. Выцягнуѓшы цела на белай прасціне, яна выглядала, як жывая лялька.
  
  
  Яе апрануѓся ямчэй. Калі яе застегивал наплечную кабуру для свайго 9-мм пісталет "Люгер", якога яго пяшчотна называю Вильгельминой, - Дафна глядзела на мяне сваімі вялікімі зялёнымі вачыма. "Чаму ты апранаешся, дарагі?" спытала яна. 'Усё яшчэ рана.'
  
  
  "Хіба я не казаѓ табе пра гэта? У мяне позняя дзелавая сустрэча.
  
  
  "Жудасна спыняцца так рана", - надзьмула яна.
  
  
  "Сціпласць - гэта добра для чалавека", - сказаѓ я. Але калі Дафна дазволіла сваім доѓгім пачуццёвым клубах слізгаць па прасціне, мне было напляваць на сціпласць. Да чорта Жукава! Яе выцягнуѓ "люгер" з кабуры і праверыѓ патроны. І пакуль Дафна очарованно назірала, яе высунуѓ затвор і праверыѓ краму. З такім чалавекам, як Жукаѓ, нельга быць занадта асцярожным. Ён быѓ агентам Мокрых Дэль, аддзел "Цяжкіх дэль" КДБ. Як і яе, ён быѓ ѓпаѓнаважаны сваім урадам дзейнічаць так, як ён думалі патрэбным; гэта значыць забіваць пры неабходнасці.
  
  
  "Мне пачакаць цябе, Нік?" спытала Дафна.
  
  
  Некаторы час яе думаѓ пра гэта. "Можа быць, ужо даволі позна", - сказаѓ я. 'Яе табе патэлефаную.'
  
  
  "Вы ѓпэѓненыя, што не можаце застацца?" прамармытала яна.
  
  
  Яе гулліва паляпаѓ яе па ягадзіцах. 'Апранайся.'
  
  
  Яна так і зрабіла, вырваѓшы абяцанне, што я патэлефаную эй; і, нарэшце, яна пайшла. Яе, ведаѓ, што, магчыма, больш ніколі яе не ѓбачу, але такая мая праца.
  
  
  Яе прычапіѓ штылет, окрещеный аддзелам спецэфектаѓ AX Hugo HQ, і надзеѓ куртку па-над зброі, яго навучаны забіваць людзей мноствам розных спосабаѓ, але ні адзін метад не можа замяніць два асноѓных зброі. Я заѓсёды нашу з сабой . Люгер і штылет ратавалі мне жыццё больш разоѓ, чым магу яе ѓспомніць.
  
  
  Яе зноѓ падумаѓ пра Максіма Жукава. Гэта быѓ хударлявы жылісты рускі, які ѓ маладосці паступіѓ на службу ѓ КДБ.
  
  
  Даѓным-даѓно эга прысвойваецца "катам" аддзялення Мокрыя Справы, і ён быѓ перфекцыяніста, любившим сваю працу . Нашы шляху раней перасякаліся толькі аднойчы, у Каракасе. Мы выпадкова сустрэліся ѓ нумары гатэля, і ён прапанаваѓ купіць скрадзеныя кітайскія сакрэты для Злучаных Штатаѓ. Калі эму загадалі адхіліць прапанову, ён спрабаваѓ забіць мяне. Эму гэта амаль атрымалася. Доказ таму - шрамм звяртаецца ѓ мяне на жываце; і ён ноччу ѓ гатэлі яго ѓсё яшчэ пытаѓся ѓ сябе да яму нянавісць, якая займаецца, можа быць выцесненая толькі часам, або эга смерцю. Але забіваць Жукава не было маёй працай. Мне проста трэба было пазбягаць яго, калі магчыма. Мая задача заключалася ѓ наступным: пакуль эга не было, зайсці ѓ эга пакой і знайсці дакумент, які ён і эга паплечнікі па КДБ скралі ѓ вну кур'ера за некалькі дзён да гэтага ѓ Римэ і які ён збіраѓся перадаць КДБ. Дакумент змяшчае чарцёж новага дэтанатар ядзернай зброі, прылады, якое зрабіла прымянення тактычнага ядзернай зброі больш практычнага і лягчэй. Гэта прылада захоѓваюцца Злучаным Штатам відавочнае ваеннае перавага над Савецкім Саюзам, і таму, вядома, павінна ьыло трапіць у Маскву.
  
  
  
  У палове дзясятага яе ѓзяѓ таксі да гатэля "Віла Фаварыта" на Віа Фламиния. Хоць быѓ вечар суботы, у Римэ было вельмі ціха. Адзіныя гукі раздаваліся вакол інтымных тэрас, з ярка асветленых піцэрыі , або па ближайего матаролера , на якім сядзела смеющаяся маладая пара.
  
  
  Павінна быць, віла Фаварыта атрымаѓ сваю назву ѓ лепшыя часы. Звонку не было нічога, што магло б заахвоціць вандроѓцы правесці там ноч. На оштукатуренном фасадзе былі расколіны і сколы, імкненне фарба адслойвалася. На верхніх вокнах віселі старыя суставаѓ . Унутры быѓ падрапаны прылавак, за якім спаѓ стары італьянец. Яе моѓчкі прайшоѓ mimmo яго і падняѓся па лесвіцы з'яѓляецца задняй часткі невялікага вестыбюля. Яе спыніѓся на другім паверсе і паглядзеѓ у цьмяна асветлены калідор у пакой 307. Цішыня. Яе, падышоѓ да дзень пакоя і прыслухаѓся. Унутры было ціха, і яе не бачыѓ свет. Але гэта не значыла, што Максім Жукаѓ не чакаѓ ѓнутры. Яе досталь вакол кішэні спецыяльную адмычку і абраѓ ключ , які адкрыѓ замак. Яе моѓчкі уставіѓ ключ у замак і павярнуѓ тумблеры. Пстрыкнуѓ замак. Яе павольна павярнуѓ ручку і штурхнуѓ дзверы. Знутры не было нам гук, нам клопатаѓ . Яе выцягнуѓ "люгер" і хутка ѓвайшоѓ унутр. Адзін погляд у цёмную пакой пераканаѓ мяне, што Жукаѓ сапраѓды здзяйсняе вячэрні шпацыр у бліжэйшы газетны кіёск, каб купіць газету. Яе зачыніѓ за сабой дзверы ...
  
  
  Праз некалькі хвіліна вочы прывыклі да цьмяным святле. Яе глядзеѓ далей , каб пераканацца, што я сапраѓды быѓ адзін, затым схаваѓ Люгер " у кабуру і агледзеѓ пакой і прылеглую ванную пакой Пакой была бедна абстаѓленай і быѓ непрыемны пах. - з бруднай ракавіны, драѓлянага падлогі, і пропотевшего матраца ѓ спалучэнні з парашком ад насякомых. Месцаѓ для прыёму ежы рэчаѓ было мала. Мэбля складалася па шырокай ложка, прыложкавыя тумбачкі, невялікага пісьмовага крэсла, прамога крэсла і крэсла. У крэсле былі прарэхі, праз якія тырчала набіванне. Гэта быѓ не зусім "Кавальери Хілтан", але Жукаѓ мог там хавацца да гэтага часу тхор .
  
  
  Яе здагадаѓся, што Жукаѓ не меѓ гэтага дакумента. Вядома, гэта было магчыма, але гэта супярэчыла б усім правілам нашай прафесіі. Вы трымаеце пры сабе важны прадмет толькі столькі часу, колькі неабходна, а затым перадаеце эга, каму-то іншаму, або знаходзіце падыходнае месца для кармленняѓ, пакуль эга не перададзіце . У дадзеным выпадку яе чакаѓ, што схованку будзе тут, у пакоі Жукава.
  
  
  Калі праз пятнаццаць хвіліна ёй нічога не знайшоѓ, яе пачаѓ задавацца пытаннем, ці не памыліѓся я. Яе літаральна вывярнуѓ пакой навыварат. Матрац Жукава быѓ у клочьях, а на падлозе ляжаѓ напаѓняльнік. Крэсла выглядала гэтак жа. Скрыні крэсла і прыложкавыя тумбачкі ѓ выцягнуѓ яе і кінуѓ на падлогу. Усё было старанна обыскано, нават ракавіну ѓнітаза. І ёй нічога не знайшоѓ.
  
  
  Яе, падышоѓ да акна і паглядзеѓ на гадзіннік. Было ѓжо без дзесяці дзесяць. Калі Жукоѓ захавае свой звычайны распарадак дня, ён вернецца ѓ дзесяць гадзін або неѓзабаве пасля гэтага. Яе вылаяѓся сабе пад нос. Мне трэба было знайсці гэты дакумент, перш чым ён вернецца. AX належыць ім, што ён перадасць эга сваім меркаванні перавозчыку рана раніцай наступнага дня, так што гэта быѓ наш адзіны шанец вярнуць эга.
  
  
  Яе, убачыѓ, што ѓ пакоі няма вентыляцыйных шчылін, і западозрыѓ, што ну ніколі не было. Жыхары, верагодна, арандавалі вентылятар унізе, калі было гарачага, і добра зачыняліся, калі было холадна. Гэта сапраѓды быѓ гатэль трэцяга класа, праз іх, дзе спружыны ложка ѓсю ноч тыкаюць вам у спіну, і дзе няма гарачай вады для галення .
  
  
  Паколькі на сценах не было адтулін для даследавання, яе пачаѓ асцерагацца, што мае пошукі рэзка спыніліся. Я як раз павярнуѓся, каб яшчэ раз зірнуць на ванную, калі пачуѓ шум у калідоры. Яе схапіѓ "Люгер", падышоѓ да дзень, устаѓ побач і прыслухаѓся. Яе пачуѓ яшчэ адзін гук у калідоры - адкрываная і якая зачыняецца дзверы . Яе расслабіѓся і сунуѓ люгер назад у хвіліну. Калі яе, павярнуѓся да ваннай, дзверы адчыніліся.
  
  
  Гэта быѓ Жукаѓ.
  
  
  Яе, павярнуѓся. Мая рука паляцела да Люгеру.
  
  
  "Не назаѓсёды", - спакойна сказаѓ Жукаѓ, навучаючы беларуская рэвальвер мне ѓ грудзі. Яе апусціѓ руку; ён зачыніѓ дзверы і падышоѓ да мяне.
  
  
  Ён быѓ прыкладна майго росту і даволі худощав. Але ѓ яго была жилистая, моцная фігура, якую нельга недаацэньваць. Эга твар выглядала молада, нягледзячы на парадзелыя валасы.
  
  
  Ён на заходзе ѓ маю куртку, узяѓ "люгер" і зрабіѓ рэвальвер мне ѓ грудзі. Ён кінуѓ Вильгельмину разрэзаны на матрац.
  
  
  "Так гэта ты, Картэр", - сказаѓ ён, адыходзячы на некалькі крокаѓ.
  
  
  "Ты вярнуѓся рана". - Я хутка падумаѓ аб маючым адбыцца размове. Мне было цікава, як доѓга ён гатовы казаць, перш чым вырашыць націснуць на курок.
  
  
  "Я маю звычку мяняць сваё паводзіны па сваім жаданні", - сказаѓ ён з усмешкай. "Гэта захоѓвае мне жыццё. Што да цябе, мой іншы па AX, я думаю, мне варта было б лепш звяртацца з табой у Каракасе ".
  
  
  Маё крывяны ціск пачатку дрэды. І голас яе зноѓ апынуѓся не па той бок рэвальвера Жукава. І на гэты раз ён паспрабуе яшчэ больш.
  
  
  "Прашу прабачэння за беспарадак", - з жэстам сказаѓ ёй. "Але ѓ гэтым пакоі вы маглі б палічыць гэта паляпшэннем".
  
  
  Ён спытаѓ. - "Вы не знайшлі эга, ці не так?" Эга ѓсмешка стала шырэй.
  
  
  "Не, ты гэта добра схаваѓ. Вядома, у мяне было вельмі мала часу ".
  
  
  "Вядома, - сказаѓ ён.. А паколькі ты ѓсё яшчэ тут, Картэр, баюся, у цябе засталося яшчэ менш часу.
  
  
  "Думаю, яе ведаю, дзе гэта".
  
  
  'Так?' - нецярпліва сказаѓ ён. Ён быѓ гатовы страляць, але эму было цікава.
  
  
  "Месца, дзе не назаѓжды цяміць", - працягнуѓ яе. "Для чалавека твайго інтэлекту".
  
  
  ђсмешка змянілася злосным позіркам. - "Дзе, па-тваім, ён схаваны, Картэр? Будзе ваш апошні выснову правільным ці няправільным?
  
  
  "Я думаѓ, што гэта было там". Яе паказаѓ на дзверы ваннай, калі стаяѓ паміж дзвярыма і Жукавым . У той жа час яе напружыѓ мышцы перадплечча, і штылет непрыкметна слізгануѓ ѓ маю далонь.
  
  
  Яе пачуѓ, як Жукаѓ ѓсміхнуѓся над маім няправільным меркаваннем, але замест таго, каб павярнуцца да яго тварам, яе ѓпаѓ на зямлю. Рэвальвер Жукава выстерил, лупіѓ вочы трапіла ѓ маю куртку, калі яе адкаціѓся і кінуѓ нож.
  
  
  Гэта быѓ вар'ят кідок, але, на шчасце, штылет ѓсё ж упіѓся Жукаву ѓ правае плячо. Калі ён выдаѓ крык, і рука з рэвальверам ѓпала, яе, скокнуѓ на яго з зямлі. Мы стукнуліся аб сцяну. Яе павярнуѓ эга руку, рэвальвер вылецеѓ, стукнуѓся аб падлогу і саслізнуѓ у кут.
  
  
  Падышоѓшы да яму, яе хутка нанёс правай рукой ѓдар па эга вузкаму твару, падчас якога яе пачуѓ трэск касцей . Яе гатэль нанесці пачатку другі ѓдар, але ѓбачыѓ, што ѓ гэтым больш няма неабходнасці. Эга баявы дух знік.
  
  
  Яе зняѓ нож з эга пляча. Ён шырока адкрыѓ вочы і зашыпеѓ, чым балюча. Яе прыціснуѓ штылет да эга падбародка і ѓважліва паглядзеѓ на худы твар. Яе спытаѓ. - 'Дзе гэта ѓ зале?' - Ён застагнаѓ. Яе ѓдарыѓ яго эга па твары і патрос ѓзад і наперад. "Скажы мне, дзе схаваны дакумент, Жукаѓ", - сказаѓ я.
  
  
  "Эга тут няма", - сказаѓ ён, таропка дыхаючы.
  
  
  "Давай гаварыць, - сказаѓ я. "Ужо занадта позна для гульняѓ".
  
  
  Ён паківаѓ галавой. Яе моцна прыціснуѓ кончык стилета да эга худой шыі, пакуль не пацякла кроѓ. Яе чуѓ галасы ѓ калідоры. Стрэл быѓ чутны. Хто-то спытаѓ па-італьянску, ці ѓсё ѓ парадку.
  
  
  Яе сазаал. - "Va Bene!" Усё добра!' Яе зноѓ павярнуѓся да Жукаву. - "Цяпер ты бачыш? Цяпер у цябе засталося мала часу. Паліцыя павінна быць тут з хвіліны на хвіліну. Яе хачу ведаць, дзе ѓ зале гэты дакумент. Гавары!'
  
  
  Ён люта паглядзеѓ на мяне і цяжка дыхаѓ. "Вы думалі, што я звычайны чалавек, які рассказажет вам усё толькі таму, што вы пагражаеце смерцю? Баюся, вы не вельмі добра ведаеце, Максіма Жукава ".
  
  
  Але яе ведаѓ эга лепш, чым ён думаѓ. Яе ѓспомніѓ пра дасье AX, якое было на ім. Максім Жукаѓ быѓ не толькі балбатуны, але і паляѓнічым за жанчынамі. Ён вельмі ганарыѓся сваёй патэнцыяй, амела жанчын па ѓсім адкрыты басейн і меѓ рэпутацыю ѓладальніка значнага сэксуальнага апетыту. "Добра, Жукаѓ", - мякка сказаѓ я. "Я не буду забіваць цябе. Яе забяру тую частку твайго цела, якой ты так ганарышся, - я адсяку гэтую чортаву штуку ".
  
  
  Пыху знікла з эга благога асобы. 'Што? Г-што?
  
  
  У калідоры пачуліся новыя галасы: "Вы чулі, што я сказаѓ".
  
  
  Ён спалохана паглядзеѓ на мяне. "Вы не зробіце гэтага!"
  
  
  'Зраблю.'
  
  
  "Ты вар'ят", - сказаѓ ён, і на яго верхняй губе выступіѓ пот.
  
  
  " Дурань" .
  
  
  Яе разрэзаѓ эму шырынку. "Такім Чынам, Жукоѓ?"
  
  
  'Забі мяне!'
  
  
  'Аб няма. = Гэта ценымногие весялей.-- Добра?' Яе трымаѓ штылет на гумцы эга трусаѓ. Яе атрымаѓ рэѓматызму, які хацеѓ. У паніцы ён паглядзеѓ у акно. Затым ён набраѓся адвагі. "Не, - сказаѓ ён. Але было занадта позна. Яе, кінуѓся да акна, штурхнуѓ эга, лежню отломилась і ѓпала ѓ сцёкавую канаву. Там, у краі правага люка, была схаваная папера.
  
  
  Каркас люка складаѓся з трох слаёѓ дрэва ѓ рознай ступені гніення. У гэтым люку сярэдні пласт згніѓ хутчэй, чым афарбаваныя знешнія пласты, і вялікія кавалкі дрэва выпалі, утварыѓшы прастору . У гэтым пакоі быѓ складзены ліст паперы. Калі люк быѓ зачынены краем да аконнай раме, папера была зачынена.
  
  
  'Няма!' - крыкнуѓ Жукаѓ, подползая да мяне і спрабуючы ѓстаць.
  
  
  Яе дастаѓ паперу вакол схованкі і разгарнуѓ.
  
  
  Гэта сапраѓды быѓ чарцёж механізму запальвання. Я як раз клаѓ эга ѓ хвіліну, калі Жукоѓ нырнуѓ за рэвальверам.
  
  
  Перш чым яе, падышоѓ да яму, ён схапіѓ рэвальвер і прыцэліѓся ѓ мяне. Яе нырнуѓ да парваным матрацу, на якім ляжаѓ " Люгер" . Рэвальвер Жукава стрэліѓ, лупіѓ вочы падрапала мне правае сцягно. Яе, прызямліѓся на матрац і адразу схапіѓ Люгер. Калі Жукоѓ зноѓ прыцэліѓся, яе падняѓ "Люгер" і выпусціѓ два хуткіх стрэлу, не цаляючы. Першая лупіѓ вочы трапіла ѓ дзверы. У калідоры чуліся гучныя крыкі, у дзверы стукалі. Другая лупіѓ вочы трапіла Жук ледзь ніжэй сэрца. Ён падскочыѓ і ѓпаѓ, седзячы на падлозе. Ён сядзеѓ імгненне з шырока адкрытымі вачыма, затым упаѓ мёртвы.
  
  
  У калідоры крычалі: "Полизия! Полизия! " Пара было знікаць. Яе, выбраѓся праз акно на хісткую пажарную лесвіцу, і пад скуголенні сірэн ѓ аддаленні спусціѓся ѓ цёмны завулак.
  
  
  
  
  
  
  Кіраѓнік 2
  
  
  
  
  
  
  У той вечар, у якасці дадатковай меры засцярогі, яе спыніѓся ѓ адным гатэлі. Мая новая рэзідэнцыя знаходзілася недалёка ад Віа Марка Аѓрэліё, на невялікім пагорку насупраць Калізея. Гэта быѓ бедняцкий раён, а затым таго, як я пасяліѓся ѓ маленькай душнай пакоі, мяне больш турбавалі драпежны, чым КДБ. Яе правёѓ неспакойную ноч .
  
  
  На наступную раніцу яе ѓстаѓ рана, досталь дакумент па тайніка, далёка не гэтак вынаходлівага, як у Жукава, і апрануѓся. Але час для перадачы дакумента было лепш. Яе сустрэѓ бы кур'ера ѓ аэрапорце Рыфма ніяк не калі і перадаѓ эму дакумент, калі ён ужо сядаѓ у самалёт да Нью-Ёрка. Мне прыйшло ѓ галаву, што, калі б Жукаѓ пазбавіѓся ад дакумента ѓ працягу сутак, ён мог бы быць жывы і сёння.
  
  
  Калі яе выйшаѓ выпіць кавы, пакінуѓ ёй эга ѓ сваім пакоі. Як і Жукоѓ, яго не гатэль, каб ён быѓ са мной даѓжэй, чым гэта было неабходна. Аматар часткі думае, што прадметы будуць у бяспекі, калі ён ih носіць з сабой. Але прафесіянал ведае, што калі рэч схаваць у добрым тайніку, там будзе бяспечней. Нявопытных афіцэраѓ гэта звычайна турбуе, але гэта неспакой не павінна выходзіць за рамкі якасцяѓ сховішчаѓ.
  
  
  Яе правёѓ раніцу, пераправерыѓшы час ѓзлёту самалёта майго перавозчыка і закодировав кароткае паведамленне для Дэвіда Хоука, майго непасрэднага начальніка і дырэктара AX ѓ Вашынгтоне. Хоук гатэль даведацца як мага хутчэй, пры якіх пры іншых абставінах быѓ знойдзены дакумент. Курьер перадаѓ эму паведамленне.
  
  
  Ніяк не калі яе дастаѓ дакумент па месцах ежы, паклаѓшы ѓ сярэбраны партабак і паклаѓ партабак у хвіліну. У аэрапорце яе павінен быѓ прапанаваць кур'еру цыгарэту, і тады павінен быѓ адбыцца абмен двух аднолькавых прадметаѓ.
  
  
  Яе не заказваѓ таксі ѓ гатэлі, а проста спусціѓся з пагорка ѓ Калізей. Але ѓ гэты раз засцярогі было недастаткова. Праз усяго некалькі хвіліна язды яе, убачыѓ, што нас перасьледуе чорны Fiat.
  
  
  "Сверни тут налева", - сказаѓ яго кіроѓцу.
  
  
  "Але вы ж сказалі, што хочаце, у аэрапорт!"
  
  
  "Забудзь пра гэта пакуль".
  
  
  "Che сяргей o coraggio!" - прабурчаѓ мужчына, паварочваючы за рог.
  
  
  Яе, зірнуѓ у задняе акно і ѓбачыѓ сочыць за мной "Фіят". Цяпер надышла мая чарга бурчэць. Яе, думаѓ, што ѓсё прайшло добра пасля таго, як ёй змяніѓ ѓсё. Але як-то мяне знайшлі сябры Жукава.
  
  
  Мы хутка загарнулі за кут яшчэ двойчы, спрабуючы пазбавіцца ад іх. Кіроѓца, выявіѓшы, што машына ідзе за намі, скарыстаѓся выпадкам, каб прадэманстраваць свае навыкі кіравання. Ён пацягнуѓ нас ѓніз па Віа Лабикана, назад mimmo Калізея і ѓверх па Віа дэі Фори Імперыял, затым mimmo Базылікі Канстанціна і беласнежнага Рымскага Форуму з эга разрушающимися храмамі, кіпячым на паѓдзённым сонцы.
  
  
  "Куды цяпер, сіньёр?"
  
  
  "Проста едзь адкрытыя", - сказаѓ я, азіраючыся на "Фіят". Нягледзячы на спрытна кіраванне машынай таксіста , мы былі затрыманыя рухам транспарту, і "Фіят" не адставаѓ ад нас; ён быѓ занадта блізка ад мяне. Мы праехалі па Corso Vittorio Emanuele да Тыбра, перасеклі Ponte Vittorio Emanuele і накіраваліся ѓ бок Ватыкана. Чорная машына ѓсё яшчэ гналася за намі. Спачатку яе падумваѓ схаваць дакумент дзе-небудзь у таксі, але, паколькі агентыы ззаду нас апазналі машыну, гэты план у рэшце рэшт здаѓся занадта рызыкоѓным. Так што мы працягвалі ездзіць па вуліцы Via della Conciliazione да плошчы Piazza Pius XII. Перад намі маячыѓ сабор Святога Пятра . Калі яе, паглядзеѓ на плошчу з вялікім фантанам пасярэдзіне, у мяне раптам з'явілася ідэя. Відавочна, гэта быѓ лейцара цяпер або ніколі.
  
  
  "Стой, вадзіцель", - сказаѓ яе хутка і ѓ той жа час азірнуѓся і ѓбачыѓ, што "Фіят" адстае ад нас не больш чым на дзвесце метраѓ . Яе сунуѓ пачак лір кіроѓцу ѓ руку, і ён здзіѓлена прыѓзняѓ густыя густыя бровы.
  
  
  " Бениссимо !" - крыкнуѓ ён мне ѓслед, калі яе выйшаѓ. "In bocca al lupo!"
  
  
  Але тады яе зразумеѓ, што мне трэба значна больш, чым эга добрыя пажаданні.
  
  
  Яе падабраѓ крок; калі яе зноѓ хутка азірнуѓся праз плячо, убачыѓ яе, што, Fiat, спыніѓся на другім баку плошчы . На пярэднім сядзенні сядзела двое мужчын; ih асобы былі нябачныя ѓ промнях паѓдзённага сонца. Ih ѓяѓная нерашучасць падбухторвала мяне . Яе, ведаѓ, што калі змагу трапіць у музей базылікай , у мяне будзе шанец адарвацца ад іх асяроддзяѓ натоѓпаѓ турыстаѓ.
  
  
  Так што я зноѓ падняѓ крок і паспяшаѓся праз каланаду, mimmo велізарных калон Бемини да музеях за яе межамі. Яе зноѓ азірнуѓся. Абодва мужчыны выйшлі, вакол злавеснага выгляду чорнай машыны і рушылі ѓслед за мной.
  
  
  Раптам ірвануѓ яе направа, нырнуѓ у цень першых двух музеяѓ і пакрочыѓ у трэцяе, цёмны будынак. Ля ѓваходу знаходзілася ахова ѓ форме. Яе прайшоѓ mimmo іх, не азіраючыся, і ѓвайшоѓ у залу, дзе турысты запоѓнілі сувенірныя крамы. "Кравец пабяры", - прамармытаѓ яе; у гэтых хлопцаѓ вочы былі вастрэй, чым яе думаѓ.
  
  
  Одзіна вакол іх ужо ѓваходзіѓ у залу, калі яе падымаѓся па лесвіцы па дзве прыступкі за раз. У мяне было час заѓважыць заклапочаны выраз эга угловатого дакладны асобы. Гэта быѓ мускулісты мужчына з цёмнымі валасамі, апрануты ѓ несамавіты свабодны шэры касцюм. І ён, мабыць, быѓ па КДБ.
  
  
  Наверсе лесвіцы, дзе яе, цяжка дыхаючы, агледзеѓся, яе, убачыѓ, што знаходжуся ѓ галерэі бібліятэкі Ватыкана. Гэта было доѓгае вузкае прастору, па баках якога стаялі шкляныя вітрыны з падарункамі Татам Пія IX, Льву XII і Пія X. Гэта была сапраѓдная скарбніца упрыгожаных каштоѓнымі камянямі скипетров, срэбных памятных статуэтак і дзіѓна прыгожа выразаных залатых чараѓ і рэлігійных прадметаѓ; на падлозе і паміж вітрынамі стаялі старадаѓнія вазы . Злева ад галерэі ѓбачыѓ яе знешнюю сцяну, якая выходзіла на двор, па якім яе прабег некалькі секунд таму .
  
  
  Яе прасканаваных пакой і шталь шукаць магчымае месца для прыёму ежы дакумента. Было занадта рызыкоѓна трымаць эга ѓ сабе, і ён ведаѓ, што, калі пашанцуе, супрацоѓнікі КДБ ніколі не змогуць эга знайсці, калі яе схаваю эга ѓ падыходным месцы.
  
  
  Супрацоѓнікі ва ѓніформе хадзілі па калідорах, па абодва бакі галерэі. Яе чуѓ рыпанне масніц, пакуль абслугоѓваючы персанал хадзіѓ узад і наперад . Затым яе жменяй сваёю свае дзеянні па глухіх гукаѓ крокаѓ, каб яны не маглі бачыць, што я раблю. Яе выняѓ вакол кішэні сярэбраны партабак. У любы момант мог з'явіцца цёмнавалосы агент КДБ. Яе хутка сунуѓ складзеную паперу ѓ правую руку і сунуѓ партабак назад у хвіліну камзолы. Одзіна па служыцеляѓ насвистывал. Яе, спыніѓся і зрабіѓ выгляд, што захапляюся сярэбранымі вырабамі на адной вакол вітрын, пастаянна назіраючы за слугою, пакуль ён не схаваѓся з выгляду. Затым яе сунуѓ дакумент у этрускую вазу, якая займаецца, сядзела ля вітрыны, у канцы галерэі. Мне давялося зноѓ скласці паперу напалову, каб прасунуць яе праз вузкае рыльца.
  
  
  Яе толькі што падышоѓ да іншай вітрыне, як беларуская з'явіѓся ѓ дзвярах. Ён увайшоѓ хутка, убачыѓ, што я стаю, і прытармазіѓ. Ён таксама спыніѓся перад вітрынай і агледзеѓ змесціва.
  
  
  Ёй быѓ упэѓнены, што ніхто не бачыѓ, як я яе кладу дакумент у вазу. Спадзеючыся выглядаць звычайным турыстам, яго яшчэ некалькі мін аглядаѓ выставу. Затым яе павольна выйшаѓ праз пакоі і адказаѓ на ківок дзяжурнага ѓ дзвярным праёме. Калі ёй быѓ у калідоры, яе, падышоѓ да акна і паглядзеѓ у двор. Яе, убачыѓ, што ля ѓваходу ѓ будынак чакаѓ пачатку другой беларуская .
  
  
  Я пайшоѓ далей. Такім чынам, яны падумалі, што злавілі мяне ѓ пастку. Але калі яны так думалі, у іх яшчэ не было гэтай паперы. Гэты дакумент было больш надзейнае захоѓваць у швейцарскім сейфе. Майму перавозчыку было загадана адкласці эга паездкі на дваццаць чатыры гадзіны, калі я не прыеду, так што гэта таксама нармальна. Цяпер усё, што мне трэба было зрабіць, гэта сысці ад гэтых двух рускіх жывым.
  
  
  Яе, спусціѓся па лесвіцы на першы паверсе будынка, дзе выявіѓ калідор з некалькімі туалетамі. За ім быѓ галоѓны калідор з невялікім вестыбюлем, вядучым да службовага ѓваходу. Яе, прайшоѓ у абодва канца кароткага вестыбюля, павярнуѓ за кут і шталь чакаць. Амаль адразу ж з-за кута выскачыѓ чэкіст - мабыць, падумаѓшы, што я знік праз службовы ѓваход .
  
  
  Калі ён шталь выбітных яе, працягнуѓ руку, схапіѓ эга і прыціснуѓ да стагнаць. Яе мог бы забіць эга, але не абавязкова. Мне яшчэ трэба было прыбраць дакумент па галерэі, і пакуль яе гэта рабіѓ, ён не меѓ патрэбу ѓ расследаванні забойства паліцыяй. "Ты спазніѓся", - схлусіѓ я, прыціскаючы эга k стагнаць. "Дакумент адправіѓся ѓ Вашынгтон".
  
  
  Яе ѓдарыѓ яго эга кулаком у жыцці. Ён сагнуѓся, чым балюча. Яе ѓдарыѓ яго эга ѓ шыю, і ён упаѓ на калені. Калі яе збіраѓся ѓцячы ад яго, ён раптам схапіѓ мяне за ногі і прыцягнуѓ да сябе.
  
  
  Ён прахрыпеѓ. - 'Ты хлусіш!'
  
  
  Ён пацягнуѓся да майго твару і прамахнуѓся на некалькі міліметраѓ па маім правым воку. Яе спыніѓ эга руку і ѓдарыѓ кулаком па эга мясистому твару. Ён закрычаѓ і ѓпаѓ на сцяну. Яе, устаѓ і, калі ён збіраѓся падняцца , зноѓ ударыѓ яго эга па твары. Ад удару гол-эга адляцела ѓ бок. Калі ён урэзаѓся ѓ сцяну , яе ѓдарыѓ яго косткамі пальцаѓ у эга дыяфрагму. Паветра вырваѓся праз эга лёгкіх, і ён зноѓ паваліѓся. Яе ѓдарыѓ яго эга нагой у галы. Ён быѓ без прытомнасці.
  
  
  Было ясна, што ніхто ѓ галоѓным калідоры не чуѓ аб бойцы. Яе, падышоѓ да службовага ѓваходу і выявіѓ, што дзверы, як я і чакаѓ, зачынены. Але мне здавалася, што я не змагу прайсці mimmo іншага афіцэра ля галоѓнага ѓваходу . Голас чаму яе ѓзяѓ сваю адмысловую адмычку, хоць не быѓ упэѓнены, што яна спрацуе з вялікім старым замкам. Яе спрабаваѓ некалькі мін, пастаянна спадзеючыся, што не з'явіцца абслугоѓваючы персанал. Нарэшце яе адкрыѓ замак.
  
  
  Ззаду сябе пачуѓ яе стогн чэкіста. Ён прыйшоѓ у сябе. Яе павярнуѓ ручку і адчыніѓ дзверы. У пакой пракраѓся сонечны брылёѓ . Яе, выйшаѓ на невялікую паркоѓку за будынкам і дайшоѓ да вугла, дзе чакала таксі. Кіроѓца драмаѓ за рулём. Яе, нахіліѓся і патрос эга за плячо.
  
  
  "Я хачу паехаць у гатэль Della Lunetta", - сказаѓ я.
  
  
  "Mi si live dai piedi", - адказаѓ ён ; калі б яе проста гатэль пракаціцца.
  
  
  Яе ѓручыѓ эму пачак лір і сеѓ у таксі, пакуль ён думалі грошы. Калі ён скончыѓ, ён засмяяѓся.
  
  
  "А цяпер, хутка".
  
  
  "Ваш, ваш, сіньёр".
  
  
  Ён прывёѓ рухавік, пераключыѓ перадачы, і мы паехалі да галоѓнага ѓваходу, mimmo турыстаѓ і чэкіста. Яе ѓзяѓ газету з сядзення побач з кіроѓцам і трымаѓ яе перад тварам, калі мы пад'ехалі да пад'езда. Калі мы праязджалі mimmo, яго праз край глядзеѓ на агента КДБ, чалавека ніжэй ростам, чым эга калега. Ён мелькам зірнуѓ на зборы, затым павярнуѓся і зазірнуѓ у будынак, як быццам чакаѓ убачыць свайго калегу .
  
  
  Калі мы ехалі праз плошчу Святога Пятра да ракі, яе апусціѓ газету і расслабіѓся. Дакумент быѓ у бяспекі - да некаторых тхара. Цяпер мне трэба было знайсці спосаб зноѓ займець эга да таго, як кур'ер з'едзе на наступны дзень.
  
  
  
  
  
  Кіраѓнік 3
  
  
  
  ;
  
  
  Яе не змог звязацца з перавозчыкам да наступнага дня, але ѓ гэтым не было неабходнасці. Што тычыцца дакумента , музеі Ватыкана былі зачыненыя праз паѓгадзіны пасьля таго, як ён з'ехаѓ на зборы, і адчыняліся толькі на наступную раніцу. Такім чынам, потым расслабляльнай трапезы яго пераехаѓ у трэцюю гасцініцу ѓ выпадку, калі КДБ нагледзіць за пачатку другой. Пасля абеду я пайшоѓ у невялікі бар, замовіѓ чинзано і павольна эга выпіѓ . Мне прыйшло ѓ галаву, што калі б Хоук ведаѓ, дзе ѓ зале дакумента, ён мог бы быць задаволены тым, што я з ім зрабіѓ, і што я ѓжо прыдумаѓ спосаб вярнуць дакумент. Яго зайшоѓ у аптэку і купіѓ падоѓжаны доктарскі пінцэт. На наступную раніцу яе пайду ѓ галерэю з пінцэтам пад курткай і, калі нікога не будзе паблізу, апушчу пінцэт у этрускую вазу, і выцягну паперу. Яе прыеду крыху раней, як толькі адкрыецца музей , каб турыстаѓ было мала.
  
  
  Яе толькі што распрацаваѓ свае планы, калі дзяѓчына падышла і села за мой столік. Яе назіраѓ за ёй, пакуль усё яшчэ думаѓ аб Ватыкане. Відавочна, яна была шлюхай: худая, з тонкімі чорнымі валасамі і занадта нафарбаваная. На ёй быѓ танны паласаты швэдар і спадніца, якая займаецца ледзь закрывала яе сцягна. "Прывітанне, Джоні. Вы амерыканец, так?
  
  
  'Так.'
  
  
  "У настроі павесяліцца, так?"
  
  
  "Не гэтай ноччу."
  
  
  Ёй нічога не маю супраць шлюх. Толькі большасць вакол іх здаюцца знявечанымі эмацыйна, і мне падабаецца, каб жанчына была здаровая, не толькі целам, але і розумам.
  
  
  Яна настойвала. - Ты ѓпэѓнены, Джоні?"
  
  
  "Так", - сказаѓ я. 'Яе ѓпэѓнена.'
  
  
  "Гэй, яе ведаю, хто ты", - раптам сказала яна. - "Вы амерыканскі паліцэйскі ".
  
  
  Яе пільна паглядзеѓ на нах. 'Чаму ты так думаеш?'
  
  
  'Вядома! Паліцэйскі! Магу ёй гэта ѓбачыць? Вы працуеце з рымскай паліцыяй ?
  
  
  "Я не копп", - сказаѓ я.
  
  
  Яна жорстка ѓсміхнулася мне. "Прывітанне, Джоні, - сказала яна, - ёсць што-хто, з хема ты гатэль б пазнаёміцца. Прывітанне, Джына! Фавориска ! Перш чым яе паспеѓ запярэчыць, яна паклікала дзяѓчыну, якая займаецца падышла да нас і нерашуча спынілася ля крэсла, гледзячы мне ѓ твар. Гэтая не была падобная на шлюху. І яна была вельмі прыгожай.
  
  
  "Si encodi!" - сказала худзенькая прыгожай дзяѓчыне, стукаючы ѓ трэці крэсла. Затым яна нахілілася наперад і канфідэнцыяльным тонам сказала: "Джына, добра гаворыць па-ангельску. Гэй падабаюцца амерыканцы. Вы хочаце з ёй пагаварыць, так?
  
  
  Джына гатэля запярэчыць супраць запрашэння худой дзяѓчыны, але ѓ рэшце рэшт дазволіѓ ѓгаварыць сябе сесці.
  
  
  "Джына прыгожая, так?" - сказала худая гонар.
  
  
  "Што дьяволо!" - сказала Джына і пачала ѓставаць.
  
  
  Прыемна пазнаёміцца, Джына, - сказаѓ я. 'Мяне клічуць Нік. Калі ласка, пасядзі з намі ".
  
  
  Яна вагалася імгненне, затым сарамліва адкінулася назад. У нах былі прыгожыя рысы асобы і светла-каштанавыя валасы паѓночных жыхароѓ Мілана і Вічэнцы. Валасы ѓ нах былі доѓгія і густыя, са светлымі прожылкамі. Ee вочы былі карымі, рот быѓ шырокім і пачуццёвым, а пад прыталеныя блузкой і кароткай спадніцай ee фігура была больш чым вытанчанай.
  
  
  "У Джыны ёсць стрыечная сястра ѓ Амерыцы", - сказала іншая дзяѓчына, не звяртаючы ѓвагі на абурэння Джыны. "Але яна гаворыць па-амерыканску, лепш, чым яе. Яна раскажа. Потым яна ѓстала і пайшла, спачатку падміргнуѓшы мне.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Што гэта значыць?"
  
  
  Джине ѓдалося ѓсміхнуцца. "Ружа любіць знаёміць мяне з мужчынамі. Яна думае, што я самотная.
  
  
  "І гэта ты?"
  
  
  Яна кінула на мяне хуткі погляд, а затым пазбегла майго погляду. Усім часам бывае самотна, ці не так?
  
  
  "Так", - прызнаѓся я, успомніѓшы, што гэта дакладна на самай справе ѓ маёй прафесіі. "Ты працуеш тут, Джына?"
  
  
  Яе афіцыянтка, гаспадыня, калі хочаце так называць. Але я не сплю з мужчынамі на працы ". Апошнія словы яна вызначыѓся павольна і рашуча. Я не уразаѓся ѓ падрабязнасці. Твая сяброѓка Ружа думае, што я паліцэйскі, але на самой дэла гэта не мая справа.
  
  
  "Мне было б усё роѓна, калі б гэта была ваша праца.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Ці магу я вам што-што прапанаваць?"
  
  
  Яна паглядзела мне ѓ вочы. - "Я б з задавальненнем, Нік, - сказала яна, - але, як я ѓжо сказала, я не прастытутка".
  
  
  Ёй ѓсміхнулася. - "Я так і думаѓ. Што ты хочаш выпіць?"
  
  
  Яго зрабіѓ знак афіцыянту, і яна замовіла закуску. Мы крыху пагаманілі. Ёй сказаѓ, што быѓ амерыканскім афіцыйным тварам, які наведаѓ амбасаду ѓ Римэ.
  
  
  "Адкуль ты у Амерыцы?" - спытала Джына.
  
  
  "Вакол Нью-Ёрка".
  
  
  "Я заѓсёды гатэля паехаць туды. Пляменніца Ружа размаѓляла пра жыццё ѓ Нью-Ёрку. Яна высока шануе кафетэрыі і рэстараны. Яны сапраѓды так добрыя, як яна кажа?
  
  
  Яе крыху пачакаѓ. "Ах, - сказаѓ я, - яны добрыя па-свойму меркаванні. Як доѓга ты працуеш у гэтым бары, Джына?
  
  
  'Не так доѓга. Я з цяжкасцю магу дазволіць сабе арэндную плату ". Яна апусціла вочы. "Я хутка пайду дадому", - нясмела сказала яна. "Сёння тут няма працы, і яна ім не патрэбна. Калі хочаш, можаш пайсці са мной выпіць. "Чаму б і не, - падумаѓ я. "З задавальненнем", - сказаѓ я.
  
  
  Яе выклікаѓ таксі, і мы паехалі ѓ пакой Джыны. Гэта была пакой на даху старога дома на Віа дэла Куатро Фантане. Мы пачалі шлях на чацвёрты паверх, і калі мы выдыхнулі за пачатку другой пляцоѓцы, яе, нахіліѓся і пяшчотна пацалаваѓ яе. Ee вусны былі мяккімі, цёплымі і пяшчотнымі .
  
  
  У пакоі мы балбаталі, папіваючы віно. Джына распавядала аб тым перыядзе, калі яна была палюбоѓніцай ѓплывовага боса рымскага злачыннага свету, нейкага Джавані Фарэлі. Ён пачынаѓ як просты рабаѓнік, а затым зарабіѓ мільёны на махлярстве з нерухомасцю. Па ee слоѓ, ён дрэнна з ёй звяртаѓся.
  
  
  "Але гэта ѓ мінулым. Цяпер яе трымаюся далей ад такіх мужчын, як Джавані. Яе стаю на нагах і сумленна зарабляю грошы ".
  
  
  Маё крывяны ціск паднялося пры выглядзе яе ѓсмешкі. Некаторы час яна глядзела на мяне, затым ѓстала і павярнула выключальнік так, каб у пакой наткнуѓся толькі святыя, вакол слыхавога акна . Яна распранулася, нічога не сказаѓшы. Ee светлыя валасы спадалі гэй, на плечы, а поѓныя грудзі прасілі дакрануцца да яе. Яе прыцягнуѓ яе цёплае цела да сябе, і яна растварылася ѓва мне, калі мае рукі пяшчотна прабеглі па яе аксаміцістай скуры. Ee вусны, раптам гарачыя, знайшлі мае, і нашы раты адкрыліся ѓ узаемным даследаванні. Цела, па якім яе гуляѓ, было гнуткім і гладкім, як у шаснаццацігадовага падлетка.
  
  
  "Вазьмі мяне, Нік", - прашаптала яна мне на вуха.
  
  
  Яе, распрануѓся, і яна ѓбачыла "Люгер". "Значыць, вы паліцэйскі".
  
  
  "Я сказаѓ табе праѓду", - сказаѓ я. Яе абняѓ ee, і яна забылася пра пісталет.
  
  
  "Ложак", - прашаптала яна. "Уведи мяне ѓ ложак".
  
  
  Яе гэта зрабіѓ. Калі яе ляжаѓ побач з ёй, мае рукі лашчылі яе цела, пакуль яна не рассунула свае доѓгія худыя сцягна, і ён правёѓ рукой па аксаміцістай ѓнутранай часткі.
  
  
  " Va benissime!" прамармытала яна.
  
  
  Ёй дазволіѓ руцэ падняцца вышэй.
  
  
  "Пойдзем", - выдыхнула яна.
  
  
  Яе пацалаваѓ поѓныя грудзі, і яна затаіла дыханне. "Баста", - паклікала яна. 'Дастаткова. Цяпер. Яе хачу цябе цяпер.'
  
  
  Яе павольна пракраѓся ѓ нах. Хрыплыя крыкі вырваліся вакол яе горла. Яе цела извивалось ад страсці, і мяне падагравала моцнае і непераадольнае фізічнае жаданне. Яе, адчуѓ, як яе вільготныя сцягна стуліліся вакол мяне, і гук яе свісцячым, задыхающихся крыкаѓ рэхам разнёсся у маіх вушах. Яна пачасала мае рукі пазногцямі, абвіла рукамі маю шыю і плечы і пацягнула мяне ѓніз, амаль ашалеѓшы ад жадання скончыць тое, што мы пачалі.
  
  
  Затым наступіѓ момант, калі кожная думка, кожная сіла волі зьніклі. "Яшчэ, яшчэ, Нік!" яна задыхалася. Мае вусны скрывіліся ѓ ѓхмылка, якая займаецца была напалову сарданічнай, напалову разумелай. Яна абняла мяне мацней, больш ѓладнага, і яе сцягна пачалі разгойдвацца, калі яна страціла кантроль. Апошні сутаргавы тремор, і мы сабраліся разам, каб вырашыць, што пачалі; яна люта застагнала песняй тугі, і, здавалася б, бясконцага задавальнення.
  
  
  
  
  Калі яе прачнуѓся на наступную раніцу, быѓ момант панікі; першыя ѓспышкі страху, калі яго глядзеѓ на незнаёмыя мне наваколлі. Побач са мной што-то ціха пробормотало цёплае цела. Яе паглядзеѓ і засмяяѓся, убачыѓшы прыгожую постаць Джыны. Яе валасы заблыталіся на падушцы - медны арэол ѓ белым бялізну. Вельмі асцярожна выслізнуѓ ад яе нах, пакуль яе рука не ѓпала з маіх грудзей. На імгненне яна паварушылася , затым яе дыханне зноѓ стала роѓным, і яна пагрузілася ѓ глыбокі сон.
  
  
  Моѓчкі, каб не абудзіць яе і не даць гэй спытаць, куды яе іду яе, устаѓ з ложка і сабраѓ сваю вопратку. Яе, быѓ здзіѓлены, што не вярнуѓся ѓ гатэль, а правёѓ усю ноч з Джынай на руках. Але ѓ маім гасцінічным нумары не было нічога каштоѓнага, таму што этрускіх ваза ѓ бібліятэцы Ватыкана ѓсё яшчэ захоѓвала каштоѓны дакумент, які змяшчае ee смяротную таямніцу. Але цяпер, калі мне ѓдалося захаваць дакумент з рук КДБ, яе павінен быѓ вярнуць яе, і як мага хутчэй. Апрануѓшыся, прыгладзіѓ яе валасы пальцамі, яшчэ раз зірнуѓ на ложак са змятымі вільготнымі прасцінамі і падарункам у выглядзе прыгожага маладога цела Джыны і накіраваѓся да дзень.
  
  
  Ёй быѓ бы не супраць абудзіць яе так, як яе ведаѓ, што яна не будзе пярэчыць . Але AX быѓ маёй сапраѓднай любоѓю, і жаночыя задавальнення ніколі не павінны былі стрымліваць мяне на працы, якую трэба было завяршыць. Яе кінуѓ на нах апошні гарачы погляд. Яна нічога не сказала; яе грудзей падымаліся і апускаліся з кожным удыхам . Яе выслізнуѓ праз пакоі і ціхенька зачыніѓ за сабой дзверы .
  
  
  Прыйшоѓ час выкінуць вакол галавы ѓсе думкі аб Джине. Мне прыйшлося засяродзіцца на выманні дакумента, атрымаць яго, не прыцягваючы ѓвагі. Калі б мяне выпадкова злавілі, які спрабаваѓ вярнуць дакумент, паѓсталі б, мякка кажу , сур'ёзныя ѓскладненні. Па-першае, горшае, што можа здарыцца з агентамі - акрамя смерці, вядома, - гэта прыцягнуць увагу грамадскасці. Магчымасць таго, што мой камуфляж прасвечваецца, была досыць рызыкоѓнай, але калі мяне знойдуць, калі яе спрабую схапіць паперу, дакумент будзе прагледжаны і вывучаць любым італьянскім паліцыянтам, які зможа ѓбачыць эга. Нават калі яе змагу нарэшце пераканаць улады ѓ тым, што дакумент належыць ураду ЗША, сакрэт перастане быць сакрэтам ѓ самыя кароткія тэрміны. Ёй быѓ упэѓнены, што не ѓсе супрацоѓнікі італьянскай паліцыі не захочуць прадаць такі звышсакрэтны дакумент таго, у каго ѓ руках была вялікая пачак лір.
  
  
  І калі б сказалі рускім, дзе ѓ зале дакумента, яны паспрабавалі б дабрацца да яго раней за мяне. Выпіскі дакумента па этрускіх вазе цяпер мая галоѓная мэта. Усё астатняе было няважным . На шчасце, яе прачнуѓся рана, каб быць у бібліятэцы Ватыкана, калі яна адкрыецца.
  
  
  Яе быѓ на плошчы, Выпіць XII, ля ѓваходу ѓ Ватыкан, калі ѓбачыѓ вялікую натоѓп, якія сабраліся на плошчы перада мной, плошчы Святога Пятра. Гэта не было рэдкасцю. Папы часткі з'яѓляецца на балконе свайго палаца, каб блаславіць вернікаѓ і паломнікаѓ, якія стаяць на плошчы. Але сёння раніцай натоѓп турыстаѓ і рымлян здавалася больш, чым звычайна.
  
  
  Мне прыйшлося прабірацца скрозь натоѓп, мармычучы на кожным кроку свае прабачэнні. Галовы былі паднятыя да вокнаѓ Папскага палаца, і як толькі яе, падышоѓ да краю шчыльнай натоѓпу, пачуѓся крык, за якім рушыла ѓслед дзіѓная, і амаль злавесная цішыня, якая ахапіла гледачоѓ. Яе стаяѓ нерухома і глядзеѓ уверх, калі стала відавочнай апранутая ѓ белае постаць Папы Паѓла VI.
  
  
  Ён падняѓ рукі ѓ знак благаслаѓлення. Але ён толькі пачаѓ дабраславеньне, калі рэзкі ѓдар раскалоѓ неба, як гром. Спачатку падумаѓ, што гэта аѓтамабільны глушыцель.
  
  
  На жаль, усё было значна больш сур'ёзна.
  
  
  Праз долю секунды разбітае шкло абрынулася на Папу, калі вялікі вітраж эга балкона з грукатам разбіѓся. Хто-то ѓ натоѓпе пад балконам пачаѓ крычаць, і Тата схаваѓся з выгляду, калі ѓ натоѓп людзей на плошчы ѓпала яшчэ больш шкла.
  
  
  Крыкі падхапілі іншыя, калі натоѓп ахапіла паніка. Яе, паглядзеѓ ва ѓсе бакі, каб убачыць, адкуль стрэл; стрэл, мабыць, быѓ накіраваны ѓ Тату і прамахнуѓся на некалькі цаляѓ .
  
  
  "Гэта Тата!" крыкнуѓ пранізлівы італьянскі голас.
  
  
  "Яны спрабуюць забіць эга!" крыкнуѓ другі.
  
  
  Людзі пабеглі да ѓваходу ѓ Ватыкан, і шум ih панічных галасоѓ падняѓся ѓ паветры, як стогн вашыя смутку і адчаю. Аскепкі шкла ѓсё яшчэ падалі на плошчу, але вядучая частка натоѓпу ѓцякла да дзвярэй і не трапіла пад горад аскепкаѓ.
  
  
  Яе яшчэ раз зірнуѓ на балкон, і ѓ гэты момант сталі бачныя дзве фігуры ѓ кратах. Яны нахіліліся, каб дапамагчы Папскай падняцца. З таго месца, дзе яе захоѓваѓ, яе мог бачыць, што ён, па-відаць, не пацярпеѓ.
  
  
  Ззаду мяне вакол натоѓпу пачуѓся яшчэ адзін роѓ. Яе, паглядзеѓ праз плячо і ѓбачыѓ доѓгую чорную машыну, уносящуюся прэч ад плошчы. Ці Было гэта проста супадзеннем, падумаѓ я , ці машына як-то звязана з тым, што я толькі што глядзеѓ?
  
  
  Не ведаю, чаму яе раптам паглядзеѓ у бок музеяѓ, бібліятэк Ватыкана, куды яе абалонкі. Але калі яе паглядзеѓ, то ѓбачыѓ, як верталётам спускаецца і знікае за будынкам. Ён відавочна быѓ падобны на амерыканскі ваенны верталётам Skyhook.
  
  
  Мне не прыйшлося думаць пра гэта нам на секунду.
  
  
  Прабіраючыся праз натоѓп, яе зразумеѓ, што павінен як мага хутчэй дабрацца да бібліятэкі. Яе, праціснуѓся скрозь здзіѓленых людзей і пайшоѓ з галоѓнай плошчы ѓ музей каланадай. Калі яе, увайшоѓ у галоѓны двор, верталётам зноѓ шталь бачны. Ён павольна спускаѓся адкрытыя над бібліятэкай Ватыкана. А потым яе, зразумеѓ, што нешта не так; жудасна няправільна.
  
  
  Яе пачаѓ бегчы, таму што не мог губляць нам секунды. Яе, адчуѓ, як мой складаць даляр калацілася, і адрэналін лінуѓ па маіх венах, пакуль яе нёсся да ѓваходу ѓ музей . Ахопленыя панікай шчыльнай натоѓпу , супрацоѓнікі ѓ форме амаль усе пакінулі свае пасады перад папскай бібліятэкай. Яны прабеглі mimmo мяне, ih вочы застылі ад страху. Яе паглядзеѓ назад, на балкон, адкуль з'явіѓся Тата. Балкон быѓ пустыні; толькі аскепкі шкла заставаліся нямымі сведкамі таго, што я толькі што бачыѓ.
  
  
  Відавочна, яны яшчэ не ведалі аб стане свяціцеля; wouldnt дакладна не разьюшаны, паникующая натоѓп. Ахоѓнікі бегалі па плошчы ѓзад і наперад, нібы шукаючы сляды. Але я ведаѓ, што яны нічога не знойдуць , і быѓ упэѓнены, што ѓ сутычцы і агульнай блытаніне было больш, чым здавалася павярхоѓным.
  
  
  Цяпер здаѓся пачатку другой глянцавы чорны лімузін. Яе нырнуѓ за адну вакол калон ля ѓваходу ѓ бібліятэку. Машына з віскам спынілася. Рыпнулі запалохванне, вакол машыны выскачылі двое широкоплечих тоѓстых мужчын і ѓварваліся ѓ будынак. У той жа час люк у дно верталёта адкрыѓся, і яе злавілі серыю рухаѓ у самалёце.
  
  
  За рулём лімузіна сядзела цёмная ѓ цені постаць. Твар мужчыны было немагчыма разглядзець, калі машына рванулася наперад і праляцела mimmo мяне . Яе, прыжмурыѓся і паспрабаваѓ запісаць нумар машыны. Але нават калі б машына спынілася, вам усё роѓна прыйшлося б мець рэнтгенаѓскі вачэй, каб убачыць лічбы. Пласцінку была пакрыта вокладкай па грубай непразрыстай чорнай тканіны.
  
  
  Калі машына схавалася з выгляду, ёй, рушыѓ у шлях. Я не мог увайсці ѓ бібліятэку, пакуль машына была перад ёй, але цяпер, калі яна уносилась прэч, яе пабег да ѓваходу ѓ папскі помнік і зазірнуѓ унутр. Некаторыя супрацоѓнікі нервова казалі аб тым, што адбылося.
  
  
  Але двух мужчын моцнага целаскладу, якія толькі што выскачылі вакол машыны, нідзе не было відаць. І ніхто вакол усхваляваных супрацоѓнікаѓ музея ih, падобна, не заѓважыѓ. Можа, яны не бачылі, як мужчыны убеглі ѓ бібліятэку, але яе заѓважыѓ. Яе, падышоѓ да лесвіцы, якая вядзе на галерэю, і адразу ж пачулася два стрэлы. У AX яе прайшоѓ вельмі складаны курс балістыкі , і ѓ мяне не было праблемы з вызначэннем, што стрэлы ідуць праз галерэі, дзе яе схаваѓ звышсакрэтны малюнак.
  
  
  Яе, узбег па лесвіцы на тры dis, трымаючы "Люгер" у руцэ, утрымліваючы палец на спускавым кручку. Калі яе, дабраѓся да першага паверха, мае горшыя падазрэнні пацвердзіліся. Слуга ѓ форме, які вырашыѓ застацца на сваёй пасадзе, яшчэ не паспеѓ сысці, цяпер ляжаѓ на дзень у вялікай лужыне крыві. Мне не трэба было нахіляцца над ім, каб убачыць, што ён мёртвы.
  
  
  Занадта позна яе ѓбачыѓ, як масіѓныя разьбяныя дубовыя дзень галерэі зачыняюцца знутры. Яе пабег туды, але недастаткова хутка. Нават калі б яе выкарыстаѓ Вильгельмину, было б немагчыма прадухіліць захлопывание дзвярэй.
  
  
  Яе пачуѓ пстрычка ключа ѓ замку. Яго націснуѓ на курок, і дрэва вакол замка раскалолася. Але лупіѓ вочы прабіла палову тоѓстай драѓлянай дзень. Затым яе пачуѓ яшчэ адзін удар і зразумеѓ, што тое ж самае адбываецца на другім баку доѓгага калідора. Галерэя была зачынена знутры з такой эфектыѓнасцю , што было ясна , што аперацыя - усё , што можа ѓключаць у сябе - была праведзена з належнай кваліфікацыяй і падрыхтоѓкай.
  
  
  Яе дзіка агледзелася, каб даведацца, ці ёсць магчымасць увайсці ѓ галерэю. Ззаду мяне пачуліся прыглушаныя галасы. Яе больш не рызыкаваѓ. Яе разгарнуѓся, калі з-за кута выйшлі трое турыстаѓ. Адна вакол іх, краснолицая жанчына ѓ яркім сукенка, зірнула на "Люгер" і закрычала.
  
  
  Ee крык заахвоціѓ мяне да дзеяння. Яе пабег да шэрагу вокнаѓ каля зачыненых дзвярэй галерэі. Яе адчыніѓ зашчапку, адкрыѓ адно вакол вокнаѓ і нахіліѓся наперад, каб штогод у двор. Прыкладна ѓ трыццаці ярдаѓ ад верталёта звалілася металічная кошык больш за тры футаѓ у дыяметры і вышыні, прымацаваная да тоѓстым сталёвым тросе . ђнутры кошыка сядзеѓ скорчившийся мужчына, і я заѓважыѓ, што кошык была зроблена па браняванай сталі - таго ж металу, што пакрывала дно верталёта.
  
  
  Цяпер стала ясна, што тое, аб чым яе спачатку здагадаѓся, сапраѓды было праѓдай. Напад на Папу было адцягвае тактыкай, каб адцягнуць увагу ад рэальнага злачынства, якое цяпер здзяйснялася. Яны, хто стаяѓ за гэтым, ніколі не мелі намер забіць Папу. Гэта напад было здзейснена, каб выклікаць паніку і ѓсеагульнае замяшанне. Сапраѓднай мэтай была калекцыя залатых і срэбных скарбаѓ галерэі па Ватыканскай бібліятэкі, - ён самой галерэі, у якой схаваѓ яе гэты пракляты, незаменны сакрэтны малюнак.
  
  
  Крыкі напалоханага турыста прыцягнулі ѓвагу іншых наведвальнікаѓ музея. Яе, азірнуѓся і жэстам загадаѓ ім сысці - то, як ёй памахаѓ, распаліла трывогу разгубленай і напуджанай натоѓпу. Яе вярнуѓся да дзвярэй галерэі, нахіліѓся і ѓважліва прыслухаѓся . Яе, чуѓ, як шкло разбіваецца, і падазраваѓ, што вітрыны ѓ галерэі былі ѓзламаныя, і неѓзабаве былі скрадзеныя ih каштоѓныя скарбы - дары ѓсіх кіруючых еѓрапейскіх манархаѓ, бясцэнныя артэфакты, перададзеныя папскай з царкоѓных каралёѓ і князёѓ . А паміж імі быѓ дакумент, які яе павінен быѓ вярнуць - любой цаной.
  
  
  Дзе-то ѓ музеі зазваніѓ трывожны званок. Але ніхто не змог пакласці нітку самому жорсткаму рабаванню ѓ гісторыі Італіі. Я не мог не захапляцца вынаходлівасцю плана і эфектыѓнасцю і прафесіяналізмам, у якім было здзейснена злачынства. Але патрэбны мне дакумент знаходзіѓся ѓ этрускіх вазе, нябачнай за шчыльна зачыненымі дзвярыма галерэі.
  
  
  "Выклічце абслуговы персанал!" - Я крыкнуѓ гэта маладому па матэматыцы, таму, які стаяѓ побач са мной, і эга шырока расчыненыя вочы і рот змяніліся, калі яго спіхнуѓ эга з лесвіцы.
  
  
  "Так, сэр", - сказаѓ ён, эга камеры танцавалі ѓ яго на грудзях, пакуль ён прабіраѓся скрозь узбуджаных турыстаѓ .
  
  
  "Скажыце ім, што папскую галерэю рабаваць!" Яе паклікаѓ эга услед.
  
  
  Магчыма, гэта быѓ пераканаѓчы гук маёй каманды або той факт, што я гаварыѓ па-ангельску, але што б яно нам было, гледачы супакоіліся. Яго паказаѓ ім на бяспечнае поручні лесвічнай клеткі. Нават жанчына, якая займаецца закрычала, убачыѓшы мой "Люгер", супакоілася і, падобна, зноѓ стала сабой.
  
  
  Яе зноѓ павярнуѓся да дзень. Расколатае, опаленное дрэва над замкам пазначыла шлях майго першага стрэлу. Відавочна хапіла б адной кулі . Можа быць, гэта змянілася з другім ці нават трэцім стрэлам. Яе старанна прыцэліѓся і выпусціѓ тры стрэлу запар.
  
  
  Дзень застагналі ад траплення цяжкіх куль. Металічны замак гучна рыпнуѓ, і скрозь дым і аскепкі дрэва яе, убачыѓ, што замак груба узламаны. Вільгельміны зноѓ пацвердзіла сваю каштоѓнасць, калі яе зноѓ стрэліѓ у цяжкую дзверы. Ззаду мяне крычала іншая жанчына, і спалоханыя турысты ѓ паніцы ѓсляпую кінуліся ѓніз па лесвіцы ѓ вестыбюль.Цяпер, калі ім больш не пагражала небяспека, яе адступіѓ, падняѓ нагу і штурхнуѓ нагой. Tae Ex Do гэта адзін вакол лепшых прыёмаѓ барацьбы. Ударам уверх, Будуць Ча - Гі, дзень раскалоліся. Другая створка, і металічны замак зляцелі з драѓлянага каркаса і з грукатам упалі на падлогу.
  
  
  Затым расчыніліся, і яе бязмерна ѓбачыѓ двух добра складзеных мужчын, якія выйшлі вакол чорнага лімузіна . Здавалася, што гэта адбылося некалькі гадзін таму. Але прайшло не больш дзесяці або пятнаццаці хвіліна з імі тхара, як двое мужчын - ih таварышы ѓ верталёце - уварваліся ѓ музей.
  
  
  Яны запіхвалі адзін каштоѓны артэфакт за іншым у некалькі ѓжо перагружаных цяжкіх палатняных мяшкоѓ. Металічная кошык, якую яе бачыѓ, вісела перад адкрытым акном галерэі і была прымацаваная да шырокаму каменнага падваконніку двума металічнымі гаплікамі . Трэці загрузіѓ ільняныя мяшкі ѓ кошык. Шкляныя вітрыны былі разбітыя, а паліраваны падлогу быѓ пакрыты асколкамі шкла .
  
  
  Як толькі яе выламаѓ дзверы і з першага погляду агледзеѓ месца здарэння, бліжэйшы да мяне злодзей павярнуѓся і наставіѓ на мяне рэвальвер. Ён паклікаѓ двух сваіх таварышаѓ, і адзін вакол іх выпусціѓ на падлогу ільняной мяшок і пачаѓ страляць наѓздагад.
  
  
  Яе нырнуѓ за вушак, калі ѓ паветры прасвісталі кулі. Вакол мяне пачуѓся гук рикошетирующего свінцу . Кулі ѓрэзаліся ѓ дзвярны вушак і ледзь не трапілі мне ѓ галаву і грудзі. Яе ціхенька вылаяѓся і адсунуѓся яшчэ трохі .
  
  
  Яшчэ адна лупіѓ вочы прасвістала mimmo дзвярнога вушака. Яе счакаѓ імгненне, затым высунуѓ галаву з-за вугла і стрэліѓ. Галерэя амаль не служыла прыкрыццём для траіх мужчын. Чалавек, які зрабіѓ першыя стрэлы, паспрабаваѓ ухіліцца. Але Вільгельміны была хутчэй, і яе пабіѓ сваю першую мэта куляй, якая патрапіла ѓ эга левае перадплечча.
  
  
  З эга вуснаѓ сарваѓся здушаны крык. Ён застагнаѓ і ѓпаѓ на пабітую вітрыну, рэвальвер выпаѓ па эга бязвольных і бескарысных пальцаѓ. Мой погляд упаѓ на другога мужчыну ѓ той момант, калі ён стрэліѓ у мяне.
  
  
  Гэты не збіраѓся здавацца так лёгка, як эга, з другога. Ён подтащил сваю цяжкую сумку да адкрытага акна, я хачу пакласці скарбы ѓ металічную кошык. Яго націснуѓ на курок "Люгера", прамазала на цалю да эга левага сцягна, і эму ѓдалося перадаць сумку трэцяга мужчыну, які ѓсё яшчэ стаяѓ ля адчыненага акна.
  
  
  Ззаду ѓ іх была шкляная вітрына, у іншым канцы пакоя. Напярэдадні этрускіх ваза знаходзілася побач з гэтай вітрынай. Але цяпер, калі яе паглядзеѓ, у роце перасохла. Вазы не было.
  
  
  Праблемы - вялікія праблемы. Калі не спыніць злодзеяѓ і не вярнуць вазы, наступствы будуць непрадказальнымі. Я не доѓга думаѓ над сітуацыяй, але пабег у галерэю, страляючы. Яе прыцэліѓся ѓ параненага і пачала другі раз стрэліѓ эму ѓ правае сцягно. Ён быѓ накаѓтаваѓ, засталіся толькі два эга таварыша.
  
  
  Чалавек, якога яе бачыѓ спускаюцца ѓ металічную кошык, зноѓ забраѓся ѓнутр; з таго месца, дзе яе стаяѓ, былі бачныя верхавіны двух поѓных ільняных мяшкоѓ. Цёмнавалосы мужчына, які дапамог эму, быѓ гатовы сысці. Галерэя была практычна пусты, пазбаѓлены сваіх каштоѓных скарбаѓ. Калі гэты чалавек адкрыѓ мне агонь у адказ, яе паваліѓся на зямлю. Кулі пагрозліва свісталі выплат прама над маёй галавой. Але я працягваѓ страляць, і дрэва, і шкло разбіліся вакол мяне. Яе, адчуѓ, як аскепкі шкла ѓпалі мне на сцягна і грудзі.
  
  
  Калі б яе не забіѓ двух іншых мужчын, калі б яе не атрымаѓ дакумент назад па этрускіх вазы, Хоук ніколі б мяне не дараваѓ, мякка кажу.
  
  
  "Капялюш caita!" - крыкнуѓ чалавек каля акна, пераконваючы свайго таварыша паспяшацца. Ён цьвікамі прыбіѓ мяне сваімі стрэламі, калі паранены зачыкільгаѓ да акна, пакінуѓшы на падлозе крывавы пасля. Імгненне праз двое мужчын былі ѓ металічнай кошыку са сваім таварышам .
  
  
  Яе, ускочыѓ і стрэліѓ яшчэ двойчы, калі кошык ѓзляцела да зияющему жывату парылага верталёта. Але калі яе, падышоѓ да акна і зноѓ стрэліѓ, гледзячы вонкі, кошык з знаходзяцца ѓ ёй людзьмі ѓжо знікла ѓнутры жужжащей машыны.
  
  
  Бранявая панэль ѓстала на месца, і мая апошняя лупіѓ вочы адскочыла ад металу. Яе вылаяѓся, калі некалькі музейшчыкаѓ і тузін паліцэйскіх ѓварваліся ѓ двор адкрытыя пада мной. Яны абстралялі верталётам, але без толку.
  
  
  Спыніць рабаѓнікоѓ здавалася немагчымым. Яе памчаѓся з акна ѓ калідор, не звяртаючы ѓвагі на разваліны ззаду мяне - руіны, у якіх да нядаѓняга часу захоѓваліся самыя каштоѓныя скарбы музея. Некалькі цікаѓных турыстаѓ, якія шукаюць забавак - і яны гэта атрымалі - усё яшчэ ціснуліся наверсе лесвіцы. У аднаго вакол іх, тоѓстага чалавека ѓ шортах-бярмудах, на шыі быѓ бінокль.
  
  
  "Дайце мне свой бінокль", - сказаѓ я.
  
  
  Ён паглядзеѓ на мяне і пагардліва фыркнуѓ. - 'Ідзі да д'ябла.'
  
  
  Яе неадкладна нацэліѓ на яго "люгер". "Бінокль", - паѓтарыць яго. "І шчыра цяпер".
  
  
  Раптам ён спалохаѓся. Ён нервова дрыготкімі пальцамі працягнуѓ мне бінокль. Яе выхапіѓ бінокль па эга рукі, пабег назад да акна і нацэліѓ бінокль верталётам.
  
  
  Люк у падлозе быѓ цяпер цалкам зачынены, абараняючы пасажыраѓ і скарбы Ватыканскай калекцыі , а таксама дакумент, які яго, на жаль, схаваѓ у этрускіх вазе. Верталётам пачаѓ ѓзлятаць і адхіляцца ад музея. Яе глядзеѓ у бінокль верталётам, але nen не было апазнавальных знакаѓ, якія дазваляюць ідэнтыфікаваць уладальнікаѓ. Затым яе зрабілі бінокль у акно з левага боку верталёта і злавіѓ твар за гэтым акном. Гэта было твар, ад якога валасы на патыліцы ѓсталі дыбам. "Дзіѓна", - падумаѓ я, працягваючы глядзець у профіль чалавека, якога бачыла шмат-шмат разоѓ раней .
  
  
  Мяне не падманулі нас у мае вочы, нам глядач. Яе павінен быѓ паверыць у тое, што ѓбачыѓ. Гэта было твар, падобнае на чэрап - пустое, скура, як пергамент, шчыльная і васковая. Вочы чалавека ѓяѓлялі сабой зласлівыя змяіны збіраліся з тонкімі вугальна-чорнымі зрэнкамі на жаѓтлявым кожистом твары. Шырокі рот з тонкімі вуснамі згарнуліся ѓ чэрапе ѓсьмешку. Гэта быѓ профіль, на які яе ѓвесь час глядзеѓ: адна бок асобы, які належаѓ самому развратному і жудаснаму па матэматыцы, якога ёй калі-небудзь ведаѓ. Яе думаѓ, што пазбавіѓся ад яго назаѓжды ѓ той дзень, калі ён пагрузіѓся ѓ Ніягарскі вадаспад.
  
  
  Мяркуючы па ѓсім, ён перажыѓ падзенне. Іуда ѓсё яшчэ быѓ у жывых.
  
  
  Верталётам хутка узляцеѓ, зноѓ павярнуѓ і праз імгненне знік.
  
  
  Яе вярнуѓся ѓ галерэю і агледзеѓ пакой. Засталіся не кранутымі толькі некалькі вітрын, несумненна, з - за таго, што ih змесціва было недастаткова каштоѓным. Падобна на тое, што злодзеі дакладна ведалі, чаго хочуць, перш чым ѓварвацца ѓ пакой .
  
  
  Яе зноѓ папрасіѓ этрускую вазу, адчайна спадзеючыся, што яе проста ссунулі або зламалі . Але вазы не было, і не было ніякіх аскепкаѓ, якія паказваюць на тое, што яна была разбурана падчас рабавання. Яе, ведаѓ, што ваза не мае істотнай рынкавай кошту. Яна чаго-то каштавала толькі калекцыянерам. Для мяне загарэѓся сяргей. Юда, чалавек, які так доѓга перашкаджаѓ арганізацый AX , выяѓляѓ асаблівую цікавасць да старажытным італьянскім артэфактам. Я не сумняваѓся, што мае вочы ѓбачылі ѓсе правільна. Юда быѓ яшчэ жывы. І ён зладзіѓ самае фантастычнае рабаванне нашага часу . І ѓ яго была этрускіх ваза, таму што ён спецыяльна праінструктаваѓ сваіх людзей забраць яе таксама.
  
  
  Яе здрыгануѓся, калі прадставіѓ эга радасць, выявіѓшы сюрпрыз, схаваны ѓ вазе. Гэта была непрыемная думка.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраѓнік 4
  
  
  
  
  
  
  
  
  "Неверагодна!" - крыкнуѓ Ястраб, люта хадзіѓ узад-уперад перад сталом, вакол чырвонага дрэва ѓ сваёй часовай парыжскай штаба-кватэры на вуліцы Рю-дэ-Флёр. "Зусім неверагодна!" Ён кісла паглядзеѓ на мяне і пайшоѓ далей у сваім тѓідавага гарнітуры. Эга сівыя валасы былі растрапаныя, і ён энергічна жаваѓ тонкую не запаленую цыгару, якая займаецца подпрыгивала паміж эга зубамі.
  
  
  "Мне вельмі шкада, - сказаѓ я.
  
  
  "Гэта было не такое wouldnt складанае заданне, Нік, - рэзка сказаѓ ён. "У цябе ѓ руках быѓ гэты пракляты дакумент. А потым... ну, яе ніколі не чуѓ такой дзіѓнай гісторыі, як тое, што вы мне толькі што распавялі.
  
  
  'У мяне не было выбару. Яе павінен быѓ так зрабіць. Гэта было проста дурное супадзенне, што
  
  
  "Вы ведаеце, каму яе павінен за гэта адказаць?" Ястраб перапыніѓ мяне. "Гэта была сумесная аперацыя, памятаеце? Ёсць людзі па ваеннай выведкі. Яе павінен паведаміць аб гэтым у Пентагон і ... Госпадзе, ты хоць уяѓляеш, як прэзідэнт адрэагуе на гэта? Калі яе пакладу слухаѓку, затым размова з ім, я не змагу спаць на правым вуху цэлы тыдзень " .
  
  
  "Паслухайце, - раздражнёна сказаѓ я, - калі вы хочаце пазбавіць мяне заданні ..."
  
  
  Ястраб на секунду пільна паглядзеѓ на мяне, як быццам убачыѓ, што я сяджу там упершыню. Выраз эга асоб змянілася. Шок ад дрэнных тэрыторыі баранцава мора, здавалася, паменшыѓся. Божа, Нік, сказаѓ ён, не звяртай на мяне ѓвагі. Я не магу вінаваціць вас усіх, яе гэта ведаю. Хаця многія людзі паспрабуюць гэта зрабіць. Калі ёсць хоць нейкая віна, яго і далей падзялю. Вы ведаеце, было шмат незадаволенасці тым, што прэзідэнт даручыѓ гэтую пасаду AX . Гатовы паспрачацца, яны скокнуць да нас на шыю .
  
  
  "Я не ведаю, што яшчэ ёй мог зрабіць", - сказаѓ я. "Можа быць... Я хацеѓ бы спосаб зрабіць гэта па-іншаму.
  
  
  Глупства. Калі б гэта рабаванне не адбылося менавіта гэтай раніцай, вы б ужо сталі вялікім героем. Шчыра кажу, з вашага боку было даволі разумна схаваць дакумент у гэтай вазе .
  
  
  Яе слаба ѓсміхнуѓся. - "Як міла, што вы гэта сказалі. Павінен прызнацца, яе сам так думаѓ ".
  
  
  Але вы, вядома, разумееце, што пераконваць у гэтым каго-то бессэнсоѓна, - кісла сказаѓ ён. "Мы ѓ крызісе, пакуль не вернем гэты дакумент. Дарэчы, а як вы выйшлі вакол гэтага музея, затым знікнення верталёта?
  
  
  "Яе абалонкі па службовага ѓваходу, каб не трапіцца ахоѓнікам у будынак.
  
  
  Але па шляху туды яго абалонкі одзіна па калідоры на першым плане паверсе, дзе было адкрыта акно, якое проста умоляло выкарыстоѓваць. Яе, саскочыѓ напрыклад, у пяць футаѓ, галасаванне, і ѓсё.
  
  
  "Хм", - прагыркаѓ Хоук. "Ну, па меншай меры, цябе не злавілі. Вы ѓпэѓненыя, што бачылі Юду?
  
  
  "Калі гэта не ён, то гэта, павінна быць, яго брат-блізнюк", - адказаѓ я. "Твар выглядала ідэнтычным. Хоук паківаѓ галавой. Ён дастаѓ цыгару iso rta, абышоѓ крэсла і апусціѓся на крэсла. "Юда яшчэ жывы. Гм ... Мы не знайшлі эга цела, калі ён упаѓ у вадаспад. Так што гэта магчыма ".
  
  
  "Я думаѓ аб гэтай крадзяжы твораѓ мастацтва", - сказаѓ я. "Па стылі ён нагадвае шэраг іншых крадзяжоѓ твораѓ мастацтва, учыненых у Італіі за апошнія некалькі гадоѓ. Цікава, ці мог Юда быць натхняльнікам ѓсіх гэтых рабаванняѓ?
  
  
  " Я думаю , - адказаѓ Хок, - што калі гэтая серыя крадзяжоѓ - справа рук Юды, яе гатовы паспрачацца, што ёсць іншыя матывы, акрамя фінансавай выгады. 'Магчыма. Але цяпер мяне больш турбуе дакумент, чым вялікія планы Юды. Ён абавязкова знойдзе эга ѓ гэтай вазе, і самае меншае, што ён зробіць, - гэта прадасць эга рускім або кітайцам па ѓсім за сваю нянавісці да Захаду.
  
  
  У скураным крэсле за сталом Хоук выглядаѓ вельмі маленькім і вельмі стомленым. Мяне турбавала тое, што я абцяжарваѓ эга гэтымі клопатамі.
  
  
  "Калі гэты дэтанатар скапіююць іншыя, Нік, - мякка сказаѓ ён, - у нас могуць быць сур'ёзныя праблемы. Я не уразаѓся ѓ падрабязнасці, калі даваѓ вам гэта заданне, таму што вам не патрэбна была такая інфармацыя для выканання працы, але я лічу, што цяпер вы павінны ведаць, што мы страцілі, калі інфармацыя апынецца ѓ руках патэнцыйных ворагаѓ. . '
  
  
  "З дапамогай гэтай штукі, Нік, вы можаце ствараць ядзерныя зарады ѓ вельмі малых маштабах. Мінамёты і гаѓбіцы могуць быць зараджаныя невялікімі ядзернымі боегалоѓкамі, як і танкавыя гарматы. Адзін стрэл па танкавай гарматы можа забіць сотні людзей".
  
  
  "І ніякіх перамоваѓ па тактычнаму зброі няма", - сказаѓ я.
  
  
  Я не веру, што мы выкарыстоѓвалі б такое зброю, нават калі б мы эга канструявалі і выраблялі. Але рускія не могуць накладаць на сябе гэта абмежаванне. Казахстане ядзерную зброю было б ідэальным для невялікіх воіна, якія не спыняюцца на ih межах ". Яе, паківаѓ галавой. - "Спадзяюся, яе памыляѓся наконт Юды. Мы можам абысціся без яго і звязаных з ім ускладненняѓ. Яе ніколі не забуду аперацыю, якую ён правёѓ некалькі гадоѓ таму, калі меѓ намер пакінуць свой пасля таго, як у Амерыцы - перыядычныя адключэння электраэнергіі, чорны туман, брудная вада, крывава-чырвоныя ракі і возера ".
  
  
  "У самым дэла, - сказаѓ Хок, - але цяпер нас цікавіць толькі адно - нам трэба атрымаць гэты дакумент ад Юды ці каго б гэта нам было ѓ гэтым верталёце. Паліцыя ѓ Римэ, па-відаць, на вашай баку, але я б не чакаѓ ад іх занадта шмат чаго. Не хадзіць да іх, калі не выявіце, што ѓ іх ёсць выразныя інструкцыі ".
  
  
  "А як наконт Інтэрпола ѓ Римэ? Яе ведаю там некалькіх чалавек, і яны, верагодна, будуць весці справу па гэтай справе ".
  
  
  "Я буду працаваць з імі. Вядома, яны не могуць дакладна ведаць, чым вы займаецеся ".
  
  
  'Яе разумею.'
  
  
  "У вас была магчымасць агледзець галерэю бібліятэкі Ватыкана да таго, як вам давялося так хутка сысці?"
  
  
  "Я хутка агледзеѓся".
  
  
  "Што ж, я думаю, нам варта добранька зірнуць на гэтую сітуацыю там", - сказаѓ Хок, устаѓляючы цыгару назад у зубы і прыкусіѓшы яе.
  
  
  "Але як нам гэта зрабіць? Пакуль паліцэйскае расследаванне не скончыцца, будзе падвойная ахова.
  
  
  "Можа быць, цябе гэта задаволіць вашым сябрам па Інтэрпола", - разважаѓ Хоук. Але не будзем на гэта разлічваць. Я думаю, што лепш адразу перайсці да верхняй постаці ".
  
  
  "Камісар Рыфму?"
  
  
  "Няма", - усміхнуѓся Хок. "Тата".
  
  
  Яе падаѓся наперад у крэсле. "Пагаварыць з Татам?'
  
  
  'Чаму няма?'
  
  
  "Божа, яе б не ведаѓ, што мне рабіць. Я маю на ѓвазе, у вас ёсць пратакол, і ѓсё такое. Хто-то іншы не можа гэтага зрабіць ? Яе ненавідзеѓ сустракацца з вядомымі палітыкамі, а тое, што прапанаваѓ Хоук, было зусім недапушчальным .
  
  
  "Нік, табе трэба дазвол на ператрус месца злачынства. Значыць, ты той мужчына, які можа пагаварыць з Папам Рымскім. Яе веру, што вы знойдзеце Паѓла VI чароѓным чалавекам ".
  
  
  "Але ён прыме мяне?"
  
  
  "Калі прэзідэнт патэлефанаваѓ эму, то так. Калі б нам прыйшлося зноѓ паспрабаваць вярнуць дакумент Жукава, Тата мог бы адмовіць, таму што ён ѓмяшаѓся ѓ справу паміж двума сусветнымі дзяржавамі. Але паколькі ясна, што наша дзяржаѓная таямніца была выпадкова скрадзеная злачынцамі, яе веру, што Папа будзе шчаслівы дапамагчы нам, любым магчымым спосабам. І калі ён скажа, што вы можаце агледзець бібліятэку, паліцыя наѓрад ці зможа вас спыніць ".
  
  
  Яе ѓздыхнуѓ. - 'Хорошио. Калі яе вярнуся ѓ Рым?
  
  
  "Сёння ѓвечары", - сказаѓ Хоук. "Гэта значыць, калі гэта не перашкодзіць тваім планам на сённяшні вечар". Апошні каментар прагучаѓ саркастычны тон.
  
  
  Яе сказаѓ з спакойным выглядам: "Ну, гэтая маленькая сцюардэса з самалёта. У нах дваццаць чатыры гадзіны адпачынку да наступнага гонкі, і ён сказаѓ гэй ... "
  
  
  "Даволі, Нік", - панура сказаѓ Хоук.
  
  
  Яе, усміхнуѓся і ѓстаѓ. 'Яе буду трымаць вас у курсе.'
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраѓнік 5
  
  
  
  
  
  
  
  
  Цёплае надвор'е ѓ Римэ скончылася; было пахмурна і дажджліва. У Калізеі былі глыбокія басейны, якія адлюстроѓвалі старажытнае архітэктурнае веліч. Брук завулкаѓ была вымыта, і турысты хадзілі з рознакаляровымі не здымае сродкаѓ з якіх капала вада.
  
  
  Газеты былі поѓныя паведамленняѓ аб рабаванні ѓ Ватыкане. Але было дзіѓна, як мала людзей, здавалася, ведалі аб тым, што адбылося на самай дэла. У некаторых апавяданнях паведамлялася, што дэсантнікі высадзіліся вакол самалёта ѓ двары музея. Іншыя відавочцы былі ѓпэѓненыя, што драпежныя былі ѓ масках. Адна газета паведаміла, што ѓ будынку знаходзілася тузін мужчын, усе яны былі ѓзброены аѓтаматамі і пагражалі турыстам смерцю. Іншая газета паведаміла, што незнаёмы ѓ масцы з'явіѓся вакол ніадкуль і выратаваѓ жыцці тых, каму пагражалі злачынцы. Гэты незнаёмы ѓ масцы, як паведамляецца, меѓ нямецкае агнястрэльную зброю і казаѓ небудзь на славянскай мове, альбо на іѓрыце.
  
  
  Яе проста спадзяваѓся, што паліцыя будзе лепш паінфармаваная. Нядзіѓна, што чуткі і здагадкі так шырока распаѓсюдзіліся потым такога сенсацыйнага злачынства, але я яе ніколі не бачыѓ, каб прэса была ѓ такім замяшанні. Яе не прачытаѓ нам аднаго артыкула, якая займаецца менавіта апісвала б тое, што адбылося тым сонечным раніцай.
  
  
  Лепшае, што я мог зрабіць цяпер, - гэта звязацца з маім сябрам Антоніа Бэнедэта ѓ штаба-кватэры Інтэрпола ѓ Римэ . Антоніа быѓ маладым прыгожым інспектарам, які двойчы дапамагаѓ мне праглядаць файлы Інтэрпола. Яе думаѓ, што зноѓ магу на яго разлічваць. Яе добра разгледзеѓ твар чалавека, якога яе параніѓ ѓ галерэі, і мне захацелася вывучыць фатаграфіі злачынцаѓ. Яе, ведаѓ, што магу давяраць Тоні, які будзе захоѓваць маю асобу пры сабе і не задаваць пытанні.
  
  
  Яе, падышоѓ да яму позна раніцай. Эга голас быѓ цёплым і прыязным.
  
  
  "Нік, - сказаѓ ён з глухім стукам, - які сюрпрыз зноѓ пачуць ад цябе, аміга. Што ты робіш у Римэ? Вы з'яѓляецеся арганізатарам грандыёзнага рабавання ѓ Ватыкане? Эга смех быѓ заразлівым.
  
  
  "Гэта не мая праца", - сказаѓ я. "Я маю справу толькі з сапраѓднымі грашыма. Банкі. Касіры і іншае.
  
  
  Ён зноѓ засмяяѓся. "Але гэты выпадак запатрабаваѓ вялікага ѓяѓлення, аміга".
  
  
  "Так", - сказаѓ я. "Шчыра кажу, яе быѓ у некаторым родзе уцягнуты".
  
  
  "Давверо ?"
  
  
  Я не уразаѓся ѓ падрабязнасці. "Тоні, яе б гатэль штогод некалькі фатаграфій. Вы можаце гэта зрабіць?
  
  
  'Вядома. Заробак сёння ніяк не калі. Яшчэ лепш, паабедаем. Яе ведаю добрае кафэ непадалёк адсюль.
  
  
  'Сёння я не магу. У мяне прызначаная сустрэча.
  
  
  Ой. Што ж, спадзяюся, яна прыгожая жанчына ".
  
  
  "Я сказаѓ, "Няма. - "З Папам".
  
  
  " Немагчыма ! - сказаѓ Антоніа.
  
  
  'Гэта так. Святы Айцец прымае мяне ѓ дзве гадзіны дня ".
  
  
  'Міласэрнасць!' - мякка сказаѓ ён. "У цябе больш ѓплыву, чым яе, думаѓ, аміга".
  
  
  "З некаторай дапамогай Вашынгтона", - сказаѓ я. 'Яе раскажу табе пазней. Магу яе прыйсці да вас у офіс раніцай? '
  
  
  " Бениссимо" , - сказаѓ Антоніа. "Здаецца, ты заѓсёды мяне возбуждаешь, Нік".
  
  
  У той жа дзень яе і вярнуѓся ѓ Ватыкан. Тэрыторыя вакол музея была ачэплена, і паліцыя была заѓважны паѓсюль. Вярнуцца ѓ галерэю без дазволу ѓладаѓ было б немагчыма . З такім жа поспехам вы маглі б паспрабаваць пракрасціся ѓ Форт-Нокс.
  
  
  Бяспеку Папы была цяпер ценымногие лепш, чым здавалася спачатку. Вінаватыя былі напалоханыя стрэлам, вырабленым у яго ѓ дзень рабавання, і ніхто не мог падысці да яго без вялікіх дакументаѓ, а затым дбайнай праверкі.
  
  
  Першая лінія абароны складалася вакол некалькіх паліцэйскіх ля ѓваходу ѓ флігель, дзе размяшчаліся папскія рэзідэнцыі і офісы. Гэта былі добра навучаныя хлопцы, і ім спатрэбілася час, каб праверыць мяне.
  
  
  Вядома, пакінуѓ ёй усё сваё зброю - і асабліва Вильгельмину - у гатэлі. Калі яны не змаглі знайсці нічога падазронага, яны перадалі мяне паліцэйскаму ѓ цывільным, які перадаѓ мяне Ватыканскай гвардыі.
  
  
  Нарэшце, мяне завялі ѓ папскія пакоі. Пакоі былі багатыя гісторыяй заходняй цывілізацыі. Абшытыя панэлямі сцены былі ѓпрыгожаны фрэскамі, столі былі мазаічнымі, незлічоныя інтэрнэце і выцвілыя габелены. І ѓсё ж у nen панаваѓ аскетызм, амаль аскетызм. Адчуванне, якое ѓ мяне ѓзнікла, калі яе агледзелася, было пачуццём урачыстасці, поѓнага адсутнасці легкадумнасці.
  
  
  Мне паказалі месца ѓ вялікай зале чакання, і пакуль яе чакаѓ, думаѓ яе абсталяваннем ѓсіх раздзелах дзяржаѓ і высокапастаѓленых асобах, якія сядзелі ѓ адным пакоі. І зараз надышла чаргу Ніка Картэра, Killmaster N3 AX. Я не ведаѓ, рассмяшыла мяне гэта параѓнанне або засмуціла.
  
  
  Прайшло як мінімум паѓгадзіны, і я пачаѓ трохі нервавацца, калі дзверы адчыніліся. У прыёмную ѓвайшоѓ высокі, шляхетнага выгляду мужчына ѓ вогненна-чырвоным кардынальным уборы.
  
  
  "Ваша эксцэленцыя", - сказаѓ я, устаючы занадта хутка.
  
  
  Ён падышоѓ да мяне з невыразным тварам. "Я мяркую, што вы містэр Картэр?" - мякка спытаѓ ён.
  
  
  'Так.'
  
  
  "Яе кардынал Пі. Эга Святасць можа прыняць вас цяпер. Можаш ісці за мной ". Ён звярнуѓ увагу на пакой, па якой толькі што з'явіѓся.
  
  
  Яе рушыѓ услед за ім уважліва, чуючы гук сваіх крокаѓ. Калі ён зачыніѓ за намі дзверы, яе, кіѓнуѓ двум іншым кардыналам, па-відаць, ганароваму варце. Ih звужаныя, але не злыя вочы казалі мне, што за кожным маім крокам ѓважліва назіраюць, калі не ацэньваюць.
  
  
  У канцы залы стаялі два манаха ѓ карычневых вопратцы. Усяго за мной назіралі пяць мужчын, калі яе павольна апусціѓ галаву, таму што не ведаѓ, што яшчэ рабіць. Адкрыта перада мной у атачэнні двух манахаѓ сядзеѓ Папа Павел. Ён быѓ у белым халаце і белых, а на грудзях у яго быѓ вялікі залаты крыж.
  
  
  Кардынал Пі нічога не сказаѓ. Ледзь прыкметная змена ѓ выразе эга асоб прымусіла мяне рэзка ступіць наперад. "Ваша Святасць", - сказаѓ я, зноѓ апусціѓшы галаву, не ведаю, пакланіцца або няма. ђсмешка прабегла па поджатым вуснаѓ Папы. Магчыма, ён бачыѓ, як я адчуваѓ сябе няёмка . Магчыма, ён адчуѓ няѓпэѓненасць, якая займаецца, як я думаѓ, адбівалася ѓва мне. Ва ѓсякім выпадку, яго ѓсмешка мяне вельмі супакоіла. "Містэр Картэр, - сказаѓ ён на выдатным англійскай, - прысядзьце, калі ласка". Ён паказаѓ на крэсла побач з сабой, і эга папскае кольца на імгненне засверкало у свеце.
  
  
  Яе sel, пакутліва усведамляючы, што аѓтарытэт майго ѓрада, не кажу ѓжо пра Ястребе і AX, цяпер пастаѓлены на карту. Але паблажлівае паводзіны Таты было заразлівым, і неѓзабаве яе, адчуѓ, што пачынаю расслабляцца.
  
  
  Кардынал Пі заняѓ пазіцыю справа ад Таты. "Гэта малады чалавек, пасланы прэзідэнтам Злучаных Штатаѓ , Ваша Святасць, - сказаѓ кардынал.
  
  
  "Так, яе, памятаю, што гэтая аѓдыенцыі была запытана".
  
  
  Папа Павел VI павярнуѓся да мяне, і эга погляд на імгненне затуманился. "Падобна на тое, што ваш урад стала датычным да нядаѓняга - і вельмі прискорбному, вельмі прискорбному - крадзяжу".
  
  
  "Так, Ваша Святасць, - сказаѓ я. "Разам з папскімі дарамі быѓ скрадзены вельмі важны дакумент. Каб абараніць эга ад ... э ... варожых элементаѓ, яе ѓзяѓ на сябе смеласць схаваць эга ѓ адной па сустрэнуць вашых выдатных этрускіх ваз. Некаторыя элементы суправаджалі мяне ѓ музей; людзі, якія гатэляѓ забраць у мяне дакумент ".
  
  
  Яе, ведаѓ, што знаходжуся на слізкай зямлі, на тэрыторыі міжнароднай дыпламатыі. Таму яе максімальна старанна падбіраѓ словы. Калі Тата кіѓнуѓ, як быццам згаджаючыся са мной, ёй быѓ рады, што, нягледзячы на двухсэнсоѓнасць майго кароткага тлумачэння, яе ясна выказаѓся.
  
  
  "Ваш прэзідэнт, - сказаѓ ён, - сказаѓ, што гэты ... гэты дакумент, як вы называеце эга, мае выключную важнасць".
  
  
  - У самай дэла, ваша Святасць. Голас чаму нам так захацелася агледзець галерэю і, магчыма, задаць некалькі пытанняѓ супрацоѓнікам музея. Мы разумеем, што паліцыя праводзіць дбайнае расследаванне. Але з-за важнасці гэтага дакумента для майго ѓрада мы палічылі неабходным правесці ѓласнае ... э ... асцярожнае расследаванне ". Кардынал Пі кіѓнуѓ, гледзячы спачатку на Бацьку, а затым зноѓ на мяне. Я пайшоѓ далей.
  
  
  "Напрыклад, нам трэба каму, уваходзіць ці вазу у ліку выкрадзеных. Вядома, ёсць верагоднасць, што яна была перакладзеная ѓ этрускі музей, потым таго, як яе пакінуѓ бібліятэку ".
  
  
  "Я так не думаю, - сказаѓ кардынал, - Пі.
  
  
  "У самым дэла", - сцвердзіѓ Папа. "Мяркую, містэр Картэр, інвентарызацыя завершана. Яе толькі бегла паглядзеѓ на нах, але не памятаю, каб з ёй была этрускіх ваза. Вядома, вялікая частка выкрадзеных рэчаѓ знятая з вітрын ". Ён спыніѓся і паглядзеѓ mimmo мяне на процілеглую сцяну. Здавалася, час ідзе павольна, але ёй нічога не сказаѓ. Нарэшце ён зноѓ паглядзеѓ на мяне . "Цудоѓна, містэр Картэр", - сказаѓ ён. "Вам дазволена правесці рэшту дня ѓ галерэі і іншых памяшканнях бібліятэкі. Яе таксама дазваляю вам зрабіць запыт - гэта значыць без прадастаѓлення дадатковай інфармацыі, але мне, верагодна, не трэба паведамляць вам, - у этрускіх музеі ".
  
  
  "Гэта вельмі ласкава з вашага боку, ваша Святасць".
  
  
  Ён павярнуѓся да кардынала Пею. "Падрыхтуй ліст, каб яе мог эга падпісаць. У містэра Картэра не павінна быць непатрэбных праблем з нашай паліцыяй.
  
  
  "Ваша Святасць", - сказаѓ кардынал, зноѓ кіѓнуѓшы.
  
  
  "Пераканайцеся, што гэта адбудзецца неадкладна". Тата зноѓ павярнуѓся да мяне. "Мы асабіста жадаем, каб вы знайшлі гэты дакумент, містэр Картэр".
  
  
  "Вялікае дзякуй, Ваша Святасць", - сказаѓ я, устаючы і робячы некалькі крокаѓ назад. Яе, пакланіѓся і выйшаѓ праз пакоя, следам за мной shell кардынал Пі.
  
  
  Праз дваццаць хвіліна яе атрымаѓ запіску з подпісам і пячаткай Папы. Мяне накрыла актыѓнага адпачынку палягчэння. Маёй аѓдыенцыі ѓ Папы Паѓла VI прайшла добра, але гэта была самая нервовая частка маёй місіі.
  
  
  
  
  Яе спачатку пайшоѓ у этрускі музей. Уся тэрыторыя была часова зачынена. Не было нашых наведвальнікаѓ, нашых турыстаѓ, так што ѓ мяне не было праблем з атрыманнем інфармацыі. Як і іншыя музеі Ватыкана, гэты быѓ больш падобны на палац, чым на што-небудзь яшчэ. Ён быѓ ѓторкнуць каштоѓнасцямі і артэфактамі этрускіх эпохі. Яе, успомніѓ, што большасць рэчаѓ было знойдзена недалёка ад Этрурыі падчас раскопак Папы Рыгора XVI. Яе паняцця не меѓ, што ѓ музеі будзе столькі ваз, бутэлек, чараѓ і іншых скарбаѓ. На жаль, надзеі на тое, што я змагу даведацца вазу, апынулася марным. Але з дапамогай некаторых людзей вакол музея ih шырокага архіва яе і выявіѓ, што ваза была перададзена Ватыкану амаль двума гадамі раней , і што няма ніякіх запісаѓ аб яе вяртанні.
  
  
  Пазней у той жа дзень яе, пагаварыѓ з некаторымі супрацоѓнікамі галерэі, якія пацвердзілі, што ваза, наколькі ім вядома, знаходзілася ѓ галерэі на раніцу рабавання. Гэта пакінула мяне з высновай, якога яе ѓжо баяѓся: драпежныя схапілі ee.
  
  
  Яе правёѓ частку дня ѓ галерэі, затым дбайнай праверкі ѓ паліцыі. Малады паліцэйскі ѓ цывільным падазрона зірнуѓ на запіску папы.
  
  
  "Гэта трэба праверыць, сіньёр".
  
  
  "Тады зрабі гэта хутка, - сказаѓ я. "У мяне ёсць час агледзецца толькі сёння".
  
  
  'Ёсць пэѓная працэдура
  
  
  "Глядзі", - сказаѓ я. "Папа сам сказаѓ мне, што ѓ мяне не будзе праблем з гэтай запіскай. Ці павінен паведаміць ёй, што вы ѓ гэтым сумняваецеся?
  
  
  Малады чалавек на імгненне паглядзеѓ на мяне. Затым ён зноѓ паглядзеѓ на запіску. "Просты, - сказаѓ ён. Ён выйшаѓ у галерэю і перадаѓ запіску другому паліцэйскаму ѓ цывільным. Мужчына прачытаѓ гэта. Потым яны паглядзелі на мяне і што-то ціха сказалі адзін аднаму па-італьянску. Чалавек , які стаяѓ на дзень павярнуѓся, які паказвае на мяне, а потым казаѓ рашуча да іншага дэтэктыву. Рэѓматызму быѓ спакойным і суправаджаѓся нядбайным узмахам рукі. Малады чалавек вярнуѓ мне запіску. "Мой начальнік кажа, што вы можаце пайсці ѓ галерэю", - змрочна сказаѓ ён .
  
  
  " Сп" , - сказаѓ я і ѓзяѓ запіску.
  
  
  Яе, увайшоѓ і агледзеѓся. Уключаючы маладога чалавека, было трое паліцэйскіх. Яны ціха размаѓлялі аднаго з адным. Доѓгі зала выглядаѓ інакш, чым у першы раз, калі яго эга ѓбачыѓ. Вокны былі зачыненыя, таму што шэл дождж; было змрочна. Зламаныя вечка шкляных вітрын былі знятыя і даследаваныя на прадмет адбіткаѓ пальцаѓ. Ёй быѓ упэѓнены, што калі б злодзеі пакінулі якія-небудзь рэчавыя доказы, паліцыя ѓжо забрала б ih. Але вакол таго, што я ѓбачыѓ тым раніцай, нічога значнага не засталося б, калі б гэта не былі раздрукоѓкі пальцаѓ ...
  
  
  Яе, паглядзеѓ на дзверы. Было б немагчыма ідэнтыфікаваць асобныя раздрукоѓкі абутку асяроддзях мноства наяѓных, калі б яны не знаходзіліся ѓ аконнай рамы або ѓ іншых канкрэтных месцах, дзе былі толькі злодзеі.
  
  
  Яе зноѓ папрасіѓ этрускую вазу, хоць быѓ упэѓнены, што яе няма ѓ галоѓным зале . Яе спытаѓ паліцыю, не выкарыстоѓваліся ці вазу або аскепкі вазы ѓ якасці доказаѓ. Ён сказаѓ, што гэта не так.
  
  
  Яе, вярнуѓся ѓ калідор, спрабуючы ѓспомніць, што я бачыѓ, паднімаючыся па лесвіцы гэтым раніцай: мёртвага слугу і толькі што захлопнувшиеся дзень. Яе, павярнуѓся і вярнуѓся ѓ галерэю. Затым яе, падышоѓ да таго месца, дзе было цела, і ѓбачыѓ, што на nen ѓсё яшчэ бачныя плямы крыві. Цяпер дзень былі шырока адчыненыя, і калі яе, зазірнуѓ у правую дзверы, ён убачыѓ, што зламаны замак яшчэ не быѓ адрамантаваны. Паліцыі, верагодна, было цікава даведацца пра 9-мм кулі, якую яны выцягнулі вакол дрэва. Яе, паглядзеѓ на зямлю і ѓбачыѓ, што-што яшчэ. Дзверы прыціскалася да стагнаць металічным гакам на падлозе, які ѓстаѓляѓся ѓ проушину унізе дзень. Гэта было цікава. Гэта азначала, што, каб замкнуць дзень, злодзеям даводзілася стаяць за дзвярыма, каб вызваліць гаплікі . Яе, нахіліѓся і паглядзеѓ у падлогу. Тонкі пласт пылу за дзвярыма пакінуѓ выразны пасля нядаѓняй абутку .
  
  
  Хутчэй за ѓсё, адбітак зрабіѓ чалавек, які забіѓ ахоѓніка і замкнуѓ дзень з гэтай боку галерэі . Мне яна здалася креповой падэшвай з даволі незвычайным клятчастым малюнкам. Яе абышоѓ адбітак, адчапіѓ дзвярны кручок і штурхнуѓ дзверы, каб ѓпусціць больш святла . Яе выцягнуѓ вакол кішэні мініятурны фотаапарат з звышадчувальны чорна-белай плёнкай. Яе зрабіѓ тры здымка адбітка абутку і паклаѓ камеру назад у хвіліну. І калі яе зноѓ выпрастаѓся, то ѓбачыѓ побач з адбіткам камяк засохлай белай бруду. Хутчэй за ѓсё, гэта адвалілася ад абутку, у якой быѓ зроблены адбітак. Яе выняѓ вакол іншага кішэні хустку, узяѓ кавалак гліны і загарнуѓ эга ѓ хустку, як толькі малады дэтэктыѓ вярнуѓся. Пакуль ён глядзеѓ, яе зноѓ штурхнуѓ дзверы і зашпіліѓ кручок.
  
  
  "Што-то не так, сіньёр?" ён спытаѓ. Па эга тоне можна было выказаць здагадку, што ён прыняѓ мяне за назойлівага наведвальніка.
  
  
  Я не збіраѓся распавядаць яму было пра послеявляется. Калі магчыма, яе гатэль знайсці Юду раней паліцыі. У паліцыі могуць быць розныя ѓяѓленні аб праве уласнасці, дакумент, і можа пачацца міжнародная інтрыга, перш чым яе вярну эга - і толькі пасля таго, як італьянскія ваенныя ѓлады ѓважліва эга вывучаць.
  
  
  "Я толькі што бачыѓ, гэтыя плямы крыві на падлозе", - схлусіѓ я. "Жудаснае стан".
  
  
  "Так, жудасна", - заспакаяльна сказаѓ ён.
  
  
  "Дзякуй за супрацоѓніцтва", - сказаѓ я, паварочваючыся, каб сысці.
  
  
  Ён спыніѓ мяне. "Скажыце, сіньёр, вы па Інтэрпола або, можа быць, па ѓсім прэсы?"
  
  
  "Нам гэта, нам іншае", - сказаѓ я. "Яе прафесійны наведвальнік музея. Яе хаджу ѓ музеі па ѓсім адкрыты басейн, а затым апісваю і каталогизирую ѓтрыманне розных публікацый. Пакуль яе наведаѓ больш за дзесяць тысяч. Я не мог дачакацца адкрыцця галерэі, таму што ѓ абодва канца нядзелях у мяне яшчэ ёсць пяцьдзесят тры музея ѓ сямі іншых еѓрапейскіх гарадах. Мне пара ісці , таму што сёння мне трэба наведаць яшчэ некалькі музеяѓ тут, у Римэ ".
  
  
  "Вядома", - сказаѓ ён.
  
  
  Калі яе сыходзіѓ, малады чалавек глядзеѓ на мяне са здзіѓленнем, гадаць, не падманулі яго.
  
  
  
  
  Офіс Інтэрпола размяшчаѓся па адрасе: Via Filippo Turati, 23, у несамавітым будынку. Надвор'е праяснілася, і ѓ паветры лунае падбадзёрлівы вясновы паветра. Гэта было б выдатнае раніцу, каб прагуляцца па Рыму і пагрузіцца ѓ атмасферу - адправіцца ѓ Сады Цівалі, Тэрмы Каракалы ці знакамітую вілу Адрыяна. Але праца яшчэ мелася быць , і гэтая праца чакала за цьмяным фасадам штаба-кватэры Інтэрпола.
  
  
  Яе знайшоѓ свайго сябра Тоні Бэнедэта ѓ эга невялікім офісе на другім паверсе. Цьмяныя сцены і мэбля ѓ офісе асвятляліся сонечным святлом, пранікальным праз адкрытае акно, і шырокай усмешкай Тоні .
  
  
  "Нік, мой іншы!" ён павітаѓся са мной і абышоѓ свой крэсла, каб абняць мяне.
  
  
  "Buon giorno, amico", - сказаѓ ёй са смехам.
  
  
  Тоні быѓ амаль майго росту, з густымі цёмнымі валасамі і бліскучымі вачыма. Мы і раней дапамагалі адзін аднаму, і разам вельмі весела праводзілі час. Тоні падабалася трохі павесяліцца.
  
  
  Мы ѓ такую гульню. Яе выцягнуѓ пачак Lucky Strike і прапанаваѓ Тоні цыгарэту.
  
  
  'Ах! Цяпер яе ѓспамінаю, чаму ты мне так падабаешся, Bambino. Таму што ѓ вас ёсць добрыя амерыканскія цыгарэты.
  
  
  Яе прыкурыѓ, і мы некаторы час сядзелі моѓчкі і моѓчкі курылы. "Дык ты цяпер кантралёр?" - сказаѓ ёй нарэшце.
  
  
  Ён паціснуѓ плячыма. "Калі вы застаяцеся ѓ арганізацыі дастаткова доѓга, вы ѓ канчатковым выніку стаць босам, падабаецца вам гэта ці не". Ён усміхнуѓся мне зубной пастай.
  
  
  "Можа, мне лепш сысці па AX, перш чым бос сыдзе ѓ адстаѓку", - сказаѓ я. "Не думаю, што змагу справіцца з офіснай працай".
  
  
  "Я таксама", - сказаѓ Тоні. "На шчасце, маё невялікае прасоѓванне па службе дазваляе мне таксама працаваць на адкрытым паветры". Цяпер цёмна-карыя вочы сталі сур'ёзнымі. "У мяне ёсць справа аб рабаванні ѓ Ватыкане, Нік. Як вы да гэтага датычныя?
  
  
  Яе рэзюмаваѓ тое, што адбылося да гэтага часу тхор. Яе распавёѓ эму аб дакуменце, але не пра тое, што ён утрымліваѓ. Ён змрочна слухаѓ. "Я б гатэль ѓбачыць твае паліцэйскія фатаграфіі" , - вырашыѓ я. "Я добра разгледзеѓ чалавека, якога параніѓ ".
  
  
  "Мы паглядзім ih разам, Нік, - сказаѓ ён. "Я паслаѓ чалавека ѓ Ватыкан, але ён нічога не знайшоѓ. Ці магчыма, што мы будзем разам працаваць над гэтым пытаннем? "
  
  
  "Можа быць", - сказаѓ я. "Але не афіцыйна. Яе аддаю перавагу, каб Інтэрпол не пазнаваѓ прычыну майго прысутнасці ".
  
  
  Ён кіѓнуѓ.
  
  
  "І яшчэ, што-што", - дадаѓ я. "Калі б мы змаглі знайсці дакумент, гэта мой. Вы можаце нават не згадваць пра існаванне эга свайму начальству ".
  
  
  Тоні падумаѓ пра гэта. "Добра, Нік, - сказаѓ ён. "Мы зацікаѓлены ѓ вяртанні скарбаѓ Ватыкана, нам не трэба капацца ѓ дзяржаѓных сакрэтах Амерык". ђсмешка павольна вярнулася да свайго твару. "У мяне такое пачуццё, што ѓ цябе ёсць зачэпка".
  
  
  Яе выняѓ вакол кішэні мініятурны фотаапарат. Гэта была Minolta з вельмі хуткім засаѓкай, і яго выкарыстаѓ у ёй суперпанхроматическую плёнку. "Думаю, гэта вас зацікавіць", - сказаѓ я. "Як хутка гэта можа быць зроблена ?"
  
  
  "У нас ёсць невялікая цёмная пакой", - адказаѓ Тоні. "І прафесіянал. Каля паѓдня мы зможам павялічыць малюнак ".
  
  
  "Выдатна", - сказаѓ я. Яе узяѓ хустку і разгарнуѓ яго. - А потым яе гатэль б ведаць, адкуль гэты кавалак гліны . Вы можаце даведацца?
  
  
  "Гэта будзе трохі цяжэй, аміка", - ён нахіліѓся наперад і агледзеѓ кавалак гліны. - "Я аддаю эга нашаму хіміку. Што-небудзь яшчэ?'
  
  
  'Не ѓ дадзены момант. Давайце ненадоѓга паглядзім на вашыя фотаальбомы ".
  
  
  Мы выдаткавалі больш за гадзіну на прагляд паліцэйскіх фатаграфій у вялікі шэрай пакоі, запоѓненай картотечными шафамі, сталамі і жанчынамі-клеркамі. Калі мы скончылі, яе не апазнаѓ нас аднаго асобы ва ѓсім фотаархіве, які ведаѓ.
  
  
  "Я быѓ упэѓнены, што гэты хлопец будзе там", - сказаѓ я. "Калі чалавек, якога вы бачылі, быѓ Юда, - сказаѓ Тоні, пляскаючы па апошняму альбому, - ён, павінна быць, вельмі асцярожна падыходзіѓ да выбару сваіх людзей".
  
  
  'Дакладна. Але гэта рабаванне здзейснілі сапраѓдныя прафесіяналы, і звычайна людзі такога ѓзроѓню маюць судзімасць ".
  
  
  Тоні паклаѓ руку мне на плячо. "У нас ёсць фатаграфіі і кавалак гліны", - сказаѓ ён. 'Ну давай жа. Мы добра паабедаем , окропим апоѓдні выдатным віном, а затым вернемся да дзённай працы освеженными.
  
  
  Яе, усміхнуѓся і кіѓнуѓ. Адна рэч, якая займаецца мне падабалася ѓ Тоні. Эга і бесклапотнае паводзіны было шчырым, але я ведаѓ, што за нядбайнасцю крыецца розум і хітрасць адданага паліцэйскага.
  
  
  "Ты маеш рацыю", - сказаѓ я. "Мы нічога не можам тут зрабіць, пакуль не будуць гатовыя фатаграфіі".
  
  
  Мы пайшлі ѓ кафэ Mediterraneo і ѓ такую гульню на тэрасе. Цяпер, калі аблокі рассеяліся, станавілася цяплей, але вецер усё яшчэ быѓ моцным. Па рэкамендацыі Тоні мы замовілі смажаную рыбу. Асноѓны курс папярэднічаѓ спагецці і затым белым сырам. Наша лёгкае белае віно было цудоѓным. Мы балбаталі пра былыя часы, і Тоні абверг паведамленні смі мне дзяѓчыну, якую мы абодва ведалі. Мы моцна смяяліся, і на якое-то час ціск прайшла нядзелях ѓляглося, і яна змагла расслабіцца.
  
  
  Праз больш за гадзіну мы вярнуліся ѓ офіс Інтэрпола. Фатаграфіі былі выяѓленыя і павялічаныя да 18х24. Тоні выняѓ ih вакол тэчкі і перадаѓ мне, не гледзячы на іх.
  
  
  "Яны добра папрацавалі", - сказаѓ я. "Паглядзі на гэта".
  
  
  Ён даследаваѓ першае фота. "Так, - сказаѓ ён, - гэта карціна, выразна прыкметны. Не думаю, што я калі-небудзь бачыѓ што-небудзь падобнае , Нік. Вельмі незвычайна.'
  
  
  "Я згодны, і гэта ѓдала для нас".
  
  
  'У прыватнасці. Яе зраблю яшчэ раздрукоѓкі і выберу тыпу абутку ".
  
  
  Мы ѓвайшлі ѓ цёмны пакой, і лабарант адразу ж паабяцаѓ зрабіць яшчэ копіі лепшых фатаграфій. Затым Тоні узяѓ спіс абутковых крам у горадзе, а яе, зрабіѓ некалькі тэлефонных званкоѓ, каб праверыць вытворцаѓ абутку. Па ѓсёй Італіі ih было тузін.
  
  
  Пакуль Тоні загадаѓ некалькім мужчынам наведаць абутковыя крамы, яе вярнуѓся ѓ гатэль, каб закадаваць даклад для Хока. Мне прыйшлося пакласці эга ѓ "паштовую скрыню", адкуль эга курьер забярэ і адправіць у Хок. AX не выкарыстаѓ тэлефон, нават з пераѓтваральнікам прамовы, за выключэннем выпадкаѓ, калі патрабавалася перадаць тэрміновае паведамленне. Яе напісаѓ свой даклад і адправіѓся эга ѓ паштовую скрыню.
  
  
  Вярнуѓшыся ѓ свой пакой, яе выявіѓ, што Тоні просіць патэлефанаваць эму.
  
  
  "Мы знайшлі вытворцы", - сказаѓ ён. "Гэта вэб-кампанія ѓ краіне, якая займаецца вырабляе такі дызайн. Цяпер мы складаем спіс рознічных прадаѓцоѓ на аснове бухгалтарскіх кніг вытворцы " .
  
  
  "Добра", - сказаѓ я. "Я прыйду да таго, як вы скончыце. Мае кампліменты за вашу эфектыѓнасць ".
  
  
  -
  
  
  Калі яе вярнуѓся да Тоні ліжа, да вечара ёй стала вядома, што абутковая фабрыка ѓ зале ѓ Мілане і называецца "Новае італьянскае грамадства". Прадстаѓнік у Римэ атрымаѓ з заводаѓ толькі невялікія партыі абутку, прадаѓ ih толькі двух крамах у горадзе. Одзіна вакол гэтых крам збанкрутаваѓ каля года таму. У выніку застаѓся адзіны магазін на ѓскраіне горада .
  
  
  Па запыце мы высветлілі, што ѓладальнікам крамы быѓ нейкі Луіджы Фарнезе.
  
  
  "Цяпер мы эга знойдзем", - сказаѓ я. "Гэта значыць, калі наш мужчына купіѓ балетныя тэпцікі ѓ Римэ".
  
  
  "Хутчэй за ѓсё", - адказаѓ Тоні. "Мы лічым, што мы таксама пазналі ваш кавалак гліны, аміка. Наш хімік думае, што гэта Сіцылія.
  
  
  "Хм", - сказаѓ я. "Мафіёзі".
  
  
  -
  
  
  У Тоні былі іншыя справы, таму яго паехаѓ у краму на таксі ѓ адзіночку. Ён знаходзіѓся на вузкай вулачцы ѓ адным вакол новых раёнаѓ Рыфму. Прадавалася абутак і іншыя вырабы па скінаѓ. Фарнезе, невысокі тоѓсты мужчына з вузкімі вусамі, вельмі дапамог.
  
  
  "Тры пакупніка нядаѓна купілі гэтую абутак на креповой падэшве", - сказаѓ ён. "Я запісаѓ ih імёны".
  
  
  Яе, паглядзеѓ на імёны. Барзини. Аранчи. Паллотти. Мне нічога не сказалі.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Магу яе перапісаць імёны?"
  
  
  'Ну, вядома; для estestvenno.'
  
  
  Яе так і не зрабіѓ, падзякаваѓ прадаѓца і сышоѓ.
  
  
  
  
  На наступны дзень Тоні адвёѓ мяне ѓ паліцэйскае ѓпраѓленне, дзе яе павінен быѓ быць эга памочнікам, і эму вырашылі праглядзець аб'ёмныя файлы. Да поѓдня мы знайшлі тое, што хацелі. У Рока Барзини быѓ штрафны ліст. Спіс быѓ старым, і ѓ nen згадвалася толькі аб нязначным злачынстве. Праз гадзіну мы знайшлі эга асяроддзяѓ паліцэйскіх фатаграфій. Гэта быѓ чалавек, якога яе падстрэліѓ у Ватыкане .
  
  
  Тоні коратка параіѓся з архивистом.
  
  
  "Паліцыя не чула пра Барзини даволі доѓгі час, - сказаѓ ён, - і яны страцілі эга па ѓвазе".
  
  
  "Хіба яны не ведаюць, дзе ён?"
  
  
  "Яны кажуць няма".
  
  
  "Ну, мы ведаем, што ён нядаѓна быѓ на Сіцыліі".
  
  
  "Так, дарагі іншы, але ад гэтых ведаѓ нам мала карысці. Сіцылія - вялікі востраѓ з негаваркі насельніцтвам. Вы ѓбачыце, што будзе вельмі цяжка прымусіць каго-небудзь казаць аб Барзини або аб кім-то яшчэ ". Яе пагадзіѓся з ім. Затым яе раптам падумаѓ пра Джине, дзяѓчыне, якая займаецца была звязана з мафіяй. "Магчыма, - сказаѓ я, - мы зможам даведацца што-небудзь аб нашым сябру з креповой падэшвай тут, у Римэ ".
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраѓнік 6
  
  
  
  
  
  
  
  
  У той вечар я пайшоѓ наведаць Джыну. Яна ведала, што я прыйду, і прыгатавала смачную edu. Галоѓнае страва было scallopini ала Firenze, з расплаѓленым сырам мясе і шпінаце. Спачатку былі спагецці, затым цяляціна і, нарэшце, сыр і квадратных падарунак. Чырвонае віно было цудоѓным.
  
  
  "Няѓжо таксама ѓсё італьянкі так добра рыхтуюць?" - спытаѓ яе, калі мы ѓ такую гульню на лаѓку.
  
  
  Джына абняла мяне за плечы. "Не ѓсе вакол іх, - сказала яна, - але большасць італьянскіх жанчын". Яна падцягнула ногі пад сябе, і яе спадніца слізганула ѓверх па сцёгнах, агаляючы белыя ягадзіцы.
  
  
  "Яны робяць шмат рэчаѓ добра", - мякка сказаѓ я.
  
  
  Яна ѓсміхнулася і лёгенька пацалавала мяне ѓ шыю. "Я думала, ты вернешся да мяне, Нік", - прашаптала яна.
  
  
  "Баюся, гэта бізнес", - вінавата сказаѓ я. "Па крайняй меры, гэта галоѓная мэта сёння ѓвечары".
  
  
  Яна адхапіла руку. "Гэта не зусім прыемна, ці не так?" - сказала яна, надуясь.
  
  
  Яе, усміхнуѓся і прыцягнуѓ яе да сябе. "Гэта вельмі важна, але гэта не значыць, што я не хацеѓ бачыць цябе зноѓ".
  
  
  Яе павярнуѓ яе твар да сябе і пацалаваѓ у вусны. Яна абняла мяне за шыю. "Так ценымногие лепш", - прамармытала яна. Затым яна вырвалася на свабоду. "Які ѓ вас бізнэс тады?" спытала яна. - "Я думала, вы на дыпламатычнай службе".
  
  
  "У нейкім сэнсе, - адказаѓ я. Джына, я не магу дакладна сказаць, чаму яе ѓ Римэ. Але, можа быць, ты зможаш мне дапамагчы, калі тое, што ты распавяла мне пра сябе , праѓда " .
  
  
  Яна пацалавала мяне ѓ мочку вуха. 'Што ты маеш на ѓвазе?'
  
  
  "Вы сказалі, што ведаеце людзей па апраметнай".
  
  
  Яна трохі адхілілася. - "Але ты не паліцыя".
  
  
  Яе вагаѓся. Тады яго вырашыѓ расказаць гэй, як мага больш. "Па нейкай прычыне я не магу вам растлумачыць, Джына, - сказаѓ я, - мяне цікавіць, што адбылося ѓ бібліятэцы Ватыкана некалькі дзён таму ".
  
  
  Яе цёмныя вочы сталі нават больш, чым звычайна.
  
  
  " Дьяволо ! Вас цікавіць рабаванне ѓ Ватыкане?
  
  
  "Так", - адказаѓ я.
  
  
  'Ах. Я не ведаю. Ёсць пэѓныя віды злачынстваѓ, аб якіх вы не зможаце атрымаць інфармацыю. Гэта такое злачынства. Ніхто нам аб чым не ведае ".
  
  
  "Яе таксама не вось чакаю ад вас інфармацыі аб злачынстве", - сказаѓ я. "Я проста спадзяваѓся, што ты раскажаш мне аб адным чалавеку".
  
  
  Яна паціснула плячыма. 'Хто гэты чалавек?'
  
  
  "Эга клічуць Барзини", - сказаѓ я. "Рока Барзини".
  
  
  Яна задумалася на імгненне. Затым сказала: "Я не ведаю гэтага імя".
  
  
  "Падумай добра, Джына", - сказаѓ я, цалуючы яе руку. "Гэта вельмі важна для мяне".
  
  
  Праз імгненне яна сказала: "Не, Нік, я не ведаю гэтага чалавека".
  
  
  Яе ѓздыхнуѓ.
  
  
  "У самой паліцыі няма ніякіх доказаѓ у гэтым дэла", - працягнула яна. "Было б лепш, калі б вы выкінулі гэта справа вакол галавы".
  
  
  Яе неспакой бачыѓ у яе вачах. "Джына, - сказаѓ я, - не магу".
  
  
  Яна адкінулася на канапе і задуменна прыкусіла ніжнюю губу. "Што ж, - павольна сказала яна, - калі я не змагу пераканаць цябе здацца, мы можам што-што зрабіць".
  
  
  'Так?'
  
  
  "Ёсць жанчына. Яе пазнаёміѓся з ёй праз Ружу, маю сяброѓку па кафэ ".
  
  
  "Я памятаю Ружу", - сказаѓ я.
  
  
  "Гэтая жанчына валодае бардэлем на плошчы Монтечиторио. Яна ведае рымскіх злачынцаѓ лепш сваіх братоѓ. Можа, яна хоча з табой пагаварыць. За плату.'
  
  
  "Я заплачу", - сказаѓ я.
  
  
  "Табе давядзецца пайсці туды аднаму. Яна не пускае жанчын у свой дом, акрамя дзяѓчат, якія ѓ нах працуюць ".
  
  
  "Магу яе ѓбачыць яе сёння вечарам?"
  
  
  "Я пагляджу."
  
  
  Яна падышла да тэлефона, набрала нумар і загаварыла прыглушаным тонам. Праз некалькі хвіліна яна павесіла трубку і села побач са мной на канапу.
  
  
  "Усё ѓ парадку", - сумна сказала яна. "Вы можаце пайсці туды потым дзесяці гадзін.
  
  
  Яна гатовая пагаварыць з вамі. Яе не згадала імя чалавека, якога вы шукаеце. Яна баіцца, што яе тэлефон часам праслухоѓваецца паліцыяй ".
  
  
  "Дзякуй, Джына", - сказаѓ я. Яе, паглядзеѓ на гадзіннік. Было амаль дзесяць гадзін. "Тады мне лепш сысці", - сказаѓ я.
  
  
  "Ёсць яшчэ што-што".
  
  
  'Так?'
  
  
  "Каб ваш візіт выглядаѓ нармальным, знайдзіце адну вакол дзяѓчат, перш чым вы зможаце пагаварыць з місіс Вазары".
  
  
  Яе падняѓ указальным пальцам яе пануры падбародак. "Можа быць, мне ѓдасца гэтага пазбегнуць", - сказаѓ я.
  
  
  Яна выглядала сур'ёзнай. - "Не гуляйце ѓ гульні з місіс Вазары, Нік. Яе сказала гэй, што ты заплаціш за дзяѓчыну і што ты павінен акупіць свае грошы ".
  
  
  'Яе пагляджу.' Было не па прыемных думак кінуць Джыну і легчы ѓ ложак з прастытуткай. - "Не баяцца назаѓжды. Я маю на ѓвазе дзяѓчыну. Ружа запэѓніла мяне, што місіс Вазары вельмі строгі ѓ дачыненні да здароѓя ".
  
  
  Яго ѓстаѓ. "Калі з табой усё ѓ парадку, яе вярнуся сюды пасьля таго, як пагавару з ёй".
  
  
  Яна паглядзела на мяне са слязамі на вачах. "Мне б гэта вельмі спадабалася", - сказала яна.
  
  
  
  
  Яе ѓзяѓ таксі да плошчы Пьяцца Монтечиторио. Плошча знаходзілася ѓ выродлівай частцы горада, не для вячэрніх прагулак. Дом быѓ вельмі старым, з абветраным фасадам. Усе вокны былі асветлены, хоць на першым плане паверсе жалюзі былі апушчаны, а болю над імі зачыненыя, пакінуѓшы толькі паласы жоѓтага святла .
  
