Картэр Нік : другие произведения.

71-80 Киллмастер Зборнік дэтэктываѓ пра Ніка Картэра

Самиздат: [Регистрация] [Найти] [Рейтинги] [Обсуждения] [Новинки] [Обзоры] [Помощь|Техвопросы]
Ссылки:
 Ваша оценка:
  
  
  
  Нік Картэр
  
  71-80 зборнік дэтэктываѓ пра Ніка Картэра
  
  
  
  
  
  
  
  
  71. Мэта: Востраѓ Суднага дня http://flibusta.is/b/684362/read
  
  Target: Судны Дзень Island
  
  72. Ноч Мсціѓца http://flibusta.is/b/684617/read
  
  Night of the Avenger
  
  73. Мяснік Белграда http://flibusta.is/b/608980/read
  
  Butcher of Belgrade
  
  74. Брыгада забойцаѓ http://flibusta.is/b/607271/read
  
  Assassination Brigade
  
  75. Ліквідатара http://flibusta.is/b/610142/read
  
  The Liquidator
  
  77. Код http://flibusta.is/b/607252/read
  
  The Code
  
  78. Агент-контр-агент http://flibusta.is/b/612843/read
  
  Agent Counter-Agent
  
  79. Гадзіна ваѓка http://flibusta.is/b/685950/read
  
  Hour of the Wolf
  
  80. Наш агент у Римэ знік http://flibusta.is/b/687063/read
  
  Our Agent in Rome is Missing
  
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Мэта: Востраѓ Суднага дня
  
  
  пераклаѓ Леѓ Шклоѓскі ѓ памяць пра загінулага сына Антона
  
  
  Арыгінальны назоѓ: Target: судны дзень Island
  
  
  
  Першая кіраѓнік.
  
  
  Яна сказала, што яе завуць Вераніка, што само па сабе насцярожыла мяне. Дзяѓчынак больш не хрысцілі Верониками, а гэтая не выглядала нам на дзень старэй шаснаццаці. Той факт, што яна была ѓ бары гатэля, нічога не значыѓ; гэтыя дзеці сёння з такой жа верагоднасцю атрымаць фальшывае пасведчанне асобы, як і ѓсё астатняе, чаго ім не павінна быць. Адзін погляд на халодны твар, якія выклікаюць вочы пад доѓгімі светлымі валасамі, і большасць мужчын, напэѓна, давяраюць б эй-ва ѓсім. Падазронасць - адна вакол галоѓных складнікаѓ маёй прафесіі; гэта другая натура - шукаць праѓду пра пластамі хлусні. Яе быѓ у адпачынку, але гэта не мела значэння. У свеце дастаткова людзей, якія гасцініц б бачыць Ніка Картэра мёртвым, каб трымаць мяне ѓ пастаяннай баявой гатоѓнасці.
  
  
  Яе быѓ у Вестбуше некалькі дзён, каб адпачыць пасля напружаных заданняѓ на Блізкім Усходзе. Яны не былі асабліва складанымі па параѓнанні з іншымі заданнямі, якія яе выконваѓ, і ѓ мяне не было новых кулявых адтулін. Але пасля больш чым месяца ѓ пустыні маю патрэба ѓ снезе і мірных гарах, кампанія людзей, ніколі не тых, якія чулі абсталяваннем мне раней, далучаецца мяне на гэты аддалены, але раскошны гарналыжны курорт у Вермонце. А цяпер Вераніка.
  
  
  Вялікую частку дня яе быѓ на лыжных схілах, дзе было не занадта люднае, так як была сярэдзіна нядзелях. У нашы дні яе не магу катацца на лыжах так як часткі, як хацелася б, але я застаюся ѓ форме, і пакуль яе не спрабую адпавядаць чэмпіёнам, яе магу справіцца практычна з любым спускам чэмпіянату. Можа быць, крыху асцярожней; Мяне занадта часткі збівалі ѓ маёй працы, каб проста гарэзаваць з дрэвамі і валунамі.
  
  
  Калі яе, дабраѓся да галоѓнага залы з велізарным адкрытым камінам пасярэдзіне з меднай шторамі над ім, там было прыемна ажыѓлена. Пах палаючага грэцкага арэха змяшаѓся з пахамі скуры, вільготнай воѓны і панадлівымі водарамі гарачых напояѓ, якія Дрэды змешваѓ за стойкай. Большасць людзей былі маладыя і сядзелі або боѓталіся групамі, у той час як некалькі пар скарысталіся адзінотай глыбокіх скураных канап ѓздоѓж сцен.
  
  
  Павітаѓ мяне бармэн, тоѓсты, заѓсёды ѓсмешлівы рудавалосы хлопчык. Ён ужо ведаѓ маё імя, таму я не здзівіѓся, калі ён спытаѓ: "Добры дзень, Нік?"
  
  
  "Нядрэнны", - адказаѓ я, апускаючыся на зэдлік. Спачатку яго не ѓбачыѓ маладжавы бландынку; яна сядзела ѓ полдюжине крэслаѓ, спіной да мяне. Але калі яна пачула маё імя, яна павольна павярнулася, паглядзела на мяне ѓ цёмнае люстэрка ззаду Дрэды, затым павярнулася і паглядзела на мяне.
  
  
  "Так ты Нік". Яе голас быѓ мяккім, трохі хрыплым, і, нягледзячы на яе маладосць, гэта не было падобна на прытворства. Яе, кіѓнуѓ, вядома, асцярожна. Нават у тоѓстым чорным швэдры, доходившем да сцёгнаѓ, было ясна, што яна измотана, як зорка аднаго па гэтае пацешных фільмаѓ пра пляжы. Але я ѓсё ж аддаю перавагу бачыць ih трохі старэй; Гэй, можа быць трыццаць, але яе яшчэ не зусім у курсе апошніх юнацкіх дэль, і я сумняваюся, што калі-небудзь дайду да гэтага. Яна нахіліла галаву так, што доѓгія-доѓгія валасы спадалі на адно плячо, як залаты вадаспад. Затым яна задуменна кіѓнула. 'Так. Вы падобныя на Ніка. А потым яна павярнулася да мяне спіной і паглядзела mimmo камін на шэраг высокіх вокнаѓ, якія выходзяць на асветленыя снежныя схілы.
  
  
  "Ну голас і ѓсё", - падумала я і адпіѓ цеплы ром Дрэды.
  
  
  Праз некаторы час дзяѓчына павольна саслізнула з крэсла; яна была крыху вышэй, чым выглядала сядзіць. Яна хутка зірнула на мяне, і гэта быѓ не адзін па гэтае фальшывых гарачых поглядаѓ, якія практыкуюць падлеткі; яна прыкусіла ніжнюю губу, і яе вочы глядзелі шчыра скрозь мае. Калі яна падышла да мяне, гэта было з выглядам чалавека, які толькі што прыняѓ цяжкае рашэнне. Яе, аѓтаматычна ѓстаѓ - і не па ветлівасці. Яе гатэль быць гатовым да ѓсяго, што можа здарыцца.
  
  
  "Яе Вераніка", - сказала яна.
  
  
  "Ну, гэта добрае імя, - падумаѓ я. яна, верагодна, узяла эга, тады прагляду старых фільмаѓ па тэлебачанні. "Такім чынам, мы ведаем адзін аднаго па імені", - асцярожна сказаѓ я. Дзяѓчына заклала рукі за спіну, і ён спадзяваѓся, што яна робіць гэта толькі для таго, каб паказаць сваю сакавітую грудзі.
  
  
  'Так. Яе ... яе бачыла цябе тут раней. Ты тут адзін, ці не так?
  
  
  Ёй кіѓнуѓ.
  
  
  "Я так і думала. Яе дзеці".
  
  
  Яе паглядзеѓ mimmo нах ѓ вялікі зала; цяпер ён запоѓніѓся, і шум узмацніѓся. Які ён музыкант пачаѓ звінець на гітары. "Я думаю, прагулка з этй натоѓпам народа пакладзе нітка тваёй праблеме", - усміхнуѓся я, гледзячы на нах.
  
  
  Яна коратка ѓсміхнулася, затым зноѓ пачала жаваць губу.
  
  
  "Не, гэта ... ну, тут усе больш ці менш належаць усім, і я не хачу ..." Гэй, здавалася, было цяжка перайсці да сутнасці. Калі яна працягнула руку, яе замёр, але яна прыбрала толькі пасму валасоѓ.
  
  
  Яе пачаѓ расслабляцца, гэта была проста дзяѓчына, якая займаецца хацела кампанію для забавы, а ёй быѓ даступны. Затым гэтага яна пыталася, ці жанаты я ...
  
  
  "Ты жанаты, Нік?"
  
  
  "У мяне няма такога задавальнення".
  
  
  'Яе замужам. Некалькі месяцаѓ.'
  
  
  Яе, павінна быць, паказаѓ свайго здзіѓлення.
  
  
  "Я ведаю, што выглядаю як дзіця, асабліва для мужчын старэй..."
  
  
  Галасаванне і вы; Яе стараѓся не здрыгануцца.
  
  
  "... але мне дваццаць адзін, і ѓ гэтым праблема".
  
  
  Што ж, яна мяне гэтым дастала. - Што ты маеш на ѓвазе?'
  
  
  "Ці бачыце, ёй была замужам - о, ёй ужо сказала гэта. Некалькі месяцаѓ таму. Маёй маці мой муж не спадабаѓся, таму яна папрасіла майго айчыма выгнаць эга, і цяпер яны ѓважліва за мной назіраюць ".
  
  
  "І ты тут адна?"
  
  
  - Я маю на ѓвазе ... тут. У гатэлі. Але ѓ маёй сям'і ёсць лыжны домік на другім баку гэтага схілу ". Яна няпэѓна паказала на доѓгі шэраг вокнаѓ. "Вы, напэѓна, бачылі гэта".
  
  
  Яе, паківаѓ галавой, але спыніѓся. Падчас аднаго вакол сваіх падарожжаѓ яе ѓбачыѓ доѓгую высокую сцяну, якая займаецца распасціралася бесперапынна на некалькі сотняѓ ярдаѓ, а дрэвы і кусты вакол былі высечаныя, як калі б гэта была турма або крэпасць. За ім яе ѓбачыѓ вялікі дом з комінамі і пакатымі дахамі. Лыжны домік, так! Яе спытаѓ Вераніку, не той дом, яна амелы на ѓвазе.
  
  
  "Так, гэта той дом".
  
  
  "Больш падобны на турму".
  
  
  Яна кіѓнула. 'Гэта так. Яны прывезлі мяне сюды, каб ... супакоіць. Гэта не наша ѓласнасць; Берт - мой айчым - зняѓ эга сезон. Раней ён належаѓ асаблівых гангстэры ці каму-то ѓ гэтым родзе, а на тэрыторыі ёсць разнастайныя трывожныя званкі і жудасныя пасткі ".
  
  
  "Падобна на тое, што добрае месца, каб правесці зіму".
  
  
  "О, як толькі ты трапляеш у гэтую справу, гэта весела".
  
  
  "Але ты цяпер адна на вуліцы".
  
  
  "Ну, яе не амелы на ѓвазе, што яны трымаюць мяне пад замком або што-то ѓ гэтым родзе. Але мама і Берт заѓсёды сочаць за тым, каб, калі яе подружусь з хема-небудзь тут, асабліва з хлопчыкам майго ѓзросту, эга прагнаць ".
  
  
  "Як яны збіраюцца гэта зрабіць?" Яе хутка агледзеѓся, але не ѓбачыѓ нікога, хто б назіраѓ за дзяѓчынай, а яе добра бачыѓ цені. Па-чартоѓску добра.
  
  
  'Генры. Ён увесь час чакае мяне ѓ холе, і то і справа зазірае сюды, каб праверыць, як яе ".
  
  
  "Генры", - уздыхнуѓ я. Яе пачаѓ думаць, што гэтая дзяѓчына крыху вар'ятка.
  
  
  "Гэта, вядома, наш кіроѓца".
  
  
  'Вядома. Што, калі ён убачыць, што вы кажаце са мной зараз?
  
  
  "Ты не падобны на чалавека, якога можна спалохаць, Нік".
  
  
  Яе, кіѓнуѓ натоѓпе маладых людзей. "А яны, што там?" У некаторых хлопчыкаѓ былі валасы такой жа даѓжыні, як і ѓ дзяѓчынак, але былі і такія, хто мог бы гуляць у рэгбі.
  
  
  "Пара, з якой яе, размаѓляѓ, і Генры бачыѓ мяне, зрабіла гэта. Тады яны сталі пазбягаць мяне ".
  
  
  'Пасьля чаго?'
  
  
  "А потым таго, як Генры ... пагаварыѓ з імі".
  
  
  "Ты возбуждаешь у мяне цікаѓнасць". Яе пачаѓ трохі злавацца; альбо гэтая дзяѓчына, што прыдумала сваю непраѓдападобную гісторыю, альбо Генры, калі тое, што яна сказала, было праѓдай.
  
  
  "У цябе ёсць машына, Нік?"
  
  
  'Так.'
  
  
  "Там ёсць бар ..." Яна прыкусіла губу. "У суседнім горадзе, і ... ты ведаеш, што я амаль два месяцы нідзе не была, акрамя як тут?"
  
  
  "Што за бар?"
  
  
  "Я чула, што гэта самае бліскучае месца ѓ акрузе. Добрая музыка, вясёлыя людзі. Табе вядома.'
  
  
  Яе ведаѓ. Яе як раз амаль прыйшоѓ да высновы, што дзяѓчына проста гатэль, каб яе забралі, калі ѓбачыѓ твар, выглядывающее праз дзвярны праём вестыбюля. Твар было на галы памерам і колерам нагадваѓ баскетбольны мяч. Эга бровы ѓтваралі бесперапынную чорную лінію над вачыма, схаванымі ѓ зморшчынах скуры, а нос выгінаѓся, спускаючыся да гнуткім роце. На nen была лыжная куртка і цёмныя штаны, і, падобна, у яго быѓ памер, які прымусіѓ бы падумаць японскага змагара сумо.
  
  
  Раптам яе усміхнуѓся Вераніцы, кінуѓ трохі грошай Дрэды на стойку і моцнага схапіѓ дзяѓчыну за руку.
  
  
  "Калі гэта Генры, - сказаѓ я, - гэта павінен быць прадмет мэблі па вашаму дому гангстэраѓ. Давай, Вераніка; Яе хачу штогод гэты бар! '
  
  
  Калі мы падышлі да дзень, Генры прыжмурыѓся і падняѓ нахмураныя чорныя бровы. Вераніка спрабавала схавацца за мной. Генры выглядаѓ збянтэжаным, і эга мяккія вусны варушыліся, як пара узбуджаных чарвяк. Эга велізарны торс запоѓніѓ дзвярны праём, але калі мы падышлі ліжа, ён адступіѓ на крок.
  
  
  "Просты, - весела сказаѓ я.
  
  
  Эга вочы адарваліся ад мяне і звярнуліся да дзяѓчыны. "Міс Вераніка ..." - пачаѓ ён, і голас эга абсурдна, пагрозліва.
  
  
  "Усё ѓ парадку", - перабіѓ яго эга. "Яна са мной".
  
  
  Прайсці mimmo яго было немагчыма, але я працягваѓ ісці.
  
  
  Генры зрабіѓ яшчэ адзін крок назад, затым сабраѓся з сіламі. Мне было цікава, як далёка ён зойдзе ѓ грамадскім месцы, і ён спадзяваѓся, што гэта будзе занадта далёка. Можа быць, гэта было больш за дзіцячы з майго боку, але я не люблю тых, хто палохае дзяцей.
  
  
  Вераніка сказала: "Скажы маме і Берта, што я буду дома апоѓначы, Генры". У яе голасе быѓ гук напышлівага аѓтарытэт, які звычайна мяне раздражняе, але я яе трохі ганарыѓся тым, што яна супраціѓлялася эму.
  
  
  Генры паглядзеѓ на мяне, мабыць, не ведаеце, што рабіць. Яе дапамог эму прыняць рашэнне, мякка паклаѓшы руку на яго жыцця, які нагадваѓ піѓную бочку і, націснуѓшы на яго з такой сілай, каб мы маглі прайсці. Ён не супраціѓляѓся, што мяне крыху расчаравала, але погляд у эга вачах абяцана "пазней". Мы хутка прайшлі праз вестыбюль да шырокаму арочному ганка. Цяпер было зусім цёмна, але высокія дугавыя лямпы асвятлялі ноч. Мы прабраліся скрозь снег да асфальтаванай стаянцы і ѓ такую гульню ѓ мой сіні пракатны "форд". Вераніка нічога не сказала, пакуль я не запусціѓ рухавік.
  
  
  .'Добры дзень!' - ціха сказала яна і засмяялася. "Я паняцця не амелы, што Генры збіраѓся там рабіць!"
  
  
  "Вы думалі, ён отшлепает мяне на вачах ва ѓсіх гэтых людзей?"
  
  
  Яна паціснула плячыма і пачала корпацца ѓ сваёй вялікай скураной сумцы праз плячо. "У вас ёсць цыгарэта для мяне?" спытала яна.
  
  
  Даѓ гэй, адну вакол маіх асаблівых цыгарэт з залатым муштуком, і яе вочы пашырыліся, калі яна ѓбачыла гэта.
  
  
  "Што гэта за брэнда?" спытала яна.
  
  
  Яе, націснуѓ на прыборную панэль запальнічкай. "Яны зробленыя ѓ Турцыі і не маюць брэнда".
  
  
  Калі яе, ехаѓ па вузкай прасёлкавай дарозе, яе, заѓважыѓ, што яе вочы глядзяць на мяне, як быццам яна толькі што зразумела, у што ѓвязваецца. З маімі чорнымі валасамі - трохі доѓгімі, таму што ѓ мяне не было рашэнню падстрыгчы ih - і худым тварам яе магу выглядаць амаль злавесна пры пэѓным асвятленні, а ѓ маіх вялікіх руках бачныя сляды маіх незлічоных бітваѓ. Яе не асабліва высокі па сённяшніх мерках - больш за пяць футаѓ і дзевяці цаляѓ, - але ѓся справа ѓ цягліцах, асабліва ѓ руках і плячах, і гэта відаць. Мне было цікава, калі дзяѓчына побач са мной абвесціць, што перадумала.
  
  
  "Як называецца гэты бар?"
  
  
  "Цудоѓнае вар'яцтва", і я лічу, што гэта на іншым канцы горада". Яе голас быѓ спакойным; можа, ёй зноѓ яе недаацаніѓ.
  
  
  Дарога вілася ѓ некалькіх мілях паміж высокімі гурбамі; мы не бачылі іншага руху, пакуль не выйшлі на прамую, а затым яе ѓбачыѓ агні ѓ люстэрку задняга выгляду. Яе, усміхнуѓся пра сябе і прытармазіѓ. Машына за намі таксама.
  
  
  'Генры?' - спытаѓ яе, дзяѓчыну, паказваючы вялікім пальцам праз плячо.
  
  
  Вераніка азірнулася. "Яго эга не бачу".
  
  
  "Гэта вялікая машына. Якая ѓ вас машына?
  
  
  "Я лічу, што ён сёння за рулём " Бэнтлі "".
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. 'На самай справе. І ён не выпусціць цябе па ѓсім поля зроку, ці не так?
  
  
  "Магчыма, няма." Яна ѓздыхнула. "Ах, кравец вазьмі".
  
  
  Прыйшлося засмяяцца. 'Супакойся. Што ён можа зрабіць?'
  
  
  Яна не адказала, але я бачыѓ, як яна зноѓ закусвае губу.
  
  
  Гэта быѓ невялікі гарадок, а цэнтр быѓ бязлюдным і цёмным, з некалькімі крамамі, некалькімі цэрквамі і старымі белымі драѓлянымі дамамі, якія моѓчкі стаялі вакол заснежанага парку. Мы праехалі па парку і апынуліся на невялікі вясёлай дарожцы. Тут былі два перасоѓных рэстарана, матэль, блінная і невялікая таверна з прыпаркаваных побач перад ёй фургонаѓ; праз дарогу, у баку ад іншых будынкаѓ, знаходзілася "Цудоѓнае вар'яцтва" - бярвеністая домік у падкрэслена вясковым стылі з вялікай шыльдай над дзвярыма.
  
  
  Калі мы выйшлі, Вераніка азірнулася. Фары цяпер не было, але я быѓ упэѓнены, што Генры быѓ дзе-то ззаду нас, стаіць на абочыне дарогі з выключаным святлом.
  
  
  Калі мы ѓвайшлі праз тоѓстую дзверы, грамавы доѓгавалосага рок-групы па чатырох чалавек ударыѓ мне па вушах. Унутры было поѓна, задымлены, цьмяна асветлена палаючымі свечкамі і дровамі. Афіцыянтка ѓ міні-спадніцы, зялёным купальніку і амаль празрыстай блузцы падвяла нас да століка і прыняла наш заказ. Фірмовым стравай тут быѓ цёплы сідр з Джэкам Дэниелсом, які мне здаѓся выдатным. Вераніка разгублена пагадзілася; яна сканцэнтравалася на музыцы са шкляным позіркам у вачах.
  
  
  Яе, вядома, нічога не маю супраць року; часткі гэта па-чартоѓску добра, і калі вы слухаеце словы некаторых песню, вы павінны прызнаць, што гэтым маладым аѓтарам ёсць што сказаць, і яны робяць гэта з энтузіязмам. Але тут пакой была занадта маленькай, занадта гарачым ад агню і шматлюднай натоѓпу для такога ѓзроѓню шуму.
  
  
  Мне было цікава, пра што могуць казаць усе гэтыя людзі вакол нас, таму што яны ніяк не маглі зразумець адзін аднаго.
  
  
  Яе не адна вачэй з дзень і хацеѓ Генры. Ён не з'явіѓся, што мяне здзівіла; Яе чакаѓ, што ён будзе сачыць за намі.
  
  
  Праз некаторы час яе, папрасіѓ прабачэння і пабег у мужчынскі туалет на другім баку музычнай сцэны. Б'юся аб заклад, што калі яго пакіну Вераніку адну на некалькі хвіліна, яна хутка прыцягне да сябе натоѓп прыхільнікаѓ. Нават у гэтым пакоі, поѓнай прыгожых дзяѓчат, яна вылучалася.
  
  
  Я не памыліѓся; калі яе вярнуѓся, вакол нах было двое маладых людзей. Вераніка не заахвочвала ih, але я мог сказаць, што яна цаніла ѓвагу.
  
  
  Яна пазнаёміла мяне з хлопчыкамі - яе не зразумеѓ ih імёнаѓ, але гэта не мела значэння. Яе папрасіѓ ih сесці, і яны ѓ такую гульню. У абодвух былі доѓгія валасы; у аднаго былі вусы, у іншага - няма, і мне здалося, што я адчула безусого хлопчыка вакол гатэля. Ёй быѓ правоѓ.
  
  
  Ён спытаѓ мяне. - "Вы застаяцеся ѓ Вестбуше, так?"
  
  
  Ёй сказаѓ, каб.
  
  
  "Гэй, хлопец, ты па-чартоѓску добры лыжнік. Прафесіянал?
  
  
  Што ж, часам яе адчуваю сябе задаволены, хоць стараюся супраціѓляцца. "Не", - адказаѓ я. "Я проста адпачываю".
  
  
  Рок-група зрабіла паѓзу, што на час зрабіла гутарку больш памяркоѓнай. Праз некалькі хвілін да нас далучыліся дзве дзяѓчыны, абодва маладыя, апранутыя ѓ стандартныя касцюмы па ѓсім джынсаѓ і скуры з махрамі. Потым падышлі хлопцы, якія ведалі ну, і калі зноѓ зайграла музыка, мы восем чалавек у такую гульню на два крэслы, складзеныя разам. Вераніка балбатала з астатнімі, як быццам яны былі старымі сябрамі, але яна падтрымлівала мяне ѓ размове. Яе расслаблена адкінуѓся назад і адказваѓ, калі мне што-то казалі. Мне яны здаліся добрымі маладымі людзьмі. Яны не курылы нічога мацней Кэмела і, мабыць, не пярэчылі супраць таго, каб яе быѓ старэйшым.
  
  
  Час праляцеѓ непрыкметна, і, прызнацца, мне было весела. Якое-то час яе нават забываѓ шукаць Генры ѓ дзвярах. Аднойчы яе, паглядзеѓ на гадзіннік. Было адзінаццаць гадзін, і ён падумаѓ, ці варта звярнуць на гэта ѓвагу Веранікі. Але я вырашыѓ не рабіць гэтага; Мне не хацелася разыгрываць жудасны і утаскивать яе ад новых прыхільнікаѓ. Праз некалькі хвіліна яна засунула рукаѓ майго швэдры і сама паглядзела на гадзіннік.
  
  
  "Пойдзем", - мякка сказала яна; яна была так блізка да мяне, што я мог ясна чуць ee, ee плячо цяпло прижималось да мяне. Яе, усміхнуѓся і паглядзеѓ гэй, у вочы. Яна пацалавала мяне лёгка, але з беспамылковым абяцаньнем.
  
  
  Калі мы былі на бодрящем марозе, яе спыніѓся побач з "фордам". 'Куды?'
  
  
  "Думаю, дадому". Яна сказала гэта нядбайна, але з відавочным шкадаваннем.
  
  
  Яе агледзелася. Генры не было відаць, але яе ѓсё яшчэ быѓ упэѓнены, што ён дзе-то паблізу.
  
  
  Яе спытаѓ. - "А калі ѓ мяне будзе шанец пазбавіцца ад тваёй цені?"
  
  
  'Што тады?' Яна сядзела побач са мной, гледзячы на мяне гэтак жа адкрытымі сакавітымі вуснамі.
  
  
  "Мы маглі б пайсці куды-небудзь ... не дадому".
  
  
  Яе пацалаваѓ ee, спрабуючы зрабіць гэта лёгкім, але яе рот адкрыѓся, і яе мова слізгануѓ у мой рот, гуляючы з маім мовай.
  
  
  "Куды, напрыклад?" - шэптам спытала яна.
  
  
  "Ну, у мяне ёсць нумар з выдатным выглядам".
  
  
  Яна пахітала галавой. "Мы не можам пайсці туды; Генры знойдзе нас ".
  
  
  Вядома, яна была права. Але з-за таго, як яе цела прижалось да майго, а яе рукі обвились вакол маёй шыі, яе не збіраѓся адпускаць Папялушку дадому.
  
  
  "Як наконт..." Я паглядзеѓ на дарогу, адчуваючы сябе больш засмучаным, чым яе адчуваѓ з імі тхара, як быѓ падлеткам. "Можа, мы оторвемся ад яго".
  
  
  'А потым?'
  
  
  Яе, паціснуѓ плячыма. "Мы зможам выкарыстоѓваць машыну не для таго, каб на ёй ехаць".
  
  
  Яна гарэзна ѓсьміхнулася, і з такім выразам твару яна больш не выглядала шаснаццацігадовай.
  
  
  Яе, вядома, не ведаѓ дарог, але мая лёгкая машына з зімовымі шынамі праходзіла павароты і павароты з большай манеѓранасцю, чым вялікі Bentley. Адразу затым павароту яе згарнуѓ на абсаджаны дрэвамі завулак і выключыѓ брылёѓ. І імгненне праз Генры сапраѓды прамчаѓся на "Бэнтлі". Як толькі ён прайшоѓ mimmo, Вераніка абняла мяне.
  
  
  "Супакойся", - сказаѓ я, мякка адштурхоѓваючы яе. Яе выехаѓ на галоѓную дарогу і паехаѓ назад тым жа шляхам, якім мы ехалі, пакуль не ѓбачыѓ другую прасёлкавую дарогу. Па ёй не праходзіѓ снегаачышчальнік, але на снезе яе ѓбачыѓ дзве паралельныя дарожкі. Яе рушыѓ услед за імі да крутога павароту, праехаѓ па яму і спыніѓся пад дрэвам. Мы былі на невялікім схіле з залітым месячным святлом выглядам на вялікі белы луг, спярэшчаны слядамі дзікіх жывёл. "Голас цяпер", - сказаѓ я.
  
  
  Як я адразу западозрыѓ, на ёй нічога не было пад тоѓстым світэрам. Ee соску ажылі ад майго дотыку, і яна курчылася ірына побач са мной са стогнамі і ціхімі крыкамі. Яе рот уткнуѓся ѓ маю шыю; яе ногі былі прыціснутыя да маіх. "Гэтага не павінна было здарыцца", - прамармытала яна. Толькі шмат пазней мяне ахінула сапраѓднае значэнне гэтых слоѓ. Асабіста аддаю перавагу яе вялікую ложак для зачыненымі дзвярыма, але мне давялося выкарыстоѓваць яе па максімуму. Вераніка была патрабавальнай і майстэрскай, і пакуль мы хацелі месца, яе вусны і рукі былі занятыя ѓсякімі рэчамі з зашпількамі-маланкамі. У месячным святле яе скура была бледнай і зіхатлівай, а грудзей былі прыпаднятыя да мяне. Не ведаю, як гэй, удалося пазбавіцца ад вузкіх лыжных штаноѓ, але яна гэта зрабіла, а затым села мне на калені, закінуѓшы ногі мне на плечы. Гэта адбылося хутка - глыбокі магутны штуршок, яе калыханне сцегнаѓ, рыѓкі яе цела уверх-уніз. Яна запрокинула галаву, заплюшчыла вочы і адкрыла рот ѓ бязгучным крыку экстазу. Калі яна прыйшла, яна доѓга і хітра стагнала і прыціскала пазногці да маёй шыі. Потым яе таксама адпусціѓ, і Вераніка стагнала зноѓ і зноѓ: "Ой.. ой.. ой..".
  
  
  Яна была амаль сціплай і адхіленай, калі зноѓ апранулася. 'Які цяпер гадзіна?' - ажыѓлена спытала яна.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на гадзіннік. "Некалькі хвіліна першага".
  
  
  "О, Госпадзе, ты павінен адвезці мяне дадому". Яна зашпіліла маланку на сваіх эластычных штанах і нацягнула праз галаву швэдар.
  
  
  "Добра, Папялушка", - сказаѓ я. Шчыра кажу, яе быѓ крыху расчараваны: мне не падабаецца такая сітуацыя, дзякуй, мэм, нават у прыпаркаванай машыне.
  
  
  Але Вераніка нават не папрасіла цыгарэту. Калі яе, павярнуѓся, яна занепакоена нахмурылася, і гэты выраз не змянілася, пакуль мы не дабраліся да выхаду, які вёѓ да здымных хаце яе айчыма.
  
  
  "Можа, будзе лепш, калі ты дазволіш мне сысці адсюль", - сказала яна. Ён не адказаѓ; Яго быѓ крыху злы на сябе не менш, чым на нах. Яе проста паехаѓ.
  
  
  Побач з высокім жалезным плотам у стогны знаходзілася тое, што можна было назваць толькі чуйнай. Перад ім стаяѓ чалавек у футры, і было добра відаць эга драбавік. А ѓ баку быѓ прыпаркаваны Бэнтлі.
  
  
  Вераніка схапіла мяне за руку. "Не назаѓсёды, Нік ..."
  
  
  "Я проста завязу цябе дадому, дарагая".
  
  
  "Мне вельмі шкада", - прамармытала яна.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на нах. 'Чаму?'
  
  
  "Таму што я зрабіла гэта так ... так паспешліва".
  
  
  'А таксама?' - спытаѓ я, паціснуѓшы плячыма.
  
  
  "Разумееце, гэта чортава апоѓначы".
  
  
  "Не, ёй гэтага не бачу". - Я прытармазіѓ.
  
  
  "Паслухайце, мае бацькі... я маю на ѓвазе, яны мяне выпусцілі, але здзелка, якую мы вырашылі... ну, ёй павінна быць дома да паѓночы. Вы разумееце?'
  
  
  "Я думаѓ, табе дваццаць адзін". Калі ѓ маім голасе быѓ сарказм, то гэта таму, што я не спрабаваѓ здушыць эга.
  
  
  У нах хапіла прыстойнасці штогод. "Што ж, гэта не зусім так. Мне хутчэй дзевятнаццаць і ... кравец вазьмі! Яны больш ці менш апякуюць мяне. Я маю на ѓвазе, яны прымусілі таго псіхіятра заявіць, што я не зусім кампетэнтны, разумееце? І калі я не зраблю тое, што яны кажуць, яны могуць зноѓ пасадзіць мяне ѓ турму ".
  
  
  'Хіба?'
  
  
  "Я не хацеѓ гэтага казаць". Яна гаварыла ціха. "Мяне змясцілі ѓ гэты дом, а потым... потым адмены. Наогул не было прычын. Яе...
  
  
  ... Дзверы "Бэнтлі" са злавесным бавоѓнай зачыніліся. Генры падышоѓ да маёй машыне, як вялікая гара.
  
  
  Вераніка адкрыла дзверы збоку, затым нахілілася ѓ бок і хутка засунула мову мне ѓ вуха. "Я патэлефаную табе заѓтра", - прашаптала яна і выйшла.
  
  
  Яе таксама збіраѓся выйсці, але Генры прыхінуѓся да маёй дзень, яго твар ѓпала ѓ адкрытае акно, як перезревшая месяц.
  
  
  "У цябе ёсць дзесяць секунд, каб разгарнуцца і знікнуць", - прахрыпеѓ ён.
  
  
  Пры іншых пры іншых абставінах яе б кінуѓся вакол машыны і кінуѓ эму выклік, каб прымусіць мяне сысці. Але я бачыѓ, як Вераніка ѓжо пакорліва сядзела на заднім сядзенні "бэнтлі", і гадзінны ѓ футравай куртцы падышоѓ да мяне са стрэльбай напагатове.
  
  
  Думаю, яго мог бы справіцца з імі абодвума; у нейкім сэнсе гэта мая праца. Але, падобна, не было асаблівага сэнсу пачынаць бойку з-за вар'яцкай багатай дзяѓчыны, у якой, верагодна, удзельнічала б і мясцовая паліцыя - таму што, калі б яго біѓся з гэтымі двума, да таго часу, калі мы скончылі, верагодна, былі б смяротныя выпадкі. Генры быѓ занадта вялікім, каб з ім справіцца, не нанёсшы смяротных удараѓ, з якімі яе так добра кіраваѓся, і, наколькі яе разумею, любы чалавек, які нападае на мяне з драбавіком, таксама асуджаны.
  
  
  Таму яе зачыніѓ акно да іх тхара, пакуль гэтаму гіганту не прыйшлося адступіць, разгарнуць машыну заднім ходам і пачаць паказальнікаѓ. Але калі яе спыніѓся, каб перамясціцца наперад, яе пачуѓ сухі смяшок, які, па-відаць, пачуѓся з задняга сядзення Bentley. Гэта была не Вераніка; гэта быѓ відавочна мужчынскі гук. А потым пачуѓ яе невыразнае мармытанне таго ж голасу, якое беспамылкова скончылася словамі "Нік Картэр".
  
  
  Мне гэта зусім не падабалася. У Вестбуше яе не выкарыстаѓ сваё сапраѓднае прозвішча. Ёй ніколі гэтага не раблю, калі знаходжуся ѓ адпачынку.
  
  
  Другая кіраѓнік
  
  
  Яе планаваѓ вярнуцца ѓ Вашынгтон на наступны дзень, але не збіраѓся гэтага рабіць. Таму, калі Вераніка ня патэлефанавала, мне было няцяжка ѓгаварыць сябе застацца яшчэ трохі. У пачатку другі дзень - усё яшчэ чакаючы званка - я быѓ у амаль закінутым холе ліжа да вечара.
  
  
  "На сёння хопіць?" - спытаѓ мяне Дрэды.
  
  
  'Так.' Яе рассеяна выпіѓ свой цёплы ром і паглядзеѓ на дзверы вестыбюля. Нарэшце, яе ѓсвядоміѓ, што малады бармэн задуменна глядзіць на мяне, і вырашыѓ, што я павінен гуляць сваю ролю ѓ абодва канца. "Ой, дзяѓчына", - пачаѓ я.
  
  
  Дрэды кіѓнуѓ, ухмыляючыся. "Гэтая бландынка?"
  
  
  'Так. Яна частцы сюды ходзіць?
  
  
  "Бачыѓ некалькі разоѓ. Не ѓ апошнія некалькі дзён.
  
  
  - Але часткі ці яна прыходзіла за гэтым? Да таго, як я сустрэѓ яе?
  
  
  "Божа, няма. Яе, бачыѓ яе толькі некалькі начэй таму ".
  
  
  Яе ѓсміхнуѓся. "А інакш, я думаю, яна б заѓважыла цябе".
  
  
  "Ну, ведаеш што, Нік".
  
  
  "Я думаѓ, яна прыязджала сюды каля месяца".
  
  
  Дрэды рашуча пакруціѓ галавой. 'Не, гэта не так. Два, можа, тры дні да заѓчарашняга дня. Як прайшло?'
  
  
  Я не адказаѓ. Гэтага ён таксама не чакаѓ. Ён проста ѓсміхнуѓся і схапіѓ маю пустую кружку, каб прыгатаваць новы напой.
  
  
  Некаторы час праз, раннім вечарам, яе быѓ у сваім пакоі і хацеѓ лепшы маршрут да аэрапорта Бостана, дзе яе мог бы перасесці ѓ Вашынгтоне, калі зазваніѓ тэлефон.
  
  
  Яе, ведаѓ, што гэта Вераніка, яшчэ да таго, як узяѓ трубку. 'Прывітанне?'
  
  
  'Нік?' Яе голас быѓ напружаным і ціхім.
  
  
  'Так.'
  
  
  "Ты мне патрэбен."
  
  
  "Гэта добра, дарагая".
  
  
  "Я маю на ѓвазе, што ты мне патрэбен ..."
  
  
  "Ты ведаеш, дзе яе".
  
  
  'Вы не разумееце!' Гэй, удалося ѓсхліпнуць, не падвышаючы галасы.
  
  
  "Тады растлумач мне гэта". Яе таксама гатэль ee, але не хацеѓ гэтага паказваць.
  
  
  "Яны збіраюцца, і... о, Нік, дапамажы мне!"
  
  
  "Якія цяжкасці?"
  
  
  "Слухай, калі я не выберусь адсюль сёння ѓвечары, яны зробяць гэта зноѓ. Яны замыкаюць мяне! О, Нік, выцягні мяне адсюль, пакуль яны не... -
  
  
  Яе голас быѓ перапынены рашучым пстрычкай трубкі.
  
  
  Яе не разважаѓ, кладучы трубку. Тэлефонная кампанія нас адключыла; гэта быѓ хто-то ѓ тым дом за высокай сцяной.
  
  
  Яе вагаѓся некалькі мін, але сапраѓды не сумняваѓся ѓ тым, што буду рабіць. Якія маюць патрэбу ѓ дапамозе дамы - не зусім мая спецыяльнасць, але гэтая дала мне больш, чым яе гатэль. Праз некалькі секунд яе выцягнуѓ Х'юга вакол свайго чамадана і паклаѓ смяротна востры штылет у ножны сабе на руку. Затым ішла Вільгельміны, мой "Люгер" у лёгкай наплечной кабуры. Пад нейлонавай курткай, якую ёй надзеѓ па-над швэдры, яна не выпирала. Малаверагодна, што мне спатрэбіцца якое-небудзь вакол гэтых двух відаѓ зброі, але пакуль яе збіраѓся выцягнуць гэтую дзяѓчыну з хаты, было па-дурному не рыхтавацца да горшага.
  
  
  Вячэрнія лыжнікі сабраліся ѓ прыѓзнятым настроі на нізінных раѓнінах схілаѓ. Яе падняѓся на кресельном пад'ёмніку на пачатку другой паверсе, над асветленай пляцоѓкай. Больш нікога не было; пада мной у святле месяца мякка ззяѓ снег. Яе нацягнуѓ на галаву чорную ваѓняную маску з адтулінамі для вачэй і rta. Можа, белай маскі была б лепш, але яе не шталь ee шукаць. Акрамя таго, яе сумняваѓся, што змагу нават незаѓважна праслізнуць ѓ камуфляжы па гэтаму шырокаму снежным полі, з месяцовым святлом і пражэктарамі на стогны вакол дома.
  
  
  Яе спусціѓся, пракладаѓ сабе шлях налева і рабіѓ павольныя, асцярожна кантраляваныя павароты, пакуль не наткнуѓся на сцяну. Ёй застаѓся за дрэвамі, і паглядзеѓ на гэта месца. Далёка ѓнізе былі вароты, а перад домам стаяѓ вартавы, які то і справа быѓ рукамі, каб сагрэцца. Не было ніякага устаноѓ даведацца, ці ёсць у сцены іншыя часавыя або няма, таму яе нават не спрабаваѓ гэтага зрабіць. Між іншым, без сумневу, была электрычная сігналізацыя, і ѓ мяне не было часу, каб старанна даследаваць гэты лейцара.
  
  
  Назіраючы паѓгадзіны, яе прыйшоѓ да высновы, што ля варот стаіць толькі адзін гадзінны; Падобна, ён нас з хема не размаѓляѓ, і нідзе не было ніякіх слядоѓ машыны.
  
  
  Моцна штурхнуѓшы дубінкі, яе спусціѓся з пакатага схілу. Выйшаѓшы з-за дрэѓ, яе падняѓ лыжы, замахаѓ рукамі і выдаѓ прыглушаны крык. Яе спадзяваѓся стварыць ѓдалую иммитацию лыжніка, які страціѓ кантроль над сваімі рухамі. Яе, паслізнуѓся і, спатыкнуѓшыся, накіраваѓся да гаѓптвахце. Затым згарнуѓ яе, відавочна, страціѓшы раѓнавагу, і кінуѓся адкрытыя k стагнаць. Незадоѓга да таго, як я дабраѓся туды, яго крыху збочыѓ, каб сутыкненне было не такім моцным, як здавалася. Яе, упаѓ, бездапаможна тузаючы нагу, крычучы:
  
  
  "О божа, О божа, о, божа!"
  
  
  Затым яе гучна застагнаѓ, iso усіх сіл паспрабаваѓ устаць і зноѓ упаѓ. 'Вызначыць мне!' Яе слаба застагнаѓ. Гадзінны мяне заѓважыѓ. З стрэльбай напагатове, ён зрабіѓ некалькі крокаѓ да мяне, затым завагаѓся.
  
  
  Яе зноѓ застагнаѓ.
  
  
  Гадзінны панёсся да мяне па снезе. Яе ляжаѓ нерухома, чакаючы, што ён падыдзе да мяне. Было важна высветліць, ці сапраѓды ён адзін. Але здавалася, што эга не турбуе нічога, акрамя мяне. Ён падышоѓ, спыніѓся і дазволіѓ стрэльбы павіснуць на руцэ.
  
  
  "Ты ѓ парадку, мужык?"
  
  
  Гэта быѓ дурны лейцара, але ёй адказаѓ.
  
  
  "Я думаю, што зламаѓ шчыкалатку", - сціснуѓ яе зубы. 'Ах, так?'
  
  
  "Калі вы можаце дапамагчы мне ѓстаць ..." - яе здаваѓся настолькі бездапаможным, наколькі гэта было магчыма.
  
  
  Гадзінны паківаѓ галавой. "Я не лекар, чувак".
  
  
  "Ну, ты пакінеш мяне галасаваць так?"
  
  
  Ён сумняваѓся. "Ты не павінен быѓ тут катацца на лыжах, чувак. Гэта не гарналыжны схіл ".
  
  
  "Як быццам я не ведаю! Яе проста не мог утрымаць гэтыя праклятыя лыжы ѓ правільным кірунку ".
  
  
  "Ну ..." Гадзінны падышоѓ ліжа.
  
  
  "Вы можаце патэлефанаваць у лыжны домік?" - умольна спытаѓ я. 'У гатэль? Так можа прыйсці доктар?
  
  
  "Я дапамагу табе ѓстаць, чувак, але я не магу даць табе тэлефон". Ён паказаѓ галавой у бок гаѓптвахты. "Там няма тэлефона, толькі сувязь з домам".
  
  
  Добра, сказаѓ яе сам і працягнуѓ яму руку. Ёй дазволіѓ эму схапіць мяне за запясце, затым схапіѓ эга і пацягнуѓ наперад, праз маю галаву. Яе, перакаціѓся з ім, павярнуѓся і прызямліѓся эму на грудзі. Перш чым ён зразумеѓ, што адбываецца, яе вырваѓ вінтоѓку па эга рук і прыціснуѓ мозгу да эга вуха.
  
  
  "Адзін гук, адно рух, - зароѓ я, і ім трэба будзе адправіцца ѓ Нью-Гэмпшыр, каб знайсці другую палову тваёй галавы ". Ён не рухаѓся, але пад маім каленам дрыжаѓ, як трусік ѓ пастцы.
  
  
  'Плот. Як ён адкрываецца? '
  
  
  Ён сказаѓ, і калі яго ткнуѓ эга ствалом вінтоѓкі, ён патлумачыѓ, як спрацоѓвае сігналізацыя, калі два ключа павернутыя не ѓ правільным парадку. Яе выняѓ ключы па эга кішэні і дазволіѓ эму ѓстаць. З капюшонам футра эга ѓ адной руцэ ѓ яе, пайшоѓ з ім да брамы. Яе, паглядзеѓ на тэлефон на гаѓптвахце, і вырашыѓ не чапаць эга; калі выдерну эга праз сцены, можа прагучаць сігнал трывогі ...
  
  
  Правады ішлі па замках брамы; Яго загадаѓ гадзіннага адкрыць ih. Ён вагаѓся, але калі паказаѓ яе эму палец на спускавым кручку, ён павярнуѓ ключы ѓ правільным парадку. Затым яе дазволіць прикладу стрэльбы прызямліцца на яго чэрап, зацягнуѓ у караулку і праслізнуѓ праз адкрытыя вароты.
  
  
  Дарога вілася праз зараснікі высокіх соснаѓ, якія зачыняюць месяц. Снег быѓ расчышчаны, так што былі бачныя бетонныя пліты са стыкамі залітымі гудронам. Яе асцярожна пайшоѓ па пад'язной дарожцы, не адрываючы погляду ад далёкіх агнёѓ вялікага дома. Яе, успомніѓ, як Вераніка казала пра "брыдкіх пастках", і супраціѓляѓся парыву нырнуць у цень па абодва бакі. А потым пада мной павалілася пад'язная дарожка.
  
  
  Менш за ѓсё вы чакаеце, што вялікая бетонная каса ѓпадзе пад вамі, як нітка арэляѓ, але гэта адбылося. Раптам яе саслізнуѓ у апраметную цемру, не ѓ сілах ніяк сябе ѓтрымаць.
  
  
  Святла не было зусім, вакол мяне была толькі халодная волкасць. Яе, працягнуѓ рукі і намацаѓ камяні па баках. Гэта быѓ шырокі тунэль, і падлога пад маімі нагамі быѓ брудным. Дзе-то перада мной пачуѓся ѓстойлівы пранізлівы гук. Я пайшоѓ у напрамку гуку; гэта ѓсё, што я мог зрабіць.
  
  
  Бруд, або што-то ѓ гэтым родзе, была мне па шчыкалатку, калі яе дабраѓся да абодва канца тунэля. Назаѓжды мной быѓ люк, вакол тоѓстых дошак. Яе не спрабаваѓ адкрыць яго. Ёй быѓ упэѓнены, што хто-небудзь прыйдзе штогод на мяне.
  
  
  Люк адкрываѓся доѓга. Тым часам яе вярнуѓся ѓ тунэль, прыгнуѓшыся ѓ поѓнай цемры, гледзячы ѓ абодва бакі. Ніхто не падыходзіѓ з боку абвалілася бетоннай пліты, таму яе, вырашыѓ, што гэта праца гадзіннага - абслугоѓваць гэты бок.
  
  
  А потым з'явіѓся сяргей. У адкрыты люк спускалася вяровачная лесвіца.
  
  
  Калі яе панцыр па гэтым шляху ѓцёкаѓ, у мяне ѓ руцэ была Вільгельміны. Праз адтуліну не было відаць асоб, але я быѓ гатовы страляць ва ѓсё, што з'яѓлялася.
  
  
  Яе з цяжкасцю падняѓся наверх, так як мне трэба было трымаць "Люгер" напагатове, і першае, што я ѓбачыѓ, было твар Веранікі. Яна смяялася.
  
  
  А потым яе ѓбачыѓ які стаяѓ побач з ёй мужчыну, які амаль не ѓсміхаѓся, але, па меншай меры, усміхаѓся цяпер, што само па сабе было выдатна.
  
  
  "Прывітанне, Нік", - сказаѓ мужчына.
  
  
  Яе веданне эга. Эга звалі Хок, ён мой бос, і яго ледзь не застрэліѓ эга на месцы.
  
  
  
  Кіраѓнік 3
  
  
  
  
  Дэвід Хок - мужчына гадоѓ пяцідзесяці або шасцідзесяці - ніхто не ведае напэѓна, - з рэдкімі сівымі валасамі і суровым тварам святара Новай Англіі. Эга шведаѓ у асноѓным па прафесарскага твіді, але незажженная цыгара, якую ён звычайна жуе, надае эму выгляд сталага дзяржаѓнага дзеяча. Карацей кажу, Хок - чалавек, якога нялёгка здзівіць - ні ѓ якім выпадку.
  
  
  "Вы збіраецеся страляць вакол гэтай штукі?" - спакойна спытаѓ ён, паказваючы на Вильгельмину. "Калі няма, прыбяры гэта".
  
  
  Яе гэта зрабіѓ. - "Што, кравец вазьмі, адбываецца?" Эга тонкогубый рот скрывіѓся. "У цябе было амаль трыццаць секунд, Нік; ты ѓжо павінен быѓ гэта зразумець ".
  
  
  Можа быць, але не зусім. "Вераніка, - я паглядзеѓ на дзяѓчыну, - яна хто-то вакол нас?"
  
  
  Хоук кіѓнуѓ. "Вучаніца, але, здаецца, у нах усё добра".
  
  
  Яе агледзеѓ пакой; былі кніжныя шафы і тоѓсты цёмна-чырвоны дыван. Вокны адсутнічалі. Яе пачаѓ гэта разумець.
  
  
  "Такім чынам, гэта наш навучальны цэнтр".
  
  
  Хоук кіѓнуѓ. 'Апошні. Дарэчы, наконт папярэдняга гаспадара Вераніка была права; ён быѓ бутлегер, а пазней шталь буйным кантрабандыстам гераіну. Калі б вы паспрабавалі пералезці праз сцяну, жалезныя шыпы вылецелі б і прабілі ваша цела. Яе рады, што ѓ цябе хапіла розуму прайсці праз вароты. І, дарэчы, скачуць паѓсюль міны, па абодва бакі ад праезнай часткі ".
  
  
  Яе, ведаѓ, што гэта было: прылады, прыводныя ѓ рух крокам, прымушаюць ih падскокваць і выбухаць ѓ паветры, пасылаючы смяротны горад ва ѓсіх кірунках.
  
  
  "Вы абавязкова страціце тут шмат вучняѓ", - заѓважыѓ я. Хоук паківаѓ галавой. "Пакуль нам аднаго. Скачуць міны не цалкам зараджаныя, і мы проста казалі нашым людзям не спрабаваць пералезці праз сцяну. Як ты ведаеш, Нік, сцены звычайна не лепшы спосаб увайсці ѓ старанна ахоѓваецца дом.
  
  
  Ёй кіѓнуѓ.
  
  
  "Такім чынам, сёння вы вельмі добра выступілі. Мы глядзелі па тэлевізары ".
  
  
  Гэта было ѓ дом. У дом з такімі мерамі бяспекі ѓсюды павінны быць тэлевізійныя маніторы.
  
  
  "Добра, што ты не забіѓ гадзіннага", - сказаѓ Хоук.
  
  
  "Што, калі б яе захацеѓ?"
  
  
  "Мы б спынілі цябе, Нік. Ля брамы есць гучнагаварыцель, і яе б своечасова шырокай краінай, вас да парадку.
  
  
  "Ты спадзяваѓся на гэта."
  
  
  Хоук самаздаволена кіѓнуѓ, і я ведаѓ, што ён мае рацыю.
  
  
  "Добра, цяпер ты тут", - сказаѓ ён. "Давайце прыступім да справы."
  
  
  З таго моманту, як яго эга, убачыѓ, яе, зразумеѓ, што гэта галасаванне-галасаванне павінна адбыцца. Яе, успомніѓ, што менавіта Хоук прапанаваѓ мне ѓ якасці месца адпачынку Вестбуш.
  
  
  Вераніка ѓстала. На ёй быѓ брючный касцюм, яе валасы былі сабраныя ѓ шыньены на патыліцы, і яна выглядала - ну, можна сказаць, на некалькі гадоѓ старэйшыя за шаснаццаці. Яе вочы не глядзелі на мяне, але я яе бачыѓ чырвоныя плямы на яе шчоках.
  
  
  Ястраб нічога не сказаѓ, пакуль яна не выйшла праз пакоі. Затым ён нахіліѓся наперад у скураным крэсле, сашчапіѓшы рукі разам і паклаѓшы локці на калені.
  
  
  "Хто-небудзь у Вестбуше ведае, хто вы, Нік?"
  
  
  Яе, паківаѓ галавой. 'Ніхто. Мяне клічуць Нік Уолтон. Адзіны чалавек, з якім яе размаѓляѓ - акрамя Веранікі - гэта бармэн ѓ гатэлі. Аднойчы ён спытаѓ мяне пра гэта, і ёй назваѓся эму гэтым імем і сказаѓ, што займаюся міжнароднымі інвестыцыямі ".
  
  
  'Добра. Вы можаце выкарыстоѓваць гэта імя ѓ Doublé Cay ".
  
  
  Яе ніколі не чуѓ пра Дублі-Кей.
  
  
  "Гэта пара невялікіх выспаѓ на Багамах", - патлумачыѓ Хоук. "Адзін цалкам развіты - там ёсць новы гатэль і стары імёнамі, якія былі тут з пачатку стагоддзя. На адным востраве будуюць яшчэ больш гатэляѓ і мост, які злучае востраѓ ".
  
  
  Яе чакаѓ, што ён працягне. І, як звычайна, ён перайшоѓ да іншай тэме.
  
  
  "Я падрыхтаваѓ гэта мерапрыемства для цябе, таму што мне трэба было пераканаць сябе ѓ некалькіх рэчах, Нік".
  
  
  'Так.' - Я быѓ агентам з AX дастаткова доѓга, каб не дзівіцца таму, што рабіѓ рэжысёр. Мы не былі нам ЦРУ, нам ФБР, і вы б нават не маглі б назваць нас чым-то сярэднім. Мы проста існавалі, невялікая група спецагентов, якія робяць тое, што ніхто ва ѓрадзе ніколі не думаѓ нават, а Хок вёѓ справы. Эга суседзі ѓ Джорджтаѓн думалі, што ён прэзідэнт малавядомага фонду.
  
  
  "Перш за ѓсё, - сказаѓ ён, - уставаѓ лейцара аб тым, каб паладзіць з маладымі людзьмі з доѓгімі валасамі. Вераніка сказала мне, што ѓ "Выдатным вар'яцтве" ты быѓ супер стромкім ".
  
  
  Прыйшлося ѓсміхнуцца. 'Добра.'
  
  
  "А потым паѓстала праблема патрапіць у гэтую крэпасць. Гэта было нетолькі, праѓда? Але вы зрабілі гэта. У мяне былі сумневы, Нік.
  
  
  Яе люта паглядзеѓ на яго; ён не меѓ права так са мной размаѓляць.
  
  
  "Добра, добра", - пасьпешліва працягнуѓ Хоук. "Вы прайшлі абодва тэсту, і цяпер ідзіце далей. Дабл-Кей, Нік. І Грейды Ингерсолл.
  
  
  Гэта быѓ шок. Грэди Ингерсолл быѓ, бадай, самым багатым чалавекам у свеце, мільярдэрам ва ѓзросце каля пяцідзесяці гадоѓ, які ѓ апошнія гады шталь пустэльнікам.
  
  
  Яе, чакаѓ, пакуль Хоук рушыць далей.
  
  
  - Грэди Ингерсолл, - прагудзеѓ Хоук, нібы чытаѓ па тэчках, хоць перад ім нічога не было, - эга узрост пяцьдзесят сем, пяць футаѓ восем цаляѓ, каля нумарах фунтаѓ. Мае шэсць роду, у асноѓным кіназорак. Зрабіѓ стан у будаѓнічай кампаніі свайго бацькі, якую той заснаваѓ у канцы 1930-х гадоѓ. Груба кажу, спекулянт. Эга грамадства мелі справу з суднаходнымі кампаніямі, выраблялі уніформу, збожжасховішчы, нафтаправоды - божа, гэты чалавек нават зарабляѓ грошы на вытворчасці фільмаѓ. Пілатаваѓ бамбавік падчас пачатку другой сусветнай вайны, двойчы быѓ кароткім над Германіяй, адзін раз збег, але пачала другі раз быѓ змешчаны ѓ лагер для ваеннапалонных у абодва канца вайны. Сёння ён з'яѓляецца інвестарам у многіх кампаніях - буйным інвестарам, што ѓ многіх выпадках азначае, што ѓ яе дамінуючы цікавасць ".
  
  
  Усё гэта яе, ведаѓ пра Грейды Ингерсолле... Некалькі гадоѓ таму ён пайшоѓ у аддалены раён Нью-Мексіка - самы вядомы пустэльнік ѓ гісторыі. У гэтыя дні ніхто не бачыѓ, эга, за выключэннем эга "палацавай варты" з суровых мужчын, якія былі эга адзіным прамым кантактам з вонкавым светам.
  
  
  "Эга апошняя інвестыцый, - працягнуѓ Ястраб, - была ѓ аэракасмічнай фірме Ultimate Dynamics. Ингерсолл валодае большасцю акцый, таму ён галоѓны. І з-за гэтага Ніка, Пентагон і Белы дом грызуць пазногці ".
  
  
  'Што ты маеш на ѓвазе?'
  
  
  Хоук змрочна ѓсміхнуѓся. "Калі да ѓлады прыйшла кампанія Ingersoll, Ultimate Dynamics ѓносіла апошнія штрыхі ѓ самую складаную сістэму навядзення ракет па калі-небудзь вынайдзеных. Карацей кажу, яна можа даследаваць мясцовасць унізе і карэктаваць курс ракеты на шляху з большай дакладнасцю, чым гэта мог бы зрабіць пілот-чалавек; ён можа выяѓляць ракеты-перахопнікі і страляць па іх сваімі сродкамі абароны. Але найбольш важным дасягненнем з'яѓляецца тое, што прылада можа вызначаць эфект ад папярэдніх ракет, а затым ляцець страляць па другарадным або нават троесным мэтам ".
  
  
  "Іншымі словамі, - сказаѓ я, - гэтая штука можа зрабіць практычна ѓсё, што можа чалавек-пілот".
  
  
  'І больш. Гэта трэцяя здольнасць, якая займаецца робіць эга неацэнным. У нашы дні шмат кажуць аб празмернасцях - колькі разоѓ мы можам сцерці Расію ці Кітай з карты, у параѓнанні з тым, колькі разоѓ яны могуць сьцерці нас з карты. Але з гэтым прыладай больш няма неабходнасці запускаць пяць ці шэсць ядзерных боегаловак па адной, і ён жа мэты; як толькі першая завершыць сваю місію, іншыя могуць нацэльвацца на іншыя мэты. Такім чынам, вы можаце сабе ѓявіць, што гэтая сістэма навядзення будзе значыць для больш слабой сілы ".
  
  
  Яе, вядома, мог сабе гэта ѓявіць. Толькі Злучаныя Штаты і Савецкі Саюз валодалі ядзернай моцай, каб знішчыць значную частку свету, але прылада Ultimate Dynamics дазволіць любы умерана развітой краіне - такі, як Кітай - дасягнуць ядзернага малюе, нават калі яна валодала толькі невялікі доляй ядзернай энергіі. колькасць ракет.
  
  
  Залішне казаць, што прылада з'яѓляецца цалкам сакрэтнай і кантралюецца з захаваннем строгіх мер бяспекі. У цяперашні час яно называецца "Дрикоппер", што зусім не вар'яцкае імя ".
  
  
  "Я мяркую, сэр, Вашынгтон занепакоены дачыненнем Ингерсолла да гэтага".
  
  
  'Дакладна. Грэди Ингерсолл пераехаѓ у Дублі-Кей амаль год таму. Ён валодае астраѓкамі, і адна па эга кампаній ih развівае. Ингерсолл жыве ѓ старой гасцініцы, аб якой ёй казаѓ... - Хоук спыніѓся і падышоѓ да асаблівых старомодному стала. Ён узяѓ згорнутую карту і тоѓсты карычневы канверт, затым паклікаѓ мяне да стала і разгарнуѓ карту. Два астраѓка мелі форму ныркі, з шырокімі выгнутымі бухтамі, звернутымі адзін да аднаго. На аэрафотаздымках былі бачныя будаѓнічыя працы на адным вакол двух астравоѓ, які, як сказаѓ мне Хоук, называѓся Востравам Страшнага суда. У іншым, званым Востравам ђваскрасення, знаходзіѓся шырокі гасцінічны комплекс з басейнам, тэніснымі кортамі і полем для гольфа. Побач з басейнам, ледзь прыкметным скрозь густыя пальмы і іншую расліннасць, было накід яшчэ аднаго будынка побач з круглай лагунай.
  
  
  "Гэта гасцініца" Дублоны ", - сказаѓ Ястраб, паказваючы на амаль ѓтоеную структуру. "Яна аддзеленая ад астатняй часткі выспы сцяной і абсталявана звычайным электронным абсталяваннем і ѓзброенай аховай. Ингерсолл знік за гэтай сцяной, калі дабраѓся да Дублі-Кей, і больш не паказваецца ".
  
  
  "Хто-небудзь калі-небудзь быѓ ѓсярэдзіне?"
  
  
  "Я вярнуся да гэтага праз хвіліну. Галоѓнае, што за ѓвесь гэты час Ингерсолла асабіста ніхто не бачыѓ, акрамя групы эга памочнікаѓ. І гэта яшчэ адзін падстава для турботы ".
  
  
  Яе не перабіваѓ эга пытаннямі.
  
  
  "За апошні год, - працягнуѓ Ястраб, - эга памочнікаѓ змяніѓся аднаго за іншым. Усе папярэднія памочнікі былі ад сарака да пяцідзесяці, у асноѓным мужчыны, якія разглядаюць кіруючыя пасады ѓ фірмах Ингерсолла. Але не больш. На дадзены момант ih шасцёра, усе маладыя, па-відаць, гадоѓ дваццаці, з доѓгімі валасамі. Адна вакол іх - жанчына. Яе чуѓ, прыгажуня. Яе аѓтаматычна усміхнуѓся і дазволіѓ свайму босу працягнуць.
  
  
  "Хоць усе яны выглядаюць амерыканцамі, у іх ёсць пашпарты некалькіх краін Еѓропы і Лацінскай Амерык. Пакуль што нам не ѓдалося што-небудзь прад'явіць ім, але, з іншага боку, інфармацыі пра іх мала ".
  
  
  Хок выцягнуѓ вакол карычневага канверта паѓтузіна тонкіх тэчак і працягнуѓ мне. Яе прагартаѓ ih і сфакусаваѓся на фотаздымках 18 x 24 у справах. Пяцёра падобных аднаго на аднаго з маладых людзей - чатыры бландынка і адзін з цёмнымі валасамі, - і эфектна прыгожая цёмнавалосая жанчына. У рэшце рэшт ёй сказаѓ без энтузіязму: "Думаю, яе разумею, да чаго ѓсё ідзе. Вы хочаце, каб гэтых людзей праверылі ".
  
  
  "Значна больш, чым гэта. Гэтыя маладыя людзі - мы называем ih "інтымнай шасцёркай" - адзіныя, хто мае прамы кантакт з Ингерсоллом. О, ён сапраѓды тэлефануе дырэктарам сваіх розных кампаній і робіць гэта больш-менш рэгулярна, і староннія бачылі, эга...
  
  
  - Але вы толькі што сказалі... -
  
  
  Хоук падняѓ руку. 'Ціха. За апошнія некалькі месяцаѓ Ингерсолл нечакана ператварыѓся ѓ добразычлівага гаспадара. Ты мог бы таксама гэта сказаць. Вялікая колькасць маладых людзей, якія спыняюцца ѓ гатэлі Doublé Cay побач з Doubloon, якіх прыцягваюць надзвычай нізкія тарыфы для моладзі, як яны гэта называюць. Часткі памочнікі Ингерсолла выбіраюць групу, каб запрасіць ih ѓнутр сцен на yahoo, якія нібыта э-э ... не забароненыя. Гасцям падаюць лепшую марыхуану і гашыш, напоі і музыку, а таксама дазваляецца купацца ѓ лагуне. Вы можаце сабе ѓявіць, што вакол гэтага атрымаецца. І голас наступае кульмінацыя: час ад часу на сцэне з'яѓляецца Ингерсолл. Ён стаіць на свайго роду балконе за тоѓстай шкляной перагародкай, звяртаецца да сваіх гасцей праз гучнагаварыцель - і часткі выбірае адну вакол дзяѓчат, каб яна наведала эга асабіста ".
  
  
  Шчыра кажу, мне гэта падалося разумным. У рэшце рэшт, можна было чакаць, што мужчына з такімі грашыма хоча павесяліцца, і ёй так і сказаѓ.
  
  
  "Толькі не Грейды Ингерсолл".
  
  
  Ёй быѓ настроены скептычна. Мужчына, які мае шэсць шлюбаѓ і некалькі шырока вядомых адносін, не супраць выбраць для yahoo спелую і маладую дзяѓчыну.
  
  
  "Але Ингерсолл, - патлумачыѓ Хок, - заѓсёды быѓ вельмі скрытным чалавекам. Усё, што ён рабіѓ у маладыя гады, было зроблена максімальна асцярожна; ён не хацеѓ агалоскі, і, вядома ж, не рабіѓ публічных відовішчаѓ ".
  
  
  Яе адгадаѓ. - 'Старасць?'
  
  
  "Магчыма, але малаверагодна. У рэшце рэшт, ён не такі wouldnt і стары.
  
  
  Яе, падумаѓ, што злавіѓ у голасе Тетеревятник нотку абароны, але не звярнуѓ на гэта эга увагі.
  
  
  "Тады як ты думаеш, што гэта?"
  
  
  Кіраѓнік АХ паглядзеѓ на мяне, абапіраючыся на крэсла абедзвюма рукамі. "Альбо з галавой Грейды Ингерсолла здарылася што-то сур'ёзнае, альбо гэты чалавек не Грейды Ингерсолл".
  
  
  Перш чым з ёй што-то сказаѓ, наступіла доѓгае маѓчанне. "Але вы кажаце мне, што эга бачылі".
  
  
  "Толькі ад гэтай інтымнай шасцёркі і сук маладых людзей нельга чакаць, што ты даведаешся, што небудзь пра цяперашні час у Ингерсолле ".
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. "А што наконт дзяѓчат, якія ён абраѓ?"
  
  
  "Наколькі нам вядома, ih было сем. Усе без выключэння яны пакінулі востраѓ адразу потым ... пабачэння ... на адным самалётаѓ па Ингерсолла. Мы знайшлі адну ѓ камуне хіпі ѓ Мексіцы. Яна клянецца, што яны толькі размаѓлялі і што Ингерсолл даѓ гэй дзесяць тысяч даляраѓ, перш чым яе пасадзіць у самалёт.
  
  
  Яе сьвіснуѓ. "Дзесяць тысяч за балбатню".
  
  
  Хоук крыва ѓсміхнуѓся. "І, мабыць, маѓчала".
  
  
  "А як наконт званкоѓ з Ингерсолла? Добра эга ведаюць людзі, з якімі ён размаѓляе?
  
  
  Мой бос нахмурыѓся. 'Так. Большасць эга ведае. І ніхто не хоча верыць, што чалавек, які тэлефанаваѓ, - ашуканец. Нам нават удалося атрымаць адбітак галасы з тэлефонам, і... ну, гэта было непераканаѓча ".
  
  
  "Я думаѓ, што галасавыя раздрукоѓкі цалкам прымальныя ѓ якасці ідэнтыфікатара".
  
  
  'Не зусім так. У нас ёсць запіс паказанняѓ сведак Ингерсолла некалькі гадоѓ таму перад камітэтам Кангрэса, і гэты голас, здаецца, адпавядае голасу нядаѓняга. Але ёсць адрозненні. Радыётэлефон на выспах для пачынанняѓ, не заѓжды вельмі выразны ".
  
  
  'На самай справе. Тады вы хочаце, каб яе ведае, ці сапраѓды гэты чалавек Ингерсолл, ці не так?
  
  
  "Гэта адзін момант. Вядома, калі ён можа быць самазванцам, вам таксама неабходна ѓсталяваць, што здарылася з гэтым Ингерсоллом. У любым выпадку вам трэба высветліць, хто на самай дэла члены "інтымнай шасцёркі", якія ih матывы і як яны ѓплываюць на Ингерсолла ".
  
  
  - Як вы думаеце, ці можа быць якая-небудзь сувязь паміж імі і Трехголовым?
  
  
  "Мы яшчэ гэтага не ведаем. Але пакуль існуе такая магчымасць, мы абавязкова павінны гэта высветліць ".
  
  
  "Я мяркую, што быѓ апрабаваны прамы падыход".
  
  
  'Так. Міністр абароны асабіста паспрабаваѓ звязацца з Ингерсоллом, і два нядзелях таму одзіна вакол бліжэйшых дарадцаѓ прэзідэнта прыляцеѓ у Дублі-Кей. Але Ингерсолл адмовілася ih прымаць або размаѓляць з імі. Ён прыватны грамадзянін, Нік, і ѓрад не можа прымусіць эга пакінуць прытулак ".
  
  
  "Я мяркую, эга мільярды не маюць да гэтага ніякага дачынення", - саркастычна сказаѓ я.
  
  
  "Гэта не ѓплывае на нас. Вы ведаеце сваё заданне. Ёсць яшчэ некалькі дэталяѓ, якія трэба абмеркаваць, а затым вы адправіцеся на поѓдзень. Дабярыся да Ингерсолла, Нік. Даведайцеся, што нам трэба ведаць ".
  
  
  - А калі гэта адмоѓна? Калі гэта звязана з Трехголовым?
  
  
  - Тады спыні яго. На тваё меркаванне.
  
  
  'У любым выпадку?'
  
  
  Хоук кіѓнуѓ. "Я не пасылаю туды агента AX ѓ рангу Killmaster толькі для таго, каб задаць некалькі пытанняѓ".
  
  
  Што да мяне, то я сумняваѓся; заданне здавалася даволі простым, калі не сказаць звычайным - і гэта быѓ пачатку другі раз за некалькі дзён, калі яе дапусціѓ сур'ёзную памылку ѓ меркаваньні.
  
  
  
  Кіраѓнік 4
  
  
  
  
  Інструкцыі занялі менш трох гадзін, і яшчэ не было поѓначы, калі яе пакінуѓ асабняк. Гадзінны сарамліва ѓсміхнуѓся мне і паказаѓ на мае лыжы, прислоненные да гаѓптвахце. Яе гатэль папрасіць прабачэння перад ім, але не шталь; ён ведаѓ, што эга чакала, і гэтага было больш, чым ёй мог сказаць.
  
  
  Яе чакаѓ зноѓ убачыць Вераніку перад ад'ездам, але яна не з'явілася. Напэѓна, так было лепш. Цяпер яе ведаѓ, што яна амелы на ѓвазе ѓ машыне, на гэтай заснежанай вяршыні пагорка, і яе мог абысціся без ee беспарадкаѓ або непадпарадкавання - якое б плане яна нас прыняла пасьля таго, як захапілася сакрэтнай місіяй.
  
  
  Яе мала спаѓ у тую ноч. Нягледзячы на тое, што мой нумар знаходзіѓся на другім баку гатэля, у месцах, далёкіх ад хола, яе чуѓ гудзенне гітары, якое суправаджаецца няѓстойлівымі галасамі. На досвітку яе, устаѓ, апрануѓся і сабраѓ рэчы. Ён не галіѓся па інструкцыі.
  
  
  Невялікі скрутак быѓ у багажніку маёй машыны, як і сказаѓ Хоук. Калі мы размаѓлялі напярэдадні ѓвечары, эга дасталі адзін праз нашых агентаѓ. Ён утрымліваѓ некалькі рэчаѓ, распрацаваных аддзелам спецыяльных эфектаѓ AX, якія маглі б быць карысныя ѓ складанай сітуацыі. Павінна быць, работнікам аддзела Сцюарта спатрэбілася нямала вынаходлівасці, каб прыдумаць зброю і інструменты, якія можна было б схаваць у купальніку або пары сандаляѓ, але, як заѓсёды, ім гэта ѓдалося.
  
  
  Мне спатрэбілася два нядзелях, каб дабрацца да Маямі, яе зрабіѓ усё магчымае, каб запаволіць сваё перамяшчэнне. Заданне Хоука заключалася ѓ тым, каб адгадаваць густую бараду, але да пятага дня яна стала па-чартоѓску зудящей, і ён застаѓся з вусамі. Мае бакенбарды выраслі даволі хутка, і ён ведаѓ, што да канца двух тыдняѓ у мяне будзе барада, якая займаецца будзе дастатковай для паважаючага сябе прадстаѓніка рок-сцэны.
  
  
  Ёй быѓ Нікам Уолтоном, мэнэджэрам некалькіх рок-гуртоѓ. Хок выбраѓ для мяне тры групы, дзве, вакол якіх у цяперашні час гастралююць па Афрыцы і Азіі, ад імя Дзяржаѓнага дэпартамента. Іншая група была часова распушчана, і яе павінен быѓ узяць адпачынак на Дублі-Кей, пакуль група рэарганізоѓваць. Па шляху на поѓдзень - наогул пазбягаючы Вашынгтона - яе праводзіѓ вечары ѓ самых загружаных барах, якія мог знайсці, слухаючы музычныя аѓтаматы і мясцовыя комба, апускаючыся ѓ музыку і атмасферу. Яе гадзінамі заходзіѓ у музычныя крамы, запамінаючы брэнды, назвы і імёны выканаѓцаѓ.
  
  
  Да таго часу, калі яе, дабраѓся да Осла, мне здавалася, што я ведаю аб сучаснай папулярнай музыцы столькі ж, колькі сярэдні падлетак. Мае вусы раслі, і мне трэба было падстрыгчыся. Ідэальна. Мне давялося зрабіць апошні аб'езд, перш чым сесці на самалёт у Маямі. Мы з Хоуком некаторы час абмяркоѓвалі гэта, перш чым вырашылі рызыкнуць. Яны як раз рыхтавалі першыя выпрабавальныя палёты Трехголовой сістэмы на мысе кэнэдзі, ny, і мы абодва адчувалі, што я павінен атрымаць як мага больш інфармацыі па лепшых крыніц.
  
  
  Яе прыбыѓ у галоѓнае будынак комплексу НАСА як раз своечасова, каб далучыцца да экскурсіі. Мы сабраліся ѓ прахалоднай светлай прыёмнай і прайшлі праз калідор. У гэты момант мяне спыніѓ ахоѓнік у форме.
  
  
  "Прабачце мяне, сэр", - сказаѓ ён.
  
  
  Яе агледзеѓся, як і некалькі іншых членаѓ групы. 'Так?'
  
  
  "Ты водзіш сіні Форд?" Ён прачытаѓ нумарны знак.
  
  
  "Так, гэта маё".
  
  
  "Баюся, вы заблакавалі яшчэ некалькі машын. Мы былі б ѓдзячныя, калі б вы пераставілі эга ".
  
  
  "Кравец пабяры", - зароѓ я. "Калі яе там прыпаркаваѓся, іншых машын не было".
  
  
  - Баюся, што давядзецца, сэр. Калі вы не супраць.' Гэта не зусім просьба.
  
  
  'Праклён! Добра.' Яе злосна пайшоѓ назад па гулкому калідоры. Калі мы з ахоѓнікам схаваліся па ѓвазе для турыстычнай групы, ён узяѓ мяне за руку. Мы спыніліся на імгненне, огляделись. Нікога не было відаць.
  
  
  "Нам сюды, сэр", - сказаѓ ён ѓважлівых тонам, які, верагодна, выкарыстаѓ бы па адносінах да кіраѓніка НАСА.
  
  
  Ён адкрыѓ ключом нябачную дзверы без ручкі, якая займаецца была патопленая ѓ стогны. Мы хутка прайшлі па доѓгім нізкім калідоры. Тут і там былі іншыя дзень, усё з лічбамі і літарамі, але без іншых апазнавальных знакаѓ. Мы нікога не ѓбачылі, калі згарнулі за некалькі кутоѓ, спусціліся па сталёвы лесвіцы, прайшлі яшчэ дзве замкнёныя дзень, і, нарэшце, дасягнулі таго, што выглядала як глухая сцяна.
  
  
  Наском свайго бліскучага чорнага чаравіка ахоѓнік штурхнуѓ кавалак шэрага ліштвы унізе сцены. Адразу нічога не адбылося, але праз некалькі імгненняѓ уся сцяна бязгучна разгарнулася, стварыѓшы адтуліну, дастаткова вялікі, каб ён мог праслізнуць праз яго. Сцяна за маёй спіной хістанулася, і ён застаѓся адзін у маленькай пакоі з металічным сталом, двума крэсламі і вялікім люстэркам, якое павінна было быць аднабаковым. Побач з люстэркам была дзверы; Яе цярпліва чакаѓ, калі яна адкрыецца.
  
  
  "Містэр Картэр?" спытаѓ бесьцялесны голас.
  
  
  'Так.'
  
  
  "Хвілінку, калі ласка".
  
  
  Яе, усміхнуѓся ѓ люстэрка, але вырашыѓ не махаць рукой. Гэтыя касмічныя геніі схільныя ставіцца да сябе сур'ёзна, і я не магу ih вінаваціць. У іх ёсць да чаго сур'ёзна ставіцца.
  
  
  Прыкладна праз хвіліну дзверы адчыніліся, і ѓвайшлі дзве фігуры ѓ белых халатах і бездакорных тэнісных туфлях, штурхаючы перад сабой бездакорны сталевы крэсла, які яе часткі занадта бачыѓ у бальніцах.
  
  
  "Нам трэба зняць вашыя раздрукоѓкі пальцаѓ, сэр", - сказаѓ малодшы па дваіх. Нам адзін вакол іх не выглядаѓ на трыццаць, і абодва былі ѓ акулярах. Нават ih доѓгія валасы - дзесяць гадоѓ таму ih б падстрыгаѓ вожыкам - не умаляли ih мэтанакіраванасці. Яны нанеслі мне чарніла на пальцы і разгарнулі ih на паперы. Затым адзін вакол іх адчыніѓ крэсла, адкрыѓ скрыню для дакументаѓ і параѓнаѓ мае раздрукоѓкі пальцаѓ з другім наборам, затым кіѓнуѓ.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Вы наведвалі курсы зняцця адбіткаѓ пальцаѓ у Масачусецкім тэхналагічным інстытуце?"
  
  
  "Каліфарнійскі тэхналагічны інстытут", сэр", - адказаѓ старэйшы. "І няма, але мы абодва вучыліся ѓ акадэміі ФБР". Ён слаба ѓсміхнуѓся.
  
  
  Паказаѓ яе ѓ сваім здзіѓленні. "Усё тут так робяць?"
  
  
  "Сюды, сэр". Ён паказаѓ на адкрытую дзверы. "Доктар Эйвери чакае вас".
  
  
  Дзень у гэтым калідоры былі адкрытыя; у маленькіх офісах энергічныя мужчыны і некалькі жанчын у белых халатах схіліліся над чарцяжамі і тэхнічнымі кнігамі, размаѓлялі яшчэ з адным невялікімі групамі, запісваючы мелам ѓраѓненні на класных дошках. У канцы калідора мае суправаджаюць двойчы адкрылі падвойную дзверы і веления мяне ѓ кабінет і пакой для сустрэч. Мужчына за сталом здаваѓся ненашмат старэйшы за майго Эскорту, хоць эга кароткія сіваватыя валасы ледзь прыкрывалі загарэлы чэрап. "Заходзьце, містэр Картэр", - сказаѓ ён, устаючы. Ён паказаѓ мне на зялёнае скураное крэсла.
  
  
  "Мяркую, вы доктар Эйвери. Ці вы яшчэ і адміністратар? Ёй усміхнуѓся, калі спытаѓ, але ён не адказаѓ.
  
  
  "У нас мала часу, містэр Картэр. Пачнем?'
  
  
  Няма сэнсу паѓтараць усё падрабязнасці, якія ён паведаміѓ мне ѓ працягу наступнага гадзіны. Шмат было сказана аб каардынатах і спадарожнікавым картографировании, аб кампутарах, компасах, стабилизаторах і выканаѓчых механізмах, аб высоѓных планерах і датчыках, а таксама аб сістэмах абароны ад перахопу. Гэта было больш ці менш тое, што сказаѓ мне Хоук, але настолькі падрабязна, што да таго часу, калі Эйвери скончыѓ яе, адчуѓ, што сам амаль змог бы сабраць трехголовую сістэму. Ну, можа, не зусім.
  
  
  Эйвери, падобна, ён прытрымліваѓся ж ідэі; эга пары было амаль паблажлівым. "Прасцей казаць, містэр Картэр, паглядзіце на праект " Трохгаловы " так: мы запускаем батарэю мініяцюрных ракет па Арлингтона праз Потомака ѓ Вашынгтоне, акруга калумбія. Дозволительно, чатыры вакол іх нацэлены на Белы дом, нашу галоѓную мэту. Выкарыстоѓваючы мемарыял Джэферсана ѓ якасці арыентуючага, тэлекамеры выведкі ѓ кожнай ракеце ѓносяць неабходныя карэктывы. Запускаюцца ракеты супрацьракетныя; магчыма, нягледзячы на нашу сістэму абароны, адна ці дзве нашы ракеты будуць збітыя. Мы павінны ѓлічваць гэтую магчымасць, нават невялікую, калі будзе зроблена такая атака. Альбо мы знішчаем праціѓніка першым залпам, альбо для нас усё скончана. Так?'
  
  
  Ёй кіѓнуѓ.
  
  
  'Добры.Дозволительно, першая ракета, накіраваная на Белы дом, - гэта прамое трапленне. Тады іншыя ракеты не павінны паражаць тую ж мэта. Датчыкі рэгіструюць ѓдар, а затым актывуюць кампутарны механізм. Другая мэта запраграмавана ѓ сістэме навядзення. Прывады выконваюць сваю працу, якія прыбіраюцца слізгальныя крылы раскрываюцца для павелічэння пад'ёмнай сілы, і наша ракета накіроѓваецца, скажам, у гандлёвы раёне Чатырнаццатай вуліцы ці ѓ гатэль Hilton. Гэта ясна?
  
  
  'Яго так і думаѓ. Іншымі словамі, у татальнай ядзернай бітве мы павінны паражаць асноѓныя мэты, гэта значыць запускаць адразу некалькі ракет. Але калі патрапіць першая, нам не трэба марнаваць другую ".
  
  
  'Дакладна.'
  
  
  Эму спатрэбіѓся час, каб распавесці мне тое, што я ѓжо ведаѓ. "А як наконт самой сістэмы, доктар Эйвери? Наколькі яна вялікая?
  
  
  "Я не магу вам паказаць. У мяне няма на гэта дазволу ".
  
  
  'Вядома, няма. Але наколькі яна вялікая? Ці можна яе ѓкрасці?
  
  
  "Ніколькі." Эга жэст ахапіѓ увесь падземны комплекс, адрэзаны ад астатняй часткі базы. "Забудзьцеся аб мерах засцярогі; Яго, упэѓнены, што яны бездакорныя. Ён не зразумеѓ майго сарказму. "Наколькі вялікая гэтая чортава штука?"
  
  
  Што ж ... складаць даляр "Driekopper" - гэта кампутар. Па сваіх памерах ён ценымногие складаней, чым усё, што было распрацавана на сённяшні дзень ".
  
  
  "І гэта азначае?" - агрызнуѓся я.
  
  
  "Ох ... можа быць, памерам з рухавік звычайнага аѓтамабіля". Рукамі ён паказаѓ на куб. метраѓ вакол.
  
  
  "Так што ніхто не можа выйсці за дзверы з ім".
  
  
  'Наѓрад ці.'
  
  
  'Добра. Хто яшчэ ведае аб гэтым прыладзе? "
  
  
  "Вельмі мала людзей. Мой персанал, сямнаццаць чалавек, усе вакол якіх маюць допуск. Белы дом, іншыя ѓрадавыя ѓстановы і вышэйшае ваеннае камандаванне ".
  
  
  "А Ultimate Dynamics?"
  
  
  "Амаль усе, хто працаваѓ з Driekopper, цяпер уваходзяць у склад маіх супрацоѓнікаѓ".
  
  
  'Амаль?'
  
  
  "Толькі два чалавекі вакол групы не працуюць са мной. Одзіна вакол іх некаторы час таму загінуѓ у авіякатастрофе. Другі - выканаѓчы дырэктар фірмы ".
  
  
  "Што азначае, што ён падпарадкоѓваецца Грэди Ингерсоллу?"
  
  
  "Я так думаю."
  
  
  "А гэта значыць, што Ингерсолл ѓ курсе".
  
  
  Эйвери выглядаѓ здзіѓленым. "Вы, вядома, не думаеце, што хто-то накшталт Ингерсолла..." Эму не трэба было заканчваць фразу, відавочна, эму не спадабаѓся мой падтэкст, і ён не ведаѓ, што з гэтым рабіць.
  
  
  "Я чуѓ, што вы хутка здзяйсняеце выпрабавальны палёт Driekopper".
  
  
  'Так. На наступным тыдні. Дакладная дата пакуль не вызначана. Аб сістэме ведаюць толькі мае супрацоѓнікі, і яны асабіста ѓставяць усе дэталі ѓ ракету ".
  
  
  "Ці ёсць шанец, што замежнае судна ѓмяшаецца і вылавіць гэтую штуку ѓ моры?"
  
  
  "Ніякіх шанцаѓ. Калі ракета не прызямліцца менавіта там, дзе яна запраграмавана, яна самоуничтожится ".
  
  
  Здавалася, што ѓ гэтай грабніцы з кандыцыянерам яе больш нічога не магу зрабіць, таму яе падзякаваѓ Эйвери і пакінуѓ эга. Меры бяспекі на мысе кэнэдзі, ny мяне не цікавілі, і ён ведаѓ, што людзі, якія ѓдзельнічалі ѓ гэтым, робяць усё, што ѓ ih сілах. Але гэтая рэпліка пра Ингерсолле і эга даверанай шасцёрцы выклікала ѓ мяне чертовское непакой.
  
  
  Магчыма, калі б я не думаѓ аб гэтай праблеме, яе б надаѓ больш увагі таму, што адбылося праз некалькі хвіліна. Паглядзеѓшы на тэлеэкран, ахоѓнік адпусціѓ мяне назад у бязлюдны калідор. Пакуль дзверы без апазнавальных знакаѓ без ручкі ѓсё яшчэ зачынялася за намі, пару боѓтацца азиата у саламяных капелюшах, цёмных касцюмах і фотаапаратах ѓ шыі прайшла праз галоѓную дзверы.
  
  
  Яны захісталіся, калі ѓбачылі мяне і ахоѓніка, затым працягнулі балбатаць. Одзіна вакол іх спыніѓся, каб сфатаграфаваць мяккі інтэр'ер; калі іншы павярнуѓ свой фотаапарат у мой бок, яе пачаѓ закрываць твар, затым прымусіѓ мяне забыцца абсталяваннем ѓсім. Нарэшце, сёння ѓсюды, куды б вы да нас пайшлі, вы ѓбачыце японскіх турыстаѓ з фотаапаратамі; толькі калі яго дабраѓся да тут, яе зразумеѓ, што гэтыя два азиата на самай дэла зусім не падобныя на японцаѓ.
  
  
  Пералёт праз Маямі, на востраве Нью-Правідэнс на Багамах быѓ не больш чым скачком, амаль не было часу, каб выпіць, як мы пагрузіліся ѓ светла-зялёным морам, испещренным пясчанымі выспамі. Пасляпаѓдзеннае неба было злёгку зацягнута аблокамі, з-за чаго цёмна-зялёная расліннасць здавалася амаль чорнай, і калі мы кружылі над аэрапортам, дождж хвастаѓ па вокнах 7271.
  
  
  Пасажыры накіраваліся праз перон да хованцы ѓ выглядзе старога сераль, які яны назвалі будынкам вакзала. . ђнутры гуляѓ аркестр, і бортправаднікі раздавалі бясплатныя напоі з ромам, пакуль мы чакалі свой багаж. Мытня не была праблемай; у разгар турыстычнага сезону адкрываѓся, мабыць, одзіна па пяцідзесяці валізак. Але багажным служачым спатрэбілася больш за паѓгадзіны, каб выгрузіць усе рэчы па плоскасці, па прычынах, якія назаѓсёды застануцца для мяне загадкай. Валізкі прыбытку ѓ доѓгай вузкай канвеернай стужцы, мой быѓ амаль апошнім. У мяне было два валізкі, а ѓ адным - спецыяльны адсеку для Вільгельміны і Х'юга. Яе не нашу з сабой зброю, калі перасякаѓ мяжу, таму што быць затрыманым - адна вакол самых балючых рэчаѓ, якія могуць здарыцца са спецагенты, і звычайна гэта не варта рызыкі.
  
  
  Каля дзень вакзала стаяѓ высокі цемнаскуры мужчына ѓ карнавальным касцюме. Побач з ім да пальмы знаходзілася шыльда з надпісам "DOUBLÉ CAY - Air Taxi". Дождж спыніѓся, але неба па-ранейшаму было шэрым і хмарным. Яшчэ трое людзей ужо стаялі пад пальмай; пара сярэдніх гадоѓ і хлопчык-падлетак з гітарай, з валасамі да плячэй і багатымі дзіцячымі вуграмі.
  
  
  "Так, дружа?" чорны чалавек павітаѓ мяне. "Вы ѓ Дабл-Кей?"
  
  
  'Так.'
  
  
  Ён спытаѓ мяне, як мяне завуць, і сверился са спісам. - Самалёт на іншым канцы поля. Лімузін прыедзе сюды, каб адвезці вас.
  
  
  Мы няёмка стаялі пад пальмай c якой капала вада, удзячныя ветры, які змякчаѓ дымілася волкасць. У канцы тратуара стаяѓ хударлявы сівы мужчына ѓ ірваным швэдры, штаны і брудных тэнісных туфлях, пільна гледзячы на дзверы будынка вакзала. Калі стала ясна, што выйшлі апошнія пасажыры, ён паціснуѓ плячыма, павярнуѓся і падняѓ руку. Цёмна-карычневы "кадылак" выехаѓ на тратуар, дзверы адчыніліся, і мужчына ѓвайшоѓ.
  
  
  Яе так пільна глядзеѓ на сівога мужчыну, што не заѓважыѓ групу на стаянцы, пакуль Кадылак не схаваѓся з выгляду. Там былі два маладых чалавека, высокія і светлавалосыя, з распушчанымі валасамі, апранутыя ѓ строгія цёмныя касцюмы, а побач з імі сядзела дзяѓчына, якая займаецца была амаль такога ж росту, як і мужчыны. Яна была зачыненая ад шыі да нага ѓ простым, трапяткім сукенка, якое облегало яе цела ва ѓсіх патрэбных месцах, а цёмна-каштанавыя валасы спадалі гэй плечы амаль да таліі. Паміж ee грудзей матлялася калекцыя караляѓ, і нават у сумрачном святле яе твар, здавалася, блішчала.
  
  
  Маёй першай думкай была Хадиша д'арк або, магчыма, Джоан Баэз; у нах была такая светлая упэѓненасць у выразе асобы, у манеры паводзін. Але гэтая думка была хутка адкінута, калі яе зразумеѓ, што гляджу на Анжэла Раффлс і двух іншых членаѓ "Інтымнай шасцёркі".
  
  
  Яе дастаткова даследаваѓ фатаграфіі Інтымнай Шасцёркі, каб адразу ih даведацца, але сапраѓды вылучалася толькі дзяѓчына. Пяцёра маладых людзей былі настолькі падобныя вонкава, што я не быѓ упэѓнены, якія імёны падыходзяць гэтай пары. "Не тое каб гэта мела значэнне, - падумаѓ яе; Яе, спадзяваѓся, што Анджела Раффлс была маёй адпраѓной кропкай на шляху да Грейды Ингерсоллу.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на нах - і яна азірнулася. Яе ціхамірная ѓсмешка была адначасова пераканаѓчай і палахлівай, як быццам яна магла прыцягнуць да сябе мужчыну, нічога не робячы. І яна гэта ведала. Паводле інфармацыі, якую даѓ мне Хоук, гэй было дваццаць пяць, але яна здавалася ліверпульскай. Яе адарваѓ ад нах погляд, перш чым забыѓся, для чаго яе тут. Шестидверный "мерседэс" выехаѓ на тратуар, і цемнаскуры мужчына пачаѓ падымаць багаж у багажнік. За мной у такую гульню пара і гітарны насільшчык. На імгненне яе спыніѓся, і праз бліскучую дах машыны паглядзеѓ на дзяѓчыну. Яна ѓсё яшчэ ѓсміхалася, усё яшчэ гледзячы ѓ мой бок. Яе нырнуѓ і рашуча паглядзеѓ у другі бок, пакуль мы не з'ехалі.
  
  
  Мы ѓчатырох размясціліся ѓ прасторным раскошным салоне "Лір Джет". Ніхто вакол нас нічога не сказаѓ; пара выглядала крыху разгубленай, хлопчык панурым. Чорны мужчына прынёс нам ром і знік наперад. Калі ён з'явіѓся зноѓ, і абвясціѓ, што праз некалькі хвіліна сыдзе, яе падумаѓ, што жанчына адключыцца. Яе сэм быѓ вельмі здзіѓлены, але, прыгледзеѓшыся бліжэй, скрозь мехаватыя штаны і абабіты залатымі ніткамі жакет, яе ѓбачыѓ жыццярадасную кампетэнтнасць, якая займаецца абнадзейвала.
  
  
  "Мяне клічуць Херридж, - сказаѓ наш пілот, - і яе, спадзяюся, што вы добра правесці час на Дабл-Кей". Яе, заѓважыѓ, што эга акцэнт знік; мабыць, эму даводзілася гуляць разнастайныя ролі. Разгон быѓ кароткім і плыѓным, толькі калі мы ѓзляталі з узлётна-пасадачнай паласы, сонца прабівалася скрозь аблокі. Яе зрабіѓ глыток і зірнуѓ у акно. Мы праляцелі над сера-зялёнай тэрыторыяй вакол аэрапорта і неѓзабаве дасягнулі ѓскраіны Насаѓ. Сонца, здавалася, мякка свяціла на раскошныя прыбярэжныя вілы з ih басейнамі, прыгожымі садамі і неверагодна зялёнымі лужкамі. Херридж дазволіѓ самалёту праляцець над гаванню ѓ цэнтры горада; Яе бачыѓ груды кошыкаѓ, рознакаляровыя тканіны, і яны ж вырабы па медзі, якія прадаюцца на ѓсіх рынках ад Маракеша да Сінгапура. Высокая цемнаскурая жанчына з чырвонай банданой на галы і ѓ шатровае сукенка люта махала рукой. Херридж на імгненне паківаѓ кончыкамі крылаѓ, затым мы ѓзляцелі, калі ён павярнуѓ на поѓнач і праляцеѓ над самай шырокай часткай выспы. Праз некалькі хвіліна мора зноѓ апынулася пад намі.
  
  
  Унізе ѓбачыѓ яе некалькі белых палос, хутка рухалася лодка, пакідаючы дзве паласы спераду. Некаторы час лодка амаль не адставала ад нас, і я зразумеѓ, што гэта павінна быць судна на падводных крылах. Ён быѓ на тым жа курсе, што і мы, і ѓ мяне было адчуванне, што гэта лодка Грэди Ингерсолла. Мне сказалі, што ѓ яго быѓ, і флоту, на якім эга памочнікі плылі туды і назад паміж Дублі-Кей і Насаѓ.
  
  
  А потым падаліся выспы-блізняты, якімі яе бачыѓ, ну з вышыні птушынага палёту на Хоука. У яркім сонечным святле "Уваскрасенне", здавалася, іскрылася - басейн, поле для гольфа, акружаная сцяной лагуны, бліскучыя белыя вежы гатэля - у той час, як "Страшны суд" выглядаѓ так жа сумна, як любая будаѓнічая пляцоѓка. У пяску і падлеску былі зроблены вялікія раскрытыя ямы, некаторыя заліты бетонам, іншыя - бульдозерамі і кранамі. Сталёвы каркас аднаго вакол будынкаѓ падымаѓся ѓ паветра, адкідаючы на зямлю мудрагелістыя цені.
  
  
  Калі Херридж рэзка павярнуѓ, каб падысці, яе ѓбачыѓ які будуецца мост паміж двума выспамі. На беразе "Страшнага суда" ѓжо былі ѓсталяваныя масіѓныя бетонныя апоры, вакол якіх выступала абнаѓлення. З адбору пробаѓ паветра, гэта выглядала, як частка амерыканскіх горак, толькі ценымногие больш.
  
  
  Мне варта было звярнуць больш увагі на мімалётнае ѓражанне, якое ѓ мяне тады ѓзнікла, але Херридж ѓжо прызямліѓся, і мне прыйшлося дапамагчы эму, сашчаміѓшы зубы і схапіѓшыся за ручкі крэсла. Як і ѓсе вядомыя мне пілоты, яе дрэнны пасажыр.
  
  
  
  Кіраѓнік 5
  
  
  
  
  Мой нумар у гатэлі быѓ да непрыстойнасці раскошным. Балкон з выглядам на ваду быѓ вельмі вялікім, а ванная была ненашмат менш. Зялёны дыван быѓ па шчыкалатку і быѓ такім мяккім, што пара шырокіх ложкаѓ здавалася амаль непатрэбнай. Унутры невялікага халадзільніка знаходзіѓся вялікі графін з пуншам з ромам, і ухмыляющийся слуга, які быѓ заняты адчыненнем дзвярэй і вокнаѓ, шаф, здавалася, сапраѓды задаволены маімі чаявымі. Гэта было месца, якое яе лёгка мог палюбіць.
  
  
  З балкона яе мог бачыць пад сабой кут вялікага ѓ басейна, дзе раннім вечарам ѓсё яшчэ было людна, з некалькімі фігуркамі, якія займаюць плацдарм. Пад навесам вакол плеценых пальмавых лісця сталёвая стужка выдавала хвалепадобныя гукі, і чуѓ яе мяккі смяецца голас. Я не вялікі прыхільнік турыстычнага гатэля, але я б схлусіѓ, калі б не прызнаѓся, што атмасфера была выдатная.
  
  
  Яе хутка надзеѓ расклешаныя штаны ѓ сонцаахоѓную палоску, цёмна-сінюю празрыстую кашулю і выцвілую джынсавую куртку. Вакол аднаго валізкі яе ѓзяѓ тое, што Сцюарт зрабіѓ для мяне ѓ "Нік", і вырашыѓ узяць злёгку памятыя тэнісныя балетныя тэпцікі. Ніякіх шкарпэтак. Вільгельміна і Х'юга засталіся ѓ сваім сакрэтным адсеку; ён не думаѓ, што яны спатрэбяцца. Праходзячы праз вялізны вестыбюль, мне даводзілася паѓтараць сабе, што я тут, у Дублі-Кей, па справах, а не ѓ адпачынку. Куды б яе нам, паглядзеѓ, яе бачыѓ маладых дзяѓчат, адны ѓ купальніках, іншыя ѓ шортах, міні-спадніцах і джынсах, якія здаваліся намаляванымі на скуры. Беглы погляд пераканаѓ мяне, што бюстгальтараѓ на востраве гэтак жа мала, як белых мядзведзяѓ. Мне было цікава, што тут робіць пара сярэдніх гадоѓ па самалёт Нью-Ёрк-Правідэнс.
  
  
  Яе панцыр да басейна па шырокаму калідоры, уставленному крамамі з пляжнай адзеннем, сувенірамі, спіртнымі напоямі, кнігамі, цыгарэтамі, скуранымі вырабамі ручной працы - калі яе зноѓ убачыѓ Анджэла Раффлс.
  
  
  Яна сядзела ѓ адкрытай дзень на фоне заходзячага сонца, але нават па сілуэту яе адразу пазнаѓ яе. Дзяѓчына, з якой размаѓляла Анжэла, была ніжэй ростам, што азначала, што яна была сярэдняга росту, і амаль уся яе карычневая скура была ярка ѓ малюсенькім бікіні, якое яна насіла. Яе чорныя як смоль валасы былі вільготнымі і струменіліся па спіне, а малюсенькія кропелькі знікалі ѓ б паміж ee ягадзіцамі. Яшчэ да таго, як ён убачыѓ яе твар, яе, адчуѓ, што яна незвычайная, і не памыліѓся.
  
  
  Яе, кіѓнуѓ Анжеле, праходзячы mimmo іх. Яна кіѓнула ѓ рэѓматызму. ОК, гэтага было дастаткова. У маёй маскіровачнай ролі супер-стромкага мэнэджара рок-групы яго не мог пачаць з першага сяброѓскага жэсту, яе павінен быѓ прывыкнуць да таго, што на мяне караскаюцца натоѓпу фанатак.
  
  
  Калі ёй быѓ на некаторай адлегласці, яе спыніѓся, паглядзеѓ на басейн і на натоѓп, і паступова павярнуѓся так, каб бачыць загарэлую дзяѓчыну спераду.
  
  
  Рысы яе твару былі амаль усходнімі, а злёгку скошаныя цёмныя вочы ажыѓлена зіхацелі, калі яна размаѓляла з Анжелой. Высокія скулы ззялі ѓ промнях позняга сонца, вады і ласкавымі кроплямі чаплялася за аксаміцістую скуру. У нах быѓ шырокі рот, а поѓныя вусны скрывіліся ва ѓсмешцы без выкліку Анджэле. Ee плечы пастаянна рухаліся, калі яна казала, а яе высокія выгнутыя сцягна пагойдваліся. Ee грудзі была пакрыта тканінай, падкрэслівае соску; ногі ѓ нах былі доѓгія, мускулістыя, рэльефныя, а паміж нага, некалькі пучкоѓ чорных валасоѓ віліся з-пад ніжняга бікіні.
  
  
  У мяне не было жанчыны з часоѓ Веранікі - дзяѓчаты, якіх яе бачыѓ, у піѓных намётах ѓздоѓж дарог, у Вірджыніі і Паѓночнай Караліне, былі не ѓ маім гусце, - але нават калі б яе толькі што вярнуѓся вакол паездкі па Нілу з Клеапатрай, ёй быѓ бы ѓсе роѓна уражаны гэтай дзяѓчынай.
  
  
  Яна паглядзела на мяне. Як і Антон, якая займаецца ішла да мяне. 'Прывітанне.' У нах быѓ голас, падобны царкоѓнаму звону раннім імглістым нядзельнай раніцай.
  
  
  'Прывітанне.' Яе найлепшым чынам гэй усміхнуѓся і зняѓ сонцаахоѓныя кропках, каб лепей разглядзець.
  
  
  "Хіба я не бачыла цябе сёння ніяк не калі ѓ аэрапорце?"
  
  
  'Сапраѓды.'
  
  
  "Ці плануеце вы застацца надоѓга ѓ Дублі-Кей?"
  
  
  "Я яшчэ не будую ніякіх цвёрдых планавання".
  
  
  Разумеючая ѓсмешка. "Што ж, не сыходзь занадта рана".
  
  
  Яна павярнулася, кіѓнуѓшы сцягном, што было вельмі адкрыта сэксуальна, і пайшла пад руку ѓ гатэль з дзяѓчынай у бікіні, дзве па самых дзіѓных жанчын, якіх ёй калі-небудзь бачыѓ. Добра, што я павесяліѓся з Веранікай; Мне было цікава даведацца, што Хок ведаѓ аб нашым кароткім рамане, і ён прыйшоѓ да высновы, што ѓсім будзе лепш, калі яе ніколі гэтага не даведаюся.
  
  
  Яе абышоѓ басейн і паглядзеѓ на высокую каменную сцяну за ім. Яна была замаскіравана дрэвамі і хмызнякамі, але беглы погляд выдаѓ калючы дрот - электрифицированную, як мне сказалі, - якая займаецца пралягала праз сцяну, скрозь лісце і галінкі.
  
  
  Частка Дэ Дублоны была відавочнай. Гэта быѓ трохпавярховы будынак, пабудаванае вакол цёмнага каменя і выветренного цэглы. Вокны, якія выходзяць на басейн, былі зачыненыя і зачыненыя аканіцамі. Адзінае адтуліну ѓ стогны было за басейнам каля дзвярэй гатэля, куды ѓваход праз цвёрдыя жалезныя вароты. Заѓтра ёй паабяцаѓ сабе, яе ѓчыню аднадзённую паездку па ѓсім востраве - як турыст, які адпраѓляецца на экскурсію. Ноч апусцілася хутка, калі сонца пагрузілася ѓ акіян, але плыѓцы засталіся ѓ асветленага у басейна. Пад яго жа дахам, што і Tireless Steelband, быѓ бар, і мне ѓдалося купіць бурбон з вадой замест рома. Некаторы час яе сядзеѓ, назіраючы за натоѓпам і аркестрам побач са мной, і пачуѓ мяккі плёскат вады пад невысокай сцяной адкрытыя ззаду мяне.
  
  
  Яе, вярнуѓся ѓ гатэль і паглядзеѓ у казіно. Ля ѓваходу вісела шыльда з імёнамі артыстаѓ суседняга кабарэ, і адна вакол фатаграфій прымусіла мяне спыніцца.
  
  
  Не было памылкі: усходнія рысы асобы і выгнутыя сцягна, смелая ѓсмешка, якая займаецца зіхацела нават ярчэй, чым лямпы фатографа. Ee звалі Сталом Негрита, і, па ѓсёй бачнасці, яна працавала ѓ касцюме, які не прыкрываѓ нічога, акрамя бікіні. Яна была сяброѓкай Анджелы, і гэтага было дастаткова, каб яе праверыць. Акрамя таго, само імя выклікала ѓ мяне трывогу: я чуѓ, што эга згадвалі некалькі дзяѓчат змешанага кубінскага, мулатского і кітайскага паходжання, у асноѓным шлюхі па Фларыды. Але ѓ Дублі-Кей, побач з Грэди Ингерсоллом і эга прамой сувяззю з прыладай "Трох значэнне навыку нападу", усе, што мела хоць якое-то стаѓленне да Кубе ці ђсход, трэба было ѓспрымаць сур'ёзна. Усё было важна ѓ маёй працы.
  
  
  Казіно ѓяѓляла сабой мякка асветлены, раскошна аформленае памяшканне з высокім столлю, тоѓстымі дыванамі і сціплым асвятленнем над сталамі. Было два крэсла для рулеткі, тры крэсла для гульні ѓ покер, і, можа быць, паѓтузіна сталоѓ для шмен-дэ-фер. Алькоѓ ѓ задняй частцы галоѓнай залы быѓ зарэзерваваны для гульні ѓ баккара - толькі для буйных гульцоѓ, з уласным барам і абслугоѓваннем. Гульня ѓ карты або косці - не мая гульня; У мяне на розуме дастаткова, каб не турбавацца аб ліках на картках або пластыкавых кубіках. Але людзі, якія часткі наведваюць казіно, часткі адкрываюць дасведчанаму назіральніку больш, чым, скажам, на першым плане класе самалёта вакол Нью-Ёрка ѓ Лісабон. Калі яе ѓвайшоѓ, там было не так шмат людзей, каб назіраць, але неѓзабаве яе ѓбачыѓ, што-што, што запар.гэта пераканала мяне, што я не дарма марную час.
  
  
  Гэта была самая й пара азіятаѓ, якую яе бачыѓ, на мысе кэнэдзі, ny. Одзіна вакол дваіх кідаѓ косткі за покерный сталом, у той час як эга таварыш надаваѓ больш увагі астатняй частцы пакоя, чым таго, што адбывалася на зялёным сукне пад эга носам.
  
  
  Ён убачыѓ мяне ѓ той момант, калі яе заѓважыѓ эга, і гэтыя "неспасціжныя" ѓсходнія рысы выдавалі выбліск пазнавання, перш чым ён хутка паглядзеѓ у другі бок. Яе глыбока ѓздыхнуѓ і працягнуѓ ісці, думаючы аб фатаграфіі, зробленай тым раніцай, на якой яе быѓ з гэтай праклятай дзвярыма за маёй спіной.
  
  
  Сыходзячы, паспрабаваѓ яе каму нацыянальнасць гэтых двух мужчын. Як я зразумеѓ раней, яны не былі японцамі; гэта было дакладна. Яе падумаѓ аб Карэі; у іх тут было будаѓніцтва добраѓпарадкаванне і вялікая колькасць карэйцаѓ. з іншага боку, яны маглі прыехаць адкуль заѓгодна паміж Джакартой і Кабулам, і ѓ мяне не было прычын думаць, што гэта былі нейкія іншыя турысты, якія паехалі тым жа маршрутам, што і яе.
  
  
  Але яе не даверыѓ гэтаму нас на секунду.
  
  
  Прыйшоѓ час выступу ѓ кабарэ, але зала быѓ пустыні, калі не лічыць некалькіх чалавек за столікамі і ѓ некалькіх доѓгага выгнутага бара. Яе сел на зэдлік каля сцэны, і шталь чакаць, пацягваючы бурбон са лёдам. Там былі жанглёр, комік, жанчына з конскім тварам, якая займаецца займалася папугаямі, і атрад ліванскіх акрабатаѓ, якія запоѓнілі час да з'яѓлення Чыны.
  
  
  Чаканне каштавала таго. Раптам сцэна пагрузілася ѓ апраметную цемру; затым рушыла ѓслед працяглая барабанная дроб, і прамень праектар бліснуѓ на фоне закрытай фіранкі. Яна рэзка адчыніліся, зморшчыны дзіка задрыжалі ѓ цені, і барабан спыніѓся. Сцэна была пустая, цішыня ѓ пакоі затаіла дыханне - а затым, з ляскам цымбалы, Сталом разгарнулася ѓ цэнтры ѓвагі.
  
  
  Імгненне яна сядзела нерухома, на адной назе, як бронзавая статуя, а затым барабаны пачалі біць, і яна пачала павольна махаць. Яна была узрушаючым спалучэннем танцоркі жыцця, гоу-гоу і стрыптызёршы. Яе касцюм складаѓся ѓ асноѓным вакол жменькі пёраѓ і бліскавак; яна выступала басанож, час ад часу тупаючы абцасамі ѓ такт, ударяющему рытму. Бранзалеты звінелі на яе запясцях і лодыжках. Яе цела ззяла ѓ святле пражэктараѓ, які ішоѓ за ёй, як упарты палюбоѓнік, а два ѓзгорка яе грудзей танцавалі і дрыжалі, як быццам у кожнага быѓ ровар. Па меры таго, як тэмп павялічваѓся, яе цёмна-чорныя валасы дзіка закручивались ва ѓсе бакі, часам пакрываючы амаль усе яе тулава.
  
  
  А потым, яна, нейкім чынам здолела адвязаць бюстгальтар ад касцюма і дазволіць эму ѓпасці на сцэну. Валасы яе валасы луналі па грудзях і жывата, на долю секунды раздвигались і зноѓ зачыняліся. Яе выявіѓ, што нахіляюся наперад на барным крэсле і затрымліваю дыханне.
  
  
  Яна круцілася ѓсё хутчэй і хутчэй, пакуль валасы не падняліся з ee галавы, як парасон, і кожны мускул ѓ яе целе шалёнай заварушыѓся...
  
  
  Зацямненне - і цішыня.
  
  
  Яго міргнуѓ, спрабуючы пранікнуць у апраметную цемру, але нічога не ѓбачыѓ.
  
  
  А потым пражэктары зноѓ уключыѓся, і дзяѓчына сядзела, схіліѓшы галаву, яе грудзі ѓздымаліся пад валасамі, рукі па баках, ногі прыціснутыя адзін да аднаго. Апладысменты былі бурнымі, але аѓдыторыя была занадта маленькай. Яе таксама спрабаваѓ пляскаць у далоні, і калі яна сыходзіла са сцэны, з выглядам прынцэсы інкаѓ, яна зірнула ѓ мой бок, і я быѓ упэѓнены, што ѓбачыѓ яе ѓсмешку.
  
  
  Брылёѓ у холе павольна ѓключыѓся, і ён зрабіѓ глыток свайго напою. Што цяпер? Мне не прыйшлося доѓга чакаць, каб даведацца.
  
  
  Сталом праслізнула праз маленькую дзверы ѓ далёкім канцы сцэны, хістанулася паміж сталамі, памахала аркестру і падышла да бара. На ёй было белае сукенка-кашуля з такім глыбокім выразам, што выраз не заканчваѓся далёка ад падола, які ледзь спускаѓся ніжэй яе сцёгнаѓ. У нах быѓ белы шалік, павязаны вакол яе валасоѓ, і на ёй былі боты. Яна наогул не глядзела ѓ мой бок.
  
  
  Бармэн паставіѓ перад ёй бутэльку шампанскага і шклянку. Яна не сеѓ, а паставіѓ адну нагу на бліжэйшую табурэтку, падняла шклянку, асушыѓ эга і зноѓ напоѓніла. Падчас выступу некалькі мужчын выйшлі па казіно і цяпер пачалі хмыліцца і падглядваць у яе бок. Яна праігнаравала ну, і калі адзін вакол іх прашаптаѓ бармэну, ён паківаѓ галавой і адсунуѓ купюру, якую мужчына працягнуѓ у бок эга.
  
  
  Прыйшоѓ час скарыстацца маім прыёмам звароту ѓвагі. Яе выцягнуѓ невялікую залатую пласцінку памерам з срэбны даляр, якую мне далі ѓ пацвярджэнне маёй гісторыі прыкрыцця. Ёй дазволіѓ гэтай штуцы круціцца, і шталь чакаць.
  
  
  Дзяѓчына па-ранейшаму не глядзела ѓ мой бок. Одзіна па азіятаѓ, якіх яе бачыѓ, на мысе кэнэдзі, ny і зноѓ у казіно, увайшоѓ і падышоѓ шчыра да яе. Сталом, падобна, не ѓзрадавалася, убачыѓшы яго, отпрянув, калі ён падышоѓ. Ён узяѓ ee за руку, наблізіѓ свой твар да яе і, па-відаць, аб чым-то настойліва загаварыѓ з ёй. Яна страсянула эга руку, але засталася нерухомай. Нарэшце яна кіѓнула, і мужчына зноѓ выйшаѓ.
  
  
  Сталом, падобна, не адказала на маю прынаду, таму ёй патэлефанаваѓ бармэну.
  
  
  'Ды сэр?'
  
  
  "Гэй, чувак, як ты думаеш, гэтая група магла б згуляць што-небудзь, акрамя брадвейскіх песні 1933 года?" Яе, кіѓнуѓ на аркестр, выконваючы песню Коѓла Портера.
  
  
  Бармэн выглядаѓ як бежанец па Маямі, з тонкімі, як аловак, вусамі, друзлым тварам і старанна зачэсанымі назад валасамі. Яны былі занадта чорным, хутчэй за ѓсё фарбаванымі. "Ну, я думаю, аркестр можа згуляць па замове, сэр", - аѓтаматычна сказаѓ ён.
  
  
  "А-а, усё роѓна". Яе дапусціѓ залатой пласцінцы зноѓ круціцца і гучна стукаць па стойцы.
  
  
  Ён пагадзіѓся. "Гэта цікавая манета".
  
  
  Яе працягнуѓ эму рэч. "Прачытай надпіс, чувак. У маёй працы гэта азначае "Оскар".
  
  
  Ён узяѓ манетку і паднёс яе да святла бары. Эга бровы ѓхвальна прыѓзняліся. "Гэй, яе ведаю гэтую групу". Эму павінна быць пяцьдзясят, але ѓсё-ткі ён быѓ у курсе шоѓ-бізнэсе - больш ці менш. "Вы член?"
  
  
  Мне ѓдалося выглядаць адначасова сціпла і напышліва.
  
  
  "Няма, яе ih менеджэр. Гэта быѓ наш першы залаты рэкорд ".
  
  
  Гэта спрацавала. Сталом паглядзела ѓ наш бок.
  
  
  "Вы гуляеце дзе-небудзь паблізу? Райскі востраѓ? Свабодны порт?' Яе, паківаѓ галавой. "Божа, няма". Яе, паглядзеѓ на амаль пусты зала. "Мы не гуляем тут, чувак. Ведаеш, яго тут у адпачынку. Яе, чуѓ, што тут было моднае, але я яе не заѓважаю гэтага ".
  
  
  Бармэн закашляѓся, на імгненне паглядзеѓ на Чыне, затым зноѓ на мяне. "Ну, наша забаѓка..."
  
  
  "Ах так, яе ведаю, чувак. Гэтая дзяѓчына цудоѓная, але музыка... - Я скрывіѓся, працягнуѓ руку і шматзначна паказаѓ вялікім пальцам уніз.
  
  
  Цынь хрыпла хмыкнула і допила шампанскае. "Скажы джэнтльмену, што гэта добра, што ён кажа абсталяваннем мне", - сказала яна з лёгкім іспанскім акцэнтам, які перакрываѓ гукі музыкі.
  
  
  Яе, кіѓнуѓ гэй, і ѓсміхнуѓся. Яе зубы блішчалі, калі яна таксама смяялася.
  
  
  "І дай яму было чаго-небудзь выпіць, Макс", - дадала яна, перш чым
  
  
  павярнуцца і хутка накіравацца да казіно.
  
  
  Не часткі дзяѓчына, падобная на дзяѓчыну мары кожнага мужчыны, прапануе мне выпіць, а затым сыходзіць, нават не спытаѓшы майго імя. Яе гатэль адмовіцца, але потым прыйшоѓ да высновы, што гэта было б па-дурному. Лёд крануѓся, і ѓ наступны раз, калі яе ѓбачу ee, нам будзе аб чым пагаварыць для пачатку.
  
  
  Доѓга чакаць не прыйшлося. Праз паѓгадзіны яе зноѓ убачыѓ Чыне. Яе прайшоѓ mimmo у басейна і ѓбачыѓ белае сукенка ѓ асветленай цемры на цвёрдай жалезнай агароджы ѓ стогн-Дэ-Дублоны. Яна апынулася паміж двума добра складзенымі мужчынамі ѓ цёмных касцюмах. Яны рухаліся хутка, і нават на такой адлегласці ѓ мяне склалася выразнае ѓражанне, што дзяѓчына ідзе ценымногие хутчэй, чым гэй хацелася. Яе ѓбачыѓ, як вароты адкрываюцца і зачыняюцца адразу за імі; У Чыны, падобна, не было асаблівых праблем, але, па-відаць, проста не хацелася туды ѓваходзіць. Было няцяжка здушыць імпульс пераследваць ih; ѓспаміны пра Вераніку і пра тое, як яна мяне перадала, былі ѓсё яшчэ занадта свежыя і хваравітыя. Акрамя таго, у маю задачу не ѓваходзіла ратаваць усіх дзяѓчат, нават калі ѓ гэтым была рэальная неабходнасць.
  
  
  Яе вярнуѓся ѓ казіно, страціѓ дваццаць баксаѓ на chemin-de-fer, адбіѓся ад пухлай дзяѓчыны, якая займаецца якім-то чынам пачула аб маёй так званай прафесіі, а затым некаторы час заставалася ѓ вялікай дом. Не было і следу гэтых азіятаѓ, што было расчараваннем; Яе б падстава, каб задаць некалькі пытанняѓ парцье або сакратару.
  
  
  Нарэшце ёй падышоѓ да стойцы за ключом. Рэгістратар быѓ маленькім, рухомым чорным мужчынам з бездакорным ангельскім акцэнтам.
  
  
  "Мы спадзяемся, што вам спадабалася, містэр Уолтон".
  
  
  "Гэта як магнітафонны запіс", - падумаѓ я. "Тут няшмат людзей", - сказаѓ я.
  
  
  Ён хутка паціснуѓ плячыма. "Мы амаль поѓныя, сэр".
  
  
  "Але яны не пара, а?"- сказаѓ ёй са смехам і кіѓнуѓ у бок амаль пустога казіно.
  
  
  Эга ѓсмешка была змрочнай. "Можа быць ..."
  
  
  "Але пашанцавала, што ѓ цябе дома ёсць некалькі вялікіх гульцоѓ з іншага абодва канца свету".
  
  
  'Простых, сэр?'
  
  
  "Гэтыя япошка або хто-то яшчэ. Яе, бачыѓ, як некалькі чалавек сядзелі за покерный сталом. .
  
  
  'Oi. так. У нас ёсць джэнтльмены з Усходу на Дублі-Кей.
  
  
  'Ах, так?'
  
  
  Была амаль поѓнач, і парцье было сумна, чаго я і чакаѓ. - Гаворка ідзе аб праекце "Страшны суд", востраве-близнеце, разумееце. Г-н Ингерсолл заключыѓ кантракт на будаѓніцтва добраѓпарадкаванне з фірмай на Фармозе або дзе-то паблізу ".
  
  
  'Ах, так?' - паѓтарыць яе зноѓ, спрабуючы здушыць зевок.
  
  
  "Сапраѓды, сэр, яе лічу, што гэта свайго роду эксперыментальны будаѓнічы праект; Г-н Ингерсолл, як вы, магчыма, ведаеце, прымае актыѓны ѓдзел у паляпшэнні ѓмоѓ жыцця груп меншасцяѓ ва ѓсім свеце ".
  
  
  'ђяѓляю сабе.' Яе, паглядзеѓ на худога чарнаскурага чалавечка. "Не ці думаеце вы, што ён мог пачаць трохі ліжа, да дому?"
  
  
  Эга вочы сталі непразрыстымі. 'Простых, сэр; маё час амаль скончыѓся, а мне яшчэ трэба шмат адміністрацыйнай працы ".
  
  
  Яе прыадчыніѓ дзверы свайго пакоя, калі зразумеѓ, што што-то не так. Яго пакінуѓ уключаным свяцей, я заѓсёды так раблю ѓ гасцінічных нумарах, - але цяпер ёй ступіѓ у поѓную цемру. Яе, спыніѓся і прыслухаѓся.
  
  
  Адзіным гукам, які яе чуѓ, было ѓласнае дыханне. Яе хутка праслізнуѓ унутр і зачыніѓ за сабой дзверы. Яе намацаѓ выключальнік. Пстрыкнуѓ моцна.
  
  
  Па-ранейшаму цемра.
  
  
  Усё, што я мог бачыць, гэта бледны прамавугольнік рассоѓны шкляной дзень на мой балкон, асветлены месяцовым святлом, лунаюць над морам. Калі мае вочы пачалі прыстасоѓвацца да цьмяным святле, яе пачуѓ мяккае рух, убачыѓ, як цень слізгануѓ да дзень.
  
  
  Яе пабег па дыване і схапіѓ каго-то за вопратку. Плячо пад тканінай закручана і звернута. Яе паспрабаваѓ адцягнуць яго, але, хоць зламыснік быѓ менш за мяне, ён быѓ даволі моцным. Яе мімаходам убачыѓ кропках, круглае, невыразнае твар у цені. Гэта павінен быѓ быць адзін па азіятаѓ. Потым локаць, нібы кавадла, ударыѓ мяне паміж рэбрамі.
  
  
  Мая ѓлада аслабла; свабоднай рукой ткнуѓ яе ѓ горла і ѓдарыѓ яго па сківіцы. Мужчына зароѓ і падаѓся да парэнчаѓ балкона. У месячным святле яе ѓбачыѓ, што ѓ эга руцэ блішчыць метал. Эга рука павярнулася да мяне, і схапіѓ яе запясце, напалову вывярнуѓ эга, нырнуѓ пад апухлая цела і падняѓ яго.
  
  
  Ён не выдаѓ нам гук, пералятаючы праз парэнчы і, падаючы з вышыні сямі паверхаѓ, на плітку вакол у басейна. Рушыѓ услед вельмі глухі ѓдар, нібы кавун разбіѓся аб цэменту, затым наступіла поѓная цішыня.
  
  
  Яе перагнуѓся цераз парэнчы і паспрабаваѓ разглядзець цела, але сьвяты ѓ басейна вакол згасла. Здавалася, што ніхто нічога не чуѓ. Яе доѓга чакаѓ, затым увайшоѓ і ѓключыѓ іншы выключальнік свеце.
  
  
  Па-ранейшаму нічога не адбылося. Яе праверыѓ лямпачкі; усе яны былі на месцы.
  
  
  Тэлефон зазваніѓ. Яе падняѓ трубку.
  
  
  "Містэр Уолтон?"
  
  
  Так.'
  
  
  "Простыя, сэр. Вы кажаце са стойкай рэгістрацыі, мы паведамляем усім гасцям, што адключылі электрычнасць. У бліжэйшы час яно будзе адноѓлена ".
  
  
  Яе, успомніѓ, што сяргей у калідоры яшчэ быѓ уключаны, і сказаѓ аб гэтым.
  
  
  "О, так, сэр, яны працуюць па іншай схеме".
  
  
  Здавалася, ён самаздаволена ганарыѓся сваёй ці чужой - вынаходлівасцю. "У нас заѓсёды ёсць святым у гатэлі Doublé Cay, сэр".
  
  
  "Што ж, тады гэта добра. Дзякуй. Яе павесіѓ трубку і хутка праверыѓ свой багаж пры святле ліхтарыка. Зламыснік не знайшоѓ адсеку, у якім яе схаваѓ сваю зброю, хоць ён трохі сапсаваѓ маю вопратку.
  
  
  Не мела значэння, што ён мог знайсці, таму яе распрануѓся і жым лежачы спаць. Нягледзячы на тое, што я не мог добра разгледзець твар гэтага чалавека, трымаю грошы, што цяпер у Дублі-Кей стала менш гладкіх азіятаѓ".
  
  
  
  Шостая кіраѓнік
  
  
  Да світання цела ѓжо не было, і амаль у апоѓдні яго пачуѓ яе шэпт. Яе сядзеѓ у шэзлонгу ѓ у басейна, чакаючы, калі праціѓнік рухаецца ѓ мой бок. Мая пухлая, размазанага тушшу патэнцыйная прыхільніца затрашчала мне ѓ вуху. Некаторыя па-ee аднагодкаѓ, як мужчыны, так і жанчыны, якія сабраліся вакол нас, гледзячы на мяне з некаторым сумневам. Хоць я не зусім Мік Джагер, ёй быѓ лепшым па ѓсіх даступных куміраѓ. "Вы шукаеце... э... таленты?" Спрашивавший быѓ хлопчык з вуграмі, які ѓчора быѓ са мной у самалёце. "Я б гатэль гэтага, чувак". Мне гэта слова ѓжо надакучыла, і ён вырашыѓ не выкарыстоѓваць эга вельмі часткі. "Глыток свежага адбору пробаѓ паветра паміж двума турамі. Вы гуляць у гэтую штуку? Яе, кіѓнуѓ на яго гітару. Ён пачырванеѓ. 'Крыху.' 'Так.' Яе, паглядзеѓ у другі бок, жмурачыся ад сонца, які адлюстроѓвае ад вады ѓ басейне. Абыякавасць - вотум частка малюнка. Адна вакол дзяѓчат сядзела ѓ нагах майго лежака, сл ніжняя частка купальніку прыціснулася да маіх пальцах нага. Яна была маленькай, круглай і пышна складзенай, а ѓ яе светла-каштанавых валасах свяціла сонца - або што-то яшчэ. Яе здушыѓ жаданне яе даследаваць, але выпадкова перамясціѓ нагу так, што мая лодыжкі слізганула па яе цёпламу сцягне. Яна хіхікнула і наѓмысна супраціѓлялася, так што мая пятка ѓладкавалася паміж яе нага. Яе сапраѓды пачаѓ шанаваць прыкрыццё, якое распрацаваѓ для мяне Хоук, калі ѓ групу уварваѓся высокі барадаты малады чалавек. "Гэй, ты яшчэ не чуѓ?" Наколькі яе мог судзіць, ён не размаѓляѓ нам з хема канкрэтным. Эга скура была колеру абтынкаванай сцяны на другім баку ѓ басейна, і ён мог скінуць сорак фунтаѓ, не апусціѓшыся ніжэй нумарах. Ён павінен быѓ быць паэтам; Яго пачаѓ распазнаваць тыпы. Хто-то сказаѓ "не", яны нічога не чулі. "Мінулай ноччу нейкі хлопец здзейсніѓ вялікі скачок. Там.' - Ён паказаѓ на месца пад маім балконам. Падобна, нікога гэта асабліва не цікавіла, таму лейцара быѓ зададзены мне.
  
  
  'Хто гэта?' Барада паціснуѓ плячыма. "Хто ведае? Які сказаѓ мне гэта парцье сказаѓ, што ён саскочыѓ са свайго балкона. Ён зноѓ адна, на гэты раз на балкон адкрыта пад маім. "Гэта быѓ в'етнамец або што-то ѓ гэтым родзе. Ён пакінуѓ перадсмяротную запіску, у якой напісаѓ, што не можа больш жыць у гэтым упадочном грамадстве або што-то ѓ гэтым родзе. Яе не вельмі даверыѓ эга аповяду - да таго часу, як гісторыя абышла басейн, ён не здзівіѓся б, даведаѓшыся, што мёртвым быѓ шестифутовый шведскі акрабат, які ѓпаѓ падчас паѓночнай трэніроѓкі, - але я напружыѓ вушы пры згадванні аб перадсмяротнай запісцы. Калі гэта было праѓдай, гэта азначала, што па маім тых, хто нападаѓ сядзела вельмі эфектыѓная ѓборачная брыгада. Дзяѓчына на маіх нага, выгіналася трохі настойлівей, і мне прыйшлося падумаць. "Так, ну, думаю, яе ѓ адзіночку, таксама крыху прыгну", - сказаѓ я, рэзка ѓстаючы. Зрабіѓшы некалькі крокаѓ, ёй апынуѓся на канцы ѓ басейна, нырнуѓ у блакітную ваду і праслізнуѓ як мага далей пад паверхню, перш чым усплыѓ, каб схапіць ротам паветра. У басейне было трохі людзей; Падобна на тое, гэта была ѓ асноѓным група тых, што сядзяць і назіраюць. Яе, пераплыѓ на другі бок, разгарнуѓся і адштурхнуѓся назад, да цэнтру ѓ басейна. Некаторы час яго плыѓ на спіне, гледзячы ѓ бясхмарнае неба. Краем вока ѓбачыѓ яе высокую мураваную сцяну і Дэ Дублоны за ёй. Калі яе туды паглядзеѓ, адчыніѓся люк, і за акном яе ѓбачыѓ пробліск адлюстраванага свету. Тэлескоп - або тэлеаб'ектыѓ; Яе павінен быѓ iso усіх сіл, каб не глядзець адкрыта ѓ акно, але калі хто-то там цікавіѓся мной, не было сэнсу паказваць, што я ведаю пра гэта. Я не ѓсведамляѓ, што паплыѓ ніжэй высокага батуты, пакуль не пачуѓ сцятае "Асцярожна!" паглядзеѓ уверх і ѓбачыѓ, якая ляціць да мяне бел-бронзавую фігуру. Яе сплыѓ прэч, глыбока пагрузіѓшы адну руку ѓ ваду і, ударыѓшы нагамі iso усіх сіл. Нырэц пагрузіѓся ѓ ваду на міліметр закрануѓ маё плячо, і падняѓ хвалю, якая займаецца захапіла мяне. Мяне не моцна ѓдарылі, але яе, сунуѓ галаву пад ваду, каб штогод, не паранены ці нырэц. Цела ляжала на дне ѓ басейна, сагнуѓшы ногі і скрывіѓ постаць у праламлення промнях сонца. Яно некаторы час не рухалася, і ён ужо збіраѓся нырнуць за ім, калі яго ногі раптам выпрасталіся, і нырэц кінуѓся на мяне. Нашы ілбы сутыкнуліся, але балюча не было; яе доѓгія валасы змякчылі ѓдар. Сталом засмяялася, калі наблізілася, і яе поѓныя вусны былі так блізка да маіх, што было амаль абразай не пацалаваць яе. Але я яе пакрыѓдзіѓ - сыграѓ крута. Гэта было нетолькі. "Ах!" яна полоскала горла. "Гэта вы, містэр Уолтон!" Яе не пытаѓся ѓ яе, адкуль яна стала вядома маё імя. У рэшце рэшт, яе падпісаѓ бібл напярэдадні ѓвечары. 'Так, гэта я.' "Я зрабіла табе балюча?" 'Яе так не думаю. Ты ѓ парадку?' Нават калі яна была ѓ & nb, гэй, удалося паціснуць плячыма. Яе ѓбачыѓ, што-ee, белы купальны касцюм пакрывае толькі мінімум, а можа быць, і не ѓсе. Цяпло яе загорелого цела сустрэла мяне, калі мы плылі, нашы калені датыкаліся пад вадой. Не казаць нам словы, мы падплылі да краю сажалкі - насупраць таго месца, дзе ёй быѓ - і выбраліся вонкі, Сталом рухалася з плыѓнай грацыяй цюленя. Яна ѓзяла з шэзлонга вялікае ручнік, абгарнулі ім плечы і паглядзела на мяне. 'Добра?'
  
  
  Мне не трэба было пытацца, што яна амелы на ѓвазе, не тое, як яна глядзела на мяне. Без адзення або ѓ плаѓках, што больш ці менш тое ж самае - у мяне была даволі ѓражлівая знешнасць. Яе кажу гэта проста таму, што гэта факт, і я вельмі стараюся, каб гэта было так. Кулявыя адтуліны і нажавыя раненні, якія ѓ мяне былі на працягу ѓсёй маёй кар'еры, былі па-майстэрску заделаны хірургічнымі геніямі, якіх наняѓ AX, так што я не выглядаѓ як кавалак мяса, які паказваюць у школе мясной справы. "Пойдзем прагуляемся", - шчыра сказаѓ я. "У мяне яшчэ не было рашэння штогод гэты цырк". 'Чаму б і не?
  
  
  У любым выпадку мне не трэба ляжаць на сонейку ". Яна павольна праводзіла ручніком па сваім меркаванні смуглому целе, перш чым кінуць эга на крэсла ззаду нах. Гэта быѓ мой пароль для ѓважлівага вывучэння ee; ee скуры, мабыць, не патрабаваѓся ласьён для загару, каб атрымаць такі адценне. Яе, рабіѓ гэта павольна і рашуча, пачынаючы з гэтых сенсацыйных нага, на імгненне затрымаѓшыся ѓ мякка округлившегося жыцця, перш чым зірнуць на грудзях, захраснулі ѓ бікіні. Яе соску былі бачныя скрозь белую тканіну. "Табе тое ж бікіні, што і ѓчора", - ціха пракаментаваѓ я. 'Ах! Ты заѓважыѓ!' 'Так.' Яна бязгучна засмяялася, і яе вочы заблішчалі. "Я заѓсёды думаю, што калі ты знойдзеш вопратку, якая займаецца цябе падыходзіць, няма сэнсу яе мяняць. Вам так не здаецца, містэр Уолтон? 'Яе таксама так думаю. Імя Нік. 'Так. А мой... - Я таксама ѓмею чытаць. Вашы фатаграфіі не аддаюць вам належнае, Сталом. 'Ніколі.' Дзяѓчына ѓмела звяртацца з кампліментамі. Яе панцыр да акіяна ѓздоѓж сцены Дэ Дублоны, пакуль Сталом балбатала побач са мной, ee сцягно амаль тычылася майго. "Дык ты ѓ адпачынку?" - 'Дакладна.' Мы кружылі вакол групы пажылых людзей, якія загараюць, у асноѓным, з белымі жыватамі і напісанні разам купальных касцюмах з кветкавым малюнкам. Яе бачыѓ пару сярэдніх гадоѓ вакол самалёта "Лір"; жанчына ѓпілася позіркам у Чыне, спрабуючы ѓтрымаць сваё поѓнае цела ѓ поле зроку паміж дзяѓчынай і яе мужам. Я не мог яе вінаваціць. "Ты будзеш тут доѓга?" "Гэта залежыць ад таго, што вам трэба будзе рабіць".
  
  
  Яе, спыніѓся і паказаѓ на кут-Дэ-Дублоны, які быѓ выбітным сцяной. "Што гэта там?" "Гэта ... што-то накшталт асабняка. Там жыве вельмі багаты чалавек ". Яе разуменнем ѓхмыльнуѓся. "Вы былі ѓ яго ѓ гасцях?" "Мяне запрасілі", - адказала яна. Я не настойваѓ. Наперадзе была пралом у стогны набярэжнай з падбеленай лесвіцай, якая вядзе на пляж. Калі Сталом ішла наперадзе мяне, яна ускудлаціла валасы так, што мокрыя пасмы пагладзілі мой голы жыцця. Якое-дзе на пяску ляжалі невялікія групы людзей, а ѓ спакойнай & nb ляжала некалькі фігур. Прыбоя амаль не было, толькі рабізна на хвалях і плёскат бледна-зялёнай вады на пляжы. Вочы - мужчынскія і жаночыя - сачылі за намі, пакуль мы ішлі па цяжкаму пяску ѓ абзы вады. Мы праігнаравалі погляды. Сталом ішла плаѓна, не моцна разгойдваючыся. Гэй, гэта было не трэба. Злева ад нас сцяна-Дэ-Дублоны працягвалася ѓздоѓж ѓзбярэжжа. Прайшоѓшы некалькі сотняѓ ярдаѓ, яе заѓважыѓ адтуліну над невялікі бухтай. Гэта павінна быць ѓваход у лагуну. Невялікі пешаходны мосце быѓ працягнуць над вадой; над ім сцены выпирала, як муж грыба па гладкага бетону. Ніякіх шанцаѓ трапіць на той бок, нават з гакам і вяроѓкай, што мяне не здзівіла. Яго таксама ведаѓ, што кароткі тунэль, вядучы пад сцяной да лагуне, быѓ зачынены высоѓным жалезнай агароджай, і мне было цікава, што спатрэбіцца, каб падняць эга. Калі мы пераходзілі мост, ёй паказаѓ на адтуліну. 'Што гэта?' "Ой, што-то накшталт вялікага сажалкі. У гэтага чалавека ёсць свае лодкі. 'Ах, так?' Яна кіѓнула і ѓзяла мяне за руку; яе сцёгны прайшло mimmo мяне. "Табе падабаюцца лодкі, Нік?" 'Вядома.' 'У мяне ёсць такая. Гэта значыць яе магу карыстацца адной вакол гатэля ". "Якая лодка?" Гэта ... Я не ведаю, як яны гэта называюць. Хуткая лодка? Маленькая лодка, якая займаецца ідзе вельмі хутка ". "Хуткасны катэр. так. Што ж, тады нам варта з'ездзіць туды ". - Вы добра ладзіце з лодкай? Яна прыціснулася да мяне лізаць, і яе цёмныя вочы ѓсміхнуліся. "Я магу вадзіць лодку". Яе па-чартоѓску добра ведаѓ, на што яна намякае, але гатэль, каб яна гэта сказала. "Паглядзім." 'Пазней?' "Так, пазней."
  
  
  Дэ Дублоны займаѓ усю заходнюю частку выспы. Мы прайшлі ѓздоѓж сцены па шырокаму колу; Тут не было нам купаюцца, нам тых, хто загарае, і мяккі прыбой хлюпацеѓ вакол, ледзь накрытых каралавых рыфаѓ недалёка ад берага. У мора на гарызонце вылучаѓся адзіны белы ветразь; акрамя гэтага, нічога не было відаць, акрамя ціха бурлівай вады. "Як доѓга ты тут працуеш, Сталом?" - "Ох ... здаецца, амаль год". "О, гэта вельмі шмат". Яна паціснула плячыма. "Яны добра плаціць, і жыццё тут прыемна".
  
  
  "Вы жылі ѓ Фларыдзе да гэтага?" Яна рэзка спынілася і выпрабавальна паглядзела на мяне. 'Чаму ты пытаеш гэта?' 'Я не ведаю. Мне гэта здавалася цалкам верагодным ". Дзяѓчына кіѓнула, і ѓ яе вачах прамільгнула боль. 'Так. Яе збегла з Кастра ". "Я не меѓ на ѓвазе...", "Ах, гэта не мае значэння. Прайшло шмат часу, ёй была маленькай дзяѓчынкай, калі мы збеглі. Мы з мамай перапраѓляліся з іншымі на маленькай лодцы. Яны стралялі ѓ нас, кубінскі патруль, але мы схаваліся. Амаль.' Яе запытальна прыпадняѓ брыво. "Мой... мая маці. Яна была параненую і сур'ёзна паранены. Больш месяца лекары казалі, што хой стане лепш, а потым яна памерла ". 'Мне вельмі шкада.' Яна зноѓ паціснула плячыма. "Гэта было даѓно, Нік". "А твой бацька?" "Адразу потым рэвалюцыя Кастра кінуѓ эга ѓ турму. З імі тхара яе аб nen нічога не чула. Няма чаго было сказаць. Яго чуѓ занадта шмат падобных гісторый, каб проста паверыць гэй, але заѓсёды быѓ шанец, што яна кажа праѓду - і я не думаю, што гэта наогул мела значэнне. Мы ішлі моѓчкі; яна падышла да мяне блізка, але здавалася пагружанай ѓ свае думкі. У рэшце рэшт яна сказала: "Ты ж ведаеш, гэта не маё сапраѓднае імя". 'Oi?' Яна коратка ѓсміхнулася. "Гэта не дзіѓна для вас". Яе, паківаѓ галавой і з разуменнем ѓсміхнуѓся. "Калі пяць ці шэсць гадоѓ таму ёй прыйшла ѓ шоѓ-бізнес у Маямі, мой агент не гатэль запісваць мяне, як Маргарыту Ортис. "Занадта часта", - сказаѓ ён, гледзячы мне ѓ твар.
  
  
  Твая маці была напалову кітаянкай. Мой бацька быѓ мулаты. Адсюль - Сталом Негрита ". 'Oi.' Яна спынілася і паглядзела на мяне. "Ты ѓсё ведаеш, Нік?" "Я даведаюся ѓсё больш і больш". "Ха!" Яна сціснула маю руку. "Чаму ты прыехаѓ у такое месца, як Дублі-Кей, Нік? Тут толькі дзеці-хіпі і старыя са сваімі тоѓстымі жанчынамі ". "Ах, яе пачуѓ аб гэтым кавалку дынаміту, які задавальняе тут танцавальнае шоѓ, і мне давялося прыехаць". Яе гартанны смех абсурдна скептычна. Яна ѓстала на дыбачкі, прыціснуѓшыся грудзьмі да маёй грудзей. Яе аксамітныя вусны растуліліся, а вочы пацьмянелі. Мы пацалаваліся. Яна абняла мяне за шыю, і яе таз павярнуѓся супраць майго. Мой рэѓматызму быѓ неадкладным і беспамылковым, і яна мацней прыціснулася да мяне, калі яе мову б мой. Мае рукі спусціліся ѓніз па яе спіне, на ніжнюю частку купальніку, да цёплай б паміж яе цвердай азадкам. Напэѓна, добра, што ѓ гэты момант сталі бачныя дзве маладыя пары, павольна якія ідуць уздоѓж высокай сцяны. Яе ѓбачыѓ ih першым і звярнуѓ на іх увагу Чыны. Яна ѓздыхнула, затым хіхікнула і дакранулася выпукласці на маім купальніку. "Я буду хадзіць за табой, пакуль ты не астынеш, добра?" "Хай глядзяць", - зароѓ я. Яна радасна засмяялася. "Я ведала, што была права, Нік. Ты персанаж, які дазваляе ім ісці ѓ пекла ". Яе з падзякай усміхнуѓся, і мы пайшлі насустрач астатнім. Пасля таго, як мы мінулі ну і павярнулі за кут сцяны, Сталом абняла мяне за талію і потерлась шчакой аб маю руку. "Сёння ѓ мяне выхадны, Нік". "А чым ты звычайна займаешся па вечарах?" "Часам яе езджу ѓ Насаѓ. Ці яе, застануся ѓ сваім пакоі, каб пачытаць кнігу "Ці ты катаешся на катэры?" Так. Гэта дзеці.' "Я думаю, гэта добрая ідэя. Гэтым вечарам?' 'Вядома.' "Убачымся ѓ бары кабарэ. Спачатку паямо, а потым... - Не, - рэзка адказала яна. "Не ѓ барэ. Я не люблю ... ну ведаеш. Я не дазволю нікому забраць мяне туды, калі ѓ нас прызначаная сустрэча. Яе прыйду ѓ твой пакой ". "Ты ведаеш, дзе гэта?" Яна кіѓнула. "Вы павінны былі напісаць нумар на стойцы ѓ парцье учора ѓвечары". 'Oi. Гэта праѓда.' Мы прайшлі яшчэ трохі, пакуль удалечыні не стала відавочнай гасцініца. "У цябе ... хм ... тут нікога няма, ці не так?" 'Што ты маеш на ѓвазе?' 'Яшчэ?' 'Oi. Не, не асабліва, Нік. Тут няма чалавека, які б вынялі мне задавальненне, нават ненадоѓга ". Яе вочы сказалі мне, што я, па-відаць, выключэнне, але калі мы дабраліся да невялікай тут збоку ад гатэля, дзе тузін рознакаляровых пляжных багі мерцала на сонца, яе, падумаѓ, што па-чартоѓску цяжка паверыць, што такая прыгажуня, як Сталом проста чакала, калі Нік Уолтон запоѓніць яе адзінокія вечара.
  
  
  
  Сёмая кіраѓнік
  
  
  Мне прынеслі ѓ нумар не хочацца, і некалькі бутэлек ледзянога піва Amstel. Афіцыянт накрыѓ столік у гаѓбечнай дзень, а калі ён сышоѓ, яе досталь вакол валізкі некалькі рэчаѓ, якія гатэль вывучыць. У сваім павольным падарожжы на поѓдзень яе праехаѓ праз Нью-Ёрк і купіѓ там некалькі навігацыйных карт. Oni iso усіх сіл спрабавалі знайсці тое, што яго гатэль, але ѓ рэшце рэшт мы знайшлі карту Дублі-Кей. Яе тады амаль не глядзеѓ на нах; Яе вельмі гатэль пакінуць гэты шумны горад і адправіцца ѓ шлях. Цяпер выпіѓ паѓшклянкі піва і разгарнуѓ карту. Яна мала што відаць; нам адзін які паважае сябе шкіперам не шталь б выкарыстоѓваць яе для манеѓравання вялікага судна каля двух астраѓкоѓ, але гэта была вэб-карты, якую змог яе знайсці. Было паказана некалькі небяспечных падводных перашкод; два старых патанулых карабля, каралавыя рыфы, якія яе бачыѓ раней у той дзень, і некалькі дробных участкаѓ. Лагуна на ѓчастку Дэ Дублоны была адзначаны, але выхаду праз акіян, не было відаць. Гэта не было маёй непасрэднай клопатам; Мяне больш цікавілі вады вакол іншага выспы, выспы Страшнага суда. Былі водмелі і рыфы няправільнай формы. Яе iso усіх сіл стараѓся ih запомніць, ведайце, што гэта не прынясе мне шмат карысці ѓ цемры. Але па меншай меры яе ведаѓ, што яны там, і гэта можа мець значэнне. Потым абеду яе, выйшаѓ на балкон; Сонца цяпер было закрыта кучай высокіх, хутка якія рухаюцца аблокаѓ. Яе моцна перагнуѓся цераз парэнчы, але не мог бачыць нічога, акрамя бліжэйшага да мора кута-Дэ-Дублоны. Яе паклапаціѓся аб тым, каб зняць нумар на верхнім паверсе гатэля, але цяпер яе зразумеѓ, што мне трэба было паспрабаваць зняць нумар з поѓным выглядам на гасцініцу. Што ж, усё, што трэба было зрабіць, гэта ѓвайсці ѓ пакой з такім выглядам. Яе пераапрануѓся ѓ старыя белыя джынсы, махрысты швэдар і скураныя сандалі, надзеѓ сонцаахоѓныя кропках і пераканаѓся, што ѓ кішэні дастаткова дробязі; затым я пайшоѓ па доѓгім безмолвному калідоры. Хутчэй за ѓсё, гэта былі нумары з 716 па 729. Яе, падняѓся на ліфце ѓ вестыбюль ніжняга паверха і, у выпадку, калі хто-то заѓважыѓ мяне, увайшоѓ у вялікі, цьмяна асветлены хол. Яе sel і замовіѓ ром, які мне зусім не хацелася. Праз некалькі хвіліна яе спытаѓ, дзе ѓ зале мужчынскі туалет, і накіраваѓся ѓ тым кірунку. Як я і спадзяваѓся, там было два тэлефонных кіёсках. Яе набірае нумар гатэля і папрасіѓ нумар 722. Калі яе, падумаѓ, што мая першая спроба ѓдалася, мне адказала жанчына; яна здавалася соннай і ѓсхваляванай. Яе спытаѓ пра Родных, яна сказала, што Радні там няма, яе, папрасіѓ прабачэння і павесіѓ трубку. "Цярпенне", - сказаѓ яе сабе і вярнуѓся да свайго барному крэсла. На працягу наступных паѓгадзіны яе двойчы абтэлефанаваѓ іншыя пакоі, на сваім паверсе і выявіѓ, што яны абодва занятыя. Калі пры наступным званку я не знаходзіѓ пустую пакой, мне даводзілася спрабаваць што-нешта іншае; людзі, якія кіруюць буйнымі турыстычнымі гатэлямі, не дурныя, і рана ці позна аператара зразумее, што адзін і той жа чалавек тэлефануе на розныя нумары на адным паверсе. Гэта стары трук з узломам - настолькі стары, што мне амаль сорамна было эга выкарыстоѓваць. Але ѓ мяне было мала часу, і я не хацеѓ выкарыстоѓваць больш простую і жорсткую - тактыку, каб трапіць у пакой, якая займаецца адкрывала мне выгляд, які яе хацеѓ. З чацвёртай спробы ёй даѓ тэлефоне зазвонить дзесяць разоѓ, перш чым пераканаѓся, што пакой пустая. Яе паспяшаѓся назад у вестыбюль і падняѓся на ліфце на сваім паверсе. Першае, чаму мяне навучылі, як вучань шпіёна, - гэта друкаваць справаздачы, а другое - як адкрываць замкі. Кожны рэмень, які ѓ мяне ёсць, змяшчае убудаваныя інструменты, і менш чым праз хвіліну яе і апынуѓся ѓ пакоі 721. Яе пакінуѓ дзверы прачыненых - каб, калі жыхары вярнуліся, яе мог папрасіць прабачэння за тое, што ѓбачыѓ, як дзверы адкрыта, і ѓвайшоѓ, каб палюбавацца выглядам, - і хутка падышоѓ да гаѓбечнай дзень. Мне не прыйшлося доѓга стаяць на балконе. З таго месца, дзе яе захоѓваѓ, мне была добра прыкметны большая частка мясцовасці. Яе мімаходам убачыѓ мужчын, якія мэтанакіравана хадзілі ѓзад і наперад выплат прама за сцяной. Яны не былі апранутыя ѓ форму, і ніякай зброі не было відаць, але свабодная штодзеннае шведаѓ, якую яны насілі, была дзіѓна падобная і магла замаскіраваць што заѓгодна, ад 45-га калібра да абрэза вінтоѓкі. У лагуне плылі некалькі водна-маторных лодак, а якое-хто плаваѓ у & nb. Яе ѓбачыѓ частка шырокай брукаванай плошчы, дзе загаралі іншыя людзі; Паміж імі ішлі слугі ѓ белых куртках з падносамі з напоямі... і іншымі рэчамі. Не было неабходнасці атрымліваць буйны план, каб зразумець, што яшчэ дастаѓляецца. Ёй вядома барадатага маладога чалавека вагой каля 140 кг, калі ён пацягнуѓся да даволі асаблівых беламу цыліндра, акуратна сложенному на падносе, прадстаѓленым эму. Хутчэй за ѓсё, гашыш; Каб спакусіць некаторых наведвальнікаѓ, спатрэбілася нешта большае, чым выпіѓка бясплатная. Але большага ёй бачыць не мог. Дрэвы вакол гасцініцы былі пасаджаныя блізка адзін да аднаго, а bioflex ѓнутраная сцяна ззаду лагуны закрывала добры агляд фасада будынка. Такім чынам, падвойная барыкада, якая займаецца стварала праблему, якая заключаецца ѓ тым, што прыходзілася пералазіць праз знешнюю сцяну, не ведаю, дзе знаходзяцца ахоѓнікі, - а затым, калі яе якім-небудзь чынам пераадольваѓ б гэтыя перашкоды, ѓзнікала праблема праходжання ѓнутранай барыкады, і Бог ведае, што яшчэ трэба пераадолець. .
  
  
  "Глядзіце, сэр. Магу яе ѓ чым-то вам дапамагчы? Пачуѓшы гэты голас, яе, павярнуѓся, у думках праклінаючы праклятыя тоѓстыя дываны. Высокі цемнаскуры мужчына, які стаяѓ у дзвярным праёме, быѓ апрануты ѓ звычайную паѓсядзённае адзенне. Адна рука была нядбайна засунута ѓ хвіліну эга кароткай камзолы. Ён запытальна усміхнуѓся і здаваѓся зусім нязмушаным. Яе адкашляѓся і спадзяваѓся, што выглядаю даволі збянтэжаным. 'Прабачце мяне калі ласка. Яе, убачыѓ, што дзверы адкрыта, і ѓвайшоѓ, каб штогод на выгляд з боку гатэля ".
  
  
  'Так.' Ён зачыніѓ за сабой дзверы - учынак, які прымусіѓ мяне насцярожыцца. "Гэта самая высокая кропка выспы ђваскрасення, і выгляд вельмі цікавы". На гэты раз ён шырока ѓсміхнуѓся, і тады яе веды эга. "Херридж?" Пілот самалёта "Ліра" на імгненне схіліѓ галаву. "Вядома, містэр Уолтон". 'Мне сапраѓды вельмі шкада. Яе проста гатэль... - я стомлена махнуѓ рукой у бок балкона, затым нясмела ѓсміхнуѓся. "Калі вы праверыце, вы ѓбачыце, што я зайшоѓ сюды не для таго, каб што ѓзяць". Ён зрабіѓ некалькі крокаѓ у пакой і працягваѓ глядзець на мяне. 'Гэта не абавязкова; Для мяне вы не падобны на злодзея, містэр Уолтон. Яе прыклаѓ шмат намаганняѓ, каб прыняць расслабленую позу. "Папрасіць прабачэння", - сказаѓ яе, затым дазволіѓ свайго натуральнага цікаѓнасці прарвацца. Херридж, кіѓнуѓ. "Так, гэта мая пакой. На Doublé Cay вельмі добра ставяцца да персаналу. Роѓнасць для ѓсіх ". Ён сказаѓ гэта без ценю горычы. "Рады гэта чуць. Яны разумеюць, што ih пілот павінен быць шчаслівы ". "Я задаволены". Ён кіѓнуѓ мне праз плячо. "Можа быць, вас цікавіла гэтая даволі незвычайная сітуацыя, за сцяной?" "Гэта ѓсё, ці не так? Я маю на ѓвазе ѓсіх, хто ведае, хто там жыве ". "Так, гэта так." "Але я думаѓ, што ён пустэльнік. Хто ѓсе гэтыя людзі, калі ѓ эга лагуне? "О, містэр Ингерсолл можа быць пустэльнікам, але ён не эгаіст. Ён запрашае часткі маладых людзей выкарыстоѓваць эга ... прыватныя памяшкання ". "Я пачынаю гэта разумець". "Я таксама". 'Oi?' Херридж паказаѓ у бок гасцініцы, бліжэйшую да басейна. 'Ужо не з'яѓляецца сакрэтам, што містэр Ингерсолл устанавіѓ паміж гэтымі дрэвамі некалькі тэлекамер. Здаецца, ён забаѓляецца, назіраючы за гасцямі, і асабіста выбірае тых, каго хоча запрасіць у сваю ѓласнасць ". "Гэта для мяне сакрэту". Гэтая магчымасць, для estestvenno, прыйшла мне ѓ галаву, калі Хоук праінструктаваѓ мяне, і я быѓ рады, што гэта пацвердзілася. "Цяпер вы гэта ведаеце, містэр Уолтон". 'Так. Што ж, паслухай, папрасіць прабачэння, што я толькі што ѓвайшоѓ. Бачыце, той, хто падарожнічае гэтак жа шмат, як і яе - гатэлі, санаторыі і да таго падобнае, - набывае звычку ва ѓсе соваць свой нос. Ніколі не ведаеш, калі сустрэнеш старога сябра або што-то ѓ гэтым родзе. 'Яе разумею.' Херридж стаяѓ, як скала, трохі ѓ баку, каб прапусціць мяне.
  
  
  Яе прайшоѓ mimmo ім, кіѓнуѓшы, няпэѓна памахаѓ рукой, уваходзячы ѓ калідор, і асцярожна зачыніѓ за сабой дзверы. Па шляху ѓ свой пакой яе, здзівіѓся, чаму ѓ пілота, у рабочай вопратцы, у кішэні камзолы ляжыць пісталет. Магчыма, падумаѓ я, у Херриджа на Дабл-Кей былі іншыя абавязкі, аб чым яе ѓжо ведаѓ.
  
  
  Дня яшчэ заставалася дастаткова, каб даследаваць Востраѓ ђваскрасення яшчэ трохі. Вясёлы раб на стаянцы перадаѓ мне пляжны багі, адзін па гэты пабітых фольксвагенаѓ з асаблівым кузавам і шырокімі шынамі. Яе паехаѓ па звілістай пад'язной дарожцы, пасаджанае пальмамі, пакуль не дабраѓся да поля для гольфа. Клуб прадстаѓляѓ сабой не больш чым крыты павільён, адкрыты з трох бакоѓ, з шэрагам шафак з чацвёртай боку. ђнутры і звонку быѓ невялікі бар, і столікі, але нікога там не было.
  
  
  Яе, прайшоѓ па драѓляным падлозе павільёна і паглядзеѓ на поле для гольфа. Спадзістыя палі былі пакрытыя пышнай зелянінай, месцамі абсыпанай квітнеючымі раслінамі і па-майстэрску размешчанымі пальмамі. Удалечыні ѓбачыѓ яе самотны квартэт гульцоѓ і дзве каляскі для гольфа; у астатнім поле здавалася бязлюдным.
  
  
  Яе зноѓ сеѓ у багі і працягнуѓ шлях без мэты. У канцы поля для гольфа дарога пашырылася, агінаючы кусты і рэзка далучаецца да мяне невялікі гавані. Па абодва бакі бухты выступалі волнорезы; два ці тры круизера прыстойных памераѓ былі прышвартаваныя ѓ порта бар, а таксама жменька невялікіх ветразных і хуткаходных катерова. Яе не бачыѓ нічога падобнага на судна на падводных крылах.
  
  
  "Напэѓна, у Ингерсолла быѓ флот дзе-то ѓ ён лагуне", - падумаѓ яе, гадаць, дзе менавіта.
  
  
  На іншым беразе заліва яе ѓбачыѓ востраѓ "Страшны суд", эга сталёвымі шкілетамі, узнімальнымі вакол пяску, і апорамі моста, якія выступаюць над водамі заліва. З таго месца, дзе яе захоѓваѓ, абнаѓленне моста ѓ самым далёкім пірсе больш, чым калі-небудзь, нагадвала масу сталёвых бэлек, кінутых туды і забытых. На мосце не было ніякіх прыкмет будаѓнічай дзейнасці, але удалечыні яе бачыѓ, пад'ёмныя бэлькі крана і зіхатлівых вакол яго пункту жоѓтых будаѓнічых шлемаѓ. Мне гэта здалося звычайным будаѓнічым праектам, і ён не зразумеѓ бы, ці было гэта што-то яшчэ, гледзячы на адкрытую ваду з адлегласці больш за паѓмілі.
  
  
  Прыглушанае рык фантан полымя рухавіка прыцягнула мой погляд налева. Белай лодцы абышла аддаленае месца ѓ канцы бухты, і белы корпус, падняѓся над вадой на бліскучых металічных стойках. Судна на падводных крылах, і мне не прыйшлося гадаць, адкуль яно ѓзялося. Анджела сядзела ѓ задняй часткі адкрытай кабіны, побач з квадратным пухлым азиатом, а за рулём сядзеѓ адзін па доѓгавалосых маладых людзей, якіх бачыѓ яе, з ёй у аэрапорце напярэдадні.
  
  
  Хуткая лодка зрабіла шырокі паказальнікаѓ і накіравалася ѓ праліѓ паміж двума выспамі. Яна даплыла да доѓгай порта бар, якая займаецца сыходзіла ѓ ваду Страшнага суда, збавіла хуткасць, набліжаючыся да берага, і пагрузілася ѓ ваду. Некалькі маленькіх фігурак падышлі, каб схапіць швартовную вяроѓку, затым троіца паднялася па лесвіцы, скокнула на бераг і знікла за групай невысокіх будынкаѓ.
  
  
  "Падрадчык" з "Фармоза", аб якім казала рэгістратара, спадарожнік майго зламысніка напярэдадні вечарам, мабыць, у тэрміновым наведаѓ будаѓнічую пляцоѓку з двума членамі інтымнай шасцёркі ...
  
  
  Яе назіраѓ за лодкамі ѓ маленькай гавані, і мне было цікава, што гэта за катэр Чыны. Спачатку яе гатэль толькі выслухаць яе, даведацца, што яна магла расказаць мне аб аперацыях Ингерсолла, але цяпер у мяне з'явілася ідэя лепей.
  
  
  Узлётна-пасадачная паласа размяшчалася на ѓзвышшы, недалёка ад гавані. "Лір Джет" быѓ прыпаркаваны ѓ халупе, над якім лунаѓ ветроуказатель; паблізу было некалькі спартыѓных самалётаѓ. Мне больш не было куды ехаць, таму яе паехаѓ па бетоннай платформе. Вакол халупы выйшаѓ мужчына і нейкі час глядзеѓ, а затым вярнуѓся ѓнутр. Ёй быѓ проста турыстам.
  
  
  Цяпер яе ехаѓ у багі на пляж у першы і апошні раз, завяршаючы свой круг, у плыѓным тэмпе па пяску, пакуль не дабраѓся да тэнісных кортаѓ побач з гатэлем. Яны былі пустэльныя, як пляж; відавочна, што госці гатэля Doublé Cay не былі заклапочаныя чым-то больш напружаным, чым гольф і бездельничанье дома ѓ басейна.
  
  
  Вярнуѓшы багі, я пайшоѓ адкрытымі ѓ свой пакой; цяпер не час баяцца маладых людзей, якія маглі б напасці на мяне. Яе праспаѓ гадзіну, затым пачаѓ рыхтавацца да маючага адбыцца вечара.
  
  
  Яе узважыѓ патэнцыйную патрэбнасць у маім схаваным зброі з верагоднасцю таго, што з Чиной у мяне не будзе шмат шанцаѓ хаваць эга надоѓга; затым яе неахвотна вырашыѓ пакінуць Вильгельмину і Х'юга на месцы. Пры спрыяльных пры іншых абставінах шпіёнская работа дастаткова складаная, але, улічваючы невялікі шанец, што танцорка была ѓсяго толькі тым, хема яна сябе лічыла, я не мог сабе дазволіць ускладняць справу, пачаць эга з пісталетам і стилетом. Мяне зловяць.
  
  
  Яе надзеѓ цёмныя штаны, цёмна-карычневы швэдар і светла-блакітны пінжак і пакінуѓ свае некалькі зношаныя тэнісныя балетныя тэпцікі. Затым яе, пасядзеѓ на балконе некалькі хвіліна і паглядзеѓ на сваю куток прыкладна ѓ басейна. Сталёвая стужка ѓсё яшчэ была занятая, і пазней сонца прабівалася скрозь ірваны хмарны покрыва.
  
  
  Хто-то ціхенька закашляѓся. Яе, павярнуѓся, але ззаду мяне ѓ пакоі нікога не было. Затым яе пачуѓ ціхае мармытанне галасоѓ, але словы былі неразборлівымі. Пачуѓшы гук, яе падышоѓ да парэнчаѓ балкона і прыслухаѓся. Вакол некалькіх слоѓ, якія яе пачуѓ, мова здаѓся смутны знаёмым, але дзіѓным. Яе паглядзеѓ уніз і нахіліѓся наперад ривненской настолькі, каб убачыць парэнчы балкона ѓнізе.
  
  
  На парэнчах ляжалі смуглявая рука і кавалак чорнага рукавы. Яе павольна закінуѓ галаву і, мяркую, ѓсмешка на маім твары была змрочнай. Так што яны засталіся адкрытыя пада мной - і для досыць гнуткага чалавека не складзе працы пералезці з ih балкона на мой, а яшчэ прасцей зноѓ ѓстаць. Толькі ѓчорашні зламыснік не змог скарыстацца гэтым лёгкім маршрутам ѓцёкаѓ ...
  
  
  Мне спатрэбілася некалькі хвіліна, каб зладзіць што-што ѓ маім пакоі, і я як раз скончыѓ, калі ѓ маю дзверы пастукалі. Яе было нерухома, але расслаблена глядзеѓ на гадзіннік. Сталом прыйшла своечасова.
  
  
  Калі ёй адкрыѓ дзверы і ѓбачыѓ, што яна стаіць там, на імгненне мне стала амаль шкада, што прыйшлося выкарыстоѓваць яе так, як яе планаваѓ. Гэта заняло ѓсяго імгненне.
  
  
  
  Кіраѓнік 8
  
  
  
  
  "Так", - сказаѓ ёй мякка, павольна вывучаючы яе. Як заѓсёды, яна была апранутая ѓ белае, на гэты раз у мудрагелістае сукенка да падлогі, драпированное, складчатой і запраѓленыя больш ці менш у індыйскім стылі. Пакуль яна ішла, сукенка то тут, то там расшатывалось, агаляючы ногі бронзавыя, а глыбокі выраз даваѓ зразумець, што пад ім нічога не было ірэн. Яе захапляльная дух грудзі дакранулася да маёй камзолы, калі яна праплыла mimmo мяне, а калі яна была пасярод пакоя, яна зрабіла піруэт і пазіравала са святлом вакол гаѓбечнай дзень ззаду нах.
  
  
  "Я табе падабаюся?" спытала яна.
  
  
  "Гэта дурны лейцара".
  
  
  Яна хіхікнула. 'Так.' Яна агледзелася, яе вочы спыніліся на вялікай ложка. "Можа, перад вячэрай перакусім?"
  
  
  Звычайна яе не запавольваю рэагаваць на такія прапановы, але гэтая жанчына-пантэра была для мяне занадта хуткай. Яна адчула маю нерашучасць і нявінна падняла бровы.
  
  
  "Я маю на ѓвазе трохі выпіць".
  
  
  У нейкім сэнсе гэта было да лепшага; У мяне былі планы на вечар, і яе гатэль разабрацца з імі ѓ правільным парадку. "Ромавы пунш?"
  
  
  'Шампанскае.' - Гэта не была просьба.
  
  
  Яе, падышоѓ да тэлефона. "Паглядзім, наколькі хутка эга прынясуць".
  
  
  'Не абавязкова.' Яна падышла да маленькага халадзільніка і дастала бутэльку шампанскага з-за вялікага графіна з пуншам. "Я больш нічога не п'ю, калі дастану гэта", - сказала яна.
  
  
  "Ты паставіѓ туды гэтую бутэльку?"
  
  
  "Яе". Яна нахіліла галаву і паглядзела на мяне. "Табе таксама падабаецца?"
  
  
  "Я не супраць гэтага."
  
  
  Мы выпілі па астуджаных шклянак, якія яна таксама пакінула ѓ халадзільніку, і наѓмысна трымаліся далей іншая з другога. Наш размова перарываѓся; яна спытала мяне аб маёй працы, але, падобна, не вельмі зацікавілася маімі адказамі. Гэта было ѓ мой мозг яшчэ адно папярэджанне; Гэта павінен быѓ быць дзялком шоу-бізнесу, і, калі Сталом не планавала правесці рэшту сваёй кар'еры, танцуючы на Дублі-Кей, яна павінна была па меншай меры прыкінуцца зачараванай маімі старанна отрепетированными гісторыямі.
  
  
  Замест гэтага яна звярнула размова на сябе, на сваё няшчаснае дзяцінства, на сваю горыч па адносінах да Кастра і ѓсім камуністам. Яна распавяла ѓсё пра яе маці, як яна збегла па мацерыковага Кітая, каб зноѓ прайсці праз усё гэта. Яна была амаль пераканаѓчая, але занадта настойвала на гэтым.
  
  
  І гэта мяне задавальняла; У мяне больш не было нам найменшых сумненняѓ у тым, што я збіраюся рабіць гэта ѓначы.
  
  
  Калі мы выйшлі, вакол пакоя, было цёмна. Унізе мы пазбягалі галоѓнай сталовай у карысць гасцінай; асвячэння было такім мяккім, што здавалася, што белае сукенка Чыны свеціцца. Яна прывяла мяне ѓ зацішны куток з выглядам на ваду, як мага далей ад бара і аркестра ча-ча-ча-ча, які грае за невялікім танцполам.
  
  
  Тут жа з'явіѓся афіцыянт з бутэлькай шампанскага і ѓсяго адным меню.
  
  
  "Яны ведаюць мяне", - патлумачыла Сталом.
  
  
  Прыйшлося засмяяцца.
  
  
  "Філе тут заѓсёды вельмі добрае, Нік".
  
  
  'Добра. Вы сапраѓдны эксперт ". Мяне не хвалявала, узяла дзяѓчына справу ѓ свае рукі такім чынам, у рэшце рэшт, яна была тут, дома, і гуляць па яе правілах не перашкодзіла б. Якое-то час.
  
  
  Яна была ненасытнай ѓ эде і атакавала пяшчотны масляністы біфштэкс з далікатнай канцэнтрацыяй. Мы амаль не размаѓлялі, што мне спадабалася. Яе, зазірнуѓ у хол; некаторыя пары танцавалі, у асноѓным пажылыя людзі, за выключэннем адной пары, целующейся, як маладыя. За столікам каля аркестра сядзела пара доѓгавалосых хлопчыкаѓ, апранутых у яркую, але адносна нармальную вопратку - як студэнты, якія граюць у хіпі па выхадных.
  
  
  Пасля таго, як кава быѓ пададзены, яго папрасіѓ яе патанчыць. Яна рашуча пакруціла галавой, яе доѓгія валасы з белымі пасмамі падалі гэй, на плечы. "Я танцую сыч грошай, Нік". Яе зубы блішчэлі ѓ змроку. "Усё астатняе яе раблю проста для задавальнення".
  
  
  Яе, паглядзеѓ на нах на імгненне, затым злёгку ѓзяѓ яе за руку. "Тады табе абавязкова захочацца прыбрацца".
  
  
  Яе бровы ѓзляцелі. 'Oi?'
  
  
  "Калі толькі вы не хочаце паплаваць на сваёй гоначнай лодцы".
  
  
  "Хуткасны катэр. Ты сам мне гэта сказаѓ.
  
  
  'Так.'
  
  
  "Але навошта тады мне прыбірацца?" Яна сціснула маю руку і пагладзіла зморшчыны свайго сукенкі. "Гэта таксама нічога". Мы выйшлі праз бакавую дзверы і абышлі басейн да паркоѓкі. У Чыны, вядома ж, быѓ уласны пляжны багі, і яна вялася машыну з ён жа лютай канцэнтрацыяй, якую прадэманстравала за вячэрай. Калі мы дабраліся да порта бар, яна пад'ехала да прычала, і дошкі бразгаталі пад коламі.
  
  
  Катэр стаяѓ у канцы порта бар, побач з вялікім "Крыс-Крафт" з некалькімі ліхтарамі на ніжняй палубе. Сталом хіхікнула, закаціла вочы ѓ бок эга і накіравалася да сваёй лодцы. Гэта была хуткасная лодка, метраѓ пяці, з вялікай кабінай, багата пакрытай мяккімі мацюкамі. Як і ѓсё на Чыны, усё было белым. Мне гэта не вельмі падабалася, але я нічога не мог з гэтым зрабіць.
  
  
  Яна задрала спадніцу, зняла туфлі і лёгка саскочыла ѓ кабіну. Яе скінуѓ кармавую швартовную вяроѓку, калі яна адвяла падвесны рухавік Mercury магутнасцю 75 л. с., і, калі ён шталь стабільна працаваць, яе отзвязал насавой трос і сеѓ побач з ёй. Яна была добрая, яна ведала, што робіць, калі адступіла, зрабіла паказальнікаѓ на 90 градусаѓ і з нарастаючым ровам выплыла вакол бухты.
  
  
  'Куды ты хочаш пайсці?' - закрычала яна, перекрикивая рык рухавіка.
  
  
  Яе няпэѓна махнуѓ рукой. "Давай проста паглядзім што-небудзь".
  
  
  Мы імчаліся скрозь святым, кароткую хвалю, арыентуючыся толькі на далёкія агні гатэля злева і некалькі рабочых ліхтароѓ на востраве Страшнага суда справа; кавалачак месяца нічога не значыѓ. Сталом выцягнула лодку на нітку узлётна-пасадачнай паласы і рынулася паралельна беразе. Мы мінулі гатэль, абмінулі самую далёкую кропку, дзе змрочныя сцены Дублоны адкідвалі цені на пясок, затым павярнулі назад.
  
  
  Валасы Чыны луналі на ветры, і стужку, якую яна запляла ѓ валасы, распалася. Яе, працягнуѓ руку і выцягнуѓ яе. Яна ѓсміхнулася і паляпала мяне па назе.
  
  
  Яе крыкнуѓ гэй у вуха, паказваючы на руль.- "Магу яе зірнуць?"
  
  
  Яна заколебалась, потым сказала. 'Вядома. Чаму няма?' Мы памяняліся месцамі, што само па сабе было цікавым манеѓрам, калі мы пералазілі яшчэ адзін праз іншы, але нічога не распачалі, так як усё яшчэ ішлі даволі хутка.
  
  
  Яе паскорыѓся, і мы паляцелі далей, і цяпер гатэль злева ад нас прамільгнуѓ mimmo пункту адпраѓлення. Яе запаволіѓся і павярнуѓся да Чыне.
  
  
  "Як наконт іншага выспы?"
  
  
  "Вы маеце на ѓвазе "Страшны суд?"
  
  
  'Так. Што ты там бачыш?
  
  
  Яна паціснула плячыма. "Толькі бульдозеры. Вельмі непрыгожа.'
  
  
  "Пойдзем паглядзім".
  
  
  Яна паглядзела на мяне з сумневам. - "Яны нікога не пускаюць".
  
  
  "Божа, дзетка, яе, люблю глядзець на будаѓніцтва добраѓпарадкаванне. Паглядзім.'
  
  
  Мне было ѓсё роѓна, яна трапілася на гэта або няма; Яе згарнуѓ. Мы памчаліся праз заліѓ да бетонных апораѓ і пляжу за імі.
  
  
  Перш чым мы мінулі апошні слуп, яе ѓбачыѓ людзей, якія бягуць па схіле k & nb. І нават у незразумелым святле ѓбачыѓ зброю, якое ѓ іх было. Яе зменшыѓ хуткасць і дазволіѓ кацеру дрэйфаваць, пакуль дно не закранула пясок.
  
  
  Нас асляпіѓ магутны ліхтар. Яе падняѓ руку і паглядзеѓ на Чыне. Яна сядзела нерухома, прыадкрытыя вусны, вочы пустыя.
  
  
  "Адпачываць мясцовасць! Адпачываць тэрыторыя! Сыходзіце!' Крык у цемры быѓ настойлівым і пранізлівым.
  
  
  Яе, усміхнуѓся ѓ ослепляющем промні святла. "Гэй, мужык, мы проста плывём. Што ѓ цябе наогул ёсць на гэтай сабакі пяску? Яе ѓстаѓ і пералез праз лабавое шкло на нос лодкі.
  
  
  У промні святла вырисовывался салідны сілуэт. Эга карабін быѓ накіраваны мне ѓ жыцці.
  
  
  'Прэч!' - прашыпеѓ ён. "Гэта адпачываць тэрыторыя. Яшчэ адзін крок, і я выстрелю ".
  
  
  'Нік!' - крыкнула Сталом ззаду мяне. 'Ну, давай жа!'
  
  
  Яе, паціснуѓ плячыма, усміхнуѓся святла, зрабіѓ вакол паказальнага пальца пісталет і выпусціѓ вялікі палец, як малаток. "Добра, прыяцель, у наступны раз ёй цябе паклічу", - сказаѓ я, залазячы назад у кабіну, гадаць, не захапіѓся яе сваёй роляй перезрелого хіпі.
  
  
  Яе уключыѓ задні ход і зняѓ катэр з берага. Павольна вошди ѓ бухту. Калі мы былі ѓ адкрытай & nb, яе выраслі на ровары і пакінуѓ лодку на плаву. "Гэй, у іх ёсць добры камітэта па прыёме гасцей", - сказаѓ я. Яе ѓсмешка была нацягнутай. 'Яе цябе папярэджвала.'
  
  
  "Якое ѓ іх права так паступаць?" - абурана спытаѓ я. "Хіба яны не ведаюць, што хто-то можа сысці на бераг, пакуль вы застаяцеся ніжэй закладкі поѓнай вады?"
  
  
  Яе ѓсмешка была трохі больш шчырай. "Вы ведаеце аб такіх рэчах?"
  
  
  "Я плаваѓ пад ветразем".
  
  
  Яна прыкладае руку мне на плячо. "Не заходзь занадта далёка, Нік. Там такія законы топчуць ".
  
  
  "Што ж, добры спосаб рабіць свае справы!" Яе, як я спадзяваѓся, добра назапашваѓ сваё абурэньне. "Яны не могуць так брудную паступаць".
  
  
  "Нік ..."
  
  
  Яе груба прыцягнуѓ яе да сябе. Гэта быѓ разважлівы ход, але наѓрад ці намаганні. "Паслухай, Сталом, - прагыркаѓ ёй гэй у вуха, - тут занадта шмат людзей, якія спрабуюць утрымаць нас далей ад чаго то. Спачатку Ингерсолл з эга праклятай сцяной, а цяпер гэта! Зразумела?'
  
  
  Сталом доѓга не адказвала, і ён баяѓся, што зайшоѓ занадта далёка ѓ сваёй камедыі. Затым яна павольна апусцілася да мяне, паклаѓшы руку мне пад куртку і абняѓшы мяне за талію.
  
  
  'Нік?' прашаптала яна. "Гэй, мы павінны былі павесяліцца..."
  
  
  Яе абняѓ ee за плячо і прыцягнуѓ да сябе. Яна адпавядала маім целе і камфортна, выгіналася. Яе твар паднялося, і ён пацалаваѓ ee у вусны; спачатку пяшчотна, затым з нарастаючым запалам, на якую яна усхвалявана адказала.
  
  
  Невялікі пражэктар хітнуѓся над вадой са боку выспы Страшнага суда ззаду нас. Яе чакаѓ. Сяргей дасягнуѓ нас, павярнуѓ яшчэ далей, завагаѓся, затым вярнуѓся і злавіѓ нас сваім промнем.
  
  
  Сталом паварушылася, падняла вочы і нахмурылася. Затым яна падняла карычневую руку і працягнула сярэдні палец у універсальным жэсце пагарджанага выкліку.
  
  
  Пражэктары рушыѓ далей. "Гэтыя паганыя вуайеристы", - прамармытала яна і зноѓ прыціснулася да мяне.
  
  
  Мы плылі па плыні, пакуль нашы вусны і мовы займаліся разведкай, і мудрагелістыя зморшчыны яе сукенкі расчыніліся. Ee грудзі ажыла ад майго дотыку, і мае вусны слізганулі па жаѓтлява-карычневага слупа ee горла да поднимающемуся брустверу, пакуль не дасягнулі стаялага соску. Яна цяжка дыхала, прыціснула маю галаву да свайго цела і скрыжавала адну нагу над маімі нагамі.
  
  
  Гэта было нялёгка, але менавіта яе, вырваѓся на волю. 'Праклён!' Прамармытаѓ я.
  
  
  "Што гэта, мілы" Сталом не спрабавала прыкрыць сваю аголеную грудзі, і ѓ мяккім святле яна выглядала як рабыня-варвар вакол Старажытнага Рыфму.
  
  
  "Прабачце, - зароѓ я, - але яны паравых..." Яе, паківаѓ галавой, як быццам быѓ занадта злы, каб выказаць гэта словамі.
  
  
  "Забудзь пра іх", - настойліва сказала яна. "Толькі падумай аб Чыне".
  
  
  "Не хвалюйся, мілая". Яе адпусціѓ руку, зняѓ куртку і кінуѓ яе на кілімкі для канапай. "Я думаю пра цябе". Злосным рыѓком ѓзяѓ лодку і паскорыѓся. Мы памчаліся ѓ моры, нос узлятаѓ і апускаѓся на хвалях.
  
  
  'Нік! Што ты робіш?'
  
  
  Яе, усміхнуѓся гэй. "Уяѓляеш сабе гульню, мілая?"
  
  
  "Я не ведаю ..."
  
  
  "Глядзі!" Яе тыцнуѓ указальным пальцам у бок выспы Страшнага суда, які ѓжо быѓ не больш чым выступам на гарызонце ззаду нас. "Куды б яе нам пайшоѓ, гэтыя свінні, каб раздражняць мяне". Мне прыйшлося крычаць, каб перакрыць роѓ рухавіка; марская пена заліла нас, і намочила. Чыне, падобна, гэта не хвалявала.
  
  
  "Голас чаму мы вяртаемся на гэты пракляты востраѓ".
  
  
  "Але ..." Яна здавалася сапраѓды збітай з панталыку. "Мы былі..."
  
  
  "Так, мы былі занятыя. І далей мы гэта рабіць ".
  
  
  Яе абняѓ ee за плячо і груба прыцягнуѓ да сябе. "Мы проста збіраемся зрабіць гэта на другім баку".
  
  
  Яе павярнуѓ лодку паѓкругам і накіраваѓся да іншай баку Страшнага суда. 'Ёсць.'
  
  
  "Ты вар'ят, Нік".
  
  
  'Не, гэта не так. Проста забавляюсь Яе з выклікам паглядзеѓ на нах. "Ты хочаш пераспаць са мной, Сталом?"
  
  
  'Ах, так!'
  
  
  "Тады мы зробім гэта пад прыцэлам гребанных свіней. Добра?' Рашуча яе абхапіѓ рукой яе аголеную грудзі, затым адсунуѓ яе сукенку, каб адкрыць і другое. На імгненне яна сядзела нерухома, затым бездапаможна паківала галавой і нахілілася, каб засунуць мову мне ѓ вуха. Яе зменшыѓ хуткасць, пакуль мы амаль не прасунуліся наперад, і абмінуѓ далёкі нітка востраѓ Страшнага суда, на адным участку заліва і будаѓнічай пляцоѓкі. Пакуль мы разам займаліся рознымі справамі, яе павольна плыѓ уздоѓж ѓзбярэжжа у папрасіѓ магчымага патруля. Нарэшце яе рызыкнуѓ накіравацца да ѓзбярэжжа.
  
  
  Як толькі лодка выйшла праз пяшчанага дна, яе выключыѓ рухавік і скокнуѓ наперад, каб выцягнуць невялікі якар на бераг. Сталом была шчыра за мной.
  
  
  'Нік!' прашаптала яна. "А калі яны знойдуць нас тут?"
  
  
  "І што?" Яе зачапіѓ лопасць якара на куст. "Што яны могуць зрабіць, акрамя як выгнаць нас?"
  
  
  "Але яны ..."
  
  
  Яе ѓстаѓ і паглядзеѓ на нах, амаль чихая. "Што з табой, ці не так?" - сказаѓ я, смеючыся горка. "Гэтыя свінні на другім баку выспы. Яны ніколі не даведаюцца.
  
  
  Сталом павольна праводзіла рукамі па валасах, і яе грудзі падняліся, як звязаныя паветраныя шары. Затым яна ѓзяла мяне за руку і пацягнула па кароткім крутым схіле да камяністым выступу. Мы абышлі эга і падышлі да самотнаму дрэве, акружанага зблытанымі зараснікамі. Калі мы падышлі да поля з высокай травой, яна спынілася і запытальна паглядзела на мяне.
  
  
  Яе зацягнуѓ ee ѓ мяккую траву, патануѓшы ѓ хвалях яе валасоѓ, пакуль мы абдымаліся. Астатняя частка сукенкі з спражкай на станы расчыніліся, утвараючы пад ёй белае коѓдру. З маёй адзеннем было нялёгка, але мы справіліся, і нашы цела зліліся разам, калі праз некалькі імгненняѓ мы ляглі бок аб бок. Яе, адчуваѓ, як яе цяпло ахінае мяне, яе ногі увінаецца вакол маіх, ee, падцягнуты жыцця люта ѓздымаецца. Яго супакойваѓ яе рукамі, пакуль яна не ляжалі, усё яшчэ дрыжучы, з непразрыстымі вачыма ѓ бледным святле месяца.
  
  
  "Нік ..." выдыхнула яна. "Увайдзі ѓ мяне ..."
  
  
  Мы пайшлі павольна - даследуючы, квітнеючы сад адкрываецца мне, ee ногі паднімаюцца, яе цела расцягваецца, затым доѓгае апусканне з горкай. Яна прыціснулася да мяне, нашы цела цяпер былі мокрымі ад банка, а яе сцягна віліся.
  
  
  'Больш, больш!' - яна ахнула, і яе гарачае дыханне дакранулася да майго вуха. "О, Нік, яе ніколі ..."
  
  
  Яе прымусіѓ яе замаѓчаць, пагладзіѓ яе бакі рукамі, адчуѓ, як ee соску прыціснуліся да маіх грудзей. Доѓгі час запанавала цішыня, перамежная ѓздыхамі і стогнамі задавальнення, а затым яе ѓбачыѓ, як яе вочы раптам шырока расчыніліся, калі яе цела напружыѓся.
  
  
  "О, няма ... о, так ... так, так, jajajaja ..."
  
  
  У мяне не было праблем з прыстасаваннем да яе кульмінацыі, і, паколькі мы абодва апусціліся бок аб бок, змучаныя, мы засталіся на некаторы час. моѓчкі адпачываць. Яна была першай, хто паварушыѓся, нахіліѓшыся, каб пакусваць маю шыю сваімі неверагодна мяккімі вуснамі. "Нік", - прамармытала яна. "О, Нік, гэта яшчэ ніколі не было так добра..."
  
  
  Спатрэбілася ѓся мая сіла волі, каб вызваліцца ад нах, але якім-то чынам ёй справіѓся, перакуліѓся і стаѓ на калені. Яе, паглядзеѓ на нах, на бездакорнае зьзяе бронзавае цела, і засмяяѓся.
  
  
  "Што гэта, мілы?" - з сумневам спытала яна. "Я такая добрая?"
  
  
  "Божа, няма. Яе, думаѓ толькі пра гэтых узброеных герояѓ ѓнізе; яны б узлезлі на сцены, калі б даведаліся, што мы цяпер тут, - і што мы зрабілі ".
  
  
  "О, забудзься ih". Яна працягнула рукі, каб абняць мяне. "Вярніся да мяне, мой Нік".
  
  
  Яе прымусіѓ сябе ѓстаць. Яе паглядзеѓ праз востраѓ сталёвы каркас, які распасціраецца ѓ неба на паѓмілі. "Мне па-чартоѓску цікава, што яны там робяць, чаго ніхто не бачыць".
  
  
  "О, гэта ѓсё роѓна, дарагі. Ідзі да мяне... "
  
  
  Яе зрабіѓ выгляд, што не чую яе, і пачаѓ нацягваць штаны. "Пойдзем прагуляемся, Сталом. Мы правялі разам усю ноч ".
  
  
  Яна ѓздыхнула, павярнулася і ѓстала адным плыѓным рухам, як "кобра", якая выходзіць па ѓсёй кошыка заклінальніка змей.
  
  
  Яе апрануѓ цёмны швэдар і балетныя тэпцікі і захотелапомочь Чыне з сукенкай. Яна прыбрала эга з-пад маёй дасяжнасці.
  
  
  'Што мы робім?' - спытала яна, надуясь.
  
  
  Яе паказаѓ на працоѓны сьвяты на будоѓлі. "Проста падыдзем і паглядзім. Ці гатовыя вы да гэтага?
  
  
  "Ха!" яна пагардліва чмыхнула. "Я гатовы да ѓсяго".
  
  
  Перш чым яе паспеѓ яе спыніць, яна пакрочыла па траве, дазваляючы сукенкі бегаць за сабой, як вэлюм нявесты.
  
  
  Яго хутка дагнаѓ яе і прымусіѓ прытармазіць. Яна не глядзела на мяне, і, не супраціѓляючыся, рушыла ѓслед за маёй накіроѓвалай рукой. Мы спатыкаючыся прабіраліся праз зараснікі кустоѓ, ішлі моѓчкі; лёгкі ветрык шамацеѓ па галінах крывых пальмаѓ, якія раслі вакол нас. Калі мы падышлі так блізка, што ясна ѓбачылі будаѓнічую пляцоѓку, яе спыніѓся.
  
  
  "Заставайся тут", - прашыпеѓ я, хутка падыход да цёмнай постаці бетонамяшалкі. Яе прысеѓ побач і прыслухаѓся.
  
  
  Яе нічога не чуѓ, акрамя ветру. Усё, што я мог бачыць, гэта некалькі гафрыраваных жалезных ланцугоѓ, буравая зброі і кран удалечыні. Адкрытыя наперадзе віднелася вялізная смярдзючая яма, зацементированная з трох бакоѓ - я здагадаѓся, што гэта часткова скончаны падмурак з крутым земляным валам, спускавшимся да дна і ѓзбітым бульдозерными гусеніцамі.
  
  
  Мне здалося дзіѓным, што яны так шчыльна ахоѓваюць адну бок выспы, а не патрулююць астатнюю частку. Яе ѓжо збіраѓся пакінуць сваё сховішча, калі пачуѓ ззаду сябе булькаючы крык.
  
  
  Яе, павярнуѓся. Сталом была не больш чым плямай у цемры, але паміж намі былі яшчэ два плямы. Яны падышлі да мяне, але спыніліся, каб штогод у бок Чыны, якая займаецца крычала.
  
  
  Па тым, як яны стаялі нерухома, яе мог сказаць, што яны яшчэ не бачылі, сл. Калі б яна проста нагнулася і зьнікла, яна, верагодна, магла б дабрацца да лодкі незаѓважанай. Замест гэтага яна павярнулася і пабегла, цягнучы за сабой гэта праклятае белае сукенка, як матадор.
  
  
  Яны злавілі яе, перш чым яна прабегла пяцьдзесят ярдаѓ. Яе назіраѓ вакол цені бетонамяшалкі, як яны кінулі яе на зямлю. Тое, што яны казалі, разляцелася па ветры, але імгненне праз яны паднялі Чыне на ногі і пацягнулі яе назад да мяне.
  
  
  Яе пачакаѓ і ѓбачыѓ яе выкрадальнікаѓ. Калі яны падышлі ліжа яе, убачыѓ, што яны моцныя, мэтанакіраваныя, і ѓ абодвух ёсць карабіны. Трыо ішло ад мяне справа, па шырокай дузе вакол бетонамяшалкі. Мая праблема заключалася ѓ тым, скокнуць ёй у іх або пачакаць, каб убачыць, ці ёсць паблізу іншыя ахоѓнікі. Калі яны мінулі мяне ѓ дваццаці ярдаѓ, яе ѓбачыѓ, як Сталом спатыкнулася, схіліла галаву і паспрабавала прыкрыцца сукенкай. Одзіна вакол ахоѓнікаѓ засмяяѓся. Яе, чуѓ яе рыданні.
  
  
  Яе, спусціѓся на зямлю і заход пад бетонамяшалку, каб праверыць ih. Яны абышлі зияющий падмурак, на імгненне зніклі за хацінай, затым зноѓ з'явіліся, усё яшчэ хутка крочачы. Сталом дазволіѓ нагах бегаць, і адзін па сл ахоѓнікаѓ груба тузануѓ яе за руку. Яе, чуѓ, як яна ѓскрыкнула ад балюча, за якой паследаваѓ фальшывы смяшок.
  
  
  Калі яны схаваліся з выгляду, яе выкаціѓся з-пад бетонамяшалкі і памчаѓся да бліжэйшай хаціны. Удалечыні яе ѓбачыѓ тры сілуэту, так блізка адзін да аднаго, што яны нагадвалі малаверагодна шестиногого монстра, які накіроѓваѓся да канструкцыі па цэментных блока побач з высокім сталёвым шкілетам. Яны спыніліся на імгненне, дзверы адчыніліся, і яны ѓвайшлі, і дзверы была зачынена.
  
  
  Яе, прытуліѓся да халоднай стагнаць хаціны па гафрыраванага прасы і абдумаѓ сітуацыю. Гэта было больш ці менш так, як яе планаваѓ на гэты вечар. Праблема заключалася ѓ тым, што ѓ мяне было адчуванне, што хто-то іншы таксама планаваѓ, і што Сталом была чым заѓгодна, толькі не нявінным гледачом.
  
  
  
  Кіраѓнік 9
  
  
  
  
  Не было ніякіх рашэнняѓ. Нават калі злоѓ Чыны была стрымана задуманай - а ёй быѓ амаль упэѓнены, што гэта так; у адваротным выпадку яна была занадта разумная, каб махаць сваім белым сукенкай у цемры - мне давялося б адыграць сваю ролю выратавальніка. Акрамя таго, мне трэба было высветліць, наколькі строгай была ахова на гэтым востраве. І навошта гэта было трэба.
  
  
  Яе пощел ѓ бок ад жалезнай хаціны, трымаючыся далей ад працоѓнага асвятлення на высокім сталёвым каркасе. Было шмат кустоѓ і пальмаѓ, каб яе мог схавацца, калі яе зваліѓся на карачкі і асцярожна поѓз да будынка па цэментных блока. З іншага боку з высокай шкілета будынка былі двое мужчын, і за імі яе мог бачыць пралом у схіле, вядучым да заліву. Яе расцягнуѓся на падлозе і агледзеѓ будынак, у які зацягнулі Чыне.
  
  
  З майго боку не было вокнаѓ, толькі адтуліну з які верціцца вентылятарам. Калі яе ляжаѓ там, яго пачуѓ прыглушаны крык, - вядома, жанчыны.
  
  
  Яе нездарма апрануѓся ѓ цёмны і пакінуѓ блакітную куртку ѓ лодцы. Бегла агледзеѓшы тэрыторыю, яе пабег да будынка, якое бачыѓ паміж сабой і ахоѓнікамі. Яе пракралася за кут і апынулася пад акном вакол ѓзмоцненага шкла. Яно было прыадчынены, і яе жменяй сваёю эга позіркам. Занадта мала, каб пралезці.
  
  
  Яшчэ адзін крык балюча, на гэты раз ценымногие гучней. Яе асцярожна падцягнуѓся да бетоннай раме і выглянуѓ у акно.
  
  
  Яна сядзела на цвёрдым драѓляным крэсле, яе рукі былі звязаны за спіной, а мэта была сагнутая так, што валасы закрывалі твар. У яркім святле лысай лямпачкі яе ѓбачыѓ чырвоныя рубцы на руках і сцёгнах, і яе аголеныя грудзі; ручаёк банк сцякала па ee жывата і ѓ чорныя зблытаныя валасы паміж сцёгнаѓ.
  
  
  Мужчына, былы побач з ёй, спіной да мяне, сядзеѓ і быѓ апрануты ѓ свабодны колер хакі. Праз пакой сядзелі двое мужчын, апранутых больш ці менш аднолькава, нядбайна трымаючы свае карабіны. Яны усмехнулись дзяѓчыне, ih рысы асобы амаль, але не зусім - ѓсходнія. На ih асобах таксама былі нявызначаныя лацінскія рысы, і калі пухлы мужчына загаварыѓ, яго зразумеѓ, што гэта за людзі.
  
  
  Гэта была тая ж, што збівае з толку сумесь моѓ, якую чуѓ яе раней на балконе пад маім. Яе ведаю іспанскі і некаторыя кітайскія дыялекты, але зусім не разумеѓ, аб чым казаѓ гэты чалавек. Тым не менш, яго ведае камбінацыю, - і падумаѓ, ці не трапіѓ у якую-небудзь сямейную сварку; у рэшце рэшт, у Чыны было такое ж паходжанне.
  
  
  Але ѓ гэты момант мужчына ѓдарыѓ яе, і гэта запар.гэта пераканала мяне, што гэта не сямейная сварка. Ён ударыѓ яе так моцна, што кроѓ хлынула па яе носе, пацякла па вуснах і падбародку і капала на грудзі. Гэта прымусіла мяне вырашыць; Яе павінен быѓ выцягнуць яе адтуль.
  
  
  Яе, спусціѓся на падлогу і збіраѓся разгарнуцца - потым яе пачуѓ шорганне нага. Мая рука паднялася, але занадта позна; хто-то выпусціѓ, як бы мне кавадла на галаву, і ён пагрузіѓся ѓ лужыну расплаѓленага свінцу, дзе ѓсё свяцілася чырвоным і чорным, чырвоным, чорным, чырвоным і чорным ...
  
  
  Сонца паднялося на грохочущей разбіваць і інш пякельны шум, амаль такі ж жудасны, як лютае ззянне, опалившее мае павекі. Яе паспрабаваѓ падняць руку, каб абараніць твар, але не змог. Мне спатрэбілася вялізнае намаганне, каб адкрыць вочы, і некалькі секунд, каб убачыць, дзе ёй знаходжуся.
  
  
  Вентылятар круціѓся высока ѓ бетоннай стагнаць, і голая лямпачка мной назаѓжды кідала вострыя прамяні скрозь мой чэрап. Яе ляжаѓ на ложку, звязаны па руках і нагах; павярнуѓшы галаву, убачыѓ яе, што Сталом усё яшчэ была прывязаная да крэсла ѓ цэнтры пакоя. Наколькі яе мог бачыць, мы былі адны. Мне было цікава, колькі часу гэта зойме.
  
  
  "Сталом!" - прашыпеѓ я. Мне давялося тройчы паѓтарыць яе імя, перш чым яна ѓзняла галаву. Калі яна паглядзела на мяне, яе вочы былі пустымі.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Як доѓга яе тут?"
  
  
  Яна паціснула плячыма, як бы
  
  
  . "Дзесяць ... можа быць, пятнаццаць хвіліна".
  
  
  'Дзе яны?'
  
  
  'Я не ведаю. І мне ѓсё роѓна, - сказаѓ тон яе голасу. З яе носа да падбародка цякла засохлая кроѓ, а ѓ валасах таксама быѓ згустак. "Хіба яны нічога не сказалі?"
  
  
  "Я нічога не чуѓ".
  
  
  "Што ж, мы павінны прыбірацца адсюль. Што яны гасцініц даведацца ад вас?
  
  
  'Я не ведаю. Думаю, што яе рабіла на востраве. Яны проста перабілі мяне ". Яна стомлена ѓздыхнула, як быццам прывыкла, што яе б'юць.
  
  
  "На якой мове яны размаѓлялі?"
  
  
  "Што-то накшталт лацінскага кітайскага. Яе памятаю эга ад сваёй маці ".
  
  
  'Разумееш?'
  
  
  "Ужо не так добра".
  
  
  Калі гэта была камедыя, яна добра яе згуляла. Ёй быѓ схільны дапытваць яе далей, але паколькі нашы ахоѓнікі, верагодна, нас падслухоѓвалі, яе гатэль ѓхапіцца за найменшы шанец таго, што маё прыкрыццё ѓсё яшчэ не было раскрыта.
  
  
  Яе, паглядзеѓ у пакой. Акрамя ложка, на якой яе ляжаѓ, быѓ звычайны крэсла, некалькі крэслаѓ, картатэку і тэлефон. Мне было цікава, дзе гэтыя ахоѓнікі.
  
  
  Доѓга чакаць не прыйшлося. Дзверы расчыніліся, і ззаду мяне па бетоннай падлозе пачуліся shaggy. У пакоі распасціраліся вялікія цені, і ён зірнуѓ у твар допрашивавшего Чыне. Рысы эга асоб былі азіяцкімі, з лёгкім лацінскім адценнем; ён мог бы сысці за амерыканскага індзейца, калі б не жаѓтлявае адценне эга скуры. Ён быѓ невысокага росту, але эга кашуля колеру хакі была уражліва набіта мускулістым целам.
  
  
  'Падабаецца. Так ты очнулнулся? Эга вусны амаль не варушыліся, калі ён казаѓ.
  
  
  'Так. Што ты на самай дэла думаеш, што робіш? '
  
  
  "Што мы робім з усімі зламыснікамі". Эга англійская быѓ бездакорным, з лёгкім акцэнтам.
  
  
  'А што гэта такое?'
  
  
  Ён пасмяяѓся; гэта быѓ непрыемны гук. - Вы даведаецеся, калі будзе назаѓжды. Як тваё імя?'
  
  
  'А тваё?'
  
  
  Эга велізарная рука рухалася так хутка, што я нават не заѓважыѓ гэтага; мая мэта здрыганулася ад сілы ѓдару, і мяне накрыла усыпаная зоркамі чорная актыѓнага адпачынку. Але яна хутка знікла, і ён узіраѓся ѓ мужчыну.
  
  
  Ён спытаѓ. - 'Добра?'
  
  
  Яе сказаѓ эму імя, якое выкарыстаѓ; У мяне не было прычын не рабіць гэтага.
  
  
  "А што ты рабіѓ тут, на востраве, Уолтон?"
  
  
  Яе, паглядзеѓ на Чыне. "Мы проста хацелі ціхае месца, каб... ну, вы ведаеце".
  
  
  "Зразумела", - сказаѓ ён без выразы. "Але гэта не тлумачыць, чаму вы гойсалі па выспе з пошукамі".
  
  
  Яе, паціснуѓ плячыма, як мог. "Проста цікаѓнасць, галасаванне, і ѓсё".
  
  
  "Нядобра, што ты так паступіѓ, Уолтон. Як кажуць - цікаѓнасць можа забіць цябе?
  
  
  Яе здзівіѓся. "Гэй, ты не хочаш сказаць..."
  
  
  Ён павольна кіѓнуѓ.
  
  
  "Божа, чувак, мы проста ѓварваліся сюды. Нават у Расеі за гэта не забіваюць ".
  
  
  "Я бы не быѓ так упэѓнены ѓ гэтым, Уолтон".
  
  
  Ён павярнуѓся да Чыне і вокамгненна выплюнуѓ серыю слоѓ на гэтым ублюдочном мове.
  
  
  Дзяѓчына тупа паглядзела на яго. Ён вагаѓся, затым загаварыѓ з ёй па-ангельску.
  
  
  "Што вы ведаеце пра гэтага чалавека?"
  
  
  'Нічога не ведаю. Ён госць у гатэлі. Больш не ведаю.'
  
  
  "Па крайняй меры, вы павінны былі ведаць лепш, перш чым ехаць на гэты востраѓ".
  
  
  Яна бездапаможна кіѓнула. "Я спрабавала сказаць эму гэта, але ён быѓ злы на тое, як вашы людзі абышліся з ім".
  
  
  Вусны мужчыны скрывіліся ѓ смяротнай, як серп, усмешцы. "Шкада, што ты не змагла лепш супакоіць эга гнеѓ". Ён рэзка павярнуѓся і паказаѓ на аднаго, вакол ахоѓнікаѓ. "Развяжы гэтага па матэматыцы і ногі. Мы ih абодвух ѓзяць на звалку.
  
  
  Ахоѓнік зрабіѓ, як эму сказалі, затым развязаѓ вяроѓкі, якімі былі звязаны мае рукі. Перш чым паспеѓ што-небудзь зрабіць, ён прывязаѓ ih да маёй спіне, і грубыя валакна пакутліва ѓпіліся ѓ мае запясці.
  
  
  У той жа час капітан падняѓ Чыне на ногі і таксама звязаѓ гэй, рукі за спіной. Па нейкай прычыне ён падняѓ рэшткі яе белага сукенкі, і накінуѓ гэй, на плечы. Гэта не пакрыла шмат.
  
  
  Мы выйшлі - мы з Чиной, ахова і капітан. Можа быць, гэта былі агні, якія вісяць у сталёвым каркасе над намі, або спалучэнне ѓсяго, што адбылося за апошнія некалькі гадзін, але ѓ абстаноѓцы і сітуацыі быѓ нерэальны характар. Я не бачыѓ нічога, што магло б прымусіць ih забіць мяне, як і Чыне; акрамя таго, як яны думалі, што могуць забіць дзяѓчыну, калі кожны запальчывы мужчына на Багамах адправіцца яе шукаць, калі яна знікне? Ёй здалося, што яны блефуюць, але чаму?
  
  
  Калі мы падышлі да няскончанай баку адкрытага падмурку, капітан жэстам загадаѓ нам спыніцца. Ён павярнуѓся да мяне, і эга вочы ператварыліся ѓ маленькія чорныя шарыкі ѓ цьмяным святле. "Можа быць, ты ѓсяго толькі той, пра каго ты кажаш, Уолтон. Але я не магу рызыкаваць; мой абавязак - змагацца з зламыснікамі. Мае людзі шукаюць вашу лодку; калі яны знойдуць яе, яны перакуляць эга і выкінуць у моры. Вядома, вашыя цела ніколі не будуць знойдзеныя, таму што яны будуць часткай падмурку там, унізе. Ён паказаѓ на вялізную яму, вялікая тэрыторыя якой была пакрыта цэментнымі блокамі і жалезнымі прутамі.
  
  
  Ён штурхнуѓ нас наперад, і мы потащились па крутым схіле да дна. Калі мы прыйшлі да ѓжо запоѓненай ѓчастка, ён кіѓнуѓ аднаму вакол ахоѓнікаѓ, які падняѓ карабін і нацэліѓ эга ѓ патыліцу Чыне. На шчасце для мяне - для нас - яе трэніраваѓся з тэніснымі туфлямі, якія для мяне прыгатавалі ѓ Special Effects. Пальцамі адной нагі яе моцна націснуѓ на нітку шырокага пластыкавага папружкі, які праходзіѓ у іншай абутку. Яе, адчуѓ, як ён падаѓся, і вылецела вострае, як брытва, лязо па гнуткай сталі. Ёй кінуѓся на ахоѓніка, які нацэліѓся на Чыне, бязлітасна рассякаючы эга нагу ледзь вышэй пяткі, перарэзаѓшы эму ахілава сухажылле. Ён закрычаѓ, чым балюча. Яе ѓдарыѓ яго эга нагой па задніцы, прымусіѓшы эга спатыкнуцца аб край бетоннай скрыні, затым падняѓ нагу і секануѓ па зьвязаным рукам Чыны, імкнучыся не закрануць яе запясці.
  
  
  Іншы ахоѓнік з здзіѓленнем чалавека, як раз падымаѓ карабін, калі яе нахіліѓ галаву да яму. Яе ѓдарыѓ яго эга ѓ жыцці, і штурхнуѓ спіной да капітана; мы ѓтрох ѓпалі на зямлю, і ён пакаціѓся далей, моцнага падцягваючы ногі пад сваім целам і прамаѓляючы хуткую малітву.
  
  
  На секунду яе, падумаѓ, што не вытрымаю; вяроѓкі былі занадта тугімі вакол маіх запясцяѓ. Яе, прасунуѓ рукі пад азадак, але яны там затрымаліся. У роспачы яе пацягнуѓ iso усіх сіл і адчуѓ, як звязаныя рукі слізганулі крыху далей; Яе зноѓ тузануѓся, але не прасунуѓся. Падняѓшы ногі ѓверх, яе паспрабаваѓ яшчэ раз - і мае рукі слізганулі на сцягна, затым на ікры.
  
  
  Пры апошнім высілку чаравік саслізнуѓ з маёй ногі, але, па крайняй меры, цяпер мае рукі былі перада мной, і ѓ мяне быѓ шанец - калі б гэта не было занадта доѓга.
  
  
  Двое мужчын усё яшчэ былі разгубленыя, і ѓвесь мой манеѓр доѓжыѓся не больш двух або трох секунд. Ахоѓнік усё яшчэ трымаѓ у руцэ карабін; Яго штурхнуѓ эга нагою, але прамахнуѓся ѓ незразумелым свеце. Яе парэзаѓ эга шыю лязом у чаравіку. Ярка-чырвоная кроѓ хлынула па эга горла.
  
  
  Капітан стаяѓ на каленях, гатовы накінуцца на мяне; Яе ѓдарыѓ яго эга каленам па твары, затым працягнуѓ руку і выцягнуѓ карабін вакол рук памірае стражніка. Капітан быѓ стромкім; хоць па эга разбітага носа цякла кроѓ, ён пайшоѓ да мяне. У мяне не было часу павярнуць карабін і прыцэліцца ѓ яго, нават калі б яго мог гэта зрабіць са звязанымі рукамі. Яе падняѓ эга для ствала і зрабіѓ выпад iso усіх сіл.
  
  
  Калі б яе ѓдарыѓ яго эга адкрыта ѓ вышыню, яго мозг запырскала ѓвесь Дабл-Кей. Цяпер карабін закрануѓ эга мясісты плячо і трапіѓ у чэрап, але ѓ nen было дастаткова сілы, каб высечы яго. Ён са стогнам упаѓ на бок і ляжаѓ нерухома. Сталом паглядзела на мяне з адкрытым ротам. Ee рукі былі расслабленыя - мой хуткі ѓдар, відавочна, зрабіѓ сваю справу, - але яна заставалася нерухомай.
  
  
  "Калі б ты мне дапамагла?" Яе працягнуѓ гэй звязаныя рукі.
  
  
  Яна ѓтаропілася на карабін у маіх руках. Яе ѓбачыѓ, як яна цяжка сглотнула, і вырашыѓ не падпускаць яе да зброі. Не цяпер. Яе выпусціѓ карабін і падышоѓ да яе.
  
  
  Яе пальцы былі нязграбнымі, але, нарэшце, яна развязала вузлы дастаткова, каб яе змог зрабіць гэта самастойна. Яе, нахіліѓся, каб падняць карабін і кінуць хуткі погляд на нашых праціѓніка. Капітан ляжаѓ нерухома; чалавек у пакояѓ таксама. Ахоѓнік, якому яе перарэзаѓ горла, больш ніколі не рушыць з месца.
  
  
  'Пойдзем.' Яе схапіѓ Чыне за руку, і мне практычна прыйшлося цягнуць яе, каб выцягнуць па падмурку. Калі мы былі на першым плане паверсе, яна глядзела на цёмную частку выспы.
  
  
  "Мая лодка..."
  
  
  "Забудзь пра гэта", - адрэзаѓ яе. "Яны, павінна быць, ужо знайшлі ee". Яе сцягнуѓ белае сукенка з яе плячэй і засунуѓ пад бетонамяшалку. - І пра гэта таксама забудзься; нам, верагодна, прыйдзецца скарыстацца цемрай, і няма сэнсу зноѓ махаць белым сцягам гэтым хлопцам ".
  
  
  Падобна на тое, яна не клапацілася аб сваёй галечы - нібыта менавіта не так моцна. Яе пацягнуѓ яе па гафрыраванай жалезнай паверхні, па бетоннага блоку, па сталёвым каркасам. Іншых ахоѓнікаѓ не было відаць, але яе нам на секунду не даверыѓ, ну што там, не будзе.
  
  
  Мы выйшлі на вяршыню схілу, спускаѓся да заліву. Там было даволі добра асветлена, і яе мог бачыць некалькі невялікіх будынкаѓ і доѓгую прыстань, якая сыходзіць у глыбокую ваду. У канцы порта бар знаходзіѓся металічны жолаб, пад якім было досыць месцы для вялікага грузавіка. Яе здагадаѓся, што гэта склад для цэменту; яны прывезлі матэрыял на караблі, запоѓнілі карыта і перамяшалі ѓ бетонамяшалка.
  
  
  Таксама было відаць каля шостай гадзінных, мэтанакіравана якія ступаюць парамі. Яны здаваліся абыякавымі, верагодна, не падазраючы, што пара зламыснікаѓ была захоплена. Для нас гэта было перавагай, хай і невялікім. З іншага боку бухты яе мог бачыць гавань выспы ђваскрасення, удалечыні віднеліся асноѓныя агні гатэля.
  
  
  "Ты ѓпэѓненая, што можаш добра плаваць", - сказаѓ яе Чыне.
  
  
  Яна кіѓнула, здрыгануѓшыся.
  
  
  Яе пачаѓ ісці налева, калі прамень праектар пранёсся з аднаго боку бухты на іншую. Яе забыѓся пра гэта.
  
  
  Мы чакалі, пакуль яе разлічваѓ частату прамяня. Цыкл доѓжыѓся каля хвіліны: 30 секунд у адзін бок, 30 секунд у іншую. Мне гэта не спадабалася спрабаваць ѓхіляцца ад яго ѓ & nb адкрытай, нават калі б нам ѓдавалася ѓхіляцца пры кожным набліжэнні свеце.
  
  
  Яе паказаѓ на кропку злева ад порта бар, дзе было адносна цёмна. "Сталом, дарагая, спусціѓся туды вельмі павольна і асцярожна, як можна лізаць да абзе вады".
  
  
  "Што ты збіраешся рабіць, Нік?"
  
  
  Яе падняѓ карабін. - "Сьвяты згасне".
  
  
  Яе пачакаѓ, пакуль яна знікне ѓ цені, затым пайшоѓ у процілеглым кірунку і папоѓз па вяршыні адхону, пакуль не апынуѓся на другім баку заліва. Часу заставалася не так шмат; Мне прыйшлося паспяшацца, перш чым чалавек, якога яе збіѓ прыкладам карабін, падышоѓ бы і папярэдзіла ахоѓнікаѓ ѓнізе.
  
  
  Яе саслізнуѓ уніз па схіле на жываце і папоѓз праз зараснікі кустоѓ ярдаѓ за пяцьдзесят ад абзы вады. Яе чакаѓ і глядзеѓ, як доѓгі прамень святла адхіляецца, затым спыняецца на імгненне, а затым пакутліва павольна вяртаецца. Пражэктар быѓ усталяваны ѓ кузаве грузавіка на беразе сукенка. Па любой прыстойнай вінтоѓкі гэта быѓ бы лёгкі стрэл, але з карабінам - іншая справа. Ён быѓ распрацаваны для стральбы на малых адлегласцях. Яе вырашыѓ стрэліць цалкам усім аѓтаматычным залпам у надзеі, што зброя будзе дастаткова дакладным.
  
  
  Яе, прыціснуѓ прыклад да пляча і зазірнуѓ у кароткі мозгу. Калі яркая лінза павярнулася ѓ мой бок, з вяршыні схілу ззаду мяне пачуѓся крык.
  
  
  Яе, націснуѓ на курок і ѓтрымаѓ яго. Карабін загрымеѓ - і не трапіѓ у мэта. Яе злёгку апусціѓ зброю і зноѓ стрэліѓ. На гэты раз лінза разбілася, і сьвяты згасла. Яе павярнуѓ ствала карабіна у бок бліжэйшых двух ахоѓнікаѓ і даѓ залп. Яны абодва ѓпалі, і адзін вакол іх націснуѓ на курок свайго зброі і бязмэтна стрэліѓ у паветра.
  
  
  Потым, яго, стрэліѓ у мужчыну ѓ хакі, з вялікімі рукамі, але не шталь чакаць, каб убачыць, трапіѓ яе эга або няма. Яе, саскочыѓ са схілу і нырнуѓ у ваду доѓгім роѓным скачком. Нават з выключаным пражэктарам на беразе было дастаткова святла, каб мяне ѓбачыць. Пасля некалькіх моцных удараѓ яе схаваѓся, і рэзка змяніѓ курс, поплыв паралельна беразе. Гэта быѓ правільны манеѓр; ззаду мяне кулі ляцелі ѓ ваду, вынікаючы кірунку, якое ёй першапачаткова абраѓ.
  
  
  Яе падплыѓ да порта бар і некалькі разоѓ ѓсплываѓ з бясконцай асцярожнасцю, хапаючы ротам паветра. Людзі на беразе, павінна быць, падумалі, што я накіроѓваюся адкрыта да выспы ђваскрэсення, таму што ніхто не глядзеѓ у мой бок. Дасягнуѓшы порта бар, яго застаѓся ѓ цені пірсаѓ. Калі б у Чыны быѓ хоць які-небудзь разумны сэнс, яна б ужо была на паѓдарогі праз канал, але я павінен быѓ пераканацца; затым падзей апошняга гадзіны яе мозг, падобна, не функцыянаваѓ занадта добра.
  
  
  Яе пачакаѓ некалькі мін, плывучы пад прыстанню. Калі яе сл окликну, магчыма, хто-то апынецца досыць блізка, каб мяне пачуць. У рэшце рэшт ёй прыйшоѓ да высновы, што калі яна зараз не ѓ шляху, то гэта яе праблемы, і ѓ адзіночку паплыѓ да каналу.
  
  
  Яе быѓ на паѓдарогі, змагаючыся з моцным цягам паміж двума астраѓкамі, калі што-то закруцілася ѓ & nb адкрыта перада мной. Яе, спыніѓся і інстынктыѓна падцягнуѓ пад сябе ногі. акулы!
  
  
  Кожны, хто кажа, што не баіцца акул, - ідыёт або хлус. Асабліва ѓначы ѓ трапічных водах. У рэшце рэшт, гэта ih стыхію, дзе людзі ѓ лепшым выпадку непаваротлівыя плыѓцы. (З іншага боку, мне здавалася, што калі яе калі-небудзь сустрэнуся з акулай на беразе, у мяне будзе перавага.) Яе чакаѓ з трапяткім сэрцам, спрабуючы ѓбачыць, дзе хаваецца гэта істота.
  
  
  "Гэй, Нік!"
  
  
  Сталом засіпела мне ѓ вуха, так блізка, што я б скокнуѓ, калі б гэта было фізічна магчыма.
  
  
  "Вада добрая, ці не так?" Яна дакранулася да маёй рукі, гулліва плюхнула на мяне вадой і магутнымі гребками паплыла прэч.
  
  
  Яе, засмяяѓся і пайшоѓ па яе слядах; у вопратцы яе, iso усіх сіл стараѓся не адставаць ад нах, і мы адначасова дасягнулі порта бар на востраве ђваскрасення.
  
  
  Знайсці адзенне для нах аказалася прасцей, чым мы чакалі. Яна проста запазычыла вялікае ручнік вакол рулявой рубкі аднаго вакол вялікіх круизеров.
  
  
  Яна ѓсміхалася ѓсю дарогу да гатэля; Ёй быѓ рады, што яна не настойвала на тым, каб сама вяла багі, таму што пасля ѓсяго, што мы перажылі, я не бачыѓ сэнсу ѓрэзацца ѓ пальму. Сталом паказала мне на бакавы ѓваход у гатэль, і мы непрыкметна падняліся па чорнай лесвіцы, - не тое каб гэта мела вялікае значэнне. Я не думаѓ, што выгляд цудоѓнай ѓсмешлівай дзяѓчыны, якая ідзе ѓ мужчынскую пакой у Дублі-Кей, каля паѓночы, выклікала б шмат пытанняѓ.
  
  
  У пакоі яна наліла сабе ромавы пунш - шампанскага больш не было, - а яе ненадакучліва праверыѓ пакінутыя мной пасткі. Ну не чапалі, а гэта азначала, што ѓ мяне не было наведвальнікаѓ, ён ноччу або яны былі па-чартоѓску асцярожныя.
  
  
  'Нік?'
  
  
  Яе, паглядзеѓ на нах. Яна сядзела ѓ нагах ложка, яе валасы былі прывязаныя да полотенцу вакол яе грудзей. "Калі б вы знялі гэтую мокрую вопратку, мы маглі б высушыць іншы іншы".
  
  
  З гэтымі словамі яна развязала ручнік і працягнула мне эга, затым пачала масажаваць валасы - і яе, верагодна, усталяваѓ сусветны рэкорд па хуткаму распранання. Наша ноч, як высветлілася, толькі пачыналася.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 10
  
  
  
  
  Калі яе прачнуѓся на наступную раніцу, яе не было. Мяне тады з'явілася думка, што я нават не ведаю, дзе яна жыве - у гатэлі, у катэджы? Што ж, ёй быѓ упэѓнены, што знайду яе, калі яна мне спатрэбіцца.
  
  
  У маім пакоі нічога не прапала, акрамя майго старога халата, што паказвала на тое, што Сталом, павінна быць, праявіла сціпласць на досвітку. Яе хіхікнуѓ, калі ѓвайшоѓ у душ, і прадставіѓ Чыне сціплай. Гэта было нетолькі.
  
  
  Калі не лічыць некалькіх драпін, сіняка на калені і пурпурнога плямы на плячы, пакінутага зубамі Чыны ѓ смецця, каб доѓгую ноч, яе быѓ ѓ нядрэнны форме. Затым хуткага сняданку ѓ нумары яе, спусціѓся ѓніз, каб зарэзерваваць пляжны багі.
  
  
  Было ѓжо гарачага у сярэдзіне жывата раніцы, і, праязджаючы mimmo гольф-павільёна, яе ѓбачыѓ некалькі гульцоѓ, якія чакаюць сваёй чаргі. У гавані было не так шмат наведвальнікаѓ, хоць па канале працавала некалькі невялікіх ветразных лодак. Чырванатвары мужчына ѓ паруснай фуражцы з вялікай колькасцю золата, чым у адмірала, злосна махнуѓ афіцэра ѓ форме. Яе пачуѓ слова "злодзеі" і "ручнік", здолеѓ стрымаць смех і паплёѓся ѓ абодва канца порта бар.
  
  
  Лодка Чыны была там, пришвартована, як калі мы выйшлі напярэдадні ѓвечары. Ці Было гэта ён жа самай прыстанню? Я не быѓ упэѓнены, але яго так і думаѓ. Было ясна, што людзі на востраве Страшнага суда вярнулі катэр за ноч, але як яны даведаліся, дзе эга паставіць?
  
  
  Бляск у лінзах бінокля на іншым канцы канала даѓ рэѓматызму. Вядома. Стрыманыя забойцы, мужчыны павінны былі заѓважыць Чыне, калі яна вывела катэр на шпацыр.
  
  
  Мая куртка ѓсё яшчэ ляжалі на кілімках ѓ кабіне, моцна пакамячаная, а кішэні выкручаны навыварат. Яны не змаглі нічога даведацца абшукалі яе; Яе купіѓ эга, па шляху на поѓдзень, у Атланце, і ѓ кішэнях у мяне не было нічога, акрамя запальніцы і цыгарэт - нават маёй асаблівай маркі з залатым муштуком.
  
  
  Яе ѓзяѓ куртку і перакінуѓ яе праз руку. На зваротным шляху чырванатвары адмірал падазрона паглядзеѓ на мяне, але я праігнараваѓ яго. Ён быѓ не адзіным, хто назіраѓ за мной.
  
  
  Херридж стаяѓ на вяршыні пагорка ѓ узлётна-пасадачнай паласы, апрануты ѓ бледна-блакітны камбінезоны і шыракаполы капялюш для кветак. Эга шырокія вусны разбегліся ѓ саркастычнай усмешцы. Я пайшоѓ уверх па схіле ѓ эга кірунку.
  
  
  "Вы рана ѓсталі, містэр Уолтон".
  
  
  "Не так рана. Сонца ѓжо некалькі гадзін свеціць у неба ".
  
  
  "А, але я думаѓ, што людзі якія займаюцца ѓ вашым пошты бизнесявляется заѓсёды спяць да паѓдня".
  
  
  "Не тады, калі яны ѓ адпачынку", - сказаѓ я.
  
  
  "Вам падабаецца Дабл-Кей?"
  
  
  "А для чаго яе тут".
  
  
  Ён шматзначна паглядзеѓ на маю куртку, затым на лодку Чыны. "Відавочна, - сказаѓ ён.
  
  
  "Вы сёння ляціце ѓ Нью-Правідэнс?"
  
  
  "Кожны дзень, містэр Уолтон, калі дазваляе надвор'е".
  
  
  "Вы калі-небудзь збіраецеся ѓ Фларыду?"
  
  
  'Вельмі рэдкіх лячэбных. Час ад часу госць спазняецца на стыкоѓны самалёт і просіць спецыяльны паездку, але не часткі. Гэта дорага, і Doublé Cay пакуль не прыцягвае тых людзей, якія гатовыя без асаблівых намаганняѓ плаціць за такія рэчы ".
  
  
  "Акрамя Грейды Ингерсолла".
  
  
  Ён вагаѓся на імгненне, затым плаѓна ѓсміхнуѓся. 'Але, вядома. Ён валодае ім ".
  
  
  "Вы прывезлі эга сюды, калі ён упершыню прыехаѓ сюды?"
  
  
  'Аб няма. Малайчына=) усяго два, амаль тры месяцы.
  
  
  'На самай справе. Ну... - Я падняѓ руку і павярнуѓся. "Містэр Уолтон".
  
  
  Яе спыніѓся.
  
  
  "Вам цікава, што даведацца пра містэрам Ингерсолле?"
  
  
  Яе, адкрыта паглядзеѓ на яго. 'А чаму не?'
  
  
  Гэта быѓ доѓгі сумны дзень. Яе, прайшоѓ па вестибюлю, прагледзеѓ крамы і выйграѓ пяцьдзясят долараѓ у шмэн-дэ-фер ѓ казіно. Тым не менш, дылера было шкада, што я еду, і гэта нядзіѓна. Калі ѓсё ѓ асноѓным абслугоѓвае доѓгавалосых і гітарыстаѓ, то ѓ казіно, мала што адбываецца; гэтыя паравыя проста не гуляюць - па меншай меры, не так.
  
  
  Аднойчы яе прайшоѓ па калідоры сёмага паверха ѓ пакой Херриджа, спадзеючыся яшчэ раз зірнуць праз сцяну уладанняѓ Дэ Дублоны. Але на дзвярной ручцы была таблічка "Не турбаваць". Адзінае адрозненне ад знакаѓ, якія давалі кожнаму госцю, заключалася ѓ тым, што пад надрукаванымі словамі алоѓкам было напісана: "Павер мне!".
  
  
  Асаблівае пасланне павінна было быць для мяне, і я гэтаму даверыѓ. У Херриджа была прафесійная кампетэнтнасць, якая выходзіць за рамкі эга здольнасцяѓ да палётаѓ на рэактыѓных самалётах; як быццам мы даведаліся адно і тое ж іншы ѓ адной, і гэта прымусіла мяне адчуваць сябе няёмка. У гэтым заданні было занадта шмат расчаравальнымі незнаёмцаѓ, каб адчуваць патрэба ѓ вонкавым незнаёмца. Яго вырашыѓ пакуль не турбавацца аб Херридже, але не забуду яго.
  
  
  Ніяк не калі яе зноѓ прагуляѓся ѓздоѓж сцены Дэ Дублоны, але нічога не знайшоѓ, акрамя як напярэдадні. Не было ніякіх сумненняѓ у тым, што я змагу ѓвайсці, але нават калі б яе зрабіѓ гэта, не уключыѓшы трывожны званок, яе, верагодна, нічога не атрымаѓ бы. Нарэшце, калі кожныя некалькі дзён выклікалі групу хлопчыкаѓ і дзяѓчынак, было ясна, што за межамі гасцініцы выяѓляць няма чаго.
  
  
  Потым таго, што адбылося мінулай ноччу на Страшным Судзе, у мяне не было сумневаѓ, што адбываецца што-то, што патрабуе расследавання. З іншага боку, лейцара заключаѓся ѓ тым, ці магу я ёй быць упэѓнены, што гэта мае якое-то стаѓленне да Грейды Ингерсоллу. Задача, высветліць сувязі паміж Трехголовой ракетнай сістэмай навядзення, Інтымнай шасцёркай і Грэди Ингерсоллом - калі чалавек у "Дублоне" сапраѓды быѓ Грэди Ингерсоллом - пачалася даволі проста. Але ѓсё стала так па-чартоѓску складана, што я збіраѓся патэлефанаваць Хоуку, каб сказаць эму, што неабходныя неадкладныя дзеянні, і яе мог бы гэта зрабіць, калі б мне прыйшлося пачакаць яшчэ адзін дзень, каб адбылося нейкае падзея.
  
  
  Але ѓ гэтым не было неабходнасці. Ліжа, да вечара яе заняѓ сваё месца побач з басейнам, і ѓбачыѓ, як вакол мяне збіраюцца патэнцыйныя прыхільніцы ih калегі-мужчыны. Сярод іх была густая барада.
  
  
  "Прывітанне, чувак", - сказаѓ ёй эму. "Учора яе бачыѓ, як ты быѓ ѓнутры ён сцены". Яе паказаѓ на басейн.
  
  
  'Ах, так? Адкуль ты гэта ведаеш?'
  
  
  "Я быѓ наверсе, у пакоі іншы, і мы маглі цябе бачыць".
  
  
  "Так, кравец, мужык. Не аб чым турбавацца, акрамя сукі прыдуркаѓ і старога, які любіць на іх штогод. Разумееш?'
  
  
  "На што ён глядзіць?"
  
  
  Ён непрыстойна ѓхмыльнуѓся. - The sien, прыяцель. Проста сіене.
  
  
  Яе пагардліва фыркнуѓ. 'Што тады? Дзяѓчыны на водных роварах? Куча асоб, тых, хто паліць траѓку? Ну давай жа!'
  
  
  Ён масіѓна паціснуѓ плячыма, прымушаючы ѓсё сваё цела дрыжаць, як кадка з ванільным марозівам. "Тое, што вы маглі бачыць вакол таго гасцінічнага нумара, было нічым, чувак. Тое, што адбываецца ѓнутры, дае старому задавальненне ".
  
  
  'Ты сур'ёзна? Вы маеце на ѓвазе-у гасцініцы?
  
  
  "Я быѓ там некалькі разоѓ". Ён ухмыльнуѓся. "Калі б яе сказаѓ табе, што там адбываецца, ты б стукаѓ у вароты, каб цябе ѓпусцілі".
  
  
  'Так.' Яе, адкінуѓся назад і зачыніѓ вочы, зачыняючы размова. Ён сказаѓ мне столькі, колькі яе, думаѓ, ён павінен быѓ сказаць, і ён не хацеѓ здацца занадта нецярплівым.
  
  
  Сонца ѓжо садзілася за гарызонт, калі яе ѓбачыѓ, як яны праходзяць праз вароты. Антон ішла наперадзе ѓ сваім звычайным доѓгім сукенка, расшытыя бісерам. З ёй былі двое доѓгавалосых мужчын у цёмных гарнітурах, абодва светлавалосыя,з выразам пагардлівай самаѓпэѓненасці вы ѓбачыце на тварах маладых шматспадзеѓных босаѓ шматмільярдных карпарацый.
  
  
  Яе, глядзеѓ, як яны праходзілі праз басейн. Час ад часу Анжэла спынялася, каб пагаварыць з дзяѓчынай тут, там з групай маладых людзей. Яна не глядзела ѓ наш бок на імгненне, але невялікая дэлегацыя накіроѓвалася ѓ наш бок. Яе, адкінуѓся назад і амаль зажмурыѓся.
  
  
  Яны падышлі ліжа. Барадаты таѓстун стаѓ, засунуѓшы вялікія пальцы рукі на пояс рознакаляровых плаѓленняѓ да каленяѓ. Некалькі дзяѓчат у групе таксама ѓсталі, аѓтаматычна запусціѓшы рукі ѓ валасы. Антон і яе суправаджаюць спыніліся каля майго шэзлонга. Яе адкрыѓ вочы і выглядаѓ нейтральна.
  
  
  "А, містэр Уолтон", - пракурняѓкала Анджела.
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. 'Гэта я.'
  
  
  "Мой бос папрасіѓ мяне запрасіць людзей у Дэ-Дублоны на ... вечарыну. Вы хочаце прыехаць?' Яе вагаѓся з вялікім напуском. 'Цяпер?'
  
  
  "Калі ѓ вас няма тэрміновых дэль".
  
  
  Яна сядзела перада мной, сонца за яе спіной, і ён адчуваѓ пах яе шампуня і мыла. Яго ѓстаѓ. "Не ведаю, чаму б і няма", - сказаѓ я.
  
  
  Ee вочы былі амаль на ѓзроѓні маіх, і нерухомыя, як статуі. Нейкім чынам атрымалася гэй ѓсміхнуцца, не разводзячы вуснаѓ. 'Добра. Так што ж тады?
  
  
  Астатнія па маёй невялікай групы рушылі ѓслед за імі, хоць ну і не запрасілі. Анжэла, здавалася, не заѓважала гэтага, пакуль яна ціхамірна ішла ѓздоѓж у басейна, ківаючы сюды дзяѓчыну, а там - маладога чалавека. Калі мы падышлі да брамы ѓ стогн-Дэ-Дублоны, там сабралася група прыкладна па дваццаць пяць чалавек. Анжэла павярнулася да мяне. "Спадзяюся, вы добра правесці час, містэр Уолтон".
  
  
  "Я ѓпэѓнены, што так і будзе".
  
  
  З старамодным ключом, якія звісаюць з аднаго па яе шматлікіх караляѓ, Анджела адкрыла жалезныя вароты і штурхнула ih ѓнутр. Яна ѓвяла нас ѓнутр, а двое бландынаѓ выстраіліся ѓ тыле. Яе трымаѓся побач з Анжелой, пакуль мы ішлі па звілістай сцежцы, акаймаванай з абодвух бакоѓ пышнымі яркімі кветкамі і якая вядзе да лагуне. Па другі бок шырокай воднай гладзіць стаяла некалькі дрэѓ, там, дзе яе ѓяѓляѓ сабе ѓваход у тунэль да мора, і дзе яе мог бачыць слабы водбліск белых карпусоѓ. Яе здагадаѓся, што гэта суда на падводных крылах "Ингерсолла", і запомніѓ, дзе яны стаяць.
  
  
  Мы раптам дасягнулі паляны, і прайшлі праз шырокую плошчу паміж гасцініцай і берагам лагуны. Пазней сонца ѓсё яшчэ садзілася, дакранаючыся рознакаляровых плітак, выкладзеных складанай мазаікай. Адна вакол дзяѓчат у нашай групе, мабыць, адчуваючы сябе як дома, нырнула ѓ ваду і забралася ѓ адзін вакол водных ровараѓ, якія плаваюць у лагуне. Хлопчык рушыѓ услед за ёй, і імгненне праз яны спецаперацыі ѓ мініятурным марскім бітве. Жменька слуг у белых халатах выйшла з-за выгнутай сцены, прикрывавшей пярэднюю частку гасцініцы. Яны неслі падносы з напоямі, кучу крэветак, кавалкі лобстараѓ і іншыя прадукты. Магнітафонны запіс рок-групы пачала гуляць музыку праз гучнагаварыцелі, схаваныя ѓ лістоце; некаторыя дзяѓчынкі пачалі разгойдвацца і тузацца, як быццам рэфлекторнае, за імі ішлі некалькі хлопцаѓ. Каб прымусіць гэтых людзей танцаваць, не спатрэбілася шмат часу.
  
  
  Ёй хацелася, Анжэла, але яе не было. Адчуваючы сябе крыху збянтэжаным, яго ѓзяѓ паднос з высокі шклянку і нетаропка падышоѓ да агароджы сцены. У канцы павароту яе наткнуѓся на высокі плот вакол блізка размешчаных жалезных дубцоѓ, увянчаны смяротнымі шыпамі. Акрамя таго, яе ѓбачыѓ фасад гасцініцы; глыбокая крытая веранда ішла ва ѓсю шырыню, а масіѓныя падвойныя дзень у цэнтры былі зачыненыя. Для аканіцамі перад некаторымі вокнамі яе ѓбачыѓ падпалены святым, але нічога больш. Напярэдадні яе не бачыѓ, ніякіх слядоѓ ахоѓнікаѓ вакол пакоя Херриджа, але ѓ цені ганка, бачыѓ яе, як дзве якія сядзяць у цемры, пільна назіралі за тым, што адбываецца.
  
  
  Яе вярнуѓся да групе ѓ лагуны, гадаць, ці не патрапіѓ яе ѓ чарговы тупік.
  
  
  Дзяѓчына, якая займаецца любіла сядзець у мяне на нагах, прыціснулася да мяне. "Табе не здаецца, што гэта выдатна?"
  
  
  "Так", - кісла сказаѓ я.
  
  
  "Гэй, але гэта яшчэ нічога. Пачакайце, пакуль мы ѓвойдзем у рытм.
  
  
  'Што?'
  
  
  'Так. Гэта проста размінка, анёл. Яна выцягнула спіну, каб паказаць мне, які жыццярадаснай яна можа быць; Яе паляпаѓ яе па спіне толькі таму, што гэта здавалася адзіным ветлівым учынкам. Да таго ж мне гэта спадабалася.
  
  
  "Вы збіраецеся пакурыць?" - спытала яна, далікатна штурхаючы мяне сцягном. 'Магчыма.' Яе падняѓ шклянку ѓ руцэ, каб паказаць, што я выпіваю.
  
  
  Яна паглядзела пагардліва. "О, гэта дзярмо? Калі ѓ Грэди ёсць гэты выдатны гаршчок?
  
  
  "Добра, яе пагляджу". Яе шырока гэй усміхнуѓся і зрабіѓ вялікі глыток светлага напою. У яго быѓ смак чалавецтва, і ён прыйшоѓ да высновы, што гэта не лепшае месца ѓ свеце для сакрэтнага агента, каб выпіць невядомае рэчыва.
  
  
  Стала хутка цямнець, але вонкавы сяргей не гарэѓ. Некаторыя вакол маладых людзей ужо накурыліся; пухленькая дзяѓчына з вачыма, пакрытымі тушшу, паліла трубку кальяна памерам з цыгару і зрабіла доѓгія, павольныя зацяжкі, выпускаючы з'едлівы дым вакол яе ноздраѓ. Яна ѓбачыла, што я гляджу на нах, і падышла да мяне, гатовая падзяліцца са мной сваімі радасцямі. Яе хутка паглядзеѓ у другі бок і павольна падышоѓ да беразе лагуны, скінуѓ сандалі і нырнуѓ у ваду.
  
  
  На паверхні было цёпла, а крыху ніжэй было холадна і цёмна. Калі яе пагрузіѓся на некалькі цаляѓ, не пранікаѓ нас адзін сьвяты, і ѓ глыбіні было што-небудзь спакойнае і пагрозлівае, што хутка падняло мяне назад. Яе пачаѓ ступаць па & nb і рухацца па павольнага крузе. Сонца было занадта далёка зайшло, каб убачыць белыя корпуса на другім баку лагуны, а вакол брукаваных каменем берагоѓ пальмы і іншая расліннасць адкідвалі глыбокія змрочныя цені. Аднойчы яе заѓважыѓ рух ля ѓваходу ѓ тунэль, але яно спынілася перш, чым яго змог эга апазнаць.
  
  
  Яе узлез па металічнай лесвіцы; служачы тут жа працягнуѓ мне велізарнае белае ручнік, і яго выцерся. Яе пачаѓ губляць цярпенне; Яго абсалютна нічога не атрымаѓ ад гэтай yahoo.
  
  
  А потым гэта пачало адбывацца. Раптам з'явіліся двое мужчын у цёмных гарнітурах, і ѓ той жа час музыка спынілася. Госці глядзелі з нецярпеннем.
  
  
  "Хто-небудзь хоча ѓвайсці?" - спытаѓ самы высокі мужчына ѓ цёмным касцюме, і я ведаѓ, хто ён, таму што ён быѓ адзіным мужчынам па Інтымнай Шасцёркі з цёмнымі валасамі. Эга звалі Цягнік, і ѓ паѓзмроку ён выглядаѓ памерам з лакаматыѓ.
  
  
  Эга лейцара быѓ сустрэты разрозненым прыпевам "Так" і "Вы трымаеце грошы". Ён паказаѓ на вароты. 'Хадзем, ён чакае нас ".
  
  
  "Цягнік" шэл наперадзе нас, да адкрытым брамы на жалезных варотах. У цені па абодва бакі яе ѓбачыѓ некалькіх мужчын у белым. Зброі не было відаць, але я не сумняваѓся, што яно было ѓ іх пад рукой. Калі мы прайшлі праз вароты і выйшлі на ганак, яе, падумаѓ, што мы нагадвалі групу зняволеных, якіх заганялі на тэрыторыю лагера.
  
  
  Былі адкрыты вялікія падвойныя дзень; ѓнутры працягнуѓся доѓгі цьмяна асветлены хол, вядучы па шырокай лесвіцы. Значная частка групы, відавочна, ведала, куды мы пойдзем, і нецярпліва рушыла наперад. Але Супер(Цягнік) павярнуѓ галаву і паглядзеѓ на іх, і яны зноѓ адсталі.
  
  
  Мы зноѓ падышлі да падвойным дзвярэй. Супер і іншы мужчына ѓ цёмным касцюме адкрылі ih і адышлі ѓ бок, прапускаючы нас. Паблізу цёмнавалосы мужчына выглядаѓ яшчэ больш жорстка, з густымі чорнымі бровамі, моцнымі вусамі і жорсткімі валасамі, што падалі эму на плечы. Калі яе праходзіѓ mimmo яго, яго вочы ѓпіліся ѓ мае, і мне здалося, што эга рот на імгненне тузануѓся. Адчуванне траплення ѓ пастку было настолькі моцным, што я завагаѓся на імгненне, але затым яе рушыѓ услед за іншымі; у рэшце рэшт, яе б гатэль быць тут. Пакой, у якую мы ѓвайшлі, была доѓгай і шырокай, з столлю ѓ некалькі паверхаѓ. Вакол свяціліся мяккія рознакаляровыя агні, паѓсюль былі раскіданыя нізкія канапы і груды падушак, а пах ладану быѓ задушлівым. На сценах без вокнаѓ віселі вялізныя плакаты: псіхадэлічныя малюнкі, партрэты рок-суперзорак і эратычныя фатаграфіі, амаль мастацтва да жорсткага порна, напрыклад, кадры двух вельмі маленькіх дзяѓчынак і узбуджанай поні. Над намі павольна круцілася велізарная сфера, усыпаная маленькімі шклянымі панэлямі, заліваючы пакой пастаянна змяняюцца узорам свеце, з-за чаго мне было амаль немагчыма сфакусаваць погляд.
  
  
  Падвойныя дзень зачыніліся за намі. Адзіным выхадам была невялікая дзверы на іншым канцы пакоя. У пакоі не было нас, слуг, нашых ахоѓнікаѓ, нас людзей у цёмных касцюмах, але высока ѓ адной вакол сцен быѓ вялікі прастакутнік вакол шкла. Меркавалася, што гэта будзе назіральны пост "гаспадара" і месца, дзе ён час ад часу з'яѓляѓся. Мне было цікава, ці будуць мы ѓдастоены распаѓсюджаныя сёння ѓвечары - і яе адразу атрымаѓ рэѓматызму, у сваю лейцара.
  
  
  Шкляны прастакутнік пачаѓ свяціцца, пакуль не шталь цалкам асветленых і празрыстым. Не было нас, гуку, а некаторыя маладыя людзі ѓжо ѓ такую гульню на лаѓкі і падушкі. Пара толькі пачала распранацца, калі вакол акустычнай сістэмы пачуѓся извиняющийся кашаль.
  
  
  Усе азірнуліся, затым засяродзіліся на асветленым прамавугольніку.
  
  
  З'явіѓся доѓгі сілуэт, павольна які рухаецца па меры набліжэнне да святла. Нават тады фігура была невыразнай з-за эфекту верціцца шара, але яе мог бачыць дастаткова добра, каб каму, што чалавек там быѓ падобны на Грейды Ингерсолла.
  
  
  Ён зноѓ адкашляѓся, і я ѓбачыѓ, што гэта тоѓсты, злёгку сутулы мужчына з усмешкай, якая займаецца амаль прасіла парбачэння эга круглым бледным твары. Калі ѓсе погляды ѓ пакоі былі прыкаваныя да яго, ён пачаѓ гаварыць.
  
  
  "Добры вечар, і дзякуй, што прыйшлі".
  
  
  Яго ѓважліва слухалі; Ястраб прайграѓ мне некалькі касет з голасам эга, і чалавек наверсе таксама вельмі быѓ падобны на Грейды Ингерсолла.
  
  
  "Як вы, магчыма, ведаеце, я не магу гаварыць з вамі напрамую. Але я спадзяюся, вы можаце, як калі б гэта была ваша ѓласная ... э ... шацёр. Ён шырока ѓсміхнуѓся, - ганарыѓся тым, што знайшоѓ правільнае слова. "Вы знойдзеце ѓсё, што хочаце піць, ёсць і паліць. Яе асабліва рэкамендую помадка на срэбнай посудзе; Яе веру, што яны будуць задаволеныя. Яе прашу толькі аб адным, і гэта тое, што вы не паспрабуеце ѓзяць якія-небудзь закускі ... ... за межамі памяшкання-Дэ-Дублоны. Тое, што мы робім асяроддзяѓ нас, - гэта адно, але ѓлады не дапусцяць грубага парушэння сваіх праву справядлівасці. Аднойчы гэтыя рэпрэсіѓныя законы будуць адменены, але цяпер мы павінны ім падпарадкоѓвацца. А цяпер... - Ён падняѓ руку і зрабіѓ жэст. "Мой намёт - гэта і твой намёт. Павесяліцца.'
  
  
  З эга апошнімі словамі сяргей пачаѓ цьмянець, і прастакутнік зноѓ шталь туманна-чорным.
  
  
  "Божа мой, - сказаѓ голас мне ѓ вуха, - заѓсёды адна і тая ж лухта".
  
  
  Гэта была смуглявая хударлявая дзяѓчына, якая займаецца тупа глядзела на одзіна вакол эратычных плакатаѓ, рассеяна паклаѓшы руку мне на плячо. У іншай руцэ ѓ нах была закопченая трубка; яна паднесла эга да вуснаѓ, зрабіла доѓгую зацяжку, цяжка дыхаючы, і працягнула мне. Яе гатэль пагушкаць галавой, але вырашыѓ не быць такім відавочным квадратам. Я не бачу асаблівага сэнсу ѓ гэтым, але ѓ рамках маёй працы мне даводзілася рабіць значна горшыя рэчы.
  
  
  Калі яе зацягнуѓся, дзяѓчына зняла бюстгальтар вакол свайго бікіні. Яна выпусціла кавалак тканіны да маіх ног і паглядзела амаль, але не зусім - адкрыта на мяне. Гэй, варта было пакінуць бюстгальтар або, па меншай меры, знайсці хлопца, які быѓ так жа быѓ накурен, як і яна. Напаѓаголеныя, яна была не зусім апетытнай, суцэльныя косткі і худыя бутоны руж. Калі яна пачала здымаць штаны, яе вярнуѓ гэй трубку.
  
  
  "Не сыходзь, - сказаѓ я. Яго пацалаваѓ яе ѓ нос і прабіѓся скрозь рухаецца натоѓп у іншы ніткай пакоя. Я не думаѓ, што яна будзе сумаваць па мне; калі яе, азірнуѓся, яна была адна, займалася чым-то цікавым на падлакотніку канапы. Музыка зараз запоѓніла пакой; цяжкі, грукатлівы рытм, які адчуваѓ яе не менш, чым чуѓ. Памяшканне было працята дымам, які яшчэ больш затемнил святым; За выключэннем двух ці трох пар і чаго-то, што нагадвала сэкс утрох, курэнне, выпіѓка і паглынанне фаджа здаваліся найбольш ѓлюбёным заняткам - па крайняй меры, да гэтага часу тхор.
  
  
  У маленькай дзень у іншым канцы пакоя яе спыніѓся, каб агледзець сцэну. У якасці оргіі гэта была дзіцячая гульня, і мне было цікава, якое задавальненне атрымліваѓ Ингерсолл, назіраючы за ёй, па сваёй шкляной кіёскі.
  
  
  Яе, прыхінуѓся да у дзень і асцярожна павярнуѓ ручку. Вядома, яна не здалася. Яе правёѓ рукой па дзень і намацаѓ замак. Яе знайшоѓ два замка; здавалася, што гэта стандартныя замкі. Мой аблягае купальнік не выглядаѓ так, як быццам ён мог што-небудзь схаваць, але палоскі кардон на nen былі падманнымі.
  
  
  Пераканаѓшыся, што ніхто не глядзіць, яе пачаѓ сканаваць адну вакол палос на плоскай гнуткай отмычке. Але перш, чым яе паспеѓ ih выцягнуць, кнопка на маёй спіне зрушылася.
  
  
  Яго хутка зачыніѓ маленькае нябачнае адтуліну мініяцюрным клапанам, убудаваным у купальнік. Яе адышоѓ у бок, каб краем вочы ѓбачыць дзверы, і прыхінуѓся да стагнаѓ, спрабуючы выглядаць так, як быццам яе быѓ захоплены сцэнай пад маімі вачыма.
  
  
  Бледны прамень святла ѓпаѓ на мае ногі. Яе злавілі свежы водар Анджелы, і перш чым паспеѓ яе абярнуцца, яна прашаптала мне на вуха.
  
  
  "Весялецеся, містэр Уолтон?"
  
  
  Яе, паціснуѓ плячыма. "У мяне былі больш прыемныя забавы".
  
  
  "Я ѓпэѓнены, што так і будзе". Ee рука была на маёй руцэ. "Тады пойдзем са мной; я думаю, вы знойдзеце гэта значна больш займальным ".
  
  
  Яе рушыѓ услед за ёй праз прыадчыненыя дзверы. Ee воблака валасоѓ і свабодны халат на імгненне зачынілі мне вочы. А потым яна адступіла ѓ бок.
  
  
  Пакой была маленькай і мякка асветленай, на падлозе стаяѓ толькі велізарны матрац. Дзяѓчына, якая ляжыць на nen спіной да мяне, была аголена, але мне не трэба было бачыць яе твар, каб даведацца, хто гэта ...
  
  
  "Сталом!"
  
  
  Яна пачала павольна паварочвацца, але, пачуѓшы гук зачыняецца за мной дзень, яе хутка азірнуѓся на Анжэла. Яна сядзела спінай да дзень, трымаючыся адной рукой за спражку, ѓтрымлівальную яе фіялетавы халат, крыху ніжэй грудзей. Яе ѓсмешка была кплівай. Яе зноѓ паглядзеѓ на Чыне, - і ѓбачыѓ тое ж выраз твару танцоркі.
  
  
  Пачуѓшы шоргат адзення Анджелы на падлозе ззаду мяне, яго хутка падышоѓ да Чыне. Відавочна, гэта не было арганізавана, як звычайны сэкс ѓтрох, і ён ведаѓ гэтую дзяѓчыну лепш... І ѓ гэты момант яе быѓ перакананы, што мне патрэбен хто-тое, хто будзе на маім баку.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 11
  
  
  
  
  "Спадзяюся, ты не супраць, калі яе прынясу твае сукенка сёння раніцай, Нік". Сталом скацілася з ложка і паѓстала перада мной, адчуваючы сябе цалкам камфортна ѓ сваёй галечы. "Э... няма. Ніколькі.' Яе, ведаѓ, што ззаду мяне Антон; яна ѓсё яшчэ была на дзень.
  
  
  "Ты так добра спаѓ, што ѓ мяне не хапіла духу абудзіць цябе". Сталом падціснула вусны, гледзячы на мяне, але трымалася па-за дасяжнасці маёй рукі.
  
  
  Яе прыпадняѓ брыво, гледзячы на нах. У яе вачах было што-то мёртвае, хоць я заѓсёды бачыѓ раней ee з такім ажыѓленым позіркам. Але яна працягвала ѓсміхацца, як быццам яе быѓ удзельнікам канферэнцый, якія прапануюць гэй шампанскае ѓ бары.
  
  
  "Ты ведаеш, Сталом?" Голас Анджелы быѓ ліжа, чым яе чакаѓ, што азначала, што яна можа рухацца, як цень. "Вы мелі рацыю наконт яго".
  
  
  Яе напружыѓ мышцы.
  
  
  'Што ты маеш на ѓвазе?' - спытала Сталом.
  
  
  Яе адчуѓ прахалодныя рукі Анджелы спачатку на плячах, потым на руках і, нарэшце, на сцёгнах. Яна пяшчотна сціснула мяне.
  
  
  "Ніякага лішняга тлушчу. Мужчына эга ѓзросту ... вам ужо трыццаць, ці не так, містэр Уолтон?
  
  
  "Вызначана", - змрочна адказаѓ я.
  
  
  "Я рады, што ты не жартуеш. Так, - працягвала яна, - мужчыны эга ѓзросту і прафесіі ён не павінен быць у такім фізічным стане. Вельмі прыгожае цела, ці не праѓда, дарагая?
  
  
  Яе па-чартоѓску добра ведаѓ, што яна не са мной размаѓляе. Сталом схіліла галаву і адкрыта паглядзела на мяне. "Так", - пагадзілася яна. "І ён робіць з ім такія захапляльныя рэчы".
  
  
  'Ах, так.' У голасе Анджелы прагучала кіслінкай. "Вы ведаеце ѓсё пра гэта, ці не так?"
  
  
  'Але, вядома. Нік - ідэальны чалавек ".
  
  
  Яе цаніѓ ліслівасць, але гатэль сысці з лініі агню. Яе, адступіѓ у бок, каб убачыць ih абодвух адначасова. Гэта быѓ мой першы погляд на аголеную Анжэла. Па параѓнанні з Чиной, яна спачатку была амаль худы, але пачала другі погляд змяніѓ гэта ѓражанне. Ee грудзі была цвёрдай і прыгожай формы, яе сцягна злёгку выгнуты, ee ногі былі тонкімі, але прыгожымі. Ee жыцця быѓ гладкім і плоскім, а пухнаты трохкутнік валасоѓ пад ім быѓ настолькі светла-каштанавыя, што амаль выглядаѓ светлым. "Дасканалая перамена", - падумаѓ я, і ѓ гэты момант Анджела схапіла мяне за руку.
  
  
  "Як ты думаеш, на мяне варта зірнуць?" Гэта быѓ выклік, і яго ѓпершыню ѓбачыѓ цёмны сумнеѓ у яе вачах.
  
  
  "Я і гляджу на цябе?" У нах была ѓлада, па якой ён не мог вырвацца, не надаючы асаблівага значэння. Яе не турбаваѓся.
  
  
  "Вы гатэлі б пераспаць са мной?"
  
  
  Яе завагаѓся, паглядзеѓ на Чыне, потым зноѓ на Анжэла.
  
  
  'У дадзены момант?' - спытаѓ я, спрабуючы надаць сабе бесклапотны выгляд.
  
  
  'Чаму б няма? Там ёсць месца для ѓсіх нас ". Яна паказала галавой на велізарны матрац на падлозе ѓ іншай частцы пакоя.
  
  
  'Калі хочаш.' Я не збіраѓся з ёй спрачацца; Яго адчуваѓ, што Анжэла была гэтак жа небяспечная аголенай, як і большасць мужчын, цалкам апранутых і ѓзброеных.
  
  
  Яна пасунулася да мяне з нацягнутай і злёгку слабой усмешкай. "Вы Не супраць, каб іх поделилиться?"
  
  
  "Калі ты не супраць".
  
  
  'Або падзяліцца?' Яна груба нахілілася праз маё плячо і схапіла Чыне за грудзі, калі яна апусціла галаву, каб лізнуць цемны сасок. Затым яна выпрасталася і адкрыта паглядзела на мяне. 'Разумееш?'
  
  
  "Я б ніколі так не падумаѓ".
  
  
  "Ой, ідзі, дарагая", - запратэставала Сталом. "Калі вы хочаце паспрабаваць, зрабіце гэта. Але не рабіце гэтага так дрэнна ".
  
  
  "Я ѓсё раблю дрэнна? Потым таго, што ты зрабіла мінулай ноччу? Анджела ѓпілася позіркам у Чыне, як ашуканая жанчына.
  
  
  Сталом ѓздыхнула і адарыла мяне бледнай усмешкай, а затым хутка зрабіла свой твар абыякавым.
  
  
  Яе зноѓ адступіѓ у бок; Яе, зноѓ апынуѓся паміж імі, і, відавочна, гэта было не маё месца. Антон раптам абняла мяне, і яе сярдзітыя вочы не дазволілі мне вырвацца. Яе зрабіѓ гэта, таму што паказальнікаѓ ee таз мог паказаць, што ѓ маім жыцці было што-то яшчэ, акрамя мяне.
  
  
  "Хіба ты не хочаш мяне трахнуць?" яна кінула мне выклік.
  
  
  "Давай, табе лепш відаць".
  
  
  "Тады здымі гэтыя праклятыя плаѓкі".
  
  
  Шчаслівы зрабіць гэта, яго хутка выбраѓся і кінуѓ ih на ложак, дзе яе мог бы дастаць праз іх тое, што мне трэба было. Калі ёй быѓ голым, было ясна, што мяне цікавіла тое, што цікавіла Анёла. Яна доѓга глядзела на маю эрэкцыю, але калі яна павольна нахілілася да яе, Сталом працягнула руку і абняла яе.
  
  
  "Не будзь такой прагнай, дзетка", - пракурняѓкала яна, далікатна кусаючы мяне за плячо.
  
  
  Вочы Анджелы загарэліся. "Вы думалі, што ѓ вас ёсць манаполія?"
  
  
  Сталом паціснула плячыма. "Не, дарагая, я не эгаістка. Але мы заѓсёды ѓсім дзелімся, памятаеш?
  
  
  'Вядома. Шчыра, як учора ѓвечары.
  
  
  'А што? Цябе там не было, што мне было рабіць, сказаць эму, не, у мяне вельмі раѓнівая каханка?
  
  
  Анжэла оскалила зубы, амаль зарычав. Яна збіралася схапіць Чыне, калі дзверы побач з ложкам адкрылася. Раней яе і далей не заѓважаѓ; дзверы была такой жа непрыкметнай, як і дзверы на мысе кэнэдзі, ny ѓ сакрэтную лабараторыю, дзе мяне паінфармавалі аб Трехголовом прыладзе. "Добра, дзяѓчынкі; пакуль гэтага дастаткова ".
  
  
  Супер першым увайшоѓ у пакой, за ім рушылі ѓслед двое бялявых членаѓ "Інтымнай шасцёркі". Двое іншых стаялі ѓ дзвярным праёме, але яе ih не бачыѓ.
  
  
  Анжэла злосна паглядзела на Трейна. 'Што ты тут робіш?'
  
  
  "Ты па-чартоѓску добра ведаеш, модуляѓ хелло кітым". Эга ѓсмешка была такой жа фальшывай, як і яе. "Ты забылася, навошта ты сюды далучаецца таго хлопца?"
  
  
  Антон ледзь не закрычала. - "Але я не прасіла цябе прыходзіць!"
  
  
  "Але мы ѓсё роѓна прыйшлі". Супер адступіѓ у бок, а за ім з'явіѓся тоѓсты мужчына ѓ неброском хакі з выспы Страшнага суда.
  
  
  "Вазьмі эга сандалі", - загадаѓ ён.
  
  
  Яе павінен быѓ прызнаць, што ён пачаѓ добра; потым ѓчорашняй ночы ён, па-відаць, больш не рызыкаваѓ. Перш чым хто-небудзь падышоѓ да мяне, яе штурхнуѓ Трейну сандалі; ён злавіѓ ну, як зорны паляѓнічы.
  
  
  Двое іншых членаѓ "інтымнай шасцёркі" выстраіліся па абодва бакі ад мяне, што казала мне, што яны ведаюць, што робяць; ля самага блізкага да мяне чалавека былі рукі, як абцугі, і ён, здавалася, гатэль імі скарыстацца.
  
  
  Мужчына ѓ хакі паказаѓ на іншага мужчыну ѓ цёмным касцюме, які стаяѓ ззаду яго. Ён увайшоѓ у пакой, таксама квадратную ѓ ѓсходнім стылі з нявызначанымі лацінскімі рысамі. Ён зірнуѓ на мяне, сунуѓ руку ѓ пінжак і выцягнуѓ невялікую грубавата фатаграфію, якая займаецца выглядала так, як быццам яна была вырвана праз лісце кантактных адбіткаѓ. Затым ён выцягнуѓ яшчэ адну фатаграфію, параѓнаѓ ih і паказаѓ мужчыну ѓ неброском хакі, сказаѓшы: "Гэта ён, містэр Цунганос". Абодва усмехнулись.
  
  
  "Так проста, - сказаѓ Цунганос.
  
  
  "Вы трымаеце грошы", - зароѓ я.
  
  
  "Ці бачыце, містэр Нік Картэр ..." Ён прамаѓчаѓ, але тое, што ён назваѓ маё сапраѓднае імя, мяне не здзівіла; Яго ѓжо ведаѓ, што трапіѓся.
  
  
  "Нам спатрэбіѓся цэлы дзень, каб ідэнтыфікаваць вашу фатаграфію, містэр Картэр", - працягнуѓ мужчына.
  
  
  "Так стомна працаваць у гэтых прымітыѓных умовах, спалучаных з; трэба было прыляцець на мацярык і выкарыстоѓваць гэтыя рашэнні там, каб звязацца з Пекінам, і ... О, вы не здзіѓлены, містэр Картэр? Цяпер ён бязлітасна пасміхаѓся. "Ах, магчыма, вы ведаеце, не так шмат, як вы думаеце, што ведаеце; наша арганізацыя, можна сказаць, не спальвала за сабой караблёѓ. Злучальныя лініі адкрыты, але яны не абавязкова працуюць у двух кірунках. Вы разумееце мяне?'
  
  
  Мне гэта здавалася дастаткова ясным. "Вы не згодныя з цяперашняй унутранай палітыкай КНР у дачыненні да Злучаных Штатаѓ", - сказаѓ я.
  
  
  "Дадому, містэр Картэр?" - Ён уздыхнуѓ, як школьны настаѓнік, які адмаѓляецца ад дурнога вучня. "Ах, скажам так, некаторыя вакол маіх продкаѓ маглі называць эга сваім домам. Што да астатняга... -
  
  
  Ён паціснуѓ масіѓнымі плячыма.
  
  
  У мяне паѓстала спакуса трохі потутить з ім, абвінаваціць у тым, што ён такі адсталы і не ад свету цяпер, як той японскі салдат, знойдзены на востраве ѓ паѓднёвай частцы Ціхага акіяна, амаль праз трыццаць гадоѓ потым канчаткаѓ пачатку другой сусветнай вайны, але вырашыѓ не рабіць гэтага; не было ніякіх прычын, па якіх ён не забіѓ бы мяне на месцы, і ён быѓ зацікаѓлены ѓ лепшым шанцам.
  
  
  "Ну, на мысе кэнэдзі, ny ѓ вас былі паравыя, якія мяне сфатаграфавалі", - сказаѓ я, гледзячы на маленькую фатаграфію, якую ён трымаѓ у руцэ. "Па шчаслівай выпадковасцяѓ."
  
  
  Ён паківаѓ галавой. "Вам не пашанцавала, містэр Картэр. У нашай арганізацыі шмат сяброѓ, і кожны дзень у нас на базе бывае двое-трое ці больш ... э-э ... турыстаѓ. Мы, жыхары Усходу, усё, вядома, падобныя, і ѓсе мы ідзем з фотаапаратамі. Гэта не так?'
  
  
  "Гэта вялікая база", - настойваѓ я.
  
  
  'Так. Але нас, як і вас, цікавіла пэѓная частка. І ѓваход у спецыяльныя дзень, якую большасць турыстаѓ нават не заѓважае. Мы абавязкова фатаграфуем ѓсіх, хто выходзіць праз гэтую дзверы ".
  
  
  Яе цяжка праглынуѓ. "Вы ведаеце, пра гэта?"
  
  
  Эга ѓсмешка была падобная на карнавальную маску. "Што вы думаеце, містэр Картэр? Хіба мы не ѓсе тут па адной прычыне?
  
  
  Ён ударыѓ мяне некалькі разоѓ, пакуль яе быѓ звязаны; у nen былі цяжкія працоѓныя чаравікі, і было болтно. Сталом і Анджела зноѓ апрануліся ѓ сваю вопратку - надувшись, як ён падумаѓ, - і калі мае рукі былі звязаныя, Сталом, ветліва настаяла на тым, каб мне вярнулі мне купальны касцюм. Яе спрабаваѓ прачытаць што-то ѓ яе поглядзе, пакуль яна гэта рабіла, але яна ніколі не глядзела вышэй майго падбародка.
  
  
  Цунганос прыціснуѓ мяне да стагнаѓ побач з ложкам, і эга вочы бліснулі нянавісцю. "Мінулай ноччу вы забілі траіх вакол маіх людзей, містэр Картэр, і сур'ёзна пашкодзілі чацвёртага". Ён намацаѓ сваю галаву, дзе яе мог бачыць жаѓтлявую гузак пад прамымі чорнымі валасамі. "Мне было б прыемна зладзіць вам павольную смерць цяпер, але зараз няма часу для гэтага. Вы сапсавалі наша расклад, таму павінны быць неадкладна выдаленыя. Можна казаць аб поспеху ".
  
  
  Ён рэзка ѓдарыѓ мяне ѓ твар; Яе, нырнуѓ і злавіѓ эга ѓдар высока ѓ галаву, але ѓ вушах у мяне звінела.
  
  
  Цунганос ѓважліва паглядзеѓ. - Землятрус да апошняга моманту, а, містэр Картэр? Вазьміце эга. Ён паказаѓ на двух бландынаѓ, якія штурхалі мяне да стагнаць. "Вы ведаеце, куды ён павінен пайсці".
  
  
  У тым ліку двух дзяѓчат, і яе павінен быѓ дадаць, што ну было сямёра ѓ пакоі - і мае рукі былі звязаныя за спіной. Я не супраціѓляѓся.
  
  
  Мы з двума ахоѓнікамі прайшлі праз заднюю дзверы ѓ вузкі, устланный дываном калідор. Яны сапхнулі мяне з лесвіцы ѓ нахільны калідор з каменнымі сценамі, вільготныя камяні якога драпалі мне плечы.
  
  
  Мае ахоѓнікі былі амаль ідэнтычныя, але мой ѓважлівае вывучэнне ih фатаграфій дало вынікі. Уилф і Кевін. Одзіна з пашпартам вакол Венесуэлы, іншы, як мяркуецца, бручка - ih галасы былі з акцэнтам Сярэдняга Захаду, краін паѓночнай і паѓднёвай амерыкі, наколькі яе мог чуць. Яны маглі б стаць суперзоркамі універсітэта Індыяны; гэта было ѓражанне поѓнай кампетэнтнасці, якую яны стваралі. Цяжка было паверыць, што гэтыя амерыканцы маглі б забіць мяне, але я не губляѓ часу, падманваючы сябе.
  
  
  Мы выйшлі, вакол гасцініцы над зямлёй, за жывой загараддзю вакол кустоѓ, прыкрывае лагуну. Праз некалькі імгненняѓ мы выйшлі на паляну ѓ абзы вады, адкрытымі пад намі стаялі тры лодкі сярэдняй даѓжыні. Уилф - ён быѓ трохі вышэй і каржакавацейшыя за Кевіна - ткнуѓ мяне пісталетам у рэбры.
  
  
  "Паспяшайся і скачы".
  
  
  Яе зрабіѓ, як мне сказалі, прызямліѓшыся з глухім стукам на шклопластыкавыя палубу, дзе трохі паслізнуѓся; вечар быѓ трохі вільготным ад расы. Уилф лёгка рушыѓ услед за мной, ударыѓшы мяне аб парэнчы маленькай кабіны. Кевін падышоѓ да руля і запусціѓ рухавік, затым скокнуѓ наперад, каб вызваліць трос, які ѓтрымлівае лодку на падводных крылах.
  
  
  Магутны матор заворчал, калі мы разгарнуліся, а затым павярнулі, каб плыць да цёмным тунэлі, які вядзе да мора. Кевін націснуѓ кнопку на прыборнай панэлі, трохі зменшыѓ хуткасць і ѓляцеѓ у цёмны тунэль. Яе, бачыѓ, як жалезныя парэнчы ѓсё яшчэ падымаюцца, і мы праплылі адкрытымі пад імі, а потым мы апынуліся ѓ адкрытым моры.
  
  
  Яны звязалі мяне плеценай жалезнай дротам, якая займаецца моцна ціснула на рукі, калі яго прыціскаѓся да іх. Мае запясці моцна краваточылі, што магло б дапамагчы, калі б яе меѓ справу з вяроѓкай, але ѓсё гэта было бескарысна для мяне. Яе намацаѓ адну вакол палосак на спіне купальніку, але мае рукі былі звязаны занадта высока за спіной, каб дацягнуцца.
  
  
  Уилф быѓ побач у кабіне, iso усіх сіл імкнучыся разагнацца і судна на падводных крылах паднялося на сваіх металічных лыжах і заскользило па & nb. Ён паглядзеѓ на мяне з нязмушаным пагардай.
  
  
  "Можа быць, нам варта пакінуць вас", - сказаѓ ён дастаткова гучна, каб яго можна было пачуць скрозь пранізлівы віск рухавіка.
  
  
  'Чаму б і не?' - легкадумна сказаѓ я. Яе, прыхінуѓся спінай да парэнчаѓ і здолеѓ злёгку вывярнуць рукі, так што цяпер яе мог дацягнуцца да рамяня маіх плаѓленняѓ. Яе працаваѓ над кантактнай зашпількай-маланкай невялікага трохкутнага мяшочка, у ніжняй часткі хвасца.
  
  
  'Так.' Уилф аддалена усміхнуѓся, і эга валасы луналі на ветры. "Калі б вы былі тут тыдзень таму, мы б пакінулі вас. Каб даведацца, колькі людзей ведаюць пра нас. Але цяпер... - ён паціснуѓ плячыма. "Цяпер гэта ѓжо не мае значэння. Занадта позна спыняць нас ".
  
  
  Яе спытаѓ. - "Што ты задумаѓ?" Яе гатэль, каб ён працягваѓ казаць; У мяне была адкрытая сумка, і калі б яе толькі мог прымусіць працаваць онемевшие пальцы ... Уилф засмяяѓся. 'А табе якая справа? Калі мы дазволім табе жыць, ты хутка даведаешся, Картэр. Але на самай дэла гэта не мае значэння; гэта толькі пачатак, і такіх людзей, як ты, не будзе там, каб убачыць нітка ".
  
  
  Свіст рухавікоѓ перайшоѓ у прыглушаны роѓ. Яе яшчэ не скончыѓ; мае пальцы ѓсё яшчэ былі падобныя на фаршаваныя сасіскі, якія цягнуцца да змесціва сумкі на спіне маіх плаѓленняѓ. Лодка на лыжах апусцілася да корпуса, пагойдваючыся на доѓгай зыбе. Кевін паглядзеѓ на мігатлівы датчык на панэлі кіравання.
  
  
  "Тут досыць глыбока", - абвясціѓ ён, адварочваючыся ад руля.
  
  
  "Можа, прикончим, перш чым кінем?" - спытаѓ Уилф. "Няма", - Кевін падняѓ кусачкі. "У нас ёсць панаваньне flex".
  
  
  Ён усміхнуѓся мне. "Вы ведаеце, што гэта?"
  
  
  Яе, паківаѓ галавой, хоць па-чартоѓску добра ведаѓ пра гэта. "Гэта сінтэтычны шнурок, трывалы, як сталь, пакуль ён не прабудзе ѓ & nb два ці тры дні. Затым ён раствараецца, вы всплываете вызваляючыся ад каралавага блока, да якога прывязаныя, і бедны містэр Нік Картэр становіцца утопленником. Гэта значыць, калі яны змогуць ідэнтыфікаваць цела пасля таго, як рыба пакончыць з ім ".
  
  
  Яе спытаѓ. - "Справа аб утоплении са звязанымі за спіной рукамі?"
  
  
  "О, мы перережем гэты провад адкрытымі перад тым, як выкінуць цябе за борт. Не хвалюйся, Картэр; мы ведаем, што робім ".
  
  
  "Я сапраѓды цаню гэта", - кісла сказаѓ я, адчуваючы невялікі скрутак, які выцягнуѓ вакол плаѓленняѓ.
  
  
  Лодка дрэйфавала, і спынілася, пагойдваючыся уверх і ѓніз па моры. Кевін спусціѓся ѓ маленькую хаціну і выцягнуѓ кавалак карала памерам з пляжны мяч. Ён абгарнуѓ сінтэтычную вяроѓку вакол грубага чорнага карала, затым працягнуѓ нітка наперад, каб абвязаць мае лодыжкі.
  
  
  Прыйшоѓ час маёй бітвы. Анямелымі пальцамі яе адкрыѓ невялікі скрутак, які трымаѓ за спіной. ђспыхнула распаленае полымя і абпаліла мае рукі і хрыбетнік, але яе прыкусіѓ зубы і прыціснуѓ пакет да сваіх запясця. Па словах Сцюарта вакол Special Effects, невялікі магніевы факел прапякаѓ кавалак металу таѓшчынёй тры чвэрці цалі менш чым за тры секунды, але мне гэта здалося хутчэй трыма гадамі. Яе, адчуѓ, як абпальваецца скура і сухажыллі ператвараюцца ѓ плавящееся алей; калі яе проста прыціскаѓ запясці да дроце, яе адчуваѓ пакутлівую боль, якая займаецца прыводзіла мяне на грань страты прытомнасці.
  
  
  Яе штурхнуѓ нагой, і Уилф адхіснуѓся. Кевін трымаѓ у руках каралавы блок, і калі яе штурхнуѓ эга босай нагой, яе трапіѓ яму было адкрыта пад падбародак. Ён узляцеѓ і пераляцеѓ праз супрацьлеглы борт лодкі, усё яшчэ сціскаючы цяжкі груз. Калі ён калі-небудзь з'явіцца зноѓ, але яе эга не ѓбачыѓ.
  
  
  Яе вызваліѓ сабе запясці; боль была настолькі моцнай, што мне давялося штогод, засталіся мае рукі на ёй. Гэта адбылося, і яе ѓдарыѓ Уилфа кулакамі па жываце. Ён палез у куртку, але недастаткова хутка; Яе iso усіх сіл зрабіѓ чатыры жорсткіх пальца ѓ эга горла, раздушыць эга трахею. Ён памёр, задыхаючыся, і заліѓ мне грудзі крывёю.
  
  
  Яе нырнуѓ за борт, каб змыць яе, а затым залез назад у лодку. Востраѓ Страшнага суда быѓ цяпер па правым борце. Цяпер, калі маё прыкрыццё было выкрыта, прыйшоѓ час правесці дбайнае даследаванне; Яе зноѓ прывезлі рухавік, а затым абшукаѓ лодку ѓ запатрабаваѓ зброі.
  
  
  
  ДВАНАЦЦАТАЯ КІРАђНІК
  
  
  У любым ярдаѓ ад берага яе выключыѓ рухавік і кінуѓ якар за борт. Да яму было прымацавана цела Уилфа. Эга маленькі аѓтаматычны пісталет 25-га калібра затрымаѓся ѓ поясе майго купальніку. У руцэ ѓ мяне быѓ нож з шырокім лязом, не вельмі востры, але я быѓ упэѓнены ѓ тым, nen больш, чым у маленькім пісталеце Уилфа.
  
  
  Яе, спусціѓся ѓ ваду і павольна паплыѓ да паласе белага пяску, цьмяна мігатлівага ѓ месячным святле. На беразе не было ніякіх прыкмет патруля, але я яе пачакаѓ, ляжаць як мага ніжэй на & nb, на працягу пятнаццаці хвіліна, перш чым выйшаѓ на бераг і пабег да зарасьнікаѓ.
  
  
  На гэты раз маршрут быѓ больш-менш вядомы; ён не зводзіѓ вачэй з працоѓнага асвятлення ѓ высокай сталёвай раме, і калі яе, падышоѓ, яго ѓбачыѓ людзей, якія ідуць па каэфіцыенты мадэлі шчыльнасці атмасферы. "Добры час для будаѓніцтва", - падумаѓ я.
  
  
  Яе абышоѓ адкрыты падмурак і пракраѓся ѓ офіснае будынак вакол цэментнага блока. У адзінае акно пранікаѓ святым, і яго ѓбачыѓ вартавога, які стаяѓ на дзень. Ён быѓ добра вядомы людзям у будынку, а гэта азначала, што я павінен быць вельмі удачлівым або вельмі хуткім - можа быць, і тым і іншым.
  
  
  Спачатку яе, паглядзеѓ у акно, пацягнуѓшы за раму. Офіс быѓ пустыні. Яе гатэль апусціцца, але перадумаѓ. Чаму гадзінны ахоѓваѓ пусты кабінет? Яе, паглядзеѓ яшчэ раз. Ніжні скрыню, шаф быѓ адкрыты, а крэсла быѓ нахілены пад іншым вуглом, чым напярэдадні ѓвечары.
  
  
  У мяне пачалі з'яѓляцца ідэі.
  
  
  Акно было занадта маленькім, каб у яго залезці. Гэта павінна быць дзверы.
  
  
  Яе пракраѓся ѓ падлесак за будынкам і пачаѓ кашляць, спачатку ціха, потым усё гучней, малюючы кашаль, як у сур'ёзнага курца. Калі яе пачаѓ думаць, што гадзінны глухі, ён высунуѓ галаву з-за вугла.
  
  
  Яе зноѓ закашляѓся і зацарапал нагамі ѓ кустах. Гадзінны падняѓ карабін на плячы. Яе затрымаѓ дыханне і ляжаѓ нерухома. Ён апусціѓ зброю і зрабіѓ некалькі нерашучых крокаѓ да мяне. Ляжу на жываце, яе бясшумна папоѓз направа. Гадзінны спыніѓся. Яго выняѓ з-за пояса невялікі аѓтаматычны пісталет і шпурнуѓ эга ѓ кусты, дзе ляжаѓ. Гадзінны з карабінам напагатове рушыѓ хутка, але не ѓ тым напрамку. Яе, ведаѓ, што ён будзе няблізка, але гэта быѓ мой лепшы шанец; Яе, устаѓ, зрабіѓ некалькі хуткіх крокаѓ і нырнуѓ эму на спіну.
  
  
  Мае запясці усё яшчэ гарэлі і крывавілі, таму цяжкі клінок
  
  
  не слізгаѓ плаѓна; Калі яе ѓдарыѓ яго эга ѓ спіну, яе пацягнуѓся да кажуха спускавога кручка карабін і адчуѓ, як вялікі палец гадзіннага скруціѓся. Калі яе, падумаѓ, што ѓжо занадта позна, мне ѓдалося засунуць свой палец на спускавы кручок, і калі ён павярнуѓ галаву ѓ мой бок, яго вочы пацьмянелі. Ён упаѓ пада мной.
  
  
  Яе з цяжкасцю падняѓся на ногі, схапіѓся за рукаяць мяча і пацягнуѓ. Атрымалася так жа цяжка, як і ѓваходзіла, але нават пры тым, што цяпер у мяне было лепшае зброю ѓ выглядзе карабіна гадзіннага, яе, ведаѓ, што, верагодна, мне спатрэбіцца нож, каб перарэзаць якорную вяроѓку, калі яе вярнуся да лодцы. Калі б яе атрымаѓ гэта.
  
  
  Яго пачакаѓ на куце і паглядзеѓ, як рабочыя будуюць каркас будынка, а затым праслізнуѓ да дзень. У мяне ѓжо былі адмычкі ѓ руцэ, і замак не быѓ складаным, але, калі яе стаяѓ спіной да мужчынам наверсе, мне здавалася, што адкрыць дзверы - цэлая вечнасць. Нарэшце, яе змог увайсці незаѓважаным, і мне было цікава, што яны там робяць, што яны былі так занятыя.
  
  
  Ззаду крэсла яе выявіѓ невялікую квадратную шахту, сыходзіць у бетонны падлогу. Металічныя ручкі спускаліся з аднаго боку; Спусціѓся метраѓ трыццаць да дна. Яе знаходзіѓся ѓ вузкім калідоры, асветленым некалькімі цьмянымі лямпачкамі на нізкім столі, і прыкладна ѓ пяцідзесяці футаѓ наперадзе мяне была закрытая дзверы.
  
  
  Ih бяспека была небудзь нядбайнай, альбо яна была настолькі блізкая да нуля, што ім было ѓжо ѓсё роѓна. Як бы яно нам было, яе штурхнуѓ дзверы, і яны адчыніліся; Яе, кінуѓся праз нах і прыцэліѓся карабінам у прастору ззаду нах.
  
  
  Яе і апынуѓся ѓ пакоі, запоѓненай прыборамі, якія мігцяць светлавымі панэлямі і щелкающими радамі кампутараѓ. Чацвёра мужчын у касцюмах колеру хакі сабраліся вакол вялікай карты, на супрацьлеглым стагнаць, і калі яе ціхенька падкраѓся да іх, яе ѓбачыѓ абрысы ee ад усходняга ѓзбярэжжа Фларыды да Мэрыленда.
  
  
  Цунганос першым убачыѓ мяне. "Картэр!" - зароѓ ён, і мне зноѓ прыйшлося аддаць эму належнае: эга рэфлексы не спыніліся ад эга сцяга дазволу на выкананне. Ён нырнуѓ направа і намацаѓ карабін, прыслоненыя да стала; Яе не гатэль эга забіваць - пакуль няма, - таму яе старанна прыцэліѓся і ѓсадзіѓ эму ѓ плячо кулю. Ён тузануѓся ѓ бок і ѓпаѓ на бетонную падлогу, калі кроѓ заліла эга кашулю.
  
  
  Астатнія схаваліся; Яе стрэліѓ у аднаго вакол мужчын, і ён упаѓ, хоць яе не бачыѓ, куды эга параніѓ. Двое іншых нырнулі на шэраг кампутараѓ. Яе, пераключыѓся на аѓтаматычны рэжым і стрэліѓ у высокі шэры шафа; рушыѓ услед прыемны дождж іскраѓ і пах падпаленай ізаляцыі.
  
  
  Яе, павярнуѓся да Цунганосу - занадта позна. Цяпер у яго ѓ руках было ѓласнае зброю, і яно было накіравана адкрытыя мне ѓ галаву.
  
  
  Калі яе, нырнуѓ на зямлю, яе пачуѓ трэск эга карабін і адчуѓ рэзкі ѓкол, калі лупіѓ вочы царапнула мне шыю. Яе двойчы перавярнуѓся, перш чым спыніцца, каб прыцэліцца; У мяне не было часу пераключыцца на адзіночны стрэл, і адным націскам на спускавы кручок яго прабіѓ шэсць дзірак у твар і грудзі Цунганоса.
  
  
  Не было часу шкадаваць; Яе, устаѓ і падышоѓ да падпаленага шэрагу кампутараѓ.
  
  
  'Пакажыце сябе!' - зароѓ я.
  
  
  Астатнія двое не адказалі, але я пачуѓ, як па падлозе шаркае цяжкі чаравік. Яе сел на кукішкі на металічны крэсла і шталь чакаць. Цішыню парушыѓ шум кампутараѓ. Пакуль яе чакаѓ, яе, паглядзеѓ на вялікую карту на стогны і ѓбачыѓ чырвоныя шпількавыя галоѓкі, прышпіленыя да ѓзбярэжжа Фларыды, на поѓнач ад Маямі. Спачатку яе, падумаѓ, што гэта мыс кэнэдзі, ny, але потым убачыѓ мыс яшчэ паѓночней. Што ляжала паміж тым, што было прыдатнай мэтай, і мэтай для чаго?
  
  
  Одзіна па якія хаваліся людзей вырашыѓ паспрабаваць збегчы і пабег з-за кампутараѓ, каб нырнуць за карабінам Цунгано. Яе спыніѓ эга стрэлам у кожнаму племені, і эга крык жыва адгукнуѓся рэхам ѓ высокім прасторы. Ён катаѓся ѓзад і наперад, чым балюча, эга жоѓтая скура ператварылася ѓ жудасна-шэрую.
  
  
  Яе чакаѓ апошняга чалавека. Перш чым ён загаварыѓ, запанавала доѓгае маѓчанне.
  
  
  "Картэр?"
  
  
  'Так.'
  
  
  "У мяне няма зброі".
  
  
  "Выходзь і паказаць гэта".
  
  
  Рушыла паѓза, а затым з-за кута корпуса кампутара з'явілася рука. Рука была пустая.
  
  
  "Добра, пакуль. А цяпер паглядзець астатняе ".
  
  
  Ён выйшаѓ, падняѓшы абедзве рукі ѓверх. Гэта быѓ чалавек, які апазнаѓ мяне з Цунганосом.
  
  
  "Ідзі сюды", - загадаѓ я.
  
  
  Ён рухаѓся асцярожна, як быццам падлогу быѓ слізкім. Калі ён быѓ у тузіне крокаѓ, яе жэстам загадаѓ эму спыніцца.
  
  
  "Картэр ... Мне балюча".
  
  
  'Ах, так?'
  
  
  'Мая лодыжкі. Можа, зламаная.
  
  
  - Тады табе пашанцавала, іншы. А цяпер хутка. Скажы мне, што ѓсё гэта значыць?
  
  
  "Гэта ... гэта нічога".
  
  
  'Не, вядома, няма.' Яе падняѓ мозгу карабін так, каб ён быѓ накіраваны эму ѓ твар. "Паспрабуйце іншы рэѓматызму, і на гэты раз добры".
  
  
  Мужчына аблізнуѓ вусны, і эга вочы слізгалі па баках. "Я ... я нічога не магу сказаць".
  
  
  Я не мог дазволіць сабе гуляць у гульні і ѓсадзіѓ кулю ѓ эга паднятую руку. Ён закрычаѓ, яго вочы пашырыліся ад страху; калі ён паспрабаваѓ схапіць параненую руку, яе пагражаѓ эму карабінам. Ён падняѓ рукі уверх, калі на яго лбе выступіѓ пот.
  
  
  "Наступная лупіѓ вочы пройдзе праз локаць". Я не быѓ упэѓнены, колькі ѓ мяне засталося стрэлаѓ, але не адважыѓся праверыць.
  
  
  'Няма, няма!' мужчына ахнуѓ. "Я скажу гэта! Ёй скажу гэта! '
  
  
  Гэта была мая ѓласная дурная віна, што я не звярнуѓ увагі на чалавека, якому яе прастрэліѓ каленны кубачак. У яго быѓ іншы карабін, да таго, як я яе зразумеѓ, што ён рушыѓ, і, верагодна, толькі пакутлівая боль ад эга траѓмы перашкодзіла эга першага стрэлу ѓразіць мяне. Яе зноѓ нырнуѓ за крэсла.
  
  
  Эга пачатку другой стрэл быѓ сто працэнтны дакладней. Чалавек, якога яе дапытвала, ірвануѓся наперад, затым паваліѓся на крэсла і ледзь не на мяне, лупіѓ вочы трапіла ѓ шыю. Адштурхнуѓшы цела, яе пачуѓ яшчэ адзін стрэл - затым цішыню.
  
  
  Яе асцярожна агледзеѓ крэсла і ѓстаѓ. Апошні мужчына ляжаѓ побач з Цунганосом, усё яшчэ трымаючы ѓ роце, мала карабін. Карта стогн эга спіной была хістацца ярка-чырвонай крывёю. Перш чым зрабіць што-небудзь яшчэ, яе агледзеѓ чатыры цела. Пераканаѓшыся, што яны мёртвыя, яе даследаваѓ карту. Сука булавочных галовак была приколота да Палм-Біч, што для мяне нічога не значыла. Але тонкія лініі, праведзеныя на карце ад маленькай кропкі на Багамах, сказалі мне яшчэ больш.
  
  
  Яны вялі з выспы Страшнага суда да мэты - усе, акрамя адной. Гэтая адна лінія цягнулася ѓздоѓж усяго ѓзбярэжжа па прамой, накіроѓваючыся ѓглыб сушы на поѓдзень ад мыса Хаттерас. Яна прыйшла да Вашынгтона, і ён падумаѓ, што ім не спатрэбілася б булавочная галоѓка, каб пазначыць гэтую мэту.
  
  
  Яе паспешліва абшукаѓ чатыры крэсла ѓ пакоі, але не знайшоѓ нічога больш карыснага, чым некалькі чарцяжоѓ і кампутарных раздруковак, якія здаваліся мне абракадабрай.
  
  
  Але было ясна, што гэта свайго роду дыспетчарская, і гэта прывяло да лагічнага высновы, што тут, на востраве Страшнага суда, што-то адбывалася.
  
  
  Прыкладам карабіна яе з ладу ѓсе датчыкі на панэлі, і вярнуѓся да шахце, якая вядзе ѓ офіс. Яе, выбег за дзверы і нырнуѓ у падлесак, нікога не заѓважыѓшы ѓ каркасе будынка.
  
  
  Судна на падводных крылах было там, дзе яе эга пакінуѓ, і стаяла на якары. Яе разрэзаѓ леску тупым лязом, затым прывёѓ рухавік і павольна ад'ехаѓ ад берага да іх тхара, пакуль не шталь бяспечна націснуць на поѓны газ. Яе адплыѓ назад на востраѓ ђваскрасення і накіраваѓся да пляжу побач з гатэлем.
  
  
  Яе спусціѓ лодку, выбраѓся на бераг і падышоѓ да бакавой дзень, якую паказала мне Сталом. Толькі калі яе дабраѓся да свайго пакоя, яе зразумеѓ, што ѓ мяне няма з сабой ключа, таму мне прыйшлося зноѓ выкарыстоѓваць свае адмычкі; гэта заданне станавілася курсам павышэння кваліфікацыі па адкрыцця замкаѓ.
  
  
  Яе зняѓ плаѓкі, прыняѓ душ, нанёс мазь на абпаленыя запясці і агледзеѓ кулявую драпіну на шыі. Гэта была вялікая, але павярхоѓная рана; Яе прыляпіѓ пластыр і надзеѓ цёмны швэдар з высокім каѓняром і штаны.
  
  
  Цяпер не было ніякіх сумневаѓ; Вільгельміны і Гюго выйшлі па ѓсім хованкі. Яе зарадзіѓ "Люгер", засунуѓ эга ѓ мяккую скураную наплечную кабуру, затым прычапіѓ штылет да левага предплечью. Яе накінуѓ на сябе блакітную куртку. Яе, паглядзеѓ на гадзіннік, якія пакінуѓ у сваім пакоі. Цяжка было паверыць, што вечар яшчэ пачынаѓся.
  
  
  Яе ѓзяѓ ключ ад нумара на стале ѓнізе, прайшоѓ mimmo ліфтаѓ і вярнуѓся назад у казіно. Як звычайна, гледачоѓ было мала, але мяне гэта не цікавіла; я пайшоѓ у кабарэ.
  
  
  Комік быѓ на сцэне, а гэта азначала, што Сталом не будзе выступаць каля паѓгадзіны. Я не ведаѓ, ці змагу я так доѓга чакаць, перш чым ѓступлю з ёй у кантакт; Яе нават не ведаѓ, ці будзе яна працаваць у тую ноч. Яе выпіѓку замовіѓ, пачакаѓ, пакуль бармэн зоймецца гэтым з іншага боку бара, і хутка ѓвайшоѓ у дзверы, якая займаецца вяла на сцэну.
  
  
  Прайшоѓшы невялікі лесвічны вясна, яе і трапіѓ у вузкі калідор паміж чаркамі скрынь і побач дзвярэй раздзявалак. Ліванскія акрабаты сядзелі ѓ цесным пакоі, але не глядзелі на мяне, калі яе праходзіѓ.
  
  
  Яе паспрабаваѓ тры дзень, перш чым знайшоѓ распранальню Чыны. Яна сядзела перад люстэркам, на ёй была толькі ніжняя частка касцюма, а вакол пёраѓ. Яе, праслізнуѓ унутр з Вильгельминой у руцэ.
  
  
  "Нам гук", - прашыпела я, паказваючы эй "Люгер".
  
  
  Ee вочы пашырыліся, калі яна павярнулася да мяне. 'Нік!' - яна задыхалася.
  
  
  'Так. Трымай рукі, каб яе ih бачыѓ ".
  
  
  Яна гатэляѓ ѓстаць, працягнуѓшы да мяне рукі. "О, павер мне, Нік, яе паняцці не амелы, што яны збіраліся забіць цябе !"
  
  
  'Вядома, няма. Устань. Надзень што-небудзь ".
  
  
  Яна павольна паднялася.
  
  
  "Надзець што-то?" Зноѓ была тая ж ѓсмешка - амаль. "У нас няма на гэта часу, дарагая. Паспяшайся, а то я цябе тут жа пастаѓлю на месца ".
  
  
  Сталом сядзела нерухома і глядзела мне ѓ вочы; ён, што яна там убачыла, запар.гэта пераканала яе, што я не жартую. Яна ѓзяла з крэсла вопратку і надзела яго. Гэта быѓ мой халат.
  
  
  'Куды мы пойдзем?' - спытала яна злёгку дрыготкім голасам.
  
  
  "Ці ёсць тут выйсце?"
  
  
  'Так.'
  
  
  "Тады мы пройдзем там".
  
  
  Мы прайшлі па калідоры, выйшлі праз чорны ход і падышлі да цяпер ужо знаёмай бакавой дзень. Сталом ішла з высока паднятай галавой і не азіралася, а ёй заставаѓся ѓ некалькіх кроках ззаду нах. Яна спынілася ля лесвіцы і азірнулася.
  
  
  "У твой пакой?"
  
  
  "Як ты адгадаѓ."
  
  
  "І ты не мог нават дачакацца заканчэння шоѓ? Як міла з твайго боку.'
  
  
  'Пооропись.'
  
  
  У пакоі яе штурхнуѓ ee на ложак досыць моцна, каб трохі ѓдары. Яе вочы на імгненне напоѓніліся сумневам, затым яны зноѓ пачалі выкручвацца.
  
  
  "Такім чынам, вы збеглі ад іх. Ёй так рада гэтаму, Нік.
  
  
  'Кінь гэта. Што азначае гэтая сітуацыя на Страшным судзе?
  
  
  "Гэта ... я сапраѓды не ведаю".
  
  
  Яе нацэліѓ Вильгельмину гэй у твар. 'Паспрабуй адказаць зноѓ.'
  
  
  Яна дазволіла халату саслізнуць з плячэй. Яе зрабіѓ рух левай рукой і дазволіѓ стилету Х'юга слізгануць ѓ маю руку так, каб яна магла эга бачыць. Гэта ахінула яе.
  
  
  "Ты б не ..."
  
  
  "У мяне мала часу, дарагая. Адказвай.'
  
  
  Яна апусціла галаву і ѓсхліпнула ѓ рукі. "Мой бацька, Нік. Ён у лагеры. Калі яны даведаюцца, яго, сказала ім... -
  
  
  У лагерах шмат чыіх-то бацькоѓ, - рэзка сказаѓ я. "Казаць...'
  
  
  Яна падняла твар, і слёзы былі сапраѓднымі.
  
  
  "Шчыра кажу, Нік, яе мала што пра гэта ведаю. Спачатку яны сказалі, што што-то робяць для вызвалення маёй краіны, але некаторы час таму яе зразумела, што гэта хлусня. Калі ѓчора ѓначы мяне ледзь не забілі...
  
  
  - Амаль. Вы думалі, яны б сапраѓды гэта зрабілі?
  
  
  "Хто ведае? Яе ніколі не была на востраве Страшнага суда; яны загадалі мне не падыходзіць да яму ".
  
  
  Яе вагаѓся; Не мела значэння, схлусіла яна або няма, таму што я ѓжо дастаткова ведаѓ аб Страшным судзе.
  
  
  "Ты павінен мне паверыць, Нік". Цяпер у яе голасе была нота істэрыі; гэта было выдатна.
  
  
  "Як вы ім дапамагалі? У чым была твая праца?
  
  
  "Я мала што рабіла; яны проста сказалі мне паведамляць абсталяваннем усіх, хто задае пытанні ".
  
  
  'Як яна?'
  
  
  "Я ніколі не распавядала ім пра цябе".
  
  
  'Вядома, няма.'
  
  
  "Я Нават Анджэле?"
  
  
  Сталом зноѓ апусціла галаву, яе густыя валасы закрывалі твар. "Яна нічога не пыталася. Нічога такога. Калі гэтыя людзі ѓвайшлі ѓ гэтую пакой сёння ѓвечары, яе быѓ так жа здзіѓленая, як і вы ".
  
  
  "Хто паслаѓ вас у Дабл-Кей?"
  
  
  "Мой агент. Клянуся магілай маёй маці ". Яна хутка перахрысцілася. "Яны прыйшлі да мяне, калі ёй была тут адзін ці два месяцы. Яны сказалі, што ведаюць пра майго бацьку, яны сказалі, што хочуць дапамагчы вызваліць маю краіну. Але пазней яе зразумела, што яны зманілі, таму што сказалі, што майго бацьку заб'юць, калі я не зраблю тое, што яны сказалі ".
  
  
  Яе нічога не даведаѓся новага. 'Добра. Памяркоѓна, я вам веру. А цяпер скажы мне, як патрапіць у Дэ-Дублоны. І я не маю на ѓвазе праз вароты.
  
  
  Яна падняла вочы і прыкусіла губу. Нарэшце яна кіѓнула. "Ёсць спосаб ..."
  
  
  Пакінуѓ ёй і далей, звязаѓшы яе палоскамі прасціны і поясам свайго халата, спусціѓся па чорнай лесвіцы і хутка прайшоѓ па пляжы да ѓваходу ѓ тунэль, які вядзе да лагуне. Сёння вечарам мне трэба было выкупацца, па меншай меры, яшчэ раз, але на гэты раз у мяне будзе зброя, на якое яе магу пакласціся.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 13
  
  
  
  
  Падчас Сухога закона-Дэ-Дублоны служыѓ асноѓным перавалачным пунктам для кантрабандыстаѓ рома, калі былі ѓстаноѓлены закратаваныя вароты, якія зачыняюць бухту, а таксама скрытыя кнопкі, открывавшие ih з абодвух бакоѓ. Калі Грэди Ингерсолл купіѓ востраѓ, ён пакінуѓ сістэму некранутай нават потым пускавыя ѓстаноѓкі пульта дыстанцыйнага кіравання, які працаваѓ з судоѓ на падводных крылах. Гэта не было нядбайнасцю; часам Ингерсолл думаѓ нават у лагуну іншыя лодкі, не абсталяваныя пультамі. Але было немагчыма дабрацца да ручкі адкуль-небудзь, акрамя лодкі ѓ бухце - ці амаль немагчыма.
  
  
  Пульт представляа сабой маленькую кропку збоку ад пешаходнага моста, трохі святлей, чым астатняя частка каменна-бетоннай канструкцыі. Адзіны спосаб дабрацца да яго - пералезці праз край, і дацягнуцца да кнопкі, калі вы падаеце ѓ ваду. Сталом казала мне, што рабіла гэта шмат разоѓ на ранніх этапах свайго рамана з Анжелой, калі ім даводзілася выконваць асцярожнасць, таму што Анджела ѓсё яшчэ паводзіла сябе больш-менш як гаспадыня Ингерсолла. У нашы дні гэта не мела значэння; густы мільярдэра сталі больш экзатычнымі.
  
  
  Яго жым лежачы на мосце, пераканаѓся ѓ месцазнаходжанне гэтага плямы і рушыѓ наперад; грубыя камяні раздзіралі маю куртку. А потым яе ѓпаѓ і пры падзенні закрануѓ гэта пляма рукой, затым нырнуѓ у ваду.
  
  
  Калі яе падплыѓ, ёй нічога не бачыѓ, але калі мае вочы пачалі прывыкаць да змяркання, яе проста ѓбачыѓ вароты, узнімальныя ѓ тунэлі. У мяне было дваццаць секунд, каб прайсці праз гэта, і гэта быѓ адыходзячы прыліѓ.
  
  
  Гэта быѓ моцны прыліѓ, і мой шведаѓ моцна замінала мне. Выдаткаваѓшы марна больш за палову адведзенага часу, яе ѓсё яшчэ не быѓ блізкі да крытычнай кропкі. Зрабіѓшы глыбокі ѓдых, яе нырнуѓ галавой і рукамі, і пачаѓ плыць iso усіх сіл. Яе не мог бачыць, наколькі яго прасунуѓся, але працягваѓ плыць, пакуль маленькія гадзіны ѓ маёй галоѓ не сказалі мне, што час, павінна быць, скончыѓся. Яе асцярожна падняѓ галаву і адчуѓ, як завостраныя жалезныя пруты драпаюць маю шчыкалатку.
  
  
  Мая лодыжкі апынулася заціснутай паміж двума прутамі, і ён адчуѓ, як мяне цягне ѓніз. Яе дзіка павярнуѓся, схапіѓся за захраслі нагу і пацягнуѓ. Было прасоѓванне, але недастаткова. Вароты працягвалі апускацца на дно бухты. Мне ѓдалося ѓдыхнуць адкрытымі перад тым, як мой гол апусцілася, затым яе паспрабаваѓ працаваць ціха, пакуль цёмная вада самкнуѓся над маёй галавой.
  
  
  Паніка ледзь не забіла мяне, але, калі ёй пачаѓ кідацца, яе прадставіѓ, што мяне чакае, калі яе выберусь адсюль, і якое-то спакой ахапіла мяне. Гэта было амаль так, як калі б мне ѓдалося дыхаць глыбока пад паверхняй, метадычна аслабляючы шчыкалатку. Калі яна нарэшце выйшла, яе хутка усплыѓ. Яе павольна даплыѓ да вертыкальнага каменнага берага лагуны і выбраѓся на бераг.
  
  
  Пасля таго, як маё дыханне нармалізавалася, яе разрадзіѓ Люгер і старанна выцер патроны насуха пальмавых лістом. Затым яе ѓставіѓ ih назад у краму і ѓставіѓ у ложу.
  
  
  Астатнія два судна на падводных крылах танцавалі на сваіх швартовных трасах, як уздымаюцца прывіды. Лодкі ніхто не ахоѓваѓ; відавочна, Ингерсолл - або Інтымная Шасцёрка, хто на самай дэла кіраваѓ гэтай аперацыяй, - трымалі сілы бяспекі ля галоѓных варот і вакол самага Дэ Дублоны. Пакуль гэта мяне задавальняла, але калі яе падыду ліжа да дому, стане яшчэ горш.
  
  
  Знайсці ѓваход у падземны ход, было нескладана; Яго хутка пайшоѓ у бок гасцініцы, падышоѓ да лесвіцы і асцярожна падняѓся наверх. Справа ад мяне быѓ вузкі калідор, вядучы да дзень пакоя, дзе Анёлы Сталом і ледзь не пабіліся з-за мяне. З іншага боку быѓ пачатку другой лесвічны вясна. Гэта быѓ лагічны шлях, таму я пайшоѓ па яму. Калі яе дабраѓся да вяршыні, яго, выявіѓ, што быѓ правоѓ, але гэта быѓ тупік.
  
  
  Сталёвая дзверы была перашкодай праход, масіѓная і трывалая толькі з адным маленькім вокам. Яе, спадзяваѓся, што буду трымацца далей ад абмежаванага апытанне вочка, пакуль подкрадусь да дзень. Не было сэнсу правяраць, зачынены ці яна; так павінна было быць.
  
  
  Вакол кішэні пінжака досталь невялікі скрутак. Тканіна вакол пакета без працы разгарнулася, ператварыѓшыся ѓ шнурок даѓжынёй амаль тры метры. Унутры пакета быѓ вялікі кавалак выбуховага рэчыва; Яго асцярожна прыціснуѓ ee да краю дзень, затым ѓставіѓ невялікі запальнік. Шнурок быѓ хуткім засцерагальнікам.
  
  
  Запальваючы яго, яго, саскочыѓ на першы паверсе, выскачыѓ за кут і схаваѓся. Выбух вырабіѓ аглушальны шум у трывалым каменным будынку, сцены і падлогу уздрыгвала ѓ працягу некалькіх секунд. Зірнуѓшы на лесвіцу, яе, убачыѓ, што дзверы шырока адчынены на завесах.
  
  
  Яе застаѓся на месцы.
  
  
  Яны пабеглі да мяне, Трэйн наперадзе, за імі двое пакінутых мужчын - членаѓ Інтымнай Шасцёркі. Яе ѓхіліѓся; дым быѓ усё яшчэ досыць густым, каб схаваць мяне ад ih поглядаѓ, але ѓбачыѓ, што ѓсе трое былі ѓзброеныя пісталетамі.
  
  
  Яе прапусціѓ Трейна і наступнага чалавека і схаваѓся на ѓвазе пад лесвіцай. Іншы доѓгавалосы мужчына ѓ цёмным касцюме пайшоѓ іншай дарогай, па-за маёй дасяжнасці. Тады яе мог бы падняцца па лесвіцы, але яе не ѓ гатэль, каб яны былі ѓ мяне ѓ спіне. Я пайшоѓ па калідоры і паспяшаѓся за Трейном і іншым мужчынам.
  
  
  Яго хутка дагнаѓ таварыша Трейна; ён як раз паварочваѓся, калі мы сутыкнуліся тварам да асобе ѓ цёмным калідоры. Эга пісталет падняѓся, але Х'юга быѓ трохі хутчэй; нож працяѓ эга горла і выйшаѓ на шыю. Ён упаѓ з здзіѓленым булькала гукам.
  
  
  Вырваѓшы пісталет па эга бязвольнай рукі, яе, пабег у калідор і шталь чакаць. Рана ці позна Трейну давялося б вярнуцца, і я спадзяваѓся, што ён пойдзе па тым жа шляху. Я не здзівіѓся, пачуѓшы шум, але потым успомніѓ, што стары будынак было пабудавана як крэпасць; тое, што мне здалося громам, ахоѓнікі звонку, верагодна, нават не чулі.
  
  
  Час ішоѓ занадта хутка; Яе, паглядзеѓ на гадзіннік. Была амаль поѓнач, і калі яе, успомніѓ, што Уилф сказаѓ мне на судне на падводных крылах, што ѓжо занадта позна ih спыняць, у мяне паѓстала трывожнае пачуццё, што гэта можа быць настаѓ час. Можа, яе выраслі ih дыспетчарскую, але ці было гэтага дастаткова? Яе прыйшоѓ да высновы, што больш не магу чакаць. Яе моѓчкі падняѓся па лесвіцы да разбітай сталёвы дзень і зазірнуѓ у праём. Яе, выглянуѓ скрозь густы дым у невялікую і зусім голую пярэдні пакой з дзвярыма адкрытыя насупраць мяне. Я пайшоѓ туды з гатовай страляць Вильгельминой.
  
  
  'Хто там?' Гэта быѓ голас Анджелы вакол гучнагаварыцеля. У гэтай дзень не было вочка,але яе ѓспомніѓ камеры відэаназірання па ѓсім доме. З-за дыму, усё яшчэ які вісіць у пакоі, яна мяне не стала вядома - ці выбух цэглай камеру тут. Ва ѓсякім выпадку, мне пашанцавала.
  
  
  Яе апусціѓ галаву і прахрыпеѓ: "Гэта яе, Супер. Адчыняй!'
  
  
  "Пароль, Супер ..."
  
  
  "Блін, мне балюча! Вырадак збег. Упусці мяне!'
  
  
  Запанавала цішыня, і я падумаѓ, не сказаѓ ці яе занадта шмат, - затым дзверы павольна адчыніліся.
  
  
  Яе iso усіх сіл ѓдарыѓ плячом у дзверы. На імгненне ѓвесь мой правы бок анямеѓ ад удару, і дзверы прыадчыніліся ѓсяго на некалькі цаляѓ, перш чым рэзка спынілася. Яе протолкнулся ѓ адтуліну і шталь шукаць Анжэла руляй люгера.
  
  
  Яна сядзела на падлозе, расставіѓшы ногі і шырока раскрыѓшы вочы. У сваім доѓгім пурпурным сукенка і з растрапанымі валасамі яна выглядала як вялікі дзіця, які нечакана ѓпаѓ.
  
  
  'Ты!' - сказала яна шэптам.
  
  
  'Так. Устаньце. Пооропись!'
  
  
  Яна ѓстала і моѓчкі паказала рукі. Яе груба абшукаѓ яе і не прапусціѓ нас аднаго месца, дзе можна схаваць зброю. "Мне не трэба агнястрэльную зброю", - спакойна сказала яна.
  
  
  Яе, усміхнуѓся. - Верагодна, няма. Добра, Анжэла, уведи мяне да свайму босу.
  
  
  Яна паціснула плячыма і пайшла праз шырокі хол з такімі раскошнымі дыванамі, што мой нумар у гатэлі па параѓнанні з ім выглядаѓ ѓбога. Мяккае непрамое асвячэння асвятляла пакрытыя аксамітам сцены, як быццам яны валодалі уласным унутраным ззяннем. Тут і там былі раскіданыя старадаѓнія крэслы, і канапы, і нават пара даспехаѓ, здавалася, сядзела на варце ѓ разьбяных падвойных дзвярэй у канцы залы.
  
  
  "Тут", - сказала Ангела паказаѓшы на дзверы.
  
  
  'Потым цябе.' Ёй пакланіѓся гэй.
  
  
  Яна штурхнула дзверы. Мы апынуліся ѓ велізарнай пакоі з высокімі столямі, часткова абстаѓленай яшчэ вялікай колькасцю антыкварыяту, часткова ѓ ультрасучасным стылі. Велізарнае акно ѓ даху над намі адкрывала від на зоркі, а справа яе мог бачыць назіральнае акно, якое выходзіць на "зала для оргій". У троноподобном крэсле, большай часткай окутанном ценямі, сядзеѓ стары. Яе падштурхнуѓ Анжэла перад сабой і падышоѓ да яму.
  
  
  "Містэр Ингерсолл", - мякка сказала дзяѓчына.
  
  
  Стары злёгку павярнуѓ галаву, каб паказаць тое ж асоба, што я бачыѓ, знізу гэтым вечарам. Ён нахмурыѓся, калі ѓбачыѓ мяне, і эга вялікія рукі сціснулі падлакотнікі свайго вялізнага крэслы.
  
  
  'Хто гэта?' - Эга голас быѓ раздражняльным.
  
  
  - Нік Картэр. Мы распавядалі вам аб nen.
  
  
  Ингерсолл завагаѓся, яго пальцы усхвалявана слізганулі па парэнчах. "Ён павінен быць забіты".
  
  
  "І відавочна, што гэтага не адбылося". Яе ѓстаѓ побач з Анжелой і штурхнуѓ Люгер гэй у бок. "Ваша гульня скончана".
  
  
  Яшчэ адно доѓгі ваганняѓ, перш чым ён загаварыѓ, і пальцы затрапяталі. "Мая гульня?"
  
  
  Словы не зусім адпавядалі таму, як варушыліся эга вусны, як быццам няправільна запісаны фільм. Яе, падышоѓ да крэсла. Ён слаба ѓсміхнуѓся, і эга вусны варушыліся млява. "Што ты хочаш?"
  
  
  Прыйшла мая чарга нахмурыцца, таму што, стаю адкрыта перад ім, яе мог паклясціся, што эга голас сыходзіѓ аднекуль па эга патыліцы.
  
  
  Ингерсолл не цікавіѓся адказам эга лейцара. Эга ѓсмешка раптам ператварылася ѓ ѓсмешку дасканалай самаѓпэѓненасці - у той момант, калі маю руку схапілі і адвярнулі ад Анджелы так моцна, што яна ледзь не вывихнулась.
  
  
  Яе быѓ кароткім з нага; кулак ѓдарыѓ мяне ѓ твар. Анямелыя, яе падаѓся назад, але паралізуючы дасяжнасці маёй рукі не аслабла. Гэта быѓ Супер, і эга смуглы твар пераможна ѓсміхалася мне. Ззаду яго пачатку другой мужчына ѓ цёмным касцюме зрабіѓ пісталет мне ѓ складваць даляр.
  
  
  Ёй дазволіѓ Вильгельмине зваліцца на падлогу; "Люгер" выпусціѓ на дыване не больш шуму, чым Супер і іншыя, калі яны падкраліся да мяне.
  
  
  Адразу ж Ингерсолл падняѓся з крэсла і рушыѓ з энергіяй і дакладнасцю, якой у яго раней не было. "Вельмі добра, джэнтльмены", - сказаѓ ён. "І цяпер, калі да нас вярнуѓся Нік Картэр, нам трэба пераканацца, што ён не ѓцячэ ѓ гэты раз".
  
  
  Мая сківіцу, напэѓна, адвісла ад здзіѓлення, калі яе слухаѓ чалавека па імя Ингерсолл; голас, які чуѓ яе цяпер, быѓ зусім іншым.
  
  
  Ингерсолл ѓхмыльнуѓся. "Ты выглядаеш здзіѓленым, Картэр".
  
  
  Ёй кіѓнуѓ.
  
  
  'Вядома. Хто б не здзівіѓся, калі б яны даведаліся, што я не сапраѓдны Грейды Ингерсолл?
  
  
  'Хто ж тады ты?'
  
  
  Мужчына паціснуѓ плячыма. "Так, вы можаце назваць мяне заменай".
  
  
  "А сапраѓдны Ингерсолл?"
  
  
  - Хіба ты не здагадаѓся пра гэта? Хіба за гэтым не стаяць усе вашыя спецслужбы? Інакш навошта вам тут шпіёніць?
  
  
  "Ён памёр?"
  
  
  "У пэѓным сэнсе так".
  
  
  'Што гэта абазначае?'
  
  
  "Ідзі, яе пакажу табе".
  
  
  Ён накіраваѓся да нішы праз залу, абыходзячы шэрагі электронных прылад, якія пастаянна мігцелі і гулі. Ён спыніѓся перад двума аксамітнымі фіранкамі ѓ падлогу, зноѓ паглядзеѓ на мяне і рассунуѓ фіранкі.
  
  
  Яе зноѓ паглядзеѓ на Грейды Ингерсолла, ва ѓсіх дэталях ідэнтычнага мужчыну, які стаяѓ побач са мной. Але іншы Ингерсолл было адкрыта ѓ празрыстым кантэйнеры, яго твар і цела часткова засланяѓ палымяны туман. Эга вочы былі зачыненыя, і ён быѓ апрануты ѓ нешта, якое нагадвае бальнічную начную кашулю. "Такім Чынам, Картэр?" - спытаѓ Ингерсолл - ці хема б ён нам быѓ. "Мае ѓсходнія калегі сказалі мне, што вы вельмі разумная малюнак ..."
  
  
  "Ён замарожаны?"
  
  
  Ингерсолл - я мог бы назваць эга гэтым імем, таму што я ніколі не прыдумляѓ іншага імя - кіѓнуѓ. 'Дакладна. Вы, вядома, якое-што вы ведаеце пра криогенике.
  
  
  "Тэхніка замарожвання людзей жыѓцом".
  
  
  "Гэта было распрацавана, каб прапанаваць такім людзям, як Грейды Ингерсолл, - ён пакланіѓся празрыстага сасудзе, - надзею на неѓміручасць. Калі чалавек з прыбыткам у некалькі мільярдаѓ даляраѓ пакутуе невылечнай хваробай, криогеника можа змясціць эга ѓ стан анабіёзу да тых тхара, пакуль медыцынская навука не знойдзе лекі ад эга вылечыць. Вельмі проста, ці не праѓда?
  
  
  - Так вы эга намеснік? Пакуль ён не вылечыцца?
  
  
  'Дакладна. Залічаны і скрупулёзна падрыхтаваных самім гэтым джэнтльменам ва ѓмовах найстрогай сакрэтнасці. Нават эга бліжэйшыя паплечнікі не ведалі, нам аб гэтай хваробы, нам, аб маёй ролі ѓ кіраваньні царствам Ингерсолла, пакуль ён сам не зможа кіраваць ёю зноѓ ".
  
  
  Кавалачкі галаваломкі цяпер хутка пачыналі станавіцца на свае месцы. 'Голас. Як ты гэта робіш?'
  
  
  Ингерсолл паказаѓ на электроннае абсталяванне. "Мой настаѓнік - ці яе, я павінен сказаць пастыр? - як вы, напэѓна, ведаеце, гэта быѓ нешта большае, чым проста машыны для зарабляння грошай; ён таксама быѓ геніем навукі. У мяне таксама ёсць сціплы вопыт у некаторых прыкладных навуках, і разам мы распрацавалі для мяне кампутарны голас. Гэтыя банкі памяці ѓтрымліваюць многія тысячы слоѓ і фраз, якія даступныя неадкладна, і ѓсе яны запісаныя Ингерсоллом эга, на жаль, непараѓнальным голасам. З эга дапамогай яе магу гаварыць па тэлефоне ці выступаць з прамовай; Яго нават магу пагаварыць з людзьмі тварам да твару з некаторымі абмежаваннямі, як вы заѓважылі некалькі хвілін таму.
  
  
  Ёй быѓ уражаны, і пераканаѓся, што ён гэта заѓважыѓ. "Гэта неверагодна", - сказаѓ я.
  
  
  'Так. Шкада, што свет ніколі гэтага не даведаецца - па крайняй меры, пакуль я не пайду ".
  
  
  'Што ты маеш на ѓвазе?'
  
  
  "Ну, ну, Картэр, ты сапраѓды думаеш, што цяпер, калі яе дасягнуѓ гэтага становішча, яго оживлю гэты жывы труп?" Ён пагардлівым жэстам апусціѓ фіранкі і зачыніѓ выгляд гэтага мільярдэра. "Да таго, як яе сабраѓ тут сваіх давераных паплечнікаѓ, ёй быѓ адзіным, хто ведаѓ праѓду. Адзіным ва ѓсім свеце! "
  
  
  "Але ... вы давяраеце гэтым людзям?"
  
  
  'Вядома. У іх ёсць значна больш высокая мэта, чым проста кантроль над фінансавай імперыяй, і я дапамагаю ім у гэтым ".
  
  
  "Што гэта за мэта?"
  
  
  Ингерсолл памахаѓ тоѓстым пальцам у мяне пад носам. "Ну-ну, Картэр, ты занадта шмат хочаш даведацца".
  
  
  "Чаму б нам не пазбавіцца ад гэтага хлопца замест таго, каб стаяць тут і балбатаць?" зароѓ Трайн. "Ён занадта хітры, каб з ім рызыкаваць".
  
  
  "Магчыма, вы захочаце пачуць тое, што я ѓжо высветліѓ", - хутка сказаѓ я.
  
  
  Ингерсолл паглядзеѓ то на мяне, то на Трейна, то на мяне. "Так, - павольна сказаѓ ён, - раскажыце нам, што вы даведаліся пра нас".
  
  
  "У асноѓным тое, што вы будуеце нейкую ракетную ѓстаноѓку на востраве Страшнага суда".
  
  
  Эга бровы ѓзляцелі ѓверх. "Ах, пра гэта, Картэр? Калі вы кажаце "якую той ѓстаноѓку", вы маеце рацыю ".
  
  
  "Вы маеце на ѓвазе, што яна гатовая да выкарыстання?"
  
  
  'Вядома.'
  
  
  - Містэр Ингерсолл, - перасцерагальна прагыркаѓ Супер.
  
  
  "О, не хвалюйцеся. Картэр так прыгожа уварваѓся ѓ сумна вядомую прыватную жыццё Ингерсолла, што самае меншае, што мы можам зрабіць, - гэта расказаць эму трохі аб нашай аперацыі, перш чым мы прымусім эга замаѓчаць назаѓжды.
  
  
  Яе адгадаѓ правільна, ён быѓ балбатуном, якія імкнуцца паказаць сваю кемлівасць. "Мне здаецца, што твае надзейныя паплечнікі табе не давяраюць, Ингерсолл", - сказаѓ я. "О, гэта вызначана не так". Ён зрабіѓ велічны жэст. "Мы ѓсе патрэбныя адзін аднаму; мы - ідэальная каманда, беспрэцэдэнтнае спалучэнне ідэалізму і тэхнічнага майстэрства. Не кажу ѓжо пра грошы, вядома.
  
  
  'Ідэалізм?' Яе, паглядзеѓ на Трейна, злосны погляд якога не змяніѓся. "Гэтая доѓгавалосая брыда?"
  
  
  'Нашы ѓ якім выпадку? Гэтыя маладыя людзі - і маладая лэдзі - адданыя адкрыты басейн ва ѓсім свеце і росквіту для ѓсіх, прайшоѓшы праз чысцец сумневаѓ, ухілення і ачышчэння ".
  
  
  "Я не разумею цябе".
  
  
  - Ну, возьмем, да прыкладу, Трывалы. Выпускнік Вест-Пойнты, ён прапаѓ без вестак ва В'етнаме больш за шосты гадоѓ таму. Мне сказалі, што эга і наступны вопыт у Ханоі і ѓ іншых месцах на поѓнач быѓ вельмі павучальным. А Фрэнк дэзерціраваѓ па арміі ѓ Заходняй Германіі - зразумела, ён кіраваѓся вышэйшымі прынцыпамі - і ѓ рэшце рэшт апынуѓся на Далёкім Усходзе. Антон ѓзначаліла групу добраахвотнікаѓ, якія дапамагалі вывозіць ураджай цукру на Кубу, і прыйшла да высновы, што яна гатэля зрабіць для гэтага справы значна больш, чым проста рэзаць цукровы трыснёг. Артур ... дзе Артур?
  
  
  "Мёртвы", - шчыра сказаѓ Супер. "Гэты хлопец забіѓ эга". Ингерсолл паглядзеѓ на мяне прыплюшчанымі вачыма. "Ці Было гэта неабходна, Картэр?"
  
  
  "У той час гэта здавалася добрай ідэяй".
  
  
  - А Кевін? Уилф?
  
  
  "Яны збіраліся даць мне квіток у адзін паток на дно акіяна. Яе ѓтрымаѓ ih ад гэтага ".
  
  
  'Хм. Вы знішчылі мой пульт кіравання сёння ѓвечары, ці не так?
  
  
  Ёй нічога не сказаѓ.
  
  
  Ингерсолл выцягнуѓ гадзіны вакол кішэні камізэлькі - ён быѓ у такім касцюме, - і нахмурыѓся, гледзячы на цыферблат. "Я не думаю, што было б карысна пытацца, колькі па сустрэнуць вашых калегаѓ ведаюць аб тым, што вы даведаліся". Ён не дачакаѓся майго адказу. "Але гэта не мае значэння. Нашы планы проста трэба будзе трохі змяніць ".
  
  
  'Як так?' Яе адчуваѓ ззаду сябе цяжкае цела Треина, а Фрэнка пісталет побач са мной быѓ нерухомым.
  
  
  'Ну давай жа. Яго пакажу табе.' Ингерсолл прайшоѓ у пакой, дзе знаходзілася электроннае абсталяванне. Ён павярнуѓ паказальнік, і экран засвяціѓся з падрабязным аэрофотоснимком. "Вось, як бачыце, востраѓ Страшнага суда. Будаѓніцтва добраѓпарадкаванне маёй новай гасцініцы ідзе вельмі павольна, але гэта таму, што гэта не гасцініца. Убачыць гэтыя вертыкаляѓ ѓнутры? Ён паказаѓ на некалькі дробных кропак на шкілеце, які будуецца будынка. "Ну васемнаццаць, і ѓ кожнай па васемнаццаці труб, якія полыя, ёсць ракеты. Яе дапускаю, што ѓ іх абмежаваны дыяпазон, але, як я думаю, нацэлены kuda назаѓжды.
  
  
  Яе гатэль сказаць эму, што ведаю, да чаго яны накіруюцца, але стрымаѓся. 'Ах, так?'
  
  
  'Так. Палм-Пошасці. Наѓрад ці гэта самая ѓразлівая ваенная мэта, ці не так?
  
  
  'Не.'
  
  
  "Але... падумай пра гэта. Калі яе я падам сігнал, гульнявая пляцоѓка мільянераѓ будзе здзіѓленая аскепкава-фугаснымі ракетамі. О, ніякага ядзернай зброі, Картэр. Мы прывозілі сюды дэталі адну за іншы ѓ працягу мінулага года, і дзякуй вынаходлівасці нашых жаѓтаскурага сяброѓ - не забывайце, яны вынайшлі порах - у нас ёсць цэлы арсенал на нашым маленькім востраве ".
  
  
  "Але ѓ чым сэнс?"
  
  
  Падумайце аб гэтым: беспрэцэдэнтнае, і таму нечаканае напад на раён, дзе прэзідэнт Злучаных Штатаѓ у зале ѓ працоѓным адпачынку - кансультуецца з асноѓнымі ѓдзельнікамі сваёй кампаніі, аднымі вакол самых багатых і уплывовых людзей у свеце ".
  
  
  - Як вы думаеце, чаго вы гэтым даможацеся?
  
  
  "Што ж, мы маем намер прымусіць урад ЗША прыняць нашы ѓмовы".
  
  
  'Умовы?'
  
  
  Ингерсолл сумна ѓсміхнуѓся. - Вы былі на мысе кэнэдзі, ny, Картэр. Вы ведаеце, чаго мы хочам. Калі ѓ маіх сяброѓ на Далёкім Усходзе таксама будзе Трехголовая сістэмы навядзення, яны будуць ядзернай аналагам іншых звышдзяржаѓ ".
  
  
  "Такім чынам, вы ведаеце пра існаванне Driekoppen"
  
  
  "Як асноѓны акцыянер, яго, вядома ж, у курсе ѓсіх новых распрацовак. Хоць нават у мяне не было доступу да дэталяѓ ".
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. "А што вам у гэтым добрага?"
  
  
  "Аб... адчуванне таго, што вы дасягнулі чаго-тое, чаго нельга купіць за грошы. Магчыма, аднойчы мяне будуць памятаць як найвялікшага міратворца ѓ гісторыі ".
  
  
  "А што, калі твая першая атака не спрацуе? Калі узброеныя сілы нашай краіны вырашылі прыйсці сюды, каб сцерці вас з твару зямлі?
  
  
  "О, давайце! Бамбіць востраѓ пасярод папулярнага турыстычнага раёна, у калоніях вашага бліжэйшага саюзніка?
  
  
  Яе, зразумеѓ, што ён меѓ на ѓвазе. "Але што адбудзецца, калі вы запусціце ракеты? Гэтыя людзі могуць штогод, ці ёсць у вас што-небудзь яшчэ ".
  
  
  "Так, але ѓ нас гэта таксама ёсць. Ядзерная ракета "Картэр", якую мы, вядома, назвалі "Вера".
  
  
  "Містэр Ингерсолл, я думаю, мы пагаварылі дастаткова доѓга". Супер падштурхнуѓ мяне да Фрэнку. "Давайце прыбярэм гэтага хлопца, каб мы маглі працягнуць аперацыю".
  
  
  Ингерсолл кіѓнуѓ. "Так, вы, павінна быць, маюць рацыю.
  
  
  Забіце эга хутка, але зрабіце гэта звонку. Яе пазваню ѓ кантрольную базу.
  
  
  Калі Супер штурхнуѓ мяне праз пакой, убачыѓ яе, як Ингерсолл зняѓ з кручка палявы тэлефон і загаварыѓ у яго. Ён пачакаѓ, потым сказаѓ яшчэ што-што.
  
  
  "Цунганос! Дзе ты?' Эга круглы бледны твар было ошеломлено лютасцю.
  
  
  Яе спыніѓся. - "Забудзь эга, Ингерсолл. Ён мёртвы. І ваша дыспетчарская разгромлена.
  
  
  Ингерсолл адчайна павярнуѓся. У той жа час яе злавіѓ выраз твару Фрэнка і ѓбачыѓ, што мозгу эга пісталет трасецца. Яе, адступіѓ назад, ззаду, прыціснуѓся да жывата Трейна, схапіѓ эга за руку і падняѓ. Ён праляцеѓ праз маё плячо, калі Фрэнк прыйшоѓ у сябе і націснуѓ на курок. Лупіѓ вочы трапіла ѓ здаравеннага Трейна; Яе, паспрабаваѓ нырнуць за стрэлка, але спроба перакінуць высокага чалавека праз плячо вывела мяне па проціваг. Яго спатыкнуѓся, упаѓ на адно кожнаму племені, і хто-то кінуѓся на мяне.
  
  
  Было б нядрэнна думаць, што Анджела наѓмысна спрабавала выратаваць мяне, але больш верагодна, што яна спрабавала кінуцца мне на спіну. Калі яе зваліѓся, яна праплыла mimmo мяне і трапіла на лінію агню Фрэнка. Лупіѓ вочы прабіла гэй, грудзі, выйшла праз спіны і праляцела на валасок mimmo мяне.
  
  
  Яе спатыкнуѓся аб нах і дабраѓся да Фрэнка, перш чым ён адышоѓ ад шоку, ад удараѓ дзяѓчыны. Мы пабіліся з-за пісталета і кружыліся па пакоі, як пара п'яных танцораѓ, перш чым яе паспеѓ зламаць эму вялікі палец. Ён закрычаѓ, і пісталет слізгануѓ мне ѓ руку.
  
  
  Фрэнк са стогнам упаѓ на калені. Яе ѓдарыѓ яго эга прыкладам пісталета, затым павярнуѓся да Анжеле. Яна лежачы на жываце, а доѓгае сукенка вісела вышэй каленяѓ. Яе перекатил яе на спіну. Яе павекі мірганулі, і яна паглядзела на мяне. "Нік", - прамармытала яна, і назаѓжды закрыла вочы.
  
  
  Яе хутка ѓстаѓ і паглядзеѓ на Ингерсолла. Эга не было відаць. Нягледзячы на памер пакоя, для мужчыны эга памеру не было хованкі, акрамя як за аксамітнымі фіранкамі, дзе знаходзілася замарожанае цела. Яе рассунуѓ шторы. Жывога Ингерсолла там не было, а ѓ амаль нежывога не было ніякай надзеі вярнуцца да жыцця. Лупіѓ вочы, якая прабіла Анжэла, таксама трапіла ѓ празрысты кантэйнер. І праз маленькую дзірачку ліѓся ледзяной дым, назаѓсёды які забраѓ з сабой праславуты план неѓміручасці Ингерсолла.
  
  
  
  Кіраѓнік 14
  
  
  
  
  Адна па лодак на падводных крылаѓ, як раз отплывала ад берага, калі яе выходзіѓ, вакол тунэля. Яе стрэліѓ у лодку, вакол люгера, але было занадта цёмна, каб правільна прыцэліцца. Імгненне праз белы корпус зьнік у тунэлі.
  
  
  Яе пачуѓ ззаду сябе крык, але не павярнуѓся. Мабыць, ахоѓнікі звонку нарэшце зразумелі, што з Дэ Дублоном што-то не так. Яе, падбег да іншага судна на падводных крылах, адвязаѓ эга і прынёс рухавік. Пры ѓваходзе ѓ тунэль мне прыйшлося націснуць некалькі кнопак на панэлі кіравання, перш чым яе, знайшоѓ патрэбную, і калі яе ѓбачыѓ невыразны сілуэт брамы, яе паскорыѓся.
  
  
  Яе быѓ занадта хуткі; вароты былі толькі на паѓдарогі, калі яго дайшоѓ да іх. Яе, нырнуѓ, і пачуѓ, як разбілася шкло, і трэск металу, калі адарвалася лабавое шкло. Лодка страціла хуткасць, затым, здавалася, задрыжала і панеслася наперад.
  
  
  Удалечыні яе заѓважыѓ іншае судна на падводных крылах, направляющееся да выспы Страшнага суда на сваіх металічных лыжах. Яе штурхнуѓ дросельную засланку як мага далей наперад, адчуѓ, як фюзеляж падымаецца вакол вады і крылы слізгаюць па & nb. Лодка неслася па паверхні са хуткасцю, ад якой у мяне перахапіла дыханне - асабліва без лабавога шкла. Лодка Ингерсолла зайшла ѓ канал паміж двума выспамі, а яе, ішоѓ за ёй.
  
  
  Яе чакаѓ, што ён накіруецца да порта бар, але замест гэтага ён накіраваѓся адкрытыя k асаблівых бетоннага пірса са сталёвым каркасам. Эга лодка ѓрэзалася ѓ прычал і адскочыла назад; Ингерсолл iso усіх сіл спрабаваѓ захаваць кантроль, зноѓ наблізіѓ судна на падводных крылах, адчайна скокнуѓ да краю пірса, падцягнуѓся - і амаль імгненна знік выплат прама ѓ мяне на вачах.
  
  
  Падчас пагоні яго трохі дагнаѓ яго, але ненашмат, і калі яе запаволіѓся, каб патрапіць на прычал, яе страціѓ усё перавага, якое атрымаѓ. Яе забраѓся на насавую частку і скокнуѓ на бетон, ныраючы пад цікава сканструяваныя металічныя бэлькі. Яе асцярожна падняѓся з Вильгельминой у руцэ. Ингерсолла не было відаць.
  
  
  Я не ведаѓ, што мне рабіць, і прыхінуѓся да адной па бэлек. Мне здалося, што ён злёгку дрыжыць ад ветру, але потым яе выразна адчуѓ, як яна рухаецца! Яе, адступіѓ назад і ѓбачыѓ, як павольна, але беспамылкова круціцца ѓвесь гэты дзіѓны беспарадак. "Вотум яно!" - ціха сказаѓ я, ныраючы ѓ сталёвую масу.
  
  
  У цэнтры было адтуліну, якое нагадвае жолаб. Яе секунду памарудзіѓ, затым кінуѓся ѓнутр. Яе змог запаволіць падзенне, упёршыся рукамі ѓ сцяну з абодвух бакоѓ; унізе яе чуѓ гул магутных машын. Потым доѓгага павольнага слізгацення яе ѓбачыѓ мігаценне, якое станавілася мацней па меры таго, як ён спускаѓся. На дне трубкі было гладкае голае пляма; Яе зваліѓся, як мага цішэй і агледзеѓся.
  
  
  Ёй апынуѓся пасярод заблытанай зборкі труб і будаѓнічых бэлек, з гідраѓлічнай разводкай вакол. Яе асцярожна падкраѓся да крыніцы святла. Грейды Ингерсолл стаяѓ перад панэллю, круціѓ ручкі і глядзеѓ на цыферблаты, яго валасы былі распушчаны ва ѓсе бакі, а твар свяціѓся ад напружання. За панэллю праходзіѓ тунэль, і калі маё пачуццё напрамкі не падманвала мяне цалкам, яго ведаѓ, што ён павінен паводзіць у дыспетчарскую, якую яе разграміѓ. Гэта азначала, што пульт, якім кіруе Ингерсолл, быѓ рэзервовай устаноѓкай ...
  
  
  Яе збіраѓся пераскочыць праз шырокую дзірку ѓ бетоннай падлозе - і раптам мяне падняло ѓ паветра. Ашаломлены, яе ѓскрыкнуѓ і паспрабаваѓ саскочыць з велізарнага круглага прадмета паміж нага. Але ён няѓмольна штурхаѓ мяне ѓверх, адкрыта да сталёвы бэльцы мной назаѓжды.
  
  
  Віск машын рэзка спыніѓся. І яе, спыніѓся. Яе, ускочыѓ са свайго месца, нязграбна ѓпаѓ на зямлю і ѓтаропіѓся на адкрытыя мала карабін у руках Ингерсолла.
  
  
  "Такім чынам, ты знайшоѓ гэта, Картэр". Ён цяжка дыхаѓ, і эга грудзі цяжка ѓздымаліся. "Здаецца, вы знайшлі ѓсе закуткі маёй аперацыі".
  
  
  "Падобна на тое".
  
  
  "Што ж, гэта ваша апошняе адкрыццё. Кіньце пісталет, добра, я не хачу страляць тут. Яе зрабіѓ тое, што ён сказаѓ; Мне таксама не патрэбна была перастрэлка, таму што з усім гэтым металам і бетонам вакол нас зніклая лупіѓ вочы можа адскокваць вечна.
  
  
  "У вас тут ёсць ядзерная ракета?" Яе, паглядзеѓ на тое, што падштурхнула мяне ѓверх, і ѓбачыѓ пад насавым конусам доѓгі цыліндрычны стрыжань, які сыходзіць ѓ яму ѓ зямлі.
  
  
  "Шкада, што ты не знайшоѓ гэтага, пакуль для цябе не стала занадта позна". Ён усміхнуѓся, яго твар скрывіѓся ѓ цьмяным святле. "Гэта нішто ѓ параѓнанні з вашымі складанымі ракетамі, але яна справіцца са сваёй задачай. Цвёрдапаліѓны, просты, але эфектыѓны механізм, арыентаваны на вашу сталіцу ".
  
  
  "Гэта ж і твая сталіца", - абверг паведамленні смі яе эму.
  
  
  'Аб няма. Мая сталіца - гэта тое месца, дзе яе апынуѓся, Картэр. Што я павінен Злучаным Штатам, або, калі нібыта на тое пайшло, якой ён любой краіне? Усё, што ім трэба, гэта мае грошы з ih бруднымі падаткамі...
  
  
  - Ой, хопіць, - адрэзаѓ я. "Вы забываеце, хто вы".
  
  
  'Аб няма.' Ён хітра мне ѓсміхнуѓся. "Яе Грейды Ингерсолл, сапраѓдны Грейды Ингерсолл - і толькі ты можаш сказаць інакш".
  
  
  "Быццам яшчэ жывыя некалькі хлопцаѓ".
  
  
  - Тады яе разбяруся з імі, калі спатрэбіцца, але я не думаю, што ѓ ih інтарэсах балбатаць, Картэр. Толькі ты небяспечны.' Ён падняѓ карабін.
  
  
  Яе адскочыѓ і кінуѓся на зямлю. Як ідыёт, Ингерсолл даѓ чаргу, і свінец разляцеѓся ва ѓсе бакі. Мяне закранула пятку, і другая лупіѓ вочы прайшла так блізка, што мае валасы загарэліся.
  
  
  Калі яе, зірнуѓ на Ингерсолла, мне здалося, што эму не так пашанцавала. Ён сядзеѓ на бетоннай падлозе, яго вочы пашырыліся ад здзіѓлення і страху. "Картэр", - прамовіѓ ён. "Не дазваляй гэй забраць гэта ѓ мяне цяпер. . Ён упаѓ на бок і жым лежачы нерухома.
  
  
  Яе, стаѓ побач з ім на калені і прыѓзняѓ адно павека. Ён не рухаѓся, і не было ніякіх прыкмет дыхання. Прыбраѓшы карабін, праверыѓ яе вялікае мяккае цела на прадмет пашкоджанняѓ, але нічога не ѓбачыѓ. Яе з уздыхам ѓстаѓ. "Складаць даляр", - прамармытаѓ яе ѓ цішыні. "Або што-то ѓ гэтым родзе". Як бы то нас было, у мяне засталося цела, і яе не пакідаць гатэль эга тут.
  
  
  Гэта быѓ доѓгі рэзкі ѓздым па жолабе - які, вядома ж, быѓ пускавы трубой ракеты - цягнуѓ за сабой цела Ингерсолла. Нарэшце, калі яе дабраѓся да пірса, яе паляжаѓ на халодным бетоне некалькі хвіліна, каб аддыхацца. Было нерэальна глядзець на канал, і бачыць святочныя агні на вялікіх лодках у порта бар, як быццам у Дублі-Кей, можна было толькі пацешыцца.
  
  
  Нарэшце яе ѓстаѓ і паглядзеѓ на востраѓ Страшнага суда. Мы былі досыць далёка ѓглыб сушы, каб нас не заѓважылі патрульныя варты. Мне было цікава, колькі часу ім спатрэбіцца, каб знайсці чатыры свяцілень у падземнай дыспетчарскай, але я вырашыѓ не турбавацца пра гэта; гэта была ih праблемы.
  
  
  Адно па ѓсёй судоѓ на падводных крылах - "Ингерсолла" з непашкоджаным ветравым шклом - прыбіла да пірса цягам канала, і яе падняѓ мёртвага чалавека ѓ кабіну. Калі ёй быѓ пасярод канала, яе, падумаѓ, што рабіць з астываючай гарой плоці на маіх нага. Яе не гатэль кідаць эга ѓ ваду; было б лепш, калі б эга ніколі не знайшлі.
  
  
  Яе ѓ апошні раз накіраваѓся да пустой ѓчастку востраѓ Страшнага суда. Пясок быѓ мяккім, і з дапамогай зламанай галінкі яе выкапаѓ магілу, якую, хутчэй за ѓсё, не атрымаецца знайсці гадамі - калі наогул калі-небудзь. Затым яе адправіѓся на востраѓ ђваскрасення, абдумваючы ѓсе магчымыя далейшыя shaggy.
  
  
  Калі яго прыбыѓ у гавань, прыняѓ яе рашэнне. Было занадта рызыкоѓна заставацца ѓ Дублі-Кей, хоць на хвіліну даѓжэй, чым гэта неабходна, не толькі з-за тых, хто выжыѓ членаѓ арганізацыі "Інтымная шасцёрка" - калі яны гатэляѓ мяне забіць, - але і з-за мясцовых уладаѓ; яны, верагодна, не праявілі б міласэрнасці да разні, якую ёй зладзіѓ сёння ѓвечары, які б апраѓданай яна не была.
  
  
  Яго плыѓ на лодцы і абдумаѓ свой наступны крок. Мне давялося з'ехаць па Багамскіх выспаѓ, што азначала Фларыду. Яе паняцця не меѓ, ці зможа судна на падводных крылах даплысці туды з наяѓных палівам на борце ... Я зірнуѓ на пагорак, на якім стаяѓ Херридж гэтым раніцай, і падумаѓ пра Лір Джет, прыпаркаваным на другім баку узлётна-пасадачнай паласы.
  
  
  Ён стаяѓ там, цёмны і нерухомы ѓ месячным святле. Яе, падышоѓ, зняѓ противооткатные ѓпоры з колаѓ і прыслабіѓ стропы. У мяне не было часу прагрэць машыну і як варта зрабіць астатнюю частку працэдуры ѓсплывання; трэба было прагрэць рухавікі, каб яе падняѓся...
  
  
  - Вы збіраліся куды-небудзь паляцець, містэр Уолтон? Мне не трэба было абарочвацца, каб зразумець, што Херридж быѓ ззаду мяне. "Я проста захапляюся прыладай".
  
  
  "І ты б гатэль эга паспрабаваць".
  
  
  Яе, павярнуѓся і ѓсміхнуѓся, разважаючы, як эга абясшкодзіць. Пісталета не было відаць, але рука эга была ѓ кішэні пінжака. "Я веру, што вы мяне злавілі", - сказаѓ я.
  
  
  'Сапраѓды. Можа быць, вы хочаце з'ехаць так раптоѓна потым усіх хваляванняѓ на Дабл-Кі?
  
  
  "Што за хвалявання?" - нявінна спытаѓ я.
  
  
  "Так, ёй шмат чаго бачу вакол свайго акна. Шмат здарэнняѓ у сценах-Дэ-Дублоны, шмат крыкаѓ. І яны суда на падводных крылах, якія выляталі ѓ моры, усяго тры. Яе, бачыѓ, як адно садзіцца на мель ззаду гатэля, і я бачу, як вы прыбывае ѓ гавань на іншы лодцы. Дзе трэцяе судна, містэр Уолтон?
  
  
  "Адкуль мне гэта ведаць?"
  
  
  Херридж мякка ѓсміхнуѓся. - А навошта ты мне таксама распавядаеш? Добра, можа, містэру Ніку ђолтана варта назаѓжды знікнуць з Дублі-Кей. Залазь.' Ён паказаѓ на самалёт свабоднай рукой.
  
  
  Яе сел на месца другога пілота і вырашыѓ пачакаць, пакуль мы паднімемся ѓ паветра, перш чым абясшкодзіць эга; тады было б лягчэй. Але перш, чым мы вырулили на ѓзлётна-пасадачную паласу, Херридж выцягнуѓ па камзолы тупы рэвальвер і працягнуѓ мне.
  
  
  "Калі вы сумняваецеся ѓ маіх матывах, містэр Уолтон. Яе працую ѓ падраздзяленні брытанскага ѓрада па барацьбе з наркотыкамі, прадастаѓленым уладам Багамскіх выспаѓ. Маім заданнем было высветліць, ці займаецца Грейды Ингерсолл наркотыкамі. У мяне такое пачуццё, што гэта больш не мае значэння. Яе правоѓ?'
  
  
  'Думаю, заѓтра ты зможаш залезці на гэтую сцяну і ѓсё праверыць ".
  
  
  'Вельмі міла з Вашага боку. Дзякуй.'
  
  
  Яе sel і расслабіѓся, каб атрымаць асалоду ад палётам.
  
  
  Хоук чакаѓ мяне ѓ сваім спартанскім офісе на Дзюпон-Серкл, калі яе прыехаѓ на наступны дзень крыху пазней поѓдня.
  
  
  "Ваш самалёт праз Маямі прызямліѓся паѓтары гадзіны назад", - прывітаѓ ён мяне. "Дзе ты быѓ?"
  
  
  "Ну, яе, плыѓ ён у вопратцы, якая займаецца была на мне, і я падумаѓ, што было б нядрэнна пераапрануцца, перш чым яе, прыеду сюды".
  
  
  Ён змрочна кіѓнуѓ. 'А таксама?'
  
  
  Яе падрабязна спыніѓся на аповедзе, які даѓ эму па тэлефоне ѓ тры гадзіны ночы. Ён слухаѓ без каментароѓ, пакуль яе не скончыѓ.
  
  
  Ён спытаѓ. - "Як вы думаеце, што адбудзецца з астатняй часткай арганізацыі?"
  
  
  "Яны наводзяць парадак і робяць выгляд, што нічога не адбылося, ці Херридж і эга людзі нанясуць удар, перш чым яны змогуць зрабіць што-небудзь эфектыѓнае. У любым выпадку, мяркую, вы ѓжо апавясцілі улады Багамскіх Выспаѓ аб ракетнай базе на выспе Страшнага суда.
  
  
  "Гэта было перададзена ім па ѓскосных каналах. Усё будзе разгледжана непрыкметна ".
  
  
  'Вядома.'
  
  
  "Але ёсць адна рэч, якая займаецца мяне турбуе. Той чалавек, якога вы пахавалі: ці можам мы быць упэѓненыя, што гэта быѓ не сапраѓдны Грейды Ингерсолл? Што гэта цела ѓ кантэйнеры была не проста манекенам?
  
  
  "Навошта ім гэта рабіць?"
  
  
  "Я нічога пра гэта не ведаю. Наша задача - проста цалкам пераканацца ѓ гэтым ".
  
  
  Яе пакапаѓся ѓ бакавым кішэні пінжака і шпурнуѓ загорнуты ѓ тканіну прадмет эга крэсла. "Гэта для праверкі". Павольна, настойліва ён разгарнуѓ аб'ект, пакуль перад ім не апынуѓся вялікі палец. Выраз эга асобы не змянілася, калі ён паглядзеѓ на мяне. 'Ну?'
  
  
  'Калі ласка, праверце адбітак пальца; Гатовы паспрачацца, ён не будзе адпавядаць адбітку пальца гэтага Грейды Ингерсолла.
  
  
  'Цудоѓна.' Хоук ѓстаѓ. "І апошняе. Вы ѓпэѓненыя, што гэтая дзяѓчына, танцорка, якая займаецца вас так усхвалявала, не стане балбатаць?
  
  
  "Што яна можа сказаць? Між іншым, яе папрасіѓ Херриджа пайсці ѓ мой нумар у гатэлі і адпусціць яе, калі ён вернецца на Дабл-Кей, і ён сказаѓ, што будзе за ёй прыглядаць.
  
  
  - Мяркуючы па тваім аповяду, мабыць, задача выканана. Ёй так разумею, ты зноѓ хочаш у адпачынак?
  
  
  Яе, паківаѓ галавой. 'Не, дзякуй. Кожны раз, калі еду ѓ адпачынак, ты прыдумваеш што-небудзь хітрае, каб заняць мяне, пакуль яе павінен адпачываць. Але вы можаце зрабіць для мяне адно ".
  
  
  Як заѓсёды, Хоук быѓ на шмат наперадзе мяне. "Яна таксама згадвала вас некалькі разоѓ. Думаю, сёння ніяк не калі вы зможаце знайсці Вераніку на стрэльбішча. Ён паківаѓ галавой і ледзяным тонам ѓсміхнуѓся. "Я не разумею, што такая маладая дзяѓчына бачыць у такім старым, як ты".
  
  
  * * *
  
  
  Аб кнізе:
  
  
  Дзе-то на Багамах эксцэнтрычны мільярдэр задавальняе дзікія оргіі з удзелам хіпі, сэкс і гашышу. Але ѓ вольны час багач забаѓляецца з ракетным комплексам агульнага знішчэння. Пары "Майстру забойцу" Ніку Картэру адправіцца ѓ шлях. Небяспечны тур смерці. Таму што трэба спыніць бязлітаснага багатага вар'ята. Нягледзячы нас на што. Няпростая праца нават для Ніка Картэра. Асабліва, калі высвятляецца, што такія хіпі, як Антон, больш небяспечныя аголенымі, чым самыя стромкія гангстары.
  
  
  
  
  Змест
  Кіраѓнік 3
  
  
  Кіраѓнік 4
  
  
  Кіраѓнік 5
  
  
  Кіраѓнік 8
  
  
  Кіраѓнік 9
  
  
  Кіраѓнік 10
  
  
  Кіраѓнік 11
  
  
  Кіраѓнік 13
  
  
  Кіраѓнік 14
  
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Ноч Мсціѓца
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Ноч Мсціѓца
  
  
  пераклаѓ Леѓ Шклоѓскі ѓ памяць пра загінулага сына Антона
  
  
  Арыгінальны назоѓ: Night Of The Avenger
  
  
  
  
  Першая кіраѓнік
  
  
  Яе, павярнуѓся і ѓбачыѓ манаха ѓ жоѓтай расе, таго, хто ідзе mimmo, схіліѓшы галаву, і склаѓшы рукі ѓ малітве. Эга крохкае цела толькі што натыкнулася на мяне. Ён прыйшоѓ у сябе і пайшоѓ далей, не падымаючы вачэй, не бачыѓ нас, мяне, нас, жабракоѓ, якія сядзелі на тратуары.
  
  
  Наперадзе мяне бег цемнаскуры хлопчык. Ён бег з аголенай худой грудзьмі і энергічна рухаѓ вузлаватымі каленамі. Ён выглядаѓ такім вартым жалю, такім галодным, што мая рука аѓтаматычна пацягнулася да кішэні. Але ён праляцеѓ mimmo майго локця і знік перш, чым паспеѓ яго аддаць эму манеты.
  
  
  Праз секунду маю ѓвагу прыцягнула элегантна апранутая жанчына, хупава якая выходзіць з "ролс-ройса". На цану ee адзення сотні галодных людзей на вуліцы можна было накарміць на працягу месяца.
  
  
  Яе толькі прывыкаѓ да ашаламляльным кантрастам Калькуты, калі ѓ сямі метрах ад будынка прагучаѓ выбух. Вокны выпирали, і лопаліся, як перекачанные паветраныя шары.
  
  
  Яе, бачыѓ, як аскепкі ѓрэзаліся ѓ напаѓаголеныя цела жабракоѓ і разарвалі парыжскае сукенка жанчыны вакол "Ролс". Яе пачуѓ крыкі і стогны балюча, затым нябачны кулак ціску адбору пробаѓ паветра ѓдарыѓ мяне ѓ грудзі і збіѓ з нага.
  
  
  Дым клубіѓся за камянямі, летевшими па вуліцы і врезавшимися ѓ аѓтамабілі, прыпаркаваныя насупраць. Перш чым яе страціѓ прытомнасць, яго ѓбачыѓ, як абрынуліся верхнія паверхі будынкаѓ. Павольна, як які растае воск, канструкцыя губляла сваю форму, калі сталёвыя бэлькі прагіналіся, а дошкі трэснулі і рассыпаліся. Вакол мяне пасыпаѓся моцны горад камянёѓ і цэментавых блока.
  
  
  Калі цвёрды прадмет стукаѓся мне ѓ патыліцу, боль была невыноснай. Яе, памятаю, як вельмі ясна падумаѓ: "Я памру". А яе яшчэ нават не прыступаѓ да задання.
  
  
  Потым усё счарнеѓ, і яе больш не адчуваѓ боль.
  
  
  Мяне гэта адзіная перадача гуку сірэн, тых дзіѓных ангельскіх гудкоѓ, якія больш падыходзілі для маленькіх еѓрапейскіх паліцэйскіх машын, чым для вялікага кадзілака хуткай дапамогі, спыніѓся ѓ некалькіх цалях ад маёй галавы на тратуары.
  
  
  Яе, адчуѓ, як хто-то выцягвае аскепкі вакол маіх нага, і пачуѓ знаёмы голас, які казаѓ са мной здалёк.
  
  
  'Нік? Гэта ты?'
  
  
  Лейцара здаѓся мне дурным. Але голас працягваѓ паѓтараць лейцара, і яе не мог адказаць. Мой рот быѓ поѓны пылу і кавалачкаѓ цэменту.
  
  
  - Ты яшчэ жывы, Нік? Ты мяне чуеш?'
  
  
  Мяне падхапілі пад рукі і дужыя мужчыны асцярожна паднялі мяне на насілках. Яе ляжаѓ плазам, пакуль мяне не змясцілі ѓ машыну хуткай дапамогі, але яе sel, калі стары "кадзілак" спыніѓся на Чоуринги-роѓд.
  
  
  Чалавека, які размаѓляѓ са мной на вуліцы, там не было; са мной ехалі толькі худыя медбратья-індыйцы, і ён ім не давяраѓ.
  
  
  Не тое каб у мяне было з сабой шмат грошай. Мяне больш турбавала зброю, вшитое ѓ мой касцюм.
  
  
  У акно яго бачыѓ, якія сабраліся на вуліцы натоѓп перад парай руінамі ѓзарванага будынку. Некалькі чалавек абстралялі камяні з параненых на тратуары, а іншыя закідвалі камянямі паліцэйскую машыну. Паліцыя ѓжо страляла ѓ натоѓп балончыкамі са слёзатачывым газам, і здавалася, што невялікі бунт непазбежным.
  
  
  Праз хвіліну "кадылак" пакінулі натоѓп ззаду, і, калі не лічыць балюча галоѓ і бруду ѓ роце, яе адчуваѓ сябе турыстам на экскурсіі.
  
  
  Сумленны гід павінен быѓ бы апісаць Калькутту, як "самы брудны, самы брудны, самы хворы, гнілы горад у свеце".
  
  
  Але на некалькі кварталаѓ Чоуринги-роѓд была раем для Гандлёвай палаты. Музеі, ѓрадавыя ѓстановы, невялікія гатэлі і прасторныя прыватныя дамы выстраіліся па абодвум бакам, але для ih межамі знаходзіліся рэчы, ад якіх заходняму па матэматыцы стала б блага.
  
  
  Калькута, як і большасць душных, перапоѓненых гарадоѓ, - адзін вакол найбуйнейшых у свеце. Толькі трушчобы розныя. Мільён жыхароѓ горада наогул не маюць жылля. Яны жывуць на вуліцы, на тратуары, у парках і грамадскіх будынках. Ніяк не калі яны жабраваць і крадуць, каб застацца ѓ жывых. Цэлыя сем'і нараджаюцца, жывуць і паміраюць, не маючы нават самай прымітыѓнай даху над галавой, не ѓ лепшым становішчы, чым пацукі, з якімі яны б'юцца з-за смецця.
  
  
  Ноччу шэрагі спячых нагадваюць трупы, выкладзеныя для спалення потым эпідэміі. Больш удачлівыя жывуць у трушчобах або буэсти, дах якіх узвышаецца на паѓтара метра над зямлёй. Вэб-вада - гэта илистая і невыказна забруджаная вады ракі Хугли.
  
  
  Яе ѓспомніѓ, калі ѓ апошні раз быѓ у Калькуце. Быѓ сезон дажджоѓ, і па вуліцах цякла адкрытая каналізацыя.
  
  
  Так што я не быѓ бы асабліва зацікаѓлены ѓ гэтай паездцы. Яе адправіѓся туды па заданні, я ведаю, што горад уяѓляе сабой выграбную яму хвароб і бруду.
  
  
  Калі-то гэта была надзея на лепшыя часы. У 1947 годзе, калі ангельцы далі краіне незалежнасць, новая партыя Кангрэса раздавала вар'яцкія абяцанні лепшага будучага дзякуй дэмакратыі, але з імі тхара Калькута толькі яшчэ больш ѓгразла ѓ балоце.
  
  
  У 1971 годзе жыхары горада ѓ роспачы прагаласавалі за камуністаѓ. Але гэтая надзея не апраѓдалася. Камуністы таксама не маглі кантраляваць горад, таму ѓмяшалася федэральны ѓрад і абвясціѓ ваеннае становішча.
  
  
  У сапраѓдныя прафесіяналы Калькута не здавалася прыдатным горадам для агента АХ . Але я павінен быѓ падпарадкавацца загаду, і паведамленне, якое дайшло да мяне ѓ Ніцы, было вельмі ясным.
  
  
  "Адпраѓляйцеся ѓ Калькутту, як мага хутчэй", - прагучала яно. Таму яе выштурхнуѓ вакол смецця прывабную французскую графіню і сел на першы самалёт, які накіроѓваѓся на усход. Цяпер, праз гадзіну, потым прызямлення ѓ Калькуце, яе быѓ у машыне хуткай дапамогі, залізваць раны і віншаваѓ сябе з тым, што жывы.
  
  
  Перад бальніцай я на дрыготкіх нагах выбраѓся вакол машыны і адмовіѓся ад прапановы медбратьев адвезці мяне ѓ "Хуткую дапамогу". Замест гэтага яе рушыѓ услед за маладой медсястрой з мяккай карычневай скурай і прыгожай папкоѓ па ажыѓленым калідоры. Пасля таго, як мы запоѓнілі звычайныя формы, яна прывяла мяне ѓ асобную палату і загадала дачакацца ѓрача.
  
  
  Праз гадзіну прыйшоѓ Хоук.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на яго з адкрытым ротам. Яе, падумаѓ, што гэта быѓ эга голас, які чуѓ яе напаѓзамеценыя на вуліцы, але прыпісаѓ эга трызненні. Наколькі мне вядома, ён знаходзіѓся ѓ сваім асабістым кабінеце, у будынку Аб'яднанай прэсы і тэлеграфных службаѓ на Дзюпон-Серкл ѓ Вашынгтоне.
  
  
  Ён нават не сказаѓ "добры дзень". Ён толькі нахмурыѓся, выняѓ адну вакол сваіх танных цыгар і адкусіѓ кончык. Ён запаліѓ яе з відавочным задавальненнем.
  
  
  Для Хоука запальванне цыгары - рытуал, і тое, як ён трымае яе ѓ роце, выдае, што ѓ яго на розуме. У гэты момант ён быѓ занепакоены, альбо ацаніѓ новую сітуацыю.
  
  
  Калі ён падняѓ вочы, затым таго, як пагасіѓ запалку, ён, здавалася, упершыню ѓбачыѓ мяне.
  
  
  'Як ты сябе адчуваеш?'
  
  
  Яе выкашлял яшчэ трохі пылу вакол горла і сказаѓ: "Так, сэр. Мне добра.'
  
  
  Ён кіѓнуѓ, яѓна задаволены.
  
  
  - Вы не казалі, што паедзеце ѓ Калькутту, - сказаѓ я.
  
  
  "Папраѓкі ѓ планах", сказаѓ ён. "Я вяртаѓся з сустрэчы ѓ Пекіне. Выйшаѓ ненадоѓга. Яе паеду дадому праз гадзіну.
  
  
  Хоук адкрыта паглядзеѓ на мяне і зноѓ нахмурыѓся.
  
  
  - Ты становішся нядбайным, - сказаѓ ён раптам. "Я ішоѓ за табой усю дарогу ад аэрапорта. Ён не быѓ нават у адным квартале ззаду цябе, калі выбухнула бомба.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на яго. Хоук быѓ дасведчаным агентам і не забыѓся гэтага, але я павінен быѓ зразумець, што за мной нехта сочыць. У маёй працы доѓга не працягнеш, калі не заѓважыш, што за табой сочаць.
  
  
  - Бомба прызначалася мне?
  
  
  Ён сказаѓ няма. Магчыма няма. Гэта было рускае будынак, штаба-кватэры гандлёвага прадстаѓніцтва. І гэта частка праблемы".
  
  
  Мой бос адкрыѓ невялікі пакет, які ён прынёс.
  
  
  Тое, што ён трымаѓ, было падобна на іржавую банку з смеццевай раздушыць. Этыкеткі не было, а з аднаго боку тырчаѓ засцерагальнік. Ён выглядаѓ не больш небяспечным, чым цацачная бомба.
  
  
  "Гэта ён, косця чаго ты ѓ Калькуце", - сказаѓ Хоук. "Самаробныя бомбы".
  
  
  Яе засмяяѓся. Гэта не можа быць сур'ёзным. Рэч не здавалася рэальнай пагрозай. - Нітрат калія, - сказаѓ ён. - Імкненне банка і узрывальнік. Кошт - дзве рупіі.
  
  
  "Два четвертака", - падлічыѓ яе ѓслых.
  
  
  'Менавіта так. Даволі танна, нават у такой краіне, як Індыя. Але гэтая штука досыць магутная, каб адарваць нагу або падарваць будынак. Магчыма, больш магутная, чым вадародная бомба, калі вы зробіце ih дастаткова і выкарыстоѓваеце ѓ якасці палітычнага рычага.
  
  
  На гэты раз была мая чарга нахмурыцца. Ён здзівіѓ мяне. Хок не быѓ чалавекам, схільным да преувеливанию, але ён казаѓ пра самаробнай калянасці так, як калі б гэта была атамная бомба. "За апошнія суткі тры рускіх будынкаѓ у Калькуце былі разбураныя гэтымі таннымі бомбамі. Гандлёвае прадстаѓніцтва і дзве расейскія фірмы.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Ну і што. З якіх гэта тхор АХ турбуецца, што рускія на гэта раззлуюцца?
  
  
  "Нашы чырвоныя сябры крычаць аб крывавых забойствах. Паліцыя выявіла, што кансервавыя банкі выраблены амерыканскай кампаніяй National Can Company.
  
  
  "Але яны прадаюцца па ѓсім адкрыты басейн".
  
  
  'Не мае значэння. На нас аказваюць ціск. Гаворка ідзе аб адплаты. І пра гэта ходзяць чуткі.
  
  
  - Чуткі?
  
  
  "Казаць аб буйным паѓстанні".
  
  
  - У выніку нейкіх танных поѓная назва?
  
  
  Хоук жаваѓ погасшую цыгару. Эга твар быѓ змрочным. "Так, калі падарваць ih дастаткова ѓ патрэбных месцах..." Ён паціснуѓ плячыма.
  
  
  Ён працягнуѓ мне тонкую папку з тонам выразам твару. "Гэта пакуль усё, што ѓ нас ёсць. Гэта праблемы міністэрства замежных спраѓ дэль, таму мы вырашаем яе праз наша консульства. Я думаю, у іх ёсць зачэпка для цябе. Калі ласка, звяжыцеся з Рэндзі Светам. Ён з'яѓляецца кантралюючым агентам АХ . Кантактная інфармацыя ёсць на дэла. Ён уздыхнуѓ і выглядаѓ няѓпэѓнена. Гэта было не падобна на яго. "Мы хочам, каб спыніць гэта ѓ зародку. У гэтай справы ёсць пах, які нам не падабаецца.
  
  
  Ён зноѓ змоѓк, нібы шкадуючы пра тое, што сказаѓ. "Даведайся, хто вырабляе бомбы, і надаваць гэтаму нітка. Дзейнічай без абмежаванняѓ.'
  
  
  У дэла было два паведамленні ад Рэндзі Спакоі, больш нічога. Яе мог бы атрымаць больш інфармацыі па газет. Яе павінен быѓ слепа прытрымлівацца гэтай інфармацыі, і мне гэта не падабалася.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на Хоука, чакаючы ад яго большага.
  
  
  - Ты ведаеш столькі ж, колькі і мы цяпер, Нік. Мы не маглі даведацца нічога пра гэта", - сказаѓ ён. "З гэтым назаѓсёды разабрацца хутка. У нас няма часу на нас, на дбайную разведку, нам нават на пільны аналіз. Так што будзьце асцярожныя. Мы паняцця не маем, што мы ѓвязваемся.
  
  
  - Мілае справа, - сказаѓ я.
  
  
  "Хацелася б, каб мы маглі распавесці табе больш. Рэндзі Свет кажа, што ѓ яго ёсць сабака, якая займаецца можа дапамагчы. На працягу года ён вучыѓ нямецкую аѓчарку выяѓленні выбуховых актыѓных рэчываѓ. Гэта амаль нерэальна, але паспрабуйце. У гэтым выпадку нам трэба ѓсё, што мы можам атрымаць.
  
  
  Ён строс попел з цыгары і убіѓся эга чаравікам на падлогу. "Мы мала ведаем пра перасоѓванні рускіх у гэтым раёне. У іх тут, як мінімум адзін чалавек, а можа і больш. І кітайцы таксама могуць быць актыѓныя".
  
  
  "Мой камуфляж?"
  
  
  Хок даѓ мне партфель, пашпарт і палову квітка на самалёт.
  
  
  - Вы Говард Мэтсон. Апошні месяц вы хацелі танную салетру на Далёкім Усходзе. Вы вытворчасці феерверкаѓ.
  
  
  Яе ѓзяѓ пашпарт і паглядзеѓ у яго, каб запомніць, дзе яе нібыта нарадзіѓся і жыѓ і дзе знаходзілася мая фіктыѓная кампанія.
  
  
  Сумка была поѓная папер, звязаных з феерверкамі, формуламі, дамовамі руку ѓтулкі, сцяжкі-продажу, ручкамі і нататнікамі. Дастаткова каб прайсці беглы агляд. Хоук пакапаѓся ѓ кішэні і выцягнуѓ ключ з гатэля. Ён даѓ мне.
  
  
  - У пакоі ёсць шведаѓ. Усе асабістыя рэчы, якія вам патрэбныя. ђдачы.'
  
  
  Ён падышоѓ да дзень, і выйшаѓ, не азіраючыся. Ёй зноѓ апынуѓся адзін. Пабіты камянямі і израненый, незнаёмы ѓ брудным горадзе, на місіі, якая займаецца ледзь не забіѓ мяне яшчэ да таго, як ён пачаѓ дзейнічаць.
  
  
  Лекар, які наведаѓ мяне, казаѓ на оксфардскім англійскай, і старанна мяне агледзеѓ.
  