  
  Калі яе панцыр па тратуары, яе ѓбачыѓ чалавека, які стаяѓ на суседнім ганку. Ён не глядзеѓ у мой бок, але эга прысутнасці прымусіла мяне насцярожыцца. Мяне ѓпусціла худзенькая маладая дзяѓчына. Яшчэ некалькі кліентаѓ перамясціліся ѓ вялікую гасціную, дзе і сустрэлі дзяѓчат; пакуль яе чакаѓ у холе перад вялікім залай, усе яны, здавалася, ведалі аб маёй прысутнасці.
  
  
  Да мяне падышла стройная жанчына сярэдніх гадоѓ з чорнымі валасамі, строга зачэсаны назад. Яе спытаѓ. - "Місіс Вазары?"
  
  
  Яна далікатна ѓсміхнулася. "Няма, яе сваёй місіс Вазары. Вы хочаце дзяѓчыну?
  
  
  Яе ведаѓ, як адказаць. 'Так.'
  
  
  Калі мы ѓвайшлі ѓ гасціную, некалькі жанчын паглядзелі ѓ наш бок. Да нас падышла маладая бландынка. На ёй былі кароткія чорныя трусікі, обнажавшие большую частку яе сцёгнаѓ і грудзі. Яе ацаніѓ яе прыкладна васемнаццаць; Яе адчуѓ яшчэ адно дотык нявіннасці k ee сердцевидному твару. Яна спытала мяне па-італьянску, калі яна можа заняць мяне . Яе прыйшоѓ да высновы, што яна такая ж добрая, ці такая ж дрэнная, як і іншыя. Ёй кіѓнуѓ.
  
  
  Яна ѓсміхнулася і уласніцкімі схапіла мяне за руку. Сваёй місіс Вазары сышла, і дзяѓчына спытала, ці не хачу я ёй чаго-небудзь выпіць, перш чым мы пайшлі ѓ яе пакой. "Не, - сказаѓ я, - пойдзем адкрыта цяпер наверх".
  
  
  "Ах, ты з нецярпеннем чакаеш гэтага, так?" Яна павяла мяне ѓверх па лесвіцы ѓ пакой на першым плане паверсе.
  
  
  Як толькі за намі зачыніліся дзверы, яна пачала распранаць мяне. - Вы ангелец, так? Марыя прыняла шмат ангельцаѓ ".
  
  
  Ёй дазволіѓ гэй якое-то час ісці сваёй чаргой. Падобна на тое, эй, гэта падабалася. Яе не браѓ з сабою стрэльбы, рызыкоѓны крок, але я не хацеѓ прыцягваць непатрэбную ѓвагу ѓ гэтым месцы . Яе сел на край жалезнай ложка і зняѓ балетныя тэпцікі і штаны, а Марыя спрытна зняла сваю тонкую вопратку. У нах было прыгожае маладое цела з тонкай таліяй і пругкай поѓнай грудзьмі. На левым сцягне ѓ нах быѓ сіняк, несумненна, пакінуты гарачым кліентам.
  
  
  "Табе падабаецца Мэры?" спытала яна.
  
  
  Яе, стаѓ побач з ложкам і зняѓ астатнюю вопратку. "Так, Марыя, ты вельмі прыгожая". Яе, усміхнуѓся і меѓ гэта на ѓвазе .
  
  
  Яна села на падлогу ѓ маіх нага, і стала гладзіць мяне па клубах. "Ты вельмі прыгожая", - сказала яна. Яе рука паднялася да маіх геніталіі і занялася там. Яна нахілілася наперад і пацалавала мяне ѓ сцягно. Яе сел на край ложка, і яна падышла да маіх сцёгнах, каб прыціснуцца яшчэ да аднаго.
  
  
  Калі яго ѓвайшоѓ у пакой, усё, аб чым думаѓ яе, была размова з місіс Вазары. Але па меры таго, як Марыя працавала са мной вельмі ѓмела, маё узбуджэнне расло, і да таго часу, калі яна расцягнулася на ложку і сунула падушкі сабе пад сцягна, яе быѓ гатовы.
  
  
  Яна добра ведала сваю прафесію. Яна дакладна ведала, што і калі рабіць, каб давесці мяне да выбухны кульмінацыі. Калі ѓсё скончылася і мы ляжалі ѓ поце на скамечаны прасцінах, яна здавалася шчаслівай, што я быѓ фізічна задаволены. Іншага яна і не чакала. Што да мяне... ну, гэта было тое, за што я заплаціѓ.
  
  
  Яе спытаѓ яе аб місіс Вазары.
  
  
  'Ах. Вы той, хто гатэлі пагаварыць з мадам.
  
  
  'Так. Можаш адвесці мяне да яе?
  
  
  'Ідзі са мной.'
  
  
  Яна прывяла мяне ѓ пачатку другой паверсе, і мы прайшлі па цёмным калідоры ѓ заднюю пакой. Яна двойчы пастукала і, калі адкрылася сваёй, пайшла.
  
  
  - Вы хочаце пагаварыць з місіс? - спытала цёмнавалосая жанчына.
  
  
  Яе паглядзеѓ mimmo нах ѓ пакой. Ён быѓ мякка асветлены чырвоным і сінім святлом. У калідор даносіѓся пах ладану .
  
  
  "Так, яна сказала, што хоча мяне бачыць", - адказаѓ я.
  
  
  "Увайдзіце", - сказала жанчына, адыходзячы ѓ бок.
  
  
  Яго ѓвайшоѓ у пакой, і пах шталь задушлівым. Фігура ѓ раскошным шоѓку адкінулася на нізкім бахараѓ ѓ пакоі з тоѓстым дываном . Падышоѓшы ліжа яе, убачыѓ, што гэта незвычайна тоѓстая жанчына. Гэй, павінна было быць не менш за семдзесят, але яна была моцна нафарбаваны, як папярэджанне ѓсім ранняга гукавога фільма. Ee гнуткае маршчыністы твар было пакрыта касметыкай, вочы былі чорнымі, а павекі - цёмна-сінімі . Румяны былі размазаны па тоѓстым шчоках, а чырвоная памада дала адукацыю фальшывы рот. Усё гэта было прыкрыта аранжавым парыком. Яе тоѓстыя белыя рукі тырчалі вакол шаѓковага сукенкі, як два сморщенного камяка цеста, а далей скураныя пальцы былі ѓпрыгожаны як мінімум тузінам кольцаѓ.
  
  
  "Гэта містэр Картэр?" павысіѓ голас яе стары.
  
  
  "Так, мэм", - адказаѓ я.
  
  
  Памочнік падштурхнула крэсла да канапы і жэстам запрасіѓ мяне сесці. "Прашу прабачэння за пахкіх рэчываѓ", - прашаптала яна. "У мадам дзіѓны пах цела, які яна маскіруе ладанам".
  
  
  Яе, кіѓнуѓ і сел.
  
  
  "Перастань шаптацца і красціся на дыбачках", - сказала місіс Вазары жанчыне. "Ты можаш пакінуць нас на імгненне ѓ спакоі".
  
  
  "Так, мэм." Яна павярнулася і выйшла праз пакоі. "Вы добра выглядаеце", - сказала місіс Вазары па-ангельску. "Вы не пярэчыце, калі яе здыму гэты парык? Вельмі гарачага ".
  
  
  "Вядома, няма", - адказаѓ я.
  
  
  Яна падціснула зморшчаныя вусны і зняла аранжавы парык з галавы. Яна была амаль лысай, і тут і там тырчалі пучкі сівых валасоѓ. У парыку яна была самай мудрагелістай жанчынай, якую ёй калі-небудзь бачыѓ. Без парыка яна была карыкатурай на сумную старую. Як ні дзіѓна, яна мне спадабалася.
  
  
  "Добра", - сказала яна дрыготкім ломкім голасам старога. "Я так разумею, вы прыйшлі папрасіць інфармацыю". Ад гэтай размовы ѓ нах перахапіла дыханне.
  
  
  "У самым дэла, мэм", - адказаѓ я.
  
  
  "Проста кліч мяне Нэлі".
  
  
  "Нэлі?" - спытаѓ яе з недаверам.
  
  
  "Мой бацька быѓ ангельскай мараком. Нягледзячы на пратэсты маёй італьянскай маці, ён сцвярджаѓ у тым, каб даць мне імя Нэлі ".
  
  
  Яна сморщила тонкія нафарбаваныя вусны ѓ гратэскавай ѓсмешцы. "Вы б давяраюць, што я была вельмі прывабнай жанчынай?"
  
  
  'Вядома.' Яе спадзяваѓся, што мой голас гучыць прыязнага.
  
  
  "Калі мне было семнаццаць, мяне зрабілі прапанову, ад венецыянскай шляхты", - прохрипела яна. 'Яе адмовілася. Разумееце, яе гатэля большага, чым спа-шлюб.
  
  
  Яе маѓчаѓ, бо не ведаѓ, што сказаць.
  
  
  "Калі яе аснове гэты дом, яе прымала некаторых вакол самых выбітных людзей Еѓропы, містэр Картэр. Мае дзяѓчынкі ведалі дзяржаѓных дзеячаѓ і высокапастаѓленых чыноѓнікаѓ. Імя нейкага міністра было вядома па ѓсёй Італіі . Ён ніколі не спаѓ з дзяѓчатамі. Ён глядзеѓ, як яны распранаюцца, а затым папрасіѓ ih ѓстаць перад ім аголенымі, пакуль ён гуляѓ сам з сабой. Ніколі не ведаеш, якія жадання ёсць у кожнага чалавека ".
  
  
  Яна ѓжо задыхалася ад гэтай размовы. "Пазней, - казала яна, - сюды частцы прыходзілі прадстаѓнікі злачыннага свету. Мафіёзі і іншыя. Яе ведаѓ ih ѓсіх, містэр Картэр. Мне шмат чаго расказвалі, але я ніколі не прадаваѓ інфармацыю аб людзях, якія мне падабаліся " .
  
  
  Смурод у пакоі вісела ѓ мяне да ноздраѓ. Маршчыністая маска працягвалася. "Вы прыйшлі спытаць пра мужчыну".
  
  
  'Так.'
  
  
  'Эга імя?'
  
  
  "Рока Барзини".
  
  
  Вочы па маршчыністай скуры доѓга глядзелі mimmo мяне, а затым вярнуліся да майго твару. " Я эга ведаю . Якая інфармацыя задзейнічана? '
  
  
  "Ці можаце вы сказаць мне, дзе эга знайсці?"
  
  
  "Можа быць", - адказаѓ хрыплы голас. "Калі інфармацыя каштуе шмат грошай для вас".
  
  
  "У мяне ёсць грошы", - сказаѓ я.
  
  
  "Дваццаць тысяч лір?"
  
  
  Яе вагаѓся. Гэта былі вялікія грошы, але ѓ мяне была думка, што з Нэлі Вазары гандлявацца нельга.
  
  
  'Добра.'
  
  
  "У цябе ёсць гэта з сабой?"
  
  
  Яе палез у хвіліну, дастаѓ пачак лір, адлічыѓ дваццаць тысяч, і перадаѓ грошы Нэлі. Яна ѓзяла эга і зноѓ пералічыла сваімі нязграбнымі старымі пальцамі. Калі яна скончыла, яна паднесла да вачэй банкноту і вывучыла гравіроѓку і тэкстуру паперы.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Задаволеная?"
  
  
  "Нельга быць занадта асцярожным ѓ маёй працы, - адказала яна, - нават маючы справу з амерыканцамі. Але з вашымі грашыма ѓсё ѓ парадку, так што я распавяду вам усё, што ведаю пра гэта паразите Рока Барзини.
  
  
  Яна дамаглася грошы на разьбяны усходні крэсла побач з канапай, мяккая плоць яе пляча ківалася ѓзад і наперад.
  
  
  "Барзини прыходзіѓ сюды час ад часу. Ён быѓ маленькім зладзюжкай, які дрэнна звяртаѓся з маімі дзяѓчынкамі. Ён сядзеѓ у турме. Звычайна ён жыве і працуе ѓ Римэ, але часам знікае на некалькі гадоѓ. Некаторы час ён правёѓ у Неапалі, дзе захапіѓся прастытуцыяй і наркотыкамі. А нядаѓна ён вярнуѓся ѓ Рым з чалавекам, імя якога вы, магчыма, ведаеце, - Джавані Фарэлі ".
  
  
  "Я не веру ѓ гэта", - сказаѓ я. Але ѓспомніѓ яе імя, вакол аповяду Джыны.
  
  
  "Кожны паліцэйскі ѓ Римэ ведае гэта імя, містэр Картэр. Ён багаты чалавек, у яго некалькі законных дэль. Самая прыбытковая - гэта паспяховая дэвелаперская і будаѓнічая кампанія Makelaardij Farelli . Але за гэтым рэспектабельным фасадам сіньёр Фарэлі з'яѓляецца лідэрам злачыннага свету, гандляром наркотыкамі і іншым незаконным бізнесам. Ён звязаны з мафіёзі, містэр Картэр, і эга імя звязана з крадзяжом твораѓ мастацтва, якая займаецца адбылася ѓ Венецыі каля года таму.
  
  
  "Цікава", - прамармытаѓ я.
  
  
  "Калі Рока Барзини вярнуѓся ѓ Рым, ён быѓ целаахоѓнікам Фарэлі".
  
  
  'Верны. І што Фарэлі жыве ѓ Римэ?
  
  
  "У сіньёра Фарэлі шмат рэзідэнцый", - прохрипела яна. "У яго ёсць жыллё ѓ горадзе, але ён амаль ніколі не бывае. У яго ёсць віла на поѓнач ад Рыфмы і нумар-люкс у гатэлі на Капры, якім ён валодае . У гэты час года ён амаль заѓсёды на Капры.
  
  
  Яна ѓзяла флакон і распыліла духмяны пах у пакоі. Вадкасць рабіла ee валасы вільготнымі і бліскучымі ѓ мяккім святле. Яна нюхала салодкі водар, узнімаючы ноздры, затым люта закашлялась.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Ты ѓ парадку?"
  
  
  "Так, так", - сказала яна. "Добра, малады чалавек".
  
  
  "Вы верыце, што Барзини і Фарэлі могуць быць у гэтым гатэлі на Капры?"
  
  
  "Хутчэй за ѓсё, містэр Картэр. Гатэль называецца "Цэзар Аѓгуст" і размешчаны ѓ цэнтры выспы ".
  
  
  "Вы мне вельмі дапамаглі."
  
  
  "Я заѓсёды цаню чалавека за грошы". Яе накрашенный бледнае рот крыва ѓсміхнуѓся.
  
  
  Яе ѓстаѓ, каб сысці.
  
  
  "Вы павінны заплаціць пятнаццаць тысяч лір за дзяѓчыну", - прохрипела місіс Вазары. "Вы можаце заплаціць ѓнізе. І калі ласка, вярніцеся яшчэ раз, містэр Картэр.
  
  
  "Дзякуй", - сказаѓ я.
  
  
  У калідоры яе глыбока ѓдыхнуѓ. Унізе яе аплаціѓ цёмны колер жанчыне за нядоѓгі знаходжанне з Марыяй і сышоѓ. На вуліцы свежае паветра яшчэ ніколі не пахвіну так добра.
  
  
  Яна сказала мне, што я магу знайсці таксі на бульвары, трохі далей, таму я пайшоѓ у тым жа кірунку. Гэта быѓ гарачы вечар, прыемны вечар. Але на паѓдарогі праз наступны квартал яе пачуѓ shaggy. Яе, павярнуѓся і ѓбачыѓ хутка надыходзячых двух мужчын .
  
  
  У мяне не было прычын меркаваць, што мне пагражае якая-небудзь небяспека, але калі яны наблізіліся, яе прыціснуѓся да стогнамі дома. Яны прытармазілі. Одзіна вакол іх прайшоѓ mimmo мяне, другі - побач. Затым мужчына, які прайшоѓ mimmo, павярнуѓся і адрэзаѓ мяне . Мне здалося, што я пазнаѓ твар, якое бачыѓ у дом Нэлі Вазары.
  
  
  "Ферт мар!" - сказаѓ ён, значна спыняючы мяне.
  
  
  У мяне не было выбару. "Я спытаѓ. - "Што здарылася?" . "Хофретта!"
  
  
  Яе спяшаѓся.
  
  
  "Аб чым вы гаварылі з місіс Вазары?" - спытаѓ па-ангельску іншы, менш мускулісты мужчына.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на квадратнае, рябое твар гэтага чалавека, і раптам адчуѓ сябе голым без люгера і туфляѓ на шпільках.
  
  
  "Яна мой стары іншага".
  
  
  Буйны мужчына зароѓ. Вы ніколі там не былі, сіньёр.
  
  
  Яе штурхнуѓ яго. - 'Падзвіння!'
  
  
  "Не, пакуль ты не скажаш тое, аб чым гаворыш з Мадам", - сказаѓ ён.
  
  
  "Я ѓжо сказаѓ гэта. Гэта было аднаѓленне старой дружбы ". Яе гатэль прайсці mimmo іх.
  
  
  Мускулісты мужчына ѓдарыѓ мяне кулаком у галоѓ. Яе ѓпаѓ на яго таварыша, які дазволіѓ свайму кулаку увайсці мне ѓ жыцці. Спалучэнне двух удараѓ на імгненне высекла мяне . Яе моцна стукнуѓся аб дом, і ахнуѓ, як рыба . Яе, убачыѓ, што яшчэ адзін кулак набліжаецца да мяне, і паспрабаваѓ ухіліцца ад яго, але атрымаѓ хуткі ѓдар па шчацэ. Праз некалькі імгненняѓ мяне схапілі ззаду. Твар са слядамі воспы рухалася перада мной.
  
  
  "Раскажы нам пра гэта размове", - адрэзаѓ ён.
  
  
  'Ідзі да д'ябла.' - прастагнаѓ я.
  
  
  Кулак ѓдарыѓ мяне ѓ грудзі. Перш чым яго змог акрыяць ад удару, яе пачатку другой атрымаѓ удар у твар. Яе, адчуѓ, як мой гол нахіляецца ѓ бок. Гэтыя гангстары ведалі сваю справу. Верагодна, яны нават не мелі ніякага дачынення да тых мужчынам, якіх ёй бы хацелася, але ѓ дадзены момант гэта мала што змяніла.
  
  
  "Спыніць", - зароѓ ён. Яе ѓбачыѓ выбліск ляза, а затым штылет, заціснуты ѓ мяне пад носам.
  
  
  "Скажы гэта, ці ёй цябе парэжу!"
  
  
  Яе зноѓ мог дыхаць. "Добра", - сказаѓ я. "Я скажу гэта". Нож не знікаѓ, але заставаѓся нерухомым.
  
  
  Цяпер яе аднавіѓ свае сілы. Вузкае лязо нажа знаходзілася ѓсяго ѓ трох цалях ад майго левага вока. Яе павінен быѓ вельмі добра ведаць, што раблю.
  
  
  "Мы казалі пра сл пошты бизнесявляется", - сказаѓ я, усё яшчэ цяжка дыхаючы. Яе перамясціѓ правую нагу так, каб яна апынулася паміж эга растапыранымі ступнямі . "Кампаніі місіс Вазары?" - падазрона спытаѓ ён. 'Чаму?'
  
  
  Іншы мужчына трымаѓ мяне за рукі ледзь менш моцнага.
  
  
  "Так", - сказаѓ я, рыхтуючыся да дзеяння. "Ці бачыце, яе ѓ гатэль, каб спытаць яе, каб адкрыць дом у Мілане".
  
  
  'Якія? Місіс Вазары ніколі б не ... "
  
  
  Яе подтащил масіѓнага мужчыну наперад на адзін крок і моцна ѓдарыѓ правым каленам у машонку. Эга твар скрывіѓся. Ён уронилил штылет на вуліцу. Калі яе апусціѓ нагу ёй наступіѓ правай нагой на ѓздым каржакаватага мужчыны . Ён закрычаѓ, і эга ѓлада аслабла. Iso усіх сіл ударыѓ яе левым локцем у эга грудную клетку. Яе пачуѓ трэск. Ён закрычаѓ, упаѓ на бок і ѓрэзаѓся ѓ сцяну ззаду нас.
  
  
  Іншы ѓдарыѓ мяне. Яе заблакаваѓ ѓдар левай рукой і адказаѓ на ѓдар правай. Калі ён упаѓ на зямлю, ён пацягнуѓся за стилетом, але той саслізнуѓ у цемру. Затым яе адчуѓ зруйнавальны ѓдар па спіне. Здаравяка прыціснуѓся да стагнаць, і зноѓ напаѓ на мяне. Эга кулак ѓдарыѓ мяне па патыліцы, і ён упаѓ на калені. Яе ѓпаѓ на бок. Цвёрды чаравік ударыѓ мяне па твары. Яе ѓдарыѓ яго тыльным бокам далоні, і ён адляцеѓ.
  
  
  Калі мяне зноѓ ѓдарылі нагой у бок, яе гучна застагнаѓ. Яе пацягнуѓся чаравіком і прамахнуѓся. Мускулісты мужчына зноѓ устаѓ .
  
  
  "Basta cosi!" сказаѓ ён. "Si sbrighi! Ён вырашыѓ сысці.
  
  
  Эга таварыш паспяшаѓся за ім, і яны зніклі за вуглом. Яе з цяжкасцю sel. Яе, адчуваѓ сябе так, як быццам мяне прапусцілі праз гіганцкую мясарубку. У мяне была такая моцная боль у целе, што немагчыма было каму, якія былі пашкоджаныя ѓчасткі. Яе паднёс руку да твару. Гэта было крывавае месіва.
  
  
  Яе на некалькі хвіліна прыхінуѓся да дома, спадзеючыся, што боль аціхне. Яе, быѓ занадта аптымістычным. Яе спатыкаѓся па цёмнай вуліцы некалькі сотняѓ ярдаѓ, і, нарэшце, дабраѓся да бульвара. Як і сказала яна , неѓзабаве з'явілася таксі. Яе паклікаѓ эга і заходу ѓнутр.
  
  
  "Што дьяволо !?" усклікнуѓ кіроѓца, убачыѓшы маё твар.
  
  
  Даѓ эму адрас Джыны Рамана. Ён паехаѓ хутка, каб як мага хутчэй выцягнуць мяне вакол свайго таксі. Яе, падняѓся па лесвіцы і ляпнуѓ Джине у дзверы. Калі яна адкрыла яго, яе вочы пашырыліся ад шоку.
  
  
  "Dia mio!" усклікнула яна.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраѓнік 7
  
  
  
  
  
  
  
  
  Мае перадплечча былі цяжкімі, а ѓ роце перасохла. Яе спрабаваѓ прыйсці ѓ сябе. Усё, што я мог успомніць потым сустрэчы з Джынай, гэта тое, што мне ѓдалося датэлефанавацца да Хоука па тэлефоне з пераѓтваральнікам голасу, каб паведаміць эму пра гэта . Ён сказаѓ, што ператэлефануе раніцай. Яе паварушыѓ адной нагой. Яе адчуваѓ пад прасцінай іншую плоць . Яе правёѓ рукой па мяккаму ѓздуцце жыцця, да цёплага месца, дзе датыкаліся сцёгнамі. Джына павярнулася да мяне. Яе левая грудзі дакранулася да майго боку, і я адчуѓ, як сасок слізгануѓ mimmo мяне. Яе, прасунуѓ руку пад прасціну і дакрануѓся да яе мяккай, цёплай шкуры . Спрабуючы не звяртаць увагі на боль, яе, павярнуѓся на бок , сціскаючы цвёрдую круглую ягадзіцу.
  
  
  "Мм", - сказала яна, усё яшчэ зачыняючы вочы.
  
  
  Яна прыціснулася да майго цела і абняла мяне за талію. Затым яна выпусціла яшчэ адзін гук, і яе вочы адкрыліся, міргаючы.
  
  
  'Нік? Вы ѓпэѓненыя, што адчуваеце сябе лепш?
  
  
  Яе падцягнуѓ яе сцягна да мяне, і яна перакінула руку мне праз плячо. Яе грудзі прыціснулася да маёй аголенай грудзі.
  
  
  "Нічога асаблівага", - прамармытаѓ я. "Але я лічу, што ѓ бліжэйшы час сітуацыя палепшыцца".
  
  
  Яна прыадчыніла поѓныя вусны. Вылупившийся мову быѓ цёплым і салодкім. Яе сцягна мякка падскоквалі да мяне. Пацалунак прымусіѓ нас ахнуць. Джына перакінула правае сцягно мне на сцягно, і мае балюча ѓ целе былі забытыя ѓ парыве, якая ахапіла нас, калі яе, павярнуѓся і падняѓ ee цела, каб прыняць мой штуршок. Яна прыйшла да мяне ахвотна, і ѓ той жа час мы дасягнулі кульмінацыі.
  
  
  Затым яе жым лежачы на спіну, каб адпачыць. Джына, якая ляжыць побач са мной, глядзела ѓ столь. Нарэшце, яе падняѓ руку і асцярожна дакрануѓся да ран над левым вокам і на правай шчацэ. Яны былі сухімі, але ѓ мяне хварэла ѓся бок асобы . Якім-то цудам мае зубы, здавалася, засталіся на месцы. Яе сцягнуѓ прасціну і ѓбачыѓ на сваім торсе некалькі сінякоѓ.
  
  
  "Яны добра са мной абыходзіліся, - сказаѓ я, - але я сумняваюся, што яны змогуць рухацца так плаѓна сёння раніцай".
  
  
  "Бедны хлопчык", - ціха муркала Джына. Яна прыкладае руку мне на сцягно.
  
  
  "Спадзяюся, яны не турбавалі Нэлі Вазары", - сказаѓ я.
  
  
  "Яны гэтага не зробяць, Нік. У нах шмат уплывовых сяброѓ ".
  
  
  "Мне здалося, што гэта сіцылійцаѓ", - сказаѓ я. 'Нягледзячы на тое, што прамой сувязі няма, да цяперашняга часу Барзини або Фарэлі чулі гэта "
  
  
  .
  
  
  "Нік", - сказала Джына, паварочваючыся да мяне тварам. "Вы збіраецеся на Капры?"
  
  
  Яе спытаѓ. - "Чаму вы хочаце гэта ведаць?"
  
  
  "Калі вы ѓчора ѓвечары распавялі мне ѓсё аб сваім удзеле ѓ крадзяжы, магчыма, вы не ведалі пра гэта, але вымусілі мяне дапамагчы вам", - адказала яна. "І яе магу вам дапамагчы. З такім жа поспехам ты можаш цалкам давяраць мне цяпер, калі ты мне давяраѓ даѓно. Яе ведаю гэтага Фарэлі. Вы Памятаеце , яе, казала вам, што я была эга палюбоѓніцай. Яе ведаю эга ѓсё, эга, ід, эга звычкі. Яе магу быць вам карыснай ".
  
  
  Яе спытаѓ. - "Як доѓга вы ... з Фарэлі?"
  
  
  Яна пазбягала майго погляду. 'Некалькі месяцаѓ. Ён купіѓ мне шмат рэчаѓ, але эга жорсткасць была для мяне невыноснай ".
  
  
  "Як я магу быць упэѓнены, што ты цяпер дапаможаш мне супраць яго?" Яе, адчуваѓ сябе далей.
  
  
  Яна звузіла вочы. "Я ненавіджу Фарэлі, Нік. Клянуся, ты можаш мне давяраць.
  
  
  Яе, падумаѓ і вырашыѓ паспрабаваць. "Добра, - сказаѓ я, - я завязу цябе на Капры. З намі едзе мой іншы па Інтэрпола " .
  
  
  "Прывезці паліцэйскага?"
  
  
  'Так.' Яна спынілася. - "Фарэлі абрабаваѓ Ватыкан, Нік?"
  
  
  "Ёсць добры шанец на гэта".
  
  
  "Але чаму ваш урад павінна аб гэтым клапаціцца?" Яе задуменна паглядзеѓ на нах. "Падчас рабавання было выкрадзена што - тое, што належыць майму ѓраду. Вам не трэба больш ведаць Джына. Больш не пытай мяне ".
  
  
  
  
  "Добра, Нік".
  
  
  Тэлефон зазваніѓ. Джына ѓстала, прайшла ѓ іншы ніткай пакоя і ѓзяла трубку. Ee аголенае цела ѓсё яшчэ выглядала прывабна. Праз імгненне яна павярнулася . 'Гэта вам.'
  
  
  Гэта павінен быѓ быць Хок. Гэта быѓ ён.
  
  
  "Хто, кравец вазьмі, гэта быѓ?" ён роѓ праз шмат міль акіяна.
  
  
  Яе, усміхнуѓся, нягледзячы на жорсткае хваравітае твар. "Ах, адна дзяѓчынка", - нявінна адказаѓ я.
  
  
  "Так, кравец вазьмі, дзяѓчынка!"
  
  
  "Усё ѓ парадку, - сказаѓ я. "І яе толькі што ѓнёс яе у разліковую ведамасць".
  
  
  "У якім аб'ёме?" Голас здаваѓся кіслым.
  
  
  "Ведаеш, яго ніколі не буду браць з цябе грошы за гэта" , - сказаѓ я. "Я наняѓ Джыну на часовай аснове. Яна далучаецца мяне да крыніцы, ён важнай інфармацыі, якую я з вамі абмяркоѓваѓ.
  
  
  "Пакуль вы ведаеце, што робіце!" Ён зрабіѓ паѓзу, каб знайсці свой сарказм. - "Спадзяюся, ты добра правёѓ ноч, Нік".
  
  
  Эга намеры былі ясныя, але яе заставаѓся абыякавым. "О, так, сэр. Яе, адчуваю сябе ценымногие лепш.'
  
  
  "Слухай, ты ѓ парадку? Мінулай ноччу ты прагучаѓ крыху пабітым.
  
  
  "Я ѓ парадку", - адказаѓ я.
  
  
  "Мы прагледзелі файлы Юды, - працягнуѓ ён, - і ѓ нас ёсць навіны для вас. Імя Фарэлі з'явілася ѓ дасье Юды некалькі гадоѓ таму. Ён скраѓ некаторыя дзяржаѓныя дакументы, у Англіі. Фарэлі - вялікі хлопчык. Ён альбо мафіёзі, альбо цесна з імі звязаны " .
  
  
  'Так. Тыпу таго хлопца, які можа даць працоѓную сілу і тэхніку для серыі рабаванняѓ, прыдуманых Юдай ".
  
  
  "Вотум да чаго яе прыйшоѓ, Нік. Я думаю , што вам лепш ехаць на Капры.
  
  
  "Я вылечу ѓ Неапаль пазней".
  
  
  'Добра. Трымай мяне ѓ курсе. Гэта справа можа мець вялікія памеры, чым мы думаем ".
  
  
  'Дакладна.'
  
  
  "Пастарайся паспаць ноччу".
  
  
  Яе ѓсміхнуѓся. Яе, ведаѓ, што Хоук таксама усміхаецца сваім худым тварам. "Так, вядома, - сказаѓ я.
  
  
  -
  
  
  Пазней гэтай раніцай я пайшоѓ у офіс Інтэрпола і праінфармаваѓ Тоні Бэнедэта аб апошніх падзеях. У яго было вялікае дасье на Фарэлі. Была спасылка на "містэра Дж.". Дата была пазней, чым ѓказанне AX.
  
  
  "Юда і Фарэлі, здаецца, сталі добрымі сябрамі, - сказаѓ Тоні.
  
  
  Ёй адказаѓ. - "Што тычыцца Фарэлі, я не ведаю". "Але ніхто яшчэ не Юду. Ён падтрымлівае толькі бязлітасныя дзелавыя кантакты ". Паглядзеѓ тэчку з файламі. "Юда не зусім чалавек, разумееце, у маладосці ён страціѓ руку ѓ выніку няшчаснага выпадку, і ѓ яго штучныя рукі, якія выглядаюць, як плоць і кроѓ, але знаходзяцца пад" скурай "з цвёрдай сталі. Гэтыя рукі сімвалізуюць чалавека. Аднойчы ён ледзь не забіѓ мяне імі.
  
  
  "Мы будзем маліцца, каб у яго не было іншага шанец", - сказаѓ Тоні.
  
  
  "Вы гатовыя паехаць на Капры?"
  
  
  'Так . - У колькі ляціць наш самалёт?
  
  
  'У чатыры гадзіны. Праз гадзіну мы будзем у Неапалі, а ѓвечары - на востраве ".
  
  
  
  
  Яшчэ час заставалася светлым, пакуль мы на фунікулёры даехалі да горада Капры ѓ залітым кветкамі, беласнежным востравам. Востраѓ быѓ настолькі маленькім, што кобальтава-сіняе мора было відаць практычна праз любой кропкі горада. Вузкія звілістыя брукаваныя вулачкі мелі незлічоныя лесвіцы, якія вядуць уверх і ѓніз на іншыя ѓзроѓні. Турысты запоѓнілі невялікую плошчу ѓ цэнтры і сядзелі, папіваючы чинзано на заходзе. У двух кварталах ад плошчы стаяѓ гатэль "Цэзар Аѓгуст" - вялікае прыгожае будынак з бугенвиллией над уваходам.
  
  
  "Голас і ѓсё", - сказала Джына, калі мы стаялі перад ім. "Люкс, у якім жыве Фарэлі, у зале на трэцім паверсе. Адсюль відаць балкон. Калі Фарэлі там, у яго два целаахоѓніка, але вы можаце ѓбачыць толькі аднаго вакол іх. Другога ён хавае, калі ѓ госці прыходзяць незнаёмцы . У маленькай пакоі побач з гасцінай варта металічны крэсла, які заѓсёды замыкаецца. У гэтым можа быць што-тое важнае ". Затым яна спытала: "Што вы збіраецеся рабіць, калі прыедзе Фарэлі?"
  
  
  "Трымаць нашых людзей у сакрэце як мага даѓжэй", - адказаѓ я. "Мы можам даведацца аб зямлі або дамах на востраве. Вядома, яе, спадзяюся, што эга там няма, таму што ѓ нас недастаткова доказаѓ супраць яго, каб арыштаваць яго. Юда - той чалавек, які мне патрэбны. Спадзяюся, у яго ёсць тое, што я шукаю ". Потым: "Ты не можаш падняцца наверх".
  
  
  "Чаму бы і няма, Нік? Яе магу пачакаць у калідоры, пакуль вы спытаеце.
  
  
  "Не, гэта занадта небяспечна. Вы ідзіце ѓ кафэ на плошчы, каб выпіць ".
  
  
  "Добра", - расчаравана сказала Джына.
  
  
  "Калі вы не атрымаеце ад нас вестак на працягу гадзіны, зніміце нумар у гатэлі Paradiso".
  
  
  'Яе зраблю гэта.' - Яна паціснула плячыма і пайшла да плошчы.
  
  
  Тоні усміхнуѓся і паківаѓ галавой. "Добры інфарматар, аміка ", - падміргнуѓ ён мне.
  
  
  "Вы б бачылі Нэлі Вазары", - сказаѓ я.
  
  
  Сутыкнуѓшыся з сітуацыяй, падобнай яму, у якой апынуліся мы з Тоні, мы павінны былі гуляць на навобмацак . Гэта падобна на гульню ѓ шахматы, таму што потым першых двух ці трох хадавой прырост з'яѓляецца шмат магчымасцяѓ. Такім чынам, мы пайшлі ѓ апартаменты з вельмі папярэднімі ідэямі. Мы пастукалі, спадзеючыся, што адказу не будзе . Але дзверы адчыніліся, і мы ѓбачылі, якая стаіць дзяѓчыну . У нах былі плацінавыя светлыя валасы і ружовая памада на пухлых вуснах. Хатняе паліто з кветкавым малюнкам, вольнага застегнутое на станы з выклікам, не хавала яе раскошныя формы. Было відавочна, што пад паліто яна была аголена. Яе доѓгія пышныя сцягна і пышная грудзі панадліва выглядвалі з-за вугла з кожным яе цяжкім крокам. І мяркуючы па хрыплага бормотанию і хісткім крокам, было гэтак жа ясна, што эй не патрэбен напой, які яна трымала ѓ руцэ. "Містэр Фарэлі тут?" - спытаѓ Тоні.
  
  
  "Не, - сказала яна па-ангельску са скандынаѓскім акцэнтам, - містэра Фарэлі тут няма". Яна прытулілася да дзень, і зморшчыны хатняга халата рассунуліся яшчэ больш.
  
  
  "Прабачце, - сказаѓ я, імкнучыся не глядзець на яе сакавітае цела, - мы прайшлі доѓгі шлях, каб убачыць яго. З хема яшчэ мы можам пагаварыць?
  
  
  "Вы можаце пагаварыць са мной, бос", - сказала яна, хіхікаючы. "Яе тут, як заѓсёды, зусім адна". Яна прыкладае руку на дзвярны вушак, як быццам вырашыла цалкам разарваць сукенка. Тоні паглядзеѓ на мяне і злёгку ѓсміхнуѓся. "Мы з радасцю прымаем ваша запрашэнне, сіньёра".
  
  
  Яна паклікала нас і зачыніла за сабой дзверы. Пакой была шчодра абстаѓленая, але чысціня відавочна не была моцным бокам дзяѓчыны. Паѓсюль былі пустыя бутэлькі, перапоѓненыя попельніцы і амаль пустыя шклянкі, а тоѓсты дыван быѓ абсыпаны газетамі і ілюстраванымі часопісамі.
  
  
  Нядбайным жэстам дзяѓчына жэстам запрасіла нас сесці. 'Хочаце што-небудзь выпіць?' яна п'яна хіхікнула. Яе, паківаѓ галавой, і яе вусны расчаравана скрывіліся . "Не пашанцавала", - сказала яна.
  
  
  Спатыкаючыся, бландынка падышла да лаѓцы насупраць двух крэслаѓ, на якіх сядзелі мы з Тоні. З гучным і пакутлівым уздыхам яна ѓпала на канапу, і свабодны вузел рамяня развязаѓся, не пакінуѓшы амаль нічога, каб можна было здагадвацца пра яе сталым целе. Несумненна, мы былі тварам да твару з палюбоѓніцай Фарэлі. 'Чаго ты хочаш?' спытала яна. "Ты можаш мне сказаць. Джавані трымае мяне ѓ курсе ѓсяго ". Ee словы ѓсё яшчэ гучалі вымучанай, але яна была не так п'яная, як я першапачаткова думаѓ.
  
  
  Калі Тоні патлумачыѓ, што мы хочам купіць вілы на востраве, яе, павярнуѓся і зазірнуѓ у маленькую суседнюю пакой, аб якой казала Джына. З таго месца, дзе яе сядзеѓ, яе мог бачыць металічны крэсла з тэлефонам у куце.
  
  
  "Капры прадаецца вельмі мала віл, - сказала бландынка, якая займаецца толькі прадставілася Гертам, - і калі хто-небудзь што-то прадае, то гэта па вельмі высокай цане. Джэнтльмены іншы дарагія жырыноѓскі рэчы? Апошняе слова было зададзена, з намёкам..
  
  
  "У самым дэла", - сказаѓ Тоні, усміхнуѓшыся гэй. Яе прачысціѓ горла. - "Герта, яе бачу тэлефон у іншым пакоі. Ці можа мой яшчэ патэлефанаваць у нашу гасцініцу? '
  
  
  Тоні нахмурыѓся.
  
  
  "Вядома", - сказала яна хрыплым голасам. "Я ѓключу цябе сьвяты". Яна паднялася з канапы, і халат на імгненне саслізнуѓ з яе сцёгнаѓ, агаліѓшы ee светлы трохкутнік.
  
  
  Калі яна ѓвайшла ѓ іншы пакой, каб уключыць святым, Тоні прыпадняѓ брыво. І калі ён прайшоѓ mimmo nah, каб перайсці ѓ іншы пакой, яна ѓзяла эга за руку.
  
  
  Яе, убачыѓ, што ён абняѓ яе аголеную правую грудзі. Яна памахала ѓзад і наперад і ѓсміхнулася. Тоні увайшоѓ у пакой і зачыніѓ дзверы. Герта падышла да майго крэсла і ѓстала побач, паклаѓшы руку мне на плячо: "Ты прыгожы мужчына", - сказала яна.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на нах. "Дзякуй", - сказаѓ я. - Скажыце, Герта, у містэра Фарэлі з'явіліся ѓ апошні час новыя сябры па бізнесе? Яе чуѓ, у яго з'явіѓся новы партнёр ". Яна вярнулася да канапы з напоем у руцэ. " У Джавані заѓсёды з'яѓляюцца новыя асобы", - павольна сказала яна. - Але ці павінны мы казаць толькі аб Джавані? Бо вы і ваш яшчэ жывяце не толькі сыч бізнесу, ці не так?
  
  
  "Вы, вядома, вельмі гасцінныя", - спыніѓ яе сл. Яе, спадзяваѓся, што Тоні заняты ператрусамі таго крэсла.
  
  
  - Ведаеш, такіх, як яе. Заѓсёды было так. У мяне ёсць тое, што яны хочуць. Яе цябе шокирую?
  
  
  "Зусім няма", - адказаѓ я. Што Тоні там робіць?
  
  
  'Выдатная праца. Яе рады, што ты не ѓ шоку. Тады ты такі ж, як яе. Вы ж ведаеце, што павінны скарыстацца магчымасцю, калі яна з'явіцца, ці не так?
  
  
  "Так, гэта так", - сказаѓ я, разважаючы пра суседнім пакоі.
  
  
  Герта паставіѓ шклянку на падлогу і ляніва пацягнуѓся на кушэтцы. Яна нядбайна расшпіліла халат, калі Тоні ѓвайшоѓ.
  
  
  " Бениссима !" - мякка сказаѓ ён.
  
  
  Герта на нас і не глядзела. "Я ведаю, чаго ты хочаш", - сказала яна хрыплым голасам. "І ты можаш гэта зрабіць. Кожны па чарзе або абодва адначасова. Нічога страшнага, я не скажу Джавані.
  
  
  Тоні стаяѓ перад ёй і глядзеѓ на яе аголенае цела. "Нік", - сказаѓ ён з перасохлых ротам, - "можа, у нас ёсць яшчэ некалькі хвіліна, добра?"
  
  
  "Госпадзе, няма, Тоні".
  
  
  - Тады ідзі. Яе ѓбачу цябе пазней.'
  
  
  "Тоні, ён вернецца ѓ любую хвіліну!"
  
  
  Тоні паглядзеѓ на канапу і павярнуѓся да мяне. "Табе лёгка, калі дзяѓчына чакае цябе квадратаѓ ". Цяпер ён быѓ засмучаны і крыху злы. Не на мяне, а на сітуацыю. Ён ведаѓ, што я правоѓ.
  
  
  "Рабіце, што хочаце, - сказаѓ я, - але дайце мне інфармацыю, якую вы атрымалі па тэлефоне".
  
  
  Эга твар змянілася. - "Выбачайце, Нік. Ты правоѓ.' Ён кінуѓ апошні доѓгі погляд на Герту, затым павярнуѓся і накіраваѓся да дзень.
  
  
  "Прабачце, мілая", - сказаѓ яе аголенай дзяѓчыны. "Проста не месца і не час".
  
  
  Герта паглядзела на мяне некалькі азадачана. "Хіба ты не хочаш пераспаць са мной?"
  
  
  "Вы самая жаданая жанчына на востраве, - сказаѓ я, - але ѓ нас з адным ёсць неадкладныя справы" .
  
  
  
  
  Тоні маѓчаѓ, пакуль мы былі ѓ ліфце. Калі мы ѓвайшлі ѓ вестыбюль, ёй сказаѓ: "Паглядзі на гэта з іншага боку, аміка. Вы можаце атрымаць гэтую праблему ".
  
  
  Тоні засмяяѓся. 'Я думаю, халодны душ у гатэлі ...'
  
  
  Яе спытаѓ. - 'Што гэта?'.
  
  
  'Глядзі. Той чалавек. Гэта Фарэлі.
  
  
  Высокі смуглы мужчына гадоѓ сарака увайшоѓ у вестыбюль з іншым хлопцам. Яе ѓважліва агледзеѓ эга, каб даведацца ѓ наступны раз. Затым яе, паглядзеѓ на іншага мужчыну, ковыляющего кіем, і адчула эга. Гэта быѓ Барзини, якому стрэліѓ ёй у сцягно падчас рабавання ѓ Ватыкане . Калі двое мужчын падышлі да бліжэйшага прылаѓка , яе, павярнуѓся да газетнай стойцы, каб Барзини не мог бачыць мой твар.
  
  
  "Мяне яшчэ не пыталіся?" - спытаѓ Фарэлі парцье.
  
  
  "Не, сіньёр Фарэлі".
  
  
  'Цудоѓна. Пашліце ежы на траіх наверх. Скажам, тальятелле ала болгнесе.
  
  
  "Я паклапачуся пра гэта, сіньёр Фарэлі".
  
  
  Фарэлі і Барзини пайшлі да ліфта, не заѓважыѓшы нас. Барзини моцна кульгаѓ. Праз некалькі імгненняѓ дзверы ліфта за імі зачыніліся.
  
  
  "Эга " балетныя тэпцікі", - сказаѓ я.
  
  
  "У Барзини?"
  
  
  'Так. У яго креповая падэшва.
  
  
  
  
  На зваротным шляху на плошчу Тоні выцягнуѓ вакол кішэні кавалак паперы. "Я адкрыѓ гэты крэсла з дапамогай вашай зручнай адмычкі і выявіѓ дзве цікавыя рэчы. Адна была нататнікам з адрасам Юды. Яе гэта расшыфраваѓ. Гэта пацвярджае другую доказ, якую вы выявілі ѓ Ватыкане ".
  
  
  Яе, паглядзеѓ на лісток. Напісана было: "Старэйшы. Юда, Сан-Марка Импортс, Віа Сашетти, Панчино, Сіцыліі " .
  
  
  "Вядома", - сказаѓ я. "Штаба-кватэры Юды ѓ зале на Сіцыліі, так што, верагодна, менавіта там ён наняѓ бандытаѓ".
  
  
  "Гэта азначае, што нашы інтарэсы таксама ссоѓваюцца туды. Калі скрадзеныя рэчы цяпер знаходзяцца на Сіцыліі, мая справа будзе вырашана, калі мы ih знойдзем.
  
  
  "Сапраѓды, - сказаѓ я, - хоць маё заданне будзе не так лёгка выканаць. Няма, калі Юда знайшоѓ дакумент у вазе " .
  
  
  - Перавярніце лісток, - працягнуѓ аміка Тоні, - і тады вы зможаце прачытаць тое, што я скапіяваѓ. Гэта было напісана ѓ нататніку. Гэта што-небудзь для вас значыць?
  
  
  Яе спыніѓся пад святлом маленькай веранды гатэля і даследаваѓ почырк Тоні. Яе прачытаѓ: "Груз Леанарда " плюс дата.
  
  
  "Верагодна, гэта адсылка да выкрадзеных рэчаѓ, - сказаѓ Тоні, - і Леанарда можа быць калекцыянерам, якія купляюць ih".
  
  
  'Магчыма.'
  
  
  Што-то ѓ запісцы мяне заінтрыгаваѓ. Калі гаворка ішла проста аб транспарціроѓцы скрадзеных тавараѓ , гэта не было маім справай, паколькі ёй быѓ упэѓнены, што ваза прызначалася для прыватнай калекцыі Юды. Але ѓ мяне было адчуванне, што па нейкай прычыне на перыяд мае рэальнае значэнне - для мяне больш, чым для каго - небудзь яшчэ !
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраѓнік 8
  
  
  
  
  
  
  
  
  Праз 48 гадзін мы прыбылі на Сіцылію. Востраѓ быѓ бясплодным і камяністым, з змрочным, але маляѓнічым выглядам. Мы даследавалі першую вёску і выявілі, што яе жыхары былі прыкладна такімі, як апісана ѓ даведніках. Мужчыны альбо рыкалі непераборлівых у адказах на нашыя пытаньні, альбо ѓвогуле ігнаравалі нас. Жанчыны зніклі, калі мы выйшлі на месца здарэння. Нарэшце Тоні папрасіѓ старога расказаць нам, дзе ѓ зале Віа Сашетти. Гэта апынулася імкненне дарога, камяністая і няроѓная, якая вядзе на іншы паток востраве. Мы даведаліся, што кампанія San Marco Imports была зачынена даволі даѓно, хоць яе купіѓ іншаземец. Па словах старога, будынак стаяла прыхінуѓшыся да скалы, якая ѓзвышаецца над морам.
  
  
  Мы ведалі, што дом, несумненна, будзе ахоѓвацца, таму, калі мы паедзем туды на таксі, пры ѓмове, што мы зможам знайсці таксі ѓ вёсцы, у нас адразу ж будуць праблемы. Таму мы вырашылі падысці да схованкі Юды з іншага боку, на лодцы.
  
  
  На наступную раніцу прыбыцця потым мы нанялі рыбацкую лодку і зрабілі яе да таго месца, дзе чорная скала ѓзвышалася над намі амаль на дзвесце метраѓ. З танцуючай лодкі уцёс здаваѓся амаль вертыкальным. Мы паставілі маленькую белую лодку ѓ вузкі пляж у падножжа скалы.
  
  
  "Магчыма, нам варта было ехаць дарагі, мой іншы" , - здагадаѓся Тоні , адкідваючы галаву назад, каб вывучыць скалу над намі. "Мне здаецца, яе бачу цяжкі ѓздым".
  
  
  Джына сядзела побач з намі на цёмным пяску, яе светлыя валасы калыхаліся, як грыва на ветры. "Нік, - сказала яна, - я магу лазіць па скалах толькі басанож ".
  
  
  "Ты нам на што не лезеш", - сказаѓ я. "Ты застанешся тут, каб ахоѓваць лодку".
  
  
  "Няма", - запярэчыла яна. Яна павярнулася да Тоні. Ён падняѓ плечы.
  
  
  "Ніякіх пратэстаѓ", - сказаѓ я. "Вы ѓяѓляеце для нас вялікую каштоѓнасць, чым калі б вы спрабавалі ѓзлезці на гэтую скалу. Калі вы пачуеце стральбу, пачакайце 15 хвіліна. Калі нам одзіна вакол нас не з'явіцца, едзь на лодцы. Зразумела?'
  
  
  "Так", - сказала яна панура. 'Чвэрць гадзіны.'
  
  
  "Добра", - сказаѓ я і ѓсміхнуѓся. "Уважліва назірайце за лодкай. У бліжэйшы час яна можа быць нашым адзіным выхадам. Мы вернемся праз гадзіну.
  
  
  Мы пакінулі Джыну ѓ лодцы і пачалі ѓзыходжанне. На нас былі лёгкія вятроѓку і чаравікі на гумовай падэшве, якія мы купілі ѓ вёсцы, а ѓ Тоні праз плячо быѓ скрутак вяроѓкі. У мяне на поясе звісалі гаплікі для скалалажанні.
  
  
  Ля падножжа скалы праходзіѓ вузкі выступ. Мы выбралі шлях, які вёѓ адтуль. Яе панцыр наперадзе, шукаючы слізкія месцы і паказваючы ih Тоні. Па эга змрочнаму выразу яе твару мог сказаць, што эга працы ѓ Інтэрполе ѓ цэлым была іншай. Справа ѓ тым, што Тоні рэдкіх лячэбных даводзілася пакідаць цывілізаваны камфорт . Мне было цікава, колькі плаціць Інтэрпола па параѓнанні з AX.
  
  
  Каб дабрацца да сярэдзіны абрыву, спатрэбілася ѓсяго некалькі мін, але ѓ астатнім гэта было прыкметна павольней. Сцежак практычна знікла , і мы павінны былі знайсці апору для рук і нага, у расколінах. Гэта было рызыкоѓнае справа. Цяпер мы былі так высока, што, калі б мы ѓпалі, цяжка сказаць, што б з намі. І калі мы былі прыкладна ѓ трыццаці футаѓ ніжэй вяршыні, Тоні паслізнуѓся на друзлым камені, страціѓ раѓнавагу і пачаѓ падаць.
  
  
  "Працягні руку!" - зароѓ я.
  
  
  Ён адпусціѓ правую руку і схапіѓ мяне. Яе схапіѓ эга за руку, і эга аленка збіѓ маю левую нагу з апоры. Калі яе, паслізнуѓся і паспрабаваѓ паварушыць нагамі, яе, падумаѓ, што ѓпаду. Але правай рукой яе, ухапіѓся за востры камень над галавой і моцнага ѓчапіѓся.
  
  
  "Знайдзіце што-небудзь, за што можна трымацца нагамі", - зароѓ я. Мая алёнка пачаѓ паслабляць камень. Здавалася, прайшла цэлая вечнасць, перш чым Тоні зноѓ знайшоѓ апору для сваіх нага, і адпусціѓ мяне, каб яе мог зноѓ паставіць левую нагу і абаперціся nah.
  
  
  'Добра?' - спытаѓ я, цяжка дыхаючы.
  
  
  "Яго", - прагыркаѓ ён з спалоханым тварам.
  
  
  Ёй захапляѓся Тоні. Ён значна больш баяѓся ѓзыходжання, чым яе, але пачаѓ эга без пярэчанняѓ .
  
  
  "Гэта недалёка, - сказаѓ я.
  
  
  Яе старанна выбраѓ месца, за якія можна было ѓхапіцца, і працягнуѓ. Джына ператварылася ѓ ляльку далёка ѓнізе на вузкім пляжы.
  
  
  Нарэшце мы прыйшлі прыкладна да пяцідзесяці футаѓ ніжэй вяршыні з Тоні крыху ніжэй за мяне. Эга косткі белымі, вусны былі сціснутыя. Яе ѓзяѓ у яго вяроѓку і прадзел пятлю праз альпінісцкі крук, які яго схапіѓ на сваім поясе . Моцнага трымаючыся за скалу правай рукой , яе дапусціѓ крука з пятлёй вяроѓкі свабодна звісаць збоку і кінуѓ усё гэта на вяршыню скалы.
  
  
  Кручок знік за краем скалы. Вяроѓка вісела побач са мной. Яе пацягнуѓ ee. Праз некалькі дэцыметраѓ крук за нешта зачапіѓся і спыніѓся. Яе нацягнуѓ вяроѓку і паглядзеѓ на Тоні. "Мы амаль у мэты", - сказаѓ я.
  
  
  Эга твар выказваѓ сумнеѓ. Яе, схапіѓся за вяроѓку з вузламі і палез. Узяѓшыся за рукі, яе, залез на вяршыню. На паѓдарогі кручок адпусціѓ яе ѓпаѓ на тры дэцыметр, затым крук зноѓ зачапіѓся. Яе адчуѓ пот на вуснах і ѓ вачах.
  
  
  Яе асцярожна падняѓся далей, і, нарэшце, выглянуѓ з-за вяршыні. Усяго ѓ дваццаці метрах ад яго стаяла пакрытае белай тынкоѓкай будынка кампаніі San Marco Imports. Гэта было невысокае аднапавярховы будынак з забітымі вокнамі, а за высокім драцяным плотам, абступалі будынак, раслі пустазелле .
  
  
  Яе, пералез праз край і папоѓз туды, дзе крук замацаваѓся за вострым каменем. Яе зацягнуѓ эга, затым паглядзеѓ на Тоні і кіѓнуѓ. Ён узлез па вяроѓцы. Эму спатрэбілася некаторы высілак, але, нарэшце, ён зрабіѓ гэта і сеѓ побач са мной.
  
  
  "У вас вар'яцкія ідэі, аміка ", - сказаѓ ён.
  
  
  "Я ведаю", - сказаѓ ёй са смехам. Яе, падышоѓ да краю абрыву і памахаѓ Джине, каб яна ведала, што мы шчасна падняліся наверх. Яна памахала ѓ рэѓматызму. Яе, паглядзеѓ на камяністую мясцовасць. "Прыкладна ѓ паѓмілі адсюль больш лёгкі шлях уніз", - сказаѓ ёй Тоні. "Мы скарыстаемся іх пазней".
  
  
  "E-Контэ", - сказаѓ ён . "Я згодны ".
  
  
  Мы падпаѓзлі да брамы. Ніякіх прыкмет жыцця.
  
  
  "Я хутка пагляджу, - сказаѓ Тоні. Ён папоѓз з вспотевшим тварам да куце драцянога плота. Ён паглядзеѓ на фасад будынка, затым вярнуѓся да мяне.
  
  
  "Ля галоѓнага ѓваходу стаіць ахоѓнік, які мне здаецца узброеным", - сказаѓ ён.
  
  
  'Яго так і думаѓ.'
  
  
  "Яшчэ як мінімум адна машына прыпаркаваная наперадзе, але я яе бачыѓ, службовы ѓваход у бакавой стагнаць. Яе веру, што гэта дазволіць нам увайсці так, каб ахоѓнік не заѓважыѓ ".
  
  
  "Добра", - сказаѓ я. "Але я толькі што выявіѓ у гэтым плоце сігналізацыю. Мы павінны што-то з гэтым зрабіць ".
  
  
  Яшчэ хвіліна пятнаццаць сышло на тое, каб імправізаваць аб'езд сістэмы сігналізацыі, каб мы маглі прарэзаць невялікае адтуліну ѓ ніжняй частцы плота. Затым мы запаѓзлі ѓнутр і накіраваліся да бакавой дзень, якую выявіѓ Тоні . Калі мы дабраліся да месца, мы заѓважылі, што ахоѓнік не бачыць нас са сваёй пазіцыі каля брамы. Яе праслізнуѓ mimmo будынка, пакуль не змог добранька эга разгледзець. Ён быѓ у расшпіленай кашулі, а пад пахай трымаѓ аѓтамат АК-47. Побач з варотамі была невялікая кіёска ахоѓніка; Да будцы было прывязана нешта, чаго Тоні не бачыѓ: вялікая нямецкая аѓчарка. На шчасце, вецер дзьмуѓ у наш бок, так што сабака нас не учуяла . Але я ведаѓ, што нам трэба паводзіць сябе вельмі ціха, калі мы адкрылі службовы ѓваход.
  
  
  Мы падкраліся да металічнай дзень і зірнулі на замак. Адкрыць эга было няцяжка; з дапамогай спецыяльнай адмычкі гэта заняло ѓсяго некалькі хвіліна. Яе асцярожна штурхнуѓ дзверы і зазірнуѓ унутр.
  
  
  "Давай", - прашаптаѓ яе Тоні.
  
  
  Мы выцягнулі пісталеты і ѓвайшлі ѓнутр. Тоні зачыніѓ за намі дзверы. Мы былі ѓ калідоры, вядучым да фасада невялікага будынка. Дзе-то удалечыні пачуѓся глухі гудзеѓ гук. Здавалася, ён панцыр знізу, але на лесвіцы не было відаць.
  
  
  Яе жэстам папрасіѓ Тоні заставацца побач са мной, пакуль мы падкраліся да пярэдняй частцы дома. Мы апынуліся ѓ свайго роду прыёмнай ці офісе. За сталом сядзеѓ чалавек у белым халаце, які мне здаѓся нейкім тэхнікам. У куце ахоѓнік чытаѓ італьянскую газету. Ніхто вакол іх нас не бачыѓ і не чуѓ.
  
  
  Перад сталом сядзела L-вобразная стойка, отделявшая мужчыну з адкрытай уваходны дзень і вартавога. Калі ёй кіѓнуѓ Тоні, ён прайшоѓ праз вароты ѓ стойцы, і ён зрабіѓ некалькі крокаѓ да ахоѓніку.
  
  
  "Сядайце", - крыкнуѓ ёй па-італьянску.
  
  
  Ахоѓнік ускочыѓ са свайго месца, і эга рука пацягнулася да револьверу на сцягне, але затым ён убачыѓ, што мой "Люгер" нацэліѓся эму ѓ грудзі. Мужчына ѓ белым халаце паглядзеѓ на Тоні, а затым на мяне, павольна ѓстаючы са свайго месца.
  
  
  "Дзе Юда?" - я спытаѓся ѓ яе, не зводзячы пісталета і пільнай погляду з ахоѓніка.
  
  
  "Для чаго ён вам?" - спытаѓ ахоѓнік.
  
  
  "Пойдзем, пайшлі", - сказаѓ Тоні, вонзив сваю "Беретту" 38 калібра ѓ спіну мужчыну. "Не выпрабоѓвай наша цярпенне".
  
  
  "Юды тут няма", - сказаѓ мужчына. Ён адказаѓ па-італьянску, але здаваѓся немцам ці, магчыма, скандинавцем. Цяпер ён павярнуѓся да нас і ѓважліва агледзеѓ нашы асобы. Гэта быѓ хударлявы мужчына ѓ акулярах без аправы і халоднымі блакітнымі вачыма. Ён быѓ падобны на чалавека, якога наняѓ б Юда. Але калі ён быѓ тэхнікам, у чым заключалася эга функцыі тут?
  
  
  "Ці можаце вы звязацца з гадзінным звонку?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Так", - адказаѓ ён.
  
  
  "Не кажаце ім!" ахоѓнік ірвануѓся ѓ кут.
  
  
  Яе, падышоѓ да яго, выняѓ вакол кабуры эга рэвальвер і сунуѓ сабе пад пояс. Затым яе, павярнуѓся да тэхніку: "Скажы гэтаму вартавому звонку, каб ён увайшоѓ сюды", - сказаѓ я.
  
  
  "Ён не можа пакінуць свой пост!"
  
  
  "Не размаѓляй з імі!" - настойваѓ ахоѓнік.
  
  
  "Заткніся, ідыёт!" сказаѓ тэхнік ледзяным тонам.
  
  
  "Скажыце яму, што містэр Юда размаѓляе па тэлефоне і хоча даць эму асаблівыя асабістыя інструкцыі", - сказаѓ я.
  
  
  Мужчына перавёѓ позірк з мяне на Тоні. "Рабі, як ён кажа, - сказаѓ Тоні.
  
  
  Тэхнік адкрыѓ скрыню свайго крэсла і выявіѓ перадатчык. Ён націснуѓ кнопку і сказаѓ: "Карла". Ідзіце сюды. Містэр Юда хоча, каб вы пагаварылі з ім па тэлефоне.
  
  
  Мы моѓчкі чакалі, пакуль гадзінны ідзе ад брамы да будынка з пагрозлівым АК-47 пад пахай. Калі ён падышоѓ да дзень, ахоѓнік у куце крыкнуѓ: "Асцярожна! У іх ёсць зброя!
  
  
  Мужчына ѓ дзвярным праёме зірнуѓ на Тоні і мяне, затым падняѓ аѓтамат. Яе, стрэліѓ і трапіѓ эму ѓ грудзі. Калі ён упаѓ на дзверы, аѓто моцна загрымеѓ. Кулі ѓпіліся ѓ падлогу, стойку і грудзі ахоѓніка, які выклікаѓ папярэджанне. Ён урэзаѓся ѓ сцяну і ѓпаѓ з крэсла, на якім сядзеѓ. Абодва былі мёртвыя.
  
  
  Яе, падышоѓ да дзень і выглянуѓ. Нікога не было відаць. Калі яе зноѓ павярнуѓся да тэхніку, яго твар быѓ белым.
  
  
  "А цяпер хадзем, - сказаѓ я. "Няѓжо таксама Юда пайшоѓ?"
  
  
  "Я тут адзін, - сказаѓ ён. Па эга голасе яе мог сказаць, што ён казаѓ праѓду.
  
  
  "Дзе здабыча?" - спытаѓ Тоні.
  
  
  'Якія?'
  
  
  "Скарбы Ватыкана. Дзе яны схаваныя?
  
  
  "Ах, ты думаѓ, што скарбы тут?"
  
  
  Яе прайшоѓ за стойку і прыціснуѓ Люгер да левага вуха мужчыны. 'Дзе яны?'
  
  
  Эга твар быѓ белым, як крэйда, і ён цяжка дыхаѓ. "Я чуѓ, як яны казалі аб пячоры", - сказаѓ ён, сглотнув.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Што за пячора?"
  
  
  'Змяіная пячора. Дзе-то тут.
  
  
  "Я ведаю гэта, - сказаѓ Тоні.
  
  
  Яе мацней прыціснуѓ Люгер k галы чалавека. "А што тут пад зямлёй?"
  
  
  На яго твары з'явілася выраз бездапаможнага жаху. 'Нічога такога!' - гучна сказаѓ ён.
  
  
  Мы з Тоні паглядзелі адзін на аднаго. Яе спытаѓ. - "Калі скарбы схаваны ѓ пячоры паблізу, як вы думаеце, што для памяшкання пад намі?"
  
  
  "Я думаю, мы павінны гэта высветліць", - сказаѓ Тоні.
  
  
  "Звяжыце яго, - сказаѓ я. "У нас ёсць усяго некалькі хвіліна да таго, як Джына сыдзе на лодцы".
  
  
  Тоні заткнуѓ мужчыну рот вехцем па эга ѓласнага гальштука, завязаѓшы эга вяроѓкай, пакуль яе хацеѓ лесвіцу. Лесвіцы не было, але калі ёй адкрыѓ дзверы каморы для мёцел, ён убачыѓ ліфт.
  
  
  Яе, усклікнуѓ. - "Наперад, Тоні!" "Мы можам спусціцца".
  
  
  Мы ѓвайшлі ѓ маленькі ліфт і бясшумна спусціліся, нам было цікава штогод, што мы знойдзем ѓнізе. Праз некалькі імгненняѓ мы выйшлі з шырока адкрытымі вачыма.
  
  
  'Божа міласэрны!' - сказаѓ Тоні.
  
  
  "Ты маеш рацыю", - сказаѓ яго і ціха прысвіснуѓ.
  
  
  Мы ѓвайшлі ѓ неверагодны падземны комплекс. Мы маглі бачыць калідоры і пакоі ва ѓсіх кірунках , акрамя скалы. Пакуль мы ішлі, я не верыѓ сваім вачам. Адна секцыя ѓтрымоѓвала поѓную ядзерную "фабрыку", а ѓ суседніх памяшканнях знаходзілася ѓсё звязанае з ёй абсталяванне і механізмы. Юда шталь навукоѓцам-атомщиком! Нарэшце, мы знайшлі свайго роду лабараторыю з вялікім сталом і сейфам. Тоні ѓзяѓся за працу з сейфам, які, як ён з радасцю сказаѓ, можа адкрыць, пакуль яе аглядаѓ крэсла. Калі сейф быѓ адчынены, мы знайшлі некалькі цікавых дакументаѓ. Прыклалі ih крэсла.
  
  
  "Мінулыя недазволеныя крадзяжы твораѓ мастацтва", - сказаѓ Тоні. "Юда і Фарэлі, павінна быць, увесь час працавалі разам".
  
  
  Яе выняѓ вакол сейфа лісток паперы і паглядзеѓ на яго. "Божа мой, - сказаѓ я. "Юда гадамі кароль сакрэты ѓ краін НАТА . І ѓ рэшце рэшт у яго было ih дастаткова, каб сабраць ѓласную атамную бомбу ".
  
  
  "Верагодна, таму ён пачаѓ гэтыя рабавання", - сказаѓ Тоні. "Для фінансавання гэтага праекта".
  
  
  Яе ѓзяѓ іншую паперу і доѓга глядзеѓ на нах. "Ну-ну, - кісла пасмейваючыся, сказаѓ я. Гэта быѓ скрадзены дакумент, які паклаѓ яе ѓ этрускую вазу.
  
  
  "Гэта было тое, што ты хацеѓ, Нік?"
  
  
  'Так.' Яе акуратна склаѓшы паперу і паклаѓ у хвіліну.
  
  
  "Тады твой населены пункт расіі завершана, - сказаѓ Тоні, - і яе буду гатовы, калі зьбяру скарбы мастацтва па гэтай пячоры".
  
  
  Яе працягнуѓ эму некалькі малюнкаѓ тушшу. "Не, мой населены пункт расіі не завершана. Мы думалі, што Юда прадасць гэты дакумент рускім, але, падобна, ён сам можа ім скарыстацца. Гэта падрабязныя распрацоѓкі чарцяжа дакумента, які яе і заклаѓ у хвіліну. А ѓ іншых паперах ёсць нататкі аб канструкцыі прылад ".
  
  
  "Ты хочаш сказаць, аміка, што дакумент, які неѓсвядомлена скраѓ Юда, змяшчае план частцы атамнай бомбы?"
  
  
  "Так", - адказаѓ я. Было ясна, што Іуда бачыѓ, што дэтанатар зробіць эга арсенале больш эфектыѓным, і таму гатэль эга выкарыстоѓваць. Гэта таксама паказвала на тое, што бомба Юды была маленькай - магчыма, партатыѓнай. Мне прыйшло ѓ галаву, што нават пераносная бомба можа цалкам разбурыць вялікі горад.
  
  
  "Як вы думаеце, ён скарыстае гэта?" - спытаѓ Тоні.
  
  
  "Гэта яе дакладна ведаю".
  
  
  "Тады дзе бомба?"
  
  
  Яе задуменна паглядзеѓ на яго. "Выкажам здагадку, што бомба гатовая", - сказаѓ я. "У Юды было час вырабіць прылада і змясціць эга ѓ сваю бомбу. Выкажам здагадку, усё гатова, і бомбы куды-то паляціць?
  
  
  "Ах", - прамармытаѓ Тоні.
  
  
  Ён узяѓ яшчэ адзін ліст паперы і даследаваѓ яго. "Паглядзі на гэта, Нік".
  
  
  Што-то было напісана алоѓкам на паперы. Яно было на італьянскай мове, і абвяшчала: "Магутнасць у адну мегатонну з радыусам паразы сорак пяць кіламетраѓ, на ѓзроѓні зямлі".
  
  
  " Госпадзе, - сказаѓ я.
  
  
  "Але што ён будзе рабіць з такой зброяй?" - спытаѓ Тоні.
  
  
  "Не ведаю", - адказаѓ я. "Але чаго б ён нам гатэль, малюнак вакол вазы зрабіѓ эга план больш рэальным . І яе, адчуваю адказнасць за гэта ".
  
  
  "Глупства", - сказаѓ Тоні. "Ніхто не можа прадбачыць такога неверагоднага прычынна-следчай справы".
  
  
  Яе ѓзяѓ раздрукаваную брашуру, якая займаецца выпала з-пад крэсла. "Гэта цікава."
  
  
  "Што здарылася, Нік?"
  
  
  "Расклад руху судоѓ ліній Італіі". Яе, паглядзеѓ на спіс круізных лайнераѓ на вокладцы брашуры і ѓбачыѓ імя, якое ѓспыхнула ѓ маёй галоѓ. "Голас Леанарда ".
  
  
  Тоні прыжмурыѓся. " Леанарда. Пачакайце, мы... "
  
  
  "У адпаведнасці з Фарэлі", - абверг паведамленні смі яе эму. - Гэта вы расшыфравалі. На nen было напісана: "Нагрузка " Леанарда", за якім варта было спатканне. Гэта было ѓчора.
  
  
  - Тавары для Леанарда, - павольна паѓтарыць Тоні. "Che diavolo, маім сябрам. Як вы думаеце, гэтая запіска ставіцца да ... "
  
  
  "Мне гэта здаецца верагодным". Яе адкрыѓ тэчку і знайшоѓ спіс дат адпраѓлення розных караблёѓ. Побач з "Леанарда" дата была абведзеная чырвоным. Калі яе ѓбачыѓ, якое гэта было лік, яе вылаяѓся сабе пад нос.
  
  
  Тоні паглядзеѓ праз маё плячо, затым паглядзеѓ на мяне. "Зусім фантастычным", - сказаѓ я. " Леанарда" зноѓ адправіцца ѓ плаванне праз чатыры дні . Верагодна, у яго на борце атамная бомба. А потым ён накіруецца ѓ Нью-Ёрку ".
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраѓнік 9
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Пазней мы з Джынай вярнуліся ѓ Рым. Тоні Бэнедэта застаѓся на Сіцыліі, каб дачакацца сваіх калегаѓ па Інтэрпола і забраць скарбы Ватыкана вакол пячоры Юды. Ён ужо перадаѓ тэхніка сіцылійскай паліцыі і папрасіѓ Інтэрпол у Римэ заручыцца дапамогай паліцыі Рыфмы і Капры, каб арыштаваць Джавані Фарэлі і Юду, як толькі яны з'явяцца .
  
  
  Вакол пакоя Джыны мы патэлефанавалі ѓ аэрапорт, і забраніравалі месцы на самалёт у Неапаль на наступную раніцу. " Леанарда" знаходзіѓся ѓ Неапалі і адтуль адплыве ѓ Нью - Ёрку.
  
  
  Ніяк не калі яе звязаѓся з Хоуком. Ён быѓ рады пачуць, што я атрымаѓ дакумент назад, і заставаѓся ѓ добрым настроі, пакуль я не сказаѓ эму, што Юда амаль напэѓна ѓжо задзейнічаѓ дэтанатар.
  
  
  'Што?'
  
  
  "Думаю, ён усталяваѓ гэтую атамную бомбу на борт " Леанарда " , - сказаѓ я, - і карабель адправіцца ѓ Нью-Ёрку".
  
  
  "Божа правы", - прамармытаѓ Хоук. "Як вы думаеце, ён мае намер выкарыстоѓваць гэтую бомбу тут ?"
  
  
  "Я не магу ѓявіць сабе нічога іншага", - адказаѓ я.
  
  
  Запанавала доѓгае маѓчанне, якая парушалася толькі цяжкім дыханнем Хоука з іншага боку. Яе глыбока ѓздыхнуѓ і працягнуѓ, не маючы намер прадставіць сітуацыю вясёлкавай, калі б яе ведаѓ, што яна зусім іншая.
  
  
  "Як вы ведаеце, у створанай ім бомбы радыус паразы складае пятнаццаць міль. Не кажу ѓжо пра другасных і троесных ѓдарных хвалях. Мяркуючы па знойдзеных мною чарцяжах, эму ѓдалося за лічаныя дні зрабіць бомбу, дастаткова маленькі, каб яе можна было захоѓваць у станцыйным сейфе . Але памер не мае нічога агульнага з разбуральнай сілай ... '
  
  
  "Так, яе, разумею гэта, Картэр. Дзейнічай, - сказаѓ Хоук, відавочна раздражнёны фактамі, якія яго эму паведаміѓ.
  
  
  "Усё, што трэба было зрабіць Юду, - гэта выкінуць бомбу за борт. Затым яна можа ляжаць на дне гавані Нью-Ёрка на працягу некалькіх дзён, нават тыдняѓ. Можа, месяцамі. Цяпер, калі ѓ яго ёсць дэтанатар, усё, што эму трэба зрабіць, гэта злучыць эга з дэтанатарам далёкага дзеяння. Ён можа быць на экскурсіі ѓ Філадэльфіі, і эму проста трэба было націснуць кнопку. А потым... бывай, Нью-Ёрк ".
  
  
  'Але чаму?' - спытаѓ Хоук. - Усё роѓна, скіне ён бомбу з карабля, Картэр. Яе хачу ведаць, чаму ён памяшаны на такім вар'яцкім плане " .
  
  
  "Таму што Юда падмануць , сэр. Вы ведаеце гэта не горш за мяне. Ён ненавідзіць нас і нашу краіну; асабліва тады нашай апошняй сустрэчы ѓ Ниагаре. Можа быць, гэта эга канцэпцыя пераехаѓ, - хто ведае.
  
  
  'Помста?' - усклікнуѓ Хок, і цяпер ён амаль раззлаваѓся на мяне за тое, што я паставіѓ эга перад маім уяѓленнем пра перакручаным характары Юды. "Забіць дзесяць мільёнаѓ чалавек, Картэр? Божа мой, мужык, нам трэба спыніць яго, перш чым гэта справа сапраѓды выйдзе з-пад кантролю. Ты павінен знайсці гэтую бомбу, Картэр. І, вядома, Юду ".
  
  
  "Гатовы паспрачацца, - хутка сказаѓ я. - Але калі гэта вас суцешыць, трымаю грошы, што Юда нікому не перадаваѓ наш сакрэтны дэтанатар. Па крайняй меры, пакуль . Уважліва прачытаѓшы дакументы, якія знайшоѓ яе ѓ лабараторыі, яе падазраю, што ён перадаѓ планы сваім супрацоѓнікам у некалькіх фрагментах. Такім чынам, ніхто не ведае ѓсе прылада; кожны ведае толькі частка. Спадзяюся, нам больш не прыйдзецца турбавацца пра гэта, калі мы схватим Юду ".
  
  
  "Калі Нью-Ёрк спачатку не выбухне, ты маеш на ѓвазе".
  
  
  "У самым дэла, сэр", - сказаѓ я.
  
  
  "Ну, давай, Нік. Паведамі мне, калі менавіта "Леанарда" прыбудзе ѓ Нью-Ёрк, каб на месцы здарэння былі агенты. Вы можаце знайсці бомбу да таго, як сюды прыбудзе карабель . Калі няма, мне прыйдзецца папярэдзіць мноства людзей ".
  
  
  'Яе ведаю гэта.'
  
  
  
  
  
  Калі яе скончыѓ тэлефанаваць, мы з Джынай пайшлі ѓ офіс у Італіі. Было сказана, што расклад рэйсаѓ нядаѓна змянілася, і што я павінен пайсці да капітана порта Неапалю або прадстаѓніку італьянскай лініі .
  
  
  Паабедаѓшы ѓ адным па ѓсім любімых рэстаранаѓ Джыны, мы вярнуліся ѓ яе пакой. Яе нічога не мог зрабіць да наступнага раніцы, потым самалёт ляцеѓ у Неапаль. Яе таксама зарэзерваваѓ месца для Джыны, але яшчэ не сказаѓ эй.
  
  
  Пасьля таго, як ёй наліѓ выпіць, Джына, якая займаецца была апранута ѓ празрыстую начную кашулю, падышла і села побач са мной на маленькі канапа і прыціснулася да маёй руцэ.
  
  
  "Гэта будзе наша апошняя ноч разам, Нік?"
  
  
  Яе, паглядзеѓ у гэтыя цёмныя вочы і зразумеѓ, як шмат Джына Рамана зрабіла для мяне. Ёй бы вельмі па ёй сумаваѓ, калі б нам давялося расстацца. Гэта было няѓдачай ѓ маёй працы. Вы не можаце патрапіць ѓ эмацыйныя цяжкасці. Гэта проста прычыняе боль. Так што было б лепш, калі б гэта была наша апошняя ноч. Але AX пакуль яшчэ была патрэбна Джына .
  
  
  "Шчыра кажу, - адказаѓ я, - гэта будзе не наша апошняя ноч. Гэта значыць, калі вы хочаце папрацаваць у AX яшчэ якое-то час " .
  
  
  "О, так, мабыць, - сказала Джына. Яна пацалавала мяне - у мяне рэзка падняѓся ціск.
  
  
  "Пачакайце, пакуль вы не ѓбачыце, што гэта праца, перш чым вы занадта пацягне", - сказаѓ ёй з усмешкай.
  
  
  "Магу яе застацца з табой?"
  
  
  'Так.'
  
  
  "Тады ѓсё будзе добра".
  
  
  Яе, паглядзеѓ на яе соску, якія цямнелі пад празрыстай начной кашуляй. Засяродзіцца на Юду было нетолькі ".
  
  
  "Джына, - сказаѓ я, - табе не трэба ведаць некаторыя рэчы, якія хаваѓ яе ад цябе да гэтага часу тхор".
  
  
  Яна выглядала сур'ёзнай, чакаючы майго тлумачэння.
  
  
  "Мы праверылі расклад рэйсаѓ " Леанарда ", таму што лічым, што на борце ёсць атамная бомба".
  
  
  " Нік, ты маеш на ѓвазе маленькую атамную бомбу?"
  
  
  "Пэѓнага тыпу, так". _
  
  
  "Але якое дачыненне гэта мае да рабаѓніцтва ѓ Ватыкане і Джавані Фарэлі?"
  
  
  "Мы мяркуем, што Фарэлі і нейкі Юда або, магчыма, адзін толькі Юда яны прынеслі бомбу на борт карабля, які павінен накіравацца ѓ Нью-Ёрк. Яны стварылі бомбу, выкарыстоѓваючы скрадзены ѓ мяне дакумент " .
  
  
  "Нік, гэта гучыць неверагодна".
  
  
  'Але гэта так. Яе павінен знайсці гэтую бомбу, перш чым Юда яе падарве. Калі Юда на борце, ён, верагодна, будзе замаскіраваны. Ён майстар маскіроѓкі, таму я не магу разлічваць на яго раскрыццё. Яе павінен неадкладна пачаць шукаць бомбу ".
  
  
  "І табе патрэбна дапамога з гэтым?"
  
  
  "Мне нязручна пытацца ѓ цябе, Джына. Але Тоні Бэнедэта заняты пошукамі Фарэлі, і я не ведаю, ці паступіць Інтэрпол па - мойму, калі мы будзем на караблі. Вы павінны толькі выконваць мае загады, і вы зможаце прайсці праз дзень, якія застануцца для мяне зачыненымі ".
  
  
  На імгненне яна паглядзела mimmo мяне. "Гэта гучыць небяспечна", - мякка сказала яна.
  
  
  "Так, гэта можа быць небяспечна для жыцця".
  
  
  "Але вы верыце, што Джавані спланаваѓ гэтую жахлівую рэч?"
  
  
  "Я мяркую, ён меѓ да гэтага якое-то стаѓленне".
  
  
  Яна глыбока ѓздыхнула. "Я ненавіджу Джавані Фарэлі", - павольна сказала яна. "Калі яе змагу зрабіць што-небудзь, каб спыніць эга, яго буду вельмі шчаслівая . Але, - яна зрабіла паѓзу, - ёсць яшчэ што-што. Мая пляменніца Ганна жыве ѓ Нью-Ёрку. Яна мая апошняя астатняя сваячка, і я яе вельмі люблю. Няѓжо таксама яе жыццё таксама будзе ѓ небяспецы з-за гэтай бомбы?
  
  
  "Хутчэй за ѓсё, - прызнаѓся я.
  
  
  "Тады яе пайду з табой, Нік".
  
  
  "Добра", - сказаѓ я. "Тады вы ѓсё роѓна будзеце атрымліваць зарплату". Яе паставіѓ шклянку і абняѓ ee. Ee рот быѓ гарачым і нецярплівым. Яе соску былі цвёрдымі пад начной кашуляй.
  
  
  "Я рада, што я табе патрэбна, Нік", - прашаптала яна.
  
  
  "Гатовы паспрачацца, - сказаѓ я.
  
  
  "І што ты мне давяраеш".
  
  
  Яе мог бы сказаць гэй, што гэта нікому не давяраю, але не было сэнсу расчароѓваць яе ці грэбліва казаць аб тым, што яна збіралася зрабіць для AX. Яго штурхнуѓ яе на канапу, і мы прыціснуліся адзін да аднаго, і якое-то час нам не было справы нам да Юды, нам да Джавані Фарэлі, нам да "Леанарда" з прыладай смерці на яго борце. Была толькі цёплая скура, пачуццёвыя пахі, гукі і ласкі, Джыны і равучы пекла, які яна стварыла ва мне.
  
  
  На наступную раніцу, гэта быѓ кароткі пералёт у Неапаль. Мы прызямліліся адразу пасля васьмі гадзін, узялі таксі ѓ аэрапорце і былі дастаѓлены адкрыта ѓ раёне гавані Неапаля, адкуль прыбылі, і адправіліся ѓсе вялікія раскошныя пасажырскія караблі. Мы прыехалі туды ѓ дзевяць гадзін і выйшлі перад офісам майстар варот. Праз некалькі хвілін мы сядзелі ѓ кабінеце эга майстры і казалі пра Леанарда.
  
  
  - Вы хочаце паехаць на Леанарда , сіньёр? - спытаѓ малады чалавек.
  
  
  'Так.'
  
  
  "Ну, яго тут няма".
  
  
  'Як?'
  
  
  "Я ѓпэѓнены, што няма эга, у гавані, сіньёр Картэр", - сказаѓ ён. "Але калі вы пачакаеце хвілінку, яе праверу". Калі ён выходзіѓ па офісу, Джына паглядзела на мяне. "Гэта нешанцаванне, ці не так?" спытала яна.
  
  
  'Магчыма.'
  
  
  Калі малады італьянец увайшоѓ, у яго пад пахай была вялізная кніга, якая займаецца важыла не менш за дзесяць кілаграмаѓ. Ён цяжка выпусціѓ эга на крэсла.
  
  
  "Вотум яно, містэр Картэр", - сказаѓ ён. " Леанарда адплыѓ два дні таму ѓ адпаведнасці з новым графікам руху італьянскай лініі".
  
  
  "Госпадзе, - з горыччу сказаѓ я.
  
  
  "Вы можаце даведацца тут, у офісе кампаніі Italy Line, калі чакаецца прыбыццё карабля ѓ Нью-Ёрку".
  
  
  Яе спытаѓ. - "Як далёка сышоѓ карабель?"
  
  
  Ён паглядзеѓ уверх. "Калі яе правільна памятаю, гэта хуткі карабель.
  
  
  Павінна быць, ужо на палове шляху. Яе павольна пакруціѓ галавой. Бомба была вызначана на борце. І менш чым праз тры дні карабель прыбудзе ѓ Нью-Ёрк. Яе паспрабаваѓ успомніць, дзе ѓ зале бліжэйшы ваеннае камандаванне ЗША. Мне трэба было хутка дабрацца да тэлефона.
  
  
  Яго ѓстаѓ. "Дзякуй", - сказаѓ яе маладому па матэматыцы.
  
  
  
  
  Калі вам тэрмінова патрэбна дапамога вайскоѓцаѓ, вам трэба пагаварыць з патрэбным чалавекам. Яе знайшоѓ гэтага чалавека ѓ твар генерала Макфарлейна. Ёй патэлефанаваѓ эму на бліжэйшую базу ВПС ЗША. Пакуль мы казалі, ён праверыѓ маё пасведчанне асобы па іншай лініі.
  
  
  "Мне нязручна пытацца вас, генерал, - сказаѓ я, - але ѓ мяне павінен быць самалёт, які можа дагнаць "Леанарда".
  
  
  "Значыць, гэты самалёт хутка павінен быць тут", - сказаѓ генерал. 'Яе ведаю гэта. У вас ёсць што-небудзь?
  
  
  Наступіла кароткае маѓчанне. "Ёсць суперкарго, які яны рыхтавалі да вылету ѓ Вашынгтон. Мы прасунем падарожжа наперад і зробім для вас невялікі крук. Як ты думаеш, гэта нармальна?
  
  
  "Гучыць выдатна, генерал".
  
  
  "Самалёт будзе ѓ аэрапорце Неапалю ѓ адзінаццаць гадзін. Яе буду на борце, каб апазнаць вас.
  
  
  "Выдатна, генерал, - сказаѓ я. "Нам патрэбныя два парашута і выратавальны плыт".
  
  
  Ён спытаѓ. - "Два парашута?"
  
  
  "Са мной маладая жанчына, генерал. Яна працуе ѓ AX.
  
  
  'Добра, мы клапоціцца аб гэтым, містэр Картэр.
  
  
  "Вялікае дзякуй, генерал".
  
  
  На зваротным шляху ѓ аэрапорт яе спытаѓ Джыну, скакала ці яна калі-небудзь з парашутам па ѓсёй плоскасці. Яна паглядзела на мяне, як быццам яе сышоѓ з розуму.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Як ты думаеш, ты зможаш гэта зрабіць?"
  
  
  Яна ѓздыхнула. Да таго часу яе дазнаюся гэта.
  
  
  Мы скачам ѓ моры, таму прызямляемся трохі мякчэй, чым на сушы, - сказаѓ я. "Вядома, вы павінны вызваліцца ад парашута, як толькі вы зваліцеся ѓ ваду, інакш у вас будуць праблемы. Як толькі мы пазбавімся ад парашутаѓ, у нас будзе выратавальны плыт ".
  
  
  Думаю, яе змагу гэта зрабіць, - сказала яна, але выглядала нервовай. Неѓзабаве затым таго, як мы прыбылі ѓ аэрапорт, на зялёным фоне прызямліѓся вялікі транспартны самалёт . Генерал і ад'ютант сустрэлі нас з Джынай ѓ будынку вакзала. Генерал быѓ высокім чалавекам, некалі лётчыкам . Ён уважліва паглядзеѓ на маё пасведчанне асобы. Затым ён шырока ѓсміхнуѓся мне.
  
  
  "Ваенна-паветраныя сілы даставіць вас на месца здарэння, містэр Картэр. Наколькі тэрміновага гэты паездку на самай дэла?
  
  
  "Я магу толькі сказаць вам, што на борце " Леанарда " ёсць небяспечны чалавек , генерал, і мы павінны эга " знайсці".
  
  
  Генерал Макфарлейн падціснуѓ вусны; ён гатэль спытаць яшчэ, але ведаѓ, што я не магу яму было адказаць. Нарэшце ён працягнуѓ руку і сказаѓ: "Жадаю вам усялякіх поспехаѓ".
  
  
  "Дзякуй, генерал, - адказаѓ я. "Нам лепш сысці цяпер".
  
  
  Генерал не вярнуѓся ѓ грузавы самалёт. Ён сказаѓ, што яму было трэба чым-небудзь заняцца ѓ Неапалі і што пасьля гэтага ён вернецца на сваю базу. Мы развіталіся з ім у грузавы дзень будынка вакзала і пайшлі да самалёта ѓ суправаджэнні ад'ютанта. Рухавікі ѓжо працавалі, і мы падняліся на борт пры моцным ветры. Неѓзабаве затым таго, як нас прадставілі полдюжине салдат і афіцэраѓ у форме, мы ѓзляцелі.
  
  
  Лінія Італіі, якая дала нам падрабязны план падарожжа Леанарда, і нам сказалі, да прыкладу, дзе мы эга знойдзем. Акрамя таго, мы звязаліся з капітанам, капітанам Бертольди, і ён ведаѓ, што я павінен сачыць за тым, каб два парашутыста не зніклі ѓ моры. На працягу апошніх паѓгадзіны да кантакту паміж самалётам і караблём будзе падтрымлівацца радыёсувязь .
  
  
  Пілот падлічыѓ, колькі часу спатрэбіцца, каб абагнаць Леанарда, і вылічыѓ чатыры пяць гадзін. Гэта мяне вельмі задавальняла , таму што час станавілася важным фактарам . Мы елі халодную ежу, пакуль машына ляцела над паѓднёвай Францыяй. Калі мы ѓступілі, мацерыковая Еѓропа засталася ззаду.
  
  
  Мы атрымалі парашуты, і надзвычай цярплівы амерыканскі сяржант паказаѓ Джине, як яны працуюць і што рабіць, калі прыйдзе час. Яго глядзеѓ і слухаѓ.
  
  
  "І ѓсё, што мне трэба зрабіць, гэта цягнуць за кальцо? - спытала Джына.
  
  
  "Зусім фантастычным, мэм", - сказаѓ сяржант. "Але спачатку вы павінны цалкам адарвацца ад самалёта, памятайце пра гэта".
  
  
  'Так. Яе павінна павольна лічыць да дзесяці ", - сказала яна.
  
  
  Думаю, усё будзе добра, сяржант, - сказаѓ я.
  
  
  "Так", - нерашуча адказала Джына. Яна выглядала маленькай і далікатнай, я стаю ѓ зялёным лётным касцюме, які эй, лі. Яна прыбрала валасы з твару. - "Я магу гэта зрабіць".
  
  
  "Толькі не адпускай гэта кольца", - сказаѓ сяржант. "Вы можаце ѓпасці далёка, перш чым зноѓ зловіце эга".
  
  
  "Не адпускаць кольца", - пацвердзіѓ Джын.
  
  
  Тым часам пілот звязаѓся з " Леанарда" і паведаміѓ капітану аб нашым скачку і аб тым, дзе нас шукаць. Ён папрасіѓ капітана ѓзяць нас на борт і дапамагчы ѓсім, чым можна .
  
  
  Быѓ бясхмарны дзень. Мы з Джынай глядзелі ѓ акно, пакуль не ѓбачылі доѓгі белы акіянскі лайнер, які, здавалася, нерухома ляжаѓ пад намі ѓ кобальтава-сінім моры.
  
  
  Сяржант кіѓнуѓ мне. "Мы гатовыя да скачка, містэр Картэр".
  
  
  Праз некалькі хвілін мы ѓжо стаялі ля адкрытай дзень плоскасці. Вакол нас свістаѓ вецер. Нічога не было відаць, акрамя блакітнага неба і сіняга сукенка.
  
  
  Добра, Джына, - сказаѓ я. Яе паважаѓ яе за яе адвагу. - "Не глядзі ѓніз. Ты проста шагаешь за дзверы і трымаеш кольца. Палічы да дзесяці і цягні за яго.
  
  
  Яе буду шчыра за табой ".
  
  
  Добра, сказала яна, iso усіх сіл спрабуючы ѓсміхнуцца.
  
  
  Яна павярнулася і скокнула. Яе убачыѓ, як яна ѓпала, а затым убачыѓ выпукласць белага шоѓку ззаду нах. Гэй, гэта ѓдалося. Яе, кіѓнуѓ сяржанту і выскачыѓ вакол самалёта.
  
  
  Калі вы не скачаце tac часткі, у першыя некалькі секунд, затым скачка ваш страѓнік будзе дзіѓна засмучаны. Мой падскокваѓ уверх і ѓніз, калі яе ныраѓ у мора ѓнізе, і вецер свістаѓ вакол маіх вушэй і галавы, затрымліваючы дыханне. Выцягнуѓшы кольца, яе назіраѓ, як ён разгортваецца, калі рабіѓ сальта ѓ сыходным патоку адбору пробаѓ паветра. Раптам парашут рэзка тузануѓся. У наступны момант яе павольна паплыѓ да зіхоткаму мора з белым паветраным шарам над маёй галавой. Адкрытыя пада мной Джына плыла, ee парашут мякка пагойдваѓся на ветры. Не далёка наперадзе быѓ павольна пашыраецца белы корпус "Леанарда", малюючы пеністы пасля ѓ спакойным моры.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраѓнік 10
  
  
  
  
  
  
  
  
  Джына ѓрэзалася ѓ цёмна-сінія вады Атлантычнага акіяна ѓ некалькіх сотнях ярдаѓ ад гладкага белага корпуса "Леанарда" , остановившего машыны і які здаваѓся амаль нерухомым. Калі яе спускаѓся k & nb яе ѓбачыѓ, як з карабля спускаюць выратавальную шлюпку . Назаѓжды мной лунаѓ трэці белы парашут, наш выратавальны плыт. Праз секунду пасля таго, як яе ѓбачыѓ стол, яе, нырнуѓ у мора.
  
  
  Яе цалкам пагрузіѓся ѓ ваду, а калі зноѓ падняѓся, яго зняѓ рамяні парашута. Салёная вада зачапіла вочы. Яе выцер ih і паспрабаваѓ убачыць Джыну за хвалямі. Нарэшце яго выявіѓ ee у двухстах ярдаѓ ад мяне . Стол прызямліѓся ледзь ліжа да поднимающемуся носе карабля.
  
  
  Яе паплыѓ да Джине. Калі ёй быѓ у пяцідзесяці ярдаѓ ад нах яе, убачыѓ, што яна ѓ парадку. Яна зняла парашут і паплыла да мяне. Мы сустрэліся ѓ бурлівай & nb, і яе абняѓ ee за талію.
  
  
  "Я зрабіла гэта, Нік!" - усклікнула яна з прамяністай усмешкай на твары.
  
  
  Яе, усміхнуѓся. - "Ідзем, - сказаѓ я. "Давайце вылезем праз вады".
  
  
  Да ѓчастка дабраліся без працы, і пасля таго, як яе расшпіліѓ рамяні, разгарнуѓ скрутак. Калі яе выцягнуѓ клапан збоку, пачулася шыпенне адбору пробаѓ паветра, гучнае шыпенне над морам, і жоѓты плыт надзьмуѓся. Яе, падняѓся на борт і зацягнуѓ Джыну .
  
  
  "Ах!" - сказала яна, падаючы спіной на стол. "Якое палягчэнне!
  
  
  "Мы будзем на караблі раней, чым вы гэта даведаецеся", - сказаѓ я. "Глядзі." І яе, паказаѓ на маленькую лодку, якая ідзе да нас.
  
  
  Шлюп апынуѓся з намі вельмі хутка. На борце было некалькі маладых італьянцаѓ. Калі яны пагрузілі нас у лодку, яны здзіѓлена паглядзелі адзін на аднаго, убачыѓшы, як Джына здымае сваю лётную шапку, так што яе вільготныя валасы ѓпалі вось на плечы . Одзіна вакол мужчын свіснуѓ, але Джына праігнаравала эга і ѓчапілася ѓ маю руку.
  
  
  
  
  Калі мы падняліся на борт, члены экіпажа кінуліся нас віншаваць. Некалькі пасажыраѓ толкнулись, але капітана нідзе не было. Яе падумаѓ, што калі Юда быѓ на борце карабля, ён, напэѓна, нас ужо бачыѓ. Гэта было для нас дрэнна, але мы нічога не маглі з гэтым зрабіць.
  
  
  Нас адвялі да корабельному лекара, які сцвярджаѓ у кароткім аглядзе. Ён быѓ вельмі ветлівым, але не гаварыѓ па-ангельску.
  
  
  Потым расследавання малады карабельны афіцэр праводзіѓ нас у пустую каюту першага класа.
  
  
  Яго спытаѓ, калі ён збіраѓся сыходзіць. - "Калі яе магу пагаварыць з вашым капітанам?"
  
  
  "Я спытаю яго, сіньёр", - сказаѓ ён, з сумам гледзячы на Джыну.
  
  
  "Па крайняй меры, яны, да нас сухую вопратку", - сказала Джына, паказваючы на вопратку, на двухспальным ложку. Для Джыны былі блузку, спадніца і ваѓнянай швэдар, а для мяне - касцюм ѓ трапічным стылі і спартовая кашуля. Яшчэ oni нам мяккія скураныя сандалі.
  
  
  "Яны здаюцца вельмі бестурботнымі па нагоды нашага прыбыцця", - сказаѓ я. "Калі афіцэр промедлит, яго сам знайду майстры".
  
  
  Мы хутка апрануліся. Джына выглядала ѓзрушаюча ѓ сваім уборы. Яе быѓ падобны на сіцылійскага жыгала. Яе адкрыѓ трывалы воданепранікальны пакет, які быѓ на мне, і агледзеѓ сваю зброю, люгер і шпількі. Яе прычапіѓ кабуру па-над кашулі з кароткімі рукавамі і схаваѓ Вильгельмину. Але я пачакаѓ, пакуль Джына пойдзе ѓ маленькую ванную, каб прычасацца, перш чым разгарнуць Х'юга і прышпіліць яе да сабе на перадплечча. Калі яна вярнулася ѓ каюту, мая куртка ѓжо закрывала зброю.
  
  
  "Ты выглядаеш прыгожа", - сказала Джына.
  
  
  "Ты таксама", - адказаѓ я. "Пойдзем паглядзім. У нас мала часу ".
  
  
  Мы выйшлі на палубу. На такім вялікім караблі было складана зразумець, як дабрацца да пірса. Мы ішлі каля дваццаці хвіліна, перш чым, нарэшце, дабраліся да верхняй пасажырскай палубы.
  
  
  "Дзе мы можам знайсці майстра?" Яе спытаѓ у марак.
  
  
  "Майстар, сэр? Гэта немагчыма.'
  
  
  "Ён чакае мяне", - сказаѓ я.
  
  
  Ён засумняваѓся. "Магчыма, табе варта спытаць у сцюарда".
  
  
  "Да рысу эга! Дзе старэйшы памочнік? ".
  
  
  "Ах, містэр Фикуцца. Гэта павінна быць на мастку.
  
  
  "Дзякуй", - сказаѓ ёй і пайшоѓ mimmo яго да лесвіцы, перад якой вісела ланцуг. Ён працягнуѓ руку.
  
  
  "Вы і лэдзі павінны спачатку пайсці да свайго экскурсаводу, сэр".
  
  
  "Вада аль диаволо!" - уголас сказала Джына. "Што памылка друку!"
  
  
  Яна насварылася на яго. Яе заклаѓ гэй руку на плячо.
  
  
  "Глядзі", - сказаѓ яе мараку. - Мы пойдзем туды шукаць містэра Фикуцца, з вашай кампаніяй або без нах. Вы можаце адвесці нас да яму?
  
  
  Ён на імгненне паглядзеѓ на маё змрочны твар. "Выдатна", - сказаѓ ён. - "Ідзіце за мной."
  
  
  Ён адпусціѓ ланцуг для лесвіцы, і мы рушылі ѓслед за ім да моста. Ён папрасіѓ нас пачакаць у праходзе, пакуль ён падымаецца па мосце. Яе мімаходам убачыѓ мужчын ѓ белых мундзірах, і праз некалькі імгненняѓ адзін вакол іх выйшаѓ. Гэта быѓ першы памочнік Фикуцца.
  
  
  "А, містэр Картэр і міс Рамана", - сказаѓ ён з шырокай усмешкай.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Дзе капітан?"
  
  
  "Ён сказаѓ, што хутка убачыцца з вамі".
  
  
  Яе пачаѓ хвалявацца. Лінейны штаба ѓ Італіі сказаѓ бы эму, наколькі курсавая нашай населены пункт расіі, нават калі б ён не ведаѓ падрабязнасцяѓ.
  
  
  "Мы хочам пагаварыць з ім цяпер", - сказаѓ я. "Нам трэба абмеркаваць вельмі важны лейцара".
  
  
  "Але, містэр Картэр, капітан вельмі заняты. Ён ... "Кравец пабяры, Фикуцца", - сказаѓ я. "На карту пастаѓлена бяспеку гэтага карабля і эга пасажыраѓ. Час сыходзіць.'
  
  
  Ён выглядаѓ задуменным. Затым ён сказаѓ: "Выконвайце за мной".
  
  
  Потым невялікі прагулкі мы апынуліся ля дзвярэй капітанскай каюты. Фикуцца пастукаѓ. Калі мы пачулі голас ѓнутры, Фикуцца адкрыѓ дзверы, і мы ѓтрох ѓвайшлі ѓнутр.
  
  
  За драѓляным сталом сядзеѓ высокі тоѓсты мужчына з серабрыста-сівымі валасамі. Ён устаѓ і пасля таго, як Фикуцца прадставіѓ нас , шумна прывітаѓ нас.
  
  
  Ён сказаѓ; - "Дык гэта яны два дэсантніка!" гэта паблажліва прагучала. "Драматычны спосаб патрапіць на борт, вам не здаецца, містэр Картэр?"
  
  
  "Баюся, у нас не было выбару, капітан", - адказаѓ я.
  
  
  "Сядзьце, калі ласка", - сказаѓ ён, паказваючы на два крэсла.
  
  
  Мы ѓ такую гульню.
  
  
  "Добра, - сказаѓ Бертольди. "Мая кампанія паведаміла мне, што вы шукаеце нейкага пасажыра на маім караблі. Скажыце , містэр Картэр, чаму нельга арыштаваць гэтага чалавека, калі ён выйдзе на бераг у Нью-Ёрку?
  
  
  Перш за ѓсё, - сказаѓ я, - несумненна, гэты чалавек замаскіраваны, таму мы павінны знайсці яго, перш чым мы дабяромся да Нью-Ёрка. Па - другое, я не паліцэйскі, і нават калі б яе ім быѓ, гэты чалавек не пакінуѓ бы ѓ жывых сведак. Так што справа не ѓ простым арышце ".
  
  
  "Так, вядома, - сказаѓ капітан. "Магу яе ѓбачыць ваша пасведчанне асобы, містэр Картэр?"
  
  
  Яе эму паказаѓ сваё пасведчанне асобы.
  
  
  "Ах, амерыканская выведка. А юная лэдзі?
  
  
  "Яна працуе на нас", - сказаѓ я.
  
  
  "На самай справе." Ён здагадліва ѓсміхнуѓся. "Містэр Фикуцца дапаможа вам у сустрэнуць вашых папрасіѓ, містэр Картэр. Вы не можаце выкарыстоѓваць агнястрэльную зброю на гэтым караблі, акрамя выпадкаѓ самаабароны, і вы павінны паважаць канфідэнцыяльнасць іншых маіх пасажыраѓ. Акрамя таго, вы павінны зрабіць усё магчымае, каб не звязвацца з імі ".
  
  
  Яе зноѓ пачаѓ злавацца. - "Капітан Бертольди, - сказаѓ я, - я не гатовы спрачацца. Яе прапаную вам паслухаць тое, што я хачу сказаць, перш чым вы вырашыце, што мы будзем, а што не будзем рабіць ".
  
  
  Бертольди і Фикуцца абурана пераглянуліся. "У мяне няма ѓсяго дня, каб абмяркоѓваць гэты лейцара, містэр Картэр", - холадна сказаѓ Бертольди. "Калі вам ёсць што сказаць , калі ласка, кажаце коратка".
  
  
  "Капітан, - сказаѓ я, - мы не толькі аб гэтым чалавеку. Мы мяркуем, што ён прывёз на гэты карабель вельмі небяспечнае зброю .
  
  
  'Зброю?'
  
  
  'Так, каб галасаванне.' Яе, адкрыта паглядзеѓ на яго. - "Ядзерную зброю".
  
  
  Эга вочы злёгку пашырыліся.
  
  
  "Мы лічым, што гэта маленькая атамная бомба".
  
  
  Фикуцца падняѓся з крэсла. - "Дьяволо!
  
  
  Твар капітана Бертольди з'явіѓся намёк на шок, затым ён хутка вярнуѓся ѓ сваё скептычным поглядам. - "Якія доказы ѓ вас ёсць для гэтага?"
  
  
  - Ніякіх дакладных доказаѓ, - прызнаѓся я. "Запіска з назвай вашага карабля і шмат дадатковай інфармацыі. Але разам яны прыводзяць да разумнага высновы ". Павісла доѓгае, глыбокае маѓчанне. "Але вы не ѓпэѓненыя , што на маім караблі ёсць бомба?"
  
  
  "Гэта больш чым верагодна, капітан", - сказаѓ я.
  
  
  "І вы хочаце, каб абшукаць карабель у папрасіѓ магчымай бомбы?" - Капітан, - сказаѓ Фикуцца, - я магу паставіць на гэта некалькі чалавек .
  
  
  "Нам трэба як мінімум тузін мужчын", - сказаѓ я. "Гэта вялікі карабель, і час на зыходзе. Мы павінны пачаць абшукваць каюты ѓсіх пасажыраѓ, якія ѓ такую гульню ѓ Неапалі , таму што я ѓпэѓнены, што сапраѓднага імя чалавека, якога мы шукаем, Юды, няма ѓ спісе пасажыраѓ. Вядома, мы павінны гэта праверыць ".
  
  
  "Большасць пасажыраѓ, садзілася ѓ Неапалі, містэр Картэр, - запярэчыѓ капітан. "Вы хочаце непакоіць і хваляваць гэтых людзей . Вы Ведаеце, у пасажыраѓ ёсць пэѓныя правы.
  
  
  І адно вакол іх - гэта права на бяспеку, на борце гэтага карабля, - сказаѓ я. Яе таксама прашу, каб вы даручылі мне пошук, так як у мяне ёсць вопыт у такіх рэчах. А потым яе бы гатэль, каб вы прытармазілі карабель, каб у нас было больш часу.
  
  
  Ісці павольней! - абурана усклікнуѓ Бертольди. Нам за што. Яе павінен прытрымлівацца раскладу. У маіх пасажыраѓ таксама ёсць свой расклад. Вы нават не ведаеце, ці ёсць на борце бомба. Няма, карабель захоѓвае нармальную крэйсерскую хуткасць.
  
  
  Капітан!
  
  
  "І, - перапыніѓ ён мяне, - пошукамі кіруе містэр Фикуцца. Вы атрымаеце ад яго загады, містэр Картэр, у адваротным выпадку ператрусу наогул не будзе. Гэта ясна?
  
  
  "Становіцца ясней".
  
  
  Капітан Бертольди павярнуѓся да Фикуцце. "Вазьмі дзесяць чалавек і гэтых двух чалавек і raid каюты. Пачні з трэцяга класа і падымайся адтуль ".
  
  
  "Капітан, - сказаѓ я, - наѓрад ці ѓ Юды будзе што-небудзь, акрамя першакласнай каюты".
  
  
  "Паѓтараю, містэр Фикуцца, пачніце з трэцяга класа", - сказаѓ Бертольди. "Калі там пошук не атрымаецца, мы паглядзім, ці трэба абшукаць іншыя часткі карабля".
  
  
  Глупства гэтага чалавека была неверагоднай. Яе вырашыѓ тэлеграму ѓ штаба кампаніі, што ён перашкаджае поѓнамаштабнага ператрусу.
  
  
  "Дзякуй за супрацоѓніцтва, капітан", - холадна сказаѓ я і ѓстаѓ.
  
  
  "Да вашых паслуг, містэр Картэр", - сказаѓ ён. - Яшчэ што-што, містэр Фикуцца. Калі ёсць пасажыры, якія адмаѓляюцца ад ператрусу сваіх кают , не настойвайце. Дашліце ih да мяне, і я растлумачу ".
  
  
  "Капітан, у нас няма часу на такія ...
  
  
  "Вы можаце ісці, містэр Картэр".
  
  
  Яе люта паглядзеѓ на яго. - "Добра", - сказаѓ я. Яе, павярнуѓся і выйшаѓ па каюты разам з Джынай, а Фикуцца рушыѓ услед за мной.
  
  
  Фикуцца быѓ ценымногие карысней свайго гаспадара. Ён хутка злавіѓ скарбніка Фабрыцыо, і разам яны сабралі дзевяць маракоѓ, якія павінны былі шукаць разам з намі. Яе бы гатэль, каб гэта не было такой вялікай працай, каб яе мог справіцца з ёй самастойна.
  
  
  
  
  Праз гучнагаварыцель было абвешчана, што пасьля абеду ѓсе пасажыры трэцяга класа павінны заставацца ѓ сваіх каютах для праверкі багажу. Гэта стала б яшчэ адным папярэджаннем Юду адносна таго, што адбываецца , але, падобна, не было устаноѓ захаваць нашы дзеянні ѓ сакрэце. Увесь вечар мы абшуквалі багаж, але нічога не знайшлі. Калі пасажыра не было ѓ каюце, пошук не вырабляѓся па камандзе гаспадара. Да шчасце, большасць пасажыраѓ было там. Апоѓначы давялося спыніцца - таксама па загаду капітана.
  
  
  Затым некаторага супраціву ён дазволены да нас абшукаць машыннае аддзяленне, але мы нічога не знайшлі.
  
  
  
  
  На наступную раніцу група дэтэктываѓ, уключаючы нас з Джынай, крыху адпачыла. Мы павінны былі гэта зрабіць. Італьянскім членам экіпажа пагражала небяспека заснуць, і мы таксама былі змучаныя. Незадоѓга да паѓдня мы хутка перакусілі і працягнулі шлях. Яе ѓгаварыѓ Бертольди адразу перайсці па трэцяга класа ѓ першы, каб мы маглі пакінуць пачатку другой клас напрыканцы. Пошукі працягваліся ѓвесь дзень. Большасць пасажыраѓ былі вельмі ветлівыя. Некаторыя настойвалі на сустрэчы з капітанам, але ѓ рэшце рэшт пагадзіліся на ператрус сваіх рэчаѓ.
  
  
  Да канца другога дня мы склалі ѓвесь спіс пасажыраѓ, але не знайшлі нічога, што нагадвала б атамную бомбу, і не бачылі нікога, хто хоць бы аддалена нагадваѓ Юду. Калі ён быѓ на борце, ён добра хаваѓся, або эга наведаѓ адзін вакол іншых адзінаццаці чалавек, якія выконваюць гэтую працу. Але мы ѓсё яшчэ былі з пустымі рукамі.
  
  
  На трэці дзень мы спыталі Бертольди, ці можам мы абшукаць памяшкання для экіпажа. Ён быѓ у лютасці. "Хіба цяпер не відавочна, што вы памыляліся наконт бомбы , містэр Картэр?"
  
  
  "Зусім няма", - адказаѓ я. "І калі вы не дасце мне дазволу на гэта расследаванне, ёй телеграфирую у ваш штаба. А затым яе таксама звяжуся з Вашынгтонам, які затым звяжацца з вашым урадам у Римэ ".
  
  
  Пыху саслізнула з твару Бертольди. - "Гэта пагроза, містэр Картэр?"
  
  
  - Вы можаце называць гэта як хочаце, капітан. Ёй зраблю ѓсё магчымае, каб абшукаць гэты карабель. Мы на поѓнай хуткасці плывём у Нью-Ёрку і прыбываем туды заѓтра ніяк не калі . У гэтым горадзе пражывае дзесяць мільёнаѓ чалавек. Калі вы не турбуецеся аб сваіх пасажырах, падумайце аб гэтых людзях. Калі на борце ёсць атамная бомба, якая займаецца можа падарвацца ѓ любы момант, вы гатэлі б, каб на вашай сумлення здарылася такая катастрофа? Гэта значыць, калі вы выберацеся жывым, у чым яго сур'ёзна сумняваюся.
  
  
  Фикуцца ціха сказаѓ: "Капітан, магчыма, каманда не будзе пярэчыць супраць гэтай праблемы".
  
  
  Бертольди устаѓ з-за крэсла і пачаѓ хадзіць. Калі ён павярнуѓся да мяне, яго твар быѓ сур'ёзным. "Добра, містэр Картэр", - сказаѓ ён. "Вы можаце правесці сваё ѓласнае даследаванне. Але асабіста я праводжу вас у каюту маіх афіцэраѓ ".
  
  
  "Як хочаце", - сказаѓ я.
  
  
  Ператрус цягнуѓся павольна, да поѓдня. Ён нічога не даѓ і выклікаѓ гнеѓныя заѓвагі майстар-Бертольди. Ён злы быѓ асабліва, калі мы ненадоѓга агледзелі і эга пакоі. Ён спытаѓ. - "Цяпер вы даведаецеся, што бомбы няма?"
  
  
  "Ёй сказаѓ. - "Не, цяпер яе хачу абшукаць надбудову, аж да выратавальных шлюпак".
  
  
  "Абсурд!" - прамармытаѓ ён, але давайце далей. Фикуцца якое-то час нам дапамагаѓ; затым мы з Джынай засталіся адны. Мы агледзелі галеры, кладоѓкі, усе ямы і куты вялікага карабля, але безвынікова.
  
  
  "Можа быць, капітан правоѓ, Нік", - сказала Джына за вячэрай у той вечар. - "Можа, на борце няма бомбы. Магчыма, Юда выпусціѓ свой шанец з-за змяненняѓ раскладу рэйсаѓ ".
  
  
  "Я б гатэль, каб гэта было праѓдай", - сказаѓ я. "Я сапраѓды хачу, каб Бертольди быѓ правоѓ. Але я яе ведаю Юду, Джына ". Яе нахмурыѓся. "Павінны быць месцы, якія мы не абшукалі. Ці, можа быць, адзін праз нашых памочнікаѓ дрэнна справіѓся з працай. Мы не ведаем. А заѓтра мы заплывем у гавань Нью-Ёрка . Яе павінен паслаць Хоуку паведамленне па радыё сёння ѓвечары. '
  
  
  "Што ты скажаш?"
  
  
  "Проста, што мы не знайшлі Юду і эга бомбу. Хоук што-небудзь прыдумае.
  
  
  
  
  Яе спаѓ неспакойна. Калі яе прачнуѓся на наступную раніцу і паглядзеѓ на Джыну, якая займаецца ѓсё яшчэ спала ѓ іншай частцы каюты , яе, падумаѓ, як блізка мы былі да Нью-Ёрку . Падчас сняданку мы атрымалі бюлетэнь, у якім гаварылася, што дарога зойме яшчэ тры гадзіны.
  
  
  "Дазволіць ці караблю прышвартаваѓся?" - спытала Джына.
  
  
  "Калі гэта так, там будзе які сустракае камітэт", - адказаѓ я.
  
  
  Пакуль іншыя пасажыры збіраліся і рыхтаваліся да высаджвання, яе застаѓся ѓ нашай каюце з Джынай. Каля дзесяці гадзін я пайшоѓ на палубу першага класа, спадзеючыся ѓбачыць каго-небудзь, хто мог бы быць падобны на Юду. У палове на адзінаццатую здаѓся мацярык, і незадоѓга да паѓдня мы прычалілі да гавані Нью-Ёрка. Большасць пасажыраѓ знаходзіліся на палубе, адкуль адкрываѓся від на гарызонт Манхэтэна і Статую Свабоды.
  
  
  Як я і чакаѓ, нас сустракалі. Берагавая ахова злавіла " Леанарда" ѓ гавані і папрасіла эга спыніцца. Капітан падпарадкаваѓся, але я бачыѓ, як ён злосна выкрыкваѓ загады сваім афіцэрам. Неѓзабаве затым поѓдня на борт падняліся некалькі афіцэраѓ і салдат берагавой аховы ѓ суправаджэнні некалькіх агентаѓ AX, мэра Нью-Ёрка і Дэвіда Хоука.
  
  
  Капітан Бертольди папрасіѓ аб сустрэчы ѓ сваёй каюце. Туды павінны былі адправіцца два старэйшых афіцэра берагавой аховы, мэр, Хок, Фикуцца, Джына і яе. Ястраб закусіѓ не запаленую цыгару, калі яе праінфармаваѓ эга аб нашых няѓдачах.
  
  
  "Я не веру, што Юда на борце", - сказаѓ ён. "І калі ён на борце, гэта бомба, напэѓна, таксама там". Ён зірнуѓ на Джыну. - "Вы наймаеце прыгожых жанчын, Нік, - сказаѓ ён.
  
  
  Джына зразумела, камплімент, а не сарказм. " Г ", - сказала яна і ѓсміхнулася.
  
  
  " Нам" , - адказаѓ Дэвід Хок.
  
  
  Яе гатэль засмяяцца, але думка пра Юду пацягнула куткі майго rta ѓніз.
  
  
  "Вы абшукалі ѓвесь карабель?" - спытаѓ Хоук.
  
  
  "Зверху ѓніз", - сказаѓ я. "Сыч бога, мы нават у прыбіральні зазіралі. Ёй проста больш нічога не ведаю ".
  
  
  Я не сказаѓ нічога. Хок і Джына паглядзелі на мяне.
  
  
  'Што гэта?' - спытаѓ Хоук.
  
  
  "Я проста падумаѓ аб іншым месцы", - сказаѓ я. "Скажы Бертольди, што я зараз буду".
  
  
  Яе паспяшаѓся да стала скарбніка, успомніѓшы, што ѓ пачатку нашых пошукаѓ казначэй распавёѓ мне пра чалавека, які падышоѓ да стала капітана, каб пагаварыць аб захаванасці рэчаѓ . Гэта каштоѓныя рэчы. Гэта азначала, што на борце павінен быць сейф.
  
  
  "Так, містэр Картэр", - сказаѓ Фабрыцыо, калі яе спытаѓ эга аб гэтым. "У нас у офісе ёсць вялікі сейф. Але я не магу сабе ѓявіць, што ѓ гэтым ёсць што-тое, што магло б вас зацікавіць.
  
  
  "Можа, нам лепш зірнуць", - сказаѓ я. Фабрыцыо нас не раздражняѓ. Ён нават не знайшоѓ час выклікаць майстра. Праз некалькі імгненняѓ сейф памерам з чалавека быѓ адкрыты. Яе схіліѓ галаву і рушыѓ услед за ім ѓнутр. Мы ѓсе паглядзелі. У вялікім пакеце апынуѓся срэбны артэфакт па Іспаніі. Гэта было расчараваннем.
  
  
  "Мне вельмі шкада, сіньёр", - сказаѓ Фабрыцыо.
  
  
  "Ну, гэта была проста ідэя".
  
  
  Пакінуѓ ёй эга і вярнуѓся да стала капітана. Што-то круцілася ѓ мяне ѓ галоѓ, але я не мог зразумець гэта.
  
  
  Яны пачалі ѓ офісе. Капітан пайшоѓ на сваё крэсла. Усе астатнія сядзелі, акрамя Хоука, які стаяѓ у куце з цыгарай у кутку rta і эга худыя рукі былі скрещенны на грудзях. Яе, падышоѓ к яму і паківаѓ галавой, паказваючы, што ѓ мяне нічога не атрымалася .
  
  
  "Але, містэр Картэр агледзеѓ гэты карабель зверху данізу!" - сказаѓ Бертольди. "Калі б такая рэч была на борце , ён б яе знайшоѓ".
  
  
  "Дараваць мяне, капітан", - сказаѓ старэйшы па двух афіцэраѓ берагавой аховы, капітан-лейтэнант-камандзір. "Мы не можам дапусціць гэты карабель у гавань Нью-Ёрка, пакуль не будзе праведзена больш за дбайнае расследаванне".
  
  
  "На самай справе", - пагадзіѓся мэр. - "Мы павінны працягваць пошукі. На карту пастаѓленыя мільёны жыццяѓ ".
  
  
  Бертольди кінуѓ на мяне люты погляд, як быццам яе ѓвёѓ эга ѓ гэтую няёмкую сітуацыю. - "Вы збіраецеся, - спытаѓ ён, - пакінуць маіх пасажыраѓ тут у моры, пакуль вы працягваеце абшукваць мой карабель?"
  
  
  "Не", - адказаѓ Хок ад імя афіцэра берагавой аховы. Усе паглядзелі на яго. - "У нас ёсць лепшы план, які ценымногие бяспечней для пасажыраѓ. У цяперашні час тут хадзілі некалькі паромаѓ. Пасажыры перасаджваюцца на гэтыя паромы без багаж і адпраѓляюцца ѓ порт . За імі будуць добра даглядаць, пакуль карабель будзе зноѓ абшуканы. Сам карабель будзе вернуты ѓ адкрытае мора, і расследаванне будзе праводзіцца маімі людзьмі і людзьмі капітан-лейтэнанта пад маім кіраѓніцтвам.
  
  
  "Назад у адкрытае мора!" сказаѓ Бертольди глухім тонам. "Перамяшчэнне маіх пасажыраѓ?"
  
  
  "Я думаю, што гэта адзінае бяспечнае рашэнне, капітан", - сказаѓ Хоук. - "Хутка сюды прыбудуць паром", - сказаѓ капітан-лейтэнант.
  
  
  "Але вы не маеце права!" усклікнуѓ Бертольди. "Гэта вялікая глупства".
  
  
  "Капітан, - ледзяным тонам сказаѓ Хок, - было б па-дурному не звяртаць увагі на пагрозу".
  
  
  Капітан Бертольди цяжка паваліѓся на крэсла. Ён ѓтаропіѓся на свае рукі. - "Выдатна", - сказаѓ ён. "Але калі бомба не будзе знойдзена, панове, яе знойдзены прапанаваць маёй кампаніі выказаць пратэст супраць гэтага сумнай інцыдэнту".
  
  
  "Да яму будуць ставіцца з усім павагай", - адказаѓ Хок. "А зараз, капітан, яе мяркую, вам лепш праінфармаваць пасажыраѓ аб тым, што адбываецца".
  
  
  Думка, якая займаецца круцілася ѓ мяне ѓ галоѓ, раптам набыла форму. Яе пачакаѓ, пакуль астатнія мужчыны сыдуць. Калі толькі капітан, Ястраб, Джына і яе ѓсё яшчэ былі ѓ каюце, яе спытаѓ: "Капітан, ці праѓда, што пасажыры прыходзяць да вас, каб здаць каштоѓныя рэчы каштоѓнасцю звыш пэѓнай сумы?"
  
  
  Бертольди адарыѓ мяне незадаволеным позіркам. Яе, лічу, што ён думалі мяне сваім асабістым катам. "На самой справе, містэр Картэр", - сказаѓ ён .
  
  
  Хоук паглядзеѓ мне ѓ твар, спрабуючы зразумець, аб чым я думаю.
  
  
  "Ці шмат у вас было такіх просьбаѓ падчас гэтай паездкі?"
  
  
  "Можа быць, пяць ці шэсць".
  
  
  "А потым гэтыя людзі прыходзяць ѓ гэты офіс, ці не так?"
  
  
  "Так, Так".
  
  
  "Што ты задумаѓ, Нік?" - спытаѓ Хоук.
  
  
  "Я разважаю, сэр", - сказаѓ я. "Одзіна вакол гэтых пасажыраѓ паклаѓ у свой шафку даволі вялікі пакет ?"
  
  
  'Так, у самай дэла. Ih было некалькі ".
  
  
  "І табе давялося пакінуць аднаго, вакол гэтых людзей аднаго ѓ гэтай каюце, хаця б на кароткі час?"
  
  
  Ён дзіѓна паглядзеѓ на мяне; потым яго ѓбачыѓ, што ён што-тое ѓспомніѓ. Упершыню з імі тхара, як яго сустрэѓ я , ён гаварыѓ з некаторай доляй глыбокай павагі ѓ голасе. "Так, сапраѓды", - павольна сказаѓ ён. "Тут быѓ чалавек..."
  
  
  'Як ён выглядаѓ?' - спытаѓ Хоук.
  
  
  "У яго была барада. Вельмі дзіѓна выглядае мужчына. Вельмі худы твар.
  
  
  'Юда!' - крыкнуѓ Ястраб.
  
  
  "Я таксама так думаю", - сказаѓ я. "І магчыма, ён змяніѓ свае планы, знаходзячыся ѓ гэтай каюце. Ён , магчыма, меѓ намер змясціць бомбу ѓ вялікім сейфе , але , магчыма, вырашыѓ, калі ён быѓ тут адзін, знайсці лепшае месца. Ці, можа быць, ён не хацеѓ ѓзбуджаць цікаѓнасць скарбніка па нагоды гэтага прадмета ".
  
  
  Бертольди парыѓся ѓ скрыні крэсла і выцягнуѓ ліст паперы. Ён паглядзеѓ на нах на імгненне. "Голас эга імя", - сказаѓ ён. - Бенедыкт Арнольд. У яго ёсць першакласная каюта нумар дванаццаць на палубе А.'
  
  
  У гэты момант у дзвярах з'явіѓся мэр з аркушам паперы ѓ руцэ і спалоханым выразам твару.
  
  
  "Спадары, калі былі якія-небудзь сумневы ѓ сур'ёзнасці сітуацыі, ih ble растлумачыць цяпер".
  
  
  'Што гэта?' - спытаѓ Хоук.
  
  
  "Мой офіс толькі што атрымаѓ гэтую тэлеграму праз Рыфму", - жорстка сказаѓ ён.
  
  
  Хоук ѓзяѓ ліст паперы і прачытаѓ услых:
  
  
  
  
  
  "Містэр мэр. Атамная бомба была размешчана ѓ такім месцы, што ваш горад можна разбурыць адным націскам кнопкі . Вы павінны верыць нам, калі мы кажам, што гэта не жарт. У доказ гэтага мы прыводзім кодавы нумар нашага механізм запальвання: HTX 312.
  
  
  Бомба будзе падарваная на працягу 48 гадзін, калі не будзе выплачаная сума ѓ сто мільёнаѓ даляраѓ залатымі зьліткамі. Гэта складае каля дзесяці даляраѓ на жыццё ѓ Нью - Ёрку. Калі ласка, падумайце пра гэта, вельмі ѓважліва. Ёсць вельмі крыніц атрыманы грошай. Вы атрымаеце другое паведамленне з далейшымі інструкцыямі, у працягу сутак.
  
  
  
  
  
  Хоук паглядзеѓ на мяне. "Гэта ён", - сказаѓ ён. Затым ён спытаѓ: "ці Можаце вы ѓявіць, што ён мог бы зрабіць са нумарах мільёнамі даляраѓ ?"
  
  
  "Вы ведаеце, хто паслаѓ гэты ліст?" - спытаѓ мэр.
  
  
  "Чалавек, якога мы шукаем", - адказаѓ Хок. "Тэлеграма павінна была быць паслана па адным эга саѓдзельнікаѓ у Римэ , так , каб яна супала з прыбыццём "Леанарда" ѓ Нью - Ёрку."
  
  
  "Напэѓна, Фарэлі", - прамармытаѓ я.
  
  
  "Насупраць", - запярэчыѓ капітан. "Тут нічога не гаворыцца пра "Леанарда" , наогул нічога ".
  
  
  "Па зразумелых прычынах", - прамармытаѓ Хоук. "Відавочна, яны не гатэлі прыцягваць увагу да гэтага караблю, містэр Бертольди".
  
  
  Яе заѓважыѓ выраз вачэй капітана, калі Хоук звярнуѓся з лістом да яму без эга звычайнага загалоѓка. Эга, пыху раздражняла, але далёка не так, як эга нежаданне дапамагчы мне. Але цяпер камандаваѓ Хоук, і Бертольди атрымліваѓ загады ад AX, эму падабаецца гэта ці не.
  