  
  "Косці не зламаныя", - сказаѓ ён. "Унутраных пашкоджанняѓ няма".
  
  
  Ён адразу страціѓ да мяне цікавасць. Ён выпісаѓ рэцэпт на абязбольвальнае і знік. Праз гадзіну выйшаѓ яе вакол бальніцы, і шталь шукаць таксі.
  
  
  Зноѓ я стаю звонку, на спякоце, яго думаѓ пра вопратцы, якую Хоук падрыхтаваѓ для мяне ѓ гатэлі, і спадзяваѓся, што ён абраѓ лёгкі і круты касцюм. Але не толькі саѓчанка прымусіла мяне змакрэць, калі яе sel ѓ кабіну. Гэта было заданне. Яе панцыр на ім ѓсляпую і без адзінай належнай наводкі або ключы. Мне гэта не спадабалася.
  
  
  
  Кіраѓнік 2
  
  
  
  
  Бертрум Дж. Слокум выглядаѓ тыповым дыпламатам. Ён быѓ вышэй пяці футаѓ, з серабрыста-сівымі валасамі і старанна падстрыжанымі вусамі. На nen былі вельмі бліскучыя балетныя тэпцікі, дарагі касцюм добрага крою і запанкі на рукавах паласатай кашулі. Калі ён працягнуѓ руку, на яго твар з'явілася хуткая ѓсмешка, якая займаецца тут жа знікла.
  
  
  - А, містэр Картэр. Яе чуѓ пра вас неверагодныя рэчы.
  
  
  - Мэтсон, - сказаѓ я. "Давайце прывыкнем да майго камуфляжному імя".
  
  
  - Ах, так, вядома. Ён жэстам запрасіѓ мяне сесці ѓ абабітыя сінім аксамітам крэсла побач з эга паліраваным сталом. На стале не было нават тэлефона, каб адцягнуць увагу ад бліскучага крупчастай ѓзору на nen.
  
  
  Ён спытаѓ. - "Вы былі праінфармаваныя пра гэта, калі пакінулі Францыю?"
  
  
  'Не цалкам.'
  
  
  "Ммммм. Ну, было яшчэ чатыры выбухі, у тым ліку той, які вы толькі што пазбеглі сёння. Расейскі консул афіцыйна усклаѓ адказнасць на Злучаныя Штаты. Яны працягваюць дасылаць каштарысу выдаткаѓ на аднаѓленне і спіс загінулых расейцаѓ. Пакуль што кошт складае каля дваццаці мільёнаѓ даляраѓ.
  
  
  'Гэта смешна. Як яны могуць даказаць, што мы...
  
  
  "Яны не могуць".
  
  
  "Мы адказныя за гэта?"
  
  
  - Няма, няма, вядома, няма. Мы ѓ недасведчанасці, як і ѓсе астатнія. Учора рускія раздалі ѓсім супрацоѓнікам консульства пісталеты. У іх там дваццаць шэсць чалавек, і я здагадваюся чаму. Гэта адна вялікая шпіёнская сетка, голасу і ѓсё. Ён зрабіѓ паѓзу і пасунуѓ да мяне праз крэсла канверт. "Вашынгтон даслаѓ вам паведамленне. Яно закадавана. Яны таксама праінструктавалі нас цалкам супрацоѓнічаць з вамі.
  
  
  Слокум устаѓ і падышоѓ да акна. Правёѓшы рукой па твары, ён вярнуѓся.
  
  
  "Картэр... я маю на ѓвазе Мэтсон... нам трэба неадкладна пакласці нітку гэтым бамбаванням і стрэсці з сябе рускіх. Гэта першае пляма ѓ маёй кар'еры. Дваццаць сем гадоѓ на дыпламатычнай службе, а цяпер яшчэ і гэта.
  
  
  - Я зраблю ѓсё, што ѓ маіх сілах, містэр Слокум. Але мне трэба некалькі рэчаѓ. Пяцьдзесят патронаѓ для стандартнага 9-мм пісталет "Люгер", добры невялікі аѓтаматычны пісталет 25-га калібра і дзве аскепкавыя гранаты.
  
  
  - Містэр Мэтсон! Яго дыпламат, а не гандляр зброяй. Яе засмяяѓся. "Вы хочаце, каб яго правялі дыпламатычны размова з тэрарыстам, які кідае ѓ мяне бомбу? Яе ѓжываю свае метады, вы ѓжываеце свае. Яшчэ мне патрэбна машына і тысяча даляраѓ у рупіях, не больш за дваццаць банкнот.
  
  
  Слокум на імгненне паглядзеѓ на мяне, і яе ѓбачыѓ незадавальненне ѓ эга поглядзе. У эга асабістай інтэрпрэтацыі ранг яе быѓ ценымногие ніжэй эга. Але ѓ дадзены момант ён меѓ патрэбу ѓва мне. Нічога не кажучы, ён узяѓ трубку і пачаѓ аддаваць загады. Пакуль ён гэтым займаѓся, яго адкрыѓ канверт, які ён мне даѓ, і акуратна разгледзеѓ надрукаваныя лічбы і літары. Паведамленне было напісана ѓ пятигрупповом дыялогавым кодзе AX. Яе б аддаѓ перавагу неадкладна знішчыць паведамленне, але паведамленне па пяці груп адразу не расшифруешь, таму яе заклаѓ эга ѓ хвіліну.
  
  
  Слокум даѓ мне ключы ад машыны і стос рупій, большасць вакол якіх былі моцна потрепанны, і ѓсё, што яе гатэль. На кальцы для ключоѓ была выбітая трехконечная зорка ѓ крузе. Значыць, ключы павінны былі быць з "Мерседэса", магчыма, з уласнай машыны Слокама. Па крайняй меры, ён пайшоѓ на некаторыя ахвяры.
  
  
  "Містэр Мэтсон, Вашынгтон папрасіѓ мяне, каб нагадаць вам, што гэта справа нясе ѓ сабе насенне канфрантацыі паміж ЗША і Расеяй. Ствараецца ѓражанне, што ролю вінаватага нам навязалі, і мы не маем рашэння, каб даказаць сваю невінаватасць. Калі цяперашняе колькасць выбухаѓ павялічыцца або загіне больш супрацоѓнікаѓ расейскага консульства... - Ён выцер мочка. Слокум змакрэѓ ѓ сваім прахалодным кабінеце.
  
  
  - Што ж, тады тут, у Калькуце, магла б пачацца шырокая партызанская вайна. Амерыканцы і рускія будуць паміраць у нейтральнай краіне - жахлівая перспектыва".
  
  
  - Калі гэта адбудзецца, містэр Слокум, я вам спатрэблюся. Тады вам патрэбныя марскія пяхотнікі.
  
  
  Вярнуѓшыся праз паѓгадзіны ѓ свой гасцінічны нумар, яе схіліѓся над зашыфраваным паведамленнем, якое атрымаѓ па ЗША. Інструкцыя была кароткай.
  
  
  "Прапаную вам звязацца і падтрымліваць сувязь з Чоэни Мехтой, дачкой вядомага прамыслоѓца. Вядомы як індыйскі агент класа M4, ih ніжэйшы клас. Павышэнне ад кур'ера. Здаецца, працуе толькі на няпоѓны працоѓны дзень. Можа быць карыснай для гранты з асаблівымі праблемамі Калькуты. Вядома, што яна сімпатызуе ЗША, але не раскрывае свой камуфляж без неабходнасці". Паведамленне не мела вялікага значэння, але, тым не менш, гэта была падтрымка. У любым выпадку, гэта дало мне патэнцыйнага саюзніка, а ну ѓ Калькуце было вельмі мала з імі тхара, як урад ЗША ѓстала на бок пакістанцаѓ у ih вайне з Індыяй. Яе перагартаѓ тэлефонную кнігу, пакуль нарэшце не знайшоѓ імя рэдактара англамоѓнай газеты. Яе прыкінуѓся пісьменнікам-фрылансерам і атрымаѓ ад нах большую частку патрэбнай мне інфармацыі. Чоени Мехте было дваццаць два гады, каля пяці футаѓ росту, і яна была брамином па вышэйшай касты. Яна вучылася ѓ школе ѓ Швейцарыі і амелы рэпутацыю аматаркі вечарынак. Кожны дзень яна гуляла ѓ тэніс у клубе "Ракетка і барацьба" каля парку Майдан.
  
  
  Сустрэцца з ёй аказалася прасцей, чым яе думаѓ. Яе толькі што быѓ у клубе, дзе яна падолела якую то англичанку. Пасля таго, як аддаѓ яе бармэну дзесяць рупій, ён сказаѓ мне, што любімым напоем Чойни быѓ шыпучы джын, таму яго ѓзяѓ з сабой два шклянкі, калі абалонка на тэнісны корт.
  
  
  Яна ѓжо перамагла саперніцу.
  
  
  - Гульня скончана, - сказала Чоени, накіроѓваючыся да сетцы.
  
  
  - Гэты ѓдар варта таго, каб выпіць, - сказаѓ я, працягваючы гэй шклянку.
  
  
  На яе лбе з'явілася хмурнасці, якая займаецца зноѓ знікла. - Яе працягваѓ.
  
  
  "Якое хто вакол сяброѓ у Монтэ-Карла параіѓ мне зайсці да вас, калі яго калі-небудзь буду ѓ Калькуце. І голас яе тут.
  
  
  'Так.' Голас у нах быѓ нізкі і прыемны, з лёгкім ангельскім акцэнтам і адценнем снабізму. 'Сябры, якія...?'
  
  
  Яе ѓсміхнуѓся. "Прабачце, яе ніколі не называю імёнаѓ. Проста сябры.'
  
  
  Цяпер у кутках яе rta гуляла ѓсмешка. Яна была прыгожай, са светла-аліѓкавай скурай. У нах былі карыя вочы, чорныя і бліскучыя валасы, якія звісаюць ѓ дзве касы да сярэдзіны спіны.
  
  
  "Я думаю, ты жартуеш, але дзякуй за выпіѓку", - сказала яна. Яна зрабіла глыток і вярнула мне шклянку. 'Хочаш патрымаць мяне? Калі вы хочаце дачакацца заканчэння спаборніцтваѓ... мы можам пагаварыць. Яна засмяялася. - Пра тых нашых сяброѓ у Монтэ-Карла. Яе ніколі там не была.' Яна павярнулася і паказала мне сваю выгінастую азадак пад кароткім белым тэнісным сукенкай. Ёй быѓ шчаслівы, што хто-то па АХ прапанаваѓ мне ѓсталяваць гэты кантакт. Яна магла б трохі адцягнуць мяне падчас гэтага задання.
  
  
  Чойни падавала добра, гэта была жорсткая падача з эфектам кручэння. Яна выйграла апошні сэт, шэсць-адзін і падышла да мяне, выціраючы пот з ілба.
  
  
  'Нядрэнна.'
  
  
  Яна смяялася. "Яе або маёй гульні?"
  
  
  'Абодва. Ты першая жонка, якую ѓбачыѓ яе з адкрытымі нагамі.
  
  
  Чойни засмяялася і ѓзяла ѓ мяне свой напой. "Я скандалістка. У Швейцарыі ці Лондане гэта лічыцца вельмі шыкоѓным. Яна працягнула напой на кушэтку і павярнулася да мяне, станік яе тэніснага сукенкі падкрэсліваѓ яе прыгожую грудзі. Яна ведала аб эфекце. - Вы амерыканец, ці не так?
  
  
  - На самай справе, і я шукаю, з хема б павячэраць. Як наконт гэтага?
  
  
  Яна выглядала здзіѓлена. 'Чаму?'
  
  
  "Ты прыгожая, разумная, сэксуальная. А яе стаміѓся, мне сумна, і мне трэба з хема то правесці вечар. Яе памаѓчаѓ. "Прабачце, мяне клічуць Говард Мэтсон. Яе па ѓсім Нью-Ёрка, і яе тут, каб купляць феерверкі.
  
  
  "І вас цікавяць бомбы?"
  
  
  'Так.'
  
  
  "Якое вар'яцтва". Яна памаѓчала. 'Чаму б і не? Вы толькі здзівіцеся, наколькі сумным можа быць гэты горад. Што, калі мы павячэраем у мяне ѓ кватэры каля васьмі гадзін?
  
  
  "Я не хачу прычыняць табе непрыемнасцяѓ..."
  
  
  "Я скажу свайму кухару, каб ён быѓ прасцей". Яна засмяялася, устаючы. 'Яе збіраюся прыняць душ. Убачымся ѓвечары.' Яна павярнулася і пайшла да клубу. - Гэй, яе нават не ведаю, дзе ты жывеш. Я пайшоѓ за ёй. Яна спынілася.
  
  
  - Містэр Мэтсон, вы даведаліся, што я буду тут, на тэнісным корце. Вы даведаліся, што я трохі падарожнічала, і, вы, хутчэй за ѓсё, падкупілі каго-то, каб даведацца, што я п'ю. Упэѓнены, у вас не ѓзнікне праблем з пошукам месца, дзе яе жыву. Калі ѓ вас нічога не атрымаецца, баюся, вы прапусціце свой вячэру.
  
  
  Яна зноѓ павярнулася і накіравалася ѓ душ. Каля жаночай распранальні яе ѓбачыѓ, як яна спынілася і загаварыла са старым змрочным мужчынам. Клубны астролаг, падумаѓ я. З таго месца, дзе яе захоѓваѓ, яе мог бачыць эга бібліятэку астранамічных разлікаѓ у брусках па бяросты, і мне стала цікава, пыталася яна ѓ яго савета адносна мяне.
  
  
  Эга прысутнасці нагадала мне пра двух асобах-Індыі... сучаснай баку, якую прадстаѓлялі мірскія жанчыны, такія, як Чоени Мехта, і старажытным мінулым, цепляющемся за іх шчупальцамі рэлігій і акультызму.
  
  
  Гэтая двухсэнсоѓнасць можа ѓскладніць маё заданне. Пакінуѓшы клуб, яе вырашыѓ неадкладна звязацца з мясцовым кантралюючым агентам АХ . Магчыма, ён мог бы дапамагчы мне лепш зразумець гэтую культуру, дзе некаторыя людзі хадзілі голымі па вуліцах і вымазывали сваё цела попелам, у той час як іншыя ѓжывалі цені для стагоддзе і памаду.
  
  
  Яе вельмі мала ведаѓ пра Рэндзі Свеце, хоць чуѓ эга імя раней. Ён быѓ цалкам заняты і павінен быѓ дзейнічаць, як вартавы сабака, і назіральнік, забяспечваючы бяспеку для нашых людзей, якія працуюць у Індыі ці праязджаюць праз нах.
  
  
  Было амаль чатыры гадзіны, калі яе дабраѓся да эга, крамы, кнігарні з звычайным жабракам перад дзвярыма. На гэты раз гэта была жанчына. Яе мог сказаць гэта па слове "рама", вытатуированному на яе твары некалькі разоѓ на санскрыце.
  
  
  "Харэ Крышна, Харэ Рама", - спявала яна з-пад сары і шаліка.
  
  
  Яго хутка прайшоѓ mimmo нах. Наколькі мне вядома, яна таксама магла быць агентам, назіральнікам Рэндзі Свету або контрагентам камуністаѓ.
  
  
  Яе прыпаркаваѓ машыну ѓ двух кварталах ад крамы і пакінуѓ "мэрсэдэс" перад салдатам-індзейцам, якія стаяць праз ѓбогую вуліцу. Ён стаяѓ з вінтоѓкай у плячо, і эга яе кивку зразумеѓ, што ён знойдзены сачыць за машынай.
  
  
  Выгляд эга вінтоѓкі абверг паведамленні смі мне пра Вильгельмине у кабуры пад маёй левай рукой. А потым у мяне быѓ Х'юга, мой доѓгі штылет, надзейнае накрыты ѓ майго правага запясця, адкуль яе мог дастаць эга ѓ секунду.
  
  
  Ёй быѓ гатовы дзейнічаць у Калькуце, і захоѓваѓ пільнасць. Яе прайшоѓ перад крамай, выпадкова, спрабуючы ѓбачыць, ці ёсць чорны ход.
  
  
  Нават у палове пятага на вуліцы ѓсё яшчэ было душна і гарачага. Белыя камяні адлюстроѓвалі на мяне сонца з усіх бакоѓ. На рагу яе пакінуѓ Чоуринги-роѓд і накіраваѓся да задняй частцы маленькага кнігарні.
  
  
  Яе панцыр па вузкай вуліцы і адчуваѓ, што што-то змянілася. Рытм вулічных шумоѓ быѓ іншым. Элемент шум зрушыѓся. Яе, азірнуѓся і ѓбачыѓ толькі двух абадраных хлапчукоѓ, нікому нічога вакол іх не больш васьмі гадоѓ. У іх былі маленькія камяні, прывязаныя да вяроѓках, якія яны цікаѓным чынам разгойдвалі, пачынаючы паказальнікаѓ, а затым абрываючы эга, гульня, у якую яны гулялі падчас хады.
  
  
  Я пайшоѓ далей і агледзеѓ крамы, як гуляе турыст або бізнесмен, які праводзіць вольны час у незнаёмым горадзе.
  
  
  Не ведаю, чаму яе, адчуѓ сябе няёмка, і не адважыѓся ѓвайсці ѓ краму Рэндзі Свету. Магазін быѓ цяпер у квартале ззаду мяне, і я спыніѓся, збіраючыся павярнуць назад, калі пачуѓ, як чалавек мэтанакіравана ідзе да мяне.
  
  
  Эга тэмп паскорыѓся, і яе інстынктыѓна разгарнуѓся. Спачатку яе ѓбачыѓ нож, а затым руку, якія сціскалі эга.
  
  
  Індыец вылаяѓся па-индусски. Ён трымаѓ нож низменному і напагатове. Праз секунду яе выхапіѓ Х'юга ѓ правую руку і накіраваѓся да нападніку.
  
  
  Хлопец быѓ добры, але не спецыяліст. Ён зрабіѓ выпад, спыніѓся, павярнуѓся і ѓдарыѓ яго. Але я ведаѓ, што ён збіраецца зрабіць. Як быццам ён завяршыѓ толькі частку свайго навучання. Яго парыраваѓ удар, і мой меч глыбока упіѓся эму ѓ запясце. Ён выпусціѓ нож і паспрабаваѓ уцячы, але яго збіѓ эга нага. Перш чым ён паспеѓ скокнуць на мяне, яе, прыціснуѓ нагу да эга грудзей і адштурхнуѓ лёгкае цела ад камянёѓ.
  
  
  - Хто ты, кравец вазьмі? Ён прамармытаѓ імя, але яна нічога мне не сказала. - Хто цябе паслаѓ?
  
  
  Ён паківаѓ галавой. Яе паѓтарыць лейцара па-ангельску. Ён усё яшчэ не адказаѓ. Эга запясце кровоточило. Ёй паказаѓ на гэта, але ён паціснуѓ плячыма. Хема быѓ гэты хлопец? Яе павінен быѓ ведаць. Ён проста рабаваѓ мяне ці спрабаваѓ забіць па замове?
  
  
  Яе прыставіѓ лязо да эга горла і поскоблил эга скуру, пусціѓшы тонкую струменьчык крыві. 'Хто?' - зноѓ спытаѓся ѓ яе, у індуісцкім мове.
  
  
  Ён расплюшчыѓ вочы ѓ шчырым жаху. Ён адхіснуѓся. Яе мацней націснуѓ на лязо, і ѓбачыѓ, што яно прарэзаѓ на долю міліметра глыбей. 'Хто?' Яе спытаѓ зноѓ. - Закір, - сказаѓ ён, скурчыѓшыся, чым балюча. "Мяне даслаѓ Закір".
  
  
  - Закір, хто гэта?
  
  
  Ён ахнуѓ і адкрыѓ вочы яшчэ шырэй, калі ѓбачыѓ кроѓ, капае з эга запясці. Затым эга мэта слізганула ѓ бок, і ён страціѓ прытомнасць.
  
  
  - Кравец вазьмі, - прамармытаѓ я.
  
  
  Яе гатэль даведацца значна больш. Быѓ мой камуфляж ѓжо раскрыты? Хто такі Закір? Можа быць проста танны гангстэр.
  
  
  Яе, нахіліѓся, каб прывесці эга ѓ пачуццё, але быѓ вымушаны здацца, калі на вуліцу выйшла група страката апранутых індзейцаѓ.
  
  
  Мужчына наперадзе быѓ апрануты ѓ сукенка жаніха колеру охры і багата упрыгожаны галаѓны ѓбор. Эга нявеста ѓ вэлюму была ѓрасла каранямі да яму сімвалічным шаѓковым шнуром. За імі ішлі вясельныя госці, тузін або больш багата апранутых сваякоѓ.
  
  
  Пры выглядзе крыві, якая льецца вакол мужчыны на тратуар, група замерла. Яны чакальна глядзелі на мяне.
  
  
  У мяне не было іншага выбару. Можа прайсці пяць хвіліна, перш чым гэты чалавек з нажом прыйдзе ѓ сябе дастаткова, каб загаварыць. Да таго часу павінна была сабрацца вялікая натоѓп. Гэта была не ідэальная сітуацыя для допыту гэтага чалавека.
  
  
  Яе задаваѓся пытаннем, ці быѓ ён адзін. Дзе-то ѓ гэтым вузкім завулку, верагодна, мяне чакаѓ эга калега? Я пайшоѓ хутчэй, затым выбег праз завулка і павярнуѓ на іншую вуліцу, перш чым спыніцца. Яе змакрэѓ ѓ сваім новым касцюме, спрабуючы зарыентавацца.
  
  
  Яе, ведаѓ, што гэты чалавек спрабаваѓ мяне забіць, але чаму? Таму што я быѓ Нікам Картэрам або, можа быць вакол для таго, што ѓ мяне было некалькі рупій ѓ кішэні?
  
  
  Калі яе, дабраѓся да кніжнага магазіна, яе вырашыѓ увайсці праз чорны ход. Яе спыніѓся ѓ тупиковом завулку і крытычна агледзеѓ яго. Ёй нікога не бачыѓ, нічога небяспечнага. Яе асцярожна пайшоѓ у завулак.
  
  
  Калі гэта было замах, як яны маглі так хутка мяне раскусіць? Гэта мог быць кіроѓца таксі. Прапанаваць дзесяць рупій ѓ якасці ѓзнагароджання, і вы зможаце купіць палову аэрапортавых таксістаѓ і кіроѓцаѓ рыкшаѓ. Даведацца лёс высокага амерыканца было б нескладана. Няма месца, дзе грошы гавораць так ясна, як у Калькуце.
  
  
  Яе, падышоѓ да задняй дзень і павярнуѓ ручку. Дзверы не была зачыненая. Яго ѓвайшоѓ у пакой, падобную на кладоѓку, і ѓбачыѓ маладую жанчыну, якая сядзела ірына. Яго спакойна зачыніѓ дзверы і ѓсміхнуѓся гэй, каб яна не закрычала. Да майго здзіѓлення, яна ѓсміхнулася ѓ рэѓматызму.
  
  
  Яна была прыгожай, са светла-карычневай скурай, бліскучымі, мяккімі валасамі і зялёнымі вачыма, контрастировавшими з яе індыйскім тварам. Ee цела было прыгожай формы.
  
  
  "Вы, павінна быць, амерыканец", - сказала яна.
  
  
  - Просты, яе не гатэль вас здзівіць...
  
  
  Яна адмахнулася ад маіх слоѓ. - Майго бацькі тут няма, але ён хутка вернецца. Ён ведае, што вы прыбылі ѓ Калькутту. Мяне завуць Лілія Свету".
  
  
  Па крайняй меры, мяне чакалі. Яе, уздыхнуѓ з палёгкай. Гэтая частка аперацыі, падобна, ішла па плане.
  
  
  Дзяѓчына была апранутая ѓ традыцыйную приталенную белую блузку і сары. Ee спадніца ѓсіх колераѓ вясёлкі была доѓгага вольнага крою. Яна вытанчана паднялася з канапы.
  
  
  - Магу яе зрабіць вам кубак кавы?
  
  
  Яна праводзіла мяне ѓ акуратную, светлую і духмяныя гасціную. Больш нікога не было. У адной вакол сцен стаяѓ нізкі канапа. Два дзень у левай стогны вялі ѓ іншыя пакоі, а адкрытыя наперадзе была трэцяя дзверы, вядучая ѓ кніжны магазін.
  
  
  Па звычцы яе хутка апусціѓ даведкі аб падслухоѓваюць прылад. Дзяѓчына паглядзела на мяне, нічога не пытаючыся. Яе бачыѓ, што ee бацька падрыхтавана ee працы.
  
  
  Я не чакаѓ, што знайду што-небудзь, але транзітны дома часам аказваецца падманам. А ѓ маёй працы ператрус дома гаспадара не парушае этыкет.
  
  
  Не было мікрафонаѓ у звыклых месцах, куды нібыта выпадковы наведвальнік мог прыкласці ih прымацаваѓшы кавалачкам раствора або клею. Не было мікрафонаѓ нас на стале, на нас, на дзвярных вушаках, нам пад сядзеннямі крэслаѓ.
  
  
  Яе толькі што прыйшоѓ да высновы, што Рэндзі Свет павінен быць лепш, чым яго сабе ѓяѓляѓ, калі ѓбачыѓ эга... Гэта была канцылярская кнопка, якая займаецца выглядала трохі велікаваты. Яна была ѓціснута ѓ сцяну каля ѓваходных дзень амаль нараѓне з падлогай.
  
  
  Яе асцярожна выцягнуѓ яе і агледзеѓ ніжнюю частку. Тонкі пласт пластыкі пакрываѓ мініяцюрныя прыемнік і перадатчык. Гэта быѓ новы тып, але я прыкінуѓ, што арэал не перавышае 200 метраѓ.
  
  
  Лілі падышла да мяне і паглядзела, што я раблю. Яе прыклаѓ палец да вуснаѓ, і яна нахмурылася. Перш чым паспеѓ што-небудзь сказаць, дзверы адчыніліся, і ѓ пакой увайшоѓ мужчына. Эму было сорак гадоѓ, невысокага росту, з гладка выбритой галавой, у вялікіх акулярах, як у Гандзі, і носам, які некалькі разоѓ ламалі і так і не вправили.
  
  
  Яе падняѓ перадатчык у руцэ. Ён паглядзеѓ на яго, але нічога не сказаѓ. Паказаѓ яе эму, дзе знайшоѓ. Мужчына выбіѓ мікрафон вакол маёй рукі і шпурнуѓ эга на падлогу пад сваім жорсткім скураным ботам.
  
  
  - Я паняцця не меѓ... - пачаѓ ён.
  
  
  "Дзе мы можам пагаварыць?"
  
  
  Рэндзі Свету правёѓ мяне праз заднюю дзверы ѓ завулак, дзе ѓжо было цёмна. Мне спатрэбілася ѓсяго некалькі хвіліна, каб пачуць усё, што Свет ведаѓ аб выбухах. Ён не ведаѓ нічога таго, чаго я не ведаѓ. Яе ѓсё яшчэ быѓ у цемры.
  
  
  - Вы ведаеце нейкага Закір?
  
  
  Свет кіѓнуѓ. - Гэта звычайнае імя ѓ Індыі. У мяне чацвёра сваякоѓ па імя Закір. У адной толькі Калькуце ih павінна быць тысячы... - Ён паківаѓ галавой. - Гэты перадатчык... гэта мая віна. Яе, думаѓ, што яны мяне не падазраюць, але цяпер яны ѓсё ведаюць. Яе шталь для цябе бескарысны.
  
  
  "І цяпер яны ведаюць, што мы знайшлі адзін па мікрафонаѓ. Магчыма, яны дадалі ih яшчэ, так што не дазваляйце ім пачуць нічога важнага.
  
  
  Яе распавёѓ эму пра чалавека з нажом на вуліцы. Ён затаіѓ дыханне. - Я не веру, што гэты чалавек спрабаваѓ вас абрабаваць. Гэта мог быць забойца. Яе спытаю.
  
  
  Вярнуѓшыся праз некалькі хвіліна ѓ кніжны магазін, яе добранька агледзеѓся. Цяпер яны ведалі, гук майго голасу. Так што мне давядзецца стаць прынадай для ih пасткі, хема б яны нам былі. Кніжны магазін быѓ зачынены, на вокнах былі металічныя парэнчы, і яе стаяѓ каля акна, спрабуючы зразумець, дзе можа быць ih подслушиватель. Перадатчык меѓ абмежаваны радыус дзеяння. З-за акна яе убачыѓ з дзясятак месцаѓ, дзе мог сядзець хто-то з трубкай прымача. Балконы праз вуліцу былі б ідэальным варыянтам. Але хто гэта? рускія? Кітайскія камуністы? ђласная выведвальная сетка індыйцаѓ?
  
  
  Ён не мог прыгадаць, каб мяне калі-небудзь выкрывалі так рана на місіі. Яе, адчуваѓ сябе паляѓнічым, обнаружившим, што эга перасьледуе мядзведзь грызлі, якога ён нават не бачыѓ.
  
  
  Перш чым яе паспеѓ сабрацца з думкамі, яе ѓбачыѓ рух звонку. Гэта было хуткае, непрыкметнае рух, як у жывелы, пераследуе сваю здабычу.
  
  
  Далей па вуліцы да кнігарні слізганула другая цень. Потым з'явілася цэлая арда, дзесяткі чалавечых фігур з камянямі, палкамі і самаробнымі дзідамі ѓ руках.
  
  
  Першы камень ударыѓся аб жалезныя парэнчы, і адскочыѓ назад. Наступным разбілася маленькае акенца ѓ дзень. Затым вялікае акно, за якім яе захоѓваѓ, было разбітае трэцім каменем. Яе адскочыѓ назад, каб пазбегнуць падальнага шкла.
  
  
  - Ты ім патрэбны, - крыкнуѓ ззаду мяне Рэндзі Свету. - Яны ведаюць, што ты тут.
  
  
  Яе пагадзіѓся. Яны паспрабавалі скончыць працу, якая займаецца была няѓдалай на вуліцы, толькі на гэты раз яны зрабілі гэта пад прыкрыццём паѓстання.
  
  
  Яе, адышоѓ ад акна і пацягнуѓ Лілі за сабой. Ee вочы былі шырока раскрытыя ад страху. Калі мы ѓвайшлі ѓ гасціную, яе бацька зачыніѓ за намі дзверы.
  
  
  - Пайшлі, - загадаѓ я. "ты і твая дачка... хутка праз чорны ход."
  
  
  Ён гатэль запярэчыць. Яе асцярожна падштурхнуѓ эга k дзень. Ён паглядзеѓ на мяне, міргнуѓ, затым кіѓнуѓ і павёѓ мяне да каморы. Свет адкрыѓ вонкавую дзверы і напалову выйшаѓ вонкі. Эга крык пачуѓся раптам, і ён паваліѓся назад у пакой з трехфутовым дзідай у грудзі, а яго мяккія, сур'ёзныя вочы былі ѓжо глыбокімі азёрамі смерці.
  
  
  Яе зачыніѓ дзверы і разбіѓ адзіную лямпу ѓ пакоі.
  
  
  Мы апынуліся ѓ пастцы, асаджаныя як спераду, так і ззаду. Дзяѓчына гатэлі нешта сказаць, але яе вырашэння навукова-даследчых задач гул запальнай бомбы ѓ кнігарні. Мы былі прыціснутыя - агонь наперадзе, і натоѓп ззаду нас.
  
  
  
  Трэцяя кіраѓнік
  
  
  Не паспеѓ ёй паварушыцца, як пад дзвярыма кнігарні пацёк ручаёк палаючага бензіну. Яе пераскочыѓ праз цела Свету і прысеѓ ля сцяны. Калі яе адкрыѓ заднюю дзверы на цаля або каля таго, лупіѓ вочы ѓрэзалася ѓ дрэва, і ѓ дзверы ѓрэзалася тузін камянёѓ. Яго хутка зачыніѓ дзверы і зачыніѓ завалу. Зазірнуѓшы ѓ акно справа ад дзень, яе ѓбачыѓ, як па порцік выбегла постаць, і хутка стрэліѓ, пасля чаго мужчына ѓпаѓ на зямлю. Пачатку другой лівень куль і камянёѓ трапіѓ у дзверы і разбіѓ акно.
  
  
  Лілі накінула дыван на падпалены бензін і патушыла полымя, але неѓзабаве агонь у кнігарні вырваѓся па драѓлянай дзень.
  
  
  Яе ѓжо амаль вырашыѓ выбегчы праз чорны ход, калі выбухнула другая запальная бомба. Задняя дзверы была хістацца падпаленым бензінам. Мы былі зачыненыя ѓ пастцы.
  
  
  - Лілі, ёсць іншы выхад?
  
  
  Яна плакала амаль істэрычна і трэсла галавой. Я пайшоѓ у іншы ніткай пакоя. Ён быѓ ѓторкнуць старымі тэчкамі, кардоннымі скрынкамі, скрынямі. Яе пацягнуѓ ih ѓніз. Павінен быць шлях да адступлення. Лілі прысела побач з бацькам і ѓзяла эга за руку. Яе заскочыѓ на скрыні і паглядзеѓ уверх. Здаецца, там быѓ нейкі выступ.
  
  
  Пералазячы праз складзеныя іншы іншы скрынкі, яе зразумеѓ, што яны знаходзяцца на вузкай лесвіцы. Яе падняѓся наверх. Дарожка цягнулася на ѓсю шырыню пакоя, а ѓ канцы была дзверы. Яе, падбег да яе, знайшоѓ ручку і павярнуѓ яе. Дзверы была зачыненая. Мой пачатках вылецела і трапіла ѓ дзверы побач з замкам. Дзверы расчыніліся. Ліхтарыкам яе працяѓ цемру і ѓбачыѓ яшчэ адну шчыліну, але лесвіцы, якая вядзе ѓніз, не было.
  
  
  - Лілі, ідзі сюды хутчэй.
  
  
  Яна здзіѓлена падняла вочы і ѓсхвалявана пабегла ѓверх па лесвіцы. Асцярожна прайшлі першы дом, потым пачала другі. У трэцім дом адчыніліся дзверы ѓ духмяны вячэрні паветра. Пад намі ляжаѓ завулак. Яе павіс на карнізе і ѓпаѓ на зямлю. Яе злавіѓ Лілі, калі яна скакала, і павёѓ яе да машыны. Мы павольна паехалі. Ззаду нас, мы маглі бачыць полыхающее полымя кнігарні і чуць сірэны удалечыні. Калі мы былі на бяспечнай адлегласці ад арды, яе спыніѓ "мерседэс" і закінуѓ галаву.
  
  
  Яе глыбока ѓздыхнуѓ і пагрузіѓся ѓ самогипноз, якому навучыѓся ѓ ЗША. Праз некалькі секунд яе пагрузіѓся ѓ лёгкі транс. Мне здавалася, што я прачынаюся ад доѓгага асвяжальнага скляпенні і чую, як Лілі ціха кажа побач са мной.
  
  
  "Мы ведалі, што гэта адбудзецца", - сказала яна, плачучы.
  
  
  'Хто?'
  
  
  "Мой бацька і яе. Калі ён пагадзіѓся працаваць на вас, ён сказаѓ, што аднойчы памрэ... гвалтоѓнай смерцю. Гэта была цана, якую мы павінны былі заплаціць, каб сысці з жабракоѓ сцяга, каб мець дома і адукацыю. Цяпер мы заплацілі цану.
  
  
  Яе гатэль сказаць нешта суцяшальнае, але не мог знайсці слоѓ.
  
  
  'Куды ты направляешься? У цябе ёсць сям'я?'
  
  
  - "Не маглі б вы адвезці мяне да майго дзядзьку? Можа быць, ён зможа паклапаціцца абсталяваннем мне".
  
  
  Ёй кіѓнуѓ, і яна дала мне адрас. Да яго заставалася ѓсяго некалькі кварталаѓ. Яе высадзіѓ яе перад вялікім домам на Олд-Корт-Хаѓс Сцёрты.
  
  
  "Павінна быць, ён працуе дапазна", - сказала яна. "Ён заѓсёды так робіць".
  
  
  Калі яна выйшла, яе назваѓ гэй, назва майго гатэля. - Калі табе спатрэбіцца дапамога, патэлефануй мне, Лілі.
  
  
  Яна паглядзела на мяне сваімі цікаѓнымі зялёнымі вачыма і выціснула вакол сябе ѓсмешку. "Містэр Мэтсон, вы ѓжо дапамаглі мне настолькі, наколькі дазволілі пудзіла. Вы выратавалі маю жыццё.'
  
  
  Яна павярнулася і пабегла да дзень.
  
  
  У сябе ѓ гасцініцы яе агледзеѓ нумар, у выпадку, калі да мяне прыйшоѓ няпрошаны госць. Усё здавалася ѓ парадку. Яе ѓключыѓ радыё, прыняѓ душ і апрануѓся.
  
  
  Пакуль яе завязваѓ гальштук, радыё Калькуты паведаміла пра яшчэ адным палітычным выбуху. На гэты раз бомба трапіла ѓ дом расейскага віцэ-консула, і камуністы былі ѓ лютасьці.
  
  
  "Расейскі консул Андрэй Сакалоѓ сёння запатрабаваѓ, каб індыйскія войскі ѓзмацнілі ахову вакол усіх дамоѓ расейскіх чыноѓнікаѓ і па ѓсіх аб'ектах, звязаных з Расеяй", - паведаміѓ вядучы. "Сакалоѓ таксама запатрабаваѓ, каб увесь персанал консульства ЗША быѓ высланы па ѓсім горада, калі не будуць неадкладна спыненыя атакі на расійскі персанал і расійскую ѓласнасць".
  
  
  Яе ціхенька свіснуѓ. Гэта было што-то новае ѓ дыпламатычных колах. Яе ніколі не чуѓ, каб адна бок прасіла іншую выслаць дыпламатаѓ трэцяй дзяржавы. Наступствы былі жахлівымі. Нядзіѓна, што Хоук і Дзяржаѓны дэпартамент зша былі занепакоеныя.
  
  
  Але чаму былі здзейсненыя тэракты? Яе да гэтага часу тхара паняцця не меѓ, чаму на рускіх кідалі бомбы. А чаму ѓ Калькуце?
  
  
  Магчыма, лейцара быѓ прасцей. Індыя была ѓвасабленнем дэмакратыі ѓ Азіі. Ангельцы пакінулі пасля сябе структураванай сістэму, якая займаецца ѓ адных месцах працавала вельмі добра, а ѓ іншых была адэкватнай. Але ѓ Калькуце яны пацярпелі сур'ёзную няѓдачу.
  
  
  Магчыма, Чоени Мехта, магла б даць мне падказку, неабходную мне, каб даведацца, хто стаіць за гэтымі цяжкасцямі.
  
  
  Даведацца яе адрас было няцяжка, хоць у тэлефоннай кнізе эга не было. Пасля некалькіх тэлефонных званкоѓ яе быѓ у дарозе.
  
  
  Яна жылкі ѓ адным па найстарэйшых "тузы" Чоу-рынгі-род, раскошным дом, які стаяѓ у баку ад дарогі, на вялікім участку, акружаным высокім металічным плотам, і пакрытым сіняй керамічнай пліткай. Пандус вёѓ да багата упрыгожаным, але трывалым жалезнай брамы. Сікхі рэзка паглядзеѓ на мяне, сказаѓ што-то па тэлефоне, потым зрабіѓ жэст і адкрыѓ вялікія вароты. Яе заехаѓ і пачуѓ, як ззаду мяне ляснулі вароты.
  
  
  Яе прыпаркаваѓся на пад'язной дарожцы паміж Rolls-Royce Silver Cloud і патрапаным Land Rover.
  
  
  Мяне чакала маладая жонка, і праводзіла мяне праз пярэдні двор, mimmo саду з навесам, па сцежцы mimmo у басейна і праз дзверы на другім баку вялізнага асабняка.
  
  
  У Чоени была пражыванне ѓ флігелі вялікага дома. Яна сустрэла мяне каля дзвярэй.
  
  
  - Ты знайшоѓ мяне, - сказала яна і ѓсміхнулася. - Я вельмі спадзявалася, што ты зможаш гэта зрабіць.
  
  
  Яна павярнулася і паказала мне прыгожае сары, якое было на ёй. Рука і плячо з-пад мяккай, пяшчотнай сіняй блузкі былі бачныя, але большую частку ih хаваѓ шалік, свисавший з яе левага пляча і запраѓлены пад правую руку. Гэта быѓ шаѓковы хустку сотняѓ кветак, з мудрагелістым узорам, па гэтай, а які-mde фігуркамі, вышытымі ѓручную па шоѓку. Сары лунала па падлозе. "Прыгожыя... і жанчына, і сары".
  
  
  Яна ѓсміхнулася і паглядзела на мяне сваімі карымі вачыма.
  
  
  - А вы, сэр, добра і дорага апранутыя, але пісталет бачны ѓ вас з-пад левай рукі. Усе амерыканскія вытворцы феерверкаѓ насіць зброю?
  
  
  Яе засмяяѓся, каб схаваць сваё здзіѓленне. Большасць вопытных вачэй не могуць выявіць Вильгельмину, таму што яна патанае ѓ маёй куртцы. Але гэтую куртку даѓ мне Хоук, і яна была не так добра рэзаць, як мой.
  
  
  "У чужой краіне ніколі не ведаеш, чаго чакаць".
  
  
  Чони не стала ѓдакладняць. Яна акінула пакой узмахам рукі. - Што вы думаеце аб маім пакоі?
  
  
  Гэта была захапляльная пакой. Помесь дрэнных мадэмаѓ і поп-арта з адценнем чорнага гумару. Ёй так і не сказаѓ, яна нахмурылася.
  
  
  "Не будзь жорсткім, ты павінен быць добра абсталяваны да мяне".
  
  
  'Чаму?'
  
  
  "Голас як інакш вырабіць ѓражанне на жанчыну".
  
  
  - Чаму яе павінен вырабіць на вас ѓражанне?
  
  
  "Усім вядома, што амерыканскія мужчыны спрабуюць спакусіць кожную сустрэчную жанчыну".
  
  
  Яна кіѓнула каму-то, каго яго не бачыѓ, і праводзіла мяне да складаным шкляных дзвярэй, якія адчыняліся на прыемны балкон. Там раслі кветкі, невялікія хмызнякі і дрэва. Хоць яе і ѓвайшоѓ на першы паверсе, мы былі зараз на другім паверсе, з выглядам на раку. Пад сабой яе ѓбачыѓ жоѓтыя языкі полымя маленькіх вогнішчаѓ.
  
  
  - Пахаванне, - патлумачыѓ Чоени. - Гэта месца крэмацыі на прыток Ганга, ракі Хугли.
  
  
  Мне было цікава, ці выконвае цяпер Чоени заданні, ці ведае яна, хто яе на самай дэла, і ці ведае яна што-небудзь пра напад на краму ён ноччу. Яна нічога не сказала. "Сям'я адносіць цела да ракі для ачышчэння", - сказала яна. "Тады сын раздробит чэрап".
  
  
  - Чэрап разбіваюць? - недаверліва спытаѓ я. - Каля трупа?
  
  
  "Для estestvenno; назаѓжды вызваліць душу да таго, як цела будзе спалена".
  
  
  - А попел?
  
  
  - Эга кідаюць у раку Дамы, касты, якая займаецца займаецца крэмацыяй для нас. Затым прасейвання попелу на выяѓленне залатых кольцаѓ і да таго падобнага. Так яны забяспечваюць сабе сродкі да існавання".
  
  
  Затым яна павярнулася і ѓзяла шклянку хераса ѓ слугі, які надышоѓ да нас з падносам. Яе зрабіѓ глыток і выявіѓ, што гэта выдатны херас.
  
  
  Неѓзабаве служанка вярнулася і абвясціла, што eda пададзеная. Яе чакаѓ фантастычнай індыйскай ежы, шмат рысу і кары, але, як сказала Чоени, мы ѓзялі на сябе, як сельскія жыхары. Eda была амаль што беднай, нягледзячы на латкі з залатой аблямоѓкай і сталовыя прыборы вакол дарагога срэбра, мае форму круга.
  
  
  'Шынок,' сказала яна, калі яе эль-зялены гародніна.
  
  
  "І чапаці", - дадала яна, калі яго праткнуѓ відэльцам плоскую булачку ѓ форме бліна. Быѓ чечевичный соус з рысам і некалькі кавалкаѓ казінага мяса, але наѓрад ці гэта была раскошная eda, якую яе чакаѓ у такі дом, як сл.
  
  
  Чоени патлумачыѓ: "Гэтая простая eda сельскіх жыхароѓ нагадвае мне, што я нічога не зарабіла. Без багаццяѓ майго бацькі... - Яна змоѓкла і падняла вочы. "Вы разумееце гэта?" яна спытала.
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. Беднасць, галеча, смерць, якія штодня шпацыравалі па вуліцах Калькуты, падкрэслівалі яе словы. Яе, спадзяваѓся, што гэты ѓдумлівая, прыгожая жанчына была на нашым баку.
  
  
  Пасьля вячэры мы пайшлі ѓ гасціную, і яна ѓвабрала ѓ сябе стэрэагук. Музыка была ѓсходняй, хоць я не думаю, што яна чакала, што я ацаню дысананс барабанаѓ, талерак і гучанне катрынкі.
  
  
  "Мне цікава даведацца наконт цябе", - сказала яна, я стаю, насупраць мяне, пакорліва скрыжаваѓшы рукі на грудзях. "Мне цікавы мужчына, які ідзе на ѓсё, каб сустрэць жанчыну, якую ён ніколі не бачыѓ, мужчына, які таксама носіць зброю".
  
  
  - Ты і сама не зусім празрыстай, - сказаѓ я. "Большасць прыгожых жанчын праігнаравалі б такую нязграбную спробу зацікавіць ih".
  
  
  Яна засмяялася і прайшла mimmo мяне да ѓбудаванаму бара праз увесь пакой.
  
  
  - Вы калі-небудзь стралялі ѓ каго-небудзь, містэр Мэтсон? - рэзка запыталася яна.
  
  
  Яе ѓзяѓ ee за руку, павярнуѓ да сябе і пацягнуѓ наперад. "Толькі ѓ прыгожых жанчын, якія занадта шмат кажуць".
  
  
  Яна была гатовая, калі яе, нахіліѓся, каб пацалаваць яе. Яна абвіла рукамі маю шыю і прыціснула маё твар да свайго. Пацалунак пачаѓся мякка, затым ѓзмацніѓся, пакуль нашы вусны не разышліся, і мой мова не пракраѓся ѓ яе рот. Яна ціха ѓздыхнула, затым выпусціла рукі і адышла ад мяне.
  
  
  - Думаю, пара пагаварыць, - сказала яна. "Мы толькі што сустрэліся, і я не ведаю цябе і..."
  
  
  Мае вусны слізганулі па мяккім месцах ѓнізе яе шыі, і яе пярэчанні прагучалі мякка.
  
  
  Праз некалькі мін мы былі ѓ яе спальні, дзверы была зачыненая, і яе толькі што зноѓ пацалаваѓ ee. Мы ляжалі на ложку. Чоэни ціхенька засмяялася, вёскі і зняла з сары прыгожы доѓгі шалік. - Пойдзем купацца, - прапанавала яна.
  
  
  'Ты сур'ёзна?'
  
  
  'Так, вядома. Адкрыта цяпер.' Яна аблізала вусны кончыкам мовы. - А зараз ты павінен сказаць, што ѓ цябе няма з сабой плаѓленняѓ.
  
  
  "Мне гэта не трэба".
  
  
  Яе дапамог гэй расшпіліць сінюю блузку і выявіѓ, што на ёй няма станіка. Яе грудзей набраклі, поѓныя і саспелыя, і заканчваліся цвёрдымі цёмнымі соску. Яна зноѓ пацалавала мяне, і яе вусны прыпалі да маіх. Яна расшпіліла маю кашулю, і праз імгненне мы абодва былі голымі.
  
  
  Яна ѓзяла мяне за руку і асцярожна праходзіла праз увесь дом ѓніз па прыступках да басейна. На глыбокай баку былі лямпы. Пара шэзлонгаѓ сядзела дома, прыступак на дробнай баку.
  
  
  Яна падбегла да краю і плаѓна нырнула ѓ ваду. Яе нырнуѓ праз імгненне. Яе прасіѓ ee пад вадой, падплыѓ да яе, пацалаваѓ у вусны і моцнага абняѓ. Нарэшце мы абняліся, задыхаючыся.
  
  
  Не было прычын што-то казаць. Мы падплылі да прыступках, і ён правёѓ вуснамі па яе шчоках да шыі, плячах і набраклы грудзей. Яна ахнула, калі мой рот самкнуѓся вакол вострага соску. Яна слізганула назад у ваду і прыцягнула маё твар да плоскаму жывата ніжэй свайго пупка.
  
  
  Імгненне праз мы зноѓ былі на прыступках, і ee цела погладило маю грудзі, затым пагладзіла мой вільготны жыцця і скользнуло ніжэй, пакуль ён не застагнаѓ ад задавальнення.
  
  
  Яе пасадзіѓ ee адкрытыя, зачэрпнуѓ ѓ рукі вады, выліѓ на яе гладкія грудзей і глядзеѓ, як яна цячэ паміж і вакол ѓзвышаюцца пік. Яна штурхнула мяне назад у ваду, затым павярнулася і паклікала мяне, полуплавая, шырока расставіѓшы ногі. Яе асцярожна слізгануѓ наперад, праводзячы рукамі па ee высокім загарэлым холмикам, пагладжваючы плоскія соску, пакуль яны не ѓсталі высокімі, цвёрдымі і запытальна узбуджанымі. Яе, нахіліѓся наперад і слізгануѓ ротам ад адной грудзей да іншай, пакуль не пачуѓ яе ціхі стогн і яна не пацягнулася да мяне.
  
  
  Яе слізгануѓ па ёй у & nb, як амфібіі, шчыльна прыціснуѓ ee да сябе, затым моцна і дакладна штурхнуѓ яе, яна выпусціла крык балюча і сцяга дазволу на выкананне. Мы нырнулі, абняѓшыся, пад ваду. Праз некалькі імгненняѓ мы выйшлі праз вады зноѓ. Яна падняла ногі і абвіла імі маю спіну. Мы дрэйфавалі мяккімі, пяшчотнымі рухамі ѓ нейкім фундаментальным рытме, які пасылаѓ ударныя хвалі па нашых целаѓ.
  
  
  Яе пачуѓ, як яна ѓскрыкнула, калі мы зноѓ пачалі тануць. На гэты раз мы перакуліліся, але не тармазілі.
  
  
  Яе, адчуѓ, як яна працягнула рукі, каб падняць нас наверх. Калі мы ѓсплылі на паверхню, Чоени выдаѓ доѓгі і ціхі стогн, што-то накшталт першабытнага ѓздыху задавальненне і вызвалення.
  
  
  Мы павольна паплылі назад да прыступках, усё яшчэ абняѓшы адно аднаго. Некаторы час мы ляжалі, гледзячы на зоркі, ціха шэпчучы адзін аднаму.
  
  
  Дваццаць хвілін праз мы выйшлі праз вады, такія паралізаваныя і освеженные, што я амаль забыѓся на імгненне, навошта яе быѓ у Калькуце.
  
  
  Мы выцерлі яшчэ адзін другога і пайшлі назад у яе спальню на верхнім паверсе дома, адкуль адкрываѓся від на мільярды агнёѓ Калькуты.
  
  
  Яна прыбрала валасы з маіх вачэй.
  
  
  - Вы маеце справу з зусім іншымі рэчамі, чым феерверкі, ці не так? Вы прыбылі сюды, у горад, сёння раніцай. Вы пайшлі да консулу ЗША, а потым вырашылі пазнаёміцца са мной. Чаму?'
  
  
  Яе нічога не казаѓ.
  
  
  Большасць амерыканскіх бізнесменаѓ, якія прыязджаюць у Калькутту, не маюць доступу да асабістаму аѓтамабілю амерыканскага консула. Яе бачыла гэтую машыну сто разоѓ. Вы павінны быць хема-то асаблівым. А Пэтсі па Calcutta News - мая сяброѓка. Яна патэлефанавала мне сёння ніяк не калі, і сказала, што хто-то пытаѓся ѓ мяне. Чоени ціхенька засмяялася. "Мне давялося сыграць дадатковы сэт, пакуль яго чакала твайго даходу". Яна пацалавала мяне ѓ нос. "Я рады, што дачакалася".
  
  
  Мая першапачатковая паніка знікла. Яна магла даведацца абсталяваннем ѓсім гэтым з індыйскай сакрэтнай службы, а мог і сам пераканацца ѓ гэтым. Яна была яркай жанчынай. Тое, што яна сказала, магло зыходзіць вакол простага назірання.
  
  
  Яго пацалаваѓ яе дражніла вусны. "Чаму прыгожыя жанчыны заѓсёды задаюць самыя складаныя пытанні?"
  
  
  - У мяне ёсць яшчэ адзін для вас. Хочаш застацца тут са мной, пакуль будзеш у Калькуце?
  
  
  Мы абодва былі ѓсё яшчэ аголены. Яе, паглядзеѓ на яе цудоѓнае цела, пацалаваѓ поѓную грудзі і сказаѓ: "Яе гатэль б правесці ѓсе свой час з табой, Чоени".
  
  
  - Прыгожа, - сказала яна, зноѓ прыціскаючы мае вусны да сваёй дрыготкай грудзей.
  
  
  Калі яе прыйшоѓ туды ѓ 2 гадзіны ночы, каля ѓваходу ѓ гасцініцу стаяѓ узброены салдат. У яго быѓ пісталет у кабуры, а вінтоѓка на плячы. Калі яе праходзіѓ mimmo яго, ён аддаѓ гонар.
  
  
  На наступную раніцу яе, устаѓ у дзевяць гадзін, таму што ѓ дзверы пастукалі. Прыйшоѓ кур'ер з пасылкай. Гэта была настойлівая просьба патэлефанаваць у консульства. Апрануѓшыся, яе ѓключыѓ свой транзістарны прыёмнік і злавіѓ нітка квартале бягучага Радыё Калькуты.
  
  
  "...і консул сказаѓ, што будынку нанесены значны ѓрон. Мінулай ноччу былі абстраляныя яшчэ два будынкі звязаныя з ЗША: бібліятэка Інфармацыйнай службы ЗША і офіс American Express у цэнтры Калькуты".
  
  
  Мяркуючы па ѓсім, у тую ноч сітуацыя пагоршылася. Рускія ѓ Калькуце больш не былі адзінай мэтай. Цяпер разбіраліся і з амерыканцамі. "Консул ЗША больш не каментаваѓ, - працягнуѓ пайшоѓ далей, - і паліцыя адмаѓляецца рабіць здагадкі адносна таго, ці звязаныя апошнія інцыдэнты з нядаѓнімі выбухамі маёмасці Савецкага Саюза. Замежныя навінкі...
  
  
  Яе выключыѓ радыё, хутка апрануѓся і патэлефанаваѓ у консульства. Ёй патэлефанаваѓ Слокуму, як і чакаѓ, і ён гатэль пагаварыць са мной адкрыта цяпер. Яе быѓ у эга кабінеце праз дзесяць хвіліна.
  
  
  У акно яго бачыѓ, як невялікая бомба пашкодзіла кут вялікага будынка. Рабочыя ѓжо былі занятыя ліквідацыяй пашкоджанняѓ, а паліцыянты рыліся ѓ завалах.
  
  
  Што тычыцца Слокама, то эга і ѓпэѓненасць у сабе пахіснулася. Эга рукі дрыжалі, калі ён спрабаваѓ запаліць цыгарэту. Крэсла, учора такі акуратны, цяпер быѓ завалены паперамі, і эму прыйшлося шукаць попельніцу.
  
  
  'Ты чуѓ?' - спытаѓ ён напружана. Каѓнер эга белай кашулі быѓ расстегнут, і ён не галіѓся. У мяне было адчуванне, што цяпер ён больш успрымальны да такім людзям, як яе, чым калі мы ѓпершыню сустрэліся.
  
  
  - Аб трох выбухах?
  
  
  "Усяго было сем, у тым ліку дзве нашы машыны падарваліся. Яе толькі што гаварыѓ па тэлефоне з расейскім консулам, які заявіѓ аб сваёй невінаватасці. Мы запыталі ѓ амбасадара ѓ Нью-Дэлі дазволу запытаць прыбыцце індыйскіх войскаѓ для абароны консульства і іншых амерыканскіх аб'ектаѓ".
  
  
  Слокум ѓстаѓ і жэстам запрасіѓ мяне ісці за ім. Мы выйшлі на вуліцу і такую гульню ѓ "мэрсэдэс", які ён пазычыѓ мне.
  
  
  "Я павінен паказаць вам, што-што, што вы знойдзеце цікавым", - сказаѓ ён. "Я не сцвярджаю, што ведаю сапраѓдную мэту вашага прысутнасці тут, але я разумею, што я павінен аказаць вам максімальную падтрымку і садзейнічанне ѓ гэтым далікатным пытанні".
  
  
  Ён спыніѓ машыну ѓ полуквартале ад вялікага каменнага будынка. Чырвоны сцяг з сярпом і молатам лунаѓ над будынкам. Тры дзясятка індыйскіх узброеных салдат стаялі на варце з двух бакоѓ будынка. Абодва ѓваходу былі абаронены барыкадамі вакол мяшкоѓ з пяском. Гэта было падобна на дэкарацыі да ваеннага фільма.
  
  
  "Сакалоѓ, расейскі консул тут, кажа, што ён гатовы дзейнічаць неадкладна, калі эга будынкаѓ будуць падвяргацца новым бамбаванням. Гэта было ѓчора. Цяпер ён руйнуецца, што не меѓ ніякага дачынення да нападам на нас".
  
  
  - Такім чынам, пачалася эскалацыя, - сказаѓ я.
  
  
  "Уся гэтая сітуацыя развіваецца як снежны ком, бачыѓ яе, гэта ѓ Алжыры. Мяч пачынае каціцца, і раптам ён ляціць так хутка і становіцца такім вялікім, што ніхто не можа спыніць эга. Занадта шмат розных бакоѓ ваююць аднаго з адным. Калі з гэтым не скончыць, мы апынемся на парахавой бочцы. І калі гэтая бочка выбухне, індыйскае ѓрад можа быць звергнуты. Калькута можа вельмі хутка ператварыцца ѓ горад, дзе тысячы бунтаѓнікоѓ будуць бегаць з бомбамі, або падпаленымі паходнямі і біцца адным з адным, каб убачыць, хто першым падпаліць кнот. І тады мы апынемся адкрытыя пасярэдзіне.
  
  
  Яе зноѓ паглядзеѓ на барыкаду вакол мяшкоѓ з пяском і зразумеѓ, што ён мае рацыю. Гатэль б ёй быць дзе-небудзь у іншым месцы.
  
  
  - Вы плануеце расставіць гадзінных вакол консульства, ці не так?
  
  
  Слокум кіѓнуѓ. - Мы нанялі пяцьдзесят чалавек са зброяй. Мы будзем выкарыстоѓваць ih, пакуль не атрымаем індыйскіх салдат".
  
  
  'Добры. Дзе знайсці аскепкі, сабраныя паліцыяй потым выбухаѓ?
  
  
  - Яны ѓ Амартии Раджа па паліцыі. Ён таксама з'яѓляецца членам Чырвонага калькуттского камітэта і дарадцам камандуючага генерала, які цяпер камандуе Заходняй Бенгалией ва ѓмовах вну становішча. Ён выдатны чалавек. Слокум запісаѓ адрас і даѓ эга мне.
  
  
  - А што наконт рэчаѓ, аб якіх яе прасіѓ?
  
  
  "Я загадаѓ пакласці ih ѓ стойцы", - сказаѓ ён. Ён павольна праехаѓ mimmo расійскага консульства і накіраваѓся назад у свой кабінет. Ён спыніѓся на тратуары, і ён праслізнуѓ за руль, калі ён выйшаѓ.
  
  
  Ёй ператэлефанаваѓ эму і папрасіѓ пачакаць, пакуль яе напішу тэлеграму з найвышэйшым прыярытэтам, і папрасіѓ адправіць яе для мяне ѓ Вашынгтон.
  
  
  Яе зноѓ прывезлі рухавік, але ён паклаѓ руку мне на плячо і выглядаѓ задуменна.
  
  
  - Трэба будзе сход, якое можа вас зацікавіць... спецыяльнае сход Чырвонага Калькуттского Камітэта. Мы з Сокалавым запрошаныя. У камітэт уваходзяць дзесяць, пятнаццаць дзелавых, культурных і ваенных дзеячаѓ. Гэта спроба вырашыць праблемы, якія скасоѓваюць гэты горад на часткі".
  
  
  "Падобна на пасяджэнні Гандлёвай палаты", - запярэчыѓ я. "Наѓрад ці гэта мая спецыяльнасць".
  
  
  - Гэта арганізаваѓ палкоѓнік Чанг Ву. Захапляльны хлопец. У яго ёсць буйныя інтарэсы ѓ суднаходстве і сталі, а таксама ѓ больш чым пяцідзесяці іншых прадпрыемствах. Ён стаяѓ побач з Чан Кайшы, калі стары генералісімус змагаѓся з камуністамі ѓ мацерыковым Кітаі. Ён адправіѓся ѓ Індыю, пасля таго, як Чан пацярпеѓ паразу. Цяпер ён мільянер, вельмі багаты, акуратны чалавечак, якому ёсць што губляць, калі Калькута загарыцца. Ён сказаѓ мне, што пабудуе для нас і рускіх мост свету".
  
  
  - І як мне ѓмешвацца?
  
  
  Ён нахмурыѓся, абдумваючы свой рэѓматызму.
  
  
  - Вы павінны быць бізнэсмэнам, экспертам па боепрыпасаѓ. Мае сэнс скарыстацца тваімі талентамі цяпер, калі ты ѓ горадзе. Гэта апраѓданне, якое аддаѓ яе паліцыі, калі казаѓ ім, што вы хочаце даследаваць аскепкі бомбы. Між іншым... - Ён замяѓся, і я ѓбачыѓ, што ён шукае правільны рэѓматызму. "Ну, я маю на ѓвазе, што пры дадзеных пры іншых абставінах у сустрэчы з камуністамі ёсць элемент рызыкі. Нарэшце... й бомбу ѓ консульстве... Ну, яна магла каго-небудзь забіць... мяне, напрыклад. І ѓ вас ёсць... як бы гэта сказаць... вопыт у падобных рэчах.
  
  
  Яе душа ѓсміхнуѓся. Ён быѓ напалоханы, і раптам яе шталь каштоѓным адным.
  
  
  - Вядома, - сказаѓ я. 'Яе прыйду.'
  
  
  "Дом Свету", - сказаѓ ён. "Кітайскі рэстаран на Парк-сцёрты".
  
  
  Ён уздыхнуѓ з палёгкай, і назваѓ час. Ён свіснуѓ, праходзячы праз вароты, і мне захацелася накрычаѓ на яго, каб ён сказаѓ праѓду. Тое, што я быѓ побач з ім, не азначала для яго ніякай абароны.
  
  
  Ніхто не быѓ у бяспекі ѓ Калькуце, пакуль у кожным кутку горада выбухалі бомбы.
  
  
  
  Кіраѓнік 4
  
  
  
  
  Яе адчуваѓ расце напружанне ѓ горадзе, калі ехаѓ па адрасе, на вуліцы Олд-Корт-Хаѓс. Натоѓпу запоѓнілі вуліцы. Толькі высокія двухпавярховыя аѓтобусы здаваліся дастаткова магутнымі, каб баразніць людскія ракі, таму яго паехаѓ шчыра за адным па ѓсім аѓтобусаѓ, каб ён расчышчаѓ шлях перад сабой. Апошнія некалькі кварталаѓ дзеці на тратуары даведваліся ва мне амерыканца і беглі побач з машынай, насьміхаючыся і адпускаючы грубыя заѓвагі ѓ індуісцкім дыялекце, якога я не разумеѓ. Дарослыя з цікаѓнасцю глядзелі на мяне і здавольваліся кіслым тварам, які сведчыць аб расце нянавісці да іншаземцаѓ, учинившим столькі гвалту ѓ ih горадзе. Калі яе дабраѓся да паліцэйскага кіравання, яе, быѓ здзіѓлены, убачыѓшы, што гэта было будынак, дзе яе высадзіѓ Лілі Спакою мінулай ноччу. Гэта было відавочна, але мне неяк і ѓ галаву не прыходзіла, што яе бацька можа быць сваяком паліцэйскага. Такім агенту, як Рэндзі Свет, патрэбныя былі кантакты ѓ афіцыйных колах, каб быць карысным і АХ.
  
  
  Спераду будынак было строга афіцыйных, з традыцыйнымі калонамі і шырокімі зношанымі лесвіцамі, дзе жабракі чакалі раздатачнага матэрыялу. У задняй частцы знаходзіліся жылыя памяшканні чыноѓнікаѓ. Калі яе панцыр па шырокаму каменным тратуары, да мяне падышлі двое супрацоѓнікаѓ службы бяспекі. Мяне ветліва спыталі, чаго яе хачу. Калі ёй сказаѓ, што хачу пагаварыць з містэрам Раджем, мяне ѓпусьцілі праз бакавую дзверы. Яе сутыкнуѓся з сакратаркай і праз імгненне апынуѓся ѓ вялікім кабінеце са сталёвым сталом, шафамі для дакументаѓ і голай лямпачкай, якая звісае з столі ѓ цэнтры пакоя.
  
  
  Амартия Радж быѓ вялікім мужчынам, больш за пяць футаѓ ростам, шырокім і моцнага складзеным, што было незвычайна для індыйца. Ён быѓ апрануты ѓ заходні касцюм, але на абодвух запясцях у яго былі медныя бранзалеты шырынёй у два цалі. - А, містэр Мэтсон, - пачаѓ ён. "Ваша консульства тэлефанавалі... сказалі, што вы прыедзеце".
  
  
  Ён працягнуѓ руку і жэстам паказаѓ мне на крэсла насупраць свайго крэсла.
  
  
  "Я тут, каб купляць феерверкі і порах, - пачаѓ я, - але містэр Слокум папрасіѓ мяне паназіраць за гэтымі тэрактамі, таму што выбухоѓка - мая спецыяльнасць".
  
  
  Тонкая ѓсмешка распаѓзлася па твары паліцэйскага-індыйца, і ён зразумеѓ, што ён нас на секунду не даверыѓ майму аповяду аб маім прыкрыцці, але, мабыць, не збіраѓся нападаць на мяне з гэтай нагоды.
  
  
  "Зразумела, што амерыканцы хочуць прыцягнуць да гэтай справы сваіх людзей. Мы акажам вам усю магчымую дапамогу".
  
  
  "Ble штогод аскепкі бомбы?"
  
  
  "Вядома", - сказаѓ ён, павярнуѓшыся да шафы, дзе распакаваѓ іржавую банку. "Гэта цэлая бомба, якая займаецца не выбухнула, хоць у нах кнот згарэѓ". Гэта было амаль тое ж самае, што бомба, якую паказаѓ мне Хоук, за выключэннем таго, што з абодвух бакоѓ у банку былі прабітыя адтуліны, злучаныя доѓгім кавалкам вяроѓкі.
  
  
  "Забудзьцеся пра адбіткі пальцаѓ, містэр Мэтсон, - сказаѓ ён. "У нас ёсць некалькі асобнікаѓ, але па васьмі мільёнаѓ чалавек у Калькуце у нас вельмі мала адбіткаѓ пальцаѓ, у нашых справах".
  
  
  - Для чаго гэтая вяроѓка?
  
  
  - Мы гэтага не ведаем. Можа быць, каб несці гэтую рэч. У Індыі мы любімы ѓраѓнаважваць рэчы. Жанчыны нясуць на галовах збаны, кошыкі, нават камяні. Хлопчыкі і дзяѓчынкі прывязваюць вяроѓку да невялікіх прадметах, каб несці ih, напрыклад, да кнігі або бутэльцы. Тады яны могуць разгойдваць гэтую штуку на вяроѓцы, спыняць яе, гуляць з ёй падчас хады". Радж падняѓ бомбу за вяроѓку і паказаѓ мне, як яе можна разгойдваць. "Але я сапраѓды не магу ѓявіць, каб хто-то размахваѓ гэтай штукай, як цацкай".
  
  
  - Ёсць якія-небудзь сляды?
  
  
  Радж падышоѓ да акна. "Мы не так эфектыѓныя, як ваша паліцыі ѓ Злучаных Штатах. І ѓ нас восем мільёнаѓ падазраваных. Кажуць, у Калькуце забойцу можна наняць за дзесяць рупій, а банду - за пяцьдзесят рупій.
  
  
  - Вы знайшлі што-небудзь гэтым раніцай, затым нападу на консульства?
  
  
  Ён стомлена паківаѓ галавой і павёѓ мяне па калідоры ѓ паліцэйскую лабараторыю. На працягу гадзіны ён з гонарам дэманстраваѓ мне працэдуры, якім яны ішлі пры дбайным вывучэнні кожнай атакі.
  
  
  Але калі экскурсія скончылася, яе нічога не ведаѓ больш, чым перш. Бомбы усе былі прымітыѓныя, самаробныя. Не больш, чым банкі, напоѓненыя калійнай салетрай.
  
  
  Радж бездапаможна паціснуѓ плячыма. - Некалькі кавалкаѓ вяроѓкі, я стараюся банка... гэта ѓсё, што пакінулі нашы тэрарысты. Гэта вельмі хвалюе. Здаецца, яны з'яѓляюцца па ѓсім ніадкуль... нябачныя, нячутны - пакуль не адбудзецца выбух". Ён паабяцаѓ трымаць мяне ѓ курсе, але вывеѓ мяне вакол будынка так па-майстэрску, што я пакруціѓ галавой. Яе нікуды не трапіѓ.
  
  
  Потым яе ѓбачыѓ Лілі. Яна была ѓ двары аднаго вакол дамоѓ за паліцэйскім участкам.
  
  
  Яе, адвярнуѓся, не хачу, каб яна мяне ѓбачыла, але яна паклікала мяне і пабегла да мяне. Перш чым яна падышла да мяне, яе ѓбачыѓ сабаку, якую яна вяла, цудоѓную нямецкую аѓчарку, вельмі моцнага звера.
  
  
  - Гэта для вас, містэр Мэтсон, - сказала яна, спыніѓшыся з сабакам. Яна паглядзела на мяне зялёнымі вачыма, у якіх усё яшчэ адбіваѓся шок ад смерці яе бацькі. Яна здавалася такой падушанай, што я не адразу яе зразумеѓ: "Гэта Прынц", - сказала яна. "Мой бацька трэніраваѓ эга... ён гатэль, каб ён быѓ у цябе".
  
  
  Звер спакойна сядзеѓ побач з ёй, і ён успомніѓ, што сказаѓ мне Хоук. Рэндзі Свет падрыхтавана сабаку вынюхвае выбухоѓку.
  
  
  "Ён быѓ у нас у будцы", - сказала яна. - Яе забрала эга сёння раніцай. Гэта прыгожае жывёла. Ён можа ...'
  
  
  Яе заклаѓ руку вось на плечы, і яна змоѓкла на паѓслове. - Добра, - сказаѓ я. - Я вазьму яго.
  
  
  Яна зноѓ была здзіѓлена, але яе погляд прасачыѓ за маім, калі яе, зірнуѓ у акно офіса Амартии Раджа.
  
  
  - О так, дзядзька Радж. Ён быѓ вельмі добры са мной. Але сёння яе еду ѓ Мадрас. Там жыве мая замужняя сястра, з якой яе буду жыць. Яе буду ѓ парадку.'
  
  
  Яе унутрана застагнаѓ. Калі ѓ мяне калі-небудзь было прыкрыццё для гэтага задання, яго б эга ѓжо страціѓ.
  
  
  - Ты ведаеш дзядзьку з учорашняга дня? - Ён ведае, хто яна? Яна прашаптала "няма" і сказала, што толькі скажа эму, што я іншы, што я прыйшоѓ, каб выказаць свае спачуванні ѓ сувязі са смерцю яе бацькі. Потым яна ѓзяла сабаку на павадок і перадала мне.
  
  
  - Вазьмі эга з сабой, - сказала яна. - Так гатэль мой бацька. Яна пабегла назад да дому, пакінуѓшы мяне аднаго на пад'язной дарожцы, якая вядзе на вуліцу. Яе бачыѓ, што Амартия Радж ѓсё яшчэ назірае за мной, але зрабіѓ выгляд, што не заѓважаю яго.
  
  
  Яе хутка падышоѓ да машыны і паспрабаваѓ сесці ѓ нах, перш чым хударлявыя хлапчукі, якія сабраліся вакол машыны, зноѓ даведаліся ѓва мне амерыканца. Яе б зрабіѓ гэта, калі б сабака не адмовілася. Калі яе адкрыѓ заднюю дзверы "Мерседэса", ён адскочыѓ назад і вырваѓ рэмень вакол маёй рукі. Ён павярнуѓся і забрахаѓ, мабыць, збіты з панталыку. Не спалохаѓшыся, нейкія хлапчукі падыйшлі, крычалі на мяне і дражнілі жывёліна палкамі. Сабака оскалила зубы, але ніяк не адрэагавала на якія трапляюць у нах камяні.
  
  
  Яе гэй загадаѓ сесці ѓ машыну, але яна праігнаравала мяне. Яна апусціла галаву і принюхалась, затым скокнула да групы вулічных хлапчукоѓ, акружылі мяне.
  
  
  Раптам яна кінулася на маленькага хлопчыка і ѓдарыѓ крохкае цела на ѓзроѓні плячэй. Хлопчык войкнуѓ і падняѓ рукі, каб адсунуць аскаленыя зубы. Кроѓ хлынула вакол раны перш, чым яе паспеѓ скокнуць да зьверу і сціснуць пальцамі эга аброжак.
  
  
  Атака скончылася гэтак жа хутка, як і пачалася. Паранены хлопчык ускочыѓ на ногі і ѓцёк. Астатнія таксама разышліся, і ён застаѓся з Прынцам у машыны сам-насам. Ён віляѓ хвастом і ѓсміхалася мне, нібы чакаючы камплімент. Яе пагладзіѓ эга па мордзе, а затым штурхнуѓ на задняе сядзенне "Мэрсэдэса". - Бастардо, - сказаѓ я, сядаючы за руль. Як і ѓсё астатняе ѓ гэтым дэла, ён быѓ бескарысны.
  
  
  Паколькі я не мог пазбавіцца ад яго адразу, яе трымаѓ эга пры сабе, пакуль не вярнуѓся ѓ гатэль. Там я наняѓ індыйца, каб той прыглядаѓ за ім. У мяне заставалася яшчэ некалькі сэрвісы хвіліна, таму ёй патэлефанаваѓ Чоени. Яе гатэль сказаць што-то аб ѓчорашнім вечары, але не атрымаѓ адказу, таму яе задаволіѓся тым, што эй дасталі кветкі хваравіта выглядае швейцар, ад якога пахла ганджей, наркотыкам, якія палягчаюць пакуты многіх індыйскіх беднякоѓ...
  
  
  На працягу наступных паѓгадзіны яе абтэлефанаваѓ усе хімічныя заводы, да якіх змог дабрацца, і паведаміѓ ім, што зацікаѓлены ѓ куплі пяці тон нітрату калію для выкарыстання ѓ сваіх феерверках. Яе знайшоѓ толькі дзве кампаніі, якія сказалі, што ѓ іх ёсць экспартныя ліцэнзіі і яны могуць мне дапамагчы. Яе запісаѓ адрас для магчымай наступнай праверкі. Я не мог дазволіць сабе выпусціць нашы найменшага шанец. У палове на адзінаццатую яе, вярнуѓся ѓ вялікі "Мэрсэдэс" і паехаѓ у Дом Свету. Я не бачыѓ шмат кітайцаѓ у Калькуце, але ѓ рэстарана, падобна, справы ішлі добра. Слокум чакаѓ мяне ѓ дзень. Яе прыбыѓ на пяць мін раней.
  
  
  "Нашыя рускія сябры яшчэ не прыехалі", - сказаѓ ён, калі мы прайшлі mimmo сталоѓ у бакавую пакой з месцамі на дваццаць чалавек. "Палкоѓнік Ву прыбудзе сюды, як будучы старшыня. Ён кажа, што вельмі давярае сваёй міратворчай місіі".
  
  
  Мы пачулі рускіх яшчэ да таго, як яны ѓвайшлі. Сардэчны, глыбокі смех рэхам разнёсся па тонкім сценам, які суправаджаецца раскатистым голасам.
  
  
  - Гэта Аляксандр Сакалоѓ, галоѓны па рускіх тут, - сказаѓ Слокум. "Эга асноѓная праца - шпіянаж". Затым дзверы адчыніліся.
  
  
  Сакалоѓ быѓ маленькім і каржакаваты. Ён быѓ апрануты ѓ тоѓсты двухбортным касцюм і насоѓкай выцер пот з лысіны. На долю секунды яе ѓбачыѓ пробліск пазнавання ѓ эга вачах; потым ён паглядзеѓ на мяне так, як быццам ніколі мяне не бачыѓ. Але ён мяне пазнаѓ. Яго сустракаѓся з Сакаловым, або Вольгинтом, або палкоѓнікам Зеро, як мінімум двойчы, і абодва разы наша шпіёнская гульня заканчваецца ѓнічыю. Але абодва разы яго выканаѓ сваю місію, і ён выйшаѓ з дастатковай гонарам, каб выратаваць сваю галаву і ѓ Маскве.
  
  
  Слокум зрабіѓ прапановы сваёй гладкай дыпламатычнай манеры. Эга ѓсмешка Сакалову здавалася шчырай, хоць яго ведаѓ, што ён ненавідзіць гэтага чалавека і тое, што ён адстойвае. Увайшло больш людзей, у тым ліку г-н Радж паводле паліцыі, якога ѓсе прысутныя, здавалася, паважалі.
  
  
  Было прадстаѓлена больш людзей, а затым вярнуѓся палкоѓнік Ву. Ён быѓ адзіным кітайцам асяроддзяѓ нас. Гэта быѓ невысокі мужчына ѓ акулярах, які нервова абмацваѓ сваю казліны бародку, калі шэл да галоѓнага стала і жэстам запрашаѓ усіх сесці. Ён казаѓ на индусском мове, і, улічваючы, што ён пражыѓ у Індыі дваццаць гадоѓ, эга індускай быѓ дрэнным.
  
  
  "Спадары, цяпер вельмі дрэннае час. Дрэнна для бізнесу, калі бомба выбухне. Дрэнна для рускага, дрэнна для амерыканца, дрэнна для ѓсіх".
  
  
  Палкоѓнік казаѓ аб сваім дрэнным индусском яшчэ пяць мін, распавядаючы аб вялікіх поспехах, дасягнутых камітэтам у паслабленні напружанасці і наладжванні больш цесных сувязяѓ з вайскоѓцамі і грамадзянскімі адміністратарамі. Затым ён настойваѓ на тым, што ѓся ih праца будзе марнай, калі гэтая канфрантацыя паміж Злучанымі Штатамі і Савецкім Саюзам працягнецца.
  
  
  Ён зрабіѓ знак афіцыянту-индийцу, які працягнуѓ эму стос папер.
  
  
  Ён горда пакланіѓся і ѓсміхнуѓся, як самаздаволены чалавек, які імкнецца дамагчыся поспеху там, дзе іншыя пацярпелі няѓдачу.
  
  
  "Я знайшоѓ добрае рашэнне", - сказаѓ ён. - Гэта на паперы. Калі ласка, уважліва прачытайце заяву".
  
  
  Ён назіраѓ за ѓсімі намі, калі мы схілялі галовы, каб прачытаць заяву, якое ён нам уручыѓ. На імгненне яе паспадзяваѓся, што ён знайшоѓ рашэнне. Калі б маленькі кітаец змог стаць пасярэднікам паміж вялікімі дзяржавамі, яе мог бы пазбегнуць свайго пархатага заданняѓ.
  
  
  Затым, без усялякага папярэджання, Сакалоѓ ускочыѓ на ногі і зароѓ. Я не ѓсё зразумеѓ, але казаѓ ён у асноѓным па-руску, але сутнасць яе зразумеѓ. Ён быѓ у лютасці.
  
  
  "Рускія не падкідвалі бомбы, - крычаѓ ён. Гэта было зроблена амерыканцамі, каб стварыць праблемы. А цяпер яны спрабавалі пераканаць эга прызнацца ѓ тым, чаго яны не рабілі.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на прапанаванае Ву пагадненне і адразу зразумеѓ, што меѓ на ѓвазе Сакалоѓ. Гэта было простае дадатак, у якім кожная бок згаджалася ѓстрымлівацца ад будучых нападаѓ на іншыя суверэнныя краіны або ih ѓласнасць у горадзе Калькута на працягу як мінімум паѓгода.
  
  
  Рэѓматызму амерыканскага консула быѓ больш павольным і некалькі больш годным, але яе мог бачыць покрасневшую шыю Слокама над каѓняром.
  
  
  - Смешна, - сказаѓ ён. "Гэта абраза маёй краіны". Ён узяѓ паперы і разарваѓ ih напалову. "Злучаныя Штаты пярэчаць супраць гэтага нахабнага здагадкі, што мы калі-небудзь спецаперацыі, згаджаліся ці падтрымлівалі любы напад на якую-небудзь ѓласнасць Савецкага Саюза ѓ горадзе Калькута".
  
  
  Зала быѓ у роспачы. Рускія дэлегаты гучна пратэставалі, і Радж, які здаваѓся такім спакойным у сваім кабінеце, ускочыѓ на ногі і выказаѓся ѓ падтрымку плана.
  
  
  "Гэта ѓсё, што мы можам зрабіць, каб спыніць гэтую шалёную пагрозу нашаму гораду", - крыкнуѓ ён.
  
  
  І адзіны ангелец на сходзе, пухлы банкір з апухлымі вачыма, нахіліѓся далёка наперад над сталом, вакол чырвонага дрэва і прамармытаѓ: "Калі вы не падкідвалі бомбы, чаму вы не падтрымліваеце гэты чортаѓ план?"
  
  
  Слокум выйшаѓ праз сябе.
  
  
  - Таму што ѓ гэтым заяве гаворыцца, што мы перастанем кідаць бомбы, ідыёт. Гэта амаль прызнанне віны. Слокум выплюнуѓ гэтыя словы. "Уся гэтая ідэя смешныя. Чаму гэты камітэт не высвятляе, хто кідае гэтыя бомбы? Гэта азначала б сапраѓдную працу.
  
  
  Пачуѓся з дзясятак галасоѓ. Сакалоѓ устаѓ і падышоѓ да Слокуму. Яны казалі якое-то час, потым Сакалоѓ пачаѓ крычаць. Праз некалькі імгненняѓ Слокум таксама закрычаѓ. Мова быѓ спачатку рускім, затым ангельскай, затым індуісцкім і, нарэшце, сумессю ѓсіх трох у рэзкай выкрывальнай прамовы, якая займаецца нам да чаго не далучаецца.
  
  
  Палкоѓнік Ву сядзеѓ у сваім крэсле, па-за дасяжнасці гнеѓнага хлусьні, і эга маленькае круглае твар выказваѓ здзіѓленне і здзіѓленне. Нарэшце ён устаѓ, злёгку пакланіѓся і выйшаѓ праз пакоі. У эга поглядзе быѓ шок і недавер.
  
  
  Сакалоѓ выпусціѓ кітайца, а затым стукнуѓ сваім вялікім кулаком па стале, пакуль у пакоі не запанавала цішыня.
  
  
  Госпада, Савецкі Саюз не падпіша гэтую недарэчную дэкларацыю. Гэта абраза для нас. Наша пазіцыя такая і будзе заключацца ѓ тым, што Злучаныя Штаты Амерык павінны нам 20 мільёнаѓ даляраѓ за страту маёмасці і жыццяѓ. Як толькі гэтая сума будзе выплачана, мы будзем рады сесці і абмеркаваць іншыя непрыемныя аспекты гэтай сітуацыі. Ці гатовыя Злучаныя Штаты кампенсаваць шкоду, нанесеную ih бомбамі?
  
  
  Яе, адчуѓ, як Слокум напружыѓся ѓ сваім крэсле побач са мной; затым ён устаѓ і паглядзеѓ на Сакалова.
  
  
  "Учора ѓ консульстве ЗША выбухнула бомба. Гэта таксама можа каштаваць чыёй-то жыцця, і мы патрабуем афіцыйных выбачэнняѓ ад Савецкага Саюза".
  
  
  Сакалоѓ падавіѓся шклянкай вады, якую піла. Перш чым прыйсці ѓ сябе, Слокум ляпнуѓ мяне па плячы, і мы выйшлі. Слокум пачакаѓ, пакуль мы выйдзем на вуліцу, перш чым пачаѓ крычаць. Дзіѓна, але эга гнеѓ быѓ накіраваны на палкоѓніка Ву.
  
  
  "Ідыёт! Ву - назойлівы дурань. Як ён мог падумаць, што што-то настолькі вар'яцкае можа быць паспяховым? Чаму ён не пакінуѓ дыпламатыю дыпламатам? Сітуацыя зараз больш сур'ёзная, чым раней. Пакуль, па меншай меры, мы толькі крычалі аднаго на аднаго па тэлефоне. '
  
  
  Яе, паглядзеѓ на яго і зразумеѓ, як гэтую праблему вырасла ѓ памерах. Дыпламаты цяпер асабіста накричали іншы на іншы. Занадта часткі ѓ гісторыі гэта азначала пачатак вайны.
  
  
  Яе спрабаваѓ супакоіць эга, але ён не слухаѓ. Ён што-то зароѓ мне і пайшоѓ прэч. Застаѓшыся адзін на вуліцы, яе зноѓ і зноѓ круціѓ паміж пальцамі цыгарэту з залатым муштуком. Яе спрабаваѓ думаць, адкідаючы дробныя факты, якія знаходзяцца ѓ маім распараджэнні. Я не зусім ведаѓ, з чаго пачаць, і мяне мучыла падазрэнне, што час сыходзіць хутчэй, чым хто-небудзь думаѓ.
  
  
  У роспачы яе, вярнуѓся ѓ гатэль. Яе прыпаркаваѓ машыну ззаду і ѓжо збіраѓся ісці ѓ вестыбюль, калі ѓбачыѓ Прынца на другім баку тут і які грае. Індус, якога яе наняѓ прыглядаць за зверам, спаѓ на цёплым сонейку, але чацвёра хлапчукоѓ дражнілі і гулялі з сабакам, як быццам яна была ih улюбёнцам. Маёй першай рэакцыяй было папярэдзіць хлопчыкаѓ. Тут яе, зразумеѓ, што моцны сабака віляе хвастом і гарэзаваць, як шчанюк.
  
  
  Цяжка было паверыць, што тое ж самае жывёла ѓсяго некалькі гадзін таму спрабавала адарваць руку іншаму хлопчыку.
  
  
  Полусформировавшаяся думка мільганула ѓ мяне ѓ галоѓ, і ён азірнуѓся на жывёла. Ён занадта забаѓляѓся з дзецьмі, каб заѓважыць мяне.
  
  
  Яе, адчуѓ сябе крыху па-дурному, калі выцягнуѓ Вильгельмину па кабуры і дастаѓ вакол, як мацавання 9-мм патрон. Яе глядзеѓ у зямлю, пакуль не ѓбачыѓ расколіну ѓ бетоне, досыць шырокую, каб змясціць кулю. Яе тузаѓ латуневую гільзу, пакуль яна не вызвалілася ад кулі.
  
  
  Порах ѓпаѓ на бетон, і ён паглядзеѓ у бок Принса.
  
  
  Вялікая сабака перастала гуляць, панюхала адзін раз і выскалілася, затым падляцела да мяне і вялізнымі скачкамі пранеслася праз паркоѓку, пакінуѓшы дзяцей у здзіѓленні. Ён напаѓ на мяне ѓ апошнім скачку.
  
  
  Яе мог бы паклясціся, што эга рот быѓ шырынёй у тры цалі. Эга зубы блішчалі на сонцы, і ён нырнуѓ да бліжэйшай дзень. Ёй быѓ як раз перад ім. Яе пачуѓ, як эга і цяжкае цела ѓрэзалася ѓ дзверы ззаду мяне. Эга рык быѓ глыбокім і пагрозлівым. Ёй быѓ рады, што нас, але аказалася два цалі дрэва.
  
  
  Але яе што-што вядома. Прынц напаѓ на мяне дакладна так жа, як ён напаѓ на хлопчыка на вуліцы перад домам Раджы. Усё, што я мог зрабіць, гэта зладзіць з сабакам, але я быѓ упэѓнены, што ѓ нас з хлопчыкам ёсць што-тое агульнае... што-то, што прыводзіла ѓ лютасць добра навучанае жывёла - пах выбухоѓкі.
  
  
  Спачатку гэта здавалася бессэнсоѓным, але яно ѓзгаднялася з некалькімі іншымі фактамі, якія ѓ мяне былі, і пачала фарміравацца заканамернасць. Яе ѓспомніѓ хлопчыка, які ѓрэзаѓся ѓ мяне за секунды да таго, як выбух разбурыѓ будынак у мой першы дзень у горадзе. І яе ѓспомніѓ вяроѓку, на якой хто-то насіѓ бомбу, якую Радж паказаѓ мне ѓ сваім кабінеце.
  
  
  Ён падазраваѓ, што хто-то нес гэтую штуку, як цацку. Можа быць і дзіця.
  
  
  Гэта была вузкая сцежак, але мне прыйшлося ісці па ёй. Таму, як толькі Прынц адцягнуѓся, яго накіраваѓся да сваёй машыны і паехаѓ назад у паліцэйскі ѓчастак, дзе наведаѓ Раджа. Цэлы гадзіну яе, прасядзеѓ у "мэрсэдэсе", спадзеючыся ѓбачыць хлопчыка, на якога раней у той дзень так жорстка напаѓ Прынц. Мяне раздражняла марнаваць столькі часу, але я не ведаѓ іншага устаноѓ знайсці зачэпку, у якім ёй так адчайна меѓ патрэбу. На вуліцы было так шмат дзяцей, здавалася сотні.
  
  
  Яе ледзь не здаѓся, калі ѓбачыѓ хлопчыка. Ён быѓ падобны на большасць іншых - брудны і ѓ занадта вялікіх для яго шортах, - і яе б не пазнаѓ яго, калі б не ѓбачыѓ брудную павязку вакол эга раны.
  
  
  Яе ведаѓ гэтых дзяцей. Ён быѓ адным па чаулей - сірот, якіх можна ѓбачыць у кожным горадзе Далёкага Усходу, ih кастлявыя рукі пастаянна працягваецца, каб прасіць міласціну. Бездапаможны, галодны погляд у ih вачах - ih візітная картка, але яны хапаюць вашу міласціну адной рукой і крадуць ваш кашалёк іншы. Застацца ѓ жывых - ih вэб-мараль.
  
  
  Калі яе паклікаѓ яго, ён здрыгануѓся. Затым ён пабег і імгненна знік у натоѓпе. Яе прымусіѓ эга паверыць, што ён уцёк ад мяне, перш чым яго пачаѓ пераследваць яго. Ён быѓ хуткі для такога благога і хваравітага на выгляд дзіцяці і павёѓ мяне ад галоѓнай вуліцы да квартала каменных і гліняных халуп, акружаных заваленым смеццем каналам. Яе не страціѓ яго, пакуль ён не знік у меднай краме ѓ некалькіх кварталах ад паліцэйскага ѓчастка, дзе яго ѓпершыню ѓбачыѓ яго.
  
  
  Ён адсутнічаѓ ѓсяго імгненне. Вярнуѓшыся, ён засмяяѓся і сціснуѓ у руцэ некалькі банкнот у рупіях. Ён пабег, і я адпусціѓ яго, спадзеючыся, што да гэтага моманту яе знайду лепшы пасля.
  
  
  Калі ён схаваѓся з выгляду, ёй, перайшоѓ вуліцу і пайшоѓ у краму. Каменны дом быѓ стары, верагодна, пабудаваны ѓ іх часы, калі англічане пасляабедзенным чай пілі і глядзелі, як ізгоі паміраюць на вуліцы перад ih жалезнымі варотамі. Унутры было халаднавата і цёмна. Яе, зачыніѓ дзверы і засунуѓ руку пад куртку туды, дзе быѓ пахаваны мой Люгер.
  
  
  Нешта варухнулася злева ад мяне, але я яе трымаѓ пісталет у кабуры. Яе нерваваѓся, хоць не было нічога адчувальнага, што магло б выклікаць у мяне падазрэнні. Магазін мог быць зусім не пры чым.
  
  
  - Сахіб? - сказаѓ мужчынскі голас у цемры перада мной. Калі мае вочы прывыклі да цьмяным святле, яе ѓбачыѓ крамніка. Ён быѓ старэй, чым меркаваѓ эга голас. Эга мэта была обрита, і ён быѓ апрануты ѓ белую вопратку. Белай фарбай на абедзвюх шчоках была намаляваная перавернутая літара V. Па эга пляча тырчала доѓгая тонкая іголка.
  
  
  - Я шукаю цяжкія медныя падсвечнікі, - сказаѓ ёй эму па-индусски.
  
  
  Ён паківаѓ галавой. Ён не хацеѓ глядзець на мяне. Эга рукі важдаліся з мантыяй, затым задрыжалі. - Ідзі, - сказаѓ ён па-индусски. "У нас няма падсвечнікаѓ, і я прашу вас сысці".
  
  
  Цяпер яе мог лепш бачыць у прыцемках. Яе ѓбачыѓ фіранку па паѓнаважкія збоку ад мяне. Я пайшоѓ туды. Вільгельміны слізганула мне ѓ руку. Ёй хутка зазірнуѓ за фіранку. Яна отгораживала толькі адзін пакой, якая займаецца выкарыстоѓвалася як жылое памяшканне. Там нікога не было. Яе, прайшоѓ на другі бок пакоя, дзе была відавочнай масіѓная дзверы ѓ каменнай стагнаць. Мужчына спалохана ѓстаѓ. Раптам ён загаварыѓ на выдатным англійскай. "Не, сахиб, яе просты гандляр!"
  
  
  Калі адштурхнуѓ яе эга, яе пачуѓ надта знаёмы бавоѓна стрэлу. Панэляѓ у дзверы паляцелі аскепкі, і паміж мной і старым прасвістала лупіѓ вочы. Пяць см у кожны бок, і адзін вакол нас быѓ бы мёртвы.
  
  
  Яе двойчы стрэліѓ у дзверы, затым яшчэ раз. Яе пачуѓ пранізлівы крык балюча, і спыніла страляць. Калі яе выбіѓ дзверы, у яе быѓ гатовы зноѓ стрэліць, але той, хто страляѓ, больш не ѓяѓляѓ пагрозы. Яе недаверліва паглядзеѓ уніз. Лілі Свет лежачы на падлозе маленькай задняй пакоя.
  
  
  Ee вочы міргнулі. Яна абхапіла нагу рукамі, спрабуючы спыніць кроѓ вакол кулявой адтуліны ѓ сцягне.
  
  
  
  Кіраѓнік 5
  
  
  
  
  Лілі паглядзела на мяне, змагаючыся з болем. Лупіѓ вочы прайшла праз сцягно і выйшла з іншага боку. На шчасце, яна не трапіла ѓ костку, але яна не зможа хадзіць як мінімум месяц. Яе пісталет валяѓся на падлозе. Яе адштурхнуѓ эга і глядзеѓ, як яна кусае губы, каб не заплакаць. Яна сціснула кулакі ѓ гневе. - Містэр Мэтсон, - паклікала яна. - Я думала, ты Закір. Яе думала..." Яна закрыла вочы і застагнала:
  
  
  "Яе гатэль застрэліць эга... а не цябе".
  
  
  Боль перапаѓняла яе, і яна согнулась над сваёй ранай.
  
  
  Па задняй пакоя выйшла пажылая жонка і з цікаѓнасцю паглядзела на дзяѓчыну. Яна знікла на імгненне і вярнулася з празрыстай вадкасцю, якую полила на рану Лілі. Яе дапамог гэй і націснуѓ, каб спыніць крывацёк. Перш чым загаварыць, старая перавязала рану палоскай палатна.
  
  
  Яна спытала. - Ты яе палюбоѓнік?
  
  
  Калі яе, паківаѓ галавой, старая здавалася здзіѓлена.
  
  
  Яе пачуѓ, як зачыніліся дзверы крамы, і зразумеѓ, што стары сышоѓ. Без сумневу, атрымаць дапамогу.
  
  
  Я не мог чакаць. Ён мог вярнуцца з паліцыяй, а ѓ мяне не было часу тлумачыць стральбу.
  
  
  Яе узяѓ дзяѓчыну на рукі і вынес на вуліцу, выклікаѓ рыкшы і даѓ мужчыну жменю рупій. Ён бегам падбег да майго Мерсэдэса. Потым яе паехаѓ у гасцініцу, занёс Лілі праз заднюю дзверы і прабраѓся ѓ сваю пакой.
  
  
  Яе замкнуѓ дзверы, перш чым пакласці яе на ложак і зноѓ агледзець агнястрэльную раненне.
  
  
  Гэй, патрэбна была медыцынская дапамога. Слокум быѓ адзіным, да каго яе мог звярнуцца за дапамогай. Эму прыйдзецца паклапаціцца пра гэта таемна, так як я не магу ѓмешвацца.
  
  
  Патэлефанаваѓшы эму і патлумачыѓшы сітуацыю, яе, вярнуѓся да ложка і пяшчотна паляпаѓ Лілі па шчацэ. - Прачынайся, Лілі, - сказаѓ я, паляпваючы яе па шчоках. "Сон скончаны".
  
  
  "Прабачце, містэр Мэтсон, - перапрасіла яна, прачнуѓшыся.
  
  
  'Нічога дрэннага. Яе толькі шкадую, што не прычыніѓ табе шкоды.
  
  
  - Я думала, ты Закір, - сказала яна. "Я пайшла туды, каб знайсці эга".
  
  
  Яна зноѓ закрыла вочы, і ён зразумеѓ, што яна не хоча распавядаць мне ѓсю гісторыю. Яе здагадваѓся, што яе турбуе.
  
  
  - Твой бацька працаваѓ на гэтага Закір, ці не так?
  
  
  Яна слаба кіѓнула.
  
  
  - Твой бацька аддаѓ нас, ці не так?
  
  
  - Думаю, так, - сказала яна. - Ён сказаѓ Закиру, што ты прыедзеш. Ён сказаѓ, што на самой дэла цябе завуць не Мэтсон. Ён сказаѓ, што вы паспрабуеце спыніць выбухі. Яе больш нічога пра гэта не ведаю.
  
  
  - І ты винишь Закір ѓ смерці твайго бацькі?
  
  
  'Так. Ён так дзейнічае. Яе ведаю эга.'
  
  
  - Што з хлопчыкам? Яе папрасіѓ. - Якое гэта мае дачыненне да Закиру?
  
  
  'Хлопчык? Ёй нічога не ведаю пра хлопчыка. Але медная ціску сярэдняга і малога магазін належыць Закиру. Ён прыходзіць туды час ад часу.
  
  
  - Што яшчэ ты ведаеш пра Закире?
  
  
  - Проста эга імя... Закір Шастра. Ён прадае дзяцей. Яе больш нічога не ведаю.
  
  
  Яе нахмурыѓся, яшчэ больш збіты з панталыку. - Ён прадае дзяцей? Вочы Лілі остекленели, і ён падумаѓ, што яна зноѓ страціць прытомнасць, але яна глыбока ѓздыхнула і ціха загаварыла. "Сіроты, дзеці вуліцы. Ён корміць ну, а потым прадае багатым у якасці слуг або ѓ публічныя дамы. Часам ён нават пасылае ѓ некаторых храмы". Яна зноѓ заснула, напалову прачнуѓшыся і напалову паглынутая сваім болем. Але я працягваѓ настойваць на больш падрабязнай інфармацыі. Мне трэба было ведаць, дзе знайсці Закір. Яна зноѓ паглядзела на мяне прыжмуранымі вачыма.
  
  
  Яна сказала што-то на хіндзі, чаго я не зразумеѓ, затым яе пачуѓ, як яна прамармытала адрас, і яна сказала: "Фабрыка". Мой бацька сустракаѓ эга там аднойчы.
  
  
  Яна закрыла вочы. "Я павінна была паспрабаваць забіць Шастра, перш чым адправіцца ѓ Мадрас. Прабачце ...
  
  
  Ee мэта адкінулася назад, і ён ведаѓ, што яна не адкажа на працягу наступных некалькіх гадзін.
  
  
  Яе параѓнаѓ адрас, які яна мне дала, з адрасамі, якія яе запісаѓ, калі тэлефанаваѓ на мясцовыя хімічныя заводы. Памяць мяне не падвяла. Адрас, які яна мне дала, супадаѓ з адрасам West Bengal Chemical Industry, адной вакол найбуйнейшых фірмаѓ па вытворчасці нітрату калію. Нарэшце-то пачатак што распагоджвацца.
  
  
  Яе думаѓ дачакацца хуткай дапамогі, але перадумаѓ. Яе павінен быѓ паверыць, што Слокум адвязе яе ѓ бальніцу.
  
  
  Хімічны завод размяшчаѓся ѓ паѓночнай частцы горада, у трушчобах, дзе асяроддзях бруднай вуліцы паміж какосавымі скорлупами і іншым смеццем зачыніліся свінні. Прамога шляху да месца, якое б яе не было. Яе знайшоѓ добры агляд ѓваходу на фабрыку праз дарогу і ѓ полквартале ад варот. Яе узлез на кучу друзу, якая займаецца раней была домам.
  
  
  Яе гатэль заставацца незаѓважным, але гэта было немагчыма з-за маёй заходняй адзення. Нават вароны, выпорхнувшие з-пад абломкаѓ, луналі над маёй галавой, і, здавалася, нервова сачылі за мной. Двое дзяцей назіралі за мной, пакуль яе не пралез праз дзірку ѓ старым дом туды, адкуль мог сачыць за уваходам, і пры гэтым мяне не занадта добра бачылі.
  
  
  Я не зусім разумеѓ, чаго чакаць, але запісаѓ кароткае апісанне трох мужчын, якія ѓваходзяць на фабрыку, пакуль яе назіраѓ. Амаль выпадкова яе ѓбачыѓ маленькага цемнаскурага хлопчыка, асцярожна крадущегося вакол завулка ѓ бок задняга двара фабрыкі. Увесь участак быѓ акружаны рашэцістым плотам з калючым дротам паверсе, але хлопчык амаль не вагаѓся.
  
  
  Ён паглядзеѓ па баках, затым прыпадняѓ некалькі кустоѓ у падставы плота, і хутка праслізнуѓ у маленькую дзірку ѓ мяккай зямлі. Ён хутка пралез пад некалькі машын на заводскай пляцоѓцы, прабраѓся ѓшчыльную да будынка і пачаѓ капацца ѓ сабаку смецця.
  
  
  Праз некалькі секунд ён пабег назад да невялікай пакояѓ пад варотамі. Калі ён прабег mimmo мяне, яе ѓбачыѓ водбліск сонца ѓ эга поглядзе. Яе думаѓ спыніць яго, але вырашыѓ не рабіць гэтага.
  
  
  Ёй быѓ упэѓнены, што банка, якую ен нес, была напоѓнена нітратам калію. Гэта многае тлумачыла... чаму, напрыклад, паліцыі не ѓдавалася ѓсталяваць паходжанне выбухоѓкі, выкарыстанай тэрарыстамі. Продаж выбуховых актыѓных рэчываѓ рэгулюецца настолькі жорстка, што ім было б цяжка купіць тое, што ім трэба, але чалавек, які працаваѓ на заводзе, мог лёгка скрасці невялікая колькасць выбухоѓкі і схаваць яе ѓ смеццевых баках за заводам. А хто будзе шукаць што-то ѓ дзіцяці, які рыецца ѓ смецці? Ніхто... не ѓ Калькуце, дзе гэта агульнапрынятая прафесія.
  
  
  План быѓ хітрым. Нават калі б яе злавіѓ аднаго вакол дзяцей, яе б вельмі мала вядома. Верагодна, яны ведалі сваіх кантактаѓ толькі як мужчын, раздавалых edu або некалькі рупій. Наступным маім крокам было зазірнуць ѓнутр фабрыкі, але ніяк не калі для гэтага не час.
  
  
  Так што я пайшоѓ да сваёй машыны і паехаѓ назад у горад. Я пайшоѓ адкрыта ѓ консульства.
  
  
  Яе ѓдарыѓ па тармазах, калі ѓбачыѓ натоѓп перад будынкам. Там былі прыпаркаваныя паліцэйскія і пажарныя машыны, а падпалены кузаѓ яшчэ аднаго "Мэрсэдэса" палівалі вадой.
  
  
  "Слокум", - падумаѓ я, прыпаркаваѓшы машыну і пабегшы да ѓсхваляванай сцэне.
  
  
  Цьмеюць астанкі аѓтамабіля стаялі на чатырох падпаленых пакрышках на вуліцы. Салон выгарэѓ, капот сарвала, сядзенні вываліліся, як тлеющая куча. Мяркуючы па тым, як заднія дзень былі сарваны з завес, было падобна на тое, што хто-то ставіце бомбу на заднім сядзенні.
  
  
  Яе ірвануѓ наперад, чакаючы ѓбачыць мёртвае цела Слокама на вуліцы, але гэта было не эга, цела.
  
  
  Гэта быѓ хлопчык са скрыжаванымі на грудзях рукамі, шырока адкрытымі ад сцяга дазволу на выкананне ротам і вачыма. Ён быѓ мёртвы, ляжаѓ ва ѓласнай крыві. Напэѓна, ён дасталі бомбу і не паспеѓ выбрацца, падумаѓ я.
  
  
  - Мэтсон, - я пачуѓ, як хто-то сказаѓ гэта на тратуары. Яе агледзеѓся і ѓбачыѓ Слокама, які стаяѓ перад варотамі консульства.
  
  
  Эга твар быѓ бледны ад страху.
  
  
  - Гэта мог быць я, - сказаѓ ён, ківаючы на мёртвага хлопчыка.
  
  
  Я пайшоѓ з ім у эга кабінет, дзе ён апусціѓся на крэсла і закрыѓ твар рукамі. Эга цела трэслася.
  
  
  - Зьбярыся, - сказаѓ я. "Усё стане яшчэ горш, перш чым наступяць лепшыя часы".
  
  
  "У нас павінна быць абарона", - сказаѓ ён. "Салдаты. Марскія пяхотнікі, можа быць. Я не хачу паміраць. У мяне ёсць жонка і дзеці.
  
  
  Яе спрабаваѓ супакоіць эга, але ён не слухаѓ.
  
  
  - Вы не разумееце, - сказаѓ ён. - Ужо амаль пятнаццаць, пятнаццатае жніѓня.
  
  
  Не, яе не зразумеѓ. "Што азначае пятнаццатае?"
  
  
  'Дзень незалежнасці. 15 жніѓня 1947 года брытанцы афіцыйна сышлі.
  
  
  'І што вакол гэтага?'
  
  
  - Хіба ты не памятаеш? Затым быѓ хаос, беспарадкі, індыйцы і мусульмане збіраліся і ішлі праз новую мяжу з Пакістанам. Гэта быѓ пекла. Паведамлялася, што загінула больш за мільён чалавек. Цяпер гэта можа паѓтарыцца.
  
  
  Яе паглядзеѓ праз крэсла каляндар стогнамі. Гэта было 11 жніѓня.
  
  
  Цяпер больш кавалачкаѓ ѓстала на свае месцы. Час здалося прыдатным. Той, хто стаяѓ за выбухамі, усе старанна спланаваѓ. Яны павольна падганялі горад да хаосу. Яны супрацьпастаѓляюць іншаму сябру дзве сусветныя дзяржавы - Расею і ЗША. Кажуць, што пятнаццатага чысла страсці індзейцаѓ дасягаюць свайго апагею.
  
  
  Яе зноѓ паглядзеѓ на каляндар. Нават не чатыры дні. Гэта было крыху менш.
  
  
  Яе, адчуѓ, як пот выступіѓ у мяне на лбе, і ѓбачыѓ зморшчыны страх вакол rta Слокама. Ён быѓ правоѓ. Былі ѓсе падставы для панікі.
  
  
  
  Кіраѓнік 6
  
  
  
  
  Праз дзве гадзіны яго зноѓ быѓ у сваім гасцінічным нумары. Яе паспрабаваѓ датэлефанавацца да Чоени, таму што гатэль убачыць яе, перш чым занадта увлекусь, але зноѓ не атрымаѓ адказу. Так што мне проста трэба было ісці на працу.
  
  
  Яе пераапрануѓся, надзеѓ чорную кашулю з доѓгімі рукавамі, чорныя штаны і трывалыя паходныя чаравікі. Яе зашпіліѓ "люгер" пад кашуляй і надзеѓ спецыяльны рэмень.
  
  
  Яе, сунуѓ у хвіліну запасныя крамы для Вільгельміны і ручную гранату, вакол скрыні з боепрыпасамі Слокама і выйшаѓ вонкі. Сёння вечарам яе не хацеѓ прыцягваць увагу да мерсэдэса, таму пакінуѓ эга перад гатэлем і ѓзяѓ рыкшы.
  
  
  Было ѓжо зусім цёмна. Гэта была не галоѓная вуліца, але тратуары былі ѓсеяныя сьне людзьмі. Яе бачыѓ цэлыя сем'і групамі ѓ цёплай, душнай атмасферы Калькуты. Яе, выйшаѓ на сярэдзіну вуліцы і хутка пакрочыѓ у бок хімічнага завода. Гэта было ѓсяго два квартала.
  
  
  Перш чым згарнуць за кут, яе даследаваѓ наступную вуліцу. Тут не гарэлі ліхтары, яе бачыѓ толькі бледны водбліск месяца.
  
  
  Свет на фабрыцы таксама не было, і яе не бачыѓ ахоѓнікаѓ. Яе, прабраѓся праз квартал і падышоѓ да брамы ѓ задняй частцы будынка. Яе без намаганняѓ перарэзаѓ провад і ступіѓ на неосвещенную завадскую пляцоѓку. Яе чакаѓ, што вакол заводаѓ будуць прыняты меры бяспекі, але нічога гэтага не ѓбачыѓ.
  
  
  Уваход у будынак не падаѓся складаным. У nen не было светлавых люкаѓ або вялікіх вентыляцыйных адтулін, але на задняй дзень быѓ звычайны замак.
  
  
  Яе бясшумна праслізнуѓ скрозь цені да дзень. Быѓ стары замак з пружинкой, праблем не было. Праз дзесяць секунд яе адсунуѓ завалу кончыкам нажа і адчыніѓ дзверы. Яе асцярожна адкрыѓ яе, прыслухоѓваючыся да трывозе, віску або пстрычцы, але нічога не пачуѓ. Яе, зачыніѓ дзверы і ѓставіѓ замак на месца. У пакоі было кромешно цёмна. Яе крыху пачакаѓ, перш чым працягнуць.
  
  
  У іншым канцы пакоя яе, пачуѓ, як дзверы адчыніліся, і праз імгненне зачынілася. Павольна да мяне падышла фігура. Здавалася, ніякай пагрозы не было, мужчына павольна shell далей.
  
  
  Яе чакаѓ эга, і калі ён заняѓ правільную пазіцыю, мая правая рука моцна ѓдарыла эга па шыі. Яе не гатэль эга забіваць, проста вывеѓ па зборцы на некалькі мін, але яе прамахнуѓся ѓ патрэбнае месца. ђдар саслізнуѓ ѓ бок і нанёс старамодны левы хук, які трапіѓ эму ѓ сківіцу. Эга мэта адляцела назад. Эга карыя вочы остекленели, калі ён саслізнуѓ на зямлю.
  
  
  Яе хутка абшукаѓ яго, але не знайшоѓ пасведчанняѓ асобы. Трывалым нейлонавы шнур, які быѓ у мяне з сабой, яе звязаѓ эга лодыжкі і рукі. Затым аднёс яе эга да чорнага ходу і пачаѓ сваю экскурсію па фабрыцы. Яе больш не бачыѓ ахоѓнікаѓ. Мой патаемны ліхтар неѓзабаве паказаѓ мне ѓсю гісторыю. Гэта была невялікая кампанія. Падобна на тое, выраблялі толькі нітрат калія. Уздоѓж адной вакол сцен быѓ усталяваны невялікі канвеер для вытворчасці мяккай карычневай сцяжкі.
  
  
  Адзіным бачным выбуховым рэчывам быѓ паѓфабрыкатаѓ у вялікім салярка ёмістасцю каля сарака літровы. Усё астатняе захоѓвалася за драцянымі платамі з замкамі, але я адразу зразумеѓ, як здзяйсняюцца крадзяжу. Перад адной па зачыненых кабін ляжалі доѓгая палка з металічнай кубкам на канцы. Хто-то цярпліва зачэрпваѓ невялікая колькасць па ѓсёй адкрытых бочак у закрытых кабінах, беручы па кожнай бочкі настолькі мала, каб гэта заставалася незаѓважаным.
  
  
  Толькі той, у каго было дастаткова часу на фабрыцы, напрыклад, начны вартаѓнік, мог здзяйсняць такія крадзяжы.
  
  
  Яе на імгненне разгледзеѓ варыянты, перш чым прыняць рашэнне. Завод павінен быѓ знікнуць. Калі б гэта быѓ адзіны крыніца выбухоѓкі для тэрарыстаѓ, яго б выканаѓ сваю місію менш чым за хвіліну. Калі няма, яе мог бы, па меншай меры, рэзка паменшыць ih рашэнні.
  
  
  Таму яе папрасіѓ рулон кнота і адрэзаѓ кавалак у одзіна. д. Яе прасёк дрот, уставіѓ адзін нітка кнота ѓ бліжэйшую бочку і падпаліѓ яго.
  
  
  Яе, думаѓ, што ѓ мяне ёсць тры хвіліны, але калі яе паднёс запальнічку да фитилю, ён успыхнуѓ і пачаѓ гарэць у два разы хутчэй, чым яе чакаѓ. Яе адскочыѓ і пабег да начным вартаѓніку, каб вынесці эга да таго, як будынак ѓзляціць у паветра. Нечакана эга ногі падняліся і ѓрэзаліся мне ѓ жыцці. Яе зароѓ і падаѓся назад. Яе, бачыѓ, як у цемры ѓжо напалову кнот згарэѓ. Нягледзячы на боль у ніжняй часткі цела, яе выпрастаѓся, наткнуѓся на чалавечка на падлозе і паспрабаваѓ перакінуць эга праз плячо. Ён брыкаѓся і круціѓся, нібы змагаѓся за сваё жыццё. Ён не ведаѓ, што, па эга думку, яго гатэль, зрабіць. Яе звярнуѓся з лістом да яму па-ангельску, а затым па-хіндзі.
  
  
  Яе нават паказаѓ на кнот і выдаѓ гук, падобны на выбух, але не змог пераканаць эга. Ён працягваѓ змагацца, як мог, са звязанымі рукамі і нагамі, пакуль яго не нанёс вялікі ѓдар па шыі, які мог быць смяротным.
  
  
  Калі яе перакінуѓ эга праз плячо, кнота не засталося нам на фут. Ён прыйшоѓ у сябе і ѓдарыѓ кулакамі па маёй шыі. У дзвярах ён працягнуѓ рукі, і ногі і перашкаджаѓ маім спробам сысці.
  
  
  Ён зароѓ і вылаяѓся з перакананнем. Яе ѓсё яшчэ чуѓ шыпенне кнота ззаду нас. Яе пераконваѓ эга, амаль молячы адмовіцца ад супраціву.
  
  
  Затым яе моцна ѓдарыѓ яго эга галавой аб дзвярны вушак у адчайным парыве энергіі, супакоіѓшы эга на досыць доѓгі час, каб выскачыць.
  
  
  Праз секунду ѓ паветра ѓзляцела бочка з калійнай салетрай. Яркая ѓспышка святла асвятліла вячэрні неба; затым пачуѓся грамавы тысячы громава, калі выбух разарваѓ маленькае будынак на часткі, выкінуѓшы ѓ індыйскае неба дошкі, бочкі і кавалкі металу.
  
  
  Ціск адбору пробаѓ паветра збіла нас з нага, адкінуѓшы на паѓтузіна крокаѓ. Індзеец прыняѓ на сябе самы моцны ѓдар і ѓпаѓ на мяне зверху, служыць шчытом, калі на нас падалі абломкі.
  
  
  Калі яе выкаціѓся з-пад яго, ён усё яшчэ мармытаѓ мне праклёны, так што я працягнуѓ эга праз браму і вынес у завулак да таго, як тыя, што жывуць побач людзі хлынулі праз сваіх старых дамоѓ.
  
  
  Пажару не было, і я падлічыѓ, што ѓ мяне ёсць некалькі хвіліна, перш чым паліцыя прыедзе абшукваць мясцовасць. Яе перавярнуѓ начнога вартаѓніка і нахіліѓся над ім, каб ён мог чуць, як ёй шапчу эму скрозь шум людзей на вуліцы.
  
  
  "Адзін крык, яшчэ адзін, і ты ѓступаеш у бясконцы цыкл рэінкарнацый. Зразумеѓ?'
  
  
  Ён кіѓнуѓ, і панёс яе эга далей па завулку, а затым у невялікі дворык, дзе стаяѓ стары грузавік. Паднёс эга, насупраць колы грузавіка.
  
  
  "Добра, скажы мне цяпер, ці ты будзеш плаваць у рацэ Хугли да раніцы".
  
  
  Ён люта паглядзеѓ на мяне.
  
  
  "Каму ён плаціць за тое, каб яны кралі ѓ сустрэнуць вашых босаѓ?"
  
  
  Цішыня.
  
  
  "Хто плаціць вам за тое, каб вы хавалі выбухоѓку пад смеццем?"
  
  
  Цішыня.
  
  
  Яе палез у хвіліну і выцягнуѓ скрынку, з якой часткі не карыстаюся. Там ёсць ѓпырсквае з трыма капсуламі хімікатаѓ. Паказаѓ яе начным вартаѓніку, што раблю.
  
  
  Яе асцярожна адкрыѓ цыліндр шпрыца і выняѓ эга, затым праштурхнуѓ іголку праз гумовае ѓшчыльненне капсулы і уцягнуѓ вадкасць.
  
  
  - Вы бачылі што-небудзь падобнае раней? - спытаѓся ѓ яе чалавека, прислонившегося да грузавіка. Твар эга было нацята, вочы шырока адчыненыя ад страху.
  
  
  "Гэта новы прэпарат пад назвай новокаине. Па сутнасці, гэта сыроватка праѓды, якая займаецца выдатна працуе. Але гэта непазбежна азначае смерць ахвяры. Я не маю ніякага выбару; Мне трэба ведаць, хто плаціць вам за дапамогу ѓ вырабе гэтых поѓнае назва.
  
  
  Эга цяпер трэсла. Яе праверыѓ іголку пальцам, затым прыціснуѓ ee да эга руцэ. Ён напружыѓся і ѓпаѓ на бок. - Яшчэ раз, яшчэ. Хто вам плаціць за тое, што вы пакідаеце выбухоѓку дзецям?
  
  
  - Гэта... я не ведаю. Цяпер ён змакрэѓ, і эга вочы сачылі за кожным маім рухам іголкі.
  
  
  "Спачатку ты гэтага не адчуеш. Затым пачынаецца анестэзіі. Ён становіцца ѓсё больш і больш інтэнсіѓным, і праз некаторы час вы наогул не адчуваеце балюча. Нітка надыходзіць неѓзабаве пасля гэтага.
  
  
  Яе зноѓ паспрабаваѓ іголку. 'Не хвалюйцеся. Яе ведаю, што такое вернасць. Ты памрэш праз паѓгадзіны, а потым твой бос застанецца на свабодзе... на якое-той час. Але да таго часу яе буду ведаць аб nen ѓсё.
  
  
  Ён паківаѓ галавой. Яе ѓваткнуѓ іголку ѓ мышцу на яго руцэ і хутка увёѓ вадкасць. Іголка ѓжо была вынута і выкінутая, перш чым індзеец гэта зразумеѓ. Ён паглядзеѓ на сваю руку, адчуѓ холад вадкасці. Праз некалькі імгненняѓ прэпарат пачаѓ дзейнічаць, і ён павярнуѓся. "Закір Шастра... ён плаціць нам".
  
  
  - Якія-небудзь іншыя імёны? На каго працуе Закір Шастра?
  
  
  Мужчына паківаѓ галавой.
  
  
  "Вы былі адзіным крыніцай, ці ёсць іншыя, якія забяспечваюць Закір?"
  
  
  - Я ведаю толькі адзін. Паѓднёва-Калькуцкую каліевы завод Кашмір-сцёрты.
  
  
  - Ты ѓпэѓнены, што гэта ѓсё?
  
  
  Ён кіѓнуѓ.
  
  
  "Адчуй сваю руку". Яе перарэзаѓ вяроѓкі вакол эга запясцяѓ, каб ён мог адчуць тое месца, куды ѓвёѓ яе эму ѓкол. - Ты што-небудзь там адчуваеш? Гэтая частка цябе ѓжо мёртвая.
  
  
  Эга вочы ѓспыхнулі ѓ паніцы.
  
  
  - Вы ведаеце якія-небудзь іншыя імёны? Якія яшчэ хімічныя заводы вырабляюць бомбы?
  
  
  Ён пакруціѓ галавой, гледзячы на знямелыя пляма на руцэ. Яе схапіѓ Х'юга і перарэзаѓ вяроѓкі вакол эга лодыжак.
  
  
  - Ёсць толькі адзін спосаб абясшкодзіць вадкасць, якую яе увёѓ цябе. Вам трэба будзе прабегчы пяць кіламетраѓ. Калі ты выйдзеш на вуліцу і пробежишь тры мілі, крыѓды ѓ тваіх жылах згарыць, і новокаине обезвредится".
  
  
  Ён устаѓ, напружыѓ мышцы нага, і зноѓ памацаѓ сваю руку з сцяга дазволу на выкананне.
  
  
  "Паспяшайся, паглядзім, ці зможаш ты выгнаць крыѓды вакол свайго цела; у цябе ёсць шанец застацца ѓ жывых заѓтра".
  
  
  Маленькі індзеец зрабіѓ першыя некалькі крокаѓ у завулку, а затым шалёна кінуѓся бегчы. Ён нешта крыкнуѓ натоѓпе перад разбураным будынкам, і яе не шталь чакаць, каб пераканацца, ці кажа ён абсталяваннем мне. Яе нырнуѓ на іншую вуліцу і накіраваѓся назад у гатэль.
  
  
  Яе збіраѓся прыняць цёплую ванну і добра паесці, перш чым агледзець іншы хімічны завод, аб якім згадаѓ начны вартаѓнік.
  
  
  Але калі яе увайшоѓ у свой пакой, яна была не пустая.
  
  
  Як толькі яе ѓвайшоѓ, Чоени Мета зрабіла мне ѓ грудзі невялікі пісталет.
  
  
  - Сядзь і супакойся, - сказала яна.
  
  
  
  Кіраѓнік 7
  
  
  
  
  Чоени трымаѓ пісталет абедзвюма рукамі, як некаторыя, навучаныя прафесійныя стрэлкі.
  
  
  - Што гэта за жарт? - спытаѓ яе, але ѓ яе халодным позірку не было гумару.
  
  
  - Я не жартую, - сказала яна. "Я верыла табе".
  
  
  ђсмешка прабегла па маіх вуснаѓ. Яе ѓжо ѓжываѓ гэта да разгневаным жанчынам. Звычайна гэта ѓдавалася.
  
  
  - Ты не Говард Мэтсон. Вы агент ѓрада ЗША.
  
  
  Яе, паціснуѓ плячыма. 'Ну і што? Ты здагадалася пра гэта, калі мы сустрэліся.
  
  
  - Вы - Нікалас Хантынгтон Картэр, Нік Картэр, Майстар-забойца АХ. Ты нават не замаскировался. Ты выставіѓ мяне дурніцай.
  
  
  'Як?'
  
  
  "Ён мне павінен быѓ сказаць, - огрызнулась яна, - Радж".
  
  
  "Я мяркую. 'Ваш бос?'
  
  
  Яна не адказала, але гэта павінна было быць правільна. Яе ведаѓ, што яна сакрэтнай службы Індыі. І яе мог сказаць, што яна была пачаткоѓцам.
  
  
  "Мы на адным баку, дык чаму ты наводзіш на мяне пісталет?"
  
  
  - Выбухі, - сказала яна. - Радж думае, што ты ѓ гэтым замешаны, і, можа быць, усім гэтым кіруеш. У нас да вас шмат пытанняѓ.
  
  
  Калі яна спынілася, яе пачуѓ, як дрыжыць яе голас. Яна яшчэ не была прафесіяналам, нам, дасведчаным агентам, які ѓмее забіваць без згрызот сумлення.
  
  
  "Вы думалі, што зможаце спыніць выбухі, застрэліѓшы мяне?" - Я падаѓ гэта як жарт, дзіцячую фантастычную ідэю.
  
  
  "Я магу забіць цябе, калі давядзецца", - сказала яна. "Калі вы не дасце мне адказы, якія яе хачу".
  
  
  Яе, паківаѓ галавой. - Ты ніколі нам у каго не страляла, ці не так? Вы ніколі не націскалі на курок, і не бачылі, як хто-то памірае. Як вы думаеце, вы маглі б пачаць з мяне? Я не зводзіѓ вачэй з яе твару і спрабаваѓ зразумець выраз эга. Маё жыццё залежала ад гэтага. Яна сапраѓды заб'е мяне? Яе сумняваѓся ѓ гэтым, але не мог дазволіць сабе памыліцца. Я не збіраѓся рызыкаваць сваім жыццём тут.
  
  
  На мяне шмат разоѓ накіроѓвалі пісталет, і я заѓсёды спрытны ацаніць той момант, калі ѓвага майго апанента адцягваецца на долю секунды. Нечаканы гук, ѓспышка святла; любое адцягненне варта таго, калі вы ѓпэѓненыя, што чалавек з пісталетам гатовы забіць вас у любым выпадку. Але з Чоени яе аддаѓ перавагу пачакаць.
  
  
  - Я прыехаѓ у Калькуту, каб дапамагчы, - сказаѓ я. "У мяне ёсць загад спыніць тэрарыстаѓ, перш чым праблема распаѓсюдзіцца далей".
  
  
  - Тады чаму вы прыйшлі сюды пад псеѓданімам? - Чаму ты не прыйшоѓ адкрыта, сумленна?
  
  
  На самай дэла у мяне не было адказу. - Голас так мы гэта робім, - сказаѓ яе эй. "Канфідэнцыяльнасць".
  
  
  - Я не магу табе давяраць, - сказала яна. "Я павінен забіць цябе цяпер, калі ѓ мяне ёсць магчымасць".
  
  
  Мяне збянтэжыѓ яе тон. Яна здавалася амаль перакананай. Можа быць, яе недаацаніѓ яе.
  
  
  Яе злавіѓ сябе на тым, што затаіѓ дыханне, і вось чакаю, калі гарачая лупіѓ вочы праніжа мае лёгкія. Яе не дыхаѓ амаль праз хвіліну, калі зазваніѓ тэлефон на стале побач са мной.
  
  
  Ён тэлефанаваѓ тры разы, перш чым яна махнула пісталетам. - Падымі, - сказала яна.
  
  
  Яе напалову адвярнуѓся ад нах і ѓзяѓ трубку левай рукой. Гэта рух дазволіла мне змясціць Х'юга ѓ правую далонь. Яе больш не быѓ бездапаможны.
  
  
  - Так, - сказаѓ я ѓ трубку.
  
  
  Голас на іншым канцы здаваѓся здзіѓленым, як быццам той, хто тэлефанаваѓ, не чакаѓ, што я сам вазьму трубку.
  
  
  - А, містэр Картэр, гэта вы.
  
  
  Сузор'і сёння майго сапраѓднага імя амаль не шакавала мяне, але імя таго, хто тэлефанаваѓ, мяне шакавала.
  
  
  - Вы размаѓляеце з палкоѓнікам Ву, - працягваѓ голас бізнэсмэна з Усходу.
  
  
  - Ты назваѓ мяне Картэр, - сказаѓ я.
  
  
  Яе паглядзеѓ праз пакой на Чоени і вуснамі вымавіѓ імя Палкоѓніка. Яна зразумела і прашаптала дадатак, пакуль яе на імгненне прыкрыла мікрафон.
  
  
  "... яшчэ адзін Раджа", сказала яна.
  
  
  Яе вылаяѓся пра сябе. Відавочна, Радж быѓ вельмі шчодры на інфармацыю аб маёй асобы. Яе задаваѓся пытаннем, чаму. - Вы адзін, містэр Картэр? - спытаѓ Ву.
  
  
  Яе падумаѓ пра Чоени і пісталеце ѓ яе руцэ. - Няма, - сказаѓ яе палкоѓніку. "Са мной міс Мехта. Можа быць, вы яе ведаеце?
  
  
  Чоени апусціла пісталет і сунула эга ѓ сумачку, чаго я і чакаѓ. Яна не стала б страляць у мяне зараз, калі хто-то ведаѓ, што мы разам.
  
  
  "Ах, вядома. Вельмі знатная дама. Ee бацька часткі бывае ѓ мяне ѓ гасцях.
  
  
  - Вы не адказалі на мой лейцара, палкоѓнік Ву, - рашуча сказаѓ я. - Чаму вы назвалі мяне Картэр?
  
  
  Эга меладычны голас абсурдна весела. "Для мяне вялікі гонар ведаць вядомага агента", - сказаѓ ён. - Вельмі шкадую аб сустрэчы сёння ніяк не калі. Палкоѓнік Ву пацярпеѓ няѓдачу. Выклікаѓ вялікі гнеѓ колах дыпламатаѓ, вакол буйных краін. Ёй кажу сабе, што я павінен папрасіць прабачэння перад імі. Тады масціты паліцэйскі паведамляе мне, што асяроддзях эга гасцей у зале вядомы амерыканскі агент, ён жа місіяй... вызваліць Калькутту з тэрарыстаѓ. Яе хвалююся за наш горад, містэр Картэр. Ты павінен дапамагчы пакласці нітку бамбаванням. Вельмі важна для маёй прыёмнай радзімы. Вельмі важна для бізнесу.
  
  
  - Дзякуй, палкоѓнік. Яе перакананы, што зацікаѓленыя краіны цэняць вашу клопат, але гэта праца для прафесіяналаѓ. Час сыходзіць.'
  
  
  - На самай справе, містэр Картэр. Але, можа быць, просты бізнэсмэн зможа паслужыць вялікім краінам. Яе добра ведаю Індыю. Яе часткі дапамагаю паліцыі. Гатэль б скарыстацца гэтай магчымасцю, каб дапамагчы вельмі вядомым амерыканцу".
  
  
  Яе вагаѓся ѓсяго імгненне. Можа быць, стары кітаец быѓ правоѓ - можа быць, ён мог бы мне дапамагчы.
  
  
  "Хацелі б вы заѓтра прыйсці ѓ госці да мяне дадому", - сказаѓ ён. - Ты і міс Мехта. Мы пагаворым. Можа быць, дапаможа выратаваць наш горад.
  
  
  Яе пагадзіѓся, і ён назваѓ час для абеду. Затым яе паклаѓ трубку і павярнуѓся да Чоени. Яна ѓсё яшчэ сядзела ѓ вялікім фатэлі насупраць. Ee заходняя спадніца была нацягнута на сцягна, дэманструючы ідэальную форму яе нага. Х'юга пахаладзеѓ ѓ маёй руцэ. Яе падумаѓ аб тым, як нядаѓна яе падумваѓ забіць яе. Які гэта быѓ бы грахом. Але ѓ гэтым не было неабходнасці. Індыйскае ѓрад яшчэ не настолькі паглыбілася ѓ міжнародны шпіянаж, каб мець патрэбу ѓ наёмных забойцах. А нават калі б і гатэляѓ, ён, нібыта, дакладна не паслалі б для гэтага багатую, вытанчаную дзяѓчыну.
  
  
  Але ѓ нах былі пытанні, на якія яна гатэляѓ атрымаць адказы, і яна думала, што пісталет валодае сілай перакананні. Пацярпеѓшы няѓдачу з адным зброяй, магчыма, яна паспрабуе іншае, зброю, якое б яе знайшоѓ значна больш прыемным.
  
  
  Яе затолкнул Х'юга назад у ножны, працягнуѓ руку і падняѓ яе з крэсла. Яна прывяла погляд, калі яе прыціснуѓ яе да сваіх грудзей.
  
  
  - Дзетка, - прашаптаѓ я.
  
  
  Мае вусны кранулі яе вуха, потым палачкі. Яна была высокай, і яе цела выдатна падыходзіла мойму, яе далікатныя выгібы і выгібы дапаѓнялі маю сілу і цвёрдасць. У іншы час і ѓ іншым месцы яе б сказаѓ эй, што люблю яе. Але гэта было б несправядліва. Для нас можа быць толькі фізічная запал. Адзіныя абяцанні, якія мы маглі б даць адзін аднаму, будуць ноч за ноччу.
  
  
  Калі яго абхапіѓ пальцамі яе выгнутыя сцягна, яе доѓгія тонкія пальцы слізганулі па маёй спіне. Разам нашы целы рухаліся ѓ нямой ѓзаемнай ахвяры; потым мы адступілі назад і рука аб руку пайшлі да ложка.
  
  
  - Кладзіся, - сказала яна. 'Пачакай мяне.'
  
  
  Яна стала перада мной, каб распрануцца. Калі яе мяккія, карычневыя грудзей вызваліліся, яе інстынктыѓна пацягнуѓся да іх, але яна адштурхнула мяне, пакуль не агалілася.
  
  
  Яна ѓстала на калені на падлогу і дапамагла мне з адзеннем.
  
  
  Яна ѓсё роѓна не прыйшла б да мяне. Яна засталася на каленях, пацалавала мяне ѓ вусны, затым слізганула ѓсё ніжэй і ніжэй, пакуль маё цела не стала прасіць злучыцца з яе целам.
  
  
  Яе рукі рухаліся па маім целе, абмацваючы, абмацваючы, ліслівіць. Нарэшце яна ложка на ложак. Яна павольна падышла наперад, прыціскаючы сваю пругкую грудзі да маіх грудзей, затым ківаючы сваімі доѓгімі гнуткімі нагамі, пакуль не накрыла маё цела з галавы да нага.
  
  
  Яна пяшчотна пацалавала мяне, а потым яшчэ больш горача. "Давай, дазволь мне зрабіць гэта па-мойму".
  
  
  Руху яе сцёгнаѓ адносна маіх пераканалі мяне. Было прыемна адчуваць яе на сабе, калі яе рукі былі занятыя, даводзячы мяне да вогненнага саѓчанка яшчэ да таго, як ён паварушыѓся.
  
  
  Пазней мы ляжалі ѓ абдымках адзін аднаго і глядзелі ѓ адкрытае акно на агні горада ѓнізе.
  
  
  - А цяпер скажы мне праѓду, - сказала яна.
  
  
  'Ты скажы першай. Ты працуеш на Раджа? Сур'ёзна?'
  
  
  "Так, яе працую на яго, таму што веру, што магу дапамагчы сваёй краіне".
  
  
  'Як?'
  
  
  "Захаваѓшы штат Бенгалія для Індыі".
  
  
  - Раён вакол Калькуты?
  
  
  Яна кіѓнула. 'Так. Ёсць людзі, якія хочуць аддзяліць Папіць ад астатняй краіны. Oni гатэлі б стварыць новую краіну або далучыцца да Бангладэш. Яшчэ да таго, як бенгальцы аддзяліліся ад Пакістана, у Калькуце з'явіліся паѓстанцы, якія жадалі разарваць краіну на часткі. Хаос, выкліканы выбухамі, можа даць ім неабходную магчымасць".
  
  
  "І ѓ чым, на думку Раджы, яе магу ѓдзельнічаць?"
  
  
  "Ён не ведае, але ён не давярае амерыканцам".
  
  
  'А ты?'
  
  
  - Я таксама гэтага не ведаю.
  
  
  Яго пацалаваѓ яе мяккія вусны.
  
  
  "Мы абодва на адным баку, разумее гэта Радж або няма. Проста павер мне на якое-той час. Дзень ці два, можа быць, нават менш.
  
  
  Яна септически нахмурылася. - Магчыма, - сказала яна. "Можа быць, яе магу зрабіць гэта цяпер."
  
  
  'Добры. Добра, можаш расказаць мне больш, што можа быць карысна? Ці ёсць у Раджа якія-небудзь звесткі аб пастаѓках нітрату калія? Падказкі адносна арганізацыі, якая стаіць за гэтым? Хто-то ѓ цэнтры змова, якога магу яе злавіць?
  
  
  Прыгожае твар Чони хмурылася.
  
  
  'Я не ведаю. Яе проста раблю тое, што ён кажа мне. Вы можаце спытаць эга.
  
  
  'Не.'
  
  
  Яе спрабаваѓ гэй гэта растлумачыць. Яе, нікому не давяраѓ, нават Раджу. Шчыра кажу, яе таксама гэй, не давяраѓ, але не мог гэтага сказаць. Пакуль яе адкрыта не прызнаѓся, што з'яѓляюся амерыканскім агентам, якія працуюць у эга краіне, Раджу перашкаджаѓ пратакол. Ён не мог арыштаваць мяне ці выслаць ѓсёй краіны без доказаѓ. І эга адзінае доказ да гэтага часу тхара ляжаць аголенай ѓ маіх руках.
  
  
  Яна спытала. - "Што я павінен сказаць эму?"
  
  
  - Ён прасіѓ цябе забіць мяне?
  
  
  - Не, проста яе гатэля дапытаць цябе. Пісталет быѓ маёй ідэяй.
  
  
  -- Раскажы эму, што я ведаю, -- сказаѓ я.
  
  
  Ёй хутка патлумачыѓ гэй гэта, але паклапаціѓся аб тым, каб даць гэй, толькі тую інфармацыю, якой гатэль падзяліцца. Яе сказаѓ аб фабрыцы і крадзяжы калійнай салетры, але не казаѓ, што маю нейкае дачыненне да выбуху заводаѓ. Раджу было дазволена здагадацца пра гэта самому.
  
  
  - Тут замяшаны нейкі Закір Шастра, - сказаѓ я. - Хай Радж накіруе свой персанал на эга пошукі. У паліцыі ёсць спосабы, каб высачыць людзей, калі яны ведаюць імя".
  
  
  Яе гатэль, расказаць пра свае падазрэнні наконт дзяцей, закладваюць бомбы, але перадумаѓ. Ёй ужо сказаѓ гэй, дастаткова, каб заваяваць яе давер. Мне не трэба было больш.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Ты мне верыш цяпер?"
  
  
  - Так, - сказала яна, але ѓ яе вачах усё яшчэ было сумненне, і ён паспрабаваѓ супакоіць яе пацалункам.
  
  
  Яна стрымлівалася на імгненне, затым праводзіла рукой па маім целе. Аголеныя, мы прыціснуліся адзін да аднаго і дазволілі нашай страсці кіраваць нашымі целамі. Пазней яна прыѓзнялася на локці і сказала: "Дарогай, яе табе давяраю, але, калі ласка, не дуры мяне зноѓ. Не хлусі мне больш.
  
  
  "Ніколі больш", - сказаѓ я, задаючыся пытаннем, ці паверыла яна мне. Яе не адчуваѓ віны - хлусня - частка маёй працы. - Калі ѓсё скончыцца, можа быць, мы зможам паехаць куды-небудзь разам, любоѓ мая. У мяне ёсць грошы, шмат. Яе ведаю Еѓропу. Вы не павінны працаваць у вашай жыцця. Тое, што яна сказала, што мяне здзівіла. Яна гучала шчыра. Магчыма, для нах гэта было больш, чым інтэрмедыя. Яе апусціѓся на нах, зноѓ гатовы да любові. Яна застагнала ад задавальнення і на час мы забыліся, што за сценамі пакоя ёсць свет.
  
  
  
  Кіраѓнік 8
  
  
  
  
  На наступную раніцу мы паснедалі ѓ смецця. Маленькая жонка, якая займаецца нас абслугоѓвала, здавалася, зусім не падазравала, што са мной ляжыць голая жанчына. Калі яна сышла, Чоени перавярнулася, нахілілася назаѓжды мной і пацалавала мяне ѓ грудзі. Давялося выштурхоѓваць яе з-пад коѓдры.
  
  
  Пакуль Чоени апраналася, ёй патэлефанаваѓ у офіс Слокама і папрасіѓ нумар тэлефона, па якім яго мог бы звязацца з Лілі Свету. Лілі, здавалася, была ѓ добрым настроі, калі яе, размаѓляѓ з ёй. Яна сказала, што яе хутка выпішуць вакол бальніцы, і яна адправіцца ѓ Мадрас, як і планавалася. Яе прапанаваѓ гэй, ѓзяць з сабой Прынца, калі яна з'едзе вакол Калькуты. Яна з энтузіязмам пагадзілася і сказала, што зараз жа папросіць хто-небудзь праз сваякоѓ забраць сабаку.
  
  
  Ёй быѓ рады, што патэлефанаваѓ гэй. Да гэтага часу мой тхор заданні прычыняла Лілі толькі вышэй. Магчыма, сабака дапаможа гэй прайсці праз якія чакаюць яе цяжкасці. Ёй казалі гэй, усяго найлепшага і павесіѓ трубку.
  
  
  Затым яе, павярнуѓся да Чоени.
  
  
  Мы павінны былі зайсці да яе дадому да таго, як паедзем да палкоѓніка Ву. Калі яе, сеѓ за руль, зразумеѓ яе, што мой розум усё яшчэ занадта заняты Чоени - я нават забыѓся зазірнуць на задняе сядзенне. Калі яе, павярнуѓся, жорсткі вялікі палец быѓ накіраваны адкрытыя мне паміж вачэй.
  
  
  "Бэнг, бах, Нік Картэр, ты мёртвы".
  
  
  Чоени разгарнулася і выцягнула вакол сумкі пісталет. Яе павінен быѓ спыніць яе да таго, як яна пачала страляць. Мужчына на заднім сядзенні хутка намацаѓ свой пісталет.
  
  
  - Супакойся, Сакалоѓ, - крыкнуѓ я.
  
  
  Тоѓсты беларуская вагаѓся, засунуѓшы руку пад куртку.
  
  
  'Гэта хто?' - спытаѓ Чойни. "Што ж ён хоча?"
  
  
  Сакалоѓ прадставіѓся. - Таварыш Аляксандр Сакалоѓ, - сказаѓ ён. "Консул у Калькуце з Саюза Савецкіх Сацыялістычных Рэспублік".
  
  
  - Нам пашанцавала, - сказаѓ я. - Гэй, Скажы праѓду, Сакалоѓ. Вы шпіён КДБ, як і большасць расійскіх дыпламатаѓ па ѓсім адкрыты басейн".
  
  
  Беларуская падняѓ рукі ѓ знак капітуляцыі. "Вы, амерыканцы... вы заѓсёды такія прагматычныя. Добра, яе шпіён. Вы можаце ведаць. Не так лі, Картэр? А вы, міс Мехта? Вы таксама належыце да нашай сціплай прафесіі. Гэта правільна?'
  
  
  Чоени нахмурылася і адмовілася адказваць. - Гэта не важна, - сказаѓ ён. "Сёння мы не ворагі". Ён зноѓ падняѓ рукі, і задуменна схіліѓ галаву. "Заѓтра... хто скажа? Заѓтра мы можам забіць адзін аднаго, але сёння... сёння мы павінны працаваць разам.
  
  
  'Хто гэта так гаворыць?' - холадна спытаѓ я.
  
  
  - Я, таварыш Картэр. У нас праблемы.
  
  
  'Нас?'
  
  
  'Ва ѓсіх нас. У цябе. У мяне. У міс Мехта. У мяне загад забіць цябе.
  
  
  Чоени здрыганулася, і ён убачыѓ, як яе рука мацней сціснула маленькі пісталет, які яна ѓсё яшчэ трымала. Яе не спалохаѓся. Яшчэ няма. Яе ведаѓ, як працуе Сакалоѓ. Калі б ён збіраѓся забіць мяне, не было б папярэджання.
  
  
  "У мяне ёсць загад забіць усіх агентаѓ, якія могуць быць адказныя за тэракты ѓ нашай дыпламатычнай місіі ѓ Калькуце", - сказаѓ ён. "Заѓтра вы можаце атрымаць такі ж загад... забіць мяне і ѓсіх кітайскіх агентаѓ у горадзе, затым індыйцаѓ, такіх, як міс Мехта... усіх, хто можа несці за гэта адказнасць".
  
  
  Яе спытаѓ - "Тады чаму ты чакаеш? Ты ніколі раней не саромеѓся забіваць людзей".
  
  
  - Таму што я думаю, гэта не дапаможа. Яе падазраю, што выбухі будуць працягвацца. Яе падазраю, што ніхто з нас не вінаваты. Яе падазраю, што хто-то... як вы гэта называеце... хто-небудзь хоча сутыкнуць нас яшчэ з адным.
  
  
  Яе некаторы час назіраѓ за рускім і амаль даверыѓ эму. Ён мог бы сказаць праѓду... на гэты раз.
  
  
  "Хто-то гуляе ѓ гульню, - пагадзіѓся я, - і над намі абодвума смяюцца".
  
  
  - Так, так, - сказаѓ ён, ківаючы. 'Гэта праѓда. Хто-то стварае праблемы паміж намі.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Як нам выбрацца вакол гэтага?
  
  
  Сакалоѓ сумна паківаѓ галавой. 'Я не ведаю. Але ѓ мяне іншы клопат. Мы чуем дзіѓнае. Мы чуем аб пагрозах. Ёсць людзі, якія кажуць, што наша консульства ѓзарвуць на пятнаццатае лік... дзень незалежнасці.
  
  
  "Вуліцы будуць поѓныя людзей", - дадала Чоени. "Гэта быѓ бы самы прыдатны дзень для актаѓ гвалту".
  
  
  "Мой урад рассержено, - сказаѓ ён. "Ходзяць размовы аб адплаты - прамым адплаты - калі консульства будзе пашкоджана".
  
  
  Яе адчуваѓ пот пад каѓняром. Я не мог сабе ѓявіць, што можа адбыцца, калі пагроза ажыццявіцца.
  
  
  Яе спытаѓ. - Навошта ты мне ѓсё гэта расказваеш? "З якіх гэта тхор вы дапамагаеце амерыканцам?"
  
  
  Беларуская ѓздыхнуѓ. - Таму што мне загадалі спыніць цябе. Але ѓсё, што я магу знайсці, паказвае на тое, што вы не нясеце адказнасці... нам вы, нашы іншыя амерыканцы. Людзі, заклалі бомбы, не праз ЦРУ, ці ж АХ . Існаванне ...'
  
  
  Ён прамаѓчаѓ, і яе скончыѓ прапанову за яго. - Гэта дзеці, - сказаѓ я.
  
  
  Сакалоѓ згодна кіѓнуѓ. - Так, важнае, гэта дзеці.
  
  
  - Я так не думаю, - запярэчыѓ Чоени. 'Гэта немагчыма.'
  
  
  Яна пярэчыла, але я адчуваѓ, што яна думае пра тых нешматлікіх фактаѓ, якія, павінна быць, паведаміла гэй паліцыі. "Учора каля амерыканскага консульства быѓ забіты хлопчык, - сказаѓ я.
  
  
  "Нявінны дзіця", - сказала Чоени. 'Мінак.'
  
  
  - Тэрарыст, - здагадаѓся Сакалоѓ. "Сузор'і сёння дзяцей... гэта не для вас", - сказаѓ ён з усмешкай.
  
  
  - І не для вас, - сказаѓ я. "Я Нават мааісты яшчэ не апусціліся так глыбока".
  
  
  Ён слізгануѓ па сядзення машыны і адчыніѓ дзверы. - Гэта ѓсё, што я павінен вам сказаць, - сказаѓ ён.
  
  
  Калі ён выйшаѓ, яе ѓставіѓ ключ у запальванне, прывёѓ рухавік і паехаѓ да дому Чоени. Пакуль яна пераапраналася, яе стаяѓ на балконе і глядзеѓ, як дзіѓны горад абуджаецца новым раніцай ад бясконцай барацьбы за выжыванне. Мне было цікава, што за пачвара наводзіла жах на гэты змучаны горад. Хто абраѓ Калькутту полем бітвы двух вялікіх дзяржаѓ? Што ён спадзяваѓся атрымаць ад гэтага? Яе не меѓ уяѓлення. Час выцякаюць скрозь пальцы, а вынікаѓ не было. Усяго тры дні, і мае падказкі сталі обескураживающе беднымі. Той, хто выкарыстаѓ дзяцей у якасці тэрарыстаѓ, паступіѓ разумна. Па следзе было амаль немагчыма ісці.
  
  
  Усё, што ѓ мяне было, гэта - Закір Шастра. Яе мог толькі спадзявацца, што шырокае ѓплыѓ палкоѓніка Ву ѓ горадзе дапаможа мне знайсці чалавека, які стаяѓ за гэтым імем.
  
  
  З Чоени мы паехалі на поѓдзень, да Бенгальскага заліва, вынікаючы ѓказанням палкоѓніка Ву, праз плоскую вобласць дэльты, дзе магутны Ганг і эга розныя прытокі стварылі ѓрадлівы мыс на тысячы гадоѓ. Асабняк Ву выходзіѓ на Хугли раку. Гэта быѓ шырокі комплекс, які выглядаѓ так, як быццам ён таксама будаваѓся на працягу доѓгага перыяду часу. Маёнтак распасціралася на многія мілі па адзінай нахільнай мясцовасці і ѓключала хмызнякі, лісцяныя дрэвы і вялікія пашы для коней. Вялікі дом, пабудаваны вакол чыстага белага каменя, ззяѓ, як храм на сонца.
  
  
  Калі мы спыніліся на брукаванай стаянцы перад велізарным домам, двое слуг у форме выбеглі вонкі, каб адкрыць дзверцы машыны і праводзіць нас праз вялікія двухстворкавыя дзень у вестыбюль. На імгненне мне здалося, што мы ступілі ѓ мінулае і апынуліся ѓ палацы аднаго па пяцьсот прынцаѓ, якія кіравалі маленькімі дзяржавамі, вакол якіх выраслі Індыі і Пакістана.
  
  
  Зала быѓ неверагодна раскошны - пол быѓ зроблены па найтонкага мармуру і керамічнай косы, калоны вакол чыстага мармуру, сцены абвешаны пышнымі старадаѓнімі габеленамі, мэбля датуецца усімі старажытнымі перыядамі Індыі.
  
  
  Гэта быѓ хутчэй музей, чым дом, больш храм, чым рэзідэнцыяй. Нашы праваднікі спыніліся, пакуль мы глядзелі на ѓсё гэта хараство, а затым моѓчкі вядзем нас да дзень, якая вядзе вакол вялікай залы ѓ другой зала. Ён быѓ дрэнна асветлены, і пабудаваны вакол грубых камянёѓ, якія, магчыма, былі паднятыя з сцяга кітайскай вёскі.
  
  
  Пасярод пакоя знаходзілася хаціна, дах якой была ѓ пяці футах над зямлёй. Яна была зроблена па кардона, старых дошак, ѓпаковачных скрынь, пустых слоікаѓ і дна вяслярны лодкі.
  
  
  Палкоѓнік Ву сядзеѓ у дзвярах хаціны ѓ брудна-белым дхоти, обернутом вакол сьцёгнаѓ. Ён сядзеѓ на кукішках у базавай позе ёгі. Убачыѓшы нас, ён крыху паварушыѓся, але не ѓстаѓ.
  
  
  - Ах, вы прыйшлі. Простыя дурныя успаміны. Яе нарадзіѓся ѓ такой хаціне, -- сказаѓ ён, пацягваючыся. "Добра для людзей, каб успомніць і сказаць, што назаѓсёды буду іншым".
  
  
  Ён падняѓся на ногі і пакорліва пакланіѓся. "Для мяне вялікі гонар, што вы наведваеце мой дом, міс Мехта, - сказаѓ ён. - А вы, містэр Картэр. Вашым прысутнасці праслаѓляе маё сціплае становішча.
  
  
  Чоени адказала хутка, але мне прыйшлося шукаць словы. У мяне збянтэжыѓ.
  
  
  Акуратны чалавечак, здавалася, сумеѓся, што эга ѓбачылі ѓ сялянскай вопратцы. Ён папрасіѓ прабачэння і сказаѓ, што хутка вернецца, калі будзе "больш прыдатным чынам апрануты для такіх высокіх гасцей".
  
  
  Ён хутка загаварыѓ па-кітайску, і па іншай пакоя выйшлі дзве маладыя дзяѓчыны ва ѓсходняй вопратцы. Яны кланяліся і спатыкаліся перад намі, ih вузкая спадніца да шчыкалаткі абмяжоѓвала ih shaggy некалькімі цалямі. Яны прайшлі перад намі праз іншую дзверы ѓ прыемную пакой у заходнім стылі, дзе грала ціхая музыка, і дзе быѓ тэлевізар, дываны на падлозе, мэбля была сучаснай, а стогн вісеѓ, здаецца, сапраѓдны Поллок. "Настаѓнік кажа, рабіце тут усё, як вам падабаецца; ён прыйдзе праз хвіліну, - сказала адна вакол дзяѓчат. Затым яны абодва зніклі за дзвярыма.
  
  
  Над вялізным камінам вісела карціна, якая паказвае Чан-Кай-шы ѓ маладосці, калі ён рабіѓ мацерыковым Кітаем. На супрацьлеглым стогны вісела такая ж вялікая карціна. Гэта быѓ
  
  
  Сун-Ят-сена.
  
  
  "Ву не быѓ сапраѓдным палкоѓнікам", - пракаментавала Чоени, пакуль яе аглядаѓ багата упрыгожаную пакой. "Гэта ганаровае званне, якое ён атрымаѓ за сваю асабістую барацьбу супраць Мао і камуністаѓ. Ён быѓ усяго толькі хлопчыкам, калі ён служыѓ пад пачаткам Чан-Кай-шы.
  
  
  Яе гатэль, спытаць яе аб чым-тое, але з'явіѓся хлопчык-індыец ѓ белай куртцы і павёѓ нас да тиковому бара пад аздабленнем па тыгровай шкуры. Як і ѓсё астатняе ѓ гэтым дом, мяне таксама ѓразіла запас спіртнога. Там было добрае віскі, выдатныя каньякі, выдатная калекцыя старадаѓняга рома. Хлопчык прапанаваѓ ih з вялікім веданнем, чым бармэн, які разліваѓ лагер.
  
  
  Мы выбралі ямайскі ром, і як раз рабілі глыток, калі ѓвайшоѓ Палкоѓнік, апрануты ѓ брыджы і боты.
  
  
  Ён стаяѓ побач са мною і пільна глядзеѓ на мяне.
  
  
  - Не хочаш пакатацца на конях перад абедам?
  
  
  Яе гатэль сказаць, што ѓ мяне няма на гэта часу, але Чоени занадта хутка пагадзілася. Ён адправіѓ яе з адной са служанак пераапрануцца, а сам павёѓ мяне па кароткім калідоры, уставленному статуямі. Потым калідоры мы абмінулі круглы крыты басейн з чыстай блакітнай вадой, і прайшлі праз дзверы, затым перасеклі каменны мост, які надаваѓ ѓнутраную частку велізарнага у басейна з знешняй часткі.
  
  
  Тры коні рваліся па іншы бок невялікага моста, дзе была абгароджаная дарожка, але ён праігнараваѓ ih і махнуѓ рукой у бок парку, на тэрасе ѓнізе.
  
  
  Ён спытаѓ. - "Можа быць, хочаце пастраляць па сподачках?
  
  
  Каб прабавіць час, пакуль зноѓ не прыйдзе выдатная лэдзі.
  
  
  Мяне працяѓ цень падазрэнні, і яе агледзеѓ рукі маленькага чалавека. Яны былі нечакана моцнымі і жилистыми. Нягледзячы на дагледжаныя пазногці, рукі ѓ яго былі грубыя, як у фермера.
  
  
  - Па сподачках, - сказаѓ я. "Я даволі добры ѓ гэтым".
  
  
  Ён усміхнуѓся. - Па-кантынентальнага, - папрасіѓ ён, і ён раптам зразумеѓ, што эга манера гаварыць змянілася. Калі ён расслабіѓся, ён адпусціѓ грубы-англійская мова, які выкарыстаѓ, каб абяззброіць сваіх гасцей. "У гэтым ёсць выклік... як і ѓ жыцці. Ніколі не ведаеш, у якім кірунку пойдзе мэта магчымасцяѓ".
  
  
  Я не зразумеѓ яго, але рушыѓ услед за ім туды, дзе сядзела кідальныя машына, і ѓбачыѓ двух маладых слуг, якія ідуць да нас з абранымі вінтоѓкамі ѓ руках.
  
  
  "Тысяча рупій за талерку", - сказаѓ ён, узяѓ "браѓнінг" і ступіѓ да адзнакі двадцатисемиметровой дарожкі. 'Добра?'
  
  
  Перш чым паспеѓ што-небудзь сказаць, ён даѓ сігнал, і ярка-жоѓты дыск узляцеѓ у паветра. "Браѓнінг" стрэліѓ, і талерка выбухнула ѓ дваццаці футах ад невялікай металічнай метательной машыны. Гэта быѓ добры стрэл, адкрыта наперад, вакол іх, што ператвараюць гліняныя талерак у дождж вакол аскепкаѓ.
  
  
  Маленькі чалавек з гонарам ѓсміхаѓся і чакаѓ. Яе, падышоѓ да лініі, уставіѓ картрыдж ѓ одзіна па патронников абранай мной вінтоѓкі і даѓ сігнал хлопчыку ѓ хатніх кідальнай аѓтаматам. Яе стрэліѓ. Гліняная талерка разляцелася ѓшчэнт, як парашок, і ён адчуѓ лютае задавальненне ад прамога траплення.
  
  
  Палкоѓнік Ву не пакінуѓ мне часу злараднічаць. Ён тут жа выклікаѓ іншую талерку, стрэліѓ і трапіѓ у дыск. Яе адразу рушыѓ услед за ім лёгкім ударам. Мы стралялі хутка, так хутка, што я пачаѓ турбавацца пра хлопчыка ѓ аѓтамаце, які павінен быѓ пакласці талерку на магутную метательную дзяржальню і прыбраць руку, перш чым цяжкая спружынная шпурне мэта ѓ прасторы. Не было правілы, гаворыць, што вы павінны выпусціць талерку і страляць, як толькі іншы чалавек знішчыць сваю ѓласную мэта, але, не сказаѓшы нам словы, мы паставілі свае ѓмовы.
  
  
  Калі да нас далучыѓся Чоени, мы стралялі ѓ дзікім изматывающем рытме і былі пакрытыя потым. Мае рукі хварэлі ад пастаяннага ѓздыму чатырох фунтаѓ сталі і чырвонага дрэва, а плячо гарэла ад аддачы прыклада, нават калі яе, паваліѓся на калені і моцнага абапёрся на прыклад. Ву здзівіѓ мяне. Хоць ён быѓ маленькім, здавалася, што ѓ яго не больш праблем, чым у мяне. Яе ѓбачыѓ імкненне да перамогі ѓ кутках эга rta, калі яе запнуѓся, і латкі пачалі лопацца, а не распыляцца дашчэнту. "Зноѓ і зноѓ", - абвясціѓ хлопчык ззаду нас. "Абодва семдзесят пяць запар".
  
  
  - На дзесяць тысяч рупій, - крыкнуѓ палкоѓнік Ву, падымаючы вінтоѓку для яшчэ аднаго стрэлу.
  
  
  Ён ударыѓ яго ѓ талерку. Мае рукі амаль не дрыжалі, калі яе падняѓ сваю вінтоѓку для семдзесят шостага стрэлу запар. Яе ѓдарыѓ па дыску латкі і яшчэ дзесяць, перш чым адчуѓ ветрык на шыі.
  
  
  Ву адчуѓ слабы вецер занадта позна. Талерка, якую ён прасіѓ, нечакана пригнулась, калі ён націснуѓ на курок. Жоѓты дыск пераможна і цэлым праплыѓ па усыпанному асколкамі полі перад метательной машынай. Толькі гэтая талерка пазбегла эга зброі.
  
  
  Палкоѓнік Ву на імгненне прыціснуѓ вінтоѓку да пляча, прымушаючы сябе змірыцца з паразай. На імгненне яе ѓбачыѓ дэманічную лютасьць ѓ гэтых касых вачах. Ён не быѓ няѓдачнікам, але калі ён паглядзеѓ на мяне, ён зноѓ усміхнуѓся, пакланіѓся, гуляѓ ролю сціплага селяніна.
  
  
  "Дзесяць тысяч рупій знакамітаму амерыканцу".
  
  
  Ён махнуѓ рукой, і хлопчык прыбег з чэкавай кніжкай. Ву надрапаѓ суму і працягнуѓ мне чэк.
  
  
  Яе ѓзяѓ яго, заціснуѓ між пальцамі, маючы намер разарваць на часткі.
  
  
  "Задавальненне было маім," сказаѓ я.
  
  
  - Пачакай, - крыкнула Чоени з канца ліній агню, адкуль яна ѓсё гэта час назірала. Яна падбегла да нас і ѓзяла ѓ мяне чэк. "Для сустрэнуць вашых дзяцей. Так?' - сказала яна падкрэслена намі. "На дзесяць тысяч рупій ih ble карміць на працягу многіх дзён".
  
  
  - Вядома, - пагадзіѓся Ву. 'Для дзяцей.'
  
  
  Яе спытаѓ. - 'Сустрэнуць вашых дзяцей?'
  
  
  Маленькі чалавечак засмяяѓся і паказаѓ ѓніз па ѓзгорку на абнесены сцяной комплекс прыкладна ѓ чатырохстах ярдаѓ ад яго.
  
  
  - Дзіцячы дом, - патлумачыѓ Чони. "Ён выратаваѓ сотні дзяцей з вуліцы. Ён дае іх адукацыю, адзенне і дома, пакуль яны не стануць дастаткова дарослымі, каб пастаяць за сябе".
  
  
  - Але так шмат людзей маюць патрэбу ѓ дапамозе, - сумна сказаѓ Ву. "Нават такі багаты чалавек, як я, не можа дапамагчы ім усім".
  
  
  Ву паказаѓ, і голас яе ѓбачыѓ дзяцей у полі пад намі. Сотні, у асноѓным хлопчыкі, гулялі на агароджанай гульнявой пляцоѓцы прытулку. Яны нагадалі мне хлопчыка, якога яе бачыѓ, на хімічным заводзе, і маленькага мёртвага хлопчыка, які ляжыць на вуліцы побач з пабітым "мэрсэдэсам" перад амерыканскім консульствам.
  
  
  Яе праклінаѓ свае падазроныя думкі. Ву, верагодна, быѓ шчодрым мецэнатам, але яе ѓсё ж ставіѓся да яго з падазрэннем. Мне не хацелася верыць, што ён запричастным да выбухаѓ, але гэтая думка не сыходзіла.
  
  
  - Можа быць, вы ведаеце чалавека, якога яе шукаю, - рэзка сказаѓ я. - З вашым цікавасцю да дзяцей вы можаце ведаць нейкага Закір Шастра. Наколькі яе разумею, ён таксама забірае дзяцей з сцяга".
  
  
  Палкоѓнік Ву прашыпеѓ скрозь зубы. "Гэты сын змеі", - сказаѓ ён па-кітайску. 'Яе ведаю эга. Ён выкрадае дзяцей і выкарыстоѓвае ih ѓ сваіх мэтах. Яе выратаваѓ некалькіх па эга кіпцюроѓ, але ih заѓсёды аказваецца больш.
  
  
  Чоени нахмурылася, верагодна, не разумеючы, чаму яе згадаѓ Шастра. Гэта быѓ пралічаны рызыка, каб убачыць, як адрэагуе Ву, але намаганні аказаліся марнымі. Ён адрэагаваѓ так, як паступіла б большасць людзей, і мне ѓсё роѓна прыйшлося шукаць зачэпку.
  
  
  - Чаму ты хочаш пагаварыць з ім? - спытаѓ Ву. - Ён запричастным да выбухаѓ?
  
  
  Яе, паківаѓ галавой. - Я не ѓпэѓнены... можа быць.
  
  
  "Можа быць, мы зможам дапамагчы", - прапанаваѓ Ву. "Дзеці на вуліцы могуць ведаць, адкуль гэты чалавек".
  
  
  Ён пстрыкнуѓ пальцамі, і слуга падышоѓ і стаѓ побач з ім. Ву доѓга гаварыѓ з ім на дыялекце, якога я не разумеѓ. Ён пераможна ѓсміхнуѓся, калі хлопчык потрусил да дому.
  
  
  "Дзеці спытаюць", - сказаѓ ён. "Нешматлікія павінны ведаць аб гэтым Закире. якія пацярпелі ад яго.
  
  
  Яны завядуць цябе да яму.
  
  
  Яе, кіѓнуѓ у знак падзякі.
  
  
  - А цяпер мы будзем гуляць, - абвясціѓ Ву, падводзячы нас да коней.
  
  
  Мы асядлалі нервовых жывёл і накіраваліся да таго месца, дзе маёнтак межавала з ракой. Ён паказаѓ нам сваю прыватную гавань і чатыры элегантных хуткасных катэра, затым правёѓ нас да плошчах для гандбола з тоѓстым пакрыццём па плексігласа і далей па дарожцы да поля для гольфа з дзевяццю лункамі на прыгожай лужку.
  
  
  "У цябе ёсць усё", - заѓважыла Чоени, і маленькі кітаец паглядзеѓ на мяне, чакаючы, што я скажу.
  
  
  Тады яе зразумеѓ эга. Ён быѓ маленькім чалавекам з вялікай эга. Тэнісныя корты, палі для гольфа, выдатныя сады... але ѓсё гэта практычна не выкарыстоѓвалася, гэта былі толькі трафеі, якія сведчаць аб эга фінансавым поспеху. І мы былі тут, як эга гледачоѓ, запрошаныя папляскаць эга па плячы і сказаць, які ён класны. Хоць яе, меѓ патрэбу ѓ эга дапамогі, яе паддаѓся предчувствию. "Амаль усё", - вычварэнску сказаѓ я, пад'язджаючы да Чоени і нахіляючыся, каб далікатна пацалаваць яе ѓ шчаку. Рэакцыя Ву ашаламіла мяне. Ён засмяяѓся - цяжкім, хрыплым смехам для такога невысокага чалавека.
  
  
  - Можа быць, - сказаѓ ён і паехаѓ наперадзе нас да дому.
  
  
  Унутры дома ён павёѓ мяне і Чоени па розных кватэрах на першым плане паверсе. Для мяне была раскладзеная свежая шведаѓ, і яе прыняѓ душ, пераапрануѓся, перш чым вярнуцца ѓніз.
  
  
  Ву чакаѓ мяне ѓ эга кабінеце, двухпавярховай пакоі, абабітай панэлямі па ѓсёй каштоѓных парод дрэва і абсталяванай шафамі з первопечатными выданнямі. Ён сядзеѓ за вялізным пісьмовым сталом, з-за чаго здаваѓся яшчэ менш і нікчэмнейшым, чым быѓ на самай дэла.
  
  
  Вакол яго, седзячы на стале і на падлозе перад ім сядзелі дзяѓчаты. Ih было дзесяць, некаторыя індыйцы, некаторыя ѓсходнія, некаторыя былі настолькі светлокожими, што я падазраваѓ, што яны былі чыстакроѓнымі белымі.
  
  
  - Як я ѓжо сказаѓ, - сказаѓ Ву з усмешкай. - У мяне ёсць усё.
  
  
  Ён хупава памахаѓ рукой над галовамі сур'ёзных дзяѓчат.
  
  
  "Выберы адну", - сказаѓ ён. - Або двух. Ты мой госць.
  
  
  
  Кіраѓнік 9
  
  
  
  
  "Я рана выявіѓ, містэр Картэр, - з гонарам сказаѓ палкоѓнік Ву, - што на шляху чалавека да поспеху ёсць паказальнікі. Ble каму, дзе ѓ зале чалавек на гэтай дарозе, па тым, чаго ён хоча больш за ѓсё. Па-першае, поѓны жыцця. Затым рэчы... матэрыялізм, як вы называеце гэта ѓ вашай краіне. Затым, пры першых прыкметах вялікага багацця, статусу. Яшчэ пазней - шмат сэксуальнага задавальнення. Для паспяховага араба гэта гарэм. Для японцаѓ гейшы. Для багатага амерыканца палюбоѓніцы.
  
  
  - А для кітайцаѓ?
  
  
  Ён зноѓ махнуѓ рукой. - Наложніцы, вядома. Як і гэтыя выдатныя істоты. Вельмі старанна падабраны тыпу на любы густ і жаданне.
  
  
  - Чаму, палкоѓнік Ву?
  
  
  'Чаму?'
  
  
  - Так, чаму ты прапануеш мне сваіх наложніц? Мы не зусім старыя сябры, праз іх, што падзяляюць палюбоѓніц. Ву самаздаволена ѓсміхнуѓся. Ён пакланіѓся і зноѓ прыкінуѓся пакорным, але вусны эга фыркнули. "Таму што Ву хоча зрабіць падарунак буйному амерыканскаму агенту".
  
  
  'Хоча спадабацца?'
  
  
  "Спыніце гэта бамбакіданне", - сказаѓ ён. "Выратаваць наш горад ад далейшых пакут".
  
  
  - Я ѓжо працую над гэтым. Гэта мая праца. Вы жадаеце што-то іншае.
  
  
  'Так. З часам віна будзе ѓстаноѓлена. Вы можаце зрабіць гэта. Вы можаце прадаставіць доказы.
  
  
  "Каго вінаваціць? Рускіх?
  
  
  "Мааістаѓ, - сказаѓ ён. "Кітайскіх камуністаѓ. Хай яны панясуць віну за гэтую пагрозу адкрыты басейн ва ѓсім свеце. Зрабі гэта для мяне, і яны твае... адна або ѓсе.
  
  
  Я не мог адарваць вачэй ад няроѓнага шэрагу дзяѓчат, чые амаль аголеныя цела блішчалі ѓ сонечным святле, што льюцца праз вялізныя вокны на другім баку пакоя. Было б досыць лёгка абвінаваціць кітайскіх камуністаѓ, як толькі яе высачыѓ тэрарыстычнае кіраѓніцтва, і яе, вядома, не быѓ абавязаны сваім чырвоным калегам лаяльнасцю.
  
  
  "Невялікая паслуга, - сказаѓ ён, - за такую цудоѓную ѓзнагароду. Які мужчына можа адмовіцца ад яго, містэр Картэр?
  
  
  Яе вагаѓся, і ѓ той момант, калі яе пераводзіѓ погляд з адной дзяѓчыны на іншую, дзверы адчыніліся. Слуга ззаду мяне сказаѓ некалькі слоѓ па-кітайску, і палкоѓнік Ву раздражнёна ѓстаѓ.
  
  
  - Міс Мехта вярнулася, - сказаѓ ён. - Мы ѓбачым яе ѓ сталовай.
  
  
  Ён абышоѓ крэсла і зноѓ усміхнуѓся.
  
  
  "Падумай пра гэта," сказаѓ ён. "Для ночы задавальнення, якія вы можаце выпрабаваць".
  
  
  Яе спыніѓся на дзень. Мне прыйшла ѓ галаву думка. Яе, паклаѓшы руку на рукаѓ Ву, і ён таксама спыніѓся.
  
  
  - Павінна быць нешта большае, чаго жадае вельмі багаты чалавек, палкоѓнік Ву. Поѓны жыцця, усё, што ён калі-небудзь гатэль, статус, усе жанчыны, з якімі можа справіцца эга цела... але што яшчэ? Напэѓна, павінна быць што-то яшчэ, чаго жадае такі чалавек, як ты. Што гэта, палкоѓнік?
  
  
  "Вядома, містэр Картэр". Ён смяяѓся. "А потым усяго гэтага чалавек можа жадаць толькі ѓпэѓненасці... канчатковага і самага няѓлоѓнага жадання". Ён правёѓ мяне ѓ залу. Узяѓшы Чоени за руку, ён правёѓ яе ѓ велізарную сталовую з доѓгім сталом і гіганцкімі люстрамі. Ён сядзеѓ на чале крэсла, як кіруючы султан.
  
  
  Эга рэѓматызму мяне не задаволіѓ. Як-то мне не здалося, што ён прагнуѓ пэѓнасці. У мяне было адчуванне, што ён гатэль чаго-то іншага. Але чаго?
  
  
  У мяне не было рашэнню настойваць. Праз некалькі хвіліна доѓгі крэсла быѓ абстаѓлены вінамі і стравамі, нас пасыпалі рогам багацця. Для маленькага чалавека Ву з'еѓ велізарная колькасць, і ѓсё яшчэ эль, калі слугі прывялі худога дзіцяці па хованцы ля падножжа ѓзгорка.
  
  
  Яе, нахіліѓся наперад і задаѓ хлопчыку пытанні мерным тонам, якое часам атрымоѓваецца прымусіць гаварыць. Але худы хлопчык адхіснуѓся ад мяне. Дзіѓна, але Чоени прыйшла мне на дапамогу.
  
  
  Яна ціха загаварыла з хлопчыкам на дыялекце, якога ёй раней не чуѓ, і, падобна, хутка заваявала эга даверу.
  
  
  "Чалавек па імені Шастра моцна напалохаѓ яго, - сказала яна мне. "Мужчына прапанаваѓ эму адукацыю, а затым паспрабаваѓ прывабіць эга ѓ машыну. Ён уцёк, і прыйшоѓ сюды, у прытулак палкоѓніка Ву.
  
  
  - Спытай яго, дзе ён бачыѓ гэтага чалавека.
  
  
  Умяшаѓся палкоѓнік Ву. Ён працягнуѓ нагу фазана, з якой капаѓ соус вакол чырвонага віна, і загадаѓ хлопчыку мой лейцара.
  
  
  Яе злавіѓ некалькі слоѓ, якіх хапіла, каб зразумець, аб чым казаѓ хлопчык.
  
  
  "У храме з бліскучай чырвонай вежай", - пачуѓ яе.
  
  
  Ён сказаѓ больш, але сэнс вышмыгваѓ ад мяне, пакуль Чоени не перавяла гэта для мяне.
  
  
  "Ён не ѓпэѓнены,- сказала яна.- Ён памятае толькі храм і гуру".
  
  
  - І зіготкую чырвоную вежу, - дадаѓ палкоѓнік Ву. "Павінна быць, гэта арыенцір".
  
  
  Ву усміхнуѓся і горда адкінуѓся на спінку крэсла. Здавалася, ён думаѓ, што вырашыѓ для мяне ѓвесь лейцара. - Вельмі рады дапамагчы амерыканскаму агенту, - сказаѓ ён, устаючы з-за крэсла.
  
  
  Ён амаль адаслаѓ нас. Ён паклікаѓ сваіх слуг, і яны правялі нас з Чоени праз дом да прыпаркаванага "Мерсэдэса".
  
  
  Калі мы вярталіся ѓ горад, яе спрабаваѓ атрымаць з нах больш інфармацыі. "Мне трэба даведацца як мага больш, - падумаѓ я, - перш чым ee даклад Раджу паставіць крыж на ѓсіх работах".
  
  
  "У многіх нашых храмавы ёсць вежы, - запярэчыла яна. "І многія вакол іх чырвоныя. Гэта важна?'
  
  
  - Чартоѓску важна, - сказаѓ я. - Гэта наступнае звяно ѓ разбіваць. Можа быць, гэты Шастра околачивается там, можа быць, гэта якая-то эга штаба-кватэры.
  
  
  Яна пахітала галавой, спрабуючы думаць. "Гэта можа быць дзе заѓгодна. Нават стары храм, руіны... уся сельская мясцовасць ѓсеяная імі".
  
  
  Ee рэѓматызму мяне раззлаваѓ. Мы патрацілі гадзіны з маленькім палкоѓнікам, і ён губляѓ цярпенне. Мы прыбылі ѓ цэнтр горада, і яе спыніѓся перад консульствам, разумеючы, як хутка праляцеѓ час.
  
  
  Напружанне ѓ горадзе было падобна да статычнай электрычнасці ѓ сухі дзень. Яе адчуваѓ гэта ѓ паветры. Дзясяткі ѓзброеных індыйскіх салдат стаяѓ перад консульствам, з вінтоѓкамі за плячыма. Іншыя салдаты стаялі збоку ад будынка.
  
  
  "Падумай аб тым храме з чырвонай вежай", - сказаѓ яе Чоени. 'Яе хутка вярнуся.'
  
  
  На тратуары мяне спыніѓ нервовы індыйскі салдат. Пачатку другой салдат дапытаѓ мяне ѓ металічных варот, затым падвёѓ да які стаяѓ на дзень сяржанту. Сяржант задаѓ мне некалькі пытанняѓ, затым набірае нумар тэлефона.
  
  
  Слокум чакаѓ мяне ѓ дзвярах свайго кабінета. На nen не было гальштука, валасы былі растрапаныя, на лбе выступіѓ пот, хоць у кабінеце было халаднавата.
  
  
  - Мы ѓмацоѓваем будынак, - усхвалявана сказаѓ ён. "Мы чакаем нападу ѓ любы момант".
  
  
  Ён апусціѓся на крэсла ззаду свайго крэсла. Ён выцер пот са свайго нахмуренного ілба ільняным насоѓкай.
  
  
  "Я папрасіѓ Вашынгтон даслаць 300 марскіх пяхотнікаѓ для абароны жыцця і маёмасці амерыканцаѓ", - сказаѓ ён.
  
  
  "Марпехі!" - сказаѓ я.
  
  
  "Божа, блаславі нас, мы не можам заставацца бяззбройнымі перад рускімі. Яны ѓжо вядуць сваіх людзей сюды з блаславення Нью-Дэлі.
  
  
  "Хацелі б вы пачаць Трэцюю сусветную вайну тут?"
  
  
  "Калі гэты вырадак хоча гэтага..."
  
  
  "Бліскуча".
  
  
  Ён рэзка паглядзеѓ на мяне.
  
  
  - Хіба вы не чулі аб Чырвоным Флоце? "У іх ёсць эскадра, якая займаецца накіроѓваецца да Бенгальскага заліва на трэніровачныя манеѓры. Дванаццаць караблёѓ пад камандаваннем ракетнага крэйсера.
  
  
  - Ведаеш, ты мог бы гэта зрабіць, - сказаѓ я. "Хлопцы, вы можаце казаць пра гэта тут і цяпер, пакуль не пачнецца сапраѓдная ядзерная вайна. Чаму б вам не спыніцца, каб, нарэшце, падумаць? Яе, устаѓ і падышоѓ да эга стала. Слокум адхіснуѓся.
  
  
  - Вы чулі што-небудзь яшчэ аб пятнаццатым ліку?
  
  
  'Дзень незалежнасці? Няма.'
  
  
  - Ты сказаѓ, што, можа быць, што-то наспявае, памятаеш? І яе, чуѓ, што расійскае консульства будзе падарвана. Ваша консульства павінна быць пашкоджана адначасова.
  
  
  Слокум быѓ напагатове. Гэта ѓдарыла па яму наѓпрост.
  
  
  - Ты ѓпэѓнены, што сёння што-небудзь здарыцца?
  
  
  'Няма. Але ѓ мяне такое адчуванне, што яны ж самыя людзі, якія раней закладвалі бомбы 15 жніѓня, плануюць нешта грандыёзнае. Вас не абцяжарыць эвакуацыя людзей па консульства вечарам чатырнаццатага.
  
  
  "Божа мой, - сказаѓ ён. - Тады мы нічога не можам зрабіць?
  
  
  - Вядома, - сказаѓ я. "Скажы сваім гадзінным, каб не пускалі дзяцей на вуліцу да консульства".
  
  
  'Дзяцей?'
  
  
  'Так. І дапамажы мне знайсці храм з чырвонай вежай. У мяне павінна быць самая вялікая карта горада, якая займаецца ѓ вас ёсць.
  
  
  Слокум націснуѓ кнопку ѓнутранай сувязі. Праз некалькі хвіліна сакратарка расклала карту на яго стале.
  
  
  Узяѓшы за аснову маёнтак палкоѓніка Ву, яе накрэсліѓ круг радыусам, які хлопчык мог бы прайсці хады за некалькі гадзін. Затым яго выклікаѓ некалькі індыйцаѓ вакол штаба Слокама і папрасіѓ ih паказаць храмы ѓнутры гэтага кола.
  
  
  Яны вядомыя два храма з чырвонай вежай.
  
  
  "Адна вакол іх - копіі знакамітай Вежы Перамогі, - сказала мне індыйская сакратарка гадоѓ пяцідзесяці. "Гэта называецца Кутб-Минар. Ён пабудаваны вакол чырвонага пяшчаніку і мае вышыню больш за трыццаць метраѓ, на вяршыню вядзе вінтавая лесвіца.
  
  
  Яна была пабудавана да падзелу. Цяпер ад храма мала што засталося.
  
  
  'І іншыя?'
  
  
  - Павінна быць, гэта храм Оссіан на ѓсходзе горада. Гэта часткова руіны; туды мала хто ходзіць.
  
  
  Яе падзякаваѓ яе і выйшаѓ на вуліцу, дзе Чоени чакала ѓ машыне. Калі яе распавёѓ гэй, што вядома, яна паказала мне шлях да першага храма, аб якім згадала жанчына.
  
  
  Калі мы прыехалі праз пятнаццаць хвіліна, яе ѓбачыѓ, што Кутб-Минар, як храм, не вельмі падыходзіць... гэта была не больш чым высокая чырвоная вежа. Яе, хацеѓ што-то яшчэ, хоць я не быѓ упэѓнены, што. Гэтакі генеральны штаба з памяшканнем для вялікай колькасці людзей - што-то зацішнае, схаванае, куды не заглядвае начальства.
  
  
  Храм Оссіан выглядаѓ значна больш шматспадзеѓна. Квадратныя калоны падпіралі каменныя скляпенні, фасады разбураных будынкаѓ, двор ѓяѓляѓ сабой нагрувашчванне зваліліся камянеѓ. У адным куце знаходзілася двухпавярховая чырвоная вежа. Руіны пераходзілі ѓ густую расліннасць вакол кустоѓ і дрэѓ. Дым падымаѓся паміж дрэвамі пяшчотнай спіраллю.
  
  
  "Я пайду пагляджу".
  
  
  - Я іду з табой, - сказаѓ Чоени.
  
  
  Мы прайшлі праз разваліны. Некаторыя ѓчасткі былі расчышчаны, каб вернікі маглі прыйсці і заклікаць да благаславенні сваіх водных крыніц.
  
  
  Паміж руінамі мы знайшлі часткі выкарыстоѓваную сцежку, якая займаецца вяла ѓздоѓж канцы храма да падлескам. Мы былі амаль ля дрэѓ, калі яе ѓбачыѓ вялікую цёмна-зялёную палатку.
  
  
  Мы моѓчкі сышлі са сцежкі ѓ падлесак, каб штогод. Спачатку мы бачылі толькі дрэвы і вялікую ільняную палатку. Потым яе заѓважыѓ невялікую вогнішча і свежае. З-пад палаткі выйшаѓ чалавек, пацягнуѓся, агледзеѓся, кашлянуѓ, плюнуѓ на зямлю і вярнуѓся ѓнутр. Больш мы нікога не бачылі. Некалькі клубаѓ дыму віліся ад вогнішча. Ззаду нас пачуѓся гук - напалову ѓсхліп, напалову крык, гнеѓ з адценнем істэрыкі. Яе, павярнуѓся і ѓбачыѓ фігуру, надыходзячую да шляху, па якім мы толькі што прайшлі.
  
  
  Гэта быѓ чалавек, які шэл хутка, але злёгку кульгаѓ. Калі ён наблізіѓся, яго ѓбачыѓ, што ён шыракаплечы і моцны, чалавек, які лёгка можа напалохаць дзіцяці. Мне было цікава, ці будзе гэта Закір.
  
  
  Мы нырнулі ѓ кусты, калі ён праходзіѓ mimmo. Ён не паглядзеѓ у наш бок. Эга дыханне было клапатлівым, і я падазраваѓ, што ён хутка бег. Яе, павярнуѓся да Чоени, як толькі ён прайшоѓ mimmo нас.
  
  
  - Вяртайся да машыны і чакай мяне, - сказаѓ я. "Я збіраюся ісці за ім".
  
  
  Сцяжынка вяла ѓ іншы бок руін, і праз гай дрэѓ. Неѓзабаве мы апынуліся ѓ задняй частцы старога храма. Ацалела толькі адна сцяна. Яна была пабудавана вакол вялікіх каменных блока і амелы дзесяць метраѓ у вышыню і трыццаць метраѓ у даѓжыню. Мужчына прыхінуѓся да гэтай стагнаць, каб аддыхацца. Затым ён азірнуѓся, нікога не ѓбачыѓ і праціснуѓся скрозь густы падлесак, які, па-відаць, хаваѓ адтуліну. Ён знік там.
  
  
  Даѓ мужчыну дзве хвіліны, затым пабег туды і знайшоѓ шчыліну.
  
  
  Там было цёмна. Яе прыслухоѓваѓся да свайго ѓласнага дыхання, выбивающемуся вакол лёгкіх. Акрамя гэтага, не было ніякага гуку. Яе уключыѓ ліхтар і зрабіѓ вузкі прамень. Яе знаходзіѓся ѓ земляным праходзе, каля тузіна прыступак, якія вядуць ѓніз.
  
  
  Унізе лесвіцы яе знайшоѓ свечкі і амерыканскія запалкі. Пасля воску ад свечкі на падлозе вёѓ направа. Калідор тут быѓ вышэй, больш за шосты футаѓ, і быѓ выдзеѓбаны па цвёрдай гліны, магчыма, па пяшчаніку. У дваццаці кроках яе убачыѓ цьмяны святым, які танчыѓ і мігцеѓ. Тунэль пахвіну неверагодна старым затхлым пахам.
  
  
  Яе павольна папоѓз да святла. Яе нічога не чуѓ. Калідор зрабіѓ круты паказальнікаѓ. Яе спыніѓся, каб мае вочы прывыклі да новага святла. Наперадзе мяне было памяшканне плошчай сем квадратных футаѓ з столлю вышэй тунэля. Вакол пакоя бачыліся два стравы. Спачатку яе не бачыѓ, што выклікала брылёѓ. Затым яе ѓбачыѓ паходні, запраѓленыя чым-то накшталт алею, падпаленыя ѓ сасудах у чатырох сценах. Пакой была пустая.
  
  
  Яе хутка перасёк пакой да бліжэйшага адтуліны і пайшоѓ па калідоры. Яе, спыніѓся і агледзеѓся. Здаецца, мяне яшчэ ніхто не бачыѓ. Гэты тунэль быѓ кароткім і адкрываѓся ѓ больш доѓгі праход, які працягнуѓся больш чым на семдзесят метраѓ, перш чым апісваѓ невялікі выгіб. Праз роѓныя прамежкі часу ѓ галоѓным тунэлі былі пакоі. Яны здаваліся келлямі, дзе медытавалі трансцэндэнтныя k адкрыты басейн манахі.
  
  
  У канцы тунэль зрабіѓ яшчэ адзін паказальнікаѓ, шталь шырэй і святлей.
  
  
  Паходні асвятлялі дарогу ззаду мяне, але наперадзе мне здавалася, што сьвяты іншы. Потым яе ѓбачыѓ першую лямпу, якая звісае з электрычнага провада. Тут тунэль раздваивался: я павярнуѓ прама, дзе з семиметровым інтэрвалам віселі электрычныя ліхтары. Крыху далей тунэль выходзіѓ у вялікі зала. Тунэль звужаецца і веѓ да невялікага гаѓбца ѓ задняй стагнаць зала.
  
  
  Пада мной панавала кіпучая дзейнасць. Пятнаццаць хлапчукоѓ, большасці, вакол якіх крыху за дваццаць, сядзелі вакол крэсла і старанна ѓпрыгожвалі банкаѓ у чорны колер. Іншыя выразалі кавалкі кнотаѓ. Іншыя хлопчыкі пакавалі пустыя банкі і неслі ih праз арку ѓ іншую пакой.
  
  
  Актыѓнага адпачынку захаплення захліснула мяне. Яе знайшоѓ завод па вытворчасці поѓная назва або, па меншай меры, адно вакол месцаѓ, дзе тэрарысты выраблялі свае двухчетвертные бомбы. Але я таксама адчуѓ дрыжыкі, калі зразумеѓ, што тутэйшыя хлопчыкі былі старэйшыя за таго хлопца, якога яе бачыѓ, якая зьбірае нітрату калія на хімічным заводзе. Яны былі падобныя на салдат. Здавалася, яны ведалі, што робяць, як быццам ih навучалі.
  
  
  Мяне ніхто не бачыѓ, але я не мог прайсці праз карніз балкона незаѓважаным. Яе, вярнуѓся і паспрабаваѓ левы тунэль. Ён зрабіѓ невялікі паказальнікаѓ, затым працягнуѓ рух, напрыклад, у тым жа кірунку, што і іншая скрыжаванне. Неѓзабаве ён таксама прайшоѓ шэраг клетак. Гэтыя былі ва ѓжыванні. Унутры былі саламяныя мяшкі і брудныя заплечнікі, у якіх, магчыма, знаходзіліся зямныя пажыткі хлопчыкаѓ-падлеткаѓ.
  
  
  Гэтыя тунэлі могуць прасьцірацца на многія кіламетры пад Калькута. Мне трэба было хутка знайсці выхад або вярнуцца па тым маршруце, якім яе толькі што ішоѓ. Перада мной ляжала яшчэ адно пустое прастору. Унутры быѓ пісьмовы, крэсла і пара крэслаѓ, а за імі была драѓляная дзверы ѓ раме.
  
  
  У пакоі нікога не было. Яго хутка прайшоѓ да дзень. Яна не была зачыненая.
  
  
  Адкрыѓшы яго, яе, убачыѓ яшчэ адзін калідор, вядучы на паверхню. Яе, выйшаѓ і вярнуѓся да мерсэдэса.
  
  
  Чоени там не было.
  
  
  Яго пачуѓ яе кліч вакол цемры праз дарогу.
  
  
  - Нік, малайчына=).
  
  
  Яе, павярнуѓся, і ѓ маім мозгу пстрыкнула шостае пачуццё. Магчыма, гэта быѓ гук або пробліск металічнага прадмета на сонца. Не ведаю, але яе сцяѓся, і схапіѓ свой Люгер.
  
  
  Потым яе ѓбачыѓ эга... дзябёлага індзейца, за якім рушыѓ услед яе ѓ храм. Ён падышоѓ да мяне з пярэдняй частцы машыны. Ён няёмка нажом памахаѓ над галавой. Адразу ж Люгер апынуѓся ѓ маёй руцэ.
  
  
  Пісталет ён, вядома, пацярпець не мог, але працягваѓ наступаць на мяне. Яе, падаѓся назад і крыкнуѓ папярэджанне. Яе не гатэль эга забіваць. Ёй быѓ упэѓнены, што гэта Закір Шастра, і ён мне вызначана быѓ патрэбен жывым. Ён расьсек паветра перад маім тварам і зноѓ махал, калі яго адхіляѓся.
  
  
  У роспачы яе, стрэліѓ адзін раз у некалькіх цалях ад яго асобы, у якасці папярэджання, і пачала другі раз у руку. Ад удару кулі ён закружился і ѓпаѓ; але ён ускочыѓ на ногі і падышоѓ да мяне, яго рука бязвольна звісала.
  
  
  Яе зноѓ стрэліѓ у яго, на гэты раз у нагу. Ён упаѓ наперад, як быццам эга перакулілі.
  
  
  Інстынктыѓна яе, адступіѓ назад і трымаѓ пісталет напагатове для другога нападніка, але адзіныя руху, якія яе мог бачыць, былі Чоени, якія бягуць да мяне з іншага боку.
  
  
  Яна кінулася мне ѓ абдымкі, але яе адштурхнуѓ яе ад сябе. Ззаду яе пачуѓ тупат нага. Хлопчыкі вакол храма выбеглі і забраліся ѓ стары грузавік ззаду руін.
  
  
  Яны ѓцяклі, але мне прыйшлося ѓтрымаць чалавека на зямлі, перш чым мы змаглі рушыць услед за імі. Яе перавярнуѓ эга на спіну нагой.
  
  
  Ён быѓ мёртвы. Дзірка памерам з мой кулак была там, дзе быѓ эга пупок. Чоени сядзела побач са мной, відавочна не кранутая выглядам крыві. 'Гэта хто?'.
  
  
  Яе вывудзіѓ кашалек мужчыны вакол кішэні і расклаѓ эга на зямлі. Імя на паперах было выразна чытальнасць.
  
  
  "Закір Шастра". Яе нарэшце знайшоѓ яго.
  
  
  Яе апусціѓся на калені побач з целам. Яе адразу ѓбачыѓ крывавыя дзіркі на руцэ і назе. Яе не прамахнуѓся. Хто-то іншы стрэліѓ эму ѓ спіну. Лупіѓ вочы выйшла спераду і рассунула перад сабой пупок, як распусцілася кветка.
  
  
  Хто-то гатэль забіць Шастра перш, чым ён паспеѓ загаварыць, хто-то, хто стаяѓ праз дарогу, калі здаравенны індзеец здзейсніѓ самагубнай атаку з нажом.
  
  
  Але хто?
  
  
  
  Кіраѓнік 10
  
  
  
  
  'Глядзі!' - усклікнула Чоени.
  
  
  Яе ѓстаѓ і азірнуѓся на грузавік. Нагружаны хлапчукамі, ён імчаѓся па вуліцы, набіраючы хуткасць. Ён згарнуѓ, каб ухіліцца ад якая ляжыць у канаве свяшчэннай каровы, а затым кінуѓся адкрыта на невялікую натоѓп людзей, выбегавших з дома на гукі стрэлаѓ. Людзі кінуліся ѓ бок, і грузавік з грукатам вылецеѓ з-за вугла.
  
  
  - Пайшлі, - паклікаѓ яе Чоени. "Мы ідзём за ім".
  
  
  Задняе шкло трэснула, калі мы заскочылі ѓ "Мэрсэдэс". Лупіѓ вочы зацягнула павуціннем усе акно. Другая лупіѓ вочы ѓрэзалася ѓ дзверы і ѓпала дзе-то на сядзенне пада мной.
  
  
  Відавочна, Шастра быѓ не адзінай мэтай, але цяпер у мяне не было часу, каб адкрыць агонь у адказ.
  
  
  Яе паскорыѓся, і "Мэрсэдэс" ірвануѓ наперад, як страла праз люк. Мы ледзь не перакуліліся ѓ куце, і Чоени закрычала, спрабуючы сабрацца.
  
  
  Мы ѓскочылі на спыненні, праехалі трыццаць ярдаѓ па бардзюру і, нарэшце, выехалі назад на вуліцу. Яе убачыѓ грузавік, які рухаецца наперадзе нас, і прытармазіѓ, каб дазволіць іншай машыне праехаць наперадзе нас у якасці прыкрыцця.
  
  
  "Вы былі здзіѓлены?" - спытаѓ яе Чоени.
  
  
  Яна паглядзела на мяне і пахітала галавой. Яна працягвала глядзець у задняе акно, але нас ніхто не пераследваѓ. Яна была напалохана.
  
  
  - Сачыць за грузавіком, - загадаѓ я. "Калі мы страцім яго, мы можам пачаць усё спачатку". Праехаѓшы полквартала ззаду грузавіка, мы рушылі ѓслед за ім далей у горад. Праз паѓгадзіны грузавік спыніѓся ля бакавога ѓваходу ѓ аэрапорт Дум-Дом, і хлопчыкі-падлеткі выскачылі вакол скрынкі. Кіроѓца, хударлявы індыец ѓ заходнім касцюме, загнаѓ ih ѓ будынак вакзала.
  
  
  Мы выйшлі з "Мэрсэдэса" і рушылі ѓслед за імі на платформу. Ih чакаѓ стары DC-3, выглядаѓ так, быццам ён прыляцеѓ у Бірму падчас пачатку другой сусветнай вайны.
  
  
  Калі яны ѓвайшлі, яе вылаяѓся пра сябе. Прасачыць за самалётам было нетолькі.
  
  
  - Вы можаце дастаць ih план палёту? - спытаѓ яе Чоени. "Можа быць, Радж зможа табе дапамагчы".
  
  
  Яна задумалася на імгненне, перш чым пайсці да лесвіцы дыспетчарскай вышкі. Калі яна вярнулася, DC-3 ужо быѓ у канцы узлётна-пасадачнай паласы.
  
  
  Яна выглядала шчаслівай і працягнула мне звязак ключоѓ.
  
  
  "Яны лётаюць на Раксол", - сказала яна. "Гэта на схілах Гімалаяѓ, недалёка ад Непала. Адсюль больш за семсот кіламетраѓ.
  
  
  Яе спытаѓ. - "У нас таксама ёсць самалёт?"
  
  
  "Пайпер-команч", - адказала яна. - Вы калі-небудзь лёталі на nen?
  
  
  'Так.'
  
  
  'Яе таксама.' Яна ѓзяла мяне за руку і вывела на вуліцу. - Хутка сцямнее, - запярэчыѓ я. "Вы ѓпэѓненыя, што гэта асветлены аэрапорт?"
  
  
  Яна смяялася. 'Не хвалюйцеся. Мы кідаем запалкі, каб асвятліць узлётна-пасадачную паласу.
  
  
  Яе вагаѓся, але яна пабегла наперадзе мяне да ангара. Калі яе дабраѓся туды, яна ѓжо пагаварыла з паліцыянтам ѓ форме і аддавала загады механікам. Яны выкацілі "Команч", і мы ѓ такую гульню на борт. Праз дзесяць хвіліна мы ѓзляцелі і накіраваліся на поѓнач.
  
  
  Гэта быѓ доѓгі пералёт, і ѓжо сцямнела, перш чым мы ѓбачылі агні вёскі. Яна казала па радыё, і ѓнізе поле асвятлялася аѓтамабільнымі фарамі. Чоени зрабіла адзін круг, перш чым упэѓнена апусціла машыну на ѓтрамбаваную бруд аэрадрома. На зямлі было ѓсяго два іншых самалёта, і адзін вакол іх быѓ DC-3, які мы бачылі взлетающим ѓ Калькуце. Чоени скіравалася на стаянку, і мы прымацавалі машыну да крыла і хваста, перш чым праверыць DC-3. Ён быѓ кінуты. Не было ніякіх прыкмет экіпажа або хлопчыкаѓ, якіх мы бачылі ѓ Калькуце.
  
  
  У маленькім будынку вакзала за прылаѓкам сядзеѓ ѓрадавы чыноѓнік. Ён выглядаѓ нудным, пакуль Чоени не паказала эму картку ѓ паперніку. Потым ён просветлел і выйшаѓ з чайнікам. Пакуль мы пілі нямоцны напой, ён сказаѓ нам, што за гадзіну да нашага прыезду прызямлілася машына, поѓная хлопчыкаѓ, ih забраѓ грузавік.
  
  
  Ён не ведаѓ большага. Ён адвёѓ нас у заднюю пакой, дзе мы маглі б адпачыць да раніцы.
  
  
  На досвітку мы пайшлі па грунтавай дарозе ѓ вёску.
  
  
  Выгляд вёскі мне не спадабаѓся. Некалькі каменных дамоѓ, пустынныя прадуваныя вятрамі пагоркі, вуліца з некалькімі тонкімі дрэвамі ѓ бясплоднай глебе, і паѓсюль пыл. Грунтавая дарога была выбрукаваная, і на ёй відаць былі нядаѓнія сляды грузавіка.
  
  
  Яе бачыѓ у гэтым раёне яшчэ толькі адзін аѓтамабіль, стары "Рамблер", які здаваѓся дзіѓным і недарэчным так высока ѓ перадгор'ях Гімалаяѓ.
  
  
  Чоени паразмаѓляла з уладальнікам Рамблера. "Нам патрэбна твая машына, каб даследаваць мясцовасць", - сказала яна. "Мы так шмат чаго не можам убачыць з адбору пробаѓ паветра. Мы добра за вяртанне вам за гэта.
  
  
  Мужчына не зацікавіѓся. Ён сказаѓ, што машына не можа рухацца, і павярнуѓся да каменя, які сёк.
  
  
  У іншым дом мы спыталі, ці бачылі жыхары грузавік з хлопчыкамі, які mimmo. Спачатку жанчына цярпліва слухала. Затым яна раззлавалася на што-тое, што сказаѓ Чоени. Ee вочы бліснулі, і яна зачыніла дзверы.
  
  
  Чоени знервавалася. "У Індыі так не робяць", - сказала яна. "Мы слухаем, мы не пагаджаемся, і ѓвесь час смяемся. Я жанчына спалохалася. Мне гэта не падабаецца.
  
  
  У суседнім дом мы адчулі такое ж непрыманне, хоць і больш умеранае. Стары, які жыѓ там, здаваѓся неѓспрымальным да страху. Ён быѓ ужо занадта блізкі да магілы. "Ніхто нічога не кажа аб грузавіку, - сказаѓ ён. "Мы бачылі, эга раней з эга кучай моладзі. Але тыя, хто задаюць занадта шмат пытанняѓ, доѓга не жывуць. Вяртайцеся ѓ Калькутту. Тут пануе толькі смерць. Нават размова з табой выклікае ѓ маёй сям'і падазрэнні. Іду дадому.'
  
  
  Ён адступіѓ назад і зачыніѓ дзверы.
  
  
  Чоени ѓ замяшанні нахмурылася. - Можа быць, нам лепш вярнуцца, - сказала яна. "Мы дастаѓляем гэтым людзям непрыемнасці. Ім і без нас гэтага дастаткова.
  
  
  - Ты маеш на ѓвазе, што мы павінны проста забыцца аб праблемах, наспяванне ѓ Калькуце?
  
  
  - Няма, але мы можам сказаць Раджу. Ён можа паслаць суда войска, калі спатрэбіцца.
  
  
  Яе, сказаѓ няма, і працягнуѓ ісці па слядах грузавіка. Яна вагалася ѓсяго імгненне, перш чым дагнаць мяне. Яна перастала спрачацца, пакуль мы ішлі праз вёску, вынікаючы па звілістай каляіны грузавых шын да высокіх схілах. Ззаду нас ажывала вёска. Сяляне выйшлі праз сваіх хацін і з цікаѓнасцю паглядзелі на нас. Па-відаць, замежнікі, па меншай меры выхадцы з Захаду, у гэтай мясцовасці былі рэдкасцю. Яе задаваѓся пытаннем, абляцяць ці ваколіцы навіны аб нашай прысутнасці.
  
  
  Мы прайшлі дзве мілі ѓверх па схіле і спыніліся ѓ першых некалькіх кустоѓ, якія ѓбачылі. Мы былі ѓ невялікім яры. Яе, стаяѓ і глядзеѓ на гары з шапкай вечных снягоѓ.
  
  
  "Гэта безнадзейна", - сказаѓ яе больш сябе, чым Чоени.
  
  
  Яна спытала. - 'Чаму?'
  
  
  - Мы нават не ведаем, што шукаем. Горы цягнуцца на сотні кіламетраѓ. Гэты грузавік мог паехаць у любую бок. У нас няма шанцаѓ угнацца за ім хады.
  
  
  - Тады вернемся? - з надзеяй спытала яна.
  
  
  Я не адказаѓ. Цяпер час быѓ маім праціѓнікам. Калі б мы вярнуліся, то страцілі б цэлы дзень. Пятнаццаты дзень быѓ занадта блізка.
  
  
  Яе зноѓ даследаваѓ гарызонт, крок за крокам, старанна засяроджваючыся, а затым дазваляючы свайму погляду перайсці да наступнага ѓчастку ландшафту. Нарэшце яе ѓбачыѓ гэта... слабое рух у кустах, метрах у трохстах наперадзе.
  
  
  За намі назіралі. Гэта быѓ добры знак. Але яны, каго мы б хацелі, маглі б лёгка схавацца на ѓвазе ѓ нізкім кустоѓі, які рос паѓсюль у перадгор'ях, а цэлая армія магла схавацца ѓ ярах і цяснінах, якія сыходзяць у горы.
  
  
  У нас не было ніякіх шанцаѓ знайсці грузавік або хлопчыкаѓ, калі яны імкнуліся заставацца па-за поля гледжання. Людзі, якіх мы хацелі б, павінны прыйсці да нас. Гэта была наша вэб-надзея.
  
  
  Так што я дастаѓ "Люгер" з кабуры і прыцэліѓся больш ці менш у кірунку руху, якое бачыѓ на гарызонце.
  
  
  Чоени праглынуѓ. 'Што ты робіш? Ты сышоѓ з розуму?'
  
  
  - Я паспрабую трапіць у палон, - сказаѓ я.'
  
  
  "Людзі вакол грузавіка". Яго націснуѓ на курок, і пісталет раѓнуѓ яшчэ адзін раз. - Вяртайся ѓ самалёт, - сказаѓ я. "Ляцець у Калькутту і атрымаць дапамогу".
  
  
  Яе зноѓ націснуѓ на курок.
  
  
  - Няма, - запратэставала яна. Яна апусціла маю руку і перашкодзіла мне зноѓ стрэліць. "Гэта заб'е цябе".
  
  
  - Вярніся, - настойваѓ яе, але яна не рухалася.
  
  
  Яе паклаѓ "люгер" у кабуру і ѓзяѓ яе на рукі. Ee цела закалацілася побач з маім.
  
  
  "Можа быць, яе магу дапамагчы вам," сказала яна. Яе атрымаѓ адукацыю, ці ведаеце.
  
  
  Яе гатэль адштурхнуць яе ад сябе, але было занадта позна.
  
  
  Не паспелі мы пачуць гук матора, як па гор праз дарогу прамчаѓся невялікі грузавік.
  
  
  Чацвёра мужчын з вайсковымі заплечнікамі і вінтоѓкамі напагатове выскачылі з яго. Чатыры ствала былі накіраваны на мяне.
  
  
  "Гэй, што гэта?" - абурана спытаѓ я. "Што азначаюць гэтыя вінтоѓкі?"
  
  
  Па грузавіка выйшаѓ высокі хударлявы індыец у турбане і паглядзеѓ на нас.
  
  
  - Вы стралялі, - сказаѓ ён па-индусски і паѓтарыць гэта на выдатным англійскай.
  
  
  - Цмок, - схлусіѓ я. "Кобра". Яна напалохала маю жонку.
  
  
  Ён праігнараваѓ хлусня і ѓважліва агледзеѓ Чуні.
  
  
  - Ты прыляцеѓ у вёску ѓ гэтым маленькім чырвоным самалёце? - спытаѓ ён.
  
  
  Ёй кіѓнуѓ.
  
  
  'Чаму ты прызямліѓся тут? Мы тут далёка ад турыстычных маршрутаѓ.
  
  
  "Мы аглядаем славутасці. Яго ѓпершыню ѓ Індыі". Чалавек у турбане з сумневам паглядзеѓ на Чоени, і яе хутка сцяміѓ.
  
  
  "Я сустрэѓ сваю жонку ѓ Арганізацыі Аб'яднаных Нацый у Нью-Ёрку, - патлумачыѓ я.
  
  
  Ён мне не даверыѓ, але некаторы час працягваѓ гульню.
  
  
  - Хочаш пракаціцца з намі? - ветліва спытаѓ ён.
  
  
  - Так, - пагадзілася Чоени. "Я вельмі стамілася".
  
  
  Мужчына ласкава прайшоѓ наперадзе нас і дапамог Чойни сесці на пярэдняе сядзенне. Яе ѓскараскаѓся побач з ёй і ѓбачыѓ, як баевікі залезлі ѓ кузаѓ.
  
  
  Рухавік ажыѓ, і на долю секунды ѓбачыѓ яе ѓ люстэрку задняга выгляду прыклад вінтоѓкі. Ён моцна ѓдарыѓ мяне па чэрапе. Ёй толькі паспеѓ нырнуць ледзь лявей. Гэта быѓ грубы ѓдар, але цяжкая драѓляная ложы ѓсё ж ударыць мяне дастаткова моцна, каб прымусіць мой мозг дзіка сотрястись. У мяне было такое хваравітае пачуццё, якое ахоплівае вас, як раз перад тым, як несвядомае накрывае розум сваім мяккім аксамітным плашчом.
  
  
  Пазней, калі ёй ачуѓся седзячы і стагнаѓ, яго выявіѓ, што мае рукі і лодыжкі звязаныя. Мае рукі былі перад маім целам, і па двое ѓзброеных мужчын, якія ахоѓвалі мяне, зрабілі зброю мне ѓ жыцці.
  
  
  Я не ведаѓ, колькі мы праехалі, але я не мог быць без прытомнасці больш дваццаці хвіліна. Перш чым яе паспеѓ падумаць аб чым-то яшчэ, грузавік затармазіѓ і заехаѓ у вароты. Па абодвум бакам былі віткі калючага дроту і двайны плот вакол сталёвы дроту.
  
  
  Высокі мужчына падышоѓ да задняй часткі грузавіка.
  
  
  "Падрэж вяроѓку вакол эга лодыжак і вазьмі эга да майго стала", - сказаѓ ён.
  
  
  Яе люта абурыѓся. "Што значыць аглушыць мяне і звязаць?"
  
  
  Одзіна вакол салдат ударыѓ мяне па твары тыльным бокам далоні. Астатнія засмяяліся.
  
  
  Яны выштурхнулі мяне наперад, і яе пачуѓ Чоени ззаду нас. Яна размаѓляла з двума баевікамі, якія больш ці менш неслі яе, накіроѓваючыся ѓ іншым кірунку.
  
  
  Гэта была якая то банда, нягледзячы на ваенную форму. Салдаты ѓ грузавіку штурхалі і падштурхоѓвалі мяне, пакуль яе абалонка паміж імі да невысокага будынку з дзвярыма, але без вокнаѓ злева. Адна лямпа дадаѓ у сваю брылёѓ да святла, лившемуся праз дзень. Мяне ѓпіхнулі ѓнутр, і дзверы хутка зачыніліся за мной.
  
  
  Пакой была падобная на офіс з шафамі для дакументаѓ, пісьмовым сталом і пішучай машынкай.
  
  
  "У сустрэнуць вашых дакументах напісана, што вас завуць Мэтсон, Говард Мэтсон, - сказаѓ мужчына ѓ турбане. - Я хачу ведаць праѓду. Хто ты такі і чаму ты тут шныряешь?
  
  
  "Я бізнесмен, галасаванне, і ѓсё".
  
  
  "З гэтымі рэчамі?" Ён трымаѓ Вильгельмину і Х'юга. Відавочна, яны забралі ih у мяне ѓ грузавіку. Ён давялося ih ѓ бок і павярнуѓся да мяне з жудаснай усмешкай. "Ды добра, містэр Мэтсон, вы нас недаацэньваеце".
  
  
  Яе вырашыѓ яшчэ некаторы час, каб гуляць ролю дзёрзкага амерыканца, хоць і падазраваѓ, што мае ахоѓнікі ведалі абсталяваннем мне больш, чым яны гатэляѓ прызнаць.
  
  
  "Паслухай, - агрызнуѓся я, - можа, ты фанатык гэтых тупых індыйскіх сялян, але, наколькі мне вядома, ты проста бандыт, які пераследвае людзей. Вы і вашы найміты выглядаеце брудную. Яе бачыѓ, больш дысцыпліны ѓ зграі ваѓкоѓ. Не спрабуй наблізіцца да мяне, інакш яе так моцна стукну, што ты пачнеш стагнаць. А цяпер развяжы мне рукі!
  
  
  Гэта быѓ стары трук з абурэннем, і ён служыѓ сваёй мэты. Гэта эга прывяло ѓ замяшанне і гнеѓ. Ён устаѓ і моцна ѓдарыѓ мяне; Яе, адвярнуѓся і, разгарнуѓшыся, моцна ѓдарыѓ яго эга нагой. Потым мяне ѓдарылі ззаду па нырках. Боль была жудаснай.
  
  
  Яе больш не сопротивлся і дазволіѓ двум мужчынам падцягнудь мяне да стала. Яны перарэзалі вяроѓкі і прыставілі пісталеты да маёй мэты.
  
  
  - Распранайцеся, - загадаѓ ih капітан. 'Цалкам.'
  
  
  Я не пярэчыѓ. Калі маю вопратку прыбралі, яны груба пацягнулі мяне на крэсла і прывязалі да яму, расставіѓшы рукі і ногі.
  
  
  Ih капітан проковылял да стала і агледзеѓ мяне.
  
  
  - А зараз, містэр Мэтсон, - пачаѓ ён, - можа быць, вы гатэлі б расказаць нам крыху аб сабе. Хто ты? Што ты тут робіш?'
  
  
  - Я амерыканец, - сказаѓ ёй упарта рухаѓся да вызначанай мэты. - Вам не трэба ведаць больш. Калі консул ЗША пазнае гэта
  
  
  Ён засмяяѓся. Як і мужчыны вакол яго.
  
  
  - Консул? У Калькуце? Вы жартуеце, містэр Мэтсон, ці як вас там. Праз два дні ѓ Калькуце больш не будзе амерыканскага консульства. Можа, нават ужо і не ѓ Калькуце. Але ты ѓжо ѓсё гэта ведаеш, ці не так?
  
  
  Яе сказаѓ, што не ведаю, аб чым ён кажа. Ён занадта цярпліва кіѓнуѓ.
  
  
  - Вядома, вядома, - сказаѓ ён, адварочваючыся. Калі ён зноѓ павярнуѓся да мяне, яго ѓбачыѓ у эга руцэ доѓгую брытву. Раптам яе, пераканаѓся, што гэта была не такая wouldnt добрая ідэя, у рэшце рэшт, дазволіць мне быць захопленым.
  
  
  - Вы калі-небудзь адчувалі боль, Мэтсон? - спытаѓ мужчына. "Жахлівую, невыносную боль, якая займаецца раздзірае кішкі і прымушае прасіць аб хуткай смерці?"
  
  
  Брытва бліснула па маім твары; яна была шосты цаляѓ у даѓжыню і такі востры, што мякка блішчала ѓ ранішнім святле. Калі лязо ѓпершыню кранула маёй скуры, я не падумаѓ, што яно трапіла ѓ мэта - разрэз быѓ такім кантраляваным, такім гладкім. Яе павярнуѓ галаву, каб штогод на сваю левую руку. Лязо, пачынаючы з кончыка майго ѓказальнага пальца, перасекла далонь, прайшло mimmo запясці і паднялося да майго пляча, затым изогнулось і ѓчапілася ледзь вышэй ключыцы.
  
  
  Першая боль нарынула, калі яе ѓбачыѓ, як лязо ѓрэзалася мне ѓ запясце. Яе, заплюшчыѓ вочы, але гэта пачалося. Яе гатэль закрычаць.
  
  
  - Вы калі-небудзь чулі пра сьмерць ад тысячы парэзаѓ, містэр Мэтсон? Гэта старажытная ѓсходняя катаванне, звычайна ужывальная, калі хто-небудзь хоча атрымаць інфармацыю, а жыццё зацікаѓленага асобы не мае ніякай каштоѓнасці. О, я не скажу, што ѓсе ахвяры тысячы парэзаѓ паміраюць. Некаторыя выжылі. Усе ih цела пакрыта шнарамі. Звярніце ѓвагу, як разрэзы праходзяць толькі праз першы пласт скуры, так што ѓздоѓж лініі разрэзу утвараецца толькі некалькі кропель крыві. Рухаючыся наперад, мы знаходзім новыя шляхі і апускаемся ѓсё глыбей і глыбей. Калі парэзы пераходзяць ад галавы і грудзей да геніталіі, нават самы моцны мужчына крычыць. Нешматлікія людзі могуць трываць боль".
  
  
  Наступны парэз быѓ такім жа, як і першы, але на маёй правай руцэ і ѓ руцэ. На гэты раз брытва ѓвайшла глыбей... пякучая, пякучы боль, якая займаецца міжволі выклікала пырханне сцяга дазволу на выкананне праз ноздры. Мае зубы і вусны былі сціснутыя. Яе падумаѓ: "Калі адмоѓлюся яе адкрыць рот, мне будзе лягчэй стрымліваць крыкі балюча".
  
  
  Высокі чалавек разумеѓ сваю працу. Яе ѓбачыѓ ззянне задавальнення ѓ эга вачах, напружанне цягліц вакол эга і носа скрыѓленых вуснаѓ, калі катэр рушыѓ назад да майго цела - на гэты раз да падбародка - акрэсліваючы трэцюю лінію разрэзу на маёй грудзей і жываце.
  
  
  Індыец зноѓ загаварыѓ. Яе адкрыѓ вочы, не ведаю, калі зачыніѓ ih.
  
  
  "Болевы парог цікавы. Некаторыя заходнія людзі цалкам ламаюцца ѓ гэты момант. Яны распавядаюць, што ѓсе ведаюць, з першага разу. Пры другім разрэзе яны плачуць і моляць аб літасці. На трэцім разрэзе яны ѓпадаюць у істэрыку або губляюць прытомнасць. Ваш болевы парог ценымногие вышэй, або ваша падрыхтоѓка лепш, чым яе думаѓ. Ён скончыѓ надрэз. 'Цяпер пытанні. Хто падаслаѓ вас шпіёніць за намі?
  
  
  Я не сказаѓ нічога. Яе павінен быѓ знайсці выхад, спосаб збегчы. Пакуль гэта выглядала безнадзейна. Вузлы на вяроѓках былі майстэрскія; расцягнуѓшы ну, яе, зразумеѓ, што рукі і ногі не правісаюць. Крэсла быѓ вузкім і лёгка нахіляѓся, але нават калі б яе перавярнуѓся, яе мала што мог зрабіць.
  
  
  - Хто паслаѓ цябе шпіёніць за намі, Мэтсон?
  
  
  Нож прызямліѓся ѓ полудюйме ад іншага парэзы на маёй руцэ. На гэты раз ён урэзаѓся глыбей і прымусіѓ мяне уздыхнуць, чым балюча.
  
  
  Дзверы адчыніліся. Салдат сунуѓ галаву. 'Агонь!' усклікнуѓ ён. Твар эга было распачата, і ён паѓтарыць сігнал трывогі. "Агонь, капітан! Звонку.'
  
  
  Капітан зрабіѓ сярдзітае твар. Ён здаваѓся расчараваным тым, што эга перапынілі, калі давялося брытву. - Не ѓцячы, Мэтсон, - сказаѓ ён.
  
  
  Ён і ахоѓнікі выбеглі за дзверы, і я ѓздыхнуѓ з палёгкай. Яе паняцця не меѓ, што адбываецца звонку, але радаваѓся перапынку.
  
  
  Ад балюча мне захацелася зноѓ заплюшчыць вочы або паклікаць на дапамогу, але абедзве ідэі былі дарэмныя. Я не мог губляць нам секунды.
  
  
  Яе паглядзеѓ праз пакой. Спачатку яе не бачыѓ выйсця, ніякай пастановы вызваліцца ад вяровак, впившихся мне ѓ скуру. Потым падумаѓ пра яе алейнай лямпы, падпаленай на суседнім стале.
  
  
  Чым даѓжэй яе, глядзеѓ на лямпу, тым хутчэй афармлялася ідэя. Гэта была прыгод, але шанцы былі вышэй, чым чакаць вяртання майстры са сваёй смертаноснай брытвай. Калі б ёй толькі мог перакуліць лямпу і накінуць вяроѓку на запясцях над полымем, у мяне быѓ бы шанец.
  
  
  Але дабрацца было нетолькі. Яе ледзь мог рухацца. Падскокваючы і выгінаючыся, яе мог толькі злёгку нахіліць крэсла. Мне спатрэбілася ѓся мая сіла, каб перакаціцца і падкінуць так, каб ён пахіснуѓся. Але ѓ рэшце рэшт, крэсла, перакуліѓся і ѓпаѓ на бок. Падзенне ашаламіла мяне і ѓзмацніла боль.
  
  
  Яе прыкінуѓ адлегласць да крэсла і павольна штурхнуѓ крэсла направа. Затым яе перавярнуѓся на жыццё, так што крэсла апынуѓся на маёй спіне, і выкарыстаѓ яго эга, як таран супраць крэсла. Лямпа здрыганулася, затым звалілася. Яна павалілася на зямлю і ѓзарваѓся ѓ вогненнай лужыне.
  
  
  На шчасце, лямпа была не вельмі поѓнай, але мне трэба было хутка прыступіць да працы, пакуль алей не пропитало земляны падлогу.
  
  
  Мне спатрэбіліся ѓсе сілы, каб перакаціцца на бок досыць далёка, каб трымаць рукі над полымем, каб агонь мог павольна прогрызать моцныя вяроѓкі, якімі быѓ звязаны.
  
  
  Неѓзабаве полымя пачало паліць, і мае запясці. Яе моцна тузануѓ правай рукой, каб адвесці яго полымя. Вяроѓка працягвала гарэць.
  
  
  Боль працяѓ мой мозг. Вяроѓка гарэла, і я бачыѓ, як яна апаліла валасы на маім запясце і зрабіла маю скуру чырвонай. Яе зноѓ тузануѓ правай рукой; вяроѓка балюча ѓпілася мне ѓ запясце. Яшчэ адзін рывок, і маё запясце было вызвалена.
  
  
  Яе сарваѓ астатак вяроѓкі з рукі, затым развязаѓ вузлы вакол левай рукі. Яны былі добра выкладзеныя. Уся мая правая рука і запясце гарэлі, чым балюча. Але гэта быѓ мой адзіны шанец сысці. Нарэшце вузлы развязаліся; Яе сарваѓ вяроѓкі з яго нага, і схапіѓ вопратку. Мой пісталет і нож ляжалі на стале. Яе, апрануѓся, пераабуѓся, і ѓжо быѓ гатовы сысці, калі ѓ дзверы ѓвайшоѓ высокі індзеец. Ён не выглядаѓ вельмі шчаслівым, калі ѓбачыѓ мяне, і пісталет, накіраваны эму ѓ жыцці.
  
  
  Ён глядзеѓ на яго, чакаючы, што я выстрелю ѓ яго. На самай дэла, ён быѓ так засяроджаны на пісталеце, што ледзь бачыѓ нож у маёй другой руцэ. Ён увайшоѓ у эга цела ледзь вышэй пахвіны.
  
  
  Па эга вуснаѓ вырваѓся булькаючы гук, калі ён адступіѓ ад ляза і прыкрыѓ рану рукамі. Затым ён саслізнуѓ на зямлю.
  
  
  Ён не быѓ мёртвы, калі яго перавярнуѓ яго.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Дзе дзяѓчына?"
  
  
  - Пайшла, - сказаѓ ён. Кроѓ хлынула па ѓсім кутка эга rta, і ён закашляѓся. "Яна ѓчыніла пажар у сваім пакоі. Калі ласка, вызначыць мне. яе...'
  
  
  Потым раптам заціх, ён трупам ляжаѓ у маіх нага.
  
  
  Мне было шкада. Яе б аддаѓ перавагу пакінуць эга ѓ жывых, але нож не з'яѓляецца дакладным зброяй.
  
  
  Яе агледзеѓся. У куце стаяѓ аѓтамат, а на паліцы дзве ручныя гранаты. Яе паклаѓ гранаты ѓ кішэні і, трымаючы напагатове аѓтамат, пайшоѓ да дзень. Яе павінен быѓ высветліць, што тут адбылося, што мела дачыненне да Калькуце, і яе павінен быѓ знайсці Чоени. Яе, адчыніѓ дзверы і выйшаѓ вонкі.
  
  
  
  Кіраѓнік Одинадцатая
  
  
  Яе асцярожна выйшаѓ. Яе знайшоѓ у пакоі стеганую куртку, каб больш адчуваць сябе часткай навакольнага асяроддзя. Апусціѓшы галаву, яе мог ненадоѓга сысці за аднаго вакол вартавых.
  
  
  Яе, удыхнуѓ дым ад вогнішча і пачуѓ крыкі мужчын, якія змагаюцца з полымем, жахлівыя гукі па пакрытай травой хаціны.
  
  
  Яе, увайшоѓ у двор, забудаваны аднапавярховымі будынкамі, якія выраблялі ѓражанне крэпасці старога амерыканскага Захаду. Там была тузін будынкаѓ, тры, вакол якіх выглядалі як казармы, а адно, па-відаць, было сталовай. Перад адным вакол будынкаѓ стаялі тры грузавіка.
  
  
  Толькі з-за тушэння пажару мяне не заѓважыла тузін мужчын у форме, калі яе спяшаѓся да грузавікоѓ. Ёй быѓ амаль ля мэты, калі з-за бліжэйшай машыны з'явіѓся мужчына. Ён падышоѓ адкрытыя да мяне, папераджальна падняѓшы руку. Ён з цікаѓнасцю паглядзеѓ на мяне, затым падаѓся назад і, здавалася, збіраѓся паклікаць на дапамогу, калі яе паклікаѓ эга. Ён падышоѓ да мяне з здзіѓленым і падазроным выглядам.
  
  
  "Адзін пстрычка, і ѓсё будзе гатова", - сказаѓ я. "Павярніся і устань побач са мной. Яе наставіѓ на цябе пісталет. Яе хутка загаварыѓ на хіндзі, спадзеючыся, што ён мяне зразумеѓ.
  
  
  Ён павярнуѓся, і страх, эга, чалавек быѓ настолькі вялікім, што я амаль адчуваѓ эга пах. Мы прайшлі дзвесце ярдаѓ, пакуль не дабраліся да вяршыні схілу і не спусціліся з другога боку. Калі мы схаваліся праз поля зроку лагера, яе штурхнуѓ эга на зямлю.
  
  
  - Ты бачыѓ дзяѓчыну? Ён кіѓнуѓ. "Куды яна падзелася?"
  
  
  Ён паказаѓ на схіл, на якім мы былі. - Хто тут галоѓны?
  
  
  - Не ведаю, - сказаѓ ён дрыготкім ад страху голасам. - Я ѓсяго толькі Нага, кухар. Я не ведаю.'
  
  
  'Добра.' Яе жэстам загадаѓ эму ѓстаць. "Пакажыце мне, куды пайшла дзяѓчына".
  
  
  Ён хутка павёѓ мяне ѓверх па схіле ѓ заходнім кірунку. Мы выйшлі на камяністае плато, якое межавала з невялікай далінай. Унізе ѓбачыѓ яе тузін дамоѓ, адны напалову спалены, іншыя цалкам разбураныя. Мы глядзелі на працягу пяці хвіліна, не заѓважаючы ніякага руху. Ён паказаѓ mimmo падлеску на месца прыкладна ѓ чатырохстах ярдаѓ да плато.
  
  
  "Голас камандны пункт. Калі дама зайшла так далёка, яна, напэѓна, схавалася ѓнізе, каб дачакацца цемры.
  
  
  Мы саслізгвалі з каменя на куст, з каменя на дрэва. Калі мы былі ѓ двухстах метрах, Нага падняѓ руку. Мы пачулі, як нехта размаѓляѓ. Мы асцярожна прайшлі метраѓ пяцьдзесят і ѓбачылі ih. Камандны пункт знаходзіѓся ѓ сямі метрах ніжэй канцы скальнага плато.
  
  
  Мы агледзелі мясцовасць, але гадзінных, падобна, не было. Бясшумна мы падкраліся ліжа, пакуль не апынуліся на плато адкрыта над імі. Яе выцягнуѓ чэку па першай ручной гранаты, затым зноѓ паглядзеѓ на мішэнь. Шасцёра мужчын сядзелі ѓ бункеры, глыбока выкапанай у схіле. У двух па ѓсім, у іх былі аѓтаматы. Трэці ѓсталёѓваѓ маленькае радыё. Іншы глядзеѓ на вёску ѓ бінокль.
  
  
  Граната ѓляцела ѓ камандны пункт. Затым у мяне на плячы апынуѓся аѓтамат, і ён падскочыѓ і загрукатаѓ, калі мае кулі засыпалі людзей. Выбух шталь развязкай. Двое мужчын былі забітыя. Граната ператварыла астатніх у корчащуюся, истекающую крывёю масу. Мы не сталі чакаць, каб убачыць, ці выжыѓ хто-небудзь. Мы збеглі з пагорка, абмінулі камандны пункт і кінуліся да дамоѓ, у чатырохстах ярдаѓ ніжэй. Потым яе ѓбачыѓ Чоени, якая займаецца хавалася асяроддзяѓ скал. Чацвёра мужчын унізе пацягнуліся да яе падчас ператрусу тэрыторыі, але пры гуку гранаты і аѓтаматных чэргаѓ яны запанікавалі і адступілі.
  
  
  Яна ѓбачыла, што мы пойдзем, і пабегла да мяне.
  
  
  Яго злавіѓ яе на рукі і панёс далей. Частка яе валасоѓ была опалена, а твар счарнеѓ ад сажы.
  
  
  - Не иванников мяне назад у вёску, - сказала яна, дрыжучы. Яе спыніѓся. "Але менавіта там мы знойдзем прытулак".
  
  
  'Няма. Гэта... гэта занадта жудасна. Нікога не хавалі. Ih проста расстралялі і пакінулі там. Жанчыны, дзеці і старыя...
  
  
  Яе, павярнуѓся і паглядзеѓ на Нагу. Ён кіѓнуѓ. 'Гэта так. Яны дазваляюць сваім людзям практыкавацца на рэальных людзях. "Заставайся тут з ёй, - сказаѓ яго Нагу. "Я павінен пайсці штогод".
  
  
  Яе ірвануѓся наперад, адчуѓшы пах гнілой, распухшей плоці, перш чым прабег дваццаць ярдаѓ. Калі яе, дабраѓся да першага дома, падляцела тузін канюкоѓ. Частковыя парэшткі старога і хлопчыка ляжала на вуліцы.
  
  
  Сцены дамоѓ былі спярэшчаныя дзіркамі ад гранат і куль. Большасць дамоѓ былі пабудаваныя вакол валуноѓ і раствора і мелі сотні кулявых адтулін. У суседнім дом яе ѓбачыѓ трох жанчын. У аднаго вакол целаѓ была адрэзаная грудзі; у другога не было галавы. У апошнім дом мужчыну прыбілі уверх нагамі да дзень, а затым расстралялі з блізкай адлегласці.
  
  
  Яе, пабег назад, не азіраючыся па разбітай вуліцы. Калі гэтыя партызаны калі-небудзь ѓвойдуць у Калькутту, пачнецца разня.
  
  
  Калі яе, вярнуѓся да таго месца, дзе пакінуѓ Чоени, яе выявіѓ на зямлі толькі сморщенного Нага. Яе не мог эму дапамагчы. Ён быѓ забіты; эга вантробы былі выдраныя, а горла перарэзаѓ. Дзяѓчыны не было відаць.
  
  
  Калі яна ѓ іх была, яны павінны быць побач...
  
  
  Раптам пачуѓся трэск кулямёта, і камяні, заліѓ шэраг куль у двух метрах правей. Яе, азірнуѓся, але нікога не ѓбачыѓ. Яшчэ адна чарга, і кулі ѓрэзаліся ѓ камяні злева. Яе подкатился да дрэва і стрэліѓ наѓздагад, каб прымусіць ih апусціць галавы, але ѓсё роѓна нікога не ѓбачыѓ. Яе ляжаѓ цалкам на адкрытай мясцовасці...
  
  
  "Права, містэр Картэр, супраціѓляцца бессэнсоѓна", - звярнуѓся з лістом да мяне, што-то голас. "Вы цалкам акружаны, безнадзейна супраціѓляцца рн. Ты занадта разумны, каб паспрабаваць прарвацца праз гэта. Чаму б вам не кінуць сваю стрэльбу і не падысці сюды ціха?
  
  
  Моцны, пераканаѓчы голас зыходзіѓ вакол мегафона, які, здавалася, рэхам разносіѓся па маленькай даліне.
  
  
  Яе кінуѓ пісталет і ѓстаѓ, падняѓшы рукі ѓверх. Чатыры "валуна" на ѓзгорку ѓскочылі на ногі, скінулі камуфляж і пабеглі да мяне, нацэліѓшы аѓтаматы мне ѓ грудзі.
  
  
  Індыйскія партызаны стоѓпіліся вакол мяне і пазбавілі мяне Х'юга і Вільгельміны. Затым яны груба штурхнулі мяне перад сабой.
  
  
  Мы не вярнуліся ѓ лагер. Ахоѓнікі веления мяне mimmo лагера, дзе мы знайшлі другую дарогу. Прыкладна ѓ паѓмілі ѓніз па ѓзгорку мы выйшлі да невялікай даліне, тры бакі якой былі перпендыкулярныя, як быццам тут была каменяломні. Ззаду была вялікая пячора. Перад уваходам у пячору быѓ узведзены тоѓсты бар'ер вакол калючага дроту.
  
  
  Ахоѓнікі адвялі мяне да загароды. Адкрылі невялікі ѓчастак, ѓпіхнулі мяне і тут жа зноѓ зачынілі калючы дрот. Яе бачыѓ каля трыццаці чалавек - некаторыя былі хворыя, некаторыя плакалі, усе былі дрэнна апранутыя і, відавочна, не накормлены. Яе, павярнуѓся да плота вакол калючага дроту і ѓбачыѓ добра апранутага мужчыну ѓ ярка-зялёнай форме з пагонамі на плячах. Ён паглядзеѓ на лагер.
  
  
  "Містэр Картэр. Падыдзіце, калі ласка.
  
  
  Яе, падышоѓ да калючым дроце.
  
  
  -- Мы атрымалі апавяшчэнне па Калькуты, -- сказаѓ ён, з цікаѓнасцю гледзячы на мяне скрозь кропках, -- мы толькі што стала вядома імя нашага высокага госця. Яе шмат чуѓ пра вас. Чалавек, якога нельга забіць. Можа быць, мы атрымаем месца ѓ падручніках гісторыі.
  
  
  Яе праігнараваѓ эга насмешкі.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Што будзе 15 жніѓня?" "Гэта ж вялікі дзень, ці не так?'
  
  
  Ён адказаѓ пагрозліва. - Ты гэтага не ѓбачыш.
  
  
  Ён павярнуѓся, потым, што аб чым падумаѓ. - Не турбуйся аб дзяѓчыне, - сказаѓ ён. "Яна прыйдзе да вас у вёску". Калі ён сышоѓ, яе паспрабавала сабрацца з думкамі.
  
  
  Мяркуючы па ѓсім, ён не быѓ лідэрам. Чалавек, які мне быѓ патрэбны, будзе ѓ бяспецы ѓ горадзе і зоймецца апошнімі падрыхтоѓкамі.
  
  
  Яе павінен быѓ знайсці гэтага чалавека. Але спачатку мне трэба было паспрабаваць застацца ѓ жывых, а ѓ той час гэта здавалася досыць складаным.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на пячору. Вароты ля ѓваходу былі падлучаныя да электрычнасці, верагодна, дастаткова моцнага, каб забіць мяне, а сцены былі таѓшчынёй у пяцьдзесят футаѓ. Можна ѓсё жыццё дзяѓбці ih. ђцёкі здаваѓся немагчымым.
  
  
  Ёй быѓ не адзін, але людзі, якія падзялілі мой лёс, мала чым маглі дапамагчы. Большасць вакол іх былі старыя і нямоглыя, верагодна, сяляне, здабываюць сабе пражытак на цвёрдай глебе пагоркаѓ. Яны рыхтаваліся да смерці з абыякавасцю, якой валодаюць толькі індусы. Яны сядзелі, скрыжаваѓшы ногі, схілілі галовы на земляной падлозе і няспынна спяваюць свае малітвы багам: "Харэ Крышна, Харэ Рама".
  
  
  Яны былі гатовыя да наступнага кроку ѓ доѓгім цыкле рэінкарнацый. Але я не быѓ гатовы.
  
  
  Ёй ішоѓ асяроддзяѓ іх, спрабуючы вывесці ih па фаталистического здранцвення, але ніхто вакол іх, здавалася, не бачыѓ мяне. Толькі калі яе дабраѓся да маладога чалавека, прислонившегося да стагнаць, яе атрымаѓ рэѓматызму.
  
  
  Ён засмяяѓся, убачыѓшы мяне. "Значыць, яны перахітрылі буйную рыбу. Вы ангелец?
  
  
  - Амерыканец, - сказаѓ я.
  
  
  'Адчувай сябе як дома. Да поѓдня мы ѓсе памром.
  
  
  Яе ѓстаѓ на калені побач з ім і працягнуѓ цыгарэту. Ён узяѓ эга і падавіѓся дымам.
  
  
  Яе спытаѓ. - 'І ты таксама?' - Чаму яны хочуць цябе забіць? Астатнія старыя. Чаму яны не хочуць бачыць цябе?
  
  
  "Я належаѓ да іх, - сказаѓ ён. "Мяне завербавалі ѓ Калькуце. Яны кармілі мяне і клапаціліся аб маёй сястры.
  
  
  Потым яе ѓбачыѓ тут вёску. Я не мог так забіваць людзей, таму мяне змясцілі сюды з ізгоямі, пракажонымі і ѓдовамі, якія моляцца аб душах сваіх мужоѓ". Ён спыніѓся і люта паглядзеѓ на ахоѓніка. - Хутка прыйдуць, возьмуць чатырох-пяці чалавек і паедуць у вёску. Калі мы не будзем досыць хуткія, нас заб'юць штыкамі або стрэламі. Яе, бачыѓ, як яны гэта рабілі раней.
  
  
  Малады чалавек дрыжаѓ ад страху і гневу.
  
  
  Яе спытаѓ. - Ты ведаеш, што яны намышляюць? "Што яны хочуць зрабіць у Дзень незалежнасці? Ты чуѓ пра гэта?
  
  
  Эга карыя вочы бліснулі ѓ мой бок, як мова кобры. - Вядома, але адкуль ты ведаеш пра гэта? Нам сказалі, але ты са боку. Ён паціснуѓ плячыма і ѓтаропіѓся ѓ зямлю, прысеѓшы на кукішкі. "Вялікая рэвалюцыя. Калі б мы маглі, мы б занялі Калькутту і ѓсю Заходнюю Папіць. Яны сказалі, што паліцыі ih баку; амерыканцы і рускія будуць страляць іншы ѓ іншую. Усё, што нам трэба было зрабіць, гэта падарваць мост, Людзей і чыгуначную станцыю, затым здзейсніць налёт на Чоуринги-роѓд, і падпаліць ѓсе дома. Калькута была б у такой паніцы, што мы маглі б выступіць з сотняй чалавек і акупаваць ѓвесь штат".
  
  
  Яе спытаѓ. - "Гэта спрацуе?"
  
  
  Малады чалавек паківаѓ галавой. 'Я не ведаю. Яны трэніравалі людзей месяцамі. Яны называюць гэта Вызваленчай арміяй Калькуты. Знак будзе пададзены, калі консульства взорвуться. Невялікія групы будуць здзяйсняць набегі на ключавыя пазіцыі. Гэта можа спрацаваць. Ён падняѓ плечы.
  
  
  - Для нас гэта не мае значэння, - працягнуѓ ён. Кожную раніцу ѓ вёсцы ладзяцца ваенныя гульні. Яны заѓсёды бяруць наймацнейшых, каб яны служылі прыкладам для навабранцаѓ. Акрамя таго, яны пазбавіліся ад жыхароѓ вёскі ѓнізе, каб прымусіць ih замаѓчаць".
  
  
  Яе ѓстаѓ і пайшоѓ уздоѓж сцяны, узіраючыся ѓ цёмныя куты пячоры. - Ці ёсць спосаб выбрацца адсюль?
  
  
  Ён адмоѓна паківаѓ галавой.
  
  
  Яе абшукаѓ кішэні, але ѓ мяне не было нічога, акрамя рамяня. Задушлівыя ніткі ѓжо не маглі мне дапамагчы. У мяне таксама былі запалкі ѓ поясе, але ѓ сырой пячоры нічога не гарэла.
  
  
  Прыйшлося б рабіць гэта ѓ вёсцы. Там у нас была б некаторая свабода перамяшчэння, шанец. Яе, паглядзеѓ на сгорбленную постаць, якая займаецца калі-то была маладым чалавекам.
  
  
  "Што будзе ѓ вёсцы, калі мы туды дабяромся?"
  
  
  Ён засмяяѓся глухім, насмешлівым смехам.
  
  
  "Няма сэнсу супраціѓляцца непазбежнаму. Вам проста трэба расслабіцца і маліцца аб лепшым месцы ѓ замагільнага жыцця".
  
  
  Яе, нахіліѓся, схапіѓ эга і паставіѓ на ногі, моцна прыціскаючы да сырой стагнаць пячоры.
  
  
  - Ты павінен распавесці мне, што менавіта адбываецца ѓ вёсцы. Скажы мне, што робяць мужчыны са стрэльбамі, куды ідуць ахвяры.
  
  
  Яе прыслабіѓ хватку на яго руцэ. Цяпер эга вочы глядзелі на мяне; насцярожана, спалохана, злосна.
  
  
  "Яны бяруць пяць ці шэсць чалавек на вяршыню скалы плато, затым вызваляюць, абстрэльваюць і заганяюць у вёску. Ёсць семнаццаць дамоѓ, хацін і хлявоѓ. Яны павінны будуць паспрабаваць схавацца. Калі гэта прафесійныя салдаты, яны добра працуюць, падвозяць людзей, можа быць, страляюць па нагах, каб яны не схаваліся ѓ іншым дом. Калі обыщут апошні дом, усіх расстраляюць або прыкончаць штыкамі. Маладыя рэкруты самыя дрэнныя. Яны заключаюць грошай, колькі пражыве кожная ахвяра.
  
  
  Яе, паківаѓ галавой. - Якое ѓ іх зброю?
  
  
  "Стрэльбы, аѓтаматычныя вінтоѓкі, ручныя гранаты і доѓгія нажы".
  
  
  Яе ѓжо збіраѓся прыхінуцца да сырой стогн, калі ѓбачыѓ рух ля плота вакол калючага дроту перад уваходам.
  
  
  - Яны ідуць, - сказаѓ малады чалавек.
  
  
  Яе спытаѓ. - 'Як вас завуць?'
  
  
  "Завіце мяне Джо - добрае амерыканскае імя".
  
  
  Яе, адышоѓ ад яго і ѓ чаканні прыхінуѓся да стагнаць. Увайшлі двое ахоѓнікаѓ, за імі чацвёра маладых людзей у цывільным. Ва ѓсіх шасцярых было аѓтаматычнае зброю. Самы высокі ахоѓнік паглядзеѓ на мяне і размахваѓ рукамі.
  
  
  "Вонкі!" усклікнуѓ ён. 'Ты першы!'
  
  
  Яе панцыр павольна; лязо штыка балюча вонзилось мне ѓ ягадзіцы. Пачатку другой ахоѓнік падняѓ Джо на ногі і падштурхнуѓ да выхаду. Сьвяты гасподзь асляпіѓ мяне, калі яе прайшоѓ праз праём у варотах.
  
  
  Прыжмурыѓшыся, убачыѓ яе побач з сабой пяць чалавек. Джо быѓ адным вакол іх. Там былі тры жанчыны і стары, доѓгі, але знясілены. Стары выйшаѓ, вакол пячоры, потым павярнуѓся да сонца і сель на зямлю.
  
  
  'Уставай!' - зараѓлі ахоѓнікі. Ён праігнараваѓ ih.
  
  
  Эга руку праткнулі штыхом, але ён не рухаѓся. Лязо пранізала мышцы пляча. Толькі тады ён закрычаѓ. Ахоѓнік кіѓнуѓ, і чацвёра падлеткаѓ з аѓтаматамі выцягнулі нажы і кінуліся на старога.
  
  
  Ляза падняліся і ѓпіліся глыбока ѓ плоць, пакуль я стараюся малюнак не перакулілася і ѓпала на спіну. Нажы працягвалі зіхацець ѓ мяккім сонечным святле, а ляза цяпер былі ліпка-чырвонымі. Мужчына больш не выдаваѓ наш гуку, толькі ціхае булькатанне, калі апошні ѓздых сарваѓся з эга скрываѓленых вуснаѓ.
  
  
  - Хопіць, - сказаѓ ахоѓнік. Ён загаварыѓ з пяццю астатнімі ад нашай групы. 'Ідзіце хутка. І не выходзьце па ѓсёй зборкі, ці вы будзеце мёртвыя на месцы. Не адставаць ад ахоѓнікаѓ.
  
  
  Маладыя людзі выцерлі свае нажы аб штаны старога, а затым пабудавалі нас. Двое падлеткаѓ ішлі наперадзе, а двое зачынялі шэсце.
  
  
  Марш у вёску пайшоѓ занадта хутка; Ёй так і не змог прыдумаць план, як выбрацца вакол гэтага. Усё прайшло менавіта так, як сказаѓ Джо. На вяршыні скальнага плато, нам сказалі бегчы да дамоѓ. Паглядзеѓшы ѓніз, убачыѓ яе самотную постаць унізе на схіле. Гэта была Чоени.
  
  
  Яе, бег так хутка, як толькі мог, ѓніз па схіле, спадзеючыся, што мне не стрэляць у спіну.
  
  
  - Бяжы, - крыкнуѓ ёй, падыход да яе.
  
  
  Мы нырнулі ѓ каменную сцяну, і на імгненне яе адчуѓ сябе ѓ большай бяспецы. Джо слізгануѓ побач з намі. Яе зняѓ рэмень, выцягнуѓ адзін вакол тонкіх задушлівых шнуроѓ і працягнуѓ гэй.
  
  
  "Калі ѓ вас ёсць шанец, выкарыстоѓвайце гэта".
  
  
  Яна нахмурылася, потым ѓсміхнулася, і мне здалося, што я ѓбачыѓ пробліск надзеі ѓ яе вачах.
  
  
  Перш чым яе паспеѓ прыдумаць што-небудзь яшчэ, з-за вугла хаты выскачылі дзве карычневыя фігуры. Гэта былі хлопчыкі, не старэй трынаццаці гадоѓ. У кожнага вакол іх было ружжо. Спачатку стрэліѓ адзін, потым другі, і я пачуѓ, як гарачы свінец прасвістаѓ ѓ мяне над галавой, пакуль мы ѓцякалі.
  
  
  Яе знайшоѓ дзверы і нырнуѓ унутр, пацягнуѓшы Чоени. Гэта быѓ самы вялікі дом у вёсцы з грубым гарышчам з аднаго боку. Гарышча быѓ каля дзесяці футаѓ у шырыню, гэтага было дастаткова, каб на нейкі час схавацца. Мы падняліся па драѓлянай лесвіцы і ступілі на тоѓстыя сасновыя дошкі. На падлозе стаяѓ невялікі драѓляны скрыню. Яе адштурхнуѓ Чоени да далёкай стагнаць і жэстам прапанаваѓ гэй легчы.
  
  
  Мне было цікава, ці ёсць у маладых байцоѓ ручныя гранаты. Праз імгненне яе зразумеѓ гэта. Маленькая граната ѓляцела ѓ акно пад намі, адскочыла адзін раз і выбухнула ѓ трох футах над зямлёй. У мяне не было часу прыгнуцца. Частка майго цела трапіла пад шрапнельный дождж, але гарачага металу я не адчуѓ. Калі дым разышоѓся, адзін вакол хлапчукоѓ асцярожна ѓвайшоѓ у пакой. З кароткім аѓтаматычным пісталетам у руцэ ён хутка абшукаѓ пакой, затым эга, ѓвага абвастрылася. Як толькі ён паглядзеѓ на гарышча, яе кінуѓ драѓляны скрыню.
  
  
  У яго не было часу, каб пазбегнуць эга. Скрыню выбіѓ зброю па эга рук і ѓдарыѓ яго эга ѓ жыцці. Ён напалову разгарнуѓся, схапіѓся за жыцця і, засопшыся, упаѓ на зямлю. Яе, паглядзеѓ на аѓтамат. Гэта можа быць нашым выратаваннем. Але калі яе ѓжо збіраѓся эга схапіць, убег пачатку другой хлопчык. Ён убачыѓ свайго таварыша, які ляжыць на падлозе, падазрона зазірнуѓ на гарышча і абсыпаѓ падлогу знізу градам куль вакол аѓтамата. Нас выратавала эга дрэннае прыцэльвання і два цалі моцнага дрэва.
  
  
  Праз некалькі імгненняѓ ён выцягнуѓ які ляжыць хлопчыка і забраѓ пісталет-кулямёт.
  
  
  Яе, спусціѓся па лесвіцы, і Чоени рушыла ѓслед за мной. На падлозе ляжалі камень памерам з кулак. Яе проста павінен быѓ эга выкарыстоѓваць. Яе выкінуѓ камень адным хуткім рухам, потым прыціснуѓся да стагнаць, і шталь чакаць. Камень трапіѓ у кавалак металу з суседняга дома і тут жа раздалася чаргу. У нашу бок пайшлі shaggy. Яе спрабаваѓ дакладна разлічыць час. У апошні момант яе, нырнуѓ у дзверы і на поѓнай рысі схапіѓ маладога салдата. Яе заціснуѓ эга рот адной рукой і уцягнуѓ эга ѓнутр.
  
  
  Яе звязаѓ эму рукі і ногі палоскамі кашулі, а Чоени засунула эму ѓ рот кляп. Вінтоѓка, якую ён нес, здавалася спраѓнай, але калі яе паспрабаваѓ прасунуць патрон у турме, яе выявіѓ, што яна заклинила. ђсляпую мы выбеглі за дзверы і накіраваліся ѓ тым кірунку, адкуль прыйшоѓ хлопчык.
  
  
  Шум ззаду мяне прымусіѓ мяне павярнуцца з пісталетам наизготовку, але мой вялікі палец аслабеѓ на спускавым кручку, калі Джо ѓпаѓ на зямлю з пісталетам у руцэ і папоѓз побач з намі.
  
  
  Эга твар было злосным. "Яе забіѓ аднаго мёртвай хваткай; па меншай меры, яе здабыѓ зброю.
  
  
  - Ты гатовы ісці ѓ гару?
  
  
  Джо кіѓнуѓ.
  
  
  Калі мы мінулі першую сцяну, Чоени з бледным тварам тузанула мяне за рукаѓ. Адна вакол тых, хто прыйшоѓ з намі жанчын лежачы на спіне; ee жыцця быѓ разарваны, яе грудзі была хістацца крывёю; сл складаць даляр было ѓ адной з яе адкрытых рук.
  
  
  Яе працягнуѓ Чоени mimmo жанчыны і пабег да наступнага дому. Мы зноѓ пачулі страляніну і крыкі ззаду нас.
  
  
  Мы пераскочылі праз распухлы труп. Ee твар было з'едзена сцярвятнікамі. Мы спыніліся за сцяной, цяпер прычыненай спераду і ззаду, і паспрабавалі аддыхацца. Чоени выглядаѓ змучаным.
  
  
  Яна ѓзяла ѓ мяне вінтоѓку, на імгненне папрацавала спускавым кручком і механізмам, і ён пачуѓ, як картрыдж ѓстаѓ на месца ѓ краме. Яна з уздыхам вярнула мне яе.
  
  
  Ляжу на падлозе, яе асцярожна выглянуѓ з-за кута сцяны. Наперадзе нас нікога не было. Схіл пагорка, з якога мы ѓцякалі некалькі хвіліна таму, падымаѓся на вяршыні трохсот метраѓ. Гэта была доѓгі кідок без прыкрыцця. Я не быѓ упэѓнены, што Чоени вытрымае, але яна сказала, што гатовая.
  
  
  Мы ѓскочылі, пабеглі ѓздоѓж сцены, гатовыя штурмаваць схіл наперадзе. Мы не паспелі. Чоени сутыкнулася з маленькім хлопчыкам з доѓгім стрэльбай. Ee рука інстынктыѓна выцягнулася ѓ каратэ-ѓдары па шыі, і хлопчык без прытомнасці паваліѓся на прасякнутую крывёй зямлю. Чоени падняла эга зброю.
  
  
  За ім быѓ адзін вакол ахоѓнікаѓ, якія прывялі нас. Эга аѓтамат быѓ накіраваны на нас.
  
  
  - Павярніцеся, - сказаѓ ён.
  
  
  Яе стрэліѓ у яго так хутка, што ён нават не заѓважыѓ руху пісталета. Лупіѓ вочы трапіла эму ѓ грудзі і адкінула на два метра ѓ чырвоную пыл.
  
  
  Мы пабеглі.
  
  
  Мы былі толькі на паѓдарогі да пагорка, калі ѓ нас пачалі страляць... Мы пригибались і беглі далей, прыгінаючыся і паварочваючы ѓ іншы бок, але працягвалі ісці ѓ гару.
  
  
  У дзесяці ярдаѓ ад вяршыні паднялася фігура з аѓтаматам і стрэліла ѓ нас. Джо стрэліѓ у яго, але прамахнуѓся. Мая вінтоѓка зноѓ паднялася і стрэліла; чалавек разгарнуѓся і ѓпаѓ з пагорка ѓ нашым кірунку. Мы прабеглі mimmo яго і нырнулі ѓверх.
  
  
  Чалавек у джыпе быѓ здзіѓлены больш, чым мы. Начальнік лагера, мужчына ѓ яркай зялёнай форме, толькі што апусціѓ карычневую бутэльку і выцер вусны. Яе стрэлам выбіѓ бутэльку вакол эга рук.
  
  
  Ён падняѓ рукі над галавой, і ѓся бравада пакінула эга цяпер, калі на яго зрабілі зброю.
  
  
  Яе пабег наперад, абшукаѓ эга і знайшоѓ тое, чаго больш за ѓсё не хапала ѓ последее час... Х'юга і Вильгельмину. Прыемна было ih вярнуць. Яе, павярнуѓся да камандзіра.
  
  
  - Выходзь! - загадаѓ я.
  
  
  Ён здаваѓся збітым з панталыку.
  
  
  - Вылазь вакол гэтага джыпа, - крыкнуѓ ёй эму. Ён выскачыѓ і ѓстаѓ, дрыжучы, перада мной. "Здымі куртку і кашулю". Ён нахмурыѓся, але зрабіѓ, як я сказаѓ.
  
  
  Яе, зняѓ з яе кропках і кінуѓ ih колах камянёѓ.
  
  
  Ідзі ѓніз, камандзір. У вёску.'
  
  
  - Не, ты не можаш гэтага зрабіць! ён закрычаѓ. "Яны не пазнаюць мяне без формы..."
  
  
  Яе збіѓ эга нага кулаком. Мой пачатках ѓдарыла эга перш, чым распаленая дабяла актыѓнага адпачынку нянавісці ахапіла мяне. Яе перадаѓ Чоени вінтоѓку, падняѓ чалавека на ногі і шпурнуѓ эга за край плато. Ён трохі пакаціѓся, а потым мы з Джо пачалі страляць побач з ім і ззаду яго, пакуль ён у паніцы і не пабег у пекла, які сам жа і стварыѓ. Калі ён дабраѓся да першых дамоѓ, мы пачулі бразгат вінтовак і аѓтаматаѓ.
  
  
  Ёй была Чоени ѓ джып. Джо sel ззаду і змяніѓ вінтоѓку на аѓтамат камандзіра. Мы ехалі па выбоістай сцежцы да лагера. Яе падазраваѓ, што толькі некалькі чалавек будуць дзяжурыць, так як большасць салдат будуць у Калькуце, чакаючы сігналу да атакі.
  
  
  Чоени падабрала вінтоѓку, калі мы падышлі да першага будынка. Яе пераключыѓся на другую перадачу, паскорыѓся і слізгануѓ па першаму павароту. Чацвёра мужчын, якія стаялі там, адляцелі прэч, калі мы прамчаліся mimmo іх. Наперадзе было два грузавіка. Яго адна з іх, і Джо пракалоѓ дзве шыны на кожнай машыне, калі мы прамчаліся mimmo яго, затым мы згарнулі за кут, і з віскам пералезлі праз плот вакол калючага дроту.
  
  
  - Думаеш, самалёт усё яшчэ там? Чоени кіѓнула.
  
  
  "Я чула, як камандзір сказаѓ каму-тое, што ён паляціць у Калькутту, затым наступлення цемры". - зароѓ я. Затым невялікі самалёт будзе запраѓлены палівам і гатовы да ѓзлёту. Але ці будуць у іх вартавыя ѓ аэрапорце? Яе так не думаѓ.
  
  
  Мы паехалі адкрытымі ѓ аэрапорт, і Чоени пайшоѓ да мэнэджэра, каб сказаць, што мы неадкладна паедзем. Ён нахмурыѓся, калі мы ѓ такую гульню ѓ самалёце і вырулили да канца узлётна-пасадачнай паласы. Яе павінен быѓ зразумець, што адбываецца, як толькі ѓбачыѓ, што джып крануѓся. Ён накіраваѓся да нас пад вострым вуглом, і спыніѓся ѓ двухстах ярдаѓ ад нашай машыны.
  
  
  Чоени кіѓнула, убачыѓшы джып. Яна паскорылася, прагрэла рухавікі і накіравалася па ѓзлётна-пасадачнай паласе адкрыта да джыпе. Мы рванулі праз поле, і чалавек на джыпе выскачыѓ і схаваѓся. Яе гатэль схапіцца за румпель, каб пазбегнуць сутыкнення з джыпам. Чойни моцна прыкусіла ніжнюю губу, кіруючы элеронами і утрымліваючы нос самалёта выплат прама па цэнтру узлётна-пасадачнай паласы і джыпе. У самы апошні момант яна рэзка пацягнула румпель таму. Маленькая машына, здавалася, была шчыра здзіѓленая гэтай просьбай, але зрабіла ѓсё магчымае.
  
  
  Ён падскочыѓ ад раптоѓнага парыву адбору пробаѓ паветра... потым яе амаль пачуѓ уздых самалёта; у нас яшчэ не было досыць хуткасці для такога манеѓру. Машына зноѓ прызямліѓся на ѓзлётна-пасадачную паласу. Але мы пераскочылі праз джып і цяпер з віскам несліся па трасе на шляху да нармальнага старту. Мне здалося, што я пачуѓ стрэл, але ён не прычыніѓ шкоды.
  
  
  Яе адкінуѓся на спінку крэсла, калі мы нарэшце ѓзляцелі, адчуваючы боль і апёкі апошніх некалькіх гадзін. Маё запясце пульсавала там, дзе яно было апёкі полымем. Парэзы на руках і грудзях пранізваѓ салёны пот, і ён так стаміѓся, што гатэль спаць цэлы год.
  
  
  "Мы ніколі не дабяромся да Калькуты", - сказаѓ Чоени, паказваючы на датчык паліва.
  
  
  - Пасадзі эга ѓ бліжэйшым аэрапорце, - сказаѓ я. "Сёння мы паспім, а заѓтра заправимся і паляцім у Калькутту".
  
  
  Яна ѓздыхнула з палёгкай і нахілілася наперад, каб вывучыць карты.
  
  
  
  Дванаццатая кіраѓнік
  
  
  На наступны дзень мы праляцелі ніжэй над Гангом, вялікай ракой веры індусаѓ. У Ганга шмат прытокаѓ; адна вакол іх - ракі Хугли, якая працякае праз Калькутту. Мы накіраваліся на поѓдзень, каб ісці па вялікай рацэ да самага горада.
  
  
  Раптам мы ѓбачылі што-то падобнае на чорную кропку на гарызонце. Спачатку яе, падумаѓ, што гэта чайка, а праз дзясятую долю секунды зразумеѓ, што гэта рэактыѓны знішчальнік, які нясецца па паветры з хуткасцю, удвая якая перавышае хуткасць гуку, побач з "Команчем". "Команч" моцна занесла, напалову перавярнула, і Чоени з цяжкасцю румпелем падцягнула нос. Было адчуванне, што мы трапілі ѓ эпіцэнтр моцнай навальніцы, калі над намі пранёсся сліпстрым фантан полымя знішчальніка.
  
  
  Джо ажно скурчыѓся побач са мной, яго ноздры пашырыліся ад страху, паколькі машыне пагражала быць разарванай на часткі.
  
  
  На гарызонце з'явіліся яшчэ дзве чорныя кропкі. Чоени апусціла "Команч" ѓ піку і праляцела як мага ніжэй над дрэвамі. Калі над намі праляталі знішчальнікі, яе ѓбачыѓ вялікія чырвоныя зоркі і выгнутыя крылы Мігі-23. Гэта былі лепшыя самалёты, якія былі ѓ рускіх.
  
  
  Чоени паказала ззаду і зверху на расейскі бамбавік. Па баках бамбавікі ляцелі яшчэ шэсць стройных знішчальнікаѓ.
  
  
  "Падобна на тое, рускія ѓвялі вялікія сілы", - сказаѓ я.
  
  
  Чоени пераключыѓся на частату аэрапорта і прыслухалася. Практычна адразу эфір запоѓніѓся рускай і англійскай перамовамі. Абедзве групы запыталі інструкцыі па пасадцы.
  
  
  "Ёсць амерыканскія самалёты?" - спытала Чоени. Мы агледзеліся вакол. Калі мы наблізіліся да аэрапорце Dum-Dum, мы ѓбачылі, як mimmo нас пранесліся дзве групы знішчальнікаѓ з трохкутнымі крыламі, па чатыры ѓ кожнай групе. Гэта былі двухмоторные штурмавікі ВМС ЗША.
  
  
  Чоени ѓзяла ручной мікрафон, і падчас кароткага перапынку ѓ радыёсувязі, ѓмяшалася і папрасіла пастановы па пасадцы.
  
  
  Моцны сігнал са станцыі аэрапорта прогрохотал праз гучнагаварыцель, даючы гэй неадкладныя ѓказанні.
  
  
  Іншы голас ѓмяшаѓся ѓ англійскай мове. "Амерыканскія самалёты з авіяносца "Лексингтон", паведамляем вам, што ѓ вас ёсць прыярытэтнае дазвол на пасадку на сёмы восьмы лініі паласы. Калі ласка, не больш двух самалётаѓ адначасова.
  
  
  Сігнал быѓ перапынены, і расейскім самалётам было загадана прызямліцца на паласе восем нуль прыкладна праз сем хвіліна.
  
  
  Мы з Чоени пераглянуліся. Нам не трэба было нічога казаць, каб выказаць страх, які нарастаѓ ѓнутры нас. Дзве звышдзяржавы збіралі свае сілы ѓ горадзе.
  
  
  Гэта называлася сяброѓскімі візітамі. Ці ж яны выкарыстоѓвалі б іншае дыпламатычнае выраз, каб апраѓдаць уварванне на тэрыторыю Індыі, якое цяпер было ѓ невялікіх маштабах. Але вынікі былі б трагічнымі, калі б дзве дзяржавы сутыкнуліся на нейтральнай тэрыторыі.
  
  
  Чоени кіравала прыборамі і хупава апусціла маленькі "Команч", то чаго мы прызямліліся ѓ пачатку узлётна-пасадачнай паласы і вырулили на перон ангараѓ для прыватных самалётаѓ.
  
  
  Яе засяроджана нахмурыѓ бровы. Запытальны погляд Чоени прымусіѓ мяне выказаць свае думкі словамі.
  
  
  - Гэта чатырнаццатае жніѓня. Заѓтра будзе вялікі дзень. Мы так блізкія да вайны, што мяне ванітуе.
  
  
  Джо сказаѓ мне ѓ час палёту, што, хоць ён мала што ведае пра тэрарыстаѓ, ён можа адвезці нас на ih склад боепрыпасаѓ за горадам, дзе яны схавалі сваё зброю ѓ чаканні вялікі атакі 15-га чысла.
  
  
  Калі б мы маглі знішчыць ih боепрыпасы, мы маглі б прадухіліць нападу на консульства і, такім чынам, насоѓваецца сутыкненне паміж Расеяй і Злучанымі Штатамі.
  
  
  Яе згарнуѓ на "Мэрсэдэсе" на іншую вуліцу і аб'ехаѓ вялікае будынак, якое рускія выкарыстоѓвалі для сваёй дыпламатычнай працы ѓ Калькуце. Жалюзі былі зачыненыя. Перад будынкам знаходзілася суцэльная шэраг рускіх марскіх пяхотнікаѓ. У іх былі вінтоѓкі праз плячо і патранташа з патронамі вакол цела. Рускія былі гатовыя да бою.
  
  
  Я не разумеѓ, як можна падабрацца досыць блізка, каб кінуць бомбу, але ѓ мяне было адчуванне, што чалавек, якога мы хацелі, ужо завяршыѓ свае планы. Нейкім чынам ён прайшоѓ праз гэта. Але як?
  
  
  Па абодвум бакам будынка консульства ЗША быѓ ѓсталяваны блокпост. Марскія пяхотнікі ЗША ѓ баявых зялёных касцюмах разгортвалі ѓсе машыны.
  
  
  Яе ѓзяѓ з сабой Джо і Чони, і мы пачалі прабівацца праз лінію абароны вакол консульства. Да таго часу, калі мы прайшлі праз вялікія вароты і падняліся па тратуары да ѓваходных дзень, Слокум выйшаѓ павітаць нас.
  
  
  - У вас тут добрая армія, - сказаѓ я. "Хіба ѓрад Індыі не збіраецца абараняць краіну?"
  
  
  "Марскія пяхотнікі?" - сказаѓ Слокум. - Яны ѓтвараюць ганаровы вартавых. Мы таксама прывезлі сюды самалёты... каб дапамагчы індыйцам адсвяткаваць Дзень незалежнасці".
  
  
  Ёй ѓхмыльнуѓся апраѓданню, якое ён даѓ, і задаѓся пытаннем, як адрэагуе Нью-Дэлі.
  
  
  Затым Амартия Радж спусціѓся па бардзюру.
  
  
  "Прысутнасці расейскіх і амерыканскіх войскаѓ - маё благаслаѓленне", - хрыпла сказаѓ індыйскі паліцэйскі. "Многія ѓрада пасылаюць дэлегатаѓ, каб адсвяткаваць нашу незалежнасць". Ён спыніѓся і шматзначна паглядзеѓ на мяне. - Але ѓ Калькуце няма месца подрывникам, містэр Картэр .
  
  
  Ён падкрэсліѓ маё імя і сціснуѓ вусны ѓ жорсткую, рашучую лінію. Слокум праглынуѓ і выглядаѓ вінаватым. - Даруй, - сказаѓ ён мне. "Містэр Радж... ён ведае, хто вы. Ён хоча вас арыштаваць.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на дзябёлага індыйскага паліцэйскага і ѓсміхнуѓся. Яе дэманстратыѓна працягнуѓ рукі, гатовы да наручнікаѓ.
  
  
  - Давайце, - сказаѓ я. "Арыштуйце мяне."
  
  
  - Больш праблем не будзе, - сказаѓ Слокум з удаванай упэѓненасцю. "Палкоѓнік Ву і жыхары Нью-Дэлі працуюць над прымірэннем паміж намі і рускімі. І мы патэлефанавалі ѓ Злучаныя Штаты. Камісія па расследаванні будзе адпраѓлена ѓ працягу нядзелях.
  
  
  'Нядзелях?'
  
  
  'Так.' Слокум ѓсё яшчэ спрабаваѓ казаць упэѓнена, але не мог. "Пакуль не будзе далейшых тэрактаѓ..." Ён дазволіѓ свайму голасу замерці.
  
  
  Радж праігнараваѓ яго. Ён скептычна паглядзеѓ на мяне, потым на Чоени.
  
  
  Ён спытаѓ. - "У вас ёсць зачэпка? Нам трэба ведаць усю наяѓную ѓ вас інфармацыю".
  
  
  "Даверся эму", - сказала Чоени здоровенному індыйскаму паліцэйскаму.
  
  
  Радж нахмурыѓся, але пайшоѓ наперадзе нас у офісе Слокама. Яе, быѓ здзіѓлены, убачыѓшы там сядзіць Аляксандра Сакалова. Эга вуглаватыя твар быѓ сур'ёзным.
  
  
  Ён спытаѓ. - "Вы яшчэ жывыя, містэр Картэр?" .
  
  
  - Абсалютна, - сказаѓ я.
  
  
  - А хлопчык... хто гэта?
  
  
  'Іншы.' Яе больш нічога не сказаѓ, і Сакалоѓ пакасіѓся на Джо. Руская ліза адчула важнасць маладога індзейца, але далей не пайшла.
  
  
  "Містэр Сакалоѓ прыйшоѓ сюды, каб вылучыць ультыматум, - сказаѓ Слокум. - Эга начальства не верыць, што мы шчырыя. Яны ѓсё яшчэ думаюць, што мы стаім за нападамі на ih мірных поедставителей ѓ Калькуце. Яны думаюць, што гэта частка больш буйнога плана, каб паставіць ih у няёмкае становішча па ѓсім адкрыты басейн".
  
  
  - Гэтага больш не паѓторыцца, - мякка сказаѓ Сакалоѓ. "Атакі Не больш, у адваротным выпадку мы адлюстроѓваць ѓдар у адказ. У мяне ёсць загад.
  
  
  Ён зароѓ, людзі не грубай кіѓнуѓ і выйшаѓ праз пакоі. Калі ён сышоѓ, Радж выступіѓ наперад. Ён нахмурыѓся, не спрабуючы схаваць свайго незадаволенасці.
  
  
  - Я не магу дазволіць вам працягваць вашыя незалежныя дзеянні, містэр Картэр. Вы абражаеце нашу нацыянальную гордасць. Альбо вы раскажаце мне ѓсё, што вам вядома, альбо вам адправіцца ѓ консульства, пакуль гэта справа не будзе раскрыта.
  
  
  Паміж намі стаяѓ Чоени. Яна адкрыта загаварыла са мной.
  
  
  "Вазьмі з сабой Раджа", - прапанавала яна. - Ён можа дапамагчы табе выбрацца жывым.
  
  
  Куды ён павінен адвесці мяне? - крытычна спытаѓ Радж. Яе гатэль толькі пайсці на складзе боепрыпасаѓ, але індыйскі паліцэйскі, падобна, змог мне гэта абцяжарыць. У запасе ѓ мяне было менш дваццаці чатырох гадзін, і ѓ мяне не было часу пярэчыць.
  
  
  - Добра, - сказаѓ яго Раджу. - Але ніякіх пытанняѓ. І ты ідзеш адзін. Ніхто іншы. Няма часу папярэджваць вашу канцылярыю.
  
  
  - Гэта смешна, - запярэчыѓ Радж. "Гэта можа быць хітрасцю, каб адвесці мяне вакол штаба-кватэры, пакуль вы працягваеце турбаваць рускіх. Усё ѓ парадку.- Слухай, - раздражнёна раѓнуѓ я. "Наколькі яе разумею, заѓтра ніяк не калі ѓ Калькуце можа пачацца трэцяя сусветная вайна. І ѓ нас можа быць толькі невялікі шанец прадухіліць гэта. Калі вы хочаце дапамагчы, выдатна. У адваротным выпадку яе пайду адзін.
  
  
  Мы з Джо ѓжо выйшлі за дзверы, калі за намі рушыѓ услед мажны індзеец. Ён рушыѓ услед за намі на машыне і моѓчкі паехаѓ у мой гатэль. У сваім пакоі яе, нырнуѓ у чамадан, які Хоук даѓ мне і ѓзяѓ да Вильгельмине новы магазін. Яе ѓзяѓ П'ера, газавую бомбу, прывязаѓ яе да нагі скотчам і сунуѓ газавую аѓтаручку ѓ нагрудны хвіліну.
  
  
  Яе надзеѓ чыстую кашулю, узяѓ чысты насавой хустку, адзін па гэтае вялікіх шыкоѓных ільняных насовак, якія заѓсёды ёсць у Хоука, калі ѓ штаба-кватэры для мяне пакуюць чамадан.
  
  
  Яе прапанаваѓ Раджу асаблівую зброю, але ён паківаѓ галавой. Эга цалкам задавальняѓ моцна храмаваны пісталет 45-га калібру на сцягне.
  
  
  Сонца садзілася на захадзе за дамамі, калі мы забраліся ѓ "мэрсэдэс", і ён пачаѓ прытрымлівацца ѓказанням Джо.
  
  
  Праз гадзіну мы ѓсё яшчэ падарожнічалі па ѓскраінах Калькуты, пакуль Джо спрабаваѓ успомніць, дзе ён размаѓляѓ з Закиром. Нарэшце ён паказаѓ мне на абочыну і выскачыѓ вакол машыны, як толькі мы спыніліся.
  
  
  Так, - упэѓнена сказаѓ ён сабе. - Дзе-то тут. Ён махнуѓ рукой, паказваючы на рысавыя палі, якія цягнуцца да ѓскраіне горада.
  
  
  Мы ѓвайшлі ѓ рысавыя палі, але Амартия Радж вагаѓся, ціха зарабляць на сябе, называючы сябе ідыётам за тое, што пайшоѓ з намі. Толькі калі яе пачаѓ ісці хутчэй, ён рушыѓ услед за мной. Разам мы ішлі на поѓдзень, пакуль не падышлі да каменнай стагнаць.
  
  
  - Голас яно, - сказаѓ Джо.
  
  
  Радж выйшаѓ наперад і крытычна агледзеѓ сцяну. Ён сказаѓ, што не бачыць нічога злавеснага ѓ старажытных камянях. Яе спыніѓ эга руку ѓ некалькіх цалях ад папераджальнага провада, які ішоѓ паверсе сцены. Провад праходзіѓ праз шрубавыя вушы ѓ двух цалях над сцяной. Ён быѓ настроены так, каб рэагаваць як на ѓзыходзячае, так і сыходнай ціск. Радж нічога не сказаѓ, але дрот заспела эга знянацку. Гэта не тое, што можна знайсці на стогны фермерскай дома; гэта была сістэма сігналізацыі, якую вы чакалі.
  
  
  Джо пайшоѓ першым, пасля таго, як яе эга падштурхнуѓ. Ён асцярожна пераступіѓ праз дрот і мякка саскочыѓ на зямлю. Затым яе Раджу дапамог пералезці праз сцяну і рушыѓ услед за ім. Джо жэстыкуляваѓ з некаторага адлегласці. Яе, падышоѓ да яму. ђсёй тэрыторыі гатэля, а ѓнутры сцены ператварылася ѓ лугі, а дамбы рысавых палёѓ даѓным-даѓно паваліліся. У мяккім святле месяца яе бачыѓ толькі траву і невялікія шэрагі дрэѓ.
  
  
  Мы ішлі ѓздоѓж сцены, выкарыстоѓваючы дрэвы як прыкрыццё. Праз кожныя дзвесце ярдаѓ мы спыняліся і прыслухоѓваліся.
  
  
  Тым не менш, мы ледзь не прапусцілі першага вартавога. Ён прыхінуѓся да дрэва і не глядзеѓ у наш бок. Ён слухаѓ транзисторное радыё. Мы рухаліся вакол яго.
  
  
  Месяц схаваѓся за аблокамі, пакуль мы моѓчкі ішлі па адкрытым пашы і аглядалі паласу шырынёй каля чатырохсот ярдаѓ, не ведаю дакладна, што мы шукаем.
  
  
  Маю ѓвагу прыцягнуѓ слабы пах дыму.
  
  
  Пачатку другой ветрык данёс непаѓторны пах танных цыгарэт. Мы ѓбачылі палымяны вогнішча злева ад нас, метрах у трохстах ад нас.
  
  
  Неѓзабаве мы ѓбачылі гадзіннага ѓ імправізаванай форме. Эга прысутнасці было дастаткова, каб пераканаць нас у тым, што мы на правільным шляху. Нават Радж нахіліѓся глыбей і рухаѓся асцярожна, пакуль мы кружылі вакол чалавека.
  
  
  У майл за дрэвамі, мы ѓбачылі спрыяльны знак - дарогу, якая займаецца праходзіла mimmo шэрагу дрэѓ.
  
  
  "Так, голас тут мы ѓ такую гульню ѓ грузавік", - сказаѓ Джо, і ѓ эга вачах блішчэла ѓзбуджэнне.
  
  
  У сотні ярдаѓ яе ѓбачыѓ доѓгі нізкі складзе. Дах была цалкам пакрыта дзірваном і хмызняком, а канцы былі нахіленыя так, што будынак нельга было ѓбачыць з адбору пробаѓ паветра.
  
  
  Мы асцярожна абышлі будынак. Далей былі яшчэ дрэвы. Дарога зайшла ѓ тупік, але калі мы апынуліся колаѓ дрэѓ, то ѓбачылі сцежку, прорубленную ѓ падлеску. Мы рушылі ѓслед за ім, і неѓзабаве выйшлі на крытую стаянку. Унізе стаяла некалькі індыйскіх вайсковых джыпаѓ, якія былі ѓ здзіѓленні і новымі. Як яны апынуліся тут, у лагеры, які, як ёй належыць ім, належаѓ тэрарыстам?
  
  
  'Што гэта?' - рэзка спытаѓ Радж. "Чаму мы чакаем?"
  
  
  "Гэтыя джыпы... здаецца, скрадзеныя ѓ арміі".
  
  
  Радж адказаѓ: "Так. Або прададзеныя тэрарыстам. Паѓсюль ёсць карупцыя".
  
  
  Джо пацягнуѓ мяне за рукаѓ і паказаѓ наперад. - Вунь там, - сказаѓ ён напружана. "Склад боепрыпасаѓ".
  
  
  Яе, паглядзеѓ на мясцовасць, на якую ён паказаѓ, і ѓбачыѓ агні, мігатлівыя перад дрэвамі.
  
  
  На паѓдарогі праз галоѓныя ліхтары мы падышлі да нізкага каменнага будынка. Яно было на адкрытай мясцовасці, без камуфляжу, і яе мог бачыць, што яно было там доѓгі час. Шчыра да будынка вяла дарога, якая займаецца сканчалася вялікі дзвярыма.
  
  
  Мы з Джо гасцініцы ісці далей, але Радж шэптам запярэчыѓ.
  
  
  - Нам лепш вярнуцца, - сказаѓ ён.
  
  
  'Чаму?'
  
  
  - Каб атрымаць падмацаванне. Яе магу сабраць сто чалавек... тысячу, калі трэба. Мы атачаем будынкаѓ і арыштоѓвае ѓсіх, хто ѓ іх у зале".
  
  
  Ён устаѓ, але яго пацягнуѓ эга да сябе.
  
  
  - Яны з'едуць да таго, як мы вернемся, - сказаѓ я.
  
  
  - Але мы не можам увайсці туды адны, - адрэзаѓ ён. "У нас не было б шанцаѓ".
  
  
  - У цябе ёсць ідэя лепей?
  
  
  - Гэта незаконна, - запярэчыѓ мажны паліцэйскі. Яе гатэль пасмяяцца. Замест гэтага яе паклікаѓ Джо, і мы падкраліся ліжа да будынка.
  
  
  Амаль шчыра да нас падышоѓ вартавы з аѓтаматам. Ён бы ѓбачыѓ нас секундай пазней, але Джо зрэагаваѓ інстынктыѓна. Ён смела ѓстаѓ і сказаѓ цёплае прывітанне ѓ індуісцкім, што адцягнула вартавога.
  
  
  Мужчына перамясціѓ вінтоѓку, але было занадта позна. Яе ѓжо скокнуѓ на яго. І на гэты раз у мяне было менавіта тое, што мне было трэба... П'ер, маленькая газавая бомба, якая займаецца была ѓ мяне паміж нага.
  
  
  Яе актываваѓ яе перад тварам мужчыны і ѓбачыѓ ошеломленное выраз, калі ён зрабіѓ глыбокі ѓдых, перш чым зразумеѓ, што адбываецца.
  
  
  Ён быѓ мёртвы, калі яго дазволіѓ эму трапіць на зямлю. Спатрэбілася ѓсяго паѓхвіліны, каб адкрыць замак на дзень, і галасаваць мы ѓжо ѓнутры. Тузін скрынь з гранатамі сядзела ля сцяны з эмблемай індыйскай арміі. У іншай сцяны стаялі скрыні са зброяй, некаторыя адкрытыя, некаторыя яшчэ забітыя. Ля задняй сцяны стаяла нават некалькі мінамётаѓ і базук, якіх хапіла б на аснашчэнне невялікі партызанскай арміі. Але будынак было ѓ асноѓным запоѓнена самаробнымі бомбамі - аскепкамі на дзве чвэрці, якія выкарыстоѓваліся, каб наладзіць амерыканцаѓ і рускіх аднаго супраць аднаго за апошнія некалькі дзён. Яе ѓсё яшчэ правяраѓ склад, калі гадзінны з'явіѓся ѓ дзвярным праёме з іншага боку доѓгай вузкай казармы.
  
  
  Нас не папярэдзілі - яе эга не бачыѓ і не чуѓ. Здавалася, ён проста выскачыѓ па цені, прыставіѓшы аѓтамат да сцягна.
  
  
  Ён быѓ худым і маладым, яму было ледзь споѓнілася дваццаць, і ён быѓ апрануты ѓ імправізаваную форму, якую яе бачыѓ, у некаторых салдат у вёсцы. Ён не вагаѓся; ён прыцэліѓся і стрэліѓ.
  
  
  Ён абраѓ Джо першым, і ѓ хлопчыка не было нам адзінага шанец. Кулі трапілі яму было ѓ жыцці, і адкінулі назад. Ён быѓ мёртвы перад тым, як абрынуцца на земляны падлогу будынка.
  
  
  Наступныя дзве секунды здаліся вечнасцю. Мая рука хацела Вильгельмину, мае ногі сагнуліся, і ён упаѓ на зямлю; і мае вочы былі на грудзях вартавога. Яе ѓжо выбраѓ кропку, дзе яе стукну яго, калі пражыву досыць доѓга. У грудзях, паміж трахеей і сэрцам.
  
  
  Я не думаѓ, што ѓ мяне гэта атрымаецца. Аѓтамат хутка адхіліѓся ад скрываѓленага цела Джо і нацэліѓся на Амартию Раджа. Некалькі куль здоровенному копу, астатняе мне; гэта ѓсё, што трэба было зрабіць вартавому.
  
  
  Перавярнуѓшыся, яе мімаходам убачыѓ твар Раджа. Было цесна, але страху не было відаць. Здавалася, ён чакаѓ, калі яго заб'юць. Ён трымаѓ рукі па баках.
  
  
  Яе быѓ на зямлі і адкаціѓся ѓ сховішча, калі зброю гадзіннага метнулось да жывата Раджа.
  
  
  Але гадзіннікавай не стрэліѓ. Падчас прыцэльвання вінтоѓка была адкрыта накіравана на высокага паліцэйскага.
  
  
  Калі Радж не рушыѓ з месца, гадзінны павярнуѓся і працягнуѓ паказальнікаѓ сваім зброяй. Але эга рытм быѓ парушаны, і гэта дало мне магчымасць перакаціцца на кучу скрынь. Гадзінны вагаѓся, баючыся стрэліць у выбухоѓку вакол мяне.
  
  
  Яе давяраѓ свайму зброі. яе стрэліѓ двойчы; абедзве кулі патрапілі эму ѓ грудзі. Ён крыкнуѓ адзін раз, перш чым ѓпасці на зямлю.
  
  
  Калі ѓсё скончылася, яе асцярожна выбраѓся з-за скрынь. Радж усё яшчэ стаяѓ пасярод праходу паміж штабелямі боепрыпасаѓ.
  
  
  Мы нерухома глядзелі адзін на аднаго. Тады яе зрабіѓ на яго пісталет. Ён не выглядаѓ здзіѓленым.
  
  
  - Паклаѓ пісталет на падлогу, - сказаѓ ёй эму.
  
  
  Ён ухмыльнуѓся.
  
  
  - Цяпер Вы аддаеце загады, містэр Картэр? - зароѓ ён.
  
  
  - Ты адзін вакол іх, - абвінаваціѓ яго эга.
  
  
  Яе толькі здагадваѓся, але не мог забыць тую секунду, калі гадзінны, як бы даведаѓся дзябёлага паліцэйскага і пакінуѓ эга ѓ жывых.
  
  
  "Вы забываеце, што я старэйшы афіцэр паліцыі", - сказаѓ Радж. - Ты думаеш, што табе хто-небудзь паверыць? Ён упэѓнена ѓсміхнуѓся, калі ёй не адказаѓ.
  
  
  Ён нахіліѓ галаву і прыслухаѓся да гуку на адлегласці.
  
  
  Яе таксама гэта чуѓ - грузавік пераключаѓ перадачы, калі заязджаѓ на пагорак.
  
  
  - Мае людзі, - патлумачыѓ ён. "Яны прыехалі за зброяй".
  
  
  - На заѓтра?
  
  
  Так.'
  
  
  - Але чаго, па-вашаму, вы даможацеся?
  
  
  "Мы свергаем ѓрад штата. Мы маглі б стварыць досыць клопатаѓ для цэнтральнага ѓрада ѓ Нью-Дэлі, каб абвясціць ваеннае становішча. Яны рабілі гэта раней. Толькі на гэты раз мы паклапоцімся аб тым, каб у жывых не засталося афіцыйных асоб, якія маглі б узяць справу ѓ свае рукі".
  
  
  - Акрамя цябе.
  
  
  'Так.'
  
  
  - Вам не пашанцавала, - сказаѓ я. Яе паказаѓ пісталетам на зброю вакол нас. "У вас недастаткова прыпасаѓ або людзей, каб захапіць горад, не кажу ѓжо пра ѓсім штаце".
  
  
  Ён падняѓ плечы. "Мы гатовыя рызыкнуць".
  
  
  Яе спытаѓ. - 'Мы?'
  
  
  - Я сказаѓ досыць, - сказаѓ ён.
  
  
  Ён азірнуѓся праз плячо на дзверы, у якую мы ѓвайшлі. Звонку мы пачулі прыпынак грузавіка і гукі выскоквалі мужчын. Яны былі ѓ вясёлым настроі, размаѓлялі і смяяліся, як гэта робяць мужчыны перад боем. Калі першы ѓвайшоѓ у дзверы і ѓбачыѓ Раджа, ён усміхнуѓся пазнаючы. Але выраз эга асобы змянілася, калі ён убачыѓ пісталет у маёй руцэ. Радж рэзка сказаѓ эму што-то па-индусски, і мужчына падаѓся ѓ дзень. Звонку даносіліся крыкі і шум; потым раптам стала ціха.
  
  
  Амартия Радж зноѓ зароѓ на мяне. "Ну, містэр Картэр, што вы цяпер зробіце? Вы акружаны. І вы знаходзіцеся пасярод некалькіх тон выбухоѓкі.
  
  
  - Калі яе памру, ты таксама памрэш, - ціха сказаѓ я.
  
  
  Ён падняѓ плечы. "Я індус. Сумняваюся, што смерць так страшна для мяне, як для вас. Такім чынам, яе паѓтараю, містэр Картэр, што менавіта вы хочаце зрабіць? Ты аддасі мне сваю зброю або подождешь, пакуль мае людзі не ѓзарвуць нас абодвух на мільён кавалкаѓ?
  
  
  Трынаццаты кіраѓнік
  
  
  У покер, калі ваш апошні даляр на стале, вы можаце блефаваць.
  
  
  Так што, стаяць на складзе з грузавіком людзей звонку і тонамі выбухоѓкі ѓнутры, яе вырашыѓ рызыкнуць. Выхад быѓ толькі адзін, і мне патрэбен быѓ Радж у якасці эскорту. Эму давялося стрымліваць сваіх салдат, калі яе гатэль выбрацца адтуль жывым. Але нават, мала люгера, приставленное да эга, галы, падобна, не спыніла б яго. Радж быѓ прафесіяналам, дасведчаным спецыялістам па зброі і выбухоѓку, як і яе. Але ѓ мяне было адно перавага, маёй рэпутацыі. Так што я кінуѓ свае карты на крэсле, і шталь чакаць з надзеяй.
  
  
  - Дай мне свой пісталет і гадзіннік, - сказаѓ я.
  
  
  'Навошта?'
  
  
  Ён вагаѓся, і яе ѓдарыѓ яго эга люгером па скроні. Ён апусціѓся на падлогу, і яго забраѓ у яго эга, гадзіны і пісталет 45-га калібру.
  
  
  Калі ён прыйшоѓ у сябе, яго толькі што скончыѓ сваю працу. Гэта была тэрміновая праца, але здавалася, што яна спрацуе.
  
  
  У аснове ѓсяго гэтага была граната. Яе выцягнуѓ ударнік, а затым штурхнуѓ эга таму ривненской настолькі, каб утрымаць засцерагальнік на месцы. Затым яе разбіѓ шкло на гадзінах Раджа і зняѓ секундную стрэлку, перш чым прыкласці аловак да цыферблаце.
  
  
  Яе спрабаваѓ зрабіць так, каб маленькая стрэлка гадзін адштурхнула аловак. І які падае аловак адкіне небяспечную загваздку гранаты. Калі гэта адбудзецца, у нас было чатыры секунды, каб уцячы.
  
  
  Калі паказаѓ яе гэта Раджу, ён засмяяѓся. 'Ты жартуеш. Гэта ніколі не спрацуе.
  
  
  Яе выглядаѓ здзіѓленым. 'O? Чаму б і не? Гэта спрацавала ѓ Ганконгу. Магчыма, вы чулі аб гэтым. Яе выкарыстаѓ гэта як пастку для старога кітайскага кантрабандыста. Гол ад тулава, дакладна па плане.
  
  
  - Так, добра, - прызнаѓся Радж. "Аднойчы, можа быць. Пакуль ручка ледзь у зале ѓ гранаце... калі аловак досыць цяжкі... калі гадзіны заведзеныя туга... калі...
  
  
  Мне захацелася засмяяцца. Нягледзячы на сябе, ён адхіснуѓся. Яго рушыѓ услед за ім. Тры метра, шэсць метраѓ; мы адступілі, не зводзячы вачэй з недарэчнага вырабы ручной працы. Ён стаяѓ на вяршыні адкрытага скрыні з мінамётнымі снарадамі. Калі граната выбухне, мінамётныя патроны і ѓсе іншыя выбуховыя рэчывы ѓ будынку таксама падарвуцца. Гэта быѓ бы магутны выбух. "Вядома, мы можам бегчы хутка", - сказаѓ я.
  
  
  'Як?' Эга погляд быѓ прыкаваны да гранаце.
  
  
  - Разам, - сказаѓ я. "Мы маглі б бегчы да грузавіка. Яе адкрыта за табой. Вы павінны паклікаць сваіх людзей, пакуль мы бяжым. Вы павінны сказаць ім, каб яны не стралялі.
  
  
  - Ідзі да д'ябла, - сказаѓ ён.
  
  
  Мы пабеглі як мага далей ад гранаты. Мы былі каля дзень. Яе, чуѓ, як эга, людзі крычалі на нас звонку. Яны чакалі эга загаду.
  
  
  - Не спяшайцеся, - сказаѓ ёй спакойна. - Я маю на ѓвазе, у цябе ёсць дзевяноста секунд.
  
  
  Імгненне ён глядзеѓ на мяне, а потым зноѓ паглядзеѓ на гранату.
  
  
  - Семдзесят секунд, - сказаѓ я. часу было дастаткова. Вядома, табе ѓсё роѓна... як индуисту, і ѓсё такое. Яе, паглядзеѓ на гадзіннік. "Шэсцьдзесят секунд".
  
  
  Ён пачаѓ пацець. Яе таксама.
  
  
  - Гэта можа спрацаваць, - прамармытаѓ ён. "Можа быць, гэта проста спрацуе".
  
  
  "Сорак пяць секунд".
  
  
  Цяпер яе паглядзеѓ, у любым выпадку гэта справа. Клянуся, яе, чуѓ, як гадзіны цікаюць.
  
  
  "Вы не верыце, што гэта спрацуе, ці не так?" - спытаѓ яе з сябе. 'Вы не верыце...'
  
  
  Яе нават не скончыѓ фразу ѓ розуме. Раптам стала не да весялосці.
  
  
  "Трыццаць дзве секунды... трыццаць адна".
  
  
  Яе больш не лічыѓся з Раджем. Яе палічыѓ для сябе. "Кравец вазьмі, Картэр," закрычаѓ мажны паліцэйскі. "Выключы гэтую штуку. Косця Бога.' Неахвотна яе, ступіѓ да гранаце. Ён схапіѓ мяне за руку і спыніѓ. - Не, не назаѓсёды, - крыкнуѓ ён. "Вы можаце прымусіць яе завибрировать. Вы б...
  
  
  Яе, паглядзеѓ на гадзіннік. "Божа мой, дзесяць секунд... дзевяць... восем".
  
  
  'Бяжым!' - зароѓ ён. 'Хутка!'
  
  
  Мы не думалі нам секунды. Мы пабеглі. Шчыра за дзверы.
  
  
  Яе, чуѓ, як ён крычаѓ на індуісцкім мове, і ён быѓ шчыра ззаду яго, прыставіѓшы пісталет да эга спіне. Я не зразумеѓ, што ён крычаѓ. Яе мог толькі спадзявацца, што ён загадаѓ сваім людзям не страляць.
  
  
  яе бачыѓ эга салдат; некаторыя зрабілі на нас зброю. Ён, павінна быць, крычаѓ што-то яшчэ, таму што раптам людзі кінуліся ѓрассыпную. Яны адразу пабеглі за намі.
  
  
  Мы былі ѓ грузавіка, калі Радж павярнуѓся і ѓдарыѓ мяне сваёй мускулістай рукой. Ён ударыѓ мяне па падбародку, прымусіѓшы пахіснуцца.
  
  
  Яе стрэліѓ па Люгера і прамазаѓ.
  
  
  Хто-то ззаду мяне таксама стрэліѓ, і ён скокнуѓ у грузавік. Яе зрабіѓ яшчэ два хуткіх стрэлу ѓ Раджа, але не бачыѓ, трапіѓ я ѓ яго.
  
  
  Затым у паветра ѓзляцеѓ склад боепрыпасаѓ. Альбо мой майстэрства дапамагло, альбо гэта была шалёная лупіѓ вочы. Ёй ніколі гэтага не даведаюся, але нізкае будынак выбухнула, як гіганцкая петарда. Першая ѓспышка была асляпляльным промнем святла, якія пакінулі белыя плямы на маіх сятчаткі. Затым раздаѓся воплеск, і гук ѓдарыѓ па маім барабанныя перапонкі. Затым прыйшоѓ цэдру, які ѓдарыѓ мне ѓ твар, і ціск адбору пробаѓ паветра, отбросившее мяне да грузавіка.
  
  
  Патроны і гранаты, падкінутыя ѓ паветра першапачатковым выбухам, выбухалі, удараючыся аб зямлю. Винтовочные кулі трашчалі смяротным стаката, калі вакол мяне падалі абломкі.
  
  
  Яе бачыѓ чалавека, падкінутай ѓ паветра, і эга цела было зламана, і рассечана, перш чым ён зноѓ упаѓ. Іншыя загінулі імгненна або спатыкаліся кругамі пад градам куль, пакуль побач з імі не выбухнуѓ снарад, разарваѓшы ih напалову.
  
  
  Узяѓ машыну і паехаѓ праз адкрытыя сухія рысавыя поля да "мерсэдэса". Выбухі ѓсё яшчэ асвятлялі вячэрні неба ззаду мяне, калі яе sel ѓ "мэрсэдэс".
  
  
  Я не ведаѓ, ці застаѓся яшчэ хто-небудзь у жывых на складзе боепрыпасаѓ паѓстанцаѓ, але я быѓ занадта стомленым, каб хвалявацца пра гэта.
  
  
  Яе праехаѓ больш кіламетраѓ, перш чым зразумеѓ, што мая левая рука слабая. Маё плячо балела, і калі яе падняѓ руку, каб штогод на нах, ён адчуѓ, як шрапнель прапарола тканіна маёй камзолы.
  
  
  Яе, баяѓся, што ѓ мяне не будзе шмат часу, перш чым яе страчу прытомнасць, і ѓ мяне было такое страшнае падазрэнне, што праблема яшчэ не вырашана. Яе знішчыѓ запасы тэрарыстаѓ і, можа быць, нават забіѓ большасць важных людзей, але я не быѓ задаволены. Быѓ яшчэ адзін маленькі аспект, які яе гатэль праверыць.
  
  
  Таму мне патрэбна была дапамога, хто-то, хто падтрымаѓ бы мяне, пакуль крызіс не скончыцца.
  
  
  Было толькі адно месца, куды яе мог пайсці. І яе, спадзяваѓся, што буду там да таго, як страчу прытомнасць.
  
  
  Прахалодныя рукі Чоени акуратна наклеілі пластыр на дзірку ѓ маім плячы. Затым яна нахілілася наперад і пацалавала мяне ѓ балючае месца.
  
  
  Інстынктыѓна яе перавярнуѓся і паспрабаваѓ узяць яе на рукі, але боль усё яшчэ была занадта моцнай.
  
  
  "Бедны дзіця", - сказала яна. - Пашанцавала, што цябе не забілі.
  
  
  Яе sel і паспрабаваѓ зарыентавацца. Яе быѓ у яе кватэры на ложку, дзе мы так нядаѓна займаліся сэксам.
  
  
  "Вы сутыкнуліся з "Мэрсэдэсам", - сказала яна. "Вы страцілі прытомнасць, калі заязджалі на пад'язную дарожку".
  
  
  Яна адышла ад ложка і падышла да акна. Калі яна адкрыла шторы, у пакой уварваѓся сонечны брылёѓ.
  
  
  'О, Божа!' Яе задыхнуѓся. "Ужо раніца".
  
  
  - Ты праспаѓ усю ноч. Табе гэта было трэба.
  
  
  Яе гатэль забраць сваю вопратку, а яна падбегла да мяне і паспрабавала адштурхнуць мяне.
  
  
  - Вы не разумееце, - сказаѓ я. "Гэта пятнаццатае лік... буйная атака... якая займаецца можа адбыцца сёння. Мы павінны спыніць гэта.
  
  
  Яна мякка ѓсміхнулася і прыкладае руку мне на мочку. - Хіба ты не памятаеш? Ты паклаѓ гэтаму нітка.
  
  
  'Як?'
  
  
  "Склад боепрыпасаѓ тэрарыстаѓ... вы знішчылі эга мінулай ноччу. Разам з Раджем.
  
  
  Яе з цікаѓнасцю нахмурыѓся. "Ты гэта чула?"
  
  
  - Для estestvenno. Увесь горад ведае. Яе чула выбухі тут.
  
  
  Мой мозг адчуваѓ сябе сонным. Я не зусім зразумеѓ, што яна сказала, пакуль яна зноѓ не згадала Раджа.
  
  
  "Амартия распавёѓ мне ѓсё".
  
  
  "Радж? Значыць, ён жывы?
  
  
  - Так, паранены, але жывы. Ён хоча, каб вы сёння прысутнічалі на цырымоніі ѓ дом урада.
  
  
  Яе вылаяѓся пра сябе. Вырадак быѓ яшчэ жывы.
  
  
  - Ён прыедзе за табой на машыне, - сказала яна. "Эскорт". Раптам яе зразумеѓ. Яе занадта шмат ведаѓ. Радж даслаѓ за мной эскорт, так, пару катаѓ, без сумневу, якія паклапоцяцца аб тым, каб яе ніколі больш не адкрыѓ rta.
  
  
  'Калі?'
  
  
  'Цяпер. У любы момант.'
  
  
  Яе адштурхнуѓ яе і падышоѓ да акна. На плошчы унізе яе ѓбачыѓ поворачивающую на пад'язной дарожцы машыну. Чоени пярэчыла, але яе хутка апрануѓся, спрабуючы растлумачыць гэй сітуацыю.
  
  
  Мы выйшлі ѓсёй кватэры, як раз перад тым, як прыехалі двое мужчын вакол машыны на пад'язной дарожцы. Пакаёѓка Чоени прывяла ih ѓ спальню, а мы збеглі праз чорны ход.
  
  
  - Смешна, - прамармытала Чоени, калі мы забраліся ѓ яе крэмавы "Бэнтлі". "Радж не можа мець нічога агульнага з тэрарыстамі. Ён не шталь бы пасылаць сваіх людзей, каб забіць цябе. Яе ведаю эга.'
  
  
  Але ѓ той момант, калі яна гэта сказала, на капоце машыны з'явілася дзірка ад кулі 45-га калібра. Пачатку другой з'явілася ѓ бамперы, калі яе вывеѓ "Бэнтлі" па пад'язной дарожцы да брамы.
  
  
  Калі мы згарнулі на вуліцу, яна ѓбачыла мужчын у акне сваёй спальні, дзе яны хацелі б нас. Пісталеты у ih руках працягвалі страляць у нас.
  
  
  - Гэта праѓда, - сказала яна. "Тады Радж - лідэр тэрарыстаѓ... чалавек, які стаіць за выбухамі?"
  
  
  "Няма, сказаѓ я. Мой рэѓматызму мяне таксама здзівіѓ. Раптам яе, адчуѓ, што Радж не быѓ кіраѓніком тэрарыстаѓ, не натхняльнікам за ѓсё змова, хоць на самай дэла у мяне не было прычын у гэтым сумнявацца - проста мяне турбавалі пэѓныя рэчы, якія ён сказаѓ, або, можа быць, тое, што ѓсё яшчэ адчувалася вакол.
  
  
  "Хто гэта тады?" - спытала Чоени.
  
  
  Я не ведаѓ гэтага. Хоць мы былі досыць далёка ад дома, каб баяцца людзей, якіх Радж падаслаѓ забіць мяне, яе моцна націснуѓ на педаль газу. Я не зводзіѓ вачэй з вартавога. У мяне было страшнае падазрэнне, што паѓгорада можа ѓ любы момант падняцца ѓ паветра.
  
  
  Чоени паспрабавала мяне супакоіць. - Едзьце трохі павольней, - папрасіла яна. - Мы цяпер не спяшаемся. Радж не можа рэалізаваць свае планы, - запярэчыла яна. - Вы знішчылі ih харчы. Вы забілі вялікую частку ih людзей. Ён не можа ажыццявіць ih план.
  
  
  Тое, што яна сказала, вялікага сэнсу не маюць разумна, але я не мог супакоіцца. Мяне па-ранейшаму мучыла занадта шмат пытанняѓ. І раптам яе, падумаѓ, што ведаю, дзе знайсці адказы. Ёй нічога не сказаѓ Чоени, выкіраваѓ на "бэнтлі" на галоѓную вуліцу і помчавшись на поѓдзень да консульства. На вуліцы ѓжо панавала святочная атмасфера з сцягамі на ѓсіх ліхтарах. Тратуары пачалі запаѓняцца людзьмі ѓ яркай вопратцы, накіроѓваѓся да ѓрадавага будынка ѓ цэнтры Калькуты.
  
  
  "Яны ідуць на святы", - сказала Чоени.
  
  
  "Калі яны пачынаюцца?" - спытаѓ яе напружана.
  
  
  'У дванаццаць гадзін.'
  
  
  Яе, паглядзеѓ на гадзіннік. Было палова на адзінаццатую.
  
  
  Чым далей мы заязджалі ѓ горад, тым больш станавілася натоѓп, пакуль мы не маглі рухацца толькі чарапашым крокам. Людзі былі каларытныя ѓ сваіх нацыянальных строях. Яны паклікалі нас у добрым настроі, але выгляд ih колькасць пабіѓ мяне. Яе бачыѓ, ну не людзьмі, а крупкамі пораху, якія вотум-вотум запалае ад запаленай запалкі.
  
  
  Сітуацыя перад амерыканскім консульствам таксама не паменшыла майго турботы. Марскія пяхотнікі ЗША ѓсё яшчэ былі там. У іх было з сабой зброю, і яны былі цяжка нагружаныя боепрыпасамі, але яны былі ѓ параднай форме, і вакол іх тоѓпіліся людзі.
  
  
  Яны цалкам страцілі пільнасць.
  
  
  "Яны ведаюць, што тэрарысты знішчаны", - патлумачыѓ Чоени, калі мы праязджалі праз вароты ѓ двор консульства. "Рускія дзеці".
  
  
  Яе застагнаѓ, але яна засмяялася і назвала мяне паникером. - Усё скончана, - упэѓнена сказала яна. - Ніякіх праблем. Хутка мы арестуем Амартию. Ён нічога не можа зрабіць.
  
  
  Яе эй, не супярэчыѓ. Яе выскачыѓ вакол машыны і пабег у консульства.
  
  
  Слокум як раз спускаѓся па лесвіцы, калі яе, уварваѓся ѓнутр. Страх знік, вакол эга вачэй, як і пот з ілба. Ён зноѓ шталь тым спакойным, свядомым прафесійным дыпламатам. Ён нахмурыѓся, убачыѓшы мяне, і я зразумеѓ, што гэта таму, што я аспрэчыѓ якія з'явіліся ѓ смі паведамленні эму, што апошнія некалькі дзён ён быѓ амаль накаѓтаваѓ, калі думаѓ, што свет вотум-вотум выбухне ѓ эга уладаннях. - О, містэр Картэр, - сказаѓ ён без усмешкі. - Ты ідзеш на свята?
  
  
  Яе паклікаѓ эга. "Марскія пяхотнікі... яны не трымаюць людзей у страху".
  
  
  Ён паблажліва чмыхнуѓ. - Гэта ззаду. Мінулай ноччу людзі містэра Раджа знішчылі тэрарыстаѓ. Яе, мяркую, вы дапамаглі ім з гэтым.
  
  
  - Нападу ѓсё яшчэ можа быць, - настойліва сказаѓ я. "Адна бомба можа быць кінута ѓ расійскае консульства, і яны пачнуць страляць".
  
  
  - Супакойцеся, містэр Картэр, - сказаѓ Слокум. "Справа зараз у руках прафесіяналаѓ... дыпламатаѓ. І мы трымаем сітуацыю пад кантролем".
  
  
  Ён заспакаяльна паклаѓ руку мне на плячо. "Шчыра кажу, сёння раніцай мы проста прыяцельскія працягваем руку рускім". Ён паглядзеѓ на свае гадзіны. - Праз дзесяць хвіліна, калі быць дакладным. Ih спадар Сакалоѓ прымае нашу маленькую дэлегацыю. Яе я павінен спяшацца туды.
  
  
  Яе спытаѓ. - 'Дэлегацыю?'
  
  
  Ён прайшоѓ mimmo мяне. Эга кіроѓца, марскі пяхотнік ѓ параднай форме, прытрымаѓ дзверы адкрытай, і Слокам падышоѓ да машыны перад будынкам.
  
  
  - Ідэя палкоѓніка Ву, - крыкнуѓ ён.
  
  
  Ён быѓ у машыны, калі яе схапіѓ эга за плячо. - Пачакай, - раѓнуѓ я на яго. - Што з палкоѓнікам Ву?
  
  
  Раззлаваѓшыся, ён адкінуѓ маю руку. "Паслухай, Картэр, твая праца тут зроблена. Вы выканалі сваю задачу, яе б сказаѓ, крывавую задачу. Так што прэч па Калькуты, пакуль яшчэ можаш.
  
  
  Ён павярнуѓся да машыны, але яе зноѓ схапіѓ эга і моцна прыціснуѓ да дзень. Кіроѓца зрабіѓ крок у маім кірунку, затым спыніѓся. - Кравец вазьмі, Слокум, - зароѓ я. 'Адказвай. Што прыдумаѓ палкоѓнік Ву?
  
  
  - Не твая справа, - сказаѓ ён, - але ѓ нас ёсць выдатная ідэя. Жэст свету. Дзеці панясуць кветкі да расейскага консульства. Гэта будзе транслявацца па тэлебачанні ѓсяго свету праз спадарожнік".
  
  
  Яе прыбраѓ руку з эга пляча. Я не мог паверыць у тое, што ён сказаѓ. - Дзеці, - сказаѓ я.
  
  
  - Так, праз прытулак палкоѓніка Ву. Сотні дзяцей.
  
  
  З кветкамі з нас, для расейцаѓ. Геніяльна, вы не знаходзіце?
  
  
  "Чыстая..." Я адступіѓ назад, зразумеѓшы, што ён ніколі не разумеѓ, як тэрарысты выконвалі сваю працу.
  
  
  Слокум павярнуѓся, сеѓ у машыну і зачыніѓ за сабой дзверы. У гэты момант падышла Чоени і ѓстала побач са мной.
  
  
  - Ён сказаѓ, што будуць дзеці, ці не так? прашаптала яна. "Тады справа пойдзе..." Яна зрабіла паѓзу, каб абдумаць яшчэ не цалкам сфармаваную думка. "Я маю на ѓвазе, што гэта яшчэ не струмень. Яшчэ няма. А палкоѓнік Ву...
  
  
  - Так, - сказаѓ я. - Павінна быць, гэта палкоѓнік Ву. Але будуць вінаваціць амерыканцаѓ. Слокум... гэты вар'ят... ён усю дарогу гуляе на руку палкоѓніку Ву. Яе пабег назад да "бэнтлі", і Чоени рушыла ѓслед за мной.
  
  
  'Чым ты плануеш заняцца?' усклікнула яна.
  
  
  "Спыніць гэта справа, калі змагу." Яе слізгануѓ за руль, калі яна падышла да іншай дзень.
  
  
  - Не, яе паеду адзін, - сказаѓ я. "Гэта можа стаць небяспечным".
  
  
  Яна праігнаравала мой каментар і сеѓ.
  
  
  "Калі гэта палкоѓнік Ву, чаму ён даѓ нам інфармацыю аб Закире і храме?" - спытала Чоени. "Закір ѓжо быѓ скампраметаваны. Мы ведалі, што эга імя, таму эга прыйшлося прыбраць. Ву, павінна быць, спадзяваѓся, што нас заб'юць адначасова. Эму гэта амаль атрымалася.
  
  
  Яе, націснуѓ на гудок і выскачыѓ праз брамы консульства. Марскі пяхотнік адскочыѓ у бок і пракляѓ мяне такім голасам, што эга можна было пачуць на паѓдарогі ѓніз па кварталу.
  
  
  Наперадзе нас па тратуарах спяшаліся людзі. Нас паклікаѓ паліцэйскі і люта замахаѓ рукамі, але яго не зменшыѓ хуткасць, пакуль мы не апынуліся каля расейскага консульства.
  
  
  На імгненне мне здалося, што я дарма панікаваѓ.
  
  
  Як і амерыканцы, рускія панізілі пільнасць. Ih салдаты, таксама ѓ параднай форме, здаваліся хутчэй параднымі, чым ваеннымі. Але ѓ мяне ѓзьнікла нядобрае прадчуваньне, калі яе ѓбачыѓ атрад марскіх пяхотнікаѓ ЗША, які стаіць па стойцы "смірна" праз дарогу ад консульства. Слокум зрабіѓ сітуацыю яшчэ больш небяспечнай, увёѓшы ѓзвод марскіх пяхотнікаѓ.
  
  
  Эга машына ехала адкрытымі перад нашай, і калі яе пад'ехаѓ да абочыне, эга кіроѓца проста заехаѓ у браму консульства. Яе, бачыѓ, як Андрэй Сакалоѓ выходзіѓ па параднай дзень будынка, каб сустрэць сваіх гасцей.
  
  
  'Глядзі!' - усклікнуѓ Чойни. Яна дзіка паказала на вуліцу.
  
  
  Яны падымаліся па невялікім схіле, ну было не менш за сотню. Дзеці, па большасці з якіх не было і дзесяці гадоѓ. Невялікая армія з спевам... гуртам накіроѓвалася да расейскага консульства. І ѓсе яны неслі маленькія букеты кветак у ярка размаляваных банках.
  
  
  Слокум выйшаѓ вакол машыны і паглядзеѓ на дзяцей гонарам і ззяючы, як быццам гэта было эга асабістым дыпламатычным трыумфам. Нават стары ліс Сакалоѓ здаваѓся ѓ добрым настроі.
  
  
  Яе зароѓ:
  
  
  "Спыніце ih!"
  
  
  Яе, адчуваѓ сябе ідыётам. Я з крыкам выбег на вуліцу, а Чоени за мной.
  
  
  Яе пачуѓ, як Слокум кліча мяне. Людзі на вуліцы глядзелі на мяне, як на вар'ята. Афіцэр выйшаѓ наперад, каб спыніць мяне; Яе адштурхнуѓ эга і кінуѓся да дзяцей. Потым яе ѓбачыѓ палкоѓніка Ву. Ён стаяѓ у баку, назіраючы, пакінуѓшы падлеткаѓ вакол свайго хованкі адказнымі.
  
  
  Усё адбылося вельмі хутка. Дзеці былі ѓражаны выглядам высокага белага чалавека, проносящегося паміж імі. Яны перасталі спяваць і отшатнулись.
  
  
  Афіцэр усё яшчэ спрабаваѓ дабрацца да мяне, і некаторыя людзі на вуліцы таксама. Яе дзіка шталь вырываць букеты вакол дзіцячых рук. Яе паглядзеѓ адзін букет, нічога не знайшоѓ і выкінуѓ банку. Потым яго паглядзеѓ яшчэ адзін, і яшчэ...
  
  
  Дзеці закрычалі. Некаторыя пабеглі назад у тым жа кірунку, адкуль прыйшлі. Ёй нічога не знайшоѓ, пакуль мяне не паклікала Чоени і не дала банку з букетам кветак. Яе выкінуѓ кветкі і падняѓ бомбу, якая займаецца была пад імі.
  
  
  Як раз тое, што я сабе ѓяѓляѓ.
  
  
  Палкоѓніку Ву нават атрымалася б зваліць віну на супрацоѓнікаѓ амерыканскага консульства, таму што, наколькі ведалі рускія, менавіта Слокум арганізаваѓ дзіцячы марш да консульства. Калі б бомбы падарваліся, рэакцыя Расеі была б выбухны. Але ѓ мяне не было часу ѓсё гэта тлумачыць. Паліцыя пачала набліжацца да мяне. А таксама група людзей на вуліцы. Яе нават бачыѓ, як рухаѓся ѓзвод марпехаѓ.
  
  
  Яе зрабіѓ дзікую здагадку. Яе выцягнуѓ запальнічку і падпаліѓ кароткі кнот, які тырчыць праз банкі.
  
  
  Па натоѓпе прайшоѓ крык. Людзі отшатнулись і затапталі іншы іншы ѓ спешцы, каб выратавацца. Яе разгарнуѓся, шукаючы месца, куды кінуць бомбу, але амаль усюды былі людзі. Нарэшце яе ѓбачыѓ палкоѓніка Ву. Ён стаяѓ адзін ля шклянога ѓваходу ѓ сучаснае офіснае будынак. У любым выпадку, гэта было далёка ад расейскага консульства. Яе, спадзяваѓся, што Сакалоѓ зразумее, што я спрабаваѓ прадухіліць напад на эга штаба. Яе кінуѓ маленькую бомбу, як гранату. Яна прызямлілася на цэменту перад Ву і пакацілася далей. Ён нырнуѓ у будынак да таго, як выбухнула бомба, але вялікія вокны разбіліся, і абрынуліся на яго дажджом. яе, бачыѓ, як ён упаѓ; потым яе страціѓ эга па ѓвазе.
  
  
  Натоѓп бегла вакол мяне. Дзеці выпусцілі свае букеты і плакалі.
  
  
  Яе пабег да будынка, дзе бачыѓ Ву. Унутры будынка шкло хруснула пад маімі нагамі, і яе ѓбачыѓ крывавы пасля, які ідзе ад таго месца, дзе ѓпаѓ палкоѓнік Ву.
  
  
  Яе, бачыѓ, як зачыніліся дзень пад'ёмніка. Ёй кінуѓся ѓ звужваецца шчыліну паміж рассоѓнымі дзвярыма. Яе зрабіѓ гэта, але гэта ледзь не каштавала мне жыцця.
  
  
  
  Чатырнаццатая кіраѓнік
  
  
  У той момант, калі яе ѓваліѓся ѓ ліфт, Палкоѓнік скокнуѓ на мяне. Ён быѓ хуткім. Эга рукі абмацвалі мяне паѓсюль у запатрабаваѓ зброі. Яе падняѓ рукі, каб прыкрыць Вильгельмину і нож, але адчуѓ, як ён выцягнуѓ што-то вакол кішэні маёй камзолы.
  
  
  - Не варушыся, - крыкнуѓ ён.
  
  
  Ён саскочыѓ з мяне і навіс мной назаѓжды. - Павольна павярніся, - загадаѓ ён.
  
  
  Вельмі асцярожна яе і азірнуѓся праз плячо. Ён прыхінуѓся да закрытай дзень, рыхтуючыся адной рукой націснуць на кнопку, якая займаецца прывядзе нас на дах будынка. Эга твар было ѓсё ѓ шкле. Вакол некаторых ран усё яшчэ тырчалі аскепкі шкла. Кроѓ лілася па эга грудзях, на жываце была доѓгая рана, якая займаецца павінна была азначаць эга і смерць, але нават цяпер у nen ѓсё яшчэ захоѓвалася пэѓнае годнасць. За некалькі хвілін да смерці ён захоѓваѓ дакладную, бадзёрую манеру паводзін, якая займаецца ѓжо вырабляла на мяне ѓражанне ѓ эга маёнтак.
  
  
  У руцэ ѓ яго была мая аѓтаручка, напоѓненая смяротным газам. Ён ужо зняѓ каѓпачок і трымаѓ вялікі палец на абойме, гатовы стрэліць. Відавочна, ён ведаѓ, як гэта працуе.
  
  
  Ён цэліѓся ѓ мяне, і я задаваѓся пытаннем, ці ѓсведамляѓ ён сілу гэтай штукі.
  
  
  "Калі ты выкарыстоѓваеш гэта тут, у ліфце, - папярэдзіла яе я, - ты таксама будзеш мёртвы".
  
  
  "Адно дыханне - гэта ѓсё, што вам трэба", - сказаѓ ён. - Я добра ведаю гэта маленькае прылада, Картэр.
  
  
  Мне здалося, што я ѓбачыѓ, як варухнуѓся эга вялікі палец, і яе ледзь не зароѓ на яго.
  
  
  - Пачакай, - сказаѓ я. - Няма куды спяшацца.
  
  
  Ён засмяяѓся і жэстам папрасіѓ мяне ѓстаць. Яе асцярожна ѓстаѓ і прыціснуѓся да іншай сценцы ліфта.
  
  
  - Проста скажы мне, чаму, - сказаѓ я. - Чаго ты гатэль дамагчыся?
  
  
  "Моцы, Картэр, - патлумачыѓ ён. "Нядаѓна ты спытаѓся ѓ мяне, чаго яшчэ можа жадаць такі чалавек, як я. Яе, сказаѓ, што той, у каго ёсць усё, проста хоча быць упэѓненым".
  
  
  - І гэта была хлусня?
  
  
  - Няма, але я яе не шталь тлумачыць гэта далей. Толькі сіла дае бяспеку. Толькі чалавек наверсе ѓ бяспецы.
  
  
  'Яе да гэтага часу тхор не разумею. Што вы збіраліся зрабіць з гэтымі бомбамі?
  
  
  - Хаос, - сказаѓ ён. "Рускія абвінавацілі б амерыканцаѓ. Былі б стрэлы. Беспарадкі на вуліцы. Маленькая вайна тут, у Калькуце. Кажуць, што Нью-Дэлі абвясціѓ ваеннае становішча, як і раней. Радж ѓзяѓ бы ѓладу. Пазней мы абвясцілі б незалежнасць штата Бенгалія".
  
  
  - Але ён бы працаваѓ на вас?
  
  
  'Так.'
  
  
  "Падстаѓную асобу, таму што ты кітаец?"
  
  
  Ён зноѓ кіѓнуѓ і ледзь не сагнуѓся напалову, чым балюча.
  
  
  - Ты памрэш, - папярэдзіла яе эга. "Без цябе ён возьме верх".
  
  
  Ён слаба пакруціѓ галавой. "Ёсць дакументы. Яны павінны быць адкрыты пасля маёй смерці.
  
  
  "Дакументы аб удзеле Раджа ѓ змове?"
  
  
  'Так.'
  
  
  Ён выпрастаѓся і злёгку падняѓ газавы пісталет. - Але ты пацярпеѓ няѓдачу, - сказаѓ я. "Ты памрэш дарэмна".
  
  
  Ён націснуѓ кнопку ліфта ззаду сябе. Ліфт павольна падымаѓся.
  
  
  Затым ён глыбока ѓздыхнуѓ і націснуѓ на заціск аѓтаручкі. Яе адбору пробаѓ паветра глынуѓ, як раз перад тым, як паміж намі ѓтварылася воблака газу.
  
  
  Маленькі ліфт быѓ напоѓнены ім, і змеился вакол нас, як тыгр, гатовы напасці, як толькі мы адкрыем рот, каб уздыхнуць. Мы стаялі і глядзелі адзін на аднаго ѓ смяротнай, нямой бітве, затаіѓшы дыханне. Ніхто вакол нас не варухнуѓся. Выратавання не было. Павольна падымаецца ліфт падымаѓся на верхні паверсе. Яе не мог прабіцца mimmo яго, каб спыніць ліфт пасярэдзіне. Мне трэба было ѓздыхнуць, перш чым яго змог адкрыць дзверы.
  
  
  Ён самаздаволена ѓсміхнуѓся. Цяпер эму будзе лягчэй памерці. Ён пойдзе ѓ магілу, думаючы, што выйграѓ апошнюю бітву. Гэта было лепш, чым спаборнічаць са мной на стэндзе для талерак. Калі б ён змог затрымаць дыханне хоць бы на секунду даѓжэй, чым яе, ён бы атрымаѓ свой апошні трыумф. Яе палез у хвіліну і выцягнуѓ свой насавой хустку, спецыяльны насавой хустку, які Хоук кажа мне заѓсёды насіць з сабой, калі яе beru газавы пісталет з сабой на заданне.
  
  
  Яе прыціснуѓ эга да роце і носе, затым ривненской удыхнуѓ праз спецыяльныя фільтруюць валакна.
  
  
  Твар Ву было спачатку збянтэжанасць, потым разуменне, потым жах. Ён пачырванеѓ; ён нават закрыѓ рот рукамі. Але ѓ рэшце рэшт эму давялося ѓздыхнуць. Ён уздыхнуѓ і скокнуѓ да мяне, яго маленькія ручкі сціснулі маё горла. Я не супраціѓляѓся.
  
  
  Калі яго пальцы стуліліся вакол майго горла, ён выдыхнуѓ. - Праклінаю цябе! - усклікнуѓ ён. Мы імгненне глядзелі адзін на аднаго.
  
  
  Затым эга пальцы павольна расслабіліся і слізганулі ѓ бок. Ён быѓ мёртвы, калі ѓпаѓ на падлогу.
  
  
  Ёй дазволіѓ газе на верхнім паверсе рассеяцца, а затым пачаѓ павольнае падарожжа ѓніз. Калі дзверы ліфта на першым плане паверсе будынка адкрылася, Чоени падбегла да мяне.
  
  
  У вестыбюлі будынка назірала за тым, што адбываецца разгубленая натоѓп.
  
  
  Там быѓ Слокум, і эга твар зноѓ было мокрым ад банка, ён глядзеѓ на мяне злосна і зняважана. Яе праігнараваѓ эга і павярнуѓся да Аляксандру Сакалову, які выйшаѓ вакол натоѓпу.
  
  
  Беларуская, прыемна ѓсміхнуѓся. Ён нават нахіліѓся, каб пацалаваць мяне ѓ абедзве палачкі, як эга суайчыннікі робяць са сваімі таварышамі.
  
  
  - Ты выратаваѓ нас усіх, - сказаѓ ён, крануѓшы вуснамі майго вуха. - Але едзь па Калькуты сёння ѓвечары. Затым, усміхаючыся, ён адступіѓ назад і пачаѓ дыпламатычныя балбатаць пра тое, што амерыканцы і рускія мірна жывуць разам паѓсюль, нават у Калькуце. Ззаду яго яго ѓбачыѓ Амартию Раджа, яго левая рука ѓ гіпсе і раны асобы ад выбуху на складзе боепрыпасаѓ. Ён стаяѓ адкрыта, але я мог здагадацца пра страх, які авалодаѓ ім. Рана ці позна эга выкрыюць. Гэта быѓ толькі лейцара часу.
  
  
  Нарэшце рука Чоени апынулася ѓ маёй, і яна павяла мяне да "бэнтлі".
  
  
  Яе, азірнуѓся на будынак і падумаѓ пра тое, што сказаѓ Сакалоѓ.
  
  
  Яе павінен быѓ сысці. На наступную раніцу эга людзі паспрабуюць забіць мяне. Яшчэ да гэтага Радж мог паслаць сваіх забойцаѓ. Калькута была небяспечным месцам; але потым яе, паглядзеѓ на Чоени і што аб чым падумаѓ. - Твой дом, - сказаѓ я. "Ложак стала мякчэй".
  
  
  * * *
  
  
  
  Аб кнізе:
  
  
  Вялікі Стырнік аддаѓ сваім войскам вырашальнае ѓказанне. Крэмль не мог разгарнуцца. У Калькуце ѓжо запаліѓся кнот татальнага разбурэння.
  
  
  Застаѓся толькі адзін чалавек, каб прадухіліць гэта: Нік Картэр. Смяротнае заданне, калі ён выявіѓ, што эга супернікамі былі дзеці. Дзеці, напоѓнены нянавісцю і прагай да забойстваѓ, на чале з звар'яцелым Крысоловом, які быѓ гэтак жа нябачным, калі і небяспечным.
  
  
  
  
  
  Змест
  Кіраѓнік 2
  
  
  Кіраѓнік 4
  
  
  Кіраѓнік 5
  
  
  Кіраѓнік 6
  
  
  Кіраѓнік 7
  
  
  Кіраѓнік 8
  
  
  Кіраѓнік 9
  
  
  Кіраѓнік 10
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Мяснік Белграда
  
  
  
  
  Анатацыі
  
  
  
  ЗАБОЙЦА НА ВЯРШЫНІ СВАЁЙ КРЫВАВАЙ ПРАФЕСІІ ...
  
  
  Чалавек, невядомы нам адной прафесійнай выведцы у свеце. Натхняльнік прыватнай шпіёнскай сеткі коштам у мільярд даляраѓ пад назвай Topcon, Inc. Садыст, чыя жорсткая ѓлада дасягнула паловы зямнога шара ...
  
  
  У ПАРЫЖЫ
  
  
  Чырвоны перабежчык, які павінен быѓ расказаць Ніку Картэру аб смяротнай гульнёй Topcon, быѓ зарэзаны, перш чым ён змог вымавіць хоць слова.
  
  
  У ЛАЗАНЕ
  
  
  Прыгожая маладая нямецкая агентка выкарыстала ѓсе хітрасці свайго добра трэніраванага розуму і цела, каб пазбавіць Ніка шанцаѓ знайсці Топкон.
  
  
  У МІЛАНЕ
  
  
  Кітайскі аператыѓнік амаль назаѓжды спыніѓ Ніка смяротным ударам каратэ. Агент Chicom таксама паляваѓ за чалавекам, які кіраваѓ Topcon.
  
  
  У ТРЫЕСЦЕ
  
  
  Гаспадыня нацысцкага вну злачынца ѓцягнула Ніка ѓ выбуховую гульню ѓ хованкі. І пакуль яна адцягнула Ніка ѓ бок, няѓлоѓны чалавек Љ 1 Topcon збег яшчэ раз.
  
  
  У БЯЛГРАДЗЕ
  
  
  Жудасны маскарад ператварыѓся ѓ кашмар, калі Нік Картэр, нарэшце, выявіѓ сапраѓдную асобу гаспадара Topcon!
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  
  
  Пралог
  
  
  Першая кіраѓнік
  
  
  Другая кіраѓнік
  
  
  Трэцяя кіраѓнік
  
  
  Чацвёртая кіраѓнік
  
  
  Пятая кіраѓнік
  
  
  Шостая кіраѓнік
  
  
  Сёмая кіраѓнік
  
  
  Восьмая кіраѓнік
  
  
  Дзявятая кіраѓнік
  
  
  Дзесятая кіраѓнік
  
  
  Адзінаццатая кіраѓнік
  
  
  Дванаццатая кіраѓнік
  
  
  Трынаццаты кіраѓнік
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Killmaster
  
  
  Мяснік Белграда
  
  
  
  
  
  Прысвячаецца служачым сакрэтных службаѓ Злучаных Штатаѓ Амерык
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Пралог
  
  
  
  Усходні экспрэс, як вялікая чорная дракона, выслізнуѓ вакол Міланскага вакзала. Набраѓшы хуткасць, цягнік вылецеѓ вакол горада ѓ зялёную італьянскую сельскую мясцовасць, скуголячы па рэйках, мчась ѓ бок Трыеста.
  
  
  У купэ, у задняй частцы хісткай цягніка сядзеѓ адзін невысокі нервовы мужчына, з карычневым чамаданам у эга нага. Эга звалі Карла Спинетти. Ён быѓ гандляром, які накіроѓваѓся дадому потым паездкі да далёкім сваякам. Гледзячы праз вокны цягніка на які імчыць пейзаж, ён думаѓ, як будзе рады зноѓ убачыць сваю жонку і дзяцей. Для каго-то гэта падарожжа можа быць захапляльным, але для Карла Спинетти бесперапынная мітусня натоѓпу нервировала.
  
  
  Высокі мужчына адкрыѓ дзверы купэ і спыніѓся, гледзячы на Карла цёмнымі халоднымі вачыма, якія, здавалася, былі выразаныя вакол чорнага дрэва. Эга погляд упаѓ на карычневы чамадан, які Карла не знайшоѓ час паставіць на стойку. Слабая ѓсмешка скривила куток rta чалавека, а затым ён прайшоѓ рэшту шляху ѓ купэ і сель наадварот Карла, выцягнуѓшы перад сабой доѓгія ногі.
  
  
  "Вы выходзіце ѓ Трыесце, а?" ён спытаѓ.
  
  
  Карла Спинетти міргнуѓ і заварушыѓся на сваім месцы. Ён быѓ здзіѓлены, даведаѓшыся, што гэты незнаёмы ведае, што эга месца прызначэння. Ён сказаѓ: "Так, а ты?"
  
  
  Мужчына працягваѓ усміхацца, як быццам ён ведаѓ пра жарце, якую хавалі ад Карла. "Я таксама выходжу ѓ Трыесце".
  
  
  Праз пяць мін у купэ ѓвайшоѓ тоѓсты мужчына. Ён зачыніѓ дзверы і прыхінуѓся да яе, вывучаючы Спинетти, як гэта рабіѓ першы мужчына. Эга погляд таксама ѓпаѓ на сумку нага, у Спинетти. Затым ён кіѓнуѓ высокаму мужчыну, як быццам яны ведалі адзін аднаго па далёкага мінулага.
  
  
  Інстынктыѓна Карла нахіліѓся і перасунуѓ чамадан, які, здавалася, зацікавіѓ двух незнаёмцаѓ. Ён не мог растлумачыць ih цікавасць. Сумка была патрапаная і зношаная, і ѓ ёй не было нічога каштоѓнага, акрамя адзення Карла і некаторых невялікіх падарункаѓ, якія ён прычал дадому сваёй сям'і.
  
  
  "Ты таксама збіраешся ѓ Трыест?" - нервова запытаѓся ён у другога незнаёмца.
  
  
  "Так". Голас быѓ грубым і рэзкім. Буйны мужчына апусціѓся на месца побач з першым незнаёмцам і скрыжаваѓ рукі на грудзях. Ён сядзеѓ моѓчкі, яго вочы былі прыкрытыя, як быццам ён задрамаѓ, пакуль цягнік крануѓся.
  
  
  Карла няёмка поерзал. Ён сказаѓ сабе, што, павінна быць, ѓяѓляе пагрозу, якую ён адчуваѓ на ih выпадковымі словамі. Абодва мужчыны былі апранутыя даражэй, чым ён. Ih асобы здаваліся суровымі, але яны не былі падобныя на злодзеяѓ, якія кралі ѓ нявінных падарожнікаѓ.
  
  
  "Што з табой, маім сябрам? Здаецца, ты трохі нервуешся", - за ѓсё сказаѓ высокі мужчына.
  
  
  Карла прыклаѓ палец да каѓняры, каб аслабіць эга. "Мне было цікава - можа
  
  
  быць ты мяне ведаеш? "
  
  
  "Не, мой іншы, ёй цябе не ведаю".
  
  
  "У мяне такое адчуванне, што вы глядзіце на мяне".
  
  
  "Я гляджу на цябе, але не гляджу", - сказаѓ высокі мужчына. Потым ён засмяяѓся.
  
  
  Нервовасць Карла хутка змянілася страхам. Сказаѓшы сабе, што эму не трэба тут заставацца, што ён можа мяняць купэ, ён нахіліѓся і хутка схапіѓся за свой чамадан. Але калі ён пачаѓ рухацца са свайго месца, высокі мужчына насупраць яго, ударыѓ яго нагой і прыціснуѓ валізу да месца, перапыняючы шлях Карла нагой.
  
  
  "Не пакідай нас, майго сябра. Нам падабаецца тваё грамадства", - сказаѓ ён пагрозлівым голасам.
  
  
  Раптам вочы масіѓнага мужчыны расчыніліся. Ён узіраѓся ѓ Карла. "Так, сядзь. І маѓчы, калі не хочаш, каб цябе пакрыѓдзілі".
  
  
  Карла ѓпаѓ на сваё месца. Ён дрыжаѓ. Ён адчуѓ, як што-то паѓзе па эга шчацэ. Ён змахнуѓ эга рукой, потым зразумеѓ, што гэта слуп банк.
  
  
  "Навошта ты гэта робіш? Яе ніколі цябе раней не бачыѓ. Што табе трэба ад мяне?"
  
  
  "Я сказаѓ табе маѓчаць", - прагыркаѓ каржакаваты мужчына.
  
  
  Збіты з панталыку і напалоханы, Карла заставаѓся на сваім месцы, пакуль цягнік не пад'ехаѓ да станцыі ѓ Трыесце. Ён быѓ так напалоханы, што паѓстала толькі тады, калі буйны мужчына ѓстаѓ і зрабіѓ жэст. "Пойдзем. Вы ідзіце наперадзе нас".
  
  
  Высокі закат мужчына ѓ паліто. Ён досталь нож з кароткім шырокім лязом. "Мы возьмем твой чамадан, другі мой. Паводзь сябе прыстойна, калі хочаш жыць".
  
  
  Карла запратэставаѓ. "У мяне ѓ чамадане няма нічога каштоѓнага. Вядома, гэта памылка; вы памыліліся".
  
  
  "У нас ёсць патрэбны чалавек, і патрэбны чамадан". Востры нітка нажа ѓкалола шыю Карла. "Затыкніся і ідзі".
  
  
  Калі Карла павольна спускаѓся па прыступках цягніка, увесь у поце і дрыжучы ад страху, яму было прыйшло ѓ галаву, што, магчыма, гэтыя людзі заб'юць яго, што б ён нам рабіѓ. У эга галоѓ грымела панікі. Ён выйшаѓ на платформу станцыі і эга вочы мімаходам ѓбачылі ѓ натоѓпе форму паліцэйскага. Ён інстынктыѓна крыкнуѓ: "калі Ласка, вызначыць мне!"
  
  
  Ён пабег да паліцэйскаму, але лязо нажа жорстка вонзилось эму ѓ шыю. Ён пахіснуѓся, задыхаючыся. У чым была прычына? Навошта ім быѓ патрэбны эга чамадан? Збіты з панталыку ѓ абодва канца, ён ѓсляпую ірвануѓся з канца платформы і з крыкам, які перайшоѓ у перадсмяротны галашэньне, паваліѓся ѓніз, на рэйкі ...
  
  
  
  
  
  
  Першая кіраѓнік
  
  
  
  Вашынгтон падаѓ мяккі дождж. Густы туман вісеѓ над горадам, як шэрае паліто. Калі яе, выглянуѓ праз вокны свайго гасцінічнага нумара, яе мог бачыць амаль так далёка, як мог кінуць Пентагон. На ѓсялякі выпадак яе паспрабаваѓ разгледзець сілуэт савецкага пасольства на вуліцы. Мне было цікава, заняты ці хто-небудзь вакол эга хлопчыкаѓ прыдумленнем праектаѓ, якія мне даручылі перапыніць.
  
  
  Зазваніѓ тэлефон, і ён хутка падышоѓ да яму. Яе чакаѓ паведамленні ад Дэвіда Хока, чалавека, які выклікаѓ сігналы для AX, агенцтва плашчоѓ і кінжалаѓ, якое наняло мяне. Праца была рызыкоѓнай, і часам гадзіны былі жудаснымі, але я пазнаёміѓся з мноствам цікавых людзей.
  
  
  Голас, які пачуѓся на лініі, належаѓ аднаму праз памочнікаѓ Хока. "Стары на сходзе, і ён паведамляе, што будзе звязаны надоѓга. Ён кажа, каб вы ѓзялі выхадны, і пагаварылі з ім заѓтра".
  
  
  "Дзякуй", - сказаѓ я і, нахмурыѓшыся, павесіѓ трубку. Калі Дэвіда Хоука звязвалі доѓгія сустрэчы, гэта, як правіла, азначала, што з нашага боку што-то пайшло не так.
  
  
  Нецярпенне грызла мяне, калі яе зняѓ усе свае абсталяванне - люгер " у наплечной кабуры, штылет у рукаве, невялікую газавую бомбу, якую яе часткі першай прылеплены да ѓнутранага боку сцягна, - і ѓвайшоѓ у душ. Часам маё справа было падобна на ваеннае: паспяшайся або пачакай. Галасаванне ѓжо два дня яе быѓ у Вашынгтоне, у чаканні загадаѓ, а Хоук ѓсё яшчэ не сказаѓ мне, у чым справа. Калі справа прыйшло да загадкавасць, многія жыхары Усходу маглі б атрымаць сурокаѓ у хударлявага старога прафесіянала, які кіраваѓ аперацыямі СЯКЕРА.
  
  
  Хоук выклікаѓ мяне ѓ сталіцу па Нью-Дэлі, дзе яе толькі што выканаѓ заданне. Выклік быѓ пазначаны як "Прыярытэт 2", што азначала, што тэрміновае справа гатова. Толькі інструкцыі Прыярытэт Одзіна маглі хутчэй даставіць агента да дому, а Прыярытэт Адзін быѓ зарэзерваваны для паведамленняѓ, якія адпраѓляюцца, калі Прэзідэнт быѓ на гарачай лініі, а Дзяржаѓны сакратар грыз пазногці да суставаѓ.
  
  
  Аднак з моманту прыбыцця мне ѓдалося пагаварыць з Хоуком толькі адзін раз, і гэты размова быѓ кароткім. Ён сказаѓ мне толькі, што ѓ яго намячаецца заданне, якое было адкрыта ѓ маім завулку.
  
  
  Гэта, верагодна, азначала, што мяне могуць забіць.
  
  
  Абгарнуѓшы ручнік вакол таліі, яе, слухаѓ навіны, пакуль галіѓся. Цяпер у свеце адбывалася многае, чаго не адбывалася раней, і па большай частцы гэта было не вельмі добра. Разам з маркотнай надвор'ем гэтага было дастаткова, каб паслаць адданага сябра ѓ бар за яшчэ адным падвойным бурбоном. Але гэта была ноч, якую нельга было б значна палепшыць, калі б мужчына ведаѓ правільную дзяѓчыну. І яе ведаѓ адну.
  
  
  Яе звалі Элен. Яна працавала на аднаго па гэтае дарагіх адвакатаѓ, якія спецыялізуюцца на разглядзе дэль ѓ Вярхоѓным судзе. Я не ведаѓ, наколькі ён добры ѓ якасці адваката, але калі эга кароткія зводкі былі напалову такімі ж цудоѓнымі, як эга сакратар, ён, верагодна, ніколі б не прайграѓ справу.
  
  
  Я не бачыѓся з Элен амаль год, але паколькі яна ведала, чым ёй займаюся, мне не давялося прапаноѓваць ніякіх доѓгіх тлумачэнняѓ, калі ёй тэлефанаваѓ гэй. Яна сказала, што адмовіцца ад іншых планавання на ноч. Яе паехаѓ праз горад да яе кватэры на машыне, якую AX прыведзена для мяне. Туман быѓ настолькі густым, што мне даводзілася рухацца з хуткасцю слімака.
  
  
  На Элен было абліпальную чорнае сукенка з глыбокім выразам. Яна ѓзяла мой плашч, затым абняла мяне за шыю, прыціснулася да мяне сваёй поѓнай грудзьмі і пацалавала мяне, ад якога бровы статуі растопились б.
  
  
  "Не марнуйце час дарма", - сказаѓ яе эй.
  
  
  "З табой ніколі няма чаго губляць. Сёння ты тут, заѓтра сышоѓ". Яна ѓсміхнулася мне. "Я так разумею, ты ѓсё яшчэ працуеш на гэтага агіднага старога, Хоука?"
  
  
  "На самой справе, але сёння яе увесь твой".
  
  
  Яна прыѓзняла брыво. "Гучыць вельмі цікава, містэр Картэр".
  
  
  Мы вырашылі не выходзіць на вуліцу. Надвор'е была занадта паршывай, і, акрамя таго, праѓда заключалася ѓ тым, што ніхто вакол нас не гатэль адыходзіць занадта далёка ад спальні. Пасля таго, як Элен поджарила нам біфштэксы таѓшчынёй, як Sunday New York Times, мы сядзелі, пілі віно і гаварылі аб тым, што здарылася з намі за год з імі тхара, як мы бачыліся. Яна распавяла мне аб сваёй дзейнасці, і яе распавёѓ гэй, дзе быѓ, калі не абсталяваннем ѓсім, што зрабіѓ.
  
  
  Затым паднёс шклянку і падышоѓ да яе на доѓгім бахараѓ. Павольна усміхнуѓшыся, яна допила рэшту віна, а затым нахілілася, чорнае сукенка спаѓзла з яе белай грудзей, і працягнула сваю кружку побач з маім.
  
  
  "Нарэшце-то, Нік, - сказала яна. "Я пачынаѓ думаць, што ты ніколі не дойдзеш да гэтага".
  
  
  Яе ціхенька засмяяѓся і дазволіѓ сваім пальцах слізгануць ѓніз па яе сукенкі і па мяккасці яе грудзей. Яе сасок быѓ цвёрдым і нацягнутым на маёй далоні. Яе, пацалаваѓ яе і адчуѓ яе імклівы мову, а затым яна павярнулася і павалілася мне на калені.
  
  
  Затрымаѓшыся на яе вуснах, яе даследаваѓ эга, пакуль яна не адказала горача. Да таго часу, калі пацалунак скончыѓся, у нах перахапіла дыханне, ee грудзей набрыньвалі уверх і ѓніз.
  
  
  "Нік, гэта было занадта доѓга".
  
  
  "Так, сапраѓды, - падумаѓ я.
  
  
  Падняѓшыся, яе падняѓ яе на ногі, пацягнуѓся і расшпіліѓ сукенку ззаду. Яе павольна спусціѓ рамяні з ee плячэй, затым агаліѓ поѓную грудзі. Яго пацалаваѓ яе зноѓ, і яе рукі слізганулі па маёй спіне.
  
  
  "Спальня, дзе яна была раней?" Яе спытаѓ.
  
  
  Яна кіѓнула, зноѓ шукаючы мой рот, і я падняѓ яе і панёс праз дзверы да ложка.
  
  
  "Выдатна?" - спытала яе, я стаю над ёй, здымаючы паліто.
  
  
  "Добра, Нік".
  
  
  Яе скончыѓ распранацца і павесіѓ люгер на спінку крэсла. Элен глядзела на мяне цёмнымі і цьмеюць вочы.
  
  
  "Я б гатэля, каб ты не насіѓ гэтую рэч", - сказала яна. "Гэта нагадвае мне пра тое, чым вы зарабляеце на жыцьцё".
  
  
  "Хто-то павінен гэта зрабіць".
  
  
  "Я ведаю. Але гэта так небяспечна. Ідзі сюды, Нік. Паспяшайся. Яе хачу цябе цяпер".
  
  
  Калі яе, падышоѓ да яе, яна вылезла праз сукенкі і чорных трусікаѓ, якія былі ѓсім, што яна насіла пад ім. Пакуль яе лашчыѓ ee ѓнутраную паверхню сцягна, яе пацалаваѓ ee грудзей. Яна курчылася, як быццам маё дакрананне запаліла сл.
  
  
  Затым уваходзіѓ у яе нах, і яна расла пада мной, сінхранізуючы свае руху з маімі. Мы дасягнулі кульмінацыі разам.
  
  
  Яна была ѓсім, што я памятаѓ, і нават больш.
  
  
  Нашы цела ѓсё яшчэ былі злучаныя, калі пачуѓ званок тэлефона на прыложкавыя тумбачцы. Элен зморшчылася, затым вылезла з-пад мяне і ѓзяла трубку. Яна прыслухалася да голасу ѓ слухаѓцы, затым сунула мне трубку. "Гэта той чалавек".
  
  
  "Спадзяюся, ёй нічога не перапыніѓ", - сказаѓ Дэвід Хок.
  
  
  "Ты быѓ па-чартоѓску блізкі", - сказаѓ ёй эму. "Як вы даведаліся, дзе яе быѓ?"
  
  
  "Абгрунтаванае меркаванне, яе, мяркую, вы б назвалі гэта, яе ведаю, ёй сказаѓ вам ѓзяць выходны, Нік, але рэчы, нарэшце, пачалі з'яѓляцца. Яе бы гатэль, каб вы перайшлі ѓ краму, адкрыта цяпер".
  
  
  Яе паклаѓ тэлефонную трубку
  
  
  устаѓ з ложка і зноѓ апрануѓся. "Ёсць паведамленні для гэтага агіднага старога?" - спытаѓ яе, Элен, падыход да дзень.
  
  
  "Так", - сказала яна са слабой усмешкай. "Скажы эму, што я думаю, што абранае ім час было проста неверагоднае".
  
  
  Дождж аціх, калі яе дабраѓся да будынка Amalgamated Press Wire and Services на Дзюпон-Серкл. Гэта быѓ магазін, як назваѓ эга-Хок, прыкрыццё для цэнтра аперацый СЯКЕРА.
  
  
  Толькі агні ѓ офісах Хока гарэлі, калі яе спяшаѓся па безмолвному калідоры. У прыёмнай сядзела пара мужчын. Одзіна вакол іх тыцнуѓ вялікім пальцам у бок іншы дзень, і ѓ яе ѓвайшоѓ і знайшоѓ Хоука эга сталом. Ён выглядаѓ так, як быццам ён не занадта добра выспаѓся.
  
  
  "Ну, Нік, як прайшла ноч?" - спытаѓ ён сухім голасам.
  
  
  "Гэта было выдатна, пакуль яна доѓжылася". Яе сел, не пытаючыся.
  
  
  "Я бегаѓ ад адной чортавай сустрэчы да іншай, спрабуючы прапрацаваць дэталі гэтага вашага заданні". Пагарда Хоука да бюракратыі адбілася на яго твары. "Цяпер адбылося якое-што, што надае эму асаблівую тэрміновасць. Даць інфармацыю для вас сёння ѓвечары, таму што я хачу, каб вы раніцай вылецелі ѓ Парыж".
  
  
  "Што мне рабіць, калі яе туды дабяруся?"
  
  
  Хоук адкрыѓ скрыню і выцягнуѓ тэчку па манильской паперы. Вакол тэчкі ён дастаѓ некалькі фатаграфій. Ён працягнуѓ фатаграфіі па стале. "Зірніце на гэта. Гэты несамавіты маленькі гаджэт, які вы бачыце тут, уяѓляе сабой надзвычай каштоѓнае абсталяванне".
  
  
  Яе ѓважліва даследаваѓ тры фатаграфіі. "Відавочна, гэта электроннае прылада. Але што гэта яшчэ?"
  
  
  "Як вы ведаеце, у нас ёсць вельмі складаная сістэма спадарожнікавага маніторынгу. Яна ценымногие лепш, чым усё, што расейцы ці кітайцы змаглі ѓдасканаліць. Большая частка поспеху нашай сістэмы - гэта прылада, паказанае на гэтых фотаздымках. У яго ёсць здольнасць цэліцца на малюсенькую якая рухаецца мэта з вялікага адлегласці і ѓлоѓліваць драбнюткія гукі, якія выдаюцца гэтай мэтай ".
  
  
  "Я разумею, чаму гэта каштоѓна".
  
  
  Ястраб сарваѓ абгортку з чорнай цыгары. "Гэта дазваляе нам адсочваць усё, што атрымліваюць Парады ад сваіх спадарожнікаѓ-шпіёнаѓ, і запісваць усе гэта для наступнага дэкадавання. Што тычыцца спадарожнікавай выведкі, то гэта самы жаданы аб'ект у свеце".
  
  
  "І гэта не больш мужчынскага кулака".
  
  
  Хоук кіѓнуѓ і упіѓся зубамі ѓ цыгару. "Гэта азначае, што эга лёгка скрасці і лёгка схаваць".
  
  
  Аб астатнім ён амаль здагадваѓся. "Хто-то на другім баку завалодаѓ адным па прылад?"
  
  
  "Мы брытанцам дазволілі атрымаць некалькі вакол іх. Адзін быѓ скрадзены ѓ Лондане".
  
  
  "Рускія?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Не, - сказаѓ Хоук. "Але яны, кравец пабяры, гатэлі б мець эга. Кітайцы таксама. А цяпер дазвольце мне задаць вам лейцара, Нік. Што вы ведаеце аб арганізацыі пад назвай "Topcon"?"
  
  
  Калі пачуѓ яе імя, яе нахіліѓся наперад. Мая рэакцыя, павінна быць, выявіла мой нарастальны цікавасць, таму што Хоук дазволіѓ сабе тонкую і некалькі стомленую ѓсмешку.
  
  
  "Топкон", - паѓтарыць яго. "Я ведаю, што яна існуе. Як і вы, яго чую плёткі аб шпіёнскай гандлі".
  
  
  "Гэта адпачываць і кіраваная выведвальная арганізацыя. Эфектыѓная. Не так даѓно яна, здавалася, узнікла вакол ніадкуль, але адразу ж стала фактарам у шпіёнскай вайне паміж Усходам і Захадам. Topcon крадзе сакрэты і прадае ih па самай высокай цане. Да гэтага часу тхара кралі ѓ асноѓным нашы сакрэты, і ѓ асноѓным чырвоныя ih куплялі ".
  
  
  Хоук сапраѓды стаміѓся. Ён паклаѓ не запаленую цыгару ѓ попельніцу і прыжмурыѓ вочы. "Topcon - гэта цёмная арганізацыя, Нік, па ѓсёй бачнасці, згуртаваная і старанна кантралюецца. Магчыма, гэта лепшая адпачываць шпіёнская арганізацыя, створаная з імі тхара, як Гелен стварыѓ сваю ѓ Германіі пасля вайны. І мы не можам ідэнтыфікаваць чалавека, які яе ѓзначальвае. інфармацыя пра nen выслізнула ад нас ".
  
  
  "Я ведаю. Яго мог бы зрабіць пару прыпынкаѓ практычна ѓ любым вялікім горадзе Еѓропы і паведаміць адрас мясцовых савецкіх і брытанскіх начальнікаѓ разведкі, але Topcon - гэта зусім іншая справа. Я не магу назваць вам імя любога, хто на іх працуе ".
  
  
  "І яе, мяркую, вам было цікава, калі AX кіне выклік гэтай кампаніі і паспрабуе высветліць, хто ёю кіруе".
  
  
  Яе, усміхнуѓся. "Мне патрэбна праца, калі вы гэта маеце на ѓвазе".
  
  
  "Нік, у Topcon ёсць каштоѓны маленькі гаджэт, намаляваны на тых фотаздымках. Яны выставілі эга на аѓкцыён".
  
  
  Хоук зноѓ адкрыѓ тэчку і дастаѓ выразку вакол газеты, якую перадаѓ мне. "Перш чым яе працягну, яе хачу, каб вы прачыталі гэтую навіну".
  
  
  Яе нахмурыѓся, хутка праглядаючы выразку па італьянскай газеты. Аповяд быѓ вельмі кароткім. У nen паведамлялася аб смерці зарэзанага нажом вандроѓцы па імя Карла Спинетти. Забойства было здзейснена на чыгуначнай платформе ѓ Трыесце. Паліцыя
  
  
  хацелі двух мужчын, якія здзейснілі гэта злачынства пры крадзяжы валізкі Карла Спинетти.
  
  
  "Якая сувязь паміж гэтым і астатнім, што вы мне расказалі?" - спытаѓ яе Хоука.
  
  
  "Забойцы не цікавіліся змесцівам валізкі сваёй ахвяры. Ім патрэбна была дарожная налепка, якая займаецца была ѓ сумцы. Налепка, на якой хавалася микроточка з каштоѓнымі дадзенымі". Хоук узяѓ выразку і паківаѓ галавой. "Карла Спинетти нават не падазраваѓ, што нясе эга".
  
  
  "Без эга ведама эга выкарыстоѓвалі для транспарціроѓкі выкрадзеных дадзеных?"
  
  
  "Зусім фантастычным. І Topcon нясе адказнасць. Яны выкарыстоѓваюць чыгунку для кантрабанды інфармацыі, для вывазу выкрадзеных сакрэтаѓ вакол вольнага свету за жалезную заслону. Яны выкарыстоѓваюць Усходні экспрэс, які курсіруе вакол Парыжа ѓ Сафію праз Мілан, Трыест і Бялград. Мы ѓважліва сачылі за паветранымі трасамі, таму яны распрацавалі яшчэ адзін транзітны шлях ".
  
  
  Яе сумяшчаѓ розныя фрагменты інфармацыі. "І вы думаеце, што электроннае прылада, скрадзенае Topcon, будзе перавезена па гэтаму транзіце".
  
  
  "Вялікая частка таго, што я вам расказаѓ, прыйшла да нас з балгарскага перабежчыка па імені Ян Скоп'е. Ён паведаміѓ нам, што ѓ Topcon ёсць гаджэт, і ён плануе даставіць эга ѓ Сафію на борце Усходняга экспрэса. Одзіна вакол расейскіх людзей, высокапастаѓлены супрацоѓнік КДБ, плануе сустрэцца з агентам Topcon на борце цягніка, каб дамовіцца аб угодзе да прыбыцця ѓ Сафію. Вы, Нік, павінны сустрэцца са Скоп'е ѓ Парыжы, атрымаць любыя іншыя дэталі, і перахапіць груз, перш чым ён пяройдзе па рук у рукі ".
  
  
  Яе яшчэ раз зірнуѓ на фатаграфіі прылады. "Добра."
  
  
  "Я прывёз вас у Вашынгтон з намерам даручыць вам знайсці манітор. У той час я не ведаѓ, у каго ён. Потым справа ѓ Скоп'е пачатак ламацца, таму мне прыйшлося адкласці рашэнне".
  
  
  "Я разумею. І цяпер час дыхае нам у шыю. Яе павінен дабрацца да прылады раней, чым гэта зробяць рускія".
  
  
  "Пакуль вы робіце гэта, калі б вы выпадкова раскрылі дах Topcon, ёй быѓ бы не зусім расчараваны".
  
  
  "Я пагляджу, што я магу зрабіць". Яго ѓстаѓ. "Якія-небудзь далейшыя інструкцыі?"
  
  
  "Ты выступаеш супраць КДБ і Topcon. І Бог ведае, хто яшчэ мог бы яшчэ сунуться у надзеі займець гэты манітор. Так што сачыць за сваімі крокамі, Нік. Яе б не хацеѓ страціць, і манітор, і цябе".
  
  
  Яе паабяцаѓ, што паспрабую выратаваць эга ад гэтага парушэння.
  
  
  
  
  Другая кіраѓнік.
  
  
  
  
  Быѓ разьбы дня наступнага дня, калі прыбыѓ у аэрапорт Орлі недалёка ад Парыжа. Надвор'е была прахалоднай, але яснай, і паездка на таксі да гатэля Prince de Galles на авеню Георга V, 33 была вельмі прыемнай. Парыж выглядаѓ такім жа, за выключэннем пастаянна расце руху на вуліцах. На дрэвах, якія атачаюць бульвары, расло некалькі бутонаѓ. Я з настальгіяй успомніѓ некаторыя па маіх любімых сцяга: Рю Для з-ee гаѓбцамі, аздобленымі жалезам, у раёне Монпарнас і выдатную Рю дзю Фобур Пуассоньер, якая займаецца вяла да Фолі. Але цяпер у мяне не было на гэта часу. Яе павінен быѓ знайсці Яна Скоп'е.
  
  
  З надыходам цемры мяне зарэгістравалі ѓ "Прынц дэ Галлесе". Яе набірае нумар Скоп'е, які ён нам даѓ, і патэлефанаваѓ эму. Эга голас быѓ нізкім, з моцным акцэнтам і напружаным.
  
  
  "Даход на плошчу Трох грацый каля Фолі", - сказаѓ ён мне. "У сем. Чым раней, тым лепш, як вы, амерыканцы, кажаце". Пачуѓся лёгкі нервовы смех. "Я буду ѓ бары duke's Bar, у квартале ад майго гатэля".
  
  
  "Я буду там", - сказаѓ я.
  
  
  Перад тым, як пакінуць гатэль, яе праверыѓ "Люгер" - Вильгельмину. Яе думалі, што такія меры засцярогі былі па адной з прычын, па якіх яе быѓ яшчэ жывы, у той час як пара Killmasters, якія папярэднічалі мне, былі пералічаныя як ахвяры халоднай вайны ѓ спецыяльнай тэчцы, якую Хоук карміѓ у замкнёнай скрыні свайго крэсла.
  
  
  Тэстуючы штылет, які назваѓ яе Х'юга, яе сагнуѓ левую руку. Смяротны ножык акуратна выслізнуѓ вакол похваѓ ѓ маю руку. Яе, кіѓнуѓ пра сябе, задаволены тым, што быѓ настолькі падрыхтаваны да таго, што чакала наперадзе, а затым спусціѓся па лесвіцы і выйшаѓ на вясновы сонечны брылёѓ.
  
  
  У мяне быѓ ранні абед у рэстаране Chez des Anges на бульвары Латур-Мобур coq au vin, oeufs en meurette і кружку цудоѓнага бургундскага віна. Затым яе ѓзяѓ таксі да плошчы Рэспублікі.
  
  
  Паколькі яе ведаѓ мясцовасць і ѓ той вечар мне хацелася быць асабліва асцярожным, яе прайшоѓ рэшту шляху хады. На вуліцах ужо было шмат калясак, і мне было прыемна проти mimmo ѓ іх і згубіцца. Яе ѓбачыѓ вялікую групу маладых людзей, якія атрымліваюць асалоду ад вясновай ноччу каля станцый метро Belleville. Затым яе прайшоѓ пад полуразвалившейся аркай, якая займаецца калі-то яна зачыняла Сіце-дэ-Тревиз, і апынуѓся на маленькай плошчы, аб якой згадваѓ Скоп'е. У яго быѓ выгляд старога Парыжа - лаѓка y парку з фантанам.
  
  
  На плошчы было тры гасцініцы, усе маленькія, і ѓ адной вакол іх знаходзіѓся бар duke's. Яе, увайшоѓ і агледзеѓся. Месца было бязлюдным - відавочна, так, як гэтага гатэль Скоп'е. Яе знайшоѓ эга якія сядзяць за сталом у задняй дзень, якая вядзе ѓ заднюю пакой. Яе, падышоѓ да яму.
  
  
  "У Цюільры квітнеюць кветкі, - сказаѓ я.
  
  
  Ён вывучаѓ мой твар. Гэта быѓ высокі хударлявы мужчына з аказаѓся вельмі бледны тварам і цёмнымі кругамі пад вачыма. "Будзе ранняя вясна", - асцярожна сказаѓ ён.
  
  
  Яе sel насупраць яго на крэсла. Мы былі тут адны, за выключэннем афіцыянта ѓ бары. "Яго Нік Картэр", - сказаѓ я. "А вы, Ян Скоп'е".
  
  
  "Так. Прыемна пазнаёміцца, містэр Картэр". Эга манеры былі нават больш нервовымі, чым эга голас па тэлефоне. "Мы павінны зрабіць гэтую сустрэчу кароткай. Яе, лічу, што яны даведаліся, дзе яе жыву. Я не ведаю, што яны маюць на ѓвазе, але я не хачу, каб яны бачылі мяне з вамі".
  
  
  "Балгарскія агенты?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Я не ѓпэѓнены. Магчыма, гэта людзі Topcon. Яны..."
  
  
  Прыйшоѓ афіцыянт і прыняѓ наш заказ. Скоп'е пачакаѓ, пакуль ён прынясе напоі, і зноѓ пайшоѓ, перш чым аднавіць абмеркаванне.
  
  
  "Для маёй гасцініцай назірае мужчына, - ціха сказаѓ ён. Ён паглядзеѓ праз плячо на расхінаюцца дзень задняй пакоя, дзе толькі што знік афіцыянт. Затым ён павярнуѓся да мяне. "Скрадзенае прылада будзе дастаѓлена на борт Усходняга экспрэса праз два дні ѓ Лазане, Швейцарыя. Цягнік спыняецца там рана раніцай".
  
  
  "Чаму Лазана?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Штаба-кватэры Topcon ѓ зале ѓ Швейцарыі. Я не ведаю дзе". Ён уважліва сачыѓ за уваходам у залу. Афіцыянт вярнуѓся ѓ пакой і падышоѓ да бара.
  
  
  "Хто будзе несці скрадзенае прылада?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Гэта, асабліва буйная аперацыя для Topcon. Такім чынам, выкрадзенае маёмасць перадасць кіраѓніку арганізацыі".
  
  
  "А гэта хто?"
  
  
  Скоп'е адкрыѓ было рот, каб нешта сказаць, але не змог вымавіць нашы словы. Эга вочы шырока адкрыліся, а рот прыадкрыѓся яшчэ больш. Яе пачуѓ слабы шум за якія верцяцца дзвярыма, за спіной Скоп'е і ѓбачыѓ, як адна вакол іх рухалася. Сківіцу Скоп'е бязгучна працавала, калі ён дарэмна хапаѓся за месца ѓ сярэдзіне жывата сваёй спіны. Затым ён паваліѓся на крэсла.
  
  
  Яе пацягнулася да Вильгельмине, устаючы з крэсла. Затым яе ѓбачыѓ маленькі дзіда, які тырчыць па ѓсёй спіны Скоп'е. "Скоп'е?" - сказаѓ я, падымаючы эга галаву. Але ён ужо быѓ мёртвы.
  
  
  У гэты момант афіцыянт павярнуѓся да нас і ѓбачыѓ, што адбылося. Яе праігнараваѓ эга крыкі і пабег праз ворныя дзень у маленькую кухню і кладоѓку. Дзверы, вядучая ѓ завулак, была адкрыта.
  
  
  Прайшоѓшы праз цёмны дзвярны праём, яе асцярожна ѓвайшоѓ у завулак, трымаючы Люгер ѓ руцэ. Былі цяжкія цені, і спачатку ёй нічога не бачыѓ. Затым яе мімаходам убачыѓ цёмную постаць, якая з'явілася на вуліцы светлай.
  
  
  Яе, пабег па завулку і, дасягнуѓшы тратуара, спыніѓся і паглядзеѓ прама. Мужчына бег па кварталу, людзі глядзелі эму услед.
  
  
  Яе, сунуѓ у кабуру вялікі Люгер і рушыѓ за ім. Ён загарнуѓ за кут, і я рушыѓ услед за ім. Яе даганяѓ яго. Ён завярнуѓ за другі вугал, і мы апынуліся на вуліцы Бержэр. Асляпляльныя неонавыя агні ѓсплывалі ѓ цемры. Мужчына ѓсё яшчэ бег наперадзе. Яе працягваѓ бегчы за ім. Турысты і карэнныя парыжане спыняліся і глядзелі. Мужчына знік у вузкім завулку, і ён зноѓ страціѓ яго.
  
  
  Яе, падбег да выхаду на вуліцу і зазірнуѓ у цемру. Эга нідзе не было відаць. Яе бачыѓ толькі дзвярныя праёмы, пару завулкаѓ і яшчэ адзін пересекающийся завулак. Яе зноѓ выцягнуѓ Вильгельмину і пайшоѓ больш асцярожна. Ён мог быць дзе заѓгодна, і ѓ мяне быѓ недахоп у тым, што мне прыйшлося ісці за ім, баючыся трапіць у засаду.
  
  
  Праходзячы mimmo, яе правяраѓ кожны дзвярны праём. Усе яны былі пустыя. Цалкам магчыма, што ён дабраѓся да пересекающейся вуліцы перш, чым яе дабраѓся да кута. Яе прайшоѓ завулак і нічога ѓ nen не ѓбачыѓ. Яе павольна перайшоѓ да наступнага, цяпер упэѓнены, што страціѓ яго.
  
  
  Калі яе, увайшоѓ у завулак, побач са мной адбылося якое-небудзь рух. Што-то моцна ѓдарыла ѓ маё правае запясце, і яе страціѓ Вильгельмину. Вялікія рукі схапілі мяне і збілі з нага, яе стукнуѓся аб камень, пашкодзіѓшы спіну і плячо.
  
  
  Падняѓшы вочы, убачыѓ яе, што назаѓсёды мной стаяць дзве фігуры. Адным быѓ хударлявы вусаты мужчына, за якім гнаѓся яе па вуліцах Парыжа, а побач з ім быѓ эга вялікі, лысы, непаваротлівы таварыш, чалавек, які ѓдарыѓ мяне кавалкам дошкі і паваліѓ на зямлю. Тонкі трымаѓ у руцэ кавалак жалезнай трубы даѓжынёй у паѓтара фута. Яе падумаѓ, не завабілі яны мяне сюды, каб забіць.
  
  
  "Хто ты?" Яе спытаѓ
  
  
  , спадзеючыся спыніць ih. "Чаму ты забіѓ Скоп'е?"
  
  
  "Ça ne vous regarde pas", - сказаѓ здаравяка, сказаѓшы мне, што гэта не мая справа.
  
  
  "Дэпеш-ву", - дадаѓ іншы, заклікаючы здоровяка працягваць.
  
  
  Ён зрабіѓ. Ён ударыѓ мяне па твары чаравіком з шыпамі. Яе, схапіѓся за ступню і спыніѓ яе, каб яна не разбіѓ мне галаву. Яе моцна выгнуѓся, перакочваючыся, каб захаваць ціск на яго нагу. Праз імгненне ён зламаѓ шчыкалатку, і пачуѓся трэск касцей. Ён крыкнуѓ і стукнуѓся аб тратуар.
  