  
  "Мне паведамілі, што прэзідэнт і губернатар атрымалі аднолькавыя тэлеграмы", - сказаѓ мэр. "Яны хочуць, каб мы сумесна сабралі неабходныя грошы. Але сто мільёнаѓ золатам, божа мой, што гэта за дурань?
  
  
  "Вар'ят, да якога мы павінны ставіцца вельмі сур'ёзна, містэр мэр. - Галаварэз-псіхапат, які поѓны рашучасці выканаць сваю пагрозу, калі залатыя зліткі не будуць дастаѓлены, - сказаѓ я.
  
  
  "Абсурд, поѓны абсурд, - нахмурыѓся Бертольди. "Гэта жарт, - дрэнная амерыканская жарт".
  
  
  "Я б не хацеѓ смяяцца, калі б выбухнула бомба", - сказаѓ Хоук. Ён працягнуѓ шыю да дзень і паклікаѓ афіцэра берагавой аховы, які стаяѓ за дзвярыма.
  
  
  'Ды сэр?' сказаѓ капітан-лейтэнанта, калі ён увайшоѓ.
  
  
  "Містэр Картэр і яго обыщем гэтую хаціну. А пакуль вазьміце свайго ад'ютанта і некалькіх маіх афіцэраѓ і паглядзіце, ці зможаце вы знайсці Бенедыкта Арнольда ѓ дванаццатай каюце на палубе А Ён можа быць тым чалавекам. Ах так, капітан, - дадаѓ Хок, - ён, напэѓна, будзе узброены і небяспечны. Таму prima сыходу усе магчымыя меры засцярогі ". Афіцэр кіѓнуѓ і павярнуѓся.
  
  
  "У яго барада, - сказаѓ капітан. Ранейшая ваяѓнічасць амаль цалкам знікла, і на яго обветренном чалавека з'явіліся трывожныя маршчыны. "І вельмі, э-э, сухое твар. Так, і яе памятаю яшчэ адну рэч ".
  
  
  'Якую?' - раѓнуѓ Хок, уважліва сачыць за кожным пропіссю майстар.
  
  
  "Ну, я не ведаю, ці важна гэта, - вагаѓся Бертольди, - але ён спытаѓ мяне, ці можна атрымаць інсулін на борце самалёта. Яе падазраю, што ѓ яго дыябет.
  
  
  "Нядзіѓна, што ён так кепска выглядае", - мякка сказаѓ я, убачыѓшы перад сваім разумовым поглядам жудасны профіль Юды. Хоук кіѓнуѓ. - "І капітан, вы дашле сюды двух маіх экспертаѓ па мініравання, каб яны падрыхтаваліся да ѓсіх непрадбачаных абставінах ? І дайце нам ведаць, калі "Арнольд" будзе знойдзены ".
  
  
  "Усё ѓ парадку, - сказаѓ капітан-лейтэнант. Ён выйшаѓ па ѓсёй кабіны. Джына сядзела побач са мной, пераплятаючы пальцы паміж маімі. - "Чым магу вам дапамагчы?" спытала яна.
  
  
  "Схадзі і выпі кубак кавы ѓ холе", - сказаѓ Хоук. "Ты заслужыла гэта."
  
  
  Джына ѓсміхнулася мне і выйшла па каюты. Капітан па ветлівасці рушыѓ услед за ёй. Нарэшце ён пачаѓ праяѓляць некаторы павагу. Калі мы з Хоуком засталіся адны ѓ каюце, ён павярнуѓся да мяне і ѓсміхнуѓся.
  
  
  "Яе не так шмат не працую на адкрытым паветры, Нік, - сказаѓ ён, - і мне гэта проста падабаецца. У вас ёсць яшчэ якія-небудзь чароѓныя ідэі?
  
  
  'Не, сэр. А цяпер давайце вывернем гэтую каюту навыварат.
  
  
  І мы зрабілі гэта. Яе, ведаѓ, што паром ѓжо ѓ дарозе, і пасажыры ѓ бліжэйшы час выйдуць на бераг, што мяне крыху супакоіла. Але калі б Юда трымаѓ у руках дэтанатар бомбы, ён мог бы падарваць нас у любы момант.
  
  
  Мы порылись ѓ століку майстры, абшукалі шафы, агледзелі ѓсю каюту. Хоук хутка стаміѓся. Ён sel ѓ крэсле за сталом капітана , і ён заѓважыѓ у яго на лбе струменьчыкі банк.
  
  
  "Я старэю, Нік, - сказаѓ ён. "Здаецца, тут па-чартоѓску душна".
  
  
  "Ты маеш рацыю", - сказаѓ я. Яе, паглядзеѓ на бакавую сценку кабіны, убачыѓ краты вентыляцыі і падумаѓ.
  
  
  Яе прысеѓ побач з кратамі. Яна была змешчана ѓ даволі вялікую панэль, якая займаецца была прымацаваная да стагнаць шрубамі. Одзіна па шруба быѓ аслаблены.
  
  
  Яе спытаѓ. - "У вас ёсць нажніцы для пазногцяѓ?"
  
  
  "Так", - сказаѓ ён, залазячы ѓ хвіліну і працягваючы мне нажніцы.
  
  
  Калі ён убачыѓ, што я пачынаю адкручваць шрубы на панэлі, ён падышоѓ і з цікавасцю стаѓ побач са мной. Яе ліхаманкава працаваѓ, і хоць панэль якое - то час прыліпала да аднаго куце , мне нарэшце ѓдалося адарваць яе.
  
  
  Мы зазірнулі ѓ паветравод і там убачылі: у камплекце даѓжынёй тры фута, загорнуты ѓ карычневую паперу. Ён запаѓняѓ адтуліну паветравода, і быѓ пахаваны канцом у месцы, дзе паветравод выгінаѓся і сыходзіѓ гарызантальна з каюты.
  
  
  "Кравец вазьмі, - сказаѓ Хоук.
  
  
  Нажніцамі яе прарэзаѓ у паперы дзірку і паглядзеѓ на змесціва. Гэта быѓ кораб вакол лёгкага металу, верагодна, па ѓсім алюмініевага сплаву. Звонку былі механізмы, у тым ліку мініятурны электронны прыемнік далёкага дзеяння. Гарэла маленькая чырвоная лямпачка, без сумневу сигнализирующая аб тым, што бомба была гатовая да неадкладнага выбуху.
  
  
  Яе адхіснуѓся.
  
  
  "Я пазваню спецыялістам па мініравання", - ціха сказаѓ Хок. "У мяне таксама ёсць чалавек, які ѓ гэтым разбіраецца".
  
  
  Яе спытаѓ. - Што нам рабіць з пасажырамі?" "Ці павінны мы першымі сысці?"
  
  
  Хоук задуменна звузіѓ халодныя вочы. "Я так не думаю. У любы момант мы можам сутыкнуцца ѓ супрацьстаянні з Юдай. Акрамя таго, мы павінны выказаць здагадку, што бомба можа выбухнуць выплат прама ѓ нас пад носам менш чым за хвіліну, а можа быць, і на секунду. Мы зусім побач з гаванню. Калі тут выбухне бомба, мацярык панясе такі ж шкоду, як калі б мы былі ѓ порце . Не, Нік, мы павінны паспрабаваць адключыць эга ".
  
  
  Яе, кіѓнуѓ, вырашыѓшы, як і Ястраб, абагнаць Юду. Ён выйшаѓ па каюты за спецыялістам. Яе замкнуѓ за ім дзверы і зноѓ агледзеѓ жахлівы скрутак.
  
  
  Чырвоны сьвяты працягваѓ пагрозліва свяціцца, сведчачы аб жудаснай і разбуральнай сіле бомбы. Затым яе падумаѓ, ці сапраѓды Юда націсне кнопку выбухоѓніка, нават калі гэта заб'е эга самога . Гэты чалавек, як я яе ведаѓ з мінулага вопыту, быѓ увасабленнем злы. Магчыма, калі б ён даведаѓся , што мы выявілі бомбу, ён без ваганняѓ ажыццявіѓ бы свой бесчалавечны план, нават калі б выбух эга забіѓ. Мы не маглі рызыкаваць, гэта было вызначана, асабліва калі мы мелі справу з чалавекам, гэтак непрадказальным, і, такім псіхічна ненармальным, як Юда.
  
  
  Яе прадбачыѓ жудасны зыход гэтага кашмару - грыбападобных воблака, распространяющее свой атамны крыѓды. Мільёны людзей у радыусе разбурэння сарака пяці кіламетраѓ загінуць. Многія тысячы загінуць падчас другасных і троесных ѓдарных хваль. І яшчэ тысячы памруць павольнай і жудаснай смерцю ад радыяцыі.
  
  
  Мае думкі неѓзабаве былі перапыненыя стукам у дзверы. Яе, падышоѓ да дзень і спытаѓ, хто гэта. Як толькі Ястраб назваѓ эга імя, яе адчыніѓ дзверы і адступіѓ у бок, каб ѓпусціць яго.
  
  
  За ім вынікалі капітан Бертольди і трое змрочных на выгляд мужчын, якіх я не ведаѓ. "Паглядзі на гэта, Бертольди", - раздражнёна сказаѓ Ястраб, сыты па горла недаверам і адсутнасцю спагады майстар. Бертольди збялеѓ. Ён стаяѓ, дрыжучы, сціснуѓшы кулакі ад бяссільнай лютасці.
  
  
  "І ідзіце адсюль, сэр", - раѓнуѓ Ястраб, паказваючы мне, каб яе праводзіѓ майстар ѓ дзень .
  
  
  Бертольди шэл па драѓляных прыступках, яго вочы дзіѓна глядзелі шчырымі перад сабой. Яе замкнуѓ за ім дзверы і зноѓ павярнуѓся да Хоуку і тром іншым. "Містэр Готтлиб, Нік Картэр", - сказаѓ ён.
  
  
  Яе паціснуѓ руку худому і жилистому мужчыну ѓ акулярах без аправы - стэрэатып навукоѓца. Хок патлумачыѓ мне, што Готліб вынайшаѓ дэтанатар , прылада, якое дазволіла Юду і эга таварышам стварыць бомбу.
  
  
  Тым часам два эксперта па запальвання былі занятыя здыманнем ѓпакоѓкі з бомбы. "Было б жудасна... жудасна, - прамармытаѓ Готліб, - калі б маё прылада выкарыстоѓвалася такім чынам".
  
  
  Гэта, вядома, было пераменшвання. Готліб далучыѓся да двух іншых мужчынам, схіліліся над бомбай. "Вы ѓпэѓненыя, што гэта ён?" - спытаѓ эга Хоук.
  
  
  Готліб кіѓнуѓ. 'Наконт гэтага сумневаѓ няма. Чалавек, які гэта сабраѓ, выдатна разбіраецца ѓ термоядерном расшчапленні. На жаль, мы яшчэ больш пашырылі гэтыя веды " . Хоук паглядзеѓ на мяне, і яе, паморшчыѓся. Готліб і двое мужчын па ѓсім AX працавалі над бомбай. Чырвоны асветленай прывідным свяціѓся ад ih тварах, калі Готліб пстрыкаѓ мовай і мармытаѓ сабе пад нос. "Вось, - сказаѓ ён нарэшце. - Голас там провад. Так, гэта яно. Не, не той, іншы.
  
  
  Мы стоѓпіліся вакол праёму у стогны. Яе стараѓся не думаць аб тым, што адбудзецца, калі бомба выбухне шчыра цяпер, нават калі яе нічога не адчую. У людзей, якія працавалі над бомбай, здавалася, былі сталёвыя нервы. Хоук падышоѓ да дзень і спытаѓ, дакладваѓ ці ѓжо капітан-лейтэнант. Гэта было не так.
  
  
  "Ці валодае гэтая рэч ён сілай, якую яны гэй прыпісваюць? - спытаѓ яе Готліба.
  
  
  Ён казаѓ павольна, не гледзячы ѓ мой бок, так як усе эга ѓвага была засяроджана на калянасці. - 'Яго так і не думаю. Адсюль бомба знішчыць усё ѓ радыусе шасцідзесяці, сямідзесяці кіламетраѓ ". Ён засяродзіѓся на механізме дэтанатар, а затым, як бы падкрэсліваючы свае думкі , сказаѓ: "Нам, у каго не будзе нам адзінага шанец".
  
  
  Усё, што я мог зрабіць, гэта пагушкаць галавой. Готтлиб, як чалавек, які чытае смяротны катэхізіс, працягваѓ, працягваючы назіраць за працай спецыялістаѓ: "Але першы выбух, першыя ударныя хвалі не былі б канцом справы. Ападкі, прыліѓныя хвалі - прамянёвая хвароба і ѓчастак неабжытай зямлі, участак Мёртвага сукенка. Манхэтэн стане нейтральнай зонай , цалкам непрыдатнай для пражывання на дзесяцігоддзі наперад ".
  
  
  Яе больш не пытаѓся. Готліб даѓ мне дастаткова ныць для разважанняѓ.
  
  
  'Як справы?' - нервова спытаѓ Хок, усё яшчэ жуючы протертую цыгару.
  
  
  Одзіна вакол мужчын павярнуѓся да яму. "У нас ёсць яшчэ адно рызыкоѓная справа, сэр", - сказаѓ ён. Пот капаѓ з ілба на твар.
  
  
  Мы з Хоуком схіліліся над астатнімі, і ѓважліва назіралі.
  
  
  У якой-то момант, калі яе, падумаѓ, што яны амаль скончылі, Готліб закрычаѓ: "Не, кравец пабяры! Не гэты!'
  
  
  Чалавек, які працаваѓ з прыладай, спыніѓся і прыхінуѓся галавой да стагнаць. Яе, бачыѓ, як эга, рукі трохі дрыжалі, калі ён заплюшчыѓ вочы і глыбока ѓздыхнуѓ. Затым ён прагнаѓ гэтую думку, каб узяць сябе ѓ рукі. Ён працягнуѓ з двума іншымі, і менш чым праз дзесяць хвіліна трое мужчын павярнуліся, і ih вуснах з'явілася змрочная лінія задавальненне.
  
  
  "Гэта здарылася", - прашаптаѓ Готліб. - "Бомба " бясшкодны".
  
  
  Мы з Хоуком паглядзелі адзін на аднаго. Ён выдыхнуѓ. "Гэта было занадта шмат для майго стомленага цела", - сказаѓ ён. Ён прыхінуѓся да стала капітана і глыбока ѓздыхнуѓ.
  
  
  Яе ѓстаѓ і паспрабаваѓ усміхнуцца.
  
  
  Хоук узяѓ новую цыгару, запаліѓ яе і асцярожна выдзьмуѓ круг. Ён падымаѓся да столі каюты, калі ён глядзеѓ адкрыта на мяне. "Цяпер, калі гэта зроблена, Нік, засталося зрабіць толькі адно".
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. "Юда", - сказаѓ я. "І калі можна так сказаць, сэр, лепш мёртвым, чым жывым".
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраѓнік 11
  
  
  
  
  
  
  
  
  Адразу ж была адменена трывогі для пасажыраѓ, і капітан Бертольди падзякаваѓ нас за добра выкананую працу. Паром, толькі што прыбылі на карабель, адправілі назад на прычал. " Леанарда" ѓвойдзе ѓ гавань з спазненнем на некалькі гадзін.
  
  
  Неѓзабаве затым таго, як быѓ аддадзены загад, капітан-лейтэнант берагавой аховы прыбыѓ на мосце, куды мы з Хоуком адправіліся параіцца з капітанам. "Бенедыкта нідзе не было", - далажыѓ Хоуку капітан-лейтэнант. "Вашы людзі працягваюць расследаванне, але ён хаваецца і спадзяецца збегчы ад нас, калі іншыя пасажыры выйдуць на бераг".
  
  
  "Нічога страшнага, - сказаѓ кісла Хоук. "У мітусні пасажыраѓ, якія спрабуюць сысці, нам будзе практычна немагчыма добранька ih ѓсіх разгледзець. І, вядома, ён заѓсёды можа зноѓ змяніць сваю знешнасць ".
  
  
  "Думаю, мы можам на гэта разлічваць", - сказаѓ я.
  
  
  Карабель прышвартаваѓся ѓ пяць гадзін. На New York Post ѓжо быѓ спецыяльны выпуск на вуліцы са смелымі загалоѓкамі. Натоѓп стоѓпілася на порта бар і вакол нах; паліцыя спрабавала ih ѓтрымаць. Справаздачы і фатографы былі ѓсюды.
  
  
  Ястраб размясціѓ афіцэраѓ у пачатку і ѓ канцы праходаѓ.
  
  
  "З гэтага моманту яе лепш буду рабіць гэта ѓ адзіночку", - сказаѓ ёй эму.
  
  
  "Добра", - адказаѓ ён. - "Я застануся на борце якое-то час, каб вы ведалі, дзе я, калі я вам спатрэблюся".
  
  
  Мы з Джынай пакінулі карабель да высадкі пасажыраѓ. Яе адвёѓ ee ѓ будынак мытні, і сказаѓ, каб яна заставалася там.
  
  
  З порта бар панаваѓ хаос, і ѓ мяне было песімістычнае пачуццё з нагоды таго, што я знайду Юду.
  
  
  "Вы застаяцеся побач, ці не так?" - спытала Джына.
  
  
  "Няма, яе збіраюся абшукаць ѓсю прыстань. Калі мы страцім яшчэ іншы, здымі нумар у гатэлі "Хілтан", і заставайцеся там, пакуль не атрымаеш апавяшчэнне ад мяне ".
  
  
  "Добра", - сказала яна, цалуючы мяне ѓ шчаку. - 'Будзь асцярожны.'
  
  
  'Ты таксама.'
  
  
  
  
  Рэпарцёры змяшаліся з цікаѓнымі вакол порта бар, і паліцыі прыйшлося адмовіцца ад сваіх намаганняѓ па падтрыманні парадку. Яе спыніѓся каля праходу, дзе таксама стаялі двое іншых агентаѓ AX. Аднойчы яны спынілі пасажыра з барадой і моцнага трымалі эга. Яе хутка падышоѓ да іх і сказаѓ, што ѓ іх не той . Барада апынулася сапраѓднай.
  
  
  Адразу затым шосты гадзіну яе ѓбачыѓ чалавека, які толькі што сышоѓ з палубы. Замест таго, каб ісці на мытню, ён прайшоѓ у абодва канца будынка, дзе ля варот тут стаяѓ ахоѓнік . Спачатку яе бачыѓ, эга толькі са спіны. Ён быѓ добра апрануты, і шэл з кіем. Эга хада падалася мне знаёмай. Яе прыгледзеѓся і ѓбачыѓ безволосую руку, держащую партфель. Гэта не было падобна на сапраѓдную скуру. І рука не сгибалась вакол ручкі сумкі, як гэта зрабіла б сапраѓдная рука. Гэтак жа , як яе збіраѓся ісці ѓслед за ім, ён павярнуѓ галаву , і яго мог убачыць эга твар. У яго былі вусы і сонечныя кропках, але гэты чэрап нельга было зблытаць нас з чым. Гэта быѓ Юда. Убачыѓшы мяне, ён паспяшаѓся ѓ нітка будынкаѓ. Паміж намі было мноства людзей, і мне прыйшлося прасоѓвацца праз натоѓп. Яе развіваѓся павольна , і калі яго прайшоѓ, Іуда ѓжо быѓ каля брамы. Калі яе выцягнуѓ Вильгельмину і пабег, яго ѓбачыѓ, як ён збіѓ з нага ахоѓніка і прайшоѓ праз вароты на стаянку.
  
  
  Калі ёй падышоѓ, Юда схаваѓся з выгляду. Ахоѓнік, вскочивший на ногі, паспрабаваѓ спыніць мяне, але я крыкнуѓ, хто я, і пабег праз вароты. Абыходзячы шэраг прыпаркаваных машын , яе ѓбачыѓ подъехавшее таксі. Юда глядзеѓ на мяне праз задняе акно.
  
  
  Яго паху "люгер" у кабуру і пабег да стаялага там матацыкла. Побач была група доѓгавалосых маладых людзей, і я здагадаѓся, што матацыкл належыць аднаму вакол іх. Яе паглядзеѓ і ѓбачыѓ, што ключ у замку запальвання. Яе, заскочыѓ у сядло. Гэта была вялікая "Хонда", прызначаная для шашы, і рухавік выдаваѓ абнадзейлівы гук. "Добры дзень!" - зароѓ адзін вакол маладых людзей.
  
  
  "Я проста пазычу эга на час!" - крыкнуѓ ёй у рэѓматызму. Яе ірвануѓ з месца і панёсся да таксі.
  
  
  Калі яе выехаѓ на вуліцу, таксі проста павярнула налева, у двух кварталах ад мяне. Яе праехаѓ праз рух. Яго пачаѓ абганяць таксі і думаѓ, што змагу злавіць эга на святлафоры. Затым абвінавачванні галоѓная праязджаць на чырвонае брылёѓ. Юда небудзь даѓ кіроѓцу кучу грошай, альбо прыставіѓ да эга галоѓ пісталет. Праз дзесяць мін мы былі на шашы, што вядзе ѓ міжнародны аэрапорт кэнэдзі, ny . На трасе таксі з'ехала ад мяне, але я падумаѓ, што трапіѓ у патрэбнае месца. Я не разумеѓ, як Юда змог бы сесці ѓ самалёт, каб яго не дагнаѓ эга ѓ аэрапорце.
  
  
  Ёй быѓ не правы. Калі яе збочыѓ з шашы да будынка вакзала і паспрабаваѓ скараціць адлегласць паміж мной і таксі , яе выехаѓ на заліты маслам паказальнікаѓ, і байкер выслізнуѓ адкрыта перада мной.
  
  
  На шчасце, яе, прызямліѓся на насыпы, зарослай высокімі кустамі, і ѓ мяне былі толькі сінякі, сінякі і прадзёрты касцюм. Але матацыкл больш нельга было выкарыстоѓваць. Яе вырашыѓ выплаціць кампенсацыю ѓладальніку пазней і пайшоѓ хады ѓ аэрапорт. Яе спыняѓ усе машыны, якія праязджаюць, але яны больш не бралі аѓтастопшчыкі .
  
  
  Нарэшце мяне падабраѓ грузавік, і мы прыбылі ѓ аэрапорт мінімум праз 45 мін затым Юды .
  
  
  Яе лукавін даведкі і выявіѓ, што гэтым вечарам павінны былі вылецець тузін замежных рэйсаѓ. Адным вакол іх быѓ гонка па Pan Am ѓ Рыме. Так, у апошнюю хвіліну зарэгістраваѓся мужчына. Нейкі містэр Бенедыкт.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Ці магу я яе яшчэ дабрацца да яго?".
  
  
  Мужчына павярнуѓся, каб праверыць расклад рэйсаѓ, а затым паглядзеѓ на гадзіннік. "Не, - сказаѓ ён.
  
  
  Самалёт паляцеѓ дзесяць хвіліна таму. Ривненской своечасова па раскладзе.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраѓнік 12
  
  
  
  
  
  
  
  
  Было зразумела, што Юда без прамаруджання паляціць назад у Рым. Там ён быѓ бы недалёка ад сваёй штаба-кватэры і Фарэлі са сваімі бандытамі. Ён, верагодна, не ведаѓ, што мы выявілі эга падземны комплекс на Сіцыліі.
  
  
  Наступны паездку ѓ Рым ляцеѓ толькі на наступную раніцу. Але праз паѓтары гадзіны быѓ самалёт да Лондана, а затым паездку ѓ Рым, так што мы павінны былі прыбыць да сняданку, напрыклад, праз гадзіну, потым прызямлення Юды .
  
  
  Ёй патэлефанаваѓ Джине, і яна ѓзяла таксі ад Гілтан да самалёта, пакуль яе купляѓ гэтыя квіткі. Яе гатэль, каб яна была са мной, таму што яна так добра ведала Джавані Фарэлі. Калі ёй патэлефанаваѓ Хоуку і папрасіѓ прабачэння за страту Юды , ён сказаѓ: "Што ж, яго будзе лёгка знайсці ѓ Римэ. Але памятай, калі ён збяжыць, дэтанатар застанецца ѓ яго ".
  
  
  "Ці павінен ёй звязацца з паліцыяй у Римэ або Інтэрполам, каб яны маглі паспрабаваць забраць яго, калі ён прызямліцца?"
  
  
  "Не, - сказаѓ Хоук. У эга голасе быѓ той жорсткі, халодны гук, які ён часам выкарыстоѓвае. - "Калі паліцыя схопіць эга, вы не ведаеце, што можа здарыцца. Нік, яе хачу бачыць эга мёртвым, як ты сам прапаноѓваѓ.
  
  
  Я не здзівіѓся, пачуѓшы гэта.
  
  
  Да таго часу, як мы ѓзляцелі, мы з Джынай былі зусім выматаныя і праспалі большую частку шляху. Я не спаѓ моцнага, але досыць адпачыѓ, каб працягнуць шлях. Джына спала, як немаѓля.
  
  
  У Лондане мы змаглі хутка і лёгка перасесці і прыбылі ѓ Рым адразу пасля васьмі гадзін. Было яснае сонечнае раніцу. Даѓ таксісту адрас кватэры, якую мне дала Джына. Фарэлі прыводзіѓ туды сваіх жанчын, і Джына сказала, што ён часам выкарыстоѓваѓ эга для сустрэч з іншымі босамі злачыннага свету. Паліцыя не ведала аб існаванні кватэры, але мне здавалася, што Іуда ведаѓ . Калі б ён патэлефанаваѓ Фарэлі адразу пасля прызямлення , эму б сказалі, што ехаць на Сіцылію небяспечным . Такім чынам, яны маглі б вырашыць, што гэтая кватэры была самым бяспечным месцам, і цалкам верагодна, што яны сустрэнуцца там, каб абмеркаваць далейшыя планы .
  
  
  Амаль праз гадзіну, потым прызямлення мы спыніліся перад шматкватэрным домам. Мы ѓжо збіраліся ѓвайсці, калі яе пачуѓ шум з - за вугла.
  
  
  "Стой тут спакойна", - сказаѓ яе Джине.
  
  
  Яе, падбег да вугаль дома і ѓбачыѓ, як двое мужчын выйшлі па бакавой дзень і падышлі да серабрыстай Lancia, прыпаркаванай праз дарогу. Одзіна вакол двух быѓ высокі, гладкі Фарэлі, а іншы - Юда, падобны на Смерць у сваім касцюме . Ён быѓ без маскіроѓкі, але ѓсё ж растваральны з сабой кій.
  
  
  Вырашыѓ ударыць адразу. Яе выцягнуѓ Вильгельмину. "Гэтага дастаткова, - крыкнуѓ я. "Рым - ваша апошняя прыпынак".
  
  
  Ён зрэагаваѓ ценымногие хутчэй, чым яе думаѓ. Калі яго стрэліѓ, ён падбег да машыны. Вільгельміны стрэліла, але я прамахнуѓся, і лупіѓ вочы тырчала ѓ брук шчыра за ім. Яе, стрэліѓ яшчэ раз, трапіѓ па бампера, і ён схаваѓся за машынай.
  
  
  'Праклён!' - Прамармытаѓ я.
  
  
  Затым стрэліѓ Фарэлі. Лупіѓ вочы адляцела ад суседняга дома. Яе, быѓ вымушаны схавацца, калі ён зноѓ стрэліѓ, і адчуѓ колючыя рану на знешняй баку маёй левай рукі. З іншага боку машыны яе ѓбачыѓ, як адчыніліся дзверы, але я быѓ занадта заняты, каб не даць трапіць у мяне Фарэлі .
  
  
  Раптам яго пачуѓ крык Джыны. Яна закрычала. - "Страляй, Нік!" "Ён баіцца стральбы!"
  
  
  Назіраючы за тым, як Фарэлі павярнуѓся да Джине, яе, успомніѓ, што яна была эга палюбоѓніцай. Калі ён убачыѓ яе, яго на імгненне ахапіѓ гнеѓ. Ён прыцэліѓся і стрэліѓ у нах. Лупіѓ вочы прайшла mimmo нах на некалькі цаляѓ.
  
  
  Яе адкрыѓ агонь у адказ. Мой першы стрэл трапіѓ у сцяну побач з Фарэлі; пачатку другой трапіѓ эму ѓ шыю. Ён сутаргава тузануѓся і паваліѓся на тратуар.
  
  
  Дзве кулі, якія ляцелі з-за машыны, свистнули ѓ маіх нага. Імгненне праз зароѓ рухавік, і Юда накіраваѓся прэч па вузкай вулачцы. Яе стрэліѓ у машыну, але мне ѓдалося разбіць толькі задняе шкло.
  
  
  'Ты ѓ парадку?' - спытаѓ яе Джыну.
  
  
  'Так.'
  
  
  Ідзі ѓ сваю кватэру і заставайся там, - сказаѓ я. "Я прыйду да вас пазней".
  
  
  Яна запратэставала, але я ѓжо падбег да Alfa Romeo 2000, прыпаркаванага на тым жа тратуары. Яна не была зачыненая. Прынеслі матор правадамі запальвання, яе, скокнуѓ у машыну і памчаѓся за Юдай.
  
  
  Праз два кварталы ѓбачыѓ яе эга. Ён праехаѓ тры кварталы перада мной і рэзка павярнуѓ прама, спрабуючы ад мяне пазбавіцца. Яе, прайшоѓ у паказальнікаѓ з акуратнай прабуксоѓкай задняга колы і з віскам покрывак . Наперадзе мяне Юда павярнуѓ налева, на невялікую вулачку, якая займаецца вяла да прамысловай зоне. За пяць мін мы напалохалі паѓтузіна пешаходаѓ і ледзь не сутыкнуліся з двума машынамі. Але Іуда не запаволіѓся, і яе таксама. Калі б мы ехалі па шашы, "Альфа" дагнала б яго , але пры такім спосабе кіравання хуткасці машын былі амаль аднолькавыя, і Юда гэта зразумеѓ.
  
  
  Яшчэ праз пяць мін Юда ѓзяѓ на сябе ініцыятыву, і яго эга страціѓ. Але калі яе павярнуѓ за кут склада, яго ѓбачыѓ машыну на асфальце з расчыненымі дзвярыма. Яе, з віскам затармазіѓ, выскачыѓ і выцягнуѓ "люгер". Юды нідзе не было. Яе, паглядзеѓ на склады і падумаѓ, ці не зайшоѓ ён туды. Яе панцыр да яму, калі мой погляд упаѓ на века люка. У гэтым не было нічога незвычайнага, за выключэннем таго, што ён быѓ злёгку нахілены. Яе, падышоѓ к яму і ѓважліва паглядзеѓ на вечка . Вобад пакінуѓ адбітак у вулічнай гразі. Яе, нахіліѓся і прыслухаѓся. Яе пачуѓ прыглушаныя shaggy. Несумненна, гэта былі shaggy Юды.
  
  
  Нягледзячы на сябе, захапляѓся яе эга хітрасцю. Нягледзячы на слабое здароѓе і штучныя рукі, гэты чалавек быѓ разумны, як праславуты ліс. Яе хутка адкінуѓ вечка люка і апусціѓся, пакуль мае чаравікі не закранулі трэцяй перакладзіны металічнай лесвіцы ѓ пакояѓ. Вакол мяне паднялася рэзкая смурод. Такі пар абцяжарвае дыханне, і чым глыбей яго, спускаѓся ѓ яму, тым цямней рабілася. У цемры пада мной яе чуѓ шорганне пацукоѓ. Калі Юда збяжыць, скарыстаѓшыся шырокай падземнай сеткай каналаѓ і пераходаѓ, якія складаюць каналізацыйную сістэму Рыфму, быѓ добры шанец, што я больш ніколі эга не знайду.
  
  
  І гэта было апошняе, чаго ёй гатэль.
  
  
  Ён выслізнуѓ ад мяне ля Ніягарскага вадаспаду. Але цяпер ён не шталь б пазбягаць мяне, зараз, калі гэта было толькі паміж намі двума, мужчынамі. Яе павялічыѓ хуткасць і хутка спусціѓся па пакрытай сліззю металічнай лесвіцы.
  
  
  Калі яе нарэшце дасягнуѓ дна, яго наткнуѓся на вузкі каменны ѓступ. Бруі бруднай і смуроднай вады павольна цурчала па старажытным камені. Смурод было амаль невыносным, паветра ці ледзь можна было дыхаць.
  
  
  Слабы гурток святла, які падае з вуліцы назаѓжды мной, даваѓ некаторы ѓяѓленне. Яе стаяѓ нерухома і прыслухоѓваѓся ѓ чорных, як смоль ценях. Затым яе пачуѓ гэта зноѓ, гук паспешлівых крокаѓ, рэхам адлюстроѓваецца ѓ цемры, напрыклад на міну ярдаѓ справа ад мяне.
  
  
  Вільгельміны ляжалі ѓ мяне ѓ руцэ. Яе низменному нахіліѓся і пайшоѓ за Юдай у змрочную цемру.
  
  
  Цеплая валасатая рэч дакранулася да маіх нага. Яе ледзь не закрычаѓ ад сцяга дазволу на выкананне, але прыцішыѓ гук, калі пацук праляцела mimmo мяне, з піскам і ѓцякла па вузкім выступу. Было цяжка падтрымліваць тэмп, тым больш што ѓступ станавіѓся слізкім і вільготным з-за мшистого слаёѓ старых, выветренных камянях.
  
  
  З нізкага столі звісалі вялікія бязвокі казуркі. Яе б не здзівіѓся, калі б убачыѓ і лятучых мышэй . Паѓсюль капала слізь, паветра быѓ душным і давящим. Але не напалову гэтак жа нават прыгнятае, як Юда.
  
  
  Яе засяродзіѓся на яго затихающих кроках. Што-то блестнуло наперадзе мяне ѓ цемры. Яе прыціснуѓся да стагнаць, і затрымаѓ дыханне. Але затым Юда паспяшаѓся далей, і ён рушыѓ услед за ім з Вильгельминой у руцэ.
  
  
  Калі яе павярнуѓ за кут, мяне раптам прымусілі нырнуць, яе ледзь не страціѓ раѓнавагі і не зваліѓся ѓ каналізацыю. Высока назаѓжды мной прасвістала лупіѓ вочы, і яе зноѓ пачуѓ, як кульгае Юда. Яе рушыѓ услед за ім у каналізацыйную трубу меншага памеру, цёмны калідор, значна больш вузкі, чым першы.
  
  
  Ён зноѓ павярнуѓ за кут; Яе, прыцэліѓся і стрэліѓ. Лупіѓ вочы трапіла ѓ краевугольны камень і адскочыла. Яе, прамахнуѓся і пабег за Юдай, перш чым ён змог бы мяне занадта моцна апярэдзіць .
  
  
  Гэта была класічная гульня ѓ кошкі-мышкі. На кожнае эга рух ёй адказваѓ тым жа гамбитом. Але калі яе павярнуѓ за кут, яго нідзе не было. Гэты ѓчастак сцёкавых вод больш не выкарыстоѓваѓся. Было суха і амаль не было паху. Гэта мяне спачатку здзівіла. Але неѓзабаве яе выявіѓ прычыну, па якой Іуда абраѓ гэты праход, ніжэй вуліцы. Яе ѓбачыѓ дзірку ѓ стогн, якая займаецца была зачынена бляшаны пласцінай. Гэта быѓ самаробны люк. Яе спыніѓся, прыслухаѓся і пачуѓ шум па той бок праёму. Потым закат.
  
  
  Цяпер яе мог стаяць адкрыта. Яе апынуѓся ѓ тунэлі, заваленым хламам і рознымі камянямі. Пакуль яго стаяѓ там, яе чуѓ гук удалечыні. Мабыць, Юда ведаѓ гэты выхад па каналізацыі і гатэль выкарыстоѓваць яго, каб пазбавіцца ад мяне. Неѓзабаве ёй стала вядома, як ён меѓ намер гэта зрабіць. Перада мной з'явіѓся сяргей, і яго ѓбачыѓ Юду ѓ сілуэце. Ён стрэліѓ у мяне двойчы. Адна лупіѓ вочы практычна прабіла мне рукаѓ. Цяпер ахвотна стала больш небяспечны, чым з-за цемры.
  
  
  Яе, падышоѓ да асветленым адтуліны. Дабраѓшыся да яго, яе, убачыѓ, што тунэль вядзе ѓ маленькую пакой, дзе вісіць лямпачка. Яе агледзелася. Цяпер яе ведаѓ, дзе мы. У нішы ѓ стогны ляжалі косткі каля пяцідзесяці чалавек, чарапы якіх былі складзеныя зверху, і яны змрочна глядзелі на мяне. Юда прывёѓ мяне ѓ катакомбы, тунэлі пад горадам, дзе першыя хрысціяне хаваліся ад сваіх катаѓ. Яе прыйшоѓ да высновы, што гэта павінны быць катакомбы Святога Калликста, самыя вядомыя па ѓсіх рымскіх катакомбаѓ. Хоць тут было асвячэння, у турыстычным спісе гэтых месцаѓ не было.
  
  
  Яе, прайшоѓ праз пакой і пайшоѓ за Юдай. Зноѓ стала зусім цёмна, хоць тут і там віселі лямпачкі . Цяпер яе чуѓ, як Юда цяжка дыхаѓ, даказваючы, што ён слабее. Яе падлічыѓ, што прайшло даволі шмат часу з тых тхара, як эму зрабілі ін'екцыю інсуліну, і што пагоня парушыла эга метабалізм. Доѓга ён бы не працягнуѓ. Але я не хацеѓ, каб ён дайшоѓ да кропкі, дзе ён мог бы змяшацца з турыстамі . Яе падняѓ тэмп.
  
  
  Неѓзабаве яе ѓвайшоѓ у другі пакой з такім жа асвятленнем, як і першая. Яе не бачыѓ Юду, таму уварваѓся ѓ пакой. Як і ѓ першай пакоі, на паліцах у сценах ляжалі груды касцей з чарапамі. Яе быѓ на паѓдарогі праз пакой, калі пачуѓ цяжкае дыханне справа ад сябе.
  
  
  Яе хутка павярнуѓся. Юда прыхінуѓся да кучы сухіх, ломкіх костак. Эга твар быѓ попельна-шэрым і вспотевшим. Чалавек - скуры і костак , а яго чэрап быѓ больш падобны на чэрапа на паліцах , чым мэта жывога чалавека. Раней ён быѓ выродлівым чалавекам, але цяпер ён шталь палохала гратэскавых.
  
  
  Ён дыхаѓ няправільным, з хрыпам. На яго ніжняй губе быѓ пласт пены. У руцэ ён трымаѓ скарочаны рэвальверы Smith & Wesson .44 Magnum. Калі б ён трапіѓ у мяне з яго, яе б вельмі хутка далучыѓся да астатніх парэшткаѓ у катакомбах.
  
  
  Ён хрыпла засмяяѓся, пакуль яе абдумваѓ свой наступны ход. Смех выкаціѓся з яго, як галька па шыбе; пратэзы няѓпэѓнена замахалі кончыкамі эга дрыготкіх пальцаѓ. Правая рука з рэвальверам была гладкай і васковай .
  
  
  "Цяпер яе нарэшце змагу забіць цябе, Картэр", - прахрыпеѓ ён.
  
  
  Яе нырнуѓ на зямлю і прызямліѓся паміж косткамі, якія, як я яе адчуѓ, пада мной трэснулі. Рэвальвер Юды раѓнуѓ - і прамахнуѓся на парыж. Яе ѓстаѓ і нацэліѓ "люгер" эму ѓ грудзі. Мой палец сціснуѓ спускавы кручок, але ён не стрэліѓ.
  
  
  Юда выпусціѓ руку з рэвальверам сабе на калені і зноѓ упаѓ паміж косткамі. Эга твар было скажонае, вочы остекленели. На імгненне дыхавіца здавалася вельмі гучнай, а затым раптам спынілася. Эга цела напружыѓся, і рэвальвер выпаѓ па эга рукі. Затым эга мэта стукнулася аб сцяну - эга вочы былі шырока адчыненыя, у дыябетычнай коме.
  
  
  Яе, устаѓ і падышоѓ да яму. У той момант, калі яе, нахіліѓся над ім, яго цела рэзка зварухнулася і замерла. Яе памацаѓ эга пульс. Пульса не было.
  
  
  Яе устаѓ, сунуѓ "люгер" у кабуру і паглядзеѓ на апрануты шкілет асяроддзяѓ аголеных костак. Юда быѓ мёртвы, вылучэння ядзернай дэтанатар быѓ у бяспекі, і ён сумаваѓ па сонечнага святла.
  
  
  Яе пакінуѓ цела там, і пайшоѓ праз лепш асветлены тунэль да ѓваходу ѓ катакомбы. Юду можна было і не знайсці, пакуль ён не шталь бы падобны на іншыя шкілеты ѓ гэтых тунэлях. Калі б эга не знайшлі да таго, як эга, шведаѓ згніла, эга можна было б разглядаць як рэшткі ранняга хрысціяніна. Ледзь яе паспеѓ ѓвабрацца ѓ чорны гумар гэтай думкі, як натыкнуѓся на групу турыстаѓ, якія накіроѓваліся да выхаду.
  
  
  Італьянскі гід паглядзеѓ на мяне. Ён сказаѓ. - 'Ну давай жа!' - Вы павінны застацца з кампаніяй, сіньёр! Усе амаль скончылася ".
  
  
  Яе, далучыѓся да іх і пайшоѓ да святла наперадзе нас. "Просты, - сказаѓ яе гіду. "Мяне затрымала даволі жудасная сцэна".
  
  
  Дапаможнік усміхнуѓся. - "Горшае яшчэ наперадзе, сіньёр".
  
  
  Яе, думаѓ аб гадах і заданнях, якія мне яшчэ стаялі, калі яе буду ісці ѓ нагу з жыццём. "Я спадзяюся, што вы не сваяк прарока Настрадамуса", - сказаѓ я.
  
  
  Падобна, ён не зразумеѓ жарту.
  
  
  Але мяне гэта не хвалявала. Адно можна сказаць напэѓна: Юда быѓ мёртвы. Ніхто не ведаѓ, што мяне чакала далей. Таму замест таго, каб думаць аб будучыні, яго вярнуѓся ѓ сучаснасць, тут і цяпер. А потым яе, падумаѓ пра Джине і пачаѓ усміхацца. Самая лепшая ѓсмешка, якую толькі можна ѓявіць.
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Аб кнізе:
  
  
  
  
  
  Як такое магчыма? Нік Картэр быѓ раптам вымушаны схаваць дакумент у музеі Ватыкана падчас руціннай працы . Выпадковая этрускіх ваза здавалася прыдатнай для гэтай мэты.
  
  
  Але справа зусім не ѓ Nike Картэры і эга дзейнасці, як высветлілася пазней, калі Картэр паспрабаваѓ знайсці дакумент. Таму што ѓ той момант ён быѓ нечаканым сведкам высокапрафесійнай крадзяжы твораѓ мастацтва.
  
  
  І як мастацкія каштоѓнасці, у тым ліку этрускіх ваза, зніклі адзін за адным праз акно , Картэр паглядзеѓ адкрыта ѓ твар свайго даѓняга ворага - Юды.
  
  
  Юда змог зрабіць з гэтым дакументам больш, чым Хок і Картэр маглі б нават прадставіць у сваіх самых жудасных снах ...
  
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Прыкмета кобры
  
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  
  Прыкмета кобры
  
  
  пераклаѓ Леѓ Шклоѓскі
  
  
  прысвячаецца памяці загінулага сына Антона.
  
  
  Галоѓныя героі:
  
  
  НІК КАРТЭР
  
  
  псеѓданім N3 агент AX
  
  
  "ШЫВА"
  
  
  кіраѓнік арганізацыі "Кобра"
  
  
  ASHOK ANAND
  
  
  агент індыйскай сакрэтнай службы
  
  
  ПУРАЛ ДАССЕН
  
  
  кіраѓнік індыйскай сакрэтнай службы
  
  
  НИРАД і РАНДЖИТ
  
  
  члены арганізацыі "Кобра"
  
  
  РЫВА СІНГХ
  
  
  унучка Шывы
  
  
  
  1
  
  
  Яна згарнулася ѓ маіх абдымках, мяккая і далікатная, і на дадзены момант цалкам задаволеная. Яе рэдкіх лячэбных быѓ з такой жанчынай, як Рыва. На яе залацістай скуры і чорных валасах гулялі цені; на імгненне мне здалося, што я трымаю ѓ руках сбывшуюся мару. У пакоі было цёмна, яе апусціѓ суставаѓ. І, на шчасце, у гатэлі была сістэма кандыцыянавання адбору пробаѓ паветра ад начной спякоты Нью-Дэлі.
  
  
  - Ты не сказаѓ мне, чаму, - прашаптала Рыва. Яе мяккія, цёплыя вусны пяшчотна кранулі западзіны паміж маёй шыяй і плячом, яе грудзей прыціснуліся да маёй руцэ.
  
  
  Яе павярнуѓ яе твар і паглядзеѓ на лінію ee пухлых вуснаѓ. Далей мочка быѓ нахмурен, з упартым выразам твару жанчыны, якая прывыкла атрымліваць усе, што яна хоча... жанчыны, якая займаецца была яшчэ дзіцем. - Што, Рэва? - спытаѓ я, праводзячы кончыкам пальца па аксаміцістай скуры яе жыцця.
  
  
  - Навошта ты прыйшоѓ сюды, Нік? Ён адсунуѓся, паклаѓшы галаву на падушку. Доѓгія чорныя валасы ѓтваралі на белай тканіны падушкі веер, падобны на арэол, які аблямоѓвае яе твар з дасканалымі рысамі... твар, отражавшее у гэтую хвіліну ѓнутраную муку і незразумелае недавер.
  
  
  - Я ж казаѓ табе, - адказаѓ я, спрабуючы гучаць цярпліва і пераканаѓча. - Мая кампанія паслала мяне для перамоваѓ аб пакупках. Тканіны, шоѓк, парча... словы, усё. Усё, што стаіць у гэтай краіне танней, чым дзе-небудзь яшчэ.
  
  
  Вядома, ёй хлусіѓ. Вядома, ён не мог сказаць Рывэ, хто яе такой. У любым выпадку, якая розніца? Не было ніякай прычыны далучаць дзяѓчыну, спальваць маё прыкрыццё і раскрываць гэй, што яе Нік Картэр, агент AX, у цяперашні час выконвае місію ѓ Нью-Дэлі.
  
  
  Рана раніцай таго ж вечара ёй прыляцеѓ рэйсам Air-India. І апошнім чалавекам, якога яе чакаѓ сустрэць, была жанчына накшталт Рывы, цудоѓная спадарожніца, на якую не мог разлічваць нам адзін мужчына. Яна сядзела ѓ бары гатэля, калі яе вярнуѓся з купання ѓ басейне. Яе ідэальная постаць была закутана ѓ блакітнае з срэбрам сары; мы таксама адчулі непасрэднае фізічнае цяга з першага погляду. Затым адно слова пацягнула за сабой іншае, і я, амаль не ѓсведамляючы гэтага, запрасіѓ яе на абед.
  
  
  Мы пайшлі ѓ французскі рэстаран у Чанакьяпури, чырвона-чорным аазісе ѓ цэнтры душнага горада. Гэта была магчымасць прывабіць яе і пераканаць правесці ноч разам.
  
  
  Як аказалася, мне не прыйшлося занадта шмат старацца, каб пераканаць яе.
  
  
  Яе вочы, бліскучыя і пачуццёвыя, як яе валасы, казалі выразна. Вядома, былі пытанні, слоѓныя гульні... звычайная практыка ѓ мастацтве спакушэння. Прэлюдыя да ночы любові і страсці.
  
  
  
  Залішне казаць, што Нью-Дэлі значыѓ для мяне (і для AX) значна больш, чым Рэва Сінгх. Ёй быѓ пасланы ѓ Індыю Хоуком, і, хоць яе, адчуваѓ, што гэта адчайная задума, угаварыць Старога было немагчыма. - Але ѓ нас няма, нам найменшага доказы таго, што гэты чалавек існуе! - паказаѓ я.
  
  
  - Тым больш прычын паляцець туды, Нік, - сказаѓ Хоук з саркастычным смехам. - Бунты і беспарадкі - гэта доказы, ці не так? Калькута у зале ѓ стане полуанархии. А хто забяспечваѓ бунтаѓнікоѓ зброяй? Боепрыпасы не растуць на дрэвах, калі быць дакладным.
  
  
  "Гэта праблема ѓнутранай бяспекі індыйскага ѓрада", - запярэчыѓ я.
  
  
  - На самай справе. Зусім фантастычным. Яе зусім згодны. На самай дэла, калі б гэта былі проста беспарадкі і бунты, гэта не было б місіяй, Нік.
  
  
  - Што тады?
  
  
  - Зірніце на гэта. - Ён працягнуѓ мне складзены аркуш паперы. - Гэта раскажа вам больш аб нашым загадкавым чалавеку, містэрам "Шыве"... магчыма, з нейкім туманным намёкам на тое, што іншы сапраѓды існуе. Горкі дым ад яго цыгары апёк мне ноздры, і я перасеѓ на далёкі крэсла, каб прачытаць дакумент.
  
  
  Пасля прачытання артыкула ѓ мяне было даволі добрае ѓяѓленне пра тое, чым займаецца Хоук.
  
  
  Начальнік заѓважыѓ з усмешкай. - Як бачыце, гэта брудная справа, згодныя?
  
  
  - Я б сказаѓ амаральныя.
  
  
  - Малайчына, добра сказаѓ, Нік. Наш чалавек збіраецца пераправіць у Злучаныя Штаты гераіну-сырца ѓ дзесяць мільёнаѓ даляраѓ. Але, як вы бачылі, гэта не самы трывожны элемент. Калі б гэта былі толькі наркотыкі, яе б патэлефанаваѓ каму-небудзь іншаму. Але калі гаворка ідзе аб міжнароднай дыпламатыі... і свеце ва ѓсім свеце... тады яе проста абавязаны даверыць гэтую задачу вам.
  
  
  Яе, кіѓнуѓ, не адкрываючы rta.
  
  
  Дакумент, які яго толькі што прачытаѓ, быѓ па Авальнага кабінета. Немагчыма падняцца вышэй. Ён меѓ на ѓвазе што-што, аб чым яе чытаѓ у газетах, выпадак, які, як мы яе ніколі не думаѓ, будзе звязаны з AX, не кажу ѓжо аб маёй сферы дзейнасці.
  
  
  Хто-то патэлефанаваѓ у савецкае пасольства ѓ Вашынгтоне, прадставіѓшыся прэзідэнтам Злучаных Штатаѓ. Голас быѓ ідэальна сымитирован. Гэта можа быць жарт, толькі словы былі зусім не нявінныя. "Прэзідэнт" зыходзіѓ пагрозамі подстрекательского характару, з пагрозамі, якія заахвоцілі савецкага пасла паспяшацца з данясенне ѓ Маскву.
  
  
  У рэшце рэшт, непаразуменне было ліквідавана, і Белы дом прынёс шматлікія прабачэнні. На гэтым можна было б і скончыць, але замест гэтага было б працяг. Першы сакратар ЦК КПСС, галоѓны палітычны дзеяч Савецкага Саюза размаѓляѓ з прэзідэнтам па "гарачай лініі". Толькі ён зусім не быѓ першым сакратаром. Па праѓдзе кажу, ні ѓ Вашынгтоне, ні ѓ Маскве ніхто не ведаѓ, хто імітаваѓ руская голас. Абмен словамі быѓ далёка не сяброѓскім і заахвоціѓ прэзідэнта патрабаваць склікання пазачарговага пасяджэння Савета нацыянальнай бяспекі.
  
  
  Зноѓ усё праяснілася... але ненадоѓга. З імі тхара, менш двух тыдняѓ таму, адбылася цэлая чарада падобных інцыдэнтаѓ; абмен пагрозамі і абразамі паміж Індыяй і Пакістанам, паміж Ізраілем і Егіптам, між камуністычным Кітаем і Японіяй. Кожны раз голас якога небудзь дыплом ідэальна імітавалі, што прыводзіла да багацця гнеѓных пагроз і сустрэчных пагроз.
  
  
  Свет быѓ на грані ядзернай вайны. Цяпер, згодна з дакументам Белага дома, хто-то спрабаваѓ кінуць нас усіх у прорву. - Значыць, вы падазраяце, што гэты таямнічы "нехта", які называе сябе Шивой, з'яѓляецца мозгам арганізацыі пад назвай "Кобра" і што ён нясе адказнасць за тое, што адбываецца... - заѓважыѓ я, адказваючы на погляд Хоука.
  
  
  - Магчыма, Нік. Пры ѓмове, што Шыва - асоба, а не што-то іншае, - удакладніѓ Бос. - Мы дакладна ведаем, што "Кобра" існуе. І мы амаль упэѓненыя, што гэта арганізацыя па гандлі зброяй і наркотыкамі. Але гэта дробязі ѓ параѓнанні з гэтым, - нервова растлумачыѓ ён, пастукваючы пальцам па дакуменце, які яго толькі што скончыѓ разглядаць. - Гэты Шыва рэальны чалавек? Ці гэта прыкрыццё якой-то дзіѓнай міжнароднай арганізацыі, якая патыхае загады Кобра? Галасаваць што нам трэба высветліць... смею дадаць, як мага хутчэй.
  
  
  - Значыць, вы верыце, што калі Шыва мужчына, то ён імітуе голас, на самай справе?
  
  
  Хоук стомлена кіѓнуѓ.
  
  
  - Але ты нават не ведаеш, ці існуе Шыва.
  
  
  - У яблычак.
  
  
  - Такім чынам, яе павінен знайсці чалавека, якога ніхто ніколі не бачыѓ, які можа быць у стане імітаваць голас некаторых персанажаѓ, так як ён можа... З чаго мне пачаць, па-вашаму?
  
  
  - Нездарма цябе называюць Знішчальнікам Љ3, Картэр.
  
  
  Гэта быѓ не той рэѓматызму, які спадзяваѓся яе атрымаць. Але, як я ѓжо сказаѓ, часам немагчыма дамовіцца з такім чалавекам, як Ястраб. Так што мне прыйшлося аб'ехаць увесь свет на я прасіѓ каго-небудзь ці чаго-то, хто называѓ сябе Шивой.
  
  
  Ёй вядома, што гэта псеѓданім, а затым вывучэння дакументаѓ дома. На самай дэла Шыва быѓ індуісцкім богам, шырока вядомым як Разбуральнік. Вайны, голад, смерць... гэтыя бедства былі эга абсалютным і бясспрэчным валадарствам, пад кантролем эга і ѓладай. Але было больш; кнігі, з якімі азнаёміѓся яе, ѓтрымлівалі ілюстрацыі і фатаграфіі статуй, якія паказваюць Шыву, упрыгожанага змеямі. Гэта не звычайныя змеі, а кобры, смяротныя індыйскія гадзюкі.
  
  
  І вось, мне прыйшлося адправіцца па следзе, які здаваѓся неіснуючым і немагчымым... як лічыць пясчынкі па берагах Ганга!
  
  
  Але калі Шыва быѓ плёнам нечага скажонага ѓяѓлення, то Рыва Сінгх дакладна ім не была. Дзяѓчына была сапраѓднай, мілай, мяккай і дзіѓна жывы.
  
  
  
  Яе, павярнуѓся да яе і вырашэння навукова-даследчых задач ee лейцара, прыціснуѓшыся вуснамі да яе пухлому роце. Яе залатая скура была пакрыта лёгкай заслонай банк, і калі яе, прыціснуѓся грудзьмі да гэтых няспелым і цвёрдым грудям, мяне ахапіла нястрымнае жаданне.
  
  
  - Не, не казаѓ, - прашаптаѓ я, калі яна паспрабавала задаць чарговы шэраг пытанняѓ, якія, між іншым, пачыналі мяне хваляваць. - Я Нік, а ты Рэва... табе не трэба ведаць больш... на дадзены момант. Яе моцнага абняѓ ee, і яна падавіла стогн.
  
  
  Ссунуѓшы нагой коѓдру з ложка, яе моцнага прыціснуѓ ee да сябе. У Рывы былі шырока расчыненыя вочы, але яна, здавалася, глядзела на што-то ѓ іншым канцы пакоя. У гэты самы момант яе зразумеѓ, што трапіѓ у бяду.
  
  
  Яе пачуѓ шум. Праз секунду яе вызначыѓ паходжанне металічнага рыпання, які, як хрыплы шэпт, даносіѓся з дзень... Хто-то важдаѓся з замкам. Мой "сміт і вессон" ляжаѓ у верхнім скрыні тумбачкі побач з ложкам, але ѓ дадзены момант ён быѓ па-за дасяжнасці маёй рукі. Слабы шум спыніѓся, рушыѓ услед пстрычка... і тут яе, зразумеѓ, што не паспею схапіцца за пісталет.
  
  
  Яе падскочыѓ ѓ бок, як толькі дзверы расчыніліся. На фоне святла, які ішоѓ па калідоры, вылучаліся постаці двух барадатых мужчын, апранутых у белыя вышытыя кашулі і парусінавыя штаны, падобныя на піжамныя, якія носіць большасць індыйцаѓ. Але больш, чым шведаѓ, мяне ѓразіла короткоствольный пісталет, які цвёрдай рукой трымала адна вакол фігур у турбане.
  
  
  Пісталет быѓ накіраваны на мяне, і я нічога не мог з гэтым зрабіць. Дзверы мякка зачыніліся за двума мужчынамі, і бяззбройны уключыѓ святым у пакоі.
  
  
  Яго міргнуѓ ад раптоѓнага святлення і назіраѓ за двума нападнікамі, спрабуючы знайсці выхад. Яны былі моцнымі і мускулістымі, ih барадатыя асобы нічога не выказвалі, і, мяркуючы па ih бородам і тюрбанам, яны абодва былі сікхі.
  
  
  - Добры вечар, "сахиб", - сказаѓ той, што з пісталетам, і прывітанне ператварылася ѓ непрыстойную ѓхмылку, калі ён зразумеѓ, што мы з Ривой голыя, а значыць, яшчэ больш уразлівыя.
  
  
  На дадзены момант адзінай картай, якую можна было разыграць, было заставацца пад прыкрыццём турыста і бізнэсмэна. Пакрыѓджаным тонам адказаѓ ёй: - Што гэта за гісторыя? - Я зрабіѓ жэст, каб схапіць тэлефонную трубку, але бяззбройны індыец-сікхі паспяшаѓся перасунуць старамодны тэлефон побач са мной.
  
  
  - Што за трызненне, "сахиб"! - усклікнуѓ ён, ухмыляючыся. - Ніхто не даваѓ табе дазволу рухацца, і нават "мем-сахиб", - паказаѓ пальцам на Рыву, якая займаецца нацягнула коѓдру і згарнулася клубочкам пад прасцінамі.
  
  
  - Паглядзі на скрыні, Мохан, - загадаѓ свайму спадарожніку чалавек з пісталетам.
  
  
  "Калі гэта рабаванне, вы не знойдзеце нічога вартага для крадзяжу", - папярэджваѓ яе ih. - У мяне толькі чэкі. Нам рупій, нам. даляраѓ ЗША.
  
  
  Яны зусім не ѓразіліся. Ніколькі.
  
  
  Але пакуль ёй казаѓ, яе пачаѓ канцэнтравацца, рыхтуючы сваё цела і розум да бурнаму і неразделимому зьліцьця. У апошні раз, калі яе атрымліваѓ асалоду ад перапынкам паміж місіямі, Ястраб сцвярджаѓ на тым, каб яе адмовіѓся з звычайнага перыяд адпачынку і адпачынкі, каб прайсці інтэнсіѓны перыяд навучання, каб удасканаліць свае навыкі ѓ самых незвычайных формах самаабароны. Асяроддзях, розных тэхнік, якія яе асвоіѓ, была таксама формы самаѓнушэння, якой навучыѓ мяне, уладальнік чорнага пояса, "рэттэ дэн", чэмпіён тхэквондо, карэйскай версіі "кунг"". Інструктар таксама падрыхтавана мяне тхэквондо. Гэтая форма каратэ заснавана на выкарыстанні сілы і імпульсу, атрыманых за кошт выкарыстання ѓсяго цела, асабліва сцегнаѓ і ступняѓ.
  
  
  Такім чынам, калі адзін вакол двух нападнікаѓ пачаѓ корпацца ѓ маіх рэчах і збіраѓся раскрыць увесь мой асабісты арсенал яе быѓ гатовы зрабіць першы крок. Яе прадстаѓляѓ сябе спружынай, здольнай выскачыць вакол смецця і шпурнуць сваё цела ѓ прасторы.
  
  
  Яе штурхнуѓ Рыву і саскочыѓ з ложка, прызямліѓшыся, як кошка, на пяткі. Лупіѓ вочы прасвістала над маёй галавой, калі яе ѓпаѓ на падлогу. У напарніка Мохан на пісталеце быѓ магутны глушыцель.
  
  
  - Нік... няма! - закрычала Рыва, нібы молячы мяне не пачынаць бойку ці не спрабаваць супраціѓляцца двум мужчынам.
  
  
  Але я не збіраѓся больш губляць час.
  
  
  Мохан і напарнік не пагражалі дзяѓчыне, а рушылі да мяне, скрывіѓ вусны ѓ аднолькавай ѓхмылка. Ih зубы і дзёсны былі афарбаваныя ѓ чырвоны колер ад багатага жавання лісця паана. У асляпляльным святле лямпы ih раты выглядалі акрываѓленымі, як быццам яны толькі што даелі кавалкі сырога мяса.
  
  
  - Вы нас недаацэньваеце, - сахіб, - усміхнуѓся той, што быѓ з пісталетам. - Мы маглі б забіць дзяѓчыну, але спачатку мы інтэрнатах б вельмі добра папрацаваць над вамі.
  
  
  Яе не шталь чакаць, каб убачыць, якую "працу" ён меѓ на ѓвазе. З пранізлівым крыкам "кі-дадатак", які неадкладна прымусіѓ двух мужчын абараняцца, яе, ускочыѓ на ногі і атакаваѓ. "Я разумею,-рыа-ча-гі" - кругавой ѓдар нагой, пры якім увесь аленка балансуецца таму. Яе адпусціѓ эга iso усіх сіл і з усёй канцэнтрацыяй, на якую быѓ здольны. Яе выставіѓ правую нагу і трапіѓ у мэта.
  
  
  Агіднае булькатанне суправаджала стогн чалавека з пісталетам; мая босая пятка ѓдарыла эга ѓ сонечнае спляценне. Паветра вырваѓся праз эга лёгкіх, калі ён паваліѓся на падлогу, задыхаючыся. Пісталет матляѓся ѓ яго ѓ пальцах, але, калі ён падняѓ зброю, каб зрабіць яшчэ адзін стрэл, яе пераскочыѓ праз яго і скокнуѓ на Мохан, перш чым ён ірвануѓ.
  
  
  - Не бойся, брат, - прашаптаѓ я, пакуль іншы адчайна спрабаваѓ схапіць мяне за ногі, каб адкінуць назад. Ёй быѓ хутчэй яго.
  
  
  Тут яе быѓ узнагароджаны за намаганні, калі пачаѓ займацца тхэквондо і кунг-фу.
  
  
  Яе падняѓ руку, як быццам гэта была валасы для смяротнай "колониа-нал-чы-кі", формы нападаѓ, у якую яе вы вывучылі дасканала. Мая рука рухалася па паветры да пэѓнай кропцы прасторы па кірунку да мэты Мохан. І калі мае жорсткія пальцы закранулі падставы эга нос, мне не трэба было медыцынскую адукацыю, каб зразумець, што гэты чалавек мёртвы.
  
  
  Яе ѓсадзіѓ кавалак косткі эму ѓ мозг, імгненна забіѓшы яго. Па эга rta лінуѓ паток крыві, яго погляд спыніѓся на мне... затым эга вочы засціліся, перш чым стаць шырока адкрытымі і шклянымі, як два кавалка чорнага мармуру. Хрыплы, здушаны гук вырваѓся праз эга rta, калі ён упаѓ на падлогу. Інэртная, як лялька, з непазнавальным носам, чырвоным і раздушаным, як сок саспелага фрукта.
  
  
  Мохан больш не быѓ "забойцам", "ён быѓ трупам.
  
  
  Але за некалькі секунд, якія мне спатрэбіліся, каб прыкончыць эга, эга саѓдзельнік адышоѓ настолькі, што паспрабаваѓ вярнуцца да нападу. Яе, адчуѓ, як ён паѓзе па падлозе адкрытыя ззаду мяне, і ѓ мяне не было часу падумаць двойчы.
  
  
  Яе, быѓ гатовы імгненна. "Ханна, дол, сэт"... раз, два, тры... Я ѓ думках думалі. Затым яе тузануѓ левы локаць назад у жудасным "пал-куча чы-кі".
  
  
  Яе ѓдарыѓ суперніка адкрытымі пад падбародак. Ён закрычаѓ, і яна павярнулася, проста каб сузіраць тое, што засталося ад ідэальнага камплекта зубоѓ. Таму што цяпер сківіцу зусім матлялася, раздробившись. Бруі крыві сцякалі па эга падбародка і шыі, трапляючы на бездакорную кашулю. Ніжняя частка твару была літаральна разарвана на кавалкі; сінюшнай сіняк ужо расползался ад скулы да вачэй.
  
  
  Мужчына паспрабаваѓ загаварыць, але вакол эга rta вырваѓся толькі здушаны гук; але перш чым паспеѓ яе эга накаѓтаваць, ён паспеѓ націснуць на курок пісталета. Яе ѓпаѓ наперад, доѓга ляжу на падлозе. Яшчэ адна буйнакаліберная лупіѓ вочы прасвістала ѓ двух цалях назаѓжды мной і тырчала ѓ процілеглую сцяну. Гэта была лупіѓ вочы "дум-дум", здольная вытрыбушыць чалавека, як свежезабитого кураня, гатовага да жарке. Мужчына ѓстаѓ і падаѓся да дзень.
  
  
  Перш чым ён паспеѓ выпусціць яшчэ адну праз сваіх пякельных куль, яе пайшоѓ зігзагам па лініі, якая займаецца далучаецца мяне шчыра k дзень. Але ён сышоѓ перш, чым яе паспеѓ вырваць пісталет па эга рук. Ёй кінуѓся ѓ калідор і ѓбачыѓ тонкую крывавую дарожку і пачуѓ цяжкае шорганне металічнай лесвіцы ѓ далёкім канцы калідор без дывана.
  
  
  Яе, вярнуѓся ѓ пакой і нацягнуѓ штаны, якія кінуѓ побач з ложкам. Рыва зірнула на мяне шырока расплюшчанымі, спалоханымі вачыма. Яе сказаѓ эй. - Не злуйся, калі ласка! - Пры продажы тканін заѓсёды жорсткая канкурэнцыя.
  
  
  - Яна не смяялася. Яе, пакінуѓ яе сам-насам з акрываѓленай фігурай, якая займаецца калі-то была мужчынам.
  
  
  Потым гэтага выбег яе вакол пакоя. Ніхто не бачыѓ, як ён гнаѓся за тых, хто нападаѓ. Яе абавязкова павінен быѓ злавіць яго, так як цяпер, калі Мохан быѓ мёртвы, не было ніякай рашэнні даведацца, хема ён быѓ на самай дэла. Я не думаѓ, што яны вульгарныя злодзеі; яны прадэманстравалі больш за высокае майстэрства, чым звычайныя злачынцы.
  
  
  Ёй быѓ упэѓнены, што яны не дзейнічалі ѓ ілюзіі прасіць грошай. Што-то разбуралася ѓ мяне ѓ галоѓ, што-тое, што ѓ той момант яе не мог сфармуляваць. Гэта было падобна на загадку... што-тое, што прымусіла мяне пераасэнсаваць тое, што сказаѓ мне Хоук. Ці магчыма, што хто-то ѓжо раскрыѓ маю асобу, паколькі яе прыбыѓ у Індыю па турыстычнай вайз? Многія пытанні маглі б застацца без адказу, калі яго не злаѓлю саѓдзельніка Мохан.
  
  
  Вестыбюль гатэля быѓ амаль пустыні, начны парцье спаѓ за стойкай. Яе заѓважыѓ вельмі хуткае рух за фіранкамі, якое хавала вялікія шкляныя дзень, вядучыя ва ѓнутраны дворык і ѓ сад. Басанож яе, кінуѓся да палатак, адсунуѓ ih ѓ бок і пабег у цёмны сад.
  
  
  Трава пад нагамі была мокрай і халоднай. Месяц схаваѓся за кучай аблокаѓ, якія зацямнялі яе памяранцавае твар. Далей яе ѓбачыѓ адлюстраванне аблокаѓ у басейне, дзе яе здзейсніѓ знакаміты заплыѓ перад сустрэчай з Ривой і вячэрай з ёй. Сышлі ѓ мінулае звон бакалаѓ, рытмічнае рух арэляѓ, гартанныя крыкі вулічных гандляроѓ.
  
  
  Цяпер быѓ толькі гук майго дыхання, біццё майго пульса. Яе асцярожна папоѓз наперад, мае пачуцці напрягались пры любым руху, любым шуме, які дазволіѓ бы мне знайсці сваю здабычу... да таго, як ён быѓ знойдзены.
  
  
  У спешцы ён не паспеѓ дастаць пісталет. Так што мне даводзілася спадзявацца толькі на свой інтэлект і свае рукі. Нават калі на інтэлект і рукі спадзявацца не прыходзіцца, калі знойдзеш пісталет з глушыцелем, накіраваны ѓ жыцці.
  
  
  Мой інструктар ведаѓ мяне па мянушцы "Чу-Мак", што ѓ перакладзе з арабскай азначае "Кулак". Але ѓ той момант у мяне не было рашэнню прымяніць на практыцы тое, што я даследаваѓ. У садзе ѓсё было ціха. Лісце баньян толькі злёгку пампаваліся, хаваючы сваім гіганцкім ствалом частку вальера.
  
  
  Яе б сляды індзейскай крыві, калі заѓважыѓ раптоѓную выбліск, якая суправаджаецца лютым шыпеннем смертаноснай кулі. На гэты раз закрычаѓ я. Потым паднёс яе руку да рота, лупіѓ вочы оцарапала мне плячо.
  
  
  Гэта была павярхоѓная рана, але яна моцна паліла. Яе сціснуѓ зубы і шталь чакаць, адчуваючы сябе больш уразлівымі, чым калі-небудзь. Стрэлак, аднак, не жадаѓ больш рызыкаваць і чакаць, што я нападу на яго ѓ адплату.
  
  
  Ён пачаѓ бегчы да плота. Яе, панёсся за ім яшчэ і таму, што не хацеѓ дазволіць яму было збегчы, не падаѓшы эму ѓрок. Відавочна, ён адышоѓ ад звароту, з якім яго падвергнуѓ эга незадоѓга да гэтага, настолькі, што пераскочыѓ праз памежную сцяну з дзіѓнай спрытам. Ён рухаѓся хутчэй, як котка, чым як чалавек. Але, нягледзячы на боль у руцэ, яе, адчуваѓ сябе такім жа рухомым. Яе, пералез праз сцяну і прызямліѓся басанож на ѓчастак абсыпанай жвірам зямлі. Яшчэ адзін звон выбухнуѓ у маіх вушах, але гэта быѓ не стрэл.
  
  
  Індзеец у белым турбане здолеѓ дабрацца да матаролера, прыпаркаванага ѓ канцы жвіровай дарогі за плотам. З ровам рухавіка мотороллер крануѓся з месца, і індзеец нават не азірнуѓся. Яе мог бы паспрабаваць злавіць таксі або роварнае таксі, але я ведаѓ, што чалавек з пісталетам ѓжо знік у лабірынце завулкаѓ горада.
  
  
  Таму, замест таго каб працягваць здавалася цяпер бескарыснай паляванне, яе вярнуѓся да плота і, учапіѓшыся за два драѓляных шосты, зноѓ пералез праз яго. На гэты раз яе прыклаѓ менш намаганняѓ. Трава была сапраѓдным палёгкай для маіх нага, па параѓнанні з жвірам. Яе, накіраваѓся да басейна, вымыѓ руку і перасёк лужок, бясшумна праслізнуѓшы ѓ вестыбюль.
  
  
  Швейцар прачнуѓся ад свайго скляпенні, што, несумненна, дазволіла двум індзейцам непрыкметна падняцца ѓ мой пакой. Аднак я не збіраѓся папракаць эга ѓ тым трупе, які яе пакінуѓ наверсе, і з якога мне трэба было пазбавіцца. - Бессань, "сахиб"? - спытаѓ ён мяне, пазяхнуѓшы, павольна ѓстаючы. Потым перагнуѓся праз прылавак, кінуѓшы на мяне погляд адкрытага адхіленні... На самай дэла, яе быѓ у адных штанах. - Я пашлю за снатворным для цябе, так?
  
  
  "Дзякуй, не трэба," я адмовіѓся, з нацягнутай усмешкай.
  
  
  Калі ён заѓважаѓ доѓгую крывавую драпіну, пакінутую на мне куляй індзейца-сикха, ён рабіѓ выгляд, што нічога не адбылося. Яе засунуѓ рукі ѓ кішэні і пайшоѓ да ліфтах так, каб мяне ніхто не бачыѓ. Не тое каб яе адчуваѓ сябе збянтэжаным, заѓважце; але я б палічыѓ за лепшае не прыцягваць увагі. Знішчальніку Љ 3 па AX абавязкова павінна было знайсці чалавека па імя Шыва.
  
  
  
  2
  
  
  Рывы Сінгх не было побач, каб дапамагчы мне прыбрацца ѓ пакоі.
  
  
  Дзверы ѓ маю спальню былі прыадчынены, хоць ніхто не хаваѓся за ёй, каб працягнуць працу, на якой перапынілі Мохан і эга напарніка. Пакой была пустая, калі не лічыць застылага трупа чалавека, якога яе забіѓ трапным ударам каратэ. Індзеец ляжаѓ, расставіѓшы рукі і ногі, ѓ дзіѓнай позе, амаль пагружаны ѓ лужыну цёмнай крыві, якая займаецца працягвала расцякацца.
  
  
  Змятыя коѓдры сведчылі аб тым, што вялікую частку вечара правёѓ яе з Ривой. Мабыць, дзяѓчыне надакучыла, і яна выслізнула праз пакоя перш, чым яе паспеѓ яе спыніць. Я не быѓ настолькі дурны, каб нават на секунду падумаць, што магу разлічваць на яе маѓчанне. Таму яе вырашылі змяніць гатэль на наступную раніцу. Яе не гатэль, каб хто-то па паліцыі Нью-Дэлі прыходзіѓ да мяне, і закідаѓ мяне пытаннямі. Яе павінен быѓ бы адказаць вялікай колькасцю хлусні, каб абараніць сваё прыкрыццё.
  
  
  Але акрамя турботы аб Рывэ Сінгх, якая займаецца не ведала, ці будзе яна трымаць рот на замку або няма, яе павінен быѓ турбавацца аб Мохане. Вядома, выцягнуць эга па маёй пакоі было нялёгка, тым больш што яе гатэль любой цаной пазбегнуць любога шуму. На шчасце, астатнія госці паверсе спалі моцным сном. Нам адна дзверы не адчыніліся, пакуль яе цягнуѓ цела па пустой калідоры. Нам адно спалоханае твар не можа бачыць мае чырвоныя ад стомы вочы, параненую руку і маю крывавую ношу.
  
  
  Яе заклаѓ эга перад ліфтам і знайшоѓ тое, што мне было трэба, і ѓ кішэні штаноѓ. Сталёвае лязо майго складанага нажа аказалася вельмі карысным прыстасаваннем; на самай дэла складаным нажом яе змог адкрыць дзверы і заблакаваць кабіну на верхнім паверсе, вызваліѓшы шахту пад'ёмніка, кінуѓшы цела на некалькі дзясяткаѓ метраѓ ѓніз.
  
  
  Гэта будзе месца вечнага спачынку Мохан.
  
  
  Ён ужо быѓ галавой і плячыма ѓ паветры, астатняя частка эга цела была гатовая да апошняга толчку ѓ глыбокую яму ѓ калодзежы, калі яго заѓважыѓ нешта такое, што прымусіла мяне падскочыць ад сцяга дазволу на выкананне. Рукаѓ індыйскай курты быѓ закатан, калі яе цягнуѓ цела па калідоры, і цяпер майму погляду кінулася дэталь, якую яе раней не заѓважаѓ.
  
  
  Гэта была татуіроѓка, зробленая нязмыѓнымі сінімі чарніламі, якая займаецца вылучалася на перадплечча; і калі яе зразумеѓ, што адлюстроѓваѓ малюнак, мае падазрэнні пацвердзіліся. Татуіроѓка ѓяѓляла сабой свернувшуюся кольцам каралеѓскую кобру, ѓзнімальную уверх па руцэ ѓ характэрным для атакі становішчы. Клінаватая мэта і трапяткое мову губляліся ѓ замершей плоці Мохан.
  
  
  Так і з'явілася Кобра. Яны паслалі Мохан і эга супольніка, каб пераканацца, што Нік Картэр не выкрые ih сакрэтную арганізацыю. Толькі план праваліѓся. Одзіна вакол двух агентаѓ быѓ мёртвы, а ѓ іншага з пабітым тварам не было часу атрымаць якую-небудзь інфармацыю, нават самы нязначны доказ таго, што я сапраѓды быѓ Знішчальнікам Љ 3, агентам на службе ѓ AX.
  
  
  Ачко на маю карысць, у думках заключыѓ я, одергивая рукаѓ кашулі мерцвяка і штурхаючы труп нагой. Застылае цела Мохан паляцела ѓніз, адскокваючы ад цёмных сцен шахты ліфта. Яе, чуѓ, як ён дасягнуѓ канчатковага пункта прызначэння... пачуѓся глухі стук ѓпаѓ цела. Калі б Шыва ѓсё яшчэ мог дапамагчы эму, нічога супраць гэтага не было б.
  
  
  Праблема заключалася ѓ тым, што я да гэтага часу тхор не ведаѓ, ці існаваѓ калі-небудзь гэты загадкавы персанаж, мозг, дзеючы па прыкрыццём Кобры, абраны сэнс, дергающий за нітачкі гэтай міжнароднай сеткі.
  
  
  
  Рух транспарту павольна рухалася па парку Неру. Для колькасцю аѓтамабіляѓ, роварнае таксі, мотаролераѓ і ровараѓ белыя калоны Connaught Circus сачылі за натоѓпам пешаходаѓ, нібы маѓклівыя вартавыя. Мужчыны ѓ шырокіх белых штанах з белымі "куртами", мала чым отличавшимися ад адзення Мохан і эга спадарожніка, ішлі хутка, сур'ёзна і самаздаволена. Черноволосые жанчыны закутывались ѓ "сары", іншыя ѓ шаѓковыя тунікі і сціплыя "чуридар" (штаны, аблягае лодыжкі і талію). Усе яны ѓтварылі разгубленую натоѓп, над якой вісела адчуванне неадкладным, і ѓ той жа час чакання.
  
  
  Але больш, чым славутасці і гукі горада, больш, чым экзатычная атмасфера, якая займаецца рабіла Нью-Дэлі унікальным горадам, мой цікавасць быѓ засяроджаны толькі на адным.
  
  
  Шыве.
  
  
  - Вы хочаце сказаць мне, што ваша Служба толькі чула пра Кобра, ці не так? - спытаѓ яе, чалавека, які сядзеѓ насупраць мяне, пакуль мы абодва пацягвалі мятный чай у вулічным кафэ недалёка ад парку.
  
  
  У той раніцу яе звязаѓся з індыйскай сакрэтнай службай. Маім "кантактам" быѓ афіцэр сакрэтнай службы, якога мне асабліва рэкамендавалі. Ashok Anand быѓ мужчынам прыкладна майго ѓзросту, але худым і змардаванай, з вострым і праніклівым поглядам, агрэсіѓным выразам твару... выразам чалавека, які ведае ѓсе правілы гульні, усё роѓна, гнюсныя яны або няма. .
  
  
  - Чулі пра Кобра? - паѓтарыць ён, нахмурыѓшыся. Ён паднёс кубак да вуснаѓ і зрабіѓ вялікі глыток гарбаты, перш чым працягнуць. - Вядома, містэр Картэр. Мы чулі пра Кобра... вакол Кашміра, па Калькуты, Мадраса, Бамбея... з усёй нашай краіны. Дзе бунты і мяцеж, там заѓсёды Кобра.
  
  
  - А Пытаецеся? - настойваѓ я.
  
  
  - Ты бачыш гэта? - адказаѓ Ананд, паказваючы на паверхню крэсла, вельмі бліскучую драѓляную паліцу. - Яна гладкая, бясформенная, бачыш?
  
  
  Ёй адказаѓ кіѓком галавы.
  
  
  - Ну, тады вы зразумееце, калі ёй скажу, што Шыва бесформен, без асобы, без асобы, містэр Картэр. І, перагнуѓшыся праз крэсла, ён глядзеѓ на мяне прыплюшчанымі чорнымі вачыма. - Гэта проста імя, запазычанае ѓ злога бажаства, нават для нас у IISA, індыйскай сакрэтнай службе.
  
  
  І голас яе ѓ зыходнай кропцы, у тым жа месцы, дзе быѓ напярэдадні... толькі гасцініца іншая. Хоук дазволіла мне ѓступіць у кантакт з індзейцамі, хоць і параіѓ мне не спадзявацца на ih дапамогу.
  
  
  На самай дэла хадзіѓ слых, што асяроддзях індзейцаѓ амелы месца "здрада". Хоць эга індыйскі калега і запэѓніѓ Хоука ѓ лімітавай абачлівасці, тым не менш, не было ніякага сэнсу ісці на непатрэбны рызыка, асабліва калі на карту была пастаѓлена маё жыццё, і поспех маёй місіі.
  
  
  - Магу яго даведацца, чаму ваш урад так імкнецца знайсці на нашым Шыву? - сказаѓ Ананд тым жа тонам, асцярожна і насцярожана.
  
  
  - Гераін, - адказаѓ я. - Груз на дзесяць мільёнаѓ даляраѓ, прызначаны для Злучаных Штатаѓ. - Я не думаѓ, што занадта адкрыю свае мэты, калі пагавару з ім аб сапраѓднай прычыне, а менавіта пра тое, што я спрабаваѓ прасачыць крыніца галасавых перайманняѓ, якія ѓ апошнія месяцы пасеялі паніку асяроддзяѓ міжнароднай дыпламатыі, паставіѓшы пад пагрозу мір на зямлі.
  
  
  - Ах, так, наркотыкі - гэта сапраѓды дрэнны бізнэс! - Індзеец усміхнуѓся і пачаѓ уставаць. - Калі ласка, прабачце мяне на некалькі мін, але я абавязкова патэлефаную свайму начальніку. Можа быць, ён зможа даць мне больш інфармацыі аб Кобру.
  
  
  - Вядома, - сказаѓ я. Ананд адсунуѓ крэсла і прайшоѓ па тэрасе.
  
  
  Яе назіраѓ за ім, пакуль ён не знік ѓнутры. Затым яе, паглядзеѓ на дно кубкі, амаль шкадуючы, што так і не навучыѓся чытаць лёс па чайным лісці. Хто ведае, калі б яе навучыѓся, ён змог бы цяпер прадказаць поспех або правал сваёй місіі.
  
  
  Яе, адкінуѓся назад і дазволіѓ свайму погляду слізгануць па перапоѓненай тэрасе да транспартных патокаѓ, петляющим вакол Connaught Circus. Было так шмат пытанняѓ, так шмат прабелаѓ з морам, што мне давялося б шмат павесяліцца, каб дамагчыся хоць нейкага прагрэсу. - Яшчэ гарбаты, сэр?
  
  
  Яе здрыгануѓся і ѓбачыла, як афіцыянт нахіліѓся над кававым столікам. - Прынясі дзве, - адказаѓ я, паказваючы на пусты кубак Ананда.
  
  
  - Два мятных гарбаты, - паѓтарыць афіцыянт. - Магу прапанаваць яе пакоры, або джэнтльмен хоча пакаштаваць фірменнае індыйскае страва, мясной мядзведзеѓ пад назвай "самаса"? Яны выдатныя, "сахиб".
  
  
  Ёй адказаѓ сцвярджальным кіѓком, злёгку збіты з панталыку эга прамым падыходам. Мужчына падняѓ пустыя чаркі, і калі ён павярнуѓся, каб вярнуцца на кухню, яе злавіѓ сябе на тым, што ѓ шоку гляджу на яго голую руку. У мяне не было часу доѓга глядзець на яго, але і дастаткова часу, каб разабраць, што на nen аддрукавалася.
  
  
  Згуслая кобра - гэта тое, што нялёгка забыць! Яе рэзка адсунуѓ крэсла і ѓскочыѓ на ногі.
  
  
  "Kuda, кравец вазьмі, дзеѓся Ананд?" - думаѓ я, прабіраючыся паміж сталамі. Звон талерак працяѓ мае вушы, віск, які змешваѓся з гудкамі і гукамі машын вакол кавы і парку Неру. Але па меншай меры яе не быѓ так ѓразлівы, як мінулай ноччу, калі мне давялося абараняцца ад двух сікхаѓ, якія ѓвайшлі ѓ мой нумар у гатэлі.
  
  
  У кабуры, якую яе насілі на плячы, была мая дарагая Вільгельміны, Люгер 38-га калібру, які выратаваѓ мяне вакол столькіх бязвыхадных сітуацый, больш, чым яе любіѓ успамінаць. І ѓ выпадку, калі пісталет будзе недастаткова, у мяне быѓ Х'юга, мой штылет, схаваны ѓ ножнах пад рукавом кашулі.
  
  
  - Вы што-то хочаце, "сахиб"? - спытаѓ мяне адзін па ѓсёй афіцыянтаѓ у белых куртках.
  
  
  - Тэлефон, - адказаѓ я.
  
  
  Ён паказаѓ на верцяцца дзень, якія вядуць у пакой. Мяне ѓразіла, што Ананд занадта доѓга тэлефануе па тэлефоне. Гэта, акрамя татуіроѓкі, якую яе заѓважыѓ на руцэ афіцыянта, прымусіла мяне адчуваць сябе няёмка.
  
  
  Яе знайшоѓ тэлефоны, вынікаючы ѓказанням чалавека ѓ белай куртцы, шэраг чорных і старамодных тэлефонаѓ, устаноѓленых на левай стогны вузкага калідора. Яе хутка агледзеѓся і заѓважыѓ шыльду на дзень справа ад мяне. Можа быць, яе нерваваѓся без асаблівай прычыны, можа быць, яе, хваляваѓся па дробязях.
  
  
  Ну, быѓ толькі адзін спосаб пераканацца.
  
  
  Яе, прасунуѓ руку пад свой лёгкі гадовы жакет, адчуѓ падбадзёрвальнае дотык да дзяржальні Вільгельміны і пайшоѓ па калідоры да дзень мужчынскага туалета. Праход быѓ пустыні. Адкрыѓшы дзверы, яе выставіѓ правую нагу наперад.
  
  
  Дзверы са скрыпам расчыніліся ѓнутр, што дазволіла мне хутка зірнуць на ванную пакой, выкладзеныя чорна-белай пліткай. Там, здаецца, нікога не было. Яе, ступіѓ наперад, дазволіѓшы дзень адчыніцца за мной. - Я прашаптаѓ. - Ганна? - Дзень у тры распранальні былі зачыненыя.
  
  
  Яе пачакаѓ секунду і зноѓ паклікаѓ. Без адказу. Бясшумны, як кошка, з абвостраным пачуццём страху быць злоѓленым ѓ пастку, яе выцягнуѓ "люгер" з кабуры і злёгку сагнуѓ палец на спускавым кручку. Па большай частцы сучасныя Люгеры маюць неадчувальны спускавы кручок; але Wilhelmina была мадыфікаваная спецыяльна для мяне хлопцамі па лабараторыі AX ѓ штаба-кватэры ѓ Вашынгтоне. Курок быѓ гатовы да стрэлу, як толькі яе б націснуѓ на курок.
  
  
  Я пайшоѓ у першы туалет злева. Моцнага трымаючыся за металічную ручку, яе штурхнуѓ дзверы і гэтак жа хутка зачыніѓ яе. Першая раздзявальня была пустая, як і другая. А ѓ трэцім, абапіраючыся на апушчанае сядзенне ѓнітаза, ляжала нерухомае, нежывое цела Ашока Ананда.
  
  
  Яе, працягнуѓ руку і падняѓ эга галаву. - Вырадкі! - прашыпеѓ яе сабе пад нос. На мяне глядзелі шырока расчыненыя вочы Ананда. Яе правёѓ пальцамі па эга стагоддзяѓ, сціраючы такім чынам изумленное выраз, пакінутае смерцю эга чалавека.
  
  
  Тонкая палоска, цяпер пурпурная, адзначала эга шыю. Заглушылі парасткі, заключыѓ я, аглядаючы сіняк. Яе расшпіліѓ каѓнер эга кашулі, каб лепей разгледзець сіняк, і ѓбачыѓ сляды ад двух маленькіх праколаѓ, адлегласць паміж якімі менш цалі. "Але чаму?" - пытаѓся ѓ яго ѓ сябе. Ясна, што Ананд быѓ тушеные мёртвым, таму што эга, мова звісаѓ iso rta; але гэтыя сляды на шыі, здавалася, былі пакінутыя зубамі змеі.
  
  
  Некаторы час таму паміж адной місіяй і іншай мне давялося прачытаць некалькі кніг па герпетологии, навуцы аб рэптыліях. І ёй вядома, што рэакцыі на ѓкусы атрутных змей звычайна пачынаюцца праз чвэрць гадзіны або праз паѓгадзіны пасля ѓкусу.
  
  
  Ашока Ананда ѓкусіла дракона, але гэта не стала прычынай смерці эга: магчыма, гэтыя знакі азначалі папярэджанне або ѓяѓлялі сабой рэлігійны сімвал. Адно было ясна: ён не збіраѓся спыняцца там, каб высветліць гэта.
  
  
  Яе прыбраѓ "люгер" і выслізнуѓ вакол кабіны. Туалет быѓ па-ранейшаму пустыні. Калі б я пайшоѓ назад тым жа шляхам, што і раней, то, несумненна, наткнуѓся б на афіцыянта. Наколькі яе мог судзіць, ён быѓ не адзіным, хто працаваѓ у бары, уваходзячы ѓ арганізацыю "Кобра".
  
  
  Яго папрасіѓ іншы выхад. Зашклёнае акно над фарфоравай ракавінай выходзіла на пыльныя дарожкі парку Неру. Яе пералез праз край ракавіны і выглянуѓ вонкі. Акно адкрывалася ѓ задняй частцы кафэ, па-за поля гледжання наведвальнікаѓ, якія сядзяць на тэрасе, дзе за столікамі абслугоѓвалі афіцыянты, татуіраваныя або няма.
  
  
  Яе адкрыѓ аконную краты стилетом і падняѓ яе, адчапіѓшы іржавыя металічныя гаплікі рамы.
  
  
  - Ёсць больш зручныя спосабы выхаду, "сахиб".
  
  
  Занадта позна выхопліваць Вильгельмину цяпер. Яе павярнуѓ галаву і ѓбачыѓ ухмыляющееся твар афіцыянта з пісталетам. - "Беретта" 22-га калібра цэлілася мне адкрыта ѓ вочы. Зброю невялікага калібра, але яе дастаткова добра ведаѓ Беретты, каб ведаць, наколькі небяспечнымі яны могуць быць на блізкай адлегласці.
  
  
  - Яе проста гатэль падыхаць свежым паветрам, - патлумачыѓ я.
  
  
  Ён не ѓсміхнуѓся, а проста узмахнуѓ пісталетам, даючы мне знак падняць рукі над галавой і саскочыць з ракавіны. Ён трымаѓ наведзеную на мяне Беретту. Мне заставалася толькі прыняць эга запрашэнне. Яе, прызямліѓся на падлогу і ѓтаропіѓся на яго. Было відаць, што ён нервуецца, па эга погляду здавалася, што ѓ яго мала вопыту падобных сітуацый.
  
  
  - Я думаѓ, што індзейцы - гасцінны народ, - сказаѓ я. - Здаецца, мой іншы там, - і павярнуѓ яе галаву ѓ бок каморы, дзе яе выявіѓ цела Ананда, - трапіѓ у аварыю...
  
  
  - Тое ж самае адбудзецца і з вамі, "сахиб", - усміхнуѓся афіцыянт, зрабіѓшы крок наперад, цяпер "беретта" цэлілася мне ѓ жыцці. - Неѓзабаве, верагодна, мы пачуем моцны трэск звонку, жудасны беспарадак. Будзе столькі шуму, што гэта заглушыць стрэл па пісталета.
  
  
  Такім чынам, ён быѓ не адзіным у барэ, хто быѓ звязаны з Кобрай. Як яны даведаліся, дзе мяне знайсці, і як яны даведаліся пра Ананде - два засталіся без адказу пытання ѓ даданне да іншых, якія ѓ мяне назапашваліся.
  
  
  - Сур'ёзна? - адказаѓ я, прымусіѓшы сябе арыйцаѓ засмяяцца. - Раю паѓтарыць гэта паліцэйскаму ззаду вас.
  
  
  Ёй быѓ правоѓ.
  
  
  Афіцыянт быѓ неспрактыкаваны, дрэнна знаёмы з такой працай і не ведаѓ нават гэтага самага старога трука. Я не паспеѓ дагаварыць фразу, як ён рэзка павярнуѓся тварам да неіснуючага паліцэйскаму. І праз долю секунды яе быѓ у дзеянні.
  
  
  Яе скокнуѓ наперад і штурхнуѓ афіцыянта ѓ шыю. Ён закрычаѓ, калі падэшва майго чаравіка ѓдарыла эга па ключыцы. Яе апусціѓ нагу і нанёс эму смяротны ѓдар левай ѓ селязёнку. "Беретта" паляцела, калі мужчына сціснуѓ рукой балючае месца, а ваніты закапала па баках эга rta.
  
  
  Калі ён упаѓ наперад, падняѓ яе кожнаму племені і зноѓ ударыѓ яго эга па твары. Яе пачуѓ скрып зубоѓ у той момант, калі мой кожнаму племені закранула эга rta. Мужчына саслізнуѓ на падлогу. Каля туалета аглушальна загрохотала посудамыйная машына, за ёй рушыѓ услед звон посуду.
  
  
  Вядома, гэта быѓ план, закліканы заглушыць стрэл, прызначаны для мяне. Яе ѓзяѓ "беретту" і сунуѓ яе ѓ хвіліну ільняных штаноѓ, досыць вялікі, каб схаваць пісталет.
  
  
  Затым яе схапіѓ чалавека за валасы і падняѓ эга галаву, як калі б ён быѓ марыянеткай, у якой былі перарэзаны ніткі. - Ты дрэнна выглядаеш, мужык! - усклікнуѓ яе нізкім голасам.
  
  
  Ён прамармытаѓ што-тое, чаго я не пачуѓ, выплёѓваючы кроѓ і зламаныя зубы, обмазывая падбародак. - Дзе ён? - націснуѓ яе. - Я хачу ведаць, дзе мне знайсці твайго боса... Шыву.
  
  
  - Шывы... Шывы няма, - прамармытаѓ афіцыянт, звесіѓшы галаву. Мужчына зачыніѓ вочы, і эга рот зноѓ заліѓся крывёю.
  
  
  - Падумай яшчэ раз, - прашыпеѓ я, падымаючы руку. Яе, склаѓшы пальцы ѓ форме гарпуна, удар пад назвай "пенн-колониа-поле " джы-ру-кі", які павінен быѓ развязаць эму мову. І гэта прымусіла эга адкрыць затуманеныя болем вочы.
  
  
  Яшчэ адзін немы стогн суправаджаѓ ѓдар. Але гэты вырадак не думаѓ аб забойстве Ананда, так што я не быѓ у настроі, каб быць добрым самаритянином. Яе паху пазногці эму пад павекі, сціскаючы эга вочныя яблыкі.
  
  
  Афіцыянт, сотрясаемый канвульсіѓна дрыготкай, адхіснуѓся. Эга мэта стукнулася аб падлогу, але праз секунду яе, скокнуѓ на яго зверху, зноѓ сунулі пальцы эму шчыра ѓ вочы. Яе мог бы асляпіць эга на ѓсё жыццё. Але акрамя пераехаѓ на смерць індыйскага агента яе гатэль, атрымаць рэѓматызму.
  
  
  - Гавары: дзе Шыва? - паѓтарыць яе.
  
  
  Гэта было непрыемнае відовішча; рысы асобы чалавека былі скажоныя страхам і болем. Эга твар і перад кашулі ужо нельга было адрозніць, яны былі перемазаны крывёю і ванітавым масамі, вочы вотум-вотум вылезуць вакол арбіт, ён не мог дыхаць.
  
  
  - Да... да... - прастагнаѓ ён.
  
  
  - Дзе ён у зале? - раѓнуѓ я. - Дзе?
  
  
  Але папярэдняе збіццё з даданнем прыём "вялікі палец у вока" выбіла эга па каляіны. Афіцыянт адкінуѓся назад і пазбег фізічных пакут, дазволіѓшы сабе пагрузіцца ѓ забыццё.
  
  
  Яе прыбраѓ пальцы, і павекі закрылі эга вочы. Яе паспрабаваѓ ажывіць эга, моцна страсянуѓшы, але чалавек быѓ без прытомнасці і ператварыѓся ѓ цень самога сябе. Яе ѓжо збіраѓся зацягнуць нежывое цела ѓ камору, каб апусціць галаву пад ваду і прывесці эга, у прытомнасць, калі пачуѓ тупат крокаѓ. Хто-то шэл па калідоры, накіроѓваючыся да дзень туалета.
  
  
  - Нирад? - Паклікаѓ che той голас.
  
  
  Залішне казаць, што Нирад не змог адказаць.
  
  
  На гэты раз яе б не дазволіѓ засьпець сябе знянацку. Яе, падышоѓ да ракавіны і забраѓся на фарфоравы край; рама акна, якую яе прыслабіѓ раней, былі прыадчынены.
  
  
  Яе штурхнуѓ аконную раму наперад свабоднай рукой. За дзвярыма туалета Нирада зноѓ паклікаѓ устрывожаны голас.
  
  
  На шчасце, акно было дастаткова вялікім, каб пралезці. Падтрымліваючы шкляную панэль адной рукой, яе, скокнуѓ на тэрасу ѓніз і зазірнуѓ назад у туалет.
  
  
  Дзверы расчыніліся, і я ѓ думках сфатаграфаваѓ твар, з здзіѓленнем глядзяць на скрываѓленае цела Нирада. Гэта было незнаёмы твар, яе ніколі раней эга не бачыѓ. Але я ведаѓ, што зноѓ убачу маладога індыйца, які недаверліва глядзеѓ на нерухомую постаць Нирада ѓ гэты момант... і напэѓна ѓ бліжэйшы час.
  
  
  
  
  3
  
  
  "Я Нават заходняму назіральніку лёгка выявіць па падвойным увасабленнем Шывы-кобры сапраѓдную сутнасць бога. Адбывалы з доведического бажаствоѓ, гэты вельмі старажытны член індыйскіх троиц павінен у канчатковым лічыць асацыявацца з фалічнай сімволікай. На самай справе, у эга іканаграфіі мы кожны раз знаходзім набраклы капюшон кобры ѓ атакавалай пазіцыі. Таму нядзіѓна, што Шыва вельмі частцы апісваецца з адзеннем па ѓсім шкур кобры, завушніцамі, таксама зробленымі па скінаѓ, умилостивляющим шнуром і поясам вакол жывых гадзюк..."
  
  
  
  Яе закрыѓ кнігу і зазірнуѓ у акно бібліятэкі, слізгаючы вачыма па шырокай каменнай лесвіцы, якая вядзе на тэрасу кафэ побач з паркам Неру. Ніхто не заѓважыѓ майго хуткага сыходу вакол задняй часткі клуба.
  
  
  Я не чакаѓ, што напарнік Нирада закрычыць, і на самай дэла не памыліѓся. Яе таксама не бачыѓ, каб на месца здарэння прыбылі машыны хуткай дапамогі або паліцэйскія машыны, каб забраць цела Ашока Ананда. Прыходзілі і сыходзілі турысты і бізнесмены. Бар працягваѓ працаваць без перапынку, і са свайго назіральнага пункта ѓ кнігарні на Коннот-плейс яе нават мог бачыць саѓдзельніка Нирада, маладога індыйца ѓ форме афіцыянта.
  
  
  Што ж тычыцца Нирада, то эга нідзе не бачылі нас стаяць, нам ляжалым. Эга іншага, верагодна, прывёѓ яе эга ѓ якую-небудзь асобную пакой або рэстаран, каб ён ачуняѓ. Несумненна, двое устаноѓ ведаѓ аб другараднай дзейнасці сваіх супрацоѓнікаѓ, у адваротным выпадку было б заѓважана што-то незвычайнае.
  
  
  У любым выпадку яе быѓ поѓны рашучасці працягваць назіранне да тых тхара, пакуль адзін або абодва афіцыянта не перастануць працаваць. Нирад "сышоѓ" перш, чым яе паспеѓ атрымаць ад яго якое-якую інфармацыю. Таму, не маючы іншых сапраѓдных доказаѓ, вэб-зачэпка, па якой можна было прытрымлівацца, была сачэнне за двума кілерамі Кобры.
  
  
  Я не быѓ настолькі дурны, каб думаць, што яны прывядуць мяне шчыра да таямнічаму персанажу, але я быѓ амаль упэѓнены, што як толькі механізмы будуць запушчаныя, Шыва, калі ён сапраѓды існуе, то рана ці позна з'явіцца.
  
  
  Такім чынам, яе працягваѓ прыкідвацца, што надзвычай цікаѓлюся кнігамі, выстаѓленымі ѓ краме, аж да куплі тома пра індыйскіх рэптылій, які яе вывучаѓ. Калі яе, нарэшце, выбраѓся па кніжнай шафы, яе схаваѓся ѓ цені, спрабуючы стаць практычна нябачным. Побач было дастаткова турыстаѓ, так што я не быѓ такім прыкметным. Менш за ѓсё ёй гатэль прыцягнуць да сябе ѓвагу.
  
  
  За доѓгія гады службы ѓ AX яе, зразумеѓ, што цярпенне - самая карысная дабрачыннасць. На самай дэла, калі прыцемкі пачалі згушчацца ѓ неба, яе нарэшце ѓбачыѓ, як мае людзі выходзяць па каву. Яны спускаліся па шырокай каменнай лесвіцы, павольна, крок за крокам.
  
  
  Малады чалавек, склонявшийся над скрываѓленай фігурай Нирада, вёѓ свайго спадарожніка. Вочы Нирада былі завязаныя; эга таварыш вёѓ эга, як калі б ён быѓ сляпым. Наколькі яго зразумеѓ, часовая слепата афіцыянта азначала, што Кобра мае на аднаго агента менш.
  
  
  Яе, ступіѓ наперад і не зводзіѓ вачэй з іх дваіх, каб яны не выслізнулі з назіранняѓ пасьля таго, як я яе правёѓ у ih чаканні цэлы дзень. Коннот-плейс быѓ перапоѓнены працоѓнымі і клеркамі, якія вярталіся дадому з працы. Яе ѓжо збіраѓся перасекчы людную плошчу, калі двое мужчын зрабілі раптоѓны жэст; але я адчуѓ палёгку, калі ѓбачыѓ, як іншы Нирада спыніѓ роварны таксі і была свайго напарніка на сядзенне вузкай машыны.
  
  
  Малады індзеец махнуѓ рукой, і моторизованное таксі з рэзкім грукатам нырнуло ѓ струмень. Самотна які стаіць на тратуары малады чалавек з вачыма грыфона павярнуѓ галаву ѓ мой бок, мабыць, не ведаеце, што рабіць.
  
  
  Калі ён быѓ у нерашучасці, ён ёй не быѓ.
  
  
  Яе, схаваѓся за белыя калоны, чакаючы, што ён будзе рабіць. Яшчэ хвіліну ѓ нерашучасці, і ён, нарэшце, спусціцца з тратуара. Ён прыклаѓ два пальцы да вуснаѓ і выдаѓ пранізлівы свіст, каб спыніць яшчэ адно роварнае таксі.
  
  
  На официанте ѓсё яшчэ былі белыя форменныя штаны, але ён змяніѓ пінжак. Замест яго на nen была цёмная кашуля з адкрытым каѓняром. Што-то металічнае ззяла на яго шыі, адлюстроѓваючы закатный святым, як люстэрка. Малады чалавек, сель у трохколавы ровар, і кіроѓца націснуѓ на педаль газу, ідучы ѓ патоку машын вакол парку Неру.
  
  
  Яе больш не губляѓ часу.
  
  
  Не прайшло і секунды, як ён апынуѓся на бардзюры і спыніѓ іншае таксі, не губляючы па ѓвазе афіцыянта.
  
  
  Калі ёй быѓ у старой старой машыне, яе сунуѓ шафёру ѓ руку пачак купюр, не даѓшы яму было часу запярэчыць.
  
  
  - Ідзі за маім сябрам туды, - загадаѓ я.
  
  
  Кіроѓца, засяродзіѓшы ѓвагу спачатку на грошы, якія ёй эму даѓ, а затым на роварнае таксі, які афіцыянт спыніѓ менш хвіліны таму, не вагаючыся падпарадкаваѓся. Ён заняѓ першую паласу, і ён нахіліѓся да сядзення, не зводзячы вачэй з роварнае таксі, якое, як ён спадзяваѓся, наблізіць мяне яшчэ на адзін крок да няѓлоѓным і таямнічаму Шыве.
  
  
  Пакуль усё, здаецца, ішло добра, сказаѓ яе сабе, упэѓнены, што афіцыянт не бачыѓ, як я яе чакаѓ эга выхаду вакол бара або садзіѓся ѓ таксі, каб ісці за ім. Яе загадаѓ кіроѓцу паскорыцца, пакуль з маладога афіцыянта нас не аддзяляла ѓсяго тры машыны.
  
  
  - Куды мой іншы накіроѓваецца?
  
  
  Ад Коннот-плейс мы рушылі ѓ бок Коннот-серкус, каб згарнуць у завулак, які вядзе ѓ бок ад гандлёвага цэнтра ѓ Нью-Дэлі. - У стары горад, - патлумачыѓ кіроѓца. Потым кінуѓ на мяне хуткі погляд і дадаѓ: - Ён цябе абрабаваѓ, сахиб? Калі няма, то я выкліку паліцыю...
  
  
  - Не, нічога падобнага, - запэѓніѓ яго эга і, перагнуѓшыся праз сядзенне, прашаптаѓ што-то эму на вуха.
  
  
  Ён пачырванеѓ пад меднай скурай. - Зразумеѓ, "сахиб". Як вы гэта называеце... сустрэчы, ці што?
  
  
  - Дакладна, - пацвердзіѓ яе з шырокай усмешкай, мяркуючы, што прытрымліваюся за маладым чалавекам, якія накіроѓваюцца на рамантычнае спатканне.
  
  
  - Будзь асцярожны, "сахиб", - папярэджваѓ мяне таксіст. - Делийские жанчыны вельмі разумныя, - і ён суправадзіѓ прапанову, паціраючы вялікі палец аб паказальны, каб падкрэсліць сваю назіральнасць.
  
  
  - Так, але ты не губляй па ѓвазе нашага сябра, - адказаѓ я.
  
  
  Ужо амаль сцямнела, і потым выезду па Коннот-Серкус рух зменшылася. Кіроѓца змяніѓ тэму і звярнуѓ маю ѓвагу на помнікі. У канцы шырокага пыльнага праспекта ён звярнуѓ увагу на знакамітыя мінарэты Джам Масджид, вялікай мячэці вакол чырвонага пяшчаніку, падобнай на крэпасць.
  
  
  А адкрытымі перад мячэццю і найбліжэйшых базарам стаяѓ яшчэ адзін помнік вакол чырвонага каменя, вялікі комплекс, пакінуты імператарамі Вялікіх Маголаѓ, Чырвоны форт. Яе, думаѓ, што афіцыянт знікне на базары, але, мабыць, ён не зразумеѓ, што за ім сочаць. Замест таго, каб выйсці каля мячэці і рынку пад адкрытым небам, ён выйшаѓ па роварнае таксі адкрытымі перад варотамі, якія вядуць у форт.
  
  
  "Стой", - сказаѓ яго кіроѓцу.
  
  
  Ён спыніѓся як раз у той момант, калі афіцыянт схаваѓся за варотамі. Яе выйшаѓ у сваю чаргу, і паспяшаѓся за сваім чалавекам, радуючыся, што цемра забяспечыла мне нейкі прытулак. Перад варотамі стаялі прылаѓкі з "сувенірамі", паштоѓкамі, даведнікамі, мясцовымі дэлікатэсамі.
  
  
  Але я не быѓ турыстам, і ѓ мяне не было часу спыніцца і палюбавацца гэтымі "любатамі". Трымаючыся на некаторай адлегласці, яе прасачыѓ позіркам за белымі штанамі і цёмнай кашуляй афіцыянта.
  
  
  Па крайняй меры, ён ніколі не бачыѓ мяне, а значыць, не ведаѓ мяне. Калі толькі "Кобра" не распаѓсюдзіла маю фатаграфію, у гэтым выпадку Нік Картэр шталь менш ананімным, чым яе гатэль прызнаць.
  
  
  Наперадзе, у канцы пад'язной дарожкі, перад вузкай драѓлянай будкай афіцыянт спыніѓся. Шыльда абвяшчаѓ аб пачатку шоу "Люмьер і сын". Калі яе зразумеѓ, што малады індыец купіѓ білет на спектакль, я, не раздумваючы, рушыѓ услед за ім.
  
  
  Гэта быѓ урок гісторыі, "падарожжа" не кожны дапамогі псіхадэлікай. Жвіровая дарожка вяла ад білетнай касы ва ѓнутраны двор форт. Тут, у садзе, акружаным мармуровымі палацамі, пабудаванымі імператарамі, для гледачоѓ былі расстаѓленыя шматлікія шэрагі крэслаѓ.
  
  
  Пражэктар пасылаѓ жоѓты прамень святла ѓ калоны перад мармуровымі будынкамі, а аудиокомментарии трансляваліся праз гучнагаварыцелі. Прамоѓца апісваѓ Паѓлінавы трон, скрадзены персідскімі полчышчамі, якія ѓварваліся ѓ Індыю ѓ васемнаццатым стагоддзі.
  
  
  Затым сьвяты згасла, і за маёй спіной пачуѓся стук капытоѓ. Яе павярнуѓ галаву, амаль чакаючы апынуцца пасярод звар'яцелага статка.
  
  
  Замест гэтага яе апынуѓся на шляху вострага, як лязо кінжала.
  
  
  Лязо зашыпела, разарваѓшы левы рукаѓ маёй камзолы. Нядоѓга думаючы, яе, адсунуѓся і адной рукой запусціѓ прыём "колониа-нал мак-кі". Індыйскі афіцыянт не шталь выпрабоѓваць поспех га пачатку другі раз.
  
  
  Эга белыя зубы бліснулі ѓ сарданічнай усмешцы, лязо стилета закруцілася ѓ паветры. Затым пражэктар цалкам асвятліѓ эга твар, асляпіѓшы яго. Малады чалавек кінуѓся ѓ праход паміж радамі крэслаѓ і пабег.
  
  
  Гледачы, у асноѓным заходнія турысты, здавалася, верылі, што індзеец быѓ часткай шоѓ. Хто-то пачаѓ пляскаць у далоні, а ѓ паветры чуѓся тупат конскіх капытоѓ. Вакол гучнагаварыцеля данёсся гук трубы, які суправаджаецца баявым воклічам. Яе кінуѓся за тых, хто нападаѓ.
  
  
  Я не ведаѓ, як ён зразумеѓ, хто яе такі, ці што я ішоѓ за ім. Але яе ѓсё яшчэ мог чуць шыпенне эга ляза кінжала, рассякаѓ паветра і разрывающего рукаѓ маёй камзолы. Ён амаль працяѓ маю скуру.
  
  
  Не перастаючы бегчы, яе палез у куртку за пісталетам. Ніхто вакол гледачоѓ не знайшоѓ нічога дзіѓнага ѓ нашых рухах, і калі пражэктар запылил мармуровыя будынка, асляпляльнае адлюстраванне обрамило сховішча афіцыянта.
  
  
  "Царскія лазні..." - абвясціѓ апавядальнік.
  
  
  Ёй апынуѓся на адной вакол мармуровых калон яшчэ да таго, як пражэктар злавіѓ мяне. Яе звузіѓ вочы і шталь шукаць навакольныя цені. Рэзкі пах моху і гнілой расліннасці прасякнуты палац без сцен. Ён хаваѓся там, чакаючы, калі яе траплю ѓ пастку, якую, як я цяпер зразумеѓ, расставілі для мяне.
  
  
  Яе мог бы разгарнуцца і вярнуцца ѓ гатэль, каб вывучыць наступны крок; але я адмовіѓся ад гэтай ідэі, цяпер, калі адчуѓ, што блізкі да раскрыцця гнюсных аперацый Кобры... і Шывы. Чым раней яе знайду гэтага чалавека, тым лепш будзе для ѓсіх.
  
  
  Гук крокаѓ маладога афіцыянта суправаджаѓся глухім стукам. Яе, чуѓ, як ён бяжыць да задняй часткі будынка, усё далей і далей ад турыстаѓ, якія глядзелі спектакль у садзе. Ёй быѓ гэтаму рады яшчэ і таму, што не хацеѓ, каб нявінныя гледачы былі ѓцягнутыя ѓ жорсткае супрацьстаянне, якое галасаванне-галасаванне павінна было адбыцца.
  
  
  Яе бегаѓ, сагнуѓшыся ѓдвая, ад калоны да калоны, навострив вушы пры кожным шорохе. Цяжка было пачуць якія-небудзь гукі, акрамя тых, што выдае фон запісанага гісторыі. Прыглушаны стогн змяшаѓся з барабаннай шротам, узмоцненай магутнай гукавой сістэмай, усталяванай у садзе. Калі б не белыя штаны, якія былі на мужчыну, ён, без сумневу, змог бы схавацца ѓ цені.
  
  
  Але калі згасла святым, яе ѓбачыѓ эга яшчэ раз. Ён мінуѓ кароткую мармуровую лесвіцу, соединявшую адно будынак з іншым, і цяпер расцягнуѓся на падлозе.
  
  
  Яе ѓжо трымаѓ палец на спускавым кручку пісталета. Курок пстрыкнуѓ у той момант, калі яе націснуѓ на спускавы кручок. Да гукаѓ барабанаѓ, што несліся вакол гучнагаварыцеля, далучыѓся брэх стрэлаѓ, маскіравалы мой стрэл.
  
  
  Яе, бачыѓ, як лупіѓ вочы засела ѓ мармуровай калоне, падняѓшы ѓ паветра воблака белага дыму. Стрэл заглушила іншая аглушальная актыѓнага адпачынку, вырабленая тупатам капытоѓ коней. Я не трапіѓ у мэта, таму пабег наперад. Афіцыянт ускочыѓ на ногі, і эга нідзе не было відаць.
  
  
  Яе мінуѓ кароткую лесвіцу, па якой ён толькі што збег, і апынуѓся пасярод вузкай травяністай дарожкі, акружанай мармуровымі будынкамі. Ззаду мяне пачулася шыпенне нечага цяжкага дыхання. Бескарысна думаць аб тым, каб страляць па гармаце. Так што я падняѓ, кружачыся абодва локця. Яе трапіѓ маладому индейцу ѓ рэбры, але, хоць ён на імгненне задыхнуѓся, эму ѓдалося адштурхнуць мяне на крок назад.
  
  
  Забіваць эга не ѓваходзіла ѓ мае планы. Мёртвы ён быѓ бы бескарысны для мяне, і сцежак, якая займаецца павінна была прывесці мяне да Шыве, абрывалася там, ва ѓнутраным двары Чырвонага форт. Жывы афіцыянт мог бы даць мне каштоѓную інфармацыю.
  
  
  Раптам вакол цемры ззаду мяне пачуѓся хрыплы, ледзь чутны голас.
  
  
  - Выдатна, Ранджит.
  
  
  Магутным ударам адкінуѓ яе правую нагу назад, і пятка маёй ногі прызямлілася на чыё то кожнаму племені. Пачатку другой нападнік застагнаѓ ад балюча і адхіснуѓся. Яе адскочыѓ у бок, цяжка дыхаючы, і зрабіѓ крок назад, нацэліѓшы Вильгельмину на двух тых, хто нападаѓ.
  
  
  Двое супраць аднаго, Ранджит быѓ афіцыянтам, чалавекам, за якім ішоѓ яе; але іншы таксама не быѓ незнаёмцам. -- Галасавання мы і сустрэліся зноѓ, -- сахиб, -- сказаѓ ён з грубым, вымушаным смяшком. Словы вырываліся ѓ яго, iso rta з некаторым працай, таму што ніжняя частка эга асоб была заматана белай павязкай.
  
  
  - Ага, - сказаѓ я, даведаѓшыся эга: ён быѓ саѓдзельнікам Мохан, барадатым сикхом, якому яе разбіѓ сківіцу напярэдадні ѓвечары.
  
  
  Ранджит скарыстаѓся кароткім абменам словамі, каб прыгнуцца за калонай, на імгненне ухіліѓшыся ад фатальнай траекторыі "Люгера". - Працягваць бескарысна, "сахиб", - рэзюмаваѓ індыйскі сікхі. - Калі вы заб'яце нас, вы нічога не даведаецеся.
  
  
  - Што будзе, калі яе не заб'ю цябе? - спытаѓся ѓ яе. Але ѓ гэта імгненне, на долю секунды, што-то металічнае хутка перасекла маё поле зроку. Яе, павярнуѓся і націснуѓ на курок. Лупіѓ вочы праляцела па паветры, адскочыѓшы ад выступу ѓздоѓж сцены будынкаѓ. А потым той самы пісталет літаральна выслізнуѓ вакол маіх пальцаѓ, са ствалом, які быѓ абмотаны металічнай пятлёй.
  
  
  Ранджит выйшаѓ праз свайго хованкі і схапіѓ пісталет. Яе зразумеѓ тады, што гэта было тое, што я заѓважыѓ раней, прадмет, які блішчаѓ вакол эга шыі. Гэта быѓ кавалак меднай дроту, без сумневу, пастка, якую выкарыстоѓвалі, каб забіць Ашока Ананда.
  
  
  "Ты не так разумны, як табе здаецца", - сахіб, - са смехам заѓважыѓ іншы індус.
  
  
  Яе паспрабаваѓ адступіць, але Ранджит не губляѓ часу дарма. Афіцыянт прыставіѓ пісталет да маёй грудзей, папярэдзіѓшы дастаткова, каб рэзка спыніць мяне. І я не быѓ дастаткова блізка, каб паспрабаваць вырваць пісталет па эга рук. І калі б яе паспрабаваѓ нанесці ѓдар нагой, ёй быѓ упэѓнены, што малады чарнявы афіцыянт, не вагаючыся, націсне на курок.
  
  
  - А цяпер дазвольце падняць рукі над галавой, "сахиб", - загадаѓ падлетак. І ён зрабіѓ крок наперад, яго рот скрывіѓся ѓ д'ябальскай ѓсмешцы.
  
  
  Яе, падняѓ рукі і асцярожна паглядзеѓ у бок іншага сикха. Ранджит працягнуѓ эму медны провад. Дрот загула, калі мужчына абматаѓ канцы вакол сваіх запясцяѓ.
  
  
  "Мохан мёртвы", - сказаѓ ён амаль нячутным голасам пад музыку, лившуюся вакол дынамікаѓ. Шоу яшчэ не падышло да канца, як і жыццё Знішчальніка Љ 3, як я спадзяваѓся. - Гурнек, аднак, яшчэ жывы, "сахиб". - Індыйскі сікхі наблізіѓся да мяне, калі Ранджит падышоѓ ліжа
  
  
  У мяне пад носам быѓ ствала люгера Вільгельміны, і раптам мне прыйшло ѓ галаву, што яна больш не мой стары яшчэ. Не кажу ѓжо пра медным провадзе, які Гурнек трымаѓ абедзвюма рукамі.
  
  
  "Ты заслугоѓваеш горшага, - сахіб, - значна горшага", - сказаѓ афіцыянт.
  
  
  Ён гуляѓ з "лёгкім" цынгелем. Дастаткова было вельмі лёгкага ціску, і Хоуку давялося б наймаць Знішчальніка Љ 4. Але перш чым малады чалавек прывёѓ ѓ выкананне свае пагрозы, Гурнек рушыѓ за мной. Толькі на гэты раз мой ѓдар нагой назад згубіѓся ѓ паветры, не патрапіѓшы ѓ мэту.
  
  
  Пятля зацягнулася на маёй шыі, і мне зноѓ прыйшлося падняць рукі. Яе глядзеѓ адкрыта ѓ руляй "Люгера", але Ранджит адпусціѓ курок і, пстрыкнуѓшы пісталетам, ѓдарыѓ мяне прыкладам па галаве. У той жа час паспрабаваѓ яе адсунуць медны провад, які ціснуѓ на маю трахею.
  
  
  Нітка разрэзала мне скуру, я не мог дыхаць. Яе выдаѓ здушаны гук, і Ранджит, пасмейваючыся, падняѓ кожнаму племені і ѓдарыѓ мяне ѓ пахвіну. Боль прымусіла мяне застонать, прымусіѓшы сагнуцца.
  
  
  Кожнаму племені паднялося га пачатку другі раз, прымусіѓшы мяне падарвацца ад пакутлівай балюча. - Дурань ты, "сахиб"... Кобра ведае... Кобра ѓсё ведае, містэр Картэр.
  
  
  Эга голас, здавалася, зыходзіѓ вакол цёмнага тунеля. Яе iso усіх сіл спрабаваѓ вызваліцца, адштурхнуць дрот, якой Гурнек мяне душыѓ. Але я не мог узяцца за нах, яна была занадта тонкай. Са стогнам яе ѓпаѓ наперад, спрабуючы дыхаць.
  
  
  Потым прыклад пісталета ударыѓ мяне па галоѓ, а ѓдалечыні голас вакол гучнагаварыцеля абвясціѓ: - Калі ёсць рай на зямлі, то ён тут... тут, тут!
  
  
  Яе не даверыѓ эму. А тым часам яе задаваѓся пытаннем, ці будзе ѓ мяне калі-небудзь яшчэ шанец паверыць у што-небудзь падобнае.
  
  
  
  
  4
  
  
  Спачатку было лёгка.
  
  
  Аксаміцістая, мяккая і роѓная, цёмная і ѓтульная смуга. Ахоѓная цемра, якая займаецца прымусіла мяне ѓсміхнуцца. Але потым яна пачала паліць, рэзаць маю скуру, як аскепкі бітага шкла. Яе павінен быѓ сысці, інакш яна разарвала б мяне на часткі, садрала з мяне жыѓцом скуру. Так што я ірвануѓся наперад, нібы вынырнуѓшы з дна марскога. І чым вышэй падымаѓся, тым больш мяне раздзірала на часткі.
  
  
  - Няма! Яе... яе не хачу! - Я пачуѓ свой голас. Яе паѓтарыць гэта гучней, спрабуючы падняць цяжар, давившую мне на вочы. Яго міргнуѓ, і што-то нявызначанага колеру, пачала рухацца наперад і назад, перада мной, вібраваѓ ѓ прасторы, і па-за яго.
  
  
  Яе адкрыѓ вочы га пачатку другі раз, потым трэці, і ѓ той жа час яе спрабаваѓ ісці далей, пакуль мая мэта не стукнулася абсталяваннем што-то цвёрдае. Вібрацыі спыніліся, і ён зноѓ апусціѓся, занадта слабы і сонны, каб зрабіць яшчэ адно рух.
  
  
  Я не ведаю, колькі часу прайшло пасля гэтага. Яе, адчуваѓ, што мяне захопліваюць сны, і кожны раз яе спрабаваѓ адштурхнуць ih і адкрыць вочы, але што-то царапало маю скуру, што-то пякло. Нарэшце яе пачаѓ усё спачатку, прасоѓваючыся наперад асяроддзяѓ чаргуюцца хваль улад і балюча.
  
  
  Потым "рэч" склалася. Гэта была сцяна, земляная сцяна, якая займаецца сядзела перада мной, павялічаная або паменшаная... а потым нармальная. Мая мэта была раздавленой яечнай шкарлупінай... як быццам яе не піць месяц запар. Яе, стаяѓ, прыхінуѓшыся да бліжэйшай стагнаць, прыслухоѓваючыся да самога прыгожага гуку ѓ свеце, гуку маёй грудзей, вздымающейся і опускающейся з кожным удыхам.
  
  
  Што царапало і ванітавала маю скуру-падчас гэтага доѓгага чысцілішча паміж свядомасцю і несвядомым, так як гэта падсцілка, на якой яе ляжаѓ на спіне. Як толькі яго зразумеѓ, што я жывы, яе спусціѓ ногі з лавы, пакрытай саломай, і дрыжучы ѓстаѓ.
  
  
  Яе упираюсь рукой у сцяну, каб ѓстаць. Яе, адчуваѓ сябе наркаманам у ломкі, мяне ванітавала. ђдары, якія яе атрымаѓ галоѓ, плюс затяжение дротам горла, высеклі мяне.
  
  
  Цяпер, перш за ѓсё, яе павінен быѓ аднавіць свае сілы.
  
  
  Яго зрабіѓ некалькі крокаѓ, пакуль мае калені не перасталі згінацца. Яе абышоѓ клетку-камеру... квадратную каморку з глінянымі сценамі і падлогай. Не было нас, вокнаѓ, нас нават дзвярэй. Пазней, калі б было будучыню, ёй быѓ упэѓнены, што змагу знайсці стыкі ѓ стогн, дзе павінна быць дзверы, таму што хто-то.... І хто-небудзь выцягнуѓ бы мяне.
  
  
  У адным канцы камеры, злева ад паддона, у сцяну былі ѓмураваныя дзве рашоткі. Абодва яны даходзілі мне да таліі і былі пакрытыя драцяной сеткай. Яе, вядома, не збіраѓся чакаць, пакуль мяне прадставіць сваім катам, таму ёй падышоѓ да парэнчаѓ, спрабуючы акрыяць ад балюча, якую нанёс мне ѓдар Ранджита прыкладам пісталета.
  
  
  Але перш чым дакрануцца да драцяной сетцы і агледзець дзве рашоткі, каб штогод, можна ih зняць, яе зняѓ абутак. Людзі, якія захапілі мяне, пакінулі мяне ѓ кашулі і штанах. Штылет знік, як і "Беретта", і, вядома, "Люгер". Яе нават камзолы не бачыѓ, але на лічбавыя камеры не было холадна... па меншай меры пакуль.
  
  
  Яе ѓзяѓ чаравік і кінуѓ эга ѓ краты. Нічога не адбылося. Няма іскраѓ. Слава богу, рашоткі не былі электрыфікаваны. Яе зноѓ надзеѓ балетныя тэпцікі і пацягнуѓся да аднаго вакол чатырох металічных шруба, якімі рашоткі мацаваліся да стагнаць. Але калі мае пальцы закранулі ну, у цішыні пачуѓся голас, голас, які прымусіѓ мяне здрыгануцца.
  
  
  - Добрай раніцы, містэр Картэр. Таму што цяпер дзень, ці ведаеце. Спадзяюся, цябе прысніліся добрыя сны, "сахиб"...
  
  
  Голас пачуѓся з-за адной вакол двух рашотак. Без сумневу, за металічным экранам хаваѓся ѓзмацняльнік. Але больш за ѓсё насцярожвала тое, што голас быѓ знаёмым... палохала знаёмым.
  
  
  "Добры дзень, гэта Картэр, кажа агент Љ 3. На самай справе; Ястраб распавёѓ цябе абсталяваннем мне ѓсё. Такім чынам, гэты ваш агент, Ананд, здаецца так эга клічуць. Ну, ён не зьявіѓся на сустрэчу. Не, не трэба прасіць прабачэння. Мы ведаем, што наш чалавек недасягальны, і... О, не, зусім няма! Эга не існуе, галасаванне, і ѓсё. Не, заѓтра яе вярнуся ѓ Вашынгтон. Кобра? Яе вельмі баюся, што наш урад не зможа ѓмешвацца ѓ справы індыйскай службы бяспекі. Вы разумееце, вядома... Так, і дзякуй за клопат. Скажыце містэру Ананду, што мне шкада, што ѓ мяне не было рашэнні сустрэцца з ім".
  