  
  Жорсткі замахнуѓся на мяне трубой, і калі яе адкаціѓся, яна гучна трэснула аб брук побач са мной. Труба зноѓ апусцілася, але на гэты раз яе схапіѓся за нах і моцна пацягнуѓ. Ён упаѓ на мяне зверху, страціѓшы трубу. Затым ён паспрабаваѓ вызваліцца, але пакуль ён кідаѓся, яе парэзаѓ эга шыю і пачуѓ трэск касцей. Ён быѓ мёртвы, калі стукнуѓся аб тратуар.
  
  
  Калі яе, падняѓся на ногі, здаровы мужчына спрабаваѓ вярнуцца ѓ гульню. Як толькі ён паспрабаваѓ устаць на адно кожнаму племені, ударыѓ яе эга больш галоѓ, і ён паваліѓся на тратуар. Мёртвы.
  
  
  Яе прасіѓ, і знайшоѓ Вильгельмину, затым шталь корпацца ѓ ih кішэнях. Не было ніякіх пасведчанняѓ асобы. Паколькі яны гаварылі па-французску, яе падумаѓ, што больш верагодна, што гэта былі людзі Topcon па Швейцарыі, а не балгарскія агенты. Ян Скоп'е прызнаѓся AX, што працаваѓ на КДБ і Topcon і дапамагаѓ спланаваць крадзеж манітора. Калі Скоп'е дэзерціраваѓ, Топкону ці КДБ давялося заткнуць эга. Відавочна, гэта была праца Topcon.
  
  
  Яе ѓжо амаль расчараваѓся ѓ я прасіѓ чаго-небудзь каштоѓнага ѓ целах, калі выявіѓ у кішэні хударлявага мужчыны кавалачак мятай паперы. Гэта было па-французску: Клаѓс Пфафф. Gasthaus Liucerne, L. Minuit le deuze.
  
  
  Яе заѓважыѓ бірку на ѓнутранай баку эга камзолы; на nen былі ініцыялы H. D. Сунуѓшы лісток у хвіліну, яе ѓважліва агледзеѓ знешнасць хударлявага мужчыны. Затым яе паспяшаѓся ѓ цені парыжскай ночы.
  
  
  
  
  Трэцяя кіраѓнік
  
  
  
  
  На наступную раніцу рана раніцай яе праверыѓ некалькі невялікіх гатэляѓ у Сіце-дэ-Тревиз, і на трэцяй прыпынку мне пашанцавала. Пазаѓчора зарэгістраваліся двое мужчын. Адзін быѓ хударлявым, а іншы буйным. Хударлявы мужчына ѓвайшоѓ у сістэму, як Анры Депе, імя, якое супадала з ініцыяламі на яго куртцы. Вялікага звалі Навара.
  
  
  Яе мог зрабіць некаторыя здагадкі, злучыѓшы свае абрыѓкі інфармацыі. Депе павінен быѓ з'явіцца да па матэматыцы і па імені Клаѓс Пфафф пасьля таго, як пазбавіѓся ад Скоп'е і мяне. Літара L а потым gasthaus ѓ запісцы, верагодна, азначала Лазану. Па крайняй меры, ёй так здалося. Депе павінен быѓ сустрэцца з Пфаффом ѓ прызначаны час, апоѓначы, і расказаць эму, як усё прайшло тут, у Парыжы. Як мяркуецца, тады Пфафф будзе падпарадкоѓвацца чале Topcon. Калі толькі сам Пфафф не быѓ буйным чалавекам.
  
  
  Для мяне быѓ выразны вобраз дзеянняѓ. Яе паеду ѓ Лазану, таму што менавіта там скрадзены манітор патрапіць на борт Усходняга экспрэса. І яе б сустрэѓ Пфафа замест Депе. Калі б сам Пфафф не быѓ кіраѓніком Topcon, які вазіѓ бы прыладу ѓ цягніку, ён, верагодна, ведаѓ бы асобу лідэра. Магчыма, змагу яе пераканаць эга раскрыць гэтую таемную асобу.
  
  
  Яе мог бы сесці на ђсходні экспрэс у Парыжы на Ліёнскім вакзале, але, паколькі яе разлічваѓ правесці на борце некаторы час пазней, і паколькі час мела значэнне, яе наняѓ машыну, каб паехаць у Лазану. Яе ѓзяѓ напракат Mercedes-Benz 280SL, жоѓты спартыѓны, ад якога ѓсё яшчэ пахла новым пахам. Да позняга раніцы яе быѓ па-за Парыжа і накіроѓваѓся ѓ Труа і Дыжон. Надвор'е пацяплела, ехаць было прыемна. Сельская мясцовасць была пагорыстай і зялёнай, але па меры набліжэнне да Швейцарыі яна станавілася ѓсё больш пагорыстай.
  
  
  У сярэдзіне жывата дня яго пераехаѓ у Швейцарыю, і дарога на якое-то час стала вузкай і звілістай. Удалечыні паказваліся снежныя пікі, але яны заставаліся на заднім плане ѓсю астатнюю дарогу. Недалёка ад Лазаны, асяроддзяѓ пакрытых травой пагоркаѓ ѓ ваколіцах, яе заѓважыѓ машыну, якая займаецца зламалася на абочыне дарогі. Пад эга капюшон зазірала дзяѓчына. Яе, спыніѓся і прапанаваѓ сваю дапамогу.
  
  
  "Што-небудзь ёй магу зрабіць?" - спытаѓ яе, падыход да ярка-сіняга Lotus Plus 2.
  
  
  Яна падняла вочы і ѓважліва паглядзела на мяне. Гэта была прыгожая даѓганогая бландынка ѓ скураной міні-спадніцы і ботах. Ee валасы былі не да плячэй і выглядалі растрапанымі. Пасля таго, як яна на момант засяродзілася на мяне, яе твар заззяѓ.
  
  
  "Нік!" яна сказала. "Нік Картэр!"
  
  
  Цяпер надышла мая чарга зірнуць яшчэ раз. "Баюся, у цябе ёсць перавага", - няѓпэѓнена сказаѓ я. "Я не веру ..."
  
  
  "Бон, у мінулым годзе прыкладна ѓ гэты ж час", - сказала яна з нямецкім акцэнтам. "Справа Гронинга. Нік, ты не памятаеш!"
  
  
  
  Потым яе таксама ѓспомніѓ. "Уршуля?"
  
  
  Яна ѓсміхнулася шырокай сэксуальнай усмешкай.
  
  
  "Урсула Бергман", - дадаѓ я.
  
  
  "Так", - адказала яна з усмешкай, якая зыходзіць ад яе прыгожага асобы. "Як міла з твайго боку прыйсці, проста каб дапамагчы старому аднаму ѓ бядзе".
  
  
  "У вас у Боне былі каштанавыя валасы, - сказаѓ я. "Кароткія каштанавыя валасы. І карыя вочы".
  
  
  "Гэта мае сапраѓдныя валасы", - сказала яна, дакранаючыся ільняных пасмаѓ. "І вочы былі кантактнымі лінзамі".
  
  
  Уршуля меладычна засмяялася. У мінулым годзе мы разам працавалі каля нядзелях у Боне і Гамбургу, каб сабраць інфармацыю пра немца левага толку па імя Карл Гронинг, якога падазравалі ѓ перадачы заходняй германскай ваеннай інфармацыі пэѓным асобам ва Усходнім Берліне. У гэтым выпадку Уршуля выконвала спецыяльнае заданне. Яе рэгулярная праца заключалася ѓ падраздзяленні разведкі Заходняй Германіі, якое займалася выключна адсочваннем і затрыманнем былых нацыстаѓ, якія ѓчынілі ваенныя злачынствы. Гэта ѓсё, што Эйкс распавяла мне пра яе, і ѓ мяне не было рашэнню даведацца больш.
  
  
  "Я перастаѓ сачыць за справай Гронинга пасьля таго, як мяне ператэлефанавалі ѓ Вашынгтоне", - сказаѓ я. "Суды ѓ Боне прызналі эга вінаватым па прад'яѓленых абвінавачваннях?"
  
  
  Яна самаздаволена кіѓнула. "У цяперашні час ён бавіць час у нямецкай турме".
  
  
  "Добра. Табе падабаецца час ад часу чуць пра шчаслівых канцах гэтых дэль. Што ты робіш у Швейцарыі, Уршуля, або мне не варта пытацца?"
  
  
  Яна паціснула сваімі выдатнымі плячыма. "Тое ж самае".
  
  
  "Я бачу."
  
  
  "А што вы робіце ѓ Швейцарыі?"
  
  
  Яе, усміхнуѓся. "Тое ж самае".
  
  
  Мы абодва засмяяліся. Прыемна было зноѓ убачыцца яшчэ з адным. "Што не так з лотаса?"
  
  
  "Баюся, машыне капут, Нік. Як ты думаеш, яе магу прасіць падкінуць мяне ѓ горад?"
  
  
  "З задавальненнем", - адказаѓ я.
  
  
  Мы ѓ такую гульню ѓ "мэрсэдэс", яго, выехаѓ на дарогу і накіраваѓся ѓ горад. Пасля таго, як ён набірае абароты, яе, паглядзеѓ на нах, пакуль яна працягвала казаць аб Карле Гронинге, і ѓбачыѓ, як яе грудзі ѓпіралася ѓ блузку па джэрсі і як міні-спадніца падымалася высока на яе доѓгія поѓныя сцягна. Уршуля заквітнела з імі тхара, як ён пазнаёміѓся з ёй у Боне, і вынік быѓ уражлівым.
  
  
  "Вы спыняецеся ѓ Лазане?" - спытала Уршуля, калі яе пераключыѓся на звілістае падзеннем. Перад намі адкрылася панарама Лазаны, гарадка, размешчанага на пагорках з плямамі снегу з нядаѓніх зімовых снегападаѓ над ім.
  
  
  "Толькі сёння ѓвечары", - сказаѓ я. "Можа, мы маглі б сабрацца разам, каб выпіць у якім-небудзь сціплым маленькім ратскелере".
  
  
  "Ах, мне б гэта вельмі спадабалася. Але сёння яе занятая, і я павінна з'ехаць заѓтра раніцай".
  
  
  "Як вы думаеце, ваша машына да таго часу будзе гатова?"
  
  
  "Я еду на цягніку раніцай", - сказала яна.
  
  
  На наступную раніцу па Лазаны адправіѓся толькі адзін цягнік, і гэта быѓ мой цягнік, Усходні экспрэс. "Як цікава", - пракаментаваѓ яе. "Я таксама еду цягніком заѓтра раніцай".
  
  
  Яна паглядзела на мяне сваімі яснымі блакітнымі вачыма. Мы абодва ацэньвалі значнасць гэтага супадзення. Калі б мы не працавалі разам, калі б мы не былі знаёмыя з працадаѓцамі іншы іншы, мы абодва былі б падазроныя. Але я яе бачыѓ Урсулу Бергман на працы і давяраѓ свайму думку, што яна не была падвойным агентам.
  
  
  Яна ѓжо прыняла рашэнне. Ee вочы бліснулі шчырым прыязнасцю. "Ну, гэта вельмі міла, Нік. Мы зможам выпіць разам на борце".
  
  
  "Я з нецярпеннем вось чакаю гэтага". Яе ѓсміхнуѓся.
  
  
  Калі мы прыехалі ѓ горад, высадзіѓ яе Урсулу у гатэля de la Paix на авеню Б. Констан, у самым цэнтры горада, а затым паехаѓ у бяскрыѓдны маленькі пансіён на плошчы Сен-дзевяць чалавек.
  
  
  Калі яе, дабраѓся да свайго пакоя, яе адкрыѓ свой багаж і пачаѓ рыхтавацца да сустрэчы. Яе збіраѓся зрабіць вакол сябе Анры Депе, і мне прыйшлося зрабіць гэта па памяці.
  
  
  Яе досталь кейсі, які мне падарылі хлопцы вакол аддзела спецэфектаѓ і мантажу. Гэта быѓ камплект маскіроѓкі, прычым вельмі вынаходлівы. Сам Хоук многае сабраѓ разам - у свой час ён быѓ экспертам у маскіроѓцы. У набор ѓваходзілі палоскі кардон пластыкавай "скуры" і рознакаляровыя кантактныя лінзы, парыкі і накладкі, а таксама мноства розных адценняѓ макіяжу. Былі нават пластыкавыя шнары, якія можна было прымацаваць да любой частцы асобы або цела.
  
  
  Стаѓлю камплект перад люстэркам туалетнага століка. Спачатку яе ѓжыѓ пластыкавую "скуру", нарошчваючы пласты, каб утолщить пераноссе і надтачыць кончык. Затым яе напампаваѓ скулы, каб палачкі выглядалі запалымі, пад нарост. Пасля таго, як я яе надтачыѓ мочкі вушэй і падбародак, мой твар стала нагадваць твар Депеу. Затым нанесла макіяж, разбіраюцца ѓ эга колеры, надзела карычневыя кантактныя лінзы і выбрала светла-карычневы парык. Яе, паглядзеѓ на сябе
  
  
  у люстэрка. Яе б не сышоѓ за Депе, калі б хто-небудзь прыгледзеѓся занадта ѓважліва, але я магу на імгненне падмануць Пфафа.
  
  
  У адзінаццаць трыццаць яго паехаѓ праз мост Бесер на рю-дэ-ла-Каралін ѓ гасцявой дом Люцэрн. Калі яе ѓвайшоѓ, мне было шкада, што там было паѓтузіна наведвальнікаѓ.
  
  
  У мяне не было рашэнню даведацца, як выглядаѓ Клаѓс Пфафф. Яе мог толькі спадзявацца, што я перамог яго эга там, і што калі ён прыедзе, ён даведаецца мой псеѓда-Депе твар.
  
  
  Прыйшло дванаццаць гадзін, час сустрэчы, і нічога не адбылося. Увайшла маладая пара студэнтаѓ, і заняла столік наперадзе, яе папрасіѓ столік у задняй частцы пакоя, тварам да дзень. Потым прыйшлі пяць, а потым дзесяць. Яе пачынаѓ думаць, што Пфафф не збіраецца паказвацца, або што ён ужо быѓ там. Быѓ толькі адзін чалавек, і гэта быѓ пузаты немец. Я не думаѓ, што ён можа быць Пфаффом. Прыйшла цэлая група новых кліентаѓ, і ѓ установе кіпела. Яе не амела нам найменшага падання, як зраблю з Пфаффом у такіх пры іншых абставінах. Прыйшло чвэрць дванаццатай, і я быѓ вымушаны замовіць бутэрброд і піва. Адразу затым таго, як афіцыянт прынёс мой заказ, дзверы адчыніліся, і ѓвайшоѓ невысокі хударлявы мужчына. Пад эга пінжаком, падобна, была выпукласць. Ён спыніѓся адкрытымі на дзень і агледзеѓся. Калі яго вочы знайшлі мяне, ён накіраваѓся выплат прама да майго століка. Гэта павінен быѓ быць Клаѓс Пфафф.
  
  
  Ён спыніѓся каля майго крэсла і зноѓ агледзеѓ пакой, перш чым сесці. Гэта быѓ нервовы мужчына з зачасанымі светлымі валасамі і тонкім шнарам на левым вуху. "Bonjour, - Клаѓс", - сказаѓ ёй эму.
  
  
  Ён sel насупраць мяне. "Выбачайце, што спазніѓся", - сказаѓ ён. "І, калі ласка, кажаце па-ангельску. Вы ведаеце правілы".
  
  
  Ён яшчэ не глядзеѓ на мяне шчыра, і ёй быѓ эму ѓдзячны. Вярнуѓся афіцыянт і ѓзяѓ у Пфафа заказ тушанай каѓбасы і квашанай капусты. Пакуль гэта адбывалася, яе выцягнуѓ Вильгельмину вакол кішэні пінжака і нацэліѓ "Люгер" на Пфафа. Пісталет яшчэ ніхто не бачыѓ.
  
  
  Афіцыянт сышоѓ. Пфафф зірнуѓ на мяне, а затым зазірнуѓ праз плячо. "Добра. Што здарылася ѓ Парыжы?"
  
  
  Калі яе рыхтаваѓся да гэтай сустрэчы, мне прыйшла ѓ галаву думка, што Пфафф мог быць проста кіраѓніком Topcon, тым, хто павінен быѓ несці скрадзеныя рэчы. Але цяпер, калі яе ѓбачыѓ эга перад сабой, яе зразумеѓ, што ён не можа быць лідэрам.
  
  
  "У Парыжы адбылося даволі шмат усяго, - сказаѓ я.
  
  
  Мой голас пабіѓ яго. Ён упершыню засяродзіѓся на маім твар, і эга вочы звузіліся. Яе, бачыѓ, як яны мяне ацэньваюць. Затым эга твар змянілася, калі ён зноѓ паглядзеѓ на мой твар.
  
  
  "Не, я не Анры Депе", - сказаѓ я.
  
  
  Гнеѓ і страх відавочна адлюстроѓваліся на яго вузкім твары. "Што гэта?" - ціха спытаѓ ён.
  
  
  "Адкуль ёй прыйшоѓ, мы называем гэта праѓдай або наступствамі".
  
  
  "Хто ты? Дзе Анры?"
  
  
  "Анры мёртвы, - сказаѓ я. "Яе забіѓ".
  
  
  Эга вочы яшчэ больш апусціліся, а куткі rta злёгку набрыньвалі. "Я не ведаю, праѓду вы кажаце або няма. Яе сыходжу. Мая сустрэча была з Депе".
  
  
  Ён пачаѓ уставаць, але яго спыніѓ эга.
  
  
  "Я б не шталь гэтага рабіць", - папярэджваѓ яе.
  
  
  Ён вагаѓся, усё яшчэ седзячы на крэсле. Эга погляд зваліѓся на маю правую руку, якая займаецца трымала "Люгер" пад сталом.
  
  
  "Так", - ціха сказаѓ я. "Я трымаю на накіраваны на цябе пісталет. І яе знойдзены выкарыстоѓваць эга, калі ты ѓстанеш з гэтага крэсла".
  
  
  Пфафф праглынуѓ і паглядзеѓ мне ѓ твар. Яе, бачыѓ, як працуе эга, розум, спрабуючы зразумець, хто я, і спрабуючы ацаніць сваю мэту. "Вы б не адважыліся страляць тут па стрэльбы", - сказаѓ ён.
  
  
  "Я магу прайсці праз чорны ход на працягу пятнаццаці секунд, затым таго, як вы зваліцеся на падлогу". Яе, спадзяваѓся, што ён прыме блеф. "А звонку мяне чакаюць сябры. Хочаш паспрабаваць мяне?"
  
  
  Гнеѓ эга, чалавек знік; страх узяѓ яе пад кантроль. Ён не быѓ адважным чалавекам, што было добра для мяне.
  
  
  "Што ты хочаш?" ён спытаѓ.
  
  
  "Інфармацыю."
  
  
  Ён нервова засмяяѓся. "Турыстычнае бюро ѓ зале далей па вуліцы".
  
  
  Яе ѓздыхнуѓ. "Будзь сціплы са мной, яе табе галаву адарву".
  
  
  Эга ѓхмылка знікла. "Якога роду інфармацыя вам патрэбна?"
  
  
  "Думаю, нам лепш абмеркаваць гэта сам-насам", - сказаѓ я. Свабоднай рукой яе палез у хвіліну камзолы і кінуѓ на крэсла пачак швейцарскіх франкаѓ для аплаты нашых заказаѓ. "Eda на мне", - сказаѓ яна з лёгкай усмешкай. "А цяпер яе хачу, каб вы ѓсталі і вельмі павольна падышлі да галоѓнага ѓваходу. Яе буду шчыра за вамі, і гэты пісталет будзе накіраваны вам у спіну. Калі мы выйдзем на вуліцу, даць вам далейшыя інструкцыі. . "
  
  
  Ён сказаѓ.- "Як ты думаеш, цябе атрымаецца пазбегнуць пакарання за гэтую глупства?"
  
  
  "Табе лепш на мяне спадзявацца".
  
  
  Яе паху Вильгельмину у хвіліну, і мы
  
  
  выйшлі вонкі. Яе праводзіѓ эга да "мерседэса" і загадаѓ сесці на месца кіроѓцы. Яе sel побач з ім, падкінуѓ emu ключы і сказаѓ, каб ён ехаѓ да ѓскраіне горада.
  
  
  Пфафф цяпер вельмі спалохаѓся. Але ён заехаѓ на машыне ѓ зялёныя пагоркі, як ёй і загадаѓ. Яе зрабіѓ эга на грунтавую дарогу, якая займаецца сыходзіла прама да дрэѓ, і загадаѓ эму спыніцца, калі нас не будзе відаць з галоѓнай дарогі. Калі матор быѓ выключаны, яе, павярнуѓся і дастаѓ "Люгер" эму ѓ галаву.
  
  
  "Вы здзяйсняеце самагубства з дапамогай гэтага фарсу", - гучна сказаѓ ён.
  
  
  "Таму што вашыя сябрукі па Topcon дастануць мяне?"
  
  
  Эга вусны сціснуліся. Гэта быѓ першы раз, калі яго згадаѓ арганізацыю. "Гэта правільна", - рашуча сказаѓ ён.
  
  
  "Паглядзім, а пакуль ты збіраешся супрацоѓнічаць са мной, ці не так?"
  
  
  "Што ты хочаш даведацца?"
  
  
  "Я хачу ведаць, хто садзіцца ѓ Усходні экспрэс заѓтра раніцай".
  
  
  "Шмат людзей."
  
  
  "Я ѓжо ведаю, што начальнік Topcon збіраецца асабіста перавезці скрадзенае прылада ѓ цягнік", - сказаѓ я. "Але вы можаце сказаць мне, хто ён, і даць мне эга апісанне".
  
  
  "Вы, павінна быць, сышлі з розуму". Ён выглядаѓ недаверлівым.
  
  
  Яе не быѓ настроены на абразы. Яе апусціѓ "люгер" збоку на яго твар. Ён хмыкнуѓ і ѓпаѓ ад удару па эга шчацэ цякла кроѓ. Эга дыханне стала павярхоѓным, калі ён схапіѓся за рану.
  
  
  "Я не хачу больш так гаварыць", - прагыркаѓ ёй эму. "Я хачу атрымаць адказы на пытанні, якія задаю цябе. І табе лепш пачаць гаварыць хутчэй".
  
  
  "Добра", - нарэшце пагадзіѓся ён. "Магу яго выкурыць цыгарэту?"
  
  
  Яе вагаѓся. "Мець поспех." Яе ѓважліва назіраѓ, як ён досталь адну і запаліѓ яе. Ён адкрыѓ попельніцу на прыборнай панэлі і ѓставіѓ у нах запалку.
  
  
  "Вы гарантуеце маю бяспеку, калі яе буду супрацоѓнічаць з вамі?" - спытаѓ ён, усё яшчэ трымаючыся за попельніцу.
  
  
  "Гэта правільна."
  
  
  "Тады даць табе імя, якое ты хочаш. Гэта..."
  
  
  Але Пфафф не збіраѓся мне нічога расказваць. Эга рука вызваліла фіксатар попельніцы і выцягнула ee па прыборнай панэлі. Ён кінуѓ мне ѓ твар груз попелу.
  
  
  У той час як мае вочы былі поѓныя попелу, ён ударыѓ мяне па правай руцэ і з сілаю адкінуѓ яе ѓ бок. Для маленькага чалавека ѓ яго было шмат сіл. Затым дзверы машыны была адкрыта, і Пфафф выбег вакол машыны.
  
  
  Яе вылаяѓся ѓслых, прачышчаючы падпаленыя вочы. Яе ѓсё яшчэ трымаѓ "Люгер". Яе вылез вакол машыны. Да гэтага моманту мае вочы былі досыць ясныя, каб разглядзець Пфафа, імкліва бяжыць да галоѓнай дарозе.
  
  
  "Стоп!" Ёй крычаѓ, але ён працягваѓ рухацца. Яе стрэліѓ эму ѓ ногі. "Люгер" зароѓ, і лупіѓ вочы трапіла ѓ ногі Пфаффу. Яе прамахнуѓся.
  
  
  Пфафф павярнуѓся і нырнуѓ у дрэвы злева ад грунтавай дарогі. Яе пабег за ім.
  
  
  Яе, зняѓ з пляча стрэльбу Пфафа, калі ён садзіѓся ѓ "Мэрсэдэс", так што я вырашыѓ, што ѓ мяне ёсць перавага, але памыляѓся. Калі яе, выйшаѓ на невялікую паляну, з боку Пфафа пачуѓся стрэл, і прасвістаѓ mimmo майго вуха. Павінна быць, дзе-то пры nen быѓ схаваны невялікі пісталет.
  
  
  Калі яе нырнуѓ за тоѓстую сасну, яе пачуѓ, як Пфафф рухаецца наперадзе. Яе пачаѓ больш асцярожна. Яе сунуѓ "люгер" у кабуру, таму што мы былі зусім побач з галоѓнай дарогай, і яе не гатэль дадаваць сваю стральбу да шуму. Акрамя таго, яе гатэль жывога Пфафа.
  
  
  Яшчэ праз дваццаць ярдаѓ, калі яе, падумаѓ, што, магчыма, страціѓ эга, Пфафф вырваѓся вакол хованкі непадалёк ад мяне і пабег праз паляну. Яе вырашыѓ быць менш асцярожным. Яе кінуѓся за ім, спадзеючыся, што ён не пачуе мяне, пакуль не стане занадта позна. Калі яе наблізіѓся да яго на адлегласць дваццаці футаѓ, ён павярнуѓся і ѓбачыѓ мяне. Ён толькі што падняѓ маленькі пісталет, каб прыцэліцца, калі яе ѓдарыѓ яго эга ѓ раёне таліі ѓ сонечнае спляценне.
  
  
  Пісталет стрэліѓ двойчы, абодва разы спудлавала mimmo мяне, калі мы паваліліся на зямлю. Пару раз пракаціліся. Затым схапіѓ яе эга руку з пісталетам, і мы абодва з цяжкасцю падняліся на ногі. Яе ѓдарыѓ Пфафа кулаком па твары і павярнуѓ эга руку з пісталетам. Ён выпаѓ па эга рук.
  
  
  Але Пфафф не быѓ знойдзены здавацца. Ён рэзка падняѓ кожнаму племені мне ѓ пах. Пакуль яе оправлялся ад удару, ён вырваѓся, павярнуѓся і зноѓ пабег.
  
  
  Яе адолеѓ боль у жываце і рушыѓ за ім. Мы прарэзалі падлесак і галіны дрэѓ. Яе выйграваѓ з ім кожную секунду. Затым яе зноѓ кінуѓся на яго. Мы абодва ѓпалі, мае рукі схапілі яго, а яго кулакі ударылі мяне па твары і галы. Мы ѓрэзаліся ѓ сухое дрэва, якое павалілася ад нашага ѓдару. Цяпер яе добра трымаѓ гэтага чалавека, але ён усё яшчэ біѓся рукамі. Затым яе ѓдарыѓ яго эга кулаком па твары, і ён упаѓ на зямлю.
  
  
  "А цяпер, кравец вазьмі, скажы мне імя", - запатрабаваѓ яе, затаіѓшы дыханне.
  
  
  Пфафф палез у хвіліну. Яе задаваѓся пытаннем, чаму
  
  
  на гэты раз ён прыдумаѓ новае зброю. Яе ссунуѓ перадплечча і дазволіѓ стилету зваліцца мне на далонь, калі рука Пфафа выйшла па кішэні і падышла да рота.
  
  
  Мне спатрэбілася доля секунды, каб зразумець, што адбываецца. Пфафф, я ведаю, што эму ніткамі, ѓставіѓ сабе ѓ рот капсулу з цыянідам. Ён прыкусіѓ ee.
  
  
  Яе кінуѓ штылет на зямлю і ѓпаѓ побач з ім на калені. Яе, схапіѓся за эга сківіцу і паспрабаваѓ адкрыць яе, але мая спроба не ѓвянчалася поспехам.
  
  
  Потым усё было скончана. Вочы Пфафа пашырыліся, і ён адчуѓ, як эга, цела напружыѓся ѓ маіх руках. Яе адпусціѓ эга сківіцу, і яна адкрылася. Быѓ непрыемны пах. Затым яе ѓбачыѓ малюсенькую струменьчык крыві ѓ кутку эга rta і разбітае шкло на яго мове. Паступова эга твар стала цямней.
  
  
  Клаѓс Пфафф быѓ мёртвы.
  
  
  
  Чацвёртая кіраѓнік
  
  
  
  
  Дызельны рухавік Усходняга экспрэса амаль бясшумна заехаѓ на станцыю Лазаны, калі сонца як раз ужо падымалася на далёкі пагорак. На платформе было мала людзей. Яе, глядзеѓ, як цягнік з грукатам спыніѓся, і прачытаѓ надпіс на бартах вагонаѓ: ПАРЫЖ ЛАЗАНА-МІЛАН ТРЫЕСТ БЕЛГРАДА, САФІІ, СТАМБУЛЕ. Гэта былі экзатычныя імёны, і яны абудзіліся бы ѓ памяці многія вакол маіх мінулых заданняѓ.
  
  
  Цягнік спыніѓся, і некалькі пасажыраѓ выйшлі з яго. Да гэтага часу на платформе сабралася вялікая натоѓп, каб падняцца на борт. Яе нядбайна агледзеѓ асобы. Адным вакол іх мог быць чалавек з маніторам, калі толькі знікненне Клаѓса Пфафа не прымусіла Topcon двойчы падумаць перад перамяшчэннем прылады ѓ гэтым цягніку. Але яе так не думаѓ. Мяркуючы па ѓсім, у гэтым цягніку ѓжо былі запланаваныя сустрэчы і справы з КДБ. Гэтыя планы нельга было так лёгка змяніць.
  
  
  Яшчэ раз зірнуѓшы на навакольныя мяне асобы, яе ѓзяѓ свой багаж і пачаѓ садзіцца ѓ цягнік. Затым пачуѓ яе голас ззаду сябе.
  
  
  "Добрай раніцы, Нік".
  
  
  Яе, павярнуѓся і ѓбачыѓ Урсулу Бергман. "Guten morgen, Уршуля, - сказаѓ я.
  
  
  "Вам спадабаѓся вечар у Лазане?"
  
  
  "Было прыемна ціха", - схлусіѓ я. Ёй заѓважыѓ, што, нягледзячы на ѓсмешку, сёння твар Уршулі змянілася. Там было напружанне, якога раней не было. "Паслухайце, яе чуѓ, у нас ёсць вагон-рэстаран да Мілана. Магу яе пачаставаць вас сняданкам на борце?"
  
  
  Яна вагалася толькі імгненне, а затым шырока ѓсміхнулася мне. "Я б гэтага гатэля".
  
  
  Падчас пасадкі яе, спрабаваѓ зірнуць на большасць пасажыраѓ, якія ѓ такую гульню, але гэта было вельмі складана. Праз паѓгадзіны мы ціхенька выехалі ѓ сельскую мясцовасць Швейцарыі і неѓзабаве ѓжо на добрай хуткасці, пабеглі па зялёных гурбах. Мы з Уршуляй сустрэліся ѓ вагоне-рэстаране ѓ восем трыццаць, і ѓ нас не было праблем з атрыманнем століка.
  
  
  "Швейцарскі пейзаж, фантастычны, ці не так?" Яе вёѓ свецкую гутарку.
  
  
  Уршуля выглядала заклапочанай. "О, так", - адказала яна з ілжывым энтузіязмам.
  
  
  "Тут вельмі падобна на Баварыю", - працягнуѓ яе.
  
  
  Яна мяне не чула. "Ах. Ёсць падабенства. Цяпер яе бачу".
  
  
  Яе пяшчотна гэй ѓсміхнуѓся. "Урсула, што-то не так, ці не так?"
  
  
  Яна хутка зірнула на мяне сур'ёзнымі блакітнымі вачыма. "Я не ведаю, ці хачу яе ѓцягнуць цябе ѓ мае праблемы, Нік. У рэшце рэшт, табе не трэба турбавацца аб сваім дэла".
  
  
  Яе ѓзяѓ ee за руку. "Слухай, калі ѓ цябе праблемы, можа, яе змагу чым-небудзь дапамагчы. Душа Мая належыць AX, але яны могуць надаць мне паѓгадзіны або каля таго".
  
  
  Яна падняла вочы і ѓсміхнулася невялікі жарце. "Учора ѓвечары яе павінен быѓ сустрэцца з мужчынам. Яшчэ адзін агент нашай арганізацыі. Ён павінен быѓ сесці на цягнік у Лазане са мной, і мы павінны былі ... разам выконваць заданні".
  
  
  "І ён не сель?"
  
  
  Ee голас шталь напружаным ад гневу. "Ён... яго знайшла эга ѓ нумары гатэля..."
  
  
  Галасаванне і ѓсё. Уршуля і яе калега-агент, відавочна, пераследвалі яшчэ аднаго праз сваіх шматлікіх былых нацыстаѓ, і напарнік падышоѓ занадта блізка да ih здабычы і сам шталь ахвярай. "Гэта быѓ адзін па сустрэнуць вашых сяброѓ па ѓсім Трэцяга рэйха?" Яе спытаѓ.
  
  
  Яна зірнула ѓверх, і яе вочы сказалі мне, што так. "Я не напалохана, Нік. Мой калега-агент быѓ прызначаны на гэта справа толькі для падтрымкі мяне. На жаль, эга, павінна быць, даведаліся. Я не думаю, што яны яшчэ ведаюць, хто я".
  
  
  "Я не хачу ѓнікаць у рэчы, аб якіх вы мне не павінны распавядаць. Але я думаю, мы можам крыху аслабіць правілы. Вы шукаеце вну злачынца і чакаеце, што ён апынецца ѓ гэтым цягніку. правільна?"
  
  
  "Інфарматар сказаѓ нам, што ён будзе тут".
  
  
  "Ці можаце вы атрымаць іншую дапамогу, калі яна вам спатрэбіцца?"
  
  
  "Ніякіх шанцаѓ. Не так хутка. Але я казаѓ сабе, што, магчыма, яго мог бы разлічваць на вашу дапамогу ѓ выпадку ѓзнікнення сітуацый".
  
  
  Яе запэѓніѓ сл. "Вы можаце разлічваць на гэта",
  
  
  
  Уршуля кіѓнула. Яна была стромкім агентам. У нах быѓ вялікі вопыт работы з "мокрымі справамі" - як ih так добра апісалі рускія - якія былі звязаны з разведвальнай работай.
  
  
  Афіцыянт прынёс тост і кава і сышоѓ. Яе зірнуѓ у праход і ѓбачыѓ які сядзіць у адзіноце ѓсходняга чалавека, відавочна, кітайца. Ён зноѓ паглядзеѓ на мяне, а затым хутка пераключыѓ увагу на свой сняданак.
  
  
  Думаючы, ці можа кітаец быць прафесіяналам, папрасіѓ яе ѓ памяці імя, якое магло б адпавядаць эга пухленькому твару. Мой бос Хоук вельмі настойваѓ на пэѓных мерах засцярогі, якія ён называѓ асновамі нашай гандлю, адна, вакол якіх заключалася у тым, каб агенты майго рангу звычайна вывучалі файлы фізіялагічна агентаѓ іншага боку. Такім чынам, яе насіѓ з сабой цэлы банк памяці.
  
  
  У дадзеным выпадку мне не ѓдалося прыдумаць імя. Я не мог даведацца кітайцаѓ. Гэта не выключала эга, як праціѓніка. Ён мог быць нядаѓна завербаваным у разведку, хема-той, хто шталь актыѓным з імі тхара, як яго ѓ апошні раз рабіѓ хатняе заданне. Наколькі мне вядома, ён мог быць звязаны з Topcon.
  
  
  Іншы чалавек, заходні, увайшоѓ і далучыѓся да кітайцу. Яе з цікавасцю назіраѓ за імі, здагадацца, аб чым яны гавораць. Цікаѓнасць можа забіць ката, але гэта нікому ѓ маім пошты бизнесявляется яно не пашкодзіла. Адсутнасць цікаѓнасці часам аказваѓся фатальным.
  
  
  Яе зрабіѓ глыток кавы і глядзеѓ, як у вагон-рэстаран ѓвайшла новая пара. Яны прайшлі па праходзе і такую гульню на столік побач з тым, дзе сядзела яе з Уршуляй. Жанчыне было каля трыццаці, з цёмна-каштанавымі валасамі і добрай фігурай. Мужчына быѓ сярэдняга росту, з каштанавымі валасамі і моцным падбародкам пад выбітным носам.
  
  
  "Што гэта, Нік?" - спытала Уршуля.
  
  
  Яе, паківаѓ галавой. "Нічога." Мой банк памяці толькі што выявіѓ што-то ѓ чалавеку з выбітным носам. Эга звалі Іван Лубянцы, і ён быѓ агентам КДБ.
  
  
  На дадзены момант яе выкінуѓ вакол галавы кітайца і эга таварыша. З'яѓленне Лубянкі што-то значыла. Ён быѓ высокапастаѓленым чыноѓнікам КДБ, тып чалавека, якога рускія паслалі б для перамоваѓ з такой арганізацыяй, як Topcon.
  
  
  Лубянка і жанчына з ім, падобна, перажывалі фармальныя нязручнасці, якімі абменьваліся незнаёмцы. Эга і яе паводзіны паказвала на тое, што яны толькі што сустрэліся.
  
  
  У кішэні ѓ мяне быѓ невялікі мікрафон. Мне хацелася, каб ён прыліп да стала, за якім сядзяць Варвары і жанчына, і каб яе вярнуѓся ѓ сваё купэ і слухаѓ ih размова. Ёй быѓ упэѓнены, што гэта будзе вельмі цікава.
  
  
  "Ты ведаеш гэтага чалавека, Нік?" - спытала мяне Уршуля.
  
  
  "Ён выглядае крыху знаёмым". Яе адштурхнуѓ яе. У нах было дастаткова падстаѓ для турботы.
  
  
  "Можа быць, цябе цікавіць жанчына", - прапанавала яна, паказваючы мне цень усмешкі.
  
  
  "Наѓрад ці", - запэѓніла яе сл. "Яна не можа трымаць свечку перад табой".
  
  
  Па крайняй меры, гэта было праѓдай. Адно па ѓсёй прыемных успамінаѓ аб маім мінулым знаёмстве з Уршуляй ѓключала кароткую паѓзу ѓ спальні.
  
  
  Відавочна такая ж думка прыйшла ѓ галаву нямецкай дзяѓчыне. Яна ціха засмяялася, пацягнулася праз крэсла і дакранулася да маёй рукі. "Шкада, што гэта камандзіроѓка, Нік".
  
  
  "Можа быць, гэта будзе не толькі бізнес. Яе яшчэ магу зняць з цябе адзенне", - сказаѓ я.
  
  
  Пакуль мы размаѓлялі, яе ѓсё яшчэ глядзеѓ Лубянку і жанчыну. Ih размова шталь больш інтэнсіѓным. Яе ѓжо вырашыѓ, што Варвары была расейскім агентам, якому даручылі купіць прылада назірання ѓ Topcon. Але як наконт жанчыны? Я не думаѓ, што Варвары падабраѓ яе ѓ цягніку для забаѓ і гульняѓ. У паведамілі, AXE o nen гаварылася, што ён быѓ выключна дзелавым чалавекам, без якіх-небудзь прыкметных слабасцяѓ, за выключэннем, магчыма, веры ѓ тое, што камунізм быѓ справай будучыні. Гатовы паспрачацца, што гэтая дама таксама была шпіёнкай.
  
  
  Калі яе падумаѓ пра гэта, жанчына выпадкова зірнула ѓ мой бок. Ee вочы былі халоднымі і праніклівымі, а погляд вельмі простым. Затым яна зноѓ звярнула ѓвагу на супрацоѓніка КДБ, і яны зноѓ пагрузіліся ѓ дыскусію.
  
  
  Яе узважыѓ верагоднасць таго, што жанчына была прадстаѓніком Topcon, што ѓ нах было прылада назірання, якое мне было даручана забраць. Але мне сказалі, што бос Topcon нясе прылады ѓ цягнік, каб весці перамовы. Ці можа быць, што гэтая жанчына была мозгам такі супер-жорсткай арганізацыі, як Topcon?
  
  
  Калі б гэта здарылася, падумаѓ я, з ёй можна было б пазнаёміцца з інтрыгуючай дамай.
  
  
  "Нік, яе вырашыла расказаць табе пра чалавека, якога яе шукаю. Я не магу папрасіць тваёй дапамогі, калі яе не нароѓні з табой", - умяшалася Урсула у мае думкі. "Мы хацелі эга дваццаць пяць гадоѓ. Ён быѓ самым жахлівым забойцам. Калі ён кіраваѓ лагерам для ваеннапалонных у Польшчы, яны, хто хутка паміраѓ ад яго рук, былі больш удачлівымі, чым яны, каго ён катаваѓ. "
  
  
  . ;
  
  
  Нямецкая дзяѓчына павярнулася і паглядзела ѓ вялікае акно побач з намі. Mimmo праслізнула усыпаная шале сельская мясцовасць. Шчоѓканне рэек пад цягніком было рытмічным адценнем яе нізкага галасы.
  
  
  "Менавіта ѓ Бялградзе мы знайшлі эга пасля. Яны вакол нас, хто бачыѓ рэпартажы пра эга кар'еры, называюць эга Мясніком - Бялградскім мясніком. Ён адначасова небяспечны і падступны. Хоць мы былі блізкія да таго, каб схапіць эга не раз , ён працягваѓ выслізгваць ад нас. Ён змяняе імёны, асобы і нават твар. Мы нічога не ведаем пра эга цяперашняй жыцця, і мы не ведаем дакладна, як ён выглядае цяпер. Мы ведаем, што людзі, якія былі знаёмыя з ім у мінулым заѓважылі эга нядаѓна ѓ Бялградзе. Мяркуецца, што ён едзе з намі ѓ гэтым цягніку ".
  
  
  "Я бачу, што гэта больш, чым проста чарговае заданне. Захапіць эга вельмі важна для вас".
  
  
  "Так, гэта так. Тое, што ён зрабіѓ..." Яна не скончыла фразу. Гэй, не трэба было эга заканчваць.
  
  
  Яе праглынуѓ рэшткі кавы. "Мы будзем падтрымліваць сувязь, Уршуля. Гэта не вельмі вялікі цягнік. Яе буду побач, калі яе табе спатрэблюся. Вы ѓзброеныя, ці не так?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Добра." Яе глянуѓ праз праход і ѓбачыѓ, што Варвары і жанчына сыходзяць разам.
  
  
  "Простых", - сказаѓ я, дастаючы па кішэні некалькі купюр і кладучы ih крэсла. Яе падняѓся са свайго месца. "Мы сустрэнемся пазней".
  
  
  Лубянка і шатэнка выходзілі па вагона-рэстарана. Яны накіроѓваліся да канца цягніка, а не назад у купэ класа А Яе, выйшаѓ за імі вакол машыны, хутка зірнуѓшы на кітайца, які праходзіць mimmo. Эга твар было незнаёмым, але ён зноѓ зірнуѓ на мяне, калі яе праходзіѓ mimmo.
  
  
  У задняй частцы цягніка знаходзілася невялікая назіральная пляцоѓка, і загадкавая жанчына і Варвары пайшлі шчыра да яе. Яны стаялі і працягвалі размову. Яны не бачылі мяне, калі яго не было ѓ курыльнай аб ih спіной. Яе палез у хвіліну камзолы і выцягнуѓ невялікі дыскавы мікрафон. З дапамогай гэтага прылады, яго мог бы проста даведацца, што яны кажуць. Я пайшоѓ з імі на платформу.
  
  
  Гук майго набліжэнняѓ быѓ прыглушаны рухам цягніка, але таксама ih галасы. Яе выдаѓ відавочны гук, і яны павярнуліся. Жанчына паглядзела на мяне варожа; Лубянка мяне ѓважліва вывучыла. Падобна на тое, ён мяне не пазнаѓ.
  
  
  "Добрай раніцы", - сказаѓ ёй з французскім акцэнтам. "Гэта цудоѓнае раніцу, ці не так?"
  
  
  Жанчына нецярпліва адвярнулася ад мяне. Лубянка прабурчала: "Так, выдатнае раніца".
  
  
  Яе спытаѓ. - "Як далёка вы едзеце?" Яе прыкінуѓся, што губляю раѓнавагу, і схапіѓся за поручань каля Лубянкі, паклаѓшы бірулька на ніжнюю бок поручня.
  
  
  Цяпер твар Лубянкі таксама было варожым. "Усё залежыць ад абставінаѓ", - сказаѓ ён. Ён не хацеѓ, каб зламыснік турбаваѓ эга больш, чым жанчына. Ён холадна адвярнуѓся ад мяне і ѓтаропіѓся на аддаляліся сляды, ярка блестевшие ѓ ранішнім сонцы.
  
  
  "Што ж, добрага дня", - сказаѓ яе ім.
  
  
  Лубянка кіѓнула, не гледзячы на мяне. Яе, павярнуѓся і вярнуѓся ѓнутр. Калі яго праязджаѓ mimmo вагона-рэстарана, Уршулі ѓжо не было. Яе, падышоѓ да спальным вагоне і ѓвайшоѓ у сваё купэ нумар тры. Затым яго адкрыѓ свой чамадан і выявіѓ схаваны ѓ nen невялікі набор прымачоѓ. Яе пстрыкнуѓ і павярнуѓ цыферблат.
  
  
  Спачатку ѓсё, што ѓ мяне было, было статычным. Затым яе пачуѓ ѓстойлівы пстрычка колаѓ цягніка і перамежныя з ім галасы.
  
  
  "Назаѓжды... штогод прыбораѓ... зрабіць прапанову". Гэта быѓ голас Лубянкі.
  
  
  Больш статычны, чым жаночы голас.
  
  
  "... Не раскрываць прылада... калі мы дазволім вам вывучыць... але ёсць добрыя фатаграфіі... у маё купэ, пазней".
  
  
  Затым голас Лубянкі коратка развітаѓся з жанчынай, і размова была скончаны.
  
  
  Яе зняѓ трубку і схаваѓ у багажы. Цяпер у мяне не было сумневаѓ. Жанчына была агентам Topcon, і яна амелы справу з Лубянкай па продажы скрадзенага манітора.
  
  
  Аднак усё яшчэ заставаѓся лейцара: ці была жанчына ѓ цягніку адна, ці яна ехала з іншым аператыѓнікам Topcon, магчыма, кіраѓніком арганізацыі, які, згодна з прадказанню Яна Скоп'е, хаваѓся па ѓвазе. Калі яна была на борце адна, магчыма, яна была кіраѓніком Topcon. У любым выпадку, яна, верагодна, не будзе насіць прылада пры сабе, і эга можа нават не быць у яе купэ. Прыйшлося праверыць, каб пераканацца.
  
  
  Лёгкі абед быѓ пададзены ѓ закусачнай адкрытымі перад тым, як мы прыехалі ѓ Мілан. Яе сустрэѓ Урсулу, і мы разам ѓступілі. Яе падумаѓ аб тым задавальненні, якое яна можа сабе дазволіць у адным па ѓсім спальных адсекаѓ. Але ѓ мяне не было часу доѓга думаць пра сэкс. Яе прайшоѓся
  
  
  , каб даведацца, у якім адсеку займала жанчына Topcon.
  
  
  Яе змог выканаць сваю місію, калі цягнік спыніѓся ѓ Мілане і вагон-рэстаран знялі. Уршуля ненадоѓга сышла з цягніка, каб зірнуць на пасажыраѓ, якія выйшлі расцерці ногі, і я пайшоѓ з ёй. Як раз калі цягнік збіраѓся сысці, яе ѓбачыѓ, як жанчына Topcon выйшла па дзвярнога праёму станцый і вёсак га пачатку другой вакол двух спальных вагонаѓ, суседні з Voiture 7, дзе яе спыніѓся. Пакінуѓ ёй Урсулу на платформе, і хутка перабраѓся ѓ Voiture 5. Увайшоѓшы ѓ калідор, яе ѓбачыѓ жанчыну, исчезающую ѓ купэ. Яе, прайшоѓ па калідоры і заѓважыѓ, што яна ѓвайшла ѓ купэ, 4. Яе прайшоѓ у абодва канца машыны і выйшаѓ на платформу. Высокі цёмнавалосы мужчына гадоѓ пяцідзесяці, - але з маладым, мужным выглядам - залез у машыну; у яго была партатыѓная рацыя выдатнага нямецкага брэнда, але яна была ціхай. Ён прайшоѓ mimmo мяне, коратка кінуѓшы, і ѓвайшоѓ у спальню. Яе, успомніѓ, што бачыѓ эга на вакзале ѓ Лазане. Пасля таго, як ён сышоѓ, яе зноѓ выйшаѓ праз цягніка і знайшоѓ Урсулу.
  
  
  Яна назірала за асобамі, але яшчэ не знайшла свайго мужчыну. Яна злавалася.
  
  
  "Вы ведаеце, як доѓга ён будзе на борце?" - спытаѓ яе, калі мы разам забраліся на борт.
  
  
  Ён можа выходзіць у Бялградзе, але я не ѓпэѓнены. Магчыма, ён дайшоѓ да таго, што мы сочым за ім і наогул не ѓзялі на борт ".
  
  
  Мы назіралі, як клерк цягніка ѓ форме на платформе разгойдвае сваё "яйка-пашот", дыск на палцы, які сігналізаваѓ аб адпраѓленні цягніка са станцыі. Адбылося невялікае рывковое рух, і цягнік рушыѓ далей. Многія людзі раёнах з платформы.
  
  
  Яе было вельмі блізка да Уршулі. Яе кладу руку на талію. "Як вы думаеце, вы даведаліся свайго мужчыну, калі ѓбачыце эга?"
  
  
  Яна зірнула на мяне, а затым на станцыю, калі яна праслізнула mimmo нас і ѓпала на цягнік. "Як эсэсавец у Трэцім рэйху, ён быѓ бландынам. Ён, верагодна, пафарбаваѓ валасы. Тады ѓ яго былі вусы, але ён, магчыма, пагаліѓ ih. Тым не менш, ёсць рэчы, якія яе магу пашукаць. Ён мужчына прыкладна твайго памеру. Раней у яго на шыі быѓ шрам звяртаецца ад кулі. Яе, разумею, што эга можна было вячаслаѓ хірургічным шляхам, але я ѓсё яшчэ магу эга " знайсці ".
  
  
  "Гэта не так, нібыта, і шмат".
  
  
  "Ёсць што-то яшчэ. У яго дэфармаваны сустаѓ левай рукі. Гэта будзе цяжка змяніць".
  
  
  "Гэта ѓсё яшчэ трохі. Але я буду сачыць за чалавекам, які ѓвесь час трымае левую руку ѓ кішэні", - сказаѓ я ѓ жарт.
  
  
  Уршуля злёгку ѓсміхнулася мне. "Калі яе ѓбачу каго-то, хто можа быць ім, Нік, у мяне ёсць надзея падманам прымусіць эга выдаць сваю асобу".
  
  
  Яна здавалася рашучай. Але яе адданасць абавязку - не адзінае, што мяне прываблівала.
  
  
  Яе абняѓ ee, і яна раптам павярнулася, яе вусны злёгку растуліліся. Яе, прыціснуѓся да яе вуснаѓ, і яна адказала.
  
  
  Праз імгненне яна адсунулася. "Я бачу, вам па-ранейшаму падабаецца трымаць сваіх калегаѓ-агентаѓ у добрым настроі", - сказала яна.
  
  
  Яе заѓважыѓ, як яе грудзі прыціскалася да свитеру, які быѓ на ёй. "Вы мяне ведаеце, мне падабаецца, калі ѓсе ѓсміхаюцца", - сказаѓ я.
  
  
  Яна была трохі ѓсхваляваная, можа быць, трохі збянтэжана тым, як яна адказала на пацалунак. "Я павінен пайсці ѓ сваё купэ, Нік. Убачымся пазней".
  
  
  Яе лёгка ѓсміхнуѓся. "Я разлічваю на гэта". Потым яна сышла.
  
  
  Мы зноѓ былі на адкрытай мясцовасці. Быѓ сонечны вясновы дзень. Італьянская сельская мясцовасць была хістацца яркімі фарбамі малінавага макаѓ і сініх палявых кветак. Венецыя была нашай наступнай прыпынкам ліжа да вечара, і яе чакаѓ даведацца аб жанчыне па Topcon да таго, як мы туды прыедзем.
  
  
  Яе, прайшоѓ праз дзённыя аѓтобусы, у якіх былі сядзенні, як першага, так і другога класа. Другая частка класа была ценымногие шумней і менш цывілізаванай, чым першая частка. У купэ першага класа былі зачыняюцца дзень, і ѓ многіх па ѓсім, у іх былі зашморгнены шторы для прыватным. Яе павольна пераходзіѓ ад аднаго вагона да іншага, назіраючы за асобамі падарожнікаѓ, калі яны балбаталі, гулялі ѓ карты, або проста сядзелі і драмалі, дазваляючы руху цягніка пагрузіць ih ѓ сон. На апошняй машыне перад сьне яе зноѓ убачыѓ шатэнка. Яна сядзела з двума мужчынамі; наш одзіна вакол іх не быѓ Лубянкай. Одзіна вакол мужчын быѓ з радыё, які прапусціѓ мяне, вяртаючыся на борт у Мілане. Яна сядзела і вязала, гледзячы ѓ акно, і, падобна, не ведала нас аднаго чалавека. Мужчына з радыё пагрузіѓся ѓ італьянскую газету. Іншы мужчына, тоѓсты, лысы, радасна жаваѓ абед, які прынёс з сабой на борт, і, здавалася, не звяртаѓ увагі на двух іншых. Яе прайшоѓ mimmo купэ перш, чым жанчына мяне заѓважыла, і накіраваѓся да Voiture 5. Гэта быѓ мой шанец зазірнуць ѓнутр.
  
  
  ee купэ.
  
  
  Ёй быѓ адзін у калідоры, калі падышоѓ да сл дзень. Яе, пастукаѓ адзін раз, каб пераканацца, што на дом няма, нам яе таварыша, нашага швейцара. Затым яе хутка узламаѓ замак і ѓвайшоѓ, зачыніѓшы за сабой дзверы.
  
  
  Гэта быѓ тыповы спальны адсеку з адзінай ложкам з аднаго боку маленькай пакоі і прикроватной тумбачкай і люстэркам з другога. Былі стэлажы для багажу, як у дзённых вагонах, а ѓ жанчыны было некалькі валізак.
  
  
  Яе сфатаграфаваѓ па адным багажу і перачытваѓ ну ѓсё. Ёй нічога не знайшоѓ, яны нават фатаграфіі, якія яна згадала ѓ размове з Лубянкай. Яе знайшла іміграцыйную паперу, у якой адзначалася, што яна - Ева Шміт, аптымістычны, Швейцарыі.
  
  
  Яе расчараваѓся ѓ багажы. Яе пачаѓ сістэматычны ператрус адрэзаць, праглядаючы пасцельныя прыналежнасці і ѓсё астатняе, што можа схаваць прылада. Ён амаль скончыѓ, калі дзверы расчыніліся. Одзіна вакол двух мужчын, якія стаялі там, быѓ кітаец, якога ёй раней бачыѓ у вагоне-рэстаране. З ім быѓ эга таварыш па абеду, заходні грамадзянін, са смуглявым, рябым асобай.
  
  
  У кожнага вакол зламыснікаѓ быѓ рэвальвер. І кожнае зброя была накіравана на мяне.
  
  
  Яе, усміхнуѓся ім. "Джэнтльмены, вы павінны былі пастукаць".
  
  
  Смуглы мужчына зачыніѓ дзверы. "Вы хочаце, каб яе забіѓ эга цяпер?" - спытаѓ ён кітайца.
  
  
  Ну, ці мала што можа спыніць. У ih пісталетаѓ былі глушыцелі. Калі ѓ мяне пусцяць некалькі куль, ніхто за межамі адрэзаць не пазнае.
  
  
  "Не будзь нецярплівым", - сказаѓ кітаец смуглому па матэматыцы і на выдатным англійскай.
  
  
  Хоць твар асмуглага было пухлым, а яго тоѓстая шыя пакрыта наваламі тлушчу, яго плечы здаваліся моцнымі, а рукі велізарнымі. Я не сумняваѓся, што ён здольны паклапаціцца пра сябе ѓ баі.
  
  
  Смуглы мужчына быѓ невысокім і цяжкім, эга жыццё пёр. Ён выглядаѓ так, нібы праводзіѓ занадта шмат вольнага часу за выпіѓкай. Вочы на яго рябом асобы былі блізка пасаджаныя. Яе ацаніѓ эга ззаду кітайцаѓ, як праціѓніка, як больш павольнага і, магчыма, менш разумнага, чым эга таварыш.
  
  
  "Вы знайшлі тое, што хацелі?" спытаѓ мяне кітаец.
  
  
  Яе, паціснуѓ плячыма. "Як вы думаеце, што я хацеѓ?"
  
  
  "Такі рэѓматызму вельмі дурны, містэр Картэр. Калі вы збіраецеся прыкінуцца, што не разумееце, пра што ёй кажу, яе мог бы дазволіць майму сябру пайсці наперад і застрэліць вас".
  
  
  "Я б дакладна не хацеѓ, каб гэта адбылося". Яе разгортваю рукі далонямі ѓверх. "Я з пустымі рукамі, як бачыце".
  
  
  "Магчыма, Ева Шміт не носіць прылада", - сказаѓ смуглявы мужчына.
  
  
  "Гэта, вядома, магчыма. Што вы думаеце пра гэта, містэр Картэр?" - спытаѓ кітаец.
  
  
  "Не ведаю. У мяне не было рашэнню пазнаёміцца з міс Шміт. Адкуль вы ведаеце маё імя?"
  
  
  "Гэта ёсць у нашых файлах разам з вашай фатаграфіяй. Вы ведаеце, што вы блізкія да таго, каб стаць знакамітасцю ѓ нашай вобласці. Яе, спадзяваѓся, што мы можам сутыкнуцца яшчэ з адным".
  
  
  "Вашы файлы павінны быць больш поѓнымі, чым нашы. Яе паспрабаваѓ знайсці вас, калі ѓбачыѓ вас у вагоне-рэстаране. Яе не змог".
  
  
  Кітаец усміхнуѓся. "У заходніх файлах няма маіх фатаграфій, містэр Картэр".
  
  
  Гэта дало мне падставу задумацца. Гэта змясціла эга ѓ асаблівую катэгорыю.
  
  
  Кітаец сеѓ на край ложка Евы Шміт. "Дастаткова абсталяваннем мне, містэр Картэр. Яе сціплы чалавек. Яе б аддаѓ перавагу не абмяркоѓваць сябе. Яе аддаю перавагу, каб вы распавялі нам, як шмат вы ведаеце аб арганізацыі, якая займаецца называе сябе Topcon".
  
  
  Я не бачыѓ прычын захоѓваць гэта ѓ сакрэце. "Вельмі мала", - сказаѓ я. "Я нават не ведаю, ці з'яѓляецца Ева Шміт начальнікам арганізацый або толькі па адным наёмных работнікаѓ".
  
  
  "На самай дэла яна нам гэта, нам іншае", - заѓважылі кітайца. Ён здаваѓся здзіѓленым, што ѓ яго было больш інфармацыі аб Topcon, чым у мяне. "Жанчына Шміт - не начальнік, і ѓсё ж яна вызначана больш, чым проста падпарадкаваная".
  
  
  Смуглы мужчына, прислонившийся да дзень, неспакойна заварушыѓся. "Вы кажаце эму больш, чым ён кажа, да нас", - бурчаѓ ён кітайцам.
  
  
  "Паколькі мы збіраемся забіць эга, гэта не мае значэння", - адказаѓ кітаец сваім зманліва ветлівым голасам.
  
  
  Яе злёгку ссунуѓ ногі, каб мець магчымасць рухацца да любога вакол мужчын. Я не планаваѓ быць збітым, не спрабуючы спачатку ih забіць. Калі яе рабіѓ свой ход, яе выбіраѓ таго, хто быѓ аблізвае ѓсіх.
  
  
  "Цябе тут таксама не павінна быць. Topcon прадае прылады рускім", - сказаѓ яе кітайцу.
  
  
  "Яны таксама прапанавалі эга рн. Мы не гатэлі плаціць ih цану. Мы вырашылі ѓзяць эга замест таго, гэтага".
  
  
  Яе злёгку нахіліѓся наперад, дазваляючы свайму вазе ісці разам з рухам, каб падрыхтавацца
  
  
  кінуцца да мужчыны на ложку. "Вы маеце на ѓвазе, што гэты цягнік можа быць кішыць разнастайнымі агентамі, якія спадзяюцца скрасці прыбор у людзей, якія скралі эга першымі ?"
  
  
  "Гэта праблема таго, што вы, капіталісты, называеце свабодным прадпрымальніцтвам. Гэта абуджае дух спаборніцтвы", - хіхікаючы, сказаѓ кітаец.
  
  
  Смуглы мужчына зноѓ загаварыѓ. "Нам лепш з гэтым пакончыць. Жанчына можа вярнуцца ѓ любы час".
  
  
  "І мы далей з гэтым, іншы мой. Але не кожны дзень ёсць магчымасць асабіста паразмаѓляць з амэрыканскім забойцам. З колькіх маіх таварышаѓ вы пазбавіліся за сваю сумна вядомую кар'еру, містэр Картэр? "
  
  
  Яе, паціснуѓ плячыма. "Я таксама сціплы чалавек".
  
  
  "Вы былі для нас стрэмкай. Калі ёй паведамлю, што завалодаѓ маніторам і ліквідаваѓ вас, яе магу атрымаць хвалу ад самога міністра", - злорадным голасам сказаѓ кітаец.
  
  
  Яе, падумаѓ, што яны выдатная пара. Смуглы мужчына гатэль забіць мяне неадкладна вакол чыстага нецярпення, а кітаец цікавіѓся славай, якую ён мог атрымаць, вярнуѓшыся ѓ Пекін з маім скальпом на поясе.
  
  
  Левай рукой кітаец паказаѓ на свайго таварыша. Затым ён падняѓ справа рэвальвер. Ён быѓ гатовы пакараць смерцю мяне, і не збіраѓся рызыкаваць. Ён планаваѓ, каб яны абодва усадзілі ѓ маё цела кулі.
  
  
  "Я схлусіѓ табе", - сказаѓ я.
  
  
  Кітаец завагаѓся, паклаѓшы вялікі палец на курок. Мужчына на дзень вылаяѓся. "Ён тармозіць, Шэн Цзы".
  
  
  "Шэн-цзы", - падумаѓ я, і раптам банк памяці зарабіѓ. Шэн Цзы, легендарны кітайскі камуністычны агент, які так паспяхова хаваѓ сваю асобу, што быѓ больш падобны на прывід, чым на плоць і кроѓ. У розны час яе чуѓ, як эга апісвалі, як старога; у іншых выпадках яе чуѓ, як людзі сцвярджалі, што няма, эму было толькі за трыццаць. І ніхто вакол гэтых людзей не ведаѓ эга добра. Яны толькі мімаходам ѓбачылі эга, па-відаць, у розных масках. Бо выдзялення таго, што Шэн Цзы заставаѓся загадкавым чалавекам, заключаѓся ѓ тым, што людзі, якія ведалі, як ён выглядаѓ на самай дэла, мелі недарэчную звычку паміраць гвалтоѓнай смерцю.
  
  
  Вочы кітайца звузіліся яшчэ больш, калі імя выслізнула па усць эга суразмоѓцы. "Дурань", - прашыпеѓ ён смуглому мужчыну. "Цябе папярэдзілі, каб ты ніколі не выкарыстаѓ маё імя".
  
  
  Ён азірнуѓся на мяне, выраз эга асоб больш не было прыязным. "Зараз, містэр Картэр, ваша смерць больш верагодным, чым раней".
  
  
  "Вашаму народу павінна быць сапраѓды трэба гэта прылада. Яны, напэѓна, выцягнулі вялікую артылерыю".
  
  
  "Больш ніякіх балбатні", - плюнуѓ ён мне, раз'юшаны тым, што эга спадарожнік зрабіѓ памылку. "Ты сказаѓ, што схлусіѓ нам. Растлумач мне гэта".
  
  
  "Я знайшоѓ гаджэт. Ён у мяне ѓ кішэні". Яе паварушыѓ рукой. "Я пакажу гэта табе".
  
  
  "Картэр, прыбяры руку яшчэ раз, і я буду правяраць кішэні мёртвага чалавека", - сказаѓ Шэн.
  
  
  Яе замёрз. Яе, ведаѓ, што ён меѓ на ѓвазе кожнае слова.
  
  
  Шэн зрабіѓ жэст. "Правер эга кішэні", - сказаѓ ён па матэматыцы на дзень.
  
  
  Смуглы мужчына рушыѓ наперад, і на імгненне эга цела заблакавала агляд Шэна, хаваючы рух маёй рукі, калі яе, прыціснуѓ штылет да маёй далоні.
  
  
  Ён сунуѓ руку ѓ хвіліну маёй камзолы, і яе схапіѓ Х'юга і ѓваткнуѓ лязо брытвы ѓ эга тоѓсты жыцця. Ён ахнуѓ, яго вочы акругліліся, чым балюча. Ён рэзка ѓпаѓ наперад, і яго схапіѓ эга за плечы, каб выкарыстоѓваць як шчыт.
  
  
  Шэн стрэліѓ у мяне. Гэта ѓразіла цемнаскурага мужчыну, калі яе схапіѓ эга обвисшее цела. ђдар прымусіѓ эга падскочыць, хоць жыццё міналася з яго яшчэ да траплення кулі.
  
  
  Сцяѓшы зубы, штурхнуѓ яе мёртвы груз на руках назад, кідаючы перад сабой цела ѓ бок ложка і кітайскага агента. Шэн адхіліѓся. Для чалавека эга, росту ён быѓ дзіѓна хуткі. Ён сышоѓ з дарогі, і цела эга таварыша павалілася на ложак.
  
  
  Шэн зноѓ збіраѓся стрэліць. Яе зрабіѓ крок да яго і пачуѓ, як рэвальвер з глушыцелем ѓ эга руцэ выдаѓ гук бавоѓны. Яе нахіліѓся, паварочваючы сваё цела наперад і ѓніз і штурхаючы эга правай нагой.
  
  
  Эга пачатку другой стрэл прамахнуѓся з-за майго руху, а затым мой ѓдар, якім мяне навучыѓ японскі майстар каратэ, жорстка ѓдарыѓ Шэна ѓ руку, зламаѓшы пальцы, і рэвальвер вылецеѓ па эга рук.
  
  
  Перш чым ён змог прыйсці ѓ сябе, яе, рушыѓ да яму. Яе кінуѓ кулак у эга пухлае твар і злавіѓ эга ѓ сківіцу. Ён ахнуѓ і пахіснуѓся, але быѓ занадта моцным, каб эга можна было перамагчы адным ударам.
  
  
  Яе палез у пінжак за Вильгельминой. Яе трымаѓ руку на задніцы Люгера, калі кітаец накінуліся на мяне. Ён ударыѓ мяне адкрыта па падбародку ударам, які ледзь не зламаѓ мне шыю і прыціснуѓ да ложка.
  
  
  Губляючы раѓнавагу, яе ѓпаѓ
  
  
  па-над нерухомага цела спадарожніка Шэна. Яе перавярнуѓся, прызямліѓся на падлогу і зноѓ пацягнуѓся за "Люгером".
  
  
  Да гэтага часу Шэн адкрыѓ дзверы. Дзіѓна хутка ён апынуѓся ѓ калідоры, перш чым яе паспеѓ накіраваць пісталет у бок эга.
  
  
  Яе ѓстаѓ і кінуѓся за ім, адштурхнуѓшы прачыненыя дзверы з дарогі. Шэна не было відаць. Змрочнае яе, вярнуѓся ѓ купэ, жанчыны Шміта. Там было цела, з якім трэба было разабрацца.
  
  
  Бразнуѓшы дзверы, яе прыцягнуѓ мёртвага да акна і выкінуѓ яго. Яе мімаходам убачыѓ цела, катящееся па схіле, перш чым цягнік пакінуѓ эга ззаду.
  
  
  Яе цяжка дыхаѓ. Яе падняѓ пісталет мерцвяка і знайшоѓ зброю Шэна на падлозе каля ложка. Яе выкінуѓ ih, затым зачыніѓ акно і паспешліва прыбраѓся ѓ купэ. Яе не гатэль, каб жанчына Шміт ведала, што я быѓ там.
  
  
  Мая праца была цяжэй, чым калі яе садзіѓся ѓ цягнік. Яе павінен быѓ знайсці Шэн Цзы. Паядынак, які яе толькі што выйграѓ, для нас не скончыѓся. Ёй быѓ адзіным жывым агентам вольнага свету, які ведаѓ, як ён выглядаѓ. Ён не збіраѓся дазваляць мне доѓга насіць з сабой гэтыя веды.
  
  
  
  
  Пятая кіраѓнік.
  
  
  
  Яе, прайшоѓ па цягніку ад аднаго абодва канца да іншага і не заѓважыѓ кітайскага агента.
  
  
  Да таго часу, як я завяршыѓ пошук, цягнік зрабіѓ дзве хуткія прыпынку. Цзы Шэн мог саскочыць на любы вакол іх. Ён таксама мог знаходзіцца на борце ѓ адным па адсекаѓ, у якія я не змог увайсці, або ѓ тузіне іншых месцаѓ. Я не мог спадзявацца даследаваць усе месцы, дзе можна схавацца ѓ які рухаецца цягніку.
  
  
  Яе, уздыхнуѓ і на імгненне здаѓся. Так ці інакш, ёй быѓ упэѓнены, што сустрэнуся з Шэном зноѓ.
  
  
  У сярэдзіне жывата дня яе застаѓ Урсулу, якая сядзіць у адзіноце ѓ купэ. Яна была занятая запісамі ѓ маленькай запісной кніжцы, якую дастала вакол сумачкі. Ёй адкрыѓ дзверы купэ і ѓвайшоѓ.
  
  
  "Добры дзень, - сказаѓ я.
  
  
  "Ах, Нік! Сядай. Яе проста спрабаваѓ скласці запіску свайму босу. Яе павінна сказаць эму, што да гэтага часу тхара засталася з пустымі рукамі. Яе дашлю тэлеграму ѓ Венецыю".
  
  
  Яе sel побач з ёй. З кожнай боку купэ было па тры плюшавых сядзення, кожнае вакол якіх было пакрыта матэрыялам з чорна-карычневым малюнкам, што надавала эму выгляд еѓрапейскай чайнай пакоі мінулага стагоддзя. Купэ было пабудавана ѓ часы гламурных цягнікоѓ, калі каралі і знакамітасці садзіліся ѓ Усходні экспрэс. Над сядзеннямі былі вялікія і маленькія багажныя паліцы, на кожнай стогны па люстэрка, а па баках ад люстэркаѓ былі фатаграфіі пейзажаѓ маршрутызацыі.
  
  
  Уршуля прыбрала свае запісы ѓ сумачку, і яна мімаходам ѓбачыла ѓнутры аѓтаматычны "Уэбли" 22 калібра. Яе, спадзяваѓся, што эй не прыйдзецца выступаць супраць свайго мужчыны з гэтай цацкай. Яна паглядзела на мяне, і ѓсмешка знікла з яе твару.
  
  
  "Нік! Што з табой здарылася?"
  
  
  Яна амелы на ѓвазе сіняк, які паказаѓ месца, дзе мяне ѓдарыѓ Шэн. Яе, усміхнуѓся. "Я займаюся сваёй прафесіяй".
  
  
  "З табой усё добра?"
  
  
  "Так, я ѓ парадку". Мне было прыемна, што яна была шчыра занепакоеная. "Скажам, цяпер няма вагона-рэстарана, але я яе купіѓ бутэльку бурбона ѓ Мілане. Ці Не хочаце вы далучыцца да мяне ѓ маім купэ, каб выпіць?"
  
  
  Яна паглядзела на мяне халоднымі блакітнымі вачыма. Яна ведала, што гэта прапанова, і яна ведала, што яе гатэль, каб яна ведала. Яна зноѓ зірнула на рухомую сельскую мясцовасць, якая займаецца цяпер сглаживалась, калі мы набліжаліся да Адрыятыцы.
  
  
  "Я думаю, ты спрабуеш спакусіць мяне, Нік".
  
  
  "Нашы ѓ якім выпадку", - сказаѓ я.
  
  
  Яна паморшчылася. "Ты нам кроплі не змяніѓся. Хіба ты не бачыш, што я працую?"
  
  
  "Табе трэба калі-небудзь расслабіцца".
  
  
  "Гэта нялёгка зрабіць, калі вы выслеживаете такога чалавека, як Ганс Рыхтэр".
  
  
  Яна ѓпершыню згадала імя чалавека, якога назвала Мясніком. Яе ѓсвядоміѓ гэта. Яе чытаѓ пра Рихтере, і тое, што я чытаѓ, было страшным.
  
  
  "Значыць, ён той, каго вы преследуете. Яе разумею вашу рашучасць".
  
  
  Дзверы адчыніліся, і там сядзела жанчына сярэдніх гадоѓ. "Гэтыя месцы занятыя?" - спытала яна з брытанскім акцэнтам, паказваючы на чатыры сэрвісы месцаѓ.
  
  
  "Не, калі ласка, далучайцеся да нас", - сказала Уршуля.
  
  
  Жанчына увайшла і села на сядзенні ля акна насупраць мяне і Уршулі. Дзверы купэ пакінула адкрытай, па калідоры дзьмуѓ прахалодны ветрык. Пасля таго, як яна села, яна палезла ѓ саламяны мяшок для звязкам вязання.
  
  
  "Прыемны дзень", - усміхнулася яна. Гэта была худая жанчына з ястрабіных носам і кароткімі сівымі валасамі. У яе акулярах была толькі ніжняя частка звычайных лінзаѓ - маленькія кавалачкі шкла, якія выкарыстоѓваліся для працы буйным планам.
  
  
  "Так", ці не так?
  
  
  "Урсула пагадзілася.
  
  
  Уршуля перавяла погляд з вязання на мяне і ѓсміхнулася. Жанчына занялася вязаннем, больш не звяртаючы на нас увагі. Я як раз збіраѓся зноѓ пагаварыць з Уршуляй, калі ѓ купэ ѓвайшоѓ мужчына. Нам з хема не размаѓляючы, ён сель у далёкім канцы купэ, на дзень. Гэта быѓ чалавек, якога бачыѓ яе раней з рацыяй, якую ён усё яшчэ нес. Ён паставіѓ яе побач з сабой на лаѓку, выцягнуѓ газету з-пад рукі і пачаѓ чытаць. Кожны раз, калі яе бачыѓ гэтага чалавека, ён несс радыё, але ніколі не ѓключаѓ яго.
  
  
  "Вы ведаеце, калі мы прыбудзем у Венецыю?" - спытала брытанка Урсулу.
  
  
  Уршуля спрабавала лепей разглядзець чалавека з газетай. Цяпер яна павярнулася да англічанцы. "Я чакаю каля шостай ці пазней".
  
  
  "О, гэта нядрэнна. Нам усім, вядома, прыйдзецца там што-небудзь паесці, таму што няма вагона-рэстарана".
  
  
  "Так, на самай справе, - сказала Уршуля. Яе, бачыѓ, як яе твар змянілася, як быццам яна нешта ѓспомніла, а затым яна хутка азірнулася па гэтым пытанні з радыё.
  
  
  "Я лічу жудасна нецывілізаваным не дасылаць з намі вагон-рэстаран на ѓсім шляху", - казала брытанка.
  
  
  Цяпер Уршуля глядзела на левую руку мужчыны. Яе таксама паглядзеѓ і ѓбачыѓ тое, на што яна глядзела. Костка на безыменным пальцы рукі, у якой была газета, была вялікай і узловатой. Мы абмяняліся поглядамі. Гэтая костка была адметнай рысай Ганса Рыхтэра.
  
  
  Уршуля не магла добра разгледзець эга твар, таму ёй вырашыѓ дапамагчы гэй. Яе пачакаѓ, пакуль гэты чалавек пераверне старонку, і загаварыѓ з ім.
  
  
  "Прабачце мяне, сэр", - сказаѓ я.
  
  
  Мужчына выпусціѓ газету і паглядзеѓ на мяне. "Так?" Эга акцэнт быѓ падобны на акцэнт Уршулі. Ён быѓ прыкладна майго росту і меѓ ваенную выпраѓку. Эга мускулістае разумнае твар, на першы погляд, здавалася маладзей сваіх гадоѓ.
  
  
  "Я бачу, у вас ёсць лонданская газета", - сказаѓ я. "Там ёсць якія-небудзь футбольныя вынікі?"
  
  
  Эга погляд перамясціѓся з мяне на Урсулу, а цяпер зноѓ вярнуѓся да мяне. Ён паклаѓ газету і перадаѓ мне. "Я ѓпэѓнены, што ёсць. Вось, яго толькі што скончыѓ".
  
  
  Яе пазбягаѓ глядзець на яго левую руку. "Дзякуй", - сказаѓ я, узяѓшы газету. Яе не бачыѓ шнара на яго шыі.
  
  
  Ён зноѓ глядзеѓ на Урсулу. "Усё ѓ парадку." Ён узяѓ рацыю і ѓстаѓ. "Цяпер, калі вы мяне прабачце".
  
  
  Ён павярнуѓся і выйшаѓ па купэ, накіроѓваючыся да спальным вагонам. Яе, павярнуѓся да Уршулі: "Ну?"
  
  
  "Я не ведаю", - сказала яна.
  
  
  Жанчына праз праход спыніла вязанне і з непадробнай цікавасцю слухала нашу размову.
  
  
  "Такіх рук не так шмат", - сказаѓ я.
  
  
  "Няма", - прызнала Уршуля. "Не вельмі шмат".
  
  
  Яе захоѓваѓ. "Я хутка вярнуся".
  
  
  Яе хутка рушыѓ па калідоры дзённага трэнера ѓ тым кірунку, куды пайшоѓ мужчына. Яго дагнаѓ яго, калі ён заязджаѓ у Voiture 5, машыну, у якой спынілася жанчына па Topcon. Яе варта ѓ канцы машыны, пакуль ён шэл. Затым яе і нырнуѓ за кут калідора. Праз імгненне яе пачуѓ, як зачыніліся дзверы. Ён увайшоѓ у купэ, 6.
  
  
  Пакуль яго стаяѓ там, яе і прыняѓ рашэнне. Мой наступны крок супраць Topcon будзе менш тонкім. Прыйдзецца пайсці да Еве Шміт і спытаць яе, дзе схавана выкрадзенае прылада. Цяпер было самае зручны час. Яе, пастукаѓ у дзверы і 4-гэта купэ, але адказу не было. Яе паспрабаваѓ яшчэ раз, але ѓнутры ѓсё было ціха. Назаѓжды будзе паспрабаваць пазней.
  
  
  Калі яе вярнуѓся ѓ Урсулу, жанчына ѓсё яшчэ была з ёй, абмяркоѓваючы перавагі чыгуначных падарожжаѓ па параѓнанні з авіякампаніямі. Уршуля ѓзрадавалася, убачыѓшы мяне. "Давай прагуляемся", - сказаѓ я. "На платформах прыгожага".
  
  
  "Не забудзьцеся паесці ѓ Венецыі", - сказала жанчына.
  
  
  "Не забудзем", - сказаѓ яе эй.
  
  
  Калі мы выйшлі ѓ калідор, сказаѓ ёй: "Давай, пойдзем у маё купэ".
  
  
  Яна паглядзела на мяне. "Выдатна."
  
  
  Калі мы дабраліся да майго купэ, якое было ѓ трох хвілінах ад купэ Уршулі, ён жа машыне, яе зняѓ куртку для гатэля, і Уршуля ѓтаропілася на вялікі ѓ кабуры Люгер. Затым яна адкінула свае думкі.
  
  
  Яна асцярожна села на край маёй двух'яруснай ложка, а ёй наліѓ кожнаму па нас бурбон. Яна ѓзяла свой з лёгкай усмешкай. "Перш чым вы мяне напаіце, скажыце мне - вы знайшлі чалавека, з радыё?"
  
  
  "Ён у наступным вагоне", - сказаѓ я. "Купэ 6. Як вы думаеце, вы знайшлі Мясніка?"
  
  
  "Я не бачыла шнара", - сказала яна.
  
  
  "Няма. Але эга целасклад падыходзіць, і эга ѓзрост таксама".
  
  
  "Я не ведаю, проста не ведаю", - павольна сказала яна. "У мяне такое пачуццё, што гэта нашы людзі, але я не хачу арыштоѓваць не таго чалавека".
  
  
  "Тады ѓ вас ёсць толькі адна альтэрнатыва", - сказаѓ я. "Ты збіраешся
  
  
  паспрабаваць знайсці ѓ эга асабістых рэчах што-небудзь, што зробіць вашу ідэнтыфікацыю больш пазітыѓнай ".
  
  
  "Так, вы маеце рацыю", - пагадзілася яна. "Я павінен паспрабаваць патрапіць у эга купэ".
  
  
  Яе ѓздыхнуѓ. "Паслухайце, я ѓ гэтым разбіраюся. Дазвольце мне абшукаць эга купэ".
  
  
  "Ты б не ведаѓ, што шукаць, Нік".
  
  
  Яе крыху падумаѓ. "Добра, пойдзем разам".
  
  
  Яна ѓсміхнулася. "Так лепш. Вы не можаце цалкам пагрузіцца ѓ хваляванне".
  
  
  Яе зрабіѓ глыток бурбона. "Мы не можам ісці цяпер", - сказаѓ ёй гэй, абдымаючы яе за талію. "Нашы людзі, ці хто б ён нам быѓ, толькі што вярнуѓся ѓ купэ. Ён прабудзе там якое-той час. Нам прыйдзецца эга перачакаць".
  
  
  Блакітныя вочы паглядзелі на мяне, і яна зрабіла глыток бурбона. Яе ѓзяѓ кубак па яе рук, і прыйшлося ѓ бок. Яе сел на край ложка і прыцягнуѓ ee да сябе. Затым яе доѓга пацалаваѓ ee у вусны, і яна адказала. Яе пацалаваѓ ee шыю пад светлыя валасы, і ѓ нах вырвалася дыханне. "Расслабся", - сказаѓ я.
  
  
  Да таго часу, калі скончыѓся наступны пацалунак, яна вырашыла аддацца мне. Яе падняѓ яе на ногі, і мы пачалі распранацца, не казаць нам словы. Неѓзабаве мы апынуліся на ложку, нашы цела напружыліся. Па яе горла вырываліся прыемныя ціхія гукі. Яе плоць была гарачай на мае дотыку.
  
  
  Яе правёѓ рукамі па ee грудзей. Вочы Уршулі былі зачыненыя. Яе, бачыѓ, як бліснулі яе белыя зубы. Яна застагнала і абняла мяне правай рукой за шыю. Яе, адчуѓ яе дрыжыкі і пачуѓ яе ѓздых, а затым яна ѓпала, ѓсмешка гуляла ѓ кутках яе rta.
  
  
  Колы грукаталі цягнікі пад намі, і вагон плаѓна рухаѓся. Гэта быѓ цудоѓны момант, і нам адзін вакол нас не хацеѓ перарываць эга словамі.
  
  
  Нарэшце, Уршуля дакранулася да маёй палачкі. "Гэта было выдатна, Нік".
  
  
  Яе усміхнуѓся гэй, у рэѓматызму. "Гэта лепш, чым вязанне ѓ купэ".
  
  
  Калі мы апрануліся, прыадчыніѓ яе штору на акне. Мы аказваліся ѓ багністую мясцовасць недалёка ад Венецыі.
  
  
  "Цяпер, што тычыцца таго купэ, мы збіраліся абшукаць..." - сказала Уршуля.
  
  
  "Дазвольце мне праверыць вашага мужчыну, і штогод, там ён яшчэ".
  
  
  Яе, выслізнуѓ у калідор і рушыѓ у яму ѓ купэ, якое займаѓ мужчына з рацыяй.
  
  
  Ён адкрыѓ дзверы, калі яе, падышоѓ да яе, і на імгненне мы паглядзелі адзін аднаму ѓ вочы. Яе працягнуѓ ісці, і прайшоѓ mimmo ім у абодва канца вагона. Затым яе, павярнуѓся і зрабіѓ выгляд, што бегла азіраюся назад. Мужчына ѓсё яшчэ стаяѓ у дзвярах і назіраѓ за мной.
  
  
  Нашы вочы зноѓ сустрэліся. Эга погляд быѓ жорсткім, выклікаюць. Затым ён вярнуѓся ѓ купэ і зачыніѓ дзверы.
  
  
  Ператрус, які яе прапанаваѓ Урсуле, на дадзены момант выключаны. Больш таго, гэты чалавек здаваѓся мне падазроным. Калі ён апынуѓся Гансам Рыхтарам, гэта падазрэнне было зразумела. Каб пазбегнуць палону так доѓга, як гэта рабіѓ Рыхтэра, мужчына павінен быѓ быць сверхосторожным, пастаянна пільным, недаверлівым да ѓсіх. Верагодна, ён спаѓ з пісталетам у руцэ.
  
  
  "Вядома, гэта быѓ Рыхтэра", - падумаѓ я. Уршуля павінна была пераканацца, таму што гэта яе праца. Гэй спатрэбяцца доказы эга сапраѓднай асобы, каб арыштаваць яго. Але для ѓсіх практычных мэтаѓ яго здалося, што ён быѓ мясніком Белграда. Гэтая костка дэфармаваная і насцярожанае паводзіны мужчыны пераканалі ѓ гэтым мяне.
  
  
  Калі яе стаяѓ у канцы машыны, з'явілася Ева Шміт, нагадаѓшы мне, што ѓ мяне ёсць ѓласная праца, і што яна, падобна, з'яѓляецца ключом да яе.
  
  
  Жанчына прайшла mimmo мяне, і яе злавілі водар ee брас, які быѓ вельмі жаноцкія. Яе, глядзеѓ на яе ногі, калі яна ішла па калідоры. "Нядрэнна, - падумаѓ я.
  
  
  Спыніѓшыся на дзень свайго купэ, яна паглядзела на мяне тым жа ацэньваючым позіркам, што і ѓ першы раз, калі яе ѓбачыѓ ee. Затым яна адчыніла дзверы і ѓвайшла.
  
  
  Яе вярнуѓся да Уршулі і сказаѓ эй, што чалавек, якога яе думалі Рыхтарам, усё яшчэ ѓ зале ѓ эга купэ. "Паспрабуйце сачыць за эга дзвярыма. Мне трэба заняцца уласным невялікім справай", - сказаѓ я, правяраючы "Люгер".
  
  
  "Што для бізнесу, Нік?"
  
  
  "Некаторыя людзі называюць гэта перакананнем".
  
  
  Яе, пастукаѓ у дзверы Евы Шміт, і яна імгненна адкрыла ee. Яна выглядала здзіѓлена. "Што ты хочаш?" - спытала яна з нямецкім акцэнтам.
  
  
  "Вас", - сказаѓ яе эй. Яе адштурхнуѓ яе і хутка зачыніѓ за сабой дзверы.
  
  
  Жанчына насцярожана паглядзела на мяне, але яна вызначана не была на грані панікі. "Ёсць лепшыя спосабы пазнаёміцца", - сказала яна.
  
  
  "Гэта больш падобна на спа-званок, Ева".
  
  
  "Калі вы паліцэйскі, мне няма чаго хаваць. Калі вы злодзей, у мяне мала што варта красці".
  
  
  "Толькі электроннае прылада, якое гатэлі б мець большон колькасць урадаѓ", - адказаѓ я. "Давайце эга сюды.
  
  
  Яе ведаю, што вы агент Topcon. "
  
  
  "Што такое агент Topcon?"
  
  
  "Я таксама ведаю, што вы размаѓлялі з агентам КДБ. Вы спадзяецеся прадаць прылада Савецкаму Саюзу".
  
  
  "Што для агента КДБ?" яна сказала. Яна пачынала гучаць, як граммофонная пласцінку.
  
  
  Яе, зразумеѓ, што мне трэба пераканаць яе, што я ведаю, аб чым кажу. Яе сказаѓ: "Я слухаѓ одзіна па сустрэнуць вашых размоѓ з рускім. Эга клічуць Лубянцы. У нашых файлах ёсць эга фатаграфіі".
  
  
  Яе вочы звузіліся. "А вы хто, ЦРУ?"
  
  
  "Я знаходжуся на ih працы".
  
  
  "Памяркоѓная, яе спрабую што-то прадаць рускім. Як вы прапаноѓвалі мяне спыніць?"
  
  
  "Што ж, ёсць адзін просты спосаб. Яе магу забіць цябе".
  
  
  Ева Шміт не здрыганулася. "Не ѓ перапоѓненым цягніку, ты не можаш. Вы блефуете".
  
  
  Яе паварушыѓ рукой, і шпілька ѓвайшла мне ѓ руку. "Як вы моцна памыляецеся. Яе ѓжо забіѓ аднаго чалавека ѓ гэтым цягніку. Яе лёгка магу зрабіць гэта з двума".
  
  
  Яе твар пабялеѓ, і яе вочы нервова кінуліся да бліскучаму лязе нажа. "Манітораѓ няма, у гэтым адсеку".
  
  
  "Адкуль гэта ѓ зале?"
  
  
  "Я не магу вам гэтага сказаць. Калі б яе сказала, мае людзі забілі б мяне".
  
  
  Мая рука кінулася да яе. Адным хуткім рухам яе адрэзаѓ гузік на яе сукенку, яна ѓпала на падлогу і скацілася.
  
  
  "З такім жа поспехам гэта можа быць тваё горла, Ева".
  
  
  Яна ціхенька ахнула. Яе вочы сачылі за кнопкай. "У мяне няма прылады. Яе вяду перамовы толькі з рускімі".
  
  
  "Бос Topcon ѓ зале ѓ цягніку, ці не так? Вы пасярэднік, перадаеце эму прапаноѓ КДБ".
  
  
  "Проста засцярога. Вы ведаеце, як гэта бывае. Больш няма нікога, каму можна давяраць". Мяркуючы па ѓсім, у Евы Шміт было халодная пачуццё гумару.
  
  
  Яе, усміхнуѓся гэй і прыхінуѓся да дзень купэ. "Калі КДБ ѓсталюе правільную цану, ваш бос выйдзе з-пад прыкрыцця і перадасць манітор. Гэта такі план?"
  
  
  "Вы не перашкодзіце эму выканаць гэта. Ніхто эга ніколі не спыняѓ".
  
  
  "Я спецыялізуюцца на пачаткоѓцах", - сказаѓ яе эй.
  
  
  Затым хто-то ѓ калідоры павярнуѓ ручку і моцна штурхнуѓ дзверы, збіѓшы мне раѓнавагу.
  
  
  Ева Шміт адрэагавала так, як быццам яна чакала гэтай пастановы. Яна ѓдарыла нагой, і яе пятка зачапіла мяне за галёнка. Вонзив плячо мне ѓ грудзі, яна схапіла мяне абедзвюма рукамі за запясце, і прыкладае маю руку сабе на кожнаму племені.
  
  
  Жанчына атрымала ѓдар у эксперта. Яна б зламала мне руку, калі б яе не рушыѓ разам з ёй, пазбавіѓшы ee рычага ѓздзеяння, неабходнага для кампенсацыі маёй праѓзыходнай сілы. Яе абняѓ ee за шыю свабоднай рукой і так моцна тузануѓ ee за галаву, што яна хмыкнула, як быццам яе ѓдарылі.
  
  
  Яе падняѓ штылет і дакрануѓся ім да яе горла, а затым разгарнуѓся так, каб глядзець на дзверы.
  
  
  Там нікога не было.
  
  
  "Рушай яшчэ раз, - сказаѓ ёй, Ewe, - і гэтая паездка для цябе скончана".
  
  
  Яна перастала супраціѓляцца. Яе назіраѓ, як дзверы купэ, якая займаецца цяпер былі прыадчынены, злёгку дрыжала ад руху цягніка.
  
  
  Утащив жанчыну за сабой, яе праверыѓ калідор. Меркаваны калега Евы знік.
  
  
  "Вы чакалі кампанію. Хто гэта быѓ?" Яе спытаѓ сл.
  
  
  "Беларуская. Ты эга напалохаѓ".
  
  
  Яе зачыніѓ дзверы. "У мяне падазрэнне, што вы хлусіце, і яе проста прапусціѓ сустрэчу з кіраѓніком Topcon".
  
  
  "Калі так, то табе пашанцавала. Ён б цябе забіѓ".
  
  
  Гэта быѓ пачатку другі раз, калі яна сказала мне, наколькі бясхібным быѓ загадкавы мужчына. Альбо ён выклікаѓ у калег захапленне, альбо Ева асабіста цікавілася ім. Яе успомніѓ што-што, што сказаѓ кітайскі агент, калі выхваляѓся. Ён сказаѓ, што Ева не была кіраѓніком Topcon, але яна вызначана не была проста яшчэ адным наймітам.
  
  
  "Раскажы мне аб сваім хлопцу, Ewe. Пачні з яго імя".
  
  
  "Ты душишь мяне. Яе ледзь магу казаць".
  
  
  Яе крыху паслабіѓ хватку, і яна пагасіла мне за паслугу. Яна ѓпілася зубамі ѓ маю руку.
  
  
  Ёсць некалькі рэчаѓ, супраць якіх вы не можаце выстаяць. Одзіна вакол іх - глыбокі ѓкус вострых зубоѓ, а ѓ Евы, здавалася, былі самыя вострыя.
  
  
  Яе вылаяѓся і адпусціѓ ee.
  
  
  Жанчына адскочыла ад мяне і скокнула да вязальным чамаданам, які, як я яе бачыѓ, яна несла ѓ дзённым трэнеры. Яна адкінула верх, зазірнуѓшы ѓнутр.
  
  
  Яе ѓдарыѓ ee па пояса. Мы паваліліся на ложак. Ева ѓдарыла мяне і трапіла ѓ вочы. Мы скаціліся на падлогу, і яе кожнаму племені ѓдарыла і трапіла ѓ мэта. Яе адчуѓ тошнотворную боль.
  
  
  "Кравец", - сказаѓ я. Галасаванне і ѓсё. Маё цярпенне вычарпалася. Яе ѓдарыѓ ee моцна сваёй галавой
  
  
  
  і яе мэта стукнулася аб падлогу. Яе зноѓ ударыѓ яе рукой, і яна закрычала, калі вакол кутка ee вусны пацякла кроѓ.
  
  
  Яе асядлаѓ яе, прыціснуѓшы яе голыя сцягна да маёй спіне. Яе сукенка было разарвана ѓ барацьбе, і яе мог бачыць частка адной грудзей. Чаму-то яна выглядала сэксуальней, чым раней, але я быѓ не ѓ настроі для сяброѓскіх гульняѓ.
  
  
  Ева паднесла руку да рота і паглядзела на кроѓ на nen. "Доннерветтер!" яна плюнула. Але у яе вачах быѓ моцны страх.
  
  
  "Калі табе прыйшла ѓ галаву думка, што я не заб'ю цябе, таму што ты жанчына, выкінь яе вакол галавы".
  
  
  Яе Х'юга трымаѓ перад яе спалоханымі вачыма, затым слізгануѓ лязом гэй пад падбародак. "Я больш не буду пагражаць цябе. Яе проста зраблю гэта".
  
  
  "Эга клічуць Хорст Блюхера. Яе больш не скажу вам, нават калі гэта будзе азначаць маё жыццё. Яе не перадаць эга. Але калі вы хочаце зрабіць стаѓку супраць рускага прылада, яго перадам слова Хорсту".
  
  
  Яе падумаѓ пра гэта на імгненне. У мяне не было паѓнамоцтваѓ плаціць наяѓнымі, каб вярнуць прыладу, але Ева, мабыць, амела гэта на ѓвазе, калі сказала, што аддасць сваё жыццё, каб абараніць свайго боса.
  
  
  Яе пацягнуѓся да вязальному футляру, увайдзі ѓ яго і выцягнуѓ "Беретту". Яе засунуѓ пісталет у хвіліну, проста для страхоѓкі.
  
  
  "У вас з гэтым Хорстам павінна быць вельмі ѓтульна".
  
  
  "Ён геній. Яго ім вельмі захапляюся".
  
  
  "І яшчэ трохі, трымаю грошы"
  
  
  Ева дакранулася да губе, якую яе парэзаѓ ударам злева. "Так, мы палюбоѓнікі. Гэта адна вакол прычын, па якой яе памерла б за яго".
  
  
  "Мой урад можа быць гатова зрабіць прапанову вярнуць манітор. Перадайце паведамленне сваім меркаванні па матэматыцы".
  
  
  "Я пагляджу, што ён скажа".
  
  
  "Калі яе пазнаю?"
  
  
  "Я мяркую, што да вечара ѓ мяне будзе рэѓматызму".
  
  
  Яе спусціцца з нах, яна села і цяжка прытулілася да краю ложка. Яе, адчуваѓ, што ѓ Хорста мала шанцаѓ праглынуць прынаду і выйсці на адкрытае прастору. Але яе рабіѓ далёкі план, спадзеючыся, што Ева прывядзе мяне да яму.
  
  
  Звонку ѓ калідоры яе падумаѓ, ці не памыліѓся я. Была верагоднасць, што Еве атрымаецца звязацца з Хорстам без майго ведама, і ён проста меѓ намер забіць мяне. Тады у мяне для скальпом будзе і вялікая вінтоѓка Топкона, і кітайскі забойца. Яе не знаходзіѓ такую перспектыву прывабнай.
  
  
  
  
  Шостая кіраѓнік.
  
  
  
  Уршулі больш не было.
  
  
  Пакінуѓ ёй і далей назіраць за дзвярыма чалавека, якога, як мы падазравалі, быѓ Ганс Рыхтэр, нацысцкі ваенны злачынца па імі Мяснік. Яе не было ѓ канцы вагона, дзе яе бачыѓ яе ѓ апошні раз, і яе не было нам у сваім купэ, ні ѓ маім.
  
  
  Яе падумаѓ, што такая мэтанакіраваная дзяѓчына, як Уршуля, не пакінула б свой пост без уважлівай прычыны. Павінна быць, яна ѓбачыла, як мужчына выйшаѓ па купэ, і вырашыла рушыць услед за ім.
  
  
  Спыніѓшыся перад дзвярыма мужчыны, ёй пастукаѓ. Я не атрымаѓ адказу. Яе паглядзеѓ па калідоры. У машыну увайшоѓ падарожнік і з усмешкай тварам рушыѓ да мяне. Дзе яе эга раней бачыѓ? Потым успомніѓ. Раней у шляху ён сядзеѓ у машыне таго ж дня, што і Ева Шміт і чалавек, якога мы разгледзім Рыхтарам.
  
  
  Ён весела павітаѓ мяне. "Як прасоѓваецца паездка?" Калі ёй сказаѓ эму, што ѓсё ідзе добра, ён кіѓнуѓ і таварыскім жэстам ляпнуѓ мяне па плячы, а затым рушыѓ далей.
  
  
  Яе памарудзіѓ, чакаючы, калі ён схаваецца з выгляду. Яе панцыр у купэ, пакуль нікога не было, і праводзіѓ ператрус, які гатэля Уршуля. Чым раней яна ѓладзіць свой бізнэс, тым хутчэй яе перастану адчуваць адказнасць за нах.
  
  
  Вясёлы незнаёмы спыніѓся. Ён павярнуѓся. "Можна задаць ёй цябе лейцара?"
  
  
  "Так".
  
  
  Ён прыбраѓ руку, якая займаецца была ѓ кішэні пінжака. "Вы б давяраюць мне, калі б яе сказаѓ, што трымаю рэвальвер?"
  
  
  "Я не ведаю, чаму ты схлусіѓ мне аб такіх рэчах". Ёй быѓ уражаны эга акцёрскімі здольнасцямі. Ён выглядаѓ як вясёлы турыст. Ён нават насіѓ фотаапарат на рамяні на шыі.
  
  
  "Я збіраюся адвесці вас да таго, хто захоча пагаварыць з вамі. Гэта ѓсё, што мы хочам, - невялікі размова", - сказаѓ ён.
  
  
  "Тады пісталет не патрэбны".
  
  
  "Магчыма, няма, але я аддаю перавагу быць асцярожным. Яе пайду на невялікую адлегласць ззаду цябе. Досыць блізка, каб страляць, але недастаткова блізка, каб ты мог скочыць на мяне. Калі ты будзеш паводзіць сябе прыстойна, мы выдатна паладзім".
  
  
  "Я стараюся ладзіць з усімі", - сказаѓ я. "Куды мы пойдзем?"
  
  
  "Проста павярніся і пачні ісці. Ёй скажу табе, калі спыніцца".
  
  
  Яе вёѓ сябе прыстойна і выконваѓ загады. Мне было цікава даведацца, хто паслаѓ эга за мной.
  
  
  "Добра. Трымайцеся", - сказаѓ ён, калі мы ѓвайшлі суседні вагон.
  
  
  Яе зрабіѓ паѓзу азіраючыся назад.
  
  
  
  Мы былі побач з шэрагам прыватных купэ. Яе, чуѓ, як вясёлы мужчына павярнуѓ ключ у замку.
  
  
  "Цяпер вы можаце разгарнуцца і ѓвайсці ѓнутр", - сказаѓ ён.
  
  
  Яе выконваѓ загады, пакуль не трапіѓ у купэ. Потым яе ѓбачыѓ Урсулу і сышоѓ з розуму.
  
  
  Дзяѓчына лежачы на ложку. Яна была цалкам аголенай. З нах знялі адзенне і раскідалі па купэ. Яна дыхала, але была нерухомая.
  
  
  Не звяртаючы ѓвагі на пісталет, яе, павярнуѓся да свайго выкрадальніку. Яго скочыѓ за ім. Мае рукі стуліліся на яго горле. Яе ѓдарыѓ яго эга аб сценку купэ, придушив. "Што ты з ёй зрабіѓ?"
  
  
  Затым дзверы ззаду мяне адкрылася. Яе чуѓ, але своечасова не павярнуѓся. Свінцовы кастэт ѓдарыѓ мяне ѓ вуха і паваліѓ на падлогу.
  
  
  Яе паспрабаваѓ устаць, але не змог. Яе, адчуваѓ, як мае рукі цягнуцца за спіну. Затым хто-то звязаѓ мае запясці шаѓковым шнуром, з лёгкасцю нацягваючы повязі.
  
  
  Эга рука пляснула мяне па плячы. Мужчына, які асядлаѓ мяне, каб завязаць шнурок, сказаѓ: "Не турбуйцеся аб дзяѓчыне. Ee толькі высеклі".
  
  
  Яе пазнаѓ у гэтым голасе вясёлага турыста.
  
  
  Маё затуманенай зрок пачатак распагоджвацца. Яе ѓбачыѓ ногі іншага чалавека, які стаяѓ на дзень. На nen былі дарагія жырыноѓскі чорныя скураныя балетныя тэпцікі. Відавочна, ён быѓ тым, хто мяне пакпіѓ. "Даведайся, хто ён", - сказаѓ ён містэру Вясёламу.
  
  
  Затым ён выйшаѓ за дзверы, перш чым яе паспеѓ зірнуць на яго твар.
  
  
  Калі дзверы за мужчынам у чорных туфлях зачынілася, містэр Вясёлы перавярнуѓ мяне. Ён усё яшчэ ззяѓ, як старшыня вітальнага камітэта. "Як я ѓжо сказаѓ, цябе не заб'юць, калі ты будзеш паводзіць сябе прыстойна".
  
  
  "А што наконт дзяѓчыны?"
  
  
  "Я разумею ваш непакой. Яна прыгожая. Але мы павінны былі высветліць, хто яна. Таму яе высек яе, зняѓ з нах вопратку і агледзеѓ ee".
  
  
  "Як шмат ты даведаѓся?"
  
  
  "Сл арганізацыя выдае сваім агентам пасведчанняѓ асобы. Для estestvenno, яна амелы эга пры сабе".
  
  
  У гэтым заключалася праблема сувязі з тайным палітычным агенцтвам Уршулі. Яны прытрымліваліся ѓсіх бюракратычных звычак, якія маглі б быць небяспечныя для аператыѓніка на месцах.
  
  
  "У вас таксама ёсць пасведчанне асобы?" спытаѓ вясёлы мужчына.
  
  
  "Net яе сказаѓ.
  
  
  Яе, спадзяваѓся, што калі прымушу эга казаць досыць доѓга, яе змагу паставіць эга ѓ межах дасяжнасці ѓмела нанесенага ѓдару. Тады яе мог бы пачаць зусім новую гульню з мячом са сваёй падачай.
  
  
  "Вы двое разам блукаѓ па цягніку, спрабавалі дзень, зазіралі ѓ купэ іншых людзей. Калі вы не працуеце, як партнёры, як вы гэта растлумачыце?"
  
  
  "Кравец, - сказаѓ я, - ты нічога не можаш прыдумаць для сябе?"
  
  
  "Няма, яе лянівы". Ён выцягнуѓ вакол кішэні яшчэ адзін кавалак шнура. "Я зраблю так, каб табе было цяжка перасоѓвацца". Ён спрытна ахінуѓ мае лодыжкі вяроѓкай, імкнучыся не заспець эга знянацку. У мяне не было шанцаѓ на ѓдалы ѓдар.
  
  
  У калідоры мужчына праявіѓ такую ж асцярожнасць, несумненна, народжаную досведам. Хема б ён нам быѓ, ён ведаѓ правілы гульні.
  
  
  Акцэнт містэра Вясёлага быѓ нямецкім, як і ѓ Евы Шміт. Як і ѓ Урсулы, калі нібыта на тое пайшло. Гэта не было ключом да разгадкі эга прыналежнасці да якой-небудзь арганізацыі. У шпіёнскім пошты бизнесявляется боку даволі часткі змяняюцца, прафесіяналы ѓсіх нацыянальнасцяѓ былі даступныя для найму любому кліенту, і тое, што здавалася відавочным, часткі аказваѓся ілжывым.
  
  
  Напрыклад, памочнік Шэн Цзы быѓ такім жа кітайцам, як Фрэнк Сінатра.
  
  
  Наколькі яе ведаѓ, містэр Вясёлы мог працаваць на каго заѓгодна, ад Topcon да усходнегерманскай выведкі. Ён таксама мог быць прыяцелем Ганса Рыхтэра, чалавека, якога Уршуля павінна была затрымаць.
  
  
  Яе мог толькі быць упэѓненым, што ён не працаваѓ на AX па зусім ясным прычынах або ѓ Пекіне. Калі б эга нанялі кітайскія камуністы, Шэн Цзы прысутнічаѓ бы яго, а, хутчэй за ѓсё, ужо быѓ бы мёртвы.
  
  
  Ён выпусціѓ мае ногі, а затым злёгку тузануѓ імі, каб праверыць сілу сваёй працы. Задаволены, ён выпрастаѓся. "Цяпер, калі нам зручна, мы можам пагаварыць. Раскажы мне ѓсё пра сябе".
  
  
  "З самага пачатку? Ну, яе нарадзіѓся ѓ Злучаных Штатах Амерык..."
  
  
  "Ты занадта шмат жартуеш", - папярэджваѓ ён мяне.
  
  
  Ён падышоѓ да ложка і паглядзеѓ на аголеную Урсулу, якая займаецца была звязаная па руках і нагах, ён жа вяроѓкай, што і мяне. Ён зірнуѓ уверх, каб пераканацца, што я назіраю за кожным эга рухам, затым наѓмысна пстрыкнуѓ пазногцем па адным вакол саскоѓ дзяѓчыны, якая знаходзіцца без прытомнасці.
  
  
  "Я не буду спрабаваць выбіваць вакол цябе адказы. Гэта было б занадта складана. Калі ты не скажаш мне, хто ты, яе папрацую над дзяѓчынай".
  
  
  Я не мог зразумець, што я атрымаѓ, утойваючы інфармацыю. "Я атрымліваю заказы з арганізацыі пад назвай AX. Мяне клічуць Нік Картэр".
  
  
  "Ваша імя і імя вашай арганізацыі мне знаёмыя. Але я не разумею, чаму вы і дзяѓчына працуеце разам".
  
  
  "Можа, вы не паверыце, але мы проста старыя сябры, якія ехалі адным цягніком".
  
  
  "Дзяѓчына высочвае былых нацыстаѓ. Вы таксама палюеце на былога нацыста?"
  
  
  "Не зусім. Але калі яе натраплю на аднаго, яе дакладна не буду цалаваць эга ѓ абедзве палачкі".
  
  
  "Яе б не падумаѓ, містэр Картэр. У любым выпадку, яе павінен я ісці". Ён зірнуѓ на гадзіннік і хутка падышоѓ да дзень. "Атрымлівай асалоду ад астаткам паездкі".
  
  
  Яе, глядзеѓ, як зачыніліся дзверы, і пачуѓ пстрычка замка. Потым купэ заціхла. Яе агледзелася. Не было нас багаж, нам адзення, якія паказваюць на тое, што апартаменты былі занятыя пасажырам. Можа быць, у містэра Вясёлага быѓ адмычка, і ён абраѓ пустое спальнае месца, каб трымаць нас у палоне.
  
  
  Яе, быѓ здзіѓлены, што ён задаѓ свае пытанні і пакінуѓ нас цэлымі. Але я не збіраѓся скардзіцца. Мая праблема заключалася ѓ тым, каб выцягнуць нас адсюль.
  
  
  "Урсула", - сказаѓ я. "Прачніся, Урсула".
  
  
  Дзяѓчына не рушыла з месца. Яе падышла да ложку, прасоѓваючыся павольна і нязграбна. Затым яе, устаѓ на калені і зноѓ загаварыѓ з Уршуляй. Яе вейкі злёгку ѓздрыгнулі.
  
  
  Гэта была прыгожая карціна, свежая і вабная. Яе, нахіліѓся і дакрануѓся мовай яе соску. Гэта быѓ адзін па ѓсім спосабаѓ абудзіць яе.
  
  
  Уршуля інстынктыѓна ѓсміхнулася. Затым яна паварушылася ѓ ложку. Яе вочы расчыніліся. "Нік!"
  
  
  "Сюрпрыз", - сказаѓ я.
  
  
  Яе зноѓ пакратаѓ сасок. Яе ненавідзеѓ спыняцца.
  
  
  "Цяпер не час для гэтага", - папракнула яна мяне. "Як ты сюды трапіѓ?"
  
  
  "Мяне прывёѓ каржакаваты мужчына. Вясёлы хлопец з фотаапаратам на шыі. Як вы думаеце?"
  
  
  "Я назірала за купэ ѓ Voiture 5, пакуль вы займаліся сваімі справамі, чым бы гэта нам было. Мужчына выйшаѓ. Як звычайна, несучы сваю праклятую рацыю. Ён так спяшаѓся, што я быѓ упэѓнены, што ён збіраецца каго-то сустрэць Яе вырашыѓ прасачыць за тым, што ён думалі такім важным. Павінна быць, ён заѓважыѓ мяне. Ён правёѓ мяне праз агульны вагон, дзе сядзеѓ гэты вясёлы хлопец з камерай. Яны, павінна быць, абмяняліся сігналамі ѓ якім-то чынам. Двое вакол іх завабілі мяне ѓ пастку на платформе. Ёй быѓ вымушана прыйсці сюды. Затым мяне ѓдарылі ѓ вуха ".
  
  
  "Я бачу там цудоѓнае гусінае яйка, але ты ѓсё роѓна ѓ добрай форме".
  
  
  Уршуля трохі пачырванела. "Вы паставілі мяне ѓ нявыгаднае становішча".
  
  
  "Гатэль б ёй знайсці спосаб зарабіць на гэтым".
  
  
  "Паспрабуйце засяродзіцца на справах. Што нам рабіць далей?"
  
  
  "Я што-небудзь прыдумаю", - запэѓніѓ яе сл.
  
  
  Ёй ужо думаѓ аб падзеях дня. Што-то не ѓстала на месца, і мяне раздражняла, што я не магу гэта зразумець.
  
  
  Яе паспрабаваѓ размясціць зробленыя высновы ѓ лагічным парадку. Чалавек з радыё быѓ Рыхтарам, беглым нацыстам Уршулі. У яго была дэфармаваная костка, як у Рыхтэра, і ён паводзіѓ сябе як чалавек, які звыкся да ѓцёкаѓ. Пасля таго, як ён даведаѓся Урсулу, было цалкам для estestvenno, што ён паспрабуе даведацца, хто яе. Ён бачыѓ мяне з нямецкай дзяѓчынай.
  
  
  Рыхтэра ударыѓ мяне, пакуль яе змагаѓся з эга саѓдзельнікам, містэрам Вясёлым. Ён быѓ тым чалавекам, які сказаѓ містэру Вясёламу каму маю асобу. Але чаму такі асцярожны чалавек, як Рыхтэр, пакінуѓ вырашаць лейцара свайму таварышу? У такім выпадку, чаму Рыхтэра падарожнічаѓ з таварышам, які, здавалася, быѓ дасведчаным агентам? Можа быць, гер Рыхтэр таксама быѓ у шпіёнскім пошты бизнесявляется.
  
  
  "Падыдзі, Уршуля, і вызваліць для мяне месца. Яе збіраюся легчы з табой у ложак", - сказаѓ я.
  
  
  "Нік!" - яна насварылася. "Не цяпер."
  
  
  "Ты няправільна зразумеѓ, дзетка. Яе збіраюся легчы на ложак, каб паспрабаваць развязаць табе рукі".
  
  
  Мы ѓ такую гульню спіной да спіны, і заняѓся яе тугімі вузламі на вяроѓках, якія звязвалі яе. Задача была настолькі складанай, што я праклінаѓ містэра Вясёлага паѓтузіна раз.
  
  
  "Нік, чаму яны знялі маю вопратку?"
  
  
  "Не толькі з-за выгляду, хоць ён і прыгожы. Містэр Вясёлы гатэль абшукаць вашу вопратку".
  
  
  "Што-небудзь здарылася, пакуль мяне нокаутировали?"
  
  
  "Нічога падобнага, што б ты не ѓпусціѓ", - усміхнуѓся я.
  
  
  Калі яе развязвай вузел, мае рукі час ад часу тычыліся аголенай спіны і ягадзіц Уршулі. "У гэтай працы ёсць некаторыя дадатковыя перавагі", - сказаѓ яе эй.
  
  
  "Яны знайшлі што-небудзь, калі хацелі мяне, Нік?"
  
  
  "Ваша пасведчанне асобы. Рыхтэра ведае, хто вы".
  
  
  У гэты момант яе убачыѓ фотаапарат містэра Вясёлага. Ён
  
  
  
  
  пакінуѓ эга ѓ купэ.
  
  
  "Што здарылася?" - спытала Уршуля.
  
  
  "Ён пакінуѓ сваю камеру".
  
  
  "Вы маеце на ѓвазе, што ён можа вярнуцца за гэтым?"
  
  
  "Не ѓ гэтым жыцці", - сказаѓ я. "Чалавек, які так асцярожны, не забывае што-то накшталт фотаапарата".
  
  
  Не, калі толькі ён не збіраѓся забыцца пра гэта.
  
  
  Яе, устаѓ з ложка і ѓпаѓ на падлогу. Яе подкатился да лічбавыя камеры, таму што гэта быѓ самы хуткі спосаб дабрацца туды.
  
  
  "Урсула, устаньце з ложка, устаньце спіной да акна і падніміце эга". Яе сказаѓ.
  
  
  У нах хапіла розуму. Па мойму тоне голасу яна ведала, што не варта губляць час дарма. Яе, чуѓ, як яе босыя ногі стукнуліся аб падлогу.
  
  
  Яе ляжаѓ на жываце і разглядаѓ камеру з блізкай адлегласці. Калі б ёй быѓ правоѓ, яе рызыкаваѓ атрымаць стрэл адкрыта ѓ твар, але з гэтым нічога не зрабіць.
  
  
  "Я не бачу ніякага прылады адліку часу і не чую ціканне, але я думаю, што ѓнутры ёсць выбуховае прыстасаванне".
  
  
  "Гэты чалавек пакінуѓ эга знарок?" - сказала Уршуля. Цяпер яна была ля акна.
  
  
  "Даведаѓшыся, хто ты, чаму Ганс Рыхтэр павінен пакідаць цябе ѓ жывых? Мяркуецца, што гэты адсеку стане нашай магілай, дзетка".
  
  
  Яе чуѓ цяжкае дыханне Уршулі. Яна хапалася за акно, тузаючы эга.
  
  
  "Г-н Вясёлы паглядзеѓ на свае гадзіны перад тым, як сысці ад нас. Яе павінен выказаць здагадку, што ён актываваѓ таймер, націснуѓшы на рычаг на лічбавыя камеры. Яе магу выключыць эга, калі вазьму камеру, але я рызыкну ".
  
  
  Яе, павярнуѓся да лічбавыя камеры спіной і схапіѓ яе абедзвюма рукамі. Яго змакрэѓ. Я не сказаѓ Урсуле, але я падумаѓ, што калі спрацуе выбухоѓка, калі яе перемещаю камеру, па меншай меры, маё цела абароніць частка выбуху, і, магчыма, выратуе яе жыццё.
  
  
  "Адыдзі ад акна", - сказаѓ яе эй.
  
  
  Яна вызначыѓся маё імя мяккім голасам, затым рушыла, і ён устаѓ.
  
  
  Ніякага выбуху.
  
  
  Яе, скочыѓ да акна цягніка. Яе не хацеѓ рызыкаваць, катаючыся па падлозе. Яе, павярнуѓся спіной да акна, прыхіліѓшыся да яму і перакінуѓ камеру звязанымі рукамі.
  
  
  Цягнік крануѓся наперад, і ён паглядзеѓ на Урсулу, і мы ѓсміхнуліся адзін аднаму, і гэта здалося нашым палёгкай.
  
  
  Затым мы пачулі выбух ѓздоѓж рэек. Гэта было падобна на выбухі ручной гранаты на другім баку ѓзгорка.
  
  
  "Я рада, што вы ѓбачылі гэтую камеру і зразумелі, што гэта такое", - сказала Уршуля.
  
  
  "Так, яшчэ некалькі хвіліна, і мы б ѓзарваліся".
  
  
  "Мне вельмі шкада, Нік. З-за мяне тваё жыццё ѓ небяспецы. Рыхтэра цяпер паспрабуе забіць нас абодвух".
  
  
  Уршуля бачыла толькі верхавіну айсберга. Ганс Рыхтэр і эга лейтэнант містэр Вясёлы складалі меншасць асяроддзяѓ забойцаѓ, якія ехалі ѓ гэтым цягніку.
  
  
  
  
  Сёмая кіраѓнік
  
  
  
  Да таго часу, як Усходні экспрэс спыніѓся ѓ Венецыі, мне ѓдалося вызваліць рукі Уршулі. Яна пазбавілася ад вяровак вакол лодыжак і надзела пару асноѓных прадметаѓ адзення, перш чым развязаць мяне.
  
  
  "Не саромейся", - поддразнила яе сл. "Да цяперашняга часу яе ведаю пра цябе ѓсё".
  
  
  "Не, Нік. Ты ведаеш толькі, як я выглядаю. Мужчына ніколі не ведае пра жанчыну за ѓсё".
  
  
  Мы выйшлі па ѓсім купэ, і змяшаліся з якая выходзіць вакол цягніка натоѓпам. Уршуля кінулася за бутэрбродамі, а яе заняѓ пост, які дазваляѓ мне сачыць за асобамі, якія нешта значылі для нас дваіх.
  
  
  Яе не бачыѓ, Ганса Рыхтэра і эга напарніка, і яе не заѓважыѓ Шэн Цзы, агент кітайскіх камуністаѓ. Яе мімаходам убачыѓ Еву Шміт. Як і Уршуля, яна набірала бутэрброды.
  
  
  "Ева", - паклікала я, калі яна прайшла mimmo мяне і накіравалася назад да цягніка з пакетам ежы ѓ руцэ.
  
  
  Яна спынілася. "Ты дала мне час да сённяшняга вечара, памятаеш?"
  
  
  "Проста правяраю, галасаванне, і ѓсё".
  
  
  "Я звяжуся з Хорстам і перадам ваша паведамленне пра цікавасць да манітора. Але яе не ѓступлю ѓ гэты кантакт, пакуль не буду ѓпэѓнены, што момант прыдатны. Іншымі словамі, я не збіраюся раскрываць эга асобу вам ці каму-небудзь яшчэ, хто можа назіраць за мной ".
  
  
  Затым яна сышла разам з натоѓпам, і ён звярнуѓ сваю ѓвагу на Урсулу, якая займаецца падышла да мяне ззаду з нашымі бутэрбродамі.
  
  
  "Я думала, што ты спрабуеш знайсці іншага таварыша па гульнях, - сказала яна, - пакуль не пачула ѓрывак па твайму размовы. Хто такі Хорст?"
  
  
  "Проста чалавек, якога хачу, каб яе сустрэць. Памятаць аб Рихтере, дзетка".
  
  
  Неѓзабаве Усходні экспрэс выязджаѓ са станцыі ѓ тым кірунку, у якім прыйшоѓ. Каб зноѓ адправіцца на усход, цягнік павінен быѓ вярнуцца на мацярык праз дамбу. Сцямнела, калі "Экспрэс" нёсся па двухмильной дарозе, і мы ѓбачылі ззаду сябе асляпляльнае адлюстраванне жоѓтых агнёѓ ѓздоѓж берагавой лініі: віды Венецыі, узнімальныя па марской чарнаты.
  
  
  
  Потым хуткай ежы Уршуля сказала, што хоча яшчэ раз нанесці ѓдар па правінцыі Ганьсу Рыхтэра. "Давайце паспрабуем эга купэ. Калі ён там, яго арыштую яго. Калі няма, мы обыщем эга рэчаѓ, і высветлім, што ён задумаѓ".
  
  
  Рыхтэра не было, і я не здзівіѓся.
  
  
  "Да цяперашняга часу ён ведае, што яны нас не забілі. Павінен быѓ адбыцца выбух, якога не было".
  
  
  "Нік, ты думаеш, яго эга страціла?"
  
  
  "Ён не выходзіѓ па ѓсім цягніка ѓ Мілане", - заѓважыѓ я.
  
  
  Яе узламаѓ замок, і мы ѓвайшлі ѓ купэ Мясніка.
  
  
  Яе ѓключыѓ верхні брылёѓ. Багажу было два, і абодва ляжалі на падлозе, а не на стэлажах. Яе ѓзяѓ адзін чамадан, а Уршуля пацягнулася за іншым. Пасля таго, як мы ѓзламалі замкі на валізках, мы ih асцярожна адкрылі.
  
  
  У сумцы, якую абшукаѓ яго, не было нічога значнага, але там быѓ насавой хустку, які, безумоѓна, не належаѓ па матэматыцы, у якога было радыё. У яго быѓ лёгкі пах брас, які мне здаѓся смутны знаёмым. Яе зачыніѓ сумку і дапамог Урсуле праглядзець іншую. Праз імгненне яна падняла ліст паперы.
  
  
  "Паглядзі на гэта, - сказала яна. "Ён плануе выйсці ѓ Бялградзе". Гэта быѓ эга білет на цягнік.
  
  
  Яе, хмыкнуѓ. "Гэта не дае вам шмат часу".
  
  
  Яе, зазірнуѓ у кут скрыні пад нейкія кашулі і знайшоѓ пару пачкаѓ еѓрапейскіх цыгарэт. Яны здаваліся спецыяльнай сумессю. "Дарагі густ", - адзначыла яе, паказваючы Урсуле адну вакол упаковак.
  
  
  Яна ѓзяла ѓ мяне цыгарэты і паглядзела на пачак. "Ганс Рыхтэр курыѓ адмысловую марку бельгійскіх цыгарэт. Гэта маё марка".
  
  
  "Вам прыйдзецца паспрабаваць схапіць эга ѓ Бялградзе, калі ён выйдзе па ѓсім цягніка".
  
  
  "Югаслаѓскія ѓлады абяцалі дапамагчы прыцягнуць Рыхтэра да адказнасці. Яе папрашу ih сустрэць нас на вакзале з парай паліцэйскіх у цывільным".
  
  
  "Хіба вы не аддасце перавагу вырабіць арышт у адзіночку?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Ён павінен быць схоплены жывым", - сказала яна. "Калі яе схвачу адна гэтую нацысцкую свінню, яе баюся, што вышибу эму мазгі".
  
  
  Паклалі усё, як было, і выйшлі па купэ. Уршуля пайшла ѓ сваё купэ, каб працягнуць час, пакуль яе шукалі па грохочущему цягніка.
  
  
  Мы спыніліся ѓ Трыесце адразу потым Венецыі. У дзевяць трыццаць мы павінны былі быць у Поджореале-дэль-Корса на югаслаѓскай мяжы. Яе, вырашыѓ, што калі б Ева Шміт не звязалася са мной да таго часу, яе б пачаѓ яе шукаць.
  
  
  Яе, вярнуѓся ѓ сваё купэ, у надзеі, што Ева звяжацца са мной там. Даѓ гэй, эга, нумар, калі яна паабяцала сказаць Хорсту Блюхеру, што я хачу ѓдзельнічаць у таргах на спадарожнікавы манітор.
  
  
  Кампанія чакала мяне, але гэта была не Ева Шміт або яе сябрук. Іван Лубянка, чэкіст, адкінуѓся на маім ложку, падпёршы левай рукой галаву. У правай руцэ ён трымаѓ рэвальвер Webley .455 Mark IV з глушыцелем.
  
  
  "Увайдзіце", - сказаѓ ён.
  
  
  Яе зачыніѓ за сабой дзверы, думаючы, што мне трэба было быць больш асцярожным.
  
  
  Лубянка сеѓ на ложак. "Так ты Нік Картэр. Ты не выглядаеш такім стромкім".
  
  
  "Хто табе сказаѓ, што я круты? Яе кіса".
  
  
  "Калі б яе ведаѓ, што ты едзеш са мной у цягніку, Картэр, яе б зайшоѓ пабачыцца з табой раней".
  
  
  Яе, хмыкнуѓ. "Калі б вы рабілі абярэгі, вы б даведаліся мяне, калі ѓбачылі б мяне ѓ вагоне-рэстаране. Яе ведае вас".
  
  
  Ён глядзеѓ на мяне раздражнёна. "Вы, вядома, ведаеце, што я павінен забіць вас".
  
  
  Яе згорбіѓся. "Навошта турбавацца?" Яе спытаѓ. "Вы, напэѓна, усё роѓна заб'яце мяне".
  
  
  "Я прыйшоѓ сюды не для таго, каб рабіць стаѓкі", - сказаѓ ён катэгарычна з моцным акцэнтам. "Я прыйшоѓ сюды, як адзіны пакупнік, і я хачу, каб так і засталося".
  
  
  "А як наконт кітайцаѓ?"
  
  
  "Я буду мець справу з адным канкурэнтам за раз", - мякка адказаѓ ён.
  
  
  "Калі вы гэта зробіце, у вас будуць цела па ѓсім цягніку. Вы павінны падумаць пра гэта". Яе не шталь спрабаваць выхапіць Х'юга, таму што ведаѓ, што Варвары не дасць мне часу.
  
  
  "Я думаѓ пра гэта", - сказаѓ ён. Ён падняѓся з койкі. Ён быѓ на пару цаляѓ ніжэй за мяне, і я бачыѓ, што эму гэта вельмі не падабалася. "Мы з табой пойдзем да канца гэтага цягніка, Картэр. Мы пойдзем вельмі асцярожна. Па дарозе яе буду трымаць гэты пісталет у кішэні, але ён будзе накіраваны цябе ѓ хрыбетнік. Як ты ведаеш, стрэл у пазваночнік вельмі хваравіта. Так што я спадзяюся, што вы не зробіце нічога дурнога ".
  
  
  "А што адбываецца ѓ канцы нашай добрай прагулкі разам?"
  
  
  "Не хвалюйцеся, гэта будзе вельмі хутка".
  
  
  "Як шчодра з вашага боку".
  
  
  "Калі ласка. Ты пойдзеш са мной цяпер". Ён махнуѓ мне вялікай гарматай, і яе
  
  
  зразумеѓ, што, калі гэтая штука стрэліць, у маёй грудзей будзе дзірка, досыць вялікая, каб мужчына мог у нах ѓторкнуць кулак.
  
  
  Яе, павярнуѓся і адкрыѓ дзверы, спадзеючыся, што ѓ калідоры хто-то ёсць. Але нікога не было. Яе, увайшоѓ у калідор, а Варвары рушыла ѓслед за мной. Пісталет ѓсё яшчэ трымаѓся перад ім, але пакуль яго глядзеѓ, ён сунуѓ эга ѓ хвіліну камзолы. Яе мог бачыць, як мала тырчала з-пад тканіны, і была нацэлена на маю талію.
  
  
  Ён зачыніѓ дзверы купэ і кіѓнуѓ мне, каб я пайшоѓ. Яе, павярнуѓся і павольна рушыѓ наперад па калідоры. Цягнік грукатаѓ і хістаѓся пад намі, але не настолькі, каб парушыць раѓнавагу Лубянкі. Ён трымаѓся паміж намі каля трох крокаѓ, так што я не мог лёгка дабрацца да яго.
  
  
  Мы падышлі да канца Voiture 7 і выехалі на платформы паміж ім і 5, дзе знаходзілася купэ Евы Шміт. Нам давялося прайсці праз дзве пары дзвярэй. Праходзячы пачатку другой вагон, Лубянка абалонкі, адразу за мной, яе зрабіѓ крок.
  
  
  Яе рэзкім рухам зачыніѓ дзверы назад на Лубянку. Дзверы ѓдарыла эга і, страціѓшы раѓнавагу, і ён упаѓ на падлогу платформы. Але рэвальвер ён не страціѓ. Ён стрэліѓ, калі ѓпаѓ. Першая лупіѓ вочы разбілі шкло ѓ дзень, прайшла скрозь нах і ледзь не трапіла ѓ маё плячо, вонзившись ѓ драѓляную ашалёѓку ззаду мяне. Пачуѓся пачатку другой стрэл, але ён нават не наблізіѓся да мяне.
  
  
  Калі Варвары накіравалася да платформе, яе вырваѓ Вильгельмину. Мой стрэл трапіѓ у металічны падлогу платформы побач з які прысеѓ рускім, отрикошетив вакол яго, не закрануѓшы яго.
  
  
  Варвары зноѓ адкрыла агонь, выбіѓшы дзвярны вушак, які яе выкарыстаѓ для хованкі. Затым, калі яе ныраѓ за дзверы, ён паспяшаѓся назад праз дзверы іншага вагона. Яе ѓбачыѓ эга ѓ апошнюю хвіліну і здолеѓ выціснуць яшчэ два стрэлы па люгера. Адна лупіѓ вочы Лубянцы трапіла ѓ плячо, і я бачыѓ, як ён упаѓ на падлогу ѓ іншай машыне.
  
  
  Быѓ доѓгі, пусты момант, калі колы пад намі гучна стукалі. Потым яе ѓбачыѓ паднятую руку з рэвальверам. Лубянка хутка стрэліѓ у мяне, але дзіка прамазаѓ. Затым яе ѓбачыѓ, як эга мэта кідалася ѓ ніжняй частцы акна. Яе, стрэліѓ, але прамахнуѓся. Затым ён пайшоѓ і пабег па калідоры, які вёѓ да іншага канца машыны. Верагодна, ён вырашыѓ уцячы і зализать раны.
  
  
  Яе асцярожна перабраѓся на свой бок платформы і хутка перасёк прорву і заняѓ пазіцыю побач з іншай дзвярыма. Стрэлаѓ больш не было. Яе, зазірнуѓ унутр, але Лубянкі нідзе не было. Магчыма, ён там паставіѓ мне пастку.
  
  
  Яе прыадчыніѓ дзверы, каб лепей разгледзець. Нічога. Падобна на тое, Варвары сапраѓды сышоѓ. Яе павольна ѓвайшоѓ у вагон, трымаючы "Люгер" перад сабой. Эга там не было. Затым яе загарнуѓ за кут і ѓбачыѓ эга, напрыклад, у двух трацінах шляху па калідоры. Ён павярнуѓся, яго твар пацямнела ад гневу і расчараванні, і зрабіѓ два недакладныя стрэлы па перезаряженного рэвальвера. Яе хутка прысеѓ, і кулі прасвісталі над маёй галавой.
  
  
  Яе вылаяѓся сабе пад нос. У той момант, калі Варвары пабегла па калідоры, яе яшчэ раз стрэліѓ у яго. Але рух цягніка сапсавала мне прыцэл, і яе ледзь не прамахнуѓся. Потым беларуская схаваѓся за вуглом, выходзячы праз вагон.
  
  
  Мабыць, ніхто не чуѓ прыглушаных стрэлаѓ. Па ѓсім купэ, ніхто не выходзіѓ. Калі яе дабраѓся да абодва канца вагона і месцы, дзе чалавек па КДБ схаваѓся з выгляду, яе, убачыѓ, што цягнік уязджае ѓ Поджореале-дэль-Корса.
  
  
  У гэтай хуткай прыпынку Варвары не сыдзе, сказаѓ яе сабе. Ён не хацеѓ бы, каб улады даведаліся пра эга раненні. Ён не мог растлумачыць, што адбылося. Акрамя таго, эму ѓсё яшчэ патрэбен быѓ манітор, які ён спрабаваѓ купіць у агентаѓ Topcon ѓ цягніку.
  
  
  Пара мужчын ва ѓніформе ішла да мяне па калідоры. Адзін быѓ правадніком цягніка, іншы мытнікам. Мы былі каля мяжы, нас правяралі.
  
  
  Яе прад'явіѓ ілжывае пасведчанне асобы, прадастаѓленае спецпадраздзяленнем СЯКЕРА. Мытнік кіѓнуѓ, і яны з кандуктарам рушылі далей.
  
  
  Цягнік набіраѓ хуткасць, упэѓнена рухаючыся ѓ бок Югосальвии. Наступная прыпынак будзе каля паѓночы на Повке.
  
  
  Яе, падумаѓ, што наступным маім справай будзе візіт да Еве Шміт. Жанчына павінна была быць ён, хто сказаѓ Лубянцы, што я спрабаваѓ дастаць спадарожнікавы манітор.
  
  
  Яе паспрабаваѓ купэ Евы, але яе там не было. Яе зноѓ узламаѓ замак і ѓвайшоѓ з Люгером ѓ руцэ. Там нікога не было. Ён вырашыѓ, што, паколькі яе купэ было адзіным, якое яе мог каму па нумары, дарагія мае праціѓнікі будуць праводзіць канферэнцыі дзе-небудзь яшчэ.
  
  
  Яе выйшаѓ па купэ і пайшоѓ назад да дзённым вагонах, увесь час шукаючы Лубянку.
  
  
  і Шміт - а таксама хацеѓ Шэна, паколькі ѓ мяне былі падставы думаць, што ён усё яшчэ на борце, і палюе за маёй скурай.
  
  
  Мае пошукі апынуліся безвыніковымі. Нам аднаго, вакол іх не было. Яе занепакоіѓся, што, можа быць, яны ѓсе як-то збеглі на мяжы.
  
  
  Потым цягнік пад'язджаѓ да станцыі Піѓка. Піѓка - гэта правінцыйны гарадок, размешчаны на скрыжаванні некалькіх югаслаѓскіх чыгуначных ліній. Станцыя прымітыѓная - доѓгае шэрае будынак, у якім ноччу мала агнёѓ. Там, у гарах было холадна. Калі цягнік спыніѓся, shell дробны дождж.
  
  
  Яе назіраѓ з аднаго вакол аѓтамабільных платформаѓ, каб убачыць, ці выйдзе хто-небудзь. На платформе з'явіліся чатыры чалавекі. Трое вакол іх былі пасажырамі, якія вырашылі перакусіць у бутэрброднай, і кава на блізкім канцы будынка вакзала. Чацвёртым, якога ёй нарэшце стала вядома па знаёмай хадзе, быѓ Іван Лубянцы.
  
  
  Нам разу не азіраючыся праз плячо, Лубянка паспяшаѓся праз будынак вакзала на цёмную вуліцу за ім. Яе вагаѓся на імгненне. Гэта можа быць хітрасцю, каб адцягнуць маю ѓвагу, пакуль Шміт і Блюхера выходзілі па іншай машыны. Але мне прыйшлося скарыстацца гэтым шанцам. Яе, ступіѓ на зямлю і рушыѓ за Лубянкай. У яго можа быць скрадзены манітор.
  
  
  Варвары ѓжо схаваѓся ѓ шэрым будынку. Яе паспяшаѓся за ім, спадзеючыся, што цягнік не з'едзе раней, чым яго змагу вярнуцца. Цьмяна асветленая няскрэбеная прыёмная была амаль пустая. Лубянкі не было - павінна быць, ён ужо выйшаѓ, вакол будынка.
  
  
  Яе, выбег у дзверы на вуліцу і агледзеѓ цёмны тратуар звонку. Лёгкі дождж намачыѓ твар - ноч была халодная, вартая жалю. Нідзе не было відаць нашых аѓтамабіляѓ, нам пешаходаѓ - толькі шэрыя каменныя платы, шэрыя будынкі і дождж. Лубянка цалкам знік.
  
  
  Мне трэба было вырашыць, ці ісьці за Лубянкай і забыцца аб цягніку, Шміта і Блюхере, або вярнуцца на борт, калі яны ѓсё яшчэ там з выкрадзеным прыладай.
  
  
  Гэта было вымушанае рашэнне, таму што ѓ мяне не было часу - гэты цягнік павінен быѓ сысці праз дзесяць ці пятнаццаць хвіліна. Калі яе прыму няправільнае рашэнне, яго вярнуся туды, адкуль пачаѓ свае пошукі манітора, і я магу нават страціць эга назаѓжды.
  
  
  У імгненне хваробы яе зрабіѓ выбар. Яе, павярнуѓся і паспяшаѓся назад праз цьмяна асветленую станцыю да платформе. Агні Усходняга экспрэса цягнуліся ѓздоѓж рэек перада мной. Цягнік выглядаѓ як аазіс цывілізацыі ѓ гэтай чорнай глушы. Яе, паглядзеѓ у бок рэстарана і ѓбачыѓ ѓнутры некалькі чалавек, якія сядзяць за кубкамі гарачай кавы або гарбаты за грубымі драѓлянымі сталамі. Югаслаѓскі дзіця, які павінен быѓ легчы ѓ ложак у гэты гадзіну, рухаѓся да століка з кубкам дымлівага гарбаты. На nen быѓ белы фартух, і лакаваныя балетныя тэпцікі. Агледзеѓшы асобы пакупнікоѓ і пераканаѓшыся, што ніхто вакол іх мне не знаёмы, яе накіраваѓся ѓ мужчынскі туалет. З палёгкай яе, падумаѓ, куды дзеѓся Лубянцы і ці збіраецца ён заключыць здзелку з маніторам.
  
  
  Калі яе, павярнуѓся, каб сысці, яе заѓважыѓ мужчыну, які стаяѓ у дзвярным праёме - майго старога сябра Шэн Цзы. Ён злёгку пасміхаѓся, а ѓ правай руцэ трымаѓ рэвальвер. Гэта быѓ Smith & Wesson .44 Magnum з вялікім глушыцелем.
  
  
  "Мы сустракаемся ѓ апошні раз, містэр Картэр, - сказаѓ Шэн. "Наш рускі яшчэ зручна пакінуѓ цягнік, і калі яе вызвалюся ад вас, у мяне не будзе іншых канкурэнтаѓ".
  
  
  Яе глядзеѓ пісталет, і эга руку з пісталетам. "Яшчэ трэба разабрацца з самім Блюхера". Яе, заѓважыѓ, што адзіны сьвяты ѓ пакоі зыходзіѓ ад цьмянай лямпачкі, свисавшей з столі, недалёка ад таго месца, дзе яе захоѓваѓ. Але я яе не бачыѓ, устаноѓ прыцьміць гэта месца, не атрымаѓшы дзве ці тры кулі. І ѓ пакоі не было абсалютна ніякага хованкі.
  
  
  "Жанчына будзе маім шляхам да прылады", - холадна сказаѓ Шэн. "Але гэта будзе мая праблема, а не ваша". Ён злёгку прыпадняѓ пісталет; і гэта было нацэлена на мой складаць даляр. Як раз калі ён збіраѓся націснуць на курок, у дзверы ззаду яго ѓвайшоѓ мужчына. Ён быѓ югославом, службоѓцам станцыі.
  
  
  "Што гэта?" - спытаѓ ён, гледзячы на доѓгі пісталет Шэна.
  
  
  Ён стаяѓ у трох футах ад Шэна. Шэн павярнуѓся да яму, выкінуѓ левы локаць і ѓдарыѓ яго эга па твары. Пачуѓся глухі храбусценне і прыглушаны крык, і хлопец без прытомнасці паваліѓся на падлогу.
  
  
  Але яе не шталь чакаць, пакуль клерк не ѓпадзе на падлогу. Перш чым Шэн змог павярнуць назад, каб прыкончыць мяне, яе, схапіѓся за шнурок маленькай лямпачкі перада мной і рэзка тузануѓ, калі яе, павярнуѓся налева.
  
  
  Пакой была пагружана ѓ амаль поѓную цемру, адзіны цьмяны сьвяты зыходзіѓ з платформы станцыі праз адчыненыя дзверы. Шэн стрэліѓ у мой бок, але прамахнуѓся
  
  
  
  Пісталет глуха стрэліѓ у пакой, і лупіѓ вочы тырчала ѓ цэментавую сцяну ззаду мяне. Калі яе зноѓ павярнуѓся да Шэну, ён цэліѓся. Яе шпурнуѓ штылет праз прыцемненыя пакой, і ён трапіѓ Шэну ѓ перадплечча за рукой, якая трымае рэвальвер. Рука сутаргава расшчапіліся, і пісталет паляцеѓ праз пакой.
  
  
  Шэн гучна крыкнуѓ, гледзячы на нож, уваткнуты ѓ эга перадплечча, які перарэзаѓ сухажыллі, артэрыі і мышцы. Ён павярнуѓся, усё яшчэ трымаючы нож у руцэ, каб знайсці пісталет. Затым ён зрабіѓ крок насустрач, але яе заблакаваѓ эга. Ён вылаяѓся па-кітайску.
  
  
  "Больш ніякай зброі, Шэн", - сказаѓ я з нізкім рыкам. "Давай паглядзім, што ты зможаш без яго зрабіць".
  
  
  Шэн памарудзіѓ імгненне, затым выцягнуѓ штылет з свайго перадплечча з крактаньнем балюча. Кроѓ хлынула на падлогу. Ён спрытна схапіѓся за рукаяць нажа, левай рукой і рушыѓ да мяне.
  
  
  Яе мог бы паспрабаваць дастаць пісталет на падлозе, але я ведаѓ, што ніколі не дабяруся да яго раней Шэна. Што тычыцца Вільгельміны, гэта мой "Люгер" на гэтай станцыі абсурдна б, як вінтоѓка.
  
  
  Шэн цяпер кружыѓ мной назаѓжды. Мне прыйшлося адступіць ад эга пісталет на падлозе. Ён таксама не мог гэтага дамагчыся, але быѓ цалкам задаволены сваім новым перавагай. Ён чакаѓ, што мяне рассячэ ѓ шматкі стилетом.
  
  
  Шэн хутка ѓвайшоѓ, робячы ілжывы ѓдар нажом. Ён добра з гэтым спраѓляѓся. Яе пазбег хуткага рэзкага ѓдару, але другая атака прарэзала рукаѓ маёй камзолы і падрапала руку. ђсмешка вярнулася на яго шырокае твар. Ён быѓ упэѓнены. Ён зрабіѓ яшчэ адзін удар лязом і парэзаѓ мне грудзі.
  
  
  Нашы вочы цяпер прызвычаіліся да полумраку, і яе мог бачыць, як кроѓ бесперапынна капае з правага перадплечча Шэна, калі ён метадычна пераследваѓ мяне па вузкаму колу. Ён таксама бачыѓ кроѓ на маёй кашулі, і эга твару было відаць, што эму падабаецца тое, што ён бачыѓ. Ён вырашыѓ, што прыкончыць мяне ѓсяго за некалькі секунд.
  
  
  Затым Шэн зрабіѓ вялікі крок. Ён прыйшоѓ забіць мяне, нанёсшы ѓдар мне ѓ жыцці. Яе, ступіѓ, павярнуѓся ѓ бок і правай рукой ударыѓ яго эга па запясця. Яе моцна ѓдарыѓ яго эга, і рука раскалолася ад удару. Х'юга з грукатам упаѓ на падлогу.
  
  
  Перш чым Шэн змог прыйсці ѓ сябе, яе, павярнуѓся да яму ліжа і парэзаѓ эга галаву і шыю тыльным бокам далоні. Ён хмыкнуѓ і зваліѓся на карачкі. Яе пераступіѓ праз яго, каб нанесці яшчэ адзін удар, але ён быѓ гатовы да мяне. Ён ударыѓ мяне правай нагой і збіѓ мяне з нага, ударыѓшы мяне па сцягне.
  
  
  Мы абодва ѓскочылі на ногі адначасова, але ѓ мяне было перавага над ім, таму што я не пацярпеѓ так моцна. Яе кінуѓ у яго кулак, але ён своечасова заѓважыѓ гэта. Нягледзячы на тое, што ѓ яго была хворая рука, ён схапіѓ мяне і перакінуѓ праз плячо па шырокай дузе. Яе бачыѓ, столь і падлогу, калі цягнуѓся да яму па шляху ѓніз. Яе, прызямліѓся на адно кожнаму племені, усё яшчэ трымаючыся за яго. З створанай ім інэрцыяй яе перавярнуѓ эга праз спіну, перавярнуѓ уверх нагамі ѓ паветры і моцна приземлил спіной на бетонны пол. Ён ударыѓ з гучным стукам, і ён пачуѓ, як паветра вырываецца праз эга лёгкіх.
  
  
  Яе, устаѓ на ногі, калі Шэн, засопшыся, слаба падняѓся на калені. Затым яе рэзка ѓдарыѓ яго эга нагой па мэты, і ён упаѓ на бок. Ён паспрабаваѓ зноѓ стаць на калені, але яго эга чакаѓ. Як толькі ён з цяжкасцю падняѓся на ногі, яе старанна прыцэліѓся, моцна ѓдарыѓ яго тыльным бокам рукі па эга пераноссі і з гучным трэскам трапіѓ у мэта. Шэн хмыкнуѓ і ѓпаѓ на падлогу спіной. Потым ён двойчы тузануѓся і памёр.
  
  
  Яе, выглянуѓ у дзверы і ѓбачыѓ, што кандуктары зноѓ рыхтуюцца да запуску Усходняга экспрэса. Пасля таго, як яе забраѓ Х'юга і Вильгельмину, яе зашпіліѓ куртку, каб схаваць кроѓ на кашулі, і кінуѓся дажджлівай ноччу да цягніка.
  
  
  
  
  Восьмая кіраѓнік.
  
  
  
  Неѓзабаве затым таго, як цягнік адправіѓся па Пивки, яе застаѓ Урсулу на задняй платформе, адну, проверявшую боепрыпасы ѓ сваім Webley Ліліпутаѓ. Яна ѓзрадавалася, убачыѓшы мяне.
  
  
  "Я бачыла, як вы выходзілі, і падумала, што ѓ вас могуць быць праблемы на станцыі", - сказала яна.
  
  
  Яе змяніѓ пінжак і кашулю, таму не было ніякіх доказаѓ маёй сутычкі з Шэном. "Для мяне было некалькі падзей", - прызнаѓся я. "Рыхтуешся да Бялграду?"
  
  
  Яна нацягнута ѓсміхнулася. "Так. Я думаю, гэта трохі турбуе мяне".
  
  
  "Ну, амаль гадзіну. Яе прапаную табе пайсці крыху паспаць. Мы не прыедзем у Бялград да дзевяці раніцы".
  
  
  "Я крыху адпачну", - сказала яна. "Я абяцаю."
  
  
  "Добра. Мне трэба якое-што зрабіць. Убачымся заѓтра рана раніцай. Ты ідзеш назад у сваё купэ?"
  
  
  "Думаю, спачатку яе подышу паветрам", - сказала яна. Яна нахілілася і дакранулася да маіх вуснаѓ сваімі.
  
  
  Яе турбуюся пра цябе, Нік ".
  
  
  Яе ѓсміхнуѓся. "Да хуткага."
  
  
  Пакінуѓ ёй Урсулу на платформе і пайшоѓ назад праз Voiture 7, зараз апошні вагон, да нумара 5, дзе спадзяваѓся яе знайсці Еву Шміт.
  
  
  Яе дабраѓся да далёкага абодва канца Voiture 7, калі ѓбачыѓ чалавека, які накіроѓваѓся да мяне праз калідор наступнага спячага. Гэта быѓ Ганс Рыхтэр. Ён больш не насіѓ з сабой радыё, і эга твар выглядала вельмі дзелавым. Яе нырнуѓ назад па ѓвазе і пабег наперадзе яго, назад у сваё купэ. Яе адчыніѓ дзверы і ѓвайшоѓ унутр, калі Рыхтэр павярнуѓ за кут калідора.
  
  
  Яе пачакала, пакуль не пачую эга-пас, перш чым адступіць у калідор ззаду яго. Ён накіраваѓся да Уршулі, якая займаецца ѓсё яшчэ знаходзілася на задняй платформе. Спачатку яе, падумаѓ, што гэта, верагодна, проста супадзенне, але потым убачыѓ, як ён спыніѓся ѓ канцы калідора, выцягнуѓ кішэні па вялікі штылет і адкрыѓ лязо. У гэтым не было сумневаѓ: ён ведаѓ, што Урсула была там. Па-відаць, ён здагадаѓся, што яна палюе за ім, і збіраѓся забіць яе.
  
  
  Рыхтэра схаваѓся за вуглом калідора. Яе хутка рушыѓ за ім, разумеючы, што эму спатрэбіцца ѓсяго імгненне, каб забіць Урсулу, калі яна не заѓважыць эга набліжэнне, і што грукатлівыя цягніка заглушыць любы гук, які ён выдаваѓ.
  
  
  Мне спатрэбілася ѓсяго імгненне, каб загарнуць за кут калідора і дабрацца да платформы дзень. Калі яго эга прагледзеѓ, то ѓбачыѓ, што нашы людзі ѓжо схапіѓ Урсулу ззаду і прыставіѓ нож да яе горла. Іншая эга рука была прыціснутая да яе роце, і яе мог уявіць яе вельмі шырокія, поѓныя страху вочы.
  
  
  Рыхтэр гаварыѓ са сваім палонным напышлівым жорсткім голасам, калі яе прыадчыніѓ за ім дзверы.
  
  
  "Так, яе, ведаю, што паміраць непрыемна. Але бо гэта ж урад Бона мае на ѓвазе для мяне, ці не так?"
  
  
  Гэта была няпростая сітуацыя. Ён не мог проста забіць Ганса Рыхтэра, таму што Урсула і Бон гатэлі эга жывым. Для іх было важна, каб ён перанёс ганьба публічнага суда.
  
  
  Яе прыкрыѓ за сабой дзверы, выцягнуѓ Вильгельмину і падышоѓ да Рыхтэра за спіной, калі ён збіраѓся правесці стилетом па горла Уршулі. Затым прыціснуѓ яе, мала аѓтаматаѓ да падставы чэрапа Рыхтэра, каб ён адчуѓ эга там.
  
  
  Рыхтэр хутка павярнуѓ галаву, усё яшчэ прыціскаючы нож да шыі Уршулі. Калі ён убачыѓ мяне ззаду сябе, на яго цвёрдым, мускулистом чалавека з'явілася выраз чыстай нянавісці.
  
  
  "Вы?" - усклікнуѓ ён.
  
  
  "Табе лепш выпусціць нож", - сказаѓ яе, шчыльна прыціскаючы "люгер" да эга чэрапе.
  
  
  "А што, калі ёй гэтага не зраблю?"
  
  
  "Тады яе прострелю табе галаву", - змрочна сказаѓ я, спадзеючыся, што ён не адказаѓ на блеф.
  
  
  "Не раней, чым яго змагу адкрыць горла гэтай спадарыня, як саспелы памідор. Не, у мяне тут перавага, іншы мой. Калі ты неадкладна не прыбярэш пісталет і не пакінеш гэтую платформу, яе, заб'ю яе неадкладна.
  
  
  "Вы няправільна разумееце, чаму яе тут", - плаѓна працягнуѓ ён. "Яе толькі гатэль напалохаць жанчыну. Я не збіраѓся яе забіваць. І я не збіраюся забіваць яе цяпер, калі вы пакінеце гэтую платформу. Калі вы гэтага не зробіце, яе буду вымушаны перарэзаць яе яремную вену".
  
  
  Рыхтэр быѓ спрытным як ашуканца, але не пераканаѓчым. Яе, ведаѓ, што калі пайду з платформы, ён больш не ѓбачу Урсулу жывы.
  
  
  Яе, бачыѓ, як блакітныя вочы ѓ роспачы глядзелі на мяне. Яе цяжка праглынуѓ і яшчэ мацней прыціснуѓ Люгер да падставы эга чэрапа.
  
  
  "Добра, - сказаѓ я, - зрабі гэта".
  
  
  Рыхтэр зірнуѓ на мяне. "Вы маеце на ѓвазе, што дазволіць мне забіць яе?"
  
  
  "На самой справе, - сказаѓ я. "А потым гэтага, твая мэта знікне ѓ цемры. Цяпер ты вырашай, Рыхтэра. Кінь нож, ці ты мёртвы".
  
  
  Яе, спадзяваѓся, што гэта гучыць пераканаѓча. Рыхтэра на імгненне завагаѓся, абдумваючы і ацэньваючы. Затым яе ѓбачыѓ, як эга твар змянілася і трохі паслабілася. Ён дастаѓ нож вакол горла Уршулі і прыбраѓ другую руку ад ee rta.
  
  
  Яе зрабіѓ вялікі крок ад Рыхтэра, а ён крыху адышоѓ ад Уршулі. Цяпер яна павярнулася да яго, цяжка дыхаючы.
  
  
  "Што ж, падобна, ты нарэшце злавіла мяне", - сказаѓ ён Урсуле саркастычным тонам. "Wie schade für mich." Шкада для яго - эга сарказм цяжэй, чым калі-небудзь.
  
  
  "Падобна на тое, мы арыштавалі эга раней, чым вы гатэляѓ", - сказаѓ яе Урсуле, не зводзячы вачэй з Рыхтэра.
  
  
  "Мы адвязем эга ѓ маё купэ. Яе буду ахоѓваць эга ѓсю ноч, каб ён не вырваѓся на волю", - сказала Уршуля.
  
  
  Рыхтэр усміхнуѓся.
  
  
  "Добра, - сказаѓ я. Мне не хацелася, каб гэты чалавек быѓ у нас да раніцы, асабліва калі яе турбаваѓся аб Еве Шміт і Блюхера, але іншага выхаду не было. "Варушыся, Рыхтэра". Яе махнуѓ Люгером ѓ бок платформы дзень
  
  
  
  У яго ѓсё яшчэ быѓ нож у руцэ, і ён працягнуѓ руку, каб забраць яго, калі ён праходзіѓ mimmo мяне. Ён даѓ мне эга без праблем, але затым, калі яе выкінуѓ эга за борт, адарваѓшы ад яго вочы за ѓсё на долю секунды, ён схапіѓ мяне рукой за правае запясце і адштурхнуѓ Люгер ад сябе.
  
  
  Мы разам стукнуліся аб пераборку, Рыхтэр павярнуѓся, каб схапіць пісталет. У якой-то момант яе мог бы рызыкнуць стрэліць у яго, але Уршуля знаходзілася на лініі агню ззаду яго.
  
  
  Яе, павярнуѓся разам з Рыхтарам, пакуль яе круціѓ эга па маленькаму крузе, пакуль эга расшчапленне не стукнуѓся аб заднюю частку цягніка. Уршулі больш не было ззаду яго. Яе змагаѓся, каб павярнуць "люгер" да яму. Мяне больш не хвалявала, забіѓ бы яго, Рыхтэра або няма, але замест гэтага яе паспрабаваѓ бы параніць эга. Крэкчучы і аж спацела спіна, прыціснуѓ яе, мала пісталет да эга і цела. Ён сціснуѓ маю руку, і вакол люгера быѓ зроблены стрэл. Лупіѓ вочы трапіла ѓ пераборку і адскочыла ѓ ноч.
  
  
  Уршуля толькі што выцягнула свайго Уэбли, але я быѓ паміж ёй і Рыхтарам, і яна не магла выкарыстоѓваць гэта супраць яго. Раптоѓным лютым і адчайным штуршком Рыхтэра адкінуѓ мяне ад сябе. Яе на імгненне ѓпаѓ на Урсулу, выбіѓшы Уэбли па яе рук. Затым Рыхтэра ѓвайшоѓ у дзверы. Ён схаваѓся за ёй, калі яе зрабіѓ яшчэ адзін стрэл з "Люгера". Лупіѓ вочы разбілі шкло і трапіла ѓ яго, калі ён загарнуѓ за кут у калідор. ђдар кулі яго эга аб сцяну. Але ён усё яшчэ быѓ на нагах. Затым ён знік па ѓсім поля зроку.
  
  
  "Кравец!" Яе, закрычаѓ. "З табой усё добра?"
  
  
  Уршуля забірала свой Уэбли. "Я ѓ парадку, Нік", - сказала яна, але я бачыѓ, што яна была ѓзрушаная.
  
  
  Яе, схапіѓся за дзверы, адчыніѓ яе і ѓвайшоѓ у спальны вагон. Калі яе загарнуѓ за кут калідора з "люгером" у руцэ, яе ѓбачыѓ Рыхтэра прыкладна на паѓдарогі ѓніз, які бег да іншага канца. Яе апусціѓ на яго "люгер", але потым перадумаѓ. Большасць пасажыраѓ ужо ляжалі ѓ сваіх купэ, і стрэл, напэѓна, ih абудзіць.
  
  
  Яе апусціѓ "люгер" і глядзеѓ, як Рыхтэра знікае ѓ другім канцы вагона. Уршуля была побач са мной.
  
  
  "Папрасіць прабачэння", - сказаѓ яе эй.
  
  
  "Не хвалюйся, Нік. Ён усё яшчэ ѓ цягніку. У наступны раз яму было не пашанцуе. Мы паклапоцімся пра гэта. Можа, мы эга пашукаем?"
  
  
  "Ідзем."
  
  
  Мы пайшлі ѓ купэ Рыхтэра, але эга там не было. Затым мы абшукалі астатнюю частку цягніка. Эга нідзе не было відаць. Відавочна, ён знайшоѓ месца, каб схавацца. Падобна на тое, нам прыйдзецца разлічваць на тое, што Урсула зможа схапіць эга раніцай у Бялградзе. Яго сцвярджаѓ на тым, каб Урсула адправілася ѓ сваё купэ ненадоѓга адпачыць. Яна востра мела патрэбу ѓ гэтым. Яе, накіраваѓся назад да Voiture 5, спадзеючыся сустрэцца з жанчынай Шміт.
  
  
  Калі яго прыбыѓ у Voiture 5, мяне чакаѓ вялікі сюрпрыз.
  
  
  Я як раз выйшаѓ у калідор да купэ Евы, калі яе дзверы адчыніліся і з'явіѓся Ганс Рыхтэр.
  
  
  Яе загарнуѓ за кут і шталь глядзець. Ён нацягваѓ куртку, на руцэ была павязка. Ён крадком агледзеѓся, а затым накіраваѓся ад мяне да іншага вагоне.
  
  
  Па ѓсёй бачнасці, былы нацыста схаваѓся ѓ купэ, жанчыны Шміта, пакуль мы эга не хацелі. Ён таксама атрымаѓ павязку, а гэта значыла, што Ева, павінна быць, дапамагла эму.
  
  
  "Нашы людзі!" - закрычаѓ я, выходзячы праз хованкі.
  
  
  Ён пабег. Яе кінуѓся за ім, калі ён адчыніѓ дзверы і выйшаѓ праз вагон.
  
  
  Яе дабраѓся да абодва канца калідора, тузануѓ дзверы і рушыѓ услед за ім.
  
  
  Тады яе зноѓ сустрэѓ вясёлага чалавека.
  
  
  Ён быѓ на платформе паміж вагонамі. Павінна быць, ён чакаѓ Рыхтэра. Ён чуѓ мой крык, бачыѓ які бег Рыхтэра і быѓ гатовы мяне сустрэць, калі яе ѓварвалася ѓ дзверы.
  
  
  Валодаючы кастэтам, падобным таму, які раней выкарыстоѓваѓ Рыхтэра, містэр Вясёлы ѓдарыѓ мяне. Яе мімаходам убачыѓ эга твар у святле машыны ззаду нас як раз перад нанясеннем ѓдару.
  
  
  Мае калені абвіслі. Чалавек, які выкарыстоѓвае кастэт, ведаѓ, як ударыць і куды менавіта павінен трапіць ѓдар, каб паставіць ахвяру на месцы. Яе прачнуѓся, скруціѓшыся на платформе, кандуктар трос мяне і пытаѓся, што здарылася.
  
  
  "Мяне ѓдарыѓ мужчына".
  
  
  "Магчыма, патэнцыйны злодзей. Калі яе ѓваходзіѓ у дзверы, яе бачыѓ, як над табой схіліѓся чалавек. Ен уцек у наступную машыну. Калі ты можаш апісаць эга..."
  
  
  "Я нават не бачыѓ, эга асоб", - схлусіѓ я.
  
  
  Рыхтэра і эга прыяцель зноѓ збеглі, але яе, думалі, што мне пашанцавала. Калі б кандуктар не з'явіѓся, містэр Вясёлы, напэѓна, пакінуѓ бы мяне ѓ горшым стане, чым без прытомнасці.
  
  
  Яе запэѓніѓ кандуктара, што магу ісці хады. Калі мне ѓдалося ад яго адарвацца, яе, вярнуѓся ѓ купэ Евы Шміт.
  
  
  "Гэта хто?" яна паклікала ѓ рэѓматызму на мой стук.
  
  
  Ёй змяніѓ голас і загаварыѓ па-французску. "Портэрам, мадам".
  
  
  Наступіла паѓза. Затым пстрыкнуѓ замак. Дзверы прыадчыніліся. Яе ѓваткнуѓ нагу ѓ адтуліну і ѓваткнуѓ люгер ѓ здзіѓлены твар Евы.
  
  
  "Як ён наконт здзелкі, якая займаецца ѓ нас была?" - сказаѓ ёй грубым голасам.
  
  
  "Я звязалася з Хорстам. Але ѓ мяне не было часу, каб зноѓ звязацца з табой".
  
  
  Бразнуѓшы дзверы, сказаѓ ёй: "Ты ілжэш - ты на мяне нацкавала рускага".
  
  
  Жанчына пазбягала майго погляду. "Калі ён дасталі вам непрыемнасці, гэта была ідэя эга. Ёй толькі сказаѓ эму, што вы спецаперацыі ѓ таргах на прыладу".
  
  
  "Прыгожа. Калі ты сказаѓ эму гэта, ты па-чартоѓску добра ведала, што ён зробіць".
  
  
  "Вы не можаце чакаць, што я буду турбавацца аб вашай бяспекі. Не затым таго, як вы мяне перабілі".
  
  
  Яе стрымаѓся. "Якая ваша сувязь з Гансам Рыхтарам?"
  
  
  Яе погляд вярнуѓся да мяне. "У нас з Гансам Рыхтарам няма ніякай сувязі".
  
  
  "Я бачыѓ, як ён выходзіѓ па вашаму купэ. У яго было агнястрэльнае раненне, і ён прыйшоѓ да вас за дапамогай. Вы перавязалі эму руку".
  
  
  Яе погляд не завагаѓся. "Я прызнаю, што гэта праѓда. Але ѓ нас усё яшчэ няма сувязі, акрамя таго, што я ведаю, што заходнегерманскія агенты шукаюць эга. Я не лічу гэта маім справай. Хай яны захопліваюць сваіх уласных былых нацыстаѓ".
  
  
  "Чаму ён павінен быѓ прыйсці да вас?"
  
  
  "Некалькі гадоѓ таму мы добра ведалі адзін аднаго. Яе эга стала вядома, калі зноѓ убачыѓ яго. Яе здзейсніла памылку, назваѓшы эму нумар свайго купэ, нават не падазраючы, што ён патрапіць у бяду ѓ цягніку". Яна злёгку ѓсміхнулася. "Так вось, не кажаце мне, што вы не разумееце, што я маю на ѓвазе, калі кажу, што калі-то эга добра ведала".
  
  
  "Дазвольце мне распавесці вам пра думкі, якая займаецца толькі што прыйшла мне ѓ галаву, Ева. Можа быць, Ганса Рыхтэра - бос Topcon. Можа быць, гэта чалавек, якога вы клічаце Хорстам Блюхера".
  
  
  "Хорст не бегае, калі яго подстреливают. Ён занадта разумны для гэтага".
  
  
  "Тады дзе ён і чаму не паказваецца?" Яе спытаѓ. "Што ён адказаѓ на маю просьбу аб сустрэчы?"
  
  
  Яна выцягнула па-пачкі амерыканскую цыгарэту і прыкурыла. "Хорст кажа, што палічыць вас законным прэтэндэнтам на гэта прылада. Але ён будзе мець справу з вамі толькі ѓ гэтым цягніку, і ѓгода павінна быць зачыненая да таго, як мы прыедзем у Сафію. Вы зробіце сваю прапанову праз мяне".
  
  
  "Кравец вазьмі, яе зраблю гэта", - сказаѓ я. "Я гатовы зрабіць сваю прапанову па маніторы. Але я яе раблю эга толькі босу Topcon".
  
  
  Яна цяжка ѓздыхнула. "Эму гэта не спадабаецца, але я яе дастаѓлю паведамленне. Яе прызначу сустрэчу і прынясу апавяшчэнне ѓ вашым купэ".
  
  
  "Калі яе магу чакаць вестак ад вас?"
  
  
  "Тады нашай прыпынку ѓ Бялградзе раніцай. Я не магу звязацца з Хорстам сёння ѓвечары".
  
  
  "Добра, - сказаѓ я. "Але на гэты раз сустрэча скончыцца лепш. Яе раблюся вельмі нецярплівым".
  
  
  У цемры свайго купэ, яе расцягнуѓся на ложку і прыслухаѓся да гуку колаѓ, калі цягнік імчаѓся ѓ бок Белграда, і гэта быѓ важны момант для мяне і для Уршулі.
  
  
  Уршуля спадзявалася злавіць сваю рыбу ѓ Бялградзе, а яе спадзяваѓся сустрэць сваю. Нягледзячы на гісторыю, якую распавяла мне Ева Шміт, яе ѓсё яшчэ задаваѓся пытаннем, ці былі гэта чалавек, якога пераследваѓ яго, і няѓлоѓная здабыча Уршулі адно і тое ж ...
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  З-за начнога ѓзбуджэння і моцнай стомленасці яе праспаѓ даѓжэй, чым чакаѓ. Мяне гэта адзіная перадача стук у дзверы купэ. Гэта была Уршуля. На вуліцы быѓ ясны дзень, і мы набліжаліся да Бялграду.
  
  
  "Яе гатэля развітацца на выпадак, калі мы больш не ѓбачымся", - мякка сказала яна мне.
  
  
  Яна наѓрад ці была падобная на агента. Яе взлохмаченные светлыя валасы надавалі гэй выгляд малады школьніцы, што было вельмі дарэчы.
  
  
  "Як міла з твайго боку", - сказаѓ я.
  
  
  Калі яе, падняѓся з койкі, яна падышла да мяне і прыціснулася вуснамі да маіх. Яе, адчуваѓ яе мяккае цела да сваёй грудзей. Праз доѓгі час пацалунак скончыѓся, і яна стала дыхаць неглыбока.
  
  
  "Яе амелы на ѓвазе, што сапраѓды гатэля развітацца", - сказала яна.
  
  
  Яе усміхнуѓся гэй. Думаю, яе даведаѓся ee сумяшчаць бізнэс з невялікім задавальненнем. "Хутка мы будзем у Белградзе".
  
  
  "Развітанне не зойме шмат часу".
  
  
  Яе зноѓ усміхнуѓся, нахіліѓся і дакрануѓся сваімі вуснамі да ee вуснаѓ. "Вы вельмі пераканаѓчыя", - сказаѓ я.
  
  
  "Я спадзявалася быць". Яна ѓсміхнулася.
  
  
  Яна дамаглася сцягнула плашч і боты, пакуль яе глядзеѓ. Потым яна нацягвала світэр праз галаву. На гэты раз на ёй не было бюстгальтара. На ранішнім сонцы, яна выглядала цудоѓна. Калі яна пачала здымаць спадніцу, яе пачаѓ расшпільваць кашулю.
  
  
  Праз некалькі хвілін мы разам ляжалі на ложку. Ee цёплая галізна ціснула на мяне, і я адчуваѓ усё гэта цела
  
  
  
  чакае майго дотыку.
  
  
  Яе павольна вёѓ рукой па аксаміце ee сцягна. Мы не папрацавалі зашмаргнуць фіранку на акне, і сонечны сьвяты ee скуры звязана гэй персікавы адценне, калі яна рухала сцёгнамі да мяне. Яе правёѓ рукой паміж яе нага.
  
  
  Ee грудзях цягнуліся да мяне, адказваючы на маё дакрананне. Яна знайшла мяне і лашчыла мяне павольна і асцярожна, ѓ далікатным рытме. Ee вусны прагна хацелі мяне, шукаючы, прыкусіѓшы і тоне.
  
  
  Затым яе адчуѓ лёгкую дрыготку ѓнутры нах і зразумеѓ, што не магу чакаць. Яе асцярожна падышоѓ да яе, і мы аб'ядналіся. Выдатны стогн вырваѓся па ѓсёй глыбіні яе горла.
  
  
  Я не адказаѓ гэй. Ёй быѓ апантаны настойлівай неабходнасцю знайсці ѓ ёй задавальненне. Мы рухаліся разам, усё больш і больш настойліва, і выдатныя гукі вакол яе горла, здавалася, разносіліся вакол мяне. Цяпер ee сцягна да высновы мяне ѓ палоне пачуццёвага жадання. Рытм нарастаѓ і станавіѓся больш жорсткім. Унутры мяне кіпеѓ кацёл, гатовы перапоѓніцца. Калі ee гукі зліліся разам з далёкім свістам цягніка, кацёл закіпеѓ, і яна атрымала гэта гарачае праліцьцё ѓ самыя патаемныя і самыя патаемныя месцы.
  
  
  "Добры спосаб пачаць дзень", - сказаѓ я, ляжу побач з ёй. "І мы не развітваемся. Не цяпер. Яе сустрэнуся з вамі ѓ паліцыі".
  
  
  "Забудзься, Нік", - усміхнулася яна. "У вас ёсць ѓласнае заданне, аб якім трэба падумаць".
  
  
  "Маё заданне можа быць звязана з вашым", - адказаѓ я. "Я не магу зараз растлумачыць. Але нам лепш апрануцца. Мы амаль у Белградзе".
  
  
  Мы хутка апрануліся, калі цягнік праязджаѓ ѓскраіну Белграда. Пазней, калі мы ішлі па вагонах , мне прыйшла ѓ галаву непрыемная думка. Калі б Хорст Блюхера на самай дэла быѓ Гансам Рыхтарам, і калі б Уршуля ѓдалося арыштаваць эга да таго, як ёй стала вядома, дзе ѓ зале скрадзены манітор, або калі б манітор быѓ узяты пад варту разам з Рыхтарам, мае шанцы вярнуць эга былі невялікія. Югаславы, вядома, не здадуць прылада мне ці ѓраду ЗША.
  
  
  У пэѓным сэнсе, мы з Уршуляй на той момант былі супернікамі, таму што нашы місіі і бліжэйшыя мэты супярэчылі адзін аднаму. Ёй быѓ упэѓнены, што, хоць яе выратаваѓ Урсуле жыццё, яна не падумала б аб адтэрміноѓцы арышту Рыхтэра ѓ Бялградзе толькі таму, што яе гатэль забраць у яго частка электроннага абсталявання, перш чым ён будзе ѓзяты пад варту. Яна палічыла б сваё заданне першарадным з-за жудаснасці эга папярэдніх злачынстваѓ.
  
  
  Аднак падвойная ідэнтычнасць так і не была даказаная. Яе не бачыѓ, устаноѓ адцягнуць Урсулу ад яе мэт, не агучылі маю місію, і я не хацеѓ гэтага рабіць. Таму яго вырашыѓ застацца з Уршуляй падчас яе спробы арышту, назіраючы за Евай Шміт, і штогод, што будзе на маю карысць.
  
  
  Мы праходзілі праз дзённыя трэнеры павольна, але нам Шміта, нам Рыхтэра не было відаць. Да таго часу, як цягнік рушыѓ па доѓгай шэрай платформе Бялградскага вакзала, мы ѓжо стаялі на платформе каля паравоза. Цягнік чакала шмат людзей, і мы абодва зразумелі, што нашы людзі вельмі лёгка мог згубіцца ѓ такім натоѓпе.
  
  
  Цягнік, нарэшце, спыніѓся. Яе, павярнуѓся да Уршулі і ѓсміхнуѓся гэй. "Што ж, давайце паглядзім, ці зможам мы знайсці сустрэнуць вашых у цывільным", - сказаѓ я.
  
  
  Мы выйшлі па ѓсім цягніка на платформу раней астатніх пасажыраѓ і накіраваліся да ажыѓленым будынка вакзала. Уршуля хацела паліцэйскіх яго, а глядзеѓ на платформы цягнікоѓ.
  
  
  "Я бачу ih", - сказала яна. "Сачыць за Рыхтарам, пакуль яе буду весці афіцэраѓ. Калі трэба, мы правесці ператрус цягніка спераду і ззаду".
  
  
  Уршуля кінулася прэч, і тут яе заѓважыѓ Еву Шміт. Яна была адна і ѓ спешцы, прабіваючыся скрозь паток натоѓпу, накіравалася да задняй частцы цягніка. Яе і рушыѓ услед за Евай, у спешцы сутыкнуѓшыся з падарожнікамі.
  
  
  Яе, бачыѓ, як Ганс Рыхтэр і эга таварыш, каржакаваты мужчына з вясёлым тварам, выйшлі па апошняй машыны. Рыхтэра нес багажу і знаёмае радыё.
  
  
  Яны сустрэлі каляску з багажом і схаваліся за ёй. Яе, падышоѓ да іх з багажом, якія хаваюць мяне ад ih поглядаѓ, і падышоѓ досыць блізка, каб пачуць ih галасы.
  
  
  "Вы паступілі мудра, затрымаѓшы Картэра. Гэта хутка скончыцца". Гэта быѓ Рыхтэр. "Я сустрэнуся з рускай тут і заключу здзелку".
  
  
  "У вас ёсць прылада?" Гэта сказала Ева
  
  
  Рыхтэр засмяяѓся. "Адкрыта тут, у маім радыё, дзе гэта было ѓвесь час".
  
  
  Яе выцягнуѓ Вильгельмину з-пад камзолы. Нядзіѓна, што нашы людзі ніколі не расставаѓся з радыё, якое не гуляла. Спадарожнікавы манітор знаходзіѓся ѓнутры футарала радыё. Нават калі б эга разабралі, прылада выглядала б як частка fold paper для любога, акрамя эксперта.
  
  
  Абышоѓшы каляску для багажу, яе сказаѓ:
  
  
  
  "Дзякуй за арганізацыю сустрэчы, Ева".
  
  
  Рыхтэра вылаяѓся.
  
  
  "Я вазьму радыё, Хорст. Мяркую, ты аддаеш перавагу гэта імя, dis wouldnt ты эга цяпер выкарыстоѓваеш. Калі радыё будзе ѓ мяне ѓ руках, мы падыдзем і пагаворым з паліцэйскімі, якія гатэляѓ таксама цябе ведаю ".
  
  
  Эга сябры заставаліся з ім да самага абодва канца. Ева ѓзмахнула сумачкай і ѓдарыла мяне па пісталета, і містэр Вясёлы накінуѓся на мяне.
  
  
  Яе застрэліѓ каржакаватага мужчыну, калі мы падалі. Яе занадта стаміѓся з ім змагацца.
  
  
  Ён задыхаѓся, калі яго скінуѓ эга алёнка і зноѓ падняѓся на ногі. Ён не выглядаѓ здзіѓленым, што я націснуѓ на курок Люгера. "Ён чакаѓ гэтага, калі скочыѓ за мной, - падумаѓ я. Ён проста спрабаваѓ даць Рыхтэра час зрабіць перапынак.
  
  
  Экс-нацыста скарыстаѓся магчымасцю. Ён кінуѓся дзень да станцыі, на хаду адштурхоѓваючы людзей.
  
  
  Ева Шміт таксама збегла. Калі яна ѓбачыла, што я ѓсадзіѓ кулю ѓ чалавека, які напаѓ на мяне, яна павярнулася і згубілася ѓ натоѓпе. Яе заѓважыѓ, што яна ішла ѓ кірунку цягнікі, але мне было ѓсё роѓна, што з ёй здарылася.
  
  
  Яе імчаѓся за Гансам Рыхтарам.
  
  
  Калі ён дабраѓся да ѓваходу ѓ вялікую станцыю, ён павярнуѓся. Цяпер ён трымаѓ у адной руцэ маѓзер-парабелум, а ѓ іншы - радыё. Ён нацэліѓ маѓзер мне ѓ галаву і стрэліѓ. Стрэл прагрымеѓ на платформе, ледзь не патрапіѓшы ѓ мой левы высокі. Пара жанчын закрычала. Ззаду мяне высокі пажылы мужчына ѓпаѓ на зямлю - лупіѓ вочы трапіла эму ѓ плячо. Былі яшчэ крыкі. Калі Рыхтэра павярнуѓся і пабег на станцыю, яе выцягнуѓ свой "люгер", прыцэліѓся і стрэліѓ. Менавіта тады ён змяніѓ курс, і ён сумаваѓ па яму.
  
  
  Не было часу глядзець, дзе былі Уршуля і паліцыянты. Яе пабег на станцыю услед за Рыхтарам. Унутры знаходзіліся сотні людзей, і Рыхтэра спрытна рухаѓся асяроддзяѓ іх да далёкім дзвярных праёмаѓ, якія вядуць на вуліцу. Яе паху Вильгельмину у хвіліну і павялічыѓ хуткасць. Людзі стаялі і глядзелі, і некаторыя спрабавалі сысці з нашага шляху. Рыхтэра збіѓ жанчыну з нага, і пайшоѓ далей. Яе ѓсё ж набіраѓ абароты, і, перш чым ён паспеѓ дабрацца да дзвярэй, спыніѓ эга з дапамогай удараѓ.
  
  
  Рыхтэра моцна стукнуѓся аб падлогу, але не страціѓ нас маѓзера, наша радыё. Ён павярнуѓся, каб адстрэліць мне галаву, але я злавіѓ яе эга руку са зброяй і адштурхнуѓ. Маѓзер зароѓ у вялікім пакоі, і лупіѓ вочы ѓрэзалася ѓ высокі столь. Было больш крыкаѓ і ляманту, і было панічны ѓцёкі, каб схавацца ад стрэлаѓ.
  
  
  Мы двойчы перакуліліся, спрабуючы ѓтрымаць кантроль. Нашы рукі iso усіх сіл спрабавалі ѓтрымаць пісталет. Ён стрэліѓ зноѓ, і акно ѓ параднай дзень разбілася. Яго людзі не грубай ѓдарыѓ кулаком па квадратнага твару Рыхтэра, і эга ѓлада аслабла. Маѓзер выпаѓ па эга рук, калі яе хутка павярнуѓ руку.
  
  
  Рыхтэра вылаяѓся засмяяѓся ѓдарыѓ мяне сціснутым кулаком у галоѓ і падключыѓся. Яе адчуѓ храбусценне каля вуха і ѓпаѓ на падлогу. У гэта імгненне Рыхтэр падняѓся і пацягнуѓся за маѓзерам.
  
  
  Ён досталь, пісталет, перш чым яе паспеѓ падабрацца да яму, і калі ён павярнуѓся да мяне, на яго твары з'явілася лёгкая ѓсмешка. Яе кінуѓ Х'юга ѓ далонь, калі ён зрабіѓ маѓзер мне ѓ галаву. Але нашы гарматы, нашы штылет не патрапілі.
  
  
  "Halten sie! Genug!" Гэта была Уршуля.
  
  
  Рыхтэр адвярнуѓся ад мяне і ѓбачыѓ вельмі змрочную Урсулу, направившую Уэбли эму ѓ спіну. Па абодва бакі ад нах стаялі двое югаслаѓскіх таемных паліцэйскіх у цывільным. У кожнага ѓ руках быѓ кароткі рэвальвер, нацэлены на Рыхтэра.
  
  
  "Калі ласка, апусці ружжо", - загадаѓ той, што справа ад Уршулі.
  
  
  Рыхтэра крэкнуѓ, выпусьціѓ маѓзер і азірнуѓся на мяне. "Кравец цябе бяры", - ціха сказаѓ ён па-ангельску.
  
  
  Яе, падышоѓ к яму і вырваѓ рацыю па эга рукі. Югаславы кіѓнулі мне і схапілі эга за рукі.
  
  
  "Мы адвязем эга ѓ мытны пост для кароткага допыту, перш чым перевезем эга штаба", - сказаѓ югослав, які гаварыѓ раней, Урсуле.
  
  
  Яе гатэль выцягнуць адтуль тое радыё. "Я павінен пайсці ѓ цягнік за торбай", - сказаѓ я. "Я хутка вярнуся."
  
  
  Да мяне звярнуѓся з лістом той жа югослав. "Не, калі ласка. Цягнік будзе затрыманы. Спачатку пойдзем з намі".
  
  
  Ён не выглядаѓ схільным да спрэчак. "Добра", - сказаѓ я, неахвотна рушыѓшы ѓслед за імі ѓ пакой.
  
  
  Гэта была даволі маленькая пакой, у якой быѓ толькі крэсла і тры прамых крэсла. Было толькі адно акно, якое выходзіла на вуліцу. Гэта выглядала сырым.
  
  
  Калі мы ѓвайшлі ѓ пакой, Уршуля загаварыла з югославом, які сцвярджаѓ, каб яе суправаджаѓ ih.
  
  
  "О, эга сумка!" усклікнула яна. "Гэта на платформе. Яе атрымаю гэта".
  
  
  "Вельмі добра", - пагадзіѓся паліцэйскі.
  
  
  Уршуля толькі што знікла, і зачыніла за сабой дзверы, калі Рыхтэра зноѓ пачаѓ дзейнічаць.
  
  
  Паліцыянты ѓсё яшчэ трымалі эга за рукі. Той, хто яшчэ не казаѓ, забраѓ у мяне радыё, да майго асаблівых жаль, і паставіць эга на крэсла перад намі. Зараз ён палез у пінжак за парай наручнікаѓ, але Рыхтэра раптоѓна і даволі жорстка вырваѓся вакол рук іншага югослава і ѓдарыѓ яго эга локцем у твар. Паліцэйскі адхіснуѓся і цяжка ѓпаѓ на падлогу, у той час як Рыхтэр штурхнуѓ іншага ѓ мяне. Мужчына наткнуѓся на мяне, і мне прыйшлося эга злавіць, каб ён не ѓпаѓ на падлогу.
  
  
  Рыхтэра ѓдарыѓ першага афіцэра і пацягнуѓся за пісталетам. Яе пацягнуѓся да Вильгельмине, пакуль чалавек, які мяне ѓдарыѓ, спрабаваѓ аднавіць раѓнавагу. Затым з'явіѓся Рыхтэра з курносым рэвальверам, разгарнуѓся і стрэліѓ у мяне. Яе, нырнуѓ у бок крэсла, і ён прамахнуѓся.
  
  
  Паліцэйскі, які ѓпаѓ на мяне, цяпер цягнуѓся за пісталетам. Рыхтэра стрэліѓ у яго і трапіѓ яму было адкрыта ѓ грудзі. Чалавека падняѓся з нага, і таму адштурхнуѓся ад раптоѓнага ѓдару. У эга вачах адбівалася здзіѓленне раптоѓнай смерці, калі ён урэзаѓся ѓ сцяну, а затым саслізнуѓ на падлогу.
  
  
  Рыхтэр хутка абышоѓ крэсла, па шляху схапіѓшы радыё, і пабег да акна. Яе хутка стрэліѓ са свайго хованкі і закрануѓ эга плячо. Ён разгарнуѓся і адкрыѓ агонь у адказ. Затым ён убачыѓ, што іншы паліцэйскі пачаѓ цэліцца ѓ яго. Ён стрэліѓ яшчэ раз, патрапіѓшы гэтаму ѓ жыцці, і паліцэйскі цяжка ѓпаѓ на крэсла. Затым Рыхтэра павярнуѓся і нырнуѓ у акно, разбіѓшы шкло градам аскепкаѓ. Яе стрэліѓ у яго яшчэ раз, калі ён знік, але не трапіѓ у яго.
  
  
  У гэты момант у дзверы ѓвайшла Уршуля.
  
  
  "Ён адарваѓся ад нас", - сказаѓ я. "Ідзем." Яе, выскачыѓ за дзверы mimmo цікаѓных разявак і накіраваѓся праз станцыю да уваходным дзвярэй. Уршуля была шчыра за мной.
  
  
  Дайшоѓшы да абодва канца будынка, яе ѓбачыѓ, што Рыхтэра больш няма. Яе ѓбачыѓ чорную машыну, хутка удалявшуюся ад гэтага месца, кварталам далей па вуліцы, але не было рашэнню даведацца, ці быѓ гэта Рыхтэра.
  
  
  "У наступны раз, калі яе ѓбачу містэра Рыхтэра, - змрочна сказала Уршуля, - я збіраюся пусціць эму кулю ѓ галаву і задаваць пытанні пазней".
  
  
  У той момант адзінае, аб чым ёй мог думаць, гэта радыё, якое Рыхтэра схапіѓ, калі збег. На імгненне ѓ мяне быѓ манітор, але цяпер ён зноѓ быѓ для мяне страчаны. Можа назаѓжды.
  
  
  Потым яе ѓспомніѓ Еву.
  
  
  
  
  Дзявятая кіраѓнік.
  
  
  
  "Мы шукаем аднаго і таго ж чалавека", - сказаѓ яго Уршулі.
  
  
  Яна запытальна паглядзела на мяне, калі спяшаѓся яе спіной да ѓваходу на станцыю. "Што ты маеш на ѓвазе, Нік?"
  
  
  "Цяпер не так шмат часу для тлумачэнняѓ. Рыхтэра замяшаны ѓ буйным крадзяжы, і ён скраѓ што-то вельмі каштоѓнае для майго ѓрада, каб прадаць гэта камуністам. Голас чаму ён быѓ ва ђсходнім экспрэсе".
  
  
  Яе мог чуць гукі сірэн паліцыі, калі мы імчаліся праз станцыю. Вакол пакоя, дзе паліцыя спрабавала затрымаць Рыхтэра, сабраѓся натоѓп. Звонку Усходні экспрэс рыхтаваѓся да выезду.
  
  
  "Я збіраюся пакінуць вас тут, Уршуля. Не кажыце паліцыі нічога аб маім дачыненні, калі зможаце гэтага пазбегнуць. Зарэгіструйцеся ѓ гатэлі Majestic па адрасе Obilicev Venac 28, і я сустрэну вас там пазней. Тым часам праверце calve і паспрабуйце знайсці Рыхтэра. Калі вы ѓсё ж знойдзеце яго, не спрабуйце схапіць яго, пачакайце мяне ".
  
  
  "Калі яе ѓбачу цябе зноѓ?" спытала яна. "Куды ты збіраешся, Нік?"
  
  
  "У цягніку ёсць хто-то, хто можа сказаць нам, дзе знайсці Рыхтэра", - сказаѓ я. "Такім чынам, яе вяртаюся на борт. Спадзяюся вярнуцца да вас пазней сёння або заѓтра".
  
  
  Яна ѓсміхнулася. "Я рада, што наша праца на якое-то час дазволіць нам заставацца разам", - сказала яна. "Поспехі, пакуль ёй цябе не ѓбачу".
  
  
  "Тое ж самае і з табой", - сказаѓ я.
  
  
  Яе дабраѓся да платформы, калі цягнік крануѓся, і ѓскочыѓ на борт. Выдатная бландынка Уршуля памахала рукой, я стаю ѓ дзвярным праёме, а затым павярнулася, каб павітаць югаслаѓскіх паліцэйскіх у форме.
  
  
  У лічаныя секунды цягнік пакінуѓ станцыю і выслізнуѓ назад у югаслаѓскую вёску. Знаходзячыся ѓ Бялградзе, цягнік зайшоѓ у вагон-рэстаран, які цяпер быѓ апошнім вагонам у цягніку, ззаду спячых. Гэта зрабіла яшчэ адно месца, дзе мне давялося б шукаць Еву Шміт, і менавіта там я яе знайшоѓ. Яна толькі што замовіла сняданак, калі яго падышоѓ да яе століка.
  
  
  "Я павінен пусціць у цябе кулю выплат прама тут", - сказаѓ я. "Але я дам табе апошні шанец. Устань і ідзі ѓ сваё купэ. Яе буду шчыра за табой. І на гэты раз ніякіх трукаѓ. Ты паспрабуй што-то накшталт мінулага разу, і я заб'ю цябе без далейшае абмеркаванне ".
  
  
  Яна вагалася імгненне. Затым яна ѓстала і пайшла па праходзе вагона-рэстарана. Яе кінуѓ
  
  
  некалькі купюр ee столік для афіцыянта і рушыла ѓслед за ёй. Неѓзабаве мы стаялі перад дзвярыма ee купэ ѓ Voiture 5.
  
  
  "ђнутр", - загадаѓ я.
  
  
  Яна адчыніла дзверы. Мы ѓвайшлі, і ён замкнуѓ дзверы за намі. "Цяпер, што б вы гатэлі ведаць?" - з'едліва спытала яна.
  
  
  "Як знайсці свайго палюбоѓніка".
  
  
  Яна жорстка ѓсміхнулася і праводзіла рукой па цёмным валасам. "Цяпер гэта можа быць вельмі складана. Ганс вельмі хутка завершыць сваю продаж, і тады ён стане вельмі багатым чалавекам. Ён зноѓ зменіць сваю асобу і працягне выслізгваць ад дурняѓ, якія эга пераследуюць". Яна смяялася. "І мы можам падзякаваць ваш урад за ѓсё гэта".
  
  
  Ён не любіѓ, калі назаѓсёды мной смяяліся, і мяне называлі дурнем. "У цябе ёсць спосаб выпрабаваць поспех", - сказаѓ яе эй. "Дзе Рыхтэра спыніѓся ѓ Белградзе?"
  
  
  Ева ѓсміхнулася. Яна пачала распранацца, пакуль я з ёй размаѓляѓ. Я не ведала, чаго яна чакала, але неѓзабаве яна засталася без штаноѓ і бюстгальтара. У нах была спелая поѓная лічба.
  
  
  "Калі даць вам гэтую інфармацыю, яе прыму выклік, звязаны з вашай працай", - сказала яна мне.
  
  
  Яна пільна паглядзела на мяне, здымаючы станік і агаляючы грудзі.
  
  
  "Вы таксама можаце быць ветлівым і сказаць мне, дзе ѓ зале штаба-кватэры Topcon", - сказаѓ ёй гэй, назіраючы за тым, як яна сцягвае чорныя карункавыя трусікі з белых сцёгнаѓ. Яна спрабавала адцягнуць мяне сэксам, як і многіх іншых жанчын.
  
  
  "Можа, мы зможам пайсці на нейкі кампраміс", - пракурняѓкала яна мне, стаяць цалкам аголенай. Яна падышла да мяне і дакранулася да мяне сваёй грудзьмі.
  
  
  "Які кампраміс?" Яе спытаѓ.
  
  
  Яна злёгку прыціснулася да мяне. "Вы пагадзіцеся на меншае, чым уся інфармацыя, якую вы хочаце, і замест гэтага яе зраблю вам невялікі падарунак". Яна павольна праводзіла языком па вуснах.
  
  
  "Я ѓсе роѓна магу забраць падарунак", - нагадала ёй гэй, адчуваючы, як яе сцягна рухаюцца да мяне.
  
  
  "Так. Але гэта было б не тое ж самае, ці не так? Зусім не тое ж самае".
  
  
  Ёй дазволіѓ кутку rta паварушыцца. Яна была добрая. Яны з Рыхтарам склалі выдатную каманду. Верагодна, ён выкарыстаѓ яе ѓ іншых місіях Topcon. "І калі б ёй быѓ гатовы пайсці на кампраміс, якую інфармацыю вы б мне ці што?"
  
  
  Яна рухала сцёгнамі больш настойліва, і гэта па-чартоѓску адцягвала. "Я не магу сказаць вам, дзе ѓ зале штаба-кватэры Topcon, таму што я не ведаю. Рыхтэра не водзіць мяне туды. Але я скажу вам, што ён рэгіструецца ѓ гатэлі Excelsior ѓ Бялградзе на Княжа Милоса 5. Яе, скажу вам, таму што ён не будзе будзьце там доѓга, і вы, верагодна, усё роѓна не атрымаецца знайсці эга ".
  
  
  Ee сцягна наблізіліся да мяне. Яе абняѓ ih і адчуѓ, як мяккая плоць варушыцца ад майго дотыку. Яе схапіѓ ee за падбародак іншы рукой, прыцягнуѓ да сябе, люта пацалаваѓ ee у вусны. Яна сядзела, затаіѓшы дыханне, з вытарашчанымі вачыма. Затым у яе вачах з'явіѓся выраз збянтэжанасці і расчараванні. Імгненне назад яна кантралявала сітуацыю, яна кіравала дзеяннем, але раптам яна страціла гэты кантроль.
  
  
  Яе не адпускаѓ ee падбародак. Яе схапіѓ эга мацней. "Ты ілжэш, дарагая", - настойваѓ я.
  
  
  Замяшанне змянілася асцярогай. "Чыстая ..."
  
  
  "Ах, так. Яе бачу гэта ѓ тваіх вачах". Яго адпусціѓ яе падбародак, але ѓсё ж прыціснуѓ да сабе іншы рукой. Затым яе палез у пінжак і выцягнуѓ Вильгельмину. Яе прыціснуѓ, мала да яе левай грудзі і пагрузіѓ яе ѓ мяккую плоць.
  
  
  "Гэта не так, як раней", - сказаѓ яе эй. "На гэты раз у мяне скончылася цярпенне. А цяпер слухайце ѓважліва. Яе збіраюся высветліць, дзе хаваецца Рыхтэра ѓ Бялградзе, усё роѓна, скажаце вы мне ці не. Вы сапраѓды хочаце памерці, каб трохі ѓскладніць задачу? для мяне?"
  
  
  Страх, які яна паказвала раней, цяпер вярнуѓся ѓ яе вочы. Яе мог сказаць, што яна думала аб тым, што я сказаѓ. Яна зірнула на пісталет, прыціснуты да яе грудзей, а затым паглядзела мне ѓ вочы.
  
  
  "Гатэль Сава", - ціха сказала яна.
  
  
  Яе, глядзеѓ на яе твар, і ёй быѓ перакананы. Гатэль "Сава" быѓ тым месцам, якое абраѓ бы Рыхтэра - маленькім і нейкай адзінокай.
  
  
  "А штаба-кватэры Topcon ѓ зале ѓ Лазане, ці не так?"
  
  
  Яна хутка паглядзела на мяне, а затым у бок. Яе мацней прыціснуѓ мала пісталет да яе грудзей. Яна ахнула.
  
  
  "Так", - хутка адказала яна. "Але я, шчыра кажу, не ведаю адрасу".
  
  
  Яе ѓзяѓ пісталет і паклаѓ эга ѓ кабуру. "Я веру табе", - сказаѓ я. "А цяпер яе павінен пакінуць вас, і выйсці на наступнай станцыі".
  
  
  Яна не адышла ад мяне. "Вы не хочаце прыняць іншую частку прапанаванага мной пагаднення?"
  
  
  Яе правёѓ рукамі па клубах і пацалаваѓ ee у вусны. Яна здавалася мне галоднай. Але ѓ мяне на розуме было іншае. Яе, павярнуѓся і зняѓ яе шалік са сцяны купэ.
  
  
  "Я ведаю, мне гэта спадабаецца, - прызнаѓся я. "Але яе бізнес павінен ставіць вышэй задавальнення, па меншай меры, часам".
  
  
  Яе паднёс шалік да яе твару, і яна запытальна паглядзела на яго. Затым нацягнуѓ яе эга гэй, рот і завязаѓ ззаду. Яна раптам пачала выгінацца, біць і выдаваць прыглушаныя гукі скрозь шалік. Яе схапіѓ ee аголенае цела, падняѓ, занёс на ложак і кінуѓ на нах. Мне здалося, што ѓ яе вачах на імгненне з'явілася чакальную выраз, але яе прывязаѓ яе да ложку яе ѓласнымі рамянямі і адзеннем. Праз імгненне яна распласталася на ложку і пільна паглядзела на мяне.
  
  
  "Пакуль вы не перасячэ мяжу з Балгарыяй, вам не спатрэбіцца кандуктар або насільшчык, каб выбіваць вам дзверы", - сказаѓ яе эй. "І гэта толькі позна. Да таго часу яе дабяруся да гасцініцы" Сава "".
  
  
  У яе вачах успыхнула нянавісць, і яна прамармытала што-то па-нямецку скрозь шалік.
  
  
  "Не хвалюйся з-за таго, што цябе звязалі", - усміхнуѓся яе эй. "Проста паспрабуй падумаць аб маёй альтэрнатыве".
  
  
  Яе пакінуѓ яе прывязанай да аголенай ложку і замкнуѓ за сабой дзверы купэ. Затым я пайшоѓ да Voiture 7 і сваім купэ, каб забраць свой невялікі багаж. Ёй быѓ гатовы выйсці на наступным прыпынку, якая займаецца рушыла ѓслед неѓзабаве затым свістка.
  
  
  Цяпер яе павінен быѓ вярнуцца ѓ Бялград у надзеі, што Рыхтэр паехаѓ у гатэль "Сава", нягледзячы на тое, што эга шукала югаслаѓская паліцыя. Мне трэба было высветліць, ці засталося ѓ яго радыё.
  
  
  
  
  Дзесятая кіраѓнік.
  
  
  
  Было каля паѓдня, калі вярнуѓся яе на цэнтральны вакзал у Бялградзе на цягніку другога класа. Яе ѓзяѓ таксі па вуліцы Сараевоска да бульвара Кнеза Міхайлы, мінуѓ вялікі Нацыянальны музей, зрабіѓ пару паваротаѓ, каб пераканацца, што за намі сочаць, а затым накіраваѓся адкрыта да гатэля Majestic на вуліцы Обиличев Венац. Урсула вельмі ѓзрадавалася, убачыѓшы мяне.
  
  
  "Ах, Нік!" - сказала яна, абдымаючы мяне сваімі мяккімі рукамі за шыю, калі яе, увайшоѓ у яе пакой. "Яе падэшвы па падлозе. Дзе ты, кравец вазьмі, быѓ".
  
  
  "Мне прыйшлося заняцца некаторымі незавершанымі справамі. Вы ж не думалі, што я пакіну вас аднаго ѓ гэтай злы камуністычнай сталіцы, ці не так?" Яе, усміхнуѓся.
  
  
  Яна закрыла за мной дзверы. Яе заѓважыѓ, што яна пасялілася ѓ вельмі элегантным нумары па сціплай цане і што па nah адкрываецца выдатны від на вуліцу. Але цяпер яе думкі былі толькі аб Гансе Рихтере.
  
  
  "Вы што-небудзь даведаліся?" спытала яна.
  
  
  Яе запаліѓ цыгарэту і прапанаваѓ гэй адну, але яна адмовілася. Цяпер яе глядзеѓ на нах сур'ёзна. Яна была даволі напружаная. "Думаю, яе ведаю, дзе хаваецца Рыхтэра", - сказаѓ яе эй. "Калі толькі ён не запанікаваѓ і не збег вакол горада".
  
  
  "Гэта дзе-то паблізу?"
  
  
  Яе зрабіѓ доѓгую зацяжку цыгарэты і затрымаѓ яе на імгненне. "Так, гэта недалёка адсюль".
  
  
  "Дзе? Усе?"
  
  
  Яе вывучаѓ твар Уршулі на імгненне, перш чым загаварыць. Гэта здавалася прыдатным часам, каб расказаць вось аб маніторы. Яе павінен быѓ альбо сказаць вось аб гэтым, альбо цалкам выключыць яе вакол рамана, і апошні варыянт не здаваѓся справядлівым.
  
  
  "Гатэль" так", - павольна сказаѓ я.
  
  
  "Які?" Яна перайшла да тэлефона на тумбачцы. "Я патэлефаную ѓ паліцыю, і яны сустрэнуць нас там".
  
  
  Яе, паківаѓ галавой. "Не, Урсула".
  
  
  Яна паглядзела на мяне з лёгкім здзіѓленнем у сваіх выдатных блакітных вачах. Затым яна дамаглася трубку назад. "Чаму бы і няма?"
  
  
  "Уршуля, - пачаѓ я, - я збіраюся з вамі пагаварыць. Рыхтэра скраѓ электроннае прылада ѓ брытанскага ѓрада, прылады ЗША, якое важна для бяспекі Захаду. У яго гэта прылада з сабой. Па крайняй меры, ён быѓ у яго, калі ён выходзіѓ, вакол Цэнтральнага вакзала праз акно ".
  
  
  Яна на імгненне ѓспомніла. "Радыё?" спытала яна.
  
  
  "Так, радыё. Ён амаль упэѓнены, што ѓнутры яго схавана прылада".
  
  
  "Голас чаму ён насіѓ радыё з сабой у цягніку".
  
  
  Яе ѓсміхнуѓся. "Гэта тое, ѓ што я веру ѓ сапраѓдны момант. Цяпер югаслаѓская паліцыя была б рада экстрадаваць эга ѓ Заходнюю Германію, каб паѓстаць перад судом за ваенныя злачынствы. Камуністы заѓсёды рады, калі зловяць чалавека па Трэцяга рэйха. Але я думаю, што вы можаце разумеюць, што яны могуць інакш зірнуць на лейцара o вяртанні мне электроннага прылады ".
  
  
  "Я разумею, Нік", - сказала яна.
  
  
  "Я спрабаваѓ аддзяліць Рыхтэра з эга-радыё станцый, але мне гэта не ѓдалося", - працягнуѓ яе. "Калі б ёй быѓ там, маё заданне было б выканана. Цяпер мне трэба вярнуць гэта радыё".
  
  
  "Але, Нік, я не магу арыштаваць Рыхтэра без паліцыі", - сказала яна мне. "Перадача эга пад варту нашага ѓрада патрабуе вялікай бюракратыі. Павінна быць задзейнічана паліцыя".
  
  
  "Я разумею", - сказаѓ я. "Але памятаеце, што Заходняя Германія адна па
  
  
  сэрвісы краін, якія пацерпяць, калі гэта прылада патрапіць у рукі КДБ. На самай справе, яе, мяркую, што Рыхтэр разлічвае заключыць здзелку аб продажы прылад з рускім адкрыта тут, у Бялградзе. Магчыма, яны гэта ѓжо зрабілі. У любым выпадку, Уршуля, яе і прашу вас даць мне час на Рыхтэра і эга, радыё, перш чым мы звернемся да югославам за дапамогай у эга арышце ".
  
  
  Яна падумала на імгненне. "Я хачу дапамагчы вам злавіць Рыхтэра".
  
  
  "Так, вы можаце пайсці са мной", - пагадзіѓся я.
  
  
  Яна ѓсміхнулася. "Добра, Нік. Яе пачакаю, перш чым патэлефаную ѓ паліцыю, але ѓ іх, вядома, могуць быць ѓласныя ідэі. Мне здаецца, яе бачыла чалавека, які наглядае за гэтым гатэлем. Яе павінен выказаць здагадку, што яны не могуць цалкам мне давяраць".
  
  
  "У гэтым ёсць сэнс", - сказаѓ я. "У рэшце рэшт, ты не добры камуніст".
  
  
  Яна ѓсміхнулася мне шырокай нямецкай усмешкай, і яе блакітныя вочы ѓспыхнулі. "Я нават не добрая дзяѓчынка", - сказала яна.
  
  
  "Я б не пагадзіѓся з гэтым".
  
  
  На ёй быѓ халат, завязаны на станы, таму што яна толькі што выйшла па душы. Яна развязала халат і дазволіла яму было адчыніцца - пад ім яна была аголенай. "Мяркую, мне лепш апрануцца", - сказала яна.
  
  
  Яе прагна глядзеѓ на яе выгібы. "Я мяркую."
  
  
  Халат ѓпаѓ на падлогу. Ёй дазволіѓ свайму погляду блукаць па выпирающей грудзей, тонкай таліі і ѓзмаху малочных сцёгнаѓ і сцёгнаѓ. Яе ѓспомніѓ Еву ѓ цягніку, і ён ведаѓ, што Ева запусціла ѓва мне што-тое, што цяпер лашчыла і лелеяло тып Уршулі.
  
  
  "З іншага боку, - сказала яна, набліжаючыся да нас, каб скараціць адлегласць паміж намі, - калі нашы людзі цяпер у гэтым гатэлі, ён, верагодна, прабудзе там яшчэ трохі".
  
  
  "Напэѓна, - сказаѓ я.
  
  
  Яна пачала пакусваць маё вуха. І ёй дазволіѓ гэй пачаць распранаць мяне.
  
  
  Уршуля распальвала ѓва мне агонь, які абяцаѓ вельмі хутка выйсці з-пад кантролю. Яе дапамог гэй, зняць астатнюю адзежу, а затым адвёѓ яе да вялікай двухспальным ложку праз пакой. Мы ляглі разам, і наступнае, што я памятаю, гэта тое, што яна падышла да мяне ѓ мужчынскай пазіцыі.
  
  
  Яе грудзей звісалі над маёй грудзьмі прыгожымі стромымі дугамі. Яна апусцілася ліжа да мяне, і кончыкі яе грудзей мякка пацерлася аб маю грудзі, пацалаваѓшы мой твар і шыю сваімі вільготнымі вуснамі.
  
  
  Яна спусцілася да майго жывата, пяшчотна цалавала мяне, і агонь гарэѓ у маім пахвіне. Затым яна рушыла ѓніз, задобрыць поѓнымі цёплымі вуснамі, пакуль яе не мог больш трываць.
  
  
  "Цяпер, лайдак?" спытала яна.
  
  
  "Зараз", - хрыпла адказаѓ я.
  
  
  Яе штурхнуѓ ee на ложак і асядлаѓ, затаіѓшы дыханне, нецярпліва. Малочныя сцёгны падняліся і атачылі мяне, і я памятаю, як адчуваѓ, як яны надзейнае счапіліся ззаду мяне, калі мы сустрэліся. Пажар перарос у вулканічны халакост. Потым былі салодкія пахі, выдатныя гукі і гарачая плоць, калі мы дасягнулі кульмінацыі.
  
  
  Калі яе, зірнуѓ на гатэль "Сава", яе зразумеѓ, чаму Рыхтэр абраѓ эга. У Штатах эга лепш за ѓсё апісаць як пастку для блох - старое трухлявы будынак, якое выглядала так, як быццам эга даѓно павінны былі знесці ѓ старым раёне горада. Шыльда звонку была настолькі струхлела, што яе можна было прайсці, нават не падазраючы, што гэта гасцініца. Гэта было падобна на тое месца, дзе кіраѓніцтва будзе глядзець у другі бок ад сумніѓных гасцей.
  
  
  У гатэлі было ѓсяго дваццаць нумароѓ, і па колькасці ключоѓ, пакладзеных у паштовыя скрыні за сталом, яе мог бачыць, што забралі толькі паѓтузіна. Я не здзівіѓся, калі нягег югаслаѓскі служачы не папрасіѓ паказаць нашы пашпарты, а проста зняѓ ih нумары. Ён думалі толькі фармальнасцю ѓгаварыць паліцыю.
  
  
  Пакуль клера абыходзіѓ крэсла, каб забраць маю адзінку багажу, яе зноѓ зірнуѓ на паштовыя скрыні і запомніѓ, яны, якія паказвалі на занятасць пэѓных пакояѓ. Затым мы падняліся па лесвіцы з клеркам. Калі ён адкрыѓ дзверы і паставіѓ мой багаж, даѓ эму чаявыя.
  
  
  Калі клера сыходзіѓ, дзверы ѓ калідоры адчыніліся, і ѓ калідор выйшаѓ Ганс Рыхтэр. Яе адштурхнуѓ Урсулу у дзень, а сам схаваѓся ад вачэй. Імгненне праз яе крадком зірнуѓ і ѓбачыѓ Рыхтэра і двух мужчын, якія стаяць у калідоры спіной да мяне. Яны збіраліся пакінуць іншага мужчыну, вакол пакоя якога толькі што выйшлі. Іншы мужчына - Іван Лубянцы.
  
  
  Відавочна, Рыхтэр адправіѓся сюды Лубянку, калі выходзіѓ па ѓсім Усходняга экспрэса на Повке. Цяпер, хоць Рыхтэра, падобна, знайшоѓ іншае сховішча з-за аварыі на станцыі, ён прыйшоѓ сюды з гэтымі людзьмі, якія, відавочна, былі агентамі Topcon, каб абмеркаваць з рускім продаж прылад назірання.
  
  
  Рыхтэра не несс радыё. Можа, ён не давяраѓ КДБ. Ён са сваімі таварышамі пайшоѓ па калідоры да лесвіцы, пакуль Варвары зачыняѓ дзверы.
  
  
  Яе, павярнуѓся да Уршулі. "Гэта нашы людзі, і эга сябры", - сказаѓ я. "Ідзі за імі і паглядзі, куды яны пойдуць. Пастарайся не загінуць. А пакуль яе збіраюся наведаць майго рускага сябра ѓ калідоры. Яе сустрэнуся з табой у" Маджестике "ѓ тры. Пачакай. праз гадзіну, потым гэтага, і калі я не здамся, ты сам па сабе ".
  
  
  Яна паглядзела мне ѓ твар на кароткі далікатнае імгненне. "Добра, Нік".
  
  
  Яе ѓсміхнуѓся. "Да хуткага."
  
  
  "Так".
  
  
  Уршуля знікла па калідоры услед за Рыхтарам і эга людзьмі.
  
  
  Праз некалькі хвіліна яе, пастукаѓ у дзверы Лубянскай пакоя. Пасьля кароткай паѓзы з-за дзень пачуѓся голас Лубянкі. "Так?"
  
  
  Яе даволі добра разбіраѓся ѓ дыялектах і галасах, асабліва пасьля таго, як амела магчымасць ih чуць, таму яе прачысціѓ горла і iso усіх сіл стараѓся гучаць як Ганс Рыхтэр.
  
  
  "Блюхера", - сказаѓ я.
  
  
  Замак на дзень пстрыкнуѓ, калі яе выцягнуѓ "люгер". Калі дзверы адчыніліся, і ѓбачыѓ яе здзіѓлены твар Лубянкі, яе не шталь чакаць запрашэння ѓвайсці ѓ пакой. Яе рэзка ѓдарыѓ нагой у дзверы і ѓварваѓся ѓ пакой. Яна трапіла Лубянцы ѓ грудзі і галаву і паваліла эга на падлогу.
  
  
  Лубянка ѓзяѓся за пісталетам, але яго эга спыніѓ. "Замры выплат прама тут".
  
  
  Ён павярнуѓся і ѓбачыѓ "люгер", нацэлены эму ѓ галаву. Затым зірнуѓ на адлегласць паміж ім і "Уэбли" і вырашыѓ, што не варта рызыкаваць.
  
  
  "Гэта зноѓ ты", - з горыччу сказаѓ ён.
  
  
  "Баюся, што так, стары. Добра, устань. І трымайся далей ад сваёй цацкі на стале".
  
  
  Варвары павольна падняѓся, кроѓ капала з эга палачак і rta. Эга губа ѓжо апухла. Яе, падышоѓ да дзень, і зачыніѓ яе, пастаянна сачыць за супрацоѓнікам КДБ. У эга вачах была вялікая непрыязнасць да мяне.
  
  
  "А цяпер, - сказаѓ я, - мы з табой прыемна пагаварыць з вамі".
  
  
  "Нам не аб чым гаварыць", - змрочна адказаѓ ён.
  
  
  "Я думаю, што так".
  
  
  Ён хмыкнуѓ і прыклаѓ руку да парэзы на шчацэ. "Баюся, вы прыйшлі не да таго па матэматыцы".
  
  
  "Можа быць", - сказаѓ я. "Але калі яе гэта зраблю, табе будзе вельмі дрэнна". Яе, глядзеѓ на яго твар, калі да мяне настаѓ ѓплыѓ гэтага прыкладання.
  
  
  "Мы яшчэ не прыйшлі да высновы здзелку", - сказаѓ ён мне. "Такім чынам, у мяне няма таго, што вы шукаеце".
  
  
  Яе спытаѓ. "Калі яна яшчэ ѓ Рыхтэра, дзе ён захоѓвае яе?"
  
  
  "Рыхтэр?"
  
  
  "Прабачце за памылку. Для вас ён Хорст Блюхера".
  
  
  Варвары на імгненне задумаѓся. "Я паняцця не маю, дзе ѓ зале прыладзе. Ён вельмі ѓтойлівы і ѓніклівы".
  
  
  "Можа, ён цябе не давярае, Варвары", - сказаѓ я, крыху пакпіѓ з эга.
  
  
  Ён паглядзеѓ на мяне. "Я эму таксама не давяраю".
  
  
  Куток майго rta рушыѓ. Мне заѓсёды давала невялікае задавальненне бачыць двух непрыемных людзей, якія спрабуюць перахітрыць іншага іншы. "Што ж, адно можна сказаць напэѓна, Лубянка. Вы ведаеце, дзе з ім звязацца. І яе, хачу, каб вы мне гэта сказалі".
  
  
  Лубянка перабраѓся на незастеленную ложак. Яе ѓважліва назіраѓ за ім і трымаѓ "Люгер" нацэленым на яго. "Ён не сказаѓ мне, дзе ён спыніѓся", - павольна сказаѓ ён.
  
  
  "Ты ілжэш, Лубянка. І табе патрапіць 9-міліметровая лупіѓ вочы ѓ галаву". Яе, падышоѓ да яму ліжа. "Мне патрэбна праѓда, і я хачу яе цяпер. Дзе мне знайсці Рыхтэра?"
  
  
  Вочы Лубянкі раптам сталі плоскімі, адчайнымі. Да майго здзіѓлення, ён узяѓ з ложка вялікую падушку і павярнуѓся да мяне, паклаѓшы яе перад сабой. Яе паняцця не меѓ, што ён робіць, таму не рызыкаваѓ. Яго стрэліѓ, і "Люгер" выбухнуѓ у маленькай пакоі.
  
  
  Лупіѓ вочы залезла на тоѓстую падушку і не дасягнула грудзей Лубянкі. Тым часам на мяне накінуѓся Варвары, усё яшчэ трымаючы падушку паміж намі. Яе прыцэліѓся і зноѓ стрэліѓ у эга галаву, і мой стрэл ледзь не трапіѓ у мэта, калі ён упаѓ на мяне.
  
  
  Лубянка трапіѓ мне ѓ руку з пісталетам і моцна ѓдарыѓ яго, але стрэльбу яго ѓсё яшчэ трымаѓ. Цяпер падушкі не было, і Варвары абедзвюма рукамі моцна круціѓ маю руку. Мы стукнуліся аб сцяну, і ён страціѓ пісталет.
  
  
  Затым мы абодва соскользнули на падлогу, спрабуючы біцца. Яе ѓдарыѓ яго кулаком у ѓжо скрываѓлены твар Лубянкі, і ён здолеѓ адказаць на ѓдар, перш чым адарвацца ад мяне. Затым ён пацягнуѓся да Уэбли, які цяпер стаяѓ побач з ім на стале.
  
  
  Ён схапіѓ пісталет перш, чым паспеѓ яе дацягнуцца да яго, але ён не змог своечасова дабрацца да спускавога кручка, каб стрэліць. Калі яе, падышоѓ да яму, ён раздзіраѓ іх, напрыклад, патрапіѓшы мне ѓ галаву цяжкім ствалом.
  
  
  Яе ѓпаѓ на вокны, да стагнаць. Затым Лубянцы падняѓся на ногі і зноѓ зрабіѓ "Уэбли" на мяне, але я знайшоѓ у сабе сілы схапіць эга руку з пісталетам і пацягнуць яго, перш чым ён паспеѓ стрэліць. Ён прамазаѓ mimmo мяне і разбіѓ сабой акно.
  
  
  Шкло гучна разбілася, і абрынулася на мяне дажджом, калі яе, павярнуѓся і глядзеѓ, як цела Лубянкі вылятае вонкі вонкі - эга рукі былі шырока расстаѓленыя, калі ён спрабаваѓ за што-то схапіцца.
  
  
  Падчас падзення Лубянкі настала кароткая цішыня, потым пачуѓ яе крык. Яе высунуѓся праз разбітае шкло і ѓбачыѓ, што ён стукнуѓся аб балкон другога паверха. Ён быѓ заколаты пікетамі жалезнай балюстрады тварам уверх, з адкрытымі вачыма, і два пікету выступалі праз эга грудзей і жыцця.
  
  
  Яе лаяѓ сябе. Лубянка мне цяпер нічога не скажа. Вярнуѓшы Вильгельмину, яго хутка пакінуѓ маленькую пакой і паспяшаѓся па калідоры ѓ той момант, калі з параднай лесвіцы даносіліся shaggy. Яе пазбег ih, спусціѓшыся па задняй службовай лесвіцы на вуліцу.
  
  
  
  
  Адзінаццатая кіраѓнік.
  
  
  
  "Гэта тое месца. Сюды Рыхтэра пайшоѓ з двума мужчынамі", - сказала мне Уршуля.
  
  
  Мы забіліся ѓ цёмны дзвярны праём у вузкай вулачцы, гледзячы скрозь ноч на стары будынак насупраць. Урсула вельмі хвалявалася, але старалася не паказваць гэтага.
  
  
  "Як вы думаеце, яны маглі б заѓважыць, што вы вынікаеце за імі?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Я так не думаю, - сказала яна.
  
  
  Дом праз дарогу ѓяѓляѓ сабой жылы дом. Уршуля сказала мне, што яны ѓвайшлі ѓ вулічную пакой на другім паверсе, але ѓ той момант там не было свету.
  
  
  "Ну, пойдзем туды і паглядзім", - прапанаваѓ я.
  
  
  "Добра, Нік". Яна палезла ѓ сумачку за "Уэбли".
  
  
  "Я хачу, каб ты добра прыкрыла мяне там", - сказаѓ я. "Гэта можа быць пасткай".
  
  
  "Ты можаш разлічваць на мяне, Нік".
  
  
  Калі мы падышлі да пакоя, дзе, як мы лічылі, знаходзіліся Рыхтэра і эга людзі, яна аказалася пустой. Яе асцярожна ѓвайшоѓ, з пісталетам, але там нікога не было.
  
  
  "Заходзьце, - сказала яе Уршулі.
  
  
  Яна далучылася да мяне, зачыніла дзверы і агледзелася. Гэта была вялікая пакой з асобнай ваннай. Фарба адслойвалася са сцен, а сантэхніка выглядала старадаѓняй. У куце была нязграбная ложак, пакрыты шрамамі драѓляны крэсла і некалькі прамых крэслаѓ збоку.
  
  
  "У нейкім месцы", - пракаментаваѓ яе. Яе сунуѓ люгер назад у кабуру. Яе, падышоѓ да ложку. Здавалася, што хто-то нядаѓна на ёй ляжаѓ.
  
  
  "Тут няма багажу або чаго-небудзь яшчэ, - адзначыла Уршуля. "Магчыма, мы ѓжо страцілі эга".
  
  
  "Давай паглядзім вакол", - сказаѓ я.
  
  
  Мы даследавалі гэтае месца па частках. Былі доказы таго, што там быѓ Рыхтэра - недакурак адной па эга любімых цыгарэт; бутэлька віна, амаль пустая; і ѓ смеццевай кошыку, эга кінуты білеце на цягнік, ён не знайшоѓ нічога, што паказвала б на тое, што ён вернецца ѓ гэты пакой. На самай справе, усе доказы паказвалі на тое, што ён пакінуѓ гэта назаѓжды.
  
  
  "Што нам цяпер рабіць?" - спытала Уршуля.
  
  
  "Я не ведаю", - сказаѓ яе эй. Яе, вярнуѓся ѓ ванную і павольна агледзеѓся. Мне падалося, што ѓ пакоі было якое-тое месца, якое мы не заѓважылі. Яе зноѓ зазірнуѓ у пустую аптэчку.
  
  
  Потым я пайшоѓ у туалет. Верх быѓ на nen. Яе падняѓ вечка і зазірнуѓ у таз.
  
  
  Там я ѓбачыѓ кавалак мокрай пакамячанай паперы, які плавае ѓ празрыстай & nb.
  
  
  Яе вывудзіѓ гэта і зірнуѓ на яго. Гэта быѓ усяго толькі кавалак паперы ад большага кавалка, які, відавочна, быѓ парваны і аддадзены забыццю, але nen было некалькі рукапісных літаральна.
  
  
  "У мяне якое-што ёсць", - сказаѓ я.
  
  
  Уршуля падышла і паглядзела праз маё плячо. "Што гэта такое?"
  
  
  "Падобна на тое, Рыхтэр спрабаваѓ пазбавіцца ад гэтага ѓ ѓнітазе. Вы можаце разабраць, што гэта за літары?"
  
  
  Яна зірнула на гэта. "Гэта почырк Рыхтэра", - сказала яна. Яна скривилась, злёгку павярнуѓшы запіску. Падобна на тое, гэта напісана на сербахарвацкая, Нік. Магчыма, галоѓная словы "нацыянальны". І яшчэ адна літара, пачатак іншага слова ".
  
  
  Яе пакасіѓся на яго: "Нацыянальны. Але якое другое слова?"
  
  
  "М - У - З - музей, Нацыянальны музей".
  
  
  Яе хутка паглядзеѓ на нах. "Музей. Ці ёсць у nen гардэробная?"
  
  
  "Я так мяркую", - сказала яна.
  
  
  "У Рыхтэра не было б прычын выкарыстоѓваць музей для сустрэчы", - сказаѓ я. "Мы ведаем, што ён ужо сустракаѓся з Лубянкай у гатэлі" Сава "і, магчыма, тут".
  
  
  "Гэта праѓда", - сказала Уршуля, але не рушыла ѓслед за мной.
  
  
  "Ну, дапушчальна, вы гатэляѓ здаць гэта радыё куды-небудзь на захоѓванне на пару дзён. Вы не зможаце скарыстацца камерай ежы багаж на Цэнтральным вакзале ці ѓ аэрапорце, таму што паліцыі там сочыць за вамі. Але чаму б не скарыстацца камерай прыёмаѓ ежы ѓ грамадскім месцы накшталт музея? "
  
  
  "Але рэчы там, пакідаюцца толькі на час
  
  
  
  "Пакуль наведвальнікаѓ у музеі", - нагадала мне Уршуля.
  
  
  Яе падумаѓ пра гэта на імгненне. "Яны трымалі б рэч пару дзён, чакаючы, што яе двое вернецца. Але, дапушчальна, Рыхтэр не хацеѓ спадзявацца на такую магчымасць. Магчыма, ён пакінуѓ радыё ѓ музеі, а затым патэлефанаваѓ ім, пазней ніяк не калі, каб казаць, што ён забыѓся забраць яго, калі сыходзіѓ. Ён бы паабяцаѓ атрымаць радыё ѓ працягу дваццаці чатырох да сарака васьмі гадзін. Тады эга запэѓнілі б, што яны праявілі асаблівую асцярожнасць, каб трымаць эга для яго ".
  
  
  "Гэта добрая тэорыя, Нік. Далей варта праверыць".
  
  
  "З раніцы мы будзем у музеі", - сказаѓ я. "Калі сёння ѓвечары Рыхтэра даведаецца пра Лубянцы, ён, хутчэй за ѓсё, вырашыць неадкладна пакінуць Бялград, але не без гэтага радыё. Калі б ён усё ж схаваѓ эга ѓ музеі, мы б гатэлі эга там збіць. Гэта можа быць наш апошні шанец для кантакту з эму."
  
  
  "А пакуль, - сказала яна, - табе трэба трохі адпачыць. А ѓ мяне ѓ" Маджестике "ёсць асабліва камфартабельны нумар".
  
  
  "Добрая прапанова", - сказаѓ я.
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Мы былі ѓ Нацыянальным музеі, калі ён адкрыѓся на наступную раніцу. Быѓ сонечны вясновы дзень у Бялградзе. На высокіх дрэвах у parque Каламегдан раслі ярка-зялёныя бутоны. Катэры на падводных крылах курсіравалі па спакойным водах Дуная, і ажыѓлены рух здавалася нейкім менш клапатлівым. Але сам музей у ясную раніцу здаваѓся маналітным і шэрым; гэта было яркім напамінам аб тым, што мы з Уршуляй прыйшлі сюды не для забавы.
  
  
  Унутры былі высокія столі і стэрыльныя шкляныя вітрыны, ашаламляльна контрастировавшие з сонечным раніцай па той бок эга тоѓстых сцен. Мы хутка знайшлі распранальню. Дзяжурны югослав яшчэ не спаѓ.
  
  
  "Добрай раніцы", - павітаѓ яго эга. "Наш іншы пакінуѓ тут партатыѓная радые, і забыѓся эга ѓзяць з сабой. Ён паслаѓ нас забраць эга". Яе, гаварыѓ з лепшым нямецкім акцэнтам.
  
  
  Ён пачухаѓ патыліцу. "Радыё? Што гэта?"
  
  
  Яе вырашыѓ паспрабаваць пагаварыць з ім па-серба-хорватски. "Радыё. Тое, што носіць на рамяні".
  
  
  "Ах, - сказаѓ ён. Ён прайшоѓ у кут маленькай пакоі, а я, затаіѓшы дыханне, пацягнуѓся да паліцы. Ён выцягнуѓ радыё Рыхтэра. "У мяне ёсць адзін, пакінуты тут чалавекам па імя Блюхера, швейцарац".
  
  
  "Так", - сказаѓ я, зірнуѓшы на Урсулу. "Галасаванне і ѓсё. Хорст Блюхера - поѓнае імя".
  
  
  Ён паглядзеѓ на промах. "Так. У вас ёсць дакументы, містэр Блюхера? Здаецца, я не памятаю твой твар".
  
  
  Яе стрымліваѓ сваё нецярпенне. Яе ѓжо вырашыѓ забраць магнітолу сілай, калі будзе трэба. "Я не Хорст Блюхера", - сказаѓ яе наѓмысна. "Мы эга сябры, якія прыйшлі патрабаваць для яго радыё".
  
  
  "А Ну, містэр Блюхера павінен быѓ прыехаць сам, разумееце. Гэта правіла".
  
  
  "Так, вядома", - сказаѓ я. "Але г-н Блюхера захварэѓ і не можа прыйсці на радыё. Мы спадзяемся, што вы зразумееце. Вы апынецеся эму вялікую паслугу, калі дасце нам рацыю, каб перадаць эму".
  
  
  Ён падазрона паглядзеѓ на мяне, а затым на Урсулу. "Ён даѓ вам квітанцыю?"
  
  
  Цяпер Уршуля адыграла ролю. "Ах, дарагая! Ён згадаѓ, што мы павінны ѓзяць блан адкрытымі перад ад'ездам. Але ён забыѓся аддаць эга рн. Ён вельмі хворы". Затым яна ѓключыла чары. "Я спадзяюся, што вы не будзеце тэхнічныя тлумачыць памылку. Г-н Блюхера tac гатэль паслухаць прыгожую югаслаѓскую музыку, пакуль ён тут".
  
  
  "Ах", - сказаѓ мужчына, гледзячы ѓ яе халодныя блакітныя вочы. "Што ж, яе магу гэта зразумець. Вось, вы можаце ѓзяць радыё. У мяне і так чыстая рашэнні захоѓваць эга тут".
  
  
  "Вялікае дзякуй", - сказаѓ ёй эму.
  
  
  Ён праігнараваѓ мяне і перадаѓ радыё Уршулі. "Скажы свайму сябру, каб ён хутчэй ачуняѓ, каб ён мог атрымаць асалоду ад знаходжаннем у Белградзе".
  
  
  "Дзякуй", - сказала Уршуля.
  
  
  Яна ѓзяла радыё, і мы выйшлі праз распранальні. Але, выходзячы вакол будынка, яе выявіѓ, што мая перамога была нядоѓгай. Двое мужчын выйшлі па нішы ѓ калідоры, і нікога вакол не было. У іх абодвух былі пісталеты. Гэта былі два чалавекі па Topcon, якіх мы бачылі раней з Рыхтарам, людзі, за якімі вынікала Уршуля.
  
  
  "Спыніся, калі ласка", - загадаѓ больш высокі.
  
  
  Яе нячутна застагнаѓ. Яшчэ некалькі мін, і манітор быѓ бы маім. Будзь праклятыя гэтыя людзі! Гэта быѓ пачатку другі раз, калі ёй валодаѓ ім толькі для таго, каб у мяне адабралі эга. Уршуля была не так засмучаная, як я. Яна страціла ѓсякую сувязь з Рыхтарам, нягледзячы на аднаѓленне радыё, і цяпер гэтыя людзі аднавілі гэты кантакт. Яе падумаѓ, ці дажыве яна да таго, каб атрымаць выгаду з такога павароту падзей.
  
  
  Нізкарослы мужчына, квадратны са зламаным носам, махнуѓ аѓтаматам на радыё. "Закласці радыё на падлогу паміж намі разам з тваёй сумачкай... -
  
  
  ён зірнуѓ на мяне - і тваім пісталетам.
  
  
  "Тады адыдзі ад іх", - загадаѓ больш высокі мужчына.
  
  
  Уршуля паглядзела на мяне, і я згодна кіѓнуѓ. Калі на нас былі накіраваны два пісталета, спрачацца не было куды. Яна выйшла наперад і працягнула рацыю і сумачку з "Уэбли" у падлогу. Яе павольна выцягнуѓ "люгер" з камзолы, шукаючы любую магчымасць выкарыстоѓваць супраць іх, але цяпер абодва пісталета былі сканцэнтраваны на маёй грудзей. Яе паклаѓ "Люгер" на падлогу побач з радыё і сумачкай. У мяне ѓсё яшчэ быѓ Х'юга ѓ рукаве, але здавалася, што ѓ мяне будзе мала магчымасцяѓ выкарыстоѓваць эга.
  
  
  "Вельмі добра", - сказаѓ высокі агент Topcon. У яго былі цёмныя валасы і вельмі худы твар. Ён зрабіѓ знак іншаму мужчыну, які ступіѓ наперад, адкрыѓ сумачку Уршулі і выцягнуѓ Уэбли. Ён сунуѓ гэта і Вильгельмину у хвіліну пінжака. Затым ён узяѓ радыё.
  
  
  "А цяпер пойдзем з намі", - сказаѓ высокі мужчына.
  
  
  Уршуля зноѓ паглядзела на мяне. "Нам лепш зрабіць тое, што кажа мужчына", - сказаѓ яе эй.
  
  
  Нас незаѓважна выцягнулі вакол будынку і пасадзіць у шэры седан "Фіят". Нам з Уршуляй сказалі сесці ѓ машыну ззаду. Высокі мужчына сеѓ за руль, а той, у каго зламаны нос, sel побач з ім, з пісталетам, накіраваным мне ѓ грудзі.
  
  
  "Цяпер мы паедзем на невялікую шпацыр", - з вялікім задавальненнем сказаѓ мне той, у каго быѓ пісталет.
  
  
  Машына ѓвайшла ѓ ранішні паток машын. Яе, убачыѓ, што абедзве заднія дзень зачыненыя на спецыяльныя замкі. Здавалася, што чыстая рашэнні збіць чалавека з пісталетам. Рыхтэр, па-відаць, вырашыѓ, што лепш за ѓсё пазбавіцца ад нас, каб працягнуць перамовы без перашкод. Яе пачынаѓ разумець, як ён на працягу столькіх гадоѓ вышмыгваѓ ад усіх відаѓ паліцэйскіх і ѓрадавых агентаѓ: ён быѓ разумны, эфектыѓны і цалкам вольны ад сумлення.
  
  
  Мы выязджалі па Белграда. Мы ехалі па Бранкова Призренскому бульвары, пакуль не дабраліся да ракі, а затым у Кара Дордева выехалі па горада на поѓдзень. Неѓзабаве мы апынуліся на адкрытай пагорыстай мясцовасці.
  
  
  "Куды вы нас вязеце?" - нарэшце спытаѓ я.
  
  
  "Ты пазнаеш вельмі хутка", - сказаѓ зламаны нос, рэзка усміхнуѓшыся мне. Эга акцэнт быѓ нямецкім, а ѓ высокага чалавека - французскім. Гэта быѓ даволі касмапалітычны нарад, гэты Topcon.
  
  
  Эга прадказанне было верным. Яшчэ праз пятнаццаць хвіліна, абмінуѓшы пару прасёлкавых дарог, мы падышлі да адзіноты загараднай хаце. Кіроѓца спыніѓся перад ім і загадаѓ нам выйсці.
  
  
  Мы з Уршуляй выйшлі па фіята. Яе паняцця не меѓ, дзе мы былі; Яе ведаѓ толькі, што мы былі на поѓдзень ад горада. Было лагічна, што Рыхтэра з'едзе па Белграда, паколькі паліцыя прачэсвае горад у я прасіѓ яго. Да цяперашняга часу ён не мог перасоѓвацца на грамадскім транспарце. Цікава, ці ведаѓ ён яшчэ пра Лубянцы.
  
  
  "У дом", - загадаѓ высокі мужчына, размахваючы рэвальверам. Абодва пісталета зноѓ былі нацэлены на нас. Яе выконваѓ загады.
  
  
  Унутры дом выглядаѓ нават менш, чым здавалася звонку. Але гэта было ѓсё, што трэба Рыхтэра. Праз імгненне, затым таго, як высокі стралок паклікаѓ эга, па кухні ѓ пакой увайшоѓ Рыхтэр.
  
  
  "Што ж, - сказаѓ ён, убачыѓшы нас, - які прыемны сюрпрыз". Ён пацягнуѓся да рацыі, якую высокі мужчына паставіѓ на крэсла. "Вы амаль атрымалі гэта, ці не так?"
  
  
  "Да гэтага часу тхор вы былі на крок наперадзе нас", - сказаѓ я. "Але твая ѓдача не можа доѓжыцца вечна, Рыхтэра".
  
  
  Яе, бачыѓ, як найміты глядзелі на мяне, калі яе выкарыстаѓ эга сапраѓднае імя. Мабыць, ён быѓ вядомы ім толькі як Блюхера. Рыхтэра ухмыльнуѓся мне, затым падышоѓ і ѓдарыѓ мяне па твары.
  
  
  Яе цяжка ѓпаѓ на падлогу. Уршуля ахнула і нахілілася мной назаѓжды. Iso rta цякла струменьчыкам крыві. Яе ляжаѓ, глядзеѓ на Рыхтэра і ненавідзеѓ яго. Гэтая нянавісць прымусіла б мяне пастарацца трохі мацней, калі б у мяне была магчымасць выступіць супраць яго.
  
  
  Уршуля зірнула на Рыхтэра. "Нацысцкі мяснік!" - прашыпела яна.
  
  
  Твар Рыхтэра ѓспыхнула ад гневу. Ён моцна ѓдарыѓ яе па твары, і яна ѓпала побач са мной.
  
  
  Рыхтэр павярнуѓся да людзей, якія нас прывялі. "Надзеньце на іх кайданкі там і там". Ён паказаѓ на раздзяляльную перагародку, у якой да дзвярнога праёму на кухні прыбудавалі серыю тонкіх жалезных дубцоѓ, і стары жалезны радыятар на бакавой стагнаць. "Такім чынам, яны падзеленыя".
  
  
  Мужчына са зламаным носам прыкаваѓ абодва запясці Уршулі да батарэі, а высокі мужчына прыкаваѓ мяне ланцугом да знешняй стойкі перагародкі. Мае рукі былі за спіной, на кожным запясце былі кайданкі і злучае ланцуг вакол перакладзіны. Мне давялося ѓстаць, а Уршуля - сесці на падлогу, прыхінуѓшыся спіной да батарэі.
  
  
  "Добра, прынясі бомбу", - загадаѓ Рыхтэр высокаму з зброяй. .
  
  
  Высокі мужчына знік у маленькай спальні і праз імгненне вярнуѓся з самаробнай бомбай. Да яму было прымацавана дастаткова дынаміту, каб падарваць два дамы, памерам з той, у якім мы знаходзіліся. Рыхтэр зірнуѓ на мяне з усмешкай, узяѓ бомбу вакол рук высокага чалавека і паклаѓ прылада на крэсла ѓ цэнтры залы. пакой, прыкладна на паѓдарогі паміж мной і Уршуляй.
  
  
  "Андрэ вельмі добра разбіраецца ѓ гэтых рэчах", - заѓважыѓ Рыхтэр, усталёѓваючы гадзіны, якія падаюцца спускавым кручком для бомбы. "Лупіѓ вочы, вядома, была б акуратней, але яна значна больш магутны. Малаверагодна, што ѓлады змогуць апазнаць вашы цела, затым выбуху і пажару. Яе, спадзяюся, што гэты прыклад стане папярэджаннем для ѓсіх, хто можа пайсці за табой ".
  
  
  "Я думаю, гэта прымусіць ih задумацца", - сказаѓ я. Яе ѓважліва паглядзеѓ на бомбу, якая займаецца была ѓстаноѓлена і цікае. Рыхтэр быѓ правоѓ. Калі б гэтая штука выбухнула, для даследавання засталося б няшмат.
  
  
  "Мы ніколі не здадзімся, пакуль вы не патрапіце пад апеку людзей, чыё імя вы зганьбілі", - сказала Уршуля напружаным голасам.
  
  
  Рыхтэр зірнуѓ на нах. "Я зганьбіѓ?" - з'едліва сказаѓ ён. "Шкада, што цябе не было побач, калі ѓсё гэта адбывалася, фройлейн. Трэці так і дзяржавы не залежаѓ ад мяне аднаго ѓ дасягненні сваіх мэтаѓ. Усе мы тады былі нацыстамі. Калі мы пацярпелі паразу, некалькі слабых пашалелі, а астатнія раптам сталі антыфашыстамі.
  
  
  "Ты нацысцкі сабака", - прашыпела Уршуля.
  
  
  "Цяпер модна сябраваць з былымі ворагамі, бегаць з сацыялістамі і здраджваць старыя ідэалы", - павольна працягнуѓ ён.
  
  
  "А нацысты ѓ канчатковым выніку працуюць з камуністамі", - абверг паведамленні смі яе эму.
  
  
  Ён пільна паглядзеѓ на мяне. "Гэта бізнес, чысты і просты. Гэта тое, што я павінен рабіць чалавек, калі на яго, як на сабаку, яны палююць, хто напаѓ на яго".
  
  
  "Забойства нас не ѓратуе вас, гер Рыхтэр!" - гучна сказала Уршуля. "Вас затрымаюць, і вы заробак за тое, што зрабілі".
  
  
  Ён горка ѓсміхнуѓся. "Зараз у вас менш дваццаці хвіліна, каб пераканацца ѓ гэтым". Не чакаючы адказу, ён павярнуѓся да сваім паслугачам. "Выключыце Lamborghini. Мы паедзем на Fiat да станцый Dragoman Pass у Crveni Krst. Там павінна быць бяспечна садзіцца на цягнік".
  
  
  "Так, гер Блюхера, - сказаѓ высокі мужчына. Двое павярнуліся і выйшлі на вуліцу.
  
  
  Калі баевікі садзіліся ѓ машыну звонку, Рыхтэра зноѓ павярнуѓся да мяне. "Вы часова перапынілі маю здзелку з рускімі. Але толькі часова. За гэта вы зараз заработнай платы сваім жыццём".
  
  
  Значыць, ён ведаѓ пра Лубянцы.
  
  
  "Калі яе паеду адсюль, у мяне будзе не толькі ѓвесь час, якое яе хачу, у паездак, фатаграфіямі, музыкай, каб аднавіць перамовы аб продажы спадарожнікавага маніторынгу, але я здыму з сябе сачэнне ѓрада Бона на некаторы час. Разумееце, усё працуе як звычайна, вельмі добра для мяне ". Ён падышоѓ да дзень. Звонку завёѓся рухавік Fiat. "Auf wiedersehen. Ці, можа быць, мне варта проста развітацца?"
  
  
  Ён павярнуѓся і сышоѓ. Праз імгненне "Фіят" ад'ехаѓ, і гук паступова сціхаѓ па меры таго, як яны вярталіся на галоѓную дарогу.
  
  
  Мы з Уршуляй адначасова паглядзелі на тикающую бомбу, а затым іншы ѓ іншую. Уршуля прыкусіла ніжнюю губу і пахітала галавой. "Я павінна была забіць Рыхтэра, як толькі стала вядома эга".
  
  
  "Астынь", - сказаѓ я. "У нас засталося менш пятнаццаці хвіліна. Гэта не пакідае шмат часу для глыбокіх разважанняѓ".
  
  
  "Я не магу паварушыцца", - сказала Уршуля, стучая кайданкамі па батарэі.
  
  
  "Паспрабуй расслабіцца", - спакойна сказаѓ яе эй. "Ваша неспакой можа быць заразным, і мне трэба якое-што прыдумаць".
  
  
  Праклятае ціканне бомбы на стале было падобна на тое, як нашы сэрцы забіліся ѓ апошні раз. Яе адключыѓся і павярнуѓся, каб штогод на краты ззаду мяне. Яе нацягнуѓ тую, да якой быѓ прымацаваны, і яна согнулась, а затым адскочыла назад. Яе нахмурыѓся і пацёр ланцужок наручнікаѓ аб перакладзіну. Ён выдаѓ мяккі гук, не такі рэзкі, скрипящий, як метал. У рэшце рэшт, дубцы былі не з металу, а вакол дрэва, афарбаванага пад чорнае жалеза. Потым яе ѓспомніѓ Х'юга. Яны не знайшлі Х'юга, мой штылет.
  
  
  Надзея закіпела ѓ маёй грудзей і прымусіла мой кішачнік сціснуцца яшчэ больш. Яе паварушыѓ правай рукой, але нічога не адбылося. Яе быѓ моцна абмежаваная ѓ сваіх рухах. Яе, павярнуѓся тварам да Уршулі і адкінуѓся з тонкай драѓлянай перакладзіны.
  
  
  "Што ты робіш, Нік?"
  
  
  "Спрабую выратаваць нашы жыцця", - коратка сказаѓ я. У мяне не было часу на балбатню.
  
  
  Яе зноѓ варухнуѓ рукой, і Х'юга саслізнуѓ мне ѓ далонь. Паднёс нож так, каб мая рукаяць была моцнай. Рэзка павярнуѓшы запясце, яе здолеѓ нанесці востры край ляза Х'юга на драѓляную перакладзіну адкрытымі пад рукамі. Яе разрэзаѓ пруток і адчуѓ, як лязо нажа вонзилось ѓ дрэва. Дрэва было цвёрдым, але нож
  
  
  быѓ выгнаны да тонкай абзы для палос. Яе зрабіѓ невялікія строгія рухаѓ лязом і адчуѓ, як ад яго адвальваецца пара сколаѓ.
  
  
  Яе, зірнуѓ на Урсулу. "Я спрабую раскалоць гэты пракляты брусок", - патлумачыѓ я. Яе не бачыѓ, цыферблат калянасці. "Колькі там часу?"
  
  
  "Крыху больш за дзесяць хвіліна", - сказала Уршуля, выцягнуѓшыся, каб убачыць цыферблат.
  
  
  "Госпадзе", - сказаѓ я, злы, што прайшло так шмат часу.
  
  
  Яе рэзаѓ. Яе не гатэль прарэзаць ѓсю планку. Яе проста гатэль эга аслабіць. На падлозе было шмат сколаѓ. Яе перастаѓ секчы і моцна тузануѓ штангу. Пачуѓся лёгкі трэск, але дрэва не зламалася. Кайданкі цяпер глыбока ѓрэзаліся ѓ мае запясці. Яе выразаѓ яшчэ трохі, пакуль, нарэшце, не адчуѓ глыбокую расколіну ѓ дрэве. Яе сабраѓся з сіламі, каб перажыць ціск на запясці, і паглядзеѓ на Урсулу.
  
  
  "Час", - сказаѓ я.
  
  
  "Шэсць м".
  
  
  Яе падставіѓ ногі пад сябе і пацягнуѓ iso усіх сіл. Раздаѓся гучны трэск, калі драѓляны брус раскалоѓся. Яе паваліѓся галавой на падлогу і ледзь не стукнуѓся аб крэсла, на якім ляжалі бомбы.
  
  
  Мае рукі ѓсё яшчэ былі скаваныя ззаду, але яе з цяжкасцю паднялася на ногі. Яе адчуваѓ кроѓ на сваіх запясцях. Яе, устаѓ на крэсла, каб штогод на бомбу. Калі б яе ведаѓ Рыхтэра, а ёй, думаѓ, што пачынаю, ён бы зладзіѓ бомбу так, каб любы яе страсенне, напрыклад, ѓзняцце ee, прывяло б у дзеянне раней часу. Яе, нахіліѓся, каб праверыць праводку, і пераканаѓся, што меѓ рацыю. Мне давялося альбо абясшкодзіць бомбу, не перамяшчаючы яе, альбо як-то вызваліць Урсулу з радыятара.
  
  
  Бомба павінна была выбухнуць, калі хвілінная стрэлка паказала паѓгадзіны, а заставалася ѓсяго чатыры хвіліны. У мяне было мала часу.
  
  
  "Мы павінны пазбавіць цябе ад гэтай штукі", - сказаѓ я, павярнуѓшыся да Уршулі. "Я не магу перамясціць бомбу".
  
  
  "Але як я магу вызваліцца?" - спытала яна, спрабуючы схаваць паніку ѓ голасе.
  
  
  Яе, нахіліѓся і агледзеѓ, як яна была ѓрасла каранямі да металу. Быѓ толькі адзін спосаб вызваліць ee - выявіць замак наручнікаѓ. Але, для гэтай аперацыі спатрэбіцца некалькі мін, нават калі б яе трымаѓ рукі перад сабой. Яе Х'юга сунуѓ у задні хвіліну штаноѓ; Мне б гэта не спатрэбілася. Затым уважліва агледзеѓ радыятар.
  
  
  Труба вакол склепа, якая злучае радыятар, уся заржавела. Выглядала так, быццам радыятара не выкарыстоѓваѓся шмат гадоѓ. Акрамя таго, пласціны, прикрепляющие радыятар да драѓлянага падлозе, выглядалі старымі і аслабленыя.
  
  
  Яе, адступіѓ і агледзеѓ сцэну з невялікага адлегласці. Радыятар быѓ змешчаны прыкладна ѓ 30 см ад сцяны. Там было досыць месцы для таго, што я задумаѓ. Яе размясціѓся адкрытымі перад батарэяй і зірнуѓ на Урсулу.
  
  
  "Сабярыся", - сказаѓ я. "Я збіраюся даць гэтай штуцы моцны ѓдар".
  
  
  "Добра, Нік, - сказала яна.
  
  
  Яе зірнуѓ на гадзіннік. Заставалася дзве хвіліны. Падняѓшы нагу і сагнуѓшы кожнаму племені, яе ѓ выніку ударыѓ правай нагой па батарэі.
  
  
  Калі яе падключыѓся, пачуѓся трэск металу і дрэва, і Урсулу адкінула назад да радыятара. Яе, чуѓ, як яна выдаѓ рэзкі гарлавы гук. Калі яе паглядзеѓ, каб убачыць вынікі, яе выявіѓ на падлозе кучу іржы. Радыятар цалкам адарваѓся ад трубы і прыхінуѓся да стагнаць. Пласціны, якія трымалі эга на падлозе, былі адарваныя, але да іх усё яшчэ заставалася гнілое дрэва. Адна вакол пласцін ѓсё яшчэ прыліпала да драѓлянага падлозе ля якара, таму яе зноѓ выкінуѓ яе і цалкам вызваліѓ.
  
  
  Уршуля была ѓ сіняках і пакрылася іржой.
  
  
  "Баюся, табе прыйдзецца цягнуць сваю нітку гэтай штуцы", - сказаѓ яе эй. "Уставай. Хутка".
  
  
  Яна з цяжкасцю паднялася на ногі, падымаючы за сабой адзін струмень у радыятар. Для нах гэта было цяжка, але адрэналіну ѓ нах tech. Яе, рушыѓ бокам, схапіѓся за іншы ніткі рукамі ѓ кайданках і падняѓ радыятара да ѓзроѓню сцёгнаѓ. Яе, паглядзеѓ на гадзіннік на калянасці. Засталося менш хвіліны.
  
  
  Яе сказаѓ. - "Бяжым!" "За дзверы!"
  
  
  Уршуля выскачыла вакол адкрытага дзвярнога праёму, усё яшчэ чапляючыся за вялікі кавалак металу ѓ форме гармонікі. Яе, рушыѓ услед за ёй, ідучы амаль задам наперад.
  
  
  "Ідзі вельмі хутка", - сказаѓ я. "Не бяжы. Нам трэба прайсці не менш за пяцьдзесят ярдаѓ. Пакуль ён ямы ѓ зямлі".
  
  
  Яна падпарадкавалася загадам, крэкчучы і аж спацела спіна. Гэта было па-чартоѓску няёмка. Аднойчы Уршуля ѓпала на калені, а яе ледзь не страціѓ нітку радыятара. "Уставай", - сказаѓ ёй спакойным голасам.
  
  
  Яна зрабіла. Гадзіны ѓ маёй галоѓ сказалі мне, што ѓ нас усяго каля пятнаццаці секунд. Мы хутка рушылі да неглыбокай западзіне ѓ полі, прылеглым да дому, і натыкнуліся на нах. Як толькі мы ѓпалі на зямлю, пачуѓся аглушальны выбух.
  
  
  разарваѓшы спакойны дзень ззаду нас.
  
  
  Ударныя хвалі пашкодзілі мае вушы і рассыпалі валасы нам па тварах. Затым на нас абрынуѓся клубок бруду і смецця. Вакол нас сыпаліся вялікія цяжкія бярвёны. Праз імгненне ѓсё скончылася, і мы паглядзелі ѓ бок дома. Вялікае воблака дыму клубіліся да неба, і тое нямногае, што засталося ад катэджа, палала.
  
  
  "Божа мой", - усклікнула Уршуля, мабыць, прадстаѓляючы, што здарылася б з ёй, калі б радыятар не выйшаѓ па зборцы. Яе светлыя валасы былі взлохмачены, а твар быѓ у гразі.
  
  
  "Нам пашанцавала", - сказаѓ я.
  
  
  Яе схапіѓ Х'юга і падышоѓ да канца радыятар Уршулі, каб пачаць узломваць замак на яе абшэѓках. На гэта сышло больш за дзесяць хвіліна. Калі яна нарэшце вызвалілася, яна доѓга пацерла запясці і глыбока ѓздыхнула. Затым яна прынялася за працу з Х'юга, каб зняць мае кайданкі. На гэта ѓ нах сышло прыкладна столькі ж часу, з вызваленымі рукамі. Мае запясці былі парэзаныя кайданкамі, але кроѓ ужо пакрывала раны.
  
  
  "Што цяпер, Нік?" - спытала Уршуля.
  
  
  "Зараз мы накіроѓваемся да перавала Елін потым Рыхтэра".
  
  
  "У іх ёсць перавага перад намі", - сказала яна. "І ѓ нас няма машыны. Яны ѓзялі некаторыя дэталі ад Lamborghini".
  
  
  "Я ведаю", - сказаѓ я, зірнуѓшы на італьянскую машыну каля дома. Частка эга шкла была разбурана, і фарба зляцела з аднаго боку выбухам. "Але нашы людзі ясна даѓ зразумець, што вяртаецца на борт Усходняга экспрэса на перавале. Ён знойдзены перасекчы мяжу з Балгарыяй у Дзімітраѓградзе. Так што нам не трэба турбавацца аб тым, каб дабрацца да Црвени Крст, калі Рыхтэра туды дабярэцца, але да адпраѓлення цягніка. Гэта можа быць магчыма, калі мы сыдзем на галоѓную дарогу і адразу ж зловім машыну ".
  
  
  "Тады хадзем", - сказала Уршуля.
  
  
  
  
  Дванаццатая кіраѓнік.
  
  
  
  Гэта быѓ сапраѓдны паход да дарозе. Уршуля не скардзілася, але я мог сказаць, што напружанне апошніх дваццаці чатырох гадзін адбівалася на ёй. Прыкладна праз паѓгадзіны пасьля таго, як мы пакінулі месца палаючага катэджа, мы дасягнулі адзінай дарогі, якая праходзіць праз гэтую частку краіны.
  
  
  "Гэта выглядае даволі самотна", - сказала Уршуля.
  
  
  Дарога цягнулася ривненской ѓздоѓж рачной даліны ѓ абодвух напрамках, наколькі хапала вачэй, але машын на ёй не было. Было так ціха, што цяжка было паверыць, што калі-небудзь праязджае якой-небудзь транспарт.
  
  
  "Гэта прымушае мяне забыцца пра Рихтере і проста атрымліваць асалоду ад цішынёй і супакоем", - сказаѓ я.
  
  
  "Так", - пагадзілася Уршуля. Яна пайшла і села на травяністы бераг ля дарогі, і ён далучыѓся да яе там.
  
  
  Уршуля адкінулася на высокай траве, падпёршы пад сябе локці. Яна закрыла вочы і прыслухалася да птушкі ѓ найбліжэйшай поле. Гэта быѓ мяккі сонечны вясновы дзень з расслабляльнай магіяй ѓ прыемна паветры. Побач шаптала група таполяѓ, зялёныя бутоны, якія ѓпрыгожваюць ih карункавыя галіны, і вецер, які рухаѓ дрэвамі, таксама мякка колыхал высокую траву ѓ полі, паралельным дарозе. Гэта быѓ той дзень, месца і такая кампанія, якія прымушаюць агента задумацца, што, кравец вазьмі, ён робіць у сваёй канкрэтнай прафесіі.
  
  
  Кароткая цёмная спадніца Уршулі задиралась вакол яе сцёгнаѓ, і я ляжу там яна выглядала вельмі добра. Спальня - не адзінае ідэальнае месца для заняткаѓ каханнем, як яе выявіѓ у іншых шчаслівых выпадках. Часткі знаходжу ідэальнае месца ѓ самых нечаканых пры іншых абставінах. Але гэтая магчымасць, улічваючы, што мы з хвіліны на хвіліну спадзяваліся на машыну, была менш чым спрыяльнай.
  
  
  "Нік! Гэта машына!" Уршуля паказала.
  
  
  Гэта быѓ седан, Citroen, надыходзячы да нас на вялікай хуткасці.
  
  
  "Добра", - сказаѓ я. "Я паспрабую гэта спыніць". Яе вылез на праезную частку і махнуѓ рукамі па шырокай дузе. Машына адразу ж пачала запавольваць ход і праз імгненне перавярнулася на абочыну побач з намі.
  
  
  Унутры знаходзіліся двое маладых італьянцаѓ, якія самі накіроѓваліся да мяжы.
  
  
  "Вы збіраецеся дабрацца да Црвени Крст на перавале Елін?" Яе спытаѓ.
  
  
  Абодва яны былі худымі маладымі людзьмі з доѓгімі валасамі. Кіроѓца зірнуѓ на Урсулу, і эму, мабыць, спадабалася тое, што ён убачыѓ. "Мы абавязкова паедзем у Црвени Крст", - сказаѓ ён з моцным акцэнтам. "Калі ласка, сядайце".
  
  
  Мы зрабілі гэта, і машына з ровам панеслася па шашы. Ёй быѓ рады, што ім падабалася хутка ездзіць, таму што ѓ нас было мала часу. На самай справе, мы маглі б ужо ѓпусціць шанец, патрапіць туды своечасова.
  
  
  Спачатку маладыя людзі гуляліся з Уршуляй. Прапанавалі каньяк і гатэляѓ спыніцца адпачыць. Але калі яны ѓбачылі, што Урсула не любіла групавы сэкс, яны зноѓ пачалі атрымліваць асалоду ад сонечным ніяк не калі. Мы прыбылі ѓ горную вёску Црвени-Крст, куды, несумненна, накіроѓваѓся Рыхтэра, каля двух гадзін дня. Італьянцы адвезлі нас адкрыта на вакзал, і мы
  
  
  горача падзякаваѓ ih на паездку. Затым мы з Уршуляй ѓвайшлі ѓнутр.
  
  
  Гэта было невялікае месца, і яно выглядала зусім шэрым, як большасць станцый гэтай ліній у Югаславіі. Мы хутка агледзелі зала чакання і ѓбачылі, што нам Рыхтэра, нам двух эга паслугачоѓ там не было. Зірнуѓшы на платформу станцыі, яе, убачыѓ, што цягнік выдаляецца.
  
  
  "Ідзі, - сказаѓ яе Уршулі.
  
  
  Да таго часу, як мы выйшлі, цягнік ужо быѓ у канцы платформы, набіраючы хуткасць. Гэта быѓ Усходні экспрэс.
  
  
  "Кравец!" Яе сказаѓ.
  
  
  Яе, паглядзеѓ уніз, у паток будынкаѓ, на адкрытую пляцоѓку, дзе сядзела пара машын, і ѓбачыѓ "Фіят", на якім Рыхтэр ехаѓ па загараднага дома пад Белградам.
  
  
  "Глядзі", - сказаѓ я. "Эга-машыны. Ён у гэтым цягніку".
  
  
  Яе схапіѓ Урсулу за руку і пацягнуѓ яе за сабой, пакуль бег па платформе да машыны.
  
  
  "Што мы робім, Нік?" - спытала яна, пакуль мы беглі.
  
  
  "Мы збіраемся дастаць Бялградскага мясніка", - сказаѓ яе эй.
  
  
  Мы спыніліся ѓ Фіята, і ён паглядзеѓ на трасу. Мне трэба было паспець на той цягнік. Калі Рыхтэра патрапіць у Балгарыю, мае шанцы займець эга і радыё былі сапраѓды малыя. Там ён атрымае ѓсю неабходную дапамогу КДБ.
  
  
  Яе, скокнуѓ у нізкую спартыѓную машыну і ѓхапіѓся за драты пад прыборнай панэллю. Цягнік павольна знікаѓ за паваротам шляху. Яго, злучыѓ правады, і рухавік зарабіѓ.
  
  
  "Сядай і паехалі!" Яе крыкнуѓ Урсуле скрозь шум машыны.
  
  
  Яе перабраѓся на пасажырскае сядзенне, а Уршуля села за руль.
  
  
  Яе паказаѓ на месца, дзе "Усходні экспрэс" знікаѓ за паваротам дарогі.
  
  
  Яго сказаѓ."Ідзі за гэтым праклятым цягніком!"
  
  
  Яна зірнула на мяне ѓсяго секунду. Затым машына вылецела вакол тут і накіравалася ѓздоѓж абочыны трасы.
  
  
  Яе паглядзеѓ наперад і ѓбачыѓ, што, хоць па абодвух баках трасы каля вёскі быѓ круты бераг, там было месца для вузкай спартыѓнай машыны, калі Уршуля магла дастаткова добра кіраваць.
  
  
  "Перайдзі на іншы бок трасы на гэтым скрыжаванні тут", - сказаѓ ёй прывітанне, калі мы натыкаліся левымі коламі на шпалы. "Я хачу быць побач з цягніком, калі мы эга зразумеем".
  
  
  Яна зрабіла, як я сказаѓ гэй, і зараз мы паехалі па левай баку трасы. Вочы Уршулі пашырыліся, калі яна iso усіх сіл спрабавала ѓтрымаць кантроль над машынай. Сцяжкі пад коламі справа моцна скалыналі машыну, а пад іншымі коламі ѓтвараліся выбоіны, але Уршуля трымала Fiat на абочыне гусеніц. Праз імгненне цягнік зноѓ быѓ у поле зроку, і мы ѓжо набліжаліся да яму.
  
  
  "Хутчэй", - пераконваѓ яе сл.
  
  
  Уршуля націснула на педаль газу, і мы накіраваліся наперад. Цягнік знаходзіѓся ѓсяго ѓ некалькіх ярдаѓ. Ён плаѓна слізгаѓ па параѓнанні з нашай уласнай дзікай паездкай. Мы наехалі на купіну, і машына павярнула налева. На імгненне мне здалося, што мы пойдзем па набярэжнай. Але Уршуля змагалася за кантроль, і, нарэшце, мы зноѓ пайшлі добра. Задняя пляцоѓка вагона-рэстарана была цяпер у межах дваццаці футаѓ. Ёй адкрыѓ дзверы фіята, і зірнуѓ на Урсулу.
  
  
  "Калі яе, сяду на борт, вяртайся ѓ горад і чакай мяне на станцыі. Яе паспрабую забраць эга жывым, калі ён мне дазволіць".
  
  
  Яна адчайна кіѓнула, яе суставы белымі на рулі. Яе кінуѓ на нах апошні погляд і стаѓ на прыступку дзень адкрытай машыны. Мы стаялі ля задняй платформы цягніка. Адкрытая дзверы машыны не дазваляла нам падысці занадта блізка, але мне патрэбна была яшчэ адна пачатках.
  
  
  "Лізаць!" Яе крыкнуѓ гэй, у рэѓматызму.
  
  
  Універсал натыкаѓся, згарнуѓ і ад'ехаѓ ад цягніка. Затым мы апынуліся адкрытымі наадварот цягніка, адкрытая дзверы з ляскам стукнулася аб канструкцыю платформы. Было зараз ці ніколі. Яе пераскочыѓ праз чатыры футаѓ імчыць зямлі, схапіѓся за парэнчы платформы і схапіѓся за нах. Яе падцягнуѓся да платформе і пералез праз парэнчы. Затым яе, азірнуѓся і ѓбачыѓ, што Урсула ѓжо тармозіць машыну. Ёй памахаѓ гэй, і яна мигнула фарамі, павольна рухаючыся да наступнага скрыжавання.
  
  
  Яе паправіѓ вопратку і прыбраѓ валасы з ілба. Яе, падняѓся на борт, не забіѓшы нас, сябе, нас Урсулу. Цяпер мне трэба было знайсці Ганса Рыхтэра, перш чым мы дайсці да мяжы.
  
  
  Яе, увайшоѓ у вагон-рэстаран і ѓважліва паглядзеѓ на асобы тых нямногіх, хто прыйшоѓ выпіць потым абеду. Ніхто вакол іх не быѓ Рыхтарам, або эга людзьмі. Яе рухаѓся па вагоне нядбайна, нібы проста гуляѓ па цягніку. Калі б кандуктар спыніѓ мяне косця білета, яе мог бы купіць эга на борце - можа быць, квіток другога класа, але мне было ѓсё роѓна, таму што я не чакаѓ расслабляцца і атрымліваць асалоду ад гэтай паездкай.
  
  
  Яе павольна прайшоѓ праз дзве спальныя вагоны, шукаючы любыя прыкметы
  
  
  Рыхтэра, але я нічога не бачыѓ. У агульных вагонах яго таксама нічога не бачыѓ. У цягніку яе бачыѓ толькі асобы шчаслівых падарожнікаѓ. Калі Рыхтэра быѓ на борце, ён гуляѓ асцярожна і хаваѓся. Эму, верагодна, удалося дастаць адно або некалькі спальных купэ для сябе і эга людзей, і яны будуць ѓнутры іх, чакаючы пераходу ѓ Балгарыю ѓ Дзімітраѓградзе.
  
  
  Аднак было перавага, якое яе атрымаѓ з іх тхара, як адчуѓ апошні цягнік. Цяпер ёй быѓ упэѓнены ѓ асобы Ганса Рыхтэра і ведаѓ, як ён выглядаѓ. Яе мог бы апісаць эга праваднікам цягніка.
  
  
  Мне спатрэбілася дзесяць хвіліна, каб знайсці насільшчыка, але калі яе гэта зрабіѓ, ён мне вельмі дапамог.
  
  
  "Дайце-ка штогод, - сказаѓ ён па-серба-хорватски, - я мяркую, што такі чалавек, як вы апісваеце, sel на борт у Црвени-Крст. Так, цяпер яе ѓспомніѓ. Яе толькі што бачыѓ, як гэты хлопец уваходзіѓ у адсеку 8 у наступным спальным вагоне".
  
  
  Праз імгненне яе спыніѓся на дзень адрэзаць 8. Яе выцягнуѓ Вильгельмину і ѓ думках падрыхтаваѓся да ѓсяго, што можа здарыцца. Яе, сказаѓ сабе, што на гэты раз Ганс Рыхтэр не сыдзе, ён не збіраѓся пакідаць гэты цягнік жывым. Яе на імгненне адышоѓ ад дзень, падняѓ правую нагу і злосна штурхнуѓ яе.
  
  
  Дзверы ѓ купэ ѓрэзалася, і ён рушыѓ услед за ёй. "Люгер" быѓ гатовы да стральбе. Яе спыніѓся адкрытымі на дзень і агледзеѓ інтэр'ер. Ён быѓ пустыні.
  
  
  Яе, хутка увайшоѓ і зачыніѓ за сабой дзверы. Маё меркаванне аб тым, што Рыхтэр ѓзяѓ два ці больш адрэзаць, несумненна, было верным. Ён, верагодна, набыѓ іншае купэ, на імя каго-то па іншых людзей, і ён, верагодна, быѓ там адкрыта цяпер, плануючы свой наступны крок па продажы спадарожнікавага манітор паездак, фатаграфіямі, музыкай.
  
  
  Яе агледзелася. Багаж і радыё не было, але на ложку ляжалі куртка. Гэта мая самая, у якой раней быѓ Рыхтэра.
  
  
  Яе мог бы пачакаць эга тут або паспрабаваць знайсці, дзе ён і эга, людзі хаваюцца. Яе, павярнуѓся да ложку і адкінуѓ коѓдру, каб пераканацца, што ён не схаваѓся дзе-то там радыё. Пакуль мяне адварочваѓ у дзень, яе пачуѓ пстрычка ручкі. Яе рэзка павярнуѓся да гуку, калі пацягнуѓся за перезаряженным "Люгером".
  
  
  У дзвярах стаяѓ агент Topcon са зламаным носам, а яго высокі кампаньён shell шчыра за ім.
  
  
  Мужчына са зламаным носам пацягнуѓся за пісталетам, але яго эга забіѓ. Пакуль эга рука была ѓ куртцы, брыдкі, мала Вільгельміны ѓжо паказвала на яго здзіѓлены твар. Эга высокі таварыш нават не паспрабаваѓ.
  
  
  "Прыбяры руку па паліто. Асцярожна", - сказаѓ я.
  
  
  Ён зрабіѓ.
  
  
  "Цяпер вы абодва, увайдзіце ѓнутр".
  
  
  Яе, адступіѓ на два крокі і ѓвайшоѓ у купэ. Яе загадаѓ высокаму мужчыну зачыніць за сабой дзверы. Калі ён гэта зрабіѓ, яе асцярожна абяззброіѓ абодвух.
  
  
  "Як ты зрабіѓ гэта?" - спытаѓ зламаны нос. "Як ты выбраѓся вакол катэджа?"
  
  
  "Усё роѓна, - сказаѓ я, утрымліваючы ih абодвух перад сабой. "Дзе Нашы Людзі?"
  
  
  "А", - ціха сказаѓ высокі мужчына. "Вы пайшлі не тым людзьмі, маім сябрам. Ён не сеѓ у цягнік".
  
  
  Ён быѓ мне ліжа, усіх. Яе ѓдарыѓ яго "Люгером" збоку на эга галоѓ і выраслі. Ён хмыкнуѓ і ѓпаѓ на сцяну купэ.
  
  
  Яе спытаѓ.- "Вы хочаце паспрабаваць хлусіць яшчэ раз?"
  
  
  Высокі мужчына быѓ узрушаны і ашаломлены. Іншы казаѓ за яго. "Ён на борце", - сказаѓ ён. "Але мы не ведаем, дзе. Мы пакінулі эга на іншым канцы цягніка".
  
  
  "Гэта купэ для аднаго чалавека", - сказаѓ я. "Вы двое ѓзялі асобнае купэ?"
  
  
  Мужчына са зламаным носам завагаѓся, а высокі змрочна паглядзеѓ на яго. "Так".
  
  
  "Які нумар?"
  
  
  "Не казаць эму!" - гучна крыкнуѓ высокі мужчына. Яе ѓдарыѓ яго эга нагой у галёнка, і ён закрычаѓ.
  
  
  "Добра?" Яе спытаѓ іншага.
  
  
  "Гэта наступнае купэ", - мякка сказаѓ мужчына, ткнуѓшы вялікім пальцам у сцяну.
  
  
  "Дурань!" - сказаѓ высокі мужчына скрозь зубы.
  
  
  "Добра, паехалі, - сказаѓ я. "На платформу. Выходзь".
  
  
  Той, у каго зламаны нос, адчыніѓ дзверы і выйшаѓ у калідор, а яе штурхнуѓ высокага ѓ мастацтве. У калідоры нікога не было, таму яе не падпускаѓ "Люгер".
  
  
  "Варушыся", - загадаѓ я, вонзив пісталет у рэбры высокага чалавека.
  
  
  Праз імгненне мы дасягнулі платформаѓ паміж машынамі. Яе стаяла ззаду іх і трымаѓ "Люгер" на іх. "Добра, скачы", - загадаѓ я.
  
  
  Яны пільна паглядзелі на мяне.
  
  
  "Цягнік рухаецца вельмі хутка", - сказаѓ узброены злачынца.
  
  
  "Не так хутка, як лупіѓ вочы вакол гэтага стрэльбы", - папярэджваѓ яе эга.
  
  
  Пасля нядоѓгага вагання галаварэз са зламаным носам адкрыѓ дзверы і скокнуѓ. У наступнае імгненне высокі мужчына адчайна кінуѓся на мяне.
  
  
  Яе сустрэѓ атаку ствалом люгера, моцна стукнуѓшы эга па жываце. Ён застагнаѓ і без прытомнасці цяжка ѓпаѓ на металічны падлогу ѓ маіх нага. Яе прыбраѓ "Люгер" у кабуру, пацягнуѓ эга да адкрытай дзень і скінуѓ з цягніка.
  
  
  Яе, бачыѓ, як эга обмякшее цела ѓдарылася аб жвір, а затым схавалася на ѓвазе ѓ высокай траве. Эму, верагодна, было лепш, чым калі б ён быѓ у свядомасці, але ѓ любым выпадку яго б не шталь марнаваць на гэта шмат скляпенні. У рэшце рэшт, ён спрабаваѓ разнесці мяне на дробныя кавалачкі.
  
  
  Цяпер быѓ Рыхтэра. Ён быѓ у гэтым цягніку, і мне трэба было эга знайсці. Яе з нецярпеннем чакаѓ гэтага.
  
  
  
  
  Трынаццаты кіраѓнік
  
  
  
  Выбару не заставалася. Неѓзабаве цягнік пад'едзе да Димитровграду і заедзе ѓ Балгарыю, і тады мая праца стане ценымногие складаней. Я не мог проста сядзець пакласці рукі і чакаць, пакуль Рыхтэра здасца. Прыйшлося метадычна абшукаць спальныя адсекі, стукаючы ва ѓсе дзень. Такая тактыка можа выклікаць у мяне праблемы з насільшчыкам, але я павінен быѓ рызыкнуць.
  
  
  Яе вырашыѓ зайсці ѓ далёкі нітка першага спальнага вагона, той, што ліжа, да пярэдняй частцы цягніка. Яе пачынаѓ пошукі з далёкага абодва канца і прабіраѓся назад праз абодва вагона. Але гэты план раптам шталь цалкам непатрэбным. Калі яе, дабраѓся да кропкі прыкладна на паѓдарогі праз першы спальны вагон, дзверы купэ адчыніліся, і ѓ калідоры за ѓсё ѓ некалькіх футах ад мяне быѓ Ганс Рыхтэр, уставившийся на мяне, як на прывід.
  
  
  "Вы!" - прашыпеѓ ён.
  
  
  Яе, заѓважыѓ, што ён несс радыё.
  
  
  "Ідзі, Рыхтэра, - папярэджваѓ яе. "Вы не дабярэцеся да паездак, фатаграфіямі, музыкай цяпер".
  
  
  Але ѓ Рыхтэра былі іншыя ідэі. Ён прамармытаѓ нешта сабе пад нос па-нямецку, затым разгарнуѓся і пабег па калідоры прэч ад мяне.
  
  
  Ён накіроѓваѓся да спальным вагоне, які яе толькі што пакінуѓ, да канца цягніка. Цягнік быѓ занадта перапоѓнены, каб спрабаваць стрэліць. Замест гэтага ёй кінуѓся ѓ пагоню.
  
  
  Праз некалькі імгненняѓ Рыхтэра апынуѓся на задняй платформе цягніка. Ён зайшоѓ настолькі далёка, наколькі мог у гэтым кірунку. Калі яе, падышоѓ да дзень з пісталетам, ён мяне чакаѓ. Дзверы зачыніліся насупраць мяне, калі яе паспрабаваѓ прайсці праз яе праём на платформе. Ён амаль страціѓ раѓнавагу, калі дзверы стукнуѓся мне ѓ грудзі і руку. Рыхтэра моцна штурхнуѓ яе. Яе асцярожна ступіѓ у дзвярны праём і ѓбачыѓ, як Рыхтэра знікае на лесвіцы, якая вядзе да даху машыны.
  
  
  "Здавайся, Рыхтэр!" - крыкнуѓ ёй скрозь шум цягніка. Але ён знік праз поля зроку.
  
  
  Здавалася, што рабіць было няма чаго, акрамя як ісці за ім.
  
  
  Яе перагнуѓся цераз рэйкі, гледзячы ѓверх па лесвіцы, і як раз своечасова ѓбачыѓ, як Рыхтэра цэліѓся мне ѓ галаву, вакол невялікага бельгійскага рэвальвера. Ён стрэліѓ, яго нырнуѓ назад, і лупіѓ вочы трапіла на мчащуюся зямлю пад коламі. Затым Рыхтэра рушыѓ па даху вагона да пярэдняй частцы цягніка.
  
  
  Яе хутка ѓзлез на лесвіцу і залез на дах вагона. Рыхтэр быѓ ужо ѓ далёкім канцы, пераскокваючы праз вагона-рэстарана да апошняга спальным вагоне. Ён на імгненне страціѓ раѓнавагу, прызямліѓшыся на дах наступнага вагона, але ѓтрымаѓся.
  
  
  Яе пабег за ім па даху вагона-рэстарана. Калі яе дабраѓся да абодва канца, яе, не спыняючыся, пераскочыѓ адлегласць паміж ім і спальным вагонам і працягнуѓ бегчы.
  
  
  Рыхтэр павярнуѓся і яшчэ два разы стрэліѓ у мяне. Яе, убачыѓ, як ён прыцэліѓся, і прыгнуѓся. Абодва стрэлу прайшлі mimmo, хоць пачатку другой прагрыз дах вагона пад маімі нагамі. Яе адкрыѓ агонь у адказ з "люгера", але, цягнік рухаѓся пад намі, яе таксама не змог прыцэліцца, і лупіѓ вочы нявінна праляцела mimmo галавы Рыхтэра. Потым ён зноѓ пабег.
  
  
  Рыхтэра пераскочыѓ яшчэ адно месца паміж вагонамі. Ён станавіѓся лепш у гэтым. Яе рушыѓ услед за; мы пабеглі і пераскочылі праз яшчэ некалькі вагонаѓ. Рыхтэра падыходзіѓ да пярэдняй частцы цягніка.
  
  
  Калі Рыхтэра зрабіѓ яшчэ адзін скачок паміж вагонамі, цягнік павярнуѓ, і ён упаѓ на адно кожнаму племені. Калі ён павярнуѓся і ѓбачыѓ, што я набліжаюся да яму, ён зноѓ нацэліѓ маленькі рэвальвер і зрабіѓ яшчэ два стрэлы. Яе паваліѓся на дах наступнага вагона, і кулі разъели дрэва ѓ надбудове побач з маёй галавой і рукой. Рыхтэра ѓ трэці раз націснуѓ на курок рэвальвера, але нічога не адбылося. Затым ён злосна кінуѓ на мяне пісталет. Ён адскочыѓ ад даху машыны і знік на краі.
  
  
  Рыхтэр зноѓ павярнуѓся і пабег. Яе устаѓ, сунуѓ "люгер" у кабуру і рушыѓ услед за ім. Потым яе ѓбачыѓ наперадзе ткацкі станок, на схіле гары, і зияющее ѓ nen чорнае адтуліну - тунэль. Цягнік урэзаѓся ѓ тунэль, і Рыхтэра жым лежачы як раз своечасова, калі яго вагон знік у цемры. Яе таксама кінуѓся тварам уніз, і тады яе пагрузіѓся ѓ цемру. Праз імгненне яе ѓбачыѓ, як расце дыска свеце
  
  
  на адным канцы і зноѓ выйшаѓ па чорнай трубы на дзённай брылёѓ.
  
  
  Рыхтэр ужо набліжаѓся да паровозу. Яе ѓстаѓ і пабег за ім. Яе гатэль перашкодзіць эму вярнуцца ѓ цягнік. Ён скокнуѓ у першы вагон за паравозам і працягнуѓ рух. Калі яе, саскочыѓ, цягнік пахіснуѓся на крутым павароце шляху. Яе ѓпаѓ направа і ледзь не саслізнуѓ з даху машыны.
  
  
  Яе пачакаѓ, пакуль рэйкі зноѓ не выпрастуюцца. Затым яе, рушыѓ да Рыхтэра. Цягнік зноѓ пахіснуѓся на няроѓнай дарозе, калі Рыхтэр наблізіѓся да пярэдняй частцы фургона. Ён упаѓ і выпусціѓ радыё. Яно заскользило да краю даху вагона, але Рыхтэр схапіѓ яго, перш чым яно ѓпала .
  
  
  Рыхтэр быѓ цяпер наперадзе вагон. Ён глядзеѓ на паравоз, пакуль яе набліжаѓся, каб скараціць невялікае адлегласць паміж намі. Ён вырашыѓ не скакаць да паровозу, і замест гэтага падышоѓ да лесвіцы, якая вядзе праз борт машыны. Яе дабраѓся да яго, як толькі ён ступіѓ на яго.
  
  
  Яе схапіѓ эга iso усіх сіл і пацягнуѓ на дах вагона. Ён упіѓся ѓ мяне позіркам, спрабуючы вырвацца на волю.
  
  
  "Адпусці мяне!", ён закрычаѓ. "Няѓжо таксама вы думаеце, што я стварыѓ усё гэта дарма?"
  
  
  Эга словы былі амаль вынесеныя ветрам, перш чым яе паспеѓ улавіць, што ён казаѓ. Але эга вочы сказалі мне ѓсё. Яе дамагаѓся поспеху там, дзе ѓсе астатнія цярпелі паразу, і Ганс Рыхтэр ѓ рэшце рэшт апынуѓся ѓ пастцы. За некалькі кароткіх дзён яе шталь эга ворагам.
  
  
  Яе ѓдарыѓ яго кулаком па эга квадратнага твару і зламаѓ эму нос.
  
  
  Рыхтэр ѓпаѓ на дах машыны. Сельская мясцовасць слізгала пад намі з галавакружнай хуткасцю. Яе зноѓ схапіѓся за яго, але ён штурхнуѓ і выбіѓ мае ногі з-пад мяне, і я ѓпаѓ побач з ім і перакаціѓся на самы край даху.
  
  
  Яе, зірнуѓ на зараснікі зямлі пада мной, схапіѓшыся за край даху рукамі і нагамі. Пакуль яе павольна сыходзіѓ ад канца, Рыхтэра зноѓ устаѓ на ногі. Калі яе, павярнуѓся, каб падняцца, ён ударыѓ мяне нагой у галы.
  
  
  Яе ѓхіліѓся ад удару, і Рыхтэра зноѓ страціѓ раѓнавагу і ѓпаѓ на калені. Мы абодва разам з цяжкасцю падняліся на ногі, але на гэты раз у мяне было перавага. Яе ѓдарыѓ яго эга кулаком па жываце, і ён сагнуѓся напалову. Затым яе моцна ѓдарыѓ яго эга больш галоѓ і паѓтарыць удар. Ён адхіснуѓся і ледзь не ѓпаѓ зноѓ.
  
  
  Цяпер ёй быѓ паміж Рыхтарам і пярэднім краем даху вагонаѓ. Апошнім адчайным намаганнем ён зрабіѓ радыё мне ѓ галаву. На гэты раз яе ѓбачыѓ, што ён набліжаецца, і адступіѓ, калі Рыхтэр падышоѓ да мяне. Імпульс эга нападаѓ пранёс эга mimmo мяне да канца машыны і над ёй. Калі ён праляцеѓ, яе схапіѓ рацыю і вырваѓ яе ѓ яго з рук. Рыхтэра паваліѓся на адкрытае прастору паміж машынай і паравозам.
  
  
  У мяне не было шанцаѓ выратаваць яго. Яе ледзь не перавярнуѓся, калі схапіѓся за радыё. У іншы момант Рыхтэра упаѓ паміж вагонам і паравозам, а затым стукнуѓся аб шпалы ѓнізе. Для долі секунды вагоны перекатились праз эга памяты постаць.
  
  
  Відовішча было не з прыемных. Рыхтэр нават не паспеѓ закрычаць. Цела схавалася пад рухаецца машынай. Затым, калі яе, азірнуѓся, яе ѓбачыѓ адарваную нагу, а іншую частку цела, якую немагчыма было апазнаць, звалілася з гусеніцы. Бялградскі мяснік быѓ засечаны.
  
  
  Цягнік запавольваѓ. Мы яѓна набліжаліся да Димитровграду, і яе не мог патрапіць у гэты цягнік, калі ён туды прыехаѓ. Яе, спусціѓся па лесвіцы, якую Рыхтэр спрабаваѓ выкарыстаць раней, і калі цягнік запаволіѓся яшчэ больш, яе, скокнуѓ на мчащуюся зямлю.
  
  
  Яе спрабавала трымаць ногі пад сабой, але не мог. Яе двойчы перавярнуѓся з нага на галаву, соскребая плоць і якія рвуцца тканіна, пакуль каціѓся. Затым яе цудам апынуѓся на спіне ля падножжа невялікі насыпы і ѓбачыѓ, як назіральная пляцоѓка цягніка адступае па рэйках.
  
  
  Яе намацаѓ зламаныя косткі, але не знайшоѓ. Яе страціѓ радыё, але яно знаходзілася ѓ пятнаццаці футаѓ ад мяне. Яе, падышоѓ да яму, і ѓ святле позняга паѓдзённага сонца адкрыѓ эга ззаду і зазірнуѓ унутр. Галасаваць яно, як яе і прыйшоѓ да высновы, убудавана, радыё, так што яно выглядала, як частка fold paper - прылада спадарожнікавага маніторынгу.
  
  
  Яе зачыніѓ радыё і паківаѓ галавой. Мая левая рука і кі гарэлі ѓ тым месцы, дзе яны былі натерты жвірам ѓздоѓж дарожкі. Яе выцер твар насоѓкай і паглядзеѓ на рэйкі ѓ бок таго месца, дзе Рыхтэра зваліѓся з цягніка. Там была добрая мілі або каля таго, і ёй нічога не бачыѓ.
  
  
  Прыкладна ѓ трыццаці ярдаѓ адсюль цягнуѓся шэраг паралельных рэек, і па іх набліжаѓся павольны цягнік. Ён снарада ѓ тым напрамку, адкуль яе толькі што прыйшоѓ, у бок перавала Елін. Дзе-то наперадзе гэты цягнік пяройдзе на галоѓны шлях.
  
  
  Гэта быѓ вялікі поспех для мяне,
  
  
  таму што гэта выцягне мяне вакол гэтага раёна ѓ спешцы і такім чынам, каб яе мог пазбегнуць уладаѓ. Яго хутка перайшоѓ на іншыя шляхі. Праз імгненне цягнік рухаѓся mimmo мяне, паступова павялічваючы сваю павольную хуткасць. Яе пачакаѓ, пакуль падыдзе апошняя машына, практычна па ѓсім некалькіх вагонаѓ другога класа, а затым пачаѓ бегчы так хутка, як мог. Яе, ухапіѓся за парэнчы прыступак на задняй платформе і трымаѓся, і цягнік вырваѓ мае ногі з-пад мяне. Імгненне праз яе стаяѓ на платформе з рацыяй Ганса Рыхтэра ѓ руцэ і глядзеѓ, як удалячынь выслізгвае пейзаж вакол Димитровграда.
  
  
  Менш чым за пяць хвіліна цягнік мінуѓ тое месца, дзе Мяснік сустрэѓ прыдатную смерць. Яе ѓбачыѓ што-то падобнае на кучу старой вопраткі, якая ляжыць паміж рэйкамі, але абрыѓкі не былі ідэнтыфікаваныя, як асобу. Астатняя частка Рыхтэра ляжалі дзе-то па той бок рэек. Яе доѓгі час задуменна глядзеѓ на кучу, а потым яна знікла з выгляду.
  
  
  Уршуля будзе незадаволеная тым, што Рыхтэра не прывезлі ѓ Бон для суда. Але ѓ канцы эга выродлівай кар'еры наступіла свайго роду справядлівасць - свайго роду жорсткая расплата.
  
  
  Мы з Уршуляй правесці сёння ноч у якой-небудзь маленькай пакойчыку ѓ Црвени Крст. Яе, дакранаѓся да яе цела, і мы думалі толькі пра тых цёплых момантах разам.
  
  
  Мы адводзілася на гэта права.
  
  
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Брыгада забойцаѓ
  
  
  Першая кіраѓнік
  
  
  Калі ѓ шэрыя перадсвітальныя гадзіны зазваніѓ тэлефон, яе ведаѓ, што на іншым канцы провада мог быць толькі адзін чалавек - Ястраб, мой бос ѓ AX.
  
  
  Тэлефон стаяѓ на начным століку з процілеглага боку ложка, таму мне давялося паѓзці праз Марыю фон Альдер, спячую побач са мной, каб дабрацца да яго. Марыя заварушылася ѓ сне, злёгку падцягнуѓшы адну нагу, так што яе празрыстая ружовая ночнушка паднялася вышэй сцёгнаѓ, калі яе падняѓ трубку.
  
  
  "Табе трэба неадкладна вярнуцца сюды", - сказаѓ Хоук, як толькі даведаѓся мой голас. Эга словы былі рэзкімі і настойлівымі. "Мы працуем над новай здзелкай. Будзьце гатовыя сысці праз трыццаць хвіліна ".
  
  
  "Праз трыццаць хвіліна?" Яе спытаѓ. "Як? Падобна на тое, ты забыѓся, дзе я.
  
  
  Яе быѓ на Віскі-Кей, маленькім востраве ѓ Багамскіх выспаѓ, куды мяне паслаѓ сам Хоук. Мне трэба было арганізаваць лодку, каб забраць мяне і адвезці одзіна вакол вялікіх выспаѓ, каб яе мог сесці на самалёт назад у Штаты.
  
  
  Хоуку не цярпелася пачуць мой рэѓматызму. "Будзьце гатовыя сысці праз трыццаць хвіліна", - паѓтарыць ён ледзяным тонам. "Г-н Джэймс забяспечвае вашага транспарту ".
  
  
  Яе моѓчкі кіѓнуѓ. "Г-н Джэймс "- гэта кодавае імя прэзідэнта Злучаных Штатаѓ Амерык.
  
  
  "Добра", - сказаѓ Хоук, як быццам бачыѓ, як я ківаю. "Лодка забярэ вас ад галоѓнага ѓ Віскі-Кей ривненской праз дваццаць сем хвіліна". Ён павесіѓ трубку. Паклаѓшы трубку, яе ѓбачыѓ, што Марыя адкрыла вочы і глядзіць на мяне.
  
  
  "Гэта быѓ мой офіс у Нью-Ёрку", - сказаѓ яе эй. "Баюся, мне трэба вярнуцца. Кампанія адпраѓляе лодку.
  
  
  Марыя думала, што яе мільянер па імя Тоні Доус, прыкрыццё, якое яе выкарыстаѓ у маім цяперашнім заданні на AX. Нават калі б яна пачула мой размову з Хоуком, у нах усё роѓна не было б прычын сумнявацца ѓ маім прыкрыцці.
  
  
  Але яна скривилась, яе саспелыя чырвоныя вусны выбухнуѓ. "Табе трэба вярнуцца сёння?"
  
  
  "Так, баюся, што так", - бадзёра сказаѓ я, збіраючыся ѓстаць з ложка. "І не толькі сёння, але і адкрытымі цяпер. У мяне як раз ёсць час апрануцца да таго, як сюды прыбудзе лодка.
  
  
  Але перш чым яе змог ѓстаць з смецця, Марыя падняла руку і гулліва пацягнуѓ мяне за руку, прыцягваючы да сабе.
  
  
  "Табе не трэба так спяшацца, - хрыпла сказала яна.
  
  
  У гэтым не было сумневаѓ, Марыя фон Альдер была прыгожым істотай, стройнай даѓганогай бландынкай з пышна складзеным залатым целам і поѓнай гладкай грудзьмі, ружовыя кончыкі якіх упіраліся ѓ станік яе празрыстага сукенкі. Яна глядзела на маё цела, і магла бачыць, што яе выгляд рабіѓ са мной. Яна саслізнула з ложка на спіне, злёгку прыпадняѓшы сцягна, прапаноѓваючы мне сваё шаѓкавістай цела, нібы келіх любові, якая чакала свайго напаѓнення.
  
  
  З усёй сілай волі, на якую яе быѓ здольным, ёй прашаптаѓ: "Будуць і іншыя часы". Яе правёѓ вуснамі па яе шчацэ і адправіѓся ѓ душ.
  
  
  Яе не мог паскардзіцца на тое, што апошнія пяць дзён на Віскі-Кей былі не вельмі прыемнымі. Востраѓ быѓ гульнявой пляцоѓкай для вельмі багатых. Куды нам глянь, усюды была раскоша - чыстыя, вымытыя марскія яхты, якія стаяць на якары ѓ бліскучых блакітных водах; акры дарагіх добраѓпарадкаваных газонаѓ, палаюць яркімі агністымі кветкамі, якія сыходзяць да мора; навалы раскошных віл, ярка размаляваных, як калі б яны былі намаляваныя дзіцячымі крэйдамі, ѓзвышаліся над Атлантычным акіянам. Яе атрымліваѓ асалоду ад ѓсім, уключаючы Марыю фон Альдер, апошнія пяць дзён.
  
  
  Але мой візіт на Віскі-Кі па-ранейшаму быѓ расчаравальнымі; Гэта быѓ там па справе і быѓ не ліжа, да вырашэння маёй бягучай задачы, чым у той дзень, калі Хоук ѓпершыню праінструктаваѓ мяне ѓ штаба-кватэры AX ѓ Вашынгтоне.
  
  
  Хоук пачаѓ гутарку незвычайным маналогам аб небяспеках гэтай канкрэтнай місіі, неверагодных шанцах і жыццёвай важнасці поспеху.
  
  
  Яе кінуѓ на яго погляд краем вочы, думаючы, а што яшчэ новага? Ён амаль чакаѓ убачыць, як маршчынкі вакол эга тонкіх вуснаѓ ператвараюцца ѓ ѓсмешку. Нячаста Хоук, стрыманы жыхар Новай Англіі, спрабаваѓ жартаваць. Але я ѓбачыѓ, што гэтыя маршчынкі вакол эга rta і пранізлівыя вочы толькі ѓзмацніліся, і я ведаѓ, што ён сур'ёзна.
  
  
  Ён ператасаваѓ паперы на стале і нахмурыѓся. "Нас толькі што праінфармавалі - гэта, вядома, зусім сакрэтна - што шэсць гадзін таму прэм'ер-міністру Англіі пагражае забойства эга даѓні сябра, члена парламента. Двое мужчын знаходзіліся ѓ загарадным дом прэм'ер-міністра, калі іншы раптам досталь вінтоѓку, нацэліѓ яе на прэм'ер-міністра, а затым, зусім невытлумачальна, нацэліѓ вінтоѓку на сябе і вышиб сабе мазгі. У гэты час больш нікога не было, таму мы можам выдаць публіцы фальшывую гісторыю. Але рэальныя наступствы аварыі жудасныя ".
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. Гэта было больш дзіѓна, чым яе чакаѓ, і нават потым уступнай прамовы Хоука.
  
  
  "Афіцыйная брытанская версія апісвае гэта як няшчасны выпадак", - працягнуѓ Хоук. "Асечка, калі іншы аглядаѓ вінтоѓку. Вядома, не будзе
  
  
  
  
  Ён згадаѓ, што спачатку зброю было накіравана супраць прэм'ер-міністра ".
  
  
  "Вы збіраецеся пазычыць мяне ангельцам для дапамогі ѓ расследаванні?"
  
  
  Хоук паківаѓ галавой. "Праблемы ліжа да дому. Паведамлялася аб падобных выпадках у Кітаі, Францыі, Японіі і Германіі. У кожным выпадку патэнцыйны забойца меѓ сілу, каб забіць сваю ахвяру, але замест гэтага забіваѓ сябе.
  
  
  "Вы можаце сабе ѓявіць, які ѓплыѓ гэтыя справаздачы мелі прэзідэнта. Ён лёгка мог стаць наступнай мэтай. І ён не збіраецца чакаць, пакуль член гэтай каманды забойцаѓ дабярэцца да Белага дома, нават калі забойца ѓ канчатковым выніку заб'е толькі сябе. Наша задача на гэты раз - шукаць і знішчаць - прэвентыѓныя меры ".
  
  
  "У нас ёсць якія-небудзь зачэпкі?"
  
  
  "Трохі, - прызнаѓся Хоук. Ён запаліѓ адну вакол сваіх танных цыгар і з хвіліну попыхивал ѓ цішыні. "У мяне ёсць усе файлы расследаванняѓ розных спецслужбаѓ, у кожнай па краін, а таксама Інтэрпола. Хочаце ведаць, што яны знайшлі? "
  
  
  Ён адзначаѓ факты на пальцах. "Па-першае, усе мёртвыя забойцы былі поѓнымі. Па-другое, усе былі апантаныя сваім лішнім вагой і патрацілі шмат часу, спрабуючы пазбавіцца ад яго. Тры-тры, вакол іх былі блізкія з сёстрамі Фон Альдер ".
  
  
  Яе прыпадняѓ брыво. "Цудоѓна. Яе шукаю тоѓстых мужчын на дыеце, якім падабаюцца прыгожыя дзяѓчыны. Ты не зусім спрашчаеш гэта ".
  
  
  "Я ведаю, - сказаѓ Хоук. "Мне шкада." Мяркуючы па тым, як ён гэта сказаѓ, яе амаль даверыѓ эму. Але потым ён зноѓ шталь рашуча дзелавым.
  
  
  "Мы пачынаем з сясцёр фон Альдер, то ёсць з вамі. Гэта вэб-рэальная падказка, якую мы атрымалі ".
  
  
  Дзяѓчынкі фон Альдер самі былі трохі дзіѓнымі. Марыя, Хельга і Эльза - ідэнтычныя трайняткі-бландынкі, добра вядомыя любому чытач газет або тэлегледачу. Ім было па дваццаць, і яны былі прыгожымі. Яны прыехалі ѓ Злучаныя Штаты па Германій затым пачатку другой сусветнай вайны са сваёй маці Уршуляй. Яны спецыялізаваліся на мужоѓ і палюбоѓніках-мільянера, якія зрабілі ih багатымі падарункамі ѓ выглядзе дамоѓ, якія былі раскіданыя па ѓсім адкрыты басейн, яхт, каштоѓнасцяѓ і нават прыватных самалётаѓ.
  
  
  Памеркаваѓшы, вырашыѓ яе, што збліжэнне з фонам Альдерс, верагодна, было адным вакол самых прыемных спосабаѓ, з якіх ёй калі-небудзь пачынаѓ выконваць заданні.
  
  
  Для AX было дастаткова проста даць мне прыкрыццё - Тоні Доуэса, багатага бізнэсмэна, успадкавалай квітнеючы экспартна-імпартны бізнес са штаб-кватэрай у Нью-Ёрку. Неѓзабаве, калі Хоук за кулісамі тузаѓ за патрэбныя нітачкі, мяне запрасілі на некалькі вечарынак, што і дзяѓчынак Фон Альдер. Як толькі сустрэѓ яе сясцёр, было даволі лёгка, з шчодрымі праявамі дароѓ і ѓвагі, стаць часткай ih сацыяльнай сеткі.
  
  
  Марыя была першым фоне Альдером, якога я "даследаваѓ". Яго адвёз яе на Віскі-Кей, дзе мы правялі пяць шчаслівых дзён у раскошы. Але да раніцы, калі Хоук загадаѓ мне вярнуцца ѓ Злучаныя Штаты, ён не выявіѓ ніякіх іншых зачэпак.
  
  
  Два
  
  
  Менш чым праз дваццаць мін, затым званка Хоука яе, накіраваѓся да галоѓнага прычала Віскі-Кей. Марыя фон Альдер пайшла са мной, чапляючыся за маю руку. Там ужо чакала лодка - сорокфутовый крэйсер, вялікая частка кветак аблезла і заржавела, два дызеля працавалі на халастым ходу. На палубе было чатыры чалавекі.
  
  
  Одзіна вакол мужчын, на якім была выцветшая бейсболка, крыкнуѓ: "Мы гатовыя адштурхнуцца, містэр Доус".
  
  
  "Будзьце з вамі", - адказаѓ я. Яе, павярнуѓся, каб развітацца з Марыяй, і яна доѓга і патрабавальна пацалавала мяне.
  
  
  "Памятай, Дамплинк", - сказала яна, - усе сёстры фон Альдер называлі сваіх мужчын "Дамплинк", - "трымайся далей ад гэтых маіх сясцёр, ці ёй выдзеру ім вочы".
  
  
  "Мой ці ну?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Усе вочы", - сказала яна.
  
  
  Яна хутка пацалавала мяне, і яе, скочыѓ на палубу крэйсера. Мужчына ѓ выцвілай бейсболцы тут жа кінуѓся прэч. Калі магутныя здвоеныя дызелі крэйсера ажылі, яе ѓбачыѓ, як другая лодка неслася да прычала. Ён раптам павярнуѓся і накіраваѓся да майго крейсеру, які імкліва набліжаѓся да адкрытага мора, эга нос рассякаѓ ваду, а яго нос рабіѓ вакол пырскаѓ пеѓневы хвост. Неѓзабаве Марыя фон Альдер, усё яшчэ якая стаяла ѓ канцы порта бар, паменшылася да памераѓ лялькі, а затым цалкам знікла. Праз некалькі хвіліна сам востраѓ знік па ѓсім поля зроку.
  
  
  Раптам яе зразумеѓ, што нас перасьледуе іншая лодка. Знаёмы холад прабег па маёй спіне. Хто-то здзейсніѓ сур'ёзную памылку - ці мог гэта быць ён?
  
  
  Яе паспрабаваѓ зразумець гэта, і хутка. Альбо іншая лодка была варожым караблём, якія спрабавалі дабрацца да мяне, альбо яе дазволіла падабраць сябе не на лодцы ён, а іншае судна было тым, якое Ястраб паслаѓ на Віскі-Кей. Перш чым у мяне з'явілася магчымасць папрацаваць над гэтым яшчэ, мужчына ѓ бейсболцы сказаѓ мне тое, што я-гатэль ведаць.
  
  
  "Калі ласка, не рабіце глупстваѓ, містэр Доус, - сказаѓ ён. Ён адкінуѓ кавалак брызент на палубу і схапіѓ абрэз, які ляжаѓ пад ім. Мозгу быѓ накіраваны мне ѓ грудзі.
  
  
  Па крайняй меры, ён не ведаѓ майго сапраѓднага імя. Але яе ѓсё яшчэ не мог растлумачыць, адкуль ён ведаѓ, што я буду чакаць ѓдаецца ѓстаць з порта бар у Віскі-Кей.
  
  
  
  
  
  г. Альбо хто-то падслухоѓваѓ званок Хоука, альбо мяне выдала Марыя фон Альдер.
  
  
  Пачуѓся крык чалавека за штурвалам крэйсера, і лодка павярнула направа з раптоѓным нахілам, які ледзь не збіѓ нас усіх з нага. Затым мы ѓбачылі, у чым праблема - злавесны срэбны прадмет, пранізлівы ваду амаль адкрыта над нашым носам. Памежнік, які пераследаваѓ нас катэр выпусціѓ тарпеду, але ракета не трапіла ѓ нас, і паляцела ѓ мора.
  
  
  Але гэты кароткі момант, калі ѓсе рукі на борце крэйсера страцілі раѓнавагу, даѓ мне неабходную мне магчымасць выцягнуць Wilhelmina, мой мадыфікаваны Саночника з трехдюймовым ствалом. Пакуль яе быѓ з Марыяй у Віскі-Кей, схаваѓ яе эга ѓ сакрэтным адсеку ѓ маім багажы. Але перад тым, як пакінуць наш нумар, у тую раніцу, калі Марыя была ѓ іншым пакоі, яе прадбачліва засунуѓ эга ѓ промежностную кабуру, якую насіѓ яе ѓ сваіх штанах, каб дацягнуцца да пісталета і, расшпіліѓшы шырынку.
  
  
  У той час як чалавек з ружжом ѓсё яшчэ ляжаѓ на парэнчах, яе, прысеѓ, расшпіліѓ маланку і выцягнуѓ "люгер". Яе мог бачыць здзіѓленне на эга чалавека, калі "Люгер" з'явіѓся па маёй шырынкі. Ён закрычаѓ і узмахнуѓ руляй стрэльбы ѓверх, яго палец сціснуѓ курок. Мы стралялі адначасова. 9-міліметровая лупіѓ вочы Вільгельміны скараціла разрыѓ паміж намі на паѓсекунды хутчэй. Лупіѓ вочы знесла мужчыну твар і адкінула эга праз парэнчы ѓ моры, а драбавік з драбавіка трапіѓ у пераборку ззаду мяне.
  
  
  Яе рушыѓ хутка, адной рукой схапіѓшы выратавальны гиллетт, а іншы засоѓваючы "Люгер" назад у кабуру. Затым яе, скочыѓ праз парэнчы ѓ моры. Яе здагадаѓся, што людзі ѓ пачатку другой лодцы падавалі мне сігнал, каб яго паспрабаваѓ выйсці па лодак, калі яны выпусцілі тарпеду, і што яны назіралі за мной у бінокль.
  
  
  Нягледзячы на дзённую спякоту, калі яе стукнуѓся і пайшоѓ пад ваду, вада была жудасна халоднай. Усё яшчэ сціскаючы ѓ руцэ выратавальны гиллетт, ён амаль адразу ѓскочыѓ і паплыѓ ад крэйсера co пачатку другой лодцы, якая займаецца цяпер неслася да мяне. Праз плячо яе, бачыѓ, як крэйсер пачаѓ разгортвацца ѓ пагоні.
  
  
  Крэйсер ѓсё яшчэ знаходзіѓся на паѓдарозе, калі надыходзячы катэр выпусціѓ яшчэ адну тарпеду. Марская ракета прасвістала mimmo мяне, усяго ѓ пяці ярдаѓ ад мяне, і на гэты раз трапіла ѓ мидель крэйсера. Адбыѓся пякельны выбух, і мяне ѓдарылі моцныя ударныя хвалі, якія распаѓсюджваліся праз ваду, як электрычны ток, які праходзіць праз аголены провад пад напругай. Крэйсер разляцеѓся на часткі, падняѓшы гіганцкі гейзер вакол вады, смецця і дроту.
  
  
  Праз некалькі секунд пераследуе лодка падцягнулася да борце, і рукі дапамогі паднялі мяне на борт. Апынуѓшыся на палубе, яе ѓбачыѓ, што гэтая лодка была дакладнай копіяй толькі што разбуранага крэйсера; нават на отслаивающуюся і іржавую фарбу і колькасць людзей на борце. Але на гэты раз адзін вакол мужчын паказаѓ паштоѓку з пячаткай Злучаных Штатаѓ і подпісам прэзідэнта.
  
  
  "Прыносім прабачэнні за нязручнасці", - коратка сказаѓ мужчына. "Мы спазніліся на прычал ѓ Віскі-Кей. Хто-то зладзіѓ невялікую дыверсію на нашых генератарах, каб затрымаць нас. Калі мы ѓбачылі, што іншая лодка адышла разам з вамі, мы здагадаліся, што адбылося ".
  
  
  "Дзякуй", - усміхнуѓся я. "Вы добра ачунялі".
  
  
  Ён не шталь прызнаваць, што сапраѓдны прафесіянал. Замест гэтага ён сказаѓ: "Магчыма, вы захочаце, каб пераапрануцца ѓ сухую вопратку, перш чым мы дабяромся да месца прызначэння. Унізе, у каюце, знойдзеш вопратку.
  
  
  Яе, спусціѓся ѓніз і пераапрануѓся ѓ свежыя джынсы, спартыѓную кашулю, абутак і шкарпэткі. Гэта была не зусім шведаѓ Сэвилл-Роу, але была чыстая і сухая. Мае ратавальнікі не задаваѓ мне ніякіх пытанняѓ і не прапаноѓвалі ніякай інфармацыі. Верагодна, гэта было ЦРУ, але яе ѓсё яшчэ не меѓ уяѓлення, як яны планавалі вярнуць мяне на мацярык з хуткасцю, якую меѓ на ѓвазе Хок.
  
  
  Калі яе зноѓ падняѓся наверх, той жа чалавек, які гаварыѓ са мной раней, сказаѓ мне, што мы павінны дабрацца да кропкі перасадкі прыкладна праз шэсць хвіліна.
  
  
  Яе, кіѓнуѓ, але ѓсё яшчэ не разумеѓ, аб чым ён кажа. Якое-то час мы былі па-за поля гледжання Віскі-Кей, і вакол таго, што я ведаѓ аб гэтай частцы Атлантычнага акіяна, на многія мілі на захад не было зямлі, акрамя ЗША. Усё, што я мог бачыць, былі горныя хвалі сіняга сукенка з усіх бакоѓ. .
  
  
  Ривненской праз пяць хвіліна і пяцьдзесят секунд мы апынуліся ѓ поле зроку авіяносца ВМС ЗША, і чалавек на палубе са мной сказаѓ: "Голас і мы - шчыра на кнопку".
  
  
  Дзясятак рэактыѓных самалётаѓ са складзенымі крыламі сядзелі на авіяносцы, нібы цёмныя птушкі, адпачывальнікі перад аднаѓленнем палётаѓ. Некаторыя члены экіпажа скінулі вяровачную лесвіцу, калі наша лодка падышла да берага. Яе, паціснуѓ руку сваім выратавальнікам, а затым падняѓся па лесвіцы. Крэйсер адышоѓ і амаль схаваѓся з выгляду у бурлівым моры, перш чым яе дасягнуѓ палубы.
  
  
  Капітан карабля сустрэѓ мяне наверсе трапа, адсалютаваѓ ёй адказаѓ, і хутка пацягнуѓ мяне да рэактыѓнаму самалёту, які чакаѓ на лётнай палубе. Рухавікі A-4 Skyhawk ѓжо былі
  
  
  
  
  ѓключаны, імкнучыся падняцца ѓ паветра. Яе, паціснуѓ руку пілоту, маладому рыжеволосому, надзеѓ лётную вопратку і заходу ѓ заднюю кабіну. Пілот паказаѓ мне "вялікі палец уверх", і мы з галавакружнай хуткасцю катапультаваліся з палубы авіяносца ѓ неба. Калі прэзідэнт Злучаных Штатаѓ быѓ вашым асабістым турыстычным агентам, пражыванне было строга першакласным...
  
  
  Тры
  
  
  Зваротны пералёт у Штаты прайшоѓ хутка і без прыгод. Нашым пунктам прызначэння быѓ аэрапорт імя Джона кэнэдзі, ny ѓ Нью-Ёрку, і мы прызямліліся там, на спецыяльна падрыхтаванай ѓзлётна-пасадачнай паласе. Потым сонца і яснага неба, на Віскі-Кей, я не быѓ гатовы да суровым, рэзкім студзеньскім халадоѓ Нью-Ёрка.
  
  
  Хоук чакаѓ у канцы узлётна-пасадачнай паласы ѓ доѓгім цёмным лімузіне. Як толькі яе перайшоѓ з самалёта на машыну, рудавалосы пілот махнуѓ рукой, разгарнуѓ самалёт і ѓзляцеѓ да авианосцу. У пярэдняй частцы лімузіна сядзелі двое мужчын - шафёр і, як я здагадаѓся, яшчэ адзін агент AX. Яе, ведаѓ, што мы павінны сутыкнуцца з сур'ёзным крызісам, паколькі Хоук амаль ніколі не раскрывае асобу аднаго агента іншаму. Хоук пастукаѓ па шкляной перагародцы, якая аддзяляе нас ад мужчын наперадзе, і лімузін праехаѓ праз аэрапорт.
  
  
  "Што ж, N3, - сказаѓ Хоук, гледзячы ѓ акно, - я мяркую, у вас няма новай інфармацыі, каб паведаміць".
  
  
  "Баюся, што няма, сэр", - сказаѓ я, але ѓсё ж распавёѓ эму аб дублюючым крэйсеры на Віскі-Кей і маім выратаванні. Яе, дадаѓ: "Вядома, немагчыма даказаць, як яны атрымалі інфармацыю. Марыя фон Альдер можа наогул не ѓдзельнічаць ".
  
  
  "Хм", - адказаѓ толькі Хоук.
  
  
  Мы ехалі ѓ цішыні некалькі секунд, перш чым Хок павярнуѓся і панура сказаѓ: "Кіраѓнік расейскай камуністычнай партыі павінен прыбыць сюды, у нью-ёрк, напрыклад, праз шэсць хвіліна. Ён сустрэнецца з некаторымі вакол нашых людзей на сакрэтным пасяджэнні ѓ ААН, перш чым вылеціць назад заѓтра. На нас усклалі адказнасць за бяспеку эга, пакуль ён тут. Голас чаму яе так тэрміновым меѓ патрэбу ѓ табе.
  
  
  Надышла мая чарга пробормотать: "Хм".
  
  
  Лімузін прытармазіѓ і цяпер спыніѓся каля адной па ѓзлётна-пасадачных палос аэрапорта, дзе эга чакала вялікая натоѓп людзей і машын. Хоук нахіліѓся наперад і паказаѓ на гіганцкі турбарэактыѓны рухавік, спускаецца са свінцовага неба. "Наш наведвальнік, як раз своечасова", - заѓважыѓ ён, зірнуѓшы на кішэнныя гадзіны, якія ён насіѓ на ланцужку, перакінутай праз гиллетт.
  
  
  Як толькі расейскі самалёт спыніѓся на ѓзлётна-пасадачнай паласе, супрацоѓнікі аэрапорта хутка падкацілі прыступкі да дзень кабіны, і выйшаѓ савецкі старшыня партыі. Вакол вялізнага самалёта за ім сачылі некалькі іншых расейскіх афіцыйных асоб, і, перад лесвіцай ѓсю групу неадкладна атачылі паліцэйскія і супрацоѓнікі службы бяспекі - як расійскія, так і амерыканскія - і суправадзілі да чарзе вакол машын. Калі працэсія на чале з групай нью-ёркскіх матацыклістаѓ кранулася, наш лімузін ехаѓ шчыра за машынай савецкага міністра. Неѓзабаве мы ѓжо ѓваходзілі ѓ вароты Арганізацыі Аб'яднаных Нацый, доѓгая велічная чарада сцягоѓ якой хутка раздзімаліся на ледзяным ветры.
  
  
  Апынуѓшыся ѓнутры будынка, усю групу хутка перанеслі ѓ адну вакол пакояѓ прыватнага савета бяспекі. Гэта быѓ прасторны зала без вокнаѓ, з сядзеннямі, расстаѓленымі ярусамі, накшталт амфітэатра для гледачоѓ, з трыбунай у цэнтры, дзе разглядаюць свае месцы савецкі старшыня і эга партыі, а таксама дарадца па бяспецы Злучаных Штатаѓ і эга памочнікі. Яе і Хоук, іншы агент AX і яе разглядаюць месцаѓ на першым плане шэрагу побач з расійскай паліцыяй бяспекі, натоѓпам, які суправаджаѓ савецкага лідэра з Масквы. За намі стаялі агенты праваахоѓных органаѓ горада, штата і федэральнага ѓрада. Сустрэча, вядома ж, была закрытай для гледачоѓ.
  
  
  Двое мужчын размаѓлялі праз перакладчыка, які перакладаѓ шэптам ад аднаго да іншага, так што нічога са сказанага не было чуваць там, дзе мы сядзелі. Гэта было ѓсё роѓна, што глядзець спектакль у пантаміме і па жэстах адгадваць, што кажуць акцёры.
  
  
  Спачатку здавалася, што абодва мужчыны былі ѓзлаваныя і падазроныя. Было шмат хмурыцца, хмурыцца і стукаць кулакамі. Неѓзабаве гнеѓ змяніѓся здзіѓленнем, і тады яе ѓбачыѓ, што двое мужчын сталі больш прыязнымі. Відавочна, яны пачалі разумець, што нам адна бок не сядзела за мудрагелістымі інцыдэнтамі.
  
  
  Неѓзабаве пасля гэтага сустрэча падышла да канца, і старшыня Савецкага Саюза і дарадца па бяспецы ЗША стаялі, каб паціснуць адзін аднаму рукі.
  
  
  Затым адзін вакол членаѓ партыі савецкага прэм'ер - пазней ёй стала вядома, што ён быѓ расейскім амбасадарам - зрабіѓ крок да старшыні камуністаѓ. Ён трымаѓ вытащенную вакол кішэні гранату. Мужчына открепил гранату і кінуѓ яе на плюшавы дыван адкрыта да ног расейскага лідэра.
  
  
  У последовавшую долю секунды ледзянога жаху ѓ пакоі не было чуваць нашы галасы. Яе бачыѓ чысты жах чалавека савецкага міністра, калі ён бездапаможна глядзеѓ уніз на смяротную актываваны гранату, якая ляжыць на шкарпэтках эга чаравік.
  
  
  
  
  
  інстынктыѓна яе выцягнуѓ свой Люгер Вильгельмину па кабуры, але Хоук схапіѓ мяне за руку. На самай дэла, паколькі ён быѓ хутчэй за мяне, каб убачыць, што я нічога не магу зрабіць. Лупіѓ вочы толькі хутчэй падарве гранату. У расейскага лідэра не было часу нават скрануцца з месца.
  
  
  У гэты момант, калі ѓсе прысутныя ѓ пакоі былі паралізаваныя, расейскі пасол - чалавек, уронивший незакрепленную гранату - кінуѓся на выбухоѓку. Пачуѓся прыглушаны выбух; Смяротная сіла гранаты была падаѓленая целам мужчыны. Эга цела разляцелася на часткі, мэта адарваная ад тулава.
  
  
  Наступствы выбуху ѓзрушылі старшыні Савета і іншых прысутных на трыбуне, але ѓ астатнім яны засталіся цэлымі. Мы з Хоуком неадкладна перавялі расійскую і амерыканскую дэлегацыі вакол пакоя ѓ які чакае звонку лімузін. Былі паспешліва прынятыя меры да таго, каб саветнік па бяспецы ЗША і эга супрацоѓнікі вярнуліся ѓ Вашынгтон, а расейскі бок накіравалася ѓ савецкае пасольства і заставалася там да ад'езду ѓ Маскву.
  
  
  Між тым, хуткая дапамога паліцыі і N. Y. P. D. У ААН пачалі прыбываць сапёры з кантынгентам газетных рэпарцёраѓ і фатографаѓ. Зала прыватнага савета бяспекі быѓ заблякаваны паліцыяй ААН, але Хоуку і мне дазволілі вярнуцца ѓнутр, дзе на насілках загружалі пакрытыя брызентам рэшткі расейскага амбасадара. Ужо цяпер супрацоѓнікі расійскай паліцыі бяспекі і амерыканскія агенты рыхтуюцца адсочваць нядаѓнія перамяшчэння амбасадара.
  
  
  Быѓ зроблены званок у Белы дом, і прэзідэнт быѓ праінфармаваны аб гэтым дэла. Перад тым, як гэты размова скончыѓся, Хока выклікалі да тэлефона, каб пагаварыць з прэзідэнтам. Калі ён вярнуѓся, твар начальніка AX было шэрым.
  
  
  "Гэта была амаль катастрофа", - сказаѓ ён, ківаючы галавой. "Прэзідэнт паведаміѓ мне, што мы атрымаем поѓны справаздачу аб рухах савецкага пасла, як толькі расследаванне што-небудзь выявіць. Але мы ѓжо ведаем адно ".
  
  
  "Што гэта такое?"
  
  
  "Усяго дзве ночы назад, - сказаѓ Хоук, - савецкі амбасадар быѓ госцем на вечарыне, наладжанай Хельгай фон Альдер і яе маці ѓ кватэры Хэльгі на Парк-авеню".
  
  
  "Вы ѓпэѓненыя?" - здзіѓлена спытала яе.
  
  
  Хоук кіѓнуѓ іншаму агенту AX, які суправаджаѓ нас у лімузіне, чым кэнэдзі, ny. "Агент Z1 быѓ на вечарыне. Паколькі яе, ведаѓ, што немагчыма сачыць за ѓсімі жанчынамі фон Альдера адначасова, яе выкарыстаѓ эга ѓ гэтым дэла. Яе хачу, каб вы двое сабраліся разам, каб ён распавёѓ вам падрабязнасці таго вечара. Потым гэтага яе хачу, каб вы папрацавалі над Хельгай фон Альдер. І...
  
  
  "Так, сэр?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Я ѓпэѓнены, што мне не трэба нагадваць вам аб тэрміновасці вашай місіі. Павінна быць нейкая сувязь паміж гэтым бізнэсам і фон Алдерс. Знайдзіце яго, чаго б гэта нам не каштавала ".
  
  
  Чатыры
  
  
  Хок адправіѓся адзін у нью-ёркскі офіс AX, пакінуѓшы Z1 і мяне пагаварыць разам. Правёѓшы большую частку дня ѓ самалёце, летевшем па Віскі-Кей, і ѓ машыне, якая ехала па Джона кэнэдзі, ny, яе, адчуѓ, што мне трэба патрэніравацца ѓ трэнажорнай зале. Яе прапанаваѓ Z1 пайсці ѓ спартыѓны клуб пагуляць у гандбол, пакуль мы размаѓлялі.
  
  
  Ніхто з нас, вядома, не ведаѓ сапраѓднага імя іншых. Сам Z1 быѓ прыкладна майго ѓзросту, на пару цаляѓ ніжэй і на некалькі фунтаѓ цяжэй, з саламянымі валасамі і светлай скурай. Як толькі мы пераапрануліся ѓ спартыѓную форму і пачалі гульню, яе ѓбачыѓ, што ён годны праціѓнік гандбола. На пляцоѓцы ѓ яго быѓ нязграбны, плоскостопий, але ён быѓ па мячы з забойнай сілай, так што ён адскоквала, як лупіѓ вочы з рыкашэтам, і прымушаѓ мяне рухацца.
  
  
  "Дыскі вечара мінулай ноччу была сапраѓднай вечарынкай", - пачаѓ ён, і яго злавілі слабы паѓднёвы акцэнт у эга голасе, свайго роду акцэнт сярэдне-паѓднёвых штатаѓ. "Гэтыя фон Альдеры дакладна ѓмеюць забаѓляць. Была пара акцёраѓ, расейскі пасол, два брытанскіх пісьменніка, гэты поп-мастак, які малюе нічога, акрамя карцін з спартыѓнымі рамянямі, і яшчэ тузін людзей, якіх яе так і не сустрэѓ ".
  
  
  "Каму-небудзь вакол іх здаѓся асабліва прыемным з амбасадарам?" - спытаѓ яе, наносячы ѓдар па мячы, і пры ѓдалым удары моцна вонзив эга ѓ сярэдзіну Z1, з-за чаго ён не змог адказаць на ѓдар.
  
  
  "Цьфу!" - прамармытаѓ ён з натугай выпрастаѓся, твар эга пакрылася кроплямі банк. Затым, адказваючы на мой лейцара, ён сказаѓ: "Мне падалося, што ѓсе госці былі вельмі дружныя яшчэ з адным. Як быццам ѓсе яны былі членамі нейкага эксклюзіѓнага клуба. Калі вы разумееце, аб чым яе?"
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. "Але ці былі Хельга або яе маці, Уршуля, калі-небудзь сам-насам з паслом на працягу якога-небудзь часу, на працягу вечара?" - спытала яе, мчась туды-сюды па пляцоѓцы. Я не ведаѓ, якую інфармацыю яго чакаѓ ад яго атрымаць, але любая зачэпка або сувязь паміж мёртвым паслом і тым ці іншым па фон Альдеров могуць дапамагчы.
  
  
  "Не", - адказаѓ Z1, выконваючы сваю долю бегу. "На самай дэла беларуская вялікую частку часу размаѓляѓ з гэтым мастаком і, нарэшце, завяршыѓ вечар, купіѓшы дзве інтэрнэце, якія хлопец прывёз з сабой..
  
  
  
  
  
  
  Мне прыйшла ѓ галаву дзікая ідэя. "Што б вы падумалі, калі б яе папрасіѓ AX зладзіць мозгу ускрыццё мёртвага рускага?"
  
  
  "Ускрыццё?" - усклікнуѓ Z1, паварочваючыся і, гледзячы на мяне. "Што можа даказаць даследаванне эга мозгу?"
  
  
  "Гэта ѓсяго толькі думаю--, - сказаѓ я. "Я не магу выкінуць вакол галавы, наколькі дзіѓнай з'яѓляецца ѓся сітуацыя. Не толькі тое, што адбылося сёння, але і ѓсе папярэднія забойства - ці, яе б сказаѓ, самагубстваѓ. Гэтыя людзі сфармавалі самую дзіѓную каманду забойцаѓ, якую ёй калі-небудзь бачыѓ. Можа быць, іх спачатку, ці з'яѓляецца прэпарат, або загіпнатызавалі, або прамылі мазгі. Хто-то павінен быѓ прымусіць ih паводзіць сябе так аднолькава ірацыянальна. Павінна быць тлумачэнне. Можа быць, выкрыццё дасць адказы на некаторыя пытанні, дапаможа нам зразумець прычыны гэтага справы ".
  
  
  "Мяркую, варта паспрабаваць". Z1 паціснуѓ плячыма.
  
  
  "Хоук хоча, каб яе неадкладна пераехаѓ да Хэльзе", - сказаѓ ёй эму. "Як толькі мы скончым гульню, яе патэлефаную вось і паспрабую прызначыць спатканне на сёння ѓвечары. Думаю, табе лепш далажыць Хоуку ѓ штаба. Абавязкова скажы эму, што я хачу правесці выкрыццё рускага ".
  
  
  "Вядома", - сказаѓ ён, згубіѓшы шанец і прайграѓшы мне гульню.
  
  
  Прыняѓшы душ і апрануѓшыся, мы пайшлі ѓ бар і выпілі пару астуджаных марціні, і ей патэлефанавала Хэльзе фон Альдер па тэлефоннай кіёскі.
  
  
  "Пельмень!" яна завішчала ад захаплення, як толькі пачула мой голас. "Вы вярнуліся. Мая тупая сястра дазволіла табе сысці. Убачымся сёння вечарам?
  
  
  "У дакладнасці тое, што я меѓ на ѓвазе", - сказаѓ яе эй. "Я заеду за табой каля васьмі".
  
  
  Калі яе скончыѓ размову, мы з агентам Z1 рассталіся. Яе накіраваѓся ѓ раскошную кватэру на Саттон-Плейс, якую AX арандаваѓ для мяне - ці, хутчэй, для "Тоні Доуэса".
  
  
  Адным па пераваг працы пад прыкрыццём для AX было тое, што арганізацыя не шкадавала сродкаѓ на стварэнне надзейнай для маскіроѓкі сваіх агентаѓ. Гасцінічныя Тоні Доуэса была добрым прыкладам. Гэта быѓ элегантны, элегантны холостяцкий домік з усімі прыладамі для спакушэння, якія такі мужчына мог бы забяспечыць сябе. Ізаляцыя звонку, дастаткова высокі, каб адкрываць від на горад і адзінота, і абсталяваны ѓсім найноѓшым электронным абсталяваннем ад ѓнутранага асвятлення да квадрофонического гуку. Адзінымі маімі просьбамі былі невялікі трэнажорная зала і сауна. Астатнія гадзіны дня яго выдаткаваѓ на баксёрскую грушу, і брусы, і скончыѓ саунай. Было сем трыццаць пяць, калі я ѓ смокінгу адправіѓся да Хэльзе фон Альдер.
  
  
  Кватэры Хэльгі была пентхаусов на Парк-авеню ѓ васьмідзесятых, у каралеѓскім будынку, якое больш падобна на прыватны клуб, чым на рэзідэнцыю. Яе чакаѓ, што яна будзе адна, але калі прыбыѓ яе, яе, убачыѓ, што Урсула была там з сівым джэнтльменам, твар якога выглядала смутны знаёмым, хоць эга імя на імгненне выслізнула ад мяне.
  
  
  "Але Дамплинк", - павітала мяне Хельга, пацалаваѓшы мае вусны звычайным пацалункам фон Альдера з адкрытым ротам і, уцягнуѓшы мяне ѓнутр, "перадай прывітанне Урси" - дачкі фон Альдера звалі сваю маці Урси, - "і яе суправаджальніка Байрана Тиммонса. "Тады яе пазнаѓ у гэтым чалавеку аднаго вакол нафтавых магнатаѓ краіны. Урсула фон Алешына таксама пацалавала мяне ѓ вусны, што было далёка не матчыным, і Тиммонс моцнага паціснуѓ мне руку.
  
  
  "Урси і Байран як раз сыходзілі", - дадала Хельга, херувимски усміхаючыся.
  
  
  Байран Тиммонс прамармытаѓ: "Ах, так", і пачаѓ дапамагаць Урсуле надзець норкавае футра.
  
  
  "Мы гаварылі аб жудаснай аварыі беднага Уладзіміра Калчака, - сказала Хельга. "Вы чулі гэта ѓ навінах?"
  
  
  "Няма ёй сказала. "Я не баюся."
  
  
  "Сёння ніяк не калі эга забілі ѓ ААН, - сумна сказала Хельга, - што-то накшталт выбуху катла".
  
  
  "Жудасна", - сказаѓ яе, здагадацца, не прыдумаѓ ці Ястраб "выбух катла" для прэсы сэм.
  
  
  "Бедны Владди, - сказала Хельга, - ён заѓсёды быѓ поѓны жыцця. Яе буду сумаваць па яму.
  
  
  "Вы ведалі эга?" Яе спытаѓ.
  
  
  "О так, - адказала Хельга. "Ён быѓ старым сябрам Урси. Ён быѓ тут, у дом, на вечарыне, усяго дзве ночы назад.
  
  
  "Нам усім будзе эга не хапаць", - пацвердзіѓ Уршуля, цалуючы Хельгу ѓ шчаку, дакранаючыся маіх вуснаѓ ee вуснамі і накіроѓваючыся да дзень. Байран Тиммонс рушыѓ услед за мной, зноѓ моцнага паціснуѓшы мне руку.
  
  
  Як толькі Хельга зачыніла дзверы за якая сыходзіць парай, яна ѓпала ѓ мае абдымкі з прыгнечаным хіхіканнем і прашаптала: "О, Дамплинк, Байран Тиммонс жудасна злы на мяне - і на цябе. Калі яе прызначыѓ вам спатканне сёння ніяк не калі, яе зусім забыѓся, што сёння ѓвечары яе павінен быѓ пайсці з ім у тэатр. Калі яе ѓспомніѓ, мне давялося зрабіць некаторую адчайную перастанову і паклікаць Урси для замены. Яе сказаѓ Байрону, што вы стары, іншы, якога я не бачыѓ шмат гадоѓ, і вы былі ѓ горадзе толькі на ноч.
  
  
  "Я ведаѓ, што ён нечым незадаволены. Цяпер яе разумею.
  
  
  Хельга адсунулася, ківаючы галавой. "Часам яе магу быць такім непаслухмяным. Але яе гатэлі быць з табой ".
  
  
  "Я задаволены, - сказаѓ ёй прывітанне, - і ѓсцешаны. Куды ты хочаш, каб цябе прывяла?
  
  
  "Гэта такая непрыемная ноч", - сказаѓ Хельга.
  
  
  
  
  
  Яго спакойна сказаѓ: "Я падумаѓ, можа, ты лепш застанешся тут і будзеш ѓтульным. Калі не супраць чаго-небудзь простага, напрыклад, шампанскага і ікры. Баюся, гэта ѓсё, што ѓ нас ёсць у дом, і цяпер у слуг выхадны.
  
  
  "Я не магу прыдумаць лепшага устаноѓ правесці вечар".
  
  
  Яна мяне яна свабодна. Яна была апранутая ѓ аблягае белае вячэрні сукенка, яе светлыя валасы былі старанна выкладзеныя, на шыі вісела брыльянтавае каралі з адпаведнымі дыяментавымі падвескамі, якія звісаюць вакол мочак яе вушэй. Яна была гатовая правесці ноч у горадзе. Але потым яе, зразумеѓ, што жанчыны Фон Альдер, хутчэй за ѓсё, так апранаюцца толькі для таго, каб вечарам гультаяваць па хаце.
  
  
  Хельга ѓключыла музыку і выключыла брылёѓ. Неѓзабаве яна прынесла шампанскае і ікру, і мы ѓ такую гульню бок аб бок у леапардавым шэзлонгу перад вокнамі ад падлогі да столі, вакол якіх мы назіралі агні горада і снежную цемру.
  
  
  "Ведаеш, Тоні, - мякка сказала Хельга, паварочваючыся да мяне, калі мы абодва пацягвалі астуджанае шампанскае, - ты не такі, як іншыя мужчыны, якіх яе ведала ѓ сваім жыцці. Звычайна яе магу даволі лёгка ih зразумець, зразумець, чаго яны хочуць ад жанчыны. З табой я не ѓпэѓнены, хоць ведаю цябе вельмі даѓно. І гэта праблема. Мне гэта цікава, і я думаю, што ѓсе астатнія жанчыны Фон Альдер, уключаючы Урси, таксама. Яна раптам села адкрытымі. "Табе спадабалася з Марыяй?"
  
  
  Яе шчыра кіѓнуѓ. "Яна выдатная. Але тады ѓсё вы. У рэшце рэшт, вы ж аднолькавыя трайняткі.
  
  
  "Не цалкам ідэнтычныя". Яе, бачыѓ яе ѓсмешку ѓ паѓзмроку. Яна працягнула кубак з шампанскім і саслізнула ѓ крэсла, прыціснуѓшыся сваім целам да майго. Яе адчуваѓ цяпло яе цела скрозь сукенку. Экзатычны водар ee духавы хвалявала мае сьцёгны. Яе прасунуѓ палец пад шлейках яе сукенкі і спыніѓся.
  
  
  "Хельга", - сказаѓ я.
  
  
  "Хм?"
  
  
  "Гэты хлопец, Колчаком або Владди, як вы эга называлі - вы эга часткі бачылі ѓ апошні час?"
  
  
  Яна няправільна зразумела мой лейцара. "Табе не трэба эга раѓнаваць, Дамплинк". Яна прысунулася ліжа да мяне, так што нашы сцягна даткнуліся.
  
  
  "Не, але мне цікава", - настойваѓ я. "Частцы ён наведваѓ вас ці вашу сям'ю за апошнія некалькі тыдняѓ?"
  
  
  Яна паціснула плячыма, усё яшчэ прыціскаючыся да мяне. "Владди быѓ адным вакол тых людзей, якія заѓсёды былі ці заѓсёды былі побач з маімі сябрамі. Вы заѓважылі яго, калі ён быѓ там, вы не сумавалі па яму, калі ён адсутнічаѓ ". Яна нецярпліва паварушылася. "Але гэта мінулае - гэта сапраѓднае. Цяперашні заѓсёды важней".
  
  
  Яе, ведаѓ, што гэта ѓсё, што яна збіралася сказаць. Магчыма, яна гатэляѓ што-то схаваць, а можа быць, проста сапраѓды няма чаго было сказаць пра Колчаке. Ва ѓсякім выпадку, яе, адчуваѓ, што на дадзены момант выканаѓ свае абавязкі.
  
  
  Цяпер яе нес адказнасць перад сабой, каб не выпусціць гэтую магчымасць выслізнуць паміж маіх пальцаѓ. Гэтымі пальцамі яе аслабіла шлейках сукенкі Хэльгі. Яна спусціла абодва рамяня з рук, а мяккая тканіна белай ѓпала вось на талію.
  
  
  На ёй не было бюстгальтара. Калі яна адкінулася назад, яе поѓныя стройныя грудзей прыпадняліся, соску з ружовымі кончыкамі ѓсталі дыбам. Яна выгіналася наперад, каб сустрэцца з маім тварам, так што мой рот напоѓніѓся адным, а затым іншым падобнымі дыні справядлівасць. Яе цела люта дрыжала, калі яе лашчыѓ яе соску кончыкам мовы, пакуль, нарэшце, яна, сутаргава уздыхнуѓшы, узяла маю галаву двума рукамі і паднесла мае вусны да сваіх. Калі мы цалаваліся, яна праводзіла пальцамі адной рукі па маім сцягне, пакуль не наткнулася на сведчанне майго ѓзбуджэння. Яе рука на імгненне затрымалася там.
  
  
  "Выдатна, Дамплинк, выдатна", - прашаптала яна, задыхаючыся, і прыціснулася вуснамі да майго вуха.
  
  
  Яе падняѓ яе і панёс праз гасціную, праз фае ѓ спальню. У цэнтры пакоя знаходзілася велізарная круглая ложак. Яе апусціѓ яе на нах, і яна зняла сукенку, панчохі і карункавыя трусікі бікіні. Ляжу на атласных прасцінах, яна нецярпліва працягнула рукі, каб дапамагчы мне зняць вопратку.
  
  
  Яе, адчуваѓ, як кроѓ цячэ ѓ маёй крыві, калі мае вочы паглыналі яе пышнае цела. Яна была дакладнай копіяй сваёй сястры Марыі, з ідэальна акрэсленай, выпирающей грудзей і мякка выгнутых сцёгнаѓ да маленькага залатога трыкутніка ѓ цэнтры яе цела. Яна прыцягнула мяне да сябе, і калі нашы цела даткнуліся, яна павярнула галаву набок і мякка сказала: "Паслухай, Дамплинк, куды б ты нам павярнуѓся, ты бачыш, як мы займаемся любоѓю".
  
  
  Да гэтага я не заѓважаѓ, што тры сцены пакоя, у падгалоѓя ложка з абодвух бакоѓ, былі цалкам люстранымі. Пакуль цела Хэльгі сціскалася і раскручивалось разам з маім, як нейкі ідэальна запраграмаваны, але тонкі інструмент пачуццёвасці, люстэркі адлюстроѓвалі пачуццёвыя руху, як калі б мы былі пасярод велізарнай оргіі, у якой мы былі ѓсёй групай удзельнікаѓ.
  
  
  Яе выявіѓ, як сказала мне Хельга, што яна і яе сястра Марыя не цалкам ідэнтычныя. У тым, як яны займаліся любоѓю, была вялікая розніца. Абедзве жанчыны займаліся каханнем з бясконцым уяѓленнем і велізарным адкрытым задавальненнем. Але на гэтым падабенства скончылася. Пакуль Марыя была маѓклівая і напружана, ee руху
  
  
  
  
  
  
  былі вытанчана тонкімі, Хельга была дзікай і закінутай, яе рукі, сцёгны і рот пастаянна даследавалі маё цела, абменьваючыся прыемнымі адчуваннямі на кожнае атрыманае ёю. Усе ee істота пастаянна корчилось, дрыжала і падахвочвала мяне да ѓсё вялікім і вялікім вышынь экстазу. Як быццам - і люстраныя сцены ѓзмацнялі эфект - я займаѓся каханнем з тузінам розных жанчын, кожная з розным падыходам і рэакцыяй. Нарэшце, яна ѓскрыкнула ад чыстага задавальнення, і ѓпаѓ назад на ложак.
  
  
  Праз імгненне яна нахілілася мной назаѓжды. "Я раблю цябе шчаслівым?" - спытала яна, пакрываючы мой твар пацалункамі.
  
  
  "Так", - сказаѓ я. "Так, ты робіш мяне шчаслівым".
  
  
  "Я таксама шчаслівая", - сказала яна. "Ты той чалавек, якім яго цябе думалі".
  
  
  Яе асцярожна падсунуѓ ee да сябе, каб яна ложка на мяне, нашы цела прыціснуліся адзін да аднаго з галавы да пят. Мы ляжым нерухома, ніхто з нас не размаѓляе. Праз імгненне яна злёгку ѓздыхнула ад сцяга дазволу на выкананне, якога яе чакаѓ.
  
  
  "Shh", - прашаптала яе эй.
  
  
  Яна зноѓ змоѓкла, але ненадоѓга. "Ой!" усклікнула яна. "Ой! Ах, Дамплинк! ОЙ!" Ee цела зноѓ сутаргава затряслось, пакуль яна з доѓгім ціхім стогнам захаплення не перавярнулася на спіну і не закрыла вочы.
  
  
  Мае рэгулярныя праграмы практыкаванняѓ для цела і розуму зноѓ спатрэбіліся, дазволіѓшы мне падарыць Хэльзе апошні падарунак задавальнення, якога яна не чакала.
  
  
  5
  
  
  Хельга адкрыла вочы і мякка ѓсміхнулася мне, калі яе схіліѓся над ee галавой. "Гэта было выдатна, выдатна, выдатна", - прашаптала яна. Яна перавярнулася і вылезла вакол смецця. "Адпачывай, Дамплинк", - сказала яна, цалуючы мяне і выходзячы праз пакоі.
  
  
  Праз імгненне яна вярнулася з бутэлькай шампанскага і двума келіхамі. Яна напоѓніла адзін вакол шклянак і працягнула мне. "Гэта, - сказала яна, - зойме цябе, пакуль яе буду прымаць душ". Яна зноѓ пацалавала мяне, і ѓвайшла ѓ ванную, радасна напяваючы. Раскошна расцягнуѓшыся на ложку, яе, чуѓ, як яна прымае душ.
  
  
  Яе зрабіѓ глыток астуджанага Dom Perignon. Звонку падняѓся вецер. Чацвёртая сцяна пакоя была пакрыта парцьера, і ён ведаѓ, што за шторамі былі дзень у сад пентхауса, якія атачалі ѓсе чатыры бакі кватэры. За дзвярыма што-то стукала. Паднёс кубак шампанскага побач з ложкам, нацягнуѓ штаны і падышоѓ да дзень. Калі яе адсунуѓ частка шторы ѓ бок, яе ѓбачыѓ, што адна вакол дзвярэй прыадчынены, і разгойдваецца на ветры. Яе, зачыніѓ дзверы і замкнуѓ яе.
  
  
  Яе быѓ на паѓдарогі назад праз пакой, калі гэта беспамылковае шостае пачуццё, падсвядомае папярэджанне аб якая насоѓваецца небяспекі, паслала мне сваё паведамленне. Не ведаю чаму, яе інстынктыѓна ѓскінуѓ абедзве рукі перад сваім горлам, яе не шталь дзейнічаць занадта рана. У тое ж імгненне тонкая драцяная пятля накінулася на маю галаву і ложкі мне на плечы. Дрот, якая займаецца павінна была быць ѓваткнута ѓ маё горла, замест гэтага глыбока ѓпілася ѓ скуру маіх выцягнутых рук.
  
  
  Мой нападаючы выдаѓ цяжкі рык і люты рывок пеѓняѓ. Яе прыгнуѓся і ѓдарыѓ плячом назад. Яе ѓсё яшчэ не мог бачыць, хто быѓ ззаду мяне, але ѓ гэтым раптоѓным выпады яе мімаходам убачыѓ двух якія змагаюцца вобраз у стогны люстэркаѓ Хэльгі. Яго паглядзеѓ яшчэ раз і ѓбачыѓ сябе і чалавека ззаду мяне, адлюстраванага там. Мужчына быѓ Z1!
  
  
  Эга твар перакрывіѓся ад нападу, але эга асобу немагчыма было каму. Гэта быѓ той жа чалавек, з якім яе гуляѓ у гандбол у спартыѓным клубе ѓ той дзень.
  
  
  Было немагчыма зразумець, чаму ён спрабаваѓ забіць мяне цяпер. Усё, што я мог зрабіць, гэта абараніць сябе. І гэта было жудаснае, трывожнае адчуванне - назіраць, як хто-то спрабуе забіць мяне ѓ тых жа люстэрках, дзе зусім нядаѓна яе бачыѓ сябе і Хельгу, інтэнсіѓна наслаждающимися сэксам.
  
  
  Ён усё яшчэ не заѓважыѓ люстраной сцяны і не ведаѓ, што я назіраю за ім у ёй. Ён пачаѓ падымаць нагу, каб уперціся каленам мне ѓ спіну. Яе жорстка ѓдарыѓ яго эга левай нагой, трапіѓ эму ѓ каленны кубачак і разбіѓся сл. Ён задыхнуѓся ад балюча і пачаѓ падаць, цягнучы мяне за сабой. Яе паспрабаваѓ выкруціцца па драцяной пеѓняѓ, паварочваючы галаву пры падзенні. Ён трымаѓ ѓпарта да пятлі, усё яшчэ спрабуе задушыць мяне. Цяпер ёй ясна бачыла эга твар. Эга вочы былі ашклянелымі - як быццам ён быѓ загіпнатызаваны або пад дзеяннем наркотыкаѓ.
  
  
  Да гэтага часу тхор яе, спадзяваѓся, што змагу абараніць сябе, не забіваючы яго. Але я бачыѓ, што гэта немагчыма. Яе ѓдарыѓ цвёрдым краем правай рукі ѓ падмурак эга горла, наносячы смяротны ѓдар у каратэ. Удар быѓ моцным і чыстым. Эга шыя зламалася, і ён быѓ мёртвы, магчыма, нават не падазраючы, што эга метад забіѓ. Эга цела асела на падлогу, мэта гратэскавы павярнулася набок. Яе, падняѓся і ѓстаѓ, асядлаѓшы эга, цела.
  
  
  Яе, чуѓ, як у ваннай ідзе душ. Дывановае пакрыццё з глыбокім ворсам на падлозе спальні заглушало гукі нашай барацьбы. Тады мне здавалася відавочным, што Хельга фон Алешына заманіла мяне ѓ спальню, я ведаю, што агент Z1 збіраѓся потым здзейсніць замах на маё жыццё. Як бы добра яна нам была са мной у смецця, яе ніколі не мог
  
  
  
  
  
  Яе забываю, што яна і яе сястры былі вопытнымі акторкамі.
  
  
  З іншага боку, абверг паведамленні смі яе сабе, усё яшчэ існуе верагоднасць, што яна не вінаватая. Z1 ведаѓ, што я сустракаюся з Хельгай сёння ѓвечары, і мог прасачыць за мной да кватэры. Калі б, як я цяпер падазраваѓ, ён атрымаѓ загад забіць мяне, ён мог бы праслізнуць ѓ пакой з тэрасы, пакуль мы з Хельгай займаліся любоѓю, і яна не ведала б пра гэта больш, чым яе.
  
  
  Калі б гэта было праѓдай, ён не мог дазволіць Хэльзе з'явіцца па душы і знайсці чалавека, якога яе забіѓ, які ляжыць на яе дыване. Не можа быць ніякага тлумачэння, якое задаволіла б яе, калі б яе не раскрыѓ маю прыкрыццё. Калі б яе зрабіѓ гэта, вэб-зачэпка, якая займаецца была ѓ AX па справе, Фон Альдерс, была б бескарыснай. Яе мог зрабіць толькі адно - перадаць цела Хоуку, у якога ѓ распараджэнні былі ѓсе сродкі, каб непрыкметна пазбавіцца ад яе.
  
  
  Яе, нагнуѓся, падняѓ труп на падлакотнікі, пацягнуѓ эга праз пакой, праз дзень тэрасы і выкінуѓ на вуліцу. Затым яе паспяшаѓся да прикроватному тэлефоне, каб патэлефанаваць Хоуку. Давялося размаѓляць без скремблер.
  
  
  "Гэта сур'ёзная справа", - сказаѓ я, як толькі ён адказаѓ. Кажу коратка, яе распавёѓ эму, што менавіта адбылося, импровизировав код па ходзе справы. У заключэнне яе, сказаѓ: "Мы з сябрам хутка паедзем адсюль. Ці зможаце вы справіцца з зачысткай? "
  
  
  Хоук зразумеѓ. "Даручыце ѓсе падрыхтоѓкі мне, - сказаѓ ён, - але зазірніце да мяне сёння ѓвечары".
  
  
  "Я планую", - адказала яе і абарвала размову, калі пачула, як Хельга выключыла душ у ваннай.
  
  
  Праз некалькі хвілін у пакой увайшла Хельга ѓ празрыстым чорным негліжэ, які адчыняе кожную дэталь яе цела. Яе зноѓ расцягнуѓся на вялікі ложка і піѓ шампанскае, вакол куфля. На шчасце, смерць агента Z1 была бяскроѓнай, і ѓ пакоі не было нічога, што паказвала б на барацьбу, якая займаецца адбылася там усяго некалькі хвілін таму. Калі Хельга ѓдзельнічала ѓ змове і вярнулася, чакаючы знайсці мне труп, яна не дала на гэта ніякіх указанняѓ. Замест гэтага яна прыціснулася да ложка побач са мной, пакуль яе наліваѓ гэй куфаль шампанскага.
  
  
  "A amore", - сказала яна, крануѓшы майго шклянкі сваім.
  
  
  "A amore", - пагадзіѓся я.
  
  
  Пасля таго, як мы напіліся, яе скінуѓ ногі з ложка і сказаѓ: "Ідзі, Пельмень, яе збіраюся запрасіць цябе на вячэру. Чалавек жыве не толькі любоѓю. Па крайняй меры, не гэты чалавек.
  
  
  Мы выбралі рэстаран у невялікім цьмяна асветленым французскай установе, недалёка ад кватэры Хэльгі. Звонку ѓсё яшчэ шэл снег, але ѓ рэстаране было цёпла і весела, а абслугоѓванне і eda былі выдатнымі. Але яе сапраѓды не быѓ галодны, так як на працягу ѓсёй трапезы яе пастаянна ѓяѓляѓ сабе жудасную сцэну, якая займаецца будзе адбывацца ѓ кватэры Хэльгі, калі Хок прыбірае цела мёртвага агента AX.
  
  
  Хельга, здавалася, не заѓважала маёй заклапочанасці і елі ад душы, ажыѓлена боѓтаючы на працягу ѓсяго вячэры. Аднойчы яна прытворна надзьмуѓ вусны - той жа жэст, які зрабіла Марыя, калі яе пакінуѓ яе на Віскі-Кей, і сказаѓ: "Дамплинк, давай паедзем куды-небудзь на выходныя, каб мы маглі пабыць адны. Вы сышлі з Марыяй. Цяпер мая чарга."
  
  
  Мяне пацешыла й жартаѓлівая канкурэнцыі, якая займаецца існавала асяроддзяѓ дзяѓчат. "Што ѓ цябе было на розуме?" Яе спытаѓ.
  
  
  Яна зрабіла няпэѓны рух рукой у паветры. "Мексіка. Магчыма, Іспанія. Поѓдзень Францыі. У рэшце рэшт, рэактыѓны самалёт проста сядзіць без справы на вешалцы. Мы маглі б гэтым скарыстацца ". Яна прапанавала гэта так нядбайна, як калі б казала пра паездку на таксі праз горад. І яе мог бачыць, што яна была сур'ёзная.
  
  
  "Ну што ж, - сказаѓ я, пакідаючы свае варыянты адкрытымі, таму што я яшчэ не ведаѓ, якія ѓскладненні будуць потым смерці агента AX.
  
  
  Хельга кіѓнула, і яна свабодна мяне тым, што раптам посерьезнела. Такога настрою яе зусім не чакаѓ ад галавакружнага фон Вадаем.
  
  
  "Я табе што скажу, Тоні", - прашаптала яна, яе пальцы перапляліся з маімі, пакуль мы пацягвалі каньяк. "Я атрымліваю ад вас вібрацыі, вібрацыі велізарнай сілы. Гэта тое, што я ѓсё жыццё хацела ѓ мужчыну. Мяккасць клапатлівага палюбоѓніка і сілу аѓтарытэтнага чалавека. Часам вы знаходзіце тое ці іншае. Але абодва - ніколі! Гэта вельмі добра." Яна нахмурылася і павольна вызначыѓся: "Аднойчы ёй паспрабавала растлумачыць, што хацела, знаёмаму мужчыну. Ён быѓ далікатным, але не моцным, і ён сказаѓ, што я адчуваю тое ж самае, таму што ніколі не ведаѓ свайго бацьку. Ён сказаѓ, што я шукаю палюбоѓніка і бацькі ѓ адным твары. Ты верыш, што?"
  
  
  Яе, паківаѓ галавой. "Я ніколі не думаю пра такія рэчы, прычынах сваіх пачуццяѓ. Важныя самі пачуцці ".
  
  
  "Я таксама так думаю", - пагадзілася яна. "Але я сапраѓды часам думаю пра свайго бацьку, і я ведаю, што Марыя і Эльза таксама думаюць, хоць мы ніколі не гаворым пра nen".
  
  
  "А вы эга зусім не памятаеце?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Няма. Толькі тое, што сказаѓ нам Урси. Ён быѓ забіты ѓ Берліне падчас адной па бамбаванняѓ саюзнікаѓ падчас пачатку другой сусветнай вайны. Мы з сёстрамі тады былі вельмі маленькімі, і Урси выратаваѓ нас жывымі толькі цудам.
  
  
  Яна ѓсміхнулася і зноѓ заззяѓ. "Бу
  
  
  
  
  
  
  "З імі тхара жыццё стала добрай", - сказала яна.
  
  
  Пазней, калі яе адвёѓ Хельгу назад у яе кватэру, яе надоѓга затрымаѓся дастаткова, каб пераканацца, што Хоук прыбраѓ цела з тэрасы. Вядома, ён паклапаціѓся пра гэта. Калі яе сыходзіѓ ад Хэльгі, яна зноѓ нагадала мне, што хоча, каб мы разам паехалі на выходныя. Яе абяцалі даць гэй ведаць. Затым яе, спусціѓся ѓніз і ѓзяѓ таксі да штаба-кватэры AX.
  
  
  Шэсць
  
  
  Нью-ёркскі офіс СЯКЕРА знаходзіѓся ѓ Ніжнім Вест-Сайд горада, на складзе ѓ раёне панэлі. Кіроѓца таксі не ѓзрадаваѓся, калі пачуѓ адрас. Думаю, ён думаѓ, што я збіраюся абрабаваць эга па дарозе, таму што я чуѓ, як ён уздыхнуѓ з палёгкай, калі мы пад'ехалі да дому. Яе перавярнуѓ эга і вылез. Калі яе пачаѓ пераходзіць тратуар, ён высунуѓся праз вокны і спытаѓ: "Ты ѓпэѓнены, што гэта тое месца, якое табе трэба, прыяцель?"
  
  
  Яе адмахнуѓся ад яго. Эга пачуцці былі зразумелыя. Уся набярэжная была цёмнай і бязлюднай. Будынак, у якім размяшчалася штаба-кватэры AX, было прыцьміць, за выключэннем адной асветленай пакоі ѓ пярэдняй частцы будынка. Кіроѓца таксі не мог ведаць, што ѓсе астатнія цёмныя вокны ѓ будынку былі зафарбаваныя, каб схаваць мітусню, якая займаецца адбывалася ѓнутры дваццаць чатыры гадзіны ѓ суткі, і што людзі з магутнымі інфрачырвонымі тэлескопамі пастаянна назіралі за вуліцай. Уласна, гаварыць, таксісту не можа быць бяспечней дзе-небудзь у горадзе, чым адкрытымі там, за межамі самога магутнага контрвыведніцкага агенцтва ѓ свеце.
  
  
  Дзяжурны начны ахоѓнік у асветленым пярэднім офісе, які выглядаѓ як звычайнае складское памяшканне, націснуѓ кнопку званка пад сваім сталом, і яе, прайшоѓ праз жалезную дзверы да ліфта з людзьмі. Вартавыя з тэлескопамі ѓ вокнах наверсе ѓжо ачысціѓшы мяне з абодвума мужчынамі, калі яе ѓсё яшчэ набліжаѓся да будынка.
  
  
  "Хоук пакінуѓ загад адвезці вас у склеп, як толькі вы ѓвойдзеце", - сказаѓ ліфцёр. Машына спусцілася.
  
  
  Склеп - гэта значыла, што Хоук чакаѓ мяне ѓ моргу агенцтва. Як і большасці звышсакрэтных разведвальных арганізацый, AX павінен быѓ мець уласны морг на тэрыторыі, каб апрацоѓваць трупы, якія нельга было адразу перадаць паліцыі. Аднак большая частка тэл ѓ канчатковым выніку была перададзена ѓ рукі мясцовых праваахоѓных органаѓ пасля таго, як дарога была расчышчана, так што бянтэжаць пытанняѓ не ѓзнікла.
  
  
  Яе знайшоѓ Хоука, які стаяѓ побач з зачыненым целам Z1. З ім быѓ судмедэксперт кампаній AX, доктар Крыстафер.
  
  
  Хоук кіѓнуѓ мне, і судмедэксперт, якога мы назвалі доктарам Томам, сказаѓ: "Я правёѓ папярэдняе выкрыццё, Нік. Гэта ѓзгадняецца з тым, што вы нам сказалі. Эга, смерць была выклікана пераломам шыі ".
  
  
  "Вы знайшлі што-небудзь яшчэ?" Яе спытаѓ.
  
  
  Доктар Том пакруціѓ галавой. "Пакуль нічога. Чаму?"
  
  
  Замест таго, каб адказаць эму, яе пагаварыѓ з Хоуком. "Агент Z1 далажыѓ вам сёння з маім прапановай зрабіць ускрыццё мозгу амбасадара Калчака?"
  
  
  "Не, не ведаѓ", - сказаѓ Хоук. "Ён вярнуѓся сюды, у штаба, і сказаѓ мне, што вы звязаліся з Хельгай фон Альдер. Потым гэтага яе эга не бачыѓ. Аб выкрыцці не згадвалася. Гэта важна? "
  
  
  "Можа быць", - павольна сказаѓ я. "Гэта магло б даць нам магчымы матыѓ для эга нападу на мяне".
  
  
  Хоук нахмурыѓся. "Я не сачу за табой".
  
  
  Яе, ведаѓ, што размаѓляць перад доктарам Томам, у якога быѓ вышэйшы ѓзровень, дапускаецца на ѓсе дзеянні, AX, бяспечна. "Ну, калі ён накінуѓся на мяне ѓ кватэры Хэльгі, ён выглядаѓ ашаломленым - як чалавек, які не мог кантраляваць сябе, - але эга фізічныя дзеянні былі ідэальна скаардынаваны".
  
  
  "Вы маеце на ѓвазе, - перабіѓ Хок, - вы думаеце, што ён быѓ членам брыгады забойцаѓ?" Як бы мне не падабалася думка аб тым, што одзіна праз нашых агентаѓ можа знаходзіцца пад уплывам гэтай - гэтай сілы, ці чаго-то яшчэ, яе згодны ".
  
  
  "Але гэта не абавязкова тлумачыць, чаму ён спрабаваѓ мяне забіць, - працягнуѓ я, - калі толькі ёй не сказаѓ ці не зрабіѓ што-то, што пагражала таго, з чым мы змагаемся. Адзінае, што я магу прыдумаць, гэта маё прапанову аб выкрыцці. Паколькі ён не перадаѓ вам прапанову, але спрабаваѓ забіць мяне, падобна, гэта была сувязь.
  
  
  "Як вы думаеце, што менавіта пакажа даследаванне мозгу амбасадара?" - спытаѓ доктар Том.
  
  
  "Не ведаю, - прызнаѓся я. "Але мы reputed, што людзям, датычным да гэтых інцыдэнтаѓ, якім-то чынам прамылі мазгі. Так што ѓскрыццё рускага было ударам па доказу тэорыі "прамывання мазгоѓ". Можа, мы нічога не знойдзем, але тады нам няма чаго губляць, калі паспрабуем ".
  
  
  "Так, зразумела, - сказаѓ доктар Том. Ён паглядзеѓ на труп, які ляжыць на пліце сметніку AX. Ён зірнуѓ на Хоука. "Як наконт гэтага, бос?"
  
  
  Хок вагаѓся за ѓсё на долю секунды. "Ідзі, - сказаѓ ён, ківаючы.
  
  
  Доктар Тым нацягнуѓ прасціну на застылыя рысы твару. "На гэта ѓ мяне сыдзе пара дзён, - задуменна сказаѓ ён, - я прышлю вам справаздачу, як толькі атрымаю вынікі".
  
  
  Мы з Хоуком моѓчкі выйшлі па сметніку і падняліся на ліфце на пачатку другой паверсе будынка. Гэты паверсе быѓ нервовым цэнтрам
  
  
  
  
  
  
  штаба-кватэры ѓ Нью-Ёрку. Штат па больш чым пяцідзесяці чалавек працаваѓ там дваццаць чатыры гадзіны ѓ суткі ѓ тэлетайп, радыёпрыёмнікаѓ і сістэм замкнёнага тэлебачання, якія падтрымлівалі сувязь з офісамі сусветных паліцэйскіх сіл. Калідор, які вёѓ да офісу Хоука, праходзіѓ побач з вялікай пакоем. На сценах былі аднабаковыя шкляныя вокны, так што яны, хто знаходзіѓся ѓ калідоры, маглі бачыць пакой, але яны, хто знаходзіѓся ѓ пакоі, не маглі бачыць ih. Гэта не дазваляла іншым супрацоѓнікам AX назіраць за сакрэтнымі агентамі, якія з'явіліся ѓ офіс Хока.
  
  
  Як толькі мы апынуліся ѓ офісе Хоука, начальнік AX стомлена уладкаваѓся ѓ сваім пісьмовым крэсле, корпаѓся ѓ кішэнях, пакуль не знайшоѓ перажавана цыгару і ѓваткнуѓ яе ѓ рот незажженной.
  
  
  "Павінен прызнацца, Нік, - сказаѓ ён, - гэта справа мяне занепакоіла. Што вы думаеце пра die Von Alders?
  
  
  "Цяжка сказаць", - адказаѓ я, старанна падбіраючы словы. "Наколькі мне ѓдалося каму, яны менавіта такія, якімі здаюцца на паверхні. Але цяжка скідаць з, а той факт, што кожны раз, калі ѓ дэла з'яѓляюцца новыя распрацоѓкі, яны якім-небудзь чынам звязаны ".
  
  
  "Дарэчы аб новых распрацоѓках, - умяшаѓся Хок, - у мяне не было рашэнню расказаць вам аб Монтэ-Карла. Мы толькі што атрымалі сёння паведамленне з Інтэрпола.
  
  
  "Монтэ-Карла?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Так. Там ёсць казіно. Чалавек па імені Трегор, бельгіец, ламае банка. Швагер Трегора некалькі тыдняѓ таму паспрабаваѓ ударыць канцлера Германіі нажом, але замест гэтага ѓваткнуѓ нож яму ѓ горла. У нас няма нічога пра Трегоре, але вам усё роѓна лепш пайсці і праверыць яго.
  
  
  "Кіраѓніцтва казіно часова спыніла гульню, - сказаѓ Хоук. "Але яны пагадзіліся аднавіць эга праз суткі. Яе бы гатэль, каб вы былі там, калі казіно зноѓ адкрыецца, але я не хачу, каб вы гублялі сувязь з фон Альдерс. Ці зможаце вы справіцца з абодвума? "
  
  
  "Гэта не праблема", - сказаѓ ёй эму. "Раней гэтым вечарам Хельга ѓмольвала мяне паехаць з ёй у Мексіку. Яна сказала, што мы можам выкарыстоѓваць яе прыватны самалёт ".
  
  
  "І вы думаеце, яна пагодзіцца на Монтэ-Карла?" Хоук засмяяѓся. "Вы павінны шмат укладваць у сваю працу".
  
  
  "У гэтага ёсць свае ѓзнагароды". "Я магу добра ѓявіць", - адказаѓ ён, адмахваючыся ад мяне вакол свайго кабінета.
  
  
  Сем
  
  
  Было рана, незадоѓга да васьмі раніцы наступнага дня, калі ёй патэлефанаваѓ на кватэру Хэльгі. Яе ведаѓ, што яна не ѓстане так рана, але я не мог больш адкладваць званок, калі мы збіраліся ѓ той дзень ляцець у Монтэ-Карла.
  
  
  Голас, які адказаѓ, быѓ сонным, чым скляпенні. "Добры дзень. Добры дзень?"
  
  
  "Хельга, - сказаѓ я, - гэта Тоні Доус".
  
  
  "СААЗ?" - спытала яна, усё яшчэ полусонная. "Добры дзень?"
  
  
  "Божа мой, - сказаѓ я, смеючыся, - не казаць мне, што ты забыѓся мяне так хутка пасля ѓчарашняй ночы. Гэта Тоні.
  
  
  "А... Тоні, Дамплинк", - цяпер рэѓматызму быѓ поѓны жыцця.
  
  
  "Прычына, па якой ёй патэлефанаваѓ цябе так рана, заключалася ѓ тым, што яе гатэль запрасіць цябе ѓ невялікае падарожжа - нас толькі ѓдваіх. Але замест Іспаніі, Францыі ці Мексікі давайце зробім Монтэ-Карла. Як гэта гучыць?"
  
  
  "Чароѓна", - сказала яна. "Калі ты хочаш пайсці?"
  
  
  "Шчыра цяпер, - сказаѓ ёй прывітанне, - сёння раніцай, як мага хутчэй. Вы сказалі, што самалёт гатовы.
  
  
  "Вядома", - сказала яна. "Але чаму Монтэ-Карла?"
  
  
  Яе ѓжо вырашыѓ растлумачыць гэй сапраѓдную прычыну выбару Монтэ-Карла. У той раніцу, тэлебачанне, радыё і газеты расказвалі аб уцёках у казіно.
  
  
  "Вы, напэѓна, не чулі тэрыторыі баранцава мора", - сказаѓ я. У казіно вельмі шмат грошай. Учора ѓвечары кіраѓніцтва прыпыніла гульню на суткі. Яе гатэль б быць там, калі ён зноѓ пачнецца ".
  
  
  Яе, падумаѓ, што гэта як раз тое, што спадабаецца фоне Альдеру. Яе, зразумеѓ, што адгадала, калі пачула яе захоплены віск.
  
  
  "Паехалі", - без ваганняѓ усклікнула яна. "Як хутка вы будзеце гатовыя да ѓзлёту? Вы хочаце, каб яе заехаѓ за вамі на Лонг-Айлэнд?
  
  
  Фон Альдеры трымалі свой самалёт у сваім маёнтку на Лонг-Айлендзе на Паѓночным беразе. Яе быѓ у маёнтку пару раз з імі тхара, як пазнаёміѓся з сям'ёй. Такім чынам, паколькі яе ведаѓ, адкуль гэта ѓ зале, яе сказаѓ эй, што сустрэнуся з ёй там праз два гадзіны.
  
  
  Яе паведаміѓ Хоуку, а затым трохі патрэніраваѓся ѓ невялікім трэнажорнай зале ѓ маёй кватэры, перш чым апрануцца і спакаваць сумку. Хоук паслаѓ машыну з кіроѓцам, каб адвезці мяне на Лонг-Айлендзе, і калі мы дабраліся туды, яе, выявіѓ, што Хельга чакала і ѓжо рыхтавала самалёт да прыватнай узлётна-пасадачнай паласе фон Альдера.
  
  
  Менш чым праз дзве гадзіны пасля таго, як ёй патэлефанаваѓ Хэльзе, мы падняліся ѓ паветра на рэактыѓным самалёце "Лір" і праляцелі над Атлантыкай. Мы з Хельгай у такую гульню на сядзенні ѓ задняй частцы прасторнай кабіны, у якой былі ѓсе выгоды - шэзлонгі, канапа-ложак, бар, і нават крыштальная люстра - зручнай гасцінай.
  
  
  Гэта быѓ ідэальны дзень для поля; неба было блакітным і бясхмарным, ад гарызонту да гарызонту - доѓгачаканае змяненне па параѓнанні з пахмурным надвор'ем мінулай ночы. Мора пад намі было падобна на роѓны сіні дыван.
  
  
  Хельга прывяла мяне ѓ кабіну, каб сустрэць пілота, капітана Дзірка Обры, і другога пілота Дугласа Робертса. Обры быѓ высокім шчыльным хлопцам з тонкімі, як аловак, чорнымі вусамі. Робертс быѓ стройным маладым чалавекам, верагодна,
  
  
  
  
  
  
  яму было крыху больш за дваццаць - са светлымі валасамі і хлапечым месяцовым тварам.
  
  
  "Яна ідзе па курсе, - сказаѓ Обры, ківаючы ѓ бок прыборнай панэлі, - і надвор'е ясная, адкрыта ѓ Орлі, дзе мы заправимся".
  
  
  На працягу наступных некалькіх гадзін мы з Хельгай забаѓляліся праглядам фільма, які яна паказвала простым націскам пары кнопак, а затым гульнёй ѓ нарды. Хельга здавалася значна больш засмучанай, чым напярэдадні ѓвечары, але ѓсё яшчэ заставалася добрай кампаніяй, і час праляцеѓ незаѓважна.
  
  
  Мы, павінна быць, былі менш чым у пяцідзесяці мілях ад узбярэжжа Францыі, калі без папярэджання самалёт рэзка паваліѓся носам у бок сукенка. - закрычала Хельга. Усё ѓ кабіне, што не было прыбітыя цвікамі, у тым ліку мяне і Хельгу, скользило па нахільнай падлозе кабіны і моцна ѓдарылася аб зачыненыя дзверы кабіны.
  
  
  Хельга ѓсё яшчэ крычала, пакуль яе спрабаваѓ павярнуцца на бок, каб адкрыць дзверы кабіны. Ён быѓ зачынены. Яе вырваѓ Вильгельмину, мой "Люгер" у наплечной кабуры, і падарваѓ замак. Дзверы расчыніліся, агаліѓшы кабіну, якая займаецца цяпер знаходзілася пада мной.
  
  
  Калі яе, зазірнуѓ у кабіну, яго ѓбачыѓ, што капітан Обры усё яшчэ сядзіць за штурвалам, але эга, пастава, здавалася, застыла. Пачатку другі пілот Робертс валяѓся на падлозе мёртвым або без прытомнасці. Самалёт ѓсё яшчэ падаѓ у бок акіяна.
  
  
  Яе крыкнуѓ Обры, які на імгненне павярнуѓ галаву і паглядзеѓ на мяне. Затым ён вярнуѓся да кіравання, абедзвюма рукамі сціскаючы руль. Гледзячы на яго твар, ёй стала вядома тое ж пустое выраз, якое назіраѓ чалавек агентам, AX, калі ён спрабаваѓ забіць мяне ѓ кватэры Хэльгі. Эга вочы былі ашклянелымі, як быццам ён быѓ пад гіпнозам ці пад уздзеяннем наркотыкаѓ.
  
  
  Да гэтага моманту яе вісеѓ пальцамі за дзень борт кабіны. Цяпер яе адпусціѓ хватку, і рвануѓся наперад, у кабіну. Яе пацягнуѓся да пілоту за штурвалам. Нейкім чынам мне ѓдалося зачапіць адну руку вакол эга шыі і прыпадыміце эга часткова вызваліцца ад колы, але ён усё яшчэ ѓпарта чапляѓся кіравання, пакуль яго не тузаѓ на ім усе свае сілы і кінуѓ эга назад у задняй частцы салона.
  
  
  Самалёт працягнуѓ падзенне ѓ бок сукенка.
  
  
  Яе, упаѓ у крэсла пілота і моцна тузануѓ штурвал. Моцная дрыжыкі прабегла па бруі ад носа да хваста, але потым павольна пачаѓ падымацца нос. Яе працягваѓ цягнуць кола, напружваючы кожны мускул свайго цела, спрабуючы пераадолець сілу цяжару. Нарэшце, самалёт выраѓняѓся - усяго ѓ некалькіх футах ад Атлантыкі. Мне пашанцавала, што я назбіраѓ на самалётах дастаткова, каб мець магчымасць. справіцца з гэтым самалётам, але гэта ѓсё роѓна была блізкая катастрофа.
  
  
  На працягу наступных некалькіх хвіліна яе быѓ заняты праверкай прыбораѓ, у той час як рэактыѓны самалёт раѓнамерна слізгаѓ па паверхні акіяна. Здавалася, усё працуе, таму яе штурхнуѓ кола наперад, і мы зноѓ пачалі падымацца. Потым Хельга выкрыкнула маё імя па задняй кабіны.
  
  
  Яе, павярнуѓся як раз своечасова, каб убачыць, як Обры набліжаецца да мяне з гаечным ключом. Трымаючы стырно адной рукой, яе зноѓ выхапіѓ Вильгельмину іншы і стрэліѓ эму ѓ правае плячо. Ён адхіснуѓся і ѓпаѓ, дазволіѓшы гаечны ключ выслізнуць вакол знямелыя пальцаѓ. Спрабуючы ѓтрымаць самалёт на ѓздыме, яе, азірнуѓся на пілота. Ён зноѓ падняѓся на ногі, але каціѓся назад у заднюю кабіну. На заднім плане яе ѓбачыѓ Хельгу, свернувшуюся ѓ куце хаціны. Яе ѓсё яшчэ трымаѓ Вильгельмину у руцэ, але мне не хацелася страляць зноѓ, калі Обры не рушыць нас да Хэльзе, нас, да мяне.
  
  
  Ён гэтага не зрабіѓ. Замест гэтага ён п'яна паплёѓся да дзень кабіны, якую эму удалося расхінуць, нягледзячы на велізарны ціск на нах. Эга нельга было спыніць, акрамя як стрэліць - а калі яе промахнусь, то пастаѓлю пад пагрозу ѓвесь самалёт. Обры ненадоѓга завіс у адкрытым дзвярным праёме, а затым вылецеѓ галавой наперад. Яе крутануѓ самалёт так, што дзверы зачыніліся. Пад правым крылом яе мог бачыць, як цела Обры падае амаль у запаволеным тэмпе, яго рукі і ногі расстаѓленыя ѓ бакі, пакуль ён не стукнуѓся аб ваду і не знік пад няроѓнай паверхняй.
  
  
  Хельга далучылася да мяне ѓ кабіне, а яе засяродзіѓ сваю ѓвагу на кіраванні самалётам. Яна паспрабавала ажывіць Робертса, другога пілота, які ѓсё яшчэ ляжаѓ без прытомнасці на падлозе. Гэй спатрэбілася шмат часу, каб прывесці эга ѓ пачуццё, але ѓ рэшце рэшт прамармытаѓ ён, няѓпэѓнена sel і агледзеѓся. Ён круціѓ галавой. "Што здарылася? Што адбываецца?"
  
  
  Эга паводзіны пацвердзіла мае падазрэнні, што ён быѓ пад наркотыкамі. Калі ён досыць акрыяѓ, каб гаварыць складна, ён сказаѓ мне, што апошняе, што ён памятаѓ, - гэта кубак кавы, якую эму працягнуѓ Обры. Ён усё яшчэ быѓ занадта ашаломлены, каб пытацца аб зніклым капітан, таму ёй нічога эму не распавяла пра лёс Абры. Пазней яе прыдумаю якое-небудзь тлумачэнне.
  
  
  Да таго часу яе звязаѓся з дыспетчарскай вышкай у Орлі, да якой мы набліжаліся, і нам дазволілі прызямліцца. Крыху пазней мы прызямліліся, і яе спыніѓ самалёт.
  
  
  
  
  
  
  Я не сказаѓ, што мне не стала лягчэй.
  
  
  Калі мы выйшлі, вакол самалёта, Хельга паглядзела на мяне з здзіѓленнем у вачах. "Што там здарылася?"
  
  
  Яе, паківаѓ галавой. "Цяжка сказаць. Падобна на тое, ваш капітан прыціснуѓся да штурвала і прыйшоѓ у лютасць ад страху, калі самалёт пачаѓ падаць. Верагодна, ён быѓ няцямным, здзічэлым, калі напаѓ на мяне, а затым скокнуѓ. Робертс, пачала другі пілот, павінна быць, страціѓ прытомнасць з-за сілы цяжару. Такія рэчы не рэдкасць у палёце. Але дазвольце мне пагаварыць з уладамі, каб мы не апынуліся ѓцягнутымі ѓ бюракратызм ".
  
  
  Немагчыма было сказаць, ці сапраѓды яна прыняла маё тлумачэнне, але яна больш на мяне не ціснула.
  
  
  Калі "мы дабраліся да будынка аэравакзала ѓ суправаджэнні Робертса, які ѓсё яшчэ дрыжаѓ на нагах, - яе знайшоѓ кіраѓніка паліцыі бяспекі Арлы і папрасіѓ эга даслаць мне агента AX, чалавека, якога яе ведаѓ, як Даммлиер, і мясцовага начальніка. Інтэрпола. Калі абодва мужчыны прыбытку, яе расказаѓ ім, што менавіта адбылося, паказаѓшы, што падазраю, што інцыдэнт быѓ звязаны з маім заданнем. Яе падкрэсліѓ, што нам з Хельгай неабходна неадкладна адправіцца ѓ Монтэ-Карла.
  
  
  "Дазвольце мне паклапаціцца пра гэта", - сказаѓ чалавек па Інтэрпола, калі яе скончыѓ. "Не будзе ніякіх праблем. Магчыма, ваш памочнік тут, - павярнуѓся ён да Даммлиеру, - зможа знайсці надзейнага пілота і другога пілота, якія дастаѓляюць вас да месца прызначэння.
  
  
  Даммлиер кіѓнуѓ, і сустрэча скончылася. Менш чым праз гадзіну мы з Хельгай былі на шляху да Ніцы, бліжэйшай да Монтэ-Карла пасадачнай пляцоѓцы. У нас было два амерыканца, верагодна, частка французскага штаба AX або ЦРУ - пілатаваць самалёт. Даммлиер прыняѓ меры, каб вярнуць Робертса ѓ Штаты, і сама Хельга запэѓніла яго, што ён працягне працаваць у нах і атрымае зарплату, пакуль ён адпраѓляецца ад свайго няшчаснага выпадку. Наколькі яе мог каму-маё тлумачэнне - што Робертс страціѓ прытомнасць - было прынята і Хельгай, і ѓладамі.
  
  
  Палёт у Ніцу прайшоѓ без здарэнняѓ. Мы прызямліліся ліжа да вечара, і мы з Хельгай у такую гульню на лімузін ѓ Hotel de Paris, недалёка ад казіно ѓ Монтэ-Карла. Хельга дамовілася, што лімузін будзе чакаць сустрэчы з нашым самалётам, а таксама зарэзервавала сумежныя нумары ѓ гатэлі. Нам пашанцавала, што Хельга была добра вядомая; нам гарантавалі нумар, хоць у Монтэ-Карла было поѓна цікаѓных турыстаѓ з усяго свету. Вуліцы кішэлі турыстамі, надаючы горадзе п'янлівы карнавальны выгляд, а пустога гасцінічнага нумара не было.
  
  
  Калі мы ехалі па вуліцах Монтэ-Карла, дзе Міжземнае мора мігцела, як цёмны, насычанае віно, у вечаровых ценях, мне нагадалі легендарную гісторыю ѓзнікнення Манака ѓ 303 годзе. Паводле легенды, карсіканец. Дзева, Девот, была пакараны губернатарам Корсікі, калі высветлілася, што яна была хрысціянкай. Губернатар прысудзіѓ дзяѓчыну звязаць і цягнуць на конях па перасечанай мясцовасці, а затым расцягнуць на стойцы да смерці. У той момант, калі яна памерла, над ee целам заѓважылі белага голуба. Аднойчы ноччу, калі яе цела ѓзяѓ манах і рэкламуе ѓ лодку рыбака, зноѓ з'явіѓся белы голуб. Рыбак пайшоѓ за голубам, калі птушка слізгала па & nb, ведучы эга ѓ Манака, і закапаѓ там цела дзяѓчыны.
  
  
  Яе падумаѓ, ці будзе маё знаходжанне ѓ Манака, і такім жа неверагодным.
  
  
  8
  
  
  Вакол майго люксамі адкрываѓся цудоѓны выгляд на зіхоткае мора і высокія скалы, якія распасціраюцца на многія мілі ѓздоѓж зьвіваецца берагавой лініі. Распаковывая валізкі, прымаючы душ і пераадзяваючыся, яе, чуѓ, як Хельга ходзіць у сваім нумары па суседстве. Па гуках яе рухаѓ яе, мог сказаць, што яе дзеянні, напрыклад, дублявалі мае.
  
  
  Гульня ѓ казіно аднавілася за некалькі гадзін. Мы, вядома ж, паабедалі б у гасцінічным рэстаране-пентхаусе з рассоѓным столлю, адкрываным ѓ неба. Але да абеду яшчэ заставаѓся час. Яе, ведаѓ, што Хельга не клапоціцца аб славутасцях, і падумаѓ, што было б крыѓдна, калі б мы не атрымлівалі асалоду ад гэтым часам разам у больш прыемных занятках. Спадзеючыся, што Хельга думае так жа, вырашыѓ яе невялікую, але патэнцыйна непрыемную цяжкасць, якую ѓяѓляла замкнутая дзверы паміж намі, замовіѓшы шампанскае, ікру і тры тузіны чырвоных руж, якія павінны быць дастаѓлены гэй, у шэсць. Прыкладна праз хвіліну, затым гадзіны яна пастукала ѓ дзверы і мякка паклікала мяне.
  
  
  "Вы вельмі ѓважлівыя", - сказала яна, працягваючы куфаль шампанскага, калі яе, увайшоѓ у яе нумар.
  
  
  Калі яна падышла да вокнаѓ з відам на мора, на ёй было далікатнае ружовае негліжэ, якое падкрэслівае ee цела выдатным сілуэтам. Яе спыніѓся на імгненне, каб атрымаць асалоду ад выглядам яе цела праз тонкую тканіну адзення, а затым далучыѓся да яе ѓ вокны. Вечаровае сонца схавалася дзе-то за гарызонтам, але пакінула глыбокае, багатае, залатое адлюстраванне ѓ чыстым небе. Вады Міжземнага сукенка, у сваю чаргу, адлюстроѓвалі неба, узмацняючы святым, так што пакой здавалася жывы асляпляльнай.
  
  
  
  
  
  
  як золата.
  
  
  "Вельмі прыгожы выгляд, ці не праѓда?" - спытала Хельга, паварочваючыся да мяне.
  
  
  "Так, вельмі міла", - адказаѓ я, свядома бегаючы позіркам па ee целе і ѓверх, пакуль не сустрэѓся з яе позіркам. Яна праводзіла языком па вуснах і спытала: "Я табе падабаюся, Тоні?"
  
  
  "Так, вельмі."
  
  
  "Наколькі вам падабаюцца мае сёстры?" яна настойвала. Гэты лейцара здзівіѓ мяне потым ночы, якую мы правялі разам у Нью-Ёрку, але замест таго, каб адказаць гэй, адкрытыя, яе, працягнуѓ рукі і сказаѓ: "Вы хочаце, каб паказаѓ яе вам, колькі?"
  
  
  Яна падышла да мяне пачуццёвым плыѓным рухам, яе вочы былі полузакрыты, а прыадчыненыя вусны. Яе пацалаваѓ ee, і ѓсё яе цела неадкладна адгукнулася, пяшчотна вібраваѓ уверх і ѓніз па адносінах да мяне. Яе ногі рассунуліся і абнялі мае, і я адчуваѓ, як ee дрыготкі арандатар шукае маё ѓласнае узбуджаная, якое адказвае цела. Яна ціха застагнала і, кіѓнуѓшыся таму, працягнула кубак з шампанскім. Яе паставіѓ сваю шклянку на бліжэйшы крэсла. Калі павярнуѓся, то ѓбачыѓ, што яна саслізнула з пеньюар.
  
  
  Залаты сьвяты гасподзь ператварыѓ яе аголенае цела ѓ хупава вылепленую жывую бронзавую статую. Яе ледзь паспеѓ зняць з сябе вопратку, як яна зацягнула мяне разам з сабой у шэзлонг.
  
  
  "Хутка!" - прашаптала яна умольна, прыпадняѓшы сцягна. Да нас далучыліся.
  
  
  "Так! Так! Так!" прамармытала яна, затаіѓшы дыханне. Яе рукі ѓчапіліся ѓ мае плечы і рукі, а яе пазногці ѓпіліся ѓ маю плоць, калі яна падганяла мяне. Некалькі імгненняѓ праз яе, адчуѓ, як яе цела адкрываецца і сціскаецца вакол мяне, яе мэта круціцца вакол боку ѓ бок ад запалу, пакуль мы не дасягнулі піка дзіка сутаргавай кульмінацыі.
  
  
  Калі мы ляжалі бок аб бок на шэзлонгу, яна павярнула галаву і паглядзела на мяне. Яна мякка ѓсміхалася: "Цяпер ты ведаеш, ці не так?"
  
  
  Ёй кіѓнуѓ.
  
  
  Яе ведаѓ, аб чым павінен быѓ здагадацца з імі тхара, як мы з'ехалі вакол Нью-Ёрка, але, вядома, усяго некалькі хвіліна таму не было рашэнню сказаць. Жанчына, якая ляжыць побач са мной, не была Хельгай, таму што я быѓ знаёмы з яе асаблівым спосабам заняткі любоѓю. І не Марыя, якую яе таксама ведаѓ блізка.
  
  
  "Ты Эльза".
  
  
  "Так", - прызнала яна. "Табе не шкада, праѓда?"
  
  
  "Як можна задаць такі лейцара? Потым таго, чым мы толькі што падзяліліся? "
  
  
  Яна радасна засмяялася. "Хельга будзе ѓ лютасьці, калі даведаецца, што я нарабіѓ. Яе начаваѓ у яе кватэры, калі вы патэлефанавалі гэй раніцай. Яна ѓсё яшчэ спала і нічога не чула. Калі вы прапанавалі паездку ѓ Монтэ-Карла, яе проста вырашыла сабрацца і паехаць і дазволіць вам падумаць, што яго Хельга. Гэта вялікага сэнсу не маюць так весела. Акрамя таго, вы ѓжо правялі дастаткова часу з дзвюма маімі сёстрамі. Мая чарга."
  
  
  Слухаючы яе словы, яе, падумаѓ, што гэта быѓ менавіта той трук, на які жанчыны фон Альдер былі здольныя. Але нават нягледзячы на тое, што яе тлумачэнне здавалася досыць праѓдападобным, яе павінен быѓ нагадаць сабе, што фон Альдеры падазраваліся ѓ дэла, якое ёй спрабаваѓ раскрыць, і што ѓ тым, што Эльза замяніла Хельгу, можа быць што-то злавеснае.
  
  
  Але ѓ той момант яе нічога не мог зрабіць. Яе злёгку пляснуѓ ee па прыгожым маленькім ягадзіцах і загадаѓ гэй апрануцца.
  
  
  Калі мы прыбылі ѓ казіно, потым абеду, мы выявілі, што яно затрымаѓся. Вялізны натоѓп знаходзілася шчыльным колам вакол аднаго колы рулеткі, у маѓклівым чаканні. ђнутры круга былі трое мужчын: круп'е, пачала другі мужчына ѓ смокінгу і цёмных акулярах - відавочна, одзіна па дырэктараѓ - і бельгіец Трегор, чалавек, які рабаваѓ банк.
  
  
  Эльза і мне ѓдалося праціснуцца скрозь натоѓп да месца ѓсяго ѓ некалькіх футах ад траіх мужчын. Як толькі мы прыбылі, якое верціцца кола рулеткі пстрыкнула да прыпынку, і якая назірае натоѓп рушыла наперад і ахнула. Круп'е сунуѓ праз крэсла, велізарную стос фішак Трегору, які спакойна заклаѓ ih побач з іншай велізарнай чаркай перад ім.
  
  
  "Божа мой!" - усхвалявана прашаптала жанчына побач са мной. "Ён толькі што выйграѓ паѓмільёна даляраѓ! Што ён цяпер будзе рабіць?
  
  
  Здавалася, Трегор не звяртае ѓвагі на навакольных эга людзей. Гэта быѓ гіганцкі імпазантны мужчына з вялікім жыватом, які піць па шклянкі мінеральнай вады, якую ён напаѓняѓ вакол бутэлькі, якая стаіць у эга локця. Цёмныя кропках зачынялі эга вочы, але яго твар, як я заѓважыѓ, была абсалютна пустая маска.
  
  
  Усе вочы ѓ пакоі былі прыкаваныя да яго, чакаючы, што ён будзе рабіць далей. Ён нахіліѓся наперад і ѓпёрся лбом у кулак, складзены правай рукой, як быццам ён медытаваѓ, і заставаѓся ѓ гэтай позе на некалькі секунд. У той момант ёй быѓ, напэѓна, адзіным у натоѓпе, хто зірнуѓ на які стаяѓ насупраць дырэктара. Ён быѓ амаль у гэта жа позе, што і Трегор! Як быццам яны моѓчкі размаѓлялі адным з адным!
  
  
  Секундай пазней абодва мужчыны адначасова паднялі галовы, і Трегор цвёрдай рукой ѓпэѓнена рэкламуе ѓсю сваю стос фішак на чырвоны квадрат перад сабой.
  
  
  Эльза схапіла мяне за руку. "Ён паставіць стаѓку на ѓвесь свой выйгрыш!" прашаптала яна недаверліва. "Мільён даляраѓ!"
  
  
  Трегор адкінуѓся на спінку крэсла, а круп'е падняѓ руку і зноѓ запусціѓ кола. Гэта круцілася
  
  
  
  
  
  
  галавакружна на секунду або дзве. Калі ён пачаѓ запавольвацца, разявакі пачалі дружна скандаваць: "Чырвоны, чырвоны, чырвоны" - узровень Трегора. Нарэшце кола спынілася. Бельгіец зноѓ выйграѓ. Круп'е падштурхнуѓ яшчэ адну стос фішак да зыходнай стосе Трегора. Два мільёны даляраѓ! Затым дырэктар выйшаѓ наперад і ціхім голасам абвясціѓ: "Кола закрыта на ноч".
  
  
  Натоѓп адступіла, калі Трегор сабраѓ свае фішкі з дапамогай некалькіх супрацоѓнікаѓ казіно і накіраваѓся да касіра. Яе, заѓважыѓ, што па меншай меры дванаццаць сакрэтных агентаѓ па ѓсім розных замежных спраѓ дзяржаѓ, усіх, якіх ёй стала вядома, пераследвалі яго. Трегор не мог, ён не мог нікуды пайсці без іх агентаѓ, якія назіралі за ім. Сусветныя ѓрады не дазволілі яму было лёгка выслізнуць вакол горада.
  
  
  Яе разгледзеѓ ѓсе віды транспарту ѓ Монтэ-Карла і вакол яго. Вакол горада вяло ѓсяго тры дарогі, і за імі было лёгка назіраць. Гарадскія ѓлады трымалі ѓсе лодкі ѓ гавані пад пастаянным наглядам, і ѓ іх была самая хуткая лодка ѓ Міжземным моры. Ніхто не мог паляцець па паветры, таму што ѓ Монтэ-Карла няма роѓнай паверхні, дастатковай для стварэння аэрадрома. Гэтыя фактары не дазволілі Трегору выслізнуць ад агентаѓ, якія сачылі за ім, каб даведацца, адкуль ён бярэ выйграныя грошы. Мне не было неабходнасці прытрымлівацца.
  
  
  Мяне цікавілі дырэктар і круп'е, якія цяпер разумею, кола рулеткі - звычайная практыка ѓ канцы гульні, калі дом панёс такія велізарныя страты. Кола будзе перанесены ѓ склеп казіно, дзе вырабляюцца ѓсе колы казіно, зробленыя вакол ружовага дрэва. Яе, ведаѓ, што кожнае кола балансуецца з дакладнасцю да адной тысячнай цалі і рухаецца па каштоѓных камянях так жа дакладна, як гадзіннік.
  
  
  Але кола можна было паправіць. Голас чаму яе гатэль бліжэй зірнуць на гэты канкрэтны і чаму яе рушыѓ услед за дырэктарам і круп'е, калі яны прайшлі праз суседнюю дзверы. Назіраючы, як яны знікаюць у дзвярным праёме, яе загадаѓ Эльзы вярнуцца ѓ гатэль і чакаць мяне там.
  
  
  На лесвіцы, якая вядзе ѓ склеп, было цёмна, але ѓнізе гарэѓ святым. Яе быѓ на паѓдарогі ѓніз, калі дзверы назаѓжды мной зачыніліся. У той жа момант успыхнуѓ асляпляльнае брылёѓ. Затым яе пачуѓ пранізлівы крык. Хутка павярнуѓшыся, убачыѓ яе, што Эльза, насуперак маім інструкцыям, рушыла ѓслед за мной. Мужчына, верагодна, той, хто зачыніѓ дзверы, моцнага схапіѓ яе і нацэліѓ на мяне пісталет.
  
  
  Яе, павярнуѓся да склепа і ѓбачыѓ дырэктара казіно і круп'е, ѓзнімальных да мяне па лесвіцы. Абодва былі ѓзброены стрэльбамі, а круп'е таксама трымаѓ у руцэ кавалак трубы. Калі двое мужчын дасягнулі прыступкі пада мной, дырэктар зняѓ цёмныя кропках. Эга вочы былі ашклянелымі, як быццам ён быѓ пад гіпнозам ці пад уздзеяннем наркотыкаѓ. "Паклапаціцеся пра nen", - загадаѓ ён. Круп'е падняѓ жалезную трубку, і ѓсе счарнеѓ.
  
  
  Свядомасць вярталася павольна, і нават калі яе зноѓ змог бачыць і чуць, мне здавалася, што я гляджу на навакольнае здалёк і скрозь туманны фільтр. Маё цела і канечнасці здаваліся цяжкімі і млявымі. Хоць грубыя рукі штурхалі мяне, ён амаль нічога не адчуваѓ. Паступова яе адчула сімптомы свайго летаргічнага стану. Пакуль яе быѓ без прытомнасці, мяне моцна напампавалі наркотыкамі. Павінна быць, гэта быѓ адзін па моцнадзейных депрессантов, якія ѓздзейнічаюць на цэнтральную нервовую сістэму.
  
  
  Яе змагаѓся цяжка пераадолець уплыѓ наркотыкаѓ, але нават калі яе, быѓ у выдатнай фізічнай форме, ёй быѓ толькі частковы поспех. Яе мог бачыць усё, што адбывалася вакол мяне, але не мог паварушыцца. Круп'е і рэжысёр пасадзіць мяне за руль на пярэдняе сядзенне машыны. Яе ѓбачыѓ Эльзу, якая знаходзіцца пад дзеяннем наркотыкаѓ і без прытомнасці, які расцягнуѓся на сядзенне побач са мной, а ѓнутры абедзвюх адчыненых дзвярэй стаялі мужчыны. Матор мерседэса імчаѓся, але машына не рухалася.
  
  
  Потым яе заѓважыѓ, што адзін вакол мужчын што-то папраѓляѓ на масьніцах ѓ мяне пад нагамі. Неѓзабаве ён выслізнуѓ вакол машыны, і я пачуѓ, як ён сказаѓ: "Добра, яна гатовая да ѓзлёту".
  
  
  Дзень машыны зачыніліся. Рухавік усё яшчэ працаваѓ. Мой адурманеныя мозг не мог каму сэнс таго, што адбываецца. Смутны, як быццам яе быѓ у тумане, яе ѓбачыѓ, як праз адчыненае акно побач са мной прасунулася рука і ѓключыѓ "мэрсэдэс". Машына рванулася наперад.
  
  
  Потым яе зразумеѓ, што нас з Эльзай пасадзіць у "мэрсэдэс", прыціснуѓшы акселератар да половицам. Цяпер мы імчаліся па цёмным пустынным дарогах Манака з хуткасцю больш за sta міль у гадзіну. На такі паскоранай хуткасці "Мэрсэдэс" абрынецца, перш чым мы зойдзем занадта далёка, і мы абодва загінем. Калі нашы целы былі выяѓленыя, гэта выглядала так, як быццам мы загінулі ѓ выніку перадазіроѓкі наркотыкаѓ. Не было б ніякіх прыкмет забойства.
  
  
  Адчайна яе спрабаваѓ атрымаць кантроль над сваім целам.
  
  
  Пакуль што нам шанцавала, і машына знаходзілася ѓ цэнтры дарогі. Але наперадзе будуць пагоркі і крывыя павароты,
  
  
  
  
  
  
  і калі яе не пачну кіраваць машынай, мы хутка з'едзем з дарогі. Яе паспрабаваѓ падняць рукі, але мне здалося, што яны цяжкія. Яе паспрабаваѓ яшчэ раз. Абедзве рукі цяжка падняліся, - завагаліся, апусціліся і зноѓ павольна падняліся. Яе мог бачыць цёмны пейзаж, праносяцца mimmo ѓ ослепляющем тумане вакол акна машыны. Ад майго намаганні падняць рукі на некалькі цаляѓ да руля ліѓся пот. Затым яе ѓбачыѓ наперадзе круты паказальнікаѓ. Яе, бачыѓ, як мае пальцы стуліліся на рулявым коле, але не адчуваѓ колы пад імі. Нейкім чынам мне ѓдалося павярнуць эга на некалькі градусаѓ направа, калі машына ѓвайшла ѓ S-вобразную крывую. Гэтага было дастаткова, каб мы працягвалі шлях. Аѓтамабіль на галавакружнай хуткасці, разгарнуѓся па павароту і катапультаваѓся па крутым схіле.
  
  
  Дарога працягвала падымацца. Праз вокны машыны яе ѓбачыѓ, што мы знаходзімся на абрыве скалы, якая займаецца з канца тратуара спускалася амаль адкрыта да мора. Аѓтамабіль узляцеѓ на вяршыню абрыву і затым па крутым схіле панёсся да дарозе, як металічны снарад вакол гармат. Шыны вішчалі аб тратуар. Усё яшчэ збянтэжаны наркотыкамі, яе спрабаваѓ сканцэнтравацца на нашым адзіным шанцам на выжыванне: нейкім чынам мне даводзілася трымаць машыну ѓ вертыкальным становішчы і ѓ дарозе, пакуль на яе, нарэшце, не скончыѓся бензін.
  
  
  Здавалася, што наступнаму кашмару не будзе абодва канца. Парыж за падабаецца больш, чым "Мэрсэдэс" з ровам проносился mimmo прыцемненых віл і катэджаѓ, уверх і ѓніз па звілістых, звілістых дарогах Блакітнага берага. Манака было далёка ззаду. Мы імчаліся па карнізах, шашы, якія злучаюць Манака з Ніцай, а затым праз саму Ніцу, ціха і закрыта на ноч.
  
  
  Шашы для Ніцай ішло ѓпоравень з морам - мокрым, слізкім і небяспечным. Задняя частка "мерседэса" слізгала па боку ѓ бок. Калі б нас занесла, мы б прызямліліся ѓ моры. Але "мэрсэдэс" прамчаѓся па Антибам. Нарэшце, дзе-то паміж Антибами і Каннами, ён пачаѓ губляць хуткасць і прыкладна праз парыж элементы элементы каціѓся. З велізарным высілкам яе, павярнуѓ руль, машына вылецела на абочыну і спыніѓся. Рухавік заглух. Эльза, усё яшчэ якая сядзела побач са мной, нашы разу не паварушылася.
  
  
  Дзевяць
  
  
  Сонца свяціла мне ѓ вочы. Яе застагнаѓ і сел, прыкусіѓшы шыю ззаду. "Мэрсэдэс" усё яшчэ стаяѓ на абочыне дарогі. Першае, што я ѓбачыѓ, гэта тое, што Эльза нафарбавала твар. Затым яе ѓбачыѓ за акном з боку Эльзы натоѓп дзяцей, прыціснутых да шкла і глядзяць на нах шырока расплюшчанымі вачыма, калі яна пудрила нос. Яна выглядала пышна - як быццам толькі што прачнулася ад падбадзёрлівага скляпенні. Па шашы праносіліся грузавікі, і машыны, і я заѓважыѓ, што большасць пасажыраѓ ѓнутры ѓ іх выцягвалі шыі, каб лепш нас разгледзець.
  
  
  Эльза заѓважыла, што я саджуся, прыбрала ee кампактны дыск і памаду і ѓсміхнулася.
  
  
  "Мы забаѓляліся мінулай ноччу?" - весела спытала яна.
  
  
  Я не ведаѓ, што яна ведала або памятала аб ѓчорашнім вечары, калі нас перабілі на лесвіцы ѓ склепе казіно. Уся ноч была для мяне кашмарам, але я павінна аддаць належнае жанчынам фон Альдер ѓ адным - яны былі ѓстойлівымі.
  
  
  "Пойдзем", - сказаѓ я, нахіляючыся mimmo nah, каб адкрыць дзверы з яе боку. Яна выйшла, вакол машыны, і я рушыѓ услед за ёй. "Нам трэба вярнуцца ѓ Монтэ-Карла. У гэтай машыне скончыѓся бензін ".
  
  
  "Але як мы туды дабяромся?"
  
  
  "Пакінь гэта мне", - сказаѓ я, падцягваючы ee побач са мной на краі шашы. Дзеці ѓсё яшчэ збіраліся вакол нас. Яе паставіѓ Эльзу перад сабой так, каб яе можна было лёгка ѓбачыць па транзітнага транспарту, і падняѓ вялікі палец у знак міжнароднага аѓтаспыншчыка. Першы праехалі аѓтамабіль затармазіѓ, і кіроѓца, з грукатам па-французску, расчыніѓ дзверы.
  
  
  "Монтэ-Карла", - сказаѓ я.
  
  
  "Оуи", - сказаѓ ён. Эльза і яе, якія ехалі наперадзе побач з кіроѓцам, вярнуліся ѓ Монтэ-Карла на грузавіку, напоѓненым баклажанамі. Швейцар ѓ Hotel de Paris не прыпадняѓ бровы, калі мы, усё яшчэ ѓ вячэрнім уборы, выйшлі па грузавіка, памахалі і падзякавалі кіроѓцу грузавіка, і пранесліся праз вестыбюль.
  
  
  Пакінуѓ ёй Эльзу каля дзвярэй яе нумары, і загадаѓ гэй крыху адпачыць. Увайшоѓшы ѓ свае пакоі, яе пачуѓ званок тэлефона. Гэта быѓ мясцовы агент, AX, чалавек, вядомы мне як Чиклет. Ён сказаѓ, што мне трэба неадкладна звярнуцца ѓ мясцовы офіс AX, каб мне патэлефанавалі з-за мяжы. Хоук, верагодна, тэлефанаваѓ па Штатаѓ па скремблеру. Яе хуценька пераапрануѓся, і нават у Манака смокінг ніяк не прыцягнуѓ бы да мяне непажаданае ѓвагу - і пайшоѓ у офіс AX, які знаходзіѓся на віле недалёка ад гатэля. Чиклет сустрэѓ мяне ѓ дзень і адцягнуѓ у бок. пагаварыць. Месца кішэла тым жа агентамі, якіх яе бачыѓ, у казіно, людзьмі, якім было даручана высачыць Трегора, калі ён сышоѓ са сваім выйгрышам.
  
  
  Перш чым яе спытаѓ Чиклета аб Трегоре, яе кароткае распавёѓ эму аб тым, што здарылася са мной і Эльзай, і спытаѓ, ці можам мы неадкладна сустрэць дырэктара казіно і круп'е.
  
  
  
  
  
  
  Иклет паківаѓ галавой. - Баюся, што гэта будзе складана, - сумна сказаѓ ён. "Абодва зніклі разам з Трегором".
  
  
  "Знікла?" - недаверліва спытаѓ я. "Як мог Трегор знікнуць з усімі гэтымі агентамі, якія пераследуюць эга?"
  
  
  "Мы сутыкнуліся з вельмі падступным інтэлектам, - патлумачыѓ Чиклет. "Мінулай ноччу, калі Трегор выйшаѓ па казіно, ён вярнуѓся ѓ свой гатэль. У нас былі людзі, якія назіралі за гэтым месцам спераду і ззаду. Іншыя агенты разглядаюць пазіцый на дарогах, якія вядуць вакол горада і ѓздоѓж гавані. Але Трегор, дырэктар казіно і круп'е выслізнулі ад іх усіх ".
  
  
  "Як яны гэта робяць?"
  
  
  Чиклет паківаѓ галавой, як быццам усё яшчэ не верыѓ гэтаму. "У нумары" Трегор "быѓ балкон з выглядам на моры. Калі-то ранняй раніцай над горадам праляцеѓ верталётам.
  
  
  Ён падняѓ Трегора з балкона, і, па-відаць, падабраѓ астатніх дзе-то ѓ іншым месцы ѓ горадзе, і паляцеѓ. Дзіѓнае з'ява ".
  
  
  Яе пагадзіѓся.
  
  
  "Магчыма, мы нічога не ѓбачым, - працягнуѓ Чиклет, - але мы правяраем ѓздоѓж і папярок ѓзбярэжжа, каб даведацца, ці не чуѓ хто-небудзь верталётам. Калі так, яны маглі б падказаць нам кірунак, у якім яна пайшла ".
  
  
  "І калі мы не знойдзем нікога, хто чуѓ верталётам, мы вернемся да таго, з чаго пачалі", - дадаѓ я. Затым яе абверг паведамленні смі Чиклету, што ён сказаѓ мне, што мне патэлефануюць з-за мяжы.
  
  
  Ён кіѓнуѓ. "Хоук хоча пагаварыць з вамі па зашыфраваным провада. Ёй скажу аператару, каб ён ператэлефанаваѓ ". Ён прывёѓ мяне ѓ офіс наверсе, і калі Хоук падышоѓ да лініі, ён пакінуѓ мяне ѓ спакоі.
  
  
  "Я чуѓ, твая здабыча выслізнула", - сказаѓ Хоук без прадмовы. "Якія-небудзь далейшыя падзеі?"
  
  
  "Няма", - сказаѓ ёй эму перад тым, як даць эму поѓны справаздачу аб маім ѓласным вопыце мінулай ночы.
  
  
  Хоук фыркнуѓ. "Падобна на тое, у вас быѓ блізкі выклік". Ён зрабіѓ паѓзу, і драты паміж намі ненадоѓга зажужжали. Затым ён сказаѓ: "Тут адбылося што-што, аб чым яе гатэль, каб вы ведалі. Заклад думаю -- наконт выкрыцця мозгу Z1 апраѓдалася. Доктар Том сапраѓды што-то знайшоѓ - невялікі мікраскапічны дыск, укаранёны ѓ падставе мозгу. Мы не ведаем, што гэта такое і што гэта значыць. Хлопцы па лабараторыі цяпер спрабуюць гэта прааналізаваць. І доктар Том не можа зразумець, як ён туды трапіѓ. На чэрапе няма слядоѓ або слядоѓ аперацыі ".
  
  
  "Тым не менш, гэта павінна нешта значыць", - сказаѓ я.
  
  
  "Магчыма", - няпэѓна адказаѓ Хоук. "Калі мы знойдзем больш, калі мы гэта зробім, яе дам вам ведаць. Якія ѓ цябе планы цяпер? "
  
  
  "Я хачу паспрабаваць знайсці пасля гэтага верталёта і грошай", - сказаѓ ёй эму. "Абодва, верагодна, усё яшчэ дзе-то ѓ гэтым раёне. Грошы могуць прывесці мяне да таго, хто стаіць ля крыніцы ѓсяго гэтага. У любым выпадку, гэта адзінае шматспадзеѓнае зачапленне, якое ѓ мяне было да гэтага часу тхор ".
  
  
  "Так, добра, ѓдалай палявання", - сказаѓ Хок " і павесіѓ трубку.
  
  
  Чиклет чакаѓ мяне ѓ пакоі ѓнізе, запоѓненай мужчынамі, якія хутка размаѓлялі па тэлефоне па-французску і па-італьянску. Адна сцяна была пакрыта вялікай картай з выявай Манака і навакольнага эга зямель ад Ліёнскага заліва, на французскай ѓзбярэжжа на захадзе да Генуэзскага заліва на італьянскім ѓзбярэжжа на ѓсходзе. Каляровыя шпількі былі прымацаваныя да карце ѓ розных кропках за межамі Манака.
  
  
  "Мае агенты дабіваюцца пэѓных поспехаѓ", - сказаѓ Чиклет, ківаючы ѓ бок людзей па тэлефоне. "Ці бачыце, - ён паказаѓ на карту на стогн, - мы звязваліся з уладамі ѓ гарадах ѓздоѓж ѓзбярэжжа ѓ абодвух напрамках, каб распытаць мясцовых жыхароѓ, ці чулі яны ѓначы верталётам. Цяпер мы пачынаем атрымліваць зваротныя званкі з вынікамі ".
  
  
  "Ёсць станоѓчыя адказы?"
  
  
  - На шчасце, так, - адказаѓ Чиклет, праводзячы мяне да насценнай карце. Ён паказаѓ на шпількі. "Да гэтага часу тхара у нас былі паведамленні ад Сен-Рафаэля і Фрежюса аб тым, што быѓ чутны верталётам. Паведамленні з усходу, па ѓсёй Італіі, адмоѓныя. Мабыць, гэтыя людзі накіраваліся на захад. Цяпер мы канцэнтруемся на ѓзбярэжжы для Фрежюсом. Ён усміхнуѓся. "У бліжэйшы час мы зможам дакладна, каму, куды яны пайшлі".
  
  
  Яе, паглядзеѓ на карту. Да захаду ад Фрежюса, уздоѓж зьвіваецца берагавой лініі, знаходзіліся Сен-Сцежцы, Йер, Ла-Сен, а далей - Марсэль. Але што-што яшчэ прыцягнула маё ѓвага ѓ карце - група астравоѓ, якія ляжаць у д Иере, ля ѓзбярэжжа, на паѓдарогі паміж Фрежюсом і Марсэлем. Яе пачаѓ думаць.
  
  
  "Паслухайце, Чиклет, - сказаѓ я, - мне вельмі важна, каб неадкладна атрымаць верталётам і пілота. Вы можаце гэта зрабіць? "
  
  
  "Вядома. Гэта зойме некаторы час, але дазвольце мне патэлефанаваць ".
  
  
  Ён скарыстаѓся адным па тэлефонаѓ і вярнуѓся, ківаючы. "На працягу гадзіны тут будзе верталётам. На nen будзе лётаць адзін праз нашых агентаѓ па Ніцы. Ён запытальна паглядзеѓ на мяне. "У цябе ёсць план?"
  
  
  "Наколькі яе разумею, - сказаѓ я, - гэты верталётам далёка не ляцеѓ - ён ніколі не планаваѓ, ніколі не мог. Яе мяркую, што ён прызямліѓся дзе-то паблізу, дзе эга можна было схаваць, і што грошы і людзі, верагодна, будуць пераведзены адтуль сёння ѓвечары ".
  
  
  "Перададзена?" - азадачана спытаѓ Чиклет. "Да чаго?"
  
  
  Яе, паціснуѓ плячыма. "Твой думаю -- так жа добрая, як і мая. Але я думаю, яны скарыстаюцца хуткасны лодкай ".
  
  
  "Хуткая лодка!" - усклікнуѓ Чиклет. "Вядома. Гэта было б відавочным справай ". v? Паказваючы на карту, яго дадаѓ: "І гэта прымушае мяне думаць, што, магчыма, шум
  
  
  
  
  
  
  
  разак, якога мы шукаем, можа быць схаваны дзе-то на гэтых астравах, у логава слановай Эрса або на ѓзбярэжжа. Дзе б ён нам быѓ, эга будзе лягчэй выявіць з іншага верталёта, які ляціць низменному, чым з зямлі ".
  
  
  Чиклет пагадзіѓся з маімі развагамі. Пакуль мы чакалі прыбыцця верталёта, ёй патэлефанаваѓ Эльзы ѓ Hotel de Paris і сказаѓ, што буду звязаны на некаторы час па якіх-небудзь справах, але я хачу, каб яна чакала мяне там.
  
  
  "Я збіралася зрабіць табе сюрпрыз", - сказала яна, надуясь. "Я праслізнуѓ у твой пакой, але цябе там не было. Вы ѓпэѓненыя, што займаецеся бізнэсам? "
  
  
  "Вядома", - запэѓніла яе сл. "Проста заставайся на месцы, пакуль я не дабяруся туды. Гэта можа быць пазней сёння або сёння ѓвечары. Тады ѓ нас будзе дастаткова часу для сюрпрызаѓ ".
  
  
  10
  
  
  Паколькі прыцягваць занадта шмат увагі ѓ Манака было немэтазгодна, Чиклет адвёз мяне вакол горада ѓ тое месца на пагорках, дзе мы чакалі верталётам. Перад тым, як мы пакінулі офіс, паступілі новыя паведамленні аб тым, што ноччу на захад ад Фрежюса не было чуваць нам аднаго верталёта. Падобна на тое, што яе мог здагадацца - верталётам схаваѓся дзе-то паблізу.
  
  
  - Цяпер будзьце асцярожныя, - з трывогай параіѓ Чиклет. "Вы не ведаеце, з якімі шанцамі сутыкнецеся".
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. Мая верная Люгер, Вільгельміны, шчыльна сядзела ѓ маёй наплечной кабуры, а мой штылет "Х'юга" быѓ ва ѓласных ножнах пад рукавом паліто, гатовы скокнуць мне ѓ руку пры найменшым руху рукі. Яе не асабліва турбаваѓся аб шанцах.
  
  
  Неѓзабаве прыбыѓ верталётам, якога мы чакалі. Гэта быѓ верталёт UH-1 Huey. Чикле пазнаёміѓ мяне з пілотам, маладым французам па імя Марсэль ном дэ клімента, вялікім, хударлявым, ускудлачаным мужчынам, які лёгка ѓсміхаѓся.
  
  
  Чиклет праінструктаваѓ яго, што ён павінен прытрымлівацца маім загадам, і папярэдзіла, што праца можа быць небяспечнай.
  
  
  "Небяспека мяне не турбуе, Чиклет", - запэѓніѓ эга пілот. "Ты ведаеш што."
  
  
  Яе залез у чоппер, але перад тым, як мы ѓзляцелі, Чиклет здзейсніѓ кругавой абыход карабля, каб пераканацца, што ён знаходзіцца ѓ залі ѓ выдатным працоѓным стане. Затым ён адмахнуѓся ад нас. Марсэль сядзеѓ у насавой частцы верталёта, а яе сядзеѓ за ім дзень былі адсунутыя назад, так што мне было добра відаць знізу у магутны бінокль, які мне даѓ Чиклет.
  
  
  Мы накіраваліся на захад па берагавой лініі. Пасля таго, як мы мінулі Фрежюс, Марсэль праляцеѓ низменному, у той час як мы з ім прачэсвалі зямлю ѓ я прасіѓ якіх-небудзь прыкмет месца, дзе мог бы быць схаваны верталётам. Мы праехалі некалькі месцаѓ з густой лістотай, і іншых месцаѓ, дзе на скалах былі паглыблення - месца, дзе можна было схаваць верталётам, - але я не мог выявіць нічога, што паказвала б на тое, што якое-небудзь вакол у іх было хованкай. Да таго часу мы праехалі ѓсе ѓзбярэжжа ад Манака да пунктаѓ далёка за Фрежюсом, адкуль ноччу паступалі паведамленні аб верталёце. Навала выспаѓ Ляжыць слановай Ерам было відаць на поѓдні.
  
  
  "Пойдзем і зробім там арэлі", - крыкнуѓ яе Марселю, паказваючы ѓ бок сукенка.
  
  
  Ён кіѓнуѓ і павярнуѓ верталётам. Неѓзабаве мы праляцелі над выспамі і здзейснілі яшчэ адзін праход на малой вышыні над мясцовасцю. Бінокль дазволіѓ мне разгледзець усе унізе буйным планам, у тым ліку некаторых жыхароѓ выспы, якія хутара вясёлы нам, але мы не ѓбачылі ніякіх прыкмет няѓлоѓнага верталёта.
  
  
  "Што цяпер?" - спытаѓ Марсэль вакол кабіны.
  
  
  "Магу таксама вярнуць нас назад", - неахвотна сказаѓ я.
  
  
  Марсэль павярнуѓ верталётам, каб вярнуцца да берага. Яе ѓсё яшчэ вывучаѓ мясцовасць у бінокль, калі раптам заѓважыѓ маленькае цёмны плямка ѓ моры. Калі яе сфакусаваѓся на nen, яе ѓбачыѓ яшчэ адзін маленькі востраѓ, камяністы і бясплодны, калі не лічыць некалькіх дрэѓ і рэдкага падлеску. Яно было настолькі маленькім, што не было адзначана на карце ѓ офісе Чиклета. Тым не менш, ён усё яшчэ быѓ дастаткова вялікім - ад міль да паѓтары квадратных міль - для прызямлення верталёта, а таксама быѓ досыць выдалены з прэзідэнтам рф уладзімірам пуціным, каб стаць добрым хованкай.
  
  
  Яе паляпала Марсэлю па плячы і паказала на востраѓ. "Што гэта за месца? Вы з ім знаёмыя?
  
  
  "Ён называецца" Сатана " Рок ", - сказаѓ Марсэль, -" Д'ябальская скала "- назва, дадзенае эму французскім злачынным светам, использовавшим эга шмат гадоѓ таму, як перавалачны пункт для зброі і наркотыкаѓ, якія паступаюць у краіну. Улада даѓно-канферэнцыі ih дзейнасць. З імі тхара ён быѓ закінуты, за выключэннем, як я яе чуѓ, калоніі пацукоѓ, наводнившей гэта месца. Кажуць, пацукі даѓно трапілі туды пасля караблекрушэння, і з імі тхара размножыліся ".
  
  
  "Я думаю, нам варта прыгледзецца да гэтага", - сказаѓ я.
  
  
  "Ты думаеш, нашы людзі могуць там хавацца?" - з сумневам спытаѓ Марсэль.
  
  
  "Магчыма. Гэта проста не магчыма.
  
  
  Марсэль зноѓ павярнуѓ верталётам да мора. Мы зноѓ мінулі Ці слановай Эр і працягнулі шлях на поѓдзень. Па меры таго, як мы набліжаліся да Сатане Року, яе мог бачыць, якое гэта змрочнае і непрыступнае месца, з не больш чым грудай чорных камянёѓ, якія выступаюць па сукенку, а што-дзе - некалькімі мяшэчкамі за плячыма дрэвамі і ѓчасткамі паясы ... высокая пэндзаль.
  
  
  
  
  
  
  
  Марсэль апусціѓ верталётам, пакуль мы не закранулі верхавін дрэѓ, каб зрабіць павольны кругавой агляд выспы. Калі мы падляцелі да зямлі, яе ѓбачыѓ сотні вялікіх чорных пацукоѓ, спалоханых гукам нашага рухавіка, сновавших колах камянёѓ.
  
  
  "Вы што-небудзь бачыце?" - спытаѓ Марсэль.
  
  
  "Пацукі", - адказаѓ я. "Нумары пацукоѓ".
  
  
  Мы амаль завяршылі свой круг, калі яго раптам што-то заѓважыѓ у бінокль. Гэта была яркая ѓспышка святла, адлюстраванне сонца на метале пад адным вакол вялікіх выступаѓ скал ѓ цэнтры выспы. Гэта мог быць схаваны верталётам.
  
  
  Яе распавёѓ Марселю аб тым, што бачыѓ, і папрасіѓ эга яшчэ раз абысці гэтае месца.
  
  
  Ён кіѓнуѓ і нахіліѓ верталётам, і мы рушылі назад да месца. Марсэль ляцеѓ так низменному, што мы ледзь не вылучыць вяршыні дрэѓ унізе. Яе нацэліѓ бінокль на тое месца, дзе мне здалося, што я што-то ѓбачыѓ, і яго так моцна канцэнтраваѓся, што нават не падумаѓ пра небяспекі, пакуль Марсэль не закрычаѓ. Раптам яе, адчуѓ, як верталётам пахіснуѓся і задрыжаѓ.
  
  
  У наступную секунду на нас абрынуѓся шквал куль, якія ѓрэзаліся ѓ верталётам знізу, разбілі шкляны шчыт кабіны, прабілі металічны корпус верталёта, і ѓрэзаліся ѓ рухавік. Калі яе, прысеѓ за кабінай, яе ѓбачыѓ, як чатыры ці пяць чалавек страляѓ у нас, вакол паднятых аѓтаматаѓ з вяршыні скал.
  
  
  "Марсэль!" Ёй крыкнуѓ, схапіѓшы эга за плячо: "Выцягнеце нас адсюль".
  
  
  Калі ён павярнуѓся да мяне на сваім месцы, яе, убачыѓ, што эга твар было акрываѓленай маскай. Ён спрабаваѓ нешта сказаць, але iso rta цякла толькі кроѓ. Эга вочы зачыніліся, і ён упаѓ бокам са свайго месца. Яе выхапіѓ Вильгельмину па кабуры, але перш чым яе паспеѓ прыцэліцца і стрэліць у людзей унізе, рухавік верталёта выбухнуѓ велізарным палаючым вогненным шарам. Машына накіравалася да мора, якая суправаджалася гіганцкім пластом полымя і дыму.
  
  
  Малая вышыня выратавала мне жыццё. Яго паху "люгер" назад у кабуру і скокнуѓ у адкрыты дзвярны праём, каб пазбегнуць агню адкрытымі перад тым, як верталётам зваліѓся ѓ ваду. Агонь і дым вакол верталёта захілілі мяне ад схаванага ад вачэй людзей, якія нас збілі. Калі яе усплыѓ, яе выявіѓ, што ѓсё яшчэ скрыты ад вачэй тых, хто на востраве, палымяны верталётам, усё яшчэ які плыве на паверхні сукенка, знаходзіѓся паміж мной і сушай.
  
  
  Яе хутка разлічыѓ адлегласць да выспы, нырнуѓ глыбока і плыѓ пад вадой, пакуль не адчуѓ, што мае лёгкія лопнуць. Яе працягваѓ плыць, пакуль нарэшце не наткнуѓся на камяні. Намацваючы пальцамі шлях цаля за цаляй уверх па скалах, яе ѓ рэшце рэшт бязгучна прарваѓся скрозь паверхню вады. Трымаючы толькі галаву над вадой, яе прыціснуѓся да камянёѓ і глытаѓ паветра. Калі яе зноѓ змог нармальна дыхаць, яе асцярожна падняѓ галаву і агледзеѓся.
  
  
  На шчасце, як ён і спадзяваѓся, яе апынуѓся на прыстойным адлегласці ад месца крушэння верталёта. З гэтага моманту яго ѓсё яшчэ мог бачыць абвугленыя рэшткі верталёта, якія плаваюць на & nb. Яе назіраѓ, як некалькі чалавек, якія пабывалі на востраве, адправіліся на гумовых плытах і паплылі да абломкаѓ. Яе, бачыѓ, як яны выцягнулі цела Марсэлю і змясцілі эга одзіна па плытоѓ. Потым гэтага мужчыны абшукалі ваду вакол абломкаѓ. Яны, відавочна, бачылі двух мужчын у верталёце, і дзеці спадзяваліся знайсці мой труп. Яе стараѓся трымацца низменному у & nb і заставацца часткова накрыты скаламі, пакуль яны не спынілі пошукі.
  
  
  Калі людзі плылі назад на востраѓ, тлеющая куча металу, якая займаецца калі-то была верталётам, сышла пад ваду. Яе чапляѓся за скалы, пакуль мужчыны не выцягнулі свае гумовыя плыты на бераг і не вярнуліся ѓ цэнтр выспы. Яе ненадоѓга падумаѓ аб тым, каб спусціцца па беразе да аднаго вакол плытоѓ, каб паспрабаваць вярнуцца на мацярык. Але потым яе ѓспомніѓ пра тэрміновасці свайго задання. Людзі на востраве, і грошы, якія яны ѓзялі ѓ казіно, маглі б прывесці мяне да чаго-небудзь жыццёва важнага.
  
  
  Яе, чакаѓ, пакуль сяргей не пачынае згасаць, а затым спрабаваѓ перасекчы востраѓ, каб ацаніць сітуацыю.
  
  
  Вакол таго, што я назіраѓ, падобна на тое, што мужчыны часова выкарыстоѓвалі востраѓ, пакуль чакалі, калі ih забярэ лодка з надыходам цемры.
  
  
  11
  
  
  Яшчэ праз гадзіну вячэрні сонца пачало садзіцца, і я адчуѓ, што можна бяспечна паѓзці па скалах, каб абсохнуць на цёплым ветры, дувшем з поѓдня. Яе толькі што заход на камяні і расцягнуѓся на вузкім выступе, калі адчуѓ, як што-то мяккае ѓпала на маю левую нагу. Яе, ускочыѓ і выявіѓ, што гляджу ѓ крывава-чырвоныя вочы-пацеркі вялікай чорнай пацукі, якая займаецца, па-відаць, звалілася з больш высокага каменя. Яе ѓдарыѓ яго эга нагой, страсянуѓ і кінуѓ у бок, кінуѓшы камень.
  
  
  Затым яе пачуѓ ціхія віскі вакол сябе. Яе хутка ѓстаѓ і ѓбачыѓ дзясяткі бліскучых немигающих вачэй. Халодная дрыжыкі прабеглі па маёй сьпіне, а мая рука інстынктыѓна пацягнулася да Люгеру, Вільгельміны.
  
  
  
  
  
  
  мяне не хвалявала, што стрэл прывядзе да таго, што людзі на востраве будуць шукаць мяне.
  
  
  Але пацукі не напалі. Замест гэтага яны нервова мітусіліся ѓзад і наперад, ціхенька визжая, драпаючы кіпцюрамі паверхню камянёѓ. Яе асцярожна падаѓся назад, не зводзячы вачэй з натоѓпу, пакуль не адчуѓ, як цвёрды круглы металічны прадмет упіѓся мне ѓ спіну паміж лапатак. Рэзкі голас зароѓ: "Проста трымацца адкрыта тут!"
  
  
  Ззаду мяне працягнула руку і забрала "люгер". Затым мужчына - гэта быѓ круп'е казіно па - ступіѓ перада мной. У адной руцэ ён трымаѓ кірпаты 38-й калібр, а ѓ іншы - мой "Люгер". Ён кіѓнуѓ мне ... "Мы думалі, што ты выбраѓся вакол верталёта жывым. Мы цябе хацелі. Ідзі, ідзі ".
  
  
  Ён нахіліѓся і падняѓ кавалак дрэва, відавочна, заліты бензінам. Запаліѓ одзіна эга нітка так, што ён ператварыѓся ѓ палаючы факел, ён памахаѓ ім, каб расчысціць шлях скрозь рой пацукоѓ, якія адчайна накіраваліся прэч ѓ зараснікі.
  
  
  Мы падняліся вышэй па скалах выспы, пакуль не дасягнулі вялікага выступу, які яе заѓважыѓ з адбору пробаѓ паветра. Круп'е узмахнуѓ стрэльбай і штурхнуѓ мяне наперад, у вялікую выдолбленную пячору. Палаючыя паходні былі ѓстаноѓлены па крузе вакол ѓваходу, каб не пускаць пацукоѓ, ih сьвяты гасподзь асвятляѓ верталётам ѓнутры. Былі і іншыя мужчыны - дырэктара казіно Трегор і чалавек, схвативший Эльзу на лесвіцы ѓ склеп казіно. Яе здагадаѓся, што гэта павінен быѓ быць той, хто пілатаваѓ верталётам.
  
  
  Астатнія паглядзелі на мяне без асаблівай цікавасці, але дырэктар казіно кіѓнуѓ круп'е: "Raid яго, звяжы і сачыць за ім".
  
  
  Круп'е, усё яшчэ трымаючы пры сабе пісталет, закат унутр верталёта і выцягнуѓ пару даѓжынь вяроѓкі. Затым ён штурхнуѓ мяне глыбей ѓнутр пячоры. Яе падняѓ рукі, калі ён пачаѓ мяне абшукваць, так што ён прапусціѓ стилето, Х'юга, усталяваны на спружыне ѓ рукавах у рукаве майго паліто. Потым ператрусу ён прымусіѓ мяне расцягнуцца на зямлі, надзейнае прывязаѓшы вяроѓкай.
  
  
  Прыйдзецца чакаць. На дадзены момант, калі побач стаяѓ круп'е з пісталетам і назіраѓ за мной, ёй быѓ бездапаможны. Але ѓ мяне ѓсё яшчэ быѓ Х'юга ѓ рукаве.
  
  
  На вуліцы цямнела. Час ад часу хто-небудзь вакол мужчын браѓ бінокль і ліхтарык, і выходзіѓ на вуліцу. Мне не спатрэбілася шмат часу, каб зразумець, што яны чакаюць, калі ih забяруць з выспы. Мая першапачатковая тэорыя здавалася вернай - ih збіралася забраць лодку.
  
  
  Прайшоѓ гадзіну ці больш, перш чым адзін вакол назіральнікаѓ закрычаѓ, і астатнія, за выключэннем круп'е, усё яшчэ які ахоѓваѓ мяне, паспяшаліся прэч. Яе выкарыстаѓ той момант, калі ѓвага майго выкрадальніка было часова абстрагавацца, каб пстрыкнуць спружыну ѓ ножнах. Стиллето імгненна саслізнуѓ ѓ маю правую руку. Прыйшлося хутка перарэзаць вяроѓкі. Мне толькі што ѓдалося перарэзаць ih і вызваліць рукі, калі трое мужчын паспяшаліся назад у пячору.
  
  
  "Ён тут", - крыкнуѓ рэжысёр. "Што ж, кінь верталётам і вяртайся за табой".
  
  
  "Адкуль мне ведаць, што ты вернешся?" - падазрона спытаѓ круп'е.
  
  
  Рэжысёр узяѓ з верталёта вялікі алюмініевы чамадан. Ён заклаѓ эга на падлогу пячоры і кіѓнуѓ у бок. "Грошы па-ранейшаму будуць тут. Мы вернемся."
  
  
  Усе мужчыны пачалі выштурхоѓваць верталётам вакол пячоры. Пакуль ih ѓвагу было адцягненае, яе, перакаціѓся на бок і выгнуѓ цела назад, каб мае рукі маглі дацягнуцца да вяровак, якія звязвалі мае ногі. Неѓзабаве яе вызваліѓся і вярнуѓся ѓ сваё ранейшае становішча, я ляжу нерухома, спрабуючы папрацаваць рукамі і нагамі за спіной, каб аднавіць кровазварот. Да таго часу людзі выштурхнулі верталётам вакол пячоры, і круп'е вярнуѓся на мой бок. Галасы астатніх траіх здалёк станавіліся слабымі.
  
  
  Мой апякун мімаходам зірнуѓ на мяне. Затым ён выцягнуѓ вакол кішэні цыгарэту і запаліѓ запалку. Яе зрабіѓ ход, ускочыѓ на ногі і кінуѓся да яму, трымаючы ѓ руцэ штылет. Яе бліснуѓ нажом у твар спалоханага чалавека, затым асцярожна ѓваткнуѓ лязо ѓ эга жыцця, а вольнай рукой пацягнуѓся за пісталетам.
  
  
  Замест таго, каб падпарадкоѓвацца мне, ён па дурасці падняѓ пісталет, каб стрэліць. Яе ѓбіла штылет эму ѓ жыцці, і ён бязгучна сагнуѓся напалову, запаленая цыгарэта ѓсё яшчэ звісала з эга вуснаѓ. Яе не планаваѓ эга забіваць, але ён не пакінуѓ мне выбару.
  
  
  Яе схапіѓ эга 38-й калібр і свой "люгер", і хутка кінуѓся да алюмініеваму чамадане. Яе адкрыѓ замак, і вечка ѓскочыла. Там, у рухомым святле паходняѓ, яе зірнуѓ на два мільёны даляраѓ ѓнутры.
  
  
  Яе распрацаваѓ невялікі план на гэтыя грошы з іх тхара, як дырэктар паставіѓ чамадан, і я ведаѓ, што ён там. Яе паспешліва пачаѓ эга выконваць. Яе зачэрпнуѓ чаркі банкнот і напоѓніѓ дно валізкі вялікімі камянямі з падлогі пячоры. Затым яе выкладваю пласт купюр не больш пары сотняѓ даляраѓ на
  
  
  
  
  
  
  горныя пароды. Яе зачыніѓ чамадан і пакінуѓ эга на ранейшым месцы.
  
  
  Яе ѓсё яшчэ мог чуць галасы іншых мужчын удалечыні, калі яе хутка расшпільваѓ кашулю, запихивал грошы ѓнутр і зноѓ застегивал гузікі. Два мільёны даляраѓ у мяне на грудзях былі нязграбнымі, але, нягледзячы на цяжар яе, вярнуѓся да мёртвага круп'е, схапіѓ эга за каѓнер і пацягнуѓ праз пячору на вуліцу.
  
  
  Астатнія трое мужчын усё яшчэ працавалі з верталётам на другім баку вялікага плоскага выступу скалы. Яе ѓдарыѓ яго ѓ процілеглым кірунку, цягнучы труп за сабой, пакуль не дабраѓся да нейкай глыбокай хмызняку, дзе можна было схаваць эга. Затым яе папоѓз назад у скале на ѓзвышша, адкуль мог назіраць за тым, што адбываецца ѓнізе.
  
  
  Поѓная месяц ясна асвятляла сцэну. Да цяперашняга часу яны выштурхнулі верталётам на паляну. Одзіна вакол мужчын, пілот, залез у яго і прывёѓ у рух лопасці які нясе шрубы. Верталётам пачаѓ падымацца, але калі ён быѓ у некалькіх футах ад зямлі, мужчына выскачыѓ. Беспілотны верталётам раптам узляцеѓ у паветра, унесся прэч ад скалы і нырнуѓ у цёмныя вады ѓнізе. Ён затануѓ без следу.
  
  
  Тым часам дырэктар казіно вярнуѓся ѓ пячору. Ён выбег, несучы чамадан і крычаѓ. Яе выразна чуѓ галасы мужчын там, дзе яе хаваѓся, і чуѓ крык дырэктара: "Ён збег! Гэты хлопец вызваліѓся і ѓцёк! Ён узяѓ з сабой Жоржа! "
  
  
  "Грошы? Грошы?" - крыкнуѓ у рэѓматызму Трегор. "Грошы ѓ бяспецы?"
  
  
  Рэжысёр паставіѓ чамадан на зямлю, і ѓсе трое стоѓпіліся вакол яго, калі ён эга адкрыѓ.
  
  
  "Гэта тут! Ён усё яшчэ тут! "- усклікнуѓ ён. Як я і спадзяваѓся, ён не знайшоѓ часу, каб даследаваць грошы за верхнім пластом банкнот, паколькі маса камянёѓ была прыкладна роѓная вазе сапраѓдных банкнот.
  
  
  "Давай!" - крыкнуѓ Трегор. "Давай сыдзем з гэтага праклятага выспы".
  
  
  Трое пачалі падаваць ліхтарыкамі. Зваротны сігнал прыйшоѓ з канца выспы, і быѓ уключаны гіганцкі пражэктар. Потым яе ѓбачыѓ, што замест лодкі ih павязе гідрасамалёта. Ён зарулил каля скал і чакаѓ там, падскокваючы на & nb. Калі людзі пачалі спускацца да самалёта, яе, чуѓ, як яны разважалі абсталяваннем мне.
  
  
  "Як вы думаеце, куды прапалі гэты хлопец і Жорж?"
  
  
  "Верагодна, ён прымусіѓ Жоржа спусціцца одзіна вакол плытоѓ, каб ён змог вярнуцца на мацярык".
  
  
  Яе застаѓся на месцы, назіраючы, пакуль яны не дасягнулі канца выспы, не такую гульню ѓ адзін вакол плытоѓ і не паплылі да самалёта. Яе не адчуваѓ сябе ѓ бяспецы, пакуль яны не падняліся на борт, а самалёт не ѓзляцеѓ і не знік на поѓначы.
  
  
  Яе і спадзяваѓся, што яны не ѓбачаць, што амаль усе грошы прапалі, пакуль не дабяруцца да месца прызначэння. Да таго моманту для іх было б небяспечна вяртацца, паколькі яны не маглі быць упэѓнены, што я не дасягнуѓ прэзідэнтам рф уладзімірам пуціным, каб вярнуць органам улады. Яе ѓсё яшчэ не быѓ блізкі да раскрыцці справы, але, па крайняй меры, мне ѓдалося перашкодзіць ih планах.
  
  
  Дванаццаць
  
  
  Месяц зайшла неѓзабаве затым таго, як самалёт паляцеѓ. Цяпер было так цёмна, што я ледзь мог бачыць сваю руку перад тварам. Яе паспрабаваѓ знайсці цела круп'е там, дзе пакінуѓ эга ѓ кустах, але ѓ цемры гэта аказалася невыканальнай задачай. Як бы мне не падабалася ідэя правесці ноч на гэтым востраве, кишащем пацукамі, яе, ведаѓ, што ѓ цемры было б занадта рызыкоѓна прабірацца да краю берага, каб знайсці одзіна вакол гумовых плытоѓ. Яе вырашыѓ вярнуцца ѓ пячору, дзе яшчэ гарэлі пара паходняѓ, якія ѓсталявалі мужчыны.
  
  
  Калі яе вярнуѓся ѓ пячору, яе сабраѓ па шляху ахапак сухі кісты і пераводу яе з сабой. Яе ложы сухую пэндзаль у палаючыя паходні, пакуль не стала слабым полымя, пакуль яе сядзеѓ, скрукаваѓшыся, ля ѓваходу. Гэта быѓ адзіны спосаб утрымаць роящихся пацукоѓ у страху, але яе ѓсё яшчэ мог бачыць ih вочы, бліскучыя ѓ святле вогнішча за пячорай. Яе трымаѓ свой Люгер ѓ руцэ, і хоць яе стаміѓся, ён не адважваѓся задрамаць, баючыся, што пацукі асмялелі і нападуць.
  
  
  Здавалася, што да світання засталося бясконцае час. Яе быѓ на нагах і рыхтаваѓся спусціцца да & nb з першымі прамянямі сонца. Ёй пацвердзілі, што грошы ѓсё яшчэ надзейнае зашпіленыя пад кашуляй, а затым, несучы падпалены факел, каб напалохаць пацукоѓ, адправіѓся. Аднак, перш чым яе, рушыѓ уніз па краі выспы, яго праверыѓ шчотку, каб знайсці цела круп'е. Яе не знайшоѓ труп. Быѓ толькі эга шкілет з чыстымі косткамі. Пацукі працавалі ѓ цемры.
  
  
  Яе паспешна адвярнуѓся і паспяшаѓся ѓніз, праз кусты, у той час як пацукі ѓцякалі з маёй дарогі перада мной. Яе толькі што дасягнуѓ канца выспы і пачаѓ шукаць одзіна вакол плытоѓ, калі пачуѓ гудзіць гук вакол вады. Калі яго паглядзеѓ, то ѓбачыѓ вялікі белы крэйсер, кружащий прыкладна ѓ чвэрці мілі ад мяне. Спачатку яе, думаѓ, што людзі вакол у ночы
  
  
  
  
  
  
  Ён вярнуѓся, каб паспрабаваць знайсці мяне і грошы, але калі яе трохі супакоіѓся, яго, убачыѓ, што крэйсер быѓ паліцыянтам катэрам па Манака. Яе хутка зрабіѓ некалькі стрэлаѓ у паветра з "Люгера".
  
  
  Крэйсер пачуѓ мой сігнал, і тут жа павярнуѓ да берага. Калі ён кінуѓ якар, трое мужчын спусцілі лодку і паплыѓ, каб злавіць мяне. Яе, быѓ здзіѓлены, убачыѓшы, што адным вакол мужчын быѓ Чиклет. Як ён даведаѓся, дзе мяне шукаць?
  
  
  - Што ж, - павітаѓ мяне Чиклет, - вы ѓсё-ткі апынуліся жывымі. Мы амаль адмовіліся ад цябе дарэмна. Скажы мне, што адбылося?"
  
  
  Яе кароткае выстаѓлены эму падзеі і паказаѓ эму атрыманыя грошы. Перш чым пакінуць востраѓ, мы падняліся на скалы і спусцілі шкілет круп'е на лодку. Затым мы адплылі, пакінуѓшы Satane Roc калоній грызуноѓ.
  
  
  Калі мы былі на борце крэйсера і вярталіся ѓ Манака, Чиклет распавёѓ мне, як ён мяне знайшоѓ. "Перад тым, як вы з Марсэлем ѓзляцелі учора на верталёце, - сказаѓ ён, - паднёс бипер ѓ хвост верталёта. Яе атрымліваю сігнал з іх тхара, як вы ѓзляцелі. Калі ты не вярнуѓся да ночы, яе папярэджвалі паліцыю і папрасіѓ пакінуць лодку на досвітку. Мы прасачылі за сігналам пэйджара, і ён прывёѓ нас да гэтай кропцы, недалёка ад выспы, дзе мы знайшлі верталётам пад вадой. Гукавы сігнал ѓсё яшчэ працуе. Але я павінен сказаць, што баяѓся, што ты мёртвы, калі зразумеѓ, што верталётам сышоѓ у моры.
  
  
  "Мне вельмі шкада Марсэля", - сказаѓ яе Чиклету. "Ён быѓ добрым пілотам і адважным чалавекам".
  
  
  Чиклет кіѓнуѓ. "Мне таксама шкада. Але ён ведаѓ рызыкі, як і ѓсе мы ".
  
  
  Калі мы прыехалі ѓ Монтэ-Карла, Чиклет прыняѓ меры, каб вярнуць грошы казіно, а яе яшчэ раз патэлефанаваѓ Хоуку за мяжу па зашыфраваным тэлеграфу па эга офісе. Яе распавёѓ Хоуку, што здарылася і як мне вярнулі грошы.
  
  
  "Што ж, - сказаѓ Хок больш шчыра, чым я думаю, - па меншай меры, усё не пайшло супраць нас. Калі мадэль захаваецца, як і ѓ мінулым, верагодна, у бліжэйшы час адбудзецца новае развіццё. А Нік ...
  
  
  "Так, сэр?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Я хачу, каб вы расслабіліся на дзень або два, адпачылі". Ён зрабіѓ паѓзу і груба дадаѓ: "Гэта загад. Яе звяжуся з вамі ".
  
  
  Перш чым яе паспеѓ адказаць, ён павесіѓ трубку.
  
  
  Паліцыя ѓжо перавезла рэшткі круп'е ѓ мясцовы морг, а грошы вярталіся ѓ казіно. У офісе AX мне больш няма чаго было рабіць. Яе сказаѓ Чиклету, што вяртаюся ѓ гатэль спаць.
  
  
  Калі яе прыехаѓ, Эльза чакала мяне ѓ нумары. Спачатку яна прыкінулася, што злуецца на мяне, але калі яна заѓважыла, як я выглядаю змучаным, ee жартаѓлівая раздражняльнасць змянілася сочувственной клопатам.
  
  
  "Бедны Дамплинк, - прабуркавалі яна, - ты выглядаеш жудасна. Што ты робіш?"
  
  
  "Гэта была дзелавая сустрэча на ѓсю ноч", - сказаѓ ёй гэй, здымаючы пінжак і гальштук. "А цяпер мне патрэбен добры гарачы душ і доѓгі сон".
  
  
  "Вядома, Дамплинк", - сказала яна. "Ты раздеваешься. Яе падрыхтую для цябе душа.
  
  
  Перш чым яе паспеѓ запярэчыць, яна знікла ѓ ваннай і уключыѓ душ.
  
  
  Да таго часу, як я пераапрануѓся ѓ халат, ванная была поѓная пара. Эльза выйшла, розовощекая, штурхнула мяне ѓ душ і зачыніла дзверы.
  
  
  Яе выцерла кожны цаля сваёй скуры і валасоѓ гарачай вадой, а затым змыла ледзяным душам. Потым гэтага абвязаѓ яе вакол таліі свежае ручнік і вярнуѓся ѓ спальню. Эльза сцягнула покрыва на ложак, і сядзела побач з ёй.
  
  
  "Вытягивайся тварам уніз", - загадала яна, паляпваючы па ложку. Калі яе завагаѓся, яна злёгку падштурхнула мяне. Калі яе расцягнуѓся на ложку на жываце, яна страсянула ручнік і сказала: "Расслабся, яе раблю табе масаж".
  
  
  Яна дастала маленькую бутэлечку лосьона, які прынесла праз свайго нумара, з рэзкім пахам цытрыны. Затым яна зняла сукенку, асядлала маё цела і пачала наносіць ласьен на маю спіну і лапаткі. Гэта быѓ звязальны раствор, які спачатку выклікаѓ паколванне ѓ скуры, а затым паслаѓ глыбокае заспакаяльнае цяпло ѓ мае мышцы.
  
  
  "Што гэта за штуку ты выкарыстоѓваеш?" - спытала я, павярнуѓшы галаву і гледзячы на Эльзу, якая займаецца нахілілася мной назаѓжды.
  
  
  "Гэта старое хатняе сродак Von Олдэн", - адказала яна. "Гарантавана дае станоѓчыя вынікі".
  
  
  Яе ласкальныя рукі лашчылі маю плоць, як гаючы бальзам, рухаючыся ѓверх і ѓніз так жа лёгка, як цёплае салодкае дыханне, па ѓсім маім целе. Затым Эльза ѓстала на калені і загадала мне перавярнуцца.
  
  
  Яе, павярнуѓся да яе тварам і жым лежачы паміж яе рассунутымі нагамі. Яна пачала змазваць пярэднюю частку майго цела, яе лёгкія руху пальцамі рухаліся ад маёй грудзей да майго жывата, да майго пахвіне, па баках маіх нага, да маіх пальцах нага. Калі яна нахілілася да мяне, яе мяккія валасы закранулі маёй аголенай плоці, і мае ноздры напоѓніліся эга духмяным водарам. На працягу доѓгага часу здавалася, што яна працавала з інтэнсіѓнай канцэнтрацыяй, амаль гіпнатычны, але неѓзабаве яе заѓважыѓ, што яе дыханне было больш частым, а яе плоць стала вільготнай і дрыжала.
  
  
  Яе, падняѓ галаву і паглядзеѓ на нах. Ee вочы былі шырока раскрытыя, а яе зубы
  
  
  
  
  
  
  былі рассунутыя так, што здаѓся кончык яе ружовага мовы. Яе прыціснуѓ яе рот да сабе, каця яе пад сабой. Яе выгнутыя сцягна напружыліся. Мы сустрэліся і моѓчкі далучыліся і адначасова без слоѓ дасягнулі кульмінацыі.
  
  
  Яе больш спаѓ, чым спаѓ, калі нашы целы разышліся. Яна ѓстала ля ложка, трымаючы ѓ руках халат. Але калі яна нахілілася і пацалавала мяне, яе, адчуѓ, як маё цела зноѓ успамінае, і было гатова і прагнула большага. Яна ціхенька засмяялася пры выглядзе майго ѓзбуджэння і прашаптала: "Я забылася сказаць табе, Дамплинк, што часам гэта лекі ад фон Альдера таксама дзейнічае як афрадызіяк". Яна пацалавала мяне. "Спаць", - прашаптала яна.
  
  
  Яе спаѓ дваццаць чатыры гадзіны, і мог бы спаць даѓжэй, калі б мяне не гэта адзіная перадача званок тэлефона. Гэта тэлефанаваѓ Хоук.
  
  
  "Спадзяюся, вы крыху адпачылі", - сказаѓ ён. "Я ѓ Парыжы. Сустрэнемся тут, у офісе, як мага хутчэй. Баюся, яшчэ дрэнныя навіны. З такім жа поспехам ты мог бы дазволіць жанчыне фон Альдер пайсці з табой, каб ты мог за ёй прыглядаць. Яе забронирую для вас абодвух у гатэлі George V ".
  
  
  Эльза ѓзрадавалася, калі яе сказаѓ эй, што хачу, каб яна паехала са мной у Парыж. Ёй патэлефанаваѓ Чиклету, каб падзякаваць эга і развітацца, і менш чым праз гадзіну мы з Эльзай вярталіся ѓ Ніцу, каб сесці на самалёт.
  
  
  Трынаццаць
  
  
  Калі мы прызямліліся ѓ Орлі, shell дождж. Як толькі яе размясціѓ Эльзу ѓ гатэлі George V, дзе Хоук зарэзерваваѓ для нас суседнія апартаменты, яе ѓзяѓ таксі да офіса AX Paris, які знаходзіѓся ѓ кафэ на плошчы Сэн-Мішэль. Офісы знаходзіліся на трох верхніх паверхах будынка і былі гукаізаляваныя ад шуму ѓнізе. Гаспадаром установы быѓ агентам AX па кодавага імя Банапарт.
  
  
  Ён сустрэѓ мяне ѓ дзень, і павёѓ да задняй лесвіцы, якая вядзе ѓ офісы наверсе. Калі мы праходзілі праз задымленую сталовую і бар, ёй быѓ здзіѓлены, убачыѓшы, што, хоць там было шмат наведвальнікаѓ, было таксама каля трыццаці або сарака супрацоѓнікаѓ паліцыі бяспекі і агентаѓ AX, якіх ёй стала вядома па папярэднім сустрэчам. Яго ведаѓ, што павінна адбывацца што-то важнае.
  
  
  Хоук сустрэѓ мяне на другім паверсе. Эга твар быѓ змрочным, і ён ледзь кіѓнуѓ, калі правёѓ мяне ѓ асабісты кабінет, зачыніѓ і замкнуѓ дзверы.
  
  
  "Падобна на тое, гэтай справе няма, абодва канца", - сказаѓ ён, дастаючы па кішэні канверт і перадаючы эга мне. Ён стаяѓ да мяне спінай, гледзячы ѓ акно на цёмны дождж, які б'ецца аб шкло, пакуль яе чытаѓ ліст у канверце.
  
  
  Пісьмо было надрукавана на машынцы:
  
  
  Кітайская ядзерная ракета, якая знікла 12 гадзін таму, будзе вернутая ѓ абмен на 2 мільёны даляраѓ. ПРЫ ЗГОДЗЕ, УСТАђЦЕ ЗАГЛАШЕННОЕ АБ'ЯВУ ђ ЛОНДАНЕ ђ ПЕРШЫМ ДВА ДНІ, ПРАЧЫТАЙЦЕ: "АЛЯКСАНДР - ђМОВЫ ПРЫНЯТЫЯ - (ПАДПІСАНА) КУБЛАЙ-ХАН. ДАЛЕЙШЫЯ ІНСТРУКЦЫІ ІДУЦЬ.
  
  
  На канверце ня было адрасу. Хоук, які адвярнуѓся ад акна, убачыѓ, што я хмурна гляджу на канверт, і патлумачыѓ: "Учора раніцай эга засунулі пад дзверы кітайскай амбасады".
  
  
  "І праѓда, што кітайская ядзерная ракета знікла?" Яе спытаѓ.
  
  
  - Занадта на самай справе, - з горыччу адказаѓ Хоук. "Гэта адбылося праз некалькі гадзін, пасля таго, як вы вярнулі грошы з Satane Roc. Вы заѓважыце, што запытаная сума дакладна такая ж, як сума, атрыманая ад казіно ".
  
  
  "Вы маеце на ѓвазе, што кітайская ядзерная ракета сапраѓды знікла?" Яе быѓ недаверлівым.
  
  
  "Відавочна, - заѓважыѓ Хок, - вынаходлівасці нашага ворага няма мяжы. Неѓзабаве пасля вашага вопыту на востраве кітайцы запускалі ядзерную ракету на сакрэтны палігон, калі самалёт проста знік. Пакуль не прыйшла гэтая запіска, кітайцы думалі, што самалёт разбіѓся ".
  
  
  "А як наконт экіпажа?" - азадачана спытаѓ я. "Яны, павінна быць, добра прайшлі праверку, перш чым ih абралі для такога задання".
  
  
  "О, так, - пагадзіѓся Хок. "Але можа быць важным заѓвагу, што ѓсяго некалькі тыдняѓ таму пілот, які быѓ адным праз самых давераных і лаяльных людзей у кітайскіх ВПС, з'ехаѓ па Кітая ѓ камандзіроѓку ѓ Албанію. За ім не ѓважліва назіралі, пакуль ён быѓ там, і, па сутнасці, кітайцы не могуць растлумачыць эга дзеянні на працягу некалькіх дзён візіту. Яны ѓсё яшчэ правяраюць. Цалкам верагодна, што за гэты час да яго дабраѓся наш праціѓнік, які мог умяшацца ѓ эга мозг.
  
  
  "Збіраюцца кітайцы заплаціць выкуп?" - спытаѓ я, вяртаючы ліст Хоуку.
  
  
  Ён кіѓнуѓ. "Голас чаму мы сустракаемся тут цяпер. Пойдзем наверх ".
  
  
  На верхнім паверсе будынка чакалі чацвёра кітайскіх джэнтльменаѓ з змрочным і трохі падазроным выглядам. Ih прысутнасці тлумачыла строгую бяспеку ѓ будынку. Одзіна вакол мужчын быѓ перакладчыкам, і праз яго Хоук пазнаёміѓ мяне з трыма іншымі, чые імёны ёй вядома, як высокапастаѓленых членаѓ камуністычнай партыі Кітая. Кожны кінуѓ на мяне праніклівы погляд, калі мы абмяняліся поціскам рукі. Затым усе трое хутка загаварылі з перакладчыкам па-кітайску.
  
  
  "Яны кажуць, - сказаѓ мне перакладчык, - што для іх вялікі гонар мець такога паважанага прадстаѓніка, які дапамог ім у вяртанні ядзернай ракеты. Яшчэ кажуць, што
  
  
  
  
  
  
  Старшыня партыі пагаварыѓ з вашым прэзідэнтам, і даѓ ім наказ ѓсяляк супрацоѓнічаць з вамі ".
  
  
  "Для мяне таксама вялікі гонар, - сказаѓ яе перакладчыку. "Я пастараюся быць годным даверу народнай медыцыне Рэспублікі".
  
  
  Потым гэтай фармальнасці яго спытаѓ: "ці Было прынята рашэнне аб выплаце двух мільёнаѓ даляраѓ?"
  
  
  Перакладчык зноѓ параіѓся са сваімі суайчыннікамі, а затым уручыѓ мне вялікую скураную сумку з выгравіраванымі кітайскімі іерогліфамі і забяспечаную замкам. Перакладчык адчыніѓ эга і адкрыѓ, выявіѓшы ѓнутры пакеты з банкнотамі.
  
  
  "Два мільёны даляраѓ", - сказаѓ ён. "У заѓтрашнім выпуску" Лондан Таймс "будзе аб'ява, напісанае ѓ адпаведнасці з указаннямі".
  
  
  "Добра, - сказаѓ я. "Зноѓ замкні грошы. Яе, хачу, каб ён заставаѓся ѓ вашым распараджэнні, пакуль мы не атрымаем далейшае апавяшчэнне.
  
  
  Пасля таго, як перакладчык пераклаѓ мае словы, трое мужчын сур'ёзна схілілі галовы, і мы зноѓ абмяняліся поціскам рукі. Хок сказаѓ мне, што ѓжо прынятыя меры, каб кітайскія прадстаѓнікі заставаліся ѓ жылых памяшканнях, у офісе AX да іх тхара, пакуль не будзе адказу на аб'яву London Times. Такім чынам, сума выкупу будзе надзейнае захоѓвацца да тых тхара, пакуль не настане час выплаты.
  
  
  Хоук вярнуѓся са мной на таксі ѓ гатэль. Былі змярканне. Дождж і панылая надвор'е ідэальна падыходзілі для нашага настрою.
  
  
  "Хто б нас стаяѓ за гэтым, - прамармытаѓ Хоук, - павінна быць, падабаецца наша цяжкае становішча. Уявіце, што вы скралі ядзерную ракету і вярнулі яе на выкуп! "
  
  
  "Ён абраѓ для рэкламы некалькі разумных назваѓ", - заѓважыѓ я. "Аляксандр і Хубилай-хан".
  
  
  "Ён вар'ят, але вельмі хітры, - заѓважыѓ Хок. "Чаго б я не аддаѓ, каб займець эга". Ён зірнуѓ на мяне.
  
  
  Калі мы дабраліся да гатэля, Хок высадзіѓ мяне і накіраваѓся да амэрыканскай амбасады, дзе ён спыніѓся ѓ Парыжы.
  
  
  Калі яе, дабраѓся да свайго нумара, яе, быѓ здзіѓлены, выявіѓшы запіску ад Эльзы. У nen гаварылася, што яе запрасілі на вечарыну на Манмартры і што яна збіраецца. Яна пакінула мне адрас, каб яе мог далучыцца да яе, калі захачу. Замест гэтага яго вырашылі з'есці пару астуджаных марціні і добра паабедаць у сваім пакоі. Перад тым, як легчы спаць, ёй патэлефанаваѓ на стойку рэгістрацыі, каб на наступную раніцу мне прынеслі асобнік London Times.
  
  
  Эльза ѓсё яшчэ не вярнулася ѓ гатэль да таго часу, калі яе атрымаѓ свой асобнік газеты рана раніцай наступнага дня, і я не мог сказаць, ці было што-небудзь значнае ѓ яе начным адсутнасці. Тым не менш, аб'ява было ѓ "Таймс", і эга фармулёѓка была менавіта такой, як паказана ѓ запісцы аб выкупе. Чытаючы яе, яе, прадставіѓ, як задаволены "Аляксандр" таксама яе чытае. Ён мог быць у Парыжы, або ѓ Лондане, або ѓ Монтэ-Карла, або, калі нібыта на тое пайшло, у Тыбеце.
  
  
  Мне вельмі хацелася трапіць у офіс AX, які, як ён ведаѓ, будзе першым месцам, дзе можна будзе даведацца, ці будуць атрыманы далейшыя інструкцыі. Яго быѓ апрануты і выйшаѓ па нумарах, калі вярнулася Эльза.
  
  
  Яна ѓсё яшчэ была ѓ вячэрнім сукенка, з перакінутай праз плечы норковой футрам. Яна выглядала соннай, але яна ѓсміхнулася і пацалавала мяне, дазволіѓшы паліто зваліцца на падлогу. Затым яна павярнулася да мяне, каб расшпіліць маланку на спіне яе сукенкі.
  
  
  "Я сумавала па табе на вечарыне, Дамплинк", - сказала яна. "Гэта было вельмі весела. Шмат французаѓ. Вечара ѓсё яшчэ працягваецца, калі хочаш пайсці.
  
  
  "Не, дзякуй", - сказаѓ я. "У мяне ёсць якое-якія справы. Спіць, яе патэлефаную табе пазней.
  
  
  "Бізнес, бізнес, бізнес", - сказала яна, паляпаѓ мяне па твары. "Памятай, уся праца, і ніякія забавы робяць Тоні сумным хлопчыкам". Яна выйшла праз сукенкі і падышла да дзень, якая вядзе ѓ свой нумар, і выглядала вельмі жаданай у празрыстым станіку і калготках. Яна ненадоѓга спынілася ѓ дзвярах і паманіла мяне пальцам. Калі яе, паківаѓ галавой, яна паслала мне паветраны пацалунак і знікла.
  
  
  14
  
  
  Як толькі яе, дабраѓся да кафэ на плошчы Сэн-Мішэль і падняѓся наверх у офіс AX, адчуѓ яе напружанне і роспач, пранізлівыя ѓсе гэта месца. Звонку свяціла сонца, і ѓ паветры адчувалася ілжывая вясна, але якое б радаснае настрой стварала нам пагодны настрой, яно знікала за сценамі будынкаѓ.
  
  
  Хоук быѓ там, выглядаючы больш змардаванай, чым ён выглядаѓ напярэдадні вечарам, як і чацвёра кітайцаѓ, а таксама некалькі дзясяткаѓ агентаѓ AX і ахоѓнікаѓ. Усе мы прыехалі занадта рана, і наша нецярпенне расло па меры таго, як цягнуліся доѓгія гадзіны. Толькі ѓ апоѓдні мы нарэшце атрымалі паведамленне, якога чакалі. І, вядома, вакольнымі шляхамі.
  
  
  Нам патэлефанавалі з парыжскага офіса Інтэрпола і сказалі, што яны атрымалі пасылку ад пасыльнага для мясцовага начальніка. Адкрыѓшы пакет, ён выявіѓ запячатаную скрынку і машинописную запіску, у якой гаварылася, што скрынку варта неадкладна даставіць у амбасаду Кітая. Паколькі кіраѓнік Інтэрпола быѓ праінфармаваны аб крызісе, ён неадкладна патэлефанаваѓ Хоуку, а затым паспяшаѓся ѓ офіс AX. Тым часам агенты Інтэрпола падабралі пасыльнага, які быѓ сапраѓдным, і калі яны спыталі эга пра чалавека, які даѓ эму пасылку для паставак, ён даѓ апісанне, якое магло б адпавядаць
  
  
  
  
  
  тысячу французаѓ.
  
  
  У скрынцы знаходзілася магнітафонны стужка. Мы тоѓпіліся вакол, пакуль Хоук ѓстаѓляѓ стужку ѓ офісную машыну. Пакуль кацілася плёнка, голас сказаѓ: "Гэта Аляксандр. Яе атрымаѓ ваша паведамленне і цяпер даю вам наступныя інструкцыі. Позна ѓвечары, трыццатага чысла, карабель пад белым сцягам з адбітым на nen чырвоным цмокам з'явіцца ѓ Адрыятычным моры і ѓвойдзе ѓ гавань у Спліце, Югаславія. На палубе гэтага карабля будзе знаходзіцца кітайская ядзерная ракета. Адно па сустрэнуць вашых судоѓ можа падысці да яму з двума мільёнамі даляраѓ. Як толькі грошы будуць перададзеныя людзям на борце, ракета будзе вернутая. Калі будзе зробленая спроба вярнуць ракету без выплаты грошай, яна выбухне ".
  
  
  Словы на плёнцы нічога не сказалі нам пра чалавека, які ih вымавіѓ, - ці, хутчэй, аб людзях, паколькі ѓсе астатнія прапановы былі вымаѓленыя іншым голасам, ih акцэнты вар'іраваліся ад брытанскага да нямецкага і бруклінскага. Мозг, які стаіць за сюжэтам, заставаѓся нябачным.
  
  
  Пасля таго, як плёнка была расшыфраваная і зробленыя копіі, былі зробленыя паспешныя тэлефонныя званкі, каб знайсці самалёт, які даставіць нас да Адрыятычнага ѓзбярэжжа, і каб нас чакаѓ вялікі і хуткі карабель, недалёка ад Грэх, Югаславія. Нават калі ѓсе гэтыя падрыхтаванні былі зробленыя, Хок быѓ заняты планаваннем часу, калі ракета будзе знойдзена.
  
  
  Крыху пазней Ястраб, кітайскія прадстаѓнікі з выкупам, некалькі агентаѓ AX і яе паехалі ѓ Арлоѓ і паляцелі на самалёце, каб памерці ѓ Адрыятыцы. З урадам Югаславіі звязаліся па дыпламатычных каналах, і, калі мы прыбылі, нас чакаѓ хупавы і хуткі карабель.
  
  
  Калі мы падышлі да гавані і кінулі якар каля берага ѓ Спліце, з сукенка дзьмуѓ халодны, рэзкі вецер. Іншых судоѓ не было відаць. Пакуль мы хадзілі па палубе, Хоук пачаѓ мармытаць: "Спадзяюся, гэта не выкрут, Нік".
  
  
  Па сканчэнні яшчэ пары гадзін, калі дзень пачаѓ пераходзіць у змярканне, яе пачаѓ думаць, што Хок мог быць правоѓ. Але затым, зусім нечакана, каля ѓваходу ѓ гавань з'явіѓся вялікі белы карабель з белым сцягам, упрыгожаным чырвоным цмокам. Ён кінуѓ якар у правага шарык нашага судна, і чалавек у капітанскай форме падышоѓ да парэнчаѓ, падняѓ мегафон і крыкнуѓ: "Гэй, яе перадаю вам прывітанне ад Аляксандра. У цябе ёсць грошы на смерць? "
  
  
  Хок ѓручыѓ мне такі ж мегафон. "Гэта ваша шоѓ", - сказаѓ ён.
  
  
  "У нас ёсць грошы", - адказаѓ ёй праз мегафон. "Мы гатовыя завяршыць здзелку".
  
  
  - Вы можаце падняцца на борт, - крыкнуѓ у рэѓматызму капітан.
  
  
  Пара членаѓ экіпажа нашага карабля спусцілі невялікую маторную лодку за борт. Двое кітайцаѓ, адзін, вакол якіх нес сумку з грашыма, і яе пераправіліся на іншы карабель. Нам дапамаглі падняцца на палубу, капітан і некалькі чалавек вакол эга каманды. На насавой палубе быѓ велізарны аб'ект, накрыты прывязаным брызентам. Павінна быць, гэта была ракета, але яе ѓсё яшчэ насцярожыѓся. На палубе было яшчэ некалькі чалавек, але яго ведае толькі аднаго бельгійца Трегора.
  
  
  Капітан быѓ ветлівасць і правёѓ нас у вялікую каюту на галоѓнай палубе, дзе нас чакала астуджанае шампанскае.
  
  
  "У цябе ёсць грошы?" ён спытаѓ.
  
  
  Яе, кіѓнуѓ кітайцу, які перадаѓ сумку.
  
  
  "Вы не пярэчыце, каб мы палічылі, перш чым мы перадамо вам ракету, ці не так?" ён спытаѓ.
  
  
  "Не", - адказаѓ я.
  
  
  "Джэнтльмены, калі ласка, выпіце шампанскага, пакуль чакаеце", - прапанаваѓ капітан, выходзячы праз пакоі з грашыма.
  
  
  Нам адзін вакол кітайцаѓ не прыняѓ кубак шампанскага ад сцюарда, а яе прыняѓ. Гэта было добрае марачнае віно, выдатнае астуджанае. Яе выпіѓ дзве шклянкі, пакуль кітайцы няёмка коѓзаліся на крэслах. Калі капітан вярнуѓся, ён усміхаѓся і ківаѓ галавой.
  
  
  "Вельмі добра, джэнтльмены", - сказаѓ ён. "Здаецца, усё ѓ парадку. Калі вы пойдзеце са мной на палубу, мы можам завяршыць нашы справы ".
  
  
  Я не моцна здзівіѓся, калі мы зноѓ апынуліся наверсе і ѓбачылі, што члены экіпажа знялі брызент з аб'екта на насавой палубе. Гэта была ядзерная ракета, ужо убудаваная ѓ пад'ёмнік.
  
  
  Двое кітайцаѓ падазрона праверылі ракету, перш чым пераканаліся, што ѓсё ѓ парадку. Яны сур'ёзна кіѓнулі мне, і ён кіѓнуѓ капітану.
  
  
  Ён здаваѓся задаволеным, калі зноѓ узяѓ мегафон і паклікаѓ чакаюць югаслаѓскае судна, сказаѓшы яму было падысці бліжэй, каб ракету можна было спусціць на палубу. Двое кітайцаѓ і яе засталіся на борце, пакуль каманда працавала з пад'ёмнікам, падымаючы гіганцкую ракету ѓ паветра, а затым ѓніз, на палубу нашага карабля, дзе мы ѓжо падрыхтавалі калыску для яе ѓтрымання. Яе мог бачыць выраз палягчэння на твар Хоука, калі ён убачыѓ ракету, якая стаіць на палубе, і, нарэшце, шчасную на борце.
  
  
  Абмяняѓшыся кароткімі поціскамі рукі з капітанам белага карабля, яе, вярнуѓся на наша судна з кітайцамі.
  
  
  "Няма праблемы?" - адразу спытаѓ мяне Хоук.
  
  
  "Няма", - сказаѓ я.
  
  
  "Але калі яе цябе ведаю, - сказаѓ Хоук, пільна гледзячы на мяне, - што-то цябе турбуе".
  
  
  "Гэта было
  
  
  
  
  
  
  усё занадта проста. "Я адказаѓ. "Яны павінны ведаць, што, паколькі мы шчасна вярнулі ракету, мы не збіраемся проста сядзець тут і дазволіць ім сплысці з двума мільёнамі даляраѓ".
  
  
  "Магчыма, яны не прыдумалі план, які мы будзем выкарыстоѓваць", - сказаѓ Хоук.
  
  
  "Сумняваюся."
  
  
  "Ну, ва ѓсякім выпадку, яны падымаюць якар, каб сысці", - заѓважыѓ Хоук, паказваючы на карабель, заварочваѓ у гавані. "Я претворяю наш план у жыццё". У руцэ ён трымаѓ радыёперадавальнік, і ён пачаѓ хутка гаварыць у ёй, папярэджваючы ѓсе суда, якія чакаюць выплат прама ѓ гавані - італьянскія суда, грэцкія караблі, югаслаѓскія, нават некаторыя рускія крэйсеры - усе яны, якія былі адпраѓленыя ѓ затрымаць нашага ворага.
  
  
  Калі белы карабель плыѓ да ѓваходу ѓ гавань, мы пачалі ісці за ім на некаторай адлегласці. Перад самым выхадам у адкрытае мора з'явілася наша карабельная армада. Яны ѓсё яшчэ былі далёка, і Хоук яшчэ не загадаѓ ім наблізіцца. Белы карабель раптоѓна спыніѓся ѓ цэнтры ля ѓваходу ѓ гавань. Хоук зноѓ пачаѓ гаварыць у перадатчык, але яе спыніѓ яго.
  
  
  "Пачакай хвілінку", - прапанаваѓ я.
  
  
  "Чаму? Што гэта такое?"
  
  
  Яе, паківаѓ галавой. Я не ведала, як яму было адказаць, але адчувала, што што-то не так. Прайшло некалькі хвіліна, а нічога не адбылося. Мы з Хоуком нацэліѓ бінокль на палубу карабля - там было пуста. Хоук ѓсё яшчэ трымаѓ у руцэ радыёперадавальнік, і эга нецярпенне расло. Яе пачаѓ сумнявацца ѓ сваёй інтуіцыі і збіраѓся сказаць эму, каб ён аддаѓ загад зачыніцца, калі гэта адбылося.
  
  
  Раптам мы ѓбачылі яркую выбліск аранжавага полымя, якая выплывала ад белага карабля. Рушыѓ услед аглушальны выбух. Гладкае белае судна разляцелася на часткі ѓ моры. Ён літаральна на секунду распаѓся на некалькі парылых дошак. Выбух быѓ настолькі нечаканым і настолькі шакавальным, што амаль усе мы на кароткі час застылі ѓ нерухомасці.
  
  
  Аднак Хоук хутка акрыяѓ і ѓступіѓ у бой, выкрыкваючы па радиопередатчику загад усім чакаюць караблям прыбыць і паспрабаваць падабраць магчымых тых, хто выжыѓ. У той жа час наш катэр імкліва набліжаѓся да таго месца, дзе затануѓ карабель. Але калі мы і іншыя караблі падышлі да гэтага раёну, тых, хто выжыѓ не было. На самай дэла нічога не засталося, акрамя некалькіх асмаленых дошак і алейных палос. І ѓсё ж пошукі працягваліся глыбока ѓ ночы, вада асвятлялася гіганцкімі пражэктарамі з палуб ѓсіх судоѓ. Мы нічога не знайшлі.
  
  
  "Для мяне гэта загадка", - павольна вымавіѓ Хок, калі пошукі, нарэшце, спыніліся, а іншыя караблі чакалі далейшых указанняѓ ад яго. "Навошта ім марнаваць столькі намаганняѓ, каб сабраць два мільёны даляраѓ, а затым падарваць сябе - і грошы?"
  
  
  "Голас і ѓсё", - рэзка сказаѓ я, калі ѓ мяне ѓзнікла ідэя. "Яны не ѓзарвалі грошы!"
  
  
  "Не ѓзарвалі грошы?" - запатрабаваѓ адказу Хоук. "Тады адкуль гэта?"
  
  
  "Не ведаю, - сказаѓ я. "Але ён не затануѓ разам з караблём. Нейкім чынам ім удалося зняць эга да выбуху ".
  
  
  "Як? Як?" - нецярпліва спытаѓ Хоук. "Мы трымалі эга пад пастаянным наглядам з таго моманту, як упершыню ѓбачылі яго. Як гэта можа быць выдалена? "
  
  
  "Пакуль не ведаю", - прызнаѓся я. "Але яны зрабілі гэта. Яны заѓсёды планавалі зрабіць гэта такім чынам. Яны лічылі, што пасля вяртання ракеты у нас будзе для іх пастка, але гэта не мела значэння. Галоѓнае - грошы. Астатняе, карабель і каманду, павінны былі быць прынесеныя ѓ ахвяру ".
  
  
  "Але гэта вар'яцтва", - запярэчыѓ Хок.
  
  
  "Вядома, - сказаѓ яе эму, - як і ѓсё астатняе".
  
  
  "Так, - пагадзіѓся Хоук, павольна кажу, - магчыма, ты маеш рацыю. Але як, як ім удалося вывесці грошы? "
  
  
  "Я яшчэ не ведаю, - зноѓ адказаѓ я, - але яе, хутчэй за ѓсё, даведаюся. Рэѓматызму павінен быць дзе-то тут, на ѓзбярэжжы Адрыятычнага сукенка. Яе, хачу, каб мы абшукалі эга, цаля за цаляй, пакуль не знойдзем доказы таго, што быѓ пакінуты ѓ жывых або тыя, што засталіся ѓ жывых, якім сышло з рук грошы ".
  
  
  Хоук усё яшчэ сумняваѓся ѓ маім меркаванні, але ён пагадзіѓся папрасіць якія стаяць побач караблі дапамагчы мне у я прасіѓ доказаѓ. Усе яны прапаноѓвалі дапамогу. Хок пакінуѓ мяне ѓ Спліце, таму што эму прыйшлося вярнуцца, каб памерці ѓ Злучаных Штатах, каб далажыць асабіста прэзідэнту.
  
  
  Нам спатрэбілася яшчэ два дні і ночы на пошукі ѓзбярэжжа Адрыятычнага сукенка, перш чым мы знайшлі доказы, якія, ёй быѓ упэѓнены, дзе-то там ёсць. Ёй быѓ апавешчаны, калі грэцкі крэйсер знайшоѓ эга і кінуѓся да гэтага месца - пустой участку бясплоднай зямлі на поѓнач ад Грэх.
  
  
  Там, выкінутая на бераг, і часткова затопленая ѓ моры, была кінута невялікая аднамесная падводная лодка. Але яе атрымаѓ рэѓматызму аб тым, як з карабля былі знятыя два мільёны даляраѓ. Верагодна, неѓзабаве затым таго, як мы ѓзялі грошы на борт у абмен на ракету, яны былі перададзеныя подводнику, і аднамесны катэр быѓ выкінуты праз трум карабля.
  
  
  Малюсенькай падводнай лодцы было лёгка выслізнуць вакол гавані, пракласці шлях уздоѓж ѓзбярэжжа, і прызямліцца. Пазней, магчыма, у тую ж ноч, ці нават на адзін па наступных дзён ці
  
  
  
  
  
  
  гэтага чалавека, верагодна, падабраѓ на самалёт ці іншае судна, і ён знік з 2 000 000 даляраѓ. Як толькі мне ѓдалося дамовіцца з судовым радыё, ёй патэлефанаваѓ Хоуку, які да таго часу вярнуѓся ѓ Нью-Ёрк. Яе распавёѓ эму тое, што мы выявілі, у выглядзе кода. Ён успрыняѓ гэтую навіну больш вясёлы, чым яго чакаѓ, і загадаѓ мне вярнуцца ѓ Парыж і патэлефанаваць эму па офісу AX, таму што ѓ яго могуць быць для мяне навіны аб новых распрацоѓках.
  
  
  Пазней у той жа дзень у Парыжы яе заехаѓ у гатэль, каб пагаварыць з Эльзай перад тым, як пайсці ѓ офіс AX.
  
  
  Яна схапіла мяне, перш чым яе, увайшоѓ у дзверы, пакрыла мой твар пацалункамі, і з непакоем сказала: "Я не ведала, што з табой здарылася, Дамплинк. Яе, быѓ гатовы заявіць пра вас у паліцыю, як аб зніклым без вестак ".
  
  
  "Зноѓ бізнесу", - сказаѓ я. "Прабачце, я не змог пакінуць паведамленне. І мне трэба выйсці яшчэ раз. Але на гэты раз яе хутка вярнуся, і, можа быць, мы зможам правесці час разам ".
  
  
  У офісе AX Банапарта звязаѓ мяне з Хоуком па зашыфраваным провада.
  
  
  "У нас ёсць новая зачэпка, - сказаѓ Хоук. "Гэта можа быць лепшы вакол іх, што ѓ нас былі да гэтага часу тхор. Нашы даследчыкі, якія пастаянна правяралі ѓдзельнікаѓ гэтай справы, нарэшце выявілі пэѓную сувязь паміж некаторымі вакол іх. Вы памятаеце, яе згадваѓ раней, што ѓ некаторых людзей былі праблемы з вагой. Што ж, цяпер мы выявілі, што па меншай меры чацвёра вакол іх былі пацыентамі ѓ адным спа-салоне для зніжэння вагі ѓ Швейцарыі ".
  
  
  "Гэта павінна быць больш, чым супадзенне, - разважаѓ я.
  
  
  "Мы таксама так думаем", - сказаѓ Хоук. "Месца, недалёка ад Берна, у гарах. Ён называецца Rejuvenation Health Spa і кіруецца доктарам Фрэдэрыкам Бошем. Што вы думаеце?"
  
  
  "Думаю, мне лепш паляцець у Швейцарыю, - сказаѓ я, - і агледзецца".
  
  
  "Так, яе, згодны", - сказаѓ Хоук. "Што ты скажаш гэтай жанчыне па фон Альдера, Эльза?"
  
  
  "Я скажу гэй, што ѓ мяне бізнэс у Берне, і прапаную гэй, вярнуцца ѓ Штаты".
  
  
  "Так, ну, - сказаѓ Хок, - у мяне ёсць іншыя мужчыны, якія сочаць за астатнімі фон Алдерсами. Калі яна вернецца, яе таксама натравлю на нах мужчыну. Яе звяжуся з вамі, калі вы прыедзеце ѓ Швейцарыю.
  
  
  Калі яе, вярнуѓся ѓ гатэль і пастукаѓ у дзверы нумара Эльзы, яе выявіѓ, што яе цырульнік робіць гэй прычоску.
  
  
  "Мне не падабаецца, што ты бачыш мяне, пакуль яе спрабую стаць прыгожай", - сказала яна, нахмурыѓшыся з-пад фанатаѓ.
  
  
  "Мне давялося пагаварыць з табой", - сказаѓ яе эй. "Мне трэба сёння з'ехаць у Бэрн. Мне патэлефанавалі з офіса, і мне трэба разабрацца ѓ якім-то дэла.
  
  
  "Берн!" - радасна ѓсклікнула яна. - Але, Дамплинк, гэта выдатна. Яе пайду з табой. За межамі Берна ёсць проста цудоѓны спа-салон, куды мы з Урси часткі хадзіць. Мы паляцім туды на самалёце, і я магу расслабіцца ѓ спа-цэнтры, пакуль вы займаецеся сваімі справамі ".
  
  
  "Як называецца, - спытаѓ я, - гэты курорт?"
  
  
  "Гэта называецца амаладжальны аздараѓленчы спа", - адказала яна, як я яе і ѓяѓляѓ. І зноѓ была яшчэ адна сувязь паміж фон Альдерсом і гэтай справай. Я не бачыѓ прычын, па якіх Эльза не павінна была б суправаджаць мяне ѓ Берне, паколькі гэта магло б умацаваць сувязь, таму яе пагадзіѓся.
  
  
  Пасьля таго, як ёй зноѓ патэлефанаваѓ Хоуку праз свайго нумара і сказаѓ эму, што Эльза едзе са мной у Берне, мы выпісаліся з "Джорджа V. Офіса AX Paris на паездку ѓ Швейцарыю.
  
  
  Пятнаццаць
  
  
  Калі мы прызямліліся ѓ Берне, надвор'е была халоднай і яснай. Эльза ведала невялікае шале на ѓскраіне горада, таму мы знялі там сумежныя нумары.
  
  
  "Мы заѓсёды спыняемся ѓ гэтым месцы", - патлумачыла мне Эльза пасьля таго, як мы засяліліся ѓ свае апартаменты. "Добра мець такое месца, калі ѓ спа становіцца занадта цесна".
  
  
  Мне спадабалася наша жыллё. Гэта было чыстае, ціхае, вясёлае месца, у кожнай пакоі гарэѓ цёплы агонь. Пажылы сівы гаспадар з яблычна-шчокамі і эга жанчыны карысталіся выдатнай рэпутацыяй. Вакол вокны майго пакоя Эльза паказала на аздараѓленчы спа-цэнтр, які знаходзіѓся на вяршыні гары, на некаторай адлегласці. Пасля таго, як яна сышла ад мяне ѓ свой пакой, яе даследаваѓ спа ѓ бінокль.
  
  
  Гэта быѓ велізарны комплекс з шматпавярховых галоѓным будынкам, акружаным некалькімі будынкамі паменш. Усе яны былі асляпляльна белага колеру, якія пераходзілі ѓ снежныя пікі, якія выступалі з усіх бакоѓ вакол іх. Яе мог бачыць звілістую однополосную дарогу, якая займаецца вяла да гэтага месца, і канатную дарогу, якая займаецца была падвешаная на двух тралейбусных лініях над галавой. З такой адлегласці было немагчыма разгледзець многія дэталі. Мне было цікава, як я магу падысці - таемна, або ѓ якасці госця, або, магчыма, праз Эльзу. Але пакуль што я буду чакаць свайго гадзіны і паспрабую разабрацца ѓ мясцовасці. Акрамя таго, калі фон Альдеры нейкім чынам былі замяшаныя ѓ змове, Эльза рана ці позна паклапацілася б пра тое, каб мяне туды завабілі.
  
  
  Між тым, верагодна, было б нядрэнна звязацца з мясцовым агентам AX. Ёй ніколі з ім не сустракаѓся, але Хоук назваѓ мне эга імя і дзе эга знайсці. Яе пастукаѓ
  
  
  
  
  
  у дзверы, якая займаецца злучала маю пакой з пакоем Эльзы і казала гэй, што я сыходжу ненадоѓга. Пакуль мяне не было, яна рабіла сабе касметычныя працэдуры і чакала мяне, калі яе вярнуся.
  
  
  Ганс Верблен, мясцовы прадстаѓнік AX, сустрэѓ мяне ля дзвярэй сціплай атэлье, насіѓ эга імя, на адным па завулкаѓ Берна. Верблен мяне чакаѓ. Ён сказаѓ, што Хоук ѓжо распавёѓ эму падрабязнасці майго заданні ѓ тэлефонным званку вакол Штатаѓ. Ён быѓ у маім распараджэнні.
  
  
  "Чым ёй магу дапамагчы?" - спытаѓ тоѓсты цёмнавалосы мужчына.
  
  
  "У асноѓным, - сказаѓ ёй эму, - яе гатэль б мець як мага больш інфармацыі пра spa-салоне Rejuvenation Health Spa". Ці былі там калі-небудзь праблемы? Хто ім кіруе? Такая інфармацыя. "
  
  
  Верблен кіѓнуѓ, замкнуѓ дзверы ѓ сваю атэлье і павёѓ мяне ѓ падвал. Гэта было прасторнае звукоизолированное памяшканне з картотечными шафамі ѓздоѓж сцен. Паѓсюль былі фотаапараты, магнітафоны, тэлетайпах, разнастайнае зброю.
  
  
  "Тут яе раблю сваю сапраѓдную працу", - патлумачыѓ Верблен, махнуѓшы рукой.
  
  
  "Гэта сапраѓдная падстава", - заѓважыѓ я.
  
  
  Верблен падышоѓ да аднаго вакол шаф. "Баюся, у мяне няма шырокага дасье на спа. Да тэлефоннага званка Хоука у мяне не было асаблівых запытаѓ на збор выведдадзеных. Тое, што ѓ мяне ёсць, строга руцінная, не больш, чым у мяне ѓ любым іншым установе горада. Наколькі яе ведаю, там не было ніякіх праблем. У іх пастаянны паток гасцей з усяго свету, большасць якіх па заможныя. Я заѓсёды імкнуся сфатаграфаваць як мага больш прылётаѓ і ад'ездаѓ на камеру з тэлескапічным аб'ектывам. Але, для estestvenno, яе ѓпэѓненая, што многае згубіла.
  
  
  Ён кінуѓ на крэсла, і я быѓ уражаны, убачыѓшы, што там былі тысячы фатаграфій.
  
  
  "Ты, безумоѓна, заслугоѓвае сваё ѓтрыманне, Верблен", - сказаѓ я, ківаючы галавой у пацверджанне эга дбайнасці. Яе прагартаѓ некалькі фатаграфій і заѓважыѓ ѓсіх чатырох фон Альдерсов на здымках, зробленых у розны час.
  
  
  "Як вы думаеце, яны вам чым-небудзь дапамагчы?" - спытаѓ Верблен.
  
  
  "Баюся, што цяпер няма, - сказаѓ яго эму. "Яны могуць спатрэбіцца пазней. Што мяне зараз цікавіць, так гэта ѓсё, што вы можаце паказаць мне або расказаць аб унутранай часткі спа. А наконт Фрэдэрыка, Боша, лекара, які гэтым займаецца ".
  
  
  "Тут няма чаго паказаць ці расказаць, - адказаѓ Верблен. Яе бачыѓ, што ён расчараваѓся ѓ сабе. "Вы разумееце, што курорт - гэта вельмі эксклюзіѓнае месца. Бо тут так шмат заможных гасцей, бяспека тут строгая. Сам яе ѓнутры ніколі не быѓ, таму фатаграфій інтэр'еру ѓ мяне няма. Калі б быѓ адмысловы запыт з AX, яе б, вядома, знайшоѓ выхад ".
  
  
  "Так, яе разумею, але як наконт доктара?"
  
  
  "Вы зноѓ будзеце расчараваныя адказам", - сказаѓ Верблен. "У мяне няма фатаграфій доктара Босха, таму што ён рэдкіх лячэбных, калі наогул калі-небудзь, выходзіць на вуліцу. Яе, чуѓ, што ён еѓрапеец. Ён прыехаѓ сюды шмат гадоѓ назад і адкрыѓ спа-салон. Спачатку гэта было вельмі сціплае месца, але заѓсёды ѓдавалася. За мінулыя гады эга часткі перабудоѓвалі, каб ён шталь вялікім будынкам, якім ён з'яѓляецца сёння. У мяне няма дасье на доктара, таму што ѓ яго ніколі не было праблемай, нам з швейцарскімі ѓладамі, нам з якімі-небудзь іншымі афіцыйнымі асобамі, наколькі сведчаць файлы Інтэрпола. Яе прыняѓ меры засцярогі і праверыѓ.
  
  
  "Не выключана, што паспрабуеш незаѓважна праслізнуць у спа", - сказаѓ яе Верблену. "Калі яе ѓсё ж такі вырашу паспрабаваць, яе магу звярнуцца да вас за дапамогай".
  
  
  Верблен злёгку нахіліѓ галаву. "Я гатовы зрабіць усё, што магу, каб дапамагчы. Мне толькі шкада, што я не змог даць вам дадатковую інфармацыю ".
  
  
  "Магчыма, ты дапамог мне больш, чым думаеш", - сказаѓ яе з эга здзіѓленнем. "Я, напрыклад, даведаѓся ад вас, што доктар Босх рэдкіх лячэбных з'яѓляецца на публіцы. Гэта можа быць усё роѓна, але, з іншага боку, мяне гэта крыху насцярожвае. З-за падазрэнняѓ яго буду асцярожней ".
  
  
  Верблен павёѓ мяне назад наверх, і пакінуѓ ёй эга ля дзвярэй эга крамы і пайшоѓ назад у шале. Паветра быѓ свежым і падбадзёрлівым. Быѓ вечар, і большасць крам на вуліцы былі зачыненыя і зачыненыя. Мне падабалася шпацыр, і я быѓ заклапочаны тым, каб глядзець у маленькія вітрыны крам на вуліцы, таму яе не чуѓ машыну, калі яна ехала побач са мной. Першае намёк на небяспеку з'явілася толькі тады, калі ѓбачыѓ яе адлюстраванне ѓ шкляным акне аднаго магазінаѓ па цёмнай машыны на абочыне побач са мной і пецярых мужчын, якія выскачылі вакол адкрытых дзвярэй, і цяпер кінуліся да мяне. .
  
  
  Яе рэзка павярнуѓся, мая рука пацягнулася да Вильгельмине, у наплечной кабуры, але ѓсе пяцёра апынуліся на мне, перш чым яго змог выцягнуць "люгер". Яны накінуліся на мяне з усіх бакоѓ, ih кулакі ѓрэзаліся ѓ маё цела кароткімі дзікімі ѓдарамі. Яе аказала толькі сімвалічнае супраціѓ - дастаткова, як я спадзяваѓся, каб падмануць ih, - дадаѓ, што маё цела абмякла, мэта пампуецца праз боку ѓ бок, а вочы зачыняюцца ѓ прытворна несвядомым стане.
  
  
  "Добра, - сказаѓ адзін вакол мужчын, - эга няма. Садзеце эга ѓ машыну. Хутка!"
  
  
  Два
  
  
  
  
  
  
  мужчыны ѓзялі мяне за плечы, яшчэ двое схапілі за ногі. Яны пачалі цягнуць мяне па тратуары. Яе дазволіць ім падвесці мяне прыкладна на паѓдарогі да машыны, калі яе раптам штурхнуѓ абедзвюма нагамі, схапіѓшы аднаго вакол мужчын, якія нясуць мяне, на ногі, а затым іншага адкрыта ѓ твар. Абодва закрычалі і отшатнулись, схапіѓшыся за асобы. У той жа час яе, кінуѓся ѓверх, і, калі мае ногі вызваліліся, яе вырваѓся вакол рук двух мужчын, якія трымалі мяне за плечы. Раптоѓнасць маіх рухаѓ заспела ih ѓсіх знянацку. Яе, павярнуѓся да яму.
  
  
  Пяты мужчына, які апярэдзіѓ нас да машыны, стаяѓ на каленях у адной вакол адкрытых дзвярэй з пісталетам у руцэ. Ён стрэліѓ, і лупіѓ вочы отколола кавалак тратуара прыкладна ѓ цалі ад мяне. Да таго часу Вільгельміны ѓжо была ѓ мяне ѓ руцэ. У гэтага чалавека была магчымасць зрабіць яшчэ адзін стрэл, перш чым яго замацаваѓ, мала свайго люгера і ѓсадзіѓ эму кулю ѓ жыцці. Ён зваліѓся ѓ машыну спіной, звесіѓшы ногі на вуліцу.
  
  
  Астатнія чацвёра мужчын кінуліся ѓ розныя пазіцыі на вуліцы. Адзін нырнуѓ у дзвярны праём будынка, двое іншых павярнулі ѓ завулак, а чацвёрты кінуѓся на прыпаркаваную машыну. Яе ѓсё яшчэ хацеѓ бы, дзе схавацца. Чацвёра адначасова адкрылі па мне агонь. Яе стрэліѓ у рэѓматызму, затым ѓстаѓ на калені і прыцэліѓся ѓ неабароненыя ногі чалавека за машынай. Яе двойчы націснуѓ на спускавы кручок Вільгельміны, і мужчына закрычаѓ і кінуѓся наперад, абедзве ногі вылецелі з-пад яго.
  
  
  З абодвух бакоѓ на мяне ішлі і іншыя стрэлы. Мне было цікава, што міралюбныя швейцарскія грамадзяне думаюць абсталяваннем усіх перастрэлках у ih звычайна ціхім гарадку. Бандыты прыціснулі мяне паміж уласнай машынай і уваходам у краму, дзе яе захоѓваѓ, калі ih машына падышла. Яе, ведаѓ, што мне трэба схавацца з вуліцы, перш чым яны кінуцца на мяне. Але я не мог бегчы за машынай, таму што яны маглі выразна прыстрэліць мяне, а дзверы крамы ззаду мяне была зачынена і зачынены.
  
  
  Затым яе ѓбачыѓ трох баевікоѓ, якія ідуць за мной, і мне прыйшлося рушыць з месца. Яе вырабіѓ пару стрэлаѓ, каб ненадоѓга ih стрымаць. Можна было зрабіць толькі адно. Апусціѓшы галаву і абхапіѓшы яе рукамі, каб абараніць твар, яго пабег па тратуары і нырнуѓ у шкляное акно крамы ззаду мяне. Шкло раскалолася на велізарныя аскепкі і ѓпала на вуліцу звонку, але я быѓ ѓнутры і па-за непасрэднай небяспекі.
  
  
  Магазін ѓяѓляѓ сабой невялікі магазін цацак з гульнямі і лялькамі. Відаць было закінута. Яе прабег праз яго і знайшоѓ заднюю дзверы, якая займаецца адкрылася. Яе збег у завулак. Яе нырнуѓ за край будынка ривненской настолькі, каб убачыць людзей, якія спрабавалі зладзіць мне засаду, якія спяшаюцца да сваёй прыпаркаванай машыне. Трое вакол іх зацягнулі двух іншых у машыну і памчаліся. Да таго часу яе пачуѓ надыходзячы выццё клаксонаѓ. Паліцыя была ѓ шляху. Яе накіраваѓся ѓ свой гатэль і прайшоѓ па закутках, пакуль не выбраѓся вакол зоны.
  
  
  Калі яе, увайшоѓ у шале, на мяне ніхто не звярнуѓ увагі. Яе ѓсё яшчэ мог чуць выццё паліцэйскіх машын удалечыні, і гук працягваѓся яшчэ доѓга.
  
  
  Як толькі яе увайшоѓ у свой пакой, яе схапіѓ бінокль і падышоѓ да акна. Яе нацэліѓ бінокль на дарогу, якая вядзе ѓверх вышэй да спа, і без працы знайшоѓ цёмную машыну. Ёй быѓ упэѓнены, што людзі прыйшлі з таго месца, і тое, што я ѓбачыѓ, пацвердзіла гэты факт.
  
  
  Ну, падумаѓ я, добра, яе ѓ гатэль, пайсці ѓ спа, але не так.
  
  
  Гэты інцыдэнт паказаѓ, што хто-то ведаѓ, што я цікаѓлюся спа-небудзь гатэль забраць мяне туды сілай, альбо пераканацца, што я не трапіѓ туды жывым. Як жывыя мужчыны - па-відаць, вакол курорта - даведаліся, што я ѓ Берне? Праз Эльзу? Магчыма. Але я таксама размаѓляѓ з Вербленом, швейцарскім агентам AX. Ці Мог ён быць тым самым? Як я яе занадта добра ведаѓ па мінулага досведу, усё магчыма.
  
  
  Шаснаццаць
  
  
  "Дамплинк", - павітала мяне Эльза, праходзячы праз дзверы свайго пакоя праз некаторы час. "Я не чуѓ, як ты вярнуѓся".
  
  
  Яе пераапрануѓся. Наколькі яна магла судзіць, яе выглядаѓ зношаным не горш.
  
  
  "Я зайшоѓ ѓсяго некалькі хвілін таму".
  
  
  "У мяне для цябе самы цудоѓны сюрпрыз, Дамплинк", - засмяялася яна, вертясь. На ёй было ружовае негліжэ з фальбонамі. Яна злёгку павярнулася на дыбачках, паказала на адкрытую дзверы свайго пакоя і паклікала.
  
  
  У дзьверы ѓвайшлі дзве іншыя сёстры Фон Альдер, а за імі - ih маці Урси. Абедзве сястры былі апранутыя ѓ ружовыя пеньюары, такія ж, як у Эльзы, - ці гэта была Эльза? - насіѓ. У Урси было хатняе сьцяганая паліто. Глядзець на трох сясцёр, якія стаяць бок аб бок, было ѓсё роѓна, што глядзець у тры люстэркі, якія адлюстроѓваюць адзін і той жа вобраз.
  
  
  Адна вакол дзяѓчынак засмяялася і сказала: "Ты быѓ непаслухмяным хлопчыкам, ѓцекачам-з Эльзай. Вы сапраѓды думалі, што зможаце так лёгка збегчы ад астатніх вакол нас? Цяпер ты заплаціш за гэта, таму што мы не скажам табе, хто вакол нас, што ёсць ".
  
  
  "Паколькі вы ѓсе аднолькава прыгожыя і чароѓныя, - адказаѓ я, - гэта
  
  
  
  
  
  не мае значэння. Маё задавальненне павялічылася ѓ тры разы ".
  
  
  Усё гэта было лагодны і, вядома, вакол тых рэчаѓ, якія фон Алдерс любілі б рабіць. Але я не мог не задацца пытаннем, ці было гэта ѓсяго толькі жарт, якая займаецца далучаецца ih сюды, у Бэрн, ці гэта было таму, што я быѓ так блізка да спа, і яны альбо гатэлі знайсці спосаб утрымаць мяне далей, альбо спосаб атрымаць мяне на месцы. Час пакажа.
  
  
  Фон Альдеры вырашылі, што я павінен запрасіць ih на абед у сталовую шале, якое, як яны мне сказалі, славілася сваёй найвышэйшай кухняй. Яе пагадзіѓся, і чатыры жанчыны схаваліся за дзвярыма, замкнуѓшы яе за сабой. Яе чуѓ ih смех. Гэта таму, што яны падманулі мяне?
  
  
  Пазней, калі мы пяцёра спусціліся ѓ сталовую, яе выявіѓ, наколькі папулярным было гэта шале. Сталовая была перапоѓненая гасцямі і мясцовымі жыхарамі. Вядома, неѓзабаве фон Альдеры былі акружаны знаёмымі людзьмі, што амаль заѓсёды здаралася, калі яны з'яѓляліся на публіцы. Наш крэсла па пяці чалавек хутка ператварыѓся ѓ крэсла, вакол тузін або больш. Мяне пазнаёмілі з кожным па ізноѓ прыбылых, большасць вакол якіх былі членамі пасольстваѓ замежных спраѓ і г мес. Фон Альдеры не размаѓлялі з простым народам.
  
  
  Напрыклад, у сярэдзіне жывата вячэры ѓ балбатні і смеху раптам раптам перапынілася балбатня і смех, і ѓсе мужчынскія галавы ѓ пакоі, уключаючы маю, павярнуліся, каб штогод на найцудоѓнейшую дзяѓчыну, якая займаецца увайшла і села адна за столікам ля акна. Гэта была яркая, гнуткая рудая ѓ сукенку з глыбокім выразам, облегавшем яе пышна складзенае цела, як быццам яно было намалявана пэндзлем.
  
  
  Одзіна вакол мужчын за нашым сталом асцярожна свіснуѓ. "Хто яна такая?"
  
  
  Адна па трайнят чмыхнула і сказала: "О, яна проста працаѓніца санаторыя. Яе, бачыѓ яе паѓсюль, калі мы былі там.
  
  
  Жанчыны фон Альдер былі занадта вопытнымі, каб дазволіць мужчынскаму увазе надоѓга адцягвацца ад іх, і неѓзабаве яе заѓважыѓ, што мужчыны, якія сабраліся вакол нашага крэсла, ігнаравалі рыжую, за выключэннем выпадковых поглядаѓ у яе бок. Яе, аднак, часткі зазіраѓ. Яе, думаѓ, што да яе далучыцца эскорт, але яна працягвала ёсць адна.
  
  
  Калі мы скончылі вячэру, одзіна па тых, хто сядзеѓ за нашым сталом мужчын запрасіѓ усіх на вялікі свята, які ѓ той вечар зладзілі ѓ адным па амбасадаѓ. Фон Альдеры былі шчаслівыя і прыняты, як і астатнія за сталом. Яе папрасіѓ прабачэння, сказаѓшы, што мне трэба нагнаць упушчанае, і што я застануся ѓ шале. На самай дэла, яе гатэль яшчэ трохі падумаць аб спа, і яе нават разглядаѓ магчымасць паспрабаваць падкрасціся туды. Вядома, мне было б лягчэй працаваць з фонам Альдерсом, які ѓ адваротным выпадку быѓ бы заняты. Трайняткі ih маці вельмі гатэлі пайсці на вечарынку, таму мы пажадалі спакойнай ночы.
  
  
  Яго замовіѓ яшчэ каньяк. Калі афіцыянт прынёс лікёр, ён працягнуѓ мне запіску і паказаѓ на рыжую, якая займаецца ѓсё яшчэ сядзела адна. Ёй быѓ здзіѓлены. У замяшанні, выкліканым сыходам іншых гасцей за нашым сталом, яе зусім забыѓся пра дзяѓчыну, якая займаецца раней прыцягнула маю ѓвагу.
  
  
  Яе адкрыѓ запіску і прачытаѓ: "калі ЛАСКА, НЕ ДАЛУЧАЙЦЕСЯ да мяне? ТЭРМІНОВАЕ ГАВАРЫЦЬ З ВАМІ. Ёй, пацікавіѓся, чаму было падкрэслена слова ѓ АДПАВЕДНАСЦІ. Яе, азірнуѓся і ѓбачыѓ, што дзяѓчына сур'ёзна глядзіць на мяне, і кіѓнуѓ.
  
  
  "Г-н Доуз, - сказала дзяѓчына мяккім хрыплым голасам, працягваючы мне тонкую, стройную руку, - яе Сюзанна Хенлі. У нах быѓ цяжкі акцэнт - яны называюць эга среднеатлантическим, але яе дагнаѓ вельмі моцны брытанскі тон. Яна памаѓчала, пакуль афіцыянт не сышоѓ, а я не сеѓ, а затым дадала ѓ цэлым: "калі Ласка, зразумейце правільна, я не прывык браць мужчын. Але ёсць важны лейцара, які яе павінен абмеркаваць з вамі. Яна выпрабавальна агледзела сталовую, а затым зноѓ паглядзела на мяне. "Мы не можам тут абмяркоѓваць. Я не ведаю, хто можа глядзець. Ёсць лі месца, дзе мы можам пагаварыць сам-насам? "
  
  
  "Ну, там мая пакой наверсе", - прапанаваѓ я. "Гэта павінна быць дастаткова прыватных, калі цябе гэта не турбуе".
  
  
  "Я ѓпэѓненая, што вы джэнтльмен, містэр Доус, - адказала яна. "Так, у тваёй пакоі ѓсё будзе добра. Ідзі наверх, і праз некалькі хвіліна яе пайду за табой.
  
  
  Яе назваѓ гэй нумар свайго пакоя і ѓстаѓ, каб сысці. Калі афіцыянт зноѓ падышоѓ да стала, каб адсунуць мой крэсла, яна працягнула мне руку і сказала: "Так прыемна бачыць вас зноѓ, і я патэлефаную вам, калі яе калі-небудзь буду ѓ Штатах".
  
  
  Яе падняѓся наверх у свой пакой, гадаць, што можа азначаць гэты апошні паказальнікаѓ падзей. Мінула хвіліна дзесяць ці пятнаццаць, перш чым у маю дзверы пастукалі. Яе адкрыѓ эга, і Сюзанна Хенлі хутка ѓвайшла ѓнутр. Яе зачыніѓ і замкнуѓ дзверы. Першыя некалькі імгненняѓ яна здавалася нервовай і нягеглай. Яна неспакойна блукала па пакоі, зірнула ѓ акно і ѓбачыла, спа-салон, у якім мігцелі агні ѓ ночы.
  
  
  "О, галасаванне, дзе яе працую", - усклікнула яна. Яна заѓважыла бінокль на падаконніку, падняла эга і сфакусавалася на курортным комплексе будынкаѓ. "Адсюль вельмі добры від на курорт", - сказала яна, апусціѓшы бінокль і зноѓ павярнуѓшыся да мяне.
  
  
  "Міс Хенлі, што гэта за размова
  
  
  
  
  
  аб чым? І калі ласка, присядь.
  
  
  Яна села ѓ крэсла насупраць мяне і трохі падумала, перш чым пачаць. "Я не ведаю, што ѓсё гэта значыць, містэр Доус, але да мяне даходзілі чуткі пра вас, у спа-салоне. І яе хваляваѓся. Яе сапраѓды не ведаю вас, і я не ведаю, што вас цікавіць у гэтым месцы, але ... ну, яе проста не адчуваѓ сябе добра ѓ гэтым стаѓленні. Яе думаѓ, што скажу табе, галасаванне, і ѓсё. Яна спынілася і бездапаможна паківала галавой.
  
  
  Яе сказаѓ як можна мякчэй: "Вы разумееце, міс Хенлі, яе сапраѓды не разумею, што вы спрабуеце мне сказаць".
  
  
  Яна глыбока ѓздыхнула і, нарэшце, адкінулася на спінку крэсла. "Мне трэба было растлумачыць, - сказала яна, - што я працую ѓ спа-салоне ѓжо некалькі гадоѓ. Яе там дыетолаг. Але якое-то час мне не падабалася атмасфера. Гэта здаецца ... ну ... злавесным.
  
  
  "Што значыць злавесны?" - настойваѓ я.
  
  
  "Я сапраѓды не ведаю, - сказала яна. "Проста тут вельмі шэптам і сакрэтнасці. І яе чую, як людзі прыходзяць і сыходзяць глыбокай ноччу. Паѓсюль ахоѓнікі, але госці гэтага не ведаюць. Госці думаюць, што яны проста супрацоѓнікі. Але яны вельмі стромкія на выгляд мужчыны. Ніяк не калі і ноччу чую яе шэпт, і я ѓспомніѓ тваё імя, Доус. Яе здагадаѓся, што ѓзнікла праблема, калі сёння ніяк не калі пяцёра ахоѓнікаѓ вярнуліся на курорт на машыне. Яе проста выпадкова ih бачыѓ. Пацярпелая пара. І яе зноѓ чуѓ, як ваша імя згадалі. Яе абтэлефанаваѓ, пакуль не знайшоѓ цябе тут. Голас чаму ёй прыйшла сюды на вячэру. Яе спытаѓ афіцыянта, хто такі містэр Доус, - і ён паказаѓ на вас. Яе проста гатэль папярэдзіць цябе, каб ты трымаѓся далей ".
  
  
  Калі яе распытваѓ яе далей, яе адказы здаваліся досыць простымі, але яе не вядома нічога, што звязана з гэтай справай, хоць мы казалі даволі доѓга. Яна можа быць на ѓзроѓні, або яна можа быць прынадай, пасланай, каб паспрабаваць адгаварыць мяне ад сачэння.
  
  
  Было ѓжо даволі позна, калі мы скончылі размову, і яна раптам зірнула на гадзіннік і ахнула: "Ой, у мяне цяпер сапраѓдная праблема. Ужо за поѓнач. Каменданцкую гадзіну для супрацоѓнікаѓ даѓно мінуѓ. Я не магу вярнуцца туды сёння ѓвечары. Яны патрабуюць падрабязнага тлумачэння таго, дзе ёй быѓ. Мне трэба будзе знайсці месца, дзе спыніцца, і вярнуцца раніцай ".
  
  
  Яна была на нагах, вельмі ѓсхваляваная, і накіравалася да дзень. Яна спынілася на паѓдарозе і здрыганулася. "Калі хто-небудзь па спа-салоне ѓбачыць мяне на вуліцы, яны падбяруць мяне і дапытаюць".
  
  
  "Гэта месца падобна на турму".
  
  
  Яна кіѓнула. "Так, дакладна. Гэта тое, што я спрабаваѓ табе сказаць.
  
  
  Яна адчыніла дзверы і пачала сыходзіць. Яе схапіѓ ee за руку, адцягнуѓ назад, зачыніѓ і зноѓ замкнуѓ дзверы.
  
  
  "Калі гэта так небяспечна для цябе, - сказаѓ я, - магчыма, табе варта пераначаваць тут. Ты будзеш у бяспецы.
  
  
  Яна доѓга глядзела на мяне задуменна, верагодна, абдумваючы ѓсе наступствы майго запрашэння. У мяне сапраѓды не было ніякіх схаваных матываѓ, каб зрабіць гэтую прапанову, за выключэннем таго, што яго гатэль і дапамагчы. Але калі ѓзнікне што-то яшчэ...
  
  
  "Вы ѓпэѓненыя, што вам гэта не даставіць нязручнасцяѓ?" спытала яна.
  
  
  Яе, паціснуѓ плячыма. Там былі дзве односпальные ложка, як яна гэта магла ясна бачыць. "Ты можаш узяць адну ложак, - сказаѓ я, - а яе проста растянусь на іншы да раніцы. Вы будзеце ѓ поѓнай бяспецы. Яе меѓ на ѓвазе гэта так, як яна гатэляѓ.
  
  
  "Добра", - павольна сказала яна, ківаючы галавой.
  
  
  Яна пайшла ѓ ванную. Яе праверыѓ замкі на дзвярах і сяргей выключыѓ у пакоі. Затым яе зняѓ абутак і жым на адну вакол ложкаѓ. У пакоі ѓсё яшчэ было светла, з-за адлюстравання месяца на снезе звонку. Яна вярнулася праз некалькі хвіліна, на ёй была толькі сліп. Калі яна перайшла па ваннай да ложка, яе цела было акрэслена ѓ святле вакол вокны, і яе мог бачыць, што пад ёй больш нічога няма.
  
  
  Яна ложка ѓ ложак і накінула на сябе коѓдру. "Спакойнай ночы, містэр Доус. І дзякую вас."
  
  
  "Спакойнай ночы", - сказаѓ я. "Ісці спаць цяпер."
  
  
  Прызнаюся, на кароткі час думка пра гэтым цудоѓным целе, які ляжыць так блізка, адцягвала мяне ад скляпенні. Але яна не прапаноѓваѓ запрашэння. Неѓзабаве яе заснуѓ. Не думаю, што я спаѓ вельмі доѓга, калі мяне разбудзілі мяккія крыкі па ee смецця.
  
  
  Яе sel і нахіліѓся да ложка. "Сюзанна? Міс Хенлі? Ты ѓ парадку?"
  
  
  Яна працягвала ціха плакаць, і я падумаѓ, што, магчыма, проста прысніѓся кашмар. Яе, падышоѓ да яе, sel на край ложка і злёгку страсянуѓ яе за плечы.
  
  
  "Усё ѓ парадку", - прашаптала я. "Прачынайся! Усё ѓ парадку. Цябе толькі благі сон сніцца.
  
  
  Яе рукі раптам падняліся, абвілі маю шыю, і ѓ адпаведнасці прыцягнулі да сябе. Яе вочы ѓсё яшчэ былі зачыненыя, яна пачала ліхаманкава пакрываць мой твар пацалункамі. "Трымай мяне. Трымай мяне! Любіць мяне!"
  
  
  Па-ранейшаму было цяжка сказаць, ці спіць яна ці спіць, але яе рука перамясцілася да майго цела, корпаючыся ля з маімі штанамі, у той час як яна працягвала цалаваць мяне. Яе хутка скінуѓ вопратку і жым лежачы разам з ёю ѓ ложак.
  
  
  "Сюзанна, - зноѓ спытаѓся ѓ яе, - ты не спіш?"
  
  
  "Той любіць мяне, калі ласка", - пацвердзіла яна. Яе эй абавязаѓ.
  
  
  Яна адказала, як быццам яна падрыхтавалася да акта кахання.
  
  
  
  
  
  
  усю сваю жыццё, але ніколі раней не амелы рашэнні практыкаваць гэта. Яе голад быѓ велізарны, і яна прымушала яе адчуваць адно эратычнае ѓзбуджэнне за іншым, пакуль мы абодва не былі знясіленыя паѓтаральнымі аргазмамі. Ніколі раней яе не ведаѓ жанчыны, якая займаецца так поѓна адгукалася б усімі пачуццямі, кожным нервам свайго істоты. Зноѓ і зноѓ, яе цела шалёна бегала па ложку, яна паварочвала галаву, каб заглушыць свае крыкі, каб яны не рэхам разносіліся па ѓсім шале.
  
  
  Потым, калі мы ляжалі побач, яна, нарэшце, адкрыла вочы і ѓсміхнулася мне. "Спачатку, - мякка сказала яна, - я думала, што гэта ѓсяго толькі сон. Але гэта быѓ не сон, і гэта было ценымногие лепш ".
  
  
  "Так", - пагадзіѓся я. "Гэта было."
  
  
  Калі яе пачаѓ адкочвацца ад нах яе, адчуѓ, як яе рука дакранулася унутранага боку майго левага сцягна. На яе пальцы было кольца, і ён адчуѓ, як яно злёгку драпае маю плоць. Яе амаль не адчуѓ драпіны, але амаль адразу па ѓсім маім целе распаѓсюдзілася цёплае заспакаяльнае адчуванне. Маёй першай думкай было, што гэта ѓсяго толькі наступства нашых працяглых заняткаѓ любоѓю. Праѓда ѓразіла мяне імгненне праз, калі гэта пачуццё змянілася наймацнейшым удушшам. Гэта здарылася зноѓ - мяне напампавалі наркотыкамі. Сюзана Хенлі ѓвяла ѓ маё цела нейкае рэчыва вакол свайго кольцы.
  
  
  На гэты раз яе ведаѓ, што гэта моцнадзеючых лекі, перад якім я не змагу выстаяць. Хутка цемра згусцела. Мой мозг імкліва збег у чорную пустэчу.
  
  
  Семнаццаць
  
  
  Маё зрок было затуманены асляпляльным белым святлом, які падаѓ шчыра мне ѓ вочы. Павінна быць, яе доѓгі час быѓ без прытомнасці. Яе, думаѓ, што мяне паралізавала. Яе не можа рухаць рукамі ці нагамі. Паступова, калі маё зрок праяснілася, яе, убачыѓ, што знаходжуся ѓ цалкам белай пакоі, падобнай на бальнічны, і што асляпляльнае сьвяты зыходзіць ад свяцільні, усталяванага на столі адкрытыя над мной. Яе ляжаѓ на спіне, і мае рукі і ногі былі надзейнае прывязаныя скуранымі рамянямі.
  
  
  Яе адкрыѓ рот і паспрабаваѓ крыкнуць на ѓсё горла, але толькі хрыпла хрыпла. Нягледзячы на гэта, мой гук прыцягнуѓ чатырох здаравенных мужчын у белых куртках, якія носяць санітары бальніц, і атачылі мяне. Яны паднялі верхнюю частку маёй ложка, так што я сядзеѓ адкрытымі.
  
  
  Са свайго новага месца яе мог бачыць у пакоі яшчэ двух чалавек, акрамя чатырох "санітараѓ". Адзін быѓ маім спадарожнікам мінулай ноччу. Сюзана Хенлі з палаючымі рудымі валасамі выглядала выдатна ѓ белай уніформе медсясцёр і белых туфлях на нізкім абцасе. Іншы быѓ сівым мужчынам гадоѓ шасьцідзесяці, апранутага ѓ белы халат, белыя штаны, белыя балетныя тэпцікі і белыя пальчаткі. Ён сядзеѓ у інвалідным крэсле. Яе інстынктыѓна ведаѓ, што зараз знаходжуся ѓ спа-салоне Rejuvenation Health Spa, і што гэтым чалавекам быѓ доктар Фрэдэрык Bosch.
  
  
  Доктар падсунуѓ інваліднае крэсла ліжа да маёй ложка і адарыѓ мяне ледзяной усмешкай, з тонкімі вуснамі. Сюзана Хенлі зірнула на мяне без усякага выразу і адвярнулася.
  
  
  "Сардэчна запрашаем у наш спа", - сказаѓ доктар хрыплым голасам з нямецкім акцэнтам, - "хоць яе баюся, што гэты візіт не палепшыць ваша здароѓе". Ён зрабіѓ паѓзу, а затым дадаѓ: Нік Картэр ".
  
  
  Эга прызнанне мяне дало мне штуршок, і якое-то час яго дарэмна змагаѓся з вузамі, якія моцнага трымалі мяне.
  
  
  Доктар махнуѓ рукой. - Змагацца цалкам бескарысна, містэр Картэр. Вы тут нямоглыя. Акрамя таго, чаму цябе так не трываецца з'ехаць, калі ты так гатэль прыехаць сюды? "
  
  
  Ён разгарнуѓся ѓ сваім інвалідным крэсле і загадаѓ чатыром памочнікам у белых халатах адвесці мяне наверх.
  
  
  Мужчыны хутка перекатили мяне, усё яшчэ прывязанага да ложка, праз пакой k асаблівых ліфта, які з'явіѓся адразу ж, калі адзін вакол іх націснуѓ кнопку. Яны заштурхалі мяне ѓ ліфт, і да нас далучыліся Сюзанна Хенлі і доктар у эга інвалідным крэсле. Ніхто не адказаѓ, пакуль ліфт бязгучна ѓздымалася. Мы падняліся на некалькі паверхаѓ, перш чым ліфт спыніѓся, дзень адчыніліся, і мяне правялі ѓ велізарную адкрытую пакой.
  
  
  Агледзеѓшы пакой, убачыѓ яе, што яна памерам з квадратны гарадскі квартал і зашкленая ад падлогі да столі з усіх чатырох бакоѓ. Мы былі на вяршыні спа, і, паколькі гэта ѓстанова знаходзілася на вяршыні высокай горы, праз шкляную сцяну з усіх бакоѓ адкрываѓся від на глыбокія даліны. Гэта было захапляльнае відовішча, асабліва пры дзённым святле, калі сонца асвятляла снег.
  
  
  Але ѓ пакоі было ѓзрушаючае відовішча - велізарны гудзіць, гудзіць кампутар у цэнтры, які займаѓ вялікую частку прасторы. Індыкатары кампутара пастаянна мигали і мигали, а машына выдавала роѓны ціхі гудзеѓ гук. У астатнім, паколькі пакой быѓ, відавочна, звукоизолирована, у ёй было жудасна ціха. Доктар зрабіѓ рух рукой, і чацвёра мужчын придвинули маю ложак ліжа да апарата. Калі ёй быѓ там, адзін вакол мужчын павярнуѓ ручку ѓ нагах маёй ложка, і яе раптоѓнае sel шчыра, ѓсё яшчэ прывязаны, з паднятай спіной і апушчанымі нагамі, як калі б ёй быѓ у крэсле.
  
  
  Чацвёра мужчын вярнуліся да ліфта і пакінулі нас, калі доктар зноѓ махнуѓ рукой.
  
  
  Сюзана Хенлі сядзела побач
  
  
  
  
  
  
  Ён уключыѓ кампутар і пачаѓ круціць і круціць цыферблаты, у той час як доктар падкаціѓ на сваім інвалідным крэсле так, што ён апынуѓся адкрыта перада мной.
  
  
  "Галасоѓ ён, містэр Картэр, - сказаѓ ён, махнуѓшы рукой, паказваючы на кампутар, - рэѓматызму, які вы хацелі б. За тым, што вы калі-то назвалі "Брыгадай забойцаѓ", стаіць сіла. Голас яна, і вы ѓсё яшчэ не разумееце, што гэта значыць, ці не так? "
  
  
  Ён быѓ правоѓ. Я не ведаѓ, што такое кампутар, і як ён выклікаѓ сусветны крызіс.
  
  
  "Хто ты?" Яе спытаѓ. "Што ѓсё гэта значыць?"
  
  
  Доктар адвярнуѓся ад мяне, і я ѓпершыню заѓважыѓ, што эга інваліднае крэсла было цалкам механізаванай, відавочна, кіраваным з дапамогай элементаѓ кіравання, якімі ён мог кіраваць без ручнога працы. Ён весела засмяяѓся, калі ён прасвістаѓ адзін раз па пакоі. Затым ён вярнуѓся туды, дзе яго сядзеѓ.
  
  
  "Дазвольце прадставіцца", - сказаѓ ён, прытворна пакланіѓшыся ад таліі. "Прадстаѓляюся сваім сапраѓдным імем, а не тым, пад якім мяне ведаюць усе, доктар Фрэдэрык Bosch. Гэта імя будзе вам знаёма - яго доктар Фелікс фон Альдер. Яе бачу прыѓзнятыя бровы, містэр Картэр. Вы ведаеце маю жонку і трох маіх выдатных дачок. Але гэта толькі малая частка гісторыі ".
  
  
  Ён спыніѓся на імгненне і запытальна паглядзеѓ на мяне. "Перш чым яе, раскажу вам сваю гісторыю, містэр Картэр, яе хачу, каб вы зразумелі, чаму яе распавядаю вам. Ці бачыце, вы цяпер у маёй улады - і фізічна, і хутка вы будзеце ѓ маёй уладзе цалкам - і фізічна, і ментальна. Запэѓніваю вас, нішто не можа спыніць гэта, і вы хутка пераканайцеся ѓ гэтым самі. Але перад гэтым яе, хачу, каб вы пачулі, што адбылося. Вы, з вашымі мінулымі дасягненнямі, падыходы для ён бліскучай гісторыі, якую ёй павінен расказаць. Яе гатэля, каб у гэты момант вы былі тут жывымі, таму што вы той, хто сапраѓды можа шанаваць тое, што мне ѓдалося зрабіць. У адваротным выпадку, - ён зноѓ павярнуѓся ѓ крэсле, - у адваротным выпадку мая праца была б падобная стварэнні вялікага шэдэѓра, сімфоніі, якую ніколі не чуѓ той, хто цэніць добрую музыку, або карціне, якую ніхто ніколі не бачыѓ. Вы разумееце?"
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. Якое тлумачэнне, падумаѓ я, гэтага відавочнага вар'яцтва?
  
  
  Доктар Фелікс фон Альдер некаторы час сядзеѓ нерухома ѓ сваім інвалідным крэсле, перш чым нахіліѓся да мяне, каб пагаварыць.
  
  
  Ён быѓ бліскучым навукоѓцам у Германіі, працуючы на Адольфа Гітлера над кантролем чалавечага паводзінаѓ. У эксперыментах 30-40-х гадоѓ у спецаперацыі толькі жывёлы, і яны былі вельмі грубымі, з выкарыстаннем хімічных і хірургічных метадаѓ для змены і кіравання мозгам.
  
  
  "У мяне быѓ некаторы поспех, - з гонарам сказаѓ фон Альдер, - нават тады. Дэр фюрэр неаднаразова ѓпрыгожваѓ мяне.
  
  
  Яе, быѓ гатовы перайсці да людзей. Тады было ѓжо позна - вайна скончылася. Быѓ рыд саюзнікаѓ у Берліне, дзе яе працаваѓ... - ён змоѓк і зняѓ свой белы халат. Яе бачыѓ, што эга рукі ѓ белых пальчатках былі штучнымі. Ён паварушыѓ плячыма, і абедзве рукі ѓпалі на падлогу. "Я страціѓ абедзве рукі ѓ рэйдзе".
  
  
  Неѓзабаве пасля гэтага, працягнуѓ ён, вайна скончылася. Калі рускія прыехалі ѓ Берлін, яны хацелі эга, таму што ведалі пра эга эксперыментах. Калі яго знайшлі, павезлі ѓ СССР. У роспачы часоѓ немцы падумалі, што ён мёртвы. Не было ніякіх запісаѓ аб працягу існавання доктара Фелікса фон Альдера.
  
  
  У Маскве ён працягнуѓ сваю працу, але ѓ эга распараджэнні былі больш складаныя электрычныя працэсы. Рускія стварылі для яго штучныя рукі і кісты, і ён дамогся бліскучага поспеху.
  
  
  "Але рускія, - дадаѓ ён, - ніколі не пераставалі ставіцца да мяне з падазрэннем". Ён зноѓ спыніѓся і засунуѓ сцёгнамі на сядзенне інваліднай каляскі. Абедзве ногі, якія яе цяпер бачыѓ, штучнымі, ѓпалі на падлогу.
  
  
  "Яны адрэзалі мне ногі, каб я не мог збегчы. Яны ведалі, што яе ih ворага. Я заѓсёды верыѓ у перавагу нямецкага народа. Уся мая праца заключалася ѓ тым, каб дапамагчы нямецкаму дзяржаве трэба правіць светам, - і цяпер, калі яго ѓдасканаліѓ свае метады, мая мара спраѓдзіцца.
  
  
  "Але вернемся да рускіх - яны даследавалі гісторыю Трэцяга рэйха і выявілі маю глыбокую асабістую адданасць Гітлеру. Але гэта не перашкодзіла ім выкарыстоѓваць мае навуковыя веды. Oni лічыце сябе, што я блізкі да прарыву ѓ сваіх эксперыментах. Таму яны трымалі мяне ѓ ізаляцыі; У мяне не было нічога, акрамя маёй працы ".
  
  
  Фон Альдер сядзеѓ у сваім крэсле перада мной, бязрукі і бязногі торс. Яе мог бачыць, што ён смакаваѓ маё агіду і шок, калі яе глядзеѓ на яго. Ён горка засмяяѓся і, выкарыстоѓваючы мышцы спіны, адправіѓся крэсла-калыску зігзагападобна па пакоі і зноѓ да мяне, даказваючы, што нават цяпер ён далёка не бездапаможны.
  
  
  Зноѓ спыніѓшыся, ён працягнуѓ свой аповед. У Расеі ён канчаткова распрацаваѓ тэорыю паспяховага кіравання людзьмі, паколькі да таго часу ѓ свеце былі прадстаѓлены дзве новыя распрацоѓкі - кампутары і мініяцюрныя транзістары.
  
  
  "Як толькі яе выявіѓ гэтыя два элемента, - сказаѓ мне фон Альдер, - я зразумеѓ, што ѓ мяне ёсць тое, што мне трэба. У рэшце рэшт, кампутар быѓ проста механічным мозгам, які можна было запраграмаваць на тое, што
  
  
  
  
  
  
  калі б яе нам у гатэль, каб гэта было - мозг па-за цела. Яе, ведаѓ, што, змясціѓшы малюсенькі транзістар ѓнутр чалавечага мозгу, яе змагу перадаваць загады з кампутара транзістара. Мая тэма была б пад маім абсалютным кантролем ".
  
  
  Але ѓ яго ѓсё яшчэ была праблема: ён не ведаѓ, як змясціць транзістар, нават транзістар з люстранымі кропкамі, у чалавечы мозг. Ён працягваѓ эксперыментаваць, так і не адкрыѓшы сваю тэорыю рускім.
  
  
  Затым кітайскія навукоѓцы пачалі наведваць Маскву для абмену інфармацыяй. Фон Альдер вырашыѓ перайсці на іншую бок. Здавалася, што кітайцы нічога не ведаюць пра эга палітычным мінулым, і з ім будуць лепш звяртацца. Ён пасябраваѓ з кітайскім фізікам, і праз яго быѓ вывезены па Расіі кантрабандай. Гэта было лёгка. Штучныя рукі і ногі фоне Альдерса былі выдаленыя, і эга змясцілі на дно скрыні з навуковымі прыборамі, які адпраѓляѓся ѓ Пекіне.
  
  
  "Апынуѓшыся ѓ Кітаі, - працягнуѓ фон Альдер, - я знайшоѓ рашэнне. Гэта было проста дзіѓна. Вы можаце здагадацца? "
  
  
  Перш чым паспеѓ што-небудзь сказаць, ён сам сабе адказаѓ: "Іглаѓколванне".
  
  
  Ён, затаіѓшы дыханне, працягваѓ распавядаць сваю гісторыю. Выкарыстоѓваючы старажытнае кітайскае медыцынскае мастацтва іглаѓколвання, ён змог пахаваць микроточечный транзістара ѓ чалавечым мозгу. Транзістар сілкаваѓся ад кампутара, і фон Альдерс цалкам кантраляваѓ чалавека.
  
  
  Як і ѓ Расеі, фон Альдер трымаѓ сваё адкрыццё ѓ сакрэце. Калі з'явілася зручная магчымасць, ён ужывую микроточечный транзістара ѓ мозг п'янага чыноѓніка камуністычнай партыі, высокапастаѓленага члена ѓрада. Затым ён актываваѓ транзістар з дапамогай папярэдне запраграмаванага кампутара, і кітайцы дапамаглі фон Альдеру збегчы ѓ Швейцарыю.
  
  
  "На жаль, - усяго уздыхнуѓ фон Альдер, - бедны кітаец быѓ забіты, калі вяртаѓся на радзіму".
  
  
  Як толькі ён дабраѓся да Швейцарыі, фон Альдер звязаѓся са сваёй жонкай. Ён не ведаѓ, што яна нарадзіла ім дачок неѓзабаве затым таго, як рускія павезлі фон Альдера. Уршуля працягвала трымаць у сакрэце асобу свайго мужа з-за эга сувязі з Гітлерам, але яна забяспечыла яму было сродкаѓ на адкрыццё спа-салона. Эга сям'я не ведала пра эга бягучых эксперыментах, і эга дачкі ніколі не падазравалі, што "Доктару. Босх "быѓ ih бацькам.
  
  
  Курорт квітнеѓ, прыцягваючы багатых і ѓплывовых кліентаѓ з усяго свету. Фон Альдер выдаткаваѓ гады на стварэнне свайго атрада забойцаѓ, имплантировав микроточечный транзістара ѓ мазгі старанна адабраных пацыентаѓ клінікі. Калі доктар быѓ гатовы, ён проста актываваѓ сваіх чалавечых робатаѓ праз кампутар.
  
  
  Яе маѓчаѓ падчас эга доѓгага гісторыі, часткова таму, што фон Альдер казаѓ без прыпынку, а часткова таму, што эга гісторыя была занадта неверагоднай, каб яе каментаваць. Ён быѓ відавочна злы, але вельмі хутка даказаѓ, што не дурань.
  
  
  Як быццам чытаючы мае думкі, ён адрэзаѓ: "Вы мне не верыце. Ты думаеш, што слухаѓ дзікія бубни вар'ята старога.
  
  
  Ён павярнуѓся да вялізнага кампутара і сказаѓ: "Паслухайце, містэр Картэр. Слухай уважліва." Ён зрабіѓ знак Сюзане Хенлі, якая займаецца націснула кнопку. Раптам пакой запоѓніѓ голас прэзідэнта Злучаных Штатаѓ. Ён абмяркоѓваѓ ѓздым гандлю з Расеяй і Кітаем. Пакуль эга голас працягваѓся, дзікі кудахтанне фон Альдера амаль заглушало яго.
  
  
  "Транзістары не толькі перадаюць мае загады, - сказаѓ фон Альдер, - але яны таксама дзейнічаюць як прымачы. Яе чую размовы, якія адбываюцца ва ѓсім свеце. Цяпер вы чуеце, як ваш прэзідэнт кажа праз транзістар, устаѓлены ѓ мозг аднаго вакол вышэйшых службовых асоб вашага дзярждэпартамента. Oni на пасяджэнні кабінета міністраѓ ".
  
  
  Фон Альдер падаѓ знак Сюзане, і яна націснула некалькі кнопак. Размовы па Расіі, Кітая, Англіі адзін за іншым апанавалі пакой.
  
  
  Цяпер яе ведаѓ, як фон Альдер сачыѓ за ѓсімі маімі дзеяннямі, абганяючы мяне ва ѓсіх напрамках. У яго, павінна быць, былі перадатчыкі ѓ мозгу агента Z1 і Верблена і, магчыма, іншых супрацоѓнікаѓ AX.
  
  
  "Ніхто не можа мяне спыніць, - выхваляѓся фон Альдер. "Яе арганізаваѓ гэтыя забойства-самагубства, каб не заставалася пытанняѓ, калі яе прыйшоѓ з вялікім забойствам. Калі яе цяпер пагражаѓ, яны мне даверыць. І рабі так, як я хачу ".
  
  
  Эга вочы блішчалі, доктар падкаціѓ інваліднае крэсла так, што нашы асобы апынуліся за ѓсё ѓ некалькіх цалях другі з другога. "Цяпер мы абмяркуем ваша будучыню, містэр Картэр. Пакуль вы былі без прытомнасці, яе ѓставіѓ транзістар на ваш мозг. Праз імгненне мой памочнік, - ён кіѓнуѓ Сюзане, - актывуе эга. З гэтага моманту вы будзеце цалкам і цалкам у маёй уладзе, падпарадкоѓваючыся запраграмаванай стужцы, якую рэкламуе яе ѓ кампутар ".
  
  
  Фон Альдер на імгненне сядзеѓ, гледзячы мне ѓ твар. Ён, відавочна, атрымліваѓ асалоду ад маёй бездапаможнасцю. Яе занадта добра ѓсведамляѓ эга сілу і адчуѓ, як па маім целе выступіѓ пот.
  
  
  Фон Альдер адвярнуѓся ад мяне і кіѓнуѓ дзяѓчыне. Яе падрыхтаваѓся, назіраючы, як яе рука цягнецца да кнопкі на кампутары. Яна дакранулася да кнопкі. Успыхнуѓ шэраг агнёѓ, і машына дала яшчэ больш гудзенні. Яе напружана чакаѓ, не ведаю, чаго чакаць. Яе бы адключыѓся? Яе б страціѓ усю памяць
  
  
  
  
  
  мінулага? Што здарылася б? Неѓзабаве агні перасталі міргаць.
  
  
  "Транзістар Ніка Картэра быѓ актываваны, доктар фон Альдер", - холадна сказала дзяѓчына. "Функцыя ідэальная".
  
  
  Яе, сель нерухома ѓ крэсле. Яе нічога не адчуваѓ - мой мозг працаваѓ так жа выразна, як і раней. Я не ведаѓ, што адбылося, але, відавочна, яе не знаходзіѓся пад кантролем фон Альдера. Яе паспрабаваѓ зрабіць жорсткую маску свайго асобы, каб ён нічога не выявіѓ.
  
  
  Фон Альдер, па-відаць, думаѓ, што аперацыя прайшла паспяхова. Ён ледзь зірнуѓ на мяне і усхвалявана кружыѓ па пакоі, размаѓляючы сам з сабой. "Я дамогся поспеху! Зноѓ, як заѓсёды! "
  
  
  Ён зрабіѓ знак Сюзане і амаль пагардліва сказаѓ: "Адпусціце яго, калі ласка".
  
  
  Дзяѓчына хутка падышла да мяне і пачала аслабляць рамяні, якія трымалі мяне. Яе трымаѓ твар у баку, на выпадак, калі яна ѓбачыць што-то, што папярэдзіць яе, але яна нават не зірнула на мяне. Калі яе нарэшце вызваліѓся, яна вярнулася да кампутара. Тады яе не ведаѓ, як дзейнічаць, таму проста сядзеѓ на месцы, пакуль фон Альдер працягваѓ кідацца ѓзад і наперад, бязладна распавядаючы аб сваіх планах.
  
  
  Раптам у разгар сваёй выкрывальнага прамовы ён змоѓк і кінуѓся на мяне ѓ інвалідным крэсле, нервы эга чалавек бескантрольна набрыньвалі.
  
  
  Амаль у той жа момант Сюзанна закрычала мне: "Глядзі, Нік! Ён ведае, што цябе не кантралююць. Ён ведае! Ён бачыѓ твае вочы! "
  
  
  Ee папярэджанне прыйшло як раз своечасова. Яе, саскочыѓ з таго месца, дзе сядзеѓ, калі інваліднае крэсла фоне Алдера наляцела на мяне. Яе тады занадта позна ѓбачыѓ, што з-пад падлакотнікаѓ інваліднай калыскі тырчалі дзве наморднік. Адно, мала извергало ліст апальвае полымя, у той час як вакол іншага выходзіла бруі асляпляльнаю газу. Калі б я не скокнуѓ, калі ёй гэта зрабіѓ, яго б згарэѓ дашчэнту. Нягледзячы на гэта, частка майго левага пляча і рукі былі моцна абпаленыя, і ён быѓ напалову аслеплены, калі ѓхіліѓся ѓ бок.
  
  
  Фон Альдер у шаленстве разгарнуѓ інвалідную калыску і зноѓ кінуѓся на мяне, абедзве рулі выплюнулі смяротнае полымя і шыпячы газ. Яе бег, выгінаючыся і паварочваючыся праз пакой, пакуль ён штурхаѓ мяне ѓ інваліднай калясцы. Мяне зноѓ апяклі спіну, перш чым яго змог выслізнуць ад яго, таму што на гэты раз ён рухаѓся занадта хутка. Ёй быѓ блізкі да знясілення, але перш, чым ён змог зноѓ павярнуць крэсла, яе кінуѓся за ім.
  
  
  Пакуль ён круціѓ крэсла, яго скокнула эму на спіну і абняла эга за шыю. Інвалідная калыска ѓсё яшчэ імчалася наперад, цягнучы мяне за сабой. Свабоднай рукой яе глыбока ѓсадзіѓ пальцы ѓ шыю фон Альдера, пакуль не дабраѓся да шуканага нерва. Яе аказала ціск і часова паралізаваѓ яго. Цяпер ён не мог паварушыцца, нават мышцы, каб паспрабаваць запаволіць свой аѓтамабіль. Выкарыстоѓваючы ѓвесь свой аленка, павярнуѓ яе мчащееся інваліднае крэсла і нацэліѓ эга адкрыта на шкляную сцяну.
  
  
  Інваліднае крэсла на поѓнай хуткасці імчалася да сваёй мэты. Яе трымаѓся, гледзячы, як сцяна набліжаецца усе ліжа і ліжа, пакуль, калі інвалідная калыска не прабіла шкло, яе не зваліѓся на падлогу. Крэсла з целам фон Альдера разбіѓся аб шкло і кулём зваліѓся ѓ даліну ѓнізе.
  
  
  Сюзана Хенлі кінулася да мяне і дапамагла мне ѓстаць. Яе, паглядзеѓ на нах. "Ты выратаваѓ мяне, ці не так?"
  
  
  "Так", - адказала яна, чапляючыся за мяне. "Я растлумачу гэта пазней."
  
  
  Мы ѓдваіх моѓчкі стаялі на краі пакоя, гледзячы ѓ глыбокую прорву ѓнізе. Там, у сотнях футаѓ ніжэй, на лёдзе ледніка ляжала цела фон Альдера, побач з ім ляжала разбітае інваліднае крэсла. З вышыні цела выглядала, як маленькая зламаная лялька, у якой былі адарваныя рукі і ногі. Сюзана здрыганулася, і яе адцягнуѓ яе ад акна.
  
  
  "Кампутар", - сказала яна, раптам успомніѓшы. "Я павінен выключыць эга".
  
  
  Яна паспяшалася ѓ пакой і націснула кнопкі. Шэрагі агнёѓ патухлі, і гудзенне перайшло ѓ нізкі гул. З канчатковай дрыготкай машына наогул спынілася і замерла.
  
  
  Сюзана паглядзела на мяне. "Цяпер усё ѓ парадку, - сказала яна. "Кампутар адмыкнутая. Нам одзіна па транзістараѓ не будзе працаваць, і ѓсе ахвяры доктара фон Альдера вернуць сабе нармальную асобу. З часам микроточечные транзістары - у тым ліку і ѓ вашым мозгу - проста растворацца ". Ёй кіѓнуѓ. Гэта было скончана.
  
  
  18
  
  
  Пасля таго, як кампутар быѓ спынены, ёй патэлефанаваѓ Хоуку ѓ Штаты. Даѓ эму кароткі, поѓны даклад аб тым, што адбылося. Калі яе скончыѓ, ён параіѓ мне застацца ѓ спа-салон. Ён зробіць поѓны даклад прэзідэнту і прадстаѓнікам іншых урадаѓ. Затым усе яны прыедуць у Швейцарыю, каб стаць сведкамі канчатковага разбурэння кампутара.
  
  
  Пакуль мы з Сюзанай чакалі, яна распавяла мне сваю гісторыю. Яна прапрацавала ѓ фон Альдера два гады. Яна была брытанкай, трапіла да яму праз сакрэтнае аб'яву аб разыскании дапамогу ѓ лонданскай газеце. Яна была лабарантам у Лондане, і ѓ спа-салоне можна было заняцца чым-то іншым.
  
  
  Яна была на самай справе заключанай з дня свайго прыбыцця. Бегчы было немагчыма. Нават у тую ноч, калі яна прыходзіла да мяне ѓ гасцінічны нумар, калі б яна мяне не нокаутировала, хто-то з
  
  
  
  
  
  яна - адзін па галаварэзаѓ фон Алдера - скончыла б сваю працу.
  
  
  Спалучэнне нянавісці і адчаю прымусіла яе пайсці на гэтую вар'яцкую авантуру за кампутарам. Яна спадзявалася, яна малілася, што вызваленне мяне дапаможа гэй.
  
  
  Праз некалькі гадзін Хоук і эга група пачалі прыбываць. Яны былі недаверлівыя, калі ёй распавёѓ ѓсе падрабязнасці гісторыі фон Альдера. Думаю, калі б Сюзана не была там, каб падтрымаць казуля, - і калі б яе не меѓ такой самавітай рэпутацыі ѓ гэтай галіне, - мяне б звольнілі, як дзівака. І, вядома ж, быѓ кампутар, каб даць доказы.
  
  
  Дзейнічаючы па загадзе прэзідэнта, Хок звязаѓ швейцарскія ѓлады з гіганцкай машыны. На наступны дзень курорт быѓ ачышчаны ад людзей. Затым былі выкліканыя спецыялісты для разборкі кампутара. Усё доказы плана доктара фон Альдера па кіраванні светам - кампутар і спа - былі знішчаны. Цела доктара глыбокай ноччу даставілі ѓ Берлін і змясцілі ѓ сямейны ѓчастак фон Альдера. Толькі Уршуля была паінфармаваная аб смерці эга, і яна прасіла, каб яе дачкі ніколі не ведалі пра існаванне свайго бацькі, затым пачатку другой сусветнай вайны.
  
  
  Улады сказалі жыхарам Берна, што курорт павінен быць разбураны, таму што структура была прызнаная небяспечнай. Цяпер, калі справа была закрытая і ѓсё ѓлічана, Хок, Сюзанна і яе сустрэліся ѓ шале, дзе ѓ мяне ѓсё яшчэ заставалася пакой, каб выпіць на развітанне. Ён ноччу Ястраб прылятаѓ назад, але ён велікадушна прапанаваѓ мне застацца яшчэ на дзень.
  
  
  "Ну, Нік, - сказаѓ ён, чокаясь разам са мной, - мы можам забіць яшчэ адзін для AX". Гэта быѓ самы блізкі да мне камплімент Хоук.
  
  
  Пазней, пасля таго, як самалёт Хоука паляцеѓ, мы з Сюзанай ляжалі ѓ маім пакоі. Мы зноѓ заняліся любоѓю, і ён прыцягнуѓ ee да сябе і сказаѓ: "Ведаеш, яе, адчуваю, што магу працягваць займацца каханнем з табой ѓсё астатняе жыццё. Небяспечнае пачуццё.
  
  
  Яна прыѓзнялася на локці, нахілілася назаѓжды мной і мякка ѓсміхнулася. "Можа быць, Дамплинк, - прашаптала яна, - менавіта гэта і здарыцца з табой. Не забывайце, што ѓ ваш мозг усё яшчэ ѓбудаваны транзістар, і яе ведаю амаль столькі ж, колькі доктар фон Альдер, аб кантролі над людзьмі. Яе мог бы проста зрабіць маленькі кампутар і запраграмаваць цябе, каб табе даводзілася займацца са мной любоѓю ніяк не калі і ноччу ".
  
  
  "Ты думаеш, гэта мяне палохае?" - спытала я, пацалаваѓшы яе.
  
  
  Нітка
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Ліквідатара
  
  
  
  
  Анатацыя
  
  
  
  Грэцкі агента, стары яшчэ, Картэра, працаваѓ за "жалезнай заслонай", але хоча сысці і мае патрэбу ѓ дапамозе AX для гэтага.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Першая кіраѓнік
  
  
  Другая кіраѓнік
  
  
  Трэцяя кіраѓнік
  
  
  Чацвёртая кіраѓнік
  
  
  Пятая кіраѓнік
  
  
  Шостая кіраѓнік
  
  
  Сеедьмая кіраѓнік
  
  
  Восьмая кіраѓнік
  
  
  Дзявятая кіраѓнік
  
  
  Дзесятая кіраѓнік
  
  
  Кіраѓнік Одинадцатая
  
  
  Дванаццатая кіраѓнік
  
  
  Трынаццаты кіраѓнік
  
  
  Чатырнаццатая кіраѓнік
  
  
  Пятнаццатая кіраѓнік
  
  
  Шаснаццатая кіраѓнік
  
  
  Семнаццаты кіраѓнік
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Killmaster
  
  
  Ліквідатара
  
  
  
  
  
  Прысвячаецца служачым сакрэтных службаѓ Злучаных Штатаѓ Амерык
  
  
  
  
  
  
  Першая кіраѓнік
  
  
  
  
  
  Ад Вашынгтона да Знешніх берагоѓ недалёка; гэта проста так здаецца. Паколькі гэта быѓ адпачынак, мы крыху адступілі і паехалі па мосце Аннапаліса-Бэй праз Чесапикского да ѓсходняга берага, а затым паехалі па шашы праз сельскую мясцовасць, гэтак жа захапляльную, як адрэзак паміж Индианаполисом і Тэры-Хот. Раней была выдатная паездка на пароме ад мыса Чарльз да Норфолка - досыць доѓгая, каб расслабіцца, паесці ѓ сталовай і паназіраць за марскім рухам паміж Атлантыкай і залівам. Але не больш таго. Зараз ёсць комплекс маставой, накшталт бетонных палос праз ваду, і пара шакавальных апусканняѓ у тунэлі, якія нібыта дазваляюць караблям праходзіць, не парушаючы руху. Праблема ѓ тым, што кожны раз, калі пачынаецца шторм, катэр зрываецца з якара, разбівае палі моста і закрывае ѓсе збудаванні на некалькі тыдняѓ. Часам яе задаюся пытаннем, як яны спраѓляюцца людзі, якія дабіраюцца з мыса да Норфолка, але гэта ih праблемы.
  
  
  Лепшае, што можна зрабіць пры праездзе праз Норфолк, - гэта закрыць вочы. Затым, накіроѓваючыся на поѓдзень, забудзьцеся аб Вялікім Змрочным балоце справа і сканцэнтруйцеся на гэтай велізарнай разбіваць выспаѓ, якія складаюць паѓночную палову ѓзбярэжжа Паѓночнай Караліны. Як толькі вы трапіце на Знешнія берага вакол модуляѓ хелло кітым-Хок, вы адчуеце, што знаходзіцеся далёка ѓ моры з вузкай паласой пяшчаных выдмаѓ і матэляѓ, каб не патрапіць у ваду. На самай дэла, вы даволі далёка ѓ моры, але не верце гэтай глупства турыстычных бюро аб тым, што мыс Хаттерас з'яѓляецца самай усходняй кропкай ЗША; Філадэльфія абагнала добрую сотню міль, толькі для пачынанняѓ.
  
  
  Але мы не спыняліся ѓ Хаттерасе. Занадта шмат турыстаѓ, і мы з Монікай не ѓзялі гэтыя доѓгія выхадныя, каб пагутарыць з кучай фатографаѓ. Праехаѓшы вечна па прамым манатонна шашы, мы дабраліся да парома, які ішоѓ да Окракока, апошняй прыпынку Знешніх берагоѓ. Позні вясновы дзень быѓ ясным, але змрочным, з лёгкай пахмурным надвор'ем, ад якой сонца станавілася амаль нават прыгнятае.
  
  
  Калі мы прыплылі, мы выйшлі па арандаванай жоѓтага "Мустанга" і спыніліся каля тупога носа лодкі; Ветрык быѓ дастатковым, каб кідаць пырскі пырскаѓ нам у твар, але ён быѓ хутчэй асвяжальным, чым раздражняльным. Моніка была па тых дзяѓчат, якія не турбаваліся аб сваім макіяжы - або аб чым-то яшчэ, - што было па адной з прычын, па якой яе ѓзяѓ яе з сабой у гэтую маленькую шпацыр.
  
  
  Мой бос ѓ Вашынгтоне быѓ незадаволены маім выбарам для доѓгіх выходных; Ёй нават не мог сказаць эму, дзе спынюся, таму што ніколі раней не быѓ у Окракоке; гэта не зусім тое, што трэба турыстам. Яе больш ці менш паабяцаѓ, што паведамлю эму, як толькі мы знойдзем матэль, але мы абодва ведалі, што я, хутчэй за ѓсё, забуду. Прыемна ведаць, што ты патрэбны, але дзе-то трэба правесці рысу.
  
  
  Мы спыніліся на месцы, недалёка ад горада на Окракоке, групы дамоѓ і крам, размешчаных вакол гавані, утваральнай ідэальны круг. Ёй быѓ рады выявіць, што ѓ нумары няма тэлефона, але ѓ нас ёсць лед робячы машыну звонку. Некалькі гадоѓ таму адзін мой іншы напісаѓ артыкул аб гэтым маленькім адасобленым востраве, і, паколькі ѓ ёй падкрэсліваѓся эга, галоѓны цікавасць да жыцця, яе ведаѓ, што Окракок не толькі сухі, але і што не было нават чалавека, які мог бы прынесці вам лішнюю бутэльку ці дзве. Але мы прыехалі добра снабженые, і мы з Монікай не турбаваліся, калі пачалі свой напружаны адпачынак на працягу некалькіх дзён.
  
  
  Моніка працавала ѓ спа-салоне ѓ Бетесде, і адзін погляд на гэта маленькае, але пышна яркае цела - усё, што можа спатрэбіцца ѓ гэтай рэкламе. У дваццаць пяць гадоѓ, потым пары разбураных шлюбаѓ, у нах было наіѓна прыѓзняты настрой падлетка, але ѓ ёй была праніклівасць, якую яе шанаваѓ. Яна ніколі не пыталася пра маіх шнарах, жудасных, якія нават суперхирурги AX не змаглі цалкам вячаслаѓ. Месца, дзе яна працавала, падыходзіла для такога роду ран.
  
  
  Вашынгтонская кліентура - ваеннае начальства, дыпламаты ih сатэліты, мужчыны і жанчыны вакол розных урадавых ведамстваѓ, чые назвы нічога не кажуць пра ih сапраѓдных функцыях. Іншымі словамі, пытанні не заахвочваліся, і гэта было асноѓнай прычынай, па якой мой бос адправіѓ мяне ѓ гэтае месца пасля таго, як адно вакол маіх заданняѓ пакінула мяне ѓ даволі дрэнным стане.
  
  
  Мы з Монікай здзейснілі кароткі плаванне ѓ прахалоднай Атлантыцы, пасля чаго рушылі ѓслед доѓгія, марудлівыя загары на сонца, затым яшчэ адно кароткае купанне і паспешлівае вяртанне ѓ матэль, калі сонца пачало падаць у бок Памлико-Саѓнд на другім баку выспы. Потым душы мы правялі надзвычайны гадзіну ѓ смецця, а затым усталі, каб знайсці месца для вячэры. Выбар быѓ невялікі, але свежая рыба ѓ тым месцы, якое мы абралі, была добра прыгатаваная, калі не сказаць захапляльнай, і мы шчыра не маглі скардзіцца.
  
  
  Так працягвалася пару дзен; мы блукаѓ па пляжах, час ад часу спыняліся, каб пагаварыць з серфингистами, праверылі, сувенірныя крамы і пагадзіліся, што нам у адным, вакол іх не было нічога вартага. Надвор'е ніколі не змянялася, заѓсёды была лёгкая дымка, якая займаецца рабіла блакітнае неба малочна-шэрым, і праз некаторы час яна пачала прыгнятаць нас абодвух. Да поѓдня трэцяга дня мы дамовіліся, што пара вяртацца; мы спыняліся дзе-небудзь яшчэ ѓздоѓж берагоѓ на ноч - не спяшаліся, проста мы гатэлі рушыць далей.
  
  
  Мы чулі аб поні Окракока, дзікай пародзе, падобнай на тых, што жывуць на востраве Чинкотиг, недалёка ад Вірджыніі, але не заѓважылі нас аднаго, пакуль не былі на шляху да парому. Затым, калі мы ехалі па вузкім двухполосному асфальце праз пагорыстыя выдмы, Моніка раптам паказала мне наперадзе налева.
  
  
  Яна завішчала. "Глядзі!" "Поні! Цэлае статак!"
  
  
  Яе павярнуѓ галаву як раз своечасова, каб убачыць, як пара конскіх задніх канечнасцяѓ знікае за высокай, парослай хмызняком дюной. "Яны сышлі", - сказаѓ я.
  
  
  "Ой, калі ласка, перастань, Нік", - казала дзяѓчына. "Паглядзім, ці зможам мы ih зноѓ знайсці".
  
  
  "Яны дзікія, яны не падпусцяць вас да сябе". Яе, ведаѓ, што Моніка без розуму ад коней; яна рэгулярна ездзіла верхам у стайню ѓ Мэрылэндзе. Для мяне конь - гэта проста больш хуткі спосаб пераадолець зямлю, чым хада, калі гэта адзіны выбар, які ѓ вас ёсць.
  
  
  "Давай усё роѓна паспрабуем". Яна прыкладае руку мне на кожнаму племені і абдарыла мяне сваёй гуллівай усмешкай, якая гаворыць аб тым, што яна па-чартоѓску добра ведае, што даможацца свайго. "Мы нікуды не спяшаемся, і нават не глядзелі на гэтую частку выспы".
  
  
  Зусім на самай справе, прызнаѓся ёй сябе, з'язджаючы на абочыну дарогі і, спыняючы машыну. Калі рухавік быѓ выключаны, адзіным гукам быѓ лёгкі ветрык, пранізлівы неахайны чырвона-карычневы хмызняк, якому нейкім чынам атрымоѓвалася дрэды на пясчанай глебе. Яе, зірнуѓ на Моніку з яе кірпаты носам і яркімі вачыма, ee загарэлыя палачак толькі пачыналі лупіцца па краях. А потым яе, паглядзеѓ на яе дзівосна пульхныя грудзей, якія напрягались на фоне лёгкай вязанай кашулі, і выцвілыя джынсавыя шорты, якія прыліпалі да яе сцёгнаѓ, як абдымкі каханага. Яе зняѓ яе руку з калена і коратка пацалаваѓ.
  
  
  "Добра. Давайце пачнем вялікую аблаву", - сказаѓ я, адчыняючы дзверы са свайго боку.
  
  
  "Вазьмі камеру. Яе гатэль б зрабіць некалькі фатаграфій".
  
  
  "Зразумеѓ."
  
  
  Мы абодва пайшлі басанож па цяжкаму пяску ѓ напрамку гуку. Паміж высокімі выдмамі па абодва бакі ад нас была свайго роду сцяжынка - ці, па меншай меры, паласа пяску, дзе не раслі кусты. Яе сачыѓ за тым месцам, дзе прапалі коні, але, калі мы вырваліся на адкрытае месца на беразе, ну нідзе не было відаць.
  
  
  Моніка цяпер імчалася наперадзе, аглядаючы зямлю; раптам яна ѓпала на калені, як індыйскі выведнік. "Глядзець!" яна завішчала. "Сляды капытоѓ!"
  
  
  "Чаго ты чакала?" - спытала я, шоргаючы па гарачым пяску да яе. "Сляды шын?"
  
  
  "Не па-дурному." Яна ѓстала і паглядзела на доѓгую прамую паласу пляжу. "Але мы маглі б ісці за імі".
  
  
  "Вядома. З гэтага моманту і да наступнай зімы. І як вы думаеце, колькі ѓ нас будзе шанцаѓ дагнаць ih?"
  
  
  "Ну..." Яна павярнула галаву, блакітныя вочы звузіліся. "Павінна быць, яны сышлі дзе-то за дзюнамі". Яна схапіла мяне за руку і пачала цягнуць. "Давай, Нік".
  
  
  Ёй дазволіѓ гэй ѓзяць мяне з сабой. Яна накіравалася ѓніз па пляжы, ідучы туды, дзе пясок быѓ цвёрдым і вільготным, чым міні-хваль Гуку. Яна ѓважліва назірала за нагрувашчваннем капытоѓ, затым раптам спынілася і паказала ѓглыб краіны.
  
  
  "Глядзі! Яны там згарнулі". Яна пабегла, і, кравец вазьмі, яе пабег за ёй рыссю. Такі энтузіязм можа быць заразлівым.
  
  
  Калі сляды зніклі ѓ зарасніках густы для выдмамі, мне ѓдалося ѓтрымацца ад таго, каб сказаць, эй: "Я ж сказаѓ табе", збольшага таму, што я гэтага не зрабіѓ, акрамя як у галы. Моніка спынілася
  
  
  рэзка ѓжываецца вялікі палец да яе вуснаѓ і ѓздыхнула.
  
  
  "Цікава, у які бок..." - пачала яна.
  
  
  "Гэта здагадка".
  
  
  Яна кіѓнула. "Магчыма ты маеш рацыю." А потым яна зазьзяла. "Але паглядзі! Мы можам падняцца на вяршыню гэтай жахлівай выдмы і хоць бы агледзецца. Можа быць, мы зможам ih зноѓ заѓважыць!"
  
  
  Надышла мая чарга уздыхнуць, але раз wouldnt яе, зайшоѓ з ёй так далёка, супраціѓляцца не было сэнсу. Яна падымалася па крутым схіле выдмы, як абаронца, прыводзячы ногі ѓ форму да сезону, і, будзь я на некалькі гадоѓ маладзейшы за, яго б адчуѓ сябе абавязаным паказаць, гэй, што я таксама магу гэта зрабіць. Замест гэтага яе падняѓся ѓ больш разумным тэмпе; у маёй сферы дзейнасці дастаткова фізічных патрабаванняѓ, і мне не трэба вылузвацца. Акрамя таго, мне не трэба было нічога даказваць Моніцы.
  
  
  Яна ѓстала на дыбачкі, лёгкі ветрык варушыѓ яе светлыя валасы, і павольна павярнулася, каб агледзець зямлю ѓнізе. Я не бачыѓ нічога ѓ бясконцым клубку кустоѓ і нізкарослых дрэѓ, паміж двума радамі выдмаѓ. Там можа хавацца танкавая дывізія, не кажучы ѓжо пра тузіне поні.
  
  
  "Думаю, мы ih дакладна страцілі", - сказаѓ я.
  
  
  Моніка кіѓнула. "Падобна на тое, кравец! Яе проста ѓбачыць гатэль ih бліжэй".
  
  
  "Ну, у наступны раз". Яе паглядзеѓ далей, па-над яе галавы на асфальтаваную дарогу удалечыні. Яе мог бачыць жоѓты "Мустанг", прыпаркаваны там, дзе яе эга пакінуѓ, але не было відаць нашай машыны, нашага чалавека, нам нават аблудны чайкі. Ззаду нас, на гуку, які бясконца цягнуѓся да нябачнаму мацерыка, можа быць, у дваццаці мілях ад нас, у & nb прапаѓзла пара цацачных лодак, але яны не мелі ніякага дачынення да гэтага выдаленага і ізаляваць месца.
  
  
  Яе зноѓ зірнуѓ на Моніку, якая займаецца глядзела на мяне так добра знаёмым мне позіркам. Яна пазяхнула, пацягнулася, ускудлаціла валасы рукамі. Ee поѓныя грудзі прыпадняліся пад кашуляй, соску рэзка акрэслены. Яна сонна ѓсміхнулася, і яе зашпіліѓ скураны чахол для фотаапарата, каб пясок не наткнуѓся на яго.
  
  
  Вяршыня выдмы была выдолблена - страва вакол мяккага пяску, якое спачатку было гарачым па адносінах да голай плоці. Але потым, калі гэтыя сцягна пачалі сваё рытмічнае рух пада мной, яе зусім забыѓся пра спякоце і абсталяваннем ѓсім астатнім, акрамя таго, што мы рабілі. Яна была гарачай, палкай дзяѓчынай, цалкам ѓцягнутай у нах; яна падняла ногі і абвіла імі маю талію, прыціскаючы мяне да сябе з дзіѓнай сілай, а затым пачала люта дернуться, спрабуючы ѓцягнуць мяне ѓ сябе. Затым яна выпусціла доѓгі, ціхі выццё, чым балюча і захаплення, а затым павольна пачала спускацца, пакуль яе исчерпывал сябе.
  
  
  "Гэта было добра", - прамармытала яна.
  
  
  "Цудоѓна", - пагадзіѓся я, цяпер усведамляючы, як сонца пячэ мяне.
  
  
  "Гатэль б ёй застацца тут на ѓвесь дзень". Яе рукі ѓсё яшчэ былі на маёй шыі, а яе вочы былі прыадчыненыя, калі яна ѓсміхнулася мне.
  
  
  "Ёсць і іншыя месцы". Не тое каб яе не хацеѓ заставацца, але ѓ мяне была нейкая цікавая настойлівасць, якую яе сам не мог зразумець. Пакуль яе не пачуѓ надыходзячы далёкі гук.
  
  
  Яе, паглядзеѓ налева, у бок абодва канца выспы, дзе была прыстань парома. У паветры, на вышыні не больш за sta футаѓ над зямлёй, верталётам павольна рухаѓся ѓ нашым сапраѓдныя прафесіяналы кірунку. Ён мякка пагойдваѓся ѓзад і наперад, відавочна, праглядаючы двухпалосную асфальтабетоннае пакрыццё. Калі справа прыйшло да майго жоѓтага "Мустанга", ён яшчэ больш запаволіѓся, завіс, а затым трохі апусціѓся, нібы я хачу бліжэй пазнаёміцца.
  
  
  Без цырымоній яе вырваѓся вакол абдымкаѓ Монікі і ѓскочыѓ на ногі; Яе нацягваѓ штаны, калі верталётам раптам нахіліѓся і накіраваѓся адкрыта да нашай дюне.
  
  
  "Што гэта?" - спыталася Моніка, толькі напалову устрывожаная, прыпадняѓшыся на локці.
  
  
  "Жоѓты Мустанг", - проскрипела я, праклінаючы агенцтва па арэндзе за тое, што яно не дасць мне менш прыкметную машыну.
  
  
  "Аб чым ты кажаш, Нік?" Дзяѓчына перавярнулася, гледзячы ѓ неба, калі набліжаѓся верталётам. Клянуся, аголеная і ѓсё такое, яна збіралася памахаць рукой, калі яе тузануѓ яе і скінуѓ з крутога берага выдмы. Гэта быѓ не зусім ѓменне звяртацца з дамай, з якой вы толькі што заняліся любоѓю, але калі яе, нырнуѓ за ёй, гэта было апошняе, аб чым думаѓ яе. Калі мяне шукае дзіѓны самалёт, яго не махаю рукой - яе пригибаюсь.
  
  
  
  
  
  
  Другая кіраѓнік
  
  
  
  
  
  Нягледзячы на ѓсе сховішча на невялікай адлегласці, у месцах, дзе мы былі, не хапіла, каб схаваць труса. На гэты раз была мая чарга бегаць, цягнучы за сабой Моніку; якім-то чынам гэй, удалося схапіць яе вопратку, калі яе штурхнуѓ ee праз выспу, і вязаная кашуля раздзімаліся ззаду нах, як сцяг. Не тое каб гэта мела значэнне; У любым выпадку хлопец на верталёце не мог нас прапусціць.
  
  
  Ён праляцеѓ над намі низменному, вецер з ротараѓ падняѓ пясок
  
  
  у нашы асобы. Моніка спатыкнулася, спрабуючы закрыць вочы; Яе спыніѓся, каб дапамагчы гэй, азірнуѓся, і ѓ гэты момант верталётам сель на зямлю ѓ пары дзясяткаѓ футаѓ наперадзе нас.
  
  
  Пара было кінуць бегчы. Яе, прыжмурыѓся ад сонечнага святла, які адлюстроѓвае ад свісцячым лёзаѓ, інстынктыѓна устаючы паміж дзяѓчынай і верталётам; і гэта было не толькі для таго, каб схаваць галізну. Бліжэйшая дзверы круглага пластыкавага бурбалкі адчыніліся, і па nah павольна выйшаѓ мужчына. Ён быѓ усяго толькі сілуэтам, але як толькі ён рушыѓ да мяне, яго расслабіѓся.
  
  
  "Заберись ѓ свае рэчы, мілая", - прамармытала яе дзяѓчыне і пачакала, пакуль Дэвід Хок асцярожна падыдзе. На шчасце для яго, Моніка была па тых дзяѓчат, якім трэба каля паѓтары секунд, каб апрануцца, таму эму не даводзілася больш адводзіць вочы.
  
  
  "Добра", - сказаѓ ён нарэшце, зусім не хроп. Правадыр AX не толькі выглядае так, як быццам ён павінен прапаведаваць пякельны агонь і серу сваёй паствы ѓ вёсцы Новай Англіі, але ён часам дзейнічае і так - па зразумелых прычынах у прысутнасці аголенай жанчыны.
  
  
  У якая рушыла паѓзе яе надзеѓ сваю кашулю. Яе спытаѓ.
  
  
  "Што прывяло вас да цудоѓным Окракоку?"
  
  
  "Ты", - шчыра сказаѓ ён. "Чаму ты не пакінуѓ вестку, дзе спыніѓся тут?"
  
  
  "Таму што, калі яе ад'язджаѓ па Вашынгтона, яе не ведаѓ".
  
  
  "А калі вы даведаліся?"
  
  
  "Усяго пару дзён гэта не мела значэння".
  
  
  Эга крэмневыя вочы кінуліся з маіх на Моніку, потым зноѓ на мяне. "Табе лепш ведаць, Картэр".
  
  
  З ім не было ніякіх спрэчак. Маім адзіным апраѓданнем было тое, што я перапыніѓ занадта шмат маіх кароткіх адпачынкаѓ галасаваць так, але гэта зусім не было апраѓданнем. Мы невялікая арганізацыя, і калі яе маю патрэбу, ёй патрэбен.
  
  
  "Папрасіць прабачэння", - сказаѓ яе кароткае. "Як бы гэта нам было, мы як раз вярталіся ѓ федэральная акруга Калумбія, калі вы... э-э... заѓважылі нас".
  
  
  Ён хмыкнуѓ. "Ммм. Вядома, для ѓсіх нас, што мы зрабілі, яе, мяркую. Калі б вы былі дзе-небудзь яшчэ, акрамя гэтага выспы на краі свету, яго сумняваюся, што мы ѓсталявалі б кантакт. Але спроба таго каштавала, і яна спрацавала. Вам прыйдзецца адправіць дзяѓчыну чакаць вас у машыны ".
  
  
  Я не пытаѓся, чаму, проста павярнуѓся і кіѓнуѓ Моніцы. Назаѓсёды аддаць гэй належнае, яна не надзьмуліся і не пратэставала. Яна проста памахала рукой і пабегла прэч.
  
  
  Хоук не шталь марнаваць час на папярэднія выпрабаванні. "Ты патрэбен нам, у Вашынгтоне адкрыта цяпер, Нік; яго не буду ѓдавацца ѓ падрабязнасці, пакуль мы не вернемся ѓ офіс, але той факт, што я прыехаѓ сюды ѓ адзіночку, павінен я сказаць табе, наколькі гэта важна".
  
  
  "Разумею." Не тое каб стары быѓ проста камандзірам посту, але нячаста можна ѓбачыць кіраѓніка адной вакол самых важных у свеце разведвальных арганізацый, які бегае па справах.
  
  
  "Дзяѓчына водзіць машыну?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Добра. Тады яна можа вярнуць машыну ѓ Вашынгтоне. Ты ляціш назад са мной".
  
  
  "Я магу паехаць і дабрацца туды да ночы".
  
  
  "Занадта позна. Да вечара ты ѓжо ѓ дарозе".
  
  
  "Куды?"
  
  
  "Пазней. Сядай у верталётам, і мы высадзім цябе на тваім... на шчасце, прыкметным аѓтамабілі".
  
  
  Яе, паківаѓ галавой. "Я пайду хады; гэта меншае, што я магу зрабіць пасля таго, як прымусіѓ дзяѓчыну зрабіць гэта".
  
  
  Хок секунду глядзеѓ на мяне, пасмоктваючы халодную трубку. "Не кажаце мне", - сказаѓ ён, паторгваючы вусны, якія служылі эму усмешкай. "Вы становіцеся джэнтльменам ѓ гэтыя дні?"
  
  
  Няма сэнсу адказваць.
  
  
  Моніка прыстойна ѓспрыняла гэтую навіну, хоць і дала зразумець, што эй не падабаецца ідэя прапусціць рэшту нашага адпачынку. "Убачымся, як толькі змагу", - сказаѓ ёй гэй, маючы на ѓвазе кожнае слова: такія дзяѓчыны, як Моніка, - рэдкая знаходка, асабліва для мужчыны ѓ маім пошты бизнесявляется. Яе схапіѓ свой багаж, пацалаваѓ яе на развітанне і сель у верталётам. Яна памахала адзін раз, а затым панеслася, нібы гатовая імчацца да Вашынгтона. Тое, як яна вяла машыну, яе б не шталь ставіць супраць нах, калі б не гэтая доѓгая павольная паездка на пароме.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Хоук не сказаѓ мне нашы словы, пакуль мы не апынуліся ѓ эга ѓ офісе штаба-кватэры AX на Дзюпон-Серкл. За фасадам сусветнай службы квартале бягучага хаваецца комплекс стэрыльных маленькіх офісаѓ, пафарбаваных у адзін і той жа пануры адценне турэмнай зялёныя і асветленых бясконцымі радамі бледных неонавых трубак. У Хоука одзіна вакол нешматлікіх аконных офісаѓ, але гэта не робіць эга весялей; ён стаіць перад глухой цаглянай сцяной, якая займаецца ѓ зале, амаль у межах дасяжнасці.
  
  
  Яе сел на жорсткі прамой крэсла насупраць эга простага сталёвага крэсла. Як звычайна, на nen было ѓсяго некалькі акуратна складзеных тэчак, пара звычайных чорных тэлефонаѓ, плюс той, якога вы не бачыце, чырвоны ѓ спецыяльным адсеку, ѓбудаваным у эга крэсла. Як і Хок, офіс быѓ прызначаны толькі
  
  
  для бізнесу. Нікому ніколі не заахвочвалі затрымлівацца і бавіць там час дня.
  
  
  "Ты пачынаеш нервавацца, N3", - заѓважыѓ стары.
  
  
  "Што прымушае вас так гаварыць?"
  
  
  "Толькі таму, што... скажам так... вуайерист вырашыѓ бліжэй зірнуць на тое, што адбываецца на вяршыні гэтай выдмы, ты дзейнічаѓ так, як калі б ты баяѓся за сваё жыццё".
  
  
  "Калі б ты спачатку не праверыѓ маю машыну, яе мог бы прыняць цябе за яшчэ аднаго Подглядывающего Тома. Але ѓ любым выпадку яе не эксгібіцыяніст, таму яе б выбраѓся адтуль, хема б ёй цябе нас думалі".
  
  
  Хоук рэзка кіѓнуѓ, выцягнуѓ кухоннай запалкай i паднёс яе да смярдзючай чары сваёй трубкі. "Калі ты ѓ апошні раз плаваѓ на лодцы, Нік?"
  
  
  Яе павінен быѓ трохі падумаць. "У апошні раз яго быѓ на Багамах. Чатыры месяцы таму".
  
  
  "У якіх?"
  
  
  "Проста адзін па гэтае маленькіх катамаранаѓ, якія здаюць у арэнду calve".
  
  
  "Нічога большага?"
  
  
  "Чыстая... дай мне падумаць. Не з мінулага лета. У маёй сяброѓкі на ђсходнім беразе ёсць яхт ѓ сорак два фута. Мы правялі некалькі дзён, падарожнічаючы на ёй па Чесапику".
  
  
  "Кіруеш лодкай самастойна?"
  
  
  "Вядома. Вы ведаеце, што я ѓмею плаваць. Яе б не шталь шкіперам на 12-кіламетровай дыстанцыі ѓ гонцы на Кубак Амерык, але я магу абысціся практычна з усім, з чым звычайна спраѓляецца адзін чалавек".
  
  
  "Так, гэта ѓ вашым файле. Рух?"
  
  
  "Гэта таксама ѓ файле".
  
  
  Ён кіѓнуѓ. "Алекс Зенополис".
  
  
  Яе зноѓ пачаѓ што-то казаць аб сваім дасье, але потым імя пранізала мяне і спыніла мяне, як на каменную сцяну. "Алекс", - выдыхнуѓ я. "Прайшло шмат гадоѓ з тых тхара, як я яе чуѓ гэта імя".
  
  
  "Ну, пра nen час ад часу фігуруюць у справаздачах з імі тхара, як ён перайшоѓ на бок чырвоных. Відавочна, ён добра зарабляѓ у ih выведвальным апараце".
  
  
  "Я не памятаю, каб бачыѓ якія-небудзь вакол гэтых справаздач".
  
  
  "Будзьце ѓдзячныя за тое, што вы працуеце ѓ поле, вам не трэба чытаць кожны даклад".
  
  
  Ёй быѓ удзячны, але не збіраѓся казаць пра гэта. "Шкада, што я ну не бачыѓ; мы з Алексам якое-то час былі сябрамі".
  
  
  "Так, яе памятаю".
  
  
  "Так што наконт яго зараз?"
  
  
  "Відавочна, ён хоча выйсці".
  
  
  Надышла мая чарга ківаць; Мне не давялося задаваць пытанні.
  
  
  "Мінулай ноччу, - працягваѓ Хоук, - адзін вакол нашых людзей, размешчаных у Грэцыі ѓздоѓж мяжы з Албаніяй, атрымаѓ паведамленне, нібыта па Зенополиса. Яно было неадкладна перададзена сюды". Хоук адкрыѓ верхнюю тэчку і працягнуѓ праз крэсла тонкі ліст паперы.
  
  
  Паведамленне было па зразумелых прычынах загадкавым; У nen гаварылася толькі, што Алекс Зенополис, былы супрацоѓнік грэцкай разведкі, асабіста звяжацца з агентамі ЗША ѓ Грэцыі ѓ гатэлі грае жывая або каля таго. Час і месца, каб прытрымлівацца. Затым ён падасць сігнал пацверджання, які будзе транслявацца на стандартнай частаце ѓ пэѓны час.
  
  
  Яе вярнуѓ эга начальніку. "Ці ёсць у нас якія-небудзь шоѓ, дзе ён?"
  
  
  "Апошняе, што мы чулі, ён служыѓ у якой-небудзь групе сувязі, што дзейнічае паміж Югаславіяй і Албаніяй". Хоук дазволіѓ сабе халодную ѓсмешку. "Вы можаце сабе ѓявіць далікатнасць такога роду аперацый".
  
  
  "Я не памятаю, каб Алекс быѓ дыпламатам".
  
  
  "Няма. З іншага боку, мы, верагодна, менш ведаем пра тое, што адбываецца ѓнутры Албаніі, чым аб Чырвоным Кітаі".
  
  
  "Дык ты думаеш, ён можа сказаць нам што-то важнае?"
  
  
  "Заѓсёды ёсць такая магчымасць. З іншага боку, усё, што ён кажа, гэта тое, што ён хоча, каб звязацца з намі. Асабіста".
  
  
  "Што азначае тварам да твару. У Грэцыі".
  
  
  "І, магчыма, ён проста хоча вярнуцца ва ѓлонне".
  
  
  Яе, паціснуѓ плячыма. "Добра. У любым выпадку, ён павінен расказаць нам што-небудзь цікавае".
  
  
  "Магчыма, вельмі".
  
  
  "У вас ёсць што-небудзь яшчэ, акрамя гэтага паведамлення?"
  
  
  "Не зусім. Але я вельмі хачу атрымаць наступнае, што ён прышле".
  
  
  "А тым часам?"
  
  
  "А пакуль вы збіраецеся прайсці паскораны курс паруснага спорту і навігацыі".
  
  
  "Я не разумею".
  
  
  Хоук ѓстаѓ са свайго скрипучего верціцца крэсла і падышоѓ да шэрагу шэрых сталёвых картатэк, якія з'яѓляюцца адзіным упрыгожваннем офіса. Вакол скрыні ён выцягнуѓ згорнутую карту і аднёс яе да измазанному апёкамі стала для перамоваѓ ззаду мяне. Яе далучыѓся да яму
  
  
  "Вось, - сказаѓ ён, - балканскія дзяржавы. Грэцыі, Албанія, Югаславія, Балгарыя і Румынія. Цяпер наш чалавек, той, хто атрымаѓ паведамленне, быѓ размешчаны тут". Ён паказаѓ на месца недалёка ад таго месца, дзе сыходзяцца межы Югаславіі, Албаніі і Грэцыі. "Вы заѓважыце, што тут вялікае возера, і ѓсе тры краіны падзяляюць эга берага. У вельмі гарыстай краіне".
  
  
  Эму не давялося тлумачыць. "Там вельмі прыгранічнага руху?"
  
  
  "На здзіѓленне мала, улічваючы
  
  
  складанасць аховы мясцовасці. Але такая тэрыторыя прадаставіць шмат магчымасцяѓ для кваліфікаванага і дасведчанага чалавека ".
  
  
  "А што наконт пасыльнага? Што-небудзь ад яго?"
  
  
  Хоук паківаѓ галавой, трохі сумна падумаѓ я. "Гэта больш ці менш адкрыты пост для праслухоѓвання. Толькі сабой зразумела, не кіраваны AX. Відавочна, пасыльны ведаѓ, дзе ён знаходзіцца ѓ залі, і... ааа... проста сунуѓ запіску пад дзверы".
  
  
  Цяпер яго ведаѓ, што ён зьбянтэжаны, нават калі аперацыя не знаходзілася пад нашым кантролем. Таму яе прамаѓчаѓ і дазволіѓ эму працягнуць.
  
  
  "У любым выпадку, улічваючы характар працы, якую рабіѓ Зенополис, было б лагічна выказаць здагадку, што ён дзе-то ѓ гэтым рэгіёне". Ён ткнуѓ у возера тупы, заляпаная тытунём палец.
  
  
  "Не кажаце мне, што я павінен плыць па яму".
  
  
  "Зусім няма. На самай дэла, калі Зенополис мае намер выступіць у гэтай галіне, мы не можам мець з ім нічога агульнага. Толькі не там".
  
  
  "Чаму?"
  
  
  "Паглядзіце на гэта месца. У адным кірунку - гэта краіна, гэтак жа люта настроеная супраць заходніх народаѓ, як і любая іншая краіна ѓ свеце. Побач з ёй, Югаславія, благосклонная да нас у гэтыя дні, але ѓсё яшчэ, несумненна, якая з'яѓляецца саюзнікам іншага боку. І Грэцыі. наш саюзнік, так, але нашы адносіны пры цяперашнім урадзе, відавочна, нацягнутыя. І ѓявіце, як моцна яны палкоѓнікі, якія цяпер робяць гэй, гатэлі б займець каго-то накшталт Зенополиса ".
  
  
  "Думаю, яе разумею. Адзіны спосаб хутка выцягнуць яго, як толькі ён перасячэ мяжу, будзе па паветры. А гэта будзе азначаць працяглы палёт над Албаніяй або Грэцыяй, і нам адна вакол іх не будзе вельмі турбавацца аб тым, каб дазволіць нам дабрацца. прэч з прызам ".
  
  
  "І калі грэкі даведаюцца, што агенты ЗША якім-небудзь чынам замяшаныя, могуць паѓстаць значна больш сур'ёзныя праблемы".
  
  
  "Менавіта так."
  
  
  "Што вяртае нас да ѓрокаѓ паруснага спорту".
  
  
  Хоук правёѓ пальцам па заходнім узбярэжжы Грэцыі. "Калі мы зноѓ ѓсталяваць кантакт з Зенополисом, мы будзем настойваць на тым, каб ён прарваѓся праз Албанію як ble ліжа, да мора. Гэта адзіны спосаб, якім мы можам дазволіць сабе звязвацца з ім на дадзеным этапе".
  
  
  "Што, калі ѓ яго ёсць нейкая важная інфармацыя для нас?"
  
  
  "Тады нам, магчыма, прыйдзецца змяніць наша мысленне. А пакуль вы павінны быць гатовыя сустрэць эга дзе-небудзь у гэтым раёне. Затым вы перанесяце эга ѓ Таранцей, які ѓ зале на пятцы італьянскага бота".
  
  
  "Добра, але чаму яе? Любы агент мог бы выканаць гэтую працу, і я не думаю, што я адзіны, хто можа кіраваць паруснай лодкай праз... што?" Яе праверыѓ шкалу міль; на карце быѓ намаляваны кавалачак паѓднёва-усходняй Італіі. "Можа, семдзесят пяць міль? Не больш за сотню?" Яе пачаѓ трохі раздражняцца, успамінаючы свой хто бянтэжыць рэйс па пяску з аголенай Монікай на буксіры.
  
  
  "Так, у нас ёсць адзін ці два агента, якія больш кваліфікаваныя ѓ гэтым дачыненні, чым вы. Але ніхто вакол іх не ведае Alexa Зенополиса у твар".
  
  
  Спатрэбілася час, каб гэта ѓсвядоміць. "Але паслухайце, - запярэчыѓ я, - я не бачыѓ гэтага чалавека пятнаццаць гадоѓ. Яе мог бы прайсці mimmo яго на вуліцы і не даведацца эга".
  
  
  "Будзем спадзявацца, што гэта не так. Сёння яе перачытваѓ ваша асабістая справа, і за гэты час ваша знешнасць не змянілася колькі-небудзь прыкметна".
  
  
  Калі стары спрабаваѓ мне ліслівіць, ён не мог выбраць лепшага спосабу. Тады ёй быѓ усяго толькі хлопцам, ледзь за дваццаць, неѓзабаве затым трэніровак і даволі самаѓпэѓненым ѓ дачыненні да сваёй знешнасці і фізічнага стану. З імі тхара яе трымаѓ сябе ѓ форме, і, што тычыцца знешнасці, яе, мяркую, што ѓ мяне адно вакол тых асоб, якія проста не моцна старэюць. Мае валасы ѓсё яшчэ былі густымі і цёмнымі, трохі даѓжэй, чым у раннія яны, прамыя эйзенхауэровские дзён. Яе вешу на дзесяць фунтаѓ больш, чым тады, але я яе назапасіѓ эга наѓмысна ѓ рамках праграмы сілавых трэніровак, і на мне няма, нам грама больш, чым яе б не гатэль. Калі гэта гучыць як хвальба, няхай будзе так; Чалавек, які шмат працуе, каб заставацца ѓ форме, павінен я гэтым трохі ганарыцца.
  
  
  "Добра", - пагадзіѓся яго з Хоуком. "Так што, можа быць, яе пазнаю Алекса".
  
  
  "І нават калі вы гэтага не зробіце, вядома, вы зможаце ѓсталяваць эга, асобу, распавёѓшы аб старых часах".
  
  
  Яе не быѓ так упэѓнены ѓ гэтым; калі іншая бок выставіць замену, ён павінен быць добра праінфармаваны. Але спрачацца я не збіраѓся. "Дык што ж далей, сэр?"
  
  
  Хоук вярнуѓся да свайго стала. "Як толькі вы збераце трохі адзення, вы палётаѓ на камерцыйны авіялайнер ѓ Правідэнс. Для вас было зроблена браніраванне на імя Дэніэла Макі. У майго рэгістратара ёсць крэдытныя карты і іншыя дакументы для пацверджання асобы".
  
  
  "Правідэнс?" Мой здзіѓлення, павінна быць, было відавочным.
  
  
  Хоук усміхнуѓся і зрабіѓ мяне да дзень. "Ваш канчатковы пункт прызначэння - Ньюпорт. Але ѓ горадзе, які вы ненавідзіце, вас сустрэне ѓ аэрапорце чалавек па імя
  
  
  Натаниэль Фрэдэрык. Ён праінфармуе вас далей. "
  
  
  "Ён адзін праз нашых агентаѓ?"
  
  
  "Зусім няма. На самай справе, ён менавіта такі, як эга гучыць прозвішча".
  
  
  "Гэта што?" Ёй не давяраѓ старому, калі ён усміхаѓся.
  
  
  "Ну, вядома, школьны настаѓнік Новай Англіі на пенсіі".
  
  
  
  
  
  
  Трэцяя кіраѓнік
  
  
  
  
  
  Калі яе увайшоѓ у тэрмінал, ён чакаѓ мяне, высокі мужчына з румяным тварам і взлохмаченными цёмнымі валасамі, у якіх была лёгкая сівізна. Эга поціск рукі было сардэчным і моцным, але па адчуванню эга скураной далоні ѓ мяне склалася ѓражанне, што ён можа ѓціснуць злітак срэбра, мае форму круга ѓ рулон монетт. У яго было вясёлае гарэзлівае твар, вочы пастаянна скакалі, а яго камфортна шырокая сярэдзіна была не шырэй эга гэтак жа шырокіх плячэй. Яшчэ да таго, як ён загаварыѓ, яе ведаѓ, чаму ён працаваѓ на AX; Натаниэль Фрэдэрык быѓ, відавочна, чалавекам, які бываѓ там і раней, і любіѓ кожную хвіліну гэтага.
  
  
  "Табе пашанцавала", - сказаѓ ён, калі мы выйшлі, вакол тэрмінала і накіраваліся да эга старадаѓнім ѓніверсала, прыпаркаванага выплат прама ля ѓваходу. "Ваш самалёт прыбыѓ своечасова. Звычайна можна разлічваць на тое, што рэйсы па Вашынгтона прыбудуць са спазьненьнем як мінімум на гадзіну".
  
  
  "Можа, табе пашанцавала", - сказаѓ я. "Табе не прыйшлося чакаць".
  
  
  "О, я не супраць пачакаць". Ён паляпаѓ па чорнаму партфелю, які трымаѓ пад пахай. "Я заѓсёды гатовы прабавіць бяздзейныя моманты".
  
  
  Калі гэта заѓвага павінна было выклікаць у мяне цікаѓнасць, яно спрацавала. Але я вырашыѓ устрымацца, пакуль не атрымаю больш дакладнае ѓяѓленне пра чалавека, які выглядаѓ як заѓгодна, толькі не пенсіянер, па ѓсёй Новай Англіі. Калі ён запусціѓ шумны, але плаѓна працуе рухавік, яе на імгненне даследаваѓ эга профіль. Па маіх ацэнках, не больш сярэдзіны пяцідзесятых, і гэта прымусіла мяне задумацца. У адстаѓцы? Ён выглядаѓ так, быццам зможа працягваць да васьмідзесяці гадоѓ, а можа, і тады.
  
  
  Ён ехаѓ упэѓнена і нядбайна, пераадольваючы вуліцы і шашы, пакуль мы не выехалі вакол горада. Ён амаль нічога не ведаѓ аб гэтай частцы краіны, за выключэннем таго, што аднойчы мяне адправілі ѓ Браѓн прайсці спецыяльны курс. Была сярэдзіна зімы, і зімы ѓ Провідэнсе прымушаюць чалавека марыць пабываць дзе-небудзь яшчэ. Аднойчы яе быѓ у Ньюпорце, падарожнічаючы з сябрамі на лодцы, якую па праву можна назваць яхтай, але яе нават не дабраѓся да берага падчас нашай начоѓкі.
  
  
  "Што за практыкаванне?" - спытаѓ яе, як які адкрывае.
  
  
  Натаниэль зірнуѓ на мяне. Ён вызначана быѓ не вакол тых людзей, якіх вы назавіце Нэтом "Ну, ты застанешся ѓ маім дом. Яе буду вадзіць цябе ѓ моры кожны дзень, пакуль ты не будзеш у руля, як дома, або, як за рулём аѓтамабіля. Тады вам трэба будзе ведаць яшчэ якое-што ... "
  
  
  "Рух", - перабіѓ яе.
  
  
  "О, гэта ставіцца да парусным спорце, і калі табе трэба крыху асвяжыць у памяці тэорыю, яе, вядома, дапамагу табе з гэтым. Але гэта лёгкая частка".
  
  
  "Гэта правільна?"
  
  
  Ён усміхнуѓся, яго твар асвятліла лямпачкі на прыборнай панэлі. "Вам прыйдзецца запамінаць дэталі - памер, такелаж, дадатковае абсталяванне і асабліва цэны - практычна кожнага паруснага судна, якое цяпер прадаецца ѓ Злучаных Штатах і іншых частках свету".
  
  
  "Усё гэта? Навошта?"
  
  
  Натаниэль усміхнуѓся. "Дэвід сказаѓ мне, што ѓ яго не было часу падрабязна праінфармаваць вас, але я не ведаѓ, што ён вам нічога не сказаѓ".
  
  
  Мужчына побач са мной здзіѓляѓ мяне кожны раз, калі адкрываѓ рот. Ён быѓ адзіным чалавекам, які, як я чула, называѓ правадыра па імя.
  
  
  "Ён сказаѓ, што вы дасце мне падрабязнасці".
  
  
  "Зразумела, толькі ѓ гэтай частцы аперацыі. І гэта для таго, каб ператварыць вас у разумнае капіраванне яхтенного брокера, містэр Дэніэл Макі. Я не ведаю чаму, і я ніколі не чакаю даведацца, для чаго гэта трэба" я не павінен ведаць аб вашай аперацыі, калі ласка, не кажаце мне ".
  
  
  Яе не збіраѓся гэтага рабіць, але маё ѓласнае цікаѓнасць прымусіла мяне даведацца ѓсё, што можна, пра гэта херувиме-переростке. "Я так разумею, ты ѓжо працаваѓ з Хокам раней".
  
  
  "О, вядома", - прызнаѓся ён. "Мы вяртаемся да Першай сусветнай вайне, калі мы абодва працавалі ѓ ваенна-марской выведцы. Ну, па меншай меры, яе працаваѓ; Дэвід быѓ... не ѓ штаце, як мы прывыклі казаць".
  
  
  "Ага. А цяпер ты выкладаеш у школе?"
  
  
  "Больш няма. Яе, выйшаѓ на пенсію некалькі гадоѓ таму".
  
  
  Яе, паглядзеѓ на яго адкрыта, пераканаѓшыся, што ён гэта ѓсведамляе. "Вы здаецеся трохі маладым для выхаду на пенсію", - шчыра сказаѓ я, спрабуючы зразумець рэакцыю.
  
  
  Ён толькі згодна кіѓнуѓ. "Гэта праѓда. Мне ѓсяго пяцьдзесят дзевяць. Але калі мая жонка памерла, маё становішча ѓ парафіі Святога Дунстана стала нязручным".
  
  
  "Гэта школа?"
  
  
  "Так. Бачыш, хлопчыкі ѓ падрыхтоѓчых школах маюць тэндэнцыю прывязвацца да жонкам рэктараѓ некаторых факультэтаѓ. Вы Ведаеце, пасляабедзенным чай, такая атмасфера адчыненых дзвярэй, якая займаецца падтрымліваецца ѓ некаторых месцах.
  
  
  . Мая жонка, яе, магу сказаць без хвальбы, была, мабыць, ѓлюбёнкай ѓсіх род факультэта, і калі яна сышла, яе выявіѓ, што там было занадта шмат... ну, скажам так, спагады да мяне. Стала вельмі цяжка вучыць, і мяне турбавала тое, што хлопчыкі прыходзілі на заняткі толькі са мной. Такім чынам ... я пайшоѓ на пенсію ".
  
  
  Ён казаѓ суха, з лёгкай усмешкай на вуснах, але адзін раз правёѓ па вачам, а затым гучна прачысціѓ горла.
  
  
  "Вы... эээ... ѓсё яшчэ жывяце ѓ кампусе?" Мяне менш хвалявала, дзе ён жыве, чым тое, як гэта можа паѓплываць на маё прыкрыццё; Менш за ѓсё мне хацелася мець справу з купкай цікаѓных школьнікаѓ.
  
  
  "Аб няма. Яе зняѓ дом побач з яхт-клубам на Саконнете. Не вельмі вялікі, але ён адпавядае маім патрэбам, і ён досыць блізка да універсітэцкага мястэчку, таму яе магу чакаць, што сябры будуць час ад часу зазіраць туды. І яе сапраѓды Будзьце занятыя, містэр Картэр, прабачце мяне, містэр Макі. Выхад на пенсію, вы ведаеце, гэта час жыцця, калі мужчына знаходзіць магчымасць зрабіць усё тое, што ён раней адкладваѓ ".
  
  
  Добра, значыць, ён ведаѓ маё сапраѓднае імя. Гэта не было сюрпрызам, асабліва пасьля таго, як усвядоміѓ, наколькі ён быѓ блізкі да Хоуку. Але мне падалося, што ён занадта вольна размаѓляе са мной, і мне было цікава, як далёка ён зойдзе.
  
  
  "Думаю, вы ѓжо рабілі падобнае з Хоуком", - заѓважыѓ я.
  
  
  Ён хутка зірнуѓ на мяне. "Не зусім так. То ёсць, яе не праводжу звычайную школу марскога справы для агентаѓ AX, хоць час ад часу яго навучаѓ асновам аднаго або двух сустрэнуць вашых калегаѓ".
  
  
  "Але вы... падтрымлівалі сувязь усе гэтыя гады".
  
  
  Ён ухмыльнуѓся. "Вы даследуеце гэтыя сувязі, містэр Макі".
  
  
  Шчыра кажу, гэта здавалася добрай ідэяй. "Мне заѓсёды падабаецца ведаць як мага больш пра чалавека, з якім я маю справу. Асабліва, калі ён, відавочна, стары прыяцель майго начальніка".
  
  
  Натаниэль усміхнуѓся. "Што ж, няма прычын не расказаць вам крыху. У мяне ёсць некалькі невялікіх талентаѓ у розных галінах, якія Дэвід змог выкарыстаць, калі ёй быѓ даступны. Акрамя лодак і паруснага спорту, яе даволі добра фатографа, дзякуй ваенна-марскому флоту і навучання, якое яны мне шмат гадоѓ таму. І яе падарожнічаю; нават калі яе яшчэ выкладаѓ, яго звычайна плылі ѓ Еѓропу, у Карыбскі басейн, нават праз Ціхі акіян, на працягу тых доѓгіх гадоѓ, якімі жывуць школьныя настаѓнікі. . У свой творчы адпачынак - Божа, амаль дзесяць гадоѓ назад! - Яе ѓзяѓ жонку і двух дачок, якія выраслі і пакінулі гняздо, у кругасветны круіз. Дэвід папрасіѓ мяне разабрацца ѓ некаторых рэчах, усталяваць кантакты ... ну, вы разумееце, аб чым я. Яе, упэѓнены, што вы не збіраецеся пытацца мяне аб падрабязнасцях ".
  
  
  "Яны павінны быць у файлах агенцтва".
  
  
  "Спадзяюся, што няма. Невялікая праца, якую яе выконваѓ для вашага начальніка, была асабістай справай. Для старога сябра. І, як стары яшчэ, Дэвід запэѓніѓ мяне, што маё імя ніколі не з'явіцца, нам у адным AX-файле, нават у закадаваным выглядзе. Ёй давяраю эму. Не так? "
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. І ѓ той жа час усвядоміѓ, што давяраю гэтаму па матэматыцы і так жа моцна, як каму-небудзь, каго ёй калі-небудзь сустракаѓ у сваім жыцці. Што, вядома, турбавала мяне, таму што большая частка маёй прафесіі - гэта па-чартоѓску падазрона ставіцца да кожнага, з хема яе ѓступаю ѓ кантакт.
  
  
  "Гэта падобна на прыкрыццё", - сказаѓ я. "Вы, жанчыны, дзеці, падарожнічаеце адкрыты басейн. У якія парты вы сутыкнуліся?"
  
  
  Натаниэль паківаѓ мне пяшчотна укоряющим пальцам. "Так, цяпер, Нік, не тоне на гэта. Гэта было шмат гадоѓ таму, і ѓсе дробязі, якія ёй рабіѓ для Дэвіда, даѓно скончаны. Акрамя таго, я заѓсёды заставаѓся чыстым, ніколі не быѓ ідэнтыфікаваны як агент. каб так і было. "
  
  
  "У такім выпадку, - сказаѓ ёй іроніяй, - табе лепш не называць мяне Дэніэл Макі".
  
  
  "О, я не забуду".
  
  
  "А я... яхтенных брокер?"
  
  
  "Гэта ідэя. Чаму б нам не пачакаць, пакуль мы дабяромся да майго дома, перш чым абмяркоѓваць гэта далей? Пачынаецца дождж, і гэтыя надакучлівыя дворнікі толькі размазваюць ваду па лабавым шкле".
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Мой эфектыѓная жыллё ѓпісалася б у кухню "не вельмі вялікага" дома Натаниэля Фрэдэрыка. Гэта было трухлявы двухпавярховы будынак, обшитое белай ашалёѓкай, з шырокім крытым ганкам, ідучым уздоѓж задняй часткі і якія выходзяць на шырокі вадаём. Калі мы прыехалі, shell дождж, і я не зусім разумеѓ, дзе мы знаходзімся. Але мяне не хвалявала Натаниэль.
  
  
  Да таго часу, калі мяне правялі ѓ мой пакой наверсе, і вымылі, мой гаспадар запаліѓ агонь у вялікі зручнай гасцінай, якая займаецца, па-відаць, таксама служыла кабінетам. Паѓсюль валяліся кнігі і паперы; адна сцяна была выкладзеныя коркам, на якой былі прымацаваныя павялічаныя выявы некаторых ѓсім лепшых фатаграфій з лодкамі, якія яго калі-небудзь бачыѓ. На паліцах і на выпадковых століках былі раскіданыя апраѓленыя малюнкі дзяцей на розных стадыях падлеткавага, а на іншы стогны вісела фатаграфія жанчыны, горда сівы, але зіхатлівай прыгажосці. Гэта быѓ усяго толькі партрэт галавы і плячэй.
  
  
  • Яе ведаѓ, што яна па тых жанчын, якія адцягнуць усе погляды з-парад трусоѓ Playboy. Маё павага да Натаниэлю Фрэдэрыку павысілася яшчэ на некалькі прыступак; Калі б яе страціѓ такога чалавека, яго б, кравец вазьмі, не шталь б ѓсміхацца.
  
  
  "Я так разумею, што вы аматар бурбона", - сказаѓ ён.
  
  
  "Здаецца, ты вельмі абсталяваннем мне ведаеш".
  
  
  "Так". Ён стаяѓ у мяккім старым пахаваць і наліваѓ па крыштальнага графіна ѓ велізарны шклянку.
  
  
  "Вады?"
  
  
  "Проста кайф, дзякуй".
  
  
  Мы везлі адсюль пурпуровую свае напоі - я думаю, гэта быѓ херас, але ён не мог быць упэѓнены - на кухню, дзе ён адкрыѓ некалькі слоікаѓ і падрыхтаваѓ на хуткую руку вячэру, які па гусце не быѓ падобны на нас, на што па кансерваѓ. Калі яе зрабіѓ эму камплімент, ён адмахнуѓся ад ліслівасці.
  
  
  "Калі вы тыднямі знаходзіцеся ѓ моры на маленькай лодцы, містэр Макі, вы прыдумваеце разнастайныя цікавыя штукі з фасоллю і тушанай ялавічнай тушкай. У адваротным выпадку ѓ вас на караблі бунт".
  
  
  Потым мы выйшлі на задняе ганак. Дождж усё яшчэ ішоѓ, і хоць ноч была прахалоднай, яе адчуваѓ сябе цёплым і абароненым ѓ глыбокай дахам. Невялікая паласа пяску спускалася да краю вады, дзе цёмныя хвалі прагна плёскаліся на беразе.
  
  
  Натаниэль паказаѓ прама ад нас. "Яхт-клуб. Маленькае месца, і мы не пойдзем туды адразу. Па зразумелых прычынах яе трымаю сваю лодку ѓ порта бар, якая займаецца ѓ зале адразу за ім. Праз некалькі дзён, калі яе адчую, што вы можаце прайсці там праверку, як яхтенных брокер, мы праверым вас у клубе ".
  
  
  "Тэст?"
  
  
  "Чаму бы і няма? Вы думалі, яе збіраюся правесці вам паскораны курс без выпускнога экзамену?"
  
  
  Я не думаѓ пра гэта, але павінен пагадзіцца, што гэта здавалася добрай ідэяй. З іншага боку, яе ѓсё яшчэ не ведаѓ чаму. Яе спытаѓ.
  
  
  "Ах, занадта позна абмяркоѓваць усё гэта сёння ѓвечары, містэр Макі. Калі ласка, вярніцеся праз імгненне".
  
  
  Мы вярнуліся ѓ гасціную, дзе ён зняѓ з паліцы кнігу. Яе, заѓважыѓ, што побач стаяла некалькі аднолькавых тамоѓ; па меншай меры, суперобложки усе такія ж.
  
  
  "Рызыкуючы здацца нясціплым, яе прапаную вам ѓзяць з сабой, каб пачытаць перад сном", - сказаѓ Натаниэль. "Нават калі яе напісаѓ гэта сам, гэта нядрэнна".
  
  
  Назва было Lines & Spars, і ѓ маёй руцэ яно было такім жа цяжкім, як тэлефонны даведнік Манхэтэна.
  
  
  "Проста, каб падняць табе настрой", - казаѓ Натаниэль. "Акунуцца ѓ трывіяльныя дэталі абсталявання і кіравання ветразным суднам, пакуль вы можаце не спаць. Але будзьце асцярожныя, містэр Макі".
  
  
  У эга голасе была іншая нота, якая займаецца прымусіла мяне напружыцца. "Асцярожны?"
  
  
  Ён усміхнуѓся. "Не дазваляй кнізе зваліцца табе на твар, пакуль ты задремаешь. Яна досыць цяжкая, каб зламаць цябе нос".
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Наступныя некалькі дзён ператварыліся ѓ вар'ят дом, фізічнага і псіхічнага знясілення. Мы праплылі на кечче Натаниэля даѓжынёй трыццаць дзевяць футаѓ ѓверх і ѓніз па рацэ Саконнет, якая займаецца зусім не з ракі, а вусце, дзе прылівы і адлівы закіпае, як парогі ракі Каларада. Што ж ... можа быць, не так моцна, але гэта сапраѓднае выпрабаванне - бегчы з даволі спадарожным ветрам за кармой, усе ветразі ляцець і выяѓляць, што вы плывяце па плыні. У якой-то момант нават Натаниэль прызнала сваё паражэнне і ѓключыѓ дапаможны рухавік, каб дапамагчы нам дабрацца да порта бар. Ад гэтага мне стала лягчэй. Вопытных маракоѓ акружае нейкая таямніца; ствараецца ѓражанне, што яны аддалі перавагу б дрэйфаваць вечна, чым звяртацца да сваіх рухавікоѓ, але Натаниэль не прасіѓ прабачэння.
  
  
  "Калі вам трэба куды-небудзь дабрацца, - сказаѓ ён, - дабяруся туды як мага лепш. Мы не ѓдзельнічаем у гонках і не хвалімся".
  
  
  Каб праверыць маю навігацыю і ѓсебаковае кіраванне лодкай, мы адправіліся ѓ круіз, які доѓжыѓся пару дзён. Спачатку Каттиханк, што не так нібыта і далей, але Натаниэль задуменна абраѓ дзень, калі туман быѓ настолькі густым, што яго можна было практычна згарнуць у маленькія шарыкі і захоѓваць. Ён сядзеѓ у кабіне, не занадта блізка да мяне, і чытаѓ кнігу, пакуль яе, змагаѓся з ветрам і прылівамі, а таксама з тым фактам, што я ледзь мог бачыць нават нос барацьба. Яе вельмі ганарыѓся сабой, калі мы зрабілі буй, які пазначае уваход у гавань, але мой хітры інструктар падрыхтаваѓ для мяне яшчэ адзін маленькі сюрпрыз; ён не згадаѓ, што актыѓнага адпачынку вялікага памеру разбіваецца выплат прама ля ѓваходу ѓ гавань, і калі мы прыбылі, яны былі дастаткова вялікімі, каб у серфера слінкі цяклі.
  
  
  Так што я паступіѓ па-разумнаму, скінуѓшы ветразі, без дапамогі Натаниэля, і ѓключыѓ дапаможны рухавік. Ён не сказаѓ нам словы, але ѓ мяне склалася ѓражанне, што ён зрабіѓ бы тое ж самае.
  
  
  Адтуль мы адправіліся ѓ Мартас-Винъярд, пераначавалі на борце ѓ гавані Эдгартауна і рана раніцай наступнага дня адправіліся на востраѓ Блок, участак круіз марской яхты.
  
  
  ніякіх арыенціраѓ не было відаць. Ёй вядома што-што аб дрэйфе і кампенсацыі, чаго не змог бы навучыцца для тузін гадоѓ, і калі паказаліся высокія цьмяныя чырвоныя скалы выспы, яго выпрабаваѓ больш палягчэння, чым самаздаволення.
  
  
  Мы абмінулі востраѓ і ѓвайшлі ѓ Вялікі салянай сажалка, натуральную гавань на заходняй баку. Было яшчэ светла, позна ѓвечары, і Натаниэль прапанаваѓ нам сысці на бераг.
  
  
  "Я падумаѓ, што мы зможам вярнуцца ѓ Ньюпорт да сённяшняй ночы", - сказаѓ я.
  
  
  "Не спяшайцеся. Вы калі-небудзь былі тут раней?"
  
  
  "Ніколі."
  
  
  "Гэта цікавае месца. Давайце возьмем пару ровараѓ і адправімся ѓ тур".
  
  
  "Ровары?"
  
  
  "Вядома! Гэта адзіны спосаб падарожнічаць, калі ты не на & nb".
  
  
  Такім чынам, мы сышлі на бераг, прышвартаваѓшыся ѓ высокай панэлі, які быѓ пабудаваны ѓ першую чаргу для спажывання летніх паромаѓ, якія курсуюць паміж востравам і мацерыком. Невялікая група крам і прадуктовых кіёскаѓ здавалася закрытай, але Натаниэль пастукаѓ у дзверы зношаным, провисшего будынкаѓ. Жанчына адчыніла; у нах было чырвонае твар, што азначала, што яна была п'янай ѓсё жыццё, альбо пакутаваѓ якой-небудзь жудаснай хваробай. Як бы яно нам было, яна заззяѓ, калі ѓбачыла Натаниэля, абняла яго, а затым праводзіла нас да задняй частцы будынка, дзе ѓ хляве захоѓвалася пара сотняѓ ровараѓ, складзеных іншы на іншы.
  
  
  "Бярыце ѓсё, што хочаце, містэр Фрэдэрык. Пакуль яны бегаюць, а?"
  
  
  Выцягнулі па сукін пару байкоѓ, праверылі.
  
  
  "Яны падыдуць, місіс Гормсен, - сказаѓ Натаниэль. "Мы, напэѓна, вернемся праз пару гадзін".
  
  
  "Ты застанешся на ноч ці пойдзеш?"
  
  
  "Мы яшчэ не вырашылі. Вы хочаце, каб нас накарміць?"
  
  
  Жанчына ад душы ѓсміхнулася. "Аб Госпадзе, не, містэр Фрэдэрык. У гэты час года мы ѓ асноѓным жывем на замарожаных хот-догах, якія не прадалі мінулым летам. Сардэчна запрашаем, але я не думаю, што вам гэта трэба".
  
  
  "Я не стану спрачацца з гэтай нагоды", - сказаѓ Натаниэль, перакінуѓшы нагу праз сядзенне свайго ровара.
  
  
  Мы ехалі па галоѓнай дарозе, паласе асфальту з выбоінамі, якая займаецца праходзіла mimmo пустуючых, зачыненых аканіцамі старых гатэляѓ і летніх пансіянатаѓ, у любым вакол якіх маглі б быць з'явах продкаѓ, прячущиеся за сляпымі вокнамі. Востраѓ Блок - высокі ѓчастак зямлі; мы праехалі mimmo мясцовасцяѓ, падобных на ангельскія балоты, засеяныя сланцево-шэрымі сажалкамі. Але мы не былі цалкам ізаляваны; калі мы былі на паѓдарогі ѓніз па выспе, мы сустрэлі маладую пару на тандемном ровары, якая займаецца пастаянна круціла педалі, і, відавочна, выдатна праводзіла час. Мы саступілі ім месца, яны замахалі і засмяяліся, а затым растварыліся ѓ густым змроку.
  
  
  "Я не думаѓ, што тут хто-то быѓ у міжсезонне", - сказаѓ яго Натаниэлю.
  
  
  "Ах, заѓсёды ёсць некалькі дзівакоѓ. Яе аддаю перавагу ih бачыць".
  
  
  Мы ехалі далей, пакуль не дасягнулі далёкага абодва канца выспы, высокага абрыву, з выглядам на Атлантычны акіян. З таго месца, дзе мы стаялі, адкрываѓся ѓражлівы выгляд, можа быць, на сотню футаѓ уніз, калі бязлітасна хвалі біліся аб скалісты бераг ѓнізе. Далёка злева ад нас быѓ маяк, эга "прамень" толькі пачынаѓ кружыцца ѓ сгущающейся ночы. Мы з Натаниэлем пастаялі некалькі мін, удыхаючы халаднаватае чыстае паветра адкуль-то накшталт Азорскіх выспаѓ. Затым мы вярнуліся да нашых ровараѓ.
  
  
  З-за шуму ветру і хваляѓ мы не чулі надыходзячай машыны; цяпер ён стаяѓ, выключыѓшы фары, і разбітая рашотка ѓпіралася ѓ нашы ровары. На адкрытай дзень з боку кіроѓцы стаяѓ мужчына, і за лабавым шклом яе мог разглядзець размытае твар, але не звярнуѓ на гэта асаблівай увагі. Мяне значна больш зацікавіѓ драбавік, які мужчына зрабіѓ у наш бок.
  
  
  "Містэр Фрэдэрык?" - спытаѓ ён слабым голасам супраць ветру.
  
  
  "О, божа", - мякка сказаѓ Натаниэль.
  
  
  "Ты памятаеш мяне?"
  
  
  "Баюся, што так." Натаниэль не рушыѓ з месца; ён трымаѓ рукі па баках, і здаваѓся амаль расслабленым. "Хоць гэта было так даѓно ..."
  
  
  "Ценымногие даѓжэй для мяне". Ён злёгку перасунуѓ драбавік, што мне не спадабалася. "Яны не давяраюць мне, ці ведаеце. Яны думалі, што я працую па сустрэнуць вашых людзей, а не ѓ іх, і прайшло больш за год, перш чым яны мяне адпусцілі".
  
  
  "У вас, павінна быць, былі цяжкія часы".
  
  
  "Гэта быѓ сапраѓдны пекла! Цэлы пракляты год, у тым заводскім караблі, і гэта не быѓ круіз для задавальнення!"
  
  
  "Няма, яго так не ѓяѓляю, Грейвс". Натаниэль зрабіѓ паѓкрока да мужчыны і паказаѓ на драбавік. "Вы збіраецеся выкарыстоѓваць гэта?"
  
  
  "Я прыехаѓ сюды не адпачываць на свежым паветры".
  
  
  Цяпер яе мог бачыць, што гэта быѓ мужчына гадоѓ за трыццаць з невялікім, з вялікімі пальцамі рук і маршчыністым тварам, огрубевшим ад ветру і вады. Пад несамавітай вятроѓкай эга вялікія мышцы пляча надзьмуліся.
  
  
  "Так, вы выпадкова знайшлі нас тут?" Натаниэль
  
  
  пайшоѓ далей. Яшчэ паѓкроку.
  
  
  "Быѓ на востраве пару тыдняѓ, з тых тхара, як мяне адпусцілі. Мая жонка родам адсюль..."
  
  
  "О, вядома. А місіс Гормсен - ваша свякроѓ, ці не так?"
  
  
  "Вы разумееце ѓсе даволі добра". Грейвз рушыѓ наперад. "Думаю, табе і тваім аднаму лепш вярнуцца на край абрыву".
  
  
  "Ты збіраешся страляць у нас ці думаеш, што зможаш прымусіць нас саскочыць?"
  
  
  "Гэта не складзе для мяне ніякай розніцы, містэр Фрэдэрык. Яе збіраѓся нанесці вам візіт у Ньюпорт, але сёння вы пазбавілі мяне ад гэтага".
  
  
  "Калі б яе ведаѓ, што гэтыя чырвоныя рыбалоѓныя сябры адпусцілі цябе, яе мог бы змяніць свой маршрут". Натаниэль захаваѓ гэтую лагодную полуулыбку на чалавека, спакойны, як калі б ён стаяѓ перад класам, запоѓненым нецярплівымі вучнямі.
  
  
  "Так, ну, я не думаѓ, што яны адпраѓляюць вам тэлеграму. Вы мяне вельмі добра падставілі, містэр Фрэдэрык, і ёй нічога падобнага не забываю. Вэб-прычына, па якой яны мяне не забілі, была..."
  
  
  "Таму што ты не быѓ асабліва важным, ці не так?" Змена голасу Натаниэля было выдатным; цяпер у nen была ѓсьмешку.
  
  
  Гэта спрацавала рэакцыю. Грейвз рушыѓ да яму, эга твар пачырванеѓ нават ѓ сгущающейся цемры. Ён падняѓ драбавік, каб выкарыстоѓваць эга, як дубіну, і школьны настаѓнік на пенсіі нырнуѓ пад яго. Ён ѓсадзіѓ адубелыя пальцы ѓ жыццё, выкарыстоѓваючы іншае перадплечча, каб заблакаваць ѓдар рулі драбавіка. Грейвз сагнуѓся напалову, вочы выскачылі. Натаниэль зноѓ ударыѓ яго эга па таго ж месца, на гэты раз перавярнуѓшы руку і, амаль прыпадняѓшы мужчыну з нага, зачапіѓшы пальцы пад эга грудзінай. Грейвз паспрабаваѓ завизжать, але па эга шырока адкрытага rta вырваѓся толькі здушаны гук агоніі.
  
  
  Натаниэль ѓзяѓ драбавік па эга рукі, дазваляючы мужчыну ѓпасці на зямлю. На яго твары была ѓсмешка змешанага задавальненне і шкадавання, калі ён глядзеѓ на Грейвза, корчущегося ад пакутлівай болю - і ён выглядаѓ занадта доѓгім.
  
  
  Дзверы іншай машыны адчыніліся, і па nah выйшла жанчына. Яе мог сказаць, што гэта была жанчына, таму што ѓ нах ѓ валасах былі ружовыя пластыкавыя бігудзі; у астатнім яна была апранутая больш ці менш, як мужчына, які ляжаѓ на нага Натаниэля. У нах быѓ пісталет.
  
  
  Яе таксама. Вільгельміна, Люгер, які быѓ такой жа часткай мяне, як мая правая рука, выскачыла вакол сваёй наплечной кабуры. Яе нырнуѓ на Натаниэля, адкінуѓшы эга ѓ бок, калі жанчына зрабіла вялікі стары рэвальвер у наш бок. З-за ветру і прыбоя яго амаль не пачуѓ гуку стрэлу, але адчуѓ пякучы боль, калі лупіѓ вочы трапіла мне ѓ плячо.
  
  
  Жанчына ці не жанчына, яе застрэліѓ яе. Адзін дакладны стрэл адкрытыя складаць даляр у; яна была занадта блізка, каб яе мог прамахнуцца, і ён не збіраѓся проста параніць ee.
  
  
  Яна ѓпала, як камень, рэвальвер выпаѓ вакол яе пальцаѓ, як цацка, ад якой яна раптам стамілася. Натаниэль ѓжо падымаѓся на ногі, страляючы па драбавіка ѓ бок Грейвса.
  
  
  "Вельмі прыемна, містэр... ах... Макі. Яна, здаецца, ведала, што рабіла з гэтым зброяй". Ён нахіліѓся над целам жанчыны і паківаѓ галавой. Затым ён узяѓ яе пісталет і сунуѓ за пояс. "Цяпер у нас ёсць невялікая праблема".
  
  
  "Так, нібыта."
  
  
  Грейвз усё яшчэ курчыѓся ѓ маіх нага, спрабуючы ѓстаць, але не мог, не больш, чым мог гаварыць.
  
  
  "Шкада, што ён ѓмяшаліся ѓ гэта сваю жонку", - казаѓ Натаниэль. "Або, па меншай меры, яе, мяркую, што яна была менавіта такой. На Самай Справе, Грейвз?" Ён низменному схіліѓся над ім.
  
  
  Грейвз кіѓнуѓ, яго твар было скажонае, шыя сціснута.
  
  
  "Тады яе, мяркую, вы наѓрад ці дараваць мне яе смерць". Ён са шкадаваннем паківаѓ галавой. "Не, наѓрад ці потым твайго выступу сёння ѓвечары. Такім чынам..." Ён паціснуѓ плячыма. "Прабачце, Грейвс". Ён пацягнуѓся да грудзей мужчыны, бязлітасна упіѓся пальцамі пад рэбры, і працягваѓ штурхаць - усё вышэй і вышэй, прамацваючы складаць даляр, пакуль эга рука амаль не пагрузілася ѓ плоць. Грейвз ціхенька завыѓ, тузаючы нагамі; Натаниэль нядбайна паглядзеѓ, не саслабляючы ціску. Затым мужчына заціх нерухома.
  
  
  Настаѓнік на пенсіі, устаѓ, выцер мочка тыльным бокам рукі. "Я не ведаю, мёртвы ён ці няма, але гэта не вельмі важна. Дапаможаш мне вярнуць ih ih ѓ няшчасную машыну?"
  
  
  Гэта была не самая пераканаѓчая аварыі па калі-небудзь инсценированных, але той факт, што аѓтаматычная скрынка перадач старога Chevy амелы тэндэнцыю адключацца, рабіѓ усё гэта крыху менш праѓдападобным. Мы ѓключылі запальванне, падкацілі машыну да краю абрыву і сапхнулі яе за борт. Натаниэль не шталь чакаць, каб убачыць, як яна стукнецца аб камяні ѓнізе; Ва ѓсякім выпадку, было занадта цёмна, каб нешта разглядзець.
  
  
  Яе, паглядзеѓ у бок маяка.
  
  
  "Не хвалюйцеся, - сказаѓ ён. "Калі б яны што-небудзь чулі, яны б ужо былі тут. Ih турбуе тое, што адбываецца ѓ моры, а не на беразе. Пара вярнуць ровары місіс Гормсен?"
  
  
  Ехаць у цемры было нялёгка; сьвяты майго ровара
  
  
  не падаѓ далёка за межы майго пярэдняга колы, а ѓ Натаниэля наогул не працаваѓ. Але ён, здавалася, ведаѓ, куды ідзе, і пакуль мы павольна ехалі па выспе, ён распавёѓ мне, што такое Грейвс.
  
  
  "Ён быѓ рыбаком, лодочником, называйце эга, як хочаце. Працаваѓ у асноѓным у Монтоке, на ускрайку Лонг-Айленда. Адкрыта там". Ён паказаѓ налева, дзе, як ён ведаѓ, ёсць участак вады, які адлучае востраѓ Блок з прэзідэнтам рф уладзімірам пуціным. "Некалькі гадоѓ таму чырвоныя завербавалі эга. Звычайны праца, вы б назвалі эга ѓ шпіёнскім пошты бизнесявляется. Эга праца заключалася ѓ тым, каб трымаць вочы адкрытымі. Тут, напрыклад, шмат падводных лодак; доступ да Атлантыцы з суббазы у Нью-Лондане. Былі і іншыя рэчы. Грейвс працаваѓ на чартэрных лодках, і даволі шмат людзей з важнымі сувязямі ва ѓрадзе прыязджалі сюды на некалькі дзён адпачынку. Нават Ніксан рабіѓ гэта, калі праводзіѓ кампанію ѓ шэсцьдзесят восьмым, ці ведаеце. Ва ѓсякім выпадку, наш агульны сябра ѓ Вашынгтоне заклікаѓ мяне да Грейвзу, і, паколькі яе быѓ пад рукой, і трохі разбіраѓся ѓ лодках, мне даручылі... нейтралізаваць эга ". Ён усміхнуѓся мне, калі мы ехалі бок аб бок. "Звычайна я не прымаю фізіялагічна заданняѓ, але здарылася так, што я змог выкарыстаць грошы, якія прапанаваѓ Хоук".
  
  
  "Што гэта за гісторыя з заводскіх караблём?" - спытала я, ухіляючыся ад выбоіны памерам з басейн на заднім двары.
  
  
  "Ах, так, менавіта так яны гэта зрабілі. Як вы павінны ведаць, рыбалоѓныя флаты многіх краін, у прыватнасці Расіі, працуюць за ѓсё ѓ некалькіх мілях ад нашых берагоѓ. Якое суперніцтва тут эканамічнае, а не ідэалагічнае, так што ёсць справядлівае колькасць паведамленняѓ паміж рознымі лодкамі, незалежна ад нацыянальнасці ці палітыкі. Так што для Грейвса было нескладана даставіць свае справаздачы на тую ці іншую расейскую лодку. Але часам у яго былі тэрміновыя паведамленні, а затым ён ложы сігнал свяцей адкрытымі з імі абрываѓ, дзе ѓ яго выйшлі па зборцы здзекі, і яны з жонкай паваліліся да смерці ... "
  
  
  "Пра гэта", - перабіѓ яе. "Можа быць, яго смерць можна прадставіць як няшчасны выпадак, але як наконт яе смерці? У ёй девятимиллиметровая лупіѓ вочы".
  
  
  "Так, Так. Не вельмі акуратна. Аднак у гэты час года гэтая частка берага настолькі пустэльна, што, калі машына ѓ зале пад вадой - а так і павінна быць, да таго часу, калі выпадкова выявіцца, яе будзе недастаткова. пакінуць трупы мясцовым уладам, каб яны западозрылі, што заѓгодна, акрамя няшчаснага выпадку. Калі яны гэта зробяць, што ж, для гэтага патрэбны нашым сябрам у Вашынгтоне, ці не так?
  
  
  Мне не трэба было нічога казаць; гэты лагодны школьны настаѓнік, які мог стрымана забіваць, быѓ далёка наперадзе мяне.
  
  
  "У любым выпадку, - працягваѓ Натаниэль, калі мы пачалі спуск па доѓгім, паступовага спуску да навалы будынкаѓ і аб'екце за ім, - мне ѓдалося пераканаць Грейвса, што я спачуваю. Гэта было нескладана; у яго такога роду Ментальнасць - лічыць, што ѓсе школьныя настаѓнікі - камуністы яна ці іншай ступені. У рэшце рэшт пераканаѓ яе эга паслаць паведамленне, у якім адна вакол рыбацкіх лодак апынецца ѓ нашых тэрытарыяльных водах - што, вядома, строга забаронена. Катэр берагавой аховы стаяѓ побач, а там была старанна спланаваная - і бескарысная - пагоня, у той час як яе прыкінуѓся, што захапіѓ Грейвса ѓ палон. Ён збег, спусціѓся ѓ гавань на другім баку гэтага выспы і скраѓ маторную лодку, каб сысці. Скажам, ён выявіѓ адзін вакол чырвоных траѓлераѓ і быѓ дастаѓлены ѓ заводскі карабель, які займаецца чым-то вялікім, чым проста перапрацоѓкай рыбы. Шчыра кажу, мы чакалі, што яны адвязуць эга назад у матухну-Расею, але, па-відаць, ih абсталяванне больш складанае, чым мы думалі. "
  
  
  Мы набліжаліся да шэрагу струхлелых будынкаѓ, недалёка ад аб'екце. "Навошта ісці на ѓсе гэтыя праблемы?" Яе спытаѓ. "Хіба не было б прасцей проста арыштаваць гэтага хлопца? Або ліквідаваць эга?"
  
  
  "Ну, вы ведаеце гэтага чалавека ѓ Вашынгтоне; ён не тлумачыць нічога, чаго не павінен. Але мая тэорыя заключаецца ѓ тым, што калі б мы арыштавалі Грейвса і судзілі эга, гэта было б бессэнсоѓным заняткам. У рэшце рэшт, ён быѓ проста мясцовы рыбак, які выконвае невялікую брудную працу на баку, каб дадатковыя грошы. Суд цалкам мог зрабіць эга пакутнікам, і ѓ гэтыя дні ѓ нас ih больш чым дастаткова. З іншага боку, калі б мы маглі пераканаць суд у іншым. Акрамя таго, што ён быѓ падвойным агентам, што мы, здаецца, у нейкай ступені зрабілі, ім давялося б выдаткаваць шмат часу і намаганняѓ на праверку сваёй іншы агульнай працы, каб пераканацца, што не ѓсё яны падобныя на Грейвса ".
  
  
  Гэта было менавіта так, як яе ѓяѓляѓ сабе, таму яе адмовіѓся ад гэтай тэмы. "Што наконт нах?" Мы запавольвалі ход перад зачыненымі аканіцамі стойкай для хот-догаѓ місіс Гормсен і гандлёвым цэнтрам па пракаце ровараѓ.
  
  
  "Я б не шталь турбавацца", - сказаѓ Натаниэль. "У нас не было доказаѓ яе датычнасці".
  
  
  "Хто-то сказаѓ Грейвсу, што мы на выспе".
  
  
  "Так, вядома. Але напярэдадні
  
  
  калі б гэта была яна, гэта не абавязкова ee замешало. У рэшце рэшт, яхтсмены, якія бяруць напракат ровары, у гэты час года бываюць нячаста ".
  
  
  "Добра..."
  
  
  "Але я прапаноѓваю вярнуцца да нашай лодцы і адправіцца дадому сёння ѓвечары. Няма сэнсу рабіць занадта шмат здагадак, ці не так?"
  
  
  
  
  
  
  Чацвёртая кіраѓнік.
  
  
  
  
  
  Да таго часу, калі мы вярнуліся да прычала позна ѓвечары, Натаниэль, здавалася, забыѓся пра маленькім пачварным інцыдэнт на востраве Блок. Ён быѓ такім жа спакойным і вытрыманым, як і заѓсёды, калі мы ѓвайшлі ѓ цёмны дом, і калі яго хутка агледзеѓ пакоі, ён паглядзеѓ на мяне з нейкім пацешным выглядам.
  
  
  "Вы Ведаеце, нельга жыць у пастаянным страху перад забойствам", - заѓважыѓ ён. "У адваротным выпадку, які сэнс жыць? Мы робім тую агідную маленькую працу, якую робім, і больш ці менш гатовыя да наступстваѓ. Так паступаюць і многія іншыя людзі ѓ гэтым свеце. І толькі ѓявіце сабе. Містэр Макі, як бы гэта было, калі б мы ѓсе турбаваліся аб тым, хто можа хавацца за наступным вуглом. Чаму, у каго, магчыма, хопіць кемлівасці балатавацца на пасаду прэзідэнта? Вы далучыцеся да мяне за сэндвічаѓ і кава? "
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  На працягу наступных некалькіх дзён, калі мы не плылі, яе вывучаѓ у асноѓным каталогі і старыя выразкі пра Нью-Ёркскім боѓт-шоѓ. У Натаниэля быѓ скрыню для дакументаѓ, набіты працоѓнымі праектамі ѓсіх мажлівых тып ветразных судоѓ, з дзённых паруснікаѓ на акіянскіх тримаранов, разам з фотаздымкамі і рэкламай па ѓсім газет па ѓсёй краіне. Мы пабывалі на некалькіх верфях паблізу, агледзелі корпуса іх лодак, якія былі выкінутыя ѓ ваду, і інтэр'еры многіх іншых. Пару разоѓ ён вёѓ мяне ѓ christie's, вялікі рэстаран на прычале ѓ Ньюпорт, дзе абслугоѓванне і eda былі выдатнымі, і дзе можна было натрапіць на аблудніка яхтсмен Вандэрбільта або пухнатага прапаршчыка з аднаго вакол мясцовых баз МЗС. Натаниэль ведаѓ ih ѓсіх, а затым пары наведванняѓ яе даволі добра зарэкамендаваѓ сябе ѓ якасці прыкрыцця Дэніэла Макі, яхтенного брокера з заходняга ѓзбярэжжа Фларыды. Яго нават пачынаѓ верыць у гэта сам.
  
  
  "Экзамен" у яхт-клубе не быѓ такім нібыта простым. Члены былі людзьмі, якія ведалі свае лодкі; яны не былі ѓдзельнікамі кактэйляѓ ѓ хатніх порта бар, і вэб-яхтенных кепка, якую яе бачыѓ, была прыбіта да стагнаць над барам. Натаниэль вёѓ гутарку за вялікім круглым сталом, абы - зламысна, як я падумаѓ - у тэхнічныя абласцях, дзе яе, быѓ вымушаны прыдумляць адказы на некаторыя пытанні. Думаю, яе прайшоѓ, таму што ніхто ѓ натоѓпе не выглядаѓ сумніѓным. У любым выпадку, калі мы сышлі - вельмі позна, - Натаниэль ляпнуѓ мяне па плячы і выглядаѓ вельмі задаволеным. Вяртаючыся да эга хаце, мы вельмі спатыкаліся аб пясок, і я не ведаю, хто вакол нас падтрымліваѓ іншага.
  
  
  Было яшчэ цёмна, калі мяне гэта адзіная перадача рэзкі стук у дзверы. У галоѓ у мяне кружылася мэта - у тым клубе на бурбон не скупіліся, - але яе адразу ѓскочыѓ.
  
  
  "Што гэта?" - запатрабаваѓ я.
  
  
  "Нік!"
  
  
  "Яе, Дэн!" Яго прагыркаѓ ѓ рэѓматызму.
  
  
  "Так, так", - сказаѓ Натаниэль. "Але вы павінны ѓстаць і рушыць з месца".
  
  
  "Зараз жа?" Мне было цікава, праз што яшчэ ён збіраѓся мяне перажыць.
  
  
  "Гэта тэрміновае. Вам трэба паспець на паездку ѓ Тампу, а ѓ нас ці ёсць час, каб дабрацца да аэрапорта".
  
  
  "Тампа?"
  
  
  "Не ведаю чаму. Дэвід толькі што патэлефанаваѓ, і гэта галоѓны прыярытэт. А цяпер апранайцеся. Паспяшайцеся!"
  
  
  "Тампа", - падумаѓ я, здымаючы піжаму. Гэта станавілася адным вакол самых заблытаных заданняѓ, якія ёй калі-небудзь выконваѓ. І калі праца была ѓ Грэцыі, яе дакладна не наблізіѓся да яе.
  
  
  
  
  
  
  Пятая кіраѓнік.
  
  
  
  
  
  Кантакт быѓ простым; паведамленне для Дэніэла Макі ѓ аэрапорце Тампы, якое інфармуе мяне, што маё імя было зроблена браніраванне ѓ матэлі паблізу. Яе толькі што зарэгістраваѓся і хутка пагаліѓся - ніякіх шанцаѓ да таго, як яе пакінуѓ дом Натаниэля, - калі ѓ дзверы лёгенька пастукалі.
  
  
  Яе завагаѓся, паглядзеѓ на свой чамадан, у адмысловым адсеку якога ляжалі Вільгельміны. Але я не думаѓ, што мне спатрэбіцца спрошчаны Люгер, не цяпер. Наколькі яго ведаѓ, не было прычын шукаць мяне, калі б я не быѓ добразычлівы. Не цяпер. Тым не менш, яе асцярожна адчыніѓ дзверы і, убачыѓшы які стаяѓ там Хока, адчуѓ дзіѓнае палягчэнне.
  
  
  Ён увайшоѓ, не сказаѓшы нам словы прывітанне, sel на адну вакол пары велізарных ложкаѓ і паглядзеѓ на мяне. Яе змахнуѓ кроплю пены, разгарнуѓ крэсла перад сталом, якія імітуюць дрэва, і сеѓ на яго тварам да яму.
  
  
  "Гэтая пакой была старанна праверана", - сказаѓ Хоук. "Одзіна вакол нашых электроншчыкаѓ правёѓ тут мінулую ноч, і з імі тхара ён у зале пад наглядам.
  
  
  Яе аѓтаматычна і паглядзеѓ на сцяну ззаду яго; у гэтыя дні здаецца, што большасць матэляѓ пабудаваны вакол марлі, і нават пажылы чалавек без слыхавога апарата можа чуць усё, што адбываецца ѓ наступным блоку.
  
  
  "Не хвалюйцеся, - сказаѓ стары. "Мы забранявалі нумар у абодва бакі; ніхто не пачуе, што мы гаворым".
  
  
  Гэта мяне задаволіла; Яе ніколі не сумняваѓся ѓ здольнасці Боса прадумаць кожную дэталь.
  
  
  "Зенополис робіць гэта па-нашаму", - сказаѓ ён без далейшых папярэдніх заяваѓ. "Дакладная дата яшчэ не прызначаная, але гэта будзе на працягу нядзелях. Ён перасячэ мяжу з Албаніяй і накіруецца ѓ Корфу. Час і месца сустрэчы будуць вызначаны ѓ гэты час".
  
  
  Яе, кіѓнуѓ, затым нахмурыѓся. "Як мне звязацца з ім?"
  
  
  "Праз эга сястру".
  
  
  Хоук сказаѓ гэта так суха, што спачатку гэта не заѓважылі. "Як гэта было зноѓ?"
  
  
  "Эга сястра. Яе клічуць Крысціна, і яна эга вэб-жывая сваячка. У цяперашні час яна працуе студэнцкай медсястрой у Афінах, але ѓ нах адпачынак на заходнім узбярэжжы. Вы забярэце яе, і ... яе не трэба ѓдавацца ѓ падрабязнасці ".
  
  
  Але ён усё роѓна зрабіѓ гэта. Крысцін, як высветлілася, было дваццаць два гады, яна не бачыла Алекса з імі тхара, як ён збег пятнаццаць гадоѓ таму. Але Алекс, па словах Хоука, гатэль, каб эга сястра прысутнічала пры нашай сустрэчы; у яго былі сур'ёзныя падазрэнні, і потым папярэдніх перамоваѓ з нашымі людзьмі ён сцвярджаѓ у прыцягненні Крысціны да ѓгоды. Ён сказаѓ, што вэб -, каму ён можа давяраць, і мы з Хоуком пагадзіліся, што ён выкарыстаѓ яе ѓ якасці буфера паміж сабой і магчымым здрадай грэцкага ѓрада.
  
  
  "Я не буду прыкідвацца, быццам разумею, што менавіта ён робіць, - прызнаѓся Хок, - але, падобна на тое, нам варта пайсці разам з ім настолькі, наколькі гэта магчыма".
  
  
  Маё заданне здавалася адносна простым: я павінен быѓ прыляцець у Афіны, наняць машыну і правесці некалькі дзён, аглядаючы лодочных стане ѓздоѓж ѓзбярэжжа. У Пиргосе яе забіраѓ дзяѓчыну ("як мне сказалі, даволі прывабную", - запэѓніѓ мяне Хоук), а затым арандаваѓ ветразную лодку для кароткага круізу ѓ Корфу. Там, на востраве, які ѓ зале больш, чым у Албаніі, чым з Грэцыі, мы ѓдваіх звяжамся з Алексам Зенополисом.
  
  
  "Мы некалькі разоѓ размаѓлялі з ім з тых тхара, як мы ѓ апошні раз казалі з вамі", - патлумачыѓ Хоук. "Нас не турбуе, як ён туды патрапіць, але цяпер ён паказвае, што ѓ яго ёсць крытычна важная інфармацыя, якую ён можа перадаць нам. Магчыма, магчыма, няма, але вам прыйдзецца прыкласці ѓсе намаганні, каб павезці эга, як планавалася; мы павінны меркаваць, што ён кажа праѓду, пакуль мы не ведаць зваротнага ".
  
  
  "Я ѓсё яшчэ кажу, чаму б не адвезці эга ѓ Таранцей на хуткасным катэры? Гэты парусны бізнесу можа заняць пару дзён".
  
  
  Стары паківаѓ галавой. "Жыццёва важна, каб вы ніякім чынам не дазвалялі прыцягваць увагу да вам ці да Зенополису. Ён запэѓнівае нас, што эга прарыѓ застанецца незаѓважаным на працягу як мінімум некалькіх дзён, але ён настойвае на тым, што нашы намаганні ѓ інтарэсах эга павінны быць зусім незаѓважнымі. залучаецца элемент часу, які ён не патлумачыѓ цалкам; у любым выпадку мы павінны паважаць эга савет на дадзены момант. Не, Нік, вы отвезете сваю арандаваную ветразную лодку ѓ Таранцей з сакрэтным праездам. Вы не будзеце рабіць нічога, каб прыцягнуць увагу ѓладаѓ Грэцыі ці любой іншай краіны, пакуль Зенополис не апынецца ѓ бяспецы ѓ нас. У любым выпадку, - дадаѓ ён з лёгкай усмешкай, - калі справа дойдзе да пагоні па & nb, ніякая маторная лодка, якую вы маглі б атрымаць, не змагла б каб абагнаць караблі і самалёты, якія розныя ѓрада пашлюць за вамі ".
  
  
  У любым выпадку, ён пераканаѓ мяне. Яе, думаѓ, што гэта ѓсё, але Хоук падрыхтаваѓ для мяне яшчэ адзін маленькі сюрпрыз.
  
  
  "Між іншым", - сказаѓ ён, зірнуѓшы на мой адкрыты чамадан на стэлажы ѓ сцены. "На гэтым заданні ѓ вас не будзе агнястрэльнай зброі. Або чаго-небудзь яшчэ, што можа быць инкриминирующим, калі вас зловяць і дапытаюць".
  
  
  "Нічога?" - запатрабаваѓ я.
  
  
  "Я мяркую, што вы можаце насіць свой нож, але не ѓ іх ножнах на перадплечча, якія выкарыстоѓваеце. Як ачысціць мытных, вы павінны мець якое-то лязо, хоць наѓрад ці можна знайсці на борце большасці лодак. паток, аднак, ён можа вам спатрэбіцца ".
  
  
  "Ты так думаеш?"
  
  
  "Так. Бачыш, Нік, мы павінны разгледзець магчымасць таго, што ѓся гэтая аперацыя - гэта свайго роду пастка, зладжаная іншы бокам. Як вы ведаеце, мы знаходзімся ѓ перыяд надзвычай далікатных перамоваѓ з расейцамі і кітайцамі. На самай справе існуе свайго роду негалосны мараторый на нашых аперацый супраць гэтых краін ih сатэлітаѓ. Калі вы вырашыце падчас пераходу па Корфу у Таранцей, што Зенополис працуе для ih мэтаѓ, каб выставіць нас у дрэнным святле, дапушчальныя, тады вы зможаце прасачыць за тым, каб ён... згубіѓся ѓ моры ".
  
  
  Гэта мяне не збянтэжыла; Мне не будзь ацэнку "Киллмастер", таму што я здрыгануѓся ад думкі, каб ѓторкнуць нож ва варожага агента, нават калі ён быѓ чалавекам, які раней быѓ іншым.
  
  
  
  "Добра", - сказаѓ я, устаючы, каб падысці да сваёй сумцы. Яе, дастаѓ "люгер" і перадаѓ эга Хоуку. "Паклапаціцеся пра nen, ён добра служыѓ мне".
  
  
  "Калі ты вернешся, яно будзе гатова", - сказаѓ ён, прыбіраючы зброю ѓ партфель.
  
  
  Яе зноѓ сель. "Яшчэ што-што."
  
  
  Хоук прыѓзняѓ косматую брыво, гледзячы на мяне.
  
  
  "Што, кравец вазьмі, яе раблю ѓ Тампе?"
  
  
  "Вядома. Яе збіраѓся растлумачыць гэта. Вы застанецеся тут на два дні і пазнаёміцеся з рознымі прыстанямі для яхт і яхтенных брокерамі". Ён выняѓ вакол партфеля невялікі канверт і паклаѓ эга на ложак побач з сабой. "Гэта спіс брокераѓ, якія нядаѓна спынілі сваю дзейнасць; вы працавалі на ѓсіх трох вакол іх і цяпер робіце перапынак, спрабуючы адкрыць свой уласны бізнэс. Магчыма, мы занадта асцярожныя, але калі хто-то спытае вас, на каго вы працавалі, вы можаце даць інфармацыю, якую нялёгка праверыць. На самай дэла, у гэтым няма неабходнасці; гэтая аперацыя зойме ѓсяго некалькі дзён. Але было б па-дурному дапускаць выпадковую сустрэчу. "
  
  
  "Людзі, якія займаюцца веславаннем, даволі блізкіх па ѓсім адкрыты басейн", - пагадзіѓся я. Натаниэль Фрэдэрык пераканаѓ мяне ѓ гэтым.
  
  
  "Зусім фантастычным. Падарожнічаючы па ѓзбярэжжы Грэцыі, вы, магчыма, сустрэнеце іншых амерыканцаѓ, якія ведаюць гэтую мясцовасць. Лепш быць бойкім, чым заікацца і губляцца, а?"
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Яе зрабіѓ, як сказаѓ мне Хоук, праводзячы кожны светлавы гадзіну, а нямала потым наступлення цемры, блукаць па пристаням, гандлёвых залах і верфяѓ, як беспрацоѓны яхтенных брокер. Падчас сваіх падарожжаѓ яе пазнаваѓ імёны менеджэраѓ і прадаѓцоѓ, капітанаѓ порта і хлопцаѓ, якія абслугоѓвалі бензакалонкі ѓ розных доках. Можа быць, усе дэталі ніколі не спатрэбяцца, але калі які-небудзь амерыканец, скажам, у Пирее пачне ѓспамінаць са мной вар'ят старога персанажаѓ, які працаваѓ у стане каля Клируотера, ёй быѓ бы гатовы распавесці сваю гісторыю аб nen.
  
  
  У канцы другога дня яе праехаѓ праз паѓвостраѓ Фларыда ѓ Маямі, дзе яе sel самалёта, які дасталі мяне ѓ Мадрыд рана раніцай наступнага дня. Там у мяне быѓ стыкоѓны паездкі ѓ Афіны, і ѓжо цямнела, калі яе скончыѓ праходжанне мытні - яны зусім не ѓзрадаваліся обоюдоострому нажа, які яе нес ѓ багажы, калі яны даведаліся аб маім меркаваным дэла, - і выйшаѓ. знайсці таксі. Ноч амелы тую асаблівую яснасць, якую, я думаю, можна знайсці толькі ѓ Грэцыі і Леванте; гэта як быццам неба ѓлоѓлівае і дистиллирует ѓсе экзатычныя водары аліѓкавых і фігавых дрэѓ, змешаныя з падпаленым вуглём і смажанай баранінай, а затым трохі астуджае ih, каб яны не приедались. Гэта свайго роду няѓлоѓны дух, які не можа насіць нам адна жанчына, але Афіны робяць гэта стыльна і вытанчана.
  
  
  А потым яе зарэгістраваѓся ѓ "Гілтане", страціѓшы ѓсё гэта з-за млявасці амерыканскай сістэмы кандыцыянавання адбору пробаѓ паветра. На самай дэла, калі яе ѓключыла тэлевізар у сваім пакоі, яе атрымаѓ Gunsmoke. Голас стагоддзяѓ і калыска заходняй цывілізацыі.
  
  
  На наступную раніцу яе побаловал сябе хуткай экскурсіяй па горадзе. Жудасна казаць, але яе так шмат падарожнічаѓ, што гарады свету пачалі мець несуцяшальныя падабенства са мной. Куды б вы нам пайшлі, здаецца, усюды ёсць амерыканскае накладанне; Ласкавы гандляр дыванамі кажа па-ангельску, і сочыць за тым, каб вы ведалі пра эга брата ѓ Акронім, і, хоць вы можаце не ѓбачыць шыльду Coca-Cola на любой вуліцы, заѓсёды ёсць адчуванне, што яна ѓжо не за гарамі.
  
  
  Так што я цынічны. Яе таксама быѓ раздражнёны. Гэта заданне здалося мне занадта простым, і мне трэба было узбадзёрыцца, як чэмпіён Суперкубка, які рыхтуецца да матчу на юыы-зорак каледжа. Гульня заѓсёды павінна дастаѓляць задавальненне прафесіяналам, а гэта значыць, што яны павінны быць асабліва асцярожныя, каб не лічыць яе пагардай. Мая праблема была не зусім такі ж, але штодзённае жыццё, якую ёй павінен быѓ пражыць наступныя некалькі дзён, запраѓленая сустрэчай з, спадзяюся, прывабнай дзяѓчынай, лёгка можа прымусіць мяне ленавацца ѓ галоѓ, калі я не буду асцярожны. .
  
  
  Акрамя таго, яе, сумаваѓ па Вильгельмине. У той час я не ведаѓ, колькі; у хуткім часе яго павінен быѓ гэта высветліць.
  
  
  Яе арандаваѓ Volkswagen у мясцовым агенцтве Герца і пачаѓ свой тур яхтенных брокерам. Пірэй быѓ маёй першай лагічнай прыпынкам, і я правёѓ дзень, strays па докам гэтага ажыѓленага партовага горада. Гуляць у бізнэсмэна-вандроѓцы, яго задаваѓ пытанні, рабіѓ выгляд, што вывучаю новыя расейскія праекты і абсталяванне з вопытам, які, яе ѓпэѓнена, Натаниэль бы апладзіраваѓ. Ніхто, з хема ёй сустракаѓся, не сумняваѓся ѓ маім прыкрыцці; Гэта быѓ Дэніэлам Макі, ѓ адпачынку ѓ гэта часткі свету, якую некаторыя называюць раем для маракоѓ. Цікава было тое, што я быѓ у гэтай частцы свету толькі аднойчы, і гэта быѓ рай для маракоѓ, але не ѓ тым сэнсе, у якім яны цяпер разумеюць. Каб растлумачыць, хема яе быѓ
  
  
  паступіѓшы ѓ войска ЗША пятнаццаццю гадамі раней было б занадта складана. Проста скажыце, што гэта было часткай майго павышэння кваліфікацыі з, AX, і нават армія можа парушыць некаторыя правілы, калі гэта здаецца мэтазгодным. Адзіны раз, калі ёй быѓ ва ѓніформе за гэты час, яе праходзіѓ школу контрвыведкі ѓ Форт-Холаберд ѓ Балтыморы. Гэта было ѓ асноѓным для галачкі, першае, чаму нас навучылі, - гэта друкаваць, таму што агент павінен быѓ запаѓняць усе справаздачы, а яе насіѓ бяскрыѓдныя палоскі кардон другога лейтэнанта. Пазней, калі мяне прысвойваецца на пасаду ѓ Заходняй Германіі, любое начальства, якое патрабавала даведацца маё званне, атрымлівала апавяшчэнне, што я маёр. Так тады працаваѓ CIC, і яе ведаѓ аднаго або двух капралаѓ, якія працуюць у цывільным, якія, калі спытаюць, таксама мелі "званне" маёра.
  
  
  Але ранг не меѓ нічога агульнага з тым, як я пазнаёміѓся з Алексам Зенополисом, і з аперацыяй, якую мы правялі разам. Карацей кажучы, наша войска мела група дылераѓ гераіну, якая займаецца прывозіла гэты матэрыял у Нямеччыну і куплялі эга нашым войскам. Нічога падобнага, як у В'етнаме ѓ апошнія гады, але тады ѓсё яшчэ сур'ёзна. Было выяѓлена, што жменька салдат была пастаѓшчыкамі, і яны атрымлівалі эга ад пары грэчаскіх маракоѓ, якія мелі сувязі ѓ Турцыі. Пунктам абмен быѓ Наксас, самы вялікі востраѓ Кіклады.
  
  
  Одзіна вакол салдат, малады сяржант, уладкаваѓся на адну вакол іх зручных работ, аб якіх марыць кожны салдат; ён пілатаваѓ невялікі двухматорны самалёт, які перавозіѓ VIP-персан, прадстаѓнікоѓ вышэйшага кіраѓніцтва і грамадзянскіх асоб, у сонечныя месцы ѓ такіх месцах, як грэцкія выспы і Ліван. Было нескладана вярнуцца ѓ Мюнхен пустым, каб сесці на невялікі аэрадром на Наксосе і ѓзяць на сябе груз белага парашка. У яго не было ніякіх мытных рабіѓ, і некалькі механікаѓ на яго базе спецаперацыі ѓ пагадненні; яны забралі наркотык і выносілі эга для дробных гандляроѓ.
  
  
  Я не ѓдзельнічаѓ у адборачных спаборніцтвах; У асноѓным гэта была праца членаѓ CIC, але калі стала ясна, што ѓ гэтым замяшаныя грэчаскія ваенныя, гэта стала трохі раздражняльным для ваенных паліцэйскіх. Строга кажу, гэта таксама не праца CIC; населены пункт расіі Корпуса складаецца ѓ тым, каб спыніць любую ѓтоеную пагрозу арміі, але гэта даволі шырока інтэрпрэтуецца. У любым выпадку, мяне прыцягнулі да працы па вывядзенні кантрабандыстаѓ наркотыкаѓ па зборкі, і для таго, каб ніхто ѓ любым вакол уцягнутых руковидителей не падняѓ на гэта вялікага шуму. Ці чуѓ пра гэта, калі мог чуць.
  
  
  Гэта была забойная працы; Яе зразумеѓ гэта, як толькі мой інструктаж скончыѓся. І калі яе сустрэѓ Alexa Зенополиса ѓ Бейруце, усё, што мне трэба было зрабіць, гэта штогод на яго, каб зразумець, што ён добры чалавек, каб працаваць са мной. Алекс быѓ мужчынам-быком, крыху вышэйшы за мяне, у шостым футаѓ адзін цаля, і адпаведнай шырыні. Тады ён служыѓ у ваенна-марской выведцы сваёй краіны, але ѓ цёмным цывільным касцюме ён выглядаѓ, як персанаж, вакол фільма Хамфры Богарта: чорныя валасы і вусы, лютыя вочы, якія выглядалі так, быццам яны могуць прыціснуць вас да стагнаць і пакінуць там боѓтацца. пакуль ён не вырашыѓ цябе адпусціць.
  
  
  "Ты Картэр", - сказаѓ ён, калі мы сустрэліся ѓ шумным кафэ. У музычным аѓтамаце гуляла пласцінку Сінатры, а перакормленая спявачка танец жыцця спрабаваѓ паспаборнічаць з музыкай.
  
  
  Яе прызнаѓся, што быѓ іх; яны У дні яе яшчэ мог выкарыстоѓваць сваё імя.
  
  
  "Вельмі проста". Эга англійская быѓ добры, але ён не губляѓ слоѓ дарма. "Двое нашых людзей сустракаюць двух амерыканцаѓ на аэрадроме. Мы з табой знішчаем ih".
  
  
  "Як мы даведацца, калі прыляціць амерыканскі самалёт?"
  
  
  "Ёсць месцы з выглядам на пасадачную пляцоѓку. ђладкаваная намі, хаціна козопаса; ён трапіѓ у бальніцу, небарака". Алекс засмяяѓся, паказваючы вялікую шчыліну паміж пярэднімі зубамі. "Невялікая праблема з страѓнікам, што-то ѓ эга пітной & nb. Ён стары, але ён паправіцца".
  
  
  "І як доѓга мы будзем чакаць?"
  
  
  Алекс паціснуѓ масіѓнымі плячыма. "Пакуль яны не прыйдуць. Вы спяшаецеся?"
  
  
  Мы ѓзялі старую грымячых лодку, якая займаецца, здавалася, спынялася на ѓсіх астравах Кіклады, не кажучы ѓжо пра Крыце, перш чым мы прыбылі на Наксас. Мы павінны былі быць турыстамі, а потым высадкі мы не размаѓлялі яшчэ з адным. Яе зарэгістраваѓся ѓ тым, што лічылася гасцініцай у партовым горадзе, а затым сыграѓ эксцэнтрычнага амерыканца, які гатэль адправіцца ѓ паход у горы, папярэдніка, я думаю, сучасных хіпі, якія кішаць паѓсюль у свеце са сваімі заплечнікамі.
  
  
  Яе знайшоѓ Алекса ѓ катэджы козопаса з выглядам на пасадачную паласу. На шчасце, у яго была пачак зношаных, але спраѓных ігральных карт, і ён нейкім чынам здолеѓ скласці велізарны запас сувязе разам з зброяй, якое нам спатрэбіцца. Чаканне, якое доѓжылася больш двух дзён, было нядрэнным, але калі б мы гулялі ѓ пинокл на рэальныя грошы, яе ѓсё роѓна быѓ бы павінен я Аляксею Зенополису амаль усім, што я зарабіѓ з імі тхара.
  
  
  Лётнае поле было ѓ доѓгай вузкай даліне пад намі; ён быѓ пабудаваны немцамі падчас
  
  
  падчас вайны і ѓтрымліваѓся ѓ больш ці менш спраѓным стане за кошт вырошчвання авечак і козыр. У далёкім канцы ад нас быѓ круты абрыѓ; на канцы была вялікая натуральная пячора, уваход якой мы маглі добра бачыць.
  
  
  "Матросы туды ѓваходзяць", - патлумачыѓ Аляксей. "Нашы людзі, абаронцы нашых берагоѓ". Ён плюнуѓ на земляны падлогу хаціны. "Нам, грэкам, трэба абараняць так шмат берагоѓ; паглядзі на любую карту, Нік. І падумаць толькі, што гэтая нечысць, як гэтыя, апаганьвае ih прафесію..." Ён зноѓ плюнуѓ.
  
  
  Яе, зразумеѓ, што Алекс быѓ ідэалістам. Гэта мяне турбавала; і нават тады яе б аддаѓ перавагу працаваць з циниками, таму што яны ценымногие надзейней.
  
  
  Ночы былі самымі цяжкімі, таму што мы не маглі выкарыстоѓваць брылёѓ. Алекс і яе таксама мала размаѓлялі. Часам яго выходзіѓ на вуліцу, каб палюбавацца бледнай яркасцю зямлі пад асляпляльнай месяцам. І гэта было на трэцюю ноч яе ѓбачыѓ фігуры, двигавшиеся ѓ канцы узлётна-пасадачнай паласы, паднімаючыся над краем абрыву, як альпіністы, якія дасягаюць піка Эверэста.
  
  
  Яе пабег назад у хаціну і гэта адзіная перадача Alexa. "Яны тут", - прашаптаѓ я. "Вашы паравыя, яе амаль упэѓнены".
  
  
  Алекс махнуѓ рукой і перакаціѓся пад коѓдру. "Добра, добра, малады чалавек". Ён быѓ гадоѓ на дзесяць старэйшы за мяне. "Яны пачакаюць, як і мы. Амерыканскі самалёт не з'яѓляецца да світання. Ноччу тут нельга прызямліцца".
  
  
  Яе б не шталь прысягаць, але мне здалося, што Алекс храпе, як толькі сказаѓ сваё апошняе слова.
  
  
  Можа быць, яе праспаѓ паѓгадзіны усю астатнюю ноч; Яе ведаю, што прачнуѓся, і перад світаннем перасоѓваѓся па хаціне, нецярпліва чакаючы, калі сонца пачне асвятляць нас. Месяц ужо даѓно сышла, і яе амаль не мог бачыць дно даліны.
  
  
  "Мы пачынаем цяпер". Спакойны голас Алекса ѓ нямой хаціне быѓ настолькі ашаламляльным, што я ледзь не выскачыѓ па скінаѓ. "Паѓгадзіны да дзённага святла". Ён быѓ на нагах, нацягнуѓшы цяжкую чорную скураную куртку, у кішэні якой былі набіты боепрыпасамі. Пад ёй у яго быѓ пісталет Кольта 45 калібра, але больш за ѓсё ён спадзяваѓся на вінтоѓку М-1, якую ён перакінуѓ праз плячо.
  
  
  У мяне таксама быѓ такі. У мяне таксама была Вільгельміны, Люгер, які яе нядаѓна набыѓ у Германіі і які, у пэѓным сэнсе, станавіѓся часткай мяне.
  
  
  Мы асцярожна рухаліся ѓздоѓж блізкага канцы даліны, кружачы да ѓзгорках над уваходам у пячору. Мы трымаліся досыць далёка ад канца, каб ніхто ѓнізе не мог нас бачыць, нават калі б быѓ святым, і чыста разважлівасць і інстынкт Alexa падказалі нам, дзе спыніцца.
  
  
  "Голас", - прашаптаѓ ён, паказваючы на край.
  
  
  Мы паѓзлі па няроѓнай зямлі, падобнай на лістоту, і нарэшце ѓбачылі поле ѓнізе. Мы былі на вышыні прыкладна шасцідзесяці футаѓ, і, наколькі яе мог бачыць, шляху ѓніз не было.
  
  
  "Як мы...?" Яе пачаѓ, але Алекс прыклаѓ палец да вуснаѓ, і зубы бліснулі ѓ цемры.
  
  
  Вакол аднаго праз сваіх шматлікіх кішэняѓ, ён выцягнуѓ тонкі кавалак нейлонавай вяроѓкі. Да аднаго канца была прымацаваная граната, і ён паклаѓ пару іншых на зямлю побач з сабой.
  
  
  "Самалёт ляціць адтуль", - сказаѓ ён, паказваючы прама ад нас, у чорную пустэчу за краем поля. "Адзіны шлях. Калі ён прызямліцца, ён павінен скіраваць да далёкага абодва канца і павярнуць, так? Так што пры прызямленні... , яны не могуць сысці".
  
  
  Ён пачаѓ вельмі павольна спускаць тонкую лінію па скалістай стагнаць абрыву, пакуль нітка з прымацаванай гранатай не апынуѓся як раз над уваходам у пячору. Затым ён зрабіѓ паѓзу, крануѓ пальцамі-сасіскамі, вырабляючы мысленне вылічэнні, і зноѓ запрацаваѓ. Ён зрабіѓ метку на нейлоне і парэзаѓ эга нажом. "Зусім фантастычным", - абвясціѓ ён і ѓзяѓ астатнюю частку лескі, каб прымацаваць яе да невялікага куста ѓ некалькіх футах ад канца.
  
  
  "Што цяпер?" Яе спытаѓ. Ніхто не сказаѓ нам, хто будзе адказваць за гэтую аперацыю, але Алекс, падобна, ведаѓ, што рабіѓ, і ён быѓ гатовы навучыцца.
  
  
  "Гэта дрэнная рэч для спускаецца, але я магу спусціцца ѓніз". Ён надзеѓ тоѓстыя пальчаткі, абгарнуѓ адрэзак замацаванай вяроѓкі вакол сцягна і перакінуѓ пятлю праз плячо. "Цяпер ты вяртаешся ѓ далёкі паток поля. Маленькая сцяжынка, па якой жывуць козы, вядзе цябе ѓніз. Калі ты чуеш, як у пячоры разрываецца граната, ты спускаешся ѓніз і ѓгаворваеш тых хлопцаѓ у самалёце, што ім няма куды ісці. Зразумеѓ?"
  
  
  Яе так і думаѓ. Яе паслухмяна пабег назад у тым напрамку, у якім мы прыйшлі. Знайсці сцежку, аб якой казаѓ Алекс, было няцяжка, хоць, гледзячы на нах ѓ шэрым святле фальшывага світання, яе пашкадаваѓ казу. Адпусціѓшы свой M-l, яго жым лежачы на край скалы і шталь чакаць.
  
  
  Спачатку гэта было падобна на пастаяннае гудзенне мух, і ён змагаѓся са спакусай ударыць яе, калі зразумеѓ, што задрамаѓ. Мае вочы рэзка адчыніліся, і ён глядзеѓ на кавалак пякучага аранжавага сонца, ѓзнімальнага па далёкага сукенка.
  
  
  У сярэдзіне жывата полудиска бачылася цёмны плямка, якое працягвала павялічвацца ѓ памерах, накіроѓваючыся адкрытыя туды, дзе яе ляжаѓ. Яе, адчуѓ, як хутка схапіѓся не на жыццё, прымусіѓ сябе заставацца на месцы, калі двухмоторные самалёт з'явіѓся ѓ поле зроку, накіроѓваючыся на пасадку ѓ далёкім канцы поля.
  
  
  Яе паглядзеѓ уздоѓж канцы абрыву ѓ бок таго месца, дзе яе пакінуѓ Alexa. Эга наогул не было відаць, пакуль колы самалёта не закранулі травы, але затым яе ѓбачыѓ, як грувасткая постаць паднялася і выкінула доѓгую тонкую белую паласу. Яна праляцела па паветры, хутка ѓпала пад разбіваюцца грузам, прымацаваным да канца эга, і, нарэшце, урэзаѓся ѓ адтуліну пячоры.
  
  
  Рушыла ѓслед доѓгая паѓза, занадта доѓгая, і я пачаѓ думаць. Чатыры секунды - гэта няшмат, але аднойчы яго папрасіѓ інструктара выцягнуць штыфт, вакол гранаты, а затым нядбайна кінуць яе мне. Яе выставіѓ эга чыста і стрэліѓ праз бетонны парапет ѓ трэніровачную яму, як быццам яе быѓ пасярэднікам у двайны гуляе. Пасьля гэтага ѓ мяне некалькі дзён хварэѓ локаць - цяжкія гранаты, не забывайце, - але больш за ѓсё мяне турбаваѓ хихикающий сукін сын, які ѓсё гэта задумаѓ, і высвятляѓ, як лепш за ѓсё забіць байструка. На шчасце для яго і, верагодна, для мяне, потым таго дня яго больш эга не бачыѓ.
  
  
  Уваход у пячору выбухнуѓ шакіруюча гучным выбухам, велізарныя патокі дыму і ліѓні абломкаѓ хлынулі на зялёнае поле. Перш чым яе паспеѓ зрушыцца з месца, яе ѓбачыѓ, як Алекс кінуѓся з канца скалы, стукнуѓшыся аб выступы скал, і хутка спусціѓся на зямлю.
  
  
  Яе карабкалась па крутой сцежцы, чапляючыся за неахайныя кусты, і на бягу стукнуѓся аб дно даліны. Амерыканскі двухмоторные самалёт руліѓ да мяне з ровам рухавікоѓ, але ѓ дадзены момант яе не баяѓся, што мяне заѓважаць; выбух ззаду іх павінен быѓ заняць усе ih ѓвагу.
  
  
  Калі самалёт запаволіѓся, яе, убег у невялікую расколіну ѓ стогны абрыву, дачакаѓся пачатку павароту, затым выйшаѓ і зрабіѓ пару хуткіх стрэлаѓ адкрытымі ѓ нос самалёта. Яе ѓбачыѓ спалоханае, бледны твар праз лабавое шкло, а затым імклівае рух. Бакавая дзверы пачала адкрывацца, калі пілот працягнуѓ свой паказальнікаѓ, ужо заводзяць маторы для ѓзлёту.
  
  
  Быѓ загад не страляць па самалёце, калі мы зможам дапамагчы; у рэшце рэшт, гэта ѓласнасць ѓрада ЗША. Таму ёй ступіѓ эга хвост, па-за дасяжнасці верагоднага бандыта на бакавой дзень. Раптоѓны выбух двух апор ледзь не збіѓ мяне з нага, падняѓшы пыл, і на імгненне асляпіѓшы. Калі яе зноѓ змог бачыць, самалёт хутка аддаляѓся ад мяне; У мяне на плячы быѓ М-1, гатовы страляць у крайнім выпадку, калі Алекс вылецеѓ па разбуранай пячоры адкрыта на траекторыю які ляціць самалёта.
  
  
  У раннім святле ён выглядаѓ, як невялікая гара, увесь у чорным, з паднятымі рукамі, як нейкі старажытны воін, які спрабуе стрымаць гнеѓ багоѓ. Калі самалёт імчаѓся да яму, здавалася, што сутыкненне было непазбежным, але ѓ апошні момант ён адхіліѓся ѓ бок, спыніѓшы рухавікі і заклинив запалохванне. Алекс нырнуѓ пад круціцца шруба, откатываясь ад колаѓ.
  
  
  Яго бег па полі k асаблівых грэку і самалёта і ѓбачыѓ, як пісталет вылецеѓ па бакавой дзень раней, чым гэта зрабіѓ Алекс. Яе спыніѓся, стаѓ на калені і падняѓ свой М-l, калі самалёт спыніѓся на выбоінах у канца абрыву. Мужчына высунуѓ галаву і зрабіѓ пісталет на майго партнёра.
  
  
  Гэта была невялікая мэта, і самалёт усё яшчэ хістаѓся затым рэзкага павароту, і рэзкай прыпынку, але не было часу, каб старанна прыцэліцца. Яе зрабіѓ адзін стрэл, затым яшчэ адзін. Мужчына ѓ дзвярным праёме паглядзеѓ на мяне, і нават з такой адлегласці яе мог бачыць выраз поѓнага сцяга дазволу на выкананне эга чалавека, калі кроѓ хлынула па эга шыі. Ён пачаѓ накіроѓваць пісталет у мой бок, але раптам ён, павінна быць, шталь цяжкім, як кавадла. Эга рука ѓпала, пісталет выпаѓ па эга рукі, і ён павольна паваліѓся праз дзверы на зямлю.
  
  
  Алекс наступіѓ на мужчыну, калі ён ускочыѓ у кабіну. Пачуѓся высокі прыглушаны крык, затым гартанны смех; Праз некалькі секунд іншы чалавек вылецеѓ і прызямліѓся тварам уніз на камяністую зямлю. Алекс стаяѓ ззаду яе ѓ дзвярным праёме, трымаючы свой девятифунтовый М-l так жа лёгка, як дубінку паліцэйскага. Потым ён паклікаѓ мяне, але я ѓжо падняѓся і снарада да самалёта.
  
  
  "Добрая стральба", - сказаѓ ён. "Ты па-чартоѓску ѓдала ледзь не забіѓ пілота".
  
  
  "Што ты маеш на ѓвазе?" Мы абодва назіралі, як курчыцца на зямлі чалавек; той, у які яе стрэліѓ, не рухаѓся.
  
  
  "Ха! Вашу лупіѓ вочы праходзіць праз эга шыю і трапляе ѓ самалёт, порезает гэтаму лётчыку вуха і разбівае лабавое шкло. Шкада".
  
  
  "Ага. Ёсць іншыя пашкоджанні?"
  
  
  "Я нікога не бачыѓ. Думаю, тваё пачатку другой стрэл трапіѓ эму ѓ грудзі. У любым выпадку, не прайшоѓ наскрозь".
  
  
  "Ці можа
  
  
  яе цалкам прамахнуѓся. "
  
  
  Алекс паківаѓ галавой. "Не, ты не прамазаѓ, Нік Картэр. І ёй ніколі гэтага не забуду, разумееш?" Ён паглядзеѓ на пілота, які спрабаваѓ сесці. "Вы хочаце, каб гэты хлопец быѓ жывы?"
  
  
  "Калі ён не моцна паранены, я думаю, мы можам выкарыстоѓваць эга ѓ штаба-кватэры". Яе, нахіліѓся, схапіѓ мужчыну. На nen была вайсковая форма з сержантскими нашыѓкамі, і ён ведаѓ эга твар так жа добра, як сваё ѓласнае затым вывучэння эга справы. "Рэган", - зароѓ я. "Вы хочаце жыць або памерці адкрыта тут? Гэта ваш выбар".
  
  
  "Чизус, так!" Яе, успомніѓ, што ён быѓ не больш, чым дзіця, і выглядаѓ маладзей свайго партрэта. Ён паглядзеѓ на Алекса і здзіѓлена паківаѓ галавой. "Псіх!" прамармытаѓ ён. "Гэты хлопец вар'ят".
  
  
  Алекс засмяяѓся і апусціѓся побач з ім на калені, мала эга вінтоѓкі закранула асоб маладога старшыны. "Разумны хлопчык, - сказаѓ ён. "Ведаѓ, калі ты ѓдарыш мяне, твой самалёт зламаецца гэтак жа, як і яе. І ты паляціш ѓніз". Ён зрабіѓ красамоѓны жэст рукой, гледзячы праз плячо на край абрыву. "А так ты застаешся ѓ жывых, а? Добры хлопчык". Ён ляпнуѓ эга па спіне, затым схапіѓ за плячо і падняѓ старшыны на ногі.
  
  
  "А як наконт пячоры?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Усё мёртвыя". Ён паляпаѓ па прикладу вінтоѓкі. "А потым таго, як ты пойдзеш, ёй скарыстаюся іншымі гранатамі, каб запячатаць пячору. Зрабіце прыгожую грабніцу. Як наконт гэтага?" Ён штурхнуѓ мёртвага пальцам ногі.
  
  
  "Няма. Яе лепш вазьму эга з сабой. Але як ты збіраешся адсюль сысці?"
  
  
  "Гэта частка маёй краіны, Нік Картэр. Вы не турбуйцеся абсталяваннем мне, а? Цяпер ёй дапамагаю вам звязаць гэтага хлопчыка, каб ён не дасталі вам праблемы падчас палёту".
  
  
  Мы вырашылі пакінуць старанна звязанага Рэгана адразу за сядзеннем пілота, каб яе мог сачыць за ім. Цела іншага мужчыны Alexa павісла ззаду, нібы груз. Перш чым яе ѓвайшоѓ, ён пакапаѓся ѓ кішэнях і выцягнуѓ пару невялікіх пакетаѓ.
  
  
  "Вазьміце абодва; вы, амерыканцы, вам патрэбныя доказы. Мы, мы нічога не ведаем аб кантрабандзе наркотыкаѓ, а?" Ён ляпнуѓ мяне па спіне. "Удалай паездкі, Нік Картэр. Калі ты так жа добры пілот, як страляеш, у цябе не будзе праблем, а?"
  
  
  Апошняе, што я бачыѓ, эга, гэта тое, што ён цягнуѓся назад да пячоры з вінтоѓкай, нядбайна апорнай праз плячо; ён выглядаѓ як паляѓнічы, які вяртаецца дадому тады ѓдалага дня. Ён нават не павярнуѓся, каб памахаць рукой, калі яе ѓзляцеѓ.
  
  
  
  
  
  
  Шостая кіраѓнік
  
  
  
  
  
  Калі ноч апускаецца на берагі Грэцыі, то раптам цямнее. Яе знайшоѓ нядрэнны гатэль недалёка ад аб'екце, рэкамендаваны мне капітанам чартарнага судна, з якім яе размаѓляѓ раней. Ён прапанаваѓ паказаць мне начныя клубы, але я адмовіѓся, яму было настолькі ветліва, наколькі гэта было магчыма; Яе ѓсё яшчэ настройваѓся на заданне, якое яшчэ не пачалося, і не хацеѓ ніякіх сяброѓскіх адцягваюць фактараѓ.
  
  
  Мая пакой была чыстай і акуратнай. Чыстая тэлебачання, за што я быѓ мякка удзячным. Гэта быѓ доѓгі дзень, і ёй не прывык да яркага сонечнага святла, які можа знясіліць сілы чалавека да таго, як ён гэта заѓважыць. Раніцай яе збіраѓся паехаць у Пиргос, каб сустрэцца з дзяѓчынай, і мне вельмі хацелася рушыць з месца.
  
  
  Яе паабедаѓ у невялікай карчме непадалёк. Побач сядзела група амерыканцаѓ, і адна вакол жанчын у натоѓпе працягвала пазіраць на мяне. Яна была нядрэнна выглядала ѓ нейкім сэнсе загарэлай, як калі б яна кожны светлавы гадзіну пекла сваю скуру і пакінула духоѓку уключанай надоѓга. Але я яе праігнараваѓ яе, вывучаючы круізнага чэкі варта захоѓваць, якога падабраѓ у турыстычным офісе ѓ Афінах.
  
  
  Жанчына не застанецца без увагі. Краем вока бачыѓ яе, як яна ѓстала і пахіснулася на іх драѓляных ботах на высокім абцасе, якія цяпер носяць жанчыны. Яна спынілася насупраць мяне за сталом, утаропіѓшыся і нахмурыѓшыся, як быццам яе быѓ нейкім дзіѓным асобнікам, з якім яна сутыкнулася ѓ джунглях.
  
  
  "Я магу вам дапамагчы?" - ветліва спытаѓ я. Яе пры гэтым не ѓстаѓ.
  
  
  Яна страсянула сваімі залітымі сонцам каштанавымі валасамі. "Я не ведаю." Яна обвиняюще ткнула ѓ мяне пальцам. "Галвестон. Тры, чатыры гады таму. Вы былі адным Сью-Элен, ці не так?"
  
  
  Яе застыѓ, стараючыся не паказваць гэтага. "Баюся, вы думаеце пра каго-то сябрам".
  
  
  Яна нахмурылася яшчэ больш. "Клянуся, яе ніколі не забываю нам аднаго асобы. І нібыта менавіта не такога, як тваё". Хуткая ѓсмешка, каб паказаць, што яна мяне шануе. "Ісці, а цяпер. Імя... Нік? Так. Гэта было, дай мне хвілінку; яе прыдумаю апошні".
  
  
  "Мне вельмі шкада, мяне клічуць Дэніэл Макі".
  
  
  Яна з разуменнем кіѓнула. "Угу. А яе Джэкі Анасіс. Што з табой? Ты тут са сваёй жонкай або што-то ѓ гэтым родзе?"
  
  
  "Няма, але..."
  
  
  "Весела, мы былі толькі сёння са Сью-Элен. Ee яхце?" Калі яна казала, бачыш жаночы акцэнт
  
  
  становіцца ѓсё больш паѓднёвым. Я не быѓ здзіѓлены; адной думкі пра Сью-Элен было дастаткова, каб пакласці мне ѓ рот кукурузную аладку.
  
  
  "Я сапраѓды не ..."
  
  
  Яна працягвала, як быццам не чула мяне. "Вы ведаеце, што потым таго часу яна, нарэшце, атрымала развод, але я думаю, вы ведаеце пра гэта, паколькі вы і Сью-Элен былі такімі блізкімі сябрамі. Вядома, зноѓ ажаніѓся, але яе стары грэцкі муж амаль не праводзіць з ёй часу ѓсе гэтыя дні. Я думаю, Сью-Элен будзе вельмі рада пачуць, што вы ѓ гэтых краях ".
  
  
  Яе востра адчуваѓ, што зараз на мяне глядзяць іншыя, не толькі астатнія па кампаніі болтливой жанчыны, але і людзі за некалькімі суседнімі столікамі. Яго ѓстаѓ. "Паверце, мэм, яе Дэніэл Макі". Яе дастаѓ карту па паперніка. "На самай дэла, яе з'яѓляюся яхтенных брокерам. Можа быць, вашай сяброѓцы Сью-Элен будзе цікава пагаварыць са мной. Дзе менавіта ee лодка?"
  
  
  Яна пагардліва паглядзела на белую картку. Затым яна паглядзела на мой твар, яе вочы не зусім сфакусаваліся. Нарэшце яна пахітала галавой і адступіла на крок. "Я магла б паклясціся, што гэта ты, Нік Нехта. Толькі ѓ Сью-Элен не было б сустрэчы з адным прадаѓцом лодак. Нават у выхадныя".
  
  
  "Ну..." Я сумеѓся і, нарэшце, вярнуѓ візітную картку ѓ свой кашалёк.
  
  
  Жанчына пагразіла мне пальцам. "Але, можа быць, вы не тое, што вы кажаце, на самай справе? Яе, памятаю, што Нік, ён быѓ хітрым, не даючы нікому часу. Не спяшайцеся, містэр яхтенных брокер; Сью-Элен сказала, што можа быць тут пазней. Тады мы будзем ведаць напэѓна, а? "Яна папаѓзла назад да свайго стала.
  
  
  Яе гатэль хутка сысці адсюль, але прымусіѓ сябе скончыць трапезу, не звяртаючы ѓвагі на погляды іншых мужчын і жанчын у кампаніі. Гэта была паспяховая каманда, у асноѓным, гадоѓ ад трыццаці да сарака, як я яе судзіѓ, вакол іх, што з'яѓляюцца практычна ѓ любым турыстычным месцы ѓ свеце. Вакол тых, хто будзе выпадковымі сябрамі з хема-то накшталт Сью-Элен ужо шмат гадоѓ, ці як там яе прозвішча ѓ нашы дні, і пераканацца, што ѓсе ih сябры ведаюць гэта.
  
  
  Але ѓ гэты вечар нельга было думаць аб Сью-Элен ці яе сяброѓ, таму яе выкінуѓ яе вакол галавы, як толькі яе выйшаѓ па карчмы потым ѓсмешкі і ківу жанчыне на амерыканскай вечарыне. Яе, адчуваѓ яе ацэньваюць вочы на сваёй спіне, калі выйшаѓ на свежае начное паветра.
  
  
  Было халаднавата з вады дзьмуѓ роѓны ветрык. У гавані стаяла на якары вялікая круізнае судна, гарэлі ѓсе агні, і нават на такой адлегласці яе мог чуць глухія ѓдары рок-групы. "Вар'ят", - падумаѓ я. людзі прыязджаюць з усяго свету, каб убачыць Грэцыю, і застаюцца на борце свайго карабля, каб паслухаць амерыканскую музыку.
  
  
  Яе панцыр павольна, знешне абыякава, але што тое звінела ѓнутры. Справа Сью-Элен турбавала мяне, і я злавіѓ сябе на тым, што правяраю цёмныя вулачкі, праходзячы mimmo іх. Сам док быѓ добра асветлены, і нават ѓ гэты час ночы было дастаткова актыѓнасці, каб яе адчуваѓ сябе камфортна. Тым не менш, ацаніѓ яе прысутнасці Х'юга, цяпер ѓтульна які сядзіць у ножнах на перадплечча. Проста той факт, што паблізу быѓ хто-то, хто ведаѓ, хто яе на самай дэла, і асабліва маё імя, было ѓсё, што мне трэба, каб наладзіць свае пачуцці на тую вышыню, якую ёй так добра ведаѓ.
  
  
  Да таго часу, як я вярнуѓся ѓ гатэль, нас адна душа не падышла, і, я стаю ѓ дзвярах, каб у апошні раз павольна агледзець ціхую маленькую плошчу, яе не заѓважыѓ нас ніякага падазронага руху. Нарэшце яе, паціснуѓ плячыма, прайшоѓ ѓнутр і падняѓся па адзінаму пралёту шырокай лесвіцы ѓ свой пакой.
  
  
  Яны чакалі мяне, калі яе отпирал дзверы, і яны былі па-чартоѓску добрыя. Ніякіх пагроз, амаль ніякіх слоѓ; адзін вакол іх зачыніѓ дзверы, калі яе увайшоѓ, іншы запаліѓ святым праз пакой. Абодва мужчыны былі цяжкага целаскладу, у звычайных цёмных касцюмах, а аѓтаматыка, якую яны насілі, была маленькай, але смяротнай.
  
  
  Яе пачакаѓ, пакуль адзін вакол іх загаворыць, заѓважыѓшы, што мой багаж быѓ адкрыты на ложку, бліжэйшай да акна. Яе не шталь распакоѓваць рэчы, і, мяркуючы па тым, што я мог бачыць, мае два наведвальніка былі вельмі акуратныя ѓ сваіх я прасіѓ. Занадта акуратныя.
  
  
  "Містэр Дэніэл Макі?" Мужчына, які знаходзіѓся далей за ѓсё ад мяне, загаварыѓ; ён быѓ трохі вышэй іншага, яго цёмныя валасы былі коратка падстрыжаны, але з пышнымі вісячымі вусамі.
  
  
  "Так", - ривненской адказала ёй, злёгку узрадаваѓшыся, што яны не выкарыстоѓвалі маё сапраѓднае імя.
  
  
  "Ты вярнуѓся рана".
  
  
  Магу паклясціся, што мужчына ѓсміхнуѓся, але з такімі вусамі было цяжка быць упэѓненым.
  
  
  "Відавочна, - сказаѓ я.
  
  
  Ён выцягнуѓ вакол задняга кішэні плоскі пацёрты кашалёк і адкрыѓ яго. Яе ѓбачыѓ расплывістую карцінку і картку афіцыйнага выгляду пад моцна поцарапанным і пожелтевшим пластыкам, а потым ён усё зноѓ прыбраѓ.
  
  
  "Вы шукаеце нейкія дзелавыя сувязі, містэр Макі?" - спытаѓ мужчына. Эга напарнік, які стаіць насупраць прысадзістага драѓлянага камоды ля падножжа
  
  
  ложак, не сказаѓ нам словы і не паварушыѓся.
  
  
  "Не зусім."
  
  
  "Вы... яхтенных брокер". Гэта не было пытаннем.
  
  
  "На самай справе."
  
  
  "Вы хочаце купіць або прадаць лодкі ѓ Грэцыі?"
  
  
  "Няма", - асцярожна адказаѓ я. "Я проста осматриваюсь. Што-то накшталт расслабляецца ѓ спалучэнні з невялікім бізнэсам".
  
  
  "Вы знаходзіце вялікі інтарэс у нашай воднай галіны?"
  
  
  "Вядома. Хіба гэта не цікава?"
  
  
  Мужчына зарагатаѓ, шырока разявіѓшы рот; на імгненне, калі яе ѓбачыѓ шчыліну паміж эга пярэднімі зубамі, яе моцна успомніѓ Alexa Зенополиса. Але Алекс, сказаѓ яе сам, быѓ на добрых шэсць цаляѓ вышэй ...
  
  
  "Вы будзеце ѓ гэтай краіне надоѓга?" - працягнуѓ мужчына, засмяяѓшыся.
  
  
  "Не ведаю. Яшчэ некалькі дзён, можа быць, у мяне няма асаблівых планавання".
  
  
  "Так, вядома. З нашага боку - боку, вольнага часу... для прыезджых". Эга цёмныя вочы сталі бурнымі, калі ён вымавіѓ апошнія пару слоѓ, і яе насцярожана глядзеѓ на пісталет, які ён усё яшчэ трымаѓ нацэленым на маю сярэдзіну.
  
  
  "Што менавіта вы гатэляѓ?" - спытаѓ я, імкнучыся здавацца хутчэй нервовым, чым патрабавальным.
  
  
  Ён махнуѓ рукой з пісталетам, але гэта не дало мне наша найменшага падання аб спробе схапіць эга; эга напарнік быѓ размешчаны досыць далёка ад яго, і яе ніяк не мог узяць ih абодвух, не дадаѓшы хоць бы яшчэ аднаго шнара да сваёй шкуры. Акрамя таго, для гэтага не было ніякіх прычын. Не так далёка.
  
  
  Мужчына з вусамі паціснуѓ плячыма. "Каб даведацца больш пра вас, містэр Макі. Калі які-небудзь іншаземец, дараваць мяне, амерыканца, прыязджае ѓ гэтую краіну і пачынае наводзіць даведкі, гэта, для estestvenno, абуджае цікаѓнасць майго ѓрада".
  
  
  "Вы маглі б даведацца, проста спытаѓшы", - указаѓ яе.
  
  
  "Так, магчыма. Але майго боку ... калі ласка, зразумейце, містэр Макі, мы знаходзімся ѓ вельмі хісткім становішчы, окружаемым сіламі са ѓсіх бакоѓ, якія няпрыязныя ѓ адносінах да нас. Таму мы вымушаныя ставіцца да ѓсіх з падазрэннем, і паверце мне , сэр, мы шкадуем пра гэта значна больш, чым вы. Таму мы выкарыстоѓваем самыя простыя, нават грубыя інструменты, каб даведацца тое, што, па нашаму думку, мы павінны ведаць. Вы разумееце? "
  
  
  "Вядома", - кісла сказаѓ я. "І я думаю, ты ѓжо досыць вядома, не так ці што?"
  
  
  "Ну... магчыма". Каб паказаць сваю добрасумленнасць, ён прыбраѓ пісталет у кабуру на поясе. "Ёсць толькі адна рэч".
  
  
  "Ой?" Яе, заѓважыѓ, што эга напарнік ѓсё яшчэ трымаѓ свой пісталет, хоць ён быѓ накіраваны не на мяне.
  
  
  "Калі ты не пярэчыш..." Ён шырока раскінуѓ рукі, паказваючы сваю добрую воляй, і рушыѓ да мяне вакол ложка. "Невялікі пошук? Вашага чалавека?"
  
  
  Хрыстос! Гэта было ѓсё, што мне было трэба, з Х'юга у ножнах на маім левым перадплечча. Яе, адступіѓ на крок. "Я не разумею, навошта гэта трэба", - сказаѓ ёй, як лепш пераймаючы злёгку абуранаму амерыканскаму турысту. "Бог ведае, яе не выводжу па вашай краіны кантрабандай лодкі!"
  
  
  "Вядома, няма. Тым не менш". Ён усё яшчэ шэл да мяне. "Гэта задаволіла б усіх нас, ці не так?"
  
  
  "Я не разумею, чаму ...?"
  
  
  Напарнік зноѓ падняѓ пісталет, накіроѓваючы эга ѓ мой бок.
  
  
  "Калі ласка, містэр Макі", - казаѓ вусаты краму. "Мы не хочам настойваць".
  
  
  Ён абышоѓ изножье ложка, супакойвае раскінуѓшы рукі, і выглядаѓ прыязным, як насарог.
  
  
  Яе не вытрымаѓ. - "Заставайцеся на лініі!"
  
  
  "Так?" Вусаты спыніѓся, але, падобна, ён не разгубіѓся.
  
  
  "Вы кажаце, што вы паліцыя, або што-то ѓ гэтым родзе. Можна мне бліжэй зірнуць на картку, якую вы мне паказалі?"
  
  
  Гэта спыніла яго. Ён хутка зірнуѓ на свайго напарніка і рушыѓ у мой бок. Эга памылка. Яе зрабіѓ паѓкроку направа, паставіѓшы эга паміж сабой і тым, хто трымаѓ у руцэ пісталет. Перш чым хто-небудзь праз іх зразумеѓ, што адбываецца, яе схапіѓ Вусатага за запясце, павярнуѓ эга і прыціснуѓ да сваёй грудзей. Ён быѓ цвёрдым і цяжкім, але я яе зрабіѓ эга бязвольным.
  
  
  "Містэр Макі..." - выдыхнуѓ ён.
  
  
  Ёй быѓ рады гэта чуць; што б нас адбывалася, ён, відавочна, не ведаѓ, хто яе на самай дэла.
  
  
  "Кашалёк", - прахрыпеѓ ёй эму ѓ вуха.
  
  
  Ён пачаѓ капацца ѓ набедренном кішэні. Яе быѓ так поѓны рашучасці ѓтрымаць эга, што не заѓважыѓ, што рабіѓ іншы мужчына. Не спачатку. Потым яе ѓбачыѓ, як ён спакойна ѓстаѓляе глушыцель на мала свайго пісталета. Перш чым яе паспеѓ зрэагаваць, ён старанна прыцэліѓся і стрэліѓ двума стрэламі ѓ грувасткую грудзі чалавека, якога яе трымаѓ. Мне сорамна сказаць, што маёй першай рэакцыяй было палёгку ад таго, што нам адна лупіѓ вочы не прайшла скрозь цела і не патрапіла ѓ мяне.
  
  
  Вусы правіслі, эга алёнка раптам павялічыѓся ѓдвая ѓ маіх руках. Ёй дазволіѓ эму ѓпасці; відавочна, што ён больш не падыходзіѓ для мяне, як шчыт.
  
  
  Іншы мужчына махнуѓ мне ѓ рэѓматызму. "Я забяру яго. Вы не хвалюйцеся... містэр Макі".
  
  
  Мне не спадабалася, як ён мне ѓхмыльнуѓся, асабліва калі яе мімаходам убачыѓ металічныя зубы, апраѓленыя гумовымі вуснамі.
  
  
  "Якога чорта", - сказаѓ я, спрабуючы вярнуцца да сваёй ролі бізнэсмэна-вандроѓцы. Было ясна, што ён не збіраѓся страляць у мяне.
  
  
  "Часам пацешныя рэчы здараюцца, містэр Макі", - казаѓ ён, схіліѓшыся над мёртвым целам у маіх нага. Па акуратных праколаѓ на грудзях Вуса цякла кроѓ, але ѓся яна ѓсмакталася тканінай цёмнага пінжака.
  
  
  "Угу", - адказала я, трохі выцягваючы левую руку на выпадак, калі мне ѓ імгненне хваробы спатрэбіцца Х'юга. Менавіта тады яе так моцна захацеѓ Вильгельмину, што адчуѓ яе густ. "Што, кравец вазьмі, ты збіраешся рабіць?"
  
  
  Бандыт падняѓ вочы, яго маленькія вочкі былі мёртвымі, як у змеі. "Вы хочаце ведаць, містэр Макі?"
  
  
  Ёй нічога не сказаѓ.
  
  
  Ён падняѓ мерцвяка на ногі, нагнуѓ эга тоѓстае цела і перакінуѓ Вусатага праз плячо. "Ёсць пажарная лесвіца", - абвясціѓ ён, як быццам ёй гэтага не ведаѓ, і накіраваѓся да акна, выходзіць на невялікую плошчу ѓнізе. Затым хвіліннай паѓзы ён пераступіѓ праз падваконнік на жалезныя краты. Цела на яго плячы балюча ѓдарылася аб паднятую аконную створку, але Вусаты не мог пярэчыць.
  
  
  Бандыт спыніѓся на секунду, пасля таго, як эга ноша была звонку, і калі ён паглядзеѓ на мяне, яго ѓсмешка была амаль прыязнай.
  
  
  "Мы зноѓ убачым вас калі-небудзь, а, містэр Макі?" Ён паляпаѓ цела Вусатага па крупы. "А ѓ наступны раз мы не зробім дурных памылак, а?"
  
  
  
  
  
  
  Сёмая кіраѓнік.
  
  
  
  
  
  Яе, падышоѓ да акна і назіраѓ, як каржакаваты бандыт караскаѓся па пажарнай лесвіцы, як малпа, па-відаць, не звяртаючы ѓвагі на нашу, якую ен нес. Калі б у мяне была Вільгельміны... але няма, сказаѓ яе сабе, якая ѓ гэтым карысць? Менш за ѓсё мне тут хацелася як-то прыцягнуць да сябе ѓвагу. Асабліва ѓвагу ѓладаѓ.
  
  
  І, вядома ж, яе, ведаѓ, што двое жартаѓнікоѓ, якія абшуквалі мой пакой, не мелі нічога агульнага з урадам; законныя агенты, якія працуюць у сваёй краіне, не расстрэльваюць сваіх партнёраѓ, калі яны трапляюць у пераробку.
  
  
  Яе праверыѓ свой багаж і астатнюю частку пакоя, уключаючы прымітыѓную ванную пакой. Здавалася, нічога не прапала, і, паколькі ѓ мяне не было нічога кампраметуючага, я не збіраѓся асабліва турбавацца пра гэта. За выключэннем таго, што мне прыйшлося задацца пытаннем, хто была гэтая пара, і чаму яны былі тут. Мне хацелася добра зірнуць на картку, якую паказаѓ мне Вусаты, але гэта было ѓжо занадта позна. І, верагодна, гэта не мела ніякага значэння. Хто-то, нейкая арганізацыя цікавілася Дэніэлам Макі, яхтенных брокерам, і гэтага было дастаткова, каб яе хваляваѓся. Больш чым калі-небудзь, распранаючыся і збіраючыся спаць, яе сумаваѓ па Вильгельмине.
  
  
  Спатканне было прызначанае на наступны дзень, і ён ѓстаѓ рана раніцай для лёгкай трохгадзінны паездкі па Пелапанес. Велізарны горны паѓвостраѓ быѓ спрэс зялёным і белым, з пышнымі зялёнымі схіламі пагоркаѓ і наваламі крэйдавых пр; Дарога была добрай, і ён пашкадаваѓ, што ѓ мяне не было часу затрымацца і быць сумленным турыстам. Але я быѓ занадта нецярплівы, занадта гатэля дабрацца да месца прызначэння; Памяць аб тым, што адбылося ѓ маім пакоі мінулай ноччу, не адпускала мяне, і я адчуваѓ, што нейкім чынам па-чартоѓску важна ѓступіць у кантакт з Крысцінай. Тады мы маглі б атрымаць, як гаворыцца, шоѓ на выездзе.
  
  
  Пиргос - ѓбогі гарадок з цудоѓнай прыроднай гаванню. Перш чым зрабіць што-небудзь яшчэ, яе блукаѓ па докам, пакуль не знайшоѓ месца, дзе можна было б арандаваць ветразную лодку на тыдзень ці два. Элгон Ксефрат быѓ лагодным уладальнікам ѓстановы, маленькага чалавечка з надмагільнымі зубамі, якога ён увесь час паказваѓ у асляпляльнай ѓсмешкі.
  
  
  Мы прыйшлі да высновы здзелку не адразу; Мне ѓсё яшчэ даводзілася дзейнічаць спакойна, але я быѓ па-чартоѓску ѓпэѓнены, што змагу атрымаць тое, што мне трэба, у самыя кароткія тэрміны. Элгон запэѓніѓ мяне, што ѓ яго будзе для мяне мараходную судна, калі яе захачу эга ѓзяць. Гэта быѓ адзін вакол важных пытанняѓ.
  
  
  Іншы гатэль, мала чым адрозніваѓся ад таго, што быѓ у Пирее, за выключэннем таго, што ѓ nen была адна вялікая няроѓная ложак, а ванна размяшчалася ѓ калідоры. Ну, ёй застаѓся толькі на адну ноч, а можа і не ѓ гэтую ноч.
  
  
  Быѓ ужо позні дзень, і яе выконваѓ свой турыстычны распарадак столькі, колькі мог, калі яго нарэшце падышоѓ да карчме Закинтос. Гэта было вялікае ѓстанова пад адкрытым небам, адкуль адкрываѓся цудоѓны від на гавань і вялікі горны востраѓ у некалькіх мілях ад берага. Яе сел аб металічны столік на тэрасе, зняѓ патрапаную яхтенную фуражку і паклаѓ яе на сядзенне побач са мной. Пазней сонца наклонялось над Іанічным морам, падаючы на ботаѓ Італіі, куды яе павінен быѓ адправіцца праз пару дзён. Яе чакаѓ Крысціну з максімальна магчымым цярпеннем, спадзеючыся, што яна не прымусіць мяне чакаць занадта доѓга. Было па-чартоѓску няёмка мець справу з нейкай незнаёмай дзяѓчынай, якая займаецца ведала больш за мяне пра дэталі гэтай місіі.
  
  
  Асабліва ён сутычкі з двума профі ѓ маім гасцінічным нумары напярэдадні ѓвечары.
  
  
  Вакол карчмы яе бачыѓ, як позна вечарам у гавані рухаецца водны транспарт. Ён не быѓ перапоѓнены, але лодкі ѓсіх масцяѓ пастаянна прыходзілі і сыходзілі. З'явіѓся малалітражных катэр з чорным корпусам, буксирующий дзяѓчыну на водных лыжах. Яны наблізіліся да шэрагу рыбацкіх лодак, прывязаных да набярэжнай. Дзяѓчына падняла адну руку над галавой, цёмныя валасы луналі за яе спіной, а на яе залітым пырскамі твар было выраз экстазу. У катэры і кіроѓца, і іншы мужчына, які назіраѓ за лыжницей з кармы, падбадзёрваючы ѓсміхаліся гэй. Некаторыя рыбакі на прычале адарваліся ад сваіх дэль; некаторыя стаялі ѓ аѓтаматычным захапленні пры выглядзе проносящегося mimmo іх бронзавага, апранутага ѓ бікіні цела, і пачуліся ірваныя воклічы прывітанне.
  
  
  Затым сівы, каржакаваты мужчына ѓ фуражцы з уражлівымі залатымі знакамі адрознення, кінуѓся да набярэжнай, люта жэстыкулюючы. Чалавек за рулём катэры спачатку не заѓважыѓ яго, але нейкі інстынкт прымусіѓ эга звярнуць увагу на тое, куды ён снарада; ён рэзка павярнуѓ, адначасова запавольваючы рух, калі ѓбачыѓ, што набліжаецца да канца гавані.
  
  
  "Праклятыя дурні", - прамармытаѓ яе пра сябе. У любым выпадку, яны павінны ведаць больш, каб катацца на водных лыжах у гавані.
  
  
  Дзяѓчына спрабавала пакараціць буксірнае трос; яна здавалася адзінай па вясёлай тройцы, якая займаецца ведала, што робіць, і, нягледзячы на змены хуткасці і напрамкі лодкі, яна, здавалася, кантралявала сітуацыю.
  
  
  А потым, па незразумелай мне прычыне, яна проста ѓпала. Яна спусцілася ѓ ваду, аѓтаматычна адрываючыся ад лыж, адпусціѓшы буксірнае трос. Апладысменты спыніліся, але служачы порта працягваѓ трэсці кулакамі людзям на катэры. Ён амаль спыніѓся, эга рухавік заворчал, зрабіѓ павольны круг і наблізіѓся да дзяѓчыны.
  
  
  Яна лёгка ступала па & nb, чапляючыся за лыжы, але калі лодка набліжалася, яе, чуѓ, як яе голас узвысіѓся ад гневу. Яе крыху ведаѓ грэцкі, але быѓ упэѓнены, што тое, што яна казала, нельга знайсці нас у адным па ѓсім стандартных тэкставы. Яна падштурхнула водныя лыжы да па матэматыцы і на карме; ён узяѓ ih з здзіѓленнем на твары. Але калі ён працягнуѓ гэй руку, каб дапамагчы гэй падняцца на борт, яна паціснула плячыма, павярнулася і паплыла да грубай драѓлянай лесвіцы ѓздоѓж набярэжнай.
  
  
  Кіроѓца асцярожна манеѓраваѓ за ёй, абодва мужчыны адкрыта прасілі. Яна праігнаравала ih, яе твар адлюстроѓвала яе напышлівае пагарду. Калі яна дасягнула лесвіцы і пачала падымацца па вады, чалавек на карме зноѓ пацягнуѓся да яе; яна страсянула эга руку, зліла ваду са сваіх раздзімаюцца валасоѓ, каб ён быѓ цалкам запырсканы, затым паднялася яшчэ на некалькі прыступак, пакуль не апынулася над імі. У гэты момант яна павярнулася і што-то сказала, адразаючы гэта, як сяржант, які аддае загады самому неумелому пачаткоѓцу у сваім узводзе. Абодва мужчыны выглядалі удрученными, а затым панурымі; Паміж сабой яны ѓручылі дзяѓчыне нейкую вопратку, і вялікі саламяны мяшок. Калі яны ѓ нах ѓжо былі, яна адвярнулася, нават не зірнуѓшы на развітанне, і хутка паднялася на вяршыню набярэжнай.
  
  
  Як і большасць іншых наведвальнікаѓ карчмы, яе устаѓ з-за крэсла, каб лепей прыгледзецца затым таго, як дзяѓчына ѓпала. З таго месца, дзе яе захоѓваѓ, мне было добра відаць усё, што адбываецца, і ён стаяѓ побач, калі яна дасягнула вяршыні шырокай каменнай набярэжнай. Яна спынілася на імгненне, наѓмысна не аглядаючыся, пакуль не пачула раптоѓны роѓ падвеснай рухавіка, калі ee два няѓцешных эскорту з хот-родам вярталіся па гавані у папрасіѓ свайго страчанага эга. Затым яна дамаглася саламяны мяшок да сваіх ног, падняла рукі і скінула махровую кашулю на галаву, выгінаючыся ривненской настолькі, наколькі гэта было неабходна, пакуль шведаѓ не апынулася на поѓдзень ад яе сцёгнаѓ. Яна выцягнула гладкія вільготныя валасы з-пад каѓняра кашулі, палезла ѓ сумку і дастала монструозную пару цёмных ачкоѓ. Толькі пасьля таго, як яна надзела ну, яна паглядзела на нас, якія стаялі і глядзелі на нах.
  
  
  У дачыненні да яе не было нам фальшывай сціпласці, нам напышлівага абыякавасці; яна толькі слаба ѓсміхнулася, паціснула плячыма і падняла сумку. Калі яна праходзіла mimmo мяне, так блізка, што я адчуваѓ пах сумесі салёнай вады і лосьона для загару, які пакрыѓ яе скуру пацеркамі, яна вагалася на долю секунды, затым працягнула свой шлях выплат прама да карчме.
  
  
  Яе назіраѓ за ёй - яе б, напэѓна, сапсаваѓ сваё прыкрыццё, калі б не зрабіѓ гэтага, таму што ѓсе астатнія дакладна нах глядзелі - калі яна паднялася па пары шырокіх неглыбокіх прыступак на каменную тэрасу і ѓзяла крэсла без парасоніка, каб абараніцца ад сонца. Перад тым, як яна села, там быѓ афіцыянт, і, калі ён вярнуѓся ѓ змрочны інтэр'ер карчмы, каб прынесці яе заказ, яе павольна вярнуѓся да свайго століка. Яе адчуваѓ некаторую долю вытанчанага шкадавання, што яна не выбрала суседні столік, але здаровы сэнс абверг якія з'явіліся ѓ смі паведамленні мне, што
  
  
  • Яе прыйшоѓ сюды не толькі для таго, каб палюбавацца мясцовай багіняй вады.
  
  
  Яна выпіла кубак мясцовага віна, моцнага сціснула вінаград, які яе ѓжо спрабаваѓ, і вырашыла прытрымлівацца сувязе; па меншай меры, бледны, малочная рэчыва пасылала свае ѓласныя папераджальныя сігналы, перш чым вы эга праглынулі. Мы сядзелі так, каб можна было глядзець аднаго на аднаго, не надаючы гэтаму вялікага значэння, і праз некаторы час стала відавочна, што яна частцы пераводзіла погляд у мой бок. Добра, яе магу гэта прыняць; адзінымі наведвальнікамі ѓ гэтым месцы на дадзены момант былі жменька турыстычных пар і некалькі мясцовых, бізнесменаѓ, мяркуючы па ih строгай вопратцы, нам, адзін, вакол якіх не зацікавіѓ бы дзяѓчыну ці ѓ каго хапіла б смеласці падысці да яе потым гэтага выступу ѓ & nb некалькімі імгненнямі раней.
  
  
  Адна вакол яе доѓгіх голых нага нецярпліва тузалася. Кожныя некалькі секунд яна распушивала мокрыя валасы і сушыла ih на сонца; са свайго месца яе мог бачыць медныя блікі на чорным аксаміце, і кожны раз, калі яна падымала рукі, яе грудзей рэзка вылучаліся на фоне абліпальнай тканіны яе кашулі. Яе, адвярнуѓся; апошняе, што мне было трэба, гэта адцягненне такога роду. Акрамя таго, сказаѓ яе сабе, яна, верагодна, была высакакласнай дзяѓчынай па выкліку ѓ выхадны дзень, якая шукае падтрымкі. Яе ѓважліва агледзеѓ астатнюю частку карчмы і кожны без нясціпласці прыйшоѓ да высновы, што яе лепшы па магчымых патэнцыйных кліентаѓ.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на гадзіннік, затым на хутка якое падала сонца над морам. Абодва сказалі, што ѓжо позна, і я падумаѓ, калі ж з'явіцца мой кантакт.
  
  
  Яна падымалася на ногі, цыгарэта з залатым наканечнікам звісала з яе вуснаѓ. Якое-то час яна сядзела, аглядаючы набярэжную, як быццам што-то хацела, затым павярнулася і пайшла, усё яшчэ басанож, у цёмны інтэр'ер карчмы. Праходзячы mimmo майго століка, яна няпэѓна ѓсміхнулася, не гледзячы на мяне.
  
  
  Яе падняѓ руку, каб паправіць сонцаахоѓныя кропках, і афіцыянт, які завіс паблізу, прыняѓ гэты жэст заказ; праз імгненне перада мной быѓ яшчэ адзін сувязе. Гэта быѓ малады чалавек, ледзь исполнившийся падлеткавага ѓзросту, і, ставячы напой на крэсла, ён зірнуѓ на столік дзяѓчыны, затым у заднюю частку карчмы, эга бровы люта трасянулі, як быццам ён імітаваѓ Граучо Маркса. Перш чым яе зразумеѓ, што ён робіць, ён таксама паставіѓ кубак віна, якое піла дзяѓчына, і паспяшаѓся прэч, перш чым яе паспеѓ запярэчыць.
  
  
  Яна вярнулася амаль адразу ж затым эга сыходу, пасеѓшы на сядзенне насупраць мяне. Перш чым сказаць слова, яна зрабіла глыток віна, выдаѓ нізкі парывісты ѓздых удзячнасці і адкінулася на спінку крэсла. Толькі тады яна паглядзела на мяне.
  
  
  "У цябе ёсць машына?" спытала яна. У нах быѓ падкрэслены акцэнт, але, падобна, яна адчувала сябе камфортна з ангельскай мовай.
  
  
  "У мяне ёсць адна", - пагадзіѓся я. "Фольксваген" быѓ прыпаркаваны побач, на вачах у нашага крэсла.
  
  
  "Я думала, гэта павінна быць тваім", - суха сказала яна. "Пракатныя лічбы і той факт, што вы амерыканец".
  
  
  "Гэта так шмат паказвае?"
  
  
  Яна паціснула плячыма, дэманструючы абыякавасць. "Ах, ble навучыцца пазнаваць". Яна паглядзела на іншыя столікі паблізу. "Яны, што, там, яны па Англіі". Яна злёгку кіѓнула, паказваючы на пару сярэдніх гадоѓ, потягивающую вермут для зацененых сталом. "Ён сышоѓ на пенсію і прысвяціѓ сябе віскі; паглядзіце на гэтыя рубінаѓ палачак! І любая жанчына, якая займаецца выглядае так, з тварам, як сякера, і ѓ гэтым фантастычным тѓідавага гарнітуры тут, у сонечным святле Пиргоса! Ці можна ѓявіць, што яны прыехалі па..." Яна расчаравана махнула рукой у паветры. "Аргентыны?"
  
  
  Прыйшлося ѓсміхнуцца. "Хутчэй за ѓсё, няма."
  
  
  Яна ѓперлася локцямі ѓ крэсла і нахілілася да мяне, падарыѓшы мне ѓсю моц сваёй ѓсмешкі, як быццам яна толькі што адкрыла для сябе што-то цалкам чароѓнае. "Так, у цябе ёсць машына?" Яна зірнула на "фольксваген".
  
  
  "Так. Гэта мой".
  
  
  "Тады, магчыма, вы не будзеце пярэчыць... Я страціла транспарту".
  
  
  "Так гэта яе заѓважыѓ".
  
  
  "Гэта проста невялікі грамадскі пляж, недалёка. Яны хлопцы ѓ лодцы, яны запрасілі мяне пракаціцца з імі на водных лыжах, і яна сказала, чаму б і няма". Ee плечы цяпер падымаліся і апускаліся, як поршні ѓ звязку колаѓ лакаматыва. "Але яны не ведаюць, як кіраваць гэтай лодкай, разумееце? Дурні! Голас так шчыра ѓ гаваньи... вы бачылі?"
  
  
  "Ага."
  
  
  "Такім чынам, яе пакінуѓ ih; я не веру, што яны нават адвязуць мяне назад у маленькі гатэль на пляжы, дзе яе спынілася. Так што я... як вы гэта называеце? Кінута?"
  
  
  "Не зусім, але ідэя ѓ вас верная".
  
  
  Яна нахілілася да мяне праз крэсла. "Стандартны ход", - падумаѓ я, калі яе грудзі ѓперлася ѓ пышную тканіна кашулі. "Вы даѓно ѓ Пиргосе?" спытала яна.
  
  
  "Я не чакаю, што буду тут доѓга".
  
  
  "Ах. Куды вы ідзіце адсюль?"
  
  
  Яе крыху адсунуѓся ѓ крэсле. Яна задае занадта шмат пытанняѓ нават для прастытутак. "Яшчэ не адважыѓся", - асцярожна сказаѓ я.
  
  
  "Магчыма..." Яна прысунулася да мяне яшчэ аблізвае, як быццам крэсла не было. Ee вочы блішчэлі, як быццам у іх былі свае ѓнутраныя fold paper. "Корфу не будзе дрэнна?"
  
  
  "Гэта магчымасць", - прызнаѓся я. Няма сэнсу хлусіць.
  
  
  "Тады, можа быць, вам патрэбен кампаньён?"
  
  
  Лейцара не быѓ нечаканым, але ѓ мяне не было адказу. Яе доѓга глядзеѓ на нах, перш чым адказаць. "Вы хочаце паехаць на Корфу?"
  
  
  "Я б не пярэчыла".
  
  
  "Навошта?"
  
  
  Надышла яе чарга вагацца. Яна адвярнулася і арыйцаѓ павяла гэтымі цудоѓнымі плячыма. "Гэта добрае месца".
  
  
  "Дык гэта і ёсць".
  
  
  Раптам яна ѓсміхнулася, як маленькая дзяѓчынка, злоѓленая на бяскрыѓднай хлусні. "Але Корфу ценымногие лепш, ці не так?"
  
  
  Яе адчуѓ паколванне. "Можа быць..."
  
  
  Яна пацягнулася праз крэсла і дакранулася да маёй рукі. "Вы не пярэчыце, калі б ёй быѓ кампаньёнам на некалькі дзён, ці не так?" Яе ѓсмешка стала яшчэ шырэй. "Містэр Макі?"
  
  
  Яе не згадваѓ сваё імя.
  
  
  
  
  
  
  Восьмая кіраѓнік
  
  
  
  
  
  Наѓрад ці гэта быѓ самы тонкі кантакт, у які яго калі-небудзь ѓступаѓ, і гэта турбавала мяне, калі яе прычал дзяѓчыну ѓ гатэль, дзе яна пакінула сваю вопратку. У машыне мы мала размаѓлялі; Яго не заахвочваѓ яе, і яна не прапаноѓваѓ. Але перш чым мы дабраліся да ѓчастка грамадскага пляжу, акружанага невялікімі второразрядными гатэлямі, адкуль яна адправілася ѓ сваю экспедыцыю на водных лыжах, яе прытармазіѓ, каб штогод на нах.
  
  
  "Так ты Крысціна", - сказаѓ я. Яна пакуль нават не сказала мне гэтага.
  
  
  "Вядома. У цябе ёсць лодка?"
  
  
  "У мяне ёсць адна узятая на пракат, так".
  
  
  "Тады, магчыма, нам варта.... Хіба ты не так ѓжываеш вольны час?"
  
  
  Яе, нахмурыѓся: "Можа быць. Залежыць ад таго, што ты маеш на ѓвазе".
  
  
  "Я маю на ѓвазе, што мы павінны быць бачнымі на публіцы, відавочна, прыцягнутымі аднаго да аднаго". Яна ѓзяла мяне за руку, але на сваё цёплае голае сцягно. "Галасаваць так, няма? Амерыканскі турыст, грачанка ѓ адпачынку. Хіба гэта не так, як планавалася?"
  
  
  Яна, відавочна, ведала аб планах ценымногие больш, чым яе, але гэта мела сэнс. "Што ты чуеш ад Алекса?" - шчыра спытаѓ я.
  
  
  Як быццам яе скура раптам ператварылася ѓ мармур, халодны, як магіла, але яна не зрабіла ніякага руху, каб адштурхнуць маю руку. "Мы пагаворым пра гэта пазней".
  
  
  "Чаму не цяпер?"
  
  
  Яе ѓсмешка была падобная на пасмяротную маску. "Таму што мы з вамі, містэр Дэніэл Макі, нічога не ведаем пра Алекса. Цяпер мы святкуем знаёмства аднаго з адным, а заѓтра, калі мы адправімся ѓ наш невялікі круіз на Корфу, у нас будзе дастаткова часу, каб пагаварыць пра гэта".
  
  
  Для дылетанта яна, здавалася, амела даволі добрае ѓяѓленне пра тое, як усё працуе ѓ маім пошты бизнесявляется. Яе павінен быѓ пайсці з ёй. Па крайняй меры, на дадзены момант.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Ee гатэль уяѓляѓ сабой несамавітае маленькае мястэчка з ружовай тынкоѓкай і шырокай тэрасай з выглядам на вузкую паласу пляжу. Мы прайшлі праз рытуал: выпілі за адным вакол столікаѓ на тэрасе, узяѓшыся за рукі, і многія гледзячы адзін аднаму ѓ вочы. Час ад часу яе правяраѓ, звяртае ці хто-небудзь на нас увагу, але не бачыѓ нікога, хто быѓ бы да Крысцін больш, чым чакалася. Нарэшце, калі сонца збіралася пагрузіцца ѓ моры, яна паднялася, падняѓшы мяне разам з сабой на ногі.
  
  
  "Мы будзем абедаць?"
  
  
  "Вядома."
  
  
  "Вядома", - пацвердзіла яна. "Даходы за мной праз паѓтары гадзіны. Можа быць... вы маглі б арганізаваць для нас адплыцця заѓтра раніцай?"
  
  
  "Я не ведаю." Яе, ткнулся носам у яе вуха, як і чакалася, але ѓ асноѓным таму, што гатэль быць упэѓненым, што ніхто не пачуе тое, што я кажу. "Не спяшайцеся, дарагая. Яе б не гатэль дамаѓляцца аб заѓтрашнім выездзе, пакуль не стане па-чартоѓску відавочна, што вы едзеце са мной".
  
  
  "Так што давайце зробім гэта цяпер відавочным". Яна самым відавочным чынам стукнулася аб мой пах, злёгку прыпадняѓшы ногі, каб пацерці голым каленам маё сцягно. Гэта быѓ усяго толькі кароткі жэст, але ніхто не мог эга прапусціць. Або эга наступствы.
  
  
  "Так", - сказаѓ я, і мне давялося прачысціць горла, перш чым з'явілася яшчэ якое-то слова. "Мы збіраемся з'ехаць раніцай".
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  У сваім цёмна-сінім сукенка яна выглядала гэтак жа добра, як і ѓ бікіні; відавочна, што гэта было што-то набытае са склада, але Крысціна ѓмела надаць любой сваёй вопратцы выгляд, быццам гэта было зроблена для нах bvlgari, burberry. Мы пайшлі ѓ невялікі рэстаран каля яе гатэля; у гэтым не было нічога асаблівага, і, наколькі яе мог бачыць, іншых спраѓ турыстаѓ там не было. Калі ёй быѓ упэѓнены, што нас ніхто не можа падслухаць, яе спытаѓ ee,
  
  
  якая была прычына, па якой мы апынуліся ѓ гэтым канкрэтным месцы.
  
  
  Яна пачырванела, ледзь-ледзь скрозь загар.
  
  
  "Я сапраѓды не ведаю гэты горад", - сказала яна. "Я тут упершыню".
  
  
  Яе падумаѓ пра гэта некалькі секунд, затым адкінуѓся на спінку крэсла і ѓсміхнуѓся гэй, праз крэсла. "Усяго толькі пара турыстаѓ, ці не так?"
  
  
  "Так..."
  
  
  Прыйшла мая чарга зрушыць справу з мёртвай кропкі. Па манильского канверта, які яе кінуѓ побач з крэслам, яе ѓзяѓ карту і разгарнуѓ яе. "Паказаць мне што-што аб гэтым узбярэжжы", - сказаѓ ёй ціхім голасам. "Ці скажы мне, чаго ты не ведаеш. У любым выпадку".
  
  
  Гэта была карта заходняга ѓзбярэжжа Грэцыі - ад Пелапанеса да выспы Закинф; Кефалония; такім чынам, адкуль Уліс адплыѓ, каб весці вайну з Трояй, і потым усіх гэтых гадоѓ вярнуѓся да самай вернай джын ѓ гісторыі, Ляѓкас; і некалькі іншых невялікіх выспаѓ і мацерыковых партоѓ, пакуль не з'явіѓся Корфу, які мае форму сякеры з дэфармаванай ручкай, лязо якога было накіравана на ѓзбярэжжы Албаніі.
  
  
  "Гэта быѓ бы добры круіз", - асцярожна сказала дзяѓчына.
  
  
  "Ага. Якія прыпынку ѓ шляху вы б аддалі перавагу?"
  
  
  "Няма. Нам, у якім канкрэтным выпадку. Але я думаю, што, магчыма,... тры дні было б нядрэнным часам".
  
  
  У мяне сціснулася нюх не ѓ першы раз за гэтую місію. Больш за затрымкі, больш часу, калі нічога не адбываецца.
  
  
  "Упэѓненая, ты хочаш пайсці са мной?" Яе зноѓ вярнуѓся да ролі.
  
  
  Яна сфокусировала на мне свае вялікія цёмныя вочы. "Але, вядома, Дэніэл Макі".
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Пасьля абеду мы ішлі, прабіраючыся праз вузкія завулкі, акружаныя суцэльнымі шэрагамі цёмных дамоѓ, якія, здавалася, навісалі над намі, засланяючы чыстае іанічнага неба. Крысціна ішла побач са мной мякка, ee сцягно прижималось да майго, і мне даводзілася ѓвесь час нагадваць сабе, што трэба быць напагатове на прадмет магчымага хваста.
  
  
  Яе ніхто не бачыѓ. Мне гэта не спадабалася.
  
  
  "Вы... э-э... прабылі ѓ гатэлі дастаткова доѓга, каб атрымаць апавяшчэнне ад...?"
  
  
  Яна прыціснулася вуснамі да маіх, але яе вусны былі халоднымі і ѓтрымлівалі папярэджанне. Не "казаць цяпер", - прамармытала яна. "Сённяшні вечар для нас".
  
  
  Я не мог сказаць, ці гаварыла яна са мной або з якім-то шашалем, пасаджаным на нах. У любым выпадку, ён не мог пярэчыць.
  
  
  Мы пайшлі па набярэжнай, дзе яе і далей ѓпершыню ѓбачыѓ, вырашылі больш не наведваць карчму, дзе мы сустрэліся, затым накіраваліся ѓ бок майго гатэля, які знаходзіѓся ѓсяго ѓ пары кварталаѓ. Калі мы набліжаліся да цьмяна асветленым ѓваходу, вакол завулка выехаѓ карычневы "мэрсэдэс", зароѓ у наш бок і рэзка замарудзіѓ ход. Ён прайшоѓ паѓзком; Яе ляніва паглядзеѓ на машыну, але на заднім сядзенні нічога не ѓбачыѓ, акрамя невыразнай фігуры. Кіроѓца ѓ капелюшы, насунутай на вочы, спакойна глядзеѓ наперад. Калі "мэрсэдэс" апынуѓся на невялікай адлегласці ад нас, ён з'ехаѓ на абочыну на супрацьлеглым баку вуліцы. Побач было прыпаркавана толькі некалькі іншых машын, і мы з Крысцінай былі адзінымі пешаходамі, якія былі ѓ поле зроку.
  
  
  Дзяѓчына схапіла мяне за руку, прымушаючы спыніцца. "Макі!" - настойліва прашаптала яна. "Хто гэтыя людзі?"
  
  
  "Я нікога не ведаю". Яе, гаварыѓ ціха, Было дастаткова дрэнна мець справу з шараговым аматарам, не напалохаць яе да смерці.
  
  
  "Але яны ѓбачылі нас і спыніліся". Яе, адчуваѓ яе дрыжыкі, яе цела прижалось да майго. "Чаму яны чакаюць там?"
  
  
  "Мэрсэдэс" быѓ выплат прама насупраць уваходу ѓ гатэль, эга рухавік нягучна грымеѓ, і па выхлапной трубы выходзілі тонкія струменьчыкі пара.
  
  
  Яе, павярнуѓся да дзяѓчыны, абняѓ яе. "Не турбуйся абсталяваннем ѓсіх, каго ты бачыш, Крысціна. Сённяшняя ноч наша... калі толькі".
  
  
  "Калі толькі што?"
  
  
  "У цябе няма мужа, ці не так? Або іншы-хлопца?"
  
  
  Яна пахітала галавой, запытальна даследуючы мае вочы. "Няма. Была б яго ѓ адпачынку адна, калі б яе эга амелы?"
  
  
  Яго, згодна кіѓнуѓ. "Дык чаго баяцца? У мяне ѓ пакоі будзе спакойна, тады..."
  
  
  Дзяѓчына абарвала мае словы раптоѓным лютым пацалункам. Гэта заспела мяне знянацку, але я хутка акрыяѓ і моцнага прыціснуѓ ee да сябе. Праз нейкі час яна адарвала свой рот ад майго і стала дакранацца да маёй шыі, прыціснуѓшы вусны да майго вуха. "У вашай пакоі можна бяспечна размаѓляць?" прамармытала яна.
  
  
  "Я б не шталь на гэта ставіць". Не было сэнсу згадваць пра маіх учорашніх гасцях, нават калі яны знаходзіліся за паѓкраіны адсюль.
  
  
  Яна павольна адсунулася, каб штогод на мяне бліскучымі вачыма і шырока раскрытым ротам у ашаламляльнай ѓсмешцы. "Такім чынам, у нас будзе гэтая ноч, Дэніэл Макі. А потым мы паглядзім..."
  
  
  Калі мы ѓвайшлі ѓ гасцініцу, карычневы "мэрсэдэс" заставаѓся на месцы, як прысадзісты што стаіѓся цмок, які дыхае дымам выхлапной трубы.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Крысціна не была нам сарамлівай, нам шалёна нецярплівай, але
  
  
  яна таксама была не абыякавы да сэксу. Яна была па тых дзяѓчат, якія ніколі не маглі заставацца абыякавымі нас да чаго, будзь то чыстка зубоѓ ці занятак каханнем з незнаёмцам. Яна лёгка села на край комковатой ложка, якая займаецца ѓзвышалася над пакоем, пакуль яе наліѓ брэндзі ѓ пару шклянак. Яна ѓзяла свой, паспрабавала на смак, праводзіла языком па вуснах, як котка.
  
  
  Адзіны крэсла ѓ пакоі быѓ занадта нізкім і знаходзіѓся ѓ дрэнным месцы. Парушыѓшы адно вакол маіх асноѓных рабіѓ, яе сел на шырокі падваконнік, пераканаѓшыся, што аконная шторы шчыльна зачынена; нават тады яе ведаѓ, што мой сілуэт - ідэальная мэта, калі весці снайперскую стральбу, і давяраѓ свайму інстынкту, што ніхто не хоча, каб яе памёр. Яшчэ пакуль не хоча.
  
  
  "Добра", - сказаѓ я, падымаючы тоѓсты шклянку ѓ нумары гатэля ѓ жэсце грылі бутэрброд з сырам.
  
  
  "Добра?"
  
  
  Гэта быѓ мой першы сапраѓды добры погляд на Крысціну Зенополис; у іншы раз мяне асляпіла занадта шмат сонечнага святла, і ѓся гэтая вільготная, падсмажаным плоць; у рэстаране раней быѓ прыглушаны святым, і паміж намі стаяѓ столік. Тут сяргей быѓ прыглушаным, але не занадта моцна, і нішто не перашкаджала агляду. Нават яе цёмна-сіняя сукенка без упрыгожванняѓ было амаль такім жа адкрытым, як дзённае бікіні, і ѓ нейкім сэнсе больш захапляльным. З яе густымі цёмнымі валасамі і шырока расстаѓленымі дзіѓна блакітнымі вачыма яна была візуальным скарбам, і да гэтага часу тхара яна выказвала розум і дух, каб адпавядаць вонкавым выглядзе. На імгненне яе пашкадаваѓ, што мы не такія, якімі здаваліся, і адразу ж сказаѓ сабе, каб яе перастаѓ быць дурнем.
  
  
  "Такім чынам, вы студэнт", - заѓважыѓ я, ведучы размову так, як любы слухае мог бы чакаць, што турыст спытае дзяѓчыну, якую ён узяѓ і прывёѓ у свой пакой.
  
  
  "Так".
  
  
  "Што ты вывучаеш?"
  
  
  Яна паціснула плячыма і зрабіла вялікі глыток брэндзі. "Калі-то я гатэлем стаць медсястрой, але мне прыйшлося кінуць".
  
  
  "Навошта?"
  
  
  "Гэта было..." Яна нахмурылася. "Ну што ж, яе, нарэшце, прызнаѓся сабе, што не магу заставацца побач з хворымі на ѓсё астатняе жыццё. Вы Ведаеце?"
  
  
  "Я так мяркую".
  
  
  "І таму яе ... ну, яе проста вучуся. Можа быць, яе буду біёлагам, можа быць, археолагам. Не назаѓсёды спяшацца з рашэннем, праѓда?"
  
  
  "Я мяркую, што вашы бацькі гатэлі б, каб вы атрымалі спецыяльнасць". Ёй сказаѓ гэта з разумелай усмешкай, але я таксама ведаѓ, што ѓ нах няма бацькоѓ.
  
  
  Крысціна пільна паглядзела на мяне. "У мяне няма бацькоѓ, Макі. Вядома, ты ведаеш; я, павінна быць, казала табе пра гэта раней".
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. "Я мяркую, што ты гэта зрабіла. Папрасіць прабачэння. Але як ты ... э-э ... як ты зарабляеш на жыццё?"
  
  
  "Ой, ёй, працую ѓ буціку ѓ Афінах. Гэта вельмі блізка да Хилтону. Яны вельмі добра заплаціць мне за выхадны, калі мне не трэба хадзіць на заняткі". Яна нахілілася наперад, сціплы выраз яе сукенкі прыадкрыѓся толькі на частку. "Хіба гэта не добра, што я зараз у адпачынку?"
  
  
  "Як нельга лепш", - адказаѓ я і, зразумеѓшы маю рэпліку, устаѓ і сеѓ побач з ёй на ложак. Яна не рухалася і не здавалася здзіѓлена, але і аѓтаматычных рашэнняѓ не было. Мне ѓсё больш і больш падабалася гэтая дзяѓчына.
  
  
  "А ты, Макі, знайшоѓ у Грэцыі тое, што хацеѓ?"
  
  
  "У пэѓным сэнсе".
  
  
  Яна смяялася. "Я кажу аб тваім пошты бизнесявляется".
  
  
  "Хіба я не сказаѓ?" Яе, усміхнуѓся гэй, у рэѓматызму. "Ну, на самай дэла, яе быѓ тут усяго некалькі дзён, але яе сустрэѓ некаторых людзей, паглядзеѓ на лодкі. У мяне было некаторы ѓяѓленне, што, магчыма, змагу яе знайсці ѓ вашай краіне генія ѓ дыз яхт, каго-то, хто мог бы прыдумаць што-нешта новае і захапляльнае. Пакуль ... але незалежна ад таго, знаходжу яе тое, што шукаю або няма, яго пазнаю што-што пра Грэцыі. Большасць вакол гэтага мне падабаецца ".
  
  
  На гэты раз яна пацалавала мяне прахалоднымі і лёгкімі вуснамі. Яе пачаѓ абдымаць яе, але яна адсунулася, не моцна, ривненской настолькі, каб даць мне зразумець, што цяпер не час.
  
  
  Яна сказала. - "Так што заѓтра ты отплывешь?"
  
  
  "Гэта ідэя. Цікава, што ѓ маёй краіне і, верагодна, у вашай, таксама, калі людзі на лодцы бачыць, як чалавек прыязджае на машыне і пачынае задаваць пытанні, яны не схільныя шмат казаць. Але калі той жа чалавек з'яѓляецца ѓ лодцы і задае яны ж пытанні, на якія яны адкажуць ".
  
  
  "Так, яе разумею, як гэта магло быць". Яна зрабіла яшчэ глыток брэндзі. "І ты шчыра хочаш узяць мяне з сабой?"
  
  
  Цяпер ёй быѓ упэѓнены, што яна казала аб магчымых памылках, таму што яна па-чартоѓску добра ведала, што я павінен узяць яе з сабой. "Я б вельмі гатэль. Усяго тры-чатыры дні, толькі прыбярэжная плаванне. Не спяшаючыся".
  
  
  Падобна на тое, яна абдумвала гэта; затым яна павольна кіѓнула. "Так. Гэта было б вельмі, вельмі добра". З гэтымі словамі яна ѓстала, працягнула пустую шклянку з-пад брэндзі на бліжэйшы коммода і падняла белую ваѓняную накідку, які яна насіла ад вячэрняй прахалоды. "Я павінна вярнуцца ѓ свой гатэль, Макі".
  
  
  Мой здзіѓлення, павінна быць, выявілася ясна, але яна падавіла мой пратэст лютым нахмуриванием. "Табе абавязкова?" - непераканаѓча сказаѓ я.
  
  
  "Ах, так. Гэта было вельмі прыемна, Макі. Яе, адчуваю, што мы добра пазналі адзін аднаго за гэтак кароткі час, і ёсць так шмат усяго, чаго варта чакаць. Няма?" Яна схіліла галаву набок і дразняще ѓсміхнулася мне. "Як толькі мы застанемся адны ѓ моры, яе ѓпэѓнены, што мы знойдзем аб чым пагаварыць".
  
  
  Яна перадала паведамленне, і я не пярэчыѓ. Крысціна і чуць не гатэля, каб яго адвёз яе назад у гатэль, але я пераканаѓся, што карычневы "мэрсэдэс" не будзе праз дарогу, перш чым пасадзіць яе ѓ таксі. Яе глядзеѓ, пакуль яна не схавалася з выгляду, і не ѓбачыѓ ніякіх прыкмет таго, што хвост падхапіѓ яе, але ѓсё роѓна адчуваѓ халодны неспакой у жываце; Крысціна была маім адзіным спосабам звязацца з Алексам, і калі з ёй што-небудзь здарыцца ...
  
  
  Усё, што я мог цяпер зрабіць, гэта спадзявацца, што яна ведае, што робіць, таму што я, кравец вазьмі, не ведаѓ.
  
  
  
  
  
  
  Дзявятая кіраѓнік
  
  
  
  
  
  Калі яго прыбыѓ рана раніцай наступнага дня, мяне чакаѓ Элгон Ксефрат, але ён не быѓ тым прыязным усмешлівым чалавекам, якога сустрэѓ яе напярэдадні. Ён сумна паківаѓ галавой, калі ѓбачыѓ, што я выходжу вакол машыны і ѓвайшоѓ у эга маленькі, захламленых офіс.
  
  
  "Прабачце, прычыне не апраѓдаѓ надзей", - пачаѓ ён шчыра, гледзячы на белую спартыѓную сумку, якую яе нес. "Ваша лодка не будзе гатовы да адплыцця сёння. Заѓтра, можа быць, праз два-тры дні. Я не магу сказаць".
  
  
  "Што, кравец вазьмі, здарылася?" - запатрабаваѓ я.
  
  
  "Няшчасны выпадак мінулай ноччу". Ён паціснуѓ плячыма і няпэѓна паказаѓ праз плячо. Праз акно эга спіной яе мог бачыць шумную верф, докі і невялікую бухту, у якой задакавана некалькі дзесяткаѓ лодак, у асноѓным невялікіх. Ёй вядома тридцатидвухфутовый catch, якім ён асвятліѓ мяне напярэдадні, прыціснуѓся да прычала доѓгай і тоѓстай змяёй вакол шланга, пераліваюцца праз борт і ѓніз, у каюту.
  
  
  "Што здарылася?"
  
  
  "Я думаю, хто-то позна прыходзіѓ да швартовке. Павінна быць, твая " Аргос "даволі моцна пратаранілі; сёння раніцай мы знайшлі эга з вялікай колькасцю вады, некалькі дошак выскачылі наперад. Ён паказаѓ гэта без неабходнасці.
  
  
  "Ён не можа быць занадта моцна пашкоджаны, калі не патоне ѓ ноч",
  
  
  "Магчыма, не; нам прыйдзецца выцягнуць яе, каб пераканацца".
  
  
  "Магу яе пайсці штогод? Можа, у мяне з'явіцца ідэя..."
  
  
  Эга вочы былі лядоѓнямі. "Вы ведаеце аб маіх лодках больш, чым яе, містэр Макі?"
  
  
  "Вядома, няма; я не гэта меѓ на ѓвазе. Паслухайце, вы сказалі, што ѓ вас ёсць яшчэ адна лодка, якую магу яе ѓзяць. Што наконт гэтага?"
  
  
  "А, але пасля таго, як вы ѓчора з'ехалі, прыйшлі двое джэнтльменаѓ і зафрахтавала эга. Вы сказалі, што аддаеце перавагу "Аргос" у любым выпадку".
  
  
  Яе зрабіѓ; яна была менш, з ёй лягчэй было справіцца адной рукой, і ѓ цэлым яна выглядала лепш. Тым не менш... "Яны ѓжо забралі яе?"
  
  
  "Сцыла? Яшчэ няма, няма".
  
  
  "Мне патрэбна лодка", - рашуча сказаѓ я.
  
  
  Зефрат выглядаѓ здзіѓленым. "Але вы сказалі, што не было спешкі, містэр Макі".
  
  
  "Усё змянілася. Яе гатэль б весці з вамі справы, але калі вы не стрымайце сваё слова, мне давядзецца пайсці куды-небудзь яшчэ, містэр Ксефратес".
  
  
  Калі б яго чакаѓ такога ад гэтага чалавека , яго, на жаль, памыліѓся. Ён проста доѓга глядзеѓ на мяне, затым паціснуѓ плячыма. "Гэта тваё права".
  
  
  "Паслухайце, яе заплачу за Сцылай, колькі вы папросіце. Хай астатнія пачакаюць дзень або каля таго, пакуль Аргос будзе закончана".
  
  
  "Гэта так важна для вас, містэр Макі?"
  
  
  "Гэта важна". Яе, усміхнуѓся. "Хутка ты зразумееш, чаму".
  
  
  Ксефрат выглядаѓ задуменным, яго вочы былі змрочнымі, а затым эга цёмны твар з барадой ѓспыхнула раптоѓнай усмешкай. "Ах! Магчыма, яе разумею". Ён пастукаѓ светлым алоѓка па зубах. "Магчыма, іншыя джэнтльмены таксама зразумеюць".
  
  
  "Калі яны сказалі, што пачнуць?"
  
  
  "Толькі сёння. На самай дэла, паколькі учора яны прыйшлі так позна, у мяне не было рашэнню вывесці ih ѓ лодку. Звычайна яе павінен быць упэѓнены, што хто-то ведае, як звяртацца з аднаго вакол маіх любімых лодак, перш чым яе, дазволю ім забраць яе. За выключэннем выпадкаѓ, калі ѓ іх ёсць такія... як гэта сказаць? Паѓнамоцтвы? Так, такія як у вас, містэр Макі.
  
  
  Асяроддзяѓ іншых дакументаѓ, якія мне далі, была ксеракопія пасведчання, у якім гаварылася, што я двойчы перасякаѓ Атлантыку ѓ гонках на невялікіх лодках, адзін раз у якасці штурмана, а іншы ѓ якасці капітана. Яе быѓ так жа рады, што Ксефрат не папрасіѓ мяне правесці "Сцылай", шлюп з шырокімі бэлькамі, у кабіне якога досыць месцы для стайкі козыр, якую можна было несці ѓ якасці грузу, вакол перапоѓненай бухты.
  
  
  "Так яе магу ѓзяць "Сцылай" замест гэтага?" - сказаѓ я, пацягнуѓшыся за кашальком.
  
  
  Двое стане паківаѓ галавой. "Я не мог гэтага зрабіць, містэр Макі. Даѓ слова двум іншым джэнтльменам".
  
  
  "Але ты абяцаѓ мне".
  
  
  "Хутка наступіць дзень, калі табе захочацца ѓзяць "Аргос"".
  
  
  "Ці можаце вы патэлефанаваць гэтым іншым хлопцам? Па крайняй меры, спытаеце ну, не пярэчаць яны адкласці паездку на дзень або каля таго?" Яе, адчуваѓ сябе смешным, амаль маліць так, але ѓ Пиргосе не было іншага месца, дзе яго мог бы адразу ж зафрахтаваны лодку. Адзінай альтэрнатывай было вярнуцца ѓ Пірэй, дзе грэцкі Каралеѓскі яхт-клуб мог арганізаваць чартары амаль у любым порце, дзе яны былі даступныя. Але гэта азначала б не толькі затрымку хаця б на дзень, але, што больш важна, зняло б з мяне непакой з нагоды пачатку майго "павольнага" круіз.
  
  
  Ксефрат нахмурыѓся, прагартаѓ нейкія паперы ѓ сваім крысином гняздзе на стале, знайшоѓ тое, што хацеѓ, і, нарэшце, пакорліва ѓздыхнуѓ. "Мне вельмі шкада. Здаецца, яе не запісаѓ ih гатэль".
  
  
  Ён сядзеѓ, як каржакаваты, сумны, але няѓмольны павук, і яе ѓжо пачаѓ думаць, што гэтая населены пункт расіі была поѓным правалам, калі прыбыла Крысціна.
  
  
  Ксефрат ледзь не ѓскочыѓ, калі ѓвайшла дзяѓчына, яго цёмны твар раскалолася ѓ ідыёцкай усмешцы удзячнасці. У выцвілых сініх шортах, паласатым швэдры з круглым выразам і излучающем стараннасць да водпуску ee было дастаткова, каб прымусіць устаць любога мужчыну.
  
  
  "Мы гатовыя?" - спытала яна, клюнув мяне ѓ шчаку і, паклаѓшы два палатняных мяшка на пыльны падлогу.
  
  
  Яе коратка распавёѓ вось аб ускладненнях. Рэакцыя Крысціны была ідэальнай; яна павярнулася да Зефрату, дастаткова надуясь.
  
  
  "Але гэта несправядліва! Мой адпачынак скончыцца праз некалькі дзён, і мне абяцалі невялікі круіз".
  