  
  Рушыла ѓслед доѓгая паѓза. А потым зноѓ цішыня. Яе, адышоѓ ад рашоткі і вярнуѓся да ложку. Нягледзячы на пустэчу ѓ страѓніку, нягледзячы на жудаснае пачуццё млоснасці, яе павінен быѓ прызнаць адно: Шыва быѓ сапраѓдным, бязлітасным, свядомым галаварэзам, хітрым праціѓнікам, якіх ёй яшчэ не сустракаѓ.
  
  
  Толькі што прослушанная мною кароткая гаворка, тэлефонная размова, які, без сумневу, ужо адбыѓся, былі вымаѓленыя зусім знаёмым голасам. Гэта быѓ мой уласны голас, з такой жа ідэальнай інтанацыяй, прамовай і інтанацыяй.
  
  
  Шыва падставіѓ мяне і, не губляючы часу, прыбраѓ са сцэны індыйскую сакрэтную службу. Нават калі Ананд ѓжо не з'яѓляѓся за сваім сталом, ніхто і не думаѓ аб тым, каб злучыць нас дваіх. А навошта ім, у рэшце рэшт? Хіба "Нік Картэр" не патэлефанаваѓ незадоѓга да гэтага, і не паведаміѓ ім, што Шыва - выдумка? Той жа "Нік Картэр" паказваѓ, што, нават калі "Кобра" сапраѓды існуе, арганізацыя, якая займаецца так турбуе індыйскае ѓрад, не мае нічога агульнага з таямнічым персанажам.
  
  
  "Нік Картэр", заявіѓ абсталяваннем ѓсім гэтым. І, мяркуючы па ѓсім, ён ѓжо накіроѓваѓся дадому, у штаба-кватэру AX ѓ Вашынгтоне. - Я вельмі ѓражаны, Шыва. Як вам наогул атрымалася прайграць мой голас?
  
  
  "У вашым гасцінічным нумары было ѓстаноѓлена гукавое прылада, містэр Картэр", - адказаѓ мой голас, прайграны электронным спосабам з такой дакладнасцю, што я не мог не здрыгануцца пачуѓшы самога сябе.
  
  
  - Тады, калі ласка, перадайце мае кампліменты вашым электронщикам. Яе абшукаѓ гэтую пакой чатыры разы і не знайшоѓ нам аднаго мікрафона... нават у самых неймаверных месцах, - запярэчыѓ я, падвысіѓшы голас, як быццам сумняваючыся, што ён мяне чуе. Яе не мог бачыць схаваныя мікрафоны, хоць цяпер было ясна, што тады поспех у маім гасцінічным нумары, ён без працы змясціць одзіна ѓ камеру.
  
  
  - Гэта адно вакол апошніх вынаходак Хаджы; надзвычай адчувальны, магутны, малагабарытны мікрафон, - патлумачыѓ дублікат майго голасу.
  
  
  - Усё роѓна што знайсці іголку ѓ стозе сена, - сказаѓ я.
  
  
  Мой смех раздаѓся ѓ паветры, затым мой голас працягнуѓ: "Вельмі добра, містэр Картэр. Рады бачыць, што ты не страціѓ пачуццё гумару. Але Хаджы, калі вы пра nen не чулі, - вэб-годная рэч, якую Індыя экспартавала за апошнія дваццаць гадоѓ. А цяпер ён працуе на мяне, на Кобру... на Шыву! - Голас радаваѓся.
  
  
  - Хема ён працуе?
  
  
  - Вы выдатна ведаеце, містэр Картэр. У рэшце рэшт, AX адправіѓ вас у Індыю не толькі для таго, каб выкрыць банду гандляроѓ зброяй або гераінам! Вас цікавіць цудоѓнае адкрыццё Хаджы, эга геніяльнае вынаходніцтва... Скрыначка!
  
  
  - Скрыначка? - паѓтарыць яе.
  
  
  - Мянушку імітатара голасу, яго вынаходства, здольнае прайграваць любы існуючы вакальны гук. І ён маленькі, містэр Картэр, нават па вашым стандартным мініяцюрным мадэлям. Не больш пачкі цыгарэт... але значна больш небяспечны, чым, зразумела.
  
  
  Яе спытаѓ. - І што ты збіраешся рабіць са сваёй скрыначкай? Я не зводзіѓ вачэй з металічнага экрана, як быццам рашотка можа фіксаваць кожны мой рух.
  
  
  - Ты думаеш, яе вар'ят, ці не так?
  
  
  - Псіх? Не зусім так, Шыва. Вы ценымногие разумнейшыя; звычайна вар'яты не могуць прыдумаць такі складаны план.
  
  
  - Дзякуй, містэр Картэр. Яе цаню ваш камплімент. Няма, на самай дэла яе не вар'ят, па меншай меры, не з майго пункту гледжання. Што тычыцца Скрыначкі, вынаходак Хаджы, то ваша служба ѓжо пераканалася, наколькі яна геніяльная і эфектыѓная. Гэтыя інцыдэнты былі проста тэстамі, эксперыментамі, калі быць дакладным.
  
  
  "Але неѓзабаве, як толькі Хаджы ѓнёс некаторыя змены ѓ сваім прыладзе, няшчасныя выпадкі перастануць быць простымі эксперыментамі. Галасаванне бачыце, містэр Картэр, Індыя ѓ цяперашні час з'яѓляецца нейтральнай дзяржавай паміж Кітаем і Захадам. З дапамогай маіх партнёраѓ у Пекіне гэтая бок, якая выступае ѓ якасці процівагі, абрынецца ѓ адно імгненне, і тады збудзецца мара маіх продкаѓ, калі Кітай і Індыйскі субкантынента возьмуцца за рукі, як добрыя саюзнікі, саюз які будзе доѓжыцца даѓжэй, чым любы іншы ѓ сусветнай гісторыі".
  
  
  - Яе спытаѓ. - Што за саюз? Яе думках запісваѓ усё, што ён казаѓ, спрабуючы выйграць час. Тым часам мае вочы ѓважліва даследавалі межы камеры. Яе устаѓ павольна, каб не шумець; Гэта не гатэль, каб Шыва пачуѓ, як я рухаюся, ці пачуѓ, як я скребусь аб сцены, спрабуючы адкрыць якую-небудзь шчыліну. Павінна быць дзверы, толькі яго і далей не бачыѓ.
  
  
  - Кітайска-індыйскі саюз, містэр Картэр, альтэрнатыва абедзвюм нацыям, каб пазбавіць свет ад супрацьлеглых блока. Не, я не маньяк велічы, мне пляваць, што свет падае ніцма ѓ маіх нага. У мяне ёсць грошы, больш, чым яе магу выдаткаваць. У мяне таксама ёсць некаторы вллияние ѓ маім урадзе. Але калі Кітай і Індыя стануць адной нацыяй, мой народ ужо не будзе "галоднай ардой", як іншы называць эга заходнія журналісты. Мы станем магутнымі, як Бхарата, старажытная Індыя. І тады мой народ зноѓ вернецца да старажытным багам, Нагам... змяіным бажаствам маіх продкаѓ.
  
  
  - Мы ѓ дваццатым стагоддзі, Шыва. Нялёгка звярнуць мільёны людзей. Сёння людзей больш цікавіць напаѓненне страѓніка, чым пакланення змеям.
  
  
  Ты вельмі мала ведаеш пра індыйскім менталітэце, Картэр. Яе паходжу па каралеѓскай сям'і, сям'і, ѓзыходзячай да Нагу, змяінаму продку. Яе нашу цюрбан, як быццам гэта цмок, згуслая кольцамі кобра з гордай галавой, ляжала ѓ мяне на лбе, - адказаѓ Шыва. Голас... голас эга шталь халодным, як у рэптыліі. Ёй быѓ ѓдвая уражаны тым, што ён мог гаварыць і перакладаць свае эмоцыі дзякуй вынаходству Хаджы.
  
  
  - Чаму б табе спачатку не накарміць сваіх людзей? Калі ѓ цябе шмат грошай, чаму б табе не перадаць ih ѓраду, каб дзеці не галадалі? Ці вы баіцеся, што яны не ацэняць ваш жэст, што не захочуць задаволіць вашыя прагныя просьбы? Яе закінуѓ галаву і шталь кпіць над эга марамі, ён у страшнай мэтай, якую ён сабе паставіѓ.
  
  
  Але Шыва зусім не атрымліваѓ асалоду ад сабой.
  
  
  "Я занадта шмат казаѓ, Картэр," абвясціѓ ён. - Але яе гатэль, каб вы ведалі, што вы сапраѓды натыкнуліся на змяінае гняздо, і што я не пацярплю такіх маленькіх людзей, як вы. Ваш урад не ѓяѓляе сабой паліцэйскага свету і не зможа перашкодзіць мне ѓбачыць, як мае мары спраѓджваюцца. Ужо цяпер кітайскія камуністычныя войскі засяродзілі сваю ѓвагу на нашай паѓночнай мяжы, гатовыя пазбавіць Індыю і іншыя слабаразвітыя краіны ад iga галечы.
  
  
  - Працягвай марыць, Шыва. Улады Пекіна выставілі цябе прыдуркаватым, і ты праглынуѓ прынаду... у абодва канца. Як толькі войскі перасякуць паѓночную мяжу Індыі, будзьце ѓпэѓненыя, што Захад не будзе бяздзейнічаць, каб штогод, што адбудзецца. Вы будзеце весці вайну, якая займаецца сцерці чалавецтва з твару зямлі. Так што, можа быць... але гэта не дакладна, застануцца толькі змеі, бясконцасць змей, якія будуць поѓзаць па пустыні і радыёактыѓнай планеце.
  
  
  Яе, прыхінуѓся да стагнаць, і затаіѓ дыханне. Як можна разважаць аб чым-то з такім чалавекам, як Шыва? І як я мог гаварыць разумна, калі ѓсё, аб чым яе мог думаць, быѓ спосаб ѓцёкаѓ? Яе ведаѓ вар'ятаѓ у сваім жыцці, але не такіх лагічных і вар'ятаѓ, як чалавек, які называѓ сябе Шивой.
  
  
  Не, ён не хацеѓ трэба правіць светам, ён проста гатэль вярнуцца ѓ мінулае, коштам развязвання трэцяй сусветнай вайны. І ад таго, што ён быѓ глухім да маіх заѓваг, што не бачыѓ небяспекі свайго вар'яцкага плана, у мяне па спіне пабеглі мурашкі.
  
  
  "У любым выпадку, містэр Картэр, вы, асяроддзяѓ столькіх людзей, што не ѓбачыце тут такога трагічнага абодва канца. Гурнек распавёѓ мне аб смерці Мохан; Яе знайшлі даць вам пару магчымасцяѓ. Мохан для Картэра, Картэр для Мохан. Толькі на гэты раз смерць не будзе хуткай і імгненнай. Вы ведаеце, колькі чалавек можа пакутаваць, перш чым памерці ад укусу змяі, містэр Картэр? - холадна сказаѓ на заканчэнне Шывы.
  
  
  - Гэта залежыць ад змеі.
  
  
  - На самай справе, - пагадзіѓся Шыва. - Я рады, што ты яшчэ можаш разважаць, Картэр. Але ѓ выпадку, калі вы выпусціце нейкія дэталі, яе гатовыя даць вам неабходныя дадзеныя.
  
  
  Яе, прыхінуѓся да бруднай, стогны, перастаѓшы шукаць патайныя дзверы, і павярнуѓся назад да схаваным за металічным экранам дынаміку. - Ідзем, Шыва, - суха запярэчыѓ ёй. - Я ѓвесь ва ѓвазе.
  
  
  "Яе нам секунды не сумняваѓся ѓ гэтым, містэр Картэр, - засмяяѓся ён. - Але я буду кароткі, так як у мяне ёсць больш важныя справы. Герпетология з'яѓляецца маім хобі ѓжо некалькі гадоѓ, смею дадаць, што я сапраѓдны аѓтарытэт у галіне паѓзуноѓ, асабліва атрутных. У мяне ёсць калекцыя, каля двух дзесяткаѓ розных відаѓ.
  
  
  - А якіх ты выбраѓ для мяне?
  
  
  - Пяць змяёй, Картэр. Вы можаце не пазнаць ih з першага погляду, але яны абавязкова пазнаюць вас. Змеі маюць глыбокае пачуццё тэрытарыяльнасці. Яны не іншы, калі ih турбуюць у ih дом. У залежнасці ад ih смяротнага ѓкусу чалавек можа пакутаваць ад двух гадзін да сямі-васьмі дзён.
  
  
  - Калі зубчастая гадзюка ѓсадзіѓ свае зубы ѓ вашу плоць, у вас хутка iso ѓсіх тхара пацячэ кроѓ, містэр Картэр; у вас будзе афарбаваная крывёй, сліна, мача стане чырвонай. Вы будзеце пакутаваць ад пакутлівай баліць у жываце, а смерць наступіць у выніку кровазліцця ѓ мозг".
  
  
  - Сапраѓды павабна! - усклікнуѓ я, не спускаючы вачэй з любога рухаѓ, шукаючы пацверджання таго, што гэта былі не простыя пагрозы.
  
  
  - Калі вы вылучыце маю ѓлюбёнку, каралеѓскую кобру, то памраце ад аноксии, павольнай і пакутлівай формы удушша. З іншага боку, стрыечны брат каралеѓскай кобры, азіяцкая кобра, мае яд, які, як было паказана, у два разы таксічней стрыхніну. Такім чынам, выбар за вамі, містэр Картэр. Калі вы вылучыце кобраѓ, вы памраце адносна жаласнай смерцю праз некалькі гадзін; калі вы вылучыце гадзюк, будзьце гатовыя да самай гратэскавай і невыноснай балюча, якую толькі можна сабе ѓявіць.
  
  
  - А калі яе нічога не выберу, Пытаецеся? Што здарыцца?
  
  
  У цябе няма выбару, Картэр, няма альтэрнатывы. У рэшце рэшт, вы зразумееце, якой яе сур'ёзны чалавек! Такім чынам, пакуль я не даведаюся вашага пераемніка, дозволительно, мне спадабаѓся працягнуць гэтую размову з вамі. У мяне ёсць цікавая інфармацыя, містэр Картэр. Вельмі цікава.
  
  
  Гэта было апошняе, што я пачуѓ ад "сябе", дакладней, ад Шывы сваім голасам. Зноѓ запанавала цішыня, якая парушаецца толькі маім дыханнем. Яе зусім пахаладзеѓ, упэѓнены, што гэта не надуманыя пагрозы. Шыва быѓ поѓны рашучасці забіць мяне, каб убачыць, як смерць прыйдзе да мяне з пакутамі. Магчыма, ён быѓ поѓны рашучасці прычыняць каму-то боль, як яна падсілкоѓваць эга абсурдныя мары і імкнення.
  
  
  Але якая б прычына вымушала нас эга, ён не сумняваѓся ѓ шчырасці эга слоѓ. Яе агледзеѓ маленькую камеру вочы; і яе, усе адчайна хацеѓ выхад, калі які-то скрып ці, дакладней, лёгкае гудзенне прымусілі мяне звярнуць бачнасці на дзве рашоткі.
  
  
  Адна павольна падымалася, каб знікнуць у стогны. Чатыры металічных шрубы былі бескарысныя, так як экран кіраваѓся электронным спосабам. У гэты момант эга ѓжо не было відаць; на яго месцы квадратнае адтуліну. Здаровы сэнс загадаѓ мне захоѓваць маѓчанне і цішыню, наколькі гэта магчыма.
  
  
  Але мне прыйшлося зрабіць звышчалавечыя намаганні, каб застацца на месцы, калі праз хвіліну каралеѓская кобра даѓжынёй не менш за дзесяць футаѓ выкатилась праз адтуліны на падлогу камеры.
  
  
  
  
  
  5
  
  
  Каралеѓская кобра ужо паднялася ѓ атакавалую пазіцыю, прыпадняѓшы галаву на шыі, калі вакол адтуліны ѓ стогны выпала яшчэ адна дракона. Я не мог даведацца яе па назве, але ѓ нах была цвёрдая і шчыльная луска, і калі яна раскладывалась на падлозе, яна выдавала дзіѓнае шыпенне, падобнае на гук агню.
  
  
  Яе слізгануѓ ѓздоѓж сцены, спрабуючы дабрацца да саламяным ложку. Шыва сказаѓ, што пашле мне пяць змей. Трэцяя, даѓжынёй больш за паѓтары метраѓ, у гэты момант спускалася вакол дзіркі. Гэта была азіяцкая кобра, тып, які яе адразу пазнаѓ па характэрным клінаватым отметинам на патыліцы.
  
  
  Ee крыѓды ѓдвая ядавітым стрыхніну, успомніѓ яе, павольна рухаючыся да тюфяку, прыпаднятаму над зямлёй.
  
  
  Да шыпеньня і свісту трох рэптылій дадаѓся мой шалёны смех вакол гучнагаварыцеля, схаванага за кратамі, смех, наполнивший камеру сваім жудасным рэфрэнам. Засмяяѓся Шыва, скарыстаѓшыся вынаходствам албанскага вучонага, каб прайграць смех маім уласным голасам, і ён зазвінеѓ у мяне ѓ вушах.
  
  
  - Да пабачэння, містэр Картэр! - бадзёра усклікнуѓ мой нябачны вораг. - Добрага дня!
  
  
  Смех памёр разам з гратэскавых фінальным прыпевам. Яе ѓбачыѓ раздвоены мова і зіхатлівыя вочы чацвёртай змеі, апраѓленай у праёме. Гэта быѓ крайт, разнавіднасць азіяцкай кобры; яна слізганула на брудную падлогу.
  
  
  Яе адкрыѓ ноздры; у паветры стаяѓ моцны пах, нейкі прагорклым густ. Гэта быѓ пах, які нагадвае мускус. Яе, затаіѓ дыханне, але пах шталь мацней, амаль адчувальны ѓ цеснаце камеры.
  
  
  Шыва прадумаѓ усё.
  
  
  Змеі з ih вострым нюхам здаваліся яшчэ больш раздражнёнымі: якой бы прыроды яны нам былі, пахі абвастралі ih раздражняльнасць да ашалеласці. Каралеѓская кобра, удвая даѓжэй астатніх, хупава слізгала па падлозе. Яе працягваѓ набліжацца да ложку з цюфяком, пазбягаючы хуткіх рухаѓ, якія маглі б справакаваць рэптылію на смяротную атаку.
  
  
  Як толькі мой пачатках дакранулася да канца драѓлянай лавы, пятая дракона з'явілася вакол цемры дзіркі ѓ супрацьлеглым стогны. Яна была самай маленькай па ѓсіх, асабліва ѓ параѓнанні з каралеѓскай кобрай. Але памер не меѓ нічога агульнага з яе здольнасцю забіваць; і яе баяѓся гэтай апошняй рэптылій, як і астатніх чатырох разам узятых. Цяпер яны набліжаліся да мяне, які стаяѓ спіной да стагнаць.
  
  
  Падабаецца мне гэта ці не, мне прыйшлося перамясціцца.
  
  
  Яе, кінуѓся наперад, у прастору, спачатку з дапамогай напружанай разумовай канцэнтрацыі, а затым скачком з падлогі прызямліѓся на пакрытую саломай лаѓку. Каралеѓская кобра свіснула і кінулася на мяне. Яе мог бачыць кроплі яду, блестевшие на яе вострых, як брытва ікламі.
  
  
  Яе, адсунуѓся, калі адчуѓ, як яна ѓкусіла азадак майго чаравіка. Яна не змагла ѓкусіць мяне за шчыкалатку. Атрутная вадкасць жаѓтлявага колеру капала на салому, дзе яе захоѓваѓ. Кобра папаѓзла па ложку. Яе хутка расшпіліѓ кашулю і вызваліѓ рукі вакол рукавоѓ.
  
  
  Капюшон змеі здаваѓся шырэй, чым раней, і рэптылія ківалася справа налева, гатовая нанесці пачатку другой ѓдар. Між тым, астатнія чацвёра віліся на падлозе, усё ліжа і ліжа падыход да тюфяку. Яе адскочыѓ так моцна, як толькі мог, і расправіѓ кашулю, як матадор трымае чырвоную тканіну перад раз'юшаным быком.
  
  
  Калі кобра кінулася наперад, каб усадзіць свае зубы ѓ маю плоць, яе накінуѓ на нах сваю баваѓняную кашулю і нахіліѓся ѓбок. Кашуля варушылася, як жывая. Пад тканінай шыпела і выгіналася рэптылія, спрабуючы вырвацца вакол імправізаванай пасткі.
  
  
  Я не збіраѓся чакаць, пакуль кобра вырвецца на свабоду, таму хутка расшпіліѓ скураны рэмень на штанах. Утрымліваючы яе канцом спражкі ѓ некалькіх цалях над саломай, яе, падышоѓ да задняй часткі лавы. У гэты момант адзінае, што трэба было зрабіць, гэта паспрабаваць дабрацца да адтуліны ѓ стогны.
  
  
  Электроннае кіраванне металічнай кратамі не было актывавана з імі тхара, як экран падняѓся на сцяну. Праём, мяркуючы па тым, дзе яе стаяла ѓ далёкім канцы камеры, здаваѓся дастаткова вялікім, каб даць мне магчымы шлях ѓцёкаѓ.
  
  
  І наогул, назаѓсёды было паспрабаваць. У адваротным выпадку рэптыліі пайшлі б у атаку ѓсе разам, і тады не было б выратавання ад чакала мяне гвалтоѓнай і пакутлівай смерці. Цмок з зубчастай луской выгіналася ва ѓсю даѓжыню на краі ложка.
  
  
  Гэта была рэптылія, аб якой мне распавядаѓ Шыва, з такім моцным ядам, што, калі б яна ѓкусіла, яна выклікала б кровазліццё ва ѓнутраныя органы і прымусіла б мяне сцякаць крывёй па ѓсіх тхара. Астатнія тры змеі, прыцягнутыя шыпеннем каралеѓскай кобры, папаѓзлі па падлозе да лунаѓ кашулі, пад якой была зачынена вялікая рэптылія.
  
  
  Цмок, з другога боку, здавалася, цікавілася толькі мной, тэмы з халоднымі вачыма, якія, здавалася, адлюстроѓвалі кроѓ. І па-мойму, гэта была не кобра, а гадзюка-рэптылія, у якой Шыва мог знайсці сваё ѓвасабленне.
  
  
  Яна была каля шасцідзесяці см у даѓжыню, з прыкметнымі белымі і цёмнымі ѓзорамі на лускатай баках. Яе руху зусім не былі абарончымі, а шыпенне, якое яна выдавала, запаѓзаючы на край матрац, прымусіла мяне здрыгануцца.
  
  
  Яе нацягнуѓ нітка рамяня, падняѓ эга высока ѓ паветра, і ѓ той жа міг шчоѓкнула дракона з неверагоднай хуткасцю, метнувшись па паветры. Яе апусціѓ нітка з спражкай рамяня на галаву рэптыліі. Метал адскочыѓ ад шурпатай лускі, але ѓдар прымусіѓ гадзюк саслізнуць назад, скруціѓшыся кольцамі аднаго на аднаго.
  
  
  Гэта быѓ момант, якога яе чакаѓ.
  
  
  Краем вока ѓбачыѓ яе схаваную пад капюшонам галаву каралеѓскай кобры, вылезающую з-пад кашулі. Цяпер маё жыццё залежала ад таго, як хутка яго рухаюся; Яе глыбока ѓдыхнуѓ і скокнуѓ так высока, як толькі мог, у бок.
  
  
  Калі яе, кінуѓся да адтуліны ѓ супрацьлеглым стогны, пяць рэптылій засвісталі і засквірчэлі, нібы хор разгневаных дэманаѓ. Яе, азірнуѓся праз плячо. Пах, які адчуѓ яе раней, шталь мацней, смуродныя міязмаѓ былі настолькі пранікальнымі, што здаваліся адчуваюцца.
  
  
  Рэптыліі цяпер набліжаліся да мяне, гатовыя нанесці ѓдар і забіць. Калі яе, дабраѓся да праёму ѓ стогны, яны былі менш чым у двух метрах ад мяне. Яе прыѓзняѓся, але пачуѓ шыпенне кобры так блізка, што павярнуѓся і моцна тупнуѓ нагой па брудных падлозе.
  
  
  Яе, нагнуѓся, як маланка, падняѓ жменю зямлі і шпурнуѓ яе ѓ грозную галаву кобры. Рэптылія ѓскінула галаву, і яе, нырнуѓ у дзірку, чапляючыся ѓ канцы вузкага праходу.
  
  
  Апошняе, аб чым думаѓ яе, было тое, куды вядзе тунэль, або ці былі вы ѓ праходзе іншыя рэптыліі. Нешта ѓдарылася аб скураную падэшву майго чаравіка, не ѓ сілах пракрасціся скрозь нах. Яе адхапіѓ нагу і рушыѓ у цёмны праход, стукнуѓшыся галавой аб верхнюю частку нізкага вузкага тунеля.
  
  
  Не было месца, каб павярнуць галаву, і штогод, не рушыла ѓслед за мной у тунэль якая-небудзь вакол дракона ѓ лічбавыя камеры. Яе, рушыѓ наперад, усё яшчэ чуючы шалёнае шыпенне рэптылій ззаду сябе. Слава богу, па меры таго, як ён ішоѓ па праходзе, гук станавіѓся ѓсё цішэй.
  
  
  Шлях, па якому я пайшоѓ, быѓ адзіна магчымай альтэрнатывай вернай смерці. Нават калі мне ѓдасца забіць некалькі змей, выжылыя, напэѓна, змогуць усадзіць свае іклы ѓ маю плоць, перш чым яго змагу ih спыніць. І нават калі б яе ліквідаваѓ ѓсіх пецярых, ёй быѓ упэѓнены, што Шыва без ваганняѓ пашле ѓ камеру другую групу атрутных гадаѓ. Так што ѓ нейкім сэнсе яе мог лічыць сябе ѓ бяспецы.
  
  
  Цяпер, калі яго зрабіѓ свой выбар, яго працягваѓ паѓзці на карачках. Тунэль, здавалася, крыху паднімаѓся, быѓ ледзь прыкметны ѓхіл. Ён быѓ цьмяна асветлены; адлюстраваннем свету отфильтровывалось ззаду мяне, і бледны ззянне падала зверху. Але чым далей, тым цямней рабілася. Крыніца святла не шталь больш інтэнсіѓным. Яе ледзь мог бачыць свае рукі, калі шэл па вузкім праходзе.
  
  
  Вакол мяне была толькі вільготная бруд і затхлы пах. Яе працягваѓ шлях некалькі мін і, нарэшце, спыніѓся, каб аддыхацца і выветрыць галаву. Ёй быѓ гатовы паставіць сваё жыццё на тое, што электронныя прылады, устаноѓленыя Шивой ѓ лічбавыя камеры, не мелі відэа і электроннага вочы... верагодна, ён толькі чуѓ мяне, нават калі яе не казаѓ. Але я быѓ амаль упэѓнены, што ѓ яго не было рашэнню назіраць за маімі рухамі.
  
  
  Час, здавалася, спынілася, пакуль яе спрабаваѓ знайсці нітку тунэля і ѓ той жа час высветліць, дзе яго знаходжуся, знайсці спосаб вырвацца вакол сетак Шывы і выкрыць эга планы кітайска-індыйскага саюза. Яе ѓжо не адчуваѓ нас шыпенні гадаѓ, нам таго смуроднага паху... што разліѓся на лічбавыя камеры.
  
  
  Дыханне адбору пробаѓ паветра кранула майго асобы, непрыкметнае подых. Натхнёны, працягнуѓ яе рух. Ніякая сігналізацыя не спрацавала, па меншай меры звычайныя званкі або сірэны. Ясна, што Шыва быѓ перакананы, што пазбавіѓся ад Ніка Картэра.
  
  
  Але замест гэтага Нік Картэр меѓ на ѓвазе толькі свайго сябра Шыву, розум, Кобры і эга магутнае зброю... Шкатулку. Калі б яе не аказвалі АХ плана вынаходак або саму штуковіну, увесь свет не змог бы мець справу з Шивой. Што дало мне поѓнае ѓяѓленне аб тым, на што былі накіраваны эга планы. Але Шыва выпусціѓ па ѓвазе важную рэч: ён не адкрыѓ мне, як ён будзе выкарыстоѓваць сваю Шкатулку для дасягнення сваёй неверагоднай мэты.
  
  
  Яе прыехаѓ у Індыю, задаючыся пытаннем, ці сапраѓды існуе Шывы. І цяпер, калі яго эга знайшоѓ, ён усё яшчэ заставаѓся безаблічным персанажам, хоць і па плоці і крыві. Так яе апынуѓся з невядомым, нявырашаным раѓнаннем. Мне давялося б завалодаць вынаходствам Хаджы, галоѓным чынам таму, што я паняцця не меѓ, як можна выкарыстоѓваць імітатар галасы для ѓсталявання абсалютнай улады ва ѓсім свеце.
  
  
  Вільготныя сцены па утрамбаванай зямлі драпалі мне рукі і плечы, на грудзі капаѓ пот. Ён не мог спыніцца цяпер, але тунэль звужаецца, і мне трэба было працягваць рухацца наперад, нават калі паверхню сцен сдирала з мяне скуру.
  
  
  Мне з'явілася бачанне сябе, які захрас у тунэлі, вакол якога няма выхаду. Мае пазногці былі зламаныя і акрываѓленыя, мне здавалася, што я крот, які элементы перасоѓваецца ѓ сваім часопісы. Але як толькі яе пачаѓ губляць надзею, мой погляд спыніѓся на чым-тое, што прымусіла мяне раптам спыніцца.
  
  
  Перада мной быѓ бар'ер. Штучны сьвяты пранікаѓ праз два збіраліся ѓ драѓлянай панэлі квадратнай формы. Не выдаѓшы нам гуку, яго папоѓз наперад, цягнучы сваё сагнутае цела ѓ гэты тунэль.
  
  
  З іншага боку драѓлянага бар'ера не даносілася нам гук. Яе прыціснуѓся адным вокам k збіраліся, не маючы нашы найменшага падання, што за ёй. Некалькі валуноѓ, камянёѓ, вялікіх кавалкаѓ дрэва і вялікая лужына стаялай вады былі першымі, што я ѓбачыѓ. Затым пачулася знаёмае шыпенне змей.
  
  
  Вынырнуѓшы з-пад скалы валуноѓ, марскі змей падняѓ сваю доѓгую стройную шыю, з дзіѓна маленькай галавой над паверхняй стаялай лужыны вады. Што-то ѓпала зверху, сырое скрываѓленае мяса. Амаль адразу ж эга зжэрла галодная дракона. Затым вялікая яшчарка была кінута ѓ нару. Каралеѓская кобра памерам, скажам, з тую, якую пакінуѓ ёй у лічбавыя камеры, паднялася ѓ характэрнай для нах пазіцыі для атакі.
  
  
  Яшчарка кінулася да скал, але кобра апынулася хутчэй. Схіліѓшы набок галаву з капюшонам, ён кінуѓся наперад, упіваючыся зубамі ѓ лускаватую шыю звера. Яшчарка змагалася секунду, і кобра слізганула назад; Яе бачыѓ, як укушенное жывёліна рухалася, як п'янае, нахіляючыся на бок і сутаргава трасучы лапамі. Затым кобра праглынула ee галавой наперад.
  
  
  Насыціѓшыся, буйная рэптылія згарнулася вакол скалы валуна, нібы грэючыся на паѓдзённым сонцы. У нару трапляла больш ежы - пацукі, яшчаркі, сырое мяса. Яе, падняѓ галаву, спрабуючы ѓбачыць, хто карміѓ калекцыю цмок Шывы.
  
  
  Але дзірка амелы каменныя сцены, а драѓляны люк, размешчаны ѓнізе, не даваѓ мне поѓнага апытання. Калі цмок пакармілі, шыпенне сціхла. Яе зразумеѓ тады, што Шыва выкарыстаѓ тунэль, каб прывабіць галодных рэптылій ѓ маю камеру, несумненна, абудзіѓшы ih смярдзючым пахам, які ён распаѓсюдзіѓ у маленькай пакоі.
  
  
  Цяпер драѓляны люк быѓ апушчаны, і я не зводзіѓ вачэй з збіраліся, чакаючы, пакуль усе рэптыліі будуць накормленыя. Нішто ѓ свеце не прымусіць мяне паспрабаваць збегчы, пакуль кожная дракона не будзе больш чым сытая. Пасля ежы яны не будуць такімі агрэсіѓнымі, як пяць асобін, якіх пакінуѓ ёй на лічбавыя камеры. Яе дастаткова добра ведаѓ звычкі рэптылій, каб ведаць, што любое раптоѓнае рух, пагрозлівае ih бяспекі, прымусіць ih напасці, нават калі голад аціхне.
  
  
  Так што я чакаѓ, пакуль яны зжаруць усё да апошняга кавалачка. Гэта было агіднае відовішча: змеі, кобры і іншыя рэптыліі неаднаразова нападалі, праглынаючы сваіх ахвяр, якія канвульсіѓна брыкались. А тым часам спрабаваѓ высветліць, хто адказвае за раздачу ежы. Нарэшце яе заѓважыѓ доѓгую звілістую руку, якая працягнулася над краем змяінай ямы.
  
  
  "Зьядуць усё, што ім даюць", - сказаѓ халодны саркастычны голас.
  
  
  Калі Шыва па-ранейшаму заставаѓся безаблічным голасам, то ѓ гэты раз памяць мяне не перадала. Голас быѓ мне жудасна знаёмы. У апошні раз яе чуѓ яе два дні таму, калі яна шаптала мне далікатныя словы кахання. Тады яе адчуѓ жаданне, запал. Цяпер яе адчуваѓ, як ува мне закіпае гнеѓ.
  
  
  Гэта была Рыва Сінгх, прыгожая цёмнавалосая дзяѓчына, якая займаецца рулёѓ цмок.
  
  
  
  
  6
  
  
  Можа быць, мне не варта было так здзіѓляцца. Можа быць, мне варта было паставіцца да гэтага з звычайным цынізмам, у якім мяне так многія абвінавачваюць, называючы халодным, жорсткім, няздольным да эмоцыям. Бо калі часткі рызыкуюць жыццём, нельга не стаць "крутым", з бязлітасным цынізмам глядзець у твар жорсткім рэаліям свету.
  
  
  І ѓсё ж яе трымаѓ Рыву ѓ сваіх абдымках, без грубасці, але з пачуццём пяшчотнай пяшчоты, якое рэдкіх лячэбных адчуваѓ раней. Хоць яна была незнаёмкай, яе памятаѓ тую цеплыню і жаданне, якія яна абудзіла ѓва мне, гэта вытанчанае задавальненне, якое яна мне даставіла. Вопыт, які нялёгка забыць.
  
  
  Але, пачуѓшы яе словы, зразумеѓшы, што гэта была проста прынада, прынада, закліканая адцягнуць мяне, калі Мохан і Гурнек ѓварваліся ѓ мой гасцінічны нумар, яе сышоѓ з розуму ад лютасці. ђцёкі цяпер шталь больш, чым проста пытаннем выжывання. Яе гатэль, каб Рыва адчула той жа вар'яцкі жах, якому падвергся яе ѓ лічбавыя камеры, тую ж невыносную боль.
  
  
  Доѓгая тонкая рука знікла па ѓсім поля зроку. Апошняй ахвярай стала чорная мыш, укушенная і праглынутая змяёй на адзін глыток. Нарэшце, калі запанавала цішыня, яе, працягнуѓ руку і пачаѓ асцярожна штурхаць драѓляны люк, які стаяѓ паміж мной і свабодай.
  
  
  Нішто не перашкаджала мне цяпер падняць панэль, але яе ѓсё роѓна не спяшаѓся. Прыйшлося дзейнічаць вельмі асцярожна, не робячы памылковых хадавой прырост. Яе агледзеѓ нару у выпадку, калі якая-небудзь вакол дракона не супакоілася. Але нічога не рухалася. Нічога, акрамя драѓлянага бар'ера.
  
  
  Нарэшце, люк падняѓшы, яе слізгануѓ назад у цень і затаіѓ дыханне. І тут размеркаванне часу было істотным элементам, вырашальнай часткай майго плана. Яе ѓсё яшчэ стаяѓ на карачках; сцены тунэля драпалі мае вспотевшие рукі і плечы. Гэта будзе нялёгка, па-першае, выцягнуць сябе праз перавал, а затым перасекчы дзірку, каб ѓзлезці на грубыя каменныя сцены.
  
  
  Але так, гэтая апошняя населены пункт расіі не была лёгкай з самага пачатку. Небяспека - мая моцная бок, выклік - аснова майго існавання; Яе дакладна не шталь б Знішчальнікам Љ 3 з-за свайго прыгожага асобы. Так што гэта не той выпадак, з маім вопытам, які яе набыѓ, працуючы ѓ AX многія гады.
  
  
  Голас чаму яе не хацеѓ рызыкаваць. Яе стрымліваѓся да тых тхара, пакуль не пераканаѓся, што мне не прапаноѓваецца ніякай іншай пастановы, акрамя ён, якая займаецца была ѓ мяне ѓ дадзены момант. Толькі тады яе перакідваѓся ѓсім сваім вагой праз боку ѓ бок, вызваляючыся ад грубых сцен тунэля.
  
  
  Мае вочы ѓжо прывыклі да святла, таму яе ѓжо не адчуваѓ сябе кратом па-за эга логава. Яе выставіѓ галаву і плечы наперад і асцярожна зазірнуѓ у дзірку. Каралеѓская кобра ѓсё яшчэ згарнулася абаранкам на вялікім валуне, адвярнуѓшы галаву ѓ башлыку; астатнія змеі ляжалі ѓ паслабленай, неагрэсіѓнай позе.
  
  
  Бяжы, Картэр, бяжы хутчэй!
  
  
  Яе папоѓз наперад, усё яшчэ сагнуѓшыся ѓдвая. Нам адзін цікаѓны погляд не звярнуѓся з лістом у мой бок, у дзюры нічога не варухнулася. Добра, пакуль усё добра. Да цяперашняга часу яе цалкам выйшаѓ, вакол тунэля і адчуѓ з'едлівы пах рэптылій, які вісеѓ, як туман, на дне ih логава.
  
  
  Яго хутка вылічыѓ адлегласць паміж жыццём і смерцю, смерцю і потым доѓгай агоніі ад укусу змяі. Мне трэба было дабрацца да процілеглай сцяны і забрацца на верх дзіркі, перш чым змеі заѓважылі, што адбываецца.
  
  
  Яе рухаѓся, пакуль цалкам не ѓстаѓ на ногі, прыхінуѓшыся спіной да стагнаць. Яе, чуѓ, як хто-то рухаѓся над ямай, чытанне гэта лёгкае шорганне. Яе, спадзяваѓся, што Рыва была адна, але даведацца гэта было немагчыма. Яе глыбока ѓдыхнуѓ, рэзка выпрастаѓся і скокнуѓ наперад.
  
  
  Яе, прызямліѓся на свернувшуюся спіраллю спіну каралеѓскай кобры. Толькі сабой зразумела, што гэта не было запланавана. Але яе не шталь чакаць, якой будзе рэакцыя кобры. Яе ѓжо чапляѓся за вялікія каменныя груды, якія ѓтвараюць знешнюю сценку нары, калі зноѓ пачуѓ знаёмае шыпенне змеі.
  
  
  У мяне нават не было часу, каб азірнуцца назад праз плячо. Яе iso усіх сіл штурхнуѓ сваё цела наперад, моцна адштурхоѓваючыся нагамі і адначасова рухаючыся. Яе, заѓважыѓ, што мой чаравік тычыцца чаго-то мяккага, але не азірнуѓся, каб штогод, што гэта было. Яе ѓчапіѓся рукамі ѓ край каменнай сцяны і пераступіѓ праз край ямы.
  
  
  Адтуліну было запоѓнена шыпеннем і віскам прачнуѓся рэптылій. Яны разгойдваліся, скакалі ѓ паветры, пераляталі з каменя на камень; для мяне гэта было падобна на прагляд паѓтору шоѓ. У мяне не было часу спыніцца і аддыхацца. Праз долю секунды яе, зноѓ устаѓ на ногі, і ѓ тое ж імгненне Рыва Сінгх выдаѓ крык сцяга дазволу на выкананне.
  
  
  Яе, кінуѓся да дзяѓчыны і заціснуѓ гэй рот рукой, стрымліваючы пратэстоѓцы крыкі. Некаторы час яна энергічна змагалася, брыкаючыся і царапаясь, як маленькі звер; але ѓ рэшце рэшт яна змоѓкла. Яна толькі што скончыла карміць іншых рэптылій, якія змяшчаюцца ѓ меншых шкляных клетках, у пакоі, якая займаецца ѓяѓляла сабой спалучэнне прыватнага заапарка і герпетологической лабараторыі.
  
  
  Яе сагнуѓ яе руку, пакуль яна не ѓпала наперад; Яе заѓважыѓ, што яе косткі рыпнулі. У мяне прамільгнула шалёная думка... ѓспамін пра яе мяккім, цёплым целе, калі яго трымаѓ яе на руках. Рыва была па адной самых сэксуальных жанчын, якіх ёй калі-небудзь сустракаѓ. І цяпер яе зразумеѓ, што яна мяне падманула, перадала!
  
  
  - Не кажы! - прашыпеѓ я. - Ні слова!
  
  
  Яе падняѓ яе сагнутую руку яшчэ вышэй і заціснуѓ акрываѓленымі пальцамі ee рот. Жанчына ѓ паніцы задыхалася. Яе спытаѓ. - Сюрпрыз? - Толькі не кажыце мне, што ты не ведала, што я тут, шлюха!
  
  
  Яна спрабавала казаць, і тады яе злёгку адарваѓ руку ад ee rta, каб яна прамармытала: - Я... я не ведала, клянуся...
  
  
  - Ага, як ты не ведаѓ пра Мохане і Гурнеке, а? Гэта не гульня, Рыва, гэта жыццё, памятайце гэта.
  
  
  Яна люта заматала галавой, адкідваючы маё абвінавачванне. Яе зноѓ прыслабіѓ хватку на яе вуснах, каб яна магла гаварыць.
  
  
  - Я не ведала, - пацвердзіѓ яна, цяжка дыхаючы, калі яго трымаѓ яе руку за спіной. - Я нічога не ведала, Нік. Павер мне, ёй цябе малю! Вы павінны паверыць мне.
  
  
  - Малайчына, атрымаць кулю ѓ галаву... як гэта павінна было здарыцца, ён уначы? - спытаѓ я, не зводзячы вачэй з дзень у лабараторыю. - Дзе ключ? - Але яе не шталь чакаць, пакуль Рыва адкажа мне. Яе палез у хвіліну эга халата і знайшоѓ тое, што хацеѓ. Яе пацягнуѓ дзяѓчыну за сабой; сл баваѓняныя тэпцікі слізгалі па брудных падлозе.
  
  
  Яе зачыніѓ дзверы знутры і паклаѓ ключ у хвіліну; затым яе адштурхнуѓ Рыву назад у далёкі нітка доѓгай вузкай пакоя. Яна перастала супраціѓляцца, і калі яе прыціснуѓ руку да яе гнуткім целе, яе адчуѓ пачашчанае біццё яе сэрца.
  
  
  - Ён... ён ніколі нічога мне пра цябе не расказваѓ, - прастагнала яна.
  
  
  - Хто?
  
  
  - Шыва... мой дзядзька.
  
  
  - Хто Ваш" ?!
  
  
  - Мой дзядзька. Ён - мой дзядзька. Нік, калі ласка, дазволь мне растлумачыць, што ён са мною зрабіѓ... - прамармытала яна. - Паслухай мяне, а потым... а потым, калі ты мне не паверыш, ідзі, рабі, што хочаш.
  
  
  Яго заставаѓся спакойным. Яе б не дазволіѓ сабе га пачатку другі раз падманутымі жаночым хітрасцям гэтай маленькай дзяѓчынкі. Зрэшты, нічога страшнага ѓ тым, каб гэта пачуць, разважыѓ яе, тым больш што, калі чалавек моліць захаваць сваё жыццё, частцы ён кажа праѓду. А потым Рыва, калі яна казала праѓду, была бліжэйшай сцежкай да Шыве.
  
  
  "Так, яе спрабавала пазнаёміцца з вамі, каб атрымаць інфармацыю, яе прызнаю", - зноѓ яна задыхалася, калі яе прымусіѓ яе сесці на драѓляны крэсла.
  
  
  У мяне не было ніякай зброі, акрамя рук, але я не думаѓ, што дзяѓчына была ѓзброена і магла згуляць са мной злы жарт.
  
  
  - Дык гэта была ты. Чаму ты ілжэш, Рыва? Ты падманвала мяне з самага пачатку, прызнайся!
  
  
  Яна не разумела ѓсіх слоѓ, але, здавалася, разумела сэнс таго, што я гэй казаѓ. "Я проста павінен быѓ задаць вам некалькі пытанняѓ", - адказала яна. - Даведацца, чаму вы прыехалі ѓ Індыю. Мой дзядзька больш нічога мне не сказаѓ, ён не згадаѓ двух мужчын, якія ѓварваліся ѓ вашу пакой!
  
  
  Яна павярнула да мяне твар, наіѓнае і гарэзлівае тварык, з пасмамі чорных валасоѓ, спадавшими гэй мочка. Яна прашаптала, яе словы былі ледзь чутныя. Калі б яна не была так нявінна, як сцвярджала, яна б ужо спрабавала крычаць, разважыѓ я, каб прыцягнуць чыё-то ѓвага. Але, магчыма, яна спрабавала выйграць час, думаючы, што астатнія заѓважаць яе адсутнасць. Яе нічога не мог прыняць, як належнае, на веру.
  
  
  Такім чынам, табе было даручана атрымаць некаторую інфармацыю. Чаму? - працягваѓ яе халодным голасам.
  
  
  - Таму што Шыва прымусіѓ мяне зрабіць гэта, Нік. Я не ведала, што ты тут. Наогул-то, яе нават не ведала, што з табой здарылася пасьля таго, як выйшла яе вакол гатэля. Я не мог заставацца там, калі Мохан быѓ мёртвы...
  
  
  - Дык ён цябе "прымусіѓ"? - паѓтарыць яе.
  
  
  - Калі ласка, паслухай мяне, - прамармытала яна. - Дазвольце мне растлумачыць усё з самага пачатку.
  
  
  Яе зноѓ западозрыѓ, што ён спрабуе выйграць час, але тон галасы эга быѓ шчырым, трывожным. Яе павінен быѓ яе выслухаць. Калі б яна казала праѓду, Рыва магла б прывесці мяне да Кобра; калі яна ашуквала мяне, мне ѓсё роѓна прыйшлося б яе слухаць і спрабаваць ѓлавіць у яе словах хоць якую-небудзь падказку, усё, што захоѓваюцца мне гэтую падказку. Яе стаяѓ побач з ёй, гатовы рэзка перапыніць яе аповяд, калі хто-небудзь з'явіцца ѓ лабараторыі.
  
  
  Рыва не рабіла ілжывых рухаѓ. Тон яе голасу не змяніѓся, калі яна пачала тлумачыць, што Шыва прымусіѓ яе далучыцца да арганізацыі "Кобра". - Ён трымае ѓ сябе майго бацькі, Нік... эга старэйшага брата, і калі б яе звярнулася ѓ паліцыю або да каго-небудзь вакол ѓрада, ён не шталь б разважаць, перш чым забіць эга. Мой бацька вельмі хворы, адчайна хворы. Мой дзядзька пагражаѓ не толькі забіць эга, але і пазбавіць эга якога-небудзь лячэння... калі я не выканаю эга загад.
  
  
  - А дзе цяпер твой бацька?
  
  
  - Я не ведаю. Шыва трымае эга дзе-то ѓ палоне, але не ѓ гэтым дом.
  
  
  Я заѓсёды думалі сябе знаѓцам людзей, умелым адгадаць, шчыры чалавек ці не. І цяпер, хоць яе і трымаѓ вуха востра, чакаючы якой-небудзь зямлі ѓ голасе, якая займаецца магла выдаць яе, нягледзячы на мой першапачатковы гнеѓ, яе выявіѓ, што даверыѓ аповяду Рывы. Перш за ѓсё таму, што гэта мела сэнс. Асабліва, калі Шыва шантажаваѓ яе з-за бацькі, каб прымусіць яе ѓдзельнічаць у эга брудных планах.
  
  
  - Ёсць яшчэ што-што, што трэба патлумачыць, - сказаѓ я.
  
  
  Але на гэты раз мяне перапынілі. Хто-то рухаѓся па той бок дзень. - Рыва? - паклікаѓ мужчынскі голас. - Чаму дзверы зачынена? Упусці мяне!
  
  
  - Хто гэта? - прашаптаѓ я, прымушаючы дзяѓчыну ѓстаць з крэсла.
  
  
  - Одзіна вакол людзей майго дзядзькі, Нирад.
  
  
  - Я ведаю яго. Зрабі выгляд, што нічога не адбылося. Давярацца гэй, было рызыкоѓна, але ѓ гэты момант у мяне не было іншага выбару.
  
  
  - Хвілінку! - крыкнула Рыва. І яна кінула на мяне спалоханы погляд, калі яго ѓручыѓ гэй ключ і штурхнуѓ яе да дзень.
  
  
  Яго хутка агледзеѓ лабараторыю, але не змог знайсці нічога, што мне было б трэба ѓ якасці зброі для барацьбы з Нирадом. Ну, у любым выпадку, напярэдадні яе паказаѓ эму пару рэчаѓ, так што мне не склала працы зрабіць гэта па-свойму меркаванні. Яе стаяѓ за дзвярыма і чакаѓ, навострив вушы, пакуль малады індзеец працягваѓ круціць ручку, запытаць Рыву адкрыць ee.
  
  
  Чым раней ён увойдзе, тым хутчэй эга обезврежу, вырашыѓ яе.
  
  
  Былі Нирад, Ранджит, Гурнек, Хакши, Шывы і Бог ведае, колькі яшчэ. У любым выпадку, сказаѓ на заканчэнне яе для сябе, мне трэба было з чаго-то пачаць пошукі галасавога імітатара, якім валодае Шыва, і Нирад быѓ добрым пачаткам, як і ѓсе астатнія.
  
  
  Рыва працягнула дрыготкую руку, устаѓляючы ключ у замак.
  
  
  Калі б яна змянілі мне цяпер, усё стала б больш складана; але гэта быѓ адзіны спосаб даведацца, схлусіла яна мне. У гэты час яна паварочвала ключ у замку, каб адкрыць дзверы лабараторыі.
  
  
  
  
  7
  
  
  - Што гэта азначае? - спытаѓ Нирад. Індзеец больш не насіѓ бінтоѓ і змяніла форму афіцыянта традыцыйнай адзеннем.
  
  
  "Я не... я зразумела, што дзверы зачынены", - адказала Рыва, пачаѓ адступаць назад. Яе напружыѓся, так як яшчэ не быѓ упэѓнены, што яна не папярэдзіць Нирада аб маім прысутнасці за дзвярыма.
  
  
  Малады чалавек, не знайшоѓшы час азірнуцца, увайшоѓ у лабараторыю і зачыніѓ за сабой дзверы. - Хай гэта больш не паѓтараецца! - усклікнуѓ ён так напышліва, як фарсіѓ у барэ.
  
  
  Рыва зрабіла крок назад, па-відаць, блізкая да таго, каб страціць кантроль над сваімі нервамі. Эга жэсты выдавалі эга нервовасць. І тады яе даверыѓ гэй, і вырашыѓ даверыцца гэй, нават пасьля таго, што адбылося.
  
  
  - Ваш дзядзька жадае бачыць вас у сваім кабінеце, - суха абвясціѓ індзеец. - Неадкладна.
  
  
  Слова павісла ѓ паветры, як сігнал, якія заахвоцілі мяне да дзеяння. Зноѓ жа, гэта было "тхэквондо", якое вывела б мяне па складанай сітуацыі. Яе кінуѓся наперад, амаль лячу па паветры, каб нанесці магутны ѓдар.
  
  
  Яе цэліѓся ѓ селязёнку Нирада; ѓдарная сіла "ча-ча-гі" паваліла эга на зямлю. Індзеец перакаціѓся на бок, яго твар сказіла гратэскавая грымасу балюча.
  
  
  Яе, прысеѓ на кукішкі і выкарыстаѓ увесь аленка сваёй грудзей і сцёгнаѓ, каб ударыць эга ѓ сківіцу. Нирад упаѓ дагары пад ударам "цзі-лу-кі", эга, мэта свесилась набок; Яе зразумеѓ, што косткі маёй рукі раздробили эму асабовыя косткі. Але ён не здаваѓся.
  
  
  - Зачыні дзверы! - прашыпеѓ ёй, Рывэ. Дзяѓчына кінулася ѓстаѓляць ключ у замак.
  
  
  Нираду ѓдалося разгарнуцца і ѓстаць на ногі. Ён задрыжаѓ і палез за пояс сваіх штаноѓ, яе ѓбачыѓ рукаятку пісталета, якую ён спрабаваѓ утрымаць. Далей усё адбывалася, як у спутанном сне, чарада дзеянняѓ, прадыктаваная разважаннямі. Яго хутка кінуѓся направа і разгарнуѓся, падняѓшы левае кожнаму племені да пояса. Стаяць на адной назе, яе прызямліѓся на кожнаму племені, і тут жа напружыѓ левую нагу ідэальным ударам.
  
  
  "Джоп-што-гі" яго эга, па запясця, выбіѓшы пісталет на падлогу. Цяпер, калі ён быѓ бяззбройны, малады індзеец глядзеѓ на мяне дзікімі вачыма. Ад спалоху эга звычайнае пыху выпарылася, ён пачаѓ адступаць, а на яго сківіцы ад толькі што нанесенага ѓдару, пачаѓ пашырацца цёмна-сіні сіняк.
  
  
  Ён адкрыѓ рот, каб закрычаць, і тады яе літаральна падскочыѓ да эга горла, прыціскаючы вялікія пальцы да гартані. Нирад, здавалася, задыхаѓся, але ѓ нах яшчэ хапіла сіл падняць нагу і стукнуць мяне ѓ пахвіну. Асляпляльным боль прымусіла мяне аслабіць хватку на шыі іншага. Яе пахіснуѓся, каб аддыхацца; Мне давялося нахіліцца да падлозе, сціснуѓшы рукі на грудзях.
  
  
  Нирад кінуѓся да дзень. Яе скокнуѓ наперад, усё яшчэ не ѓ сабе ад атрыманага жахлівага ѓдару. Яе, скокнуѓ на яго, схапіѓшы за ногі. Ён упаѓ з глухім стукам.
  
  
  Яе адразу ж апынулася на nen зверху, упёршыся каленамі ѓ эга сцягна. Яе спытаѓ. - Як твае вочы, Нирад? - Усё яшчэ былі бачныя сляды звароту, які яе выклікаѓ эму ѓ бары, дзе ён працаваѓ.
  
  
  Замест адказу ён кінуѓся наперад усім сваім вагой, спрабуючы скінуць мяне. Калі б яе зламаѓ эму ключыцу, яе б праламаѓ эму і грудную клетку, і ён больш не змог бы падняцца. Таму яе падняѓ руку прыняць у каратэ.
  
  
  Але Нирад, павінна быць, быѓ фанатам фільмаѓ пра баявыя мастацтвы, у адваротным выпадку хто-то даведаѓся эга асновам каратэ. Як толькі яе падняѓ руку, ён на самай справе парыраваѓ мой рэжучы ѓдар "колониа-нал мак-кі". Гэта амаль павінна было стаць бойкай, і гэта было тое, чаго ёй гатэль.
  
  
  - Дык вось... ты лепш, чым яе думаѓ, - заѓважыѓ я, адасабляючыся, каб зноѓ стаць на ногі.
  
  
  Ён таксама ѓстаѓ і пахіснуѓся, калі яго пачаѓ кружыць вакол яго. З хрыплым крыкам яе, кінуѓся наперад, наносячы смяротны ѓдар у сонечнае спляценне, а затым локцем у сківіцу. Сумеснага дзеянні "пан-дэ цзі-лу-кі" і "паѓ-куча чы-кі" было дастаткова, каб не толькі пахіснуць эга і ѓпэѓненасць, але і зламаць эму два рэбры.
  
  
  Нирад адступіѓ назад, ап'янелы болем. Ён не дазволіць сябе крануць. Шыва быѓ поѓны рашучасці прымусіць мяне памерці жудаснай смерцю, і памяць пра забойцу Ашока Ананда ѓсё яшчэ была жывая ѓ маёй памяці. Тым больш, што Ашока ніколі не ѓяѓляѓ сур'ёзнай пагрозы нашай Шыве, нашы незаконным аперацыях Кобры.
  
  
  Таму яе не адчуваѓ жалю да Нираду. Ён быѓ наймітам... кілерам на службе ѓ вар'ята забойцы. Той, хто недаацаніѓ мяне, праігнараваѓшы маю настойлівасць і інстынкт самазахавання.
  
  
  Я не думаю, што ён быѓ у стане зноѓ біцца, з разбітай сківіцай і двума зламанымі рэбрамі. Можа быць, нават з праколатыя лёгкім.
  
  
  Але пакуль яе назіраѓ за ім, ён працягваѓ змагацца з фізічнай агоніі цаной свайго жыцця. Ён літаральна драпаѓ падлогу, спрабуючы схапіць які ѓпаѓ пісталет. Ён нават паспеѓ перахапіць эга пальцамі, перш чым паспеѓ яе спыніць эга.
  
  
  - Я думаѓ, ты нарэшце-то пачаѓ разумець мой ход думак, Нирад... - сказаѓ я і штурхялём шпурнуѓ у эму пальцы, зноѓ даслаѓшы пісталет у палёт. Зброю отскочило ад аднаго вакол лабараторных сталоѓ і ѓпала на падлогу.
  
  
  Гаворка ѓжо не ішла аб тым, каб вывесці маладога індзейца па зборкі на дадзены момант. Ён занадта шмат бачыѓ, асабліва саѓдзел Рывы. Нават калі яе звяжу эга і рот заткну, рана ці позна ён раскажа Шыве, як эга пляменніца дапамагла мне збегчы.
  
  
  Мне здаецца, яе адчуѓ і намёку на спачуванне да небараку. Але я ѓсведамляѓ, што ѓ канчатковым выніку быѓ замешаны не адзін чалавек, а мільёны чалавечых жыццяѓ. Калі б Шыва ажыццявіѓ свае планы, Захад не шталь бы сведкам адукацыі індакітайскага блока без ѓмяшання. Пры гэтым быѓ бы задзейнічаны ѓвесь арсенал ядзернай зброі, пачынаючы з міжкантынентальнай балістычнай ракеты "Трытон" з тэрмаядзернай боегалоѓкай. А канчатковы вынік быѓ страшным нават для самых загартаваных і стрыманых мужчын.
  
  
  "Стрыманы" - не тое вызначэнне, якое мне падыходзіць. Я не садыст, але з часам і вопытам я, вядома, "зжарсьцьвеѓ". Нирад быѓ на маім шляху, шляху, які прывёѓ да поспеху маёй місіі. Давялося сутыкнуцца з рэальнасцю сітуацыі. Такім чынам, пакуль малады індзеец ажно скурчыѓся на падлозе, рыдаючы, як спалоханы дзіця, яе рыѓком прымусіѓ эга ѓстаць на ногі і штурхнуѓ да каменнай стагнаць змяінай ямы.
  
  
  Эга твар было заліта крывёю, з-за чаго на шчоках ѓтвараліся дзіѓныя ѓзоры, рот быѓ крыху адкрыты, а мова звісаѓ, як зламанае крыло птушкі. - Няма... "сахиб"... калі ласка, не... я...
  
  
  - Ты проста выконваѓ загад, яе ведаю, - перапыніѓ яе я, сканчаючы фразу. - Я таксама, Нирад, яе таксама.
  
  
  Ззаду яго яго чуѓ, як рэптыліі свішчуць і шыпяць, удараючыся аб каменныя сцены ямы. Нирада не прымушалі працаваць на Кобру, ён пайшоѓ на гэта па ѓласным жаданні. Тут, зараз ён скончыць сваю працу, значна раней, чым меркаваѓ.
  
  
  Калі ён зразумеѓ, што я гэта меѓ на ѓвазе, эга пары раптам змянілася. Ён паспрабаваѓ вызваліцца нагой, якая займаецца трапіла мне ѓ твар, і прашыпеѓ: - Шыва хоча бачыць цябе мёртвым! - Яе не шталь зацыклівацца на гэтай перспектыве.
  
  
  "Магчыма, Нирад, але цябе тут не будзе, і ты не ѓбачыш, што адбудзецца". - Я не мог больш губляць час. Мой кулак трапіѓ яму было ѓ падбародак, і ён упаѓ дагары. Яе схапіѓ эга за пояс штаноѓ. Нирад паспрабаваѓ закрычаць, але зламаныя рэбры дазволілі яму было толькі прыглушана застонать. - Удалай выправы! - усклікнуѓ я і шпурнуѓ эга праз край ямы.
  
  
  Ён паспрабаваѓ ѓчапіцца за край, але не змог. Эга ногі затрапяталі ѓ паветры, затым індзеец упаѓ дагары і апынуѓся ѓ штучным сажалцы, дзе яе бачыѓ, як жудасныя марскія змеі варушылі свае галавы.
  
  
  Булькатанне у & nb, варушэнне кольцаѓ і хвастоѓ. Цела Нирада звяло ѓ агоніі. Індзеец павярнуѓся на бок, спрабуючы выбрацца па стаялай вады. Марскі цмок ѓсадзіѓ свае кароткія зубы ѓ эга перадплечча; затым ён сам выйшаѓ праз вады, няѓпэѓнена рухаючыся па сваёй стыхіі. Але ён застаѓся са сваімі ікламі, вонзившимися ѓ руку мужчыны, з дзіѓным незвычайным упартасцю.
  
  
  Калі ён, нарэшце, кінуѓ сваю здабычу, а Нирад паспрабаваѓ устаць, як звар'яцелы, ѓмяшалася каралеѓская кобра, каб паказаць, што ніхто не можа патрывожыць яе спакой на яе тэрыторыі. Яе назіраѓ за гэтай сцэнай з якім-то зачарованным жахам. Гэта было тое, што прыдумаѓ для мяне Пытаецеся. Кобра ѓстала і захісталася ѓ паветры.
  
  
  Нирад не паспеѓ нам закрычаць, нам падумаць аб уцёках. Рэптылія імчалася з хуткасцю маланкі, і ѓ той жа час зубчастая лускаватая гадзюка ѓбіла свае іклы ѓ шчыкалатку маладога індзейца. З вуснаѓ Нирада сарвалася судорожное булькатанне. Яе назіраѓ за ім, пакуль яма ажывала са свістам, шыпеннем, дубцом.
  
  
  Спазматическая дрыжыкі цела скаланала індзейца. Эга ногі падкасіліся, рукі ѓчапіліся ѓ каѓнер кашулі, нібы ён не мог дыхаць. Ён задыхаѓся ад яду кобры, які паралізаваѓ нервовыя цэнтры дыхання.
  
  
  Чалавек і руках Нирада з'явіліся чырвоныя плямы; было ѓнутранае крывацёк. Змеі, не перастаючы шыпець, неаднаразова былі эга, вонзая свае зубы ѓ скурчаную плоць серыяй смяротных укусаѓ. Яе, адвярнуѓся, калі мова Нирада высунуѓся iso rta, і цяпер ён не мог вымавіць нашы словы.
  
  
  Стук знявечанага цела, падальнага на дно ямы, быѓ непазбежнай пахавальнай песняй; Смерць наступіць праз некалькі хвіліна. Але гэта была не мая чаргу, да шчасця.
  
  
  "Гэта тое, што гатэль для мяне твой дзядзька", - сказаѓ ёй, Рывэ. - Адзін ѓкус за адным.
  
  
  Яна сядзела ѓ крэсле, закрыѓшы твар рукамі. Калі ёй казалі, яна падымала галаву і глядзела мне ѓ вочы. Ee палачкі не былі мокрыя ад мальвы, чорныя вочы глядзелі сур'ёзна і холадна. Яна не страціла кантроль над сваімі нервамі, нават потым жудаснага відовішча, сведкам якога яна стала.
  
  
  - Добра, - прашаптала яна. - Я шчаслівая. Калі-небудзь яе раскажу табе абсталяваннем ѓсім, аб зверскіх і зневажальных рэчы, якія мой дзядзька прымушаѓ мяне рабіць са сваімі людзьмі... свіннямі, якія працуюць на ім, якія пакланяюцца яму было, як калі б ён быѓ Нагам, богам. Нирад заслугоѓваѓ горшага, запэѓніваю вас.
  
  
  Толькі тады Рэва, здавалася, была на грані непрытомнасці, яе твар адлюстроѓвала моцныя эмоцыі. Яе асцярожна падняѓ яе і ѓзяѓ на рукі. Яна дрыжала. Яе, прыціснуѓ ee да сабе, дакрануѓся да яе шыі лёгкім пацалункам. Неѓзабаве, яе спадзяваѓся, што прыйдзе час і для нас, час, калі ніхто не будзе перарываць. Але цяпер яе павінен быѓ сысці, і чым хутчэй яе паеду, тым лепш.
  
  
  Яна адчула маё неспакой і адсунулася ад мяне.
  
  
  - Я спытаѓ яе. - Дзе мы? Якой бліжэйшы горад?
  
  
  - Я ѓсё раскажу, - адказала яна. "Але спачатку ты павінен звязаць мяне, інакш мой дзядзька зразумее, што я дапамагла табе збегчы і даць памерці маю перад бацькам". Мяне, напэѓна, ён таксама заб'е.
  
  
  Яна пайшла за вяроѓкай, і яе, паказаѓ на крэсла. Затым, калі яна патлумачыла ѓсё, што мне трэба было ведаць, абматаѓ яе вяроѓкай яе талію і лодыжкі, я хачу, каб сцэна выглядала для estestvenno.
  
  
  Яе коратка распавёѓ гэй, якая мэта маёй місіі; Яе мог давяраць гэй, цяпер, калі яна стала каштоѓным саюзнікам. Але я не хацеѓ падвяргаць яе небяспекі.
  
  
  І калі яе, зразумеѓ, што я гэй патрэбен, быць можа, больш, чым яна мне, апошні сумнеѓ знікла, саступіѓшы месца самому поѓнага даверу.
  
  
  - Агра усяго ѓ некалькіх мілях адсюль, - патлумачыла дзяѓчына. - Адразу за вілай ідзіце па галоѓнай дарозе: яна прывядзе вас адкрытымі ѓ горад. Мы павінны сустрэцца сёння ѓвечары: я паспрабую, каб атрымаць больш інфармацыі. Для цябе.
  
  
  - Для нас, вы маеце на ѓвазе. За жыццё і выратаванне твайго бацькі, - аспрэчыѓ якія з'явіліся ѓ смі паведамленні яе эй.
  
  
  Калі было прызначаны час сустрэчы, яе знайшоѓ у шафцы нейкія анучы, заткнуѓ гэй, рот і сабраѓся сыходзіць. Яе ѓ апошні раз пераканаѓся, што шнуркі туга зацягнутыя, каб не выклікаць падазрэнняѓ у Шывы.
  
  
  Пісталет Нирада ляжаѓ на падлозе. Яе сунуѓ эга на задні хвіліну, затым схапіѓ кароткі белае адзенні, што вісеѓ у шафцы, і надзеѓ эга... прымітыѓную кашулю, якая займаецца, па меншай меры, задаволіла б мае надзённыя патрэбы.
  
  
  Рыва адвярнулася. Слёзы пачалі ѓвільгатняць яе палкамі. Яе гатэль вярнуцца, даць гэй зразумець, што ѓсё будзе да лепшага; але што-то спыніла мяне, можа быць, страх ніколі больш яе не ѓбачыць. Яе, думаѓ пра Рывэ Сінгх, але першым у галаву прыйшло пачуццё агентам AX. Яе мог расчараваць Рыву, але я не мог расчараваць свой урад і даверу, якое яно аказала мне... не тады, калі мільёны чалавечых жыццяѓ былі ѓ небяспецы з абсурдных мараѓ, злачынных планавання вар'ята.
  
  
  
  
  8
  
  
  Прыказкі зручныя ѓ выкарыстанні, таму што яны лаканічна выказваюць агульначалавечыя ісціны: яны лёгка прыстасоѓваюцца да разнастайных сітуацыях. Што прыйшло мне ѓ галаву, калі яе пакінуѓ Рыву Сінгх адну ѓ лабараторыі, з калекцыяй атрутных рэптылій і гратэскавы які ляжыць у пакояѓ целам афіцыянта, было: "Калі ідзе дождж, не абавязкова ѓсе промокнут".
  
  
  Падзеі не здараліся патроху; яны літаральна абрынуліся на мяне з імі тхара, як ён прыбыѓ у Нью-Дэлі двума днямі раней. За гэты кароткі прамежак часу, пасля таго, як яе неаднаразова задаваѓся пытаннем, ці не прытрымліваюся яе за прынадай, якая займаецца завядзе мяне ѓ тупік, Шыва здолеѓ прывабіць мяне ѓ сваё логава. Гэта быѓ нялёгкі шлях, і мне не давялося ѓбачыць таямнічага Шыву... апошняга гаспадара Хакши і мозгу Кобры. Але я атрымаѓ больш чым дастаткова доказаѓ, каб пераканаць сябе, што гэта не выдумка. Чалавек існаваѓ, хоць мы і не сустракаліся тварам да твару.
  
  
  Рана ці позна гэта таксама адбудзецца, задоѓга да таго, як ён даведаецца, што мне ёсць што яму было сказаць. Але цяпер мне трэба было дабрацца да Агры да таго, як ён ці эга гарылы выявяць мой ѓцёкі, перш чым яны зазірнуць у камеру і не знойдуць яе пусты, калі не лічыць пяці раз'юшаных змей.
  
  
  Лабараторыі выходзіла ѓ вузкі калідор з утрамбованными землянымі сценамі. За сценамі асабняка Шывы яе пачуѓ нізкія, гулкія гукі ѓдода. Радок "Пу...пу...пу" змянілася сігналам трывогі, які як бы адбівалася ѓ кожнай маёй думкі, у кожным руху. Я на дыбачках прайшоѓ па вузкім праходзе, і ѓ тое ж імгненне ѓ паветры пачуѓся голас, які прагучаѓ рэхам па ѓсім далёкага абодва канца праходу.
  
  
  - Нирад? Што ты тут робіш? Ты ж ведаеш, ён не любіць чакаць...
  
  
  Павінна быць, гэта быѓ Ранджит або Гурнек, верагодна, першы, так як асоба Гурнека ѓсё яшчэ было забинтовано. Яе злавілі нецярпенне у голасе мужчыны, і прысеѓ у нішы ѓ калідоры, калі да мяне набліжаліся shaggy. Яе, зірнуѓ і ѓбачыѓ Ранджита. Эга кашуля была расшпілена на грудзях, а пятля, якую ён насіѓ на шыі, выпраменьвала металічны бляск. Індзеец пастукаѓ у дзверы лабараторыі, і яе не шталь чакаць рэакцыі эга.
  
  
  Згінаючыся напалам, яе, пабег у іншы калідор, у якой-то лабірынт. Яе быѓ на віле, разважыѓ я, а звычайна на віле ёсць дзверы, а то і больш. Яе знайшоѓ ee праз хвіліну. Яе штурхнуѓ масіѓную, мудрагеліста інкруставаны драѓляную дзверы і міргнуѓ, спрабуючы прызвычаіцца да ослепительному святла ранішняга сонца.
  
  
  Унутраны двор, здавалася, быѓ цалкам перанесены вакол якога-то міжземнаморскага месцаѓ. Густая лістота, квітнеючыя кусты, пышныя расліны. Відавочна, што Пытаецеся не пашкадаваѓ сродкаѓ, каб прайграць дакладную копію кутка урадлівай сельскай мясцовасці на поѓдні Францыі.
  
  
  Мякка зачыніѓшы дзверы, яе пабег па абсыпанай жвірам дарожцы, якая займаецца пачыналася ѓ дзень на бакавым фасадзе. Сцяжынка далучаецца да густога навалы ядлоѓца і кустоѓ, акуратна падстрыжаных і дагледжаных. Агульная трывога яшчэ не спрацавала, і яе, вядома, не збіраѓся чакаць, пакуль яна спрацуе. Хуткі погляд праз маё плячо пацвердзіѓ, што Ранджит ѓсё яшчэ не паспеѓ папярэдзіць астатніх.
  
  
  Але я ведаѓ, што гэта справа некалькіх хвіліна. Я не мог знайсці нашых варот, нам іншага выхаду, акрамя плота вакол дрэѓ. Яе вжал галаву і шыю ѓ плечы і ступіѓ наперад, голымі пальцамі адсунуѓшы перашкоду вакол галін. Яе нарабіѓ больш шуму, чым гатэль, але гэтая населены пункт расіі ѓжо абярнулася катастрофай з самага пачатку, і цяпер шчыра справы не пайшлі на папраѓку.
  
  
  Галінкі літаральна зрывалі з мяне вопратку, хвасталі твар і вочы. Ззаду мяне яе пачуѓ лёгкае рух, блытаніна галасоѓ станавілася ѓсё больш выразна. Яе працягваѓ прабірацца скрозь галінкі і, нарэшце, вызваліѓся; Яе стаяѓ на краі пыльнай сцяжынкі, якая вядзе ѓздоѓж вілы.
  
  
  Не было нават часу аддыхацца. Яе пабег, падымаючы з кожным крокам клубы пылу. Наперадзе мяне рэхам раздаваліся слабыя гукі прыглушанай музыкі: я ішоѓ за гукам, спадзеючыся, што ён зыходзіць ад грузавіка або фургона па дарозе ѓ Агру.
  
  
  Калі яе правільна памятаю геаграфічнае становішча, Агра знаходзілася прыкладна ѓ трох гадзінах язды ад Нью-Дэлі і была сусветнага вядомы як месца, дзе ѓ зале Тадж-Махал. Калі наведванне горада не ѓваходзіла ѓ мае планы, то Шыва быѓ.
  
  
  Яе, выйшаѓ на галоѓную дарогу. Яна была неверагодна вузкай, вэб-паласа, па якой рух ішло ѓ абодвух напрамках. Сезон мусонаѓ пачнецца праз некалькі месяцаѓ, таму дарожнае палатно было голым і пустынным, аднастайным прасторай цёмнай пылу. Па абочынах дарогі цягнуліся зморшчаныя дрэвы, а на скрыѓленых галінах сядзелі сцярвятнікі, маѓклівыя пажыральнікі жахлівых трупаѓ з голымі галовамі.
  
  
  У Рывы не было часу, каб даць мне падрабязныя інструкцыі. Яе паглядзеѓ уніз па дарозе ѓ абодвух напрамках, але не ѓбачыѓ нічога, што паказвала б мне дакладны шлях у Агру. Яе, прыжмурыѓся ад яркага сонца, і праз імгненне ѓбачыѓ сям'ю, согнувшуюся вакол невялікага вогнішча на другім баку дарогі.
  
  
  Двое дарослых і чацвёра дзяцей глядзелі на мяне з непрыхаванай цікаѓнасцю. Яе вырашыѓ рызыкнуць і пабег праз вуліцу, рэзка спыніѓшыся, калі дабег да групы. Хударлявы мужчына, апрануты толькі ѓ зоне таліі, падняѓ твар, каб штогод на мяне, не спрабуючы ѓстаць. Ён быѓ, павінна быць, гадоѓ на дзесяць маладзейшы за мяне, але маршчыністы, впалое твар рабіла эга тып ценымногие старэй.
  
  
  - Агра? - спытаѓ я, як толькі было ѓстаноѓлена, што ніхто вакол іх не кажа па-ангельску. Яе паказаѓ на вуліцу і зноѓ спытаѓ: - Агра?
  
  
  Маці і бацька абмяняліся здзіѓленымі поглядамі, а двое па чатырох дзяцей пачалі тузаць мяне за штаны. - "Бакшиш, бакшішей!" - паѓтарала зусім голая девчушка, адной рукой тузаючы мяне за калашыну, а іншы паказваючы на рот. Эга тонкі, скулящий голас працягваѓ маліць.
  
  
  На віле яны забралі маю куртку разам з кашальком і грашыма, якія яе трымаѓ ва ѓнутраным кішэні, так што ѓсё, што ѓ мяне было з сабой, - гэта жменю рупій, якія яе атрымаѓ ад Рывы. Галасоѓ яшчэ адна праблема, якую можна дадаць да іншых. Аднак яе знайшоѓ медную манету і паклаѓ яе на далонь працягнутай рукі галоднага дзіцяці.
  
  
  - Агра, - паѓтарыць яго, нервова пазіраючы на загарадзь, скрывавшую вілу. - Тадж-Махал...
  
  
  - Ах, "сахиб", Тадж-Махал! - сказаѓ мужчына. Ён усё яшчэ стаяѓ на кукішках, але падняѓ сваю костлявую руку, каб паказаць мне шлях, налева ад вілы.
  
  
  Яе зноѓ пабег, адчуваючы рэзкую боль у сцёгнах. Заставалася толькі спадзявацца, што машына, калёсы, любы транспартны сродак праедзе mimmo, каб дапамагчы мне дабрацца да Агры. Але замест аѓтамабіля або фургона яго пачуѓ шум, які адразу ж вярнуѓ мяне да мешаніне падзей, якія адбыліся ѓ першы вечар, з моманту майго прыезду ѓ Нью-Дэлі. Гэта быѓ кашаль, а затым роѓ матацыкла ззаду мяне.
  
  
  Яе працягваѓ бегчы, паварочваючыся. д. кожны Са сцежкі, якая займаецца атачала вілу, на галоѓную дарогу выехаѓ матацыкл з двума людзьмі на борце; ih галавы былі закруціѓ тюрбанами і яны накіроѓваліся да мяне. Яе схапіѓ пісталет Нирада, які трымаѓ у кішэні штаноѓ.
  
  
  Гэта была Astra.32, здольная ѓразіць любую мэта ѓ радыусе нумарах метраѓ. Кампанія Astra вырабляе пісталеты, ідэнтычныя пісталетаѓ Кольт і гатэль lindner знаходзіцца (якія каштуюць значна даражэй), і ён выкарыстаѓ ih не раз у мінулым. Але калі яе спыніѓся, каб прыцэліцца і націснуць на курок, яе зразумеѓ, што пісталет разраджаны. Яе сунуѓ пісталет назад у яго шырыні штаноѓ і зноѓ пабег, нават калі ѓ некалькіх цалях ад мяне пачуѓся праляцела лупіѓ вочы, і кавалак кары адляцеѓ ад дрэва ѓ некалькіх кроках злева ад мяне.
  
  
  Той, хто стрэліѓ, меѓ некаторую практыку і накіданае вачэй. Яе пачаѓ бегчы зігзагамі у папрасіѓ прытулку, якое дазволіла б мне сысці са сцежкі, пазбягаючы куль, якія сыпаліся, як арахіс. Яшчэ стрэл, і на гэты раз лупіѓ вочы зачапіла мне правае плячо. У пяцідзесяці метрах наперадзе яе ѓбачыѓ драѓляную халупу, па цаглянай трубы якой падымаѓся слуп чорнага дыму.
  
  
  Яе паняцця не меѓ, што гэта было, але працягваѓ бегчы так, як ніколі ѓ жыцці не бегаѓ. Матацыкл скарачаѓ адлегласць, але пыл, поднимавшаяся з дарогі, замінала кіроѓцу бачыць, а значыць, і весці транспартны сродак да максімальнай хуткасці. Яе скарыстаѓся гэтым і кінуѓся на двор, завалены смеццем, у той час як адзін вакол двух мужчын загадаѓ свайму спадарожніку спыніцца і ісці далей хады.
  
  
  Верагодна, гэта былі Ранджит і Гурнек, падумаѓ я, хоць быѓ упэѓнены, што ѓ Шывы больш двух целаахоѓнікаѓ. Збоку будынка адкрылася драѓляная дзверы; дзверы вісела толькі на адной па іржавых завесаѓ. Яе, кінуѓся ѓнутр, і тут жа ѓ ноздры стукнуѓ ванітны пах крыві і экскрыментаѓ жывёл.
  
  
  Яе быѓ на бойні, і адчуваѓ сябе так, нібы вярнуѓся ѓ дзевятнаццатае стагоддзе. Індусы не ядуць ялавічыну, мусульмане ядуць. Мыканне буйной рагатай жывёлы, нецярплівы стук капытоѓ буйной рагатай жывёлы і здзіѓленыя погляды людзей, якія рыхтаваліся рэзаць кароѓ, ясна паказвалі на тое, што я прыйшоѓ у найменш падыходнае месца, каб схавацца.
  
  
  Мужчыны пачалі крычаць, падымаючы кулакі. Яе быѓ для іх няпрошаным госцем, які не меѓ нічога агульнага з жывёламі, якіх трэба было забіць. - Прабачце, сябры, - прамармытаѓ я, метнувшись паміж двума вялікімі каровамі да ванне, поѓнай крыві, якая займаецца вяла ва знешні дрэнаж.
  
  
  Пах быѓ такі, што ѓ любога збочваѓ страѓнік; Яго гатэль, каб ён спыніѓ галаварэзаѓ Шывы. У паветры пахла разделанным мясам і страхам. Скот у паніцы пачаѓ круціцца, эга капыты-пораз стукалі па брудных падлозе. Ззаду мяне яе пачуѓ абмену словамі на мове, якога не разумеѓ. Затым гук крокаѓ, якія набліжаюцца да мяне, і рэхам перакрывае шум жывёл.
  
  
  - Картэр! - крыкнуѓ Ранджит. - Мы проста хочам пагаварыць. Шыва хоча заключыць здзелку!
  
  
  Добрая справа, разважыѓ яе: маё жыццё для яго нічога не варта...
  
  
  Жывёлы, большай часткай незвязаныя, гразіліся збегчы ѓсе разам. Яе таксама дапусціѓ гэта. Быць раздушаным статкам вар'ятаѓ ад жаху кароѓ, рухомых інстынктам самазахавання. Толькі сабой зразумела, яе адчуваѓ той жа інстынкт. Таму яе працягваѓ бегчы, і яшчэ адна лупіѓ вочы прасвістала над маёй галавой, адскочыѓшы ад прыступак побач з ваннай.
  
  
  Лупіѓ вочы падняла пырскі крыві, гною і мачы, якія запэцкалі мае штаны. Яе бег да мёртвай кропцы, стагнаць у задняй частцы вялікі пакоя, дзе не было відаць нам, вокнаѓ, нам дзвярэй.
  
  
  Ёй хацелася што-тое, што падорыць мне некалькі секунд каштоѓнага часу. Яе узлез на край дзежкі і схапіѓ вілы, якія бачыѓ над кучай корму. - Картэр! Голас зноѓ крыкнуѓ. - Усё скончана, "сахиб"!
  
  
  - Не зусім! - гучна адказаѓ я, трымаючы вілы, як дзіда.
  
  
  Ранджит зрабіѓ яшчэ адзін стрэл, але ѓ той жа міг чатыры вострых зубца віль ѓпіліся эму ѓ грудзі. Яе кінуѓ іржавы інструмент так моцна, як толькі мог. Цяпер яе стаяѓ нерухома, назіраючы, як малады індзеец адхіснуѓся назад, з адкрытым ротам, а рукамі, стиснутыми ѓ драѓляным дрэѓку гэтага зброі.
  
  
  Гурнек, які стаяѓ ззаду свайго спадарожніка, цалкам мяне ігнараваѓ, зачаравана гледзячы на чатыры струменьчыкі крыві, брызнувшие вакол раны. Ён паспрабаваѓ вызваліць вілы, але Ранджит працягваѓ крычаць, дзікі крык балюча станавіѓся ѓсё слабей з кожнай секундай.
  
  
  Гэта былі пакутлівыя крыкі Ранджита, эга стогны гневу і агоніі, калі Гурнек спрабаваѓ выцягнуць вілы па эга грудзей, прымушаючы кароѓ, усю тузін, вар'яцка рвацца ѓ вузкі праход да вадасцёкавай трубе. Яе чуѓ ih глухі рокат, стук капытоѓ, мыканне; Яе, выскачыѓ і пачаѓ паѓзці да каналізацыі.
  
  
  Гурнек закрычаѓ, размахваючы рукамі ѓ паветры. Эга ѓдарылі рагамі ѓ спіну і літаральна падкінулі ѓ паветра, ён прызямліѓся побач з вялікай ваннай. Ранджит паваліѓся асяроддзяѓ звар'яцелага статка жывёлы. Апошні стогн балюча сарваѓся з эга вуснаѓ, калі яго рукі расьціснуліся, і стуліліся ѓ гратэскавай пародыі на кулак.
  
  
  Затым смуроднае дыханне жывёл закранула маіх шчок, і я кінуѓся ѓніз па праходзе, пастаянна б'ючыся ѓ сцяну ѓ далёкім канцы бойні. Брудны і смярдзючы, з апухлым тварам, пакрытым крывёю і потым, яе, павінна быць, не ѓяѓляѓ сабой прыемнага, - сказаѓ ён, калі выйшаѓ на дарогу, пакінуѓшы ззаду гэтую сцэну жудаснай баявых.
  
  
  Я не быѓ упэѓнены, што здарылася з двума індзейцамі. Гурнек, верагодна, застаѓся б жывы, але я спадзяваѓся, што раны ад віль назаѓжды ліквідуе Ранджита. У якія склаліся пры іншых абставінах мне здавалася, што я зрабіѓ годную працу.
  
  
  Людзі на бойні, павінна быць, таксама былі людзьмі Шывы. Яе не шталь чакаць, пакуль яны выступяць наперад, каб адпомсціць за сваіх таварышаѓ. Я пайшоѓ да вуліцы, думаючы, як мне пераканаць каго-небудзь падвезці мяне, такога бруднага.
  
  
  Mimmo праехаѓ стары Форд. Ён накіроѓваѓся ѓ Агру, але люта махаць рукой, заклікаючы спыніцца, было бескарысна. Яе мімаходам убачыѓ медна-чырвоны твар, затым машына знікла ѓ воблаку пылу, якое падымалася, калі яна праязджала mimmo.
  
  
  Яе працягваѓ ісці, вырашыѓшы не спыняцца.
  
  
  Мне патрэбна была ванная, чыстая, шведаѓ, грошы і зброю. Наколькі мне вядома, ва ѓрада ЗША не было нашы консульства, нашай дэлегацыі ѓ Агре. Горад быѓ занадта блізка да Нью-Дэлі. Але, можа быць, яго знайшоѓ бы тое, што мне трэба, у гатэлі.
  
  
  І ѓ любым выпадку, яе павінен быѓ зрабіць гэта. Было ѓжо за поѓдзень, і ѓ той жа вечар у мяне была прызначаная сустрэча з Реевой. Было яшчэ шмат рэчаѓ, якія трэба было зрабіць, таму яе падняѓ тэмп. Рыва сказала, што Агра у зале ѓсяго ѓ некалькіх кіламетрах ад вілы.
  
  
  Некалькі міль або няма, гэта заѓсёды была знясільваючая прагулка. Паѓдзённае сонца бязлітасна паліла мне ѓ галаву, неба ѓяѓляла сабой ослепляющую бясхмарнае роѓнядзь, усыпаная ілжывымі водбліскамі. Прайшло хвілін дзесяць, чвэрць гадзіны, перш чым да мяне пад'ехала нейкая то калёсы. Гэта была старая павозка, якую цягнула пара худых валоѓ, вязуць воз сена.
  
  
  Яе махнуѓ рукой калясьнічаму, седобородому мужыку, які нацягнуѓ лейцы і спыніѓ фурманку ля абочыны. - Ты кажаш на англійскай? - спытаѓ яго селяніна.
  
  
  "Чыстая англійскай", - сказаѓ ён. - Не англійская...
  
  
  Яе паказаѓ пальцам спачатку на яго, потым на сябе. - Агра? - Яе папрасіѓ. - Агра?
  
  
  - Агра? - паѓтарыць селянін, размахваючы рукой па боку ѓ бок жэстам, які на універсальным мове азначае: "Так".
  
  
  Яе энергічна кіѓнуѓ і залез у калёсы пасярод сены. Мужчына шырока ѓсміхнуѓся мне, паказваючы зубы і дзясны, запэцканыя "пааном". Затым ён прыслабіѓ павады, і валы зноѓ пайшлі сваім павольным крокам, які ѓсё ж быѓ лепш, чым доѓгая прагулка хады.
  
  
  Яе задрамаѓ, закалыханы рытмічным калыханнем і бразгатам калёсы. Мне трэба было паспаць, хай нават за ѓсё на гадзіну. Але мае думкі перапыніѓ настойлівы гул, гул, які станавіѓся ѓсё гучней па меры таго, як фурманка кацілася па сонечнай дарозе.
  
  
  Інстынктыѓна насторожившись, яе, азірнуѓся. Удалечыні падымаѓся пыл, маленькія аблокі дробнага пяску хавалі крыніца шуму, які яе чуѓ. Не хачу залішне рызыкаваць, каб не скампраметаваць нас сваё жыццё, наш поспех місіі, яго паспяшаѓся пагрузіцца ѓ пахнуць сена, навалив зверху даволі шмат, каб зрабіць сябе нябачным.
  
  
  Я не мог зразумець, што набліжаецца. Яго ѓглядаѓся ѓ б у драѓляным фургоне, прыслухоѓваючыся да пастаяннага рэву некалькіх матораѓ. І калі яе ѓбачыѓ, што гэта такое, яе глыбей пагрузіѓся ѓ сена і затаіѓ дыханне.
  
  
  Гэта былі новыя асобы, але з гэтага моманту яе не мог ih забыцца. Трое мужчын, усе індзейцы-сікхі... матарызаваны атрад, пасланы Шивой, каб знайсці мяне і высачыць, забіць ці вярнуць на вілу ѓ чаканні апошніх загадаѓ Вялікага правадыра. Яны з ровам пранесліся mimmo падводы з валамі; усе тры матацыкла накіраваліся ѓ Агру.
  
  
  "Калі б Хоук мог бачыць мяне цяпер!" - падумаѓ я.
  
  
  Ёй быѓ брудны, без гроша ѓ кішэні, узброены толькі незараджаныя пісталетам, і маім веданнем тхэквондо і каратэ. Няцяжка было прадказаць, калі маё меркаваньне аб Шыве на самай справе, што маючы адбыцца дзень будзе напружаным
  
  
  
  
  9
  
  
  Яе прыбыѓ у Агру праз гадзіну, фургон высадзіѓ мяне на ѓскраіне горада. Пыльныя немощеные вуліцы, звілістыя завулкі, лабірынт завулкаѓ, якія, здавалася, былі створаны спецыяльна, каб заблытаць выпадковага наведвальніка. Атрымаѓшы некаторую інфармацыю, яе апынуѓся перад офісам American Express.
  
  
  Не тое каб мая сітуацыя была асабліва пацешнай, але яна мяне павесяліла. Голас яе, далёкі ад ладу звычайнага амерыканскага турыста, без пашпарту і без грошай, калі не лічыць некалькіх рупій, якія Рыва дала мне перад тым, як мяне звязалі.
  
  
  Яе думаѓ узяць напракат машыну і вярнуцца ѓ Нью-Дэлі, але дарога заняла б не менш шосты гадзіну, а часу ѓ мяне не хапіла. Мне трэба было звязацца з Хоуком і падрыхтавацца да сустрэчы з Ривой ѓ той жа дзень. Такім чынам, Нік Картэр, брудны, абарваны, исцарапанный і скрываѓлены, расправіѓ плечы, глыбока ѓздыхнуѓ і прайшоѓ у дзверы акуратнага будынка, адзінай надзеі ѓ незнаёмым горадзе і для мяне жудасна варожага.
  
  
  Агра не мегаполіс. Трое баевікоѓ на матацыклах маглі б у імгненне хваробы прачасалі ѓвесь горад. У маёй галоѓ ужо вырисовывался паверсе, калі яе увайшоѓ у белы будынак прасіѓ у кабінет кіраѓніка.
  
  
  Са мной і раней здаралася трапляць у складаныя сітуацыі, але гэта межавала з насмешкай. Без капеек, на куплю зброі або адзення, або на арэнду машыны ѓ мяне не было б вырашэнню мець справу з Шивой і эга асабістай камандай гарыл. Мой пашпарт з грашыма і маімі рэчамі былі ѓ бяспецы ѓ нумары гатэля ѓ Нью-Дэлі; але астатняя частка мяне была ѓ Агре, у трох гадзінах язды ад сталіцы.
  
  
  Як толькі яе ѓвайшла ѓ будынак, да мяне ѓ дзверы падышоѓ ахоѓнік у форме. Яе, нібыта, менавіта ён не мог вінаваціць небараку, асабліва калі ѓбачыѓ сваё адлюстраванне ѓ люстэрку стогнамі... вобраз бруднага і абадранага бамжа.
  
  
  "Я хачу бачыць кіраѓніка", - абвясціѓ яе ахоѓніку. - Адбыѓся няшчасны выпадак.
  
  
  - Дырэктар на сесіі, яго нельга турбаваць, "пукка хіпі"... - адказаѓ мужчына, кідаючы абразу мне ѓ твар.
  
  
  Добра, ад мяне пахла козамі, і нібыта менавіта яго не быѓ манекенщиком, але ѓ мяне не было намеру стаяць там і спрачацца з ахоѓнікам... не тады, калі ѓсе, уключаючы "Амерыкан Экспрэс", магло б дзіѓна, калі б Шыва ператварыѓ свае планы ѓ жыццё.
  
  
  "Мяне не хвалюе, што ён на сесіі", - злосна выбухнуѓ яе. - Гэта экстраны выпадак. - І яе пачаѓ губляць цярпенне, калі іншы шталь штурхаць мяне да дзень, з намерам выкінуць на дарогу. - Так нельга звяртацца з джэнтльменам! - усклікнуѓ я, сцяѓшы зубы.
  
  
  Ахоѓнік сунуѓ руку ѓ кабуру табельнага пісталета. Памылка нумар два. Я не люблю "хуліганаѓ", тым больш мне не падабаецца, калі мяне штурхаюць. Такім чынам, хуткім узмахам рукі і ѓдарам у нырку яе беразе доѓгага мужчыну ты распластаѓся на паліраваным мармуровым падлозе. Одзіна па клеркаѓ падняѓ галаву і ѓскочыѓ на ногі.
  
  
  - Не трэба хвалявацца, - запэѓніѓ яго эга. - Між іншым, менеджэр мой, яшчэ адзін... і мне трэба пагаварыць з ім па справе. "Неадкладна." Я не збіраюся сядзець тут і чакаць там твайго калегу... - я паказаѓ на постаць ахоѓніка, - каб вырашыць, прэзентабельны яе ѓ грамадстве ці не.
  
  
  Павінна быць, гэта быѓ мой тон голасу або паспешнасць, з якой яе адпусціѓ ахоѓніка, справа ѓ тым, што малады клера паспешліва кіѓнуѓ і падбег да шэрагу сталоѓ. Яе нерухома стаяѓ у холе з прылепленай да вуснаѓ усмешкай, гатовы зноѓ выйсці вакол сябе, калі праз хвіліну не пачну дзейнічаць.
  
  
  Клеркам быѓ індус, але чалавек, протянувший мне руку, быѓ амерыканцам, высокім, хударлявым хлопцам, на некалькі гадоѓ старэйшыя за мяне. Ён выглядаѓ амаль няѓтульна ѓ сваім паласатым касцюме, бездакорным, у той час як мой шведаѓ была бруднай і изодранной.
  
  
  - З чым яе магу вам дапамагчы? - спытаѓ ён мяне, аглядаючы мяне з нага да галавы.
  
  
  - Лепш не казаць публічна, - абарваѓ яго эга.
  
  
  - "Дараваць?" - сказаѓ ён, нахмурыѓшыся ад здзіѓлення.
  
  
  - Я раю вам пайсці ѓ свой кабінет. Яе працую на ѓрад, ваш урад. Спецыяльная сакрэтная служба.
  
  
  - Спецслужба? - запярэчыѓ клера са смехам. - Ды добра, ты хочаш пажартаваць мной назаѓсёды! Што гэта, жарт?
  
  
  - Без жартаѓ. І калі вы не хочаце бачыць мяне ѓ сваім кабінеце, мне прыйдзецца пастаяць за сябе. Але я б не хацеѓ прычыняць табе боль...
  
  
  Ахоѓнік прыйшоѓ у сябе і рушыѓ да нас. Яе працягваѓ глядзець клерку ѓ вочы, спадзеючыся, што ён пагодзіцца. Яе зразумеѓ эга сітуацыі: наколькі ён ведаѓ, ён сутыкнуѓся з вар'ятам, які ашалеѓ і дрэнна пахвіну.
  
  
  Ён адвёѓ ад мяне погляд і паглядзеѓ на ахоѓніка. Секунду ён быѓ у нерашучасці, але, нарэшце, азірнуѓся на мяне і павольна кіѓнуѓ. - Я не ведаю, што гэта такое, але запэѓніваю вас, што я вас не баюся, - сказаѓ ён напружаным голасам.
  
  
  - Не назаѓжды нікога баяцца. У рэшце рэшт, яе ѓсё яшчэ кліент, хоць мой акрэдытыѓ застаѓся ѓ Нью-Дэлі.
  
  
  Яе рушыѓ услед за ім праз шэраг сталоѓ у невялікі офіс з драѓлянымі панэлямі, мініяцюрную Уол-здробненага на Індыйскім субкантыненце. Яе, зірнуѓ на імя, выгравированное на таблічцы на стале, sel ѓ скураное крэсла, адкашляѓся і пачаѓ расказваць сваю гісторыю з самага пачатку.
  
  
  Яе не згадаѓ імя Шывы, не ѓдакладняецца, нам сутнасці сваёй місіі, нам сваіх адносін з AXE. Ёй прадставіѓся агентам спецыяльнага аддзела ЦРУ, у офісе, які мог мець для дырэктара вельмі спецыфічнае значэнне. Яе патлумачыѓ эму сваё становішча, паказаѓшы, што мае дакументы і грошы засталіся ѓ Нью-Дэлі і што мой населены пункт расіі не дазваляе мне вярнуцца ѓ сталіцу, можа быць, на некалькі дзён.
  
  
  Калі яе скончыѓ свой аповяд, у тым ліку і тое, чаму ёй прадставіѓся бамжом, менеджэр захацеѓ даведацца маё імя і праверыѓ інфармацыю з дапамогай кампутара, які стаяѓ побач са сталом. Звычайна яе нядрэнна спраѓляюся з лікамі, але ніколі не знайшоѓ час запомніць нумар сваёй карткі. Так што я проста назваѓ містэра Рейнольдса, мэнэджара, поѓнае імя з адрасам у Вашынгтоне, які быѓ на картцы.
  
  
  Часам у аэрапортах мне здараецца купляць "дэтэктыѓныя" або шпіёнскія кнігі, захапляльныя чытання, якія дапамагаюць расслабіцца і ачысціць галаву. Але мне ніколі не здаралася знайсці апісаную сітуацыю, хоць бы аддалена параѓнальную з ён, у якой яе апынуѓся. Як ведаць, у распараджэнні герояѓ кніг заѓсёды былі казачныя сумы ѓ розных валютах, у іх ніколі не заканчваліся нашы пашпарты, нас дакументы, якія сведчаць асобу, наша зброя. Але ён не быѓ галоѓным героем кніжнай "таямніцы".
  
  
  Усё, што са мной адбывалася, было па-чартоѓску "сапраѓдным". Офіс American Express быѓ сапраѓдным, як і горад Агра. Усё, што адбылося асабіста са мной. Яе ѓважліва назіраѓ за Рейнольдса, які вывучаѓ кампутарныя дадзеныя. Калі б ён не дапамог мне, яе б ѓграз па горла. Лёгка і проста.
  
  
  - Добра, містэр Картэр, вы не прывід, - нарэшце сказаѓ Рейнольдс, прачытаѓшы інфармацыю. - І ты таксама занятай хлопец, я павінен дадаць. Вы падарожнічалі адкрыты басейн, а? На яго твар з'явілася ѓсмешка, затым менеджэр папрасіѓ прабачэння за тое, як са мной абыйшліся.
  
  
  "Па крайняй меры, вы той, хто ѓмее слухаць", - заѓважыѓ я. - Гэта - якасць, якога цяпер многім не хапае.
  
  
  - Баюся, гэта ѓсё, - пагадзіѓся ён. Ён прапанаваѓ мне цыгарэту і запытаѓся, ці не хачу яе прывесці сябе ѓ парадак у яго дома, ён тэлефанаваѓ джын, каб яна даслала шафёра за мной.
  
  
  Яе ацаніѓ прапанову, але не хацеѓ дастаѓляць яму было непрыемнасцяѓ. Чым менш людзей яе уцягваѓ у гэта, тым лепш было для ѓсіх. Яе падзякаваѓ эга за дабрыню, але адхіліѓ запрашэнне. "Што мне трэба, перш за ѓсё, некалькі сотняѓ даляраѓ у індыйскай валюце, калі гэта магчыма, і ваш офіс, каб патэлефанаваць майму начальніку ѓ Вашынгтоне.
  
  
  "Не праблема, - запэѓніѓ мяне Рейнольдс. Ён хутка падняѓся з-за крэсла, увесь шчаслівы і ѓсхваляваны магчымасцю ѓдзельнічаць, хоць і ѓ паменшанай форме, у дзейнасці такога сакрэтнага і падпольнага персанажа.
  
  
  Дваццаць мін праз, з распухлым кішэні штаноѓ з пачкі купюр, яе сядзеѓ за сталом дырэктара, чакаючы, пакуль Хоук ачухаецца ота скляпенні. - Але ты разумееш, што ѓжо за поѓнач? - прамармытаѓ мой бос.
  
  
  - Я думаѓ, ты ніколі не кладзешся спаць раней трох.
  
  
  - Тры гадзіны?! Кравец, мне назаѓсёды ѓставаць у шэсць, Нумар Тры!
  
  
  Я заѓсёды быѓ Љ 3, калі Хоук злаваѓся; Яе станавіѓся Нікам або Картэрам, калі ён быѓ у больш сардэчным настроі. Вядома, Вялікі Правадыр не дараваѓ бы мне, што я забыѓся аб розніцы ѓ часе паміж Вашынгтонам і Індыяй.
  
  
  - Добра, - адрэзаѓ я. - Я адпушчу цябе назад у ложак праз хвіліну; Яе думаѓ, аднак, што вам цікава даведацца, што адбылося...
  
  
  - Я дакладна ведаю, што адбылося, - выбухнуѓ ён. - Я ѓжо казаѓ з індыйскай службай бяспекі. Мне паведамілі аб вашым званку. Нік, давай не будзем пачынаць з ён жа старой гісторыі. Яе прызнаю, што памыляѓся. Пачнем з таго, што Шывы ніколі не існавала.
  
  
  - Зноѓ няправільна. Шыва існуе, спадзяюся, ненадоѓга...
  
  
  - Аб чым ты кажаш? - крыкнуѓ Хоук. - Я думаѓ, што ты скончыѓ, што ты збіраѓся ляцець дадому.
  
  
  - Можа быць, на наступным тыдні, калі ѓсё пойдзе добра, - абвясціѓ я. Яе распавёѓ Хоку дэталі, ад майго першага знаёмства з Моханом і Гурнеком да забойства Ананда, майго сваю ѓладу ѓ Чырвоным фортэ, і таго, што адбылося потым. Калі яе распавёѓ эму усё, што ведаѓ пра Скрыначцы, ён быѓ літаральна ашаломлены.
  
  
  З іншага абодва канца лініі данёсся рэзкі g? n? мэты праз тысячы міль, перш чым прыйшоѓ рэѓматызму. Голас Хоука абсурдна мякка і тонка, але мне не патрэбен быѓ перакладчык, каб зразумець, што ён глыбока занепакоены. - Цяпер ты ведаеш, чаго яе хачу ад цябе, Нік...
  
  
  - У мяне ёсць цьмянае ѓяѓленне, - сказаѓ я. - Скрыначка, ці не так?
  
  
  - Я хачу больш. Яе хачу Шыву і Хаджы, калі спатрэбіцца. І я не хачу ih па кавалачках, яе ясна выказалася, Нік?
  
  
  - Выдатна. Яе ѓжо вырашыѓ правесці сітуацыю па вашым крытэрам. Але што мне рабіць з пастаѓкай гераіну? Ці павінен яе працягваць змагацца з гэтым?
  
  
  - Спачатку разбярыся з Шивой. У астатнім яе звяжыцеся з індыйскай службай бяспекі. Скрыначка значна важней, зразумела.
  
  
  - Вядома, толькі сабой зразумела, - прамармытаѓ я.
  
  
  - Вы хочаце працаваць у адзіночку або аддаеце перавагу, каб яе папрасіѓ індзейцаѓ ѓмяшацца і дапамагчы вам?
  
  
  - Яшчэ не, - адказаѓ я. - Калі Шыва западозрыць, што індыйская служба бяспекі збіраецца перашкодзіць эга планам, ён паспяшаецца бегчы вакол краіны, каб схавацца ѓ Кітаі, і тады мы эга больш ніколі не знойдзем. Аднак на дадзены момант я не думаю, што ён бачыць ва мне непасрэдную небяспеку, таму яе прашу вас не гаварыць аб гэтым, калі вы будзеце тэлефанаваць афіцыйным асобам у Нью-Дэлі. - Я лічу, што Ананд даѓ мне зразумець, як, па эга слоѓ, адбываліся "уцечкі" канфідэнцыйнай інфармацыі ѓ вышэйшых эшалонах эга Службы. - Я не хачу, каб наш іншы паляцеѓ, перш чым у мяне з'явіцца магчымасць падрэзаць крылы эму...
  
  
  - І ощипать эга пёры, - дадаѓ Хоук.
  
  
  - О, мы возьмем шкатулку ѓ яго, вядома.
  
  
  Затым мы выявілі шыфр, кодавае імя, каб ён мог быць упэѓнены, што размаѓляе з гэтым Нікам Картэрам, а не з электронным голасам, бліскучым вынаходствам албанскага навукоѓца. - Гэта важная справа, Нік. Наша Масква, наша Вашынгтон не будуць глядзець, як Кітай рыхтуецца паглынуць субкантынента без ih ѓмяшання. Яны будуць вымушаныя праявіць ініцыятыву, вайны ці не. Такім чынам...
  
  
  - Даволі, - перапыніѓ яе я, намагаючыся засмяяцца, але не змог. - У мяне ёсць кантакт ѓнутры арганізацыі. А яе не прымаю паражэнняѓ.
  
  
  - Так, мы ведаем, - уздыхнуѓ Хоук. - Голас чаму я не магу страціць цябе адкрыта зараз... і я не магу страціць Шкатулку.
  
  
  "І Шыву таксама", - дадаѓ я. - Не забудзем рэѓматызму Індыі Аляксандру Македонскаму... ці, лепш сказаць Гітлеру?
  
  
  - Я не думаю, што стары Адольфа быѓ такім хітрым або нават такім рашучым, Нік. Поспехі; Яго з нецярпеннем вось чакаю адказу ад вас у бліжэйшы час.
  
  
  - Хутчэй, бос. Абяцаю, вельмі хутка.
  
  
  Праз гадзіну выйшаѓ яе вакол свайго гасцінічнага нумара, выглядаючы зусім інакш, чым калі яе увайшоѓ у офісы American Express. Яе выкінуѓ халат, штаны і балетныя тэпцікі, замяніѓшы ih тыповай мясцовай адзеннем: белай баваѓнянай кашуляй, летнімі штанамі, скуранымі сандалямі. Ананімная шведаѓ. Яе прыняѓ душ, старанна пагаліѓся і, нарэшце, нацер твар, рукі і ногі пластом тоѓстай кветак.
  
  
  У выніку ѓ мяне быѓ медны колер асобы, і гэты макіяж дазваляѓ мне зліцца з натоѓпам. Людзі Шывы хацелі выхадца з Захаду, і калі яны не былі дастаткова разумныя, каб ахоѓваць выхад па Амерыкан Экспрэс, яго гатэль б, каб яны былі недастаткова разумныя, каб уявіць, што я змяню сваю вопратку і знешні выгляд.
  
  
  Клера за стойкай ѓ вестыбюлі гатэля быѓ тактоѓным, хоць і разумнейшыя свайго калегі па Нью-Дэлі. На самай дэла, назіраючы за мной з непрыхаванай цікаѓнасцю (ёй быѓ зусім не падобны на які ѓвайшоѓ толькі што чалавека), ён не згадаѓ нам аб змене маёй адзення, нам пра травмирующем змене колеру, хуткім павелічэнні колер маёй скуры.
  
  
  - Яе гатэль б паслаць тэлеграму, - сказаѓ ёй эму.
  
  
  "Прабачце, але ѓ нас няма патрэбнага абсталявання, - сахіб, - адказаѓ ён. Затым з-пад прылаѓка ён досталь тапаграфічную карту Агры з каляровымі ілюстрацыямі славутасцяѓ горада, уключаючы, вядома ж, Тадж-Махал. - Вы павінны пайсці на тэлеграф на Гвалиор-род. Адтуль вы можаце адправіць тэлеграму, - сказаѓ на заканчэнне ён, паказваючы на кропку на паперы чырвоным алоѓкам.
  
  
  Яе падзякаваѓ я, склаѓшы карту і спыніѓ роварнае таксі выплат прама ѓ гатэля. "У паштовае аддзяленне Гвалиор-род", - сказаѓ яго кіроѓцу. Мой акцэнт, і мая гаворка, безумоѓна, не адпавядалі колеры маёй скуры. Кіроѓца зірнуѓ на мяне, назіраючы за мной з тым жа цікаѓнасцю, што і служачы гатэля.
  
  
  Але ёй нічога не зрабіѓ, каб задаволіць эга цікаѓнасць. Мне не цярпелася патрапіць на тэлеграф, каб паслаць тэлеграму кіраѓніку гатэля ѓ Нью-Дэлі і паведаміць эму, што я не вярнуся на працягу некалькіх дзён. І, нарэшце, яе вырашыѓ патэлефанаваць у індыйскую службу бяспекі, каб паведаміць ім аб тым, што здарылася з ih агентам Ашоком Анандам.
  
  
  І, нарэшце, мне прыйшлося выканаць некалькі даручэнняѓ, перш чым сустрэцца з Ривой у сем. Не губляючы часу, таксіст накіраваѓся ѓ бок пошты. Тым часам яе азіраѓся вакол насцярожанымі вачыма, асабліва кожны раз, калі бачыѓ каго-небудзь на матацыкле.
  
  
  Наколькі яе ведаѓ, людзі Шывы ѓсё яшчэ хочаце мяне, таму мне трэба было заставацца незаѓважаным, наколькі гэта магчыма. Добра, мая новая шведаѓ і макіяж мне вельмі дапамаглі, але я не хацеѓ непатрэбнага рызыкі.
  
  
  - "Сахиб" - акцёр? - Рызыкнуѓ спытаць вадзіцель, пад'ехаѓшы да паштовай аддзяленню на Гвалиор-род.
  
  
  - Хто-то лічыць мяне акцёрам... - адказаѓ я.
  
  
  - Тады, можа быць, "сахиб" хоча даць мне свой аѓтограф... - Індыец досталь, ручку і паперу, з усмешкай надрапаѓ яе імя на аркушы паперы, які мне далі. пратрымаѓся. - Вялікі дзякуй, "сахиб"! - усклікнуѓ кіроѓца з шчаслівай усмешкай.
  
  
  Яе не шталь чакаць рэакцыі эга, як толькі ён расшыфраваѓ крамзолі. Бо ѓсе ведаюць, што Джэймс Бонд ѓжо некалькі гадоѓ як на пенсіі.
  
  
  Цэнтральная дзверы паштовага аддзялення была пустая; Яе ѓвайшоѓ, не прыцягваючы асаблівай увагі і не ѓбачыѓшы трох матарызаваных гарыл Шывы.
  
  
  Яе адправіѓ тэлеграму, расплаціѓся новымі бліскучымі банкнотамі; затым яны ѓсталявалі мне на суседнюю пакой для мясцовых і міжгародніх званкоѓ. Перад стойкай з'явілася доѓгая чарга, таму прайшло яшчэ дваццаць хвіліна, перш чым падышла мая чарга увайсці ѓ тэлефонную будку, пакуль аператар перадаѓ мне лінію да Нью-Дэлі.
  
  
  Хоць нумар гатэля вылецеѓ у мяне вакол галавы, яе не забыѓся нумар тэлефона начальніка Ашока. Яе сел на драѓляны табурэт і зачыніѓ за сабою шкляныя дзверы. Калі зазваніѓ тэлефон, яе ѓзяѓ трубку і тут жа апынуѓся на лініі індыйскага калегі Хоука, чалавека па імя Пурал Дассен.
  
  
  Індыйская сакрэтная служба не ведала сапраѓднай мэты маёй місіі. Вядома, гаворка ішла аб шматмільённай партыі гераіну, але ніхто не намякнуѓ на імітатар галасы Хаджы.
  
  
  Яе нават не казаѓ пра гэта цяпер з начальнікам Ананда. Але яе распавёѓ эму, што здарылася з эга агентам. Як я і падазраваѓ, яны яшчэ не знайшлі цела. Даѓ Дассу ѓсю неабходную інфармацыю, у тым ліку адрас вулічнага кафэ побач з паркам Неру ѓ Дэлі.
  
  
  "Вы сказалі, што ѓ вас не было рашэнню сустрэцца з Анандам", - паказаѓ мне Дассен пасьля таго, як я паведаміѓ эму усе дэталі смерці Ашока. - І ѓсё ж вы размаѓлялі з маім памочнікам, здаецца, толькі ѓчора...
  
  
  - Баюся, тлумачыць вам усё занадта доѓга, - адказаѓ я. - Я быѓ пад ціскам, калі вы разумееце, аб чым я...
  
  
  - Не, я не разумею, містэр Картэр, - суха сказаѓ Дассен. - І мне не смешна, што мой агент мёртвы. Я не разумею, што адбываецца; у адзін дзень вы паведамляеце нам, што ніколі не сустракаліся з Анандам, на наступны дзень вы прыбытках і паведамляеце нам, што ён быѓ забіты. Магчыма, так ідуць справы ѓ вашай краіне, але тут, у Індыі, мы цэнім больш за ѓсё чалавечае жыццё.
  
  
  - Паслухай, Дассен: я патэлефанаваѓ табе не для таго, каб чытаць мне лекцыі. Калі яе сказаѓ, што на мяне утапленне, яе меѓ на ѓвазе, што хто-то прыставіѓ пісталет да маёй патыліцы, загадваючы мне сказаць менавіта тое, што я сказаѓ. Паверце мне, смерць вашага агента глыбока занепакоіла мяне. І калі гэта можа вас суцешыць, паведамляю вам, што забойца Ашока больш не зможа гуляць ролю ката ѓ імя Кобры.
  
  
  - Магу яе спытаць вас, дзе вы зараз знаходзіцеся, містэр Картэр?
  
  
  - Ён не ѓ стане даць вам інфармацыю: пакуль, ва ѓсякім выпадку.
  
  
  - Ці павінен ёй нагадаць вам, што ваша свабода дзеянняѓ у гэтай краіне лічыцца ветласцю, прадстаѓленай вашага ѓраду?
  
  
  - Я выдатна ведаю аб супрацоѓніцтве мадам Гандзі.
  
  
  - Тады будзьце так ласкавы, раскажыце мне, якія прычыны заахвоцілі вас прыехаць у Індыю. Яе больш не магу даць табе свабоду перамяшчэння, калі буду абсталяваннем ѓсім заставацца ѓ недасведчанасці...
  
  
  Што-то прагучала не так.
  
  
  Яе ѓспомніѓ ѓцечкі інфармацыі, аб якіх мне распавядалі Хоук і Свамі Ананд. Дассен быѓ якім заѓгодна, толькі не сардэчным і гатовым да супрацоѓніцтва, ён казаѓ суха, амаль агрэсіѓна. Яе так і не змог даведацца, як два кілера "Кобры", Ранджит і Гурнек, стала вядома аб маёй сустрэчы з Анандам у кафэ ѓ parque. Калі тады гэта здавалася супадзеннем, то цяпер яе быѓ амаль упэѓнены...
  
  
  Калі толькі, заключыѓ яе, калі Дассен не папярэджваѓ ih.
  
  
  Вядома эму, было б не цяжка ці не звычайна спытаць агента, дзе ён збіраецца сустрэнецца са мной. Пасля гэтага ён, магчыма, звязаѓся з Шивой, спадзеючыся забіць двух зайцаву адным стрэлам.
  
  
  - Што ж, містэр Картэр, - нецярпліва сказаѓ Дассен. "Вы поѓныя рашучасці весці сябе са мной так, як калі б ёй быѓ вашым начальнікам, містэр Хок, ці вы настойваеце на тым, каб мой офіс ставіѓся да вас, як вынікае?"
  
  
  - Не, мне гэта нават не сніцца, містэр Дассен. І паколькі вы так настойваеце, паведамляю вам, што тэлефаную па Бамбея. - Я згадаѓ гасцініцу, у якой спыняѓся некалькі гадоѓ таму, і дадаѓ: - Калі хочаш, можаш даслаць мне аднаго праз сваіх людзей. Ёй зарэгістраваны пад імем Кент, Кларк Кент, пакой 747.
  
  
  Калі б ён быѓ бы амерыканцам, ён бы ѓсё зразумеѓ. Але ён нарадзіѓся ѓ Індыі, таму не знайшоѓ нічога дзіѓнага ѓ тым, што я пасяліѓся ѓ гатэлі пад выдуманым імем. Магчыма, недаацаніѓ яе эга, магчыма, яго проста раздражняла дапамогу, запытаная AX.
  
  
  У той жа час, аднак, здавалася магчымым, што мае падазрэнні ѓ эга лаяльнасці і сувязях з арганізацыяй Шывы былі цалкам абгрунтаваныя. І я не мог рызыкаваць, паколькі Шыва ѓ зале на свабодзе і валодае Скрыначкай.
  
  
  "Мне не церпіцца пагаварыць з некаторымі па сустрэнуць вашых людзей, містэр Дассен", - сказаѓ на заканчэнне я. - І яе, хачу выказаць свае спачуванні ѓ сувязі са смерцю Ананда. Спадзяюся ѓбачыць вашага агента сёння ѓвечары.
  
  
  - Ён будзе каля дзесяці, містэр Картэр, - хутка сказаѓ Пурал Дассен. - Ён чалавек, які звыкся разблытваць самыя складаныя сітуацыі. І располагай маім поѓным даверам.
  
  
  - Я спадзяюся на тое ж самае, містэр Дассен.
  
  
  Мне было цяжка здушыць сарказм, які пагражаѓ праявіцца ѓ маім голасе. Але прыкметна клерк нічога не заѓважыѓ. Яе павесіѓ трубку і падняѓся, пацягнуѓшыся да шкляной дзверцах тэлефоннай кіёскі.
  
  
  Звонку хто-то заступіѓ мне шлях. І ён не быѓ незнаёмым.
  
  
  
  
  10
  
  
  Я не ведаѓ, што сказаць мне "добры дзень" ці "да пабачэння".
  
  
  Другое выраз было бясконца пераважней, улічваючы, што чалавек перада мной, за рассоѓны шкляной дзвярыма, быѓ адным з трох сікхаѓ, якіх яе бачыѓ, мчащимися ѓ бок Агры, якія пераследуюць мяне.
  
  
  - Вы цалкам змяніѓ свой знешні выгляд, "сахиб" Картэр , - заѓважыѓ мужчына, упёршы кожнаму племені ѓ дзверы і, адсунуѓшы яе на некалькі см У адной руцэ ён трымаѓ тупы пісталет. Намеры індзейца былі зусім інтуітыѓным.
  
  
  - Ты ведаеш, што людзі гавораць, - адказаѓ я з нацягнутым смехам. - Знаходзячыся ѓ Римэ, выглядае, як рымляне.
  
  
  Ён пракаментаваѓ. - А калі ты ѓ Індыі, рабі тое, што робяць індыйцы, а?
  
  
  - Для estestvenno. Мяне заѓсёды лічыце сябе добрым д'яблам, улічваючы ѓсе абставіны. Але не будзеш ты маліць мяне ісці за табой, "сахиб"? Ці вы аддаеце перавагу скончыць нашу размову на больш выбухны ноце? - Пісталет быѓ накіраваны адкрытыя мне ѓ грудзі.
  
  
  Індыйскі сікхі не быѓ ідыётам. І эга зусім не забаѓляла маё легкадумнае і легкадумнае стаѓленне. Яе не гуляѓ камедыю без прычыны; Яе проста гатэль выйграць час. Ён адкрыѓ дзверы і жэстам запрасіѓ мяне ісці з ім.
  
  
  - Скажы, як ты мяне знайшоѓ?
  
  
  - Ты заѓсёды такі саркастычны, "сахиб" Картэр?
  
  
  - Толькі калі спрабуюць наступіць мне на пяткі, "мем-сахиб", - парыраваѓ яго, называючы эга так, як быццам звяртаюся да жанчыны.
  
  
  У рэѓматызму на абразу сікхі сунуѓ мне ѓ спіну пісталет 45-га калібру і, робячы выгляд, што не працягвае са мной прыемна балбатаць, павёѓ мяне праз вестыбюль паштовага аддзялення да верціцца дзвярэй, вядучым на вуліцу. "Служачыя гатэля іншы рупій", - усміхнуѓся ён, нарэшце, адказваючы на мой лейцара. - А ѓ Агре мала гатэляѓ. Проста пакажыце фота "сахиба" Калодзезны , а тут служачы гатэля кажа: "Так, гэты мужык, які толькі што пайшоѓ на пошту, хвіліна дзесяць таму...". "Сахиб" Картэр думае, што ён вельмі разумны, што ён смяецца над Шивой! Але цяпер "сахиб" Картэр разумее, што дурны ён, а не людзі Кобры.
  
  
  У голасе індзейца быѓ намёк на ганарыстасць і ѓрачыстасць. Але мяне больш турбавала мая шкура, чым эга, гонар. За шклянымі дзвярыма яго ѓбачыѓ двух эга таварышаѓ, тых, што сядзяць на матацыклах, ih вочы глядзяць на дзень пошты.
  
  
  - Вы ж не хочаце прычыняць ва ѓсіх дамах вакол нявінным жанчынам і дзецям? - спытаѓ яе свайго спадарожніка, у той час як ён прыставіѓ пісталет да майго хрыбетніка, загадваючы адкрыць дзверы. - Падумай, колькі крыві праліта дарэмна, "сахиб"!
  
  
  - Гэта будзе ваша кроѓ, "сахиб", а не чужая.
  
  
  - У такім выпадку пашкадуйце безабароннага жабрак, - прамармытаѓ я, працягваючы руку і прыціскаючы разгорнутую далонь да дзень. Адкрыта перада мной па прыступках з пакутлівай марудлівасцю цягнулася тоѓстая грузная жанчына. Яе націснуѓ на дзверы, прыадчыніѓ яе на некалькі см, ды так, што пачуѓ шоргат доѓгага шаѓковага "сары" на мармуровых прыступках. Сонца на імгненне адбілася на каштоѓнай камені, які жанчына насіла ѓ носе, калі яна дасягнула вяршыні лесвіцы.
  
  
  Яна не падняла галавы і пачала адкрываць дзверы.
  
  
  "Калі ласка," сказаѓ яе ѓслых, ухіляючыся ѓ бок. Ёй быѓ упэѓнены, што сікхі не стане націскаць на курок так блізка да жанчыны. Яна ѓсміхнулася, злёгку кіѓнуѓшы, абедзвюма рукамі сціскаючы пакет, загорнуты ѓ ліст цёмнай паперы і звязаны трывалай вяроѓкай.
  
  
  - Спадзяюся, ён не далікатны, - прамармытаѓ я, беручы скрутак вакол яе рук.
  
  
  Рот жанчыны прыадкрыѓся ад сцяга дазволу на выкананне. Ён не ведаѓ, ці гуляе Шыва сваім людзям загад вярнуць мяне на вілу жывым або мёртвым; але я не збіраѓся паведамляць сабе пра гэта. Яе кінуѓ пакет у індзейца; палец на спускавым кручку пстрыкнуѓ, і лупіѓ вочы прасвістала ѓ паветры.
  
  
  Стрэл прыцягнуѓ ѓсеагульную ѓвагу. Тоѓстая жанчына рэзка ѓскрыкнула, і стралок у паніцы кінуѓся да дзень. Людзі на пошце пачалі крычаць і бегаць ва ѓсе бакі, калі індзеец спрабаваѓ уцячы. Яе не гатэль, каб ён так лёгка выслізнуѓ.
  
  
  Яе пстрыкнуѓ левай нагой, нанёсшы магутны ѓдар мужчыне пад кожнаму племені. Ён пахіснуѓся і зноѓ міжволі націснуѓ на курок. Верх шкляной дзень трэснуѓ. Гук стрэлаѓ і бітага шкла вырашэння навукова-даследчых задач істэрычныя крыкі прысутных, лічылі сябе зачыненымі ѓ паштовым аддзяленні.
  
  
  На падлозе і на мармуровых прыступках былі раскіданыя вялікія аскепкі шкла. Яе кінуѓся ѓсім сваім вагой, вельмі хутка рухаючы нагамі, адной адкрытыя наперад, левая злёгку сагнутая для справе захавання проціваг. І ѓдарыѓ індзейца па калене з сілай, у тры разы перавышае сілу першага ѓдару.
  
  
  Эга пачатках рэзка подогнулась, ён спрабаваѓ учапіцца за дзвярны касяк; Гэта быѓ адкрытыя ззаду. Ён не азірнуѓся, калі паспрабаваѓ падняцца на ногі. Яе адвёѓ рукі назад, так што кулакі ѓперліся ѓ ніжнія рэбры; затым нанёс яе жудасны ѓдар злева, які раструшчыѓ яму было костак.
  
  
  Мужчына не змог стрымаць страшны крык, перш чым слізгануць наперад. Цяпер яе трымаѓ рукі на яго плячах, націскаючы iso усіх сіл. Звонку двое іншых саскочылі са сваіх матацыклаѓ. Зброю адкідала злавесны сьвяты на сонца, калі яны імчаліся да дзень.
  
  
  Забіваць ih па аднаму мне было зручней, чым ѓстараняць ѓсіх трох разам. Першы індзеец працягваѓ стагнаць, спрабуючы вызваліцца па маёй хітрыкі. Мае цягліцы напружыліся, калі яе iso усіх сіл старалася апусціць эга галаву і плечы ѓніз, да бліскучым аскепкам шкла.
  
  
  Ён падняѓся з жахлівым стогнам, які скончыѓся пранізлівым крыкам, калі першы асколак шкла працяѓ эга і плоць. Яе працягваѓ штурхаць яго, назіраючы, як шкло пранізвае эга скуру, перш чым увайсці ѓ эга бычыную шыю.
  
  
  Яшчэ адзін стрэл вырашэння навукова-даследчых задач хор істэрычных крыкаѓ, а лупіѓ вочы ледзь не оцарапала мне галаву. Адной рукой утрымліваѓ яе індзейца, а другі спрабаваѓ вырваць у яго стрэльбу. Цяпер у яго не засталося сіл, калі асколак шкла працяѓ эга мускулістыя шыю, павольна да костак.
  
  
  Калі шкло трапіла эму ѓ сонную артэрыю, яе нібы перарэзаѓ садовы шланг. Вырвалася бруя крыві, і пырснула мне ѓ твар, і перад кашулі. Мужчына выдаѓ крык, які ператварыѓся ѓ разгубленае булькатанне, калі яе шпурнуѓ эга на зямлю, распластаѓшыся на вялікіх аскепках шкла. Пальцы расьціснуліся, і якіх пісталет ѓпаѓ на падлогу. Індзеец паспрабаваѓ падняць галаву, але кроѓ хлынула занадта багата для глыбокай раны на шыі.
  
  
  Потым эга цела стала канвульсіѓна трэсціся, рукі ківач у паветры, нібы гатэлі каго-то падрапаць... апошні танец абезгалоѓленага кураня, з якога вытекаетет кроѓ.
  
  
  Мне яшчэ трэба было абясшкодзіць двух іншых мужчын. У іх не было надзвычайнай клопату аб нявінных гледачах трагедый, і яны зноѓ пачалі страляць у мяне.
  
  
  Лупіѓ вочы трапіла ѓ мужчыну, які курчыѓся на падлозе ѓ жудаснай агоніі. Калі шкло, врезавшееся ѓ сонную артэрыю, яшчэ не метад забіѓ эга, лупіѓ вочы зрабіла сваю справу. Мужчына паваліѓся з конвульсивным паторгваннем нерваѓ і цягліц.
  
  
  Яе стаяѓ ззаду бездыханной фігуры, мацаючы нагой па падлозе, пакуль не знайшоѓ пісталет. Яе падняѓ зброю і адкрыѓ агонь у адказ у двух іншых сікхаѓ. Хто-то уключыѓ сігналізацыю. Яе не хацеѓ быць тут, калі прыедзе паліцыя, яшчэ і таму, што арышт перашкодзіѓ б мне пайсці на сустрэчу з Ривой.
  
  
  Такім чынам, замест таго, каб страляць у двух баевікоѓ, у яе цэліѓся ѓ пярэдняе кола матацыкла, прыпаркаванага перад паштовым аддзяленнем. Лупіѓ вочы засела ѓ nen, як у алеі. Шыпенне які выходзіць адбору пробаѓ паветра прымусіла аднаго вакол двух мужчын павярнуцца, каб штогод, што адбываецца.
  
  
  Яе зноѓ націснуѓ на курок і пачуѓ свіст кулі ѓ паветры. Яе цэліѓся индейцу ѓ спіну, але замест таго, каб праткнуць эга пазваночнік, лупіѓ вочы трапіла эму ѓ заднюю частку сцягна. Раненне апынулася не смяротным, але мужчына ѓжо не мог хадзіць. На самай дэла, ён абмяк, як ліст паперы, калі яе агледзеѓся у папрасіѓ іншага выйсця.
  
  
  Я не думаѓ, што мяне будзе пераследваць апошні з трох кілераѓ Кобры. Ён схіліѓся над целам свайго сябра, і калі яе націснуѓ на курок, каб прыкончыць яго, яе, зразумеѓ, што зрабіѓ апошні стрэл. І яе ѓсё яшчэ не паспеѓ атрымаць боепрыпасы для Астры, якую яе атрымаѓ ад Нирада, перш чым яе, адправіѓся эга да чорта.
  
  
  Яе засунуѓ руку ѓ задні хвіліну. Яе ѓзяѓ Астру, кінуѓ ee падлогу і заклаѓ на яе месцы пісталет 45-га калібру, які быѓ лепш, чым "Астра", значна больш лёгкі пісталет. Не кажу ѓжо пра тое, што я не хацеѓ несці два пісталета. Аднаго было больш чым дастаткова, тым больш, што я з некаторай гонарам выявіѓ, што мае ѓдары рукамі і нагамі апынуліся ледзь ці не больш надзейнай формай абароны, чым люгер Вільгельміны.
  
  
  Яе, азірнуѓся і ѓбачыѓ, як адзін вакол сікхаѓ дапамагае свайму параненаму таварышу сесці на матацыкл з непашкоджанымі шынамі. Мае сандалі гучна зарыпелі, калі яе пранёсся праз вестыбюль і кінуѓся за прылавак паштовага аддзялення.
  
  
  Там былі груды мяшкоѓ, поѓных пошты. Яе праслізнуѓ паміж мяшкамі, і як вар'ят пабег пад носам здзіѓленых паштальёнаѓ, якія замерлі ад страху. Паштова-тэлеграфныя работнікі нібы знаходзіліся ѓ стане гіпнозу. Яны адкрылі раты, не рухаючыся, і проста сачылі за мной вачыма.
  
  
  Задняя пакой выходзіла на пагрузную платформу. Званок трывогі працягваѓ звінець, а ѓдалечыні ѓжо чуѓся знаёмы выццё паліцэйскіх сірэн. Мне стала цікава, ці змаглі двое індыйцаѓ, якіх яе пакінулі ѓ жывых, збегчы. Калі ім гэта ѓдасца, ёй быѓ упэѓнены, што яны будуць высочваць мяне, пакуль застаюся яе ѓ Індыі. Але я не хацеѓ губляць па ѓвазе нам ih, нам Рыву... нам АХ. Хоук адразу зразумеѓ важнасць маёй місіі, таму мне трэба было займець Шкатулку да таго, як Шыва прыменіць сл.
  
  
  Што мяне больш за ѓсё турбавала і што складала маю ныючыя думка, калі яе, саскочыѓ з пагрузнай платформы, каб прамчацца паміж двума фургонамі, было тое, ці застанецца Шыва тут, пакуль у мяне ёсць шанец парушыць эга планы. Калі б эга людзі вярнуліся на вілу, адзін з куляй у назе, каб паведаміць, што іншы мёртвы, Шыва быѓ бы цалкам здольны сабрацца і знікнуць, калі б яе не паведаміѓ аб nen у індыйскую паліцыю. Не выключана, што ён ужо распачаѓ shaggy, каб быць гатовым пакінуць краіну.
  
  
  Калі, вядома, Рыва не зможа эга ѓтрымаць. Было яшчэ што-што, здольнае пераканаць Шыву, што я не ѓяѓляю непасрэднай пагрозы эга планам, і гэта было заснавана на маім сумненні ѓ тым, што Пурал Дассен быѓ саѓдзельнікам у задуме Кобры. Калі б Дассен загаварыѓ з Шивой потым майго тэлефоннага званка (а гэта азначала, што мае падазрэнні ѓ лаяльнасці афіцэра засноѓваліся на неабвержных фактах, а не толькі на інтуіцыі), Шыва зразумеѓ бы, што я маню, калі заяѓляѓ, што знаходжуся ѓ Бамбеі, і што я падазраваѓ Дассен. Тады б ён таксама ѓявіѓ, што, будучы перакананым у дачыненні Дассен да змовы з Кобрай, яе б не рызыкнуѓ звязвацца нам з адным індыйскім паліцыянтам кіраваннем... або з любым аддзяленнем сакрэтных службаѓ.
  
  
  Гэта была ѓсяго толькі гіпотэза, але я не мог рызыкаваць тым, што індыйская паліцыя ѓмяшаецца ѓ маю місію, і я не мог дазволіць Шыве паляцець у Кітай з Скрыначкай у эга распараджэнні. Рыва была адзіным чалавекам, ад якой яго мог атрымаць інфармацыю, коратка растлумачыць сваё заданне і раскрыць абсурдны і страшны план яе дзядзькі. Дзяѓчына паабяцала мне дапамагчы. Гэта ѓжо не лейцара самаритянского жэст, а штопара здаровага сэнсу. Дазволіць яе дзядзьку збегчы да таго, як я яе перехитрю Шыву, азначала верную смерць для эга, бацькі.
  
  
  Яна нават не ведала, дзе Шыва трымаѓ у палоне яе бацькі, так як ён дазваляѓ гэй, гаварыць з ім толькі па тэлефоне. Яе павінен быѓ гэта высветліць, але калі Шыва знікаѓ вакол краіны да таго, як у мяне быѓ шанец завяршыць місію, то для нас абодвух знікала нават самая малая надзея на вызваленне зняволенага. На шчасце, мне ѓдалося сысці ад пошты да таго, як мяне заблакавала б індыйская паліцыя.
  
  
  Сірэны ѓсё яшчэ вылі, калі яе апынуѓся ѓ завулку з шматлікімі крамамі па іншы бок паштовага аддзялення. Яе не спыніѓся, каб азірнуцца, а працягваѓ ісці, праслізнуѓшы ѓ маленькую краму, дзе была вялікая блытаніна прадметаѓ і тавараѓ, якія, здавалася, хавалі столькі ж грахоѓ.
  
  
  Двое, пажылы хлопец з сутулыми плячыма, але досыць разумны, каб адразу распазнаць верагоднага пакупніка, ступіѓ наперад, як толькі яе, увайшоѓ у краму. Мужчына гаварыѓ па-ангельску з моцным брытанскім акцэнтам, і калі ёй патлумачыѓ, што мне трэба ад эга тавараѓ, ён быѓ досыць разумны, каб не перарываць мяне і не задаваць цікаѓных пытанняѓ аб маім амерыканскім акцэнце.
  
  
  Нягледзячы на неадпаведнасць майго акцэнт і індыйскай адзення, гэта ѓяѓляла мяне так, як быццам у гэтым не было нічога дзіѓнага. Ён не змог даць мне боепрыпасы для гарматы 45-га калібра, які яе ѓзяѓ у сикха, але прапанаваѓ мне вялікі па буйволиной скуры. Скуру, як я ѓжо зразумеѓ, калі купляѓ сандалі, у Індыі было нялёгка знайсці. Але буйволиный пугу быѓ у добрым стане, як і баваѓняная "куртка". Кашуля, якая займаецца была на мне, была ѓся ѓ крыві, але і ѓладальніка крамы гэта, падобна, не надта зацікавіла. Рупій заѓсёды застаюцца рупиями, і гэта галоѓнае.
  
  
  Яе памяняѓ вопратку ѓ краме. Калі яе перадаѓ скрываѓленую "куртку" ѓладальніку, ён згарнуѓ яе ѓ вузел і кінуѓ у драѓляны прылавак у задняй частцы крамы. - Хочаш яшчэ што-небудзь, "сахиб"? - спытаѓ ён з бляскам у вачах, калі яе досталь, некалькі банкнот па-пачкі, якую трымаѓ у кішэні.
  
  
  - У цябе ёсць мятла?
  
  
  - Венік? - паѓтарыць ён, не разумеючы.
  
  
  - Менавіта венік, - патлумачыѓ яе і зрабіѓ жэст, падмятаючы абедзвюма рукамі.
  
  
  - Ах так, яе разумею! - адказаѓ ён, ззяючы. Ён агледзеѓся атрымаѓ у таго, аб чым яго эга прасіѓ.
  
  
  Верагодна, гэта была дыскаѓ самая мятла, якой ён падмятаѓ свой магазін, але ён не мог дачакацца, каб аддаць яе мне, вядома, па правільнай цане. Цана, несумненна, даволі высокая па цэнах Агры, але ѓ той жа час якая здавалася мне смяхотна нізкай. Мужчына гатэль загарнуць венік у ліст цёмнай паперы, але яе з усмешкай патлумачыѓ, што забяру як ёсць.
  
  
  Ён выглядаѓ некалькі разгубленым, настолькі, што нахмурыѓся і апусціѓ вочы, амаль расчараваны і пакрыѓджаны тым, што я пазбаѓляю рашэнні здзейсніць звычайны рытуал, потым куплі прадмета. Ён спытаѓ. - Досыць, "сахиб"?
  
  
  - Так, я думаю, што венік і буйволиная пятля ѓ дадзеных пры іншых абставінах дастатковыя. У цябе няма патронаѓ, ці не так?
  
  
  Мужчына некалькі разоѓ пакруціѓ галавой. Яе выцягнуѓ яшчэ адну бліскучую новую купюру і сунуѓ гэй у далонь. - Ты мяне ніколі не бачыѓ, зразумеѓ?
  
  
  - Ніколі нікога не бачыѓ, - паѓтарыць двое краме, нашы секунды не вагаючыся, сунуѓшы грошы у хвіліну.
  
  
  Яе досталь яшчэ адну купюру і паѓтарыць аперацыю. - Не маглі б вы падказаць мне, дзе яго магу знайсці боепрыпасы? Мой іншы запрасіѓ мяне на паляванне за горад...
  
  
  - Шчыра кажу, "сахиб", я не ведаю, дзе вы можаце знайсці патрэбныя вам патроны. Мы мірныя людзі тут, у Агре. Зброяй валодаюць толькі ѓлады.
  
  
  - Ты ѓпэѓнены, што не памятаеш ніякіх крам, дзе яе мог бы знайсці тое, што мне трэба? - настойваѓ яе, і, кажу, працягнуѓ эму грошы.
  
  
  Ён сказаѓ. - Адзін момант!Ён паклаѓ купюру ѓ хвіліну і прайшоѓ у далёкі паток краме. Яе, глядзеѓ, як ён што-то надрапаѓ на лісце цёмнай паперы. Калі ён працягнуѓ мне аркушык паперы, яе, зірнуѓ на імя і адрас, напісаныя на nen. - Гэта лепшае, што я магу зрабіць, - сахіб, - папрасіѓ мужчына. "Калі ѓ Бэшема няма таго, што вам трэба, я не думаю, што вы знойдзеце патроны тут, у Агре. Гэта сціплы горад... мы прадаем рэчы толькі для турыстаѓ. Вы разумееце, не ці так?
  
  
  - Вядома, - запэѓніѓ яе эга.
  
  
  Такім чынам, яе, выйшаѓ на вуліцу, узброены венікам, пугай па скінаѓ і пісталетам 45-га калібра, які мог бы спатрэбіцца, калі б ён толькі мог страляць. Але ѓ гэты момант яго, вядома, не мог скардзіцца. Ва ѓсякім выпадку, ёй быѓ яшчэ жывы. Цалкам здавальняюча, улічваючы ѓсе, праз што мне прыйшлося прайсці.
  
  
  
  
  11
  
  
  Гэта было неверагоднае праява прымітыѓнай і некантралюемай фізічнай сілы, якую яе рэдкіх лячэбных бачыѓ. Чалавек рухаѓся з дзіѓнай хуткасцю і з такой спрытам, што я міжволі адкінуѓся на спінку крэсла, адчуваючы судорожное скарачэнне цягліц жыцця. Ён падскочыѓ у паветра і спікіравала ѓніз, як тыгр, з кацінай грацыяй, якая займаецца была неад'емнай часткай эга смяротнай доблесці.
  
  
  І, як у тыгра, у яго былі лапообразные пальцы, узброеныя вострымі, як кіпцюры, кіпцюрамі. У наступную секунду ён выкарыстаѓ сваё смяротнае зброю, каб падрапаць твар іншага чалавека, пакінуѓшы вялікія крывавыя раны, якія здаваліся выразанымі з плоці.
  
  
  Кроѓ пачала капаць, барвовыя раѓчукі хлынулі вакол глыбокіх парэзаѓ ѓ косці. Чалавек здаваѓся безаблічным, яго рысы былі непазнавальныя, эга плоць звісала на шматкі, нібы содранная скура. Хістаючыся, ён паспрабаваѓ адступіць, але зноѓ быѓ атакаваны.
  
  
  Не задавальняючыся тым, што ператварыѓ твар суперніка ѓ крывавую масу, Тыгр спікіравала на яго. Яе бачыѓ, зубы, вострыя, як шаблі, вострыя і вышчэрбленыя. Мяне трэсла ад агіды, але я не мог адарваць вачэй ад гэтай сцэны, ён зверствы і абыякавасці да чалавечага жыцця.
  
  
  Яе працягваѓ зачаравана глядзець. Малюнак з кіпцюрамі падняла руку, каб нанесці ѓдар рубам далоні: гэта быѓ самы дасканалы ѓдар колониа-нал-чы-кі, які ёй калі-небудзь бачыѓ.
  
  
  Галасаванне папярэджанне, якое я не мог проста ігнараваць, аб тым, што можа здарыцца, калі пэѓныя "дысцыпліны", у прыватнасці каратэ і "кунг-фу", выкарыстоѓваюцца для прычынення шкоды, а не для справядлівага справы. Яе ніколі не верыѓ у такое пакарання або гвалту сыч гвалту. Яе сумна паківаѓ галавой і зірнуѓ на які свеціцца цыферблат гадзін.
  
  
  Яе купіѓ гадзіны японскай маркі рана раніцай таго ж дня. Яшчэ не было пяці гадзін. У мяне заставалася дзве гадзіны, таму яе зноѓ звярнуѓ увагу на фільм, драму ѓ ганконскім стылі.
  
  
  Паѓночны кінатэатр быѓ з выглядам на Тадж-род, проста каб нагадаць мне, што мне яшчэ трэба было наведаць знакаміты Тадж-Махал. Але ён не адважыѓся паказаць свой твар у такім папулярным і людным месцы. Яе, вядома ж, не сядзеѓ у кінатэатры толькі для таго, каб павесяліцца, бавячы дзень. Паколькі яе, быѓ упэѓнены, што людзі з "Кобры" усё яшчэ гойсаюць па горадзе, спрабуючы знайсці мяне, каб пакончыць са мной, яе абраѓ кінатэатр, каб заставацца незаѓважаным як мага даѓжэй.
  
  
  У мяне была дакучлівая ідэя вярнуцца ѓ асабняк Шывы для вочнай стаѓкі з ім, але ён не ведаѓ, колькі целаахоѓнікаѓ было на службе ѓ монстра, і яе нават не ведаѓ, ці быѓ ён усё яшчэ там. Сустрэча з Ривой была прызначаная на сем гадзін у мястэчку кіламетрах у дваццаці ад Агры.
  
  
  Месца, дзе мы павінны былі сустрэцца, было вядома, як Фатехпур-Сикри, закінуты горад вакол мармуру і пясчаніку. З дапамогай даведніка, якога яе купіѓ у тым жа краме, дзе купіѓ гадзіны, яго змог захаваць у сваім уяѓленні тапаграфічную карту гэтага месца. Тут было мноства палацавых, некаторыя з вялікімі лесвіцамі і гаѓбцамі з выглядам на шырокі двор. Даѓно закінуты комплекс будынкаѓ шталь ідэальным сховішчам для нас абодвух, месцам, дзе яны маглі б спакойна пагаварыць, не будучы выяѓленымі добра навучанымі агентамі Кобры.
  
  
  Быѓ вечар, калі яе туды дабраѓся, і гэта таксама было ѓ маю карысць. Цемра абароніць мяне ад старонніх вачэй матарызаванай брыгады Шывы. Аднак маёй адзінай праблемай заставалася немагчымасць дастаць боепрыпасы для пісталета.
  
  
  Яе рушыѓ услед радзе ѓладальніка крамы, і адправіѓся ѓ госці да индейцу па імя Башам. У яго быѓ скабяных краму побач з базарам, маленькі магазінчык, дзе можна было знайсці ѓсё, ад малаткоѓ да опіюма. Але патроны для пісталета ѓ эга асартымент не ѓваходзілі. Справа была не ѓ грошах, а ѓ даступнасці.
  
  
  - Мне трэба не менш сутак, "сахиб", - сказаѓ гаспадар крамы, калі яе адвёѓ эга ѓ бок, каб растлумачыць, што я шукаю.
  
  
  - Дваццаць чатыры гадзіны - гэта занадта доѓга, - сказаѓ я.
  
  
  Ён падняѓ рукі далонямі ѓверх. Пустымі, як пустым, быѓ пісталет 45-га калібру, які калі-то належаѓ па матэматыцы з "Кобры", мінулым крывёю на пошце. Яе і выцягнуѓ пачак банкнот, і Бэшем прагна аблізаѓ вусны, не зводзячы вачэй з грошай, якімі яе, махаѓ перад эга носам.
  
  
  - Я быѓ бы рады абслужыць вас, "сахиб"... але ѓ мяне зьвязаныя рукі. Патроны, аб якіх вы мяне пытаецеся, не так лёгка знайсці ѓ Індыі. Мне трэба як мінімум дзень, каб знайсці ih...
  
  
  - Гэта сапраѓдны ганьба... для нас абодвух. Цярпенне!
  
  
  "Але, можа быць, магу яе паказаць вам, што-што яшчэ", - сказаѓ крамнік і знік у задняй частцы крамы толькі для таго, каб выйсці праз хвіліну з зіхатлівым стилетом, які ён трымаѓ у руках, як каштоѓны прадмет ці паднашэнне пудзіла. Калі б бажаства-рэптыліі, Надзь, назіралі гэтую сцэну, яе, упэѓнены, што яны не былі б задаволеныя. Цяпер штылет быѓ прымацаваны да майго предплечью ѓ вельмі лёгкіх ножнах, амаль ідэнтычных тым, якія яе насіѓ, калі людзям Шывы ѓдалося абяззброіць мяне.
  
  
  Такім чынам, у мяне быѓ нож, венік (пераѓтвораная ѓ дзве аднолькавыя дубінкі даѓжынёй каля фута кожная) і пугу па буйволиной скуры. Усё тое, што павінна было замяніць пісталет. Я не быѓ зусім бяззбройным, добра, але яе і не быѓ хадзячым арсеналам.
  
  
  Тым не менш, калі б усё пайшло па плану, магчыма, мне нават не прыйшлося б выкарыстоѓваць пісталет. У мяне не было намеру сустракацца з мужчынамі Кобры, пакуль яе не быѓ гатовы да канфрантацыі з Шивой на значна больш асабістай аснове, чым у папярэднія разы.
  
  
  Таму было важна, каб сустрэча з Реевой прайшла гладка. Яе паабяцаѓ дзяѓчыне знайсці і вызваліць яе бацькі. У сваю чаргу, яна паказала, што больш чым гатовая паспрабаваць атрымаць любую магчымую інфармацыю. Пакт, народжаны і зняволены па формы ѓзаемнага адчаю. Рыва мела патрэбу ѓва мне, яе, меѓ патрэбу ѓ ёй не менш, калі не больш.
  
  
  Так што я сеѓ на сваё месца і працягнуѓ глядзець фільм, слухаючы несінхранізаваныя голасу, колеру такія ж яркія і цудоѓныя, як алюмініевая калядная надзея. Подпісы, адна на хіндзі, іншая на бэнгальскай, верагодна, вельмі мала адпавядалі сэнсу ангельскага дыялогу. Але рытм, неверагоднае майстэрства галоѓнага героя ѓ мастацтве "кунг-фу" зачароѓвалі мой сэнс.
  
  
  Фільм скончыѓся ѓ палове пятага. Праграма абвясціла аб працягу кіно, таму яе устаѓ са свайго месца і пайшоѓ да аднаго, вакол выхадаѓ, змяшаѓшыся з болтающей і комментирующей натоѓпам. Як толькі яе апынуѓся на вуліцы, мне не склала працы застацца незаѓважаным, пакуль яго не знайшоѓ таксі, гатовае адвезці мяне ѓ закінуты горад Фатехпур-Сикри.
  
  
  Кіроѓца, добра паголены і без цюрбан, на шчасце (у гэты момант яе паѓсюль бачыѓ сікхаѓ), папрасіѓ у мяне пяцьдзесят рупій за паѓгадзінную паездку. На чорным рынку даляр каштаваѓ дванаццаць рупій. Разумная цана, таму даѓ эму грошы наперад і сел на задняе сядзенне старога Сітраена.
  
  
  За намі не з'ехала нам аднаго матацыкла, плата не спрабавалі абагнаць. Калі быць дакладным, падарожжа ѓ Фатехпур-Сикри прайшло без здарэнняѓ. Гэта быѓ той жа шлях, па якім я пайшоѓ пасля таго, як збег вакол асабняка Шывы. Яе расцягнуѓся на сядзенне, калі мы мінулі шэраг жывых платоѓ, ограждавших дом ад вуліцы. Нікога не было відаць, і асабняк з утрамбованными землянымі сценамі здаваѓся пустым і закінутым.
  
  
  Мяне гэта, вядома, не ѓзрадавала, так як я падумаѓ аб Шыве, Хаджы і нават пра Рывэ, якая накіроѓвалася да кітайскай мяжы. Што ж, заключыѓ яе, час пакажа.
  
  
  Яе зноѓ паглядзеѓ на гадзіннік і паспрабаваѓ расслабіцца. Часу было яшчэ дастаткова, але чым лізаць яе, падыходзіѓ да закінутага горада, тым больш нерваваѓся і трывожыѓся. Яе скарыстаѓся магчымасцю, каб скончыць тое, што пачаѓ, купіѓшы мятлу і буйволиный пугу.
  
  
  Бэшем быѓ досыць ласкавы, каб пазычыць мне ручную дрыль. Яе прасвідраваѓ дзве адтуліны ѓ ручцы венікі, па адным на кожным канцы дубінкі. Цяпер яе завязаѓ бізун буйволиного бізуна спачатку ѓ адно адтуліну, потым у іншы, шчыльна замацаваѓшы шнурком па баках. Такім чынам, паміж двума палкамі яе атрымаѓ што-то накшталт нацягнутага скураной перамычкі. Яе праверыѓ вузлы; адтуліны ѓ драѓніне палачак былі невялікія, небяспекі адслаення скуры не было.
  
  
  Калі яе скончыѓ зборку прылады, яго ѓбачыѓ удалечыні рыфленыя мінарэты вялікай мячэці Джам-Масджид. Але масіѓнае будынак здавалася маленькім па параѓнанні з гіганцкай сцяной, ѓзвышалася з паѓднёвага боку мячэці. Сцены былі пабудаваныя ѓ гонар перамог Акбара, імператара Вялікіх Маголаѓ, які заснаваѓ легендарны горад Фатехпур-Сикри. Сцены выходзілі на навакольнае мясцовасць і групу ѓбогіх хацін, якія ѓтвараюць вёску ля падножжа закінутага горада.
  
  
  - "Сахиб" хоча, каб эга тут чакалі? - прапанаваѓ таксіст, прытармажваючы, каб спыніцца ля ѓезду на пустынную стаянку побач з бязлюдным і нямым горадам. - Я дам табе добрую цану: трыццаць рупій, каб адвезці цябе назад у Агру.
  
  
  "Прабачце, але ѓ мяне іншыя абавязацельствы", - патлумачыѓ я, запіхваючы палачкі з буйволиной шкурай у хвіліну штаноѓ. Яе, адчыніѓ дзверы і выйшаѓ, вакол машыны.
  
  
  - Правадыроѓ тут ужо няма, "сахиб", - адказаѓ таксіст. - Хіба ты не хочаш, каб паказаѓ яе цябе выгляд? Яе знаёмы з Фатехпур Сикри. Яе і пакажу вам тое, чаго яшчэ не бачыѓ нас адзін турыст...
  
  
  - Не сумняваюся, - пагадзіѓся я, смеючыся. - Але мне трэба сустрэцца з маім індыйскім гідам праз некалькі хвіліна. Шчаслівага шляху, "сахиб"!
  
  
  - Як хочаце, - расчаравана сказаѓ кіроѓца. Ён прывёѓ рухавік, павярнуѓ за кут і з'ехаѓ, пакінуѓшы пасля сябе воблака пылу.
  
  
  Яе працягнуѓ шлях хады.
  
  
  Апошні турыстычны аѓтобус ужо з'ехаѓ у Агру. Гандляры, якія выстаѓлялі свае тавары ѓ двары вакол мячэці, таксама вярнуліся ѓ вёску, пакінуѓшы будынкаѓ вакол мармуру і пясчаніку закінутымі. Яе хутка перасёк ѓнутраны двор, сверился з картай, якую вырваѓ паводле даведніка, і знайшоѓ будынак, вядомае як "дом Маруама".
  
  
  Менавіта там Рыва прызначыла мне сустрэчу менш чым за гадзіну. Яе нічога не адчуваѓ і не бачыѓ ніякага руху, якое магло б узбудзіць мае падазрэнні. Будынак з пазалочанымі фрэскамі і размаляванымі столямі выглядала велічна і ѓрачыста, што сведчыла пра багацце і палітычнай улады Акбара. Яе сядзеѓ на першай прыступцы вузкай мармуровай лесвіцы, якая вядзе на балкон, огибавший ѓвесь дом.
  
  
  І пачалося чаканне. Яе проста маліѓся, каб Рыва Сінгх не падвяла мяне.
  
  
  У сем яе пачаѓ нервавацца. У дзесяць хвіліна сёмага яе занепакоіѓся ѓдвая. Але ѓ чвэрць сёмага яго пачуѓ гук спынілася на стаянцы машыны. Затым слабы гук крокаѓ рэхам разнёсся па выкладзенай мармурам ѓнутранага двара, які ѓтвараѓ малюнак вялікай шахматнай дошкі.
  
  
  Відавочна, Акбар гуляѓ у шахматы, выкарыстоѓваючы сваіх наложніц і танцорак ѓ якасці жывых пешак. Яе таксама, павольна ѓстаючы, адчуваѓ сябе пешкай, устаѓленай у гульню, але гэтак жа якая рашыла паставіць мат праціѓніку. Шыва быѓ перакананы, што можа кантраляваць усё мае руху, дыктуючы свае брудныя правілы.
  
  
  Але калі б у мяне была магчымасць сказаць або зрабіць што-то, гэта, несумненна, было б апошняй гульнёй, у якую павінен быѓ гуляць геніяльны злачынец.
  
  
  - Нік? Нік, ты там?
  
  
  Гэта быѓ знаёмы голас, але з адценнем страху, панікі. Яшчэ не зусім сцямнела, і хоць неба цямнела, яе мог убачыць стройную постаць Рывы, імкліва перасякаючую двор. На ёй было заходняе сукенка з адкрытым каѓняром. Яна была прыгажэй, чым яе памятаѓ, але цяпер было відавочна не час для такіх разважанняѓ.
  
  
  Убачыѓшы мяне, Рыва пабегла, ee сандалі ѓ паскораным тэмпе стукалі па мармуровым плітах.
  
  
  - Малю цябе, трымай мяне мацней! - прамармытаѓ ён. - Шчыра цяпер яе хачу гэтага больш за ѓсё на свеце, Нік.
  
  
  Яе ѓзяѓ ee на рукі і прыціснуѓ да сабе. Яна дрыжала, дрыготка прабегла па ѓсім яе целе; яна прытулілася да мяне, паклаѓшы галаву мне на грудзі.
  
  
  - Табе не трэба баяцца, - ціха прашаптаѓ я. - Я абяцаю табе, што ѓсё атрымаецца да лепшага. Ты зноѓ ѓбачыш свайго бацькі, і для яго таксама ѓсё зменіцца, не хвалюйся.
  
  
  Яна падняла галаву і паспрабавала ѓсміхнуцца. Яго лёгенька пацалаваѓ ee у вусны: яна адступіла назад і адкінула валасы, якія падалі на вочы. - Я давяраю табе, Нік, - мякка сказала яна. - Дзядзька навучыѓ мяне нікому не давяраць... Гэта так ѓлезла мне ѓ галаву, што я не магу думаць сваім мозгам! Але я веру табе, Нік. Я не маю ніякага выбару. Калі ты не можаш мне дапамагчы, калі ты не можаш выратаваць майго бацькі, тады ніхто ѓ свеце не зможа. І мне больш не да каго звярнуцца, Нік! Нам да каго.
  
  
  У чорных вачах, з ih сумным і спалоханым выразам, таксама быѓ рашучы погляд. - Мы зрабілі крок наперад, - суцешыѓ яе сл. - Мы прыходзім у абодва канца, голас ѓбачыш. Яе правёѓ яе ѓ будынак, і яна села на прыступкі, спрабуючы супакоіцца.
  
  
  Гэта было нялёгка, так як яна была ѓ пакутах напружання і страху, якія прымушалі яе дрыжаць з галавы да нага. "Я не думаѓ, што змагу прыйсці на сустрэчу", - патлумачыѓ ён праз секунду. - Прыйшлося прыдумаць падстава, сказаць дзядзьку, што адукацыя ѓ Агру за пакупкамі. Ён гатэль паслаць мяне з адным вакол сваіх людзей, але мне нарэшце ѓдалося пераканаць яго, што ѓ гэтым няма неабходнасці.
  
  
  Яе коратка распавёѓ гэй, аб падзеях дня, распавёѓшы абсталяваннем ѓсім, што адбылося з імі тхара, як ён сышоѓ з нах.
  
  
  - Колькі мужчын у яго засталося? - пацікавіѓся я, скончыѓшы свой аповед.
  
  
  - Пяць чалавек, не больш. Ранджит ѓ бальніцы, але я не думаю, што ён выжыве. Эга лёгкія разбураныя унутраным крывацёкам.
  
  
  - А другі з куляй у назе?
  
  
  - Яны адвезлі эга назад на вілу. Ён не можа хадзіць, так што не павінен прадстаѓляць для нас небяспекі. - Дзяѓчына пачала распавядаць, што адбылося, калі яе знайшлі звязанай і з вехцем ѓ роце. У дадзены момант гэта можа гучаць пераканаѓча для нас дваіх, але Шыва быѓ падазроным тыпам. Нягледзячы на слёзы і маленні Рывы, ён зноѓ адмовіѓся гэй у дазволе пабачыцца з бацькам. Ён таксама не адкрыѓ гэй, дзе трымае ѓ палоне свайго брата.
  
  
  - Я размаѓляла з бацькам па тэлефоне. Ён быѓ вельмі слабы, ён мог толькі пробормотать некалькі слоѓ, Нік, - дадала Реева задуменным голасам. - Калі ты не зможаш вызваліць яго, дзе б ён нам быѓ, я не думаю, што ён доѓга пражыве...
  
  
  - Эга вызваліць, - запэѓніѓ яе ee, хоць і не меѓ да нас найменшага падання, дзе шукаць бацькі Рывы. Перш за ѓсё яе павінен быѓ абясшкодзіць Шыву. Хоць мне ѓдалося пазбегнуць пастак, расстаѓленых пачварай, яе выдатна разумеѓ, што дабрацца да яго будзе нетолькі. "Ці ведаеце вы што-небудзь аб вынаходстве Хаджы, аб тым д'ябальскае прыладзе, якое ваш дзядзька называе Скрыначкай?"
  
  
  - Я спрабаваѓ пранікнуць у лабараторыю, але ахова майго дзядзькі мяне не пусціла. Але яе што-то адчула... - Яна закрыла вочы і нахмурылася, спрабуючы ѓспомніць. - А можа быць, гэта і не важна... - дадаѓ ён праз імгненне.
  
  
  - Усё важна. Аб чым гэта?
  
  
  - Ну... Я чуѓ, як Шыва з хема-то размаѓляѓ па тэлефоне і казаѓ што-то аб Бамбеі. У той момант мне гэта падалося дзіѓным, таму што ѓ яго няма дэл у Бамбеі... ці, па меншай меры, нічога, аб чым яе ведаю.
  
  
  У мяне ѓ галоѓ зазвінеѓ звон, і наѓрад ці гэта быѓ прыемны гук. - Ты ѓпэѓненая? - настойваѓ я. - Вы чулі што-небудзь яшчэ, даведаліся, з хема ён размаѓляѓ?
  
  
  Рыва пахітала галавой. - Я чуѓ, што ён толькі што сказаѓ "Бамбей". Некалькі слоѓ аб гатэлі, галасаваць і ѓсё. Але калі ён адышоѓ ад тэлефона, мой дзядзька не выглядаѓ задаволеным.
  
  
  Ён размаѓляѓ па тэлефоне, да або пасля таго, як эга людзі вярнуліся па Агры?
  
  
  - Да. У гэтым яе супакоілася. Яны двое прыехалі дзе-то праз гадзіну, можа, і менш, - адказала Реева. - Ён размаѓляѓ па тэлефоне да таго, як яны прыехалі.
  
  
  Такім чынам, Пурал Дассен быѓ саѓдзельнікам Кобры!
  
  
  Усё пачало распагоджвацца, набываць сэнс. Цяпер яе зразумеѓ, як людзі Кобры, даведаліся, што я буду ѓ вулічным кафэ ѓ тую раніцу, калі мы з Ашоком сустрэліся. Гэта не было супадзеннем. Дассен усе усталяваѓ, відавочна, падпарадкоѓваючыся загадам Шывы. Нядзіѓна, што індыйская сакрэтная служба апынулася перад сцяной, калі яны спрабавалі высветліць, хто стаіць за Кобрай. Нядзіѓна, што яны былі настолькі неэфектыѓныя і малаэфектыѓныя, калі апошнія паѓгода па ѓсёй Індыі ѓспыхвалі бунты і беспарадкі.
  
  
  Паводле таго, што я ведаѓ аб арганізацыі Сакрэтнай службы Індыі, Дассен быѓ вышэйшым аѓтарытэтам.
  
  
  Звесткі выйшлі па эга кабінета. Хоук казаѓ пра "уцечках" ѓнутры IISA, контрвыведкі, але ён ніколі не падазраваѓ нічога настолькі сур'ёзнага. На шчасце, яе вырашыѓ дзейнічаць адзін. Рашэнне, якое пры цяперашнім становішчы рэчаѓ ужо стала паважнай прычынай.
  
  
  - Ці атрымалася даведацца больш?
  
  
  Рыва зноѓ пахітала галавой. - Прабач, Нік. Яе старалася iso усіх сіл, але ѓ мяне складваецца ѓражанне, што мой дзядзька не давярае мне... цяпер менш, чым калі-небудзь. Ён і Хаджы размаѓлялі вялікую частку дня, але ахоѓнікі не пакідалі лабараторыю. Я не паспела нічога больш даведацца.
  
  
  - Я разумею. Ты зрабіла ѓсё, што магла, і гэта галоѓнае, - сказаѓ яе эй. Таму ѓ мяне не было іншага выйсця, акрамя як ён можа вярнуцца на вілу. Апынуѓшыся там, яе і вазьму на сябе ініцыятыву ѓ дзеянні.
  
  
  Але гэта быѓ вялікі рызыка. Амаль непераадольны.
  
  
  Калі б я не паспрабаваѓ атрымаць Скрыначку да таго, як яна зноѓ будзе выкарыстана, ніхто не мог бы сказаць, што зрабіѓ бы Шыва з трыма тузы ѓ рукаве... нават калі б яе пакінулі, чацвёрты пра запас. Яе не павінен быѓ спыняцца цяпер, пасьля таго, як зайшоѓ так далёка.
  
  
  "Мне трэба вярнуцца з табой на вілу, - патлумачыѓ ёй, Рывэ. - Я сказаѓ табе, што ён збіраецца рабіць са Скрыначкай. Калі мы будзем чакаць, усё пойдзе па-эга планам, хочам мы гэтага або няма. У мяне няма іншага выбару, Рыва.
  
  
  - У мяне таксама, - прашаптала яна. Яна ѓзяла маю руку і сціснула мае пальцы сваімі. - Я пакінуѓ машыну звонку, яна ѓсяго ѓ некалькіх кроках.
  
  
  Мы выйшлі на вуліцу, пакінуѓшы ззаду распісаныя фрэскамі пакоя "дома Маруама". Неба было малінава-чырвоным, сонца бледна-аранжавым плямай на далёкім гарызонце.
  
  
  Рыва ѓсё яшчэ трымала мяне за руку, і ён прыслухоѓваѓся да гуку нашых крокаѓ, стукаючы сваімі сандалямі па выкладзенай пліткай двара. Затым у нашых вушах прагрымеѓ раптоѓны трэск, роѓ, ад якога ѓ большасці людзей пахаладзела кроѓ бы. Але доѓгія гады трэніровак і вопыту зрабілі мяне цягавітым, ператварыѓшы мае нервы ѓ сталёвую дрот. Тым не менш, яе б схлусіѓ, калі б сказаѓ, што не баюся.
  
  
  Грамавым рэхам разнёсся асяроддзяѓ закінутых будынкаѓ. Рыва не змагла стрымаць крык і абняла мяне, у жаху учапіѓшыся ѓ маю руку. Праз секунду мяне асляпіла фара матацыкла, якая займаецца была накіравана мне ѓ твар.
  
  
  Там было трое сікхаѓ, кожны на матацыкле, як атрад кавалерыі. Яны пачалі кружыць вакол мяне; ih саркастычны смех працяѓ мяне, як мноства нажавых раненняѓ. Шыва зноѓ кідаѓ выклік. Але калі б яе згулялі ѓ гульню па эга правілах, Нік Картэр неѓзабаве быѓ бы мерцвяком. Што-тое, чаго ёй бы дакладна не дапусціѓ.
  
  
  
  
  12
  
  
  Дваіх мужчын ёй стала вядома амаль адразу. Адным вакол іх быѓ Гурнек, з павязкай на твар, усланай шнарамі, але ѓсё яшчэ жывы і здаровы. Іншым быѓ чалавек з пошты, той самы, якому ѓдалося павезці параненага таварыша. Трэці, барадаты і з галавой, абкручанай чалмой, як і іншыя, быѓ мне невядомы. Але я ведаѓ, аб чым ён думае, хоць мы ніколі не сустракаліся.
  
  
  "Ты выклікала падазрэнні ѓ дзядзькі, Рыва, - патлумачыѓ адзін вакол траіх. - Голас чаму ён загадаѓ нам ісці за табой, я ведаю, што вы прывядзеце нас адкрыта да "Сахибу" Картэру ...
  
  
  Мы з Ривой стаялі нерухома, зьнерухомеѓшы. - Не казаць нам словы, - прашаптаѓ яе дзяѓчыне. - Рабі ѓ дакладнасці тое, што я табе кажу, і ѓсё будзе добра.
  
  
  - Яны заб'юць нас, Нік!
  
  
  - Няма. Твой дзядзька - маньяк з маніяй велічы: калі каму-то прыйдзецца паміраць, яго ѓпэѓненая, што ён захоча забіць эга асабіста.
  
  
  Яе прыкрыѓ вочы ад яркага святла фар, і агледзеѓся. Кожны агент Кобры быѓ узброены пісталетамі 45-га калібра, якія ѓ той момант былі нацэлены на мяне, адзін у грудзі, адзін у галаву, трэці ѓ спіну. - Так што ты збіраешся рабіць, страляць у нас абодвух? - крыкнуѓ я, каб было чуваць скрозь роѓ матацыклаѓ.
  
  
  - Страляць у цябе, "Сахиб" Картэр ? Одзіна вакол мужчын усміхнуѓся. Гэта быѓ той, каго я не ведаѓ, высокі, поѓны малады чалавек, якому, відавочна, падабалася бачыць мяне ѓ такім становішчы. - Занадта лёгка. Няма, Шыва даѓ нам асаблівыя асабістыя ѓказанні. Гэта ѓсё вельмі ясна. Вы не зможаце супраціѓляцца нам, таму што, калі вы паспрабуеце зрабіць гэта, мы заб'ем дзяѓчыну; затым, калі мы прывязем вас назад на вілу, Шыва зоймецца вамі асабіста.
  
  
  "Як ты абыйшоѓся з Нирадом", - дадаѓ Гурнек.
  
  
  Вобраз успыхнуѓ ѓ маёй свядомасці. Яе, бачыѓ, як Нирад падае галавой у яму са змеямі, бачыѓ яе, як рэптыліі неаднаразова нападалі на яго, і яе чуѓ эга крыкі і разумеѓ радасць Шывы, які бачыць, як я пакутую ад ён жа смяротнай агоніі.
  
  
  - Вядома, я не магу супраціѓляцца, - запярэчыѓ я. - Трое супраць аднаго - гэта не спартова, спадары. Але не крыѓдзі дзяѓчыну; яна не мае да гэтага ніякага дачынення.
  
  
  - Ён дапамагла табе збегчы.
  
  
  - Я б забіѓ яе, калі б яна гэтага не зрабіла. Эга бацька - вязень вашага гаспадара. Яна не клапоціцца нам аб чым іншым. Мне пляваць, жыву ці паміраю. Яе, павярнуѓся да Рывэ і паглядзеѓ гэй у твар. - Не так, шлюха?
  
  
  Яе падняѓ руку і даѓ гэй моцную аплявуху. Яе прашаптаѓ. - Давай, бяжы да іх... Рабі, як я табе кажу! -
  
  
  На секунду дзяѓчына пахіснулася, ашаломленая і спалоханая. Яна не разумела, што я раблю, але ѓ рэшце рэшт пабегла, крычучы на ѓсю глотку. - Ён спрабаваѓ мяне забіць!
  
  
  Мужчыны не разумелі, што адбываецца.
  
  
  Гурнек сыдзі з мртоцикла, а Рыва пабегла да яму. Гэта быѓ момант, якога яе чакаѓ. Двое іншых сікхаѓ адвялі вочы, падэшвы ih чаравік слізгалі па мармуроваму падлозе, калі яны перасталі ездзіць вакол мяне.
  
  
  Рыва літаральна кінулася да ног Гурнека, рыдаючы, як істэрычка. Яна выдатна згуляла сваю ролю, надаѓшы бачнасць праѓдзівасці, якое, здавалася, абяззброілі Гурнека - па меншай меры, дастаткова, каб даць мне час выняць штылет вакол похваѓ і кінуць кінжал з тонкім лязом.
  
  
  На секунду ѓсё, што я пачуѓ, быѓ бесперапынны немы стогн Рывы. Затым Гурнек адхіснуѓся, сутаргава схапіѓшыся рукамі за твар. Штылет упіѓся эму ѓ левы вачэй, разрэзаѓшы цыбуліну напалову. Крывавая студенистая маса капала эму ѓ твар; ён выдаѓ немы крык і паспрабаваѓ выцягнуць кінжал.
  
  
  Я не стаяѓ і не глядзеѓ, што адбываецца.
  
  
  Ім было загадана ѓзяць мяне жывым... але не абавязкова цэлым і цэлым. Вядома, у першую чаргу яны паспрабуюць выратаваць сваю шкуру, і калі я не буду дзейнічаць хутка, усё можна будзе лічыць страчаным. Яе пабег, а астатнія саскочылі з матацыклаѓ. Гэта была другая памылка, дапушчаная гарыламі Шывы, так як ён паспеѓ залезці на хвіліну, каб узяць дзве дубінкі, зробленыя вакол мятлы.
  
  
  Яе стварыѓ зброю, якое на першы погляд здавалася бяскрыѓдным. Але на самай дэла дзве дубінкі, злучаныя кавалкам цвёрдай і трывалай канчукі вакол скуры буйвала, ѓяѓлялі сабой вельмі небяспечную, амаль смяротную пагрозу.
  
  
  Гэта быѓ "нунчакі", той, які яе зрабіѓ, усходняе прылада, якое яе ѓпершыню ѓбачыѓ падчас жорсткай дэманстрацыі, зладжанай маім майстрам каратэ штаба-кватэры AX ѓ Вашынгтоне.
  
  
  Зброю, тыповая для баявых мастацтваѓ, валодала бясспрэчнай універсальнасцю, і ѓ дадзеным выпадку яе меѓ намер паэксперыментаваць з ім.
  
  
  Трымаючы палку ѓ адной руцэ, яе пачаѓ круціць іншы струмень, пакуль яна не набрала дастатковую сілу і хуткасць. Лупіѓ вочы засела ѓ мармуровых плітах у маіх нага, але я працягваѓ бегчы, забыѓшыся абсталяваннем ѓсім, акрамя сикха, якога абраѓ сваёй будучай ахвярай, і аб тым, хто будзе маёй мэтай.
  
  
  Гурнека не раззброілі, але і ён быѓ не ѓ лепшай форме. Яе пачуѓ крык Рывы ад жаху, калі яшчэ адна лупіѓ вочы прасвістала ѓ паветры і падрапала маё левае плячо. Яе адчуѓ жудаснае паленне, якое пакінула на мне вогненна-чырвоны пасля. Але лупіѓ вочы не патрапіла мне ѓ руку. Раны скривила мне грымасу балюча, але гэта не перашкодзіла мне працягваць круціць нунчакамі.
  
  
  - Я заб'ю цябе, Картэр! - крыкнуѓ мужчына.
  
  
  - Насуперак загаду Шывы? - запярэчыѓ ёй з ухмылкай. Але пісталет 45-га калібра быѓ накіраваны мне ѓ грудзі. Рызыкаваць - гэта адно, а весці сябе па-дурному - зусім іншае. Яе пацягнуѓся, пакуль эстафету не страціла хуткасць і, нарэшце, не павісла на маім запясце.
  
  
  - Далоѓ гэтую дрэнь! - загадаѓ індзеец.
  
  
  - Па вашым загадзе, майстар, - прамармытаѓ я, выпускаючы "nunchaku" скрозь пальцы.
  
  
  Сікхі па-ранейшаму цэліѓся ѓ мяне; але як толькі яе адпусціѓ палачкі, ён нагнуѓся, каб падняць ih. Гэта была эга трэцяя памылка за апошнія хвіліны.
  
  
  Пакуль ён гнуѓся, яго кінуѓся на яго. Яе звёѓ пальцы вакол запясця рукі, якая займаецца трымала пісталет, з усёй сілай, на якую быѓ здольны. Ён націснуѓ на курок і ледзь не трапіѓ мне ѓ нагу. Але на гэты раз яе быѓ поѓны рашучасці правесці рэшту сваіх дзён, перасоѓваючыся, як калека, каб астатняя частка майго цела заставалася цэлай і цэлай.
  
  
  Агентам Кобры адхіснуѓся, спрабуючы вызваліцца. Мая рука знайшла мэта, якую хацела: выцягнутая, яна ператварылася ѓ серп, вакол костак і мускулаѓ. Жорсткая бок далоні прызямлілася на шыю мужчыны; у той жа час яе сінхронны пстрыкнуѓ правай нагой.
  
  
  Атрыманае "ча-ча-гі" не змагло зламаць эму галёнка, але боль ад удараѓ давала мне некалькі дадатковых секунд, у якіх ёй адчайна меѓ патрэбу. Яе схапіѓ руку, якая займаецца трымала пісталет абедзвюма рукамі. Індзеец-сікхі адчайна курчыѓся, спрабуючы адсунуцца, нават калі пераканаѓся, што мала пісталет больш не накіравана на яго.
  
  
  Ззаду мяне раптоѓнае рух. Трэці забойца, мускулісты малады індзеец, якога яе ніколі не бачыѓ, да гэтага вечара, кінуѓся на дапамогу свайму спадарожніку. Хоць і з адным біцца было ѓжо цяжка: справіцца з двума мужыкамі ѓзброенымі пісталетамі будзе нетолькі.
  
  
  Таму, як толькі мне ѓдалося вырваць зброю вакол пальцаѓ першага, прымусіѓшы эга ѓпасці на мармуровыя косы, яе паспяшаѓся падабраць ѓпала да ног "нунчакі". За ѓсё мне спатрэбілася пяць секунд, каб атрымаць для яго неабходную хуткасць і імпульс.
  
  
  Трэці чалавек неабдумана пайшоѓ у атаку. Яе адскочыѓ назад і прызямліѓся адкрытыя эга саѓдзельнікам. Калі ён атакаваѓ, яго ѓжо цэліѓся палкай у чэрап эга іншы.
  
  
  "Nunchaku" да цяперашняга часу дасягнулі сілы, у некалькі разоѓ перавышае тую, што неабходна для пералому касцей чалавека.
  
  
  Што было далей, ёй ніколі ѓ жыцці не бачыѓ.
  
  
  Чэрап індыйца літаральна выбухнуѓ. Там, дзе быѓ цюрбан, згорнуты, усё яшчэ пульсавала желеобразная маса. Кавалачкі костак, аскепкі з прилипшими да іх шматкамі валасоѓ і скальпа пырснулі мне ѓ твар, а мозг, шаравата-белы ѓ мудрагелістых спіраль, рассыпаѓся па паветры, як лава вакол вывяргаецца вулкана. Але калі "нунчакі" добра папрацавалі, у мяне заставалася яшчэ два суперніка. Гурнек быѓ жывы, хоць і з адным вокам. І жывы быѓ малады індзеец, які прыбыѓ занадта позна, каб выратаваць жыццё свайго спадарожніка.
  
  
  Мускулісты сікхі спыніѓся, выраз агіды і недаверу сказіѓся яго твар. Яе зноѓ запусціѓ смяротныя дубінкі, і ён нервова падаѓся назад, накіроѓваючы пісталет мне ѓ твар.
  
  
  - Забі мяне, і Шыва скормит цябе змеям. Мне трэба паведаміць эму якое-якую важную інфармацыю, і калі ён не пачуе яе вакол маіх усць, ты можаш забыць, што існуеш... - прашыпеѓ ёй скрозь зубы.
  
  
  Яе блефаваѓ. Ён паглядзеѓ на неузнаваемую постаць свайго саѓдзельніка. Яе скарыстаѓся доляй секунды, каб адпусціць "нунчакі", якія паляцелі па паветры, як "бумеранг" ѓ адзін паток. Яе ніколі раней не выкарыстаѓ эга, такім чынам, і не ведаѓ, як ён будзе працаваць.
  
  
  На шчасце, прымітыѓнае зброю мяне не расчаравала. Адна або абодва дубінкі (дакладна сказаць не магу, "нунчакі" лётаѓ з неверагоднай хуткасцю) ѓрэзаліся ѓ мала пісталет індыйца. Сіла ѓдару выбіла зброю па эга рук. Пісталет прызямліѓся ѓ некалькіх кроках ззаду яго. Вялікі сікхі кінуѓся на мяне ѓ атаку, як раз'юшаны мядзведзь, з скажоным ад лютасьці тварам.
  
  
  Каратэ або няма, на гэты раз гэта прыйшлося па мне.
  
  
  Перш чым паспеѓ яе спыніць эга, перш чым яе, зразумеѓ, што адбылося, чалавек, які быѓ часткай каманды Шывы і "прыёмнай камісіі", абрынуѓся на мяне, як тонны цаглін. Дыханне вырвалася ѓ мяне вакол горла, калі яе ѓпаѓ дагары, стукнуѓшыся галавой аб мармуровыя пліты, вакол якіх складалася велізарная шахматная дошка ѓнутранага двара.
  
  
  Што-то гарачае і слизистое капнула мне на твар, на імгненне асляпіѓшы мяне. Слёзы цяклі па маіх шчоках, калі яе зноѓ спрабавала адкрыць вочы. І як толькі яе зноѓ змог бачыць, яго падняѓ погляд і ѓбачыѓ Гурнека, які стаяѓ побач са мной. Паранены вачэй, тое нямногае, што ад яго засталося, працягвала выштурхоѓваць халадцападобнае і кровянистое рэчыва, як кран, пакінуты адкрытым.
  
  
  Затым нагу індзейца согнулась ѓ той самы момант, калі яе спрабаваѓ устаць. Яе сціснуѓ зубы, калі сталевы шкарпэтку эга чаравіка ѓдарыѓ мяне па патыліцы. Ён быѓ адзіным з трох мужчын, хто не насіѓ сандалі. І цяпер ён выкарыстаѓ свае матацыклетныя чаравікі, каб біць мяне ѓ грудзі.
  
  
  Яе не мог бачыць Рыву з-за гэтай балюча, затуманивающей маё зрок. Яе нават не ведаѓ, дзе яна і што з ёй зрабіѓ Гурнек, але яна не можа мне дапамагчы, гэта дакладна. У мяне было адчуванне, што мая грудная клетка трэскаецца, што мае косткі разлятаюцца ѓсе разам, калі Гурнек зноѓ ударыѓ мяне.
  
  
  Яе моцна страсянуѓся, як дзікі конь, якая спрабуе скінуць вершніка. - Шыва цяпер не мае значэння, Картэр, - сказаѓ Гурнек, даючы зразумець, што эга разумеюць, нягледзячы на павязкі, якія хаваюць ніжнюю частка эга асобам. - Я заб'ю цябе, так што з табой будзе скончана раз і назаѓсёды!
  
  
  Па тоне голасу эга яе, зразумеѓ, што ён гэта меѓ на ѓвазе. Іншы індзеец, той самы, што напаѓ на мяне, паваліѓшы на зямлю хвіліну назад, спрабаваѓ схапіць мяне за ногі. Ён прысеѓ назаѓжды мной, а яе працягваѓ брыкацца, як адчайны чалавек, асабліва калі пачатках Гурнека зноѓ тузанулася, наносячы зруйнавальны ѓдар мне ѓ грудзі.
  
  
  Менавіта ѓ гэты момант яе і працягнуѓ абедзве рукі і схапіѓ мужчыну за шчыкалатку, з сілай сагнуѓшы эга нагу. Ён стараѓся не страціць раѓнавагі. Затым іншы сікхі ѓсадзіѓ свой магутны кулак мне ѓ жыцці. Гэта была пакутлівая боль. Я не мог дыхаць, але калі б ёй здаѓся шчыра зараз, гэтыя двое дадалі б мяне ѓ свой слаѓны спіс трафеяѓ.
  
  
  Вакол апошніх сіл, якія ѓ мяне засталіся, яе ѓхапіѓся за шчыкалатку Гурнека і працягваѓ круціць ee, я хачу як мага хутчэй пачуць храбусценне якая ломіцца косткі. Замест гэтага мужчына ѓпаѓ наперад, страціѓшы раѓнавагу. І яе вызваліѓ свае ногі па хітрыкі іншага індзейца. Разгарнуѓшыся назад, яе, ускочыѓ на ногі.
  
  
  Яе чакаѓ, што вялікі прыяцель Гурнека зноѓ нападзе на мяне, але замест гэтага ён пабег у процілеглым кірунку. Яе не мог адпусціць эга далёка, яшчэ і таму, што ён бег за запалым пісталетам. Ёй быѓ ззаду яго, калі ён нахіліѓся, каб падняць зброю. Яе, зрабіѓ вялікі скачок ѓ паветра і напружыѓ нагу, каб нанесці "які ляціць" ѓдар.
  
  
  Сіла ѓдару, ѓдару маёй ногі аб заднюю частку індзейца, шпурнула эга на зямлю. Ён пару разоѓ перакаціѓся па мармуроваму падлозе, і пісталет прызямліѓся ѓ некалькіх ярдаѓ ад яго, па-за дасяжнасці.
  
  
  Але нават тады, перш чым кінуцца падабраць пісталет, яе нервова азірнуѓся праз плячо. Гурнек быѓ не вакол тых, хто лёгка здаецца. Ён устаѓ і накіраваѓся да мяне. Хоць ён і кульгаѓ, пераносячы ѓвесь свой алёнка на адну нагу, ён усё ж мог хадзіць. Але самым дзіѓным было злавеснае металічнае ззянне, якое прыцягнула маю ѓвагу... метал, з якога капала халадцападобнае рэчыва па рассеченного напалову вочы індзейца.
  
  
  Ззаду Гурнека невыразная фігура ѓ предвечерних ценях. Рыва Сінгх, нарэшце, вярнулася на сцэну. Незадоѓга да гэтага яна выдатна згуляла сваю ролю, і сваімі крыкамі жаху і ѓцёкамі дазволіла мне перайсці ад абарончых дзеянняѓ да наступальных.
  
  
  Цяпер яе бачыѓ, як яна ѓскараскалася ѓ сядло, прыпаркаванага ѓ двары матацыкла. Гурнек не мог бегчы; ён працягваѓ кульгаць, калі яе, падаѓся назад, сагнуѓшыся напалову. Але я пралічыѓся ѓ сваіх разліках, мяркуючы, што ён напаѓ на мяне да таго, як выкарыстаѓ штылет, які трымаѓ у руцэ.
  
  
  Індзеец адхапіѓ руку, затым працягнуѓ руку і кінуѓ нож. Лязо з шыпеннем рассекло паветра. І на гэты раз Гурнек ледзь не прамазаѓ.
  
  
  Вострае, як брытва, лязо вонзилось мне ѓ цягліцу сцягна. Мае калені падагнуліся, яе адчуѓ слабасць. Яе гатэль закрычаць, але здушыѓ крык, які, здавалася, сарваѓся з маіх вуснаѓ. Боль працяѓ мяне, скруціѓшы нервы. Ён вонзался у мяне, як гарачая іголка, усё глыбей і глыбей, пакуль усё маё цела не анямела, цяпер ужо на мяжы фізічнага супраціву.
  
  
  Гэтага не павінна было здарыцца.
  
  
  Яе сціснуѓ кулакі, сціснуѓ зубы да рыпу і паспрабаваѓ заглушыць пакутлівую боль. Затым апусціѓ яе руку, на секунду заплюшчыѓ вочы і, нарэшце, выцягнуѓ нож вакол сцягна. У мяне не было часу, каб спыніць крывацёк. Але, на шчасце, штылет не ѓдалася крывяносныя пасудзіны цягліц сцягна.
  
  
  У любым выпадку, яго ѓсё яшчэ мінаѓ крывёй, як забітая свіння.
  
  
  Тканіна штаноѓ прыліпла да маёй назе, дзе распаѓзалася вялікая цёмная пляма, мокры ад крыві, якую яе ѓжо страціѓ. Вар'яцкі смех Гурнека рэхам разнёсся па паветры. Індзеец пачаѓ набліжацца да мяне, а яе спрабаваѓ дапаѓзці да аднаго вакол будынкаѓ, якія атачалі двор. Мне ѓдалося падгарнуць эму шчыкалатку, і ён не мог хадзіць, не кульгаючы. Але ён усё яшчэ мог рухацца. Ён выйшаѓ наперад, калі трэці агентам Кобры таксама пачаѓ рухацца ззаду мяне.
  
  
  Яе, азірнуѓся і ѓбачыѓ пісталет, які мужчына знайшоѓ. Яе застаѓся з кінжалам, так як "нунчакі" былі па-за дасяжнасці. "Рыва", - паѓтаралі яе. "Куды ты знікла?"
  
  
  Магчыма, гэта была тэлепатыя. Але як бы яно нам было, яна мяне "пачула".
  
  
  Роѓ матацыкла амела сілу блаславення, притупившего маю боль і фізічныя мукі. Ён выйшаѓ праз цемры, обрисовывая постаць Гурнека ѓ святле вялікага ліхтара, сілуэт якога вырисовывался на фоне ценяѓ пярэдняга заходу. Індзеец павярнуѓ галаву і падняѓ рукі, нібы хачу спыніць машыну. Эга суразмоѓцы, мускулісты малады сікхі, наадварот, выглядаѓ так, быццам не хацеѓ мяняць сваю праграму. Ён працягваѓ набліжацца да мяне. Яе, схапіѓся за кінжал, спрабуючы не звяртаць увагі на тузанне, ад якой цалкам здранцвела пачатках.
  
  
  Гурнек паспрабаваѓ схавацца ѓ адным па бязлюдных і закінутых мармуровых палацавых. Цяпер, калі ён больш не ѓяѓляѓ непасрэднай пагрозы і небяспекі, дзякуй Рывэ яе змог засяродзіць сваю ѓвагу на яго саѓдзельніку. Пісталет раѓнуѓ, і задыхаѓ агнём, але раптоѓная цемра, якая займаецца, здавалася, пралілася дажджом з неба, калі патухлі апошнія змрочныя агні, перашкодзіла яму было старанна прыцэліцца, і лупіѓ вочы праляцела ѓ некалькіх метрах ад мяне.
  
  
  Яе, затаіѓ дыханне і стаѓ на адно кожнаму племені, выцягнуѓшы траѓмаваную нагу назад. Яе мог бачыць белую чалму нападніка і нават ствала пісталета. Яе збіѓся з рахунку израсходованным ім пулям, так што не мог злічыць, быѓ пісталет разраджаны або ѓ яго яшчэ заставалася некалькі стрэлаѓ.
  
  
  Калі яе пачуѓ шчаѓчок курка, яго падрыхтаваѓся да стрэлу. Замест гэтага індыец ціха вылаяѓся. Ён адкінуѓ зброю, і яно з глухім стукам упала на мармуровыя пліты. Нарэшце, здавалася, не ѓсё было заговорено супраць мяне.
  
  
  Магчыма, Рыва загнала Гурнека ѓ "кут". Калі не зусім у "кут", то індзеец быѓ у баку. Яе змагу абясшкодзіць эга пазней, як толькі ogłuszę эга напарніка. Яе, ведаѓ, што Гурнек бяззбройны, так што Рыва зможа справіцца з сітуацыяй самастойна.
  
  
  Цяпер мне заставалася толькі мець справу з незнаёмым індыйцам, асабістым агентам Шывы. Яе напружыѓся і затаіѓ дыханне. Чалавек быѓ проста масіѓнай формай, якая з'яѓляецца вакол цемры. Аблокі зачынілі месяц, заслонив зіхатлівы аблічча, двор Фатехпур-Сикри пагрузіѓся ѓ цень. Яе, прыжмурыѓся і паспрабаваѓ прыгледзецца ѓ цемры. Мой супернік не хацеѓ рызыкаваць, таму што я не чуѓ эга рухаѓ. Я не быѓ упэѓнены, ці бачыѓ ён мяне, калі яе выцягнуѓ нож вакол сцягна, ці ведаѓ ён, што я узброены.
  
  
  Штылет шталь каштоѓным зброяй цяпер, калі яе страціѓ "нунчакі". І яе не мог разлічваць на свае глыбокія веды ѓ каратэ з якая выйшла па зборцы нагой ад раны, якая займаецца ѓвесь час сыходзіла крывёй, і якую я не паспеѓ загаіць. Яго атрад крыві рабіла мяне ѓсё слабей і слабей, і калі б яго не перавязаѓ нагу, у мяне хутка былі б праблемы.
  
  
  Яе, закрычаѓ. - Давай, вырадак! Чаго ты чакаеш? - Ёсць блюзьнерствам, эпітэты і абразы, якія ѓ Індыі неадкладна ѓздзейнічаюць на гонар чалавека. Магчыма, "вырадак" не быѓ адным вакол іх, але ѓжо мае веды пра звычаі і звычаі субкантынента, пакідалі жадаць лепшага. - Ты спалоханы? Гэта праѓда? - я пачаѓ крычаць, спрабуючы знайсці ѓ цені эга, масіѓныя абрысы.
  
  
  Фара матацыкла, на які заскочыла Реева, не была накіравана ѓ мой бок. З кожнай секундай станавілася ѓсё цямней і цямней, а яе працягваѓ, спадзеючыся знайсці каго-то ѓ плоці і крыві. Потым на мяне навалілася велізарная цяжар. Мяне адкінула на спіну, мая параненая пачатках апынулася поджата пада мной.
  
  
  Боль была залімітавай, перад вачыма скакалі дзіѓныя блікі фосфоресцирующего святла. Яе страсянуѓ галавой і паспрабавала адагнаць кропкі свету. Падкурчыѓшы нагу напалову, ёй быѓ літаральна прыціснуты да зямлі масай кормнае маладога сикха. Але я літаральна адчуѓ, як адрываюся ад зямлі, калі яго кулак ударыѓ мяне па сківіцы. Яе схіліѓ галаву набок, цяжка дыхаючы. - Брудны вырадак! - прашыпеѓ я, нарэшце, успомніѓшы патрэбнае слова.
  
  
  Эму, мабыць, не спадабаѓся выбар эпітэта, і ён ударыѓ кулаком пачатку другі раз. Яе адчуѓ на сваім аблічча гарачае смуроднае дыханне мужчыны. Ён быѓ зверам, быком ѓ чалавечым абліччы. І ён адказаѓ без слоѓ... толькі кулакамі. Затым эму ѓдалося прыціснуць рукі да маіх сцёгнах і штурхнуць маю траѓмаваную нагу.
  
  
  Маім узроѓні ѓсё яшчэ крывяніла, яна балела мацней, чым калі-небудзь. Лязо стилета заскребло па мармуровай плітцы. Але яе ѓсё яшчэ не ведаѓ, ці заѓважыѓ індзеец-сікхі, што я узброены. - Я вярну цябе Шыве, Картэр! Ён задыхаѓся, прыціскаючы мяне да падлозе. - Але не ѓсё ѓ адным кавалку!
  
  
  - Як страшна! - прамармытаѓ яе насмешлівым тонам, скрывіѓ вусны ѓ грымасе балюча, калі ён упёрся каленямі ѓ мае сцягна. Мае рукі і пальцы пачалі дранцвець, вакол раны капала кроѓ, і індзеец трымаѓ мае рукі. Яшчэ некалькі секунд, і яе больш не змагу трымаць меч. І калі такое здарылася, то для мяне ѓсё скончана.
  
  
  Яе пачаѓ вылучаць руку наперад, імкнучыся наблізіць вострае, яшчэ скрываѓлены лязо k праведзеныя вылічэнні індзейца. Яе прашаптаѓ. - Як цябе завуць? Бо мы яшчэ... не прадставіліся!
  
  
  - Брэх, - сказаѓ ён, усміхнуѓшыся. - Пераможны Брэх.
  
  
  - Брэх, няѓдачніца, - паправіѓ яе эга, і раптам рушыѓ руку з нажом k праведзеныя вылічэнні майго суперніка. На гэта сышлі ѓсе сілы, якія ѓ мяне засталіся, аж да мяжы.
  
  
  Але гэта спрацавала. Дзякуй богу, гэта спрацавала.
  
  
  Лязом вострага ляза разарвала баваѓняную кашулю маладога сикха, як алей. Яе не спыніѓся. Яе пагрузіѓ кінжал глыбей, калі ён падняѓ калені, спрабуючы вырвацца. Занадта позна для змены тактыкі. Цяпер ён больш не мог спыніць мяне. Яе ѓсадзіѓ штылет паміж двума эга рэбрамі, разразаючы плоць і мускулы, як мяснік раздзірае цяля.
  
  
  Малады індзеец перакаціѓся на бок і цяжка ѓпаѓ на спіну, калі яго выпусціѓ нож. З сілай адчаю яе переполз праз яго, каб скончыць працу, не спыняючыся на нас, на секунду, каб адчуць гэтую пакутлівую боль у маёй крывавай назе. Штылет па самую рукаяць упіѓся ѓ бок Лайя. Мужчына задыхаѓся, спрабуючы дыхаць. Яе павярнуѓ рукаяць нажа, не выцягваючы яго.
  
  
  Паток густы, гарачай крыві лінуѓ па эга келіх, калі ёй ѓсадзіѓ кінжал, лязо прыліпла да эга грудзей. - Свіння! - Задыхаѓся індзеец. - Але... ты памрэш... ты памрэш, Карр...
  
  
  Гэта эга былі апошнія словы.
  
  
  Яе гатэль, каб яны не аказаліся прароцтвам.
  
  
  
  
  13
  
  
  Мае рукі былі слізкімі і ліпкімі ад крыві Лайя. Яна працягвала багата хвастаць, калі яе разрэзаѓ эму грудзі, не спыняючыся, пакуль яе не быѓ абсалютна ѓпэѓнены, што ён мёртвы. Па эга горла вырвалася булькатанне; ён ужо не казаѓ, але сутаргава вздымал і апускаѓ грудзі. Нарэшце пыхценне спынілася; Яе паклаѓ руку эму на складваць даляр. Пучок цягліц выклікаѓ судорожное сэрцабіцце, за якім рушыла ѓслед міжвольная нервовая дрыготка, тремор, сотрясавший эга з галавы да нага.
  
  
  Ён яшчэ раз паварушыѓся, затым замёр.
  
  
  Яе саслізнуѓ таму, мая параненая пачатках выцягнулася перада мной. Хуткімі рухамі яе зняѓ кашулю, разрэзаѓ яе кінжалам і пачаѓ перавязваць рану самаробнымі бінтамі. Яе ѓзяѓ дзве палоскі кардон, каб прамокнуць кроѓ, якая займаецца ѓвесь час цякла па глыбокай раны.
  
  
  Праз некаторы час яе паспрабаваѓ зноѓ стаць на ногі, шукаючы Рыву вачыма. Дзяѓчына выдатна справілася са сваёй працай, і цяпер мне трэба было дапамагчы гэй абясшкодзіць Гурнека. Пазней... ну, спачатку яе ліквідуюць Гурнека, а потым займуся наступным ходам.
  
  
  Яе прыслухаѓся і амаль адразу пачуѓ слабы гул... гул матора матацыкла, бразгучы удалечыні. Двор купаѓся ѓ святле, калі аблокі, якія хаваліся месяц, зніклі. Мяне ѓразіла, што сілы прыроды былі на маёй баку, як быццам яны ці слова абараніць мяне. Спачатку было цёмна, і адсутнасць свету абараняла мяне, дазваляючы перамагчы і забіць Лайя.
  
  
  Але цяпер, калі юны сікхі быѓ мёртвы, здзіѓлены маёй сілай або хітрасцю, месяц вярталася, заліваючы ѓнутраны двор закінутага горада сваім бледным ззяннем. Яе, паглядзеѓ на постаць Лайя, які ляжаѓ на спіне, эга белай кашуля была перепачкана запечанай крывёю. Эга вусны скрывіліся ва ѓсмешцы, якая паказала эга правільныя белыя зубы, а дзясны былі ѓ чырвоных плямах ад "паановой" жуйкі. Труп нерухома ляжаѓ на мармуровых плітах, скурчыѓшыся ѓ позе жудаснай агоніі.
  
  
  Яе не адчуваѓ згрызот сумлення і не пярэчыѓ супраць смерці маладога індзейца, у тым ліку і таму, што гэта быѓ лейцара выжывання. Ці Брэх, або яе. Яе адвёѓ погляд ад застылага, акрываѓленага цела, і зноѓ паспрабаваѓ устаць на ногі. Мне давялося зрабіць некалькі спробаѓ, перш чым яго змог утрымацца на нагах.
  
  
  Яе цягнуѓ параненую нагу, якая займаецца працягвала стукаць і ѓсё яшчэ здранцвела ад страты крыві. Я пайшоѓ праз двор, спыніѓшыся на імгненне, каб падняць свае "нунчакі" туды, дзе яны ѓпалі, і ѓ той жа час падабраць пісталет Лайя.
  
  
  Наколькі мне вядома, Гурнек быѓ бяззбройны. У мяне ж было прымітыѓнае усходняе зброю і каштоѓны нямецкі штылет з вострым як брытва лязом, які выратаваѓ мне жыццё. І ѓ дадатак да ѓсяго, у Рывы быѓ матацыкл. Несумненна, дзяѓчына і Гурнек ведалі тапаграфію Фатехпур-Сикри значна лепш за мяне, што было адначасова і перавагаю, і недахопам. Таму што, калі і быѓ выхад, вакол гэтага лабірынта пустых і закінутых будынкаѓ, Гурнек, верагодна, павінен быѓ ведаць, калі толькі Рыва не змагла заблакаваць эга ѓцёкі і трымаць эга ѓ пастцы, пакуль я не дабяруся да нах.
  
  
  Яе спыніѓся на імгненне, каб прыслухацца, і зноѓ пачуѓ слабае гудзенне матацыклетнага рухавіка. Ён зыходзіѓ з-за спецыяльнага залу для аѓдыенцый, "канапа-і-хас". Яе, успомніѓ, што бачыѓ ілюстрацыю палаца ѓ набытым мною даведніку, чорна-белую фатаграфію вялікага будынка з велізарнай цэнтральнай калонай, ад якой ответвлялись чатыры аднолькавых калідоры, даходзілі да бакоѓ верхняга гаѓбца ѓ форме квадратаѓ.
  
  
  Не было ніякай рашэнні хутка прыйсці на дапамогу дзяѓчыне. Прыйшлося рухацца крок за крокам, цягнучы нагу за сабой, як грувасткі багаж. Боль паменшылася цяпер, калі яе перавязаѓ рану і спыніѓ кроѓ. Але мне было балюча. Што яшчэ горш, гэта зрабіла мяне больш уразлівымі, чым калі-небудзь, моцна запаволіѓшы мае руху, маю здольнасць рухацца з звычайнай хуткасцю.
  
  
  Аб выкарыстанні удараѓ каратэ нагой цяпер не можа быць і гаворкі, а кожнае рух ударам рукі і кулаком станавілася праблематычным і цяжкім, таму што спатрэбілася б вялікая высілак для падтрымання адэкватнага цэнтра цяжару і балансу. . . . Цяпер больш, чым раней, мне даводзілася спадзявацца амаль выключна на "нунчакі" і штылет.
  
  
  Чым лізаць яе, падыходзіѓ да Холу, тым гучней гудзеѓ у вушах рухавік машыны. Тое, што перш было далёкім і незразумелым гулам, ператварылася ѓ глухі рокат, прыглушаны роѓ. Яе чапляѓся за адну вакол знешніх калон, якая займаецца амелы дзіѓную форму і нагадвала бівень гіганцкага слана. Яе спыніѓся, каб адпачыць і сабрацца з думкамі. Магутны прамень святла працяѓ кропку перада мной. Потым гук бягуць крокаѓ.
  
  
  - Роѓ! - Я закрычаѓ. - Дзе ён?
  
  
  Яна не адказала мне, але праз імгненне вакол будынка выйшаѓ Гурнек і пабег па ѓнутраным двары. Яе шталь пераследваць эга, хоць выдатна ведаѓ, што мне да яго не дабрацца. Ён бег амаль нармальным крокам, так што я зразумеѓ, што эга лодыжкі больш не баліць. Менавіта тады на сцэну выйшла Рэва. Яна прогрохотала mimmo мяне і жэстам загадаѓ мне заставацца на месцы. Твар эга было нацята, мочка сморщен; гэта было твар, выдававшее абсалютную рашучасць, маску халоднай і разважлівай рашучасці.
  
  
  Я не мог адмаѓляць, што па-чартоѓску ганаруся ёю. Яна выдатна выканала сваю працу, утрымліваючы Гурнека у страху, як злоѓленага звера, пакуль мне не ѓдалося пазбавіцца ад Лайя. І цяпер, калі Брэх быѓ мёртвы, засталося выправіць толькі аднаго агента Кобры. Яе падняѓ дубінкі нунчакамі над галавой, моцнага сціснуѓ адну і выкінуѓ другую.
  
  
  Кругавы рух рукі прывяло палку ѓ рух... што, як я спадзяваѓся, рашуча разбурыць планы Гурнека... і саму эга жыццё. Рыва паказвала на індзейца з далёкага абодва канца двара. Прамень святла ад маяка асвятліѓ прывідныя аркады і каланады каралеѓскага палаца, апраѓлены ну, як экспрэсіянісцкай карціне.
  
  
  Але не было нічога жывапіснага ѓ тым, як Гурнек пачаѓ рухацца, паѓтараючы свае shaggy. Ён убачыѓ мяне, і цяпер у яго не было рашэнню пазбегнуць сутыкнення, калі Рыва гналася за ім на матацыкле, як матарызаваны пастух, які спрабуе злавіць зніклы скот. Цяпер індзеец ператварыѓся ѓ жывёлу для пабаяѓся, напалоханае і отчаявшееся.
  
  
  Ён паспрабаваѓ абыйсці мяне, але зноѓ Реева паказала сваё майстэрства, перарэзаѓшы эга шлях. Яна амаль ѓдарыла яго. Дзяѓчына рабіла ѓсё магчымае, каб пазбегнуць прамога сутыкнення, і ён не мог яе вінаваціць. Яе таксама не хацеѓ, каб яе скінулі з матацыкла.
  
  
  Тым не менш, нават не датыкаючыся да яму, гэй, удалося ѓтрымаць эга на шляху, не даѓшы яму было збегчы. "Nunchaku" закружыліся над маёй галавой, і, калі Рыва зноѓ рушыла наперад, прымушаючы Гурнека накіравацца да мяне, яе адпусціѓ гэты інструмент смерці, і глядзеѓ, як ён рассякае паветра.
  
  
  Палачкі-"забойцы" зноѓ апынуліся вельмі дарэчы. Яе ѓсё яшчэ назіраѓ за гэтай сцэнай, робячы крок наперад, калі Гурнек ѓскрыкнуѓ і нахіліѓся набок: дубінкі патрапілі эму ѓ грудзі. Удар быѓ падобны ѓдару кулака па цэнтру, і ѓ яго перахапіла дыханне. Ён пахіснуѓся, п'яны, чым балюча, не ѓ сілах утрымаць раѓнавагу.
  
  
  Яе кульгаѓ наперад, рухаючыся як мага хутчэй, трымаючы штылет у выцягнутай руцэ. Нельга было губляць час, таму што потым ліквідацыі Гурнека мне ѓсё яшчэ трэба было сустрэцца з Шивой, чалавекам, чые пякельныя пасткі яе пазбег, але які ѓзамен не паказаѓ мне свайго твару.
  
  
  Гурнек зноѓ ускочыѓ на ногі перш, чым яе дабраѓся да яго. Ён схапіѓ "нунчакі", але, мабыць, да гэтага моманту ніколі не бачыѓ і не выкарыстаѓ гэта зброя. Ён не ведаѓ, як звяртацца з ім, таму проста кінуѓ эга ѓ мяне. Дубінкі ѓпалі, і ён нахіліѓся, каб падняць ну, як раз у той момант, калі Гурнек кінуѓся ѓ мой бок.
  
  
  Яе выявіѓ, што зноѓ расцягнуѓся на спіне, змагаючыся за сваё жыццё, а індзеец быѓ мяне кулакамі. Ён быѓ ужо не ѓ стане разважаць: па эга вырванного вочы капала студенистая і крывавая субстанцыя, гэта было твар не проста вар'ята, а твар монстраѓ.
  
  
  Ён ударыѓ мяне ѓ згін локця, і мае пальцы міжволі аслабілі хватку. Кінжал выслізнуѓ вакол маёй рукі. Яе ѓсляпую працягнуѓ руку, але індзеец зноѓ ударыѓ мяне ѓ горла далонню рукі. Ён не ведаѓ займаѓся каратэ, але, павінна быць, чаму-то навучыѓся падчас нашых папярэдніх сустрэч. І цяпер ён выкарыстаѓ свой алёнка і розум, каб прыкончыць мяне.
  
  
  Матацыкл Рывы спыніѓся з пранізлівым стогнам, асвятліѓшы нашыя пераплеценыя целы прамянём святла. Яе, чуѓ, як яна злезла з машыны, але ведаѓ, што яна не зможа мне дапамагчы. А паколькі Гурнек штурхаѓ маю траѓмаваную нагу, хуткай і лёгкай перамогі, аб якой марыѓ яе, не было і ѓ памоѓцы. Мужчына быѓ у паніцы, і гэта надало яму было падвоенай сілы і рашучасці. Ён змагаѓся за жыццё.
  
  
  Яе таксама.
  
  
  Яе, устаѓ на далоні і паспрабаваѓ скінуць яго. Яе, перакаціѓся на бок, але ён зноѓ упаѓ на мяне. Тым часам, аднак, мне ѓдалося схапіць дубінкі, па адной у кожнай руцэ, з кавалкам канчукі вакол шкуры буйвала пасярэдзіне. Цяпер не было іншага устаноѓ выкарыстоѓваць зброю, метад, якога яе яшчэ не адчуѓ. Калі б ёй толькі мог зацягнуць скураны шнурок вакол шыі Гурнека, дзве дубінкі дапамаглі б мне выкарыстоѓваць эга, цела.
  
  
  Ён упёрся мне каленам у бок і ѓдарыѓ мяне кулаком у нырку, з-за чаго яе застагнаѓ, чым балюча. Мармуровыя кафлі, здавалася, танцавалі перад вачыма, а аддаленыя калоны двоились, троились. Яе паспрабаваѓ сфакусаваць свой зрок, але ѓсё выглядала расплывістым, наблізілася, а затым знікла.
  
  
  Гурнек, цяпер ва ѓладзе вар'яцтвы, выплёѓваѓ словы на індыйскім дыялекце, якога я не мог зразумець. Але калі яе не пачуѓ, што менавіта ён мармыча, то мне няцяжка было ѓлавіць сэнс эга няпэѓных фраз; гэта была, мякка кажу, не аптымістычная, а не сяброѓская гаворка.
  
  
  Яе адчуѓ пакутлівыя курчы ѓ назе, сагнутай пад эга цяжарам. Яе павярнуѓ галаву як раз у той момант, калі індзеец пацягнуѓся за стилетом, перамясціѓшы свой аленка направа, каб падняць кінжал. У гэты самы момант яе пачаѓ падымацца на адно кожнаму племені.
  
  
  Але ён не збіраѓся так проста здавацца.
  
  
  Ён кінуѓся наперад са сляпымі ѓдарамі кінжала, выкарыстоѓваючы нож, каб нанесці ѓдар. Яе, адсунуѓся як мага далей, імкнучыся трымаць дыстанцыю. Раптам ззаду звар'яцелага індзейца з'явілася Рыва і пачала біць эга кулакамі па спіне і плячах. Ці Было гэта балюча яму было ці не, гэта не мела значэння. Яе ѓмяшанне адцягнула маладога сикха настолькі, што мне ѓдалося пазбегнуць скрываѓленага ляза стилета і абгарнуць скураны шнурок вакол эга шыі.
  
  
  Як усе і пачалося: спачатку напад ѓ маім гасцінічным нумары, потым Ашока Ананда, заглушылі парасткі ѓ прыбіральні бара. І галасаванне цяпер заслону вотум-вотум павінен быѓ апусціцца на яшчэ аднаго прадстаѓніка гнюснай банды галаварэзаѓ на службе ѓ Шывы.
  
  
  Яе моцнага сціснуѓ дзве дубінкі, зацягваючы шнурок па буйволиной скуры на шыі Гурнека. Індзеец выдаѓ крык здзіѓлення і жаху адначасова, выпусціѓ штылет, спрабуючы адштурхнуць шнурок з горла. Ён бы не выжыѓ, калі б яго працягнуѓ сціскаць.
  
  
  Яе скруціѓ палачкі вакол сябе і ѓзяѓся за іх. Я не бачыѓ твараѓ Гурнека і не гатэль эга бачыць. Ён спрабаваѓ глытаць паветра, яго дыханне было астматическим і свісцячым, але паветра не паступаѓ у лёгкія. Які падтрымліваецца адчаем, ён змагаѓся за сваё жыццё з астатнімі сіламі. І гэтага было недастаткова.
  
  
  Цяпер яго кантраляваѓ сябе, нягледзячы на онемевшую нагу і стомленасць. Яе мацней нацягнуѓ шнурок, дзякуй палочкам, якія дазвалялі аказваць неабходнае ціск. Яшчэ адно булькатанне сарвалася з вуснаѓ індзейца, затым мужчына здаѓся, больш не аказваючы нам найменшага супраціву. Эга цела рванулось наперад, і ён упаѓ тварам уніз. Але нават тады яе не адпускаѓ "нунчакі", пакуль не быѓ абсалютна ѓпэѓнены, што Гурнек вярнуѓся ва ѓлонне сваіх багоѓ, змей-нагов, у якіх ён так горача верыѓ.
  
  
  Калі яе, нарэшце, зразумеѓ, што ён безжизненен, што эга цела нерухома ляжыць на халодным мармуровым падлозе і што толькі адзін мускул ѓ эга сцягне сутаргава вібруе, яе перавярнуѓ эга і вызваліѓ шыю ад фатальнай скураной струны. Эга твар было синюшным, мову быѓ прикушен, амаль перарэзаны напалам зубамі, якія ён сціснуѓ ад жаху.
  
  
  - Магло быць і горш, чувак, - прамармытаѓ я. - Падумай аб тым, што здарылася з бедным Нирадом...
  
  
  Але маю заѓвагу ён не чуѓ. З велізарным высілкам яе павольна падняѓся, не зводзячы вачэй з фігуры Гурнека. Але ён не ѓваскрэсне вакол мёртвых. Індзеец адчайна змагаѓся, назаѓсёды аддаць эму належнае. Але ѓ выніку ѓсё скончылася нічым.
  
  
  Ён быѓ мёртвы.
  
  
  - Дапамажы мне зняць з яго вопратку, - сказаѓ ёй, Рывэ, пазбягаючы погляду дзяѓчыны, якая займаецца, здавалася, зрабіла на мяне трывожны, маѓклівы погляд.
  
  
  Яна не задае пытанняѓ, ён убачыѓ, што я без кашулі, а правая бок штаноѓ прасякнутая крывёй. Яна нагнулася і, адвярнуѓшыся, стала расшпільваць кашулю Гурнека. Індыйская "куртка" была заплямленая крывёю, але гэта ѓсё ж лепш, чым нічога.
  
  
  Рыва ніколі не глядзела на нябожчыка, не па павагі або сціпласці, але чалавек быѓ непрыемным відовішчам, і я не мог вінаваціць дзяѓчыну за тое, што яна старалася не глядзець на гэта апухлы, скрываѓлены твар з высунутым сінім мовай. Костка вакол што выцекла вочы дзіѓна блішчала ѓ ззяючым промні матацыклетнай фары.
  
  
  Затым яе успомніѓ што-што, што Рыва згадала мне ѓ той жа дзень, там, у асабняку Шывы. Яна не вдавалась ѓ падрабязнасці, але не спатрэбілася шмат часу, каб зразумець, што яна амелы на ѓвазе. Яе дзядзька выкарыстаѓ яе для самага гідкага, з-за садысцкага густ прымушаць яе задавальняць страсці эга мужчын.
  
  
  І цяпер я не адчуваѓ згрызот сумлення нашай Гурнека, нам пра двух іншых мужчын, якія ляжалі мёртвымі ѓ двары, ахвярамі не столькі майго гневу, колькі маёй рашучасці застацца ѓ жывых і выканаць місію.
  
  
  Зняѓшы скрываѓленыя бінты, якімі абматаѓ яе нагу, яе таксама зняѓ штаны і пакінуѓ Рыву присевшей побач з целам Гурнека. Яе перасёк двор і накіраваѓся да каменнага басейна, які заѓважыѓ раней. Ён быѓ поѓны дажджавой вады. Яе апусціѓся на адно кожнаму племені і промыл рану, прыклаѓшы мокрыя пластыры ад разарванай кашулі, каб прадухіліць заражэнне раны і гангрэну ногі. Яе нават не быѓ упэѓнены, што вада не забруджаная, але ѓ той момант у мяне не было іншага выбару, таму яе вырашыѓ рызыкнуць.
  
  
  Калі яе вярнуѓся да Рееве, дзяѓчына зняла з нябожчыка штаны і курту. Яны былі крыху вялікага ѓ таліі, але яго кампенсаваѓ гэта рамянём нябожчыка Гурнека. Рыва дапамагла мне надзець кашулю, а затым адступіла назад, паціраючы рукі, як быццам гэй, было холадна.
  
  
  Яна прашаптала. - Што нам цяпер рабіць, Нік?
  
  
  "Давай возьмем тваю машыну і вернемся на вілу", - адказаѓ я. Эга твар было напружаным, впалым, як быццам пазбаѓленым усіх эмоцый. Яна прайшла праз многае, і ѓсё ж яна ѓсё яшчэ была ѓжо, больш рашучая, чым калі-небудзь. Яе ѓспомніѓ яе бацькі, задаючыся пытаннем, ці валодаѓ ён такі ж велізарнай унутранай сілай, як і эга дачка. У такім выпадку ён зможа выжыць і пратрымацца, пакуль мы эга не знойдзем.
  
  
  - Што будзе далей? - пацікавілася Рыва. - Як... як ты збіраешся гэта зрабіць? - дадала яна, паказваючы на маю параненую нагу.
  
  
  Большая частка балюча сціхла, яе мог хадзіць з меншымі намаганнямі, чым раней. Яе паклаѓ "нунчакі", сунуѓ ih ѓ задні хвіліну штаноѓ, а штылет сунуѓ у скураныя ножны, якія трымаѓ яе за перадплечча.
  
  
  - Як? - паѓтарыць яе. - Не хвалюйся. Яе знайду які-небудзь спосаб.
  
  
  "Ты заѓсёды што-небудзь знаходзіш", - яна паспрабавала засмяяцца.
  
  
  Яна сказала мне, што эга дзядзька застаѓся з пяццю мужчынамі, не лічачы Ранджита і маладога сикха, якога яго параніѓ ѓ нагу ѓ паштовым аддзяленні Агры. Такім чынам, наперадзе засталіся двое мужчын, акрамя Шывы і Хакши. Гэта будзе нялёгка... але, гэтая населены пункт расіі не была лёгкай з самага пачатку.
  
  
  
  Мы ехалі моѓчкі. Рыва трымала абедзве рукі на рулі маленькай машыны. Калі Фатехпур Сикри апынулася ззаду нас, агорнутая цемрай і пылам, яна павярнула галаву і паказала на скрыню прыборнай панэлі.
  
  
  - Яе првезла цябе падарунак, - патлумачыла яна. - Прабачце, што не дала эга цябе раней, але я не ведала, што ён табе спатрэбіцца.
  
  
  Яе адкрыѓ скрыню і сунуѓ у яго руку, абмацваючы, пакуль не дакрануѓся да прыклада пісталета. Яе агледзеѓ пісталет у святле прыборнай дошкі: гэта была невялікая "беретта" 22-га калібра, даволі незвычайная рэч для паненкі.
  
  
  Але Рыва была яшчэ і выдатнай дзяѓчынаю са усіх кропак гледжання.
  
  
  "Беретта" была эфектыѓным зброяй на блізкай адлегласці. Яе павінен быѓ памятаць пра гэта, сказаѓ на заканчэнне яе, правяраючы пісталет, задаволены тым, што Рыва не забылася эга зарадзіць.
  
  
  - Калі мы апынемся ѓ межах бачнасці вілы, притормози і дзейнічай як ні ѓ чым не бывала, - загадаѓ яе дзяѓчыне, пацягваючыся на сядзенне, каб мяне не было відаць. Асабліва з гэтай хворай нагой мяне чакала суровае выпрабаванне, але калі ѓсё пойдзе так, як ён спадзяваѓся, яго хутка вярнуся ѓ форму.
  
  
  - Ці Не лепш паклікаць каго-небудзь на дапамогу, Нік? Мне гэта здаецца такім рызыкоѓным, ѓдваіх супраць усіх ну... я маю на ѓвазе, - дадаѓ ён, нервова гледзячы мне ѓ вочы, - што мы збіраемся пайсці на жахлівы рызыка.
  
  
  "Гэта адзіны шлях наперад", - адказаѓ я і расказаѓ гэй, усё, што ведаѓ пра Пурал Дассе, а таксама прычыны, па якіх ён не звярнуѓся з лістом за дапамогай да індыйскай сакрэтнай службе для які адбыѓся аперацый. Да таго часу, калі яе скончыѓ распавядаць гэй гісторыю пра "уцечках", якія адбыліся ѓ кабінеце Дассен, і пра эга сувязях з Шивой, мы ѓжо былі ѓ поле зроку дома.
  
  
  Яе, прысеѓ на сядзенне, калі Рыва запаволіла ход. - З гэтага моманту ты-мае вочы, - прашаптаѓ я. - Што ты бачыш?
  
  
  - Пакуль нічога.
  
  
  Яе хутка зірнуѓ на нах знізу. Яна напружана сядзела за рулём, прыціснуѓшыся спіной да сядзення, ee вочы былі скіраваныя шчырымі перад сабой. Ён збочыѓ з шашы на ѓмеранай хуткасці; галька і камяні адскоквалі пад машыну.
  
  
  Раптам Рыва затармазіла. - Там двое! - усклікнуѓ ён. - Два ахоѓніка!
  
  
  Рушылі ѓслед гукі стральбы. Апошняя прыпынак. З гэтага моманту я не мог дазволіць сабе раскоша здзейсніць хоць адну памылку.
  
  
  
  
  14
  
  
  Яе, закрычаѓ. - Кладзіся ніжэй! -
  
  
  Яе, працягнуѓ руку і пацягнуѓ яе на сядзенне. Рыва стала вельмі лёгкай мішэнню. Кулі люта свішчуць і адскокваюць рыкашэтам. Дождж па свінцу заліваѓ лабавое шкло, з-за чаго на нас падалі вялікія аскепкі шкла.
  
  
  - Ляжыце спакойна і чакай, пакуль я не дам табе сігнал працягваць, - папярэдзіла яе Рыву. Яе апусціѓ ручку і адчыніѓ дзверы, ползя па пыльнай дарожцы. Дзверы засланяла мяне, кулі свісталі над галавой. ђсёй тэрыторыі гатэля, а рэхам адгукнулася гукам бягуць крокаѓ. Яе падняѓ "беретту" і падняѓ галаву ривненской настолькі, каб прыцэліцца.
  
  
  Стрэлак ѓ турбане упаѓ, як падстрэлены салдат.
  
  
  Хто-то чакаѓ мяне там, і гэта быѓ не Голы, у гэтым яе быѓ па-чартоѓску ѓпэѓнены. Яе трапіѓ мужчыну адкрыта ѓ грудзі. У адрозненне ад яго таварышаѓ, яго смерць была хуткай і адносна бязбольнай. Але іншага ахоѓніка нідзе не было відаць. Яе звузіѓ вочы і агледзеѓ сцежку праз боку ѓ бок, на выпадак, калі ён паспрабуе заспець мяне знянацку і наляцець на мяне ззаду.
  
  
  - Заставайся ѓнізе! - прамармытаѓ ёй, Рывэ, каб яна не выйшла, вакол машыны. Яна пачала спаѓзаць з сядзення, але рэзка спынілася і зрабіла менавіта так, як ён загадаѓ.
  
  
  Пачуѓся яшчэ адзін стрэл, даѓшы мне добрае ѓяѓленне аб хованцы нябачнага стралка. Гук пачуѓся справа, за высокай і густой сцяной жывой загарадзі, акружаѓ вілу. Ціс і ядловец цалкам хавалі майго суперніка. Калі б ён зайшоѓ ззаду мяне, з таго месца, дзе ёй быѓ пад прыкрыццём дзень, у мяне не было б нас адзінага шанец выратавацца. Таму мне трэба было рухацца, і хутка.
  
  
  Яе хутка зірнуѓ у завулак і знайшоѓ тое, што мне было трэба; Яе сціснуѓ пальцамі камень памерам з кулак, які заѓважыѓ на краі пыльнай сцежкі. Хуткім рухам перакінуѓ яе эга праз дзверцы машыны і пачуѓ глухі стук, калі ён упаѓ на зямлю прыкладна ѓ дзесяці метрах перада мной.
  
  
  Яшчэ адна лупіѓ вочы прасвістала ѓ паветры. Яе не мог бачыць таго, хто страляѓ, але і ён не мог бачыць мяне. Яе прыслухаѓся, і неѓзабаве маё цярпенне было ѓзнагароджана гукам бягуць крокаѓ, але не да мяне, а ѓ процілеглым кірунку. Ахоѓнік Шывы, апошняя гарыла, якая стаяла паміж вар'ятам і мной, прабег mimmo, схаваѓшыся за тоѓстую загарадзь.
  
  
  Яе кінуѓ яшчэ адзін камень, на гэты раз больш, чым першы. Зноѓ раѓнуѓ пісталет, лупіѓ вочы взметнула па цэнтру вузкай дарожкі дробную дробку. З маіх вуснаѓ сарваѓся крык, пранізлівы стогн пакутлівай балюча. Нядрэнна для таго, хто ніколі не займаѓся тэатрам, разважыѓ я. Гэта быѓ не працяглы крык, які можна пачуць з вялікага адлегласці, але гэта быѓ па-сапраѓднаму жахлівы крык, і ён вырабіѓ эфект.
  
  
  Жывыя загарадзі разышліся, прапускаючы постаць з галавой, закутанной у турбане. Занадта позна ён зразумеѓ, што на сцежцы няма мерцвяка. Занадта позна ён зразумеѓ, што крык быѓ хітрасцю, каб выцягнуць эга вакол хованкі. Ён адсунуѓся, нават не гледзячы ѓ мой бок. Але цяпер у яго не засталося часу... назаѓжды, яе спадзяваѓся на гэта.
  
  
  Пісталет 22-га калібра ѓсадзіѓ кулю эму ѓ плячо, закруціѓшы яго, як марыянетку, так моцна, што эму прыйшлося чапляцца за загарадзь, спрабуючы захаваць раѓнавагу, і схавацца. Яе зноѓ націснуѓ на курок, і назіраѓ, як ён выконвае жудасны танец, калі другая лупіѓ вочы прабіла дзірку пасярод эга ілба.
  
  
  Нашы гуку не сарвалася з вуснаѓ мужчыны.
  
  
  Апынуѓшыся ѓ асляпляльным святле фар, ён падняѓ рукі і зрабіѓ яшчэ адзін бескарысны стрэл па пісталета. Потым ён павольна саслізнуѓ, як быццам гатэль сесці пасярод дарожкі, выцягнуѓшы перад сабой ногі, нахіліѓшы цела наперад, звесіѓшы галаву на грудзі.
  
  
  Рыва падняла галаву, ѓстала і выглянула з-за канца прыборнай дошкі. - Але, дзядзька... -- пачала было яна.
  
  
  - Ён будзе тут у бліжэйшы час, запэѓніваю вас, - прашаптаѓ я. Яе падлічыѓ, што ѓ "Беретты" засталося яшчэ некалькі патронаѓ, больш, чым у цяжкім пісталеце сикха 45-га калібра. Так што я не шталь браць зброю. Яе павольна падняѓся на ногі і выйшаѓ з-за изрешеченной кулямі дзверцы машыны. На дарозе ляжалі мёртвыя двое мужчын, ахвяры ѓласнай дурасці, сваёй наіѓнай веры ѓ боскасць смяротнага Шывы.
  
  
  Але Скрыначка была сапраѓднай. Эга планы заваяваць усю Індыю таксама рэальныя і рашучыя. Ён казаѓ пра "гуманітарных" патрэбах, аб жаданні накарміць і апрануць свой народ, але Шыва быѓ тыранам, стремившимся да самай бязлітаснай дыктатуры, і эга сродкаѓ дасягнення ѓлады былі такімі ж бесчалавечнымі, якімі былі б эга метады, калі б ён атрымаѓ ѓладу.
  
  
  Доѓгая лінія жывых платоѓ раптам асьвяцілася, калі вакол дома запаліліся агні, вялікія ртутныя лямпы прымусілі мяне адступіць назад, прыкрываючы вочы ад асляпляльнага святла. Сотні насякомых, матылькоѓ і гіганцкіх камарову, здавалася, луналі ѓ промні святла на маім шляху. Яны гулі і кружыліся, змешваючыся з пылам і пахам смерці.
  
  
  Вялікія мухі кружылі, як мініяцюрныя грыфы, падаючы на два скрываѓленых трупа і падымаючы ѓ паветры настойлівы аглушальны гул. Гук, які прымусіѓ мяне здрыгануцца, калі яе натапырыѓ вушы ѓ я прасіѓ іншых шумоѓ. Я не чуѓ нічога, акрамя мух, наш гук з ярка асветленай вілы.
  
  
  - Раві! Аруна! - раптам пачуѓся металічны голас, голас, не падобны на нас, на каго, акрамя яго самога.
  
  
  Яе, зірнуѓ на Рыву, і яна злёгку сцвярджальна кіѓнула мне. - Шыва, - прашаптала яна. - Гэта ён, мой дзядзька. Будзьце асцярожныя, Нік, калі ласка!
  
  
  - Праклятыя лайдакі! Дзе вы? Што здарылася? Аруна? Раві? - Шыва зноѓ паклікаѓ двух мужчын, і эга голас, здавалася, паплыѓ да мяне, як рэха старой пласціны.
  
  
  Настаѓ час прамой канфрантацыі, сутыкнення тварам да твару. Яе сабраѓся з духам, і жэстам загадаѓ Рывэ заставацца ззаду мяне і няѓхільна пайшоѓ па сцяжынцы. Шыва зноѓ закрычаѓ, але эга целаахоѓнікаѓ былі не ѓ стане адказаць. Размова падтрымлівалі мух, нумары пражэрлівых мух, якія наляталі на безжыццёвыя целы двух індзейцаѓ.
  
  
  - Я заб'ю вас за вашу глупства! Шыва закрычаѓ пранізлівым голасам, які выдавалі гнеѓ і страх.
  
  
  Аднак ён не адважыѓся выйсці, каб супрацьстаяць мне. Зноѓ павісла цішыня. Яе прысеѓ iso усіх сіл, імкнучыся, каб нагу не здранцвела. Потым некалькіх згінанняѓ калена ѓ хуткай паслядоѓнасці кроѓ стала цыркуляваць рэгулярна. Адной рукой адсунуѓ яе густы куст.
  
  
  Адсюль яго мог бачыць ѓнутраны сад, пышны і дагледжаны. І яшчэ раз мяне ѓразіла тое, што гэты сад быѓ дысануюць ноона, такі пышны і ѓрадлівы для сваёй засушлівым мясцовасці, занадта багаты раслінамі і кветкамі, каб апрацоѓваць эга такі сухі і пыльнай раѓніне. Але так, у Шывы былі грошы, рупіі і даляры, каб прывабіць Хаджы ѓ свае сеткі. У эга распараджэнні былі неабмежаваныя сродкі, сродкі, якія дазволілі яму было дамагчыся ѓлады, і шматлікія сувязі ѓ адпаведных колах. Мне было цікава, колькі ён дае Дассу, каб захаваць кіраѓніка індыйскай службы бяспекі ѓ сваёй аплатнай ведамасці. Ці Дассен быѓ іншым фанатыкам, слепа верыѓ у мары Шывы аб славе, у залаты век Індыі, у магутную цывілізацыю Моры і Гупта.
  
  
  Якімі б нам былі матывы гэтага чалавека, небяспека для ѓсяго свету заставалася. Але не такой небяспечнай і падступнай, як сам Шыва. Яе уціснуѓся ѓ густыя галіны жывой загарадзі, спадзеючыся, што шоргат і рыпанне не выдадуць майго прысутнасці.
  
  
  - Картэр? Паклікаѓ голас, у якім прагучала нешта большае, чым простая нотку сарказму. Гэта быѓ зменены голас, які прыняѓ драматычныя тон. - Гэта ты, а іншы? Ты прыйшоѓ да мяне ѓ госці?
  
  
  Ён зноѓ шталь халодным, кантраляваным. Яе быѓ не ѓ настроі весці гутарку або падпарадкоѓвацца эга каламбурам. Яе б аддаѓ перавагу скончыць дыскусію ѓ больш рэзкай ноце. Але я не мог гэтага бачыць. Яе, спыніѓся і адсунуѓ галінкі, не зводзячы вачэй з дзень, па якой паспешліва выбраѓся... здавалася, нядзелях назад, а не гадзіны.
  
  
  Што... што, кравец вазьмі!...
  
  
  Яго міргнуѓ і паглядзеѓ яшчэ раз, каб пераканаць сябе, што гэта толькі выкрут, аптычная ілюзія. Але не, вочы мяне не падманвалі. Гэта быѓ Шыва, але ён зусім не быѓ падобны на чалавека, якога яго сабе ѓяѓляѓ, у nen не было нічога вакол таго, што я сабе ѓяѓляѓ. Ён быѓ абсалютна не падобны на нас, на аднаго чалавека, якога ёй калі-небудзь бачыѓ у сваім жыцці.
  
  
  Замест правай рукі, ад пачатку далоні... або там, дзе звычайна знаходзяцца пальцы, мужчына насіѓ пратэз па нержавеючай сталі... да пляча. У яго не было правай рукі, але д'ябальскі і хітры дзядзька Рывы не насіѓ нас, звычайных пратэзаѓ, нас, звычайных прадметаѓ, нас драѓляных або пластыкавых рук. Няма, сэр.
  
  
  Прымацаваная да пляча сталёвая кобра рухалася ѓзад-наперад у паветры, "кобра", ва ѓсіх адносінах нагадвае жывую рэптылію, з металічных зубоѓ, капаѓ моцнадзейны крыѓды!
  
  
  Сказаць, што гэта было фантастычна і неверагодна, было пераменшвання. Яе працягваѓ лыпаць, але гэта быѓ не міраж і не галюцынацыя. Гэта было што такое п/, жудасна і палохала што такое п/! У сталёвай кобры усе анатамічныя дэталі былі дакладныя да драбнюткіх дэталяѓ: клінаватая гол з капюшонам, якія адкрываюцца і зачыняюцца сківіцы. Зубы, несумненна, прадстаѓлялі сабой шпрыцы для падскурных ін'екцый, здольныя ѓводзіць смяротны крыѓды рэптылій ѓ кроѓ ахвяры.
  
  
  Яе адвёѓ погляд ад дзіѓнага і пагрозлівага прылад, звярнуѓшы ѓвагу на твар Шывы. Халоднае вуглаватыя твар, якое нагадвае твар рэптыліі. У яго былі вузкія чорныя вочы, густыя кусцістыя бровы. Ён быѓ сярэдняга росту, з хударлявым, поджарым целам, ад якога зыходзіѓ дух дэманічнай злосці.
  
  
  Ён быѓ не звычайным праціѓнікам, а чалавекам, як і большасці маіх ворагаѓ, тых, хто сабраѓся ѓ адзіную банду... такіх людзей, як Карака, няѓлоѓны Пярэварацень або персаніфікаваны дэман, які называѓ сябе "містэр Юда".
  
  
  Як быццам сталёвы кобры было недастаткова, у якасці ахоѓнага зброі (а ѓ выпадку неабходнасці і ѓ якасці наступальнай зброі), у здаровай руцэ Шывы быѓ пісталет 45-га калібру, сусветнага вядомы амерыканскі Кольт. Шыва-махаѓ пісталетам ѓзад-наперад, чакаючы любога руху або гуку, якія маглі б выявіць маё месцазнаходжанне асяроддзі жывой загарадзі.
  
  
  - Ён крыкнуѓ. - Сумленнае слова, Картэр! - Я не буду страляць. Нам трэба пагаварыць, абмеркаваць... нават ваш размову з містэрам Дасена сёння ніяк не калі, паміж іншым. І пакуль мы тут, раскажыце мне, што вы зрабілі з маёй пляменніцай, прыгожай міс Сінгх? Я не магу знайсці гэтую мілую дзяѓчынку.
  
  
  Я не адказаѓ.
  
  
  Замест гэтага яе падняѓ "беретту" і прыцэліѓся, цэлячыся Шыве ѓ грудзі. Павольна яе націснуѓ на курок, думаючы пра сябе, што кашмар хутка скончыцца. Мужчына выдатна вылучаѓся, і я не мог пажадаць больш лёгкай мэты: на самай дэла святым, лившийся праз дзень ззаду яго, цалкам асвятляѓ эга стройную фігуру.
  
  
  Але замест таго, каб убачыць, як ён упаѓ на калені, замест таго, каб пачуць эга апошні прыглушаны крык ці ѓбачыць, як ён курчыцца ѓ агоніі, яе быѓ ашаломлены, калі ѓбачыѓ, як лупіѓ вочы з "Беретты" адскочыла ад яго грудзей. Потым лупіѓ вочы трапіла ѓ старажытную каменную статую ѓ цэнтры саду.
  
  
  - Так ты там! - усміхнуѓся індзеец і націснуѓ на курок кольта, выпусціѓшы смяротную кулю ѓ некалькіх сантыметрах ад маёй галавы.
  
  
  Яе інстынктыѓна сагнуѓся напалову, усё яшчэ не верачы сваім вачам. Лупіѓ вочы адскочыла ад яго грудзей, але нішто не сведчыла аб тым, што Шыва насіѓ куленепрабівальны гарсэт пад сваёй белай "куртой". Сапраѓды, яе мог бачыць эга аголеную грудзі пад кашуляй, абрысы грудной клеткі, мускулы. Усё добра відаць маім недаверлівым вачам.
  
  
  Калі толькі ён таксама не сталь, заключыѓ яе. Але гэта было немагчыма. Чалавек не робат... ці не?
  
  
  Няма, вядома, не было, але нельга было адмаѓляць тое, што я бачыѓ, і нельга было адмаѓляць, што Шыва, здавалася, быѓ надзелены звышнатуральнымі здольнасцямі. Яе прыцэліѓся га пачатку другі раз і націснуѓ на курок. Яе цэліѓся ѓ галаву індзейца, але ѓ той жа міг ён адхіснуѓся, і лупіѓ вочы засела ѓ дзвярным вушаку, ледзь не патрапіѓшы ѓ мэту.
  
  
  Так што ён быѓ уразлівым, або, па меншай меры, ён быѓ уразлівы ѓ некаторых частках свайго цела. Паколькі я не ведаѓ, колькі патронаѓ ѓ мяне засталося, яе не шталь чакаць, пакуль Шыва выйдзе вакол асабняка. Хуткім рухам, нягледзячы на траѓмаваную нагу, адштурхнуѓ яе густую загарадзь і запетлял па садзе. Яе, ведаѓ, што эга пісталет можа гыркнуць ѓ любы момант. Гэта быѓ гук, які яе не хацеѓ чуць, але ѓсё ж рызыкнуѓ, у думках памаліѓшыся, каб мужчына заставаѓся па-за поля гледжання, пакуль яе не дасягну бакавога фасада вілы.
  
  
  - Ты каго шукаеш?
  
  
  Яе, разгарнуѓся і адначасова націснуѓ на курок. Але "Беретта" маѓчала: магазін быѓ пустыні. Адзін пстрычка, і ѓсё. Яе кінуѓ рэвальвер у скажонае, ухмыляющееся твар Шывы. Металічная рука ѓ форме кобры ѓзляцела ѓверх. "Беретта" адскочыла ад металічнай рукі і ѓпала на зямлю.
  
  
  - Не рухайцеся, містэр Картэр. Нам кроку, - загадаѓ Шыва. Ён трымаѓ кольт накіраваным адкрытыя мне у грудзі, і я не збіраѓся аддзяляць сябе ад гэтай анатамічнай часткі свайго цела... па меншай меры, не так заѓчасна.
  
  
  - Чаго ты чакаеш, Пытаецеся? Чаму б табе не страляць, так што давай скончым з гэтым?
  
  
  - Убачыць, як ты паміраеш, не зведаѓшы жаласнай смерці, дарагі іншы? Не, баюся, гэта не мой стыль. Бо мае выдатныя змеі ѓсё яшчэ галодныя, нягледзячы на багатую edu дзякуй юнаму Нираду. Я думаю, хлопчык быѓ больш карысным у якасці афіцыянта. Але я хачу, каб "Кобра" была адзінай і кампактнай арганізацыяй. А так як старэйшы брат Нирада ѓжо быѓ у мяне на службе, я не бачыѓ прычын не наняць і хлопчыка. На жаль, вы не падумалі аб завяршэнні сваёй кар'еры. Монстар з дакорам цокнуло мовай, трымаючы пісталет накіраваным мне ѓ складваць даляр.
  
  
  Ззаду мяне яе, пачуѓ, як хто-то асцярожна рухаецца. Яе павярнуѓ галаву і ѓбачыѓ фігуру сикха, якога яе параніѓ сёння ніяк не калі, перад паштовым аддзяленнем у Агре всадив эму кулю ѓ правую нагу. - Ах, гэта ты, Крышна! - радасна ѓсклікнуѓ Шыва. Затым ён паглядзеѓ на мяне з падміргваннем. - Я думаю, вы двое ведаеце, яшчэ адзін, другі.
  
  
  - Мы мелі задавальненне сустрэцца сёння ніяк не калі, - прамармытаѓ я.
  
  
  - Ужо. Яе, памятаю, як Крышна распавядаѓ мне падрабязнасці вашай сустрэчы. Але вы не ведалі аднаго, містэр Картэр, а менавіта, што Крышна - старэйшы брат Нирада. Ён быѓ названы ѓ гонар індуісцкага бога любові, хоць выхоѓваѓся як пабожны сікхі. Але ѓсё гэта цяпер не мае значэння - Шыва абарваѓ яго. - Дастаткова сказаць, што Крышна сілкуе да вас пэѓную нянавісць, дарагі Картэр, тым больш што ён выявіѓ, што вы вінаватыя ѓ трагічнай гібелі эга брата.
  
  
  "Калі б яе не забіѓ Нирада, ён забіѓ бы мяне", - адказаѓ я. - Ты выдатна ведаеш, Шыва. Гэта закон джунгляѓ, выжывае наймацнейшы.
  
  
  - На самай справе, на самай справе, - усміхнуѓся індыец. - Але вы, мне жудасна шкада вам гэта казаць, вы больш не самы моцны, містэр Картэр.
  
  
  Крышна не сказаѓ нам словы. Шкада, што ён не заѓважыѓ выпуклыя "нунчакі" ѓ заднім кішэні. Але калі адзін пісталет быѓ накіраваны мне ѓ грудзі, а другі - у спіну, ён не адважыѓся зрабіць няправільны крок, інакш яны абодва націснуць на курку. Так што я стаяѓ там, імкнучыся не занадта нагружаць траѓмаваную нагу.
  
  
  - Ты яшчэ не адказаѓ на мой лейцара, Картэр, - працягнуѓ Шывы. - Вы не сказалі мне, што здарылася з маёй прыгожай пляменніцай...
  
  
  - Яна мёртвая.
  
  
  Ён падняѓ бровы, калі ѓ эга грозных чорных вачах успыхнула ѓспышка. - Мёртвая?
  
  
  - Мёртвая, - схлусіѓ я. - Гурнек забіѓ яе да таго, як яго змог спыніць эга. Яна памерла імгненна, калі гэта можа вас суцешыць.
  
  
  - Зусім не, - адказаѓ Шыва з насмешлівым смехам. "Яна заѓсёды была ілжывай, самазадаволенай шлюхай з самага дзяцінства. Але асабліва яе буду сумаваць па ёй, за тое, што яна рабіла з маімі мужчынамі, і што яны знаходзілі такім пацешным, раз яна жылка са мной...
  
  
  - Так яна была тваёй палонніцай, ты маеш на ѓвазе.
  
  
  - Як вы аддаеце перавагу, гэта не мае значэння. За выключэннем таго, што яе бедны бацька... мой любімы брат будзе глыбока пакутаваць з-за страты сваёй дарогай дачкі.
  
  
  З кожнай секундай яе пачынаѓ разумець, як лёгка было ненавідзець гэтага чалавека. Ён быѓ вычварэнцам, монстрам з розумам, падобным на сталёвы пастку, бліскучым, але ненармальным, вар'ятам. Мужчына аблізаѓ вусны і ѓсміхнуѓся мне, гэтая ѓсмешка павінна была выказваць садызм і сарказм.
  
  
  "Мне будзе вельмі весела з табой, Картэр", - заявіѓ ён са смехам. - Голас ѓбачыш, тое нямногае час, якое мы правесці разам, будзе вясёлым!
  
  
  - Скажы мне яшчэ адну рэч, Шыва, проста для пратаколу, - перапыніѓ яе я, падвысіѓшы голас, у надзеі, што Рыва мяне чуе, і ѓ выпадку, калі яна прапусціла першыя радкі дыялогу. - Дзе бацька Рывы? Мне пра гэта распавяла дзяѓчына і... хочацца гэта даведацца? Яе эй, не даверыѓ...
  
  
  Скажоная псіхалогія Шывы спрацавала менавіта так, як я і спадзяваѓся.
  
  
  "Ты быѓ дурнем, што сумняваѓся ѓ маёй пляменніцы", - запярэчыѓ індзеец. - Мой брат у цэласці і захаванасці, за ѓсё ѓ некалькіх кроках ад нас. Калі яе правільна памятаю, у той жа дзень вы адправіліся на скотобойню. Дзе вы развязалі гармідар, я павінен дадаць.
  
  
  - А дзе ён?
  
  
  - Што, містэр Картэр? Мой брат не ѓ тым становішчы, каб прычыніць ва ѓсіх дамах вакол, голас і ѓсё; калі быць дакладным, ён не ѓ стане прычыніць ва ѓсіх дамах вакол акваторыі. Ён злараднічаѓ, атрымліваючы асалоду ад сілай, якую трымаѓ у сваіх руках.
  
  
  І яе стаяѓ на месцы, не ѓ сілах зрабіць крок і пераламаць сітуацыю. Яе быѓ пад прыцэлам двух пісталетаѓ, спераду і ззаду, гатовы ѓ лічаныя секунды ператварыцца ѓ кавалак швейцарскага сыру. Гэта было не лепшае час для маіх любімых трукаѓ, асабліва з Крышнам, які вельмі гатэль прыстрэліць мяне, каб адпомсціць за смерць свайго брата.
  
  
  Але раптам лупіѓ вочы абарвала эга мары аб старонкай. Стрэл быѓ зроблены па для жывой загарадзі, дзе хавалася Рыва. У дзяѓчыны была ідэальная мэта. Яе скачком адскочыѓ у бок, пазбягаючы пісталет Шывы, і краем вока зірнуѓ на Крышну: спераду на яго белай кашулі з'явілася пунсовае пляма. Ён упаѓ, як падкошаны, удар кулі адкінуѓ эга да адкрытай дзень на бакавым фасадзе вілы.
  
  
  Яе спадзяваѓся скарыстацца момантам сцяга дазволу на выкананне Шывы. Яе, скокнуѓ наперад, наносячы ѓдар па руцэ, трымала пісталет, каб прымусіць эга адпусціць пісталет. Ён паспеѓ стрэліць, калі сталёвая рука ѓ форме кобры апускалася мне на плячо.
  
  
  Зубы, якія мінаюць смяротным атрутай, былі ѓ двух цалях ад маёй шыі. Яе ѓдарыѓ індыйца ѓ сківіцу, пазбягаючы эга грудзей, так як усё яшчэ не разумеѓ, што ён носіць пад курткай", і не хацеѓ разбіваць руку аб сталёвую пласціну.
  
  
  - Цябе не перамагчы, Картэр! Ніколі! - прашыпеѓ мужчына, калі яе ѓдарыѓ яго эга далонню рукі ѓ лагчынку паміж шыяй і плячом. ђдар спрацаваѓ; мужчына на імгненне аслабіѓ хватку, і пісталет ѓпаѓ на зямлю.
  
  
  Яе адшпурнуѓ эга ѓ бок, і пісталет паляцеѓ па жвіровай дарожцы. - Значыць, мы квіты, - сказаѓ я, робячы крок назад. Яе сунуѓ руку ѓ хвіліну і ѓзяѓ "нунчакі".
  
  
  Шыва звузіѓ вочы, пакуль яны не ператварыліся ѓ дзве тонкія шчылінкі, эга твар больш, чым калі-небудзь, нагадвала твар рэптыліі. Я не думаю, што ён ведаѓ, што такое "нунчакі", але ён, безумоѓна, разумеѓ, што гэта не нявіннае зброю. Ён падаѓся да дзень, пераступіѓшы праз труп Крышны... і ѓ тое ж імгненне зноѓ пачуѓся стрэл. Але на гэты раз Рыва прицелилась не так дакладна, і лупіѓ вочы засела ѓ пылу і жвіру ѓ нага дзядзькі.
  
  
  - Значыць, шлюха жывы, - усміхнуѓся монстар. - Ненадоѓга, Картэр, запэѓніваю цябе.
  
  
  - Вы не ѓ стане застрахавацца ад няшчаснага выпадку! - іранічна усклікнуѓ я, трымаючыся на адлегласці з-за зубоѓ кобры. Бліскучыя зубы на металічным стрыжні нагадалі мне аб своеасаблівым вар'яцтве Шывы, яго садысцкую метадах.
  
  
  - Заклінавала! Не страляе, Нік! Голас Рывы пранізліва звінеѓ ад панікі за густой плотам.
  
  
  - Заставайся там; не сыходзь! - крыкнуѓ ёй гэй, у сваю чаргу.
  
  
  Давялося выкарыстоѓваць "нунчакі", каб размажджэрыць монстру галаву або задушыць яго. Але я не мог наблізіцца, па меншай меры пакуль.
  
  
  - Вы, вядома, зразумелі, што зубы маёй "кобры"... - вельмі чорныя вочы індыйца на імгненне звярнуліся да металічнай руцэ, - ...яны поѓныя смяротнага яду, сумесі, адукаванай вакол яду чатырох змей. Ён спрабаваѓ не спяшацца, спыняючыся на апісанні цмок. - Яе зрабіѓ сумесь па ѓсёй яду зялёнай мамбы, лускаватай гадзюкі, аѓстралійскай змеі і маёй каханай рэптыліі па прычынах, аб якіх вы, магчыма, здагадаліся, а менавіта каралеѓскай кобры. Усе разам, містэр Картэр, яны вырабляюць ѓражанне, у параѓнанні з якім смерць юнага Нирада здаецца міласэрным падарункам, як быццам хлопчык зусім не пацярпеѓ. Але ты ж ведаеш, як моцна ён пакутаваѓ, не так, Картэр?
  
  
  - Дзе Скрыначка, Пытаецеся? - спытаѓ яе, не звяртаючы ѓвагі на яго кароткую прамову і ѓ яе шэрагах ѓхмылку, скривившую эга вусны. - Я гатовы заключыць з вамі дамову, абмен. Ваша жыццё на вынаходства Хаджы.
  
  
  - Здзелку? - паѓтарыць ён са смехам. - Ты жартуеш, Картэр. Уявіце, яго нават прыняѓ меры засцярогі, знішчыѓшы усе запісы і нататкі Хаджы ѓ выпадку, калі ён калі-небудзь задумае збегчы! Няма, тут толькі адна Скрыначка, і яна мая, Картэр. Ніхто іншы яе не атрымае.
  
  
  - Значыць, добрыя хлопцы ѓ Пекіне дадуць табе карт-бланш, так? Ты падманваеш сябе, Шыва. Не кажу ѓжо пра тое, што ты марнуеш маё каштоѓны час.
  
  
  Наколькі яе ведаѓ, індыец блефаваѓ. Магчыма, албанец Хаджы ѓ гэты самы момант вышмыгваѓ ад вілы, выносячы з сабой свой каштоѓны вынаходніцтва. Яе зайшоѓ занадта далёка, каб убачыць, як мой населены пункт расіі з трэскам правальваецца. Таму яе і прыняѓ рашэнне. Пакуль яе трымаюся па-за дасяжнасці металічнай рукі-кобры, мне гэта сыдзе з рук.
  
  
  Яе зрабіѓ крок наперад, і Шыва падаѓся назад. Ён баяѓся, нягледзячы на страшнае зброю, здавалася неад'емнай часткай эга цела, эга істоты. З усмешкай працягнуѓ яе цягнуць нагу па абсыпанай жвірам пад'язной дарожцы. Ён зноѓ падаѓся назад, але на гэты раз яе, адступіѓ у бок і пабег да дзень, спрабуючы кінуцца за ім, перш чым ён паспеѓ бы сманеврировать маёй металічнай рукой для смяротнага ѓдару.
  
  
  Рух патрабавала часу, разлічанага з дакладнасцю да сотай dolly секунды, часу, якое спатрэбілася, каб працягнуць скураны шнурок вакол шыі монстра, і часу, каб ухіліцца і пазбегнуць ѓкусу падскурных зубоѓ. У тое ж імгненне, калі яе скокнуѓ наперад, спрабуючы абгарнуць скуру гаур вакол горла Шывы, сталёвая рука пахіснулася ѓніз і перарэзала шнурок напалову. Яе упёрся палкай "nunchaku" у металічны стрыжань праклятага прылады, але дрэва скользнуло па гладкай паверхні.
  
  
  Атрутныя зубы пагрозліва наблізіліся да маёй шыі. Яе штурхнуѓ Шыву да фасада, адпусціѓ тое, што засталося ад маіх "нунчаков" (былой венікі) і схапіѓ сталёвую кобру абедзвюма рукамі. Мужчына цяжка дыхаѓ, і штучная рука ѓстала перада мной. Я не ведаѓ, як яна працуе, але я не мог спыніцца, каб спытаць пра гэта.
  
  
  Мой локаць закрануѓ грудзей мужчыны. На индейце было што-то цвёрдае, але не металічнае. Напэѓна, гэта быѓ пластык. Шыва працягваѓ хмыліцца, нават калі змагаѓся, і, нібы прачытаѓшы мае думкі, сказаѓ: - Вельмі лёгкі і куленепрабівальны. Яшчэ адно выдатнае вынаходства з Хаджы. - Ён паводзіѓ сябе як маньяк, нават у самых бязвыхадных сітуацыях.
  
  
  Ён быѓ так ганарлівы, так упэѓнены ѓ сабе. А тым часам плюющиеся атрутай зубы ѓсё ліжа і ліжа, падыходзілі да маёй шыі. Рука валодала звышнатуральнай сілай, як у робата, у той час як іншая рука індзейца не магла пераадолець сваю фізічную сілу. Але дракона апынулася мацней, і ён адчайна змагаѓся, каб бліскучыя металічныя зубы не ѓпіліся мне ѓ шыю.
  
  
  Яе падняѓ адно кожнаму племені і пайшоѓ у атаку, ударыѓшы эга ѓ пахвіну. Шыва выдаѓ стогн, сагнуѓшыся напалову; у тое ж імгненне яе ѓсадзіѓ зубоподобные іголкі для падскурных ін'екцый у эга плоць, у эга тонкую, мускулістыя шыю.
  
  
  За першым выразам здзіѓлення і сцяга дазволу на выкананне было выраз жаху, исказившее эга рысы.
  
  
  Яе, адсунуѓся, каб сталёвая рука не ѓдарыла мяне першай пачала другі раз, і спыніѓся, назіраючы, як Шыва задыхаецца, спрабуючы дыхаць. Крыѓды пачаѓ паражаць дыхальныя цэнтры, на скуры з'явіліся дзіѓныя крывяністыя плямы. На скуры хутка з'явіліся цёмна-чырвоныя плямы - ѓнутранае крывацёк.
  
  
  - Машына... Картэр... эн... проціяддзе... - прастагнаѓ ён, спрабуючы перасунуць ногі, каб зноѓ увайсці ѓ вілу, і, напэѓна, дабрацца да лабараторыі. Але эга ногі ѓжо былі паралізаваныя.
  
  
  Шывы ѓпаѓ на зямлю, курчачыся ѓ моцнай сутаргавай дрыжыкаѓ, якая займаецца скаланала ѓсё эга, цела.
  