  
  Ксефрат, мабыць, быѓ ѓсхваляваны. Ён гаварыѓ з дзяѓчынай па грэцкім, і яна адказвала; Яе не мог зразумець нам аднаго вакол іх. Але што б яна нам казала, Крысціна валодала сілай перакананні, якую ён не мог усвядоміць; праз некалькі хвіліна Ксефрат кіѓнуѓ, трохі сумна, але паціснуѓ плячыма, і мы неслі ѓ сваім куртка на прычал.
  
  
  Одзіна па эга памочнікаѓ прывёѓ Сцылай з тут, і пасля таго, як ён праверыѓ мяне на такелаж і рыштунку, шлюп быѓ забяспечаны правізіяй, і мы паклалі сваё экіпіроѓцы ніжэй. Ксефрат правёѓ эфектыѓную аперацыю, і толькі да поѓдня мы выслізнулі з порта бар. Працуючы пад моцай грохочущего бартавога рухавіка, яе прабіраѓся скрозь навалы лодак, прышвартаваѓся ѓ бухце, адчуваючы млявасць руля. Толькі калі мы апынуліся далёка ад буя, які пазначае уваход у бухту, яе аддаѓ кола Крысцінай і пайшоѓ наперад.
  
  
  Стаксель падняѓся першым; ён быѓ самонастраивающимся, што значна спрасціла плаванне ѓ адзіночку. Крысціна распавядала мне, што яна крыху хадзіла пад ветразем, але толькі на невялікіх лодках, так што, за выключэннем надзвычайных сітуацый, яе разлічваѓ, што ѓсе сур'ёзнае буду рабіць сам. Калі клівера пачаѓ напаѓняцца ёй, павярнуѓся і сказаѓ дзяѓчыне падняць шлюп супраць ветру. Яна кіѓнула, павярнула штурвал, і трымала эга, моцна сморщившись, пакуль нос не разгарнуѓся і не пачаѓ пляскаць клівера. Калі ёй быѓ рады, што яна прымусіла нас больш-менш упэѓнена рухацца ѓ правільным кірунку, яе вярнуѓся і падняѓ цяжкі гротам. Самастойна гэта было нялёгка, нават з лябёдкай, але яе, нарэшце, прыціснуѓ цяжкі брызент да вяршыні мачты і ачысьціѓ фол.
  
  
  "Сцыла" ківалася на умерана моцных хвалях, і мне давялося крыху патанчыць, пакуль яе манеѓраваѓ па вузкай дарожцы mimmo даху каюты. Калі яе вярнуѓся ѓ прасторную кабіну, Крысцінай было складана кіраваць лодкай; Яе sel побач з ёй і выключыѓ рухавік. Цішыня была выдатнай.
  
  
  "Гэта вялікая лодка", - ціха заѓважыла яна, гледзячы на вялікую мачту, калі вецер пачаѓ напаѓняць эга.
  
  
  "Дастаткова вялікая", - пагадзіѓся я, узяѓшы ѓ нах руль.
  
  
  Дзень быѓ ясным і свежым, рух судоѓ умеранае і даволі добра рассредоточенное. Нават так блізка да берага было адчуванне бязмежнай глыбіні пад нашым корпусам, вада цёмна-сіняга колеру ператваралася ѓ мяккую пену, калі мы прабіраліся скрозь хвалі. Хрысціна ѓзняла рукі, каб адкінуць назад свае густыя бліскучыя валасы, у сонечным святле яе мог бачыць у nen медныя блікі. Яна глыбока ѓздыхнула, смакуючы вецер і салёны паветра, з зачыненымі вачыма; калі яна адкрыла ih зноѓ, яна шчыра глядзела на мяне.
  
  
  "Добра", - сказала яна.
  
  
  "Так".
  
  
  Яна паглядзела назад; уваход у бухту ѓжо быѓ проста яшчэ адной неадрознай часткай лініі ѓзбярэжжа. "Нарэшце мы адны". Яна ѓсміхнулася. "Я маю на ѓвазе сапраѓды самотныя".
  
  
  "Ага." Яе, зірнуѓ на адкрыты trap, вядучы ѓ галоѓную каюту, і асцярожна паглядзеѓ на нах. "Вы зможаце трохі папрацаваць са штурвалам? Яе хачу праверыць некаторыя рэчы ніжэй".
  
  
  Крысціна кіѓнула і зноѓ ѓзяла штурвал. Адзінай бачнай сушай, акрамя прэзідэнтам рф уладзімірам пуціным ззаду нас, быѓ Закинф, а востраѓ знаходзіѓся на шмат міль па правым борце.
  
  
  У сапраѓдныя прафесіяналы, вядома накшталт усё добра, хіба што якая небудзь нечаканасць не магла б уцягнуць нас у якія-небудзь праблемы з лодкай. Яе спусціѓся ѓніз, каб знайсці любую іншую праблему.
  
  
  Можа быць, яе переусердствовал, але я яе агледзеѓ усю ѓнутраную частку лодкі запатрабаваѓ магчымых непаладак. Здавалася малаверагодным, што хто-то мог ѓсталяваць якія-небудзь падслухоѓваюць прылады на "Сцилле", але не было сэнсу рызыкаваць. Унізе было на здзіѓленне прасторны, з галоѓнай каютой, у якой яе мог стаяць амаль вертыкальна. Камбуз быѓ кампактным і відавочна навей, чым лодка з дахам па пластыкі і малюсенькай ракавінай з нержавеючай сталі. Там быѓ электрычны халадзільнік, які ёй сказаѓ Ксефрату, што не збіраюся выкарыстоѓваць; гэта азначала запуск рухавікоѓ для падтрымання зарада акумулятараѓ, а яго абалонка не для гэтага. Як бы яно нам было, стары арыгінальны халадзільнік усё яшчэ заставаѓся, і ѓ nen быѓ блок лёду вагой у пяцьдзесят фунтаѓ, каб элю заставалася халодным.
  
  
  Таксама ѓ галоѓнай каюце былі верхнія і ніжнія койкі па левым борце, а з другога боку - крэсла са ѓбудаванымі мяккімі сядзеннямі па баках; сталовую частку можна было апусціць, каб ператварыць усё гэта ѓ двухспальны ложак.
  
  
  Наперадзе, праз кароткі вузкі праход, акружаны падгалоѓем і падвесным шафкай для адзення, знаходзілася іншая каюта, у якой на злёгку выгнутых ложках спалі двое. Каб патрапіць унутр, мне прыйшлося амаль паѓзці, паколькі вышыня пад насавой палубай рэзка паменшылася. Люк з вечкам па аргшкла быѓ адзіным крыніцай святла, і яе злёгку прыпадняѓ яго, каб падыхаць паветрам у сырам памяшканні. Яе зрабіѓ разумовую нататку, каб закрыць яго, калі надвор'е стане дрэнны; нават пры тым, што ѓ нас быѓ аѓтаматычны трюмных помпа, не было сэнсу браць ваду без неабходнасці.
  
  
  Мне спатрэбіѓся амаль гадзіну, каб пераканацца, што Сцылай чыстай. Па-дурному, сказаѓ яе сабе, быць надзвычай асцярожным, але адна вакол першых рэчаѓ, якую яе навучыѓся ѓ шпіёнскім пошты бизнесявляется, - гэта ніколі не прымаць што-небудзь як належнае. Акрамя таго, былі яны двое хлопцаѓ, якія напярэдадні спрабавалі зафрахтаваць Сцылай, не кажу ѓжо пра "няшчасных выпадкаѓ", повредившей іншую лодку. Не, гадзіну каштаваѓ. Яе адкрыѓ пару бутэлек піва і прынёс ih назад у кабіну.
  
  
  "Я баялася, што ты заснуѓ", - сказала Крысціна.
  
  
  "Проста пераканаѓся, што ѓсё ѓ парадку. Цяпер мы можам пагаварыць". Яе sel далей ад нах, на адлегласці дасяжнасці; пара было перайсці да справы.
  
  
  "Чыстая... няспраѓнасцяѓ?" - лёгка спытала яна.
  
  
  "Няма", - рашуча сказаѓ я.
  
  
  "Вы хочаце, каб сесці за руль?"
  
  
  Яе, паглядзеѓ на правы борт. Мы набліжаліся да кропкі, на самай паѓднёвай ускрайку Закинфа, а гэта азначала, што неѓзабаве нам прыйдзецца змяніць курс і адправіцца на паѓночна-захад. Яе праверыѓ вецер; мы былі на вялікай адлегласці, вецер дзьмуѓ амаль з поѓначы; змяніць курс, не павінна азначаць нічога, акрамя змены пастаноѓкі закрутцы. Лодка няѓхільна плыла наперад, відавочна шчаслівей пад ветразем, чым з маторам.
  
  
  "Пакінь кіравання сабой", - сказаѓ я. "У цябе добра атрымліваецца."
  
  
  "А зараз мы можам пагаварыць?"
  
  
  "Калі хочаце."
  
  
  Яна адвярнулася, не зводзячы вачэй з компаса, усталяванага адкрытымі перад колам.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Добра?"
  
  
  "Што гаварыць?"
  
  
  Яе пачаѓ адкрыта. - "Чаму ты ѓчора ноччу баялася гэтай машыны?"
  
  
  "Машыны?" Яна цягнула час.
  
  
  "Каля майго гатэля. Ці ёсць прычына, па якой за табой варта сачыць?"
  
  
  Ee вочы пашырыліся, калі яна паглядзела на мяне. "Ну вядома! Хіба вы не ведаеце?"
  
  
  Яе, уздыхнуѓ, злёгку дакрануѓся да яе аголенай рукі. "Паслухай, Крысціна, нам лепш якое-што разабрацца. Ты ѓ гэтай паездцы, таму што твой брат сцвярджаѓ на гэтым. Але пакуль я не ведаю, колькі ѓ цябе з ім кантактаѓ і, як гэта было. . Яе буду добрасумленны; мне гэта не падабаецца. Алекс - стары яшчэ, і мне шкада, што ён уцягнуѓ цябе ѓ гэта, але, відавочна, яго нельга адгаварыць ад гэтага. Што мне трэба ведаць у першую чаргу наколькі вы ѓцягнутыя ѓ гэты бізнэс ".
  
  
  Яна облизнула вусны, зноѓ зірнула на компас, а затым паднялася, каб праверыць наладу закрутцы. Нарэшце яна паціснула плячыма. "Добра. Першае, што я ведаю пра Алекса ... возвращающемся ... гэта тое, што одзіна па сустрэнуць вашых людзей прыходзіць да мяне, калі яе выходжу па буціку. Ён паведамляе мне, што Алекс звяжацца з вамі". Яна павярнулася да мяне. "Ты павінен ведаць, Макі, што я амаль не ведаю свайго брата. Мне было ѓсяго сем гадоѓ, калі ён... перайшоѓ на другі бок. А да гэтага ён заѓсёды быѓ у ад'ездзе, таму яе бачыѓ, эга вельмі мала, калі-небудзь. маці памерла, а наш бацька памёр шмат гадоѓ таму, калі ёй быѓ немаѓлём. Так што, яе, мяркую, ён... ён адчуваѓ, што, паколькі яе была адзіным пакінутым членам сям'і... ён мог мне давяраць? "Яна скончыла на пытальнай ноце, якая займаецца мяне не вельмі супакойвала.
  
  
  Яе не ханс гэтаму значэння. "Якія кантакты вы падтрымлівалі з ім з тых тхара?"
  
  
  "Два, тры разы яе атрымлівала паведамленні; я не ведаю, як ён ih мне дасталі. Яе проста выяѓляла ih
  
  
  калі яе вярталася дадому з заняткаѓ або з працы ".
  
  
  "Што ѓ іх было?"
  
  
  "У мяне ih няма з сабой. Ён параіѓ мне спаліць ih".
  
  
  Дзякуй Богу хоць за гэта, сказаѓ яе сабе. "Але ты ж памятаеш ih".
  
  
  "Вядома. Ён сказаѓ, што вернецца, што эга сустрэнуць амерыканскія агенты і што ён хоча, каб яго была там".
  
  
  "Я да гэтага часу тхор не разумею, чаму ты не сустрэлася з ім".
  
  
  "І яе таксама."
  
  
  "Ён хоча ѓзяць цябе з сабой?"
  
  
  "Я не магу сказаць. Наколькі яе ведаю, яе планую адправіцца з табой на Корфу, сустрэцца там з Алексам і затым вярнуцца ѓ Афіны. Адпачынак скончыцца". Яна разгублена ѓсміхнулася. "Наколькі яе смутны памятаю, мой старэйшы брат заѓсёды быѓ упартым чалавекам, заѓсёды патрабаваѓ свайго ѓласнага шляху. Магчыма, ён проста хоча ѓбачыць апошняга хто застаѓся члена сям'і".
  
  
  Было зусім ясна, што мы нікуды не прасунемся, таму яе змяніѓ кірунак. "Давай вернемся да карычневай машыне мінулай ноччу. Ты баялася. Чаму?"
  
  
  "Я не ведаю. Яе ніколі раней не ѓдзельнічала ѓ падобных рэчах, таму, магчыма, яго занадта добра дасведчаны аб... гэтых рэчах".
  
  
  "Гэта дурны лейцара, але яе павінен эга задаць. Вы нікому пра гэта не казалі? Я маю на ѓвазе, што-то накшталт таго, што чулі ад вашага брата пасля ѓсіх гэтых гадоѓ?"
  
  
  Яна рашуча пакруціла галавой, затым эй, прыйшлося прыбраць пасму валасоѓ са свайго rta. "Няма. У мяне... у мяне няма блізкіх сяброѓ, Макі. Нікога, з хема яе стала б размаѓляць".
  
  
  Яе, паглядзеѓ на нах. "Гэта крыху дзіѓна", - шчыра сказаѓ я. "Няма блізкіх сяброѓ?"
  
  
  Яна пачырванела пад сваім загарам. "Ах, так, я яе разумею. Ну, яе, была ... да нядаѓняга часу звязана з адным маладым чалавекам. У мяне больш няма эга. І ѓ мяне няма блізкіх сябровак. Мая праца і мой новы універсітэта; яе моцна змянілі сваё жыццё, так што няма нікога, каму б яе сказала такое ".
  
  
  "Але ты ѓсё яшчэ баялася".
  
  
  Яна зноѓ паціснула плячыма. "Ты шпіён, Макі, і я ѓпэѓненая, што гэта не тваё сапраѓднае імя, але гэта ѓсё роѓна; хіба ты не падазраеш што-нешта накшталт машыны ён мінулай ноччу?"
  
  
  "Угу. Але не абавязкова. Гэта зусім сакрэтная аперацыя, Крысціна; ніхто не павінен нічога аб ёй ведаць, акрамя тых, хто ѓ ёй удзельнічае".
  
  
  "Так, яе, мяркую ..."
  
  
  "Добра, давай забудзем пра гэта. Можа быць, хто-то пратачыѓся ѓ якія-небудзь падрабязнасці гэтай аперацыі. Наша задача - усё роѓна давесці справу да абодва канца. У нас ёсць пара дзён у моры, каб пагаварыць, таму пачні з таго, што раскажы мне, як Алекс павінен з табой звязацца. на Корфу ".
  
  
  Яна вагалася, змагаючыся са штурвалам, калі "Сцыла" раскачивала кильватерный пасля вялікай маторнай лодкі. Затым яна ѓздыхнула і павалілася на аранжавы выратавальны круг, які выкарыстоѓвала ѓ якасці спінкі. "Мы дамовіліся аб даце і часу сустрэчы. Гэта таверна на Корфу".
  
  
  "О, крута!" Яе пляснуѓ рукамі. "Менавіта там, дзе любы, хто шукае эга, мог бы чакаць эга знайсці ѓ Албаніі".
  
  
  "Так, але ніхто не будзе эга шукаць, Макі".
  
  
  "Што ты маеш на ѓвазе?"
  
  
  "У сваім апошнім паведамленні ён сказаѓ мне, што час было самым важным. На працягу як мінімум двух або трох дзён, затым эга сыходу яны не даведаюцца, што ён прапаѓ".
  
  
  "І як эму гэта ѓдасца?"
  
  
  "Ён не сказаѓ. Эга паведамленні былі кароткімі".
  
  
  "Так, думаю, так. Корфу". Яе устаѓ, спусціѓся ѓніз і вярнуѓся з пачкам складзеных карт. Калі яе знайшоѓ тую, на якой быѓ Корфу, мне дастаткова было трохі зірнуць, каб зразумець, што ѓсё было няправільна. "Мы туды не пойдзем, - сказаѓ я.
  
  
  Яна паглядзела туды, куды паказваѓ яе. "Чаму?"
  
  
  "Таму што, калі мы з тваім братам паедзем, нас чакае доѓгая прабежка, пятнаццаць ці дваццаць міль у любым кірунку, пакуль мы не дасягнем адкрытага сукенка. Што б ён нам казаѓ, хто-то можа шукаць Алекса, перш чым мы зможам перайсці да Таранцей ".
  
  
  Яна паглядзела на карту. Корфу, галоѓны горад выспы Корфу размяшчаѓся на паѓдарогі ѓздоѓж ѓсходняга ѓзбярэжжа выспы. Усяго ѓ некалькіх мілях ад вады былі ѓзбярэжжа Грэцыі і Албаніі, і яе не збіраѓся спрабаваць збегчы з перабежчыкам па абедзвюх гэтых краін на лодцы, якая займаецца магла б развіваць усяго чатыры ці пяць вузлоѓ. Ва ѓсякім выпадку, не адтуль; Мне спатрэбілася б нямала часу, каб проста выбрацца па Корфу на адкрытую ваду. Можа быць, калі б мяне не наведвалі двое цяжкавагавікоѓ, адзін, вакол якіх зараз мёртвы, пару начэй таму, яе б рызыкнуѓ. Але зараз аб гэтым не можа быць і гаворкі.
  
  
  "Але што яшчэ мы можам зрабіць?" - спытала Крысціна.
  
  
  Яе доѓга глядзеѓ на графік. На марскім узбярэжжы Корфу знаходзіѓся малюсенькі гарадок пад назвай Айос Маттаиос. "Вы ведаеце, гэта месца?"
  
  
  Крысціна пахітала галавой. "Я ніколі не была на Корфу".
  
  
  "Што ж, мы паедзем туды, і пакінуць гэтую лодку. Думаю, мы зможам знайсці якую-небудзь машыну, каб адвезці нас на Корфу".
  
  
  "Але ... Макі?"
  
  
  "Каб wouldnt?"
  
  
  "Навошта нам ісці ѓ такое месца, як Айос Маттаиос?
  
  
  Ты павінен быць турыстам, а я... ну. Нам адзін турыст не паплыве ѓ такое глухое месца і не паедзе на Корфу. Калі толькі мы не вельмі спяшаліся. "
  
  
  Яна была права. Калі б мы збіраліся разыграць гэта ѓ абодва канца, асабліва на вырашальным этапе, мы не маглі бы дазволіць сабе нічога нестандартнага. Яе разгарнуѓ яшчэ пару графікаѓ, што-што праверыѓ. "Добра, Крысціна, ты маеш рацыю. Сёння вечарам мы спынімся дзе-небудзь на Селфалонии. Гэта наступны вялікі востраѓ, потым Закинфа. Заѓтра ѓвечары Превезы, а наступных ніяк не калі Айос Маттаиос. Але калі мы дабяромся туды, у нас будзе што-то накшталт праблемы з лодкай; гэта будзе нашым апраѓданнем, і я зраблю так, каб усё выглядала законным. Начлег у Корфу, а затым назад у ... "
  
  
  Яна так моцна пахітала галавой, што мне давялося замаѓчаць. "Што здарылася?"
  
  
  "Няма!" яна ахнула. "Не, не там!"
  
  
  "Але чаму б і не? Гэта лепшае праклятае месца, якое магу яе ѓбачыць, нават калі эга цяжка вымавіць".
  
  
  "Я не маю на ѓвазе там". Яна паказала на карту. "Толькі не Айос Маттайос". Ee палец зноѓ рушыѓ уверх па берагавой лініі. "Там".
  
  
  "Превезы? Што ѓ гэтым дрэннага?"
  
  
  Без кожны прычыны яе пачаѓ разумець, што яна ѓткнулася тварам у плячо, учапіѓшыся ѓ маю руку. "Не, Макі, або як там цябе клічуць. Калі ласка! Дзе б мы нас спыніліся, хай гэта ніколі не будзе Превезы!"
  
  
  
  
  
  
  Дзесятая кіраѓнік.
  
  
  
  
  
  Такім чынам, мы прапусцілі Превезу. Пярэчанне Крысціны было настолькі істэрычным, што я вырашыѓ не даследаваць, па меншай меры, тады. Потым гэтага гэй, здавалася, было сорамна за свой выбух, як быццам яна гатэль б забраць эга назад. Але што б яна нам амелы на ѓвазе, ёй быѓ удзячны; гэта паказала, што яна ѓ зале пад ціскам, і ѓжо не цудоѓная багіня водных лыж, якая займаецца, можа выпадкова падабраць амерыканскага вандроѓцы і адправіцца ѓ невялікі круіз. Гэта вярнула правільны погляд на рэчы, і гэта было добра для мяне.
  
  
  Рэшту першага дня мы правялі, атрымліваючы асалоду ад адкрытым морам, трымаючыся далей ад Закинфа і, калі сонца пачатак закочваць над адкрытым Міжземным морам, накіраваліся ѓ Аргостилион, галоѓны горад Кефалонии. У порце мы ѓзялі яшчэ харчы, кансерваѓ, лёду, шмат алкаголю для камбуза, потым знайшлі рэстаран, дзе змрочна павячэралі . Крысціна маѓчала, засяродзіѓшыся на сваім страве па неадрозных гародніны і спецый, калі сонца знікла за акном.
  
  
  "Я мяркую, - сказала яна, - мы будзем спаць на борце?"
  
  
  "Аляксандр быѓ план".
  
  
  "Так". Яна сказала гэта з уздыхам пакоры.
  
  
  "Гэта праблема?"
  
  
  "Няма." Яна сказала гэта занадта хутка. "Ці можам мы выйсці ѓ гавань і кінуць якар?"
  
  
  "Можа быць. Яе удакладню ѓ капітана порта; мы, верагодна, зможам падабраць свабодны прычал".
  
  
  "Не маглі б мы проста... працягнуць?"
  
  
  "Вы сказалі, што ѓ нас ёсць тры дні. Куды спяшацца?"
  
  
  "Вы калі-небудзь плылі ѓначы? У адкрытым моры з ветразямі, напоѓненымі лёгкім ветрам?"
  
  
  Словы гучалі дзіѓна, ад Крысціны. "Так", - адказаѓ я.
  
  
  "Тады мы не можам мы, Макі?" Ee рука слізганула па стале і дакранулася да маёй рукі пальцамі. Яны былі спакойныя, злёгку дрыжалі.
  
  
  "Вы маеце на ѓвазе, што хочаце плыць ѓсю ноч?"
  
  
  "Было б прыемна".
  
  
  "А чаму б і не?"
  
  
  У гэты момант афіцыянт прынёс нам каву па-турэцку, і пакуль яе фильтровал асадак з дна чаркі скрозь зубы, Крысціна ѓстала, каб заняцца сабой. Калі яна вярнулася,у хваляванні , яна так рэзка ѓпала на крэсла, што я падумаѓ, што яна зломіць яго.
  
  
  "Макі!" - прашыпела яна. "Там быѓ хто-то!"
  
  
  "Угу. Што для хто-то?"
  
  
  "Мужчына! Прыхінуѓшыся да стагнаць адкрытымі перад жаночай пакоем!"
  
  
  "Так?"
  
  
  "Але я яе бачыла эга раней! Мінулай ноччу ѓ Пиргосе!"
  
  
  Гэта прыцягнула маю ѓвагу. "Дзе ѓ Пиргосе?"
  
  
  "Гэта было..." Яна заколебалась, прымяняецца вялікі палец да рота і грыз пазногаць. "У маім гатэлі затым таго, як я з'ехаѓ ад вас. Калі яе прыехаѓ, ён размаѓляѓ з парцье".
  
  
  Яго ѓстаѓ. "Ён усё яшчэ там?"
  
  
  "Няма! Калі яе сышла, ён сышоѓ. Макі! Як яны могуць так прытрымлівацца за намі?"
  
  
  "Не будзь занадта упэѓненым, што ён перасьледуе нас".
  
  
  "Але ён павінен быць там!"
  
  
  "Добра, добра. Расслабся". Устаѓ. "Дазвольце мне зрабіць невялікі візіт самастойна".
  
  
  Але калі яе вярнуѓся ѓ невялікі праход з галоѓнай сталовай, там наогул нікога не было, і ён выявіѓ, што мужчынская прыбіральня пустая. Калі яе вярнуѓся, Крысціна з трывогай глядзела ѓ мой бок, і я пакруціѓ галавой, калі сель. "Ніхто. Вы ѓпэѓненыя, што гэта быѓ той жа мужчына, якога вы ѓбачылі ѓ сваім гатэлі?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Апішыце эга".
  
  
  Яна заколебалась, закусіѓшы губу. "Ён быѓ ... ніжэй цябе, але вельмі шырокі. Цёмны касцюм, цёмныя валасы. Лысаваты, я думаю, але ён
  
  
  насіѓ капялюш, таму яе і не магла быць упэѓненая ".
  
  
  "Што ён зрабіѓ?"
  
  
  "Ён проста... стаяѓ там. Размаѓляѓ з парцье..."
  
  
  "На якой мове?"
  
  
  "Ах, па-грэцку".
  
  
  "Ён гаварыѓ з вамі? Зрабіѓ што-небудзь?"
  
  
  "Не, нічога падобнага. Ён проста глядзеѓ; яго адчувала эга погляд на сябе, на ѓсім шляху ѓверх па лесвіцы".
  
  
  Яе смяяѓся. "Я не магу эга вінаваціць".
  
  
  "Але ён тут!"
  
  
  "Угу. Гэта ж не смешна, праѓда? Добра, Крысціна, гэта плаванне на ѓсю ноч. Але табе прыйдзецца забаѓляць мяне за штурвалам, калі я не змагу трымаць вочы адкрытымі".
  
  
  Яна ѓсміхнулася. "Я абяцаю, Макі, што зраблю ѓсё, што магу, каб ты не заснуѓ".
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Да таго часу, як мы накіраваліся назад да лодцы, мімалётнае захапленне бесклапотнасці Крысціны знікла; на кожным кроку яна азіралася праз плячо, пакуль мне не даводзілася казаць эй, каб яна прыбрала яго. Калі мы былі на борце і ачышчалі гавань, яна ѓважліва аглядала кожнае судна, mimmo якога мы праязджалі, а затым сачыла за ѓсім, што рухалася. Было амаль цёмна, але некалькі іншых лодак ѓсё яшчэ імчаліся ѓзад і наперад. Адным вакол іх была маторная лодка добрага памеру, якая займаецца слізгала найбліжэйшай да нас, набітая визжащими гулякі, якім, відавочна, было напляваць, дзе будзе праводзіцца вечара. Некаторыя вакол іх зоны нам рукой; Яе, памахаѓ у рэѓматызму, але Крысціна, здавалася, спрабавала схавацца з выгляду.
  
  
  "Забудзьцеся гэта!" - агрызнуѓся я. "Вы проста прыцягвае да нас увагу. Яны не таго тыпу".
  
  
  Яна злосна паглядзела на мяне, затым выпрасталася і слаба памахала удаляющемуся крейсеру. Пакуль мы назіралі, хуткаходная лодка накіравалася да велізарнай маторнай яхце, амаль такі ж вялікі, як круізны лайнер, якая займаецца плыла ѓ моры на халастым ходу. Кожны ілюмінатар гарэѓ агнямі, і нават з такой адлегласці яе мог чуць рок-музыку, слаба які даносіцца па & nb.
  
  
  "Падобна на вечарыну", - заѓважыѓ я.
  
  
  Крысціна кіѓнула. Мы глядзелі, як маторная лодка павольна ідзе побач з маторнай яхтай. Былі спушчаныя і прымацаваныя тросы, а яшчэ запоѓненая лодкі меншага памеру была паднятая на ѓзровень галоѓнай палубы. Пачуѓся крык, смех, і ѓ бінокль яе ѓбачыѓ, як адна жанчына ѓстала, ледзь не зваліѓшыся за борт.
  
  
  "Праклятыя дурні", - прамармытаѓ я.
  
  
  "Так", - пагадзілася дзяѓчына побач са мной. "Турысты".
  
  
  Яе, усміхнуѓся гэй. "Як яе."
  
  
  "Не, Макі. Ты шпіён".
  
  
  Яе, паморшчыѓся. "Добра, тады міс памочнікам шпіёна. Сядайце за руль, пакуль яе спускаюся ѓніз і выцягваю для нас цёплыя швэдры. Становіцца холадна".
  
  
  Яе ѓсмешка была поѓная сэнсу. "Але мне зусім не холадна".
  
  
  На ёй была лёгкая кашуля, нядбайна зашпілены па-над купальніку, і такія ж выцвілыя сінія шорты. Яе пастараѓся паказаць, як высока ацэньваю яе знешні выгляд. "Давайце так і пакінем", - сказаѓ я і спусціѓся ѓніз.
  
  
  Калі яе вярнуѓся, яна згарнулася, згарнуѓшыся абаранкам на шырокім ѓбудаваным сядзенне, якое малыя, па ѓсёй кабіне, падціснуѓшы пад сябе ногі і падпёршы галаву на локці.
  
  
  "Гэта выглядае зручна, але я не хачу, каб ты так кіравала маёй лодкай ноччу. Занадта лёгка заснуць у такім становішчы".
  
  
  "Так, капітан", - адказала яна, злёгку вітаючы мяне.
  
  
  Яе кінуѓ гэй, швэдар і кінуѓ коѓдру на сядзенне побач з ёй, затым пайшоѓ наперад, каб праверыць клівера. Ён быѓ прыемным рэзка павялічаны ветрам, і калі праверыѓ яе эга, яе выявіѓ, што саманаладнай абсталяванне не сапсавалася. Якар быѓ пастаѓлены město, гатовы перайсці на борт, калі нам прыйдзецца спыніцца, хоць у гэтых глыбокіх водах было не так шмат месцаѓ, дзе наш канат даходзіѓ б да дна. Ён не забыѓся зачыніць пярэдні люк, у думках прыняѓшы паляпванне Натаниэля Франкліна па спіне, і папоѓз назад да кабіне.
  
  
  "Усё ѓ парадку, шкіперам?" - спытала Крысціна.
  
  
  "Ага." Яе з цікаѓнасцю паглядзеѓ на нах. "Падобна на тое, вы глядзелі занадта шмат фільмаѓ пра флот".
  
  
  "Мяне вучылі плаваць амерыканскі прапаршчык".
  
  
  "Ха! Ты маеш на ѓвазе, што гэтыя слабакі сапраѓды ѓмеюць плаваць?"
  
  
  "Ну, гэта была малюсенькая лодка. У ёй ледзь хапіла месца для нас абодвух".
  
  
  "Павінна быць, гэта было шыкоѓна". Яе зваліѓся на сядзенне побач з ee подвернутыми нагамі.
  
  
  Раптам яна села шчыра, не зводзячы вачэй з проблескового маячка па правым борце. "Што гэта?"
  
  
  Мне не давялося правяраць свой графік. "Гэта святыя на мысе, які мы бачылі, калі заходзілі ѓ порт. Як толькі мы пакінем эга ззаду, мы зноѓ накіруемся на поѓнач".
  
  
  "Ясна. Ты правоѓ, Макі, цяпер не час і не звяртаць увагі. Ты хочаш спаць? У цябе быѓ доѓгі дзень".
  
  
  Ee голас абсурдна амаль чапурыстай, як яна казала, утаропіѓшыся шчырымі перад сабой, абедзве рукі на колы са спіцамі.
  
  
  "Няма. Не цяпер. Яе проста сяджу.
  
  
  і... атрымліваю асалоду ад выглядам ".
  
  
  Крысціна не заѓважыла нязграбнага заѓвагі.
  
  
  Доѓгі час ніхто вакол нас не размаѓляѓ; затым яна пачала выгінацца, адчуваючы мой пільны погляд.
  
  
  "Чаму ты так на мяне глядзіш?" - раздражнёна спытала яна.
  
  
  "Я не думаѓ, што ты пярэчыш. Мінулай ноччу на вуліцы ты была... зусім іншай дзяѓчынай".
  
  
  "Гэта дзейнічала".
  
  
  "Як мужчыны ѓ карычневым мэрсэдэсе?"
  
  
  "Вядома."
  
  
  "А цяпер ih няма?"
  
  
  Яна павярнула галаву да мяне, і ѓ сгущающейся цемры яе вочы былі спакойнымі і цвярозымі. "Макі, яе, магчыма, гатэль б легчы з табой у ложак. На некаторы час. Калі б трэба было заняцца з табой любоѓю, каб пераканаць каго-небудзь у тым, што мы такія, якімі мы прыкідваемся, яе б не вагалася. На якое-той час ёй была закахана ѓ свайго аднакурсніка, і я магу шчыра сказаць, што ён быѓ далёка не такім прывабным, як ты. І ѓсё ж... - Яна паціснула плячыма і зноѓ зірнула ѓверх, затым зноѓ на мяне. "Я не шлюха, каб повалиться ѓ пасцель з першым амерыканскім турыстам, ці шпіёнам, называйце, як хочаце. Вы разумееце?"
  
  
  "Вядома." Яе трохі адсунуѓся ад нах, але не на адлегласць дасяжнасці. "Гэта таксама тлумачыць, чаму вы раптам вырашылі плыць ѓсю ноч напралёт".
  
  
  Было занадта цёмна, каб убачыць, пачырванела яна, але па тым, як яна нахіліла галаву, яе зразумеѓ, што яна збянтэжылася.
  
  
  "Гэта праѓда, Макі. Збольшага. Калі яе хачу быць цвёрдым у сваёй рашучасці, няма сэнсу рызыкаваць залішнім спакусай".
  
  
  "Але толькі часткова?"
  
  
  "Так. Яе крыху падумаѓ з імі тхара, як мы казалі раней сёння".
  
  
  "Аб чым?"
  
  
  "Аб тым, як вы змяніѓ нашы планы".
  
  
  "Што ты маеш на ѓвазе?"
  
  
  "Алекс... ён вельмі асцярожны. Падазроныя. Яе, ведаю гэта толькі па кароткіх паведамленняѓ, якія яе атрымаѓ ад яго".
  
  
  "Яе накшталт як вырабіѓ такое ѓражанне".
  
  
  "Так што я думаю ... было б неразумна ѓносіць такія папраѓкі".
  
  
  "Вы маеце на ѓвазе, што мы павінны адправіцца на Корфу, як і планавалася?"
  
  
  "Я думаю, гэта было б лепш, каб".
  
  
  Цікава было тое, што я сам думаѓ у тым жа духу і вырашыѓ, што вяду сябе занадта асцярожна. Калі б адбылося парушэнне бяспекі або якое-то пераслед, не было б такой вялікай розніцы, няхай мы паміж Корфу і мацерыком або ѓ адкрытым моры; ѓ любым выпадку яны зловяць нас.
  
  
  "Я таксама, - сказаѓ я.
  
  
  Ee вочы пашырыліся ад сцяга дазволу на выкананне, як быццам яна чакала сваркі. "Ты зробіш?"
  
  
  Яе патлумачыѓ свае развагі. Яна кіѓнула.
  
  
  "Праблема ѓ тым, - працягнуѓ я, - што нам прыйдзецца забіць дзень або каля таго, пасля таго, як мы дабяромся да Корфу з хуткасцю, з якой мы збіраемся плыць.
  
  
  Яе, адчуваѓ, як яна напружваецца пры гэтым імя, і зноѓ задаваѓся пытаннем, чаму яна не гатэля падыходзіць да гэтага месца.
  
  
  "Але, - працягнуѓ я, - раз, нібыта гэта выйшла, наступная прыпынак, не лічачы Корфу, павінна быць на Паксосе. Магчыма, мы маглі б застацца там яшчэ на дзень, але пакуль вы думаеце, што за намі сочаць, я не люблю быць занадта доѓга ѓ адным порце ".
  
  
  "Так, яе разумею. Так, магчыма, яго што-то ѓяѓляю, Макі, але паколькі яе бачыла гэтага чалавека ѓ карчме ѓ Аргостилионе, яе так не думаю, не вельмі".
  
  
  Можа быць, прыйшоѓ час расказаць вось аб маёй сустрэчы, але яго так не думаѓ. Яшчэ няма. Чым больш бачыѓ яе, гэтую дзяѓчыну, тым складаней яна станавілася, і гэта ставілася і да місіі.
  
  
  "Добра, - сказаѓ я, - мы побеспокоимся пра гэта заѓтра. А цяпер раскажы мне, як Алекс плануе звязацца з табой у наступны раз".
  
  
  "Я... я не павінна нікому нічога распавядаць. Нават цябе".
  
  
  "Гэта па-дурному. Ты што-то сказаѓ пра карчме на Корфу, але не больш таго. Выкажам здагадку, ты ѓпала за борт, або што-то ѓ гэтым родзе".
  
  
  Яна ѓсміхнулася. "Я плаваю, як рыба".
  
  
  "Гэта не прынясе вам асаблівай карысці, калі вы зваліцеся ноччу, пакуль яго сплю ѓнізе. Вы не можаце злавіць лодку пад ветразем, паверце мне".
  
  
  "Гэтага не адбудзецца, Макі".
  
  
  "Не будзь занадта упэѓненым. У любым выпадку, яе збіраюся спаць тут".
  
  
  "Вам будзе холадна".
  
  
  "Па крайняй меры, у мяне будзе кампанія. Унізе самотна".
  
  
  Яна смяялася.
  
  
  "Такім чынам, вернемся да спраѓ. Ваш кантакт з Алексам".
  
  
  "Права, Макі. Я не магу сказаць".
  
  
  "Табе лепш падумаць яшчэ раз, дарагая. Калі за намі пойдуць людзі, мы можам разлучыцца ці таго горш".
  
  
  Яна заколебалась, прыкусіѓшы губу. Нарэшце яна павольна паківала галавой. "Магчыма, заѓтра. Дай-ка падумаць, Макі".
  
  
  "Скажы шчыра, Крысціна." Мне загадана сустрэцца з Алексам, забраць эга і даставіць у Італію. Адкрыта цяпер ты адзіны кантакт, які ѓ мяне ёсць з ім, так што нам лепш даверыцца аднаму сябру або разгарнуцца выплат прама тут і сказаць, кравец вазьмі "
  
  
  Яна здрыганулася, яе вочы пашырыліся ад страху.
  
  
  "Ты б не шталь!"
  
  
  "Кравец вазьмі, ёй бы гэта зрабіѓ". Яе блефаваѓ, але, мяркуючы па яе рэакцыі, яна была часткова перакананая.
  
  
  "Калі Ласка, Макі. Усё гэта так нова для мяне; я не ведаю, што рабіць, каму падпарадкоѓвацца. Мы павінны быць у канфлікце?"
  
  
  "Выбар за вамі", - рашуча сказаѓ я.
  
  
  "Тады ёй скажу табе".
  
  
  Яе пачакаѓ, пакуль цішыня не стане дастаткова шчыльнай, каб рэзаць нажом.
  
  
  "Заѓтра", - ціха сказала Крысціна.
  
  
  Яе злосна паглядзела на нах, затым уздыхнуѓ, расцягнулася на мяккім сядзенні і ѓзяла выратавальны круг замест падушкі. "Абудзі мяне, калі стомішся", - зароѓ я.
  
  
  "Так", - мякка сказала яна.
  
  
  "І ѓважліва сачыць за компасам".
  
  
  "Так, сэр".
  
  
  
  
  
  
  Адзінаццатая кіраѓнік.
  
  
  
  
  
  Раніца выдалася ветраным, цёмныя аблокі несліся низменному над галавой. Ніяк не калі там працавалі цяжкія рубкі, і цяжкая лодка з шырокімі бэлькамі ківалася і апускалася, як конь ѓцякла. Крысціна спала ѓнізе, але неѓзабаве зноѓ выйшла на палубу, бледная і ѓсхваляваная.
  
  
  "З намі ѓсе ѓ парадку?" - спытала яна, з трывогай гледзячы на аблокі.
  
  
  "Не аб чым турбавацца." Мне давялося закрычаць, перакрываючы нарастаючы выццё ветру, гром і рыпанне аснасткі. Рэзкае змяненне ветру прымусіла вялікі гротам пляскаць, як прывязаны, звар'яцелы арол; Яго змагаѓся з рулём, пакуль мы не апынуліся ѓ курсе ветру, які зноѓ запоѓніѓ ветразь.
  
  
  Крысціна абаперлася на дах каюты і крыху агледзелася вар'ятам позіркам. "Дзе мы? Я не бачу зямлі".
  
  
  "Ой, гэта дзе-то там". Яе няпэѓна махнуѓ у бок правага шарык.
  
  
  "Але хіба ты не ведаеш?" У ee голасе была тонкая адценнем панікі.
  
  
  "Не хвалюйся". Яе, паглядзеѓ на гадзіннік; было каля шостай раніцы. Аднойчы ноччу яе прыкінуѓ нашу хуткасць і вырашыѓ, што мы, напрыклад, наадварот Превезы, але гэта было вельмі прыблізна. Ён не сказаѓ дзяѓчыне. "Калі падобна на тое, што ѓ нас праблемы, усё, што мне трэба зрабіць, гэта адправіцца на усход, і мы ѓбачым зямлю". У дадзены момант гэта была не вельмі прывабная перспектыва, паколькі вецер цяпер дзьмуѓ з таго кірунку, і для пераадолення эга спатрэбілася б шмат стомных доѓгіх галсов. Дзякуй Натаниэлю яго ведаѓ дастаткова, каб зразумець, што маламагутны дапаможны рухавік не дапаможа ѓ такім моры; без стабілізуе эфекту ветру ѓ ветразях "Сцыла" больш рухалася б уверх і ѓніз, чым наперад.
  
  
  "Але... мы не можам ці мы дакладна даведацца, дзе мы знаходзімся? З гэтым... як вы гэта называеце? Трызубец?"
  
  
  Яе, усміхнуѓся. "Секстант". Яе, зірнуѓ наверх. "І да таго тхара, пакуль не з'явіцца сонца, на якім можна спыніцца, рэѓматызму - няма".
  
  
  Яна нахмурылася, відавочна занепакоеная, прыбрала сваю руку ад даху каюты і тут жа адхіснулася, ледзь не праваліѓшыся ѓ адкрыты праход ззаду нах.
  
  
  Яе, закрычаѓ. - "Глядзі!" "Давайце не зламаем ногі ѓ гэтым невялікім круіз. Ідзі сюды і сядзь".
  
  
  Яна зрабіла, як гэй, сказалі, пагойдваючыся праз адкрытую кабіну і ледзь не урэзаѓшыся ѓ нактоуз компаса. Яе схапіѓ ee за руку, прыцягнуѓ да сябе.
  
  
  "Заставайся на месцы. Косця бога, не ламай компас, таму што тады нават яе б пачаѓ хвалявацца".
  
  
  Яна мімалётна ѓсміхнулася і прыбрала валасы з твару. Ee скура была вільготнай, і гэта было не ад пырскаѓ, якія час ад часу разбіваліся аб бок. Яе ведаѓ гэты погляд.
  
  
  "Адчуваеце сябе крыху укачанной?"
  
  
  "Мяне не ванітуе? Я не ведаю такога слова".
  
  
  "Хваравіта".
  
  
  "А... няшмат. Там так душна, і лодка так шмат скача".
  
  
  "Угу. Ну, заставайся тут, пакуль мы не выберамся адсюль. Сядай за руль".
  
  
  "Яе?" Яна прыбрала рукі, нібы баялася дакрануцца да яе.
  
  
  "Чаму бы і няма? Лепшае ѓ свеце лякарства ад марской хваробы, каб не адставаць ад дэль на палубе".
  
  
  "Я не пакутую марской хваробай!"
  
  
  "Як бы вы гэта нас называлі. У любым выпадку, яе гарантую, што праз некалькі мін вы адчуеце сябе добра. Prima сыходу гэта. У мяне ёсць праца".
  
  
  Яна зрабіла, як гэй, сказалі, слізгануѓшы да таго месца, якое вызваліѓ яго, калі яго ѓстаѓ. На імгненне яна з сумненнем паглядзела на мяне, потым глыбока ѓздыхнула і ѓзяла руль абедзвюма рукамі. Яе спусціѓся ѓ каюту.
  
  
  Калі яе вярнуѓся праз некалькі хвіліна, яна слаба ѓсміхалася, падымаючы галаву, каб злавіць вецер і салёныя пырскі. Лячэнне спрацавала хутчэй, чым яе думаѓ.
  
  
  "Хочаце пагаварыць?"
  
  
  "Казаць?"
  
  
  "Угу. Вы ведаеце".
  
  
  "О, так." Яна паднялася з сядзення, каб лепей разгледзець цыферблат компаса. "Крыху пазней, а, Макі? Яе цяпер крыху занятая".
  
  
  Ёй дазволіѓ гэтаму адбыцца.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Да поѓдня было
  
  
  зноѓ ціха і сонечна; Яе справіѓся з дапамогай секстанта і памаліѓся, каб мой элементарная навігацыя была хоць бы досыць дакладнай. Яе, быѓ здзіѓлены, выявіѓшы, што мы зайшлі далей, чым яе чакаѓ; Превезы павінна ляжаць амаль на ѓсход ад нас. Гэта быѓ невялікі востраѓ, не больш чатырох-пяці міль у даѓжыню, і эга было няцяжка прапусціць. Вецер усё яшчэ дзьмуѓ з усходу, і, хоць моры было спакайней, усё яшчэ заставалася непрыемная невялікая аварыйная . З уздыхам яе, узяѓся за першую нашу прывязку. Гэта не быѓ дзень для задавальнення або нават для працы.
  
  
  Яе, спусціѓся ѓніз, усталяваѓ карту нашага раёна на шырокім стале ѓ галоѓнай каюце і адзначыѓ наша цяперашняе становішча. З гэтага моманту мне прыйшлося б дакладна адзначаць гэтыя адхіленні, калі мы рухаліся наперад і назад, супраць ветру, адсочваць дакладнае час, выдаткаванае на кожны галсу, і спадзявацца, што мае ацэнкі пройдзенага адлегласці былі досыць дакладнымі. Гэта было б нялёгка нават з доследнай рукой на руль, але тое, што Крысціна напісала для мяне там, зрабіла ѓсё значна больш складаным і нявызначаным; у рэшце рэшт, яна ніколі раней не адрывалася па ѓвазе берага. З іншага боку, я і сам ня быѓ вельмі дасведчаны ѓ далёкім плаванні.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Ліжа да вечара мы трапілі ѓ маленькі астравок на носе. Дзень шталь залатым, калі мы накіраваліся ѓ выдатную маленькую гавань Порта-Гайо. На першы погляд гэта здавалася прымітыѓным, незасвоеныя месцам; усё, што мы маглі б бачыць, - гэта серабрыста-зялёныя аліѓкавыя гаі, якія распасціраюцца ва ѓсе бакі, наколькі мы маглі бачыць. Затым, калі мы набліжаліся, мы маглі б адрозніць нізкія будынка, белыя, карычневыя і ружовыя, з голымі мачтамі прышвартаваѓся лодак, пагойдваѓся ѓ гавані.
  
  
  Гарадок быѓ маленькім, але шматлюдным; Большасць дамоѓ цягнуліся ѓздоѓж набярэжнай. Каменная набярэжная межавала з гаванню; на беразе быѓ шэраг маленькіх крамак, карчмоѓ і пара маленькіх гасцініц. Не абмяркоѓваючы гэтага, Крысціна пагадзілася пераначаваць на борце "Сциллы"; капітан порта прызначыѓ нам прычал удалечыні ад берага, што мяне цалкам задаволіла. Наша лодка несла маленечкую шлюпку, прывязаную да шлюпбалкам, на карме, і трапіць у маленькую лодку памерам з ванну было вялікім подзвігам з пункту гледжання балансу і часу. Калі мы ѓдваіх забіліся ѓ нах, мы былі так низменному у & nb, што я чакаѓ, што нас затопіць перш, чым мы зможам прайсці пару сотняѓ ярдаѓ да порта бар.
  
  
  "На шчасце, тут няма водных лыжнікаѓ", - пракаментаваѓ яе.
  
  
  "Ой?" Цяпер Крысціна здавалася вясёлай, цалкам забыѓшыся аб ранішніх клопатах і страху напярэдадні ночы.
  
  
  Яе трохі зрушыѓ свой алёнка; шлюпка пахіснулася і пераваліла праз борт трохі вады. Дзяѓчына выглядала ѓстрывожанай, потым засмяялася.
  
  
  "Так, яе, разумею, што вы маеце на ѓвазе. Можа, нам варта вярнуцца ѓ лодку да наступлення цемры, а?"
  
  
  "Не будзе ніякай розніцы; мы можам тануць ніяк не калі ці ѓначы".
  
  
  "І мы заѓсёды можам плаваць".
  
  
  "Вядома." Нашы калені, як бы пераплецены, з гэтым нічога не зрабіць, і мне здавалася, што яна аказвае невялікае дадатковае ціск. Можа быць.
  
  
  Мы зрабілі доѓгую шпацыр па маленькаму мястэчку, і трохі пагулялі па-за межамі эга, малюючы турыстаѓ з падвоенай сілай. Сельская мясцовасць была зялёнай і камяністай, рэзка паднімаючыся над морам, як вяршыня гары патанулай, якой на самай дэла былі большасць грэцкіх выспаѓ. З пыльнай дарогі мы маглі б зірнуць уверх і ѓбачыць схіл пагорка, усеяны крэйдавымі валунамі, некаторыя памерам з катэджы, якія стаялі асяроддзяѓ іх, прычым дома ѓ некаторых выпадках адрозніваліся галоѓным чынам цёмнымі квадратамі, якія пазначаюць ih вокны. Хрипящая імкненне машына, падобная на даваенны сітраен, праязджала mimmo нас, забітая дарослымі і дзецьмі. Яе не здагадаѓся, што мясцовыя багатыя людзі; іншыя, якіх мы бачылі на дарозе, былі альбо людзей, якія гулялі, альбо кіраѓнікамі коннымі телегами. У асноѓным яны не звярталі на нас увагі; мужчыны невысокія і трошкі прысадзістыя, многія з вялікімі вусамі, жанчыны ѓ стандартнай сялянскай вопратцы чорнага колеру да шчыкалаткі, звычайна з такімі ж шалямі, якія амаль закрывалі ih асобы. Гэта было тое, што мяне збянтэжыла у Грэцыі з таго моманту, як яе ѓпершыню пачаѓ чытаць o ёй: чаму такая сонечная ѓсёй тэрыторыі гатэля, а з яе падбадзёрлівым паветрам і зіготкай вадой павінна быць населеная жанчынамі і мноствам мужчын у вечным жалобе. Калі б ёй быѓ настроены па-філасофску, яе мог бы спытаць аб гэтым Крысціну, але ѓ мяне былі іншыя думкі. Парусны спорт выклікае апетыт, які можа ператварыць самага пераборлівага едака ѓ обжору, а яе галадаѓ.
  
  
  Мы знайшлі карчму з выглядам на набярэжную, і вячэру быѓ настолькі дзіѓна добра, што мы затрымаліся ѓ nen да позняй ночы. Месца, відавочна, прызначалася для якія вандруюць яхтсменаѓ; Меню было часткова на англійскай мове, ѓпрыгожана груба намаляванымі якарамі і ракавінкамі. Спачатку мы былі адзінымі ѓ гэтым месцы, але неѓзабаве увалілася група мужчын і жанчын з загарэлымі тварамі і моцнымі рукамі ѓ марской вопратцы.
  
  
  Мяркуючы па абрыѓках размоваѓ, яе чуѓ, што гэта была змяшаная група амерыканцаѓ і брытанцаѓ, у тым ліку італьянку і двух відавочных французаѓ. "Нічога асаблівага, - сказаѓ яе сабе і зірнуѓ на Хрысціну.
  
  
  Яна глядзела адкрытымі перад сабой, як быццам на што-то за маім левым плячом, але я мог сказаць па яе падбародка і павярхоѓнаму дыханню, што яна была напружаная.
  
  
  "Што гэта?" - спытала я, нахіляючыся наперад, каб нас не было чуваць.
  
  
  "Гэта... гэта нічога". Яна коратка ѓсміхнулася. "Здаецца, яе падазраю ѓсіх. Яе і буду рада, калі ѓсё гэта скончыцца".
  
  
  "Вы будзеце?"
  
  
  "Так".
  
  
  Яе пацягнуѓся да яе руцэ праз крэсла. "Я не ѓпэѓнены, што буду рады".
  
  
  Яна доѓга глядзела на мяне. "Няма", - нарэшце сказала яна. "Магчыма, яе таксама не буду".
  
  
  Ніхто не размаѓляѓ з намі, пакуль мы не пілі каву, але затым адзін вакол французаѓ праз пакой ѓстаѓ і свядома накіраваѓся да нашага століка. Гэта быѓ хударлявы мужчына з капой пясочных валасоѓ і сарамлівай усмешкай, поѓнай упэѓненасці.
  
  
  "Дараваць мяне", - сказаѓ ён, гледзячы ѓ асноѓным на Крысціну. "Вы, амерыканцы?"
  
  
  "Яе", - сказаѓ я. "Яна чыстая."
  
  
  "Мы з сябрамі цікавіліся, ці не хочаце вы далучыцца да нас, каб выпіць". Ён усё яшчэ глядзеѓ на Крысціну;
  
  
  Яна цвёрда пахітала галавой. "Мне вельмі шкада, - сказала яна з халоднай ветлівасцю. "Але мы павінны класціся спаць крыху раней, гэта быѓ доѓгі дзень". Яна ѓстала з плыѓнай грацыяй прынцэсы, якая не прымала недастойнага прыхільніка. "Ты заплаціш па чэку, Дэніэл? Мы павінны ісці. Яе вярнуся праз хвіліну".
  
  
  Француз адступіѓ, відавочна спрабуючы захаваць нядбайнае сябе ѓ руках. Ёй ѓсміхаѓся пра сябе, раскладваючы драхмы; дзяѓчына ѓсё яшчэ мяне здзіѓляла. Назіраючы, як яна рухаецца ѓ бок туалета, атрымліваѓ асалоду ад яе выглядам, нават ззаду, прыгожа напоѓненыя белыя штаны з шырокай блакітнай кашуляй па-над іх. Просты касцюм даваѓ зразумець, чаго ѓ ёй не было, і раптам, успомніѓшы мінулую ноч, я не чакаѓ гэтага.
  
  
  Прыйшоѓ афіцыянт, узяѓ мае грошы і аддаѓ ih пухлай вусатай жанчыне за касай. Ён доѓга пра гэта думаѓ, а яе пачынаѓ губляць цярпенне. Калі ён нарэшце вярнуѓся, яе ѓжо быѓ на нагах, але калі ён сыходзіѓ, яе зноѓ сель. Крысціна усё яшчэ не вярнулася.
  
  
  "Напэѓна, гэта маё нецярпенне", - сказаѓ яе сабе і свядома не зірнуѓ на гадзіннік. Яе праверыѓ крэсла ѓ іншым канцы пакоя; яны глядзелі ѓ мой бок, і малады француз пасміхаѓся.
  
  
  Яе прымусіѓ сябе сядзець спакойна, пацягваючы рэшткі кавы, у той час як мае кішкі сціскаліся па меры таго, як ішлі хвіліны. Яе ѓспомніѓ яе трывогу, калі яна ѓбачыла мужчыну ѓ рэстаране ѓ Аргостилионе і пачала нервавацца, як і раней.
  
  
  Жанчына за касай запытальна глядзела на мяне. Яе, азірнуѓся, нарэшце ѓстаѓ і падышоѓ да яе.
  
  
  "Спадзяюся, ты гаворыш па-ангельску".
  
  
  "Але, вядома", - адказала яна.
  
  
  "Юная лэдзі". Яе, паказаѓ у бок туалета, - ці, па меншай меры, калідора, які вядзе да яму. "У нас быѓ доѓгі дзень падарожжа, і, магчыма, яна нездаровая..."
  
  
  "Але, вядома", - пацвердзіѓ яна і падняла сваю апранутую ѓ чорнае тушу з высокай табурэткі, каб клыпаць ѓ жаночую пакой. Праз імгненне яна вярнулася, паціскаючы плячыма. "Там нікога няма", - сказала яна.
  
  
  "Дзе, кравец вазьмі...?"
  
  
  "Магчыма, задняя дзверы". Яна зірнула на крэсла, за якім француз выглядаѓ падазрона самаздаволеным, як чалавек, у якога ѓсё ѓ парадку і не спяшаецца складаць. кавалачкі разам.
  
  
  За выключэннем таго, што я не даверыѓ гэтаму нас на хвіліну. Ніхто не ѓставаѓ з таго крэсла, і здавалася па-чартоѓску малаверагодным, што Крысціна кінула б мяне на ноч з-за выпадковага піжон. Ва ѓсякім выпадку, не цяпер. Яе праігнараваѓ яго.
  
  
  "Дзякуй", - сказаѓ яе жанчыне і паспяшаѓся па карчмы. Калі яе, падышоѓ да таго месца, дзе мы пакінулі лодку, ён не здзівіѓся, выявіѓшы яе там, яна б дакладна не вярнулася ѓ лодку адна. Але калі яе паглядзеѓ на зацямненне гавань, яе змог адрозьніць цёмную постаць, дрэйфуючую недалёка ад Сциллы. Гэта была невялікая лодка з падвесным маторам, носам якой ѓпіралася ѓ корпус шлюпа, і па тым, як яна пагойдвалася і апускалася, у мяне склалася ѓражанне, што яе пакінулі там усяго некалькі хвілін таму. Пакуль яго глядзеѓ, у ілюмінатарах галоѓнай каюты бліснуѓ святым, і ніякіх сумневаѓ не заставалася.
  
  
  Яе sel ѓ лодку, адчаліѓ, і як мага хутчэй паплыѓ праз перапоѓненую гавань. Стук вясёлы ѓ уключинах здаваѓся мне громам у вушах, але як толькі яе спыніѓся, каб прыдумаць спосаб прыглушыць гук, mimmo пранеслася маторная лодка. Эга пасля амаль затапіѓ мяне, але я яе захаваѓ кантроль і выкарыстаѓ шум, каб прайсці астатнюю частку
  
  
  адлегласці да "Сциллы".
  
  
  Яе прывязаѓся да носа, затым вылез на насавую палубу. Паверхня была вільготнай ад расы, і, ляжу на ёй, яе і адчуваѓ, як вільгаць прасочваецца скрозь маю кашулю. Мяне гэта не турбавала; Мяне больш турбавала тое, што сяргей не праходзіѓ праз вечка люка па аргшкла адкрытымі перад маім носам. Гэта азначала, што дзвярны праём паміж каютамі быѓ зачынены.
  
  
  Яе прыадчыніѓ люк, удзячны, што раней не спрабаваѓ выламаць эга знутры. Ён бясшумна хітнуѓся ѓверх, і ён апусціѓся паміж двума вузкімі ложкамі ѓнізе. Люк зноѓ зачыніѓся, і ён замарудзіѓ крок, пакуль не закрылася. Яе, рушыѓ да дзвярнога праёму, правяраючы Х'юга у ножнах на перадплеччы, і прыклаѓ вуха да тонкай драѓлянай панэлі.
  
  
  Калі б мой грэцкі быѓ лепш, яе мог бы сказаць, што яны кажуць, але словы гэтага чалавека вырваліся занадта хутка, каб яе мог улавіць больш, чым некалькі фрагментаѓ размовы. Але эга голас даѓ зразумець, што ён каму-то пагражае, і калі яе пачуѓ рэѓматызму Крысціны, не было ніякіх сумненняѓ, хто. Яе пачуѓ гук рэзкага плескачоѓ і прыглушаны крык. Яе пачаѓ браць нож у руку, калі зверху на мяне звалілася тонны цаглін.
  
  
  Ён прайшоѓ праз люк, які яе толькі што зачыніѓ. У цемры яе не бачыѓ нічога, акрамя якая душыць на мяне грувасткай цені; у цеснаце паміж ложкамі яе нават не мог перавярнуцца, каб дабрацца да чалавека. Парыѓ чесночного дыхання ледзь не задушыѓ мяне, і гэта надало мне сілы адчаю. Яе, ускочыѓ, як мустанг з заусенцем пад сядлом, спрабуючы стрэсці дрэнна пахкага мужчыну са сваёй спіны. Эга мэта стукнулася аб нізкі столь, ён цяжка хмыкнуѓ, пакуль эга рукі ѓсё яшчэ сціскалі маё горла. Яе зноѓ ударыѓ яго эга, пачаѓ шпурляць у адну вакол ложкаѓ, калі дзверы расчыніліся.
  
  
  Сяргей у галоѓнай каюце быѓ цьмяным, але пасля поѓнай цемры яе на імгненне аслеп. Усё, што я бачыѓ, быѓ сілуэт і бляск металу ѓ эга руцэ. Яе ѓдарыѓ яго нагамі, але не змог да яго дабрацца. Пачуѓся жахлівы пстрычка адводзіцца курку; Яе разгарнуѓся, спрабуючы ѓцягнуць чалавека на спіне паміж сабой і пісталетам, але я ведаѓ, што было занадта позна.
  
  
  Стрэл быѓ падобны ѓдару грому ѓ цеснаце. На імгненне яе замёр, чакаючы, калі адчую, куды мяне ѓдарылі. Але балюча не было, нават ранняга здранцвення, які папярэднічае агоніі ад сур'ёзнага ѓдару. Калі яе зноѓ паглядзеѓ на сілуэт у дзвярным праёме, яе ѓбачыѓ, што ён пахіснуѓся. Чалавек, які напаѓ на мяне, прыслабіѓ хватку, і я вырваѓся на волю, нацэліѓшыся на забойцу.
  
  
  Яе выбіѓ пісталет па эга рукі і штурхнуѓ эга таму. У цьмяным святле за акном яе ѓбачыѓ Крысціну, ee рука была заблыталася ѓ эга валасах, яна цягнула ih iso усіх сіл. Але ѓ барацьбе яе свабодная рука вылецела за спіну і ѓдарыла па газавай лямпе, выбіѓшы яе па подвесов.
  
  
  Палаючая вадкасць разлілася па стале, затым на палубу, лизнув дошку па кірунку да нас у раптоѓнай цемры. Яе адштурхнуѓ гэтага чалавека, цяпер не звяртаючы ѓвагі нават на Крысціну. Пажар на борце лодкі - гэта, мабыць, самае жудаснае, што ёсць на свеце, асабліва калі вы ѓ пастцы ѓнізе, а агонь накіроѓваецца адкрытымі ѓ бензабакі.
  
  
  Яе хапаѓ коѓдры з гранат і кідаѓ ih на самыя вялікія гарачыя ѓчасткі; пакуль яны тлелі, яе уключыѓ ваду ѓ ракавіне на камбузе, затым нырнуѓ у вялікі падвесны шафку і выцягнуѓ куртка для непагадзі, каб перакінуць іншыя гарачыя месцы. ђвесь бізнэс не мог заняць больш за паѓтары хвіліна - у адваротным выпадку мы страцілі б лодку і, магчыма, нашы жыцці, - але калі яе нарэшце патушыѓ агонь, нашых наведвальнікаѓ не было. Яе пачуѓ запуск падвеснай рухавіка, паспрабаваѓ падняцца ѓ кабіну, але урэзаѓся ѓ Крысціну.
  
  
  "Макі!" - завішчала яна, абдымаючы мяне за шыю. "Ах, Божа Мой! Макі!"
  
  
  "Ага-ага." Яе рассеяна паляпаѓ ee, прыслухоѓваючыся да затухающему гуку матора. "Што тут здарылася?"
  
  
  "Яе ... яны забралі мяне вакол карчмы. У чалавека быѓ пісталет і ..."
  
  
  "Добра." Яе адштурхнуѓ ee, зусім няшмат, каб яе мог нахіліцца і праверыць палубу пад нагамі. "Дай мне ліхтарык, а?"
  
  
  Нягледзячы на ѓвесь агонь і замяшанне, асаблівых пашкоджанняѓ не было. На шчасце, крэсла, на які трапіла першая актыѓнага адпачынку падпаленага газы, быѓ пакрыты лушчаком; некалькі рухаѓ анучай прыбяруць плямы. Ашалёѓка палубы, якая праходзіла праз сярэдзіну каюты, заѓсёды была вільготнай з-за плескания трюмной вады ледзь ніжэй, і толькі фарба была выпаленай. Пераканаѓшыся, што на борце нічога не тлее, яе ѓключыѓ сьвяты на Крысцін.
  
  
  "Папрасіць прабачэння", - коратка сказала я. "Паколькі хуліганы сышлі, яе падумаѓ, што было б лепш, каб пераканацца, што мы не взорвемся, перш чым прыступіць да пытаннях".
  
  
  Дзяѓчына цяжка кіѓнула, апусціѓшы галаву паміж
  
  
  
  плячэй, калі яна сядзела на ложку па левым борце. "Я разумею."
  
  
  "Хочаш дапамагчы мне цяпер?"
  
  
  "Дапамагчы табе?"
  
  
  "Мы не збіраемся спыняцца тут сёння ѓвечары, дарагая. Пойдзем, абярэм якой-небудзь іншай прычал - калі толькі ты не хочаш зноѓ плыць ѓсю ноч".
  
  
  "О, Божа, няма, МакКил". Яна закрыла твар рукамі. "Так шмат..."
  
  
  "Ну, не нагінайся цяпер. Пайшлі. Выцягні лодку з носа, і прывяжы яе да карме, пакуль яе завяду рухавік".
  
  
  У пэѓным сэнсе, было б лепш сплысці ён уначы, але я пачаѓ адчуваць яшчэ больш вар'яты пачуцці з нагоды гэтай аперацыі. Калі б яны гатэлі забіць або схапіць нас, яны маглі б гэта зрабіць. Асабліва ѓ адкрытым моры. Так што, магчыма, іншае месца для астатняй часткі ночы будзе гэтак жа бяспечным. Ва ѓсякім выпадку, яе таксама стаміѓся.
  
  
  Мы знайшлі прычал на знешняй ѓскраіне гавані, прывязалі да яго і скончылі ачыстку. Мы ѓставілі яшчэ адзін ліхтар у кранштэйны, і, пакуль Крысціна мыла стальніцу, яе старанна праверыѓ астатнюю частку кабіны, прыбраѓшы рэшткі разбітага шкла і іншага смецця. Яе знайшоѓ пісталет, які выбіѓ вакол рукі чалавека, стары рэвальвер 32-га калібра з яшчэ адным патронам у цыліндры. Бескарысны, але на ѓсялякі выпадак паклаѓ на паліцу ѓ камбузе.
  
  
  "Вы не задаяце ніякіх пытанняѓ", - ціха сказала Крысціна.
  
  
  "Я чакаѓ цябе."
  
  
  "Што ты хочаш, каб ёй сказала?"
  
  
  "Можа, што, кравец вазьмі, здарылася".
  
  
  "Гэта здаецца такім... дурным".
  
  
  "Дурным?"
  
  
  "Так. Бачыш, чалавек з пісталетам схапіѓ мяне ѓ карчме. Грубы чалавек, не лепш хулігана, ты ведаеш? Ён і эга таварыш прымусілі мяне вярнуцца да лодцы..."
  
  
  "Чаму? І чаму тут?"
  
  
  "Вотум што так па-дурному. Яны думалі, што ты багаты амерыканец, круцішся вакол у папрасіѓ лодак для пакупкі. Яны думалі, што на борце ѓ цябе схавана шмат грошай, і яны спрабавалі прымусіць мяне сказаць, калі ... ну ... ты з'явіѓся . "
  
  
  Яе, паглядзеѓ на нах скептычна. Яна выглядала так жа цудоѓна, як заѓсёды, і, апусціѓшы валасы перад тварам, яна выклікала спачуванне і абнадзейлівыя ласкі. Калі ёй нічога не сказаѓ, яна паглядзела на мяне. "Што здарылася, Макі?"
  
  
  "Нічога", - сказаѓ я, амаль пераканаѓшы сябе. У рэшце рэшт, гэта магло быць праѓдай. І чаму сястра Alexa Зенополиса павінна гуляць са мной у такую складаную гульню? Мне ѓдалося спачувальна ѓсміхнуцца. "Ну, цяпер усё было скончана. Думаю, адна вакол іх рэчаѓ. Як ты сябе адчуваеш?"
  
  
  Павольна ee гол паднялася, і яна адкінула валасы з твару. Большасці жанчын спатрэбілася б некалькі гадзін у салоне прыгажосці, каб дамагчыся такіх жа зменаѓ у знешнасці.
  
  
  "Як начны каѓпак?", - сказала яна і ѓсміхнулася.
  
  
  На борце быѓ брэндзі і бутэлька бурбона, якую яе знайшоѓ у Афінах. Здавалася, што настаѓ добры час, каб разабрацца з гэтым.
  
  
  "Што гэта будзе?" - спытаѓ я, падняѓшы абедзве бутэлькі.
  
  
  "Ах! У вас ёсць бурбон!" Яе вочы скакалі ѓ цьмяным святле.
  
  
  "Не кажаце мне, што вы навучыліся іншаму у гэтага амерыканскага прапаршчыка".
  
  
  "Мы шмат чаму вучымся ѓ амерыканцаѓ". Яна апусцілася на вузкую ложак насупраць крэсла і паглядзела на мяне. У мяне перасохла ѓ горле, і мне трэба было выпіць.
  
  
  Пасля таго, як яе зрабіѓ пару здаровых глыткоѓ, яна паляпала па ложку побач з сабой. "Сядзь, Макі".
  
  
  Яе зрабіѓ. Ee рука нядбайна ложка на маё сцягно, і яе прахалоднае цяпло, здавалася, излучалось праз тонкую цёмную блузку, якую яна насіла. Яе адкашляѓся.
  
  
  "Голас... Паксос".
  
  
  "Так", - прамармытала яна і зрабіла доѓгі павольны глыток.
  
  
  "Зараз", - сказаѓ я.
  
  
  Яна павярнулася да мяне з прытворнай здзіѓленнем. "Адразу?"
  
  
  "Так. Вы абяцалі. Аб вашым кантакце з Алексам".
  
  
  Імгненне яна глядзела, затым павольна паківала галавой. "Ці павінны мы? Зараз?"
  
  
  "А якое лепшы час?"
  
  
  "Аб ... пазней?" Яна прысунулася ліжа, і якім-то чынам некалькі гузікаѓ на верхняй часткі яе блузкі ѓдалося расстегнуться. У адтуліне ѓтварылася цудоѓная плоць, і мая левая рука паднялася сама па сабе, каб пяшчотна абхапіць грудзі, прижимавшуюся да маёй грудзей. "Так", - выдыхнула яна. "Так..."
  
  
  "Што з табой?" - спытаѓся ѓ яе. "Учора ѓвечары ты гуляла нявінніцу, сёння ты зноѓ шлюха".
  
  
  Яна адрэагавала не так, як я чакаѓ; яе вочы засталіся прыспушчаны, калі яна ѓзяла маю руку і прыкладае яе сабе на грудзі. "Не спрабуй зразумець мяне адразу, Макі. Павер мне. Даверся маім інстынктам".
  
  
  "Тваім інстынктам?"
  
  
  "Пазней, Макі. Але цяпер..." адкрылася яшчэ адна кнопка, потым яшчэ адна; у той жа час яна нахілілася наперад і пяшчотна прыціснулася вуснамі да маіх. На дадзены момант мае пытанні былі забытыя.
  
  
  Яе мова кінуѓся да майго, даследуючы, пацягваючыся. Мая рука праслізнула ѓнутр
  
  
  у блузку, адчуѓ, як сасок расце і цвярдзее пад маімі пальцамі. Яна ахнула, затым слізганула рукой па маім сцягне. Мой цікавасць быѓ відавочным, і яна хіхікнула глыбока горлам.
  
  
  Адкінуѓшы блузку, яе пацалаваѓ ee плячо, глыбокую зацененую расколіну, адну грудзі, потым іншую. Затым яе, адсунуѓся, каб штогод і палюбавацца; соску стаялі нерухома і адкрыта, злёгку прыѓзняѓшыся, як быццам цягнуліся да мяне ѓ роце. Сцягна Крысціны павольна рухаліся, а яе рука, шмыганула за пояс маіх штаноѓ. Яе уцягнуѓ жыцця, каб даць эй трохі больш месца, і яна ѓ поѓнай меры скарысталася гэтым ...
  
  
  Не пытайцеся, як мне ѓдалося выключыць лямпы ѓ каюце - людзі на лодцы так па-чартоѓску неахайныя, што проста заскочылі - і ператварылі крэсла і лаѓкі ѓ ложак, але праз некалькі імгненняѓ мы ѓжо ляжалі голыя разам, яе цела прижалось да яе. ад пальцаѓ нага, да плячэй. Мы даследавалі яшчэ адзін іншы з нарастаючым голадам, і яе мову быѓ заняты і спрытны; а затым, калі здавалася, што мы абодва взорвемся ад гэтага настойлівага жадання, яна адкрылася мне.
  
  
  Яна ахнула, калі яе штурхнуѓ павольна; яна сказала што-тое, чаго я не зразумеѓ, і паспрабавала ѓцягнуць мяне глыбей. Яе супраціѓляѓся ривненской настолькі, каб паказаць, хто тут галоѓны, а затым пачаѓ доѓгія, павольныя руху, пранізлівыя ѓсе глыбей з кожным ударам. Яна падняла ногі, абхапіла імі маю спіну, тузануѓшы сцёгнамі ѓверх, каб сустрэць мае ѓзмацняюцца штуршкі. Яна пачала стагнаць, прыцягваючы мяне да сябе, каб пацалаваць мяне з нарастаючай жорсткасцю, па меры таго, як яе руху станавіліся больш хуткімі і апантанымі.
  
  
  Калі гэта здарылася, яна запрокинула галаву, шырока адкрыѓшы вочы і рот, чапляючыся рукамі за мае плечы, яе сцягна колотились, як поршні. Здавалася, гэта доѓжылася вечна, нашы ѓзаемныя ѓздыхі змяшаліся, калі яго выбухнуѓ ѓнутры нах, і калі, нарэшце, мы абодва былі знясіленыя, яе бездапаможна ляжаѓ папярок нах, усведамляючы гэтую цудоѓную слабасць і скользкость прасякнутых потым дроту. Прайшло шмат часу, перш чым яна загаварыла.
  
  
  "Макі?" - сказала яна хрыплым голасам.
  
  
  "Так?"
  
  
  "Дзякуй."
  
  
  Яе, усміхнуѓся. "Дзякуй"
  
  
  "Няма. Вы не можаце зразумець". У ee голасе была дзіѓная нота пакоры.
  
  
  "Паспрабуй мяне."
  
  
  Яна пахітала галавой. "Не, я не магу сказаць".
  
  
  "Чаго-чаго?"
  
  
  "Што я хачу".
  
  
  Яна зноѓ хадзіла кругамі, але я супраціѓляѓся свайму раздражненню. Яе часткова скаціѓся з нах, але яна чаплялася з дзіѓнай сілай.
  
  
  "Няма! Не пакідай мяне!"
  
  
  "Я нікуды не пайду. Да ночы трэба будзе доѓгі шлях, Крысціна". Яе перагнуѓся праз край ложка, знайшоѓ на падлозе шклянку, падняѓ эга і зрабіѓ вялікі глыток бурбона. Калі вадкасць пацякла па горла да жывата, яе ѓжо адчуваѓ, як мая сіла вяртаецца ...
  
  
  "Так", - выдыхнула дзяѓчына, пацягнуѓшыся за шклянкай, і, падняѓшы галаву, каб адпіць. "Гэта наша ноч, і я баюся, што яна будзе адзінай, Макі".
  
  
  Яна была права, як яго па-чартоѓску хутка высвятліѓ, але нават Крысціна не ведала, наколькі яна права.
  
  
  
  
  
  
  Дванаццатая кіраѓнік.
  
  
  
  
  
  Яны чакалі нас у Корфу, адкрыта да карычневага "мерседэса", прыпаркаванага на бачным месцы ѓ асноѓных прычалаѓ. Двое мужчын, неадрозных ад цёмных касцюмаѓ і капелюшоѓ, якія хаваюць вялікую частку асоб, сядзелі і абыякава глядзелі, пакуль мы з Крысцінай гулялі па набярэжнай, пара марскіх турыстаѓ, прыгожага змучаных ноччу любові і доѓгім, павольным ніяк не калі плаванняѓ у якое-небудзь мора. некаторыя называюць самым прыгожым па ѓсіх грэцкіх выспаѓ.
  
  
  Мы выбралі месца для тут у самай паѓночнай частцы гавані, далей ад мітусні ѓ цэнтры. На & nb, куды б мы нас паглядзелі, былі лодкі ѓсіх памераѓ і тып, ад маленькіх ветразных судоѓ да мясцовых рыбалоѓных судоѓ і велізарных акіянскіх яхт. Вячэрні сонца адкідала доѓгія цені, пакуль мы ішлі mimmo шэрагаѓ кіёскаѓ, якія прапануюць туземная вопратку, ѓпрыгажэнні, прадметы мастацтва, разнастайную адукацыю, пахі якой змешваліся з салёным паветрам і нявызначанымі пахамі горнай сельскай мясцовасці, якая займаецца маячыла за горадам. Гулі мотороллеры, крыкі прадаѓцоѓ і музыка даносіліся па ѓсім адчыненых дзвярэй ѓсіх астатніх устаноѓ грамадскага запытаѓ. Мы ѓжо амаль пачалі апускацца ѓ атмасферу свята, калі яе заѓважыѓ "мэрсэдэс".
  
  
  Яе папераджальна схапіѓ Крысціну за руку, заклікаючы працягваць рухацца, не збаѓляючы кроку. Спачатку яна не зразумела, але, убачыѓшы машыну, напружылася; Яе пацягнуѓ яе наперад.
  
  
  "Не глядзі на іх. Працягвай рухацца".
  
  
  "Але... як яны сюды патрапілі? На машыне ён?"
  
  
  "Ёсць паромы, ці не так?"
  
  
  "Ах. Так. Але чаму яны проста... сядзяць тут?"
  
  
  "Што яшчэ важней, як яны даведаліся, што мы будзем тут?" Мы былі амаль насупраць машыны. Мужчыны ѓнутры павольна павярнулі галовы, пакуль мы
  
  
  прайшлі mimmo, але выраз ih асоб не змянілася.
  
  
  Крысціна пакорліва паціснула плячыма. "Усе прыязджаюць на Корфу. Ці... ты сказаѓ таму па матэматыцы, дзе арандаваѓ лодку?"
  
  
  Яе, задумаѓся на імгненне. "Магчыма. Па крайняй меры, ёй сказаѓ, што, верагодна, пайду на поѓнач".
  
  
  "Вы павінны былі сказаць эму?"
  
  
  "Гэтага нельга было пазбегнуць. Ён-гатэль ведаць, куды яго збіраѓся адправіцца, і калі б ёй сказаѓ, што хачу здзейсніць круіз па Кикладам, ён падумаѓ бы, што гэта дзіѓна".
  
  
  "Чаму гэта?"
  
  
  "Паглядзіце на карту. Пиргос ѓ зале далёка ад Эгейскага сукенка; было б разумней арандаваць лодку ѓ Пирее, калі б яе планаваѓ адправіцца туды".
  
  
  "Вядома. І гэтыя людзі... ці маглі яны быць тым, хто спрабаваѓ арандаваць гэтага?"
  
  
  "Угу. І, верагодна, выкарыстоѓвалі той, які першапачаткова збіраѓся ѓзяць. Толькі гэта таксама не мае вялікага сэнсу". Гэта не так. Калі яны гатэляѓ Alexa, а да гэтага часу яе быѓ перакананы, што незалежна ад таго, што сказаѓ мне Ястраб, дзе-то павінна была быць ѓцечка, чаму яны спрабавалі затрымаць нас у Пиргосе? Адзіны рэѓматызму, які яе мог прыдумаць, заключаѓся ѓ тым, што калі б мы працягвалі падарожнічаць на машыне, было б лягчэй прытрымлівацца за намі. Гэта быѓ не вельмі здавальняючы рэѓматызму.
  
  
  Калі мы прайшлі далей за "мерседэсам", яе павёѓ дзяѓчыну да невялікага кіёска, у якім сядзела ашаламляльная дэманстрацыя рознакаляровых шалікаѓ. "Купіць ѓ адзін", - сказаѓ я. "Купіѓ два, але не спяшайся".
  
  
  Пакуль яна збірала нагрузкі, яе, да радасці маршчыністай старой-гаспадыні, радасна пазіраѓ на набярэжную. Людзі ѓ "мэрсэдэсе" не рушылі з месца, але яны мяне не асабліва турбавалі; яны зрабілі сябе настолькі прыкметнымі, што я быѓ упэѓнены, што павінны быць і іншыя. Але там была такая занятая, пастаянна рухаецца натоѓп, што было практычна немагчыма вылучыць каго-небудзь, хто хоць трохі выглядаѓ бы падазрона; Еѓрапейцаѓ у цёмных касцюмах было столькі ж, колькі і ярка апранутых турыстаѓ, і мае шанцы знайсці чалавека, які забіѓ сваю напарніка ѓ маім пакоі, былі надзвычай малыя.
  
  
  І ѓвесь дзень Крысціна ѓхілялася ад маіх пытанняѓ аб сваім кантакце з Алексам.
  
  
  Калі яна выбрала пару шалікаѓ, мы пайшлі далей. Калі яе злёгку трымаѓ ee за руку, дзяѓчына дрыжала.
  
  
  "Што гэта?"
  
  
  "Мне... здаецца, становіцца холадна".
  
  
  "І...?"
  
  
  "Я думаю, пара". Яна ѓзяла мяне за руку, перавярнула запясце і паглядзела на мае гадзіны. "Так. Мы павінны ісці".
  
  
  "Я думаѓ, гэта не раней заѓтра".
  
  
  "Сёння яе павінна... ѓсталяваць кантакт".
  
  
  "Але нас нават не павінна было быць тут сёння".
  
  
  "Але мы". Яе ѓсмешка была шчырай і занадта самазадаволенай, каб падыходзіць мне.
  
  
  "Ну ты хітрая маленькая сучка". Яе смяяѓся. "Мы пойдзем?"
  
  
  "Няма. Мы возьмем таксі". Яна паказала наперад, на ажыѓлены кут, дзе ад набярэжнай у горад вяла шырокая вуліца. "Там павінен быць адзін вакол іх".
  
  
  Яшчэ раз яна мяне яна свабодна; Яго чакаѓ большага ѓхілення, але цяпер яна, мабыць, усё-ткі ѓзяла мяне з сабой. Яе нічога не сказаѓ, але прыціснуѓ свабодную левую руку да сябе; Х'юга заспакаяльна ѓтульна ѓладкаваѓся ѓ ножнах.
  
  
  У куце стаяла з паѓтузіна таксі, прыпаркаваных перад вялікім, раскінуліся старым гатэлем, падобным на адрэстаѓраваныя руіны грэцкага храма з пацямнелых ад часу мармуровым фасадам. "Якой-небудзь канкрэтна?" - спытаѓ я, калі мы падышлі да куце.
  
  
  "Пра..." Крысціна спынілася, закрыла вочы і памахала паказальным пальцам у невялікім крузе, затым паказала. "Гэты", - сказала яна, зноѓ адкрываючы вочы.
  
  
  Гэта быѓ пыльны стары "Форд", за рулём якога сядзеѓ нудны кіроѓца, які дзелавіта калупаѓ у зубах і не звяртаѓ ѓвагі на мінакоѓ. Некалькі іншых кіроѓцаѓ, якія стаялі на абочыне каля сваіх зборы, кланяючыся і жэстыкулюючы, але Крысціна праплыла mimmo іх, каб адкрыць заднюю дзверы па свайму выбару. Мажны мужчына за рулём неахвотна падняѓ вочы; Здавалася, што ён зусім не хацеѓ браць пасажыраѓ. "Павінна быць, гэта быѓ таксіст вакол Нью-Ёрка", - падумаѓ я, ідучы за Крысцінай ѓ затхлы аѓтамабіль.
  
  
  Кіроѓца не азірнуѓся, а уздыхнуѓ і цяжка поерзал на сядзенне. Крысціна нахілілася наперад і што-то хутка сказала па-грэцку. Ён неахвотна кіѓнуѓ, прывёѓ рухавік і ѓключыѓ перадачу.
  
  
  Затым развароту мы прабіліся скрозь шчыльны паток машын на шырокай вуліцы; Неѓзабаве ён павузіѓся, і шэрагі элегантных крам змяніліся кварталам блокавых дамоѓ, пабудаваных бок аб бок з намёкамі на прахалодныя панадворкі для масіѓнымі глухімі фасадамі. Да нас наблізілася апранутая ѓ чорнае жанчына верхам на старым жарабя, не звяртаючы ѓвагі на рух ззаду нах. Калі мы праязджалі яе, кіроѓца плюнуѓ у акно і нешта прамармытаѓ; Мне не трэба было ведаць мову, каб разумець, што ён сказаѓ.
  
  
  Вуліца стала крута падымацца; дома сталі далей ад дарогі
  
  
  і мы бачылі дзяцей, якія граюць у пыльных дварах, куранят, які дзяѓблі зямлю, несамавітых сабак, занадта абыякавых, каб рабіць больш, чым падымаць галаву і глядзець на проезжающую машыну. Неѓзабаве горад апынуѓся ззаду нас, і асфальтаваная вуліца змянілася гладкай грунтавай дарогай, якая займаецца пачатку віхляць ѓзад і наперад па крутым, ѓкрытага дрэвамі ѓзгорку.
  
  
  Мы ехалі моѓчкі, пакуль не дасягнулі грэбня. Кіроѓца прытармазіѓ, калі мы наблізіліся да невялікай гаі, што акружаѓ-то накшталт храма ці, магчыма, грабніцы. У любым выпадку, ён быѓ вакол белага мармуру, з калонамі спераду, па баках якіх стаялі скульптуры з тазам спераду, падобным на птушыную ванну. Таксіст праехаѓ mimmo, затым рэзка павярнуѓ налева і спыніѓся на невялікім скрыжаванні.
  
  
  "Ах, які цудоѓны выгляд!" - усклікнула Крысціна.
  
  
  З таго месца, дзе мы былі прыпаркаваны, мы маглі бачыць увесь горад і гавань пад намі, як паштоѓку з малюнкамі ѓ золатам святле, але мяне не цікавілі цудоѓныя віды ѓ гэты момант. Яе нахіліѓся, каб прашаптаць Крысцінай. "Ён кажа па-англійску?"
  
  
  Яна паціснула плячыма. "Я не ведаю."
  
  
  Яе рызыкнуѓ. "Гэта... месца?" Ёй быѓ раздражнёны; гэта было пякельнае месца для любога кантакту. Дарога была не вельмі загружаная, але рух туды і назад было даволі устойлівым.
  
  
  Гаварыць з дзяѓчынай, ёй заѓважыѓ, што таксіст павольна паварочваецца, каб штогод на нас. Зубачыстка ѓсё яшчэ была ѓ яго ѓ роце, і ён павольна ѓсміхнуѓся.
  
  
  "Такім чынам, - сказаѓ ён. "Гэта яны даслалі цябе. Ты не выглядаеш нас на ёту па-іншаму за ѓсе гэтыя гады, Нік Картэр".
  
  
  
  
  
  
  Трынаццаты кіраѓнік.
  
  
  
  
  
  Перш чым паспеѓ што-небудзь сказаць, ён павярнуѓ машыну заднім ходам, выехаѓ на дарогу і працягнуѓ свой шлях. Крысціна выглядала гэтак жа здзіѓленай, як і яе. Яна моцнага сціснула маю руку, гледзячы з адкрытым ротам на патыліцу кіроѓцы.
  
  
  "Аль..." - пачала яна, але я позіркам прымусіѓ яе замаѓчаць.
  
  
  "Так, гэта я." Кіроѓца зняѓ плоскую кашулю фуражку, якую насіѓ; мэта ѓ яго была лысая, але цяпер ён сядзеѓ за рулём раѓней, і нават ззаду, і праз пятнаццаць гадоѓ яе мог бачыць бычыную сілу ѓ шыі і плячах. "Наксас". Ён назваѓ год і месяц. "Ты і я, Нік. Гранаты ѓ пячоры. Яе спыняю самалёт, ты страляеш у чалавека, які збіраѓся забіць мяне. У любым выпадку, што яны робяць з гэтым хлопчыкам-сяржантам, калі ты вернеш эга ѓ Нямеччыну?"
  
  
  Я не адказаѓ. Ва ѓсякім выпадку, не на эга лейцара. "Я б гатэль лепей зірнуць на твой твар", - асцярожна сказаѓ я.
  
  
  "Вядома. Даволі хутка мы будзем там, дзе збіраемся, а потым яе абарочваюся. Пятнаццаць гадоѓ, яе змяніѓся, так?"
  
  
  Цяжка сказаць. Усё, што я ѓбачыѓ, калі мы ѓ такую гульню у зборы, было цяжкае твар з звычайнымі густымі чорнымі вусамі. Яе дакладна не чакаѓ знайсці Alexa Зенополиса на рагу вуліцы ѓ цэнтры Корфу, і робячы выгляд, дакладна не сёння.
  
  
  "Я дам вам ведаць. Куды мы пойдзем?"
  
  
  "Вы з маёй сястрой будзеце выпіваць у турыстычным установе недалёка адсюль. Вельмі сенсацыйны выгляд, амерыканскі бар з марціні і дайкири. Цябе ѓсё яшчэ падабаецца бурбон, Нік?"
  
  
  Яе успамінаѓ гісторыю, якую расказваѓ мне лётчык часоѓ пачатку другой сусветнай вайны, пра тое, як эга збілі над Германіяй, і калі яго ѓзялі на допыт пасьля таго, як ён быѓ схоплены, чалавек насупраць яго за сталом распавёѓ эму што-што пра сябе, нават калі ён забыліся.
  
  
  "Мяне клічуць Дэніэл Макі", - спакойна сказаѓ я. "Яе яхтенных брокер па Фларыды, і дайкири гучыць вельмі добра".
  
  
  Кіроѓца ад душы засмяяѓся, паціснуѓ масіѓнымі плячыма і паскорыѓся, абмінуѓшы паказальнікаѓ, і дарога зноѓ пачала падымацца. Ён маѓчаѓ, пакуль мы не выехалі на зацененую кустамі пад'язную дарожку, якая займаецца вяла да невысокага просторному рэстарана, які быѓ амаль скрыты ад дарогі. Мы спыніліся перад цёмным, цёмным ганкам, і калі служка пачаѓ спускацца да нас па шырокіх прыступках, кіроѓца павярнуѓся да мяне. Ён усміхнуѓся, паказваючы шырокую шчыліну паміж эга пярэднімі зубамі.
  
  
  "Я вось чакаю паѓгадзіны. Не больш. У цябе наперадзе вялікая ноч".
  
  
  Дзяжурны адкрыѓ дзверы; Мы з Крысцінай выйшлі і ѓвайшлі ѓнутр. Алекс, да таго часу яе, вырашыѓ, што з такім жа поспехам магу называць эга так, быѓ не мае рацыю ѓ дачыненні да тыпу з закрытай тэрасы, якая навісла над схілам у далёкай баку рэстарана. Свечкі мігцелі ѓ ветраахоѓных трымальніках на кожным стале, і ѓ сгущающейся цемры вады далёка ѓнізе ператварылася ѓ мігатлівае успрымальным вобласці, пераходзячае ѓ алавянае, а затым паступова станаѓленні чорным. З таго месца, дзе мы сядзелі, агні горада былі нябачныя, але ѓ гавані былі сотні маленькіх агеньчыкаѓ, падобных на хэѓра светлячкоѓ. Ніхто вакол нас не размаѓляѓ, і я не думаю, што Крысціна наогул звяртала ѓвагу на знешні выгляд.
  
  
  Алекс чакаѓ нас ля ѓваходу. Мы вярнуліся ѓ шлях да таго, як ён загаварыѓ.
  
  
  "Ты ѓсё яшчэ сумняваешся
  
  
  што гэта я, Нік Картэр? "
  
  
  "Зусім трохі", - прызнаѓся я.
  
  
  "Добра. Кажу табе, твае людзі нават не намякалі, што ты збіраешся са мной сустрэцца. Добрая страхоѓка; калі яе не падобны на Алекса Зенополиса, хто павінен ведаць, акрамя цябе, а?"
  
  
  "Ага."
  
  
  Ён поерзал на сядзенне перад намі. "Крысціна, мая сястра. Просты, яе мала кажу з табой. Яе памятаю цябе толькі маленькай дзяѓчынкай".
  
  
  Яна нешта адказала эму ад ih мове. Ён пасмяяѓся.
  
  
  "Не, мы гаворым па-ангельску. Лепш для Ніка, а?"
  
  
  Некаторы час мне даводзілася рызыкаваць. "Добра, Алекс. Што нам рабіць далей? Чаму ты цяпер тут?"
  
  
  "У нашым пошты бизнесявляется мы не прытрымліваемся дакладнага раскладу. Памятаеце, мы чакалі гэтых кантрабандыстаѓ тры дні?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Значыць, мне трэба было з'ехаць па Албаніі на дзень раней. Нічога страшнага; мы павінны былі галасаваць так сустрэцца заѓтра. У тым жа месцы, ѓ той жа час. Маленькая Крысціна, яна нічога не ведае, а, сястра?
  
  
  "Гэта на самай справе."
  
  
  "Мы выязджаем сёння вечарам?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Няма. Вы з маёй сястрой, вы завершыце свой маленькі раман вялікі ноччу ѓ горадзе. Вы танцуеце, вы ясьце, трымайцеся за рукі, а заѓтра вы кажаце сумнае развітанне, калі отплываете, і маленькая студэнтка вяртаецца ѓ Афіны. са злёгку пабітым сэрцам. Хіба гэта не так? "
  
  
  Гэта было тое, што я меѓ на ѓвазе. У выпадку, калі мы памыліліся ѓ тым, што за намі сочаць, ідэя заключалася ѓ тым, каб зрабіць наш кароткі раман як мага больш праѓдападобным.
  
  
  "А што ты тым часам робіш, Алекс?"
  
  
  "Сёння ѓвечары яе перакладаю вас дваіх з месца на месца. Затым яе вяртаю вас да вашай лодцы. Вы пакажыце мне, дзе яна пришвартована. Да світання яе падымуся на борт, і ніхто мяне не ѓбачыць. Яе безбілетны пасажыр, так? "
  
  
  "Як ты збіраешся гэта зрабіць?"
  
  
  Ён паціснуѓ плячыма. "Я плаваю. Яе ѓмею быць, як рыба-рэжым у & nb ѓ цемры".
  
  
  Некаторы час яе маѓчаѓ. Мы мінулі маленькі храм; некалькі машын былі прыпаркаваныя на назіральнай пляцоѓцы насупраць, а адна пара сядзела рука аб руку перад калонамі. Яе ім зайздросціѓ; Рука Крысціны была халоднай, у маёй.
  
  
  "Як ты ѓзяѓ гэта таксі?" Яе спытаѓ.
  
  
  "У мяне тут ёсць кантакты, мой іншы. На гэтым востраве ёсць і іншыя, каму мы яе магу давяраць. Хочаце даведацца больш?"
  
  
  "Ёй сказаѓ. - Няма.
  
  
  "Добра. Няма праблемы?"
  
  
  "Спадзяюся, што няма." Яе быѓ далёка не задаволены, але пакінуѓ свае сумневы пры сабе.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Гэта была самая змрочная ноч святкавання, якую ёй калі-небудзь праводзіѓ. Мы вячэралі ѓ "Павилеоне" на адкрытым паветры пад рашэцістым вінаграднымі лозамі з выглядам на самы эксклюзіѓны пляж выспы. Мы елі лангуст, узяты жыѓцом, вакол вады ѓ ih клетках ѓсяго ѓ некалькіх футах ад нашага крэсла. Сяргей быѓ прыглушаны, яркая натоѓп, і ѓсе гэта ведалі. Ёй вядома па меншай меры двух кіназорак, у тым ліку акторку, у якую быѓ закаханы ѓ падлеткавым узросце. Усе гэтыя гады праз яна выглядала буйным планам нават лепш, чым тады.
  
  
  Пазней мы пайшлі на дыскатэку ѓ Palace Hotel, дзе яе супраць сваёй волі кружыѓся з Крысцінай на танцпляцы. Ён быѓ настолькі ѓторкнуць, што не мела ніякага значэння, што мы робім, але нават у гэтым натоѓпе дзяѓчына прыцягнула больш, чым яе доля мужчынскага увагі. Мне гэта не спадабалася, але не па звычайнай прычыне; У яе рухах і выразе твару было адчуванне кантраляванага роспачы, як калі б яна прыслухоѓвалася да гуку катастрофы. Любы, хто прыгледзеѓся да яе, мог падумаць, што яна была пад якім-небудзь выглядам наркотыкаѓ, але яе належыць ім, што ѓ гэтым натоѓпе гэта не будзе занадта незвычайным.
  
  
  Было яшчэ адно месца, і яшчэ некалькі потым яго, заѓсёды з няѓмольных Алексам, які вазіѓ нас па шумным горадзе. Двойчы яе заѓважаѓ карычневы "мэрсэдэс", але мяне гэта не моцна турбавала; Яе хацеѓ іншых назіральнікаѓ. Некалькі разоѓ быѓ на мяжы папярэджання Alexa, але гэты чалавек быѓ настолькі ѓпэѓнены ѓ сабе і, як я выразна памятаѓ, настолькі па-чартоѓску здольным, што я вырашыѓ прамаѓчаць. Ёй быѓ правоѓ і не маюць рацыю.
  
  
  У два гадзіны ночы, Алекс абвясціѓ, што прыйшоѓ час адправіцца на лодцы. Мы стаялі на добра асветленай набярэжнай, пакуль яе сунуѓ пачак папяровых грошай нашага "кіроѓцу" і папрасіѓ эга вярнуцца раніцай. Малады чалавек, які чакаѓ у катэры, бескарысліва назіраѓ за намі, моцна пазяхаючы.
  
  
  "Няма", - выплюнуѓ Алекс. "Заѓтра пайду яе праз востраѓ, у госці да мамы".
  
  
  "Добра. Ёсць і іншыя кіроѓцы".
  
  
  "Так". Ён зладзіѓ наѓмысна абразлівае шоѓ, падлічваючы грошы, хмыкнуѓ і падаѓся назад так хутка, што мне прыйшлося адскочыць у бок. Мы з Крысцінай глядзелі, як ён з'язджае, затым сумна ѓсміхнуліся адзін аднаму, калі мы ѓвайшлі ѓ катэр з порта бар.
  
  
  За кароткую паездку мы зрабілі
  
  
  пакупкі ѓ гандлёвым цэнтры, у асноѓным для шпіка, які ішоѓ ззаду нас.
  
  
  "Ён быѓ так дрэнны", - сказала Крысціна.
  
  
  "Ну добра. У любым выпадку гэта была добрая ноч, ці не так?"
  
  
  У рэѓматызму яна пацалавала мяне мякка ѓ шчаку, а затым з большай запалам, крыху ніжэй майго падбародка. "Але, - сумна сказала яна праз некаторы час, - ён нам усё роѓна не спатрэбіцца заѓтра. Калі мой паездку вылятае? У два?"
  
  
  "Я думаю так." Як-то ѓвечары яна падышла да тэлефона і забраніравала білет на зваротны паездкі ѓ Афіны. "Гатэль б ты застацца яшчэ на дзень або каля таго".
  
  
  "Але гэта немагчыма. І вы таксама павінны плыць у Італію".
  
  
  "Я не спяшаюся." Яе пацёр яе плечы, абняѓ і прыціснуѓ да сябе. Рулявы лодкі замарудзіѓ рухавік, усе эга ѓвага была засяроджана на набліжэнні да "Сцилле", якая едзе на яе прычала.
  
  
  "Але... яе. Да жаль". Крысціна ѓздыхнула і адарвалася ад мяне, калі катэр спыніѓся побач з цёмным шлюпом; гарэлі толькі хадавыя агні, маламагутныя электрычныя лямпачкі, якія вельмі мала разряжали батарэі.
  
  
  Яе аплаціѓ рулявога катэры, і мы спусціліся ѓніз. Калі мы ѓвайшлі ѓ цёмную кабіну, Крысціна рэзка спынілася перада мной на трапе.
  
  
  Яе прашыпеѓ - "Што гэта?", мая левая рука аѓтаматычна адварочвалася ад мяне, Х'юга быѓ гатовы трапіць у маю руку вакол похваѓ.
  
  
  "Гэта... гэта нічога". Яна ѓвайшла ѓ каюту.
  
  
  Яе хутка агледзеѓся; Сьвяты, які далятаѓ з порта бар, быѓ невялікі, але схавацца не было дзе. Я пайшоѓ наперад, праверыѓ галаву і падвесны шафку, затым іншую каюту. Нам одзіна. Нікому. Калі яе вярнуѓся, Крысціна запальвала одзіна па газавых ліхтароѓ.
  
  
  "Мы не захочам ih сёння ѓвечары", - сказаѓ я.
  
  
  "Але..."
  
  
  "Калі Алекс збіраецца выплыць тут і пракрасціся на борт, давайце не будзем звяртаць на яго ѓвагу. Добра?"
  
  
  "Ах, як па-дурному з майго боку". Яна пагасіла сьвяты і павярнулася да мяне, ѓ цеснаце паміж ложкамі і сталом. На імгненне яна была ѓ мяне на руках, яе мэта прыціснулася да маёй грудзей, і скрозь тонкую тканіну маёй кашулі яе адчуѓ раптоѓныя гарачыя слёзы.
  
  
  "Што гэта?" - супакойвала яе, пяшчотна пагладжваючы яе валасы.
  
  
  "Ох... так шмат усяго, Макі. Ці Нік Картэр, або хто б вы нас былі". Яна заціснула вочы і принюхалась. "Учора ѓвечары ёй сказала, што гэта быѓ наш адзіны раз разам. І яна была права, але не думала, што гэта адбудзецца з-за гэтага. Сёння ѓвесь дзень яе спадзявалася, што мой... мой інстынкт памыляѓся. Але гэта было правільна, ці не так? "
  
  
  Некаторы час таму яе быѓ змучаны да костак потым доѓгага дня падарожжа, і святочнага вечара, але, калі мы стаялі разам у гэтым вузкім прасторы, яе, адчуѓ, як уся стомленасць праходзіць. "Эга не будзе тут некалькі гадзін", - мякка сказаѓ я.
  
  
  На імгненне яна моцнага прыціснула мяне да сябе, а затым рэзка адсунулася: "Можна нам крыху бурбона, Макі? І давай пасядзім тут паасобку ѓ цемры, пакуль не прыйдзе Алекс. Што б яе нам адчувала да цябе, я не хачу займацца каханнем, калі ѓ любы момант мой брат можа далучыцца да нас ".
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Было амаль пяць, калі Алекс бясшумна пералез праз карму лодкі і, агінаючы шлюпку і проползая праз кабіну да трапа. Яе Х'юга трымаѓ у руцэ, калі яго мэта з'явілася ѓ адтуліне.
  
  
  "Пачакай!" - прашыпеѓ я, дазваляючы слабога святла ѓспыхнуць; на лязе.
  
  
  "Гэта толькі я, Нік". Алекс пхнуѓ перад сабой чорную воданепранікальную сумку і спусціѓся ѓніз галавой па невысокай лесвіцы ѓ каюту. Яе на імгненне зрабіѓ на ім ліхтарык; ён быѓ ѓ гідракасцюмы, закрывавшем ѓсе, акрамя асобы. Яе выключыѓ брылёѓ.
  
  
  "Цябе не бачылі?"
  
  
  "Гэта немагчыма. Вы змясцілі гэтую лодку ѓ добрае месца, майго сябра, адзіныя, што мне давялося прайсці, былі невялікія суда. Ноччу на ih борце не было нікога".
  
  
  Гэта не было выпадковасцю, але мне не трэба было эму пра гэта казаць. "Хочаш трохі сухі адзення?"
  
  
  Ён паказаѓ на торбу на палубе перад сабой. "У мяне ёсць. Можа быць, ручнік. Два ручнікі". Ён устаѓ, яго цела амаль запоѓнілі прастору ѓ каюце. "Я быѓ вялікім мужчынам, калі ты ѓпершыню адчула мяне, Нік. Цяпер яе шталь трохі больш". Ён пачаѓ здымаць гідрокосцюма, не звяртаючы ѓвагі на сястру. Зайшла ѓ галаву для ручнікамі.
  
  
  Калі ён высах і апрануѓся ѓ сухую вопратку, мы ѓ такую гульню ѓ галоѓнай каюце з напоямі ѓ руках. Неба за акном ужо пачынала сереть, але стомленасць, што пакінула мяне некалькі гадзін таму, здавалася, сышла назаѓжды.
  
  
  "У нас ёсць час", - сказаѓ я. "Час пагаварыць".
  
  
  Алекс зрабіѓ жахлівы глыток, які спустошыѓ эга шклянку бурбона, і наліѓ яшчэ. "Ніякіх размоѓ. Ты і я, у нас шмат часу, Нік. А пакуль мы крыху паспім. Потым, калі ты пойдзеш за квіткамі для маёй малодшай сястры, Крысціны і мяне, у нас будзе крыху часу
  
  
  разам. Добра?"
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Яе, выйшаѓ на бераг на катэры крыху пазней дзевяці. Офіс авіякампаніі быѓ у некалькіх хвілінах хады, так што я не шталь шукаць таксі. Дзень быѓ пахмурны, але бязветраны; вада, плещущаяся аб каменную набярэжную, здавалася шэрай і знежывелай. Гэта адпавядала майму настрою.
  
  
  Узяѓшы білет Крысціны, яе бязмэтна блукаѓ па набярэжнай. Гэтай раніцай у поле зроку было некалькі калясак. Занадта рана. Але карычневы "мэрсэдэс" быѓ прыпаркаваны на бачным месцы, адкуль кіроѓца і эга таварыш маглі бачыць маю лодку. Мяне гэта не турбавала; калі б яны не выкарыстоѓвалі бінокль, яны не маглі б сказаць, што там адбываецца, і калі б яны маглі, гэта не мела б ніякага значэння. Алекс закат ѓ ланцуговай шафку перад насавой каютой, зладзіѓ сабе гняздо ѓ цеснаце асяроддзях, вільготных металічных звёнаѓ і абвясціѓ, што не выйдзе, пакуль мы не выйдзем у мора па шляху ѓ Таранцей. "Калі ты хаваешся, мой іншы, ты хаваешся. Спакойнай ночы".
  
  
  Яе вяла корпаѓся ѓ сувенірных крамах у я прасіѓ чаго-небудзь, што падарыць Крысцінай. Усё здавалася правільным. Яе павярнуѓ назад і накіраваѓся да асаблівых старога гатэлю, недалёка ад таго месца, дзе была пришвартована "Сцыла". Яе пагадзіѓся трымацца далей, пакуль брат і сястра сустрэнуцца, і мне стала цікава, аб чым яны могуць пагаварыць і потым усіх гэтых гадоѓ.
  
  
  Бар быѓ адкрыты, і ён увайшоѓ, адзіны наведвальнік у велізарнай пакоі з высокімі столямі. Бармэн прапанаваѓ "Крывавую Мэры", ён ведаѓ похмельного турыста, калі бачыѓ яго, але я вырашыѓ спыніцца на бурбон. Звычайна я не п'ю па раніцах, але, што тычыцца майго цела, гэта было яшчэ мінулай ноччу; Яго наогул не спаѓ.
  
  
  У мяне было некалькі павольных, пакуль яе глядзеѓ на хвілінную стрэлку электрычных гадзін, якія раней віселі на сценах класных пакояѓ у школах і, магчыма, усё яшчэ ёсць, пстрыкалі па цыферблаце. Яшчэ не было і адзінаццаці гадзін, калі ѓ бар увайшоѓ калідорны, агледзеѓся і спыніѓся на мне.
  
  
  "Містэр Картэр?"
  
  
  Ён амаль сказаѓ, каб, перш чым зразумеѓ, што ён сказаѓ. Затым яе, паківаѓ галавой.
  
  
  "Вы ... не містэр Картэр?" Ён быѓ зморшчаным малым, бездакорным англійскай.
  
  
  "Баюся, што няма. Імя Макі".
  
  
  "Але джэнтльмену ѓ барэ тэлефануюць. Дама сказала, што эга клічуць Картэр". Ён зноѓ агледзеѓся, падкрэсліваючы, што я быѓ адзіным чалавекам тут.
  
  
  Лэдзі. "Праклятая дурнічка", - абураѓся я. Павінна быць, яна была на палубе і бачыла, як я іду ѓ гатэль. І дзе яшчэ яе мог быць, акрамя бара? Яе задушыѓ свой гнеѓ, разумеючы, што, павінна быць, адбылося што-то, заставившее яе патэлефанаваць мне, і ѓ тым трывожным стане, у якім яна знаходзілася, яна здзейсніла дурную памылку.
  
  
  "Што ж, - ласкава сказаѓ я, устаючы, - я адкажу на званок, калі дама настойвае. Паказаць мне дарогу". Яе кінуѓ грошы на стойку і пайшоѓ за пасыльным.
  
  
  Ён паказаѓ мне шэраг хатніх тэлефонаѓ па вузкім калідоры, які вёѓ да пакояѓ адпачынку і задняй часткі гатэля. "Вазьміце любы тэлефон, і аператар звяжа вас", - сказаѓ ён. Яе пачакаѓ, пакуль ён адышоѓ, затым падняѓ трубку. Аператар адразу ж выйшаѓ. Яе сказаѓ эй, хто яе, моршчачыся, калі назваѓ сваё правільнае імя, і яна папрасіла мяне крыху пачакаць. Яе, прыхінуѓся да стагнаць, стомлены і які адчувае агіду ад усёй гэтай нядбайнай аперацый.
  
  
  Ціхі гук адкрываецца ззаду мяне дзень спачатку не быѓ чутны. Затым яе пачуѓ скрып чаравіка, характэрны шолах адзення, калі паднялі руку. Яе пачаѓ паварочвацца, тэлефонная трубка ткнулась мне ѓ руку, але было ѓжо занадта позна; што-то разбілася мне пра чэрап, і ён упаѓ на калені. Адзінай болем, якую адчуваѓ яе, быѓ кантакт з мармуровым падлогай, і ён турбаваѓся пра тых траѓмах калена вакол школьных футбольных дзён, калі прыйшоѓ пачатку другі ѓдар, і турбавацца не аб чым.
  
  
  
  
  
  
  Чатырнаццатая кіраѓнік.
  
  
  
  
  
  Яе не шталь губляць час, спрабуючы зразумець, дзе я. Першым справай праверыѓ яе нажом і, да свайго здзіѓлення, выявіѓ, што Х'юга ѓсё яшчэ ѓ ножнах пад рукавом маёй камзолы. Я не быѓ звязаны, і, здавалася, ляжаѓ на ложку. Яе з болем адкрыѓ вочы; сьвяты быѓ прыглушаным, як дзённай святым у пахмурны дзень ...
  
  
  Затым паѓдня! Яе, паглядзеѓ на гадзіннік і застагнаѓ. Было ѓжо дзве гадзіны, а яе павінен быѓ вярнуцца на "Сцылай" да поѓдня. Яе паспрабаваѓ сесці, але рука штурхнула мяне назад на ложак. Мае вочы не факусаваліся, але ѓсё, што я мог бачыць, гэта расплывістая мэта назаѓсёды мной на нейкай неверагоднай вышыні, пульсуючая ѓ такт ударам у патыліцу. Якое-то час яе ляжаѓ нерухома, бледны, супакоіцца і штогод, што, кравец вазьмі, адбываецца. Затым яе паспрабаваѓ адштурхнуць руку, але яна была цвёрдай і цвёрдай на маёй грудзей. Маленькая рука...
  
  
  Яе шырока адкрыѓ вочы; твар назаѓжды мной пачатку плаваць у фокусе, твар, акружанае арэолам мяккіх светлых валасоѓ.
  
  
  Потым яе вусны ѓбачыѓ, выгнутыя ва ѓсмешцы, над імі мыс, злёгку выгнуты, і бліскучыя цёмныя вочы, якія былі не больш прыязнымі, чым гэтая ѓсмешка.
  
  
  "Сью-Элен", - прахрыпеѓ я. "Якога чорта...?"
  
  
  "Проста заставайся ляжаць, як добры хлопчык, мілы. Яе б не хацеѓ, каб ты падскокваѓ так людзі не грубай і агідна ".
  
  
  "Прыбяры сваю руку ад маёй праклятай грудзей. Яе хачу сесці. Калі змагу".
  
  
  "Добра, дарагі, ты паспрабуй. Але вельмі павольна, як ты чуеш?"
  
  
  Ee моцная карычневая рука аслабіла ціск, калі яе, сеѓ. У рэшце рэшт, яе ляжаѓ не на ложку, а на велізарнай белай канапе, на якой можна было б спаць да шосты чалавек без цеснаты. Яе асцярожна агледзеѓся; Калі б не круглыя вокны, мы маглі б апынуцца ѓ любой пасрэднай гасцінай на Парк-авеню. А потым яе, зразумеѓ, што далікатнае калыханне пада мной было не толькі маёй галавой.
  
  
  "Ваша лодка?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Як заѓсёды сваю справу, Нік? Угу, гэта мая лодка. Ці майго мужа, хто б ён нам быѓ".
  
  
  Яе быѓ занадта злы, каб ѓсміхацца. "Што, кравец вазьмі, тут адбываецца, Сью-Элен? Хто мяне ѓдарыѓ?"
  
  
  "О, адзін вакол маіх вартавых сродкаѓ вымярэнняѓ. Як твая мэта, дарагі?"
  
  
  "Як вы чакаеце?" Яе паспрабаваѓ устаць, але паказальным пальцам яна штурхнула мяне назад на канапу. Яе, успомніѓ, што Сью-Элен была чэмпіёнам Тэхаса па радэа асяроддзях дзяѓчынак ва ѓсіх каледжах, калі вучылася ѓ СМУ, і яна не памякчэла нас дзесяць гадоѓ, нас за трох мужоѓ, пра якіх яе ведаѓ.
  
  
  "Шкада. Хочаце крыху бурбона?"
  
  
  "Не цяпер."
  
  
  "Дастаткова табе гэтага раніцы?"
  
  
  "Не зусім."
  
  
  "Ну, голасу, як гэта выглядала, калі ты страціѓ прытомнасць у тэлефона ѓ гатэлі. Лаппинг ѓ бары і ѓсё такое. На шчасце, адзін вакол маіх вартавых літаратуру прыйшоѓ і выцягнуѓ цябе да таго, як прыйшла паліцыя і арыштавала цябе для ...... "
  
  
  "Значыць, адзін па сустрэнуць вашых вартавых або ѓдарыѓ мяне". Яе крадком зірнуѓ на гадзіннік зноѓ; раней не было.
  
  
  "О, не хвалюйся, мілы. Ваша маленькая грэцкая дзяѓчынка проста чакае цябе ён назад у вытанчанай старой ванне, у якой ты падарожнічаеш. Гатовая быць прывязанай, яна ѓвесь час выходзіць на палубу і глядзіць у бок панэлі, як быццам адна вакол іх род капітан китобоев на прагулцы ѓдавы ".
  
  
  "Давай!" - агрызнуѓся я. "Чаго ты хочаш ад мяне?"
  
  
  Яе ѓсмешка была чыстым чертенком, з прымешкай чыстай шлюхі. На ёй былі плаѓкі ад бікіні і кашуля, якую яна нават не папрацавала зашпіліць. Яе, успомніѓ, што ee грудзей былі маленькімі, але цвёрдымі, як палоѓкі дыні. У трыццаць або каля таго ѓ нах быѓ мускулісты жыцця прафесійнага акрабата, і, хоць яе ногі былі прыгожа складзеныя, яны валодалі сілай пажыццёвага наезніка, якім яна і была. Сью-Элен ледзь ці была вышэй пяці футаѓ, але яе неаднаразова выяѓляѓ, што, каб падпарадкаваць яе, мне трэба было забыцца, што яна дзяѓчына. Гэй, гэта спадабалася.
  
  
  Яна ѓпала на канапу побач са мной, дазволіѓшы кашулі адчыніцца, агаліѓшы грудзі. "Учора ѓвечары ты трапіѓ мне ѓ кучу непрыемнасцяѓ, Нік. Ведаеш?"
  
  
  "Яе? Як?"
  
  
  "Ну... што гэта было? Пару дзён таму мая сяброѓка ѓбачыла цябе... дзе гэта было? Пірэй?"
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. Балюча. "Я памятаю."
  
  
  "Ну, Ронда, яна сказала, што ты зрабіѓ выгляд, што не памятаеш яе. Або мяне. Але па тым, як яна вадкасці і крыві, цябе, яе, ведала, што гэта павінен быць Нік Картэр. На самай справе? Хіба ніхто не падобны на цябе, дарагі".
  
  
  "Я..." Было цяжка зразумець, што сказаць. Сью-Элен ведала, што я што-то раблю для ѓрада, таму што якое-то час яе бацька быѓ сенатарам у адным па ѓсім камітэтаѓ, якія займаліся ЦРУ і іншымі агенцтвамі бяспекі алфавіту. "Ведаеш, бываюць выпадкі, калі яе не магу нават павітацца са старымі сябрамі".
  
  
  "Угу. Не для старых сяброѓ, такіх, як Ронда, якія не разбіраюцца ѓ бабах. Але калі ты паказваеш гэта прыгожы твар ва ѓсёй Грэцыі, як быццам ты гэта рабіѓ, яе ведаю, што ты не нейкі сакрэтнай місіі, або што б вы нам рабілі для дзядзькі Сэма. Ладны мужчына накшталт вас павінен я выкарыстоѓваць маскіроѓку, таму што гэтыя дрэнныя паравыя у Крамлі або дзе-то яшчэ, яны на вас напалі ". Яна паказала на мяне пальцам і шчоѓкнула малатком. "Так што я павінна была трохі пагаварыць у тую ноч, сказала ім, які ты выдатны... ну... іншы. Бурбонское хвальба, разумееш?"
  
  
  Яе ведаѓ. Занадта добра. Пару разоѓ яе ледзь не закахаѓся ѓ Сью-Элен, але кожны раз яе звычка "распешчаная маленькая-багатая дзяѓчынка", якая сілкуецца выпіѓкай, ратавала мяне.
  
  
  "Такім чынам, мінулай ноччу, калі мы ѓсе бачылі, як ты скачаш па танцполу з гэтай выродлівай гречанкой, і ты нават не павітаѓся, ну, гэта мяне абпаліла".
  
  
  "Але я цябе не бачыѓ!"
  
  
  "Няма? Нават калі яе ѓпіралася сваёй азадкам у тваю пару м ривненской? Ён дыскатэцы, яе забылася пра які?"
  
  
  "Я думаю... яны ѓсе былі даволі перапоѓненыя".
  
  
  "Не тое, каб люднае, дружа! Калі ты не ведаеш маю азадак, хто ведае?" Яна падышла да мяне ліжа,
  
  
  "Што ... што наконт вашага мужа?"
  
  
  "Ах, ён. Ахиллион, ён збіраецца купіць караблі ѓ Японіі або дзе-то яшчэ. Ён не быѓ побач са мной больш паѓтузіна раз з імі тхара, як мы пажаніліся".
  
  
  "Значыць, ён пакідае цябе тут? З вартавымі і механіцы?" Мая мэта цяпер хутка прояснялась; Як ні дзіѓна, расколіна ѓ чэрапе нейтралізуе наступствы адсутнасці скляпенні і занадта вялікай колькасці бурбона.
  
  
  "Угу. Ён даѓ мне гэтую вялікую старую яхту і каманду, якой ёй плачу, каб гулялі ѓ глуханямых, але ёсць гэтыя двое цяжкавагавікоѓ, якія сочаць за мной больш за ѓсё, куды б яго нам пайшла". Яна хіхікнула і прыціснулася да мяне. "Але не тут."
  
  
  "Што вы маеце на ѓвазе?"
  
  
  "Ах, ён думае, што падманвае мяне, але ѓсюды, дзе яе тут заходжу ѓ порт, яе бачу ih. Ну і гэтую ih вялікую старую карычневую машыну".
  
  
  "Вялікі Мэрсэдэс...?"
  
  
  "Угу. Вы таксама гэта заѓважылі? Усе заѓважылі".
  
  
  "Вы былі ѓ... Пиргосе пару начэй таму?"
  
  
  "Планавала, але я яе не змагла. Чаму? Былі?"
  
  
  "На некаторы час."
  
  
  "Там, дзе ты ѓзяѓ сваю шлюшку?"
  
  
  "Яна не шлюха. І яна не маленькая".
  
  
  "Не, яна немаленькая. Але яе мог бы забіць яе з адной рукой, звязанай за спіной". Яна корпалася з спражкай майго рамяня.
  
  
  "Я павінен прыбірацца адсюль".
  
  
  "Нам за што. У нас будзе вечара, Нік Картэр. Адпачываць вечара, адкрыта цяпер. А пазней усе мае сябры вернуцца на борт, і я пакажу ім, што ніхто не грэбуе Сью-Элен Барлоу . усім яе сябрам ".
  
  
  Яе, адсунуѓся ад нах. "Вы маеце на ѓвазе, што менавіта таму вы мяне аглушылі і прывялі сюды?"
  
  
  "Ну... гэта было, можа быць, трохі крута, дарагі. Але я не спаѓ усю ноч з гэтымі людзьмі, і яе мог бачыць, як яны хіхікаюць, таму што я выхвалялася табой, а потым ты выставіѓ мяне дурнем на вачах ва ѓсіх. Таму, калі мае вартавыя сабакі сказалі, што бачылі, як ты ѓваходзіѓ у бар гатэля, яго проста дзейнічаѓ імпульсіѓна. Гэтыя вартавыя сабакі, яны добрыя для чаго-то, ці не так? "
  
  
  "Так. Думаю, яны. Дзе яны цяпер?"
  
  
  "Ой, у мяне там адзін стаіць за дзвярыма". Яна няпэѓна махнула рукой. "У выпадку, калі табе не церпіцца вярнуцца да свайму грэцкаму пірага".
  
  
  "Яна павінна была паспець на самалёт".
  
  
  "Ну, яна можа пачакаць яшчэ адзін дзень, ці не так?"
  
  
  Яе бачыѓ, што спробы угаварыць Сью-Элен безнадзейныя. Яе ѓстаѓ, прыбраѓшы яе кіпцюрыстыя рукі, і хутка пайшоѓ да дзень. Адкрыѓшы яго, убачыѓ яе грубае твар аднаго вакол мужчын вакол карычневага "Мерседэса", які глядзіць на мяне. У руцэ ён трымаѓ пісталет 45-га калібру, нацэлены адкрытыя мне ѓ грудзі. Падобна на тое, ён гатэль " эга выкарыстоѓваць. Яе зноѓ зачыніѓ дзверы.
  
  
  "Дарагі, ты думаеш, ёй дазволю табе збегчы ад мяне пасьля таго, як я задаволіла ѓсе гэтыя непрыемнасці? Ідзем жа". Яна праляжала на падлозе на белай канапе, кашуля на дыване побач з ёй, рука запраѓленая за пояс мінімальнага ніжняга бікіні.
  
  
  Было час, калі Сью-Элен была вясёлай і вясёлай, непрыстойнай, але здаровай. Цяпер было відавочна, што яна, мякка кажу, змянілася; Яе мог бы павесяліцца з ёй, але яе гульні адключылі мяне.
  
  
  Яе, падышоѓ да яе, зняѓ з нах бікіні. Яна выгнула свае моцныя вузкія сцягна, каб дапамагчы. Яе перавярнуѓ ee жыцця.
  
  
  "Ммм. Хочаш пачаць так, як стары бык і цялушка?"
  
  
  "Чаму няма?" Ёй вельмі шумна расшпільваѓ маланку на штанах, і калі яе ѓбачыѓ, што яе вочы зачыненыя, яе, хутка падняѓ яе кашулю. "Дайце мне рукі", - загадала я, дакранаючыся ѓнутранай частцы сцягна, каб яна не магла забыцца, што, па яе думку, яе раблю. Яна зрабіла, як гэй, сказалі, у чаканні ківаючы задам.
  
  
  Раптоѓным рухам схапіѓ яе ee за запясці і абгарнуѓ тканінай. Перш чым яна ѓсвядоміла, што адбываецца, яе, ff засцярог, ee рукі былі хваравіта высока паднятыя на спіну.
  
  
  "Нік!" яна аж завыѓ. "Сукін сын!"
  
  
  Яна змагалася, як я і чакаѓ, але яго рыѓком падняѓ яе на ногі; яна была досыць маленькай, каб яе мог без усялякага напружання паставіць яе на ногі, і ѓ гэтым становішчы яна не магла выкарыстоѓваць сваю сілу супраць мяне.
  
  
  "А цяпер паехалі да рысу адсюль, Сью-Элен", - прашыпеѓ яе вось на вуха. "У мяне ёсць справы, мы можам згуляць у іншы раз".
  
  
  "Сволач!" - завішчала яна, адбіваючыся ад мяне абцасамі. Яе падцягнуѓ яе трохі вышэй, і яна задыхнулася, чым балюча. "Дзіна!" - крыкнула яна. "Дзіна, ідзі сюды!"
  
  
  Гэта было тое, пра што я не здагадваѓся. Дзверы расчыніліся, і ѓ пакой уляцеѓ вартавы сабака. Нягледзячы на тое, што Сью-Элен была перада мной, яна не была досыць вялікі, каб стварыць якой-небудзь шчыт, не на такой адлегласці.
  
  
  "Страляць у сукінага сына!" закрычала дзяѓчына. "Эму Знясі чортаву галаву!"
  
  
  Дзіна усміхнуѓся, павольна падымаючы пісталет .45. У яго было досыць часу, каб прыцэліцца і націснуць на спускавы кручок.
  
  
  Але не так моцна, як ён думаѓ. Яе, паціснуѓ плячыма і адпусціѓ Х'юга ѓ левую руку. Усё яшчэ трымаючы Сью-Элен іншы рукой, кінуѓ яе двусечны нож, адкрыта эму ѓ горла; Яго не шталь чакаць, каб убачыць, ці патрапіѓ ён у мэта, але пацягнуѓ дзяѓчыну ѓніз і ѓ бок, пакуль грымеѓ стрэл у замкнёнай прасторы.
  
  
  Калі яе падняѓ вочы, вартавы сабака ѓсё яшчэ быѓ у вертыкальным становішчы з выразам поѓнага сцяга дазволу на выкананне асобы. Ён паглядзеѓ на гарачы 45-й калібр у сваёй руцэ, затым павольна падняѓ іншы, каб дакрануцца да рукаяці, якая выступае па эга шыі. На імгненне мне здалося, што ён зноѓ стрэліць, але раптоѓны паток крыві вакол дзіркі, праведзенай маім нажом, ѓладзіѓ усё. Ён павольна паваліѓся на падлогу і бязгучна прызямліѓся на тоѓсты дыван.
  
  
  Яе ѓсё яшчэ трымаѓ Сью-Элен у руках, калі падышоѓ штогод на новы труп. Спачатку яе вырваѓ пісталет па эга пальцаѓ, пачаѓ адкідаць эга ѓ бок і перадумаѓ. Гэта можа спатрэбіцца, і мне не трэба будзе праходзіць мытню ѓ маючай адбыцца паездцы. Затым яе выцягнуѓ нож вакол горла Дзіна, ён выдаѓ булькаючы гук, і пралілося ценымногие больш крыві.
  
  
  "Кравец цябе пабяры, Нік Картэр", - прорычала Сью-Элен. "Паглядзі, што ты зрабіѓ з маім кілімком ад сцяны да сцяны!"
  
  
  Але нават багатая і крутая тэхаская дзяѓчына была ѓзрушаная тым, што здарылася, і ён скарыстаѓся гэтым. Спачатку яе штурхнуѓ яе па хвасту, не занадта асцярожна, і прымусіѓ яе вярнуцца ѓ тое, што лічылася яе адзеннем. Яна панура падпарадкавалася, на некаторы час страціѓ дар прамовы. Яе праверыѓ кішэні мерцвяка, як звычайна, але не знайшоѓ нічога, што паказвала б на тое, што ён быѓ хема-то, акрамя таго, што сказала Сью-Элен.
  
  
  "Што ты збіраешся рабіць з гэтым?" - спытаѓ яго далей, паказваючы на труп.
  
  
  "Яе? Што ты маеш на ѓвазе мяне?"
  
  
  "Ён твой хлопчык. На тваёй лодцы"
  
  
  "Ну, ты забіѓ эга!"
  
  
  "У мэтах самаабароны. Пасля таго, як вы мяне выкралі".
  
  
  "Ха! Ахиллион, ён клапоціцца аб гэтым беспарадку".
  
  
  "Толькі ён у Японіі. Ведаеш, твой вартавы сабака пачне пахнуць да таго, як вернецца твой муж".
  
  
  Яна глядзела на грувасткае цела на дыване і грыз пазногаць. "Каб нібыта..."
  
  
  "Дзе твая каманда?"
  
  
  "Я паехалі ih ѓ асноѓным у звальненне на бераг. За выключэннем пары хлопцаѓ у машынным аддзяленні і аднаго ѓ камбузе".
  
  
  "Яны не чуюць?"
  
  
  "Я ж сказала табе. Яны глуханямыя. О, не літаральна, Нік; ih проста вучыцца не звяртаць увагі на ѓсё, што адбываецца ѓ гэтай вялікай старой ванне. Ведаеш?" Яна губляла вялікую частку свайго тэхаскага акцэнт, і, як ні дзіѓна, яна мне за гэта больш падабалася.
  
  
  "Вы паслухаецеся? Да радзе старога сябра?"
  
  
  "Можа быць."
  
  
  "Вазьмі сваю глухонемую каманду і прэч адсюль вакол гэтага порта. Выкінь цела або што-небудзь, што ты лічыш лепшым, але калі ты сообщишь пра гэта ѓ паліцыю, у цябе будуць толькі праблемы. Ці былі ѓ гэтага хлопца сваякі? ? "
  
  
  "Адкуль мне ведаць?"
  
  
  Гэта прыкінуѓ. "Добра. Рабі, як я табе сказаѓ. Цяпер справа за табой, Сью-Элен".
  
  
  "Так..." Яна ѓсё яшчэ глядзела на труп, і выглядала яна, як маленькая дзяѓчынка, якая займаецца пачала жартаваць над сваёй галавой. Якая займаецца была жахліва памерам з нах.
  
  
  "Ёсць лодка, якую магу яе ѓзяць? Вярнуцца да шлюпу?"
  
  
  "Угу. Прывязаная там побач". Яна няпэѓна махнула рукой.
  
  
  "Тады яе пайду". Яе падняѓ цяжкі пісталет.
  
  
  Раптам яна кінулася да мяне і абняла мяне за талію. "Ах, Нік! Яе так па-чартоѓску прашу прабачэння, даруй!"
  
  
  "Я таксама."
  
  
  "Хіба ты не застанешся і не дапаможаш?"
  
  
  "Нам што, дарагая.".
  
  
  "Шчыра?"
  
  
  "Сумленнае слова. І калі ты калі-небудзь зноѓ убачыш мяне, дзе-небудзь у свеце, табе лепш прыдумаць тое ж самае, перш чым зноѓ праробліваць такі трук". Яе пастукаѓ гэй, на носе руляй 45-га калібра.
  
  
  Яна пацалавала цеплы метал і паглядзела на мяне. У яе вачах стаялі сапраѓдныя слёзы. "Як наконт Бары на наступным тыдні?"
  
  
  "Што?"
  
  
  "Я маю на ѓвазе, яе павінна сустрэць там некаторых людзей. І калі ты ѓсё яшчэ ѓ гэтай частцы свету, і... і не працуеш".
  
  
  "Ах, косця Хрыста!" Але потым мне давялося засмяяцца. Яе пацалаваѓ ee у верхавіну, яна была рудай ѓ апошні раз, калі я бачыѓ, паляпаѓ па яе цвёрдай, як мармур, попке і пайшоѓ да дзень. "Можа быць", - сказаѓ я.
  
  
  Яе паехаѓ на катэры да "Сцилле"; Была сярэдзіна дня, неба над галавой усё яшчэ было змрочным, і лодка выглядала злавесна ціхай. Калі яе, падняѓся на борт, яе кінуѓ катэр па плыні; хто-небудзь забярэ эга ѓ ажыѓленай гавані, і яна сумнявалася, што для Сью-Элен або яе адсутнага мужа гэта мела вялікае значэнне, ці вернецца яно ім калі-небудзь ці не. Ну было яшчэ шмат.
  
  
  "Прывітанне? Крысціна?"
  
  
  На жаль, там, у шэрай цемры не было ніякіх прыкмет жыцця. Калі яе, падышоѓ да дзень, яе выцягнуѓ вакол кішэні пінжака пісталет 45-га калібру, але спазніѓся. Зазірнуѓшы ѓнутр, яе выявіѓ, што пачала другі раз за дзень гляджу ѓ чорны тунэль смерці.
  
  
  
  
  
  
  Пятнаццатая кіраѓнік.
  
  
  
  
  
  "Закласці гэта вельмі павольна, Нік. Яе заб'ю цябе, калі ты гэтага не зробіш". Алекс глядзеѓ на мяне па галоѓнай каюты з рэвальверам у руцэ. Яе не ѓсумніѓся ѓ nen нас на секунду і зрабіѓ, як мне сказалі.
  
  
  "Табе гэта не трэба", - сказаѓ я.
  
  
  "Цяпер яе ведаю. Вы знішчылі ѓсе. Усё!"
  
  
  "Спадзяюся, што няма." Яе асцярожна спусціѓся па невысокай лесвіцы, пакуль ён падаѓся назад, каб захаваць дыстанцыю паміж намі. Гэта быѓ першы раз, калі яе бачыѓ, эга, якія стаяць у прыстойным святле, і хоць у сярэдзіне жывата ён быѓ тоѓшчы, чым пятнаццаць гадоѓ таму, у мяне не было спакусы паспрабаваць схапіць яго. Нават калі б у яго не было пісталета. "Дзе Крысціна?"
  
  
  "Наперад".
  
  
  "Паслухай, Алекс, узнікла праблема..."
  
  
  "Макі? Нік?" Голас Крысьціны пачуѓся па пярэдняй каюты, і імгненне праз яна з'явілася. "Што з табой здарылася?"
  
  
  Як растлумачыць дайшоѓшаму да адчаю мужчыну і дзяѓчыну, якую вы напалову любіце, што вас выкрала распешчаная багатая сука, таму што ... ну, яе, зрабіѓ усё, што мог. У канцы ѓсміхаѓся Алекс, а Крысціна выглядала сумніѓна.
  
  
  "Вы маеце на ѓвазе, што гэтыя людзі ѓ машыне назіралі за ёй?"
  
  
  "І я думаю, няшмат. Усё ѓ Пиргосе".
  
  
  Яна кіѓнула, і яе ѓсмешка была непрыемнай. "Так ты разьбіваеш сэрца, куды б ты да нас пайшоѓ, а, Нік Картэр?"
  
  
  Ee брат рэзка павярнуѓ галаву і загадаѓ гэй замаѓчаць. Затым ён прыбраѓ пісталет.
  
  
  "Давай вернемся да справы, Алекс", - сказаѓ я. "Занадта позна даставіць Крысціну назад у Афіны сёння, каб гэта не выглядала смешна..."
  
  
  "Яна ѓжо была на беразе, каб адмяніць сваё браніраванне. Цяпер заѓтра да поѓдня. А да іх тхара, мы ѓсе застанемся на борце. Вы кажаце, што вас даставілі на яхту гэтай жанчыны, як калі б вы страцілі прытомнасць у п'яным выглядзе. Выдатна. Крысціна ѓ паніцы. Вы хворыя. Я думаю, спакойнай ночы для ѓсіх нас ". Ён павярнуѓся да свайго схованкі ѓ цепном шафцы.
  
  
  "Можа быць, мы маглі б выкарыстоѓваць час, лепш, чым гэта", - сказаѓ я. "Што ты меѓ на ѓвазе, я кажу, чтоя ѓсё сапсаваѓ?"
  
  
  "Магчыма, не ѓсе. У любым выпадку, мы з табой не можам размаѓляць, пакуль не выйдзем у мора. Нават мая сястра не павінна ведаць, што я павінен сказаць тваім, народу; для нах занадта вялікая небяспека".
  
  
  "Тады косця бога, навошта ты наогул уцягнуѓ яе ѓ гэта?" Прыйшла мая чарга злавацца.
  
  
  Ён выпрастаѓся, запоѓніѓшы сваю нітку каюты, як джын, які выходзіць па чароѓнай бутэлькі. "Таму што яна мая сям'я. Магчыма, яе ніколі яе больш не ѓбачу; хто можа сказаць у гэтым свеце? Ты разумееш, Нік Картэр, як гэта можа быць?"
  
  
  Амаль. У мяне ніколі не было сям'і, аб якой можна было б казаць, але яе накшталт як зразумеѓ.
  
  
  Цемра наступіла з міласэрнай хуткасцю ѓ той пахмурны дзень. Яе паспаѓ некалькі гадзін, нават калі Крысціна насілася па каюце з раздражненнем, а калі яе нарэшце ѓстала, была ноч, чорная, як унутры рулі пісталета.
  
  
  "Крысціна?"
  
  
  "Так?" Яна была на палубе, сядзела за рулём з чорнай шалем, абгорнутай вакол яе плячэй, як імкненне сялянка. Яе, падышоѓ да яе.
  
  
  "Табе не трэба злавацца на мяне. Яе б не хацеѓ, каб мы рассталіся з табой".
  
  
  "О, справа не ѓ гэтым, Н... Макі. Але сёння ёй быѓ гатовы сысці, пакінуць цябе, пакінуць майго брата, якога яе ведаѓ усяго на некалькі кароткіх гадзін... а цяпер гэта. Гэта чаканне. Што за слова? Anticlimax? "
  
  
  "Гэта добрае грэцкае слова".
  
  
  Гэта выклікала зманлівую ѓсмешку на яе сціснутых вуснах. "Я павінен ведаць, не павінен я"
  
  
  "У любым выпадку, табе больш не трэба турбавацца аб гэтых людзях у карычневым" мэрсэдэсе ". Яны не пераследвалі цябе; ты можаш вярнуцца ѓ Афіны і... усё будзе добра".
  
  
  "Так. Магчыма". Яна павярнулася да мяне з напружаным тварам. "Але Макі... быѓ іншы... у карчме і ѓ маім гатэлі".
  
  
  "Вы ѓпэѓненыя, што гэта быѓ не адзін і той жа чалавек?"
  
  
  "Чаму гэта павінна быць? Чаму целаахоѓнікаѓ ён жанчыны ішлі за мной?"
  
  
  "О, можа быць, ад няма чаго рабіць", - сказаѓ яе лёгка, не верачы сваім словам нас на хвіліну.
  
  
  "Ты не верыш мне."
  
  
  "Вядома, ёй веру."
  
  
  "Аб няма. Вы шпіён; вы чакаеце такіх рэчаѓ, і калі яны спрабуюць забіць вас вакол гарматы, вы выкарыстоѓваеце цела жанчыны, каб абараніць сябе, пакуль вы ih забіваеце".
  
  
  Калі яе распавядаѓ Алексу гісторыю сваёй праблемы са Сью-Элен, яе зусім забыѓся аб прысутнасці Крысціны; цяпер мне было шкада, што я паглыбляѓся ва ѓсе дэталі.
  
  
  "Давай," шырокай краінай, яе эга
  
  
  "Гэта небяспечнае справа, Крысціна. Радуйся, што заѓтра ѓ апоѓдні ты выйдзеш з яго".
  
  
  "Яе? Яе калі-небудзь буду што тое ведаць?"
  
  
  "Я не разумею, чаму б не..."
  
  
  Мяркуючы па тым, як яна адрэагавала, мы, павінна быць, чулі гэта адначасова: ціхае набліжэнне лодкі да нашага носе, мяккі штуршок і хуткае карабкание чаравік з скураной падэшвай на насавой палубе. Яе саслізнуѓ з сядзення і прысеѓ, адначасова пацягнуѓшыся за 45-м калібрам. Святла было дастаткова, каб убачыць пару недакладных фігур наперадзе тоѓстай мачты, павольна якія рухаюцца ѓ нашым кірунку.
  
  
  "Нік...!" Крысціна прашыпела.
  
  
  Менш за ѓсё мне хацелася страляць; гук ѓ ціхай гавані быѓ падобны на гарматны стрэл. Яе Х'юга сунуѓ у левую руку і шталь чакаць.
  
  
  "Містэр Макі". Голас пачуѓся з другога боку мачты, мяккі, але чысты;
  
  
  Я не адказаѓ.
  
  
  "Дзяѓчына на маіх вачах. Вы адкажаце, ці яна мёртвая".
  
  
  Яе, азірнуѓся праз плячо. Крысціна па-ранейшаму замерла за рулём, прыціснуѓшы руку да горла:
  
  
  "Добра", - адказаѓ я.
  
  
  "Мы толькі хочам пагаварыць з ёй. Калі вы не зрушыцеся, мы не рушым. Згодныя?"
  
  
  Яе пазнаѓ голас; ён быѓ у маім пакоі ѓ Пиргосе некалькі начэй таму, просячы прабачэння, пакуль эга двое цягнуѓ труп да пажарнай лесвіцы.
  
  
  "Што ты хочаш ад нах?"
  
  
  "Усяго некалькі слоѓ. Калі ѓ вас ёсць пісталет, калі ласка, кіньце эга, містэр Макі. Мы ж не жадаем турботы, ці не так?"
  
  
  "Тады пагаворым".
  
  
  "Сам-насам. Міс Зенополис, не маглі б вы выйсці наперад?"
  
  
  Крысціна пачала ѓставаць, але яе жэстам папрасіѓ яе заставацца на месцы.
  
  
  "Яна раскажа, седзячы на месцы. Ты сказаѓ мне, што быѓ паліцыянтам?"
  
  
  "Дык вы мяне памятаеце, містэр Макі?"
  
  
  "Так, нібыта."
  
  
  "Вельмі добра. Тады ѓ вас не будзе пярэчанняѓ. Міс Зенополис?"
  
  
  Яе, убачыѓ, што іншая цень рухаецца па абыходны дарозе, і пачаѓ паслабляць .45 ѓ эга кірунку. Нам шум, нам шуму, я не дазволю ім забраць нас.
  
  
  "Не, містэр Макі", - сказаѓ чалавек за мачтай. "Я вас вельмі добра бачу. Кіньце гэта цяпер".
  
  
  Яе зрабіѓ. Магчыма, яго мог бы забіць аднаго, але не абодвух. Але калі яе паклаѓ пісталет на палубу, адчуѓ яе абводкі ліхтарыка пад рукой. Яе не шталь думаць, ці бачыць хто-небудзь вакол мужчын, што я раблю, але падняѓ эга і ѓключыѓ четырехкамерный "прамень".
  
  
  Чалавек на мачце закрыѓ рукой вочы, і ён хутка пераключыѓ сьвяты на іншага. На імгненне ён аслеп, затым адхіснуѓся і ѓпаѓ за борт. Перш чым яе пачуѓ усплёск, яго зрабілі святым назад на іншага чалавека, у той жа час пацягнуѓшыся таму, каб зацягнуць Крысціну ѓ кабіну ззаду мяне.
  
  
  "Кінь пісталет!" - скамандаваѓ я, панізіѓшы голас, і досталь 45-й калібр. Ён зрабіѓ, як эму сказалі, яго зброю з глухім стукам упала на дах кабіны. Ён усё яшчэ трымаѓ руку перад тварам. Яе, устаѓ, рушыѓ да яму з Х'юга у руцэ.
  
  
  Калі б ёй быѓ гатовы застрэліць яго, ён быѓ бы мёртвы, але раптоѓным рухам ён павярнуѓся і скокнуѓ у бок. Быѓ вялікі ѓсплёск, затым цішыня. Я пайшоѓ у бок, каб штогод, адкуль ён; мой сьвяты злавіѓ нейкі рух пад вадой, а затым страціѓ яго. Яе, рушыѓ наперад, але Крысціна схапіла мяне за руку.
  
  
  "Нік! Нік!" Для мяне яе голас разнёсся па крайняй меры на пару міль у & nb, якую слухала тысяча вушэй. "Гэта мужчына! Той, хто пераследваѓ мяне!"
  
  
  "Які?"
  
  
  "Той... першы. Той, хто ѓпаѓ першым".
  
  
  Яе выключыѓ свой сьвяты і праігнараваѓ гук лодкі, отталкивающейся ад носа Сциллы, таму што я вельмі ясна бачыѓ твар чалавека, у якога сяргей трапіѓ першым. У яго былі цудоѓныя вісячыя вусы, і ѓсяго некалькі начэй таму ён памёр у мяне на руках, ад стрэлу ѓ грудзі сваім партнёрам.
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  "Так дзе, кравец вазьмі, ты быѓ?" - запатрабаваѓ яе пасьля таго, як заход у насавую каюту і адкрыѓ дзверы ланцужнога шафкі.
  
  
  "Яе? Мяне тут няма. Памятаеш?"
  
  
  "Вядома. Значыць, яны забіваюць тваю каштоѓную сястру, а ты застаешся ѓ гэтай нары, як пацук?"
  
  
  "Калі яны заб'юць вас абодвух, то, можа быць, яе падыду да пярэдняга люка і заб'ю ну, так. Тады іншага шляху няма. Але я яе вельмі паважаю вас, Нік Картэр; яго чую гэтыя дурныя чаравікі, і ведаю, што вы можаце справіцца з імі, не раскрываясь ".
  
  
  "Вы маглі б забіць ih нажом. Ззаду. Яе не гатэль страляць, таму яны сышлі".
  
  
  Упершыню Алекс выглядаѓ няѓпэѓнена. "Так. Можа ты і мае рацыю. Але..." Ён паглядзеѓ па-над мяне на сваю сястру, якая займаецца чаплялася за маё плячо.
  
  
  "Нік?" яна сказала. Мяне раздражняла, што яна выкарыстала маё сапраѓднае імя, але ѓсё, што ѓ нас было разам, цяпер, калі мне было дрэнна.
  
  
  і цяпер мне здавалася, што мы зусім не ведаем адзін аднаго.
  
  
  "Што гэта?"
  
  
  "Не пакідай мяне тут, Нік. Я не магу вярнуцца ѓ Афіны цяпер, ніколі".
  
  
  "Паслухайце, гэта немагчыма..."
  
  
  "Але чаму б і не, Нік?" Алекс ѓмяшаѓся. "Мая родная сястра, яна ѓ небяспецы, а? Мы павінны ѓзяць яе з сабой".
  
  
  "Алекс, адсюль, калі нам пашанцуе, пройдуць добрыя два дні, перш чым мы зможам дабрацца да Таранцей. Уся ідэя гэтай аперацыі заключаецца ѓ тым, што мы не робім нічога, што адцягвала б нас ад дарогі. Калі Крысціна пойдзе з намі, са мной , гэта можа падарваць ѓсё гэта ".
  
  
  "І калі яна застанецца, хутчэй за ѓсё, яна памрэ. Не, мой іншы, ён не мог гэтага дапусціць. Мая віна, так, у тым, што я прывёѓ яе ѓ гэтую справу, але цяпер мы ѓдваіх павінны зрабіць усё магчымае, каб яна гэта зрабіла. не пакутаваць з-за гэтага ".
  
  
  Яе рука дрыжала ѓ маёй спіне, і гэта вырашыла мяне больш, чым логікі Alexa. "Добра. Пойдзем. Адкрыта цяпер".
  
  
  
  
  
  
  Шаснаццаць
  
  
  
  
  
  Яе пакінуѓ гавань пад хадавымі агнямі, скарыстаѓшыся бартавым дапаможным абсталяваннем. Калі іншых лодак не было відаць, Алекс пракраѓся ѓ кабіну і сел на маіх нага.
  
  
  "Вы не ведаеце гэтых вод, - абвясціѓ ён. "Светлавыя буі казаць вам, куды не назаѓжды ісці. Ёй скажу вам, куды ісці".
  
  
  Пад кіраѓніцтвам эга мы ішлі па таемнаму фарватэры, які ляжаѓ паміж востравам і мацерыком; Адна група яркіх агнёѓ, сказаѓ ён мне, адзначае мяжу паміж Албаніяй і Грэцыяй. "У іх ёсць такія крэпасці! Нам адзін вугор не мог прайсці mimmo ѓ іх у самую цёмную ноч свету".
  
  
  "Як вам гэта ѓдалося?"
  
  
  "Не, майго сябра. Але там, дзе яны змясцілі столькі людзей і абсталявання для абароны сваіх межаѓ, тады павінны быць іншыя месцы, дзе ну не можа быць так шмат. Можа быць, нават недастаткова, а?"
  
  
  "Я думаѓ, што ѓзбярэжжа Албаніі ѓсюды добра ахоѓваецца".
  
  
  "Так... нядрэнна. Але, можа быць, недастаткова добра".
  
  
  "Як паѓночная мяжа?"
  
  
  "А?"
  
  
  "Уздоѓж Югаславіі? А ѓ гэта часткі Грэцыі?"
  
  
  Алекс выпрастаѓся. "Вы ведаеце, аб гэтым, Нік Картэр?"
  
  
  "Дастаткова", - схлусіѓ я. "Вы сказалі, што ѓ вас ёсць што сказаць нам жыццёва важнае, калі вы выйшлі. Вы сышлі. Што гэта?"
  
  
  Ён усміхнуѓся і паказаѓ наперад. "Калі мы пройдзем гэты праліѓ там, дзе мы трапім пад кулямёты албанцаѓ так блізка, што вы адчуеце пах пораху ѓ ih патронах, тады ёй скажу вам адну або дзве рэчы. Пара вам гэта даведацца".
  
  
  Ён меѓ рацыю ѓ тым, што знаходзіѓся недалёка ад албанскага ѓзбярэжжа; калі ён паказаѓ на навігацыйныя агні, у мяне было адчуванне, што я амаль магу дацягнуцца да берага з абодвух бакоѓ. Танкер, які ідзе ѓ праліѓ з іншага боку, на якое-то час мяне да чорцікаѓ напалохаѓ; Здавалася, што ѓ nen не засталося месца нават для нашай маленькай лодкі. Алекс параіѓ мне не звяртаць на гэта ѓвагі.
  
  
  Калі мы пакінулі праліѓ ззаду і выйшлі ѓ адкрытае мора, яго зноѓ амаль ѓздыхнуѓ з палёгкай, але не шталь рана радавацца. Вецер добра сябе адчуваѓ, і, як толькі мы пакінулі барыкады Корфу, дзьмуѓ адкрыта нам у зубы. Калі мы пачалі выпрабоѓваць цяжкія ѓдары, Алекс пайшоѓ наперад, каб падняць клівера, затым - пад'ём. Ён паступіѓ так, як быццам кідаеш пару гамбургераѓ на грыль і стаіш у баку, каб штогод, як яны асмальваюцца.
  
  
  "Мы плывём, Нік Картэр. Ты добры марак?"
  
  
  "Я спраѓляюся."
  
  
  "Добра. Гэта ѓсё яшчэ твой забаѓляльных круіз, і калі наступіць світанак, яе павінен зноѓ спусціцца ѓніз. Калі хто-небудзь наблізіцца ... ну, мая выдатная сястра не вынесе растання з табой, а? Ты памашаш гэй, і будзеш шчаслівы, а калі яны поглядят варожа, вы пристрелите і заб'яце ".
  
  
  "Алекс?"
  
  
  "Так?"
  
  
  "Што, кравец вазьмі, усё гэта? Мы пакінулі праліѓ".
  
  
  "Так. І яе павінен я сказаць табе, таму што, калі я не выжыву, ты павінен ведаць. Ты ведаеш, хема яе быѓ усе гэтыя гады?"
  
  
  "Перабежчыкам".
  
  
  "О, так, гэта, але не будзь такім падазроным, маім сябрам. У маёй краіне ... ну, паглядзі на гэта сёння. Ці з'яѓляецца камуніст большай пагрозай, чым адзін вакол тых, хто лаяльны цяперашняму ѓраду? Або той, які толькі што быѓ камуністам у мінулым? Няма . Я не апраѓдваюся, Нік, разумею гэта. Яе выявіѓ невыносную карупцыю ѓ маёй уласнай краіне, і таму яе паехаѓ у Албанію, дзе яны былі вельмі шчаслівыя скарыстацца маімі паслугамі. Гэта моцныя людзі, гэтыя албанцы, якіх часам называюць манголамі. Еѓропы. Адрозніваецца ад усіх астатніх, ці ведаеце вы? "
  
  
  Яе разумеѓ гэта, смутны. Яны былі моцнымі, скрытным, варожымі да чужынцаѓ і лютымі байцамі, стагоддзямі сопротивлявшимся патэнцыйным заваёѓнікам. Больш за палову гэтых людзей былі мусульманамі, і яны змагаліся ѓ сваіх гарах гэтак жа фанатычна, як ih браты ѓ пустынных краінах Блізкага Усходу.
  
  
  "Што здарылася?" Яе спытаѓ. "Што прымусіла вас вярнуцца".
  
  
  "Ну што ж, мой іншы, на тое, каб распавесці вам усё аб гэтым, спатрэбяцца нядзелях. Разумееце, камунізм - вялікі ѓраѓняльнік; нават у Албаніі ён ператварае гордых воінаѓ у дробных бюракратаѓ. Але гэта не рэѓматызму ваш лейцара, а? "
  
  
  "Няма."
  
  
  "Такім чынам, яе, скажу вам, і вы павінны ѓважліва слухаць. Вялікае рух сусветнага камунізму практычна спынілася; ваш прэзідэнт сустракаецца з лідэрамі ѓ Кітаі і Маскве, і вайна ѓ В'етнаме скончана. На дадзены момант". Ён усміхнуѓся. "Так. Але ёсць члены гэтага вялікага Руху, якім не падабаецца такое развіццё падзей, маім сябрам. Яны ѓсё яшчэ слухаюць Маркса, Леніна, Сталіна і лічаць, што камунізм павінен заѓсёды пашырацца, пакуль сістэма не стане кантраляваць увесь свет. . Калі-то, паверце, яе быѓ амаль адным вакол іх. Але не цяпер, Нік, не цяпер. Ва ѓсякім выпадку, яны ѓсё яшчэ актыѓныя, гэтыя фанатыкі, і яны рыхтуюць жахлівую акцыю, якая займаецца можа лепш спрыяць ih справе. чым дваццаць вьетнамов ".
  
  
  "Гэта што?"
  
  
  "Вы ведаеце, два возера на мяжы паміж Албаніяй і Югаславіяй? Побач з Грэцыяй?"
  
  
  "Я раблю." Яе добра памятаѓ лекцыю Хока аб карце.
  
  
  "Адкрыта цяпер там ёсць армія. Яны не належаць нам, да якой краіне; яны грэкі, албанцы, югаславы, але ѓсе яны адданыя камуністы старой жорсткай школы. Праз... так... два дні яны пачнуць дзейнічаць. серыі партызанскіх нападаѓ з гэтай нейтральнай зоны паміж трыма краінамі, якая займаецца цалкам заблытае сусветныя дзяржавы. Ih будзе ѓзначальваць, як вы, амерыканцы, так добра прыдумалі гэта выраз, кантынгент Вьетконга ... "
  
  
  Яе адпусціѓ руль і рэзка павярнуѓся, каб штогод на шырокае спакойнае твар Алекса. "Што!?"
  
  
  "На самой справе, маім сябрам. Хто лепш прыстасаваны для вядзення такіх ваенных дзеянняѓ, чым Вьетконг? Са сваім прымітыѓным зброяй і сваімі маленькімі, недокормленными войскамі яны змагаліся з французамі і амерыканцамі да ѓпора, колькі мы памятаем. . Хіба неймаверна, каб яны перадалі свае веды і свой ідэалізм такой групе, якая займаецца сабралася ѓ гэтай выдаленай мясцовасці, паміж азёрамі Охрыд і "Прэспа"? Падумайце аб магчымасцях! З аднаго боку, верны саюзьнік Злучаных Штатаѓ, хоць і ваенная дыктатура ѓ нашы дні; у іншым - самы рэпрэсіѓны камуністычны рэжым у заходнім свеце, а ѓ трэцім - у Югаславіі, больш сумяшчальны з Захадам, чым з рускімі. Хто будзе дзейнічаць супраць іх, калі пачнуцца ih набегі? Па якой краіны яны будуць гул І нават калі ih можна будзе знайсці, што зробіць якая-небудзь вакол вялікіх дзяржаѓ? Разбамбяць ці ih Злучаныя Штаты? Ці будуць рускія адпраѓляць танкі праз Югаславію? Няма, майго сябра. І ѓсё ж, што-што назаѓжды зрабіць, а? Таму што разам з гэтай кампаніяй тэрору і смерці будзе кампанія прапаганды, якая займаецца не дазволіць адкрыты басейн ігнараваць тое, што адбываецца ѓ нашым маленькім кутку свету. Рана ці позна павінны быць прыняты меры, і гэта непазбежна павінна прывесці да канфлікту паміж Захадам і камуністычнымі дзяржавамі ".
  
  
  "Гучыць даволі змрочна, - прызнаѓся я. "Але адкуль вы ѓсё гэта ведаеце?"
  
  
  "Яе?" Алекс засмяяѓся. "Таму што я, мой іншы, дапамагаѓ усё гэта наладзіць, пакуль не зразумеѓ, што раблю".
  
  
  "Вы маеце на ѓвазе, што не ведалі?"
  
  
  "Не будзь такім скептыкам, Нік. Яе эксперт у сваёй вобласці, і, як і многім падобным экспертам, мне не сказалі больш, чым мне трэба было ведаць аб агульнай мэты любога плана".
  
  
  "Але вы, даведаліся?"
  
  
  "Так. Яе ѓсвядоміѓ. І яе, выявіѓ, што не магу жыць з тым веданнем, якое ѓ мяне было. Такім чынам..." Ён агледзеѓся ѓ цёмнае, панурае неба над намі. "Такім чынам, малайчына=)".
  
  
  Яшчэ да світання ён сеѓ за руль, але яе нават не спрабаваѓ заснуць. Было занадта шмат пытанняѓ, каб задаць ih.
  
  
  "Вы сказалі нашым агентам ѓ Грэцыі, што ніхто не будзе сумаваць па вам у Албаніі на працягу некалькіх дзён. Як вам гэта ѓдалося?"
  
  
  "Ну што ж, гэта было не так wouldnt складана. Гэта краіна, дзе спрэс горы, ці ведаеце, дарогі вельмі дрэнныя. У мяне была вялікая свабода падарожнічаць па сваіх абавязкаѓ. ђзад і наперад па горах; яго ніколі не быѓ у Паѓднёвую Амерыку, але, мяркуючы па тым, што я чытаѓ, ёсць такія краіны, як Чылі і Перу, з прыкладна аднолькавымі ѓмовамі. Увесь час машыны і аѓтобусы з'язджаюць з дарог, каб спусціцца з якога-небудзь аддаленага горнага схілу. Чыстая транспарту на працягу некалькіх дзён і даволі часткі. "
  
  
  "Але яны ж будуць шукаць цябе, ці не так? Нават на схіле гары?"
  
  
  "Ах так. Мой кіроѓца і я, мы падабралі старога ѓ нашу апошнюю паездку. Вялікі стары, амаль такі ж вялікі, як яе. Яе абяцаѓ эму падвезці эга да ѓзбярэжжа; у мяне шмат сяброѓ колах людзей Албаніі падчас маіх падарожжаѓ, разумееце? Яе накінуѓ эму на плечы сваю форменную куртку, каб ён сагрэѓся ѓ халодных гарах. Не шталь браць дакументы
  
  
  вакол кішэні, гэта не такі wouldnt доѓгі шлях. А потым мой кіроѓца робіць няправільны паказальнікаѓ, і мне нейкім чынам атрымоѓваецца выскачыць, перш чым машына пераваліць гару. Унізе шмат агню. Стары больш ніколі не замерзне, а? "
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Яе зноѓ быѓ ля штурвала, змагаючыся з моцнымі хвалямі, калі Крысціна паднялася на палубу. Яе твар апухлі, і гэта было не з-cola. Яна не загаварыла са мной, але ѓзяла кружку з кавы і прытулілася да даху кабіны, гледзячы наперад.
  
  
  "Добры дзень", - мякка паклікаѓ яе.
  
  
  Гэй спатрэбілася шмат часу, каб адказаць, але ѓ цішыні яна, нарэшце, павярнулася да мяне тварам.
  
  
  "Добра выспалась?"
  
  
  "Я так мяркую", - арыйцаѓ сказала яна. "Як хутка мы дабяромся да Таранцей?"
  
  
  "Напэѓна, заѓтра раніцай. Нам не вельмі пашанцавала з надвор'ем у гэтым круіз".
  
  
  "Не, мы гэтага пакуль не зрабілі". Яна спусцілася ѓніз, не сказаѓшы больш нам словы, і я быѓ адзін на працягу доѓгіх гадзін, пакуль зноѓ не выйшла сонца.
  
  
  Алекс здзівіѓ мяне, выйшаѓшы на палубу асяроддзяѓ белага дня, але эга тлумачэнне мела сэнс. "Паслухай, іншы мой, мы на паѓдарогі ѓ Італію, а? Калі яны думаюць, што я на борце гэтай лодкі... Цьфу!" Ён зрабіѓ рух рукой пікіруючага бамбавіка. "Мне не падабаецца быць там, калі свеціць сонца. Няма, калі мне гэта не абавязкова".
  
  
  Неѓзабаве да нас далучылася Крысціна, якая прынесла дымныя кубкі кавы і акуратна раскладзеную талерку нарэзанага спаму і сыру фета. Алекс запляскаѓ, калі ѓбачыѓ гэта.
  
  
  "Цяпер гэта мая добрая грэцкая сястра!" - зароѓ ён, схапіѓшы прыгаршчу і засоѓваючы ѓ рот мяса і сыр. Крысціна слаба ѓсміхнулася. Яе, прымусіѓ яе сесці за руль, а сам спусціѓся ѓніз, каб пагаліцца і пераапрануцца.
  
  
  Яе як раз соскребал рэшткі пены з-пад носа, калі пачуѓ аддалены роѓ магутных рухавікоѓ. Па палубе кабіны зашамацелі ногі, і яе, выглянуѓ у дзверы, як раз своечасова, каб убачыць, як Алекс нырае ѓ галоѓную каюту.
  
  
  "Што гэта?"
  
  
  "Вялікі маторны катэр. Ідзе адкрыта на нас". Ён узяѓ рэвальвер з паліцы над ракавінай на камбузе, праверыѓ зарад і вярнуѓся да трапа.
  
  
  Яе выпусціѓ брытву, сцёр рэшткі крэму для галення з верхняй вусны і дастала .45. Горшае зброю з адлегласці больш за дваццаць футаѓ, але гэта ѓсё, што ѓ мяне было. Яе протолкнулся mimmo Alexa і падняѓся ѓ кабіну, дзе Крысціна дазволіла штурвале падняцца супраць ветру, гледзячы на лодку, обгоняющую нас.
  
  
  "Трымай ee ѓ руху", - загадаѓ яе і сунуѓ пісталет пад кашулю.
  
  
  Гэта быѓ вялікі крэйсер з чорным корпусам, расьсякаѓ чэрава хвалі, як быццам ну не існавала. Пад нашым вуглом усё, што я мог бачыць, гэта насавая частка і невялікая частка кабіны з вялікім пражэктарам, устаноѓленым на ёй. Ён наваліѓся на нас, як паѓабаронца, які пераследвае падкат, якому пашанцавала, і ён не мог адарвацца ад травы. Яе зноѓ пракляѓ Хоука і ѓвесь план эга парусніка.
  
  
  Яе выцягнуѓ пісталет, трымаѓ эга на нагу, хаваючы на ѓвазе. Лодка паскорылася, падышла занадта блізка да нашай карме, перш чым трохі запаволілася і адхілілася ѓ бок. Яе, быѓ гатовы падняць пісталет і стрэліць, калі ѓбачыѓ чалавека за рулём.
  
  
  "Алё, прыгажуня!" - крыкнуѓ ён скрозь пырскі, узнятыя эга корпусам. "У наступны раз, калі ты на Паксосе, пакінь гэтага тупога амерыканца, добра?"
  
  
  Француз з капой валасоѓ і сарамлівай самаѓпэѓненай усмешкай махнуѓ рукой, паслаѓ паветраны пацалунак Крысцінай і выплюхнуѓ у нашу бок шмат вады, заводзячы рухавікі і сыходзячы пад прамым вуглом да нашага курсу.
  
  
  "Сукін сын", - выдыхнуѓ я, запраѓлены пісталет назад за пояс. "Трымаю грошы, ён накіроѓваецца ѓ Бары".
  
  
  "Што?" - спытала Крысціна. Яна была бледная і дрыжала, і яе не вінаваціѓ яе.
  
  
  "Усё роѓна. Яе сяду за руль".
  
  
  
  
  
  
  * * *
  
  
  
  Да наступлення цемры мы ѓсё яшчэ не выйшлі на бераг, але я ведаѓ, што мы знаходзімся на пятцы італьянскага бота. Пакуль не было ніякіх прыкмет пераследу, яе, вырашыѓшы, што магу расслабіцца; Яе прайшоѓ у насавую каюту, каб штогод, ці змагу ёй выспацца чатыры ці пяць гадзін. Некаторы час яе чуѓ, як Крысціна ѓ галоѓнай каюце варыла каву і ляскатаѓ пластыкавая посуд, займалася уборкай, якую, здаецца, усе жанчыны нарадзіліся, ѓмею гэта рабіць. Затым яе пачуѓ, як яна падышла да кабіны, і запанавала поѓная цішыня, за выключэннем плёскат хваляѓ аб корпус у цалі або каля таго ад маёй галавы ...
  
  
  Гэта быѓ кашмар, і мая першая думка заключалася ѓ тым, што гэта павінна адбыцца. На маім твар было халоднае дыханне, холад сталі ѓ мяне ѓ горле. Яе спрабаваѓ вырвацца iso скляпенні, але ѓ апраметнай цемры кашмар не праходзіѓ. Яе, адчуваѓ, як лязо ляза рассякае плоць, і ён ведаѓ, што не сплю.
  
  
  Павінна быць, яе, закрычаѓ, адскокваючы ад нажа. Па для майго жорсткага
  
  
  намаганні, мяне ѓдарыла ва галоѓ рэбрамі калянасці корпуса лодкі побач з вузкай ложкам. Яе быѓ ашаломлены, адчуѓ, як мае валасы таргануліся, а мэта адкінулася назад. Нож пачаѓ глыбока вонзиться ѓ мой кадык, а затым знік з выбухным рыкам адкуль-то ззаду мяне.
  
  
  Яе, зразумеѓ, што гэта цьмяны сьвяты, мой ліхтарык, і ѓ прывідным святле яе ѓбачыѓ два скрыѓленых асоб, схіліліся мной назаѓжды. Яны былі не падобныя на нас, на што, што я калі-небудзь бачыѓ раней: шырока расчыненыя вочы, напружаныя раты, ніякіх чуваць не было, а толькі цяжкія хрыпы, падобныя на старую машыну, гатовую выдаць апошні ѓздых.
  
  
  Яе рэзка выпрастаѓся, схапіѓ пісталет 45-га калібру і выявіѓ, што ён усё яшчэ надзейнае запраѓлены ѓ мяне на поясе.
  
  
  "Не хвалюйся, Нік", - прагыркаѓ Алекс. "Яна гэтага не зразумела".
  
  
  Ён трымаѓ сястру за шыю перадплеччам вакол дубовага обрубка, і пакуль яго глядзеѓ, ён холадна круціѓ гэй, пальцы, пакуль яна не выпусціла вакол рукі нож, Х'юга.
  
  
  Яе сказаѓ. - "Якога чорта?"
  
  
  "Прачніся, Нік". Ён штурхнуѓ дзяѓчыну праз вузкую хаціну на іншую ложак: "Ты хочаш забіць яе, ці гэта зраблю яе?"
  
  
  Яе, паглядзеѓ на нах у слабым святле, яе твар быѓ закрыты густой завесай валасоѓ. "Забіць яе?"
  
  
  "Вядома."
  
  
  "Твая сястра?" Яе ѓсё яшчэ быѓ у паѓсне.
  
  
  "Сястра?" Ён фыркнуѓ і схапіѓ ee за падбародак, прымушаючы яе зірнуць на брылёѓ. "Яна мне не сястра, Нік Картэр. І цяпер яна вотум-вотум памрэ".
  
  
  
  
  
  
  Семнаццаты кіраѓнік
  
  
  
  
  
  "Так", - сказала яна. "Забі мяне." Ee мэта ѓпала на мядзведжую лапу Алекса, як быццам яна не магла больш трымаць яе ці не гатэля.
  
  
  Яе адштурхнуѓ руку яе брата і выцягнуѓ нож па нахільнай палубы паміж намі. "Гэта не твая сястра, Алекс?"
  
  
  "Вядома, няма."
  
  
  "Адкуль вы ведаеце?"
  
  
  "Я ведаѓ, гэта ѓ першую хвіліну, калі ѓбачыѓ, як яна ідзе да майго таксі. Мая сястра была яшчэ немаѓлём, калі яе бачыѓ яе ѓ апошні раз, але яна была падобная на мяне. Сімпатычная, так, але з тоѓстымі нагамі і целам, як у мяне. Не такая вялікая, можа быць. , але яна не магла стаць такой дасканалай ". Ён правёѓ промнем слабым алоѓка па ѓсёй даѓжыні сбившегося ѓ кучу цела дзяѓчыны, каб вылучыць яго, і яе, вымушаны быѓ пагадзіцца, што асаблівага падабенства не было.
  
  
  Яе, працягнуѓ руку і прымусіѓ яе зірнуць на сябе. "Вы спрабавалі забіць мяне?"
  
  
  "Так". Яна сказала гэта без ваганняѓ.
  
  
  "Навошта?"
  
  
  "Таму што я павінна была".
  
  
  "І Алекса таксама?"
  
  
  "Вядома." Гэй, няма чаго было стрымліваць.
  
  
  "Як?"
  
  
  "Калі ты памрэш, яго застрэліла б эга". Яна паказала на мой пояс, дзе затрымаѓся пісталет 45-га калібру.
  
  
  "І што потым?"
  
  
  "О, забі мяне! Калі ласка!"
  
  
  "Ідзем, Крысціна. Тады што?"
  
  
  Яна глыбока ѓздыхнула. "А потым... я павінна была выкінуць цела майго брата... Alexa борт і даставіць тваё на ѓзбярэжжа Італіі. Таранцей, калі магчыма, але, куды заѓгодна".
  
  
  "Якая была мэта?" Мне не хацелася так як у нах капаць, але цяпер настаѓ час даведацца праѓду.
  
  
  "Я... я павінен быѓ сказаць, што Алекс быѓ не правы ѓ інфармацыі. Што вы двое пабіліся, забілі яшчэ, яшчэ, і... ну добра. Хіба гэта не відавочна?"
  
  
  "Вы працуеце на іншы бок?"
  
  
  "Не па ѓласным жаданні!" Яна падняла галаву, дзіка паглядзела то на мяне, то на Алекса, потым у глыбіні адкрытага ланцужнога шафкі. Яна ѓсхліпнула.- "Што яшчэ ёй можа зрабіць?"
  
  
  Гэта Алекс праявіѓ спагаду. "Што ѓ іх на цябе?" ён спытаѓ.
  
  
  "Мой сын", - прамармытала яна.
  
  
  "Сын?"
  
  
  "Так. Ёй была... Яе па Балгарыі. Мае бацькі былі грэкамі, але яны эмігравалі ѓ час грамадзянскай вайны. Яе нарадзілася ѓ гэтай бруднай краіне, але вырасла гречанкой".
  
  
  "А ваш сын?"
  
  
  "У мяне адзін сын. Эму зараз чатыры гады. Ім валодае дзяржава. І яе....".
  
  
  Яе паху Х'юга назад у ножны, праверыѓ .45 і паставіць эга на ложак побач са мной. "Крысціна? Гэта ваша імя?"
  
  
  "Ах, так. Гэта была праблема!"
  
  
  "Гэта было?"
  
  
  Яна падняла галаву, адкрыта паглядзела на мяне, затым на Алекса. "Я Крысціна Каликсос. Мне дваццаць чатыры гады. Калі мне было дзевятнаццаць, у мяне быѓ дзіця, але ѓ мяне не было мужа. Дзяржава адабрала эга ѓ мяне. Яе нават не магла бачыць яго. Калі мае маці і бацька памерлі, у мяне нічога не было. з'ехаѓ, таму яго перабраѓся праз мяжу ѓ Грэцыю, дзе яе, спадзяваѓся, што буду больш свабоднай і якім-то чынам атрымаю свайго сына. Амаль год яе жылкі ѓ жаху, таму што ѓ мяне не было дакументаѓ; затым яе быѓ у Прэвезе ". Яна паглядзела на мяне. "У Прэвезе яе была на пляжы, калі маладая дзяѓчына патанула. Там была вялікая натоѓп, а паблізу былі яе рэчы. Яе паглядзела і ѓбачыѓ, што яе імя Крысціна. Яе ѓзяла ih і стала Крысцінай Зенополис. кінула школу медсясцёр, нават пакінула каханага і пераехала ѓ іншую частку Афін, каб ніхто не сумняваѓся ѓ маёй асобы
  
  
  гэта, І гэта працавала, пакуль яны мяне не знайшлі ".
  
  
  "Яны?" - спытаѓся ѓ яе.
  
  
  "Так". Яна зірнула на Алекса. "Гэта было... што? Два месяцы таму? Шэсць тыдняѓ? Яны знайшлі мяне, і яны распавялі мне, хто яе такая, і ѓсё аб маім сыне ѓ дзяржаѓным дом. І што б адбылося, калі б яе не стала супрацоѓнічаць з імі. Яе вельмі мала ведала пра Крысцінай Зенополис, але цяпер яе ведаю яе лепш, чым саму сябе. Яны ведалі, што ты выходзіш, Алекс. Не думаю, што яны дакладна ведалі, як мяне выкарыстоѓваць, але, як аказалася, ім вельмі пашанцавала, ці не так? "
  
  
  Алекс пацягнуѓ кончык сваіх вусоѓ. "Так. Ім вельмі пашанцавала. А калі б яе не сцвярджаѓ на тым, каб звязацца з вамі?"
  
  
  "Я мяркую, яны ведалі кожнае ваша рух. Я не магу сказаць. Але я яе ведаю..." Яна павярнулася да мяне. "Нік? Той чалавек, які зваліѓся з лодкі, калі яны напалі на нас? Вы думалі, што эга забілі некалькімі начамі раней".
  
  
  "Не яе. Эга партнёр".
  
  
  "Ах, так. Але яны сказалі мне, як гэта павінна быць зроблена з дапамогай васковай кулі, напоѓненай крывёю, тыпу таго, што выкарыстоѓваюць некаторыя сцэнічныя штукары? Яны ведалі, што вас не падмануць з пустымі рукамі".
  
  
  "Для мяне гэта гучыць па-чартоѓску складана", - сказаѓ я. "Чаму яны проста не зарэзалі Alexa і не скончылі з гэтым?"
  
  
  "Гэтага я не магу сказаць. Мне трэба было выканаць толькі невялікае заданне..."
  
  
  "Пара забойстваѓ".
  
  
  "Так! Дзве смерці людзей, якіх я не ведала, за жыццё майго сына! Вы б выбралі іншае?"
  
  
  "Добра, добра." Цяжка было не адказаць на яе запал, але, калі яе сядзеѓ насупраць іх, яе, убачыѓ, як Алекс задуменна пагладжваѓ плячо сваёй былой сястры. Нейкім чынам мне стала лягчэй працягваць. "Дазволь мне адкрыта сказаць. За табой ніхто не сачыѓ, калі мы былі... разам?"
  
  
  "Няма, няма. Яны прыдумалі, каб вы думалі, што я ѓ небяспецы. А яны, людзі, якія падняліся на борт учора ѓвечары... ну, вы ведаеце".
  
  
  "Значыць, табе прыйдзецца пайсці з намі ѓ падарожжа".
  
  
  "Так".
  
  
  "І забіць нас".
  
  
  Доѓгі час адзіным гукам у цеснаце было рэзкае дыханне Крысціны. Затым Алекс прачысціѓ горла, як алігатар, урчащий на свой штомесячны вячэру.
  
  
  "Вы задаволеныя, Нік Картэр?"
  
  
  "Больш за менш."
  
  
  "Тады чаму б табе не пайсці наверх і не штогод, kuda, кравец вазьмі, ідзе гэтая лодка?"
  
  
  Адразу затым світання мы перасеклі пятку італьянскага чаравіка і былі на паѓдарогі да Таранцей, калі над намі праляцеѓ першы верталётам. Ноччу яе расклаѓ тры аранжавых выратавальных круга на насавой палубе, як мы і дамовіліся, і калі верталётам заѓважыѓ нас, вылецела рука, каб паведаміць нам, што ён прывязаны да "Сцилле". Менш чым праз гадзіну іншы верталётам, а можа быць, той жа самы, sel ѓ шырокай бухце побач з ім, каб узяць на борт Alexa і Крысціну. Са мной засталіся Хоук і, спушчаная з верталёта шлюпка. надвор'е зноѓ сапсавалася, і перш чым мой бос прабыѓ у кабіне больш за пяць хвіліна, яго твар пачынала супадаць з бурлівай зелянінай вады вакол нас.
  
  
  "Колькі часу пройдзе, перш чым вы зможаце даставіць гэтую штуку ѓ порт?" ён спытаѓ.
  
  
  "Можа, пару гадзін".
  
  
  Ён зрабіѓ паѓзу, перш чым адказаць. "Ах, яе бачу."
  
  
  "Вы гатэляѓ што-то са мной пагаварыць?"
  
  
  "Ну, магчыма. Ёй так разумею, што дзяѓчына апынулася адной вакол іх?"
  
  
  "Яна такой была. Яе б не шталь на гэта цяпер ставіць".
  
  
  "Ой?"
  
  
  "Новая каханне." Яе, бачыла, як Крысціна і Алекс глядзелі на аднаго сябра да таго, як пераселі ѓ верталётам.
  
  
  "Але ... яны брат і сястра!"
  
  
  Яе запоѓніѓ дэталі. Хоук мудра кіѓнуѓ. "Магчыма, яна таксама зможа дапамагчы нам".
  
  
  "Калі ты зможаш што-небудзь зрабіць з яе дзіцем".
  
  
  "Гэта магчыма. Яе павінен над гэтым папрацаваць".
  
  
  Некаторы час мы плылі ѓ цішыні, перш чым ён зноѓ загаварыѓ. "А як справы, N3? Без ран? Без сінякоѓ?"
  
  
  "Не аб чым казаць. Многае".
  
  
  "Добра. Калі мы вернемся ѓ Вашынгтон сёння ѓвечары, яе павінен пагаварыць з вамі пра..."
  
  
  "Пачакайце хвіліну."
  
  
  "Так?"
  
  
  Яго паляпаѓ па рулі. "Мне трэба вярнуцца ѓ лодцы".
  
  
  "Пра гэта можна паклапаціцца".
  
  
  "Я лепш зраблю гэта сам. Магчыма, мне прыйдзецца калі-небудзь вярнуцца сюды".
  
  
  "Добра..."
  
  
  "Так?"
  
  
  "О, яе, мяркую, ты маеш рацыю. Колькі часу гэта зойме?"
  
  
  "Некалькі дзён. У залежнасці ад надвор'я".
  
  
  "Добра. Але не займай больш часу, чым трэба, Нік. Ты патрэбен".
  
  
  "Не буду", - паабяцаѓ я і пачаѓ у думках пракладваць курс на Бары. Якое-то час яе амаль падсеѓ на Крысціну, але нават у Сью-Элен ніколі не прыстаѓлялі нож да майго горла. Прыйшоѓ час трохі павесяліцца. Гэта мой метад.
  
  
  
  
  
  
  Код
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Код
  
  
  Прысвячаецца людзям сакрэтнай службы Злучаных Штатаѓ Амерык
  
  
  
  Пралог
  
  
  Яе не дабраѓся да пахавання Кірбі. У той час ёй быѓ у Сінгапуры, насіѓ бараду і кропках і адлюстроѓваѓ вакол сябе перабежчыка ѓ галіне ракетнай зброі, які імкнецца прадаць амерыканскія сакрэты кітайскім камуністам. Яе адыграѓ сваю ролю дастаткова добра, каб ліквідаваць аднаго вакол ключавых агентаѓ Мао і ѓзламаць інфармацыйны трубаправод, які ён устанавіѓ, каб атрымаць пару куль у свой бок і атрымаць шыфраваную тэлеграму з віншаваннямі ад Хоука, вядучага геній падраздзялення, у якім яе працую. Мы называем эга AX. Мы добрыя хлопцы.
  
  
  Калі да мяне прыйшло запозненае паведамленне аб смерці Кірбі, яе лячыѓся ѓ брытанскай бальніцы на паѓночным узбярэжжы Малайскага паѓвострава. У Хоука было досыць сувязі з брытанцамі, каб знайсці мне добрых лекараѓ, мяккую ложак і прыгожую медсястру. Навіны аб Кірбі ѓсё сапсавалі.
  
  
  Кірбі быѓ адным вакол лепшых агентаѓ AXE, разумным і надзейным. Мы разам працавалі над некаторымі цяжкімі задачамі ѓ Лацінскай Амерыцы, якія падвяргалі вас сур'ёзным выпрабаванням. Я не забыѓся, як Кірбі, круты чалавек у счапленні і дасведчаны пілот верталёта, схапіѓ мяне з лодкі ѓ кубінскіх водах адкрытымі перад тым, як карабель разваліѓся на больш дробныя часткі, чым пазл.
  
  
  Цяпер ён быѓ забіты, і AX не ведаѓ, хто эга забойцы. Знайсці ih было маім наступным заданнем.
  
  
  Першая кіраѓнік.
  
  
  Самалёт дасталі мяне на прыватную узлётна-пасадачную паласу ѓ Фларыдзе-Снд. У чаканні сядзела машыны, высокі мужчына з невыразным тварам прытуліѓся да капота. Яе веданне эга. Ён быѓ адным вакол двух агентаѓ AX, якія працавалі целаахоѓнікамі Хока. Эга звалі Сміт.
  
  
  Гэта быѓ адзін вакол самых гаваркіх дзён Сміта. Ён вымавіѓ усяго васемнаццаць слоѓ, пакуль прычал мяне на сустрэчу з Хоуком.
  
  
  "Стары скрепит зубамі", - сказаѓ ён. Мы імчаліся па пустыннай дарозе, стрэлка спідометра лімузін падштурхоѓвала да 70. "Не магу ѓспомніць, калі яго бачыѓ, - эга ѓ такім дрэнным настроі".
  
  
  Прычыну няшчасця Хоука высветліць няцяжка. Ніхто не застанецца ранодушным потым страты такога агента, як Дэвід Кірбі.
  
  
  Лімузін праехаѓ па павароту, і яе ѓбачыѓ самотны катэдж, размешчаны ѓ канцы дарогі з цвёрдым пакрыццём. За катэджам у ціхую бухту даследаваѓ пусты прычал. Мексіканскі заліѓ мігцеѓ удалечыні, як каляровыя шкла, забітыя сонцам.
  
  
  На востраве дзьмуѓ вецер, трепя белыя валасы Хоука. Ён чакаѓ каля катэджа, калі мы пад'ехалі. Копіі Сміта, другога аператыѓніка з невыразным выразам твару, якога звычайна можна было знайсці ля Хоука, сядзела ѓ дзень.
  
  
  "Гэта месца, дзе адбыліся забойствы", - сказаѓ Хок, хутка і засмяяѓся махнуѓшы рукой у бок дома. "Я завяду цябе ѓнутр праз хвіліну".
  
  
  "Дзякуй, што даслалі за мной".
  
  
  "Я не правакую цябе на вендэту, Нік. Яго паслаѓ за табой, таму што ты мне патрэбны".
  
  
  Ён пільна паглядзеѓ на мяне і працягнуѓ. "Нам удалося аднавіць некаторыя дэталі. Забойцы ехалі на невялікім грузавіку. Яны спыніліся там, - паказаѓ ён, - і перарэзалі тэлефонныя драты, вядучыя да дома. Затым яны падышлі да дома і пераканалі каго-то прызнаць, што яны сувязісты, верагодна, пад падставай праверкі тэлефона. Мы думаем, што яны былі апранутыя, як манцёры. Яны заспелі Кірбі і чалавека, якога Кірбі прывёѓ сюды, каб сустрэцца, знянацку, і забілі ну і яшчэ дваіх, якія былі ѓ катэджы ѓ той час . "У эга голасе прагучала горыч, калі ён дадаѓ: "Мы да гэтага часу тхор не ведаем, хема яны былі, і мы можам толькі здагадвацца пра ih матывах".
  
  
  "Колькі людзей мы шукаем?"
  
  
  "Як абгрунтаванае меркаванне, яго б сказаѓ, чатырох. Па меншай меры па двое ѓ іх былі ѓзброеныя аѓтаматамі. У аднаго быѓ драбавік. Мы выявілі сляды, па якіх одзіна кружыѓ вакол іх дома, каб падысці да яго ззаду. Ён зламаѓ заднюю дзверы, і яны расстеряли мужчын ѓнутры крыжаваным агнём. Гэта была жудасная праца ".
  
  
  Калі мы ішлі да дому, нас дзьмуѓ вецер, Сміт моѓчкі ішоѓ за ім.
  
  
  "Якое было заданне Кірбі?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Ён прыйшоѓ сюды, каб пагаварыць з чалавекам, якія здымаюць катэдж. Гэтым чалавекам быѓ Фрэнк Абруз".
  
  
  Гэта імя прымусіла мяне спыніцца на паѓдарозе. "Фрэнк Абруз па мафіі?"
  
  
  "Ды і ніхто іншы. Легендарны Фрэнк Абруз. Одзіна вакол нямногіх людзей, якія мафія калі-небудзь пагадзілася адпусціць у адстаѓку з ѓшанаваннямі. Ён перанёс сардэчны прыступ і ён вырашыѓ, што хоча правесці свае апошнія дні на Сіцыліі. Савет дырэктараѓ мафіі прагаласаваѓ за эга пенсію і вырашыѓ выплаціць эму невялікую пенсію за верную службу ". Хоук дазволіѓ сабе тонкую ѓсмешку. Пенсія была некалькі лепш залатых гадзін. Уласна я кажу, - дзвесце тысяч у год. Мы даведаліся, што Абруз пакіне краіну на працягу некалькіх тыдняѓ, і Кірбі ѓсталяваѓ з ім кантакт ".
  
  
  "Мне было б цікава даведацца, аб чым яны гаварылі, агент AX і былы капа мафіі".
  
  
  "Падарожжа Абруза, Нік. Ён быѓ чалавекам, якому давяралі тыя, што ваявалі групоѓкі ѓнутры Каты, і калі ѓ іх было далікатнае даручэнне, якое трэба было вырашаць за мяжой, oni часткі адпраѓлялі эга". Хоук закрануѓ маёй рукі. "Зараз пойдзем у катэдж".
  
  
  
  
  
  Іншы целаахоѓнік па імя Корбетт адкрыѓ нам дзверы. Яе ледзь не здрыгануѓся, калі мы ѓвайшлі ѓнутр. Месца было зачынена некалькі месяцаѓ, але, здавалася, усё яшчэ пахла смерцю.
  
  
  "Фрэнк Абруз быѓ цікавым чалавекам, індывідуаліст. Не скажу, што яе эга паважаѓ. Эга паслужны спіс быѓ занадта крывавым, - працягнуѓ Ястраб, - але ён быѓ адным вакол лідэраѓ, якія выступалі супраць дачыненні мафіі да міжнароднай гандлі наркотыкамі. Ён люта змагалася з гэтым на працягу апошніх двух гадоѓ, калі амерыканскаму аддзяленню мафіі прапанавалі здзелку азіяцкая група, якая займаецца кантралявала адборныя опіумныя поля ѓ Індакітаі ".
  
  
  "Гэта было да сардэчнага прыступу, які прывёѓ эга да пенсіі?"
  
  
  "На самай справе. Затым, калі Абрузу ѓдалося памяняць пазіцыю камуністаѓ-partizan ѓ пагадненні, усё ѓзляцела да нябёсаѓ. Ён выстаѓляѓ свае высновы вышэйшаму радзе мафіі і прапанаваѓ ім перагледзець прапанову. На гэты раз галасаванне прайшло ѓ эга карысць. былі нязгодныя, але праѓленне вырашыла адмяніць здзелку ".
  
  
  "Я разумею. У Абруза была інфармацыя аб палях опіуму, якія мы маглі б выкарыстоѓваць. Кірбі спрабаваѓ пераканаць эга перадаць гэта нам".
  
  
  "Цнотаѓ Абруза было няшмат, але па адной у іх была вера ѓ тое, што камунізм не быѓ хваляй будучыні. Былі падставы спадзявацца, што ён будзе супрацоѓнічаць з намі. Акрамя таго, Кірбі падазраваѓ, што Абруз амела некаторую інфармацыю аб камуністах. Магчыма, ih мафіёзныя кантакты былі звязаны з імі не толькі ѓ сферы наркотыкаѓ ".
  
  
  "Які выгляд бізнэсу?"
  
  
  "Кірбі не ведаѓ. Абруз толькі намякнуѓ, што ведае што-што, што AX можа знайсці вельмі цікавым".
  
  
  Хоук правёѓ мяне ѓ пакой, сцены якой былі изрешечены кулявымі адтулінамі. Ён злосна махнуѓ рукой. "Забойцы не рызыкавалі, як бачыце. Яны распырскалі тут досыць свінцу, каб забіць тузін чалавек".
  
  
  "У Абруза была жорсткая рэпутацыю. Сардэчны прыступ або адсутнасць сардэчнага прыступу, але ён не быѓ тым чалавекам, з якім можна было б гуляць.
  
  
  Хоук кіѓнуѓ. "Яны былі хуткімі і эфектыѓнымі, яе прызнаю гэта. І абсалютна стрыманымі".
  
  
  "Вы сказалі, што двое іншых людзей былі хлопцамі Абруза?"
  
  
  "Эга " асабістымі целаахоѓнікамі".
  
  
  Яе адкрыѓ акно і ѓпусціѓ ветрык. Яе падумаѓ аб старым капа мафіі і маім сябру Кірбі, якія ляжаць на падлозе з разарванымі кулямі целамі. Яе зрабіѓ глыбокі глыток прахалоднага адбору пробаѓ паветра, струменілася па маім твары.
  
  
  "Як мафія ставіцца да смерці Абруза?"
  
  
  "Звычайна мае надзейныя крыніцы кажуць, што яны напалоханыя тым, што практычна па ѓсім ih давераных старэйшых дзеячаѓ быѓ кароткім з панталыку. Але памятайце, што погляды Абруза былі абвергнутыя некаторымі і што ён нажыѓ сабе ворагаѓ у свой час. Для мяне важна тое, што адзін вакол нашых галоѓных агенты быѓ забіты ѓ пры іншых абставінах, якія я не магу растлумачыць. Я не збіраюся адмаѓляцца ад гэтага больш, чым вы. Яе хачу, каб забойцы былі знойдзеныя ".
  
  
  "Ёсць тры рашэнні", - сказаѓ я. "Камуністычныя агенты, старыя ворагі Абруза ці хто-то, каму не падабалася, што ён абмяжоѓваѓ азіяцкую здзелку па продажы наркотыкаѓ".
  
  
  Хоук рассыпаѓ цыгарны попел на штаны і змахнуѓ ih. "Чатыры рашэння. Вы Памятаеце, яе згадваѓ пра пенсіі Абруза ѓ памеры 200 000 даляраѓ у год? У яго ѓ дом была выплата за першы год. Яна знікла разам з забойцамі".
  
  
  "Забіваць аднаго вакол самых страшных капа мафіі? Каб прыдумаць такую ідэю, патрэбен вар'ят".
  
  
  Хоук рэзка ѓстаѓ. "Паглядзіце на гэтыя кулявыя адтуліны. Як вы думаеце, чалавек, адказны за гэта, быѓ у здаровым розуме?"
  
  
  Ён быѓ правоѓ.
  
  
  Яе рушыѓ услед за Хоуком на вуліцу. "Я бачыѓ, дома, і чуѓ гэтую гісторыю, але вы не прыспешвалі мяне сюды толькі з-за гэтага. Што яшчэ?"
  
  
  "У катэджы быѓ яшчэ адзін чалавек, які пазбег разні. Нарэшце-то мы яе знайшлі".
  
  
  * * *
  
  
  Дзяѓчына выглядала як мільён даляраѓ да інфляцыі. Яна была бландзінка, маладая і даѓганогая. Хоць на ёй было паліто з паднятым каѓняром, яе мімаходам убачыѓ яе твар, калі яна выходзіла вакол рэстарана на вуліцу. У нах былі высокія выступоѓцы скулы і шырокія цёмныя вочы - далікатны набору кравец, не адзначаных цынізмам і жорсткасцю, якіх яго чакаѓ.
  
  
  "Замры выплат прама тут", - сказаѓ Хоук па матэматыцы, кіраѓніку праектарам. Мы сядзелі ѓ цёмнай праекцыйнай пакоі адной вакол асноѓных баз AXE, вывучаючы нерухомае малюнак на экране. "Яе клічуць Шэйла Брант, але яна больш так сябе не называе", - сказаѓ Хоук. "Мы па-чартоѓску доѓга яе не знаходзілі".
  
  
  Мне было цяжка паверыць у тое, што Хоук распавёѓ мне пра Шэйла Брант. Гэта не ішло з тонкім тварам і мяккімі вачыма.
  
  
  "Вы ѓпэѓненыя, што яна была палюбоѓніцай Фрэнка Абруза?"
  
  
  "Без сумневу. Але мы вельмі мала ведаем аб тым, хема яна была да таго, як Абруз падабраѓ яе ѓ Вегасе".
  
  
  Яе расчаравана ѓздыхнуѓ. Думаю, няма закона, які абвяшчае, што прыгожая дзяѓчына дваццаці двух гадоѓ не можа знайсці шчасця ѓ смецця старэе мафіёзнага капа. "У старога мафіёзі быѓ густ".
  
  
  - На самай справе, вельмі падобны на ваш, - сказаѓ Хоук сардоническим голасам. Затым ён працягнуѓ: "Калі мы даведаліся, што Шэйла жылкі ѓ катэджы ѓ Фларыдзе з Абрузом і не была асяроддзях загінулых, мы пачалі шукаць яе.
  
  
  
  
  
  
  Яна добра хавала свае сляды ".
  
  
  "Ад каго яна ѓцякае? АХ, закон, мафія?"
  
  
  "Магчыма, з усіх трох. І, магчыма, яшчэ хто-небудзь. Вы будзеце рады даведацца, што я збіраюся арганізаваць для вас, каб вы ѓсталявалі гэты лейцара Шэйла".
  
  
  Яе з нецярпеннем чакаѓ гэтага. Яе, зірнуѓ на свеціцца цыферблат сваіх гадзін. Хоць яе, ведаѓ, што навучальныя патрэбен, яго пачынаѓ адчуваць вострую канец нецярпення. Мне не цярпелася адправіцца ѓ шлях і адправіцца па следзе забойцаѓ Дэвіда Кірбі. Гэтая сцежак была ѓжо занадта халоднай, каб мяне задавальняць.
  
  
  "Гэты фільм быѓ зняты ѓ невялікім гарадку ѓ штаце Айдаха пад назвай Бонэм. Шэйла Брант жылкі там апошнія два месяцы. У вас будзе прыкрыццё, каб растлумачыць ваша раптоѓнае з'яѓленне. Мы не хочам, каб напалохаць дзяѓчыну ѓ уцёках. зноѓ ", - сказаѓ мне Хоук. "Але пасля таго, як вы прыедзеце, вам прыйдзецца эга падарваць".
  
  
  "Давай паглядзім астатнюю частку фільма", - прапанаваѓ я.
  
  
  Праектар зноѓ уключыѓся. Мы назіралі, як Шэйла Брант, засунуѓшы адну руку ѓ яго шырыні паліто, ішла да прыпаркаванай машыне. У яе рухах была плыѓная грацыя. Калі яна адкрыла дзверы машыны, яе мэта рэзка тузанулася, як быццам яна пачула гук, які прымусіѓ яе нервавацца. Калі яна зразумела, што гук быѓ бяскрыѓдным, яе твар кранула палягчэння.
  
  
  Яна села ѓ машыну і паехала, камера ішла за ёй, пакуль яна не павярнула за вугал.
  
  
  "Наш чалавек зняѓ фільм па вокны гатэля праз дарогу ад рэстарана. Дзяѓчына працуе там афіцыянткай", - сказаѓ Хоук. Гэта было восем дзён таму. Наш чалавек не спрабаваѓ наладзіць кантакт. Гэта твая праца. Наладзіць кантакт з Шэйлай і, пры неабходнасці, адносін. Нам трэба ведаць тое, што яна ведае. Усе гэта."
  
  
  Праектар выключыѓся, і загарэѓся сяргей, напоѓніѓшы пакой яркасцю.
  
  
  "Ну, фільм цябе што-небудзь сказаѓ?" - спытаѓ мяне Хоук.
  
  
  "Вы мелі рацыю. Яна напалохана. У правым кішэні паліто яна трымала зброю. Да таго ж у нах добрыя ногі".
  
  
  "Я думаѓ, ты ѓсё гэта заѓважыш", - суха сказаѓ Хоук. "Пераканайцеся, што вы сачыць за яе правай рукой, а таксама для яе нагамі".
  
  
  Ён працягнуѓ мне папку, якую трымаѓ на каленях. Ён утрымліваѓ файл AX на Шейлу і кароткае выклад маёй вокладкі. У мяне быѓ рэшту дня, каб запомніць ih, падрыхтаваць падробленае пасведчанне асобы і азнаёміцца са спецыяльным абсталяваннем, якое яе вазьму з сабой у Айдаха.
  
  
  Яе пакінуѓ справу Шэйла Брант ѓ жылым памяшканні, куды мяне прынялі, затым узяѓ сваё фальшывае пасведчанне асобы. Нэд Харпер, намаляваны на вадзіцельскіх правах, выглядаѓ у дакладнасці як Нік Картэр. У яго было суровае твар, але мне яно хутчэй падабалася. Разам з пасведчаннем асобы яе атрымаѓ чамадан, напакаваны асабістымі рэчамі, адпаведнымі ён ролі, якую ёй буду гуляць у Айдаха. Шведаѓ не выглядала нам новай, нам пашытай, але ідэальна падыходзіла мне.
  
  
  Яе правёѓ гадзіну ѓ зброевай. Яе праверыѓ скрыню, у якім, акрамя іншых смяротных прадметаѓ, знаходзілася магутная вінтоѓка з далёкім прыцэлам. Разам з маім асабістым зброяй гэта дало мне такую ж агнявую моц, як у некаторых отделених паліцыі.
  
  
  Яшчэ адной маёй прыпынкам быѓ аддзел электронікі базы. Па загадзе Хока нашы спецыялісты сабралі для мяне камплект. Ён выглядаѓ, як брытвавы набор, але ѓ nen былі адчувальныя прылады для праслухоѓвання, камерай і малюсенькі магнітафон. Яе сумняваѓся, што мне спатрэбіцца гэта абсталяванне, але Хоук нічога не выпускаѓ па ѓвазе.
  
  
  Мне трэба было зрабіць яшчэ адзін візіт - у хлеѓ, дзе механікі працавалі над машынай, на якой яе ехаѓ, калі яе шталь чалавекам па імі Нэд Харпер. Адным па механікаѓ быѓ моцны невысокі мужчына гадоѓ сарака, які сказаѓ, што шмат чуѓ пра Nike Картэры і гатэль сустрэцца са мной. Ёй вырашыѓ не гаварыць яму было, што па палове таго, што ён чуѓ, хутчэй за ѓсё, няпраѓда.
  
  
  "Мы загадалі даць вам машыну, якая займаецца выглядала так, як быццам яна была набытая па таннай ѓжыванай партый, але якая займаецца сапраѓды нікуды не падыходзіць", - сказаѓ ён з ухмылкай. "Вотум што мы зрабілі. Гэтая малая непрыгожая, але я думаю, ты закахаѓся ѓ нах. Яна адказвае, як французская шлюха".
  
  
  Мы прайшлі на другі бок сераль. Механік паказаѓ на невялікі ѓчастак дарогі, усеяны перашкодамі. "Галасаванне, дзе мы яе апрабуем. Кіроѓца-выпрабавальнік збіраецца выпрабаваць яе на сабе".
  
  
  Трохгадовы Форд з плямамі кветак і ѓвагнутасцямі на адным вакол крылаѓ муркаѓ ѓ канцы паласы перашкод. Кіроѓца ѓ ахоѓным шлеме махнуѓ нам рукой і рэзка націснуѓ на педаль газу. Машына ѓзляцела, як ошпаренная котка.
  
  
  "Я абяцаю, што ты зможаш атрымаць ад нах 120 у гадзіну, у крайнім выпадку", - горда сказаѓ маленькі механік. "Мы стварылі яе, як канцэртную скрыпку".
  
  
  Аѓтамабіль нёсся з перашкодамі. Думаѓ, патрапіць першым, але ѓ апошнюю хвіліну кіроѓца зрэзаѓ кола. Ён зігзагамі вёѓ машыну па курсе, рыпаючы шынамі. У канцы дыстанцыі ён рэзка націснуѓ на здзекі і прывёѓ машыну ѓ наѓмыснае кручэнне, разгарнуѓшы ee з галівудскім талентам каскадзёры, перш чым выпрастацца і паехаць назад да нас.
  
  
  "Гэты чалавек павінен ехаць у Індыянапаліс, - сказаѓ я.
  
  
  ђсмешка механіка стала шырэй.
  
  
  
  
  
  "Табе падабаюцца сюрпрызы, Картэр?"
  
  
  Яе, зразумеѓ, што ён меѓ на ѓвазе, калі кіроѓца выйшаѓ, вакол машыны, зняѓ ахоѓны шлем і страсянуѓ грыву ярка-рудых валасоѓ. Нават з ee целам, схаваным бясформенным комбинезоном, не было сумневаѓ, што кіроѓца-выпрабавальнік была жанчынай. .
  
  
  Ee палачкі ѓспыхнулі, яна падышла да нас, ківаючы шлемам у руцэ.
  
  
  "Што ты думаеш, N3?" - сказала яна, выкарыстоѓваючы мой ранг забойцы замест майго імя. Асяроддзяѓ дзяѓчат, якія выглядалі так жа дзіѓна, як яна, яе стараѓся заахвочваць трохі больш знаёмствы, чым гэта.
  
  
  "Наконт машыны або кіроѓцы?" Яе спытаѓ.
  
  
  У яе зялёных вачах успыхнуѓ агонь. "Машыны, вядома. Мне пляваць, што ты думаеш пра кіроѓцу".
  
  
  Яе, зірнуѓ на механіка, які паціснуѓ плячыма і дыпламатычна адступіѓ. Ён не хацеѓ быць сведкам, калі гэтая цудоѓная рудая рассек знакамітага Ніка Картэра на дробныя кавалачкі сваім пагардай.
  
  
  "Што я табе зрабіѓ?" - спытаѓ яго далей, трохі збіты з толку.
  
  
  "Наогул нічога. Паглядзім, што так і застанецца, N3".
  
  
  І зноѓ - назва замест імя. Яе ѓспрыняѓ гэта, і бляск агню ѓ яе вачах, як выклік. "Я думаѓ, што ты трохі выпендриваешься, калі сядзіш за рулём машыны", - сказаѓ я. "Ці Было гэта для мяне?"
  
  
  "Вядома, вы так думаеце. Вы, верагодна, былі здзіѓлены, убачыѓшы, што жанчына можа кіраваць машынай лепш, чым вы". Яе ганарлівая губа скривилась, але ад гэтага поѓны рот шталь яшчэ прывабней. "Давайце прыбярэм відавочнае шчыра цяпер, N3. Некаторыя дзяѓчыны тут могуць пакланяцца табе, як спальнму спартсмену, але твая рэпутацыя мяне не ѓражвае".
  
  
  "Што вас ѓражвае - спектакль? Можа, гарэзаваць агляд".
  
  
  Яна засмяялася, як быццам гэта прапанова яе развесяліла. Яна пацягнула за маланку на ee мешковатом камбінезоне. "Вы ведаеце, што мне сказалі, N3? Мне сказалі, што калі вы былі ѓ самалёце, які трывае крушэнне, вы ѓсё роѓна знойдзеце час, каб зрабіць прапанову сцюардэсе".
  
  
  Гэта праѓда, - сказаѓ яе эй. - На самай дэла, гэта ёй сказаѓ.
  
  
  Яна скінула камбінезоны з плячэй і вывернулася з яго, здолеѓшы зрабіць працэдуру такой жа захапляльнай, як стрыптыз. Пад рабочай адзеннем на ёй былі абліпальныя штаны і швэдар, облегавший яе выгібы, як скура.
  
  
  "Я паважаю вас як прафесіянала. Званне N3, якое-што значыць", - сказала яна. "Але давайце далей размова на прафесійным узроѓні, ці не так?"
  
  
  Я не мог прыдумаць нічога, што мяне цікавіла менш, акрамя, магчыма, чытання лекцыі аб ѓстрыманні ѓ дом старых пакаёвак.
  
  
  "Аѓтамабіль добра кіраваѓся для вас, але я б выпрабаваць гатэль эга на сабе", - сказаѓ яе эй.
  
  
  Яе закат пад руль, гэта адзіная перадача, рухавік і даѓ задні ход. Потым яе стрэліѓ. Яе прайшоѓ курс так жа хутка, як і дзяѓчына, і скончыѓ тым, што затармазіѓ машыну, зрабіѓшы рэзкі двайны паказальнікаѓ. Калі яе выйшаѓ, кінуѓ гэй ключы і сказаѓ: "Спатрэбіцца", - падумаѓ я, яна плюне мне ѓ твар.
  
  
  "Цяпер, хто паказвае панты?" - сказала яна, але ѓ яе голасе быѓ намёк на здзіѓленне, змяшаны з сарказмам.
  
  
  "Машына не так wouldnt і добрая, але ѓ нах вельмі шмат пад капотам. Ты выглядаеш, як вялікая жанчына, але, можа быць, не так wouldnt і шмат. Мне дастаткова цікава, каб задацца гэтым пытаннем". Яе кінуѓ дублікат ключа ад сваёй пакоя гэй у руку. "Калі вы хочаце выкарыстоѓваць гэта, гэта павінна быць сёння вечарам. Яе еду з базы раніцай".
  
  
  "Што прымушае вас думаць, што я б падумала пра яе выкарыстанні?"
  
  
  "Можа быць, табе так жа цікава, як і мне", - сказаѓ я.
  
  
  Вярнуѓшыся ѓ сваю каюту, яе сцягнуѓ куртку, агаліѓшы ѓрэзаны "люгер" у быстрозатяжной аснастцы пад левай рукой. Узбраенне, якое яе правяраѓ у AX, вар'іравалася ад задання да задання, але яе ніколі не заставаѓся без асабістага зброі: Люгер, якога ёй назваѓ Вільгельміны; штылет, Х'юга, у рукаве, і прылепленая да ѓнутранай боку сцягна малюсенькая газавая бомба П'ер. Бомба можа забіць усіх у зачыненым пакоі за секунды; усё, што патрабавалася, - гэта круты паказальнікаѓ, які зламаѓ бы эга абалонку.
  
  
  Адкрыѓшы скрыню крэсла, яе досталь тэчку, якую даѓ мне Хок. Яе адкінуѓ вокладку і раздражнёна нахмурыѓся. Яе, падумаѓ, што ѓспомніѓ, што пакінуѓ копію маёй вокладкі па-над файла. Цяпер першай старонкай быѓ ліст з апісаннем знешнасці Шэйла і нерухомай фатаграфіяй вакол фільма, які бачыѓ яе раней у той дзень.
  
  
  Яе, сказаѓ сабе, што я павінен памыляцца. Яе прагартаѓ змесціва тэчкі, але не было ніякіх прыкмет одностраничного аповеду. "Што ж, цяпер не аб чым турбавацца", - падумаѓ я. Старонняму было б складана пракрасціся на базу AX, як кантрабанду парахода на футбольны стадыён.
  
  
  Усё яшчэ трохі обеспокоившись, яе пачаѓ перачытваць дасье на дзяѓчыну Брант. Як і сказаѓ Хоук, падрабязнасцяѓ пра яе мінулым няма. Яна магла нарадзіцца ѓ іх выхадныя, калі Фрэнк Абруз забраѓ ee ѓ Лас-Вегасе. Аднак пасьля таго, як AX выявіѓ яе ѓ Айдаха, дадзеныя былі карпатліва поѓнымі - гадзіны, якія яна працавала афіцыянткай, калі звычайна клалася спаць, і нават алоѓкавы накід плана дома, які яна здымала.
  
  
  
  
  
  Шмат разоѓ мне хацелася мець фатаграфічную памяць. Так як у мяне эга не было, яе распрацаваѓ свае ѓласныя метады замацавання ключавых фактаѓ у сваёй галоѓ. Яе зрабіѓ нататкі ѓ кішэнным нататніку, які нашу з сабой, і перачытаѓ ih, прагледзеѓ план дома Шэйла, затым расцягнуѓся на ложку, выкінуѓшы ѓсе вакол сваіх думак, акрамя матэрыялу, які чытаѓ ёй.
  
  
  Яе, павінна быць, задрамала. Яе прачнуѓся ѓ цемры, мяне насцярожыѓ гук, настолькі слабы, што не мог эга каму.
  
  
  Ён пачуѓся зноѓ, проста слабы царапающий гук, метал датычылася металу. Яе ѓскочыѓ з ложка і прызямліѓся на кукішкі з "люгером" у руцэ.
  
  
  Дзверы адчыніліся, і па падлозе прабегла жоѓтая паласа святла. Рудая сказала: "У цябе хуткія рэфлексы, N3".
  
  
  Яе расслабіѓся, усвядоміѓшы, што гук, які яе чуѓ, быѓ яе ключом, павернутым у дзень. Яе не збянтэжыѓся, што мяне злавілі з пісталетам у руцэ. Інстынкт, які прымусіѓ мяне ѓстаць з смецця, не раз ратаваѓ мне жыццё.
  
  
  "Уключыць брылёѓ. Кнопка на стогн ззаду цябе", - сказаѓ яго дзяѓчыне.
  
  
  Яна шчоѓкнула выключальнікам, затым кінула мне ключ. "Калі ты з'язджаеш заѓтра, мне гэта больш не спатрэбіцца, праѓда?"
  
  
  Яе заціснуѓ ключ, ухмыляючыся. "Такім чынам, вам стала цікава".
  
  
  Яна паціснула плячыма. "Думаю, мне проста трэба было даведацца, ці ѓсё праѓда пра вас, што мне сказалі".
  
  
  "Чаму б табе не зачыніць дзверы і не прадставіцца?" Яе сказаѓ.
  
  
  Яна закрыла яе, не зводзячы з мяне вачэй. Выклік ѓсё яшчэ ззяѓ у ih зялёнай глыбіні.
  
  
  "Патрысія Стылю", - сказала яна.
  
  
  Зняѓшы наплечный рэмень, павесіѓ яе эга на спінку крэсла і засунуѓ Люгер " у кабуру. "Як доѓга вы працуеце ѓ AX?"
  
  
  "Напрыклад, год. А цяпер спытай, як такая мілая дзяѓчына, як я трапіла ѓ гэты бізнэс".
  
  
  "Дазвольце мне зрабіць здагадку. Вы гатэляѓ даказаць, што вы можаце зрабіць усё, што можа зрабіць мужчына".
  
  
  "Ах, ты хітры вырадак", - сказала яна без прыкметнай злосці.
  
  
  "У мяне ёсць бутэлька віскі, - сказаѓ я. "Падарунак ад нашага боса. Магу яе эга адкрыць?"
  
  
  "Я прыйшла сюды не піць", - сказала яна. Яна сцягнула праз галаву швэдар і кінула эга на крэсла.
  
  
  На ёй быѓ чорны карункавай бюстгальтар. Ну, палова бюстгальтара. Ee чаркі былі перапоѓненыя. "Добра забяспечаны" - адно галасаванне па ѓсім неадэкватных апісанняѓ, якое прыйшло мне ѓ галаву, калі яе паглядзеѓ на нах.
  
  
  Атросшы ярка-рыжую грыву валасоѓ, яна ѓсміхнулася мне. ђсмешка была збольшага кплівай, збольшага якая абяцае.
  
  
  Яе ѓспомніѓ яе рэпліку вакол таго дня. Яго паѓтарыць гэта. "Цяпер хто хваліцца?"
  
  
  "Яе", - прызнала яна. "Але табе гэта падабаецца".
  
  
  Усё яшчэ ѓсміхаючыся, яна сцягнула шырынку сваіх штаноѓ на маланкі і вылезла па сукін, якую яны паклалі на ee нага. Цяпер на ёй быѓ толькі чорны бюстгальтар і адпаведная палоска чорнага карункі унізе.
  
  
  Яна спакойна падышла да ложка і села на край. Яна расшпіліла станік і сцягнула эга са сваёй вялікай грудзей. Лёгкім рухам рукі яна накінула адзенне на падгалоѓе ложка, а затым ложка на маю падушку.
  
  
  "Я пакіну цябе трусікі", - сказала яна. "Я думаѓ, ты захочаш сарваць ih ад мяне".
  
  
  Цяпер у яе вачах свяцілася нешта іншае, чым выклік. Хваляванне, жаданне.
  
  
  Калі яго скінуѓ вопратку, і яна ѓбачыла шпільку і газавую бомбу, яна ѓсклікнула: "Божа мой, ты хадзячы арсенал".
  
  
  Яе непрыстойна усміхнуѓся. "Ты сам упаковываешь пару ядраѓ".
  
  
  Яе смех быѓ хрыплым і раскаваным. Яна магла б даказаць, што яна роѓная любому мужчыну, але яна вызначана не пярэчыла супраць таго, каб яе разглядалі, як сэксуальны аб'ект. "Ідзі, N3", - заклікала яна.
  
  
  "Нік", - сказаѓ яе эй. "Ложак - не месца для фармальнасцяѓ".
  
  
  "Нік. Нік, - сказала яна, - я гатовы".
  
  
  Яе сарваѓ з нах карункавыя трусы. Яна была права. Мне спадабалася гэта рабіць.
  
  
  Пэт была моцнай дзяѓчынай. Калі мы абняліся, яго адчуѓ, як мускулы яе спіны задрыжалі. Ee рот быѓ мяккім і цёплым, а мова хуткім і хуткім. Яе, уткнуѓся тварам у яе грудзі, а яе пальцы ѓчапіліся мне ѓ валасы. Калі яе, гуляѓ з яе цвёрдымі соску, яна курчылася і рыкаѓ, як галодны кот.
  
  
  Мае рукі слізганулі ѓніз да яе ягадзіцах, і ён падняѓ яе, каб сустрэць свой першы штуршок. Яе глыбока пагрузіѓся ѓ нах і пачуѓ яе стогн. Яе цела прижалось да мяне. Калі яе падняѓ свае руху, яна здрыганулася і страсянула ложак. У нах была гнуткая сіла жывёлы.
  
  
  "Нік", - выдыхнула яна. "Давай скончым разам".
  
  
  Наколькі яе разумею, яе час было ідэальным. Уласна гаварыць, усё было ідэальна.
  
  
  Ee рука слізганула па маім сцягне, даследуючы. "Мышцы. Вы сапраѓдны кавалак мяса, містэр Картэр".
  
  
  "Так ты."
  
  
  "Я не быѓ гатовы да гэтага. Ты нават лепш, чым мне сказалі".
  
  
  "Я так разумею. Яе ганаровы больш, чым ваша прафесійнае павагу".
  
  
  Яна смяялася. "Магу яе спаць тут сёння вечарам?"
  
  
  "Ты можаш застацца на ноч, - сказаѓ я, - я не ведаю, колькі ты выспішся".
  
  
  Два
  
  
  Раніцай яе ѓстаѓ рана і пачаѓ збірацца, пакуль рудая не прачнулася і не перавярнулася ѓ смецця.
  
  
  "Нік, - сказала яна, - гэта было выдатна. Асабліва ѓ апошні раз".
  
  
  Яе прыляпіѓ газавую бомбу да ѓнутранай боку сцягна. Мінулая ноч была мінулай ноччу. Сёння ѓсё было як звычайна. Яе прыфастрыгоѓваць
  
  
  
  
  Яе прывязаѓ штылет да предплечью і праверыѓ спружынны механізм. Яе сагнуѓ руку, і тонкі нож слізгануѓ мне ѓ руку, гатовы да працы. "Выраз вашага асобы трохі палохае", - сказала Пэт.
  
  
  Яе адарыѓ яе усмешкай, якая займаецца не дакранулася да маіх вачэй. "Я не зусім хлопчык па суседстве".
  
  
  Затым яе надзеѓ вопратку, якая займаецца адпавядала ролі Неда Харпера, надзеѓ "Люгер", накінуѓ на яе куртку на маланкі і паглядзеѓ на сябе ѓ люстэрка. Наколькі яе мог судзіць, яе выглядаѓ, як п'яны кіроѓца грузавіка. Калі яе перабраѓся ѓ горад, дзе хавалася Шэйла Брант, ёй распавядаѓ, што хацеѓ бы, працу.
  
  
  "Я не павінен пытацца пра гэта, - сказаѓ Пэт, - але што здарылася з N1 і N2?"
  
  
  "Ну ѓдача скончылася", - сказаѓ яе эй. "Як у Дэвіда Кірбі", - падумаѓ я.
  
  
  Яе зачыніѓ чамадан, які мне далі AX. Ёй быѓ гатовы сысці. Усё, што мне трэба было зрабіць, гэта развітацца.
  
  
  Рыжы выбавіѓ мяне ад клопатаѓ. "Я ведаю. Караблі, якія праходзяць у ночы, і ѓсё такое. Заставайся удачлівым, Нік".
  
  
  Яе паехаѓ у Бонэм, штат Айдаха, у два гадзіны дня. У горадзе было 4700 жыхароѓ, і гэта выглядала так, як быццам 4695 вакол іх вырашылі застацца дома.
  
  
  Заехаѓшы на запраѓку, дзе рэкламавалася імгненнае абслугоѓванне, яе пад'ехаѓ да цыстэрнаѓ. Імгненная паслуга не была рэалізаваная. Яе выйшаѓ праз машыны і ѓвайшоѓ унутр, дзе знайшоѓ мужчыну, што драмала за сталом, заваленым пылам, дарожнымі картамі, банкамі з крекеры і ѓпакаванымі аѓтазапчасткамі. Яе, пастукаѓ косткамі пальцаѓ па чыстым краі крэсла.
  
  
  Эга вочы патрэскаліся. "Так, сэр?", ён пазяхнуѓ.
  
  
  Яе паказаѓ на сваю машыну. "Я хачу трохі бензіну".
  
  
  "Ах, - сказаѓ ён, як быццам такая магчымасць эму і ѓ галаву не прыходзіла.
  
  
  Пакуль ён вырываѓ шланг і ѓстаѓляѓ асадку ѓ амаль пусты бак форда, яе стаяѓ побач і глядзеѓ на сонную вуліцу, асветленую бледным сонечным святлом позняй вясны.
  
  
  Яе не бачыѓ, нам святлафораѓ, нам неонавых шыльд. Бонэм выглядаѓ, як карціна Нормана Роквеллу з выявай невялікага гарадка. Яе, адчуваѓ сябе не на сваім месцы, калі ѓсё маё смяротнае зброю было прывязана да майго цела і зачынена ѓ багажніку маёй машыны. Бонэм зусім не быѓ падобны на тое месца, якое аддала перавагу б схаваць былая палюбоѓніца лідэра мафіі. Верагодна, менавіта таму Шэйла Брант абрала эга. "Гэй, Дай належнае за мазгі, - падумаѓ я.
  
  
  Яе расправіѓ стомленыя плечы. Яе ехаѓ хутка і па шмат гадзін кожны дзень з імі тхара, як пакінуѓ базу СЯКЕРА на узбярэжжы Караліны. Пазней у той жа дзень яе звяжыцеся з агентам AX, які сачыѓ за Шэйлай, каб пераканацца, што яна не прапусціла нас.
  
  
  Дзяжурны на станцыі тэхабслугоѓвання пачаѓ праціраць лабавое шкло машыны. "У вас тут дастаткова мёртвых насякомых, каб напоѓніць вёдры", - паскардзіѓся ён. "Вы, павінна быць, ехалі ѓсю ноч".
  
  
  "Ага", - сказаѓ я. Ён быѓ назіральным, калі не імгненным.
  
  
  "Турыст?"
  
  
  "Няма ёй сказала.
  
  
  Эга мэта павярнулася, і эга вочы больш не былі соннымі.
  
  
  "Я кіроѓца грузавіка, - сказаѓ я. "Я спадзяюся знайсці тут працу".
  
  
  "Ці ёсць асаблівая прычына, па якой вы выбралі Бонэма?"
  
  
  "Мне падабаюцца маленькія гарады".
  
  
  "Ёсць шмат іншых маленькіх гарадкоѓ".
  
  
  "Блін, - падумаѓ я. Эму, безумоѓна, было цікава. Яе сказаѓ: "Мне падабаецца, як выглядае гэты".
  
  
  Пакуль ён правяраѓ ѓзровень алею, яго ѓвайшоѓ у мужчынскі туалет і зрушыѓ засаѓку на ѓнутранай баку дзень. Яе, плюхнуѓ ѓ твар халоднай вадой. Яе стаміѓся ад таго, што так доѓга быѓ прылеплены да сядзення машыны, сказаѓ ёй самім, інакш бы допыт абслуговага персаналу мяне не раздражняѓ.
  
  
  Ён пастукаѓ у дзверы. "Гэй, містэр, мне трэба цябе ѓбачыць".
  
  
  Яе, расшпіліѓ маланку на куртцы, каб хутка дабрацца да "Люгера", затым адкрыѓ дзверы. "Што так?"
  
  
  "Аб Шэйла Брант", - сказаѓ ён, затым усміхнуѓся. "Яе агент, якога вы павінны сустрэць, N3".
  
  
  Яе ніколі не бачыѓ свайго кантакту і не рызыкаваѓ. "Аб чым ты кажаш?"
  
  
  Бразнуѓшы дзверы, ён сунуѓ руку ѓ хвіліну і выцягнуѓ запальнічку, ідэнтычную маёй. Ён перадаѓ эга мне. "Я размаѓляѓ з парай людзей, якія працавалі з вамі ѓ мінулым, Картэр. Мне здалося, што я пазнаѓ вас ih апісаннях. мастацтва. Некаторыя па выкрутаѓ Хоука, сказаѓ яе сабе. Між іншым, мяне завуць Мэрэд.
  
  
  Яе перавярнуѓ запальнічку. Тое, што выглядала як серыйны нумар вытворцы ѓнізе, на самай дэла было кодам, які ідэнтыфікаваѓ ѓладальніка, як супрацоѓніка AX. "Добра, Мэрэд. Але на тваім месцы яе быѓ бы больш асцярожны. Не забывай, што прычынай усяго гэтага бізнесу з'яѓляецца яго атрад па-чартоѓску добрага агента". Яе не шталь настойваць на гэтым. Не мне было эга, перажоѓваць: "Што новага аб нашай дзяѓчыне Шэйла?"
  
  
  "Яна ѓсё яшчэ тут і паводзіць сябе стрымана. Яе стараѓся не падыходзіць занадта блізка, каб не выклікаць у нах падазрэнняѓ. Яе ѓзяѓся за гэтую працу, таму што баяѓся, што гараджане пачнуць здзіѓляцца, чаму яе затрымліваюць. спынімся ѓ гатэлі. Убачымся сёння ѓвечары і пагаворым яшчэ трохі ". Ён вагаѓся. "Я разумею, што буду апорай у гэтым заданні, і яго з нецярпеннем вось чакаю рашэння папрацаваць з вамі. Не судзіце мяне па тым, што толькі што адбылося. Яе звычайна не такі выпадковы".
  
  
  "Спадзяюся, што няма", - сказаѓ я.
  
  
  Яе павольна ехаѓ па галоѓнай вуліцы горада
  
  
  
  
  
  , адзначыѓшы размяшчэнне двухпакаёвай паліцэйскага ѓчастка, паштовага аддзялення і мэрыі эканом-класа. Яе, падумаѓ, што ты мог бы запакаваць увесь горад у скрынку з-пад абутку. Паміж двума вялікімі будынкамі знаходзіѓся бар-закутак з надпісам "Халоднае піва" ѓ акне. У чатырох вітрынах ніжэй яе выявіѓ усё, перажытак дзён, калі Бонэм быѓ чыгуначнай станцыяй, быѓ больш і квітнеѓ. Цяпер двухпавярховы будынак мела патрэбу ѓ афарбоѓцы, і ён убачыѓ, што ѓ некаторых верхніх вокнах няма экранаѓ.
  
  
  Выйшаѓшы вакол машыны, яе ѓважліва агледзеѓ рэстаран праз дарогу ад гатэля. Шэйла Брант дзяжурыла толькі ѓ 16:00. і калі б справы не пайшлі ѓ гару, яна і тады не спатрэбілася б. У установе не было наведвальнікаѓ.
  
  
  Яе, увайшоѓ у паѓзмрочную вестыбюль гатэля, дзе мэблі было чвэрць цалі пылу і слядоѓ сталага ѓзросту. Ліфта не было, толькі лесвічны вясна, а расліны ѓ чыгунах, mimmo якіх яе праходзіѓ, мелі патрэбу ѓ & nb гэтак жа, як Бонэму трэба было ѓдыхнуць новае жыццё.
  
  
  Клера прывітаѓ мяне, як калі б ён быѓ палітыкам, приветствующим вырашальнае галасаваньне. Ён сказаѓ, што яны даѓно закрылі сваю сталовую, але я магу добра паесці ѓ рэстаране праз вуліцу. "Паспрабуйце, вам спадабаецца", - сказаѓ ён.
  
  
  У сваім пакоі яе зняла адзенне і рыштунку, і прыняла душ. Хоць у маіх рысах гэтага не было відаць, ѓсе мае вантробы згарнуліся, як спружына. У маёй галоѓ круцілася думка, што я быѓ побач з дзяѓчынай, якая займаецца, можа даць мне некалькі адказаѓ пра смерць Дэвіда Кірбі.
  
  
  Праз вокны другога паверха мне адкрываѓся добры від на рэстаран. Зашпільваючы кашулю і апранаючы штаны, яе думаѓ пра Шэйла Брант. Яе задаваѓся пытаннем, ці ѓдалося гэй збегчы вакол гэтага катэджа ѓ Ключы адной або жа забойцы па нейкай прычыне вырашылі гэй сысці жывы.
  
  
  Мэрэд дала мне нумар свайго пакоя, якая займаецца знаходзілася ѓ некалькіх дзвярах ад маёй. Я пайшоѓ да яму па калідоры. Мэрэд апынуѓся сапраѓднай артыкулам, але я быѓ падазроным тыпам, і ён збіраѓся праверыць яго.
  
  
  Дзякуй навучання AX і асаблівых практычнага вопыту яе шталь экспертам па ѓзломе замкаѓ. Дзверы ѓ гасцінічны нумар не ѓяѓляла сабой ніякай працы. Дванаццацігадовы хлопчык мог адкрыць замак складаным нажом.
  
  
  Яе павярнуѓ ручку і ціха ѓвайшоѓ у пакой. У крэсле ля акна сядзеѓ мужчына. Ён шырока ѓсміхнуѓся мне. "Было б так жа лёгка стукаць".
  
  
  Я не мог прыдумаць разумнага пачатках. Усё, што мне ѓдалося, было: "Хто ты?"
  
  
  "Мэрэд, вядома. А ты, павінна быць, Нік Картэр".
  
  
  Калі ён не быѓ Мэрэд, ён быѓ па-чартоѓску добрым як ашуканца. Ён здаваѓся зусім нязмушаным. "Я чакаѓ цябе. Думаю, ты толькі што ѓвайшоѓ", - сказаѓ ён. "Вы яшчэ не бачылі дзяѓчыну?"
  
  
  "Яшчэ няма."
  
  
  Калі б ён ведаѓ, што ён пачатку другой Мэрэд, якога яго сустрэла за апошнія паѓтары гадзіны, ён бы не быѓ так паслаблены, падумаѓ я. Яе досталь цыгарэту. "Ёсць святыя?"
  
  
  "Вядома." Ён абмацаѓ хвіліну свайго мятого карычневага паліто. Гэта быѓ круглатвары мужчына, пачынаѓ лысець і таѓсцець, але знешнасць нам аб чым не казала. Агенты AX бываюць ѓсіх памераѓ, формаѓ і узростаѓ. "Вотум ты дзе, Картэр".
  
  
  Ён уручыѓ мне кнігу запалак.
  
  
  "Хіба ѓ вас няма запальніцы?" - абыякава спытала я, запальваючы цыгарэту.
  
  
  "Ніколі не бяры з сабой. У чортавых рэчаѓ заѓсёды заканчваецца паліва".
  
  
  Яе, усміхнуѓся і кінуѓ эму запалкі. "Думаю, калі б яе мог ѓзламаць замак, ты таксама".
  
  
  Ён скрыжаваѓ ногі і адкінуѓся на спінку крэсла, паклаѓшы рукі на кожнаму племені. Эга вочы не пакідалі мяне з імі тхара, як ён увайшоѓ у пакой. "Вы маеце на ѓвазе, што не верыце, што я Мэрэд?"
  
  
  Расшпіліѓшы куртку, яе сказаѓ: "Я па-чартоѓску добра ведаю, што гэта не так".
  
  
  Эга паралізаваная ѓсмешка ѓсё яшчэ была на месцы. У яго было дастаткова самавалодання. "Што я зрабіѓ не так?"
  
  
  "Важна тое, што ты гэта зрабіѓ. Хто ты на самай дэла?"
  
  
  "Я той чалавек, у якога ёсць свой смяротны прысуд", - сказаѓ ён. Спрытным рухам ён адной рукой задраѓ калашыну. Іншым ён выцягнуѓ рэвальвер па прымацаваных да галёнкі похваѓ.
  
  
  Яго ѓпала на адно кожнаму племені, пакуль ён маляваѓся. Эга рэвальвер быѓ абсталяваны глушыцелем, і ён пачуѓ ціхі кашаль, калі пісталет стрэліѓ. Лупіѓ вочы трапіла ѓ сцяну.
  
  
  Яе согнула руку, і штылет увайшоѓ мне ѓ руку. Яе кінуѓ эга, калі ён рушыѓ, каб зноѓ прыцягнуць мяне ѓ поле зроку. Нож упіѓся эму ѓ горла і задрыжаѓ, як дзіда. Эга вочы застылі, і ён нахіліѓся, як быццам збіраѓся зазірнуць пад крэсла.
  
  
  Яе злавіѓ яго, калі ён асла падлогі. Ён быѓ цяжкім. Яе расцягнуѓ эга і абшукаѓ. У эга паперніку было пяць тысяч даляраѓ і некаторыя дакументы, у якіх гаварылася, што эга клічуць Куган і ён прыехаѓ па Дэнвера. Гэта не абавязкова што-то значыла. Эга паперы, верагодна, былі такімі ж фальшывыя, як і мае. Сунуѓшы сабе ѓ хвіліну эга вадзіцельскія правы. Яго ѓстаѓ. Справы пачыналіся дрэнна. Хто-то ведаѓ, чаму яе быѓ у Бонэме, бяспека AX была відавочна ѓзламаная.
  
  
  Прыйшлося што-то рабіць з целам. Я не мог пакінуць эга ѓ сапраѓднай пакоі Мэрэд. Пераканаѓшыся, што калідор
  
  
  
  
  
  быѓ пустыні, яе наѓздагад выбраѓ дзверы і адкрыѓ замак. Відавочна, у пакоі нікога не было. Яе падняѓ Кугана, аднёс эга праз хол і паклаѓ на ложак.
  
  
  "Нам адна гандлёвая палата не будзе зацікаѓлены ѓ тым, каб наняць мяне", - падумаѓ я. Яе быѓ у горадзе менш двух гадзін, а ѓжо памёр чалавек.
  
  
  Яе, спусціѓся ѓніз і завязаѓ сяброѓскі размова з парцье, які вітаѓ магчымасць пакінуць свой крыжаванка. Яе сказаѓ эму, што сустрэѓ у калідоры чалавека, круглолицого вясёлага хлопца.
  
  
  "Гэта містэр Хоббс. Прадавец. Засяліѓся сёння. Пакой 206."
  
  
  "Што прадае містэр Хоббс?"
  
  
  "Я не веру таму, што ён сказаѓ".
  
  
  Праз пяць хвіліна яе, выйшаѓ з размовы, зноѓ падняѓся па лесвіцы і узламаѓ іншы замак. Пакой 206 была пустэльнай, за выключэннем скрыні для узорна-паказальны. Містэр Хоббс ледзь прызямліѓся, як пачаѓ чакаць мяне. Яе пляснуѓ чамадан на ложак і адкрыѓ яго. Адзіны ѓзор, які ён утрымліваѓ, быѓ зрэзанай вінтоѓкай з глушыцелем і прыцэлам. Містэр Хоббс, таксама вядомы як містэр Куган і Мэрэд, прадаваѓ смерць. Добра памазаная вінтоѓка была чым-то накшталт рыштунак прафесійнага забойцы.
  
  
  Яе мог здагадацца пра эга плане на гульню. Ён павінен быѓ перахапіць мяне і забіць, як толькі яе прыеду, забраць дзяѓчыну вакол акна гатэля, калі яна прыйдзе на працу, а затым у спешцы пакінуць Бонэм. Хлусня аб тым, што ён Мэрэд, была хуткай хітрасцю, каб заспець мяне знянацку і, магчыма, даведацца, ці размаѓляѓ я з дзяѓчынай. Містэр Хоббс, або містэр Куган, быѓ разумным прафесіяналам, свядомым і добра разбіраѓся ѓ сваім дэла. Але нават у лепшых бываюць дрэнныя дні.
  
  
  Яе ціхенька выйшаѓ па 206 пакоя і спусціѓся па лесвіцы. Паколькі тэлефонныя званкі па ѓсёй нумароѓ праходзілі праз камутатар гатэля, яго скарыстаѓся тэлефонам-аѓтаматам у холе, каб патэлефанаваць Мэрэд на запраѓку. "Не хадзіць па цёмных завулках. Апазіцыя нанесла ѓдар па горадзе", - сказаѓ ёй эму, калі ён падышоѓ да лініі.
  
  
  "Кравец. У цябе ёсць выпраѓленні ѓ іх? Я маю на ѓвазе, хто яны?"
  
  
  "Проста яны не любяць".
  
  
  "Што ж, няма прычын для сцяга дазволу на выкананне", - сказаѓ ён. "Калі б мы маглі знайсці дзяѓчыну, яны маглі б таксама".
  
  
  "Баюся, мы прывялі ih да яе", - сказаѓ я.
  
  
  Яе мог уявіць сабе рэакцыю Хоука, калі яе сказаѓ эму, што хто-то, павінна быць, пракраѓся ѓ мае апартаменты на базе AX, прагледзеѓ дасье Шэйла Брант, і выкарыстаѓ нашу інфармацыю, каб усталяваць сувязь з дзяѓчынай. Ён выбухне, як падарваная ракеты.
  
  
  Падзеі дня ѓ корані змяніѓ сітуацыю. Ён не мог іграць у карты павольна і цярпліва, як рэкамендаваѓ Хоук. Жыццё Шэйла апынулася пад пагрозай. Мне прыйшлося хутка ѓсталяваць кантакт і заваяваць яе давер.
  
  
  Яе стаяѓ каля гатэля, калі яна прыйшла ѓ рэстаран. Яе, глядзеѓ, як яна адкрывае дзверы чырвонага "Вольва", і мімаходам убачыѓ гладкае сцягно, калі яна выслізнула вакол машыны. Ногі былі такімі добрымі, як я яе запомніѓ, сэксуальная хада яшчэ лепш.
  
  
  Яна звярнула на мяне ѓвагу, калі рухалася вакол машыны доѓгімі грацыёзнымі крокамі. Відавочна, што выгляд незнаёмца яе напружыѓ. Яна спынілася, зірнула на мяне, і я адказаѓ на яе погляд самай абаяльнай усмешкай.
  
  
  Пасля таго, як яна знікла ѓ рэстаране, яе выкурыѓ цыгарэту. Яе гатэль даць гэй час скінуць паліто і пачаць чакаць ля столікаѓ. Калі яе спыніѓся, у горад з ровам ѓварваліся тры матацыкла. Рокеры былі такімі ж недарэчнымі ѓ Бонэме, як і яе. Яны праехалі mimmo гатэля, гледзячы на мяне праз кропках, прыкрытыя барадатымі асобамі. На іх былі камзолы з разгневавшие намаляванымі д'ябламі на спіне. Ih мэтай быѓ бар. Гучна размаѓляючы, яны спешыліся і ѓвайшлі ѓнутр. Яе, ведаѓ, што яны не жывуць у Бонэме. У горадзе не было дастаткова для ажыятажу ih відаѓ.
  
  
  "Злачынцы і бадзягі", - з агідай сказаѓ клера. Ён прыхінуѓся да мяне ѓ дзвярным праёме. "Яны - частка банды, якая займаецца з'яѓляецца тут пару разоѓ у год. Называюць сябе вывадкам Сатаны. Яны разбілі лагер на старых кірмашовых плошчах. Жыхары горада гатэлі б выгнаць ih з тэрыторыі, але паліцыя гэтага не робіць. хачу распаліць бунт ".
  
  
  Яе выкінуѓ цыгарэту. Калі байкеры былі пастаяннымі наведвальнікамі, гэта значыла, што яны мяне не краналі. Яе перайшоѓ вуліцу і накіраваѓся да рэстарана, дзе справы толькі пачыналіся. Усяго яе налічыѓ чатырох кліентаѓ. Усе былі мужчынамі, і трое вакол іх не маглі адвесці вачэй ад Шэйла. Чацвёрты, падумаѓ я, павінна быць, быѓ полуслепым.
  
  
  Яе ѓзяѓ кутняй столік далей ад іншых наведвальнікаѓ. Яшчэ да таго, як Шэйла рушыла да мяне, яе, злавіѓ яе погляд, слізгальны ѓ мой бок, ацэньвае мяне.
  
  
  "Сардэчна запрашаем у Бонэм. Ці плануеце застацца надоѓга?" - сказала яна, калі падышла да майго століка.
  
  
  "Гэта залежыць ад цябе, Шэйла".
  
  
  Выраз яе далікатнага асобы застыла. "Мяне клічуць Сьюзен".
  
  
  "Гэта Шэйла Брант, і да іх тхара, пакуль Фрэнк Абруз не быѓ забіты, ты была эга палюбоѓніцай". Мая рука мільганула па стале, і ён прыціснуѓ яе запясце. "Не уставай, адкрыта. Намаляваць ѓсмешку на гэтым цудоѓным твару і зрабі выгляд, што мы гаворым пра тое, што ѓ меню",
  
  
  "ђсміхацца будзе нялёгка. Ты збіраешся зламаць мне косткі ѓ запясце".
  
  
  Яе прыслабіѓ хватку, але не адпусціѓ яе. "Людзі, ад якіх вы бяжыце, ведаюць, дзе вы знаходзіцеся. Я не магу ѓявіць, чаму яны гатэляѓ ліквідаваць вас, але, падобна, яны маюць на ѓвазе менавіта гэта. Вам патрэбна дапамога".
  
  
  
  
  
  
  "І ты збіраешся даць яе мне?" Яе прыгожы рот скрывіѓся. Гэта гісторыя маёй жыцця. Мужчыны заѓсёды мне дапамогуць. І чым больш яе атрымліваю дапамогі, тым больш у мяне праблемы ".
  
  
  "Я той чалавек, які ѓсё гэта зменіць".
  
  
  "Мне было цікава, хто ты. Цяпер яе ведаю. Ты, павінна быць, Чараѓнік Мандрагора".
  
  
  "Імя - Нэд".
  
  
  "Што ж, Нэд Маг, мне спатрэбіцца пара цудаѓ, каб растлумачыць цяжкасці ѓ маім жыцці". Нягледзячы на тое, што яна сказала, у цёмных вачах прачнуѓся цікавасць. "Вы, вядома, хочаце што-то наѓзамен".
  
  
  "Мы абмяркуем умовы пазней".
  
  
  "Ой, ёй, упэѓненая, што будзем", - сказала яна сардоническим голасам.
  
  
  Бізнес або не бізнэс, яе быѓ галодны. Яе сказаѓ эй прынесці мне тоѓсты хочацца і чорны кава.
  
  
  "Вы верыце, што я не збягу за гэта?"
  
  
  "Папялушка не збегла ад сваёй крыжовай феі, ці не так?"
  
  
  Яна смяялася. "Я не Папялушка".
  
  
  Яе, падумаѓ, што яна можа адыграць сваю ролю. Яна была падобная на дзяѓчыну, якой прынц прынясе тэпцікі і панясе, нават калі абутак не падыходзяць. Толькі яе Выдатны Прынц апынуѓся Фрэнкам Абрузом, капа мафіі.
  
  
  Калі яна вярнулася з маім кавы, яна зачапіла мяне, паставіѓшы кубак побач з маёй рукой. Яе інтэрпрэтаваѓ гэта як знак таго, што мы збіраемся зладзіць.
  
  
  "Падобна на тое, ты не пух. І ты не адзін, вакол сяброѓ Абруза. Так хто ты?" спытала яна.
  
  
  "Я таксама растлумачу гэта пазней".
  
  
  Дзверы грукнулі, і ѓвайшлі трое байкераѓ, прыносячы з сабой смурод. Нам адзін вакол іх тыднямі не дакранаѓся кавалка мыла. Чалавек за касай, як мяркуецца, двое рэстарана, незадаволена паглядзеѓ на сёмуху. Ён мог бы пражыць без ih бізнесу па меншай меры наступныя дзевяноста гадоѓ.
  
  
  Яны вырашылі сесці за столік побач з маім. Яны гучна размаѓлялі, рагочучы над жартамі іншага іншы. Каб пацешыцца, яе паспрабаваѓ каму, хто вакол іх самы пачварны. Спаборніцтва скончылася нічыёй між тым, у каго шрамм звяртаецца з нажом віѓся па шчацэ, і тым, хто сядзеѓ ліжа за ѓсё да мяне, каржакаваты мужчынам у бусинке, тоѓсты павязцы на галы і скуранымі бранзалетамі. Той, што пасярэдзіне, з доѓгімі валасамі і барадой колеру медзі, выглядаѓ найбольш прэзентабельна.
  
  
  Пакуль Шэйла выконвала ih загады, Твар са шнарам правёѓ рукой па ee назе. Яна пакрыѓдзілася, з дзіѓным абыякавасцю. Мядзяная Барада отшлепал свайго таварыша па руцэ. "Вядзі сябе прыстойна", - сказаѓ ён роѓным голасам.
  
  
  Той, хто сядзеѓ побач са мной, злавіѓ мой погляд і паказаѓ свае зубы, некаторыя вакол якіх адсутнічалі. "На што ты глядзіш, бастер?"
  
  
  "На цябе", - сказаѓ я. "Я захапляѓся тваёй стаматалагічнай працай". "Аднойчы паліцэйскі наступіѓ мне на твар. Хочаце таго жа?"
  
  
  "Не асабліва", - сказала я, супраціѓляючыся спакусе засунуць свой кубак кавы эму ѓ горла.
  
  
  Мядзяная Барада схапіѓ сябра за плячо. Ён сціснуѓ так моцна, што мужчына з адсутнымі зубамі паморшчыѓся. "Не жартуй з джэнтльменам, Георгі. Ён можа падумаць, што ты сур'ёзна. Менш за ѓсё нам трэба, непаразуменне. На самай справе?"
  
  
  "Правільна", - паѓтарыць Георгі. Ён не здаваѓся шчырым. Ён выглядаѓ спалоханым чалавекам, які трымае руку на плячы.
  
  
  Яе спакойна дапіѓ хочацца і сказаѓ Шэйла, што буду чакаць, калі яна выйдзе з працы ѓ поѓнач. Вярнуѓшыся ѓ свой нумар у гатэлі, яе уладкаваѓся ѓ крэсле ля акна, каб сачыць за рэстаранам. Наколькі яго ведаѓ, у мёртвага забойцы былі саѓдзельнікі, якія паспрабавалі б дапамагчы дзяѓчыне.
  
  
  У мяккіх прыцемках выйшлі байкеры і блукалі па вуліцы, працягваючы выхваляцца і смяяцца. Толькі той, з барадой колеру медзі, маѓчаѓ, ідучы паміж астатнімі, на галаву вышэй ih, рухаючыся плаѓна, як важак. Яны вярталіся да бара. Яе назіраѓ за імі, пакуль яны не схаваліся з выгляду.
  
  
  Задоѓга да з'яѓлення Шэйла яе пачаѓ турбавацца аб Мередите, які не прыйшоѓ і не патэлефанаваѓ. Не адрываючы вачэй ад дзень рэстарана, яе паклаѓ тэлефон сабе на калені і папрасіѓ начнога клерка даць мне знешнюю лінію. Яе набірае нумар запраѓкі і не атрымаѓ адказу. Яе сядзеѓ у цемры, прыслухоѓваючыся да гудению, і ѓ мяне было адчуванне, што падзеі зноѓ рэзка змяніліся.
  
  
  Шэйла выйшла праз рэстарана хуткім крокам, азіраючыся па баках, накіроѓваючыся да вольва ля абочыны. Пайшоѓ лёгкі дождж. Яе, бачыѓ, як на аконным шкле ѓтворацца кроплі. На Шэйла было доѓгае паліто, якое яна насіла ѓ фільме Мередита. Яе мог здагадацца, што ѓ нах ѓ кішэні быѓ пісталет.
  
  
  "Дзетка, ты хітрая", - мякка сказала я.
  
  
  Была не апоѓначы; было толькі 22:00. Яна сыходзіла рана - мяне хапала.
  
  
  Яе адкінуѓ крэсла і ѓ тры хуткіх кроку дабраѓся да дзень. Яе хутка спусціѓся па лесвіцы, мінуѓ спалоханага служачага і вылецеѓ на вуліцу, калі Шэйла з'язджала.
  
  
  Гук якія запускаюцца матораѓ матацыклаѓ зліѓся з пульсам матора Volvo. Байкеры праехалі mimmo, не заѓважыѓшы мяне. Яны ішлі за машынай. Яе, бачыѓ, як у далёкім куце праносілася чырвонае свячэнне задніх ліхтароѓ, калі яе імчаѓся да свайго потрепанному "форду".
  
  
  
  
  
  Яе дагнаѓ ih, калі яны імчаліся вакол горада ѓ пагоні за Volvo, які рухаѓся вельмі блізка да лімітавай хуткасці. Калі горад застаѓся ззаду, яе вылаяѓся. Шэйла настройвалася на тое, што байкеры мелі на ѓвазе.
  
  
  Аддаѓ яе "Форду" яшчэ бензін і наблізіѓся да іх, і ѓбачыѓ, што важак ѓстаѓ побач з "Вольва" і махнуѓ дзяѓчыне, каб яна спынілася. Яна праігнаравала эга і паспрабавала паскорыцца вакол сваёй машыны.
  
  
  Калі прамень маіх фар ѓпаѓ на іх, яны даведаліся, што хто-то загарэѓся на вечарыне. Одзіна па байкераѓ павярнуѓ назад, урэзаѓшыся мне ѓ шлях так раптоѓна, што я націснуѓ на запалохванне, каб пазбегнуць сутыкнення. Яе ѓбачыѓ брыдкі твар чалавека па імя Георгі, калі каціѓся па мокрым ад дажджу тратуары. Яе сціснуѓ зубы і выехаѓ на штопар, зноѓ заводзячы "Форд". Яе аднавіѓ пагоню.
  
  
  Спачатку мае фары злавілі Георгі. Ён матаѓся паміж мной і астатнімі, падтрымліваючы больш павольны тэмп, каб штогод, застануся я з імі. Азірнуѓшыся, ён агаліѓ адсутнічаюць зубы ѓ грубай парадыйнай усмешцы. Ён здаваѓся амаль задаволеным, што я не разбіѓся "форд". Цяпер у яго быѓ яшчэ адзін шанец на мяне.
  
  
  Ён павярнуѓ матацыкл і адкуль-то з-за сядзення выцягнуѓ кароткую ланцуг. З ланцугом, нахіленай у руцэ, ён учапіѓся ѓ матацыкл і кінуѓся на мяне.
  
  
  Яе не націснуѓ на здзекі і не зменшыѓ хуткасць. Яе няѓхільна нёсся наперад, прамень маіх ліхтароѓ лізаѓ ноч. Георгі падышоѓ ліжа. Калі ён убачыѓ, што я збіраюся прытрымлівацца свайго курсу, хоць ён быѓ на маім шляху, ён павярнуѓ матацыкл на іншую паласу шашы.
  
  
  Яе мог бы павярнуць машыну і стукнуць яго, але баяѓся зрабіць гэта на слізкім асфальце. Яе не хацеѓ зноѓ трапляць у намець. Даѓшы Форду больш бензіну, яго замест гэтага дадаѓ хуткасць. Георгі прамільгнула mimmo майго акна, і я ѓбачыѓ, як варухнулася эга рука. Ён пстрыкнуѓ ланцугом, як пугай.
  
  
  Нечаканы скачок хуткасці, які змусіѓ яе выйсці вакол машыны, прымусіѓ Георгі збіцца з шляху. Ланцуг з высілкам ѓрэзалася ѓ акно ззаду мяне, а не ѓ тое, што было ѓ майго асобы. Яе міжволі здрыгануѓся, калі пачуѓ трэск шкла. Затым яе павялічваѓ адлегласць паміж намі, таму што эму даводзілася зніжаць хуткасць, каб матацыкл зноѓ разгарнуѓся. Яе, бачыѓ, як эга ліхтар вісеѓ ззаду мяне, калі яе імчаѓся па павароту і падымаѓся па ѓзгорку.
  
  
  Узышоѓшы на ѓзгорак, яе заѓважыѓ Шейлу і яе праследавацеляѓ. Чалавек на вядучым байку бег побач з "Вольва". Ён дагнаѓ машыну і пачаѓ згортваць на шляху кіроѓцы, прымушаючы яе згарнуць на абочыну дарогі, каб пазбегнуць сутыкнення.
  
  
  Яна была так захоплена паядынкам з веласіпедыстам, што не змагла зрабіць наступны паказальнікаѓ. З'язджаючы з дарогі, Volvo подпрыгивала і ѓхілялася, як папяровы караблік ѓ імклівым вадасцёкавым плыні. Яе, баяѓся, што ён перавернецца, калі ён стукнецца аб канаву, але штуршок толькі замарудзіѓ яго. У Шэйла хапіла розуму пазбегнуць раптоѓнага націску на здзекі. Мяркуючы па вібрацыі машыны, яе здагадаѓся, што яна пераключыѓ яе на больш павольную перадачу. Потым пілавала здзекі. Вольва здрыгануѓся і паслізнуѓся, але не перавярнуѓся.
  
  
  Калі яна, нарэшце, спыніла машыну ѓ адкрытым полі, байкеры разгарнуліся. Адзін праз іх пераскочыѓ праз канаву, прыгожае вырабы для верхавой язды, і панёсся праз поле да машыны, якую пераследваѓ. Эга колы узбівалі бруд.
  
  
  У другога байкера не хапіла смеласці скокнуць у канаву. Ён спыніѓся на абочыне дарогі і ѓбачыѓ, як я выходжу па ночы. Ён вырашэння навукова-даследчых задач маторам і сышоѓ з матацыкла.
  
  
  Прытармазіѓшы, яе зірнуѓ у люстэрка задняга выгляду, каб праверыць Джорджыю. Ён усё яшчэ быѓ у мяне на хвасце і набіраѓ абароты. Неѓзабаве ён мяне дагоніць.
  
  
  Яе перавярнуѓся на абочыну каля поля і вырашэння навукова-даследчых задач машыну. Калі яе выйшаѓ, пакінуѓ ёй гарэць фары. Чакаѓ байкер быѓ тым, у каго шрамм звяртаецца каціѓся па шчацэ. Ён заходу ѓнутр камзолы і выцягнуѓ нож. Калі ён падышоѓ да мяне, на лязе бліснуѓ сяргей.
  
  
  "Містэр, вам лепш вярнуцца ѓ машыну і прыбірацца адсюль да д'ябла".
  
  
  "Калі ёй гэтага не зраблю?"
  
  
  "Я нарежу цябе, як бекон, гатовы да патэльні".
  
  
  Сагнуѓшы адно кожнаму племені, яе паѓабернуѓся. Мая левая пачатках вылецела. Яе адчуѓ рэзкі кантакт з эга каленным кубачкам. Японскі майстар каратэ навучыѓ мяне гэтаму руху, і гэта было добрае практыкаванне. Твар са шнарам ѓпала, як быццам зямлю, вырвалі ѓ яго з-пад нага.
  
  
  Падняѓшыся на кукішкі, ён зрабіѓ пас нажом. Яе перамясціѓся, і лязо хлестнуло перада мной, у цалі ад майго жыцця. Яе схапіѓ эга абедзвюма рукамі за руку, апусціѓ яе на кожнаму племені і зламаѓ. Твар са шнарам завыѓ.
  
  
  Яе падабраѓ эга нож і шпурнуѓ у цемру на другім баку шашы.
  
  
  Затым прыбыла Георгі. Ён паехаѓ выплат прама на мяне, размахваючы ланцугом. Яе, ведаѓ, што калі ён ударыць мяне па твары, яго ослеплю або израню на ѓсё жыццё. Яе пачуѓ ланцуговай выццё, калі прыгнуѓся. Потым Георгі абагнала мяне. Перш, чым ён паспеѓ азірнуцца, яго расшпіліѓ маланку
  
  
  
  
  
  і выцягнуѓ Саночника.
  
  
  Яе стрэліѓ у яго праз сядла, і байк працягнуѓ рух, вылецеѓшы на сярэдзіну шашы, перш чым ѓпаѓ на бок і саслізнуѓ.
  
  
  Не кінуѓшы на Георгі нам адзінага погляду, яе вярнуѓся да машыны, уключыѓ яе заднім ходам і асвяціѓ поле фарамі.
  
  
  Мядзяная Барада спешыѓся і стукаѓ кулаком па шкле машыны Шэйла. Ён спыніѓся, калі жоѓтыя прамяні маіх фар асвятлілі яго.
  
  
  Яе паставіѓ "Форд" на нізкую хуткасць і паехаѓ праз канаву. Адскок адарваѓ мяне ад азадка. Мядзяная Барада пабег назад да сваёй байку. Яе прыйшоѓ першым. Яе вывярнуѓ кола ѓ апошнюю хвіліну, так што толькі мой бампер стукнуѓся аб ровар, але ад удару машына закруцілася. Мядзяная Барада цяпер імчаѓся да сваім сябрам, верагодна, спадзеючыся дабрацца да аднаго вакол ih матацыклаѓ. Яе павярнуѓ "форд" так, каб выразна эга бачыць у святле фар. Яе вылез вакол машыны, прыцэліѓся па люгера і стрэліѓ убегающему ѓ нагу.
  
  
  Шэйла Брант штурхнула дзверы сваёй машыны. У руцэ яна трымала рэвальвер 38-га калібра. Мядзяная Барада гэтага не ведаѓ, але яе мог бы выратаваць эму жыццё.
  
  
  "Містэр, - з глыбокай павагай сказала Шэйла, - вы што-то іншае".
  
  
  Яе дастаѓ "Люгер" у левае задняе кола Volvo і прабіѓ у nen дзірку. Яе прайшоѓ mimmo якая глядзіць на нах Шэйла і стрэліѓ у левае пярэдняе кола. Затым яго падняѓ капот і вырваѓ праводку.
  
  
  "Вы з розуму сышлі?" яна запатрабавала.
  
  
  "Аднойчы ты ѓцёк ад мяне. Яе пераконваюся, што ты больш не будзеш гэтага рабіць".
  
  
  "Я не ведала, ці магу табе давяраць. Яе нават не ведаю, хто ты".
  
  
  "Я ж сказаѓ табе. Імя - Нэд".
  
  
  "Я прывыкла бегаць. Яе думала, што гэта тое, што трэба зрабіць".
  
  
  "Верагодна, ты зможаш выкарыстаць гэты пісталет, - сказаѓ я, - але не мог бы ты справіцца з усімі трыма бойскаутами? Выкарыстоѓвайце сваю галаву, Шэйла. Табе патрэбна абарона".
  
  
  Выцягнуѓшы ключы па ѓласнай машыны і паклаѓшы ih у хвіліну, яе вярнуѓся да Меднай Барадзе, які ляжаѓ на зямлі, хапаючыся за нагу.
  
  
  "Ты будзеш жыць", - сказаѓ ёй эму. "Калі яе вырашу дазволіць табе".
  
  
  Ён аблізнуѓ губу. "Што гэта значыць?"
  
  
  Яе, нахіліѓся і засунуѓ лязо люгера паміж эга густымі бровамі. "Скажы мне прычыну начны актыѓнасці".
  
  
  "Мы гатэлі бландынку. Што яшчэ?"
  
  
  Яе ткнуѓ эга ствалом пісталета. "Я падумаѓ, ты можаш сказаць мне яшчэ што-што. Што-небудзь больш цікавае".
  
  
  "Чувак, ёй скажу табе ѓсё, што ты хочаш пачуць. Але праѓда ѓ тым, што мы гатэлі бабу. Яна нас обворожила ѓ абеднай зале, таму мы вырашылі правесці час і павесяліцца з ёй, калі яна скончыла працу . "
  
  
  "Ніхто не наняѓ цябе, каб паклапаціцца пра яе?"
  
  
  "Як хто?" Ён выціснуѓ дрыготкую ѓхмылку. "Чувак, у што мы ѓсё-такі ѓвайшлі?"
  
  
  Я не быѓ упэѓнены, што даверыѓ эму. Яе сказаѓ: "Мяне не патурбуе сабраць вас, вырадкаѓ, і адвесці ѓ турму. Але трымайцеся далей ад маіх поглядаѓ. Калі яе зноѓ траплю ѓ іх, яе заб'ю вас".
  
  
  "Чувак, ёй буду пазбягаць цябе, як скразняк".
  
  
  Шэйла сядзела ѓ адкрытай дзень маёй машыны. "Аб чым вы двое казалі?" - спытала яна, калі яе вярнуѓся.
  
  
  "Яе назваѓ эму імя свайго лекара", - сказаѓ я. "Сядай у машыну. Мы вяртаемся ѓ Бонэм".
  
  
  Яна заколебалась, затым паслухалася мяне. Яна праслізнула пад руль і падышла да пасажырскага сядзення, яе спадніца паднялася па нагах. Ёй ѓхмыльнуѓся гэй, схаваѓ "люгер" у кабуру і сель ѓнутр. Затым яна ѓдарыла сваім кулаком 38-га калібра мне па рэбрах.
  
  
  "Я ведаю, што гэта дрэнны спосаб выказаць сваю падзяку, - сказала яна, - але дзяѓчына павінна клапаціцца аб сабе".
  
  
  Тры
  
  
  Яе парушыѓ адно вакол самых даѓніх рабіѓ маёй уласнай кнігі. Разумны агент ніколі не клаѓ пісталет у кабуру, пакуль хто-то іншы трымаѓ сваё. Цяпер яго апынуѓся, у лепшым выпадку, няёмкім становішчы. У горшым выпадку гэта можа скончыцца смяротным зыходам.
  
  
  "Я заслугоѓваю гэтага за сваю неасцярожнасць, - прызнаѓся ёй, дзяѓчыне, якая займаецца штурхала рэвальвер мне пад рэбры, - але яе бы гатэль, каб мне гэта патлумачылі".
  
  
  "Ключы, Нэд. Мне патрэбныя ключы ад тваёй машыны. Тады яе, хачу, каб ты сышоѓ. Я не вярнуся ѓ Бонэм. Хто-то можа чакаць мяне там".
  
  
  "Вы збіраецеся кінуць мяне і зноѓ паляцець у адзіночку?"
  
  
  "Я рызыкну. Яе выжыла да гэтага часу тхор".
  
  
  "Вы б па-чартоѓску выдатна выжылі сёння вечарам, калі б я не з'явіѓся".
  
  
  Пакуль яе, спрачацца з ёй, яе ацэньваѓ сваю сітуацыю. Мая правая рука, бліжэйшая да яе, злёгку ляжала на рулі. Яе ведаѓ, як хутка яе змагу разгарнуць гэтую руку ѓ ѓдары каратэ, які ѓразіць цудоѓнае белае горла Шэйла Брант, як сякера ката. Але я не мог рызыкаваць сур'ёзна параніць дзяѓчыну, да таго ж ѓдар мог прымусіць яе спусціць курок рэвальвера і усадзіць у мяне кулю з блізкай адлегласці. Мне не спадабалася нам адна вакол гэтых магчымасцяѓ.
  
  
  Голас Шэйла павысіѓся. "Я б аддаѓ перавагу не страляць у цябе. Але я зраблю гэта, калі давядзецца".
  
  
  "Страляй, дзетка", - сказаѓ я. "Я не даю табе ключоѓ".
  
  
  Мы сядзелі там, ніхто з нас не рухаѓся, пакуль яна вырашала, ці будзе яна націскаць на курок. Яе, адчуѓ, як малюсенькая кропля банк выступіла ѓ мяне ѓздоѓж лініі валасоѓ.
  
  
  Яго недастаткова добра ведаѓ Шейлу Брант, каб аддаць сваё жыццё ѓ яе рукі. Яна можа быць датычная да смерці агента AX Дэвіда Кірбі; яна можа быць досыць панічнай, каб забіць мяне страх;
  
  
  
  
  
  
  кравец вазьмі, наколькі яе ведаю, яна ненавідзела ѓсіх мужчын і з задавальненнем паслала б кулю ѓ аднаго. Але я не мог дазволіць гэй, зноѓ сысці. У сл галоѓ было якое-што, што я павінен быѓ мець, слізі настолькі важны, што хто-то вырашыѓ пераканацца, што Шэйла ніколі не дзеліцца ім з AX.
  
  
  "У цябе шмат нерваѓ", - нарэшце сказала яна.
  
  
  Няроѓна уздыхнуѓшы, яна выцягнула пісталет вакол майго келіх і адкінулася на сядзенне. "Думаю, мне давядзецца павязаць цябе вяроѓкай. Здаецца, у мяне няма таго, што трэба, каб забіць цябе".
  
  
  "Я рады гэта чуць." Яе, дастаѓ ключы і разгарнуѓ машыну.
  
  
  "Куды ты збіраешся мяне адвезці?"
  
  
  "Шчыра цяпер, назад у Бонэм. Як толькі яе змагу ѓсё арганізаваць, туды, дзе твая жыццё не будзе ѓ небяспецы".
  
  
  Пераскокваючы праз поле, яе праехаѓ mimmo Меднай Барады, які пачаѓ паѓзці да сваім сябрам, цягнучы параненую нагу. Твар са шнарам сядзеѓ на абочыне дарогі, прыціскаючы да сябе зламаную руку, а чалавек па імя Георгі ляжаѓ, скруціѓшыся нерухомым клубком. "Выдатная група всеамериканских хлопцаѓ", - падумаѓ я. Калі машына пакацілася праз канаву на шашы, Шэйла сказала: "Хіба ты не збіраешся штогод у чалавека, якога застрэлілі, каб даведацца, мёртвы ці ён?"
  
  
  "Няма", - сказаѓ яе эй. "Я ведаю, што ён мёртвы"
  
  
  Яе штурхнуѓ акселератар, і мая патрапаная машына ѓзляцела, як паласа. Яе, падумаѓ, што маленькі механік AX ганарыѓся б тым, як эга дзіця паводзіѓ сябе сёння ѓвечары. На самай справе, машына была адзінай рэччу, якая займаецца працавала ѓ адпаведнасці з добра прадуманымі планамі Хока.
  
  
  Яе гатэль адвезці Шейлу ѓ якое-небудзь бяспечнае месца пад юрысдыкцыяй AX, але спачатку мне прыйшлося патэлефанаваць Хоуку і наладзіць яго. Мне таксама трэба было высветліць, што здарылася з Мэрэд, чаму ён не з'явіѓся ѓ гатэлі.
  
  
  "Я ніколі не карысталася гэтым пісталетам", - сказала Шэйла. "Я ніколі нікому не стрэліѓ. Можа, таму я не мог страляць у цябе".
  
  
  "Я спадзяваѓся, што ѓ цябе ёсць іншая прычына. Можа, ты мяне палюбіла".
  
  
  "Яшчэ няма", - сказала яна. "Але я мяркую, што гэта можа здарыцца".
  
  
  Мая рука дакранулася да яе цёплага сцягна. Падобна на тое, яна не пярэчыла. "Дайце мне пісталет", - сказаѓ я.
  
  
  Потым хвіліннага ваганні яна кінула зброю мне ѓ далонь. У знак даверу яе, думаѓ, што дамогся некаторага прагрэсу.
  
  
  "Навошта табе гэта трэба?" яна спытала мяне.
  
  
  "Проста абноѓлена засцярогі. У выпадку, калі ты запаникуешь дастаткова, каб зноѓ нацэліць на мяне".
  
  
  Яе сунуѓ 38-й калібр у левы хвіліну. Стрэлка спідометра дрыжала на адзнацы 70, калі мы імчаліся назад у горад.
  
  
  "Гэтыя трое мужчын. Ih паслалі забіць мяне, Нэд?"
  
  
  "Ну лідэр сказаѓ няма". Я не мог разабраць выраз яе твару ѓ цёмнай машыне. "Ён сказаѓ, што ѓсё, што яны мелі на ѓвазе, гэта невялікае сяброѓскае згвалтаванне".
  
  
  "А што ты задумаѓ для мяне?"
  
  
  "Некалькі рэчаѓ." Яе прайшоѓ доѓгі паказальнікаѓ, не збаѓляючы хуткасці. "Згвалтаванне не ѓваходзіць у ih ліку".
  
  
  "Пры пэѓных пры іншых абставінах у гэтым не было б неабходнасці".
  
  
  Яе, усміхнуѓся ѓ цемры. "Як вам здарылася сустрэцца з Фрэнкам Абрузом?"
  
  
  "Я правалілася ѓ Лас-Вегасе, пасля таго, як не змог стаць танцоркай. Ён прыйшоѓ разам з ім. Ён быѓ досыць дарослым, каб быць маім бацькам, але ѓ яго былі грошы".
  
  
  "Вы ведалі, чым ён займаѓся?"
  
  
  "Я не ѓчора нарадзілася". Яна доѓга маѓчала. "У Лас-Вегасе вельмі шмат прыгожых дзяѓчат, якія імкнуцца да прарыву. Ёй быѓ усяго толькі адным вакол многіх. Калі яго выявіла, што мой твар - мой стан, яе пачаѓ выкарыстоѓваць сваё ѓласнае цела".
  
  
  Яе прыцішыѓ святым, калі mimmo нас праехаѓ аѓтобус "Грейхаунд".
  
  
  "Я б гатэль паехаць на гэтым аѓтобусе", - сказала Шэйла. "Добра, Нэд, яе расказаѓ табе частку сваёй гісторыі. Ты не думаеш, што табе варта расказаць мне сваю?"
  
  
  "Якую частку вы хочаце ѓ першую чаргу?"
  
  
  "Хто вы такія, чаму вы з'явіліся па ніадкуль у маю жыццё, і адкуль вы даведаліся пра маіх адносінах з Фрэнкам Абрузом".
  
  
  "Скажам так, яе працую ѓ арганізацыі, якая займаецца зацікаѓлены ѓ пошуку забойцаѓ Фрэнка Абруза".
  
  
  "Але ты не ѓ мафіі". Гэта была палова пытання.
  
  
  "Няма. Можа ты памятаеш чалавека па імя Дэвід Кірбі. Ён быѓ маім сябрам".
  
  
  "Я памятаю імя. Ён прыйшоѓ пабачыць Абруза. Гэта ѓсё, што я ведаю аб вашым містэрам Кірбі. Яе не задае Абрузу пытанняѓ аб эга пошты бизнесявляется".
  
  
  "Чатыры чалавекі загінулі, у тым катэджы , але ты пайшла живыой, Шэйла. Як табе гэта ѓдалося?"
  
  
  Яна мне не адказала. Замест гэтага яна сказала: "Вы хочаце, каб яе паказала на забойцаѓ. Наѓзамен вашай арганізацыі паабяцае абараніць мяне. Гэта справа?"
  
  
  "Гэта справа". Яе заѓважыѓ наперадзе агні Бонэма і прытармазіѓ. "Што ты кажаш?"
  
  
  "Я падумаю".
  
  
  "Як я яе бачу, дзетка, у цябе няма выбару".
  
  
  Гарадок рана жым лежачы спаць. Толькі рэстаран, бар і гасцініца заставаліся адкрытымі. Яе спыніѓся на цёмным запраѓцы. "У які час гэтыя людзі звычайна зачыняюцца?"
  
  
  "Каля васьмі гадзін. Чаму вы пытаецеся?"
  
  
  Гэта азначала, што Мэрэд спазніѓся як мінімум на паѓтара гадзіны, перш чым яе пакінуѓ гатэль, каб паганяцца за байкерамі. З ліхтарыкам у адной руцэ і "Люгером" у іншы выйшаѓ яе вакол машыны, і паблукаѓ па станцыі. Нарэшце яе знайшоѓ Мередита які ляжыць у зарасніках пустазелля, прыкладна ѓ пятнаццаці кроках ад груды закінутых бочак з алеем.
  
  
  Ён сказаѓ, што будзе асцярожны,
  
  
  
  
  
  але ён не быѓ досыць асцярожны. Эга горла было перарэзаны.
  
  
  Шэйла падышла да мяне ззаду. Яна ахнула, калі ѓбачыла скрюченное цела, прижатое да прамяню майго свету. "Я ведаю гэтага чалавека. Ён працаваѓ на станцыі".
  
  
  Яе выключыѓ брылёѓ. "Так, нібыта."
  
  
  "Але ён прапрацаваѓ тут нядоѓга. Хто ён быѓ на самай дэла, Нэд?"
  
  
  "Іншы мой іншы. Ён назіраѓ за табой".
  
  
  "А цяпер ён мёртвы". Яе голас быѓ высокім, у nen была паніка. "Як ты збіраешся абараніць мяне, калі твае людзі ѓ небяспецы?"
  
  
  Яе, падумаѓ, што гэта справядлівы лейцара.
  
  
  Шэйла адвярнулася ад мяне і пабегла праз пустку, па кожнаму племені пустазелля. Хутчэй за ѓсё, яна не ведала, куды ідзе. Яна ведала толькі, што хоча сысці.
  
  
  Яе кінуѓся за ёй. Калі яе бегла, мокрыя пустазелле пляскалі па маім штанинам. Яе, чуѓ, як гучна стукае дзяѓчына, перш чым дагнаѓ яе. Зрабіѓшы выпад, яе схапіѓ ee за руку і прыцягнуѓ да сябе.
  
  
  "Адпусці мяне", - цяжка дыхала яна. "Мне не патрэбна твая абарона. Мне лепш без нах".
  
  
  Яе пазногці ѓпіліся мне ѓ твар, але яго злавіѓ яе іншае запясце. Яе грудзей прыціскаліся да маёй грудзей, і яе дыханне было гарачым на маім горле, калі яна спрабавала вырвацца. Яе абняѓ ee і прымусіѓ стаяць нерухома.
  
  
  "Мэрэд здзейсніѓ памылку. Яе не зраблю ee". Яе, гаварыѓ ціха, спадзеючыся яе супакоіць. "Я выцягну цябе вакол гэтага горада сёння ѓвечары. Мы паедзем да цябе, яе ѓсё ѓладжу, а потым мы пакінем Бонэма ззаду".
  
  
  "Нед". Яна вызначыѓся маё імя такім жа нізкім і мяккім голасам, як і мой. "Я ведаю, што падабаецца мужчыну". Больш не супраціѓлялася, яна сядзела грудзьмі да мяне, сцёгнамі да маіх. "Я буду да цябе дабрэй. О, так добра. Але, калі ласка, адпусьці мяне".
  
  
  Яе прапанова мяне не абразіла. Яна была ѓ роспачы і звярнулася да сваёй лепшай падачы, і я не мог вінаваціць яе за гэта.
  
  
  "З-за цябе гэта гучыць прывабна. Але мая праца - даведацца, што ты ведаеш. Яе ѓсё роѓна не магу дазволіць табе ѓцячы аднаму. Гэта кіне цябе ѓ вілі. Хто-то вельмі сур'ёзна настроены прыбраць цябе з дарогі. Дастаткова сур'ёзны, каб збіць Мэрэд і паспрабаваць зрабіць тое ж самае са мной. Дастаткова сур'ёзны, каб паслаць забойцу за табой, Шэйла. Яе сутыкнуѓся з ім сёння ѓ гатэлі. Ён пакаваѓ вінтоѓку і меѓ намер збіць цябе з акно гатэля, калі вы прыехалі на працу ".
  
  
  Яна застыла ѓ мяне на руках. "Вы думаеце, што ѓсё гэта зрабілі забойцы Абруза?"
  
  
  "Гэта факт. Вы вэб -, хто мог бы ih ідэнтыфікаваць".
  
  
  Па nah вырваѓся горкі смех. "Я не маю нашай найменшага падання аб тым, хто паслаѓ забойцаѓ, але я магу сказаць вам адну рэч, напэѓна. Гэта не яны, людзі стралялі ѓ Фрэнка Абруза і Кірбі. Не, сапраѓды. Яны хочуць, каб яе была жывой".
  
  
  "Дзетка, ты поѓны маленькага сюрпрыза". Шчыльна обвив пальцамі яе запясце, яе пацягнуѓ ee да машыны і запіхаѓ у нах.
  
  
  Мне вельмі не хацелася пакідаць цела Мередита там, дзе яно было, але эга забойца ѓсё яшчэ мог быць паблізу, шукаючы нас. Мне трэба было як мага хутчэй даставіць дзяѓчыну ѓ бяспечнае месца.
  
  
  "Раскажы мне пра гэта, Шэйла", - сказаѓ я, заводзячы машыну.
  
  
  "Вы не будзеце задаволены".
  
  
  "Яе, напэѓна, не буду. Усё роѓна скажы мне".
  
  
  "Фрэнк Абруз не забраѓ мяне ѓ Лас-Вегасе выпадкова. Ёй была прадстаѓлены эму. Гэты чалавек, якога яе ведаѓ, прыйшоѓ наведаць мяне і сказаѓ, што Абруз быѓ у горадзе і эму спадабаѓся мой прывядзенне. Ён сказаѓ, што можа арганізаваць для нас сустрэчу Што ён і зрабіѓ. Толькі пазней, пасля таго, як Фрэнк вырашыѓ, што ён гатэль б мяне пакінуць, гэты чалавек зноѓ звязаѓся са мной. Ён сказаѓ, што я эму павінна, і ён быѓ гатовы забраць грошы ".
  
  
  "Вы думаеце, ён падкінуѓ вас да Абрузу, каб вы маглі шпіёніць для яго?"
  
  
  "Што-то ѓ гэтым родзе. Ён ведаѓ, што мафія збіралася даставіць Абрузу ѓ катэдж 200 000 даляраѓ. Ён запатрабаваѓ, каб яго паведаміѓ эму, калі прыйдуць грошы. Ён сказаѓ, што гэта будзе рабаванне, ёй паверыла эму. Яе баялася, што ён заб'е мяне, калі я не зраблю так, як ён сказаѓ. Таму ей патэлефанавала яму было, калі прыйшлі грошы ".
  
  
  Яе пераварваѓ яе гісторыю, калі ехаѓ да яе дадому.
  
  
  "Вы ведаеце, аб чым ёй кажу, ці не так?" - спытала яна дзікім голасам. "Вы ведаеце, што гэта азначала, калі ей патэлефанавала".
  
  
  Яе адчыніѓ дзверы яе дома і запаліѓ святым у гасцінай. Яе агледзелася вакол з "Люгером" у руцэ, і падышоѓ да тэлефона.
  
  
  "Яго падставіла Абруза", - сказала Шэйла. "Яны прыйшлі і забілі майго эга, эга целаахоѓцаѓ і чалавека па імя Кірбі. Яны застрэлілі ih ѓсіх. Гэта была бойня".
  
  
  "Вы не ведалі, што яны збіраліся рабіць", - сказаѓ яе эй.
  
  
  Даѓ аператара далёкай сувязі нумар тэлефона службы экстранай дапамогі. Незалежна ад таго, куды адправіѓся Хоук, а гэта ахоплівала вялікую тэрыторыю, дзяѓчына, якая адказала на званок па нумары службы экстранай дапамогі, ведала, як з ім звязацца.
  
  
  Шэйла расчыніла шафу і выцягнула бутэльку бурбона. "Я сказаѓ сабе, што гэта. Але гэта па-чартоѓску не дапамагае. Фрэнк Абруз быѓ мафіёзі, але ён ставіѓся да мяне прыстойна. Яе забіѓ эга". Яна падняла бутэльку. "Вы хочаце зняць гэта?"
  
  
  Яе, паківаѓ галавой. У мяне на лініі была дзяѓчына Хока. Яе вымавіѓ кодавыя словы, якія пераканалі яе, што я не ашуканец: "Абердинский сіні". Яе сказаѓ дзяѓчыне, што хачу пагаварыць з гэтым мужчынам.
  
  
  "Я перадам паведамленне, N3", - сказала яна
  
  
  
  
  
  
  выразным, эфектыѓным голасам. "Дай мне свой нумар, і паклаѓ трубку. Ён ператэлефануе на працягу пятнаццаці хвіліна".
  
  
  "Паспяшайся. Час паліць мне фалды".
  
  
  Яе павесіѓ трубку. Шэйла аднесла бутэльку на кухню. Яе, рушыѓ услед за ёй і выявіѓ, што яна стаіць ля ракавіны і плача.
  
  
  Яна пацерла вочы. Яна дастала шклянку, наліла на два пальца бурбона і выпіла эга, як глыток гарбаты. "Гэты Кірбі. Наколькі добра ты эга ведаѓ?"
  
  
  "Мы былі сябрамі."
  
  
  "Ён абраѓ непадыходны дзень, каб наведаць Фрэнка Абруза". Яна выпусціла шклянку, і ён разбіѓся аб падлогу. Яна ѓткнулася тварам у маю кашулю. "Хто мог паслаць забойцу, Нэд? Мафія?"
  
  
  "Можа быць. Можа, яны даведаліся, што вы падставілі ih паважанага старэйшага дзеяча".
  
  
  "Я баялася, што яны гэта зробяць. Яе ѓцякала ад іх і ад забойцаѓ Абруза". Яе пальцы ѓпіліся мне ѓ рукавы. "Вы абвінавачваеце мяне ѓ гэтых чатырох смерці, ці не так?"
  
  
  "Не так моцна, як ты винишь сябе".
  
  
  Яна пацягнула мяне, прыціснулася вуснамі да майго. Ee вусны былі цёплымі. "Нед, уведи мяне ѓ спальню".
  
  
  "Я вось чакаю тэлефанавання".
  
  
  "Ты думала заняцца са мной любоѓю. Зрабі гэта цяпер. Мне гэта трэба цяпер".
  
  
  Гэта праѓда, што гэтая думка прыходзіла мне ѓ галаву некалькі разоѓ. Скажам, з дзясятак. У першы раз яе ѓбачыѓ ee у фільме, знятым Мэрэд. Але паміж намі засталіся без адказу пытанні.
  
  
  Яе пагладзіѓ мяккія светлыя валасы Шэйла. "Пазней."
  
  
  "Ад гэтага мне стане лягчэй. Калі ласка".
  
  
  "Пазней", - зноѓ паабяцаѓ я. Каб даказаць, што я меѓ на ѓвазе гэта, яе, нахіліѓся да ee вуснаѓ. Яе, адчуѓ, як растуліліся яе вільготныя вусны, адчуѓ яе імклівы мову. Мая рука падабралася да яе круглай грудзей. На ёй не было бюстгальтара.
  
  
  Калі яе пачуѓ шум, яго адвярнуѓся ад нах. Яе, націснуѓ на выключальнік стогнамі і запаліѓ сяргей на задняй дзень. У двары было ціха. Яе, выйшаѓ на вуліцу з "люгером" напагатове і прыслухаѓся, правяраючы паветра, як ганчак на паляванні. Што-то пайшло не так. Яе адчуѓ гэта. Шэйла зняла дом у тупіку. Бліжэйшыя суседзі былі занадта далёка, каб пачуць што-небудзь, акрамя выбуху. Ih асветленыя вокны ѓтваралі маленькія аранжавыя квадрацікі ѓ густых ценях далёка ѓнізе. Шэйла гатэля прыватным, але адзінота можа быць пасткай. Яе, падумаѓ, як лёгка было б каму-небудзь загнаць нас у кут.
  
  
  ђнутры зазваніѓ тэлефон. Яе падаѓся да дзень, і замкнуѓ іх на засаѓку, затым хутка прайшоѓ праз кухню ѓ гасціную. Яе зняѓ трубку з крэслаѓ падстаѓка.
  
  
  Выразны і эфектыѓны жаночы голас сказаѓ: "Трымайце лінію, N3. Містэр Хок ідзе".
  
  
  "Што здарылася, Нік?" ён спытаѓ.
  
  
  "У мяне ёсць маё пасылка, якую вы адправілі мяне забраць. Яе гатовыя даставіць яе".
  
  
  "Вы хутка дамагліся вынікаѓ".
  
  
  "Мне дапамаглі. Дэнвер добра?"
  
  
  "Адвязі яе туды. Яе патэлефаную загадзя і ѓсё зраблю для цябе. Які характар твайго супраціву, Нік?"
  
  
  "Я пакуль не магу даць вам дакладнага выставах па гэтай нагоды. Але улад вельмі моцная. Яе, лічу, што мы можам мець справу з двума рознымі групамі", - сказаѓ я. "Мэрэд кінуѓ вучобу".
  
  
  "Тады нам не варта марнаваць час на размовы. Прэч адсюль адтуль". Ён кінуѓ трубку.
  
  
  "Калі хочаш узяць з сабой нейкія рэчы, упакуй ih", - сказаѓ яе Шэйла. "Мы сыходзім. Усё будзе ѓ парадку".
  
  
  "Ты сапраѓды ѓ гэта верыш, Нэд?"
  
  
  "Вядома, ведаю. І яго па-чартоѓску добры прарок". Яе спрабаваѓ супакоіць яе нервы. На самай дэла, яе б не шталь плаціць! у бяспецы, пакуль нас не атачылі людзі, якім давяраѓ ёй.
  
  
  "Вы павінны былі задаць мне яшчэ адзін лейцара. Калі вы збіраецеся эга задаць?"
  
  
  "Я думаѓ, што дазволю табе сказаць мне свой уласны шлях", - сказаѓ я.
  
  
  "Добра. Можа быць, вам цікава, чаму забойцы Абруза хочуць мяне жывым? Рэѓматызму - яны думаюць, што ѓ мяне ёсць 200 000 даляраѓ".
  
  
  Пакуль яна пакавала рэчы, яе стаяѓ ля акна і глядзеѓ на цёмную вуліцу праз шчыліну ѓ жалюзі. Яе не бачыѓ нашых машын, нашых агнёѓ, нашых рухаѓ. Гук, які чуѓ яе раней, мог быць гукам вандроѓнага сабакі ці коткі, маторным кашлем удалечыні, тузінам рэчаѓ. Але маё неспакой захоѓвалася.
  
  
  Шэйла занадта доѓга заставалася ѓ спальні. Яе зачыніѓ шторы і падышоѓ да дзень спальні. Яе павярнуѓ ручку і адчыніѓ дзверы ѓ цемры.
  
  
  Цікава, чаму яна выключыла святым, яе нагой штурхнуѓ дзверы шырэй. "Шэйла?"
  
  
  "Я вось чакаю цябе, Нэд".
  
  
  Брылёѓ ѓсёй пакоі ззаду мяне падаѓ на ложак, дзе яна праляжала на падлозе. Яе аголенае цела было белым плямай на сінім покрыве ложка.
  
  
  "Ёсць яшчэ адна рэч, аб якой трэба паклапаціцца", - сказала яна. "Ідзі сюды і займіся са мной любоѓю, дарагая".
  
  
  Яна была выдатным творам мастацтва.
  
  
  "Гэта не зойме шмат часу, дарагі", - сказала яна нізкім і хрыплым голасам. "Мне так смажаніны, што я гору на сустрэчы з кароткім".
  
  
  Яна была цалкам бландынкай, сапраѓдная рэч. Адна гладкая пачатках подогнулась, яна павярнулася на бок і працягнула рукі. Сяргей, пранікальны праз адчыненыя дзверы, лашчыѓ яе поѓныя грудзі.
  
  
  "Сыч бога, Нэд, апусці пісталет і ідзі сюды".
  
  
  Яго зрабіѓ два крокі да яе, ідучы па паласе свеце, як вулічны кот, які ідзе праз плот. Яе мог адрозніць толькі смутныя абрысы мэблі ѓ прыцемненых кутах пакоя. Дзверы ѓ ванную злева ад мяне была зачынена, вокны зашморгнены. Некаторым жанчынам падабалася рабіць гэта
  
  
  
  
  
  
  у цемры, але я не думаѓ, што Шэйла будзе адной вакол іх. Калі яе, падышоѓ да ложка, у глыбіні душы пастаянна тикало папярэджанне.
  
  
  "Я сказаѓ вам, што гэта можа пачакаць", - сказаѓ я.
  
  
  "Пазней можа быць занадта позна".
  
  
  Яе голас мог крыху змяніцца, але, можа, ёй памыляѓся. Можа быць, яе толькі падумаѓ, што ѓ яе словах было пасланне.
  
  
  Яе, схіляѓся над ёй. Яе, чуѓ яе дыханне. Суровы, узбуджаны. Яе правёѓ рукой па ee грудзей, і на іх быѓ банк. Яе закрануѓ ee благога жыцця кончыкамі пальцаѓ і адчуѓ, як яна дрыжыць. Яе зразумеѓ, моцнага, як яна трымалася.
  
  
  "Так", - сказаѓ я, усё яшчэ дакранаючыся яе. "Думаю, мы павінны зрабіць гэта цяпер".
  
  
  Яе, адчуѓ, як мышцы яе жыцця падскочылі ад напружання, калі яна зрабіла глыбокі спалоханы ѓдых. Гэта таксама было папярэджаннем, наколькі яна магла мне сказаць.
  
  
  Яе, падумаѓ, што хутчэй, чым трэба было разгарнуцца і зрабіць крок назад да дзень. Шэйла гуляла ролю, і яна гуляла яе добра, таму што ад гэтага залежала яе жыццё. У цёмнай спальні быѓ зламыснік.
  
  
  Цікава, дзе ён яе агледзелася. У той жа час, для маёй схаванай аѓдыторый, сказаѓ ёй: "Ты вельмі пераканаѓча, дзетка. Скажы мне яшчэ раз, як моцна ты хочаш, каб яе ложка з табой у ложак".
  
  
  "Ты ведаеш, колькі, Нэд". Яна паспрабавала зрабіць свой голас гуллівым.
  
  
  Побач са мной на прикроватной тумбачцы знаходзілася лямпа, але калі яе дзірваном за шнурок, раптоѓная ѓспышка святла можа асляпіць мяне на досыць доѓгі час, каб забіць. Яе выключыѓ гэта.
  
  
  "Скінь вопратку, дарагі", - пракурняѓкала Шэйла. "Тады ёй раскажу табе ѓсё, што табе спадабаецца".
  
  
  "Гатовы паспрачацца, - сказаѓ я.
  
  
  Гэй, сказалі распрануць мяне, і гэта было нядрэнна з боку майго схаванага праціѓніка. Мужчына рэдкіх лячэбных трымаецца на агнястрэльную зброю, здымаючы з сябе скрыні.
  
  
  Працягнуѓшы руку да Шэйла, яе, прасунуѓ руку пад яе паясніцу і падняѓ яе з ложка, пагрузіѓшы свой рот у ямку ee горла. Мае вусны кранулі яе вуха, і яна прашаптала: "Дзе ён?"
  
  
  Ён быѓ так блізка, што чуѓ нават шэпт. Ён устаѓ з іншага боку ложка.
  
  
  Яе адшпурнуѓ аголеную дзяѓчыну і выцягнуѓ "люгер" з кабуры, але стрэліць не паспеѓ. Пачатку другой мужчына накінуѓся на мяне ззаду, прыціснуѓшы рукі да баках.
  
  
  Я не разлічваѓ змагацца з камандай.
  
  
  "Трымай эга", - хмыкнуѓ здаравяк з іншага боку ложка свайму сябру.
  
  
  Адвёѓшы пятку таму, яе злавіѓ чалавека ззаду сябе за галёнка, і ён вылаяѓся, але мне не ѓдалося вырваць хватку эга. Ён ведаѓ, што робіць.
  
  
  Здаравяка пералез праз ложак і ѓдарыѓ мяне па твары вакол пісталета "Магнум" 357-га калібра. Ён быѓ моцным. ђдар разарваѓ мне губу, расхістаць зубы, парэзаѓ шчаку.
  
  
  Яе падняѓ нагу, сцебануѓ здоровяка у пахвіну, але ён прадбачыѓ гэты крок і памчаѓся. Ён быѓ на нагах гэтак жа хуткі, як баксёр.
  
  
  Да майго здзіѓлення, ён засмяяѓся. "Падобна, у нас ёсць жменька, Джэйк".
  
  
  Джэйк крактаѓ, спрабуючы ѓтрымаць мяне. Яе, разгарнуѓся і кінуѓ эга на тумбачку. Лямпа ѓпала на падлогу, але Джэйк трымаѓся.
  
  
  Здаравяка падышоѓ і зноѓ ударыѓ мяне. Мне здавалася, што я сутыкнуѓся са сцяной.
  
  
  "Не забі эга", - пачуѓ яе плач Шэйла. "Калі ласка, не забіваць эга".
  
  
  Дзверы ѓ ванную адчыніліся, і ѓ пакой увайшоѓ яшчэ адзін мужчына. Мае калені правіслі пада мной, калі здаравяка ѓдарыѓ мяне першай пачала другі раз. У галоѓ звінела. Яе ѓдыхнула паветра і кінулася назад, убіѓшы Джэйка ѓ спінку ложка. Ён крэкнуѓ, чым балюча, і пстрыкнуѓ яе эга хваткай і падняѓ свой "люгер".
  
  
  Трэці мужчына накінуѓся на мяне збоку і ѓдарыѓ яго руляй пісталета ѓ галы. Яе хітнуѓся бокам, выпусціѓ "люгер" і ѓпаѓ бы, калі б мае рукі не натыкнуліся на паліто здоровяка. Яе адчуѓ разрыѓ тканіны, калі злавіѓ яе.
  
  
  "Кравец вазьмі, гэта мяжа", - сказаѓ ён. Ён так моцна стукнуѓ мяне кулаком, што я адарваѓся ад нага, прызямліѓся на падлогу на плечы і заскользил па стогны.
  
  
  Яе паспрабаваѓ устаць, але не змог. Яе губляѓ прытомнасць.
  
  
  Выбіраючыся вакол чорнай ямы, яе прыжмурыѓ вочы. Я не мог здагадацца, як доѓга яе быѓ без скляпенні, але яе ѓсё яшчэ быѓ у спальні, ляжаѓ жыватом на падлозе.
  
  
  Зламыснікі сцягнулі маю куртку з маіх плячэй і спусцілі па руках, каб звязаць ih, а затым звязалі мае запясці ззаду мяне палосамі прасціны. Мае ногі былі звязаны такім жа чынам. Яе рукі ссунуѓ дастаткова, каб зразумець, што яны зрабілі дбайную працу. Яе б не выслізнуѓ праз сваіх кайданоѓ.
  
  
  "У цябе тут крутое печыва, куколка", - сказаѓ здаравяка. Яе эга стала вядома грубы голас. Ён падышоѓ да мяне і ткнуѓ нагой мне ѓ бок, каб праверыць, ці ѓсё яе без прытомнасці. Ёй дазволіѓ эму думаць, што я быѓ без прытомнасці.
  
  
  "Пакінь эга ѓ спакоі", - сказала Шэйла. "Гэта не эга віна, што ён апынуѓся тут, калі вы прыйшлі".
  
  
  Здаравяка засмяяѓся. У яго было дзіѓнае пачуццё гумару. Зноѓ пстрыкнуѓшы вачыма, яе, глядзеѓ, як ён адвярнуѓся ад мяне. Не рухаючы галавой і не выдаючы сябе, яе мог бачыць толькі эга ступні і ногі. Ногі ѓ цёмных баваѓняных штанах былі памерам з шпалы. На нагах былі красоѓкі.
  
  
  "Нам было цяжка знайсці цябе, лялька, але цяпер, калі мы вярнуліся
  
  
  
  
  
  зноѓ разам, гэта будзе весела. Ты ѓсё яшчэ любіш мяне? "Па шоргату нага, і гуку Шэйла, які плюе, як кошка, яе здагадаѓся, што гэты мужчына дакрануѓся да яе. Смеючыся, ён сказаѓ:" Ты станеш прыязней. Яшчэ да таго, як ноч скончыцца, вы станеце ценымногие прыязней. "
  
  
  Гэта было падобна на пагрозу.
  
  
  "Я дапамог табе здзівіць эга. Хіба гэта нічога не значыць?" - спытала Шэйла.
  
  
  "Не падманвай мяне, куколка. Ты адыграѓ гэтую маленькую сэксуальную сцэну да дасканаласці, таму што ведала, што любы промах пакіне тваім хлопцу вялікую дзірку ѓ жываце". Эга голас шталь сур'ёзней. "Ты павесіла трубку? Ты падманваеш грамадзяніна, лялька?"
  
  
  "Няма. Яе проста не хачу, каб эга забілі дарма".
  
  
  Яна ѓсё яшчэ гуляѓ ролю, гуляѓ косця маім жыцці.
  
  
  Яе асцярожна перамясціѓ сузившийся погляд, спрабуючы знайсці таварышаѓ здоровяка. Яе заѓважыѓ аднаго вакол іх справа, які сядзіць на падлозе на кукішках. Як і вялікі мужчына, ён насіѓ цёмную вопратку і красоѓкі. На яго галаву нацягнулі панчоха, скажаючы рысы асобы. Яе, успомніѓ, што Хоук сказаѓ, што забойцы, якіх ёй бы хацелася, былі халоднымі і эфектыѓнымі прафесіяналамі. Гэты чалавек і гігант з жвіровым голасам, безумоѓна, заслугоѓваюць апісання.
  
  
  Яны падышлі да дома, падрыхтаваѓшыся увайсці ѓ яе, не спалоханыя жыхароѓ. За выключэннем аднаго слабага гуку, які яе пачуѓ, гук, які я не змог улавіць, ім гэта ѓдалося. Яе здагадаѓся, што яны ѓвайшлі праз акно ваннай, верагодна, праз перагародку выцягнулі. Яны схапілі Шейлу, калі яна ѓвайшла ѓ спальню, а затым прымусілі яе зняць адзенне і загадалі прывабіць мяне ѓ ложак і заспець знянацку.
  
  
  Які сядзеѓ побач мужчына абшукаѓ мае кішэні і вываліѓ ih змесціва на падлогу. Ён прачасаѓ ih рукой, адсоѓваючы тое, што эга не цікавіла. Ён паглядзеѓ на маю запальнічку AX і сунуѓ яе ѓ хвіліну штаноѓ. Адкрыѓшы мой кашалёк, ён праверыѓ мае дакумэнты. Ён колькасць грошы і закінуѓ кашалек праз плячо. "Гэй, Лось, злаві".
  
  
  "Нед Харпер", - сказаѓ здаравяка, чытаючы мае вадзіцельскія правы. Ён усміхнуѓся. "Згодна з гэтым, ён кіроѓца грузавіка. Колькі кіроѓцаѓ грузавікоѓ пакуюць люгеры ѓ наплечные кабуры?"
  
  
  Яе прааналізаваѓ размову. Гэтыя людзі не ведалі, што яе агент AX, таму яны не былі звязаныя з забойцам ѓ гатэлі. Па гэтае жа прычыне яны, верагодна, не нясуць адказнасці за забойства Мэрэд. Гэта пацвердзіла маю тэорыю аб тым, што я меѓ справу з двума рознымі групамі ворагаѓ.
  
  
  Шэйла сказала: "Я не магу сказаць вам, чаму ѓ яго была зброя. Яе сустрэла эга толькі сёння. Ён размаѓляѓ са мной у рэстаране. Мне спадабаѓся эга стыль, таму яе дазволіла яму было прывесці мяне дадому".
  
  
  "Табе трэба было трохі сэксу, ці не так?"
  
  
  "Яе не елі ѓ апошні час", - з выклікам сказала яна Мусу. "Я быѓ занадта занятая ѓцёкамі ад цябе, каб жыць нармальным жыццём".
  
  
  Яе крадком паварушыѓ рукой, спрабуючы вызваліць шпільку ѓ рукаве. Без шанцаѓ. Яны не сцягнулі маю куртку досыць далёка, каб паказаць схованку нож, але ім выпадкова атрымалася заблакаваць эга сузор'і сёння.
  
  
  "Гэтая птушка не кіроѓца грузавіка", - сказаѓ мужчына, які сядзеѓ на кукішках побач са мной. "Усе гэта кажа аб тым, што ён ёсць, але я ѓпэѓнены, што гэта не так. Вы бачылі, як ён сябе паводзіѓ".
  
  
  "Можа быць, яго даслала мафіі. Гэта будзе смех". Вялікі мужчына падышоѓ да мяне і нахіліѓся. Ён перавярнуѓ мяне і ѓдарыѓ мяне па твары.
  
  
  Задыхаючыся, як быццам яе толькі што прыходзіѓ у прытомнасць, яе шырока раскрыѓ вочы. Яе ѓбачыѓ твар, замаскіраваную чулком, шырокія плечы, бычыную шыю. Рука, схватившая маю кашулю на перад, была як дзве маіх, а мая не была маленькай.
  
  
  Спачатку біт з чулком збянтэжыѓ мяне. Чаму яны хавалі свае рысы асобы, калі Шэйла, мабыць, ну добра ведала? Тады яе зразумеѓ, што яны не ведалі, з хема яшчэ сустрэнуцца, калі ѓварвуцца ѓ дом. Маскі былі яшчэ адной мерай засцярогі, якая займаецца зрабіла ih экспертамі ѓ сваім дэла.
  
  
  "Як ты сябе адчуваеш, жарабец?" - спытаѓ мяне здаравяка.
  
  
  Мае валасы былі вільготнымі ад крыві, ваѓкадавяць па парэзы каля вуха, і мой гол пульсавала, чым балюча. Калі яе загаварыѓ, мой голас абсурдна так, як быццам яе насіѓ баксёрскі муштук. "Я выдатна сябе адчуваю".
  
  
  Здаравяка заходу ѓнутр свайго паліто, выцягнуѓ пісталет з-за пояса і ѓдарыѓ ім мой кадык, прымусіѓшы мяне задыхнуцца. "У мяне шчыльны графік, і я магу зэканоміць вам толькі хвіліну. Вы наёмны забойца? Мафія адпраѓлена вас сюды з кантрактам на бландынку?"
  
  
  Iso усіх сіл спрабуючы перавесці дыханне, яе, зірнуѓ на Шейлу, якая займаецца сядзела ѓ крэсле, усё яшчэ аголеная, але з прыціснутай да яе рэшткамі разарванай прасціны, часткова якая хавае яе цела. Яе крохкае твар быѓ бледным, цёмныя вочы напоѓніліся спалохам. Яна турбавалася, рады яе не толькі аб сабе, але і абсталяваннем мне.
  
  
  "Гавары, ці ты ѓжо чуѓ", - сказаѓ мне Муз.
  
  
  "Так", - хрыпла сказаѓ я.
  
  
  Лось кіѓнуѓ і адпусціѓ маю кашулю, даючы мне ѓпасці. "Чуеш, Шэйла? У цябе праблемы з мафіяй".
  
  
  "Гэта ты забіѓ Абруза".
  
  
  "Але яны гэтага не ведаюць. Яны ведаюць толькі, што ты была там, і цябе не забілі, так што ты, павінна быць, выдада эга". Лось гучна засмяяѓся.
  
  
  Трэці мужчына
  
  
  
  
  
  з'явіѓся ѓ дзвярах спальні. Ён быѓ апрануты, як і ѓсе астатнія. "Я задернул усе жалюзі і хутка агледзеѓ дом. Грошай, падобна, тут няма".
  
  
  "Калі гэта так, яна гэта добра схавала. Шэйла разумная дзяѓчынка. А ты, лялька?"
  
  
  "Занадта ярка, каб кінуць табе выклік. Яе не крала грошы. Яе табе гэта сказала".
  
  
  "Я пакінуѓ гэта вам. Вы былі адказныя за гэта".
  
  
  "Лось, будзь яны ѓ мяне, яго б служыць ih цябе. Хіба ты не бачыш, што я напалохана да смерці?"
  
  
  "Ты баішся, добра, але людзі за 200 000 даляраѓ пройдуць праз многае. Хто ведае гэта лепш за мяне?" Ён звярнуѓ увагу на мужчыну ѓ дзвярным праёме. "Ідзіце па дарозе, вазьміце нашу машыну і прыганю яе да дому. Мы можам правесці тут большую частку ночы, але Шэйла дасць нам тое, што мы хочам".
  
  
  "Што, калі яна не размаѓляе?"
  
  
  "Сід, яе ненавіджу, калі мужчына глядзіць на цёмны бок рэчаѓ. Мы патрацілі месяцы, высочваючы дзяѓчыну, і зараз мы яе знайшлі. Што трэба зрабіць, каб ты зразумеѓ, што справы пайшлі па-іншаму? лепш?"
  
  
  "Дзвесце тысяч баксаѓ дапамогуць, - сказаѓ Сід.
  
  
  "Калі яна нам не скажа, клянуся богам, мы праверым і далей праз пяць штатаѓ. Мы забілі чатырох чалавек на гэтыя дзвесце тысяч, і гэта наша".
  
  
  Лось схапіѓ прасціну на съежившейся дзяѓчыны. Затым ён схапіѓ ee за валасы і вырваѓ вакол крэсла.
  
  
  У апошні раз яе бачыѓ, ee, яны выцягвалі яе вакол пакоя.
  
  
  Яе пачуѓ крык Шэйла, а затым яе голас абарваѓся. Яна была ѓ іх на кухні. Я не ведаѓ, што яны з ёй робяць, але мог уявіць.
  
  
  Мне трэба было знайсці што-небудзь, каб разарваць свае путы. Яе ѓспомніѓ пабітую лямпу, якая займаецца ѓпала на падлогу, калі яе змагаѓся аднаго вакол забойцаѓ з прикроватной тумбачкай. Перавярнуѓшыся, яго змог зазірнуць пад ложак на іншую бок. Разбітая лямпа ѓсё яшчэ ляжалі. Яе, перакаціѓся на ложак і пад nah. Калі яе выкаціѓся з іншага боку, яе апынуѓся ѓ межах дасяжнасці лямпы.
  
  
  Адзін кавалак падставы лямпы выглядаѓ досыць вострым, каб разрэзаць лісты, якія злучаюць мае рукі. Яе, устаѓ на спіну, поерзал і намацаѓ вышчэрблены кавалак шкла. Паколькі я не мог бачыць, што раблю, я, напэѓна, таксама парэзаѓ б рукі, але тут нічога не зробіш.
  
  
  Яго, сядзеѓ там, і пілаваѓ, калі вярнуѓся адзін вакол мужчын.
  
  
  "Паглядзі на сябе", - сказаѓ ён. Гэта быѓ Сід, якога Лось паслаѓ за машынай. "Ты тупы прыдурак. Табе спатрэбіцца гадзіну, каб вызваліцца такім чынам".
  
  
  Яе зноѓ пачуѓ крык Шэйла, у яе голасе гучалі боль і жах. Яе сціснуѓ зубы і папрацаваѓ над ланцугом, сціскаючы кавалак шкла ѓ маіх крывацечных пальцах. Пакуль мужчына ѓ дзвярным праёме не спыняѓ мяне, яе, працягваѓ спрабаваць вызваліцца.
  
  
  "Дзяѓчына кажа табе праѓду. Няма сэнсу мучыць ee", - сказаѓ я.
  
  
  "Ты не разумееш Лася. Эму падабаюцца такія рэчы. Нават калі б ён гэй даверыѓ, ён, верагодна, зрабіѓ бы тое ж самае".
  
  
  "Ён, павінна быць, атрымаѓ мноства удараѓ у Фларыдзе, калі вы абстралялі катэдж Абруза".
  
  
  "Так, усе чацвёра ляжалі там мёртвыя, і Лось выхапіѓ у мяне драбавік, і даѓ ім яшчэ адзін стрэл. Увесь час смяяѓся. Ён жа вырадак вар'ят, гэты Лось". Сід сказаѓ гэта тонам голасу, які выкарыстаѓ бы большасць людзей, калі б яны сказалі, што іншы - гэта жыццё кампаніі.
  
  
  Яе парэзаѓ костяшку пальцаѓ і паморшчыѓся. "Чаму вы наогул ці грошы дзяѓчыне?"
  
  
  "Мы павінны былі схаваць ih. Мы не маглі б з'явіцца багатымі ѓ раптоѓна, ці не так? На працягу шостага месяцаѓ, затым іх забойстваѓ аб любым дзіѓным даляры, упавшем ѓ злачынным свеце, збіраліся далажыць людзям, якія кіруюць мафіяй. . "
  
  
  Ён амаль забыѓся пра тую хлусню, якую сказаѓ Мусу, аб тым, што я прафесійны кілер, якога паслалі клапаціцца аб Шэйла Брант. Яе сказаѓ: "Я проста выконваѓ кантракт. Я не ѓ мафіі".
  
  
  "Мы парушылі два закона мафіі. Мы скралі частку ih грошай і забілі заслужанага капа. Яны шукаюць нас мацней, чым копы. І дзяѓчыну таксама. Мы думалі, што ѓ нас ёсць дзяѓчына і грошы схаваныя ѓ надзейным месцы, але яна знікла ".
  
  
  Размова даваѓ мне каштоѓны час, і яе стараѓся эга падоѓжыць. "Яе гатэль б ведаць, як у цябе атрымалася знайсці дзяѓчыну. Яе, думаѓ, што ѓ мяне там ёсць унутраны пасля".
  
  
  Сід падышоѓ да мяне. На самай дэла ён ударыѓ мяне нагой па рэбрах. "Хопіць старацца. Цябе не збегчы, прыяцель". Ён досталь рэвальвер і ѓсталяваѓ на яго глушыцель. "Лось заѓсёды дае мне працу, якая займаецца эму гэта не цікава. Ён атрымлівае дзяѓчыну, а яна - цябе".
  
  
  Яе, зразумеѓ, што ён прыйшоѓ у пакой, каб забіць мяне. Мяркуючы, што я працаваѓ на мафію, яны не збіраліся пакідаць мяне ѓ жывых, каб распавесці маім босам тое, што я ѓсвядоміѓ. Яе выгіналася па падлозе да па матэматыцы і з пісталетам, вырашыѓшы выйсці, супраціѓляючыся. Ён толькі адступіѓ, пагарджаючы мае марныя спробы дабрацца да яго. Яе, бачыѓ, як мала рэвальвера паднялося і нацелилось на мяне, як халодны і смяротны вачэй. Падаючы на бок, яе перакаціѓся да стрелявшему, спрабуючы вывесці эга па проціваг. Ён зноѓ падаѓся назад, рэвальвер не завагаѓся. Потым ён застрэліѓ мяне.
  
  
  Яе пачуѓ бавоѓна зброі з глушыцелем, і адчуѓ, як лупіѓ вочы ѓпілася мне ѓ грудзі, як распаленая заклепкі. Ён зноѓ стрэліѓ у мяне. Яе ѓпаѓ
  
  
  
  
  
  ђкол балюча, калі другая лупіѓ вочы трапіла мне ѓ шыю, але цяпер мне здалося, што я быѓ удзельнікам скляпенні. Стрэл быѓ падобны на ѓкус пчалы, не больш.
  
  
  Ляжу на праведзеныя вылічэнні, мая кашуля была хістацца крывёю, яе глядзела, як Сід і рухаецца ѓ мой бок, амаль бязгучна ступаючы ѓ сваіх подкрадывающихся нагах. Маё бачанне было недакладным. Да таго часу, калі ён падышоѓ да мяне, ён выглядаѓ не больш чым невыразнай формай.
  
  
  Ён упёрся нагой у мяне і штурхнуѓ мяне ѓ спіну. Яе бездапаможна глядзеѓ на яго. Ён зноѓ зрабіѓ рэвальвер. Яе, думаѓ, што ён зробіць апошні пераварот, лупіѓ вочы паміж вачэй, але ён апусціѓ зброю. Ён вырашыѓ даць мне сцячы крывёй да смерці.
  
  
  Мае вочы глядзелі ѓ столь. Мяне паралізавала слабасць. Сід нахіліѓся і расшпіліѓ маю куртку, каб штогод на рану на грудзях. Ён здаваѓся задаволеным. Ён сышоѓ.
  
  
  Цяпер яе амаль не бачыѓ столі. Цемра паѓзла ѓ кутках майго розуму. Яе падумаѓ пра Хоуке і пра тое, як ён адрэагуе, калі даведаецца, што страціѓ Killmasterа. Ёй здалося, што ён заклаѓ пасмяротнае пахвальнае ліст у маё справа, перш чым зачыніѓ эга назаѓжды - эпітафія для агента, забітага пры выкананні службовых абавязкаѓ.
  
  
  Яе падумаѓ пра Пэте Стылі, рудым, які пажадаѓ мне ѓдачы. Яна можа доѓга даведвацца, што я рушыѓ услед за N1 і N2 і Дэвідам Кірбі ѓ шэрагі тых, каму не пашанцавала. Яе падумаѓ пра Кірбі і Шэйла Брант, і сказаѓ сабе, што падвяду ih, забіѓшы сябе ....
  
  
  Але потым, як плывец, які ѓздымаецца за паветрам, яе вырваѓся па якая ахінула мяне чарнаты. Я не мог гэтага растлумачыць, але я быѓ яшчэ жывы. Мае вочы спыніліся на столі і сфакусаваліся на nen. Яе не меѓ ѓяѓленні аб часу, не меѓ уяѓлення, як доѓга яе быѓ без прытомнасці.
  
  
  У дом панавала змрочная цішыня. Слабы сяргей увайшоѓ у пакой, як быццам за акном наступіѓ світанак. Забойцы сышлі, яе думаѓ, што я адзін.
  
  
  Яе чуѓ машыну. Па гуку матора яго зразумеѓ, што ён спыніѓся каля дома. Дзверы машыны зачыніліся. Яе ляжаѓ і прыслухоѓваѓся, спадзеючыся. Адкрылася ѓваходная дзверы. Яе пачуѓ shaggy ѓ гасцінай. Яны рушылі да кухні.
  
  
  Ёй папрацаваѓ ротам, але не выдаѓ нам гук. Яе быѓ занадта слабы. Калі яе паспрабаваѓ паварушыцца, столь, здавалася, праваліѓся, і яе ледзь не страціѓ прытомнасць.
  
  
  Зноѓ shaggy, цвёрдыя і цяжкія. У дзвярах з'явіѓся мужчына і зазірнуѓ да мяне. На nen былі паласаты касцюм і капялюш. Яе выдаѓ гук, напружаны бурчанне.
  
  
  Ён мяне чуѓ. Ён увайшоѓ у пакой і паглядзеѓ на мяне зверху ѓніз. Яе ѓбачыѓ халодныя шэрыя вочы на невыразительном, рябом твары. Нарэшце ён устаѓ побач са мной на калені. Ён дастаѓ нож, парэзаѓ мне кашулю спераду і агледзеѓ рану. Я не мог сказаць, ці быѓ ён зацікаѓлены ѓ дапамозе мне ці проста цікавіѓся тым, колькі мне засталося жыць.
  
  
  "Хто ты?" - сказаѓ ён нарэшце. У яго быѓ слабы sicilian акцэнт.
  
  
  Мой рот сфармаваѓ слова. "Харпер".
  
  
  Ён устаѓ, пайшоѓ у ванную і вярнуѓся з хатняй аптэчкай. Ён што-што ведаѓ пра агнястрэльных раненнях. Ён хутка спыніѓ мой крывацёк, затым разрэзаѓ прасціну і пачаѓ намотваць палоскі кардон вакол маёй грудзей, як павязку. Ён не звярнуѓ увагі на маю рану на шыі, таму яе, вырашыѓ, што гэта ѓсяго толькі драпіна, і не настолькі сур'ёзная, каб выклікаць непакой.
  
  
  "Хто стрэліѓ у цябе, Харпер?"
  
  
  Яе, паківаѓ галавой, паказваючы, што не ведаю. Яе быѓ не ѓ стане гаварыць аб тым, што адбылося.
  
  
  Ён вывучаѓ мяне хвіліну, як быццам вырашаючы, што са мной рабіць, затым разрэзаѓ палоскі кардон тканіны, якія злучаюць мае запясці і лодыжкі. Гэта эга рябое твар было цьмянае знаёма, але я не мог каму-эга.
  
  
  Падняѓшыся, ён яшчэ раз агледзеѓ пакой, затым выйшаѓ з дома, больш не размаѓляючы са мной. Яе, чуѓ, як эга машына завялася і паехала.
  
  
  Гэта імя раптам прыйшло мне ѓ галаву. Валанте. Марка Валанте. Яе бачыѓ эга фатаграфію ѓ газетах падчас расследавання арганізаванай злачыннасці Міністэрствам юстыцыі. Па наяѓных дадзеных, ён быѓ адным вакол людзей наверсе.
  
  
  Калі яе, успомніѓ, што ён правёѓ некалькі хвіліна на кухні, перш чым знайшоѓ мяне, яе, падняѓся на карачкі. Поѓзанне запатрабавала вялікіх намаганняѓ. Яе павольна шэл да дзень, калі мая рука дакранулася да адраснай кнігі. Мае пальцы стуліліся вакол яго.
  
  
  Мне ѓсё роѓна прыйшлося адпачываць. Яго жым лежачы на бок, змагаючыся з галавакружэннем, і шталь вывучаць кнігу. Павінна быць, ён выпаѓ вакол аднаго кішэні вакол зламыснікаѓ, калі мы змагаліся. Успомніѓшы, як яе парваѓ паліто Лася, яго вырашыѓ, што кніга належыць эму. Сунуѓшы эга ѓ хвіліну, яе зноѓ папоѓз. Мне давялося зрабіць паѓзу і адпачыць тры разы, перш чым яго нарэшце дабраѓся да кухні.
  
  
  Расцягнуѓшыся ѓ дзвярным праёме, падняѓ яе галаву і паглядзеѓ на Шейлу, якая займаецца нерухома ляжалі каля крэсла, да якога яна была прывязаная. Палоскі кардон тканіны, якія звязвалі яе, усё яшчэ боѓталіся на ручках крэсла і на ніжніх ашэстак.
  
  
  Яе здабыѓ свой голас. "Шэйла?"
  
  
  Тое, што яна не рухалася і не адказала, мяне не здзівіла. Але яе зноѓ прахрыпеѓ яе імя голасам, поѓным балюча і лютасці. Потым яе падпоѓз да яе. Крохкае твар быѓ у сіняках і крыві. Бандыты жорстка перабілі сл.
  
  
  Яе закрануѓ протянутого запясці дзяѓчыны. Было холадна. Яе, заплюшчыѓ вочы на хвіліну, прыносячы
  
  
  
  
  
  
  трымаючы эмоцыі пад кантролем. Затым яе падцягнуѓся да цела.
  
  
  Яе бачыѓ, што яна была забітая такім моцным ударам, што зламала гэй шыю. Адзіным, хто мог нанесці такі ѓдар, быѓ Лось. "Сукін сын", - падумаѓ я.
  
  
  Яе, адчуваѓ сябе вінаватым, таму што вярнуѓ яе, і не змог абараніць. Яе быѓ яшчэ жывы, а яна памерла. Але самай моцнай эмоцыяй, якая займаецца ахапіла мяне, напоѓніла мяне рашучасцю, была лютасьць. Яе выйду вакол гэтага і атрымаю Муса эга і сяброѓ, яе думаѓ, што зраблю гэта не толькі для Дэйва Кірбі, але і для Шэйла.
  
  
  Дзе-то я выявіѓ больш сілы, чым яе думаѓ. Яе, працягнуѓ руку, схапіѓся за край кухоннага крэсла і падняѓся на ногі. Пагойдваючыся, яе агледзелася і паплялася да акна. Яе сарваѓ шторы і накрыѓ імі аголенае цела дзяѓчыны. Яе паваліѓся на крэсла, пакуль не набраѓся дастаткова сіл, каб прабрацца ѓ гасціную і здзейсніць неверагодна павольнае падарожжа да тэлефона. Яе зняѓ трубку з кручка і набірае нумар аператара.
  
  
  У маіх каркающих словах не было асаблівага сэнсу, але мне ѓдалося перадаць, што мне патрэбна дапамога. Калі одзіна вакол двух паліцэйскіх Бонэма прыбыѓ у дом яе быѓ без прытомнасці на падлозе, трубка была заціснутая ѓ маёй руцэ так і моцнага, што эму было цяжка яе вызваліць.
  
  
  * * *
  
  
  Ёй быѓ навінкай для персаналу бальніцы ѓ акрузе, недалёка ад Бонэма. Яны лячылі некалькі агнястрэльных раненняѓ, за выключэннем сезону палявання, калі переутомленным спартсменам звычайна ѓдавалася падстрэліць аднаго або двух іншых паляѓнічых, і мяне дадаткова прыцягвала тое, што я быѓ самым шчаслівым чалавекам, якога яны калі-небудзь сустракалі.
  
  
  "Адна лупіѓ вочы разарвала толькі еожу на тваёй шыі. Табе можа стаць горш, гуляю ѓ сэнсарны футбол", - сказаѓ доктар. "Але табе вельмі пашанцавала з тым, што трапіла табе ѓ грудзі". Ён падняѓ наплечную кабуру, якую яе насілі. "Гэта замарудзіла рух кулі і збіліся ee ад сустрэнуць вашых жыццёва важных органаѓ. Лупіѓ вочы прайшла праз скураную абсталяванне і адхілілася ад траекторыі. Вы скончыліся крывёю дастаткова, каб прымусіць стрэлкі паверыць у тое, што ён забіѓ вас.Вам пашанцавала, містэр Харпер ".
  
  
  "Ага", - сказаѓ я. Мне пашанцавала, але Шэйла памерла.
  
  
  "Твой добры самарыцянін таксама дапамог. Ён пышна перавязаѓ цябе. Цікава, ці меѓ ён нейкае медыцынскае адукацыя".
  
  
  Яе, усміхнуѓся, калі пачуѓ, што мафіёзі Марка Валанте называюць Добрым самаритянином.
  
  
  Паѓтара дня, якія яе правялі ѓ бальніцы, вярнулі мяне ѓ норму. Яе ѓсё яшчэ быѓ слабы, але адчуваѓ сябе блізка да намінале. Доктар сказаѓ, што я магу перасоѓвацца па сваім пакоі, і, калі ѓсё пойдзе добра, яе магу выпісацца вакол бальніцы на працягу нядзелях. Ён гэтага не ведаѓ, але планаваѓ яе неафіцыйна праверыць гэта праз трыццаць хвіліна.
  
  
  Яе, падышоѓ да акна і паглядзеѓ на бальнічную стаянку. Там і чакаѓ патрапаны "Форд" з фарсіраваным рухавіком. Раніцай яе эга прывёз па Бонэма. Лось і эга таварышы былі ад мяне амаль на два дні. Я не збіраѓся дазваляць ih следзе станавіцца халадней.
  
  
  "Прайшло шмат часу з тых тхара, як яго бачыѓ мужчыну ѓ вашым фізічным стане", - сказаѓ доктар. Збіццё, якое ты атрымаѓ, прымусіла б мяне пакінуць вас на некалькі дзён. Але не душыце на сябе занадта рана. Вы можаце выявіць, што вы не так моцныя, як думаеце ".
  
  
  "Я буду асцярожны, Док". Ёй нават не думаѓ аб тым, што кажу. Яе, думаѓ пра Лосе.
  
  
  Пасля таго, як доктар выйшаѓ праз палаты, яе зняѓ бальнічны халат і надзела вулічную вопратку. Яе прычапіѓ параненае ад кулі наплечное гаджэт, свой талісман на поспех, і праверыѓ "Люгер".
  
  
  Мае планы не былі ѓзгодненыя з Хоуком. Пакуль у нас не было рашэнню падрабязна абмеркаваць падзеі ѓ Бонэме. Аднойчы мы размаѓлялі па тэлефоне з імі тхара, як паліцыя даставіла мяне ѓ бальніцу, што было неабходна, таму што мой прысутнасці ѓ дом з забітай дзяѓчынай запатрабавала некаторых тлумачэнняѓ.
  
  
  На самай дэла паліцыі Бонэма пагражала арыштаваць мяне. Яны вельмі знерваваліся з-за таго, што ѓ дзень майго прыезду ѓ ih горадзе адбылася актыѓнага адпачынку смяротных выпадкаѓ. Але Хоук тузануѓ за некаторыя нітачкі, і раптам больш не было да нас пытанняѓ, нам ціску. У газетах таксама не было артыкулаѓ.
  
  
  Яе выйшаѓ праз бальніцы па чорнай лесвіцы. Яе хутка шелл на стаянцы, калі доѓгая машына збочыла з шашы і спынілася побач са мной. Дзверы расчыніліся, і Хоук сказаѓ: "Нік, яе рады, што ты ѓстаѓ".
  
  
  Спадзеючыся, што я не падобны на школьніка, злоѓленага на кручку, яе паслухаѓся эга сігналу і сеѓ у лімузін.
  
  
  "Я мяркую, вы планавалі патэлефанаваць мне. Вядома, вы б не пакінулі шпіталь і зноѓ не заняліся б пагоняй, не паведаміѓшы мне пра гэта".
  
  
  "Вядома, няма", - сказаѓ я.
  
  
  "Вы не баяліся, што я накладу вета на гэтую ідэю, і скажу, што вы не ѓ стане пераследваць зграю забойцаѓ?"
  
  
  "Не, сэр", - адказаѓ ёй з павагай у голасе. "Вы ведаеце, яе б звольніѓся з працы, калі б не адчуваѓ, што змагу з гэтым справіцца".
  
  
  "Калі ты станеш занадта стары для гэтай працы, Нік, яе парэкамендую цябе на дыпламатычную службу", - уздыхнуѓ Хоук. "Я быѓ у Дэнверы
  
  
  
  
  
  
  Так як я падазраваѓ, што ты пацягнеш што-то накшталт гэтага, ёй падышоѓ. Гатэлі б вы, каб хто-небудзь быѓ прызначаны ѓ якасці падмацавання? "
  
  
  "Не, сэр. Яе лепш займуся гэтым у адзіночку".
  
  
  Хоук засунуѓ гукаізаляваную шкляную панэль паміж намі і двума мужчынамі на пярэднім сядзенні.
  
  
  "Гэта ѓжо не проста лейцара працаваѓ Кірбі, ці не так, Нік?"
  
  
  Яе, паківаѓ галавой. "Ёсць і дзяѓчына. Але тут ёсць нешта большае, чым асабістая помста. Чалавек, які вядзе забойцаѓ, - садыст, які працягне забіваць людзей, калі эга не спыніць".
  
  
  Хок перавярнуѓ панэль перад сабой і выцягнуѓ магнітафон. Ён націснуѓ кнопку. Афіцыйным голасам ён сказаѓ: "Дайце мне даклад, N3".
  
  
  Ёй распавёѓ пра падзеі, якія адбыліся з моманту майго прыбыцця ѓ Бонэм, і тады Хоук выраслі на дыктафон. "Гэта паклапоціцца аб афіцыйнай часткі. Астатняе, што сказана, строга паміж намі двума. Ёй дазволю табе працягнуць гэта на тваіх умовах. Прыбяры гэтых ублюдкаѓ, Нік".
  
  
  "Вы разумееце, што наша бяспека была ѓзламаная на базе на узбярэжжы Караліны, ці не так?"
  
  
  "Я паклапачуся пра гэта", - жорстка сказаѓ Хоук.
  
  
  "Я думаю, што на базу пранік агент мафіі. Яны хацелі інфармацыю, якую мы сабралі пра дзяѓчыну, і яны хацелі забойцаѓ Фрэнка Абруза. Яны не могуць дапусціць, каб пакой іншадумцаѓ забіла чалавека, якому яны абяцалі бяспеку і пенсію. Гэта прамы выклік і абразу ".
  
  
  "Згодны", - сказаѓ Хоук. "Я прыйшоѓ да такіх жа высноваѓ".
  
  
  "У галаваломцы ёсць некаторыя адсутнічаюць часткі. Напрыклад, чаму забойца, відавочна, працуе на мафію, паспрабаваѓ забіць мяне, але Марка Валанте дапамог мне. Распытайце сваіх экспертаѓ у мафіі пра гэта. Можа быць, яны могуць прыдумаць тэорыю".
  
  
  "Лічыце, што, што гэта зроблена".
  
  
  "Людзі, якія забілі Абруза і Кірбі, цяпер шукаюць свае крывавыя грошы. Яе перакананы, што Шэйла сказала ім праѓду, і што яна не ведала, што здарылася з грашыма. Яны забілі яе без уважлівай прычыны, за выключэннем таго, што забойства здзейсніѓ Лось. Ну, дарэчы, трое, а чацвёра ".
  
  
  "Якое следства павінна ісці адсюль?" - спытаѓ Хоук.
  
  
  "Гэтая адрасная кніга, якую Лось выпусціѓ, калі мы змагаліся мінулай ноччу. У ёй сем імёнаѓ. Яе збіраюся нанесці візіт кожнаму вакол гэтых людзей. Можа быць, одзіна вакол іх прывядзе мяне да Ласю".
  
  
  "Калі Лось і эга саѓдзельнікі або мафія не зловяць вас першымі". Хоук прагартаѓ адрасную кнігу. "Гэта жаночыя імёны, усе яны".
  
  
  "І кожны ѓ сваім горадзе. У Лася ёсць сяброѓкі па ѓсёй карце".
  
  
  "Яе праверыць файлы ФБР. Можа, яны раскажуць нам што-небудзь пра Лася і эга сябрах. Мяркуючы па вашаму апісанню, ён памерам з Вясёлага Зялёнага Гіганта. Гэта пачатак".
  
  
  Яе, пацягнуѓся за адраснай кнігай, але Хоук не спяшаѓся вяртаць яе: "Нік, гэта больш, чым спіс імёнаѓ. Калі гэта каталог сэксуальнага характару. Вы чыталі яны каментары, якія Мус напісаѓ аб сямі дзяѓчат?"
  
  
  "Так", - сказаѓ я. "Даволі пікантная штука".
  
  
  "Ён апісвае, што кожны вакол іх робіць лепш за ѓсё ѓ сэксуальнай сферы." Працуе ѓ Лос-Анджэлесе "гучыць сенсацыйна".
  
  
  "Асабіста мне спадабаліся рэкамендацыі, якія ён даѓ Кары ѓ Вегасе. Голас што я вам скажу, даць вам ведаць, наколькі дакладныя запісы Лася".
  
  
  "Ты - моцны фізічны ѓзор, мой хлопчык, але я не разумею, як ты мог бы асабіста даследаваць прадмет, у глыбіні, не вымотваючы сябе да костак і костак", - сказаѓ Хоук вясёлым голасам. "Напрыклад, beauty Барбары такія, што нават Муз не мог ih апісаць. Ён проста падкрэсліѓ яе імя, і ѓсталяваѓ за ім клічнікі".
  
  
  "Можа, ён зрабіѓ гэта, таму што яна вэб-нявінніца ѓ гэтай кампаніі".
  
  
  "Я хутчэй сумняваюся, што Лось ведае нявінніц", - сказаѓ Хоук. "Мяркую, мне не трэба паказваць на тое, што ѓсе гэтыя дзяѓчаты, верагодна, залучаныя ѓ злачынны свет, і, хутчэй за ѓсё, будуць звязаны з бандытамі, якія без ваганняѓ заб'юць вас, калі яны западозраць?"
  
  
  "Гэта будзе вясёлае падарожжа, добра".
  
  
  Хоук закрыѓ кнігу і перадаѓ мне. "Што яшчэ, Нік? Цябе што-небудзь стрымлівае?"
  
  
  "Няма", - схлусіѓ я. "Галасаванне і ѓсё. Яе буду на сувязі".
  
  
  Ён зноѓ вымавіѓ маё імя, калі яе выходзіѓ, вакол машыны. "Шэйла выпусціѓ на цябе моцнае ѓражанне, ці не так? Якой яна была?"
  
  
  "Я не мог сказаць. Я не ведаѓ яе так добра".
  
  
  Яе не згадаѓ, што адно па імёнаѓ у кнізе Муса можа належаць дзяѓчыне, якую мы ведалі, як Шейлу Брант. Экс не змог прыпісаць гэй мінулае, але яно павінна быць у нах было да таго, як яна сустрэла Фрэнка Абруза.
  
  
  Яе пераследваѓ прывід Шэйла, а таксама яе забойцаѓ.
  
  
  5
  
  
  Калі ѓ маёй працы і быѓ адзін вялікі недахоп, акрамя колькасці гадзін і высокай смяротнасці, так гэта тое, што мне даводзілася праводзіць больш часу ѓ чужых краінах, чым у сваёй уласнай.
  
  
  Яе не бачыѓ, El Pueblo Nuestra Senora la Reinda de Los Angeles de Porciuncula, вядомую большасці вакол нас, як толькі Лос-Анджэлес, на працягу двух гадоѓ. Горад змяніѓся не зусім да лепшага. Клімат, гэтак падобны на клімат міжземнаморскіх краін, быѓ па-ранейшаму выдатным, і дзяѓчынкі таксама. Але руху і смогу ѓзмацніліся.
  
  
  Калі яе прабіраѓся ѓ тэлефонную будку аптэкі, мне было цікава, як Працуе
  
  
  
  
  
  якая займаецца ацэньвалі першую старонку сэксуальнага who's Who Лася, будзе параѓноѓвацца з некаторымі вакол п'яных, якія сядзяць ля фантана содавай, чакаючы, каб ih выявілі. Вялікая амерыканская мара аб славе ніколі не памірае.
  
  
  Калі спытаѓ яе Працы, у трубку адказаѓ жаночы голас, які прагучаѓ расчаравана. "Я пазваню эй". Пакуль яе чакаѓ, яе, паглядзеѓ на ногі дзяѓчат ля фантана з газіроѓкай і расчыніѓ дзверы кіёскі, каб ёй мог карыстацца кандыцыянерам. Дні станавіліся ѓсё гарачэй, і яе насіѓ вельмі павязкі на грудзях.
  
  
  Голас Працуе, здаваѓся гарачым, але, магчыма, на мой погляд, паѓплывала кароткае апісанне Лася ee талентаѓ у спальні. Калі ёй сказаѓ эй, што іншы прапанаваѓ мне звязацца з ёй, яна запрасіла мяне зайсці. Гэта было так жа проста, як падзенне з барнага крэсла. "Я без розуму ад новых знаёмстваѓ", - сказала яна.
  
  
  Неѓзабаве яе выявіѓ прычыну. Знаёмства з новымі людзьмі было справай Працавала. Яна працавала ѓ бардэлі. Яна павяла мяне ѓверх па лесвіцы, чапляючыся за руку і кажу сіняй паласой.
  
  
  "Цябе вельмі рэкамендуюць. Яе атрымаѓ твой нумар з Лася", - сказаѓ я.
  
  
  "Лось? О, вядома". Яна зацягнула мяне ѓ пакой, і спусьціла маланку на маіх штанах, пакуль яе ѓсё яшчэ глядзеѓ па баках. "Я павінен цябе агледзець, дарагая, і добранька прыняць ванну. Лэдзі, на якую яе працую, кажа, што чысціня - гэта побач з росквітам".
  
  
  Яе ѓхіліѓся ад яе спрытнай хітрыкі. "Яна, павінна быць, сапраѓдны філосаф. Яе б гатэль сустрэцца з ёй калі-небудзь".
  
  
  "Не, ты б не шталь. Яна халодная, як складаць даляр крэдытнага ліхвяра. Большасць мадам халодныя. Яны, фільмы, дзе ѓ іх ёсць залатыя сэрца, - гэта вялікая галівудская лухта. Што з табой, дарагая? закрануѓ? "
  
  
  "Па крайняй меры, яе знайшоѓ суразмоѓцы", - падумаѓ я. Калі б яго спытаѓся ѓ яе, як дабрацца да стадыёна, яна, верагодна, дадала бы склад бейсбольнага клуба і леташні рэкорд.
  
  
  Працавала прыціснулася да мяне. Яна была вялікай дзяѓчынкай, бландынкай праз салон прыгажосці, і яе назаѓсёды было шмат тынкаваць. Ee соску кулямі калолі маю грудзі.
  
  
  "Што здарылася з тваім тварам, мілая?" Яна дакранулася да разрэзу на краі маёй вусны, швоѓ, якія доктар увёѓ мне ѓ галаву. "Вы выглядаеце так, быццам ѓпалі ѓ бетонамяшалку".
  
  
  "Я трапіѓ у аварыю*
  
  
  "Мне шкада." Ee рука зноѓ схапіла мяне. "Ой, ты сапраѓдны мужчына, ці не так?"
  
  
  Верагодна, яна сказала гэта сваім кліентам, але вялікага сэнсу не маюць так, як быццам яна амелы гэта на ѓвазе. Яе паспешліва адступіѓ і пачаѓ расшпільваць маланку, ведайце, што калі б Хоук убачыѓ мяне цяпер, ён бы засмяяѓся.
  
  
  "Я хачу спытаць вас аб Лосе. Калі вы бачылі, эга ѓ апошні раз?"
  
  
  "Я сапраѓды не памятаю. Вы для гэтага прыйшлі сюды, каб даведацца, дзе ѓ зале Лось?"
  
  
  "Ты разумная дзяѓчына. Ты адразу мяне раскусила, ці не так?" Ёй ліслівіѓ iso усіх сіл. "Я шукаю вялікага клоѓн. Мы страцілі сувязь, разумееце, аб чым яе?"
  
  
  Яна прысунулася да мяне ліжа, і абняла мяне левай рукой за талію. Ee правая рука зноѓ знайшла маю маланку. Яна была хутчэй кішэнніка. "Раз вы тут, вы можаце атрымаць задавальненне ад наведвання. Што вас ѓзбуджае?"
  
  
  Яе схапіѓ ee за руку і павярнуѓ далонню ѓверх. Яе пасадзілі тры дваццатых у яе скручаныя пальцы. "Раскажы мне пра Лася".
  
  
  Яе прыязнасць рэзка згасла. Яна акуратна скончылася банкноты і запіхнулі ih мне ѓ пояс: "Я прадаю сэкс, а не інфармацыю".
  
  
  "Мы з Мусом старыя сябры. Але мы страцілі сувязь, як я ѓжо сказаѓ. Слухай, ён даѓ мне твой нумар, ці не так?"
  
  
  "Ты мог зманіць пра гэта. У любым выпадку, я не памятаю, калі бачыла Лася ѓ апошні раз, і я не ведаю, дзе ён. Нават калі ён твой даѓно страчаны брат, я не хачу казаць пра nen".
  
  
  Яе досталь, яшчэ дзве дваццаткі, склаѓшы ѓсе пяць і засунуѓ у яе блузку з глыбокім выразам. "Вы ѓпэѓненыя?"
  
  
  "Я абсалютна ѓпэѓнены. Лось любіць збіваць з панталыку людзей, і ѓ яго гэта добра атрымліваецца. Ніхто не кажа пра nen з незнаёмцамі".
  
  
  "Дайце мне стары адрас, нават нумар тэлефона. Я не скажу, дзе яе эга ѓзяѓ".
  
  
  Працуе, порылась паміж сваёй вялікай грудзьмі і выцягнула купюры. Яна разгладзіла ih маршчынкі. "Я не бачыѓ, эга некалькі месяцаѓ, можа быць, нават год. Шчыра. І яе ніколі не ведаѓ адрасы. Ён час ад часу прыходзіѓ сюды, галасаванне, і ѓсё".
  
  
  "У яго было імя, ці не так?"
  
  
  "Я думаѓ, ты эга прыяцель. Сябры ведаюць імёны яшчэ іншы". Яна шпурнула ѓ мяне купюры, і яны ѓпалі на падлогу. "Ты нават не падобны на яго сябра. Ты выглядаеш занадта сумленным. Вазьмі хабар і отбей ee".
  
  
  Праваліѓшы перамовы, яе паспрабаваѓ больш прамы падыход. Яе адкінуѓ куртку, каб яна магла бачыць "Люгер" у скураных ножнах. "Мне трэба імя, Працавала".
  
  
  Яна облизнула ніжнюю губу. "Вы копп?"
  
  
  "Не, проста мужчына шукае Лася".
  
  
  "Джонс - эга імя". Яна нервова засмяялася. "Вы, напэѓна, не верыце мне, але гэта чыстая праѓда. Эга завуць Эдвард Джонс. І гэта ѓсё, што я магу вам сказаць".
  
  
  "Дзякуй", - сказаѓ я, падыход да дзень. "Вы можаце пакінуць хабар".
  
  
  Яе чакаѓ каля дома тры гадзіны, павалілася на автокресло і стараѓся выглядаць незаѓважна. Яе быѓ каля дома
  
  
  
  
  
  Ёй быѓ гатовы заваліць сябе аналізам персанажаѓ, калі нарэшце з'явілася Працуе, і спыніла таксі.
  
  
  Картэр, падумаѓ я, добра, што ты не даверлівая душа.
  
  
  Яе паехаѓ на таксі, якое прывяло мяне праз горад да таннага жылога дома. Яе рушыѓ услед за Працу ѓнутр як раз своечасова, каб заѓважыць, як яна ѓзбіраецца ѓверх па лесвіцы. У канцы доѓгага калідора грудастая бландынка пастукала ѓ дзверы. Не атрымаѓшы адказу, яна пастукала мацней. Затым яна павярнулася і ѓбачыла мяне, і яе вочы пашырыліся ад сцяга дазволу на выкананне.
  
  
  "У тваёй гісторыі не было праѓды, - сказаѓ ёй прывітанне, - але я атрымаѓ каштоѓнасць сваіх грошай. Ты прывёѓ мяне сюды".
  
  
  "Разумны, як кравец, ці не так?" яна плюнула.
  
  
  Яе паспрабаваѓ дзверы. "Відавочна, Лася няма дома. Што вы прапануеце нам з гэтым рабіць?"
  
  
  Яна пабегла да наступнага лесвічнага пралёту. Яго пераследваѓ яе да даху і загнаѓ у кут. Яна змагалася і царапала мне твар, спрабавала ѓдарыць мяне каленам у пахвіну і называла некалькі лаянак, якіх я не чуѓ гадамі. Улічваючы мае самыя разнастайныя падарожжы, гэта шмат гаварыла пра яе слоѓнікавым запасе.
  
  
  Яе пацягнуѓ ee за запясці і прыціснуѓ да краю даху. "А цяпер давайце паслухаем праѓду пра Лася".
  
  
  "Ты не оттолкнешь мяне. Ён бы, але ты не будзеш".
  
  
  "Не разлічвай на гэта, Працавала. Лось забіѓ майго сябра і ѓставіѓ дзяѓчыну да смерці. Яе знайду эга, і мне ѓсё роѓна, што мне рабіць па шляху".
  
  
  Яна цяжка дыхала. "Гэта праѓда наконт дзяѓчыны? Ты на узроѓні?"
  
  
  "Дзяѓчыну звалі Шэйла. Вы калі-небудзь чулі, каб Лось згадваѓ яе?"
  
  
  "Ніколі. І яе не бачыѓ, - эга ѓ апошні час. Ён жыѓ у кватэры, калі яе эга ведала. Яе думаѓ, ён гатэль б ведаць, што вы эга шукаеце. Гэта вэб-прычына, па якой яе прыйшла. Клянуся, гэта так".
  
  
  "Ён называе сябе Эдвард Джонс, ці вы гэта выдумалі?"
  
  
  "Ён выкарыстаѓ гэта імя, калі яго эга ведаѓ. Ён, верагодна, выкарыстаѓ яшчэ дзясятак. Калі вы мне не верыце, калі ласка, вярніцеся ѓ дом і распытайце іншых дзяѓчат. Яны скажуць вам тое ж самае. Ён рабаѓнік. Ён выхваляѓся, што нарабіѓ некалькі вялікіх del ".
  
  
  Яе адпусціѓ ee. "Выдатна."
  
  
  "Я магу ісці?"
  
  
  "ляці", - сказаѓ я.
  
  
  Працавала азірнулася, калі падышла да лесвіцы.
  
  
  "Ён уставіѓ яе да смерці?"
  
  
  "Ага", - сказаѓ я. Мой голас быѓ хрыплым.
  
  
  Яе выявіѓ, што танны замак на дзень кватэры лёгка выкрываецца. Пакоі былі пустыя, мэбля ляжаць пыл. Апошні насельнік сышоѓ даволі даѓно. Яе агледзелася з агідай. Яе, спадзяваѓся на большае.
  
  
  Кампанія чакала мяне ля падножжа лесвіцы. Яе паспрабаваѓ не паказваць свайго сцяга дазволу на выкананне, калі ѓбачыѓ ee.
  
  
  "Тое, што вы сказалі, прымусіла мяне задумацца, - сказала Праца.
  
  
  "Зрабіѓ гэта?"
  
  
  "Я маю на ѓвазе аб дзяѓчыне. Яна была тваёй дзяѓчынай?"
  
  
  "Няма ёй сказала. "Але яна не заслугоѓвала такой смерці".
  
  
  "Я не магу распавесці вам пра Лася больш, чым ёй ужо распавёѓ. Але я магу назваць вам іншае імя. Вы ведаеце, як дзейнічаюць драпежныя? дамоѓленасцей, яны ідуць да каму-то па мафіі ці да хлопца, які фінансуе рабавання на частку здабычы. У Лос-Анджэлесе ёсць чалавек па імя Хаскелл. грошы для рабавання ".
  
  
  "Дзякуй, Працавала".
  
  
  "Забудзь пра гэта. І я маю на ѓвазе менавіта гэта. Забудзь, што я табе сказала".
  
  
  Таблічка на дзень Хаскелла казала, што ён займаецца нерухомасцю. Тоѓсты дыван у пярэднім пакоі паказваѓ, што ён зарабляѓ на гэтым грошы або подрабатывании. Эга сладострастная сакратарка адарыла мяне усмешкай, поѓнай зубоѓ, і без шчырасці, і сказала, што містэр Хаскелл нікога не прымае без папярэдняга запісу.
  
  
  "Як трапіць на прыём?"
  
  
  Яна зноѓ паказала зубы. Яна павінна была рэкламаваць зубную пасту. "Калі чалавек не ведае містэра Хаскелла, на рэдкіх лячэбных ведае".
  
  
  "Я ведаю Эдварда Джонса", - сказаѓ я. "Ці будзе гэта дастаткова?"
  
  
  Яна сабрала некалькі папер і ѓвайшла, каб паведаміць імя свайму босу сам-насам. Калі яна вярнулася, яна сказала, што містэр Хаскелл сёння вельмі заняты і, як аказалася, ніколі не чуѓ пра Эдварда Джонсе.
  
  
  "Іншымі словамі, яе павінен сысці".
  
  
  ђсмешка зноѓ заквітнела, на гэты раз дваццаць чатыры карата. "Ты зразумеѓ, бастер".
  
  
  Чорны кадылак сядзеѓ ля абочыны, калі выйшаѓ яе вакол будынка на сонечны сьвяты Каліфорніі. За рулём сядзеѓ шафёр у уніформе з тварам, падобным на чалавека з другога паверха.
  
  
  Яе, нахіліѓся, каб пагаварыць з ім, калі праходзіѓ mimmo "Кэдди". "Не варта насіць пашытую форму. З-за гэтага выпукласць пад рукой вылучаецца, як няроѓнасць на шыне".
  
  
  Ён усміхнуѓся і паляпаѓ па выпукласці. "Голас дзе яе ношу свае рэкамендацыі".
  
  
  Яе прыпаркаваѓся ѓ полквартале і шталь чакаць. Шафёр, відавочна, прыехаѓ на Хаскеллом. Праз дзесяць хвіліна з'явіѓся поѓны мужчына, які выглядаѓ так, быццам ён нес кавун пад паліто, і сеѓ у машыну.
  
  
  Калі Кэдди праехаѓ яе, адстаѓ ад яго. Нашай мэтай апынуѓся шыкоѓны загарадны клуб у прыгарадзе. Таѓстун быѓ гульцом у гольф. Яе правёѓ большую частку дня, назіраючы за ім у бінокль. У яго быѓ драйв, як у старой. Да таго часу, як ён, нарэшце, паплёѓся назад у клуб, яе шталь ахвярай сур'ёзнай нуды.
  
  
  Прыйшоѓ час, каб зрабіць ход. Яе падняѓ бінокль і пайшоѓ на стаянку
  
  
  
  
  
  . Рухаючыся ззаду шэрагу аѓтамабіляѓ, яе, падышоѓ ззаду да шафёра, які, скрыжаваѓшы рукі, прыхінуѓся да капоце "Кэдди".
  
  
  "Добры дзень", - мякка сказаѓ я.
  
  
  Ён рэзка развярнуѓся, і яго рэзка ѓрэзаѓ адкрытымі ѓ эга сонечнае спляценне. Яе задернул эга паміж двума машынамі, каб мы не прыцягвалі увагі, і зноѓ ударыѓ яго эга. Эга вочы закаціліся, як мармур, і эга нязграбная рука бязвольна саслізнула з гузікаѓ пінжака.
  
  
  "Давайце паглядзім на вашы рэкамендацыі", - сказаѓ яго і моцна пацягнуѓ за куртку. Кнопкі пасыпаліся дажджом аб борт "кадзілака". Яе дастаѓ па кабуры ѓ яго пад пахай пісталет 38-га калібра.
  
  
  "Цяпер мы будзем чакаць твайго боса", - сказаѓ ёй эму.
  
  
  Калі Хаскелл выйшаѓ праз клуб, шафёр напружана сядзеѓ за рулём. Эга стойкі была з-за пісталета, які ѓваткнуѓ яе эму ѓ шыю ззаду.
  
  
  "Макс, што з табой?" - спытаѓ Хаскелл, падыход ліжа.
  
  
  "У яго баліць жыццё", - сказаѓ я. Яе нагой штурхнуѓ правую дзверцы машыны. "Сядайце, містэр Хаскелл".
  
  
  Таѓстун паглядзеѓ на мяне з задняга сядзення. У яго быѓ гладкі загар для гольфа, але цяпер ён выглядаѓ трохі бледным. "Гэта не кажа ѓ карысць вашага меркаванні", - буркнуѓ ён. "Я чалавек з некаторым уплывам".
  
  
  Яе чакаѓ доѓга, і мяне раздзірала нецярпенне. "Сядайце ѓ машыну, містэр Хаскелл, або яе пролью трохі крыві вашага шафёра на гэтыя дарагія жырыноѓскі скураныя сядзенні".
  
  
  Ён сеѓ у машыну і, бурчаѓ, адкінуѓся на спінку крэсла. Склаѓшы пульхныя пальцы разам, ён сказаѓ: "Табе лепш мець вельмі добрая нагода для гэтага дзеяння".
  
  
  "Поспех спараджае самаѓпэѓненасць, містэр Хаскелл, - сказаѓ я. "Яе не танны бандыт, і мне напляваць, наколькі ты важны для цябе".
  
  
  Эга маленькія вочы трывожна перамясціліся, але ён захаваѓ самавалоданне. "Я мяркую, што вы той чалавек, які сцвярджае, што з'яѓляецца адным Эдварда Джонса".
  
  
  "Я не сказаѓ, што яго эга іншага. Ёй сказаѓ, што ведаю яго. Яе хачу з вамі трохі інфармацыі аб тым, дзе знайсці містэра Джонса".
  
  
  "Мы ніколі не абменьваліся адрасамі".
  
  
  Я не бачыѓ прычын звяртацца з Хаскеллом ѓ белых пальчатках. Нягледзячы на "Кадылак" з шафёрам, эга устланный дыванамі офіс і сяброѓства ѓ загарадным клубе, ён быѓ не больш чым выдасканаленым бандытам. Яе прыціснуѓ, мала рэвальвера да эга каленным кубачку. Рэзкі ѓдар выклікаѓ прыступ балюча.
  
  
  "Хто ты, кравец вазьмі?" онлайн гатэль ведаць.
  
  
  "Я той чалавек, які задаѓ вам лейцара пра Эдварда Джонсе".
  
  
  "Ён не быѓ у Лос-Анджэлесе некалькі месяцаѓ. Яе не меѓ з ім справы даѓжэй гэтага".
  
  
  "Хто працуе з Джонсам? У яго ёсць пара сяброѓ, якіх ён выкарыстоѓвае ѓ працы. Яе хачу ведаць ih імёны".
  
  
  Ён паморшчыѓся і пацёр кожнаму племені. "Калі б вы былі знаёмыя з гэтым чалавекам так жа добра, як яе, вам не было б цікава эга шукаць. . Ён любіць забіваць людзей".
  
  
  "Голас чаму яе шукаю эга".
  
  
  "Я не магу распавесці вам пра эга сяброѓ, таму што я меѓ справу з ім адзін. Ён вельмі асцярожна ставіѓся да такіх дэталяѓ. Ён перастаѓ прыходзіць да мяне за фінансаваннем, таму што знайшоѓ іншага заступніка. Думаю, каму-то ѓ Арганізацыі".
  
  
  Яе выйшаѓ, вакол машыны. Яшчэ адзін нуль. Выдаткаваны марна дзень, калі не лічыць задавальнення бліжэй пазнаёміцца з містэрам Хаскеллом, без якога яе мог бы абысціся.
  
  
  "Хіба ты не збіраешся сказаць мне, хто ты?" - спытаѓ Хаскелл.
  
  
  "Чаму яго павінен я? Ты мне нічога не сказаѓ".
  
  
  Яе кінуѓ эга шоферский пісталет у смеццевы бак на вуліцы.
  
  
  Ён уначы ёй патэлефанаваѓ Хоуку па нумары ѓ матэлі. "Давай параѓнаем запісу, - сказаѓ я, калі ён падышоѓ да лініі.
  
  
  "У мяне ёсць што-якая інфармацыя пра чалавека, які спрабаваѓ забіць вас у гатэлі ѓ Бонэме. Па-першае, эга клікалі на самай дэла Куган. У яго было паліцэйскае дасье. Ён быѓ наймітам, адным вакол лепшых. Здавалася, ФБР трохі здзіѓлены, што вы змаглі адолець эга ". У голасе Хоука было прыкметнае задавальненне.
  
  
  "Хто аддаѓ сваю эму загады?"
  
  
  "Ён быѓ незалежным падрадчыкам. Наймаѓся любому, хто мог заплаціць эму ганарар, які быѓ высокі. ФБР сцвярджае, што ён не ѓваходзіѓ у рэгулярную зарплату мафіі".
  
  
  "А што наконт Валанте?"
  
  
  "Ён быѓ бліжэйшым сябрам Фрэнка Абруза".
  
  
  "Баюся, у мяне мала. Лася няма, у Лос-Анджэлесе".
  
  
  Хоук прачысціѓ горла міс "А як наконт Працуе? Яна дажыла да выстаѓлення а?"
  
  
  У гэтым не было ніякіх сумневаѓ. У маім бос была рыса бруднага старога.
  
  
  Шэсць
  
  
  Яе рана жым лежачы спаць і праспаѓ да світання. Мяне гэта адзіная перадача шыпячы гук. Вочы сощурились, яе ляжаѓ і прыслухоѓваѓся, учапіѓшыся пальцамі ѓ дзяржальню "люгера". Затым яе адчуѓ раптоѓны прыліѓ цяпла да майго твару.
  
  
  Адкінуѓшы прасціну, яе, павярнулася і ѓпала на падлогу, прысядаючы, з Вильгельминой у руцэ. Аранжавыя языкі полымя лізнулі сцяну майго нумары ѓ матэлі. Шыпенне, якое яе чуѓ, было звязана з тым, што фіранкі на шкляных дзвярэй ва ѓнутраны дворык загарэліся. Яны ѓжо згортваліся ѓ чорны труць, і агонь разгараѓся стогнамі.
  
  
  Яе схапіѓ вогнетушыцель стогнамі ѓ холе і, увайшоѓшы ѓ пакой, здрыгануѓся ад спякоты. Вогнетушыцель хутка патушыѓ полымя. Яе выйграѓ, але калі б яе праспаѓ на пяць мін даѓжэй, усё было б інакш.
  
  
  Яе выпусціѓ вогнетушыцель, зноѓ падняѓ Люгер і сарваѓ
  
  
  
  
  
  абвугленыя шторы. Хто-то зрабіѓ акуратную дзірку ѓ шкляной дзень і працягнуѓ руку, каб падпаліць шторы. Гэта была выдатная прафесійная праца. Пакуль яе стаяѓ, любуючыся дзіркай, лупіѓ вочы прабіла дзверы каля маёй галавы. Яе, чуѓ, як лупіѓ вочы прайшла mimmo і стукнулася ѓ далёкую сцяну. Імгненне праз яе ляжаѓ на падлозе.
  
  
  Бандыт схаваѓся за невысокай цаглянай сцяной з іншага боку закрытага паціа і ѓ басейна. У цьмяным святле яе мог бачыць, мала эга стрэльбы, калі ён просовывал эга праз сцяну. Паколькі яе не чуѓ стрэлы, вінтоѓка павінна быць аснашчана глушыцелем. Гэты мужчына быѓ прафесіяналам ва ѓсім, за выключэннем таго, што ён прамазаѓ па маёй галоѓ на шэсць цаляѓ. Можа, яе крыху ссунуѓся, калі ён націснуѓ на спускавы кручок.
  
  
  Я не адказаѓ эму на агонь, таму што не мог ясна эга бачыць. Ён таксама не мог мяне дастаць. Мы гулялі ѓ чакальную гульню, кожны вакол нас спадзяваѓся на адкрыццё. Эга цярпенне перасягнула маё. Яе вырашыѓ пераехаць. Абняѓшыся на падлогу, яе, пачаѓ адступаць.
  
  
  Калі ёй быѓ далей ад дзвярэй, яго ѓстаѓ. Яе нацягнуѓ штаны. Ціха ідучы басанож, яе пабег па застеленному дываном калідоры і падняѓся па лесвіцы на пачатку другой паверсе матэля. "Калі пашанцуе, яе змагу стрэліць у яго зверху", - падумаѓ я. Але калі яе падышоѓ да парэнчаѓ балкона другога паверха, ён знік вакол свайго хованкі.
  
  
  Груды хмызняку на тэрыторыі матэля забяспечвалі добрае сховішча, але стрэлку даводзілася кідацца паміж імі. Рана ці позна яго эга ѓбачу. Яе чакаѓ, злёгку дрыжучы на прахалодным паветры. Акрамя штаноѓ, на мне была толькі павязка на грудзях.
  
  
  Нарэшце яе заѓважыѓ скрюченную постаць, якая ѓцякае ад мяне. Перш чым яе паспеѓ стрэліць у яго, ён скокнуѓ у далёкі кут будынка.
  
  
  Яе хутка спусціѓся па прыступках, прабег mimmo шэрагу аѓтаматаѓ па продажы напояѓ з аплатай манетамі і вылецеѓ на паркоѓку. Мой мужчына адыходзіѓ. Ён пералез цераз драцяную агароджу і скокнуѓ у машыну, прыпаркаваную на абочыне дарогі за тэрыторыяй матэля. Ён узяѓ матацыкл і памчаѓся.
  
  
  Яе мог бы стрэліць, але гэта, верагодна, не спыніла б яго, і яе, не хацеѓ прыцягваць натоѓп. Яе прайшоѓ назад у свой пакой, задайце сабе відавочны лейцара. Адкуль патэнцыйны забойца ведае, дзе мяне знайсці?
  
  
  Потым сняданку яе, выехаѓ па матэля і паехаѓ праз горад да дому, дзе сустрэѓ Works.
  
  
  Ля дзвярэй мяне сустрэѓ моцны кітаец. Яе не бачыѓ, - эга ѓ свой першы візіт, і не пашкадаваѓ аб гэтым. Ён быѓ пабудаваны як трактар і не выглядаѓ прыязным.
  
  
  "Што вы хочаце ѓ гэты час дня?" - злосна спытаѓ ён.
  
  
  "Занадта рана для бізнесу?"
  
  
  "Калі ѓ вас няма сустрэчы. А ѓ вас няма".
  
  
  Яе прытулілася плячом да дзень, калі ён спрабаваѓ зачыніць яе перад маім тварам. Яе усміхнуѓся эму. "Скажы Працы, што да яе прыйшоѓ іншы".
  
  
  "Завод сёння нікога не бачыць".
  
  
  "Ты памыляешся ѓ гэтым", - сказаѓ ёй эму. "Яна мяне бачыць".
  
  
  "Містэр, не спрабуйце паступіць са мной жорстка. Яе магу кінуць вас у наступны блок".
  
  
  "Можа быць, ты мог бы. Але калі яе вярнуся, мне давядзецца паказаць пекла".
  
  
  Ён закінуѓ галаву і зарагатаѓ, падобны на роѓ падвясныя матора. "Раней яе быѓ прафесійным барацьбітом. Магутны Шань, Тэрор Усходу, хоць яе нарадзіѓся адкрыта тут, у Лос-Анджэлесе. Вы калі-небудзь глядзелі рэстлінг па тэлевізары?"
  
  
  "Я стараюся не рабіць гэтага".
  
  
  "Паслухай, круты хлопец, ёй працую толькі тут. Але я яе дастаѓлю тваё паведамленне, калі ты хочаш пачакаць".
  
  
  "Дзякуй."
  
  
  "Усё ѓ парадку. Вы мяне развлекаете".
  
  
  Ён пусціѓ мяне ѓнутр і адышоѓ, усё яшчэ пасмейваючыся. Ён увайшоѓ у заднюю пакой на першым плане паверсе, зачыніѓшы за сабой дзверы. Яе чуѓ галасы, адзін жаночы. Пакуль яе чакаѓ, яе задаваѓся пытаннем, чаму дзяѓчыну, якая займаецца учора была гэтак даступная, сёння так цяжка ѓбачыць.
  
  
  На лесвіцы, па якой мяне напярэдадні вяла Працы, з'явілася бландынка. Яна была вельмі падобная на Працу, за выключэннем таго, што была маладзей і цяжэй ѓ сцёгнах. На ёй было негліжэ, якое наѓрад ці мела значэнне.
  
  
  Пазяхаючы і пацягваючыся, яна паклікала мяне: "Што табе трэба, салодкі?" Яе тон голасу паказваѓ на тое, што што б гэта нам было, яна ведае, дзе яе магу гэта дастаць.
  
  
  Жах Усходу вярнуѓся і перапыніѓся. "Заблудись", - прагыркаѓ ён дзяѓчыне. Відавочна, што эга больш не забаѓляла. Ён ткнуѓ у мяне вялікім пальцам. "Давай, круты хлопец".
  
  
  Яго ѓвайшоѓ у пакой, у якой жалюзі былі шчыльна зашморгнены ад сонца. Танныя пахкіх рэчываѓ забруджвалі паветра, а мэбля ѓяѓляла сабой сумесь цікі і галівудскага гратэск. Вялікі кітаец зачыніѓ за мной дзверы, і я пачуѓ пстрычка замка.
  
  
  Ждавшая мяне жанчына была зусім не падобная на Працу. Гэй было за трыццаць, і, павінна быць, дзе-то ѓ яе продкаѓ быѓ усходні чалавек. Ee вочы былі злёгку раскосымі, а скура амелы жаѓтлявае адценне. Яе чорныя валасы былі падстрыжаныя блізка да мэты. Зіготкая мандарынавыя схаваныя аблягаюць яе стройнае цела, а доѓгія пазногці былі пафарбаваныя ѓ успрымальным вобласці. У цёмным пакоі яе вочы ззялі, як вочы сіямскі коткі, згуслаю ѓ нах на каленях.
  
  
  "Гэта ён, Алида?" - спытаѓ Шан.
  
  
  "Вядома, гэта ён".
  
  
  "Ты не
  
  
  
  
  
  
  іншы Працуе, містэр. "Ён схапіѓ мяне за рукаѓ, збіраючы прыгаршчу эга тоѓстымі пальцамі." Яе магу вам зламаць шыю ".
  
  
  Кот на каленях у жанчыны падняѓ галаву, як быццам пачуѓ пагрозу. Эга малюсенькі язычок слізгаѓ па эга отбивным.
  
  
  "Пачакай хвілінку", - сказаѓ я. "У чым прычына непрыязнасці?"
  
  
  Жанчына пагладзіла котку і засмяяѓся паглядзела на мяне. "Я кірую гэтым домам. Вы прыйшлі сюды ѓчора пад ілжывым падставай. Вы даставілі нам непрыемнасцяѓ".
  
  
  "Што за бяда?"
  
  
  "Горшы выгляд. Працавала здзейсніла памылку, калі не распавяла мне пра цябе з самага пачатку. Я не дазволю табе ѓбачыць яе зноѓ. Гэта справа, у якім ты ѓдзельнічаеш, не яе справа".
  
  
  кітаец цяжка апусціѓ мне руку на плячо. "Ён цяпер мой?"
  
  
  "Яшчэ няма", - сказала эму Алида. Яна паказала на мяне доѓгім пазногцем. "Вы дабраліся да дзяѓчыны, сказаѓшы, што Лось зваліѓся жанчыну да смерці. Можа, вы зманілі. Можа, у вас ёсць іншыя прычыны шукаць эга".
  
  
  "Што б яны былі?"
  
  
  "Напрыклад, дзвесце тысяч даляраѓ".
  
  
  Гэта быѓ толькі лейцара часу, калі яна выпусціць Шан супраць мяне, і я не збіраѓся сыходзіць, не пагаварыѓшы з Турбаваѓ. Такім чынам, шалёным рухам назад яе ѓдарыѓ яго локцем па цвёрдым жывата Шана. Ён хмыкнуѓ, чым балюча і сцяга дазволу на выкананне.
  
  
  Павярнуѓшыся, ударыѓ яе эга каленам. Эга твар было якім заѓгодна, толькі не загадкавым. Ліній балюча прабеглі да эга вачам, і ён сагнуѓся, як касалапы чалавек, які спрабуе заціснуць грэцкі арэх паміж каленамі.
  
  
  Калі ён пацягнуѓся да мяне, яе зрабіѓ ілжывы выпад, а затым ударыѓ яго эга рабром правай рукі. ђдар, разрубивший дошку, трапіѓ эму збоку ѓ тоѓстую шыю. Эга вочы выпучены, а дыханне свішча праз зубы. Злавіѓшы эга ѓ паліто, вырваѓ яе эга па проціваг і шпурнуѓ сабе на сцягна. Ён упаѓ на падлогу, як піяніна, якое ѓпала з двух паверхаѓ.
  
  
  Яе выцягнуѓ Люгер. "А дзе Працуе?"
  
  
  Алида ѓстала і кінула ката мне ѓ твар. Яе адхіліѓся, і сиамец праляцеѓ mimmo, воблакі лютасьць. Ён прызямліѓся на спіну Шана і пачаѓ прабірацца ѓверх. Кітайцы паспрабавалі эга адштурхнуць, і кот усадзіѓ кіпцюры ѓ галаву мужчыну.
  
  
  Бедны Шан крычаѓ дастаткова гучна, каб разбіць шкло.
  
  
  Яе лёгенька стукнуѓ ката па спіне Люгером. Ён мяѓкнула і скокнуѓ да бліжэйшага стала.
  
  
  "Ты ѓ парадку?" Яе спытаѓ Шана, але ён не слухаѓ. Яе, павярнуѓся да Алиде, і яна адкрыла скрыню, крэсла. У мяне была ідэя, што дама не шукае для мяне гасцявую кнігу. Яе схапіѓ ee за спіну обтягивающего сукенкі, і яно парвалася, калі яна курчылася. Калі яна павярнулася, у руцэ ѓ нах была "Беретта" 38-га калібра.
  
  
  Яна назвала мяне імем, якое не стала вядома ад сваіх кітайскіх продкаѓ. Гэта быѓ 100-працэнтны амерыканскі мат. Перш чым яна паспела спусціць курок, яе ѓдарыѓ яе па запясця цяжкім "Люгером", і "Беретта" выскачыла з яе пальцаѓ і стукнулася аб сцяну.
  
  
  Яе ѓставіѓ наканечнік люгера адкрытыя паміж яе поѓнымі нянавісці вачыма. "Лейцара быѓ у тым, дзе Працуе?"
  
  
  Алида прывяла мяне наверх. Дзяѓчына сядзела на ложку і раскладвала пасьянс. Яна змрочна зірнула на мяне. "Паглядзі, хто тут. Мой талісман".
  
  
  "Я спрабавала трымаць эга далей ад цябе. Паслухайся маёй парады, і нічога яму было не гаварыць", - сказала Алида.
  
  
  На Завод быѓ аднадзённы фінгал. Яе, падышоѓ да яе і падняѓ яе падбародак. "Хто на вас працаваѓ?"
  
  
  "Хлопец, па імя Оскар. Оскар Снодграсс".
  
  
  "Я не думаю, што гэта было эга імя".
  
  
  "Ходзяць чуткі, што капа мафіі быѓ забіты, і частка грошай мафіі была выкрадзена. Лось дастаткова дзікі, каб зладзіць такую хітраванне. І вы прыйшлі шукаць Лася. Алісія кажа, што гэта дзіѓнае супадзенне".
  
  
  "Мяне не цікавяць грошы. Яе сказаѓ вам, чаму мне патрэбен Лось".
  