  
  Побач са мной з'явілася Рыва.
  
  
  Але яна не прывяла погляду і не ѓткнулася галавой мне ѓ грудзі. Яна сядзела там, дрыжучы, гледзячы, як памірае яе дзядзька, не перастаючы глядзець на корчащуюся постаць, становящуюся нерухомай і халоднай перад тварам смерці.
  
  
  Таму што менавіта смерць задавальняла гэтае шоѓ там, у гэтым садзе, які здаваѓся такім недарэчным, такім урадлівым і зялёным, і такім недарэчным ѓ засушлівым голай галечы і пыльнай Індыі.
  
  
  Гэта была непрыемная смерць. Але, гэты Шыва ніколі не быѓ прыемным чалавекам.
  
  
  
  
  15
  
  
  Не магу сказаць, што ѓ выніку ѓсё скончылася шчасна, то ёсць прыгожым пакетам са скрыначкай, перевязанным стужачкай, для прыёмаѓ ля дзвярэй АХ. На самай дэла, потым смерці Шывы толькі аднаму па матэматыцы (застаѓся толькі адзін) удалося вырвацца па сетцы арганізацыі, называвшей сябе "Кобра".
  
  
  - Хок сказаѓ мне, што ён ведае ѓсім надзейнага крыніцы, што Хаджы перасёк індыйскую мяжу, каб знікнуць у бязмежнай тэрыторыі Кітая. Потым гэтага пра албанскай вучоным больш нічога не было вядома. Але я не быѓ настолькі наіѓным, каб верыць, што рана ці позна, у недалёкай будучыні, мы не сустрэнем эга на сваім шляху.
  
  
  Як і Шыва, спачатку Хаджы ѓсё яшчэ ѓяѓляѓ сабой загадку, безаблічную пагрозу, чыя навуковая вынаходлівасць, верагодна, ужо выкарыстоѓвалася людзьмі, якія кіравалі Пекінам.
  
  
  У любым выпадку, гэта не мая справа... па меншай меры пакуль.
  
  
  Дзесяць дзён таму мне трэба было зрабіць іншыя рэчы, а менавіта забіць Шыву і забраць шкатулку. Шыва быѓ мёртвы. Скрыначка, якую мы з Ривой знайшлі ѓ сейфе на віле вар'ята, ужо была ѓ нашых руках. Потым гэтага яе з'ехаѓ па Агры, каб забраць свае рэчы ѓ Нью-Дэлі, узяѓшы з сабой Рыву. І ѓ гэты момант пляменніца Шывы, якая ляжыць побач са мной на вялікі цыноѓцы на золатам пяску маленькага пляжу ѓздоѓж Малахарского ѓзбярэжжа. У дзесяці хвілінах хады знаходзіѓся маляѓнічы горад Панаджи, калі-то акупаваны партугальцамі. Мы былі ѓ Гоа на заслужаным адпачынку.
  
  
  Рыва згарнулася побач са мной і што-то мармытала ѓ сне, ee стройнае загарэлы цела пахла водарам крэму для загару. Мяккі, рытмічны плёскат хваль, плещущихся аб бераг, выклікаѓ у мяне глыбокую дрымотнасць, цудоѓнае адчуванне. Мне больш не пагражалі, мне больш не трэба было бегчы, я не адчуваѓ адчаю. Яе больш не змагаѓся за сваё жыццё, не сутыкаѓся з сітуацыямі, якія ѓ многіх выпадках здаваліся відавочна супраць мяне, але амаль ніколі не спрыялі мне.
  
  
  Але ѓжо тады ѓ мяне было вельмі мала магчымасцяѓ у гэтым выпадку. Усе гэта час менавіта Шыва ствараѓ сітуацыі, дыктаваѓ правілы гульні. У рэшце рэшт ён апынуѓся якія прайгралі, чаго, на маю думку, ён ніколі не думалі магчымым. Нават партыі наркотыкаѓ на дзесяць мільёнаѓ так і не дасягнула месца прызначэння дзякуй аператыѓнаму ѓмяшанню індыйскага ѓрада.
  
  
  Верталётам, які перавозіѓ гераін вакол Кітая, быѓ кароткім самалётамі ВПС Індыі ѓ той самы момант, калі ён перасёк мяжу і накіроѓваѓся па маршруце ѓ неба Індыі.
  
  
  Двума днямі пазней міністр скончыѓ жыццё самагубствам: эга смерць сведчыла аб эга сувязях з арганізацыяй "Кобра". А што тычыцца Пурана Дассен, былога афіцэра індыйскай выведкі, то доѓгая рука Закона нарэшце-то даказаѓ сваю эфектыѓнасць.
  
  
  Дассен знаходзіѓся ѓ турме ѓ Нью-Дэлі ѓ чаканні суда. Эму было б што распавесці суддзям, тым больш што ѓрад паабяцала эму адтэрмінаваць вынясенне смяротнага прысуду, калі б ён пагадзіѓся раскрыць усё, што ведаѓ аб аперацыях "Кобры".
  
  
  Мяркуючы па тым, як яе эга ведаѓ, я не сумняваѓся, што Дассен будзе сведкам, гатовым супрацоѓнічаць, распавядаючы урадавым чыноѓнікам усё, што яны гатэляѓ ведаць, а можа быць, і больш.
  
  
  Такім чынам, у сітуацыі, якая сітуацыі, прабелы былі запоѓненыя. За выключэннем Хаджы, мне ѓдалося, да відавочнага задавальнення Хоука, выканаць заданні. Яе нават не забыѓся абяцанне, дадзенае Рывэ. Мы знайшлі яе бацькі ѓ таемным месцы, там, на бойні.
  
  
  Цяпер небараку шпіталізавалі ѓ асобную палату лепшай бальніцы Нью-Дэлі, дзе ніяк не калі і ноччу аказвалі дапамогу лекары і медсёстры, якія рабілі ѓсё магчымае для эга выздараѓлення. Такім чынам, яго стрымаѓ слова, дадзенае Рывэ і AX.
  
  
  "Вазьміце адпачынак на месяц", - сказаѓ Хоук ѓ парыве вялікадушнасці цяпер, калі яе завяршыѓ місію з некаторым поспехам.
  
  
  Рана на назе пачала гаіцца, з кожным ніяк не калі мне станавілася лепш. І ѓ мяне было прадчуванне, што праз пару тыдняѓ мне ператэлефануе мой начальнік, каб ѓзваліць на маю спіну новую місію... ад чаго я не змог адмовіцца.
  
  
  Усе гэтыя думкі раіліся ѓ маёй галоѓ, пакуль яе ляжаѓ на пляжы, грэючыся на сонейку.
  
  
  Яе, працягнуѓ руку і абгарнуѓ яе вакол плячэй Рывы, прыцягваючы яе да сябе. Але хто-то тыцнуѓ мяне ѓ рэбры...
  
  
  Дрымотнасць знікла, і яе імгненна ѓскочыѓ на ногі. Рыва зарагатала, калі мы абодва павярнуліся тварам да барадатага мужчыну, які паставіѓ на пясок вялікую плеценую кошык. - Я прашу мала, "сахиб", - з шырокай усмешкай казаѓ мужчына. - Усяго дваццаць рупій, і я пакажу вам, як зачаровываются змеі... Вельмі атрутныя, "сахиб"... кобры!
  
  
  Даѓ эму дваццаць рупій, не казаць нам словы.
  
  
  Дваццаць рупій за тое, каб "не" выступаць у якасці заклінальніка змей, а мець прывілей не бачыць перад сабой кобру, нават калі яна прыручаны.
  
  
  "Ведаеш, цябе б спадабалася шоу", - са смехам заѓважыла Рыва.
  
  
  - Не так моцна, як мне падабаешся ты, - адказаѓ я, зноѓ абдымаючы яе.
  
  
  Уверсе, у бязвоблачным небе, луналі чайкі. На шчасце, яны не сцярвятнікі, падумаѓ я. А потым яе забыѓся і сцярвятнікаѓ, і цмок, забыѓся нават Індыю.
  
  
  Са мной была Рыва, і гэтага было больш чым дастаткова, каб заняць мой розум.
  
  
  НІТКА.
  
  
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Чалавек, які прадаѓ сваю смерць
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Чалавек, які прадаѓ сваю смерць
  
  
  пераклаѓ Леѓ Шклоѓскі ѓ памяць пра загінулага сына Антона
  
  
  Арыгінальнае назва: The Man Who Sold Death
  
  
  
  
  Пралог
  
  
  Хсян Шу Чжан чакаѓ. Адзін, у палярнай ночы. Ён прысеѓ на залітым месячным святлом снезе, як цмок, гатовы да нападу. Эга ноздры трапяталі, і выпускалі клубы пары. Эга вочы шалёна бліснулі над уласным следам.
  
  
  Белы камуфляжны плашч мала абараняѓ эга жилистое цела ад рэзкага ветру і мінусовай тэмпературы. За ім, раскінуѓшы лапы ѓ пастаянна свеце, які змяняецца снезе, ляжалі эга мёртвыя ездавыя сабакі. Эга нарты былі раздушаныя выццём лютасьці перадсмяротнай агоніі сабак. Крыѓды, цяпер Хсян ведаѓ. Крыѓды павольнага дзеянні. Усё роѓна, падумаѓ ён. Хсян больш не думаѓ пра ѓцёкі. Ён больш не думаѓ пра выжыванне. Ён думаѓ толькі аб смерці і пісталеце на сцягне, які павінен быѓ забіць эга.
  
  
  У сотні міль на ѓсход, далёка ѓ прывідным ландшафце, усё яшчэ тлелі руіны працы ѓсёй эга жыцця. Пранізлівы крык звярынай лютасці вырваѓся вакол эга горла пры ѓспаміне абсталяваннем усіх гадах, якія ён у яго ѓклаѓ, і пра эга жорсткім, раптоѓным разбурэнні. Эга лабараторыі. На імгненне ён паддаѓся думкі, для якой гэта было першапачаткова. На імгненне ён прадставіѓ, якое спусташэнне гэта павінна было выклікаць.
  
  
  Ён прадставіѓ сабе шырокія палі амерыканскай пшаніцы, чэзлыя ѓ росце і гнілыя пад пякучым сонцам, заплямленую і смярдзючыя ад смяротнай грыбка эга-лабараторыі. Ён бачыѓ, як рускія чыноѓнікі адчайна мелі патрэбу ѓ новых запасах збожжа для галадоѓніка насельніцтва, якія яны нідзе не маглі знайсці. Ён неѓсвядомлена ѓсміхнуѓся.
  
  
  Але толькі долю секунды. Вецер сарваѓ ѓсмешку з эга вуснаѓ, нагадаѓшы, дзе ён быѓ, і хто змяніѓ эга лёс. Не будзе даніны павагі Хшангу Сджо Джану. Ён пацярпеѓ няѓдачу. І эга лідэры былі б незадаволеныя гэтым.
  
  
  Але ён не вернецца, каб сустрэцца з імі тварам да твару. Хсян ведаѓ, што памрэ тут, у снягах дзікіх абшараѓ, у гэтую бясконцую ноч. Але перш чым ён зможа спазнаць смерць, ён задаволіць сваю прагу забойства: смерць гэтага амерыканца.
  
  
  Хсян быѓ упэѓнены, што хутка прыйдзе высокі амерыканец, таму што гэты амерыканец быѓ грунтоѓным чалавекам. Ён старанна забіваѓ Сунга і Цзяна , забойцаѓ-самавукаѓ. І потым забойства гэтых двух гадзінных, ён пайшоѓ на многае, каб усталяваць запальныя бомбы. Разбурэнне лабараторыі было поѓным.
  
  
  Амерыканец нанёс удар, пакуль Хшанг спаѓ. Ён прачнуѓся ад апошніх прыглушаных выбухаѓ і ѓбачыѓ языкі полымя, вырываюцца вакол ѓсіх дзвярэй і вокнаѓ.
  
  
  Ён пабег да сваіх саней і сабакам, ратуючыся ад ён далёкай фігуры, амерыканца, аб якім эскімосы шапталіся ѓ паѓднёвым пасяленні раней на гэтым тыдні.
  
  
  Калі сабакі памерлі ѓ шляху, Хсян зразумеѓ, што амерыканец прыняѓ меры засцярогі. Ён не збіраѓся адпускаць Хсьянга, таму было ясна, што амерыканец не вакол тых, хто пакідае што-небудзь на воляй выпадку. Ён прыйдзе, каб пераканацца ѓ смерці Хсьянга .
  
  
  Хсянг дрыжаѓ ад гневу. "Памерці, амерыканец, - прашаптаѓ ён ночы. "Памерці першым".
  
  
  Адзін гадзіну, два. Ён сядзеѓ на кукішках, саграваючыся нянавісцю. І вось, нарэшце, слабы ѓзмацняецца ад ветру, брэх сабак.
  
  
  Хсянг хутка выцягнуѓ правую руку вакол рукавіцы на овчине і сунуѓ яе ѓ хвіліну аѓтастаянка. Пальцы сціснуліся вакол аѓтаматычнага пісталета. Кітайцы ведаюць эга як Тып, 54, ih копію расійскага 7,62-мм ТТ. М 1933 Токарава . Хсьянг павольна досталь пісталет вакол кішэні і прынёс у пакой одзіна па васьмі маузеровских патронаѓ, досыць цяжкіх, каб прабіць фут хвоі. Затым ён апусціѓся жыватом на снег, адкрыта паміж слядамі, пакінутымі эга разбітымі санкамі, і паглядзеѓ скрозь забрала свайго зброі.
  
  
  Гэта не будзе цяжкім стрэлам пры святле месяца. Выразна акрэсленая мэта набліжаецца да яму адкрытыя наперадзе. Хсян прыбраѓ пісталет назад у хвіліну, апусціѓ галаву з белай шапкай і зрабіѓся амаль нябачным на снезе. Потым пачаѓ лічыць. У амерыканца былі б добрыя сабакі, такія, якія маглі б дажыць да трыццаці пяці гадоѓ. Але даводзілася лічыцца з стомленасцю: дваццаць пяць у гадзіну. Каля двух з паловай хвілін на кіламетр. Чатырыста метраѓ у хвіліну. Сем метраѓ у секунду.
  
  
  Калі ён зноѓ пачуѓ гук, ён шталь ясней. А насцярожыѓшы вушы, ён змог адрозніваць гукі розных сабак. Праз імгненне пачуѓся скрыгат санак.
  
  
  Хсжан выхапіѓ пісталет. Ён не бачыѓ, сані, пакуль не апынуѓся ѓ сотні ярдаѓ ад яго. Ён выскачыѓ па снежнай буры: несліся сабакі, выбоістай куча накрытых коѓдраѓ харчоѓ бегла па ѓсёй даѓжыні санак, а затым высокая цёмная фігура высовывалась вакол задніх палазоѓ, разгойдваючыся скрозь прывідны ландшафт.
  
  
  Хсян павольна палічыѓ да дзесяці, затым адкрыѓ агонь. Гледзячы па-над забрала ѓ галаву цёмнай фігуры, якая стаіць за набегающими сабакамі, Хсьянг ѓбачыѓ невялікі хохолок, магчыма, чэрап і валасы, які на імгненне дымился ѓ месячным святле, перш чым абрынуцца ѓ снег. Але нерухомы фурман і гаѓклівым сабакі працягвалі несціся.
  
  
  Хсьянг стрэліѓ яшчэ раз і яшчэ раз. І зноѓ. Сабакі, нарты і чалавек працягвалі грукатаць, навісаючы высока над эга забралам. Цяпер ён не мог прамахнуцца. Паказальны палец Хсьянга зноѓ сціснуѓ спускавы кручок. Пісталет загрукатаѓ.
  
  
  Эга поле зроку было запоѓнена дзікімі сабачымі вачыма, мовамі, якія звісаюць па слюнявых пастей, лапамі, скрежещущими па снежнай завеі, як поршні ѓцякае пякельнай машыны. Хсжан ѓстаѓ на калені і зноѓ стрэліѓ у шчыліну паміж сабой і фігурай у цёмнай parque. Затым ён кінуѓся з шляху нясуцца санак.
  
  
  Паблізу, калі сані пранесліся mimmo, Хшанг ѓбачыѓ, што ѓ постаці няма асобы. Парку была пустая. Ён выдаткаваѓ свае каштоѓныя кулі на пудзіла. У наступнае імгненне ён убачыѓ, як груз на санках падняѓся, калі якая ляціць фігура выпырхнуѓ вакол свайго хованкі пад коѓдрай.
  
  
  Тонкі клінок ззяла ѓ месячным святле.
  
  
  Хсьян узмахнуѓ пісталетам ѓверх, калі цела ѓдарыла яго, і ён расцягнуѓся на спіне на снезе. Моцная рука схапіла эга за запясце і раздрабіла костку.
  
  
  Слаба Хсян зноѓ паспрабаваѓ падняць пісталет.
  
  
  'Хто ты?' ён закрычаѓ. "Хто ты такі, хто так добра забівае?" Штылет бліснуѓ ѓніз.
  
  
  У апошні, кароткі міг свайго жыцця Хсян пачуѓ дзве рэчы.
  
  
  Капае эга кроѓ на снег.
  
  
  І імя: "Нік Картэр".
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  
  Чалавек, які прадаѓ сваю смерць
  
  
  
  Назва арыгінал: The Man Who Sold Death
  
  
  
  
  
  
  
  
  Пралог
  
  
  
  
  
  
  Сян Шу Ян чакаѓ. Адзін у палярнай ночы. Ён ажно скурчыѓся ѓ залітым месячным святлом снезе, як цмок, гатовы атакаваць. Эга ноздры задрыжалі і выпусцілі клубы пара. Эга вочы тупа глядзелі ѓ эга ѓласным следзе.
  
  
  Белы камуфляжны халат мала абараняѓ эга жилистое цела ад рэзкага ветру і адмоѓных тэмператур. За ім, выцягнуѓшы лапы ѓ пастаянна свеце, які змяняецца снезе, ляжалі эга мёртвыя ездавыя сабакі. Эга сані раздушыла воющая лютасць сабак. Крыѓды, цяпер Сян ведаѓ. Павольна дзеючы крыѓды. "Усё роѓна, - падумаѓ ён. Сян больш не думаѓ пра ѓцёкі. Ён больш не думаѓ пра выжыванне. Ён думаѓ толькі аб смерці і пісталеце на сцягне, які павінен быѓ забіць эга.
  
  
  У сотні міль на ѓсход, далёка ѓ гушчары зданяѓ, усё яшчэ тлелі руіны спраѓ эга жыцця. Пранізлівы крык звярынай лютасці вырваѓся вакол эга горла пры ѓспаміне аб усіх гадах, якія ён ѓкладваѓ у гэта, і аб гэтым жорсткім, раптоѓным разбурэнні. Эга лабараторыі. На імгненне ён аддаѓся думкі, для чаго яна была распрацавана. На імгненне ён прадставіѓ сабе разбурэння, якія гэта павінна было выклікаць.
  
  
  Ён прадставіѓ сабе велізарныя палі амерыканскай пшаніцы, чэзлыя ѓ росце і гнілыя пад пякучым сонцам, запэцканыя і смярдзяць смяротным грыбком па эга-лабараторыі. Ён бачыѓ, як расейскія бюракраты адчайна мелі патрэбу ѓ новых запасах збожжа для галоднага насельніцтва, якіх яны нідзе не маглі знайсці. Ён несвядома ѓсміхнуѓся.
  
  
  Але ѓсяго гэтага не стала для толькі долі секунды. Вецер зрэзаѓ ѓсмешку з эга вуснаѓ, нагадаѓшы, дзе ён быѓ, і хто змяніѓ свой лёс. ђзнагароды Сян Шу Студзеня не будзе. Ён пацярпеѓ няѓдачу. І эга лідэры былі б незадаволеныя гэтым.
  
  
  Але ён не сустрэнецца з імі тварам да твару. Хсян ведаѓ, што ён памрэ тут, у снезе дзікіх абшараѓ, у гэтую бясконцую ноч. Але перш чым ён зможа спазнаць смерць, ён задаволіць сваю смагу забойстваѓ: заб'е гэтага амерыканца.
  
  
  Сян быѓ упэѓнены, што хутка прыедзе высокі амерыканец, таму што гэты амерыканец быѓ скрупулёзным чалавекам. Ён акуратна забіѓ Сунга і Цзян, самавукаѓ-забойцаѓ. І потым забойства гэтых двух гадзінных, ён прыклаѓ усе намаганні, каб закласці запальныя бомбы. Лабараторыя была цалкам разбурана.
  
  
  Амерыканец нанёс удар, калі Сян спаѓ. Эга абудзілі апошнія прыглушаныя выбухі, і ён убачыѓ, як полымя вырываецца вакол ѓсіх дзвярэй і вокнаѓ.
  
  
  Ён пабег да сваіх салазкам і сабакам, ратуючыся ад ён далёкай фігуры, амерыканца, аб якім эскімосы шапталіся ѓ паѓднёвым пасяленні раней на гэтым тыдні.
  
  
  Калі сабакі загінулі ѓ шляху, Сян ведаѓ, што амерыканец прыняѓ меры засцярогі. Ён не збіраѓся дазваляць Сяну збегчы, таму было ясна, што амерыканец не той чалавек, які можа нічога пакідаць на волю выпадку. Ён прыйдзе, каб усталяваць смерць Сянга.
  
  
  Сян задрыжаѓ ад гневу. "Памерці, пракляты амерыканец", - прашаптаѓ ён ночы. "Памерці першым".
  
  
  Адзін гадзіну, два. Ён сядзеѓ на кукішках, грэючыся нянавісцю. І вось, нарэшце, пачуѓся слабы падымацца на ветры брэх сабак.
  
  
  Сян хутка выцягнуѓ правую руку вакол сваёй рукавіцы з аѓчыны і сунуѓ яе ѓ хвіліну сваёй камзолы. Пальцы сціснуліся вакол аѓтаматычнага пісталета. Кітайцы ведаюць эга, як Type 54, ih копію расійскага 7,62-мм ТТ. М 1933 года Токарава. Сян павольна выняѓ вакол кішэні пісталет і узвёѓ затвор з адным па васьмі патронаѓ "Маѓзер", досыць цяжкіх, каб прабіць фут хвоі. Затым ён апусціѓся жыватом ѓ снег адкрытыя паміж слядамі, пакінутымі эга разбітымі нартамі, і выглянуѓ за візір свайго зброі.
  
  
  Пры святле месяца гэта будзе нескладана. Выразна акрэсленая мэта набліжаецца да яму шчырымі перад сабой. Хсян сунуѓ пісталет назад у хвіліну, апусціѓ галаву ѓ белай кепцы і шталь амаль нябачным на снезе. Потым ён пачаѓ лічыць. У амерыканца будуць добрыя сабакі, хуткасць якіх можа дайсці да трыццаці пяці кіламетраѓ у гадзіну. Але з стомленасцю даводзілася лічыцца: дваццаць пяць у гадзіну. Напрыклад, дзве з паловай хвіліны на кіламетр. Чатырыста метраѓ у хвіліну. Сем метраѓ у секунду.
  
  
  Калі ён зноѓ пачуѓ гук, ён шталь ясней. І, насторожившись, ён мог адрозніваць гукі розных сабак. Праз імгненне пачуѓся скрыгат санак.
  
  
  Хсян выцягнуѓ пісталет. Ён не бачыѓ, сані, пакуль яны не апынуліся ѓ sta ярдаѓ ад яго. Ён выскачыѓ па снежнай засады: імчаліся сабакі, выбоістай куча пакрытыя коѓдрамі харчоѓ цягнулася па ѓсёй даѓжыні санак, а затым высокая цёмная фігура, высовывающаяся па задняй часткі санак, пагойдвалася праз прывідны пейзаж.
  
  
  Сян павольна палічыѓ да дзесяці і адкрыѓ агонь. Паглядзеѓшы праз казырок на галаву цёмнай фігуры ззаду набягае сабак, Сян ѓбачыѓ невялікі пучок, магчыма, галаву і валасы, на імгненне здаліся ѓ месячным святле, перш чым нырнуць у снег. Але нерухомы кіроѓца і брэх сабакі працягвалі імчацца.
  
  
  Сян стрэліѓ зноѓ і зноѓ. І зноѓ. Сабакі, сані і чалавек працягвалі шумець, навіс над эга засадай. Цяпер ён не мог прамахнуцца. Паказальны палец Сянга зноѓ абвіѓся вакол спускавога кручка. Пісталет прагрымеѓ зноѓ.
  
  
  Эга поле зроку запаѓнялі дзікія вочы сабак, мовы, якія тырчаць па слюнявых пастей, лапы, скрежетавшие па метельчатому снезе, як поршні ѓцякае пякельнай машыны. Сян падняѓся на калені і зноѓ стрэліѓ праз прамежак паміж ім і фігурай у цёмнай куртцы. Затым ён кінуѓся з траекторыі імчаць санак.
  
  
  Паблізу, калі праляцелі сані, Сянг ѓбачыѓ, што ѓ постаці няма асобы. Парку была пустая. Ён выдаткаваѓ свае каштоѓныя кулі на пудзіла. У наступны момант ён убачыѓ, як груз на санках падняѓся, калі што то вылецела вакол хованкі пад коѓдрай.
  
  
  Тонкі клінок блестнул ѓ месячным святле.
  
  
  Хсян узмахнуѓ пісталетам ѓверх, калі штылет ударыѓ яго, адправіѓшы эга на спіну ѓ снег. Моцная рука схапіла эга за запясце і раздрабіла костку.
  
  
  Хсян паспрабаваѓ зноѓ падняць пісталет.
  
  
  Ён закрычаѓ. - 'Хто ты?' "Хто ты, хто так добра забівае?" Мільгануѓ штылет.
  
  
  У апошні кароткі момант свайго жыцця Сян пачуѓ дзве рэчы.
  
  
  Як капае кроѓ на снег.
  
  
  І імя: "Нік Картэр".
  
  
  
  
  
  Кіраѓнік 1
  
  
  
  
  - Ты зусім упэѓнены, што Хсян мёртвы, Нік?
  
  
  Бываюць моманты, калі Дэвід Хок " можа раздражняць, і гэта быѓ адзін вакол такіх момантаѓ. Засядае ѓ штаба-АХ кватэры ѓ Вашынгтоне, у той час як эга пакамечаны тѓідавага касцюм прапах смуродам эга танных цыгар, Хок здымаѓся ва ѓласнай пастаноѓцы "Дасканалы бюракрат".
  
  
  Карычневая папка з паметкай "Картэр-Хсян" ляжалі перад ім па дыяганалі, і Хоук, пацягнуѓшы за недакурак, прыклаѓ усе намаганні, каб пераканацца, што я не ѓбачу нічога вакол эга змесціва. Акрамя тэчкі і цыгары, эга галоѓным мыліцай была я стараюся перавая ручка, якая займаецца працягвала пісаць у тэчцы, пакуль яе апісваѓ падзеі ѓ Арктыцы.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на гадзіннік і ѓтаропіѓся на сіняе воблака дыму, аселае над сівой галавой Хоука. "Хсян мёртвы ривненской пяцьдзесят чатыры гадзіны сем хвіліна і шаснаццаць секунд", - сказаѓ я.
  
  
  Пяро Хоука працягваѓ драпаць паперу.
  
  
  "Эму двойчы усадзілі ѓ горла штылет. Першае раненне пашкодзіла сонную артэрыю, другое выявіла трахею. Цела ѓсё яшчэ там. Калі вы хочаце, каб пайсці і ѓбачыць цела, яе магу расказаць вам аб nen ѓздоѓж і папярок.
  
  
  - Ну-ну, Нік, - сказаѓ Хоук. - Не так варожа. Вы ж ведаеце, як ідуць справы з нашымі ѓ Вашынгтоне. Мы жывем папяровай цяганінай. Як яшчэ мы можам апраѓдаць сябе? Такія агенты, як вы, плэйбоя Killmaster, атрымліваюць усе задавальнення, усё прыгоды, усё падарожжа. Не шкадуй нам гэтых некалькіх бездапаможных момантаѓ.
  
  
  Хоук усміхнуѓся мне шырынёй прыкладна з даѓжыню недакурка эга цыгары. - Добра, Нік, - сказаѓ ён. 'Дзякуй. Не толькі ад свайго імя і АХ. Ёсць некаторыя высокапастаѓленыя ѓрадавыя чыноѓнікі, якія хочуць, каб вы ведалі, што яны цэняць тое, што вы там зрабілі".
  
  
  Яе выдаѓ адпаведныя гукі падзякі.
  
  
  "Хсян працаваѓ, каб даставіць нам вельмі сур'ёзныя непрыемнасці", - сказаѓ ён. - І яе, баюся, што зараз мы ѓбачым больш такіх, як ён. Акрамя таго, што гэта даволі дарагое хобі, вайна стала жудасна рэдкай. Гэта значыць вайна па-старому, з войскамі і зброяй, з масавымі разбурэннямі ѓ чыстым полі.
  
  
  Хсян быѓ салдатам новага тыпу: эканамічным ваяром. Менш копій, больш мазгоѓ. Амаль хірургічнае веды вэнь сусветнай эканомікі і жадання маньяка выявіць ih. Вынік застаецца ранейшым: гібель нацый і народаѓ, зрыньванне ѓсіх цывілізаваных сістэм, спароджаных жыццём. Але кошт аперацый ніжэй, а мэты лёгка схаваць".
  
  
  Хок выняѓ iso rta цыгару, схіліѓся над сваім сталом і загаварыѓ вельмі павольна, вельмі выразна і вельмі разумна. - Але небяспека не менш.
  
  
  Ён махнуѓ рукой перад тварам, нібы сціраючы нябачны жах.
  
  
  "Вы бачылі красаванне сакуры, па дарозе сюды?" ён спытаѓ.
  
  
  - Так, - сказаѓ я.
  
  
  "Вясной Вашынгтон можа многае прапанаваць", - сказаѓ ён.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на яго рэзка. Я ведаю эга дзіѓную манеру даходзіць да сутнасці, мне няцяжка было западозрыць эга ѓ тым, што ён спрабуе стацца цяжарам мяне нейкі канторскай працай. Яе павінен быѓ ведаць эга лепш.
  
  
  "Як бы нас быѓ добры Вашынгтон, - сказаѓ ён, - я мяркую, што ёсць месцы і лепей".
  
  
  - Не для цябе, - сказаѓ я.
  
  
  Хоук засмяяѓся. - Як наконт водпуску, Нік?
  
  
  Мае бровы ѓзняліся да лініі росту валасоѓ, але перш чым Хок паспеѓ атрымаць асалоду ад сваім маленькім здзіѓленнем, яе зноѓ апусціѓ ih.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Што за жарт?" .
  
  
  'Жарт?' - сказаѓ ён, закурваючы яшчэ адну сваю брудную цыгару.
  
  
  - Ты мяне чуѓ, - сказаѓ я.
  
  
  Хоук гуляе пакрыѓджаную нявіннасць. Калі-небудзь яе заплачу каму-небудзь шмат грошай, каб ён зрабіѓ для яго копію "Оскара". - Чаму ты сумняваешся ѓва мне, Нік? Яе калі-небудзь хлусіѓ табе?
  
  
  Нам абодвум прыйшлося засмяяцца.
  
  
  - Сур'ёзна, - сказаѓ ён. - Як наконт паездкі? Ён адкінуѓся на спінку верціцца крэсла, яго вочы вывучалі столь, як калі б гэта была карта свету.
  
  
  "У якое-небудзь прыемнае і цёплае месца, дзе можна пазбавіцца ад арктычнага холаду", - сказаѓ ён.
  
  
  Яе чакаѓ, нічога не кажу.
  
  
  "Ах, возьмем, да прыкладу, Французскую Рыѓеру. Яе, чуѓ, што позняй вясной там прыгожа, як раз перад тым, як туды сцякаюцца турысты. Месца накшталт Ніцы. У мяне было дастаткова інфармацыі. - Паслухайце, - сказаѓ я. "Ты кажаш аб адпачынку або аб працы?"
  
  
  Ідэя Хоука аб сумленным адказе была новым пытаннем. - Ты ведаеш, хто зараз у Ніцы?
  
  
  - Скажы мне, - сказаѓ я.
  
  
  "Проста адна вакол лепшых кіназорак Амерык".
  
  
  Яе сказаѓ. - Сапраѓды?'
  
  
  - Так, сапраѓды, - сказаѓ Хоук з акулавай ухмылкай. - І яна, здаецца, таксама адна. Мінулай ноччу яна была там зусім адна, у Палацы Медитерране , гуляла і прайгравала ѓ рулетку, і ніхто не мог яе суцешыць. Хоук паківаѓ галавой ад "вашы смутку" ѓсяго гэтага. - Добра, - сказаѓ я. 'Яе здаюся. Гэта хто?'
  
  
  Эга вочы трошкі звузіліся, калі ён адказаѓ: "Ніколь Кара".
  
  
  "Ніколь Робіць, - сказаѓ я, - загінула ѓ авіякатастрофе чатыры гады таму".
  
  
  'Сапраѓды?' - сказаѓ Хоук, кладучы мой білет на самалёт праз крэсла.
  
  
  
  Кіраѓнік 2
  
  
  
  
  Ён быѓ сапраѓдным вырадкам.
  
  
  Яе, стаяѓ і глядзеѓ на яго ѓ эга шкляной клетцы, не заѓважаючы нічога, акрамя эга працы. Малюсенькая птушыная мэта, нервовыя вочы, мігатлівыя за парай ачкоѓ, примостившихся на доѓгай дзюбе нос. Эга костлявое цела сутаргава ад нервовага напружання, як быццам ён заѓсёды збіраѓся ѓцячы, калі спалохаѓся. Нікацінавыя пальцы перагортвалі фатаграфіі эга, пакрытым попелам стале. Адзін у сваёй маленькай пакоі з добрым аглядам сваіх шаф для дакументаѓ, якія стаялі там, як вялікія шэрагі надмагілляѓ на перапоѓненым могілках, ён адчуваѓ сябе ѓ сваёй стыхіі. Х'юберт Уиклоу, адданы фактаѓ, захавальнік успамінаѓ, носьбіт забытых дадзеных. Эга імперыі была пыльным архівам Адзінага нацыянальнага інфармацыйнага агенцтва.
  
  
  Прамяні святла, якія прабіліся скрозь забруджанае нью-ёркскі паветра праз высокія вокны пакоя, прыносілі адзінае палёгку. Паветра павіс нерухомы і цяжкі ад пылу ѓ пакоі.
  
  
  У гэтым вялізным маѓзалеі забальзамаванае мінулае: журналісцкія знаходкі палкоѓнікаѓ, якія кіравалі дзе-то ѓ Лацінскай Амерыцы тыдзень або месяц; забойцы, чые злачынствы ѓзбуджалі грамадскасць вакол чатырнаццаці дзен; ашуканцы, спартсмены, прэзідэнты, прэм'ер-міністры, выгнаныя каралі, велізарная інтэрнацыянальная чарада людзей, якія на імгненне заваявалі капрызным увагай прэсы, а затым праслізнулі далей, каб быць практычна забытымі. Але не Хьюберта Уиклоу.
  
  
  У гіганцкіх схованках эга розуму грувасціліся імёны, факты, дадзеныя і статыстыка, як скарбы скнары. Тое, што ён не мог адразу ѓзгадаць па памяці, ён мог знайсці на дзесяць хвіліна, дастаючы мінулае вакол падобных на магілы сваіх скрынь картотечные шаф.
  
  
  Ёсць людзі, якія могуць зрабіць такую памяць прыбытковай, але толькі не Х'юберт Уиклоу. Змесціце эга асяроддзяѓ незнаёмцаѓ, прымусьце эга выступаць і раскажыце эму, як разбагацець, падаючы ѓсяго толькі просты факт, і ѓсё, што вырвалася вакол тонкага эга, дергающегося rta, было бездапаможным заіканнем. Ён паціскаѓ плячыма і працягваѓ рукі далонямі ѓверх. Ён слаба пакруціѓ галавой. Кроплі банк гулялі на яго лбе і скочваліся па носе.
  
  
  Х'юберт Уиклоу быѓ надзелены дзіѓным і тонкім геніем. Вырадак было для яго добрым пропіссю. Іншы таксама.
  
  
  Яе прачысціѓ горла.
  
  
  Здрыгануѓшыся, ён падняѓ вочы. Рука дакранулася груды фатаграфій на падлозе. Эга твар пачырванеѓ. Рука пляснула па цьмее цыгарэты ѓ попельніцы, прамахнулася і покатила цыгарэту па стале.
  
  
  - Кравец вазьмі, - сказаѓ ён. 'Чорт.'
  
  
  - Супакойся, - сказаѓ я. "Гэта проста я."
  
  
  Эму ѓдалося знайсці сваю цыгарэту, і цяпер, сагнуѓшыся напалову ѓ крэсле, ён старанна вышукваѓ фатаграфіі пад сваім сталом.
  
  
  Эга словы закружыліся скрозь клубы дыму. - Дазвольце мне спачатку прыбраць беспарадак. Вунь там. Праклён.' Яе пачуѓ, як ён стукнуѓся галавой аб крэсла ѓнізе, а затым зноѓ з'явіѓся са сваімі фатаграфіямі; счырванелым, але доволтный.
  
  
  Ён акуратна паклаѓ ih крэсла, устаѓ і працягнуѓ руку. - Як справы, Нік?
  
  
  - Як заѓсёды, - сказаѓ я. 'А ѓ цябе?'
  
  
  "Я раблю ѓсё, што магу", - сказаѓ ён.
  
  
  Ён узяѓ стос фатаграфій з крэсла ѓ кутку свайго пакоя і паклаѓ ih падлогі. - Сядайце, - сказаѓ ён.
  
  
  'Саджуся.'
  
  
  Уладкаваѓшы свой шкілет зваротна якое верціцца крэсла, ён пагасіѓ цыгарэту, запаліѓ другую, прыставіѓ яе да кутка rta і хутка зацягнуѓся. Попел праляцеѓ па паветры і прызямліѓся эму на кашулю. "Усё яшчэ аб'яднаныя прэса і тэлеграфныя службы?" Гэты псеѓданім быѓ адзіным, што ён калі-небудзь паказваѓ на забароненую тэму маёй працы. - Сапраѓды, - сказаѓ я.
  
  
  "Ну, што мы можам зрабіць сёння для нашых калегаѓ-журналістаѓ?" - спытаѓ ён з усмешкай.
  
  
  - Мне патрэбна інфармацыя, - сказаѓ я.
  
  
  Х'юберт слізгануѓ наперад па стале. - Раскажыце мне пра гэта, - сказаѓ ён.
  
  
  - Ніколь Робіць, - сказаѓ я.
  
  
  "Загінула 3 сакавіка 1972 года ѓ авіякатастрофе ѓ аэрапорце Франкфурта, у выніку якой загінулі трыццаць шэсць пасажыраѓ і экіпаж "Каравэлы", найманай..."
  
  
  Яе падняѓ руку. "Хууууууу ".
  
  
  "Я не хацеѓ прымушаць цябе адчуваць, што мяне там больш няма".
  
  
  - Гэта нават не прыходзіла мне ѓ галаву, - сказаѓ я. "Давайце спынімся на дэталях. Па-першае, вы ѓпэѓненыя, што яна мёртвая?
  
  
  'Без сумневу.'
  
  
  Яе спытаѓ. - "Хіба вы ніколі не чулі нічога адваротнага? "Сумневы ѓ апазнанні тэл Чуткі, якія вы заѓсёды чуеце ѓ такіх выпадках: не зусім памёр, жудасна знявечаны, зачынены дзе-то ѓ гасцініц?"
  
  
  - Няма, - сказаѓ Хьюберт. - Яна мёртвая. Ніхто, нават фанг-клуб, не выказаѓ іншага меркавання".
  
  
  "Ніколі ніякіх указанняѓ на адваротнае?"
  
  
  "Не, абсалютна няма".
  
  
  - Добра, - сказаѓ я. "Пачала другі і апошні лейцара: выкажам здагадку, яе сустракаю жанчыну, якая займаецца выглядае ѓ дакладнасці, як Ніколь Прымушае, так бы мовіць, поѓны званка. Адкуль мне ведаць, сапраѓдная яна ці самазванка?
  
  
  - Цяжкая задача, - сказаѓ Хьюберт. Ён патушыѓ цыгарэту, ставіце рукі за галаву і адкінуѓся назад, зачыніѓшы вочы. - Ніколь Робіць, - прамармытаѓ ён. Ніколь Робіць. Вы павінны ведаць яе дадзеныя. Аленка, рост, колер вачэй, валасы. Яна бландынка ад прыроды ці была. Ён казаѓ задуменна. "Самыя важныя дадзеныя - гэта проста факт. Вам трэба што-то асаблівае, чаго вы яшчэ не бачылі ѓ кіно".
  
  
  'Голас менавіта?'
  
  
  "Як маленькая радзімка, вельмі высока на ѓнутранай баку яе левага сцягна".
  
  
  'Дакладна?'
  
  
  "Больш, чым проста чуткі", - сказаѓ ён. "Я не магу ѓспомніць, адкуль ёй гэта прачытаѓ, але я веру гэтаму. Думаю, ты можаш на гэта разлічваць, Нік. Гэта лепшае, што я магу вам прапанаваць.
  
  
  Яе ѓстаѓ і паціснуѓ эму руку. "Я не ведаю, як ты гэта робіш, - сказаѓ я, - але ты цуд".
  
  
  Х'юберт дазволіѓ сабе даволі ухмыльнуться і ѓстаѓ. "Ёсць яшчэ што-што, што табе можа спатрэбіцца ведаць, Нік". Яе кінуѓ на яго запытальны погляд.
  
  
  "Вы пачатку другі чалавек, які праяѓляе вялікую цікавасць да Ніколь Кара, які зайшоѓ да мяне за апошнія шэсць тыдняѓ".
  
  
  - Працягвай, - сказаѓ я.
  
  
  "Як вы ведаеце, Uni-National News мае дачыненне не толькі да прэсе. Мы таксама з'яѓляемся камерцыйным агенцтвам. Любы жадаючы можа зайсці сюды і купіць тое, што мы прапануем. У асноѓным гэта фатаграфіі, у асноѓным для кніг. Каля шостай тыдняѓ таму сюды зайшоѓ хлопец і гатэль купіць копіі ѓсіх фатаграфій Кары ѓ нашым архіве".
  
  
  "У вас ужо былі такія просьбы, ці не так?"
  
  
  - Часам, - сказаѓ Хьюберт. "Звычайна, аднак, яны спачатку прыходзяць сюды, каб праглядзець усе фатаграфіі, а толькі потым казаць ім, што яны хочуць. Гэты хлопец купіѓ не гледзячы. Гэта была першая незвычайная асаблівасць.
  
  
  - А другая?
  
  
  "Па-другое, у апошнія некалькі гадоѓ не было асаблівага цікавасці да Ніколь Прымушае. Потым яе смерці было выпушчана некалькі кніг. Выйшлі аднаразовыя мемуары фанг-клуба. І гэта было ѓсё. Затым мы атрымалі запыт на адну фатаграфію, каб праілюстраваць папулярную гісторыю тых гадоѓ. Так што прасіць у нах усё, што ѓ нас было, было пачатку другой эга незвычайнасцю".
  
  
  - А трэцяя? .
  
  
  - У цябе ёсць дзяѓчына па імя Вільгельміны. Гэта было зацвярджэнне, а не лейцара.
  
  
  Вільгельміны - даволі смертаносная сяброѓка, дакладней, пісталет тыпу Люгер. Яна ніколі не была далёка ад мяне. Не больш, чым Х'юга, мой штылет і П'ер, газавая бомба.
  
  
  - У гэтага хлопца была такая дзяѓчына, - сказаѓ Хьюберт. "Пад левай пахай".
  
  
  'Як ён выглядаѓ?'
  
  
  - Здаравяк, - сказаѓ ён. - Адзін па гэтае широкоплечих, каржакаваты тыпавы. Твар, як у неандэртальца. Вочы схаваныя за сонцаахоѓнымі акулярамі. Шрамм звяртаецца на левай скуле, каля двух з паловай цаляѓ у даѓжыню.
  
  
  - Ён сказаѓ, што збіраѓся рабіць з гэтымі фатаграфіямі? "Гэта было амаль усё, што ён сказаѓ. Ён сказаѓ, што хлопец, на якога ён працаваѓ, быѓ без розуму ад нах.
  
  
  - Ты ведаеш эга імя?
  
  
  Х'юберт пакапаѓся ѓ сабаку квітанцый ѓ скрыні крэсла. "Табе спадабаецца, Нік", - сказаѓ ён, выбіраючы адну.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на паперу, якую ён мне працягнуѓ. Подпіс кліента была ѓнізе. Побач крамзолі, якія зганьбілі б шасцігадовага дзіцяці: Джон Сміт.
  
  
  "Ён быѓ так жа цудоѓна, як і выглядаѓ", - заѓважыѓ Хьюберт. Павінна быць, у тым, як ён паглядзеѓ на свайго старога сябра, было што-то вінавацяць, таму што эга голас амаль абсурдна, як абарона. - Ідзем, Нік. Адкуль яго мог ведаць? Любы можа зайсці сюды і купіць усё, што захоча".
  
  
  - Не звяртай на мяне ѓвагі, - сказаѓ я. - У рэшце рэшт, гэты чалавек мог быць зусім пецярбургу. Можа быць, гэта проста супадзенне.
  
  
  "Вядома," сказаѓ Х'юберт, калі яе абалонка k дзень. 'Ёсць і такі шанец.'
  
  
  Яе зноѓ паціснуѓ эму руку і развітаѓся. Ён працягваѓ глядзець, пакуль яе ішла па доѓгім калідоры да ліфта.
  
  
  "Да пабачэння, Нік", - пачуѓ яе голас эга. 'Беражы сябе. Будзь асцярожны.'
  
  
  
  Кіраѓнік 3
  
  
  
  
  'Беражы сябе. Будзь асцярожны.'
  
  
  Гэтыя словы не мог заглушыць нават люты роѓ рухавікоѓ у трыццаці тысячах футаѓ над Атлантыкай. Усё гэта было злавесным. Адпачынак, які не быѓ адпачынкам. Пракляты Ястраб. Прыгожая дзяѓчына, якая займаецца, можа быць ці не быць мёртвай.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на свой паднос з ежай. Па сукенка карычневага соуза, навакольнага кавалак недожаренного мяса, нібы вока цыклопа, глядзеѓ спалоханы кавалак лука.
  
  
  Цень перасекла мой погляд.Яе пачуѓ, як сцюардэса спытала. - 'Не галодны?'
  
  
  Яе, паківаѓ галавой.
  
  
  Яе доѓгая тонкая рука прайшла перада мной, каб узяць паднос.
  
  
  Яе апярэдзіѓ узяѓшы шклянку віскі. - Мне гэта падабаецца, - сказаѓ я. - Можа быць, гэта дапаможа мне заснуць.
  
  
  - Так, - сказала яна. - Гэта таксама одзіна па ѓсім спосабаѓ. Яе, паглядзеѓ на пару ярка-блакітных вачэй і гарэзную ѓсмешку.
  
  
  "Я чуѓ, што ёсць і іншыя напоі".
  
  
  - Так, - сказала яна. - І лепш для тваёй запечаныя.
  
  
  Яе запаліѓ адну вакол сваіх цыгарэт з залатым муштуком. - І для лёгкіх таксама, я думаю.
  
  
  - Так, - сказала яна. - Для лёгкіх таксама. Вы спыніцеся ѓ Парыжы?
  
  
  'Няма. У мяне перасадачны паездкі па Орлі праз сорак мін, затым таго, як мы там прызямлімся.
  
  
  'На жаль. У адваротным выпадку ёй мог бы паказаць вам славутасці.
  
  
  - Так, вядома, - сказаѓ я. - Але, можа быць, у іншы раз.
  
  
  'Магчыма.'
  
  
  Яна ѓзяла ліст і павярнулася , каб сысці .
  
  
  "Думаю, табе лепш прынесці мне яшчэ віскі", - сказаѓ ёй гэй, ззаду.
  
  
  Чортаѓ Хоук, зноѓ падумаѓ я. Нават скотч не дапамог бы мне.
  
  
  Яе ѓсё яшчэ быѓ у дрэнным настроі, калі ѓ той жа дзень прызямліѓся ѓ аэрапорце Ніцы на рэйсе вакол Парыжа. Па таксі, якое пастаѓляла мяне ѓ гатэль Beau Rivage Quai des Etats-Unis , яе мог бачыць залітую сонцам роѓнядзь Міжземнага сукенка з аднаго боку. З іншага - амаль бесперапынная лінія гатэляѓ, віл і вышынных будынкаѓ, якія штурхаюць іншы іншы, як сука распешчаных дзяцей на легендарных гульнявых пляцоѓках багатыроѓ.
  
  
  Мой нумар быѓ з выглядам на моры. У высокія французскія дзень дзьмуѓ прахалодны ветрык. Яе распакаваѓ свае сумкі, паклаѓшы Вильгельмину, Х'юга і П'ера ѓ два згорнутых ручнікі і панёс ih на галечный пляж.
  
  
  Цэлы гадзіну яе ляжаѓ з заплюшчанымі вачыма, слухаючы шэпт вады аб бераг.
  
  
  Калі яе, вярнуѓся ѓ свой пакой, не было неабходнасці рабіць звычайную праверку. Нельга было адмаѓляць той факт, што хто-то быѓ ѓнутры.
  
  
  На стале для сняданку знаходзілася вялікая кошык з садавінай. У чалавецтва была белай картка, прымацаваная да зялёнай стужцы. Почырк належаѓ нейкаму французскаму лавочнику, але ѓ сапраѓднасці перадатчыка сумневаѓ не было. "Сардэчна запрашаем на Французскую Рыѓеру", - абвяшчала паштоѓка. - Няхай ваш адпачынак будзе ѓсім, на што мы можам спадзявацца.
  
  
  Ястраб - мудак! З таго моманту, як я вярнуѓся на у басейна, ён турбаваѓ мяне бесил, смяяѓся мной назаѓжды. Спачатку меркавалася, што Хсян мог збегчы ад мяне. Тады гэта было не гэтак відавочнае запрашэнне ѓзяць не гэтак відавочны адпачынак. У мінулым таксама былі часы, калі Хоук скупіѓся на падрабязнасці аб заданні. Яго мог гэта зразумець. Былі такія рэчы, якія, як ён ведаѓ, не былі так бяспечныя, як яе ведаѓ, улічваючы рызыка быць схопленым. Да таго ж мне не абавязкова было ведаць усё, каб выканаць сваё заданне. Але, па праѓдзе казаць, яе не амела нам найменшага падання, навошта яе ѓ Ніцы. Якая справа Хоуку, жывая Ніколь Робіць або няма?
  
  
  Мае рукі былі сціснутыя ѓ кулакі. І кроѓ шалёна стукала ѓ вушах. Супакойся, сказаѓ яе сабе. Выкажам здагадку, што стары ѓ сваёй нары на Дюпоне Круг у Вашынгтоне ведае, што робіць. А потым, калі вы не ведаеце, што гэта такое, паспрабуйце даведацца што-небудзь. Проста дазвольце рэчам адбывацца. Менавіта гэта невуцтва дастаѓляе вам столькі непрыемнасцяѓ.
  
  
  Дзеянняѓ. Гэта было тое, што мне было трэба. Тады я заѓсёды адчуваѓ сябе лепш. Час чакання падышло да канца. Яе прыняѓ душ і апрануѓся да вечара. Ва ѓнутраным кішэні камзолы быѓ мой новы пашпарт на імя Нікалас Андэрсан. Куды б яе нам пайшоѓ, пісталет, штылет і газавая бомба можа шакаваць, асабліва калі ахова была настолькі пранікнена, як я падазраваѓ.
  
  
  На гэты раз Вільгельміны, Х'юга і П'ер застануцца. Яны не былі спадарожнікамі Нікаласа Андэрсана, турыста. Але чалавек па імя Нікалас Картэр ѓ рангу Killmaster АХ быѓ бы дурнем, калі б выйшаѓ адзін. Яе ѓваткнуѓ у каѓнер два ляза з адной рэжучай абзой . Трэцяе было ѓ поясе на спіне. Яны ляжалі плазам, нябачныя, абнадзейлівыя і смяротныя.
  
  
  У мяне яшчэ будзе час павячэраць да таго, як пачнецца вячэрняя праца. Выйшаѓшы вакол гатэля, яго павярнуѓ налева, перасёк Quai des Etats-Unis, на наступным куце і пачаѓ доѓгую звілістую шпацыр уздоѓж сукенка да гавані, каб паабедаць дзе-небудзь на свежым паветры, у адзіноце і пры свечках, з смажанымі крэветкамі, рататуя і белым віном. .
  
  
  Яе не спяшаѓся. Цяпер, калі ёй быѓ гатовы дзейнічаць, яе страціѓ гэтую празмерную стымуляцыю . Яе атрымліваѓ асалоду ад ежай і навакольным асяроддзем. З другога боку гавані на ноч заходзілі яхты і траѓлеры. Неба пацямнела, ператварыѓшыся вакол блакітнага ѓ чорнае. У рэстаранах праз дарогу мігцелі агні. Яе зрабіѓ апошні глыток віна і патушыѓ цыгарэту.
  
  
  Калі б у мяне быѓ адпачынак, ён бы ѓжо скончыѓся. Пара было пачынаць.
  
  
  З аголенай грудзьмі, якая падтрымліваецца юнымі рукамі, яна паднялася па сукенка высокай травы і пунсовых кветак, бледная сладострастная предвестница цёмных задавальненняѓ і ѓсёпранікальным асалод для тых, хто гатовы паддацца спакусам ѓнутры крэмавага будынкаѓ. ззаду нах. Калі б у статуі было імя, нікому б і ѓ галаву не прыйшло эга дадаць. Але, улічваючы абстаноѓку, уваход у казіно, магчыма, гэтыя намаганні былі залішнімі. Лэдзі Фартуны будзе дастаткова.
  
  
  Palais de la Méditerranée на Ангельскай набярэжнай у Ніцы не з'яѓляецца нам лепшым, нам горшым казіно на Блакітным беразе. Тым не менш, яно прафесійна, эфектыѓна і аднолькава ветліва, як да турыстам, якія абмяжоѓваюць свой страх і рызыка дзесяццю-дваццаццю далярамі за ноч, так і да гульцоѓ, якія патрабуюць больш высокіх ставак.
  
  
  Наверсе двайны выгнутай лесвіцы, якая вядзе на пачатку другой паверсе, прасьціраецца ва ѓсіх напрамках, вядомай як Les Salons de la Mer , яе, павярнуѓся да Сакратарыяту. За прылаѓкам, больш походившим на шафу, сядзелі двое мужчын у фраках, бледныя, з выглядам непарушнага скептыцызм. Побач з імі сядзела маладая жанчына з цяжкімі вачыма, апранутая ѓ жалобнае сукенка, і дзялілася сваімі сумненнямі адносна чалавецтва, проносившимися перад ih стомленымі вачыма. Некалькі турыстаѓ, відавочна, з аднаго вакол шматлікіх канферэнцый, пастаянна праводзяцца гарадскім саветам Ніцы, сабраліся ѓ крэсла.
  
  
  Прабіраючыся скрозь іх, яе заклаѓ свой пашпарт і пятифранковую манету на прылавак. Манеты хапіла на ѓваходны квіток на адзін вечар. Пятнаццаць франкаѓ за тыдзень, трыццаць за месяц, шэсцьдзесят сезон. Усё, што мне было дазволена зрабіць ѓнутры, яе зрабіѓ вялікую здагадку тут. Яе ставіѓ на саму поспех, ставячы на тое, што за адзін вечар яе выйграю тое, што паслаѓ мне Хоук.
  
  
  Одзіна па ѓсім скептычна выглядевшую мужчын адкрыѓ мой пашпарт "Нікалас Андэрсан", утаропіѓся на фатаграфію, а затым агледзеѓ мой твар.
  
  
  Яе запоѓніѓ форму, пакуль ён правяраѓ мой пашпарт у архіве ѓ куце ззаду яго. Задаволены, ён надрапаѓ маё імя на жоѓтай картцы казіно з двума бардовымі палоскамі збоку і падсунуѓ яе да мяне.
  
  
  Двое ахоѓнікаѓ ля ѓваходу ѓ Les Salons de la Mer кіѓнулі мне, калі ёй падышоѓ да дзень.
  
  
  Яе стаяла на вяршыні трох мармуровых прыступак, што вядуць у раскошны зала; пакой на розных узроѓнях, шырокая і доѓгая, як футбольнае поле, цалкам пакрытая чырвоным. Насупраць мяне пунсовыя шторы атачалі вокны з выглядам на моры. На маленькіх балконах звонку, залітых святлом месяца і вільготным вясновым брызе, пары, пілі напоі і гутарылі, перакрываючы шум вулічнага руху. Паміж мной і гаѓбцамі злева і справа стаялі сталы. Рулетка, косці, баккара, блэкджек, écarté , trente et quarante . Пад мяккім святлом крывава-чырвоных экранаѓ круціліся сярэбраныя шасцярэнькі, карты шапталіся пра зялёную тканіну, стукалі ігральныя косткі і цяклі фішкі ѓ бесперапынным кругавароце страт і прыбыткаѓ.
  
  
  Яе, хутка прайшоѓ праз пакой, спыніѓшыся ѓ адным вакол двух size, каб выпіць. Народу ѓ пачатку сезона, было няшмат. Некалькі столікаѓ былі зачыненыя. Час ад часу над гулам рэзка чуѓся голас: " Рыен ne va plus", і тут яе пачуѓ ціканне шарыка па слановай косці аб сценкі рулеткі.
  
  
  Нічога асаблівага ѓ публіцы не было. Амерыканцы стоѓпіліся вакол сталоѓ для блэкджека і гульні ѓ косці . Група баккара складалася ѓ асноѓным праз брытанцаѓ, і пажылых людзей, а міжнародная сцэна была засяроджаная вакол сталоѓ для рулеткі. Там было некалькі усюдыісных японцаѓ ѓ сініх касцюмах, белых кашулях і сапраѓдных гальштуках, два араба, жменька грэкаѓ, некалькі скандынаваѓ, іспанец, немцы, англічане і амерыканцы.
  
  
  Седзячы на сэрвісы крэслах, напружаныя пажылыя жанчыны, узброеныя агрызкамі алоѓкаѓ, схіліліся над аркушамі паперы, распрацоѓваючы строгія сістэмы накшталт д'аламбера і Адмены .
  
  
  Яе ѓстаѓ ззаду адной вакол гэтых старых жанчын за столікам, бліжэйшым да ѓваходу. Там у мяне было ѓ поле зроку, якое не дазваляла нікому пранікнуць незаѓважаным праз галоѓны ѓваход.
  
  
  Даѓ па аднаму круп'е дзвесце пяцьдзесят франкаѓ. "У фішкі па пяць", - сказаѓ ёй эму. Купюры зніклі ѓ настольным сейфе праз прагную шчыліну з латунным носікам. Вакол скарбніцы, поѓнай рознакаляровых жэтонаѓ рознай вартасці, да мяне скользнуло пяцьдзесят жоѓтых дыска. Ёй дазволіѓ ім дажджом сцячы ѓ хвіліну камзолы.
  
  
  На якое-той час ёй дазволіѓ сабе заснуць пад звонам ставак, грукатам кола, рытуальнымі крыкамі круп'е, слитыми ѓ бясконцы рытм:
  
  
  - Нава . Румяны. Парушэнне. Faites fox jeux. Рыен не й плюс. Кинз. нуар. Парушэнне. Vous Faites jeux. Рыен не й плюс. Шруба-хуит. Румяны. пара. '
  
  
  Кожны раз, калі дзверы адчыняліся, яе з надзеяй падымаѓ вочы, але дарэмна.
  
  
  Яе палез у хвіліну і пачаѓ рабіць стаѓкі. Часам крэсла забіраѓ мае фішкі, часам аддаваѓ. Мае думкі былі толькі напалову аб коле. Яго гуляѓ па больш высокіх стаѓках.
  
  
  Прайшло паѓтары гадзіны. Дзевяць, яе пераключыѓся на стаѓкі на асобныя колькасці. Яе проста пакласці суму літаральна ѓ Nike Картэры, даведзеная да дзесяці - і прайграѓ. Яе проста пакласці суму літаральна ѓ Нікаласа Андерсоне, паставіѓ на шаснаццаць і зноѓ прайграѓ. Яе проста пакласці літары Дэвіда Хока, паставіѓ на дзевяць і прайграѓ. Яе скончылася колькасць літаральна ѓ Ніколь Прымушае і зноѓ пастаѓлена на дзесяць.
  
  
  Мая фішка была толькі ѓ ліку на зялёным лісце, шанец, 37 да 1. Круп'е шевельнул запясцем, і велізарнае кола пачало круціцца супраць гадзіннікавай стрэлкі. Мяч па слановай косці кінуѓся ѓ кола па гадзінны стрэлцы, супраць патоку чорнага дрэва, нібы метэор ѓ начным небе. 'Рыен ne va plus, - раѓнуѓ круп'е. Кола замарудзілася. Мяч выпаѓ з-пад абадка, пераскочыѓ праз перагародкі, запаволіѓся, падскочыѓ раз, другі і зваліѓся ѓ скрынку нумар дзесяць. Граблі падштурхнулі да мяне стос жоѓтых фішак і адну ружовую стофранковую.
  
  
  Яе падабраѓ ih, сунуѓ некалькі жоѓтых круп'е, зрабілі стаѓку, і нахіліѓся, каб сабраць астатнія.
  
  
  Калі яе зноѓ падняѓ погляд, яна знаходзілася там, адкрытыя насупраць мяне, па іншы бок крэсла. Яна была захапляльнай. Мядова-светлыя валасы, прыбраныя з яе загорелого асобы і перавязаныя бледна-зялёнай стужкай, агалялі высокія скулы, подпираемые прыгажосцю, якую не можа прасачыць час. Тонкае белае сукенка з нізкім выразам на шыі, каб паказаць пышнасць яе поѓных грудзей, навісаѓ з яе багатым складзенага цела. Яе, убачыѓ, што нішто не перашкаджае яе цвёрдым соску прыціснуцца да прахалоднай пяшчотнай тканіны.
  
  
  Яна палезла ѓ кашалёк і выцягнула банкноту ѓ сто франкаѓ. "Пяць фішак", - сказала яна круп'е.
  
  
  Ён спрытна абгарнуѓ купюру вакол драѓлянага дыска і пусціѓ яе ѓ медны жолаб прагавітае аркай. Яна ѓзяла сумку пад мышку, і абедзвюма рукамі сціснула фішкі, як дзіця, які сціскае гару печыва. Жэст быѓ настолькі нявінным, што мне давялося ѓсміхнуцца. У гэты момант яна падняла вочы і ѓтаропілася на мяне праз крэсла, вачыма, бліскучымі, як гарачыя смарагды. Потым яна зноѓ апусціла вочы, з замяшаннем на гэтыя скулы і працягвала глядзець на крэсла. Выраз яе твару стала сур'ёзным, змрочным. Працягнуѓшы руку паміж тымі, хто сядзіць гульцамі, яна працягнула адну вакол сваіх жоѓтых фішак на сямёрку. Яна прайграла, пастаѓлена на шаснаццаць і прайграла. Яна пастаѓлена на семнаццаць і прайграла. Яна пастаѓлена на дзевятнаццаць і прайграла. Яна пастаѓлена на дваццаць шэсць і прайграла. Яна пастаѓлена на трыццаць тры і прайграла.
  
  
  Дзесяць разоѓ запар яна ставіла на адно лік, горшыя шанцы на стале, і дзесяць разоѓ запар прайгравала. Цяпер яе дыханне пачасцілася, і ад хвалявання яе грудзей рухаліся ѓверх і ѓніз, спусташаючы тонкую тканіну сукенкі. Рукі з ружовымі лакаванымі пазногцямі, сжимавшие яе тающее скарб, дрыжалі, і потым яшчэ двух тураѓ яна змагла ѓтрымаць тое, што засталося, у адной руцэ.
  
  
  Яе ніколі не думаѓ, што яна гуляе для задавальнення. Тонкі пласт банк блішчаѓ на яе шыі знізу, і аднойчы, калі кола павярнулася, яна прыкусіла губу. Яе, глядзеѓ, як пальцы яе правай рукі выцягнулі яшчэ адзін радок скіду па раставаѓ запасу яе левай рукі.
  
  
  Яна паглядзела на яго. Ee вусны, якія паклалі нямыя словы. - Калі ласка, - сказала яна. 'Калі ласка.'
  
  
  Яна ставіць перад сабой фішку пад нумарам дзевяць. Рытуал паѓтараѓся: кручэнне колы супраць гадзінны стрэлкі, зала ѓ другі бок; у той момант, калі мяч зваліѓся, пачуѓся крык: " Рыен ne va plus" і цішыня, у якой гульцы чакалі.
  
  
  Нават калі б ёй быѓ глухім, усё, што мне трэба было зрабіць, гэта штогод гэй, у вочы, каб даведацца вынік. Дзве слёзы хлынулі з-пад яе стагоддзе, балансуючы там, каб скаціцца па яе шчоках. Яе, бачыѓ, як яе цела напружыѓся. Яна з цяжкасцю сглотнула, і яе слёзы спыніліся.
  
  
  Яна паглядзела на сваю руку. Засталося шэсць фішак. Яе доѓгая карычневая рука абхапіла адну вакол іх і змясціла яе пад нумарам дваццаць чатыры. На гэты раз яна закрыла вочы, калі кола павярнулася. Вынік быѓ не лепш. Не прайшло і дзесяці хвілін, як у нах засталося ѓсяго дзве фішкі. Хваляванне яе не зменшылася, але цяпер яна, здавалася, амаль змірылася са сваім няшчасцем. Яна не вагалася. Яна ставіць перад сабой фішку пад нумарам трынаццаць.
  
  
  - Шчаслівая, - паклікаѓ яе і далей праз крэсла.
  
  
  Яна паглядзела на мяне і паспрабавала ѓсміхнуцца. Але яна не магла спыніць дрыжыкі падбародка і вуснаѓ, а вочы яе блішчалі ад мальвы. Яна зноѓ прыкрыла ih, пазбягаючы майго позірку.
  
  
  Яе працягваѓ глядзець на нах. На заднім фоне уверсе адкрылася дзверы. Увайшоѓ мужчына. Ён быѓ падобны на таго здоровяка, які збіраѓ звесткі аб ёй.
  
  
  
  Кіраѓнік 4
  
  
  
  
  Ён пастаяѓ там ѓсяго долю секунды, перш чым эга вострыя вочкі высачылі і далей. А затым эга суперглянцевые чорныя востраканцовыя балетныя тэпцікі з грукатам скаціліся ѓніз па лесвіцы да чырвонай дывановай дарожцы. Яе ѓжо падыходзіѓ вакол крэсла да яе.
  
  
  Шчыра за ёй, усміхаючыся ад жорсткага задавальнення, якое сморщило эга шрамм звяртаецца на шчацэ, ён падняѓ руку і ѓсадзіѓ свае пульхныя пальцы ѓ плоць яе правай рукі, ледзь вышэй локця. Ён што-то прашаптаѓ гэй вуха.
  
  
  Яна напружылася, твар яе застыѓ ад страху. Рашучая, але асцярожная, баючыся прычыніць непрыемнасці, яна паспрабавала вырвацца вакол эга настойлівай хітрыкі. Ee загарэлай скуры віднеліся белыя плямы ад грубага ціску хітрыкі эга.
  
  
  Яе падышоѓ да яе з іншага боку, уся дабрыня і нявіннасць.
  
  
  "Ах, ты там," рэхам паѓтарыць яго. - Я ѓжо пачаѓ думаць, што страціѓ цябе. Калі табе надакучыла рулетка, як наконт выпіць?
  
  
  У якая рушыла цішыні яго пачуѓ, як круп'е сказаѓ: " Адзінка ". Яна зноѓ прайграла.
  
  
  Калі танныя духі агарнуѓ яго, як смурод па каналізацыі, а яго чорны шаѓковы касцюм заблішчаѓ у мяккім святле казіно, Поллард Уиллоу апусціѓ руку і зрабіѓ на мяне ѓсе свае разумовыя здольнасці. Нягледзячы на духі, нягледзячы на свой касцюм, ён заѓсёды будзе мець выгляд чалавека, які правёѓ большую частку свайго жыцця ѓ харчэѓню, дзе мухі ходзяць над пірагамі.
  
  
  - Хто ты, кравец вазьмі? - спытаѓ ён шэптам. Гэта быѓ добры знак. Ён не збіраѓся ладзіць сцэну.
  
  
  'Можа, Г-н Сміт? быѓ мой рэѓматызму.
  
  
  Ён сказаѓ. - " А ?"
  
  
  Яе не шталь глядзець на яго. - Ну, як наконт выпіць? - сказаѓ яе эй. - Ты выглядаеш так, як быццам цябе нядрэнна асвяжыцца.
  
  
  - Так, - сказала яна. 'Ды, дзякуй. Вядома, магу.
  
  
  - Што ж, тады гэта выдатна, - сказаѓ я. - "Пойдзем?"
  
  
  - У гэтай дамы прызначаная сустрэча ѓ іншым месцы, - сказаѓ ён.
  
  
  - Ты кажаш гэта, - сказаѓ я. - Але дзіѓна, што яна мне пра гэта не сказала.
  
  
  - Паслухай, малы, - сказаѓ ён. - Паслухайся у мяне добрага савета і прэч адсюль. Не совай свой нос у тое, што цябе не тычыцца.
  
  
  "Так, але яно тычыцца мяне," сказаѓ я. - Вы чулі маладую лэдзі. Яна хоча выпіць са мной.
  
  
  Эга твар пачырванеѓ. "Не прымушай мяне цябе пытацца занадта шмат разоѓ", - сказаѓ ён.
  
  
  Эга рука нядбайна адкінула куртку, наѓмысна паказваючы мне тое, што было заткнуто за пояс, а таксама паказваючы мне, што ѓ яго больш мужнасці, чым здаровага сэнсу, і што бяспека Пале - дэ-ла - Медитеране не так надзейная, як ён думаѓ. Мяркуючы па ён dolly секунды, што я ѓбачыѓ, гэта зброя, мне здалося, што ён падтрымаѓ сваю трансмісіі мексіканскім Trejo .22, Model 1. Мексіка, можа быць, і не вядомая сваёй зброевай прамысловасцю, але тым нешматлікімі красунямі, якія родам адтуль прыходзяць гэтак жа прыязныя, як пироманьяк на пороховом караблі. Мадэль 1 - бруднае і вельмі незвычайнае зброю. У яго ёсць селектар у левым верхнім куце крамы. Калі вы перагортвайце эга і націскаеце на спускавы кручок, пісталет робіць восем стрэлаѓ аѓтаматычнай чаргой.
  
  
  Дзяѓчына задыхалася. - Не будзь ідыётам, Гвіда, - сказала яна.
  
  
  - Я не думаю, што ты эга выкарыстоѓваеш, - сказаѓ ёй эму.
  
  
  - Я б не шталь рызыкаваць.
  
  
  - Я спадзяваѓся, што ты гэта скажаш, - сказаѓ я.
  
  
  Яе асцярожна ѓзяѓ яе за руку, і мы разам накіраваліся да дзень. Ззаду нас Гвіда прамармытаѓ праклён.
  
  
  Эга, розум, ці што там хавалася за гэтым неандертальским ілбом, павінен быѓ прайсці праз немалую барацьбу, каб прыйсці да зняволення або ѓспомніць, што хто-то загадаѓ яму было зрабіць. Ён не здаѓся мне тыпам, які стане геніем ѓ раздзеле незалежнага мыслення.
  
  
  Між тым, верагоднасць таго, што ён адкрые агонь, памяншалася з кожным цаляй, калі мы павялічвалі адлегласць паміж намі. Гвіда быѓ навучаны дзейнічаць, а не думаць, і калі ён адразу ж прыступіць да справы, каб абдумаць сітуацыю, у нас будзе дастаткова часу, каб прагуляцца да Парыжа.
  
  
  Пакуль утрымліваѓ яе напружанае цела дзяѓчыны з ліній агню, мы паспяшаліся да дзень. У Гвіда больш мужнасці, чым здаровага сэнсу, але кожная секунда пацвердзіла маё перакананне, што ён быѓ запраграмаваны пазбягаць яркіх сцэн.
  
  
  Гэта было ѓсяго толькі некалькі секунд, перш чым мы дасягнулі вяршыні лесвіцы, але гэта заѓсёды здаецца даѓжэй, калі адзін вакол гэтых задаволеных кур'ерам кліентаѓ перамолвае што-то ѓ сваёй галоѓ.
  
  
  Прайшоѓшы праз дзверы, мы прайшлі праз пярэдні пакой да левага крыла лесвіцы, якая займаецца двума аркамі спускалася ѓніз да ѓваходу ѓ Палац Медитерране .
  
  
  Праз некалькі імгненняѓ яе пачуѓ цяжкія shaggy на іншай лесвіцы і, зірнуѓшы на той бок, убачыѓ, як Гвіда прабег ѓніз, амаль побач з намі. Эга вочы з-пад стуленых броваѓ былі поѓныя лютасці.
  
  
  Ён быѓ усяго ѓ двух-трох кроках ад нас, калі мы выскачылі па параднай дзень Палаца ѓ халаднаватую ноч. Шукальнікі задавальненняѓ ѓсё яшчэ прыходзілі, хоць і ѓ меншай колькасці. Калі яе, азірнуѓся, перад уваходам праслізнулі чорны "Сітраэн" і белы "Мэрсэдэс". Калі мы праходзілі mimmo статуі Лэдзі Фартуны, яе ѓбачыѓ, што Гвіда стаіць нерухома, пухлы сілуэт на фоне агнёѓ казіно, ён падымае кулак і махае ім.
  
  
  - Бяжы, - сказаѓ яго дзяѓчыне.
  
  
  - Так, - сказала яна. 'Яе ведаю.'
  
  
  Мы пабеглі па Ангельскай набярэжнай. Лёгкі туман, які ідзе ѓглыб сушы, сукенка, пакрываѓ ланцужок агнёѓ ля ѓваходу ѓ бухту Анёлаѓ, як мяккую тканіну. У цяжкім паветры ѓздоѓж слупоѓ бязвольна віселі трохкаляровыя вымпелы, якія павінны былі надаваць дарозе святочны выгляд. Рух супакоілася, цішыню парушаѓ рэдкі роѓ рухавіка.
  
  
  Дзіѓны, злавесны паветра вісеѓ над берагам, адчуванне сырой гнілыя, нарастаючай у змроку, водбліск сапраѓднай весялосці дня і вечара, цяпер рассеяны крадущейся ноччу.
  
  
  У цішыні мы паспяшаліся скрозь сьвяты і цень. Тэраса гатэля "Вэстмінстэр" была хістацца жоѓтымі лямпамі, а жоѓтыя свечкі мігцелі на століках звонку, дзе пажылыя госці, ахінуѓшыся ад волкасці, пілі каву і змагаліся з абдымкамі самотнага скляпенні. Для гатэлем віднелася паѓразбураная віла Пратт, знежывелая за шырмай вакол пальмаѓ і обветренных аканіц.
  
  
  Яе, азірнуѓся. Ад Гвіда не засталося і следу. Тым не менш, у мяне было адчуванне, што за намі сочаць. Мы мінулі гатэль "Вест-Энд" і музей Масена , дзе паміж пальмамі за жалезнымі варотамі гулялі пражэктары. Наперадзе на фоне залітага месяцовым святлом неба, нібы пухлая жаночая грудзі, відаць быѓ купал гатэля "Негреско".
  
  
  Яе, спыніѓся і павярнуѓ дзяѓчыну да сябе тварам . Яе твар пачырванеѓ ад узбуджэння, а вочы заблішчалі. Ee цела на імгненне скользнуло па мне.
  
  
  - Дзякуй, - сказала яна, затаіѓшы дыханне. 'Дзякуй, сэр...'
  
  
  - Андэрсан, - сказаѓ я. "Нікалас Андэрсан".
  
  
  - Што ж, дзякуй, містэр Андэрсан.
  
  
  - Пакуль не падзякаваѓ мяне, - сказаѓ я. - Я не ѓпэѓнены, што ты ѓжо выбраѓся праз лясы. Думаю, вашым сябрам Гвіда быѓ не ѓ захапленні ад таго, што адбылося ѓ казіно.
  
  
  - Няма, - сказала яна. "Дакладна няма. Будзе больш цяжкасцяѓ. Значна больш праблем.
  
  
  - Скажы мне, - сказаѓ я. - Цябе клічуць Ніколь Робіць?
  
  
  Яна доѓга глядзела мне ѓ вочы. Прыгожы твар, у якім нявіннасць якім-то чынам змешвалася з абяцаньнем вытанчанай страсці, цяпер выказваѓ адчай.
  
  
  "Многія людзі вераць у гэта", - адказала яна. "Па крайняй меры, адзін чалавек упэѓнены ѓ сабе".
  
  
  Гэта быѓ рэѓматызму, які нічога не вырашаѓ, але перш чым яе паспеѓ сказаць больш, выказванне безнадзейнасці знікла з яе твару. Яна гарэзна ѓскінула галаву. - Містэр Андэрсан, - сказала яна. - Я мяркую, вы гатэляѓ прапанаваць мне выпіць. Ці ёсць лепшы час, чым цяпер?
  
  
  Бар Негреско амаль вымер. Велізарная пакой нагадвала змрочную пячору са слабым ружовым святлом, абраным для таго, каб ліслівіць завялай скуры старых.
  
  
  Мы сядзелі побач на сіняй лаве за круглым сталом з мармуровай стальніцай, покоившейся на штучнай леапардавай шкуры.
  
  
  Яе зноѓ адчуѓ яе далікатную прыгажосць дзяѓчыны, цеплыню яе моцнага сцягна побач з маім на сіняй лаве, выгін яе грудзей, класічную форму асобы, пышнасць залаціста-каштанавых валасоѓ ... смарагдавае хваляванне ѓ яе вачах.
  
  
  Афіцыянт у белай куртцы падплыѓ да нас з завучаным знявагай гатэля, схільнага дагаджаць крайнасцяѓ па гусце.
  
  
  'Што ты хочаш выпіць?' - спытаѓ у яго дзяѓчыну.
  
  
  Яна хітра засмяялася, як падлетак, якога выпусцілі на вілі ѓ кавярні.
  
  
  - Ах, - сказала яна. - Я сапраѓды не думала пра гэта. Павінна прызнацца, што я не зусім знаѓца выпіѓкі, але аднойчы ёй у галаву выпіць цэлую кактэйльную карту.
  
  
  Шоргаючы нагой, афіцыянт выказваѓ ціхую сумесь турботы і бясконцага адхіленні прыемнай балбатні. У мяне было спакусу прапанаваць эму стыпендыю ѓ тэатральнай школе.
  
  
  Рука дзяѓчыны порылась паміж двума сподкамі з алівамі і крекеры, каб падабраць паштоѓку.
  
  
  "Я паспрабую гэта," сказала яна.
  
  
  На картцы было напісана: "Каралеѓскі Негреско 14 F".
  
  
  Гэта была кампазіцыя па кирша, малінавага сіропу, апельсінавага соку і шампанскага Moet. Проста прачытаѓшы гэта, мой страѓнік ѓспалымніѓся ад паѓстання.
  
  
  "Не, я не думаю, што вы эксперт", - сказаѓ яе эй.
  
  
  Яе сказаѓ афіцыянту: "Адзін Каралеѓскі Негреско". А скотч з лёдам. Ён пакланіѓся і пайшоѓ.
  
  
  У барэ Негреско цяжка схавацца. На самай дэла, гэта выдатнае заканчэнне ваеннага město, каб быць вельмі прыкметным, таму яго быѓ рады быць там. Гэта было таксама прычынай, па якой я пайшоѓ сюды пасьля таго, як мы пакінулі казіно. Што, у сваю чаргу, зрабіла мяне выключна шчаслівым, што дзяѓчына выбрала гэта месца, каб выпіць. У гэты момант бітвы яго не збіраѓся сыходзіць у падполле. Яе гатэль даведацца больш аб дзяѓчыне, больш пра Гвіда і больш, значна больш пра чалавека, які адправіѓ гэтага пячорнага чалавека ѓ Палац Медитерране. І яе гатэль гэта высветліць, пры гэтым пераканаѓшыся, што мяне ніхто не шукае.
  
  
  Да гэтага часу тхара вечар быѓ бласлаѓлёны. Яе знайшоѓ дзяѓчыну. Гэтая гульня скончылася добра. Гвіда знайшоѓ мяне. І калі б ёй быѓ правоѓ, нябачны чалавек шталь бы сведкам нашага паспешнага уцёкаѓ у "Негреско". І тут вечар быѓ не толькі бласлаѓлёны, але і ледзь пачаѓся.
  
  
  - Мадам, - сказаѓ афіцыянт. Схіліѓшыся ѓ таліі, ён паставіѓ ee напой на круглую папяровую сурвэтку з літарай "Імператарская Н " і словамі " Негреско" і " Ніца " у трох сініх кольцах.
  
  
  "Пане".
  
  
  Яе, павярнуѓся да дзяѓчыны і падняѓ сваю шклянку. - На шчасце, - сказаѓ я.
  
  
  Яна паглядзела на мяне па-над канца шклянкі. Гарэзны і вясёлы погляд знік, вакол яе вачэй. Яе зноѓ убачыѓ слёзы.
  
  
  "Няма, яе сказаѓ. - Я так разумею, для цябе гэта быѓ не такі wouldnt шчаслівы вечар.
  
  
  - Няма, - сказала яна. "Вядома, няма". Яе голас быѓ слабым і адчайным.
  
  
  "Калі вы дараваць мне гэты грубы каментар, - сказаѓ я, - вы ведаеце аб рулетцы столькі ж, колькі і пра выпіѓкі, улічваючы вашу гульню ѓ нах".
  
  
  - Я ведаю, - сказала яна.
  
  
  - Людзі заѓсёды так робяць, - сказаѓ я. "Большасць людзей прыходзяць туды павесяліцца, але вы, відавочна, выраблялі ѓражанне чалавека, які займаецца больш сур'ёзнымі справамі".
  
  
  Яна пахітала галавой. Нават у цьмяным святле яе валасы блішчалі . "Не, містэр Андэрсан..."
  
  
  - Думаю, табе лепш называць мяне Нік, - сказаѓ я. - Добра, - сказала яна. 'Нік.'
  
  
  - Так-то лепш, - сказаѓ я.
  
  
  "Няма, яе была ѓ тым казіно не для забавы".
  
  
  "Вы страцілі дзевяноста пяць франкаѓ," сказаѓ я.
  
  
  - Ты надаеш мне шмат увагі, - сказала яна. "Ну, - сказаѓ я, - я адзін у Ніцы, і вас было цяжка не заѓважыць".
  
  
  Яна коратка ѓсміхнулася. 'Яе, мяркую, што...'
  
  
  Яна палезла ѓ сваю маленькую сумачку. Яе ѓбачыла белы насоѓку, пашпарт, губную памаду і апошнюю, жоѓтую фішку. Яна дастала эга, і з лёгкім пстрычкай дамаглася на мармуровую стальніцу. - Пяць франкаѓ, - прашаптала яна.
  
  
  "Гэта ѓсе грошы, якія ѓ вас ёсць, ці не так?"
  
  
  'Так. Няѓжо таксама гэта так лёгка ѓбачыць?
  
  
  "Баюся, што так."
  
  
  - На самай дэла гэта не пяць франкаѓ, - сказала яна. "Гэта кавалак пластыкі".
  
  
  Яе спытаѓ. - "Чаму для цябе так шмат значыць выйгрыш у гэтым казіно?"
  
  
  Га пачатку другі раз за ноч яе вочы вывучалі мой твар.
  
  
  - Ты не выглядаеш беднай, - сказаѓ я, - ты не выглядаеш галоднай. Не падобна на тое, што табе патрэбна, шведаѓ і прытулак. У мяне не склалася ѓражанне, што вы спрабуеце выйграць адпачынак або універсал каштоѓнасцяѓ. Аб прагнасці таксама не можа быць і гаворкі.
  
  
  - Няма.
  
  
  "Але вы гулялі, каб выйграць шмат грошай. Гэта было важна для цябе.
  
  
  - Так, - сказала яна. - Голас яно.
  
  
  - Думаю, яе гатэль б ведаць, чаму.
  
  
  Яна зноѓ вывучала мой твар гэтымі разумнымі зялёнымі вачыма, цяпер халоднымі і глыбокімі, як мора.
  
  
  'Што ты бачыш?'
  
  
  "Небяспека", - сказала яна. "Цяжкасцях".
  
  
  - Ты можаш мне давяраць, - сказаѓ я.
  
  
  - Так, - сказала яна. - Я таксама так думаю.
  
  
  "Акрамя таго, - сказаѓ я, - маючы ѓсяго адзін радок скіду ѓ пяць франкаѓ, у вас не так шмат выбару".
  
  
  Яе вільготныя, цёплыя вусны адарваліся ад роѓных белых зубоѓ у міжвольнай усмешкі. - Але калі б яго табе не давярала, яе б пайшла, - сказала яна. "Тады яе б паспрабаваѓ знайсці каго-небудзь яшчэ".
  
  
  - Гэта так важна?
  
  
  'Так.' Яна ѓзяла сваю шклянку і зрабіла вялікі глыток.
  
  
  - Хочаш яшчэ?
  
  
  "Я не прывыкла піць, - сказала яна. "Тым не менш, яе лічу, што хачу яшчэ адзін шклянку. Я не ведаю, ці хачу яе быць п'яным, каб забыцца або адсвяткаваць. Так, Нік, яшчэ адзін.
  
  
  Яе паклікаѓ афіцыянта, і мы моѓчкі пачакалі, пакуль ён прынёс яшчэ адзін "Каралеѓскі Негреско".
  
  
  Яна зрабіла яшчэ адзін глыток, і калі яна скончыла, яна, здавалася, прыйшла да рашэння. - Так, - сказала яна. 'Ёй давяраю табе. Спадзяюся, ты па тых хлопцаѓ, якія дапамагаюць. Гэта не зусім для мяне, не толькі для дзяѓчыны, з якой ты аднойчы пазнаёміѓся ѓ казіно.
  
  
  - Я ведаю, - сказаѓ я, супакойваючы яе.
  
  
  "Гэта выходзіць далёка за рамкі вас і мяне. Так, мне трэба выйграць шмат грошай і хутка. Ты бачыѓ гэта. Мне гэта трэба для таго, каб наняць каго-небудзь.
  
  
  Яе падняѓ бровы ѓ невысказанном пытанні.
  
  
  "Хто-то вельмі асаблівае", - працягнула яна. "Я нават не ведаю, колькі гэта каштуе. Ты ведаеш, Нік? Ты ведаеш, колькі каштуе наняць забойцу?
  
  
  Яе, працягнуѓ руку і ѓзяѓ з крэсла жоѓтую фішку. - Пяць франкаѓ, - сказаѓ я.
  
  
  
  Кіраѓнік 5
  
  
  
  
  На імгненне выраз яе твару змянілася на здзіѓленне. Затым, павярнуѓшы да мяне разгубленае твар, яна прытулілася да мяне. Яе, бачыѓ яе вочы, цяпер асветленыя праславутым агнём смарагд, яе вусны растуліліся, набліжаючыся да маіх.
  
  
  У наступны момант яна напружылася. Ee твар стала попельных. Ee погляд быѓ скіраваны ззаду мяне, у бакавую дзверы бара "Негреско".
  
  
  Яе, павярнуѓся. Гвіда быѓ першым, хто яе ѓбачыѓ, некалькі ухмылявшегося. Потым яе ѓбачыѓ угловатого, жилистого кітайца, яго высокае стройнае цела было ахутана чорным з нага да галавы. А паміж імі, асяроддзя гэтых эга слуг, агіднае істота, якога ёй буду ведаць, як доктара Уайта. Лотар Инурис. У той момант, калі яе ѓбачыѓ эга ѓ першы раз, ён iso усіх сіл стараѓся кантраляваць гнеѓ, які ахапіѓ яго, калі ён убачыѓ дзяѓчыну, гатовую прыціснуцца вуснамі да маіх. Ён аднавіѓ сваё выраз твару і сцягнуѓ эга ѓ зморшчыну ветлай сардэчнасці. Гэты выраз добра спалучалася з эга адзеннем: добра пашыты сіні пінжак, шэрыя штаны, кашуля, якая займаецца абвяшчала сябе адным вакол апошніх тварэнняѓ Turnull & Asser ѓ Джереминстрит ѓ Лондане, шаѓковы шалік, і балетныя тэпцікі ад Gucci.
  
  
  Але нягледзячы на ѓсю клопат і выдаткі, якія пайшлі на яго вопратку, доктар Инурис валодаѓ інтэлектам, паняволеных ненармальным і магутным цягай.
  
  
  Эга вочы, эбеновые каралі, рабы эга эмоцый хаваць свае сапраѓдныя намеры, былі пасаджаныя на маленькую асьвятляльнага галаву, увянчаную густымі чорнымі валасамі, зачасанымі назад з вузкага лба. Сама мэта, з тонкімі пурпурнымі вуснамі і вузкімі ноздрамі ѓ вялікім носе здавалася карлікавай па параѓнанні з доѓгім і шырокім тулавам. І ѓсё ж яно не захоѓваюцца намёк на сілу, а толькі на думка аб мяккасці, коренящейся ѓ вечным патуранні сваім слабасцям. Рукі ѓ яго былі незвычайныя. Доѓгія далоні, ненармальна доѓгія, завостраныя пальцы, кароткія пазногці. Рукі хірурга або душыцеля. Гладкае, безбородое твар і дзіѓная хваравіта-бледная скура стваралі ѓражанне, што железистое раѓнавага была парушана, спачатку раскладаючы цела, а затым прымушаючы розум служыць ненатуральным дакучлівым ідэям. Ён выглядаѓ як чалавек, які атрымлівае задавальненне, прычыняючы каму-то боль і падпарадкоѓваючы іншых сваім мудрагелістым вычварэнствам, якія ім кіруюць. Ён злосна выдыхнуѓ. Яе, убачыѓ, што эга шалік злёгку аслабеѓ, агаляючы двайны шэраг бародавак, якія пакрывалі эга тонкую калючы шыю, нібы гратэскавы каѓнер вакол зморшчаных вачэй.
  
  
  Іншыя, падобныя эму, перасякалі мой шлях. Ih падзяляѓ дух самаѓпэѓненасці ѓ паспяховым здзяйсненні неймаверных дэль і вера ва ѓласную геніяльнасць, якая займаецца пераканалі ih ѓ непроницаемом імунітэце да адплаты. Яшчэ да таго, як ён загаварыѓ, яго ѓжо ведаѓ доктара Лотара Инуриса ѓжо як чалавека, чыя прырода не дазваляла нічога, акрамя хлусні.
  
  
  Ён усміхнуѓся і пакланіѓся. Ён падняѓ адну вакол сваіх гнуткіх рук у нерашучага прывітанні і падышоѓ да мяне. Яе, ѓстаѓ, каб павітаць яго.
  
  
  - А, - сказаѓ ён. - На імгненне яе падумаѓ, што мы страцілі цябе. І гэта было б вельмі сумна. Але даруй мяне. Прабачце маю нявыхаванасць. Мне яшчэ трэба будзе прадставіцца. Дазволь мне. Яе доктару. Лотар Инурис.
  
  
  У руцэ, якую ён працягнуѓ мне, не было сілы. Яе выклікаѓ эму ѓсю дабрыню, на якую быѓ здольны. - Прыемна пазнаёміцца, доктар, - адказаѓ я. "Я, Нікалас Андэрсан".
  
  
  "Амерыканец, яе, мяркую," сказаѓ ён.
  
  
  - Сапраѓды, - сказаѓ я.
  
  
  "Дарагія жырыноѓскі людзі, - сказаѓ ён. "Еѓропа шматлікім вам абавязаная".
  
  
  "Дзякуй, што сказалі гэта, доктар", - адказаѓ я. "У адваротным выпадку, наколькі яе чытаѓ, нам тут не заѓсёды рады".
  
  
  - Так, - сказаѓ ён. "Ёсць яны, хто забыѓся, але яго не вакол ih лікаѓ. Для тых, хто забывае, лепшае стаѓленне - гэта памяркоѓнасць".
  
  
  "Ну, доктар, магу прапанаваць вам што-небудзь выпіць?"
  
  
  Ён са шкадаваннем паківаѓ галавой. - Я цаню вашу шчодрасць, містэр Андэрсан, але, баюся, мне давядзецца адмовіцца. Прычына, па якой яе тут, не свецкая, а чыста прафесійная".
  
  
  Яе ѓстаѓ паміж ім і дзяѓчынай, якая займаецца засталася за сталом. Ён нахіліѓ галаву ѓ яе бок, яшчэ больш панізіѓшы свой і без таго мяккі, культурны голас.
  
  
  Гэта быѓ голас, разрывающийся ад намёкаѓ. І менавіта гэты пачала другі голас быѓ закліканы вырабіць ѓражанне на слухача. Цудоѓны інтэлект Инуриса, эга неперасягненыя здольнасці, яго шчырасць па ѓсім лепшых падахвочванняѓ і, калі ѓсяго гэтага апынецца недастаткова, небяспека кпіць над чалавекам, чые два таварыша могуць быць палічаныя здольнымі прымяніць сілу.
  
  
  "Калі вы знаёмыя з Еѓропай, містэр Андэрсан, - сказаѓ ён, - і асабліва з Паѓднёвай Амерыкай, вы, магчыма, ведаеце, што тытул доктара выкарыстоѓваецца даволі свабодна. Але ѓ маім выпадку гэта тытул, зароблены і набыты затым многіх гадоѓ ѓпартай навучання. Яе доктар медыцыны, містэр Андэрсан, спецыяліст па хірургіі, якая займаецца ѓ нейкай ступені ѓяѓляе сабой механічнае мастацтва. Прызнаючы гэта, і не маючы намеру ігнараваць стымуляцыю інтэлекту, яе паспрабаваѓ набыць дадатковыя спецыяльнасці. Яе таксама псіхіятр з практыкай, якая займаецца, - ён бліснуѓ вачыма на дзяѓчыну, - прысвечана самым складаным выпадкам.
  
  
  Ёй належыць ім, што было б нармальна разварушыць эга, сваёй радасьцю. - Такім чынам, вы майстар?
  
  
  Ёй быѓ узнагароджаны дрыготкай, пробежавшей па эга целе. - Так, - сказаѓ ён, спрабуючы засмяяцца. - Мяркую, так нас называюць у Амерыцы. Вельмі цікавы і прымітыѓны тэрмін. Але я не павінен адцягвацца. Як я і збіраѓся сказаць, гэтая юная лэдзі апынулася адной вакол маіх пацыентак.
  
  
  Яе панізіѓ голас да ашаломленай прыватнасці. - Вы маеце на ѓвазе, што яна хворая, доктар?
  
  
  Доктар Инурис iso усіх сіл стараѓся быць памяркоѓным, але я бачыѓ, што iso усіх сіл адчуваю эга цярпенне. - Ну, гэта даволі агульны тэрмін, калі так выказацца. У прафесійным плане ѓсё значна складаней. Але, скажам так, не парушаючы адносін паміж лекарам і пацыентам і, не ѓдаючыся ѓ тэхнічныя апісання, што юная лэдзі пакутуе сур'ёзным эмацыйным засмучэннем".
  
  
  - Я разумею, - сказаѓ я. - Ты мог бы мяне падмануць. І ты спадзяешся, што гэта так, сказаѓ яе сабе.
  
  
  "Не ѓсе эмацыйныя хваробы выяѓляюцца такім чынам, каб ih маглі лёгка распазнаць неадмыслоѓцы накшталт вас".
  
  
  - Мяркую, што не, - сказаѓ я.
  
  
  Доктар Инурис усміхнуѓся мне. "Я рады, што ѓ вас такі шырокі кругагляд, містэр Андэрсан, - сказаѓ ён. "Гвіда ясна даѓ мне зразумець, што ваша паводзіны па адносінах да яму ѓ казіно было, як бы гэта сказаць, некалькі ваяѓнічым".
  
  
  - Так, - сказаѓ я. - Але, з іншага боку, гэты ваш джэнтльмен быѓ не зусім тое, што вы называеце прыязным з гэтай маладой лэдзі. Я маю на ѓвазе, што ён прычыніѓ гэй боль, і яна, падобна, не асабліва імкнулася да эга кампаній.
  
  
  - Яе зноѓ павінен прасіць у вас прабачэння, - сказаѓ доктар Инурис, калі ён звяртаѓся да мяне з крывадушнай зіхатлівай усмешкай. "Час ад часу Гвіда становіцца занадта старанным. І яе, мяркую, ён спалохаѓся майго гневу. Бачыце, ёй не кірую звычайнай клінікай. Маладая лэдзі была даверана маёй клопаце на віле непадалёк адсюль, і на дадзеным этапе звароту з ёй немэтазгодна падвяргаць яе таго, што мы з вамі лічым нармальнымі сацыяльнымі отдачами.
  
  
  "На мінулым тыдні, - працягнуѓ ён, - гэй, удалося пакінуць вілу для несанкцыянаванага паходу ѓ казіно. Гвіда не прафесійны медбрат, і, магчыма, таму з эга боку варта чакаць памылак. Тым не менш часовае знікненне дзяѓчыны вельмі раззлавала мяне на Гвіда, і ён урачыста паабяцаѓ мне, што дзяѓчына больш не будзе выслізгваць ад яго суправаджэння. Тым не менш, гэй, што ѓдалося паѓтарыць гэта сёння ѓвечары.
  
  
  Так што зразумела, не ці праѓда, што Гвіда, як бы гэта сказаць, даволі нецярплівы з ёй? І, - сказаѓ доктар. Инурис адкрыта сказаѓ: "Таксама зразумела, што, будучы амерыканскім джэнтльменам, вы высакародны, ѓмяшаліся, каб абараніць яе ад чаго-тое, што было для вас цалкам непрымальным паводзінамі".
  
  
  - Ну, доктар, - сказаѓ я, - я і не падазраваѓ, што за гэтым стаіць так шмат усяго. Мне проста падалося, што ваш слуга што-то задумаѓ.
  
  
  "Знешняе часткі бывае зманлівым", - сказаѓ ён.
  
  
  "Так, многда," я пагадзіѓся. "Кравец вазьмі, яе ніколі не думаѓ, што яна хворая".
  
  
  Доктар Инурис падбадзёрваючы паляпаѓ мяне па руцэ. -- Ну, ну, -- сказаѓ ён. "Ад вас патрабуецца занадта шмат, каб зразумець рэчы на аснове кароткага назірання, нават медыцынская навука часам збіваецца з панталыку".
  
  
  - Зразумела, - сказаѓ я.
  
  
  - А зараз, містэр Андэрсан, вы зразумееце, калі мне давядзецца прасіць вас дазволіць мне і... э-э... маю персаналу скончыць свой вечар з дзяѓчынай і адвезці яе назад на нашу вілу. Я не ведаю, колькі вы з ёй казалі яшчэ з адным, але калі вы дасце мне які-небудзь добранамераных савет, вам будзе мудра зірнуць на ѓсё, што яна магла сказаць, у святле яе хваробы. Часам у нах ѓзнікае спакуса сказаць рэчы, якія на першы погляд могуць здацца праѓдападобнымі, але, на жаль, яны выкліканыя ee хваробай, якую, яе, спадзяюся, што ѓ маіх сілах вылечыць".
  
  
  Яе, кіѓнуѓ у знак згоды. - Я вельмі спадзяюся, што вы вылечыце яе, доктар. Здаецца, такі ганьба, што такая мілая дзяѓчына, як яна..."
  
  
  "У мяне ёсць усе надзеі, - сказаѓ доктар Инурис. "Але працягласць лячэння, хутчэй за ѓсё, можа быць даволі працяглай".
  
  
  - Вельмі дрэнна, - сказаѓ я.
  
  
  "Сапраѓды," сказаѓ ён, з адценнем нецярплівасці. - Але зараз нам сапраѓды трэба ісці. Было прыемна пазнаёміцца з вамі, містэр Андэрсан. Сапраѓды міла.' Ён пстрыкнуѓ пальцамі, і Гвіда рушыѓ, гатовы да дзеяння.
  
  
  Ён не спатрэбіѓся. Дзяѓчына ѓстала, сунула сумачку пад паху і падышла да іх. Доктар ветліва ѓсміхнуѓся гэй.
  
  
  З выразам нястрымнага агіды яна прайшла mimmo доктара і Гвіда да верціцца дзень, праз якую яны ѓвайшлі. Высокі, цыбаты кітаец заступіѓ шлях гэй, але калі яна наблізілася да яго, ён адышоѓ у бок, каб адчыніць перад ёй дзверы, і рушыѓ услед за ёй. Гвіда рушыѓ услед за нимиЕ1 .
  
  
  "Прабачце, што патурбаваѓ вас, - сказаѓ доктар Инурис мне.
  
  
  Яе, паківаѓ галавой: "Як шкада, - сказаѓ я. "Такая мілая дзяѓчына..."
  
  
  "Паспрабуйце забыць яе, мой дарагі чалавек," сказаѓ доктар Инурис, калі пайшоѓ да дзень.
  
  
  - Я вас праводжу, - сказаѓ я.
  
  
  - Не трэба, дарагі іншы, - сказаѓ ён ялейным голасам. - О, - сказаѓ я. - Мне б вельмі гэтага хацелася.
  
  
  Твар доктара помрачнело. - 'Як хочаш.'
  
  
  Яе рушыѓ услед за ім у дзень. Белы "мэрсэдэс" стаяѓ каля абочыны. Яе пазнаѓ у ёй машыну, якую бачыѓ, калі мы выходзілі праз казіно. Побач стаялі дзяѓчына, Гвіда і кітаец.
  
  
  Доктар пляснуѓ у ладкі. Ён сказаѓ. - "Што мы чакаем?"
  
  
  Китайец адкрыѓ заднюю дзверы, затым ступіѓ наперад і сеѓ за руль.
  
  
  Бліснуѓшы сваімі доѓгімі эфектнымі нагамі, дзяѓчына слізганула на задняе сядзенне. Яе, заѓважыѓ, што на ёй былі балетныя туфлі-лодачкі на высокім абцасе. У нашы дні жанчыны рэдкіх лячэбных ih насіць, але нам яшчэ адна абутак не ѓпрыгожвала жаночую нагу так добра. Вы бачылі ih яшчэ некалькі гадоѓ таму, калі Ніколь Кара была яшчэ жывая.
  
  
  Доктар Инурис слізгануѓ ѓнутр. Гвіда зачыніѓ дзверы і сеѓ побач з кітайцам. Рухавік ѓжо працаваѓ, машына отскользнула ад абочыны.
  
  
  Яе, глядзеѓ, як яны з'язджаюць, калі запамінаѓ нумарны знак. Мэрсэдэс затармазіѓ на павароце. Праз задняе акно яе ѓбачыѓ, як доктар падняѓ руку на прыгожае тварык.
  
  
  Потым перадумаѓ. Велізарная рука расслабілася, як велізарны павук. Праз імгненне вакол рукі тырчалі толькі вялікі і паказальны пальцы.
  
  
  Калі прывідная машына загарнула за кут, доктар. Инурис вельмі павольна працягнуѓ руку, асцярожна і з усмешкай моцнага задавальнення і заклаѓ пальцы ѓ трахею дзяѓчыны і пачаѓ яе сціскаць.
  
  
  
  Кіраѓнік 6
  
  
  
  -
  
  
  Яе, павярнуѓся і пайшоѓ назад у бар. Калі Многае Іншае. Инурис меѓ на ѓвазе хуткую смерць, ён бы дазволіѓ Гвіда гэта зрабіць. Магчыма, доктару падабалася павольная смерць, ён не сумняваѓся ѓ гэтым. Але калі б ён гатэль гэта зрабіць, ён бы абраѓ значна больш зручнае месца, чым задняе сядзенне аѓтамабіля.
  
  
  Яе зноѓ сеѓ за крэсла, пад крытычным поглядам афіцыянта, які выглядаѓ некалькі палегчаным, калі яе вярнуѓся з маёй невялікай прагулкі на вуліцу з доктарам Инурисом і эга жахлівай маленькай бандай. Я не спакушаѓся тым, што афіцыянт турбаваѓся аб маёй бяспекі або аб доказе. Яе падазраваѓ, што эга рэальны інтарэс быѓ да мяне, мяркуючы, што я дастаткова здаровы, каб аплаціць свой кошт, каб даведацца, ці магу я, як і шматлікім турыстам, не ведаць, што чаявыя былі ѓключаны ѓ рахунак, і, такім чынам, заплаціць эму ѓдвая.
  
  
  Яе зрабіѓ жэст у паветры, і ён паспяшаѓся да стала, асцярожна апусціѓшы вочы, каб падштурхнуць да мяне рахунак па мармуры. Калі яе прасачыѓ траекторыю руху эга рукі, мой погляд зваліѓся на почырк. Яно было на папяровай падстаѓцы, скажонай ножкай шклянкі, вакол якога піла дзяѓчына.
  
  
  Яе падняѓ шклянку і ѓзяѓ паперу. У той час, як Іншая. Инурис і яе хлусілі адзін аднаму, яна была чым-то вельмі занятая.
  
  
  Яна напісала сваё паведамленне алоѓкам для броваѓ. "Віла Нарцыса ", ён сказаѓ: "Кап-Феры. Дапамажы мне, косця бога. 'Яно не было падпісана, і я зразумеѓ, што да гэтага часу тхор не ведаю, хто яна такая.
  
  
  Але я ведаѓ, якой яна была: у здаровым розуме, нягледзячы на ѓсё тое, што сказаѓ доктар Инурис. Прыгожая, заѓзятая і дастаткова упэѓненая ѓ сабе, каб пайсці са злавесным доктарам без супраціву. Але хема яна была, так і засталося загадкай.
  
  
  Гэта была таямніца, якую ёй збіраѓся разгадаць у абодва канца вечара.
  
  
  Але яе павінен дзейнічаць хутка. Яе зірнуѓ на гадзіннік. Напрыклад, палова другога, і ѓ доктара Инуриса было вялікае перавага. Яе аплаціѓ кошт, не далі чаявых, а ѓ асаблівых расчаравання афіцыянта, і выйшаѓ з "Негреско" праз галоѓны ѓваход. Таксі чакалі пасажыраѓ. У "рэно" наперадзе чарзе кіроѓца, толстолицый мужчына, ляжаѓ, закінуѓшы галаву, і цяжка хроп за рулём. Калі яго паляпаѓ эга па плячы, ён імгненна прачнуѓся. Ён паглядзеѓ на мяне, ззяючы усмешкай, якая займаецца была сумессю жывёльнай самонасмешки і інтрыгі, усмешкай былога салдата. - Пане, - сказаѓ ён такім тонам, нібы прыцягнуѓ увагу.
  
  
  Яе спытаѓ. - Вы ведаеце, Кап-Феры?
  
  
  - Вядома, - сказаѓ ён.
  
  
  - Вы ведаеце Вілу Нарцысу ?
  
  
  " Так ".
  
  
  - Ты можаш адвезці мяне туды?
  
  
  - Як заѓгодна, сэр. Але прабачце, гэта дзіѓнае месца.
  
  
  'Сапраѓды?' - сказаѓ я, рыѓком адчыняючы заднюю дзверцы эга "рэно" і сядаючы. "Скажы мне, чаму, а пакуль давай паспяшаемся".
  
  
  Машына слізганула на захад ѓздоѓж дашчанай насцілу і разгарнулася на першым плане жа павароце.
  
  
  "Там ніхто не жыве. Тут пустэльна, - сказаѓ ён.
  
  
  - Ты быѓ там нядаѓна?
  
  
  - Не, я не магу гэтага сказаць. Але там ужо шмат гадоѓ ніхто не жыве, м-сье. Яе ведаю гэта дакладна. Некалькі тыдняѓ таму, можа, месяц таму, яе праязджаѓ mimmo ім ноччу. Паміж вілай і дарагі каменная сцяна, а каля брамы жалезныя вароты. Яе, зазірнуѓ у вароты. Свету не было. Вы адчуваеце гэта, калі ѓ дом нікога няма. Гэтая віла была такім домам.
  
  
  - Вы ведаеце, каму ён належыць?
  
  
  - Не, сэр, я не ведаю. Права ѓласнасці тут пераходзіць ад аднаго ѓладальніка да іншага, і часам прысутнасці старонняга чалавека проста азначае, што двое дадзена дазвол жыць на сваёй віле".
  
  
  "Рэно" цяпер набіраѓ хуткасць. Яе, бачыѓ, як гатэль Beau Rivage знік ззаду нас, а затым мы збочылі на выгіб дарогі, якая займаецца спускалася да гавані з дарогай, высечанай у скалах, узвышаецца над морам.
  
  
  "На вілах заѓсёды ёсць новыя асобы, - сказаѓ кіроѓца.
  
  
  "Праязджаем Сярэдняй Гвінеі Cormiche? ", - сказаѓ я.
  
  
  "Так, сэр."
  
  
  Цяпер мы падымаліся, і горад Ніца застаѓся ззаду нас. Пада мной, справа, мора ляжала нерухома пад покрывам туману.
  
  
  - Буду ѓдзячны, - сказаѓ я, - калі вы не довезете мяне да варот вілы Нарцысы, а дазволіць сысці на кіламетр раней.
  
  
  - Зразумеѓ, - сказаѓ кіроѓца. Верагодна, ён быѓ добрым салдатам. Тоѓсты і разумны, нават тады. Разуменне таго, што гэта дасць эму, калі ён будзе разумець, і забыцца пра ѓсё астатнім. У першую чаргу беражыце сябе і выжываць. Выжыванне заѓсёды было лепшай рэкламай, якую салдат мог зрабіць для сябе.
  
  
  Ён ехаѓ хутка і плаѓна, атрымліваючы асалоду ад выклікам адной вакол самых захапляльных дарог у свеце. Дарога наперадзе была пустэльнай, і ён запаліѓ некалькі жоѓтых ліхтароѓ, каб разарваць заслону туману. Хоць ноч была ціхай, хуткасць стварала прыемны ветрык.
  
  
  - Вось, - сказаѓ ён.
  
  
  Таблічка з надпісам "Сьв. Жан-Кап-Феррат вырисовался і пранёсся mimmo. Справа ад мяне, што-дзе акрэслены агнямі, Кап Фэры ляжаѓ, як вялікі палец, які тырчыць у моры. Рухавік "рэно" заскуголіѓ, калі кіроѓца пераключыѓся на паніжаную перадачу, рыхтуючыся да спуску з вельмі добры-Корніш.
  
  
  - Мы хутка будзем там, - сказаѓ ён з адценнем весялосці. - Цябе чакаюць твае сябры?
  
  
  Ёй быѓ не супраць адказаць эму. - Не, - сказаѓ я, - баюся, што няма.
  
  
  - Можа, ты таксама гэтага хочаш?
  
  
  Паклаѓшы адну руку на руль, іншы ён што тое намацаѓ пад сядзеннем. Калі ён пацягнуѓ эга таму, у руцэ ѓ яго была мантыроѓка. Ён смяяѓся. - Можа быць, ты зможаш выкарыстоѓваць гэта?
  
  
  'Магчыма. Але я абыдуся без гэтага. Дзякую вас за вашу дабрыню.
  
  
  - Няважна, - сказаѓ ён. - Дзіѓнае месца гэтая віла. Я вельмі стараюся. Вельмі недружелюбая. Гэта не той дом, дзе вы адчуваеце сябе камфортна і рады".
  
  
  - Я ніколі там не быѓ, - сказаѓ я. - Але я табе веру.
  
  
  "Я выключу сьвяты", - сказаѓ ён. "Гэта дапаможа тваім начным бачаннем".
  
  
  Яе спытаѓ. - Армія?
  
  
  "Замежны легіён", - адказаѓ ён. "Зачыніце вочы на некалькі хвіліна. Ёй скажу табе, калі мы туды дабяромся.
  
  
  Праз некаторы час машына спынілася. - Добра, - сказаѓ ён.
  
  
  Яе зноѓ адкрыѓ вочы. Вакол нас была апраметная цемра. Яе сунуѓ кіроѓцу стос банкнот.
  
  
  - Пашанцавала, - сказаѓ ён.
  
  
  Яе выйшаѓ, вакол машыны.
  
  
  Кіроѓца высунуѓся. - Кіламетр адкрыта. Справа. Каменная сцяна. Трох метраѓ у вышыню. Бітае шкло зверху. Вароты сем метраѓ. Завостраны верх. Унутры нічога вартага красці. Па меншай меры, месяц таму. Але, па меншай меры, ѓдачы.
  
  
  Ён усё яшчэ ѓсміхаѓся, пакуль машына ціха заднім ходам ехала па дарозе. Яе пачакаѓ, пакуль перастану эга чуць, а затым пайшоѓ. Пакуль яе абалонка, яе правяраѓ, што ляза брытваѓ ѓсё яшчэ на месцы.
  
  
  Кавалачкі моху валяліся на старой стагнаць, нібы прарастанне гнілыя. Іржа аблупілася на жалезных варотах. Месяцовы сяргей прабіваѓся скрозь цесна зрослыя іглічныя дрэвы, паднімаліся вакол клачкоѓ туману, і гуляѓ у нечесаной травой, тырчала вакол зямлі, як барада тушку.
  
  
  З дарогі мала што было відаць. Толькі шлях машыны, толькі што пройдзены, улічваючы каляіны ѓ примятой траве. Высокія дрэвы стаялі як вартавыя паміж цікаѓнымі поглядамі і вілы.
  
  
  Якое-то час яе стаяѓ за варотамі і прыслухоѓваѓся. Проста цішыня. Ніякіх сабак, сігналізавалых аб маім прысутнасці. Ніякага шостага пачуцці для маркіроѓкі патрулёѓ, пачуцці, якое столькі разоѓ ратавала мяне.
  
  
  Яе зняѓ куртку і кінуѓ яе па-над сцены, каб абараніць рукі ад брудных аскепкаѓ шкла, якія ляжалі на камянях, чакаючы, што цікаѓны скончыцца крывёю. Яе падскочыѓ, знайшоѓ надзейную апору і адным рухам падцягнуѓся ѓверх, пацягнуѓшы куртку за сабой.
  
  
  Прысеѓшы ля падножжа сцяны, яе, спыніѓся і прыслухаѓся. Толькі цішыня. Прыгнуѓшыся і выкарыстоѓваючы дрэвы як сховішча, яе, рушыѓ наперад, паралельна сцежцы. Яе рухаѓся павольна. Мае ногі ступалі па мокрай траве. Туман, пахнуць ігліцай і марской вадой, ляцеѓ вакол мяне.
  
  
  Яе падымаѓся на пагорак, і раптам убачыѓ пробліскі святла скрозь дрэвы, і скрозь туман. Праз некалькі секунд яе дасягнуѓ адкрытага поля.
  
  
  Яе спыніѓся на ѓскрайку дрэѓ і ѓбачыѓ, што сляды машын справа ад мяне згортваюць налева, а затым зноѓ паварочваюць прама да ѓваходу ѓ вілу. Белы "мэрсэдэс", амаль замаскіраваны туманам, стаяѓ цёмны і маѓклівы, на пад'язной дарожцы.
  
  
  Сама віла, з прахалодай халоднага каменя, лунае ѓ начным марскім паветры, вымалёѓвалася вакол туману, як месца жудаснага кашмару. Высока ѓ акне, акружаным звісаюць аканіцамі, кавалак малочна-белай фіранкі лавіѓ асветленай месяца, і глядзеѓ на сцэну ѓнізе, як невидящее вока. Два верхніх паверха вілы былі цёмнымі. Сяргей гарэла ѓ трох вокнах на першым плане паверсе.
  
  
  Трымаючыся ѓ межах лініі дрэѓ, яе хутка абмінуѓ дом. Задняя частка, бок з іншага боку і пярэдняя частка заставаліся чорнымі і нямымі. Яе пачаѓ набліжацца па жорсткай траве. Толькі тонкая фіранка прыкрывала правае акно. Падняѓшыся на кукішкі, яе, зазірнуѓ унутр.
  
  
  Гэта была кухня. Высокі кітаец сядзеѓ да мяне спіной за драѓляным сталом і выпіѓшы кубак дымлівага гарбаты.
  
  
  Яе пригнулася і падышоѓ да іншага акна, дабраслаѓляючы вільгаць, якая займаецца приглушала мае shaggy. Павольна яе зноѓ падняѓ галаву і выявіѓ, што гляджу ѓ пакой, у якой была толькі ложак. Гвіда ляжаѓ на гэтым ложку, прыхінуѓшыся галавой да стагнаць, і гартаѓ часопіс. Яе, бачыѓ, як ён зняѓ куртку і пераклаѓ пісталет з пояса ѓ наплечную кабуру.
  
  
  Трэцяя з трох асветленых пакояѓ знаходзілася на значнай адлегласці ад першых двух. І пакуль яе панцыр туды, трымаючыся ніжэй ѓзроѓню падваконнікаѓ, яе пачуѓ голас доктара.
  
  
  - Дарагая, - сказаѓ ён. - Я вельмі стараѓся быць цярплівым з табой. І яе знаходжу, што цярпенне не ѓзнагароджваецца разуменнем і падзякай з вашага боку; толькі няслушнасць і здрада. А цяпер, на жаль, маё цярпенне падышло да канца.
  
  
  Цяпер яе быѓ на ѓзроѓні акна. Яно было адкрыта, і голас доктара, зараджаны пагрозай, быѓ выразна разглядзець. Яе, падышоѓ да акна. Яшчэ частка гэтай тонкай белай фіранкі, толькі часткова вельмі чыстымі, вісела ѓ пакоі, як павуціна ѓ магіле. Вызірнуѓшы праз вокны, вокны, і яе ясна ѓбачыѓ доктара Инуриса і дзяѓчыну. Доктар зняѓ куртку і накінуѓ шалік на месца, але некалькі падвойных бародавак ѓсё яшчэ кідалі свой зморшчаны злосны погляд на зморшчыны шаѓковай павязкі.
  
  
  Яе, убачыѓ, што дзяѓчына ѓсё яшчэ была апранута дакладна так жа, як калі яе сустрэѓ ee. Рукі ѓ нах былі счэплены за спіной, як у дзіцяці, якога отчитывают за дрэннае паводзіны, мэта злёгку склонена, а бліскучыя валасы ѓсё яшчэ звязаны бледна-зялёнай стужкай.
  
  
  - Я спадзяваѓся, што вы праявіце да мяне пэѓную ѓдзячнасць, - сказаѓ доктар. "Я спадзяваѓся, што ты прыйдзеш да мяне па сваёй залп з скарбамі, якія можа даць толькі жанчына, што ты пачнеш адпомсціць мне за адданасць, якую выліѓ яе на цябе так ясна і так пастаянна. Вы можаце мне не верыць, але гэта сапраѓды была мая самая шчырая надзея. Але, магчыма, яго занадта спадзяваѓся. Гэта будзе не ѓ першы раз. І таму яе таксама ведаю, што тое, што не даецца добраахвотна, можа быць ѓзята сілай". Дзяѓчына адкрыта паглядзела на яго. Яна казала павольна і абдумана. - Ты жудасны, - сказала яна.
  
  
  Твар Инуриса перакрывіѓся ад гневу. Ён падняѓ руку і зноѓ апусціѓ. - Гэта ѓжо пачала другі раз за сённяшні вечар, калі ты справакавала мяне настолькі, што мне захацелася паказаць жорсткасць у тваім гэтак незвычайна прыгожым твары. Але я не павінен гэтага рабіць, ці не так? Яе, выглядае так жудасна. Так, ёй так разумею, мае рысы не знаходзяць ѓ вас дазволу. Іншыя ѓжо патлумачылі мне гэта.
  
  
  - Не зразумейце мяне няправільна, доктар, - сказала дзяѓчына. - Я не казаѓ аб тваёй знешнасці. Я маю на гэта менш за ѓсё мае рацыю.
  
  
  'Ой ці што?' - сказаѓ доктар.
  
  
  - Няма, - сказала яна.
  
  
  - Што ж, мая салодкая?
  
  
  "Ты мне адваротным таму, што вы такі невыказна дрэнны, - сказала яна.
  
  
  Доктар засмяяѓся, пранізлівы смех вырваѓся вакол эга непрыстойнага горла.
  
  
  - Дрэнны, - сказаѓ ён. "Як мала вы ведаеце пра дрэнна, каб гаварыць аб nen так лёгка. Але хутка вы даведаецеся пра гэта больш, і я сам буду вашым правадніком, вашым настаѓнікам, вашым партнёрам".
  
  
  - Ніколі, - сказала яна.
  
  
  "О, так, дарагая," сказаѓ доктар Инурис. - І вельмі хутка. Тут, у тваёй пакоі, на тваім ложку.
  
  
  Дзяѓчына хутка зірнула на дзверы.
  
  
  Доктар пакруціѓ галавой. - Няма, - сказаѓ ён. - Гэта табе не дапаможа.
  
  
  Дзяѓчына скривилась.
  
  
  У гэты момант мне хацелася дзейнічаць, кінуцца ѓ пакой, каб убачыць доктара Инуриса і пачуць эга мяккі, пранікнёны голас. Але я прымусіѓ сябе супакоіцца. Да гэтага часу тхара ён нічога не рабіѓ, акрамя балбатні. Дзяѓчына перажыве гэта. І, чакаючы, у мяне будзе ѓсё больш і больш магчымасцяѓ даведацца больш аб гэтым перакручаным чалавека і эга таямнічай палонніцы, якая займаецца сваім фантастычным тварам і бездакорным целам абудзіла эга пагрозу.
  
  
  ђхмылка зверствы і прадчування оскалила эга зубы. "Ну, мой складаць даляр," сказаѓ ён. - Я даю табе апошні шанец. Даѓ табе ѓсё, што ѓ маіх сілах. Ці дасі ты мне наѓзамен тое, што ѓ тваіх сілах, ці гэта павінна быць ѓзята ѓ цябе?
  
  
  "Вы можаце ѓзяць мяне, доктар, - цвёрда сказала яна, - але вы ведаеце, і я ведаю, што вы ніколі не будзеце валодаць мной".
  
  
  Твар доктара пабялеѓ, а сківіцы сціснуліся ад гневу. Вена пульсавала на яго скроні, нібы цмок, згуслая пад эга бледнай целам. Ён падышоѓ да дзяѓчыны, якая займаецца сядзела ціха і спакойна, гледзячы mimmo яго, як быццам эга больш не існавала. Эга велізарная рука паднялася і вырвала стужку вакол яе валасоѓ, якія ѓпалі гэй, на плечы залатым вадаспадам.
  
  
  Гнеѓ успыхнуѓ у адштурхвалай часткі эга асоб, усилившись, каб яны некалькі секунд, якія спатрэбіліся эму, каб схапіць зялёную стужку і шпурнуць яе на падлогу. Ён зрабіѓ паѓзу на імгненне, каб справіцца з гэтым і падрыхтавацца да хладнокровному нападу на нах. Дзяѓчына працягвала глядзець mimmo яго, як быццам эга намеру больш не тычыліся яе, як гудзенне мухі.
  
  
  Доктар зноѓ працягнуѓ руку. Эга доѓгія тонкія пальцы стуліліся на тонкім вырезе яе сукенкі, а косткі пальцаѓ наѓмысна замерлі ѓ пышнай лагчынцы паміж яе грудзьмі.
  
  
  Ён зрабіѓ хуткае рух запясцем, і сцягнуѓ тканіна з яе цела. Яна сядзела нерухома, калі ён сцягнуѓ тканіна з яе плячэй і дазволіѓ гэй, з шолахам зваліцца на падлогу.
  
  
  Яна не варухнулася, каб абараніць сваю аголеную грудзі ад прагнага ѓзбуджэння, бушуючага ѓ эга вачах. Яе рукі віселі па баках. На ёй былі толькі белыя трусікі, і балетныя туфлі-лодачкі.
  
  
  Дыханне доктара вырывалася з яго, шыпячы. "Ах, так," сказаѓ ён.
  
  
  Пакуль яе прымушаѓ сябе ігнараваць лямантуючы ѓва мне голас, які заклікаѓ зламаць эга змяіную шыю, яго рукі слізганулі да яе сцёгнаѓ, а яе трусікі пачалі скочвацца па загарэлым клубах.
  
  
  Х'юберт меѓ рацыю наконт Ніколь Робіць, калі яна была Ніколь Прымушае. Яна была бландынкай ад прыроды.
  
  
  Ложак была справа ад мяне, у куце паміж сцяной і акном. Дзяѓчына, усё яшчэ нерухомая, была злева ад мяне, а доктару Инурис паміж ёй і ложкам.
  
  
  Устаѓшы на калені, злёгку задыхаючыся ад хвалявання і стомленасці, ён закатаѓ трусікі гэй да лодыжак.
  
  
  Доктар Инурис падняѓся на ногі, схапіѓ ee за руку і пачаѓ цягнуць назад да ложка.
  
  
  Ёй дазволіѓ гэй, зрабіць адзін крок, іншы, проста каб пераканацца. На ѓнутранай баку яе левага сцягна радзімкі не было. Зусім няма. Затым яе пераскочыѓ на падаконнік і нырнуѓ у пакой.
  
  
  Доктар павярнуѓся вакол сваёй восі, каб убачыць мяне. Дзяѓчына слізганула назад да сваёй звязку сапсаванай адзення.
  
  
  Шалік зваліѓся з шыі доктара, агаліѓшы эга ванітны каѓнер вакол бародавак. Перш чым яе паспеѓ пераадолець разрыѓ паміж намі, ён пераадолеѓ у сваім здзіѓленні.
  
  
  - Гвіда! ён крыкнуѓ. - Гвіда!
  
  
  
  Кіраѓнік 7
  
  
  
  
  Краем вока ѓбачыѓ яе, як дзяѓчына падняла сваё изодранное сукенка і прыціснула шматкі тканіны да свайго пачуццёваму целе. Доктар Инурис быѓ заціснуты, як павук у пастцы, марнуючы час на прыбыцце смяротнай Гвіда.
  
  
  Ён не спрабаваѓ бегчы да дзень. У мяне мільганула ѓ галы, што ён, верагодна, баяѓся сутыкнуцца са сваім маленькім катам у цёмным калідоры, а затым заплаціць штраф за недасканалы інтэлект і капрызнасць Гвіда ѓ выглядзе пісталетнай кулі 22-га калібра ад гэтага адмарозка. І ѓ той жа час у мяне ѓзнікла думках карціна карліка-пячорнага чалавека, спрыгивающего з ложка, выдергивающего з-пад пахі свой пісталет Трох і пустившегося бегчы да пакоі дзяѓчыны.
  
  
  Як загнаны ѓ кут баксёр, доктар Инурис рухаѓся злева прама ѓздоѓж сцены пакоя, эга, далоні разгорнутыя вонкі, нібы ѓ жэсце прымірэння.
  
  
  У мяне не было б шмат часу. Доктар прадстаѓляѓ такую ж фізічную пагрозу, як салодкая вата, але ѓставаць паміж ім і Гвіда не было ніякага сэнсу. Вэб-бойка, у якую ён мог увязацца, была дыскаѓ, у якой шанцы былі на яго баку.
  
  
  Ёй дазволіѓ эму падысці, узмахнуѓшы плячом і левай рукой. Ён штурхнуѓ мяне, хапаючыся за маю правую руку. Яе адпусціѓ ѓдар, і прыстойна яго эга ѓ сківіцу. Ён урэзаѓся ѓ сцяну, затым саслізнуѓ уніз, страціѓшы прытомнасць, кроѓ струменілася па эга пурпуровых вуснаѓ.
  
  
  Яе не шталь спяшацца, каб атрымаць асалоду ад відовішчам, а павярнуѓся і кінуѓся да дзень. Позна. Яна расчыніліся.
  
  
  Гвіда стаяѓ там. Trejo быѓ накіраваны на маё жыццё. "Стой смірна", сказаѓ ён.
  
  
  Яго падняѓ рукі. Ёй належыць ім, што ѓ той момант у Нікаласа Андэрсана, абаронца дзяѓчат, якія трапілі ѓ бяду, не было асаблівых прычын мець справу з Гвіда. У гэтым не было абсалютнай неабходнасці.
  
  
  Пісталет заставаѓся нерухомым. Доктар быѓ яшчэ самотны цяпер. Гвіда ѓсміхнуѓся. - Так гэта ты паклаѓ гэтага ѓблюдка, ці не так? Ну голас і ѓсё, думаю. Але ѓсё ж я не магу ѓхваліць, прыяцель. Гэта азначае дрэнна для мяне. І мне гэта не падабаецца. Ты павінен быѓ уцячы, калі яе сказаѓ табе. Цяпер вы можаце пашкадаваць пра гэта.
  
  
  Вострыя вочы Гвіда заѓважылі дзяѓчыну і пашырыліся. - Апранайся, - сказаѓ ён. - І пакліч Тьсоенга . Скажы эму, што доктару патрэбна дапамога. І не спрабуй сваволіць.
  
  
  Дзяѓчына павярнулася да нас спіной, дастала з-пад ложка чамадан, выбрала некалькі прадметаѓ адзення і пачала апранацца.
  
  
  - Ты, - сказаѓ Гвіда, - выберы кавалак сцяны і прыкласці да яго рукі.
  
  
  Яе зрабіѓ, як мне сказалі. Гвіда правёѓ у мяне прымальны пошук. Верагодна, ён досыць часткі станавіѓся аб'ектам такіх жартаѓ, каб навучыцца рамяству. Эга пошукі маглі б прынесці эму пісталет, нож і газавую бомбу, але ён не быѓ дастаткова добры, каб дастаць тры брытвы. Гвіда не адрозніваѓся уяѓленнем. - Добра, - абвясціѓ ён, - вы чыстыя. Павярніцеся, закласці рукі за галаву і трымаеце ih там, пакуль я не скажу вам апусціць ih".
  
  
  За дзвярыма пачуліся shaggy. Дзяѓчына вярнулася з кітайцам, які нес ручнік і што-то падобнае на маленькую міску з вадой. Яе ѓпершыню ѓбачыѓ эга рукі. Пазногці на ѓказальных пальцах і мизинцах тырчалі, як четырехдюймовые кінжалы.
  
  
  "Вызначыць доктару, Тьсоенг ", - сказаѓ Гвіда.
  
  
  Китайец кіѓнуѓ.
  
  
  - Ты, - сказаѓ Гвіда дзяѓчыне, - устань побач з гэтым сваім белым рыцарам, і ніякіх жартаѓ. Яго сыты табой па горла. Калі б гэта залежыць ад мяне, яго б застрэліѓ вас абодвух шчыра тут, на месцы. Тады мне было б спакайней.
  
  
  Кітаец стаѓ на калені побач з доктарам Инурисом, выціраючы эга твар ручніком. Доктар застагнаѓ, і эга галоѓка свесилась з выродлівай шыі. Эга вочы міргнулі. Кітаец працягваѓ выціраць эга, пакуль лекар не адштурхнуѓ эга ѓ бок, імкнучыся не дакранацца эга доѓгіх пазногцяѓ. - Дапамажы мне падняцца, Чанг, - сказаѓ ён.
  
  
  Кітаец схапіѓ эга пад мышкі і падняѓ наверх. Ён працягваѓ прытуляцца спіной да стагнаць. - Прынясі мне брэндзі, Чанг, - сказаѓ ён.
  
  
  Кітаец выйшаѓ праз пакоі і праз імгненне вярнуѓся з куфлем каньяку. Доктар акунуѓ сваю свіную морду ѓ шклянку і ѓдыхнуѓ пары, перш чым выпіць. Свабоднай рукой ён абмацаѓ пашкоджаную сківіцу. Затым ён павярнуѓся да мяне з стомленай усмешкай. "Ніякага рэальнага шкоды, містэр Андэрсан, - сказаѓ ён. 'Па меншай меры для мяне. Што тычыцца вас... ну, гэта можа быць зусім іншая справа.
  
  
  - Слухай, - пачаѓ я.
  
  
  Але Гвіда перапыніѓ мяне: "Заткніся, - сказаѓ ён.
  
  
  доктар Инурис адмахнуѓся ад яго, як дрэсіроѓшчык, які мае справу з тявкающей малады сабакам. - Досыць, Гвіда, - сказаѓ ён. "Замоѓкні."
  
  
  Гвіда людзі не грубай паглядзеѓ на яго. Мяркуючы па ѓсім, ih адносіны не будаваліся на прыхільнасці. Гвіда быѓ бы гэтак жа шчаслівы накіраваць мала свайго аѓтаматычнага пісталета доктара Инуриса нібы ѓ дзяѓчыну і мяне, каб штогод, як мы абрынемся пад эга кулямі.
  
  
  - Што ж, містэр Андэрсан, я думаю, прыйшоѓ час вам і мне прыйсці да нейкага канчатковага разумення. Мне здавалася, што я растлумачыѓ вам там, у Негреско, што дзяѓчына, якая займаецца прыцягнула вашу ѓвагу, на самай дэла вельмі хворая. І ѓ вашым прысутнасці тут можа толькі пагоршыць і ѓскладніць яе хвароба. Яе гатовыя змірыцца з даволі драматычным спосабам, якім вы так пакутліва прадэманстравалі сваю лаяльнасць, паколькі, па-відаць, ніякага шкоды не было нанесена. Але вы павінны разумець, што я чалавек навукі, і не пацярплю ніякага ѓмяшання, калі справа тычыцца вельмі сур'ёзнага пытання лячэння хворага чалавека".
  
  
  - Калі хто-то ѓ гэтай пакоі і хворы, доктар, - сказаѓ я, - дык гэта вы.
  
  
  Яе зноѓ адчуѓ сілу эга намаганняѓ па стрымліванні гневу, які пагражаѓ сарваць эга маску благожелательного лекара, каб даць выхад перакручанага гневу, пылавшему ѓнутры яго.
  
  
  Дрыготка прабегла па эга целе. Ён зрабіѓ яшчэ глыток брэндзі. Эга вочы глядзелі на бурштынавую вадкасць, пакуль ён круціѓ брэндзі ѓ руках. Ён пачаѓ разумець, што я чуѓ і бачыѓ, больш, чым ён падазраваѓ. - Містэр Андэрсан, - сказаѓ ён з аднаго вакол сваіх мяккім усмешак. "Ёсць такія выпадкі паміж лекарам і пацыентам, якія здаюцца, як бы гэта сказаць, дзіѓнымі для непадрыхтаванага назіральніка. Сцэна, якая займаецца можа здацца шакавальнай па матэматыцы такога, як вы, была б адразу зразумелай аднаго вакол маіх калегаѓ.
  
  
  - Перастаньце, доктар, - сказаѓ я. "Я гэтага не прымаю, а калі ты так думаеш, то ты яшчэ больш вар'ят, чым яе падазраваѓ, і я падазраваѓ, што ты цалкам падмануць і ганьбіш сваю прафесію".
  
  
  Доктар сунуѓ сваю пысу ѓ асьвятляльнага чару свайго куфля для каньяку і глыбока ѓдыхнуѓ, перш чым впиться ѓ мяне вачыма.
  
  
  - Якая ганьба, - сказаѓ ён, з сумнай усмешкай. - Вельмі шкада. Для цябе. Вы дурань, містэр Андэрсан. Калі б вы толькі паслухалі мяне, вы маглі б цяпер атрымліваць асалоду ад перспектывай пагрузіцца ѓ вельмі багатыя beauty Блакітнага Берага. Але замест гэтага тваё ѓпартасць вымусіла цябе ѓмяшацца ѓ мае планы. І гэта, сэр, вельмі сумна.
  
  
  - Да няшчасця для вас, - сказаѓ я. "Але не для дзяѓчыны ён тут, я думаю."
  
  
  - Героі бавяць мяне, містэр Андэрсан, - сказаѓ ён, адсёрбваючы брэндзі. "Магчыма, ваш вопыт сыходзіць каранямі ѓ вестэрны, як і многія вашы суайчыннікі, але мой заснаваны на фактах. І таму яе, спадзяюся, што вы паверыце мне, калі ёй скажу вам, што, зыходзячы вакол майго значнага вопыту, раптоѓную смерць сустракае больш герояѓ, чым трусаѓ. І яго упэѓнены, што гэта так жа непажадана для іх, як і для ih меншых, але больш мудрых субратаѓ. Але даволі філасофстваваць. Дастаткова сказаць, што вы не зрабілі нам самім, нашай дзяѓчыне ласкі. А для мяне ты не больш чым лёгкае нязручнасць.
  
  
  - Гэта яшчэ трэба будзе высветліць, доктар, - сказаѓ я.
  
  
  - Сапраѓды, - сказаѓ ён. "І гэта зараз з'явіцца".
  
  
  Доктар Инурис паставіѓ шклянку. - Тьонг, зьбяры ѓвесь свой багаж і паклаѓ усё ѓ машыну. Мы выязджаем як мага хутчэй.
  
  
  Ён зноѓ павярнуѓся да мяне. - Вось, містэр Андэрсан, вы даставілі мне нязручнасці. Яе павінен я адмовіцца ад гэтага дома цяпер. Неѓзабаве Гвіда, Чанг, яе, і юная лэдзі, чыё дабрабыт вас так турбуе, паедзем. Мы будзем шукаць новае жыллё ѓ якасці меры засцярогі супраць любых беспарадкаѓ, якія могуць быць выкліканыя людзьмі, якім стала цікава даведацца аб вашым месцазнаходжанні. І справах, - эга тонкія вусны раскрыліся ѓ самазадаволенай усмешцы, а вочы кінуліся да дзяѓчыны, - будуць працягвацца да свайго непазбежнага абодва канца.
  
  
  Гвіда махнуѓ пісталетам у мой бок. - І што з ім будзе?
  
  
  "Ах, Гвіда. Дарагі Гвіда, - сказаѓ доктар Инурис. 'Пацярпі. Мы выпішам рэцэпт містэру Андэрсану ѓ патрэбны час. А пакуль прапаную вам адвесці эга ѓ адну па падвальных пакояѓ і моцнага звязаць там. Папытаеце Чанга пайсці з вамі. А потым, калі Чан усе спакуйце, а вы ѓдваіх загрузіце калёсы, мы паглядзім, што мы можам зрабіць з болем містэра Андэрсана па-эга расстання з гэтай юнай лэдзі.
  
  
  - Ідзі, - сказаѓ Гвіда, паказваючы мне на дзверы.
  
  
  Чанг далучыѓся да нас звонку ѓ калідоры. На самай дэла яны былі нядрэнны камандай. Чанг, пачаѓ адступаць перада мной па калідоры, трымаѓся досыць далёка ад мяне. Гвіда застаѓся досыць далёка ззаду мяне, каб я не мог хутка рушыць да зброі.
  
  
  У канцы лесвіцы быѓ невялікі лесвічны вясна, вядучы ѓніз. Ля падножжа лесвіцы мы ѓвайшлі ѓ маленькую пакойчык, пустую, калі не лічыць крэсла з драѓлянай спінкай і выфарбаванай белай фарбай крэсла, на якім у цьмяным святле голай грушы, ввинченной ѓ столь, віднелася акуратна складзеная газета. Пад сталом, акуратна згорнутыя, як быццам ih паклалі туды па прамым прызначэнні, ляжалі адрэзкі вяроѓкі.
  
  
  - Сядай, - сказаѓ Гвіда.
  
  
  Ён быѓ эфектыѓным працаѓніком. Эму спатрэбілася ѓсяго хвіліна, каб прывязаць мае рукі да спінкі крэсла, а ногі да ножак.
  
  
  - Можаш ісці, Чанг, - сказаѓ ён.
  
  
  Китайец апусціѓ галаву ѓ нядбайным паклоне, затым моѓчкі падняѓся па лесвіцы.
  
  
  - Я адаслаѓ яго, - сказаѓ Гвіда, - таму што хачу вам што-што сказаць.
  
  
  'Oi?'
  
  
  - Доктар думае, што ты нейкі жартаѓнік, прыяцель. Ты прымушаеш эга смяяцца. Ён тыцнуѓ руляй пісталета мне пад падбародак і адкінуѓ галаву назад. - Але я не думаю, што ты такі смешны. Ты вынялі мне шмат непрыемнасцяѓ сёння ѓвечары, і мне гэта зусім не падабаецца. Такім чынам, што я павінен вам сказаць, так гэта тое, што доктар запланаваѓ для вас - можа быць, ён пакіне вас у жывых - вы памраце. Яе паклапачуся аб тым, каб спусціцца сюды, перш чым мы пойдзем. А потым яго заб'ю цябе. Лекар можа нейкі час злавацца на мяне, але ён усё роѓна не вельмі задаволены мной. І праз гадзіну або каля таго ён вырашыць, што на самой дэла гэта не мае значэння. Такім чынам, ты мёртвы, і я вельмі шчаслівы.
  
  
  Ёй належыць ім, што не перашкодзіць прымусіць гэтую малпу паверыць, што яна мае справу са слабаком. - У мяне шмат грошай, Гвіда, - сказаѓ я. - Калі ты мяне адпусціш, яе ѓсё табе аддаю.
  
  
  - Ох, чувак, - сказаѓ ён. "Я люблю, калі мяне просяць".
  
  
  - Ты мог бы стаць багатым, Гвіда, - сказаѓ я. 'Адпусьці мяне. Калі ласка.'
  
  
  - Я хачу сказаць вам толькі адно, - сказаѓ ён, ледзь мацней націскаючы на пісталет. Ён панізіѓ голас да шэптам. - Ты памрэш, прыяцель. Ён выняѓ пісталет і хутка выйшаѓ за дзверы. Яе ѓбачыла, як за ім зачыніліся дзверы, і пачула, як шчоѓкнуѓ замок. Яе пачаѓ варушыць пальцамі ѓ атрымаѓ рамяня. Праз некалькі секунд яе выцягнуѓ лязо вакол схованкі і ѓжо працаваѓ над вяроѓкамі. Гвіда, можа, і заляцаѓся да Нікаласам Андэрсанам, але Нікалас Картэр - зусім іншая справа. Экскурсія нявіннага турыста падышла да канца. Мне спатрэбілася не больш за трыццаць секунд, каб перапілаваць вяроѓку.
  
  
  Яе ѓзяѓ газету з крэсла. Гэта-Матен была досыць тоѓстай, каб пракруціць трук. Яе адкрыѓ газету і пакінуѓ яе складзенай толькі адзін раз. Затым павярнуѓ яе і далей па дыяганалі ѓ тугі цыліндр і сагнуѓ ѓдвая. Гатовы прадукт меѓ канічную дзяржальню і цвёрдую, як скала, галоѓку. Гэта было таннае зброю, але смяротнае.
  
  
  Яе падабраѓ абрэзаныя вяроѓкі, свабодна прывязаѓ ногі да крэсла і прасунуѓ рукі ѓ спінку, сціскаючы газету за спіной.
  
  
  Мне не прыйшлося доѓга чакаць. Эга shaggy загрохотали па лесвіцы, і пстрыкнуѓ замак. Твар Гвіда было ярка-чырвоным. Ён выбіѓ дзверы.
  
  
  - Брудныя ѓблюдкі, - сказаѓ ён. - Ён гатэль, каб Чан забіѓ цябе. Каб пакараць мяне. Ну, яны ѓсе могуць атрымаць дзярмо для мяне. Да таго часу, калі яе скончу, ты будзеш трупам.
  
  
  - Не рабі гэтага, Гвіда, - сказаѓ я.
  
  
  "Канчай свае малітвы, прыяцель", - сказаѓ ён, падыход да мяне з зброяй напагатове.
  
  
  Яе ледзь прыадкрыѓ рот, каб ён падумаѓ, што я хачу сказаць што-то яшчэ. Затым яе кінуѓ биду па для сябе, і яна стукнула па эга руцэ з пісталетам. Зброю праляцела па дузе над эга плячом і ѓрэзалася ѓ зямлю ззаду яго.
  
  
  Вочы Гвіда пашырыліся. Ён прысеѓ, абараняючыся, адчуваючы выцятую руку і шоргаючы нагамі. Эга дыханне вырывалася вакол вздымающихся лёгкіх, калі яго адреналиновая сістэма прыстасоѓваліся да ѓсплёску балюча. Эга яркія вочы ніколі не адпускалі мяне.
  
  
  Я пайшоѓ за ім, калі ён заскользил таму. Ён перастаѓ церці параненую руку. Ён выцягнуѓ рукі назад, намацваючы пісталет.
  
  
  Раптам ён упаѓ на калені і эга правая рука кінулася да зброі. Яе пачакаѓ, пакуль ён цалкам выцягне руку, затым пстрыкнуѓ газетай у эга локця. Костка зламалася, і звярынае выццё сарваѓся з эга вуснаѓ.
  
  
  Дзе-то наверсе пачуѓ яе голас доктара... - Гвіда? ён сказаѓ. "Гвіда! Дзе ты?'
  
  
  Гвіда быѓ загнаны ѓ кут у гэтай цёмнай падвальнай пакоі, яго твар перакрывіѓся ад балюча, калі яго невредимая рука кінулася да зброі. Эга пальцы стуліліся вакол дзяржальні, калі ёй дазволіѓ свайму зброі ударыць эга па носе знізу, па ноздрям. Эга нос быѓ раздушаны, а аскепкі косткі праніклі ѓ эга апантаны забойствам мозг.
  
  
  З эга скрываѓленага твару сарваѓся пранізлівы журботны крык. Потым ён упаѓ на спіну, тузануѓся і застыѓ. Яе, устаѓ на калені, пераклаѓ биду ѓ левую руку, а правай схапіѓ пісталет.
  
  
  Падняѓшы вочы, яе ѓбачыѓ прывідную постаць, апранутую ѓ чорнае, наверсе лесвіцы. Эга рукі былі выцягнуты, і з чатырох кинжалоподобных пазногцяѓ павольна капала цёмная вадкасць. Ён спыніѓся наверсе лесвіцы, і там я ѓпершыню пачуѓ, як Чжан кажа, і з двух слоѓ, якія ён вымавіѓ, у мяне ѓ жылах застыѓ тромб.
  
  
  '" Латродектус Мактаны " - манатонна сказаѓ ён.
  
  
  Дзякуй сумнеѓнае задавальнення восяѓ навучанне выжыванню Яе, ведаѓ, што капае з эга пазногцяѓ: канцэнтраваны крыѓды чорнай ѓдавы.
  
  
  
  Кіраѓнік 8
  
  
  
  
  Так і было. Не было права на памылку. Альбо яе вызвалюся ад Чанга, хутка і дакладна, альбо ён дастане мяне і разарве маю плоць па адным самых злых ядаѓ, што выдзяляюцца любым істотай на Зямлі. Крыѓды ѓ пятнаццаць разоѓ мацней, чым у грымучай змяі. Але смерць, калі гэта было нейкім суцяшэннем, хутчэй за ѓсё, прыйшла б у бліжэйшы час з-за гэтай дрэні, эквівалентнай яду тысяч павукоѓ, што капае з кожнага гіганцкага пазногця гэтага кітайца.
  
  
  Ён падышоѓ да мяне, як быццам ёй быѓ бяззбройны, крок за крокам, як хто-то, які ідзе ѓ жалобнай працэсіі. Ззаду яго, на вяршыні лесвіцы, з кплівай усмешкай гледзячы ѓніз, доктар Инури зрабіѓ нядбайны развітальны жэст, нібы развітваючыся з двума гульцамі ѓ пінг-понг, і знік па ѓсім поля зроку.
  
  
  Яе пайшоѓ далей у пакой і паставіѓ пафарбаваны белай фарбай крэсла паміж сабой і надыходзячым Чангам. Твар эга заставалася невыразным, дыханне нястомным, цёмныя вочы нерухомымі.
  
  
  Яе паставіѓ ногі разам. Гэта было не час для дрэнных вынікаѓ стральбы. Ёй меѓ рацыю наконт пісталета Гвіда. Гэта быѓ " Трох " 22-га калібра, мадэль 1. Ручка селектара была ѓсталяваная на хуткастрэльнасць: калі яе націскаѓ на курок, разрывалася восем патронаѓ, і яе ѓ гатэль, каб яны ѓсе трапілі ѓ костлявую грудзі Чанга. Калі б яе цэліѓся эму ѓ галаву, быѓ шанец, што частка куль прамахнецца з-за аддачы эга " механізм.
  
  
  Чанг спыніѓся ля падножжа лесвіцы, побач з пакоем, у цені, закрывавшей эга впалое твар. А потым рукі ѓ чорных рукавах, гэтыя агідныя рукі, гіпнатычна разгойдваючыся ѓзад і наперад, як халодная прэлюдыяй да балета смерці, слізганулі праз парог.
  
  
  Яе падняѓ пісталет абедзвюма рукамі. Павольна, выгнутыя магільныя рукі курчыліся, як гіганцкія вугры ѓ рытуальнай прадстаѓленні, і час ад часу кропля густога яду скочвалася па пазногця на зямлю.
  
  
  Яе, адчуѓ, як пісталет вагаецца ѓ маёй руцэ, але не паддаѓся жаданне адкрыць агонь. Яе гатэль, каб Чан прасунуѓся далей у пакой, да святла.
  
  
  Яе асцярожна апусціѓ зброю, каб разгрузіць мышцы і звязкі ад напружання чакання. І ѓ гэты самы момант Чжан пераскочыѓ праз крэсла.
  
  
  Няма часу на дзве рукі. Больш няма часу на дбайнае прыцэльвання. Узмахам сцягна яе, падняѓ пісталет і націснуѓ на курок.
  
  
  Адбыѓся выбух... поѓнай цішыні.
  
  
  Цудоѓная машына смерці Гвіда затрымалася.
  
  
  Чан стаяѓ з другога боку крэсла, тыцкаѓ пальцамі мне ѓ вочы. Нырнуѓшы, яе ѓдарыѓ папяровай бітай, але сустрэѓ толькі паветра, калі ён прыбраѓ рукі. Ён хутка абышоѓ крэсла, рухаючыся бокам, але калі ён рухаѓся, яго рабіѓ тое ж самае, захоѓваючы паміж намі такое ж адлегласць.
  
  
  З інтэрвалам усяго ѓ мікрасекунды чорныя, масляністыя пазногці мільгалі наперад, як чатыры стрэлы, шукаючы мае вочы. Яе сунуѓ пісталет у хвіліну, размахваючы бітай ѓзад-наперад, толькі трапляючы ѓ паветра.
  
  
  Кожны грам канцэнтрацыях ѓ маім мозгу і вачах напружваѓся, каб ацаніць кірунак і хуткасць кожнай патэнцыйна смяротнай атакі Чанга.
  
  
  І гіпнатычныя ѓзоры, якія ён плёѓ для мяне, былі ѓсяго толькі часткай больш мудрагелістага накіда старога плана атакі, які ѓ рэшце рэшт скончыѓся б смерцю. Пронзающие паветра пазногці ѓспыхвалі ѓсё ліжа і ліжа, рукі ѓсё далей раздвигались, вочы ѓсё больш і больш напрягались, каб не адставаць ад цёмнага слабога руху. Потым быѓ момант бесклапотнасці, вострая боль ад вонзающихся ѓ плоць цвік, а затым агонія і смерць.
  
  
  Калі толькі смерць не настане для Чанга раней.
  
  
  Яе нацэліѓся дубінай эму ѓ падбародак, і, калі ён адхінуѓ галаву назад, яе iso усёй сілы левай рукой ѓрэзаѓ крэсла эму ѓ жыцці. Ён задыхнуѓся і адхіснуѓся, але хутка аднавіѓ раѓнавагу і зноѓ атакаваѓ.
  
  
  Яе, падышоѓ да яму, выставіѓшы перад сабой крэсла. Чан стаяѓ на сваім месцы.
  
  
  Эга левая рука раптам кінулася да маіх вачэй. Яе адкінуѓ галаву назад, але занадта позна зразумеѓ, што гэта быѓ фінт. Эга правая рука была накіравана ѓніз, два атрутных дзіды былі нацэлены на сетку вен на запясце маёй рукі, якая займаецца штурхала крэсла наперад.
  
  
  У апошнюю хвіліну яе адсунуѓ крэсла, і Чан iso усіх сіл спрабаваѓ кампенсаваць свой ход. Ён спазніѓся. Эга мезенец праляцеѓ над мэтай, а кончык доѓгага пазногця паказальнага пальца урэзаѓся ѓ стальніцу.
  
  
  Правай рукой ударыѓ яе эга бітай па галоѓ. Ён нахіліѓся, каб пазбегнуць яе, калі яе павярнула крэсла ѓ другі бок. Ёй быѓ узнагароджаны далікатным потрескиванием. Шипящее дыханне, гнеѓ, змешаны з здзіѓленнем, сарвалася з вуснаѓ Чанга. Четырехдюймовый пазногаць стаяѓ, дрыжучы, кончыкам глыбока ѓ дрэве.
  
  
  Яе зноѓ падсунуѓ да яго крэсла. Тьонг не гатэль больш аб гэтым чуць. Крэсла перашкаджаѓ эму ѓ эга намерах. Эга левая рука не хацела, мой твар і вочы, а правая схапілася за крэсла і паспрабавала вырваць эга па маёй моцнай хітрыкі.
  
  
  Паміж намі ѓ фарбаванай белай фарбай дрэве дрыжаѓ запэцканы зламаны цвік; ляза не больш за паѓтары міліметраѓ у мяккай елі, як мініяцюрная страла, уся пакрытая смяротным атрутай, ад вострай да треснутой іншага боку .
  
  
  Уворачиваясь ад аднаго, вакол высокіх удараѓ Чанга левай рукой, ударыѓ яе бітай па эга правай руцэ, якая займаецца чаплялася за крэсла. Чан адышоѓ з бляскам ѓзбуджэння ѓ вачах.
  
  
  Яе, ведаѓ, што ён чакаѓ: адзін момант неразважлівасці. Калі яе, нахіліѓся над сталом, каб нанесці ѓдар, мой спін і шыя апынуліся неабароненымі перад эга левай рукой.
  
  
  Калі б ён утрымаѓся на месцы і працягваѓ трымацца за ніжнюю частку крэсла, то мяняѓ б не больш чым хворае запясце на чысты і апошні ѓдар левай рукой у маю шыю. Гэта была прапанова, якое я не збіраѓся паѓтараць, хоць Чан спадзяваѓся, што я гэта зраблю.
  
  
  Яе павольна падштурхнуѓ да яму крэсла, пагрозліва размахваючы кіем. У той момант, калі дрэва зноѓ апынулася ѓ межах дасяжнасці, Чанг выцягнуѓ правую руку і прагна схапіѓся за крэсла.
  
  
  Мы зноѓ занялі свае пазіцыі для перацягвання казан вакол крэсла, працягваючы эга руку да маёй мэты, а яе скакаѓ ѓзад і наперад, ухіляючыся ад яго нястомнай нападаѓ.
  
  
  Раптам яе ѓпаѓ на калені і выскачыѓ з-пад крэсла.
  
  
  Пачатку другой доѓгі пазногаць на правай руцэ Чанга адломіцца і бясшумна ѓпаѓ на падлогу.
  
  
  Перш чым ён паспеѓ акрыяць ад сцяга дазволу на выкананне, яе зноѓ устаѓ. І голас ѓпершыню яе ѓбачыѓ страху ѓ эга вачах. Зброю ѓ эга правай руцэ цяпер было зусім тупым.
  
  
  Яе зноѓ схапіѓся за крэсла. Гэта быѓ крок, які Чан мог ігнараваць толькі коштам смяротнай небяспекі. Выцягнуѓшы левую руку, ён зноѓ ухапіѓся за ніжнюю частка дрэва. І галасаваць мы стаялі там, як два дуэлянты на паверхні памерам з насоѓку, усяго некалькі рухаѓ і смерць вельмі блізка.
  
  
  Яе змагаѓся са спакусай падысці да Чангу, пад гэтымі смяротнымі кінжаламі, з рызыкай для жыцця, каб размажджэрыць яму было твар адным ударам дубінкі. З кожнай секундай шанцы станавіліся ѓсё больш у маю карысць. Яе ѓдвая скараціѓ арсенал перада мной. Яе мог дазволіць сабе пачакаць. Але Чанг зламаѓся. Ён кінуѓся праз крэсла, выставіѓшы галаву наперад, як чалавечае дзіда.
  
  
  Яе кінуѓ биду, скокнуѓ у бок і схапіѓ эга запясце абедзвюма рукамі. Эга кіпцюры хацелі маю плоць, нібы пара цёмных бліскучых іклоѓ. Эга мускулістае цела расцягнулася на стале тварам уніз.
  
  
  Яе прыбраѓ адну руку з эга запясці і прыціснуѓ локцем эга шыю да стала, а іншы адвёѓ эга руку назад. Ён змагаѓся з маім вагой і маёй хваткай, нервы і мышцы парваліся, і костка зламалася. Эга рот адкрыѓся ѓ маѓклівым крыку. Калі яе прыслабіѓ ціск, яго рука бездапаможна ѓпала на край крэсла. Тьонг ляжаѓ, цяжка дыхаючы. Эга вочы выказвалі пакутлівую боль і бязмерную нянавісць.
  
  
  Яе, адступіѓ назад і паглядзеѓ на яго.
  
  
  Мы абодва пабачылі гэта адначасова: зламаны пазногаць ѓсё яшчэ тырчаѓ у дрэве, і ён ведаѓ, што Чан вырашыѓ схапіць яго, нягледзячы на боль і бескарысную руку, каб выкарыстоѓваць эга ѓ сваёй апошняй атацы. Калі ён падняѓся на цэлай сваёй правай руцэ, абышоѓ яе эга і нанёс эму ѓдар каратэ па шыі бакавы бокам рукі, з-за чаго эга твар треснулось аб дрэва.
  
  
  Жудасны крык вырваѓся вакол эга вантроб, і калі ён шталь круціцца, як цмок, хістаючыся ѓзад і наперад па-над белага алтара на крэсла.
  
  
  Вакол правага вочы тырчаѓ асколак ад пазногця. Ён усё яшчэ крычаѓ, калі яго цела здалося яду, саслізнуѓшы з крэсла і з глухім стукам прызямліѓшыся на падлогу.
  
  
  У мяне не было часу марнаваць эга-наша глыбокая павага перад мёртвымі, нас на тое, каб працягваць глядзець на трупы Гвіда і Чанга у гэтай змрочнай арэне. У мяне было якое-якая справа да доктара Инурису яе хутка падняѓся па лесвіцы.
  
  
  Звонку дома яе пачуѓ роѓ матора "Мэрсэдэса". Яе выйшаѓ праз дзвярны праём як раз у той момант, калі машына адкідваючы жвір, выехала з пад'язной дарожкі і схавалася за вуглом дома. Яе бачыѓ дзяѓчыну на пярэднім сядзенні, якая змагаецца з агідным вар'ятам.
  
  
  Калі яе дайшоѓ да вугла вілы, машына знаходзілася на вяршыні схілу, спускаѓся да брамы. Ён быѓ бы каля брамы раней за мяне, але доктар Инурис павінен спыніцца, каб адкрыць корпус. А потым яе эга даганю і размозжу эму чэрап у кешью. Доктар Инурис, павінна быць, думаѓ гэтак жа.
  
  
  Дзверы справа расчыніліся, і цела дзяѓчыны, закрученное эга рукой, вылецела галавой наперад.
  
  
  Яе, кінуѓся да яе, калі машына рванула да брамы. Унізе завішчалі запалохванне, калі Инурис рэзка спыніѓ яе і вынырнуѓ, вакол машыны. У святле фар ён адчайна спрабаваѓ адкрыць вароты.
  
  
  У мяне цяпер ня было на гэта часу.
  
  
  Яе апусціѓся на калені побач з дзяѓчынай і ѓзяѓ яе галаву ѓ рукі. Гледзячы гэй у твар, ёй зноѓ пачуѓ роѓ рухавіка, калі Инурис выехаѓ вакол брамы.
  
  
  Дзяѓчына заварушылася.
  
  
  На ѓсходзе неба пасвятлела. Туман разышоѓся, і з сукенка дзьмуѓ асвяжальны ветрык.
  
  
  Дзяѓчына раптам прыйшла ѓ прытомнасць, яе вочы пашырыліся ад страху.
  
  
  - Цяпер усё ѓ парадку, - сказаѓ я, моцнага абдымаючы яе. "Ён сышоѓ, і я не думаю, што ён калі-небудзь вернецца сюды".
  
  
  Яе, адчуѓ, як напружанне ѓ яе целе аслабла, і праз некалькі хвілін яна паглядзела на мяне і здолела ѓсміхнуцца.
  
  
  Гэта было выдатна.
  
  
  
  Кіраѓнік 9
  
  
  
  
  Мы сядзелі на прыступкі ганка з напоямі, якія вынес яго знутры. У скотче, які быѓ у Инуриса, не было нічога дрэннага. Дзяѓчына выглядала нармальна, за выключэннем некалькіх драпін на локцях.
  
  
  Яе спытаѓ яе, ці не хоча яна ѓвайсці, але яна пакруціла галавой. Я не мог вінаваціць яе. У рост досвітку віла выглядала не вельмі прывабна. Кавалкі адлупцаваѓ і разбітай ружовай тынкоѓкі надзьмуліся, і цёмныя плямы іржы распаѓсюдзіліся па ѓсёй паверхні, як лопнулі капіляры на носе старога п'яніцы.
  
  
  Не, ён не мог вінаваціць яе за тое, што яна больш не хоча ѓваходзіць. Для нах гэта быѓ сапраѓды дом з прывідамі, з ѓспамінамі аб сапраѓдных жахі, нават без трупаѓ Гвіда і Тьонга ѓ якасці дадатковай, жудаснай ноткамі.
  
  
  Яна прытулілася да адной вакол облупившихся драѓляных калон у куце лесвіцы і ѓтаропілася на моры.
  
  
  Яе сказаѓ эй, што Гвіда і Тьонг мёртвыя. Навіна яна ѓспрыняла кіѓком, як быццам падобныя рэчы непазбежныя ѓ свеце, дзе справядлівасць заѓсёды ідзе сваёй чаргой, а зло не можа пазбегнуць адплаты.
  
  
  Я не настойваѓ, каб яна казала. Яна зробіць гэта дастаткова, калі будзе гатовы. Яе ведаѓ гэта. Але эй, спачатку трэба было пасядзець і атрымаць асалоду ад свежым брызам, водарам іглічных дрэѓ і цудоѓным адчуваннем таго, што яна вольная ад доктара Инуриса і эга маленькай банды.
  
  
  Закінуѓшы галаву, з залатымі валасамі, падобнымі на падушку на старой калоне, яна атрымлівала асалоду ад чыстым паветрам новага дня.
  
  
  Калі яна, нарэшце, загаварыла, яе голас абсурдна задуменна. "Тут так міла", - сказала яна. - О, я не маю на ѓвазе адкрытымі тут, тут, у гэтым месцы. Я маю на ѓвазе тут, уздоѓж Рыѓеры, з дрэвамі, кветкамі, морам, небам і сонцам. Гатэль б яе прыйсці сюды ѓ іншы час, з хема-то іншым. Але нават такі чалавек, як доктар Инурис не можа сцерці эга прыгажосць. І цяпер, калі яго тут няма, яе гатэля б застацца тут. Па крайняй меры на час. Але гэтага не можа быць, не цяпер. У мяне ёсць яшчэ справы. ђцёкі Инуриса была толькі пачаткам, па меншай меры для мяне. Ты не думаеш, што ён вернецца, Нік?
  
  
  Яе, паківаѓ галавой. - Не, ён сюды не вернецца, - сказаѓ я. - Але гэта не значыць, што ён больш не з'явіцца. Яе ведаѓ такіх людзей, як ён раней. Яны не іншы, калі ih зневажаюць. Яны не могуць дазволіць, каб ih планы былі сапсаваныя. І калі яны гэта робяць, яны, як правіла, хочуць адпомсціць. Яны не супакояцца, пакуль не адпомсцяць, нават калі на гэта пойдуць гады. доктар Инурис менавіта такі чалавек.
  
  
  - Як ты ih спыняеш?
  
  
  - Ты забіваеш ih. Як шалёных сабак.
  
  
  На ёй была сіняя рабочая кашуля з некалькімі расстегнутыми гузікамі зверху і выбеленыя джынсы. Раніцай, затым жах ночы, і ѓ вопратцы, якую яна хуценька схапіла вакол валізкі ѓ сваім пакоі, дзе адно няправільнае рух можа прымусіць Гвіда стрэліць, яна выглядала гэтак жа добра, калі не лепш, як і раніцай, у казіно, у той момант, калі яе ѓпершыню ѓбачыѓ ee.
  
  
  Яна падцягнула калені і абхапіла ih рукамі. Яна схіліла галаву, каб закрыць твар сваім залатым плашчом, закрывавшим усе, акрамя вачэй і лба. Яна паглядзела на мяне з кончыкаѓ сваіх каленяѓ.
  
  
  "Ты можаш пасядзець тут, Нік," сказала яна. "Ты вызваліѓ мяне ад доктара Инуриса. Гэта ѓсё, што я прасіла.
  
  
  - Яе, здаецца, што-то ѓзгадваю пра заказ аб забойстве на пяць франкаѓ, - сказаѓ я.
  
  
  Яна падняла галаву і ѓсміхнулася. "Я лічу кантракт выкананым", - сказала яна. "Я не лічу цябе хема-то накшталт Гвіда, які забівае сыч забаѓ".
  
  
  - Далёка не, - сказаѓ я. "Але некаторыя людзі проста павінны быць забітыя. І мне здаецца, што доктар Инурис - адзін вакол такіх людзей.
  
  
  - Ты маеш рацыю больш, чым думаеш, - сказала яна. - Але гэта не павінна быць тваёй праблемай. Можа быць, яе змагу знайсці дапамогу ѓ іншым месцы, калі яна мне спатрэбіцца.
  
  
  - Думаю, цяпер гэта мая праблема, - сказаѓ я. "Магчыма, што потым доктар Инурис захоча мець справу з табой, яе, падумаѓ, што ѓ яго таксама ёсць якое-што для мяне. Яе казаѓ табе, што такія людзі, як ён, не іншы, калі ім перашкаджаюць у ih планах. І ёй веру, што крыху парушыѓ эга планы. Гэта можа прымусіць мяне дрэнна спаць, гадаць, дзе ён, што ён намышляе, або, можа быць, думаючы, што ён ладзіць нейкую інтрыгу, якая займаецца не можа быць так, нібыта, карысна для майго здароѓя.
  
  
  - Думаю, ты маеш рацыю, Нік, - сказала яна. - Але ты можаш паклапаціцца пра сябе. Табе не трэба зацыклівацца на мяне і маіх клопатах.
  
  
  Яе захоѓваѓ. - Ты хочаш, каб гэта было так?
  
  
  Яна паглядзела на мяне і нічога не сказала. Яна проста паглядзела мне ѓ вочы. Яе, бачыѓ, як слёзы выступілі на яе вачах. Яна пахітала галавой і цяжка сглотнула.
  
  
  Яе sel побач з ёй і абняѓ яе за плечы. 'Тады ѓсё ѓ парадку. Што б гэта нам было, мы ѓсё выправім разам. Добра?'
  
  
  - Добра, - сказала яна з усмешкай.
  
  
  "Дарэчы, - сказаѓ я, - я думаю, што па-дурному разбіваць выйгрышную камбінацыю. Яе б нам за што не прапусціѓ паток гэтага свету".
  
  
  - Дзякуй, Нік, - сказала яна.
  
  
  - А цяпер адно, - сказаѓ я.
  
  
  'Што?'
  
  
  "Шчыра цяпер, хутка, перш чым што-небудзь яшчэ адбудзецца, не маглі б вы проста сказаць мне сваё імя, і што ѓсё гэта такое?"
  
  
  - Гэта доѓгая гісторыя, - сказала яна. "Чаму б табе не наліць сабе яшчэ выпіць і не прысесці сюды, у калоны, дзе табе будзе зручней".
  
  
  Яе захоѓваѓ. "Я гатовы зрабіць усё гэта. Але перш чым яе зраблю яшчэ адзін крок, перш чым неба абрынецца, або дах ганка ѓпадзе на вас, або споткнусь аб парог і паламаю сабе шыю, яе гатэль б ведаць, хто вы і што мы спрабуем зрабіць.
  
  
  Гэта вылецела па nah, як аѓтаматная чарга.
  
  
  "Мяне клічуць Пені Доун, і мы спрабуем прадухіліць крадзеж 15 мільярдаѓ даляраѓ у Злучаных Штатаѓ".
  
  
  
  Кіраѓнік 10
  
  
  
  
  Пені Доун. Яе вымавіѓ гэтае імя некалькі разоѓ пра сябе, пакуль змешваѓ марозіва з моцным напоем, які наліѓ сабе. Гэта імя гэй падыходзіла. Гэта адпавядала яе жыццярадаснасці, яе залатым валасам, загарэлай скуры і яе гатоѓнасці прыняць гэта, калі шанцы павярнуліся супраць нах.
  
  
  Яе sel наадварот нах ля падножжа калоны. "Ну, Пені, раскажы мне гэтую гісторыю".
  
  
  Яна прыціснулася галавой да калоны, каб сонца обогрело яе стомлены твар. "Гісторыя Пені Доун, - пачала яна мяккім і задуменным голасам, - пачынаецца з гісторыі Піліпа Доуна, майго бацькі..."
  
  
  Філіп Доун нарадзіѓся ѓ Кітаі ѓ сям'і амерыканскага місіянера. Яны жылі ѓ вёсцы, дзе яны заляцаліся за хворымі, дапамагалі бедным і дзе прайшло дзяцінства Піліпа Доуна. Кітайскі лад жыцця быѓ адзіным, што ведаѓ малады Філіп.
  
  
  Асяроддзя многіх сяброѓ юнага Піліпа Дона быѓ стары Цзі Шань Джо. Гэта быѓ хударлявы гарбаты мужчына з доѓгімі белымі вусамі, свисавшими па абодвум бакам rta. Эга скура была падобная на пергамент, але рукі былі гнуткімі, як у падлеткаѓ. У маладыя гады Цзе Шань Джо быѓ вядомым штукаром.
  
  
  Філіп Доун быѓ улюбёнцам старога ѓ вёсцы, і ён даведаѓся Піліпа некаторым сваім трукам. Джы любіѓ галаваломкі і складаныя рэчы. Ён мог праводзіць шмат гадзін, выразаючы прадметы, такія як мудрагелістыя скрынкі, якія ён збіраѓ, - скрынка ѓнутры скрынкі ѓнутры скрынкі, якую мог адкрыць толькі той, хто ведаѓ ih складаную, але простую камбінацыю. Націск на адно месца, лёгкае паляпванне па іншаму прымушала скрынку адкрывацца.
  
  
  Цзі Шань Джо даведаѓся юнага Піліпа мастацтву гэтых трукаѓ, і да таго часу, калі Філіп прыйшлося павезці сваіх бацькоѓ у Амерыку, якую ён ніколі не ведаѓ, ён шталь вельмі спрытным у стварэнні ih. Складаныя галаваломкі Джо . На памяць і ѓ гонар ih дружбы стары падараваѓ Філіпу адну вакол сваіх скрыначак, твор мастацтва, пакрытае выдатнай разьбой па слановай косці. Філіп Доуну было дзесяць гадоѓ, калі яго бацькі вярнуліся ѓ Амерыку. Ён ніколі не забываѓ нас, старога, наша эга сурокаѓ. "Жыццё поѓная чарадзейства", - сказаѓ Цзе . Шан Джо часткі казаѓ хлопчыку. "Ніколі не ведаеш, якія хітрасці яна згуляе або якія цуды вырабіць. Гэта найвялікшая шоѓ усіх часоѓ".
  
  
  Жывучы ѓ Амерыцы, Філіп працягваѓ разгадваць галаваломкі і фокусы. Ён любіѓ замкі. Замкі з ключом, кодавыя замкі - усё гэта заварожвала яго. Калі Філіп паступіѓ ва ѓніверсітэт, ён вывучаѓ інжынернае справа і ѓ нейкі момант пайшоѓ працаваць у фірму, якая займаецца распрацоѓвала сістэмы бяспекі для банкаѓскага. Гэта была ідэальная праца для Піліпа Доуна.
  
  
  Даволі рана ѓ сваёй кар'еры ён пачаѓ набываць пэѓную рэпутацыю дзякуй сваім меркаванні, відавочна, чароѓнага таленту ѓ праектаванні сістэм бяспекі. Калі да яго звярнуліся іншыя фірмы, ён сам заняѓся бізнесам. Улічваючы эга рэпутацыю, нядзіѓна, што ѓрад неѓзабаве звязаѓся з ім для атрыманага задання.
  
  
  Золотохранилище і Форт-Нокс сталі ѓ ЗША амаль сінонімамі. Але многія людзі не ведаюць, што цяпер у сховішча Федэральнай рэзервовай сістэмы пад Насаѓ-здробненага на Манхэтэне больш золата, чым дзе-небудзь яшчэ ѓ свеце. І калі ѓрад вырашыла мадэрнізаваць гэта сховішча, яно звярнулася да Філіп Доуну.
  
  
  Пені Доун перамясцілася і падціснула ногі пад сябе. Яе прынёс гэй, яшчэ шклянку, і яна зрабіла глыток, распавядаючы сваю гісторыю.
  
  
  - Добра, што Філіп Дон - сумленны чалавек, - сказаѓ я.
  
  
  - А, - прашаптала яна, - але гэтая гісторыя не пра яго. О, тады так, - паспешна дадала яна. " Не памыляйцеся на гэты конт. Грошы, золата або нарматываѓ; - ідэнтыфікаваць, ці што б яны нас прасілі абараніць эга, яго гэта не хвалявала. Для яго было складанай задачай распрацаваць што-нешта такое, чым Цзі Шань Джо быѓ бы ганарлівы. Галасаваць што рухала ім. Праектаванне замкаѓ, якія былі простымі і складанымі адначасова".
  
  
  "Таму мадэрнізацыя сістэмы бяспекі ѓ сховішча Насаѓ-сцёрты эга была самай вялікай задачай", - сказаѓ я. - І ён скончыѓ?
  
  
  Яна ѓсміхнулася загадкавай усмешкай. 'Ах, ды. Ён зрабіѓ. Гэта стала найвялікшым шэдэѓрам ѓ эга жыцця..."
  
  
  Урад любіць сцвярджаць, што ніхто не ведае камбінацыю, неабходную для адкрыцця сейфа, што нам у каго няма неабходнай інфармацыі, каб пракрасціся ѓ яго. Але, вядома ж, Філіп Доун - адзіны чалавек, які ведае эга. І з імі тхара, як ён спраектаваѓ сховішча, урад наняло эга ѓ якасці кансультанта для падтрымання якасці ih мер бяспекі. Ён ѓносіць усе неабходныя папраѓкі ѓ адпаведнасці з апошнімі навінамі ѓ такіх галінах, бяспекі або метадаѓ крадзяжу. Ён сам прымае канчатковае рашэнне аб тым, хто будзе наняты ѓ якасці ѓзброенай аховы, жыццёва важнай часткі сістэмы абароны. Філіп Доун мог бы пражыць доѓгае і шчаслівае жыццё. Жыццё была добрая. Ён быѓ у вельмі паважаным становішчы, ён ажаніѓся на цудоѓнай джын, і ѓ іх была дачка, якой яны абодва былі вельмі адданыя: Пені.
  
  
  Але жыццё была поѓная ѓсякіх выкрутаѓ, Цзі Шань Джо казаѓ гэта так шмат разоѓ. І аднойчы гэтая фатальная магіі змянілі ѓсё.
  
  
  Быѓ душны летні дзень, і сям'я Доун паехала на пляж, каб выратавацца ад ѓціскальнага гарадской спякоты. Калі яны вярнуліся ѓвечары, прыемна стомленыя і адпачылыя, Яны былі ѓсяго ѓ некалькіх мілях ад дома, калі гэта здарылася. Кіроѓца аѓтамабіля, які ехаѓ з іншага боку, не справіѓся з кіраваннем і мочка ѓ мочку сутыкнуѓся з аѓтамабілем Доуна. Жонка Піліпа была забітая імгненна. У самога Піліпа было ѓсяго некалькі драпін. Але Пені Доун прайшла галавой праз лабавое шкло. Яна была вельмі знявечаная.
  
  
  Лекары перавязалі дзяѓчынку, як маглі, але сказалі Піліпу, што больш яны нічога не могуць зрабіць. Яна застанецца ѓ шнарах на ѓсё жыццё; а Філіп Доун быѓ пакрыѓджаны пачуццём віны за гэты няшчасны выпадак, які меѓ такія жудасныя наступствы для эга дзіцяці. Пені расла, сутыкаючыся з жорсткасцю, якую могуць праяѓляць іншыя дзеці: падсмейваючыся з яе знявечаным, пакрытым шнарамі тварам. Падобна на тое, Піліпа гэта закранула больш, чым Пені. Ён усяляк песціѓ Пені, каб кампенсаваць яе пачварнасць, якое стала для яго чымсьці накшталт дакучлівай ідэі. Ён вазіѓ яе на экстравагантныя падарожжа, адпраѓляѓ у лепшыя школы, наймаѓ настаѓнікаѓ фартэпіяна і спеваѓ, настаѓнікаѓ танцаѓ, вадзілі яе на канцэрты, на балет, у тэатр, усё для нах. І, вядома ж, вадзілі ee па ѓсіх пластычных хірургам краіны.
  
  
  Здавалася, кожны месяц быѓ іншы лекар, і кожны месяц адзін і той жа рэѓматызму: рубцова тканіна, дэфармацыі занадта поѓная. Больш нічога нельга было зрабіць. Пасталеѓшы, пайшоѓшы ѓ школу і атрымаѓшы дыплом, Пені навучылася жыць са сваімі шнарамі. Яна добра прыстасавалася, і лічыла, што яе жыццё завершана. Але яе бацька упарціѓся, насуперак яе пратэстаѓ, у прасіѓ гэтага чароѓнага хірурга, якога не існавала.
  
  
  Але аказалася, што ён існуе. І аднойчы ён без папярэджання, нечакана з'явіѓся ѓ офіс Піліпа Доуна на Манхэтэне. - Я так разумею, - сказаѓ гэты чалавек, - вы шукаеце хірурга для сваёй дачкі?
  
  
  - Так... але хто вы...?
  
  
  - Я той хірург, - сказаѓ мужчына. 'Магу яе прадставіць сябе? Доктар Лотар Инурис.
  
  
  
  Кіраѓнік 11
  
  
  
  
  Так што многае іншае. Инурис меѓ на ѓвазе просты бартэр: доступ да сховішча Федэральнай рэзервовай сістэмы ѓ абмен на новае твар для Пені.
  
  
  Гэта здавалася смешным. Толькі вар'ят прапанаваѓ бы гэта, і толькі вар'ят прыняѓ бы гэта. Гэта не значыць, што Лотар Инурис і Філіп Доун былі аднолькава вар'ятамі. Калі Філіп Доун і сышоѓ з розуму, то ён сышоѓ з розуму ад кахання да сваёй дачкі. Усе бацькі хочуць што-то рабіць для сваіх дзяцей; Філіп пайшоѓ на крайнія меры. І цана была высокая для Дона Піліпа. Эга папрасілі заплаціць самую высокую цану, якую ён мог сабе дазволіць: знішчэнне эга шэдэѓра. Склеп, які ён спраектаваѓ, мае жалезабетонныя сцены. Гэта на дваццаць сем метраѓ ніжэй вуліцы Насаѓ. Звонку вароты з мудрагелістай сістэмай падвойнага ключа. Але доступ да самому сховішча ажыццяѓляецца праз вузкі праход, праз трохметровы девяностотонный сталёвы цыліндр. Цыліндр круціцца ѓ сто сорокатонной раме. Калі ѓваход зачынены, цыліндр паварочваецца так далёка, што рама запаѓняецца цвёрдай сталлю, а затым апускаецца на адзін сантыметр, як велізарная корак у бутэльцы. Ён герметычны, воданепранікальным і зачынены на час, не кажу ѓжо пра ѓсёй электроннай апаратуры, тэлебачанні і іншым прицельном абсталяванні, а таксама сістэме бяспекі людзей, якая складаецца вакол аднаго вакол найбуйнейшых падраздзяленняѓ такога роду ѓ краіне: снайперы рэгулярна трэніруюцца. са стралковым і аѓтаматычнай зброяй.
  
  
  Сістэма сігналізацыі можа заблакаваць любы выхад вакол будынкаѓ. А ѓнутры сховішчы ёсць замкнёныя адсекі, патройныя замкі. Яны ѓтрымліваюць каля чатырнаццаці тысяч тон золата ѓ злітках па ЗША і каля сямідзесяці іншых краін. Кожны брусок важыць прыкладна дванаццаць фунтаѓ. Гэта не тое, што можна пранесці ѓ кішэні, і вам не атрымаецца зрабіць гэта незаѓважна з цэлым паркам грузавікоѓ.
  
  
  Дастаць адтуль золата было загадкай, якая займаецца Чжан Цзі Джо спадабалася б. І эму таксама спадабалася б рашэнне Піліпа Дона. Гэта было проста і складана адначасова.
  
  
  На першай сустрэчы двое мужчын сутыкнуліся тварам да твару са сваімі ѓмовамі. Філіп Дон, чалавек, апантаны трагедыяй сваёй дачкі, не адразу вырашыѓ абмяняць сваю унікальную магію на магію доктара Лотара Инуриса. Вэб-праблема заключалася ѓ даверы.
  
  
  -- Але, дарагі мой, -- сказаѓ доктар Инурис: "Мы абодва можам давяраць адзін аднаму. Яе веру, што вы давесці гэты праект да паспяховага завяршэння, і вы павінны даверыць мне паспяховую аперацыю вашай дачкі. У вас няма выбару.'
  
  
  - Вядома, ты маеш рацыю, - адказаѓ Піліп Доун. - Ніхто, паѓтараю, ніхто не можа зрабіць таго, што магу яе. Яе ѓдасканаліѓ самыя перадавыя метады. Мае ѓласныя метады, заснаваныя на шматгадовых даследаваннях.... А яе адзіны хірург у свеце, які можа вылечыць рубцова тканіна, якая паразіла вашу дачка, і даць эй, не толькі новае, але і прыгожае твар".
  
  
  - А яе, - абыякава сказаѓ Філіп Дон, - яе адзіны ѓ свеце, у каго ёсць поѓная інфармацыя аб бяспекі, якая займаецца патрабуецца па вашым жаданні.
  
  
  'Менавіта так. Значыць, ніхто з нас не выгадна даводзіць давер яшчэ іншы, ці не так? Тое, аб чым прасілі абодва мужчыны, было велізарным прадпрыемствам. Инурис, маючы намер збегчы з прыкладна шосты часткай золата свету, здабытага з спрадвечных часоѓ, пагадзіѓся даць Філіп Доуну верны персанал на столькі часу, колькі гэта будзе неабходна. Аднак сыч ѓласнай бяспекі ён адмовіѓся назваць іншых верхаводаѓ, якія маюць дачыненне да гэтага буйному рабаѓніцтва. Наѓзамен ён пагадзіѓся арганізаваць аперацыю Пені, калі Філіп прадэманструе сваё супрацоѓніцтва, забяспечыѓшы доступ да золата. Як толькі доѓгатэрміновае планаванне дасягне беспаваротную стадыі, ён пачне трансфармацыю Пені. На крадзеж золата сыдуць месяцы, а магчыма і гады. Аперацыя будзе доѓжыцца менш нядзелях.
  
  
  Яшчэ да таго, як скончылася ih першая сустрэча, Філіп Доун і Инурис распрацавалі сістэму, якая дазваляе падтрымліваць сувязь. І Філіп сказаѓ доктару, што паведаміць эму, калі будзе гатовы прыступіць да выканання свайго плана.
  
  
  З гэтага дня Філіп Дон здаваѓся дачкі зусім іншым чалавекам. Упершыню за шмат гадоѓ ён здаваѓся шчаслівым і вясёлым. Пені не задае пытанняѓ аб гэтым змене колеру, хуткім павелічэнні. Гэй, хацелася верыць, што ён, нарэшце, змірыѓся з сітуацыяй. Але ѓ гэтага шчасця быѓ недахоп. Пені выявіла, што ee бацька з цягам часу быѓ паглынуты ліхаманкавым напружаннем, і калі яна выказала сваё неспакой, ён патлумачыѓ гэта хваляваннем новага праекта. Пені спынілася на гэтым. Яна была рада, што ён больш не цягае ee па краіне, па ѓсякіх лекарам, і што ён захоплены сваёй справай. Яна нават не заѓважыла эга змянілася знешнасці; эга валасы з гадамі пасівелі ад прыроды; але з часам з эга "новага праекта" ён схуднеѓ і сагнуѓся. Эга твар было маршчыністым і старым. Нарэшце, аднойчы ноччу яна заѓважыла эга фізічныя змены.
  
  
  Ён прыйшоѓ дадому рана, у добрым настроі і наліѓ дзве шклянкі свайго лепшага хераса, одзіна, вакол якіх даѓ гэй. - Тост, Пені. Вып'ем за чараѓніцтва жыцця".
  
  
  Пені паглядзела на бацьку з вясёлым здзіѓленнем. Прайшлі гады з тых тхара, як яна бачыла эга такім шчаслівым. - Ну, што адбываецца, тата?
  
  
  Філіп Доун sel ѓ сваё любімае крэсла. - Заѓтра ѓвечары вас будзе апераваць хірург. І калі вы прачнецеся, у вас будзе новае твар. Не застанецца і следу ад тваіх старых шнараѓ і слядоѓ аперацыі. Пені недаверліва паглядзела на яго.
  
  
  - Гэта праѓда, - сказаѓ ён. Ён паставіѓ шклянку і падняѓ руку, нібы кляѓся. - Я абсалютна сур'ёзна. Яе бачыѓ працу гэтага чалавека і кажу вам, эму няма размешчана сонца".
  
  
  - Але, тата, - сказала Пені. "Мне сапраѓды ѓжо было ѓсё роѓна". Філіп Дон кіѓнуѓ. - Я ведаю, - сказаѓ ён. - І таму ёй ганаруся табой. Але, Пені, калі ласка, давай не будзем спрачацца. Нават калі табе ѓсё роѓна, прашу цябе, зрабі гэта для мяне, для старога. Для твайго бацькі, каб прынесці эму шчасце і радасць.
  
  
  Пені не склала працы прыняць такую просьбу. Яна падышла да перад бацькам і пацалавала эга ѓ шчаку. Філіп абняѓ Доун сл.
  
  
  - Ды дабраславіць вас Бог, - сказаѓ ён. Слёзы цяклі па эга шчоках. "Не сыдзі, тата", - сказала яна. "Толькі радасць". Яна задумалася. "Скажы мне, як я буду выглядаць?"
  
  
  - Па праѓдзе казаць, я не ведаю, - сказаѓ Філіп. "Я пакінуѓ усё на лекара. Ён гэта ведае. Але ён сказаѓ мне так шмат, што ты будзеш вельмі, вельмі прыгожай.
  
  
  "Падобна на тое, ён вельмі выбітны чалавек".
  
  
  - Так, вельмі выдатна, - сказаѓ Філіп.
  
  
  "Раскажы мне пра nen?"
  
  
  "Аб гэтым асабліва няма чаго сказаць. Але выдатны чалавек. Голас у яго быѓ слабы, задуменны.
  
  
  - Як ён? Гэта хто? Адкуль ён?
  
  
  "Гэта ѓсё роѓна". Ён здаваѓся амаль злуецца на сл пытанні. "Ён лепшы ѓ сваёй галіне, і гэта адзіны істотны момант, ці не так?" Эга тон памякчэѓ. "Тата, - сказала Пені, - ты нічога не хочаш мне расказаць?"
  
  
  - Няма, няма, - сказаѓ Піліп з штучнай усмешкай. - Гэта зусім не так. Галасаванне толькі аб nen асабліва няма чаго сказаць. Я маю на ѓвазе, якая розніца? Важны вынік".
  
  
  - Усё гэта вельмі дзіѓна, татачка, - сказала Пені.
  
  
  "Ну, такога яшчэ не было,
  
  
  Што ж? І яе крыху нервуюся, голас і ѓсё, цяпер, калі гэта так блізка. І вашаму шквал пытанняѓ таксама не робіць эга лепш.
  
  
  - Ну, я не бачу ѓ гэтым шкоды. Гэта для estestvenno. Нарэшце, гэта важна. Я маю на ѓвазе, вы б не пакінулі мяне нейкага подозрительному доктару.
  
  
  Філіп Дон ускочыѓ, як быццам эга штурхнуѓ.
  
  
  'Татачка.'
  
  
  Ён пачаѓ галасіць. Эга дачка апусцілася на калені побач з ім. - Я думаю, табе лепш расказаць мне ѓсё, - сказала яна. Філіп паднёс рукі да твару. - Я не магу, - сказаѓ ён паміж рыданнямі. 'Я не магу зрабіць гэта.'
  
  
  - Ты павінен, - сказаѓ Пені.
  
  
  А калі рыданні спыніліся, Дон Філіп, усё яшчэ закрыѓшы твар рукамі, распавёѓ дачкі, што ён зрабіѓ. Ён распавёѓ, як ён і загадкавы доктар Инурис здолеѓ за некалькі гадоѓ паставіць новых людзей, верных доктару, на ѓсе ключавыя пасады бяспекі вакол сховішчаѓ. Часам Філіп Доне гэта ѓдавалася, напрыклад, калі сыходзіла я стараюся гвардыі і даводзілася наймаць новую. Філіп Дон зладзіѓ так, каб калі новага чалавека прыводзіѓ доктар Инурис тота быѓ абраны і прызначаны. Але гэта яшчэ не ѓсё. Мужчыны сыходзілі рэдкіх лячэбных. З інфармацыяй, сабранай і прадстаѓленай Філіпам, Инурис арганізаваѓ тое, што ён назваѓ "магічнымі зьнікненьнямі". Ахоѓнік знікаѓ, але ніхто пра гэта не ведаѓ. Бо адразу ж, каб заняць эга месца і выконваць працу эга, з'яѓляѓся ідэальны званка, створаны доктарам Инурисом.
  
  
  Праз нейкі час уся сістэма сховішчаѓ апынулася пад кантролем цэлай каманды, засяроджанай на адным: крадзяжы золата.
  
  
  Рашэнне, знойдзенае Донам Філіпам, было гэтак жа простым, як і складаным. Складаней за ѓсё было замяніць мужчын, але доктар Инурис гэта зрабіѓ. А прастата заключалася ѓ тым, што Філіп Доун з самага пачатку ведаѓ, што няма сэнсу выкарыстоѓваць грубую сілу, каб пракрасціся ѓ створанае ім у сховішча. У метале не было слабых месцаѓ. Слабое месца, ён ведаѓ, было ѓ ахоѓнікаѓ.
  
  
  Цяпер аперацыя стала значна лягчэй. Большая частка золата, які належаѓ ЗША. Некаторыя па зліткаѓ належалі іншым краінам, і калі трэба было выплаціць доѓг, " укладчыкі золата " ѓ сваёй спецыяльнай абутку перамяшчалі золата ѓ патрэбны адсеку з дапамогай гідраѓлічных пад'ёмнікаѓ і істужачных канвеераѓ.
  
  
  Кожны дзень па раскладзе, устаноѓленым Донам Філіпам, кожны ахоѓнік перамяшчаѓ залаты злітак і замяняѓ эга фальшывым, пры гэтым ніхто нічога не ведаѓ, акрамя самога ахоѓніка, і ён не збіраѓся пра гэта казаць. Як тэрміты раз'ядаюць домам. Павольна, але эфектыѓна. На працягу некалькіх гадоѓ зніклі тысячы зліткаѓ. Звычайна, калі ѓмовы лічыліся абсалютна бяспечнымі, грузавік забіраѓ і дастаѓляѓ вялікія грузы. Праз пэѓны час колькасць залатых зліткаѓ, якія засталіся ѓ сховішча, стала менш колькасці зліткаѓ падробленага золата. Мільярды былі скрадзеныя. У гэты час кошт золата на сусветным рынку заставалася стабільнай: 35 даляраѓ за ѓнцыю. Затым раптам спалучэнне сіл пачала высмоктваць сілу даляра. Было надрукавана занадта шмат даляраѓ. Было занадта шмат папяровых грошай. Давер да даляра пачала слабець. Народ гатэль золата.
  
  
  Афіцыйна золата было больш каштоѓным. Афіцыйна долар каштаваѓ менш і пачалося вялікае уцёкі ѓ золата, далей ад даляра. Калі вялікія фінансавыя мудрацы свету вырашылі стварыць свабодны рынак золата, цана ѓзляцела да больш чым sta даляраѓ за ѓнцыю.
  
  
  Усё было гатова для фінансавага ѓдару. доктар Инурис і эга сябры кантралявалі амаль шостую частку за ѓсё золата ѓ свеце. Яны мелі рэальны алёнка на рынку і былі ѓ стане задаволіць высокія цэны, і высокія патрабаванні.
  
  
  Ён ноччу Філіп Дон ѓсё патлумачыѓ Пені, і калі яна стала настойваць на тым, каб ён пайшоѓ да ѓладаѓ, ён адмовіѓся.
  
  
  'Яшчэ няма. На дадзеным этапе гэта было б катастрофай. Што-то праточыцца вонкі, і эканоміка Злучаных Штатаѓ пагрузіцца ѓ хаос. Вынік быѓ бы настолькі катастрафічным, што абсалютна ніхто не застаѓся б некранутым. Прамысловасць абрынецца, беспрацоѓе рэзка ѓзрасце, а фондавы рынак абваліцца. Але пакуль мы маѓчым пра гэта, усё яшчэ ёсць шанец, што ЗША зноѓ знойдуць сваё золата. Я кажу цяпер, вы толькі знішчыць адну добрую рэч ва ѓсёй гэтай гісторыі: новае жыццё для вас. Калі мы будзем маѓчаць да аперацыі, усё будзе добра. ђрад пачуе ѓ свой час, але няма прычын ламаць плаціну, пакуль мы не атрымаем нашу прыбытак. Мы павінны супрацоѓнічаць цяпер, інакш усё, што я ѓбачу ѓ сваёй працы, гэта непрыгожая дзяѓчынка і бацька, асуджаны, як злодзей". Пені хутка сцяміла. Ee бацька быѓ правоѓ. Яе адзіны шанец складаѓся ѓ тым, каб зрабіць аперацыю, тым самым адмяніѓшы здзелку паміж Філіпам Доуном і доктарам Инурисом. І потым гэтага яна ѓсё яшчэ можа зрабіць усё магчымае, каб выправіць сітуацыю.
  
  
  Бацька нібы прачытаѓ яго думкі. "Як толькі гэтая аперацыя будзе зроблена, - сказаѓ ён, - доктар Инурис аплаціць свой абавязак перада мной, і мой кантракт з ім падыдзе да канца. Тады, Пені, ты зможаш зрабіць тое, што трэба.
  
  
  І таму яна пацалавала свайго бацькі на развітанне наступнай ноччу. Перад ih домам чакала машына. Высокі кітаец заняѓ сваё месца за рулём, перш чым яна паспела сесці ззаду. Мужчына ззаду, побач з ёй, сядзеѓ у цені. Эга голас пачуѓся з эга полускрытого асобы. 'Яе доктар Инурис, сказаѓ ён. "Ваш хірург, міс Доун".
  
  
  Перш чым яны былі ѓ мілі ад яе дома, ён даѓ гэй прэпарата. А Пені Доун была без прытомнасці, калі яны дабраліся да месца прызначэння.
  
  
  
  Кіраѓнік 12
  
  
  
  
  Яе, зразумеѓ, што глядзеѓ на мілае твар Пені Доун, калі яна распавядала гэтую гісторыю. Калі яна на імгненне змоѓкла, яе змагаѓся з мноствам пытанняѓ і праблем, узнятых ee гісторыяй у яркі сонечны дзень. Заставалася яшчэ шмат незавершаных вобразаѓ, якія, спадзяваѓся яе, яна завершыць. "Значыць, гэты добры доктар зрабіѓ цябе падабенствам Ніколь Кары", - сказаѓ я, круцячы ѓ руках рэшткі выпіѓкі.
  
  
  "Так, пад уражаннем вобраз кіназоркі, якую ён абагаѓляѓ". Ee цела трэслася ад стрыманага смеху. - О, вядома, ёй была ѓдзячная. Я не паверыла сваім вачам, калі ѓпершыню ѓбачыла сябе ѓ люстэрку. Новае твар, прыгожае твар. Тады яе зразумела, што ніколі раней не ведала, што прыгажосць, фізічная прыгажосць, - гэта сапраѓдны цудоѓны дар. Але падарунак, - працягвала яна напружаным ад непрыемных успамінаѓ голасам, - патрабуе высокай цаны.
  
  
  Инурис патлумачыѓ, што Пені была без прытомнасці крыху больш за 72 гадзін. Усё яшчэ паланёная вытанчанай прыгажосцю свайго новага асобы, дасканаласцю, якія вярнулі яе захоплены погляд вакол люстэрка, яна не заѓважыла набліжаѓся да яе доктара. "Мужчына мог усё жыццё шукаць такую жанчыну", - сказаѓ ён, стаю адкрыта побач з ёй. "Я ніколі не ведаѓ Ніколь Прымушае. Але я прызнаюся, што многае б аддаѓ, каб ведаць яе. І тое, што я бачу цябе такой, пазбаѓляе мяне розуму.
  
  
  Раптам ён працягнуѓ руку і прыцягнуѓ яе да сябе. Рука абняла ee. Эга свабодная рука пацягнула тонкую начную кашулю і груба сціснула яе грудзі. Ён прыціснуѓся да яе вуснаѓ і засунуѓ сваю мову паміж яе зубамі.
  
  
  Здрыгануѓшыся, Пені вырвалася на свабоду. "Не чапай мяне!"
  
  
  "Я думаю, вам лепш навучыцца прымаць мае знакі ѓвагі", - усміхнуѓся доктар.
  
  
  Пені папрасіла эга сысці. Тады лекар сказаѓ гэй, дзе яна ѓ зале: на поѓдні Францыі, на віле. І, як ён патлумачыѓ, эй, не дазволіць сысці, пакуль ён і яе бацька не завершаць здзелку. У Пені не было іншага выбару, акрамя як заставацца ѓ палоне. Яна прыкінулася, што не ведае аб пагадненні паміж Філіпам Доуном і доктарам Инурисом, што выявілася ѓ яе карысць. Яна вырашыла, што лепшай стратэгіяй для нах будзе пакорлівае паводзіны і невуцтва. Гэй, не дазвалялася пакідаць вілу нам, пры якіх пры іншых абставінах.
  
  
  Доктар Инурис, па-відаць, зразумеѓшы, што эга першы грубы падыход да яе быѓ сур'ёзным пралікам, некалькі дзён не рабіѓ фізічных намаганняѓ. Аднак ён падверг яе "блицкригу" свайго скажонага абаяння. А "персанал", Гвіда і Тьонг, сталі менш пільным.
  
  
  Инурис распавёѓ гэй, аб сабе. І вакол кавалачкаѓ інфармацыі, якія яна сабрала разам, назіраючы і слухаючы, яна змагла прадставіць скажонага, знявечанага мужчыну, які трымае яе ѓ палоне.
  
  
  Па-першае, Инурис заахвоціѓся да гераіну. Эга і любоѓ да непрыкрытаму выкарыстанні шпрыца была відавочнай. Ён быѓ немцам па паходжанні і падчас вайны быѓ студэнтам-медыкам. За гэты час ён змог практыкаваць і развіваць хірургічныя метады на вязняѓ канцэнтрацыйных лагераѓ, да якіх ён быѓ прымацаваны. Колькі сотняѓ людзей ён пакалечыѓ, забіѓ, каб удасканаліць метады, якімі ён цяпер выхваляѓся? Потым вайны збег у Швейцарыю, дзе адкрыѓ невялікую клініку. Ён разбагацеѓ дзякуй фанатычнай пагоні за новай маладосцю жанчынамі старэйшага ѓзросту. Эга расце багацце стымулявала эга, прагнасць, і ён цалкам засяродзіѓся на спатоленне сваёй прагі багацця.
  
  
  Ва ѓсіх сваіх успамінах ён нам разу не згадаѓ, адкуль ён даведаѓся аб Філіпэ Доуне. Ён таксама не размаѓляѓ з Пені пра ih дзелавых адносінах.
  
  
  Некалькі дзён прайшло з апавяданнямі Инуриса, у гэты час Пені, загарала ѓ садзе вілы. Затым, аднойчы ноччу, калі яна адчула, што Инурис і эга ахова былі дастаткова заспакоены, каб заснуць дзякуй сл відавочнаму супрацоѓніцтва, гэй, удалося ѓцячы і дабрацца да Ніцы. Яна як раз прыйшла да казіно, калі яе дагнаѓ Гвіда. Калі яе вярнулі на вілу, Инурис прыйшоѓ у лютасць і непрыстойнымі пагрозамі засцярог яе ад паѓтарэння таго вечара.
  
  
  Праз тыдзень гэй зноѓ удалося ѓцячы. І Гвіда зноѓ знайшоѓ яе. Але на гэты раз быѓ чалавек па імя Нікалас Андэрсан...
  
  
  Яе сьвіснуѓ. "Гэта гісторыя вельмі цікавая для мяне. Але ёсць яшчэ адна рэч. Сапраѓднае імя Нікаласа Андэрсана - Нік Картэр. Ён агент ѓрада Злучаных Штатаѓ.
  
  
  Вочы Пені шырока раскрыліся, а рот склаѓся ѓ маленькую нямую літару О.
  
  
  "Цяпер, калі ты так ясна ѓсё тлумачыш, - сказаѓ я, - я падумаѓ, што зраблю тое ж самае".
  
  
  "Мне прыйдзецца прывыкнуць да гэтага", - сказала Пені. "Але я яе не бачу, каб гэта што-то змяніла".
  
  
  - Я таксама, - сказаѓ я. "Мы абодва ѓсё яшчэ хочам, што назаѓсёды схапіць Инуриса, пакуль ён нас не забіѓ. І як толькі мы эга схватим яе захачу даведацца трохі больш аб гэтым золаце і аб тым, хто з'яѓляецца партнёрамі Инуриса. Ты ж разумееш, што перад айцом тваім, пагражае нейкае пакаранне?
  
  
  Пені апусціла вочы. - Так, - сказала яна. 'Яе ведаю. Але я думаю, што ён таксама ведае. І эму будзе ѓсё роѓна. Адзінае, аб чым ён турбаваѓся, гэта абсталяваннем мне. І цяпер абсталяваннем мне паклапоцяцца.
  
  
  "Кравец вазьмі, калі гэта няпраѓда, Пені Доун, - сказаѓ я. "Ты вельмі прыгожая жанчына."
  
  
  Там, на разваленном ганку, яна пачырванела. "Я яшчэ не прывыкла да такіх камплімэнтах, - сказала яна.
  
  
  - Ну, я думаю, табе лепш прывыкнуць, - сказаѓ я, устаючы з прыступак.
  
  
  - Усё гэта так дзіѓна, - сказала яна. "Не ведаю, ці змагу яе калі-небудзь да гэтага прывыкнуць".
  
  
  Яе, падышоѓ да яе і падняѓ яе. - Я дапамагу табе паспрабаваць, - сказаѓ я. "Гэта проста лейцара, практыка". Яе ѓзяѓ ee твар у свае рукі і паднёс яе рот да сваіх вуснаѓ. Яна чакала мяне. Яе рукі обвились вакол мяне, і ee цела, гульні цвёрдых кропак і плыѓных ліній, злілося з маім. Яе рукі падняліся і ѓпляліся ѓ мае валасы.
  
  
  - Ах, - сказала яна нарэшце, - о, Нік.
  
  
  Яна цяжка дыхала, загарэлыя верхавіны яе грудзей выпирали ѓ доѓгім V-вобразным вырезе кашулі. Яе ѓбачыѓ, як вочы дзяѓчыны загарэліся зялёным агнём. Яе рукі абвілі маю шыю, і яе вусны кранулі маіх, цёплых і вільготных, з запалам, якая займаецца была больш, чым проста падзякай. Яе сцягна прыціснуліся да маіх сцёгнах ѓ рытме нястрымнага жадання. І ee рукі, слугі яе жадання, рушылі ѓніз, каб дакрануцца да маіх сцёгнаѓ. Яе расшпіліѓ яе кашулю, узяѓ яе грудзей у свае рукі і пацалаваѓ цвердыя соску. Яна дазволіла кашулі нецярпліва саслізнуць з плячэй. - Хутчэй, Нік, - выдыхнула яна. 'Хутчэй.'
  
  
  Яна спынілася, калі яе сцягнуѓ з нах выбеленыя джынсы і трусікі. І ee пальцы і мае кінуліся здымаць з мяне вопратку, перш чым мы ѓжо разам апусціліся на росистую траву, дзе яе рукі і ногі захапілі мяне ѓ аксамітнай плоці. Ee рот узбуджана стагнаѓ у майго вуха, нібы голас па ѓсім смерч, падымае нас і зноѓ трымаць у вір няѓяѓнага задавальнення. Зноѓ і зноѓ, пакуль мы не скончылі з грамавым выбухам і не засталіся спакойнымі, цёплымі і блізкімі адзін аднаму на сонца новага дня.
  
  
  Там, ляжаѓ у траве, яго шталь распавядаць гэй, што падумаѓ. доктар Инурис гатэль ѓзяць яе з сабой, калі бег. Калі б эму гэта атрымалася, усё было б добра, па крайняй меры, для яго. Тады эму атрымалася б трымаць Пені ѓ палоне да тых тхара, пакуль крадзеж золата не будзе завершана. Але ён пацярпеѓ няѓдачу. Эму прыйшлося выкінуць Пені вакол машыны, каб адцягнуць мяне і збегчы. Пакуль яна жывая, ён быѓ у небяспецы. Але ён не мог рызыкаваць вярнуцца на вілу. Гэта было занадта небяспечна. Рана ці позна хто-небудзь знойдзе Гвіда і Тьонга мёртвымі ѓ склепе. І адразу пасьля гэтага хто-то пачынаѓ задаваць масу пытанняѓ аб чалавеку, снявшем вілу.
  
  
  няма, доктар. Инурис ніколі не вернецца. Ён быѓ у бегах, і далей. Барацьба не была гульнёй эга. Ён пачакае і прыгатуе адплата для сваіх катаѓ, якія выступяць на ім. У залаты аперацый ён быѓ тэхнікам, стваральнікам дэманаѓ, стваральнікам замены ахоѓнікам, якія "чароѓным чынам" зніклі. Яе, ведаѓ, што гэта значыць. Заѓсёды знаходзіѓся нехта, у каго былі добрыя тэрміны для гэтага, такія як "ліквідацыя" або "безумоѓнае спыненне дзейнасці". Гэтыя ахоѓнікі былі мёртвыя ih замянілі. Аляксандр быѓ уклад Инуриса да крадзяжы золата.
  
  
  Хто-то іншы аказвае працоѓную сілу, мускулы і кучу мазгоѓ, неабходных для аперацыі такога маштабу і складанасці. Я не ведаѓ, хто менавіта, але я яе знайшоѓ прысутнасці Гвіда і Тьонга побач з доктарам вельмі павучальным. Яны не здаваліся старымі сябрамі доктара або старымі сябрамі яшчэ іншы. Гэта выглядала так, як быццам Гвіда і Чанг былі прызначаныя доктару ѓ якасці дапаможніка членамі альянсу.
  
  
  Так што, калі доктар застаѓся без целаахоѓнікаѓ і страціѓ дзяѓчыну, якую эму трэба было трымаць падалей ад чужых вачэй, яго павінен быѓ зрабіць выснову, што ён як мага хутчэй накіроѓваецца да сваіх сяброѓ у я прасіѓ абароны. Калі б ён быѓ досыць хуткі, ён мог бы вярнуцца да сваіх таварышам, расказаць ім, што адбылося, і даверыцца вырашэння таго, што яны дараваць эга або, па меншай меры, не пакараюць, пакуль што-то вырашальнае, не пойдзе не так.
  
  
  А тым часам эга партнёры маглі зрабіць усё магчымае, каб пераканацца, што нічога не пайшло не так, палюючы на дзяѓчыну і, магчыма, "Нікаласа Андэрсана". Яны паклапоцяцца аб тым, каб ih вусны былі запячатаны назаѓжды.
  
  
  Калі мой думаю -- была дакладная, доктар Лотар Инурис вяртаецца ѓ Нью-Ёрк.
  
  
  "Гэта гучыць добра для мяне", сказала Пені.
  
  
  Ёй не хацеѓ казаць вось пра другім, важкая прычына, па якой доктар Инурис, верагодна, быѓ у Нью-Ёрку. Яшчэ няма. - Добра, - сказаѓ я. 'Пойдзем. Вам трэба што-небудзь яшчэ ѓ дом?
  
  
  Пені пахітала галавой. - "Усё, што мне трэба, гэта мой пашпарт, і ён у мяне ѓ кішэні. Пойдзем.' Ee рука слізганула ѓ маю, калі мы ішлі па дарожцы да брамы каля ѓваходу на вілу Нарцыса. Ярка свяціла сонца, і прыемна было расстацца з змрочнымі развалінамі вілы і сл мёртвымі насельнікамі.
  
  
  - Мы паедзем аѓтаспынам у Ніцу, - сказаѓ я. - Нам яшчэ трэба прайсці mimmo майго гатэля. Яе проста адчуваю, што мне спатрэбяцца мае сябры там, куды мы пойдзем. Ih клічуць Х'юга, Вільгельміны і П'ер.
  
  
  Неѓзабаве мы зноѓ выйшлі вакол гатэля. Мы ѓзялі таксі да аэрапорта Ніцы, на ѓсход ад горада, і, калі спыніліся перад будынкам аэрапорта, Пені тузанула мяне за рукаѓ.
  
  
  "Паглядзі, - сказала яна.
  
  
  Прыпаркаваны звонку - лепш сказаць, кінуты - стаяѓ белы "Мэрсэдэс".
  
  
  - Мы на правільным шляху, - сказаѓ я. "Верагодна, ён вылецеѓ рэйсам Air France ѓ Парыж у 7:30 раніцы".
  
  
  Мы паляцелі рэйсам Inter вакол Ніцы ѓ 9:30, з перасадкай у Парыжы і Нью-Ёрку.
  
  
  У нас заставалася крыху часу да ад'езду. Яе прынёс каву для нас абодвух, некалькі круасанаѓ і асобнік "Інтэрнэшнл геральд трибюн". Вялікі загаловак на першай старонцы, адразу прыцягнуѓ маю ѓвагу. Цана на золата дасягнула піка. Попыт на яго быѓ на рэкордным узроѓні на міжнародных рынках, і непакой з нагоды будучага даляра ѓзмацніѓся.
  
  
  Ёй адчайна гатэль, атрымаць дадзеныя аб тых, хто стаяѓ за ѓсёй гэтай аперацыяй па крадзяжы золата, калі яшчэ быѓ шанец прадухіліць усю катастрофу. Калі б вялікая частка золата ЗША папала, міжнародны крызіс з золатам ператварыѓся б у міжнародную паніку. Папяровыя даляры абясцэніліся б. Буханка хлеба каштавала б мільён. Яе, успомніѓ, што дзе-то чытаѓ аб Германій затым Першай сусветнай вайны. За некалькі гадоѓ кошт брэндаѓ ѓпала з чатырох марак да чатырох мільярдаѓ марак. Усё было гатова для таго, каб гісторыя паѓтарылася, але на гэты раз у Злучаных Штатах.
  
  
  Паездкі ѓ Парыж быѓ загружаны без здарэнняѓ. Самалёт вільнуѓ над залівам Анёлаѓ, каб набраць вышыню, затым ѓзлёту.
  
  
  "Я хачу вярнуцца сюды як мага хутчэй", - сказала Пені.
  
  
  - Калі ѓсё гэта скончыцца, - сказаѓ яе эй.
  
  
  "Калі" ці "калі"?"
  
  
  У Парыжы мы перасаджваліся на самалёты, і вялікі "Боінг-747" вылецеѓ своечасова па Арлоѓ . Калі мой думаю -- была дакладная, Лотар Инурис апярэдзіѓ нас не больш чым на дзве гадзіны. Мы не збіраліся эга даганяць, але, па меншай меры, яе, адчуваѓ, што мы рухаемся ѓ правільным кірунку. Над Атлантычным акіянам Пені спала ѓ мяне на плячы. Яе не вінаваціѓ яе. У нах была цяжкая ноч. Яе таксама стаміѓся, калі на тое пайшло, але мне не хацелася спаць. Мне не падабалася сядзець пад замком у гэтым самалёце. Яе гатэлі быць на зямлі і ганяцца за Инурисом і эга таварышамі. Але, нарэшце, хто-то па персаналу падышоѓ па ѓнутранай сувязі і сказаѓ нам прышпіліць рамяні. Гэта аб'ява разварушыла Пені. Яна пазяхнула, пацягнулася, затым прыціснулася да мяне і закрыла вочы.
  
  
  - Гэй, соня, - сказаѓ я. Яна адкрыла адзін зялёны вачэй і паглядзела на мяне з-пад сваіх густых залатых валасоѓ. - 'Час прачынацца. Нам пара на працу.
  
  
  Яна падняла галаву і адкінула валасы назад. "Чым раней, тым лепш", - сказала яна. 'Што ты задумаѓ?'
  
  
  - Мы збіраемся наведаць твайго бацьку, - сказаѓ я. - Гэта першы пункт парадку дня. Ён лепшая зачэпка, якая займаецца ѓ нас ёсць з Инурисом. Памятаеце, у яго была сістэма сувязі з Инурисом, і я хачу ведаць, што гэта такое.
  
  
  Таксі спынілася перад адным вакол шматкватэрных дамоѓ пяцідзесяцігадовай даѓнасці на Рывэрсайд-драйв.
  
  
  Калі яе расплаціѓся з кіроѓцам, яе хутка агледзеѓся. Нішто на вуліцы не здавалася мне ненармальным. Калі хто і сачыѓ за кватэрай, ён быѓ добра схаваны.
  
  
  Яе ѓзяѓ свой чамадан, калі таксі зноѓ застагнала.
  
  
  'Які цяпер гадзіна?' - спытаѓ Пені.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на гадзіннік. '5:20.'
  
  
  - Ён будзе дома з хвіліны на хвіліну.
  
  
  Мы падняліся на восьмым паверсе на тихоходном ліфце. Яе выняѓ Вильгельмину па кабуры і сунуѓ яе ѓ хвіліну камзолы, трымаючы палец на спускавым кручку. Суппорт Пені сціснуліся, калі яна ѓбачыла Люгер. - Давайце проста назавем гэта звычайнай мерай засцярогі, - сказаѓ я. "Я буду першым, хто выйдзе па ѓсім пад'ёмніка".
  
  
  Пені кіѓнула. Калі ліфт спыніѓся, яго прысеѓ за якія стаяць чамаданам і асцярожна адчыніѓ дзверы. Калі хто-то чакаѓ у калідоры, ён бы вымушаны быѓ страляць у маленькую нізкую мішэнь, каб патрапіць у шчыліну ѓ дзень. Тады эму лепш быць сапраѓды добрым і хуткім.
  
  
  Яе штурхнуѓ дзверы насцеж і выглянуѓ з іншага боку. - Усё добра, - сказаѓ я.
  
  
  У Пені быѓ гатовы набор ключоѓ. - Трымайся далей ад дзень, калі адкрываеш яе, - сказаѓ яе эй. - І дазволь мне ѓвайсці першым.
  
  
  У той момант, калі дзверы адчыніліся, яе зразумеѓ, што ѓ кватэры нікога няма. Яна была напоѓнена сапрэлым паветрам, і парушынкі амаль нерухома віселі ѓ святле, проникающем ѓ вокны касымі пучкамі. Пені зачыніла за намі дзверы. 'Татачка?' - усклікнула яна.
  
  
  - Не думаю, што ён дома, - сказаѓ я, прыбіраючы пісталет.
  
  
  - Ну, тады гэта ненадоѓга, - сказала яна. Яна адкрыла вокны і наліла мне хераса Піліпа Доуна. - Гэта ѓсё, што ѓ нас ёсць, - сказала яна.
  
  
  - Усё ѓ парадку, - сказаѓ я.
  
  
  - Які цяпер гадзіна?
  
  
  "Палова шостага".
  
  
  - ђладкоѓвайцеся ямчэй, - сказала яна. "Я збіраюся прыняць душ і пераапрануцца. Калі ён прыйдзе, пакуль мяне не будзе, вам прыйдзецца прадставіцца.
  
  
  Яе ѓстаѓ, паслабіѓ гальштук і пачаѓ расшпільваць кашулю.
  
  
  "Я б аддаѓ перавагу, каб вы пагадзіліся з прапановамі, а ёй у адзіночку мог бы прыняць душ", - сказаѓ я.
  
  
  Яе ѓзяѓ ee за руку. Яна кінула на мяне гарэзны погляд і павяла мяне па калідоры.
  
  
  "Табе падабаецца жыць небяспечна, ці не так?"
  
  
  - Можаш так сказаць, - сказаѓ я.
  
  
  Яна хіхікнула. "Я не ведаю, што адбудзецца, калі ён вернецца дадому, а мы ѓсё яшчэ будзем у душа".
  
  
  - Мы можам сказаць "прывітанне", - прапанаваѓ я.
  
  
  У прасторнай ваннай пакоі быѓ душ. Мы скінулі вопратку і падышлі пад nah. Яе зноѓ захапіѓся пышнасцю ee цела.
  
  
  "Як вы гэтага хочаце?" - спытала яна, трымаючы рукі на кранах.
  
  
  - Гарачы і моцны, - сказаѓ я.
  
  
  Вакол палівачкі душа вырвалася вострая бруя. Яе схапіла мыла, а Пені, злёгку прыціснуѓшыся грудзьмі да мяне, сядзела пад вадаспадам. Яе дазваляѓ мылу пяшчотна слізгаць па ee спіне. Яе рукі выцягнуліся і прыцягнулі мяне да сябе. Яна дамаглася рукі мне на плечы і сядзела, злёгку рассунуѓшы ногі, пакуль яго цягнуѓ дарожку пены ѓздоѓж і паміж ee грудзей, а затым яшчэ ніжэй, па яе плоскаму жывата і туды-сюды паміж яе сцёгнамі.
  
  
  "Я хачу быць тваёй губкай для ванны", - сказала яна, прыціскаючыся да мяне сваім целам, ff гладкая, пеністая плоць калыхалася вакол мяне. Яе пацёрся аб нах. Яна ляніва ѓсміхнулася мне, шырока раскрыѓшы вочы.
  
  
  - Памый мяне, - сказала яна. "Памый мяне ѓсюды".
  
  
  Яе рукі стуліліся вакол маёй шыі. Яе, працягнуѓ рукі і падняѓ яе ногі, пакуль яны не апынуліся ѓ мяне на сцёгнах, затым прыціснуѓ яе спіной да стагнаць ваннай і ѓвайшоѓ у нах. Лёгкае, доѓгае "ах" сарвалася з яе вуснаѓ. А затым у нашай уласнай дзікай, бягучай сусвету мы стварылі люты прыбой, а затым віхор непераадольнага ѓсмоктвання, у які нас забраѓ, і мы зніклі ѓ віры чыстага ѓзбуджэння.
  
  
  Дзе б мы былі, мы вярталіся пад шум бруі вады на нашых пераплеценых целах.
  
  
  - Я была ѓпэѓненая, што ён тут, - сказала Пені, калі мы вярнуліся ѓ гасціную.
  
  
  Яе дапіѓ свой напой і закурыѓ цыгарэту. Яе пакуль не казаць гатэль эй, аб чым думаю.
  
  
  Пені неспакойна заерзала на крэсле. - Можа быць, ён вырашыѓ затрымацца на працы, - сказала яна нарэшце. - У рэшце рэшт, ён не мог ведаць, што я сёння прыйду дадому.
  
  
  Яе нічога не казаѓ. Яна, напэѓна, ужо падазравала тое ж самае, што і яе, але ѓсё яшчэ не ѓ гатэлі ѓ гэта верыць. Пені Дон не была вар'яцкай.
  
  
  - Я пазваню ѓ эга офіс, - сказала яна. У холе быѓ тэлефон. Яе, чуѓ, як яна набрала нумар адзін, потым другі. - Цэнтральны, - сказала яна. "Я атрымліваю аѓтаадказ, што нумар, на які яе спрабую датэлефанавацца, адмыкнутая. Яе, лічу, што гэта павінна быць памылкай. Яе пачуѓ, як яна назвала нумар, і на імгненне запанавала цішыня, перш чым яна зноѓ загаварыла. - Ты абсалютна ѓпэѓненая? Я не чуѓ адказу, але ведаѓ, што гэта было так.
  
  
  Яна вярнулася ѓ гасціную і паглядзела на мяне. - Што-то не так, - сказала яна.
  
  
  Яе асушыѓ сваю шклянку. - 'Яе ведаю ѓ чым справа.'
  
  
  - Ты ѓвесь гэты час ведаѓ, ці не так? яна сказала.
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. - Я думаю, вашага бацьку трымаюць у закладніках. доктар Инурис трымаѓ цябе, каб пераканацца, што твой бацька не зробіць нічога, каб прадухіліць тую крадзеж золата ѓ апошнюю хвіліну. Калі ён страціѓ цябе, ён і эга сябры звярнуліся да перад айцом тваім, каб пераканацца, што ты не зробіш нічога, што магло б разбурыць ih планы.
  
  
  "Але, наколькі ён ведаѓ, - сказала Пені, - я нічога не ведала аб тым, што адбываецца паміж ім і маім бацькам".
  
  
  "Калі на коне пятнаццаць мільярдаѓ даляраѓ, яны не рызыкуюць", - сказаѓ я. І акрамя таго, гэта цяпер каля 45 мільярдаѓ даляраѓ. Пятнаццаць мільярдаѓ - гэта афіцыйная цана, разлічаная па трыццаці васьмі даляраѓ за ѓнцыю, якую ѓрад заплаціла за золата. На свабодным рынку цана амаль у тры разы вышэй".
  
  
  Пені присвистнула. - 'Што ж нам цяпер рабіць?'
  
  
  - Ты хоць уяѓляеш, як твой бацька заѓсёды звязваѓся з доктарам? Инурис?
  
  
  Яна пахітала галавой. "Не, - сказала яна, - ён мне не казаѓ".
  
  
  "Улічваючы стан дома, - сказаѓ я, - ён не пярэчыѓ".
  
  
  "Можа быць, яны не забралі эга адсюль, - сказала Пені, - можа быць, у офісе".
  
  
  Яе, паківаѓ галавой. "Я магу памыляцца, - сказаѓ я, - але занадта многае адбываецца не так як у офісным будынку. Побач ліфцёр. Занадта шмат людзей ѓсюды, у пад'ездах, на вуліцы, якія могуць што-то ѓбачыць і запомніць. Жылыя дамы ценымногие лепш, цішэй. Людзі займаюцца сваімі справамі. Было б значна прасцей і значна менш рызыкоѓна схапіць твайго бацькі ва ѓласным эга дом. Улічваючы розніцу ѓ часе паміж гэтым месцам і Еѓропай, для сяброѓ Инуриса не склала працы дабрацца сюды крыху раней, калі доктар патэлефанаваѓ ім ѓ аэрапорце.
  
  
  - І куды б яны эга павезлі?
  
  
  - Не ведаю, - сказаѓ я. - Але пасля таго, што вы распавялі мне пра свайго бацьку, ён вакол тых людзей, якія атрымліваюць задавальненне, пакідаючы дзе-небудзь зачэпку.
  
  
  - Ты маеш рацыю, - сказаѓ Пені. 'Але дзе?'
  
  
  - Скажы гэта ты, - сказаѓ я.
  
  
  Вочы Пені замітусіліся па пакоі. "Усё выглядае сапраѓды гэтак жа, - сказала яна, - усё на сваім месцы. Яе б заѓважыла, калі б гэта было так. Ён жудасна ахайны. Яна подсунула ногі пад сябе ѓ крэсле і паныла згарнулася абаранкам.
  
  
  - Падумай, - сказаѓ я.
  
  
  Пені закрыла вочы. У пакоі было ціха. Праз вокны, якія выходзяць у Мнс, яе мог бачыць аранжавы шар заходзячага сонца, свеціцца адкрытыя над гарызонтам. Яе, паглядзеѓ на гадзіннік. Было шэсць гадзін па нью-йоркскаму часу. Банкі па ѓсёй Амерыцы былі зачыненыя. Свет быѓ спакойным і бяспечным, па меншай меры, да заѓтра. І тады, магчыма, паніку, каб пакласці ѓсім нітка.
  
  
  Раптам Пені ѓскочыла. - Я зразумела, - усклікнула яна.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Кіраѓнік 13
  
  
  
  
  Яе падскочыѓ на сваім крэсле.
  
  
  'Што ты маеш на ѓвазе?'
  
  
  "Я ведаю, дзе ён пакіне гэтую падказку", - сказала яна. "Калі ён яе пакінуѓ."
  
  
  'Дзе?'
  
  
  " Скрыню Джы" .
  
  
  Яе, паглядзеѓ на нах запытальна.
  
  
  "Той скрыню па слановай косці, які стары Цзе падарыѓ майму перад бацькам, калі ён ад'язджаѓ па Кітая. У nen ён захоѓвае ѓсе свае каштоѓныя паперы. Калі ён дзе-то і пакінуѓ доказ, яна павінна быць у гэтай скрынцы.
  
  
  "Дзе гэтая скрынка?"
  
  
  "У эга пакоі", - сказала Пені, і ѓжо імчалася па калідоры за ёй.
  
  
  Яна вярнулася праз хвіліну. Гэта была выдатная праца, прастакутны футляр па слановай косці, кожны цаля па баках і зверху быѓ упрыгожаны выдатным рэльефам, здавалася б, усіх мажлівых жывёл. Пені дала мне эга.
  
  
  Яе схапіѓ вечка і пацягнуѓ. Скрынка засталася шчыльна закрытай. Пені паглядзела на мяне з жалем.
  
  
  "Гэта не так проста, - сказала яна. " Джы забаѓляѓся тым, што збіраѓ скрынкі, якія былі з галаваломкамі, памятаеш?"
  
  
  "Як ён адкрываецца?"
  
  
  "Я не ведаю," быѓ рэѓматызму.
  
  
  - У нас ёсць два варыянты на выбар, - сказаѓ я. "Мы можам альбо разбіць эга, чаго ёй бы не хацеѓ рабіць, альбо мы павінны раскрыць гэты сакрэт".
  
  
  "Гэта занадта каштоѓная рэч, каб яе ламаць", - сказала Пені. "Тата ніколі б мяне не дараваѓ".
  
  
  "Сорак пяць мільярдаѓ даляраѓ таксама вельмі каштоѓныя", - сказаѓ я. "І мне абсалютна брыдкія ѓсе, хто спрабуе абрабаваць ѓрад Злучаных Штатаѓ. Альбо мы ведаць хутка, альбо ѓклад Піліпа на ліквідацыю многіх непрыемнасцяѓ - гэта куча пабітай слановай косці.
  
  
  Яе асцярожна ѓзяѓ скрынку, пакруціѓшы яе ѓ руках. Яго паляпаѓ па вечку, дне і баках. Яе націснуѓ. Яе пашчыпваѓ і абмацваѓ куты. Спрабаваѓ камбінацый пастуквання і націску. Яе трос яе. Нічога не дапамагло.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на Пені. - 'Ёсць ідэі?'
  
  
  Яна пахітала галавой. Што б гэта нам было, яно будзе адначасова простым і складаным. Аляксандр быѓ шлях Цзі . Даць вам праблему, якая займаецца здавалася жудасна складанай, але рашэнне ѓвесь час глядзела б вам шчыра ѓ твар.
  
  
  - Увесь гэты час глядзела табе ѓ твар, - паѓтарыць яго. 'Добра.
  
  
  Выкажам здагадку, што гэта " рашэнне".
  
  
  Скрынка была ѓ мяне на каленях. Яе, паглядзеѓ на вечка. Нічога, акрамя жывёл. Львы, тыгры, малпы, пантэра, ламы, сланы, змеі, мядзведзі, жырафы, барсук, кіты, совы, гарылы, антылопы.
  
  
  Пені засмяялася.
  
  
  'Што гэта?' - спытаѓ я, гледзячы на нах, пакуль яна нахілялася, каб агледзець скрынку.
  
  
  "О, я як раз падумала аб старым Цзе . Верагодна, яму было б гэта спадабалася. Бачыць скрынку, якую ён зрабіѓ для маленькага хлопчыка, прычыняла столькі турботы.
  
  
  - Я быѓ бы ценымногие шчаслівей, калі б стары Цзе прытрымліваѓся больш простых трукаѓ, - сказаѓ я.
  
  
  - Але гэта проста, - сказала Пені. 'Яе супакоілася.'
  
  
  "Я даю на разгадванне хвіліна пятнаццаць, а потым разаб'ю яе на кавалкі", - сказаѓ я. "Тым часам, паглядзіце, дзе маецца ручка і папера".
  
  
  Пені імгненна вярнулася.
  
  
  Яе пачаѓ лічыць. - Вэб-хостынг, - сказаѓ я. "Пяцьдзесят чатыры жывёл наверсе. Па трынаццаць з кожнага боку. На дне нічога. Усяго сто шэсць. Шэсць львоѓ. Восем сланоѓ. Малпы, пяць. Мядзведзі, тры. Змеі, пяць. Дзве савы. Кіты, чатыры. Ламы, пяць. Тры жырафа. Адна пантэра. Гарылы, чатыры. Бафала, пяць. Пяць паѓлінаѓ і тры данді.
  
  
  Яе працягваѓ лічыць. Пені працягвала пісаць, пакуль я не сказаѓ: "Гэта ѓсё".
  
  
  - Разам, - сказала яна. "Гэта ѓ агульнай складанасці сто шэсць."
  
  
  Яе ѓзяѓ у нах спіс і даследаваѓ эга, пакуль яна глядзела мне праз плячо. - Ты бачыш што-небудзь незвычайнае? Яе папрасіѓ.
  
  
  Пені пахітала галавой. "Не больш чым спіс гасцей на вечарыну на Ноеѓ каѓчэг", - сказала яна.
  
  
  - Можа быць, развітальная вечара, - сказаѓ я. "Пры прыбыцці ѓсе павінны сысці на бераг, парамі".
  
  
  Пені па-ранейшаму ѓважліва глядзела на спіс. - Тады будзе цяжка.
  
  
  'Што ты маеш на ѓвазе?'
  
  
  - Для пантэры, і барсука, - сказала яна. "Ёсць толькі адзін вакол іх. Як вы думаеце, яны што-небудзь ведаюць?
  
  
  Потым яе ѓбачыѓ гэта. - Вы маеце рацыю, яны што-то ведаюць. Правер ih.'
  
  
  - Я пагляджу, - сказала Пені.
  
  
  - Ты нічога ѓ іх не заѓважаеш?
  
  
  - Нічога асаблівага, - сказала яна. "За выключэннем таго, што ёсць толькі адзін вакол іх, і больш за іншых".
  
  
  Яе забраѓ у нах спіс. Яе трымаѓ скрынку ѓ адной руцэ, а паперу ѓ іншы. - Добра, - сказаѓ я. "Кожнага жывёльнага больш за двух, за трыма выключэннямі".
  
  
  - Так, - сказала яна. "Пара сов, пантэра і барсук".
  
  
  'Правільны. А што такое совы?
  
  
  - Сімвалы мудрасці, - сказала яна.
  
  
  - Яшчэ раз. А дзе гэтыя совы?
  
  
  - Адкрыта над пантэрай і барсуком, - сказала яна. 'Так?'
  
  
  - Пантэра, і барсук, - паѓтарыць яго.
  
  
  Пені нахмурила бровы.
  
  
  "Р і Д", - сказаѓ я. "Ініцыялы Піліпа Доуна".
  
  
  Яе, націснуѓ на пантэру. Нічога не адбылося.
  
  
  - О, Нік, - ціха сказала Пені.
  
  
  - Не здавайся, - сказаѓ я. - Мы можам паспрабаваць што-небудзь яшчэ.
  
  
  Яго залажыѓ адзін палец на пантэру, а другі на барсука. Яе, паглядзеѓ на Пені. - Голас ён.
  
  
  Яе націснуѓ. Абодва звярка слізганулі пад мой вялікі палец. Дзе-то ѓнутры скрынкі пачуѓся ледзь чутны пстрычка. Яе прыбраѓ руку, і вечка расчыніліся. Савет Піліпа Донна была першай, якую мы ѓбачылі.
  
  
  
  Кіраѓнік 14
  
  
  
  
  Гэта было трохі, але гэтага было дастаткова: ліст белай паперы з чорнымі друкаванымі літарамі.
  
  
  Фу Куан Йонская акробатическая трупа. Цяпер у Вс Тэатр Мін .
  
  
  У адным куце дробным акуратным почыркам, які Пені апазнала як почырк свайго бацькі, стаялі час і дата правядзення: 8:05 раніцы доктар Инурис не губляѓ часу дарма. Як я і меркаваѓ, ён, верагодна, патэлефанаваѓ свайму калегу вакол аэрапорта Ніцы і загадаѓ яму было як мага хутчэй забраць Піліпа Доуна. Ён захавае тлумачэнне да прыбыцця ѓ Нью-Ёрк.
  
  
  Значыць, рана раніцай хто-то нанёс візіт Філіп Доне. Верагодна, ён быѓ назіральным, але недастаткова наглядальным, каб утрымаць старога ад таго, каб пакласці паперку ѓ скрыначку са слановай косткі; напэѓна, пакуль ён апранаѓся.
  
  
  - Пайшлі, - сказала Пені.
  
  
  'Не так хутка.' Па выразе майго твару яна зразумела, што я не хачу, каб яна была са мной.
  
  
  - Ты ж не збіраешся выходзіць одзіна?
  
  
  - Баюся, мне давядзецца, - сказаѓ я. "Тут мы расстанемся, па меншай меры, на час."
  
  
  "Я хачу пайсці, Нік," сказала яна. - Я зацягнула цябе сюды. І ён мой бацька.
  
  
  Яе, паківаѓ галавой. "Як толькі сцямнее, яе пайду ѓ той тэатр, і трохі там поковыряюсь.
  
  
  Яе ведаю гэты тэатр. Ён размешчаны на стыку Бауэр і Чайнатаун. Ты б занадта вылучалася там.
  
  
  'І што?' - Можа, варта паведаміць ім, што мы тут. Можа, гэта ih выманит.
  
  
  "І выкажам здагадку , што гэта адбудзецца", - сказаѓ я. - Што, калі яны схопяць нас абодвух?
  
  
  "Яны выйграюць, а мы прайграем", - сказала яна, паціснуѓшы плячыма.
  
  
  - Я не магу сабе гэтага дазволіць, - сказаѓ я. "І ѓрад Злучаных Штатаѓ таксама. Гэта не маё гульні, дзе "заѓтра" атрымліваеш яшчэ адзін шанец. Калі яны выйграюць, а мы прайграем, гэта паток не толькі табе, мне, перад айцом тваім, але і шматлікім іншым людзям. доктар Инурис і эга сябры, павінна быць, зараз крыху напалоханыя. Твайго ѓцёкаѓ і неабходнасці бацькі ѓзяць у закладнікі дастаткова, каб парушыць ih планы, каб прымусіць ih нервавацца. Майце на ѓвазе, што доктар Инурис па якой-то прычыне выключыѓ вас вакол звароту. Гэта рабаванне золата набліжаецца да сваёй кульмінацыі. У дадзены момант яны не ѓпэѓненыя, дзе мы, але, па меншай меры, яны павінны падазраваць, што мы ствараем ім праблемы. Так што ёсць шанец, што яны паскорыць аперацыю. Калі мы памылімся ѓ разліках, яны будуць вольныя, як птушкі, і бедства напаткае ЗША, як, верагодна, і ѓвесь астатні свет. Я не думаю, што ты хочаш, каб гэта было на тваёй сумлення, Пені-Доне.
  
  
  Яна апусціла вочы.
  
  
  - Слухай, дай мне заѓтра да дзевяці раніцы. Калі я не вярнуся да таго часу, патэлефануй у Аб'яднаную службу прэсы і тэлеграфных паведамленняѓ у Вашынгтоне, і папытаеце чалавека па імя Хоук. Раскажы эму усё, што ведаеш. А потым рабі, што хочаш. Гэта ѓсе, аб чым яго прашу вас. Па крайняй меры, так у цябе будзе шанец зноѓ убачыць свайго бацькі.
  
  
  Пені згодна кіѓнула. - І што з табой будзе, Нік? Яна прыціснулася да мяне сваім цёплым целам.
  
  
  - Не хвалюйся, - сказаѓ я. "Я толькі што ѓспомніѓ, што мне ёсць сыч чаго жыць".
  
  
  Яна не магла не ѓсміхнуцца. - Тады паспрабуй запомніць гэта, - сказала яна.
  
  
  - Гэта мяне занадта адцягне, - сказаѓ я.
  
  
  Яна зрабіла крок ад мяне. "Цяпер будзьце гатовыя сысці," сказала яна.
  
  
  На мне быѓ лёгкі пінжак, цёмна-шэрыя штаны і цёмна-сіняя вадалазка, якую яе досталь вакол валізкі. Вільгельміна, Х'юга П'ер і разышліся па сваіх звычайных месцах, а яе сунуѓ некалькі брытвавыя лязо у зморшчыны вадалазкі.
  
  
  Пені выпусціла мяне. - Будзь асцярожны, Нік, - сказала яна.
  
  
  - Не впускай нікога, акрамя мяне, - сказаѓ я.
  
  
  - Не хвалюйся, - сказала яна.
  
  
  Можа быць, гэта быѓ Тэатр Сун Мін у вясёлых дзевяностых быѓ хітом , але я ѓ гэтым сумняваѓся. Адно можна сказаць напэѓна: калі ѓ яго калі-то і быѓ свой росквіт, калі выказаць здагадку, што ён калі-небудзь быѓ, то гэта было вельмі даѓно. Вялікае, старое, квадратнае будынак, здавалася, схавалася ѓ цені Манхэттенского моста, нависавшего над ім аркай. Ён знаходзіѓся ѓ пастаяннай прыцемку, нібы съеживаясь, каб паказаць раскладання, постигшее эга за гэтыя гады.
  
  
  Сваю вялікую сцэну ён даѓно страціѓ і вялікую частку года служыѓ кінатэатрам. Што ж, зноѓ жа, не той выпадак, калі галівудскія госці з нецярпеннем чакаюць сваіх прэм'ер. Былі старыя вестэрны і танны імпарт кінаіндустрыі Ганконга. Адзін ці два разы ѓ год на сцэну выходзілі акрабаты вакол Тайваня. Прыкметна гонар на гэты раз дасталася Куану Йонскому атраду.
  
  
  Яе ажно скурчыѓся на бруднай даху, зазіраючы ѓ адзін вакол пыльных светлавых люкаѓ. Пада мной, на сцэне, яе ѓбачыѓ мужчыну, аголенага да пояса, і дзяѓчыну ѓ сукенцы з аголенай спінай кланяющихся гледачам. Пачуліся стрыманыя апладысменты.
  
  
  Яны ѓскочылі назад на сцэну і ѓсталі далёка аднаго ад аднаго. З аднаго боку дзяѓчына, а з іншы мужчына. На голым драѓляным стале сядзела шклянку з дроцікамі з пэндзлікамі.
  
  
  Дзяѓчына дастала адзін і павярнулася да мужчыны, які стаяѓ да яе спіной. Яна согнула руку і iso усіх сіл метнула дзіда эму ѓ спіну. Дзіда задрыжаѓ у эга цяля, а з-пад скуры выступіла кропля крыві.
  
  
  Яго паглядзеѓ яшчэ трохі, затым асцярожна пайшоѓ па прасмоленай даху. Там быѓ яшчэ адзін светлавы люк, які трэба было даследаваць. Яно было грубым, але не непразрыстым, і, гледзячы ѓніз скрозь старое шкло, мой пульс пачасціѓся. У пакоі пада мной стаяѓ доктар Лотар Инурис.
  
  
  Ён быѓ не адзін. Ён быѓ у кампаніі яшчэ двух мужчын. І хоць яе ніколі раней не бачыѓ, нам таго, нам іншага, ёй адразу стала вядома ih. Яе бачыѓ ih фатаграфій у справах і АХ.
  
  
  Одзіна вакол іх быѓ высокім і худым, з цёмнымі хвалістымі валасамі і прыгожым смуглявым тварам. Ёй адразу стала вядома ѓ nen Дона Марыё Прынцыпе. Калі б мафія была футбольнай камандай, ён быѓ бы лепшым бамбардзірам і футбалістам года адначасова. Ён быѓ па новай мафіі; нарадзіѓся ѓ ЗША, добра адукаваны, разумны, дасведчаны і жорсткі. Ён не шталь б выкарыстоѓваць мускулы там, дзе мог бы выкарыстоѓваць здаровы сэнс. Ён ведаѓ закон ѓздоѓж і папярок, і выкарыстоѓваѓ кожную шчыліну, якую мог знайсці. Вы можаце западозрыць эга ѓ многіх рэчах - рабавання, ліхвярства, наркотыкі, прастытуцыі і азартных гульнях - але дакажыце гэта. Эга называюць "прынцам", і нават старыя доны надавалі яму было належнае. Гэта былі старыя сабакі са старымі трукамі. Прынц ведаѓ новыя. Ён спрытны адмываць брудныя грошы за акіянам. Ён ведаѓ, як пракрасціся і ѓзяць на сябе юрыдычны бізнес, не турбуючыся аб законе. Ён ведаѓ усе хітрасці і пасткі паліцыі і тысячу і адзін спосаб пазбегнуць ih. Калі хто-то і паляваѓ за 45 мільярдамі золата, наведвальнасць прынц сапраѓды мела сэнс.
  
  
  Не менш цікавым быѓ і трэці мужчына ѓ пакоі. У яго быѓ выдатны, магутнае цела і плоскія рысы асобы ѓ поѓню. Нават без уніформы эга было лёгка пазнаць. Сын Воен, дакладней, палкоѓнік, Сын Сье. Працуе ѓ кітайскай армейскай разведцы , вырас на захадзе, атрымаѓ эканамічную адукацыю ѓ Оксфардзе. У ваенным дачыненні да ён лічыѓся бліскучым стратэгам. Ён зарабіѓ рэпутацыю першакласнага кіраѓніка разведвальнага агенцтва, вядомага як Moonrise , за межамі Макао ѓ 1950-х гадах. Ён арганізоѓваѓ аперацыі ваеннай выведкі ѓ Паѓночнай Карэі і Ханоі. Расейская выведка лічыла эга самым небяспечным кітайскім агентам, з якім яны калі-небудзь сутыкаліся. Казалі, што ён быѓ такім жа стромкім, як і бліскучым, і гэтак жа амбіцыйным, калі і свядомым. Цяпер, у гэты быццам бы мірны вясновы вечар, ён апынуѓся ѓ заняпалым манхэттенском тэатры і, мяркуючы па выразе эга асоб, быѓ вельмі злы.
  
  
  Яе не мог чуць, што казаѓ палкоѓнік Сына, калі ён сядзеѓ на крэсле з прамой спінкай за драѓляным сталом у пустым пакоі, але ѓ прадмеце эга, свой гнеѓ, не было ніякай памылкі. Эга твар было скажонае гневам. Цёмная кроѓ цякла адкрытымі пад эга скурай, і пакуль ён казаѓ, паказальны палец правай рукі кінуѓся костлявым дзідай да Лотару Инурису.
  
  
  Прынц стаяѓ у баку, скрыжаваѓшы рукі на грудзях, і пагардліва ѓсміхаѓся падступнаму доктару.
  
  
  Инурис працягнуѓ рукі палкоѓніку ѓ жэсце прымірэння. Але кітаец не хацеѓ пра гэта ведаць. Доктар Инурис паспрабаваѓ загаварыць, але ѓ рэѓматызму палкоѓнік, Сын ускочыѓ і стукнуѓ кулаком па стале. Ён не чуѓ нашых пропаведзяѓ. Нават гук кулака палкоѓніка Сына па стале не быѓ чутны.
  
  
  Але яе мог здагадацца, што адбываецца. Доктар Инурис вярнуѓся ѓ горад і Рыѓеры паведаміла падрабязнасці свайго няѓдалага прадпрыемства. І палкоѓнік, Сын адрэагаваѓ прадказальна. Ён меѓ рэпутацыю перфекцыяніста. І голас ён выбухнуѓ. Инурис быѓ дурнем. Эга ролю ѓ аперацыі была досыць просты: ѓтрымаць дзяѓчыну далей. Цяпер ён разбурыѓ план. Не раз, а двойчы. А цяпер яна ѓцякла. Не кажу ѓжо аб гэтым высакародным амерыканца Нікаласа Андерсоне, які прыйшоѓ гэй, на дапамогу.
  
  
  Палкоѓнік Сын спыніѓся. Эга рукі рабілі якія сякуць руху, пакуль ён казаѓ. доктар Инурис стараѓся быць як мага непрыкметней, што немалаважна ѓ пакоі, дзе ѓсяго тры чалавекі.
  
  
  Мне падабалася бачыць, як лекар Инурис атрымаѓ пабоі. Ён атрымаѓ тое, што заслугоѓвае, і нават больш, але глядзець у адзіночку не дапамагло б мне зрабіць яшчэ адзін крок наперад.
  
  
  Палкоѓнік супакоіѓся. Ён вярнуѓся да свайго стала. Ён запаліѓ доѓгую цыгарэту, глыбока ѓдыхнуѓ дым і павольна выпусціѓ эга, вакол тоѓстых ноздраѓ. Дым струменіѓся двума роѓнымі струменьчыкамі. Ён зноѓ пачаѓ гаварыць.
  
  
  Яе прыклаѓ вуха да рамы светлавога люка, але нічога не пачуѓ. І калі яе асцярожна прыгнуѓся да светлавога люка, абапіраючыся на яго адной рукой для проціваг, яе, адчуѓ, як адно вакол вокнаѓ варухнулася пад маімі пальцамі. Яе, адсунуѓся далей, зазіраючы ѓ пакой. Здавалася, ніхто вакол прысутных нічога не чуѓ. Палкоѓнік Сын проста працягнуѓ, як і раней.
  
  
  Мае пальцы даследавалі незакрепленное шкло. Сцяжка, ѓтрымлівальная эга на месцы, павінна быць, высахла шмат гадоѓ таму. Шкло рухалася лёгка. Яе шевельнул рукой, і Х'юга, штылет, слізгануѓ мне ѓ руку. Яе моѓчкі шталь зрэзаць абкітоѓку. Затым яе акуратна ѓрада лязо нажа ѓ драѓляную рамку і падчапіѓ яго. Кончыкам стилета яе падняѓ шкло і дастаѓ яго. Цяпер яе пачуѓ голас Сына . "На дадзены момант нам проста трэба рухацца далей. У сапраѓдныя прафесіяналы, як голас гэты ідыёт", - паказваючы пальцам на доктара, Инурис - "правільна выканаѓ свае інструкцыі". Ён зноѓ зацягнуѓся дымам вакол цыгарэты і зноѓ выпусціѓ эга праз ноздры. "Па сутнасці, мы павінны паводзіць сябе так, як быццам гэтай дзяѓчыны і містэра Андэрсана, не існуе. Магчыма, яны ѓяѓляюць пагрозу для нашай аперацыі, але ёсць і верагоднасць, што гэта не так". Ён паглядзеѓ на Инуриса. - Вы думаеце, што гэтая дзяѓчына нічога не ведае аб нашай аперацыі. Яе, спадзяюся, вы зразумелі гэта правільна. Што ж тычыцца гэтага Андэрсана, то эга прысутнасці здаецца не больш чым няѓдалым супадзеннем. У любым выпадку, цяпер ужо занадта позна, каб пакласці нітку нашых планах. Занадта многае пастаѓлена на карту для ѓсіх нас, і зараз мы блізкія да канца.
  
  
  "Тым не менш, яе лічу, што некаторыя змены неабходныя". Ён дакурыѓ цыгарку. - Я обсужу гэта з вамі праз некалькі хвіліна. Але спачатку, - ён падняѓся з крэсла, дастаѓ вакол кішэні пусты пачак цыгарэт і скамячыѓ яе, - мне патрэбныя цыгарэты. Ён выйшаѓ праз пакоі.
  
  
  Яе працягваѓ глядзець. Доктар Инурис паглядзеѓ на Дона Марыё. Адзін па гэтае агідных, пранізлівых, нервовых смешкі вырваѓся вакол эга бородавчатого горла. Эга нервы былі крыху менш напружаны, калі палкоѓніка Сына не было ѓ пакоі. Дон Марыё холадна паглядзеѓ на яго.
  
  
  "Не хвалюйцеся, - сказаѓ доктар Инурис эму. 'Усё будзе добра. Яе гэта дакладна ведаю.
  
  
  Дон Марыё доѓга чакаѓ, перш чым адказаць. Эга голас быѓ поѓны агіды. "Не гуляйце дурней, чым неабходна", - сказаѓ ён. "Усё ішло добра, пакуль ты не вырашыѓ, што я павінен быць яе палюбоѓнікам".
  
  
  - Усё будзе добра, - сказаѓ Инурис. 'Не хвалюйцеся.'
  
  
  - Паслухай, - сказаѓ Дон Марыё, - з усіх людзей, якім ёсць пра што турбавацца, ты на першым плане месцы. Калі што-то пойдзе не так, табе прыйдзецца турбавацца абсталяваннем мне і пра палкоѓніка Сын, ты, няшчасны вырадак, раз ты тут. А калі няма, то заѓсёды ёсць пра што турбавацца".
  
  
  "Голас ѓбачыш, - сказаѓ доктар Инурис. 'Усё будзе добра. Паверце мне. Меркаваць...'
  
  
  Астатняе яе не чуѓ. У наступную секунду маё дыханне спынілася, калі металічная ланцуг самкнуѓся вакол майго горла. Пакуль яе, змагаѓся за глыток адбору пробаѓ паветра пад сталёвым ціскам разбіваць, вгрызающейся ѓ каѓнер майго швэдры, мая рука інстынктыѓна пацягнулася да люгеру. Мой мова высунуѓся iso rta. Мае вочы, здавалася, скакалі, чым балюча. Дзе-то ѓ маім мозгу, пазбаѓленым кіслароду, яе, ведаѓ, што той, хто быѓ ззаду мяне, выкарыстаѓ смяротныя нунчакі , так любімыя байцамі каратэ.
  
  
  Ланцуг паміж двума ручкамі выціснула вакол мяне ѓсё жыццё. Але мая рука ѓсё яшчэ цягнулася да пісталета.
  
  
  "Няма, няма, Картэр, вакол гэтага нічога не выйдзе", - пачуѓся голас. Затым рушыѓ услед рэзкі ѓдар па маёй патыліцы і ѓспышка тошнотворных агнёѓ, перш чым мяне паглынула цемра.
  
  
  Кіраѓнік 15
  
  
  
  
  Калі яе прыйшоѓ у прытомнасць, то ѓбачыѓ, што ляжу на падлозе маленькай пакоі за сцэнай. Мае рукі і ногі былі звязаны, а на патыліцы было такое адчуванне, быццам хто-то прыціснуѓ эга мяшком з пяском. Палкоѓнік Сын, Дон Марыё і Инурис стаялі і глядзелі на мяне.
  
  
  - Ты адчуваеш сябе крыху лепш? - спытаѓ палкоѓнік Сына.
  
  
  Яе асцярожна торгаѓ галавой наперад і назад. - Здаецца, нічога не зламана, - сказаѓ я.
  
  
  Палкоѓнік Сын запаліѓ адну вакол сваіх доѓгіх цыгарэт і дазволіѓ дыме пратачыцца праз ноздры. "На самай дэла, ты заслугоѓваеш смерці", - сказаѓ ён. - Хоць бы таму, што ты быѓ так неасцярожны. Нядбайнасць у нашай працы недапушчальныя, ці ведаеце. І з твайго боку было вельмі неасцярожна выцягнуць гэта акно вакол светлавога люка. Вам ніколі не прыходзіла ѓ галаву, што калі вы прыбіраеце шкло, свежасць адбору пробаѓ паветра ѓ пакоі павялічваецца? Дакладней, вельмі маленькі паток адбору пробаѓ паветра. Але струменьчыкі дастаткова, каб рассеяць клубы дыму вакол маіх ноздраѓ. Мой назірання за дымам не раз ратавала мне жыццё". Ён усміхнуѓся. "Можна сказаць, што я адзін з тых нешматлікіх людзей у свеце, якія паляць для свайго здароѓя".
  
  
  - Калі б яе мог, яго б схіліѓся перад вашай назіральнасцю, палкоѓнік, - сказаѓ я. - Але, баюся, у маім цяперашнім становішчы гэта трохі цяжка.
  
  
  "Я прыму гэтую думку, Картэр," сказаѓ ён. Ён кінуѓ гнеѓны позірк на доктара Инуриса. - Так, гэта Картэр, ідыёт. Нік Картэр, а не які-небудзь Нікалас Андэрсан. Ён з'яѓляецца агентам АХ.'
  
  
  доктар Инурис адкрыѓ рот. Дон Марыё з здзіѓленнем назіраѓ.
  
  
  -- Яе, паняцця не меѓ... -- пачаѓ доктар Инурис.
  
  
  'Ціха!' - Палкоѓнік, Сын перабіѓ яго. - Вядома, ты паняцця не меѓ. Гэты твой мозг у цябе на кончыках пальцаѓ, у пахвіны, можа быць, усюды, акрамя галавы. Так вы думалі, што ён усяго толькі турыст, даволі галантны назойлівы чалавек, які выпадкова прыйшоѓ на дапамогу якая патрапіла ѓ бяду дзяѓчына? Ты яшчэ большы ідыёт, чым яе думаѓ. Імя гэтага чалавека Нік Картэр. У кожнай якая паважае сябе спецслужбы на Зямлі ёсць дасье на яго. Ён майстар забойца па AX . Палкоѓнік Сын паглядзеѓ на мяне. "N3, ці не так?"
  
  
  Ёй нічога не сказаѓ і паспрабаваѓ перайсці ѓ сядзячае становішча. Мой гол расколвалася.
  
  
  "Акрамя эга знешнасці, - працягваѓ палкоѓнік, Сын, нібы чытаючы лекцыю, - Картэр таксама вядомы сваім арсеналам зброі. Люгер, вядомы як Вільгельміны. Ён узяѓ эга з крэсла і памахаѓ ім. "Штылет, вядомы як Х'юга". Ён паѓтарыць шоѓ. "Маленькая, але смертаносная газавая бомба, вядомая, як П'ер".
  
  
  Доктар Инурис ківаѓ на кожны прадстаѓлены эму прадмет. Эга твар набыло чырвоны колер, і яе зноѓ убачыѓ пульсирующую жылу, як сіні чарвяк, пад эга скроньню. Эму давялося праглынуць шмат абразаѓ, і гэта эму не падабалася. Ён дрыжаѓ ад гневу.
  
  
  Раптам ён ступіѓ наперад і ѓдарыѓ мяне нагой па рэбрах. Яе, упаѓ і адкаціѓся. ђдар не трапіѓ у мяне, але перакатванне не моцна дапамагло маёй галоѓ. З болем яе зноѓ сель.
  
  
  Палкоѓнік устаѓ з-за крэсла. У руцэ ѓ яе быѓ штылет. На імгненне яе падумаѓ, што ён ідзе за мной, але замест гэтага ён наступіѓ на доктара Инуриса, які адступіѓ назад, пакуль эга расшчапленне не апынулася ля сцяны без іншага выйсця. Палкоѓнік, Сын занёс нож пад падбародак. Ён гаварыѓ вельмі спакойна, што толькі ѓзмацняла эга, гнеѓ.
  
  
  - Слухай уважліва, - сказаѓ ён. - Вы ѓжо даставілі нам дастаткова непрыемнасцяѓ. Табе пашанцавала, што я цябе яшчэ не забіѓ.
  
  
  Толькі мая гонар загадвае пакінуць вам ваш удзел у гэтай аперацыі. І на вашым месцы яго б не надта разлічваѓ на гэтую гонар. Так што прыслухайцеся да маёй парадзе і даражыце гэтым вельмі добра: захоѓвайце спакой. Нічога не прыспешвай; можа ты выжывеш. Але калі ты пренебрежешь маім саветам, яе без найменшага ваганні перарэжу тваю агідную горла. Што тычыцца Картэра, то яе і толькі яе пазбаѓлюся ад яго ѓ той момант, калі мне будзе заѓгодна, а не раней. Яе ясна выказаѓся?
  