  
  Дзяѓчына паглядзела на Алиду. "Што я буду рабіць? Яе эму веру".
  
  
  "Я ішоѓ да Хаскеллу. Ён не сказаѓ мне нічога, што мне трэба было ведаць. Але хто-то спрабаваѓ забіць мяне, і цяпер яе знаходжу тут вас і гэтую лагодную мадам у напрузе. Што за гісторыя, Працуе?"
  
  
  Яна скончылася карткі ѓ стос на ложку. "Алида, яе скажу эму".
  
  
  Тады паспяшайся. Яе, хачу, каб ён пайшоѓ адсюль. Я не хачу больш праблем з мафіяй ".
  
  
  "Учора ѓвечары сюды прыходзілі двое мужчын, - сказала Праца. "Я не магу назваць вам ih імёны, але магу сказаць, на каго яны працуюць".
  
  
  "Мафія".
  
  
  "Вотум хто. Яны ведалі, што ты быѓ, каб убачыць мяне. Oni гатэлі ведаць, што табе было трэба. Кароткі вырадак ѓдарыѓ мяне, і я спалохалася. Яе сказаѓ эму, што ты шукаеш Лася".
  
  
  Яе, падумаѓ, што яны пераследвалі мяне. Яе прывёѓ ih сюды, як прывёѓ у Айдаха. Яны былі цярплівыя і ѓпартыя, і цяпер яны ведалі тое, чаго не ведалі раней, што Лось быѓ ih рабаѓніком.
  
  
  "Яны спаляць цябе", - сказала Алида. "Я спадзяюся, яны цябе добра обожгут".
  
  
  Яе, спусціѓся па лесвіцы. Магутны Шань трымаѓся за падлакотнікі крэсла і грымаснічаѓ, калі бландын у негліжэ наносіѓ ёд эму на валасы. Сіямскі кот сядзеѓ, аблізваючы лапу, і засмяяѓся глядзеѓ на мяне, калі яе праходзіѓ mimmo. "Мілая котачка", - сказаѓ я. Ён быѓ сапраѓдным жахам Усходу.
  
  
  Сем
  
  
  Яе, выехаѓ па Лос-Анджэлеса ѓ дзесяць гадзін раніцы на поѓдні. Другім імем у маленькай чорнай кніжцы Лася было Тэрэза, і Тэрэза была ѓ Сан-Дыега. Яе спадзяваѓся пагаварыць з ёй у абодва канца дня.
  
  
  
  
  
  Гонка пачалася. Мафія ведала амаль столькі ж, колькі ведаѓ яе. Яны пашлюць салдат, каб высачыць Лася. Адзіным маім перавагай была маленькая чорная кніжка з сям'ю імёнамі.
  
  
  Яе глядзеѓ у люстэрка задняга выгляду, спрабуючы каму машыну, якая займаецца будзе пераследваць мяне. Яе, вырашыѓ, што гэта карычневы седан, Б'юік. Кіроѓца паспрабаваѓ збіць мяне з панталыку: ён дазволіѓ іншай машыне ненадоѓга ѓстаць паміж намі, а калі яе замарудзіѓ ход, ён на некалькі міль прамчаѓся наперад.
  
  
  Пакуль ён быѓ там, яе збочыѓ з галоѓнай дарогі на першую даступную бакавую дарогу. Яе пад'ехаѓ да станцыі тэхабслугоѓвання і сказаѓ дзяжурнаму, каб ён завадатараѓ "форд" і праверыѓ пад капотам. Яе, увайшоѓ ѓнутр і адкрыѓ безалкагольны напой.
  
  
  Карычневы "б'юік" з'явіѓся яшчэ да таго, як дзяжурны скончыѓ праверку алею. На пярэднім сядзенні сядзелі двое мужчын. Адзін павярнуѓся, каб штогод на "Форды", але яны працягвалі ісці. Яны ѓсё яшчэ спадзяваліся, што ну не заѓважылі.
  
  
  Усё яшчэ трымаючы ѓ руцэ бутэльку з напоем, яе выйшаѓ праз бакавую дзверы вакзала і падняѓся на пагорак за ёй. Дзяжурны паклікаѓ мяне, але я працягваѓ ісці. Яго спыніѓся на групе дрэѓ і прысеѓ на кукішкі. Яе добра бачыѓ станцыю, але мяне там ніхто не бачыѓ.
  
  
  Кіроѓца карычневай машыны прагуляѓ, чакаючы, калі яе зноѓ з'яѓлюся. Калі яе гэтага не рабіѓ, ён паварочваѓся і вяртаѓся.
  
  
  Яе дапіѓ і глядзеѓ, як абслугоѓваючы сцягвае капот "форда". Маё паводзіны эга азадачыла, але мая машына была ѓ яго. Ён не турбаваѓся аб тым, што мае рахункі скончацца.
  
  
  "Б'юік" вярнуѓся. Двое галаварэзаѓ пракансультаваліся з мужчынам ПРАЦЭНТАђ. Ён паказаѓ у тым кірунку, у якім я пайшоѓ. Мафіёзі гэта абмяркоѓвалі. Затым яны пабеглі ѓ гару. Яны баяліся, што я кінуѓ "форд" і спрабаваѓ сысці ад іх хады.
  
  
  "Ідзіце, хлопчыкі, - падумаѓ я.
  
  
  Калі яны падышлі ліжа, цяжка дыхаючы і праклінаючы яе, праслізнуѓ за дрэва. Больш высокі мужчына быѓ у лепшай форме. Ён апярэджваѓ свайго таварыша на тры крокі. Ён прабег mimmo майго хованкі, бегаючы па ѓскрайку зараснікаѓ. Нізкарослы мужчына крыкнуѓ эму услед: "Прывітанне, Джо. Притормози. Думаеш, гэта Алімпійскія гульні?"
  
  
  Трымаючы бутэльку з бутэлькай на маленькі нітка, яе выйшла з-за дрэва. "Прывітанне, маляня, - сказаѓ я.
  
  
  Ён спыніѓся, як быццам наткнуѓся на бялізнавую вяроѓку. "Джо!", ён закрычаѓ.
  
  
  Яе ѓдарыѓ яго эга ва галоѓ пустой бутэлькай з-пад піва, і ён паваліѓся кучай.
  
  
  Джо памаѓчаѓ. Ён азірнуѓся і ѓбачыѓ, што я іду да яму. Эга рука прамільгнула пад паліто, і зноѓ з'явілася з пісталетам 45-га калібра. Затым ён завагаѓся. Ён не стрэліѓ.
  
  
  Яе не пытаѓся, чаму ён трымаѓ агонь. Яе, схапіѓся за яго.
  
  
  Бандыт ахінуѓ мяне нагамі і ѓдарыѓ мяне па галоѓ вакол .45. Мы каталіся па дзікай траве і кустах, пакуль змагаліся. Яе схапіѓ эга за запясце і тузануѓ. Яе зламаѓ эга. Гук быѓ падобны на трэск сухой дубінкі. Бандыт застагнаѓ. Яе ѓдарыѓ яго эга двойчы і адпоѓз.
  
  
  Ён устаѓ і выбіѓ "Люгер" у мяне вакол рукі. Яе збіѓ эга. Ён зноѓ устаѓ, звесіѓшы зламанае запясце, і ѓдарыѓ мяне здаровай рукой. Ён быѓ крутым. Ён працягваѓ прыходзіць. У рэшце рэшт яе кінуѓ эга правым кросам.
  
  
  Эга настойлівасць была дзіѓнай. Ён зноѓ з цяжкасцю падняѓся на ногі.
  
  
  Яе стаміѓся. Гэта было самае вялікае, што я прыклаѓ да сябе, з імі тхара, як мяне падстрэлілі, і я адчуваѓ, што мая энергія высільваецца. Па параѓнанні з Джо Магутны Шань быѓ лёгкай здабычай.
  
  
  "Вечары скончана", - сказаѓ ёй эму. Х'юга саслізнуѓ мне ѓ далонь. "Я бераг цябе для размоѓ, але я магу перадумаць".
  
  
  Сонечны сьвяты бліснуѓ на лязе стилета, калі яе, рушыѓ да яму. Джо падняѓ здаровую руку. "Я не збіраюся адбіраць у цябе гэтую штуку. Давай пагаворым".
  
  
  "Хто вакол вас працаваѓ над Працы?"
  
  
  "Хлопец, якога ты прыбіѓ. Але я б зрабіѓ гэта. Бізнэс ёсць бізнэс".
  
  
  Яе падышоѓ ліжа, і прыставіѓ лязо нажа да эга кадыку. "Хто твой бос?"
  
  
  "Валанте. Марка Валанте".
  
  
  "І што вы павінны былі сказаць яму было ѓ апошні раз?"
  
  
  "Што вы шукаеце рабаѓніка па імя Лось. Мы атрымалі гэта ад дзяѓчыны. Валанте сказаѓ нам заставацца з вамі".
  
  
  Яе сабраѓ зброю, засунуѓ эга 45-й калібр сабе за пояс, ѓклаѓ у похвы штылет і павёѓ эга назад да Шорты з "люгером" на спіне.
  
  
  Джо паглядзеѓ на свайго партнёра. "Заѓтра ѓ яго будзе пякельная галаѓны боль. Валанте папярэджваѓ нас, што ты не дробязь".
  
  
  "Як доѓга вы перасьледуеце мяне?"
  
  
  "Мы знайшлі цябе ѓ Лос-Анджэлесе, але з імі тхара, як ты выпісаѓся вакол бальніцы, на цябе хто-то быѓ. Валанте працягваѓ мяняць войска".
  
  
  Валанте быѓ разумным чалавекам. Калі б ён прытрымліваѓся адной групы салдат, яе б ih заѓважыѓ.
  
  
  Яе перавярнуѓ Карузліка і выцягнуѓ пісталет па эга наплечной кабуры. Яе, выпрастаѓся і паглядзеѓ на Джо, мяркую, што, колькі ён ведае. Гэта быѓ малады сімпатычны мужчына, апрануты акуратна і дорага. Я не мог паверыць, што ён быѓ звычайным бандытам. Ён быѓ занадта круты, занадта стромкім, стаяѓ са зламаным запясцем, звісаючы, але стрымліваѓ любыя прыкметы балюча, акрамя маршчын вакол эга цёмных вачэй.
  
  
  "Я ѓсцешаны, што Валанте паклаѓ мне на хвост твой талент. Ты, павінна быць, эга нумар адзін.
  
  
  
  
  
  
  "Я быѓ, пакуль гэта не здарылася. Можа, мяне больш не будзе".
  
  
  "Хто забіѓ Мередита?" Яго задаѓ лейцара раптам, спадзеючыся атрымаць рэакцыю, якая займаецца скажа мне, калі ён схлусіѓ.
  
  
  Яе неѓразумела нахмурыѓся. Ён прыціснуѓ зламанае запясце да жывата, злёгку уздрыгваючы. "Хто такі Мэрэд?"
  
  
  "Ён працаваѓ на станцыі тэхабслугоѓвання ѓ Айдаха. Хто-то перарэзаѓ эму горла".
  
  
  "Не яе. Ёй нікога не ведаю. Валанте быѓ у Айдаха, але ён не бачыѓ ніякіх дзеянняѓ. Калі ён дабраѓся да месца, усё было скончана. ад крывацёку да смерці ".
  
  
  "Ён быѓ мне карысны. Ён-гатэль ведаць, што ёй вядома".
  
  
  Гэта таксама спрацавала. Эму давялося пачакаць, пакуль яе выйду вакол бальніцы, і даць мне развязаць павады, але эга хлопчыкі заставаліся са мной дастаткова доѓга, каб атрымаць імя Лася. Пры цяперашнім становішчы-дэль-мая паездка ѓ Лос-Анджэлес апынулася больш выгаднай для мафіі, чым для мяне. Хоуку гэта не вельмі ѓзрадуе.
  
  
  "У Валанте можа быць свой нагода дапамагчы табе,каб ты быѓ жывы", - сказаѓ Джо. "Я б не шталь эга забіваць".
  
  
  "Хацелі б вы карыстацца такой жа прывілеем?"
  
  
  "Жывы, ты маеш на ѓвазе?" Ён нервова засмяяѓся. "Я адказаѓ на ѓсе твае пытанні, чувак. Чаго яшчэ ты хочаш?"
  
  
  "Пакуль што вы не распавялі мне вялікіх сакрэтаѓ. Нішто Валанте не пярэчыѓ бы, каб яго ведаѓ, улічваючы абставіны. Узнікаюць складаныя пытанні". Яе дастаѓ "Люгер" эму ѓ складваць даляр. "А цяпер падумай добра. Як Валанте наогул вядома абсталяваннем мне?"
  
  
  "Ён пайшоѓ на сход праѓлення, вышэйшае кіраѓніцтва Арганізацыі. Яны казалі аб забойстве Фрэнка Абруза. Ваша імя было выкладзена на крэсла. Праѓленне прагаласавала за тое, каб перадаць справу Валанте. У яго быѓ асаблівы цікавасць. Ён і Абруз былі блізкія ".
  
  
  "Быѓ яшчэ адзін мужчына ѓ Бонэме, штат Айдаха. Ён пайшоѓ туды, каб ѓдарыць дзяѓчыну. Ён спрабаваѓ забіць мяне". Яе трымаѓ "люгер" нерухома, усё яшчэ цэлячыся эму ѓ складваць даляр. "Што ты ведаеш пра Кугане?"
  
  
  "Мафія эга не пасылала. Яны даслалі Валанте".
  
  
  "Што цяпер будзе рабіць Валанте?"
  
  
  "Я не магу чытаць эга думкі, чувак". Джо пачаѓ гаварыць больш жорсткім голасам. "Я магу здагадацца, збольшага. Ён папросіць аб сходзе праѓлення. Ён назаве імя Лася. Гэта слова дастанецца кожнай сям'і ѓ краіне, і яны пачнуць прачэсваць месца, дзе вар'яты вырадак мог хавацца ".
  
  
  "Я так разумею, вы чулі пра Лася да таго, як Працуе назвала вам эга імя".
  
  
  "Проста плёткі. Пагаворым аб прафесіі. Ён псіхапат. У нашы дні Арганізацыя стараецца трымацца далей ад яго тыпу. Голас чаму ён дзейнічае самастойна. Але чуткі аб такім хлопца ходзяць кругам".
  
  
  "Гэта добра, Джо. Ты мне вельмі дапамог". Мае вусны адарваліся ад зубоѓ у халоднай ѓсмешцы. "Засталося закрануць яшчэ адзін момант. Хто вакол вас спрабаваѓ забіць мяне сёння раніцай?"
  
  
  "Яе, ці Маляня, ты маеш на ѓвазе? Валанте сказаѓ нам заставацца з табой, але у нас не было загаду забіваць. Мы гэтага не рабілі".
  
  
  "Не падманвай мяне, Джо. Гэты чалавек быѓ прафесіяналам, як і ты".
  
  
  Джо змакрэѓ. "Дзе-то ѓ гэтай калодзе ёсць джокер. Мэрэд, Куган - гэта не тыя людзі, аб якіх ёй нічога не ведаю. Савет дырэктараѓ не хацеѓ, каб сяброѓка Абруза памерла, перш чым яна праспявала ім песню. Яе сказаѓ вам свае загады ад Валанте. Ён сказаѓ, заставайцеся з гэтым хлопцам, Картэрам, ён разумны, ён можа дапамагчы нам знайсці Лася. Ён сказаѓ, што яго не буду падключаць вас, калі гэта не стане абсалютна неабходным. Хіба ѓ мяне не было шанцаѓ зусім нядаѓна? "
  
  
  "Ага", - сказаѓ я. "Вядома, вы гэта зрабілі. І вы маеце рацыю. У калодзе ёсць джокер".
  
  
  Ён быѓ там яшчэ з часоѓ Бонэма. Чалавек, які ведаѓ тое, што ведала мафіі, і вельмі шмат ведаѓ пра AX. Чалавек, які наняѓ Кугана, перарэзаѓ горла Мэрэд і зладзіѓ мне пастку ѓ матэлі. Яе апусціѓ "люгер" і пакінуѓ Джо і эга спадарожніка без прытомнасці на схіле ѓзгорка. Яе аплаціѓ абслуговаму персаналу з шырока адкрытымі вачыма на бензін, які ён заліѓ у "форд". Затым яго падняѓ капот "Б'юікаѓ" і вырваѓ праводку.
  
  
  "Яны будуць побач", - сказаѓ я. Але яны не паспелі сысці са станцыі своечасова, каб мяне дагнаць.
  
  
  Яе праехаѓ тыя, што засталіся 110 міль да Сан-Дыега, калі стрэлка спідометра была на мяжы. Да поѓдня яго быѓ у межах бачнасці бухты. Лятучыя чайкі стыльна і вытанчана плывуць па ветры.
  
  
  Пакуль яе спяшаѓся паабедаць, яе будаваѓ свае планы. Прыйшлося патэлефанаваць Хоуку. Было якое-што, што яго гатэль, каб ён праверыѓ крыніцы AX.
  
  
  Але спачатку была Тэрэза, якая займаецца натхніла пачатку другой свеціцца ѓрывак па чорнай кнігі Муса. Да цяперашняга часу яе ведаѓ на памяць усе тэлефонныя нумары па ѓсім кніг, якую набіраѓ. Тэрэзы і размаѓляѓ з жанчынай голасам віскі.
  
  
  "Ты хочаш спатканне з Тэрэзай?"
  
  
  "Так, нібыта." Лейцара мяне не здзівіѓ. Была вялікая верагоднасць, што кожная дзяѓчына ѓ кнізе была прастытуткай або дзяѓчынай па выкліку.
  
  
  "У цябе ёсць асаблівыя асабістыя густы, дарагая?"
  
  
  "Я б аддаѓ перавагу не абмяркоѓваць ih па тэлефоне".
  
  
  Яна засмяялася і дала мне адрас. Ён знаходзіѓся ѓ заняпалым раёне, недалёка ад набярэжнай, пасярод вуліцы, якая займаецца выглядала прывабнай, як турэмны корпус.
  
  
  Яе замкнуѓ дзверы "форда", калі вылез вакол машыны, гадаць, забяспечыць ці нават гэтая абноѓлена засцярогі машына, калі яе вярнуся. Гэты квартал
  
  
  
  
  
  не быѓ часткай горада, дзе мужчыны ходзяць у цэрквы.
  
  
  Будынак, да якога яе, падышоѓ, было бяльмом на воку, якое павінна было быць знесена шмат гадоѓ таму, але гукавы сігнал, усталяваны ѓ зношанай дзвярной скрынцы, працаваѓ. Жанчына з жоѓтымі валасамі выглянула вонкі, затым агледзела вуліцу, нібы хачу пераканацца, што я не ѓзяѓ з сабой аѓтазак.
  
  
  "Я тэлефанаваѓ", - сказаѓ я. "Я прыйшоѓ да Тэрэзе".
  
  
  Яна была падазронай. Можа, ён не быѓ падобны на яе звычайнага пакупніка. "Ты не адзін, вакол пастаянных сяброѓ Тэрэзы".
  
  
  "Я б гатэль быць адным вакол іх. Яе шмат чуѓ аб ёй".
  
  
  Жанчына вырашыла ѓсміхнуцца. Зубы былі не самыя лепшыя. Яе жоѓтыя валасы былі пафарбаваныя даѓно, і не вельмі добра, а нафарбаваныя бровы нагадвалі крылы кажана. Яна расчыніла дзверы шырэй, каб яе мог праціснуцца mimmo, затым ссунула завалу.
  
  
  "Вы чакаеце рэйду?"
  
  
  "У нашы дні ніколі не ведаеш. Нялёгка больш зарабляць на жыццё сумленна".
  
  
  Ёй быѓ упэѓнены, што яна наогул нічога не ведала аб тым, каб сумленна зарабляць на жыццё, ці нават пра тых, хто гэта ведаѓ. На ёй былі белыя чаравікі, аблягае штаны і блузку-швэдар з зебровыми палоскамі, туга нацягнутымі на яе пышную грудзі. Блузку ѓпрыгожвалі вялікія соску, як камяні.
  
  
  "Ты добры хлопчык", - сказала яна, прабягаючы па мне позіркам. "Трымаю грошы, ты сапраѓды мілы".
  
  
  Мяне называлі як заѓгодна, але ніколі не салодкія. Яе выціснуѓ ѓхмылку, згуляць ролю, прадыктаваны абставінамі. Гэтая жанчына, безумоѓна, не была вакол іх, хто быѓ бы зацікаѓлены ѓ тым, каб раздаваць інфармацыю незнаёмцу.
  
  
  "А голас і Ронда", - сказала яна, кладучы руку мне на плячо. Яе пальцы былі памерам з сасіску.
  
  
  Мужчына выйшаѓ праз дзень ля падножжа лесвіцы, якая вядзе на пачатку другой паверсе дома. Рукавы эга кашулі былі абрэзаны і агалялі шырокія плечы. На яго шырокім поясе блішчалі металічныя заклёпкі. Эга штаны сядзелі гэтак жа шчыльна, як і ѓ жанчыны, агаляючы выпукласці на яго магутных нагах. У яго быѓ твар месяца, у кутках маленькіх вачэй выступіѓ тлушч.
  
  
  "Скажы нам, што ты хочаш, каб Тэрэза зрабіла для цябе, дарагая", - прапанаваѓ ён, агаляючы зубы, якія былі у яшчэ горшай форме, чым у жанчыны.
  
  
  Яе адчуѓ паколванне ѓ патыліцы. Яе быѓ не ѓ звычайным бардэлі. Здавалася, што ѓ хату нікога няма, акрамя нас траіх і дзяѓчыны, якую яе не бачыѓ.
  
  
  "Яе гатэль б спачатку ѓбачыць яе".
  
  
  "Яна выдатная цыпачка. Вы не будзеце расчараваныя".
  
  
  "Хай паднімецца, Ронда", - сказала жанчына. "Гэта разумная просьба".
  
  
  Ронда паківаѓ галавой. "У мяне такое адчуванне, што ён званар. Ён не даваѓ вам ніякіх рэкамендацый, ці не так?"
  
  
  "Лось", - сказаѓ я. "Лось даѓ мне нумар Тэрэзы".
  
  
  "Добрае імя". Ён працягнуѓ руку. "Закласці пяцьдзесят адкрытыя сюды. Гэта, як плата за прыкрыццё. Праца за пяцьдзесят даляраѓ - самы танны трук, які можа выкарыстоѓваць гэтая цыпачка".
  
  
  Яе скрыжавала эга далонь, і ён падняѓся па рыпучай лесвіцы, каб пагаварыць з Тэрэзай, а затым памахаѓ мне рукой з пляцоѓкі. "Яна кажа, падымайся".
  
  
  Першае, што я ѓбачыѓ, адкрыѓшы дзверы спальні, было мноства бізуноѓ і рамянёѓ, раскладзеных на драѓляным стале. Другая рэч была дзяѓчынай. Яна сапраѓды была выдатнай.
  
  
  "Як цябе завуць, дарагая?" сказала яна хрыплым голасам.
  
  
  Тонкая камбінацыя была яе адзіным прадметам адзення. Яна абапіралася на стос падушак на непрыбраным ложку. Мэбля ѓ паѓцёмным пакоі была старой і трухлявай. У камодзе былі толькі грабянец і трэснуты рукамыйніца, а выцвілыя фіранкі пахла пылам. Адзіным каштоѓным прадметам тут была Тэрэза. У нах былі чорныя валасы, аліѓкавы колер асобы, высокія скулы, якія падцягвалі скуру яе хударлявага твару. Ee цела было маладым і гнуткім, і яна выглядала так, як быццам яна была ѓсім тым, што сказаѓ Муз ѓ сваёй маленькай чорнай кніжцы.
  
  
  Але ён не згадаѓ пугі.
  
  
  "Нед", - сказаѓ яе эй. "Мяне клічуць Нэд".
  
  
  "А ѓ чым твая гульня?"
  
  
  Яе зноѓ паглядзеѓ на крэсла. Цяпер яе ведаѓ, у якім дом знаходжуся, і гульні, у якія гулялі, былі сапраѓды вельмі жорсткімі. Яе падумаѓ. Улічваючы схільнасць Муса, было вырашана, што ён будзе насіць нумар такога месца. Толькі дзяѓчына не зразумела. Яна была занадта добрая, каб быць тут.
  
  
  "Вы будзеце здзіѓлены, калі ёй раскажу вам аб сваёй гуляе", - сказаѓ я.
  
  
  "Я люблю сюрпрызы". У яе ѓсмешцы была сапсаванасць. Яна была вакол іх жанчын, для якіх Фаѓст амела душу.
  
  
  "Я хачу ведаць, дзе ѓ зале Лось".
  
  
  "Я здзіѓлены, добра. І трохі расчараваная".
  
  
  "Я павінна знайсці яго, Тэрэза".
  
  
  "Ты не сказаѓ пра гэта Ронда. Калі б ты сказаѓ, ён бы не дазволіѓ табе ѓбачыць мяне".
  
  
  "Голас чаму ён не згадаѓ пра гэта".
  
  
  Тэрэза сунула ѓ рот скручаную цыгарэту і чыркнула запалкай аб драѓляны падлогу. Камбінезоны саслізнуѓ з яе пляча, агаліѓшы невялікую круглую грудзі. Яна зноѓ дразняще ѓсміхнулася мне. "Лось з'ехаѓ вакол горада".
  
  
  Пах, распаѓсюдзіѓся па пакоі, сказаѓ мне, што яе цыгарэта была не па іх, якія яна магла б прапанаваць начальніку паліцыі. Яе, падышоѓ да ложка. "Калі б вы гатэляѓ знайсці Лася, куды б вы пайшлі?"
  
  
  "У пекла. Галасавання, дзе ён павінен быць". Яна засмяялася, паказаѓшы зубы. Яны былі чыстымі, роѓнымі і белымі. Усё ѓ ёй было ѓсё ідэальна, акрамя таго, хема яна была.
  
  
  "Ці былі ѓ яго сябры ѓ Сан-Дыега, у якіх яго мог знайсці?"
  
  
  "Я гляджу на людзей і адразу ж, у гэты першы раз, яе ведаю, спадабаюцца яны мне ці не. Ты мне падабаешся". Яна прытулілася галавой да маёй назе. Яе голас быѓ мяккім. "Калі гэта важна, я дапамагу табе. Чаму ты спрабуеш знайсці Лася?" "Ён забіѓ некалькі чалавек".
  
  
  
  
  
  
  Яна падняла галаву. "Вы не паліцэйскі. Яе магу даведацца паліцэйскіх ih па хадзе". Яна пагладзіла маю нагу. "Ты таксама не адчуваеш сябе паліцыянтам".
  
  
  "Ён забіѓ майго сябра".
  
  
  Дзверы ѓ спальню адчыніліся. ђвайшлі Ронда і желтоволосая жанчына.
  
  
  Тэрэза выпрасталася, яе выдатны рот скрывіѓся. "Табе трэба было пачакаць, Ронда!" яна закрычала: "Я магла б прымусіць эга расказаць мне больш".
  
  
  "Мы чулі дастаткова". Ён узяѓ з крэсла самы вялікі дубец. "Містэр, калі Лось калі-небудзь пазнае, што хто-то вакол нас была вам на хвост, мы ѓсе будзем шкадаваць".
  
  
  "Не хвалюйся. Яе эму не скажу".
  
  
  "Няма чаго будзе распавядаць". Ён пстрыкнуѓ пугай, і рушыѓ да мяне. "Я бачыѓ твой тоѓсты кашалёк, калі ты выклаѓ пяцьдзесят. У цябе нядрэнны кавалак грошай".
  
  
  "Вазьмі эга, Ронда!" - сказала желтоволосая жанчына.
  
  
  Яе, зразумеѓ, што яны былі абсалютна гатовыя забіць мяне за наяѓныя, якія яе нес, ці нават проста ѓ якасці ласкі Ласю.
  
  
  Ронда адхапіѓ дубец, і ён падняѓ крэсла з прамой спінкай каля ложка. Дубец працяѓ паветра і абвіѓся вакол ножкі крэсла, калі яе падняѓ эга, каб абараніць свой твар. Ронда вылаяѓся і паспрабаваѓ выцягнуць дубец.
  
  
  Яго зрабіѓ два крокі да яму і разбіѓ крэсла пра эга галаву. Ён раскалоѓся, і ён упаѓ на калені. Яе ѓдарыѓ яго эга кулаком па твары, і кроѓ хвастала.
  
  
  З віскам Тэрэза заскочыла на ложак, сунула руку пад падушку і выцягнула аѓтаматычны "Бауэр" 25 калібра. Яны былі гатовыя да ѓсяго, гэтая банда.
  
  
  Тэрэза не загадала мне спыняцца на месцы або падымаць рукі. Яна зрабіла пісталет і націснула на курок. Лупіѓ вочы трапіла ѓ сцяну. Яна была занадта ѓсхваляваная, каб страляць адкрытымі.
  
  
  Яе хутка перагледзеѓ сваё меркаванне аб дзяѓчыне. Яна была выдатнай, але мне б не хацелася натрапіць на нах ѓ цёмным завулку.
  
  
  "Прыстрэль яго, Тэрэза", - заклікала Жоѓтыя Валасы. Яна была выдатным чирлидером. Даѓ гэй зваротны ѓдар і нырнуѓ за дзяѓчынай.
  
  
  Яе стукнуѓся аб ложак жыватом, і яна павалілася пад маім вагой. Тэрэза звалілася з аднаго боку, тупаючы нагамі. Пад комбинезоном на ёй нічога не было. Сіла майго скачка перанесла мяне праз ложак, як хакейную шайбу, слізгальную па лёдзе, і ён прызямліѓся на нах. Падзенне мяне змякчыла, але дзяѓчынка выдаѓ гук, як хворая птушка.
  
  
  Пісталет у кішэні камізэлькі вылецеѓ праз яе рукі і паляцеѓ па падлозе. Ронда выцер акрываѓлены нос, падняѓся на ногі і захістаѓся.
  
  
  Яе, пацягнуѓся за Люгером, але Жоѓтыя Валасы скокнулі мне на спіну. Яна, павінна быць, важыла 160. Яе, разгарнуѓся і перакінуѓ яе цераз плячо, і яна павалілася на ложак.
  
  
  Ронда спрабаваѓ падабраць маленькі аѓтамат. Падобна на тое, эму было цяжка гэта бачыць. Яе схапіѓ эга за шыю адной рукой і штурхнуѓ наперад, так што эга мэта стукнулася аб сцяну. Ён праліѓся на твар і ляжаѓ нерухома.
  
  
  Жоѓтыя Валасы ѓстала дыбарам на зламанай ложка і закрычала. "Ронда. Ён прычыніѓ табе боль, Ронда?"
  
  
  "Не, дарагая, - сказаѓ я. "Эму падабаецца біцца галавой аб сцяну".
  
  
  "Вырадак. Калі ты прычыніѓ боль Ронда ..."
  
  
  Яе выцягнуѓ "люгер", і яе голас сарваѓся на сярэдзіне жывата прапановы. "Што ты сказала, дарагая?" - спытаѓ яе саркастычным голасам.
  
  
  Яна прысела на ложку і моѓчкі паглядзела на мяне.
  
  
  Яе схапіѓ ашаломленага Ронда за пояс, пацягнуѓ эга ѓ цэнтр пакоя і перавярнуѓ тварам уверх.
  
  
  "Не страляйце ѓ Ронда!" жанчына закрычала.
  
  
  Яе дастаѓ "Люгер" адкрыта на брыдкі твар Ронда. Яе сказаѓ: "Чаму б мне не застрэліць эга, лялька?"
  
  
  "Я раскажу табе пра Лосе. Гэта тое, што ты хочаш, ці не так? Ён з'ехаѓ, вакол горада некалькі месяцаѓ таму. Яны схавалі здабычу з рабавання з нейкай дзеѓкай, і яна ѓцякла з ёй. Яны палявалі на нах".
  
  
  "Ты ж сказаѓ, што яны, ці не так, дарагая?"
  
  
  "Лось, Джэк Хойл і трэці мужчына. Хойл - невысокі хлопец, ростам да пляча Ронда. У яго адкрыта тут тату". Яна дакранулася да свайго левага перадплечча. "Мы ніколі не бачылі трэцяга чалавека".
  
  
  Яе пакапаѓся ѓ кішэні Ронда і атрымаѓ свае пяцьдзесят даляраѓ перад ад'ездам.
  
  
  8
  
  
  Яе толькі што прыбыѓ у Сан-Францыска, і Хок размаѓляѓ па тэлефоне.
  
  
  "Вы былі ѓ Сан-Дыега? Якое вакол гарачых лікаѓ у маленькай чорнай кніжцы ёсць?" - спытаѓ ён самым сардоническим голасам.
  
  
  "Тэрэза. Мілая дзяѓчына", - сказаѓ я. "І салодкая, як каралавая цмок".
  
  
  "Я павінен калі-небудзь пачуць пра яе. Але пакуль што па справе. Вы дамагліся нейкіх поспехаѓ?"
  
  
  "У мяне ёсць імя і апісанне члена банды Лася. Эга клічуць Джэйк Хойл".
  
  
  "Мы можам праверыць эга ѓ файлах праваахоѓных органаѓ, але гэты маршрут не далі нам шмат чаго пра Лася. Даследчыкі праверылі ФБР і правялі кампутарны пошук па імя Эдвард Джонс. Нічога. Кароткае выклад на аснове отрывочное апісанне, якое вы нам далі, далі, яны ж вынікі ".
  
  
  "Я не здзіѓлены. Гэты чалавек, па-відаць, вельмі добры ѓ сваім дэла. Настолькі добры, што ён, верагодна, ніколі не быѓ затрыманы законам.
  
  
  
  
  
  не магу сказаць, колькі нявырашаных рабаванняѓ па ѓсёй краіне было эга працай ".
  
  
  "Ну, N3, што далей?"
  
  
  Яе распавёѓ эму аб нападзе на мяне ѓ матэлі, і інфармацыя, якую яго выціснуѓ вакол лейтэнанта Марка Валанте. "Ёсць якое-што, што можа зрабіць для мяне даследчы аддзел. Даведайся імёнаѓ лютых ворагаѓ Фрэнка Абруза, асабліва эга былых ворагаѓ, якія цяпер могуць сядзець у савеце дырэктараѓ мафіі".
  
  
  "Я магу сказаць вам гэта шчыра вакол галавы. Гэта была частка файла Абруза, назапашанага да таго, як вы ѓвайшлі ѓ кадр. Ёсць чалавек па імя Лоджыі, які быѓ супернікам Абруза, калі яны былі маладымі галаварэзамі на шляху ѓверх. І Росі . Яны абодва ѓваходзяць у кіруючы савет мафіі "
  
  
  Адно імя было знаёма. "Лью Росі?"
  
  
  "Доктар Лью. Азартныя гульні, прастытуцыя і наркотыкі. У яго і Абруза былі розныя погляды на азіяцкую здзелку, і яны раней канфліктавалі па праблеме наркотыкаѓ", - сказаѓ Хоук. "Нік, скажы мне, аб чым ты думаеш".
  
  
  "Гэты туз у калодзе, чалавек, які забіѓ Мередита, паслаѓ забойцу да Бонэму, каб ён забіѓ дзяѓчыну, і стрэліѓ у мяне ѓ матэлі. Я думаю, што ён у вышэйшым эшалоне Арганізацый. Ён, павінна быць, быѓ на сустрэчы, дзе Валанте чуѓ абсталяваннем мне. Гэта лепшае тлумачэнне эга ведаѓ аб мафіі і нашай арганізацыі ".
  
  
  "Калі ты маеш рацыю, у чым эга мэта?"
  
  
  "Я думаю, ён наладзіѓ Лася ѓ забойстве Фрэнка Абруза. 200 000 даляраѓ былі адплатай. Ён сказаѓ Ласю:" Я ведаю, дзе вы можаце атрымаць дзвесце тысяч, калі вы зробіце для мяне працу ". Цяпер ён у безвыходным становішчы. Ён не можа дазволіць Братэрства знайсці эга. Ён не хацеѓ, каб Шэйла Брант нам з хема размаѓляла, і не хоча, каб мы злавілі Лася ".
  
  
  "Гэта патлумачыла б некаторыя падзеі, якія адбыліся", - пагадзіѓся Хок. "Але пакуль што лепшым варыянтам для нас застаецца маленькая чорная кніга".
  
  
  "Я працую над гэтым", - сказаѓ я.
  
  
  * * *
  
  
  Тэлефон у ложку рэзка зазваніѓ. Яе sel. У гасцінічным нумары было цёмна. Яе паднёс слухаѓку да вуха. Гэта быѓ аператар, які нагадаѓ мне, што я пакінуѓ званок у 20:00.
  
  
  "Дзякуй", - сказаѓ я. Седзячы на краі ложка, яе уключыѓ лямпу і зазірнуѓ пад павязку на грудзях. Скура добра гаілася, на паверхні, але ѓ мяне былі непрыкметныя раны.
  
  
  Мне снілася Шэйла Брант. Яе зноѓ перажыѓ момант, калі знайшоѓ яе цела ѓ кухні дома ѓ Бонэме. Потым ee смерці яе, думаѓ пра яе часцей, чым ёй бы гатэль, каб хто-небудзь ведаѓ. Хоць яе, ведаѓ яе зусім нядоѓга, нешта прабегла паміж намі, электрычнасць, якое было ѓ асноѓным сэксуальным, але абяцаѓ нешта большае.
  
  
  Вакол акна гасцінічнага нумара, яе ѓбачыѓ агні моста Залатыя Вароты. Цяпер прыйшоѓ яе шукаць дзяѓчыну па імі Пені, спадзеючыся, што яна дасць мне ключ да месцазнаходжанню тых, хто забіѓ Шейлу і Дэвіда Кірбі.
  
  
  Імя Пені было трэцім, якое Лось напісаѓ у маленькай чорнай кніжцы, якая займаецца далучаецца мяне да Працы і Терез. "Пені. Выдатныя сіські", - напісаѓ Лось у верхняй частцы старонкі, якую ён прысвяціѓ дзяѓчыне. Я не мог сабе ѓявіць, што яна лепш, чым Працуе. Пад гэтым каментаром Лось пералічыѓ палавыя акты, якія Пені здзейсніла з асаблівым майстэрствам. Калі Лось быѓ кваліфікаваным суддзёй, а, відавочна, такім, Пені быѓ амаль такой жа рэдкасцю, як Страдывары.
  
  
  Яе падняѓ кнігу і апрануѓся. Яе праспаѓ пяць гадзін і адчуваѓ сябе бадзёрым, бадзёрым. Гэта будзе незабыѓная ноч. Сёння вечарам яе збіраѓся ѓ кафэтэрый Ліз Бердзік.
  
  
  Асабняк, пабудаваны пасля землятрусу і пажару, які спустошыѓ Сан-Францыска ѓ 1906 годзе, знаходзіѓся на вяршыні ѓзгорка. Гэта быѓ самы вядомы бардэль горада, і жанчына, якая займаецца ім кіравала, была легендай свайго часу. Аднойчы драматург захацеѓ зрабіць гісторыю яе жыцця асновай для брадвейскага мюзікла. Паведамляецца, што Ліз Бердзік падзякавала яго, але яна не мела патрэбу ѓ агалосцы. Дзверы адчыніла пакаёѓка і праводзіла мяне ѓ старамодную гасціную, дзе віселі пышныя чырвоныя драпіроѓкі. Мэбля была антыкварнай, дыван таѓшчынёй у цаля. Яе сумняваѓся, што асабняк губернатара ѓ Сакрамэнта таксама быѓ мэбляваныя.
  
  
  Ліз Бердзік ѓвайшла ѓ пакой, пакаёѓка зачыніла за сабой падвойныя дзень і пакінула нас адных. Яе стараѓся не выглядаць аслепленым. Яе чакаѓ убачыць жанчыну старэй. Ліз Бердзік было ѓсяго за трыццаць.
  
  
  Яе доѓгае сукенка скользило па дыване, калі яна рушыла да мяне, працягнула мне халаднаватую тонкую руку і паглядзела мне адкрыта ѓ вочы. "Вы трохі крыху раней, але я яе паклічу некаторых дзяѓчат. Яе упэѓненай, што ѓ мяне ёсць яны, якія вам спадабаюцца", - сказала яна.
  
  
  "Было дамоѓлена, што я ѓбачу Пені".
  
  
  "Так, мы казалі аб ёй, калі вы тэлефанавалі, але сёння яе не будзе. Яе спадзявалася, што вы паспрабуеце каго-небудзь яшчэ", - усміхнулася яна.
  
  
  Ee вочы былі халоднага нефрытавага колеру і оценивающими, нягледзячы на ѓсмешку, якую яна насіла. Яе падумаѓ, ці варта мне прапанаваць гэй Ложак. Ёй сказаѓ, што я бізнесмен, які прыехаѓ на кангрэс, і яшчэ параіѓ мне наведаць яе дома.
  
  
  "Пені - адна вакол нашых самых папулярных дзяѓчат, але ѓ нас ёсць і іншыя, гэтак жа прывабныя. Яго мог бы зрабіць выбар для вас, калі вы давяраеце маю думку", - прапанавала яна.
  
  
  "Я ѓпэѓнены, што ѓ вас выдатны густ, міс Бердзік ".
  
  
  
  
  
  
  "Місіс Бердзік", - паправіла яна мяне. "Я ѓдава." Яе доѓгія попельныя светлыя валасы пераліваліся на святла, і яна рухалася з пачуццёвай грацыяй, калі яна падышла да крэсла і села.
  
  
  "Але мяне цікавіць толькі Пені". Яе адарыѓ яе, як мне здавалася, прастадушнай усмешкай. "Мой яшчэ, прарабіѓ з ёй вялікую працу".
  
  
  "У такім выпадку вам проста трэба пачакаць, пакуль вы ѓ наступны раз не прыедзеце ѓ Сан-Францыска".
  
  
  "Што здарылася з заѓтрашняй ноччу?"
  
  
  "Баюся, Пені тут не будзе".
  
  
  "Місіс Бердзік, зрабіце ласку прыезджаму пажарным. Скажыце, як я магу звязацца з Пені. Калі яна не жыве тут, дайце мне яе адрас. Яе мог бы патэлефанаваць гэй, і, можа быць, што-небудзь зладзіць".
  
  
  "Вы Ведаеце, у нас тут ёсць правілы. Мы не выдаем такую інфармацыю аб нашых дзяѓчат. У іх ёсць права на ѓласную жыццё, калі яны не працуюць".
  
  
  Па меры таго, як ён станавіѓся больш настойліва, яна станавілася ѓсё строме.
  
  
  Здзіѓлены раптоѓным падазрэннем, сказаѓ ёй: "Вы спрабуеце перашкодзіць мне ѓбачыць яе?"
  
  
  Яна ѓсміхнулася і не адказала, але яе паводзіны было дастаткова адказ.
  
  
  Пакаёѓка ѓвайшла ѓ пакой, асцярожна пастукаѓшы. Яна прынесла паднос з парай напояѓ. Яе сядзеѓ са шклянкай у руцэ, і задаваѓся пытаннем, чаму мадам аказвала мне VIP-абслугоѓванне, калі яна відавочна не збіралася дазваляць мне бачыцца з Пені.
  
  
  "Калі ёй патэлефанаваѓ, папрасіѓ яе пагаварыць з Пені, але яе злавіѓ вас. Чаму гэта было, місіс Бердзік?"
  
  
  "Таму што, відавочна, яе тут не было. У гэты час яе думаѓ, што яна вернецца пазней у той жа дзень. Яе памыляѓся".
  
  
  Яе страсянуѓ ледам у шклянцы, але не шталь піць. "Дзе яна?"
  
  
  "Я не думаю, што гэта твая справа". Яна не падвысіла голас, але цяпер яе вочы сталі сталёвымі.
  
  
  (Нахмурыѓшыся, паднёс свой шклянку. Ёй не давяраѓ гэй. "Нашы дзяѓчынкі бяруць адпачынак, ці ведаеце. Яны наведваюць сваякоѓ. Яны хварэюць. Яны такія ж, як усе, нягледзячы на тое, што вы можаце пачуць".
  
  
  Яе ненавідзеѓ выцягваць стрэльбу ѓ элегантнай абстаноѓцы самай класнай кавярынькі Сан-Францыска, але, абноѓлена здавалася неабходнай.
  
  
  Ліз Бердзік падняла бровы, калі "Люгер" слізгануѓ мне ѓ руку. Аднак яна выглядала менш чым здзіѓлена.
  
  
  "Цяпер мы пераходзім да сапраѓднаму справе, ці не так, містэр Харпер?"
  
  
  "Пісталет павінен даць вам зразумець, што я настроены сур'ёзна. Вельмі сур'ёзна".
  
  
  "Пені пакінуѓ нас на некаторы час. Я не магу сказаць больш дакладна".
  
  
  Мець зносіны з ёй было ѓсё роѓна, што мець справу з жанчынай, прычыненай ледзяной сцяной.
  
  
  Яна працягнула шклянку. Кожнае яе рух было падобна на вершы. "Вы хочаце сказаць мне, чаму вы носіце пісталет, містэр Харпер?"
  
  
  "Людзі працягваюць спрабаваць ѓсадзіць у мяне кулі".
  
  
  "Мне шкада гэта чуць. Але мы жывем у жорсткія часы. Зараз, калі вы зрабілі з мяне зброю, што мне рабіць?"
  
  
  "Я спадзяваѓся, што гэта трохі страсяне цябе. Яе недаацаніѓ цябе". Яе ѓстаѓ і прыбраѓ Люгер " у кабуру. "Я шукаю чалавека, у якога ѓ адраснай кнізе было імя Пені. Буйнога чалавека па імя Лось, а часам і Эдвард Джонс. Ён круты персанаж".
  
  
  "Такога чалавека ніколі не было ѓ гэтым дом".
  
  
  "Я хачу спытаць пра nen Пені".
  
  
  "Прабачце. Гэта не можа быць арганізавана. Вам лепш сысці, містэр Харпер".
  
  
  Яе не рушыѓ. Яе стаяла, гледзячы на нах, і сказаѓ: "Назавіце цану".
  
  
  "Я не прадаю інфармацыю".
  
  
  Яе, усміхнуѓся гэй. "Я не кажу аб інфармацыі".
  
  
  На гэты раз яна была здзіѓленая. "Вы маеце на ѓвазе, для адной вакол маіх дзяѓчынак?"
  
  
  "Не, місіс Бердзік. Нам адна па сустрэнуць вашых дзяѓчынак".
  
  
  Яна зразумела. І, кравец вазьмі, яна ѓсміхнулася і сустрэлася са мной вачыма. "Гэта было б вельмі дорага. Лепшае заѓсёды дорага".
  
  
  "Я хачу самага лепшага", - сказаѓ я.
  
  
  Яе расцягнуѓся на ложку і глядзеѓ, як Ліз распранаецца. Ee канечнасці блішчалі залаціста-карычневым святлом у святле старадаѓняй лямпы. Яе стан была тонкай, а плечы маленькімі, але грудзі была вялікай і поѓнай. Яны пагойдваліся, калі яна рухалася да мяне. Як і яе твар, яе цела было ѓ выдатным стане.
  
  
  "Як ты думаеш, што гэта табе дасць? Я маю на ѓвазе, акрамя відавочнага".
  
  
  "Вы мяне цікавіце. Яе хачу даведацца, што вамі рухае", - сказаѓ я.
  
  
  Яна хрыпла засмяялася. "Вы не даведаецеся аб шлюхе, калі абкладзеце яе ѓ ложак. Шлюха - гэта актрыса, а ложак - гэта сцэна". Яна нахілілася да мяне і прыціснулася вуснамі да майго. Яе мова слізгануѓ паміж маімі вуснамі, а яе рука слізганула па маім сцягне. "Але я не шлюха. Вы гэта разумееце?"
  
  
  "Не зусім", - сказаѓ я.
  
  
  "Я не абслугоѓваю сваіх кліентаѓ. Гэта робяць мае дзяѓчаты. Я не прадаюцца".
  
  
  "Тады чаму вы прынялі маю прапанову?"
  
  
  "Гэта не было прапановай", - сказала яна. "Гэта быѓ выклік".
  
  
  Яе паваліѓ яе на ложак. Мае рукі слізганулі па яе целе. Яе, адчуваѓ, як яе пальцы націскаюць на гузікі маёй кашулі. Яе дапамог гэй, зняѓшы эга. Калі яна ѓбачыла маю перавязаную рану, яна не задала пытанняѓ. Калі яе, займаѓся з ёй любоѓю, яе стрыманыя рысы пачырванелі. Яе мова высунуѓся для майго, рукі, гладящие маю спіну, раптам напружыліся, а затым яна з дзікім крыкам кінулася пада мной ...
  
  
  "Ну як гэта было?" спытала яна.
  
  
  "Як ты і сказаѓ, ты лепшы".
  
  
  - Так ты, Нэд Харпер. Акрамя таго, хто ты? Бандыт, паліцэйскі, што?
  
  
  "Да ліжа копу".
  
  
  Яна дакранулася да павязкі. "Гэта ж кулявое раненне, ці не так?"
  
  
  "Кампліменты аднаго чалавека, якога вы, як вы сцвярджаеце, ніколі не бачылі". "Як ты думаеш, яе збіраюся дапамагчы табе толькі таму, што ты жым лежачы са мной у ложак?" "Я знайду эга, з тваёй дапамогай або без нах. Ён забіѓ па меншай меры пяць чалавек. Адзін апынуѓся маім блізкім сябрам. Адна была прыгожай жанчынай. Ён зламаѓ гэй шыю".
  
  
  
  
  
  "Спыніць", - сказала яна рэзкім голасам. "Лось прыязджаѓ сюды двойчы. Ён не быѓ маім тыповым кліентам. Ён быѓ грубым і жорсткім, і ён мог сказаць, што ён быѓ злачынцам. Але ён ведаѓ Пені да таго, як яна пачала тут. Яна сказала, што ён іншы. Яе сказала гэй, што ѓ неи нічога добрага. Ёй быѓ рады, калі ён не з'явіѓся зноѓ, затым другога візіту ".
  
  
  Яе пацалаваѓ ee у шыю. "Дзе яна, Ліз?"
  
  
  "Яе не абараняла Лася. Ёй дапамагала Пені. Яна сказала, што не хоча цябе бачыць, што гэта паставіць пад пагрозу яе жыццё".
  
  
  "Адкуль яна гэта стала вядома?"
  
  
  "Яна не стала ѓдавацца ѓ падрабязнасці. Яна пайшла ѓ спешцы, як толькі ёй паабяцала, што не перадачы камандавання я ee". Ліз скривилась ѓ маіх руках. "Можа, Лось кантактаваѓ з ёй. Ты пра гэта думаеш?"
  
  
  "Магчыма."
  
  
  "Я ведаю, дзе яна спынілася. Не ведаю, ці хачу табе сказаць. Інфармацыя можа забіць цябе, калі з ёй будзе Лось".
  
  
  "Скажы мне, - сказаѓ я.
  
  
  Яна ѓздыхнула: "Гэта стары летні катэдж за горадам. Яе апішу для вас дарогу". Яна ѓстала і падышла да старадаѓняга пісьмовага стала. Яна выдатна рухалася. У нах была маленькая, жорсткая задняя частка, як у маладых дзяѓчат.
  
  
  Яе, глядзеѓ, як яна сядзела на крэсле і пісала на вытанчаным кавалачку сіняй паперы. Ee поѓныя грудзі калыхаліся, калі яна рухалася. Сяргей гуляѓ на яе гладкіх плячах. Гэта была сапраѓдная бландынка, залацістая паміж сцёгнаѓ.
  
  
  Бязгучна яе, устаѓ з ложка. Яе, абняѓ яе і пагладзіѓ ee грудзей. Яе ѓзяѓ ih ѓ далоні і важдаѓся ee соску, адчуваючы, як яны зноѓ становяцца цвёрдымі.
  
  
  Нахіліѓшы галаву, яна сядзела нерухома, атрымліваючы асалоду ад маімі ласкамі. Яе адчуваѓ пах яе валасоѓ, пах духавы ee целе.
  
  
  "Я рады, што прыехаѓ у Сан-Францыска", - сказаѓ я.
  
  
  Павольна яна прытулілася да мяне, затым павярнулася і выпусціла галаву мне на плячо. "Як шмат часу ѓ цябе ёсць, Нэд?"
  
  
  "Дастаткова шмат", - сказаѓ я.
  
  
  Ee рука пяшчотна дакранулася да майго твару. Яе падняѓ яе і занёс назад у ложак ...
  
  
  Дом, у якім спынілася Пені, знаходзіѓся высока на скале, недалёка ад Сан-Францыска. Указанні Ліз было лёгка прытрымлівацца. Яе прыпаркаваѓся ѓ пяцідзесяці ярдаѓ ад дома на абочыне бязлюднай дарогі, выйшаѓ вакол машыны і ціха зачыніѓ дзверы. Начное паветра быѓ прахалодным і вільготным, ѓсёй тэрыторыі гатэля, а была вільготнай ад летняга дажджу. Па абодва бакі ад мяне лес, шталь густым, зарослы хмызняком па краях дарогі.
  
  
  Яе бачыѓ машыну каля ѓваходных дзень дома. Асцярожна падышоѓшы, яе абагнаѓ машыну і прысеѓ пад адным вакол асветленых вокнаѓ дома. ђнутры размаѓлялі два чалавекі. Яе чуѓ ih голасу, хоць не мог разабраць ih слоѓ. Одзіна па ѓсім галасоѓ належаѓ мужчыну.
  
  
  Мой "Люгер" у руцэ, яе згарнуѓ за кут хаты. Яе раптам адчуѓ хваляванне. Мае пошукі падыходзяць да канца.
  
  
  Яе абалонкі, на ципочках, хутка рухаючыся ѓ цені. Калі яе, падышоѓ да ѓваходных дзень, яе пачуѓ, як галасы становяцца ѓсё гучней. Людзі выходзілі. Павярнуѓшыся, яе шталь шукаць сховішча. Shaggy мужчыны, гучныя і рэзкія, разышліся на дзень. Яе, кінуѓся да прыпаркаванай машыне і нырнуѓ nah.
  
  
  Сяргей заліѓ, ноч, намаляваѓшы жоѓтую паласу па зямлі. Малюнак мужчыны прарвалася ѓ дзвярны праём. Гэта быѓ не Лось. Ён не быѓ памерам з гігант з грамавым голасам. Яе адчуѓ рэзкае расчараванне.
  
  
  "Замкні дзверы", - сказаѓ мужчына сваёй спадарожніцы, дзяѓчыне, якую бачыѓ яе толькі мелькам. Ён спусціѓся па прыступках. Эга прысадзістая форма здавалася знаёмай. Тое ж самае і з эга няроѓнымі крокамі, калі ён набліжаѓся да машыны.
  
  
  Ён нават не зірнуѓ у бок майго форда, прыпаркаванага на дарозе. Ён адкрыѓ дзверы сваёй машыны і ѓ сель нах. ђваходныя дзверы дома зачыніліся, і дзяѓчына знікла.
  
  
  Мужчына павярнуѓ ключ запальвання. Яе пачуѓ, як матор заварушыѓся, і адчуѓ, як машыну пачатак млявае рух, калі мужчына пераключыѓ перадачу на задні ход. Яе, схапіѓся за ручку дзень на сваім баку, і скокнуѓ у машыну, калі мужчына падаѓся ад дома.
  
  
  Ён націснуѓ на здзекі. "Якога чорта?"
  
  
  "У мяне ёсць пісталет, так што паслабцеся. ђключыць верхні брылёѓ. Яе хачу штогод, як ты выглядаеш".
  
  
  У яго былі цёмныя валасы і суровы твар. На nen была кашуля з кароткімі рукавамі, і яе бачыѓ татуіроѓку якара на яго перадплечча.
  
  
  "Імя Джэйк Хойл, ці не так?"
  
  
  "Ты павінен быць мёртвы", - сказаѓ ён. "Сід ѓсадзіѓ у цябе кулю".
  
  
  "Я памятаю выпадак". Яе ѓдарыѓ яго эга па твары Люгером. Дастаткова моцна, каб пераканацца, што я цалкам эга увагі. "Дзе Лось?"
  
  
  "Ты не хочаш эга бачыць. Ты не ѓ сваёй лізе. Лось ёсць такіх, як ты, на дэсерт".
  
  
  "Я думаѓ, што ён аддае перавагу збіваць жанчын".
  
  
  "Паслухайце, самым мудрым крокам, які вы маглі б зрабіць, было б адкрыта цяпер выйсці вакол гэтай машыны і з'ехаць куды-небудзь за тысячу міль адсюль".
  
  
  Дыскаѓ ноч у Айдаха гарэла ѓ маёй галоѓ, зноѓ яркая, напаѓняючы мяне лютасцю. Яе ѓспамінаѓ, як Сід спакойна усадзіѓ у мяне кулю, пакуль яе ляжаѓ звязаны і бездапаможны.
  
  
  
  
  
  
  Яе успамінаючы Шейлу Брант і Дэвіда Кірбі.
  
  
  Яе так моцна прыціснуѓ "люгер" да эга горла, што ён ахнуѓ. "Я задаѓ вам лейцара. Калі вы не адкажаце на яго, і яе падарву вам мазгі па ѓсім сядзення гэтай машыны".
  
  
  Ён хрыпла сказаѓ: "Цяпер яе сустракаюся з Ласем".
  
  
  "Добра. Яе пайду з табой".
  
  
  "Гэта твае пахаванне". Па крайняй меры, ён на гэта спадзяваѓся.
  
  
  Ён час ад часу паглядаѓ у мой бок, калі вёѓ машыну. "Лось ведае пра вас. Ён ведае, што вы нейкі федэральны агент".
  
  
  "Як ён гэта даведаѓся?"
  
  
  "У яго ёсць сувязі. У яго яны ёсць аж да верхавіны Арганізацыі. Вы атрымаеце сваё, містэр. Вы жывяце ѓ лішняе час".
  
  
  Яе, сунуѓ цыгарэту ѓ рот. "У цябе ёсць мая запальнічка. Ты зняѓ яе ѓ мяне ѓ Бонэме".
  
  
  "Вы ж нічога не забываеце? Яе падарыѓ дзяѓчыне запальнічку".
  
  
  Яго ѓрэзаѓ ѓ прыборную панэль. "Едзь хутчэй. Яе вельмі хачу зноѓ убачыць Лася".
  
  
  Вылаяѓшыся, Хэйлі мацней націснуѓ на педаль газу. "Ронда быѓ правоѓ. Ты вар'ят".
  
  
  "Ронда сказаѓ мне, што не ведае, дзе ты быѓ".
  
  
  "Ён гэтага не зрабіѓ, але ѓ нас ёсць агульны аднаго. Ён патэлефанаваѓ. Яе, падумаѓ, што вы прыедзеце ѓ Сан-Францыска, каб убачыць Пені. Вы знайшлі гэтую адрасную кнігу, страчаную Музом. "
  
  
  "Толькі мне не трэба больш глядзець, ці не так?"
  
  
  "Няма. Гэта нітка твайго шляху, містэр".
  
  
  Не мяняючы тону голасу, Хэйлі павярнуѓ руль. Калі машына павярнула, мяне кінула на прыборную панэль.
  
  
  Я не бачыѓ, як ён сунуѓ руку ѓ паліто, але бачыѓ выбліск стрэлу і чуѓ гук, калі ён націскаѓ на курок. Ён быѓ хуткі. Ён быѓ вельмі хуткі. Але лупіѓ вочы не трапіла ѓ мэта. Яе ѓжо ѓпаѓ на падлогу машыны. У мяне не было часу ѓсё абдумваць. Яе стрэліѓ у рэѓматызму. Люгер гучна выбухнуѓ ѓнутры закрытай машыны. Хэйлі выдаѓ булькаючы гук вакол горла і паваліѓся на руль.
  
  
  Аѓтамабіль ехаѓ па адкрытым тратуары без выгібаѓ. Хойл старанна выбраѓ месца. Калі б усё склалася так, як ён планаваѓ, ён забіѓ бы мяне адным хуткім стрэлам і змог бы ѓтрымаць машыну ад з'езду з дарогі. Але эга план не спрацаваѓ.
  
  
  Беспілотны аѓтамабіль павярнуѓ налева і пранёсся праз дарогу. Ён урэзаѓся ѓ канаву, калі яе спрабаваѓ дацягнуцца да руля, і мяне адкінула на цела Хойла. Выскачыѓшы праз канавы, машына прабілася скрозь падлесак і, нарэшце, спынілася. Яе, быѓ уражаны, што ён не перакуліѓся.
  
  
  Яе выпрастаѓся, прыціснуѓ Хойла да сядзення і памацаѓ эга пульс. Эга не было. Ён быѓ мёртвы. У мяне не было выбару, акрамя як застрэліць яго. Тым не менш, яе быѓ зламаны развіццём. Яе не гатэль эга смерці. Яе гатэль дабрацца да Лася.
  
  
  Яе прыйшлося "люгер" і выцягнуѓ цела Хойла вакол машыны. Яе зноѓ прывезлі матор, Машына вылецела праз канавы і зноѓ трапіла на тратуар. Яе паехаѓ назад у дом.
  
  
  Мне трэба было прымусіць Пені паведаміць мне месцазнаходжанне Муса, у адваротным выпадку яе вярнуѓся з таго месца, адкуль пачаѓ.
  
  
  У дом усё яшчэ гарэѓ святым. Яе абышла эга і знайшла адкрытае акно спальні. Яе не бачыѓ, Пені, але чуѓ ee. Яна прымала душ. Яе, чуѓ, як цячэ вада.
  
  
  Яе сел на заднюю прыступку і зняѓ абутак, затым узламаѓ замак на дзень. Яе ціхенька прайшоѓ праз кухню і гасціную ѓ спальню.
  
  
  Пені спявала ѓ душа. Ён не даведаѓся мелодыю. Пені не была Барброй Стрэйзанд. Мой запальнічка была на грудзях. Яе кінуѓ эга ѓ хвіліну і сель чакаць, пакуль яна скончыць.
  
  
  Калі яна выйшла, вакол ваннай, на ёй былі шапачка для душа, пара тэпцік і нічога больш. Мы паглядзелі адзін на аднаго. Сюрпрыз быѓ узаемным. Яна не чакала ѓбачыць у сваёй спальні незнаёмага, а яе не чакаѓ убачыць яе ѓ касцюме для дня нараджэння.
  
  
  Запіска, якую Лось зрабіѓ o ee грудзей, была дакладнай. Яны былі выключнымі. Усё ѓ яе целе было выключным. Яна зрабіла Ракель Уэлч падобнай на хлопчыка-падлетка.
  
  
  "Гэй, як ты трапіѓ?" яна сказала.
  
  
  "У задняй дзень. Яе узламаѓ замак".
  
  
  "Вы не рабаѓнік, не ці так?"
  
  
  "Я Нэд Харпер. Чалавек, якога ты не хацеѓ бачыць".
  
  
  "Той, хто размаѓляѓ з Ліз па тэлефоне?" Яна зняла шапачку для душа і страсянула валасы. "Вы, павінна быць, які-то аператар, калі прымусілі яе распавесці, як мяне знайсці".
  
  
  "Мы знайшлі агульную мову".
  
  
  "Ты ведаеш прычыну, па якой яе не хацеѓ цябе бачыць. Хойл сказаѓ мне, што ты вмешиваешься ѓ рэчы, якія не твая справа. Ён сказаѓ, што калі ты з'явіцца, яе павінна пазбягаць цябе і паведаміць эму пра гэта".
  
  
  "І ты справиллась з гэтым даволі акуратна".
  
  
  "Не дастаткова акуратна. Гэта відавочна". Яна адкрыла шафу і дастала халат. "Добра, калі яе надзену гэта? Ненавіджу казаць аб справах, пакуль яе голая. Пазней, калі хочаш, яе зноѓ эга здыму".
  
  
  "Я сумняваюся, што мы так прыязнай".
  
  
  "Ніколі не ведаеш. Ты выпадкова не наткнуѓся на Хойла?"
  
  
  "Ага", - сказаѓ я.
  
  
  "Я баяѓся гэтага. Што з ім здарылася? Нічога добрага, трымаю грошы".
  
  
  "Ён не вернецца".
  
  
  Яна прыняла навінкі не вытрымаѓшы
  
  
  
  
  
  
  . "Ён сказаѓ, што можа паклапаціцца пра цябе сам. Яе эму не паверыла. Аднойчы яны спрабавалі забіць цябе, і ты перажыѓ гэта. Ты справіѓся з Ронда. Яе б сказаѓ, што ты даволі круты".
  
  
  Яе падумаѓ, ці павінен ёй быць усцешаны. Ёй сказаѓ: "Ты даволі шмат абсталяваннем мне ведаеш".
  
  
  "Усё, што ведаѓ Хойл. Ён быѓ вялікім балбатуном". Яна зашпіліла халат і сядзела перад маім крэслам. "Ты і сама даволі гаваркая".
  
  
  "Я заѓсёды кажу, калі мне страшна, - прызналася яна. - Баюся, ты заб'еш мяне таксама".
  
  
  Яе сказаѓ: "Яе рэдкіх лячэбных забіваю жанчын".
  
  
  "Вы хочаце выпіць? У мяне ёсць трохі спіртнога ѓ іншым пакоі".
  
  
  "Не, дзякуй."
  
  
  Яна падышла да майго крэсла і расшпіліла халат. Калі яе не рушыѓ з месца, яна схапіла мяне за руку і прыкладае сваё цела. Відавочна, яна лічыла, што лепшая абарона - гэта добрае напад.
  
  
  "Давай таргавацца", - мякка сказала яна.
  
  
  "Аб чым мы гандлюем?"
  
  
  "Маё жыццё і ѓсё, што я магу атрымаць".
  
  
  "Я хачу ведаць, дзе ѓ зале Лось".
  
  
  Злёгку надувшись, яна зноѓ сцягнула халат. "Хэйлі прыехаѓ у Сан-Францыска одзіна. Лось дзе-то ѓ шляху".
  
  
  "Гэта не тое, што сказаѓ Хойл. Ён сказаѓ, што Лось быѓ тут".
  
  
  "Ён схлусіѓ табе. Лось не прыйшоѓ. Ён дазволіѓ Хойлу прыйсці аднаму. Гэта было памылкай. Яны недаацанілі цябе".
  
  
  Хэйлі, мабыць, прыдумаѓ гісторыю пра тое, калі прычал мяне на сустрэчу з Музом. Ён цягнуѓ час, чакаючы вырашэння схапіць пісталет.
  
  
  "Хто звязаны з Ласем ѓ мафіі?" - спытаѓ яе Пені.
  
  
  "Ён ніколі нікому пра гэта не казаѓ. Ёсць чалавек, вядома, з вялікім вагой, з якім ён меѓ справу. Арганізацыя ѓ цэлым не ѓхваляе Лася, таму што яны думаюць, што ён вар'ят і некантралюемы. Але быѓ адзін чалавек наверсе, які фінансаваѓ некаторыя рабавання для Лася, як адпачываць здзелкі паміж імі двума. Лася сказаѓ, што яны апынуліся аднаму сябру некаторыя паслугі ".
  
  
  "Ты што-небудзь ведаеш, Пені? Ты шмат гаворыш, але вельмі мала кажаш мне".
  
  
  Яна прыкусіла губу. "Я раблю ѓсё магчымае, каб дапамагчы цябе. Яе хачу выратаваць сваю шкуру". Яна ускудлаціла валасы. "Дай мне падумаць. Яны адступілі, спрабуючы пайсці па следзе Шэйла Брант. Яны спрабуюць знайсці грошы, якія яна скрала. Але клянуся табе, Хэйлі не сказаѓ мне, дзе зараз Лось і Крэддок".
  
  
  "Крэддок", - паѓтарыць яго. "Раскажы мне пра Крэддоке".
  
  
  "Сід Крэддок - трэці чалавек, які ѓдзельнічаѓ у некаторых рабавання Лася. Ён удзельнічаѓ у забойстве Абруза. Гэта стройны мужчына з павойнымі валасамі і дзіцячым тварам. Гэта ѓсё, што я магу ѓспомніць аб nen".
  
  
  Яна прадставіла адну карысную інфармацыю. Яе падбадзёрыѓ яе. "Хойл, павінна быць, вельмі цябе давяраѓ".
  
  
  "Ён выхваляѓся - спрабаваѓ вырабіць на мяне ѓражанне. Ён быѓ прывязаны да мяне, нават калі яе, была любімым заняткам Лася", - сказала яна. "Ён паказаѓ добры густ, Харпер. Яе папулярным у гэтай хеѓры".
  
  
  "Я веру гэтаму."
  
  
  "Магу яе зрабіць вам прапанову?"
  
  
  Яе, усміхнуѓся гэй. "Я думаѓ, ты ѓжо гэта зрабіла".
  
  
  "Дзе-то ёсць вялікая пачак грошай. Дзвесце тысяч даляраѓ. Галасаванне колькі яны атрымалі, калі забілі Абруза". Яна падціснула вусны. "Гэта выклікае ѓ мяне жаданне думаць пра гэта. Яе бы гатэль, каб усё гэта ператварылася ѓ грошы і валяцца ѓ іх голай. Дзвесце тысяч даляравых купюр. Не маглі б вы пакласці на мяне двухсоттысячную купюру? -даляравы матрац, палюбоѓнік? "
  
  
  "У мяне няма твайго ѓяѓлення".
  
  
  "Яны пакінулі гэта Шэйла. Яны рассталіся, затым працы ѓ Фларыдзе і даверыць яе эй. Хойл сказаѓ мне гэта".
  
  
  "Лось і эга сябры памыляліся наконт Шэйла. Яна не збегла з грашыма".
  
  
  "Тады што здарылася?"
  
  
  "У нах ніколі не было рашэнню сказаць мне. Яе мяркую, што гэта было адабрана ѓ нах. Яна баялася сутыкнуцца з Ласем, таму яна ѓцякла".
  
  
  Відавочна, ёй стала вядома ад Пені усё, што збіраѓся. Яе ѓстаѓ з крэсла. Яна рушыла ѓслед за мной да чорным прыступках, дзе яе надзеѓ чаравікі.
  
  
  Больш яна не задае мне пытанняѓ аб Хойле. Яе, падумаѓ, што яна дакладна не бядуе па яму.
  
  
  "Гэй, паслухай, Харпер. Выкажам здагадку, табе ѓдасца знайсці грошы, пакуль ты спрабуеш загнаць Лася. Што ты з імі робіш?"
  
  
  "Я не думаѓ пра гэта".
  
  
  "Дзвесце тысяч. Гэта дзівіць уяѓленне".
  
  
  Яе штодзеннае балетныя тэпцікі. "Вы збіраецеся прапанаваць, каб яе здала эга вам?"
  
  
  "Ну, мы ѓсё роѓна маглі б падзяліцца гэтым. Гэта грошы мафіі. Слухай, яе ведаю аб кніжцы ён Лася, што ѓ цябе ёсць. Ты хацеѓ дзяѓчат, чые імёны былі ѓ ёй. Яе магла б табе дапамагчы. Яе ведаю свой шлях. вакол публічных дамоѓ вельмі добра ".
  
  
  "Ты сказала, што баішся мяне".
  
  
  "За дзвесце тысяч. Яе прайду па падпаленай вугальнай клумбе, буду танчыць голай на лужку Белага дома і обслужу першую кавалерыйскую дывізію. Вазьмі мяне з сабой. Харпер, і давай пашукаем грошы. Мы маглі б многае з гэтым зрабіць. яе мог бы даць табе сэкс, якога ты ніколі раней не рабіѓ ".
  
  
  "Не, дзякуй", - сказаѓ яе эй. "Ты занадта лёгка забылася Хойла".
  
  
  Дзевяць
  
  
  Яе вярнуѓся да маленькай чорнай кніжцы, і да спісу імёнаѓ, які зараз звузіѓся да чатырох. Гэта былі Джэніс, Ева, Барбара і Кары. Яе вырашыѓ паехаць у Портленд і спачатку знайсці Джэніс. Калі б яе намаляваѓ там прабел, яе б вярнуѓся ѓ Рына ѓ Дэнвер і Лас-Вегас, дзе павінны былі быць іншыя дзяѓчыны.
  
  
  Лось ведаѓ, што ѓ мяне ёсць эга адрасная кніга. Ён ведаѓ, што я шэл
  
  
  
  
  
  па спісе дзяѓчат, спадзеючыся даведацца, што эга месца. Калі ён даведаецца, што я забіѓ эга адзін Хойла, ён не стане сядзець на месцы, падумаѓ я. Дзе-то па шляху, у адным вакол гэтых чатырох гарадоѓ, яе знайду Лася, ці ён знойдзе мяне.
  
  
  Бардэль у Портлендзе ѓяѓляѓ сабой стары дом, размешчаны ѓ выцвілым жылым квартале недалёка ад раёна мясаперапрацоѓкі. Яе, пастукаѓ у дзверы рана раніцай і спытаѓ Джэніс. Пазяхаюць дзяѓчына з ускудлачаны валасамі памахала мне рукой.
  
  
  Кава рана раніцай не так духмяна, як ружанец. Пахне мінулай ноччу, целамі і сэксам, а часам і выпіѓкай, а калі пакаёѓкі ужо прыбіраюцца, пах аналагічны вайсковым отхожему месца.
  
  
  Дзяѓчына з взлохмаченными валасамі вплеталась у пакаёвак, яе кароткая начная кашуля калыхалася ѓ руху сцёгнаѓ. Пакаёѓкі агледзелі мяне, відавочна, не разумеючы, чаму яе не магу адкласці сваю юрлівасць да ночы.
  
  
  Пастукаѓшы ѓ дзверы, дзяѓчына сказала: "Джэніс. Гэта той чалавек, які тэлефанаваѓ".
  
  
  Джэніс адказала сонна. "Выдатна." Дзяѓчына, якая займаецца далучаецца да мяне дзень, усміхнулася, паляпала мяне па шчацэ і рушыла далей па калідоры.
  
  
  Даѓганогая брунэтка ѓ жоѓтай піжаме адкрыла дзверы і пацерла скручаны кулак ѓ вока. Яна не назвала зашпіліць верх піжамы. "Вы кажаце, што шукаеце Лася?"
  
  
  "Гэта правільна."
  
  
  Яна адчыніла дзверы шырэй. "Увайдзіце."
  
  
  Маё адлюстраванне рухалася ѓ люстэрка ѓ поѓны рост, калі яго ѓвайшоѓ у пакой. Яшчэ адно люстэрка было ѓстаноѓлена ѓ столі над круглай двухспальным ложкам. У смецця ляжалі аголеная бландынка, якая займаецца павярнулася на бок, каб штогод на мяне, шаѓковая прасціна слізгала па яе белым целе.
  
  
  "Мая сяброѓка Дэлія".
  
  
  Яе, кіѓнуѓ, і бландынка кіѓнула ѓ рэѓматызму.
  
  
  "Лось наняѓ нас, каб мы зладзілі пару шоѓ для яго, і эга сяброѓ. Ён быѓ не зусім у моеи гусце", - сказала Джэніс.
  
  
  "Як даѓно ты атрымаѓ вестку ад яго?"
  
  
  "Студзень", - сказала бландзінка. "Гэта было яшчэ ѓ студзені".
  
  
  "Ён прывёѓ з сабой чалавека, на якога гатэль вырабіць ѓражанне". Джэніс ѓсміхнулася. "Я думаю, мы ѓразілі эга, ці не так, Дэлія?"
  
  
  "Вы робіце стаѓку".
  
  
  "Хто быѓ гэты чалавек?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Містэр Сміт, - сказала Джэніс. "Знакаміты містэр Сміт. Мы зладзілі шоѓ для многіх эга сваякоѓ".
  
  
  Дэлія хіхікнула. "Ён не хацеѓ, каб выкарыстоѓвалася эга сапраѓднае імя".
  
  
  "Як ён выглядаѓ?"
  
  
  "Высокі і худы. Ён насіѓ кропках. Калі б ён не быѓ з Ласем, яе б падумаѓ, што ён бухгалтар".
  
  
  "Паколькі ён быѓ з Ласем, што вы думаеце?"
  
  
  Бландынка падперла падбародак рукой. "Ідзі, зараз жа. Калі ты шукаеш Лася, ты ведаеш, якія ѓ яго дзелавыя партнёры".
  
  
  "Містэр Сміт быѓ чалавекам арганізацыі. Важным, - сказала Джэніс. Яна села на ложак побач з бландынкай. Вакол іх атрымаліся б выдатныя крэслаѓ падстаѓка для кніг.
  
  
  У адрозненне ад некаторых людзей, якіх я распытваѓ яе пра Лосе, яны былі гатовыя мне дапамагчы, але я выявіѓ, што ѓ іх не было ніякай дадатковай інфармацыі. Яе падзякаваѓ ih, і яны запрасілі мяне як-небудзь вярнуцца.
  
  
  "Спытай мяне ці Делию", - сказала Джэніс. "Нам падабаецца працаваць у камандзе".
  
  
  Праз трыццаць мін, затым таго, як ён выехаѓ па Портленда, "Лінкальн" з ровам пранёсся за мной па адкрытай дарозе. Кіроѓца выехаѓ на паласу для абгону і паскорыѓся побач з маім фордам.
  
  
  Яе ѓбачыѓ твар, а затым, мала стрэльбы. Яе крутануѓ руль, урэзаѓся "фордам" ѓ больш цяжкую машыну і адначасова прыгнуѓся.
  
  
  Стрэл па драбавіка прабіѓ акно, але прамахнуѓся.
  
  
  Лінкальн быѓ занадта грувасткім, каб мая легкавая машына кінула эга ѓ намець. Кіроѓца прыціснуѓ эга да дарозе і тузануѓ ѓласныя колы. Крыло соприкоснулось з крылом, а затым "Форд" выехаѓ з тратуара, яго занесла на абочыну, і ён заехаѓ у зону для пікніка недалёка ад шашы.
  
  
  Яе націснуѓ, здзекаѓ, колькі адважыѓся, і рэзка уключыѓ перадачу, калі задняя частка машыны рэзка разгарнулася і стукнулася аб бочку з смеццем. Яе сціснуѓ зубы, спрабуючы кантраляваць намець. Аѓтамабіль зноѓ разгарнуѓся і стукнуѓся аб драѓляны крэсла для пікніка, а затым перавярнуѓся на бок.
  
  
  Яе, павінна быць, жыѓ правільна. Яе штурхнуѓ дзверы і выбраѓся цэлым.
  
  
  Лінкальн працягваѓ ехаць. Яе, бачыѓ, як ён схаваѓся з выгляду за пагоркам. На пярэднім сядзенні сядзелі два чалавекі, кіроѓца і ѓзброены чалавек. Твар, якое ѓбачыѓ яе перад тым, як стрэліѓ драбавік, яе ніколі не бачыѓ выразна, да сённяшняга дня, але я ведаѓ, што яно належыць Ласю. Ён усміхаѓся, калі націскаѓ на курок.
  
  
  "Форд" атрымалі раненні. Прыйшлося пакінуць у гаражы. Яе арандаваѓ іншую машыну і паехаѓ у Рына, спыняючыся па дарозе толькі каб паесці і патэлефанаваць Хоку.
  
  
  "Я падыходжу да Ласю. Ён адчувае, як я дыхаю на яго шыі, і эму гэта не падабаецца. Ён спрабаваѓ забіць мяне сёння".
  
  
  "Нік, будзь асцярожны".
  
  
  "З гэтага моманту я не буду звязвацца з вамі tac часткі. У мяне такое пачуццё, што я буду вельмі заняты".
  
  
  "Вам неабходную інфармацыю, якую мы сабралі пра Джэйку Хойле?"
  
  
  "Няма, сказаѓ я. "Ён памёр."
  
  
  Яго без працы знайшоѓ Еву ѓ Рына. Цёмны трейлерный лагер знаходзіѓся на ѓскраіне горада. Было тры дзяѓчыны і мадам, у кожнай быѓ свой трэйлер. Ева забаѓляла кліента, і мне прыйшлося чакаць з мадам, ведучы свецкія размовы аб узаемнай незацікаѓленасці. У офісе было гарачага і душна, а мадам была я стараюся жанчына.
  
  
  
  
  
  спрабавала зрабіць выгляд, што ѓ адваротным выпадку. Яе светлы парык не падыходзіѓ, а чырвоныя пазногці былі ірванымі.
  
  
  Калі ёй перайшоѓ да размовы пра Лосе, яе заѓвагі сталі больш ажыѓленымі. Яна ѓспомніла вялікага галаварэза; яна не можа рэкамендаваць эга, як кліента або як прыстойнага чалавека. Ён забіѓ адну па ee дзяѓчынак, таму што эму падабалася трохі гвалту, змяшанае з эга падлогай. У мадам былі шырокія погляды, але яна не можа мірыцца з такімі паводзінамі.
  
  
  Яе развязаѓ гальштук. Мадам працягвала гаварыць, паѓтараючы адно і тое ж зноѓ і зноѓ. Нарэшце кліент Евы выйшаѓ па трэйлера і накіраваѓся да сваёй машыны. Пакінуѓ ёй мадам ѓсё яшчэ балбатаць аб дзіѓным сэкс.
  
  
  Ева была рудавалосай дзяѓчынай, якая займаецца растолстела і ѓгразла ѓ расчараванні. Яна сказала, што ѓ Рына і ѓ любым іншым месцы, аб якім яе гатэль б згадаць, занадта шмат канкурэнцыі. Занадта шмат разведзеных раздаюць эга. Занадта шмат аматараѓ па ѓсёй краіне, занадта шмат гэтай новай сэксуальнай свабоды. "Хіпі будуць рабіць гэта па любой прычыне або наогул без прычыны. Яе ненавіджу хіпі", - сказала яна.
  
  
  Абмеркаванне і атмасфера мяне прыгняталі. Яе ѓжо заплаціѓ мадам, але досталь, яшчэ дваццаць і паклаѓ на ложак. Ева сабрала ну, як пыласос. Яна сказала, што, вядома, памятала Лася. Яны пазнаёміліся, калі яна была ѓ Дэнверы, у лепшыя часы.
  
  
  "Яе часткі думаю аб тым, каб вярнуцца", - сказала яна. "Тады ѓсё было лепш, у тым ліку мяне". Яна вінавата ѓсміхнулася. Яна зразумела, што не клапоціцца пра сябе. Гэй падабалася занадта добра паесці, і адзінае практыкаванне, якое яна рабіла, было на спіне.
  
  
  Размова быѓ падобны на раку, якая цячэ не ѓ тым напрамку. Яе абверг паведамленні смі гэй, што мяне цікавіць Лось. "Мне вельмі шкада", - зноѓ папрасіла прабачэння яна. Яна ѓстала, адкрыла дзве банкі піва і перадала мне адну. "Лася ѓ апошні час не было".
  
  
  Было час, калі яна была апантаная ім, і калі ён думалі яе чым-то асаблівым. Але адносіны доѓжыліся нядоѓга, і ён падтрымліваѓ сувязь у асноѓным сыч старых мелодый. У апошні раз ён зазіраѓ раней у гэтым годзе.
  
  
  "Я з'ехала па Дэнвера адразу пасьля таго, як ён пазнаёміѓся ён з іншай дзяѓчынай і перастаѓ прыходзіць. Яна была афіцыянткай. Вакол невялікага гарадка недалёка ад Дэнвера. Яна была тыпу нравяться Ласю. Яе, памятаю, што яна з гатэлем мець вялікія грошы." Ева цынічна засмяялася. "Я мяркую, ён не сказаѓ гэй, як ён збіраѓся гэта зрабіць. Пазней яе чуѓ, што ён пасяліѓ яе ѓ дом".
  
  
  І далей маналог перастаѓ мяне стамляць. Яе, сказаѓ: "Гэтая дзяѓчына была бландынкай? Ты памятаеш яе імя?"
  
  
  "Імя, няма. Яна была, што я называю, арыстакратычна знешнасці. Высокія скулы, вялікія цёмныя вочы. Можна было падумаць, што яна мадэль".
  
  
  Яна казала пра Шэйла Брант.
  
  
  "Што здарылася?" - спытала Ева, улавіѓшы на маім твары нейкі выраз, аб якім я не ведала.
  
  
  Яе устаѓ і прыхіліѓся да дзень трэйлера спіной да яе. "Не думаю, што ты ведаеш, што з ёй здарылася".
  
  
  "Я ніколі не чула. Можа, Лось пакінуѓ яе і сышоѓ, гэтак жа, як ён зрабіѓ са мной".
  
  
  "Пазней Лось выявіѓ вялікую сувязь", - сказаѓ я. "Ён павінен быць побач з чалавекам, надзеленым уладай. У Арганізацыі".
  
  
  "Гэта навіна для мяне, - сказала Ева. "Тут не так шмат вінаграднай лазы".
  
  
  Каѓбой shell асяроддзяѓ трэйлераѓ, эга капялюш была спушчана, каб схаваць вочы. Ён нес зялёную сумку для пакупак. Яе, глядзеѓ, як ён набліжаецца да мяне.
  
  
  "Вы не сказалі, навошта шукаеце Лася, - сказала Ева. Яна сядзела каля мяне, адкрываючы яшчэ адну банку піва.
  
  
  Каѓбой спыніѓся. Эга капялюш была новай і нязграбна гафрыраванай. Ён палез у сумку для пакупак і выцягнуѓ абрэз.
  
  
  Яе зрабіѓ выпад у бок, калі ён падняѓ зброю і зрабіѓ эга на мяне. Яе ѓдарыѓ Еву плячом, і выгнаѓ яе з лініі агню, калі стрэліѓ драбавік. Свінец струменіѓся праз дзвярны праём трэйлера і стукнуѓся аб сцяну, як горад.
  
  
  Падышоѓшы да акна, яе адхінуѓ фіранку. Каѓбой перезаряжал. Яе выбіѓ шкло ствалом Люгера і стрэліѓ у яго. Ён страціѓ капялюш, калі збег у сховішча.
  
  
  "Божа мой! Што адбываецца?" - сказала Ева.
  
  
  Яе пабег да дзень, пакуль каѓбой хаваѓся за трэйлерам мадам. Яго спусціѓся да зямлі, як плывец, ныраюць на мелкаводдзі. У апошнюю хвіліну яе, павярнуѓся, ударыѓ сябе па плячы і перакуліѓся. Яе зрабіѓ стрэл, калі сель, і лупіѓ вочы вылецела па трэйлера ѓ цалі ад асобы каѓбоя, калі ён выглянуѓ з-за вугла. Ён схаваѓся з выгляду.
  
  
  Яе, ускочыла на ногі і зігзагамі накіравалася да эга хованцы. Яе, стрэліѓ на бягу, спрабуючы адгаварыць эга ад таго, каб ён выпусціѓ зарад па абрэза. Згарнуѓшы яе, прыхінуѓся спіной да стагнаць трэйлера.
  
  
  З хвіліну ён не выдаваѓ нам гук. Потым пачуѓ яе дзяѓканне мадам. Па трэйлераѓ выглядалі дзяѓчыны. Адзін закрычаѓ на ѓвесь голас. Мадам выйшла з-за кута трэйлера, ee парык саслізнуѓ вось на галаву.
  
  
  Каѓбой shell аб ёй, выкарыстоѓваючы яе як шчыт.
  
  
  Ён абняѓ яе з драбавіком ѓ адной руцэ, гатовы стрэліць ѓ мяне. Яе дастаѓ "люгер" ѓніз і стрэліѓ паміж нага, мадам, адарваѓшы частка каѓбойскія боты. Некаторыя пальцы засталіся з ім. Эга крык зацямніѓ жаночы
  
  
  
  
  Мадам выскачыла па эга рук, калі ён упаѓ. Яна паспяшалася ѓ прычэп, які адарваѓся ад зямлі.
  
  
  Расцягнуѓшыся на спіне, каѓбой павярнуѓся, спрабуючы навесці на мяне драбавік. Мая наступная лупіѓ вочы трапіла эму ѓ галаву.
  
  
  Дзяѓчынкі выскачылі па трэйлераѓ, атачыѓшы мяне, калі яе апусціѓся на калені побач з мёртвым баевіком. Яе нічога не мог сказаць па тым, што засталося ад яго асобы. Яе пакапаѓся ѓ эга кішэнях і знайшоѓ кашалёк з кіроѓчымі правамі, выдадзенымі Сіднэй. Л. Крэндаллу ѓ Каліфорніі. Яе, падумаѓ, што эга стройнае целасклад было правільным. Ён мог быць іншым партнёрам Муса, тым, хто пусціѓ у мяне кулю ѓ Айдаха.
  
  
  Яе вярнуѓ кашалёк эму ѓ хвіліну. Эга штаны, сарочка і чаравікі таксама былі новымі. Ён купіѓ вопратку для гэтай працы, каб адцягнуць падазрэнні.
  
  
  "Я бачыла гэтага хлопца раней. Ён тырчаѓ тут апошні дзень або каля таго", - сказала дзяѓчына ѓ чорнай камбінезоне. "Ён вёѓ там пікап".
  
  
  Яе, падумаѓ, што яны з Мусом рассталіся. Лось з'ехаѓ у Портленд, а Свд прыехаѓ сюды. Яны прыйшлі, каб хутка мяне прыкончыць.
  
  
  Яе паспяшаѓся да пікапу і хутка абшукаѓ яго, спадзеючыся знайсці якую-небудзь падказку, якая займаецца прывядзе мяне да Лася. Няѓдала. Дакументы ѓ бардачку паказалі, што грузавік быѓ арандаваны двума днямі раней у Рына.
  
  
  Мадам падышла да мяне, калі яе сеѓ у машыну. Яе пачуѓ удалечыні паліцэйскую сірэну. Мадам сказала: "Вам лепш застацца і растлумачыць гэта паліцыі".
  
  
  "Вы паклапаціцца пра гэта для мяне", - сказаѓ яе эй.
  
  
  * * *
  
  
  Яе прыбыѓ у Дэнвер ѓ 20:30. і з'еѓ тоѓсты біфштэкс, запіѓшы двума кубкамі чорнай кавы. З імі тхара, як ён выпісаѓся вакол бальніцы ѓ штаце Айдаха, яе выспаѓся ѓсяго адну ноч, і лекар, які параіѓ мне расслабіцца, быѓ бы узрушаны, даведаѓшыся, чым займаѓся яе.
  
  
  Наколькі яе ведаѓ, Лось таксама быѓ у горадзе. Яе скараціѓ шэрагі эга банды на два, але ён падабраѓ яшчэ аднаго супольніка потым Бонэма, чалавека, які вёѓ "Лінкальн", калі Мус спрабаваѓ застрэліць мяне за межамі Портленда.
  
  
  У вольны час яе думаѓ аб гэтым чалавеку. Следчыя AX, а затым правярае месцы забойстваѓ у Кі-Уэст, вылучылі здагадка, што чатыры забойцы напалі на дом, дзе Дэвід Кірбі сустракаѓся з Фрэнкам Абрузом. Толькі двое мужчын прыйшлі з Ласем ѓ Бонэм, але, магчыма, там увесь час быѓ яшчэ адзін член банды.
  
  
  У мяне былі і іншыя фактары, якія трэба было ѓлічваць, пакуль яе спрабаваѓ ацаніць магчымыя шанцы супраць мяне. У калодзе быѓ таямнічы туз, чалавек, якога ѓ яе яшчэ не апазнаѓ. Яе пераканаѓ сябе, што ён быѓ дзялком мафіі, указавшим на Фрэнка Абруза, і што гэта быѓ чалавек, якога мне апісалі чароѓная пара Джэніс і Дэлія, важная фігура Арганізацыі, на якую гатэль вырабіць ѓражанне Лось. Дзяѓчынкі сказалі, што ён высокі, носіць кропках і падобны на бухгалтара.
  
  
  Нарэшце, быѓ Марка Валанте, стары сябра Фрэнка Абруза. Аднойчы Валанте працягнуѓ мне руку дапамогі, але яе забіѓ двух эга хлопчыкаѓ і збіѓ ih са свайго следу. Валанте, магчыма, не будзе так ласкавы да мяне, калі мы зноѓ сустрэнемся.
  
  
  "Ну, ніхто не сказаѓ мне, што гэта будзе лёгкая праца", - падумаѓ я.
  
  
  Яе аплаціѓ свой вячэру і спыніѓся ѓ тэлефоннай шапіках у вестыбюлі рэстарана, каб патэлефанаваць Барбары, дзяѓчыне, для якой яе прыехаѓ у Дэнвер.
  
  
  Барбара была адзінай па сямі дзяѓчынак, пералічаных у маленькай чорнай кніжцы, якую Лось не апісаѓ досыць падрабязна. Ee імя было падкрэслена, а Мус паставіѓ потым яго радок клічных знакаѓ, як быццам яна не паддалася славесным апісанні. Яе падумаѓ, што калі яна была настолькі асаблівай у спальні, што Мус не мог ацаніць яе выступ, то яна павінна быць высока ацэнена асяроддзяѓ прыродных цудаѓ Паѓночнай Амерык.
  
  
  Яе павінен быѓ прызнаць, што цікаѓнасць грызла мяне, калі набіраѓ яе нумар па кнігі. Потым аднаго званка падчас размовы перапынілася запіс, каб паведаміць мне, што набраны нумар мной больш не выкарыстоѓваецца. Гэта было вялікім расчараваннем, хоць ён амаль чакаѓ, што ѓ мяне узнікнуць цяжкасці з кантактам з некаторымі дзяѓчатамі па ѓсім кніг. Усе яны былі дзяѓчатамі па выкліку або прастытуткамі, ih прафесія была мабільнай.
  
  
  Яе, стаяѓ у тэлефоннай кіёскі і пытаѓся ѓ сябе, што мне рабіць далей. У мяне не было рашэнню даведацца, калі Лось запісаѓ нумар Барбары. Можа, дзяѓчына з'ехала вакол горада. Нават калі б яна толькі памяняць адрас яе быѓ, відавочна, у тупіку. Я не ведаѓ нас яе прозвішча, нам таго, як яна выглядала. У мяне была магчымасць паехаць у Лас-Вегас і паспрабаваць звязацца з Карой, апошняй дзяѓчынай у спісе, але мне не хацелася здавацца так хутка.
  
  
  Вырашыѓ параіцца са спецыялістам. Яе злавіѓ таксі. "Я шукаю чалавека, які ведае мясцовыя бардэлі", - сказаѓ яе долговязому кіроѓцу.
  
  
  "Паглядзім. Бардэль - гэта шыкоѓны публічны дом, на самай справе?"
  
  
  "Тэхнічна гэта не павінна быць фантастычным", - сказаѓ я.
  
  
  "У вас ёсць свой чалавек. Эммет Рыплі, як напісана ѓ ліцэнзіі. Вы можаце называць мяне Рэд".
  
  
  "Добра, Рэд. Ты ведаеш прастытутку?
  
  
  
  
  
  
  Барбару Амед? "
  
  
  Ён падумаѓ пра гэта. "Не наѓскідку. Але я ведаю пару, якая займаецца гатэля б, каб ты называѓ ih Барбарай, калі табе так падабаецца".
  
  
  "Я шукаю канкрэтную дзяѓчыну". Яе sel ѓ кабіну. "Адвядзіце мяне да таго, хто ведае прадмет лепш, чым вы".
  
  
  Ён думаѓ аб гэтым. "Ну, ёсць адна магчымасць". Ён адвёз мяне ѓ бар Милли's. "Зайдзіце туды і пагаварыць з бармэнам, які выглядае, як слон, насталы эму ѓ твар. Яе буду чакаць вас".
  
  
  Не было ніякай памылкі, што меѓ на ѓвазе бармэн Рэд. Ён быѓ падобны на былога баксёра. Яе сказаѓ эму, што эга парэкамендавала Рыплі.
  
  
  Ён даѓ мне бурбон і ваду. "Каго вы аддаеце перавагу: бландынак, брунетак або рудых?"
  
  
  "Я аддаю перавагу Барбару".
  
  
  "Калі вы маеце на ѓвазе Барбару, Дзяѓчыну-Базум, яна з'ехала вакол горада. Ведаеце, яна была стрыптызёршай. Хастлинг проста працаваѓ з ёй на паѓстаѓкі".
  
  
  Яе прызнаѓся, што не ведаю, як выглядала Барбара.
  
  
  "Ну, акрамя Базам, яе магу ѓспомніць яшчэ адну Барбару, якая займаецца магла б быць тваёй дзяѓчынай". Ён падышоѓ да тэлефона і пагаварыѓ, вярнуѓся і напісаѓ адрас у запалкавай скрынцы. "Яна кажа прыйсці".
  
  
  "Якая яна?" - спытаѓ я, устаючы з барнага крэсла.
  
  
  "Венера Мілоская ѓ цяпле", - сказаѓ ён.
  
  
  Рыжы Рыплі адвёз мяне па адрасе, які апынуѓся старым будынкам у раёне з мноствам кафэ, памер і кава. Яе, выйшаѓ і заплаціѓ за праезд. "Взлетай, Рэд. Яе магу застацца ненадоѓга".
  
  
  Яе панцыр па калідоры, нуждавшемуся ѓ афарбоѓцы, і пастукаѓ у дзверы ѓ канцы. Барбары было крыху больш за дваццаць. На ёй была куртка па аленевай шкуры, штаны колеру хакі і сандалі. Сцены маленькай кватэркі ѓпрыгожвалі плакаты рок-гуртоѓ.
  
  
  "Якое палягчэнне", - сказала яна. "Апошні хлопец, якога паслаѓ сюды Чарлі, быѓ старэйшы за Генры Кісінджэра".
  
  
  "Колькі вы атрымліваеце за фокус?" Яе спытаѓ сл.
  
  
  "Сотня баксаѓ. Некаторыя думаюць, што гэта занадта шмат, але я працую ѓ універсітэце". Яна ѓсміхнулася. "Зрабі два, і ты зможаш застацца на ѓсю ноч".
  
  
  "Якая ваша спецыяльнасць?"
  
  
  "Міжнародныя адносіны", - сказала яна са спакойным выглядам.
  
  
  "Я дам вам сотню для інфармацыі, гульня не патрабуецца. Яе шукаю Лася".
  
  
  "І яе, падумаѓ, што гэта будзе вясёлае спатканне. Ну што ж. Сотня гэта сотня. Дайце мне грошы, і я дам табе адрас Лася".
  
  
  Гэта было занадта проста. Яе сказаѓ: "Ён у горадзе?"
  
  
  "Ён зайшоѓ учора. Давайце паглядзім на наяѓныя", - настойвала яна.
  
  
  Яе выцягнуѓ грошы, радуючыся, што мне не прыйшлося падаваць афіцыйны бібл. У маленькай папяровай аддзеле AX былі людзі, якія проста не разумелі.
  
  
  Барбара асцярожна скончылася купюру і сунула яе ѓ яго шырыні штаноѓ. Затым яна кінула мне тэлефонную кнігу. "Муз патэлефанаваѓ і папрасіѓ мяне прыехаць. Яго яшчэ не была, але я яе напісала адрас на вокладцы".
  
  
  Яе вырваѓ адрас па кнігі. "Я здзіѓлены, што ты не спытаѓ, навошта яго эга шукаю".
  
  
  "Мне ѓсё роѓна. Я не ѓяѓляю, што ты член эга атрада Дзіцянятаѓ Скаѓтаѓ, але гэта не мая справа. Толькі не гаварыць яму было, што я цябе паслаѓ".
  
  
  Яе, падумаѓ, што яна можа быць падобная на Венеру Милосскую, але ѓ нах складаць даляр, як у Chase Manhattan Bank.
  
  
  Калі яе, павярнуѓся, каб сысці, яна ѓзяла з тарца цяжкую шкляную попельніцу і ѓдарыла мяне ёю па галоѓ. Удар быѓ добры. Ёй апынуѓся на каленях і круціѓ галавой, спрабуючы растлумачыць яе.
  
  
  Яшчэ яна ведала каратэ. Яна скокнула мне на спіну і ѓдарыла мяне па патыліцы краем рукі. Яе адключыѓся.
  
  
  Яе прачнуѓся ляжу на спіне на падлозе. Маё паліто было знята, і Вільгельміны вынута па кабуры у мяне пад пахай. Калі яе скончыѓ гаварыць сабе, наколькі яе быѓ дурны, дазволіѓшы гэй заспець мяне знянацку, яе, перакаціѓся на бок.
  
  
  Барбара размаѓляла з хема-то па тэлефоне. "Ён тут", - казала яна. "Усё пад кантролем".
  
  
  Яе, зразумеѓ, што рукавы ѓ мяне закатаны. Яшчэ яна дастала штылет вакол похваѓ. Можа, ён не быѓ дурнем, проста яна была разумнай. Многія прафесійныя шпіёны абшуквалі мяне і не заѓважылі гэты маленькі нож. Барбара гэтага не зрабіла.
  
  
  Яна зірнула на мяне, калі яе sel. Яна падняла "Люгер", які трымала ѓ руцэ, і зрабіла эга мне ѓ галаву. Ee вочы папярэдзілі мяне, што я не праігнараваѓ. Яе сядзеѓ нерухома.
  
  
  "Добра", - сказала яна па матэматыцы і на іншым канцы лініі, і павесіла трубку.
  
  
  "Лось?" Яе спытаѓ сл.
  
  
  "Вы ведаеце пра месцазнаходжанне Лася не менш за мяне, - сказала яна. "Я напісаѓ адрас у тэлефоннай кнізе шэсць месяцаѓ таму".
  
  
  У мяне закружылася гол. Яе сказаѓ: "такім чынам, яе ваш вязень. Не маглі б вы мне сказаць, чаму?"
  
  
  "Я калекцыяную шпіёнаѓ".
  
  
  Мае вочы пачалі хмары. Яе правёѓ па ім рукой. Раптам з падазрэннем яе праверыѓ абедзве рукі. Пазнака іголкі была справа. Яе агледзеѓся і заѓважыѓ іголку для падскурных ін'екцый на падлакотніку крэсла.
  
  
  "У гэтым няма нічога фатальнага", - сказала Барбара. "Я ведаѓ, што раблю. На самай дэла яе не вывучаю міжнародныя адносіны. Яе студэнткай медсёстры".
  
  
  "Што яшчэ ты?"
  
  
  "Вы будзеце здзіѓлены", - сказала яна з усмешкай. "Я чакаѓ вас некалькі дзён, містэр Картэр. Яе пачаѓ думаць, што вы не збіраецеся з'яѓляцца". Пакой яна нахілялася, ён павольна паварочваючыся то ѓ адзін бок, то ѓ другі. Яе саслізнуѓ на бок. "Ты погибаешь", - сказала Барбара. "Проста расслабься і дазволь наркотыку працаваць. Ты бегаеш па краіне, страляючы ѓ людзей і збіваючы ну, табе ѓсё роѓна трэба крыху адпачыць". "Як ..." Мне было цяжка гаварыць. Мае словы былі невыразнымі. "Як ты ... ведаеш?" "Яе дачка Марка Валанте", - сказала яна
  
  
  10
  
  
  Гэта заняло ѓ мяне шмат часу, але я нарэшце выбраѓся вакол глыбокага калодзежа цемры і адкрыѓ вочы. Ранішні сонечнае сьвяты струменіѓся ѓ вокны кватэры дзяѓчыны. Яе, прыжмурыѓся і адвярнуѓся ад яго. У мяне была слабая галаѓны боль, якая займаецца, можа быць пахмеллем з-за лекі, якое Барбара Валанте ѓвяла мяне ѓ руку, або з-за ѓдару, нанесенай мне цяжкай попельніцай.
  
  
  Яе, падумаѓ, што ѓсё мае сваю кампенсацыю. Па крайняй меры, цяпер яе ведаѓ, чаму Муз паставіѓ клічнік, затым яе імя ѓ сваёй кнізе. Не кожны дзень такі танны бандыт, як Лось, забівае з дачкой правадыра мафіі.
  
  
  Яе, чуѓ, як у іншым пакоі па радыё грае рок. Гучнасць была высокай. Гэта зусім не дапамагло маёй галаѓнога балюча. Мае рукі былі прывязаныя да спінкі драѓлянага крэсла, на якім яе сядзеѓ. Мае лодыжкі былі туга прывязаныя да ашэстак ѓнізе. Яе спрабаваѓ рухацца, але беспаспяхова. Эксперт была мяне ѓ крэсла, каб ёй застаѓся.
  
  
  Яе, заплюшчыѓ вочы і паспрабаваѓ прывесці думкі ѓ парадак. Прэпарат мяне высек ѓсю ноч. Званок Барбары павінен быѓ быць міжгароднім. Гэтым тлумачыцца, што яна паклала мяне спаць набольш васьмі гадзін.
  
  
  Адкрыццё таго, што Барбара была дачкой Валанте, шакавала. Мне было цікава, як дзяѓчынка апынулася ѓ Дэнверы, калі ee бацька, як паведамляецца, аперыраваѓ на ђсходнім узбярэжжы. Мае ѓспаміны пра тое, што я чытаѓ аб падраздзяленнях мафіі, былі невыразнымі, але я ведаѓ, што Лью (Доктар) Росі адказваѓ за тэрыторыю Дэнвера мафіі.
  
  
  Яе, адкрыѓ вочы і паклікаѓ дзяѓчыну. "Барбара!"
  
  
  Трохі паменшылася гучнасць радыё. Барбара ѓвайшла ѓ дзверы з кубкам кавы ѓ руцэ. Гэтай раніцай яна была значна менш падобная на прадукт контркультуры Амерык. Яна была элегантна апранутая ѓ зялёнае сукенка, а яе чорныя валасы былі сабраныя ѓ акуратны пучок на патыліцы.
  
  
  "Сёння ты зусім іншая. Табе трэба было стаць актрысай", - сказаѓ я.
  
  
  "Калі б яе стала актрысай, людзі пачалі б западаць на мяне, даючы мне сакавітыя ролі, як толькі стала вядома, хто яе". Яна зрабіла глыток кавы і паглядзела на мяне яснымі блакітнымі вачыма. "Я прайшоѓ праз перыяд, калі атрымліваѓ асалоду ад такой увагай, а потым яе вырасла. Яе прыехаѓ сюды, каб сысці ад уплыву майго бацькі і людзей, якія чулі пра nen. Ёй памяняць прозвішча і пачала вучыцца на медсястру. "
  
  
  "Значыць, учора ѓвечары ты дала мне частку праѓды".
  
  
  Яна падарыла мне цвёрдую адкрытую ѓсмешку. Калі яна гэта зрабіла, яна выглядала амаль як суседская дзяѓчынка. Вэб-розніца заключалася ѓ тым, што большасць дзяѓчат па суседстве не падыходзілі для развароту часопіса Playboy.
  
  
  "Мне шкада, што мне прыйшлося ѓдарыць цябе попельніцай, але я баяѓся, што не змагу справіцца з табой, калі ты не ашаломлены. Мне сказалі, што цябе цяжка здушыць, і сысці. Мой інструктар па каратэ кажа, што я адна па эга лепшых вучняѓ, але яго не асабліва моцная, і адчувала, што мне трэба, гэта невялікае перавага ".
  
  
  "Ты звяртаѓся са мной, як са старой настаѓніцай у школе, - сказаѓ я.
  
  
  Яна падышла аблізвае і злёгку дакранулася пальцамі да гузы на маёй патыліцы. "Гэты вузел разваліцца. І падобна на тое, у цябе няма страсення мозгу".
  
  
  "Простае страсенне мозгу - найменшае вакол маіх турбот".
  
  
  "Вы думаеце, што хто-то плануе забіць вас, містэр Картэр?"
  
  
  "Многія людзі спрабавалі".
  
  
  "Не турбуйся пра гэта. Вы ѓ надзейных руках з Валанте". Яна паднесла кубак кавы да маіх вуснаѓ. "Голас. Зрабі глыток. На дадзены момант гэта лепшае, што я магу для цябе зрабіць. Мне трэба на заняткі".
  
  
  Яе праглынула гарачы кава: "Ты і Лось. Гэта спалучэнне не здаецца натуральным".
  
  
  "Я тады не ведаѓ, хто такі Лось. Я маю на ѓвазе, які ён быѓ ѓнутры. Той факт, што ён быѓ рабаѓніком, не меѓ для мяне ніякага значэння. Якое гэта можа мець значэнне для дачкі Марка Валанте? "
  
  
  Яна зноѓ паднесла кубак да маіх вуснаѓ.
  
  
  Па радыё ѓмяшаѓся ѓ музыку і абвясціѓ гадзіну. Было 8:30 раніцы.Ён пачаѓ паведамляць навіны, у тым ліку стральбу ѓ трэйлеры ѓ Рына. Ён не казаѓ, які гэта быѓ кемпінг.
  
  
  "Лось здаваѓся мне адным па тых рэдкіх людзей, якія жывуць сваім жыццём, не належачы на нас, на каго", - сказала Барбара Валанте. "Ён быѓ моцным і самаѓпэѓненым, ён не баяѓся нікога і нічога на зялёнай зямлі Бога. Пазней, калі ёй стала вядома эга дастаткова добра, яе зразумеѓ, што эга сілы можа стаць жорсткасцю. вынік фантастычнага эга. Ён такі смелы, ну, ну, вар'ят ".
  
  
  "Здаецца, усе згодныя з гэтым".
  
  
  Барбара Валанте была разумнай і красамоѓнай дзяѓчынай. Таксама сэксуальна. Але я не забыѓся, што яна зладзіла мне пастку. Калі б яго мог вызваліць рукі, я не быѓ бы такім прыязным. Яна вярнула кубак кавы на кухню.
  
  
  
  
  
  . Радыё выключилось. Яе пачуѓ, як адчыніліся яшчэ адна дзверы, якая займаецца, па-відаць, вяла на чорную лесвіцу шматкватэрнага дома. Шэпчуць галасы. Барбара наліла крыху вады ѓ кухонную ракавіну, відавочна, ополоснув сваю кубак, затым вярнулася.
  
  
  "Я павінен сысці, містэр Картэр. Мой бацька хутка будзе тут, каб пагаварыць з вамі. А пакуль на кухні ёсць хто-то, хто складзе вам кампанію".
  
  
  Яна патэлефанавала эму. Ён увайшоѓ у пакой і ѓсміхнуѓся мне. Ён зняѓ паліто, і я ѓбачыѓ, што ѓ яго на плячы рэвальвер "Сміт і Вессон" 38 калібра. У яго таксама была гіпсавая павязка на запясце. Яе, успомніѓ, што эга клічуць Джо. Ён працаваѓ у Валанте.
  
  
  "Я ведаю, што ты адчуваеш, Картэр. Зьбянтэжаны. Вы, агенты, AX, павінны быць лепшымі па ѓсім лепшых, але адна маленькая дзяѓчынка ѓзяла вас адна".
  
  
  "Яна не маленькая", - сказаѓ я. Ёсць месцы, дзе яна зусім не маленькая ".
  
  
  Барбара Валанте засмяялася. Затым яна ѓзяла сумачку і выйшла за дзверы кватэры, пакінуѓшы мяне сам-насам з лейтэнантам свайго бацькі.
  
  
  "Я і сам быѓ трохі збянтэжаны тым, як ты прывёѓ мяне ѓ Каліфорнію. Такім чынам можна было разбурыць будучыню амбітнага маладога чалавека", - сказаѓ Джо.
  
  
  "Прабачэнні. У той час гэта здавалася правільным".
  
  
  Джо sel і паглядзеѓ на гадзіннік. Відавочна, Валанте павінен быѓ прыбыць у любы час.
  
  
  "Як ты сюды трапіѓ?" Яе спытаѓ эга. "Я думаѓ, што страціѓ цябе".
  
  
  "Валанте зразумеѓ гэта. Ён сказаѓ, што ѓ цябе, па-відаць, ёсць спіс сябровак Лася, старых і новых. Магчыма, у спісе была Барбара. Так што пасля таго, як ты патрос мяне ѓ Каліфорніі, ён паслаѓ мяне сюды, каб паспрабаваць перахапіць цябе. "Ён пакапаѓся ѓ кішэні і выцягнуѓ маленькую чорную кніжку Лася. "Цяпер яе ведаю, адкуль у вас імёны. Яе абшукваѓ вас учора ѓвечары".
  
  
  "Вы былі тут, у кватэры, калі яе, размаѓляѓ з дзяѓчынай.
  
  
  "Па суседстве. Барбара патэлефанавала мне пасля таго, як паклала цябе спаць". Ён зноѓ усміхнуѓся. "Дасканалая дзяѓчына. Мне патрэбна такая, як яна".
  
  
  "Мы абодва павінны".
  
  
  "Калі ѓ нах што-то было з Лосом, і Валанте стала вядома аб гэтым, адбыѓся выбух, які можна было пачуць на ѓсім шляху да Покипси. Валанте сапраѓды падарваѓ свой стейк. Яе думаѓ, ён каго-небудзь заб'е. было б лепш, калі б ён амела. "
  
  
  "Я ведаю, што Вы маеце на ѓвазе." Яе зноѓ крадком правяраѓ свае путы. Гэта было бескарысна. Калі яе выйду на свабоду, хто-то павінен будзе мяне вызваліць.
  
  
  "Калі Валанте усталяваѓ для нах шляхоѓ, яна прымусіла эга з'есці эга словы", - працягнуѓ Джо. - "Яна сказала эму, што ён больш не кіруе яе жыццём. Але гэта спрацавала. Барбара кінула Лася. сама, і Валанте дараваѓ яе. Цяпер ён нават ганарыцца тым, што яна засталася з ім ".
  
  
  Малады лейтэнант Валанте, відавочна, шмат думаѓ аб сваім бос. І значна больш ён думаѓ пра дачку боса.
  
  
  Ён зноѓ паглядзеѓ на гадзіннік, устаѓ і паглядзеѓ у акно на вуліцу ѓнізе. "Там oni."
  
  
  У калідоры пачуліся shaggy. Джо кінуѓся адчыняць дзверы. Ён так імкнуѓся дагадзіць свайму босу, што гэта кідалася ѓ вочы. Валанте ѓвайшоѓ у пакой і спыніѓся, злосна гледзячы на мяне. Двое мужчын з ім рассталіся. Адзін прыхінуѓся да дзень і скрыжаваѓ рукі на сваёй тоѓстай грудзей. Іншы падышоѓ і сеѓ ля кухоннай дзень.
  
  
  "Картэр, ты быѓ для мяне выпрабаваннем. У тую ноч у штаце Айдаха, ты мінаѓ крывёй, як захраслі свіння, і заткнуѓ яе дзірку ад кулі. Ёй дазволіѓ табе жыць. Ты адплаціѓ мне, збіѓшы маіх людзей і замінаючы мне" - сказаѓ Валанте.
  
  
  "У вас былі свае прычыны гуляць у" Добрага самарыцяніна ". Вы думалі, што я магу прывесці вас да забойцаѓ Абруза. У той час вы не ведалі, што Лось быѓ замяшаны".
  
  
  Які сядзеѓ чалавек запаліѓ цыгару срэбнай запальнічкай. "Разумны хлопчык, ці не так, Марка?"
  
  
  "Вельмі разумны. Думаю, пара даведацца, чаго яшчэ ён навучыѓся".
  
  
  "Ваша дачка паабяцала, што я не пацярплю", - сказаѓ яе Валанте.
  
  
  "Такім чынам, яе, казаѓ што-небудзь пра гвалт? Мы ѓсяго толькі хочам задаць некалькі пытанняѓ". Валанте падышоѓ і пстрыкнуѓ жалюзі на вокнах. Гэта было дрэнным прадвесцем.
  
  
  "У мяне няма часу на гульні, Марка. Ідзем прикончим эга цяпер", - зароѓ мужчына ѓ крэсле.
  
  
  Яе крадком назіраѓ за чалавекам у крэсле з таго моманту, як ён увайшоѓ у кватэру. Яе вельмі гатэль, даведацца, хто ён такі. Хлопец, прислонившийся да дзень, быѓ пасрэдным бандытам па мафіі, з флегматычным тварам і тупымі вачыма. Але чалавек у крэсле быѓ апрануты дорага, з срэбнымі запінкамі і туфлямі вакол скуры алігатара. Ён здаваѓся босам роѓнага рангу Валанте. Ён мяне асабліва цікавіѓ, таму што ён быѓ высокі, худы і насіѓ кропках. За выключэннем ахайнай адзення, ён выглядаѓ як бухгалтар, а не як бандыт. Ён быѓ падобны на чалавека, якога дзве дзяѓчыны па Портленда назвалі адным Муса.
  
  
  "Я ѓзяѓ цябе з сабой, таму што гэта ваша тэрыторыя, Лью. Але я вяду гэта шоѓ. І яе хачу ведаць, што Картэр даведаѓся падчас сваіх падарожжаѓ", - адрэзаѓ Валанте.
  
  
  Яе злавілі імя. Яе злавілі імя. Чалавекам у крэсле быѓ Лью Росі.
  
  
  
  
  
  Лью Доктару. Стары вораг Фрэнка Абруза.
  
  
  Выцягнуѓшы чорную кнігу, Джо перадаѓ ee Валанте. "Я знайшла гэта ѓ Картэра. Гэта належала Мусу. Менавіта тут Картэр атрымаѓ імёны дзяѓчынак".
  
  
  "Як ты гэта атрымаѓ, Картэр?"
  
  
  "Лось страціѓ эга падчас лому".
  
  
  Валанте прагартаѓ старонкі. Росі нахіліѓся наперад. Эга вочы за акулярамі блішчалі, як яркі чорны метал. Калі эга імя або адно па эга псеѓданімаѓ будзе знойдзена ѓ кнізе, гульня для яго будзе скончана. Валанте западозрыѓ бы ён, што я толькі што зразумеѓ - Росі наняѓ Лася, каб той забіѓ Абруза.
  
  
  "Проста дзявочыя імёны", - сказаѓ Валанте, і Росі, здавалася, расслабіѓся. Валанте падышоѓ да старонцы, на якой было імя Барбары. Ён у гневе вырваѓ яе і скамячыѓ. "Вырадак". Затым ён зноѓ паглядзеѓ на мяне. засталося праверыць, Картэр? "
  
  
  Яе трымаѓ рот на замку.
  
  
  "У апошні час вы былі вельмі занятыя - зносілі публічныя дамы, збівалі з панталыку людзей і забівалі некалькіх ... Але ѓ вас яшчэ няма Лася або грошай, я думаю".
  
  
  "Грошай няма. У Лася ih net. Двое вакол забітых мной мужчын былі датычныя да забойства Абруза. Яны былі ѓ Бонэме з Мусом, калі ён забіѓ дзяѓчыну Бранта", - сказаѓ яе Валанте.
  
  
  "Я зразумеѓ гэта. Але я не магу дазволіць табе займець Лася. Яе знойдзены атрымаць задавальненне ад спагнання доѓгу крыві, які мне належыць. Фрэнк Абруз быѓ маім самым старым сябрам. Мы вярнуліся назад. правесці тут некаторы час з Лью, пакуль яе паеду ѓ Вегас, потым Муса ".
  
  
  Росі ѓстаѓ, заціснуѓшы цыгару ѓ кутку rta. "І яе збіраюся паклапаціцца пра цябе", - ухмыльнуѓся ён.
  
  
  Валанте, магчыма, не гатэль маёй смерці, але Росі быѓ упэѓнены. Ёй быѓ упэѓнены, што ён збіраѓся пусціць мне кулю ѓ вочы, як толькі Валанте сыдзе. Ніякіх крыѓд. Проста рэч, пра якую трэба клапаціцца.
  
  
  "Вы зразумелі, што-што, але не ѓсё", - сказаѓ яе Валанте. "Вы прапусцілі самае важнае".
  
  
  "Што гэта такое?"
  
  
  "Ён тармозіць, Марка. Табе лепш ісці, калі хочаш злавіць Лася", - сказаѓ Росі.
  
  
  "Што здарылася, Росі, баішся пачуць тое, што я кажу? У мяне ёсць твой нумар".
  
  
  "Аб чым ты кажаш?" - запатрабаваѓ Валанте.
  
  
  "Аб тым, што Фрэнка Абруза замовілі. Гэта было не проста рабаванне, якое Лось зладзіѓ у Фларыдзе. Гэта было ѓдарам па тваім аднаму. Росі нацкаваѓ Лася на Абруза, і з імі тхара, ён працуе супраць вас, а людзі, спрабуючы перашкодзіць вам даведацца. "
  
  
  Лью Росі адступіѓ на крок і ѓстаѓ побач з Валанте ззаду Джо. Ён нечакана Джо ѓдарыѓ кулаком у спіну. Малады хлопец адкрыѓ рот і ахнуѓ. Ён зрабіѓ крок да майго крэсла і працягнуѓ руку з гіпсавай павязкай. Затым ён упаѓ тварам уніз, і яе ѓбачыѓ нож паміж эга лапаткамі.
  
  
  Марка Валанте рэзка павярнуѓся. Яе крычаѓ на яго. "Не, Валанте. Іншы хлопец!"
  
  
  Ён зразумеѓ, што здзейсніѓ памылку, але было ѓжо позна. Мужчына на дзень, хлопчык Росі, стрэліѓ у яго, і эга, цела зварухнулася ад траплення кулі. Valante ѓпарта адмаѓляѓся падаць. Ён зрабіѓ поѓны паказальнікаѓ, выцягнуѓшы пісталет, і сутыкнуѓся з чалавекам, які ѓваткнуѓ эму кулю ѓ спіну.
  
  
  Мужчына на дзень зноѓ націснуѓ на курок. Эга стрэльбу, абсталяванае глушыцелем, прыняло гук сліны. Лупіѓ вочы трапіла ѓ Валанте, як кулак ѓ плоць. Валанте, нарэшце, пачаѓ падаць, але стрэліѓ сам. Затым ён упаѓ на падлогу каля майго крэсла.
  
  
  Бандыт Росі прыхінуѓся да дзень, яго ногі былі расстаѓленыя, як быццам ён спадзяваѓся ѓзяць сябе ѓ рукі і не ѓпасці. Ён зрабіѓ сваю працу. Ён выратаваѓ свайго боса. Але ён паміраѓ. Стрэл Валанте трапіѓ эму ѓ жыцці. Ён павольна выслізнуѓ за дзверы, як п'яны, які вырашыѓ сесці на падлогу. Эга калені звісалі. Эга ногі раптам соскользнули наперад, і ён паваліѓся згуслаю кучай.
  
  
  Лью Росі плаѓна выцягнуѓ нож вакол спіны Джо і выцер эга аб паліто маладога мафіёзі. Ён закаціѓ павекі Джо, каб пераканацца, што той мёртвы. Затым ён пераступіѓ праз Джо і штурхнуѓ Марка Валанте нагой. Ён зноѓ падштурхнуѓ яго, затым зірнуѓ на мяне. "Расчараваны, Картэр?"
  
  
  "Ага", - сказаѓ я.
  
  
  Нарэшце Росі праверыѓ свайго чалавека. Ён не выглядаѓ з пабітым сэрцам, калі пацвердзіѓ, што забойца мёртвы. Вакол было мноства замен. "Як ты даведаѓся?" ён спытаѓ мяне.
  
  
  "Мноства аскепкаѓ склалася разам. Хто-то па мафіі паслаѓ Кугана забіць мяне і дзяѓчыну ѓ Бонэме. Гэта быѓ не Валанте - на-гатэль прымусіць дзяѓчыну пагаварыць, а яе - прывесці эга да забойцаѓ Абруза. Калі яе выявіѓ, што ѓ Лася быѓ яшчэ ѓ мафіі. Яе, склаѓшы два і два разам. Абруз сапсаваѓ здзелку па продажы наркотыкаѓ з кітайскімі камуністамі. Яе, мяркую, гэта была ваша здзелка. Але вы гатэляѓ смерці Абруза па больш важнай прычыне, чым проста злосць. "Цяпер яе здагадвалася. "Ён ведае пра сустрэнуць вашых таемных адносінах з камуністамі і збіраѓся пагаварыць. Вы баяліся, што мы ведаць, аб чым ідзе гаворка, і таму вы пазбавіліся ад Абруза і Кірбі. А потым у іх Мередита, і мне прыйшлося разабрацца, перш чым мы што-то выявім. Вы, павінна быць, забілі Мередита самі - эга забойца выкарыстаѓ нож ".
  
  
  
  
  
  .
  
  
  "Яны не называюць мяне Доктарам, таму што я вывучаѓ медыцыну. У ранейшыя часы яе рабіѓ шмат імгненных аперацый". Ён шчоѓкнуѓ нажом і сунуѓ эга ѓ хвіліну: "Я ледзь не заспеѓ цябе ѓ матэлі. Ты шчаслівы вырадак, Картэр".
  
  
  "Гэта таму, што я чысты сэрцам".
  
  
  "Цябе таксама вельмі цікава. Паколькі ты не збіраешся пакідаць гэтую кватэру жывым, яго мог бы таксама расказаць табе абсталяваннем ѓсім астатнім". Ён зноѓ сеѓ у крэсла і зноѓ запаліѓ цыгару. "У мяне добрыя адносіны з гэтымі Кітайцамі. Здзелка з наркотыкамі была ѓсяго толькі прыкрыццём - падставай для мяне сустрэцца з імі. Яе выкарыстаѓ сваіх людзей, каб пранікнуць у AX і перадаць інфармацыю камуністам. Одзіна вакол маіх людзей на вашай базе ѓ Караліне стала вядома пра месцазнаходжанне Шэйла Брант па сустрэнуць вашых файлаѓ. Камуністы заплаціць за маю дапамогу высакаякаснымі лекамі. У мяне лепшы запас у краіне. Для estestvenno, мафія не ѓзрадуецца вядома аб маіх асабістых справах. Абруз шталь падазроным, таму эму прыйшлося сысці ".
  
  
  "Як вы плануеце растлумачыць гэтую сцэну Арганізацый? Праца, якую вы зрабілі з Джо, практычныя носіць свае ініцыялы".
  
  
  "Ты зрабіѓ гэта, Картэр. Ты добры ѓ звароце з нажом. Ты таксама забіѓ Валанте і майго хлопчыка вунь там. Гэта мая гісторыя, і Барбара Валанте збіраецца яе падтрымаць".
  
  
  Ён патэлефанаваѓ Барбары ѓ бальніцу і сказаѓ эй, што ee бацька паранены, і эй, лепш як мага хутчэй вярнуцца ѓ кватэру. Ён павесіѓ трубку і, сель, гледзячы на мяне з крэмневай усмешкай на тонкіх вуснах.
  
  
  "Ты даѓ мне пякельнае час, чалавек AX. Але цяпер ты ѓ мяне".
  
  
  Яе змакрэѓ і адчайна торгаѓ вяроѓкі. Нейкім чынам мне давялося паведаміць Хоку тое, што я толькі што даведаѓся. Але мне не хацелася знаходзіцца ѓ межах нумарах міль ад старога, калі ён усвядоміѓ, што ѓ AX праніклі мафіёзі, якія працавалі на чырвоных кітайцаѓ.
  
  
  Росі ѓстаѓ. Ён выцягнуѓ вакол кішэні хустку і засунуѓ мне ѓ рот. "Барбара павінна быць тут хвіліна праз дзесяць. Я не хачу, каб ты крычаѓ ці браѓ удзел у размове".
  
  
  Ривненской праз дванаццаць хвіліна яна пабегла па калідоры і нырнула ѓ кватэру. Яна збялела, калі ѓбачыла жудасную сцэну: тры цела, адно вакол якіх належала яе перад бацькам. Многія жанчыны ѓпалі б у прытомнасць. Яна толькі выдавала здушаны гук агоніі.
  
  
  Росі зачыніѓ дзверы і заціснуѓ гэй рот рукой. Яны змагаліся, пакуль ён не прыставіѓ нож да яе горла.
  
  
  "Я ведаю, што табе цяжка, Барбара, - сказаѓ ён сваім мяккім голасам, - але ты павінна захоѓваць спакой і весці сябе. Ад гэтага залежыць ваша жыццё і жыццё Адстойнік".
  
  
  Яна кіѓнула, і Росі адпусціѓ ee. Яна выпусціла рыданні вакол горла, яе вочы прасілі мяне растлумачыць, што я не мог гэй даць.
  
  
  "Я хачу, каб ты падышла да тэлефона", - сказаѓ эй Росі.
  
  
  "Каму павінен патэлефанаваць ёй?" - хрыпла спытала яна.
  
  
  "Хто заѓгодна, калі толькі ён з'яѓляецца членам савета дырэктараѓ. Яе прапаную Сэла Терлицци або Дона Корвоне. Давайце зробім гэта Терлицци. Ён заѓсёды шмат думаѓ пра вас. Ён паверыць усяму, што вы кажаце".
  
  
  Барбара чмыхнула і рэзка ѓздыхнула. Яе вочы кінуліся да мяне, і ён паспрабаваѓ загаварыць, нягледзячы на кляп, але выявіѓ, што толькі задыхаюся.
  
  
  "Што я збіраюся сказаць, Росі?" - спытала яна голасам, які раптам шталь больш жорсткім.
  
  
  "Той Нік Картэр забіѓ твайго бацькі, і Джо, і што я спрабую забіць эга. Усё будзе ѓ парадку, калі ѓ вас паѓстануць праблемы з размовай. Гэта зробіць эга пераканаѓчым. Тады ты кладзеш трубку, не паведамляючы ніякіх падрабязнасцяѓ. "
  
  
  Росі сабраѓ усе зброю ѓ пакоі і расклаѓ эга на стале. Ён узяѓ Браѓнінг Валанте, які нес. "А цяпер, Барбара, калі ты не перадаеш паведамленне ѓ дакладнасці так, як я яе перадаю эга, цябе, яе, выстрелю Картэру у твар".
  
  
  Эга план здабываѓ форму. Бос мафіі, якога павінна была патэлефанаваць Барбары, праглыне яе гісторыю. Пасля таго, як яна павесіць трубку, Росі заб'е нас абодвух. Затым ён скажа мафіі, што я забіѓ дзяѓчыну, перш чым ён заб'е мяне. Ён, павінна быць, прадумаѓ яшчэ некалькі дэталяѓ, каб апошняя частка была пераканаѓчай, але сутнасць была відавочная.
  
  
  Яе злавіѓ погляд Барбары і паківаѓ галавой. Яе, спадзяваѓся, што яна зразумела. Калі яна завершыць званок, мы абодва былі мёртвыя.
  
  
  Яна падышла да тэлефона. Росі shell аб ёй. Яе перакуліѓся праз крэсла і зваліѓся на падлогу, адчайна спрабуючы зламаць яго, каб вызваліць рукі. Мне гэта не ѓдалося, але з-за удараѓ аб падлогу Росі тузануѓся галавой. Калі яго погляд адарваѓся ад Барбары, яна схапіла іголку для падскурных ін'екцый, якую выкарыстала напярэдадні ѓвечары, і ѓбіла яе эму ѓ плячо з усёй сілай.
  
  
  Раптоѓная боль прымусіла Росі крыкнуць. Нават яе здрыгануѓся, убачыѓшы прылада, які стаіць у яго ѓ руцэ, як іголкі дзікабраза. Росі вылаяѓся і вырваѓ яго. Пакуль ён гэта рабіѓ, дзяѓчына ѓдарыла эга тэлефонам. Ён упаѓ на сцяну, і яна пабегла на кухню і зачыніла дзверы. Нягледзячы на свой вышэй, дзяѓчынка думала хутка. ђцёкі было для нах лепш, чым спрабаваць застацца і біцца з Росі.
  
  
  Росі няѓпэѓнена пакруціѓ галавой. Ён быѓ так попелаѓ, што я падумала, што ён збіраецца стрэліць ѓ мяне, проста каб выпусціць паветра вакол селязёнкі
  
  
  
  
  
  Затым мы абодва пачулі, як бразнулі дзверы на чорную лесвіцу. Ён зразумеѓ, што эму трэба спыніць Барбару, інакш ѓвесь план эга разваліцца. Ён кінуѓся да дзень, якую яна закрыла, расчыніѓ яе плячом і пабег праз кухню. Яе, чуѓ, як ён спускаѓся па лесвіцы.
  
  
  На кухні адкрыѓся скрыню. Барбара ѓварвалася ѓ пакой з мясным нажом. Яна цяжка дыхала. "Я зачыніла заднюю дзверы і нырнула ѓ каморку зь мётламі. Ён прабег mimmo мяне", - сказала яна, вызваляючы мяне.
  
  
  Яе выхапіѓ у нах нож і перарэзаѓ вяроѓкі, якія злучаюць мае лодыжкі. Яе падняѓ пачатку другой пісталет з глушыцелем і панёсся праз кухню да лесвіцы.
  
  
  Росі выйшаѓ на вуліцу і нырнуѓ назад ѓнутр, калі не ѓбачыѓ дзяѓчыну. Ён падняѓ вочы, калі яе з'явіѓся на пляцоѓцы другога паверха.
  
  
  Эга лупіѓ вочы збіла аскепкі з боку адкрытай дзень ззаду мяне. Мой парваѓ рукаѓ ягонага паліто.
  
  
  Ён адкрыѓ дзверы, якая займаецца вяла на вуліцу, і скокнула ѓ нах. Да таго часу, як я спусціѓся на ѓзровень вуліцы, ён знік за вуглом дома.
  
  
  11
  
  
  Калі яе, вярнуѓся ѓ кватэру, Барбара сядзела на каленях побач з бацькам. Боль адбілася на яе бледным твары.
  
  
  "Я ведаю, што гэта запатрабуе ад вас шмат чаго, але мне патрэбна ваша дапамога. Яе павінен хутка знайсці Росі", - сказаѓ я.
  
  
  "Што ты думаеш, кравец вазьмі?"
  
  
  "Ён не збіраецца адмаѓляцца ад сваёй пасады і бегчы. Ён прыдумае яшчэ адну гісторыю, каб расказаць Арганізацый. Напрыклад, што вы здрадзілі свайго бацькі і аб'ядналіся са мной".
  
  
  Яна ѓстала. "Тады мы павінны спыніць яго, перш чым ён зможа звязацца з імі".
  
  
  "Дакладна."
  
  
  Яна ехала на маленькім фиате. Калі мы з'язджалі з жылога дома, яна сказала: "У Расеі ёсць маёнтак у прыгарадзе. Думаю, ён туды паедзе".
  
  
  Яе зрабіѓ яе на вуліцу, дзе ѓчора ѓвечары пакінуѓ арандаваную машыну. Машына ѓсё яшчэ была там, з білетам за незаконную паркоѓку на лабавым шкле.
  
  
  "Вы вядзеце машыну", - загадаѓ я. Яе sel побач з ёй, збіраючы вінтоѓку, якую праверыѓ на базе AX ѓ Паѓднёвай Караліне.
  
  
  Дом Росі стаяѓ на ѓзгорку. Жалезныя вароты ахоѓвалі ѓваход, а тэрыторыю акружаѓ высокі плот.
  
  
  "Калі ѓзламаць вароты, спрацуе сігналізацыя", - сказала Барбара. "Вы павінны патэлефанаваць у дом і папрасіць, каб вас прынялі".
  
  
  Яе праслізнуѓ пад руль, і заняѓ яе месца. Затым яе праехаѓ праз вароты, адкрыѓ замак і выбіѓ ih. Аѓтамабіль праехаѓ па брукаванай дарозе, адна частка варот ѓсё яшчэ вісела на капоце. Погнутое крыло царапало шыну, вялікага сэнсу ня маюць, як разьбяная файл.
  
  
  Калі мы праязджалі mimmo, на нас крычаѓ мужчына ѓ вопратцы садоѓніка. Пачатку другой мужчына прабег праз кусты з пісталетам у руцэ. Яе падняѓ вінтоѓку адной рукой, скрыжаваѓ рукі на грудзях і высунуѓ мозгу ѓ акно. Яго націснуѓ на спускавы кручок, і беглы чалавек павярнуѓ у бок сажалкі.
  
  
  "Гэта машына Росі", - крыкнула Барбара, паказваючы на "кадылак" на пад'язной дарожцы. "Ён тут, добра".
  
  
  Яе выскачыѓ вакол машыны і стрэліѓ у бензабак "кадзілака". Яе напампаваѓ яшчэ дзве кулі, затым выцягнуѓ запальнічку AX і кінуѓ яе ѓ газ, які пачаѓ працякаць праз бакам.
  
  
  "Што робіш?" - здзіѓлена спытала дзяѓчына.
  
  
  "Пераканацца, што ён не зможа сысці", - сказаѓ я.
  
  
  Полымя ѓзарвала кузаѓ кадзілака, а затым выбухнуѓ бак. Мужчына ѓ форме шафёра з'явіѓся на лесвіцы, якая спускаецца па кватэры над гаражом.
  
  
  "Нік!" - усклікнула дзяѓчына, паказваючы на яго.
  
  
  Яе, прыхінуѓся да капоце сваёй машыны, паставіѓ вінтоѓку на месца і ѓсадзіѓ кулю ѓ грудзі шафёра, пакуль ён усё яшчэ спрабаваѓ дастаць рэвальвер з-пад камзолы.
  
  
  Побач са мной у крыле заскуголіѓ лупіѓ вочы. Хто-то ѓ дом стрэліѓ у мяне. Яе, прысеѓ і пабег да іншай баку машыны, дзе Барбара ѓжо сядзела на кукішках. Яшчэ адзін пісталет завёѓся. У дом было як мінімум двое мужчын.
  
  
  Трымаючы вінтоѓку на каленях, яе, паглядзеѓ на дзяѓчыну. Яна цяжка дыхала, і румянец вярнуѓся да яе твару.
  
  
  "Барбара, - сказаѓ я, - з табой усё ѓ парадку".
  
  
  "Так ты, Нік".
  
  
  "Я хачу, каб ты адкацілася з машыны і схавалася колах кустоѓ руж", - сказаѓ яе эй. "Вы можаце страляць па гармаце?"
  
  
  "Вядома яе магу."
  
  
  Яе пасадзілі гэй у руку свой "люгер". "Страляць па хаце. Табе не абавязкова мець мэта. Проста фатаграфуйце. Яе хачу прыкрыццё".
  
  
  Затым яе пралез праз адчыненыя дзверы машыны і павярнуѓ ключ. Узяѓ ровар, ляжу на праведзеныя вылічэнні на сядзенне, націскаючы рукой на педаль акселератара. Яе, працягнуѓ руку і націснуѓ на перадачу, і машына пакацілася па дарожцы да пярэдняй частцы дома.
  
  
  Яе выкаціѓся на лужок і, прабіраючыся скрозь кусты, апынуѓся ля сцяны. Яе прапоѓз пад вокнамі ѓ кут хаты. Ззаду быѓ унутраны дворык і зашклёная веранда. Лью Росі жыль стыльна.
  
  
  Узяѓшы невялікую каменную лаѓку, яе шпурнуѓ яе ѓ шкло. Выбег мужчына, шукаючы мяне. Яе чакаѓ, я стаю сьпінай да стагнаць. Нарэшце ён рызыкнуѓ выйсці на двор. Калі ён праходзіѓ mimmo мяне,
  
  
  
  
  
  Яе, выйшаѓ і ѓдарыѓ яго эга прыкладам вінтоѓкі.
  
  
  Яе, увайшоѓ у дом праз пабітыя шкляныя дзень і выявіѓ жанчыну ѓ чырвоным сукенка, якая сядзела ѓ куце. Гэй было за трыццаць, і яна была так напалохана, што дрыжала ѓсім целам.
  
  
  "Хто ты, кравец вазьмі?" - сказала яна дрыготкім голасам.
  
  
  "Яе Нік Картэр. Вы жанчына Росі або эга, гаспадыня?"
  
  
  "Нам одзіна. Яе прыязджаю вакол Вегаса. І калі яе калі-небудзь выберусь адсюль, я не вярнуся".
  
  
  Яго ѓвайшоѓ у пакой пабольш, па калідоры, выскачыѓ мужчына і стрэліѓ у мяне. Яе стрэліѓ са стрэльбы з сцягна, і мой лупіѓ вочы трапіла ѓ вазу на доѓгім стале справа ад чалавека. Ён адскочыѓ. Перавярнуѓшы доѓгі крэсла, штурхнуѓ яе эга, каб заблакаваць ѓваход у калідор. Потым яе выкарыстаѓ эга, як шчыт.
  
  
  Мужчына пусціѓ дзве кулі мне ѓ плячо. Яе ляжаѓ на праведзеныя вылічэнні і застагнаѓ. Яе палічыѓ да дзесяці, перш чым ён клюнуѓ. Затым яе пачуѓ, як ён набліжаецца да мяне. Яе пачакаѓ, пакуль ён падышоѓ да стала і нахіліѓся над ім, каб знайсці маё цела. Затым яе, узмахнуѓ вінтоѓкай і выбіѓ рэвальвер у яго вакол рукі.
  
  
  Ён схапіѓ мяне за валасы, што было як нельга лепш. Мой вой быѓ не такім фальшывым, як стогн. Яе думала, ён збіраецца вырваць мне валасы з коранем. Падняѓшыся, ударыѓ яе эга прыкладам па падбародку. Затым яе пераступіѓ праз яго і пайшоѓ па калідоры, уставленному дзвярамі.
  
  
  "Росі", - крыкнуѓ я. "Ты занадта баязлівы, каб выйсці?"
  
  
  Няма адказу.
  
  
  Яе расчыніѓ дзверы пусты спальні і рушыѓ далей.
  
  
  "Росі", - крыкнуѓ я. "Вы павінны забіць чалавека ззаду, як Джо?"
  
  
  Цішыня.
  
  
  Яе паспрабаваѓ іншую дзверы. Ванная. Жанчына ва ѓніформе пакаеѓкі скурчылася ѓ ваннай.
  
  
  "У цябе тут цудоѓнае месца, Росі", - крыкнуѓ я. "Скажу табе, што я збіраюся з ёй зрабіць. Яе падпалю яе, калі ты не выйдзеш".
  
  
  Ён выйшаѓ. Ён выскачыѓ па бялізнавага туалета, ударыѓ мяне дзвярыма, і збіѓ мяне з нага, а затым накінуѓся на мяне.
  
  
  Нож бліснуѓ, калі ён уторкнуѓ эга мне ѓ горла. Яе тузануѓся, схапіѓ эга за запясце двума рукамі і пачаѓ згінаць эга руку назад. Ён упаѓ і вырваѓся, вонзив мне кулак ѓ рэбры. Затым ён зноѓ ударыѓ нажом, парэзаѓшы доѓгую дзірку ѓ назе маіх штаноѓ, калі яе адкаціѓся.
  
  
  Мы сустрэліся ѓ калідоры, цяжка дыхаючы. Ён стаяѓ на каленях, а яе - на сваім, і ружжо, якое выпусціѓ яе, ляжала на падлозе паміж намі.
  
  
  "Падымі гэта, Картэр", - сказаѓ ён. "Паспрабуй падняць, і яе адрэжу табе руку".
  
  
  Яе забраѓ Х'юга перад тым, як пакінуць кватэру Барбары. Яе ѓклаѓ нож у далонь, і калі Росі ѓбачыѓ гэта, ён падняѓ руку, каб кінуць свой нож.
  
  
  Барбара застрэліла яго. Яна ѓвайшла ѓ дом і сядзела ѓ канцы калідора. Яна падняла "люгер", моцнага ѓзяла эга абедзвюма рукамі і прастрэліла эму патыліцу. Яна павольна падышла да нас і спынілася, гледзячы на мерцвяка. Нарэшце яна павярнулася да мяне з безуважлівым выразам твару і сказала: "Код ... ён парушыѓ код Каты ... вырадак".
  
  
  На наступную раніцу мы развіталіся ѓ чорным. Яе доѓгія валасы былі сабраныя ѓ цнатлівы пучок на шыі, а на яе бледным твар не было макіяжу.
  
  
  "Я мяркую, вы цяпер збіраецеся ѓ Лас-Вегас, каб паспрабаваць знайсці пасля Лася", - сказала яна.
  
  
  "У мяне такое пачуццё, што ён будзе чакаць мяне".
  
  
  "Вы чыталі газеты? Паліцыя не можа зразумець, што адбылося. Яны думаюць, што ідзе нейкая вайна паміж бандамі".
  
  
  "Мы выйшлі як раз своечасова", - сказаѓ я.
  
  
  "Нік, яе павінен я, што-што сказаць".
  
  
  "Ты маеш на ѓвазе што-то накшталт, можа, мы сустрэнемся зноѓ, калі абставіны палепшацца?
  
  
  "Думаю, мне наогул не трэба гэта казаць".
  
  
  Нумар, які Лось запісаѓ для Кары ѓ Лас-Вегасе, быѓ нумарам ранча, законнага бардэлі, якім кіруе жанчына па імені Арлин Брэдлі. Калі яна стала вядома, што я не хачу спрабаваць таленты ee дзяѓчынак, жанчына Брэдлі праводзіла мяне ѓ малообставленный кабінет і сеѓ на якое верціцца крэсла.
  
  
  "Кара пайшла адсюль некаторы час таму. Яна не прызначана для гэтага, і яна знайшла сабе іншую жыццё".
  
  
  "Вы памятаеце чалавека па імя Лось?"
  
  
  "Ён і яшчэ трое прыйшлі сюды, каб убачыць Кару. Для estestvenno, яе не стала ih распытваць. Але я падумаѓ, што гэта былі людзі, з якімі гэй, не варта было звязвацца. Як я ѓжо сказаѓ, яна мне падабалася. ee элемента ѓ такім месцы ".
  
  
  Яна дастала здымак вакол скрыні крэсла і перадала мне. "Я ѓзяѓ гэта. Гэта дзяѓчына, аб якой вы кажаце?"
  
  
  Гэта была Шэйла Брант.
  
  
  "Што вам трэба, містэр Харпер? Што з'яѓляецца прадметам гэтых пытанняѓ?" - спытала жанчына.
  
  
  "Кара мёртвая. Як вы сказалі, яна звязалася не з людзьмі. Толькі яе ведала яе, як Шейлу Брант".
  
  
  Яна цепнула вачмі. Навіны, здавалася, моцна ѓдарылі па ёй. Калі яна зноѓ загаварыла, яе голас быѓ хрыплым. "Табе трэба было сказаць мне раней. Ёй сказаѓ, што яна мне падабаецца, і яе сур'ёзна. Быѓ чалавек, вядомы як Лось, адказны за яе смерць?"
  
  
  "Так".
  
  
  "Ён у Лас-Вегасе. Учора ѓвечары яго бачыла эга ѓ казіно".
  
  
  "Калі Мус з'явіцца тут, ты патэлефануеш мне ѓ маю гасцініцу?"
  
  
  "Вядома."
  
  
  Яе паляваѓ на Лася ён ноччу ѓ казіно, клубах і гатэлях
  
  
  
  
  
  але яе эга не знайшоѓ.
  
  
  Арлин Брэдлі патэлефанавала мне, калі яе снедаѓ. "Ён звязаѓся са мной. Вы можаце выйсці?"
  
  
  Яе ехаѓ пад пякучым сонцам на ранча. Пульс у мяне учащался, адрэналін зашкальваѓ. Мае пошукі падышлі да канца.
  
  
  "Яны пыталіся пра вас, як і вы пра іх. Ёй сказала, што вы былі тут і збіраецеся вяртацца. Яны хочуць, каб яе задаволіла вам пастку", - сказала Арлин Брэдлі.
  
  
  "Вы прынялі прапанову?"
  
  
  Яна ѓпершыню ѓсміхнулася. ђсмешка была тонкай, жорсткай і стрыманай. "Думаю, яны думаюць, што хто-то вакол майго бізнесу не можа пярэчыць супраць ih. Яны прапанавалі мне 10 000 даляраѓ, каб яе пакінулі цябе аднаго, каб яны маглі цябе забіць".
  
  
  "Яны, павінна быць, знайшлі грошы".
  
  
  "Грошы?" - сказала яна, нахмурыѓшыся.
  
  
  "Усё роѓна. Скажыце ім, што вы гэта зробіце. Скажыце ім, што вы паклалі ih пастку".
  
  
  "І замест гэтага вы ih зловіце".
  
  
  "Я паспрабую", - сказаѓ я.
  
  
  Па дарозе на ранча яе праехаѓ mimmo старога горада-прывід. Мы паехалі да яго, і ён прабіраѓся скрозь пыл, пакуль не знайшоѓ будынак, якое выглядала прыдатным для таго, што яе гатэль. Яе выняѓ вакол машыны вінтоѓку і схаваѓ яе на кроквах каля дзень.
  
  
  "Ці магу я спытаць, чаму вы гэта робіце?" - сказала Арлин.
  
  
  "У мяне ёсць пісталет, якога дастаткова для абароны з блізкай адлегласці. Але яны могуць паспрабаваць забіць мяне з адлегласці".
  
  
  Яна глядзела на бязлюдную вуліцу. Хоць паветра мігцеѓ ад саѓчанка, яна дрыжала. "Ідэальнае месца для перастрэлкі. Як у кіно. Толькі гэта не выдумка".
  
  
  "У цябе на ранча некалькі коней. Скажы Ласю, што збіраешся ѓзяць мяне на шпацыр сёння ніяк не калі. Ты прывядзеш мяне сюды, затым ѓцячэш з коньмі і пакінеш мяне хады".
  
  
  "Гучыць ідэальна. Для іх".
  
  
  "Я хачу, каб яны давяраюць гэтаму. Калі яны зноѓ звяжуцца з вамі?"
  
  
  "Лось сказаѓ, што прыедзе апоѓдні. Расклад эму падыдзе. Тое ж самае з тым, што я кінуѓ цябе тут без каня".
  
  
  Вярнуѓшыся на ранча, яна наліла мне выпіць і паднесла свой шклянку да майго. "Да поспеху."
  
  
  "Да злачынства", - сказаѓ я.
  
  
  Яна ѓсміхнулася пачатку другі раз з нашай сустрэчы. "Я захоѓваю бачнасць цвёрдасці, таму што гэта лепш для бізнесу. Але я магу моцна спачуваць людзям. Як Кары. Як ты".
  
  
  Яе наліѓ нам яшчэ адну. "Тады да сяброѓства".
  
  
  Мы ехалі ѓ горад-прывід пад такім гарачым сонцам, што мая кашуля прыліпла да спіны. Яе спешыѓся.
  
  
  "Ты бачыш ih, Нэд?"
  
  
  "Я ѓбачыѓ водбліск сонечнага святла. Яны, верагодна, глядзяць праз бінокль. Давай, взлетай. Яны будуць побач. Яны не захочуць прапусціць сустрэчу".
  
  
  Яна рванулася, пакінуѓшы маю конь. Гэта не ѓваходзіла ѓ план. Але гэта не мела значэння. Лось ѓсё роѓна прыйдзе. Яе, ведаѓ, што магу на гэта разлічваць.
  
  
  Яе сел на абвіслы веранду аднаго вакол даѓно закінутых крам і выкурыѓ цыгарэту. Потым яе ѓбачыѓ машыну - знаёмы Лінкальн. Ён спыніѓся ѓ канцы вуліцы, і з яго выйшаѓ мужчына. Буйны мужчына. Ён стаяѓ і глядзеѓ на мяне, і я адчуѓ, як мой складаць даляр сціснулася.
  
  
  Мая конь выдаѓ шум. Яе, зірнуѓ на жывёла і ѓбачыѓ іншага бандыта, надыходзячага з процілеглага боку. Ён шэл, ведучы каня. Эга ногі падымалі пыл малюсенькімі спіралямі.
  
  
  Яны планавалі злавіць мяне пад крыжаваны агонь.
  
  
  Яе кінуѓ недакурак цыгарэты. Яе ѓстаѓ і перамясціѓся паміж двума будынкамі. Стаяць ля адной сцяны вакол хацін, яе, чакаѓ, пакуль мае сталкеры зробяць крок. Гэта не заняло шмат часу. Лось выйшаѓ з-за вугла.
  
  
  "Як табе спадабаліся мае дзяѓчынкі, Харпер?"
  
  
  "З парай усё было добра / *
  
  
  "Але не так прыгожа, як Шэйла? Яна была мілка. Мне вельмі шкада, што я зламаѓ гэй шыю. Мы некалькі разоѓ былі разам. Але вялікія грошы замутят галаву жанчыны, сказяць яе мысленне".
  
  
  "Яна не рабавала цябе".
  
  
  Лось падышоѓ ліжа. "Тады хто гэта зрабіѓ? Яе атрымаѓ гэй працу ѓ дом Арлин, але я яе нікому больш не распавядаѓ пра грошы. Так як жа яны маглі знікнуць, як яна сказала?"
  
  
  Мая рука звісала збоку, і ён павярнуѓся так, што Лось не мог бачыць маю руку. Яе рушыѓ, разгарнуѓ "Люгер", і Лось ад сцяга дазволу на выкананне адвісла.
  
  
  "Думаю, яна здзейсніла памылку, сказаѓшы Арлин", - сказаѓ я.
  
  
  "Кінь, Харпер!"
  
  
  Іншы мужчына абышоѓ дом і падышоѓ да мяне ззаду. Ён стаяѓ на кукішках, яго пісталет быѓ накіраваны на мяне. "Я сказаѓ, кінь, малалетак".
  
  
  "Не страляйце ѓ яго", - крыкнуѓ Лось. "Я хачу пачуць, што ён скажа пра грошы".
  
  
  Яе кінуѓ "Люгер" і падаѓся назад да хаціны. "Арлин заваявала Шейлу і заслужыла яе давер. Яна сказала мне, што вы прапанавалі гэй 10 000 даляраѓ за гэтую ѓстаноѓку. Гэта правільна, Лось, або яна сказала вам, што гэта была паслуга для старога сябра?"
  
  
  "Яна сказала, што гэта ласку".
  
  
  Яе, павярнуѓся і нырнуѓ у адкрытае акно хаціны. Яе стукнуѓся плячом аб гнілыя дошкі, і яны падаліся, выплёѓваючы пыл. Яе, чуѓ, як Лось, і іншы мужчына крычалі аднаго на аднаго. Яе, устаѓ, падбег да крокваѓ і пацягнуѓся за злоѓленай там вінтоѓкай. Яе павінен быѓ ведаць, што эга больш не будзе. Арлин вярнулася і перамясціла эга. Яна падставіла мяне па-сапраѓднаму.
  
  
  Праблема заключалася ѓ тым, што я не ѓсведамляѓ, што яна замяшаная, пакуль Лось зноѓ не прынёс грошы. Лось сказаѓ, што атрымаѓ Шэйла працу ѓ дом,
  
  
  
  
  
  Аднойчы яны зрабілі Арлин манюка, па меншай меры, з-за хібы. Лось сказаѓ, што ён усё яшчэ не знайшоѓ грошай, а гэта азначала, што ён не мог прапанаваць Арлин 10 тысяч даляраѓ. Гэта двойчы зрабіла яе манюка. І яна дала мне гэтую рэпліку аб тым, як моцна яна ставілася да Шэйла і да мяне. Яна сказала мне, што будзе чакаць, калі яе выйду па гэтай пасткі жывым. Напэѓна, з пісталетам.
  
  
  Лось пабег па ганка дома. Ён быѓ падобны на буйвала. Ён кінуѓся праз дзверы, не спыняючыся, і праваліѓся праз падлогу. Эга алёнка быѓ больш, чым маглі вытрымаць гнілыя дошкі. Эга прышпілілі у пакояѓ. Ён вылаяѓся і курчыѓся, шукаючы мяне.
  
  
  Ёй ступіѓ да яму і яго эга па твары подобраной дошкай. Удар быѓ такім моцным, што дошка раскалолася.
  
  
  Іншы мужчына на заходзе ѓ акно. Яе кінуѓ у яго штылет, але пайшоѓ паспешліва і прамахнуѓся. Яе адхіліѓся ѓ дзверы. Калі б іншы Муса не падняѓ эга, мой "Люгер" усё яшчэ ляжаѓ бы звонку.
  
  
  Яе рыссю павярнуѓ за кут. Пісталет ѓсё яшчэ быѓ на месцы, але яе не нахіліѓся косця яго. Арлин сядзела паміж будынкамі, трымаючы ѓ адной руцэ павады нервовай коні, а ѓ іншы - маѓзер сярэдняга вагі.
  
  
  "Ідзі і забяры яго. Яе вярнулася, каб дапамагчы табе", - сказала яна.
  
  
  "Не, ты вярнулася, каб праверыць з хлопчыкамі, і штогод, ці ѓсё ідзе па плане. Гэта не так. Яе ѓсё яшчэ жывы, і яны ведаюць праѓду. Ты скрала грошы ѓ Шэйла. Яна збегла, калі выявіла, што яны прапалі. ніколі не здагадвалася, што гэта ѓ цябе ёсць. Яна табе давярала. "
  
  
  Яна стрэліла па аѓтаматам.
  
  
  Яе кінуѓ фіят ѓ пыл. Яе, падняѓ галаву як раз своечасова, каб убачыць, як спадарожнік Муса высунуѓся праз вокны і стрэліѓ у Арлин. Лупіѓ вочы была 45-га калібра і разарвала гэй, твар.
  
  
  Яе ѓскрыкнуѓ і кінуѓся на мужчыну, выцягваючы эга праз вокны. Яе ѓдарыѓ яго эга па твары і схапіѓ эга за руку з пісталетам, пакуль мы каціліся па пыльнай вуліцы. З-за кута вылез Лось. Ён падняѓ валун, падняѓ эга над галавой і ступіѓ да мяне.
  
  
  Чалавек пада мной спрабаваѓ накіраваць пісталет у патрэбным кірунку, але я трымаѓ яе эга за запясце. Яе ѓдарыѓ яго эга зноѓ. Яе, ведаѓ, што прыйдзе Лось. У апошні момант яе адкаціѓся. Лось выпусціѓ валун. Іншы мужчына сядзеѓ, і валун ударыѓ яго эга, з жахлівым гукам, як калі б нож быѓ у мяса. Я не сумняваѓся, што гэты чалавек мёртвы. Без сумневу.
  
  
  Лось выглядаѓ збітым з панталыку такім паваротам падзей. Ён недаверліва паківаѓ сваёй вялізнай галавой. Затым ён падышоѓ да свайго сябра. Ён вырваѓ 45-й калібр вакол пальцаѓ мужчыны.
  
  
  Яе дапоѓз да "Люгера". Павярнуѓшыся, яе Лася стрэліѓ у грудзі. Двойчы. Яе, стрэліѓ у яго ѓ трэці раз, калі ён устаѓ з дзікімі вачыма і шевелящимся ротам, нібы гатэль што-небудзь сказаць.
  
  
  Нарэшце ён зваліѓся і замёр у пыле. Яе павольна падняѓся на ногі. Горад-прывід здаваѓся амаль беззвучным, як могілкі. Ёй быѓ адзіным чалавекам у nen, хто застаѓся ѓ жывых. Доѓгая цікавасць скончылася, і мая праца была зроблена, за выключэннем таго, што я распавёѓ Хоуку пра якія пракраліся на базы AX. Але заѓтра будзе іншым.
  
  
  Эпілог
  
  
  Яе знайшоѓ у Хоука у басейна эга клуба ѓ зялёнай сельскай мясцовасці Вірджыніі, недалёка ад Вашынгтона. Ён прымаѓ гэтак неабходныя сонечныя ванны. Эга кастлявыя локці і калені былі падобныя на дзвярныя ручкі ѓ колер слановай косткі.
  
  
  "Як прайшла ѓборка?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Усім абсталяваннем паклапаціліся. Нам давялося зачыніць базы ѓ Караліне і Дэнверы, але мы атрымалі кантроль над усімі шпіёнамі мафіі. На шчасце, аперацыя была на ранняй стадыі, і яны не перадалі ніякай важнай інфармацыі. "
  
  
  "У цэлым мафіі нічога не ведала аб угодзе Росі з камуністамі ці пра тое, што ён быѓ запричастным да шпіянажу для AX. Абруз, верагодна, таксама мала што ведаѓ. Ён быѓ проста падазроным. Але падазрэнні могуць быць смяротнымі, калі вы зблыталіся з такімі людзьмі, як Лью Росі ".
  
  
  Хоук прыадчыніѓ адно вока.
  
  
  "Гэта было дарагое і крывавае справа, Нік, але гэта наша праца, твой і мой. Брудная справа, за якое не даюць медалёѓ".
  
  
  "Я ведаю", - сказаѓ я.
  
  
  "Вы гатовыя заѓтра паехаць у Лондан?"
  
  
  "Так, сэр."
  
  
  "Нік", - паклікаѓ ён, калі яго адышоѓ. Ён sel ѓ шэзлонгу. "Хто дыскаѓ бабуля, што чакае цябе ѓ машыне?"
  
  
  "Надзейны інфарматар".
  
  
  "Вы маеце на ѓвазе дачка Валанта?" сказаѓ ён .
  
  
  * * *
  
  
  Барбара з нецярпеннем чакала. "Пойдзем куды-небудзь і кладзёмся спаць, Нік. Заѓтра наступіць вельмі хутка". Яна прысунулася да мяне ліжа, калі яе ад'язджаѓ па клубу. "Ваш бос быѓ здзіѓлены?" "О, вядома", - сказаѓ я. "Ён амаль страціѓ дарунак прамовы".
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Агент - Контрагент
  
  
  
  Нік Картэр.
  
  
  Агент - Контрагент
  
  
  Прысвячаецца служачым сакрэтных службаѓ Злучаных Штатаѓ Амерык
  
  
  
  Першая кіраѓнік.
  
  
  Пераследуючы небяспечную дзічыну, паляѓнічы часам выяѓляе, што ён мімаволі памяняѓ ролю са сваёй здабычай, і шталь ахвярай. Многія дзікія жывёлы валодаюць хітрасцю, неабходнай для засад, напрыклад, ягуар-забойца па Мату-Гросу, які хаваѓся па ѓласным следзе, каб заблытаць і забіць паляѓнічых сабак адным ударам кіпцюроѓ, заѓсёды забіваючы апошнюю сабаку ѓ зграі першай. І слон-разбойнік-дабі, які распрацаваѓ агідную звычку адрываць канечнасці ѓ праследавацеляѓ-людзей.
  
  
  Чалавек, вядома, самы хітры вакол усіх арганізатараѓ засад, і яе ѓважліва абдумаѓ гэты факт, калі шэл па цёмнай лясной сцежцы. Гэта было ідэальнае месца для засады; і да яе, ведаѓ, што гэта было запланавана менавіта так.
  
  
  Яго шэл асцярожна, павольна, назіраючы за кожным дрэвам і кустом на прадмет руху, прыслухоѓваючыся да найменшага гуку. Мой "Люгер", Вільгельміны, ляжаѓ напагатове ѓ кабуры, але без рыштунак. Штылет "Х'юга" ляжаѓ у замшавых ножнах, прывязаных да майго правага предплечью, пад курткай, якую яе насілі. Яе толькі што прайшоѓ mimmo навісае галінкі, калі пачуѓ гук ззаду сябе. Яшчэ да таго, як ён павярнуѓся, яе зразумеѓ, што гэта азначае - мужчына зваліѓся з дрэва на зямлю ззаду мяне.
  
  
  Яе, павярнуѓся як раз своечасова, каб убачыць опускающуюся руку з нажом у яе. Тонкае вострае лязо было накіравана выплат прама ѓ маю грудзі.
  
  
  Падняѓшы левае перадплечча, каб заблакаваць яго, яе, схапіѓ мужчыну за запясце. У той жа час яе тыцнуѓ указальным і сярэднім пальцамі правай рукі ѓ вочы мужчыну. Але ён прыціснуѓ свабодную руку да пераноссі, як раз своечасова, каб выратаваць вочы.
  
  
  Яе схапіѓ эга іншае запясце абедзвюма рукамі, паварочваючыся і адварочваючыся ад яго, і моцна пацягнуѓ, нахіляючыся наперад. Мужчына праляцеѓ праз маё плячо і стукнуѓся аб зямлю спіной. Нож вылецеѓ па эга рукі. Яе напружыѓ мышцы на правым перадплеччы, і штылет саслізнуѓ мне ѓ далонь. Перш чым мужчына паспеѓ зрушыцца з месца, засунуѓ яе тонкі струмень стилета эму пад падбародак і трымала эга там.
  
  
  "Поспехі ѓ наступны раз", - сказаѓ ёй ціха.
  
  
  Яе не ѓсадзіѓ нож мужчыну ѓ падбародак, як звычайна. Яе трымаѓ эга там, пакуль эга вочы звузіліся на мяне.
  
  
  Раптам ён усміхнуѓся. "Вельмі добра, N3", - сказаѓ ён.
  
  
  "Якія-небудзь прапановы?" - спытала я, прыбіраючы штылет з эга горла.
  
  
  Ён sel і ачысьціѓся. "Што ж, яе мог бы згадаць, што вам варта выкарыстоѓваць больш клубы у кідку. І што вашага штылет не з'яѓляецца праблемай, і лічыцца горш, чым German Траппер's Companion, які вы толькі што забралі ѓ мяне. Але я думаю, вы ѓсё гэта ведаеце, у любым выпадку. І вы, здаецца, спраѓляецеся са сваёй працай, нам, нягледзячы на што ".
  
  
  Яе Х'юга паклаѓ назад у ножны. "Дзякуй", - сказаѓ я.
  
  
  Яе прайшоѓ першы тэст на курсах павышэння кваліфікацыі. Маім супернікам быѓ памочнікам інструктара па айкідо ѓ акадэміі AX, і яе павінен быѓ прызнаць, што ён зрабіѓ па-чартоѓску добрую працу, пераканаѓшыся, што я памятаю асновы самаабароны. Мы былі на тэрыторыі суперсекретной школы для агентаѓ AX.
  
  
  "Цяпер працягвайце ісці па гэтым шляху, пакуль не прыехалі да перасячэння з сцежкай, якая вядзе назад у трэніровачны цэнтр", - сказаѓ ён мне. "Чакайце чаго заѓгодна".
  
  
  "Я заѓсёды гэта люблю", - адказаѓ ёй, усміхаючыся.
  
  
  Пакінуѓ ёй эга там і пайшоѓ па звілістай дарожцы. Месяц выслізнула з-за аблокаѓ, асвятліѓшы пасля жудасным серабрыстым святлом. Яе рухаѓся асцярожна, гатовы да ѓсяго. Даехаѓшы да скрыжаваньня, яе спыніѓся на хвіліну. Яе, ведаѓ аб адсутнасці гукавой насякомых, а гэта азначала, што ёсць вялікая верагоднасць, што паблізу ѓ зале хто-то яшчэ. Яе толькі пачаѓ свой шлях, вядучы да трэніровачнага цэнтру, калі мужчына выскачыѓ праз цемры на сцежку адкрыта перада мной. Яе выцягнуѓ свой "люгер" і дабіѓ чалавека да эга зброі. Яе нацэліѓ "люгер" эму ѓ грудзі і націснуѓ на курок. Пачуѓся пстрычка ѓ пусты лічбавыя камеры.
  
  
  "Ты мёртвы", - сказаѓ я. "Лупіѓ вочы 9 мм складаць даляр".
  
  
  Постаць у цёмным касцюме засмяялася, і я ѓбачыѓ, што на яго твар быѓ надзеты панчоха. Смех і гэты панчоха прымусілі мяне круціцца ѓ галы. Пакуль яго ѓсё яшчэ спрабаваѓ зразумець гэта, яе пачуѓ ззаду сябе лёгкі шум. Гэты чалавек быѓ усяго толькі прынадай. Але ѓ гэтым не было сэнсу. Інструктары ніколі не працавалі ѓ камандах супраць вас, нашых начных практыкаваннях.
  
  
  Перш чым яго змог павярнуцца тварам да другога мужчыну, яе адчуѓ раптоѓную рэзкую боль, якая ѓзарвалася ѓ падставы чэрапа. Яркія агні ѓспыхнулі на мяне ѓ цемры. Мае калені падагнуліся, ѓсёй тэрыторыі гатэля, а стукнулася мне пра патыліцу. Яе дзе-то пачуѓ нізкі стогн, хрыпы гук, і ён зыходзіѓ вакол майго ѓласнага горла.
  
  
  Яе пачуѓ голас. - "Гэта ён?"
  
  
  "Так, гэта ён", - адказаѓ іншы мужчына з нейкім акцэнтам.
  
  
  Яе з болем адкрыѓ вочы і ѓбачыѓ дзве цёмныя фігуры, што плылі ѓ цемры. Яны абодва
  
  
  насіць панчошны маскі. Яе паспеѓ спытаць. - "Што гэта?"
  
  
  "Рэальная жыццё, містэр Картэр", - сказаѓ той з акцэнтам. "Не, школьныя гульні, як вы думалі".
  
  
  Яе прыжмурыѓся скрозь затуманеныя болем вочы, каб убачыць абрысы асоб для панчохамі, але было занадта цёмна, каб нешта разглядзець. Ва ѓсякім выпадку, не патрабавалася ніякіх бліскучых высноваѓ, каб высветліць, што гэта не інструктары вучэбнай акадэміі. Яе проста спрабаваѓ адгадаць, як яны патрапілі на тэрыторыю, калі адзін вакол іх моцна ѓдарыѓ мяне нагой у бок.
  
  
  Яе, хмыкнуѓ і вылаяѓся сабе пад нос. Боль была пакутлівай. Чалавек з акцэнтам нацэліѓ мне ѓ твар "кольт " кобра" 38 Special.
  
  
  "Гэта было проста, каб пераканаць вас, што гэта не гульня, містэр Картэр", - сказаѓ мне той, у каго быѓ Кольт. Іншы мужчына дыхаѓ неглыбока і выглядаѓ так, нібы гатэль б паѓтарыць ѓрок.
  
  
  Ён сунуѓ маленькі пісталет назад у хвіліну і выцягнуѓ праз пінжака чорны канверт. Выдаѓшы гарлавы гук, ён кінуѓ канверт побач са мной на зямлю.
  
  
  Той, у каго быѓ акцэнт, зноѓ загаварыѓ. "Гэта паведамленне для вашага начальства, містэр Картэр. Гэта тычыцца маючай адбыцца канферэнцыі ѓ Каракасе. Яе прапаную вашым людзям прачытаць эга ѓважліва і сур'ёзна".
  
  
  Мой розум кружыѓся ѓ поѓнай балюча цемры. Канферэнцыя ѓяѓляла сабой сустрэчу паміж амерыканскім віцэ-прэзідэнтам і прэзідэнтам Венесуэлы, якая займаецца павінна была прайсці ѓ Палас-дэ-Мірафлорэс, Белым палацы, на працягу наступных двух тыдняѓ. Гэта было важнае палітычнае падзея, якое павінна было умацаваць эканамічныя і палітычныя сувязі паміж ЗША і Венесуэлай.
  
  
  Яе гатэль задаць пытанні, каб яны загаварылі яшчэ трохі. Але яны скончылі размову. Той, хто штурхнуѓ мяне раней, збіраѓся даць мне апошні ѓдар, перш чым яны сышлі. Эга бяда была ѓ тым, што ён занадта любіѓ сваю працу. На гэты раз ён зрабіѓ свой цяжкі чаравік мне ѓ галаву. Яе схапіѓ эга на нагу і засмяяѓся павярнуѓ. Яе пачуѓ трэск касцей, і ён закрычаѓ, страціѓшы раѓнавагу і цяжка зваліѓшыся на свайго таварыша. Іншы мужчына адхіснуѓся, і яны абодва ѓпалі.
  
  
  "Дурань!" - закрычаѓ мужчына з кольтом, спрабуючы ѓстаць на ногі, спрабуючы прыцэліцца.
  
  
  Да таго часу яе быѓ на нагах, і нейкім чынам ён апынуѓся паміж мной і пісталетам, што мяне задавальняла. Ён ударыѓ мяне вялікім кулаком у твар, але я прыгнуѓся, і ён адляцеѓ ад маёй сківіцы. Мужчына з пісталетам ускочыѓ і ѓцёк у цень. Яе ѓдарыѓ іншага мужчыну, разбіѓшы кулаком эга ѓ вышыню. Ён упаѓ на спіну, і я кінуѓся на яго зверху, але ён упёрся нагой мне ѓ жыцці, і штурхнуѓ. Яе паляцеѓ, і да таго часу, калі яе зноѓ устаѓ на ногі, ён выслізнуѓ у кусты.
  
  
  Але ён не збіраѓся забыцца, як эму падабалася штурхаць мяне, і гэта дало мне энергію, аб якой ёй нават не падазраваѓ. Ёй дазволіѓ стилету ѓпасці мне ѓ руку і шпурнуѓ эга эму услед. Ён трапіѓ эму ѓ спіну, калі ён уваходзіѓ у густы хмызняк. Ён закрычаѓ, схапіѓся за спіну і кінуѓся наперад, знікшы праз поля гледжання ѓ кустах.
  
  
  Калі яе, падышоѓ да трухлявым мужчыну, інструктар выйшаѓ па цені ззаду мяне. "Гэй, - крыкнуѓ ён, - што тут адбываецца?"
  
  
  Ён падышоѓ да таго месца, дзе яе захоѓваѓ, і ѓбачыѓ штылет, які тырчыць па ѓсёй спіны бандыта. Ён сказаѓ. - "Ісус!" "Што, кравец вазьмі, здарылася?"
  
  
  Яе зняѓ маску панчоха з мужчыны і ѓбачыѓ, што ён мёртвы. Твар было незнаёмым. "У нас былі госці", - сказаѓ я. "Адзін сышоѓ".
  
  
  "Ты забіѓ гэтага?" Ён выглядаѓ трохі хворым.
  
  
  Інструктары AX - спецыялісты па самаабароне, але большасць вакол іх не праводзяць шмат часу ѓ палявых умовах. Яны прывучаюць нас гультаяваць, але ніколі не робяць брудную працу.
  
  
  "Падобна на тое, што я гэта зрабіѓ", - сказаѓ я, праходзячы mimmo спецыяліста па каратэ з адвіслай сківіцай, каб падняць канверт, які мае тыя, хто нападаѓ пакінулі са мной. Яе адкрыѓ эга і ледзь мог прачытаць паведамленне ѓ цьмяным месячным святле.
  
  
  На маючай адбыцца канферэнцыі ѓ Каракасе ѓрад ЗША і асабліва выведвальная сетка AX будуць падвергнутыя жорсткаму знявазе і цяжкасці. Гэта адкрыты выклік для AX: каму, якую форму прыме прыніжэньня і як яно будзе рэалізавана, а таксама прадухіліць эга, калі зможаце. Калі вы прайграеце, мір убачыць неэфектыѓнасць AX і неэфектыѓнасць ѓрада Злучаных Штатаѓ у сусветных справах.
  
  
  Падпісана проста "Спойлеры". Усе паведамленне, уключаючы подпіс, было злепленае па выразак часопісаѓ па.
  
  
  Бледнатвары інструктар па каратэ падышоѓ да мяне косячыся на мерцвяка. Калі ён загаварыѓ, яго голас быѓ халодным. "Гэта пакінулі гэтыя людзі?"
  
  
  "На самой справе, - сказаѓ я.
  
  
  "Магу яе ѓбачыць гэта, калі ласка?" - спытаѓ ён голасам інструктара.
  
  
  "Баюся, што няма", - адказаѓ я.
  
  
  Эга твар напоѓнілася гневам. "А цяпер паслухай, Картэр. Гэты прыкры інцыдэнт адбыѓся на тэрыторыі школы, што ты хочаш рабіць. "
  
  
  Яе сунуѓ паперу ѓ хвіліну пінжака. "Дэвід Хок атрымае поѓны даклад".
  
  
  Усё ѓ AX падпарадкоѓваліся Хоуку, нават бос гэтага чалавека ѓ навучальным цэнтры. Яе падазраваѓ, што інструктара абураѓ той факт, што я рабіла справаздачу непасрэдна перад Хоуком. Калі яго прайшоѓ mimmo ім, каб забраць свой штылет, мне здалося, што ён збіраѓся мяне спыніць.
  
  
  "Як ты думаеш, ці зможаш ты ѓзяць у мяне гэтую паперу?" - спытаѓ яе з саркастычнай усмешкай.
  
  
  Ён вагаѓся хвіліну. Яе, ведаѓ, што ён вельмі гатэль прыняць выклік, але ён ведаѓ аб маім званні. Гэты адзіны факт напалохаѓ яго, нягледзячы на яго чорны пояс па каратэ.
  
  
  Ён адышоѓ у бок, і яе досталь, штылет. Яе ачысьціѓ лязо на спіне мерцвяка і вярнуѓ эга ѓ ножны. "Вы можаце аднесці цела ѓ трэніровачны цэнтр, - сказаѓ я, - але пакіньце эга там, пакуль не пачуеце распараджэнняѓ ад Хоука. І нічога не вымайце па эга кішэняѓ".
  
  
  Інструктар проста пільна глядзеѓ на мяне, на яго твар было напісана абурэньне.
  
  
  "А пакуль практыкаванні скончаныя", - сказаѓ я. "Сёння больш не назаѓжды хавацца ѓ цені".
  
  
  Яе, павярнуѓся і накіраваѓся назад да будынкаѓ. Мне трэба было адразу патэлефанаваць Хоуку.
  
  
  * * *
  
  
  Праз Пару дзён Хоук і яе сядзелі за доѓгім сталом для перамоваѓ вакол чырвонага дрэва ѓ штаба-кватэры AX з кіраѓніком ЦРУ, начальнікам Агенцтва нацыянальнай бяспекі, начальнікам сакрэтнай службы і дырэктарам паліцыі бяспекі Венесуэлы. Хоук папрасіѓ гэтых людзей сустрэцца з намі, таму што ih агенцтва збіраліся забяспечыць бяспеку Каракасской канферэнцый.
  
  
  Хоук быѓ на чале свайго крэсла і казаѓ скрозь велізарную смярдзючую цыгару. "Ва ѓсіх вас ёсць копіі паведамленні, джэнтльмены", - сказаѓ ён. "Калі хто-то вакол вас захоча яшчэ раз вывучыць арыгінал, ён у мяне тут". Эга хударлявае цела здавалася наэлектризованным ад энергіі, а яго цвёрдыя ледзяныя вочы глядзелі недарэчна ѓ вясёлым твар фермера па Канэктыкута. Яе заѓважыѓ, як і шмат разоѓ раней, што, калі Ястраб казаѓ, людзі ѓважліва слухалі, і нават гэтыя вядомыя людзі.
  
  
  "Няма ніякіх звестак аб тым, хто гэта напісаѓ?" - спытаѓ бос ЦРУ. Гэта быѓ высокі рудавалосы мужчына з пранізлівымі блакітнымі вачыма і манерамі пяцізоркавага генерала.
  
  
  "Я дазволю N3 адказаць на гэты лейцара", - сказаѓ Хок, засоѓваючы цыгару ѓ роце.
  
  
  Яе, паклаѓ рукі перад сабой на стале. Яе трываць не магу гэтыя бюракратычныя сходу, асабліва калі мне даводзіцца адказваць на мноства пытанняѓ па выведкі.
  
  
  "Немагчыма адсачыць матэрыялы, якія яны выкарыстоѓвалі для самога паведамленні, - сказаѓ я. "Мы праверылі, паперу, канверт, выразкі і клей, і гэта ѓсё звычайныя рэчы, якія яны маглі б купіць у любым вакол тысячы крам у гэтым раёне".
  
  
  "А як наконт саміх мужчын?" - нецярпліва спытаѓ кіраѓнік сакрэтнай службы. Ён быѓ каржакаваты і светлавалосы, з шэрымі палосамі на скронях. Ён выглядаѓ вельмі нервовым.
  
  
  "Чалавек, якога яе забіѓ, апынуѓся прадаѓцом абутку ѓ вялікім універмагу тут, у Вашынгтоне. Ніякіх зачэпак. У яго няма запісаѓ нам у адным вакол нашых аддзелаѓ або ѓ паліцыі. І ѓсё, што я магу расказаць вам пра эга аднаго ѓ тым, што ён высокі хлопец з еѓрапейскім акцэнтам ".
  
  
  "Рускі?" - спытаѓ агент АНБ. Гэта быѓ пажылы мужчына з белымі валасамі і доѓгім выступоѓцам падбародкам. Ён маляваѓ у нататніку перад сабой, але пільна глядзеѓ на маё твар.
  
  
  "Я не магу сказаць напэѓна", - сказаѓ я. "Магчыма, гэта быѓ балканскі акцэнт. І, вядома, гэта можа быць фальшывым".
  
  
  Вэнэсуэлец пастукаѓ пальцамі па стале. Гэта быѓ буйны мужчына з аліѓкавым тварам і цёмнымі густымі бровамі. Ён быѓ тым чалавекам, які паспяхова фробель урад Венесуэлы падчас серыі спробаѓ перавароту некаторы час таму, і цяпер ён, відаць, хваляваѓся. "Тады мы паняцця не маем, хто стаіць за гэтым паведамленнем", - павольна вымавіѓ ён з моцным акцэнтам.
  
  
  "Баюся, што такое цяперашняя сітуацыя", - прызнаѓся Хоук. "Я Нават подпіс для нас нічога не значыць".
  
  
  "Калі б гэта залежыць ад мяне, яго б не шталь турбавацца пра гэта", - сказаѓ кіраѓнік АНБ. "Усё гэта, верагодна, свайго роду розыгрыш".
  
  
  "Або проста некаторыя людзі, затаившие злосць на AX", - пракаментаваѓ кіраѓнік сакрэтнай службы. "Аматары, з якімі лёгка справіцца, калі яны з'явяцца ѓ Каракасе".
  
  
  "Я не думаю, каб расейцы ці чырвоныя кітайцы выконвалі заданні такім чынам", - павольна вымавіѓ чалавек па ЦРУ. "Але тады амаль немагчыма адгадаць, як КДБ і L5 павядуць сябе ѓ гэта ці іншай сітуацыі".
  
  
  "Цвёрды і халодны факт застаецца фактам", - сказаѓ Ястраб, - "што існуе пагроза канферэнцый. У запісцы гаворыцца аб прыніжэнні і, сумеѓшыся, а не толькі аб зрывах. І яна адрасаваная канкрэтна AX. госпада? "
  
  
  Наступіла кароткае маѓчанне. Нарэшце, кіраѓнік ЦРУ зноѓ загаварыѓ. "Вашы людзі частцы трапляюць туды, дзе чакаецца замах, - сказаѓ ён, - каб заблакаваць ih катаѓ вашымі". Ён зірнуѓ на мяне
  
  
  "На самай справе", - сказаѓ Хок, адкінуѓшыся на спінку крэсла і аглядаючы крэсла. "Так што, калі AX павінен быць на гэтай канферэнцыі, цалкам магчыма, што хто-то плануе забіць нашага віцэ-прэзідэнта або прэзідэнта Венесуэлы, ці абодвух".
  
  
  За сталом кіпела казаць. Кіраѓнік сакрэтнай службы змрочна паглядзеѓ на Хоука. "Я не разумею, як мы можам зрабіць такую выснову па дакументах, Дэвід", - сказаѓ ён. "Я думаю, вы перабольшваеце яе важнасць".
  
  
  Супрацоѓнік АНБ устаѓ з крэсла і шталь хадзіць ѓзад і наперад каля доѓгага крэсла, сашчапіѓшы рукі за спіной. Ён быѓ падобны на брытанскага палкоѓніка ѓ адстаѓцы, крочыѓ па пакоі. "Я думаю, мы ѓсе ставімся да гэтага занадта сур'ёзна", - сцвярджаѓ ён. "Праклятая запіска можа быць розыгрышам".
  
  
  Да гэтага часу тхор яе наѓмысна маѓчаѓ. Хок гатэль пачуць меркаванне кожнага, перш чым мы выкажам сваё. Але цяпер яе, падумаѓ, што пара мне выказацца.
  
  
  "Гэта занадта добра спланавана для жарты", - сказаѓ ёй ціха. "Вы Памятаеце, гэтым людзям удалося атрымаць доступ на тэрыторыю трэніровачнага цэнтра AX. І яны ведалі маё імя і здолелі знайсці мяне там. Той з акцэнтам, які даѓ мне запіску, сказаѓ менавіта гэта: Я прапаную вашым людзям прачытаць гэта ѓважліва і сур'ёзна. "Я агледзеѓся вакол крэсла. "Ён не выглядаѓ так, як быццам жартаваѓ".
  
  
  "Калі б яе не забіѓ чалавека ѓ такой сітуацыі, яе б таксама гатэль інтэрпрэтаваць усё гэта даволі сур'ёзна", - з'едліва сказаѓ супрацоѓнік Сакрэтнай службы.
  
  
  Я не мог дазволіць сабе выходзіць па сябе. "Одзіна вакол мужчын трымаѓ накіраваны на мяне рэвальвер, а іншы біѓся са мной", - холадна сказаѓ я. "Калі б ты быѓ там, ты б, напэѓна, паставіѓся да гэтага сур'ёзна. Яе выкарыстаѓ свой нож, таму што мне трэба было спыніць чалавека, а не таму, што я люблю забіваць".
  
  
  Начальнік сакрэтнай службы толькі падняѓ бровы і паблажліва ѓсміхнуѓся мне. "Ніякая крытыка вашага меркаванні не прызначалася вам, містэр Картэр. Яе проста спрабую паказаць, што спецслужбы рэгулярна атрымліваюць такія запісы. Мы проста не можам дазволіць сабе ѓспрымаць ih ѓсё сур'ёзна".
  
  
  Вэнэсуэлец прачысціѓ горла. "Гэта праѓда. Але гэты здаецца мне іншым. І там, дзе ёсць якая-небудзь магчымасць замаху на жыццё майго прэзідэнта, я не магу рызыкаваць. Яе знайшлі падвоіць ахову ѓ Палацы Мірафлорэс падчас канферэнцый. А паколькі вашага віцэ-прэзідэнту таксама можа пагражаць небяспека, яго настойліва рэкамендую вам прыняць дадатковыя меры засцярогі ".
  
  
  "Я толькі што размаѓляѓ з віцэ-прэзідэнтам", - сказаѓ кіраѓнік ЦРУ. "Эга " - гэта зусім не турбуе. Яе сказаѓ эму, што ѓсе чатыры агенцтва ѓсё роѓна будуць мець там людзей, і ён лічыць, што гэтага дастаткова".
  
  
  Хок зноѓ паглядзеѓ на супрацоѓніка сакрэтнай службы, які прыціснуѓ счэпленыя рукі да рота. Нягледзячы на свае цынічныя заѓвагі, ён, відавочна, разумеѓ, што нясе галоѓную адказнасць за жыццё і асабістае дабрабыт віцэ-прэзідэнта.
  
  
  "Што вы думаеце?" - спытаѓ эга Хоук.
  
  
  Ён сур'ёзна паглядзеѓ на Хоука. "Што ж, яе я павінен прызнаць, што мы гаворым тут аб жыццях кіраѓнікоѓ канферэнц-зала, па меншай меры, патэнцыйна. Яе знайду дадатковых людзей у паездку ѓ Каракас, каб адпавядаць бяспекі ѓ Венесуэле".
  
  
  "Добра", - сказаѓ Хок, жуючы цыгару. Ён правёѓ рукой па сівым валасам, затым дастаѓ цыгару iso rta. "Што тычыцца AX, у нас звычайна не было б агента ѓ гэтай краіне на сустрэчы. Але паколькі AX быѓ адмыслова згаданы ѓ запісцы, яе адпраѓляю свайго галоѓнага чалавека - Ніка Картэра - на канферэнцыю". Ён махнуѓ мне рукой. "Віцэ-прэзідэнт лічыць, што было б нядрэнна, калі б яе суправаджаѓ эга, таму яе таксама паеду".
  
  
  Кіраѓнік ЦРУ перавёѓ позірк з мяне на Хоука. "Мы клапоціцца аб допуску абодвум".
  
  
  Чалавек па АНБ павольна пакруціѓ галавой. "Я ѓсё яшчэ думаю, што вы адпраѓляецеся ѓ пагоню за дзікімі гусямі", - з'едліва сказаѓ ён.
  
  
  "Можа быць, і так", - прызнаѓся Хоук. "І, вядома, ёсць і трэцяя магчымасць". Ён зрабіѓ паѓзу, атрымліваючы асалоду ад чаканнем. "Пастка", - працягнуѓ ён, сунуѓшы халодную цыгару назад у рот. "У запісцы гаворыцца, што зневажаць будзе менавіта AX. І ѓсё гэта - адкрыты выклік AX. Можа быць, хто-небудзь хоча, каб N3 або яе быѓ там па нейкім схаваным матывах".
  
  
  "Тады навошта ісці?" - запярэчыѓ агент АНБ. "Я думаю, гэта тое, што ты будзеш шчаслівы пераседзець у іншым месцы".
  
  
  Хоук жаваѓ цыгару. "За выключэннем таго, што я дзейнічаю не так, - сказаѓ ён. "Мне не падабаецца ідэя хаваць галаву ѓ пясок і спадзявацца, што пагроза знікне або што хто-то іншы паклапоціцца абсталяваннем для ѓсіх нас".
  
  
  "Мы вітаем вашым прысутнасці, сеньёр Ястраб", - сказаѓ венесуэльскі чыноѓнік.
  
  
  Чалавек па ЦРУ звярнуѓ на мяне свой разумны і сур'ёзны погляд. "Я спадзяюся, што ваша паездка пройдзе без прыгод", - сказаѓ ён.
  
  
  Яе, усміхнуѓся эму. "Хочаце верце, хочаце не, яе таксама на гэта спадзяюся".
  
  
  Другая кіраѓнік.
  
  
  У Каракасе была Страсная субота, і ѓвесь горад сабраѓся на фестываль. Былі фарбы быкаѓ, парады з маляѓнічымі паплаѓкамі і ѓсе ѓ яркіх рэгіянальных строях, канцэрты і выставы
  
  
  і танцы на плошчах. Каракас забаѓляѓся з распушчанымі валасамі. І ѓсё ж гэта было не тое яркае, звар'яцелае карнавальнае настрой, якое заставалася са мной, калі яе пасяліѓся ѓ сваім пакоі ѓ гатэлі El Conde ѓсяго за шэсць дзён да канферэнцыі. Гэта было халоднае, страхавітае адчуванне моцнага ветру, свісцячага па вузкіх брукаваных вулачках старой часткі горада. Я не мог пазбавіцца ад жудаснага адчуванні, што горад спрабуе сказаць мне што-тое, што ѓрачыстасць хавае ад выпадковага назіральніка. Што-то злое.
  
  
  Ястраб вылецеѓ раней і ѓжо быѓ у горадзе. Ён думалі, што нам лепш паехаць асобна і спыніцца ѓ розных гатэлях.
  
  
  Яе павінен быѓ звязацца з Хоуком ѓ невялікім рэстаранчыку каля офіса American Express ѓ дзевяць вечара. Гэта дало мне некалькі гадзін сам-насам з сабой, таму я пайшоѓ у кіёск на рагу і купіѓ газету і лісток карыды. Яе ѓзяѓ паперы з сабой у бліжэйшы кафэ на тратуары, але з-за ветру яе вырашыѓ сесці ѓнутры. Яе замовіѓ Кампары і выпіѓ яго, пакуль чытаѓ усе апавяданні аб канферэнцыях, гадаць, ці будзе гэты форум рабіць сапраѓдныя загалоѓкі, перш чым усё гэта скончыцца.
  
  
  Скончыѓшы з газетай, яе даследаваѓ навінкі карыды. Мне заѓсёды падабалася добрая карыда. Калі вы займаецеся забойствам і спрабуеце не быць забітым, а вы гуляеце са смерцю - гвалтоѓнай смерцю - бой быкоѓ выклікае ѓ вас адмысловае зачараванне. Вы ідзіце, плаціце грошы і сядайце ѓ барреру - у пярэдні шэраг. І вы ведаеце, што на аренее будзе смерць, можа, нават смерць чалавека. Але незалежна ад таго, паб'е ці смерць быка або чалавека, вы ведаеце, што - па меншай меры, на гэты раз - вы выйдзеце жывым. Незалежна ад таго, хто памірае, там не заб'юць вас ці праціѓніка. Такім чынам, вы сядзіце на сваім оплачиваемом месцы і ѓспрымаеце ѓсё з пачуццём адхіленасці, ад якога, як вы ведаеце, прыйдзецца адмовіцца, як толькі вы вернецеся ѓ свет за межамі арэны. Але падчас спектакля вы сапраѓды можаце атрымліваць асалоду ад смерцю, самаздаволена і маркотна ад смерці, якая пераследвае вас на вуліцах.
  
  
  Пакуль яе чытаѓ газету аб карыдзе, яе, зірнуѓ і заѓважыѓ мужчыну, які наглядае за мной.
  
  
  Яе хутка паглядзеѓ на газету. Яе не гатэль, каб мужчына ведаѓ, што яго эга бачыѓ. Яе затрымаѓ погляд на старонцы і адпіѓ "Кампари", назіраючы за мужчынам краем вочы. Ён сядзеѓ за столікам звонку, гледзячы на мяне праз акно. Яе ніколі раней не бачыѓ, эга асоб, але мне прыйшло ѓ галаву, што эга агульнае целасклад было падобна на чалавека з пісталетам, які напаѓ на мяне ѓ трэніровачным цэнтры. Гэта можа быць той жа самы мужчына.
  
  
  Але ѓ Каракасе, верагодна, ёсць тысяча чалавек, падобных гэтаму. Яе злавілі рух і зноѓ падняѓ вочы. Мужчына кідаѓ некалькі монетт на крэсла, збіраючыся сысці. Устаѓшы, ён зноѓ вельмі хутка паглядзеѓ на мяне.
  
  
  Пасля таго, як мужчына сышоѓ, яе кінуѓ некалькі монетт на крэсла, сунуѓ паперу пад паху і пайшоѓ за ім. Да таго часу, як я дабраѓся да вуліцы, інтэнсіѓнае рух закрыла эму поле зроку. Калі рух спынілася, яго нідзе не было відаць.
  
  
  Пазней, у рэстаране каля офіса American Express, яе распавёѓ Хоуку пра інцыдэнт. Як звычайна, ён жаваѓ доѓгую цыгару. Ястраб - сапраѓдны патрыёт, але калі ѓ яго ёсць законны шанец здабыць добрую кубінскую цыгару, ён сапраѓды не можа адмовіцца ад нах.
  
  
  "Вельмі цікава", - сказаѓ ён задуменна, выпусціѓшы ѓ мой бок кольца дыму. "Вядома, гэта можа нічога не значыць, але я думаю, што нам лепш дзейнічаць з асаблівай асцярожнасцю".
  
  
  "Вы былі ѓ Белым палацы, сэр?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Я заходзіѓ сёння раней. Там шмат людзей, Нік, але там вельмі мала арганізацый. Людзі вакол службы бяспекі, здаецца, больш ѓсхваляваныя фестывалем, чым канферэнцыяй. У мяне дрэннае прадчуванне".
  
  
  "У мяне такое пачуццё, што я нават не пайшоѓ туды", - прызнаѓся я.
  
  
  "Я хачу, каб ты заѓтра пайшоѓ у палац і доѓга, ненадакучліва агледзеѓся. У цябе востры нюх на непрыемнасці. Выкарыстоѓвай эга, і далажы мне сюды заѓтра ніяк не калі".
  
  
  Яе спытаѓ. - "Калі прыедзе наш віцэ-прэзідэнт са сваёй світай?"
  
  
  "Заѓтра позна ѓвечары. Нашы паравыя па сакрэтнай службы будуць з ім. Бос збіраѓся прыехаць сам, але ён павінен быѓ паехаць на Гаваі з прэзідэнтам".
  
  
  "Што запланаваѓ віцэ-прэзідэнт?"
  
  
  "Будзе некалькі дзён агляду славутасцяѓ Каракаса і эга наваколля з прэзідэнтам і іншымі афіцыйнымі асобамі. Таксама будуць арганізаваны банкеты, прыёмы і прыватныя перамовы з прэзідэнтам Венесуэлы. Затым на канферэнцыі пройдуць адкрытыя перамовы з адміністрацыяй прэзідэнта Венесуэлы. Прэса, вядома, будзе. Канферэнцыя будзе мець ранішнюю і дзённую сесію. Яе бы гатэль, каб яна была карацей ".
  
  
  Хоук правёѓ рукой па сваім сівым валасам і ѓтаропіѓся на кубак густога кавы, якую замовіѓ раней. Мы сядзелі ѓ маленькай будцы ля акна. У маленькім рэстаранчыку было шмат людзей, і вакол нас панавалі размовы на іспанскай.
  
  
  "Калі віцэ-прэзідэнтам ѓпершыню з'явіцца тут на публіцы? "-
  
  
  спытаѓся ѓ яе.
  
  
  Хоук строс попел з цыгары і паглядзеѓ на цёмную вузкую вуліцу. "Заѓтра ѓвечары ѓ яго запланаваны гала-вячэру ѓ эга гонар й Палас-дэ-Мірафлорэс. Потым вячэры будуць танцы".
  
  
  "Я б гатэль прысутнічаць на прымеце, сэр", - сказаѓ я.
  
  
  "У мяне ѓжо ёсць запрашэння для нас", - сказаѓ Хок, жуючы цыгару. "На самой справе, у нас ёсць дазвол на наведванне ѓсіх мерапрыемстваѓ, якія запланаваны для віцэ-прэзідэнта. Я не думаю, што нам трэба наведваць усе вакол іх, паколькі пагроза была для самой канферэнцыі, і паколькі хлопцы па Сакрэтнай службы будуць на іх кругласутачна, прывязаныя да асабліва багаты віцэ-прэзідэнта. Але мы павінны быць там на першым плане мерапрыемстве, калі толькі трэба будзе асабіста сустрэцца з супрацоѓнікамі Сакрэтнай службы ".
  
  
  "Мы пойдзем асобна?"
  
  
  "Так. Усе, акрамя супрацоѓнікаѓ службы бяспекі, падумаюць, што мы - члены пасольства тут, у Каракасе. Віцэ-прэзідэнт ведае наша прыкрыццё і будзе падыгрываць эму".
  
  
  Яе бачыѓ трывожныя маршчынкі вакол пранізлівых вачэй Хоука. "Вы ведаеце, - сказаѓ я, - цалкам магчыма, што аѓтары гэтага папярэджання не плануюць нічога больш жорсткага, чым дэманстрацыю перад Белым палацам".
  
  
  "Ці, можа быць, гэта проста вялікая жарт, калі хто-то сядзіць і смяецца над намі ѓ рукаѓ".
  
  
  Яе, паціснуѓ плячыма. - "Можа быць." Але я не даверыѓ бы гэтаму нас на імгненне.
  
  
  "Ты спрабуеш мяне суцешыць, Нік. Яе, павінна быць, старэю".
  
  
  Яе, усміхнуѓся. "Я проста хачу, каб вы расслабіліся, сэр".
  
  
  Хоук зноѓ дастаѓ цыгару iso rta і выкінуѓ яе ѓ маленькую попельніцу. "Я проста гатэль б пазбавіцца ад жахлівага прадчування таго, што адбудзецца што-то смяротнае і заспела нас знянацку".
  
  
  Ён зноѓ глядзеѓ на крэсла. Яе гатэль сказаць што-то, каб падняць настрой, але нічога не мог прыдумаць. Гэта пачуццё кранула і мяне.
  
  
  На наступны дзень рана раніцай яе ѓзяѓ таксі да Палас-дэ-Мірафлорэс. Гэта было велізарны будынак, напрыклад, у тысячу пакояѓ. Канферэнцыя павінна была праходзіць у Вялікай прыёмнай. Прыём, вячэру і вечары будуць праходзіць у банкетнай зале і вялікім бальнай зале.
  
  
  Яе паказаѓ свае даверчыя граматы ѓ галоѓнага ѓваходу, і без працы змог увайсці. На самай дэла, гэта было занадта проста. Дзяжурная венесуэльская паліцыя, здавалася, занадта старалася дагадзіць. Палац быѓ зачынены для гледачоѓ па-канферэнцыі, але ѓнутры ён быѓ перапоѓнены людзьмі, у якіх былі спецыяльныя прапускае або якім-небудзь чынам былі звязаны з канферэнцыяй.
  
  
  Унутры быѓ сапраѓдны парадак. Ёй быѓ уражаны. Яны нават пакінулі дзяжурных гідаѓ, каб дапамагчы афіцыйным наведвальнікам зарыентавацца. Калі яе, стаяѓ і глядзеѓ на вялікі алейны хольст's невядомага лацінаамерыканскага мастака, да мяне падышоѓ гід.
  
  
  "Perdóneme, сеньёр. Зорак і адчуваю сябе molstarle.
  
  
  "Усё ѓ парадку", - адказаѓ ёй па-іспанску. "Вы мне не замінаеце".
  
  
  "Я проста хачу паказаць, што далей па калідоры ѓ зале Пікаса", - усміхнуѓся мужчына. На nen была шэрая форма і кепка, што нагадала мне лацінскую версію Тетеревятник.
  
  
  "Gracias", - сказаѓ я. "Я абавязкова ѓбачу эга перад ад'ездам. Хіба паліцыя зладзіла штаба ѓ палацы?"
  
  
  "Так", - сказаѓ ён. "У дзяржаѓных кватэрах. Ідзіце выплат прама па гэтым калідоры, і ты ѓвойдзеш у яго".
  
  
  Яе падзякаваѓ эга і прайшоѓ у вялікую пакой, якая займаецца выкарыстоѓвалася як штаба бяспекі. Атмасфера была неспакойнай, але, калі магчыма, нязмушанай. Званілі тэлефоны, афіцыйныя асобы вялі сур'ёзныя размовы, але іншыя мужчыны жартавалі, смяяліся і казалі аб фестывалі або карыдзе ѓ нядзелю. Здавалася, паѓстала вялікая блытаніна. Неѓзабаве чакалі віцэ-прэзідэнта, і ахоѓнікі спрабавалі сабраць групу, каб паехаць у аэрапорт.
  
  
  Яе, пагаварыѓ з парай знаёмых супрацоѓнікаѓ ЦРУ, але, падобна, яны не праявілі асаблівай цікавасці да канферэнцыі. Одзіна вакол іх пяць хвіліна распавядаѓ мне пра танцоры, якога ён сустрэѓ напярэдадні ѓвечары. Ніхто не верыѓ у пагрозу. Яе выйшаѓ праз пакоі і прайшоѓ па палацы, гледзячы на асобы. Я не ведаю, чаго яе чакаѓ, так што паглядзіце - можа быць, чалавек, які назіраѓ за мной у рэстаране, я не ведаю. Але я таксама спрабаваѓ ацаніць сітуацыю, каб атрымаць уяѓленне аб палацы і эга бяспекі, як гэта рабіѓ Хоук. На жаль, мае ѓражанні не былі лепш за яго. Мне здавалася, што я сяджу на калянасці запаволенага дзеяння, якая займаецца павінна падарвацца, калі менш за ѓсё гэтага чакалі. Гэта было непрыемнае адчуванне.
  
  
  Калі яе сыходзіѓ, адзін праз агентаѓ ЦРУ схапіѓ мяне.
  
  
  "Паліцыя бяспекі Венесуэлы арыштавала групу радыкалаѓ, і яны будуць трымаць ih ѓ камерах, пакуль гэта не скончыцца", - сказаѓ ён мне. "Няма нічога вакол Вашынгтона, ніякіх зачэпак па сустрэнуць вашых тых, хто нападаѓ. На ѓсіх франтах ѓсё выглядае ціха. Праблема ѓ тым, што віцэ-прэзідэнт не ѓспрымае запіску сур'ёзна.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на яго. "Ну, што я магу прадумаць, на гэта адна прычына."
  
  
  "Каб wouldnt?"
  
  
  "Мы прафесіяналы", - шматзначна сказаѓ я. Яе, павярнуѓся і пайшоѓ прэч ад яго, перш чым ён паспеѓ сказаць яшчэ адно слова. Новыя разумныя хлопчыкі з невыразнымі асобамі, якіх цяпер наймаѓ ЦРУ, мяне не вельмі ѓражвалі.
  
  
  Віцэ-прэзідэнт прыбыѓ пазней без здарэнняѓ. Вуліцы на шляху да гасцініцы, дзе спыніѓся ён і эга фарміраванне, кішэлі встречающими, размахивающими амерыканскімі і венесуэльскімі сцягамі. Яе быѓ у гатэлі, каб назіраць за прыбыццём, і гэта было шумна. Кіраѓнік сакрэтнай службы стрымаѓ сваё абяцанне наконт дадатковых людзей. Эга агенты былі паѓсюль. Па крайняй меры, здавалася, што яны сур'ёзна ставіліся да сваёй працы.
  
  
  Увечары яе надзеѓ смокінг і паехаѓ на таксі назад у Палас-дэ-Мірафлорэс. Гэта было падобна на ноч ѓручэння прэміі Оскар у Галівудзе. Вуліцы былі забітыя людзьмі, рух было немагчымым. Яе прайшоѓ апошні доѓгі квартал да палаца. На гэты раз парадны ѓваход блакавалі супрацоѓнікі службы бяспекі. Усярэдзіне, у зале для прыёмаѓ з высокімі столямі, віцэ-прэзідэнт стаяѓ у асяроддзі некалькіх абраных прадстаѓнікоѓ прэсы.
  
  
  Віцэ-прэзідэнт, - высокі чалавек, і ён узвышаѓся над большасцю навакольных эга людзей. Гэта быѓ сівавалосы высакародны мужчына, ціхі і стрыманы. Эга голас чулі толькі самыя блізкія людзі, калі ён адказваѓ на пытанні журналістаѓ. Побач з ім сядзела эга прыгожанькая цёмнавалосая жанчына ѓ струменістым доѓгім сінім сукенка. Яе зноѓ выявіѓ, што вывучаю людзей, але нічога падазронага не ѓбачыѓ. Яе пачаѓ задавацца пытаннем, ці не быѓ правоѓ кіраѓнік АНБ. Можа быць, мы з Хоуком занадта сур'ёзна ставіліся да ѓсяго гэтага. Можа быць, чалавек у рэстаране быѓ проста венесуэльцем, які проста любіѓ тарашчыцца на замежнікаѓ. А можа быць, яны людзі ѓ трэніровачным цэнтры проста спрабавалі напалохаць мяне гэтым пісталетам. Можа быць.
  
  
  Банкет прайшоѓ цудоѓна, але без падзей. Прэзідэнт Венесуэлы з'явіѓся ѓ поѓным ваенным касцюме з куфрам, набітым медалямі. Віцэ-прэзідэнт сядзеѓ справа, на чале доѓгага банкетнай крэсла. Eda была цудоѓным спалучэннем кантынентальных і венесуэльскіх страѓ, а віна было яшчэ лепш.
  
  
  За вячэрай амаль насупраць мяне сядзела прыгожая маладая дзяѓчына. Яна была самай прыгожай жанчынай за сталом: пышная, стройная, з доѓгімі цёмнымі валасамі і дзіѓна цёмна-сінімі вачыма. На ёй было чорнае креповое сукенка з глыбокім выразам, якое адкрывае пачатак захапляльнай дух фігуры. Яна некалькі разоѓ лавіла мой погляд падчас ежы, і аднойчы мне ѓсміхнулася. Пазней у бальнай зале яна падышла да мяне і прадставілася.
  
  
  "Яе Ільза Хоффманн", - сказала яна па-ангельску з лёгкім акцэнтам.
  
  
  Яна шырока ѓсміхнулася мне, і я міжволі падумаѓ, што чым больш вы яе бачылі, тым лепш яна выглядала. Абліпальную чорнае сукенка падкрэслівала выпукласць яе поѓнай грудзей і эфектны выгіб сцёгнаѓ. Яна не магла насіць што-небудзь пад сукенкай, і яе стаячыя соску выразна праглядаліся скрозь прылеглую тканіну. Яна была вышэй, чым яе ѓяѓляѓ, а ногі ѓ нах былі доѓгімі і тонкімі.
  
  
  "Я рады пазнаёміцца з табой, Ільза, - сказаѓ я. "Яе Скот Мэтьюз".
  
  
  "Яе гатэль не глядзіць на вас падчас абеду, але ваш твар здаецца такім знаёмым. Яе працую тут, у амбасадзе, Германій. Магла ці вы яе, вас там убачыць?"
  
  
  "Гэта магчыма", - сказаѓ я. "Я працую ѓ амерыканскім пасольстве, нядаѓна пераведзены вакол Парыжа".
  
  
  "Ах, яе люблю Парыж!" Яна зноѓ усміхнулася. Ee вочы былі шырока раскрытыя і нявінныя, а ѓсмешка прыцягвала любога мужчыны з жывой крывёю ѓ венах. Яна была неверагодна прыгожай дзяѓчынай. "Ценымногие больш, чым у маім родным горадзе Гамбургу".
  
  
  "Я таксама добра правёѓ час у Гамбургу", - сказаѓ я, не разумеючы па нагоды яе акцэнт. Гэта быѓ у асноѓным нямецкі, але, падобна на тое, было што-то яшчэ. Аднак гуляла музыка, і яе не шталь марнаваць час на разважанні пра гэта. Яе спытаѓ сл. - "Хочаце патанчыць?"
  
  
  "Вельмі," сказала яна.
  
  
  Мы выйшлі на перапоѓнены танцпляц. У адным канцы вялікага залы гуляла невялікая група. Людзі стаялі і размаѓлялі невялікімі групамі і сноѓдаліся па танцполу. Яе трымаѓ Ильзу вельмі блізка, і яна, падобна, не пярэчыла. Яна прыціснулася сваім цёплым целам да майго, і ѓсміхалася мне ѓ вочы. Эфект быѓ сенсацыйным.
  
  
  У сярэдзіне жывата песень віцэ-прэзідэнт і прэзідэнт Венесуэлы пакінулі бальная зала для прыватнай размовы. З імі пайшла група мужчын у цывільным. Яе назіраѓ за імі хвіліну, і Ільза заѓважыла.
  
  
  "Я сустракалася з вашым віцэ-прэзідэнтам, - сказала яна, - і ён мне вельмі падабаецца. Ён сапраѓдны дыпламат, настолькі непадобны на вобраз " жудаснага амерыканца "".
  
  
  "Трымаю грошы, ты эму таксама спадабалася", - усміхнуѓся я.
  
  
  "Ён, здаецца, вельмі джэнтльменам, адчувальным чалавекам", - сур'ёзна адказала яна.
  
  
  Музыка спынілася. Мы стаялі тварам адзін да аднаго. Яе пачынаѓ жадаць, каб у мяне было больш часу для сябе ѓ Каракасе. Ільза магла б быць вельмі прыемным забаѓкай. "Ну, - сказаѓ я, - мне гэта спадабалася".
  
  
  "Ты вельмі добра танцуеш, Скот, - сказала яна. "У цябе шмат пачуццяѓ тарэра.
  
  
  Табе падабаюцца карыды? "
  
  
  "Я гляджу ну, калі магу", - сказаѓ я.
  
  
  Яна ѓсміхнулася. - "Ах, яшчэ адзін адданы коррид!" "Я збіраюся на карыду заѓтра ніяк не калі. Карлас Нуньес - мой любімы тарэра".
  
  
  "Мне падабаецца Эль Кордобес", - сказаѓ я. Яе, ведаѓ, што яе заѓвагу было запрашэннем, але ѓ мяне былі справы больш важныя, чым глядзець бой быкоѓ. Акрамя таго, у мяне было прыроджанае падазрэннем да жанчынам, якія так хутка праяѓлялі ініцыятыву пры першых сустрэчах.
  
  
  "Эль Кордобес - пачатку другі мой фаварыт", - з імпэтам сказала яна. Ee блакітныя вочы адкрылі тое, аб чым яе падазраваѓ усё гэта час - яе эй падабаѓся не менш, чым яе. "Табе трэба ісці. Гэта будзе выдатная карыда".
  
  
  Мае вочы сустрэліся з яе. "Дзе ты будзеш сядзець?"
  
  
  "На першым плане шэрагу на цяністай боку", - сказала яна. "Я буду адна".
  
  
  "Я пайду, калі ѓ мяне будзе магчымасць", - сказаѓ я. "Я б гатэль убачыць цябе там".
  
  
  "Я таксама гатэлі б цябе бачыць, Скот".
  
  
  Яе збіраѓся запрасіць яе на яшчэ адзін танец, калі ѓбачыѓ, як мужчына выходзіць па бальнага залы. У мяне была толькі чвэрць апытанне эга асоб, але я быѓ амаль упэѓнены, што гэта быѓ чалавек, які назіраѓ за мной у кафэ.
  
  
  "Дараваць мяне, Ільза", - рэзка сказаѓ я і рушыѓ услед за мужчынам.
  
  
  Ён ужо прайшоѓ праз шырокі дзвярны праём. Некаторыя людзі ѓсталі ѓ мяне на шляху, і спынілі мяне. Да таго часу, як я ѓвайшоѓ у калідор, яго мог бачыць толькі патыліцу чалавека, які хутка шэл да галоѓнага ѓваходу ѓ палац.
  
  
  Калі яе дабраѓся туды, ён ужо быѓ звонку. Яго хутка прайшоѓ mimmo групы гасцей ля ѓваходу, спусціѓся mimmo ахоѓнікаѓ на прыступках. Яе нідзе не бачыѓ гэтага чалавека. Ён знік. Яе, спусціѓся па прыступках на ѓзровень зямлі і паглядзеѓ mimmo двух людзей, якія гулялі пар у канцы будынка. Цёмная фігура як раз сворачивала за кут у бок палаца і садоѓ.
  
  
  Яе паспяшаѓся ѓніз па дарожцы, а затым кінуѓся бегчы, калі схаваѓся з выгляду. Яе ненадоѓга спыніѓся на тым месцы, дзе мужчына павярнуѓ за кут. Яшчэ адна дарожка праходзіла па стогны будынкаѓ, але на ёй нікога не было.
  
  
  Лаючыся сабе пад нос, яе пабегла па дарожцы, не зводзячы вачэй з саду. Яе, прайшоѓ каля дваццаці ярдаѓ, калі двое мужчын выйшлі па цені перада мной. У аднаго ѓ руцэ быѓ пісталет.
  
  
  "Чыстая vaya tan-дэ-приса!" сказаѓ той, у каго быѓ пісталет. "Espere un minuto, popshot". Ён казаѓ мне трымаць эга адкрыта тут.
  
  
  Відавочна, гэта была пара супрацоѓнікаѓ венесуэльскай паліцыі бяспекі. Яны не ведалі мяне ѓ твар. Той, у каго быѓ пісталет, быѓ залішне пыху.
  
  
  "Я працую ѓ амерыканскай выведцы", - сказаѓ ёй па-іспанску. "Вы бачылі, як сюды ідзе мужчына?"
  
  
  "Амерыканская разведка?" - паѓтарыць той, у каго быѓ пісталет. "Магчыма. Падніміце рукі над галавой, калі ласка".
  
  
  "Глядзі, кравец вазьмі!" Яе сказаѓ. "Я спрабую злавіць чалавека, які шэл па гэтай дарожцы. Ён выслізгвае, пакуль вы трымаеце мяне".
  
  
  "Тым не менш, - сказаѓ той, у каго быѓ пісталет, я павінен цябе праверыць".
  
  
  "Добра, паслухайце, яе пакажу вам свае паперы", - злосна сказаѓ я.
  
  
  Іншы моѓчкі падышоѓ да мяне з панурым выразам твару. Яе, пацягнуѓся за сваім пасведчаннем асобы. як толькі ён прыбыѓ. Ён тут жа ѓдарыѓ мяне кулаком у твар, збіѓшы мяне з нага. Яе недаверліва паглядзеѓ на іх дваіх. Яе, чуѓ, што венесуэльская таемная паліцыя даволі жорсткая, але гэта было смешна.
  
  
  "Табе сказалі трымаць рукі ѓверх!" сказаѓ чалавек, які мяне ѓдарыѓ. "Мы будзем шукаць для вас ідэнтыфікацыі".
  
  
  Той, у каго быѓ пісталет, трымаѓ рэвальвер каля майго асобы. "Цяпер ты будзеш сядзець галасаваць так, абапіраючыся рукамі на тратуар, пакуль мы будзем цябе абшукваць".
  
  
  З мяне было дастаткова. Яе стаміѓся працаваць з арміяй грубых супрацоѓнікаѓ службы бяспекі, і мне асабліва надакучыла глупства гэтых двух паліцэйскіх у цывільным.
  
  
  Яе стрэлка ѓдарыѓ нагой па шчыкалатцы, і костка гучна трэснула. У той жа час яе схапіѓ эга за руку з пісталетам і моцна пацягнуѓ. Мяне не хвалявала, стрэліць ці пракляты пісталет, і ва ѓсіх здарыцца сардэчны прыступ. Але не спрацавала. Паліцэйскі праляцеѓ назаѓсёды мной і моцна стукнуѓся тварам. Яе схапіѓ пісталет, калі ён пралятаѓ mimmo, і вырваѓ эга ѓ яго з рук. Іншы мужчына кінуѓся на мяне. Яе адкаціѓся ад яго, і ён стукнуѓся аб тратуар. Яе прыклаѓ рукаяць свайго пісталета да эга патыліцы, і ён паваліѓся побач са мной. Яе ѓстаѓ на калені ѓ той момант, калі першы мужчына спрабаваѓ устаць на ногі. Яе ѓваткнуѓ эму ѓ твар рэвальвер, і ён замёр.
  
  
  Іншы рукой яе выцягнуѓ сваю I. D., вакол кішэні і прыклаѓ да эга твару, каб ён мог прачытаць. Пачатку другой паліцэйскі спрабаваѓ сесці, спрабуючы засяродзіцца на мне.
  
  
  Яе спытаѓ першага. - "Вы чытаеце па-ангельску?"
  
  
  Ён глядзеѓ на мяне хвіліну, цяжка дыхаючы, затым зірнуѓ на свайго смятого таварыша. Калі ён зноѓ паглядзеѓ на мяне, на яго твар з'явілася новае пакора. "Так", - сказаѓ ён. Ён хутка даследаваѓ маю картку. "Вы з AX?"
  
  
  "Гэта тое, што я спрабаваѓ табе сказаць, - нецярпліва сказаѓ яго адразу.
  
  
  Ён прыѓзняѓ цёмныя бровы. "Падобна на тое, што была зробленая памылка".
  
  
  Яе ѓстаѓ, і ён з цяжкасцю падняѓся на ногі. "А цяпер давайце паглядзім на вашу картку", - ціха сказаѓ я. Ён досталь, эга і працягнуѓ мне. Пакуль яго правяраѓ, ён дапамог свайму таварышу падняцца. Мужчына не мог паставіць на правую нагу ніякай цяжкасці. Калі ён зразумеѓ, што ѓ яго зламаная лодыжкі, на яго твар вярнулася некаторая варожасць.
  
  
  I. D. праверана. Так, гэта была тайная паліцыя. Яе вярнуѓ картку разам з пісталетам другога чалавека. Ён моѓчкі прыняѓ гэта.
  
  
  "Добра", - сказаѓ я. "Цяпер мы абодва задаволеныя". Яе пачаѓ сыходзіць.
  
  
  "Вы паведаміце пра гэта?" - спытаѓ чалавек з пісталетам.
  
  
  Яе ѓздыхнуѓ. "Не, калі ты перастанеш целить вакол гэтай штукі ѓ мяне", - сказаѓ я, паказваючы на рэвальвер. Яе, павярнуѓся і накіраваѓся назад да пярэдняй часткі палаца. Таямнічы чалавек зноѓ знік. І ѓдзел у гэтай сістэме бяспекі сапраѓды пачынала дзейнічаць мне на нервы.
  
  
  Трэцяя кіраѓнік.
  
  
  На наступную раніцу яе папрасіѓ Колінза, агента, адказнага сакратара за аперацыю ЦРУ, звязацца з пасольствам Заходняй Германіі, каб даведацца, ці працуе там дзяѓчына па імя Ільза Хоффманн. Была нядзеля, і офіс быѓ зачынены, але Колінз асабіста ведаѓ нямецкага амбасадара і мог патэлефанаваць дадому эму.
  
  
  Амбасадар сказаѓ, што там працуе дзяѓчына па імя Ільза Хоффманн, і даѓ апісанне, якое запар.гэта пераканала мяне, што гэта маё дзяѓчына, якую яе сустрэѓ напярэдадні ѓвечары. Пасол паслаѓ свайго намесніка на прыём і сказаѓ эму, што можа ѓзяць з сабой яшчэ аднаго супрацоѓніка. Магчыма, Ільза выказала жаданне паехаць, і ён узяѓ яе.
  
  
  Яе спрабаваѓ успомніць, хто сядзеѓ побач з Ильзой за вячэрай. Мне здалося, што я ѓспомніѓ, што яе атачалі мужчыны сярэдніх гадоѓ. Любы вакол іх мог быць па пасольства. Той факт, што пазней яна падышла да мяне, адна, сама па сабе не характэрны. Было для estestvenno, што эй захочацца знайсці больш цікавую кампанію.
  
  
  Колінз паспрабаваѓ звязацца з гэтым супрацоѓнікам у яго дома, але адказу не было. Гэты хлопец, верагодна, забаѓляѓся ѓ свой выхадны.
  
  
  Дзяѓчына, падобна, была сапраѓднай, але гэта не зрабіла мяне менш падазроным. У мяне ѓсё яшчэ было дрэннае прадчуванне з нагоды гэтага задання. Хок даѓ некалькі рэкамендацый ЦРУ і венесуэльскай паліцыі бяспекі. Цяпер ахова здавалася мацней, але пачуццё не знікла. Яно таксама было ѓ Хоука. Прадчування - гэта не вельмі навукова, але ѓ маім дэла вы вучыцеся звяртаць увагу на інтуіцыю. Яны могуць развіцца па серыі невялікіх фактаѓ, якіх недастаткова, каб патрэсці вас на свядомым узроѓні, але ёсць предчуствия, якія запаляць чырвоны сьвяты дзе-то глыбока ѓнутры вас. Я не ведаю, што гэта. Яе проста ведаю, што шмат разоѓ ратаваѓ сабе жыццё, вынікаючы сваіх здагадак.
  
  
  Можа, гэта не мела нічога агульнага з дзяѓчынай, або нават з мужчынам, якога бачыѓ яе ѓ кафэ, а магчыма, і ѓ палацы. Гэта можа быць што-то не звязанае з імі, хаваецца глыбока ѓ цені майго падсвядомасці. Але дзяѓчына і таямнічы мужчына былі дастатковай прычынай для маёй насцярожанасці, прадчування або адсутнасці прадчуванняѓ.
  
  
  Яе паабедаѓ у кафэ побач з плошчай Ибарра, недалёка ад Авенида Баральт. Пакуль яе эль, прайшоѓ парад, і яго эга добра бачыѓ. Там былі танцоры ѓ касцюмах, паплаѓках, па галовах пап'е-машэ на жэрдзях і ѓ павязках. Людзі весяліліся, і я пачаѓ трохі расслабляцца.
  
  
  Ніяк не калі яе сустрэѓ Хока ѓ рэстаране, як і было сказана. Ён сядзеѓ на вуліцы на сонейку, апрануты ѓ ярка-сінюю спартыѓную кашулю з расшпіленым каѓняром і сіні шалік са свабодным вузлом. На галоѓ у яго быѓ цёмна-сіні бярэ, вясёлы склоненный набок. Ён выглядаѓ як які старэе персанаж Хеммингуэя. Яе здушыѓ ѓсмешку і сеѓ насупраць яго за маленькі столік.
  
  
  "Устраивайся ямчэй, Нік, і не рабі ніякіх заѓваг па нагоды адлегласць. Яе спрабую растварыцца ѓ святочнай натоѓпе".
  
  
  Пад беретом ѓсё той жа стары Ястраб. Ён выцягнуѓ адну вакол сваіх доѓгіх кубінскіх цыгар, адкусіѓ кавалак з аднаго абодва канца, і выплюнуѓ. Затым ён засунуѓ цыгару ѓ рот і павольна павярнуѓ, змочваючы. Цыгара здавалася несумяшчальнай з беретом і кашуляй. Нарэшце ён запаліѓ эга і пачаѓ ѓцягвацца ѓ зіготкую жыццё. Для яго гэта быѓ свайго роду рытуал, і ён ніколі не пераставаѓ здзіѓляць мяне.
  
  
  "Вы прыгожыя, сэр", - сказаѓ яе, нягледзячы на ѓгаворванні эга.
  
  
  Ён пільна паглядзеѓ на мяне. "Не так прыгожы, як дыскі чарнявая прыгажуня, з якой ты танчыла ѓчора ѓвечары. Як ты думаеш, што гэта - аплачваецца адпачынак?"
  
  
  "Яна настаяла", - сказаѓ я. "Яна здавалася мне вельмі зацікаѓленай".
  
  
  "Так, яго ведаю", - сказаѓ ён. "У цябе альбо ёсць, альбо няма". Ён крыва ѓсміхнуѓся.
  
  
  "На самай дэла, яна мяне насцярожыла", - сказаѓ я, успомніѓшы. "Я праверыѓ яе сёння раніцай, але, падобна, яна ѓ парадку".
  
  
  "Што-небудзь яшчэ цікавае на стойцы рэгістрацыі?" - сказаѓ ён, старанна глытаючы цыгару. "Я маю на ѓвазе, акрамя дзяѓчыны?"
  
  
  Яе распавёѓ эму аб гэтым чалавеку і аб сваёй сустрэчы з паліцыяй бяспекі Венесуэлы. "Вядома, я не ѓпэѓнены, што гэта быѓ той жа чалавек, - сказаѓ я.
  
  
  - Або, калі гэта было так, ен мае якое-то стаѓленне да пагрозе. Няма нічога дрэннага ѓ тым, што мужчына ходзіць у той жа кафэ, і на спажыванне, што і яе ѓ той жа дзень. Можа, яе проста нервуюся ".
  
  
  Прыйшоѓ афіцыянт, і мы абодва замовілі Pernod. Мы не аднавілі наш размова, пакуль ён не прынёс напоі і не сышоѓ.
  
  
  "Дзяѓчына практычныя папрасіла мяне сустрэцца з ёй сёння ніяк не калі на карыдзе", - сказаѓ я, калі ён сышоѓ.
  
  
  Бровы Хоука прыѓзняліся. "У самым дэла?"
  
  
  "Яна сказала, што яна фанатка".
  
  
  Хоук пачаѓ жаваць цыгару, яго хударлявы твар быѓ змрочным, костлявое цела схілілася над сталом. "Што ты сказаѓ гэй?"
  
  
  "Я сказаѓ эй, што дабяруся туды, калі змагу. Але ѓ мяне ёсць іншыя думкі. Яе хачу вярнуцца ѓ палац сёння ніяк не калі, каб штогод, што я магу даведацца аб маім загадкавым чалавеку".
  
  
  "Гэта асвяжальнае адносіны", - сказаѓ ён, стараючыся не ѓсміхацца. "У мяне часам ствараецца ѓражанне, што цябе цяжка ѓціснуць працу ѓ сваю бурную палавое жыццё".
  
  
  "Гэта проста хлуслівыя гісторыі, якія распаѓсюджвалі подлыя супрацоѓнікі КДБ з мэтай дыскрэдытаваць мяне", - усміхнуѓся я.
  
  
  Ён хмыкнуѓ. "На самай дэла, калі вы бярэцеся за справу, вы вельмі ѓпартыя. Але я хачу, каб вы былі асабліва асцярожныя ѓ гэтым дэла. Гэта можа быць вельмі небяспечна для вас".
  
  
  "Якія-небудзь тэорыі?"
  
  
  Ён сядзеѓ у задуменні хвіліну, перш чым загаварыць. Цёплае паѓдзённае сонца блішчэла на яго сівых валасах і окрашивало твар у сонечны колер. "Нічога асаблівага. Але калі той чалавек, які напаѓ на вас у навучальным цэнтры, быѓ у КДБ, і калі ён апынуѓся тым чалавекам, якога вы бачылі тут двойчы, гэта можа азначаць, што яны наладжваюць вас на што-то".
  
  
  "Калі б пашанцавала, яны маглі б забіць мяне ѓ школе".
  
  
  "Магчыма, гэта не падышло б для ih мэтаѓ", - павольна сказаѓ ён. Ён паглядзеѓ на мяне. "У колькі пачынаецца карыда?"
  
  
  "У чатыры. Гэта павінна быць адзінае мерапрыемства ѓ Венесуэле, якое пачынаецца своечасова".
  
  
  Ён зірнуѓ на свае наручныя гадзіны. "У вас вельмі шмат часу, каб зрабіць гэта".
  
  
  "Вы хочаце, каб яе пазнаёміѓся з дзяѓчынай на карыдзе?"
  
  
  "Так, ведаю. Я думаю, нам лепш высветліць, у чым складаецца яе цікавасць да цябе. Калі гэта чыста любоѓны - ну, атрымлівай асалоду ад, але будзь асцярожны. Калі гэта не так, мы хочам ведаць аб гэтым".
  
  
  "Добра, - сказаѓ я. "Гэта карыда".
  
  
  "Вярніся да мяне заѓтра раніцай. Яе буду глядзець Пікаса ѓ Museo de Bellas Artes у дзесяць раніцы заѓтра.
  
  
  "Я буду там", - сказаѓ я.
  
  
  Калі вы ніколі не былі ѓ Nuevo Circo ѓ 15:30. у нядзелю падчас фестывалю вы ніколі не даведаецеся, як выглядае поѓны хаос. Вакол блукае нейкі час так шмат прыхільнікаѓ, што практычна немагчыма прайсці па адной кропкі ѓ іншую, не прабіваючыся скрозь іх. Паѓсюль ёсць спекулянты, якія прадаюць квіткі ѓ два-тры разы даражэй звычайнай. Розныя гандляры забіваюць адкрытую пляцоѓку перад арэнай, а сотні кішэннікаѓ старанна працуюць. Мне было нялёгка знайсці спекулянта з білетам у цёмную секцыю баррера, дзе, па словах Ільзы, яна будзе сядзець. Квіткі ѓ першыя шэрагі не так проста дастаць падчас фестывалю. Але ѓ рэшце рэшт яе атрымала білет і ѓвайшоѓ.
  
  
  ђнутры атмасфера была зусім іншай. Было па-ранейшаму шумна, але ѓ натоѓпе панавала атмасфера маѓклівага чакання, зусім не падобная на предигровое час на матчах па амерыканскім футболе. Яе знайшоѓ сваё месца, якое было адкрыта ѓ арэны, дзе ѓсё было відаць з блізкай адлегласці. У гэты момант прагучаѓ горн, і чалавек на кані перасёк арэну і зняѓ капялюш ѓ бок прэзідэнцкай ложы. Ён быѓ адказным службовай асобай і атрымліваѓ дазвол ад прэзідэнта арэны на працяг карыды.
  
  
  Яе агледзеѓся у папрасіѓ Ільзы і праз некалькі хвіліна заѓважыѓ яе, якая сядзела за ѓсё праз дзве секцыі. Яна мяне не бачыла. Мужчына, які арандаваѓ падушкі, шэл па праходзе побач са мной, і я ѓзяѓ адну. Без падушкі гэтыя каменныя трыбуны могуць быць даволі непрыемнымі. Некалькі хвіліна два сядзення побач са мной былі пустымі, але затым падышла пара ангельцаѓ і заняла ih. Парад тарэра скончыѓся, і аркестр спыніла гуляць. На арэне запанавала цішыня. Яе зноѓ зірнуѓ на Ильзу, і яна, здавалася, хацела мяне.
  
  
  Потым вароты адчыніліся, і адтуль з грукатам вылецеѓ вялікі чорны бык. Тарэадоры стаялі за перашкодай і змрочна глядзелі, як бык атакаваѓ шчыт бурладеро адкрытымі перад імі, урэзаѓся ѓ дрэва і гучна эга раскалоѓ. Жывёла Ільзы, Нуньес, быѓ адным вакол мужчын, якія назіралі за тым, што адбываецца. Ён быѓ першым тарэра на рахунку.
  
  
  У англічанкі побач са мной, здавалася, усё было ѓ парадку, гледзячы на пачатковыя веранікі і родильясо з вялікай чырвонай накідкай, таму што ѓсё было так маляѓніча і прыгожа. І вось сапраѓды падабаліся хупавыя бандерильеро. Але яна пачала бляднець, калі бык збіѓ конь пикадора і ледзь не забадае пикадора. Нуньес біѓся з быком, і эга накідка была прыемнай.
  
  
  але трохі крычыць. Нарэшце ён пайшоѓ на забойства, і кроѓ пацякла. З першай спробы меч трапіѓ у костка, і эму прыйшлося выцягнуць сл. Але другая спроба аказалася больш удалай - лязо ѓвайшло чыста. Куадрилья Нуньеса гналася за быком па крузе, пакуль ён не ѓпаѓ на калені, і матадор прыкончыѓ эга кінжалам ѓ падставы чэрапа. Затым выйшла запрэжка мулаѓ і працягнула заляпаныя малінавымі пырскамі тушу mimmo нас, сыходзячы з рынга. Да таго часу ангельскай лэдзі ѓжо надакучыла. Яна была сапраѓды зялёнай, калі яе муж адвёѓ.
  
  
  Нуньес пакланяѓся па рынгу. Ён быѓ удастоены ѓзнагароды хутчэй па павагі да сваёй рэпутацыі, чым эга працу. Ён не заслугоѓвае гэтага за гэты бой. Эга накідка была даволі добрая, але ён дрэнна забіѓ быка. Замест таго, каб зайсці праз рогі, што неабходна для добрага забойства, але патрабуе пэѓнай мужнасці з боку тарэадора, Нуньес нанёс удар жывёле, як вучань мясніка.
  
  
  Калі крыкі трохі аціхлі, яе паклікаѓ Ільза. Яна павярнулася на гук майго голасу, і ёй памахаѓ гэй.
  
  
  "Тут ёсць свабодныя месцы, калі вы хочаце далучыцца да мяне", - крыкнуѓ я.
  
  
  Яна не стала чакаць другога запрашэння, а адразу накіравалася да мяне. На Ільза была кароткая замшавая спадніца і такі ж гиллетт над празрыстай белай блузкі. Калі яна рухалася, спадніца адкрывала яе доѓгія загарэлыя сцёгны.
  
  
  "Баюся, у майго любімага тарэра быѓ дрэнны дзень", - сказала яна, сядаючы побач са мной. Даѓ гэй сваю падушку.
  
  
  Яе крыва ѓсміхнуѓся. - "Хіба мы не памыляемся час ад часу?"
  
  
  Яна ѓсміхнулася ѓ рэѓматызму і асляпіла мяне. Можа быць, ён даможацца большага поспеху ѓ сваім другім быку ".
  
  
  "Я ѓпэѓнены ѓ гэтым", - сказаѓ я. "Мне шкада, што я сышоѓ так хутка ѓчора ѓвечары. Але яе ѓбачыѓ чалавека, якога яе ведаѓ, і ён сыходзіѓ".
  
  
  Яе, глядзеѓ на яе твар, чакаючы рэакцыі, але яе не было. Ёй быѓ упэѓнены, што яна таксама бачыла гэтага чалавека, і мне было цікава, ці ведае яна яго. Але калі яна гэта зрабіла, яна гэтага не паказвала.
  
  
  "Я ведаю, што бізнэс важней зносін", - сказала яна. "Калі толькі размова не з'яѓляецца бізнэсам".
  
  
  Яе ѓсміхнуѓся. "Добра сказана."
  
  
  Вы можаце каму, калі жанчына хоча легчы з вамі ѓ ложак, нават калі яна спрабуе схаваць гэта ад вас. У асноѓным гэта тое, як яна глядзіць на вас, і жэсты, якія яна робіць рукамі і целам. Часам яна выходзіць праз сябе, калі яе размова зусім не спакуслівы. Яна можа параіць вам заблудзіцца або растлумачыць апошнюю тэорыю тэрмадынамікі. Але ee цела, ee хімія заѓсёды выдае сл. Ільза працягвала казаць аб тонкасцях карыды, але я мог сказаць, што яна гатэля мяне так жа моцна, як і яе. Нават калі ѓ нах былі схаваныя матывы для жадання ѓбачыць мяне, яе, выявіѓ, што з нецярпеннем вось чакаю гэтага вечара.
  
  
  Пачатку другой тарэадора, як раз выходзіѓ, каб памацаць свайго быка, вялікага прыгожага быка з аднаго вакол лепшых ранча. Тарэра быѓ нікому не вядомым, але ён рызыкаваѓ, каб спадабацца натоѓпе.
  
  
  "Оле! Оле!" - крычалі яны.
  
  
  "Ён добры, - сказала Ільза.
  
  
  "Так". Яе, бачыѓ, як ён выконваѓ марипосу, прымушаючы плашч лунаць, як матылёк. "Вы ведаеце каго-небудзь па тарэра?"
  
  
  "Не асабіста", - сказала яна. "Хоць мне падабаецца глядзець, як яны выступаюць, яны не ѓ маім гусце, ці ведаеце. У любым выпадку, лацінаамерыканскія мужчыны звычайна мне не падабаюцца".
  
  
  "Як доѓга вы ѓ амбасадзе?" - спытаѓ я, мяняючы тэму.
  
  
  "З моманту майго прыезду ѓ Каракасе, амаль год таму. Яе думала, што хачу ѓбачыць свет".
  
  
  "А цяпер няма?"
  
  
  Яна паглядзела на мяне сваімі блакітнымі вачыма, а затым зноѓ паглядзела на кольца. "Гэта можа быць самотна ... для дзяѓчыны ѓ чужым горадзе такога памеру".
  
  
  Калі б гэта не быѓ зялёны святым, яе б ніколі эга не бачыѓ. "Вы хадзілі на прыём учора ѓвечары з халасцяком", - сказаѓ я.
  
  
  "Ах, Людвіг". Яна смяялася. "Ён добры чалавек, але любіць калекцыянаваць матылькоѓ і чытаць доѓгія кнігі па старажытнай гісторыі. Яе нават не ѓпэѓненая, што эму падабаюцца дзяѓчыны".
  
  
  Мы абмяняліся ѓсмешкамі. Яе спытаѓ. - "Вы працуеце на яго?" Яе, ведаѓ, што Ілзэ Хоффманн не працуе на ім.
  
  
  Яна не глядзела на мяне, але працягвала глядзець на тарэра. "Не, не на Людвіга. На чалавека па імя Штайнер".
  
  
  Рэѓматызму быѓ правільным, але я ѓсё яшчэ не быѓ задаволены. "Я добра ведаю мекленбург-пярэдняя памеранія. Дзе вы там жылі?"
  
  
  "На поѓначы горада. На Фрыдрыхштрасе. Побач з паркам".
  
  
  "Ах, так. Яе ведаю мясцовасць. Вы жылі там са сваімі бацькамі?"
  
  
  "Мае бацькі загінулі ѓ аѓтамабільнай катастрофе, калі ёй была вельмі маленькай, - сказала яна.
  
  
  Гэта таксама было праѓдай. Амбасадар згадаѓ Коллинзу, што Ільза Хоффманн засталася сіратой.
  
  
  Мне шкада.
  
  
  Глядзелі карыду. Яе купіѓ у прадаѓца два напою, і Ільза, падобна, вельмі спадабалася. Нуньес зноѓ з'явіѓся і выступіѓ лепш, чым з першай спробы. Заставалася толькі двое быкаѓ, і, па чутках, гэта былі няспелыя цяляты з второразрядного ранча.
  
  
  "Чаму б нам не сысці зараз і не выпіць дзе-небудзь разам?" - прапанавала яна.
  
  
  Яе, паглядзеѓ у яе блакітныя вочы і зноѓ убачыѓ там запрашэнне. "Гучыць выдатна, - сказаѓ я.
  
  
  Мы выпілі ѓ суседнім кафэ, а затым запрасіѓ яе Ільза павячэраць у Эль-Хардин, на Авенида Альмеда. Пасля таго, як мы скончылі вячэру, яна запрасіла мяне вярнуцца ѓ сваю кватэру, каб выпіць. Паколькі яе ѓсё яшчэ не зразумеѓ яе, і паколькі "спакуслівае абяцанне ѓ яе вачах сапраѓды кранула мяне, я пайшоѓ.
  
  
  У нах была вялікая жыллё недалёка ад плошчы Міранда. Ён быѓ абстаѓлены ѓ старадаѓнім іспанскім стылі і упрыгожаны выдатнымі прадметамі антыкварыяту. Быѓ невялікі балкончык з выглядам на вузкую вулачку.
  
  
  Калі мы ѓвайшлі ѓнутр, Вячаславаѓна павярнулася да мяне і, я стаю вельмі блізка, сказала: "Ну, галасы, і мы, Скот".
  
  
  Ee вусны былі мяккімі і поѓнымі, і ну было лёгка дастаць. Яе скараціѓ невялікае адлегласць, і пацалаваѓ ee. Яна адказала цяпло, як быццам чакала ѓвесь дзень. Яна неахвотна адсунулася.
  
  
  "Зрабі нам выпіць, пакуль яе пераапранаюся", - сказала яна.
  
  
  Яна знікла ѓ спальні. Яе наліѓ нам пару каньякоѓ па крыштальнага графіна, і да таго часу, як я яе скончыѓ, вярнулася Ільза. На ёй быѓ доѓгі абліпальны халат, які нічога не пакідаѓ для ѓяѓлення. Яна прыкрыла шторы, затым падышла да мяне і выпіла каньяку.
  
  
  Яе зняѓ куртку, калі яна была ѓ спальні, і не знайшоѓ час схаваць люгер і штылет. Яе назіраѓ за выразам яе твару, калі яна ih бачыла. Яе, спадзяваѓся, што гэта будзе сюрпрыз, і так яно і было. Але я не мог быць упэѓнены, што гэта было сапраѓды.
  
  
  "Што гэта такое, Скот?" яна сказала.
  
  
  "О, толькі зброю", - нядбайна сказаѓ я. "Мы павінны прыняць дадатковыя меры засцярогі ѓ пасольстве, калі адбываецца што-то накшталт гэтай канферэнцыі".
  
  
  "Так. Вядома", - сказала яна.
  
  
  Яе разглядаѓ кожную дэталь яе цела скрозь шчыльную тканіну яе халата. Паднёс свой шклянку. Яе нават не спрабавала яго, але ѓ дадзены момант гэта чаму-то не здавалася важным. Ільза зрабіла глыток і таксама штурхнуѓ. Яе, абняѓ яе за тонкую талію і прыцягнуѓ да сябе. Якім-то чынам халат ѓзмацняѓ эфект. Ад майго дотыку не было ѓтоена нам аднаго выгібу або выгібу плоці. Яго пацалаваѓ яе зноѓ, і яна настойліва прыціснулася да мяне, пакуль мае рукі рухаліся па яе целе.
  
  
  "Ох, Скот, - сказала яна.
  
  
  Яе, нахіліѓся і павольна расшпіліѓ халат, дазваляючы яму ѓпасці на падлогу. Яна сядзела нерухома, гледзячы мне ѓ вочы. Ee цела было нават больш эфектным, чым яе мог сабе ѓявіць. Ee дыханне стала павярхоѓным, яе поѓныя круглыя грудзях пошевелились. Яе зняѓ кабуру і ножны на шпільцы і кінуѓ ih на столік каля шырокай канапы ззаду нас. Яна дапамагла мне распрануцца, затым падышла да канапы і ложкі на яго.
  
  
  "Ідзі сюды, Скот", - прашаптала яна.
  
  
  Я пайшоѓ да яе. Мы ляжалі разам ірына і хвалюючы водар ee духавы напоѓніѓ мае ноздры. Яе цёплая плоць была ѓ маіх руках, а яе салодкі густ адчуваѓся на маіх вуснах. Яна настойліва рухалася да мяне, калі мае рукі і вусны пакрывалі яе выпукласць грудзей, плоскі узбуджаныя соску. Ee рука была на мне, і яна вяла мяне да яе, а затым мяне ахапіла гарачая слодыч. Яе сцягна калыхнуліся да мяне, а ногі стуліліся вакол маёй спіны. Яна выпусціла нізкія пачуццёвыя гукі ѓ горле, пакуль наша запал нарастала. Затым яна выдаѓ рэзкі крык, і яе мяккая плоць моцна задрыжала, калі яе выбухнуѓ ѓнутры нах.
  
  
  Крыху пазней Вячаславаѓна ѓстала на каньякамі. Яе ляжаѓ расслабленым і сытым на кушэтцы, расцягнуѓшыся ва ѓвесь рост. Калі гэта было тое, што Ільза прапаноѓваѓ у рэѓматызму на мае сумневу, гэта было бессэнсоѓна працягваць турбавацца пра яе.
  
  
  Тым не менш, яе ѓважліва сачыѓ за ёй, і ѓ той жа час не зводзіѓ вачэй са свайго зброі на бліжэйшым стале. Ёй дазволіѓ Ільза выпіць ee каньяку перад тым, як выпіць свой.
  
  
  "Вам спадабалася?" - спытала яна мяне пасля таго, як яе зрабіѓ глыток.
  
  
  "Выпіѓка або адпачынак?" Яе спытаѓ. Менавіта тады яе адчуѓ лёгкае галавакружэнне.
  
  
  "Забавы", - усміхнулася яна ѓ рэѓматызму.
  
  
  "Гэта быѓ першы клас". Калі яе сел на край канапы побач з ёй, яе, адчуѓ, што мае рукі сталі цяжкімі.
  
  
  "Мне гэта таксама спадабалася".
  
  
  Яе сапраѓды пачаѓ напружвацца. Яе адчуваѓ галавакружэнне і слабасць, і для гэтага не было ніякіх прычын. Калі толькі Ільза не напампавала мяне наркотыкамі.
  
  
  "Якога чорта..." - сказаѓ я. Словы проста не падыходзілі.
  
  
  Ільза нічога не сказала. Яна трохі адышла ад мяне.
  
  
  Яе, паглядзеѓ на нах. Ёй раптам вельмі раззлаваѓся - на нах і на сябе. Яе аслабіѓ пільнасць, нягледзячы на папярэджанні Хоука і мае ѓласныя сумненні.
  
  
  "Сука!" - сказаѓ ёй гучна, і яго словы дзіѓным рэхам адгукнуліся ѓ мяне ѓ вушах. Яе моцна ѓдарыѓ яе па твары, і яна з прыглушаным уздыхам ѓпала на канапу.
  
  
  Яе ѓстаѓ і п'яна пахіснуѓся. Яе схапіѓ сваю вопратку і шталь яе нацягваць. "Якое тваё сапраѓднае імя?" - спытаѓ я, спрабуючы зашпіліць маланку на штанах.
  
  
  Яна паглядзела на маё зброю, але ѓ мяне не хапіла смеласці паспрабаваць завалодаць адным вакол іх. Яна выцерла струменьчык крыві iso rta. "Мяне клічуць Таня Савіч", - сказала яна.
  
  
  Цяпер на мне былі чаравікі. Яе зрабіѓ крок да стала Люгер і штылет ляжала там, і ледзь не ѓпалі мне на твар.
  
  
  Яе, схапіѓся за крэсла, але перакуліѓ яго, і ён паваліѓся на падлогу. Яе абапёрся на падлакотнік канапы, стаяць над дзяѓчынай па імя Таня Савіч.
  
  
  "А вы працуеце на КДБ", - сказаѓ я.
  
  
  "Так. Мне шчыра шкада, містэр Картэр", - ціха сказала яна. "Ты мне падабаешся."
  
  
  Яе, паглядзеѓ на нах і ѓбачыѓ двух Тань. "Гэта быѓ каньяк, ці не так? Але ты сама эга-файл. І яе назіраѓ за табой, калі ты хадзіѓ за шклянкамі. Што ты зрабіла, накололась проціяддзем раней?"
  
  
  "Гэта быѓ не каньяк", - сказала яна амаль няшчасна. "Гэта была памада. І ѓ мяне гіпнатычны імунітэт да ee таксічным эфектам".
  
  
  "Гіпнатычны...?" Яе не змог скончыць лейцара. Яе, адчуѓ, як блізкая цемра захліснула мяне, а затым яе ѓпаѓ на падлогу.
  
  
  Мяне больш не хвалявала зброю. Яе проста гатэль перамагчы чарнату і выбрацца ѓсёй кватэры. Калі б яе змог дайсці да калідора, хто-небудзь мог бы мне дапамагчы. Нейкім чынам яе знайшоѓ у сабе дастаткова сіл, каб ѓстаць на ногі і, спатыкаючыся, рушыць да дзень.
  
  
  Як толькі яе падышоѓ да яму, ён адкрыѓся, і там стаялі двое мужчын. У аднаго невысокага, лысага бандыта была дурная ѓсмешка. Іншым быѓ чалавек, якога яе бачыѓ у кафэ і ѓ палацы, верагодна, той, хто трымаѓ пры мне пісталет у трэніровачнай школе ѓ Вашынгтоне. Ih асобы разбегліся, калі наркотык пачаѓ дзейнічаць. Больш высокі па дваіх, той, хто мучыѓ мяне з часоѓ Вашынгтона, ступіѓ да мяне.
  
  
  "Падобна на тое, вы крыху не ѓ сабе, містэр Картэр".
  
  
  Яе нязграбна замахнуѓся на яго. Ён лёгка ѓхіліѓся, і яе ѓпаѓ на яго каржакаватага таварыша, які схапіѓ мяне, і на імгненне падтрымаѓ, а затым моцна ѓдарыѓ мяне па галоѓ.
  
  
  Яе ѓпаѓ назад у кватэру і зноѓ прызямліѓся на падлогу. Калі невысокі каржакаваты мужчына ѓстаѓ назаѓжды мной, схапіѓ яе эга за ногі і выцягнуѓ ih з-пад яго. Ён упаѓ на падлогу побач са мной. Яе амаль не чуѓ рускіх лаянак. Высокі мужчына падышоѓ і ѓдарыѓ мяне нагой у бок.
  
  
  "Не рабі яму было балюча", - пачула яго словы дзяѓчыны. "Няма неабходнасці прычыняць эму боль". Голас, здавалася, зыходзіѓ іншага па абодва канца доѓгага тунэля або, можа быць, праз іншага абодва канца свету.
  
  
  Высокі мужчына гучна вылаяѓся на дзяѓчыну. Каржакаваты мужчына ѓскочыѓ на ногі. Галавакружэнне станавілася ѓсё горш і горш. Яе паспрабаваѓ ѓстаць на калені, але цяжка зваліѓся на бок. Яе ѓвесь час думаѓ аб тым, што яны прыйшлі забіць мяне. Гэта быѓ змова з мэтай забойства галоѓнага агента СЯКЕРА, і ён увянчаѓся поспехам. Але ні ѓ аднаго вакол мужчын не было зброі.
  
  
  "Вы думаеце, што тое, што мы збіраемся з ім зрабіць, не пашкодзіць эму?" Каржакаваты беларуская непрыгожа засмяяѓся. Ён моцна ѓдарыѓ мяне нагой па рэбрах. Яе застагнаѓ і паваліѓся на спіну. Яе, чуѓ, як дзяѓчына па імя Ільза Хоффманн або Таня Савіч выражаны ѓдала падабраныя словы коренастому мужчыну. Затым галасы заціхлі і сталі глуха гудзець у вушах.
  
  
  Праз хвіліну цемра вярнулася, і на гэты раз ужо не атрымалася адштурхнуць яе. Яе раптам падаѓ, правальваѓся праз бяздоннае чорнае прастору, маё цела павольна круцілася, калі яго падаѓ.
  
  
  Чацвёртая кіраѓнік.
  
  
  Калі яе ачуѓся, яе ляжаѓ на падлозе ѓ ярка асветленай антысептычнай пакоі плошчай каля дзесяці квадратных футаѓ. У пакоі было пуста, калі не лічыць белай ложка. Калі яе глядзеѓ на іх, потолочные свяцільні моцна свяцілі ѓ маю галаву. Яе iso усіх сіл спрабаваѓ сесці, і адразу адчуѓ боль у праведзеныя вылічэнні, у тым месцы, дзе мяне былі нагамі. Яе агледзеѓ свае рэбры. Былі жудасныя сінякі, але нічога не зламалася.
  
  
  Яе паняцця не меѓ, як яны мяне сюды змясцілі. Спачатку яе нават не мог успомніць падзеі, якія прывялі да адключэння свядомасці, але затым паступова вярнулася ѓ сцэне з дзяѓчынай. Па-чартоѓску разумна з ih боку падмяшаць гэй, на памаду прэпарата. Але што яна сказала аб сваім імунітэце? І чаму яе цяпер успомніѓ, як яе заспакаяльны голас гаварыѓ са мной у непераадольнай чарнаце, яе пачуццёвы, непаѓторны голас загадаѓ мне спаць спакойна? Справа ѓ тым, што я цалкам адключыѓся, настолькі цалкам, што адчуваѓ бы сябе адпачылым, калі б не пульсуючая боль у праведзеныя вылічэнні.
  
  
  З некаторым працай яе устаѓ, падышоѓ да ложку і сел на ee край, пацёр твар рукамі, спрабуючы ачысціць галаву. Якое б лекі яны нас выкарыстоѓвалі супраць мяне, яго дзеянне было часовым, і, відавочна, бясшкодным. Па нейкай прычыне я не мог зразумець, oni гатэлі займець мяне жывым і цэлым. Можа быць, яшчэ да таго, як усё скончылася, яе б пашкадаваѓ, што яны не пусцілі мне кулю ѓ долі ѓ кватэры дзяѓчыны.
  
  
  Яе ѓспомніѓ цёплую плоць Тані пада мной ірына. У КДБ заѓсёды былі папулярныя сэкс як зброю. Але гэтага было б недастаткова, каб атрымаць мяне без новага касметычнага прэпарата. Хадзілі чуткі, што рускія працуюць над сотнямі лекаѓ і што яны на шмат гадоѓ апярэдзілі Захад у гэтай галіне. Магчыма, ёй быѓ першым варожым агентам, супраць якога яны ѓжылі гэты прэпарат. Яе не хацеѓ выпрабоѓваць гэтага першынства.
  
  
  Азіраючыся назад, я не зразумеѓ, нетыповага паводзін Тані для звычайнага агента КДБ.
  
  
  Была гэтая спроба зберагчы мяне ад збіцця мужчынамі і згадка пра... нейкім гіпнозе. Гіпнатычны імунітэт, галасаванне, і ѓсё. Яе ніколі раней не чуѓ гэты тэрмін. Мой сэнс проносился праз разнастайныя рашэнні і верагоднасці, і нам да чаго не прыйшоѓ, і мой гол-моцна пульсавала. Мне толькі ѓдалося цалкам заблытацца, калі яе пачуѓ гук на дзень.
  
  
  Яе аѓтаматычна напружыѓся. Дзверы адчыніліся, і ѓвайшлі двое мужчын, якія з'явіліся ѓ кватэры Тані. У тоѓстага, лысага хлопца была такая ж непрыгожая ѓхмылка. Высокі абыякава паглядзеѓ на мяне.
  
  
  "Што ж, - сказаѓ высокі, - спадзяюся, ты добра адпачыѓ". Гэта вызначана быѓ голас чалавека, які напаѓ на мяне ѓ Вашынгтоне.
  
  
  Яе сказаѓ. - "Гэта быѓ ты ѓ панчосе чалавек у Вашынгтоне".
  
  
  "Так, гэта быѓ я", - паблажліва сказаѓ ён. "Чалавек, якога вы забілі, быѓ проста амерыканцам, які працаваѓ на нас. Ён быѓ расходным матэрыялам".
  
  
  "І вы сачылі за мной у Каракасе".
  
  
  "Вядома. Мы гатэлі не губляць кантакт, перш чым у доктара Савіч з'явіцца шанец прывабіць вас у пастку".
  
  
  "Доктар Савіч?"
  
  
  "Вы хутка ѓбачыце яе", - сказаѓ ён. "Цяпер падымайцеся, містэр Картэр. У вас прызначаная сустрэча ѓ нашай лабараторыі".
  
  
  "Лабараторыя?" Яе ѓстаѓ і ацаніѓ адлегласць і становішча кожнага чалавека, гадаць, ці змагу я яе прайсці mimmo ѓ іх да дзень. "Дзе ён?"
  
  
  Высокі мужчына усміхнуѓся. "Вы ѓсё яшчэ ѓ Каракасе. Мы толькі што прывезлі вас у новае установай КДБ, Картэр, створанае спецыяльна для вас".
  
  
  Каржакаваты мужчына зароѓ. - "Вы кажаце занадта шмат!"
  
  
  Высокі мужчына нават не зірнуѓ на яго. "Гэта не мае значэння, - холадна сказаѓ ён.
  
  
  Цікава, што гэта значыць. Калі яны мелі намер забіць мяне, чаму яны гэтага яшчэ не зрабілі? Пакуль для мяне ѓсё гэта не мела сэнсу.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Што ты збіраешся са мной рабіць?"
  
  
  "Вы хутка даведаецеся. Пайшлі. І не доставляйте нам ніякіх праблем".
  
  
  Яе прайшоѓ mimmo ѓ іх да дзень, і яны рушылі ѓслед за мной. Яе агледзеѓся па белым калідоры, спадзеючыся знайсці дзверы, падобную на выхад. Гэта быѓ кароткі калідор з дзвярыма ѓ кожным канцы і парай іншых пасярэдзіне. Яе, вырашыѓ, што канчатковыя дзень павінны быць выхадамі. Яны былі зачыненыя, але што-то мне падказвала, што ну не адкрыюць. Па-першае, у рускіх не было пры сабе ключоѓ.
  
  
  Магчыма, гэта мой адзіны шанец збегчы. Не было ніякай гарантыі, што я буду ѓ якой-небудзь форме, каб паспрабаваць гэта праз пяць хвіліна. Мы павярнуліся і пайшлі да дзень у далёкім канцы калідора. Менавіта тады яе распачаѓ спробу.
  
  
  Раптам яе, спыніѓся і зноѓ напаѓ на каржакаватага чалавека, які атрымліваѓ асалоду ад фізічнай часткай майго сваю ѓладу. Яе цяжка наступіѓ на яго левую нагу, і пачуѓ храбусценне і гучны крык балюча. Яе ѓдарыѓ яго эга локцем па шырокаму твару і адчуѓ, як эга нос расплющился. Ён стукнуѓся аб сцяну побач з сабой.
  
  
  Высокі мужчына вылаяѓся і схапіѓ пісталет у куртцы. Ён досталь пісталет, і ён быѓ падобны на той, які ён прицелил мне ѓ галаву ѓ Вашынгтоне. Знаёмства не дало мне пачуцці камфорту. Яе, схапіѓся за руку з пісталетам, іншай рукой ѓдарыѓ яе эга па вачах. Ён заблакаваѓ ѓдар і хутка ударыѓ каленам у пахвіну. Калі ён ударыѓ яе, адчуѓ жудасную боль і моцны прыступ млоснасці. Яе, хмыкнуѓ і страціѓ руку з пісталетам. Мае рэакцыі былі павольней з-за пабочнага дзеяння прэпарата, і гэта дало яму было істотнае перавага.
  
  
  Яе замахнуѓся рукой яго горла, і ён часткова зняѓ яго. Але яе досталь эга слізгальным ударам па адамовому яблыку. Ён войкнуѓ і ѓпаѓ на сцяну. Яе, павярнуѓся і накіраваѓся да дзень у канцы калідора. Мне прыйшлося пераскочыць праз прыгорбленую постаць каржакаватага чалавека, які проста спрабаваѓ устаць на ногі. Яе, спадзяваѓся, што гэтаму высокаму мужчыне спатрэбіцца хвіліна, каб прыйсці ѓ сябе, але мае чаканні былі недаѓгавечнымі. Ёй быѓ толькі на паѓдарогі да дзень, калі рэвальвер, стрэліѓ.
  
  
  "Стой, Картэр. Ці наступная лупіѓ вочы праніжа твой мозг".
  
  
  Гэта была пераканаѓчая пагроза. Яе, спыніѓся і прыхінуѓся да стагнаць, не гледзячы на яго. Мой шанец на ѓцёкі ѓпаѓ. Праз хвіліну высокі мужчына падышоѓ да мяне і ѓваткнуѓ рэвальвер мне ѓ рэбры.
  
  
  "Ты вельмі адваротны хлопец, Картэр", - сказаѓ ён, затаіѓшы дыханне, прыціскаючы руку да горла.
  
  
  Іншы агент КДБ падышоѓ да нас. "Калі б не яны, - хутка сказаѓ ён па-руску, паказваючы вялікім пальцам у іншую частку будынка, - яе б забіѓ эга выплат прама тут і цяпер. Павольна і пакутліва".
  
  
  Каржакаваты мужчына выцягнуѓ свой рэвальвер і падняѓ яго, каб ударыць мяне па галоѓ і твару.
  
  
  "Няма!" - сказаѓ высокі мужчына. "Падумайце аб місіі".
  
  
  Каржакаваты завагаѓся з дзікім позіркам у вачах. Кроѓ цякла па эга носа па вуснах да падбародка. Нос ужо опух, на эга чалавека. Яе, паглядзеѓ на яго і пашкадаваѓ, што змог забіць эга. Гэта заняло бы ѓсяго хвіліну больш, і гэта пастаѓляла б мне велізарнае задавальненне.
  
  
  Але мужык апусціѓ пісталет.
  
  
  "Ідзі, - сказаѓ высокі. "Яны ѓсё яшчэ чакаюць нас у лабараторыі".
  
  
  * * *
  
  
  Яны прывязалі мяне да асаблівых драѓлянага крэсла. Яе быѓ у лабараторыі. Гэта была вялікая пакой, якая займаецца нагадала мне аперацыйную ѓ вялікім амерыканскім шпіталі, за выключэннем таго, што ѓ поле зроку не было аперацыйнага крэслы. Магчыма, крэсла, да якога яе быѓ приязан, служыѓ ён жа мэтаѓ. У пакоі было некалькі адзінак электроннага абсталявання, на пультах кіравання мигали каляровыя агні. На машынах працавалі два тэхніка, а ѓ астатнім яе быѓ адзін. Агенты выйшлі праз пакоя, прывязаѓшы мяне да крэсла.
  
  
  Гэты крэсла сам па сабе быѓ машынай. Гэта было падобна на электрычны крэсла, але з праводкай было ценымногие складаней. Быѓ нават галаѓны ѓбор з якія тырчаць з яго электродамі. Спачатку яе, падумаѓ, што гэта нейкая сістэма гармат катаванняѓ, але гэта не мела ніякага сэнсу. Нават рускія не пайшлі на такое, каб проста замучыць чалавека, нават каб атрымаць вышэйшыя сакрэты. Існавалі і больш прымітыѓныя спосабы, якія маглі б выконваць гэтую працу не горш любой машыны. У любым выпадку агенты не маюць глыбокую дзяржаѓную таямніцу нам, у Расеі, нам на Захадзе. Я не быѓ выключэннем. На самай справе, у агентаѓ AX было менш прычын, чым у большасці, для ежы сакрэтнай інфармацыі, паколькі заданні AX былі больш звязаныя з канкрэтнымі фізічнымі дзеяннямі супраць іншага боку, чым з расследаваннем і зборам дадзеных.
  
  
  Пакуль яго ѓсё яшчэ спрабаваѓ ва ѓсім разабрацца, яе пачуѓ, як за маёй спіной адчыніліся дзверы, і ѓ пакой увайшлі тры чалавекі. Таня была адна вакол іх. На ёй быѓ белы халат і кропках ѓ рагавой аправе. Ee валасы былі сабраны ѓ пучок, і яна выглядала вельмі змрочнай і рашучай. Яна сустрэлася з маімі вачыма і доѓга глядзела у іх, перш чым загаварыць. Думаю, яна спрабавала сказаць мне, што шкадуе абсталяваннем ѓсім гэтым, але доѓг на першым плане месцы.
  
  
  "Як вы сябе адчуваеце, містэр Картэр?" - несамавіты спытала яна.
  
  
  "Нядрэнна, улічваючы абставіны", - адказаѓ я.
  
  
  Двое мужчын акружылі яе. Адзін быѓ мне знаёмы, таму што я толькі што прачытаѓ эга справа перад ад'ездам па Вашынгтона. Гэта быѓ Алег Дзімітраѓ, рэзідэнт КДБ у Каракасе і чалавек, адказны за ѓсё, што тут адбывалася. Ён быѓ сярэдняга росту, з сівымі валасамі і вялікай радзімай плямкай на правай шчацэ. Эга вочы былі жорсткімі і халоднымі.
  
  
  "Такім чынам, вы - сумна вядомы Нік Картэр", - сказаѓ Дзімітраѓ.
  
  
  "Мяркую, адмаѓляць гэта бескарысна, - адказаѓ я.
  
  
  "Так, бескарысна. Яе Алег Дзімітраѓ, як вы, напэѓна, ужо ведаеце. Гэтая мілая дзяѓчына, якая займаецца дапамагла нам злавіць вас, - доктар Таня Савіч, самы бліскучы бихевиорист Расіі. А гэты джэнтльмен - ee калега, доктар Антон Калінін".
  
  
  Сівавалосы мужчына ѓ белым халаце па іншы бок ад Тані паглядзеѓ на мяне па-над ачкоѓ і кіѓнуѓ. Эга погляд прымусіѓ мяне адчуць сябе амёбай пад мікраскопам. Яе перавёѓ позірк з яго на Таню.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Бихевиорист?"
  
  
  "На Самой Справе, Нік. Спадзяюся, ты не супраць, калі яго назаву цябе Нікам".
  
  
  Яе прыслухаѓся да яе голасу, і цяпер зразумеѓ, чаму ён абсурдна не зусім па-нямецку. Гэта быѓ рускі голас, які спрабуе імітаваць англійская з нямецкім акцэнтам. Гэта было не ідэальна, але было дастаткова, каб прымусіць мяне гадаць.
  
  
  "Можаш клікаць мяне як хочаш", - сказаѓ я. "Я не думаю, што гэта мае вялікае значэнне. Хоць было б нядрэнна даведацца, што вы збіраецеся рабіць. Маё цікаѓнасць ѓзяло верх мной назаѓжды. Вы трое стварылі шабаш ведзьмаѓ КДБ або што-то ѓ гэтым родзе?"
  
  
  Таня ѓсміхнулася, але асобы мужчын засталіся каменнымі. Дзімітраѓ загаварыѓ першым напружаным высокім голасам. "Класічны амерыканскі герой, а, містэр Картэр? Дзёрзкая жарт перад тварам небяспекі".
  
  
  Яе, паглядзеѓ на Дзімітрава. "Гэта лепш, чым плакаць", - злосна адказаѓ я.
  
  
  "Мы цяпер зоймемся гэтым, Алег, - сказаѓ эму лекара Калініна.
  
  
  Дзімітраѓ хмыкнуѓ і пайшоѓ. Яе пачуѓ, як дзверы лабараторыі адкрылася і зноѓ зачыніліся, калі ён сыходзіѓ. Два тэхніка ѓ станкоѓ не звярталі на нас ніякай увагі. Калініна падышоѓ і ѓваткнуѓ мне ѓ вочы ліхтарык. Працуючы, ён гаварыѓ са мной ціхім голасам.
  
  
  "Доктар Савіч спецыялізуецца на кантролі над паводзінамі", - павольна сказаѓ ён, гледзячы мне ѓ вочы. "Яна з'яѓляецца адным вакол вядучых расійскіх спецыялістаѓ у такіх галінах, наркатычнага кантролю над свядомасцю, гіпнотерапіі і агульных метадаѓ кантролю паводзін".
  
  
  Ён выключыѓ сьвяты гасподзь, і я паглядзеѓ на Таню.
  
  
  "Гэта праѓда, Нік, - сказала яна. "Мы гадамі эксперыментавалі з кантролем чалавечага паводзінаѓ. Яе правёѓ шмат даследаванняѓ у гэтай галіне. Лекар Калініна цесна супрацоѓнічаѓ з нашай групай, запісваючы і аналізуючы фізічнае ѓздзеянне метадаѓ лячэння нашых пацыентаѓ, ён выбітны лекар нашай краіны ".
  
  
  Яе спытаѓ. - "Вы плануеце правесці назаѓжды мной паводніцкія эксперыменты?"
  
  
  "Ты будзеш першым мужчынам, якога будуць кантраляваць нашы ѓдасканаленыя метады", - адказала яна, і яе голас паказаѓ яе няѓпэѓненасць. Цяпер ёй быѓ упэѓнены, што Таня не ведала, што эй прыйдзецца прымяніць свае веды і навыкі ѓ такіх жахлівых справах. Ee блакітныя вочы схаваліся за акулярамі ѓ рагавой аправе.
  
  
  "Ты збіраешся... выкарыстаць мяне як-небудзь?"
  
  
  Таня хутка паглядзела мне ѓ вочы і зноѓ адвярнулася.
  
  
  Калініна вось прыйшоѓ на дапамогу. "Мы збіраемся знішчыць Ніка Картэра", - сказаѓ ён. "Па крайняй меры, на час. Вы больш не будзеце існаваць, як Нік Картэр".
  
  
  Яе проста глядзеѓ на яго. Можа быць, ёй быѓ правоѓ - апошняя лупіѓ вочы ѓ кватэры Тані можа быць лепш для мяне ѓ доѓгатэрміновай перспектыве.
  
  
  "Больш не існаваць?"
  
  
  "Мы збіраемся правесці трансплантацыю асобы", - працягнуѓ Калінін. "Вы станеце зусім іншым чалавекам. І гэты чалавек будзе запраграмаваны намі, містэр Картэр. Вас, як кампутар будзе праграмаваць тэхнік. Вы пачынаеце разумець?"
  
  
  Яе перавёѓ позірк з яго на Таню. "Божа мой, Таня", - прашаптаѓ я.
  
  
  Блакітныя вочы сустрэліся з маімі. Яна прыціснулася да мяне сваім прыгожым тварам і ѓзяла з бліжэйшага століка бутэлечку.
  
  
  "Гэта намбулин, - сказала яна па-дзелавому, - прэпарат, зусім нядаѓна распрацаваныя нашымі лабараторыямі. Гэта тое, што вы б назвалі наркотыкам, якія змяняюць свядомасць. Ён мае ѓласцівасці, аналагічныя ЛСД, але дзеянні нашага лекаѓ ужо больш абмежаваны ".
  
  
  "Мне не трываецца пачуць", - саркастычна сказаѓ я.
  
  
  Яна праігнаравала заѓвагу і працягнула. "Калі ѓводзяць намбулин, разумовыя працэсы перарываюцца на базавым узроѓні, і асобу змяняецца. Які прымае наркотык становіцца вельмі пакорлівым і адчувае павышаную ѓнушальнасць".
  
  
  "Прапанова", - падумаѓ я. "Такім чынам, гэта ѓсё."
  
  
  "Частковы", - сказала Таня. "Знаходзячыся пад уздзеяннем прэпарата, вы будзеце надзвычай успрымальныя да намовы кваліфікаванага гипнотерапевт. І да метадаѓ кантролю паводзін, распрацаваным за гады нашых даследаванняѓ".
  
  
  Яе спытаѓ. - "З якой мэтай?"
  
  
  Таня адвярнулася.
  
  
  "Няма сэнсу ѓдавацца ѓ падрабязнасці", - сказаѓ Калініна, узяѓшы ѓ Тані флакон і напоѓніѓшы ѓпырсквае вадкасцю. "У любым выпадку, вы не ѓспомніце нічога вакол таго, што мы гаварылі ѓ гэтай размове".
  
  
  Што-то ѓ эга самодовольном асобы мяне вельмі раззлавала. "Кравец цябе бяры!" - крыкнуѓ ёй эму.
  
  
  Эга вочы ѓспыхнулі, каб сустрэцца з маім позіркам, і мне падалося, што я заѓважыѓ у іх слабую ѓспышку страху, калі ён паглядзеѓ на мяне. "Калі ласка, без драматызму, містэр Картэр. Вы толькі усложните сабе задачу".
  
  
  Таня ѓстала з крэсла і падышла пагаварыць з адным вакол тэхнікаѓ. Калініна трымаѓ ѓпырсквае перад тварам, штурхаючы поршань, каб ачысціць апарат ад бурбалак адбору пробаѓ паветра.
  
  
  Лютае адчай ахапіла маю грудзі. Гэта было самае блізкае да панікі, што я калі-небудзь адчуваѓ. Яе ніколі не баяѓся фізічнай балюча або смерці, але ѓсё было па-іншаму. На самай справе яны збіраліся забіць мяне, знішчыць маю асобу, а затым выкарыстоѓваць маё цела ѓ сваіх бязбожных мэтах. Ад адной думкі пра гэта ѓ мяне па спіне прабягалі мурашкі. І цяпер яе, ведаѓ, што пагроза зняважыць AX не была пустой. На падрыхтоѓку гэтага плана - якім бы ён нам быѓ - у іх сышлі месяцы або нават гады. І з вядучым агентам AX, які выконваѓ гэта, яны былі амаль як дома.
  
  
  На дапамогу Калініну падышоѓ тэхнік. Таня павярнулася і паглядзела на нас праз пакой. Тэхнік прывязаѓ гумовую трубку да майго пляча і закасаѓ рукаѓ маёй кашулі. Яе ѓбачыѓ выступоѓцы вены на перадплечча. Намбулин ѓваходзіѓ адкрытымі ѓ вену.
  
  
  Мой складаць даляр шалёна калацілася. Калі Калініна падышоѓ да мяне з іголкай, яе шталь адчайна змагацца з скуранымі рамянямі, усімі сіламі імкнучыся ih парваць. Калі б яе мог ѓстаць з гэтага крэсла, яе мог бы лёгка паклапаціцца аб гэтых мужчынах. Але повязі былі занадта моцнымі.
  
  
  Няма патрэбы змагацца, містэр Картэр, - мякка сказаѓ Калініна, схапіѓшы мяне за перадплечча. - Бегчы ѓ гэты момант зусім немагчыма ".
  
  
  Іголка апусцілася, і тэхнік трымаѓ мяне за плечы, каб ён не мог рухацца. Твар Калініна быѓ лёгкі намёк задавальнення, калі ён уторкнуѓ іголку ѓ пашыраную вену, а затым націснуѓ на поршань шпрыца.
  
  
  Пятая кіраѓнік.
  
  
  Мяне ахапіла пачуццё эйфарыі. Потым маё цела пачало дранцвець. Маё дыханне прыкметна замарудзілася, і ён адчуѓ, як з ілба і верхняй вусны капае пот. Мяне нават не хвалявала, што мяне напампавалі наркотыкамі, і жудаснае пачуццё панікі знікла. Яе ѓсё яшчэ мог успомніць усё, што яны сказалі мне, і я ведаѓ, што яны збіраюцца выкарыстоѓваць мяне ѓ нейкім жудасным эксперыменце па тэрору, але мяне гэта больш не турбавала. Яе, ведаѓ, што я павінен быць, але мяне гэта не хвалявала. Некалькі хвіліна яе, змагаѓся з гэтым пачуццём, спрабуючы распаліць гнеѓ, які адчуваѓ яе ѓнутры сябе, але нічога не засталося. Што б яны рабілі, што б яны нам казалі, мяне гэта задавальняла. Было па-дурному змагацца з гэтым, турбавацца пра гэта. Яе быѓ у ih ѓлады, ih сіла была велізарнай. Яе подчинюсь гэтага і, магчыма, нейкім чынам выжыву. У рэшце рэшт, гэта было тое, што сапраѓды важна ѓ доѓгатэрміновай перспектыве.
  
  
  Ih асобы искривились перада мной - Тані і Калініна, - і яны глядзелі
  
  
  на мяне, як марскую свінку ѓ клетцы, але я не пярэчыѓ. У іх была яго праца, і ён дазволіѓ ім гэта зрабіць.
  
  
  Калінін пацягнуѓся да майго твару і прыѓзняѓ мае павекі. Ён кіѓнуѓ Тані і сышоѓ. Таня падышла да мяне тварам. Яна села вельмі блізка. Яе, паглядзеѓ у яе бліскучыя блакітныя вочы і выявіѓ вымярэнне, па якому раней сумаваѓ.
  
  
  "Цяпер ты адчуваеш сябе вельмі расслабленым, вельмі важны", - сказала яна мне мяккім пранікнёным голасам. Голас, інтанацыі ѓзмацнілі маё пачуццё дабрабыту.
  
  
  "Так", - сказаѓ я, гледзячы ѓ цёмна-сінія басейны ee вачэй.
  
  
  "Калі ты глядзіш мне ѓ вочы, твае вочы стамляюцца. Твае павекі становяцца вельмі цяжкімі, і ты хочаш ih зачыніць".
  
  
  Мае павекі задрыжалі.
  
  
  "Цяпер цяжка трымаць вочы адкрытымі. Калі яе досчитаю да пяці, вы зачыніце вочы, таму што захочаце. Вы адчуеце велізарнае палягчэнне, калі зачыніце вочы. Пасля таго, як вы ih зачыніце, вы павольна акунуцца ѓ глыбокі транс. Одзіна. Вы вельмі сонны. Два. У вас вельмі цяжкія павекі. Тры. Вы глыбока расслабленыя і пакорлівыя. Чатыры. Калі вашы вочы зачыняцца, вы дазволіце маім голасе накіроѓваць вас сустрэнуць вашых адказах і дзеяннях. Пяць ".
  
  
  Здавалася, мае вочы зачыніліся ва ѓласнай залп. Яе, ведаѓ, што не змагу ѓтрымаць ih ад закрыцця, але нават не хацеѓ спрабаваць.
  
  
  "Вы цяпер знаходзіцеся ѓ гіпнатычным трансе і хто адгукнецца на мой голас".
  
  
  Яна казала мяккім, ціхім манатонным голасам, які быѓ чаму-то надзвычай пераканаѓча. Яе выявіѓ, што адчуваю вялікую прыхільнасць да прыгожага гучанні яе голасу - гэтага пачуццёвага, спакуслівай галасы, - і мне хацелася рабіць усё, што ён прасіѓ мяне.
  
  
  "Вы разумееце?" - спытала яна.
  
  
  "Так, яе разумею."
  
  
  "Добра. Цяпер мы збіраемся, каб надзець гэта колцавае прылада на вашу галаву і прымацаваць электроды". Яе, адчуѓ, як хто-то перамяшчае абсталяванне мне на галаву. Ён быѓ падобны на павязку на галаву, і ён успомніѓ лабірынт правадоѓ, якія выходзілі з яго.
  
  
  "Пакуль яе кажу з табой, Нік, ты будзеш атрымліваць аѓдыёвізуальныя дадзеныя з машыны. Тое, што ты бачыш і чуеш, будзе прыемным і дапаможа табе дасягнуць стану глыбокага трансу". Дзе-то я пачуѓ пстрычка кнопкі, і затым вір прыгожых кветак атакаваѓ чарнату, створаную Таняй. Разам з кветкамі прыйшла мяккая музыка, выдатная музыка, якую ёй ніколі раней не чуѓ. І голас Тані суправаджаѓ выдатныя відовішчаѓ і гукі.
  
  
  "Усе мышцы вашага цела мякка расслабляюцца, лёгка расслабляюцца, і вас ахоплівае велізарнае пачуццё эйфарыі. Вы знаходзіцеся на эскалатары, які рухаецца ѓніз. З кожнай нагой вы павольна апускаюцца ѓніз, і вы становіцеся яшчэ больш разняволенымі. "
  
  
  Машына стварыла для мяне эскалатар, і ѓ плыѓным слізгаценні мяне панесла ѓніз праз лабірынт фарбаѓ ѓ мяккую цемру.
  
  
  "Вы набліжаецеся да ніжняй частцы эскалатара і ѓваходзіце ѓ вельмі, вельмі глыбокі транс. Вы цалкам ѓспрымаеце мой голас". Яе дасягнуѓ дна і апынуѓся ѓ цудоѓнай, свабодна якая лунае цемры, з якой ніколі не хацеѓ сыходзіць.
  
  
  "Я папрашу вас злічыць да пяці, але вы прапусціце лічбу тры. Вы не зможаце вымавіць лічбу тры. Цяпер палічыце да пяці".
  
  
  Мае вусны варушыліся. "Адзін, два, чатыры, пяць". Мой рот і мозг не маюць нічога агульнага з нумарам тры.
  
  
  "Вельмі добра", - сказала Таня. "А цяпер скажы мне сваё імя і хто ты".
  
  
  Што-то глыбока ѓнутры мяне супрацівілася, але гэты усемагутны голас пытаѓся ѓ мяне, таму ёй адказаѓ: "Яе Нік Картэр. Яе працую ѓ AX, дзе ѓ мяне кодавае імя N..." Я не мог успомніць нумар, і рэйтынг Киллмастера ". Далей даѓ больш падрабязную інфармацыю аб ідэнтыфікацыі.
  
  
  "Добра. Цяпер паслухайце мяне ѓважліва. Вы забудзецеся пра ѓсе, што толькі што сказалі мне, і ѓсё астатняе, што звязана з вашым мінулым. У гэты самы момант у вас развіваецца поѓная і татальная амнезія".
  
  
  Адбылася дзіѓная рэч. Мяне ахапіла экзатычная дрыжыкі, і калі яна прайшла, яе, адчуѓ галавакружэнне. Калі фізічныя эфекты прайшлі, яе, адчуѓ сябе інакш. Гэта была тонкая розніца, але здавалася, быццам увесь свет вакол мяне знік. ђ сусвеце нічога не засталося, акрамя майго лунаюць цела і галасы Тані.
  
  
  "Хто ты?"
  
  
  Яе падумаѓ хвіліну. Нічога не выйшла. Яе стараѓся iso усіх сіл, але ѓсё яшчэ не мог адказаць. У мяне не было асобы. Ёй быѓ істотай, якія плаваюць у бязмежнай цемры, якія чакаюць, каб мяне назвалі, класіфікавалі і класіфікавалі.
  
  
  "Не ведаю", - сказаѓ я.
  
  
  "Дзе ты жывеш?"
  
  
  "У гэтай чарнаце", - адказаѓ я.
  
  
  "Адкуль вы прыйшлі?"
  
  
  "Я не ведаю."
  
  
  "Добра. Яе освежу тваю памяць. Цяпер ты ѓбачыш перад сабой вобраз чалавека". Машына зажужжала, і я ѓбачыѓ чалавека. Ён быѓ высокім, з цёмнымі валасамі і шэрымі вачыма. "Гэты мужчына - гэта ты", - працягнула яна. "Вы - Рафаэль Чавес".
  
  
  "Рафаэль Чавес", - сказаѓ я.
  
  
  "Вы венесуэлец, які правёѓ некалькі гадоѓ у Злучаных Штатах. Вы нарадзіліся
  
  
  у Маргарыце і атрымаѓ адукацыю ѓ Каракасе. Вы працавалі па некалькіх напрамках, але цяпер вы актыѓны рэвалюцыянер ".
  
  
  "Так", - сказаѓ я.
  
  
  "Вы жывяце ѓ кватэры на Авенида Балівар, 36, тут, у Каракасе".
  
  
  "Авенида Балівар, 36".
  
  
  Яна працягнула распавядаць мне, што ѓ мяне няма сям'і ці сяброѓ, і што людзі, з якімі яго мела зносіны, былі нешматлікімі ѓ гэтым будынку, якія былі таварышамі па рэвалюцыі.
  
  
  "Пазней ты даведаешся пра сябе больш", - нарэшце сказала яна. "А пакуль вы павінны адпачыць. Яе буду адлічваць ад пяці назад. - Падчас рахункі вы павольна выйдзеце па трансу і зноѓ вернецеся ѓ прытомнасць. Пяць. Вы зноѓ падымаецца ѓверх па эскалатары. Чатыры. Вы цалкам у стане спакой. адпачылі, але вы становіцеся больш ѓсвядомленымі. Тры. Калі вашы вочы адкрываюцца на рахунак да аднаго, вы нічога не ѓспомніце да таго, як зачыніце вочы, зусім нічога. Два. Калі вашы вочы адкрыюцца, вы успомніце толькі тое, што я сказаѓ аб тым, што вы - Рафаэль Чавес. Вы нічога не ѓспомніце да наступлення поѓнай амнезіі. Одзіна ".
  
  
  Яе адкрыѓ вочы. Там сядзела дзяѓчына, і ён ведаѓ, што бачыѓ гэты твар раней, але паняцця не меѓ, пры якіх пры іншых абставінах. Павінна быць, гэта было незадоѓга да таго, як ён зачыніѓ вочы. Яе адразу заѓважыѓ, што яна не вакол Венесуэлы, і гэта зменшыла мой цікавасць да хорошенькому тварык. Яе, размаѓляѓ з ёй на беглым іспанскай.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Qué pasó?"
  
  
  "Вы былі пад лёгкім заспакойлівым, сеньёр Чавес. Вы патрапілі ѓ аварыю і атрымаѓ ѓдар па мэты, і мы клапоціцца пра вас на працягу некалькіх дзён. Вы сапраѓды даведаліся сваіх рэвалюцыйных паплечнікаѓ, дон? "
  
  
  Яе агледзеѓ пакой. Тэхнік расшпіліѓ повязі, якія трымалі мяне на крэсле, і зняѓ што-то з маёй галавы. "Чаму... так", - сказаѓ я. Справа ѓ тым, што я амаль нічога не ѓспомніѓ.
  
  
  "Гэта доктар Калініна, а яе Таня Савіч, вашы рускія сябры ѓ рэвалюцыйным руху. Гэтыя іншыя таварышы - Менендес і Сальгадо. Яны былі з вамі ѓ руху на працягу некаторага часу. Мы прывезлі вас сюды, у гэтую прыватную клініку, лячыць вас. У рэшце рэшт, канферэнцыя не за гарамі ".
  
  
  Яе спытаѓ. - "Канферэнцыя?"
  
  
  Таня ѓсміхнулася. "Не спрабуй узгадаць усё адразу. Табе трэба пайсці ѓ свой пакой і адпачыць".
  
  
  "Так", - тупа сказаѓ я. "Адпачываць. Яе вельмі стаміѓся".
  
  
  * * *
  
  
  У пакоі, у якую мяне адвялі, было прыемна ціха. Была толькі ложак, на якой можна было легчы, але ѓ дадзеных пры іншых абставінах яе не мог чакаць бальнічнай койкі. У рэшце рэшт, ёй быѓ чалавекам, які адшукваѓся законам, ці не так? Шчыра кажу, яе мала што мог успомніць. Мне шкада, што я не спытаѓ дзяѓчыну, як здарылася няшчасце, таму што я не памятаѓ аб гэтым. Адно было ясна - мне патрэбныя былі таварышы, якія вылечылі мяне. Мне яны вельмі патрэбныя. Яны паняцця не мелі, наколькі сур'ёзная маёй амнезіі. Ну, гэта праясніцца праз некалькі гадзін. Добры сон мяне паправіць. Але мяне турбавала тое, што я не мог успомніць важную канферэнцыю, аб якой казала дзяѓчына. Мой мозг закружился ад спробаѓ ѓспомніць, але ѓ рэшце рэшт яе, заснуѓ.
  
  
  Яе раптам прачнуѓся пасярод ночы. У мяне былі галюцынацыі, ці гэта быѓ толькі дзіѓны сон? Павінна быць, гэта быѓ сон. Яго быѓ у якой-то чужой краіне, у пустэльнай краіне. Яго бег па цёмнай брукаванай вуліцы і гнаѓся за мужчынам. Яго трымаѓ у руцэ доѓгі чорны пісталет нямецкай вытворчасці, верагодна, Люгер. Яе стрэліѓ у гэтага чалавека і спрабаваѓ забіць эга. Ён павярнуѓся і стрэліѓ у мяне, і я адчуѓ пякучы боль у праведзеныя вылічэнні. Пісталет у маёй руцэ раптам ператварыѓся ѓ сякера з кароткай ручкай. Потым яе прачнуѓся.
  
  
  Гэта быѓ дзіѓны сон. Яе не памятаѓ, каб быѓ у якой-небудзь краіне, акрамя Венесуэлы і Аднастайна. І яе нам разу ѓ жыцці не стрэліѓ у мужчыну. Ці яе? Для мяне ѓсё гэта не мела сэнсу.
  
  
  Калі настала раніца, яны прынеслі мне паднос з ежай, і яе з прагнасцю ѓзяѓ на сябе. Скончыѓшы, яе разгледзеѓ свой твар у люстэрку. Па крайняй меры, гэта было знаёма. Але, падобна, гэта асоба не належала Рафаэлю Чавесу. Яе, зірнуѓ на вопратку, якую яны прынеслі мне, але не вядома сл. Кішэні былі пустыя, апазнання не было. Прыкладна праз гадзіну прыйшоѓ Менендес і адвёѓ мяне назад у пакой са крэслам з дротам і іншым абсталяваннем.
  
  
  "Добрай раніцы, сеньёр Чавес", - павітала мяне дзяѓчына, якая назвалася Таняй. "Вы гатовыя да новага лячэння?"
  
  
  "Так, яе так мяркую", - сказаѓ я, гледзячы на машыны. "Але ѓсё гэта неабходна? Яе гатэль б ведаць, якое лячэнне яе атрымліваю".
  
  
  "Калі ласка, - сказала Таня, паказваючы мне вялікі крэсла. "Вы павінны нам давяраць, сеньёр Чавес. Мы вашы сябры".
  
  
  Яе sel ѓ крэсле, але мне стала не па сабе. Яе гатэль выбрацца вакол гэтага будынка, пабадзяцца па вуліцах Каракаса, вярнуцца ѓ сваю кватэру на Авенида Балівар. Ёй быѓ упэѓнены, што гэтыя знаёмыя віды вернуць мне памяць і зробяць мяне здаровым. Яе паабяцаѓ сабе, што, калі гэта занятак не прынясе вынікаѓ, ёй адразу пайду дадому.
  
  
  "А цяпер расслабся", - сказаѓ мне чалавек па імя Калініна.
  
  
  "Я дам вам легкае заспакаяльнае ". Ён уторкнуѓ мне ѓ перадплечча ѓпырсквае і зрабіѓ падскурную ін'екцыю.
  
  
  У маёй галоѓ прамільгнула назва. Намбулин. Дзе яе чуѓ гэта раней? Перш чым яго змог больш думаць пра гэта, яе пачаѓ адчуваць, што мяне ахоплівае глыбокая эйфарыя, і я страціѓ цікавасць да слоѓ і ѓсяму астатняму.
  
  
  Хто-то паправіѓ мне галаѓны ѓбор. Я не пярэчыѓ. Праз хвіліну пачуѓ яе голас Тані.
  
  
  "Вы хочаце заплюшчыць вочы. Вы зачыніце ну, на лік да пяці". Яна палічыла, і мае вочы зачыніліся. У цемры раптам успыхнуѓ колер, і яе пачуѓ нейкую дзіѓную музыку, якая займаецца чамусьці падалася мне знаёмай. Голас змоѓк, але колер і музыка працягвалі цягнуць мяне ѓніз і ѓніз. Мне здавалася, што я на эскалатары. Затым па маёй галавы пачуѓся другі голас. Голас распавядаѓ мне абсталяваннем мне ѓсё. Кожная дробязь, з даты майго нараджэння да маёй нядаѓняй дзейнасці ѓ левым руху за вызваленне Венесуэлы ад тыранічнага імперыялізму Злучаных Штатаѓ. Былі выявы канкрэтных сцэн. Калі ѓсё скончылася, яе атрымаѓ падрабязную карціну свайго мінулага. Маёй амнезіі вылечылася.
  
  
  Ёй быѓ членам палітычнай групы пад назвай "Самасуд", мэтай якой было звяржэнне ѓрада Венесуэлы і ѓсталяванне левага рэжыму з дапамогай рускіх. Мяне завербавалі некалькі месяцаѓ таму, і пару дзён таму яе, быѓ паранены падчас дэманстрацыі ля амерыканскага пасольства.
  
  
  Таня зноѓ загаварыла. "Ваш лідэр папрасіѓ нас, каб паведаміць вам, што шэрагі дружыннікаѓ вытанчаюцца з-за баязлівага дэзертырства перад тварам жорсткай паліцэйскай тактыкі. Таму дзейнічаць трэба цяпер. Вы былі выбраны, каб правесці гэта дзеянне.
  
  
  "Венесуэла стала занадта залежнай ад Злучаных Штатаѓ", - працягнула яна. "Злучаныя Штаты купляюць каля 40 працэнтны экспарту нафты Венесуэлы, што дае амерыканцам смяротную эканамічную хватку для Венесуэлы. Прэзідэнт Венесуэлы і эга капіталістычная ѓрад павінны быць знішчаныя, перш чым яны перададуць усю краіну амерыканцам. Быѓ распрацаваны план. распрацаваны з улікам маючай адбыцца Каракасской канферэнцый.
  
  
  "Канферэнцыя будзе сустрэчай паміж прэзідэнтам Венесуэлы і віцэ-прэзідэнтам Злучаных Штатаѓ. Яна прадаставіць унікальную магчымасць нанесці ѓдар абодвум гэтым ворагам народа. Пазней вам паведамяць аб характары план і дэталі таго, як гэта павінна быць выканана. Вы разумееце? "
  
  
  "Так, яе разумею."
  
  
  "Добра. Калі вы прачнецеся, вы ѓспомніце ѓ дэталях усё, што я вам сказаѓ, і ѓсё, што вы чулі і бачылі, знаходзячыся ѓ глыбокім трансе. Калі ѓ вашым розуме узнікнуць пытанні аб дэталях, ваша падсвядомасць дасць адказы і запоѓніць любыя прабелы гэта можа вас турбаваць. Вы не будзеце падвяргаць сумневу сваю ідэнтычнасць, як Рафаэля Чавеса і не будзеце сумнявацца ѓ абгрунтаванасці эга палітычнай філасофіі ".
  
  
  Праз некалькі хвіліна мае вочы натуральным чынам адкрыліся, і ён успомніѓ, як Таня лічыла-у адваротным парадку ад пяці да аднаго. Яе таксама ѓспомніѓ усё аб сваім мінулым жыцці. Што б яны нам зрабілі са мной, гэта спрацавала. Яе цалкам акрыяѓ ад амнезіі.
  
  
  Таня ѓсміхнулася. - "Як вы сябе адчуваеце, таварыш?"
  
  
  "Вельмі добра", - адказаѓ я. "Наркотык прымусіѓ мяне ѓспомніць. Яе павінен прыняць удзел у місіі супраць Каракасской канферэнцый, цяпер яе успомніѓ аб гэтым. Яе буду гатовы?"
  
  
  "Вы будзеце гатовыя", - сказала яна.
  
  
  Калініна адвярнуѓся і падышоѓ да тэхніку ѓ далёкім канцы пакоя, пакінуѓшы нас сам-насам з Таняй. "Мы з табой... мы ведаем адзін аднаго лепш, чым яе памятаю?" Яе спытаѓ. У мяне быѓ мімалётны вобраз Тані, якая ляжыць аголенай ірына.
  
  
  Што-то было ѓ яе вачах, затым яе твар расплыѓся ѓ лёгкай усмешцы. "Я спадзяваѓся, што ты ѓспомніш. У нас быѓ вечар разам. Хіба ты не памятаеш?"
  
  
  "Не зусім", - сказаѓ я. "Але мімаходам, нейкі ѓспамін яе атрымаѓ, мне хацелася б успомніць больш".
  
  
  Яна ціхенька засмяялася. "Магчыма, мы зноѓ правесці некалькі хвіліна разам, перш чым ты пакінеш клініку".
  
  
  "Гэта тое, чаго варта чакаць", - сказаѓ я.
  
  
  Хоць яе адчуваѓ сябе цалкам добра, яны настойвалі, каб яе застаѓся ѓ сваім пакоі і адпачыѓ. Яе крыху падумаѓ пра Таню. Дзіѓна. Мой населены пункт расіі была самым важным у маім жыцці, але я не мог перастаць думаць аб гэтай незвычайнай дзяѓчыне.
  
  
  Калі я не думаѓ пра Таню, яе спрабаваѓ аднавіць мінулае, якое амаль забыѓся з-за аварый. І, як я паспрабаваѓ успомніць, мне ѓспомніѓся невялікі выпадак. Яе басанож забег у гліняны дом на ѓскраіне Маргарыты. Потым яе, успомніѓ, што гэты дом быѓ маім домам, а прыгожая чарнявая жанчына па імені Марыя, была маёй мамай. Яна і мой бацька памерлі, калі мне было дзевяць гадоѓ. Неѓзабаве пасля гэтага яе прыехаѓ у Каракас, дзе жыѓ у сваякоѓ і вучыѓся на дзяржаѓнага служачага.
  
  
  Ва ѓсім гэтым усё яшчэ было што-то дзіѓнае. Яе мог успомніць, што-што праз свайго мінулага, але гэтыя рэчы здаваліся нерэальнымі, мысленне вобразы бляклыя і цьмяныя. І калі яе перастаѓ думаць пра іх свядома, яны проста знікалі ѓ забыцці і не здаваѓся сапраѓднай часткай мяне.
  
  
  Дзіѓна, але самымі яркімі маімі ѓспамінамі засталіся яны некалькі гадоѓ, якія яе правёѓ у Амерыцы, працуючы на пагрузнай платформе.
  
  
  Яе правёѓ увесь дзень у сваім пакоі. У тую ноч да мяне прыйшла Таня. Яна ціха ѓвайшла і зачыніла за сабой дзверы. Яе ѓстаѓ з канца койкі, дзе чытаѓ газету ах Каракасской канферэнцый. У нах быѓ стетоскоп, а ѓ руцэ яна трымала планшэт.
  
  
  "Магу яго памацаць твой пульс?" спытала яна.
  
  
  "Вядома."
  
  
  Яна трымала маё запясце сваёй маленькай мяккай рукой. Нашы погляды сустрэліся, і яна хутка адвярнулася. Яна зрабіла адзнаку на сваёй дыяграме, затым прыставіла стетоскоп мне да грудзей і з хвіліну прыслухоѓвалася.
  
  
  "Вы адчуваеце млоснасць?"
  
  
  "Няма."
  
  
  "Ёсць лі потаадлучэнне ѓ сне?"
  
  
  "Не тое, каб яе памятаѓ".
  
  
  Мой погляд перамясціѓся з яе поѓных вуснаѓ на пачуццёвыя выгібы яе цела. І зноѓ у маёй галоѓ прамільгнуѓ дражніла вобраз - Таня аголенай ірына. Ee наступны лейцара здаваѓся экстрасенсорным.
  
  
  "Ты сказаѓ, што ѓспомніѓ ... блізкасць паміж намі, Рафаэль".
  
  
  "Так, яе ѓспомніѓ гэта."
  
  
  "Не маглі б вы расказаць мне, што вы ѓспомнілі?"
  
  
  Яе ѓсміхнуѓся. "Няма. Гэта была ты. Ірына".
  
  
  Яе прыгожыя блакітныя вочы пазбягалі майго погляду. Яе ѓзяѓ у нах планшэт і стетоскоп і кінуѓ ih падлогі. Затым яе мякка падсунуѓ ee да сябе. Яе, пацалаваѓ яе, і яна адказала.
  
  
  "Ты сапраѓды спаѓ са мной, ці не так?" - ціха спытаѓ я.
  
  
  Яна паспрабавала адсунуцца, але я яе ѓтрымаѓ яе. "Рафаэль, ты не палюбоѓнік", - запярэчыла яна. "Ты рэвалюцыянер. У цябе не было часу на жанчын".
  
  
  "Яе, павінна быць, знайшоѓ час хоць бы раз, - аспрэчыѓ якія з'явіліся ѓ смі паведамленні яе эй.
  
  
  Яе вочы знайшлі мае. "Так, адзін раз". Здавалася, яна ѓспамінае. "Незадоѓга да дэманстрацыі ля амерыканскага пасольства. Яе прынесла запіску ѓ вашу кватэру, і вы прасілі мяне застацца".
  
  
  "І мы пацалаваліся, і я прыціснуѓ цябе так блізка", - сказаѓ я, павольна праводзячы рукамі па ѓсёй даѓжыні яе цела.
  
  
  "Рафаэль, калі ласка..." - слаба запратэставала яна.
  
  
  Яе расшпіліѓ яе форму да таліі і прасунуѓ руку ѓнутр, прыціскаючы ee да сябе. Яе лашчыѓ ee грудзей і адчуваѓ, як ад майго дотыку яе соску дубянеюць.
  
  
  "Рафаэль ..."
  
  
  Мы зноѓ цалаваліся. Яна перастала супраціѓляцца і з раптоѓнай велізарнай запалам адказала на маю ласку, яе цела адчайна напружыѓся, калі яе даследаваѓ яе рот. Калі пацалунак скончыѓся, мы абодва затаілі дыханне і прагнулі большага.
  
  
  "Ах, Божа мой, Рафаэль", - выдыхнула яна.
  
  
  Яна скінула форму і выпусціла яе на падлогу. Яе назіраѓ, як яна сцягвала трусікі са сваіх доѓгіх гладкіх сцёгнаѓ. Яна падышла да ложку і пацягнулася, яе цела дрыжала ад ѓзбуджэння. Яе хутка распрануѓся і жым лежачы побач з ёй. Мае пальцы і вусны перабіралі кожны цаля яе гарачай дрыготкай плоці.
  
  
  Раптам яна паспрабавала адсунуцца, але ёй моцнага прыціснуѓ ee. "Што я раблю з табой?" усклікнула яна. Яе здушыѓ яе словы, глыбока пагрузіѓшыся ѓ яе рот мовай. Яна зноѓ пачала адказваць.
  
  
  Я не ведаѓ, што яна амелы на ѓвазе, і мне было ѓсё роѓна. Яе мог думаць толькі пра яе саспелай, цяплом целе. Яна застагнала ад жадання, калі яе перавярнуѓся на нах. Яе сцягна адкрыліся для мяне, і я адчуваѓ, як яе пазногці ѓпіваюцца ѓ маю спіну. Яе рэзка ѓвайшоѓ у нах, і яна ѓскрыкнула ад задавальнення. Тады ѓсё было цемрай, безотлагательностью і нарастаючай неѓтаймаванай запалам.
  
  
  Шостая кіраѓнік.
  
  
  Мяне зноѓ прывязалі да крэсла, і ѓ пакоі было зусім цёмна. Яны зрабілі мне яшчэ адну ін'екцыю, але на гэты раз не было ніякіх умоляющих галасоѓ. Ва мне дзейнічаѓ толькі наркотык. Тані і Калініна нават у пакоі не было.
  
  
  Яны што-то згадалі пра "апошняй фазе". Яе, чуѓ, як яны казалі гэта па-расейску, і чаму-то ѓсё зразумеѓ, хоць ён не памятаѓ, каб калі-небудзь вывучаѓ рускую.
  
  
  Калі яе sel ѓ крэсле, у цемры перада мной паѓстаѓ вобраз. Гэта быѓ прэзідэнт, і ён прамаѓляѓ палітычную гаворка. Ён быѓ усяго ѓ дваццаці футах ад мяне і размахваѓ рукамі падчас размовы. Ён казаѓ рэчы, якія мяне вельмі хвалюе. Яе пакрыѓся халодным потым. Эйфарыя змянілася моцным гневам, паколькі словы прэзідэнта станавіліся ѓсё больш і больш абразлівымі, усё гучней і гучней. Эга твар павольна скрывіѓся і стала жудасна скажоным. Праз хвіліну твар было ѓсё, што засталося ад малюнка. Ён пачаѓ пашырацца, становячыся ѓсё больш і больш гідкі, па меры таго, як крыѓды хвастаѓ па эга скрюченных вуснаѓ. Твар было так блізка, што я падумаѓ, што магу працягнуць руку і атакаваць яго.
  
  
  Яе пачуѓ крык у пакоі і зразумеѓ, што ён зыходзіѓ вакол майго ѓласнага горла. Яе люта дацягнуѓся да гэтага жудаснага твару, спрабуючы разарваць плоць голымі рукамі, драпаючы яе пальцамі.
  
  
  Але я не мог гэтага дасягнуць. Крык быѓ лямантам поѓнага расчаравання і бездапаможнага адчаю з-за немагчымасці дацягнуцца да жудаснага асоб і знішчыць эга. Праз хвіліну голас заціх, і запанавала цішыня, скажонае твар працягвала рухацца перада мной.
  
  
  Раптам
  
  
  Голас Тані пачуѓся вакол цемры. "Гэта ваш вораг. Гэта чалавек, які стаіць паміж вашым народам і свабодай. Ён брыдкі, брыдкі жывёла, і ён сілкуецца трупамі свайго народа. Вы заѓсёды эга не любілі і баяліся, але цяпер вы паглынутыя адчайным, жорсткім агідай. Вы ненавідзіце эга больш, чым калі-небудзь ненавідзелі каго-небудзь або што-небудзь у сваім жыцці ".
  
  
  Яе думаѓ, што мая грудзі вотум-вотум выбухне ад агіды і нянавісці, якія яе адчуваѓ да скажонага твару. Яе ѓвесь час успамінаѓ гнюсныя словы прэзідэнта і сціскаѓ кулакі да тых тхара, пакуль пазногці не разарвалі далоні.
  
  
  Нарэшце малюнак знікла ѓ цемры, і змянілася іншым. Спачатку гэта было мне не знаёма, потым яе ѓспомніѓ пра гэта праз газеты. Гэта быѓ амерыканскі віцэ-прэзідэнт. Ён гаварыѓ па-ангельску, але яго эга выдатна разумеѓ. Ён патлумачыѓ, што будзе цесна супрацоѓнічаць з урадам Венесуэлы, што Злучаныя Штаты будуць прапаноѓваць больш эканамічнай і ваеннай дапамогі, каб прэзідэнт Венесуэлы заставаѓся ва ѓладзе. Пакуль ён казаѓ, яго твар змянілася. Эга вочы станавіліся ѓсё больш злымі, а па усць вывяргаѓся агідныя, агідныя словы.
  
  
  Калі нарэшце запалілася святым, яго быѓ увесь у поце. Тэхнік зняѓ мяне з крэсла і адвёѓ назад у мой пакой. Прэпарат і непераадольныя эмоцыі цалкам знясілілі маю энергію. Мае ногі былі настолькі слабымі, што я ледзь магла хадзіць.
  
  
  Вярнуѓшыся ѓ мой пакой, тэхнік дапамог мне сесці на ложак і паглядзеѓ на мяне зверху ѓніз.
  
  
  Ён спытаѓ. - "З табой усё добра?"
  
  
  "Я думаю так."
  
  
  Ён сказаѓ ласкава. - "Гэта ѓсё неабходна для вашай місіі".
  
  
  Яе глыбока ѓздыхнуѓ. - "Дзе Таня Савіч?"
  
  
  "Яна занятая праектам".
  
  
  "Я павінен яе ѓбачыць".
  
  
  "Баюся, гэта немагчыма".
  
  
  Яе, паглядзеѓ на яго. Гэта быѓ малады вэнэсуэлец па імя Сальгадо. Эга твар выглядала сумленным. Можа быць, з-за шчырасці, якую яе туды, убачыѓ, яе, выпаліѓ тое, пра што нават не здагадваѓся, што думаѓ.
  
  
  "Няѓжо таксама яе той, хема мяне называюць? Няѓжо таксама ѓсё гэта неабходна для народнай медыцыне рэвалюцыі?"
  
  
  Эга вочы звузіліся на мяне. "Ты сумняваешся ѓ гэтым?" - з трывогай спытаѓ ён.
  
  
  "Я... я не ведаю. Думаю, што няма. Часам мне здаецца, што я схаджу з розуму".
  
  
  "Вы не сышлі з розуму. На самай дэла, вы цяпер цалкам здаровыя". Эга голас быѓ заспакаяльным.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Як доѓга яе быѓ тут, у клініцы?"
  
  
  Ён завагаѓся, нібы задаючыся пытаннем, адказваць мне. "Пазаѓчора ѓвечары вас прывёѓ таварыш".
  
  
  "А калі яе буду гатовы з'ехаць?"
  
  
  "Сёння."
  
  
  Яе слаба прыѓзняѓся на локці. - "У самай дэла?"
  
  
  "Апошні этап завершыцца сёння пазней. У вас будзе яшчэ некалькі азнаямленчых заняткаѓ. Наступны будзе не вельмі прыемным для вас, але ён скончыцца раней, чым вы даведаецеся пра гэта. Гэта абсалютна неабходная частка вашай падрыхтоѓкі да працы ѓ канферэнцыі ".
  
  
  "Што гэта за праца?"
  
  
  "Яны скажуць вам пазней сёння".
  
  
  Раптам дзверы адчыніліся, і ѓвайшоѓ доктар Калініна. Ён злосна паглядзеѓ на тэхніка. "Што гэта? Чаму вы ѓсё яшчэ з сеньёраѓ Чавесам?"
  
  
  Тэхнік выглядаѓ спалоханым. - "Ён гатэль трохі пагаварыць".
  
  
  "Вяртайся да працы", - коратка сказаѓ Калінін.
  
  
  "Так, вядома." Сальгадо павярнуѓся і выйшаѓ праз пакоі.
  
  
  Яе, глядзеѓ, як Калініна падыходзіць да мяне. Мне не падабалася думка аб тым, што тут робяць рускія, і што маім суайчыннікам не дазваляецца гаварыць са мной. Вэнэсуэлец павінен кантраляваць сваю рэвалюцыю, але Калініна ставіѓся да Сальгадо, як да найнізкага.
  
  
  Калініна нацягнута ѓсміхнуѓся мне. "Мне вельмі шкада, што так рэзка адабраѓ у вас Сальгадо, сеньёр Чавес, але ѓ яго ёсць абавязкі ѓ іншым месцы. Вы добра сябе адчуваеце?"
  
  
  "Выдатна", - адказаѓ я.
  
  
  Ён памацаѓ мой пульс і нейкі час нічога не казаѓ.
  
  
  "Вельмі добра. Табе трэба адпачыць, а мы прыйдзем за табой потым абеду. У цябе наперадзе сур'ёзнае занятак".
  
  
  "Няѓжо таксама яе сапраѓды магу пакінуць гэта месца сёння позна вечарам?"
  
  
  Мой лейцара застаѓ эга знянацку. Але пасля кароткай паѓзы ён адказаѓ: "Так. Сёння ѓвечары вы будзеце гатовыя".
  
  
  "Добра", - сказаѓ я. "Ненавіджу заключэнне".
  
  
  "Мы ѓсе дзеці", - свядома сказаѓ ён. "Але мы павінны прыносіць ахвяры на карысць рэвалюцыі. Хіба гэта не так?"
  
  
  Ёй кіѓнуѓ. Калініна нацягнута ѓсміхнуѓся і пайшоѓ.
  
  
  Яе ненадоѓга заснуѓ. Раптам яго пачуѓ уласны крык. Яе сел на ложак адкрытыя, увесь у поце і трасучыся. Яе правёѓ дрыготкай рукой па роце, гледзячы на процілеглую сцяну. На мяне было не падобна баяцца - столькі яе, ведаѓ аб сабе. Павінна быць, яны давалі мне лекі. Мне прысніѓся яшчэ адзін кашмар.
  
  
  Яе бачыѓ выродлівыя асобы з цёмнай пакоі і чуѓ рэзкія злыя галасы. Усё гэта было змяшана з маімі вобразамі. Яе панцыр па цёмным завулку з "люгером" у руцэ. Яе павярнуѓ за кут, і раптам перада мной з'явілася вялікая скрыѓлены твар. Ён выглядаѓ як прэзідэнт, але гэта было дэфармаваны твар якое вісела ѓ цемры.
  
  
  Яе стрэлак па люгера зноѓ і зноѓ, але гэта агіднае твар толькі смяялася мной назаѓжды. Рот адкрыѓся, пагражаючы паглынуць мяне. На мяне набліжаліся доѓгія вострыя зубы. Тады яе, закрычаѓ.
  
  
  Затым лёгкага абеду мяне адвялі назад у пакой з машынамі - яны называлі гэта пакоем арыентацый. Тэхнік папярэджваѓ мяне, што гэты сеанс будзе іншым, і ён не перабольшваѓ. Таня сустрэла мяне ѓ пакоі, калі метады мяне прывязвалі да крэсла.
  
  
  "Гэта будзе непрыемна", - сказала яна. "Але ѓсё скончыцца раней, чым вы гэта даведаецеся".
  
  
  "Я думаѓ пра цябе раней", - сказаѓ я. "Я прасіѓ цябе, але яны сказалі, што ты занадта занятая, каб мяне бачыць".
  
  
  Мужчыны скончылі звязваць мяне рамянямі і падышлі да адной вакол машын. Раней яны не выкарыстоѓвалі яго. У яго была невялікая панэль кіравання, але на яго прылаѓку былі дзясяткі мігцяць каляровых агнёѓ.
  
  
  "Тое, што яны сказалі табе, было праѓдай", - адказала Таня.
  
  
  "Ці ѓбачу я яго ѓ цябе зноѓ, пасля таго, як пайду адсюль?"
  
  
  Яна адвярнулася. "Магчыма. Усё залежыць ад вынікаѓ місіі".
  
  
  "Я нічога не ведаю аб місіі", - абверг паведамленні смі яе эй.
  
  
  "Хутка ты будзеш ведаць".
  
  
  На гэты раз яны выкарыстоѓвалі іншыя прылады - драцяную металічную стужку на грудзях і новы галаѓны ѓбор. Таня прасачыла, каб усё было як след, і выйшла праз пакоі.
  
  
  Яны выключылі святым, і яго ѓбачыѓ яшчэ некалькі фатаграфій у цемры. Выявы былі нават больш рэальнымі, чым яны, што я бачыѓ тых раніцай. На гэты раз мне не зрабілі ѓкол, але я ведаѓ, што дзеянне ранішняй дозы яшчэ не цалкам знікла.
  
  
  Прэзідэнт з'явіѓся ѓ пакоі. Ён снарада скрозь натоѓп, засмяяѓся махаючы рукамі і усміхаючыся. Як толькі выява з'явілася, павязка пачатку што-то рабіць са мной. У галоѓ паѓстала жудаснае ціск, боль стала амаль невыносным. Пакуль яе, глядзеѓ, як рухаюцца выявы, агонія узмацнялася. Яе iso усіх сіл спрабаваѓ вызваліцца, адкрываючы і зачыняючы рот і прыжмурыѓшыся, чым балюча. Стала толькі горш, пакуль я не падумаѓ, што мой гол вотум-вотум выбухне. Крык вырваѓся ѓ мяне вакол горла. Мужчына аддзяліѓся ад натоѓпу і пабег да прэзідэнта, размахваючы вялізным мачэтэ. Лязо злучылася, адцяѓ галаву прэзідэнта, эга і мэта паляцела ѓ натоѓп, праліваючы кроѓ паѓсюль. Людзі смяяліся і смяяліся.
  
  
  Боль знікла, і ён адчуѓ толькі салодкую пустэчу фізічнага камфорту. Прэзідэнт быѓ мёртвы, і свет быѓ выратаваны ад яго тыраніі.
  
  
  Яе, спадзяваѓся, што сеанс скончыѓся, але гэтага не адбылося. Яшчэ адна сцэна запоѓніла пакой, калі прэзідэнт прамаѓляѓ публічную гаворка. Боль прыйшла зноѓ, і яе упёрся ѓ нах, скруціѓшыся ѓнутры, каб супраціѓляцца гэй. Але мяне гэта ѓразіла. На гэты раз жудаснае ціск у галы суправаджалася вострай болем у грудзях, як быццам у мяне здарыѓся сардэчны прыступ. Яе чуѓ свой крык, але боль не праходзіла. Мужчына наставіѓ пісталет на прэзідэнта і адарваѓ стрэлам эму патыліцу. Боль адразу сціхла.
  
  
  Але зноѓ пакой напоѓнілася малюнкамі, на гэты раз амерыканскага віцэ-прэзідэнта. Ён ехаѓ у чорным "Кадзілаку" на афіцыйным парадзе, і ён ведаѓ, што прэзідэнт Венесуэлы ехаѓ наперадзе яго ѓ машыне. Віцэ-прэзідэнт быѓ у дарагім касцюме ѓ тонкую палоску, імперыялістычнай жэстыкулюючы натоѓпе. Ціск зноѓ прыйшоѓ, але на гэты раз не было сціску ѓ грудзях, толькі жудасная боль у галоѓ. У выніку раптоѓнага выбуху дыму і абломкаѓ машыны віцэ-прэзідэнта была знішчана нябачнай бомбай, і ѓсе, якія знаходзіліся ѓ машыне, загінулі. У пакоі пачатку другой прагрымеѓ моцны выбух, і машына прэзідэнта Венесуэлы разбурылася. Боль прайшла назаѓжды.
  
  
  Яе паваліѓся ѓ крэсла, калі мяне адшпіліѓ і адключылі прылада. Побач са мной быѓ доктар Калініна, але я яе не бачыѓ, і да Лепшага.
  
  
  "Горшае ѓжо ззаду, - сказаѓ ён мне.
  
  
  Калі ён скончыѓ слухаць мяне сваім стетоскопом, ён дапамог мне ѓстаць з крэсла і правёѓ па калідоры ѓ звычайную проекционную пакой. На далёкай стогн быѓ ѓбудаваны экран, а ѓ задняй частцы пакоя была кіёска для праектара.
  
  
  Калініна ѓклаѓ мне ѓ руку зараджаны "Люгер". Яе тупа глядзеѓ на яго, ѓсё яшчэ анямелыя ад жорсткага сеансаѓ. Гэта быѓ пісталет, вакол якога стрэліѓ ёй у сваім кашмары.
  
  
  "Прэпарат ужо скончыѓся, - казаѓ мне Калініна, - і ваша рэакцыя на розныя раздражняльнікі падчас гэтай частцы падрыхтоѓкі будзе цалкам натуральнай. Вы будзеце трымаць пісталет і рабіць усё, што захочаце. . "
  
  
  Яе проста глядзеѓ на вялікі пісталет. Яе, ведаѓ, што гэта нямецкі пісталет, але чаму-то асацыяваѓ эга з Злучанымі Штатамі. Пакуль яе спрабаваѓ гэта зразумець, у пакоі пацямнела, і фільм пачаѓся. Гэта былі сапраѓдныя фатаграфіі, як мяркуецца, зробленыя ѓ апошнія пару дзён на предконференционных сустрэчах. У фільме быѓ паказаны прэзідэнт, які ідзе па дарожцы перад
  
  
  Палас-дэ-Мірафлорэс, побач з ім амерыканскі віцэ-прэзідэнт. Вакол былі аператары, і прэзідэнт нядбайна размаѓляѓ са сваім амерыканскім госцем.
  
  
  Калі фігуры на экране, здавалася, набліжаліся да мяне, у маёй грудзей паднялося непераадольнае пачуццё нянавісці, і ён адчуѓ трывожнае пачуццё мэты, пачуццё моцнага дыскамфорту. Боль ѓзмацнілася з пачуццём поѓнага агіды. Яе больш не бачыѓ экрана. Якія ідуць да мяне мужчыны сталі вельмі рэальнымі. Яе падняѓ пісталет у правай руцэ і зрабіѓ эга на дзве фігуры. Яе спачатку нацэліѓся на прэзідэнта. Яе дрыжаѓ ад нянавісці і болю, і пот цёк па маім ілбе. Яго націснуѓ на курок. Фігуры нетаропка ішлі да мяне. Яе, быѓ у лютасці. Яе стрэлак па пісталета зноѓ і зноѓ, і на грудзях прэзідэнта шчыльным узорам ѓтвараліся чорныя дзіркі. Праз хвіліну яе спусціѓ курок ѓ пусты патрон. Тым не менш дзве фігуры працягвалі набліжацца да мяне. Яе кінуѓ у іх пісталет, а затым у прыступе лютасці кінуѓся да іх. Яе моцна стукнуѓся і цяжка ѓпаѓ на падлогу.
  
  
  Загарэѓся сяргей, Калініна дапамог мне падняцца. Яе задыхаѓся і быѓ знясілены. Цяпер, калі фільм скончыѓся, боль і гнеѓ сышлі, вакол мяне.
  
  
  "Вельмі добра", - саладжава казаѓ Калінін. "Выдатна, наогул-то".
  
  
  "Я хачу... прыбрацца адсюль", - сказаѓ ёй эму.
  
  
  "Добра, - сказаѓ ён. "Мы не будзем мець патрэбу ѓ вас, да сённяшняга дня, калі ѓ вас будзе апошняя сесія. Вы можаце вярнуцца ѓ свой пакой".
  
  
  Мяне адвялі назад у белую пакой з ложкам, і яе цяжка жым лежачы. Здавалася, што прайшло некалькі пакутлівых бяссонных дзён з імі тхара, як я прачнулася тым раніцай. Яе ненадоѓга заснуѓ. Але на гэты раз кашмар не было. Замест гэтага мне прысніѓся вельмі падрабязны сон пра Таню. Яна была аголенай ѓ маіх руках. Цёплая мяккасць яе цела паглынула мяне, паглынула мяне жаданнем. Усе пачуцці былі пабуджаны - я чуѓ яе выдатны голас і адчуваѓ ап'яняльны водар ee брас. І на працягу ѓсяго скляпенні, у запале страсці, яна ѓвесь час казала мне: "Даруй, Нік. Даруй, Нік".
  
  
  Я не мог зразумець, чаму яна выкарыстоѓвае гэта замежнае імя, але не шталь папраѓляць яе. Мяне не хвалявала, як яна мяне называла. Нішто не мела значэння, акрамя гарачай, патрабавальнай плоці, выгінаецца пада мной.
  
  
  Яе раптам сель. Яе падумаѓ пра Таню і яе выкарыстанні замежнага імя. Нік. Што гэта значыць? Яе марыѓ аб Люгере, які Калініна ѓваткнуѓ мне ѓ кулак. Пакуль яе ляжаѓ там, чакаючы, што яны прывядуць мяне на заключную сесію, яе падумаѓ, ці не было за апошнія пару дзён чаго-то большага, чым яе ведаѓ, большага, чым казалі мне гэтыя людзі. Але яны павінны былі быць законнымі. Яны ведалі ѓсё абсталяваннем мне, усё аб маёй філасофіі і маёй працы з рухам. Мы ѓсе працавалі вячаслаѓ аднаго справы, і ён павінен быѓ ім давяраць.
  
  
  Калі яны прыйшлі за мной, яны сказалі, што цяпер ранні вечар, і мяне адпусцяць праз некалькі гадзін пасля добрай ежы. Мяне адвялі ѓ ориентационную, але не прышпільвалі k асаблівых крэсла. Замест гэтага яны папрасілі мяне сесці на звычайны крэсла побач з Сальгадо. Праз некаторы час ён сышоѓ, і ѓвайшлі Таня і Калініна з трэцім чалавекам, рускім па імя Алег Дзімітраѓ.
  
  
  "Сеньёр Дзімітраѓ цесна супрацоѓнічае з лідэрам руху", - патлумачыѓ мне Калініна.
  
  
  Яе перавёѓ погляд з мужчын на Таню. Пад пахай яна несла пачак папер. Яна няѓпэѓнена мне ѓсміхнулася.
  
  
  "Мы пачнем?" - несамавіты спытала яна.
  
  
  "Добра, - сказаѓ я. "Давайце пачнем."
  
  
  Яны придвинули тры крэсла і ѓ такую гульню тварам " да мяне, мужчыны па абодва бакі ад Тані. Яна прыкладае паперы сабе на калені. Дзімітраѓ пільна глядзеѓ на мяне, як бы спрабуючы ацаніць мае патаемныя думкі і пачуцці.
  
  
  "Мы просім вас яшчэ раз прайсці курс тэрапіі", - сказала Таня. "Тады ты будзеш гатовы".
  
  
  Калініна рыхтаваѓ впрыски. Ён нахіліѓся наперад з крэсла і зрабіѓ мне ѓкол. "На гэты раз вы атрымаеце толькі невялікая колькасць заспакаяльнага сродкі, - сказаѓ ён, - таму што мы вас выпусцім адразу ж затым заканчэння сеансу". Вадкасць патрапіла ѓ маю вену, ён выцягнуѓ іголку і прыціснуѓ ватовы дыск да малюсенькай ране.
  
  
  "Цяпер, - сказала Таня сваім роѓным, ціхім голасам, - вы адчуваеце сябе вельмі расслабленым і спакойным". Яе голас гудзеѓ, задобрыць мой мозг, і неѓзабаве яе апынуѓся ѓ эга ѓлады. Ёй быѓ цалкам пакорлівым.
  
  
  "На гэты раз яе папрашу вас адкрыць вочы, але вы не павінны выходзіць вакол глыбокага трансу. На рахунак пяць вы адкрыеце вочы, але застанецеся ѓ гіпнатычнае стане".
  
  
  Яна павольна лічыла. Калі яна сказала пяць, мае вочы адкрыліся. Яе пераводзіѓ погляд з аднаго твару на іншае. Яе выдатна ѓсведамляѓ, што ѓсё, што мяне акружала, але ѓсё яшчэ знаходзіѓся ѓ стане вышэйшай эйфарыі. Ёй быѓ цалкам паслаблены і ведаѓ, што знаходжуся ѓ поѓнай уладзе гэтага голасу.
  
  
  "Вы былі абраныя для выканання найбольш важнай місіі"
  
  
  Гэтая населены пункт расіі, якую ѓсё ж распачала рэвалюцыі, - сур'ёзна сказала Таня. - Паслязаѓтра адбудзецца Каракасская канферэнцыі. Будзе ранішняя і дзённая сесія. Будуць прысутнічаць прэзідэнт Венесуэлы, віцэ-прэзідэнт Злучаных Штатаѓ і іншыя высокапастаѓленыя асобы. Канферэнцыя адбудзецца ѓ Палас-дэ-Мірафлорэс.
  
  
  "Вы пойдзеце на дзённае пасяджэнне непасрэдна перад тым, як канферэнцыя збіраецца зноѓ. Вам дадуць графін з вадой, які вы можаце перанесці ѓ пакой. Калі канферэнцый адновіцца, прылада, схаванае ѓ графіні, заб'е ѓсіх у гэтым пакоі".
  
  
  Мяне ахапіла дрыготка задавальнення.
  
  
  "Вы не будзеце выкарыстоѓваць зброю, каб забіць нашых ворагаѓ, як вы спрабавалі зрабіць раней. Але вы заб'яце ih. Вы разумееце?"
  
  
  "Так, яе разумею."
  
  
  "Ваша асоба будзе выглядаць па-іншаму, калі вы прачнецеся ад гэтага трансу. Мы зробім вас падобным на амерыканскага шпіёна па імя Нік Картэр".
  
  
  "Нік Картэр", - паѓтарыць яго. Нік! Так называла мяне ѓ сне Таня. Гэта было прадчуванне, як у сне аб "Люгере".
  
  
  "Вы ѓвойдзеце ѓ будынак пад імем Ніка Картэра. Член нашай групы дасць вам графін са схаваным прыладай. Вы прынясіце графін у канферэнц-зала і паставіць эга на крэсла. Вы зможаце гэта зрабіць, таму што гэта Нік Картэр, ад якога мы пазбавіліся, мае вышэйшы ѓзровень дапускаць на канферэнцыю ".
  
  
  "Я разумею", - сказаѓ я.
  
  
  "На працягу наступных двух дзён вы будзеце адлюстроѓваць вакол сябе Ніка Картэра. Цяпер яе пачну чытаць па файле пра гэта агента, і вы павінны памятаць кожную дэталь, каб вы маглі паспяхова выдаваць сябе за Картэрам. Акрамя таго, у вас ёсць пэѓныя веды аб гэты чалавек глыбока ѓнутры вас. Вы можаце выкарыстоѓваць толькі дастаткова гэтага веды, каб выканаць сваё ѓвасабленне, і не больш таго ".
  
  
  Яна чытала паперы на каленях. Інфармацыю запомніць было нескладана. Як-то мне гэта падалося вельмі знаёмым.
  
  
  "Гэта яе выдала сябе за Ильзу Хофман", - падумала Таня. "А потым таго, як мы адпусцім вас, вы неадкладна паведаміце пра гэта босу Картерса, Дэвіду Хоуку. Ён пацікавіцца, чаму вы былі па-за сувязі, на працягу двух дзён, і ён спытае абсталяваннем мне, якую ён ведае, як Ілзе Хоффманн. Вы скажаце, што вы з'ездзілі са мной на загарадную вілу на некалькі дзён, таму што вы гатэляѓ праверыць мяне, але цяпер вы перакананыя, што я па-за падазрэнняѓ ".
  
  
  "Так", - сказаѓ я. "Вышэй падазрэнняѓ". Інфармацыя незгладжальнае запісвалася ѓ маім мозгу.
  
  
  "Вы будзеце выдаваць сябе за Ніка Картэра гэтак жа трапна, як і ѓмееце, робячы усё, што ад вас чакаюць да поѓдня ѓ дзень канферэнцыі. Затым вы праігнаруеце любыя загады, якія яны могуць вам даць, і адправіцеся ѓ палац. Вы павінны быць у калідоры адкрыта на ѓваход у канферэнц-зала ривненской ѓ гадзіну дня. У гэты час да вам падыдзе наш чалавек. На nen будзе цёмна-сіні касцюм і чырвоны гальштук з белай гваздзіком на лацкане. Ён працягне вам гэты графін, які вакол іх, што будзе выкарыстоѓвацца на стале для перамоваѓ ". Яна ѓзяла ѓ Дзімітрава вялікі багата упрыгожаны графін. "Унутры яго, пад ілжывым дном, будзе гэта прылада".
  
  
  Яна асцярожна выдаліла электронны гаджэт. Гэта было падобна на мудрагелістае транзисторное радыё.
  
  
  "Прылада кіруецца з дапамогай пульта дыстанцыйнага кіравання. Яно выпраменьвае гук у шырокім дыяпазоне частот, шырэй, чым усё, што было створана раней. На пэѓных частотах і узроѓнях гучнасці гук разбурае цэнтральную нервовую тканіну. Вельмі кароткі ѓздзеянне прыводзіць да пакутлівай смерці".
  
  
  Яна замяніла гаджэт у графіні. "Прылада будзе настроены на патрэбную частату з дапамогай пульта дыстанцыйнага кіравання, а затым ва ѓмовах дзённага сеансу. На працягу некалькіх хвіліна яно заб'е ѓсіх у межах чутнасці, але не закране нікога за межамі пакоя. Пасля таго, як яно выканае сваю працу, яно выдаваць значна больш нізкі гук, які па-ранейшаму будзе гучаць вельмі высокім для сустрэнуць вашых вушэй. Вы зможаце пачуць гэты гук за межамі канферэнц-зала, дзе вы будзеце знаходзіцца ".
  
  
  "Я пачую гук за межамі канферэнц-зала", - паѓтарыць яго.
  
  
  "А потым таго, як наш чалавек дасць вам графін для вады, вы падыдзеце да ахоѓнікам на дзень пакоя і скажаце ім, што персанал палаца папрасіѓ вас даставіць графін, каб была свежая вада для членаѓ канферэнцыі. Паколькі ѓ Ніка Картэра ёсць дазвол на ѓваход у канферэнц-зала, яны дазволяць вам аднесці графін ѓнутр і паставіць эга на крэсла. Пакіньце эга ля сцяны, а іншы графін аднясіце ѓ бліжэйшую службовую пакой у калідоры. будзеце трымацца далей ад непасрэднай блізкасці, пакуль не ѓбачыце, што ѓсе ѓвайшлі ѓ канферэнц-зала для дзённай сесіі.
  
  
  "Калі вы пачуеце пранізлівы гук вакол пакоя, вы даведаецеся, што прылада выканала сваю працу. Цяпер слухайце ѓважліва". Дзімітраѓ ѓстаѓ і павярнуѓ цыферблат на маленькай машынцы на суседнім стале. Яе пачуѓ пранізлівы крык, які абверг паведамленні смі мне шум некаторых самалётаѓ.
  
  
  "Гэта гук, які вы пачуеце".
  
  
  Голас эга спыніѓся на імгненне. "Калі вы гэта пачуеце, - павольна сказала яна, - вы ѓспомніце ѓсё, што было пахавана ѓ вашым падсвядомасці. Вы ѓспомніце усё, што я казаѓ вам раней не памятаць. Вы ѓспомніце усё, што адбылося да вашага звароту ѓ гэтую клініку. Але вы не памятаеце нічога, што тут адбылося. Гэта адкрые вам праѓду, але прывядзе да сур'ёзнага замяшання. Вы прызнаецеся першаму па матэматыцы, які загаворыць з вамі, што вы падклалі прыладзе смерці ѓ канферэнц-зала. Усё гэта ясна? "
  
  
  "Усё ясна, - сказаѓ я.
  
  
  "Акрамя таго, калі наш чалавек уручае вам графін, ён скажа:" Viva la: рэвалюцыя толькі! Гэтыя словы ѓмацаваць вашу рашучасць забіць прэзідэнта Венесуэлы і амерыканца, і вы адчуеце непераадольнае жаданне аднесці графін ѓ пакой, як яе. праінструктаваѓ вас ".
  
  
  "Viva la revolutión", - сказаѓ я.
  
  
  Калінін устаѓ, падышоѓ да століка і досталь, падораны мне "люгер", і штылет у ножнах. Ён уручыѓ мне зброю.
  
  
  "Пастаѓ пісталет", - сказала Таня. "Ножны на стидете павінны быць прымацаваныя да вашага правым предплечью".
  
  
  Яе рушыѓ услед яе інструкцыям. Зброю здавалася мне нязручным і грувасткім. Калініна прынёс мне цёмны пінжак і гальштук, і Таня загадала надзець ih-над зброі.
  
  
  "Зброя належала Ніку Картэру, - сказала Таня. "Вы будзеце ведаць, як імі карыстацца. Шведаѓ таксама была эга".
  
  
  Дзімітраѓ нахіліѓся і што-то прашаптаѓ Тані на вуха. Яна кіѓнула.
  
  
  "Вы не будзеце спрабаваць вярнуцца ѓ сваю кватэру на Авенида Балівар. Вы таксама не будзеце звязвацца з Линчевыми або хема-небудзь, хто звязаны з гэтай місіяй, нават з персаналам гэтай клінікі".
  
  
  "Вельмі добра", - сказаѓ я.
  
  
  "Цяпер, Рафаэль Чавес, вы выйдзеце па гіпнозу, калі яе отсчитаю ад пяці да аднаго. Вы будзеце бегла гаварыць па-ангельску, і гэта мову, які вы будзеце выкарыстоѓваць, пакуль не выканаеце сваю місію. Вы будзеце гатовыя да завершыце місію, і вы будзеце прытрымлівацца ѓсім маім інструкцыям у дакладнасці.
  
  
  "Я пачну бібл цяпер. Пяць. Вы - Рафаэль Чавес, і вы змяніць ход сучаснай гісторыі Венесуэлы. Чатыры. Ваш прэзідэнт і віцэ-прэзідэнт Злучаных Штатаѓ - вашы смяротныя ворагі. Тры. Вы не задумваліся. без мэты, але забіць гэтых двух мужчын так, як мы запланавалі. Два. Калі вы прачнецеся, вы не даведаецеся, што знаходзіліся пад гіпнозам. Вы не ѓспомніце імёны тых, хто тут з вамі, але вы даведаліся, што мы сябры рэвалюцый, якія падрыхтавалі вас да вашай місіі ".
  
  
  Калі яна дасягнула нумар адзін, ѓтрох перада мной на хвіліну, здавалася, расплылась, а затым зноѓ стала сфакусаваныя. Яе пераводзіѓ погляд з аднаго твару на іншае.
  
  
  "Ты добра сябе адчуваеш, Рафаэль?" - спытала мілая маладая жанчына.
  
  
  "Я адчуваю сябе выдатна", - адказаѓ ёй, гэй, па-ангельску. Дзіѓна, але я сказаѓ гэта без працы.
  
  
  "Хема ты будзеш у наступныя два дні?"
  
  
  "Нік Картэр, амерыканскі шпіён".
  
  
  "Што вы будзеце рабіць пасля таго, як з'едзеце адсюль?"
  
  
  "Далажыце па матэматыцы па імя Дэвід Хок. Ёй скажу эму, што быѓ з вамі - з Ілзэ Хоффманн - падчас адсутнасці Адстойнік".
  
  
  "Добра. Ідзі паглядзі на сябе".
  
  
  Яе, падышоѓ да люстэрка. Калі яе ѓбачыѓ свой твар, яно выглядала інакш. Oni змяніѓ маю знешнасць, так што я выглядаѓ у дакладнасці як Нік Картэр. Яе закат ѓ пінжак і выцягнуѓ "люгер". Імя Вільгельміны прамільгнула ѓ маёй галоѓ. Яе паняцця не меѓ, чаму. Ва ѓсякім выпадку, гэта не здавалася важным. Яе выцягнуѓ затвор і уставіѓ патрон на патрон пісталета. Ёй быѓ здзіѓлены сваёй здольнасцю звяртацца з зброяй.
  
  
  Яе зноѓ павярнуѓся да траім вакол іх. "Я не ведаю сустрэнуць вашых імёнаѓ", - сказаѓ я.
  
  
  Мужчыны, відавочна, задаволена ѓсміхаліся. Аднак загаварыла дзяѓчына. "Вы ведаеце, што мы вашы сябры. І сябры рэвалюцый".
  
  
  Яе вагаѓся. "Так", - сказаѓ я. Яе нацэліѓ пісталет на асветленай праз пакой і прыжмурыѓся ѓздоѓж ствала. Гэта быѓ цудоѓны інструмент. Яе сунуѓ эга назад у кабуру.
  
  
  "Здаецца, ты гатовая", - сказала дзяѓчына.
  
  
  Яе затрымаѓ яе погляд на імгненне. Яе, ведаѓ, што паміж намі нешта было, але не мог успомніць яе імя. "Яе гатовы". Яе адчуѓ раптоѓнае жаданне сысці адтуль, заняцца самым важным справай у маім жыцці - місіяй, да якой мяне падрыхтавалі гэтыя людзі.
  
  
  Мужчына ѓ дзелавым касцюме загаварыѓ. Эга голас здаваѓся даволі аѓтарытарным. "Тады ідзі, Рафаэль. Адпраѓляйся на канферэнцыю ѓ Каракасе і забі сваіх ворагаѓ".
  
  
  "Лічыце, што, што гэта зроблена", - сказаѓ я.
  
  
  Сёмая кіраѓнік.
  
  
  "Дзе, кравец вазьмі, ты быѓ?"
  
  
  Дэвід Хоук ѓ чорнай лютасьці тупаѓ па нумары гатэля. Эга сівыя валасы былі взлохмачены, а вакол халодных блакітных вачэй утвараліся глыбокія маршчынкі. Я не ведаѓ, што амерыканцы здольныя на такія прыступы гневу.
  
  
  "Я быѓ з дзяѓчынай", - сказаѓ я.
  
  
  "Дзяѓчына! На два дні? Падчас вашага безвременного адпачынку адбыліся важныя падзеі. Было б не дрэнна, калі б вы прыйшлі сюды на інструктаж".
  
  
  "Яна здавалася занадта зацікаѓленай занадта хутка, - сказаѓ я. - Мне трэба было высветліць, выкарыстоѓвалася яна як-то супраць нас. Яна запрасіла мяне на пару дзён у загарадную вілу, і я не мог звязацца з вамі да таго, як мы з'ехалі. Пасля таго, як мы дабраліся да вілы, у мяне не было ніякай рашэнні з вамі звязацца ".
  
  
  Хок прыжмурыѓся, гледзячы на мяне, і я баяѓся, што ён бачыць мяне скрозь маю маскіроѓку. Ёй быѓ упэѓнены, што ён ведаѓ, што я не Нік Картэр, і ён проста гуляѓ са мной у гульні.
  
  
  "Гэта ѓся гісторыя?" - з'едліва спытаѓ ён.
  
  
  Ён не верыѓ у гэта. Мне даводзілася імправізаваць. "Ну, калі ты павінен ведаць, яе захварэѓ. Спачатку яе, падумаѓ, што дзяѓчына атруціла мяне, але гэта быѓ проста цяжкі выпадак хваробы турыста. Яе б не прынёс табе нічога добрага, нават калі б мог ѓсталяваць кантакт ".
  
  
  Калі яе казаѓ, яго вочы былі прыкаваныя да майго твару. Нарэшце яны трохі памякчэлі. "Госпадзе. Мы знаходзімся на парозе кульмінацыі нашай самай вялікай місіі за многія гады, і вы вырашаеце захварэць. Што ж, можа, гэта мая віна. Можа, яе занадта моцна вас падштурхоѓваѓ".
  
  
  "Мне вельмі шкада, сэр", - сказаѓ я. "Але мне трэба было праверыць дзяѓчыну. Цяпер ёй перакананы, што яна па-за падазрэнняѓ".
  
  
  "Ну, я думаю, гэта што-то, нават калі гэта што-то негатыѓны".
  
  
  "Можа, гэта была ахвотна на дзікіх гусей", - сказаѓ я. "У любым выпадку, яе вярнуѓся да працы. Што новага?"
  
  
  Хок выцягнуѓ доѓгую кубінскую цыгару. Ён адкусіѓ нітку і закатаѓ эга ѓ рот, але не запаліѓ. У мяне было моцнае адчуванне дэжа вю - Ястраб ѓ іншым месцы, які робіць тое ж самае. Усе здагадкі і ѓспышкі немагчымых паѓ-успамінаѓ прымушалі мяне нервавацца.
  
  
  "Віцэ-прэзідэнт сышоѓ з розуму. Ён кажа, што мы перашчыравалі з пытаннямі бяспекі. Ён схапіѓ некалькіх супрацоѓнікаѓ ЦРУ і патрабуе дадатковых хлопцаѓ па Сакрэтнай службы дадому. Сказаѓ, што для прэсы нязручна мець армію ахоѓнікаѓ вакол, як быццам мы не давяраем венесуэльскай паліцыі ".
  
  
  "Гэта вельмі дрэнна", - сказаѓ я. На самай дэла усё было нармальна. Чым менш вакол будзе амерыканцаѓ, для якіх яе буду дзейнічаць, тым лягчэй будзе мая праца, калі яе прыеду на канферэнцыю.
  
  
  "Ну, у палацы, але ѓсё яшчэ шмат людзей з пісталетамі ѓ кішэнях. Яе выклікаѓ N7, калі падумаѓ, што ты мог бы быць дзе-то на дне шестифутовой дзіркі".
  
  
  Упершыню яе зразумеѓ, што адна вакол прычын, па якой Хоук быѓ так попелаѓ, заключалася ѓ тым, што ён сапраѓды непакоіѓся абсталяваннем мне. Дакладней, пра Nike Картэры. Нейкім чынам гэта ѓсведамленне кранула мяне, і я злавіѓ сябе на думкі, што лёс Картэра спасцігла ад рук карнікаѓ.
  
  
  Яе спытаѓ. - "N7 - гэта Клей Вінцэнт?"
  
  
  "Так. Ён пасяліѓся ѓ трэцім гатэлі, Лас-Америкас. Яе загадаѓ эму правяраць ваша знікненне". - саркастычна сказаѓ ён. "Цяпер ён можа перайсці да больш важных пытаннях. Сёння ѓвечары віцэ-прэзідэнт прысутнічае на пазапланавай вечарыне, якая займаецца праводзіцца ѓ садках амерыканскага пасольства. Прэзідэнт Венесуэлы абавязкова зьявіцца. Паколькі канферэнцыя адбудзецца заѓтра, яе хачу пачаць прыняць асаблівыя асабістыя меры засцярогі, асабліва ѓ дачыненні да любых падзей, не ѓключаных у першапачатковы графік ". Ён жаваѓ цыгару.
  
  
  Згадка пра гэтых ворагах народа прымусіла мяне ѓспыхнуць. Мяне ахапіла гарачая актыѓнага адпачынку нянавісці, і мне прыйшлося iso усіх сіл стрымліваць гэта. Адно няправільнае рух з Хоуком можа разбурыць місію.
  
  
  "Добра, яе буду там", - сказаѓ я.
  
  
  "Ты сапраѓды ѓ парадку, Нік?" - раптам спытаѓ Хок.
  
  
  "Вядома, а чаму бы і няма?"
  
  
  "Я не ведаю. Проста на імгненне ты выглядаѓ інакш. Твой твар змянілася. Ты ѓпэѓнены, што ѓсё яшчэ не хворы?"
  
  
  Яго хутка прыняѓ нагода. "Гэта можа быць", - сказаѓ я. "Я сёння не зусім у адзіночку". Яе, думаѓ, што ѓ любы момант ён раскрые сваю маскіроѓку, і мне прыйдзецца забіць эга па люгера ѓ кішэні. Яе не гатэль эга забіваць. Ён здаваѓся добрым чалавекам, нават калі быѓ адным вакол ворагаѓ. Але любога, хто ѓстане на шляху маёй місіі, трэба будзе ліквідаваць - альтэрнатывы не было.
  
  
  "Ну, ты сапраѓды не ѓ адзіночку", - павольна сказаѓ Хоук. "Я збіраѓся адправіць вас у амбасаду, каб праверыць, ці ёсць пара памочнікаѓ, якія будуць у палацы заѓтра, але я не думаю, што вы гатовыя да гэтага. Вам лепш адпачыць да гэтага вечара. "
  
  
  "У гэтым няма неабходнасці, сэр", - сказаѓ я. "Я буду шчаслівы пайсці ѓ амбасаду і..."
  
  
  "Кравец пабяры, N3! Ты лепш ведаеш, чым спрачацца са мной. Проста вяртайся ѓ свой пакой і заставайся там, пакуль ты не спатрэбішся. Яе патэлефаную табе, калі прыйдзе час ехаць у амбасаду".
  
  
  "Так, сэр", - ціха сказаѓ я, удзячны за магчымасць пазбегнуць большай колькасці кантактаѓ з амерыканцамі, чым гэта было абсалютна неабходна.
  
  
  "І не звязвайся з гэтай праклятай дзяѓчынай", - крыкнуѓ мне Хоук.
  
  
  * * *
  
  
  Сады амбасады прыгожыя ѓ любы час, але ѓ той вечар яны былі асабліва пышныя. Паѓсюль былі ліхтары. Для гасцей былі ѓсталяваныя палаючыя мангалы, і сталы з ежай. У адным канцы саду была пляцоѓка, дзе ѓвесь вечар граѓ аркестр.
  
  
  Ястраб і Вінцэнт былі са мной, але мы не размаѓлялі яшчэ з адным.
  
  
  Яе раней сустрэѓ Вінцэнта ѓ прыбіральні. Мы абмяняліся прывітаннямі, і мне было даволі няёмка. Яе, ведаѓ, што павінен быѓ ведаць яго, але я не быѓ гатовы да сустрэчы з іншым агентамі AX. Мне давялося блефаваць ѓ ходзе нашай размовы, і я баяѓся, што мяне не пераканалі. Вінцэнт коратка распавёѓ пра штаба-кватэры AX і аб папярэднім заданні, над якім мы працавалі разам. Яе дазваляѓ яму было гаварыць і проста згаджаѓся з усім, што ён казаѓ.
  
  
  Віцэ-прэзідэнт з'явіѓся даволі рана ѓвечары. Яе стараѓся цалкам эга пазбягаць. Эга твар і голас выклікалі ѓ мяне такія моцныя эмоцыі, што я быѓ упэѓнены, што адкрыю сваё прыкрыццё, калі сустрэнуся з ім тварам да твару. Яе, падышоѓ да групы, і проста слухалі, як яны гуляюць. Музыка была выдатнай, і ён з нецярпеннем чакаѓ таго дня, калі мая радзіма вызваліцца ад тыраніі. Упершыню за некалькі гадзін яе пачаѓ расслабляцца.
  
  
  Але поспех не ѓтрымалася. Яе пачуѓ ззаду сябе голас, і гэта быѓ жудасны голас амерыканскага віцэ-прэзідэнта.
  
  
  "Містэр Картэр".
  
  
  Яе, павярнуѓся, паглядзеѓ эму ѓ твар і адчуѓ жудаснае ціск у галы, але змагаѓся з агідай. Паміж віцэ-прэзідэнтам стаялі двое супрацоѓнікаѓ сакрэтнай службы, якія кіѓнулі мне.
  
  
  "Містэр віцэ-прэзідэнт", - сказаѓ яе жорстка.
  
  
  "Я думаю, вы не сустракаліся з прэзідэнтам", - казаѓ монстар. Ён паказаѓ на надыходзячую постаць, і яе ѓбачыѓ чалавека, якога ненавідзеѓ больш за ѓсё на свеце. Гэта быѓ прамалінейны і салідны мужчына, на выгляд бяскрыѓдны стары з шырокай усмешкай і грудзьмі, набітай стужкамі і медалямі. Але я ведаѓ, што ён увасабляе, і гэта прымусіла мой страѓнік сціснуцца. Ён падышоѓ і стаѓ побач з намі. Двое паліцыянтаѓ у цывільным і медперсанал былі ззаду.
  
  
  "Спадар прэзідэнт, гэта одзіна па ѓсім лепшых маладых людзей у нашых спецслужбах", - сказаѓ віцэ-прэзідэнт. "Містэр Картэр".
  
  
  "Мне прыемна пазнаёміцца з вамі, містэр Картэр".
  
  
  Блізкасць гэтага асобы рабіла мой гнеѓ амаль некантралюемым. Яе змагаѓся з непераадольным парывам кінуцца на яго і разарваць на кавалкі голымі рукамі. Пот выступіѓ у мяне на лбе, і я адчуѓ моцнае сціск ѓ грудзях, якая займаецца працягвала дрэды і дрэды. У мяне так моцна балела моманты, што я думаѓ, што яна вотум-вотум выбухне.
  
  
  "Яго... яго..." - выдыхнуѓ я і адвярнуѓся ад гэтых двух мужчын. Мне трэба было ѓзяць сябе ѓ рукі, але я не ведаѓ, як гэта зрабіць. Яе, азірнуѓся са змрочным тварам. "З задавальненнем, спадар прэзідэнт, - сказаѓ я.
  
  
  Усе глядзелі на мяне, як быццам яе сышоѓ з розуму. Супрацоѓнікі службы бяспекі ѓважліва вывучалі мяне.
  
  
  "З вамі ѓсё ѓ парадку, малады чалавек?" - спытаѓ прэзідэнт.
  
  
  Мае вочы iso усіх сіл спрабавалі сустрэцца з эга позіркам. "О, так, - хутка сказаѓ я. "Я буду ѓ парадку. У мяне толькі што была сутычка з турыстамі".
  
  
  Віцэ-прэзідэнт ѓважліва сачыѓ за маім тварам. "Вам лепш адпачыць, містэр Картэр", - ціха сказаѓ ён. Праз хвіліну яны перайшлі да размовы з амерыканскім амбасадарам.
  
  
  У раптоѓным адчаі яе, павярнуѓся, каб пайсці за імі. Мая рука ѓвайшла ѓ куртку. Яе збіраѓся выцягнуць "люгеры" і прастрэліць ім галовы. Але калі яе адчуѓ халодны метал пісталета насупраць сваёй рукі, яе прыйшоѓ у сябе. Гэта не было планам, і ён павінен быѓ падпарадкоѓвацца загадам. Яе выцягнуѓ руку і выцер пот пра куртку. Яе, увесь дрыжаѓ. Яе і азірнуѓся, каб убачыць, ці заѓважыѓ хто-небудзь мае дзеянні, і калі яе, павярнуѓся да будынка, яе ѓбачыѓ, што мой калега па AX Клей-Вінцэнт глядзіць на мяне. Ён увесь час глядзеѓ.
  
  
  Змагаючыся з панікай, яго паспяшаѓся да задняй часткі будынка амбасады, у мужчынскі туалет. Мне стала дрэнна, і я баяѓся, што мяне вырве. Яе ѓсё яшчэ дрыжаѓ, і здавалася, што гол-вотум-вотум расколецца.
  
  
  У прыбіральні яе паліѓ галаву халоднай вадой і цяжка прыхінуѓся праводзілі да ѓмывальніка. Яе выкінуѓ вакол галавы асоб, і боль і млоснасць пачалі сціхаць. Калі яе, павярнуѓся, каб знайсці ручнік, Вінцэнт быѓ там.
  
  
  "Што з табой, Нік?" ён спытаѓ.
  
  
  Яго адвярнуѓся ад яго і выцерся. "Павінна быць, яе што-то не тое з'еѓ", - адказаѓ я. "Я думаю, яе ѓсё яшчэ трохі не ѓ сабе".
  
  
  "Ты выглядаеш жудасна", - настойваѓ ён.
  
  
  "Цяпер яе адчуваю сябе добра".
  
  
  "Вам не здаецца, што вам варта звярнуцца да лекара амбасады".
  
  
  "Кравец, чыстая. Яе сапраѓды ѓ парадку".
  
  
  Наступіла доѓгае маѓчанне, пакуль яе груба расчесывал валасы.
  
  
  "Я што-то выпіѓ у тым кафэ ѓ Бейруце, калі мы працавалі разам, - сказаѓ ён. "Памятаеш? Ты дапамог мне выбрацца вакол гэтага. Яе проста спрабаваѓ адплаціць за паслугу".
  
  
  Што-то глыбока ѓнутры майго мозгу адрэагавала, калі ён згадаѓ пра інцыдэнт у Бэйруце. У мяне было вельмі кароткае бачанне, як Клей-Вінсэнт падае на старую цагляную сцяну, і я збіраюся дапамагчы эму ѓстаць на ногі. Праз долю секунды сцэна знікла, і ён падумаѓ, ці ѓяѓляѓ вы яе наогул.
  
  
  Гэта мяне ѓзрушыла. Яе ніколі ѓ жыцці не сустракаѓ Клею Вінцэнта. Як я яе мог успомніць, што быѓ з ім у Бейруце? Яе ніколі не быѓ за межамі Венесуэлы, акрамя таго часу, калі ёй быѓ у ЗША. Ёй нічога не ведаѓ пра Ліване. Ці яе усё-такі быѓ там?
  
  
  У мяне зноѓ з'явілася адчуванне, што ѓ маім мінулым што-то хавалі ад мяне ѓ клініцы. Што-то вельмі важнае. Але, магчыма, яе памыляѓся. Магчыма, наркотыкі стымулявалі маё ѓяѓленне, каб яе мог прыдумляць сцэны, якія дапамаглі б мне згуляць ролю Ніка Картэра.
  
  
  "Папрасіць прабачэння", - сказаѓ я. "Я цаню ваш інтарэс, Клэй".
  
  
  Ён коратка ѓсміхнуѓся, але потым да яго вярнулася заклапочанасць. "Нік, якога чорта ты рабіѓ там пасьля таго, як з табой загаварылі?"
  
  
  "Што вы маеце на ѓвазе?" - абараняючыся, спытаѓся ѓ яе.
  
  
  "Ну, на хвіліну гэта выглядала так, як быццам ты збіраѓся за сваім Люгером. Што адбывалася?"
  
  
  Яе думках прабег праз некалькі магчымых адказаѓ. "Ах, гэта. Думаю, яе даволі нервуюся. Яе, бачыѓ, як хлопец сунуѓ руку ѓ сваю куртку, і на хвіліну мне здалося, што ён цягнецца за пісталетам. Яе, адчуѓ сябе ідыётам, калі ён выцягнуѓ хустку".
  
  
  Нашы вочы сустрэліся, і сустрэліся, калі Вінцэнт ацаніѓ мой рэѓматызму. Калі б ён кінуѓ мне выклік, мне давялося б забіць эга адкрыта тут, а гэта азначала б вялікія праблемы.
  
  
  "Добра, прыяцель, - сказаѓ ён. Эга голас шталь мякчэй. "Табе лепш адпачыць, так што заѓтра табе стане лепш".
  
  
  Яе, паглядзеѓ на яго. Гэта быѓ каржакаваты мужчына з рудаватымі валасамі, напэѓна, гадоѓ трыццаці двух. У яго было адкрытае, сумленнае твар, але я ведаѓ, што ён можа быць стромкім.
  
  
  "Дзякуй, Клэй", - сказаѓ я.
  
  
  "Забудзь гэта."
  
  
  Рэшту вечара яе стараѓся трымацца далей ад асноѓнай дзейнасці. Ястраб з'явіѓся ѓ якой-то момант, калі ѓсе глядзелі на групу танцораѓ, і ѓстаѓ побач са мной.
  
  
  "Усё здаецца нармальным?" - спытаѓ ён, не гледзячы на мяне.
  
  
  "Так, сэр", - адказаѓ я. Цікава, ці казаѓ эму Вінцэнт абсталяваннем мне.
  
  
  "Здаецца, табе не трэба заставацца тут надоѓга, Нік, - сказаѓ ён. "Я таксама адпраѓляю Вінцэнта назад у эга ѓсё. Але я ѓбачу вас заѓтра рана раніцай у палацы. Нягледзячы на тое, што ѓсё здаецца выдатным, у мяне ѓсё яшчэ такое пачуццё з нагоды папярэджання. Вы заѓважылі таго чалавека, які быѓ пераследваѓ цябе? "
  
  
  Яшчэ адна незнаёмая сцэна прамільгнула ѓ мяне ѓ галоѓ - мужчына, які стаіць у белай пакоі, трымае мяне з пісталетам. Не, гэта быѓ калідор, а не пакой. Яе закрануѓ свайго ілба рукой, а Хоук ѓтаропіѓся на мяне.
  
  
  "Няма. Няма, яе эга не бачыѓ". Як ёй наогул вядома, аб якім чалавеку ён кажа? У файле, які мне чыталі мае таварышы, нічога не было згадана. Калі толькі яе не забыѓся.
  
  
  "Нік, ты ѓпэѓнены, што з табой усё ѓ парадку?" - спытаѓ Хоук. "Калі тут Вінцэнт, я, напэѓна, змог бы абысціся без цябе канферэнцый".
  
  
  "Я ѓ парадку!" - сказаѓ ёй некалькі рэзка. Яе, зірнуѓ на Хоука, і ён змрочна паглядзеѓ на мяне, жуючы не запаленую цыгару. "Прабачэнні. Але я адчуваю, што патрэбны на канферэнцыі, і я хачу быць там".
  
  
  Яе стараѓся не чуць у голасе грубую паніку. Калі Хоук выцягне мяне па ѓсім службы бяспекі, я не змагу выканаць сваю місію.
  
  
  "Добра", - нарэшце сказаѓ ён. "Убачымся заѓтра, сынок".
  
  
  Я не мог глядзець на яго. - "Правільна."
  
  
  Хоук прайшоѓ па садзе, а яе сышоѓ. Мне не хацелася вяртацца ѓ гатэль. Мне трэба было выпіць. Яе ѓзяѓ таксі да Эль-Хардин, таму што адчуваѓ сябе адзінокім, і чаму-то асацыяваѓ гэта месца з дзяѓчынай у клініцы. Калі яе, увайшоѓ ѓнутр, яе, быѓ здзіѓлены, убачыѓшы яе сядзіць за кутнім столікам. Яна была адна, пацягваючы кубак віна. Яна адразу мяне ѓбачыла.
  
  
  Вы таксама не будзеце звязвацца з Линчевыми або хема-небудзь, хто звязаны з гэтай місіяй, нават з персаналам гэтай клінікі.
  
  
  Яе адвярнуѓся ад нах і падышоѓ да стала ѓ іншым канцы пакоя. Яе адчуѓ жудаснае жаданне пайсці да яе, распавесці гэй, аб сваіх праблемах, узяць яе са мной у ложак. Але яна сама забараніла мне ѓступаць у кантакт. Прыйшоѓ афіцыянт, яе замовіѓ каньяк. Калі ён сышоѓ, яе падняѓ вочы і ѓбачыѓ, што яна сядзела каля майго крэсла.
  
  
  "Добры вечар, Рафаэль". Яна села побач са мной. Яна была нават прыгажэй, чым яе памятаѓ.
  
  
  Яе імя раптам прыйшло мне ѓ галаву па ѓсёй глыбіні майго падсвядомасці. "Цябе клічуць... Таня". Яе паглядзеѓ гэй, у вочы. "Я не павінен гэтага ведаць, ці не так?"
  
  
  "Не, але я думаю, што ведаю, чаму ты гэта робіш. Усё ѓ парадку".
  
  
  "Я не павінен быць з табой, ці не так?"
  
  
  "Мяне папрасілі звязацца з вамі. Каб даведацца, як вы сябе адчуваеце, і пераканацца, што вас прынялі, як Ніка Картэра".
  
  
  "Мяне прынялі за яго", - сказаѓ я. "Але той, каго завуць Ястраб, занадта заклапочаны маім дабрабытам. Сёння вечарам мяне прадставілі прэзідэнту, і гэта было даволі груба на хвіліну. Але я думаю, што прымусіѓ Хоука, што са мной усё ѓ парадку. "
  
  
  Прыгожае твар Тані помрачнело. "Ястраб - адзіны чалавек, які можа спыніць усю гэтую місію. Вы павінны пераканаць эга усімі магчымымі спосабамі, што вы - Нік Картэр і што вы можаце выканаць сваё заданне на канферэнцыях". Яе голас быѓ напружаным і настойлівым. "Вельмі важна, каб у вас быѓ доступ у канферэнц-зала падчас абедзеннага перапынку".
  
  
  "Я разумею, Таня, - сказаѓ я. Яе гатэль
  
  
  абняць яе і пацалаваць. "Падыдзі ѓ мой пакой", - сказаѓ я. "На якое-той час. Гэта... важна для мяне".
  
  
  "Ястраб, магчыма, назірае за табой", - мякка сказала яна.
  
  
  "Не, гэта не так. Калі ласка, падыдзі, ненадоѓга".
  
  
  Хвіліну яна вагалася, затым працягнула руку і пяшчотна дакранулася да майго твару. Яе ведаѓ, што яна гатэля мяне. "Я буду там праз паѓгадзіны".
  
  
  "Я буду чакаць."
  
  
  Праз сорак пяць мін мы стаялі ѓ прыцемку майго гасцінічнага нумара, яе груба абняѓ Таню. Яе пацалаваѓ ee, і яе мова слізгануѓ мне ѓ рот. Яна прыціснулася да мяне сцёгнамі.
  
  
  "О, Рафаэль", - выдыхнула яна.
  
  
  "Здымай вопратку", - сказаѓ я.
  
  
  "Так".
  
  
  Распраналіся ѓ цемры. Праз некалькі секунд мы абодва стаялі аголеныя і прагна глядзелі адзін на аднаго. Таня была адной вакол самых прыгожых жанчын, якіх ёй калі-небудзь бачыѓ. Мае вочы паглыналі поѓную круглую грудзі, тонкую талію, выгнутыя сцягна і доѓгія гладкія сцёгны. І мяне зачараваѓ яе мяккі пачуццёвы голас. Голас, які так мякка і пераканаѓча гаварыѓ са мной у клініцы. Паміж намі быѓ дадатковы магнетызм з-за гэтых асаблівых адносін. Яе прагнуѓ цела, якое належала гэтаму убаюкивающему, маня голасу, голасу, які меѓ такую ѓладу назаѓжды мной.
  
  
  Мы разам падышлі да ложка, і ён пацалаваѓ яе там, прыцягнуѓ да сябе і адчуѓ, як ee навучаныя грудзей прыціснуліся да мяне, рухаючы рукамі па набухшим выгібам яе сцёгнаѓ.
  
  
  Мы абодва цяжка дыхалі. Яго адпусціѓ яе, і яна ложка на ложак, і далей поѓныя крэмавыя формы выглядалі як крэмавыя на фоне беласці прасцін. Яе ѓспомніѓ гарачыя моманты ѓ сваёй палаце ѓ клініцы. Раптам у мяне ѓзнікла іншая ѓспамін, па скляпенні, які прысніѓся мне ѓ клініцы. Яе, бачыѓ, як Таня расцягнулася ірына замест ложка, ѓсім яе целам запрашала мяне далучыцца да яе. Гэта быѓ проста сон? Ці гэта сапраѓды здарылася? Ёй быѓ жудасна сціснутай з панталыку.
  
  
  Яго жым лежачы ѓ ложак і жым лежачы побач з ёй, тварам да яе. Яе, дакрануѓся да яе гарачых вуснаѓ сваімі, затым правёѓ вуснамі па яе шыі і плячы.
  
  
  "У вас ёсць штаб-кватэра ѓ Каракасе?" - спытаѓ у яго паміж пацалункамі.
  
  
  "Чаму ты так думаеш", - адказала яна здзіѓлена.
  
  
  "У вас у кватэры ёсць шырокі канапа?"
  
  
  Яна паглядзела на мяне, і мне здалося, што я ѓбачыѓ страх у яе вачах. "Чаму ты пытаешся?"
  
  
  Яе сказаѓ. - "Там мы ѓпершыню заняліся любоѓю, ці не так?" "Да клінікі. Як вы мне сказалі, гэтага не было ѓ маёй кватэры. У маёй кватэры няма такога канапе". Яны паказалі мне пару фатаграфій маёй кватэры на Авенидо Балівар.
  
  
  Таня выглядала засмучанай. "Гэта важна?" спытала яна.
  
  
  "Не зусім", - сказаѓ я, цалуючы яе. "Гэта толькі што прыйшло мне ѓ галаву, калі яе ѓбачыѓ цябе тут".
  
  
  Яе твар зноѓ паслабілася. "Ты маеш рацыю, Рафаэль. Гэта была мая кватэра. Яе проста правярала цябе ѓ клініцы, каб даведацца, ці памятаеш ты".
  
  
  "З-за місіі?"
  
  
  "З-за майго жаночага ганарыстасці". Яна ѓсміхнулася і настойліва прыціснулася да мяне.
  
  
  Яе перастаѓ турбавацца пра гэта і забыѓся абсталяваннем ѓсім, акрамя тэрміновасці свайго жадання і аксамітнай мяккасці-ee плоці.
  
  
  Восьмая кіраѓнік
  
  
  На наступную раніцу Хоук, Вінцэнт і яго адправіліся ѓ Белы палац. Большая частка рэгулярных сіл бяспекі была там усю ноч. Да шостай гадзіне раніцы гэта ѓжо быѓ дурдом. Хоук сказаѓ Вінцэнту і мне праверыць канферэнц-зала і прылеглыя пакоя да трыццаці дзевяці, калі канферэнцыя павінна была пачацца. Ёй быѓ вельмі нервовым. У мяне ѓзнікла дзіѓнае пачуццё, калі яе праводзіѓ усе гэтыя праверкі бяспекі, так як, лёгка перамяшчаючыся асяроддзі людзей, якія былі там з адзінай мэтай - спыніць мяне. Калі б яе не так нерваваѓся, яго б атрымліваѓ асалоду ад іроніяй усяго гэтага. Супрацоѓнікі службы бяспекі кіѓнулі і ѓсміхнуліся мне, нават не падазраючы, што гэта яе паклапаціѓся аб тым, каб ніхто не пакінуѓ канферэнц-зала жывым.
  
  
  На працягу ѓсяго раніцы асоб па арыентацыйнай пакоя вярталіся да мяне зноѓ і зноѓ, і кожны раз, калі гэта адбывалася, яе пакрывалася халодным потым. Сіла маёй нянавісці раздирала мяне на часткі. Яе гатэль працягнуць, выканаць сваю працу і пазбавіць свет ад гэтых двух злых людзей.
  
  
  "Ну, тут гадзіну да пачатку канферэнцыі, - сказаѓ мне Хоук, - і нам больш няма чаго рабіць, чым у нас было, калі мы пакінулі Вашынгтон. За выключэннем таго, што мы не можам знайсці высокага чалавека, якога ніхто, акрамя цябе, не бачыѓ. . "
  
  
  "Гэта не мая віна", - рэзка сказаѓ я.
  
  
  Хок ѓважліва даследаваѓ мой твар, і я зразумеѓ, што зрабіѓ гэта зноѓ. Яе пазбягаѓ эга праніклівы вачэй.
  
  
  "Хто, кравец вазьмі, гэта сказаѓ?" - адрэзаѓ ён у рэѓматызму.
  
  
  "Я... прабачце, сэр. Думаю, яго крыху нервуюся з-канферэнцыі".
  
  
  "Гэта зусім не падобна на цябе, Нік", - сур'ёзна сказаѓ ён. "Ты заѓсёды захоѓваеш сябе ѓ руках. Голас чаму яе лічу цябе лепшым. Што з табой наогул? Ты ведаеш, што можаш зраѓняцца са мной".
  
  
  Яе, паглядзеѓ на яго. Ён зрабіѓ на мяне дзіѓнае ѓздзеянне, і яго не мог зразумець чаму. Мне падабаѓся гэты чалавек, і яго чаму-то адчуваѓ сябе вельмі блізка да яму, хоць ніколі не бачыѓ, эга да ѓчорашняй раніцы. Гэта было дзіѓна.
  
  
  Са мной усё ѓ парадку, сэр, - сказаѓ я. - Вы можаце на мяне разлічваць.
  
  
  "Вы ѓпэѓненыя?"
  
  
  "Так, яе ѓпэѓнена."
  
  
  "Добра. Калі ты што-небудзь выявіш, ты зможаш знайсці мяне ѓ штабе бяспекі".
  
  
  Калі ён пайшоѓ, мне захацелася стукнуць кулаком па стогны. Яе мог бы выглядаць, як Нік Картэр, але яе не вёѓ сябе, як ён. І Хоук заѓважыѓ. Калі б я не быѓ больш асцярожны, яе б правароніѓ ѓсю місію.
  
  
  Да часу канферэнцыі палац быѓ неверагодна клапатлівым. Залы былі забітыя людзьмі. Былі сотні рэпарцёраѓ з усяго свету. Фотаѓспышкі спрацоѓвалі кожную хвіліну, і было шмат крыкаѓ і выгляд турызму. Калі кіраѓнікі прыбылі ѓ канферэнц-зала, натоѓп вакол іх была такой густой, што ih ледзь можна было ѓбачыць.
  
  
  Убачыѓшы ih зноѓ з блізкай адлегласці, яе адчуѓ да іх такую варожасць, такую адкрытую нянавісць, што мне давялося адвярнуцца. Яе нават не мог глядзець, як яны ѓваходзяць у пакой. Праз некалькі хвілін усе былі ѓнутры, а за імі зачыніліся вялікія падвойныя дзень. Канферэнцыя пачалася.
  
  
  Калі яе дабраѓся да палаца і праверыѓ канферэнц-зала, звярнуѓ яе ѓвагу на графін з вадой, на доѓгім стале, вакол чырвонага дрэва. Ён быѓ ідэнтычны таму, што мне, калі пазней, на перапынку. Ён ляжаѓ на падносе разам з тузінам бліскучых крыштальных бакалаѓ. Да поѓдня вада, пакінутая ѓ графіні, стане нясвежы, і супрацоѓнікі палаца будзе для estestvenno прынесці свежую ваду для дзённай сесіі.
  
  
  Раніца доѓжылася год. Яе неспакойна хадзіѓ узад і наперад па доѓгім калідоры. Астатнія ахоѓнікі паглядзелі на мяне. Залы былі поѓныя імі. Два венесуэльскіх ахоѓніка, адзін супрацоѓнік ЦРУ і адзін агент сакрэтнай службы стаялі на варце ля ѓваходу ѓ канферэнц-зала. Кожны вакол іх ведаѓ Ніка Картэра, і ніхто нават не зірнуѓ на мяне, калі яе раней аглядаѓ пакой.
  
  
  Каля адзінаццаці трыццаці, за паѓгадзіны да перапынку, калідор за межамі канферэнц-зала зноѓ пачаѓ запаѓняцца. Яе адчуваѓ жудаснае напружанне ѓ грудзях, і ѓ мяне пачынала балець гол. Але на гэты раз боль была амаль прыемнай. Яе, ведаѓ, што ён знікне адразу пасля таго, як я выканаю сваю місію.
  
  
  Незадоѓга да перамены да мяне падышоѓ агент ЦРУ. Ён, відавочна, ведаѓ мяне, і яе павінна была ведаць эга. Яе сканцэнтраваѓся, і эга твар стала мне знаёма, хоць, вядома, гэта не так. Гэта ѓсё было абумоѓлена, і ѓ мяне не было часу турбавацца аб тым, як гэта працуе. Тым не менш, гэтыя сутыкнення прымушалі мяне нервавацца. Адзін промах мог разбурыць усю місію.
  
  
  "Дзе ты быѓ, Картэр?" - спытаѓ мужчына. "Мы не бачылі вас тут пару дзён".
  
  
  "Ах. Яе правяраѓ некалькі падазроных асоб", - сказаѓ яе напружана, iso усіх сіл імкнучыся гучаць для estestvenno.
  
  
  "Каго?"
  
  
  "Напярэдадні вечарам яго бачыѓ, на стойцы рэгістрацый мужчыну падазронага выгляду, але гэта аказалася тупіком".
  
  
  "Ах так, яе чуѓ пра гэта. Яе таксама чуѓ, што вы якое-то час спаѓ з нейкай нямецкай дзяѓчынай. Ці ёсць у гэтым праѓда?" - усміхнуѓся ён.
  
  
  ђсмешка раптам нагадала мне тую, што была на твар амерыканскага віцэ-прэзідэнта, калі ён прадставіѓ мяне прэзідэнту. "Чаму б табе не заблудзіцца, некампетэнтны вырадак!" - зароѓ я.
  
  
  Раптам яе заѓважыѓ Хоука і Вінцэнта, якія стаяць за ѓсё ѓ некалькіх футах ад мяне, і глядзяць на мяне. Я не бачыѓ, каб яны падышлі.
  
  
  "Табе варта трымаць на павадку", - злосна сказаѓ чалавек па ЦРУ, калі ён хутка прайшоѓ mimmo Хока і Вінцэнта і пайшоѓ далей па калідоры.
  
  
  Ястраб стаяѓ там, вывучаючы мяне з хвіліну. Калі ён загаварыѓ, яго голас быѓ спакойным і ціхім. "Пойдзем з намі, Нік, - сказаѓ ён.
  
  
  "Яе гатэль б быць тут, калі яны выйдуць", - сказаѓ я. "Могуць быць праблемы".
  
  
  "Кравец вазьмі, сказаѓ ёй пайсці з намі!"
  
  
  Яе потерл рот рукой. У мяне былі праблемы, заставалася крыху больш за гадзіну да сустрэчы з чалавекам, які падасць мне графін. Але яе ніяк не мог адмовіцца ад Хоука. Ён не даваѓ мне выбару.
  
  
  "Добра, - ціха сказаѓ я.
  
  
  Хоук правёѓ нас у пустую асабістую пакой каля штаба службы бяспекі. Калі мы апынуліся ѓнутры, Хоук зачыніѓ і замкнуѓ дзверы, затым павярнуѓся да мяне. Вінцэнт стаяѓ у баку, выглядаючы вельмі збянтэжаным.
  
  
  "А зараз", - сказаѓ Хоук рэзкім нізкім голасам. "Што, кравец вазьмі, тут дзеецца? Яе ѓзяѓ у цябе ѓсё, што мог, Нік. Ты вядзеш сябе, як маньяк".
  
  
  Яе злосна паглядзеѓ на Вінцэнта. "Вы распавялі эму пра інцыдэнт на вечарыне".
  
  
  "Не, не сказаѓ", - абараняючыся, сказаѓ Вінцэнт. "Але я павінен быѓ гэта зрабіць".
  
  
  "Які няшчасны выпадак?" - спытаѓ Хоук.
  
  
  "Проста невялікі эмацыйны ѓсплёск", - сказаѓ Вінцэнт.
  
  
  Яе аблізнуѓ перасохлыя вусны. Ёй быѓ рады, што ён не згадаѓ аб маёй спробе выцягнуць Люгер. Ястраб быѓ рэзкім. Ёй быѓ упэѓнены, што ён ужо сумняваѓся ѓ маёй асобы. Можа, ён заѓважыѓ нейкі загана ѓ маёй маскіроѓцы. Можа, яны пакінулі радзімку, шрамм звяртаецца або што-то яшчэ, што выдала мяне. Няма, гэта павінна быць мая віна. Яе проста не вёѓ сябе, як Нік Картэр.
  
  
  "Добра, што гэта?
  
  
  - нецярпліва спытаѓ Хоук. - Чаму ты ѓвесь час па-чартоѓску нервуешся? Ты не быѓ тым жа чалавекам з імі тхара, як вярнуѓся ён з вілы ".
  
  
  Рэѓматызму быѓ просты. Ёй быѓ іншым чалавекам. Рафаэль Чавес. Але я не мог яму было гэтага сказаць. Ён быѓ адным вакол ворагаѓ. Абодва гэтыя агенты АХ былі маімі ворагамі.
  
  
  "Я проста не ведаю, сэр. Можа быць, гэта таму, што ѓсё гэта па-чартоѓску хвалюе, з натоѓпамі людзей, толпящимися вакол, шумам і блытанінай. І самае горшае - ведаць, што што-то можа здарыцца ѓ любую хвіліну, а мы не быць у стане што-небудзь з гэтым зрабіць. Гэтая праца па забеспячэнню бяспекі не ѓ маім стылі ".
  
  
  Абодва мужчыны маѓчалі хвіліну. Хок адвярнуѓся і падышоѓ да акна. "Баюся, гэтага недастаткова, Нік". Ён павярнуѓся да мяне. Эга хударлявае цела, здавалася, яшчэ больш сціснулася ѓ тѓідавага жакеце, а яго халодныя вочы, здавалася, адкрыта глядзелі на мяне. "Што ж адбылося ѓ яны два дні, калі цябе не было?"
  
  
  "Менавіта тое, што я табе сказаѓ", - сказаѓ я.
  
  
  "Мне не падабаецца гэта казаць, Нік, але я думаю, што ты нешта хаваеш ад мяне. Гэта таксама не падобна на цябе. Мы заѓсёды былі вельмі шчырыя адным з адным, ці не так?"
  
  
  Ціск у галы і грудзей расло. Да таго, як мне давялося апынуцца ѓ гэтым калідоры, заставалася менш гадзіны. А Дэвід Хок гатэль пагаварыць і пагаварыць.
  
  
  "Так, мы заѓсёды былі шчырыя".
  
  
  "Тады давайце будзем шчырыя", - сказаѓ Хоук. "Я думаю, што што-то здарылася, калі ты знік, і я не разумею, чаму ты мне пра гэта не распавядаеш. Яе ведаю, што ѓ цябе павінны быць прычыны стрымлівацца, але для нас абодвух было б ценымногие лепш, калі б Вы выкладваеце гэта. Гэта тычыцца дзяѓчыны Гофмана? "
  
  
  Яе кінуѓ на яго погляд. "Не, гэта не мае нічога агульнага з дзяѓчынай. Якога чорта гэта павінна быць? Ёй жа сказаѓ вам, што яна была выразнай. Вы сапраѓды верыце, што я вам хлушу? Яе, зразумеѓ, што крычу, але было ѓжо позна.
  
  
  "Супакойся, Нік, - ціха сказаѓ Вінцэнт.
  
  
  Імгненне Хоук нічога не казаѓ. Ён зноѓ глядзеѓ на мяне, не адрываючы ад мяне сваімі суровымі халоднымі вачыма. Ціск у маёй галавы і грудзей небяспечна ѓзрастала, і ён адчуваѓ сябе, як бомба, якая рыхтуецца выбухнуць.
  
  
  "Нік, - павольна сказаѓ Хок, - я здымаю цябе з гэтай справы". Эга твар раптам стала старым і стомленым.
  
  
  Мяне прабіѓ халадок. Яе, павярнуѓся, каб сустрэцца з ім позіркам. "Ты не можаш гэтага зрабіць", - глуха сказаѓ я. "Я табе патрэбен тут".
  
  
  "Калі ласка, паверце мне, калі ёй кажу, што не хачу. Вы нумар адзін у маім спісе, і вы гэта ведаеце. Ваш паслужны спіс кажа сам за сябе. Але тут што-то не так. Пачуццё, якое яе адчуѓ, калі прыбыѓ у Каракас - жудаснае адчуванне, што што-то пайшло не так, - усё яшчэ са мной. На самай дэла, за апошнія пару дзён яно стала ценымногие мацней ". Ён паглядзеѓ на Вінцэнта. "Ты таксама гэта адчуваеш, ці не так, Клэй?"
  
  
  "Так, сэр", - сказаѓ Вінцэнт. "Я чуствую гэта."
  
  
  "Ты заѓсёды вельмі цаніѓ інтуіцыю, Нік. Ты сам шмат разоѓ казаѓ мне пра гэта. Што ж, яе таксама. І шчыра цяпер у мяне вельмі моцнае пачуццё, што цябе не варта ѓдзельнічаць у гэтым. прызначэнні больш. Для вашага ж даброты, а таксама для дабра канферэнцый ".
  
  
  "Сэр, дазвольце мне паказаць вам, што я ѓ парадку", - сказаѓ я. "Проста дазволь мне застацца на перапынак".
  
  
  Эга брыво нахмурылася: "Чаму ѓ апоѓдні?"
  
  
  Я не мог глядзець эму ѓ вочы. "Гэта проста здаецца асабліва небяспечным часам. Калі яны шчасна вернуцца ѓ канферэнц-зала, малаверагодна, што што-то пойдзе не так. Яе пайду, калі вы хочаце, каб яе сышоѓ".
  
  
  "Я хачу, каб ты пайшоѓ зараз жа", - холадна сказаѓ Хоук. "Вінцэнт, ідзі пакліч аднаго па венесуэльскіх ахоѓнікаѓ. Яго адпраѓляю аднаго назад у гатэль з Нікам, проста каб пераканацца, што ён дабярэцца туды ѓ парадку".
  
  
  "Гэта не абавязкова!" - злосна сказаѓ я.
  
  
  "Прабач мяне, Нік, але я думаю, што гэта так", - сказаѓ Хоук. Эга голас быѓ рэзкім, як і вочы.
  
  
  Вінцэнт накіраваѓся да дзень, і яе раптам запанікаваѓ. Я не мог дазволіць гэтым людзям перашкодзіць мне выканаць маё заданне. Што-то пстрыкнула ѓнутры, і мая мэта праяснілася. Яе, ведаѓ, што мне трэба рабіць. Прыйшлося ih забіць. Мяне ахапіла жорсткая, халодная рашучасць.
  
  
  Яе хутка заходу ѓ пінжак і выцягнуѓ "люгер". Яе нацэліѓ эга на Хоука, але і пагаварыѓ з Вінцэнтам. "Трымайцеся адкрыта тут", - рэзка сказаѓ я.
  
  
  Яны абодва глядзелі на мяне ѓ поѓным шоку.
  
  
  "Ты сышоѓ з розуму?" - недаверліва спытаѓ Хоук.
  
  
  Вінцэнт адвярнуѓся ад дзень. "Падыдзі сюды, каб яе мог цябе бачыць", - сказаѓ я. Як толькі ён гэта зробіць, яго заб'ю ih абодвух. Але яе павінен дзейнічаць хутка.
  
  
  "Што гэта, Нік?" - спытаѓ Вінцэнт нізкім напружаным голасам.
  
  
  Яе сказаѓ. - "Мяне клічуць Рафаэль Чавес". "Я мсціѓца. Цяпер гэта не мае значэння, ці ведаеце вы. Нік Картэр мёртвы, і я выдаю сябе за яго. На працягу гадзіны яе завяршу сваю місію, і ѓсе ѓдзельнікі канферэнцыі будуць мёртвыя. Нішто мяне не спыніць, так што варушыся перада мной, як я сказаѓ ".
  
  
  Ястраб Вінсэнт і абмяняліся поглядамі.
  
  
  "Я бачыѓ сакрэтную татуіроѓку на тваёй правай руцэ, калі ты мыѓ посуд гэтым раніцай", - павольна сказаѓ Хоук. "Не, ты не ашуканец. Косця бога, Нік, адкласці гэтую штуку і пагаварыѓ з намі".
  
  
  Эга словы прывялі мяне ѓ лютасць. Яе нацэліѓ пісталет эму ѓ грудзі. Але потым яе ѓбачыѓ, як Вінцэнт кінуѓся да мяне.
  
  
  Яе, павярнуѓся, каб сустрэць яго, але спазніѓся на долю секунды. Наступнае, што я памятаю, ён быѓ зверху мяне, і мы паваліліся на падлогу.
  
  
  Калі мы патрапілі, мясісты кулак Вінцэнта ѓрэзаѓся мне ѓ твар. Гэта быѓ цяжкі ѓдар, і ён ашаламіѓ мяне. Затым яе, адчуѓ, як "Люгер" выкручваецца вакол маёй рукі. Яе трымаѓся iso усіх сіл, але Вінцэнт амела перавага. Пісталет ѓпаѓ на падлогу. Але я яе аднаѓляѓ сілы. Яе зампхнулся на Вінцэнта нагой і моцна ѓдарыѓ яго эга нагой у пахвіну.
  
  
  Ён закрычаѓ і ѓпаѓ са мной на спіну. Яе заѓважыѓ "Люгер", потым ѓзяѓся за яго.
  
  
  "Не рабі гэтага, Нік. Мне прыйдзецца страляць". Ястраб стаяѓ над намі, трымаючы на мне сваю беретту. Яе, паглядзеѓ скрозь доѓгі глушыцель эму ѓ вочы і зразумеѓ, што ён быѓ вельмі сур'ёзны. Яе павольна ѓстаѓ.
  
  
  "Ты думаеш, ты зможаш спыніць мяне гэтым?" - спытаѓ яе пагрозлівым голасам, які не прызнаѓ сваім.
  
  
  "Я цалкам упэѓнены, што змагу", - спакойна сказаѓ ён. "Але не прымушай мяне рабіць гэта".
  
  
  "Я забяру ѓ цябе гэтую цацку і заб'ю ёю", - зароѓ я. Яе зрабіѓ крок да яму.
  
  
  "Яе прыстрэлю, Нік, - сказаѓ Хоук. Але яе мог бачыць намёк на страх у эга вачах - ён баяѓся, што не зможа мяне забіць.
  
  
  Я як раз збіраѓся назваць эга-блеф, калі ѓбачыѓ, што Вінцэнт, хістаючыся, зноѓ падняѓся на ногі. Калі Хоук асцярожна нацэліѓ пісталет мне ѓ грудзі, - Вінцэнт падышоѓ да мяне. Яе схапіѓ эга і пацягнуѓ перад сабой, каб абараніць сябе ад "Беретты Тетеревятник". Затым яе моцна штурхнуѓ Вінцэнта, і ён цяжка ѓпаѓ на Хоука. Абодва мужчыны отшатнулись, і пісталет стрэліѓ, выдаѓшы ціхі стук. Лупіѓ вочы ѓрэзалася ѓ столь.
  
  
  Яе рушыѓ хутка, стукнуѓшы правую руку аб шыю Вінцэнта, і ён адляцеѓ ад Тетеревятник, расчышчаючы мне шлях. Калі Хоук зноѓ апускаѓ пісталет, каб зноѓ прыцэліцца, яе схапіѓ эга руку з пісталетам і пацягнуѓ, моцна паварочваючыся, калі пацягнуѓ эга да сябе. Ён пераляцеѓ праз маё сцягно і паваліѓся на падлогу, "Беретта" стукнулася аб сцяну ззаду яго. Ён быѓ аглушаны.
  
  
  Яе, пацягнуѓся за Люгером, але тут Вінцэнт зноѓ схапіѓ мяне. Яе, упаѓ, але тут жа прыйшоѓ у сябе і нанёс левы хук ѓ шырокае твар Вінцэнта. Эга скулы трэснула, і ён пахіснуѓся ад удару. Эму было балюча, але ён не скончыѓ. Яе, бачыѓ, як эга рука зайшла пад куртку. Адным рухам сунуѓ яе сабе штылет у далонь і адправіѓ эга ѓ палёце ѓ той момант, калі Вінцэнт прыцэліѓся. Нож упіѓся яму было пад рэбры, ён ахнуѓ, яго вочы пашырыліся, і ён упаѓ на бок.
  
  
  "Госпадзе, Нік!" - крыкнуѓ Хоук, недаверліва гледзячы на цела Вінцэнта. Хок прыйшоѓ у прытомнасць, але ѓсё яшчэ быѓ занадта слабы, каб рухацца. Яе схапіѓ "люгер" і асцярожна нацэліѓ эму ѓ галаву. Ён павінен памерці. Іншага шляху не было. Яе сціснуѓ палец на спускавым кручку, але што-то мяне спыніла. Хоук глядзеѓ на мяне з выклікам і злосна ды пакрыѓджана.
  
  
  Нянавісць і лютасць перапоѓнілі маю грудзі. Гэты чалавек стаяѓ у мяне на шляху. Яе павінен быѓ ліквідаваць эга. Мой палец зноѓ сціснуѓ цвёрды метал спускавога кручка. Яе, паглядзеѓ на гэта маршчыністы твар, і застыѓ, ашаломлены нечаканым воплескам эмоцый. Не ведаю чаму, але я яе занадта любіѓ і паважаѓ гэтага чалавека, каб страляць. І ѓсё ж мне прыйшлося націснуць на курок. Яе пакрыѓся халодным потым, калі супярэчлівыя эмоцыі ахапілі мой запалены мозг. Яе, аблізнуѓ перасохлыя вусны і зноѓ прыцэліѓся. Мой абавязак быѓ ясны. Дэвід Хок павінен быѓ памерці.
  
  
  Але я не мог гэтага зрабіць. Яе проста не мог націснуць на курок. Можа, мне ѓсё-такі не давялося эга забіваць. Яе мог бы звязаць эга і трымаць у баку, пакуль не завяршу сваю місію.
  
  
  Хоук глядзеѓ на маё твар. Ён не выглядаѓ вельмі здзіѓленым, калі яе апусціѓ пісталет.
  
  
  "Я ведаѓ, што ты мяне не заб'еш", - ціха сказаѓ ён.
  
  
  Яе, закрычаѓ. - "Заткніся!" Яе быѓ занадта засмучаны і кароткім з панталыку, каб ясна думаць.
  
  
  Яе звязаѓ Хоуку рукі і ногі эга гальштукам і рамянём. У мяне забегалі, замітусіліся думкі, яе змагаѓся, як агент AX, а не рэвалюцыянер-аматар. І яе звязаѓ Хока, як прафесіянал, хоць ведаѓ, што ніколі раней не рабіѓ нічога падобнага. І было гэта дзіѓнае пачуццё, якое адчуваѓ да яе старому. У гэтым не было больш сэнсу, чым ѓспышкі невядомых успамінаѓ і вар'яты сны, якія мне сніліся апошнія некалькі дзён.
  
  
  У мяне зноѓ з'явілася адчуванне, што з усім гэтым што-то не так, - з людзьмі ѓ клініцы, місіяй, у якой яе быѓ, і са мной. Але не было часу разбірацца.
  
  
  Яе зацягнуѓ Хоука у камору. Яе не заткнуѓ яму рот, таму што ведаѓ, што пакоя цалкам гуканепранікальнасцю. Ён проста глядзеѓ на мяне.
  
  
  "Ты пад наркотыкамі або што-то ѓ гэтым родзе", - сказаѓ ён.
  
  
  "Маѓчы, і я не заб'ю цябе", - рэзка сказаѓ я.
  
  
  "Ты не хочаш мяне забіваць. Ты сапраѓды верыш, што вы чалавек па імені Чавес? "
  
  
  "Яе Чавес".
  
  
  "Гэта няпраѓда", - рашуча сказаѓ ён. "Ты Нік Картэр. Кравец пабяры, ты Нік Картэр!"
  
  
  Ад яго ѓ мяне кружылася гол. Галаѓны боль вярталася - галаѓны боль, якая займаецца пройдзе толькі пасьля таго, як я яе заб'ю сваіх ворагаѓ. Яе зірнуѓ на гадзіннік і ѓбачыѓ, што ѓ мяне засталося каля паѓгадзіны. Яе запхнуѓ Хоука ѓ шафа, зачыніѓ і замкнуѓ дзверы. Яе, зірнуѓ на Вінцэнта, калі падышоѓ да дзень. Ён выглядаѓ мёртвым, і па нейкай вар'яцкай прычыне мне было вельмі шкада.
  
  
  Яе, выйшаѓ у калідор і з здзіѓленнем выявіѓ, што ён амаль пустынны. Венесуэльскі паліцэйскі ѓваходзіѓ у пакой аховы ѓ іншым канцы залы. Ён мяне не бачыѓ. Відавочна, нас ніхто не чуѓ. Але яе не гатэль нам з хема сутыкацца. Супрацоѓнікі службы бяспекі могуць задацца пытаннем, адкуль яе, або хто-то, хто бачыѓ, як я іду па калідоры з Хоуком і Вінцэнтам, можа пачаць складаць два і два. Яе вырашыѓ выйсці вакол палаца праз бакавы ѓваход. Яе мог прайсці праз сад і вярнуцца праз галоѓны ѓваход. Хацелася б спадзявацца, што натоѓп разышлася б падчас паѓдзённага перапынку. І любы, хто бачыѓ, як ён увайшоѓ, проста здагадаѓся, што я пайшоѓ на ранні абед. Яе хутка агледзеѓся, ціха прайшоѓ па калідоры і выйшаѓ праз бакавую дзверы.
  
  
  Дзявятая кіраѓнік.
  
  
  Яе выкінуѓ вакол галавы Хоука і Вінцэнта. Мае гадзіны паказвалі дванаццаць трыццаць пяць - усяго дваццаць пяць хвіліна да сустрэчы са сваім кантактам за межамі канферэнц-зала.
  
  
  Яго хутка прайшоѓ праз сад да пярэдняй часткі палаца. Нават у гэты адносна спакойны час усюды былі людзі. Аѓтамабілі запоѓнілі вуліцы, прыдатныя да тэрыторыі палаца. Пад'язныя шляхі былі перакрытыя, але ахоѓнікі прапускалі машыны падвышанай бяспекі.
  
  
  Абыходзячы будынак, яе ѓбачыѓ сотні людзей, бадзяюцца па тэрыторыі ѓ чаканні з'яѓлення саноѓнікаѓ.
  
  
  Яе толькі пачаѓ спускацца да натоѓпу, калі з боку дарогі да мяне падышоѓ мужчына, заступаѓ мне дарогу. Яе, паглядзеѓ на яго і зразумеѓ, што гэта быѓ чалавек па ЦРУ, з якім яе сутыкнуѓся раней. Я не мог ігнараваць яго. Гэта яшчэ больш выклікала б эга падазрэнні.
  
  
  "Скажы, Картэр, яе магу пагаварыць з табой?"
  
  
  Яе нядбайна павярнуѓся да яму, спрабуючы не звяртаць увагі на нарастаючае ціск у грудзях. Мой гол пульсавала, чым балюча. "Так?"
  
  
  "Я проста гатэль сказаць, што прашу прабачэння за зробленае мной заѓвагу. Я не вінавачу цябе ѓ тым, што ты раззлаваѓся".
  
  
  "Так, усё ѓ парадку", - сказаѓ я. "Я занадта востра адрэагаваѓ. Яе проста крыху нервуюся. Мая віна". Яе пачаѓ сыходзіць ад яго.
  
  
  "Тады ніякіх крыѓд?" ён спытаѓ.
  
  
  Яе, павярнуѓся назад. "Не, без крыѓд. Не турбуйся пра гэта".
  
  
  "Добра." Ён працягнуѓ руку. Яе ѓзяѓ эга і трымаѓ за хвіліну.
  
  
  Ён з палёгкай шырока ѓсміхаѓся. "Ведаеш, яе разумею, як гэты выгляд абавязкаѓ можа сапраѓды цябе дастаць. Думаю, гэта чаканне і назіранне. Я не ведаю, як супрацоѓнікі Сакрэтнай службы робяць гэта дзень, каб ніяк не калі, месяц за месяцам".
  
  
  Яе зірнуѓ на гадзіннік. Было дваццаць да аднаго. Яе стараѓся не паказваць свае эмоцыі. "Так, у іх цяжкая праца. Яе дакладна не хачу гэтага. Што ж, мне трэба сустрэцца з калегам. Убачымся пазней".
  
  
  "Вядома, добра, - сказаѓ ён. "Супакойся, Картэр".
  
  
  Яе, павярнуѓся і пайшоѓ далей па доѓгай сцежцы. Адчуванне місіі было настолькі моцным ѓнутры мяне, што я не мог думаць нам аб чым іншым. Яе не адчуваѓ нічога вакол сябе, акрамя свайго шляху скрозь сгущающуюся натоѓп. Калі яе, падышоѓ да ѓваходу, група памочнікаѓ заблакавала тратуар. Яе прабіѓся скрозь іх, і яны паглядзелі на мяне, як на вар'ята. Але цяпер не было часу на выгоды. Яе абмінуѓ купку рэпарцёраѓ каля галоѓных прыступак і прайшоѓ mimmo іх. Натоѓп станавілася ѓсё гусцей.
  
  
  Калі яе, дабраѓся да лесвіцы і пачаѓ падымацца па ёй, мяне заблакавала натоѓп. Яе протискивалась скрозь іх локцямі. Яе штурхнуѓ аднаго мужчыну супраць іншага, і ён крыкнуѓ мне што-то непрыстойнае. Яе урэзаѓся ѓ жанчыну, ледзь не збіѓшы яе з нага. Але яе нават не шталь азірацца.
  
  
  Мне трэба было своечасова дабрацца да калідора.
  
  
  "Гэй, паглядзі, хлопец!" хто-то крыкнуѓ мне ѓслед.
  
  
  Яе павольна падымаѓся па прыступках. "Дайце мне прайсці", - запатрабаваѓ я. "Дай мне прайсці, кравец вазьмі". У такім выпадку яе ніколі не паспею туды своечасова.
  
  
  Ёй быѓ рухаемся тэрміновасцю маёй місіі, не звяртаючы ѓвагі на нас, на што, акрамя прымусу дабрацца туды, куды яе абалонкі. Наверсе лесвіцы натоѓп была яшчэ шчыльней, і ахоѓнікі затрымлівалі ѓсіх.
  
  
  Яго спатыкнуѓся, і толкнулся ѓ іх. Супрацоѓнік службы бяспекі Венесуэлы пільна паглядзеѓ на мяне, калі яе прайшоѓ mimmo яго. Але мне трэба было трапіць у палац. Мой сувязны будзе чакаць мяне там ривненской ѓ гадзіну дня. І ён не мог чакаць. Час павінна было быць ідэальным.
  
  
  "Дараваць мяне", - сказаѓ я, падыход да іх. "Калі ласка, дайце мне прайсці!" Але ніхто не рушыѓ. Усе былі занадта занятыя размовамі аб канферэнцыях і сусветных справах, каб нават не заѓважыць маёй прысутнасці. Я ѓ іх прайшоѓ прабіраючыся праз масу тэл.
  
  
  "Гэй, расслабся!" - крыкнуѓ адзін мужчына.
  
  
  Яе прайшоѓ mimmo яго, не адказваючы. Ён амаль прайшоѓ праз людную зону адкрытымі перад дзвярыма. Яе, паглядзеѓ на гадзіннік і ѓбачыѓ, што ѓ мяне засталося ѓсяго семнаццаць хвіліна. Яе прабіѓся да дзень, дзе ахоѓвалі некалькі паліцэйскіх.
  
  
  "Так?" - сказаѓ вэнэсуэлец у ваеннай форме. Наш ён, наш які сядзеѓ з ім мужчына ѓ цывільным, не пазналі мяне.
  
  
  "Яе AX, - сказаѓ я. "Картэр".
  
  
  "Ваша пасведчанне асобы, калі ласка".
  
  
  Яе гатэль збіць чалавека з нага, і прабегчы mimmo яго. Пульсацыя ѓ галоѓ была амаль невыноснай. Яе, памацаѓ у кішэні і знайшоѓ кашалёк Ніка Картэра. Яе адкрыѓ эга і знайшоѓ пасведчанне асобы. і спецыяльны пропуск у палац. Паказаѓ яе дзяжурнаму.
  
  
  "Хм", - сказаѓ ён. Ён паглядзеѓ на фатаграфію на картках, а затым уважліва даследаваѓ маё твар. Калі б Хоук і Вінцэнт не маглі б сказаць, што я не Нік Картэр, гэты чалавек не змог бы ѓбачыць скрозь маю маскіроѓку.
  
  
  "Не маглі б вы паспяшацца, калі ласка?" - нецярпліва сказаѓ я.
  
  
  Ва ѓсякім выпадку, просьба, падобна, яго замарудзіла. Ён даследаваѓ карту, як быццам у ёй быѓ нейкі загана, які толькі і чакаѓ, каб ён яе выявіѓ. Відавочна, яе пакрыѓдзіѓ эга сваім нецярпеннем, і ён збіраѓся падаць мне ѓрок.
  
  
  "Дзе вы размешчаны, містэр Картэр?"
  
  
  У мяне паѓстаѓ амаль некантралюемы імпульс стукнуць кулаком па эга самодовольному твару. Але я ведаѓ, што гэта хутка пакладзе нітка місіі.
  
  
  "Гэта мае значэнне?" - сказаѓ я, сціскаючы кулакі, спрабуючы стрымаць сябе.
  
  
  - Не асабліва, - кісла сказаѓ ён.
  
  
  "Гатэль Эль Конде", - сказаѓ я.
  
  
  "Gracias, muchas gracias", - саркастычна сказаѓ ён.
  
  
  Яго ѓ гатэль, пагаварыць з ім на маім роднай мове, сказаць эму, што ён ідыёт, міжвольны інструмент злоснага тырана. Але я прамаѓчаѓ.
  
  
  "Вашы карты, містэр Картэр". Ён вярнуѓ ih мне. "Вы можаце ѓвайсці ѓ палац".
  
  
  "Вялікае дзякуй", - сказаѓ яе, засмяяѓся. Яе ѓзяѓ кашалёк і паспяшаѓся mimmo ахоѓнікаѓ ѓнутр.
  
  
  Унутры было ценымногие цішэй. У вестыбюлі было некалькі чалавек, але яны былі раскіданы, і ѓ мяне не было праблем прайсці. Яе, накіраваѓся да Вялікай прыёмнай, якая займаецца выкарыстоѓвалася для канферэнцый.
  
  
  Калі яе ѓвайшоѓ у гэтую частку палаца, была яшчэ адна праверка бяспекі, але одзіна вакол ахоѓнікаѓ ведаѓ мяне, так што гэта было хутка. Яе, прайшоѓ па калідоры ѓ канферэнц-зала. Ёй быѓ амаль у мэты.
  
  
  У гэты момант начальнік паліцыі бяспекі Венесуэлы выйшаѓ па дзвярнога праёму ѓсяго ѓ некалькіх ярдаѓ ад канферэнц-зала. Яе, адчуѓ, як у жываце бурліць агіду, а ціск у галы і грудзей расло. Як кіраѓнік жорсткай тайнай паліцыі ён быѓ амаль гэтак жа паршывы, як і сам прэзідэнт.
  
  
  "Ах, містэр Картэр!" - сказаѓ ён, калі ѓбачыѓ мяне.
  
  
  "Сеньёр Сант'яга", - адказаѓ я, імкнучыся захаваць сябе ѓ руках.
  
  
  "Усё ідзе добра, ці не так? Падобна на тое, што ѓ нашых мерах засцярогі ѓ рэшце рэшт не было неабходнасці".
  
  
  "Так здаецца, сэр", - цвёрда сказаѓ я. У маёй галоѓ цікаѓ гадзіннік. Павінна быць, без васьмі хвіліна гадзіну. Мне давялося сысці ад яго.
  
  
  "Я ѓпэѓнены, што ѓсё будзе добра", - сказаѓ ён. "У мяне добрае прадчуванне. Вы бачылі сеньёра Хоука?"
  
  
  "Не з ранняга раніцы", - схлусіѓ ёй, толькі здагадвацца, выдаѓ мяне мой твар.
  
  
  "Ну, яе, упэѓнены, што знайду яго. Убачымся пазней, каб павіншаваць вас з такім удалым ніяк не калі". Ён усміхнуѓся і паляпаѓ мяне па плячы.
  
  
  "Вельмі добра, сэр", - сказаѓ я.
  
  
  Ён вярнуѓся ѓ кабінет, які, здавалася, быѓ чымсьці накшталт прыбудовы да штаба службы бяспекі. Яе, уздыхнуѓ з палёгкай і пайшоѓ па калідоры ѓ канферэнц-зала. Яе, паглядзеѓ на гадзіннік, і яны сказалі пяць да аднаго.
  
  
  Яе ѓстаѓ насупраць адчыненых дзвярэй, як мяне загадалі. На іншым канцы калідора дзяжурылі чатыры ахоѓніка, яны ж самыя, што былі там раніцай. Яны ведалі мяне, так што мне не склала працы прайсці mimmo іх. Засталося яшчэ дзве хвіліны. Па калідоры прайшоѓ майстар і паказаѓ свае даверчыя граматы. Вартаѓнікі ѓпусцілі эга ѓ пакой. Паѓсюль былі людзі вакол службы бяспекі, якія хадзілі па калідоры, і стаяѓ ѓнутры канферэнц-зала.
  
  
  Яе, паглядзеѓ уверх і ѓніз па калідоры. Мне было вельмі балюча. Напружанне і ціск у маёй галоѓ хутка нарасталі з цягам хвіліна. Яе, ведаѓ, што боль не пройдзе, пакуль яе не знішчу сваіх ворагаѓ. Але ѓ мяне было жудаснае пачуццё, што ѓсё як-то не так. Гэта было ѓнутранае адчуванне, смутны, ноющее адчуванне, якое, здавалася, зыходзіла вакол схаванага кутка майго мозгу. Гэта не мела сэнсу - як і ѓсё астатняе, што адбылося за апошнія некалькі дзён. Але якім бы нас было пачуццё, яно пачало раздзіраць маю сумленне, нават калі мяне душыла тэрміновасць маёй місіі. Яе, адчуваѓ, што ѓ маёй галоѓ адбываецца жудасная барацьба, і яна магла б дапамогай мікрафонаѓ і дынамікаѓ мяне з розуму, калі б не спынілася ѓ бліжэйшы час.
  
  
  Яе пачаѓ задавацца пытаннем, што мой кантакт быѓ затрыманы.
  
  
  Але потым яе ѓбачыѓ эга - темноволосого венесуэльца у кансерватыѓнай цёмна-сінім касцюме і чырвоным гальштуку, які ішоѓ да мяне па калідоры. Ён быѓ падобны на звычайнага ѓдзельніка палацавага персаналу, але з белай гваздзіком на лацкане і графінам у руцэ.
  
  
  Мой складаць даляр шалёна калацілася аб рэбры. Праз хвіліну ён быѓ побач са мной, працягваючы мне графін. "Сеньёр Картэр, дырэктар канферэнцыі, папрасіѓ мяне прынесці свежую пітную ваду ѓ канферэнц-зала падчас паѓдзённага перапынку". Ён казаѓ вельмі гучна, каб усе вакол нас чулі. "Паколькі ѓ вас ёсць адмысловы допуск, не маглі б вы прыняць эга для мяне?"
  
  
  "О, добра. Яе вазьму гэта", - паблажліва сказаѓ я.
  
  
  "Gracias", - сказаѓ ён. Затым рэзкім шэптам: "Viva la: рэвалюцыя толькі!"
  
  
  Мужчына хутка пайшоѓ назад па калідоры. Яе варта з графінам у руках, ахоплены жудаснымі сумненнямі і збянтэжанасцю. Прыйшлося аднесці прыладу ѓ пакой. Было занадта позна думаць аб іншых адчуваѓ. Самым важным справай у маім жыцці было аднесці гэты графін у канферэнц-зала і паставіць эга на крэсла.
  
  
  Яе, падышоѓ да дзень.
  
  
  "Прывітанне, Картэр", - сказаѓ там супрацоѓнік ЦРУ. "Што ж у вас там?"
  
  
  "Падобна, дырэктар канферэнцыях хоча свежай вады на стале для перамоваѓ", - сказаѓ ёй нядбайна. "А яе хлопчык на пабягушках".
  
  
  Агент ЦРУ паглядзеѓ на графін. Супрацоѓнік сакрэтнай службы ухмыльнуѓся мне, затым таксама зірнуѓ на графін. Яны здаваліся задаволенымі. Венесуэльскія паліцэйскія кіѓнулі мне, каб яе аднёс графін ѓ пакой.
  
  
  Яе аднёс графін ѓнутр. Іншы супрацоѓнік сакрэтнай службы паглядзеѓ на мяне, калі яе ѓзяѓ з крэсла амаль пусты графін і замяніѓ эга тым, які прынёс з сабой.
  
  
  Ён спытаѓ. - "Што ѓсё гэта значыць?"
  
  
  Яе, усміхнуѓся эму. "Вы б не гатэлі, каб удзельнікі канферэнцыі, піѓ нясвежую ваду, ці не так?"
  
  
  Ён паглядзеѓ на графін і на мяне, затым усміхнуѓся ѓ рэѓматызму. "Рады бачыць, што яны канструктыѓна выкарыстоѓваюць вас, людзей AX".
  
  
  "Вельмі смешна", - сказаѓ я.
  
  
  Яе ѓзяѓ стары графін і сунуѓ эга пад мышку, а затым азірнуѓся на той, які толькі што паставіѓ у цэнтры крэсламі для нарад. І яе, пачуѓ, як у галы рэхам аддаваліся словы:
  
  
  Затым ва ѓмовах дзённага сеансу прылада будзе настроены на патрэбную частату з дапамогай дыстанцыйнага кіравання. Праз некалькі хвіліна ён заб'е ѓсіх у межах чутнасці.
  
  
  Яе, павярнуѓся і выйшаѓ праз пакоі.
  
  
  Звонку яе спыніѓся каля ахоѓнікаѓ. "Цікава, што мне з гэтым рабіць?" - сказаѓ ёй, ім, малюючы нецярпенне.
  
  
  "Унізе па калідоры ёсць камора", - сказаѓ адзін па венесуэльцаѓ.
  
  
  "Можа быць, ты мог бы падмесці падлогу, Картэр, - засмяяѓся чалавек па ЦРУ, які стаяѓ на дзень. "Напэѓна, у кладоѓцы ёсць венік", - шырока ѓсміхнуѓся ён.
  
  
  "Што гэта. Гадзіну камедыі ЦРУ?" - кісла спытала яе, як быццам ih жарты мяне надакучылі. Мне было б напляваць на тое, што яны казалі ці рабілі, пакуль яны не падазравалі, што самая вялікая за апошнія гады пралом у сістэме бяспекі была здзейсненая выплат прама ѓ іх пад носам.
  
  
  Яе аднёс стары графін па калідоры ѓ камору. Памочнікі і афіцыйныя асобы пачалі вяртацца ѓ канферэнц-зала. Яе, паглядзеѓ на гадзіннік і выявіѓ, што ѓжо была чвэрць другога. Зоркі шоѓ прэзідэнт Венесуэлы і віцэ-прэзідэнт ЗША, прыбудуць праз некалькі хвіліна. І неѓзабаве пачнецца дзённае пасяджэнне. І ніхто ѓ канферэнц-зале не западозрыць, што рэшту эга жыцця можна вымераць хвілінамі.
  
  
  Усё ішло па плане.
  
  
  Дзесятая кіраѓнік.
  
  
  Выкінуѓшы графін, яе накіраваѓся назад у канферэнц-зала. Я як раз паспеѓ убачыць, як прэзідэнт Венесуэлы і віцэ-прэзідэнт ЗША разам ідуць па калідоры, паклаѓшы руку амерыканцаѓ на плячо венесуэльца. Ih атачалі агенты сакрэтнай службы. Калі яе ѓбачыѓ, як яны знікаюць у канферэнц-зале, мяне ахапілі нянавісць і агіду.
  
  
  ђнутры фатографы рабілі некалькі фатаграфій у апошнюю хвіліну перад аднаѓленнем канферэнцый. Хадзілі чуткі, што ѓ ходзе ранішняй сесіі былі дасягнуты важныя эканамічныя дамоѓленасці. Несумненна, яны былі звязаны з фінансавай дапамогай венесуэльскаму рэжыму наѓзамен дазволу на размяшчэнне амерыканскіх ваенных баз. Без майго ѓмяшання гэтая жахлівая тыраніі працягвалася б вечна.
  
  
  Я як раз заняѓ сваё месца насупраць ѓсё яшчэ адкрытых дзвярэй, як раптам побач са мной з'явіѓся начальнік паліцыі бяспекі Венесуэлы. На гэты раз эга твар быѓ змрочным.
  
  
  "Містэр Картэр, одзіна па сустрэнуць вашых агентаѓ АНБ толькі што паведаміѓ мне, што вы правялі некалькі мін у канферэнц-зале".
  
  
  Яе адчуѓ паколванне ѓ задняй частцы шыі. Ціск у галы зноѓ ѓзрасла, у скронях жудасна запульсировало.
  
  
  "Так, сэр", - сказаѓ я. Мой розум накіраваѓся наперад. Можа, яны праверылі, і знайшлі гэта дырэктар канферэнцыі не заказваѓ свежую ваду.
  
  
  Ці ж асцярожны агент мог знайсці прылада, проста агледзеѓшы графін. Магчыма, яны ѓжо выдалілі прылада вакол пакоя.
  
  
  Ён спытаѓ. - "Вам усё здавалася нармальным?"
  
  
  Сціск ѓ грудзях крыху аслабла. "Так. Здавалася, усё ѓ парадку".
  
  
  "Добра. Не маглі б вы пайсці са мной на хвілінку? Яе бы гатэль, каб вы зірнулі на гэты абноѓлены спіс людзей з допускам да сакрэтнай інфармацыі. Гэта не зойме шмат часу".
  
  
  Яе, адчуваѓ, што на такой хуткасці можна адхіліцца ад маіх пастановы. Дзень канферэнц-зала яшчэ нават не былі зачыненыя. Ва ѓсякім выпадку, яе не разумеѓ, як магу адмовіцца. Калі начальнік паліцыі бяспекі Венесуэлы папрасіѓ вас што-то зрабіць, як вы гэта зрабілі. Яе рушыѓ услед за ім у прыбудову службы бяспекі, недалёка ад канферэнц-залы. Калі мы ѓвайшлі, там быѓ венесуэльскі паліцэйскі, але ён адразу ж выйшаѓ, пакінуѓшы мяне сам-насам з чалавекам, якога яе ненавідзеѓ амаль гэтак жа моцна, як тых, хто збіраѓся яе знішчыць.
  
  
  "Гэта спіс". Дастаткова беглага чытання, каб ... "
  
  
  Тэлефон на яго стале зазваніѓ. Ён падышоѓ да яму, каб адказаць, пакуль яе вывучаѓ спіс, iso усіх сіл спрабуючы кантраляваць свае эмоцыі.
  
  
  Эга твар на момант прасвятлеѓ. "Ах, сеньёр Хоук!"
  
  
  Яе, адчуѓ, як сталёвыя ціскі стуліліся на маёй грудзей.
  
  
  Твар венесуэльца змянілася. "Якая!"
  
  
  У гэтым не было сумневаѓ. Ястраб якім-то чынам выбраѓся на свабоду і цяпер тэлефанаваѓ па іншай частцы палаца, не верачы сабе, што паспею сюды своечасова. Ён здагадаѓся, што я збіраюся што-то выцягнуць падчас перапынку, які толькі што заканчваѓся.
  
  
  "Я не магу ѓ гэта паверыць!" - казаѓ венесуэльскі. Яе пацягнуѓся да "Люгеру" і падышоѓ да яго ззаду. "Але, сеньёр Картэр тут з..."
  
  
  Ён павярнуѓся да мяне ѓ той момант, калі яе ѓдарыѓ яго рукаяццю люгера пра эга галаву збоку. Ён цяжка ѓпаѓ на падлогу і ляжаѓ без прытомнасці. Побач са сталом матлялася тэлефонная трубка. Чуѓ яе голас Хоука з іншага абодва канца.
  
  
  "Прывітанне? Што здарылася? Ты тут?"
  
  
  Яе пераступіѓ праз цела інэртнай і паклаѓ трубку на месца. Яе, падышоѓ да дзень, і паглядзеѓ уверх і ѓніз па калідоры. Вакол нікога не было. Яе выйшла ѓ калідор, хутка зачыніѓшы за сабой дзверы. Будзем спадзявацца, што якое-то час ніхто не будзе заходзіць у прыбудову бяспекі.
  
  
  Яе вярнуѓся ѓ канферэнц-зала, калі яны закрывалі дзень. Праз некалькі хвіліна канферэнцый адновіцца, і смяротнае прылада будзе актывавана. Яе стаяла ѓ калідоры, напружаны і востра адчуваючы жудаснае ціск. Ён хутка знікне, нарэшце, таго, як прылада зробіць сваю працу. Агент сакрэтнай службы выйшаѓ праз канферэнц-зала і кіѓнуѓ ахоѓнікам. Ён падышоѓ да мяне.
  
  
  "Прывітанне, Картэр", - сказаѓ ён прыязным голасам.
  
  
  Ёй кіѓнуѓ.
  
  
  "Ну, яны там, у шляху. Яе і буду рады, калі ѓсё гэта скончыцца".
  
  
  "Я таксама", - сказаѓ я.
  
  
  Яе гатэль, каб ён сышоѓ, дазволіѓ мне проста стаяць і чакаць у адзіноце. Хутка будзе сігнал, і я буду ведаць, што ѓсё скончана. Хто-небудзь можа выбрацца вакол пакоя за дапамогай, можа быць, ахоѓнік варта адкрыта на дзень. Але наш прэзідэнт Венесуэлы, наш віцэ-прэзідэнт ЗША не выжылі - ніхто за сталом не выжыѓ.
  
  
  "ђсё здаецца ціхім", - сказаѓ мужчына. "Занадта спакойна, на мой густ. У мяне такое дзіѓнае пачуццё. У цябе яно ёсць?"
  
  
  "Не сёння", - сказаѓ я. "Але я сапраѓды хваляваѓся, калі ѓпершыню сюды трапіѓ".
  
  
  "Ну, яно ѓ мяне. Адкрытыя на патыліцы. Але ѓсё ѓ парадку".
  
  
  "Так, яе, упэѓнены, што ѓ нас будзе дзень без здарэнняѓ", - сказаѓ я.
  
  
  "Ну, думаю, мне лепш пайсці праверыць у паліцыі бяспекі. Убачымся пазней, Картэр".
  
  
  "На самой справе, - сказаѓ я.
  
  
  Ён пайшоѓ па калідоры да прыбудове службы бяспекі. На маёй верхняй губе выступілі малюсенькія кропелькі банк. Калі б ён выявіѓ, што начальнік службы бяспекі Венесуэлы ляжыць там без прытомнасці, ён, верагодна, паспрабуе спыніць канферэнцыю, і гэта ѓсё сапсуе. Яе падумаѓ, ці варта мне пайсці за ім. Але ѓ мяне было моцнае пачуццё, што я павінен заставацца там, дзе ёй быѓ. Заказы былі замовамі. Супрацоѓнік АНБ выйшаѓ па калідоры з процілеглага боку і спыніѓся, каб пагаварыць з агентам Сакрэтнай службы. Яе атрымаѓ кароткую адтэрміноѓку. Яе перарывіста ѓздыхнуѓ і паглядзеѓ на дзень канферэнц-зала. ђнутры пачыналася дзённае пасяджэнне. У любую хвіліну прылада будзе актывавана.
  
  
  Раптам над будынкам пачуѓся гучны пранізлівы гук. Гэта быѓ пранізлівы крык самалётаѓ, пролетавших над палацам у знак прывітанне Каракасской канферэнцый. Гук працяѓ мае барабанныя перапонкі, і што-нешта дзіѓнае пачало адбывацца ѓва мне.
  
  
  Маё свядомасць ѓрэзалася ѓ беспарадак сцэн, слоѓ і разумовых малюнкаѓ. Яе бачыѓ сябе з пісталетам Люгер. Яе бачыѓ, чужыя горада і кватэру, якая займаецца павінна была быць у Амерыцы. Усё навальваецца на мяне, круцілася ѓ маім мозгу, выклікаючы млоснасць і галавакружэнне.
  
  
  Што-то глыбока ѓнутры
  
  
  мяне задумацца, што я прымусіѓ мяне падысці да акна, каб яе зноѓ мог чуць гук. Але мяне стрымлівала моцнае пачуццё доѓгу. Яны загадалі мне заставацца за межамі канферэнц-зала. Нягледзячы на гэтыя загады, мне прыйшлося падысці да акна і павольна, няёмка, я пайшоѓ па калідоры да алькову, дзе ведаѓ, што знайду яго. Яе вагаѓся адзін раз і амаль павярнуѓся да свайго пасадзе каля канферэнц-зала, але затым падышоѓ да акна. Яе штурхнуѓ эга, як раз у той момант, калі самалёты ляцелі назад, каб пачала другі раз абляцець палац.
  
  
  Спачатку, калі яны падыходзілі да палаца, яе нічога не чуѓ. Але затым, калі яны былі амаль адкрыта над галавой, яе пачуѓ гучны пранізлівы гук ih рухавікоѓ. Ён ператварыѓся ѓ роѓ, калі яны праляцелі над будынкам, бліснуѓшы на сонцы.
  
  
  На гэты раз гук самалётаѓ мяне моцна ѓзрушыѓ. Гэта было падобна на велізарную ѓдарную хвалю, якая прайшла праз усё маё цела. Раптам яго пачуѓ прыгожы голас Тані:
  
  
  Пасля таго, як яно выканае сваю працу, прылада будзе выдаваць значна больш нізкі гук, які па-ранейшаму будзе гучаць вельмі высокім для сустрэнуць вашых вушэй.
  
  
  Гук самалётаѓ ѓсё яшчэ вібраваѓ ѓ маёй галоѓ. І яго пачуѓ у галоѓ, яшчэ адзін пранізлівы гук, амаль такі ж, як толькі што выпусцілі рэактыѓныя самалёты.
  
  
  Гэта гук, які вы пачуеце. Калі вы гэта пачуеце, вы ѓспомніце усё, што схавана ѓ вашым падсвядомасці.
  
  
  Раптам праѓда абрынулася на мяне з усіх бакоѓ. Яе агледзеѓся, ашаломлены і жудасна збіты з панталыку. Што, кравец вазьмі, адбывалася? Чаму яе выдаваѓ сябе за рэвалюцыянера па імя Чавес? Яе, ведаѓ, што яго Нік Картэр, што я працаваѓ у AX, і ён быѓ тут, каб... Раптам яе ѓспомніѓ сваю бітву з Вінцэнтам і Хоуком, і... Божа!
  
  
  Самалёты зніклі. Яе слаба прыхінуѓся да падваконніку. Што, кравец вазьмі, усё гэта было? Чаму яе прыняѓ асобу венесуэльца, аб якім раней нават не чуѓ? Што прымусіла мяне біцца з Хоуком і Вінцэнтам, калі яны проста спрабавалі ... адхіліць мяне ад задання. Графін! Яе прынёс графін ѓ канферэнц-зала ѓсяго некалькі хвіліна таму і ведаѓ, што ѓ nen ёсць прылада, якое заб'е усіх у пакоі.
  
  
  Усё хутка вярталася. Яе не проста пазіраваѓ - я сапраѓды верыѓ, што яго чалавек па імені Чавес. Усё, што я рабіѓ на працягу апошніх двух дзён, было накіравана на забойства прэзідэнта Венесуэлы і віцэ-прэзідэнта Злучаных Штатаѓ - двух чалавек, якіх мяне паслалі ѓ Каракас, каб абараняць! Раней яе нічога не мог успомніць, але ѓчора ѓвечары яго зноѓ сустрэѓ Ілзэ Хоффманн і назваѓ яе Таняй - рускае імя. І яна ведала пра маю смяротнай місіі.
  
  
  Так, галасаваць і ѓсё! Я не мог успомніць нічога, што здарылася са мной між тым, як я сышоѓ у яе кватэру некалькі дзён таму, і тым часам, калі яе вярнуѓся, мяркуючы, што яе Рафаэль Чавес. Але што-то ѓспомнілася аб тым вечары ѓ яе кватэры. Успомніѓ пачуццё галавакружэнні і млоснасці. Яе спрабаваѓ уцячы, але мяне спынілі двое мужчын. Яе, павінна быць, быѓ пад наркотыкамі. І яны што-то зрабілі са мной, каб прымусіць мяне паводзіць сябе так, як ёй з імі тхара. Гэта было прыніжэньне, аб якім яны казалі ѓ пасланні. Нейкім чынам яны выкарыстоѓвалі мяне для забойства высокапастаѓленых асоб канферэнцый. І "яны" былі КДБ. Таня прызнала гэта. Яе, успомніѓ, як тлумачыѓ сваё знікненне Хоуку, але менавіта гэтую гісторыю яны сказалі мне распавесці эму. Яе зусім не памятаѓ тых двух дзён, калі мяне не было, і, несумненна, яны гэтага гасцініцы. Павінна быць, гэта было тады, калі мяне прымусілі прыняць на сябе ролю Рафаэля Чавеса.
  
  
  Яе пабег вакол алькова, за кут, у галоѓны калідор. Мне трэба было трапіць у канферэнц-залу. Прылада, якое яе там знайшоѓ, можа ѓжо працаваць і забіць ѓсіх у межах чутнасці.
  
  
  Калі яе, падышоѓ да вялікіх дзвярэй, ih ахоѓвалі трое мужчын, двое венесуэльскіх паліцыянтаѓ і агентаѓ сакрэтнай службы. Агент ЦРУ, які быѓ там раней, з'ехаѓ, напэѓна, у кароткі перапынак. Агента сакрэтнай службы і супрацоѓніка АНБ, якія размаѓлялі яшчэ з адным за зачыненымі дзвярыма прыбудовы бяспекі, цяпер не было, а дзверы ѓсё яшчэ была зачыненая. Чалавек сакрэтнай службы, відавочна, быѓ выкрадзены да таго, як знайшоѓ начальніка паліцыі бяспекі.
  
  
  Яе напалохаѓ ахоѓнікаѓ на дзень канферэнц-зала.
  
  
  "Я павінен патрапіць унутр", - сказаѓ я. "Там ёсць зброя, і калі яе не выцягну эга хутка, яно заб'е ѓсіх у пакоі".
  
  
  Яе пачаѓ праціскацца mimmo ѓ іх, але практычна па венесуэльцаѓ заступіѓ мне шлях. "Прашу прабачэння, сеньёр Картэр, але ѓ нас ёсць строгі загад не перарываць канферэнцыю".
  
  
  Яе, закрычаѓ. - "Сыдзі з дарогі, ідыёт!"
  
  
  Яе адштурхнуѓ ахоѓніка, але эга таварыш выцягнуѓ пісталет і спыніѓ мяне. "Калі ласка, сеньёр Картэр", - ціха сказаѓ ён.
  
  
  "Што здарылася, Картэр?" - занепакоена спытаѓ агент Сакрэтнай службы.
  
  
  Яе нецярпліва павярнуѓся да яму. "Памятаеш графін для вады, які ѓзяѓ яго раней?"
  
  
  Ён задумаѓся на імгненне. "О, так." Эга вочы звузіліся. "Што за кравец вазьмі, гэта бомба? "
  
  
  "Няма, але што-то такое ж дрэннае, можа нават горш", - сказаѓ я. "Я павінен атрымаць гэтую чортаву штуку зараз".
  
  
  Яе пачаѓ у трэці раз, і венесуэльец моцна прыціснуѓ рэвальвер да маёй спіне. "Навошта вы наогул яны прынеслі графін ѓ пакой, містэр Картэр?"
  
  
  Было відавочна, што яны збіраюцца прымусіць мяне ѓсё растлумачыць, перш чым мяне ѓпусцяць. А на гэта не было часу. Да цяперашняга часу пракляты механізм мог ужо быць актываваны.
  
  
  Яе разгарнуѓся, адкінуѓшы назад левую руку. Мая рука трапіла ѓ руку венесуэльца з зброяй, і пісталет выпаѓ па эга рукі і з грукатам упаѓ на падлогу. Яе локцем упёрся ѓ эга мясісты твар і трывала злучыѓся. Пачуѓся глухі трэск касцей, ён гучна хмыкнуѓ, затым зваліѓся на сцяну і саслізнуѓ на падлогу, дзе ён сядзеѓ ашаломлены і стагнаѓ.
  
  
  "Нік, сыч Бога!" Яе чуѓ крык супрацоѓніка сакрэтнай службы.
  
  
  Ён кінуѓся на мяне, і яе, павярнуѓся эму насустрач, моцна стукнуѓшы эму ѓ твар левай, і ён упаѓ.
  
  
  Іншы венесуэльец выцягнуѓ свой пісталет і, відавочна, збіраѓся выкарыстоѓваць эга супраць мяне. Ён цэліѓся мне ѓ грудзі, а яе адчайна хапаѓся за руку з пісталетам. Яе штурхнуѓ пісталет уверх і направа, калі ён націснуѓ на курок. Даклад прагучаѓ у калідоры, і лупіѓ вочы ѓрэзалася ѓ столь. Яе чуѓ крыкі вакол далёкага абодва канца калідора. Праз хвіліну ѓсе ахоѓнікі будуць назаѓжды мной.
  
  
  Яе моцна павярнуѓ руку венесуэльца з пісталетам і, нарэшце, здолеѓ адабраць у яго рэвальвер. Ёй дазволіѓ эму ѓпасці і ѓваткнуѓ эму кожнаму племені ѓ пахвіну. Мужчына сагнуѓся напалову, крычучы ад балюча. Пакуль ён усё яшчэ сціскаѓ сваю промежность, яе ѓразіла эга рукой па галоѓ і злучыла, даслаѓшы эга ѓ палёт да дзвярэй канферэнц-зала.
  
  
  Першы венесуэльец пачаѓ уставаць, але я яе ѓдарыѓ яго эга нагой у бок, і ён цяжка ѓпаѓ на спіну. Яе пачаѓ адкрываць дзень, але яны былі зачыненыя. Яе адступіѓ, каб штурхнуць ih.
  
  
  "Пачакай, Картэр".
  
  
  Гэта быѓ супрацоѓнік Сакрэтнай службы. Яе, павярнуѓся да яму ѓсяго на хвіліну. Ён нацэліѓ свой "Сміт і Вессон" 38-га калібра мне ѓ грудзі. Яе, паглядзеѓ на пісталет, затым зноѓ на яго.
  
  
  "Я пайду ѓ тую пакой", - спакойна сказаѓ я. "Калі ёй гэтага не зраблю, усё там памруць. Табе прыйдзецца стрэліць па гэтай праклятай штукі, каб спыніць мяне".
  
  
  Яе адвярнуѓся ад яе, падняѓ нагу і моцна ѓдарыѓ нагой у дзверы. Яны з гучным грукатам расчыніліся, і ѓ яе уварваѓся ѓ канферэнц-зала.
  
  
  Дзверы ударыла супрацоѓніка сакрэтнай службы і паваліла эга на падлогу. Усе астатнія ахоѓнікі рушылі да мяне, і ѓдзельнікі канферэнцыі з трывогай паглядзелі на мяне.
  
  
  "Што за чартаѓшчына?" - крыкнуѓ мужчына на падлозе. Ён бачыѓ ахоѓніка на падлозе ѓ калідоры.
  
  
  Прэзідэнт Венесуэлы высакароднага выгляду паглядзеѓ на мяне са стрыманым цікавасцю. Амерыканскі віцэ-прэзідэнт глядзеѓ на мяне ѓ адкрытым шоку і страху.
  
  
  "Што ѓсё гэта значыць?" Гэта быѓ амерыканскі памочнік, які устаѓ з-за крэсла. Пасьля першага шоку ѓсё канферэнцый абурыліся.
  
  
  "Калі ласка, захоѓвайце спакой", - сказаѓ ёй цвёрдым голасам. "Гэты графін на стале змяшчае смяротнае зброю. Эга функцыя - забіць усіх у гэтым пакоі".
  
  
  Адзінаццатая кіраѓнік.
  
  
  Усё было шумна і бязладна. Некалькі мужчын паспешліва падняліся і ѓскочылі са сваіх месцаѓ. Яе прайшоѓ mimmo ѓ іх і перагнуѓся праз крэсла.
  
  
  "Прыбярыце эга", - крыкнуѓ венесуэлец па калідоры.
  
  
  Яе ѓжо амаль дабраѓся да графіна, як венесуэльскі мужчына ѓ цывільным схапіѓ мяне ззаду. Я не мог дабрацца да графіна. Яе, павярнуѓся і адчайна змагаѓся, каб вызваліцца.
  
  
  Менавіта тады прылада было актываванае. Усё ѓ пакоі адчувалі гэта - яе мог сказаць у ih асобам. Гуку не было чуваць. Прылада даваѓ гукі з частатой, на якой вы не маглі зразумець, ці чуеце вы, ці проста адчуваеце. Але адно было ясна - ён узьдзейнічаѓ на кожнае нервовае валакно ѓ нашым целе. Гук пранік у самую асяродак майго мозгу, раздзіраючы і драпаючы мае нервы, бязлітасна скаланаючы ih, выклікаючы пакутлівую боль і млоснасць. Боль пачалася ѓ галоѓ і грудзей, сапраѓды гэтак жа, як і яны жудасныя адчуванні, якія ѓ мяне былі на працягу апошніх двух дзён, але ѓ лічаныя секунды гэта стала па-чартоѓску горш. Пара мужчын за сталом няѓпэѓнена кладуць рукі на галовы, і адзін ужо ѓпаѓ на крэсла.
  
  
  "Адпусці мяне, кравец вазьмі!" Яе крычаѓ на венесуэльца.
  
  
  Ён выпусціѓ мяне па сваёй хітрыкі, ривненской настолькі, каб ударыць мяне кулаком у твар. Гэта моцна ѓдарыла мяне, і я ѓпаѓ на крэсла. Але да гэтага моманту ахоѓнік адчуѓ ѓздзеянне машыны смерці. Ён схапіѓся за галаву. Яе моцна ѓдарыѓ яго эга па твары, і ён упаѓ.
  
  
  Яе спрабаваѓ ігнараваць нарастаючую пакутлівую боль у галоѓ і грудзей, змагаючыся з млоснасцю, якая займаецца мяне асільвала. Яе няѓпэѓнена закат на крэсла, схапіѓ графін з вадой,
  
  
  і спатыкнуѓся з ім з іншага боку крэсла.
  
  
  Яе зваліѓся, калі ѓпаѓ на падлогу і выпусціѓ графін. З вялікай цяжкасцю яе падпоѓз да яго і зноѓ падняѓ яго, затым, хістаючыся, зноѓ падняѓся на ногі.
  
  
  На такой блізкай дыстанцыі дзеянне прылады было яшчэ больш моцным. Яе хістаѓся. Яе, зірнуѓ на прэзідэнта Венесуэлы і ѓбачыѓ, што ён адкінуѓся на спінку крэсла з ашклянелымі вачыма. Амерыканскі віцэ-прэзідэнт адчайна спрабаваѓ ѓстаць з крэсла. Усе астатнія ѓ пакоі вельмі хутка захварэлі.
  
  
  Яе спатыкнуѓся аб акно і разбіѓся сьвінцовае шкло графінам. Я як раз збіраѓся кінуць эга праз разбітае шкло, калі ѓ пакой уварваѓся Хоук.
  
  
  "Спыніць, што ты робіш, або яго продю цябе дзірку адкрытымі ѓ тваёй галоѓ. Яе сур'ёзна".
  
  
  Яе паглядзеѓ, а ён нацэліѓ на мяне сваю "Беретту". Яе, бачыѓ, як змянілася выраз эга асобы, калі ён адчуѓ вібрацыю ад машыны.
  
  
  "Гэта ультрагукавое зброю", - слаба сказаѓ я. "Я пазбаѓляюся ад гэтага".
  
  
  Не чакаючы, калі ён націсне на курок, яе, павярнуѓся да яго спіной і кінуѓ графін праз разбітае шкло. Ён упаѓ яшчэ больш шкла, затым упаѓ на тратуар унізе, разбіѓшыся на кавалкі.
  
  
  Змучаны, яе, павярнуѓся да Хоуку. Яе быѓ так слабы, што прыйшлося прыхінуцца да падваконніку. Раптам яе, адчуѓ, што боль аціхла, і маё жыццё пачаѓ супакойвацца. Яе агледзеѓ пакой і ѓбачыѓ, што іншыя таксама адчулі палёгку. Яны пачалі падаваць прыкметы жыцця. Прэзідэнт Венесуэлы пасунуѓся ѓ крэсле, а віцэ-прэзідэнт ЗША прыклаѓ руку да лба. Ёй быѓ упэѓнены, што з імі ѓсё будзе ѓ парадку. Яны не падвяргаліся ѓздзеянню досыць доѓга атрыманы для сапраѓды сур'ёзнай траѓмы. Але я падазраваѓ, што ва ѓсіх нас будзе пахмелле ѓ абодва канца дня.
  
  
  У пакоі паступова вярталася некаторы падабенства нармальнага жыцця. Удзельнікі канферэнцыі даволі хутка папраѓлялі, азіраючыся іншы на іншы, з хваравітым, разгубленым выразам асоб.
  
  
  Да мяне шэл Хоук, накіраваѓшы сваю "беретту" мне ѓ грудзі. Пара ахоѓнікаѓ падышлі да яму з флангаѓ. Ён стаяѓ адкрыта перада мной, усё яшчэ трымаючы на мне пісталет. Людзі з іх выглядалі так, быццам стралялі б пры найменшай правакацыі.
  
  
  "Спачатку ты кідаеш нажом у аднаго па сваіх калегаѓ, да таго ж старога сябра, і угрожаешь маім жыцці", - злосна крыкнуѓ Хоук. "Тады вы оглушаете кіраѓніка венесуэльскай паліцыі бяспекі. А цяпер гэта!"
  
  
  Чалавек, якога яе збіѓ па дарозе, падышоѓ да групы, яго твар усё яшчэ скрывіѓся ад балюча, якую ён перанёс. "Ён сцвярджаѓ, што ѓ графіні для вады было зброю", - сказаѓ мужчына. "Потым тут пачалося нешта жудаснае. Калі ён пазбавіѓся ад графіна, усё гэта было спынена".
  
  
  "На самай справе", - сказаѓ той, хто сядзеѓ за сталом амерыканец. "Гэта спынілася ѓ тую хвіліну, калі ён выкінуѓ графін ѓ акно".
  
  
  "Так што было ѓ графіні, Нік?" - спытаѓ Хоук. "Ці вы ѓсё яшчэ лічыце сябе рэвалюцыянерам па імя Рафаэль Чавес?"
  
  
  "Як Вінцэнт, сэр?" - спытаѓ я, ігнаруючы эга лейцара. "Гэта...?"
  
  
  "Забіѓ эга?" Хоук скончыѓ за мяне. "Няма. З ім усё будзе ѓ парадку. Цябе не хапіла да эга, запечаныя прыкладна на паѓцалі".
  
  
  "Слава богу", - тупа сказаѓ я. Цяпер, калі канферэнцыя была выратавана разам з жыццямі яе кіраѓнікоѓ, яе, адчуѓ, што мяне ахоплівае поѓнае знямогу. Мне трэба было паспаць каля нядзелях. І яе, выявіѓ, што мне ѓсё роѓна, што яны думаюць пра маіх тлумачэннях. "Не, сэр, цяпер яе разумею, што я не Чавес. Я думаю, што мая памяць вярнулася заѓчасна, калі праляцелі самалёты. Oni гатэляѓ, каб яе запомніѓ, але не раней, чым пачую яе нізкачашчынны сігнал ад прылады. Затым Яе павінен быѓ ведаць, хто гэта, і разумець, што я зрабіѓ *.
  
  
  "Яны?" - сказаѓ Хоук, вывучаючы маё твар.
  
  
  "Людзі, якія затрымалі мяне на два дні", - сказаѓ я.
  
  
  Хоук вывучаѓ мае вочы і, мабыць, вырашыѓ, што я зноѓ вяду сябе, як Нік Картэр. Ён прыбраѓ пісталет у кабуру і адмахнуѓся ад іншых агентаѓ. Да нас падышоѓ віцэ-прэзідэнт.
  
  
  "Што, кравец вазьмі, тут адбылося?" ён спытаѓ нас.
  
  
  Прэзідэнт Венесуэлы ѓстаѓ з крэсла. Ён адказаѓ віцэ-прэзідэнту скрозь шум у пакоі. "Падобна на тое, гэты малады чалавек толькі што выратаваѓ нам жыццё. Галасаваць што здарылася, сеньёр віцэ-прэзідэнт".
  
  
  Віцэ-прэзідэнт перавёѓ погляд з прэзідэнтам Венесуэлы на мяне. "Так", - павольна сказаѓ ён. "Я лічу, што гэта вельмі добра падсумоѓвае. Але што гэта была за д'ябальская штука, якую ты выкінуѓ у акно, Нік?"
  
  
  "Я не ѓпэѓнены, сэр", - сказаѓ я. "Але калі мы зможам адасобіцца на хвілінку, яе буду рады падзяліцца з вамі сваімі тэорыямі".
  
  
  "Добрая ідэя", - сказаѓ прэзідэнт Венесуэлы. "Джэнтльмены, гэтая канферэнцыя будзе перапынак на адну гадзіну, а затым мы зноѓ збярэмся тут, каб завяршыць нашы справы".
  
  
  У нас была вельмі асабістая сустрэча. Прэзідэнт Венесуэлы, віцэ-прэзідэнт ЗША Хоук і яе падышлі да прыбудове службы бяспекі, а ѓсіх астатніх папрасілі сысці. Начальніка паліцыі бяспекі Венесуэлы ѓжо загадзя даставілі на лячэнне.
  
  
  Праз некалькі хвіліна яе застаѓся сам-насам з двума саноѓнікамі і Коршакам.
  
  
  "Вы дзейнічалі вельмі хутка, малады чалавек", - сказаѓ прэзідэнт Венесуэлы, сашчапіѓшы рукі за спіной.
  
  
  "Дзякуй, сэр", - сказаѓ я.
  
  
  "Тым не менш, Картэр, - сказаѓ віцэ-прэзідэнт, - табе прыйдзецца многае растлумачыць. Хто-то сказаѓ мне, што гэта ты прынёс графін ѓ пакой".
  
  
  "Баюся, што гэта правільна, сэр", - адказаѓ я.
  
  
  Хоук скрывіѓся. "Падобна на тое, што Калодзежны выкралі і пераканалі паверыць у тое, што ён быѓ венесуэльскім рэвалюцыянерам, намеревавшимся забіць вас", - кісла сказаѓ ён. Ён закурыѓ доѓгую цыгару і пачаѓ хадзіць па пакоі, згорбіѓшыся ѓ сваім тѓідавага пінжаку.
  
  
  "Вельмі цікава", - сказаѓ прэзідэнт Венесуэлы. "А цяпер вашыя нармальныя здольнасці вярнуліся, сеньёр Картэр?"
  
  
  "Так, сэр."
  
  
  Амерыканскі віцэ-прэзідэнт сеѓ на край крэсла. "Усё гэта вельмі прыемна для нас тут, у гэтай зале. Але калі прэса даведаецца пра гэта, яны будуць крычаць, што амерыканскі агент сабатаваѓ канферэнцыю і спрабаваѓ забіць прэзідэнта і мяне".
  
  
  "Я згодны, - сказаѓ Хоук. "Гэта нетолькі растлумачыць".
  
  
  "Гэта таксама прыйшло мне ѓ галаву, сэр, - сказаѓ яго віцэ-прэзідэнту. "Але ѓ нас ёсць пара патэнцыйных кліентаѓ, якія сапраѓды адказныя за гэта".
  
  
  "І хто яны?" - спытаѓ прэзідэнт.
  
  
  Яе, успомніѓ, што сказала Таня, ён ноччу ѓ сваёй кватэры, як раз перад тым, як прэпарат высек мяне. Яе, паглядзеѓ на Хоука, шукаючы дазволу сказаць ім, і ён кіѓнуѓ. "КДБ", - сказаѓ я.
  
  
  "Qué demonio!" прамармытаѓ прэзідэнт.
  
  
  "Затрымаеце прэсу на дваццаць чатыры гадзіны, - сказаѓ я, - я паспрабую ih знайсці. Пасля гэтага мы ѓбачым, што ѓся сусветная прэса пазнае гісторыю. Сапраѓдную гісторыю".
  
  
  Хоук з хвіліну вывучаѓ мой твар, затым паглядзеѓ на віцэ-прэзідэнта. "Ці можам мы мець столькі часу?"
  
  
  Віцэ-прэзідэнт падняѓ бровы. "З дапамогай ѓрада Венесуэлы", - сказаѓ ён, звяртаючыся да прэзідэнта.
  
  
  Прэзідэнт паглядзеѓ на мяне цвяроза. "Я давяраю гэтаму маладому па матэматыцы. Яе буду цалкам супрацоѓнічаць з вамі. Калі ласка, трымаеце мяне ѓ курсе. А цяпер, сеньёр віцэ-прэзідэнт, яе павінен убачыцца са сваімі супрацоѓнікамі да аднаѓлення канферэнцыі. Убачымся ѓ канферэнц-зале. Містэр Картэр, калі вы зможаце апраѓдаць сябе, вы атрымаеце вышэйшыя ѓзнагароды маёй краіны ".
  
  
  Перш чым яе паспеѓ запярэчыць, ён сышоѓ. Віцэ-прэзідэнт устаѓ з-за крэсла і падышоѓ да мяне. "Цяпер, калі гэта ѓсё ѓ сям'і, Нік, яе адчуваю, што я павінен выказаць адну апошнюю думка".
  
  
  "Думаю, яго ведаю, што гэта", - сказаѓ я. "У мяне ёсць дваццаць чатыры гадзіны на даверы. Таму што я сапраѓды мог быць дэзерцірам. Ці, можа быць, проста вар'ятам. Калі мой час скончыѓся, ёй сам па сабе".
  
  
  "Што-то ѓ гэтым родзе, Нік. Цяпер ты мне здаецца нармальным. Але бяспека - гэта бяспека. У маёй галоѓ павінна быць некаторы сумнеѓ. Спадзяюся, ты не супраць, што я кажу так адкрыта".
  
  
  "Я разумею. Яе буду адчуваць тое ж самае, сэр", - сказаѓ я.
  
  
  "Я пастаѓлю сваю працу ѓ Адстойнік", - раптам сказаѓ Хок, не гледзячы на мяне. "Я безумоѓна эму давяраю".
  
  
  "Вядома", - сказаѓ віцэ-прэзідэнт. "Але ісці наперад, Дэвід. Прэса не будзе чакаць вечна".
  
  
  Віцэ-прэзідэнт выйшаѓ праз пакоі. Яе і Хоук былі адны. Потым доѓгага маѓчання яе нарэшце загаварыѓ.
  
  
  "Паслухайце, мне вельмі шкада, - сказаѓ я. "Калі б яе быѓ з дзяѓчынай паасцярожней..."
  
  
  "Спыніць, Нік. Ты ведаеш, што мы не можам абараніцца ад усіх непрадбачаных абставінаѓ. У любым выпадку, яе прасіѓ цябе праверыць ee. Яна разлічвала на гэта. Ніхто не мог пазбегнуць пасткі, у якую ты трапіѓ. Гэта было вельмі добра спланаванае, і гэта было задумана экспертамі. Зараз давайце будзем рэканструяваць тое, што адбылося ".
  
  
  "Што ж, яе, магу выказаць здагадку, што мяне напампавалі наркотыкамі, а затым... можа быць, гіпноз, я не ведаю. Яе сапраѓды нічога не магу ѓспомніць з таго вечара ѓ кватэры дзяѓчыны. Наркотык быѓ у яе памадзе...".
  
  
  Хоуку ѓдалося ухмыльнуться. "Голас чаму ты винишь сябе. Не будзь дурным, мой хлопчык. Але калі выказаць здагадку, што гэтая дзяѓчына была агентам КДБ, і яны адвезлі цябе ѓ якое-небудзь зацішнае месца, каб загіпнатызаваць цябе - чаму яны пратрымалі цябе два дні. Гіпноз запатрабаваѓ б толькі некалькі гадзін, самае большае. І як яны могуць прымусіць вас зрабіць што-тое, што супярэчыць вашаму маральнаму кодэксу? Гіпноз так не працуе ".
  
  
  "Ну, яе проста здагадваюся, але калі б ім удалося змяніць усю маю асобу, усю маю асобу, гэта мой маральны кодэкс змяніѓся б разам з гэтым. Калі б яе сапраѓды прыняѓ той факт, што я быѓ рэвалюцыянерам, які верыѓ у гвалтоѓнага звяржэння эга ѓрада гэтая ідэя спрацуе. І мы ведаем, што рускія выкарыстоѓваюць метады кантролю паводзін, якія могуць цалкам зламаць мараль і цэласнасць чалавека і зрабіць рабом эга ѓмоѓнай рэакцыі. Спалучэнне гіпнозу і кантролю паводзін мог пераканаць мяне, што я быѓ Чавесам ".
  
  
  "Так", - задуменна сказаѓ Хоук. "І гэта была па-чартоѓску разумная ідэя. Вазьміце лепшага амерыканскага агента, пераѓтварыце эга ѓ забойцу і адпусціце яго, каб ён зрабіѓ нейкую брудную працу для вас.
  
  
  А потым дазволіць эму і эга краіне ѓзяць на сябе віну. Цяпер яе пачынаю разумець пагрозу ѓ гэтым папярэджанні ".
  
  
  "Якое было напісана, каб даставіць нас сюды", - сказаѓ я.
  
  
  "Зусім фантастычным. І ёй трапіѓся на гэта - кручок, ляшчына і грузіла. Калі хто-то вінаваты, Нік, то гэта яе".
  
  
  "Я таксама прачытаѓ запіску", - сказаѓ я. "Можа быць, нам лепш перастаць вінаваціць і пачаць думаць аб завяршэнні гэтага задання. Мы знішчылі ih грандыёзны план, але цяпер мы павінны ih злавіць". Яе, паглядзеѓ у падлогу. "У мяне ёсць ідэя, што яны паляпваюць па спіне, смеючыся над гэтым і, магчыма, атрымліваюць ад гэтага задавальненне. Што ж, весялосць за мой кошт скончыѓся. Калі яе знайду ih, яны не будуць смяяцца".
  
  
  "Я падазраю, што вы ih ѓжо працверазілі", - сказаѓ Ястраб, - "а потым таго, як вы перапынілі ih нажом. Адкуль вы ведаеце, што гэтая дзяѓчына па КДБ?"
  
  
  "Таму што яна сказала мне", - сказаѓ я. "Ці, па крайняй меры, яна прызналася, калі яе спытаѓ сл. Гэта было як раз перад тым прыёмам прэпарата., калі прэпарат мяне высек. У любым выпадку, яе сапраѓднае імя - Таня Савіч, і ѓ яе нямецкай акцэнце ёсць намёк на рускую мову. "
  
  
  "Гэта ѓсё, што вы можаце ѓспомніць пра яе?"
  
  
  "На дадзены момант. У мяне ёсць жыллё, якую трэба праверыць, і пасольства Германіі, і рэстаран, дзе яе я бачыѓ. Акрамя таго, яе памятаю клініку, мужчын у белых халатах і Таню, якая займаецца давала мне інструкцыі абсталяваннем ѓсім гэтым". Я не памятаю ih імёны або тое, што яны зрабілі са мной там. Калі яе пакідаѓ клініку, мне завязалі вочы, таму яе паняцця не маю, дзе гэта ".
  
  
  Хоук скрывіѓся. "Ну, па меншай меры, ты пазбег трагедыі, якую яны запланавалі, Нік. Ты кажаш, што выйшаѓ па трансу заѓчасна?"
  
  
  "Пралятаючы самалёты выдаѓ гук, падобны на той, які яго павінен быѓ пачуць з машыны. Гэты гук разам з папераджальнымі паведамленнямі, якія маё падсвядомасць адпраѓляла апошнія два дні, прымусілі мяне падысці да акна, каб пачуць гук. КДБ, павінна быць, гатэль, каб яе вярнуѓся да сваёй сапраѓднай асобы пасля таго, як забойства было скончана. Калі б яго адмаѓляѓ, што яго Нік Картэр, гэта магло б збіць з панталыку рэпарцёраѓ. Яны б не даведаліся, хто на самай дэла вінаваты. Або яны маглі б толькі што зразумеѓ, што сышоѓ з розуму. КДБ гэтага не гатэль. Oni гатэлі, нас зняважыць, і ім гэта амаль удалося ".
  
  
  "З табой усё ѓ парадку, Нік?" - спытаѓ Хок, уважліва назіраючы за мной.
  
  
  "Я ѓ парадку", - запэѓніѓ яго эга. "Але тады яе павінен дзейнічаць".
  
  
  Ён хмыкнуѓ. "Добра. Дзяѓчына наш вэб-галоѓная гераіня?"
  
  
  "Вэб -. Але яе што-што памятаю аб гэтым загадкавым чалавеку. Што-то новае. Думаю, ён быѓ у клініцы".
  
  
  Хоук зацягнуѓся сваёй смярдзючай цыгарай і выпусціѓ кольца дыму. "Гэта лічбы. Што ж, вам, хутчэй за ѓсё, спачатку варта правесці некалькі тэстаѓ, але ѓ нас цяпер няма на гэта часу. Працягвайце, калі вы адчуваеце, што гатовыя".
  
  
  "Я гатовы да гэтага", - сказаѓ я. "Але трымаеце паліцыю і іншых агентаѓ далей, пакуль не скончацца мае суткі. Гэта ѓсе, аб чым яго прашу. Я не хачу спатыкацца аб памочнікаѓ".
  
  
  "Добра, Нік, - сказаѓ Хоук.
  
  
  "Тады ѓбачымся ѓ вашым гатэлі".
  
  
  * * *
  
  
  За вялікім сталом вакол чырвонага дрэва пасадзіѓ мяне спадар Людвіг Шміт, намеснік пасла Заходняй Германіі, які павінен быѓ адвезці Таню на прыём у тую ноч, калі яе сустрэѓ ee. Шміт ляжаѓ у сваім крэсле з высокай спінкай, трымаючы ѓ правай руцэ доѓгую цыгарэту.
  
  
  "Ах, так. Яе адвёѓ фрэйлейн Хоффманн прыём. Яна гатэляѓ прысутнічаць на дыпламатычным мерапрыемстве. Яна разумная дзяѓчына, ці ведаеце. Яна патэлефанавала хворы адразу потым прымае. Відавочна, яна з'ела што-то на карыдзе, што знервавала яе страѓнік. жудасна. Яна да гэтага часу тхор не вярнулася да працы ".
  
  
  "Як доѓга яна была з табой тут?" Яе спытаѓ.
  
  
  "Нядоѓга. Гамбургскі дзяѓчына, калі я не памыляюся. Ee бацька быѓ рускім бежанцам".
  
  
  "Гэта тое, што яна табе сказала?"
  
  
  "Так. Яна гаворыць па-нямецку з лёгкім акцэнтам з-за яе сямейнага становішча. У яе сям'і размаѓлялі дома па-руску".
  
  
  "Так, - сказаѓ я, - разумею".
  
  
  Гер Шміт быѓ вельмі худым, бясполым мужчынам гадоѓ сарака, відавочна, вельмі задаволены сваёй роляй у жыцці. Ён спытаѓ. - "Мілая дзяѓчына, ты не згодны?"
  
  
  Яе ѓспомніѓ яны часы, калі мы сядзелі з ёй ірына, ложку і ложкі. "Вельмі мілая дзяѓчына. Магу яе, звязацца з ёй па адрасе, паказанаму ѓ сустрэнуць вашых файлах?" Гэта было тое ж самае месца, куды яна далучаецца мяне ѓ тую ноч, калі напампавала мяне наркотыкамі.
  
  
  "Я ѓпэѓнены, што зможаш. У рэшце рэшт, яна хворая".
  
  
  "Так. Калі я не знайду яе дома, ці ведаеце вы, дзе яшчэ яе мог бы пашукаць? Рэстараны, кафэ або спецыяльныя месцы для адпачынку?"
  
  
  "Але я ж сказаѓ табе, што дзяѓчынка хворая".
  
  
  "Калі ласка", - нецярпліва сказаѓ я.
  
  
  Ён здаваѓся раздражнёным маёй настойлівасцю. "Ну, яе, сам часам вёѓ яе паабедаць у маленькае кафэ непадалёк адсюль. Я не памятаю назвы, але эй падабаецца венесуэльская халлака, і яе там падаюць. Гэта страва па кукурузнай мукі".
  
  
  "Я ведаю", - сказаѓ я. Яе, успомніѓ, што Таня заказвала гэта ѓ Эль-Хардин потым карыды.
  
  
  Шміт самаздаволена ѓтаропіѓся на Сейлин..
  
  
  "На самай дэла, я думаю, што я прыцягваю дзяѓчыну, - канфідэнцыйна сказаѓ ён. - Быць халасцяком у гэтым горадзе - цудоѓнае занятак".
  
  
  "Я мяркую," сказаѓ я. "Што ж, паспрабую яе знайсці ee дома, гер Шміт. Добры дзень".
  
  
  Ён не ѓстаѓ. "З задавальненнем", - сказаѓ ён. Ён зноѓ утаропіѓся ѓ столь, верагодна, марыце аб сваім сэксуальным патэнцыяле, як нежанатага мужчыны вакол Каракаса.
  
  
  Яе сапраѓды не чакаѓ знайсці Таню ѓ яе кватэры. Павінна быць, яна дамовілася пакінуць эга ѓ тую хвіліну, калі пачалася апошняя фаза аперацыі - мой захоп. Але я спадзяваѓся знайсці там які-небудзь ключ да разгадкі. На першым плане паверсе будынка мяне сустрэла тоѓстая венесуэлка, які не гаварыѓ па-ангельску.
  
  
  "Buenos tardes, сеньёр", - гучна сказала яна, шырока усміхаючыся.
  
  
  "Buenos tardes", - адказаѓ я. "Я шукаю маладую жанчыну па імя Ілзэ Хоффманн".
  
  
  "Ах, так. Але яна тут больш не жыве. Яна пераехала вельмі раптоѓна, некалькі дзён таму. Незвычайная іншаземкі, калі вы мяне прабачце за тое, што кажу гэта".
  
  
  Яе ѓсміхнуѓся. "Яна ѓсё ѓзяла з сабой?"
  
  
  "Я не праверыѓ уважліва кватэру. Тут так шмат кватэр, а яе занятая жанчына".
  
  
  "Вы не пярэчыце, калі яе пагляджу наверсе?"
  
  
  Яна пільна паглядзела на мяне. "Гэта супраць рабіѓ. Хто вы, скажыце калі ласка?"
  
  
  "Проста яшчэ міс Хоффманн", - сказаѓ я. Яе палез у хвіліну і прапанаваѓ жанчыне прыгаршчу балівараѓ.
  
  
  Яна паглядзела на іх, затым зноѓ на мяне. Яна працягнула руку і ѓзяла грошы, гледзячы праз плячо ѓ хол. "Гэта нумар восем", - сказала яна. "Дзверы не зачынены".
  
  
  "Дзякуй", - сказаѓ я.
  
  
  Яе, падняѓся па лесвіцы ѓ яе кватэру. Калі пашанцуе, змагу яе спыніць Таню і яе таварышаѓ да таго, як яны сядуць на самалёт у Маскву. Але я хваляваѓся - яны ѓжо, напэѓна, ведалі, што ih змова праваліѓся.
  
  
  Наверсе яе, увайшоѓ у кватэру. ђспаміны зноѓ нарынулі на мяне, адна за іншы. Шырокі канапа стаяѓ пасярод пакоя, як і ѓ тую ноч, калі Таня не змянілася сваё цела на злоѓ амерыканскага агента. Яе зачыніѓ за сабой дзверы і агледзеѓся. Цяпер усё было па-іншаму. У nen не хапала жыцця, жвавасці, якую дала эму Таня. Яе порылась ѓ скрынях невялікага пісьмовага крэсла і не знайшоѓ нічога, акрамя пары білетаѓ у тэатр. У наступныя дваццаць чатыры гадзіны яны не прынясуць мне шмат карысці. Яе, прайшоѓ праз астатнюю частку кватэры. Я пайшоѓ у спальню і знайшоѓ там, у смеццевай кошыку памяты праграму карыды. Яе пазнаѓ почырк Тані, таму што яна рабіла запісы ѓ праграме, калі яе, быѓ з ёй на карыдзе. Проста напамін пра тое, што трэба забраць прадукты. Для мяне гэта было бескарысна. Яе проста кінуѓ эга назад у кошык для смецця, калі пачуѓ гук у гасцінай. Дзверы ѓ калідор адкрывалася і закрывалася вельмі ціха.
  
  
  Яе пацягнуѓся да Вильгельмине і прыціснуѓся да стагнаѓ побач з дзвярыма. У другім пакоі была цішыня. Хто-то пераследваѓ мяне. Хто-то, хто назіраѓ за шматкватэрным домам і баяѓся, што я падыду занадта блізка, каб супакоіцца. Можа, гэта сама Таня. Яе пачуѓ амаль нячутны рыпанне дошкі пад дываном. Яе ведаѓ дакладнае месцазнаходжанне гэтай дошкі, так як сам наступіѓ на нах раней. Здавалася, не было ніякіх прычын адкладаць канфрантацыю. Яе, выйшаѓ у дзвярны праём.
  
  
  У цэнтры пакоя стаяѓ мужчына з пісталетам. Ён быѓ маім загадкавым чалавекам, і пісталет быѓ той жа, вакол якога ён зрабіѓ мне ѓ галаву ѓ Вашынгтоне, і тота, які, як я яе памятаю, бачыѓ, у белым калідоры ѓ лабараторыях КДБ. Ён павярнуѓся, калі пачуѓ мяне.
  
  
  "Кінь гэта", - сказаѓ я.
  
  
  Але ѓ яго былі іншыя ідэі. Ён стрэліѓ. Яе, зразумеѓ, што ён збіраецца стрэліць за долю секунды да стрэлу, і нырнуѓ на падлогу. Пісталет гучна прагучаѓ у пакоі, і лупіѓ вочы ѓрэзалася ѓ сцяну ззаду мяне, калі яе стукнуѓся аб падлогу. Пісталет зноѓ зароѓ і раскалоѓ дрэва побач са мной, калі яе перавярнуѓся і пачаѓ страляць. Яе стрэліѓ тройчы. Першая лупіѓ вочы разбілі ліхтар ззаду стрэлка. Пачатку другой увайшоѓ у эга грудзі і адкінула эга назад да стагнаць. Трэцяя лупіѓ вочы трапіла эму ѓ твар, адкрыта, пад скулы, і праляцеѓ у бок галавы, забрызгав сцяну малінавым мешанінай. Ён моцна стукнуѓся аб падлогу, але нават не адчуѓ гэтага. Чалавек, які пераследваѓ мяне на працягу ѓсёй гэтай місіі, памёр раней, чым эга, цела становіцца вядома аб гэтым.
  
  
  "Кравец!" Прамармытаѓ я. У мяне быѓ жывы сведка, чалавек, які мог бы мне ѓсё расказаць. Але мне прыйшлося забіць эга.
  
  
  Яе хутка падняѓся на ногі. Людзі ѓ будынку чулі стрэлы. Яе, падышоѓ да распасцёртае постаці і зазірнуѓ у эга кішэні. Нічога. Чыстая пасведчанняѓ асобы, ілжывых або іншых. Але на кавалку паперы было маленькае нацарапанное паведамленне.
  
  
  "Г Ла Масия. 1930 г."
  
  
  Яе сунуѓ паперу ѓ хвіліну і падышоѓ да акна. Яе чуѓ кудлаты і галасы ѓ калідоры.
  
  
  Яе адчыніѓ акно і выйшаѓ на пажарную лесвіцу. Праз некалькі хвіліна яго апынуѓся на зямлі, пакінуѓшы будынак далёка ззаду сябе.
  
  
  Калі яе, выйшла на вуліцу, цямнела. Паведамленне ѓ запісцы круцілася ѓ маёй галоѓ зноѓ і зноѓ. На Авенида Казанова быѓ рэстаран La Masia. Яе раптам спыніѓся, успомніѓшы. Яе чуѓ аб гэтым месцы, таму што ён быѓ вядомы сваёй халлакой, каханым венесуэльскім стравай Тані, калі б яна сказала мне і свайму сябру Людвігу праѓду. Можа быць, падумаѓ я, што літара "Т" пазначае Таню, і што таямнічы чалавек, па ѓсёй бачнасці, расейскі агент, меѓ намер сустрэцца з Таняй там у 19:30 або 19:30? Гэта была вэб-зачэпка, якая займаецца ѓ мяне была, так што я мог рушыць услед за ёй.
  
  
  Яго прыйшоѓ у рэстаран рана. Тані нідзе не было відаць. Яе сеѓ за столік у задняй частцы дома, дзе яе мог бачыць усё незаѓважна, і шталь чакаць. У 7:32 ѓвайшла Таня.
  
  
  Яна была такой жа прыгожай, як я яе запомніѓ. Гэта не было ілюзіяй. Афіцыянт падвёѓ яе да століка перад уваходам. Затым яна ѓстала і пайшла па маленькаму калідоры ѓ бок жаночай пакоя. Яе устаѓ і пайшоѓ за ёй.
  
  
  Яна ѓжо знікла ѓ пакоі з паметкай "Дамы", калі яе, падышоѓ да маленькай нішы. Яе чакаѓ яе там, радуючыся, што мы будзем адны і ѓдалечыні ад людзей у сталовай, калі яна выйдзе. Праз хвіліну дзверы адчыніліся, і мы сустрэліся тварам да твару.
  
  
  Перш чым яна паспела зрэагаваць, яе схапіѓ яе і моцна прыціснуѓ да стагнаць. Яна гучна ахнула.
  
  
  Яна сказала. "Вы!" "Што ты робіш? Адпусьці мяне, ці ёй закричу".
  
  
  Яе ляпнуѓ ee па твары тыльным бокам далоні.
  
  
  Яе зароѓ на нах. - "Як вы думаеце, гэта нейкая гульня ѓ эксперыментальнай псіхалогіі?" "Нам з табой трэба з дапамогай мікрафонаѓ і дынамікаѓ рахункі".
  
  
  "Калі ты так кажаш, Нік, - сказала яна. Яна трымала твар рукой. Ee голас шталь мякчэй.
  
  
  "Я так кажу, дарагая, - сказаѓ я. Ёй дазволіѓ стилету ѓпасці на далонь маёй правай рукі.
  
  
  "Ты збіраешся... забіць мяне?"
  
  
  "Не, калі вы не зробіце гэта абсалютна неабходным", - сказаѓ я. "Мы з табой выходзім вакол гэтага месца разам. І ты будзеш паводзіць сябе так, як быццам выдатна праводзіш час. Або ты атрымаеш гэта пад рэбры. Павер мне, калі ёй скажу, што заб'ю цябе, калі ты паспрабуеш што-небудзь."
  
  
  "Вы можаце забыць час, калі мы былі разам?" - спытала яна тым пачуццёвым голасам.
  
  
  "Не падманвай мяне, дзетка. Усё, што ты зрабіла, было толькі бізнэсам. А цяпер варушыся. І паводзь сябе шчаслівай".
  
  
  Яна ѓздыхнула. "Добра, Нік".
  
  
  Мы без праблем выйшлі па ѓсім рэстарана. Яна прыехала на машыне, таму яе прымусіѓ яе адвезці мяне туды. Мы ѓ такую гульню ѓ ім, і ён сеѓ за руль. Машына знаходзілася зусім адна ѓ цёмным завулку.
  
  
  "Цяпер. З хема вы сустракаліся ѓ рэстаране?"
  
  
  "Я не магу вам гэтага сказаць".
  
  
  Яе прыставіѓ да яе нож. "Кравец вазьмі, ты не можаш".
  
  
  Яна выглядала напуджанай. - "Ён агент".
  
  
  "КДБ?"
  
  
  "Так".
  
  
  "І ты таксама?"
  
  
  "Так. Але толькі дзякуй маім спецыяльным ведам - таму што я навуковец. Ёй адпавядала ih мэтам".
  
  
  Узяѓ машыну і выехаѓ на Авенида-Казанова. Яе спытаѓ. - "Куды ехаць у клініку?" "І не гуляйце ѓ гульні са мной".
  
  
  "Калі яе завяду цябе туды, яны заб'юць нас абодвух!" - сказала яна амаль са слязьмі на вачах.
  
  
  "Які шлях?" - паѓтарыць яе.
  
  
  Яна была вельмі засмучаная. "Прама Павярніце і вынікайце па бульвары, пакуль я не скажу вам, куды павярнуць зноѓ".
  
  
  Яе зрабіѓ паказальнікаѓ.
  
  
  "Дзе Аляксандр?" спытала яна. "Той, хто павінен быѓ мяне сустрэць".
  
  
  "Ён мёртвы", - сказаѓ я, не гледзячы на нах.
  
  
  Яна павярнулася і з хвіліну глядзела на мяне. Калі яна зноѓ паглядзела наперад, яе вочы остекленели. "Я сказала ім, што вы занадта небяспечныя", - амаль нячутна сказала яна. "Цяпер вы сапсавалі ih грандыёзны план".
  
  
  "Ну, можа, гэта было не так wouldnt і выдатна", - з'едліва сказаѓ я. "Гэта Дзімітраѓ кіраваѓ гэтай галоѓнай схемай?"
  
  
  Яна была ѓзрушаная, даведаѓшыся, што я ведаю імя Дзімітрава. Яна была сапраѓдным пачаткоѓцам у сваім пошты бизнесявляется, нягледзячы на свае фантастычныя здольнасці. "Ты занадта шмат ведаеш", - сказала яна.
  
  
  "Я знайду эга ѓ гэтай так званай клініцы?"
  
  
  "Я не ведаю", - сказала яна. "Магчыма, ён ужо сышоѓ. На наступнай вуліцы, павярніце налева".
  
  
  Яна дала мне далейшыя рэкамендацыі, і я рушыѓ услед за імі. Калі яе рэзка павярнуѓ прама, яна павярнулася да мяне. "Я хачу ведаць. Што пайшло не так? Калі вы выйшлі па гіпнозу і як?"
  
  
  Яе, зірнуѓ на нах і ѓсміхнуѓся. "Я схаджу з розуму, спрабуючы адгадаць праѓду апошнія пару дзён. Цяпер ёй дазволю табе на час паваражыць".
  
  
  На наступным скрыжаванні мы зрабілі апошні паказальнікаѓ налева, і Таня сказала мне спыніцца перад старым домам. Першы паверсе выглядаѓ як невыкарыстоѓваны магазін, а верхнія паверхі здаваліся бязлюднымі.
  
  
  "Голас у яго, - ціха сказала яна.
  
  
  Яго вырашэння навукова-даследчых задач рухавік. Паглядзеѓшы ѓ люстэрка задняга выгляду, яе, убачыѓ, што ззаду нас пад'ехала яшчэ адна машына. На хвіліну ёй, падумаѓ, што гэта могуць быць сябры Тані, але потым усвядоміѓ квадратны твар за рулём. Хоук запазычыѓ чалавека ЦРУ, каб ён сачыѓ за мной.
  
  
  Мой раптоѓны гнеѓ аціх. Яе не мог эга вінаваціць, улічваючы тое, як ён паводзіѓ сябе ѓ апошні час. Яе вырашыѓ праігнараваць свайго вартавога жывіцу.
  
  
  "Выходзь", - сказаѓ ёй, Тані, махнуѓшы гэй пісталетам.
  
  
  Мы вылезлі. Таня была напружаная і вельмі напалохана.
  
  
  "Нік, не прымушай мяне ісці з табой. Яе паказала цябе штаба. Калі ласка, выратуй мяне. Успомні яны, моманты, якія мы правялі разам. Ты не можаш забыць гэта цяпер".
  
  
  "Так, магу", - холадна сказаѓ я. Яе падштурхнуѓ ee "Люгером", і яна прайшла вакол будынка да бакавой дзень.
  
  
  Нічога вакол гэтага не было знаёма. Калі мяне прывялі, мяне моцна напампавалі, і калі яе выйшаѓ, мне завязалі вочы. Але я ѓспомніѓ прыкладныя адлегласць ад вуліцы да бакавой дзень, і яно было такім жа. ђнутры, калі мы спускаліся па крутой лесвіцы на цокальны паверх, яе налічыѓ столькі ж крокаѓ, колькі пералічыѓ, калі выйшаѓ вакол клінікі. У гэтым не было сумневаѓ - Таня вяла мяне ѓ львіную логава.
  
  
  Дванаццатая кіраѓнік.
  
  
  Калі мы ѓвайшлі ѓ белы калідор, яе шталь ѓспамінаць усё больш і больш асобных інцыдэнтаѓ. Яе раней стаяѓ у гэтым калідоры, і чалавек, якога яе толькі што забіѓ у кватэры Тані, трымаѓ мяне тут.
  
  
  "Вы ѓспамінаеце", - сказала Таня.
  
  
  "Так. Была пакой, пакой арыентацый. Яе быѓ прывязаны да крэсла".
  
  
  "Гэта толькі наперадзе".
  
  
  Яе, рушыѓ далей па калідоры. "Быѓ яшчэ адзін мужчына", - сказаѓ я. "Вы з ім працавалі разам. Яе памятаю імя Калініна".
  
  
  "Так", - цяжка сказала Таня.
  
  
  Ёй адкрыѓ дзверы, на якую паказала Таня, трымаючы мой "Люгер" напагатове. Яе, увайшоѓ ѓнутр з Таняй адкрыта перада мной. На мяне нарынулі ѓспаміны. Падскурная ін'екцыя. Гіпноз. Аѓдыёвізуальныя сеансы. Так, яны па-чартоѓску добра папрацавалі мной назаѓжды.
  
  
  Крэсла з рамянямі і правадамі ѓсё яшчэ стаяѓ у цэнтры пакоя. Стогнамі вісела тэхнікі, але адна частка ѓжо была часткова разабраная. Побач стаяѓ тэхнік. Яе веданне эга. Мне прыйшло імя Менендес. Ён павярнуѓся і з хвіліну глядзеѓ на мяне няѓцямна.
  
  
  "Добры райос!" - сказаѓ ён, змрочна вылаяѓшыся, калі зразумеѓ, што ѓ эга падземную крэпасць праніклі.
  
  
  "Стой тут адкрыта", - сказаѓ я, робячы пару крокаѓ да яму.
  
  
  Але ён запанікаваѓ. Ён пачаѓ шнарыць у скрыні камоды побач з сабой і досталь пісталет. Ён выглядаѓ як стандартны аѓтамат Beretta. Калі ён павярнуѓся да мяне, яго стрэліѓ па люгера і трапіѓ эму ѓ складваць даляр. Ён паваліѓся назад на часткова разабраную машыну, расцягнуѓшыся сабака рук і нага, яго вочы глядзелі ѓ столь. Адзін раз тузанулася пачатках, і ён быѓ мёртвы.
  
  
  Праз хвіліну яе пачуѓ ззаду сябе голас Тані. "А цяпер твая чарга, Нік".
  
  
  Яе, павярнуѓся і ѓбачыѓ, што яна схапіла пісталет і цэліцца ѓ мяне. Яе не назіраѓ за ёй уважліва, бо проста не ѓяѓляѓ яе, як страла. Гэта быѓ пачатку другі раз, калі яе памыляѓся наконт нах. На яе твары было сумнае, але цвёрдае выраз. Калі яе падняѓ "люгер", і далей невялікі пісталет стрэліѓ у пакоі, і лупіѓ вочы патрапіла ѓ мяне. Яе крутнуѓся, урэзаѓся на вялікі крэсла і зваліѓся на падлогу. На шчасце, яе стрэл быѓ дрэнны, і яна трапіла мне ѓ левае плячо, а не ѓ грудзі. У мяне ѓсё яшчэ быѓ Люгер.
  
  
  Таня зноѓ прицелилась, і ён ведаѓ, што на гэты раз яе аб'ектам будзе лепш. Я не мог гуляць з ёй у гэтыя гульні. Яна вырашыла зладзіць разборку. Яе стрэліѓ па люгера і апярэдзіѓ яе да другога стрэлу. Таня схапілася за жыццё і, отшатнувшись, павалілася на падлогу.
  
  
  Яе, устаѓ і падышоѓ да яе. Яна лежачы на спіне, трымаючыся рукамі за скрываѓлены месца на жываце. Яе вылаяѓся сабе пад нос. У яе вачах ужо свяціѓся бляск глыбокага шоку. Яна беспаспяхова спрабавала дыхаць ривненской.
  
  
  "Якога чорта табе давялося гэта рабіць?" - сумна спытаѓ я.
  
  
  "Я... была занадта напалохана, Нік. Яе не маглі вярнуцца ѓ Маскву..., поѓны правал. Мне сапраѓды... мне вельмі шкада. Ты мне так падабаѓся". Ee мэта павярнулася набок, і яна ѓжо была мёртвая.
  
  
  Яе, схіліѓся над ёй на хвіліну, успамінаючы. Нават пасля смерці яе твар быѓ прыгожым. Нейкая чортава страта! Яе сунуѓ "люгер" у кабуру, устаѓ і падышоѓ да шафы, адкуль тэхнік досталь пісталет. Яе адкрыѓ некалькі скрынь і знайшоѓ запісы аб маім фізічным стане. Яны, разам з гэтымі машынамі, павінны распавесці гісторыю. Яе б прасіѓ, каб сюды даслалі фотарэпарцёраѓ. Само абсталяванне было б загалоѓкам. Цяпер яе быѓ практычна апраѓданы. І быѓ бы паніжаны Крэмль, а не Вашынгтон.
  
  
  Але дзе быѓ Дзімітраѓ? Калі б ён збег цяпер, усё гэта пакінула б непрыемны асадак у роце. Мая праца была ценымногие больш, чым проста ставіць Крэмль у няёмкае становішча. Яе павінен быѓ паказаць КДБ, што яны зайшлі занадта далёка. Гэта быѓ лейцара прафесійнага прынцыпу.
  
  
  Яе пачуѓ shaggy ѓ калідоры.
  
  
  Яе зачыніѓ скрыню камоды і зноѓ схапіѓ пісталет. Яе чуѓ гук у калідоры.
  
  
  Яе, падышоѓ да дзень, калі ѓ холе прабег мужчына. Гэта быѓ Калініна, калега Тані, нязграбна які ѓцёк з цяжкім чамаданам у руцэ. Ён быѓ амаль у канцы калідора.
  
  
  Яе крыкнуѓ. - "Стой!"
  
  
  Але ён працягваѓ бегчы. Пацукі хутка пакідалі карабель, які тоне. Яе стрэліѓ па люгера і трапіѓ эму ѓ правую нагу. Ён расцягнуѓся на падлозе, не даходзячы да выхаду, які вядзе да лесвіцы.
  
  
  Яе пачуѓ ззаду сябе гук. Павярнуѓшыся, яе ѓбачыѓ іншага мужчыну, невысокага, каржакаватага, з хрущевским асобай іншага чалавека вакол аддзела КДБ Мокрыя Справы. Ён цэліѓся ѓ мяне па рэвальвера.
  
  
  Яе прыціснуѓся да стагнаць, калі ён стрэліѓ, і стрэл трапіѓ у сцяну за ѓсё ѓ некалькіх цалях ад маёй галавы. Затым яе ѓбачыѓ іншага мужчыну ѓ калідоры за стралком, больш высокага мужчыну з сівымі валасамі і партфелем пад пахай. Гэта быѓ Алег Дзімітраѓ, аператар-рэзідэнт, які адказваѓ за нажом. Ён быѓ тым, хто яе сапраѓды гатэль, з якім мне давялося дамовіцца, перш чым КДБ сапраѓды зразумее, што яны не могуць гуляць у гульні з AX. Ён вельмі хутка бег па калідоры да далёкага канца, верагодна, да другога выхаду.
  
  
  Мужчына па КДБ зноѓ стрэліѓ, і ён прыгнуѓся, калі лупіѓ вочы прасвістала над маёй галавой. Яе стрэліѓ у рэѓматызму, але прамахнуѓся. Ён прыцэліѓся ѓ трэці раз, але яе, стрэліѓ першым і трапіѓ эму ѓ пахвіну. Ён закрычаѓ ад балюча і ѓпаѓ. Але да таго часу Дзімітраѓ знік у іншым канцы калідора.
  
  
  Яе пабег да трухлявым агенту. Ён курчыѓся на падлозе, у эга твару струменіѓся пот, вакол горла даносіліся хрыплыя гукі. Ён зусім забыѓся пра пісталет у правай руцэ. Яе выбіѓ эга па эга рукі і пабег па калідоры. Ён, верагодна, дажыве да суда. Але я не думаѓ, што ён будзе рады гэтаму.
  
  
  Яе рушыѓ услед за Димитровым ѓ пакой у канцы калідора, але ѓнутры убачыѓ адкрытае акно, якое выходзіць у завулак. Дзімітрава не было.
  
  
  Яе з цяжкасцю пралез праз акно ѓ цёмны завулак як раз своечасова, каб убачыць, як вакол далёкага абодва канца вылятае чорны седан. Яе, выбег на вуліцу і сустрэѓ там чалавека па ЦРУ.
  
  
  Ён сказаѓ. - "Што, кравец вазьмі, адбываецца, Картэр?"
  
  
  Яе, паглядзеѓ у тым напрамку, у якім чорны седан ехаѓ па бульвары. Ёй быѓ упэѓнены, што ён накіроѓваѓся ѓ аэрапорт. Праз гадзіну быѓ, паездка ѓ Рым. Верагодна, Дзімітраѓ збіраѓся ім паляцець.
  
  
  "Там ёсць некалькі забітых і параненых рускіх", - сказаѓ я. "Схадзі і прасачыць, каб жывыя засталіся на месцы. Яе збіраюся ѓ аэрапорт, каб ih босам".
  
  
  Ён паглядзеѓ на кроѓ, якая цячэ ѓ маю руку вакол рукавы камзолы. "Божа мой, чаму ты не ѓзяѓ мяне туды з сабой?"
  
  
  "Твая праца заключалася ѓ тым, каб проста назіраць за мной, а не штурмаваць крэпасць. У любым выпадку, тлумачэнні занялі б занадта шмат часу. Убачымся на допыце".
  
  
  Яе сеѓ у машыну Тані і з'ехаѓ. Калі б яе памыляѓся і Дзімітрава не было б у аэрапорце, яе б нічога не страціѓ. Яе мог бы абвясціць эму агульную трывогу і прыцягнуць да справы венесуэльскую паліцыю. Але я быѓ амаль упэѓнены, што мой думаю -- дакладная.
  
  
  Праз дваццаць хвіліна яе быѓ у аэрапорце. Калі яе, увайшоѓ у будынак аэравакзала, яе успомніѓ, наколькі яно вяліка. Яно было пабудавана на некалькіх узроѓнях. Нават калі б Знак быѓ там, мне вельмі лёгка, што эга было страціць. Калі толькі б ён не здагадаѓся пра рэйс у Рым. Гэта быѓ рэйса TWA, які павінен быѓ вылецець праз паѓгадзіны. Яе, падышоѓ да білетнай касе. Дзімітрава нідзе не было відаць, таму яе спытаѓ пра nen агента, падрабязна апісаѓшы яго.
  
  
  "Так, Так. Чалавек, які адказвае такому апісанню, быѓ тут, за выключэннем чалавека, якога яе бачыла з вусамі. Ён быѓ тут усяго некалькі хвілін таму".
  
  
  "У яго быѓ багаж?"
  
  
  "Ён не правяраѓ, сэр".
  
  
  Гэта прыкінуѓ. Ды і вусы Димитрову даліся б лёгка.
  
  
  "Я думаю, ён назваѓ імя... Джорджыа Карлотти", - сказаѓ клера. "У яго быѓ італьянскі пашпарт".
  
  
  "І ён толькі што сышоѓ?"
  
  
  "Так, сэр."
  
  
  Яе падзякаваѓ эга. Дзімітраѓ быѓ тут, цяпер яе быѓ у гэтым упэѓнены. Яе мог проста падысці да брамы і пачакаць, пакуль ён здасца, але гэта яшчэ трохі пашанцавала. Акрамя таго, каля брамы будзе натоѓп падарожнікаѓ. Калі б Дзімітраѓ адважыѓся на бойку, там магло б атрымацца вельмі заблытацца.
  
  
  Яе агледзеѓ бліжэйшы магазін з часопісамі, але Дзімітрава там не было. Затым яе, падышоѓ да акна абмен валюты. Яе нават спусціѓся ѓ камеру порцыямі, багаж і спытаѓ. Дзімітраѓ быццам бы знік.
  
  
  Яе толькі што павярнуѓ за кут, калі заѓважыѓ яго.
  
  
  Ён накіроѓваѓся ѓ мужчынскі туалет з партфелем пад пахай. Ён мяне не бачыѓ. Сівыя вусікі змяніѓ эга агульны выгляд. Гэта была невялікая камуфляж, але ѓ яго не было часу на лепшую.
  
  
  Дзімітраѓ увайшоѓ у туалет, і дзверы за ім зачыніліся. Застаецца спадзявацца, што туалет не быѓ перапоѓнены.
  
  
  Яе выцягнуѓ "люгер", калі адкрыѓ дзверы.
  
  
  Унутры Было як раз збіраѓся памыць рукі ѓ ракавіне насупраць маленькай пакоі. Яе агледзеѓся і быѓ рады ѓбачыць, што ѓ пакоі больш нікога няма.
  
  
  . Дзімітраѓ зірнуѓ у люстэрка і ѓбачыѓ у nen маё адлюстраванне. Эга твар посерело ад страху.
  
  
  Ён павярнуѓся да мяне тварам, сунуѓ руку ѓ пінжак і павярнуѓся. Ён адчайна спрабаваѓ дастаць пісталет. Яго націснуѓ на курок люгера і пачуѓ глухі пстрычка.
  
  
  Яе, зірнуѓ на пісталет. Яе, ведаѓ, што камера загружаная. Ён толькі што даѓ асечку - няспраѓны картрыдж, такое здаралася толькі адзін раз вакол мільёны. Яе, схапіѓся за эжектора акрываѓленай левай рукой.
  
  
  Але не было часу. Дзімітраѓ выцягнуѓ вялікі маѓзер парабелум і старанна прыцэліѓся мне ѓ грудзі. Ён низменному прысеѓ.
  
  
  Яе нырнуѓ на кафляная падлогу. Лупіѓ вочы стукнулася аб плітку ля маёй галавы і адскочыла ѓ пакоі, калі яе дазволіѓ Х'юга слізгануць мне ѓ руку. Яе рэзка павярнуѓся да Димитрову і запусціѓ штылет. Ён урэзаѓся ѓ эга верхнюю частку сцягна.
  
  
  Яе спадзяваѓся на тулава, але, напэѓна, мне пашанцавала, што я што-небудзь закрануѓ пры дадзеных пры іншых абставінах. Дзімітраѓ закрычаѓ, калі штылет ѓдарыѓ яго эга і эга маѓзер ѓпаѓ на падлогу. Ён выцягнуѓ доѓгі нож і палез за страчаным пісталетам.
  
  
  Тым часам яе выкінуѓ дрэнны картрыдж з "Люгера", і ён з грукатам упаѓ на падлогу. Яе нацэліѓся на Дзімітрава гэтак жа, як ён на маѓзер. Калі ён пацягнуѓся да яго, ён падняѓ вочы і ѓбачыѓ, што ѓ яго няма шанцаѓ.
  
  
  Ён падняѓ рукі і падаѓся з пісталета. Убачыѓшы выраз майго твару, ён раптам загаварыѓ. "Добра, містэр Картэр. Вы выйгралі. Яе здаюся вам".
  
  
  Яе падняѓся на ногі, і ён таксама ѓстаѓ. Мы стаялі праз пакой аднаго ад аднаго, нашы вочы глядзелі ѓ ѓпор. Мая левая рука пачала жудасна хварэць.
  
  
  "Вы зрабілі вялікую памылку, Дзімітраѓ, - сказаѓ я. "Вы выбралі AX, каб нас прынізіць".
  
  
  "Я патрабую перадаць мяне паліцыі", - сказаѓ ён. "Я здаѓся..." Ён павольна апусціѓ рукі, затым раптам палез у хвіліну, і ѓ эга руцэ з'явіѓся малюсенькі Дерринджер.
  
  
  Яго націснуѓ на спускавы кручок Люгера, і на гэты раз пісталет стрэліѓ. Лупіѓ вочы зачапіла Дзімітрава крыху вышэй за сэрца, і адкінула эга назад. Эга на імгненне вочы глядзелі на мяне шырока расплюшчанымі вачыма, а затым ён сутаргава схапіѓся за рэйку для ручнікоѓ побач з ім. Калі ён упаѓ, тканкавае ручнік вылецела па раздатачнага прылады доѓгай прасцін, напалову прикрывавшей эга нерухомае цела.
  
  
  "Вашы крамлёѓскія босы могуць падумаць пра гэта ѓ наступны раз, калі яны прыдумаюць грандыёзны план", - сказаѓ яго трупа.
  
  
  Яе паху люгер назад у кабуру. Яе як раз закідваѓ Х'юга назад у ножны, калі двое паліцэйскіх ѓварваліся ѓ дзверы з аголенымі пісталетамі. Яны паглядзелі на Дзімітрава, а затым на мяне з змрочным выглядам.
  
  
  "Qué pasa aqui?" крыкнуѓ адзін.
  
  
  Яе эму паказаѓ сваё пасведчанне асобы. "Патэлефануйце начальніку паліцыі бяспекі", - сказаѓ я. "Скажыце эму, што ѓсе рускія змоѓшчыкі затрыманыя".
  
  
  "Ты, сеньёр Картэр", - сказаѓ мужчына.
  
  
  Яе выйшаѓ праз пакоі і прабіѓся праз натоѓп цікаѓных падарожнікаѓ да бліжэйшай стойцы, дзе яе мог патэлефанаваць. Яе думках запомніѓ месцазнаходжанне падземнага штаба КДБ, мудрагелістай лабараторый, дзе быѓ праведзены фантастычны эксперымент на чалавечай марской свінцы - на мне. Ястраб захоча перабрацца туды, каб змяніць чалавека па ЦРУ і расказаць паліцыі аб тым, што адбылося. Ён быѓ бы ѓпэѓнены, што прэса перадала гісторыю правільна.
  
  
  Яе атрымаѓ тэлефон ад білетнага касіра агента, але на хвіліну памаѓчаѓ, перш чым набраць нумар. Не падабаліся місіі, якія заканчваліся выступамі на сцэне. Будзе больш сустрэч па бяспецы, і мне давядзецца распавесці сваю гісторыю мноству людзей. Мне гэта зараз не трэба. Мне патрэбен быѓ вечар з такой дзяѓчынай, як Таня Савіч. Мяне пераследваѓ выглядзе яе безжыццёва цела, усё яшчэ прыгожага ѓ смерці. КДБ ці не, але яна была асаблівай.
  
  
  Яе зрабіѓ глыбокі ѓдых і павольна выдыхнуѓ. Што ж, можа, калі мне пашанцуе, з'явіцца яшчэ адна брунэтка з глыбокімі блакітнымі вачыма і пачуццёвым мурлыкаць голасам. І, магчыма, яна не была б варожым агентам, і мне не прыйшлося б яе забіваць. Гэта было што-тое, што падтрымлівала мяне на працягу наступных некалькіх тыдняѓ бюракратычных клопатаѓ.
  
  
  Яе зняѓ трубку і набірае нумар Хоука.
  
  
  Анатацыя
  
  
  "МЫ ПАХАВАЕМ ВАС!"
  
  
  Камуністычная пагроза ніколі не здавалася такой рэальнай! Наѓрад AX даручыѓ Киллмастеру сваю новую місію, як прыйшло паведамленне ад іх - яны пагражалі нанесці смяротны ѓдар міжнароднаму ѓплыву краін паѓночнай і паѓднёвай амерыкі.
  
  
  Відавочна, гэта была праца для Ніка Картэра - самая смертаносная ѓ эга кар'еры. Киллмастеру наканавана было згуляць галоѓную ролю ѓ д'ябальскім сюжэце, кіраѓніку AX. Што яны з ім зрабілі? Няѓжо таксама яны сапраѓды стварылі самага каштоѓнага агента AX супраць тых самых сіл, якія ён пакляѓся абараняць? Толькі калі Нік трапіѓ пад чары пачуццёвага рускага аператыѓніка, ён пачаѓ разумець, як эга выкарыстоѓваюць. Але было ѓжо занадта позна? Эга сэнс ужо належаѓ КДБ?
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  Гадзіна ваѓка
  
  
  пераклаѓ Леѓ Шклоѓскі ѓ памяць пра загінулага сына Антона
  
  
  Арыгінальны назоѓ: Hour Of The Wolf
  
  
  Першая кіраѓнік
  
  
  Рэактыѓны знішчальнік з грукатам праляцеѓ mimmo мяне, разносячы дарогу перада мной.
  
  
  Яе пракляѓ пілота і ѓсіх эга продкаѓ, калі яе iso усіх сіл пераварочваѓ руль свайго Сітраена. Яе мог бы зэканоміць гэтыя намаганні. Дарога ѓяѓляла сабой не што іншае, як глыбокую сцежку для вазоѓ ѓ сцены горы, і векавыя канавы трымаліся гэтак жа, як шруба, на тонкіх шынах майго 11cv. Яе мог ехаць толькі ѓ адзін бок, і ѓ гэтым кірунку ішлі каляіны. Улічваючы валуны справа і глыбокую бездань злева, гэта таксама было добра. Цёмны, тонкі лес окутывал мяне на рэдкіх прамых канцах, і хоць яго мог бы схавацца ад знішчальніка пад чарнільна-чорнай лістотай, гэта была пірава перамога. За мной гнаѓся полк югаслаѓскіх салдат, і Бог ведае, колькі вакол іх прайшлі праз горы, каб акружыць мяне.
  
  
  Citroen сутыкнуѓся з вялікім каменем на дарозе і адкінуѓ мяне на дзень. Калі машына зноѓ звалілася, астатняя частка выхлапной трубы адарвалася. Салон быѓ напоѓнены выхлапнымі газамі. Шрубы і гайкі открутились хутка, і адзіны шанец, які ѓ мяне быѓ, - гэта кіраванне. Яе паглядзеѓ уверх праз разбітае лабавое шкло. Рэактыѓны знішчальнік пралятаѓ наѓскос. Эга корпус ззяла ѓ месячным святле і ператварыѓся ѓ цудоѓны сілуэт, калі ён спускаѓся ѓніз, каб накіраваць на мяне яшчэ адзін зарад.
  
  
  Думаю, ён не мог рухацца больш некалькіх секунд. Між іншым, яе даѓно павінен быѓ памерці. Яе ѓжо амаль гадзіну адбіваѓся ад праследавацеляѓ, і адзінае, што мне ѓдалося зрабіць, - гэта заблытаць маю арыентацыю. Яе прайшоѓ па ѓсіх магчымых бакавым дарогах, і тое, як яны звужае, прымушала мяне баяцца, што яны знікнуць у нікуды. Яе паняцця не меѓ, дзе знаходжуся, акрамя крутога абрыву дзе-то ѓ Динарских Альпах. Павінна быць, у далінах было сховішча, але ѓсё, што я бачыѓ, гэта армія, кулі і гэты пракляты самалёт. Пры цяперашнім становішчы рэчаѓ гэта быѓ бы паток майго заданні, і AX мог бы пазбавіцца агента N3, яе, акрамя таго, не забыѓся, што гэта ѓжо адбылося з NI і N2, шмат гадоѓ таму ѓ розных месцах.
  
  
  Знішчальнік прыляцеѓ павітаць мяне стрэлам міласэрнасці. Яе ехаѓ так хутка, як мог, у кірунку эга агню. Стары 11cv жудасна тросся. Citroen 11cv вырабляѓся з 1938 па 1954 год, і па тым, як ён адрэагаваѓ, ёй быѓ упэѓнены, што ѓ мяне эга прататып. Фары на якая выступае прыборнай панэлі ніколі не працавалі, таму я не мог сказаць, наколькі хутка яе ехаѓ. Па крайняй меры, можна было назать на газ. Я не думаѓ, што гэтага будзе дастаткова, але гэта быѓ адзіны шанец, які ѓ мяне быѓ з тым надыходзячым самалётам, які нырнуѓ, каб выпусціць свае залпы.
  
  
  Citroen тросся ѓ знак пратэсту, і роѓ выхлапу зрабіѓ такі шум, што я нават не мог чуць свае думкі. Вецер дзьмуѓ праз адкрытае лабавое шкло, мае вушы змерзлі, а валасы закручивались вакол асобы. Самалёт быѓ цяпер так блізка, што ѓ мяне стварылася ѓражанне, што эга паглыне паветразаборнік.
  
  
  Яе націснуѓ здзекі iso усіх сіл. Кулямёт калібра .50 стральбы чэргамі з крылаѓ знішчальніка. Дарога перада мной разарвалася, і машына пакрылася дажджом вакол камянёѓ, камякоѓ цвёрдай зямлі. Аѓтамабіль падскочыѓ і выслізнуѓ ад куль, і па раптоѓнага выкіду пара яго зразумеѓ, што яны патрапілі ѓ радыятар. Кіпячая вада з шыпеннем хвастала уверх і сцякала па маім твары аблокамі пякучага пара. Яе, націснуѓ на газ і зноѓ набірае хуткасць. Парыѓ ветру, калі паляѓнічы праляцеѓ мной назаѓжды, наступіла мёртвая цішыня, якая займаецца заѓсёды варта за атакай. Яе слухаѓ сваё дыханне, павольна выходзіць вакол лёгкіх. Часовая адтэрміноѓка.
  
  
  Але F-86 ѓжо зноѓ паварочваѓся для чарговай атакі, і ён ведаѓ, што пілот патрапіць у мяне рана ці позна. Так, F-86, Sabre. У югаславаѓ яны былі ѓ дадатак да 150 F-84. Яе, лічу, што больш за ѓсё мяне закранула ѓсведамленне таго, што дары дзядзькі Сэма вотум-вотум прыкончаць мяне. Югаславы выкарыстоѓваюць Sabre для барацьбы з партызанамі ѓ вузкіх цяснінах, таму што звышгукавыя F-X4 і МІГ 2I рухаюцца занадта хутка для такой вышыні. "Сэйбер" заѓсёды быѓ лепшым знішчальнікам, але перавагу ѓ паветры тут не мела значэння, не супраць старога "Сітраена".
  
  
  Вэб-прычына, па якой ёй застаѓся жывы, заключалася ѓ тым, што я што-то ведаѓ па прылад эга кулямётаѓ, напрыклад, абмежаванне на колькасць патронаѓ у крамах, якія апусцелі б потым трыццаці секунд бесперапыннай стральбы. Лётчыкаѓ вучылі страляць чэргамі ѓ адну-дзве секунды. Але з-за ураѓнаважанасці Sabre чатыры кулямёта калібра .50 патанаюць у носо з-за аддачы. Так што ёсць тэндэнцыя страляць перад мэтай. Так што славянскі пілот стрэліѓ туды, дзе ёй быѓ бы, калі б яе не націснуѓ на здзекі і не рухаѓся з ён жа хуткасцю. Дзякуй маім ведам камбінацыі кароткіх чэргаѓ і нырання ѓ нос яе вытрымаѓ чатыры паслядоѓных нападаѓ, але я сумняваѓся, што ён будзе працаваць да тых тхара, пакуль не скончыцца паліва, і пілот не будзе вымушаны вярнуцца.
  
  
  Яе павярнуѓ, каб паказальнікаѓ, і на мяне абрынулася начная цень дрэѓ. Назаѓжды мной ззаду вісеѓ "Сейбр", чакаючы, пакуль яе выйду на прамы адрэзак дарогі, каб ударыць. Яе, нахіліѓся над рулём і адчуѓ, як пот заліваѓ мой твар, мышцы спіны напружыліся, як быццам яны адчувалі ѓдары куль. Калі б пілот вырашыѓ паспрабаваць атаку ззаду, мой разліковы запас ходу зменшыѓся б прыкладна ѓдвая. У Citroen проста не было хуткасці, каб кампенсаваць гэтую розніцу.
  
  
  Дарога вілася праз некалькі крутых паваротаѓ. Рухавік закашлял, распалены з-за недахопу вады, і працаваѓ павольней, калі яе зноѓ шталь падымацца на пагорак. Яе мог бы выйсці і бегчы хутчэй, па меншай меры, так яе, думаѓ у роспачы. Яе быѓ на паѓдарогі да гэтага, спрабуючы зрабіць апошняе намаганне.
  
  
  Дзе-то недалека ад кустоѓ пачалася стральба. Кулі прасьвідравалі борт Сітраена, і мяне абпырскала асколкамі шкла бакавых вокнаѓ, што разарвала пакрыццё на шматкі. Салдаты стаялі ѓздоѓж дарогі са смяротнымі аѓтаматычнымі вінтоѓкамі. Выйсці вакол машыны азначала б скончыць жыццё самагубствам. Яе, нахіліѓся глыбей, пад абадком вузкага лабавога шкла, калі наступны залп скалануѓ машыну. З гэтага часу каляіны ад вазоѓ павінны выконваць усе кіраванне.
  
  
  Дарога была хістацца прахалодным месяцовым святлом. Са сваёй пазіцыі я не мог сказаць, як доѓга дарога яшчэ будзе свабоднай, але ѓ мяне было сумнае пачуццё, што гэтага хопіць, каб Сэйбр зноѓ атакаваѓ. У лесе пачуліся новыя стрэлы, пакуль разрозненыя, што сведчыла аб тым, што асноѓныя сілы салдат яшчэ не прыбытку. Не тое каб гэта мела вялікае значэнне: я быѓ у пастцы, як бы вы на гэта нас глядзелі.
  
  
  Сяргей прасочвалася скрозь дрэвы і дасягнуѓ капота і даху. Яе пачуѓ далёкі гук рэактыѓнага знішчальніка, калі ён наблізіѓся. ђ аскепках люстэрка задняга выгляду яе мімаходам убачыѓ самалёт. Малюнак запоѓнілі люстэрка, а над маёй галавой бушаваѓ крыжаваны агонь. Яе зноѓ паспрабаваѓ ацаніць адлегласць, на гэты раз належачы ѓ асноѓным на сваю інтуіцыю, і змяніѓ сваю папярэднюю тактыку, наѓмысна адкладаючы да апошняга моманту, каб затым зноѓ даць газе. Сітраен быѓ упартым французам. Ён адмовіѓся здацца. Ён ірвануѓ наперад з сілай, якую, як мне здавалася, ён выкарыстаѓ даѓным-даѓно.
  
  
  Але гэтага было мала. На гэты раз пілот максімальна дакладна скомпенсировал кулек нос, і кулі са сталёвай кашуляй разарвалі "Сітраен" ад кармы да рашоткі радыятара. Яе павярнуѓ руль направа, перпендыкулярна каляінаѓ, так што вялікая частка нападаѓ была паглынутая амаль вертыкальным кузавам машыны. Але панэль прыбораѓ была безнадзейна разбурана, а таксама што-то патрапіла пад капот. Полымя паѓзло па половицам. Агонь быѓ гарачым, і мяне ахутала густое алеістае воблака дыму. Сітраен паміраѓ. Шыны былі разарваныя на шматкі, паліѓны бак працякаѓ. Пярэдняя вось злева адскочыла, а ѓсё, што ѓнізе, было разарвана на шматкі.
  
  
  Вобада без шын слізгалі па каляіне. Я не мог больш кіраваць. Па шчацэ цякло шмат крыві, але я не мог сказаць, наколькі сур'ёзна яе быѓ паранены. Машына цяпер кацілася пад касой, скатаваны метал плакаѓ у вар'яцкай і сляпой лютасці, і павольна пачаѓ падаць з канца узгорка ѓ яр.
  
  
  Ёй адчайна чапляѓся за сядзенне, кусаючы вусны ад асляпляльнаю балюча ад апёкаѓ. "Сітраен" моцна затрэсла і рэзка адкінула мяне ѓ іншы бок. Яе ѓдарыѓ у дзверы цяжкім ботам, і яна расчыніліся. На шчасце, у 11cv пеѓняѓ ззаду, так што дзверы расхінаецца ветрам. Гэта было адзінае, што выратавала мне жыццё. Наступнае, што я памятаю, ёй выпаѓ вонкі і каціѓся па няроѓнай дарозе, хапаючыся за дарогу, каб не зваліцца з канца, які знаходзіѓся ѓ дзесяці сантыметрах ад мяне.
  
  
  Машына рушыѓ па краі, урэзаѓшыся ѓ камяні, кусты і дрэвы, пакацілася ѓзад і наперад і пракладвала сабе шлях на дно глыбокага яра. Калі яна дасягнула дна скалістага цясніны, яна взорвалсась морам чырвонага полымя.
  
  
  Хістаючыся, яе пабег у кусты, выціраючы кроѓ з разарванай шкуры, і маё жыццё выкручваѓся ад шоку і гідкай млоснасці. Неба афарбавалася ѓ чырвоны колер скрозь падпалены корпус "Сітраена" унізе. Мне даводзілася спяшацца. І калі б я не паспяшаѓся, у мяне вакол былі б сотні салдат, прыцягнутых выбухам машыны. Але на адну хвіліну мне прыйшлося спыніцца, каб аддыхацца... Потым яе папоѓз далей праз кусты.
  
  
  Мая маленькая газавая бомба ѓсё яшчэ была прылепленая да маёй назе ліпкай стужкай, хоць наѓрад ці можна было чакаць, што гэтая праклятая штука моцна дапаможа ѓ такім адкрытым прасторы. Мой востры, як брытва, штылет быѓ выняты па эга похваѓ і цяпер ляжаѓ у маёй руцэ. Яе спустошыѓ свой "Люгер", калі прарываѓся праз блокпост да паѓночна-ѓсход ад Метковича, і цяпер пісталет быѓ там, асяроддзяѓ падпаленых рэшткаѓ 11cv. Але асаблівай розніцы гэта не мела. Увесь арсенал зброі AX'а быѓ бы бескарысны, калі б салдаты заѓважылі мяне цяпер. Ih было занадта шмат, каб змагацца з імі.
  
  
  Меткович быѓ пачаткам майго кашмару. Да гэтага ѓсё ішло гладка. Яе прыехаѓ у Югаславію на італьянскай траѓлеры, а потым даплыѓ да берага. Меткович знаходзіѓся некалькі ѓ глыбіні сушы, новы сельскагаспадарчы гарадок дзе-то ѓ перадгор'ях Динарских Альпаѓ, разбіваць, якая аддзяляе ѓзбярэжжа Далмаціі з Босніі і Герцагавіны. У Метковиче кантактная асоба прадставілі мне дакументы, вопратку і машыну. Кантактным асобай быѓ ціхі харват з невыразным тварам, хоць, трымаю грошы, гэта выраз зменіцца, як толькі ён даведаецца, што здарылася з эга знакамітым "Ситроеном". Дакументы выглядалі нядрэнна, але рабочыя чаравікі сядзелі, як тэпцікі цыркавога блазна, а штаны, швэдар і тоѓстая скураная куртка сядзелі на мне туга, як гарсэт па кітовы рэбраѓ.
  
  
  Дакументы пастаяннага а таксама распрацоѓваюцца, хоць і выглядалі яны цалкам законна, вы нават не прайшлі пост аховы на блокпосце. Прыйшлося прабівацца праз кукурузнае поле да іншай дарозе, і з таго моманту яе быѓ у бегах. І ѓсё ж салдаты не здаваліся. Яе і спадзяваѓся, што яны падумаюць, што я мёртвы, калі ѓбачаць, як выбухнула машына, але ѓдача была не са мной. Яго ѓжо мог бачыць набліжаюцца ліхтары, і час ад часу чуѓ крыкі сяржантаѓ, раздававшиеся, як загад аб пошуку. Можна сказаць, яе ѓсё яшчэ быѓ у бегах.
  
  
  У лесе было ціха, калі не лічыць пастаяннага шолаху салдат і рэдкага лайя сабак.
  
  
  Яе, ведаѓ, што хутка выйду на мкстность са беднай расліннасцю, таму што лясы тут звычайна былі не больш некалькіх квадратных кіламетраѓ, так як ѓсёй тэрыторыі гатэля, а была занадта сухі. Але ѓ цемры лес усё ж вырабляѓ ѓражанне вялізнага збору. Здавалася, ён бясконца расце па маленькім схілах і далінах, зарослым каравымі старымі дубамі. Дрэвы прымалі гратэскныя формы, калі ѓва мне расла патрэба знайсці шлях ѓніз, дарога па-ранейшаму не знаходзілася.
  
  
  Давялося спусціцца ѓніз. Дарога была запоѓненая салдатамі, і ѓсё новыя і новыя групы ih устремилясь праз пагоркі з іншага боку. Не было выбару, акрамя як спусціцца. Але схіл гары заставаѓся, як бы здзекуючыся мной назаѓжды, занадта стромкім, занадта слізкім і занадта голым, каб спрабаваць гэта зрабіць.
  
  
  Яе, адчуваѓ сябе знясіленым, і боль ад траѓмаѓ стала невыноснай. Цяжка было дыхаць. Яе спыніѓся на грэбні. Раптам яго пачуѓ глухое цурчанне вады. Яе, ведаѓ, што яно зыходзіць адкуль-то перада мной, хоць адзінае, што я мог бачыць, гэта вузкая западзіна, якая займаецца ѓзбіралася па скалах, і зарасла на ѓзгорку. Калі там была вада, то гэта павінна была быць рака: гук быѓ занадта моцным для ручая. А рака азначала яшчэ больш глыбокую даліну, якая займаецца, верагодна, прарэзала горны луг злева ад мяне. Гэта азначала для мяне, што схіл будзе мець скалу, па меншай меры з двух па чатырох бакоѓ, так што я не мог нікуды ісці, акрамя як у абдымкі салдат з ih сабакамі.
  
  
  Цяпер яе таксама мог чуць брэх сабак. Прывезлі сабак, верагодна, узятых у памежнікаѓ. Яе саслізнуѓ па схіле, перасёк невялікую западзіну і чапляючыся рукамі, як кіпцюрамі, узлез на апошнюю вяршыню. Гук сабак ззаду мяне шталь гучней. Як, у імя Ісуса, яны прайшлі па маім следзе? Яны павінны былі мець добрае нюх..
  
  
  Апошні спуск быѓ вельмі стромкім і пакрыты велізарнымі валунамі. Яе моцнага сціснуѓ абпаленыя рукі і падняѓся над килями. Потым рэзка павярнуѓ прама і, спатыкаючыся, пабег па выгібу ѓступа. На адну хвіліну гук вады спыніѓся, тонкая куча высунулася ѓверх і зноѓ знікла. Яе выйшаѓ праз ѓскрайку лесу і, як я і чакаѓ, дасягнуѓ скалы, отрезавшей мне апошні шлях да ѓцёкаѓ. Яна была амаль вертыкальнай і слізкай і сыходзіла ѓ яр, які быѓ настолькі цёмным, што толькі шум вады пада мной паказваѓ на тое, што мяне чакала, калі яе калі-небудзь дасягну эга дна.
  
  
  Вібраваѓ ад пульсавалай балюча ѓ грудзях і галоѓ, яе стаяѓ у роспачы, гледзячы ѓ абодва бакі на яр. Месяц выйшла з-за аблокаѓ і зноѓ заззяла ѓ поѓную сілу. У любым метрах справа ад мяне і на столькі ж метраѓ ніжэй яе ѓбачыѓ руіны рымскага акведука. Практычна усё, што ад яго засталося, - гэта шэраг каменных арак, падобных на палі, якія ѓзвышаліся над побач гранітных зубоѓ і кудзелістых раслін. Гэта было б падобна на скрыжаванне Ніягарскага вадаспаду па зношанаму канаце, якое зрабіла б мяне ідэальнай мішэнню для салдат. Калі, вядома, яе змагу спусціцца туды жывым, каб паспрабаваць.
  
  
  Сагнуѓшыся, яго пабег па краі, прыціскаючы левую руку да цела, каб процідзейнічаць вострай балюча. Яе думаѓ, зламаѓ яе рэбры або проста парваѓ мышцу, калі выкаціѓся вакол машыны. Ён амаль дасягнуѓ кропкі адкрытыя над акведуком, калі пачуѓ shaggy каля мяне. Яе нахіліѓся наперад на жываце і прыціснуѓся да зямлі, робячы лёгкія ѓдыхі праз адкрыты рот.
  
  
  Двое падышлі да мяне ѓ напружаным хваляваньні, не падазраючы, што я быѓ досыць блізка, каб пачуць ih ціхі шэпт. Яны насілі чэшскія пісталеты-кулямёты M61. Мужчыны зрабілі яшчэ некалькі крокаѓ і спыніліся, нерваваѓся і, несумненна, хачу, каб яны былі ѓ іншым месцы ѓ тую ноч. Яны занадта доѓга спецаперацыі ѓ пагоні. Яе павінен быѓ за імі назіраць, не выдаючы сябе шумам.
  
  
  Моѓчкі яе забраѓся ѓ больш глыбокую цень і падышоѓ, каб прыціснуцца да дрэва. Яны падышлі да мяне, меншы мужчына злёгку нахіліѓся наперад, нібы гатэль зваліць цемру вачыма. Яе заставаѓся цалкам нерухомым, і ён не бачыѓ мяне, пакуль ледзь не наступіѓ мне на ногі. Затым яе працягнуѓ левую руку, схапіѓ эга за падбародак і тузануѓ галавой назад. Правай рукой прыціснуѓ яе штылет да эга горла.
  
  
  Салдат выдаѓ булькаючы гук і ѓпаѓ, пры гэтым кроѓ заліла эга туніку. Яе павярнуѓ цела ѓ бок другога чалавека, перш чым ён змог прыцэліцца вакол свайго M61, і апынуѓся на nen, у той час яе кінуѓ у яго нож. Ён інтуітыѓна адвярнуѓся, прымусіѓшы свайго мёртвага таварыша ѓпасці паміж намі і закрануѓшы эга ствалом сваёй вінтоѓкі. Пачуѓся гук рвущейся тканіны, падушаны праклён, а затым мой нож трапіѓ у мэта пад грудзінай, у эга складаць даляр. Ён ціхенька усхліпнуѓ і ѓпаѓ на зямлю побач са сваім таварышам.
  
  
  Яе думаѓ забраць ih зброю з сабой, але потым вырашыѓ пакінуць эга на месцы. Было б нядрэнна мець аѓтаматы, але калі б яе падняѓ ih, яе б яшчэ больш стаміѓся, а несці ih, верагодна, замарудзіла б мой спуск да акведук. Яе, падбег да краю яра, і паглядзеѓ уніз. Калі-то канал працягваѓся праз пагорак, на якім яе цяпер стаю, але з гадамі ён забіѓся, магчыма, з-за вялізнага апоѓзня. Яе яшчэ не адрозніѓ зморшчыну сушы, дзе гэта адбылося, і рэзкі кут паміж рознымі пластамі, якія ляжаць у верхняй частцы акведука. Якім бы крутым нас быѓ гэты схіл, ён быѓ лепш, чым перпендыкулярныя сцяны з абодвух бакоѓ.
  
  
  Як мага хутчэй яе, спусціѓся па небяспечным схіле, чапляючыся за скалы і хапаючыся за расліны і маладыя дрэвы, каб не ѓпасці. Нягледзячы на мае намаганні, пайшоѓ абвал па друзлых камянёѓ і бруду, і адчуѓ яе густ канцы акведука. На імгненне мне здалося, што я зламаѓ шчыкалатку, але яна трымала мой аленка, калі яе ѓстаѓ і асцярожна слізгануѓ вакол вапняковага выступу. Акведук перасякаѓ цясніну старажытнымі руінамі, якія маглі рассыпацца пада мной у любы момант.
  
  
  Яе пачаѓ паѓзці на карачках. Прыйшлося старанна выбіраць свой шлях. Яе быѓ прыкладна на дзесяць метраѓ наперадзе гіганцкай апорнай калоны, калі з пагорка назаѓжды мной пачуѓся пранізлівы крык. Былі знойдзены мёртвыя салдаты. Яе, чуѓ, як яны бегаюць па кустах і апала лісці; затым пачулася яшчэ больш крыкаѓ. Яе павярнуѓся і ѓбачыѓ салдат, якія стаяць на краі рова. Усе ih M61 пачалі страляць адначасова... Кавалачкі граніту, аскепкі сланца і раслін абрынуліся на мяне праліѓным дажджом. Яе, прыціснуѓся да камянёѓ, маленькаму хованцы, якое змог знайсці, зараз папоѓз назад, не ведаю, куды іду. Мае балетныя тэпцікі паслізнуліся, ад чаго адарваліся кавалкі які абрынуѓся акведука. Горад куль і срикошетивших аскепкаѓ пранёсся mimmo мяне, як рой злых пчол. Некалькі чалавек соскользнули са схілу. Двое байцоѓ спыніліся ѓ пачатку ѓступа і пачалі страляць праз сваіх аѓтаматаѓ. Ёй адчайна чапляѓся за камяні, мой складаць даляр калацілася па рэбрах.
  
  
  Стральба спынілася гэтак жа хутка, як і пачалася. Яе ляжаѓ нерухома. Одзіна вакол двух мужчын пачаѓ смяяцца, парушыѓшы цішыню, а затым захацеѓ накінуѓся на мяне. Ён уставіѓ новы магазін у свой пісталет-кулямёт. Мой нож быѓ слізкім ад крыві. Яе моѓчкі выцер яе аб нагавіцы і мацней сціснуѓ у руцэ, чакаючы эга набліжэнняѓ. Яе, чуѓ, як мужчына падышоѓ ліжа, каб прыкончыць мяне. Яе заставаѓся нерухомым. Мой адзіны шанец заключаѓся ѓ тым, што ён апынецца занадта самаѓпэѓненым потым гэтай сваёй чаргі па аѓтаматам. У цемры было цяжка сказаць, ці жывы яе або няма, і ён разлічваѓ на элемент нечаканасці.
  
  
  Цяпер ён быѓ на паѓдарогі да таго месца, дзе яе ляжаѓ. Магазін эга M61 быѓ вылучаны наперад, і ён злёгку пагойдваѓся пры хадзе. Эга вочы нервова і спалохана блукалі, яе пачакаѓ, пакуль ён напалову адвярнуѓся, затым ускочыѓ і кінуѓ штылет.
  
  
  Кідок зверху быѓ цяжкім і добрым, і лязо знікла ѓ левай частцы грудзей салдата. Эга цела напружыѓся, і я баяѓся, што ён ѓпадзе з акведука, перш чым яго змагу дабрацца да яго. Яе схапіѓ эга і здолеѓ выцягнуць нож, як раз перад тым, як ён пачаѓ падаць. Нож выйшаѓ чыстым. Ён павярнуѓся і паглядзеѓ на мяне адкрыта. У эга вачах з'явілася выраз здзіѓлення і балюча, затым цьмяная пустэчы, калі зноѓ адкрылі агонь кулямёты.
  
  
  Яе выкарыстаѓ эга цела як шчыт. Кулі патрапілі эму ѓ спіну, і затрясли яго, як лялька. Яе спрабаваѓ слізгаць з ім па акведук, але было немагчыма ѓтрымаць эга і адначасова ѓтрымліваць раѓнавагу. Лупіѓ вочы трапіла ѓ маю куртку, і я адчуѓ пякучы боль, калі яна апаліла мне бок. Мае пальцы страцілі хватку. Салдат скруціѓся ѓ бок, а затым упаѓ з акведука.
  
  
  Затым яе страціѓ раѓнавагу на няроѓнай паверхні. Яе пахіснуѓся, паспрабаваѓ ухапіцца, але гэта было безнадзейна. Калі яе саслізнуѓ праз край, схапіѓ яе эга з усёй сілай, якая займаецца ѓ мяне яшчэ заставалася. Па цясніне завываѓ халодны вецер. Мае пальцы анямелі, і ён больш не мог трымацца. Кропля вады з'явілася праз расколіны над маёй галавой, як быццам яна была выціснутая вакол каменя маёй хваткай. Яна павольна саслізнула ѓніз і увлажнила маю губу. Гэта была самая салодкая вада, якую ёй калі-небудзь спрабаваѓ.
  
  
  Затым камень рассыпаѓся пад ціскам маіх рук, і я ѓпаѓ...
  
  
  
  
  
  Кіраѓнік 2
  
  
  
  
  Яе прыйшоѓ у прытомнасць у моры балюча, пераходзячай у інстынктыѓную сляпую паніку, і мая рука адчула гладкае цвёрдае дрэва. Тады яе зразумеѓ, што не падаю, і што югаслаѓскія салдаты больш не ідуць мне па пятах.
  
  
  Яе паспрабаваѓ пагушкаць галавой, але яна была цяжкай. Мае вочы, здавалася, былі залепленыя, і яе не мог ih адкрыць. Паступова мае думкі сталі сувязнымі, па меры таго як я пранікаѓ скрозь тоѓстыя пласты падушанай памяці. Яе, успомніѓ, як кідаѓ стары Сітраен пад кулі. Яе ѓспомніѓ невялікі шанец, які даѓ мне акведук, і бессэнсоѓную барацьбу, якую яе вёѓ, каб выратавацца ад праследавацеляѓ, калі рызыкнуѓ перайсці праз яго. І бязлітасны паток, калі мае пальцы соскользнули з каменя. Адчуванне падзення, з апошняй яснай думкай, як бы яго гатэль і забіць тых, якія прымусілі мяне зваліцца ѓ гэта падзенне. Гэта павінна быць пастка; іншага адказу не было. Потым гэтага быѓ туман, калі ледзяная плещущаяся вада дасягнула мяне і затапіла мяне. Час холаду і вільгаці, эга зруйнавальная цвёрдасць і нічога больш.
  
  
  Нічога, да гэтага часу тхор. Банк прыліпаѓ да маёй грудзей. Цяпер яе гэта адчуѓ. У мяне не было ніякіх прычын, каб заставацца ѓ жывых, але я яе быѓ. Затым было адчуванне прыемнага адчуванні мяккіх пальцаѓ, пагладжваюць маю скуру, і адчуванні вільготнай тканіны на маім твары.
  
  
  "Ссст", - прашаптаѓ che-то голас. Затым мяккі голас на серба-харвацкай працягнуѓ: "Ціха. Цяпер ты ѓ бяспецы.
  
  
  На некаторай адлегласці яго пачуѓ іншы жаночы голас, які коратка сказаѓ: "Замоѓкні, Арвия!"
  
  
  Павольна яе адкрыѓ вочы і заѓважыѓ, што гляджу на маладое твар. Дзяѓчына сядзела на каленях побач са мной, амаль абняѓшы мяне, нахіліѓшыся. Яна была малады, гадоѓ дваццаці, на ёй была цёмна-сіняя спадніца і светла-блакітная вышытая блузку. Яе доѓгія прамыя валасы былі колеру паліраванай медзі. "Можа, яе мёртвы, і гэта рай", - падумаѓ я.
  
  
  Дзяѓчына павярнула галаву і сказала праз плячо: "Мама, мама, ён, нарэшце, прачнуѓся".
  
  
  "Тады ідзі неадкладна знайдзі свайго бацькі".
  
  
  Дзяѓчына зноѓ паглядзела на мяне. Перш чым ѓстаць, яна прыціснула тканіна да лба. Яна выцерла рукі аб доѓгую спадніцу. Яе валасы даходзілі да плячэй і віліся вакол яе поѓнай грудзей.
  
  
  Яна спытала. - "Хто ты?"
  
  
  Перш чым яе паспеѓ адказаць, яе маці закрычала: "Арвия, ідзі неадкладна пакліч свайго бацькі".
  
  
  Дзяѓчына пацягнулася і паспяшалася да дзень. Мой погляд прасачыѓ за прыгожымі лініямі ee маладога цела, лініямі ee грудзей і нага. Яна пакінула дзверы прыадчыненымі, і я ѓбачыѓ, што цяпер дзень. Але сонца амаль не пранікала ѓнутр гэтай маленькай квадратнай пакоі. Гэта павінна была быць пакой на ферме, улічваючы драѓляны пол, драѓляныя сцены і саламяны дах. Яна была дрэнна абстаѓленая грубай самаробнай мэбляй, цёмнай і старой. Насупраць мяне быѓ камін, дзе маленькая прысадзістая жанчына помешивала што-то ѓ чайніку. Ee валасы былі попельна-шэрымі, былі туга завязаныя ѓ вузел на маршчыністым круглым тварам. Сялянкі вядуць стомны лад жыцця, і гады бяруць сваё. Яна цалкам праігнаравала мой прысутнасці і не сказала мне нашы словы.
  
  
  Яе ляжаѓ, расцягнуѓшыся ля сцяны, захутаны ѓ пару коѓдраѓ па конскага воласа. Па адчуванні паколвання на скуры яе, зразумеѓ, што я голы. Яе ѓбачыла маю мокрую вопратку на вяроѓцы над галавой жанчыны.
  
  
  Доѓгі час не было нам гуку, акрамя рухамі старой. Затым дзверы адчыніліся, і ѓвайшла Арвия, за ёй рушыѓ услед каржакаваты мужчына з сэра-чорнымі валасамі, доѓгімі вусамі і вялікімі чырвонымі вушамі. Агонь ачага ханс эга твару рэзкі рэльеф, падкрэсліваючы рэзкія лініі і куты, глыбока пасаджаныя вочы і вузкі рот. Ён загаварыѓ толькі тады, калі адкрыта ѓстаѓ перада мной, а затым усё яшчэ вагаѓся, спачатку глыбока ѓздыхнуѓшы.
  
  
  Значыць, ты прачнуѓся, - сказаѓ ён нарэшце. "Мы былі вельмі занепакоеныя. ты . .. так доѓга спаѓ.
  
  
  Як вы сябе адчуваеце зараз?' - спытала Арвия, здымаючы прыпаркі.
  
  
  Мне стала лепш, - сказаѓ я, здолеѓшы адлюстраваць ѓсмешку на твар. - Скажы мне, дзе яе цяпер?
  
  
  Гэта вёска Джзан на рацэ Нерэтва.
  
  
  Мяне цалкам задаволіла гэтая інфармацыя. Меткович таксама быѓ на Неретве, як раз перад тым, як рака ператваралася ѓ вялікую дэльту. А паколькі даѓжыня ракі ѓсяго некалькі сотняѓ міль, гэта азначала, што я ѓсё яшчэ знаходзіѓся ѓ раёне сваёй місіі. Яе, прыхінуѓся да стагнаць, і спытаѓ: "Джзан - гэта маленькая вёска?"
  
  
  Рот старога скрывіѓся ѓ кіслай ѓсмешцы.
  
  
  Одзіна па самых маленькіх. І становіцца ѓсё менш.
  
  
  "Гэта над Мостаром?" Мостар - гэта невялікі горны пасёлак прыкладна ѓ трыццаці кіламетрах ад Метковича.
  
  
  "Мы тут, на паѓдарогі паміж Мостаром і Коничем, дзе дарога адыходзіць ад ракі".
  
  
  Яе аблізаѓ вусны. - Значыць, мы побач з Аптосом?
  
  
  Вочы дзяѓчыны пашырыліся ад страху, і яна нібы збялела пад загарэлай скурай. Нахмурыѓшыся, бацька падціснуѓ вусны і задуменна паківаѓ галавой. - Так, - сказаѓ ён мякка, затым падняѓ мясистую мозолистую руку. - Я думаю, мы дастаткова пагаварылі.
  
  
  "Занадта шмат, Іосіп", - дадала эга жанчыны. Яна падышла да мяне з цяжкай кубкам, у якой быѓ гарачы суп. Яна працягнула мне кружку, і ён абапёрся на локаць, каб узяць ee. Ee вочы былі ганарлівыя і яе сківіцы былі напружаныя. - Занадта шмат, - рэхам адгукнулася яна, зноѓ павярнуѓшыся. - І гэта не прынясе шмат карысці.
  
  
  - Заткніся, жанчына, - загадаѓ мужчына. потым мне: "Еш, а потым адпачывай". .. Сёння ноччу ты павінен пакінуць Джзан, хто б ты нам быѓ.
  
  
  - Няма, - выдыхнула Арвия. - Ён яшчэ занадта слабы.
  
  
  "Ты нічога не можаш зрабіць."
  
  
  - Я разумею, - сказаѓ я. Яе адчуѓ смак кіпячага мяшанкі. Гэта быѓ цудоѓны суп па фасолі з цэлымі кавалкамі бараніны і памідорамі, і ён обжигал мой халодны пусты страѓнік. - Ты вельмі рызыкаваѓ, схаваѓшы мяне, - працягнуѓ яе. - Дастаткова таго, што ты выратаваѓ мне жыццё.
  
  
  - Магчыма, мы цябе выратавалі жыццё. Занадта рана казаць пра гэта. Менш за месяц таму яго б з задавальненнем рызыкнуѓ, колькі б часу гэта нас заняло, але цяпер. . Ён перапыніѓ сябе, раптам зьбіѓшыся з панталыку.
  
  
  Арвия скончыла думка за яго. Голас ee абсурдна таропка і дрожаще. "Заѓтра або паслязаѓтра Джзана больш не будзе".
  
  
  Якое-то час яе маѓчаѓ. Яе вывучаѓ мужчыну і эга дачка, працягваючы ёсць. Выпіѓшы апошнюю кроплю, паднёс кубак побач з покрывам і спакойна спытаѓ: "Што тут адбываецца?"
  
  
  Мужчына сціснуѓ зубы і прашыпеѓ скрозь іх: "Гэта не твая бітва".
  
  
  - Паслухайце, - сказаѓ я. - Ты выратаваѓ мне жыццё, яе да гэтага часу тхор не ведаю, як. Ты хаваѓ мяне і клапаціѓся абсталяваннем мне, і я ведаю, што будзе з табой і тваёй сям'ёй, калі цябе зловяць. Так што не кажаце мне, што гэта не мая бітва. Гэта не бітва, - злосна сказала жанчына ѓ ачага.
  
  
  Іосіп, ты дурань. Гэта ѓжо не бітва. Бітва скончана.
  
  
  - Раскажыце мне пра гэта, - настойваѓ я.
  
  
  - Лепш заставацца аднаму аднаму чужымі, - упарта адказаѓ ён.
  
  
  Ну, яе магу быць такім жа упартым, як і ѓсе.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Чаму ваша вёска знішчана?" - Мне трэба ведаць, інакш я не пайду. У адваротным выпадку я не магу сысці.
  
  
  Мужчына ѓ роспачы падняѓ рукі да неба, з шкадаваннем уздыхнуѓшы. "Не сакрэт, што краіна мае вострую патрэбу ѓ & nb. Тут, у Джзане, у нас ёсць вялікая плоскасць, побач з ракой, дзе мы вырошчваем кукурузу і віно. Каб паказаць наша шчасце, мы аддаем перавагу будаваць вакол дрэва, а не вакол каменя, і мы ганарымся гэтай мясцовай традыцыяй".
  
  
  - Працягвай, - сказаѓ я.
  
  
  "Цяпер Сербія хоча ператварыць Джзан ѓ вайсковы лагер, таму што там ёсць вада, і лёгка дабрацца да галоѓнага лагера ѓ Сараеве".
  
  
  Калі ён так грэбліва выказваѓся пра "Сербіі", мне давялося з цяжкасцю стрымаць смех. Сербы складаюць 42% насельніцтва Югаславіі, таму яны кантралююць палітыку і ѓрад. Іншыя этнічныя групы, харваты, славенцы, баснійцы, чарнагорцы і македонцы, ненавідзяць сербаѓ. Краіна ѓяѓляе сабой лапікавая коѓдру вакол незалежных груп і рэгіянальных памкненняѓ. Нядзіѓна, што Іосіп грэбліва называѓ югаслаѓскіх салдат сербамі, паказваючы на тое, што лічыць ih больш няпрошанымі гасцямі, чым мяне. Але цяпер было не да смеху. Сітуацыя была занадта цяжкай для гэтага. "Яны захапілі ѓладу, каб змагацца з супрацівам?"
  
  
  'Так.' Мы абодва ведалі, што база Супраціву ѓ зале ѓ Аптосе.
  
  
  - Што з табой будзе?
  
  
  Твар старога Іосіпа выглядала так, нібы яно было высечана па ѓсім граніту; эга голас быѓ напружаны і поѓны нянавісці. - Яны размешчаны ѓ лагерах за шмат міль адгэтуль. Яны заб'юць нас, як звяроѓ. Гэта наша смерць. Іосіп працягнуѓ ужо больш спакойным тонам: - Адзін вакол жыхароѓ знайшоѓ вас без прытомнасці, выкінутым на бераг ракі. Сяляне яны прынеслі вас сюды, так як у мяне было месца, каб размясціць вас. Вас хацелі салдаты. Мы б дапамаглі любому схавацца ад іх.
  
  
  Сям'я была няѓцешнай, як быццам размовы аб вымушаным перасяленні пазбавіліся ih мужнасці. Іосіп спыніѓся і павярнуѓся. Ён пастаяѓ імгненне, апраѓлены дзвярным вушаком. Сонца ззаду яго велічна адкідала цень на зношаны падлогу, выкладзены эга продкамі. "Замкні дзверы гэтай бэлькай побач з ёй", - сказаѓ ён. "Я постучу тры разы павольна. Нікога больш не впускай. Потым усё oni сышло.
  
  
  Калі ih shaggy сціхлі, яе ѓстаѓ і замкнуѓ дзверы, як ён сказаѓ. Тоѓстая круглая бэлька ѓваходзіла ѓ драѓляныя заціскі па абодвум бакам дзень і выглядала досыць трывалай, каб вытрымаць даволі жорсткую атаку. Яе абмацаѓ сваю вопратку і выявіѓ, што яна ѓсё яшчэ мокрая. Мне хацелася выйсці, але я быѓ паранены, моцна зьбіты, і адчуваѓ моцную боль. Кожны мускул ѓва мне напружыѓся і ныѓ.
  
  
  Пасярод пакоя яе некалькі нерашуча прайшоѓ 108 прыступак тайцзы-цюань, эзатэрычнай формы Коэн Vii. На выкананне ѓсяго рытуалу ѓ мяне сышло дваццаць хвіліна, але потым яе, адчуѓ сябе асвежаныя і натхнёныя, а затым кароткага адпачынку паѓтарыць эга зноѓ. Потым трэцяга разу яе вярнуѓся да сваіх коѓдрах і пагрузіѓся ѓ дзэн-транс. Вызваліѓшыся ад свайго цела і знешніх адчуванняѓ, яе, разважаѓ пра лёс Джзана і аб якая не адбылася сваёй місіі.
  
  
  Толькі праца з самага пачатку выглядала падазрона. ..
  
  
  У цябе рэпутацыя ваѓка, N3, - сказаѓ мне Хоук з абыякавым тварам. "Табе спадабаецца гэта новае заданне".
  
  
  Калі мой бос звяртаецца да гумару, ён нязменна сарказмам. Яе пляснуѓ па мячы перад сабой, я ведаю, што адказваць бессэнсоѓна. Мяч трапіѓ у траву вакол дванаццатай лункі. Вялікі выбіты дзёран узляцеѓ і прызямліѓся мне на чаравік.
  
  
  Рыпаючы зубамі, яе корпаѓся ѓ пустазеллях, каб знайсці свой мяч. Мы былі ѓ Delaware Golf & Country Club, на супрацьлеглым баку Потомака далей ад офісаѓ AX ѓ Вашынгтоне. І мы прикинулись купкай звычайных абывацеляѓ сыч гэтай гульні. Для мяне гэта было проста: мне не трэба было прыкідвацца.
  
  
  "Вы калі-небудзь чулі пра Полгаре Мілане?" - спытаѓ Хоук, ідучы за мной.
  
  
  Яе штурхаѓ нарцысы сваёй клюшкай для гольфа. Яе калі-то ведаѓ Мілана ѓ Германій, - адказаѓ я. "Цяпер эму, павінна быць, пад шэсцьдзесят. Апошняе, што я чуѓ пра nen, гэта тое, што ѓ гарах сваёй роднай Югаславіі ён узначальваѓ якое-то харвацкае рух за незалежнасць.
  
  
  - Полгар Мілан таксама быѓ агентам AX. Мы дапамагалі пакрываць эга выдаткі, калі ты разумееш, аб чым я. Мы ніколі не ведалі эга групу. Я не ведаю, ці з'яѓляюцца эга людзі сапраѓднымі патрыётамі, ці гэта проста банда галаварэзаѓ, забівае і грабящая пад ѓсёабдымнымі лозунгамі свабоды і рэвалюцыі. Дастаткова таго, што Мілан быѓ там са зброяй, якое ён час ад часу дастаѓляѓ вакол свайго лагера ѓ Аптосе.
  
  
  - Што, сэр ? Вы маеце на ѓвазе, што Мілан мёртвы, а яго група ѓсё яшчэ дзейнічае?
  
  
  'Менавіта так. Ён быѓ застрэлены ѓ перастрэлцы з югаслаѓскімі войскамі дзесяць дзён таму. Гэта была сутычка, якая займаецца не амелы да нас ніякага дачынення. Ты ѓжо знайшоѓ свой мяч? - нядбайна спытаѓ ён.
  
  
  'Не.'
  
  
  "Вы заѓсёды можаце ѓзяць гэтыя два штрафныя ачкі".
  
  
  "Я знайду гэты мяч".
  
  
  Ён падняѓ плечы. - 'Што б гэта нам было людзі Мілана да гэтага часу тхара выкарыстоѓваюць базу ѓ Аптосе.
  
  
  Аптос - гэта арлінае гняздо ѓ гарах. Гэта былы рымскі лагер рабоѓ, названым так у гонар першапачатковай кар'еры, якая знаходзілася там яшчэ раней, у часы ѓлады грэкаѓ". Добра, калі вам падабаецца старажытная гісторыя. Якое дачыненне ѓсё гэта мае да ваѓка?
  
  
  - Не будзь такім нецярплівым, Нік. Ты больш ніколі не знойдзеш гэты мяч". Хоук прыхінуѓся да дрэва і дэманстратыѓна дастаѓ цыгару па цэлафану, паклаѓ яе ѓ рот і закурыѓ. Ён працягваѓ у смярдзючым воблаку дыму. "У Мілана ѓ якасці гадаванца быѓ напаѓдзікі белы воѓк. Дзіѓны выбар, але больш ці менш прыдатны, калі вы ведалі гэтага чалавека. Гэты воѓк паѓсюль хадзіѓ з ім, і не толькі па адданасці. Не ведаю, як Мілану гэта ѓдалося, але ён зрабіѓ невялікі надрэз у сэрвісы складках скуры на шыі ваѓка. Гэта было як маленькая плоская сумка. Яе нельга было ѓбачыць з-за футра, і воѓк яе як бы ахоѓваѓ. Мілан выкарыстаѓ гэтую сумку для перавозкі сакрэтнай інфармацыі.
  
  
  Гэта вельмі незвычайна, ці не так?
  
  
  Яе таксама заѓсёды так думаѓ, але Мілан у сваёй перакручанай манеры думалі, што гэта выдатная ідэя".
  
  
  - А цяпер ён мёртвы?
  
  
  "Воѓк цяпер у зале ѓ эга ѓдавы".
  
  
  А дзе гэтая жанчына нябожчыка Мілана?
  
  
  "У Аптосе. Дзе ж яшчэ".
  
  
  Яе спыніѓся, абапёрся на рукаяць клюшкі для гольфа і адчуѓ, яе раптам вельмі стаміѓся. Яе занадта даѓно працаваѓ у Хоука ѓ АХ, каб не ведаць, да чаго гэта прывядзе. - Не, не казаѓ мне. Дай адгадаю. Калі Мілан загінуѓ, у ваѓчынай шкуры была інфармацыя, і яна патрэбна нам адкрыта цяпер. Цяпер яго я павінен адправіцца ѓ Аптос аб ёй .
  
  
  - Голас-голас.
  
  
  Але гэтая жанчына ведае, што я павінен прыйсці?
  
  
  'Так. Яна чакае вас ужо два дні.
  
  
  "Чаму я заѓсёды апошнім чую такую інфармацыю?"
  
  
  'Ну давай жа. Яе знайшоѓ твой мяч, - сказаѓ Хок, падымаючы нагу з таго месца, дзе ён быѓ ѓціснуты ѓ зямлю. - Калі мы вернемся, яе намалюю вам карту Аптоса і скажу, як звязацца з нашым чалавекам у Метковиче. .. '
  
  
  Так і было: ад Метковича да акведука Джзан. Гэта вялікага сэнсу не маюць па-вар'яцку, але мой населены пункт расіі, няхай і амаль проваленная і, відавочна, пастаѓленая пад пагрозу, усё яшчэ працягвалася. Учора гэта быѓ не проста блокпост каля Метковича. Гэта быѓ блокпост для аднаго чалавека, які падтрымліваецца войскамі, сабакамі і знішчальнікамі. Хто-то папярэджваѓ югаславаѓ, што я прыеду, а гэта азначала, што маё прыкрыццё сарвана, а мае дакументы цяпер занадта небяспечныя для выкарыстання. Аптос мог стаць пасткай, а ѓ мяне не было рашэнню даведацца пра гэта. Даводзілася быць вельмі асцярожным, але ѓжо сёння ноччу назаѓжды было прабірацца ѓ Аптос.
  
  
  У дзверы тройчы пастукалі. - 'Прывітанне. Ты чуеш мяне?'
  
  
  Яе пазнаѓ голас Арвии, але не адказаѓ.
  
  
  - Я адна, - сказала яна. "Калі ласка, упусці мяне".
  
  
  Яго загарнуѓся ѓ адно па коѓдраѓ і падкраѓся да дзень. Там я прыклаѓ вуха да халоднага дрэва і ѓважліва прыслухаѓся, але нічога падазронага не пачуѓ. Нам рыпання цяжкіх ботаѓ, нам ціхага дыхання мужчын, якія стаяць побач з ёй.
  
  
  'Што ты хочаш?'
  
  
  'Яе . ...Яе прынесла новыя бінты... для твайго боку, - сказала яна, дергаясь, як бы разгубіѓшыся.
  
  
  Яе ѓжо завязаѓ вакол таліі палоску тканіны, але яна аслабла з маіх практыкаванняѓ, і была хістацца крывёю. Яе ѓспомніѓ тузанне ѓ праведзеныя вылічэнні мінулай ноччу, і страх, што зламаѓ рэбры. Але гэта было не так. На шчасце, лупіѓ вочы, пакінуѓ толькі драпіну. Скура па-ранейшаму была пяшчотна-жоѓта-фіялетавай, дзе, па меншай меры , не было адваротнай ружовай паласы, і павязкі трэба было змяніць, перш чым яго змог адправіцца далей. - Добра, - сказаѓ я. - Але не ѓваходзь, пакуль я не скажу.
  
  
  - Як хочаш, - адказала яна.
  
  
  Яе прыбраѓ засланку і вярнуѓся да одеялу. Затым яе пазяхнуѓ, і дзверы адчыніліся досыць шырока, каб прапусціць яе . Яна тут жа зноѓ закрыла эга і паставіѓ бэльку на месца.
  
  
  Ах, - уздыхнула яна, падыход да мяне. Кончык яе мовы выслізнуѓ і увлажнил вусны. У яе вачах быѓ яркі бляск. - Мы зусім адны, ты гэта ведаеш?
  
  
  - Пачакай хвілінку, Арвия. Твой бацька ведае, што ты тут?
  
  
  "Ён быѓ вельмі заняты. Яе не хацеѓ турбаваць яго.
  
  
  "Угу. І твая маці?'
  
  
  - Яна таксама была занятая.
  
  
  Яна апусцілася на калені побач са мной і працягнула рукі. 'Разумееце? Яе прынесла цябе бінты. У руках у нах быѓ вялікі скрутак, белы бінта. - Я перевяжу цябе грудзі. Тады ты адчуеш сябе ценымногие лепш.
  
  
  - Дзякуй, - сказаѓ я, усміхаючыся-эй. Яна была так блізка, што я адчуѓ цёплую грудзі на сваім твары, каб удыхнуць водар яе свежай скуры. Яна нацягнула прасціну на маю талію і асцярожна пачала развязваць павязку, яе пальцы слізгалі па маёй аголенай скуры.
  
  
  Я заѓсёды была тут адна, - сказала Арвия, тузаючы выбеленную тканіна. "А паравыя такія сумныя. Там, адкуль ты родам, сумна?
  
  
  'Ніколі. Але да гэтага часу тхара мне не было так сумна ѓ Джзане
  
  
  "Гэта праѓда, калі ты жанчына", - надзьмуѓся яна. "Усе мае сяброѓкі замужам і маюць аднаго ці двух дзяцей, і я хачу тое ж самае для сябе. Яго любіла раней і таксама ёсць шанцы выйсці замуж, але я не хачу выходзіць замуж за хлопца па Джзана. Яны, як авечкі, а ты... .. '
  
  
  Яе рукі цяпер абпальвалі маю голую скуру. Яны апускаліся самі па сабе, ныраючы пад коѓдру і, кружачыся вакол майго жыцця і паясніцы. Яна дакранулася да мяне адзін раз, вельмі лёгка. Яе, затаіѓ дыханне. Затым яе адкінуѓ коѓдру ѓ бок, і яе вочы засціліся, і напоѓніліся жаданнем, калі яна паглядзела на мяне зверху ѓніз.
  
  
  Яна хрыпла засмяялася, калі яе ружовы язык зноѓ слізгануѓ mimmo ee вуснаѓ. Павольна, удзельнікаѓ, яна расшпіліла блакітную блузку і паказала сваю пругкую, круглую грудзі. Лёгкі адценне самаѓпэѓненасці прабег па яе твары, калі яна павольна падняла сваё цела, каб вылезці з-пад спадніцы. Мае вочы блукалі па яе галечы, і яна прысела на кукішкі, каб спусціць трусікі са сваіх дрыготкіх сцёгнаѓ. Яна выпусціла эга на падлогу побач з блузкой і спадніцай.
  
  
  Ee вочы былі прыкаваныя да майго цела, і яна прашаптала нізкім, мяккім голасам. 'Яе-хачу цябе. Яе гатэля цябе, калі ѓпершыню ѓбачыѓ цябе, калі бацька прывёѓ цябе сюды мінулай ноччу.
  
  
  Арвия ложку побач са мной на коѓдру. Яе правёѓ рукой па гладкасці ee ягадзіц. Яны былі прыгожай формы, і яе грудзей былі цёплымі і мяккімі, прыціскаючыся да маёй грудзей. Яна падняла твар і моцнага прыціснула свой адкрыты рот да майго , калі яе рука слізганула ѓніз паміж намі. Яе не мог не ахнуць, калі прахалодныя пальцы стуліліся вакол мяне; затым яна прыціснулася ѓсёй даѓжынёй яе цела да мяне... - Так, зараз, - прастагнала яна. "Цяпер, калі ласка."
  
  
  Яе падцягнуѓ яе пад сябе, і яна рассунула ногі, каб прыняць мяне. Яе, адчуваѓ, як дрыжыць яе цела, калі яна павольна рухала сцёгнамі наперад і назад. Яе сцягна прыціснуліся да маіх ног, а лодыжкі сагнуліся і стуліліся вакол маіх лытак. Яе пагрузіѓся глыбока ѓ яе мяккую плоць, і яна напружылася пада мной, стагнала пад маімі штуршкамі, адкрываючы і зачыняючы свае сцягна і матаючы галавой наперад і назад, у чыстай і поѓнай капітуляцыі. Яе, адчуваѓ, як расту і расширяюсь ѓ ёй з вытанчаным задавальненнем, якое расло ва мне, і я выявіѓ, што яна набліжаецца да сваёй кульмінацыі, калі яна мацней сціскала мяне і рухалася пада мной з большай сілай.
  
  
  Больш! Так. Яшчэ, - маліла яна, яшчэ больш возбуждаясь, штурхаючы мяне па нагах пяткамі. Затым яна ѓскрыкнула, крыкам, які рэзка прарэзаѓ цішыню хаціны. Яна канвульсіѓна тузанулася, стагнала ад задавальнення, калі яе скончыѓ у нах. Затым яе цела бязвольна откинулось таму, і яна змоѓкла, калі не лічыць некантралюемай дрыжыкаѓ ee сцёгнаѓ, якія моцнага прыціснуліся да маіх сьцёгнах. Мы абодва ляжалі нерухома, стомленыя і цалкам задаволеныя.
  
  
  Пазней мы ѓ такую гульню на коѓдры і ѓзялі суп, які яе маці пакінула ѓ салярка. Твар Арвии пачырванеѓ ад задавальнення, калі яна глядзела на мяне з беззастенчивым цікавасцю, пакуль яе, размаѓляѓ з ёй.
  
  
  Слухай уважліва, - сказаѓ я. - Ты ж ведаеш, што я edu ѓ Аптос, ці не так? - Я так і думала, - адказала яна па-над гурткі канца. Яна працягнула суп, і вочы яе зноѓ сталі сумнымі. - Але ты ніколі не даможашся поспеху. Паѓсюль салдаты.
  
  
  Яе паспрабую, Арвия. І калі яго змагу , яе пастараюся дапамагчы вам і вашым людзям.
  
  
  Але як?'
  
  
  Яе, паківаѓ галавой, згубіѓшыся ва ѓласных думках. 'Я не ведаю, як. Але калі Джзан будзе знішчаны з-за таго, што салдаты хочуць змагацца з паѓстанцамі, Аптос павінен я чым-небудзь дапамагчы.
  
  
  - Ты добры чалавек, - прашаптала яна.
  
  
  "Самае галоѓнае, што вы павінны супраціѓляцца як мага даѓжэй. Як толькі вы сядзеце ѓ цягнік, мы больш нічога не зможам зрабіць.
  
  
  Арвия на імгненне прывяла погляд, а затым моѓчкі працягнула нашы гурткі на крэсла. Яна павярнулася і ѓстала перада мной, усё яшчэ маѓклівая, і яе твар было азмрочана страхам і непакоем. Нарэшце яна рэзка сказала: "Я б гатэль... .. што можа быць яе магу спыніць вас ад вашага вар'яцкага плана. Гэта безнадзейна для нас і вас. .. занадта небяспечна.
  
  
  Яе засмяяѓся, абапіраючыся на локці, каб вывучыць яе скульптурную прыгажосць. - Гарачыя словы. пранізлівыя. Але яе так доѓга быѓ крут, і мяне нашы разу не злавілі.
  
  
  'Ніколі?'
  
  
  - Ну, амаль ніколі.
  
  
  - Ты заслугоѓваеш ѓзнагароды, - сказала яна, цяжка дыхаючы. "Ты заслугоѓваеш многіх узнагарод. І мне таксама становіцца гарачага. Горача, як агонь. Яна сядзела назаѓжды мной, і я адчуѓ, як у ніжняй часткі майго цела зноѓ разгараецца агонь. "І ѓ нас застаецца шмат гадзін", - дадала яна. "Шмат гадзін."
  
  
  
  Кіраѓнік 3
  
  
  
  
  З надыходам цемры Іосіп, верны свайму слову, вывеѓ мяне за межы Джзана. Ён правёѓ мяне па практычна пустых вуліцах, праз шырокую даліну за вёскай, а затым на скалісты мыс. Праз некалькі гадзін мы спыніліся, і пад хованкай вакол валуноѓ ён развёѓся вогнішча і зварыѓ кавы. Выкарыстоѓваючы востраканечны палку, ён вычарціѓ зямлі карту і патлумачыѓ мне сетка шляхоѓ, па якім мне трэба было прайсці, каб дабрацца да Афона.
  
  
  "Гэта адрозніваецца ад таго, што было намечана раней", - сказаѓ я, успомніѓшы маршрут, названы мне Хоуком.
  
  
  - Так, - адказаѓ ён. - Але ты зараз выходзіш праз іншага месца. Яе пакажу табе самы кароткі шлях адсюль, і нават такім шляхам табе спатрэбіцца шмат гадзін, каб дабрацца да задняй часткі Аптоса.
  
  
  - Ззаду?
  
  
  "На жаль, маім сябрам, - патлумачыѓ ён мне. "Я не чараѓнік. У Аптос вядуць толькі дзве дарогі, і яны не звязаныя паміж сабой. Вы павінны памятаць, што ёсць важкая прычына, па якой Apthos цяжкадаступны. Калі-то гэта была турма для рабоѓ і гладыятараѓ, а цяпер. .. - Ён уздыхнуѓ, дрыжучы. "Вы былі б павінны вярнуцца да Метковичу, калі хочаце наблізіцца да Афтосу спераду", - мякка дадаѓ ён.
  
  
  - Пакажы мне дарогу, Іосіп, - сказаѓ я, ѓнутрана простонав. Гэта была ѓжо сотая памылка. - Хок сказаѓ мне, што жонка Мілана чакае мяне, але пэѓным чынам і ѓ пэѓны час. Яе ужо спазняѓся, што само па сабе было падазрона, і калі яе нарэшце дабяруся туды, гэта будзе не ён боку . Партызаны маглі б быць вельмі адчувальныя да гэтых кропках, асабліва з пальцам, які яны трымалі на спускавым кручку.
  
  
  Калі Іосіп скончыѓ сваё тлумачэнне, і яе паѓтарыць эму маршрут па памяці, ён сцёр карту і зноѓ сабраѓ рэчы. Затым, моцнага абняѓшы мяне, ён слізгануѓ ѓ ноч і знік.
  
  
  Ёй быѓ адзін. Жонка Іосіпа далучаецца маю адзежу ѓ парадак, а Арвия прыгатавала для мяне пакет з ежай, каб яе мог працягваць шлях. Мой газавая бомба была адзіным зброяй, якое ѓ мяне засталося. Яе страціѓ свой штылет, калі саслізнуѓ уніз з акведука: "Бомба цяпер была ѓ мяне ѓ кішэні. Сям'я Іосіпа зняла яе з маёй ногі, калі ёй быѓ без прытомнасці, і старанна высушыла разам з усімі маімі рэчамі. Яна стала амаль бескарысная, і ѓ Джзане не было нічога, што я мог бы выкарыстаць замест згубленага зброі.
  
  
  Яе пачаѓ ісці павольным, упэѓненым крокам, каб захаваць сваю энергію, і ніколі не адхіляѓся ад напрамкаѓ, якія даѓ мне Іосіп. Гэта была доѓгая прагулка. Пакуль яе панцыр па цёмных далінах, вецер завываѓ асяроддзяѓ, сухіх дрэѓ, щипая мой твар. Яе панцыр па высокіх хрыбтах, а на маіх нага, ляжаѓ вялізны мёртвы свет, і крыкі начных звяроѓ ѓсялялі ѓ мяне надзею, што ѓ ваѓка Мілана не занадта шмат сваякоѓ у гэтым раёне. ђсёй тэрыторыі гатэля, а хутка пачала падымацца, ператвараючыся ѓ масіѓныя скалы, і, нарэшце, калі гарызонт афарбаваѓся ѓ ружовы колер відна, яе дасягнуѓ Афона.
  
  
  Хоук не перабольшваѓ. Аптос быѓ арліным гняздом, дзе-то высока ѓ гарах. Прырода стварыла сапраѓды непрыступную крэпасць, акружаную непраходнымі гарамі і непрыступнымі скаламі. Гэта было падобна на востраѓ у неба, а чорны ѓваход уяѓляѓ сабой не што іншае, як вузкі праход каля сямі метраѓ даѓжынёй, злучаны з дарожкай галавакружнай лесвіцай, вытесанной ѓручную.
  
  
  Яе шталь падымацца да лагера, адчуваючы сябе голым і неабароненым, лёгкай здабычай для ѓсяго і ѓся... Я падняѓся па вінтавой лесвіцы і дайшоѓ да перавала. Адкрытыя наперадзе яе ѓбачыѓ старое ѓмацаванне. Яно было заліта шэрым святлом без ценяѓ. Адзіным гукам быѓ шэпт ветру над плато.
  
  
  Было занадта ціха, занадта падазрона ціха. Стандартная працэдура заключалася ѓ тым, што выставілі вартавых , а мяне б ужо паклікалі. Калі яе панцыр па вузкім праходзе, яе адчуваѓ на сабе погляды вакол схаваных шчылін, але нічога не бачыѓ. Яе шталь асцярожней раз'юшанай пумы, і мае нервы напяліся, калі яе адчуѓ што-то яшчэ: я адчуѓ, што іду адкрыта ѓ пастку.
  
  
  Яе прайшоѓ прыкладна палову праходу, калі перада мной вакол скалы з'явіліся дзве вялізныя постаці. У цьмяным святле я не мог разглядзець ih асоб, і яны пригнулись да мяне. Яе, разгарнуѓся вакол сваёй восі, думаючы, што змагу вярнуцца да выхаду. Але ззаду да мяне таксама набліжаліся дзве цёмныя цені. Мы сышліся ѓ дзікім перапляценні рук і нага.
  
  
  Кулак урэзаѓся мне ѓ жыцці. Яе аѓтаматычна парыраваѓ эга з дапамогай прыёму Tie Sjow Shemg Sjie, схапіѓшы левай рукой левае запясце нападніка і заблакаваѓшы эга левую руку сваім правым перадплеччам. Яе сціснуѓ абедзве рукі і выцягнуѓ сілу па эга нападаѓ. Перш чым ён паспеѓ што-небудзь прыдумаць ѓ рэѓматызму, яе апусціѓ левую руку і прыбраѓ правую, націскаючы перадплеччам, прымушаючы эга страціць раѓнавагу. Тады яе ѓдарыѓ яго эга нагой у каленны кубачак.
  
  
  Калі ѓсё зроблена правільна, гэта можа адключыць эга час. Але я стрымліваѓся, таму што не хацеѓ гасіць ih назаѓжды. Божа мой, гэтыя паравыя павінны былі быць на маёй баку. Праблема была ѓ тым, што я быѓ адзіным, хто гэта ведаѓ... Мужчына страціѓ прытомнасць, урэзаѓшыся ѓ чалавека ззаду яго.
  
  
  - Гэй, - закрычаѓ я. "Гэй, пачакай хвілінку. яе . .. '
  
  
  Гэта было ѓсё, на што ѓ мяне было час. Пачатку другой мужчына скокнуѓ мне на шыю ззаду. Эга рукі пацягнуліся да ѓсіх частках цела, да якіх ён мог дацягнуцца. Яе ужыѓ прыём Шань Сьен Дэн Шоу, затым прыгнуѓся і моцна штурхнуѓ эга ѓ жыцці падэшвай левага чаравіка, прыкінуѓшыся, што ударяю эга левай рукой па твары, каб пераканацца, што ён не будзе парыраваць мой ѓдар.
  
  
  Ён выдаѓ хрыплы крык і ѓпаѓ.
  
  
  Яе працягнуѓ. Чалавек, які ѓпаѓ пад цяжарам майго першага нападніка, ускочыѓ на ногі і маментальна ѓчапіѓся маімі пальцамі ѓ горла.
  
  
  Чацвёрты мужчына моцна ѓдарыѓ мяне па нагах і ён упаѓ. Імгненна ён скокнуѓ на мяне зверху, і некалькі секунд я не быѓ упэѓнены ѓ тым, што што тое бачу. Павінна быць, ён быѓ адным вакол самых вялікіх людзей, з якімі яе калі-небудзь сутыкаѓся. Гэта быѓ гігант, не менш шосты футаѓ, роѓных прапорцый. Эга плечы былі настолькі вялікімі, што здавалася, што ён насіѓ наплечнікамі для рэгбі. Можа быць, гэта таму, што ён скурчыѓся, але эга гол з квадратнай сківіцай на плячах не выглядала так, быццам у нах ёсць шыя. Эга ногі былі створаны для таго, каб трымаць більярдны крэсла, а рукі былі крыху танчэй. Эга левая рука павінна была быць шырынёй не менш метра. У яго не было правай рукі. Замест гэтага ѓ яго быѓ трехконечный крук. Усё, што эму трэба было зрабіць, гэта накіраваць гэты крук у пэѓным кірунку, і я быѓ бы разрэзаны, як рыба.
  
  
  Ён паспрабаваѓ низменному, рэзка нырнуць. У мяне не было часу, каб паспрабаваць кідок жыватом; Гэта быѓ ужо занадта заняты, пераварочваючыся і блокирая эга смяротны крук. Левай рукой схапіѓ яе эга запясце, падобнае на бервяно, а правай рукой схапіѓ эга за левае плячо, прыціснуѓшы свае чаравікі да эга лытках. Эга ногі адляцелі ѓ бок, і ён праляцеѓ назаѓсёды мной па дузе. Калі ён стукнуѓся аб зямлю, ён здрыгануѓся.
  
  
  Яе тут жа ѓскочыѓ і закружился вакол сваёй восі, каб нас на імгненне не губляць эга па ѓвазе. Ён прызямліѓся на ногі кулём, і зноѓ атакаваѓ. Яе выпусціѓ нагу і зноѓ схапіѓ гэтую руку, выкарыстоѓваючы ѓсю яе жахлівую сілу, каб павярнуць яе напалову. Затым, сагнуѓшы эга руку, секануѓ яе эга далонню. Павінен быѓ адбыцца рэзкі пералом косткі, затым якога эга крук шталь б бескарысным. Але замест гэтага мая рука здранцвела, чым балюча. Эга рука была металічнай да самага локця.
  
  
  Ха, ён фыркнуѓ. - Цяпер ёй цябе заб'ю. Эга вочы былі памерам з сподкі, зіхатлівыя нянавісцю і злосцю.
  
  
  Ён замахнуѓся на мяне сваім гакам і зароѓ ад гневу. Яго парыраваѓ удар левай, і эга ѓдар адбіѓся ѓніз. Затым яе, адступіѓ у бок, каб ударыць эга ѓ дыяфрагме суставамі правага кулака. Але ён быѓ такім жа хуткім, як і высокім. Ён схапіѓ мой кулак далонню левай рукі і пачаѓ эга сціскаць. Яе, адчуваѓ, як напружыліся сухажыллі і косткі, як быццам яны вотум-вотум падарвуцца і зламаюцца, як падпалка.
  
  
  Мае сілы вычарпаліся. Ён сціснуѓ мацней, яго рука сціскала маю, як ціскі. Мае ногі дрыжалі, ужо аслабленыя шматгадзінным пераходам. Яшчэ імгненне, і трое іншых мужчын скокнуць на мяне, і ѓсё будзе скончана. Маім адзіным шанцам быѓ удар Djöe Фэн-Sjie pi, але гэта пакінула б мяне неабароненым ад гэтага жахлівага крука.
  
  
  Мая левая рука кінулася наперад, адбіваючы эга запясце. Мая правая рука цяпер была вольная, але ѓ гэты самы момант эга правая рука ѓзмахнула, і вострыя канцы эга крука ѓпіліся ѓ маю куртку. Яе iso усіх сіл штурхнуѓ эга ѓ плечы. Ён спатыкнуѓся, і пачуѓся трэск, калі скураны рукаѓ аддзяліѓся ад пляча.
  
  
  Пякучы боль працяѓ мой мозг, і цёмная кроѓ хлынула скрозь мой пацёрты швэдар. Тым не менш, яе дазволіѓ сабе напасці на яго перш, чым ён паспеѓ вызваліць свой крук, а астатнія трое накінуліся на мяне ззаду. Яе ѓдарыѓ яго эга, па правай галёнкі левай нагой і зрабіѓ просты кідок каленам.
  
  
  Эга рукі гайдануліся, як лопасці ветрака, і ён зноѓ упаѓ. Яе упёрся сцёгнамі эму ѓ грудзі і прыціснуѓ эга рукі каленамі. Яе скрыжаваѓ рукі так, што мае запясці былі прыціснутыя да эга горла, калі гэта можна назваць горлам, і ён аддаѓ усё, што ѓ мяне было. Яго не спрабаваѓ забіць эга, яе проста гатэль адключыць эга, спыніѓшы прыток крыві да эга мозгу. Гэта было немагчыма. Мая параненая рука адчувала вострую, пульсавалую, пакутлівую боль, але я наваліѓся на яго ѓсім сваім вагой, ведаю, што мне трэба разабрацца з ім і хутка. Яе, чула, як ззаду мяне ідуць трое мужчын, і рукі волата слізгаюць мне пад ногі. Яе націснуѓ мацней. Эга вочы пачалі закочваць. Што-то халоднае і металічнае прижалось да майго правага скроні. Жаночы голас сказаѓ: "Калі ён памрэ, яе знясу табе галаву".
  
  
  Яе павольна павярнуѓся, яшчэ, не хачу, каб аслабіць ціск, і выявіѓ, што гляджу ѓ ствала вінтоѓкі "Часы Канькаеш".
  
  
  Яе паглядзеѓ трохі вышэй. Жанчына цвёрда працягнула свае доѓгія прамыя ногі, прыціснуѓшы прыклад да пляча вінтоѓкі, і з звыклай упэѓненасцю пазірала на мяне. Гэй, было каля трыццаці. Яе штаны і кашуля свабодна боѓталіся там, дзе яе стан звужалася і туга нацягвалася там, дзе ee поѓныя грудзі і сакавітыя ягадзіцы прыціскаліся да мяккай зношанай тканіны. Яе сінявата-чорныя валасы былі коратка падстрыжаныя і прылягалі да лба, падпаленым вачам і гордаму чырвонага роце.
  
  
  Яе зноѓ паглядзеѓ на мужчыну. Ён ужо шталь сіняга колеру, і яе ледзь мацней прыціснуѓ эга горла з ненармальным пачуццём. - Страляй, - сказаѓ яе эй. "Па крайняй меры, тады боль спыніцца ".
  
  
  "Я абавязкова гэта зраблю. Яго абавязкова заб'ю цябе, калі ты не выканаеш мой загад.
  
  
  "Калі яе адпушчу яго, ён заб'е мяне".
  
  
  - Ідыёт, - прашыпела яна. "З імі тхара, як вы патрапілі сюды, вам было накіравана зброю. Калі б мы інтэрнатах тваёй смерці, ты б даѓно быѓ трупам. Але ты раззлаваѓ Хэш сваім выклікам, і ён выйшаѓ праз сябе. Не зло мяне цяпер, ці ты страціш сваё жыццё.
  
  
  Яе адчуѓ прыліѓ горкага захаплення прыгажосцю і сілай гэтай жанчыны, і падумаѓ, як добра было б вызваліць у ёй частка гэтага фанабэрыстасці. Тады яе зразумеѓ, што павінен быѓ застацца ѓ жывых, каб паспрабаваць, і што яна трымала стрэльбу, якім абавязкова скарыстаецца. Яе, уздыхнуѓ і прыслабіѓ хватку. - Добра, - сказаѓ я. 'Але яе . .. '
  
  
  'Нічога такога. Нам словы.' Ios ткнула мяне сваім стрэльбай, каб падкрэсліць свае словы. - Давай, адпусьці эга і захоѓвай спакой. Хэш Падра паклапоціцца аб тым, каб ты сказаѓ нам тое, што мы хочам ведаць, а не тое, што ты хочаш сказаць.
  
  
  Са спакойнай абыякавай пазіцыяй яе павольна саслізнуѓ з мужчыны і паклаѓ рукі на зямлю. Цяпер не час паказваць страх. Мужчыны сабраліся вакол нас, адзін кульгаѓ, а іншы паціраѓ жыццё там, дзе яе эга закрануѓ. Іншыя далучыліся да іх спустясь са скал, пакуль усе шэсць не partizan ѓтаропіліся на мяне скрозь продуваемую ветрам цемру, усё спадзеючыся, што я абрынемся на зямлю і буду маліць аб літасці.
  
  
  "Хэш? Хэш, ты ѓ парадку? - з трывогай спытала жанчына. Чалавек на зямлі уцягнуѓ паветра, і эга масіѓная грудзі надзьмуѓся, як паветраны шар. Праз імгненне ён сель, адкашляѓся, сплюнуѓ і ѓсміхнуѓся з набітым залатымі зубамі ротам. - Так, - зароѓ ён. "Гэта была добрая спроба, але недастаткова, каб спыніць Падру".
  
  
  - Вам спатрэбілася жанчына, каб выратаваць вас? - нядбайна адказаѓ я.
  
  
  Ён нахіліѓся наперад і тыцнуѓ цвёрдым кончыкам свайго крука ѓ маё горла, як раз над артэрыяй злева. З халоднай лютасцю ён сказаѓ: "Сачыць за сваімі словамі, інакш яны могуць стаць тваімі апошнімі. Нават самы гучны звон змаѓкае, калі з яго знятая званіца".
  
  
  Яе з цяжкасцю праглынуѓ, раптам адчуѓшы сваю мову. - Ты быѓ дурны, калі спрабаваѓ шпіёніць за намі.
  
  
  "Я прыйшоѓ сюды не шпіёніць, - сказаѓ ёй Хэш-Падрэ. "Мяне клічуць Картэр, Нік Картэр, і яе... .. '
  
  
  - Ты хлусіш, - рыкаючы, перапыніѓ ён.
  
  
  " Уставай, Нік Картэр павінен быѓ прайсці праз Дзверы некалькі дзён таму.
  
  
  "Дзверы... ты маеш на ѓвазе галоѓны ѓваход?"
  
  
  - Як быццам ты гэтага не ведаѓ, - усміхнуѓся Падра. - Мы паслалі чалавека, каб сустрэць Картэра і правесці эга сюды. Але нашага чалавека злавілі да таго, як ён знайшоѓ Калодзежны, сапраѓднага Картэра. Так што эму ѓсё роѓна давядзецца прайсці праз Дзверы, таму што ён не ведае нічога лепшага. Але ты прыйшоѓ праз іншы ѓваход. Толькі Карака мог паслаць цябе. Ён бачыць у нас маленькіх дзяцей?
  
  
  - Я не ведаю Карака, - агрызнуѓся я. - Але калі ты прыбярэш ад мяне гэты рыбалоѓны кручок, яе раскажу табе, як я сюды трапіѓ.
  
  
  Замест гэтага крук пайшоѓ яшчэ глыбей. Яе здрыгануѓся, адчуѓшы, як кроѓ сочыцца па ѓсёй лёгкага парэзы на маёй плоці. Яе хутка сказаѓ: "Полгар "Мілан", ён быѓ тут галоѓным, ці не так?"
  
  
  'І што?'
  
  
  "Я ѓдава. .. Калі яе змог пагаварыць з эга ѓдавой, яе змог бы даказаць, хто я".
  
  
  Хэш Падра падумаѓ, што гэта вельмі весела. Ён адкінуѓ галаву назад і гучна засмяяѓся, захлынаючыся, і кожны раз, калі ён зноѓ смяяѓся, крук апускаѓся трохі глыбей. Яе падумаѓ, паспею яе ѓдарыць эга па твары да таго, як гэты крук разарве мне ѓсё горла.
  
  
  - Калі б вы пагаварылі з эга ѓдавой, што б вы вось сказалі? - спытаѓ ён, калі перастаѓ смяяцца. - Што б ты сказаѓ?
  
  
  'Гэта забудзь. Гэта па-нямецку.
  
  
  - Паспрабуй, - шырокай краінай ён. Эга вочы ззялі, як у кошкі. Ён пераключыѓся з сербахарвацкай на англійская з моцным акцэнтам і паѓтарыць: "Паспрабуй".
  
  
  Яе стомлена паглядзеѓ на яго. Мне гэта падабалася ѓсё менш і менш. Мужчыны страцілі цярпенне, і жанчына пагрозліва ѓзмахнула вінтоѓкай. Пакінуѓ ёй ih на некаторы час у напружанні, а затым працытаваѓ: "Wir niemals wünschen vorangehen unsere Hass". Што азначае: Мы ніколі не забудзем нашу нянавісць.
  
  
  Жанчына тут жа адказала наступным радком верша. "Wir haben jeder абер eine einzige Hass". Або: Ва ѓсіх нас ёсць толькі адна нянавісць.
  
  
  Яе глядзеѓ на нах ѓ здзіѓленні на імгненне. 'Ты...'
  
  
  Жанчына Полгара. Сафія.'
  
  
  - Але я яе памятаю Полгара старым. І ты . .. "Дзякуй. Але па матэматыцы і столькі гадоѓ, наколькі ён сябе адчувае, а Полгар заѓсёды адчуваѓ сябе. .. маладым. Яна злёгку ѓсміхнулася мне, а затым працытавала: "Мы каханага, як адзін, мы ненавідзім, як адзін, у нас ёсць толькі адзін вораг". Калі вы Нік Картэр, не маглі б вы сказаць мне апошнія два радкі ?
  
  
  - Гэта толькі адно, і ѓсяго адно слова, - сказаѓ я. "Германія ніколі не перастане ненавідзець Францыю".
  
  
  "Апошняе слова - "Англія!".
  
  
  "Але падчас пачатку другой сусветнай вайны . .. '
  
  
  - Гэта верш часоѓ Першай сусветнай вайны, - паправіѓ яе сл. Песня нянавісці Эрнста Лиссауэра. Але ваш свет змяніѓся. Яе кінуѓ шматзначны погляд вакол сябе. "Ваш вораг цяпер ворагі вашага мужа, а не Францыі ці Англіі".
  
  
  Яна апусціла "часы"... "Прабачце, але мы з Полгар пажаніліся ѓ Берліне шмат гадоѓ праз пасля таго, як ён сустрэѓ вас. Мы ніколі не сустракаліся. Яе павінна была быць асцярожная.
  
  
  "Не ѓ чым сябе вінаваціць".
  
  
  Сафія, Мілана павярнулася да Хэш-Падрэ і астатнім. Гэта Нік Картэр, - сказала яна па-сербохорватски. "Выпадкова ён прыйшоѓ сюды праз гэты ѓваход, а не праз Дзверы, і пазбег і арміі, і Карака. Вітайце яго.
  
  
  Яны віталі мяне з ён жа непераадольнай запалам, з якой біліся са мной некалькімі хвілінамі раней. Яны стоѓпіліся вакол мяне з усіх бакоѓ, пакуль Падрэ не прыйшлося аддаць загад, бліскаючы гакам у ранішнім святле.
  
  
  Калі мы дабраліся да лагера, Сафія загаіла мае раны, а затым прыгатавала для нас адукацыю. Паміж кавалачкам гвивеча, тыповага балканскага рагу па змешаных гародніны, і глытком белага віна, з густам восьмага адціску вінаграду, яе распавёѓ аб нападзе югаславаѓ, аб Джзане і пра сваё падарожжа на Афон.
  
  
  Большая частка была праѓдай. Яе не згадаѓ Арвию. Гэта не ну справа. Яе таксама пазбягаѓ прычыны, па якой яе быѓ тут. Мяне відавочна чакалі, але лухта з гэтым вершам паказвала на тое, што гурт не ведала майго мэтаѓ. Хоук не заяѓляѓ аб гэтай сакрэтнасці. Ён толькі сказаѓ мне, што жонка Мілана аб гэтым настойвала. Але балканская палітыка хутка мяняецца, і асцярожнасць была зразумелай. Затым было выпадковае згадка пра чалавека, якога паслалі сустрэць мяне, і іншага чалавека, Карача. Мне гэта таксама не спадабалася. Але я падрабязна расказаѓ ім тое, што я сказаѓ ім. Для гэтых людзей сціпласць ѓсяго ѓ двух кроках ад баязлівасці, і невялікае перабольшанне не пашкодзіць гісторый, асабліва калі вы хочаце, каб яна была на ih баку. Акрамя таго, яе, сам атрымаѓ задавальненне.
  
  
  Калі яе скончыѓ, яны перадалі мне бутэльку, і яе сел ля каменя. Здавалася, самае складанае ззаду. Яе прыехаѓ, згадзіѓся, а астатняе будзе лёгка . Я не забыѓся свайго абяцанні, што паспрабую атрымаць дапамогу для Джзана, але мне прыйшлося чакаць сваёй чаргі. Хок ѓ сваёй фамильярной, рэзкай манеры падкрэсліѓ, што інфармацыю, якую нясе воѓк Мілана, трэба атрымаць любой цаной. Гэта быѓ мой загад, і мой загад быѓ важней за ѓсё. Яе, паглядзеѓ на Сафію і зноѓ пераключыѓся на нямецкі.
  
  
  - Фраѓ Мілан, - пачаѓ я.
  
  
  "Калі ласка, клічце мяне Сафіяй", - сказала яна.
  
  
  Падра, зразумеѓшы сэнс, калі ня кожнае слова, коратка ѓсміхнуѓся і закаціѓ вочы. Яе праігнараваѓ эга, гэй ѓсміхнуѓся і паспрабаваѓ толькі што адкрытую бутэльку. "Сафія, як бы мне нам падабаѓся Афтос і ваша гасціннасць, мне хутка прыйдзецца з'ехаць".
  
  
  'Так. Табе патрэбен воѓк майго мужа.
  
  
  - Мне не патрэбны ѓвесь гэты воѓк, - паспешліва сказаѓ я. "Таго, што ѓ яго з сабой, дастаткова".
  
  
  'Гэта немагчыма.'
  
  
  'Немагчыма?' Яе хутка зрабіѓ глыток віна. Яго ѓжо мог уявіць свой зваротны шлях, спрабуючы ѓтрымаць пад кантролем лютая жывёліна, не страціѓшы пры гэтым нам кавалачка костак. "Нельга падзяліць гэтыя дзве рэчы".
  
  
  - Я маю на ѓвазе, - ціха сказала яна, - у мяне няма гэтага ваѓка.
  
  
  'Ён прапаѓ? Збег? Ці ашалеѓ?
  
  
  "Ён у Карака".
  
  
  Яе пачуѓ, як мой голас шталь гучней. - Хто такі гэты Карака?
  
  
  Наступіла доѓгае маѓчанне. Сафія павярнулася тварам да ранішняму сонцу. Першыя прамяні іскрыліся ѓ яе валасах, асвятляючы высокія скулы і шыю па слановай косці. Яе вочы, здавалася, злавілі эга цеплыню, але калі яна паглядзела на мяне, яны сталі халадней і непримиримее, чым калі-небудзь. Як і яе голас, калі яна, нарэшце, працягнула на сербска-харвацкай. - Спачатку яе раскажу табе, як памёр Полгар, Нік. Ён і яшчэ дзевяць чалавек трапілі ѓ вайсковую засаду, такую ж, як маё, па якой вы пазбеглі, калі ѓвайшлі ѓ Церна-Гару. У іх не было шанцаѓ.
  
  
  Церна Гара ѓ перакладзе з турэцкага азначае Чарнагорыя. Яе спытаѓ: "Эга здаліся, Сафія?"
  
  
  Яна кіѓнула. "Здраднік быѓ адным вакол нас, стомленым ад бітваѓ і перакананым вялікай узнагародай.
  
  
  Ён памёр заслужанай смерцю здрадніка. Мы сагнулі два дрэва разам і прывязалі эга паміж імі. Затым мы перарэзалі вяроѓкі, ѓтрымлівальныя дрэвы".
  
  
  "Але забойствы на гэтым не сканчаюцца", - прагыркаѓ Падра.
  
  
  "Цяпер мы знаходзімся ѓ эпіцэнтры грамадзянскай вайны. Мы павінны вырашыць, хто ѓзначаліць нас потым смерці Полгара.
  
  
  - М мы раскалоліся напалам.
  
  
  "Іншая палова, - сказаѓ я, - гэта Карака?"
  
  
  'Так. Эван Карака, лейтэнант майго мужа. Ён камандуе большай часткай, Нік. Ён кантралюе большую частку лагера, а мы - ізгоі.
  
  
  'Ты? Але ты жанчына Мілана.
  
  
  "Тут жанчына разглядаецца як сужыцелька мужчыны, а не як эга лідэрам", - сказала яна з жалем. "І ѓ Карака ёсць воѓк".
  
  
  "Яна мае на ѓвазе эга меч", - патлумачыѓ Падра. "Воѓк памёр разам з Полгаром, і Карака садраѓ з яго скуру. Ён выкарыстоѓвае эга, як татэм, як доказ таго, што ён законны спадчыннік Полгара. І што яшчэ горш, мужчыны слухаюцца і ідуць за ім, як блеющие спалоханыя авечкі.
  
  
  "Жыццё тут жорсткая, а барацьба за незалежнасць Харватыі доѓгая, можа быць, занадта доѓгая. Начальнікі страцілі душу разам з маладосцю, - уздыхнула Сафія. - Але гэта для estestvenno. Калі вы становіцеся старэй, вы хочаце мацней трымацца за тое, што засталося".
  
  
  - Ба, - злосна ѓсклікнуѓ Падра. "Мы павінны атакаваць. Мы павінны адпомсціць за Полгара і нашых загінуѓшых братоѓ. Але няма! Мы ѓ Аптосе зноѓ змагаемся з мінулым і гуляем у гульні, каб забыцца аб будучыні. Па словах Карака, мы рэалісты, і я думаю, што мы тут загниваем".
  
  
  - Але ты ж разумееш, Нік, чаму гэта немагчыма для нас, - сказала Сафія. "На баку Карака шмат людзей, і ён застанецца ва ѓладзе, пакуль у яго ёсць гэты ваѓчыны мех. Ён не адмовіцца. Мне шкада, што вы ѓсё роѓна прыйшлі сюды, і зараз павінны вярнуцца з пустымі рукамі.
  
  
  Яе, задумаѓся на імгненне, калі горкае пачуццё прабегла па маім целе. Тады яе спытаѓ па-нямецку: Ведае ці Карака пра гэта дэла, Сафія?
  
  
  "Вядома, няма", - адказала яна па-нямецку. "Мы з Полгаром трымалі гэта ѓ сакрэце".
  
  
  - Значыць, што б там нам было, яно ѓсё яшчэ там?
  
  
  'Так.'
  
  
  Яе, устаѓ, пацягнуѓся і аддаючыся непазбежнага, яе сказаѓ па-сербохорватски: "Тады застаецца толькі адно".
  
  
  - І гэта?
  
  
  Трэба забраць гэты меч з Карака ".
  
  
  
  Кіраѓнік 4
  
  
  
  
  Сафія ахнула, калі яе вочы пашырыліся. - Не, гэта немагчыма!
  
  
  'Яе павінен гэта зрабіць.'
  
  
  Падра адкрыѓ было рот, каб нешта сказаць, але яе спыніѓ яго. "Паслухайце, яе разумею вашу праблему і спачуваю эй", - сказаѓ я. Яе праехаѓ паѓсвету і падняѓся на гэтую богам забытую гару не для таго, каб вярнуцца з пустымі рукамі. Яе павінен рабіць сваю працу, і гэта па-чартоѓску важна. І Карака павінен гэта зразумець.
  
  
  "Ён заб'е цябе".
  
  
  - Так, Падра. Можа быць.'
  
  
  - Раскажы яму было пра... .. '
  
  
  - Не, Сафія. Гэта застаецца нашым сакрэтам.
  
  
  - Але што ты збіраешся рабіць? .. ?
  
  
  Яе пакуль не ведаю. Яе пайду куды-небудзь. Ёй няёмка ѓстаѓ, разважаючы, ці магу яе распавесці ім што-небудзь яшчэ вартае. Але не было. - Скажыце мне, дзе эга знайсці, і пажадайце мне ѓдачы, - сказаѓ я.
  
  
  - Нік, мы не можам дазволіць табе зрабіць гэта.
  
  
  - Вам прыйдзецца мяне застрэліць, калі вы хочаце мяне спыніць. Твар Падры скамянела і пацямнела, пакуль не стала падобна на чырвонае дрэва. Раптам ён зароѓ: "Тады пайшлі
  
  
  ѓсё .'
  
  
  - Табе гэта не трэба, - сказаѓ я. "Гэтая ваѓчыная шкура... .. '
  
  
  - Гэта так жа важна для нас, як і для цябе, Картэр. Ён павярнуѓся і закрычаѓ на астатніх. "Якія ж мы трусы, што дазваляем гэтаму незнаёмцу рабіць нашу працу. Мы павінны пазмагацца з Караком і вырашыць гэты лейцара раз і назаѓжды.
  
  
  "Але Хэш. Нас так мала, а ѓ Карака так шмат людзей .. - Ён здушыѓ яе пратэст зруйнавальным ударам правай рукі па зямлі і лютым праклёнам. Зноѓ наступіла цяжкая цішыня, і ѓ мяне ѓзнікла панурае адчуванне, што воѓк Мілана становіцца сімвалам, за які боку сутыкнуцца. І яе буду ѓ цэнтры гэтага, калі кроѓ пачне цячы. Адзін за іншым мужчыны ківалі і выказвалі сваю згоду з Падрой, пакуль, нарэшце, не пачуѓся агульны гучны крык, які заклікае нас ісці. Сафія падышла і ѓстала побач са мной, яе вочы былі цёмнымі і грознымі.
  
  
  - Пайшлі, - усклікнула яна, падняѓшы вінтоѓку ѓ паветра. "Мы ѓсе пойдзем".
  
  
  - І хутка, - крыкнула Падра, пакуль мы зноѓ не ѓпалі духам.
  
  
  Грамавы смех быѓ адказам, але смех быѓ апошнім, аб чым думаѓ яе. Мне не падабалася думка, што я павяду ih на бойню. Сафія ішла побач са мной па вузкім праходзе, яе плечы былі распраѓлюся, а фенаменальная грудзі горда выпячена. Яна ішла, як мужчына, без ганарыстасці і заляцанні, хоць час ад часу яе сцягно тычылася майго .
  
  
  Мы, павінна быць, выглядалі як стары плакат, калі ѓвайшлі ѓ горад. Вы ведаеце, такія плакаты: гераічная сялянская пара, па-стаічнаму глядзіць у будучыню, ён з рукой на рычагах сваёй гіганцкай машыны, а яна са снапом пшаніцы ѓ руках. Толькі ѓ мяне не было такой мілай цацкі, а Сафія трымала ѓ руках старое ружжо. За намі ішла разнамасная каманда, апранутая ѓ рыззё, і якая трымала зброю. Усемагутны Бог . ..
  
  
  Мы ішлі па зарослым вулачках паміж рэшткамі цагляных і бетонных будынкаѓ. Калі-то ніжнія паверхі былі ѓ асноѓным табернами, невялікімі крамамі з драѓлянымі навесамі на завесах, якія можна было апусціць, каб яны служылі прылаѓкамі. Верхнія паверхі былі дамамі з гаѓбцамі і лесвіцамі, а даху былі пакрытыя дахоѓкай. Але цяпер стары Афтос быѓ мёртвы, зранены надвор'ем і грэбаваннем, пакуль ад яго не засталася нічога, акрамя груды зарослага друзу.
  
  
  Час ад часу mimmo праходзілі адзінокія жанчыны, у асноѓным апранутыя з нага да галавы ѓ чорнае. Яны спяшаліся далей, спыняючыся толькі на імгненне, каб павярнуцца і штогод нам услед. На вузкіх вулачках супраць нас тоѓпіліся людзі, адны старыя і гордыя, а часцей маладыя, з краснеющими асобамі і цынічнымі ці нясмелымі вачыма і нерашучай хадой.
  
  
  - Хіба вы з Падрой не казалі, што людзі тут старыя? - з цікаѓнасцю спытала яе, Сафію.
  
  
  "Гэта яны, хто сабраѓся вакол Карака, і каго мы ведаем шмат гадоѓ. Але Карака таксама завербаваѓ новых. Яе вусны выгнуліся ѓ чханні. "Яны кажуць, што яны тут, каб змагацца за правае справу, але часам яе задаюся пытаннем, наколькі глыбокія ih намеры. Асабліва мяне цікавіць Карака.
  
  
  "Па крайняй меры, гэта гучыць як вар'ят".
  
  
  "Мы не проста злодзеі, - сказала яна. Потым яна задумалася, не дагаварыѓшы фразы.
  
  
  Як і большасць рымскіх гарадоѓ, Афон амела форму ас і размяшчаѓся сіметрычна вакол праспекта, над якім узвышаѓся храм. Ад гэтага храма амаль нічога не засталося, але калі мы падышлі да прыступак, што вядуць да яму, Сафія паказала пальцам і сказала: "Ты ѓжо не можаш эга убачыць, Нік. А з другога боку дома Вигилуса. Гэта быѓ самы вялікі і лепшы дом, і ён да гэтага часу тхор змяшчаецца ѓ лепшым стане, чым іншыя дамы, так што менавіта тут спыніѓся Карака. Яе калі-то, маршрут там, - з горыччу дадала яна.
  
  
  "Вигилус, мэр, ці не так?"
  
  
  - Хутчэй камандзір гарнізона. Губернатар правінцый жыѓ у Спліце. На самай дэла гэты горад заснаваѓ імператара-паганца дыёклетыяна. Аптос быѓ невялікім памежным пастом, і вигилус адказваѓ за невялікі гарнізон, і рабоѓ, якія працавалі ѓ каменяломнях і навучаліся быць гладыятарамі.
  
  
  Вы ѓсё яшчэ можаце бачыць загоны і цямніцы ", - заѓважыѓ Падра, подошедшая да нас. Ён махнуѓ гакам на патанулы амфітэатр. "Яны памерлі там. .. або дажылі да смерці ѓ Римэ".
  
  
  Яе вывучаѓ доѓгую авальную чару. "Падобна, ён усё яшчэ выкарыстоѓваецца", - сказаѓ я, убачыѓшы, у якім добрым стане ён быѓ.
  
  
  - Так і ёсць, - працягнуѓ Падра. "Мы заѓсёды выкарыстоѓвалі эга для стральбы па мішэнях і заняткаѓ спортам. Не так даѓно, калі Полгар быѓ яшчэ жывы, Карака прапанаваѓ выкарыстоѓваць эга для іншых гульняѓ - старых гульняѓ.
  
  
  "Гладыятарскія фарбы? Ты жартуеш.'
  
  
  "Не да смерці, а менавіта так, як яны старажытнарымскія спаборніцтва". Сафія сумна пахітала галавой. "Полгар не ѓхваляѓ гэтага, але ён давяраѓ Караку, як свайму лейтэнанту, і тады гэта здавалася бяскрыѓднай забавай".
  
  
  - Я таксама, - сказаѓ я.
  
  
  "І, як і ѓ выпадку з рымлянамі, яго папулярнасць ѓзрасла". Глыбока ѓздыхнуѓшы, Падра паднялася па прыступках. "Гэта чыстае вар'яцтва - змагацца аднаго з адным. Калі гэта скончыцца?
  
  
  - Клянуся Караком, - змрочна сказала Сафія і павяла нас наверх.
  
  
  Для храмам была вялікая плошча, а адразу за ёй знаходзілася паѓразбураная віла, акружаная рэшткамі сцяны. Не доѓга думаючы, мы накіраваліся да віле.
  
  
  - Галасаваць менавіта, - сказала Сафія, і яе ѓпершыню пачуѓ, як дрыжыць яе голас. Мужчыны далучыліся да нас ззаду, крадком пераглядваючыся і прыглушаючы галасы. Атмасфера была спакойная: зараджанае спакою, папярэдняе моцнай навальніцы, і кожны вакол нас, гэта выдатна ѓсведамляѓ. Панылы ранішні сьвяты не пракраѓся за намі на вілу. Мы ішлі па гулкому калідоры з мігатлівымі паходнямі. Потым мы ѓвайшлі ѓ прасторную прастакутную пакой, асветленую трехногими каструлямі. У паветры цяжка вісеѓ пах палаючага алею. Стагоддзі таму віла была ѓпрыгожана ѓпрыгожваннямі становішча і багацця: цяжкімі дыванамі, выкладзенымі ѓручную мазаічнымі крысамі і багатымі фрэскамі. Цяпер дываноѓ не стала, падлогу патрэскаѓся і пакрыѓся брудам, ён рыпеѓ пад нагамі, а фарба пацьмянела або парэпалася. Цяпер не было ніякай іншай мэблі, акрамя доѓгага крэсла па неабчасанага дрэва і пары лавак, на якіх чалавек дваццаць глядзелі на нас дзіка.
  
  
  Мой погляд кінуѓся ѓздоѓж крэсле да невялікага ѓзвышэння ѓ іншым канцы пакоя. ђзвышэнне было любы некалькімі каменнымі блокамі, і было пакрыта тканінамі і шкурамі, вельмі пацёртымі. На nen стаяла круглае крэсла без спінкі, па логіцы названае рымскім крэслам, і зноѓ трехногая жаровня.
  
  
  У гэтым крэсле сядзеѓ мужчына. Яе вывучаѓ эга ѓ неуверенном святле жароѓні. Ён быѓ поѓным, з густой кучаравай барадой, закрывавшей эга твар, з тварам, пакрытым жорсткімі маршчынамі і шнарамі. Ён быѓ апрануты як заѓжды, пакамечаны ѓ форму колеру хакі, якую насілі партызаны Кастра, а яго доѓгія чорныя валасы ѓпрыгожвала паліцэйская фуражка.
  
  
  У яго на каленях ляжаѓ МАБ аѓтаматычны пісталет, які ён ласкава гладзіѓ, як любімую цацку.
  
  
  Ён паглядзеѓ на мяне з асаблівым цікавасцю і спытаѓ: "Хто ты?"
  
  
  "Нік Картэр".
  
  
  Ён sel адкрытымі. Эга голас шталь больш рэзка. - Я чуѓ пра цябе, Картэр.
  
  
  - А яе чуѓ пра вас. Яе не шталь дадаваць тое, што чуѓ пра nen. - Вы Эван Карака, лейтэнант Полгара Мілана.
  
  
  "Мілан " мёртвы".
  
  
  'Яе ведаю гэта.'
  
  
  "Голас чаму яе больш не магу быць эга лейтэнантам". Карака на імгненне пагладзіѓ сваю бараду, яго вочы звузіліся. - Ты ѓ дрэннай кампаніі, Картэр.
  
  
  'Яны мае сябры. У тым сэнсе, што мы ѓсе сябры Мілана, - спакойна адказаѓ я. - Але яе тут для сябе.
  
  
  'Чаму?'
  
  
  "Каб атрымаць шкуру ваѓка Мілана".
  
  
  Наступіла цішыня. Карака адкрыта паглядзеѓ на мяне цёмнымі злымі вачыма. - Эга шкуру? - рэзка спытаѓ ён. 'Для чаго? Каб аддаць эга паездак, фотаздымкамі, музыкай і сл сборищу незадаволеных?
  
  
  Побач са мной Падра рухаѓся ѓ моцнай лютасьці, і ён паклаѓ руку эму на плячо, каб супакоіць. - Няма, - сказаѓ яго Караку. "Але з-за гэтага". Яе глыбока ѓздыхнуѓ і згарэѓ, імправізуючы, пакуль казаѓ. "Я сустрэѓ Мілана шмат гадоѓ таму ѓ Берліне. Аднойчы ён сказаѓ мне: "Нік, яе цяпер вяртаюся на радзіму, але ніколі не забывай мяне. Вяртайся да свайго амерыканскаму народу, не забывай мяне". І ён не памёр, мы ѓ маім складаць даляр, нам складаць даляр многіх свабодалюбных амерыканцаѓ".
  
  
  У гэты момант людзі Карака пачалі мармытаць і неспакойна рухацца, а адзін вакол іх раптам закрычаѓ: "Гэта пастка". Іншы закрычаѓ: "Не гэтаму эму гэта!"
  
  
  Яе, павярнуѓся і ѓбачыѓ, што гавораць былі маладымі людзьмі, па-відаць, двума навабранцамі Карака. Гэта мела сэнс. Яе, павярнуѓся да платформе, і вочы Карака паглядзелі на мяне, поѓныя іроніі.
  
  
  - Ты тут чужы, Картэр, - сказаѓ ён. "Вы не разумееце, як ідуць справы ѓ нас".
  
  
  Яе стаміѓся ад таго, што мяне называюць незнаёмцам. Раптам мне надакучыла ѓся гэтая праклятая міжусобіцы. - Я прыйшоѓ для сябе, але не толькі для сябе, - агрызнуѓся я на яго. - Гэты меч не належыць нам, табе, нам, мне, нам, паездак, фатаграфіямі, музыкай. Але ён належыць усяму адкрыты басейн. Гэта сімвал таго, за што памёр Мілан. Гэта сімвал свабоды і незалежнасці для народаѓ усіх краін".
  
  
  Зноѓ пачуѓся гул галасоѓ і руху асяроддзяѓ мужчын. На імгненне мне здалося, што я зайшоѓ занадта далёка. Затым адзін вакол мужчын старэй за сталом здзіѓлена сказаѓ: "Вы можаце зрабіць гэта для нас?"
  
  
  'Так. І яе гэта зраблю Слова было распаѓсюджана, і яно будзе азначаць падтрымку і грошы для вас. Дайце мне гэта.
  
  
  Яе сапраѓды захапіѓся. Усё, што мне цяпер было трэба, гэта феерверк і сцяг, каб мяне абралі прэзідэнтам. Хваляванне ѓ пакоі было вялікім, і здавалася, што я магу выцягнуць Сафію і яе банду адсюль жывымі.
  
  
  У гаме наступнай дыскусіі выразна быѓ чутны голас старога. "Я кажу, што мы павінны даць эму гэтую шкуру", - сказаѓ ён. "Свет павінен пачуць аб нашай барацьбе, і калі Картэр зможа... .. '
  
  
  - Глупства, - фыркнуѓ Карака. "Гэта ѓсё хлусня. Усё яшчэ . .. " Горкія эга вочы дзіѓна заблішчэлі, і ён павольна пачаѓ усміхацца. Гэта была непрыгожая ѓсмешка. Ён нагнуѓся, падабраѓ шэрую футравую шкуру і пакутліва сціснуѓ яе ѓ руцэ. - Хочаш гэты меч? Добра, прыйдзі за ім. Я не хачу, каб вы былі побач з Сафіяй або Падрой, у выпадку, калі гэта ваша хітрасць, каб дыскрэдытаваць мяне. Гэта, верагодна, быѓ трук эга. Ён выглядаѓ досыць хітрым, каб зрабіць што заѓгодна. Але я падышоѓ да яго і быѓ амаль на адлегласці выцягнутай рукі, калі ён сказаѓ мне спыніцца. Затым ён кінуѓ скуру да маіх ног. Яе схапіѓ ee і хутка правёѓ пальцамі па nah, шукаючы маленькі хвіліну ззаду на шыі. Яе агледзеѓ эга, два, тры разы, напаѓпаварота, каб схаваць свае пошукі ад Караца.
  
  
  Затым выпусціѓ яе шкуру на падлогу. - Карака, - холадна сказаѓ я. "Гэта не воѓк Мілана".
  
  
  Карака фыркнуѓ, яго рука сутаргава сціснуѓ пісталет. Эга голас шталь гучным і пагрозлівым. 'Не будзь дурным. Яе сам бачыѓ, як паміраѓ гэты воѓк, і зняѓ шкуру. Ты называеш мяне як ашуканца?
  
  
  "Гэта не воѓк Мілана".
  
  
  Карака напружыѓся, задыхаючыся ад гневу, а затым раптам засмяяѓся. Гэты чалавек быѓ відавочна вар'ятам, і гэта рабіла эга ѓ сто разоѓ больш небяспечным, а ѓсе эга дзеянні непрадказальнымі. Ён павярнуѓся да сваіх людзей, яго важкі твар пад барадой стала свінцовым. "У яго ёсць мужнасць, у гэтага Картэрам", - злосна выдыхнуѓ ён. "Ён прыходзіць, як быццам мы эга падначаленыя, сцвярджае, што гэта не маё шкура і абвінавачвае мяне ѓ хлусні. Ну і жарт!'
  
  
  Маладыя людзі, відавочна, пагадзіліся з ім. Яны сагнуліся ад смеху, хоць не зводзілі вачэй з мяне, нам з паездак, фатаграфіямі, музыкай, нам з невялікай групы, якая трымае ѓ руках нажы і агнястрэльную зброю.
  
  
  Яе спытаѓ. - Дзе сапраѓдны воѓк? - Ты хаваеш гэта?
  
  
  Твар эга раптам стала сур'ёзным, рукі, падобныя на кумпяк, схапілі МАБ і ён нацэліѓ эга мне ѓ грудзі. "Забяры шкуру," сказаѓ ён; эга голас быѓ халодным і ясным, праразаючы гул, як ланцэт. - Вазьмі яе, Картэр. І забяры сваіх шакалаѓ, пакуль яе не зварыѓ вакол вас, усіх мыла.
  
  
  Падра зароѓ ззаду: "Падобна на тое, ты не ведаеш, што з гэтым рабіць, Карака".
  
  
  Карака плюнуѓ у гневе, яго вялікі палец пабялеѓ на спускавым кручку. Нарастаѓ выццё цёмнай лютасьці эга людзей, якія чакаюць, што адно слова вызваліць ih. Гэта была б бойня, пол быѓ бы заліты нашай крывёю. Карака ѓстаѓ. Эга вочы вар'яцка зіхацелі.
  
  
  Яе, скокнуѓ наперад. Адзін чалавек падняѓся, каб абараніць Карака. Нядоѓга думаючы, яе вырваѓ у яго вінтоѓку і ѓдарыѓ яго эга прыкладам па твары. Закрычаѓшы, ён упаѓ дагары. Ззаду мяне людзі Карака крычалі ад дзікага ѓзбуджэння, распространявшегося, як імклівы лясны пажар. Карака, здзіѓлены маёй хуткай атакай, спатыкнуѓся аб сядзенні і ѓпаѓ з дзіѓным піскам. Тады яе схапіѓ эга за валасы, тузануѓ уверх і выхапіѓ пісталет па эга слабых пальцаѓ.
  
  
  Яе усадзіѓ у яго ствала, як раз у той момант, калі яго людзі збіраліся штурмаваць платформу. Яе, закрычаѓ. - 'Останавитесь!' Ці ён памрэ першым!
  
  
  Мужчыны замерлі, і на долю секунды здалося, што яны замерлі. Некаторыя закранулі свайго зброі, як быццам не былі ѓпэѓненыя, што я гэта меѓ на ѓвазе, але ніхто не рызыкнуѓ.
  
  
  - Падра, - усклікнуѓ я, - Сафія. І астатняе. Ідзіце сюды.'
  
  
  Падра ад душы засмяяѓся, калі ён дабраѓся да мяне.
  
  
  - Я ѓ вас не сумняваѓся, - зароѓ я. - Так што я таксама цябе зноѓ выцягну. Ці ёсць выхад?
  
  
  - Вунь там, - сказаѓ Падра, паказваючы на вароты, амаль схаваныя ѓ цені. Паміж намі і варотамі стаяла не менш тузіна змрочных мужчын.
  
  
  - Загадай ім, Карака, - сказаѓ я. Ён паглядзеѓ на мяне скоса, вочы закаціліся ѓ ружовых вачніцах, а на лбе выступілі кропелькі банк. Яго зноѓ груба ткнуѓ эга ѓ печань. Ён выкрыкнуѓ загад, і людзі, мармычучы, слухаліся эму.
  
  
  K дзень ѓтварылася сцежак. Яе пачаѓ цягнуць эга з платформы. Ён спатыкнуѓся, але ѓ яго не было выбару. Яе мацней сціснуѓ эга руку і глыбока ѓціснуѓ пісталет эму ѓ рэбры, каб падагнаць яго. Яе адчуваѓ пах эга жудаснага банка.
  
  
  - Ты не выжывеш, сабака, - прастагнаѓ ён.
  
  
  "Тады і ты не павінен выжыць", - змрочна паабяцаѓ ёй эму. "Ты будзеш жыць так жа доѓга, як і мы".
  
  
  Карака, відавочна, думаѓ, што мы заб'ем яго, як толькі пройдзем гэты праход. Таму што ён сам зрабіѓ бы гэта пры іх жа пры іншых абставінах. У вар'яцкім роспачы ён змагаѓся, царапаясь і кусаясь. Я не веру, што ён ѓсведамляѓ, што рабіѓ у гэты час. Чыстая жывельная паніка была занадта моцная ѓ nen для гэтага. Але мая рука апынулася занадта блізка да эга роце, калі яго, змагаѓся з ім, і ён укусіѓ яе. Мая рэакцыя была міжвольная і аѓтаматычнай: яе выпусціѓ пісталет. Яе ѓсё яшчэ трымаѓ эга за руку, але затым Падра выпадкова спатыкнуѓся аб мяне, яшчэ мацней пазбавіѓшы мяне проціваг, і Карака вырваѓся на волю. Ён прарваѓся праз ачапленне з крыкам. 'Забіце ih. Забіце ih.'
  
  
  Не было часу нават праклясьці сябе. Стары турэцкі меч сцебануѓ мяне жорсткім ударам. Яе скурчыѓся, і рэч зачапіла мой скальп. Затым яе ѓбачыѓ іншую магчымасць і, нахіліѓшыся, разарваѓ самую вялікую тканіна, на сцэне, і яна развалілася, як абрус на накрытом стале. Яна прызямлілася на падлогу разам з яшчэ некалькімі мужчынамі, якія спрабавалі падкрасціся да нас ззаду. Потым трыножак пахіснулася і з грукатам звалілася. Падпаленае алей расплескалось па паветры шырокай дугой. Агністы лівень шыпеѓ і пырскаѓ на халодны падлогу, патокі лавы ѓспыхвалі полымем, выклікаючы ѓ пакоі поѓнае замяшанне і жах. Дзявяцера нас нырнулі ѓ кірунку выхаду, наносячы ѓдары злева і справа вакол сябе. Карака разам пракляѓ д'ябла і свайго старога псіха. Падра шпурляѓ вакол сябе цела амаль гэтак жа хутка, як і изрыгал свае праклёны. Сафія выкарыстала стары Mannlicher як бейсбольную биду. Эга адзіны стрэл мала што каштаваѓ супраць гэтай арды, нават калі б гэй, ёсць магчымасць прыцэліцца.
  
  
  З боку да мяне падышоѓ яшчэ яныне мужчына. Яе ѓдарыѓ яго эга і так моцна, што ён адскочыѓ назад у перакуленай жароѓні. Ён адрэагаваѓ так, як быццам трапіѓ у асінае гняздо і падскочыѓ у дзікім танцы, пляскаючы рукамі па дымлівай задняй частцы штаноѓ. Падра разгарнуѓся і збіѓ з нага чалавека, які спрабаваѓ напасці на Сафію. Трэці быѓ з кароткім нага, перш чым ён змог выкарыстаць свой 45-й калібр. Двое іншых асцярожна наблізіліся і сталі, гатовыя ударыць мне ѓ галаву. Падра зачапіѓ аднаго, а яе ѓзяѓ іншага, то чаго мы абодва ѓдарылі ih аднаго пра аднаго галовамі. Яны ѓпалі, як два яйкі, каб ih растапталі астатнія. Больш за ѓсё гэта нагадвала старамодную бойку ѓ бары.
  
  
  Нарэшце мы падышлі да масіѓнай старой дзень, зробленай па тоѓстых бярвення, змацаваных перакладзінамі. Мы адкрылі яе і зачынілі перабіѓшы che-то вялікі палец. Перакрываючы гук крыку, Падра зачыніѓ затвор дзень.
  
  
  "На якое-то час гэй прыйдзецца ih затрымаць", - сказаѓ ён.
  
  
  - Можа быць, на хвіліну, - змрочна сказаѓ я. У дзверы ѓжо люта стукалі. Яе, чуѓ, як Карака выкрыкваѓ загады. "Ніякіх сякер, ідыёты. Разбіць гэтую чортаву дзверы ѓ шматкі. Падарву яе. Забіце ih. Не дайце ім збегчы.
  
  
  Яе хутка агледзеѓся, каб злічыць людзей, амаль сляпы, у цемры. Нас засталося толькі шасцёра, адзін чалавек стагнаѓ ад балюча, адна эга рука была нямоглая, як зламанае крыло, прижатое да праведзеныя вылічэнні, а іншы з залітым крывёю тварам.
  
  
  'Што гэта за дзверы?' - спытаѓ яе Падру.
  
  
  "Ты думаѓ, што яны будуць выкарыстоѓваць такую дзверы для пархатага сераль?"
  
  
  "Ну, і куды ж мы накіруемся?"
  
  
  Pass - выходзь на вуліцу, - проста сказаѓ ён.
  
  
  "Тады нам лепш сысці, - сказаѓ ёй эму, - пакуль яны не адумаліся і не абышлі вілу".
  
  
  Падра накіраваѓся ѓ цемру, ѓ вузкі калідор, які цалкам схаваны цемрай. Сафія схапіла мяне за руку і пайшла побач, амаль бесперапынна лаючыся і рыкаючы, спатыкаючыся аб нябачныя абломкі.
  
  
  Так жа раптоѓна, як мы ѓвайшлі ѓ чернильную цемру, мы зноѓ выйшлі па ѓсім нах, у прамень яркага сонечнага святла, які на імгненне асляпіѓ нас. Вакол ніадкуль з'явілася цень, цьмяная, у незнаёмым свеце. Інстынктыѓна яе высек эга, адчуваючы поѓнае задавальненне ад парваных сухажылляѓ і нерваѓ. Падра закрычаѓ, і мы ѓсе рушылі ѓслед за эга велізарнай фігурай, імчыць па заднім двары вілы. Гук ботаѓ быѓ усяго ѓ некалькіх футах ззаду нас.
  
  
  Мы падышлі да стагнаць вілы, якая займаецца цудам ацалела. Падра і трое іншых мужчын пералезлі праз нах, і яе спыніѓся ривненской настолькі, каб падштурхнуць Сафію ѓслед за імі. Яна працягнула мне руку зверху, упіраючыся нагой у іншы бок сцены, і мы разам апынуліся на вуліцы, па іншую бок. Пякучы дождж свінцу зашыпеѓ над намі і сцебануѓ па верхняй частцы сцяны, дзе мы толькі што сядзелі.
  
  
  Падра паказаѓ гакам у тым напрамку, у якім нам варта рухацца. Мы чулі, як людзі Карака бегалі туды-сюды па іншы бок сцены, шукаючы рассыпающееся месца, праз якое можна было б прайсці. Затым мы згарнулі за кут, спусціліся па вузкім завулку, перасеклі двор і памчаліся па выбоістай руінах разбураных дамоѓ.
  
  
  "Тут, яны тут!" пачуѓся крык ззаду нас. Мы не адважыліся спыніцца, каб азірнуцца. "Яны прайшлі тут. Тут! Адрэжце ih.
  
  
  Падра знік у Тэрмах, будынку, у якім калісьці размяшчалася купальня. У свой час гэта было багата упрыгожанае будынак, асабліва для такой дальной заставы, як
  
  
  Аптос. Але, напэѓна, паміж двума гладыятарскіх турнірамі ім больш няма чаго было рабіць. Мы ѓвайшлі ѓ калидариум, велізарны цэнтральны зала з джакузі, занадта адкрыты, каб адчуваць сябе камфортна. Мы пабеглі да меншым пакоях ззаду, як толькі з'явіліся людзі Карака і пачалі страляць у нас.
  
  
  Мы падышлі да фригидарию, дзе калі-то была халодная лазня, і одзіна вакол нашых круціѓся, па грудзях эга хвастала кроѓ. Мы пакінулі эга там, мёртвага, і паспяшаліся праз меншы аподитерий, рымскі аналаг распранальні, і спусціліся па некалькіх лесвічным пралётах на ніжні ѓзровень.
  
  
  - Што задумаѓ гэты Падра? - спытала яе, Сафію, цяжка дыхаючы. "У нас няма шанцаѓ апярэдзіць ih".
  
  
  'Мы . ... мы спрабуем дабрацца да каналізацыі, - задыхаючыся, прашыпела яна.
  
  
  Падра спыніѓся перад вялікім скрыняй па пяшчаніку. Там, унізе, была відавочнай толькі цемра. - Уніз, - коратка загадаѓ ён, і без ваганняѓ нырнуѓ. Мы слепа рушылі ѓслед за ім і спусціліся ѓ ваду і бруд. Сафія прызямлілася мне на грудзі і штурхнула мяне ѓ бруд.
  
  
  - Хутчэй, хутчэй, - настойліва сказаѓ Падра, і мы, спатыкаючыся, поплелись за ім, належачы па большай частцы на гук эга булькающих крокаѓ. Двое пакінутых мужчын прыкрывалі адступленне.
  
  
  - Будзь асцярожны, куды ставіш ногі, - папярэдзіла, заяѓляюць мяне Сафія. "Я не нашу абутку".
  
  
  - Што здарылася з тваёй абуткам?
  
  
  - Прапалі, - лаканічна сказала яна і працягнула. Яе бег побач з ёй, мае нагавіцы прыліпалі да ног, і націралі скуру на ѓнутраным боку сцёгнаѓ. Мы прабіраліся праз лабірынт смярдзючых, цёмных тунэляѓ, не затрымліваючыся доѓга на адным і тым жа, але заѓсёды згортваючы ѓ адзін вакол калідораѓ ён ці іншага боку. Крыкі і shaggy нашых праследавацеляѓ рэхам аддаваліся вакол нас, і было немагчыма каму ih адлегласць або кірунак. Цяжка дыхаючы, мы пабеглі далей.
  
  
  Яе паспеѓ спытаць. - "Мы збіраемся схавацца тут?"
  
  
  'Няма . .. Няма . Карака будзе ахоѓваць ѓваходы, каб не даць нам... калі. .. з пацуком у пастцы. Мы павінны . .. дабрацца да кар'ера, дзе мы расположимся лагерам. Мы тут . ... у бяспекі, - выдыхнула Сафія.
  
  
  Раптам мы пачулі гук крокаѓ, якія бягуць па каменю адкрытымі перад намі, адразу за наступным вуглом. Падра у лютасьці спынілася, калі з-за кута з'явілася постаць, і ішла амаль адкрыта ѓ мае абдымкі. Яе развернулс і з усёй сілы ѓсадзіѓ кулак эму ѓ жыцці. Паветра вырваѓся праз эга лёгкіх, і ён упаѓ галавой у брудную ваду.
  
  
  Пачатку другі чалавек адышоѓ у бок, калі ён выйшаѓ з-за кута і зрабіѓ свой маѓзер на мяне. Яе аѓтаматычна і замёр, чакаючы стрэлу. Але ѓ гэты момант у маіх вушах пачуѓся громападобны гук, і эга мэта знікла ѓ чырвоным пляме. Мужчына ѓпаѓ на камяні, і яе ѓбачыѓ Падру, які стаяѓ над ім з пісталетам у левай руцэ.
  
  
  Яе не губляѓ часу дарма. Астатнія людзі Карака стралялі па для кута ѓ сляпой спробе забіць нас. Свінец шугануѓ уверх і заскуголіѓ у уверцюра рикошетящих куль і вострых асколкаѓ каменя ѓ нашых вушэй.
  
  
  Яе, нагнуѓся, каб падняць маѓзер, але тут Падра спытаѓ: "Вы б не аддалі перавагу зброю Карака?"
  
  
  "Вядома, але я кінуѓ гэта".
  
  
  Ён працягнуѓ мне пісталет, які ѓсё яшчэ дымился. "Як намеснік камандзіра, яе запатрабаваѓ эга для сябе, але на самой дэла ён павінен быць у цябе".
  
  
  - Дзякуй, Падра, - сказаѓ я і ѓзяѓ Маѓзер.
  
  
  - Яны дабраліся да амфітэатра хутчэй, чым яе чакаѓ, - прагыркаѓ ён скрозь дзікі стук куль. "Цяпер мы ѓ пастцы".
  
  
  - А іншага выйсця няма?
  
  
  Але гэта было нядаѓна. Калі мы вернемся, яны выскачаць з-за кута і расстраляюць нас на шматкі.
  
  
  - Калі мы гэтага не зробім, - з трывогай сказала Сафія, - яны, хто ззаду нас, дагоняць нас і заб'юць. Гэта безнадзейна.
  
  
  "Ну, - сказаѓ я, - можа быць, яе змагу нагнаць упушчанае". Яе палез у хвіліну і выцягнуѓ газавую бомбу.
  
  
  Гэта была больш новая, палепшаная версія: менш, лягчэй, і больш канцэнтраваная. Ён была памерам і формай, як батат і амелы спецыяльнае запальванне, таму яна не можа выпадкова спрацаваць, калі ѓпадзе ѓ непадыходны момант. Яе выцягнуѓ чэку і ѓ мяне было дзве секунды.
  
  
  Яе кінуѓ эга ѓ кут перад намі, дзе яна пранеслася паміж групай мужчын, што стаялі з другога боку. Яе пачуѓ спалоханы крык, калі аднаго вакол іх ударыла гэй, на галы, і бомба выбухнула з трэскам. Шум - гэта палова псіхалагічнага эфекту, як метады АХ сказалі мне. Праход напоѓніѓся дымам і гарам.
  
  
  Імгненна мы пачулі, як людзі Карака пачалі задыхацца, затым пачуліся стогны і ванітавыя пазывы. Цяпер яны хісталіся, ну ванітавала, лёгкія разывались, чым балюча.
  
  
  Одзіна вакол іх вываліѓся з-за кута, сагнуѓшыся напалову ад балюча і млоснасці, яго твар было скажонае пакутай. Падра выдаѓ дзікі роѓ і апусціѓ свой крук у шыю чалавека. Ён упаѓ, як працяты бык.
  
  
  - Не ѓдыхайце, - перасцерагальна крыкнуѓ я. 'Бяжым!' Мы пабеглі. Мы павярнуліся і памчаліся ѓ тым кірунку, у якім прыйшлі, пакуль Падра не знайшоѓ іншы тунэль. Мы ѓвайшлі ѓ яго, і ён зноѓ павёѓ нас праз сетку падземных труб, уверх па ухілам да бакавых калектарам, а затым зноѓ ѓніз, каб спусціцца ѓ асноѓныя калектары, а часам проста па крузе, выгінаючыся і паварочваючы. Яе страціѓ усялякае пачуццё напрамкі. Наш ѓцёкі прыняѓ характар дзіѓнага скляпенні.
  
  
  У якой-то момант мы спыніліся пад абсыпанай дзіркай з паѓразбуранай лесвіцай, якая вядзе да бледным небе над намі. Мы падняліся наверх, як мага хутчэй і трохі перавялі дыханне, калі выявілі, што гэты выхад не ахоѓваецца.
  
  
  Адтуліну адкрывала доступ да поля, поѓнага камянёѓ і кустоѓ. На другім баку поля была скала, якая займаецца спускалася ѓніз, і калі мы дасягнулі яе канца, Падра паказаѓ ѓніз і сказаѓ: "Ну! Мы пойдзем па ёй, а затым у кар'ер.
  
  
  Каменяломні ѓяѓляла сабой шырокую даліну, якая займаецца выглядала так, як быццам яе рука выкапала гіганцкі. Эга боку ѓяѓлялі сабой кудлатыя правільныя тэрасы карычневых скал з прожылкамі і парапеты, абрамленыя калючымі зараснікамі і выродлівымі каржакаваты дрэвамі. Ён амаль прадставіѓ сабе рабоѓ, б'юцца пад рымскімі бізунамі, пакуль спускаѓся ѓніз.
  
  
  - Калі-то я жылкі ѓ Берліне, - сумна сказала Сафія. "Потым у Аптосе. А цяпер галасаванне тут.
  
  
  Гэта павінна быць нітка свеце.
  
  
  
  Кіраѓнік 5
  
  
  
  
  Лагер знаходзіѓся на плато з выглядам на заходнія кар'еры. Ён складаѓся вакол двух разбураных хацін, якія, як я мяркую, былі казармамі легіянера і камандным пунктам. Вядома, ён быѓ задуманы як абарона ад магчымага паѓстання рабоѓ, з адным толькі уваходам, а астатнія схілы, стромкія і цалкам недаступныя. Гэта было дастаткова бяспечна, настолькі бяспечна, наколькі прытулак магло іх быць пры дадзеных пры іншых абставінах.
  
  
  Горны паветра быѓ халодны, нават цяпер, потым паѓдня, і ѓ нішы ѓ стогн самай вялікай хаты гарэѓ невялікі агонь. Одзіна вакол мужчын прыціснуѓся спіной ён да таго ж стогны, напяваючы сабе пад нос. Іншы мужчына прысеѓ адкрытымі каля брамы, паклаѓшы вінтоѓку на калені, і ѓзіраѓся ѓ адзіную сцежку.
  
  
  Яе знаходзіѓся ѓ самай маленькай хаціне, якая займаецца служыла паездак, фатаграфіямі, музыкай спальняй, кухняй, каморы і зброевай. Са мной былі Сафія і Падра. Усе трое сядзелі на кукішках на матрацы паездак, фатаграфіямі, музыкай, самым зручным месцы ѓ пакоі. У нас была бутэлька віна, якая займаецца хутка скончылася, пакуль мы размаѓлялі яшчэ з адным.
  
  
  - Карака больш не будзе нас турбаваць, - нізкім голасам сказала Падра. - Не, пакуль мы тут у бяспецы.
  
  
  "Не так шмат нас засталося, каб пазмагацца з ім, калі ён нападзе, - заѓважыѓ я. "Нас чацвёра, акрамя вас і мяне".
  
  
  - Так, але Карака ѓжо аднойчы спрабаваѓ штурмаваць лагер, калі мы былі выгнаныя вакол Афона і адправіліся сюды, каб працягнуць бой. Мы, вядома, не страляѓ на паразу, але выпадкова паранілі некалькіх. Для яго гэта было вялікім маральным паразай".
  
  
  "Тады ѓ нас было больш людзей", - сказала Сафія. "І ѓсё ж два ці тры добрых стрэлка могуць адбіць напад".
  
  
  - Што мяне больш турбуе, - працягваѓ Падра, - так гэта тое, што Карака будзе трымаць нас у аблозе і чакаць, пакуль мы не памром ад голаду і смагі. Эга маладыя рэкруты ѓжо акружылі плато.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Як доѓга мы зможам тут пратрымацца?"
  
  
  Падра узяѓ жменю зямлі і дазволіѓ гэй павольна пратачыцца скрозь пальцы. Ён не адказаѓ.
  
  
  - Няхай паспрабуе, - выдыхнула Сафія. "Мы ніколі не здадзімся".
  
  
  Падра засмяяѓся над яе супрацівам. "Ты добра дерешься, як жанчына".
  
  
  - Дастаткова добра, каб выратаваць сваю шкуру? - з гонарам адказала яна. - Ці ты забыѓся, што я выратавала цябе, калі Нік ледзь не забіѓ цябе?
  
  
  Гігант кашлянуѓ, зноѓ павярнуѓся да мяне і паспешліва змяніѓ тэму. "Дарэчы пра шкурах, гэта была сапраѓды не мая шкура?"
  
  
  Яе, зірнуѓ на Сафію. Яна кіѓнула, і ён сказаѓ эму. "На шыі не было кішэні. Я не ведаю, што гэта была за ваѓчыная шкура, але гэта быѓ не воѓк Мілана.
  
  
  - Цьфу, - фыркнуѓ Падра. "Мы ѓсе былі абдураныя казкамі Карака . Але дзе ж тады сапраѓдная шкура?
  
  
  - Толькі Карака гэта ведае, - прамармытала Сафія.
  
  
  І мне давядзецца гэта высветліць.
  
  
  Яны паглядзелі на нах з здзіѓленнем. - Ты маеш на ѓвазе, што збіраешся вярнуцца? - спытаѓ Падра.
  
  
  "Не," сказала Сафія з дзіѓнай гарачнасцю. "Гэта было дастаткова дрэнна для першага разу, і Карака нават не чакаѓ нас. Цяпер ён гатовы і не ведае літасці".
  
  
  Яе, устаѓ і пачаѓ хадзіць па пакоі, як звер у клетцы. "Я не думаю, што ён чакае, што мы зробім што-то адкрыта цяпер. Калі мы будзем дзейнічаць зараз, пакуль ён усё яшчэ думае, што мы абараняюцца. .. '
  
  
  "Ах, але гэтая група мужчын ѓнізе", абверг паведамленні смі мне Падра, ківаючы галавой. 'Усё яшчэ . .. '
  
  
  - Бачыш, - узмалілася Сафія. - Не спрабуй, Нік. Калі ласка...'
  
  
  "Рана ці позна нам давядзецца прайсці праз гэта, і я думаю, што чым раней, тым лепш".
  
  
  "Нік правоѓ, Сафія". З сур'ёзным уздыхам Падра падняѓся на ногі. "Наш лагер ператварыѓся ѓ пастку. Мы павінны ісці.
  
  
  'Добра. Але нам не трэба вяртацца ѓ Аптос.
  
  
  'Як? Ты маеш на ѓвазе, што мы ѓцячэм, як пабітыя сабакі, і адразу аддамо перамогу Караку? Хіба ты толькі што не сказала, што мы ніколі не здадзімся?
  
  
  У салоне павісла няёмкая цішыня. Наша дыханне здавалася вельмі гучным ѓ вузкіх межах каменных сцен. Падра падышоѓ да мяне і шматзначна падняѓ свой крук.
  
  
  "Я ведаю сваіх суайчыннікаѓ. Без срэбнага мовы Карака, які мог бы збіць ih з панталыку, яны прыслухаюцца да здароваму сэнсу. Без гэтай шкуры яны ѓбачаць эга голым. Праз некалькі гадзін гэтыя людзі стомяцца чакаць, ih гнеѓ будзе астываць дзень ото дня. Можа быць, мы зможам праслізнуць пазней.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Праз каналізацыю?"
  
  
  'Так . .. і няма. Мала хто ведае, але ѓ рымскіх гарадах было цэнтральнае ацяпленне. Вялікія вогнішчы ѓ падвалах і каналы ѓ сценах, каб прапускаць гарачы паветра.
  
  
  - Але гэта немагчыма, Падра! - усклікнула Сафія. "Гэта чыстае самагубства".
  
  
  "Але гэта павінна быць зроблена," абыякава сказаѓ Падра. Затым ён пазяхнуѓ і дадаѓ: "Абудзіце мяне ніяк не позна. А пакуль яе буду спаць. Вы можаце працягнуць абмеркаванне з Картэрам, калі хочаце. Падра з разумелай усмешкай выйшаѓ па хаціны.
  
  
  "Апусціце фіранку", - сказала Сафія, маючы на ѓвазе коѓдру, служыѓ дзвярыма. Яе прыслабіѓ вяроѓку, ѓтрымлівальную эга на месцы, і яна ѓпала ѓ адтуліну.
  
  
  "Падыдзі і сядзь побач са мной".
  
  
  Калі яго зноѓ апынуѓся на матрацы, яна прыціснулася да мяне і ціха спытала: "Нік, табе сапраѓды трэба вярнуцца да гэтай шкурай?"
  
  
  - Ды і ты сама ведаеш, што я павінен гэта зрабіць.
  
  
  "Вы ѓжо зрабілі больш, чым хто-небудзь можа зрабіць. Ценымногие больш. На тваім месцы яе б пакінула Афон да таго, як мяне замучылі або пацярпелі паразу ѓ бітве, якая займаецца не была маёй .
  
  
  - Тое ж самае ёй магу сказаць і аб табе, Сафія. Полгар мёртвы.
  
  
  "Гэта мая барацьба, Нік. Яе зрабіла яе сваёй . Яе больш нічога не сказаѓ, толькі пагладзіѓ яе шаѓкавістыя чорныя валасы.
  
  
  "У свой дваццаць пяты дзень нараджэння яе, прачнулася з сумным пачуццём, што пражыла чвэрць стагоддзя, нічога не дамогшыся. Неѓзабаве пасля гэтага яе сустрэла Полгара Мілана". Яна казала спакойна, вочы яе былі задумчивы. "Цяпер, калі ён сышоѓ, Аптос - гэта ѓсё, што мне засталося верыць".
  
  
  'Вы яшчэ маладыя. Вы можаце знайсці іншага чалавека.
  
  
  - Так, - сказала яна, пагладжваючы мой твар кончыкамі пальцаѓ. - Але потым лепшага ты не хочаш згаджацца на меншае. Калі ласка, давайце допьем віно.
  
  
  Мы разбурыѓ бутэльку. Ee палачкі пакрыліся плямамі ад выпіѓкі, а дыханне стала крыху цяжэй. - Не сыходзь, - прашаптала яна. "Скажы сваім людзям, што шкура знішчана".
  
  
  - Але я ведаю, што гэта не так, Сафія, і гэтага дастаткова, каб усё ішло сваім парадкам. Ёсць яшчэ адна рэч: абяцанне, якое даѓ жыхарам Джзана.
  
  
  "Так, яе, памятаю, ты сказаѓ, што горад захопліваюць, і ты гатэль ім дапамагчы".
  
  
  - Дапамагчы, - саркастычна сказаѓ я. "Выдатная дапамога - гэта Аптос".
  
  
  "Ты атрымаеш дапамогу", - паабяцала яна. - Ты як-небудзь атрымаеш яе, калі адзін вакол нас выжыве. Слёзы навярнуліся на яе вочы. - Калі ласка, не сыходзь, - зноѓ сказала яна. "Я не хачу, каб ты паміраѓ".
  
  
  "Калі хто памрэ, дык гэта гэты дзёрзкі вырадак з барадой".
  
  
  'Ты вар'ят. Такі ж вар'ят, як і Полгар, - закрычала яна. Затым яна кінулася да мяне і з варварскай сілай прыціснула свае вільготныя вусны да маіх .
  
  
  Яна вырвалася на свабоду, так жа раптоѓна, як і учапілася, пакінуѓшы нас абодвух задыхацца і прагнуць большага. Прамень сонца прабіѓся скрозь шчыліну ѓ стогны і асвятліѓ яе твар, і ѓбачыѓ яе ѓсмешку, якая займаецца была адначасова і сумнай, і цёплай, і пяшчотнай. Яе прыцягнуѓ ee да сабе і прагна пацалаваѓ у вільготны адкрыты рот. Нашы пацалункі распалілі некантралюемы агонь. "Так, так", - прастагнала яна, калі расшпіліѓ яе і зняѓ з нах блузку. 'Так . .. '
  
  
  Адным рухам ѓніз яе, расшпіліѓ маланку на яе штанах і нацягнуѓ ih ee сакавітыя сцягна. Яе адчуваѓ цяпло яе цела, калі яна рухалася да мяне, спускаючы штаны па нагах. Цяпер на ёй былі толькі майткі, і якім-то чынам гэтай незвычайнай жанчыне ѓдалося знайсці шаѓкавістыя на навобмацак і вельмі маленькія, пробліск яе жаноцкасці ѓ свеце, які складаецца вакол жорсткіх і бязлітасных мужчын. Яе сцягнуѓ трусікі, і ee ягадзіцы і сцёгны вызваліліся для маіх даследуюць рук. Павольна правёѓ рукой па ee жывата і сцегнаѓ, а затым глыбока пранік гэй, паміж нага. Яна стагнала і калацілася ад жадання.
  
  
  Сафія дапамагла мне скінуць вопратку, нервова пацягнуѓшы штаны і швэдар, падставіѓшы маё цела на халодны паветра хаціны. Мы откинулись на ложку і моѓчкі абняліся, атрымліваючы асалоду ад дакрананнямі сябра аднаго ѓ цемры.
  
  
  Горача, нашы вусны зліліся разам, і ѓся пяшчота была выкінутая за борт. Яе рукі обвились вакол мяне і прыцягнулі да сябе, калі яна пакусвала мае вусны, глыбока уцягвала мой мову ѓ рот і праводзіла пазногцямі глыбока ѓ маёй спіне. Яе, адчуваѓ яе грубую пажада, ee соску цвярдзеюць на маёй грудзей, яе цела рухалася, калі яна пастаянна стагнала.
  
  
  Слабыя крыкі жывёлы захаплення вырываліся вакол яе горла, калі яна абдымала мяне. Яе твар было скажонае пажадлівасьцю, рот прагна варушыѓся, сцягна рытмічна адчыняліся і зачыняліся вакол мяне. Мы больш не адчувалі нічога, акрамя неверагоднага хвалявання цяпер. Яе падняѓ свае штуршкі, і цудоѓная боль задавальнення прымусіла Сафію варочацца пада мной. "Ах, ах, оооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооооочичичичихауууу!" закрычала яна. Яе адчуваѓ толькі расце ѓнутры мяне велізарнае напружанне і трэнне нашых целаѓ яшчэ адзін аб другога.
  
  
  Затым яна закрычала, закрычала ад амаль невыноснай інтэнсіѓнасці задавальнення, і ѓсё ѓ нашых целах, здавалася, злілося разам у апошнім выбуху.
  
  
  Калі ѓсё скончылася, мы задрамалі шчаслівым сном без сноѓ, нашы цела пяшчотна перапляліся.
  
  
  
  Кіраѓнік 6
  
  
  
  
  Мы выйшлі па хаціны незадоѓга да заходу. Яе, адчуваѓ сябе адпачылым потым скляпенні, але замерзлым. Сафія настаяла, каб яе пакінулі сваю ірваную скураную куртку і замест нах лішні надзеѓ швэдар. Яе завадатараѓ абодва швэдры ѓ штаны і заткнуѓ МАБ на свой пояс. Сафія пераапранулася ѓ чыстыя штаны і кашулю і адшукала пару туфляѓ. Яна запэѓніла мяне, што ѓ іх шнуркі, якія не парвуць. У промнях заходзячага сонца яе твар было залатым і незвычайна прыгожым. Ee вусны былі поѓнымі і чырвонымі.
  
  
  Падра выйшаѓ па іншай хаціны, трасучы плячыма і пачухваючы грудзі гакам. У яго быѓ той жа разумее погляд у вачах, і калі Сафія ѓбачыла, што ён набліжаецца, яна густа пачырванела і паспяшалася назад у хаціну, каб знайсці сабе занятак .
  
  
  - Усё зроблена? - коратка спытала я, ігнаруючы эга погляд.
  
  
  "Настолькі гатовая, наколькі гэта магчыма. Ён павярнуѓся, каб штогод у кар'ер. "Яна дзікая котка, - мякка сказаѓ ён, - але нават ѓ дзікіх котак ёсць складаць даляр".
  
  
  Яе, кіѓнуѓ у знак згоды.
  
  
  У святле заходзячага сонца цені былі доѓгімі, а сцежак ѓздоѓж ѓсходняга схілу здавалася стужкай пылу. Далёка ѓнізе віднеліся вялізныя валуны, якія, верагодна, хавалі людзей Карака, а да гэтых валуноѓ цягнуліся падступныя аскепкі сланца. Сланец быѓ падобны на сухі зыбучий пясок, і шталь пасткай для любога, хто спрабаваѓ падняцца або спусціцца па яму. Але шлях быѓ бы занадта добра ахоѓваецца, каб спрабаваць зрабіць што-то падобнае.
  
  
  - Мы маглі б пайсці іншым шляхам, - змрочна прапанаваѓ Падра.
  
  
  'Нядобра. Там ѓзыходзіць сонца, і людзі Карака могуць пералічыць нас па пальцах, хто паспрабуе з гэта боку, калі мы не скарыстаемся сцежкай. Я думаю, мы павінны пайсці па сцяжынцы. Мы будзем у цені, і яны не падумаюць, што мы паспрабуем пройдти.
  
  
  - Добрая ідэя, Картэр, - заѓважыѓ Падра.
  
  
  Бясшумна мы заскользили з вяршыні плато ѓніз да ѓступы над паласой сланца. Мы асцярожна рушылі, трымаючы зброю напагатове, і пачалі спаѓзаць па сланцаваму схіле.
  
  
  Цяпер мы былі на адкрытым паветры, і кожны цаля нашага апускаецца быѓ пакутлівай барацьбой з друзлым сланцаѓ. Гэта патрабавала ад нас поѓнай канцэнтрацыі, і калі людзі Карака заѓважаць нас зараз, у нас не будзе нашых адзінага шанец. З кожным крокам яе чакаѓ, што мяне застрэлілі. Мае мускулы напружыліся ѓ жорсткай сударгай, калі яе, схапіѓся за изрытую каляінамі зямлю і саслізнуѓ уніз па кароткім участках, занадта круты, каб ісці інакш. Час як быццам спынілася, але паступова перад намі вымалёѓваліся велізарныя валуны.
  
  
  Нарэшце мы дасягнулі мяжы сланцавага схілу. Яе перакаціѓся паміж першымі камянямі, на якія наткнуѓся, і Падра рушыѓ услед за мной. - Мы зрабілі гэта, - ухмыльнуѓся ён мне. - Цяпер давайце прикончим гэтых ублюдкаѓ. Тут толькі навабранцы Карака і нікога вакол маіх былых братоѓ. На гэты раз яе не буду страляць толькі для таго, каб параніць".
  
  
  Яе, кіѓнуѓ у знак згоды, а затым адправіѓся праз пустынны, жорсткі пейзаж, праз падлесак і вакол валуноѓ. Амаль парыж мы з Падрой краліся, пастаянна сачыць за сцежкай. Вартавыя Карака не маглі быць далёка, і сцежак звядзе нас разам у зручны час.
  
  
  Раптам мы падышлі да глыбокага рова, дзе калі-то, шмат стагоддзяѓ таму, адарваѓся велізарны валун з грукатам пранёсся па дне даліны, пакінуѓшы там глыбокі пасля. Яе асцярожна падпоѓз да краю бы з Падрой, які паѓзе ззаду і затым, шэпчучы праз плячо, сказаѓ: "Двое мужчын".
  
  
  Падра трохі наблізіѓся, каб ён мог зазірнуць за край. Наперадзе ляжаѓ спадзісты схіл каля дваццаці метраѓ. На шарык, абароненага ад лютага ветру, стаялі два бандыта, прыставіѓшы драбавік да скал. Адзін мужчына круціѓ цыгарэту, а другі выпіѓ вакол бутэлькі. - Хіба табе не казаѓ? - пагардліва сказаѓ Падра. "Гэта не змагары за свабоду. Яны злачынцы. У іх няма ніякага палітычнага разумення. Ім няма чаго рабіць тут, у Аптосе.
  
  
  Яе ѓспомніѓ словы паездак, фатаграфіямі, музыкай: "Мы не проста злодзеі". У наступны момант Падра нацэліѓ вінтоѓку на бутэльку.
  
  
  - Няма, - прашыпеѓ я, адштурхоѓваючы эга руку. "Калі вы выстрелите, шум прыцягне ѓсіх астатніх".
  
  
  - Ты маеш рацыю, - уздыхнуѓ ён. - Прабач, Картэр.
  
  
  Яе сказаѓ эму прыкрыць мяне, а потым саскочыѓ у акоп, накіраваѓшы на іх МАБ. - "Наш гук".
  
  
  Яны не змаглі своечасова дабрацца да свайго зброі, і, на шчасце, нават не паспрабавалі. Яны павольна выпрасталіся, трымаючы рукі над галавой, на тварах было напісана здзіѓленне.
  
  
  - Падра, - крыкнуѓ ёй праз плячо. "Ідзі сюды і вазьмі ih зброю".
  
  
  Ён слізгануѓ праз край траншэі і накіраваѓся да гадзінным, па-за лініі агню майго аѓтамата ѓ выпадку супраціву.
  
  
  Раптам з-за сляпой зоны з'явілася група ѓзброеных людзей. Нейкі час яны стаялі там, ih асобы былі поѓныя збянтэжанасці і здзіѓлення, затым яны адкрылі агонь. Свінец са свістам рикошетил вакол Падры і мяне.
  
  
  Ёй кінуѓся ѓ бок і падняѓ пісталет-аѓтамат, каб адказаць на смяротную атаку. Падра нырнуѓ за скалісты ѓступ, стрымана цэлячыся ѓ іх кожнай куляй . Група тых, хто нападаѓ рассеялася, пакінуѓшы дваіх забітымі і траіх параненымі. Яе прыстрэліѓ іншага, калі ён дасягнуѓ канца западзіны. Яшчэ адзін чалавек, нязграбны вусаты бандыт, ледзь не наляцеѓ на мяне, калі ѓпаѓ з куляй Падры ѓ грудзі. Яе, адышоѓ у бок і стрэліѓ у чалавека з пацучыным тварам, які цэліѓся ѓ Падру. Ён тузануѓся назад, а затым упаѓ наперад, слізгаючы па тым, што засталося ад яго асобы.
  
  
  Страляніна сціхла, калі людзі Карака перагрупаваліся, і ён змог далучыцца да Падрэ да таго, як стральба зноѓ разгарэлася.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Як справы?"
  
  
  "Ну трапнасць горш, чым ih дыханне", - сказаѓ ён, перезаряжая маѓзер. Боепрыпасаѓ для МАБ у хаціне паездак, фатаграфіямі, музыкай не было і яе выкарыстаѓ апошні патрон. Одзіна вакол хлопцаѓ Карака кідаѓся ад хованкі да хованцы, але глеба аслабела, і ён паслізнуѓся. Яго зрабіѓ свой апошні стрэл. Лупіѓ вочы трапіла эму ѓ спражку і знікла ѓ куце жыцця. Там я стаяѓ са сваім пустым пісталетам, цяпер не чым іншым, як дарагі і складанай металічнай дубінкай.
  
  
  "Падра, яны акружаць нас".
  
  
  " Так, і я баюся, што мы нарабілі дастаткова шуму, каб прыцягнуць ѓсю ih кампанію".
  
  
  - Тады давай прыбірацца адсюль да д'ябла .
  
  
  Выхад па ѓсёй кар'еры ператварыѓся ѓ кашмарную чараду цяжкіх узыходжанняѓ і раптоѓных кароткіх сутычак. Яе ѓзяѓ Schmeisser MP 40 у аднаго вакол забітых. "У вас тут па-чартоѓску дзіѓная калекцыя зброі", - заѓважыѓ яе Падрэ. "Мой яшчэ, калі ты будзеш змагацца супраць прыгнятальнікаѓ, як партызану, замест таго, каб дазволіць ім забяспечваць цябе, ты будзеш задаволены ѓсім, да чаго дотянешься".
  
  
  "Так што ёсць верагоднасць, што ѓ Карака няма ніякага радыёабсталяваньня, накшталт рацый".
  
  
  "Не, ну ён не мае."
  
  
  "Ну, яе, мяркую, гэта тое, чаго мы павінны быць удзячныя".
  
  
  Мы караскаліся па расколін і ярах, па крохкія пад маёй цяжарам старажытных скал, па калючым, скрыѓленым кустах, изводившим нашу скуру. Раны на праведзеныя вылічэнні і руцэ пульсавалі тупы пякучай болем, і ён дрыжаѓ на халодным ветры. Яшчэ адзін грэбень, яшчэ адна расколіна; бяжы, змагайся і зноѓ бяжы. Падра задаваѓ тэмп. Мы абодва былі знясіленыя і задыхаліся, калі нарэшце дабраліся да поля і знізілі хуткасць да павольнай рысі. Мы страцілі людзей Карака па выглядзе і ѓ апошні раз агледзеѓшыся, саскочылі ѓ каналізацыю.
  
  
  Праз паѓгадзіны мы былі на віле. Мы проползли ѓздоѓж задняй сцяны на іншы нітка будынкаѓ і выглянулі з-за контрфорса. Па разбураным двары неспакойна хадзіѓ вартавы з стрэльбай на плячы. Падра кіѓнуѓ галавой у бок разбураных варотаѓ у некалькіх ярдаѓ ззаду ахоѓніка. - Мы пойдзем у склеп, - прашаптаѓ ён. - Там мы можам залезці ѓ паветраводы. Ён паклаѓ маѓзер у хвіліну і прапанаваѓ мне пакінуць шмайссер. "Для гэтага няма месца", - сказаѓ ён мне.
  
  
  "У нас будзе твой пісталет, толькі калі нас зловяць". Ён фаталистически ѓздыхнуѓ.
  
  
  Яе, павярнуѓся і паглядзеѓ на вартавога, задаючыся пытаннем, хто быѓ больш падмануць, Карака, Падра ці яе. Гадзінны, здавалася, ішоѓ цэлую вечнасць. Час ад часу ён садзіѓся, каб пацерці свой чаравік і што мармытаць пра сябе. Нарэшце ён схаваѓся за вуглом. Яе глыбока ѓздыхнуѓ і пабег за Падрой.
  
  
  Гадзіннага яшчэ не было відаць, калі мы дасягнулі аркі і нырнулі ѓ засохлая, з пахам цвіллю склеп. У цэнтры знаходзіѓся форнакс, скляпенні антычнага ачага, над якім паміж сценамі разветвлялись вузкія трубы, плошчай каля паѓметра.
  
  
  - Гэта будзе шлях для нас, - сказаѓ я. - Ты ѓпэѓнены, што гэта прывядзе нас да Караку?
  
  
  'Так. Яны вядуць у кожны пакой вілы.
  
  
  - Тады давай паспрабуем пранікнуць у спальню. Мы можам заспець яго, калі ён прыйдзе адзін. Дарэчы, што адбудзецца, калі мы затрымаемся?
  
  
  - Гэта было б вельмі сумна, - суха адказаѓ Падра. "Мы не зможам разгарнуцца і прагнаць пацукоѓ".
  
  
  Яе глядзеѓ на адтуліны з яшчэ большым агідай. Падра паказаѓ на трубу, у якую гатэль ѓлезці, і яе прыціснуѓся, каб адштурхнуцца нагой ад краю і трапіць ѓнутр. Там я перавярнуѓся на жыццё. Падрэ было яшчэ цяжэй, але ён забраѓся ззаду мяне, пакуль яе рухалася цаля за цаляй, абапіраючыся на перадплечча і пальцы нага.
  
  
  Гэтыя старыя паветраводы, павінна быць, функцыянавалі ѓ мінулым прыкладна гэтак жа, як і сёння. Акрамя рашотак на падлозе, у рымлян былі выхады ѓ ніжняй частцы сцяны. Ліжа, да столі былі больш вузкія адтуліны. Гэта была дзіѓна эфектыѓная сістэма.
  
  
  У цемры мы паѓзлі, час ад часу спыняючыся, каб перадыхнуць. Гэта было бруднае, изнурительное справа. Яе ѓвесь час думаѓ, што мы лёгка можам затрымацца ѓ вузкім месцы, і пацукі будуць грызці мне ступні.
  
  
  "Цяпер мы ѓ галоѓным зале", - заѓважыѓ Падра ѓ адным па прамежкаѓ. "Яшчэ адна пакой ці два, яшчэ тры, я думаю."
  
  
  - Спадзяюся, ты маеш рацыю, Падра.
  
  
  Ён нічога не сказаѓ, толькі фыркнуѓ. Мы працягвалі паѓзці па трубе, пакуль не дасягнулі якая абрынулася секцыі. Павольна яе расчышчаѓ праход, перадаючы Падрэ кавалкі каменя і бруду. Затым мы папаѓзлі далей.
  
  
  Гукі пачалі прасочвацца аднекуль зверху. Я не быѓ упэѓнены, што яны кажуць, але я быѓ абсалютна ѓпэѓнены, што пазнаѓ голас Карака. Яе памарудзіѓ, жэстам загадаѓ Падрэ паводзіць сябе цішэй і працягнуѓ шлях, слізгаючы вельмі ціха, каб нас ніхто не пачуѓ.
  
  
  Яе затрымаѓ дыханне, калі дабраѓся да выхаду, дзе шум быѓ самым гучным. Тая ж самая сіла, якая займаецца разбурыла трубу ззаду нас, пашырыла яе тут. Паступова мне ѓдалося знайсці дастаткова месца, каб перасоѓвацца на кукішках. Падра быѓ побач са мной, згорбіѓшыся і абапіраючыся на сцягна. Ён быѓ падобны на камінара. Яе, нахіліѓся наперад, міліметр за міліметрам, і агледзеѓ пакой, мае вочы прывыклі да цьмяным святле паходняѓ.
  
  
  Каля тузіна мужчын сядзелі за хісткім сталом. Чацвёра вакол іх выглядалі, як ветэраны старой гвардыі, якія засталіся з часоѓ кіраѓніцтва "Мілана". Астатнія былі дзёрзкімі маладымі бандытамі Карака. Карака хадзіѓ узад і наперад у расчараванні або нецярпенні, а можа, і ѓ тым, і ѓ іншым, калі ён ударыѓ правым кулаком па левай руцэ. Падра ціха зароѓ, нібы жывёла, почуявшее ворага, і перамясціѓ свой аленка ѓ які расце раздражненні.
  
  
  З гэтымі словамі ён абрынуѓ кавалак каменя. Гук быѓ аглушальным. Ёй быѓ упэѓнены, што яны пачулі б гэта ѓ пакоі. Але няма, размова працягваѓся без перапынку.
  
  
  Яе, чуѓ, як Карака сказаѓ: "Да чорта ѓдаву Мілана і гэтага ідыёта з гакам. Мы павінны глядзець фактах ѓ твар. Мы слабеем, а армія становіцца мацней. Дні нашай славы ззаду. Мы для іх не больш чым стрэмка ѓ праведзеныя вылічэнні.
  
  
  "Калючкі ѓсё яшчэ можа быць моцным", - абверг паведамленні смі эму одзіна вакол мужчын старэй .
  
  
  "Ба. На колькі доѓга? Наша зброя састарэла і састарваецца. Захад страціѓ цікавасць і адвярнуѓся ад нас. Нікога гэта не хвалюе.
  
  
  - Але гэты чалавек, Картэр, сказаѓ... .. '
  
  
  - Ён сказаѓ, ён сказаѓ, - закрычаѓ Карака. "Гэта ѓсяго толькі адзін чалавек".
  
  
  - Ты чакаѓ большага, Эван? - спакойна спытаѓ стары. "Толькі ѓ аднаго чалавека быѓ шанец дабрацца да Аптоса, і Картэру гэта ѓдалося".
  
  
  - Я нічога не чакаѓ, - горача запярэчыѓ Карака. "Толькі холад, голад і ганебная смерць, калі мы будзем працягваць у тым жа духу".
  
  
  "Іншага шляху няма".
  
  
  "Ёсць."
  
  
  Барадаты маршалак з пакрытым плямамі тварам людзі не грубай паглядзеѓ на старога: "Слухайце, усе вы. Наш кантакт у Метковиче зрабіѓ некалькі запытаѓ уладам. Ён кажа, што калі мы цяпер будзем паводзіць сябе цішэй, то мы можам атрымаць пэѓныя саступкі.
  
  
  - Ён хлусіць, - прашыпеѓ Падра.
  
  
  Яе прыціснуѓ палец да вуснаѓ, каб прымусіць эга замаѓчаць, але ѓ маім мозгу круціліся супярэчлівыя думкі. Ці быѓ кантакт Карака у Метковиче тым жа, што і ѓ мяне? Калі так, то ці ён быѓ тым, хто ён югаслаѓскую армію, і яны ледзь не забілі мяне? І акрамя таго, калі ѓрад было такім прымірэнчы, то чаму яны захапілі Джзан?
  
  
  "Голас чаму, - працягваѓ Карац, стукаючы косткамі пальцаѓ па стале, - запрасіѓ яе людзей вакол Белграда наведаць нас тут".
  
  
  'Тут?' прагыркаѓ Падра, прыгнечаны. Ён выглядаѓ так, быццам збіраѓся падарвацца ад лютасці. - Ён прывёѓ сюды ворагаѓ? Мілан перавярнуѓся б у труне, калі б пачуѓ гэта".
  
  
  - Ш-ш-ш, - прашыпеѓ ёй эму.
  
  
  - Але што, калі мы не пагодзімся? - ціха спытаѓся стары.
  
  
  "Тады далучайся да тых маньякам у каменяломні", - раѓнуѓ Карака. "У нас ёсць шанец на бяспеку, і спакой, і калі вы не ѓбачыце гэтага для сябе, падумайце аб будучыні сваіх род і дзяцей. Мы заключаем выгадную здзелку і скончым з усімі гэтымі гадамі кровапраліцця.
  
  
  Яе пачуѓ рык побач са мной і шорганне нага. Перш чым паспеѓ што-небудзь зрабіць, раз'юшаны Падра скокнуѓ праз адтуліну ѓ пакой, равучы ад лютасьці і абурэння. Усе твары павярнуліся ѓ бок эга, узрушаныя з'яѓленнем гэтага почерневшего ад сажы дзікуна.
  
  
  Яе вылаяѓся на англійскай і сербска-харвацкай, але паспяшаѓся далучыцца да белокурому дзікуну, задаючыся пытаннем, памру яе цяпер. Яе лепш памру я стаю, чым у гэтым брудным паветраводзе. - Кравец вазьмі, Хэш, - закрычаѓ я на яго. "Паглядзі, што ты нарабіѓ."
  
  
  "Чалавек можа трываць толькі пэѓную колькасць, і не больш", - раѓнуѓ ён. Ён ступіѓ наперад і агрызнуѓся на старых. - Ты, Ветаѓ, мой родны мужчына! Вы ѓжо забылі, як мы плячом да пляча з Полгаром змагаліся за гонар Харватыі? І ты, і я апынуѓся, будзеш поѓзаць перад сербамі, цалаваць ім боты? Ён закрычаѓ, яго вочы бліснулі гневам. - Добрая продаж, Эван? Вы прадалі нас, вы зрабілі гэта.
  
  
  Голас Караца абсурдна, як крэмень. - "Ты вар'ят, Хэш. Нашым марам прыйшоѓ паток, і мы павінны прыняць рэальнасць. Навошта табе больш крыві на тваіх руках? Рэвалюцыя ніколі не бывае паспяховай."
  
  
  Падра махнуѓ гакам. "Калі тут і ёсць кроѓ, так гэта кроѓ сербаѓ у сумленным баі. А як жа кроѓ на тваіх руках? Кроѓ харватаѓ?
  
  
  Людзі Карака падышлі ліжа, нешта мармычучы.
  
  
  - Ці ён вам не сказаѓ? крычаѓ Падра. - Хіба ён не казаѓ табе, што атачыѓ і загадаѓ забіць нас?
  
  
  - Хлусня, хлусня, - пракрычаѓ голас. "Ты здраднік".
  
  
  Падра выпусціѓ кулак, як гарматнае ядро. Пачуѓся трэск, і мужчына ѓляцеѓ у чалавека ззаду яго. Людзі Карака на імгненне отшатнулись, а затым зноѓ падышлі да нас.
  
  
  Падра парыраваѓ нажом сваім гакам і ѓдарыѓ нападніка каленам у пахвіну. Яе ударыѓ яго далонню па твары і пачуѓ храбусценне касцей. Калі яе збіраѓся напасці на іншага чалавека, яго адчуѓ, як лупіѓ вочы ѓпілася мне ѓ нагу. Прыкладам ѓрэзаліся мне у грудзі, і раптоѓная, асляпляе боль, здавалася, разарвала мне галаву. Яе, хіснуѓся, узяѓ сябе ѓ рукі і паспрабаваѓ схапіцца за адно па стрэльбаѓ перада мной. Натоѓп насунулася і прыціснула нас спіной да стагнаць. Яе паспрабаваѓ прыгнуцца, але спазніѓся на долю секунды.
  
  
  
  Кіраѓнік 7
  
  
  
  
  Вакол цемры пачуѓся голас. "Ён прыходзіць у сябе".
  
  
  - Выдатна, - отзвался іншы голас. - Ты гатовы, Гарт? У мяне вельмі мала часу для гэтага.
  
  
  Першы голас лаканічна адказаѓ: "Гэтак жа гатовы, як і ён". Павольна цёмныя тучы рассеяліся, але спачатку ѓ гэтым не было ніякага сэнсу. Яе плаваѓ у моры балюча. Павольна яе зразумеѓ, што я зусім голы, сяджу на жалезным крэсле. Калі яе паспрабаваѓ паварушыцца, то выявіѓ, што мае запясці і лодыжкі скаваныя вострымі металічнымі кайданамі.
  
  
  У некалькіх футах ад мяне стаяѓ невысокі мясісты мужчына. Эга велізарны жыцця навісаѓ над поясам, і быѓ бачным скрозь дзіркі ѓ кашулі. Ён быѓ зусім лысы, і ѓ эга бясформеннай асобы была дыскаѓ манументальная бесклапотнасць прафесійнага ката, проста выконвае сваю працу. Пачуѓся шоргат рухаѓ. Эван устаѓ з крэсла і сел на кукішкі побач з маёй рукой.
  
  
  - Добры вечар, Картэр, - бадзёра сказаѓ ён. "Ты і Падра моцна мяне ѓзрушылі, калі ѓвайшлі скрозь гэтыя сцены".
  
  
  Яе нічога не казаѓ. У мяне ѓжо былі праблемы з тым, каб прымусіць маё горла працаваць. Яно здаваѓся высахлых і здушаным, як быццам хто-то наступіѓ на яго падчас працы фарбы.
  
  
  "Але я думаю, што магу што-што вярнуць", - сарданічнай усміхнуѓся Карака. "Сардэчна запрашаем у мой пакой адпачынку".
  
  
  Яе агледзеѓся і пачаѓ разумець, дзе я. Яе знаходзіѓся ѓ маленькай квадратнай лічбавыя камеры з груба отесанными сценамі. Паветра быѓ напоѓнены зловонием крыві і экскрыментаѓ. У дрыготкім святле адзінай жароѓні яе, убачыѓ, што на лічбавыя камеры з другога боку два дзень з замкамі і вузкімі шчылінамі на ѓзроѓні вачэй. Сцены былі абвешаны старымі прыстасаваннямі для катаванняѓ: заціскі для нага, і ступняѓ, палатно кругловязаное (трыкатаж, пазнакі, спінны валік, падвесныя разбіваць і бранзалеты з арэляѓ, мноства запятнанных, іржавых шчыпцоѓ і шпілек. Яе, адчуѓ, як жоѓць падступіла да горла, а па голаму целу пабеглі мурашкі.
  
  
  Карака павярнуѓся да мяне і пацягнуѓ маю галаву за валасы, жорстка павярнуѓшы яе, несумненна, я памятаю той момант, калі яе тузануѓ эга за валасы. - Я хачу ѓсё ведаць пра ваѓка Мілана, - настойліва прашаптаѓ ён. "Я хачу ведаць, што ѓ гэтым такога важнага.
  
  
  Яе выдаѓ эму некалькі лаянак, ад якіх эга твар пабялеѓ, і ён адпусціѓ мае валасы, як быццам эга ужалили. "Я б гатэль, каб Падра быѓ тут адкрыта зараз, каб убачыць, хто вакол вас першым будзе маліць аб літасці. Але зараз вам проста прыйдзецца маліць у два разы больш, каб зрабіць гэта правільна. Гарт!
  
  
  Ён парывіста махнуѓ іншаму мужчыну, і Гарт падышоѓ да крэсла. Яе не мог бачыць, што ён рабіѓ, але ѓ мяне ѓзнікла трывожная думка, што я не проста сяджу ѓ старым крэсле. Яе, чуѓ, як ён мітусіѓся на карачках. Праз хвіліну яе адчуѓ з'едлівы пах распаленага металу і дыму.
  
  
  - Ты збіраешся распавесці мне, Картэр. Рана ці позна ты мне скажаш.
  
  
  Смурод станавілася ѓсё мацней, і цяпер яе заѓважыѓ, што крэсла стала непрыемна гарачым. Па меры таго, як стары метал крэсла станавіѓся ѓсё больш гарачым, сціскаѓ яе кайданы . Мая скура гарэла. Яе сціснуѓ зубы і маѓчаѓ.
  
  
  - Ты думаеш, я не змагу зламаць цябе, Картэр?'
  
  
  Языкі агню папаѓзлі ѓверх па сядзення крэсла, пакуль Гарт важдаѓся з маленькім мехам па авечай шкуры. Агонь разрастаѓся, лізаѓ мае рукі і обжигал скуру. Шипованное жалеза стала вішнёва-чырвоным, і ѓвайшло новае смурод, яшчэ адно смурод, смурод гарэлай плоці. Мяне зажаривали жыѓцом.
  
  
  - Картэр, у чым сакрэт праклятага ваѓка? Яе ведаю, што ён ёсць, і ѓ мяне няма часу на тое, каб прасіць цябе па-добраму, пакуль войска сербаѓ ѓжо ѓ шляху. Расказвай.'
  
  
  Яе пачуѓ, як сэм выпаліѓ гэта. 'Казёл . ... каза.
  
  
  'Якая? Якая каза?
  
  
  "Ваша сямейная goat, Карака".
  
  
  "Што з гэтым?"
  
  
  Яе змагаѓся ѓ палаючай крэсле, мае лёгкія сціскаліся ад дыму і балюча. Тым не менш, мне ѓдалося ѓдыхнуць дастаткова адбору пробаѓ паветра. "Ваша сямейная казу... Шкада, што ваша маці ніколі не чула аб супрацьзачаткавых сродках". Карака ѓдарыѓ мяне сваім вялікім кулаком па твары і разбіѓ губу. "Цаля за цаляй яе пашлю цябе ѓ пекла", - раѓнуѓ ён на мяне. - Гарт, дастаткова. Прывяжы эга да арэляѓ.
  
  
  Гарт паліѓ вадой агонь пад кратамі, развязаѓ мяне і груба пацягнуѓ па халодным каменным падлозе. Мае нервы ѓзарваліся, і боль была амаль невыноснай, калі грубы камень цёрся аб маё обожженую скуру. У наступны момант Гарт зашпіліѓ цяжкія жалезныя кайданы арэляѓ на маіх запясцях. Арэлі - гэта амаль дагістарычны папярэднік дыбкі, катаванні, якая займаецца падымае ахвяру ѓ паветра, а затым раптам скідае яе на зямлю. Гэта жорсткі метад выцягвання рук, скручвання цягліц, разрыву суставаѓ і пералому касцей.
  
  
  Гарт падняѓ мяне за запясці, пакуль ён не павіс так, што мае пальцы нага, ледзь дакраналіся да зямлі. Затым ён падышоѓ да стогны аб арэлямі і ѓзяѓ у руку згорнуты пугу. Ён страсянуѓ эга ззаду сябе і павярнуѓся да Караку, чакаючы загаду.
  
  
  Вочы Карака былі ліхаманкавымі і нецярплівымі, калі ён павярнуѓся да мяне. "Гэта рымскае прылада, Картэр. Гэта робіць эга вельмі прыдатным для катаванняѓ, ці не так?
  
  
  Затым ён адступіѓ назад і кіѓнуѓ. Дубец вылецеѓ і сцебануѓ па маім целе. Боль была амаль невыноснай, калі сырая скура павярнулася вакол голых сцёгнаѓ і жыцця. Яе сцяѓся ѓ дугу, у сваім вісячым становішчы.
  
  
  "Голас, як рымляне адзначалі свята Луперкаліі", - засмяяѓся Карака. "Кожны год пятнаццатага лютага мужчыны танцавалі на вуліцах, збіваючы сваіх род пугамі, зробленымі па вярбовых галінак. А цяпер раскажы мне аб тым ваѓка Мілана, Картэр. Скажы мне, пакуль можаш.
  
  
  Зноѓ пугу ударыѓ мяне, пакінуѓшы пунсовую паласу на голым целе. Яе iso усіх сіл змагаѓся з ланцугамі, утрымлівальнымі мяне, спрабуючы пазбегнуць шлепающего бізуна. Але Гарт быѓ майстрам сваёй справы і нічога не выпускаѓ.
  
  
  "Воѓк Мілана, Картэр. Што з гэтым ваѓком?
  
  
  Голас Карака шталь для мяне незразумелым, калі Гарт зноѓ і зноѓ біѓ мяне. Крык рэхам разнёсся ѓ лічбавыя камеры, і калі ён замёр, яе зразумеѓ, што гэта зыходзіѓ ад мяне самога.
  
  
  " Воѓк. ..'
  
  
  Яе павінен быѓ адпачыць. Яе павінен быѓ прымусіць Гарту спыніцца, інакш яе ніколі не знайду выхаду па гэтай катаванні. Са стогнам апусціѓ яе галаву наперад і зрабіѓ выгляд, што страціѓ прытомнасць. Маё цела абмякла і нерухома павісла ѓ жалезных кайданах. Гарт ударыѓ мяне яшчэ некалькі разоѓ, але мне ѓдалося падавіць якія рвуцца вакол горла крыкі. Праз хвіліну яе пачуѓ, як дубец ѓпаѓ на падлогу.
  
  
  Карака быѓ па-чартоѓску злы. - Ты зайшоѓ занадта далёка, ідыёт, - крыкнуѓ ён Гарту. "Падымі эга".
  
  
  - Вам прыйдзецца пачакаць.
  
  
  'Не магу дачакацца.'
  
  
  "Табе прыйдзецца."
  
  
  - Кравец вазьмі, Гарт, у мяне ёсць справы больш важна, чым глядзець, як ён вісіць тут. Пакліч мяне, калі ён зноѓ зможа гаварыць.
  
  
  Яе, чуѓ, як Карака выйшаѓ праз падзямелля. Дзверы зачыніліся за ім з глухім стукам.
  
  
  Хвіліны цягнуліся, як стагоддзя. Пот струменіѓся па маім целе, упіваючыся ѓ апухлыя раны, але ён не рухаѓся. Гарт нецярпліва хадзіѓ узад-наперад. Яе, чуѓ, як ён шоргнуѓ запалкай, каб запаліць цыгарэту. Пах серы і дрэннага тытуню казытаѓ ноздры. Але час цягнулася, і раптам Гарт прамармытаѓ: "Даѓбешка!"
  
  
  Дзверы адчыніліся і зноѓ зачыніліся. І Гарт сышоѓ. Яе глядзеѓ у пустую пакой, і думаѓ, колькі часу ѓ мяне будзе, перш чым ён вернецца. Праз некалькі хвіліна яе пачуѓ ціхі скрыгат і вырашыѓ, што мой адпачынак ужо скончыѓся. Але потым яе, зразумеѓ, што гукі даносіліся з-за маёй спіны, з-за камеры. Гэта было падобна на тое, як мышы бегаюць па сценах.
  
  
  - Картэр, - пачуѓ яе шэпт. "Картэр".
  
  
  Яе павольна павярнуѓся ѓ сваіх ланцугах тварам да дзень на іншым канцы. Два прывідных асоб з изможденными вачыма, ледзь адрознымі ѓ дрыготкім святле. Яе адразу пазнаѓ ih. Гэта былі людзі паездак, фатаграфіямі, музыкай, двое з трох, якія загінулі ѓ першай сустрэчы з Караком.
  
  
  'Вы нас чуеце?'
  
  
  'Так.' Яе спытаѓ. - Падра з вамі?
  
  
  - Няма, - адказаѓ адзін вакол мужчын.
  
  
  - Хіба ён не быѓ з табой? - спытаѓ іншы мужчына. Можа быць, ён збег.
  
  
  - Ці памёр, - з горыччу дадаѓ першы.
  
  
  - Я думаѓ, вы ѓсё мёртвыя, - сказаѓ я.
  
  
  "Яны берагуць нас для іншай смерці: на гульнях ".
  
  
  - Гульні ?
  
  
  "На арэне. Супраць абраных Караком забойцаѓ. Мэнтана ѓжо няма, а мы наступныя.
  
  
  "Карака сышоѓ з розуму". - Я ледзь мог паверыць уласным вушам.
  
  
  'Так, але . .. ' Мужчына вагаѓся, затым сказаѓ з трывогай: 'Яе чую Гарту. Бывай, Картэр.
  
  
  Асобы зніклі, і я зноѓ застаѓся адзін.
  
  
  Частка маёй сілы вярнулася, якая сілкуецца жахам ад таго, што яны толькі што сказалі мне. Упёршыся нагамі ѓ сцяну, яго падцягнуѓся, каб схапіцца за разбіваць над кайданамі на руках . Мае пальцы былі слізкімі, але я трымаѓся. Зрабіѓшы глыбокі ѓдых, яе пачаѓ караскацца ѓверх рука за рукой так хутка, як толькі мог . Мышцы маіх рук і плячэй напружыліся да мяжы, але я працягваѓ падымацца.
  
  
  Як толькі яе дабраѓся да цяжкай перакладзіны, яе пачуѓ гук надыходзячых крокаѓ. У роспачы яе, перакінуѓ нагу праз бэльку і ѓскараскаѓся на нах. Яе люта тузануѓ кайданы, я ведаю, што павінен вырвацца, перш чым Гарт дабярэцца да мяне і пачне хвастаць назад сваім дубцом. У кайданоѓ былі простыя замкі-кліпсы, якія выкарыстоѓваліся для навясных замкаѓ у іх праграму часы, верагодна, у самыя раннія дні Афона. Дзверы са скрыпам адчыніліся, і цень Гарту падалася на каменным падлозе. У той жа час яе знайшоѓ кропку ціску і вызваліѓ кайданы. Потым Гарт ѓбачыѓ мяне. Якім бы тоѓстым ён нам быѓ, ён зрэагаваѓ з хуткасцю пантэры.
  
  
  Ён схапіѓ пугу і занёс эга за сабой, яго твар перакрывіѓся ад раптоѓнай лютасці.
  
  
  Яе схапіѓ жалезную ланцуг так хутка, як толькі мог, і кінуѓся на яго. Адкрыты наручник ѓдарыѓ яго эга збоку на галы, раздрабніѓшы высокага да крывавай кашыцы. Падаючы, ён стукнуѓся аб крэсла з кратамі і паваліѓся на зямлю. Не раздумваючы, яе скокнуѓ на яго зверху і прызямліѓся ѓсім сваім вагой эму на грудзі. З булькала стогнам ён, здавалася, садзьмуѓся; кроѓ і слізь хлынулі па эга адкрытага rta. Павінна быць, яе зламаѓ па меншай меры палову эга рэбраѓ, і цяпер раздробленая костка пранікла ѓ эга лёгкія.
  
  
  Яе, ведаѓ, што знешняя дзверы не зачынены, але яе таксама меѓ справу з другім замкам на дзень пачатку другой гатэль і вызваліць іншых зняволеных. Яе хутка абшукаѓ цела Гарту у папрасіѓ ключоѓ, але ні ѓ яго, нам дзе-небудзь на лічбавыя камеры яе ih не знайшоѓ. .. У роспачы яе паклікаѓ двух мужчын, каб яны сказалі мне, дзе яны былі.
  
  
  "Ключы ёсць толькі ѓ Карака", - адказаѓ адзін вакол мужчын.
  
  
  - Не турбуйцеся пра нас. Пазьбягай, пакуль можаш, - сказаѓ іншы.
  
  
  - І калі зможаш, пайшлі дапамогу.
  
  
  Яе ненавідзеѓ пакідаць мужчын у вязніцы, але яны мелі рацыю. Гэта быѓ адзіны рэѓматызму. - Я зраблю гэта, - паабяцаѓ я.
  
  
  Яе, выбег праз камеры катаванняѓ Карака ѓ доѓгі цёмны калідор. Калі яе спыніѓся, каб падумаць, у якім напрамку мне ісці, яе пачуѓ крык аднаго вакол мужчын. "Павярні прама, гэта адзіны выхад!"
  
  
  Без далейшых пытанняѓ яе ірвануѓ направа. Яе, ведаѓ, што мяне заб'юць, голага і бяззбройнага, як толькі адзін вакол ахоѓнікаѓ Карака ѓбачыць мяне. Калідоры былі бясконцымі, часткі заканчваліся тупікамі або абвальваліся, прымушаючы мяне вяртацца назад і пачынаць спачатку. Яе трапіѓ у пастку цьмяна асветленай маѓклівай сеткі. Але здавалася, што ён вядзе ѓверх.
  
  
  Яе, рушыѓ наперад, у цемру, і выявіѓ, што потым першапачатковага прыліву адрэналіну мае сілы слабеюць. Вострыя каменныя сцены церліся аб маю разарваную скуру, а падэшвы босых нага, пакідалі крывавыя сляды. Адзінае, што прымушала мяне рухацца, - гэта мая моцная нянавісць да Караку і маё жаданне прымусіць эга заплаціць.
  
  
  Праз тое, што здавалася вечнасцю, тунэль ужо не быѓ такім цёмным, як раней. Далёка наперадзе яе, заѓважыѓ шэры святым у канцы тунэля і, дрыжучы ад знямогі, пабег туды. Што-то турбавала мяне: напаѓпрытомным папярэджанне спрабавала мяне спыніць. Але яе строс эга, і дайшоѓ да брамы.
  
  
  Потым яе зноѓ уварваѓся ѓ свет. Яе апусціѓся на калені, мае ногі былі занадта слабыя, каб стаяць адкрыта, і я адчуѓ зямлю пад сабой. Гэта была прасякнутая крывёй суглинистая глеба: суглинистая глеба рымскага амфітэатра.
  
  
  
  Кіраѓнік 8
  
  
  
  
  Здранцвелае ад холаду, запечанай крыві і бруду, яе і падняѓся на ногі. Гэта была арэна амфітэатра, на якую Падра паказаѓ мне напярэдадні, і ён затрымаѓся ѓ авальнай кальцы. Назаѓжды мной, у шэрагах лавак, сядзелі дзесяткі людзей Карака з паходнямі, асвятляючы разбураецца руіны. А на вяршыні амфітэатра размяшчалася аддзяленне асасінаѓ з аѓтаматамі і вінтоѓкамі. Прыкладна пасярэдзіне доѓгай выгнутай сцяны была карпусы каменнных лавак у скрынках, і на адной вакол іх быѓ Карака. Побач з ім была пара прыяцеляѓ з паходнямі, а па-над уніформы было накінуць старое коѓдру, каб абараніць сябе ад халоднага ветру. Эга вочы былі прыкаваныя да мяне, а рот скрывіѓся ѓ д'ябальскай ѓсмешцы. З таго месца, дзе яе захоѓваѓ, ён выглядаѓ, як нікчэмны "нерон" у паношанай тозе.
  
  
  Адкрыта перада мной на зямлі ляжала абезгалоѓленае цела мужчыны. Яе, ведаѓ, што гэта быѓ Мэнтана, трэці зняволены групы паездак, фатаграфіямі, музыкай. У яго былі завязаныя вочы, як у пакаранага. Спачатку я не зразумеѓ чаму, потым успомніѓ, што нейкая група гладыятараѓ, андабатов, змагалася ѓсляпую з павязкамі на вачах.
  
  
  Яе не мог не задацца пытаннем, колькі мужчын і жанчын стаяла там, дзе яго цяпер быѓ; колькі вакол іх было д'ябальску сумна сыч задавальнення крыважэрных тыранаѓ накшталт Карака.
  
  
  Яе пачуѓ голас Карака. - "Картэр!" Ён смяяѓся, як вар'ят. - Цябе не чакалі ѓ якасці наступнага атракцыёну. Але добра, што гэта можа працягвацца".
  
  
  "Гарт мёртвы".
  
  
  - Я гэтага і чакаѓ, у адваротным выпадку вы не змаглі б збегчы. Паглядзім, як доѓга ты пратрымаешся, перш чым далучыцца да яму.
  
  
  - Яны, хто вотум-вотум памруць, вітаюць вас, - саркастычна сказаѓ я, падняѓшы руку.
  
  
  З іншага боку арэны, вакол варот выйшаѓ вялікі цёмны воін. Ён быѓ апрануты ѓ вузкія штаны і боты, яго аголеная грудзі бліскацела ѓ святле паходняѓ. Ён нес утяжеленную рыбалоѓную сетку і трызубец, зброю старажытных ретиариев.
  
  
  Калі ён падышоѓ да мяне, яе, прысеѓ, мае пальцы нага закранулі зямлі. Гладыятар кружыѓ вакол мяне, стрымліваючы мяне ілжывымі нападамі трызубца.
  
  
  - Ідзем, - адрэзаѓ я. 'Што цябе спыняе? Баішся голага чалавека?
  
  
  Ён усміхнуѓся і проста пачаѓ круціць сетку, як ласо, пастаянна пашыраюцца, плоскімі кругамі над сваёй галавой, гатовы адпусціць і кінуць на мяне. Яе, ведаѓ, што лепш не глядзець на сетку і назіраць за выразам эга вачэй і эга асобам.
  
  
  Галасаваць яно! Доля секунды перад кідком. Яе прыгнуѓся і адкаціѓся ад яго. Адна па свінцовых гір ѓрэзалася мне ѓ нагу, але сетка прамахнулася і ѓпала на падлогу арэны.
  
  
  Яе, ускочыѓ і кінуѓся на яго перш, чым ён зноѓ змог схапіць сваю сетку. Ён адхіснуѓся, і на імгненне мне здалося, што я дастану яго. Але ён перапыніѓ мяне эга трызубцам, і мне давялося прыгнуцца, каб ён не нанизал мяне на свой трызубец. Ён загнаѓ мяне ѓ кут.
  
  
  Яе, стаяѓ, задыхаючыся, не ѓпэѓнены, што змагу дзейнічаць досыць хутка ѓ наступны раз. І нават калі б мне гэта ѓдалося, мне прыйшлося б адхінацца ад наступнай атакі, і ад наступнай. Яе здушыѓ жаданне сесці адпачыць і дазволіць яму было прыкончыць мяне.
  
  
  У маёй працы на АХ яе змагаѓся з падводнымі лодкамі і вадароднымі бомбамі, рэнтгенаѓскімі прамянямі і изменяющими свядомасць наркотыкамі, усімі вынаходствамі, якія толькі можна ѓявіць, але гэта было іншым, страшна іншым. Гэта была вайна, тактычнай да яе прымітыѓнаму абліччу, пазбаѓленая яе сучаснай складанасці. Гэта прымушала дзікіх звяроѓ біцца яшчэ з адным, і гэта нейкім чынам рабіла гэта яшчэ больш жахлівым.
  
  
  Але я адчуваѓ, як звер расце ѓнутры мяне, і оскалился на гэтага гладыятара дваццатага стагоддзя, як толькі ён сабраѓся для чарговай спробы. Яе напружыѓ слых, каб пачуць смяротны гук кружащейся сеткі. Яе чакаѓ, згорбіѓшыся, мае цягліцы напружыліся.
  
  
  Ён проста кінуѓ эга зноѓ.
  
  
  Яе, нырнуѓ, як і раней, але на гэты раз яе, павярнуѓся і схапіѓ закручаную сетку, перш чым ён паспеѓ яе адпусціць. Гладыятар кінуѓся на мяне, падняѓшы трызубец. Яе адкінуѓ якая круціцца сетку, спадзеючыся, што гэта саб'е эга па проціваг.
  
  
  Ён спатыкнуѓся і заблытаѓся ѓ сетцы, якая займаецца накрыла эга.
  
  
  Яе тут жа апынуѓся зверху, вырашыѓшы праявіць да яму столькі ж міласэрнасці, колькі ён меѓ да мяне, калі пайшоѓ у атаку. Яе паваліѓ эга на зямлю і вырваѓ трызубец, вакол эга рукі. Ён закрычаѓ ад жаху, калі яе, павярнуѓся, каб усадзіць трызубец эму ѓ грудзі. Усё было скончана за секунду. Адзін раз ён уздрыгнуѓ, пабляднеѓ ад смерці, а затым безжыццёва ѓпаѓ на зямлю.
  
  
  Яе, стаяѓ, схіліѓшыся над целам, абапіраючыся на дрэѓка трызубца. Яе пачуѓ рык людзей Карака. Яе, павярнуѓся да лавак і ѓбачыѓ Карака на троне. Эга твар быѓ бледны ад гневу. Праз імгненне яе вывал трызубец і падышоѓ да Караку.
  
  
  Ён адразу зразумеѓ, што я задумаѓ. - Не спрабуй, Картэр, - крыкнуѓ ён. "Ты не можаш кінуць гэты трызубец так далёка, і, акрамя таго, мае людзі заб'юць цябе".
  
  
  "Каго хвалюе, як я памру, Карака? Яе мог бы таксама ѓзяць цябе з сабой.
  
  
  "Я заѓсёды думаѓ, што вы, амерыканцы, аматары спорту".
  
  
  "Спорт?" Яе правёѓ рукой па крывавай сцэне. "Вы лічыце гэта спартовым? Які ѓ гэтым сэнс, Карака?
  
  
  Ён зларадна засмяяѓся. "Мяне гэта забаѓляе".
  
  
  - Ты сапраѓды хворы, - сказаѓ я з агідай. "Ты вар'ят ".
  
  
  - Не казаць мне, хто я. Табе ніколі не даводзілася жыць тут, у гэтай праклятай пякельнай дзіркі.
  
  
  "Я пачынаю разумець. Ты сапраѓды ненавідзіш Аптос.
  
  
  "Я пагарджаю Аптос". Карака загадным жэстам шчыльней загарнуѓ коѓдру; эга вочы былі, як граніт. "Кожная хвіліна, праведзеная тут, была для мяне пакутай. Але гэта хутка скончыцца.
  
  
  - Значыць, Падра усё-ткі меѓ рацыю. Вы прадалі сябе сербам.
  
  
  'Прададзена . . Ён падняѓ плечы. - Але не аддаѓ. Пагадненне з Белградам дало мне грошы і ѓладу, якія мне належыла. Але гэта таксама азначае, што людзі ніколі больш не будуць мерзнуць, пакутаваць ад голаду ці страху".
  
  
  З якіх гэта тхор ѓрад трымае сваё слова? Цябе падманваюць, Карака.
  
  
  'Няма. Я не буду цябе слухаць. Мае людзі будуць шчаслівыя.
  
  
  - Яны прыйшлі сюды не для таго, каб быць шчаслівымі, Карака. Яны прыйшлі сюды, каб стаць свабоднымі.
  
  
  'Свабоднымі?'- Карака сапраѓды плакаѓ ад смеху. "Аптос ѓсю маю жыццё быѓ халоднае душу турмой. Толькі смерць прыносіць сюды свабоду. Ён пляснуѓ у ладкі, сігналізуючы аб іншым гладыятару. "Голас чаму яе так люблю гульні. Яе апошні вызваліцель свайго народа. Цяпер змагайся і будзеш свабодным, Картэр.
  
  
  Хоць вакол rta не было пены, у Карака, мабыць, што-то не ѓ парадку з галавой. Відавочна, ён паддаѓся суровасці свайго існавання і пакутаваѓ ад параноі і дакучлівых ідэй велічы, у думках strays паміж марамі аб былой славе Аптоса і прывідамі свайго асабістага будучага велічы. Я не мог вінаваціць эга аб жаданні свету, але разважны чалавек зразумеѓ бы, што гэты шлях сэнсу і саморазрушителен. Карака быѓ відавочна не да разваг; Гэта дарма траціѓ сілы, спрабуючы пагаварыць з ім.
  
  
  Яе, павярнуѓся да яго спіной і пайшоѓ назад да цэнтру арэны. Там я павярнуѓся да брамы, адкуль павінен быѓ з'явіцца мой наступны праціѓнік.
  
  
  Новы гладыятар быѓ вышэй і цяжэй папярэдняга.
  
  
  Эга грудзі была пакрыта шнарамі, яго рукі былі абкручаны цести, абручамі вакол скуры і металу, падобнымі на медныя кастэты, і ён трымаѓ кароткі меч і круглы фракійскі шчыт. Ён не губляѓ часу дарма і пайшоѓ адкрыта на мяне, рассякаючы паветра сваім смяротным мячом. Яе павярнуѓ назад, і ён, лаючыся і цяжка дыхаючы, рушыѓ услед за мной. Яе спыніѓся, развярнуѓся і кальнуѓ у яго трызубцам. Ён узмахнуѓ сваім вострым, як брытва мячом і ѓсадзіѓ эга адкрыта ѓ дрэѓка, зноѓ пакінуѓшы мяне бяззбройных.
  
  
  Ён кінуѓся наперад, каб засячы мяне, і я пляснуѓся на зямлю. Яе хутка адкаціѓся ѓ бок. Эга меч апусціѓся, ледзь не закрануѓшы мяне, і пагрузіѓшыся ѓ зямлю.
  
  
  Калі гладыятар выцягнуѓ меч для чарговай спробы, яе ѓдарыѓ яго эга нагой. Ён адвярнуѓся, і мая пятка прамахнулася ѓ некалькіх цалях ад яго пахвіны і ѓдарыла па ѓнутранай баку эга сцягна. Зарычав ад балюча, ён падаѓся назад. Яе не мог нанесці вялікай шкоды, але на імгненне эму перашкодзіѓ. Эга твар быѓ чырвоным ад гневу з-за публічнага прыніжэньня з боку бяззбройнага чалавека. Яе паспяшаѓся далей ад яго, у галоѓ у мяне гудело, і было зусім пуста, яе адчайна хацеѓ якую-небудзь ідэю. Дарэмна. Раптам гладыятар зноѓ пайшоѓ да мяне, размахваючы мячом і рубя вакол сябе мячом.
  
  
  У гэты момант яе, нагнуѓся, зачарпнуѓ двума рукамі жвіру і зямлі і раз'юшана шпурнуѓ ih эму ѓ твар. Як я і чакаѓ, ён падняѓ шчыт, каб абараніць вочы, і бруд не выклікала эму ніякага шкоды. Але эга ѓвагу было абстрагавацца на імгненне. Высока падскочыѓшы, ударыѓ яе эга па предплечью босай левай нагой, а затым правай нагой у локаць. Меч вылецеѓ па эга знямелыя пальцаѓ і паляцеѓ па арэне, па-за дасяжнасці эга.
  
  
  У лютасьці ён ударыѓ мяне цестом ; ѓдар выбіѓ ѓвесь паветра вакол майго цела, і шпурнуѓ мяне на зямлю з выцягнутымі рукамі і нагамі.
  
  
  Ён павярнуѓся і пайшоѓ за сваім мячом. Як бы яе нам быѓ здранцвеѓ, яго ведаѓ, што не магу дазволіць эму вярнуць гэты меч. Як толькі ён зноѓ дабярэцца да гэтага, ён парэжа мяне на шматкі. Яе б выглядаѓ так, быццам мяне штурхнулі праз шкляныя дзверы.
  
  
  Яе, ускочыѓ на ногі і рушыѓ услед за ім.
  
  
  "Хаджии" Я закрычаѓ так гучна, як толькі мог, нібы яе быѓ раз'юшаным апачем. Ашаломлены, гладыятар павярнуѓся. "Хаджии!" Яе зноѓ закрычаѓ і дабралася да яго перш, чым ён зразумеѓ, што з ім адбываецца. Ён паспрабаваѓ падняць свой шчыт , але было занадта позна. Мае ногі ѓзляцелі ѓ смяротнай ѓдары і патрапілі эму ѓ горла. Эга мэта адкінулася назад, і ён пачуѓ, як хруснулі пазванкі.
  
  
  Ён упаѓ, не выдаѓшы нам гук, эга вочы былі шырока адчыненыя, шыя согнулась пад дзіѓным кутом.
  
  
  Яе пабег за мячом і пераможна падняѓ эга над галавой, пераможна махнуѓшы панурага Караку.
  
  
  'Што?' - усяго спытаѓ яе. - Можа быць, львы? Або ѓ рамках на калясьніцах?
  
  
  - Не будзь ідыётам, - злосна фыркнуѓ ён. "Дзе нам узяць львоѓ або калясьніцы?"
  
  
  - Не хвалюйся, Эван. Яе даю вам лепшае ѓяѓленне, якое вы бачылі за апошнія гады.
  
  
  "Ідзі да чорта, Картэр". Ён ускочыѓ на ногі, адной рукой учапіѓшыся ѓ парваная коѓдру вакол яго, іншы дзіка жэстыкулюючы. "Мілан ѓстаѓ у мяне на шляху. Цяпер вы прыйшлі сюды, каб падняць гэта дзярмо. Ты павінен быѓ памерці некалькі дзён таму, як Мілан. Але якім-то чынам табе ѓдалося дабрацца да Аптоса. На гэты раз табе не збегчы.
  
  
  У гневе Карака не разумеѓ, што казаѓ.
  
  
  - Ты аддаѓ Мілана? - спытаѓ я, ашаломлены гэтым прызнаннем. "Ён быѓ дурань, ён жыѓ ва ѓчорашнім і заѓчарашнім".
  
  
  - А мой сувязны ѓ Метковиче? Гэта таксама быѓ адзін па сустрэнуць вашых людзей?
  
  
  - Я добра заплаціѓ, каб эга намаганняѓ, запэѓніваю вас. Як і ѓсе тут, ён змагаецца за лепшае жыццё, а не на бессэнсоѓныя ідэалы. Карака спыніѓся, усміхнуѓшыся, нібы атрымліваючы асалоду ад сваёй асабістай жартам. Потым павольна зноѓ сель, разгладжваючы зморшчыны свайго старога коѓдры. Ён што-то прашаптаѓ аднаму вакол сваіх катаѓ, і той тут жа пабег прэч.
  
  
  "Яе што-што падрыхтаваѓ, і ѓпэѓнены, што вы знойдзеце гэта цікавым, Картэр", - звярнуѓся з лістом ён да мяне. "Проста пачакай і атрымлівай асалоду ад сваімі апошнімі хвілінамі на гэтай зямлі". Змучаны, яе спыніѓся, прыставіѓшы меч да зямлі. Я з трывогай падумаѓ, што ѓ яго можа быць у рукаве. Да гэтага моманту чыстае супраціѓ можа напампаваць ѓ маю кроѓ адрэналіну досыць, каб працягваць рух. Думка аб тым, каб здацца гэтага барадатага ублюдку цяпер, была невыноснай. Ён раздзел мяне дагала, лупцавалі і катаваѓ, і, нарэшце, планаваѓ забіць мяне, але эму прыйдзецца пачакаць, пакуль пекла не замерзне, перш чым яе здамся і опущусь на калені ѓ пылу перад ім.
  
  
  Яе, думаѓ, што на гэты раз ён мяне злавіѓ. Яе дрыжаѓ ад холаду і хістаѓся ад знясілення. Нейкім чынам мне ѓдалося выжыць у двух гладыятарскіх баях, але і адзіным спосабам займець роѓнага праціѓніка было тое, што маім трэцім супернікам быѓ бы карлік-калека. Са мной усё было скончана, і мы абодва ведалі гэта.
  
  
  Раптам з-за варот пачуѓся глыбокі злавесны гук. Валасы на патыліцы ѓсталі дыбам, і мяне ахапіѓ халодны, ліпкі страх. Яе пачуѓ бразгат жалезных рашотак і злоснае рык, донесшееся да мяне.
  
  
  Ваѓкі!
  
  
  Шэсць велізарных галодных ваѓкоѓ вырваліся вакол загонаѓ пад арэнай. Некаторы час яны неспакойна хадзілі ѓзад і наперад каля ѓваходу, нібы збітыя з панталыку сценамі і назірае натоѓпам.
  
  
  Глыбокі нараканьні пакажа падняѓся ѓ натоѓпе мной назаѓжды. " Мне вельмі шкада, што мы вымушаныя абыходзіцца без львоѓ, Картэр, - весела крыкнуѓ Карака. - Але я спадзяюся, ты не будзеш пярэчыць супраць альтэрнатывы.
  
  
  Ёй адказаѓ эму серыяй лаянак на сербска-харвацкай мове.
  
  
  Караку усё гэта вельмі спадабалася. - Калі вам цікава, - сказаѓ ён са злосным смехам, - ну важак - любімчык Мілана. Яе эга была на дыету, каб трохі зламаць эга, гнеѓ, але, падобна, ён не зламаны. На самай дэла, гэты голад толькі зрабіѓ эга трохі злей. Але, можа быць, потым добрай ежы ён стане крыху паслухмяней.
  
  
  Карака зарагатаѓ яшчэ гучней і ледзь не сагнуѓся напалову ѓ сваім каменным сядзенне, пакуль яе глядзеѓ на волкава з завороженным жахам. Значыць, па адным у іх быѓ воѓк Мілана. Так што ѓся гэтая лухта пра тое, што ён мёртвы, і з яго садраная скура, была хлуснёй. Але гэта азначала, што эга таямніцай да гэтага часу тхор не раскрытая. Веданне таго, што жывёла было важным, без разумення таго, якім чынам, павінна быць, было пакутай для Карака. Ён не мог рызыкаваць забіць ваѓка раней , чым ён гэта зразумеѓ, і ён не мог падабрацца досыць блізка, каб даведацца. Нейкім чынам гэта прымусіла мяне адчуваць сябе лепш; хоць і не моцна, улічваючы сітуацыю. Маё заданне складалася ѓ тым, каб знайсці ваѓка, і галасаваць ён тут. Толькі нам адзін вакол гэтых звяроѓ, падобна, не хацеѓ прыслухоѓвацца да розуму. Рыкаючы і грызучы, яны драпалі зямлю, абнюхваючы сваю здабычу: мяне.
  
  
  Раптам яны кінуліся ѓ атаку, апусціѓшы калматыя хвасты да зямлі.
  
  
  Мае вільготныя пальцы сціснулі меч.
  
  
  Яны напружыліся і скокнулі. Яе, адскочыѓ у бок, люта кідаючыся на іх. Але яны былі занадта хуткія для мяне, і я адчуѓ, як вострыя зубы разарвалі мне сцягно. На імгненне яе запнуѓся, але затым аднавіѓ раѓнавагу і мячом працяѓ бліжэйшага да мяне ваѓка. Ён упаѓ бокам на іншага ваѓка, які як раз збіраѓся скокнуць мне на горла. Трэці воѓк адпоѓз назад. Яго ѓдарыѓ мячом і ледзь не рассек эга напалову. Паѓсюль была кроѓ, якую ѓтапталі ѓ пыл назойлівыя, бязлітасныя жывёлы. Яны кружылі вакол мяне, рыхтуючыся да чарговай атацы, але раптам усе адступілі на самага вялікага ваѓка.
  
  
  Задыхаючыся, яе, паглядзеѓ у ih бок так жа засмяяѓся, як яны глядзелі на мяне. Правадыром, верагодна, быѓ воѓк Мілана, і ён здаваѓся самым небяспечным па ѓсёй нумары.
  
  
  Раптам атрад зноѓ распаѓся, і яны зноѓ напалі на мяне. Махаючы мячом і рубя яе, кінуѓся на іх. Яе уступіѓ у бой з адным па волкаву, і ён упаѓ, яго морда вгрызлась ѓ пыл, а мэта закружылася таму ѓ апошняй канвульсіі. Іншы воѓк скокнуѓ наперад, і ён правёѓ лязом па эга мордзе, і ён, выццё, чым балюча, адхіснуѓся.
  
  
  Тыя, што засталіся двое проста працягвалі атакаваць, усё хутчэй і хутчэй. Асабліва самы буйны. Як Мілану ѓдалося прыручыць гэтага вялізнага монстра? Гэта здавалася амаль немагчымым. Тым не менш, Мілан і Сафія змаглі ѓтрымаць эга, спосабам, якога Карака не зразумеѓ. У адчаі паспрабаваѓ яе выветрыць сабе галаву. Шэпт думкі пранёсся ѓ маёй галоѓ, зародак ідэі. Гэта здавалася вар'яцтвам, але што мне было губляць?
  
  
  Яе iso усіх сіл крыкнуѓ ваѓку, каб ён спыніѓся. Замест сербска-харвацкага яго выкарыстаѓ нямецкі. "Стой. Слухай маю каманду.'
  
  
  Але яны працягвалі нападаць. Ёй кінуѓся на іх з мячом, не разумеючы, чаму яе, думаѓ, што Мілан навучаѓ свайго ваѓка нямецкай мове. Але гэта адпавядала таму, што я ведаѓ пра паездак, фатаграфіямі, музыкай, і сузор'і сёння замежнай мовы не дазваляла ваѓку слухаць каго-небудзь яшчэ. Tac часткі дрэсіруюць паліцэйскіх сабак у ЗША.
  
  
  Паранены воѓк вярнуѓся ѓ бой. Кроѓ капала ѓ яго iso rta. Яе зноѓ паспрабаваѓ сказаць эму спыніцца і легчы. "Абразлівае. Унтергехен".
  
  
  Воѓк Мілана завагаѓся на долю секунды, схіліѓшы галаву набок. Здавалася, ён слухае, таму яе працягваѓ крычаць, спадзеючыся своечасова ѓлавіць знаёмы знак.
  
  
  "Унтергехен, ширешейхер Шойзаль".
  
  
  Воѓк рашуча адрэагаваѓ цяпер, калі яе назваѓ эга агідным смярдзючым пачварай. Ён падаѓся назад і спыніѓся ѓ замяшанні. Астатнія таксама спыніліся і сталі чакаць.
  
  
  Час, здавалася, спынілася. Яе заѓважыѓ групу мужчын, якія, здавалася, затаілі дыханне, а Карака нахіліѓся і тузануѓ сябе за бараду. Усе маѓчалі і чакалі.
  
  
  Затым яе пачуѓ галасы. "Картэр, Картэр, мы тут".
  
  
  Яе злёгку павярнуѓся, усё яшчэ баючыся ваѓкоѓ, і краем вока ѓбачыѓ шэсць тых, што бягуць па полі фігур. Падра, Сафія, двое мужчын вакол кар'еры і двое па падзямелляѓ. Нейкім чынам гэты нязломны Падра збег, калі яны схапілі мяне, і эму ѓдалося вярнуцца, каб выратаваць нас.
  
  
  Але ён павёѓ Сафію і астатніх выплат прама на арэну з зброяй і зграяй ваѓкоѓ. Ваѓкі зноѓ пачалі неспакойна рыкаць, і я ведаѓ, што мае каманды вашага гадаванца Мілана працягнуцца нядоѓга.
  
  
  - Не, - крыкнуѓ яе Падрэ. 'Заставайся там. Заставайся там!'
  
  
  - Але, Картэр. .. '
  
  
  'Я ѓ парадку. Заставайся там.'
  
  
  Няѓпэѓненыя, яны спыніліся, і адзін вакол бандытаѓ Карака адкрыѓ па іх агонь. Пыл ляцела побач з імі, і стрэлы рэхам аддаваліся ѓ авальнай чары. Рушыѓ услед яшчэ адзін шквал стрэлаѓ, і Сафія, і яе група адступілі ѓ цень брамы.
  
  
  Наступныя некалькі імгненняѓ прайшлі ѓ імклівым дзеянні. У маім распараджэнні былі толькі ваѓкі і меч, а наконт ваѓкоѓ яго быѓ не занадта упэѓненым. І ѓсё ж яе адважыѓся. "Mit mir", - раѓнуѓ я на іх, падбягаючы да трыбунаѓ. - Mit mir, euch dickfelligen Nilpferde!
  
  
  Жывёла Карака зрабіла тое, што эму было сказана, ідучы побач са мной, рыкаючы і скуголячы, нібы вітаючы даѓно страчанага гаспадара. Астатнія ваѓкі ахвотна рушылі ѓслед за ім. Хітрасць цяпер заключалася ѓ тым, каб дзейнічаць як мага хутчэй, перш чым загавор будзе разбурана. Як толькі да гэтага ваѓка прыйшло, што я не такі фамільярным, якім здаваѓся, ён перастане мяне слухацца і накінецца на мяне.
  
  
  Але адкрыта цяпер ваѓкі елі вакол маёй рукі. Вобразна кажу, вядома. Калі мы падышлі да стагнаць пад сядзеннем Карака, ёй загадаѓ: " Ангрейфен". Ангрейфен.
  
  
  - Картэр, - зароѓ Карака зверху мной назаѓжды. 'Што хочаш для . .. '
  
  
  Яе працягваѓ падганяць волкава. "Ангрейфен! Вейтер. Вейтер. Tasche und der toten Mann.
  
  
  У мяне было адчуванне, што ну не трэба было моцна ѓгаворваць, каб пайсці на Караком: яны былі вельмі галодныя цяпер. Усе яны з дзіѓнай грацыяй і хуткасцю скокнулі на вяршыню сцены і подогнули там заднія лапы для наступнага скачку.
  
  
  - Спыні ih, Картэр.
  
  
  'Няма!'
  
  
  На трыбунах падняѓся шум, мужчыны запанікавалі. Некаторыя спатыкаліся аб спінкі лавак, спрабуючы ѓцячы. Некаторыя кідалі паходні і хісталіся ѓ імгненнай цемры, нічога не бачу. Некаторыя вакол іх паднялі зброю, але вагаліся, баючыся закрануць сваіх. Ваѓкі наблізіліся да Караку, доѓгія разцы блішчалі ад сліны. Повизгивая ад гневу і страху, барадаты правадыр збег са свайго месца. Эга коѓдру лунала для эга спіной, як сточаная моллю накідка, калі ён, спатыкаючыся, кідаѓся паміж радамі лавак, не ведаю, у які бок бегчы; эга страх перашкаджаѓ кожнай эга думкі. Ён разгарнуѓся і стрэліѓ па свайго рускага Нагана ѓ надыходзячых драпежнікаѓ. У паніцы ён прамахнуѓся на некалькі метраѓ. Ён зноѓ пабег і ѓпаѓ на рассыпающиеся лавы.
  
  
  Велізарныя звяры оскалили зубы і кінуліся на сваю съежившуюся здабычу. З вуснаѓ Карака сарваѓся здушаны крык жаху. Ён брыкаѓся iso усіх сіл, але з ваѓкамі эму было немагчыма справіцца. Дамкрат Карака верш, калі гадаванец Мілана схапіѓ эга ѓ сонную артэрыю. Яе ѓбачыѓ брызнувшую кроѓ, а затым пачуѓ іншы гук, які ѓздымаецца на арэне: гук вострых сківіц, вгрызающихся ѓ мяккую плоць.
  
  
  
  Кіраѓнік 9
  
  
  
  
  Большасць людзей Карака прыйшлі ѓ сябе, затым першага ж шоку. Яны адкрылі агонь па ваѓкам па вінтовак і аѓтаматаѓ.
  
  
  Ваѓкі былі абаронены надзейнае кутамі лавак і спінкамі скрынь, але я быѓ ідэальнай мішэнню. Яе пабег k стагнаць, якая займаецца часткова бараніла мяне ад куль, затым нагнуѓся ён да часткі, якая займаецца павалілася пад цяжарам часу. Яе пераскочыѓ праз друзлы камень і пайшоѓ назад па дарожках, да пирующим ваѓкам.
  
  
  Некаторыя па жывел паглядзелі на мяне пры маім набліжэнні, і пагрозліва зарычали. Яе не спыніѓся. Яе нічога не змог бы зрабіць для Карака, нават калі б захацеѓ. Але я не мог дазволіць сабе страціць па выглядзе ваѓка Мілана. Гэты воѓк быѓ прычынай таго, чаму яе прыйшоѓ сюды, і, кравец пабяры, я не вярнуся з пустымі рукамі.
  
  
  Ваѓкі пачалі адцягваць цела Караца ѓ бок, як сабакі. У той момант, калі яны пакінуць сховішча між лавак, яны стануць лёгкімі мішэнямі для зброі. Кулі тут жа разарваліся вакол іх, і яны пабеглі ва ѓсе бакі, яшчэ больш напалохаѓшы мужчын наверсе.
  
  
  "Бляйбен", Яе паклікаѓ гадаванца Мілана.
  
  
  Велізарны воѓк рэзка спыніѓся, як быццам быѓ на канцы доѓгай вяроѓкі. - Ідзі сюды, - загадаѓ я, уражаны тым, як добра Мілан падрыхтавана гэтага ваѓка. Ён паслухмяна падбег да мяне. Ён пацёр мяне носам, обагрив маю скуру крывёю Карака, пропитавшей эга морду.
  
  
  Тады яе зразумеѓ, што павінен я адчуваць утаймавальнік львоѓ, калі засоѓвае галаву ѓ пашчу льву. Ёй дазволіѓ ваѓку сесці і правёѓ рукамі па каѓняры эга шыі у папрасіѓ патайной кішэні.
  
  
  Раптам яго пачуѓ яшчэ адну чаргу. Павярнуѓшыся, яе убачыѓ Сафію, Падру і чацвярых іншых, нясуцца праз арэну да пролому у стогн, страляючы на хаду.
  
  
  - Вяртайцеся, - крыкнуѓ я. 'Калі ласка, вярніцеся.'
  
  
  Але трэск ih вінтовак і зваротны стук аѓтаматаѓ зрабілі занадта шмат шуму, каб мой голас быѓ пачуты. Свінец запырскала Сафію і яе людзей, калі баевікі Карака паспрабавалі нацэліцца на ih які зьбірае, якія бягуць цела.
  
  
  Одзіна вакол мужчын, паранены з перавязанай рукой, раптам схапіѓся за твар, калі яго патыліцу знік у выніку выбуху мозгу і костак. Астатнія пяцёра пераскочылі праз пралом у стогны і папаѓзлі ѓніз па шэрагах туды, дзе яе хаваѓся за скрынямі .
  
  
  - Нік, ты ѓ парадку? - Сафія плакала, абдымаючы мяне. Яе моцнага абняѓ яе, адчуѓ дрыжыкі яе вуснаѓ і прысмак солі, і далей ісці ѓніз. - Дзякуй богу, ты ѓ парадку.
  
  
  Мне не перашкодзіла б шведаѓ ", - сказаѓ я, усміхаючыся-эй.
  
  
  Калі яна і заѓважыла маю галізну, то, па меншай меры, не паказаѓ гэтага. - А ты, Князь, яшчэ жывы, - чмыхнула яна і адной рукой прыцягнула жывёла да сябе, як бяззубую аѓчарку.
  
  
  "Вы знайшлі тое, што хацелі?" - спытаѓ Падра.
  
  
  - Яшчэ не, - сказаѓ я. "Мілан " добра схаваѓ сумку".
  
  
  - Я знайду гэта для цябе, - сказала Сафія. - Я ведаю, дзе яно.
  
  
  "Мы павінны сысці неадкладна потым гэтага", сказаѓ Падра. 'Адразу.'
  
  
  - У мяне таксама з'явілася такая ідэя, Падра.
  
  
  - Гэта горш, чым ты думаеш, іншы.
  
  
  'Што ты маеш на ѓвазе?' - спытаѓ яе, гадаць, наколькі горш можа быць.
  
  
  У рэѓматызму над нашымі галовамі пачуѓся свісцячы віск, гук, які ёй занадта добра ведаѓ: мінамёты!
  
  
  'Ныраем.'
  
  
  Магутны выбух падняѓ ѓсю сцяну амфітэатра. Каменныя сцены і шэрагі лавак рассыпаліся ѓ асляпляльнай успышцы святла. - Гэта сербская армія, - крыкнуѓ мне Падра скрозь праліѓны дождж, вакол цэменту і камянёѓ. Вакол нас загрукацела яшчэ больш снарадаѓ. Яны скалыналі арэну і прабівалі вялікія дзіркі ѓ разбураных будынках. Успыхнула полымя, і мы пачулі стаката надыходзячых буйнакаліберных кулямётаѓ. Людзі Карака разгубіліся, яны стралялі і крычалі, каб пазбегнуць грому нападаѓ.
  
  
  - Армія далучаецца артылерыю, - крыкнула Сафія, перакрываючы шум. "Яны атачаюць нас. Мы ѓжо бачылі ih ѓ кар'еры. Людзі Карака злавілі нас у пастку, але калі яны зразумелі, што набліжаецца армія, яны пабеглі, як сука трусаѓ.
  
  
  Яна працягнула мне скамечаны ліст паперы. - Гэта тое, навошта ты прыйшоѓ сюды, Нік?
  
  
  - Спадзяюся, - сказаѓ я, разгортваючы паперу. Для мяне гэта было не што іншае, як паведамленне, зашыфраванае і поѓнае знакаѓ. Яе проста пакласці эга назад, а потым зразумеѓ, што мне няма дзе эга захоѓваць.
  
  
  Падра пасмяяѓся над маёй сітуацыяй. "Які ѓ цябе памер?"
  
  
  '50.' Яе сказаѓ эму еѓрапейскі эквівалент сорак чацвёртага памеру ЗША. Яе, падумаѓ, што Падра проста жартуе, але ён спакойна падняѓ вінтоѓку і прыцэліѓся ѓ чалавека высока над намі, на трыбуне. - Я пастараюся не пашкодзіць касцюм, - зароѓ ён. Затым ён стрэліѓ.
  
  
  Які ѓцякае мужчына ѓскочыѓ, калі ѓ яго з'явіѓся трэці вачэй, а затым скаціѓся па лавак у некалькіх футах ад нас.
  
  
  - Цяпер можаш апранацца, - з задавальненнем сказаѓ Падра.
  
  
  - Дзякуй, - сказаѓ я і падпоѓз да трупа. Распрануць эга было знясільваючай працай, але мне патрэбна была гэтая шведаѓ. Здымаючы з яго ваѓняную кашулю і штаны, яго спытаѓ: "Як ты выбраѓся вакол вілы, Хэш?"
  
  
  Ён абыякава паціснуѓ плячыма. - Я не быѓ без прытомнасці, як ты. Калі мяне цягнулі ѓ падзямелля, было ѓсяго чацвёра ахоѓнікаѓ. З маім хуком і добрай левай рукой шанцы былі прыкладна роѓнымі. Яе сутыкнуѓся з Сафіяй, калі пайшоѓ за дапамогай. Мы вырашылі паспрабаваць выратаваць вас вакол падзямелля. У той час мы не ведалі, што вы тут выступаеце на арэне.
  
  
  "Гэта было для мяне гульнямі". Яе, адчуѓ, як на маю хрыбетніку прабегла дрыжыкі. "Прынц выратаваѓ мяне. Яе ніколі не бачыѓ сабаку, настолькі добра дрессированную, як гэты воѓк. Гэта неверагодна.'
  
  
  "Мілан сам быѓ ваѓком", - з ухмылкай сказаѓ Падра. "Яны разумелі адзін аднаго. Яны абодва любілі адну і тую ж жанчыну.
  
  
  - Хэш, - запратэставала Сафія, пачырванеѓшы.
  
  
  "І што за жарт; У Карака яна была ѓвесь гэты час.
  
  
  - З ім не да жартаѓ, - змрочна сказаѓ я, подползая да мёртвага правадыру.
  
  
  "Так, мы бачылі гэта", - сказала Сафія. "Ён памёр страшнай смерцю".
  
  
  - Але не горш, чым ён заслугоѓваѓ, Сафія, - адказаѓ я, падымаючы Наган там, дзе эга выпусціѓ Карака. Яе падпоѓз назад да яе, прыціснуѓшыся да задняй сценцы скрыні, калі на арэне мінамётны снарад разарваѓся, абсыпаѓшы нас жвірам і вострымі металічнымі аскепкамі.
  
  
  "Карака аддаѓ твайго мужа", - сказаѓ яго паездак, фатаграфіямі, музыкай. "Пазней эга кантакт паведаміѓ арміі, што я прыйду. На самай справе, што эга забіѓ воѓк, калі ён спрабаваѓ наладзіць эга супраць мяне.
  
  
  Яе, павярнуѓся да Падрэ і спытаѓ: "Чаму цяпер армія атакуе? Бо Карака выхваляѓся, што сустрэнецца з прадстаѓнікамі ѓрада, каб дамагчыся свету. У гэтым не было неабходнасці.
  
  
  "У сербаѓ занадта шмат нянавісці да нас". Бялявы гігант сумна паківаѓ галавой. "Бялград ѓбачыѓ магчымасць прымусіць Эвана занядбаць сваёй абаронай ѓ імя міру, і цяпер яны забіваюць нас. Размаѓляць з імі - не больш чым выкарыстоѓваць зброю на вайне. Яе спрабаваѓ папярэдзіць Карака, але... .. '
  
  
  Ён уздыхнуѓ, затым скінуѓ з сябе меланхалічны настрой. - Але ѓ нас больш няма часу на размовы. Мы павінны выбрацца адсюль, пакуль яшчэ можам.
  
  
  Яе пагадзіѓся, і мы памчаліся да бліжэйшага выхаду пад бесперапынны гром выбухаѓ і пыл ад падзення каменных груд, палымяны вакол нас, як туман. Калі мы выбеглі вакол амфітэатра і памчаліся па вуліцах, на заходніх пагорках ззяѓ яркі адв = β. Нас ніхто не спрабаваѓ спыніць. ђсёй тэрыторыі гатэля, а трэслася пад маімі нагамі, а ѓ вушах грукаталі выбухі. Сцены і слупы разляцеліся на аскепкі цэглы і цэменту. Агонь і пыл падымаліся да неба, як грыбы. Мужчыны з крыкамі бегалі вакол і былі раздушаныя або разарваныя на шматкі . Гэта было мёртвае ѓ Аптосе, мёртва ѓ жахлівых маштабах, і было не больш чым пацешным практыкаваннем для югаслаѓскай арміі.
  
  
  Мы беглі па вуліцы, як раз у той момант, калі горад рваѓся на кавалкі. Затым мы памчаліся па невялікай плошчы mimmo дрыжачых будынкаѓ. Наперадзе яе ѓбачыѓ вялікае збудаванне і пачуѓ, як Падра крычыць на мяне, калі яе бег: "Дзверы. Маскоѓскія Вароты".'
  
  
  Мы дасягнулі галоѓных варот Аптоса ѓ запалу бітвы. Людзі Карака змагаліся за сваё жыццё, не ведайце літасці, ведайце, што літасці ім не будзе. Барвовае сонца асвятляла ih зброю. У лепшым выпадку гэта была хісткая лінія абароны, і ён сумняваѓся, што яны пратрымаюцца доѓга.
  
  
  Чацвёра харватаѓ, Сафія, воѓк і яе, нырнулі ѓ натоѓп, пастаянна перамяшчаючыся, пакуль снарад за снарадам падалі на горад. Перасякаючы пустую плошчу, мы ѓвайшлі ѓ руіны разбітага снарадамі дамы, праціснуліся mimmo вузкага балкона, і, спатыкаючыся, спусціліся па цёмнай, крошащейся лесвіцы, высечанай у скале шмат гадоѓ таму. Задыхаючыся і кашляючы ад дыму і пылу, мы праціснуліся праз шчыліну ѓ гарадской стагнаць. Мы згрудзіліся звонку ѓмацаванняѓ на вузкага краю ѓступа.
  
  
  - Прабач , - нацягнута сказаѓ Падра. - Гэта наш адзіны шанец. Адступленне, там, як ты прыйшоѓ, Картэр, адкрыта цяпер падобна на месца баявых.
  
  
  Я не быѓ упэѓнены, што гэта ценымногие лепш.
  
  
  Бой кіпеѓ зусім побач. Цяпер яе убачыѓ, што Вароты ѓяѓлялі сабой масіѓную арку, большую частку якой знішчылі. Невялікі мост перасякаѓ невялікі яр, які ляжаѓ перад ім. Югаслаѓскія войскі занялі мост і выкарыстоѓвалі эга для масіраванага наступу на горад. За войскамі ѓбачыць шэраг СУ-100, рухомых гармат. А па дарозе прыладамі для ішла калона, французскія АМХ-13 лёгкіх танкаѓ. Апынуѓшыся на пазіцыі, яны сокрушат ѓсё на сваім шляху.
  
  
  "З такім жа поспехам можна спрабаваць забіваць мух пушечными ядрамі", - сказаѓ я.
  
  
  - Заѓсёды адно і тое ж, - пагардліва прагыркаѓ Падра. "Мы наносім удар у найбольш зручны для нас час, а затым рассеиваемся ѓ гарах. Вайскоѓцы ніколі не змогуць нас знайсці, нават з гэтым магутным рыштункам.
  
  
  - Але не на гэты раз, - аспрэчыѓ якія з'явіліся ѓ смі паведамленні яе эму.
  
  
  "Толькі з-за вар'яцкага здрады аднаго вакол нашых людзей".
  
  
  "Я не ѓпэѓненая, Хэш, што гэта было так". - Сафія разгублена паглядзела на мяне. - Што ты маеш на ѓвазе, Нік?
  
  
  "Ах, Карака сапраѓды быѓ дурань. Але тое, што ён зрабіѓ, каштавала грошай, вялікіх грошай. Яны людзі, якіх ён сабраѓ вакол сябе, былі бандытамі, а не патрыётамі. Гэта азначае, што ѓ яго павінна была быць схаваная падтрымка, і мне было цікава, хто б гэта мог быць.
  
  
  "Па крайняй меры, не камуністы".
  
  
  'Няма. Па крайняй меры, не Расея ці Ціта, - адказаѓ я. - І Захад эга таксама не забясьпечваѓ яе ѓпэѓнена. Ёсць толькі адзін варыянт: Кітая".
  
  
  'Кітай?'
  
  
  "Праз Албанію. Ці, можа быць, Албанія аплаціла рахунак. Мы, напэѓна, ніколі не даведацца напэѓна. Але я яе стаѓлю на гэта. У канчатковым выніку Албаніі ѓ зале побач з гэтай краінай, у якой было шмат узлётаѓ і падзенняѓ ѓ адносінах з Расеяй, і з невялікім колькасцю грошай Албанія можа трохі разварушыць сітуацыю. Губляць ім няма чаго, і калі Харватыя калі-небудзь стане незалежнай, з хема-то ѓ руля, які захоча падтрымаць Албанію, Албанія зможа зарабіць дастаткова: отхватив ладны кавалак Югаславіі".
  
  
  "Карака ніколі б не пагадзіѓся".
  
  
  'Магчыма, няма. Але што эму было губляць?
  
  
  - Тое, што мы ѓсё страцілі, - сумна сказала Сафія. "Аптос".
  
  
  - Так, Аптос, - горка ѓсміхнуѓся Падра. "Але пры Караке Аптос разросся ѓ пухліну, і яе давялося вячаслаѓ. Аптос памрэ, але наша барацьба будзе жыць.
  
  
  "Мы ѓсе памром, калі опозорим эга", - сказаѓ я. "Тады мы памром, як мужчыны", - разважаѓ Падра, спускаючыся па стогны траншэй. - А не як звяры, прячущиеся ѓ пячорах.
  
  
  "Я не бачу, куды мы можам пайсці", - сказала Сафія.
  
  
  Мы прайшлі скрозь цені на няроѓнай баку траншэі. Мае нервы былі напружаныя, а ноздры трэсла ад паху кордита і бруду. На нас пасыпаліся новыя снарады, калі надыходзячыя салдаты прабілі пралом у беднай лініі абароны з такой сілай, што ѓсёй тэрыторыі гатэля, а сотряслась ад выбухаѓ. Яе чуѓ крыкі людзей Караца, запаниковавших перад нарынула атакай і даволі па-дурному разбегавшихся, калі югаслаѓская армія штурхнула ih на бойню.
  
  
  Наш шлях пад Брамай быѓ свабодны. Салдаты накідваліся на сваіх ахвяраѓ, і ані не цікавіліся тым, што адбывалася пад мастом. Але зноѓ жа, зноѓ пад адкрытым небам, мы зноѓ апынуліся ѓ пекле. У пяцідзесяці метрах ад нас былі дрэвы, скалы і камяні. Калі б мы змаглі дабрацца да іх, мы былі б у бяспекі. Але паміж намі і тым хованкай былі сотні салдат, СУ-100, танкі, мінамёты, гранатамёты, кулямёты і пражэктары. Пражэктары ѓключаліся ѓ прыцемках і метадычна блукалі ѓ тумане фарбы, вышукваючы магчымую мэту.
  
  
  Одзіна вакол былых зняволеных у цямніцу перахрысціѓся. Потым мы ѓсе пабеглі, як чорт. Прамень святла разгарнуѓся і асвятліѓ нас. Яе пачуѓ грукатлівыя прылады. - Кладзіцеся, - крыкнуѓ я, і мы распласталіся на зямлі.
  
  
  Воплескі агню і гукі грому; два 35-мм снарада разарваліся ѓсяго ѓ трох метрах ад нас.
  
  
  Мы ѓскочылі на нагі і пабеглі неадкладна, кашляючы і чихая, але часова хаваючыся ѓ аблоках пылу. Вакол нас падалі кавалкі каменя, і камякі зямлі, але я быѓ удзячны гэтаму стрэлку. Ён стрэламі падняѓ пыл, якая займаецца зацямніла нас.
  
  
  Одзіна вакол пражэктараѓ свяцілаѓ над воблакам, чакаючы, калі яно спадзе і адкрые нас. Кулямётны агонь заліваѓ зямлю, каб пераканацца, што мы не ѓстанем на ногі. Калі пыл нарэшце асла, у нас кружыліся галовы, і мы задохались, але мы дасягнулі скал. Падра выглядаѓ трохі зялёным. Ён схапіѓ мяне за плячо сваёй касматай левай рукой і нервова сказаѓ: "Мы не можам спыніцца. Мы павінны неадкладна рухацца далей.
  
  
  "Далей добра, але з танкам".
  
  
  " Танк? Але чаму?'
  
  
  "Пагоркі ѓсеяныя войскамі. Мы ніколі не пройдзем хады. Значыць, нам трэба што-тое, з чым можна рухацца. Цяпер танкі прыбываюць сюды апошнімі, а гэта азначае, што калі мы захопім апошні танк у калоне, мы зможам разгарнуць эга і прарвацца, не натыкаючыся на супраціѓ. Добра? Акрамя таго, - дадаѓ яе ѓ якасці пераканаѓчага аргумента, - адзінае, што можа спыніць адзін танк, - гэта іншы танк. Гучыць разумна, ці не праѓда?
  
  
  - Ты вар'ят, Картэр. Падра пераводзіѓ позірк з мяне на танкі, і наадварот. "Як мы гэта робім?" - спытаѓ ён. - Пакінь гэта мне. Дай мне тры хвіліны. І мне патрэбен воѓк.
  
  
  "Не, мы не можам..."
  
  
  Падра быѓ перапынены выбухам яшчэ адной гранаты. Яе, упаѓ на зямлю і схаваѓ галаву паездак, фатаграфіямі, музыкай у выгіне рукі. Снарады разрываліся ѓ дрэвах над намі, і на нас падалі цвёрдыя кавалкі ствалоѓ і галінак. Калі Сафія зноѓ падняла галаву, яе ѓбачыла, як па яе шчацэ сцякае кроѓ.
  
  
  - Вазьмі з сабой Прынца, - сказала яна, выціраючы кроѓ. Яе асцярожна вылез з-за абароны скал, Прынц побач са мной. Яе асцярожна рушыѓ праз падлесак ѓздоѓж дарогі, ведаю, што мы ідэальная мэта для любога кулямётчыка, які выпадкова заѓважыць нас, калі мы накіроѓваемся да апошняга танка.
  
  
  Яе, думаѓ, што дабраѓся да яго, але тут пачуѓ цяжкі стук іншай машыны, приближавшейся да павароту наперадзе; спазніѓся спрабуе нагнаць упушчанае. Поманив ваѓка назад, яе, прысеѓ, чакаючы, пакуль ён пройдзе mimmo нас.
  
  
  Ззаду пагоркі рэхам адклікаліся брэхам гармат, разрывамі мінамётных снарадаѓ і роѓным гучным трэскам кулямётаѓ. Аптос памёр страшнай смерцю. Вялізныя кавалкі скалы адарваліся і ѓрэзаліся ѓ бел-блакітны сьвяты разрывающихся снарадаѓ і жоѓта-памяранцавае свячэнне разбуральнага агню. Паветра быѓ поѓны крыкаѓ і дыму.
  
  
  Апошні танк быѓ ужо ліжа, вывяргаючы выхлапныя газы і перамолваючы зямлю пад сабой. АМХ-13 - стары, але ѓсё яшчэ эфектыѓны танк, які выкарыстоѓваецца ѓ такім жа колькасці мадэляѓ, як Fiat. Ён амела 35-міліметровую хуткастрэльную гармату і 7,62-мм кулямёт. Адзін член экіпажа танка назіраѓ за тым, што адбываецца праз адкрыты пярэдні люк, а другі сядзеѓ у вежавым люку, трымаючы ѓ руках кулямёт. Ён яшчэ не стрэліѓ, - і не мог, не знясучы галавы сваім людзям перад ім, - але эму не цярпелася заняць пазіцыю, і пастраляць.
  
  
  AMX-13 павольна пранёсся mimmo, і мы з Прынцам папаѓзлі за ім. Яе заскочыѓ на борт, выкарыстоѓваючы ручку над выхлапной трубой, і воѓк скокнуѓ за мной. У нас не было часу аддыхацца. Як бы ціха мы нашы паводзілі сябе, стралок, павінна быць, адчуѓ, што што-то не так. Ён павярнуѓся, убачыѓ нас і пацягнуѓся за вінтоѓкай. Яе стрэліѓ у яго па Нагана. Гук стрэлу згубіѓся ѓ шуме фарбы. Наводчык кашлянуѓ і ляпнуѓ аѓтаматам, калі ёй загадаѓ ваѓку атакаваць.
  
  
  Прынц быѓ сапраѓдным харвацкім патрыётам і дакладна ведаѓ, што ад яго патрабуецца. Ён падышоѓ да вежы і нырнуѓ у люк, не звяртаючы ѓвагі на мёртвага стрэлка. ђнутры танка завязаѓся неверагодны бой. Яе пачуѓ рык, крык і адзіночную рикошетившую кулю. Танк, дрыжучы, спыніѓся, і кіроѓца танка, які стаяѓ наперадзе упаѓ падстрэлены. Яе прастрэліѓ эму галаву да таго, як ён упаѓ на зямлю.
  
  
  Ён перавярнуѓся і замёр побач з танкам.
  
  
  Скінуѓшы стрэлка з танка, яго скокнуѓ, каб прыбраць двух іншых. Яе знайшоѓ ну там з перекушенными глоткамі. Прынц добра справіѓся са сваёй задачай. Як толькі яе збіраѓся пазбавіцца ад гэтых тэл, Падра, Сафія і яе людзі выйшлі, вакол кустоѓ і забраліся на танк.
  
  
  "Прынц вельмі дапамог зрабіць гэта", - сказаѓ яе ім. 'Хутка. Вызначыць мне з целамі.
  
  
  Спачатку яе скінуѓ аднаго, затым іншых Падра. Ён начапіѓ ih на кручок і выцягнуѓ, нібы гэта былі вялікія кавалкі ялавічыны. Затым ён і Сафія саскочылі ѓ танк, а двое іншых засталіся наверсе. Сафія прыкметна збялела, гледзячы на кроѓ, але хутка акрыяла. Адзіны стрэл не ѓдалася інтэр'ер, і гэта было нашай галоѓнай клопатам ѓ дадзены момант.
  
  
  Яе сел на вадзіцельскае сядзенне і паглядзеѓ на панэль кіравання, спрабуючы ѓспомніць, як запусціць гэты танк. Толькі рухавік заглух, а ѓсё астатняе, здавалася, было ѓключана і функцыянавала. Будучы французскімі, рухавікі AMX павінны былі быць Хотчкисс або Renault, а на прыборнай панэлі злева ад мяне былі датчыкі і кнопкі, якія здаліся мне знаёмымі. Яе знайшоѓ рычагі, двайныя запалохванне, рычагі пратэктара і, нарэшце, зразумеѓ, якую ручку трэба павярнуць, каб запусціць рухавік. Шум ѓнутры быѓ аглушальным, асабліва калі яго некалькі разоѓ націснуѓ на педаль газу.
  
  
  Яе высунуѓ галаву вакол пярэдняга люка, каб штогод, kuda edu, і ѓключыѓ перадачу. Танк з агіднай хуткасцю ірвануѓся наперад.
  
  
  - Куды мы пойдзем, Нік?
  
  
  - Пакуль не ѓ той бок, Сафія. Яе павінен павярнуць гэтую штуку.
  
  
  Яе не проста кружыѓ вакол. Яе змагаѓся з разваротам і пачаѓ рухацца наперад і назад, наперад і назад. Гэта было ѓсё роѓна, што вырвацца з цеснай паркоѓкі пасярод горада. Да таго часу, калі яе манеѓраваѓ, яе быѓ мокрым ад банка, але яе цалкам авалодаѓ монстрам. Ён не моцна адрозніваѓся ад бульдозера. Яго вельмі выкарыстаѓ перадачы і трымаѓ высокія абароты. Мы пачалі адпаѓзаць ад Аптоса.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Куды вядзе гэтая дарога?"
  
  
  "У рэшце рэшт, у Читлук", - адказаѓ Падра. "Там мы будзем у бяспецы".
  
  
  - Калі мы даможамся поспеху, - сказаѓ я. - Калі за намі цяпер не заѓважаць, гэта ненадоѓга. Мы - ідэальная мэта для ih знішчальнікаѓ, і яны зразумеюць, што мы на шляху да Читлуку". Яе зрабіѓ паѓзу, каб падумаць, а затым сказаѓ: "ці Можам мы як-небудзь прыдумаць, як дабрацца да Джзана?"
  
  
  'Магчыма. Але гэта вялікі крук.
  
  
  Сафія падышла да мяне. - Ты ѓсё яшчэ хочаш ім дапамагчы?
  
  
  - Я даѓ ім слова. Між іншым, нам трэба куды-небудзь ехаць, і мяркуючы па тым, як ішлі справы ѓ Аптосе, падобна, вайскоѓцы зрабілі ѓсё магчымае. У Джзане мы не сустрэнем вялікага супраціву. І калі мы калі-небудзь захочам дапамагчы гэтым людзям, мы павінны зрабіць гэта цяпер".
  
  
  - І ѓ нас ёсць танк, - бадзёра сказаѓ Падра.
  
  
  - Я проста спадзяюся, што мы не опоздаем, - занепакоена сказала Сафія.
  
  
  Яе паехаѓ на танку і збочыѓ з галоѓнай дарогі, дзе Падра сказаѓ мне павярнуць у бок Джзана. Цяпер мы ехалі па вузкім, пабітым сцяжынках. Танк імчаѓся па ѓзгорках, я тоне, падлесак і перамолваючы эга гусеніцамі. Мы натыкаліся на камяні, якія рассыпаліся пад цяжарам, прымушаючы нас вар'яцка слізгаць.
  
  
  Павольна, рыѓкамі мы спускаліся з пагоркаѓ, жахлівая язда па серпантын і стромкім спускам.
  
  
  
  Кіраѓнік 10
  
  
  
  
  Праз некалькі гадзін мы дасягнулі паѓночнага прыгарада Джзана. Вуліцы былі пустэльныя, дома цёмныя. Яе пачуѓ, як Падра стрымана сказаѓ: "Тут рана кладуцца спаць".
  
  
  - Думаю, яны ѓжо сышлі, - змрочна адказаѓ я. 'Мы спазніліся. У Джзане ѓсе такія. .. '
  
  
  'Трымайцеся. Яе бачу брылёѓ. Падра нахіліѓся наперад, выцягваючы шыю. "Так, на вакзале, на іншым канцы горада".
  
  
  Яе рушыѓ услед эга ѓказанням і неѓзабаве ѓбачыѓ сьвяты магутных лямпаѓ. Абмінуѓшы апошні кут, яе, выйшаѓ на плошчу перад вакзальных дваром.
  
  
  Плошча была абнесена спехам збудаваных плотам па калючага дроту, нібы гэта быѓ часовы загон для жывёлы. На станцыі, усяго толькі адзінокай платформе ѓздоѓж кіёскі, стаяѓ паравоз з тэндэрам. Лакаматыѓ быѓ руплівым 2-4-2 з чорнымі клапанамі і вузкай трубой. Змейка пар павольна падымаѓся ѓверх з другога гарба катла. Да тэндэру быѓ прычэплены стары драѓляны грузавы вагон, а за ім невялікі пасажырскі вагоны.
  
  
  Над тэрыторыяй гарэлі працоѓныя ліхтары, патрулявалі жменька салдат. У іх з сабой была 64А, сербская версія расейскага аѓтамата АК мясцовага вытворчасці ѓ Крагуевац. Некалькі салдат загружалі фургон.
  
  
  Пры яркім святле яго убачыѓ, што груз складаецца з людзей. Страчаныя, ашаломленыя асобы мужчын, жанчын і дзяцей бездапаможна глядзелі вакол поѓнага таварнага вагона. Нешматлікія бездапаможныя пажыткі былі схаваныя паміж імі, згорнутыя ѓ дарожныя сумкі або забітыя ѓ старыя кардонныя валізкі. Аднаму Богу вядома, у які лагер будуць адпраѓленыя жыхары Джзана.
  
  
  "Мы своечасова", - сказаѓ яго паездак, фатаграфіямі, музыкай побач са мной. 'У дакладнае час. Яны б сышлі праз гадзіну . Тады ёй крыкнуѓ Падрэ: "Я іду шчыра да іх. Яе іду адкрыта да цягніка.
  
  
  'А потым?'
  
  
  - Мы паедзем цягніком. Занадта шмат людзей, каб ѓціснуцца ѓ танк. Яе паспрабую пралезці паміж таварным вагонам і ахоѓнікам, каб у вас было вольнае поле для агню.
  
  
  "Мы азызласць цягніку. .. ' Яе, чуѓ, як ён бурчэѓ пра сябе. Ён пстрыкнуѓ пальцамі. - Хапсаки, мы азызласць цягніку. .. Ён сапраѓды хворы ".
  
  
  Мы прагрымелі праз пад'езд, грушы драѓляныя слупы плота, і праз калючы дрот. Частакол прагнуѓся, сплющился, і ззаду нас размоталась калючы дрот. Падра адкрыѓ агонь па аѓтаматам, а двое іншых partizan выкарыстоѓвалі вінтоѓкі, узятыя ѓ забітых салдат.
  
  
  Яе паехаѓ шчыра, адкрыта да таварнага вагона. Мы заспелі ih знянацку. Яны не чакалі, што які-небудзь вакол ih уласных танкаѓ урэжацца ѓ вароты, не кажу ѓжо аб тым, каб адкрые па ім агонь. Двое салдат, аб якіх ёй больш за ѓсё турбаваѓся, былі самымі блізкімі да людзей. Але людзі паездак, фатаграфіямі, музыкай расстралялі ih першымі. Падра быѓ заняты стральбой па астатнім, зусім не звяртаючы ѓвагі на горад куль.
  
  
  Даѓ больш газу на правай гусеніцы і адпусціѓ левую. Танк павярнуѓся і спыніѓся побач з машынай. Яе выключыѓ рухавік і выскачыѓ праз пярэдні люк. Нахіліѓшыся, яе пабег да адкрытых дзвярэй. -- Іосіп , -- усклікнуѓ я . -- Іосіп , ты тут ?
  
  
  У машыне было цёпла ад чалавечых тэл. Тым не менш, яны захоѓвалі магільнае маѓчанне потым нашага нечаканага нападу. Сяляне стаялі, міргаючы, асоб ih застылі і помрачнели ад страху.
  
  
  " Іосіп, яе вярнуѓся, каб дапамагчы табе".
  
  
  Яе пачуѓ рэѓматызму адкуль-то вакол задняй частцы машыны. Затым вусаты харват, які выратаваѓ мне жыццё, прарваѓся скрозь натоѓп, ѓсмешка асвятліла эга звычайна нічога не выказвае твар. "Вы не забыліся".
  