  
  Ён злёгку падкрэсліѓ кончыкам штопара стилета ѓ доктарскай горле. Націснуѓ на шыю Инуриса ривненской настолькі, каб падрапаць, але не зваліць яго. Вочы доктара вылезлі вакол арбіт. Эму ѓдалося коратка кіѓнуць у пацвярджэнне.
  
  
  Палкоѓнік Сын адышоѓ ад яго і зноѓ заняѓ сваё месца за сталом. - Добра, - сказаѓ ён. - А цяпер, джэнтльмены, - сказаѓ ён, спыняючы погляд на кожным па нас. "Вернемся да сутнасці справы. Перш чым мы пакінем гэты пакой сёння ѓвечары, яе хачу, каб усе былі ѓ курсе апошніх падзей. Ён усміхнуѓся мне. - Нават ты, Картэр.
  
  
  - Не рабіце мне ласку, палкоѓнік, - сказаѓ я.
  
  
  'Отдолжение?' - ён засмяяѓся. 'Наѓрад ці. Дазвольце мне сказаць вам, што-што, - сказаѓ ён, нахіляючыся наперад у сваім крэсле. - Ты будзеш паміраць вельмі павольна і вельмі пакутліва. І яе, хачу, каб вы ведалі, што частка гэтай балюча будзе ѓ вашым розуме. Некаторыя вакол іх звязаны з вашым целам, але я запэѓніваю вас, што тое, што паб'е ваш розум, безумоѓна, будзе значна больш пакутлівым. Пакуль яе не скончу, ты будзеш прасіць мяне памерці. Вы будзеце працягваць прасіць".
  
  
  - Не будзьце занадта ѓпэѓненыя ѓ гэтым, палкоѓнік, - сказаѓ я.
  
  
  Палкоѓнік Сын падняѓ руку. "Калі ласка, Картэр, збаѓ мяне ад тваёй бравады і дазволь мне працягнуць тое, што я павінен сказаць. Мяне не хвалюе, што ты сядзіш тут і ѓдзельнічаеш у нашым сённяшнім размове. Яе хачу паведаміць вам, што вы пацярпелі няѓдачу. І пакуль ты жывы, ці, дакладней, пакуль яе дазваляю табе жыць, яе, хачу, каб веданне аб тваёй няѓдачы ціснула на цябе, як які ляжыць на цябе вялікі камень, выціскаючы вакол цябе ѓсю воляй да жыцця". Ён панізіѓ голас. "Я хачу, каб ты падумаѓ пра гэта, Картэр, з часам".
  
  
  Ён пляснуѓ у ладкі, нібы каб разбурыць чары.
  
  
  "Цяпер першы пункт - дзяѓчына".
  
  
  - Не вмешивай яе ѓ гэта, - сказаѓ я.
  
  
  - Маѓчы, Картэр, - сказаѓ палкоѓнік Сына. "Я быѓ бы самым вялікім ідыётам, калі б не скарыстаѓся тупасцю свайго калегі, доктара Инуриса. Твае схільнасці да рыцарства зусім не маюць да мяне адносіны. Нават табе прыйдзецца прызнаць, што было б неразумна не вывесці сл.
  
  
  - Яна не ведае пра гэта, - сказаѓ я.
  
  
  "Я мяркую, што ён кажа праѓду, - сказаѓ доктар Инурис. "Яна сказала мне, што нічога не ведае пра адносіны яе бацькі са мной".
  
  
  Альбо Лотар Инурис быѓ вялікім ідыётам, чым здаваѓся, альбо эга вар'яцкі сэнс усё яшчэ песціѓ ідэю падзяліць дзе-небудзь любоѓнае гняздзечка з эга асабістым уваскрасеннем Ніколь Прымушае. У любым выпадку, мяне гэта не хвалявала.
  
  
  Але палкоѓнік Сын ведае... - Я сказаѓ табе замаѓчаць, - сказаѓ ён. Доктар прамармытаѓ што-то пра спробе дапамагчы і закрыѓ рот, але сцяѓся пад пагардлівым позіркам палкоѓніка Сына.
  
  
  - Не, Картэр, баюся, дзяѓчыну прыйдзецца нейтралізаваць. Кажу вам як калега. Яе, прашу вас паставіць сябе на маё месца. Выкажам здагадку, як вы кажаце, што дзяѓчына нічога не ведае. Але я магу дадаць, што я не мяркую гэтага, таму што гэта таксама мяркуе, што я буду давяраць вам, а ёй ніколі не паверу. Але давайце выкажам здагадку, што дзяѓчына нічога не ведае. Гэта значыць, нічога аб дзелавых адносінах паміж яе бацькам і доктарам Инурисом. Аднак ёсць адна рэч, якую яна рана ці позна выявіць, калі яна яшчэ не адкрыла ee. Вочы Сына палкоѓніка не міргаючы глядзелі на мяне. - "І гэта тое, што яе бацька знік без вестак".
  
  
  Яе стараѓся захоѓваць абыякавы выраз твару.
  
  
  - А калі яна даведаецца аб гэтым, то, напэѓна, наведаецца пра эга месцазнаходжанне; расследавання, у якіх будуць удзельнічаць органы ѓлады. І калі ѓлады пачнуць дапытваць яе пра бацьку, юная лэдзі, без сумневу, раскажа, што яе бацька меѓ справу з доктарам Инурисом, лекарам, які рабіѓ гэй аперацыю. І нават калі б ён прыняѓ фальшывую асобу, эга, майстэрства ѓ сваім рамястве такое, што эга сапраѓдная асобу неѓзабаве ѓсплыве вонкі. Але ён не выкарыстаѓ выдуманае імя. І тады ѓлады выявяць, што гэты доктар Инурис набыѓ пэѓную вядомасць, калі вы думаеце, што імя можа быць вядомым, калі яно фігуруе ѓ судовых пратаколах шэрагу краін. Не хачу залішне бянтэжыць свайго калегу, але некаторыя па-эга злачынстваѓ маюць асабліва неспрыяльную рэпутацыю нават у супольнасцях, цалкам памяркоѓных да сэксуальных празмернасцяѓ. Іншыя датычацца або мяркуюць злоѓжыванне наркотыкамі, асабліва для асабістага ѓжывання. А трэція мяркуюць дачыненне да шпіянажу. Не кажу ѓжо аб некаторых злачынствах супраць непаѓналетніх, якія, карацей кажу, можна лёгка кваліфікаваць як ваенныя злачынствы".
  
  
  Яе, паглядзеѓ на Инуриса. Ён апусціѓ вочы, пакуль трое мужчын глядзелі на яго з поѓным агідай. Але ѓ той жа час ад яго зыходзіла гарачая нянавісць да таго, каб быць прадметам такога публічнага прыніжэньня з боку Сына палкоѓніка. Яе, падумаѓ пра сябе, што калі калі-небудзь прадставіцца магчымасць, калі доктар Инурис мог бы прымусіць кітайца заплаціць, ён бы з радасцю гэта зрабіѓ.
  
  
  Палкоѓнік Сын працягнуѓ... І таму ѓлады непазбежна пайшлі б да доктара Инурису і далей. Инурис, як мы ѓжо бачылі, настолькі цалкам залежыць ад ѓласнага задавальнення. Ён прагне моцнага задавальнення. Ён жахаецца любога нязручнасці. Ён баіцца балюча, з няѓяѓнай баязлівасцю. Папесціце эга ѓ рукі ѓладаѓ, подвергните эга найменшай балюча, і які будзе вынік? Ён выболтал б усё ѓ надзеі выратаваць сваю агідную шкуру. І чаму? Усё таму, што мы забыліся нейтралізаваць дзяѓчыну. Палкоѓнік Сын паківаѓ галавой, нібы ѓ насмешливом жэсце шкадавання. - Не, баюся, мы павінны забраць яе. Ты не згодны, Картэр?
  
  
  Табе ёсць што сказаць.
  
  
  - Яе павінен я прыняць ваша маѓчанне за згоду, Картэр, - сказаѓ палкоѓнік Сына. "І гэта падводзіць нас да непазбежнага пытання: дзе дзяѓчына?"
  
  
  - Баюся, я не ведаю, палкоѓнік, - сказаѓ я.
  
  
  Палкоѓнік усміхнуѓся мне. - Картэр, зусім нядаѓна мы гаварылі аб тваёй надзейнасці. Грунтуючыся, вядома, на вашай вядомай рэпутацыі. Яе казаѓ вам тады і скажу вам зноѓ: я вам не давяраю.
  
  
  Палкоѓнік Сын закурыѓ яшчэ адну доѓгую цыгарэту і запаліѓ адну вакол двух драѓляных запалак, якія ён досталь па лакіраванай скрынкі ѓ кішэні паліто. Потым ён узяѓ з крэсла мой штылет і шталь завастраць другую запалку.
  
  
  - Калі ласка, не прымушай мяне прычыняць табе боль, Картэр. З часам яе прычыню табе боль ва ѓсіх формах, але я спадзяваѓся пазбегнуць звычайных катаванняѓ. Памятаць, у мяне няма рэальнага агіды да таго, каб прычыніць табе боль, але, я ведаю, задавальненне, што мой няварты калега тут, - ён матнуѓ галавой у бок доктара. Инурис: "Гэта прымусіла б мяне не рабіць гэтага. Ён не заслугоѓвае такога цягі.
  
  
  - Працягвайце, палкоѓнік, - сказаѓ ёй эму. Чым раней ён пачне, тым лепш. У катаванні ёсць момант, калі ваш розум больш не атрымлівае паведамленні аб, балюча, пасыланыя целам, нават калі вы застаяцеся ѓ свядомасці. Затым душа плавае на недасягальным узроѓні, свабодная і бяспечная. Яе мог з нецярпеннем чакаць гэтага, і ведаць, што калі яе змагу дасягнуць гэтага ѓзроѓню і заставацца там да раніцы, Пені Доун ввдет Хоука ѓ курс справы.
  
  
  Палкоѓнік падняѓся, абышоѓ крэсла і спыніѓся перада мной. Ён нахіліѓся, схапіѓ мяне за рукі, звязаныя разам, і ѓваткнуѓ кончык запалкі пад пазногаць ѓказальнага пальца правай рукі. Затым ён дакрануѓся да сернай галоѓцы распаленым кончыкам цыгарэты, і яна са злосным шыпеннем загарэлася.
  
  
  Яе сядзеѓ і глядзеѓ, як полымя прапальвае запалку, пакідаючы чорныя кудзерак рэшткі. Палкоѓнік Сын пацягнуѓся да стала, схапіѓ штылет і паднёс эга бліскучы кончык на долю цалі ад майго вочы.
  
  
  "Не варушыся, - сказаѓ ён, - а то твой вачэй можа ператварыцца ѓ алівы на шпажку".
  
  
  Яе, бачыѓ, як запалка працягвае гарэць.
  
  
  "Дзе дзяѓчына?" - сказаѓ палкоѓнік Сына.
  
  
  Яе, адчуѓ, як цяпло набліжаецца да маёй скуры.
  
  
  - Не варушыся, Картэр, - папярэджваѓ палкоѓнік.
  
  
  Боль ѓзмацнілася, і я адчуѓ, як мае мышцы міжвольна пачынаюць напружвацца. Лязо было слабым плямай перад маім позіркам.
  
  
  А потым раптам усё скончылася. Палкоѓнік Сын працягнуѓ свабодную руку і пагасіѓ полымя. - Я павінен быѓ ведаць, што не павінен быѓ спрабаваць, Картэр, але павінен быѓ. Ты ніколі не даведаешся гэтага.' Ён павярнуѓся да Доне Марыё і ѓсміхнуѓся.
  
  
  "Я знаходжуся ѓ даволі складаным становішчы, - сказаѓ палкоѓнік Сына. "Я павінен аддаць належнае Картэру, ён, яе, упэѓнены, аддаѓ бы мне належнае. Мы абодва профі і вельмі добрыя. Хоць варта было рызыкнуць, каб убачыць, ці можа ён быць адчувальным да больш простым формам катаванняѓ, у глыбіні душы яе, ведаѓ, што гэта не так, не больш, чым яе". Ён павярнуѓся да мяне. - Наогул-то, як ты б вітаѓ гэтую ідэю, ці не так, Джордж? Вы спадзяваліся, што пройдзеце пачатковую стадыю да ѓзроѓню поѓнага забыцця, якім мы ѓсе эга ведаем. Ён смяяѓся. "Гэта амаль, як я магу чытаць вашыя думкі, ці не так?"
  
  
  Дон Марыё перапыніѓ яго. - Добра, палкоѓнік. Думаю, пара спыніць жарты і гульні.
  
  
  Палкоѓнік Сын паглядзеѓ на гадзіннік. - Прабач мяне, - сказаѓ ён. "Ніколі не варта марнаваць час дарма. І ѓ нас вельмі-дэль-сёння ѓвечары.
  
  
  - Дай мне нож, - сказаѓ Дон Марыё.
  
  
  З лёгкім паклонам палкоѓнік ѓручыѓ эму бліскучы штылет.
  
  
  Дон Марыё захоплена узважыѓ эга ѓ руцэ. Затым ён паглядзеѓ на мяне сваімі ледзянымі блакітнымі вачыма. "Менш чым праз пятнаццаць хвіліна ты скажаш мне, дзе гэтая дзяѓчына, Картэр".
  
  
  Ён прайшоѓ праз пакой і што-то прашаптаѓ доктару на вуха. Доктар кіѓнуѓ і выйшаѓ праз пакоі. Праз некалькі хвілін ён вярнуѓся і кіѓнуѓ Доне Марыё. Дон Марыё адказаѓ кароткім сцвярджальным кіѓком. Што б вы нам казалі аб nen, ён не быѓ чалавекам, які марнуе словы дарма. Палкоѓнік Сын зноѓ сеѓ за крэсла. Яе паняцця не меѓ, чаго мы чакалі.
  
  
  Не прайшло і дзесяці хвілін, як я яе пачуѓ рэзкі стук у дзверы.
  
  
  'Хто там?' - спытаѓ Дон Марыё.
  
  
  "Віта", - быѓ рэѓматызму.
  
  
  - Добра, - сказаѓ Дон Марыё.
  
  
  Дзверы расчыніліся, і ѓ пакой, хістаючыся, уварвалася маленькая збітая статуэткі і павалілася ѓ маіх нага. Эга твар было перепачкано, кашуля парваная. Адно шкло па эга ачкоѓ адсутнічала. Нягледзячы на замяшанне, хапіла толькі збеглага погляду, каб зразумець, што вартае жалю істота перада мной было не хема іншым, як Філіпам Доуном.
  
  
  - Ты ведаеш, хто гэта, ці не так? - сказаѓ Дон Марыё.
  
  
  Калі гэта было задумана як лейцара, ён ужо ведаѓ рэѓматызму, мяркуючы па тым, што на маім твар прамільгнула пазнаванне, магчыма, на долю секунды.
  
  
  - Памятаеце, - сказаѓ палкоѓнік, Сын, - у мяне ёсць планы наконт містэра Доуна.
  
  
  - Не хвалюйся, - сказаѓ Дон Марыё. - Я ведаю твае планы. Вы ѓсё роѓна атрымаеце эга назад, па большай частцы.
  
  
  - Вельмі добра, - сказаѓ палкоѓнік Сына.
  
  
  - У вас ёсць пад рукой медыкаменты, доктар? - спытаѓ прынц.
  
  
  "Так, - сказаѓ доктар Инурис.
  
  
  "Прынясі ih сюды. Мне патрэбныя компрессіонные і кляповые павязкі і, можа быць, трохі морфія, пакуль мы не вернем эга ѓ прытомнасць. І прымі ѓсё, што ѓ цябе ёсць, каб спыніць крывацёк.
  
  
  Палкоѓнік Сын ѓбачыѓ, як мае вочы пашырыліся пры згадванні наркотыкаѓ
  
  
  "Не думай, што ты пачуѓ што-тое, чаго не павінен быѓ чуць, Картэр, - сказаѓ ён. - У агляднай будучыні ты сам будзеш пад наркатой.
  
  
  Доктар Инурис выбег вакол пакоя і вярнуѓся з чорнай торбай.
  
  
  Філіп Доун ляжаѓ на падлозе, час ад часу стогнучы. Дон Марыё апусціѓся побач з ім на калені і перавярнуѓ яго, пакуль ён не апынуѓся тварам уверх, злёгку задыхаючыся, як рыба, выцягнутых вакол вады.
  
  
  Левая рука Дона Марыё кінулася наперад, ён схапіѓ старога за ніжнюю сківіцу і прымусіѓ эга адкрыць рот. Затым ён уставіѓ кончык стилета і прыціснуѓ эга да шчакі, пакуль яе не ѓбачыѓ, як скура выпінаецца перад маімі вачыма.
  
  
  Дон Марыё паглядзеѓ на мяне. "Слухай, Картэр, і думай хутка. Яе спецыяліст па нажах. Павер мне. Яе таксама не супраць эга выкарыстання. Яе пытаюся цябе, дзе дзяѓчына. Яе хачу хуткага і сумленнага адказу. Ніякіх жартаѓ. Ніякіх ілжывых доказаѓ. Калі я не атрымаю адказу, яе парэжу старому шчаку і спытаю яшчэ раз.
  
  
  Палкоѓнік Сын празьзяѓ. Марыё, мабыць, быѓ близкти эму па духу чалавекам.
  
  
  Дон Марыё працягваѓ казаць. "І калі я не атрымаю рэѓматызму, які мне падабаецца, яго зраблю яшчэ трохі. Тады яе beru іншую шчаку і пытаюся цябе зноѓ. Затым яе працую над вушамі і носам. Яе выражу вачэй, пальцы рук. Пальцы нага. Цэлую нагу. Доктар захавае эму жыццё, таму што ён патрэбны палкоѓніку жывым. Але ён будзе развалін, і нават лекар не зможа эга падлатаць. І ты той, хто ѓ гэтым вінаваты. Трымаючы свой рот на замку, як вялікі герой, Картэр. Як вы гэтага хочаце?
  
  
  Ён мог амаль бачыць лязо скрозь бледную, благія шчаку старога. Ён ляжаѓ з заплюшчанымі вачыма, яго дыханне са свістам вырывалася па ссутулившейся грудзей. Хема б ён нам быѓ, Філіп Доун асабліва не на што было глядзець. Ён прынёс мне шмат непрыемнасцяѓ, але гэта было менш за ѓсё. Тое, што ён зрабіѓ, пагражала катастрофай мільёнам людзей. Так што, з аднаго боку, эга не варта было ратаваць. Але ѓ сваёй апантанасці ён быѓ не так wouldnt і дрэнны. Яе мяркую, што ѓ эга ѓласным свядомасці ён адкрыѓ толькі некалькі дзвярэй некалькім людзям у абмен на тое, каб зрабіць жыццё сваёй дачкі ярчэй. Калі ёй дазволю Доне Марыё разрэзаць эга на кавалкі, гэта можа выратаваць Пені. І, ратуючы яе, можа быць, змагу яе выратаваць золата.
  
  
  З іншага боку, калі яе адкрыю рот і скажу ім, дзе і як займець Пені, гэта можа даць старому ѓяѓленне аб тым, што ён для нах зрабіѓ. Верагодна, ён заслугоѓвае гэта, шанец убачыць яе адзін раз: прыгожую.
  
  
  Але цалкам верагодна, што адзін пробліск абыйдзецца адкрыты басейн прыкладна ѓ сорак пяць мільярдаѓ даляраѓ.
  
  
  Строга прафесійным узроѓні яе мог даць толькі адзін рэѓматызму. І гэта была поѓная цішыня.
  
  
  Яе адкрыѓ рот і сказаѓ: "Вы знойдзеце яе ѓ кватэры яе бацькі. Яна чакае мяне.'
  
  
  
  Кіраѓнік 16
  
  
  
  
  Палкоѓнік Сын ударыѓ Марыё па спіне. - Прыгожа, - сказаѓ ён з досыць шырокай усмешкай, каб агаліць набор сталёвых карэнных зубоѓ. "Проста прыгожа."
  
  
  Дон Марыё не адказаѓ эму. - Віта, - крыкнуѓ ён. 'Заходзь.'
  
  
  Галаварэз з пысай тхара прасунуѓ галаву ѓ дзверы. Дон Марыё кінуѓ эму звязак ключоѓ.
  
  
  - Вяртайся ѓ дом старога, - сказаѓ ён. - Там ты знойдзеш дзяѓчыну. Уведи яе на карабель. Убачымся там.'
  
  
  - Добра, - сказаѓ тхор і знік. Нягледзячы на мае інструкцыі, Пені, я не сумняваѓся, што тхор спрытна выканае эга каманду. Яна пачуе гук ключа ѓ замку і вырашыць - нягледзячы на ѓсё, што мы казалі адзін аднаму, - што яе бацька ѓсё-такі прыйшоѓ, і цяпер адкрывае гэтую дзверы. Толькі гэта будзе не ён.
  
  
  Палкоѓнік Сын з цікаѓнасцю паглядзеѓ на мяне.
  
  
  Вядома, яе прызнаю, што гэта здавалася вар'яцтвам, асабліва ѓ вачах такога прафесіянала, як палкоѓнік Сына. Яе ледзь не засмяяѓся. Ён адчуѓ пастку. Для яго не было ніякага тлумачэння таго, што дзяѓчынка спрабавала выратаваць свайго бацьку. Для яго не было абсалютна ніякай выгады. Бо, па эга думку, нам у старога, нам у мяне, нам у дзяѓчыны не было вялікага будучыні.
  
  
  Я не мог вінаваціць яго. З пазіцыі эга, гульня была амаль скончана, і ён выйграѓ. З дзяѓчынай у эга уладаѓ у яго былі амаль усе карты: загадкавы містэр Андэрсан, які трапіѓ у эга рукі вакол ніадкуль і апынуѓся агентам AX; дзяѓчына, якая займаецца магла прычыніць эму вялікія непрыемнасці; і Філіп Доун, які, павінна быць, заѓсёды быѓ загадкай для палкоѓніка Сына, паколькі кошт крадзяжу золата, павінна быць, здавалася яму было неверагодна нізкай.
  
  
  Яе не шталь паведамляць эму аб сваіх матывах. Ён бы ѓсё роѓна гэтага не зразумеѓ. Вядома, яе парушыѓ усе правілы. Гэтыя правілы казалі: "Адмоѓся ад гэтага старога. Надасце час дзяѓчыне, каб дабрацца да Хоука. Цягні час. Сядзі і глядзі, як Дон Марыё рэжа Піліпа Доуна на кавалкі. Прыкінься, што не бачыш крыві, жаху і пакутлівай балюча. Уявіце сабе ѓсё добрае, чаго вы даможацеся, якія адседзелі. Выдаліце малюнка крыві, якая льецца вакол асобы і вачэй старога. Зрабіце сябе неѓспрымальным да крыкаѓ. Проста падумайце аб тым, што напісана ѓ інструкцыях.
  
  
  Часам даводзіцца адкідаць інструкцыі. Што-то ѓнутры мяне гучна сказала "не" ідэі аб тым, што дон Марыё рассячэ старога на кавалкі, у той час як палкоѓнік, Сын пляскае ѓ ладкі, а Инурис аблізнуѓ б вусны, і эга вочы остекленели б ад захаплення. Гэта была не гіперадчувальнасць. Што-то ѓнутры мяне падказвала мне, што ѓ той момант, калі яго дапусціѓ Доне Марыё дамагчыся свайго катуючы Піліпа Доуна, яе пачаѓ бы прызнаваць, што прайграю. І яе на самой-дэла-не проста гатэль выйграць якое што. Яе гатэль выйграць усе.
  
  
  Яе гатэль вярнуць золата, вярнуць старога Піліпа Доуна эга дачкі цэлым і цэлым і з дапамогай мікрафонаѓ і дынамікаѓ рахункі. Яе гатэль сцерці ih з твару зямлі. Гэта была вялікая авантуры. Але калі справа прыйшло да справах, у той момант, калі Дон Марыё ткнуѓ кончыкам нажа ѓ шчаку Піліпа Доуна, што-то глыбока ѓнутры мяне сказаѓ: выкінь гэтую чортаву кнігу пастановы і гуляйце па сваім меркаванні. Палкоѓніку Сину ніколі не зразумець. Ён быѓ гульцом на працэнты. І мой прынцып заключаѓся ѓ тым, што пакуль яе не памру, у мяне ёсць шанец перамагчы. Сын выглядаѓ здзіѓленым. - Я здзіѓлены, Картэр. Сапраѓды здзіѓлены. І крыху расчараваны. Яе думаѓ, ты пакажаш больш мужнасці.
  
  
  - Ніхто не падыходзіць, палкоѓнік, - сказаѓ я.
  
  
  "Можа быць, няма, Картэр," сказаѓ ён. - Але ѓ вас была рэпутацыя чалавека, вельмі блізкага да гэтага. І павер мне, мае справаздачы пра цябе зусім свежыя. Дастаткова нядаѓні, каб зразумець вашу нядаѓнюю сустрэчу з маім добрым сябрам Хсянгом ѓ Арктыцы, не кажучы ѓжо пра доктар Инурисе. Ён павярнуѓся да Инурису з заговорщицкой усмешкай. - Вы памятаеце, Хсянга, ці не так, доктар? Я маю на ѓвазе, па меншай меры, вы бачылі фатаграфію эга, ці не так? Лотар Инурис кіѓнуѓ.
  
  
  "Гэта была добрая праца - твой цікавасць да Хсянга", - сказаѓ мне палкоѓнік Сына. - Вельмі прыгожа і трохі своечасовае з майго боку. Калі б Хсьянгу ѓдалося дамагчыся поспеху, эга прадпрыемства вельмі удала злілося б з гэтай справай, заключная фаза якога далучаецца мяне ѓ вашу краіну. Тым не менш ёй веру, што свет чакае вельмі цяжкае будучыню, нават без намаганняѓ Хсьянга" . Я не адказаѓ на яго хвальба. Ён усміхнуѓся мне. - І цябе таксама, Картэр, чакае вельмі цяжкае будучыню. Калі мы будзем у Кітаі, у нас будзе вельмі доѓгіх размоѓ. І ты мне шмат чаго раскажаш. Але спачатку вам трэба будзе доѓгі марское падарожжа, якое мы пачнем праз некалькі гадзін. Не так лі, Дон Марыё? Дон Марыё кіѓнуѓ. - Карабель працуе, - сказаѓ ён. - "Мы паскорылі падзеі".
  
  
  - Мы отплывем яшчэ да світання, - сказаѓ палкоѓнік, Сын, - дзякуй для вашага супрацоѓніцтва, Картэр. Містэр Доун тут, - ён паказаѓ на старога, які ѓсё яшчэ ляжаѓ на голай падлозе, - далучыцца да нас, таму што, як і ѓ вас дома, у яго ёсць некаторыя навыкі, якія мы інтэрнатах б мець. Што тычыцца дзяѓчыны... Палкоѓнік Сын закінуѓ галаву і шталь разглядаць столь. - Што тычыцца дзяѓчыны, Лотар, можа быць, ёй падару табе пазней, калі мы дабяромся да бяспечнай гавані. Пакуль мы ѓ моры, вы можаце забаѓляцца з ёй, так як мы не рызыкуем так у бяспекі, як на Рыѓеры. Як толькі мы дабяромся да Кітая, ты можаш заставацца там столькі, колькі захочаш, з дзяѓчынай. Але, я ведаю цябе, Лотар, яе падазраю, што ты стомішся ад нах задоѓга да таго, як мы туды дабяромся. Калі гэта так, мы аддамо яе экіпажу, які можа рабіць з ёй усё, што захоча; і тады мы пазбавімся ад нах. Гэта не мае для нас практычнай каштоѓнасці.
  
  
  Доктар Инурис празьзяѓ ад задавальнення і велічна пакланіѓся. - Дзякуй за вашу шчодрасць, - сказаѓ ён.
  
  
  "Ведаеце, на самай дэла вы гэтага не вартыя, - сказаѓ палкоѓнік, Сын, - але я веру, што ѓсё будзе добра, як толькі дзяѓчынка апынецца пад нашай апекай, і таму гатовыя яе дараваць вашу неабачлівасць ѓ Рыѓеры".
  
  
  - Дзякуй, палкоѓнік, Сын, - сказаѓ доктар Инурис.
  
  
  Палкоѓнік Сын павярнуѓся да мафіёзі. - Што тычыцца вас, Дон Марыё, то, баюся, у мяне няма асаблівага развітальнага падарунка, хоць вы эга цалкам годныя. Мне спадабалася мець з вамі справу. Вы чалавек часта, і ваша перакананне, як мы бачылі сёння ѓвечары, у вышэйшай ступені цудоѓна. Яе сапраѓды гатэль б выказаць вам сваё глыбокае павага.
  
  
  - Я вазьму гэта тут, - сказаѓ Марыё, паказваючы на крэсла. - Вельмі трапна, - сказаѓ палкоѓнік. "Вельмі ѓдала, што ты, які прывёѓ грознага агента AX Картэра да здрады маладой жанчыны, шталь спадчыннікам эга арсенале. Гэта амаль паэтычна дарэчы. Вельмі добра, Дон Марыё. Ты атрымаеш эга Люгер, эга штылет і эга маленькую газавую бомбу. Пачытайце ih сваімі трафеямі.
  
  
  Дон Марыё заклаѓ бомбу ѓ хвіліну, а пісталет і нож за пояс.
  
  
  Палкоѓнік Сын паглядзеѓ на гадзіннік. - У нас ёсць некалькі хвіліна да прыбыцця грузавіка, як вы і дамовіліся. Ён сказаѓ мне: "Калі ён прыедзе, Картэр, мы пачнем наша падарожжа. Атрымлівайце асалоду ад гэтым як мага больш, таму што гэта будзе ваша апошняя паездка. Вы едзеце ѓ Кітай з золатам у сорак пяць мільярдаѓ даляраѓ, як вы, напэѓна, ужо ведаеце. З дапамогай доктара Инуриса, з дапамогай няѓдачлівага містэра Дона і неацэннай дапамогі Дона Марыё, падала неабходную працоѓную сілу, нам удалося выцягнуць Федэральны рэзерв".
  
  
  "А заѓтра па ѓсім адкрыты басейн будуць бушаваць чуткі аб тым, што вялікая частка залатога запасу ЗША і залатога запасу многіх ih верных сяброѓ знікла. Ваш урад будзе выпускаць абнадзейлівыя паведамленні, але чуткі захаваюцца і становяцца ѓсё мацней. І неѓзабаве банкіры і ѓрада іншых краін патрабуюць гарантый, і, нарэшце, дакажуць гэта. Яны не могуць даць доказы. Тады даляр нічога не будзе каштаваць, таму што даверу да яму разбурана. Людзі, у якіх ёсць даляры, паспрабуюць ih абмяняць, але на што? Брытанскі фунт абясцэніцца. Нямецкія брэнды, нават швейцарскія франкі будуць абясцэненыя, таму што ніхто больш не будзе давяраць папяровым грошам. Золата, што засталося ѓ свеце, стане неацэнным. У каго яно ёсць, той і захавае эга. Яны, у каго няма эга, будуць панікаваць.
  
  
  Двое крамы з буханкай хлеба адмовіцца прадаваць яе, калі і на бохан не плаціць, чым-то іншым, акрамя папяровых грошай. Па матэматыцы, якому патрэбен лекар, няма чым будзе за яго заплаціць, акрамя бескарысных папяровых грошай, якія лекар не прыме. Сцэны, падобныя гэтай, будуць паѓтарацца шмат разоѓ у розных месцах. І неѓзабаве банды будуць блукаць па вуліцах і рабаваць крамы у я прасіѓ таго, што ім трэба, каб выжыць. Заводы будуць паралізаваныя, таму што ніхто не можа дазволіць сабе аѓтамабілі, пральныя машыны і тэлевізары, якія яны вырабляюць. А рабочых звольняць. Арабскі шэйх ѓ Персідскім заліве запатрабуе аплаты золатам перад адпраѓкай сваёй нафты. І не будзе золата, каб заплаціць. Так і нафты не будзе. І ѓ бліжэйшы час не будзе нашых машын, нашых цягнікоѓ, самалётаѓ, а заводы будуць не толькі стаяць, але і бескарысныя. Злучаныя Штаты, якімі вы ih ведаеце, стануць эканамічнай пустыняй. Горада будуць запоѓненыя галадоѓнікамі. Сельская мясцовасць будзе пасля спусташэння чужымі мародерствующими бандамі, якія забіваюць скота бэла ежы і крадуць гародніна". Яе не хацеѓ больш нічога чуць. Яе, паглядзеѓ на Дона Марыё. Ён, здавалася, не звяртаѓ на гэта ніякай увагі.
  
  
  Яе сказаѓ. - 'А ты?' "Гэта твая краіна. Ты жывеш тут. Ты хочаш гэта?'
  
  
  Палкоѓнік, Сын засмяяѓся. "Дон Марыё - прадукт новай культуры, Картэр. Не варта чакаць, што ён будзе кіравацца пачуццямі. Эга справа - выжыванне і прыбытак, а не спачуванне. Мы партнёры ѓ гэтым прадпрыемстве. Мы адрозніваемся толькі ѓ адным дачыненні, у нашым выбары аплаты на наш удзел. Кітай, бедны золатам, абраѓ золата. Дона Марыё мала цікавіць золата. Ой, што-што ён пакіне пры сабе, але знаходзіць гэта занадта напышлівым і, у прынцыпе, з філасофскай пункту гледжання, нецікавым. Але ёсць груз, які ёсць у Кітаі ѓ багацці, груз, які абяцае вялікую прыбытак, калі прадаваць эга з розумам.
  
  
  А гэта, Картэр, мак і тое, што можна зрабіць вакол гэтага святла: гераін. Бачыце, Картэр, калі долар абясцэніцца, надыдзе час, калі людзі будуць шукаць іншае плацежны сродак. І гэта сродак абмену, якое прапануе ѓвесці Дон Марыё, - гераін. Табе не здаецца , што гэта тое, што прымушае людзей забыцца пра свае праблемы? І запэѓніваю вас, у іх будуць праблемы. Пэѓныя людзі ѓ вашым ѓрадзе будуць зацікаѓлены ѓ аднаѓленні парадку любой цаной; і насельніцтва, з радасцю дуреющее гераіну, стане прывабным спакусай. Вы так не думаеце, доктар?
  
  
  Палкоѓнік Сын не шталь чакаць адказу. - Ведаеш, сам доктар вельмі любіць мак, ці не так, Лотар? Такім чынам, вы бачыце, Картэр, што Дон Марыё, дзякуй эга партнёрству з намі, будзе мець невычэрпны запас. І гэты запас дасць эму вялікую сілу. Так што з часам, калі ѓ вашу краіну вернецца некаторы спакой, Дон Марыё выйграе значна больш, чым ад кошту золата, якое ён прадаѓ рн. Эга прыбытак будзе разлічана з пункту гледжання саступак законах, якія цяпер забараняюць некаторыя па эга дзеянняѓ. Гэта будзе разлічана пры валоданні зямлёй, невычэрпнай рэсурсам, які ён павыкупляе з дапамогай гераіну".
  
  
  І калі паніка сціхне, і іншыя краіны ѓбачаць мудрасць перапрафіляваць тое, што засталося ад вашага насельніцтва, для некаторай ступені прамысловай дзейнасці, тады Дон Марыё возьме на сябе кіраванне фабрыкамі. Насельніцтва будзе матывавана патрэбай у гераіні, сапраѓды гэтак жа, як цяпер людзей матывуе патрэба ѓ далярах. А Дон Марыё стане фактычным кіраѓніком краіны, не кажу ѓжо аб тым, што адначасова ён стане яе заканадаѓцам. Цяпер людзі могуць ведаць эга, як прынц, але запэѓніваю вас, Картэр, хутка людзі будуць кланяцца эму, як каралю.
  
  
  - Ты вар'ят, - сказаѓ я.
  
  
  Палкоѓнік Сын падняѓ руку. - Калі ласка, Картэр, яе, малю цябе. Быць рэалістычным. У мяне няма схільнасці да вар'яцтва. Паспрабуйце думаць аб гераіні, як аб новай валюце. Хіба больш лагічна ацэньваць tac пачак белага парашка, чым які-то жоѓты метал ці каляровую паперу? Няма, Картэр, гэта не так. Эму проста трэба даць іншую форму даверу. Рэгуляванне. І нягоды, з якімі сутыкнецца з вашага боку, забяспечваюць сродкі для ажыццяѓлення гэтай карэкціроѓкі. Яе прызнаю, што гэта радыкальная адаптацыя, але такая адаптацыя неабходная Доне Марыё для рэалізацыі амбіцый эга. Бачыце, золата не прынясе эму ніякай карысці. Валоданне золатам цяпер падпарадкоѓвала б эга правілах і мыслення, актуальных на дадзены момант. І па гэтых правілах і па гэтаму мыслення Дон Марыё - злачынец і азначае крадзеж свайго маёмасці. Няма, перш чым Дон Марыё зможа дасягнуць статусу, да якога эга прыпісваюць эга славалюбства і ціхі геній, спачатку павінна адбыцца рэвалюцыя. І яго атрад золата выкліча рэвалюцыю ѓ Злучаных Штатах.
  
  
  Што ж тычыцца тых, у каго ёсць золата, то мы перакананыя, што ѓ свеце заѓсёды знойдуцца людзі, якія прагнуць золата. Якія, так бы мовіць, захаваюць старую веру. Кітай з эга макамі і золатам будзе ѓдвая багатым, хоць значная частка нашага ѓраджаю маку прызначана для Дона Марыё на доѓгія гады наперад. Кітай і ЗША стануць вельмі добрымі сябрамі.
  
  
  І яго упэѓнены, што яны, хто верыць у золата, і яны, хто верыць у мак, ці будуць жыць дружна доѓгія стагоддзі".
  
  
  Голас так. Увесь план. Гэта было жудасна. Яе мог бы назваць гэта вар'яцтвам. Але грань паміж шаленствам і геніяльнасцю вузкая, і ѓ адным палкоѓнік, Сын быѓ правоѓ. У файлах AX не было нічога, што паказвала б на тое, што з эга-свядомасцю што-то не так. Тое, што ён меѓ намер зрабіць, было не чым іншым, як майстэрням ходам; натуральны канчатковы прадукт перасячэння спецыяльнасці эканаміста і неадступнага сквапнасці салдата, вядомага сваім уменнем весці вайну. І, мяркуючы па тым, што ён сказаѓ, эму заставалася ѓсяго некалькі гадзін да яе выканання. Ён зноѓ паглядзеѓ на гадзіннік. - Яшчэ некалькі хвіліна, джэнтльмены. Потым ён павярнуѓся да мяне аднаго. - Картэр, праз хвіліну пастукаюць у дзверы. Калі гэта адбываецца, гэта азначае, што звонку нас чакае грузавік. Гэты грузавік адвязе нас у докі, дзе грузчыкі Дона Марыё хутка загружаюць золата на борт карабля. Вы сядзеце на гэты карабель, і праз некалькі гадзін мы отплывем.
  
  
  Цяпер яго папрашу дона Марыё развязаць цябе ногі. І яе папрашу вас ѓстаць і ціха выйсці з гэтага пакоя і сесці ѓ грузавік. Калі мы дабяромся да карабля, яе, хачу, каб вы ціха і спакойна падняліся на борт і адправіліся туды, куды вас вязуць. Калі ты зробіш, як я прашу, ты пазбавішся ад непатрэбнай балюча. Але, я ведаю вашу схільнасць да гераізму, яго павінен прыняць меры засцярогі.
  
  
  Ён узяѓ нунчакі з крэсла. Яе ѓбачыѓ драѓляныя ручкі і ланцуг, якая вісела паміж імі. Палкоѓнік нядбайна перакінуѓ ланцуг праз маю галаву і нацягнуѓ звёны дастаткова туга, каб яны прокусили мне горла і патрапілі ѓ трахею.
  
  
  - Вы можаце падняцца на борт самастойна, - сказаѓ ён, - або без прытомнасці. Вырашай.'
  
  
  Дон Марыё стаѓ на калені ля маіх нага, і развязаѓ вяроѓкі. 'Доктар Инурис, - сказаѓ палкоѓнік, Сын, паказваючы на Піліпа Доуна. "Падніміце старога. Яе, хачу, каб ён быѓ у выдатным адукацыі, калі мы прыбудзем у Кітай". Ён смяяѓся. "Разумееш, Картэр, нам спатрэбіцца новы"сейф".
  
  
  У тумане, бліснула ѓ святле месяца, іржавы корпус грузавога судна вісеѓ глыбока ѓ & nb на якарнай стаянцы ѓ покосившегося пірса. Нягледзячы на нізкую вышыню, корму бруднага карабля
  
  
  "Сара Чэмберлен-Кардыф" ѓзвышалася над намі, калі мы стаялі звонку грузавіка. Далей, у канцы пірса, велізарны кран з стонущими трасамі паставіѓ на борт вялізны кантэйнер.
  
  
  - Золата, Картэр, - сказаѓ палкоѓнік Сына. Пад краем прагнілай даху старога сераль, тянувшегося ѓздоѓж пірса, гарэла некалькі голых лямпачак, адкідаючы на дарожку жоѓтыя прамяні святла. "Зірніце на ваша транспартны сродак на ѓсход. Нічога асаблівага, так?
  
  
  Ён не шталь чакаць адказу.
  
  
  - Але знешнасць зманлівая, Картэр. Гэтая абуральна выглядае грузавая баржы манеѓруе і плыве хутчэй знішчальніка. Далей электроннае абсталяванне зроблена так, каб зрабіць эга нябачным для радараѓ. Але я сумняваюся, што "Сара Чэмберлен" павінна даць якія-небудзь доказы сваёй сілы. Хто ѓ сваім здаровым розуме шталь б звяртаць увагу на беднае старое грузавое судна пад брытанскім сцягам?
  
  
  - Добра, Сын, - сказаѓ Марыё. "Цяпер яе развітваюся. Мае людзі сказалі мне, што яны атрымалі апошні гераін некалькі гадзін таму, а праз дзве гадзіны яны забяспечваюць астатнюю частку вашага грузу на борт. Потым гэтага ты можаш адплыць у любы момант". Яны шкадавалі адзін аднаму рукі.
  
  
  Палкоѓнік паглядзеѓ на гадзіннік. - Я разлічваю на цябе, Марыё, - сказаѓ ён. "Я дам ѓказанне адплыць у гадзіну дня".
  
  
  - Не турбуйцеся, - сказаѓ Дон Марыё. "Я застануся ѓ сваім кабінеце, пакуль вы не адправіцеся ѓ плаванне, каб пераканацца, што ѓсё ѓ парадку".
  
  
  - Выдатна, - сказаѓ палкоѓнік Сына. - Тыповая вашу грунтоѓнасць, дон Марыё. Яе веру, што аднойчы мы зноѓ сустрэнемся".
  
  
  - Тады да пабачэння, - сказаѓ Дон Марыё. Ён паглядзеѓ на доктара Инуриса, які падтрымліваѓ Піліпа Доуна . "Трымайся, Док," сказаѓ ён. "Паспрабуй паводзіць сябе, як добры хлопчык".
  
  
  доктар Инурис не лічыць эга годным адказу.
  
  
  "Пашанцавала мне, Картэр, - сказаѓ ён. Ён паляпаѓ сябе па пятлі, дзе Х'юга і Вільгельміны былі схаваныя пад курткай. "Дзякуй за сувеніры". Ён тузануѓ ручку дзень і знік у хляве.
  
  
  - Добра, - сказаѓ палкоѓнік Сына. "Усе на борт. "Сары Чэмберлен" дазволілі адплыць да світання, - ён засмяяѓся, - з грузам сталі.
  
  
  Палкоѓнік, Сын тузануѓ дзяржальні нунчакамі , прымусіѓшы ланцуг нацягнуць на маю шыю, нібы падганяючы каня. Мы працягнулі шлях па пірса і падняліся па сходнях. Яе, падняѓ галаву і ѓбачыѓ, што кітайскі капітан глядзіць на нас з высокага пірса. Кітайскія члены экіпажа тоѓпіліся паѓсюль з мэтанакіраванасцю, якая займаецца характарызавала ну як, добра навучаных салдат.
  
  
  Якія б механізмы і электроннае абсталяванне нашай знаходзіліся на борце, " Сара Чэмберлен " не была кароткім апісаннем дваццатага стагоддзя, калі справа тычылася турэмных памяшканняѓ. Пад палубай палкоѓнік Сын падштурхоѓваѓ мяне, пакуль не дабраѓся да жалезнай дзень камеры з зарешеченным акном без шклоѓ. Перад ім стаялі два кітайца, узброеныя аѓтаматамі. Палкоѓнік Сын зняѓ з маёй шыі нунчакамі і досталь вакол кішэні звязку ключоѓ.
  
  
  Ён адкрыѓ дзверы камеры. - ђваходзіце, Картэр. І містэр Доун таксама", - сказаѓ ён доктару Инурису.
  
  
  Пол быѓ жалезны, пакрыты саломай, доктар Инурис адпусціѓ Дона Піліпа, які ѓпаѓ на салому. Ахоѓнікі стаялі адкрыта на дзень, рулі ih зброі трымалі нас на прыцэле.
  
  
  - Можаш пакінуць старога, як ёсць, Лотар, - сказаѓ палкоѓнік. "Картэр, баюся, табе будуць кайданкі і нажныя кайданы".
  
  
  Яе, паціснуѓ плячыма. Кайданкі і нажныя кайданы былі прышпіленыя да сцен. Адна пара для рук, адна пара для нага. Яе паслухмяна ѓвайшоѓ. Палкоѓнік Сын замкнуѓ ih сваімі ключамі.
  
  
  - Я зачыню дзверы камеры, - сказаѓ ён. - І яе, хачу, каб ты што-што ведаѓ, Картэр. У мяне вэб-звязак ключоѓ. Так што нават не думайце жартаваць над ахоѓнікамі. Там сапраѓды нічога яны не могуць зрабіць для вас. Але страляць яны ѓмеюць вельмі добра. Яе б аддаѓ перавагу, вядома, каб гэтага ніколі не ѓзнікала, але калі ѓзнікне, яе прымушу сябе зразумець гэта.
  
  
  Ён ступіѓ назад вакол камеры. Дзверы зачыніліся, і палкоѓнік павярнуѓ ключ у замку. Ён зноѓ устаѓ і памахаѓ мне праз краты. - Час ад часу яе буду наведваць цябе, Картэр, і, можа быць, мы пагаворым. Але цяпер усё, што я магу сказаць, гэта шчаслівага шляху. Ён павярнуѓся і знік па ѓсім поля зроку.
  
  
  Некалькі імгненняѓ ахоѓнікі, блізка ссунуѓшы галовы, глядзелі на мяне скрозь краты. Я не звяртаѓ на іх увагі. Неѓзабаве ім стала сумна, і яны зніклі.
  
  
  Прайшло, напэѓна, з паѓгадзіны, калі яе пачуѓ галасы звонку камеры. Перад кратамі зноѓ з'явілася твар палкоѓніка Сына. Ён усміхнуѓся, і эга зазвінеѓ ключ у замку. Дзверы расчыніліся, і ён убачыѓ Сына, двух ахоѓнікаѓ і Пені Доун.
  
  
  
  Кіраѓнік 17
  
  
  
  
  - Нік, - крыкнула Пені. 'Татачка.' Яна ѓбегла ѓ камеру і ѓпала на калені побач з Філіпам Доуном.
  
  
  Палкоѓнік падышоѓ да яе і схапіѓ за руку. "Ваша адданасць вартая захаплення, міс Доун, - сказаѓ ён. - Але мне шкада, што вашу свабоду прыходзіцца некалькі абмяжоѓваць. Ты будзеш у кайданках, як твой іншы Картэр. Па крайняй меры, пакуль мы не ѓ моры. І тады вам будзе дазволена паклапаціцца аб вашым бацьку, - ён стрымана засмяяѓся, - пры ѓмове, што доктар Инурис можа сумаваць па табе. Калі-небудзь у мора, яе пагляджу, ці зможам мы трохі палегчыць жыццё перад айцом тваім. Але пакуль мы павінны падтрымліваць максімальную бяспеку. Яе, спадзяюся, вы зразумееце.
  
  
  Ён закаваѓ яе ѓ кайданы і выйшаѓ праз камеры. Ён зноѓ павярнуѓ ключ у замку.
  
  
  Мы чулі, як эга shaggy сціхлі ѓ жалезным калідоры. Затым цішыня.
  
  
  Пені паглядзела на мяне праз камеру.
  
  
  - О, Нік, - сказала яна. "Што адбудзецца?"
  
  
  - Пені Доун, - сказаѓ я. "Верце мне ці не, мы збіраемся разбурыць гэты праект".
  
  
  Філіп Доун застагнаѓ і поерзал худым целам на саламянай смецця.
  
  
  - Мне трэба, каб ён прачнуѓся, - сказаѓ ёй Пені.
  
  
  - Добра, - сказала яна. Яна пачала клікаць. 'Татачка. Татачка. Гэта яе. Пені.
  
  
  Стары зноѓ заварушыѓся.
  
  
  "Уставай, тата. Ты мне патрэбен.'
  
  
  Эга вочы таргануліся, і ён прымусіѓ сябе сесці. - Гэта ты, Пені? ён сказаѓ. "Тут так цёмна. Я не магу знайсці свае кропках".
  
  
  "Гэта побач з тваёй левай рукой, тата", - сказала яна.
  
  
  У паѓзмроку ён намацаѓ ih, схапіѓ і надзеѓ на нос. Нягледзячы на адсутнасць лінзы, цяпер ён мог бачыць. Эга твар на момант прасвятлеѓ, калі ён убачыѓ яе. "Божа мой, - сказаѓ ён. - Гэта сапраѓды ты, Пені?
  
  
  - Так, тат.
  
  
  - Ты выдатная, - сказаѓ ён. 'Прыгожая.' І ён пачаѓ плакаць.
  
  
  " Ш-ш-ш , татачка", - сказала Пені. "Табе не трэба плакаць".
  
  
  "Я нічога не магу з сабой парабіць, - сказаѓ ён.
  
  
  "Тата, тут з намі хто-то ёсць. Мы маем патрэбу ѓ тваёй дапамогі. Упершыню стары зразумеѓ, што яны з Пені на лічбавыя камеры не адны. Ён павярнуѓся і ѓтаропіѓся на мяне.
  
  
  - Гэта Нік Картэр, татачка, - сказала Пені. - Ён хоча дапамагчы нам выбрацца адсюль.
  
  
  - На самай справе, містэр Доун, - сказаѓ я. "Я хачу выцягнуць цябе і Пені адсюль і не даць караблю пайсці да дна. Але я не магу зрабіць гэта без тваёй дапамогі.
  
  
  'Што я магу зрабіць?' ён сказаѓ.
  
  
  - Хопіць ныць, - сказаѓ ёй эму. - Лейцара толькі ѓ тым, ці будзеш ты гэта рабіць?
  
  
  "Калі яе магу, яе зраблю гэта", - сказаѓ ён. - Я больш нічога не павінен Лотару Инурису. Мой кантракт з ім скончыѓся ѓ той момант, калі ён праапераваѓ Пені. Але ён і эга падступныя сябры падманулі мяне. Яны прыйшлі да мяне сёння раніцай. І яны ѓзялі мяне на гэты карабель і кінулі ѓ гэтую камеру. Калі яго запатрабаваѓ тлумачэнняѓ, кітайцы засмяяліся і назвалі мяне ідыётам. Я дапамагу табе, Картэр. Яе стары чалавек і не ѓмею біцца, але я дапамагу табе. Цяпер, калі з Пені усё ѓ парадку, мне ѓсё роѓна, што будзе з доктарам Инурисом і эга сябрамі, або са мной. Усё гэта падвойная гульня".
  
  
  'Што ты маеш на ѓвазе?'
  
  
  "Яны думалі, што я проста стары, дурны чалавек. Стары ідыёт. Але было што-што, чаго яны не ведалі абсталяваннем мне. Яе нарадзіѓся ѓ Кітаі. Яе кажу на ih мове. І сёння яе чуѓ на кітайскім што-тое, якое паказвае на падвойную гульню.
  
  
  - Працягвай, - сказаѓ я.
  
  
  "Тома прыняць яе прысутнічаѓ. Ёй так разумею, Пені распавяла вам пра гэта?
  
  
  Ёй кіѓнуѓ.
  
  
  - Што ж, тады, яе, мяркую, вы ведаеце маю ролю. Яе, увайшоѓ у справу аб Пені. Але яе так і не ведаѓ, хто эга сябры. Да сённяшняга дня. А потым ёй стала вядома, што асяроддзяѓ эга сяброѓ былі кітайцы і амерыканцы па мафіі. А здзелка заключалася ѓ тым, што мафія будзе пастаѓляць кітайцам золата ѓ абмен на гераін. Не магу сказаць, што мне гэта вельмі падабаецца, але я таксама мяркую, што не ѓ тым становішчы, каб скардзіцца на гэта. Ну, спачатку ѓсё адвярнуліся ад мяне, прывёѓшы мяне сюды і выдаѓшы палкоѓніку Сину. Але іншае здрада ѓсё яшчэ існуе. Кітайцы падманваюць мафію".
  
  
  Яе спытаѓ. - 'Як?'
  
  
  "Гэты гераін, - сказаѓ ён, - атручаны".
  
  
  'Што ты маеш на ѓвазе?'
  
  
  "Менавіта тое, што я кажу," сказаѓ Філіп Доун. "Я не ведаю, што яны ѓ яго кладуць, але я ведаю адно: гераін спакаваны ѓ два розных тыпу пластыкавых пакетаѓ. Рэчы ѓ зялёных мяшках хутка забіваюць. Рэчы ѓ сініх мяшках працуюць павольна. Але калі любы вакол іх патрапіць у ваша цела, вы памраце.
  
  
  Давялося зняць капялюш перад палкоѓнікам Сином. Сарака пяці мільярдаѓ даляраѓ золатам эму не хапіла. Без адзінага стрэлу ён збанкрутаваць Злучаныя Штаты і заб'е мільёны людзей. Гэта было лепш, чым ядзерная вайна. Не было б нас радыяцыі, нам прамысловых разбурэнняѓ. Проста насельніцтва, мёртвае і няѓхільна якое памірае, не мае сіл абараніць сябе.
  
  
  І ёй быѓ упэѓнены, што Кітай зразумее планы Сына і скарыстаецца імі ѓ поѓнай меры. Дон Марыё сапраѓды стане каралём: каралём могілак. Дзе-то ѓ эга заначку было, напэѓна, некалькі тысяч фунтаѓ гэтага гераіну. Ён праверыѓ гэта, і вырашыѓ, што палкоѓнік, Сын дзейнічае добрасумленна. Ён павінен быѓ ведаць лепш. Але прычын для жалю да яму не было. Ён быѓ толькі трохі больш прагным, чым эму было трэба. Думка аб тым, што эга падманулі, зводзіла мяне з розуму ад радасці. За выключэннем таго, што калі б ён усвядоміѓ, палкоѓнік, Сын сядзеѓ бы на залаты зверху, і мноства нявінных людзей было б мёртва або памірала то тых часоѓ на вуліцах Злучаных Штатаѓ.
  
  
  Але няма, калі мне ёсць, што сказаць па гэтай нагоды.
  
  
  - Добра, паслухай, - сказаѓ я, паварочваючыся да Філіп Доуну. - У мяне ёсць для цябе праца. І вам прыйдзецца зрабіць гэта хутка. Але я думаю, ты выжывеш, улічваючы тое, што Пені сказала пра цябе.
  
  
  "Я зраблю ѓсё магчымае," сказаѓ ён. 'Што гэта?'
  
  
  "Пені сказала мне, што вы эксперт па замках і што вы ведаеце пра іх усё, што трэба ведаць".
  
  
  "Гэта можа быць праѓдай," сказаѓ Дон Філіп.
  
  
  - Добра, - сказаѓ я. "Я хачу, каб ты вызваліѓ мяне ад гэтых кайданоѓ і адкрыѓ мне дзверы".
  
  
  "Гэта цяжкая праца," сказаѓ стары. "Асабліва без усялякіх інструментаѓ".
  
  
  "Выкажам здагадку, яе сказаѓ бы вам, што ѓ нас ёсць нейкія інструменты, прымітыѓныя, але інструменты".
  
  
  'Дзе?'
  
  
  - Пад маім каѓняром, - сказаѓ ёй эму. - Там ты знойдзеш дзве брытвы.
  
  
  Стары падняѓся з зямлі і пакульгаѓ да мяне на нягнуткімі старэчымі нагах. Ён адкінуѓ каѓнер і выняѓ два ляза. - Добрая сталь, - сказаѓ ён. "Так, я думаю, мы маглі б выкарыстоѓваць ih. Замкі на кайданах на самай дэла яшчэ прымітыѓныя, - сказаѓ ён затым збеглага агляду. "Што тычыцца дзвярнога механізму, вы ѓбачыце, што гэта таксама не праблема".
  
  
  "Колькі часу гэта можа заняць?"
  
  
  Эга вочы загарэліся ад перспектывы зноѓ быць карысным у рамястве, якое ён ведаѓ лепш за ѓсё. - Гэта залежыць ад таго, як доѓга ѓ яго буду працаваць. Можа быць, хвіліна дваццаць.
  
  
  - Паспяшайся, - сказаѓ я. "Калі хто-небудзь прыйдзе, схавайце гэтыя ляза пад саломай".
  
  
  Стары ѓжо выцягнуѓся ва ѓвесь рост на падлозе, трымаючы рукі ѓ квадратным пляме святла, што льюцца праз зарешеченное акно. Я не бачыѓ, што ён рабіѓ, але чуѓ слабое трэнне металу, пакуль эга рукі важдаліся пад вільготнымі пластамі саломы.
  
  
  Яе спрабаваѓ ачысціць свой розум, пакуль ён працаваѓ. Яе стараѓся не марнаваць сілы на клопат аб тым, ці пратрымаюцца эга сілы і адважыцца лі Сын палкоѓніка раптам зайсці ѓнутр, каб штогод, як пажываюць эга зняволеныя. Яе паспрабаваѓ выгнаць рытмічнае скрыгатанне ляза па бетоне, запаволіць дыханне і забыцца аб часе. Але звонку, яго ведаѓ, гэты кран хістаѓся, як велізарны маятнік, паміж прычалам і караблём, набіваючы эга трумы тонамі золата. Яе мог прымусіць сябе не думаць пра час, але не мог спыніць эга ѓ жыцці. І надыдзе момант, калі гэты кран зробіць свой апошні крок, і пачнецца трыѓмфальнае падарожжа палкоѓніка Сына. Тады было б занадта позна для мяне, каб рабіць тое, што я меѓ намер зрабіць.
  
  
  - Добра, - пачуѓ яе голас Піліпа Доуна.
  
  
  Ён устаѓ і ѓ эга руцэ яе ѓбачыѓ адно вакол лёзаѓ, або тое, што ад яго засталося. Выглядала так, быццам ён спачатку падзяліѓ эга напалову ѓздоѓж і адрэзаѓ што-што, вакол таго, што засталося. Ён нязграбна рушыѓ да мяне і схапіѓ замак на абшэѓцы маёй правай рукі. Ён дазволіѓ остроконечному метале слізгануць ѓнутр, трымаючы вуха найбліжэйшай да замка. Ён трохі поковырял самаробны ключ паміж вялікім і паказальным пальцамі, затым асцярожна павярнуѓ яго.
  
  
  - Амаль, - сказаѓ ён. "Але недастаткова добра".
  
  
  Ён зноѓ пайшоѓ у плошча свету, і зноѓ яе пачуѓ скрыгат металу па бетоне.
  
  
  - Гэта павінна быць так, - сказаѓ ён, калі вярнуѓся.
  
  
  Поѓны ѓпэѓненасці, ён зноѓ уставіѓ тачэнне лязо у замак і рэзка павярнуѓ запясце. У спакойнай цішыні камеры пачуѓся пстрычка. Замак расхінуѓся. Твар Піліпа Доуна ѓспыхнула ад хвалявання. - Астатняе цяпер проста, - прашаптаѓ ён. Праз некалькі секунд ён вызваліѓ маю іншую руку і нагу.
  
  
  Яе наблізіѓ свой рот да эга вуха.
  
  
  - Добра, - сказаѓ я. - А цяпер вызваліць Пені, вельмі ціха. А потым зоймемся дзвярыма камеры.
  
  
  Стары кіѓнуѓ мне. Не прайшло і хвіліны, як рукі і ногі Пені былі вольныя.
  
  
  Яе паклікаѓ старога да сябе і сказаѓ, зноѓ шэпчучы: "Як ты адкрыеш дзверы камеры?"
  
  
  Ён працягнуѓ руку. У эга далоні ляжаѓ пачатку другой клінок, усё яшчэ не зламаны. Ён узяѓ эга на тупую бок, і іншым вялікім і паказальным пальцамі правёѓ лязом наперад і назад.
  
  
  "Тое, што я збіраюся зрабіць, называецца " лоидинг ". Звычайна гэта робіцца палоскай цэлулоіду. Ён валодае калянасцю, як, так і гнуткасцю, каб адсунуць язычок замка і назад. Клінок зробіць тое ж самае.
  
  
  - Гэта моцна шуміць?
  
  
  - Не ведаю, - сказаѓ стары. "Сапраѓдны " loiden " павінен быць вельмі ціхім. Але як толькі гэты мову падае назад, я не ведаю, што адбываецца. Нам проста давядзецца пайсці на гэты рызыка.
  
  
  - У нас няма асаблівага выбару, - сказаѓ я. - Я пастаѓлю Пені ѓ кут паміж дзвярыма і сцяной, калі дзверы будзе адкрыта. Калі што-то пойдзе не так, яна па-за лініі агню. Што да цябе, калі ѓсё пойдзе добра, ты мне сигналишь, калі замак бясплатна, а затым ѓстаеш побач з Пені. Калі яе выйду за дзверы, не варушыся. Заставайся там, дзе стаіш, пакуль я не паклічу цябе. Пры ѓмове, што я ѓсё яшчэ буду ѓ стане паклікаць.
  
  
  Стары стаѓ на калені на дзень, і пачаѓ нажом лезці ѓ замак.
  
  
  Яе стараѓся захоѓваць роѓнае дыханне. У мяне была спакуса цалкам перастаць дыхаць, каб была поѓная цішыня.
  
  
  Эга запясце варухнулася раз, два, тры разы. Ён працаваѓ у прасторы паміж дзвярыма і скрынкай. Затым ён спыніѓся.
  
  
  Стары павярнуѓ да мяне твар і кіѓнуѓ. Пара было прыступаць да працы. І гэтая праца заключалася ѓ захопе некалькіх пісталетаѓ-кулямётаѓ.
  
  
  
  Кіраѓнік 18
  
  
  
  
  Яе, выбег за дзверы, як бык, які ѓбачыѓ пачаткоѓца тарэадора, згорблены, люты і ѓ той жа час сабраны.
  
  
  Яны стаялі ѓ калідоры, адзін злева ад мяне, другі справа, і ih думкі былі досыць павольнымі, у іх отвисли сківіцы, калі яны ѓбачылі маё з'яѓленне. Павярнуѓшы налева, яе падняѓ рукі, як нажы, і раздушыѓ плячо ахоѓніка, пакуль ён усё яшчэ сціскаѓ свой аѓтамат. Калі ён з грукатам упаѓ на зямлю, схапіѓ яе эга, адной рукой заціснуѓшы яму было рот, каб ён не закрычаѓ, а другой рукой за талію, каб падтрымаць эга. Яе штурхнуѓ эга адкрыта ѓ эга напарніка, максімальна хутка пераадолеѓшы разрыѓ паміж імі, так што пачала другі ахоѓнік заблытаѓся са сваім зброяй пад пахай свайго напарніка. Яе падняѓ руку, якую трымаѓ на таліі мужчыны, і сякуць рухам праз эга зламанае плячо кінуѓ на шыю здаровага ахоѓніка. Гэта быѓ не ідэальны ѓдар, але ён схіліѓ шыю ѓ бок. Калі ён зноѓ пацягнуѓся, яе нанёс удар зверху адкрытымі эму ѓ твар. Косткі зламаліся пад маімі суставамі, і кроѓ хлынула па бязвольнага rta. Эга мэта моцна стукнулася аб сцяну, і ён без прытомнасці споѓз на зямлю. Яе разгарнуѓ эга іншага, і раздушыѓ эга кадык далонню, перш чым ён паспеѓ скарыстацца тым, што я больш не прыкрываѓ эму рот.
  
  
  Яе адцягнуѓ цела ѓ бок, сабраѓ зброю і сунуѓ галаву ѓ камеру. - Добра, - сказаѓ я. "Час перавесці дух".
  
  
  Пені і яе бацька хутка далучыліся да мяне. Даѓ эму одзіна вакол аѓтаматаѓ. "Я хачу сысці з гэтага карабля, не выкарыстоѓваючы ih", - сказаѓ ёй эму. "Мы не пойдзем праз верх, мы вяртаемся праз гэтую палубу. Яе ведаю, што шукаю. Яно будзе ѓ баку ад пірса. Ідзі за мной, і калі мы сутыкнемся з хема-небудзь, пакінь ih мне. І калі са мной нешта здарыцца, ты можаш выкарыстоѓваць гэтую зброю, каб расправіцца з хема заѓгодна і да тых тхара, пакуль ёсць з чым мець справу. Яе, бачыѓ яе, калі мы падняліся на борт: маленькая дзверцы па левым борце "Сары Чэмберлен". Мы накіраваліся туды па цьмяна асветленым калідоры да павароту на карме. Рухаліся асцярожна, але нікога не сустрэлі.
  
  
  Дзверы чакала нас.
  
  
  - Дай мне зброю, - сказаѓ я.
  
  
  Яе тузануѓ за ручку і асцярожна адчыніѓ дзверы. Яе, глядзеѓ на змрочныя, якія рухаюцца вады Іст-Рывер ѓ пяці метрах пада мной.
  
  
  - Ты першая, Пені, - сказаѓ я. "Спачатку ногі. Дазвольце сабе павіснуць на краі. А потым проста адпускаеш. Чым менш адлегласць, на якое вы падаеце, тым менш шуму. Тады плыві як мага цішэй да пірса і чакай мяне там. Тое ж самае і для вас, містэр Дон. Там вы знойдзеце лесвіцу, якая вядзе да пірса, адразу за стралой правага шарык.
  
  
  Прайшло без памылак. Яе зачыніѓ дзверы, як мог, перш чым ѓпасці з канца. Заставалася толькі спадзявацца, што нам адзін мінак не здзівіцца яркага святла з левага шарык " Сары Чэмберлен " . Але я сумняваѓся, што хто-то вакол каманды быѓ на беразе. Час ад'езду было занадта блізка. З іншага боку, у нас заѓсёды былі хлопцы з Дона Марыё, аб якіх трэба было турбавацца.
  
  
  Палкоѓнік, Сын не павінен быѓ так імкнуцца паказаць мне карабель. Ён дазволіѓ мне заѓважыць дзверы і лесвіцу, якая вядзе ад пірса, k & nb.
  
  
  Пені і яе бацька чакалі мяне ля лесвіцы, тупаючы на месцы.
  
  
  - Добра, - сказаѓ я. - Я падымуся па гэтай лесвіцы і вазьму з сабой зброю. Выконвайце за мной наверх. Як толькі мы дабяромся да вяршыні, яе адпраѓлюся да Доне Марыё. Яе хачу, каб вы двое сышлі адсюль. Бяжы так далёка і так хутка, як толькі зможаш.
  
  
  - Не, Нік, - сказала Пені. 'Не цяпер.'
  
  
  - Яна мае рацыю, - сказаѓ стары. - "Вам спатрэбіцца дапамога".
  
  
  - Я ведаю, - сказаѓ я. - І яе атрымаю яе ад Дона Марыё. Па крайняй меры, самую непасрэдную дапамогу. Але я не хачу, каб вы двое былі са мной. Бескарысна прычыняць табе боль.
  
  
  - Я іду з табой, Нік, - сказала Пені.
  
  
  Яе, паківаѓ галавой. - Калі ты хочаш што-тое зрабіць для мяне, ты можаш. Але гэта не тое, што вы можаце зрабіць тут.
  
  
  "Тады скажыце нам, што вы хочаце," сказаѓ стары.
  
  
  "Я хачу, каб вы патэлефанавалі Дэвіду Хоуку. Пені ведае, дзе з ім звязацца, Аб'яднаная прэс-служба і тэлеграфная службы ѓ Вашынгтоне. Скажыце эму, што "Сару Чэмберлен" трэба спыніць любой цаной. Скажы эму, што Нік Картэр сказаѓ табе патэлефанаваць эму. Вы хочаце зрабіць гэта?
  
  
  "Калі зможам, то зробім", - сказаѓ ён.
  
  
  - Добра, - сказаѓ я. 'Пойдзем. Часу мала. Яе пачаѓ падымацца па лесвіцы. Наверсе яе, выглянуѓ за край пірса. Гэта выглядала добра. Усе погляды будуць прыкаваныя да асаблівых крана. Ён усё яшчэ рухаѓся, цяпер ужо вяртаючыся да пірса. Яе проста павінен быѓ спадзявацца, што ён пакінуѓ хоць бы яшчэ адзін кантэйнер з золатам, і эга работы ноч яшчэ не скончана. Яе, ведаѓ, што мая праца таксама яшчэ не зусім скончылася.
  
  
  Яе пачуѓ, як Пені і яе бацька падняліся ззаду мяне. Стары цяжка дыхаѓ. Яе павярнуѓ да іх галаву. "Заставайцеся на нізкім узроѓні і заставайцеся ѓ цені. Яе абараню цябе. Прэч неадкладна. Бяжы!' Ёй быѓ адзін, колах мафіі, і кітайцаѓ, і час падыходзіла да канца.
  
  
  Яе поѓз па дарожцы на жываце ад пірса, да доѓгага провисшему навес, куды ѓвайшоѓ Дон Марыё. Устаѓшы на абарону дзвярны рамы, яе патузаѓ зашчапку.
  
  
  Яна не была зачыненая. Яе хутка праслізнуѓ скрозь яго ѓ цемру.
  
  
  Далей, ля ракі, яе ѓбачыѓ сьвяты. Я пайшоѓ у гэтым кірунку з аѓтаматам напагатове ѓ руцэ. Яе павінен быѓ быць гатовы да горшага. Калі б мне пашанцавала, Дон Марыё не заѓважыѓ бы мяне. Яе, спадзяваѓся, што ѓ мяне ѓсё атрымаецца.
  
  
  Прыгнуѓшыся, яе працягваѓ ісці, пакуль не ѓбачыѓ падпалены святым у офісе з вокнамі паѓсюль, якія выходзяць на склад і раку. Офіс на ѓсю шырыню ракі.
  
  
  Дон Марыё сядзеѓ круціцца ѓ крэсле за пісьмовым сталом, гледзячы на "Сару Чэмберлен" . За выключэннем некалькіх тэлефонаѓ і копіі рэестра олдерменов Лойда , крэсла быѓ пустыні.
  
  
  Сам застаючыся ѓ хляве і хаваючы сябе ад карабля, яе рыѓком адчыніѓ дзверы і зрабіѓ ствала аѓтамата. - Вельмі ціха, Марыё, - сказаѓ я. Ён не паварушыѓся. Ён проста працягваѓ глядзець у акно на карабель.
  
  
  - Гэта Картэр, - сказаѓ я. "Я хачу, каб вы ѓсталі і зашморгнула фіранку на акне, які выходзіць на карабель. Затым зноѓ сядзьце. Яе хачу пагаварыць з табой. Трымаеце рукі ѓ асобы, калі сядзеце. У мяне ёсць для цябе навіны аб тваіх кітайскіх сяброѓ, якія, я думаю, ты захочаш пачуць.
  
  
  "Што з таго, што ты хочаш сказаць, яе б гатэль пачуць, Картэр, - сказаѓ ён.
  
  
  - Цябе нічога не варта слухаць, Марыё. Але калі ты не паслухаеш, гэта можа быць фатальна, - сказаѓ я. "А потым ѓсёй вашай працы вы ж не гатэлі б апынуцца ѓ сітуацыі "кароль памёр, няхай жыве кароль ", ці не так?"
  
  
  У рэѓматызму Марыё адсунуѓ крэсла, падышоѓ да акна і задернул фіранку. Яе, увайшоѓ у пакой і наткнуѓся на яго, калі ён зноѓ сеѓ.
  
  
  - Гавары хутка, - сказаѓ ён.
  
  
  - Менавіта гэта я і збіраюся зрабіць, - сказаѓ я. "Твае сябры змяніѓ цябе".
  
  
  Марыё засмяяѓся. - Вядома, і кавалерыі таксама ідзе.
  
  
  - Табе таксама лепш пачаць верыць у гэта, - сказаѓ я. "Твая частка здзелкі не выканана. Адзіны лейцара застаецца, ці зможа ці вашым сябрам, палкоѓнік, Сын, збегчы на волю пасьля таго, як ён падмануѓ цябе.
  
  
  - Добра, Картэр, хопіць загадваць гэтыя загадкі. Што за справа?
  
  
  "Гераін".
  
  
  - З гераінам усё ѓ парадку, - сказаѓ Дон Марыё. "Эга праверылі людзі, якім ёй давяраю".
  
  
  - Ты ѓсё праверыѓ?
  
  
  "Вядома, няма, - сказаѓ ён. "Але мы ѓзялі ѓзоры па некалькіх тон".
  
  
  "Гэта быѓ добры матэрыял," сказаѓ я. "Астатнія атручаныя".
  
  
  - Перастань, Картэр, - сказаѓ ён. "Я не лох. У вас ёсць адзін шанец на мільён, каб падарваць гэта справа, і гэта значыць, што вы настроіць мяне супраць Сына. Яе не з'ем гэта.
  
  
  "Я тут, каб наладзіць супраць цябе Сына за тое, што ён змяніѓ цябе. Гераін атручаны . Гэта сапраѓды смецце. І самы брудны ѓ зялёных мяшках.
  
  
  Марыё сціснуѓ вусны. - Ведаеш, Картэр. Ты пачынаеш мяне цікавіць. Адкуль ты ведаеш пра гэтых зялёных мяшках?
  
  
  - Гэтак жа, як я яе ведаю пра сініх мяшках і ядуць. Калі б у вас быѓ яшчэ на борце гэтага карабля, які таксама разумеѓ па-кітайску, вы б гэта ведалі. Гэты стары нарадзіѓся ѓ Кітаі.
  
  
  "Як хутка мы зможам зрабіць тэст?" - сказаѓ Марыё. - Вазьмі з карабля частка гэтага апошняга хламу. Зялёныя мяшкі. Тое, што ѓ зялёных мяшках, забівае хутчэй за ѓсіх.
  
  
  Марыё адказаѓ одзіна па тэлефонаѓ. - Віта, - сказаѓ ён. - Прынясі мне адзін, вакол зялёных мяшкоѓ. Неадкладна.'
  
  
  Ён кінуѓ трубку і паглядзеѓ на мяне. - Добра, Картэр, у цябе ёсць шанец. Крок назад. Перад маім сталом ёсць люк. Праз хвіліну ён адкрываецца, і Віта падымаецца наверх. Не нервуйцеся са сваім зброяй. Віта зробіць, як я скажу. Вы можаце быць упэѓнены, што ён нічога не будзе рабіць.
  
  
  Пада мной пачулася гудзенне, і частка падлогі саслізнула, агаліѓшы хорькоподобное твар Віта, ѓзіраецца ѓ пакой.
  
  
  - Усё ѓ парадку, Віта, - сказаѓ Дон Марыё. "Цяжкасцяѓ няма".
  
  
  Віта залез у пакой, і масніца зноѓ адсунулася. Ён паклаѓ зялёную сумку на крэсла Марыё.
  
  
  "Нам патрэбна марская свінка", - сказаѓ ён. "І я думаю, што ведаю прыдатнага чалавека для гэтага". Ён узяѓ тэлефон. Палкоѓніка, Сына, - сказаѓ ён. 'Хутка.' Ён чакаѓ. Калі ён зноѓ загаварыѓ, яго голас абсурдна настойліва. - Палкоѓнік, Сын? Дон Марыё. Слухай. Няшчасны выпадак адбыѓся з адным вакол маіх хлопчыкаѓ. Адпраѓ доктара Инуриса са сваім партфелем. Ён нам хутка спатрэбіцца.
  
  
  Ён кінуѓ трубку, не даѓшы палкоѓніку Сину рашэнні задаць пытанні. Адсунуѓшы фіранку на долю цалі, яе зірнуѓ на карабель. Неѓзабаве пасля гэтага пануры доктар Инурис дайшоѓ да абодва канца трапа і пачаѓ спускацца па пірса.
  
  
  - Ён ідзе, - сказаѓ я.
  
  
  - Вазьмі яго, Віта, - сказаѓ Дон Марыё. Віта выйшаѓ праз пакоі. - Не турбуйся аб, Віта, - сказаѓ Дон Марыё. "Віта паводзіць сябе сумленна. Усё , аб чым табе трэба турбавацца, гэта гераін. Але, па меншай меры, ты павінен прызнаць, што я даю табе шанец, Картэр. Каго лепш выкарыстоѓваць у якасці паддоследнага труса, чым лекара-наркамана?
  
  
  Яе пачуѓ кудлаты і ѓстаѓ там, дзе думаѓ, што дастану Дона Марыё і Віта кароткай чаргой, калі яны паспрабуюць што-то зрабіць. Дзверы павольна адчыніліся, і доктар Инурис увайшоѓ у пакой, Віта рушыѓ услед за ім.
  
  
  Эга вочы пашырыліся ад сцяга дазволу на выкананне, калі ён убачыѓ, што я стаю там. "Картэр!"
  
  
  - На самай справе, доктар. Твой стары яшчэ. Яе паднёс ствала аѓтамата эму пад падбародак.
  
  
  Ён спытаѓ. - "Што гэта значыць?"
  
  
  Яе ѓдарыѓ яго ствалом зброі па эга дыхальнага горла. - Заткніся, Док.
  
  
  - Доктар, - сказаѓ Дон Марыё. "Картэр і яе хочам зладзіць невялікае грошай. Гэта з-за таго гераіну.
  
  
  Яе, адступіѓ назад з зброяй.
  
  
  - Што здарылася з гэтым гераінам? спытаѓ Инурис. "Гэта звычайны гераін".
  
  
  - Голас што я хачу сказаць, доктар, - сказаѓ Дон Марыё. - Але Картэр кажа інакш. Ён кажа, што ён атручаны.
  
  
  - Не слухайце яго, -- сказаѓ доктар Инурис. - Што ён ведае пра гэта?
  
  
  - Ён кажа, што ведае дастаткова, доктар.
  
  
  - Ты паверыш эму? спытаѓ Инурис. - Агенту AX?
  
  
  "Да гэтага часу тхара, ён выклікаѓ у мяне цікавасць".
  
  
  "Палкоѓнік Сын не шталь б вас падманваць, - сказаѓ доктар Инурис.
  
  
  "Ну, гэта тое, што я спрабую сказаць. Картэра," сказаѓ Дон Марыё. "І ѓсё ж эму ѓдалося пераканаць мяне, што лепш спачатку пераканацца, чым потым шкадаваць. Голас чаму мы запрасілі вас сюды. Таму што я сказаѓ сабе: "Марыё, - сказаѓ я, - хто лепшы чалавек, каб судзіць, ці добры гэты гераін ці не?", і тады ёй адказаѓ сабе: "Ну, ніхто іншы, як наш стары яшчэ, доктар Лотар Инурис, які апынуѓся цудоѓным навукоѓцам і адданым сябрам". Такім чынам, доктар, даць вам бясплатны ѓзор.
  
  
  "Я не хачу гэтага, - сказаѓ доктар Инурис.
  
  
  - Не хочаш? - сказаѓ Дон Марыё. 'Не хочаш? Ты чуѓ гэта, Віта? Ён кажа, што не хоча бясплатны ѓзор.
  
  
  "Ён так багаты?" - сказаѓ Віта. "Я ніколі раней не бачыѓ, каб наркаман адмовіѓся ад бясплатнага ѓзору".
  
  
  - Я думаю, ён сапраѓды чаго-небудзь хоча, Віта, - сказаѓ Дон Марыё. - Як любы наркаман. Але ён занадта ѓдумлівы. Вы проста па ветлівасці, ці не так, доктар?
  
  
  У дрэнным асобы Инуриса выступілі кроплі банк. - Я не хачу гэтага, - закрычаѓ ён.
  
  
  -- Ну, ну, доктар, -- сказаѓ Дон Марыё. - Ты занадта далёка зайшоѓ з гэтай ветлівасцю. Ён выцягнуѓ маю шпільку з-за пояса і зрабіѓ надрэз у зялёным мяшку. Высыпалася трохі белага парашка.
  
  
  - Што ж, доктар, мы збіраемся зладзіць тут развітальную вечарыну. У нас няма свечак, але ѓ мяне ёсць запалкі і, Віта, я думаю, ты знойдзеш ѓпырсквае і іголкі, калі паглядзіш у сумцы доктара. І я не здзіѓлюся, калі там будзе кавалак гумовага шланга і, можа быць, яшчэ некалькі рэчаѓ, якія нам патрэбныя". Віта працягнуѓ руку і выхапіѓ сумку вакол рук доктара. Дон Марыё адкрыѓ эга, і пачаѓ корпацца ѓ nen.
  
  
  "Не дазваляйце ім зрабіць гэта, Картэр", маліѓ доктар Инурис. - Чаму б і не, доктар? Яе сказаѓ. "Я не бачу, ва ѓсіх дамах вакол якой гэта можа нанесці. Калі вы кажаце праѓду, то ёсць.
  
  
  - Калі Ласка, Картэр. Калі ласка.'
  
  
  Ён не глядзеѓ на мяне. Можа быць, ён гатэль штогод на мяне. Але ён не мог. Ён не мог адарваць вачэй ад крэсла, за якім былі занятыя Дон Марыё і Віта. І працягваѓ маліць. Словы ліліся, як паветра вакол проколотое ѓнутранай трубкі.
  
  
  "Золата, Картэр. Яе дам табе золата. Маю долю. Вы можаце быць багатым. Вам больш ніколі не прыйдзецца працаваць. Шмат грошай. Больш, чым вы калі-небудзь ѓбачыце з AX. Ты мог бы пайсці куды-небудзь. Вы маглі б быць багатым. Проста выратаваць мяне адсюль. Ты можаш гэта зрабіць. Яе ведаю, што ты можаш. Яе зраблю гэта годным для вас. Вы не будзеце шкадаваць пра гэта.'
  
  
  Дон Марыё устаѓ з-за крэсла. Віта стаяѓ побач з поѓным шпрыцам у руцэ.
  
  
  - Не магу пагадзіцца, доктар, - сказаѓ я.
  
  
  - Ніхто вас не чуе, доктар, - сказаѓ Марыё. "Звонку занадта шмат шуму. Гэты кран жудасна шуміць.
  
  
  Доктар Инурис ѓпаѓ на калені. Пот струменіѓся па эга твару. - Не рабіце гэтага, - маліѓ ён. 'Не рабіце гэтага. Прашу вас. Не рабіце гэтага са мной.
  
  
  Марыё ѓдарыѓ яго эга па твары. - Заткніся, дурная сабака, - сказаѓ ён.
  
  
  Ён схапіѓ Инуриса за правую руку і тузануѓ рукаѓ эга пінжака і кашулі вышэй локця. Гузік саскочыла з кашулі і адкацілася. Віта стаяѓ перад доктарам са шпрыцам у руцэ.
  
  
  Доктар Инурис пачаѓ хныкаць. Дон Марыё зноѓ ударыѓ яго эга. - Вы павінны захоѓваць спакой, доктар, - сказаѓ Дон Марыё. 'Глядзець на светлую бок. Праз некалькі хвіліна вы адправіцеся ѓ шчаслівае падарожжа... або памерці. У любым выпадку, твае праблемы ззаду, дарагі.
  
  
  Вочы доктара акругліліся ад страху.
  
  
  - Добра, Віта, - сказаѓ Дон Марыё.
  
  
  Ён рыѓком паставіѓ Инуриса на ногі і выцягнуѓ голую, пакрытую шнарамі руку.
  
  
  Инурис паспрабаваѓ выкруціцца. Ён штурхнуѓ Віта і прымусіѓ эга адскочыць.
  
  
  Твар дона Марыё помрачнело. - Ні за што, - прабурчаѓ ён.
  
  
  Лотар Инурис усё яшчэ курчыѓся. Дон Марыё адной рукой абняѓ эга за шыю, а другі трымаѓ выцягнутую руку доктара. "Добра, Віта, - сказаѓ ён, - давай паспрабуем".
  
  
  Віта асцярожна наблізіѓся збоку, нібы тарэра з мініяцюрным мячом для апошняга ѓдару. Вочы доктара Инуриса вылезлі вакол арбіт. Ён паспрабаваѓ сказаць: "Не, няма, няма", але нічога не выйшла, акрамя доѓгага, пакутлівага 'ННННН' iso rta.
  
  
  Віта цяпер быѓ побач з ім, падносячы іголку да аголенай руцэ, а дон Марыё дапамагаѓ эму, утрымліваючы руку нерухома, каб знайсці вену. Кончык іголкі трапіѓ пад скуру, і Віта штурхнуѓ поршань ѓніз. Дон Марыё вызваліѓ Инуриса. Ён і Віта адступілі. доктар Инурис ѓстаѓ. Ён абцягнуѓ рукаѓ кашулі і камзолы. - Я зараз пайду, - сказаѓ ён здушаным голасам, - калі вы са мной скончылі.
  
  
  Яе, бачыѓ, як рука Марыё пацягнулася да люгеру.
  
  
  доктар Инурис усміхнуѓся эму. - Мне патрэбен мой партфель, - сказаѓ ён. Ён зрабіѓ крок да стала. Два кроку.
  
  
  Яе зрабіѓ аѓто Дона Марыё.
  
  
  Инурис паглядзеѓ на мяне. - Вельмі дрэнна, Картэр, - сказаѓ ён. "Ты мог бы быць багатым". У эга вачах было дзіѓнае, остекленевшее выраз. - Але ты не шталь слухаць. Просячы Прабачэння, Картэр. Але што азначае імкненне гэтая прымаѓка? Хто смяецца апошнім...
  
  
  ха-ха-ха..."
  
  
  І тады iso rta ѓ яго не пайшло нічога, акрамя крыві. Яна сцякала па эга кашулі, пэцкаючы белую тканіну. Ён з цікаѓнасцю паглядзеѓ на жахлівае паводка, як быццам яно належала каму-то іншаму.
  
  
  Велізарная сутарга схапіла эга, цела і шпурнула на зямлю. Кроѓ усё яшчэ лілася, абхапіѓшы эга шыю шалікам вакол вадкіх рубінаѓ. Доктар Инурис быѓ узрушаны. Эга пяткі стукнуліся аб падлогу. Потым ён жым лежачы нерухома.
  
  
  - Божа, - прашаптаѓ Віта.
  
  
  
  Кіраѓнік 19
  
  
  
  
  - Добра, Картэр, - сказаѓ Марыё. - Вы апынуліся правы. Давайце зараз дамовімся.
  
  
  - Мы з табой заключыць перамір'е, - сказаѓ я. - Мы будзем працаваць разам, каб палкоѓнік Сын не збег з золатам. Пасля гэтага кожны зноѓ сам за сябе.
  
  
  - Гучыць досыць справядліва, - сказаѓ ён.
  
  
  Марыё ѓзяѓ одзіна па сваіх тэлефонаѓ. - Перекройте кран, - загадаѓ ён.
  
  
  Яе, выглянуѓ у акно. Гук крановой машыны пачаѓ сціхаць. Высока над караблём над люкам матляѓся адзін вакол кантэйнераѓ.
  
  
  Дон Марыё павярнуѓся да Віта. - Спусціѓся ѓніз, - сказаѓ ён. "Вазьмі хлопчыкаѓ. Скажы ім, каб яны яны прынеслі ѓсе феерверкі, якія змогуць сабраць. Нам гэта спатрэбіцца. І прынясіце яшчэ дынаміту і бензіну.
  
  
  Віта знік праз люк.
  
  
  "Пакуль мы на адным баку, - сказаѓ я, - я хачу вярнуць сваё зброю".
  
  
  - Вядома, - сказаѓ Марыё. Ён выцягнуѓ з-за пояса "люгер" і штылет.
  
  
  - Не забудзь гэтую маленькую рэч у кішэні, - сказаѓ я.
  
  
  Ён выняѓ П'ера. - "Газавая бомба ѓ рэшце рэшт, ці не так?"
  
  
  - Будзь асцярожны з гэтым, - сказаѓ ёй эму.
  
  
  Марыё ѓсміхнуѓся. "Мы працуем разам, Картэр". Ён даѓ эга мне, і паклаѓ яе эга ѓ хвіліну.
  
  
  Людзі Марыё пачалі падымацца па лесвіцы, запаѓняючы кабінет. Падняѓшы руку, Марыё шырокай краінай да цішыні.
  
  
  "Гэта Картэр. Ён працуе з намі. Так што не нервуйцеся, не назаѓсёды каб вы рабілі памылкі, калі справы ідуць крыху не так. Мы садзімся на гэты карабель. Яе хачу, каб эга машыны ѓзарвалі, і я хачу, каб гэта адбылося хутка. Калі які небудзь кітаец захоча вас спыніць, скасіць эга. Нас падманулі. Пойдзем.'
  
  
  Мужчыны пабеглі вакол канторы, праз доѓгі хлеѓ, да выхаду на дарожку пірса. Усяго ih было чалавек дваццаць, уключаючы Марыё і мяне. Прынц узяѓ пісталет-кулямёт. "Асцярожней з гэтай штукай", - папярэджваѓ яе эга. "Ён быѓ у & nb".
  
  
  - Дзякуй, - сказаѓ Марыё. "Я паспрабую, і калі гэта не спрацуе, - ён паляпаѓ сябе па падпахі, - у мяне ёсць трохі ѓ запасе".
  
  
  З порта бар яе падняѓ вочы як раз своечасова, каб убачыць, як палкоѓнік Сына з мегафонам у руцэ з'яѓляецца ѓ парэнчаѓ моста, а побач з ім капітан.
  
  
  - Што там адбываецца, Марыё? ён крыкнуѓ. "Чаму кран спыніѓся?"
  
  
  Першы вакол людзей Марыё кінуѓся да сходнях.
  
  
  Марыё падняѓ аѓтамат і стрэліѓ кароткай чаргой у трос крана. З'явіѓся клуб сіняга дыму, а затым ляпнуѓ нацягнуты трос, які парваѓся. Велізарны кантэйнер нахіліѓся і з аглушальным стукам урэзаѓся ѓ правесці " Сары Чэмберлен ". Наступіла цішыня, потым пачуѓ яе крыкі.
  
  
  Палкоѓніку не трэба было, каб хто-то тлумачыѓ эму сітуацыю. У наступнае ж імгненне ён павярнуѓся і зрабіѓ знак капітану, прымусіѓшы эга бегчы да рулявой рубцы. Ён перагнуѓся цераз парэнчы пірса і аддаѓ загады сваім людзям на палубе. Кітайцы, размахваючы сякерамі, кінуліся да парэнчаѓ. Яе, бачыѓ, як метал расколваецца, калі сякеры пачалі зіхацець, рубя тоѓстыя звязкі лін, якімі " Сара Чэмберлен " мацавалася да пірса.
  
  
  Марыё спыніѓся на паѓдарозе да трапа. Ён падняѓ аѓтамат. Горад куль закрануѓ парэнчы, тузаючы метал і плоць. Мужчыны крычалі і падалі...
  
  
  Яе апусціѓ "люгер" на мосце і стрэліѓ. Палкоѓнік Сын прыгнуѓся, калі лупіѓ вочы рэзка зачапіла сталь пад вокнамі рулявы рубкі. Калі ён вярнуѓся, у руцэ ѓ яго быѓ пісталет. Мы былі на палубе. - Віта, - выдыхнуѓ Марыё. - Ты і паловы мужчын ідзеш з Картэрам. Вазьмі дынаміт. Астатнія прабіраюцца да рулявой рубцы.
  
  
  Маленькі тхор кіѓнуѓ. Марыё ѓжо пайшоѓ і стрэліѓ праз гандлёвы аѓтамат па палубе. Яе, бачыѓ, як кітаец схапіѓся за галаву і ѓпаѓ у крывавым тумане.
  
  
  А потым яе, апынуѓся ѓнутры карабля, а Віта і астатнія людзі Марыё ішлі за мной па лесвіцы. Унізе кітаец апусціѓся на адно кожнаму племені і падняѓ вінтоѓку. Побач са мной пачуѓся стрэл, і ён убачыѓ, як стрэлак схапіѓся за жыццём і ѓпаѓ наперад.
  
  
  Краем вока яго заѓважыѓ, як Віта пасміхаѓся, калі мы спяшаліся ѓніз па палубе за палубай. Яе пачуѓ стральбу ззаду нас, і одзіна вакол людзей Марыё выдаѓ прыглушаны крык і ѓпаѓ канец лесвіцы каюты.
  
  
  Стральба спынілася. Цяпер быѓ толькі тупат нага, па жалезным прыступках, і наперадзе яе ѓбачыѓ знак са стрэлкай, якая паказвае на машыннае аддзяленне.
  
  
  Мы былі ѓ калідоры. Наперадзе металічная дзверы расчыніліся, і ствала аѓтамата пачаѓ страляць у нас. Гэта было занадта высока і далёка, кулі драпалі сцены і столь. Яе нырнуѓ на зямлю і зноѓ ускочыѓ на ногі з люгером ѓ руцэ. Яе стрэліѓ адзін раз. Пачуѓся крык, і ствала зброі паваліѓся ѓніз. Яе, выглянуѓ праз парог і выявіѓ, што гляджу mimmo часопісаѓ, спускаецца па іншаму лесвічнага пралёту. Лупіѓ вочы прасвістала над маёй галавой і ѓрэзалася ѓ воданепранікальную пераборку. Яе жэстам загадаѓ Віта і мужчынам застацца. Яе, паглядзеѓ уніз, у машыннае аддзяленне. Вялізныя поршні, начышчаныя да ідэальнага бляску, пачалі павольна рухацца. Яе ѓбачыѓ інжынера ѓ форме, люта жестикулирующего, і людзей, якія бягуць да сваіх пастоѓ.
  
  
  Яшчэ адзін стрэл прасвістаѓ над маёй галавой. З іншага боку машыннага аддзялення праз дзвярны праём ѓварваліся тузін стралкоѓ, распласталіся на трапе і адкрылі агонь.
  
  
  Яе адпоѓз у дзень і зачыніѓ яе, калі ѓ нах урэзаѓся стрэл. Яе, павярнуѓся да Віта. "У іх ѓваход пад прыцэлам".
  
  
  'Што мы робім?' ён спытаѓ.
  
  
  "Дайце мне динамитную шашку".
  
  
  Яна была ѓ мяне ѓ руцэ амаль да таго, як яе скончыѓ свой лейцара. Яе падпаліѓ кнот. "Я паспрабую падарваць гэты вялікі trap", - сказаѓ яе Віта. "Калі гэтая штука выбухне, усе пабягуць праз дзверы. Заставайцеся на палубе.
  
  
  Палуба пад намі пачала трэсціся, рухавікі пастановай абароты. Калі палкоѓнік Сын не апынуѓся ѓ пастцы наверсе, і здолеѓ вызваліць карабель з трасоѓ, " Сара Чэмберлен " ѓжо павінна была выйсці ѓ моры. Яе, спадзяваѓся, што Дон Марыё спыніць эга.
  
  
  Яе ѓстаѓ побач з воданепранікальнай пераборкай, і запаліѓ кнот. Затым яе расчыніѓ дзверы і шпурнуѓ дынаміт ѓ вялікую пакой. Яе адхіснуѓся. Пачуѓшы бавоѓна, яе зноѓ расчыніѓ дзверы. Гэта быѓ калейдаскоп смерцяѓ: trap прарваѓся пасярэдзіне, стрэлкамі, сьцякаючы крывёй, хапаліся за што-небудзь, за што можна было б ухапіцца, і разбіваліся, калі метал адрываѓся ад кропак мацавання. Не было часу працягваць прагляд. Крыкі ѓжо распавялі ѓсю гісторыю.
  
  
  Яе ѓстаѓ, пераступіѓ парог і хутка спусціѓся па лесвіцы. Матрос схапіѓ мяне за руку, ударыѓ яе эга прыкладам люгера па носе. Костка трэснула.
  
  
  Кіроѓца стаяѓ непадалёк і выцягнуѓ з-за пояса пісталет. Яе, стрэліѓ у яго і ѓбачыѓ, што з-пад эга кашулі, з-пад сіняй камзолы, сочыцца кроѓ.
  
  
  Ззаду мяне яе пачуѓ яшчэ стрэлы і крыкі. Кітаец выцягнуѓ сякера па насценнага заціску і павярнуѓся да мяне тварам. Глянцавае лязо павісла над эга галавой, калі яе паднёс Люгер да эга роце і націснуѓ на спускавы кручок. Эга мэта знікла, а сякеру ѓпаѓ.
  
  
  Mimmo мяне прасвістала лупіѓ вочы, разарваѓшы трубу. Яе, бачыѓ, як адзін вакол членаѓ экіпажа цэліѓся па ѓсёй вінтоѓкі. Яе ѓпаѓ на адно кожнаму племені і стрэліѓ. Ён з крыкам адскочыѓ назад. Вакол мяне яе чуѓ пякельнае стаката стрэлаѓ і выццё, і свіст рикошетящих куль. Выпадковы крык, лаянка, рык, удар цела, перакуленай ударам кулі. Mimmo мяне пракацілася адсечаная гол. Одзіна вакол людзей Віта, ахвярай сякеры. А потым стральба спынілася.
  
  
  Яе агледзеѓся. Яе бачыѓ Віта. Ён прыціснуѓ руку да праведзеныя вылічэнні. Паміж эга пальцамі прасачылася кроѓ. Ён падняѓ другую руку і пераможна узмахнуѓ пісталетам. Эга твар расплыѓся ѓ пацуковай ѓхмылка. - Шлях вольны, - крыкнуѓ ён.
  
  
  - Добра, - сказаѓ я. "Паставіць дынаміт, і пойдзем адсюль".
  
  
  Эга спецыялісты па выбухоѓцы ужо закладвалі дынамічныя шашкі ѓ машыны.
  
  
  - Я падпалю кнот, - сказаѓ я. "Астатнія ідуць назад, уверх па лесвіцы, праз дзверы".
  
  
  Яны выглядалі занадта шчаслівымі, каб ім дазволілі гэта зрабіць. Віта злёгку нахіліѓся налева па для раны на праведзеныя вылічэнні, але адзін вакол астатніх ѓтрымаѓ эга ѓ вертыкальным становішчы.
  
  
  Яе хутка пераходзіѓ ад аднаго пакета да іншага, трымаючы запалкі ѓ запалаѓ. Яны пачалі шыпець, як калядныя зоркі.
  
  
  Прыйшоѓ час знікнуць. Яе, паглядзеѓ на дзверы. Віта паглядзеѓ на мяне, а затым жэстам загадаѓ мне паспяшацца. Потым яе пачуѓ стрэлы і крыкі ѓ калідоры эга спіной. Вочы Віта пашырыліся. Ён схапіѓся за спіну, а затым сагнуѓся напалову. Ён быѓ ужо амаль мёртвы, калі, нарэшце, стрымгалоѓ спусціѓся па лесвіцы.
  
  
  Брылёѓ у машынным аддзяленні згасла. Металічная дзверы зачыніліся. Яе быѓ у пастцы.
  
  
  У пастцы апраметнай цемры, нарушаемой толькі жоѓтым феерверкам падпаленых кнотаѓ. Яе сапраѓды спыніѓ бы "Сару Чэмберлен" . Але гэта было б апошняе, што я зрабіѓ.
  
  
  За секунды гэтыя пяць пакетаѓ дынаміту ѓзарвуць ѓсю карму карабля палкоѓніка, Сына, ператварыѓшы эга ѓ лятаючы труну Ніка Картэра.
  
  
  
  Кіраѓнік 20
  
  
  
  
  Але не ѓ тым выпадку, калі б яе дзейнічаѓ хутка.
  
  
  Яе паспяшаѓся прэч ад лесвіцы, нырнуѓ у першы запал і вырваѓ яго. Гэта была гонка на час, і яе выйграѓ. Калі абясшкодзіѓ апошні запал, прайшло, напэѓна, секунд дзесяць.
  
  
  Яе запаліѓ запалку, вярнуѓся да лесвіцы і падняѓся наверх. Рана ці позна каму-то прыйдзецца ѓвайсці ѓ гэтую дзверы, калі палкоѓнік Сын захоча, каб эга карабель адплыѓ. І калі гэта здарыцца, ёй быѓ гатовы. Мая рука слізганула ѓ яго шырыні і самкнуѓся вакол газавай бомбы.
  
  
  Яе, спадзяваѓся, што мне не прыйдзецца чакаць занадта доѓга. Яе таксама не думаѓ , што так будзе.
  
  
  У Сына не было часу, калі выказаць здагадку, што ён не быѓ заняты Донам Марыё.
  
  
  Але як толькі яе атрымаѓ свой шанец, яе павінен быѓ быць хуткім. Я не мог дазволіць сабе прамахнуцца. Яе, спадзяваѓся, што хто б нам быѓ звонку, хто б нам ѓзначальваѓ невялікую экспедыцыю, уничтожившую Віта і астатнюю частку эга баявой групы, пачаѓ губляць цярпенне.
  
  
  Калі ён убачыѓ гарачыя запалы да таго, як зачыніѓ дзверы, ён, верагодна, чакаѓ выбуху і цяпер здзіѓляѓся, чаму да гэтага часу тхара эга не пачуѓ. Калі ён не бачыѓ, ну, то, верагодна, перегруппировывался, рыхтуючы сваіх людзей да знішчэння ѓсіх жывых захопнікаѓ у машынным аддзяленні.
  
  
  У любым выпадку, ён павінен быѓ дзейнічаць хутка, таму што ведаѓ, што ѓ палкоѓніка Сына засталося не так шмат часу. " Сара Чэмберлен " нікуды не дзенецца, пакуль эга людзі не кантралююць машыннае аддзяленне.
  
  
  Дзверы адчынялася доѓгімі рычагамі - па адным з кожнага боку. Ніхто не мог вылучыць эга вонкі, не перамясціѓшы ѓнутр. Гэта было ѓ маю карысць. Яе б не здзівіѓся нічому. Яе паклаѓ кончыкі пальцаѓ адной рукі на рычаг, кожны нерв насцярожана рэагуе на найменшыя прыкметы руху. З іншага боку, у мяне быѓ П'ер.
  
  
  Потым гэта стала амаль нечаканасцю, так хутка, што я ледзь не страціѓ рычаг. Сяргей асляпляльна запаліѓся. Пры першых промнях святла яе трымаѓ П'ера взведеным. Яе шпурнуѓ бомбочку ѓ калідор і iso усіх сіл зачыніѓ дзверы.
  
  
  Яе пачуѓ прыглушаны выбух, затым нічога больш. Яе, ведаѓ, што цяпер людзі хапаюцца за горла ѓ калідоры звонку і паміраюць. Праз імгненне ѓсё будзе скончана. Ніхто не ѓцячэ. А праз хвіліну-іншую можна будзе бяспечна выбрацца адсюль. П'ер хутка зрабіѓ сваю справу і бясследна знік.
  
  
  Наверсе лесвіцы яго штурхаѓ ручку дзень ѓніз, гледзячы на гадзіннік. Праз паѓтары хвіліны яе прыслабіѓ хватку і спусціѓся назад у машыннае аддзяленне.
  
  
  На гэты раз яе быѓ поѓны рашучасці не дапусціць, каб што-то пайшло не так. Яе падпалілі запалы, узбег па лесвіцы і рыѓком адчыніѓ дзверы. Целы былі зваленыя ѓ калідоры. Яе зачыніѓ за сабой дзверы і пабег так хутка, як толькі мог, лічачы на хаду. "Дваццаць адзін, дваццаць два..."
  
  
  У дваццаць чатыры яе, нырнуѓ на палубу. Раздаѓся аглушальны выбух, сотрясший ѓвесь карабель. Над маёй галавой замерцали агні, і карабель зноѓ выраѓняѓся. Сабраѓшыся з сіламі, яе пачаѓ падымацца да носе. Пакінуѓ ёй Марыё на миделе, дзе ён прабіваѓся наперад. Я не ведаѓ, як ён гэта зрабіѓ, але калі б яе мог падабрацца бліжэй да носа, яе б апынуѓся ззаду экіпажа. Можа быць, ён мог бы выкарыстаць такі манеѓр.
  
  
  Яе, падняѓся па лесвіцы і паспяшаѓся па доѓгіх калідорах. Яе, адчуваѓ, што задыхаюся трохі. Потым яе, зразумеѓ, што іду трохі ѓ гару. Корпус " Сары Чэмберлен " разламаѓся напалам. Карабель тануѓ. Цяпер вада цякла ѓ машыннае аддзяленне.
  
  
  Я не ведаѓ, як далёка яго прабег, але кут паступова станавіѓся ѓсё строме. Перад сабой яе ѓбачыѓ люк наверсе лесвіцы. Яе, падняѓся па лесвіцы і высунуѓ галаву. Яе, павярнуѓся і выйшаѓ на палубу. Мяне ніхто не бачыѓ.
  
  
  Тут яшчэ працягвалася стральба. Яе, бачыѓ, як з-за люка стралялі трое кітайцаѓ. Мае пальцы стуліліся вакол "люгера". Яе стрэліѓ у кожнага праз іх па аднаму разу.
  
  
  Цяпер на маёй баку палубы было ціха. ђспышкі аѓтаматычнага агню ѓсё яшчэ былі бачныя на миделе.
  
  
  Прыгнуѓшыся, яе, пабег да людзей Марыё. Яе, заѓважыѓ, што яны выкарыстоѓвалі выратавальную шлюпку ѓ якасці шчыта. Засталіся толькі Марыё і яшчэ двое. Одзіна вакол іх таксама быѓ паранены.
  
  
  Яе нырнуѓ побач з імі. Яе спытаѓ. - 'Як справы?'
  
  
  Марыё стрэліѓ у бок моста. Ён падняѓ плечы. "Я страціѓ шмат людзей, - сказаѓ ён. - Палкоѓнік ѓсё яшчэ там, з капітанам.
  
  
  "Віта і астатнія мёртвыя", - сказаѓ яе ім. - Але машыннае аддзяленне падарвана.
  
  
  - Так , - сказаѓ Марыё. "Мы чулі, выбух. Добра зроблена. Але я не супакоюся, пакуль не разбяруся з самім палкоѓнікам.
  
  
  - Чаму б табе не пакінуць гэта мне, Марыё?
  
  
  - Няма, - сказаѓ ён. - Гэта асабістая справа. Ніхто не падманвае мяне беспакарана".
  
  
  Кулі ѓрэзаліся ѓ корпус выратавальнай шлюпкі.
  
  
  - Заставацца тут бескарысна, - сказаѓ ён. - Ты нам на што не пагаджаешся. Яе іду да іх наверх. Дайце мне адну вакол гэтых каністраѓ з бензінам.
  
  
  'Чым ты плануеш заняцца?'
  
  
  "Мы пойдзем у атаку", - сказаѓ ён. - Мы пойдзем па лесвіцы ён пад мостам. Мы знаходзімся пад цяжкім вуглом ад яго, але няма сэнсу заставацца тут.
  
  
  - Я іду з табой, - сказаѓ я.
  
  
  - Рабі, што хочаш, Картэр. Цяпер у мяне ёсць сваё справа. Пайшлі, хлопчыкі.
  
  
  Яны выскачылі па абодва бакі ад выратавальнай шлюпкі. З моста пасыпаліся стрэлы. Кожнаму племені параненага согнулось ѓдвая, і ён слізгануѓ па палубе пад рэйкі. Ён закрычаѓ адзін раз, перш чым абрынуцца на пірс.
  
  
  Яе сфармаваѓ ар'ергард. Кулі ѓпіліся ѓ палубу вакол нас, але зараз мы ѓтрох былі на лесвіцы. Марыё быѓ правоѓ. У палкоѓніка Сына і майстар быѓ дрэнны кут абстрэлу. Кулі свісталі над намі. Одзіна вакол аѓтаматаѓ паляцеѓ уніз і з грукатам упаѓ на палубу. Гэта азначала, што ѓ іх скончыліся боепрыпасы. Марыё адкрыѓ каністру з бензінам. Калі ён дасягнуѓ вяршыні лесвіцы, Сын і капітан выйшлі за дзверы рулявы рубкі. Апошні стрэл трапіѓ у спадарожніка Марыё. Ён схапіѓся за жыццё і сагнуѓся напалову. Цяпер на мастку нас было толькі двое, з палкоѓнікам Сином і капітанам ѓ рулявой рубцы. Марыё усміхнуѓся мне, калі мы нырнулі пад лінію агню.
  
  
  "Ты бачыш тое ж, што і яе?"
  
  
  Ён паказаѓ сагнутым пальцам на вокны рулявы рубкі. Кулі прабілі ѓ nen раскрытыя дзіркі. Марыё паказаѓ вялікім пальцам на каністру з бензінам і ѓсміхнуѓся. Потым падняѓ яе і пачаѓ праз адтуліну заліваць бензін.
  
  
  Дзверы расчыніліся. Яе, бачыѓ, як капітан пільна цэліѓся ѓ Марыё. Яе стрэліѓ у неабаронены дзвярыма мочку і вачэй. Яны зніклі ѓ чырвоным тумане, і цела капітана саслізнула на мосце.
  
  
  Калі яе, азірнуѓся на Марыё, ён устаѓ і кінуѓ запалку ѓ акно.
  
  
  Тады палкоѓнік Сын застрэліѓ яго.
  
  
  Ён трохі спазніѓся. Запалка трапіла ѓ рулявую рубку. Пачуѓся роѓ, а потым уся кабіна загарэлася.
  
  
  Марыё ѓсё яшчэ стаяѓ з дурной усмешкай на твары.
  
  
  Ён паглядзеѓ на мяне і падняѓ вялікі палец уверх. "Гэй, Картэр, як ты думаеш, ёй зараз з дзядзькам Сэмам?"
  
  
  Затым ён сеѓ і зваліѓся набок. Яе, падышоѓ к яму і памацаѓ эга пульс. Пульса больш не было. Языкі агню пратачыліся праз пабітых вокнаѓ і пачалі паѓзці па аблупленай фарбе, што было часткай маскіроѓкі "Сары Чэмберлен".
  
  
  Прыйшоѓ час сыходзіць. Яе, падышоѓ да лесвіцы. Лупіѓ вочы адскочыла ад металу. Яе, разгарнуѓся вакол сваёй восі і націснуѓ на курок "Люгера". Лупіѓ вочы ѓдарыла ѓ пустэчу.
  
  
  Яе стаяла, гледзячы на пачарнелае твар палкоѓніка Сына. Эга скура была абпаленая і сморщена, як у муміі. Эга зубы людзі не грубай оскалились на мяне. Злёгку памахаѓшы рукой, ён падняѓ пісталет.
  
  
  Ёй ужо быѓ у трансе, калі ён націснуѓ на курок. Штылет ѓжо быѓ у мяне ѓ руцэ, і ѓсадзіѓ яе эга ѓ жыцці. Было занадта позна спыняцца, калі яе пачуѓ удар молата па пустым пакоі. Нож слізгануѓ ѓнутр. Палкоѓнік Сын ахнуѓ.
  
  
  Яе адхапіѓ нож. Ён адхіснуѓся, калі агністы шар вырвала вакол рулявой рубкі вакол эга, асобы і валасоѓ.
  
  
  Яе мяркую, што ён быѓ ужо мёртвы, калі адхіснуѓся ад парэнчаѓ і пераваліѓся праз іх. Ён вызначана быѓ мёртвы, калі яго мозг разбіѓся аб палубу ѓнізе. Потрескивающее полымя пачало распаѓзацца па краі моста. Яе, спусціѓся па лесвіцы.
  
  
  Яе, здранцвеѓ і фізічна стаміѓся, калі кінуѓся на пірс. Вой надыходзячых сірэн пратачыѓся ѓ маю свядомасць, і апошні погляд ззаду мяне сказаѓ мне, што гэта быѓ не дрэнны сон. Першыя пажарныя машыны ѓжо спыніліся. Ih агні былі слабым святлом па параѓнанні з яркім, палаючым свячэннем мосце карабля.
  
  
  Далей, mimmo пірса, яе ѓбачыѓ невысокага мужчыну ѓ пакамечаным тѓідавага гарнітуры, потягивающего цыгару.
  
  
  Яе, падышоѓ да яму. У якасці прывітанне ён падняѓ руку. - Ну, Нікалас, - сказаѓ ён. 'Ты? Тут? А яе, думаѓ, што адправіѓ цябе ѓ адпачынак.
  
  
  
  Кіраѓнік 21
  
  
  
  
  У офісе пахла ѓсё так жа: цыгарэтным дымам і старым твидом. Дэвід Хоук сядзеѓ за сталом і адмоѓна круціѓ галавой.
  
  
  - Вельмі неасцярожна, Нікалас, - сказаѓ ён. "Вельмі нядбайна".
  
  
  - Баюся, гэта было лепшае, што я мог зрабіць у дадзеных пры іншых абставінах, - сказаѓ я. "Самае галоѓнае было не даць палкоѓніку Сину сплысці з золатам. Як толькі б ён дабраѓся да адкрытага сукенка, усё можа стаць крыху больш складана. І папаѓзлі б чуткі аб знікненні золата.
  
  
  Хоук зацягнуѓся цыгарай. "Нам удалося спыніць гэта ѓ зародку", - сказаѓ ён. "Пакуль вы ѓчора адсыпаліся, урад апублікавала ѓражлівыя статыстычныя дадзеныя аб гандлёвым балансе, прадказаѓшы паляпшэнне эканомікі на наступны год, а таксама пацвердзіла свой рашучы адмову павышаць афіцыйную цану на золата. У выніку цана на золата на свабодным рынку ѓ Цюрыху, Парыжы і Лондане звалілася, а курс даляра па адносінах да іншых валют перажывае лепшы дзень за апошнія месяцы. І яе, мяркую, што даволі гвалтоѓная смерці палкоѓніка, Сына ѓжо прыйшла, да тых людзей, якія чакалі сігналу "Сары Чэмберлен". '
  
  
  - Што ж, - сказаѓ я. Падобна на тое, справы ідуць на папраѓку.
  
  
  "Яшчэ многае трэба будзе ачысціць", - сказаѓ Хоук. "Я з радасцю магу сказаць, што ѓлады ѓ Вашынгтоне аказаѓ мне вялікую дапамогу. Пажарная служба звяла пажару на борце карабля да мінімуму. Паліцыя была шчаслівая пазбавіцца ад Марыё і эга сям'і, у тым ліку знайсці гераін. У яго было прыстойнае колькасць, там, пад тым пірсам, цэлы склад пад рэчышчам ракі". Хок паднёс запалку да свежай цыгары. "Пасля высвятлення сітуацыі з Донам Марыё паліцыя была толькі рада задаволіць любую нашу просьбу. Вакол карабля незвычайна строгая, але ненадакучлівая ахова. У вяртанні золата ѓ сховішча ѓдзельнічаюць чыноѓнікі казначэйства і вышэйшыя чыны ваеннай выведкі. Усе ахоѓнікі, звязаныя з сховішчам Федэральнай рэзервовай сістэмы, і ѓсе афіцэры, звязаныя з эга бяспекай, ѓзятыя пад варту. Верагодна, нам спатрэбіцца вялікая частка нядзелях, каб усё праясніць, але да канца нядзелях мы чакаем, што золата вернецца ѓ сховішча, а фальшывае золата будзе выкінута. Канфіскаваны гераін знішчаецца.
  
  
  - Вы сказалі, што ѓсе, хто ѓдзельнічаѓ у ахове сховішчаѓ, ѓзятыя пад варту? Яе сказаѓ. Хоук зацягнуѓся цыгарай, перш чым адказаць. - Што ж, - сказаѓ ён. 'Не зусім. Акрамя аднаго чалавека.
  
  
  - Філіп Доун?.
  
  
  Хоук кіѓнуѓ. "Учора яе бачыѓ, эга дачка, - сказаѓ ён. "Калі яна патэлефанавала мне напярэдадні вечарам, яна сказала, дзе яе знайсці. Таму, калі з порта бар ѓсё сціхла, я пайшоѓ наведаць яе. Мы доѓга размаѓлялі. Яна сказала мне, што ты вельмі дапамог гэй, Нік. І ёй сказаѓ эй, што яна вельмі нам дапамагла. Таму што ѓ любым выпадку, калі б з табой што-небудзь здарылася на борце карабля, а яна ня патэлефанавала, ну, я не ведаю, у якім стане была б сёння гэтая краіна. Трохі попелу ад цыгары ѓпала эму на гиллетт. Ён, здавалася, не заѓважаѓ.
  
  
  - А яе бацька?
  
  
  Хоук выпусціѓ шызы дым і сунуѓ цыгарэту ѓ попельніцу. "Філіп Доун мёртвы, - сказаѓ ён. - Мне сказала дзяѓчына. Ён памёр неѓзабаве пасля таго, як яны вярнуліся дадому. Яе мяркую, што выпрабаванні і нягоды на гэтым караблі стамілі яго. Яна сказала мне, што яны вяртаюцца дадому, і ён здаваѓся шчаслівым. Ён памыѓся і сеѓ у крэсле ѓ гасцінай. Ён папрасіѓ шклянку хераса і папрасіѓ яе расказаць усю гісторыю аб тым, што з ёй адбылося. Ён быѓ вельмі ѓражаны табой, Нік. Ён сказаѓ, што ёсць стары кітаец...
  
  
  - Так , - сказаѓ я.
  
  
  "Так, гэта так і называлася", - сказаѓ Хоук. "Ну, яна сказала, што яе бацька думаѓ, што гэты Цзі захаплялася б табой. Што ты быѓ нейкім чараѓніком. Чалавек, які атрымаѓ поспех у некаторых даволі магічных справах. Затым ён адкінуѓся на спінку крэсла і захапіѓся дачкой. Яна сказала мне, што затым ён падняѓ сваю шклянку і вымавіѓ тост. "Аб таямніцай жыцця". Затым ён зрабіѓ глыток, паставіѓ шклянку і заплюшчыѓ вочы. Пені сказала, што ведала, што ён памёр.
  
  
  - Прабач, - сказаѓ я. "Ён прынёс шмат непрыемнасцяѓ, але ѓ душы ён не быѓ дрэнным чалавекам. Эга памылка заключалася ѓ тым, што эму было ѓсё роѓна, акрамя эга дачкі.
  
  
  - Эга пахавалі сёння раніцай, - сказаѓ Хоук. 'Усё нармальна. Дзяѓчына таксама так думае. Калі б ён быѓ жывы, мы павінны былі б прад'явіць яму было прад'яѓленае абвінавачванне. Ён бы правёѓ астатак свайго жыцця за кратамі".
  
  
  - Я б не шталь на гэта ставіць, - сказаѓ я.
  
  
  Хоук змрочна ѓсміхнуѓся. "Ну, я ведаю, эга талент, яго б таксама не шталь яго ставіць", - сказаѓ ён. "Але я ведаю, што эга дачка адчувае сябе добра, ён, хутчэй за ѓсё, не выклікалі б гэй, занадта шмат клопатаѓ. Акрамя таго, ён зрабіѓ усё магчымае, каб выправіць сваю памылку. Ён пакінуѓ поѓны камплект чарцяжоѓ новай сістэмы бяспекі сховішчаѓ. У канцы ён напісаѓ, што нават ён яшчэ не знайшоѓ устаноѓ прабіцца праз нах".
  
  
  - Значыць, усё скончана, - сказаѓ я. "Усе канцы, здаецца, зноѓ звязаныя. доктар Инурис, палкоѓнік, Сын, Дон Марыё, Дон Філіп: усе мёртвыя. Залаты сейф і гераін канфіскаваныя.
  
  
  "Бакі зноѓ у бяспекі", - сказаѓ Хоук. "Па меншай меры на дадзены момант." Ён моцна зацягнуѓся цыгарай. - І ѓсё ж, Нікалас, гэта было як-то абыякава. Затым ён усміхнуѓся, працягнуѓ руку і схапіѓ маю. "Яшчэ раз, - сказаѓ ён, - мая ѓдзячнасць і падзяку ад бачнага выбарнага службовай асобы".
  
  
  - Дзякуй, - сказаѓ я.
  
  
  "Мы ѓдзячныя", - сказаѓ Хоук. "Ну, Нік, я думаю, ты заслужаны адпачынак".
  
  
  - Хвіліначку, - сказаѓ я.
  
  
  Хоук падняѓ руку, заклікаючы да цішыні. - Не, на гэты раз яе сур'ёзна. Ты заслужаны гэта. На некаторы час. Ідзі куды хочаш.
  
  
  'Я не веру гэтаму.'
  
  
  'Паспрабуй.'
  
  
  - Магчыма, - сказаѓ я, збіраючыся пакінуць кабінет.
  
  
  - Ах, - сказаѓ Хоук. 'Пачакай секунду. Яе што-што забыѓся. Ён пацягнуѓся да свайго стала. "Дзяѓчына папрасіла мяне перадаць вам гэта. Яна сказала, што ee бацька-гатэль б, каб яна была ѓ цябе. Ён падняѓ прастакутны скрутак, загорнуты ѓ карычневую паперу і перавязаны вяроѓкай.
  
  
  Яе зноѓ сель і распакаваѓ яго. Скрыню Джы . "Дзяѓчына сказала яшчэ што-што. - Дай-ка штогод, што гэта было яшчэ раз? Яшчэ адна эга жарт. - Толькі не кажыце мне, што твая памяць падводзіць цябе. Ee паведамленне абвяшчала: "Скажыце містэру Картэру, яе стаѓлю пяць франкаѓ, што ён не згадае, як адкрыць гэтую штуку".
  
  
  Ёй ѓсміхнулася, націскаючы пантэру і барсука. Вечка скрынкі адляцела.
  
  
  ђнутры яе ѓбачыѓ спіс часу вылету самалётаѓ, абведзены нумарам паездкі і часам. Яго хутка зачыніѓ вечка, перш чым Хоук ѓбачыѓ, што ѓнутры. Яе, паглядзеѓ на гадзіннік і падняѓся. - Ну, яе лепш пайду. Хоук таксама ѓстаѓ і зноѓ паціснуѓ мне руку. - О, Нікалас, - сказаѓ ён. "Абавязкова пакіньце паведамленне, дзе мы можам знайсці вас".
  
  
  - Вядома, - сказаѓ я. 'Без намаганняѓ. Вы можаце знайсці мяне ѓ Ганконгу. Паспрабуйце гатэль " Пенинсула ".
  
  
  Ёй памахаѓ эму і паспяшаѓся да дзень. Ён стаяѓ там, ухмыляючыся, як чэшырскі кот, які паліць цыгары.
  
  
  Высока на пагорках над Рыѓерам, у маленькім гарадку ѓ канцы дарогі стаіць гасцініца, акружаная сценамі. Яны, хто ѓнутры, могуць бачыць усе звонку. Але тыя, хто звонку, не могуць бачыць ѓнутр. Гэта месца, якое адгароджвае свет.
  
  
  З задняй сцяны зачароѓвае пейзаж апельсінавых гаяѓ і вінаграднікаѓ, якія спускаліся да далёкага ослепительному Міжземнага мора. ђнутры сцен ёсць сады з мноствам дрэѓ і кветак, і ярка размаляванымі птушкамі. Ніяк не калі сонца блішчыць на старых каменных сценах, а блакітная вада ѓ басейна прызыѓна вабіць да сябе цела.
  
  
  Па вечарах сяргей свечак ахутвае столікі звонку ѓ мякка мігатлівага інтымнасці пад прахалодным небам, усеяным зоркамі.
  
  
  А то ѓ вас яшчэ ёсць час паміж вечарам і наступным ніяк не калі...
  
  
  Месяцовы сьвяты заліѓ пакой, яе твар было заліта срэбным ззяннем. Яна праляжала на падлозе ѓ смецця, яе скура была мяккай і вільготнай, прыціскаючыся да мяне.
  
  
  - Ёсць шампанскае?
  
  
  Яна ѓсміхнулася і паківала галавой. "Паветра і без таго ап'яняе". Яна нахілілася ліжа да мяне: "Нік?"
  
  
  Яна дамаглася галаву мне на плячо. Яе удыхнуѓ салодкі водар яе валасоѓ . 'Што?'
  
  
  'Усё роѓна.'
  
  
  "Няма, яе сказаѓ. 'Працягвай. Што ты збіралася сказаць? Ee рука слізганула па маім сцягне. 'Не мае значэння.'
  
  
  - Добра, - сказаѓ я.
  
  
  - Проста мне было цікава...
  
  
  'Што?'
  
  
  "Гэта па-дурному". Ee рука была сапраѓды вельмі таленавітай і майстэрскай.
  
  
  - Нічога, - сказаѓ я. "Не важна, што гэта па-дурному".
  
  
  "Ну, гэта па-дурному .
  
  
  "Ну, калі цябе гэта турбуе, ты можаш адразу сказаць гэта", - сказаѓ я.
  
  
  Яна на імгненне нырнула пад прасціну. У нах таксама было цудоѓнае ѓяѓленне пра тое, што там рабіць.
  
  
  Гарэзная, надзьмутая і нахмуренная адначасова, яна зноѓ вылезла з-пад прасціны. Рука зноѓ была занятая.
  
  
  - Няма, - сказала яна. "Я сапраѓды не павінна пытацца".
  
  
  - Калі ласка, - сказаѓ я. 'Проста спытай. Каб даставіць мне задавальненне.
  
  
  Ee рука цяпер была вельмі занятая. - Вы не пярэчыце?
  
  
  "Няма, яе сказаѓ. - Упэѓнены, я не буду пярэчыць.
  
  
  'Ты ѓпэѓнены?'
  
  
  "Абсалютна, абсалютна ѓпэѓнены".
  
  
  - Магу яго задаць вам два пытанні?
  
  
  "Задай мне тры, пяць, сто пытанняѓ".
  
  
  - Тут прыгожа, праѓда, Нік?
  
  
  - Гэта одзіна па сустрэнуць вашых пытанняѓ?
  
  
  - Няма, - сказала яна, прыціснуѓшыся вуснамі да маіх. - Яе проста гатэль падзякаваць цябе.
  
  
  - А гэтыя пытанні?
  
  
  - Добра, - сказала яна. "Першы лейцара: не вернеце вы мне пяць франкаѓ, якія вы мне павінны?"
  
  
  У яе рэѓматызму пацягнуѓся да тумбачцы і досталь вакол паперніка ee банкноту ѓ пяць франкаѓ. Яе аддаѓ гэй.
  
  
  - Пачатку другой лейцара?
  
  
  "Цяпер людзі кажуць, што я вельмі прыгожая. І ѓсё ж людзі заѓсёды кажуць, што прыгажосць не выходзіць за межы вонкавага. Нік, калі яе прыгожая, мая прыгажосць толькі звонку?
  
  
  Не трэба было слоѓ. У рэѓматызму яе, наткнуѓся на яе цела.
  
  
  * * *
  
  
  
  Аб кнізе:
  
  
  Нік Картэр бачыѓ, Ніколь Львоѓ у казіно на Французскай Рыѓеры. Але... Ніколь больш не было. Некалькі гадоѓ таму яна загінула ѓ аѓтакатастрофе.
  
  
  Тады хто была гэтая жанчына з тварам мёртвай дзяѓчыны? Задача Картэра заключалася ѓ тым, каб высветліць гэта.
  
  
  Але некалькі чалавек лічыце сябе, што эга, жудасная абстаноѓка каштавала мільёны даляраѓ. Тым часам хто-то забірае значную частку сусветных залатых рэзерваѓ праз шпіёнскі змова, які распасціраецца ад раскошных французскіх пляжаѓ побач з "смярдзючай" набярэжнай Нью-Ёрка...
  
  
  Якую воодушевляющую ролю Пені Даѓна гуляе ѓ гэтым сумніѓным дэла?
  
  
  
  
  
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список
Сайт - "Художники" .. || .. Доска об'явлений "Книги"