  
  Арвия падышла да яго ззаду. Яна парывіста кінулася вакол машыны ѓ мае абдымкі. Яе пахіснуѓся пад яе цяжарам, схапіѓшыся за нах, каб яна не звалілася. "Ты не забыѓся мяне".
  
  
  Сафія горда сышла з танкамі. "Хто гэты дзіця?" - рэзка запыталася яна.
  
  
  Арвия адарвалася ад маёй грудзей. -- Хто, -- злосна адказала яна, -- гэтая старая?
  
  
  Раптам у мяне з'явілася трывожнае адчуванне, што я быѓ у большай бяспецы на арэне. "Калі ласка, Сафія,- гэта Арвия. .. '
  
  
  Падра выратаваѓ мяне ад дылемы. "Выжылыя салдаты бягуць", - усклікнуѓ ён. - Але яны вернуцца з падмацаваньнем. Мы павінны ісці.'
  
  
  Яе падштурхнуѓ двух раѓнівых жанчын да таварнага вагона. - Хутка, ідзіце ѓнутр. Мы заѓсёды можам пагаварыць пазней.
  
  
  Мы павінны выбрацца адсюль першымі.
  
  
  - А куды мы можам паехаць? - жаласна спытаѓся Іосіп.
  
  
  'Я не ведаю. яе . .. ' Яе вагаѓся і прыдумаѓ на імгненне. "На захад, у Італію".
  
  
  'Італія?' Арвия запляскала ѓ ладкі. - О, ты думаеш, гэта магчыма?
  
  
  - Вядома, - хутка сказаѓ я. - Але не ѓ тым выпадку, калі мы застанемся тут. Хутчэй, сядай у вагон.
  
  
  Яе дапамог гэй падняцца на борт, дзе яе бацька працягваѓ распаѓсюджваць інфармацыю. "Мы азызласць ѓ Італію. Італія. Свабоды.'
  
  
  - Ты таксама ѓваходзь. Сафія.'
  
  
  - Не, Нік. Яе не зайду сюды...'
  
  
  - Цяпер не час злавацца, - сказаѓ я. - Там можна зрабіць значна больш карысных рэчаѓ, а ѓ лакаматыве для цябе няма месца. Ты патрэбна мне там, у Сафіі, каб аблегчыць іх падарожжа. Калі ласка, рабіце, як я кажу.
  
  
  На імгненне яе спалохаѓся, што яна адмовіць. Але пасля нядоѓгага маѓчання яна ѓлезла ѓ вагон разам з астатнімі, вусны яе былі сціснутыя, а твар быѓ суровы. Перш чым адна вакол двух жанчын паспела стварыць яшчэ якія-то праблемы, яе, зачыніѓ дзверы.
  
  
  Мне не падабалася ідэя пакідаць беднякоѓ у таварным вагоне, але гэта было ѓсё, што было магчыма. На імгненне яе абдумваѓ ідэю пасадзіць некаторых вакол іх у вагон аховы, але ён быѓ занадта малы, каб змясціць усіх, і спатрэбілася б занадта шмат часу, каб вырашыць, хто дзе павінен сядзець. Гэты пасажырскі вагон быѓ занадта адкрытай мішэнню. Яе пабег да лакаматыву. Кабіна была пустая.
  
  
  - Дзе, - крыкнуѓ я, - кіроѓца гэтай штукі?
  
  
  'Тут.' Падра пабег вакол цыстэрны да мяне. - Я твой інжынер, Картэр.
  
  
  'Ты? Вы сапраѓды ѓмееце кіраваць цягніком?
  
  
  Ён усхвалявана і горда памахаѓ вінтоѓкай. "Мой бацька сорак гадоѓ вазіѓ экспрэс па Шибеника ѓ Трогир".
  
  
  Ён падцягнуѓся, і прибежавший за ім воѓк ускочыѓ у кабіну.
  
  
  Абодва глядзелі на мяне вакол кабіны. - Ты, - сказаѓ Падра, - будзеш маім памочнікам.
  
  
  "І што гэта значыць?"
  
  
  -- Гэта значыць, што вам давядзецца кідаць у топку вугаль. .. '
  
  
  Не ведаю лепшага рашэння, яе, залез у кабіну, але адчуѓ невялікае недавер да таго, што ён прэтэндуе быць машыністам. Справядліва. Пазней яе выявіѓ, што паміж Шибеником і Трогиром ніколі не было экспрэса. Акрамя таго, калі падумаць, ёй нічога не ведаѓ пра бацьку Падры.
  
  
  Падра вывучаѓ датчыкі, пачухваючы падбароддзе гакам. "Пар трохі высоковат. Гэта добра.'
  
  
  Лупіѓ вочы прасвістала mimmo эга вуха.
  
  
  'Што гэта?' - раѓнуѓ ён, калі стрэл прасвістаѓ паміж намі. Ён схапіѓ свой сербская M48 і падышоѓ да баку, звернутай у бок двара. "Ах. Не, дзевяць сербаѓ, там, на полі. Ён стрэліѓ левай рукой. - Цяпер толькі восем. Не спыняйся і не жуй нос, Картэр. Адпусціце гэтыя здзекі - галасоѓ - і вылучыце дросельную засланку. Каб галасаваць так. І іголкі гэты рэверсіѓны стрыжань.
  
  
  Яе зрабіѓ, як ён сказаѓ мне. Яе, уздыхнуѓ з палёгкай, калі цягнік пачаѓ павольна рухацца наперад; колы павярнуліся з раптоѓнай сілай пара. Падра стрэліѓ так хутка, як толькі мог, праклінаючы сербскія свінцовыя кулі, рикошетившие ад ашалёѓкі лакаматыѓ. Яе павіс на дросселе, цягнік міжволі затросся і пацягнуѓ усё далей і далей ад станцыі.
  
  
  Паступова мы удалося сабраць хуткасць і ѓсё хутчэй і хутчэй паехалі па чыгуначным шляхах. Стрэлы сціхлі, і салдаты зніклі, пакуль мы ехалі па левым беразе ракі Нерэтва.
  
  
  "Куды ідзе гэтая лінія?"
  
  
  - На поѓдзень, да ѓзбярэжжа, - адказаѓ Падра, падыход, каб змяніць мяне ѓ інструментаѓ. "Калі ты знойдзеш дзе-небудзь рыдлёѓку... ... нам патрэбен пар. Рыдлёѓка напалову пагрузілася ѓ вуглі. Яе пачаѓ кідаць вугаль, спрабуючы атрымаць дакладнае ѓяѓленне аб геаграфіі мясцовасці, каб зарыентавацца. Мяне працяла думка. - Да Метковича? - спытаѓся ѓ яе .
  
  
  'Так.'
  
  
  Значыць, кола замкнулася, падумаѓ яе пра сябе. Яе вяртаюся да кропкі выйсця. А ѓ нейкага харвата ѓ Метковиче здарыліся б канвульсіі, калі б ён ведаѓ гэта, смяротныя канвульсіі.
  
  
  Пагоркі адкідвалі ѓ месячным святле цёмна-сінія цені, а рэйкі здаваліся бліскучымі срэбнымі ніткамі. Праляцелі міль, і гарыстая мясцовасць стала больш няроѓнай, калі мы пакінулі даліну Джзан ззаду. Вострыя скалы стуліліся вакол нас, і дарога звузілася і стала больш ветранай. Падра ѓзіраѓся ѓ цемру наперадзе нас, корпаючыся ля з інструментамі. І яе зграбаѓ вугольчыкі ѓ ненаедны ачаг.
  
  
  "Спадзяюся, ён не выбухне", - сказаѓ Падра. Ён пастукаѓ па манометры, і чорная стрэлка паднялася яшчэ на некалькі пунктаѓ. "Гэта стары труп, на nen больш рэгулятараѓ, чым у мяне ѓ штанах".
  
  
  "Ну, па меншай меры , у нас пакуль дастаткова вугалю".
  
  
  "Тады мы будзем ехаць, пакуль ён працягвае гэта рабіць". Ён тузануѓ за вяроѓку, і рэзкі, злавесны гук пачуѓся па доѓгай трубы на вяршыні другога катла. - Мне падабаецца гэты гук, - сказаѓ ён, зноѓ тузаючы за струну. Час ішло, у трывожнай і трывожнай цішыні. Начныя цені згусцелі, і цяпер яе мог бачыць святыя, просачивающийся скрозь збіраліся таварнага вагона. Без сумневу, хтосьці запаліѓ ліхтар, які цяпер гайдаѓся на стропиле. Загрукалі шатуны, і вяслярныя колаѓ зарыпелі на стромкіх паваротах. Паравоз грымеѓ, вывяргаючы дым і пар.
  
  
  Рэйкі віліся праз пустынныя горы. Яшчэ адзін круты паказальнікаѓ, і з абодвух бакоѓ схілы сталі строме.
  
  
  Дзіѓна, але мясцовасць ператварылася ѓ невялікае плато. Вузкая паласа ѓздоѓж глыбокага скалістага цясніны. Адкрытыя наперадзе віднеѓся эстакадны мост; старая канструкцыя вакол драѓляных бэлек, якая злучала дзве боку цясніны. Ён быѓ больш sta ярдаѓ у даѓжыню і меѓ выгнутую форму для большай трываласці, а на супрацьлеглым баку быѓ яшчэ адзін выгіб, рэзка поворачивавший ѓ гару.
  
  
  Яе, выглянуѓ вакол кабіны і ѓбачыѓ галоѓная моста адкрыта перад намі. - Працягвай, - крыкнуѓ ёй праз плячо.
  
  
  Лакаматыѓ і вагоны затрэсліся яшчэ мацней, калі мы падышлі да хісткай будынка. Глухі гук колаѓ быѓ аглушальным, і яе не глядзеѓ на неверагодную глыбіню пада мной. Паравоз бесклапотна грымеѓ, вывяргаючы дым па перагрэтага катла са страшным гукам які выходзіць пара.
  
  
  Раптам яго пачуѓ беспамылковы гук стрэлаѓ. Падра гучна вылаяѓся, хутчэй раздражнёна, чым здзіѓлена, і зноѓ пацягнуѓся за вінтоѓкай. Іншыя кулі патрапілі ѓ паравоз і тэндэр, прабілі дрэва або срикошетили аб жалеза.
  
  
  Яе падпоѓз да Падрэ і выглянуѓ вонкі. Недалёка ад нас ехаѓ яшчэ адзін цягнік, які на велізарнай хуткасці накіроѓваѓся на нас. Іншы паравоз быѓ з сучасным дызельным рухавіком, які штурхаѓ перад сабой платформу. Ee салдаты ѓкамплектавалі безоткатной гарматай і чым-то накшталт пары 65А, ручных кулямётаѓ з канічным пламегасителем і двума апорамі. Яны стралялі ѓ нас, вакол усяго, што ѓ іх было.
  
  
  "Адзін удар па безоткатного зброі, і мы сышлі з рэек". Падра ѓспрыняѓ гэта па-філасофску. "Але ih цягнік хутчэй?"
  
  
  - Яны даганяюць нас, ці не так?
  
  
  - Тады я думаю, што ѓсё скончана. Той схіл вунь там нас замарудзіць.
  
  
  Салдаты працягвалі страляць, калі мы дасягнулі абодва канца моста і згарнулі на доѓгі схіл. Мяне ахапіѓ страшэнны жах, калі наш стары цягнік павярнуѓ для паказальнікаѓ і запавольваючыся, з цяжкасцю ѓзбіраѓся па крутым схіле. На шчасце, пераследуе платформы занадта моцна ківалася для дакладнай стральбы. Гэта адзінае, што нас пакуль ратавала. Але дызель і платформы цяпер былі на мосце, і ѓ бліжэйшы час будуць шчыра за намі, страляючы з блізкай адлегласці.
  
  
  Не было ніякага устаноѓ пазбегнуць катастрофы. Ці гэта? Мой мозг працаваѓ у шалёным тэмпе, тузаючы за тонкую нітку надзеі. Было б самагубствам спрабаваць, але, можа быць, калі пашанцуе. ...
  
  
  Яе крыкнуѓ Падрэ. - "Застанься адзін на якое-той час. Справляйся, як можаш".
  
  
  Ён з недаверам утаропіѓся на мяне. - Добра, але для чаго?
  
  
  "Адзіны спосаб утрымаць ih ад таго, каб выратаваць нас, - гэта збіць ih дызель да таго, як яны дабяруцца да нас. Наш пасажырскі вагон марна. Можа быць, яе змагу выкарыстоѓваць яго, каб пратараніць мост разам з імі.
  
  
  - Божа, дапамажы нам! - усклікнуѓ Падра . - Ты ж не збіраешся лезці назад і адчапіць эга?
  
  
  - У цябе ёсць ідэя лепей?
  
  
  Падра недаверліва міргнуѓ, затым нырнуѓ за лапатай. Ён стаяѓ і пырхаѓ: "Калі нам патрэбен пар. Картэр, яе спраѓлюся.
  
  
  Яе не мог не ѓсміхнуцца эму, пакуль поѓз назад да тэндэру. Стрэлы па югаслаѓскіх палявых гармат і агонь аѓтаматаѓ 65А пераследвалі мяне, пакуль яе поѓз па вуглях і спускаѓся на маленькую платформу. Месца было мала, і цягнік моцна дергало, і мачту.
  
  
  Яе, скокнуѓ у таварны вагон. Мая босая пачатках кранула падножкі, а рукі ѓчапіліся ѓ жалезную перакладзіну лесвіцы, якая вядзе на дах. Яе моцнага схапіѓся за яго, а затым пачаѓ падымацца.
  
  
  Яе не акрабат. Яе перасёк дах таварнага вагона на руках і каленях, не збіраючыся спрабаваць ѓстаць і ѓтрымаць раѓнавагу ва ѓсёй гэтай стральбе і разгойдванні. Яе дасягнуѓ другога боку вагона і паглядзеѓ уніз, дзе mimmo мяне мільгалі чыгуначныя шпалы. Два вагона пампаваліся і бязладна церліся адзін аб другога.
  
  
  Кулі цяжка ѓрэзаліся ѓ драѓляныя сценкі вагона. Яе чуѓ крыкі і стогны сялян ѓнутры, і мне стала цікава, колькі вакол іх ужо было сумна. Гнеѓ переполнял маю грудзі, калі яе спускаѓся ѓніз. Яе апусціѓся на калені на невялікую платформу і тут жа пачаѓ тузаць мацаванне счаплення. Гэта быѓ просты крук з маленечкім мацаваннем, але з гадамі ён праржавелі. Мае пальцы адчайна тузалі мацаванне, спрабуючы вызваліць эга. Яшчэ больш свінцу оцарапало металічнае шасі вакол мяне, і лупіѓ вочы люта прасвістала mimmo маёй галавы, прамазала на валасок. Яе чуѓ крыкі параненых сялян. Наперадзе, у кабіне, Падра люта вылаяѓся, а Прынц пачаѓ выць. Яе працягваѓ працаваць над штыфтам, але не змог эга вырваць.
  
  
  Нарэшце, па сканчэнні, здавалася, вечнасці, мне ѓдалося выдраць мацаванне. Яе скінуѓ і павярнуѓся, каб схапіцца за лесвіцу, каб было за што трымацца. Лупіѓ вочы сарвала рукаѓ маёй ваѓнянай кашулі і оцарапала на скуру перадплечча, але я яе амаль не заѓважыѓ. Яе быѓ занадта заняты, назіраючы, як пусты вагон спыняецца, а затым павольна пачынае слізгаць назад. Спачатку здавалася, што ён толькі паѓзе, не маючы дастатковай хуткасці, каб спыніць надыходзячых салдат, але нечакана ён набірае хуткасць і пакаціѓся ѓніз па схіле да моста.
  
  
  Цягнік нашых праследавацеляѓ ужо быѓ на паѓдарогі ѓверх па цясніне. Наш вагон ірвануѓся да яму, коцячыся, калі яны завярнулі за паказальнікаѓ і панесліся ѓверх па мосце. Ад вядучых колаѓ дызеля паляцелі іскры, калі паспешліва спрацавалі пнеѓматычныя запалохванне, і платформы, моцна захісталася, калі цягнік спыніѓся.
  
  
  Вагон імчаѓся да іх. Яе, затаіѓ дыханне. Цяпер югаслаѓскія салдаты засяродзілі агонь на вагоне, адчайна спрабуючы падарваць яе і збіць з рэек гранатамі, але машына бязлітасна імчалася на іх, як ракета.
  
  
  Яны ѓрэзаліся яшчэ ѓ іншы з аглушальным стукам. Дрэва, метал і чалавечая плоць ляцелі ѓ паветры, раптам суправаджаюцца асляпляльнаю выбліскам грибовидного аранжавага святла і густога вострага чорнага дыму. Часткі моста і лакаматыѓ паплылі скрозь цёмны воблака ѓ сярэдзіну каньёна.
  
  
  Полымя прагна лизало зламаныя бэлькі эстакады. Яе назіраѓ, як рэшткі лакаматыѓ і платформы ѓсё яшчэ ненадзейна чапляліся за пасажырскі вагон, куляючыся вогненным шлейфам на дно цясніны. Там скрыні з боепрыпасамі падарваліся з грукатам, сотрясшим зямлю і осветившим неба.
  
  
  Перш чым верш апошні гром выбуху, яе пачуѓ, як Падра весела гудзе ѓ паравозны гудок. Яе засмяяѓся з вялікім пачуццём палягчэння і, ухмыляючыся, падцягнуѓся па лесвіцы назад у кабіну лакаматыва.
  
  
  
  Кіраѓнік 11
  
  
  
  
  Праз некаторы час яе ѓжо сядзеѓ у кабіне паравоза, высунуѓшы галаву ѓ акно. На дадзены момант нам не патрэбен вугаль, таму яго супакоіѓся. Яе уцягнуѓ галаву назад і паглядзеѓ на ваѓка. Воѓк паглядзеѓ на мяне. Ён сядзеѓ у куце, ненавідзячы кожнае імгненне гэтай паездкі. - Паслухай, - сказаѓ яе Падрэ. "Мы павінны пачаць думаць пра эде".
  
  
  - Баюся, у гэтым цягніку няма рестарации.
  
  
  'Ага. Што ж, Прынц выглядае ценымногие лепш, і ён пачынае праяѓляць асаблівы інтарэс да канкрэтнай сцегнавой косткі.
  
  
  - Мы хутка будзем у Метковиче. Яе пазнаю гэты раён.
  
  
  "Я спадзяюся, што станцыя добра адрэстаѓраваная".
  
  
  Падра паглядзеѓ на мяне з болем. 'Ты жартуеш.'
  
  
  - Сапраѓды, - уздыхнуѓ я. "Я ѓпэѓнены, што яны будуць чакаць нас у Метковиче. Ваенныя, павінна быць, перадалі туды паведамленне.
  
  
  "Я здзіѓлены, што мы яшчэ не падышлі да іншага цягніка", - адказаѓ Падра. "Можа быць, яны будуць чакаць нас на сартавальнай станцыі Метковича, адкуль у нас будзе шанец збегчы. Але манеѓровая станцыі ѓ зале на паѓднёвай баку горада, недалёка ад порта. Калі мы зможам туды прайсці і знайсці лодку. .. '
  
  
  - Голас ты жартуеш, - сказаѓ я. - Нават калі б мы змаглі дабрацца да гавані і скрасці лодку , досыць вялікую, каб даставіць туды ѓсіх, мы б патанулі праз пяць хвіліна. Мы ніколі не дабяромся да Адрыятыкі, не кажучы ѓжо пра Італіі.
  
  
  'Італія! Ты і твае абяцанні, Картэр.
  
  
  "На жаль, гэта перапыніла некалькі акалічнасцяѓ", - сказаѓ я ѓ сваю абарону. Больш таго, у Югаславіі для іх больш няма бяспечнага месца. Што яшчэ мне рабіць? Адвезці ih ѓ Албанію?
  
  
  Падра кінуѓ на мяне востры погляд, як быццам збіраѓся сказаць, што менавіта з імі рабіць. Але ён не хацеѓ гэтага, і праз секунду зноѓ усміхнуѓся. "Магчыма, у дадатак да іншых вашым мастацтвам, вы таксама можаце падзяліць ваду. Тады мы ѓсе зможам прайсці хады.
  
  
  Яе праігнараваѓ эга каментар. - Як наконт аэрапорта?
  
  
  - Гэта да паѓночна-захад ад Грэх, напрыклад, у любым пяцідзесяці кіламетрах адсюль.
  
  
  - Я не маю на ѓвазе нацыянальны аэрапорт у Кастэль-Стафилич, Хэш. Ці няма дзе-небудзь паблізу вну аэрадрома? Падра задуменна пагладзіѓ сябе па валасах. 'Ты маеш рацыю. Ёсць такі. Да поѓначы ад Метковича. Гэта недалёка ад чыгункі. Але можна і адразу забыцца. У нас усяго некалькі стрэльбаѓ, і многія вакол нашых людзей - старыя фермеры і старой".
  
  
  - Голас і ѓся прычына, па якой мы павінны паспрабаваць, - змрочна сказаѓ я. - Таму што многія вакол нас не ѓзброены або не ѓмеюць змагацца. Нам трэба зрабіць што-то хутка і, што-то нечаканае. У адваротным выпадку ніхто вакол іх ніколі не ѓбачыць Італію. Вы ведаеце іншы спосаб?
  
  
  Ён сумна паківаѓ галавой. - А калі мы туды дабяромся, што тады?
  
  
  - Не ведаю, - ціха адказаѓ я, зноѓ высунуѓшы галаву ѓ акно.
  
  
  Мы віхлялі па далінах, mimmo ѓзвышаюцца скал, праз зацененыя хмызняком цясніны. Паступова мы спускаліся, і маршрут станавіѓся менш небяспечным. Начны вецер завываѓ у мяне ѓ вушах, і бледная месяц асвятляла бледныя стужкі сталёвыя наперадзе, пакуль мы прасоѓваліся па краі плоскай зарослай шклянкі.
  
  
  Мы ѓвайшлі ѓ даліну Нерэтва, каля чатырох тысяч гектараѓ непраходных балот у Хутово Затокі, недалёка ад Каплины і Метковича. Яе перасёк іншую частку даліны, калі ад'язджаѓ па Метковича шмат стагоддзяѓ таму на Сітраене. Гэта было адно вакол найбуйнейшых месцаѓ зімоѓкі і палявання на пералётных птушак у Еѓропе. Там былі дзесяткі тысяч качак і дзікіх гусей.
  
  
  Ноч была яснай, і над верхавінамі дрэѓ ззялі рассеяныя агні Метковича. Сяргей наблізіѓся, і дрэвы і балоты парадзелі. Падра замарудзіѓ рух лакаматыва, калі мы праязджалі mimmo першых дамоѓ і сцяга. Ён уключыѓ зваротны, зачыніѓ дросель і павярнуѓся да мяне.
  
  
  - Вунь там я бачу запасны шлях. Нам лепш спыніцца і прайсціся хады да аэрапорта. Мы не можам ехаць далей. Ты ведаеш, як карыстацца выключальнікам?
  
  
  'Я думаю, так. Але чаму мы паварочваем тут?
  
  
  - Вы не ведаеце, калі сюды прыбудзе наступны пасажырскі цягнік?
  
  
  'Не.'
  
  
  - Ну, яе таксама. І я не хачу, каб нявінныя людзі паміралі".
  
  
  Пар шыпеѓ праз рухавік, а вакол тармазоѓ ляцелі іскры, калі мы спыніліся каля перамыкача. Яе, саскочыѓ і пайшоѓ да выключальніка. Мне давялося адвінціць старамодны замак, і яе ледзь не зламаѓ спіну, паварочваючы выключальнік старым рычагом.
  
  
  Замак выдзьмуѓ густое воблака пара мне ѓ твар, калі Падра зноѓ прынёс эга. Павольна ён папоѓз уверх па бакавым схіле. Ён шыпеѓ і грымеѓ, а вакол трубы ѓсё яшчэ шэл дым, калі Падра і воѓк выбраліся вакол кабіны. Да таго часу, калі яе вярнуѓ перамыкач у зыходнае становішча, Падра ужо адкрыѓ дзверы таварнага вагона і дапамог людзям выйсці.
  
  
  Ih было каля дваццаці, некаторыя з самаробнымі павязкамі, некаторых падтрымлівалі двое іншых. У машыне засталося чацвёра: яны загінулі, калі на нас абстралялі салдаты.
  
  
  Сафія і Арвия не пацярпеѓ. Яны прыбеглі да мяне. - Нік, - паклікала Сафія. 'Што здарылася? Што гэта быѓ за шум?'
  
  
  Яе хутка расказаѓ ім, што адбылося на мосце, дзе мы зараз знаходзімся і якія нашы планы.
  
  
  - Але ѓ нас мала часу, - сказаѓ ёй іх. "Мы павінны дабрацца да аэрапорта, да таго, як цягнік выявяць і нас выследят. Дарэчы, тут ёсць што паесці?
  
  
  - У жыхароѓ нашага горада ёсць eda з сабой. Упэѓненая, яны з радасцю падзеляцца, - хутка сказала Арвиа.
  
  
  "Мы з Арвией прыйшлі да пагаднення адносна цябе", - з гонарам сказала Сафія.
  
  
  'Фантастыкі. Але вы павінны будзеце сказаць мне пазней, калі ѓ нас будзе трохі больш часу. Цяпер нам пара ісці, а яе галодны. Шчыра, як Прынц, а ты ведаеш, які ён, калі галодны.
  
  
  Неѓзабаве пасля гэтага Падра і яе ѓзначалілі групу, подкрепляясь ежай з сялян. Пакуль мы ішлі, мы елі хлеб, гародніна, яйкі, сыр і вэнджаную бараніну. Мы кармілі Прынц патроху, каб трымаць эга побач з сабой, далей ад астатніх. Яе, баяѓся, што ён напалохае ih, але яны, здавалася, узялі эга ѓ прыдачу разам з усім астатнім у гэтай дзіѓнай адысеі, Прынц быѓ трохі непакорлівым, таму што эму не хапала мяса, але, на шчасце, ён любіѓ сыр.
  
  
  Мы ішлі як мага цішэй па пустых вуліцах спячага горада, але два дзесяткі перапалоханых сялян нарабілі шмат шуму. Некалькі чалавек пыталіся мяне, чаму мы спыніліся ѓ Метковиче, і было па-чартоѓску складана адказаць. Яе нават сэм не быѓ так упэѓнены.
  
  
  Опузен і Плоче знаходзяцца ценымногие ліжа, да Адрыятыцы, і там было б ценымногие прасцей знайсці лодкі для вольнага падарожжа ѓ Італію. Але калі выказаць здагадку, што мы прабіліся жывымі, і ён ведаѓ, што Падра меѓ рацыю, калі сказаѓ, што ѓ нас, верагодна, узнікнуць праблемы ѓ саміх гэтых гарадах. Абодва з'яѓляюцца курортнымі і рыбацкімі гарадамі з насельніцтвам у некалькі сотняѓ душ і невялікімі хованкамі ѓнутры ці звонку. Туды вядуць выдатныя дарогі, што ѓ дадзеным выпадку было б для нас недахопам. Ih рыбацкія лодкі былі сямейнымі лодкамі, занадта маленькімі для ѓсіх нас. Мы павінны скрасці парай, які курсіруе паміж Плоче і Трпанье, і рызыкнуць пераправіцца на nen. Яе сумняваѓся, што нам калі-небудзь атрымаецца прайсці mimmo патрульных караблёѓ МЗС тыпу "Аса".
  
  
  Не тое, каб Меткович быѓ такі вялікай праблемай. Гэта адносна вялікі горад, дарога, чыгуначнае аддзяленне і важнае камерцыйнае будынак. Пабудаваны ѓ месцы, дзе Нерэтва разветвляется на пяшчаную дэльту з дванаццаццю пратокамі, Меткович мае шмат прэснай вады. Тым не менш, ён у зале недалёка ад хваёвых лясоѓ, белых пляжаѓ і сіняга сукенка далматинского ѓзбярэжжа. Гэта старамодны горад, і ѓсё зачыняецца ѓ 7:30 вечара. Радыё Бялград знікае праз эфіру ѓ поѓнач, калі ѓ горадзе больш няма ѓ свеце.
  
  
  Адсутнасць начнога жыцця рабіла нас небяспечна прыкметнымі. Праязджала машына, цікаѓны паліцэйскі, самотны заблудаѓ межах пешай досягае і мы выяѓленыя. Мы заставаліся ѓ цені, і пайшлі па вузкіх вулачках. У якой-то момант мы заблукалі і апынуліся на гарадской плошчы. Gradska vilecnica , ратуша, з'яѓляецца адной вакол нямногіх турыстычных славутасцяѓ Метковича. Яна праходзіць праз усю гаму архітэктурных стыляѓ. Яна часткова раманская, з крысамі ѓ стылі готыкі і позняга рэнесансу і верхавінай, якую лепш за ѓсё апісаць як аѓстра-венгерская выступ. Адзінае, чаго тут не хапае, так гэта турэцкіх кравец, але ѓ некалькіх кварталах мы праехалі mimmo мячэці, пабудаванай у 1566 годзе, у часы султана Сулеймана Пышнага.
  
  
  Я не спыняѓся на хвіліну, каб палюбавацца ѓсёй гэтай прыгажосцю. Яе нават не пакінуѓ групу, каб нанесці візіт свайму старому дарагому сябру, связному, які паведаміѓ абсталяваннем мне вайскоѓцам па просьбе Эвана Карака. Не тое каб у мяне не было спакусы нанесці гэты візіт, але я быѓ на чале мноства людзей, якія слепа давяралі мне, каб выцягнуць ih па калатнечы жывымі. На жаль, яе не амела нам найменшага падання, што рабіць, калі мы дабраліся да аэрапорта.
  
  
  Мы пералезлі праз сцяну на іншым канцы горада. Ва ѓсіх югаслаѓскіх гарадоѓ, здаецца, ёсць нейкая сцяна, што засталася з тых часоѓ, калі вайны былі лакальным справай. Мы перасеклі ѓчастак балота і вузкую паласу міжземнаморскага хмызняку, або маккии, алівак, інжыра і размарына. Нарэшце мы падышлі да могілак, а з другога боку, запэѓніѓ мяне Падра, мы змаглі ѓбачыць самалёты.
  
  
  Царква была падобная на кадр вакол старога фільма пра Дракулу. Было цёмна; закінутая тэрыторыя была поѓная разбураных скульптур і мёртвых дрэѓ. Яна называлася Капэла Блажэннага Івана Урсини, Капліца блажэннага Івана Урсини. Дастаткова было перасекчы старыя могілкі, каб ля самага старога Івана папаѓзлі мурашкі . Надмагіллі датаваныя даѓно. Было нават некалькі стекков, надмагілляѓ богумилов, рэлігійнай секты, якая склалася ѓ гарах Босніі і Герцагавіны ѓ сярэднія стагоддзя. Відавочна, вы рызыкавалі заразіцца якой-небудзь рэлігійнай свавольствам, таму што палову часу я не ведаѓ, што плача гучней, вецер або жанчыны Джзана.
  
  
  Мы падышлі да доѓгай цеснай групе маккиа , за якой віднеліся туманныя далёкія агні. Мы праціснуліся праз падлесак, і там быѓ аэрапорт, як і абяцаѓ Падра.
  
  
  Мы дасягнулі жвіровай дарогі, якая вядзе выплат прама да брамы. Вароты на самай дэла ѓяѓлялі сабой не што іншае, як дзірку ѓ плоце вакол поля, з будкай, з аднаго боку, і будкай ледзь большага памеру з другога. У меншай стаяѓ ахоѓнік, а ѓ большай хто-то драмаѓ; такім чынам, поле было больш чым абаронена. Для мяне гэта быѓ аэрапорт. Ён складаѓся вакол двух 2000-метровых узлётна-пасадачных палос, перасякальных ѓ выглядзе вузкай літары X. У канцы па адной узлётна-пасадачных палос, з боку брамы, знаходзілася двухпавярховая дыспетчарская вышка, увянчаная антэнай і радыёлакацыйным абсталяваннем. Побач з вежай знаходзіліся два ангара.
  
  
  З таго месца, дзе мы стаялі, было немагчыма сказаць, што адбываецца на полі. Яе веданне Іл-14 і некалькі РТ-33 ля ангараѓ, але тыя, што засталіся самалёты ѓяѓлялі сабой не што іншае, як нявызначаныя чорныя фігуры, прыпаркаваныя ѓздоѓж агароджы па перыметры. Іл-14с і РТ-33, да нас былі нам да чаго. Мае надзеі ѓскладаліся на прыладах, якія яго яшчэ не мог ідэнтыфікаваць, а гэта азначала, што трэба падысці бліжэй, каб убачыць, што яны вакол сябе ѓяѓляюць .
  
  
  Нік. .. '
  
  
  Яе, павярнуѓся. Арвия падышла да мяне і пяшчотна дакранулася да маёй палачкі. - Нік, калі мы не дабяромся да Італіі жывымі... .. '
  
  
  - Мы дабяромся, Арвия, - сказаѓ я, моѓчкі скрыжаваѓшы пальцы. "Усё роѓна, ці здолеем мы ці не", - надзьмуѓся яна з жаночай логікай. - Я хачу табе што-што сказаць. Мы з г-жой Мілан доѓга і напружана абдумвалі сітуацыю і вырашылі, што лепшае, што мы можам зрабіць, гэта... . .. '
  
  
  'Ляжаць!' - раптам зашыпеѓ Падра. Мы ѓсе ѓпалі на зямлю як раз перад тым, як джып "Шкода" прагрымеѓ mimmo, менш чым у метры ад нас. Джып спыніѓся побач з гадзінным, які трохі пагаварыѓ з трыма мужчынамі ѓ джыпе. Затым джып зноѓ крануѓся з месца і пад'ехаѓ да вышкі. Ахоѓнік у вялікім дом нават не варухнуѓся.
  
  
  Хваляванне, здавалася, перапыніла ход думак Арвии. Яна села, міргаючы і старанна выдаляючы травінкі з валасоѓ. Перш чым яна змагла вярнуцца да таго , што гатэль мне сказаць, Падра спытаѓ мяне: "Што цяпер, Картэр?"
  
  
  "Мы нападаем на ахову і заходзім ѓнутр".
  
  
  "Я з нецярпеннем вось чакаю гэтага. Але як?'
  
  
  Яе сур'ёзна задумаѓся на хвіліну. Нарэшце ёй адказаѓ: "Атака камандас з адцягваюць манеѓрамі. У каго-небудзь ёсць кавалак сыру?
  
  
  Мы з Падрой павольна ішлі па абсыпанай жвірам дарожцы mimmo кіёскі гадзіннага, Прынц быѓ побач з намі. Затым мы зрабілі кругавы рух у кабінку. Ахоѓнік у вялікім дом павінен быѓ заѓважыць нас, але з таго месца, дзе мы цяпер знаходзіліся, мы бачылі, як эга вусны шевельнулись ѓ задаволеным храпе.
  
  
  У некалькіх ярдаѓ ад кіёскі яе, паклаѓшы руку на плячо Падры. Ён тут жа спыніѓся, каб яе мог прашаптаць эму: "Я іду першым. Калі яе выцягну чалавека адтуль, ты пойдзеш у іншую караулку.
  
  
  "Ён ніколі не прачнецца ад сваіх сноѓ", - прадказаѓ Падра. "А потым мы сядзем на які-небудзь самалёт?"
  
  
  - Баюся, не любы самалёт. Нам трэба знайсці такі, якая займаецца зможа змясціць нас усіх, але не настолькі вялікі, каб нам спатрэбілася цэлая каманда пілотаѓ.
  
  
  - Ты добры пілот?
  
  
  "Такі ж добры, як вы кіроѓца".
  
  
  Я не думаю, што ён быѓ занадта задаволены гэтым адказам. - Скажыце, - ціха спытаѓ ён, - што нам рабіць, калі такога самалёта там няма?
  
  
  "Хэш, - сказаѓ я, - мы можам толькі спадзявацца".
  
  
  Мы паѓзлі да вартавому, пакуль не апынуліся адкрытымі за ім. У поле зроку не было нашых машын, нашых рухаѓ на поле. Яе, кіѓнуѓ Падрэ, і ён кіѓнуѓ у рэѓматызму, каб даць мне ведаць, што ён зрабіѓ справу. Ён пакінуѓ сваю вінтоѓку ѓ аднаго вакол мужчын. Гэта была праца для бясшумнага нажа або бясшумнага крука.
  
  
  Яе пацёр кавалак сыру пад носам у Прынца, патрымаѓ эга там дастаткова доѓга, каб ён зразумеѓ, што я раблю, а затым кінуѓ эга праз каравульнай памяшканне на ѓзлётна-пасадачную паласу па іншы бок плота.
  
  
  Воѓк нырнуѓ за сырам, mimmo вартавога.
  
  
  Мужчына выйшаѓ штогод, што адбываецца, і я падышоѓ да яго ззаду. Бываюць моманты, калі прыходзіцца хадзіць басанож, і гэта быѓ адзін вакол такіх момантаѓ. Яе атрымаѓ невялікую карысць ад нечаканасці. Напад адбылося так хутка потым вар'яцкай вылазкі Прынца, што ахоѓнік нават не падняѓ свой 64А, не кажучы ѓжо пра тое, каб накіраваць эга ѓ патрэбным кірунку. Ён не чуѓ мяне, пакуль не стала занадта позна. Гадзінны павярнуѓся, і я ѓбачыѓ, як раззлаваны цікаѓнасць яго твару змянілася здзіѓленым разуменнем. Затым яе рассек эму гартань далонню, і эга вочы закаціліся пад павекі. Яе зацягнуѓ эга назад у каравульнай памяшканне перш, чым ён паспеѓ зваліцца на зямлю. Яе тут эга эга 64А і эга М57, югаслаѓскай версіі рускай вінтоѓкі Токарава М1933. Яе таксама ѓзяѓ эга тоѓстыя ваѓняныя шкарпэткі і боты. У яго былі ногі больш, чым у мяне, але я быѓ гэтаму рады. У мяне моцна апухлі ногі і жудасна хварэлі. Па іншы бок брамы Падра ѓжо паклапаціѓся аб спячым стражнике. Ён стаяѓ да мяне спіной, і я заѓважыѓ, што ён робіць вокамгненнае рух правай рукой. Потым ён адступіѓ назад, і ён убачыѓ, што ахоѓнік па-ранейшаму на сваім месцы, толькі мэта эга цяпер крыху апусцілася на грудзі, а грудзі наскрозь прасякнутая крывёй. Да мяне далучыѓся Падра, таксама з зброяй. "Я пакінуѓ эга шчаслівым", - сказаѓ ён. "Цяпер у яго два хмыліцца rta. Ты ѓжо знайшоѓ самалёт?
  
  
  'Яшчэ няма.'
  
  
  Цяпер яе мог бачыць усё поле. Яе, паглядзеѓ на яго канцы, молячыся, каб нам пашанцавала. У шэраг выстраіліся тры "Тетеревятник", яшчэ адна група РТ-33, абломкі фюзеляжа З-47, яшчэ адзін Іл-14 і пара верталётаѓ "Алуэтт III". Нічога такога.
  
  
  Яе, адчуваѓ, як расчараванне расце ѓ маёй грудзей. Гнеѓ ад таго, што я быѓ так блізка і ѓ той жа час так далёка, пакута ад усведамлення таго, што я падбухторваѓ нявінных людзей да паѓстання толькі для таго, каб выявіць, што дарога зайшла ѓ тупік.
  
  
  Але затым яе ѓбачыѓ самы далекі кут аэрапорта, дзе сяргей быѓ самым слабым. Гэта была знаёмая форме самалёта. Гэта здавалася немагчымым, але гэта было так: Іль-2, транспартны самалёт двухмоторные.
  
  
  "Хэш, зьбяры ѓсіх сюды, і хутка ".
  
  
  Падра зрабіѓ крок наперад; ён праверыѓ, вольная ці дарога, затым махнуѓ кручком. Кусты на другім баку дарогі заварушыліся, вакол іх выходзілі людзі, якія беглі з усіх нага, каб далучыцца да нас.
  
  
  - Ты знайшоѓ прыладу? - спытаѓ Падра.
  
  
  - Магчыма, - усміхнуѓся я. "Руская копій DC-3". Яе перасёк поле, і ѓсе пайшлі за мной.
  
  
  Было мноства здзіѓленых поглядаѓ. У поле, ішло ѓсяго некалькі чалавек, і мы не маглі выглядаць так, як быццам мы там былі на законных падставах. Але, мабыць, югаслаѓская армія такая ж, як і ѓсе іншыя арміі: вы ніколі не ідзіце туды добраахвотнікамі, і нікому не перашкаджаеце. Да таго ж дыскаѓ пярэстая брыгада, што маршировала па аэрадроме, была прапушчана аховай.
  
  
  Мы мінулі Ястребки, З-47 і прайшлі пад вялікім Іл-14. Яе бег наперадзе, і група вынікала за мной у бязладнай лініі. Яе ѓсё думаѓ, чаму яго бягу, таму што амаль непазбежна Іл-2 можа быць разабралі, скончылася паліва або ѓ такую гульню акумулятары. Яны не выпускалі Іл-2 амаль дваццаць гадоѓ, і ён не мог быць прыдатным да палётаѓ, проста не мог быць. Але я працягваѓ бегчы. Гэта быѓ наш адзіны шанец. Дабраѓшыся да Іл-2, яго, ірвануѓ дзверы і ѓпіхнуѓ ѓсіх ѓнутр.
  
  
  - Ты не ідзеш? - спытала Сафія, паднімаючыся на борт.
  
  
  "Так шчыра".
  
  
  "Гэта жудасна", - паскардзілася яна. "Ён нахільны, і ѓ nen няма крэслаѓ".
  
  
  "Гэта грузавы самалёт. Крэслы прыбраныя.
  
  
  Яе хадзіѓ вакол яго, скідаючы калодкі перад коламі, спрабуючы ѓспомніць, што я ведаѓ пра Іл-2. Ну, у асноѓным гэта была мадыфікаваная Дакота; размах крыла 95 футаѓ, даѓжыня 64 футаѓ і алёнка 12,5 тоны, камплект рухавікоѓ магутнасцю 1800 конскіх сіл, з столлю 16000 футаѓ і хуткасцю 140 вузлоѓ, калі наступалі эму на хвост. Але гэты самалёт ніколі не даляціць, не ѓ такім стомленым стане, не з акісленнем крылаѓ і плямамі якая працякае гідраѓлічнай магістралі.
  
  
  Але, у шынах было паветра, і гэта быѓ добры знак, падумаѓ я, пакуль не ѓспомніѓ, што аднойчы галандцы выратавалі знішчальнік часоѓ пачатку другой сусветнай вайны, калі асушылі польдэрамі, шыны якога таксама былі пад ціскам.
  
  
  Яе пабег назад да дзень, і падняѓся на борт. Яе змрочна падумаѓ, што, калі пашанцуе, мы маглі б проста завесці гэтыя рухавікі. Калі б яны провернулись, яны маглі б зарабіць. І калі б яны зарабілі, яе мог бы нейкім чынам падняць гэтую праклятую машыну ѓ паветра, калі б ніхто не націскаѓ на гэтыя дроселі занадта шмат разоѓ, або не лётаѓ занадта шмат раз з занадта вялікай наддувом або занадта нізкімі абарачэннямі.
  
  
  Яе, прайшоѓ у кабіну. У Іл-2 няма трехопорного шасі, таму ён нахілены на хвост. Яе сказаѓ усім некалькі добранамераных слоѓ падбадзёрвання, хоць сам амаль не спадзяваѓся, і зачыніѓ за сабой фіранку. Калі яе, павярнуѓся, Падра сядзеѓ у крэсле пілота.
  
  
  - Пастой, Хэш. Яе паказаѓ вялікім пальцам направа. - Добра, - сказаѓ ён, падыход да правага крэсла.
  
  
  - Гэта значыць, што на гэты раз ты разгребаешь вуглі.
  
  
  Кабіна ѓяѓляла сабой вузкі цесны шафа з малюсенькімі акенцамі. Яе слізгануѓ у крэсла пілота і пстрыкнуѓ некалькімі перамыкачамі. Як і ѓ большасці самалётаѓ расійскай вытворчасці, прыборы размешчаны задам наперад, таму мне давялося даследаваць панэль справа налева. Але агні свяціліся належным чынам, і стрэлкі выскачылі, паказваючы на тое, што ѓ мяне было дастатковую напружанне, ціск паліва і адбору пробаѓ паветра. Яе, прайшоѓ праз пускавыя аперацыі, тузаючы дроселі, паліѓны клапан і ѓсе кнопкі і рычагі там, дзе яны павінны быць у DC-3, адчайна молячыся, каб гэтага хапіла для гэтай скрынкі.
  
  
  Раптам пражэктар асвятліѓ наш корпус, асляпіѓшы мяне, калі прабіѓ лабавое шкло. Гэта была светлавая вінтоѓка, інтэнсіѓны пражэктар з вузкім прамянём, які дыспетчарская вышка выкарыстала для дарожных манеѓраѓ. Ён засяродзіѓся на нас, і застаѓся там.
  
  
  - Галасаваць і ѓсё, - сказаѓ яе Падрэ. "Нас выявілі".
  
  
  " Блажэнны Арнир! Што цяпер?'
  
  
  "Памаліся", - сказаѓ ёй эму, націскаючы кнопку запуску. Левы рухавік пачаѓ трэсціся, і калі шум падняѓся да высокага, роѓнага выццё, ёй пераключыѓся на "Сетку". Прапелер ѓключыѓся, узяѓ яе да сябе эга, і кіраваѓ дроселем . Вакол выхлапных труб вырвалася полымя , і Падра здрыгануѓся.
  
  
  - Не хвалюйся, - крыкнуѓ ёй скрозь шум. 'Гэта нармальна. Не турбуйцеся аб тым, што гэты джып едзе да нас.
  
  
  Праз поле з боку вежы пранеслася "Шкода", набітая салдатамі і зброяй. Падра ужо ѓстаѓ са свайго месца і ѓтаропіѓся ѓ маё акно, з-за чаго мне было крыху больш складана ѓключыць правы рухавік. Яе адштурхнуѓ эга і сказаѓ: "Вазьмі зброю і вазьмі людзей, каб трымаць ih далей ад нас". Мне трэба некалькі хвіліна, каб разагрэць рухавікі.
  
  
  Ён выбег праз фіранку, не сказаѓшы больш нам словы. Рухавікі чихали і тарахтели, што было звычайнай справай для машын таго часу. Наколькі яе ведаѓ, гэта былі нармальныя гукі для рухавікоѓ Швяцова. Замігцела лямпачка, якая паказвае, што задняя дзверы адкрыта, і загарэліся яшчэ дзве лямпачкі, якія паказваюць на тое, што люкі над крыламі адкрыты. Я не чуѓ шуму, але бачыѓ, як джып моцна занесла, і з яго выпала некалькі салдат.
  
  
  Мне нічога не заставалася рабіць, акрамя як заставацца на месцы і чакаць, пакуль прогреются рухавікоѓ. Тэмпература падымалася так павольна, што я пачаѓ сумнявацца, ці зможам мы калі-небудзь адарвацца ад зямлі.
  
  
  Югаславы кінуліся да нас, цэлячыся ѓ мяне, рухавікі і шыны. Падра і эга людзі адбіваліся сваімі вінтоѓкамі і аѓтаматамі 64А, якія мы ѓзялі ѓ вартавых. Некалькі салдат паспрабавалі наблізіцца, спыніліся на месцы, ѓсталі і азірнуліся, як быццам што-то забыліся. Потым яны склаліся напалову на асфальт. Джып кружыѓ, бесперапынна страляючы. Па "ангара" пад'ехаѓ яшчэ адзін джып з падмацаваньнем. Назаѓсёды было ѓзлятаць цяпер або ніколі.
  
  
  Яе ѓсталяваѓ закрылкі на дваццаць градусаѓ, штурхнуѓ рычагі кіравання наперад і адпусціѓ запалохванне. Мы пачалі рух. Мы згарнулі на ѓзлётна-пасадачную паласу. Погляд на ветроуказатель сказаѓ мне, што мы эдэме не ѓ той бок: у мяне быѓ спадарожны вецер, і мы павінны былі разгарнуцца, але я яе не збіраѓся гэтага рабіць. У мяне было досыць праблем з падтрыманнем гэтай скрынкі ѓ вертыкальным становішчы, так як яна, здавалася, амела непрыемную звычку цягнуць направа. Потым яе, успомніѓ, што гэта рускія рухавікоѓ, а не Пратт і Уітні, і што яны круцяцца ѓ процілеглых кірунках.
  
  
  Хуткасць у зямлі павялічылася да міну, затым да пятнаццаці нумарах. Інструменты ажылі; датчыкі накшталт ѓ норме. Зноѓ самалёт пацягнула направа, і зноѓ яе рулил хваставым рулём напрамкі. Нітка узлётна-пасадачнай паласы маячыѓ неверагодна блізка. Даѓ адказ ціск. Самалёт быѓ гатовы, але ѓсё яшчэ не мог падняцца. Божа, падобна, нам трэба ехаць у Італію, а не ляцець.
  
  
  Пачатку другой джып ехаѓ шчыра на нас. Эга кіроѓцам, па-відаць, быѓ нейкі маньяк, які гатэль лабавога сутыкнення. Двое мужчын вар'яцка выпрасталіся ззаду, страляючы вакол свайго зброі ѓ рухавікі. Нос Іл-2 ужо падняѓся, так што я мог назіраць за тым, што адбываецца, але ѓ той жа час быць лепшай мішэнню. Маторы зараѓлі, вакол выхлапных труб вырвалася белае полымя.
  
  
  Джып пачаѓ хіліцца, калі кіроѓца спрабаваѓ пазбегнуць намі ѓ апошняй спробе. Ён стрэліѓ у самалёт, і ён адчуѓ, як самалёт завибрировал, але было занадта позна выбірацца і правяраць, што адбылося. Яе тузануѓ рычаг назад, і гарызонт знік. Мы былі вольныя.
  
  
  Яе працягваѓ націскаць на левы руль напрамкі, каб рухацца направа, і мы праляцелі над канцом поля, не больш чым у сотні метраѓ над зямлёй. ђздым мой быѓ стромкім, пад вельмі касым вуглом амаль у кіламетр. Затым выраѓнаваѓ яе эга, і павярнуѓ налева. Калі яе ляцеѓ пад вуглом, яе мог бачыць дзеянні на ѓзлётна-пасадачнай паласе. Дзе-то там, дзе яе, вырваѓся на волю, бушаваѓ пажар. Джып, павінна быць, перакуліѓся і загарэѓся.
  
  
  Яе падняѓся на вышыню 35 000 футаѓ, узяѓ курс на захад-паѓднёва-захад, кантраляваѓ астуджэнне і выраѓнаваѓ самалёт. Здавалася, у нах камфортная крэйсерская хуткасць каля нумарах вузлоѓ, і як бы яе нам выйсці гатэль па ѓсім паветранай прасторы Югаславіі, мне ѓсё роѓна хацелася пазбавіцца ад дамагаюцца самалётаѓ. Яе мог бы забрацца трохі вышэй, але ѓсё роѓна не настолькі, каб ухіліцца ад берагавых зенітных гармат і батарэй з-2. Акрамя таго, людзі ззаду ѓжо дастаткова змерзлі з усімі гэтымі адкрытымі аканіцамі. Калі яе залезу вышэй, то зраблю іх толькі горш.
  
  
  Яе, зірнуѓ у бакавое акно, спрабуючы зарыентавацца, але нічога не ѓбачыѓ. Аднак у агульных рысах маё кірунак было правільным, а ѓ астатнім гэта не мела вялікага значэння. Рана ці позна мы дасягнулі б Адрыятычнага ѓзбярэжжа, а затым і Італіі.
  
  
  
  Кіраѓнік 12
  
  
  
  
  Заслону затрымцеѓ так моцна, што я не заѓважыѓ, як Падра зноѓ увайшоѓ у кабіну. Я не бачыѓ яго, пакуль ён не апусціѓся на месца другога пілота. Там ён моѓчкі глядзеѓ, як вырываюцца выхлапныя газы вакол правага рухавіка. Праз хвіліну ён павярнуѓся да мяне. і сказаѓ здушаным голасам: "Я ніколі раней не лётаѓ".
  
  
  - Не хвалюйся, Хэш. Часам мы тое робім ѓ першы раз.
  
  
  - Куды мы будзем у Італіі?
  
  
  - Не ведаю, мы паляцець да бліжэйшай узлётна-пасадачнай паласы. Магчыма, у Пескару ці далей па ѓзбярэжжы, недалёка ад Бары. Галоѓнае цяпер, каб мы зніклі вакол паветранай прасторы Югаславіі. Як толькі мы мінаем выспы Палагружа, мы ад іх адыдзем.
  
  
  "Гульня будзе выйграная". Ён дазволіѓ гэтаму выразу праслізнуць праз эга рот. 'Гучыць нядрэнна. Колькі часу нам спатрэбіцца, каб гэта зрабіць?
  
  
  "Сорак, сорак пяць хвіліна. У два разы больш яшчэ да італьянскага ѓзбярэжжа. Гэта значыць, калі ѓ нас не ѓзнікне новых праблем.
  
  
  - Гэтага не будзе, - упэѓнена сказаѓ ён. "Мы пакінулі нашых ворагаѓ ззаду".
  
  
  - Па крайняй меры, у Метковича. І яе, сумняваюся, што яны паспрабуюць перахапіць нас над сушай, дзе можа быць занадта шмат сведак нападу. Але як толькі мы апыняемся над морам, мы становімся легкай здабычай для ѓсяго, што яны дасылаюць па Кастэль Стафилич.
  
  
  "Якія шанцы, калі яны гэта зробяць?"
  
  
  Яе сказаѓ эму праѓду. "Прыкладна такія ж, як у Аптоса".
  
  
  - Ааа, - сказаѓ ён мякка. Пасьля паѓзы ён спытаѓ: "Тады чаму б нам не ляцець ніжэй, каб пазбегнуць ih радараѓ?"
  
  
  "Сучасны радар можа выявіць самалёт амаль з нуля метровы, - патлумачыѓ ёй эму. - Хоць трохі здаровага сэнсу падкажа ім, які наш маршрут палёту: самы кароткі шлях усёй краіны. Я не хачу апускацца ніжэй, калі яны атакуюць і мне прыйдзецца манеѓраваць, або калі што-то пойдзе не так, і мне прыйдзецца паспрабаваць планаваць. А вакол для людзей яе не хачу ісці вышэй".
  
  
  Ён здагадліва кіѓнуѓ. "У спіне холадна, і некаторыя людзі баяцца памерці ад недахопу кіслароду".
  
  
  - Тут не зусім сярэдзіна лета, - зароѓ я. - Вярніся і скажы ім, што яны не памруць. І скажыце ім дыхаць праз рукі, калі перад імі занадта моцны вецер.
  
  
  Яе зноѓ праверыѓ датчыкі, але ѓсе было ѓ парадку. Абароты засталіся ранейшымі, ціск масла і тэмпература па-ранейшаму знаходзіліся справа ад чырвонай лініі. Рухавікі па-ранейшаму гучалі так, як быццам яны працавалі на звычайным рэйсе.
  
  
  Яе, паглядзеѓ уніз, калі берагавая лінія ператварылася ѓ ланцужок агнёѓ, цьмяных агнёѓ некаторых прыморскіх мястэчак і рыбацкіх вёсак. Вялізныя шэрыя прасторы Динарских Альпаѓ цяпер засталіся ззаду мяне, а перада мной ляжалі вялізныя, плыѓныя выдмы цьмянай вады, пустыня Адрыятыкі. Там, унізе, было па-чартоѓску мокрай, але адсюль гэта выглядала, як пясчаная пустыня. Стары самалёт працягваѓ раѓці, і ён амаль пачаѓ верыць, што нам гэта ѓдалося.
  
  
  Потым яе пачуѓ чые-то хіхіканне. Яе, павярнуѓся і ѓбачыѓ, што Сафія і Арвия праціснуліся ѓ кабіну. Воѓк быѓ з Сафіяй, і ён выглядаѓ настолькі няшчасным, наколькі можа быць няшчасна жывёла".
  
  
  - Мы ѓжо над вадой, - сказаѓ яе ім. "Праз дзесяць ці пятнаццаць хвіліна мы ѓсе зможам дыхаць ценымногие лягчэй".
  
  
  Жанчыны хіхікалі і штурхаліся ля вокнаѓ, каб вызірнуць вонкі. Яе, паглядзеѓ на Сафію і ѓспомніѓ надменную, презрительную жанчыну, якую сустрэѓ у першы раз, і ѓсё, што я мог зрабіць, гэта павярнуцца і пагушкаць галавой. Яна хутчэй памрэ, чым прызнаецца, што ѓ ёй ёсць што-то мяккае і жаноцкае. І ѓсё ж ён, відавочна, прысутнічаѓ у ёй у схаванай форме.
  
  
  Кабіну раптам пачатак моцна трэсці, як быццам велізарная рука схапіла самалёт за хвост і гэтак жа трэсла эга. Сярэбраная ѓспышка пранеслася mimmo акна, на якое паказала Сафіі, і паляцела далей, абпальваючы нас шалёным парывам адбору пробаѓ паветра.
  
  
  Яе змагаѓся з рулём і педалямі, каб выправіць магчымы намець, а затым зноѓ паглядзеѓ у акно. Уласна, у гэтым і не было неабходнасці: я ведаѓ, што гэта такое; а таксама яе ведаѓ, што за іншая сярэбраная ѓспышка была высока над намі.
  
  
  "Сафія, Арвия, вяртайцеся да астатніх. Хутка. Скажыце ім усім, каб яны паѓзлі назад, як мага далей, схіліѓшыся і апусціѓшы галовы.
  
  
  Яны зрабілі тое, што я сказаѓ. Яе, паглядзеѓ у Падру. Ён трымаѓ у руках знойдзеныя ім у самалёце сігнальныя ракеты, калі трывожныя маршчыны слізгалі па эга лбе. - Праблемы, так? - сказаѓ ён, працягваючы мне некалькі ракет.
  
  
  - Поѓна, - змрочна сказаѓ я. "Куча мігаѓ".
  
  
  Міг-21-Ф, калі быць дакладным. "Фишбед" са хуткасцю 2,2 Маха з ракетамі класа "паветра-паветра" "Атол" пад крыламі. Лепшае, што можа прапанаваць Югаславіі. Яны ѓдваіх супраць дваццацігадовага, бяззбройнага шрубавага самалёта.
  
  
  'Што мы павінны рабіць? Хіба мы не павінны спусціцца ніжэй?
  
  
  "Высока або низменному, гэта не мае значэння. Але калі яны наблізяцца, Хэш, запалі столькі ракет, колькі зможаш, і выкінь ih ѓ акно.
  
  
  'Я не разумею.'
  
  
  - У мяне няма часу тлумачыць. Галасаваць яны ідуць.'
  
  
  Самалёты праляцелі па шырокай, пикирующей дузе, якая займаецца павінна была апынуцца ледзь вышэй нашага хваста. З выццём яны ляцелі, амаль датыкаючыся кончыкамі крылаѓ у фантастычным страі.
  
  
  "Цяпер, Хэш," крыкнуѓ я. "Выкінь гэтыя ракеты".
  
  
  Яе таксама запаліѓ ракеты так хутка, як толькі мог, і выкінуѓ ih вакол вокны. Яе б аддаѓ перавагу мець пісталет Наталля, які адсоѓваѓ б маякі далей ад самалёта. Але яе б не паспеѓ перазарадзіць і перадаць эга Падрэ, а Мігі былі ѓжо занадта блізка.
  
  
  Ззаду нас, вакол крылаѓ Мігаѓ вырваліся чатыры невялікіх выбуху. Як я і меркаваѓ, яны абстралялі нас вакол сваіх Атолаѓ. Ракеты хутчэй, больш і акуратней, чым зброя. Атолы падышлі да нас, калі Мігі ѓзляцелі, каб штогод на дзіѓны феерверк па-за дасяжнасці. Пад намі ѓспыхвалі ракеты распаленым дабяла полымем, абпальваючы нашы крылы і жываты. Ракеты мільганулі аблізвае, а затым адна за іншы нырнулі ѓніз, прэч ад самалёта, ідучы за падаючымі маякамі-ракетамі.
  
  
  'Якая . .. што адбываецца? - выдыхнуѓ Падра з адкрытым ротам.
  
  
  "Атолы прыцягваюцца да спякоце, а гарачыя ракеты вылучаюць больш цяпла, чым выхлапы нашых старых рухавікоѓ". Яе патлумачыѓ эму. "Часам быць трохі састарэлым - гэта перавага".
  
  
  Ракеты стрэлілі далёка пад намі, па так званым мэтам ѓ бок Адрыятычнага сукенка. Яны зніклі пад паверхняй, і праз імгненне мора выбухнула шарамі аранжавага полымя і шыпячы белай пенай.
  
  
  - Ха, - усклікнула Падра. 'Мы зрабілі гэта. Мы вырвалі іх зубы".
  
  
  - Ты так думаеш, - рашуча сказаѓ я. "У мігаѓ больш іклоѓ, і яны ѓжо вяртаюцца з наступным укусам".
  
  
  Два югослава былі ѓсяго толькі двума срэбнымі кропкамі ззаду нас, і яны хутка набліжаліся. Яе выцер рукавом мочку, каб выцерці пот, спрабуючы думаць. Яе прыбраѓ газ, і мы пачалі зніжацца ѓ шырокім стромкім слізгаценні. Мае рукі былі мокрымі ад банка інструментах. Тры тысячы футаѓ і яшчэ ніжэй.
  
  
  - Значыць, мы ih губляем, - усклікнуѓ Падра.
  
  
  Эга наіѓнасць зняла напружанне і прымусіла мяне засмяяцца. "У прывязанай козы яшчэ больш шанцаѓ супраць Прынца, Хэш. Але калі нам прыйдзецца ныраць, я не хачу падаць занадта далёка. І, можа быць, проста можа быць, змагу яе затрымаць ih дастаткова доѓга, пакуль мы не перасячом мяжу.
  
  
  - А калі мы прыйдзем італьянскага паветранай прасторы?
  
  
  "Можа быць, проста Мігі тады не пойдуць за намі".
  
  
  Вышынямер паказваѓ 2500 футаѓ, потым 2000, а яе працягваѓ зніжацца. Яе, спадзяваѓся, што калі Мігі і нападуць, то зробяць гэта цяпер. Калі б яны гэта зрабілі, яго мог бы ѓзяць аднаго праз іх з намі.
  
  
  Але знішчальнікі засталіся ззаду, нібы ацэньваючы нас. - Што яны робяць? - нервова спытаѓ Падра. - Чаму яны не ідуць?
  
  
  - Яны зробяць гэта дастаткова хутка. Можа быць, яны правядуць жараб'ёѓку, каб даведацца, хто прыйдзе першым.
  
  
  Левы Імгненне выйшаѓ па будаваць на прабежку, зноѓ жа ѓ класічным стылі. Павольна, але на самой справе ён снарада над намі, спускаючыся пад вуглом да нашага хваста. У крутым бакавым павароце яе, разгарнуѓся на 180 градусаѓ, замарудзіліся настолькі, што мой спідометр завіс трохі вышэй крытычных абаротаѓ. Гэта прымусіла пілота Міргае пікіраваць ледзь строме. Але Міг-21 - манеѓраны самалёт, і мы нам на хвіліну не знікалі па ѓсім поля зроку. Ён падышоѓ ліжа для пэѓнага прамога траплення.
  
  
  "Кулямёты. .. - пачаѓ Падра.
  
  
  - Зброя, Хэш, - паправіѓ яго эга. "З гэтым старым куфрам дастаткова некалькіх блізкіх нападаѓ, каб цалкам разарваць нас на шматкі".
  
  
  Рушыла ѓслед бамбаванне свінцом. Фюзеляж быѓ працяты сітам , а крылы запоѓненыя адтулінамі памерам з кулак. Кабіну веды асвятляѓ асляпляльная ѓспышка святла. Ледзяной вецер выѓ праз разбітае лабавое шкло, і па прыборнай панэлі пачаѓ вырывацца густы чорны дым. ІЛ-2 рэзка тузануѓся.
  
  
  - Зрабі што-небудзь, - крыкнула мне Падра. - Тады ты нічога не можаш зрабіць?
  
  
  Яе, схапіѓся за рычагі, молячыся, каб яны ѓсе яшчэ працавалі і працягвалі працаваць яшчэ адну секунду. ђсяго адна секунда...
  
  
  - Так, - крыкнуѓ ёй у рэѓматызму. 'Зараз!'
  
  
  Яе націснуѓ на рычаг элеронов і тузануѓ румпель сабе на калені, выпусціѓшы ѓвесь газ. Карабель здрыгануѓся да костак, спрабуючы зноѓ падняцца, раптам дернувшись хвастом, у немагчымае становішча.
  
  
  Імгненне планаваѓ праляцець над намі, а затым вярнуцца па крузе, але яго вывеѓ самалёт на яго траекторыю. Пачуѓся аглушальны выццё, калі пілот паспрабаваѓ здзейсніць круты набор вышыні, каб не сутыкнуцца з намі, перавярнуѓся ад сцяга дазволу на выкананне і стрэліѓ нам у твар полымем. Месяцовы сяргей ззяѓ на серабрыстых крылах, калі экіпаж iso усіх сіл спрабаваѓ кіраваць самалётам. Але з-за эга, хуткасці і вышыні - мы былі цяпер на вышыні 1500 футаѓ - у іх больш не было вышыні і месца для гэтага.
  
  
  Бітва была кароткай. Сучасны знішчальнік быѓ разгорнуты супраць старой здабычы, і сучаснае ѓзбраенне доказам сваю неэфектыѓнасць. Ён замёр, не ѓ сілах набраць вышыню, калі мора падняѓся, каб забраць яго. Купал адляцеѓ назад, і фігуры ѓ шлемах адчайна вырваліся вонкі. Затым самалёт паваліѓся ѓ Адрыятычнае мора.
  
  
  Кончык крыла стукнуѓся аб хвалю, і ён закружился ѓ паветры, пакуль іншая актыѓнага адпачынку не падхапіла яго, і ён перавярнуѓся ѓверх нагамі ѓ ложбину хвалі. Там ён ляжаѓ, брухам уверх, як мёртвая чайка з распасцёртымі крыламі. Павольна ён пачаѓ тануць.
  
  
  У нас былі ѓласныя праблемы, з якімі трэба было змагацца, але гэтага нельга было зрабіць па захопленых крыкаѓ Падры. "Мы збілі ih! Гэй, Картэр. Ну і жарт.'
  
  
  - Вядома, жарт, - горка фыркнуѓ я, працягваючы пампаваць вогнетушыцель. "І, вядома, вы ведаеце, хто смяецца апошнім?"
  
  
  Кабіна ператварылася ѓ мокрую кешью, пакуль яе спрабаваѓ выраѓнаваць самалёт і патушыць пажар. Увесь самалёт быѓ изрешечен, правы рухавік шкада тузаѓся, вывяргаючы масляністы дым. Полымя лизнуло паветразаборнікі і обугленное крыло, або тое, што ад яго засталося. Яе змрочна падумаѓ, колькі вакол нашых пасажыраѓ загінула або было параненае.
  
  
  "Падра, вярніся і паглядзі, як пажываюць нашы людзі", - крыкнуѓ ёй скрозь грамавы памірае рухавіка. Яе ліхаманкава працаваѓ на вогнетушыцеляѓ рухавіка, тушив агонь у правым рухавіку пенай. Падра устаѓ з крэсла і схапіѓся за фіранку. 'Але,. .. мы можам зрабіць гэта цяпер?
  
  
  "Мы можам ляцець далей на адным рухавіку", - паспешліва сказаѓ ёй эму. "Калі змагу яе патушыць агонь . Але ёсць яшчэ той іншы Момант.
  
  
  'Мы Не можам . .. ?
  
  
  "Не, гэтая жарт спрацоѓвае толькі адзін раз. Больш таго, у нас ужо няма на гэта сіл. Спяшайся!'
  
  
  Яе не гатэль, каб ён быѓ у кабіне побач са мной, калі прыйдзе нітка. Голас чаму яны выкарыстоѓваюць павязкі на вачах у пакараннях смерцю. Пачатку другой Міг ужо быѓ на пазіцыі, і эму не перашкаджалі ѓ эга гуляе, як іншаму. З бязлітаснай дакладнасцю ён дабярэцца да нас. І ніхто вакол нас не сказаѓ бы гэта зноѓ.
  
  
  Яе выраѓноѓваѓ адмовіѓ рухавік, злёгку плануючы, каб падтрымліваць хуткасць, адначасова подравнивая рэшткі руль напрамкі, каб збалансаваць нераѓнамернае цягавы высілак левага рухавіка. Імгненне павярнуѓ для нападаѓ.
  
  
  - Глядзі, - усклікнуѓ Падра. Толькі тады яе і заѓважыѓ, што ён не выканаѓ майго загаду. Ён усё яшчэ стаяѓ побач са мной. "Глядзіце, гэта яшчэ не ѓсё".
  
  
  Ён паказаѓ праз разбітае ветравое шкло. Ён меѓ рацыю: да нас прыляцелі яшчэ шэсць знішчальнікаѓ. На долю секунды страх сціснуѓ маё горла, а потым яе зразумеѓ, што гэта не Мігі. Гэта была палова эскадрыллі знішчальнікаѓ G-91Y "Фіят" з зялёна-бела-чырвонай кукардай італьянскіх ВПС.
  
  
  - Божа мой, - узрадаваѓся я. "Мы за мяжой".
  
  
  - Іншы самалёт усё яшчэ будуць атакаваць? У яго яшчэ ёсць час.
  
  
  'Я не ведаю.'
  
  
  Яе, затаіѓ дыханне, гадаць, як Падра, завершыць ці Імгненне сваю атаку і рызыкне ці міжнародным інцыдэнтам. Імгненне мог лётаць па крузе вакол больш старых і лёгкіх G-91Y. Яе зразумеѓ, чаму сюды прыляцелі Г-91, а не Ф-104. Яны маглі стартаваць з травяных узлётна-пасадачных палос паблізу.
  
  
  Італьянскі самалёт наблізіѓся, расплываясь па гарызонту. Імгненне вагаѓся ѓ нерашучасці. Потым раптам узвіѓся і схаваѓся ѓдалечыні.
  
  
  - Ён вяртаецца, Картэр, - здушана усхліпнуѓ Падра. "Ён вяртаецца. Ці значыць гэта...
  
  
  Так, - усміхнуѓся я. Яе ѓключыѓ навігацыйныя агні, паваротную платформу, затым уключыѓ радыё.
  
  
  - Так, - сказаѓ яе эму. "Гэта гульня выйграная".
  
  
  
  Кіраѓнік 13
  
  
  
  
  Пескара - прыгожы марскі курорт у вусце Фольи. Тут мала прамысловасці, але, што больш важна, шмат пяшчаных пляжаѓ, цёплая вада і гарачае сонца. На жаль, ён амаль нічога не бачыѓ, акрамя як праз свайго гасцінічнага нумара.
  
  
  Яе спыніѓся ѓ гатэлі Pensione Cristallo побач з пляжам, дзе легкі брыз і пяшчотны плёскат хваль дапамаглі мне акрыяць ад траѓмаѓ. Хок прадставіѓ мне двухтыднёвы водпуск па хваробы за кошт АХ.
  
  
  Высадка суправаджэння была даволі нецікавай потым нашага пераходу; а затым звычайнай натаѓскай мітусні ѓрэгуляванне прайшло гладка. Наш чалавек у Римэ прыехаѓ, каб атрымаць складзены ліст паперы, які яго ѓзяѓ у Прынца, і пазней ён сказаѓ мне, што сэнс гэтага паведамлення складаѓся ѓ тым, што Албанія рыхтуе пераварот у Югаславіі з дапамогай некалькіх югаслаѓскіх байцоѓ супраціву. Ih лідар, нейкі "Мілан", быѓ да таго часу мёртвы. Фантастыка.
  
  
  Яе, рызыкаваѓ жыццём і здароѓем, каб атрымаць менавіта гэта паведамленне па Аптоса. Гэта быѓ адзін вакол самых іранічных вынікаѓ маёй місіі. Але потым яе, успомніѓ, што вырваѓ з-пад носа ѓ югаславаѓ танк і самалёт, і правёѓ частку жыхароѓ вёскі праз ih войска і авіяцыю.
  
  
  Італьянскае ѓрад клапацілася аб жыхарах Джзана; яна гарантавала прытулак і абяцала працу. Сафія, Падра, і двое апошніх мужчын па ѓсім ih групы збіраліся вярнуцца ѓ Югаславію, каб працягнуць барацьбу за незалежнасць, але пакуль яна адпачывала са мной у гатэлі. Швейцар падняѓ нямала шуму вакол Прынца, але Падра напалохаѓ эга яшчэ больш, чым Прынц, і ѓ рэшце рэшт швейцар пагадзіѓся.
  
  
  Воѓк цяпер быѓ з Падрой, таму што ѓ гэты момант эму не трэба было нічога, акрамя хатняга гадаванца.
  
  
  Падра і Прынц стаялі звонку, у калідоры, ахоѓваючы маю дзверы на выпадак, калі цікаѓныя паспрабуюць мяне патурбаваць. Яе ляжаѓ голы на шырокай ложкі. Арвия ляжалі побач са мной і лашчыла мяне сваёй пругкай грудзьмі.
  
  
  З іншага боку Сафія пачуццёва рухалася, прыкусіѓшы мочку майго вуха.
  
  
  Гэта доѓжылася ѓжо чатыры дня, пачуццёва, дзіка і нязмушана, перарываючыся толькі сняданкам, які мы елі ѓ нумары. Дзяѓчыны, падобна, зразумелі, што мяне дастаткова для іх, каб падзяліцца.
  
  
  Яны дамовіліся аб гэтым разам падчас паездкі на цягніку. І яго змог прадставіць горшы форму адпачынак па хваробе.
  
  
  Нітка
  
  
  
  
  Змест
  Кіраѓнік 2
  
  
  Кіраѓнік 3
  
  
  Кіраѓнік 4
  
  
  Кіраѓнік 5
  
  
  Кіраѓнік 6
  
  
  Кіраѓнік 7
  
  
  Кіраѓнік 8
  
  
  Кіраѓнік 9
  
  
  Кіраѓнік 10
  
  
  Кіраѓнік 11
  
  
  Кіраѓнік 12
  
  
  Кіраѓнік 13
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Нік Картэр
  
  
  
  Наш агент у Римэ знік.
  
  
  пераклаѓ Леѓ Шклоѓскі ѓ памяць пра загінулага сына Антона
  
  
  Арыгінальны назоѓ: Agent vermist in Rome
  
  
  
  
  
  Першая кіраѓнік
  
  
  У АЙ ёсць некалькі люксаѓ, у гатэлі на Манхэтэне, які я не буду называць. Яе зарэгістраваѓся там, а потым двух тыдняѓ R&H (адпачынку і аднаѓлення) ранча AX ѓ паляѓнічых угоддзях Вірджыніі, недалёка ад Вашынгтона, акруга Калумбія.
  
  
  У гэтай арганізацыі ёсць некалькі сваіх агентаѓ умовах эга супрацоѓнікаѓ, і гэта дае мне хатняе адчуванне . Гэта таксама задавальняе адчувальнасці Хоука да бяспекі; - Хок, шэры, ананімны і іранічны кіраѓнік AX. З аднолькавай лёгкасцю ён адпраѓляе мяне ѓ якой-небудзь партовы шынок, якія кішаць галаварэзамі, але ѓ той момант, калі яе вяртаюся ѓ ЗША, затым небяспечнага задання, ён назірае за мной, як калі б ёй быѓ непакорлівым дзіцем.
  
  
  У мяне яшчэ заставалася два месяцы неаплачанага адпачынку, і гэта было выдатнае заканчэнне ваеннага месца для пачатку. У маім люксе была вялізная спальня з супер-ваннай і гасцёѓня з цалкам укомплектованным барам. У nen была кухня з абслугоѓваннем нумароѓ, а шэф-кухар прымушаѓ вас думаць, што вы знаходзіцеся ѓ Парыжы часоѓ Напалеона Трэцяга, а не ѓ змрочным Нью-Ёрку. І абслугоѓванне было стрыманым і эфектыѓным. У мяне таксама была куча назапашванняѓ па зарплаце, якія сабралася на маім банкаѓскім і лічыць.
  
  
  Яе зняѓ трубку побач з ложкам і назвала коммутаторы нумар Тигги.
  
  
  Тигги - гэта Табітай Инчболд. Пятифутовая ідэальна складзеная ангельская дворянинка (бацька - граф), які мяняѓ прывілеі мясцовай шляхты, на працу сакратаром у фірме па сувязях з грамадскасцю на Мэдысан-авеню.
  
  
  "Гэта Нік Картэр, Тигги".
  
  
  "Цьфу ты." Яе голас быѓ сумессю кокнуць і аѓстралійскага. 'Ты тут? У горадзе?' Тигги можа спакаваць шмат сэнсу ѓ некалькі кароткіх слоѓ.
  
  
  Спатрэбілася ѓсяго некалькі хвіліна ажыѓленай балбатні - абмеркаванне Тигги была поѓная завэлюмаванай намёкаѓ на наш апошні незабыѓны вечар разам - каб дамовіцца аб сустрэчы для выпіѓкай і супольнай вячэрай.
  
  
  У гэты час было палова чацвёртай. Яе прыняѓ доѓгую ванну і скончыѓ ледзяным душам, каб асвяжыцца і вярнуцца да жыцця. У ваннай было люстэрка да столі, і ён быѓ задаволены тым, што ѓбачыѓ. Яе зноѓ быѓ у парадку. Да мяне вярнуѓся скінуты аленка, мае мышцы функцыянавалі, як назаѓсёды, і не засталося шнараѓ ад спробаѓ іншы-канкурэнта выразаць кішкі вакол майго жыцця і выкарыстоѓваць ih, як пятлю, каб павесіць мяне. Толькі слабая серабрыста-белай лініі паказвала, дзе эга востры, як брытва, нож кукри пачаѓ сваю працу.
  
  
  Яе намыліѓ твар і пагаліѓся гладка і чыста, перш чым нанесці з'едлівы ласьён пасля галення. Вярнуѓшыся ѓ спальню, яе ляніва апрануѓся.
  
  
  Яе слізгануѓ у сваю куртку. Каб кампенсаваць месца ѓ адзенні для люгера Вільгельміны, напоѓніѓ яе левы ѓнутраны хвіліну скураным кашальком. Яе мімаходам зірнуѓ у люстэрка спальні і не знайшоѓ усё гэта нездавальняючым. Яе паправіѓ гальштук і быѓ гатовы адправіцца ѓ бар, які мы з Тигги выбралі ѓ якасці адпраѓной кропкі.
  
  
  У той момант, калі яе, паклаѓшы руку на дзвярную ручку, тэлефон прарэзліва зазваніѓ.
  
  
  - Кравец, - сказаѓ яе ѓслых, але ѓсё роѓна вярнуѓся і ѓзяѓ трубку.
  
  
  Яе паднёс трубку да вуха і пачуѓ што-то падобнае на магнитофонную запіс карнавал, толькі наадварот. Яе націснуѓ чырвоную кнопку на тэлефонным пераѓтваральніку, звычайным абсталяванні ѓ нумарах гасцініцы нашай арганізацыі, і на паѓслове пачуѓ знаёмы голас. "...і яе, ведаю, што ты ѓ адпачынку, але паршывы бюджэт, з якім мне даводзіцца працаваць, азначае, што ѓ мяне няма яшчэ такіх людзей, як ты. Якім бы слабым ты нам быѓ, ты наш адзіны даступны агент.
  
  
  Гэта быѓ Хоук. Ён быѓ на іншым канцы провада чырвонага тэлефоне і размаѓляѓ са мной праз свайго офіса ѓ Вашынгтоне.
  
  
  - Я прапусціѓ пачатак, бос, - сказаѓ я, заклікаючы ѓсё сваё цярпенне. - Не маглі б вы расказаць мне яшчэ раз, што здарылася... - Рым, - выпаліѓ ён, яшчэ больш затыкаючы мяне. "Што-то смуроднае знойдзена ѓ Тыбр. Гэта што-то - Клем Андэрсан, і па-чартоѓску мёртвы. Клем Андэрсан быѓ няважным інфарматарам у Італіі. На самай дэла ён ніколі не быѓ часткай нашай арганізацыі, але час ад часу дапамагаѓ нам, забяспечваючы нас інфармацыяй, якую вялікія хлопцы вакол ЦРУ і Інтэрпола маглі не заѓважыць.
  
  
  Хоук, кіраѓнік звышсакрэтнага, самага маленькага і самага смяротнай падраздзялення глабальнай разведвальнай службы Амерык, працягнуѓ: "Ён даслаѓ нам кучу расплывістых здагадак аб якім-то дерьмовом фільме, які яны збіраюцца зняць. Такі фільм, у якім шпіянаж і контрразведка прадстаѓлены як гламурны справа. Але вы ѓсё пра гэта ведаеце.
  
  
  Аднойчы ѓ неасцярожны момант ёй сказаѓ Хоуку, што мне вельмі спадабаѓся фільм, які яе бачыѓ. З таго дня ён пакінуѓ ува мне пасля таго, сваім дзіцячы і упартым зместам. Ёй быѓ фанатам кіно. Адно вакол іх стойкіх, непераадольных памылак аб маёй асабістай (ха-ха) жыцця.
  
  
  "Спачатку яе, падумаѓ, што гэта чарговая раман у кіно на суму ад дзесяці да дваццаці мільёнаѓ", - працягнуѓ Хоук. "Але Клем працягваѓ сцвярджаць, што ѓсё значна глыбей. Ёй дазволіѓ эму даследаваць гэта, таму што ён быѓ добрым чалавекам, вельмі карысным у нашай сеткі. Яе ѓжо не звяртаѓ на гэта ѓвагі, але цяпер Клем мёртвы. Так што, магчыма, Клем даведаѓся што-то важнае. Цябе забраніраваны білет на паездку Alitalia ѓ 20:15 па аэрапорта кэнэдзі, ny. У цябе ёсць час, каб паспець верталётам, які даставіць вас вакол Манхэтэна ѓ аэрапорт.
  
  
  "Але, сэр ..." - сказаѓ я, назіраючы, як і сакавітая пухлая Тигги знікае ѓ тумане.
  
  
  - Табе не спатрэбіцца больш за гадзіну, каб прачытаць ліст дадзеных, - заспакаяльна сказаѓ ён. - Шчыра цяпер ён паступае па тэлексе гатэля. Вы знойдзеце код у сваім паштовай скрыні на стойцы рэгістрацыі. Усё, што вам трэба, у зале, у гэтым канверце. Грошы на выдаткі, пасведчанняѓ асобы, два пашпарты. Яе больш не буду цябе затрымліваць. Яе ѓжо бачу, як загараюцца вочы пры думцы аб вясёлай італьянскай салодкага жыцця. Але памятайце: гэта праца, а не прагулка". Яе згадаѓ што-то аб дадатковым дні ѓ Нью-Ёрку, які мне патрэбен, але Хоук ѓжо павесіѓ трубку. Гэта была гульня, у якую ёй гуляѓ, і Хоук ѓсталёѓваѓ правілы.
  
  
  Ёй патэлефанаваѓ у дзяжурную частку і папрасіѓ прынесці тэлекс, які яе чакаѓ, разам з усім, што было ѓ маім паштовай скрыні. Затым ёй патэлефанаваѓ у бар і пакінуѓ лэдзі Инчболд паведамленне аб тым, што, на жаль, мяне выклікалі па больш тэрміновых справах. Калі хлопчык на пабягушках прыйшоѓ з телексом і тоѓстым карычневым канвертам, яе працягнуѓ эму дзве двадцатидолларовые купюры. Пяць даляраѓ былі таксама паміж левабярэжнай украінай, а астатнія - на кветкі, якія трэба было даставіць Тигги. У мяне склалася ѓражанне, што яны будуць для нах такім жа вялікім суцяшэннем, якім было для мяне заданне, якое мне раптам лі.
  
  
  Тэлекснай паведамленне даѓжынёй шэсць футаѓ, які развярнуѓся, як велізарны кавалак туалетнай паперы, на першы погляд выглядала не больш чым сумным справаздачай аб будучыні чыкагскай гандлю сояй. Аднак, калі яе прачытаѓ эга праз палярызаванае празрысты пластыкавы ліст з кодавым нумарам чатыры па канверта, ён раскрыѓ эга важнае змест. Поѓны справаздачу аб дзеяннях і падазрэннях Клему Андэрсана, мой прыкрыццё для гэтага задання з перадгісторыяй і другое прыкрыццё ѓ выпадку неабходнасці. Адрасы двух кантактных дамоѓ у Римэ і некаторыя спехам сабраныя дадзеныя аб імёнах, згаданых у справаздачах Андэрсана.
  
  
  Яе прачытаѓ эга хутка і акуратна, размотваючы паперу радок за радком і запіхваючы ѓ стандартную шредерную машыну ѓ нашых апартаментах. Чым больш чытаѓ, тым больш пераконваѓся, што Хоук адпраѓляе мяне на нейкую паляванне за прывідамі. Ён меѓ рацыю ѓ самым пачатку. Гэта былі чуткі і плёткі, якія здаваліся больш дарэчнымі ѓ рэкламе фільма, чым у расследаванні AX. Некалькі цвёрдых фактаѓ, а астатняе не больш чым бурбалкі. Ларэнца Конці, італьянскі прадзюсер шырокаэкранных спектакляѓ, напоѓненых сэксам і крывёю, які ѓдзельнічаѓ напрыклад ва ѓсіх класічных пастаноѓках-ад "Адысеі" да "Ягня Марыі", рыхтаваѓ новую эпапею пад назвай " Паток святла" . Фільм з міжнароднай акупацыяй аб тым, што можа адбыцца падчас Трэцяй сусветнай вайны.
  
  
  Кравец, усе, хто калі-небудзь чытаѓ газеты, ведалі пра гэта. За выключэннем, можа быць, Хоука, які з цяжкасцю перачытваѓ замежныя навінкі, затым нейкі час атрымліваѓ асалоду ад коміксамі, а затым выкідваѓ газету.
  
  
  Конці быѓ ненадзейным і спрытным хлопцам. Нават у самых паспяховых эга фільмах інвестарам заставалася толькі частка прыбытку, у той час як Ларэнца, з другога боку, браѓ прыбытак на ѓтрыманне свайго палацо ѓ Римэ, сваёй вілы на Капры, свайго замка на поѓдні Францыі, і вялікая колькасць палюбоѓніц, пудзілаѓ жывёл, прыслугі і усялякіх падхалімаѓ. Але наѓрад ці гэта была канфідэнцыйная навіна. Іншыя паважаныя прадзюсары вакол Лондана або Галівуду вынікалі ён жа прагнай схеме.
  
  
  Клем Андэрсан зрабіѓ зноску аб невытлумачальным забойстве маладой аѓстрыйскай зорачкі. Забойства, якое Конці, здавалася, меѓ на сваёй сумлення, тым больш, што неѓзабаве пасля яе смерці ѓ яго здарыѓся нервовы зрыѓ, і ён звольніѓся два месяцы адпачынку дома і ѓ клініцы. Але гэта таксама было нармальна. Зоркі так жа замяняльныя, як сакрэтныя агенты. І зрывы для зорак вялікага кіно гэтак жа частыя, як і раманы з маладымі акторкамі. Партнёрамі па Конці новага фільма сталі сэр Х'ю Марсленд, былы брытанскі міністр з сумнеѓнай фінансавай рэпутацыяй, але не чужы адкрыты басейн, шоѓ-бізнесу і зразумелых кантактаѓ з англійскімі дистрибьюторскими кампаніямі. Дэн П'еро Сімка, непастаянны італьянскі карлік; палітык і банкір- "плэйбой", а таксама вельмі нармальны партнёр у такім прадпрыемстве, як Верелдейнде. І, нарэшце, Стадс Мэллори, незалежны амерыканскі прадзюсар-рэжысёр, вядомы двума оскароносными фільмамі каля дзесяці гадоѓ таму.
  
  
  Склад быѓ такім, як і варта было чакаць ад эпапеі Конці. Каля дзесяці топавых імёнаѓ па Англіі, Францыі, Італіі і краін паѓночнай і паѓднёвай амерыкі. Большасць вакол іх былі запрошанымі зоркамі толькі ад пяці да дзесяці хвіліна, але ih імёны выдатна глядзеліся б у аб'яве. Дзве галоѓныя ролі згулялі Каміла Кавур, апошняя італьянская сэкс-бомба, і Майкл, Спорт, англійская злодзей у законе, у якога былі лепшыя гады, калі не лічыць рэкламнай каштоѓнасці.
  
  
  Тэлекснай паведамленне было цалкам знішчана, як і празрысты ліст. Яе апусціѓся на падлогу ѓ позе ёгі, каб засяродзіцца і зноѓ праглядзець матэрыял, які ѓжо быѓ у мяне ѓ галоѓ. Ёй дазволіѓ свайму розуму стаць зусім пустым, а затым усё пайшло паведамленне зноѓ, як быццам яе чытаѓ эга на больш высокім узроѓні канцэнтрацыі.
  
  
  Ніякіх цудаѓ не адбылося. Па агульным прызнанні, галоѓныя героі фільма былі аферыстамі, Клем зрабіѓ шмат нататак аб колькасці ваеннай тэхнікі, сабранай для версіі Конці аб Трэцяй сусветнай вайне: танкі, самалёты, фальшывыя ракеты з падземнымі бетоннымі бункерамі для кармлення, але гэта таксама, было звычайнай справай. І ён таксама павінен быѓ заѓважыць, што з матэрыяламі прыбыло шмат італьянскіх, англійскіх, амерыканскіх і натаѓскіх афіцэраѓ сувязі.
  
  
  Кожны буйны фільм пра вайну, нават калі ён легальны толькі напалову, можа разлічваць на афіцыйнае супрацоѓніцтва ѓрада. У гэтым таксама не было нічога незвычайнага. Заставалася толькі тое, што Клем быѓ забіты. Але нават гэта не абавязкова мела дачыненне да эга даследаваннях фільма Нітка Свеце . Мяркуючы па некалькіх нататак, Клем быѓ прыстойным чалавекам, але дастаткова сумніѓным з-за сваёй прыхільнасці да азартных гульняѓ, і з-за сваёй пастаяннай запазычанасці перад незаконнымі ліхвярам. І прычын, па якіх ён апынуѓся ѓ Тыбр, можа быць значна больш, чым эга цікаѓнасць з нагоды кінаэпапеі.
  
  
  У мяне было дзесяць хвіліна, каб зноѓ сабрацца. Яе ѓзяѓ Вильгельмину, мой Люгер, Х'юга, мой штылет і П'ера, газавую бомбу, вакол ih сакрэтнага адрэзаць на дне валізкі і зноѓ спакаваѓ вопратку, якую ёй толькі што акуратна павесіѓ у гардэробе спальні. Яе зняѓ куртку, каб надзець наплечную кабуру. Яе закасаѓ рукаѓ і зашпіліѓ вузкую абалонку стилета. На гэтым этапе мне не патрэбна была газавая бомба, куды яе ee звычайна кладу, таму яе заклаѓ П'ера у хвіліну. Яе ѓжо замовіѓ кошт, і пасыльны пастукаѓ у дзверы, калі яе зноѓ надзеѓ куртку.
  
  
  Яе выкінуѓ усе вакол галавы і засяродзіѓся на сваёй новай асобы. У аэрапорце кенэдзі, ny ёй быѓ ужо Роджэрам (Джэры) Кары, багатым тэхаскім нафтавіком, у якога на розуме толькі адно - атрымліваць асалоду ад жыццём і разумець, што ѓ яго ёсць даход, які ніколі не вычарпаецца. Гэта была дыскаѓ ролю, якую яе любіѓ гуляць, але Хоук, кравец вазьмі, не дае мне яе досыць часткі.
  
  
  Як Карру, мне трэба было ѓкладваць сродкі ѓ гэты фільм не для таго, каб атрымаць прыбытак, а для таго, каб атрымліваць асалоду ад перспектывай грамадства спелых зорак на сняданак, абед і вячэру, а можа быць, нават вельмі, вельмі познім перакусам. Мне падабаюцца такія рэчы ѓ маёй ролі Ніка Картэра, калі б не той факт, што гэта перашкаджала маёй працы. Калі б мне прыйшлося выйсці па ролі Джэры Карра, у мяне было б другое прыкрыццё з пашпартам; гэта Бэн Карпэнтэр, журналіст-фрылансер. Некалькі п'яніца, распушчаныя малюнак з большай сацыяльнай свабодай перамяшчэння, чым тэхаскі playboy.
  
  
  У аэрапорце кенэдзі, ny ѓсмешлівая дзяѓчына, якая займаецца выглядала так, быццам сышла з інтэрнэце эпохі Адраджэння або аднаго вакол апошніх італьянскіх фільмаѓ, дала Джэры Карру білет на самалёт першага класа. Даѓ правільныя сігналы ѓ пасажырскім тунэлі, і мяне прапусцілі без ператрусу маіх асабістых каштоѓнасцяѓ: люгера, нажа і бомбы.
  
  
  У кіёску ѓ зале вылету яе купіѓ досыць часопісаѓ і кніг у мяккай вокладцы, каб запоѓніць рэйс праз Нью-Ёрка ѓ Рым у выпадку, калі яе не змагу заснуць. У ідэале яе павінен быѓ выспацца ѓ пачатку заданні, але гэта павінна быць зроблена натуральным чынам. Нават лепшыя лекары ѓ AX не прыдумалі таблеткі, якая займаецца дала б мне сон, вакол якога яе, выходжу з такой фізічнай падрыхтоѓкай і прысутнасцю духу, як мне хацелася б.
  
  
  Самалёт Jumbojet быѓ запоѓнены толькі напалову, і ён быѓ амаль адзін на першым плане класе. Сяргей ѓключылі з напамінам не паліць, і яе прышпіліѓ рэмень бяспекі. У мяне было пяць хвіліна, каб паназіраць за маімі спадарожнікамі - засцярога, якую я заѓсёды прымаю, падарожнічаючы ці яе ѓ самалёце, у аѓтобусе ці ѓ павозцы, запрэжанай аслом. Яе, думаѓ аб тым, наколькі яе магу расслабіцца і наколькі гэта бяспечна.
  
  
  Пасажыраѓ было ѓсяго дзесяць чалавек. Чацвёра бізнесменаѓ, блізкіх аднаму да аднаго, амаль аднолькавых у сваіх цёмных касцюмах і з гэтымі дыпламатычнымі партфелямі. Тры пары сярэдніх гадоѓ з залатымі таблічкамі з імёнамі, якія ідэнтыфікавалі ну як членаѓ раскошнай турыстычнай групы ѓ сусветным турнэ. Усё нармальнае, нявіннае і далёкае, пакідаючы мне цэлы шэраг сядзенняѓ для сябе, з некалькімі пустымі радамі наперадзе і ззаду мяне.
  
  
  Як толькі загарэѓся зялёны сьвяты, і мы апынуліся ѓ паветры, яе вярнуѓся ѓ туалет. Там я зняѓ кабуру з Люгера і ножны з стилета. Вярнуѓшыся на сваё месца, паклаѓ яе ih ѓ уласны дыпламатычны партфель і павярнуѓ замак бяспекі. Калі мне пашчасціць зачыніць вочы падчас палёту, я не хачу рызыкаваць тым, што мая куртка-станік расшпіліцца, а ѓ маіх спадарожнікаѓ паѓстануць дзіѓныя думкі аб крадзяжах самалётаѓ і да таго падобным . Я як раз пагрузіѓся ѓ лёгкае чытанне, калі дамафон прасігналіѓ аб сваім прысутнасці. Спакуслівы, мяккі жаночы голас сказаѓ на італьянскай, французскай і англійскай мовах, што будзе пададзеная eda.
  
  
  Сцюардэс было два. Я не мог сказаць пра одноq больш, чым тое, што яна была там. Але іншая прыцягнула маю ѓвагу з таго моманту, як яе ѓпершыню заѓважыѓ яе. Гэта была буйная жанчына. На некалькі цаляѓ вышэй маёй кінутай Тигги. І пышней. Яна запоѓніла сваю мудрагелістую уніформу да апошняга цалі, нахіляючыся, каб паставіць маю эду. У гэты момант усяго гэтага было так шмат, што яно амаль запоѓнілі ѓвесь пакой. Яе, успомніѓ, што калі-то жыѓ французскі кароль, куфлі для віна якога выдувались дакладна па форме грудзей эга тагачаснай каханай палюбоѓніцы. Яе мог сабе ѓявіць, што павінен быѓ адчуваць гэты чалавек.
  
  
  Яе сказаѓ. - 'Дзякуй'
  
  
  Яна ѓсміхнулася. І яна была па тых жанчын, якія ѓсміхаліся на ѓсім шляху ад сваіх доѓгіх, бліскучых, чырванавата-карычневых валасоѓ да самых доѓгіх нага, абгорнутых нейлон, да кончыкаѓ пальцаѓ сваіх бліскучых міні-боцікаѓ.
  
  
  "За вячэрай чырвонае віно", - сказала яна. "Але ѓ нас таксама ёсць Colognola. Чырвонае віно, якое, па меншай меры, не саступае Soave асяроддзяѓ белых вінаѓ, і яно адбываецца па рэгіёне, дзе яе нарадзілася. Гэта таксама можна падаць.
  
  
  Яе англійская быѓ амаль без фішка; толькі крыху скавана ѓ выбары слоѓ, але вельмі займальна.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Твая радзіма?"
  
  
  "Венето", сказала яна. "У Венецыі. Але яе па Падуі. Больш ѓнутр краіны.
  
  
  "Паспрабую Colognola", - сказаѓ я. "Але пры адной умове. .. '
  
  
  - Так і ёсць, сэр ... - Яна зірнула на спіс пасажыраѓ, які трымала ѓ руцэ. - Містэр Карр? Мяне абслугоѓвалі апошнім пасажырам у гэтай секцыі, а іншая сцюардэса ѓжо паехала са сваёй каляскай. - Што ты паспрабуеш гэта віно са мной, - сказаѓ я.
  
  
  - Гэта цалкам кон рабіѓ, - цвёрда сказала яна. Але гэта больш было падобна на пачатак чаго-то, чым на поѓны адмову.
  
  
  - Правілы створаны для таго, каб ih не парушаць або, па меншай меры, парушаць, синьорина, - сказаѓ я. - Синьорина?
  
  
  - Синьорина Morandi, - сказала яна. І зноѓ яна адарыла мяне адной вакол іх обволакивающих, комплексныя усмешак.
  
  
  "Разанаѓ Morandi, містэр Карр".
  
  
  - Джэры, Разанаѓ, - сказаѓ я. "Ці можам мы дамовіцца абыйсці некаторыя вакол гэтых рабіѓ? Не падобна, каб твой аддзел быѓ перапоѓнены. Яе ѓспомніѓ сваю часовую ролю багатага нафтай плэйбоя і знайшоѓ у паперніку дваццатку. "Калі ты аддасі гэта сваёй сяброѓцы, яна, напэѓна, зможа паклапаціцца пра астатніх пасажырах?"
  
  
  ђсмешка цяпер была усмешкай змоѓшчыка.
  
  
  "Гэта больш супярэчыць правілам, Джэры", - сказала яна, узяѓшы бібл. - Але Анджэле гэта спадабаецца. Гэта пара панчоха для нах. Яе хутка вярнуся з Colognola. Яно такое ж лёгкае і мяккае, як Соаве, але мацней.
  
  
  'Як ты?' Ёй сказаѓ гэта, перш чым яна пайшла.
  
  
  - Магчыма, - сказала Разанаѓ. 'Паглядзім.'
  
  
  Неѓзабаве яна вярнулася з двума бутэлькамі Colognola і маленькім падносам з ежай для сябе. Яна апусцілася на сядзенне побач са мной і паставіѓ паднос на паліцу перад сабой.
  
  
  "Засталося ѓсяго два нядзелях", - сказала яна. "А потым зноѓ пачынаецца хаос . Затым пачынаецца турыстычны сезон. ђсе месцы будуць занятыя. Усе яны хочуць чаго-то іншага. І гэтыя тоѓстыя старыя бізнесмены, якія пачынаюць мяне шчыпаць, таму што яны чыталі што-то аб гэтых італьянскіх щипках і цяпер хочуць прымяніць гэта на практыцы. Мне ценымногие больш падабаецца, калі не так crowded, як цяпер. Нават калі грамадства так не думае".
  
  
  Яна зламала пломбы на бутэльках і откупорила ih натрэніраваным рухам лейцара. Яна наліла крыху ѓ мой шклянку, каб яе паспрабаваѓ. Яно было такім жа добрым, як яна і сказала, лёгкім і духмяным, з добрым прысмакам.
  
  
  Ёй кіѓнуѓ, і яна напоѓніла абодва келіхі. Мы выпілі разам у невысказанном тосце. У мяне было ѓстойлівае адчуванне, што мы п'ём, за адно і тое ж.
  
  
  Пасля некалькіх шклянак Разанаѓ адсунула падзяляе нас нязграбны крэсла і прытулілася да мяне ѓсім сваім вагой.
  
  
  "Так ужо лепш, Джэры", - сказала яна, спыняючы свае нявінныя карыя вочы на маіх, а адна рука блукала па маёй руцэ, якая займаецца рухалася да яе грудзей. Яна не адштурхнула гэтую руку, а сціснула яе яшчэ мацней.
  
  
  Іншая сцюардэса сабрала нашы падносы і дзве пустыя бутэлькі з-пад віна. Сяргей на самалёце быѓ выключаны, і, наколькі яе мог бачыць, іншыя пасажыры, бізнесмены і гастролирующие багатыя пары сярэдніх гадоѓ спалі. Я не зусім пачатковец у каханне з першага погляду, але звычайна гэта здараецца ѓ моманты пагрозы, напружання, а. Ніколі, як цяпер: проста, спантанна і воодушевляюще: ад першапачатковага абмену поглядамі за ежай да імклівага разраду, якога ѓжо нельга пазбегнуць. На працягу некалькіх секунд мы апусцілі спінку іншага сядзенні, і ѓ нас было ѓсё прастору, адзінота і выгоды, пра якія толькі могуць марыць два чалавекі.
  
  
  Разанаѓ дапамагла мне зняць куртку, не адрываючы вуснаѓ ад майго rta. Яе мова была ѓ мяне ѓ роце, як згубленая, спалоханая рыба. Яна страсянула верхнюю частку сваёй уніформы і хутка пазбавілася ад панчоха і туфляѓ. Высокая энергічная жанчына з нечаканай пяшчотай лёгкай сэксуальнай матылькі.
  
  
  Далей ощупывающие рукі былі паѓсюль. Пад маёй расшпіленай кашуляй, цяпер бессаромна ніжэй і больш настойліва, а затым кусающий рот і той, хто шукае мову. Даѓ гэй столькі, колькі атрымаѓ. Затым яе уварваѓся ѓ нах, там, дзе сыходзіліся гэтыя доѓгія класічныя ногі, і павольна рушылі ѓслед якія цягнуцца хвіліны ѓзаемнага экстазу. Гэта не патрабавала слоѓ; нашы свяцільні ѓжо сказалі нам усё.
  
  
  Калі мы разам дасягнулі кульмінацыі, Разанаѓ толькі глыбока ѓздыхнула з задавальненнем.
  
  
  Яе ѓсё яшчэ адпачываѓ, калі Разанаѓ, вёсак адкрыта і ѓсміхалася побач са мной. Калі не лічыць лёгкага чырвані і таго, што ѓсмешка яе цяпер нагадвала упитанную кашэчую ѓсмешку, яна была цалкам узорам рэспектабельнай і шаноѓнай сцюардэсы, уделившей некалькі хвіліна балбатні, і нічога больш, з рэспектабельнаму пасажыру.
  
  
  "Калі ты калі-небудзь зноѓ захочаш лётаць з намі, Джэры, - сказала яна, - пераканайся, што робіш гэта ѓ міжсезонне, як цяпер".
  
  
  Яе спытаѓ. - "Ты займаешся каханнем толькі ѓ паветры? - У рэшце рэшт, яе планую застацца ѓ Римэ на некалькі тыдняѓ. Можа быць, яго мог бы выкарыстаць вольны час, каб штогод усе асноѓныя славутасці. А гэта значыць, што ты - вышэйшая кропка усіх разыначак.
  
  
  - Што ж, дзякуй, Джэры, - сказала яна. "Я шмат лётаю туды і назад. Але калі яго бясплатна, вы можаце звязацца са мной па гэтым нумары. Яна дала мне нумар тэлефона, які акуратна запісаныя ѓ нататнік. "Я думаю, было б нядрэнна даведацца, што яшчэ мы можам зрабіць на зямлі без усіх гэтых людзей вакол нас". Яна памахала адной рукой іншым спячым пасажырам і захіхікала. 'Дзе ты спынішся? Калі гэта не занадта дзёрзка, можа быць, яго мог бы патэлефанаваць цябе туды.
  
  
  - Albergo Le Superbe, - сказаѓ я. "А калі мяне там не будзе, пакіньце паведамленне".
  
  
  - Што ты збіраешся рабіць у Римэ, Джэры?
  
  
  Гэта быѓ нявінны і вельмі відавочны лейцара, але я адчуѓ, як спрацавала мая сістэма папярэджання. Лёгкае паколванне ѓ шыі, якое, як я зразумеѓ, з'яѓляецца інстынктыѓным прыкметай небяспекі.
  
  
  Гэта быѓ лейцара, які мог бы задаць мне любы, але момант быѓ няѓдалым. Амаль любы зрабіѓ бы гэта значна раней. Падрыхтоѓка да блізкасці заѓсёды робіцца з дапамогай размовы, і ніхто не чакае ад сэксу, каб трохі змякчыць мэта. І "мэта" - гэта тое, што я адчуѓ з першага моманту. Мне спатрэбілася ѓсяго некалькі дзесятых секунды, каб апрацаваць гэтую думка ѓ маёй галоѓ.
  
  
  - Я хачу наведаць там кіношнікаѓ, - сказаѓ я, не перапыняючы размовы. "Гэты Ларэнца Конці. Можа быць, яе ѓкладу трохі грошай у эга новую пастаноѓку".
  
  
  "Ах, Нітка Свеце", - сказала Разанаѓ, і ён амаль ѓбачыѓ, як рэле пстрыкнула ѓ прывідзе для усмешлівым, пачуццёвым тварам Мадонны ѓ цёмна-бардовай рамцы. "Калі ты будзеш сустракацца з такімі людзьмі, у цябе не будзе шмат часу для сустрэчы з якой той сцюардэсай Розаной".
  
  
  Яе запэѓніѓ яе, што потым нашага сумеснага аргазму яна ніколі не зможа быць для мяне нязначнай.
  
  
  Мы крыху пагаманілі аб сабе, аб лепшых рэстаранах у Рыфму, аб тым, які выдатны гатэль Le Superbe, і гэтак далей. Гэта зноѓ былі нявінныя разговлры, але яе выдала тое, што пасьля таго, як яна звязала маю паездку ѓ Рым з "Канцом Свету" , яна адкінула ѓсякую цікаѓнасць.
  
  
  Так што мы балбаталі і драмалі на працягу некалькіх гадзін, усё яшчэ выдатны. Затым Разанаѓ выбачылася.
  
  
  "Eda яшчэ не пададзеная", - сказала яна. "Сняданак перад прызямленнем. Ты не страціш мой нумар тэлефона, Джэры?
  
  
  Яе сказаѓ эй, што не буду гэтага рабіць.
  
  
  Я не сказаѓ эй, што адпраѓлю эга связному AX ѓ Рым для паглыбленага расследавання синьорины Morandi, ee біяграфіі і ѓсіх яе мінулых і сапраѓдных сувязяѓ з "Канцом Свету" і нябожчыкам Клемом Андэрсам.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 2
  
  
  
  
  У аэрапорце імя Леанарда ды Вінэя Фумичино пад Рымам панаваѓ поѓны беспарадак. Яе паказаѓ правільнае імя і хутка прайшоѓ мытню і праверку бяспекі. Ёй кінуѓся ѓ бой таксі. Ішла звычайная забастоѓка ѓ аэрапорце, і канкурэнцыя за таксі была жорсткай. У рэшце рэшт яе знайшоѓ прыязнага ѓблюдка, які пагадзіѓся адвезці мяне з маімі торбамі ѓ горад разам з двума іншымі пасажырамі ѓсяго за долю на чалавека звыш агульнай сумы.
  
  
  Яны атрымалі маю бронь у гатэлі Le Superbe, і Хоук зрабіѓ свае звычайныя ѓмелыя падрыхтовак. Да мяне ставіліся так, як быццам яе сапраѓды кантраляваѓ тэхаскія мільёны. Калі яе зарэгістраваѓся, спытаѓ яе, ці зарэгістраваныя таксама Стадс Мэллори або сэр Х'ю Марсленд.
  
  
  - Абодва, містэр Карр. Парцье з радасцю пацвердзіѓ дадзеныя AX аб тым, што Le Superbe з'яѓляецца неафіцыйнай штаба-кватэрай стваральнікаѓ Wereldeinde.
  
  
  - Тады яе проста напішу ім паведамленне, - сказаѓ я. У маёй руцэ быѓ кавалак гасцінічнай паперы, перш чым яе, дастаѓ ручку вакол кішэні. Яе напісаѓ абодвух адно і тое ж, тым самым пакрыѓшы рызыка таго, што адно па пасланняѓ знікне. Яе гатэль звязацца як мага хутчэй. "Дарагі сэр Х'ю, - напісаѓ яе (і "Дарагі Мэллори" у другім паведамленні), - Лью, Кевін загадаѓ мне ѓбачыцца з вамі ѓ Римэ. Яе хачу, каб фільм шталь шэдэѓрам. І думаю, што "Концец Свеце" усё яшчэ можа быць шанец зрабіць гэта " .
  
  
  Паднёс вялікую неразборчивую подпіс, і клеру кінуѓся за сашчэпкамі для візітных картак, якія даѓ мне Хоук, идентифицировав мяне як члена прадстаѓнічага х'юстанскага джэнтльменскага клуба .
  
  
  Пасыльны адвёѓ мяне на шосты паверх, у нумар, які выглядаѓ больш элегантна, чым той, што я пакінуѓ у Нью-Ёрку. Le Superbe пачаѓ сваю гасцінічную жыццё ѓ яркія часы на рубяжы стагоддзяѓ, і з эга шматлікімі зменамі стылю і рэканструкцыямі, ніколі не ішоѓ сучаснай тэндэнцыі павелічэння запаѓняльнасці шляхам падзелу сваіх люксаѓ на больш дробныя памяшкання. Яе выняѓ дзве новыя купюры ѓ 1000 лір для пасыльнага, а затым уручыѓ эму адну па 5000 і загадаѓ яму было вяртацца на максімальнай хуткасці з самай апошняй і самай поѓнай картай Рыфму. Яе даволі добра ведаѓ горад, але планаваѓ хутка асвоіцца, чакаючы адказу ад майго лепшага набору: двух паведамленняѓ.
  
  
  Ён вярнуѓся перш, чым яе скончыѓ распаковываться. У якасці ѓзнагароды яе, адмовіѓся ад здачы, якую ён вярнуць гатэль.
  
  
  Яе выдаткаваѓ пяць хвіліна засяроджанага увагі на карце, якая займаецца ѓ раскладзеным стане пакрывала палову маёй ложка ѓ стылі барока. Яе пацвердзіѓ сваё веданне мінулага, запоѓніѓ некалькі смутных плям у памяці і вызначыѓ месцазнаходжанне нашых кантактных адрасоѓ: адзін у высакароднай Париоли, іншы ѓ шумным Трастевере па той бок Тыбра.
  
  
  Для далейшай неабходнай і звыклай руціны яе, дастаѓ "Люгер" з дыпламатычнага кейса, разабраѓ эга і капнуѓ алеем на ѓдарны механізм. Затым яе, распрануѓся ѓ пяць хвіліна ёгі. Затым яе жым лежачы, каб крыху адпачыць, чаго Разанаѓ так шчасліва пазбавіла мяне ѓ самалёце, я хачу забыцца пра гэта да абодва канца дня, калі спатрэбіцца.
  
  
  Калі б яе не атрымаѓ адказу на свае паведамленні, што-то было б не так, таму што чым больш яе, думаѓ пра Розане - факт, што яе стымулюючая прэлюдыя была адначасова эфектыѓнай і эратычнай, - тым больш пераконваѓся, што яна як-то звязана з "Канцом свету".
  
  
  Яе пагрузіѓся ѓ глыбокі сон, і мне прысніѓся прыемны сон, які быѓ расслабленым прайграваннем маёй сустрэчы з Розаной. Толькі ѓ маім сне ѓ самалёце больш нікога не было і справы апрацоѓваліся трохі дбайней. Пакуль не празвінеѓ трывожны званок.
  
  
  Яе прачнулася хутка, і быѓ незадаволены. Тэлефон зазваніѓ. Яе зняѓ трубку з кручка.
  
  
  - Містэр Карр? Жаночы голас з лёгкім замежным акцэнтам.
  
  
  - Вы далучыцца да размовы?
  
  
  - Сэр Х'ю Марсленд для вас. Хвілінку, калі ласка.
  
  
  Яе пачакаѓ, і занадта цёплы, занадта вібруе голас заняѓ месца дзявочага.
  
  
  - Вы кажаце з Х'ю Марслендом, містар Карр, - сказаѓ ён. (Заѓсёды сцеражыцеся, калі ангелец забывае свой тытул занадта рана.) "Я атрымаѓ ваша паведамленне. Лью вельмі прадбачліва параіѓ вам звязацца з намі. Як пажывае гэты стары дурань?
  
  
  Ёй адказаѓ інфармацыяй, якую Хоук перадаѓ мне па тэлексе. Лью, гэты стары вар'ят, падарожнічаѓ на сваёй яхце " Вар'яцкая Джэйн" ля берагоѓ Дайманд-Рыд разам з Мімі, пятай місіс Кевін. Прыйшлося павітацца, чым у іх абодвух.
  
  
  - Баюся, з фінансавай бокам " абодва канца Свету" усё ѓ парадку, дарагі, - сказаѓ сэр Х'ю, трохі успомніѓшы Лью. - Але няма ніякіх прычын, чаму б нам не сустрэцца, каб трохі расслабіцца ѓ la bella Roma. Ренцо Конці і што-хто вакол нас, хочам сустрэцца, каб выпіць і правесці вечар. Ёй быѓ бы рады, калі б вы далучыліся. Скажам, каля паловы сёмага ѓ зале "Монца"?
  
  
  Ёй сказаѓ, што мне гэта спадабаецца.
  
  
  Кароткага размовы было амаль дастаткова, каб скласці ѓяѓленне аб сэре Х'ю ѓ плоці і крыві. Пісьменны і добра выхаваны ангелец з фальшывай знешнасцю грамадства стромкіх хлопцаѓ, якому даводзілася маскіраваць свой снабізм, каб ён мог зарабіць фунт, марка, франк або ліру, якія ён не атрымаѓ у спадчыну, як іншыя хлопчыкі. І было амаль напэѓна, што ѓ "Канцы Свету" знойдзецца месца для яшчэ большай колькасці грошай. Гэта было толькі сказана, каб зрабіць ѓклад больш прывабным для тупога, багатага техасца, прымусіѓшы эга здавацца непатрэбным, так што, калі яны зловяць мяне, oni паслугай мяне і прыкідвацца, што дзеці добра праводзяць час.
  
  
  Было ѓсяго пяць гадзін папаѓдні, і мой працяглы адпачынак ліквідаваѓ дыскамфорт ад розніцы ѓ часе. Яе смогу з карысцю выкарыстоѓваць, яны дзве гадзіны, якія ѓ мяне засталіся да таго, як гульня пачалася. Яе апрануѓся (і ѓ думках зрабіѓ сабе нататку купіць яшчэ некалькі яркіх кашуль і аксесуараѓ, каб зрабіць свой вобраз яшчэ больш пераканаѓчым), і спусціѓся на ліфце, пазалочанай металічнай клетцы, у вестыбюль.
  
  
  Швейцар выклікаѓ таксі, і я паехаѓ на Пьяцца Навона, дзіѓна прыгожае і турыстычнае месца. Замест таго, каб заняць столік на тэрасе Tre Scalini, яе перасек плошчу, павярнуѓ на некалькі паваротаѓ, і вярнуѓся на свой маршрут, Corso Vittorio Emanuel. Яе прыехаѓ як раз своечасова, каб сесці на аѓтобус да Трастевере. Быѓ цёплы вясновы дзень, і аѓтобус быѓ бітком каржакаваты, і здавалася, што ты затрымаѓся на складзе, поѓным паху нясвежага бялізны, але я ведаѓ, што пазбавіѓся ад праследавацеляѓ.
  
  
  Кантактным адрасам была старая, бедна абстаѓленая кутняя кватэры над тытунёвай лаѓкай, дзе прадаваліся цыгарэты, соль і латарэйныя квіткі. Яе падняѓся па хісткай лесвіцы і пастукаѓ тры разы. Дзверы адчыніѓ хударлявы хлопец гадоѓ дваццаці з ільнянымі валасамі, падобны на беспрацоѓнага трактарыста. Ідэальная маскіроѓка колаѓ інтэрнацыянальнага, вандроѓнага студэнцкага насельніцтва вобласці. Ён захоѓваѓ сваю млявую позу наркаман, пакуль не зачыніѓ і замкнуѓ за мной дзверы.
  
  
  Затым ён выйшаѓ па сваёй паставы, і шталь выглядаць трохі больш чалавечным.
  
  
  - Хайман, ЦРУ , - сказаѓ ён. - Мне сказалі, што ты прыедзеш. Вы Джэры Карр, ці не так?
  
  
  'Менавіта так.' Яе паціснуѓ эму руку.
  
  
  " Мне вельмі шкада Андэрсана, - сказаѓ Хайман. "Мы паняцця не мелі, што ён робіць. Яе абшукаѓ усе эга рэчы, і ѓ нас да гэтага часу тхара няма зачэпак. У яго была нейкая дзікая тэорыя аб "Канцы Свету". Але адзіны змова, які яе бачу ѓ гэтым, - гэта звычайная спроба падаіць інвестараѓ і, можа быць, нават публіку". Ён пусціѓ мяне ѓ заднюю пакой, у якой была такая ж смяротная атмасфера, як і ѓ першай пакоі. Усё-ткі нейкая арганізаванасць у гэтым павінна была быць, таму што ён падышоѓ ушчыльную да старога канапы, адсунуѓ беспарадак на падлозе, і выцягнуѓ з-пад яе кардонную скрынку.
  
  
  "Можа быць, вы знойдзеце што-то, што мы страцілі па ѓвазе", - сказаѓ ён без асаблівай перакананасці. "Гэта эга рэчы, за выключэннем адзення, у якой ён быѓ знойдзены, яго адзінага добрага касцюма, у якім ён быѓ пахаваны, і яшчэ які-які адзення, якую эга служанка прадала на блышыным рынку".
  
  
  - Эга служанка? Мае вушы навастрылі ад магчымай падказкі. "Скарынкі. Амерыканская студэнтка. Як мяркуецца, - сказаѓ Хайман. Апошняя па доѓгай серый. Чыстая месцах у гэтым кірунку. Мы праверылі. Але вы можаце атрымаць яе адрас, калі хочаце. - Магчыма, - сказаѓ я. - Але спачатку дазволь мне разабрацца з гэтым.
  
  
  Я не адмахваѓся ад ЦРУ. Але былі часы, калі AX даведваліся пра рэчы, якія яны выпускалі з выгляду. І рэдкіх лячэбных бывала наадварот.
  
  
  - Я буду ѓ іншым пакоі, калі спатрэблюся, - сказаѓ Хайман. "Б'юся аб заклад, яе тут адзіны, хто павінен паліць гашыш у кадзіле, каб схаваць той факт, што я палю Camel".
  
  
  Яе сел на расхістаны канапа і шталь аглядаць змесціва скрынкі. Мне не было на чым спыніцца. Усе паѓторы таго, што я ѓжо ведаѓ па телекса. Куча нязграбна напісаных запісак Андэрсана самому сабе абсталяваннем усім на святле; ад спатканняѓ з Карой і іншымі дзяѓчатамі да нататак аб Конці, Марсленде і Мэллори. Клем Блессид Андэрсан быѓ хранічным писакой. Гэта такая ж дрэнная звычка для супрацоѓніка сакрэтнай службы, як і балбатаць ѓ п'яным выглядзе. З іншага боку, яе ведаѓ добрых агентаѓ (ніколі не першакласных, але ѓсё ж добрых), якія ѓ п'яным выглядзе так шмат балбаталі і паведамлялі столькі супярэчнасцяѓ, што зводзілі з розуму контрразведчыкаѓ, якія спрабавалі атрымаць вакол ih балбатні макулінку праѓды. Тое ж самае можна сказаць пра каракулях і нататках Андэрсана. За выключэннем таго, што сышоѓ з розуму, не вораг, а яе, Нік Картэр, шукаю магчымасць, якая займаецца магла б выключыць адплата, і шукаю ключ да разгадкі таго, што магло стаць прычынай смерці эга.
  
  
  Было толькі тры нататкі, якія не былі дублікатамі таго, што я раней карміѓ у сваёй галоѓ. Невыразны накід з імёнамі Конці, Марсленда і Мэллори, якія ѓтвараюць трохкутнік вакол літары L. Да іх пытальнік і неразборліва заѓвага, якое можа азначаць CH, абазначэнне нумарнога знака Швейцарыі. А за гэтым варта што-тое, што чытаецца, як Юнгфрау, альпійскі шпіль ѓ Швейцарыі, або, па-нямецку - нявінніца (вельмі малаверагодна), або Юнкер - па-нямецку дваранін, або дзікія слівы - наркаман. Ці, можа быць, нейкае кодавае слова. Пачатку другой была больш выразная нота, якая складаецца не больш чым з "R". "R", і кур'ер? Але хто гэта? У імгненне хваробы мае думкі вярнуліся да Розане.
  
  
  Па-трэцяе, у сярэдзіне жывата пусты карткі літары "АА". На Клему былі праблемы з алкаголем, і ён, магчыма, збіраѓся звязацца з Рымскім аддзяленнем Ананімных Алкаголікаѓ, але гэта здавалася такім жа надуманых, як і мая папярэдняя "нявінніца".
  
  
  Яе падзякаваѓ Хайман, запісаѓ адрас Кары і сышоѓ. Яна жылкі ѓ госцевым дом непадалёк. На ѓсялякі выпадак яе, прайшоѓ некалькі завулкаѓ да плошчы Санта-Марыя, такой жа звычайнай турыстычнай прыпынку ѓ Трастевере, і злавіѓ таксі.
  
  
  У мяне яшчэ было трохі часу, каб купіць пару яркіх кашуль і пару высокіх ботаѓ па кракадзілавай скуры, каб падтрымаць свой імідж техасца. І ѓ мяне яшчэ было трохі часу, каб пагаліцца ѓ сваім нумары і пераапрануцца для сустрэчы.
  
  
  Натхнёны містыкай гонак серыйных аѓтамабіляѓ, зала Le Superbe ѓ Монце быѓ упрыгожаны рэпрадукцыямі старадаѓніх аѓтамабіляѓ гэтак жа, як некаторыя ангельскія пабы, аздобленыя рэпрадукцыямі коней і паляѓнічых сабак. Цяпер, у палове сёмага вечара, эга напаѓнялі здымачныя групы Конці, некаторыя па наступных, і самыя прыгожыя і ахайна апранутыя жанчыны, якіх ёй калі-небудзь бачыѓ, якія сабраліся пад адным дахам.
  
  
  Яго ѓвайшоѓ у пакой Монце з некалькі шызоіднага манерай паводзін, якая займаецца, здавалася, лепш за ѓсё падыходзіла Джэры Карру. Напалову няѓпэѓненасць незнаёмца і напалову пыху чалавека, які ведае, што можа выпісаць любы чэк на васьмізначнай суму. Яе праігнараваѓ афіцыянта, які спрабаваѓ правесці мяне да століка, застаѓся на месцы, напалову загароджваючы ѓваход, і ѓзіраючыся ѓ панадлівую цемру.
  
  
  Яе ѓсё яшчэ щурился, калі да мяне падышоѓ высокі, шчыльны мужчына з чырвоным тварам, лысеющей галавой і тугімі рудымі вусамі над верхняй губой.
  
  
  Джэры Карр? Х'ю Марсленд. Яе пазнаѓ голас вакол тэлефоннага званка. - Я рады, што вы змаглі прыйсці. Мы ѓсе ѓ тым куце. Ён махнуѓ мясістай рукой у няпэѓным накірунку. "Даходы і падтрымайце шчаслівае кампанію з эга гаремных кампаніяй". Ён выдаѓ храпящее іржанне, і я рушыѓ услед за ім.
  
  
  У эга групе і групе Конці было ссунута разам некалькі маленькіх столікаѓ. Мяне пазнаёмілі з Ларэнца Конці, Ренцо з сябрамі, Стадсом Мэллори, якая старэе зоркай Майклам Спортам, квітнеючай, узрушаючай Каміла Кавур і іншымі. Яе замовіѓ двайны "Чивас Рыга" са лёдам, sel ѓ пазалочанае крэсла паміж сэрам Х'ю і Конці і паспрабаваѓ ѓгледзецца ѓ цемру, каб разглядзець сваіх новых таварышаѓ .
  
  
  Сэра Х'ю яе ѓжо апісаѓ. Трэба толькі дадаць, што паміж эга лысеючым чэрапам і рудымі вусамі ѓ яго было вясёлае і нявіннае твар выхаванца англійскай інтэрната, хоць эму было далёка за сорак. Ён выглядаѓ як вясёлы і жыццярадасны дзіця, пакуль яе не ѓбачыѓ эга вочы. Стромкія, разважлівыя шарыкі па нержавеючай сталі. Ён быѓ высокім і некалькі каржакаваты з-за таго, што даѓно сышоѓ па спорце.
  
  
  Ренцо Конці быѓ іншы крайнасцю. Невысокі, каля пяці футаѓ, стройны і элегантны, усяго 56 гадоѓ, па маіх дадзеных, з блакітна-чорнымі валасамі. Альбо гэта было для estestvenno, альбо гэта была лепшая афарбоѓка, якую ёй калі-небудзь бачыѓ. Ён быѓ чыста паголены, меѓ арыстакратычны нос і цёмна-карыя вочы на загорелом твары. Эга сэра-зялёны касцюм па мохера быѓ пашыты па індывідуальнай замове з італьянскім дасканаласцю. На nen была бледна-зялёная шаѓковая вадалазка. На левым запясце ѓ яго быѓ залаты "Rolex". На яго правым безыменным пальцы было старадаѓні пярсцёнак з пячаткай вакол светлага золата. Ён усміхнуѓся і паказаѓ поѓны набор бліскучых белых зубоѓ; лепш, чым у большасці эга зорак.
  
  
  Стадс Мэллори быѓ вялікім, як Марсленд. Але ён, мабыць, быѓ ценымногие тоѓшчы, нягледзячы на дарагі пашыѓ эга пухнатага твидового касцюма. Усё ѓ nen было такім новым, якія адлюстроѓваюць эга новообретенное росквіт, што вам не патрэбна была дадатковая інфармацыя, каб заѓважыць гэта. Не ведаю чаму, але хто-то накшталт Ренцо можа ѓпершыню хадзіць у касцюме, і ѓсё роѓна ствараецца ѓражанне, што эга сям'я насіла эга праз пакалення ѓ пакаленне. У той час, як хто-то накшталт Стадса выдаваѓ ядро фальшивости, нягледзячы на ѓсе фунты, якія ён укладаѓ у свае дарагія жырыноѓскі касцюмы. У Зграі было доѓгае і брыдкі твар, такое пачварнасць, якое некаторыя дамы, на якіх лёгка вырабіць ѓражанне, называюць прывабным. Асабліва са шнарам на левай шчацэ. У любы шчасны перыяд сваёй кар'еры ён мог бы гэта вячаслаѓ. Так што ён, павінна быць, гатэль захаваць яго, як памяць аб сваім мінулым Эга вочы былі бледна-блакітнымі.
  
  
  Майкл Sports. Вы, несумненна, ведаеце, эга па фатаграфіях. Ён незвычайна прыгожы ангелец, крыху менш патрапаны, чым можна было б выказаць здагадку па эга знешнасці на шырокім экране. Выглядае на сорак, і расскрывает свой сапраѓдны ѓзрост у пяцьдзесят з лішнім гадоѓ, толькі ѓ канцы напружанай ночы са сцервамі і выпіѓкі.
  
  
  Каміла Кавур зноѓ была чым-то зусім іншым. А што-чым, на чым варта засяродзіцца, на імгненне. Яна выглядала лепш, чым меркавалася ѓ яе кинообразе, і гэты кинообраз зрабіѓ яе сэкс-сімвалам усяго за два кароткіх года. Наѓрад ці яна можа быць вышэй нумарах шасцідзесяці футаѓ басанож або важыць больш нумарах фунтаѓ, але вынік быѓ дасканалым. Яе мяккія каштанавыя валасы былі падхоплены жоѓтай аксамітнай стужкай і спадалі на спіну. Яе фантастычнае цела было зачынена ѓ аблягае аранжавым сукенка, аблягае дзве выступоѓцы грудзей сливообразной формы. Калі яна павярнулася, каб ee прадставіѓ сэр Х'ю, два цёмна-карых вочы, амаль такія ж чорныя, як саспелыя аліѓкі, мелі асляпляльны эфект двух 250-ватных лямпаѓ.
  
  
  Астатняе складалі меншыя босы, супрацоѓнікі, акцёры і актрысы, аб чым сэр Х'ю ѓжо сказаѓ мне па тэлефоне. У мяне паѓстала ѓстойлівае адчуванне, што ѓся вечара была ѓладкованая для даверлівага Джэры Карра, плэйбоя і магчымага інвестара.
  
  
  Афіцыянт, апрануты так, нібы збег з поля фарба XVII стагоддзя, прынёс мне віскі, а Ренцо, ужо мой вялікі іншым, ён прапанаваѓ мне цыгарэту па плоскай плацінавай трубкі, упрыгожанай гербам. Магчыма, герб сям'і. Яе ветліва адмовіѓся ад цыгарэты і выцягнуѓ сваю ѓласную марку, цыгарэты з фільтрам, якія яе аддаю перавагу. Яны зроблены на заказ, і ѓпрыгожаны манаграмай C, якая займаецца можа сысці за Carr або Carter. Каміла ѓ захапленні заворковала і спытала, ці можна эй дзеці. Яе проста гатэль даставіць гэй задавальненне. Яна даверліва нахілілася і ператварыла прыкурвання ѓ асаблівы, інтымны акт.
  
  
  - Ой, - расчаравана сказала яна пасля доѓгай зацяжкі. - Гэта звычайны тытунь, містэр Карр.
  
  
  - Прабач, - сказаѓ я. "Я зразумеѓ, што італьянская паліцыя даволі складана, ставіцца да марыхуане".
  
  
  - Пух, - сказала яна. "Для бамжоѓ і хіпі - так, але не для такіх, як мы. Дотторе Сімка, які хутка прыбудзе, мае высокае палітычнае становішча, і ѓсе ведаюць, што эга цягавітасць часткова звязана з какаінам. Тое ж самае тычыцца Ренцо.
  
  
  - Не, - сказаѓ я, адпаведна уражаны. - Кліч мяне проста Джэры, - дадаѓ я.
  
  
  "Калі ты будзеш клікаць мяне Камілай", - сказала яна. Яна паглядзела на мяне на імгненне. "Думаю, яе сяду побач з табой , Джэры", - сказала яна. "Нават калі твая цыгарэта - звычайны тытунь". Я не ведаю, што яна зрабіла з G, але гэта вялікага сэнсу не маюць, як што-то сярэдняе паміж Ch і Dsj, і ад гэтага ѓ мяне па спіне пабеглі дзіѓныя мурашкі.
  
  
  Цяпер у нас была невялікая плошча для нас чацвярых: Камілы, сэра Х'ю, Ренцо і мяне. Каміла прыціснулася да мяне так блізка, што паміж намі не было месца нават для папяроснай паперы.
  
  
  "У Джэры ёсць планы ѓдзельнічаць у " Канцы свету", - сказаѓ сэр Х'ю са сдерживаемым смехам. - Але я сказаѓ эму, што баюся, у нас поѓна грошай. На Самай Справе, Ренцо? - Баюся, яе таксама так думаю, - сказаѓ Конці. "Гэта бюджэт на восем мільёнаѓ, вельмі вялікі ѓ гэтыя дні, і ѓ нас ужо ёсць два дадатковых мільёна на магчымыя затрымкі і інфляцыю. Большая частка нашага бюджэту сыходзіць на незвычайны рэквізіт, і "спецэфекты". Знішчаем цэлыя машыны. Каля дзесяці здымак вотум-вотум пачнуцца. Будуць патоплены велізарныя флаты, не кажучы ѓжо пра кішэнных грошах у паѓмільёна даляраѓ на ганарары зорак накшталт Камілы і папулярнага Містэра Спорту. Мы таксама выкарыстоѓваем самых вялікіх зорак па кожнай краіны, уключаючы Расею і, упершыню, Кітая, для гасцявых роляѓ".
  
  
  - Якая няѓдача, Ренцо, - уздыхнуѓ я. "Я б аддаѓ апошні даляр , каб аднойчы штогод такі фільм". Паколькі гэты апошні даляр павінен быѓ быць пахаваны пад больш чым дванаццаццю мільёнамі братоѓ і сясцёр, ѓздых Конці быѓ сустрэты шматзначным хмурным поглядам.
  
  
  Ёй была б рада, калі б Джэры атрымаѓ долю ѓ нашым фільме, - ласкава сказала Каміла. - Я толькі што сустрэла эга тут, Ренцо. Ты знакомишь эга са мной, а потым зноѓ прогоняешь. Гэта робіць мяне няшчаснай, і вы ведаеце, як гэта можа быць дрэнна для фільма: затрымкі, паѓторныя carinf.com не нясе адказнасці, лекары, ѓколы, калі яе стану няшчасным". Яе апошні фільм " Мадонна дэ Сад " каштаваѓ на некалькі сотняѓ тысяч баляѓ даражэй падзякаваць яе тэмпераменту і тэмпераменту. - Дзякуй, Каміла, - сказаѓ я.
  
  
  - Але, Каміла, куколка, - запратэставаѓ сэр Х'ю. "Вы павінны ведаць, што ёсць мяжа ѓдзелу. Мы можам дазволіць сабе некаторыя па сустрэнуць вашых капрызаѓ з дадатковымі двума мільёнамі.
  
  
  "Некалькі капрызаѓ, Х'ю?" - спытала Каміла, калі адна вакол яе рук з крывава-чырвонымі пазногцямі ложка на мой кожнаму племені і злёгку сціснула яго.
  
  
  - Калі ласка, Каміла, дарагая, - сказаѓ Рэнца. - Я не меѓ на ѓвазе, што дапамагчы Джэры будзе немагчыма, проста складана. І калі ты хочаш зрабіць вакол гэтага праблему, можа мы што-небудзь прыдумаем. Але мы павінны дачакацца П'еро, містэра Сімку, нашага фінансавага эксперта. У яго ёсць уласны швейцарскі банк, і ён з'яѓляецца нашым палітычным сувязным. Не хвалюйся пакуль, дарагая Каміла, і ты таксама, Джэры.
  
  
  Яе спытаѓ, калі гэты містэр Сімка далучыцца да нас. Гэты швейцарскі банк мог быць, як раз ён сувяззю, якую ёй хацелася ѓ дзіѓным накідзе Клему Андэрсана.
  
  
  - Хто ведае, - сказаѓ Рэнца. - Калі П'еро прыйдзе, ён прыйдзе. І калі эму цяпер падабаецца пахуліганіць ѓ Сенаце, то ён будзе крыху пазней.
  
  
  "Ён устанаѓлівае свае ѓласныя законы", - сказаѓ Стадс Мэллори. - Як быццам ён выдае законы для Італіі.
  
  
  "Ці парушае законы", - чирикала Каміла.
  
  
  - Ну-ну, - сказаѓ сэр Х'ю, па-бацькоѓску нахмурыѓшыся. "Мы не павінны дазваляць, каб Джэры прыходзілі ѓ галаву дзіѓныя ідэі".
  
  
  Ренцо засмяяѓся, нібы сэр Х'ю толькі што распавёѓ самую вялікую жарт у свеце. І, магчыма, гэта было так.
  
  
  Затым рушыла ѓслед некалькі гадзін выпіѓкі і бязмэтнага балявання ѓ зале "Монца", перш чым Ренцо паглядзеѓ на свой "Rolex" і сказаѓ, што пара перамясціць ѓвесь звярынец ѓ рэстаран на вячэру; у гэты вечар ён наняѓ зусім асаблівую закусачную.
  
  
  "Мы можам паесці там, а затым Стадс пакажа Джэры частка нашай запазычанай авіяцыі", - сказаѓ ён. "Я зарабіѓ свае мільёны, сумяшчаючы бізнес і задавальненне". Ён таксама змахнуѓ гэта хвальба даданнем: "І голас, як ih зноѓ страціѓ.'
  
  
  Паводле майго тэлексе, ён да апошняга дня быѓ у даѓгах перад банкамі і менш памяркоѓнымі прыватнымі крэдыторамі. Але я павінен быѓ сказаць, што ён працягваѓ паводзіць сябе як чалавек без адзінай клопату ѓ гэтым свеце.
  
  
  Шэсць лімузінаѓ чакалі на звілістай дарожцы гатэля. Яе атрымаѓ частых быць першым. Ренцо, Каміла і яе на заднім сядзенні. Мэллори і сэр Х'ю на адкідных крэслах насупраць нас, а Майкл побач з ливрейным кіроѓцам.
  
  
  Ад гатэля да рэстарана ѓ мяне сышло добрых дваццаць пяць мін, якія яе правёѓ цалкам паглынуты сабой. З аднаго боку, Ренцо з асцярожнымі, але падрабязнымі пытаннямі аб маім фінансавым становішчы ѓ тым выпадку, калі Верелдейнде запросіць мяне ѓ якасці інвестара. З іншага боку, Каміла, якая займаецца ѓцягнула мяне ѓ некаторыя вакол сваіх мерапрыемстваѓ . Ледзь мы выйшлі, вакол гатэля, як я яе адчуѓ на сваім сцягне маленькую шаѓкавістымі руку, правяраюць маю рэакцыю на яе дотыку.
  
  
  "Ёсць даволі шмат праблем з атрыманнем прыстойнай сумы па Злучаных Штатаѓ, Джэры, - сказаѓ Рэнца. "Нягледзячы на ѓсе гэтыя размовы аб свабодным прадпрымальніцтве".
  
  
  "У мяне заѓсёды ёсць некалькі мільёнаѓ у рэзерве ѓ Насаѓ", - прызнаѓся яе Ренцо.
  
  
  "Добрае размяшчэнне фінансавы ѓ Насаѓ". Сэр Х'ю павярнуѓся, каб далучыцца да размовы. "Ніякіх праблем, калі вы хочаце хутка прывесці свае справы ѓ парадак".
  
  
  Каміла хіхікнула і сціснула маё сцягно. "Мне значна больш падабаецца, калі ты замедляешь свой бізнес", - прашаптала яна мне на вуха. Яна вызначыѓся словы, за якімі было рух мовы, узмацніць свабодныя руху яе рукі.
  
  
  "Аднойчы яе атрымаѓ пераклад па Насаѓ, і гэта заняло ѓсяго два дні", - дадаѓ Стадс Мэллори. "Калі б яе паспрабаваѓ атрымаць эга праз Амерыку, гэта заняло б два-тры нядзелях".
  
  
  - І вам трэба было б запоѓніць пяцьдзесят формаѓ на бездапаможныя 400 000 фунтаѓ стэрлінгаѓ, - фыркнуѓ сэр Х'ю.
  
  
  Яе таксама фыркнуѓ, але гэта было расчараванняѓ і задавальнення, якое прыйшло разам з гэтым. Я не ведаѓ, колькі яшчэ змагу пратрымацца пад пяшчотнымі ласкамі Камілы, не выбухнула. Ёга дала мне некаторы кантроль, але для дасягнення максімальных вынікаѓ патрабуецца поѓная канцэнтрацыя. І з мовай Камілы ѓ маім вуху, ee гульнямі каля майго пахвіны, яе павінен быѓ трымаць іншае вуха адкрытым для Конці, Мэллори і сэра Х'ю, і яны адказвалі, не звязваючы сябе напрамую.
  
  
  Яе сціснуѓ зубы і з веданнем справы распавёѓ аб магчымасцях шэрагу шматнацыянальных кампаній з офісамі ѓ Римэ ці Мілане. Яе прашаптаѓ нямую малітву падзякі, калі лімузін нарэшце павярнуѓ на обсаженную кіпарысамі алею да нашага рэстарана. Каміла выпусціла амаль нячутны сярдзіты гук, як маленькі распешчаны дзіця, які страціѓ сваю цацку, калі яна адхапіла руку. Машына спынілася. Калі кіроѓца адчыніѓ нам дзверы, Ренцо павёѓ нас праз велізарную драѓляную дзверы старога абтынкаванай фермерскай дома. Увесь першы паверсе ператварылі ѓ сталовую. У кармавой частцы пад двума вялізнымі вертелами стаялі два поѓных палаючага агню каміна, топившихся дровамі. На адным ражне вісеѓ вельмі вялікі дзікі вяпрук, тлушч якога выцягваѓ маленькія вогненныя языкі вакол вогнішча ѓнізе. На адным было тры гусака і пяць дзюбу.
  
  
  "Мы атрымліваем тасканскай адукацыю ѓ лепшым выглядзе", - сказаѓ Рэнца. Ён паказаѓ нам на галоѓнае крэсла і спыніѓся, каб даць ѓладальніку некалькі кулінарных саветаѓ.
  
  
  Астатняя група ѓварвалася ѓнутр. Неѓзабаве пачаѓся традыцыйны італьянскі вячэру вакол некалькіх страѓ. Для антипастой рушыѓ услед густы фермерскі агародніннай суп і/або пасты. Затым смажаны кабан з печаным бульбай і артышокамі. Затым курыца ці гусь з мікс-салатай і шынкамі. Затым велізарныя латкі з салодкімі каштанамі і крэмавымі пірагамі. Потым сырная дошка памерам амаль з одзіна вакол сталоѓ і, нарэшце, у давяршэнне за ѓсё ѓсякая розная дробязь, запиваемая каньяком, шампанскім і граппа.
  
  
  Каміла села побач са мной. Яна эла усе стравы з такім жа апетытам, як і пражэрлівыя жарабцы насупраць нас. Калі яна заѓсёды прыходзьце так, то ee маленькую пятифутовую фігуру трэба было падтрымліваць сталымі і упартымі практыкаваннямі. Наша паездка сюды дала мне нейкае ѓяѓленне аб тым, што гэта для трэніроѓкі. - Госпадзе, - сказаѓ Мэллори, накладваючы на відэльцы вышынных спагецці і запіваючы ih кьянці, - клянуся табе. Што-то ёсць у гэтым італьянскім паветры, ад чаго ѓ мяне сціскаецца жыцця. Дом у два вакол гэтых страѓ былі б паѓнавартасным абедам, а тут яе працягваю ёсць".
  
  
  Дзе-то паміж макаронамі і вепрукоѓ на ѓваходзе паѓстала нейкае хваляванне, і ва ѓсёй сталовай прайшоѓ шэпт.
  
  
  - П'еро ідзе, - сказаѓ Рэнца. "Маленькі мудрэц".
  
  
  У поле зроку з'явіѓся тоѓсты карчмар, адступаючы назад і низменному кланяючыся. А пасля яго яе ѓбачыѓ самога маленькага чалавека, якога калі-небудзь бачыѓ. П'еро Сімка быѓ ахайным, эфектна апранутым карлікам з добра падстрыжаныя валасамі і акуратнай бародкай ѓ форме сэрца. Ён насіѓ кароткую палку з булавешкай па слановай косці не даѓжэй чатырох футаѓ. У ботах на платформе на высокіх абцасах ён быѓ каля пяці футаѓ ростам.
  
  
  Эга падвялі да нашага століка, дзе афіцыянт ѓжо паклаѓ на крэсла дзве падушкі. Усе ѓсталі, каб павітаць яго, уключаючы Камілу і, нязграбна ідучы за імі, як таго патрабавала мая роля, ваш пакорны слуга.
  
  
  "П'еро".
  
  
  'Прафесар".
  
  
  - Нарэшце-то, - усклікнуѓ Ренцо. "Прафесар Сімка. Містар Карр, пра каго я вам казаѓ.
  
  
  "Хопіць пра гэта, прафесар ", - сказаѓ маленькі чалавечак, моцнага сціскаючы маю руку, як кіпцюрамі. "Мы тут як сябры. Яе П'еро, Джэры, і я рады пазнаёміцца з вамі. Сядайце, каб яе мог нагнаць упушчанае ѓ гэтым распусным обжорстве.
  
  
  Ён бездакорна гаварыѓ па-ангельску з лёгкім амерыканскім акцэнтам, у адрозненне ад ён брытанскай чапурыстае, якая займаецца звычайна назіраецца ѓ пісьменных італьянцаѓ.
  
  
  Эга ѓсмешка была адкрытай і нявіннай. Але ѓ эга маленькім складам цела адчуваѓся моцны гнеѓ. Гэта быѓ не той заѓсёды насцярожаны погляд эга зеленаватых вачэй, а што-то накшталт мяккага шоргату ѓ эга хударлявым целе. Адзінае, з чым яе мог параѓнаць гэта, была ноч даѓным-даѓно ѓ Палембанге, Суматра. Затым яе варочаѓся сем бяссонных гадзін у сваёй смецця. Пакуль я не зазірнуѓ унутр і не выявіѓ малюсенькага яркага і бліскучага крайта; адна вакол самых фатальных цмок ва ѓсёй прыродзе.
  
  
  Эга памер не перашкаджаѓ уяѓленням П'еро аб здаровым харчаванні. Верны свайму слову, ён з галавакружнай хуткасцю еѓ антипасту і спагеці, і абагнаѓ нас, калі падалі дзіка. Потым у яго быѓ час пагаварыць.
  
  
  Сэр Х'ю распавёѓ аб маім жаданні інвеставаць у "World End" , аб сваіх сумневах ѓ тым, што гэта можна задаволіць, і пра прыкмеце Камілы, што яна будзе вельмі незадаволеная, калі я не змагу стаць адным па яе спонсараѓ.
  
  
  "І ты б не хацеѓ, каб ёй была няшчасная, П'еро", - дадала Каміла.
  
  
  - Ніколі, маё дарагое дзіця, - сказаѓ П'еро, адразаючы вялікі кавалак парсючынае вяндліны і прикалывая эга да свайго лязе, як мініятурны ястраб, што кідаецца на здабычу. - Каб убачыць цябе шчаслівай, мужчына павярнуѓ бы горы. А так як я не выглядаю памерам з бульдозер, тым больш у мяне прычын перасунуць ih для вас. Дай мне падумаць.'
  
  
  Ён заплюшчыѓ вочы, паклаѓ мяса ѓ рот і задуменна праглынуѓ. Шэрая бародка рухалася ѓверх і ѓніз па эга шырокаму галстуку, пакуль ён жаваѓ і думаѓ.
  
  
  Ён расплюшчыѓ вочы, задаволена падморгваючы. "Адмова аргенцінцам", - сказаѓ ён.
  
  
  Мне не трэба было гуляць, каб выглядаць ашаломленым. Яе спытаѓ. - Што гэта, П'еро?
  
  
  - Я думаю ѓслых, Джэры, - сказаѓ ён. "Часам не занадта акуратна. Я маю на ѓвазе, што ѓ Буэнас-Айрэсе ёсць група багатых ідыётаѓ, якія хочуць удзельнічаць у нашым фільме; невялікае ѓдзел каля паѓмільёна. Нічога не было падпісана, нават не было поціску рукі.
  
  
  І ѓвесь свет ведае, што П'еро трымае сваё слова. Але калі б не гэта поціск рукі, чаму б нашаму сябру Джэры Карру не заняць месца гэтых аргенцінцаѓ?
  
  
  "Чаму я не падумаѓ пра гэта?" - усклікнуѓ сэр Х'ю з перабольшаным захапленнем, як быццам ён сапраѓды не думаѓ аб тым, каб дапамагчы дарагому Джэры Карру пазбавіцца ад часткі эга нафтадаляраѓ у той момант, калі ён скончыѓ чытаць маё паведамленне ѓ "Супербе".
  
  
  - Ты сапраѓды думаеш, што зможаш гэта зрабіць? - спытаѓ яе ѓ адпаведным здзіѓленні.
  
  
  'Змагу зрабіць?' - сказаѓ маленькі П'еро. - Я ѓжо зрабіѓ гэта, Джэры Карр.
  
  
  Голас мой поціск рукі, сведкамі якой могуць стаць усе нашы сябры". Зноѓ гэтая моцная, падобная на кіпцюры мёртвай хваткай. - За пяцьсот тысяч долараѓ за ѓдзел у "World End" плюс звычайныя дадатковыя выдаткі. Але гэта справа юрыстаѓ і заѓтра-паслязаѓтра. Больш ніякіх размоѓ пра грошы сёння ѓвечары. Сёння мы проста кампанія вясёлых сяброѓ, якія добра праводзяць час. Пагаджаешся?'
  
  
  - Добра, - сказаѓ я.
  
  
  - Выдатна, - сказаѓ сэр Х'ю.
  
  
  - Прыемна, што ты побач, - прамармытаѓ Стадс Мэллори.
  
  
  - Брава, - усклікнуѓ Ренцо.
  
  
  Адказам Камілы было доѓгі, пяшчотнае сціск майго сцягна.
  
  
  У абодва канца вячэры справы не абмяркоѓваліся. Пазней мы зноѓ забіліся ѓ лімузіны і паехалі ѓ аэрапорт, дзе палітычнае годнасць П'еро прывяло нас mimmo гадзінных ѓ тыл аэрапорта, дзе была сабраная першая частка ВПС Верельдейнде. Справаздачы Клему Андэрсана падрыхтавалі мяне да чаго-то впечатляющему, але яе ѓсё роѓна быѓ здзіѓлены. Мала таго, што Конці пераканалася, што розныя ѓрада прадаставіць лепшыя самалёты сваіх ваенна-паветраных сіл - рэактыѓныя "Фантомы", рэактыѓныя "Сейбры" і што-тое, што нават у цьмяным святле аказалася сапраѓдным B-52, - але таксама была жменька выставленых лятучых цацак, аб якіх яе ведаѓ толькі па справаздач AX : самалёты, якія нават не згадваліся ѓ апошнім выпуску All the world's Aircraft, гэтага незаменнага штогадовага рэестра таго, хто што вырабляе і каго забівае. Два вакол гэтых сакрэтных самалётаѓ былі амерыканскімі. Тры іншых выглядалі як рускія мадэлі, аб якіх яе ведаѓ толькі па чутках і тым некалькім кантрабандным фатаграфіях. Ih было тры, што можа толькі сведчыць аб тым, што гэтыя неспасціжныя ѓсходнія суседзі прасоѓваліся наперад значна хутчэй, чым магла паспяваць наша лепшая служба выведкі.
  
  
  Упершыню яго заѓважыѓ сапраѓдны энтузіязм у Ренцо, сэра Х'ю і Стадса. Малюсенькі П'еро шэл наперадзе, пераходзячы ад аднаго скарбы да іншага, як захоплены школьнік.
  
  
  "Уявіце, калі б адзін вакол гэтых аб'ектаѓ з'явіѓся над Вашынгтонам, акруга Калумбія, з сімволікай Савецкага Саюза, - сказаѓ ён, - у той момант, калі амерыканскі самалёт з'явіцца над Ленінградам, а адзін вакол іх, скажам, са свастыкай, з'явіцца над Пекінам. Толькі ѓявіце сабе рэакцыю ва ѓсіх трох выпадках, і тое, як хутка цывілізацыя, якой мы яе ведаем, прыйдзе да канца".
  
  
  "Гэта галоѓная тэма "абодва канца свету", - прашаптаѓ мне Ренцо. "Мы зробім "Ватэрлоо" Лаурентиса падобным на старую камедыю Шырлі Темпл".
  
  
  Яе спытаѓ. - "Які-небудзь фільм з пасланнем?"
  
  
  Стадс Мэллори зарагатаѓ ѓ пустэльным аэрапорце. За вячэрай ён пастаянна упіваѓся граппа, напоем, які можна выкарыстоѓваць амаль як паліва для рэактыѓных рухавікоѓ, не занадта змяняючы працэс дыстыляцыі.
  
  
  - Гэта паведамленне, - сказаѓ ён. "Пасланне мёртваму адкрыты басейн". Са сваёй злёгку сутулой фігурай у месячным святле, з басам, якое зыходзіць з эга доѓгага сморщенного асобы, і з гэтым чорным плашчом, накинутым на плечы, ён быѓ падобны на вампіра вакол аднаго фільма па эга меншых братоѓ у кіно. - Стадс мае на ѓвазе, - сур'ёзна сказаѓ сэр Х'ю, - што вы маеце рацыю. Гэта фільм з пасланнем, Джэры. І гэта пасланне складаецца ѓ тым, што гэты дурны стары зямны шар проста не перажыве Трэцюю сусветную вайну з усім зброяй, даступным цяпер нават малым краінам".
  
  
  - Даступным нават для кінакампаній, - суха дадаѓ я. Сэр Х'ю засмяяѓся. 'На самай справе. Вядома, гэтая цяжкая праца неабходная толькі для дэталяѓ: ѓзлёт, пасадка і да таго падобнае. Нашы за баявыя сцэны, некаторыя вакол якіх будуць самымі узрушаючымі па калі-небудзь зьнятых, будуць знятыя ѓ паменшаным маштабе. Да высокаму разраду самалёты над цацачнымі мястэчкамі, сажалкі, якія будуць падобныя на акіяны, але ѓсё неверагодна рэалістычна". "Гэта новы працэс, - сказаѓ Рэнца. "З кампутарамі мы можам загадзя запраграмаваць цэлыя паслядоѓнасці. Дзве арміі ваююць адным з адным, разбурэнне Нью-Ёрка бамбаваннямі, імітацыі ядзерных выбухаѓ. Адно націск кнопкі і проста такі паказальнікаѓ".
  
  
  "Табе наѓрад ці патрэбен рэжысёр, праѓда, Х'ю", - поддразнил Стадс. - Я лепш пайду збіраць валізкі. - Вы, Стадс? Чалавек, які кіраваѓ паѓстаннем зулусаѓ ѓ фільме? - горача запратэставаѓ Ренцо . "Наша маленькая-вялікая вайны будзе гэтак жа добрая, як дадзеныя, якія мы ѓводзім у кампутары. І, Стадс, няма рэжысёра, які мог бы распрацаваць гэтую праграму лепш, чым вы. - Глядзіце, ѓмяшаѓся сэр Х'ю .
  
  
  "Ужо позна, і мне становіцца холадна", - ціхі голас Камілы рэхам адгукнуѓся гуляе ѓ вялікіх хлопчыкаѓ. - Мы вяртаемся, ці не так?
  
  
  - Ты правы, дзіця маё, - сказаѓ П'еро, iso усіх сіл спрабуючы вызваліцца ад свайго захаплення. "Мае старыя косці таксама пачынаюць астываць. Ёй зайздрошчу вам, маладыя людзі, якія так хутка разаграваюцца. Ён адкрыта паглядзеѓ на Камілу і мяне.
  
  
  Назад мы ехалі ѓ тым жа лімузіне. Каміла зноѓ прыціснулася да мяне. Менш актыѓна, але не менш панадліва.
  
  
  "Сёння яе, застаюся з табой, Джэры", - сказала яна, калі мы выйшлі, вакол машыны.
  
  
  "Але гасцініца..." - падумаѓ яе ѓслых.
  
  
  "Пух. Вы думаеце, што Le Superbe - адзін па гэтае танных гатэляѓ, дзе выпадковая шлюха павінна звяртацца да кіраѓніцтва за дазволам? Гэта раскошны і цывілізаваны гатэль, асабліва для джэнтльмена, які зняѓ лепшы нумар, і асабліва для нашага з Ренцо іншы. Яна прыціснула маю руку да сваёй пругкай маленькай грудзях. Ee сасок моцна працяѓ тонкі пласт тканіны. Мае нататкі аб Каміле ясна, ці будзе мне зразумець, што тры гады таму яна таксама была адной вакол іх выпадковых шлюх, якія ладзілі свае шоѓ у танных ружовых гатэлях. Але грошы, папулярнасць і некалькі больш выбарчы выбар культуры сцерлі той перыяд, па яе памяці.
  
  
  Незадоѓга да таго, як мы дасягнулі апошняга павароту перад Le Superbe, мы ледзь не сутыкнуліся. Патрапаны стары сіні "Фіят-500" вылецеѓ праз завулка на Пьяцца дэла Репаблика выплат прама на нашу машыну. Кіроѓца Ренцо гераічна тузануѓ стырно, і кіроѓца "фіята", буйная гарыла ѓ клятчастай спартыѓнай куртцы, зрабіѓ тое ж самае. Дзве машыны з віскам спыніліся бок аб бок, насы кожнай паказвалі ѓ розныя бакі. Яе ѓбачыѓ кроплі банк на твар іншага кіроѓцы. Наш кіроѓца выгукнуѓ эму некалькі італьянскіх лаянак, той тут жа адказаѓ і паехаѓ далей.
  
  
  Адзіным перавагай было тое, што Каміла прызямлілася мне на калені, учапіѓшыся ѓ мяне ѓ цудоѓна жаху.
  
  
  "Божа мой, - сказала яна, - я думала, мы памром яшчэ да таго, як ляжам спаць".
  
  
  Ренцо, менш узрушаны, засмяяѓся. "Наша слаѓнае рымскае рух", - сказаѓ ён. "Нічога страшнага, хоць пасярод ночы гэта здараецца трохі зрэзаць".
  
  
  У вестыбюлі гатэля Стадс, сэр Х'ю і Майкл Спорту, якія захапілі майстар па вытворчасці ѓ машыне ззаду нас, пакінулі нас адных. Ренцо падняѓся са мной і Камілай у пазалочанай кабіне ліфта на трэцім паверсе, дзе ѓ яго быѓ пастаянны нумар з не менш пастаянным патокам наведвальнікаѓ, у асноѓным дрэнных хлопцаѓ. Мы працягнулі шлях на шостым паверсе пад амаль мацярынскай усмешкай пасыльнага.
  
  
  "Ах, яе ведаю гэты нумар", - сказала Каміла, праходзячы mimmo мяне па гасцінай ѓ спальню. "Я думаю, што ён прыгожы. Глядзі.' Яна тузанула за шнурок, і фіранка, якую яна адхінула, адкрыла стогнамі люстэрка, простиравшееся ад падлогі да столі. "О, ты пакахаеш мяне на шырокім экране", - паабяцала яна, сьмела ныраючы ѓ ванную.
  
  
  Мне не трэба было выхаванне, каб распрануцца. Але Каміле было чаго здымаць, і яна была голай, як нованароджаны дзіця, калі яго толькі зняѓ куртку і штаны. Яна дапамагла мне з астатнім, і ён быѓ рады, што паклаѓ пісталет і штылет ѓ свой чамадан. Маленькую газавую бомбу, падобную на залатую цацанку, можна было пакінуць на прыложкавыя тумбачцы. Мне не трэба было адказваць на заблытаныя пытанні, якія маглі б перашкодзіць маім цяперашнім намерам ...
  
  
  Мае прыцягваючы сваімі бліскучымі педагагічнымі здольнасцямі намеры, мае пачуцці, маю гарачнасць, - усё адбівалася ѓ гэтым люстэрку ва ѓвесь рост. Каміла была права, што я б пакахаѓ яе на шырокім экране. І ёй меѓ рацыю наконт таго, як яна апрацоѓвала свае гіганцкія страва, вакол мяса, макароны і антипасты. І нам абодвум падабалася быць правымі.
  
  
  Першы раз быѓ хуткім, дыханне і інстынктыѓным. Паляжаѓшы побач некаторы час, каб аддыхацца і пяшчотна даследаваць іншы іншы, мы перайшлі да другога, больш павольнага крузе з доѓгімі паѓзамі і млявымі зменамі становішча. Мы абодва адчувалі паколванне ад гэтага і ляжалі ѓ цяпле і перапляталіся аднаго з адным. У люстэрку мы нібы завіслі ѓ бязважкасці ѓ прасторы, слізгаючы па якім-то чацвёртага сэксуальнаму вымярэнні.
  
  
  Але частка майго мозгу стала працаваць мацней. Мне пашчасціла заѓсёды знаходзіць у сэксе больш моцны стымулятар, чым, напрыклад, амфетамін. Магчыма, сэкс выклікаѓ такое ж прывыканне, але менш шкоднае для цэнтральнай нервовай сістэмы. Калі Каміле і было вядома што-то большае пра "Канец Свету" , чым далей шестизначная зарплата, ложак была прыдатным месцам для мяне, каб даведацца. І яе мог даведацца, толькі калі яна была цалкам расслабленыя. Улічваючы дзеяння да гэтага часу тхара, яна здавалася ѓ некалькіх раѓндах ад некалькі больш слабой абароны.
  
  
  Яе мініяцюрнае цела цаля за цаляй было такім жа цудоѓным, як і больш сакавітае цела Розаны. У Камілы таксама было невялікае перавага ѓ вопыце і адукацыі. У гэты момант яе і адчуѓ лёгкую дрыготку, у ёй, дрыжыкі, якая займаецца не амелы нічога агульнага з холадам. Яе, быѓ гатовы зноѓ пранікнуць у нах.
  
  
  'Яго, Джэры. Ты, так, зараз, - сказала яна.
  
  
  Яе ѓбачыѓ у люстэрку яе маленькае цельца, изгибающееся, гатовае для мяне, і я ѓжо збіраѓся заплюшчыць вочы для першага руху. Затым яе зноѓ шырока адкрыѓ ih, але занадта позна. У люстэрку ѓбачыѓ яе, як дзве мясістыя фігуры ѓвайшлі ѓ пакой праз дзень у гасціную.
  
  
  Яе паспрабаваѓ павярнуцца, але першы, тоѓстая гарыла ѓ клятчастай куртцы, ужо ѓдарыѓ мяне па патыліцы кулаком памерам з кумпяк; ѓдар, ад якога мог бы ѓпасці бык. Яе, упаѓ з ложка і прызямліѓся на тоѓсты дыван, дзе ён упёрся мне ѓ рэбры цяжкай обутой нагой. З-за туману балюча і затуманенного свядомасці мне здавалася, што я чую голас Хоука, як у папярэднія дні маіх трэніровак. Ён сказаѓ: "Першае, што вы заѓсёды павінны памятаць, гэта тое, што вам не будзе апраѓданняѓ, калі вас заспеты, калі вы не будзеце напагатове". Магчыма, калі-небудзь падаткаплацельшчыкі ѓдзячнай нацый змесцяць гэтыя словы, на мой надмагільны камень.
  
  
  Яе напалову ѓсведамляѓ, як пачала другі наведвальнік выцягвае Камілу вакол нашага саду задавальненняѓ, адной рукой зачыняючы гэй рот, а іншы душачы ee барацьбу. Затым ён заткнуѓ гэй рот вехцем, заклеіѓ эга стужкай і звязаѓ яе ірванымі палоскамі тонкай ільняной прасціны Le Superbe.
  
  
  Яе, адчуѓ, што губляю прытомнасць, але, калі гарыла ѓ клятчастай куртцы дапамог сваім меркаванні прыяцель моцнага звязаць Камілу, яе схапіѓ П'ера, газавую бомбу. Яе схаваѓ эга пад пахай. Яе, падумаѓ, што ніхто не будзе абшукваць чалавека, якога ён выцягнуѓ голым вакол смецця. Мне прыйшла ѓ галаву яшчэ адна думка. Клятчастая куртка была ѓ кіроѓцы Fiat 500, які ледзь не пратараніѓ нас. Потым яе перастаѓ думаць.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 3
  
  
  
  
  Прайшло некаторы час, перш чым яе зноѓ пачаѓ думаць. Але праз дзесяць ці пятнаццаць хвіліна яе, прыйшоѓ у сябе, звязаны, як рулет, на заднім сядзенні "фіят-500", які імчыць па незнаёмым вулачкам. Яны не знайшлі час завязаць мне вочы, што было дрэнным прыкметай. Відавочна, у іх не было филантропического намеры пакінуць мяне цэлым і цэлым.
  
  
  Пульсуючая боль у галоѓ была моцнай, але, наколькі яе мог судзіць, нічога не зламалася, і сур'ёзных траѓмаѓ у мяне не было. Мой розум павольна праясніѓся, па меншай меры, дастаткова, каб прызнацца сабе, што цяпер ёй быѓ уражаны нават больш, чым калі мая населены пункт расіі пачалася.
  
  
  У гэты час маё заданне здавалася не больш чым стомнай задачай. Адпраѓляйцеся ѓ Рым і даведайцеся, як мага хутчэй, ці ёсць падставы ѓ сумневах Клему Андэрсана, ёсць ці што-то большае, чым проста дарагое і крычаць кінавытворчасць. Калі б Клем быѓ не правы, яе мог бы сабрацца і паляцець дадому, каб аднавіць свой неаплатны адпачынак і наладзіць разарваныя адносіны з Тигги. Цяпер яе ведаѓ, што Клем не памыляѓся, але ѓ чым ён быѓ правоѓ?
  
  
  На першы погляд усё выявілася так, як разлічваѓ Хоук. " Нітка свету " быѓ проста яшчэ адным надзвычай працаёмкім і дарагім фільмам па сённяшніх бюджэтным мерках. Але абуральныя абвінавачванні, верагодна, ѓяѓлялі сабой не больш чым афёру Конці і эга таварышаѓ па няшчасці. Хуткасць, з якой яны злавіліся на маю прынаду, была яшчэ адным пацвярджэннем гэтага, як і ih прыемны невялікі падарунак у выглядзе Камілы, каб узбудзіць мой цікавасць.
  
  
  Ih шырокая трывожная калекцыя і мудрагелістай зброя былі значна больш, чым на самай дэла трэба фільму, але гэта нядзіѓна, улічваючы тую раздзьмутую манію велічы, якую так частцы можна сустрэць у хатніх вялікіх кінадзеячы. B-52 і іншыя найноѓшыя знішчальнікі былі дарагімі цацкамі, але, у прынцыпе, без агнявой моцы, не больш небяспечнымі, чым дырыжабль Гудьира, які лётае над запоѓненым рэкламай Рымам.
  
  
  Яе павінен быѓ прызнаць, што пад гэтай паверхняй існавалі іншыя ѓзроѓні. Але яны ѓсё яшчэ былі настолькі расплывістыя, і так мала даследаваны, што нішто, з паспешна набросанных Клемом нататак да майго цяперашняга выкрадання, здавалася, не мела ніякай сувязі з міжнародным змовай. Усё, што я заѓважыѓ у Ренцо, сэре Х'ю, Стадсе і нават аб гэтым небяспечным карлике П'еро, гэта тое, што яны, здавалася, хацелі бачыць мяне ѓ жывых, і (з дапамогай Камілы) надзвычай шчаслівым. Па крайняй меры, на час, неабходнае для падпісаны чэк на паѓмільёна і перакладу грошай з Багамскіх астравоѓ у ih швейцарскі банк. Мы, магчыма, елі курыцу ѓ той вечар, але ніхто вакол людзей, якіх сустракаѓ яе, не быѓ вакол іх, хто забівае курыцу, якая нясе залатыя яйкі. І Джэры Карр быѓ такі курыцай у ih вачах.
  
  
  Мае бязладныя думкі рэзка абарваліся, калі машына рэзка спынілася. Гарыла ѓ клятчастай куртцы расчыніѓ дзверы і выцягнуѓ мяне на цвёрды падлогу. Да майго здзіѓлення, яе выявіѓ, што гляджу на ѓваход у загарадны рэстаран, дзе мы весяліліся менш сямі гадзін таму. Цяпер ён быѓ мярцвяна-ціхі і закінуты ѓ змрочным святле месяца. Яе, успомніѓ, як Ренцо, або хто-то яшчэ распавядаѓ мне, што двое жыѓ на ферме ѓ некалькіх мілях адсюль. Персанал даѓно з'ехаѓ дадому, у Рыме ці дзе-то паблізу.
  
  
  Гарыла паставіѓ мяне на ногі і пацягнуѓ за сабой. Эга грувасткі кампаньён адкрыѓ драѓляную дзверы новым бліскучым ключом. Ці быѓ гэты зварот на месца нашай yahoo цесна звязаны з "Канцом Святла" ... ці не?
  
  
  Калі б Гарыла і той, на каго ён працаваѓ, зладзілі сапраѓдную пагоню - а ёй, магу паклясціся, што яна не пачалася да таго, як наш парад лімузінаѓ выехаѓ вакол гатэля, - яна паказвала б на рэстаран. Закінуты ѓ непрацоѓны час, гэта было месца для гульняѓ, у якія яны гатэляѓ пагуляць са мной. Нават самая мінімальная сувязь з злачынным светам дасць ключ у самыя кароткія тэрміны. І навізна ih задумы не паказвала на Ренцо і эга паслугачоѓ, а ѓ іншым кірунку. Калі б яны эга вызначылі, у іх быѓ бы свой уласны ключ. Стадс Мэллори сказаѓ за вячэрай, што гэта месца і ѓся ѓсёй тэрыторыі гатэля, а вакол яго калі-то належалі сям'і Ренцо, да таго, як азартныя гульні, дарагія жырыноѓскі хлопчыкі і сумнеѓныя грошы адабралі гэта ѓ яго полуаристократическое спадчынай. Яе ѓсё яшчэ лавіѓ рыбу ѓ такой жа каламутнай & nb, як і раней.
  
  
  Дзверы была адкрыта. Гарыла і эга спадарожнік панеслі мяне паміж сабой у сталовую. Напалову цягнучы, напалову несучы, яны веления мяне ѓ струмень пакоя, да гіганцкім ачагоѓ, цяпер пустынным і бязмоѓны з-за слабога дыму полупогасшего агню ѓнізе. Клетку паліто, шпурнуѓ мяне на крэсла, як мяшок з вуглём.
  
  
  "Тут трымаюць дровы", - у гневе сказаѓ ён свайму таварышу па-італьянску. - Вазьмі дастаткова, каб мы маглі распаліць агонь, Пепе. Як-небудзь гарэзаваць смачнае тэхаскае барбекю.
  
  
  Яе не пратрымаѓся б так доѓга, паддаѓшыся нарастальным страху перад перспектывай катаванняѓ. Гэта одзіна прадпрыемства па прафесіі. Але, прызнаюся, думка аб тым, каб поджариться на маленькім вогнішчы, не прымусіла мой складаць даляр біцца ад радасці. У мяне да гэтага часу тхара было гэта ѓспамін аб гіганцкай свінні, з якой капала велізарная колькасць тлушчу на распаленыя да чырвані дровы ѓнізе. Пепе вярнуѓся з бярэмем дроѓ. Ён строс з вуглёѓ попел і кінуѓ на яе палову сваёй порцыі. Страляе полымя лизало дровы няправільнай формы, і праз некалькі хвіліна цэнтр зноѓ ператварыѓся ѓ бушуючае полымя.
  
  
  Гарыла сарваѓ лейкопластырь з майго rta. - Добра, містэр Карр, - сказаѓ ён. "Цяпер прыйшоѓ час пагаварыць".
  
  
  Ён гаварыѓ па-ангельску з моцным італьянскім акцэнтам, які я не буду спрабаваць перадаць.
  
  
  Яе трымаѓ вусны сціснутымі гэтак жа шчыльна, як з лейкопластырем на іх, і спрабаваѓ надаць сабе які выклікае выгляд. Гэта не так проста, калі ты з голым членам і звязаны па руках і нагах, але ён, падобна, зразумеѓ. Ён загаварыѓ з Пепе на італьянскай дыялекце, і Пепе подтащил цяжкі металічны круціѓ, счарнелы і ѓсё яшчэ з рэшткамі дзіка, які яе ѓсё яшчэ пераварваѓ.
  
  
  Гарыла грэбліва штурхнуѓ мяне сваім цяжкім ботам, і Пепе плюнуѓ мне ѓ спіну. Яны выцягнулі трывалы нейлонавы шнур і сталі прывязваць мяне нерухома да вертелу.
  
  
  Разам яны везлі адсюль пурпуровую мяне да топцы і апусцілі круціѓ у трымальнікі. Потым замацавалі барашковыми гайкамі. Круціѓ падтрымліваѓся двума вертыкальнымі кавалкамі каванага прасы, у якіх на роѓнай адлегласці былі зробленыя выемкі для кантролю адлегласці да агнявой пліты. Поѓныя гуманнасці, яны пачалі з самага высокага ѓзроѓню.
  
  
  - Вы, без адзення, - сказаѓ гарыла, - гэта будзе прыемна сагрэцца пасля халоднага начнога адбору пробаѓ паветра звонку, містэр Карр. Перш чым мы выйдзем праз сябе і дазволіць вам занадта моцна перагрэцца, у мяне ёсць некалькі пытанняѓ.
  
  
  Яе выказаѓ эму свой рэѓматызму разам са сваім меркаваннем аб nen, яго гаспадарах і эга магчымых пытаннях у струмені кароткіх прапаноѓ.
  
  
  - Вельмі добра, містэр Карр! Пепе!
  
  
  Яны спусцілі мяне на прыступку ніжэй, і цяпло ѓжо нельга было назваць камфортным. Я не мог перастаць пацець, і кожная кропля банк выдавала шыпячы гук.
  
  
  "Якія вашы сапраѓдныя адносіны з "World End"?" - спытаѓ гарыла ѓ клятчастай куртцы. - Кравец вазьмі , - працадзіѓ яго скрозь сціснутыя зубы. "Яго інвестар. Яе ѓкладаю ѓ гэта грошы, таму што думаю, што гэта прынясе больш грошай".
  
  
  Ён магільна засмяяѓся. "Я ѓпэѓнены, што вы можаце дамагчыся большага поспеху, містар Карр, калі вас так завуць", - сказаѓ ён. - Табе ѓсё роѓна прыйдзецца расказаць. Якія вашы сапраѓдныя адносіны з "World End"?
  
  
  - Менавіта тое, што я сказаѓ, - зароѓ я.
  
  
  'Больш нічога? Мілы, нявінны інвестар?... Ён паказаѓ Пепе.
  
  
  Яшчэ на прыступку ніжэй. Тое, што раней было непрыемным запалам, зараз ператварылася ѓ паленне.
  
  
  - Толькі гэта, - выпаліѓ я. "Толькі што, нават калі я не атрымліваю ад гэтага прыбытку, яе ѓсё роѓна атрымліваю ад гэтага свае грошы праз Камілу Кавур. Яе магу дазволіць сабе грошы толькі на гэта. - Значыць, не зусім нявінны інвестар, містар Карр, - булькнул гарыла з усмешкай гіены. - Але ѓсё ж недастаткова пераканаѓча. Вы хочаце, каб яе даверыѓ, што вы ѓкладваеце паѓмільёна даляраѓ у маленькую дзяѓчынку, калі вы можаце атрымаць тузін такіх за пяцьсот, а не так даѓно маглі купіць синьорину Кавур за пяцьдзесят? Пепе!
  
  
  Яшчэ адна прыступку ніжэй. Цяпер яе ведаѓ, што не вытрымаю. Яе б таксама не шталь казаць, але гэта не дапамагло вырашыць праблему АХ. Вядома, Хоук мог паслаць яшчэ аднаго агента, але ѓ залежнасці ад таго, колькі часу ім спатрэбіцца, каб знайсці маё цела, або ад таго, ці было маё знікненне ненаѓмыснага, гэта затрымае некалькі дзён ці нават нядзелях. І калі Андэрсан сапраѓды што-то адчула, калі сапраѓды існавала міжнародная пагроза сусьветнаму парадку, гэта было б занадта мала.
  
  
  Пепе падкінуѓ у вогнішча тры новых палена, і полымя стала яшчэ вышэй.
  
  
  Гарыла сказаѓ. - "Я думаю, што з гэтага боку ён ужо скончыѓ, Пепе", - сказаѓ ён са сваім агідным гумарам.
  
  
  Цяпер яе спіной вісеѓ уніз. Спачатку гэта захоѓваюцца некаторы палягчэнне, так як адлегласць да агню павялічвалася, але новае паліва, якое Пепе падкідваѓ у яго, таксама ѓзмацняла агонь, і ён ужо адчуваѓ, як пухіры з'яѓляюцца на маіх плячах і ягадзіцах... І ён адчуваѓ што-то яшчэ. ...
  
  
  Калі мае запясці знаходзіліся адкрытыя над агнём пліты, яе адчуѓ невялікае зніжэнне напружання, калі нейлонавы шнур пачаѓ плавіцца ад саѓчанка. Яе сціснуѓ запясці, каб пратрымацца яшчэ крыху. Яе напружыѓ цягліцы левай рукі, каб утрымаць П'ера, які пасьпяхова хаваѓся ѓ мяне пад пахай.
  
  
  "Якія вашы сапраѓдныя адносіны з "Канцом свету", Містар Карр? Допыт сам па сабе быѓ аднатонным... Улад цяпер была вакол мяне амаль невыносная. - Прыдумай што-небудзь больш пераканаѓчае, чым твая тарабаршчыны аб грошах і гэтай сучке па кіно. Таму што ѓ адваротным выпадку нітка свеце для вас надыдзе занадта рана, і вы не зможаце скласці кампанію для нашай невялікай гутаркі.
  
  
  Пепе віскнуѓ ад смеху і ѓстаѓ побач са сваім босам, каб бліжэй разгледзець спякотнае.
  
  
  Цяпер прыйшоѓ час, цяпер, калі яны абодва стаялі так блізка да мяне. Слава богу, яны глядзелі больш на мой твар, чым на мае звязаныя запясці, калі яго выціснула яшчэ адну просьбу. - Чэснае слова, - крычаѓ яе, гуляць лепш, чым хто-небудзь на кінастудыі Конці. - Гэта сапраѓды адзінае. Яе проста нафтавік, у якога грошай больш, чым мазгоѓ. Яе чуѓ, такім чынам можна крыху наблізіцца да гламуру кіно. Не паліце мяне больш, сіньёр ...
  
  
  "Смажаны, як свіння, віск, як свіння", - поддразнил мяне гарыла. - Нам патрэбен рэѓматызму лепей, містэр Карр. Можа быць, яшчэ раз павярнуць цябе тварам да агню?
  
  
  Ён зноѓ пачаѓ паварочваць мяне. Гэта быѓ той момант.
  
  
  Калі ён пачаѓ рухаць мяне, яе, працягнуѓ свабодную правую руку і адным хуткім рухам выхапіѓ П'ера. Яе узвёѓ яе вялікім пальцам і кінуѓ паміж Пепе і гарылаю.
  
  
  "Ну, кравец..." - голас амаль усё, што ён усё яшчэ мог сказаць з'едліва. Пепе паваліѓся на падлогу побач са мной. Рэзкім рухам яе адскочыѓ ад вогненнай пліты і полымя і хутка перавярнуѓся. Яе хутка вызваліѓся з полурасплавленных вяровак на лодыжках і прыгнуѓся, гатовы сустрэць сваіх катаѓ. Мне больш не трэба было турбавацца.
  
  
  Хараство гэтай газавай бомбы заключаецца ѓ яе хуткім і канцэнтраваным уздзеянні на невялікую плошчу. Яе, затаіѓ дыханне, але наѓрад ці ѓ гэтым была неабходнасць.
  
  
  Гарыла ѓ клятчастай куртцы і Пепе ѓжо былі кандыдатамі на могілках Кампа-Verano, калі яе зноѓ выдыхнуѓ. Паветра, які ѓздымаецца над плітой агню, выносіѓ з сабой апошнія рэшткі газу.
  
  
  Калі яе зноѓ устаѓ на ногі, яго адчуваѓ сябе не так, як, нібыта, дрэнна, не ценымногие горш, чым той, хто надгарэѓ, заснуѓшы на пляжы ѓ Маямі. Верагодна, у мяне засталіся пухіры і некалькі дзён дыскамфорт, але яе зноѓ буду ѓ дзеянні .
  
  
  Раптам ад палягчэння і ѓсведамлення свайго становішча яе, зарагатаѓ. Тут яе стаяѓ адзін у сталовай з двума трупамі. Тут ужо стаяѓ Нік Картэр, у мэты якога зноѓ віравала думка вярнуцца да задання AX, чырвоны, як лобстараѓ, потым смажання, і ѓсё яшчэ такі ж голы, як Адам да грэхападзення, у добрых шосты мілях ад Рыфмы.
  
  
  Перш чым яе зноѓ окунусь ва ѓражлівае або асэнсаванае дзеянне агента АХ, мне трэба было скончыць некалькі менш драматычных рэчаѓ. Яе прабраѓся на кухню рэстарана і знайшоѓ у шафе якую-небудзь вопратку. Яе отдолжил брудную белую кашулю на тры памеру менш, чым мне было трэба, штаны са свабодным швом, брудную поварскую куртку, занадта маленькую, пару разваленых працоѓных чаравік. Яго наогул не быѓ непрыемны сюрпрыз нам для якой асяроддзя, акрамя цёмнай сподняга боку, але, па крайняй меры, цяпер мне не пагражала небяспека арышту за непрыстойныя паводзіны.
  
  
  Мёртвы ці не, але ѓ мяне было адчуванне, што гарыла ѓ клятчастай куртцы ѓсё яшчэ мне што-то павінен. Акуратна нацягнуѓшы калекцыю адзення ѓ сваю полупрожаренную тушку, яе зноѓ вярнуѓся да эга і цела. Яе зняѓ эга куртку, якая займаецца дала б мне больш цяпла, чым кароткая белай куртка памочніка кухары, і пераканаѓся, што ключы ад "фіята" знаходзяцца ѓ адным па эга кішэняѓ. Яе выйшаѓ праз вясковага рэстарана і зачыніѓ за сабой велізарную ѓваходныя дзверы. Затым яе sel ѓ "фіят-500" і выкіраваѓ з пад'язной дарожкі. Яе быѓ на Віа Тибуртина і паехаѓ на захад, у бок цэнтра.
  
  
  Было каля пяці гадзін раніцы, і першыя прамяні ѓзыходзячага сонца змагаліся з цемрай. Руху амаль не было і прыкмет жыцця амаль не было, пакуль я не звярнуѓ на падлогу-абароту Пьяцца дэла Репаблика і не ѓбачыѓ колькасць паліцэйскіх машын перад Le Superbe. Ад грузавікоѓ да патрульных машын і муніцыпальных машын хуткай дапамогі.
  
  
  Яе прыпаркаваѓ "фіят" ѓ завулку і пайшоѓ назад у "Ле Суперб". Калі яе паспрабаваѓ увайсці ѓ пад'езд, мяне з абодвух бакоѓ схапілі два гіганцкіх карабинера, асноѓнай групы рымскай паліцыі.
  
  
  - Дакументы? - спытаѓ той, што справа ад мяне, хваравіта выкручваючы мне руку.
  
  
  "Вашы дакументы", сказаѓ той, што злева ад мяне, сціскаючы маю іншую руку. 'Замежны пашпарт? Идентификационая карта?'
  
  
  - Яны ѓ маім пакоі, - сказаѓ я. "У гатэлі Le Superbe.
  
  
  Яе паѓтарыць сваё прыкладанне па-італьянску, і абодва афіцэра недаверліва паглядзелі на мяне. Одзіна вакол іх паглядзеѓ у маю растрепанную, ярка размаляваную куртку. І аднаго погляду на мае абвіслыя штаны, мае абарваныя ногі было дастаткова, каб пераканаць яго, што я ніколі, ніколі не змагу быць пастаяльцам у Le Superbe. Яны абмяркоѓвалі, ці пакінуць мяне ляжаць у канаве або ѓзяць пад варту на доѓгі спіс нераскрытых злачынстваѓ, пачынаючы ад згвалтавання, вымагальніцтва скрадзеных твораѓ мастацтва і заканчваючы махлярствам. Паліцэйскі, які гатэль мяне арыштаваць, здавалася, выйграваѓ па ачках, пакуль мяне нарэшце не курорты жаночы крык радаснага пазнавання, у туалеце зараджаѓся аѓтамат, праз вокны шостага паверха гатэля. Джэры, каро mio! Джэры. Гэта ён. Глядзі, П'еро!
  
  
  Яе падняѓ вочы і ѓбачыѓ Камілу ѓ маёй ярка-сіняй піжамны куртцы у акне майго гасцінічнага нумара. Побач з ёй быѓ маленькі П'еро Сімка, аѓтарытэтна які паказвае на які далучыѓся да іх камісара паліцыі ѓ форме. У мегафон ён аддаваѓ выбуховыя каманды, якія яшчэ больш парушалі і без таго парушаную цішыню гэтага ранняга раніцы.
  
  
  - Сяржант Адтуль У Атлантычны Акіян. Капралаѓ Инверно. Неадкладна адпусціце гэтага чалавека і адвядзіце эга эга ѓ пакой. Ён параіѓся з П'еро, які дасягнуѓ эга таліі. "Пакой 79. Імгненна!"
  
  
  Двое маіх тых, хто нападаѓ імгненна ператварыліся ѓ ласкавых, клапатлівых сяброѓ. Яны звярталіся са мной так, як быццам мяне гатэлі папесціць - то маёй літаральнай капрызе, зварот, якое яе вельмі цаніѓ, - і правёѓ мяне праз аддаляліся шэрагі цікаѓных мінакоѓ і паліцэйскіх у вестыбюль, уверх па ліфта і ѓ мой нумар, дзе Палкоѓнік адаслаѓ ih з кароткай падзякай.
  
  
  - Божа мой, - выгукнуѓ Ренцо, сустракаючы нас у дзень. Каміла, П'еро, сэр Х'ю і Стадс стаялі ззаду яго, апранутыя ѓ розныя піжамы. "Мы думалі, што страцілі цябе назаѓсёды". Ён быѓ прадзюсарам, а не акторам, і было цяжка ѓсумніцца ѓ эга шчырасці, паколькі ён выразна паважаѓ знакі даляра.
  
  
  - Я таксама, - усклікнула Каміла. "Гэтыя жудасныя людзі. Яе думала, ты памёр.'
  
  
  - Але дзе ты ѓзяѓ гэтую вопратку? - раѓнуѓ П'еро. Нават у гэтай мітусні ён заставаѓся модным узорам для ѓсіх у сваёй атласнай піжаме ад Валянціна, ярка-чырвоным халаце і хатніх тапачках ад Гучы.
  
  
  Я не буду марнаваць час на паѓтор таго, што адбылося, як ён ім гэта патлумачыѓ. Яе паказаѓ на вадзіцеля "фіята", які ледзь не пратараніѓ нас раней, як майго выкрадальніка, і Ренцо, і П'еро абмяняліся разумеюць поглядамі.
  
  
  "У свеце кіно ёсць ворагі, якія не могуць перастаць спрабаваць сабатаваць вытворчасць "абодва канца свету" і спустошыць Ларэнца Конці", - сказаѓ Рэнца .
  
  
  "Ці гэта помста гэтых запальчывых аргентынцаѓ", - падумаѓ услых П'еро. - Хоць як яны маглі так хутка даведацца, што мы не мянялі ih інтарэсы на інтарэсы Джэры?
  
  
  Гэтыя рэакцыі падаліся мне больш чым паранаідальнымі. Неспакой аб маёй бяспекі сэнсу вялікага не маюць шчыра. Але ih развагі аб перадгісторыі майго выкрадання былі блізкія да вар'яцтва. Хоць яны, магчыма, былі параноікамі, гэта ніякім чынам не паказвала на дачыненне маіх партнёраѓ па фільме да гэтага розыгрышу. Яны перавярнулі неба і зямлю, каб знайсці мяне. Яны ѓгаворвалі рымскую паліцыю і падраздзяленні службы бяспекі італьянскай армій знайсці мяне з імі тхара, як заѓважылі маё знікненне. Дазвольце мне коратка расказаць пра тое, што адбылося потым майго знікнення. Каміле спатрэбілася менш пятнаццаці хвіліна, каб вызваліцца з разарваных прасцін і схапіць тэлефон, каб папярэдзіць П'еро і Ренцо. Яны, у сваю чаргу, папярэдзілі ѓсе органы. Ee апісанне двух зламыснікаѓ было занадта недакладным. Яна вадкасці і крыві ih ростам каля васьмі футаѓ і мускулістымі, як украінскія цяжкаатлеты. Але неабвержныя факты самага майго знікнення, разарваныя прасціны, відавочныя драпіны на дзень з узламанай замка былі больш чым дастатковым доказам выкрадання.
  
  
  Паліцыя і сілы бяспекі, якія праводзілі расследаванне, спрацавалі хутка і эфектыѓна. Праз дзесяць мін, затым таго, як Гарыла, і Пепе ѓцягнулі мяне ѓ тратторию , па ѓсім горадзе былі ѓсталяваныя блокпосты. Трое мужчын працавалі з трыма рознымі телефонану, пасылаючы каманды дэтэктываѓ для допыту некаторых вакол былых палюбоѓнікаѓ Камілы.
  
  
  - Не тое каб яе пакінулі каму-то такім няшчасным, - з задавальненнем сказала яна. "Але рэѓнасць непрадказальная, і ім проста трэба было адсочваць кожны тое, каб знайсці цябе, Джэры". У гэтую раніцу, павінна быць, было шмат чырвоных асоб і непераканаѓчых заяѓ жонкам у Римэ. - Таму што я яшчэ не скончыла з табой, - паабяцала яна з гарэзлівай усмешкай. Яна павярнулася да ложка, на якой сядзела, і паказала на пакой, поѓную кіношнікаѓ, паліцэйскіх і дэтэктываѓ. "Голас хто-то, хто яшчэ не спаѓ, і перажыѓ жудаснае час. А цяпер яшчэ і беспокоите эга сваімі пытаннямі і глупствам . Вунь. Усе вы. Каміла паклапоціцца аб nen. Нават Ренцо і П'еро кіѓнулі ѓ рэѓматызму ee гарачыя загады, і ѓ пакоі зноѓ стала пуста. Каміла паехалі пасыльнага ѓ свой адрас, і загадала яму было прынесці з туалетнага століка яе касметычку.
  
  
  "Ты цяпер пакуль бескарысны для мяне, для нас, кім бы яно нам было, бедны Джэры, - сказала яна. - Але ѓ мяне ёсць выдатная мазь. Яна прыгожая па колеры. Як мужчынская сперма. Яна хіхікнула. - І праз некалькі гадзін твае апёкі зажывуць. Там поѓна асаблівых рэчаѓ, ферментаѓ і іншага. Аднойчы яе так апяклася на здымках у Сардзініі, што доктар сказаѓ мне, каб спыніць carinf.com не нясе адказнасці, як мінімум на тыдзень. Але раніцай яе нанесла гэты чароѓны крэм і ѓ той жа дзень была бездакорнай, як заѓсёды перад камерай. Гэты фільм сабраѓ два мільёны толькі ѓ Італіі, і яе да гэтага часу тхара атрымліваю касавыя зборы, калі мае адвакаты трохі падштурхнуць Ренцо , так што, як бачыце...
  
  
  Яе наогул нічога не бачыѓ, але дазволіѓ гэй трохі са мной павазіцца. Яна ѓмела ѓкладцы мяне. Яна ѓзяла маленькую прастакутную касметычку ѓ пасыльнага, калі ён вярнуѓся. Ён нам разу не зірнуѓ на пухіры на маім багровом цяля, калі яго ляжаѓ голы на ложку, і на Камілу, усё яшчэ апранутую ѓ верхнюю палову маёй піжаме, калі яна была сагнутая мной назаѓжды. Можна многае сказаць аб гэтых высакакласных гатэлях з ih самымі высокімі коштамі.
  
  
  Каміла знайшла графін памерам з маленькую малочную бутэльку з жамчужна-шэрай сумессю і хутка нанесла трохі эга змесціва ѓ маё цела. Адразу адчуѓ некаторы палягчэнне. Яе б парэкамендаваѓ сл медыцынскія паслугі, АХ... Дазволю даць ім савет, які б ён нам быѓ.
  
  
  Калі яна памазала мяне, мой розум пераключыѓся на больш высокую хуткасць. Як заѓсёды на заданні ад АЙ у мяне была немагчымая мешаніна рэчаѓ, якія трэба было зрабіць адразу, без выразнага устаноѓ ih выканання. На самай дэла значна прасцей уцячы ад двух ледзь не поджаривших цябе галаварэзаѓ, чым выслізнуць вакол гатэля, ахоѓнага паловай лепшых сіл рымскай і італьянскай сіл бяспекі.
  
  
  Каміла выклікала пакаёѓку ѓ пакой і зноѓ заправіць ложак. Яна і пухлая, спакойная дзяѓчына асцярожна перакочваліся мяне на бок, а затым, наадварот, клалі чыстыя, мяккія прасціны, а затым хавалі мяне легкім коѓдрай. На вуліцы ѓжо развіднела, і Каміла задернула шторы на двух гаѓбечных вокнах.
  
  
  "Цяпер ты павінен паспаць, Джэры," сказала яна. - Калі цябе гэта здасца цяжкім, яе пакіну цябе дзве маленькія пілюлі, якія могуць адправіць нават слана ѓ краіну мар. Але я думаю, ты дастаткова стаміѓся, каб спаць у адзіноце.
  
  
  Яна нахілілася, каб непераканаѓча, па-сыход пацалаваць мяне ѓ долі.
  
  
  "Я сама павінна пайсці спаць", - сказала яна. "Божа мой, я, напэѓна, падобная на старую ведзьму".
  
  
  Яна больш была падобная на 14-гадовую гиперсексуальную дзяѓчыну-скаѓта, якая грае ѓ доктара, і яе таксама вось пра гэта сказаѓ. Гэй, гэта вар'яцка спадабалася. І ёй быѓ рады, што яна не збіралася працягваць свой міласэрны абавязак, седзячы на краі маёй ложка.
  
  
  Яе яшчэ раз падзякаваѓ яе, і яна сказала, што ѓ сне яе буду ѓ поѓнай бяспецы, таму што палкоѓнік Динджес расставіѓ гадзінных у калідоры, у ліфце і ѓ вестыбюлі.
  
  
  Мне назаѓжды было сустрэцца з чалавекам, яшчэ дзве гадзіны назад па адным вакол кантактных адрасоѓ АХ.
  
  
  Даѓ сабе пяць мін, затым таго, як Каміла сышла, на выпадак, калі яна вернецца, каб забраць якую-небудзь забытую рэч, перш чым яе, паспрабаваѓ сесці і зрабіць заказ. Ласьён Камілы быѓ цудам. Ён амаль зноѓ адчуѓ сябе чалавекам. Я не кажу, што мне б хацелася натрапіць на што-нешта больш цвёрдае, чым шоѓк або Каміла, але паленне знікла, і ён выявіѓ, што магу апрануцца, не адчуваючы нічога, акрамя некалькіх нязначных уколаѓ балюча. Яе ѓзяѓ бутэльку з двума жоѓтымі капсуламі , якія Каміла засталася ѓ якасці снатворнага, і сунуѓ яе ѓ адзін вакол бакавых кішэняѓ камзолы. На гэты раз яе прымацаваѓ штылет да левага предплечью і надзеѓ наплечную кабуру з Вильгельминой. Яе знайшоѓ аднаго, вакол братоѓ-двайнят П'ера ѓ сакрэтным аддзяленні свайго партфеля і сунуѓ эга ѓ хвіліну. Я не ведаѓ, куды іду, а тым больш да каго, але я не збіраѓся зноѓ быць злоѓленым бяззбройных.
  
  
  Яе выявіѓ, што магу нават прыняць тую позу ёгі, якая займаецца больш за ѓсё дапамагала мне з глыбокай канцэнтрацыяй. Такім чынам, цалкам апрануты і амаль цалкам прыйшоѓ у сябе, яе сядзеѓ, скрыжаваѓшы ногі, на тебризском дыване ѓ сваёй раскошнай кватэры.
  
  
  ЦРУ, а таксама ѓласная сетка АХ ужо паведаміла Хоуку аб шуме майго выкрадання і майго вяртання. Але Бог ведае, наколькі скажонымі, недакладнымі, вызначана няпоѓнымі і заблытанымі могуць быць гэтыя версіі. Яе павінен быѓ даць свой уласны, правільны даклад кампутараѓ АХ і яшчэ больш тонкім розуму Хоука. Фінансавага вундэркінда АХ Голд Саймана таксама трэба было папярэдзіць, каб ён трохі падтасаваных дадзеныя, перш чым мне давядзецца ѓпіхнуць маім новым партнёрам чэк на 500 000 даляраѓ праз банк у Насаѓ, якім яе так выхваляѓся. Назва і адрас банка ѓжо былі ѓ маіх предысториях, таму яе не здагадаѓся, што частка дарогі ѓжо пракладзена. Але Голд гатэль б ведаць, калі і колькі. Адным па пераваг майго выкрадання і меркаваных траѓмаѓ было тое, што Ренцо прыйшлося важную дзелавую сустрэчу на дзень ці два. Гэта час было атрымана на гадзіннік, якія яе страціѓ, і якія яшчэ трэба было нагнаць.
  
  
  Нарэшце прыйшла адна думка. Яе пакапаѓся ѓ чамадане і выцягнуѓ нявіннае перавыданне кнігі Зейн Грэючы. Аднак вы не маглі прагартаць старонкі, так як у нах не было старонак. У нах было толькі маленькае кампактнае складаць даляр па гелигнита, якое выбухнула праз сорак секунд, затым актывацыі, выдаѓшы дваццаць пстрычак, а затым раскідала сваё змесціва на падобных на канфеці стужках ѓ велізарным беспарадку на плошчы больш за пяцьдзесят квадратных метраѓ.
  
  
  Яе, падышоѓ да акна і адсунуѓ фіранку ривненской настолькі, каб штогод на пробуждающуюся вуліцу ѓнізе. Дзве патрульныя машыны і пяцёра відавочных паліцэйскіх на вуліцы, плюс некалькі паліцэйскіх у цывільным асяроддзяѓ мінакоѓ. На вуліцы пад бакавым акном было ѓсяго тры афіцэра ѓ форме з аѓтаматычнымі карабінамі пад пахай. Любое хваляванне на вуліцы прымусіла б ih бегчы туды, каб дапамагчы сваім таварышам . Перад рэгістрацыяй яе агледзеѓ будынак звонку і падумаѓ аб тым, дзе яе бачыѓ, службовы ѓваход. Ён усё яшчэ быѓ там. Датаванае 1897 годам, будынак было пабудавана архітэктарам, які імкнуѓся імітаваць пышнасць вялікіх палацо шаснаццатага стагоддзя. Усе верхнія анфілады мелі балконы, куты якіх былі складзеныя вакол масіѓных, цяжкіх краевугольных камянёѓ. Прастакутныя кавалкі каменя з дзесяцісантыметровым выступам паміж кожным. Спатрэбіцца зусім трохі высілкаѓ, каб з камфортам спусціцца на дзесяць-пятнаццаць хвіліна. Але спусціцца незаѓважаным на тры-пяць знакаѓ хвіліна, на якія яе спадзяваѓся, было трохі складаней.
  
  
  Яе, адышоѓ, зняѓ куртку і закатаѓ калашыны. Затым яе надзеѓ халат. Усё яшчэ няголены і чырвоны ад смажання, ён не меѓ патрэбу ѓ касметыцы, каб надаць маім твары знешнія прыкметы напружання. Яе, увайшоѓ у гасціную і адкрыѓ дзверы.
  
  
  Перада мной выцягнуѓся гігант у форме з вінтоѓкай, гатовай стрэліць. Да мяне будуць ставіцца з усім павагай, якое мне трэба для маіх планавання.
  
  
  Яе хачу добра выспацца, - сказаѓ ёй эму па-італьянску. "Мае нервы вотум-вотум падарвуцца ". Яе скурчыѓся, чым балюча, каб усё выглядала больш пераканаѓча, і карабін, кіѓнуѓ мне. "Калі ласка, прасачыць, каб мяне не турбавалі на працягу наступных трох гадзін", - сказаѓ я. "Мне ѓсё роѓна, хто. Калі яе трохі пасплю, яе змагу пагаварыць з афіцэрамі вашымі, а пакуль яе хачу крыху паспаць.
  
  
  - Але гэта як раз і былі мае інструкцыі, - сказаѓ ён, зноѓ выцягнуѓшыся па-вайсковаму.
  
  
  - Выдатна, - сказаѓ я. Хістаючыся, яе вярнуѓся ѓ свой пакой і зачыніѓ дзверы. Яе моѓчкі пазбавіѓся ад халата, закатаѓ калашыны і знайшоѓ у чамадане аэразоль са спрэем ад насякомых. Не ведаю, нашкодзіць ці эга змесціва якой-небудзь мухі, але калі эга нанесці на рукі з адлегласці шосты цаляѓ, ён ѓтварае тонкі пласт, які шчыльна аблягае скуру. Яна становіцца такой жа цвёрдай, як скура насарога, і, калі яна высахне, яе можна будзе зняць, як пальчатку. Гэта вытворнае неопрена, распрацаванае адным вакол нашых цуда-лекараѓ-хімікаѓ. Адкрыта цяпер мне гэта было б трэба.
  
  
  Яе, узмахнуѓ рукамі ѓ паветры і сагнуѓ пальцы ѓ максімальны час высыхання дзве хвіліны. Затым яго падняѓ кнігу Зейн Грэючы з ложка і паднёс да акна. Яе зрабіѓ зморшчыну ѓ верхнім правым куце, якая займаецца актывавала гэтую штуку, павольна палічыѓ да дваццаці пяці і адкрыѓ акно. Затым яе дазволіѓ эму сплысці і зноѓ хутка зачыніѓ акно. Пятнаццаць секунд праз ѓспыхнула гэта вар'яцтва .
  
  
  Гелигнит выбухнуѓ, як быццам два танкер сутыкнуліся яшчэ з адным, і канфеці прастрэлілі ѓсю вуліцу ѓ любым кірунку, амаль ля ѓваходу ѓ гасцініцу.
  
  
  У гэты момант яе ѓжо быѓ у іншага акна, а потым звонку. Яе спусціѓся з балкона на цагляны мур кута, назіраючы адным вокам, як людзі кінуліся са сваіх пастоѓ у завулку да месца выбуху.
  
  
  Мае рукі ѓчапіліся ѓ прасторныя нішы, і яе апусціѓся, ледзь схаваѓшыся па ѓвазе з вуліцы. Усяго за некалькі секунд больш, чым гэта было б у прыгожым, але старадаѓнім ліфце, яе, спусціѓся ѓніз. Апынуѓшыся там, яе, прайшоѓ па ѓсё яшчэ даволі пустой тратуары на іншы кут і падаѓ сігнал таксі.
  
  
  Яе назваѓ эму пункт прызначэння, месца, недалёка ад майго другога кантактнага адрасу, але досыць далёка, каб пазбавіцца ад праследавацеляѓ.
  
  
  Калі яе выйшаѓ, павярнуѓ яе за два кута і ѓвайшоѓ у вестыбюль гатэля, дзе сонны служачы за стойкай кіѓнуѓ мне, як быццам яе быѓ звычайным турыстам, якому тут самае месца. Потым яе выйшаѓ праз службовы ѓваход. Яе наткнуѓся на завулак. Праз два дамы ад маёй мэты яе увайшоѓ у порцік і пачакаѓ яшчэ тры хвіліны, каб пераканацца, што за мною ніхто не сочыць. Праязджаючы частку і тратуар засталіся пустымі. Я пайшоѓ далей, а затым даѓ два кароткіх і адзін раз доѓгі сігнал у звон са знакам Печы. Пачуѓся гук "Чык" з аѓтаматычнага адчынення дзень, і ёй быѓ так і ѓнутры, на шляху ѓверх.
  
  
  На другім паверсе ѓ дзвярах мяне чакаѓ лысаваты мужчына сярэдніх гадоѓ. Ён працаваѓ у роднасным агенцтве ѓрада. На nen быѓ линялый чырвоны фланэлевай халат без пояса над выпирающего жыцця, які з цяжкасцю хавалі мятыя трусы жудаснага малюнак.
  
  
  "Пытанні, пытанні, пытанні. Гэтыя мілыя хлопчыкі па АХ думаюць, што яе камбінацыя Lieve Lita і ANP. Назаѓжды пагаварыць з імі для разнастайнасці.
  
  
  - Галасаванне для чаго яе тут, - сказаѓ я. - Давай, Мак.
  
  
  - Гилкрист, - сказаѓ ён панура. "Не Мак".
  
  
  Ён прайшоѓ праз ахайна, дагледжаную гасціную, спальню, якая займаецца выглядала гэтак жа чыстай, як і неахайна. Скрыню вялікага крэсла вакол арэхавага дрэва ѓ далёкім канцы ля сцяны быѓ адкрыты, адкрываючы трансівер, які займаѓ палову скрыні. Іншая палова была занятая нагрувашчваннем электронных прылад, у тым ліку тэлефонам з многокнопочным прыладай перафарматаваць гаворкі.
  
  
  - Выкраданні, забойствы, бомбы, - прабурчаѓ ён. "Думаѓ, што я на дыпламатычнай службе, а не ѓ рэспектабельным шпіёнскім грамадстве. Дазволь мне патэлефанаваць, тады ты зможаш пагаварыць са сваім начальствам праз пераѓтваральнік гаворкі. Можа, тады яе адпачну.
  
  
  Ён трохі павярнуѓ свае цыферблаты, затым пастукаѓ па клавішы Морзэ побач з прыладай.
  
  
  Ён працягваѓ бурчэць. "Некаторым вакол нас даводзіцца зарабляць на жыццё ѓ звычайныя гадзіны. З дзевяці да пяці. Не бегаць ад адной ложка да іншага і ад аднаго барбекю да іншага. Трымай, Картэр. Што ж, вам спатрэбяцца розныя шпіёны для вашай шпіёнскай сеткі.
  
  
  Сухі голас Хоука ужо абсурдна у мяне ѓ вушах, калі яго, адказаѓ на званок. "Ты свайго роду геній, Нік," сказаѓ ён. "Я пасылаю вас вырашыць невялікую праблему, і першая навіна, якую яе атрымліваю, заключаецца ѓ тым, што вы самі з'яѓляецеся галоѓнай праблемай. Тут напісана..." Я чуѓ, як ён нецярпліва гартаѓ свае справаздачы. - Тут сказана, што цябе выкралі два хлопца, якія прывязалі да цябе вертелу і збіраліся засмажыць цябе жыѓцом, калі ты вырваѓся і сышоѓ ад іх. Смерць паводле "невядомай прычыне". Што ж, яе магу здагадацца без далейшых падказак, але я заѓсёды думаѓ, што трэба чацвёра мужчын, каб схапіць аднаго, вакол маіх хлопцаѓ. І шэсць, каб пазмагацца з табой.
  
  
  Яе рызыкнуѓ, што эга перапыняць, каб растлумачыць эму, як мяне выкралі. Не тое каб гэта зрабіла Хоука больш памяркоѓным.
  
  
  "Я ведаю, што твая валтузня з гэтай гарачай цыпочкой была неабходная, - сказаѓ ён, - але не ѓ тым сэнсе, што ты знізіѓ пры гэтым сваю абарону. Мяне не хвалюе, што ты ляжаш з хема то ѓ ложак..." Я амаль адчуваѓ, як эга думкі пераходзяць да сенсацыйнай, хоць і неверагоднага адкрыцця ... вашай інфармацыі дае. Але не ѓ тым выпадку, калі вы адкрыеце для сябе ліквідацыі.
  
  
  - Мяне яшчэ не ліквідавалі, - сказаѓ я.
  
  
  - Чые гэта дзеці? - спытаѓ ён , як быццам у мяне быѓ з сабой поѓны каталог фота міжнародных злачынцаѓ.
  
  
  "Яны не паказалі мне свае кіроѓчыя правы", - сказаѓ я, адказваючы на яго сарказм. "На целах таксама не было ніякіх дакументаѓ. Але я не думаю, што яны вельмі любілі амерыканцаѓ, што можа ѓказваць на камуністаѓ. Хоць і гэта нас да чаго не прыводзіць. Сёння дзядзька Сэм ѓсім іншым, а на наступны дзень ён можа стаць ворагам".
  
  
  " Прытрымлівайцеся чортавых фактаѓ", - сказаѓ Хоук. "Прибереги сваю палітычную філасофію для сваіх сябровак. У мяне ёсць ih фатаграфіі ѓ телексе, і Рым можа толькі пацвердзіць, што яны пазаштатныя члены гільдыі. Яны здаюцца ѓ арэнду для ѓсіх жадаючых. Але я хачу ведаць: знайшлі ці вы што-небудзь, што пацвердзіла б падазрэнні Андэрсана?
  
  
  - Яе знайшоѓ дастаткова, каб мець некаторыя падазрэнні, - сказаѓ я. "Але гэтага недастаткова, каб зразумець, наколькі гэта сур'ёзна і да чаго ѓсё ідзе". Яе пераключыѓся на кароткі план: мая ідэя аб тым, што "Нітка Свету" быѓ не больш тым, чым здаваѓся на паверхні, але таксама і тое, што калекцыя вну рэквізіту можа быць вельмі павабнай для таго, хто горача жадае зладзіць міжнародны бардак. Заѓсёды ёсць гэтыя паравыя, у любой кропцы свету.
  
  
  "Пакуль гэтыя двое не ѓварваліся ѓ маю спальню, - сказаѓ я, - я сумняваѓся, што Андэрсан правоѓ. Але хто-то спрабаваѓ мяне дапытаць. І яны, пытанні, якія яны спрабавалі выціснуць вакол мяне, усё адкрыта паказвалі на "Паток святла".
  
  
  Ён зрабіѓ паѓзу на некалькі секунд, каб абдумаць факты, якія яе эму паведаміѓ. Яе зноѓ пачуѓ шоргат паперы.
  
  
  - Што-то яшчэ, - сказаѓ ён. "Бомбовая атака. Хто-то іншы спрабаваѓ цябе забіць ці зноѓ той жа захаплення?
  
  
  - Гэта быѓ я, - сказаѓ я. Перш чым ён паспеѓ абурыцца, яе паведаміѓ эму аб сваім тэрміновым па сыходзе Le Superbe, каб паведаміць эму абсталяваннем мне.
  
  
  - Добра, - сказаѓ ён з уздыхам. - Як ты цяпер збіраешся вяртацца? Вы зараз не ѓсталюеце ѓвесь Калізей?
  
  
  Яе сказаѓ эму, што не думаю, што гэта будзе неабходна, і пачаѓ распавядаць яму было аб сваім плане вярнуцца .
  
  
  - Няма, няма, Нік, - сказаѓ ён. "Чым менш яе ведаю абуральным падрабязнасцяѓ сустрэнуць вашых спосабаѓ працы, тым прасцей маё жыццё. Але чаго ніхто тут не можа зразумець, так гэта таго, што каму-то атрымалася даведацца, што вы былі ѓ тым самалёце. Ты ѓпэѓнены, што гэтую дзяѓчыну Розану не проста так прывабіла тваё фатальнае абаянне?
  
  
  - Магчыма, гэта дапамагло, - сціпла прызнаѓся я. - Але трымаю грошы, што яна чыя-то малая. Прадастаѓленне гэй адрас майго гатэля, магчыма, крыху паскорыла дзеянне. Але для іх гэта так жа каштоѓна, як і для нас".
  
  
  - Хема б яны нам былі, - прабурчаѓ Хоук. "Я правяду патройную праверку дзяѓчаты: мы, Напэѓна, і Алиталия. Яе таксама перадам фінансавыя дэталі Голд. Пяцьсот тысяч даляраѓ. Яе ведаѓ гэта, але, магчыма, гэта будзе новая запіс. У мяне ѓ шляху лісты дадзеных аб сустрэнуць вашых новых таварышаѓ. Запрасі Гилкриста да перадачы крамзолі Андэрсана, каб яго мог тут жа прыкінуць некалькі здагадак. Ты атрымаеш адказы ад Хайман. Гилкрист звычайна проста думае. АА, швейцарскі нумарны знак, нямецкія нявінніцы. Яе згадаѓ слова, падобнае на Юнгфрау. "Можа быць, той Андэрсан быѓ вар'ятам . А можа быць, і ты. Можа быць, мы ѓсе. Ну, ты вяртаешся ѓ гатэль і спрабуеш паспаць гадзінку, перш чым зноѓ пайсці аднаѓляць сцэны вакол Рыфму часоѓ Нерона.
  
  
  Скремблер пстрыкнуѓ, калі Хоук павесіѓ трубку.
  
  
  Ворчащий Гилкрист сунуѓ шматкі паперы, якія яе ѓзяѓ рэчаѓ па Андэрсана, у прарэз свайго перадае абсталявання і быѓ шчаслівы развітацца.
  
  
  Яе ѓзяѓ таксі і высадзіѓся за гатэлем, дзе заѓважыѓ службовы ѓваход. Мне было ѓсё роѓна, ці пабачыць мяне хто-небудзь, але я не хацеѓ аблажацца са сваім брамнік, перахітрыѓшы яго.
  
  
  Яе, падняѓся на ліфце на сваім паверсе і спыніѓся ля сцяны хола. Кут быѓ у некалькіх футах ад маёй дзень. Дайшоѓшы да кута, яе ѓбачыѓ вартавога, капрала па знаку адрознення, які стаяѓ насцярожана і напагатове ля дзвярэй маіх апартаментаѓ. Добра.
  
  
  Яе вытрас жоѓтыя капсулы вакол бутэлькі, якую пакінуѓ мне Каміла. Яе хутка шпурнуѓ бутэльку ѓ іншы ніткай зала. Яе не шталь чакаць вяртання вартавога. Ён быѓ цягавітым, добра выхаваным хлопчыкам, і ён мог на яго спадзявацца. У тую ж секунду, як да мяне даляцеѓ гук удару бутэлькі аб сцяну, яе, нырнуѓ у дзверы. Гадзінны зрабіѓ належныя пяць-шэсць крокаѓ па калідоры, ужо трымаючы карабін напагатове. Мне спатрэбілася хвіліна, каб закатаць калашыны, надзець халат і высунуць галаву праз дзень, каб убачыць, як гадзінны вяртаецца на сваю пасаду з быццам не разумеючы яго выразам асобы.
  
  
  "Зараз ёй патэлефаную ѓ абслугоѓванне нумароѓ, каб паснедаць", - патлумачыѓ я. "Я проста гатэль, каб вы даведаліся, што гэта адбылося. Хіба толькі што не пачуѓ гуку? - Нічога, сэр , - сказаѓ ён. "Невялікі выбух. Студэнты, камуністы, манархісты. У вас заѓсёды ёсць гэтыя парушальнікі спакою. Дарэчы, на кухні таксама ёсць адзін вакол нашых людзей, які сочыць за парадкам.
  
  
  Яе вырашыѓ рушыць услед радзе Хоука і паспрабаваць трохі выспацца перад наступнай аперацыяй. Ласьён Камілы спрацаваѓ так добра, за выключэннем некалькіх уразлівых месцаѓ, што гэта выглядала так, быццам мяне ніколі не падсмажваюць.
  
  
  Яе зняѓ халат, павесіѓ штаны і куртку, кінуѓ кашулю і гальштук на крэсла і падрыхтаваѓся зноѓ легчы ѓ ложак. Дзьмуѓ халодны сакавіцкі ранішні ветрык, таму я пайшоѓ зачыніць акно ѓ сваім пакоі.
  
  
  Але не толькі гэта акно, але акно спераду было адкрыта. Яе па-чартоѓску добра ведаѓ, што зачыніѓ яго, як толькі выкінуѓ бомбу. Хто-небудзь быѓ у маім нумары ѓ час маёй адсутнасці. Хто-то, хто ѓсё яшчэ мог быць там.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 4
  
  
  
  
  Са сном прыйдзецца яшчэ трохі пачакаць.
  
  
  Яе выцягнуѓ "Люгер" з кабуры, якая вісела над камзолы, і накіраваѓся назад да дзень. Гэта было лёгка абшукаць нумар: няпрошаны госць не мог скарыстацца калідорамі, каб вярнуцца ва ѓжо абшукалі раёне. Усяго дзве вялікія пакоі, гасцёѓня і спальня, а таксама вялікая ванная пакой. Цаля за цаляй яе, прайшоѓ праз гасціную. Яе не забыѓся зазірнуць за канапа, за цяжкія парцьеры. Бар з лікёрам быѓ занадта малы нават для чалавека такога памеру, як П'еро, але яго ѓсё роѓна зазірнуѓ у яго. Усё было пуста. Тое ж самае ѓ спальні: за шторамі, у шафе, пад ложкам.
  
  
  Празвінеѓ дзвярны званок. Гэтыя некалькі секунд яе выдаткаваѓ на тое, каб замкнуць ванную звонку і заціснуць крэсла пад дзвярной ручкай. Калі б наведвальнік схаваѓся там, ён не змог бы выйсці, пакуль яе атрымліваю паднос з абедам.
  
  
  Афіцыянт у белай куртцы працягнуѓ мне паднос з ежай. З аднаго боку эга акружаѓ мой брамнік, з другога - пачатку другі ахоѓнік у форме, які запэѓніѓ мяне, што быѓ на кухні і сачыѓ за падрыхтоѓкай сняданку. Яе падзякаваѓ ih, даѓ чаявыя афіцыянту і пайшоѓ назад, каб скончыць свае пошукі.
  
  
  Ванная таксама была пустая.
  
  
  Але адкрытае акно заставалася загадкай. У маю адсутнасць хто-то ѓвайшоѓ, верагодна, з даху, дзе быѓ няроѓны профіль вадасцёкавых жолабаѓ, дэкаратыѓная скульптура і пакрыццё комінаѓ ѓсіх хавалі ад вачэй патрулёѓ на вуліцы. Ну і для гэтага спатрэбіѓся разумны, бясстрашны чалавек. Я не мог дазволіць сабе недаацэньваць сваіх праціѓніка.
  
  
  Пачатку другой агляд спальні пацвердзіѓ мой дыягназ.
  
  
  Мой чамадан і дыпламатычны партфель старанна абшукалі. Усё было старанна вернута на свае месцы, за выключэннем амаль нябачных валасяных ѓшчыльняльнікаѓ, якія яе ѓ сваё абодва прадмета перад ад'ездам. Сакрэтнае аддзяленне ѓ маленькім партфелі не было выяѓлена. Яе ѓзяѓ з сабой Люгер і нож, так што з майго боку, як Джэры Карра не было нічога падазронага. Яе досталь вакол валізкі нявінны выгляд транзістарны прыёмнік і вярнуѓся да працы. Яе зноѓ абшукаѓ тры пакоі, на гэты раз на прадмет падслухоѓваюць прылад. Радыё выглядала як любое іншае радыё такога ж памеру, але некалькімі рухамі эга можна было ператварыць у эфектыѓны дэтэктар схаваных электронных падслухоѓваюць прылад.
  
  
  Мне было ѓсё роѓна, праслухоѓвалі вы мяне. Яе захаваѓ усё, што звязана з маёй сапраѓднай асобай Ніка Картэра, для больш бяспечных месцаѓ, чым апартаменты Le Superbe. Але я як-то бегла акінуѓ позіркам найноѓшую, найскладанейшую відэаапаратуру: шырокавугольным аб'ектывы, не больш галоѓкі канцылярскай кнопкі, здольныя перадаваць малюнак на экран, аддалены больш чым на кіламетр. Яе мог кантраляваць гаворка Ніка Картэра, але якія рухаюцца запісаѓ таго, як я яе разбіраю і змазваю "Люгер", роюсь ѓ сакрэтным аддзяленні ѓ запатрабаваѓ замены газавай бомбы TT або іншых цацак (АХ Аддзела тэхнічных трукаѓ) не зусім адпавядаѓ бы майму гиперсексуальному простаму вобразу Джэры Карра, тэхаскага плэйбоя.
  
  
  Яго атрымаѓ адзін гукавы сігнал у гасцінай, маленькі цвік-перадатчык на пастаменце ѓ куце пакоя. Эга, верагодна, было дастаткова, каб улавіць нават самы прыглушаны размова ѓ гэтым раёне. Пакінуѓ ёй эга туды, дзе ён быѓ.
  
  
  У спальні ih было два: адзін за люстэркам над туалетным столікам, іншы напалову скрыты за адной па тканкавых гузікаѓ на ватных падгалоѓе ложка. Я не ведаѓ, адчуваць сябе задаволены або абражаным гэтым непрапарцыйным цікавасцю да майго выкарыстання матраца. Але пакінуѓ ёй эга ѓ спакоі. Любы мікрафон можа працаваць у абодва бакі, і, магчыма, мне ѓдалося б выкарыстоѓваць ih, як нявінных сведак для АХ.
  
  
  У ваннай не было ніякіх прыкмет чаго-небудзь. Збольшага гэта было звязана з тым, што праточная вада можа дастаѓляць нязручнасці нават самаму лепшаму подслушивателю. Таму, калі б мне калі-небудзь давялося сур'ёзна пагаварыць з хема небудзь, яе б зрабіѓ гэта пры поѓным садзейнічанні душа, якія працуюць кранаѓ і шматразовага змыѓшы.
  
  
  Крыху менш усхваляваны, яе з'еѓ свой халодны сняданак, а затым плюхнуѓся на ложак. Прайшло, павінна быць, гадзіны паѓтары, калі мяне гэта адзіная перадача званок тэлефона. Гэта была Каміла. Прамяністая, яркая і клапатлівая . Яна спытала мяне, ці дапамог мне ee ласьён.
  
  
  Чым даѓжэй яе мог расцягваць сваё выздараѓленне, тым лепш гэта было для маіх планавання. Так што я падзякаваѓ яе і сказаѓ, эй (праѓды), што лекі цудоѓным чынам дапамагло мне, але (няпраѓда), што я ѓсё яшчэ адчуваю лёгкую дрыжыкі, хоць ee таблеткі, калі мне магчымасць крыху паспаць.
  
  
  "Шчыра кажу, - сур'ёзна сказала яна, - вашы апёкі трохі сур'ёзней, чым звычайны сонечны апёк. Вам трэба крыху адпачыць. Ренцо патэлефануе вам. І калі вы можаце, мы ѓсе можам паабедаць познім вечарам, а затым пайсці на нараду па сцэнары. Але гэта зойме некалькі гадзін. У Римэ заѓсёды позні абед. Так што адпачні. Мне сапраѓды было трэба некалькі гадзін, каб мой касметычны сыход адышоѓ ад разбуральнага дзеяння мінулай ночы!
  
  
  Яе яшчэ раз падзякаваѓ яе і кінуѓся назад на ложак, але не для таго, каб заснуць, і для таго, каб даць маім целе супакоіцца, пакуль мой розум правяраѓ факты і будаваѓ планы.
  
  
  Гэта паведамленне аб познім абедзе сэнсу вялікага не маюць добра. Галасаванне агляд сцэнара, нават лепш. Яе ѓсё яшчэ быѓ занадта не інфармаваны аб занадта многіх рэчах, і чым больш яе даведваѓся аб "Канцы Свету" , тым лепш гэта было. Можа быць, тады яе змагу праліць крыху святла ѓ гэтую цемру.
  
  
  Ренцо патэлефанавала праз некалькі хвіліна. Яе выдаѓ некалькі пераканаѓчых стогнаѓ, калі адказаѓ на званок. Абед быѓ прызначаны ѓ два трыццаць, у ахайнай забягалаѓцы недалёка ад гатэля. Абмеркаванне сцэнарыя павінна было адбыцца адразу ж пасля гэтага, ѓ зачыненым пакоі для перамоѓ клуба.
  
  
  "Там вы ѓбачыце некалькі слайдаѓ з іншымі дэталямі вакол нашага абсталявання", - сказаѓ Рэнца. "І тады вы адразу пачуеце асноѓныя лініі сюжэту".
  
  
  "Ну і справы, мне б гэтага хацелася, Ренцо", - сказаѓ я. "Але я ѓсё яшчэ адчуваю, што з мяне злупілі скуру жыѓцом".
  
  
  "Я не хачу прыспешваць цябе, Джэры, - сказаѓ ён незадаволена, - але гэта можа быць важна і цікава для цябе як для інвестара... Калі толькі ты не перадумаѓ".
  
  
  "Вядома, яе ѓсё яшчэ ѓ дэла", - сказаѓ я. "Я проста спадзяюся, што змагу прайсці праз усё гэта абмеркаванне сцэнарыя".
  
  
  - Выдатна, - сказаѓ ён. І ён сказаѓ мне, што крыху перанясе пачатку абеду, каб яе яшчэ крыху адпачыѓ. - І яе паклапачуся аб тым, каб мы скончылі трапезу каньяком Раманья вакол зямлі маёй сям'і. Гэта надасць вам сіл для выпрабаванняѓ нашага апытання сцэнар. Пакуль.
  
  
  У мяне было пяць гадзін вольнага часу. На лейцара, як я магу выкарыстоѓваць гэты час, амаль адразу ж адказаѓ мой шаноѓны гадзінны, які ветліва пастукаѓ да нас у дзверы і ѓручыѓ мне канверт, пакінутае для мяне на стале ѓнізе.
  
  
  "Наш эксперт пераканаѓся, што гэта не паштовая бомба", - сказаѓ ён. Але ён заставаѓся са мной у гасцінай, пакуль яе не адкрыѓ яе без феерверкаѓ і радыяцыі. Гэта было акуратна надрукаванае запрашэнне на адкрыццё выставы прымітываѓ ѓ галерэі на Віа дэла Фантанела ѓ наступны аѓторак.
  
  
  Паказаѓ яе гэта эму з каментаром, што мяне тым часам занеслі ѓ спіс культурных лохаѓ. Ён засмяяѓся і пакінуѓ мяне ѓ спакоі.
  
  
  Калі ён знік, ёй уставіѓ пазногаць вялікага пальца ѓ адзін вакол кутоѓ і лёгка зняѓ пластык, які, як я ведаѓ, быѓ там. Гэта быѓ даклад Хайман аб тым, што Хоуку ѓдалося раскапаць аб маіх пытаннях некалькі гадзін таму. Знешні механізм дзяржорганаѓ можа мець хуткасць кулі-пераростка, але дробныя ѓрадавыя ѓстановы, такія як АГ, могуць працаваць са хуткасцю святла, калі гэта неабходна.
  
  
  На прамавугольнай карце без пластыкавай абалонкі было шэсць маленькіх шэрых квадратаѓ. Яе аднёс эга ѓ спальню і досталь 200-кратную ювелірную лупу вакол схованкі ѓ маім дыпламатычным партфелі. Тады мне таксама спатрэбілася дапамога маёй прыложкавыя лямпы, каб расшыфраваць шчыльна спакаваныя дадзеныя і перанесці ih ѓ памяць.
  
  
  Першы квадрат утрымліваѓ у асноѓным раздражняльныя дэталі майго чэк на паѓмільёна даляраѓ, як гэта было апрацавана, калі калі-небудзь паѓстане неабходнасць адмовіцца ад падпіскі. Пачатку другі і трэці былі звязаны з аналізам АХ крамзолі Андэрсана, і ён заѓважыѓ, што разумнікі ѓнутранай службы зрабілі вакол гэтага не ценымногие больш, чым яе. Накід з імёнамі, засяроджанымі вакол літары L, з літарай Ч на ёй, і неразборлівым Юнгом... і яшчэ з чым-то, атрымаѓ тузін розных інтэрпрэтацый. Адзіным, што мела сэнс, была інтэрпрэтацыі, якую ёй ужо даѓ гэтаму сам, той факт, што літара L можа азначаць Лугана, дзе дотторе-прафесар Сімка амела свае сувязі са швейцарскім банкам. Але ѓ лепшым выпадку гэта мела на ѓвазе нейкую валтузню з франкамі і лірамі. Одзіна вакол скептыкаѓ прачытаѓ нацарапанное слова як фармат вам нас, груба кажу: юнацкі рост, што, у сваю чаргу, можа ставіцца да П'еро Сімкі, улічваючы рост эга. Іншы сцвярджаѓ, што гэта павінен быць jungflucht , яшчэ адзін jung-freudig, яшчэ адзін jung-flucht, адпаведна расслабленне, радасць, праклён. Яшчэ Адно без іншага. Гэта што тычыцца крамзолі.
  
  
  Для абазначэння АА мне, калі спіс гэтак жа бессэнсоѓных магчымасцяѓ - ад рэкламнага агенцтва і аѓтамабільнай асацыяцыі да дробнага дваранства. Таксама не вельмі лагічна. Яе б і сам гэта выявіѓ на дзесяць хвіліна ѓ бібліятэцы насупраць амбасады.
  
  
  Першыя два квадрата пачатку другой радкі ѓтрымліваюць больш падрабязную інфармацыю аб сэре Х'ю Марсланде, Ларэнца Конці, Стадсе Мэллори і П'еро Сімкі. Усё гэта было вельмі цікава, але я не мог нічога падагнаць пад якую-небудзь схему. Акрамя хіба што бязлітаснага славалюбства разам, па меншай меры, у сэра Х'ю і Статка, вялікі эмацыйнай і псіхічнай нестабільнасці, што не так wouldnt рэдкіх лячэбных сустракаецца ѓ хатніх вялікіх дзеячаѓ кіно. Праблемы Статка, здавалася, былі сканцэнтраваны ѓ асноѓным вакол бутэлькі. Ён быѓ пастаянным п'яніцам і звычайна добра пераносіѓ вялікая колькасць алкаголю. Але час ад часу, з інтэрвалам ад паѓгода да паѓтары гадоѓ, дзе-то ѓ эга цяля спрацоѓваѓ засцерагальнік, і эга з сірэнай везлі ѓ вельмі бяспечны дом састарэлых. Хоць у адчыталася адзначаецца зрушэнне Ренцо да какаіну, аб якім Каміла згадвала раней, але эга непрытомнасці не былі звязаныя з наркотыкамі ці алкаголем. Гэта адбывалася толькі тады, калі, як гэта было даволі часткі, ён быѓ перагружаны або знясілены ѓсімі выхадкамі, якімі ён фінансаваѓ сваю імперыю і свой імперскі лад жыцця. Яе бачыѓ, што сям'я эга маці, нешматлікая, хоць і старажытная ведаць, ці сапраѓды валодала землямі вакол Рыфму. ђсёй тэрыторыі гатэля, а і ѓласнасць былі экспрапрыяваныя спачатку фашыстамі Мусаліні, а затым, пасля вайны, урадам хрысціян-дэмакратаѓ.
  
  
  Яе таксама бачыѓ, што чатыры гады таму, потым аднаго па сваіх нервовых зрываѓ, Ренцо быѓ вылячылі і супакоіѓся на тым жа загарадным дом адпачынку, дзе ѓ Стадса была адна вакол эга перыядычных бітваѓ з белай гарачкай. Але гэта быѓ дарагі, папулярны і ѓплывовы дом, і калі б мне давялося даследаваць спіс пацыентаѓ, каб усталяваць новыя сувязі, яе б знайшоѓ палову людзей, якія з'яѓляліся на першых старонках тэрыторыі баранцава мора ѓ Еѓропе, а таксама некаторых амерыканцаѓ і азіятаѓ.
  
  
  Сэр Х'ю Марсленд быѓ чалавекам без яѓнага заганы на гербе. На шляху з шматабяцальнага студэнта па Бірмінгема праз Оксфардзе ѓ яго было шмат неправераных недахопаѓ. Ён усё яшчэ караскаѓся. У яго была таямнічая здольнасць сыходзіць вакол прамысловых комплексаѓ непасрэдна перад тым, як ih паглынуѓ шум або банкруцтва, ужо монетизируя свае акцыі ѓ фунтах стэрлінгаѓ, швейцарскіх франках ці нямецкіх марках. Ён некалькі разоѓ станавіѓся мільянерам ѓ фунтах, а ѓ далярах прыкладна ѓдвая больш. Удзячная каралева узнагародзіла эга дваранствам для эга дабрачынную дзейнасць (Ордэн Брытанскай імперыі, 1963.; кавалер ордэна Брытанскай імперыі, 1971 г.), хоць у маіх запісах паказвалася, што эга дзейнасць у асноѓным зводзілася да размяшчэння свайго імя на бланках і даенню слупоѓ грамадства. Ён займаѓ некалькі полуоплачиваемых пасад, адна, вакол якіх была ѓ Злучаных Штатах у аддзеле ААН ЮНІСЕФ. Ён не быѓ жанаты, але любіѓ дзяѓчат і час ад часу здаваѓся трохі грубым з імі, хоць стараѓся трымацца далей ад публічных скандалаѓ.
  
  
  П'еро Сімка быѓ, што нядзіѓна, самым цікавым па ѓсёй чацвёркі. Як і ѓ Ренцо, у яго былі роднасныя сувязі са старой шляхтай. Але ѓ адрозненне ад Ренцо, ён захаваѓ сямейную ѓласнасць падчас усіх змен ѓрада і амела першапачатковы капітал, памножаны на цікавасць да ѓсяго, ад нафтахімічнай прамысловасці да скарбаѓ мастацтва. Над ім бязлітасна здзекаваліся і гналі з-за эга росту, ён адмовіѓся дазволіць сабе ператварыцца ѓ блазна, і да гэтага моманту эга рост ужо шталь перавагай. З Трыеста да Сіцыліі эга называлі Маленькім Волатам. Эга родавыя маёнткі знаходзіліся на поѓначы, недалёка ад возера Гарда. Ён прыйшоѓ у палітыку, як хрысціянскі дэмакрат, але пазней адкалоѓся, каб сфармаваць сваю ѓласную яшчэ больш правую адкалоліся партыю. Ён наѓрад ці меѓ якое-небудзь значэнне на нацыянальных выбарах, але эга уласны выбарчы акруга заѓсёды вяртаѓ эга ѓ Сенат, дзе ён выкарыстаѓ сваё становішча для перамоваѓ і інтрыг з усімі іншымі партыямі. Ён быѓ таленавітым дарадцам для ѓсіх бакоѓ, у тым ліку на міжнародным узроѓні. А ААН выкарыстала эга паслугі для вядзення перамоваѓ з арабскімі тэрарыстычнымі групоѓкамі, з амерыканскімі тупамаросами і верхаводамі паѓстанцаѓ вакол Цэнтральнай Афрыкі. Адна міланская газета назвала эга "маленькім Генры Кісінджэрам", і, магчыма, гэта было не такое нібыта дрэннае вызначэнне.
  
  
  Апошні квадрат быѓ жаночай тэрыторыяй. Спачатку Каміла, потым Разанаѓ. Затым рушыѓ услед кароткі спіс палюбоѓнікаѓ Камілы, які чытаѓся як " Хто, што, дзе - італьянская прамысловасць, палітыку, фінансы і глабальная эліта". Большасць у спісе былі прызнанымі паляѓнічымі за жанчынамі, якія карыстаюцца грамадскім аѓтарытэтам, але я быѓ некалькі здзіѓлены, выявіѓшы асяроддзяѓ іх П'еро Сімку з заѓвагай, што эга імя ѓ яе спальні было Дон Лупо (Лорд-Воѓк). У іншым паведамілі, ён не згадваѓся як асабліва актыѓны ѓ здзелках, але тое, што я ведаѓ аб Каміле вакол першых рук, заключалася ѓ тым, што яна можа завесці любога мужчыну, незалежна ад таго, наколькі ён вялікі або малы. Нічога асаблівага аб палітыцы ѓ дэла Камілы няма, толькі тое, што яна была зарэгістраваная, як камуністка, што ѓ Італіі нічога не значыць. Гэта свайго роду шык ѓ багатых еѓрапейскіх кінематаграфічных і тэатральных колах. Яе запомніѓ, заняткі П'еро і выпадкова згадаѓ пра іх Каміле вакол пэѓнага цікаѓнасці і больш здаровага цікавасці. Мая жаданая Разанаѓ здавалася больш цікавай у святле маіх уласных прыгод. Яна нарадзілася ѓ Падуі ѓсяго дваццаць гадоѓ таму. Там яна хадзіла ѓ школу і два гады вучылася ѓ каледжы, перш чым у 19 гадоѓ стала сцюардэсай.
  
  
  Затым гэтага яна хутка перайшла ад нацыянальных рэйсаѓ да межконтинентальным. Прычына, па якой гэй, давялося пакінуць універсітэт, заключалася ѓ яе сувязі з якім-небудзь студэнтам-маоистом і ee дзеяннямі. Але яна была зарэгістраваная, як член Манархічнай партыі вызвалення, адкалолася партыяй П'еро Сімкі. Цалкам верагодна, што яна зрабіла сваю кар'еру дзякуй рэкамендацый П'еро, так як яе бацька быѓ кіраѓніком некаторых паѓночных зямель Маленькага Гіганцкі.
  
  
  Усё гэта меркавалася некалькі няѓпэѓнены тлумачэнне, але выклікала больш пытанняѓ, чым адказаѓ. Калі яна нейкім чынам была ѓцягнутая ѓ "Нітка Свету" праз П'еро, навошта гэй, удзельнічаць у спробе забіць тэхаскі залатую курыцу, перш чым яна паспела зруйнаваць сваё залатое яйка? Ці яна ѓжо разарвала старыя сувязі з гэтым чалавекам і проста выкарыстала П'еро, як старога сямейнага знаёмага? Гэта будзе не першы раз, калі хто-то пераходзіць на другі бок, каб атрымаць працу, якую ён так адчайна хоча, проста каб дагадзіць вышэйстаячым. Але калі што-то і пахла "Канцом Свету", мой мінулы вопыт звязваѓ гэта з арганізацыяй з грашыма, а не з выпадковай шумнай групай моладзі.
  
  
  Мае думкі пачалі круціцца. Одзіна па ѓсім спосабаѓ пакончыць з бескарыснай марнаваннем часу на самазадавальнення - патэлефанаваць па тэлефоне, які дала мне Разанаѓ. Большасць авіякампаній давалі членам экіпажа выхадны дзень або каля таго, калі яны вярталіся па доѓгага пералёту, і кожная сустрэча з Розаной, усё роѓна, яна развеяла тайну або няма, амелы сваё зачараванне. Ды і Каміла ѓ любым выпадку будзе занадта занятая са сваім касметолагам бліжэйшыя некалькі гадзін.
  
  
  Яе знайшоѓ нумар у сваёй запісной кніжцы і перадаѓ аператару гасцініцы. Мая лінія амаль напэѓна прослушивалась, але з маім цяперашнім іміджам не было нічога незвычайнага ѓ жаданні патэлефанаваць прыгожай дзяѓчыне. Тым больш, што некалькім членам руху супраць Ніка Картэра або руху супраць Джэры Карра трэба было ведаць, што яны ѓжо аднойчы нашкодзіла.
  
  
  На званок адказала дзяѓчына з центральноамериканским акцэнтам і закладзеным носам. Потым яго пачуѓ яе крык: "Ружы, нейкі жартаѓнік, Карр".
  
  
  Затым салодкі, хрыплы голас Розаны. "Добры Дзень, Джэры. Які сюрпрыз! Я не думала, што зноѓ пачую пра цябе, цяпер, калі ты асяроддзях ѓсіх гэтых выдатных людзей вакол кіно. Акрамя таго, яе чула па радыё, што цябе выкралі, а потым ты збег. Яе думала, ты ѓ бальніцы і не можаш... э-э, што-то рабіць.
  
  
  Гэта выпала так чароѓна і нявінна, што, здавалася, не было шанцаѓ дзевяць да аднаго, што яна і была тым пальцам, які паказаѓ мне на нашага гарылу ѓ клятчастай куртцы і Пепе.
  
  
  - Няма, - сказаѓ яго тым жа вясёлым тонам. "Ён не ѓ бальніцы, і я таксама магу... э... карыстацца некаторымі рэчамі. Але, дарагая Разанаѓ, ёсць яшчэ некалькі рэчаѓ, у якіх я не ѓпэѓнены, і, можа быць, ты дапаможаш мне разабрацца, калі ѓ цябе будзе час.
  
  
  Яе смех быѓ такім жа непрыстойным, як і цудоѓным. "У мяне заѓсёды ёсць час для дабрачыннай дзейнасці і клопату пра цябе", - сказала яна. 'Калі?'
  
  
  Яе спытаѓ. - "Як наконт зараз? Мне мелі сумнеѓную гонар паставіць ахоѓніка перад маім нумарам. Але калі яе скажу эму, ён прапусціць маіх наведвальнікаѓ.
  
  
  - Ах, - сказала яна. "Гэта яшчэ больш хвалявання. Яе буду ѓ вас праз пятнаццаць хвіліна, у залежнасці ад нашага жудаснага руху.
  
  
  Яна стрымала сваё слова. Яе папярэджвалі гадзіннага на дзень, і ён пачціва пастукаѓ, каб з рэѓнасцю абвясціць, што прыбыла юная лэдзі, якая назвалася медсястрой. - Не медсястра, а фізіятэрапеѓт, - бадзёра сказала Разанаѓ. Яна ѓляцела ѓ гасціную, у шэрай калматай кажушку і смешны шэрай шапцы, накшталт кепкі. Яна пранесла капялюш праз увесь пакой, апусціѓшы яе на перапоѓнены крэсла. Потым яна вылезла праз паліто.
  
  
  " Божа мой", - сказала яна адным пропіссю. "Гэта ценымногие больш прыватным, чым у самалёце, і ты выглядаеш у так добра, як быццам уся твая гісторыя была прыдуманая толькі з намерам прывабіць мяне сюды".
  
  
  Без паліто высокая арыстакратычная фігура Розаны была прычынена ривненской настолькі, каб адпавядаць патрабаванням грамадскай прыстойнасці. На ёй было кароткае сукенка па ѓсёй лёгкага абліпальнай бэзавага матэрыялу. Яе прыгожыя ногі былі прыкрытыя жамчужна-шэрымі панчохамі. У шэрых замшавых туфлях на платформе яна даходзіла мне амаль да броваѓ.
  
  
  - Лепш, чым у форме, так? - сказала яна, смела ківаючы спадніцай і кінуѓшы беглы погляд на свае аголеныя сцёгны.
  
  
  - Дазвольце мне спачатку паказаць вам мой сціплы нумар, - сказаѓ я. Яе галантна ѓзяѓ яе за руку. Яна павярнулася і прыціснулася да мяне сваім целам. Замест таго, каб акуратна даць мне руку, яна абняла мяне, у якім удзельнічала ѓсё яе цела.
  
  
  - Я не думаю, што ты наогул быѓ паранены. Яна ѓздыхнула, адсоѓваючыся на некалькі цаляѓ. "І ѓсё роѓна яе буду няньчыцца з табой, як вар'ятка".
  
  
  Яна ахнула ад захаплення, калі ѓбачыла вялікую ложак з люстэркам, на якім яе задернул шторы, калі мы ѓвайшлі ѓ спальню.
  
  
  "Гэта зусім не тое, Джэры, што гэтыя чортавы крэсла ѓ самалёце", - сказала яна, сядаючы на край ложка і скідаючы балетныя тэпцікі. Яна спрытна паднесла руку да таліі і пачала сцягваць штаны. "Гэта як алімпійскі басейн для тых, хто трэніруецца ѓ ванне". Яна моцна заморгала. "Калі яе чытаю паміж радкоѓ, вы, павінна быць, гулялі тут з синьориной Кавур у той момант, калі яны схапілі вас, на самай справе?"
  
  
  - Што ж, - сказаѓ я. "Яна выпадкова зайшла. Ты ведаеш, як гэта бывае, Разанаѓ. Гэты свет кіно...
  
  
  Зноѓ Разанаѓ засмяялася яна прыемнай усмешкай, якая займаецца ахапіла ѓсе яе цела. І цяпер яе цела было аголена для яшчэ большага эфекту.
  
  
  "У газетах было што-то яшчэ, - сказала яна. "Яны сказалі, што цябе выкралі зусім голым, і першая трывога была паднятая прыгажуняй Камілай. Яна пазіравала навінавых фатографам з прыціснутай да яе прасцін, робячы выгляд, што размаѓляе па тэлефоне. Пух, Джэры, не думай, што я зайздрошчу. Рэѓнасць для нявінніц, якія не ведаюць, колькі розных, выдатных перажыванняѓ павінна быць у кожнага".
  
  
  Яе ѓжо зняѓ куртку і цяпер важдаѓся са сваім рамянём.
  
  
  - Стой, - загадала Разанаѓ. 'Яе зраблю гэта сама. Ты хворы. Яе павінен зрабіць усё для цябе.
  
  
  Яна мякка штурхнула мяне назад на ложак і пачала распранаць з воркующими гукамі, поѓнымі спачування і непрыстойных кампліментаѓ.
  
  
  Яна была такой жа прыгожай, жаданай дзяѓчынай, якой была тады ѓ самалёце, але было што-нешта іншае, што-то нервовае і ахоѓнае у яе бясконцым патоку слоѓ, як бы гэта сэксуальна нам вялікага сэнсу не маюць. Яна не была пад кайфам ад наркотыкаѓ; Яе ѓважліва агледзеѓ яе. На атласнай скуры яе рук не было слядоѓ ад уколаѓ. Але яна казала, лісьлівілі мне, як быццам рабіла гарачае намаганні, каб яе не ѓмешваѓся нам пропіссю нас сваім пытаннем, акрамя як на падтрымку заняткаѓ любоѓю. Пытанні, якія яе гатэль задаць гэй, як свайго роду шокавы эфект, мне давялося б зрабіць пры падслухоѓваюць прылад. Але яе мог накарміць гэтыя падслухоѓваюць прылады прыстойным кавалкам (для мяне) карыснай дэзінфармацыі.
  
  
  З-за таго, як мы ладзілі, нават гэтая невялікая частка няслушнай інфармацыі павінна была адкласціся на потым. Разанаѓ завяршыла свой поѓны графік медсёстры. Яе поѓныя, мяккія вусны і дапытлівы мову былі такімі ж исцеляющими, як чароѓны ласьён Камілы, і яе стараѓся рабіць гэй столькі ж фізічных кампліментаѓ, колькі яна рабіла мне. Потым мы апынуліся на ложку. Шырока расчыненыя зіхатлівыя вочы Розаны фіксавалі ѓ люстэрку кожнае наша рух, як быццам яна не толькі дастаѓляла задавальненне сабе і мне, але і задавальняла апошняе праслухоѓванне ѓ гарэм нейкага дзіѓнага нафтавага шэйха.
  
  
  "О, Джэры", сказала яна, усё яшчэ дрыжучы ад нашай кульмінацыі. "Гэта было занадта добра". Здавалася, на нах ѓплываюць не толькі сэкс, якім бы напружаным і карысным ён нам быѓ. Прыйшоѓ час падняць гэты лейцара, і ніхто па слухаюць не палічыць падазроным, што я выказваю некаторы цікаѓнасць, затым ѓчорашняй мітусні.
  
  
  - Паслухай, - сказаѓ я, гладзячы яе па валасах, і мы расцягнуліся на ложку побач з адным з адным. - Ты нікому не казала, што я спыніѓся ѓ "Ле Супербе", дарагая?
  
  
  Ee цела міжволі адсунулася ад маёй рукі, але яе бліскучыя вочы не мірганулі. Гульня вачэй была агульнавядомым доказам сумленнасці, але гэтак жа часткі яе, бачыѓ у іх прыкмета відавочнай хлусні.
  
  
  - Не, Джэры, - сказала яна. 'О, Госпадзе.' Яна адкацілася ад мяне і падцягнулася, каб сесці на ложку. "Вы не можаце думаць, што я маю нейкае дачыненне да зьвярам, якія вас катавалі". Яна пачала плакаць. І суцяшаць усё гэта содрогающееся пышнасць было асалодай, якое зноѓ вяло ад аднаго да іншага, цяпер ужо больш мяккае, паколькі яе браѓ на сябе ролю наглядчыка і ласкателя. Калі наша дыханне зноѓ выраѓнялася, яе скончыѓ сваю анкету, больш извиняющуюся, прыязную, але ѓсё ж пытливую і адпаведную маёй ролі.
  
  
  "Кравец вазьмі, Разанаѓ, дарагая, - сказаѓ я. - Я зусім так не думаѓ. Але гэта было так раптоѓна і так цалкам бессэнсоѓна. Акрамя таго, ніхто не ведаѓ, што я тут.
  
  
  "Ах". Разанаѓ прыняла мае прабачэнні і ѓзнагародзіла мяне бязладнай лініяй пацалункаѓ ад майго падбародка да пупка. - У Римэ усё заѓсёды ѓсё даведаюцца вельмі хутка, Джэры. Поѓная запаѓняльнасць гатэля, таксіст, вашы кіношнікі. Мяркую, хто-то прыняѓ вас за каго-то іншага, ці не так? - Павінна быць, - сказаѓ я. "Але, бачыце, ёй нічога пра вас не ведаю, акрамя таго, што вы прыгожыя і абсалютна ѓнікальныя ѓ смецця, і што вы родам па вялікай вінаробнай краіны Колоньолы".
  
  
  - Падуі, - неабдумана паправіла яна мяне, забаѓляючыся поглядамі ѓ люстэрка. - Ты сапраѓды лічыш мяне прыгожай, Джэры? Не занадта вялікі?
  
  
  "Я не мог бы вытрымаць нам цалі больш," сказаѓ яе напалову праѓдзіва. "І на цалю менш будзе недастаткова". - Гэта вельмі міла, - прабурчала яна. "У рэѓматызму скажу вам, якая яе простая дзяѓчына".
  
  
  Яна распавяла мне сваю біяграфію, якая займаецца пацвердзіла тое, што я ѓжо прачытаѓ у микроотпечатке. Яна нават згадала пра мааісцкай групы ѓ універсітэце і адмахнулася ад гэтага, як з дзіцячай капрызе. І што дзякуй падтрымцы П'ера яна атрымала працу.
  
  
  Гэта была магчымасць, за якую яе і спадзяваѓся, і цяпер надышла мая чарга ѓхапіцца за нах са сумессю абурэння, агіды і рэѓнасці.
  
  
  - Маленькі Казанова, - выбухнуѓ я. - Паслухайце, яе што-што чуѓ пра эга рэпутацыі асяроддзяѓ жанчын. І думка пра цябе з ім... Яе пераканаѓча сціснуѓ зубы, каб адштурхнуць вобраз Розаны з П'еро, вобраз хутчэй камічны, чым абразлівы.
  
  
  - Я сказала, што раскажу табе праѓду, Джэры. Яна з выклікам вздернула падбародак. "Такім чынам, яе занялася любоѓю з донам Лупо , і гэта было не так дрэнна і агідна, як вы думаеце. Між іншым, твая гарачая Каміла ледзь больш лилипута, і ты не чуеш, як я насмехаюсь над ёй, ці не так? 'Добра.' Яе скрывіѓся ад рыклівы абурэння. "Вы павінны ведаць, - сказала яна, - што мілым маладым дзяѓчатам рэдкіх лячэбных дарма аказваюць паслугі".
  
  
  Яе спытаѓ. - "Ты ѓсё яшчэ видишься з ім?"
  
  
  'Вижусь?' - сказала Разанаѓ. 'Так. Мой бацька працуе на яго. І ён важны і пастаянны пасажыр першага класа. Але гэта не больш, таго, Джэры.
  
  
  Гэта вялікага сэнсу не маюць праѓдападобна, і я не мог капаць далей, не раскрываючы сябе. У наступны раз, калі мы ѓбачымся, яе паклапачуся, каб гэта было месца, дзе яе мог бы бяспечна працягнуць сваё расследаванне. Цяпер час проста тикало.
  
  
  Нібы адгадаѓшы мае думкі, яна пацягнулася, каб у апошні раз пажадлівыя зірнуць у люстэрка.
  
  
  "У кожнай спальні павінна быць такая сцяна", - сказала яна. "Калі яе буду багатай... Але цяпер яго павінна ісці. У мяне сустрэча праз гадзіну.
  
  
  Яго не турбаваѓся пра гэта. У мяне была прызначаная абедная сустрэча праз гадзіну.
  
  
  - Я патэлефаную табе заѓтра, - паабяцаѓ я. - Ці ты пазвані сюды. Я не ведаю, які графік у твайго сябра, але П'еро, і эга сябры склалі эга для майго ѓступлення ѓ кінабізнэс, але я не дазволю гэтаму разбурыць наша ѓз'яднанне.
  
  
  Яна ѓжо зноѓ была апранутая, калі так можна назваць прыкрыццё паветранай сукенкі, і ён рушыѓ услед за ёй у гасціную. Раптам яна стала такой жа спакойнай і сур'ёзнай, як хвіліну таму была бесклапотнай і захопленай сваёй далікатнай балбатнёй.
  
  
  "Ты зрабіѓ мяне такой шчаслівай за такі кароткі час, Джэры", - сказала яна. "У самалёце, а потым зноѓ тут. Настолькі, што гэта мяне палохае і прымушае задумацца".
  
  
  Яе выглядаѓ такім жа сур'ёзным, як і яна, каб прыстасавацца да яе новаму настрою. Яна смяялася.
  
  
  - Не хвалюйся, Джэры, - заспакаяльна сказала яна. "Падумаѓшы, я не маю на ѓвазе знайсці спосаб выйсці за цябе замуж, як гэта зрабіла б большасць дзяѓчат. Я думаю аб іншых рэчах. Але заѓтра мы далей казаць і гуляць".
  
  
  Потым пацалунку яна пайшла.
  
  
  Яе, вярнуѓся ѓ гасціную з пачуццём, што мае пытанні маглі б справакаваць нейкія дзеянні ѓ яе мэтаѓ, не маючы нашы найменшага падання, у якім кірунку гэтыя дзеянні будуць развівацца.
  
  
  Яе задернул шторы на люстэрку перад тым, як пагаліцца і апрануцца да абеду. Мой транзістар не даваѓ мне ніякага сігналу, але ѓ TT - аддзяленні АХ, як-то паказаѓ мне люстэрка нашых уласных даследчыкаѓ, якія выдатна перадавалі відэамалюнак. Электронныя кампаненты былі раскіданыя па ѓсёй паверхні і па асобнасці, магчыма, былі занадта малыя, каб ih можна было выявіць пры пошуку. Мне было ѓсё роѓна, што хто-то можа атрымаць задавальненне, назіраючы, як мы з Розаной так занятыя на вялікай ложка, але я не мог дапусціць, каб староннія вочы ѓбачылі мой дыпламатычны партфель, эга сакрэтнае аддзяленне і эга змесціва.
  
  
  Яе змяніѓ свой касцюм на іншы, які яе спецыяльна сшыѓ, каб непрыкметна схаваць "Люгер". Калі першай пачатку другой палове дня з Камілай было нешта інтымнае, яе павінен быѓ хутка зняць адзенне, не паказваючы свайго арсенала. Але ѓ той жа час мне не хацелася ісці бяззбройных на невядомую мне тэрыторыю, такога ж бяззбройнага ката ѓ мяшку, як мінулай ноччу. З Х'юга, стилетом, быѓ прасцей. Яе проста прыкрыѓ ножны на левай руцэ падвойным пластом бінтоѓ, што было дазволена для чалавека, які нядаѓна ледзь не абгарэѓ. Ласьён Камілы не павінен я быѓ цалкам вылечваць кожны цаля майго цела. Тым больш, што яны сантыметры, якія больш за ѓсё цікавілі Камілу, засталіся цэлымі. Яе ѓжо прайшоѓ гэты тэст з Розаной.
  
  
  У люстэрку над ракавінай ѓ ваннай яе выглядаѓ амаль здаровым. У АХ мы не робім складаных масак і макіяжу, мы пакідаем гэта меншым братам па іншых службаѓ. Яе проста размазал трохі сівізны, пад вачыма і паглыбіѓ гэтыя некалькі маршчын на твары. Гэта, і яны некалькі уздыхаѓ, якія ёй час ад часу выпускаѓ, павінны былі пераканаць маіх новых калег і ѓсіх разявак, што я яшчэ не цалкам акрыяѓ ад бурнай ночы.
  
  
  Поѓны павагі, мой брамнік завёѓ мяне да ліфта ѓ канцы калідора, дзе іншы гадзінны ѓпусціѓ мяне і праводзіѓ ѓніз па лесвіцы. Там яшчэ адзін карабін прайшоѓ са мной да стойцы. Усё гэта было вельмі пахвальна, але моцна абмяжоѓвала маю далейшую дзейнасць. У думках яе зрабіѓ пазнаку папрасіць П'еро трохі аслабіць пільнасць, калі гэта магчыма.
  
  
  Ён, Ренцо і Стадс ѓжо з'ехалі, але сэр Х'ю чакаѓ, каб адвезці мяне на сустрэчу ѓ клуб на сваім "Роллсе" з шафёрам. Перад намі ехалі двое паліцэйскіх на матацыклах, а ззаду ехаѓ трэці афіцэр з аѓтаматам. Хто б нас спрабаваѓ напасці на мяне па дарозе, гэта быѓ бы не хто-то вакол сяброѓ П'еро.
  
  
  Вестыбюль клуба амела менавіта той млявы, цёмны, ультрабуржуазный дэкору, які іншы выкарыстоѓваць італьянцы, калі гаворка ідзе пра шыку і элегантнасці. Там была ѓся учорашняя вечара, акрамя парачкі гэта чыста эстрадных зорак, плюс парачка сядых, каржакаваты госпада розных нацыянальнасцяѓ, якім мяне прадставілі. У асноѓным інвестары і некалькі тэхнічных спецыялістаѓ. Быѓ таксама сцэнарыстам Кендал Лейн; худы, нервовы, заклапочаны амерыканец у сінім фланелевом блейзере, бэжавых штанах і ѓ лапцях ад Гучы. Кожны раз, калі мне трэба было паціснуць каму-небудзь руку, ёй быѓ нязграбны, а кожны раз, калі яе выпадкова натыкаѓся на каго-то, яе так нясмела аддаляѓся, што ѓсе павінны былі думаць, што маюць справу з вар'ятам нафтавіком. Калі б хто-то паспрабаваѓ звязаць маю асобу з гэтым асаблівым, несокрушимым Нікам Картэрам, мой выгляд тут крыху збянтэжыѓ б гэтага чалавека.
  
  
  Абед быѓ багатым у эде і напоях і нефармальным спосабам эга праведзены. Італьянцы вельмі сур'ёзна ставяцца да эде і не дазваляюць сапсаваць яе размовамі аб справах. Ёй быѓ паміж Ренцо і Камілай. П'еро і сцэнарыст у такую гульню насупраць нас. Касметычныя працэдуры Камілы зрабілі яе прыгажэй, чым калі-небудзь. Але ѓ яе выпадку гэтыя візіты да касметолага былі абавязковымі, хутчэй для некаторага сацыяльнага прэстыжу і плецены з іншымі кліентамі, чым для таго, каб дадаць да таго, што так выдатна прысутнічала ѓ пачатку. Яна нашэптваѓ мне цнатлівыя інтымныя рэчы, выстаѓляла мяне напаказ, як быццам яе быѓ новым пудзелем, і цалкам ставіла сабе ѓ заслугу маё хуткае выздараѓленне.
  
  
  Адзіным, хто ѓсё яшчэ згадваѓ "Нітка Свету", быѓ пісьменнік-Лейн. Калі-то ён пачынаѓ як пісьменнік, а цяпер шталь паспяховым сцэнарыстам, якія спецыялізуюцца на шпіёнскіх фільмах. Ён не адчуваѓ сябе звязаным ветлівымі рымскімі табу ѓ дачыненні да размоѓ аб эде. Ён думаѓ, што ѓ яго па-чартоѓску добрая гісторыя, і нішто не можа перашкодзіць эму расказаць яе па частках перад афіцыйнай сустрэчай.
  
  
  Нягледзячы на паторгванні, магчыма, наступствы декседрина, які ѓсё яшчэ знаходзіѓся ѓ эга арганізме, Лейн быѓ прыемным, рахманым чалавекам. Шчыры, але бесталковы левы ліберал, захраснуѓ дзе-то ѓ 1930-х гадах. Эга вялікі дакучлівай ідэяй была трэцяя сусветная вайна. Цалкам апраѓданае непакой. У гэтай сувязі, акрамя таго, па адной прычын існавання АХ і майго ѓласнага прызначэння. Эга гісторыя, як і большасць добрых гісторый, заѓсёды пачыналася словамі: "А што, калі б..."
  
  
  -- Што, калі б, -- сказаѓ ён, ткнуѓшы пальцам праз крэсла ѓ мой бок, за трэцім стравай па ѓсім фазана з полента , -- усё пачалося не з адной са звышдзяржаѓ, краін паѓночнай і паѓднёвай амерыкі, Расіі, Кітая, а з групы амаральных людзей, якая валодае дастатковай сілай і здольнасцю стварыць шэраг інцыдэнтаѓ у гэтых трох краінах? "Вялікая тройка" імгненна адрэагавала б іншы на іншы. І паколькі ѓ іх ва ѓсіх дастаткова ядзернай зброі, каб знішчыць увесь свет, гэта быѓ бы паток Маці-Зямлі. Нітка свеце, разумееце?
  
  
  Яе сказаѓ эму, што зразумеѓ. Але ці не было гэта некалькі надуманых?
  
  
  - Я так не думаю, - злосна запярэчыѓ Лейн. "Увесь зямны шар - парахавая бочка. Дастаткова ѓзяць дванаццаць месяцаѓ гвалту: бойня ѓ Лотце, забойства падчас Алімпійскіх гульняѓ, выбухі ѓ Лондане, кожны тыдзень выбухі ѓ Белфасце, пакаранне дыпламатаѓ у Судане, выгнанне брытанскага ѓрада з Бярмудзкіх выспаѓ... ох, Божа мой. І гэта толькі вярхушка айсберга".
  
  
  "Ніякай Трэцяй сусветнай вайны вакол гэтага не выйшла, - сказаѓ ёй эму.
  
  
  - А, - сказаѓ Лейн, як быццам даѓ эму наводку. "Проста таму, што ѓсё гэта расцягнулася на пэѓны прамежак часу. Паспрабуйце ѓявіць, што было б, калі б усе гэтыя інцыдэнты адбыліся на працягу двух-трох дзён. Дадайце да гэтага некалькі выбухаѓ... Што далей?
  
  
  "Тады ѓсё можа падарвацца", - прызнаѓся я. "Але гэта ѓсё яшчэ здаецца мне трохі неверагодным". "Гэта пярэчанне выказвалася шмат разоѓ". П'еро павярнуѓся на сваім высокім крэсле побач з ім, каб адказаць.
  
  
  "Ренцо можа растлумачыць".
  
  
  "Якім-то цудам Кендал далі нам двухузроѓневы сцэнар", - сказаѓ Рэнца. "І Стадс дакладна ведае, як зняць што-то падобнае ѓ дасканаласці. Для інтэлігентнага і зацікаѓленага гледача гэта становіцца істотным перасцярогай. Для іншых, і, на жаль, для большасці гэта не што іншае, як жорсткі чорны гумар. І нават для трэцяга ѓзроѓню, для зусім бязмозгіх, гэта будзе настолькі фантастычнае відовішча, што ѓвесь свет абавязкова захоча купіць квіткі".
  
  
  "Але гэтая гісторыя павінна заставацца жорсткай", - настойваѓ Лейн. "Чорны гумар, прыгожа. Але ніякай камедыі. Думка аб тым, каб назваць гэтую таемную арганізацыю ЛАЛ, крыху аслабляе яе.
  
  
  " ЛАЛ ", - спытаѓ я з поѓным ротам полента.
  
  
  "Ліквідацыя ѓсіх формаѓ жыцця", - патлумачыѓ Ренцо. 'Мая ідэя. Але я не буду засоѓваць гэта табе ѓ глотку, Кендал.
  
  
  "Фронт вызвалення Эфіопіі назваѓ сябе ЭЛЬФ, ' - сказаѓ П'еро. - І ѓ гэтым не было нічога смешнага.
  
  
  - Ну, дайце падумаць, - сказаѓ Лейн, зрабіѓшы твар генія, якога мучаць усе гэтыя ёлупы, але які спрабуе з імі жыць.
  
  
  "З такімі зоркамі, як Каміла і Майкл, - Ренцо махнуѓ рукой у бок крэсла, за якім асяроддзях натоѓпу прыхільнікаѓ сядзеѓ Майкл Спорту, - мы ѓсё роѓна маглі б зрабіць гэта, і зарабіць мільёны".
  
  
  "Я зрабіла толькі адзін фільм, які страціѓ грошы", сур'ёзна сказала Каміла. "Але з улікам гэтай магчымай продажу тэлебачанні гэта можа быць проста не ѓ рахунак выдаткаѓ. Ты ѓ бяспецы, інвестуючы ѓ мяне, Джэры.
  
  
  - Я жартую, - прашаптаѓ яе вось на вуха, - з табой нікога не хвалюе, у бяспекі ён ці не? У яе рэѓматызму атрымаѓ тую панадлівую, гарэзную ѓсмешку.
  
  
  За кубачкам кавы з каньяком у мяне была магчымасць пагаварыць з П'еро аб тым, што мяне моцна прыставала: аб маіх узброеных да зубоѓ праследавацеляѓ. Я не мог працягваць кідаць гелигнитовые бомбы, калі гатэль зноѓ пакінуць свой пакой. Такая манеѓр ва ѓмовах інтэнсіѓнага руху напоѓніла б морг занадта вялікай колькасцю нявінных мінакоѓ. У любым выпадку, занадта шмат, каб прыкрывацца Хоуком. Вядома, я не магла сказаць П'еро, чаму мне патрэбна гэтая свабода, каб падтрымліваць сувязь з АХ. Але лішняя ахова нумарах - вельмі пераканаѓчы і праѓдападобны спосаб наблізіцца да рымлянін.
  
  
  "Гэта як быццам я... ну, не сам па сабе", - патлумачыѓ я, покосившись на Камілу, якая займаецца толькі што размаѓляла з банкірам на іншым канцы провада.
  
  
  Малюсенькія вочкі П'еро за ружовымі лінзамі засвяціліся так, што я амаль даверыѓ эга мянушцы Дон Лупо. - Я разумею, наколькі нязручнай можа быць абарона, - сказаѓ ён, моршчачыся і падморгваючы. "Амаль для кожнага мужчыны, якога яе ведаю, дружбы з Камілай павінна быць дастаткова, больш чым дастаткова, але я бачу, што гэтыя апавяданні пра вас, техасцах, не перабольшанне, Джэры". Зноѓ гэта падморгванне. - Я паклапачуся аб тым, каб у будучыні такога абмежавальнага кіраѓніцтвам было трохі менш. Некалькі слоѓ адпаведным міністэрствам.
  
  
  - Думаю, аднаго чалавека ѓ ліфце досыць, - сказаѓ я. "Калі ён прапусціць мяне, калі яе, хачу, каб мяне пакінулі ѓ спакоі". "Адзін у ліфта на вашым паверсе і адзін у вестыбюлі", - вырашыѓ для мяне П'еро. - Гэта добрае практыкаванне для нашых маладых афіцэраѓ. Але вас прапусцяць, калі левай рукой пацягнеце за правую мочку вуха. Выглядае так. Ён паказаѓ гэта мне.
  
  
  Гэта быѓ добры, просты код. Маё павага да П'еро, і без таго высокая, ѓзляцела яшчэ вышэй. Важнае раздражненне знікла, але галоѓны лейцара застаѓся па-ранейшаму без адказу. Рэндо пастукаѓ фруктовым нажом па краі куфля з брэндзі.
  
  
  - Зараз мы адправімся ѓ канферэнц-зала на другім паверсе, - абвясціѓ ён. "Толькі члены групы
  
  
  " Нітка свету", так што, баюся, нам пакуль прыйдзецца развітацца з нашымі часовымі гасцямі ".
  
  
  Калі абедная група распалася, сяброѓкі мужчын-інвестараѓ і бойфрэнды жанчын-акцыянераѓ надзьмуліся. Яны вакол нас, хто падымаѓся па лесвіцы або падымаѓся на ліфце, былі абмежаваныя актывамі ѓ памеры не менш за 300 000 даляраѓ кожны, плюс Лэйн, пісьменнік і некалькі тэхнікаѓ. Нас было трыццаць, мы былі склепаны моцным клеем грошай і прагнасцю, якая займаецца павінна была рушыць услед за гэтым.
  
  
  Яе ненавіджу канферэнцыях, але й сесія "World End" была крыху цікавей, чым большасць іншых. Галоѓным чынам таму, што я напружваѓ слых, каб улавіць што-небудзь, на што можна было б навесіць падазрэнні Андэрсана і мае.
  
  
  Лейн пачаѓ з кароткага апісання сюжэту, які яе, напрыклад, ужо ведаѓ, ЛАЛ, група маньякаѓ, якія маюць намер падарваць свет у цэлым. Гэта будзе зроблена шляхам запуску некаторых адцягваюць бамбаванняѓ і правакавання некаторых інцыдэнтаѓ у прызначаных сталіцах і патэнцыйных пажараѓ, запускаючы механізм адплаты Вялікай тройкі да таго, як хто-небудзь у любым пункце свету пражыве дастаткова доѓга, каб зразумець, што ѓсё гэта было памылкай.
  
  
  Там былі вядомыя, неверагодна сакрэтныя аэрапорты і прыватныя арміі (нават больш неверагодныя для мяне прафесійна, чым для астатняй аѓдыторыі, якая займаецца прагна усё гэта праглынула). Яе павінен я сказаць, што Лейн зрабіѓ гэта праѓдападобна і ѓклаѓ добрыя эмоцыі ѓ двух галоѓных герояѓ. Брытанскі сакрэтны агент, які праходзіць праз увесь гэты змова, і эга італьянская гаспадыня, якая займаецца была ѓведзена ѓ зман тэрарыстамі, але і заводзіць з ім раман. Каміла і Майкл падтрымалі бурныя апладысменты, а Лейн перадаѓ кароткае асабістае выстава важнасці фільма для эга велізарнай аѓдыторыі: "Трэцяя сусветная вайна не толькі магчымая, але і, несумненна, знішчыць цывілізацыю, як і нас". .'
  
  
  "Гэта ѓсё тое, што казалі і аб пачатку другой сусветнай вайны", - цынічна фыркнуѓ банкір у шэрагу перада мной.
  
  
  - Галасаванне што можа здарыцца, - сказала шыкоѓная графіня побач з ім. "Ці вы не глядзіце вакол у апошні час."
  
  
  Зараз надышла чаргу Ренцо гаварыць; і ён згадаѓ імёны вялікіх зорак, якія будуць падыгрываць.
  
  
  Затым прыйшоѓ сэр Х'ю са стосамі папер, каб растлумачыць і абараніць каласальны бюджэт. Да гэтага ѓся ѓвага гледачоѓ была прыкавана, у тым ліку і да мяне. Гэта была майстэрня прэзентацыя, і цяпер яе ѓбачыѓ, як сэра Х'ю ѓдалося выцягнуць мільёны са сваіх суайчыннікаѓ і іншых людзей, і пакласці ih на свой асабісты банкаѓскі рахунак. Нам адна частка не была засвоеная, але калі вы вскроете яе на некалькі доляй, вы атрымаеце акуратную дыню, якую чацвёра партнёраѓ могуць акуратна падзяліць паміж сабой, калі яны не перарэжуць аднаму аднаму глоткі першымі.
  
  
  Эга паводзіны, яго манеры, таварыскія, але арыстакратычныя, mandriva linux, але ніколі не паблажлівыя, адпавядалі эга постаці. У яго былі лагодныя і добра інфармаваныя адказы на некалькі каментароѓ эга аѓдыторый.
  
  
  "Нас адзін акцёр не каштуе 100 000 даляраѓ за два дні працы".
  
  
  Сэр Х'ю: "Гэты робіць рэкламу. Калі ён цвярозы, і мы прыѓнесці эга цяпер у бальніцу ѓ Сусэксе. Так?' Апошні - западногерманскому прамыслоѓцу.
  
  
  "Грошы па страхоѓцы здаюцца мне вельмі празмернымі. Яе плачу менш у год для усе мае заводы".
  
  
  Сэр Х'ю: Мне яны таксама здаюцца празмернымі, гер Шміт. Але менавіта таму страхавыя кампаніі, так квітнеюць. Але без вар'яцтва. Нам удалося атрымаць частку самай дарагой у свеце ваеннай тэхнікі ѓ якасці рэквізіту ѓ амаль бязвыплатную пазыку. Мы павінны быць максімальна абаронены ѓ выпадку, калі адзін вакол нашых B-52, які каштуе больш, чым наш агульны бюджэт, можа разбіцца".
  
  
  На іншыя пытанні таксама былі дадзены адказы з такім жа абаяннем і пэѓнасцю.
  
  
  Апошні акт быѓ для Стадса Мэллори. Ён казаѓ на здзіѓленне складна потым усяго выпітага брэндзі. Ён патлумачыѓ, што " Паток Святла " стане першым фільмам, у якім цалкам выкарыстоѓваецца камп'ютэрнае кіраванне. Ён распавёѓ, што адноѓленыя мадэлі гарадоѓ, флатоѓ і палёѓ бітваѓ.
  
  
  "Усё гэта старамодным", - сказаѓ ён. - Але розніца ѓ тым, што ѓсе гэтыя дробныя кампаненты ѓбудаваныя ѓ схему нашага асноѓнага кампутара. Яе программирую, ѓключаю машыну, націскаю кнопку, і шэсцьдзесят працэнтны " абодва канца свету " запісваецца за адзін дубль ".
  
  
  Гэта выклікала бедныя апладысменты з боку вопытных ѓ кіно інвестараѓ, якія на горкім вопыце асвоілі, што бясконцыя паѓторныя carinf.com не нясе адказнасці марскіх бітваѓ у басейне могуць апынуцца амаль такімі ж дарагімі, як і сам фільм.
  
  
  "Для іншых сцэн у нас ёсць студыі Ренцо, якая займаецца ѓ цяперашні час з'яѓляецца самай вялікай у свеце", - працягнуѓ ён. "Трафальгарская плошчу, Таймс-сквер, плошча Згоды - усе яны там адноѓлены. А трэцяя здымачная група зробіць дадатковыя кадры на месцы па ѓсім адкрыты басейн, як толькі Бані Соер і эга аператары прыбудуць сюды да канца наступнай нядзелях".
  
  
  П'еро выступіѓ, каб падзякаваць усіх нас за давер (і грошы) і сказаць нам, што заѓтра будзе экскурсія ѓ студыю Ренцо.
  
  
  Лейн спытаѓ у Стадса, калі сход скончыѓся.
  
  
  "Нам патрэбна яшчэ адна сцэна", - сказаѓ ён. " Падарваны такі гіганцкі танкер. Выбуху газу ѓ адным па эга бакаѓ дастаткова, каб падняць ѓвесь карабель метраѓ на трыста вакол вады. А калі ѓсе бакі поѓныя, у вас будуць мілі і мілі падпаленай нафты. Ідэальна адпавядае нашым намерам, ці не так?
  
  
  Твар Статка расплыѓся ѓ ухвальна ѓхмылка.
  
  
  "Гучыць выдатна, Кен", - сказаѓ ён. - Але як ён выбухне? "Усё проста: Тарпедай. Магчыма, дыстанцыйнае кіраванне з катэры, - сказаѓ Лейн. "Усё, да чаго можна дакрануцца. Гэта нельга прапусціць. Ніякім чынам.
  
  
  "Выдатна, Кен. Вы зробіце для мяне некалькі маляѓнічых малюнкаѓ, і я атрымаю для вас мадэль гэтага танкер за меншы час, чым вам спатрэбіцца, каб напісаць гэтую сцэну". Ён спыніѓся і пачухаѓ патыліцу. "Як мы ведаць, што одзіна вакол гэтых супэртанкераѓ праходзіць праз вузкі праліѓ, скажам, у наступны панядзелак? Канал, напрыклад. А яшчэ лепш пад Ленінградам.
  
  
  "Я папрашу Мэры патэлефанаваць у адну вакол гэтых буйных нафтавых кампаній". Кен зрабіѓ пазнаку на адваротным баку канверта.
  
  
  Стадс заѓважыѓ Камілу і мяне ззаду яго.
  
  
  "Выдатныя ідэі, у гэтага хлопца, - хваліліся онлайн Лэйна. - Я пашлю Соера зняць сапраѓдны карабель, а потым мы пяройдзем да эга выбуху ѓ басейне!'
  
  
  Мякка, але рашуча Каміла тузанула мяне за локаць. "Я падумвала вярнуцца ѓ гатэль, каб штогод, як добра ты паправіѓся, Джэры", - сказала яна. - Потым ѓтульны позні вячэру ѓ маім нумары, а потым якога мы ѓбачым, як добра ты паправіѓся. І ці трэба вам яшчэ якое-то лячэнне.
  
  
  Думка памерам з камара грызла ѓ глыбіні майго розуму, але прастата Камілы задушыла гэтую думку. Мы вярнуліся ѓ Le Superbe, і нас ніхто не турбаваѓ ѓ абодва канца дня і ѓ абодва канца ночы.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 5
  
  
  
  
  Яе прачнуѓся ѓ сваім нумары. Каміла ѓтульна прыціснулася да мяне, але як бы радасна усё гэта нам было, яе прачнуѓся з пачуццём турботы за ѓсё страчанае час. Каміла прытулілася да мяне, як чароѓная п'яѓка, а вартавыя ѓсё яшчэ былі ѓ поѓным складзе.
  
  
  Потым майго першай дзённай сустрэчы з Камілай у яе нумары ёй патэлефанаваѓ П'еро. Ён толькі радасна засмяяѓся і растлумачыѓ мне, што эму спатрэбілася некаторы час, каб звязацца з якім-небудзь міністрам або генералам, так што я проста павінен быѓ паклапаціцца аб тым, каб тым часам трохі павесяліцца.
  
  
  Такім чынам, мы з Камілай гулялі ѓ Тарзан і Джэйн, Рамэа і Джульету, Джуту і Джулі, і гэтак далей да абеду з усімі стравамі ѓ яе пакоях. Затым мы апрануліся для кароткай гутаркі з сэрам Х'ю і Стадсом ѓ пакоі Камілы, перш чым вярнуцца ѓ мае апартаменты, дзе ѓсё яшчэ стаяѓ на варце дужы падлетак, з карабінам.
  
  
  У яе натуры чалавек дзеяння, і тое, што я рабіѓ цяпер, было больш падобна на працу для тых хлопцаѓ, якіх Хоук называе "агентамі Дзіка Ханеса", асобін, больш цярплівых да бессэнсоѓнай балбатні, чым яе, і што адна вадкая ѓнцыя інфармацыя атрымліваецца прыкладна па сорак літровы бруднай працы.
  
  
  Яе балбатаѓ і спрабаваѓ, наколькі мог, вырваць што-небудзь карыснае; але няма, нічога. Сэр Х'ю і Стадс абмеркавалі невялікія перавагі Ла-Манша перад Фінскім залівам пры выбуху гэтага адна. Хоць яны казалі аб цацках, у ih энтузіязме была нейкая непрыемная разыначка.
  
  
  - Але вы не разумееце, Стадс, - сказаѓ сэр Х'ю. "У Гранд у вас ёсць шанец, што падпаленая нафту дасягне і Дувра і Кале". Ён вымавіѓ назва французскага горада на англійскай мове .
  
  
  "Але калі гэта адбудзецца не ѓ Персідскім заліве, а перад Ленінградам, - сказаѓ Стадс, - мы можам прымусіць гэтых рускіх адказаць усім, што ѓ іх ёсць па артылерыі і ракет".
  
  
  "Сюжэт дастаткова, каб расейцы маглі адрэагаваць", - сказаѓ сэр Х'ю. "Ідэя Кендал таксама складаецца ѓ тым, каб мы ѓ пачатку цалкам знішчылі два горада".
  
  
  "Добра", - прызнаѓся Стадс, адмаѓляючыся ад Ленінграда на карысць Дувра і Кале, як гулец у покер, выдае банкноты на крэсла сваю дрэнную руку. "Я загадаю сваім хлопчыкам-мадэлістам зрабіць мадэль ангельскай і французскай берагавой лініі". Ён перакуліѓ сваю ѓ соты раз двайную граппу.
  
  
  "Мне здаецца, - адважыѓся яе пракаментаваць, - што вы укладываете чортаву кучу ѓсяго ѓ трохмесячны графік".
  
  
  "У гэтым і хараство кампутара, Джэры, - сказаѓ сэр Х'ю. "Як толькі Стадс завершыць сваю праграму, мы за некалькі дзён зробім тое, на што ѓ любым супастаѓным фільме сышлі б нядзелях". - Месяцы, - сказаѓ Стадс. Ён і сэр Х'ю ухмыльнулись адначасова.
  
  
  Яе спытаѓ. - " Калі ты пачынаеш? Яе б гатэль быць тут, але я падумваѓ зрабіць перапынак і з'ездзіць у Юнгфрау". Ёй дазволіѓ апошняму слогу назвы швейцарскай горы свабодна ісці за ім, уважліва сочачы, каб ih рэакцыяй.
  
  
  "Кравец вазьмі, мы пачынаем у сярэдзіне жывата наступнай нядзелях", - сказаѓ Стадс. "Як толькі Бані прыедзе сюды са сваімі аператарамі. Заставайся тут. Вы заѓсёды можаце зноѓ убачыць гэтую Юнгфрау. Акрамя таго, мілая маленькая Каміла стаіць у маёй кнізе значна вышэй.
  
  
  Гэта ѓсё, што я даведаѓся ад сэра Х'ю і Стадса. Вялікі тлусты нуль. Ренцо і П'еро сышлі па сваіх справах.
  
  
  Яго спрабаваѓ здабыць з Камілы яшчэ некалькі фактаѓ аб П'еро, але яна, як і Разанаѓ, убачыла ѓ гэтым рэѓнасць і была гэтаму рада. Гэта мала што дадаць да таго, што я ѓжо ведаѓ. Як і ѓ выпадку з Розаной, яе каментар быѓ да дзівацтвы нядбайным: "Ты павінен ведаць, што дзяѓчына павінна зрабіць некалькі рэчаѓ, каб рушыць наперад у гэтым кінасвеце, Джэры", - і зноѓ з павагай: "Ты здзівішся, калі ты пазнаеш, што ён за чалавек. Я маю на ѓвазе, для жанчын. Спачатку яе ѓспрыняѓ гэта як жарт, але ён выдатны чалавек, Джэры, і не толькі ѓ палітычным сэнсе. Ва ѓсіх сваіх дзеяннях ён падыходзіць да краю прорвы, і тады ѓ вас ёсць месяцы, калі ён выдаляецца ад грамадскай сцэны, каб адпачыць і паклапаціцца аб сабе".
  
  
  Апошняе было чым-то новым, і Хоук павінен разабрацца... калі яе калі-небудзь здабуду асабістую свабоду.
  
  
  Гэта былі мае думкі і расчараванняѓ, калі яе прачнуѓся. І ѓ той момант, калі яе прачнуѓся, перш чым Каміла паварушылася, што-то ѓстала на месца з гучным стукам.
  
  
  У барэ Стадс сказаѓ, што справа не пачнецца ѓ абодва канца наступнай нядзелях. У клубе, потым абеду, ён папрасіѓ Лэйна даведацца, які танкер праходзіць праз Ла-Манш, або пад Ленінградам у панядзелак. А цяпер была раніца чацвярга.
  
  
  Што-то было не так ці не так. Але калі б гэта было так, гэта цалкам можа паказваць на што-то значна больш сур'ёзнае, чым проста нейкая ваенная гульня ѓ мініяцюры.
  
  
  Як агент AX ѓ рангу Киллмастера, ёй ужо больш чым дастаткова выкарыстаѓ свае таленты ѓ іншых заданнях, каб падтрымаць мілых юных лэдзі або пазбавіцца ад меншых членаѓ клуба, як я зрабіѓ некалькі начэй таму. Цяпер у мяне была нейкая зачэпка, і па-чартоѓску мала часу, каб праверыць яе. Мой дзень быѓ падзелены на ранішні візіт у студыю. Яе павінен быѓ стрымаць гэтае абяцанне, калі б не гатэль сапсаваць і сваю ролю, і магчымасць даследаваць толькі месца. Потым быѓ абед, за якім рушыла ѓслед яшчэ адна абавязковая сустрэча з Ренцо і эга адвакатамі, на якой яго павінен быѓ выпісаць свой чэк. Паводле майго Ролексу, цяпер было 6:45 раніцы.
  
  
  Яе выслізнуѓ вакол смецця, не патрывожыѓшы Камілу, прайшоѓ у гасціную і адкрыѓ дзверы.
  
  
  Гадзіннага больш не было.
  
  
  Яе вярнуѓся, і хутка і ціха апрануѓся. Напісаѓ ёй запіску, поѓную пяшчоты, у якой сказаѓ Каміле, што бягу па справах і пабачуся з ёй гэтым раніцай.
  
  
  Потым яе быѓ звонку.
  
  
  Каля ліфта стаяѓ вартавы, але яго падаѓ эму сігнал мочкай вуха, як і дамовіѓся з П'еро. Ахоѓнік усміхнуѓся і дазволіѓ мне ѓвайсці ѓ кабіну ліфта. Тое ж самае з ахоѓнікам у холе. Ён таксама ѓсміхнуѓся. Я не ведаю, што за гісторыю распавёѓ ім П'еро, але мне было ѓсё роѓна.
  
  
  Вуліцы былі практычна пустыя, і любы таксі, подъезжающее да гатэлю, можа належаць іншай баку. Яе прайшоѓ пяць кварталаѓ да Цэнтральнага вакзала і ѓзяѓ таксі без чаргі. Аддаѓ яе кіроѓцу кірунак на кут каля дома AX-ін-Трастевере. У мяне не было ніякай сімпатыі да гэтага надоедливому Гилкристу, і ён быѓ амаль упэѓнены, што цяпер яго магу атрымаць дапамогу Хайман і эга паслугачоѓ па ЦРУ для працы.
  
  
  Яе прыняѓ звычайныя меры засцярогі, расплаціѓшыся з кіроѓцам, і, пераканаѓшыся, што за мной сочаць, неѓзабаве апынуѓся каля дзвярэй дома.
  
  
  Хайман адкрыѓ дзверы. Тая ж млявая пастава і паводзіны, што і раней; сонныя вочы, апрануты ѓ ярка-зялёныя піжамныя штаны і старую вайсковую кашулю вакол бавоѓны. Ён адразу ж быѓ у рэжыме чакання, як толькі яе, увайшоѓ ѓнутр.
  
  
  "Ты атрымаѓ тую пасылку, якую пакінуѓ ёй у гатэлі?" Ніякага панурага непажаданыя з Гилкриста. Разумны малады агент, усё яшчэ захоплены гульнёй.
  
  
  "Атрымана, прачытана і захавана". - Я пастукаѓ у галы. "Затым знішчыѓ. У мяне ёсць вельмі бедныя падказкі і некалькі пытанняѓ да DC. У вас ёсць чарга?
  
  
  "Проста пераѓтваральнік гаворкі", - сказаѓ Хайман. - Але гэтага дастаткова. Акрамя таго, яе больш не магу. Стары Gil - наш геній зносін. Голас чаму ён трымае ѓсе цяжкія фігуры ѓ Париоли. Не дайце сябе абдурыць гэтаму сварливому старому, Картэр. Ён ведае пра радыё, апрацоѓцы дадзеных і кампутарным праграмаванні больш, чым любы вакол гэтых так званых экспертаѓ. Ён заѓсёды гатовы ѓ выпадку небяспекі, але эму падабаецца прыкідвацца простым бухгалтарам, якія працуюць з дзевяці да пяці".
  
  
  - Прыемна ведаць, - сказаѓ я. - Але што мне цяпер трэба, дык гэта размова. Спачатку з роднай базай, потым з вамі. Дзе тэлефон?
  
  
  Мы прайшлі ѓ заднюю пакой, дзе Хайман, мабыць, спаѓ на сгорбленном бахараѓ. Ён трапна штурхнуѓ эга адным канцом, і ѓ парваным плюше выявілася высоѓная дошка са знаёмым чырвоным тэлефонам.
  
  
  - Мне застацца або сысці? - спытаѓ Хайман.
  
  
  - Працягвайце слухаць, - сказаѓ я. "Магчыма, з гэтага моманту вы ѓжо засакрэчаныя на выпадак, калі мне зноѓ давядзецца мець справу з наѓмысным або міжвольным знікненнем".
  
  
  - Так, - сказаѓ ён. - Я чуѓ аб тваёй маленькай прагулцы ён ноччу. У ціхім Римэ у нас звычайна не бывае такіх дзеянняѓ. Ён упаѓ у крэсла, калі яе націснуѓ кнопку на тэлефоне для прамой сувязі са штаба-кватэрай АХ.
  
  
  Пачуѓся званок.
  
  
  "Чатыры гадзіны раніцы, калі ты яшчэ не ведаеш", - сказаѓ голас Хоука.
  
  
  Яе прадставіѓ эга ѓ пустым кабінеце, з вялікім тэрмасам з кавы, велізарнай кубкам і стосам папер на стале перад ім, яго доѓгія пальцы нецярпліва грукацелі, вывучаючы дадзеныя.
  
  
  Без далейшых уяѓленняѓ яе распавёѓ эму аб сваіх апошніх 24 гадзінах і вымушанай бяздзейнасці.
  
  
  - Добра, добра, - прамармытаѓ ён. "Калі ёсць што-тое, што я ненавіджу, дык гэта чалавека па AX, які просіць прабачэньня перад самім сабой. Яе ведаю, што Рым не джунглі, таму, калі вы дазволіць сябе выкрасці, вы не можаце вінаваціць ih за тое, што яны сочаць за вамі. Скажы што-небудзь пазітыѓнае для разнастайнасці. Яе дасведчаны з поѓным адлюстраваннем ѓсяго пройдзенага, а таксама дбайнаму просеиванию уласных атрыманых дадзеных. Але нават пры такім выбары мне спатрэбілася добрых пятнаццаць хвіліна, каб дэталізаваць усе размовы, як у спальні, так і тыя, якія носяць больш сацыяльны характар. Акрамя таго, яе, падзяліѓся з ім сваімі назіраннямі, якія маглі б мець якое-то стаѓленне да маёй місіі. Калі вы ѓ чым-то сумняваецеся, не пакідайце гэта без увагі; гэта было убіта ѓ нас усіх падчас нашага навучання. Так што мне прыйшлося ѓключыць некалькі гутарак, якія здаваліся мне тарабаршчыны, але маглі б мець сэнс для хлопцаѓ на заднім плане ѓ Вашынгтоне, калі б яны скармілі ih кампутараѓ.
  
  
  Хоук усё гэта выслухаѓ, а заадно зрабіѓ запіс гутаркі на магнітафон для больш стараннага вывучэння пасля.
  
  
  "Паглядзім", - сказаѓ ён, калі яе скончыѓ. "Не так wouldnt і дрэнна заѓважыць гэтую памылку з датай на танкеры".
  
  
  "Не так нібыта дрэнна" Хоука было прыкладна эквівалентна урадавай медалі.
  
  
  "Цяпер задавайце пытанні аб тым, што вы хочаце, каб мы тут зрабілі", - сказаѓ Хоук.
  
  
  "У мяне ёсць два з трывалым падставай і двума здагадкамі", - сказаѓ я. "Першым прыярытэтам з'яѓляецца гэты танкер. Вы можаце зрабіць так, каб у панядзелак у праліве Ла-манш не было-адна? І ѓ аѓторак таксама?
  
  
  - Няма праблем, - сказаѓ Хоук. "Энергетычны крызіс скончыѓся, і нашы кантакты з буйнымі суднаѓладальніка наладжаны. Таму яны паскараюцца або запавольваюцца настолькі, каб захаваць гэты ѓчастак чыстым".
  
  
  - А Ленінград?
  
  
  "Гэты твой дзіѓны прыяцель, Стадс, здаецца, не ведае, што там няма ніякіх прычальны збудаванняѓ, каб прычаліць які небудзь супертанкер", - сказаѓ Хоук. 'Наступны лейцара.'
  
  
  "Мне патрэбен поѓны даклад па гэтым швейцарскаму банку ѓ Лугана і яшчэ крыху па дадзеных П'еро Сімкі", - сказаѓ я. "Абодва могуць пайсці на гэтую літару L, у накідзе Андэрсана: Лугана і Дон Лупо. "Гэта не такі wouldnt і складана, - сказаѓ Хоук. "Але з гэтым Маленькім Гігантам будзе крыху больш складана. У вас ужо ёсць усё, што мы маглі б раскапаць, але я пагляджу, што яшчэ яе магу для вас зрабіць.
  
  
  - У тым жа кантэксце, - сказаѓ я, - варта праверыць усе дамы адпачынку ѓ Сусэксе. Туды адправіліся лячыцца Стадс і Ренцо. І ѓ мяне такое адчуванне, што П'еро калі-то быѓ там кліентам. Верагодна, пад іншым імем. Але эга рост павінен быць вядомы.
  
  
  - Сыдзе, - сказаѓ Хоук. 'І гэта ѓсё?'
  
  
  "Яшчэ адна думаю--, - сказаѓ я, - і адна просьба".
  
  
  - Ідзем!
  
  
  - Гэта здагадка вельмі расплывіста, - сказаѓ я. - Але, можа быць, вашы фінансісты добра папрацуюць над "Магнамутом", страхавой кампаніяй, якая займаецца дыктуе палітыку "абодва канца Свету" . Калі яна падазроная, гэта можа азначаць, што гэта спосаб перамясціць шмат грошай".
  
  
  - Кравец вазьмі, - сказаѓ Хоук. "Мы не агенцтва для неасцярожных грамадзян".
  
  
  -- Кравец, начальнік, -- запярэчыѓ я, АХ таксама не фінансавая кампанія, а ѓ вас ёсць паѓмільёна, якія вы можаце неѓзабаве страціць толькі для таго, каб падтрымліваць маё прыкрыццё. Калі яе даведаюся, што грошы знікаюць, яе я павінен даведацца, куды яны сыходзяць і чаму. І, можа быць, Андэрсан менавіта гэта і гатэль даведацца. - Добра, - прагыркаѓ Хоук. - А просьба?
  
  
  "Яе гатэль б мець поѓны кантроль над Хайманом, тутэйшым агентам ЦРУ, - сказаѓ я. "Я таксама гатэль б мець права выкарыстоѓваць Гилкриста, на ѓсялякі выпадак".
  
  
  - Згодны на Хайман, - сказаѓ Хоук. - Я ѓжо паклапаціѓся пра гэта. Гилкрист - стары дурань, але калі вы думаеце, што вы эга выкарыстоѓваць яе пагляджу, што змагу зрабіць. Але чаму ён? Яе магу прывесці вам падборку іншых агентаѓ у гэтым раёне, якія на дзесяць гадоѓ маладзейшы за эга, і ѓ дваццаць разоѓ лепш.
  
  
  - Я не хачу эга пакінуць, - сказаѓ я. "Электронны ён геній. Што-што ѓ мяне ѓ галоѓ, Галава, занадта глыбока, каб нават расказаць вам, але калі яе змагу сабраць усе разам, мне вельмі хутка можа спатрэбіцца гэты Гилкрист.
  
  
  - Калі ты так скачаш, - сказаѓ Ястраб, - я цябе эга забяспечу. Калі толькі вы не прыдумалі рымскі вірус, якім заразіѓся Клем Андэрсан.
  
  
  "Калі так, - сказаѓ я, - тое Гилкрист можа быць маім проціяддзем ад таго, каб не скончыць так, як Клем Андэрсан". Хоук скончыѓ з сумным, але ѓхвальныя рыкам.
  
  
  ************
  
  
  Хайман падняѓся. - Значыць, я твой чалавек, - сказаѓ ён з ухмылкай. - Што мне рабіць, бос? - Бог ведае, калі прыйдзе час, - сказаѓ я. "Толькі дзве рэчы на дадзены момант". Яе, паглядзеѓ на гадзіннік і ѓбачыѓ, што стрэлкі паказваюць ривненской восем гадзін. Мяне не чакалі ѓ дом Ларэнца Конці раней дзесяці гадзін. З рымскім трафікам можна было дадаць паѓгадзіны да кожнай сустрэчы. "Па-першае, давайце паглядзім, што я ведаю на дадзены момант і што вакол гэтага можна атрымаць. Па-другое, звяжы мяне з дзяѓчынай Клему, Карой, на працягу гадзіны. Можа, яна нам хрэна не ведае, а можа, што-то ведае, не ѓсведамляючы важнасць эга.
  
  
  Хайман запхнуѓ чырвоны тэлефон назад у эга логава ѓ старым бахараѓ і ѓжо набіраѓ нумар на звычайным тэлефоне, які стаяѓ на хісткім стале.
  
  
  - Кара? - сказаѓ ён, скажам потым дваццаці гудкоѓ.
  
  
  "Вядома, яго ведаю. Але ты бодрствуешь . Гэй, яе буду ѓ цябе праз паѓгадзіны з чалавекам, якая займаецца хоча пагаварыць з табой. Іншы Клему з хаты... Амерыка, адкуль яшчэ... ? Яе ведаю, але ён хоча пагаварыць з табой. Так што заставайцеся на месцы, пакуль мы не дабяромся туды. Можа быць, яе і куплю табе кубак кавы з корнетто. А калі гэтага недастаткова... - Ён крыху панізіѓ голас, - ...падумайце яшчэ раз, хто дапамог вам разабрацца з цяжкасцямі, звязанымі з вашым часовым відам на жыхарства. Пакуль .
  
  
  "Яна тут." Ён павярнуѓся да мяне і сел. "Цяпер дайце мне ведаць, што мне трэба ведаць".
  
  
  Як агент, яе аддаю перавагу дзейнічаць у адзіночку, але бываюць выпадкі, калі добра мець каго-то побач, каб праверыць свае тэорыі. Гэта быѓ адзін вакол такіх момантаѓ, і Хайман быѓ добрым, жорсткім і разумным хлопцам для гэтай працы.
  
  
  "Мы даведаліся пра гэта...", - сказаѓ ёй эму. Я не буду паѓтараць сваё рэзюмэ, але з Хайманом ѓ гуляе і з дазволамі Хоука яе не шталь стрымлівацца, за выключэннем, мабыць, некалькіх падрабязнасцяѓ аб талентах Камілы і Розаны.
  
  
  "Пакуль мяне не выкралі Гарыла ѓ клятчастай куртцы і Пепе, - працягнуѓ я , - я думаѓ, што Андэрсан сышоѓ з розуму, і ѓбачыѓ занадта шмат пагроз у звычайнай киноафере. Гэта захаплення ih пытанні нагадалі мне тады аб чым-то большым. Але, з іншага боку, мне здаецца, што Рэндзо і эга саѓдзельнікі чыстыя, таму што ім давялося б чакаць, пакуль мой чэк апынецца ѓ ih распараджэнні, перш чым яны маглі б ліквідаваць мяне.
  
  
  "Я не бачу ѓ гэтым вялікага патэнцыялу", - сказаѓ Хайман. - Ды не вельмі.
  
  
  "Цяпер ідзе разумная частка," сказаѓ я. "Я пачаѓ думаць у адным кірунку. Што адбудзецца, калі гэты фільм " Нітка свету " - не больш чым свайго роду прыкрыццё, якое прымушае рэчы растварацца ѓ паветры? Звычайныя кіношнікі таксама лохі. Яны думаюць, што могуць пасмяяцца над сваімі інвестарамі. Але ѓ працэсе яны назапасілі дастаткова шмат небяспечнага зброі, каб невядомая трэцяя бок ператварыла ѓ сцэнар "абодва канца Свету" ѓ рэальнасць".
  
  
  Хайману спатрэбілася некалькі хвіліна, каб усё абдумаць. "Непраѓдападобным", - сказаѓ ён. - Але магчыма.
  
  
  "Тады гэтая грубая памылка Мэллори мінулай ноччу зноѓ змянілі сітуацыю", - сказаѓ я. "Калі ёсць змове з мэтай знішчыць свет, і ён плануе падарваць супертанкер, ён павінен быць у гэтым замяшаны. Так што, магчыма, хто-то вакол кампаніі "World End" замяшаны ѓ гэта. Можа быць, частка групы - змоѓшчыкі, а астатнія тупыя ідыёты.
  
  
  Хайман кіѓнуѓ.
  
  
  "Калі б гэта была іншая група людзей, - патлумачыѓ я, - або якое-то іншае месца з меншай натоѓпам і меншай колькасцю паліцыі, чым у Римэ, яе мог бы проста пайсці туды і раскалоць некалькі значэнне навыку нападу. Пакуль яе не пачуѓ праѓду.
  
  
  - Але калі вы зараз расколете некалькі значэнне навыку нападу і прымусіць П'еро задаваць нейкія пытанні ѓ сенаце, будзе вельмі непрыемных сітуацый для эга правасхадзіцельства, нашага амбасадара, і для вас саміх, перш чым гэтая п'янка скончыцца. Сітуацыі, калі ЦРУ, а таксама АХ, больш не змогуць цябе цярпець, - скончыѓ за мяне Хайман. - Так што ж яго раблю, акрамя як пазнаёмлю цябе з Карой? "Назавіце сваіх людзей па імёнах ѓ гэтым спісе", - сказаѓ я, працягваючы яму было надрукаваны спіс імёнаѓ калег-інвестараѓ, які мне на сустрэчы за абедам. "Асаблівую ѓвагу да сувязях Мэллори. Ён вядомы рэжысёр, але ён праклаѓ сабе шлях праз краіны нязведанага. Пачынаѓ у студыі ѓ якасці падручнага, прайшоѓ шлях праз сваё тэхнічнае майстэрства ѓ кіно, і на гэтым шляху было некалькі сумнеѓных момантаѓ. Гэта зойме вас на сёння. Калі што-то яшчэ здарыцца, ёй постучу ѓ тваю дзверы. У адваротным выпадку убачымся заѓтра раніцай у гэта ж час. Хайман выскачыѓ па начной кашулі, надзеѓ джынсы і линялую водолазку, сандалі і медальён, зроблены вакол старога крыжа СС.
  
  
  - Прабачце за беспарадак, - без патрэбы сказаѓ ён. - Але гэта ѓсяго толькі мой працоѓны касцюм.
  
  
  Ён вывеѓ мяне на вуліцу. Мы перасеклі дарогу і выйшлі на вузкую вулачку каля плошчы Санта-Марыя. Яшчэ адно старое будынак і на паверсе на другім паверсе.
  
  
  Кара адчыніла нам дзверы. Маленькая смуглявая дзяѓчынка з бледным тварам; не гламурны, але азызлы твар на добрым целе, схаваным у яркіх, модных штанах і шырокім ваѓняным світэры. Праз ee плячо яе, зірнуѓ на пракураных пакой, у якой пахла затхлым ладанам і гашышам. Прастору, якое калі-то было ззамаладу, як ѓтульнае і вясёлае месца з маляѓнічымі плакатамі і раскіданымі падушкамі, але з-за адсутнасці самаахвярнасці і грошай, наадварот, рэзка апусцілася і цяпер ператварылася ѓ маленькую мышыную нару. Іншая маленькая мышка, некалькі пухленькая чорная дзяѓчынка, ляжаць, не звяртаючы ѓвагі на беспарадак, і спаѓ на раскладанцы, пад полуукрытым індыйскім покрывам.
  
  
  - Магу яго атрымаць ад вас кубак кавы? - спытала Кара ѓ Хайман, нават не зірнуѓшы на мяне.
  
  
  'Вядома. Хадзем. Гэта Джэры Карр. Кара, Джэры.
  
  
  - Прывітанне, - сказала яна без энтузіязму. Мы спусціліся па лесвіцы. Звонку мы падышлі да эспрэса-бара на куце, і ѓ такую гульню на столік. Затым яна спытала: "Ты... ты быѓ сябрам Клему?"
  
  
  "Кліѓленд". Яе пакапаѓся ѓ памяці у папрасіѓ біяграфіі Клему. "Мы раслі разам. Ён ніяк не мог вырашыць, ці стаць эму акцёрам або пісьменнікам. У мяне была магчымасць пабываць у Римэ, так што я вырашыѓ пашукаць эга. Але потым пачуѓ яе..."
  
  
  - Тут ён таксама не змог гэтага вырашыць, - сказала Кара. Афіцыянт прынёс гэй гарачы двайны эспрэса, а затым першага глотка на бледны твар вярнулася якая то жыццё. "Бедны Клем. У яго была праца па запісу ангельскіх тэкставы, і ён падумаѓ, што мог бы працаваць у амерыканскай газеце. Але гэтая праца заѓсёды была заѓтра ці на наступным тыдні. Ён жыѓ недалёка адсюль, і яе пераехала да яму. Два месяцы праз... Бвам! Хто-то забівае эга і шпурляе ѓ ваду. Яе зусім не ѓ сабе. Блін!'
  
  
  - Хрыстос, - сказаѓ я. "Клем ніколі не здаваѓся..."
  
  
  - Ты што, нейкая рэлігійная какашка?.
  
  
  Не будучы рэлігійным ублюдкам або перакананым богохульником, яе сціснуѓ зубы і шталь чакаць. Яе б не шталь наладжваць Кару супраць сябе, але не раней, чым у мяне будзе хоць нейкая інфармацыя.
  
  
  - Прабачце, - сказаѓ я, - але я маю на ѓвазе, што Клем быѓ не па тых хлопцаѓ, якія ператварае каго-то ѓ ворагаѓ. На самай дэла у яго наогул не было ворагаѓ".
  
  
  - Гэта не так, - упэѓнена сказала Кара. Яна нахмурылася. "Я маю на ѓвазе, што ён быѓ нейкім неряхой. Яе прызнаю гэта, але ён быѓ мілым неряхой. Мы таксама нядрэнна ладзілі, і ѓ мяне не было нам аднаго празмерна раѓнівага каханка-лацінаамерыканцы".
  
  
  Яе надзьмутыя дзіцячыя вусны былі сціснутыя ѓ нацягнутай лініі самакантролю. "Нам падабаліся адны і яны ж рэчы. І не толькі павярхоѓна. Клем быѓ поѓны містыкі, і мне гэта падабалася. Таро, Ицзин, трансцэндэнтальная медытацыя. Юнг.
  
  
  Мае вушы навастрылі. 'Што вы сказалі?'
  
  
  - Юнг, - пацвердзіла яна. "Для Клему Фрэйд быѓ не чым іншым, як старым віктарыянскім неѓролагам для переутомленных венскіх цётачак. Але, па эга слоѓ, Юнг быѓ на правільным шляху з гэтым калектыѓным падсвядомасцю і эга універсальнымі міфамі, ці ведаеце вы".
  
  
  - Я гэтага не ведаѓ, - сказаѓ я. "Павінна быць, пачалося потым Кліѓленда". 'Не ведаць гэтага.' Кара зноѓ стала сварлівай, але я працягваѓ настойваць на тым, што можа быць сапраѓднай зачэпкай.
  
  
  "Вы памятаеце што-небудзь, што ён казаѓ аб Юнге?" - "Проста гэтыя псіхіятры не разумелі эга ѓ гэтыя дні", - сказала яна. - Вам нас, а не Гняздо. У яго таксама было імя для тых назіральнікаѓ за душамі. Ён называла ih Юнгами.
  
  
  "Што ён меѓ на ѓвазе пад гэтым?" Яе папрасіѓ.
  
  
  "Ну, па эга слоѓ, большасць псіхіятраѓ толькі забяспечвалі людзям alibaba, і не высвятлялі, чаму менавіта яны так пашалелі", - сказала яна. "Так што пацыенты проста працягваюць схадзіць з розуму, толькі трохі горш. Дзе сам Юнг прарэзаѓ ѓсю гэтую лухту і паказаѓ, як людзям змяніць сябе. Толькі сапраѓдны Юнга - гэта цяжкая дарога, і "юнгі" робяць выгляд, што могуць пайсці па кароткім шляху значна прасцей. Але якое, кравец вазьмі, усё гэта мае стаѓленне да цябе, хлопец?
  
  
  - Не кожны дзень забіваюць майго сябра, - урачыста сказаѓ я. (У некаторых камандах AX гэта адбываецца праз дзень, але гэта іншы лейцара.) "Яе гатэль даведацца пра гэта як мага больш".
  
  
  "Тады ты небудзь балючы сцярвятнік, альбо маленькі дэтэктыѓ", - сказала яна, адсоѓваючы крэсла ад крэсла. "Я не вельмі люблю сцярвятнікаѓ, і з мяне дастаткова аматарскага вышуку Клему. Так што дзякуй за каву і да пабачэння .
  
  
  Было ѓжо палова дзевятай. У мяне была лепшая крупінка золата, на якую яе толькі мог спадзявацца, таму яе дапусціѓ гэй сысці без каментароѓ.
  
  
  Яе развітаѓся з Хайманом і ѓзяѓ таксі да гатэля. У вестыбюлі ѓ мяне з'явілася нешта знаёмае, неапісальнае адчуванне, што за мной назіраюць. Але гэта таксама можа быць з-за гадзіннага ѓ ліфце. Акрамя таго, яе ѓсё роѓна нікуды не збіраѓся, акрамя свайго нумара, так што пакінуѓ эга ѓ спакоі.
  
  
  Люкс быѓ пустыні. Проста паведамленне, напісанае шырокімі мазкамі губной памады на люстэрку ѓ спальні, каб нагадаць мне пра Каміле.
  
  
  "Ты скаціна і подлы дзікун", - напісала яна вялікімі загалоѓнымі літарамі. "І яе, спадзяюся, што як мага часцей за мяне будуць помсціць. Убачымся пазней ѓ студыі. Няма подпісаѓ. Гэтак жа вялікая прыпіска PS. "Ты пакінуѓ мне жудасныя сінякі . Гэта будзе яшчэ адна прыемная артыкул у бюджэце на касметыку. Дзень.'
  
  
  Яе пагаліѓся, хутка пераапрануѓся і знайшоѓ лімузін, які цярпліва чакаѓ, каб адвезці мяне ѓ цэнтр імперыі Ларэнца Конці.
  
  
  Рэндзо і эга, непасрэдныя падначаленыя правялі нас mimmo макетаѓ гарадоѓ, якія павінны былі быць разбураныя перад Канцом Свету, і адвезлі нас на расчищенную будаѓнічую пляцоѓку, каб паказаць яшчэ больш ваеннай тэхнікі. Ад арабскіх танкаѓ да агнямётаѓ, плюс яшчэ шэраг рэчаѓ, якія да гэтага часу тхара былі ѓ забароненым спісе. Мы пераправіліся на двух верталётах у Анцио, які выглядаѓ так, як быццам ён быѓ у агоніі апошняга ѓварвання, з часткамі, запазычанымі ѓ Шостага флоту і іншых ваенна-марскіх сіл НАТА, а таксама з некалькімі па-майстэрску ѓзброенымі хуткаснымі катэрамі, прадстаѓленымі ізраільцянамі.
  
  
  Здавалася, што Ренцо і П'еро з дапамогай сэра Х'ю і Стадса маглі атрымаць формулу вадароднай бомбы ад Гары Трумэна без ѓмяшання Розэнбэргаѓ і Фуксов. У канцы пляцоѓкі было два велізарных склада, якія мы не наведвалі. Калі яе спытаѓ, што там, мне адказалі, што гэта сховішча рэквізіту па ѓсім мінулых фільмаѓ. "Калі-небудзь ператвару яе эга ѓ музей", - сказаѓ Рэнца.
  
  
  Гэта можа быць праѓдай, але я не думаѓ, што не буду чакаць, пакуль у мяне не будзе рашэнню купіць білет. Гэтыя склады проста папрасілі правесці больш ранняе расследаванне.
  
  
  Мы вярнуліся ѓ адміністрацыйны будынак, дзе Стадс зладзіѓ невялікае шоѓ на сваім кампутары. У яго была невялікая макетная вёска, вакол якой засяродзіліся танкі і артылерыя на пагорках вакол нах. Акрамя таго, шэраг маленькіх, якія рухаюцца салдат у маштабе.
  
  
  Стадс узмахнуѓ сваёй перфокартой ѓ паветры, затым ѓваткнуѓ яе ѓ слот маленькага кампутара, і ѓсё пачалося.
  
  
  Танкі і браневікі рушылі наперад; артылерыя абстраляла вясковую плошчу запальнымі бомбамі; успыхнуѓ агонь, маленькія фігуркі заварушыліся і ѓпалі. На ѓсе сышло тры хвіліны.
  
  
  "І цяпер мы атрымліваем некаторы ѓяѓленне пра тое, як гэта будзе выглядаць на экране", - сказаѓ Стадс з гонарам маленькага дзіцяці. Ён запісаѓ усю сцэну на відэа, і потым таго, як мы пстрыкнулі выключальнікам, які пагрузіѓ увесь пакой у цемру, мы атрымалі дзеянняѓ, якое ѓ канчатковым выніку будзе выглядаць так як на насценным экране. Гэта было неверагодна. Гэта было вельмі што такое п/. Нават маленькія салдацікі рэальна перасоѓваліся, змагаліся, падалі і паміралі на вялікіх адлегласцях. "Вядома, гэта будзе перамяжоѓвацца здымкамі буйным планам на здымачнай пляцоѓцы", - растлумачыѓ Стадс. "Але, Божа мой , глядач атрымлівае па-чартоѓску шмат воін за вашы грошы".
  
  
  Яе павінен быѓ прызнаць, што ѓсё гэта было вельмі уражліва, але дэманстрацыя тэхнічнага майстэрства Стадса не развеяла маіх падазрэнняѓ.
  
  
  Ренцо зладзіѓ нам цудоѓны абед у сталовай для супрацоѓнікаѓ студыі. У Камілы, падобна, не было ніякіх крыѓд, акрамя таго, што яна час ад часу цвяліла мяне. А П'еро, збольшага зацікаѓлены маёй ранняй шпацырам, увесь ѓсміхаѓся і злое глядзеѓ.
  
  
  Пасярод гэтага хаосу мяне паклікалі да тэлефона, дакладней, у раскошы Ренцо, мне паднесьлі тэлефон. Што ѓскладняла задачу і рабіла яе яшчэ больш заблытанай, паколькі голас на іншым канцы лініі належаѓ Розане, а Каміла сядзела побач са мной.
  
  
  - Прывітанне, Джэры, - сказала яна сваім хрыплым мядовым голасам. - Ты кажаш з Розаной.
  
  
  - О, прывітанне, - асьцярожна сказаѓ я.
  
  
  "Гэта гучыць не вельмі сардэчна," сказала яна. - Ты кажаш... як быццам размаѓляеш з мужчынам, Джэры.
  
  
  - Спадзяюся на гэта ѓсім сэрцам, - сказаѓ я.
  
  
  - Ой, ой, - хіхікнула яна. "Вы знаходзіцеся колах самых розных людзей. Можа быць, такія людзі, як синьорина Кавур?
  
  
  - Ну, што-то ѓ гэтым родзе, - прызнаѓся я.
  
  
  "У такім выпадку, калі яе ѓбачу цябе зноѓ, ты будзеш поцелован у нос, у вушы, на падбародак..." Разанаѓ пачала даваць дакладнае і гарэзлівае апісанне таго, куды яна будзе пасылаць ѓсе гэтыя пацалункі, па-відаць, прымаючы задавальненне ад майго бездапаможнага прыніжэньня, як калі б яна была тут асабіста.
  
  
  -- Так, синьорина Марці... Няма... я разумею ...
  
  
  Яе балбатаѓ на сваім канцы лініі, як быццам гэта быѓ спа размова.
  
  
  Скарыстаѓшыся у поѓнай меры няѓдалым маім становішчам, Разанаѓ стала сур'ёзнай.
  
  
  "Памятаеш, калі мы ѓ апошні раз бачыліся , яе казаѓ аб мысленні?" - рашуча спытала яна. "Я падумала," сказала яна. Значна больш, чым гэта было магчыма, калі мы былі разам у смецця. Я думаю... Я падумала, Джэры, і я была дурніцай. У мяне ёсць шмат важных рэчаѓ, каб сказаць вам.
  
  
  - Выдатна, - сказаѓ я, хаваючы сваё хваляванне. - Дзе вы цяпер, синьорина Марці?
  
  
  - У маёй кватэры, - сказала яна. - Мы можам пагаварыць сёння ніяк не калі? Яе, спадзяюся, што як мага хутчэй.
  
  
  "У мяне потым абеду прызначаная сустрэча з кіношнікамі", - сказаѓ я. Яе ніколькі не мог прайсці mimmo гэтага, не раскрыѓшы сваё прыкрыццё. - Але, можа быць, каля паловы пятага? - Добра, - сказала яна.
  
  
  У мяне закружылася гол. Магчыма, Разанаѓ была адзіным чалавекам, які мог разблытаць заблытаны клубок нітак, якім стала маё заданне. Калі так, то яна ѓяѓляла небяспеку для тых жа людзей, якія спрабавалі падсмажыць мяне ён ноччу за межамі Рыфму. Яна можа быць выдатнай дзяѓчынай, але ѓ нах не было газавай бомбы. Мне заставалася зрабіць толькі адно. Яе не мог выцягнуць Хайман па эга гнязда. Яе таксама не мог даць гэй одзіна вакол двух кантактных адрасоѓ па тэлефоне. Але ѓ нас усё яшчэ былі яны ѓ два грозных вартавых у Le Superbe.
  
  
  - Калі вы можаце прайсці адкрытыя да мяне ѓ гасцініцу, синьорина, - сказаѓ я, дазволіѓшы свайму голасу быць настолькі ціхім, што мяне было ледзь чуваць. 'На працягу гадзіны. Пачакайце мяне там, у маім пакоі. Ёй загадаю вас прыняць, і тады, яе, упэѓнены, мы ѓладзіць гэты лейцара да нашага ѓзаемнай задавальненню.
  
  
  Яе павесіѓ трубку. "Нафтавікі", - сказаѓ я. Каміла і Ренцо нейкі час глядзелі на мяне. "Не пакідаюць мяне ѓ спакоі". Нам адзін вакол іх, здавалася, не хацеѓ пытацца або даведвацца пра што-небудзь.
  
  
  Пятнаццаць хвіліна праз, папрасіѓшы прабачэння за тое, што іду ѓ туалет, яе ѓставіѓ радок скіду ѓ таксафон. Ёй патэлефанаваѓ у "Ле Суперб" і загадаѓ дзяжурнаму праінструктаваць гадзінных ѓпусціць міс Morandi ѓ мой нумар, і прасачыць, каб яе ніхто не турбаваѓ.
  
  
  Яе вярнуѓся да П'еро, Ренцо, Каміле і астатнім з пачуццём палягчэння.
  
  
  Нарэшце кампанія распалася. Мне прыйшлося хутка сысці з Ренцо за некаторымі дакументамі і падпісаць чэк у офісе адваката. У П'еро было якое-якая справа, аб якім трэба было паклапаціцца. Каміла сказала, што ѓ нах прызначаная сустрэча са сваім настаѓнікам мовы ѓ 4 гадзіны, але, магчыма, мы маглі б павячэраць і потым гэтага. Ёй сказаѓ, што мне гэта падабаецца, і што, калі што-то пойдзе не так, мы маглі б сустрэцца пазней. Мне патрэбна была свабода дзеянняѓ ва ѓсіх кірунках, таму што я не ведаѓ, што Разанаѓ гатэля мне сказаць.
  
  
  Яе стараѓся не здавацца адкрыта нецярплівым падчас нашай паездкі назад у горад і бясконцага абмеркавання дагавора. Ястраб сцвярджаѓ на тым, каб мне далі італа-амерыканскага адваката, каб усё выглядала вельмі праѓдападобна. І адвакат сцвярджаѓ аб тым, каб прачытаць усе другарадныя пункты двойчы, адзін раз на італьянскай і адзін раз на англійскай. Потым былі праблемы з праверкай подпісы ѓ банку, і калі ѓсё ѓладзілі і апячаталі, было ѓжо пяць гадзін. Le Superbe знаходзіѓся ѓсяго ѓ некалькіх кварталах ад гатэля. Ветліва, але настойліва яе адхіліѓ просьбу Ренцо пайсці ѓ клуб і выпіць, каб адсвяткаваць гэтую падзею.
  
  
  "Цяпер ты адзін вакол нас, Джэры, - сказаѓ ён.
  
  
  Яе сказаѓ эму, што нам лепш адсвяткаваць разам пазней тым жа вечарам, і было б несправядліва падымаць тост разам без П'еро, Статка, сэра Х'ю, Камілы і нават Майкла Спортса.
  
  
  - Ты маеш рацыю, Джэры. Але сёння мы гарэзаваць вялікі свята. У зале Монца або дзе-небудзь на дыскатэцы. Яе абсталяваннем ѓсім паклапачуся.
  
  
  'Добра.' Яе паціснуѓ эму руку і памчаѓся хуткай рыссю па ажыѓленым тратуары.
  
  
  Гадзінны у вестыбюлі ухвальна кіѓнуѓ, калі яе, вярнуѓся і сказаѓ, што ѓ мае апартаменты сапраѓды пусцілі маладую дзяѓчыну. Пачатку другой гадзінны на маім паверсе пацвердзіѓ гэта.
  
  
  Яе расчыніѓ дзверы і закрычаѓ: "Разанаѓ", і выявіѓ яе сакавітае, прыгожае цела, распростертое на маёй ложка, з разрэзанай ад вуха да вуха шыяй.
  
  
  Багатым колькасцю крыві хто-то напісаѓ што-то па-італьянску ѓ люстэрку, тым самым люстэрку, якое зусім нядаѓна было спісана губной памадай Камілы.
  
  
  "Смерць здраднікам".
  
  
  Ee цела было яшчэ цёплым.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 6
  
  
  
  
  Яе паслаѓ Розану на смерць. З маёй дзёрзкай упэѓненасцю ѓ мерах засцярогі Le Superbe яго адчуваѓ, як быццам гэта мая рука дзейнічала вострым як брытва лязом, каб парэзаць яе цудоѓную шыю.
  
  
  Яе думаѓ пра гэта, але не ѓпадаѓ у нерашучасць, ад адчаю ці віны. Агент AX - чалавек, але ён не можа дазволіць знешніх наступстваѓ эмоцый захліснуць эга, незалежна ад таго, наколькі глыбока яны адчуваюцца. Хоць у думках праклінаючы сябе за сваю дурасць, яе ѓжо пакаваѓ мінімальная колькасць багажу, неабходнае для бяспечнага адступлення. Ясна было адно: вясёлы, памяшаны на сэксе тэхаскі нафтавай playboy Джэры Карр спыніла сваё існаванне і быѓ так жа мёртвы для маёй місіі, як небарака Разанаѓ.
  
  
  Ренцо і П'еро змаглі апраѓдаць мяне ѓ забойстве двух бандытаѓ. І ѓ П'еро было дастаткова палітычнай улады, каб зберагчы мяне ад абвінавачванні ѓ забойстве Розаны, калі яе выбегу ѓ калідор і падыму трывогу. Але нават усе намаганні П'еро не змаглі б спыніць доѓгі, зацягнутая працэс італьянскага правасуддзя, з якім мне трэба было сутыкнуцца. Дні допытаѓ, магчыма, ізаляцыя ѓ якасці ключавога сведкі. І, без сумневу, за мной зноѓ будзе кругласутачная сачэнне. І ѓсё гэта ѓ той час, калі мне трэба было, як мага больш свабоды перамяшчэння.
  
  
  Яе змог кінуць усё, акрамя таго, што было на мне, і лёгка пераноснага дыпламатычнага партфеля з запаснымі газавымі бомбамі, боепрыпасамі для "Люгера", глушыцелем і яшчэ некалькімі бяскрыѓднымі прадметамі рыштунак. Яе пераапрануѓся. Яе змяніѓ чорныя лакаваныя балетныя тэпцікі на пару грубых сандаляѓ, якія па-першае, былі зручнымі, а два квадратных абцаса былі месцамі для прыёму ежы рэчаѓ. Левы для цяжкага кастэт, правы для убудаванага радыеактыѓнага трэкера.
  
  
  На імгненне яе пастаяѓ у нагах залітай крывёю ложку і моѓчкі паабяцаѓ Розане, што дзе-небудзь па шляху ѓ рамках сваёй місіі, калі гэта магчыма, яе адпомшчу за нах.
  
  
  Гадзінны у канцы зала міргнуѓ, калі яе так хутка вярнуѓся ѓ залу. Таму эму было дазволена ѓбачыць Розану ва ѓсім яе жывым пышнасці, і ён не разумеѓ, што мужчына не можа затрымлівацца яшчэ трохі. Але з амерыканцамі, здавалася, мелася на ѓвазе выраз эга, вы ніколі не ведалі. Яе падаѓ сігнал вартавому ѓ вестыбюлі і атрымаѓ ад яго такой жа недаверлівы погляд. Але яшчэ больш яны здзівяцца, калі знойдуць цела Розаны. Калі б мой асабісты радар працаваѓ правільна, той, хто забіѓ Розану, запусціѓ бы для мяне наступны этап пасткі на працягу некалькіх хвіліна.
  
  
  Яе узяѓ першае якое трапіла таксі, выйшаѓ у ажыѓленым раёне каля Ватыкана і нырнуѓ у кавярню.
  
  
  Маё дарагое на выгляд лёгкае саржевое паліто не выглядала двухбаковым, але варта было мне расшпіліць стеганую падшэѓку, як яно ператварылася ѓ безгустоѓны зношаны плашч, які, магчыма, ведаѓ лепшыя дні, але ѓ далёкім і шэрым мінулым. Невялікі аэразоль знішчыѓ усе зморшчыны на маіх цудоѓных штанах і прымусіѓ ih выглядаць бруднымі і неахайнымі пад палямі майго паліто. Невялікага кавалачка наждачнай паперы было дастаткова, каб паліраваныя балетныя тэпцікі выглядалі старымі і пацёртымі. Ударыѓшы складаным нажом па кутку дыпламатычнага партфеля, яго змог садраць цялячую скуру, пакінуѓшы моцна пашкоджаны пакет для лістоѓ .
  
  
  Джэры Карр увайшоѓ у маленькую кавярню, і пакінуѓ ёй эга там разам з падшэѓкай камзолы, маёй цёмна-шэрай капелюшом і рэшткамі цялячай скуры.
  
  
  Выйшаѓ Бэн Карпэнтэр; пажылы, бедны, збянтэжаны грамадзянін вакол таго ж ускраіннай свету пансіёнаѓ і напісання сцэнарыяѓ для статыстаѓ, які таксама быѓ блажэннай тэрыторыяй Клему Андэрсана. Апошні штрых мог пачакаць яшчэ трохі.
  
  
  Дом у Трастевере знаходзіѓся ѓ некалькіх хвілінах хады, а Бэн Карпэнтэр быѓ не вакол тых, хто марнуе свае ліры на таксі, калі толькі ён не занадта п'яны, каб пра што-то турбавацца. Яе прайшоѓ дзве мілі, у асноѓным уздоѓж Тыбра, выглядаючы патэнцыйных праследавацеляѓ. На Понтэ-Гарыбальдзі, вялікім мосце, яе ѓжыѓ сваю звычайную тактыку стряхивания пераследу ѓ завулках. Праз дарогу ад нашага кантактнага дома была кавярня, і я спыніѓся, каб выпіць кубачак горкага эспрэса, назіраючы за вуліцай і тратуарамі праз фіранку па паѓнаважкія, перш чым перайсці вуліцу і пастукаць.
  
  
  Хайман адкрыѓ дзверы, з здзіѓленнем у вачах.
  
  
  Ён спытаѓ. - Чаму не заѓтра раніцай? Але ён хутка ѓпусціѓ мяне і зачыніѓ за мной дзверы. "Ты падобны на бамжа". Яе скінуѓ паліто, і ён ціхенька свіснуѓ пры выглядзе майго пашытага на заказ касцюма, які пачынаѓся з сярэдзіны сцёгнаѓ і спускаѓся да шыі.
  
  
  - Мне патрэбен касцюм, - сказаѓ я, здымаючы пінжак. - І некалькі кашуль. Старых. Гэта ѓсё.'
  
  
  - Даволі вялікі памер, - прамармытаѓ ён. "Але я магу мець ih."
  
  
  Ён корпаѓся ѓ глыбіні шафы, пакуль яе распавядаѓ эму сваю гісторыю па ваннай, дзе яе зафарбаваѓ сівізной валасы.
  
  
  "Ты гуляеш супраць вопытных людзей", - сказаѓ ён, калі яе скончыѓ.
  
  
  Ён знайшоѓ касцюм, падобны на што-то. Ён быѓ пакамячаным і падыходзіла мне ривненской настолькі, каб стваралася ѓражанне, быццам ён доѓгі час належаѓ Бэну Карпентеру. У яго была толькі адна кашуля, якая займаецца падыходзіла мне, але ён думаѓ, што зможа купіць яшчэ некалькі ѓ адным, вакол вулічных рынкаѓ. На дадзены момант усё было ѓ парадку.
  
  
  Яе пераклаѓ змесціва кішэняѓ у свой новы касцюм, надзеѓ наплечную кабуру, перш чым надзець куртку, і быѓ цалкам задаволены выглядам чалавека, які глядзеѓ на мяне праз люстэрка. Хайман раскрытыкаваѓ мяне.
  
  
  "Табе трэба яшчэ што-што", - сказаѓ ён.
  
  
  Яе так ганаруся гэтым, значна больш маладым агентам ЦРУ. але балюча чуць ад одолженного хлопчыка на пабягушках, што мне чагосьці яшчэ не хапае. Але мне падабаѓся Хайман, і да гэтага часу тхара, ён быѓ вельмі карысным. Так што я быѓ цярплівы.
  
  
  Яе спытаѓ. - Накладной барады?
  
  
  - Паху алкаголю, - сказаѓ ён. "Любы, хто падобны на цябе і не пахне таннай граппа, выклікае падазрэнне".
  
  
  Яе прызнала, што ён меѓ рацыю. У гэтага хлопчыка было будучыню, калі ён пражыве досыць доѓга. Праца са мной не назіраѓся эга шанцаѓ на выжыванне. Але я зрабіѓ сабе разумовую пазнаку, што калі мы абодва выжывем, яе звярну на яго ѓвагу Хоука. Хок пастаянна кажа аб новай крыві, якая займаецца патрэбна AX, але вэб-свежая кроѓ, якую мы калі-небудзь атрымліваем, гэта кроѓ, пралітая старымі прафесіяналамі накшталт мяне .
  
  
  "У мяне ѓсё яшчэ ёсць дыстыляваная Тарквинии, з якой да гэтага часу тхара вароцяць насы вулічныя алкашы", - сказаѓ ён. - Давайце прысядзем ѓ галоѓнай гасцінай і нальём вам выпіць. Калі ты вып'еш, яе таксама вып'ю адзін шкляначку.
  
  
  Мы вярнуліся ѓ гасціную і ѓ такую гульню на крэсла з шатающимися ножкамі, а Хайман выцягнуѓ корак па невядомай бутэлькі з бледна-пшанічнай вадкасцю. Ён наліѓ мне два пальца ѓ шырокі, не занадта чысты шклянку з вадой, у адпаведнасці з трухлявай атмасферай свайго дома. Яшчэ да таго, як я яе падняѓ шклянку, атачыѓ мяне сівушны пах. Наѓрад ці гэта можа быць горш купарваса, падумаѓ я, робячы вялікі глыток. Але было яшчэ горш. Яе праглынуѓ эга і здушыѓ ванітавыя пазывы. Яе зноѓ падняѓ шклянку і выпіѓ яго.
  
  
  - Хм, - сказаѓ Хайман. Наліѓ сабе, таксама невялікая, мінімальная колькасць.
  
  
  Ён выпіѓ і панюхаѓ. У вачах з'явілася сляза. Ён прыціснуѓ рукі да таліі і зноѓ панюхаѓ.
  
  
  "У наступны раз яе паспрабую што-небудзь другон", - прастагнаѓ ён.
  
  
  - У мяне ёсць для вас што-якая інфармацыя, - сказаѓ ён, аддыхаѓшыся. - Гилкрист перадаѓ яе з пасланцам. Гэта адпавядае таму, што ты сказаѓ сёння раніцай. Але яе па-ранейшаму не бачу ніякіх зачэпак".
  
  
  Ён працягнуѓ мне некалькі машынапісных ліставай.
  
  
  "Я як раз збіраѓся ih паменшыць", - сказаѓ ён. "У мяне ёсць фоталабараторыя за шафай, але так прасцей. Знішчыце ih, калі скончыце. Гэтая імкненне банка - растваральнік паперы. Ён пасунуѓ да майго месцы вялікую бутэльку Кьянці, і пачаѓ яе чытаць.
  
  
  Банк Лугана апынуѓся сумніѓным нават па швейцарскім мерках прадпрыемствам, больш за 80% якога належала П'еро Сімкі...
  
  
  Ён пачынаѓ як памежны абменны пункт для італьянцаѓ, якія перакладалі свае ліры праз мяжу і абменьвалі ih на значна больш бяспечныя швейцарскія франкі. Ён пашырыѓся да нерухомасці і давернага кіравання. У апошнія гады, паводле дадзеных Хоука, ён шталь надзвычай актыѓным у скупцы залатых зліткаѓ. У суперзащищенных падвалах захоѓвалася эга, прыкладна ѓ 40 000 000 даляраѓ. Цяпер, калі выбухнуѓ грашовы крызіс, спекуляцыя золатам стала папулярнай, але гэта выходзіла за звычайныя рамкі.
  
  
  Хайман ѓжо прачытаѓ матэрыял, і калі яе скончыѓ з лістом, згарнуѓ яе эга і заклаѓ у гэты растваральнік.
  
  
  Страхавая кампанія апынулася ѓ тупіку. Гэта было адно па найстарэйшых, самых багатых і найбольш рэспектабельных таварыстваѓ у Еѓропе, звязанае з рэспектабельнымі партнёрамі, як там, так і ѓ ЗША.
  
  
  Дома адпачынку ѓ Сасэксе быѓ яшчэ больш трывожным. Нашы словы пра П'еро. Але некалькі былых супрацоѓнікаѓ, якіх хутка адшукалі ѓ Лондане і ѓ Танбридж-Уэлсе, успомнілі, што таямнічы госць знаходзіѓся ѓ замкнёным пакоі, у той самы час, калі Ренцо і Стадс знаходзіліся там у якасці пацыентаѓ. Эга ніхто не бачыѓ, але эга быѓ псіхіятрам - выбітны юнгианец, гер доктар Унтенвейзер! Одзіна па інфарматараѓ кляѓся голасна, што госць быѓ дзіцем або падлеткам. Пры такім росце П'еро пры кожным збеглым поглядзе здаваѓся падлеткам.
  
  
  Як быццам аднаго джэкпота было недастаткова, расследавання ѓ Англіі таксама паказаѓ, што Easeful Acres была часткай доѓгай прыбытковай сеткі прыватных клінік, якія належаць коецерну ѓ Лондане. А старшынёй праѓлення быѓ не хто іншы, як наш іншы сэр Х'ю Марсленд. Больш таго, усе астатнія ѓ Савеце былі маѓклівымі падстаѓнымі асобамі, задаволенымі штогадовымі плацяжамі, пакінуѓшы сэра Х'ю поѓны кантроль.
  
  
  Гэтыя чатыры ключавыя фігуры знаходзіліся ѓ адным і тым жа месцы ѓ адзін і той жа час. Гэта праѓда, што некалькі гадоѓ таму, але спатрэбілася некалькі гадоѓ падрыхтоѓкі, каб завяршыць "Паток Святла".
  
  
  "Голас вякоѓ і расследаванне", - быѓ апошні каментар, але за ім рушылі ѓслед пяць зорачак ***** , што азначала, што бюлетэнь таксама утрымліваѓ самыя апошнія навінкі.
  
  
  "Trans-Ins Mutualité, - у паведамленні было пазначана назва страхавой кампаніі, якая займаецца не выклікала падазрэнняѓ, - па-відаць, часткова перайшла пад кіраванне швейцарскага банка. Усё яшчэ вельмі сакрэтная здзелка, але ѓ асноѓным у ёй удзельнічае некалькі карпаратыѓных страхавых падраздзяленняѓ. Як можна хутчэй, больш падрабязныя факты ѓ шляху. Ім больш не трэба было прамаѓляць для мяне назва гэтага швейцарскага банка. Меркавалася, што гэта будзе маленькае прадпрыемства П'еро ѓ Лугана, а дэпартамент будзе займацца страхаваннем фільмаѓ.
  
  
  Так што П'еро і трое іншых маглі перакладаць грошы праз аднаго кішэні ѓ іншы. Усё вельмі законна і без слядоѓ ih ѓ кнігах, каб не ѓстрывожыць інвестараѓ. Інвестарам таксама не трэба было ведаць, што ih грошы выкарыстоѓваюцца не для выгадных укладанняѓ, а для гэтага расце колькасці залатых зліткаѓ у склепе.
  
  
  "Усё сыходзіцца", гатэль ёй сказаць, але Хайман прымусіѓ мяне замаѓчаць.
  
  
  Пакуль яе чытаѓ справаздачы, ён паклаѓ на крэсла ѓ сваім радыё і уключыѓ гучную італьянскую поп-музыку, змешаную з пахамі грапы. Цяпер музыка была перапыненая для зводкі тэрыторыі баранцава мора.
  
  
  '... гадзіну назад было знойдзена цела Розаны Morandi, двадцатиоднолетней супрацоѓніцы Alitalia, з перарэзаным горлам. Паліцыя шукае Роджэра "Джэры" Карра, багатага амерыканца, які спыніѓся ѓ гэтым нумары, і хутка сышоѓ у той час, калі, па словах лекараѓ, міс Morandi была забітая. Афіцэр, які дзяжурыѓ затым папярэдняга інцыдэнту з удзелам Карра, з упэѓненасцю заявіѓ, што ніхто больш не ѓваходзіѓ у нумар з імі тхара, як ён ѓпусціѓ міс Morandi у адпаведнасці з тэлефоннымі інструкцыямі містэра Карра. Затым рушыла ѓслед рэдакцыйная артыкул пра прагных да сэксу багатых амерыканцаѓ, якія пагражаюць традыцыйным целомудрию італьянскіх жанчын, за якой рушыла ѓслед пахвальнае апісанне адшукваюцца.
  
  
  "Джэры Карр - высокі прыгожы мужчына з арыстакратычнай манерай паводзін", - сказаѓ па. "Ён стыльна апрануты, і ѓ апошні раз эга бачылі ѓ цёмна-шэрай фетравым капелюшы "Гомбург", светла-шэрым паліто, у англійскай стылі і шэрым фланелевом касцюме. Яму было ад дваццаці васьмі да трыццаці пяці гадоѓ, і ён крыху гаворыць па-італьянску.
  
  
  Хайман паглядзеѓ на мяне і ѓбачыѓ сівога, пакамячанага мужчыну, ад якога пахла граппа. Ён усміхнуѓся. "Спатрэбіцца даволі разумны хлопец, каб прывязаць вас да гэтаму апісанню", - сказаѓ ён.
  
  
  - Але гэтыя вельмі разумныя хлопцы шукаюць, - змрочна сказаѓ я. "Схема, якую мы толькі што прачыталі, распрацавана не для слабанервных".
  
  
  - Але ѓбачыце, што я меѓ на ѓвазе, калі сказаѓ, што зачэпак няма? - сказаѓ Хайман.
  
  
  - Цалкам на самай справе, прыяцель , - сказаѓ я. "Цяпер мы дакладна ведаем, і Ястраб паступова, як і Клем Андэрсан быѓ на шляху да чаго-то вельмі важнага. Мы ведаем, што Ренцо, Стадс, П'еро і сэр Х'ю Марсланд ѓпершыню сустрэліся ѓ Easefil Acres ѓ Сусэксе, на чале з хема-то, каго Клем Андэрсан назваѓ бы "Юнгом" Гэтая літара L у нататках Гняздо: можа азначаць П'еро, або эга банка ѓ Лугана, але гэта не мае значэння. Мы ведаем, што "Нітка Свету" назапасіѓ дастаткова ваеннай тэхнікі, каб пачаць маленькую вайну і, магчыма, актываваць вялікую. Але пакуль мы не зможам даказаць, што зброя - гэта нешта большае, чым проста рэквізіт, нам не было на што абаперціся, прыяцель. - Гэта занадта на самай справе, - сказаѓ Хайман. - Куды гэта нас прывядзе, Картэр?
  
  
  Лічылася, што Бэн Карпэнтэр правёѓ некалькі гадоѓ у Аѓстраліі, і яе пачаѓ гуляць ролю эга.
  
  
  - Даѓ эму кароткую інфармацыю пра сябе. 'Цясляр. Як і Карр, у nen ёсць першы склад майго імя. Калі ѓ мяне будзе дастаткова часу, каб прыняць новую асобу, я не клапачуся аб тым, каб ператварыцца ѓ Хасэ Гансалеса або Гельмуда Шміта. Але калі патрабуецца хуткае пераключэнне, як мы даведаліся метадам спроб і памылак, зручней пакінуць што-то вакол зыходнага імя. Так што, калі хто-то спрабуе заклікаць мяне да адказу на ih "Прывітанне, Картэр", гэта будзе сапраѓды гэтак жа, як калі б ёй сказаѓ: "Мяне клічуць Карр або Карпэнтэр"...
  
  
  Ён кіѓнуѓ.
  
  
  - Вернемся да рэальных фактах, - сказаѓ я. "Лепшае, што мы можам зараз даказаць, гэта тое, што адбываецца амаль законная справай. Яе павінен увайсці ѓ замкнёныя будынка на тэрыторыі Конці. І хутка.
  
  
  Хайман паглядзеѓ на гадзіннік; Яе пакінуѓ свой "Rolex" у прыбіральні кавярні. Як бы яе нам, быѓ да іх прывязаны, для Бэна Карпентера гэта было занадта дорага.
  
  
  - Вам лепш пачакаць да цемры, - сказаѓ ён. "Я даследаваѓ гэта месца самастойна. Па-першае, у іх ёсць ахова і вартавыя сабакі. Як толькі вы пераадолець гэта, вы можаце сутыкнуцца з яшчэ больш складаным унутраным ахоѓным кольцам. Мы не маем справу з маленькімі хлопчыкамі. Але ѓ АХ павінны былі гэта ведаць, інакш яны б не паслалі Ніка Картэра.
  
  
  - Бэна Карпентера, прыяцель, - паправіѓ яго эга. "Дзе б мы былі. Магчыма, вы можаце пачаць трэніравацца адкрытымі цяпер".
  
  
  - Добра, Бэн, - сказаѓ ён. "Што ѓ цябе ёсць, каб зламаць Contiland?"
  
  
  Яе расшпіліѓ куртку, каб паказаць эму кабуру, якую ён ужо бачыѓ. - І нож, - сказаѓ я. Яе не згадаѓ П'ера. Вы павінны трымаць некалькі рэчаѓ у рэзерве на ѓсялякі выпадак. Паказаѓ яе эму абцас, нагружаны радыеактыѓным рэчывам, оставлявшим пасля. Мне давялося паказаць эму гэта, таму што яго гатэль, каб ён ведаѓ, што трэкер ѓ зале ѓ тым жа транзисторном радыёпрымачы, што і падслухоѓваюць прылады.
  
  
  "Вы націскаеце гэтую кнопку", - патлумачыѓ я. - А ѓ дыяпазоне хваль - гэта індыкатар даѓгаты і шыраты з дакладнасцю да пяці працэнтны на кіламетр. Затым націсніце кнопку ніжэй, і вы пачуеце гукавы сігнал, сіла якой павялічваецца па меры набліжэнняѓ да обнаруживаемому элементу. Ніколі не выкарыстоѓвайце яго, пакуль я не спазнюся на сустрэчу або даклад больш чым на гадзіну".
  
  
  Ён правільна симмитировал дзеянні, затым сунуѓ прылада ѓ хвіліну джынсаѓ.
  
  
  "Усе вельмі разумныя". ён сказаѓ. - Але як прайсці mimmo сабак і вартавых?
  
  
  "Што тычыцца гэтых сабак, - сказаѓ я, - купіць мне танны гамбургер". Яе пропитаю эга экстрактам валяр'яны. Гэта стане захапляльным нават для самай лепшай сабакі, і тады яе дадаю заспакойлівы, якое дзейнічае імгненна. Яе застануся з аднаго боку, а з другога, у некалькіх сотнях ярдаѓ ад мяне, будзеш адцягваць увагу ахоѓнікаѓ.
  
  
  - Добра, - сказаѓ Хайман. 'Але як?'
  
  
  - Мы гэта высветлім, калі пойдзем туды. Спачатку мы павінны знайсці месца для мяне. Я не магу больш падвяргаць гэты дом небяспекі, застаючыся тут. 'Замежны пашпарт?'.
  
  
  Яе кінуѓ эму дакумент Бэна Карпентера. Нічога страшнага, з фальшывай візай шестинедельной даѓніны, каб не было сумневу з-за якога-то віду на жыхарства. Дряхлое твар на фота было падобным. Яе сам быѓ мадэллю для яго, а таксама для прыкладна дваццаці іншых фатаграфій за сваю доѓгую кар'еру.
  
  
  "У гэтым раёне няма сапраѓдных пансіёнаѓ, - падумаѓ Хайман ѓслых. - І яе гатэль б, каб ты быѓ побач, хоць і не занадта блізка. Дыскі старая за бульварам прымае платных кліентаѓ. Яна недальнабачна і не занадта пераборлівая.
  
  
  - Дзякуй, - сказаѓ я.
  
  
  "Дазвольце мне спачатку патэлефанаваць". Ён сверился з кішэнным дзённікам, набірае нумар і загаварыѓ на скажоным італьянскай з хема-то на іншым канцы лініі. Ён пераканаѓча павысіѓ голас, і шталь гандлявацца з-за аплаты.
  
  
  "У цябе ёсць пакой", - сказаѓ ён, паклаѓшы трубку. - Трыццаць тысяч лір у месяц, аплата наперад. Вы можаце прыводзіць людзей. Дзяѓчынак, я маю на ѓвазе. Гэтая старая ведае, што яна рабуе цябе. Яна проста захоча убачыць ваш пашпарт, але не больш таго. Яна не вядзе запісаѓ для копо , таму што гэта чорны заробак. Пойдзем.'
  
  
  Італьянскія газеты друкуюць сенсацыі хутка, і як толькі мы выйшлі на вуліцу, маё ранейшае твар, акуратнага Джэры Карра, павялічанае з фатаграфіі, зробленай падчас абеду, уставилось на нас па ѓсіх газет.
  
  
  УЧСИДО! РАПИМЕНТО! ВИОЛЕНЦА! МИСТЕРО!
  
  
  "Забойства! Згвалтаванне! Гвалт! Сакрэт!'
  
  
  Паднёс іх сем плюсаѓ за правільнасць і здзівіѓся, калі яго зноѓ выглядаѓ такім чыстым, прахалодным і ахайным.
  
  
  Яе пазычыѓ у Хайман патрапаны чамадан для дадатковай адзення, якую эму удалося адкапаць у шафе. Мы спыніліся каля рынкавага прылаѓка, і яе, дадаѓ да яму дзве выкарыстаныя кашулі, выбеленыя джынсы, дадатковую пару абутку і патрапаны халат з надпісам "Шпіталь ВМС ЗША, аддзяленне рэабілітацыі алкаголікаѓ, Неапаль".
  
  
  - Госпадзе, Бэн, - сказаѓ Хайман. "У гэтым уборы вы станеце каханым арандатарам Момы Пинелли".
  
  
  Яшчэ адна вуліца, кут, і ён падняѓся перада мной на два лесвічных пралёта і прадставіѓ мяне Mome Пинелли, тлустай спадарыня гадоѓ пяцідзесяці-шасцідзесяці, апранутай ѓ плямістую чорную жалобную мантыю, напамін аб тым, што Папа Пинелли, які правёѓ шмат гадоѓ таму ѓ Эфіопіі, дазволіѓ Божай ласкі сысці на яго. Валасы ѓ нах былі белыя, а на радзімкі на падбародку расло некалькі чорных пучкоѓ. Яна была ѓ добрым настроі і з энтузіязмам сустрэла мяне і мае 30 000 лір. На мой пашпарт яна кінула толькі беглы погляд.
  
  
  "Пакой ззаду, сіньёр Иеман, - сказала яна Хайману. - Калі хочаш паказаць. Яе занадта старая, каб бегаць туды-сюды. Твой іншы хоча амерыканскія цыгарэты? У мяне яны ѓсяго ѓ 300 лір за пачак.
  
  
  - Пазней, мама. Ты переживешь нас усіх. Хайман пацалаваѓ яе ѓ абедзве палачкі і павёѓ мяне ѓ заднюю пакой.
  
  
  "Калі ён хоча прыводзіць дзяѓчат наверх, скажыце эму, што яны не могуць гучна вішчаць ці крычаць", - крыкнула яна нам наѓздагон. "У мяне ёсць імя, якое трэба падтрымліваць у гэтым раёне. Калі ён захоча гашышу, яе таксама магу атрымаць яго. І вельмі танна.
  
  
  Гэта было далёка ад люксамі Le Superbe, і не толькі ѓ геаграфічным плане. У пакоі была ложак з двума бруднымі коѓдрамі, грубай муслиновой прасцін і адной жорсткай белай прасцінай.
  
  
  Яе таксама ѓбачыѓ вялікі драѓляны крэсла і маленькі крэсла з высоѓнай скрыняй. У ёй была ракавіна з авальным люстэркам, а ѓнізе - непазбежнае бідэ. Адно акно з выдатным выглядам на глухую сцяну ѓ двух метрах за ім. Хайман важдаѓся з іржавымі кранамі, і вада пацякла рыѓкамі. - Кран ѓсё яшчэ працуе, - сказаѓ ён з некаторым здзіѓленнем. - Ты ѓсё зразумеѓ , Бэн. Далей па калідоры туалет з душам. Пастаѓце свой чамадан ѓ кут, і мы зможам пайсці павячэраць і прадставіць вас, як новага акупант-ін-Трастевере. Няма сэнсу ісці на тэрыторыю Конці раней дзесяці гадзін.
  
  
  Ён правёѓ мяне праз некалькі сцяга да траттории , якая займаецца складалася па адной пакоя і выходзіла вонкі з чатырма столікамі на тратуары.
  
  
  "Лепшая паста ѓ горадзе", - сказаѓ Хайман. - Між іншым, з часоѓ Вест-Гатовы тут не было нам аднаго турыста. Марка!
  
  
  Па задняй кухні з'явіѓся хлопчык гадоѓ семнаццаці, у засаленном белым фартуху. "Марка, гэта мой стары яшчэ, Бэн", - прадставіѓ мяне Хайман па-італьянску. І яе, прамармытаѓ ім некалькі слоѓ, якія Карпэнтэр мог вывучыць. - Рады пазнаёміцца з адным сіньёра Хайман, - сказаѓ Марка.
  
  
  - Ты нас обслужишь, Марка, - сказаѓ Хайман. "Для яго гэта быѓ Дотторе Хайман. Бэн збіраецца пажыць з намі некаторы час. Так што, як сапраѓдны рымскім, прынясіце нам трохі чырвонага віна, пакуль мы не вырашым, што паесці.
  
  
  - Si dottore, Professore. - сказаѓ Марк. У імгненне хваробы ён вярнуѓся з двума бутэлькамі чырвонага віна, чым-то накшталт Кьянці, але мацней і ярчэй па колеры. "І некалькі сурвэтак, сыч бога", - паскардзіѓся Хайман. "Гэта месца губляе свой стыль". Марка вярнуѓся са стосам папяровых сурвэтак, а мы з Хайманом ѓзяліся за ручкі, каб параѓнаць накіды планавання паверхаѓ студыі Conti і прылеглых тэрыторый.
  
  
  Адразу затым першае напояѓ мы замовілі спагецці з мідыямі, смажаным ягнём і артышокамі. І пакуль мы пілі каву з граппа, мы ѓсё яшчэ параѓноѓвалі гэтыя накіды".
  
  
  "Добра", - сказаѓ яе над нашай апошняй версіяй. "Я думаю, што склады занадта блізка адзін да аднаго, але астатняе, здаецца, у маштабе". "Яны ахоѓваюць эга, як вайсковую базу", - сказаѓ Хайман. "Але яны засяродзілі сваю ѓвагу на фронце тут".
  
  
  Эга ручка пастукала па брамцы пад'езда, куды Джэры Карр заехаѓ гэтай раніцай на раскошнай машыне ѓ якасці доѓгачаканага госця.
  
  
  "За ім няма сапраѓдных дарог", - сказаѓ ён. "У іх ёсць плот вакол калючага дроту, сабакі і патрулі па ѓсім тыле час ад часу. Вотум... - Эга пяро праводзілася дрыготкую лінію. - Праблемы, - сказаѓ я. "Як мы дабяромся да задняй часткі, не прайшоѓшы спачатку праз пярэднюю частку?"
  
  
  - Ты эксперт, - сказаѓ ён.
  
  
  Яе зноѓ паглядзеѓ на карту.
  
  
  - Няма дарог, - сказаѓ я. - Але я па-чартоѓску ѓпэѓнены, што заѓважыѓ тут нейкую сцяжынку.
  
  
  Стаѓлю крыж.
  
  
  "Я стараюся паляѓнічая сцежак, - сказаѓ Хайман. "Калі ѓсё пойдзе па гэтым шляху, яно можа трапіць у Ченточелли. І мы можам праехаць туды, не падыход да брамы.
  
  
  'У некалькіх хвілінах хады?'
  
  
  "У гэтым няма неабходнасці, - сказаѓ ён. "У мяне ѓ багажніку два складаных ровара. А цяпер месца, дзе яе павінен адцягнуць ахову.
  
  
  - Я бачыѓ у вашым дом стартавы пісталет, - сказаѓ я.
  
  
  'Так.'
  
  
  "Ці ёсць у яго сігнальная ракета, і ці ёсць яна ѓ вас?" - Галасаваць і ѓсё, - сказаѓ ён. "Але гэта асветліць ѓсю вобласць, каб яны маглі бачыць вас і мяне".
  
  
  - Не, калі мы знойдзем дрэва, - сказаѓ я. - А калі ты будзеш страляць не ѓ той бок, дзе яе. Тады не ѓсе асвятляецца, або, па меншай меры, не рэзка. Пачакай, пакуль мы дабяромся туды.
  
  
  Мы развіталіся каля дзвярэй карчмы. Хайман вярнуѓся за сваім зброяй і машынай. Яе вярнуѓся да сябе, каб забраць боепрыпасы для Люгера. Праз пятнаццаць хвіліна яе зноѓ сустрэнуся з ім у моста праз раку.
  
  
  Ён быѓ як раз своечасова, у старым Пежо. Звонку ён выглядаѓ патрапаным, але як толькі яе sel ѓ ёй, і мы ехалі на роѓнай хуткасці па ѓсё яшчэ загружанаму девятичасовому руху, яе мог на слых сказаць, што аѓтамабіль настроены ідэальна.
  
  
  "Паѓгадзіны туды на машыне", - сказаѓ Хайман.
  
  
  - Тады па меншай меры яшчэ паѓгадзіны, каб дабрацца да месца. Тады павінна быць ужо цёмна.
  
  
  Мы больш нічога не сказалі, парушыѓшы маѓчанне толькі для таго, каб узгадніць нашы планы сустрэчы, калі справа будзе зроблена.
  
  
  - Не чакай мяне, - сказаѓ ёй эму. "Калі яе змагу ѓвайсці, яе таксама знайду выхад. Яе прыйду да цябе дадому ѓ сем трыццаць раніцы. Калі мяне не будзе да дзевяці, займіся гэтым радыё-і даведайся, не прыліпла ці што-небудзь жывое да маёй пятцы.
  
  
  Мы прыпаркавалі "пежо" ѓ Ченточелли, далёка не зялёным прыгарадзе, і ніхто не звярнуѓ на нас увагі, пакуль мы разбіралі і збіралі два складаных ровара. Хайман ехаѓ наперадзе мяне па вуліцы, пакуль дома не парадзелі.
  
  
  - Гэта дзе-то тут, - мякка паклікаѓ ён мяне. - Паміж намі і студыяй каля кіламетраѓ лясоѓ і палёѓ. Але які шлях куды вядзе?
  
  
  Нам пашанцавала. Дарожкі зараслі, але не настолькі, каб па ім нельга было ездзіць на ровары. Тры-чатыры няслушных павароту лёгка карэктаваліся з дапамогай компаса. Было ривненской сем хвіліна адзінаццатага, калі мы ѓбачылі доѓгую агароджу вакол калючага дроту Рымскай імперыі Ренцо.
  
  
  Гэта выглядала менавіта так, як я яе памятаѓ тады збеглага агляду tem раніцай. ђсёй тэрыторыі гатэля, а перад плотам была расчышчана, за выключэннем групы дрэѓ тут і там. Яе сказаѓ Хайману адмераць дзвесце крокаѓ на поѓнач, а затым, калі ён знойдзе добрае сховішча, запаліць ліхтар па дыяганалі праз плот. Пакуль ён выбіраѓ сваю пазіцыю, яе рыхтаваѓся і чытаѓ кароткую малітву.
  
  
  Мы шкадавалі адзін аднаму рукі, і ён знік. Яе пачаѓ мясіць чатыры аднолькавых шарыка па гамбургераѓ, які ён даѓ, і змяшаѓ ih з роѓнымі часткамі валяр'яны сродкаѓ для сабак і заспакойлівага для хуткага накаѓт. Яе нават падмяшаѓ здробненае снатворнае Камілы, якое ѓвесь час насіѓ з сабой, нягледзячы на ѓсе пераапранання.
  
  
  Яе быѓ так блізка, што пачуѓ драпанне калені і ѓбачыѓ бледныя цені; гэта былі гіганцкія нямецкія аѓчаркі. Двое бегалі ѓзад і наперад па іншы бок плота. Яе перакінуѓ чатыры гамбургера адзін за адным праз плот. Яны спусціліся, не выдаѓшы нам гук. Яе ѓбачыѓ сабак, тых, што бягуць рыссю да двух розных месцах, якія яе абраѓ. У мяне не было б шанцаѓ, калі б яе ѓступіѓ у бойку з гэтымі сабакамі, таму даѓ кожнай сабаку гамбургеры з начыннем, якая выклікае дрымотнасць.
  
  
  Мне якраз хапіла часу, каб зняць колы з веласіпеда, перш чым Хайман, дзе б ён нас сядзеѓ, прымусіѓ заквітнець на небасхіле новую зорку. Яе, пабег да плота, трымаючы перад сабой разабраны ровар. Там я ѓваткнуѓ раму ѓ зямлю і пераскочыѓ четырехфутовый плот вытанчаным скачком з шастом.
  
  
  Калі яго прызямліѓся, яго перавярнуѓся і праляжаѓ ривненской пяць секунд, пакуль не пераканаѓся, што вартавыя мяне не чулі і не бачылі. У любым пяцідзесяці ярдаѓ яны крычалі аднаго на аднаго, прыцягнутыя святлом ракеты. Яе павольна прасоѓваѓся наперад, да бліжэйшага складзе. Яе мінуѓ сабак і вартавых, і ѓ любы момант мог сутыкнуцца з новай трывогай.
  
  
  Але нічога не адбылося. Па крайняй меры, ёй нічога не заѓважыѓ. Яе, спадзяваѓся, што Ренцо і эга дружкі ѓжо настолькі задаволеныя пражэктарамі ля галоѓных варот, нямецкімі аѓчаркамі і якія патрулююць вартавымі, што не распачалі ніякіх дадатковых мер засцярогі. У іх сапраѓды былі добрыя, трывалыя замкі з падвойным замкам на дзень першага склада, але добрыя, надзейныя замкі з падвойным замкам - дзіцячая анімацыя для агента AX.
  
  
  Перш чым увайсці, яе дбайна вышмараваѓ пеѓняѓ і замкі.
  
  
  Яе чакаѓ арсенале, так што не здзівіѓся, выявіѓшы эга. Ёй быѓ здзіѓлены і шакаваны разнастайнасцю і смертоносностью зброі. Тут знайшлося што-то для ѓсіх: ад расейскіх ракет для знішчальніка Міг-24 апошняй мадэлі да ядзерных боегаловак для нашага Т-2В, прадастаѓленага ваенна-марскога ФЛОТУ ЗША, і малых ракет для нашага Sabre 100-F (новая серыя, незарэгістраваныя, сакрэтныя).
  
  
  Можна было быць упэѓненым, што нам адно па ѓсёй урадаѓ, одолживших эга абсталяванне, не падазравала, што яно можа быць так хутка пераѓтворана ѓ дзеючае зброю. Візіт на склад кім-небудзь па Расеі, Кітая ці па адной краін НАТА, напэѓна, спыніць змова ѓ зародку, перш чым ён зможа развіцца, нават калі ён пачаѓся, дзякуй агаворка Стадса, у панядзелак.
  
  
  Яе зрабіѓ нябачныя закладкі на некалькіх скрынях з боепрыпасамі, выкарыстоѓваючы тоѓсты аловак, які змяшчае радыеактыѓны элемент. Мне не трэба было аглядаць іншую кладоѓку, але яе праляжаѓ без руху змрочныя дзесяць хвіліна, пакуль начны вартаѓнік абыходзіѓ абодва будынка. Паступова гэта ператварылася ѓ жахлівае аднастайнасць. Цяпер усё, што мне трэба было зрабіць, гэта пераканацца, што я выбраѓся адсюль жывым, каб папярэдзіць як мага больш людзей. Нават палітычныя сувязі П'еро не змаглі выратаваць эга, з такімі пераканаѓчымі доказамі.
  
  
  Неба ѓсё яшчэ было хмарным, калі яе павольна падпоѓз да плота. Яе зноѓ павінен быѓ адцягнуць увагу, але на гэты раз яго павінен быѓ адцягнуць ih адзіночку. Яе ѓспомніѓ грацыёзны старамодны флюгер на ферме, якая займаецца была часткай дэкарацыі Верельдейнде. Гэта было відаць з таго месца, дзе яе цяпер знаходзіѓся, і група штучных дрэѓ схавае мяне ад часавых, якіх гэта приманит. Яе досталь свой Люгер, паляпаѓ па дзяржальні і прыкруціѓ глушыцель. Гэта рабіла эга трохі нязграбным, а цэліцца было крыху больш складана, але ѓ мяне быѓ толькі адзін шанец, і яго ѓсё роѓна павінен быѓ ім скарыстацца.
  
  
  Яе прыѓзняѓся на локці і пачакаѓ, пакуль трохі аблокі расьсеюцца. Так было хвіліна праз дзесяць. Па крайняй меры, у мяне было досыць апытання, каб зрабіць стрэл. Глушыцель выдаѓ стрыманы кашаль, і флюгер разгарнуѓся, і гук удару рэхам разнёсся па ѓсёй пляцоѓцы. Яе пачуѓ бягуць shaggy, якія набліжаюцца да ферме. Яе ѓзяѓ свой нож і пачаѓ капаць пад плотам трохметровую яму.
  
  
  Вакол фермы ѓсё яшчэ раздаваліся крыкі, калі яе зноѓ падняѓ раму свайго ровара, прыкруціѓ колы і паехаѓ у кірунку Ченточелли. Яе праклінаѓ сябе за тое, што быѓ настолькі дурны, што не прымусіѓ Хайман чакаць у машыне. Цяпер кожная хвіліна можа быць на рахунку. Спачатку назаѓжды далажыць Хоуку, а потым пазбавіцца ад усяго, што звязана з "Канцом Свету". .
  
  
  Яе думаѓ аб гэтым, калі з роварам і ѓсім астатнім нырнуѓ зламаючы галаву ѓ замаскіраваную яму. Яе зноѓ устаѓ з люгером ѓ руцэ, але зноѓ выпусціѓ яго. Вакол ямы стаялі чацвёра мужчын, сціскаючы ѓ руках нязграбныя аѓтаматычныя карабіны.
  
  
  "Мы чакалі цябе, Нік Картэр", - сказаѓ адзін вакол мужчын, яго голас быѓ скажоны капюшонам, які ён нацягнуѓ на галаву.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 7
  
  
  
  
  Двое мужчын дапамаглі мне выбрацца праз ямы і старанна мяне абшукалі, а двое іншых трымалі мяне пад прыцэлам вакол свайго зброі. Потым першага прывітанне ніхто не прамовіѓ да нас словы.
  
  
  Яны знайшлі штылет і забралі яго. Яны знайшлі газавую бомбу ѓ кішэні маіх штаноѓ і забралі яе разам з усім астатнім вакол кішэняѓ, уключаючы якую то сашчэпку; Гэта было добра, таму што гэтая выпадковая сашчэпка ѓяѓляла сабой злучэнне магнію, якое можа падарвацца ѓ асляпляльным святле, дастатковай, каб часова заблакаваць іх агляд.
  
  
  Між іншым, усе чацвёра былі мускулістымі, магчыма, больш моцнымі, чым Гарыла і Пепе, і нібыта менавіта ценымногие разумней. Яны адвялі мяне ѓ струмень дарожкі, дзе мяне чакаѓ вялікі "Фіят". Калі на карту было пастаѓлена так шмат, ён не мог рызыкаваць. Крычаць аб дапамозе не ѓ маіх правілах, але цяпер было не час для асабістай гонару. І за тую долю секунды, што мне спатрэбілася, каб удыхнуць і закрычаць аб дапамозе, як воющая сабака, одзіна вакол маіх дрэсіроѓшчыкаѓ адкрыѓ мне рот і засунуѓ у яго грушападобны кляп.
  
  
  "Гэта зроблена для таго, каб пазбавіць вас ад непатрэбных высілкаѓ, Картэр", - сказаѓ ih прадстаѓнік.
  
  
  Так што дарога назад у Рыме была такой жа спакойнай, як і мая паездка туды, хоць і не такой прыемнай. Яе, зразумеѓ, што мы ѓязджаем у Рым, калі мімаходам убачыѓ вароты Порт-Маджорэ. Затым два бандыта па баках ад мяне ѓ задняй частцы машыны апусцілі шторы, а таксама шторку перад шкляной секцыяй, якая адлучае нас ад кіроѓцы. Згаданая шкляная перагародка выглядала куленепрабівальнай, а абедзве заднія дзень не мелі рычагоѓ. Нават калі б мне ѓдалося адолець абодвух сваіх ахоѓнікаѓ, і адабраць у іх зброю, яго ѓсё роѓна быѓ бы дастаѓлены туды, куды яны мелі намер ѓзяць мяне, у наглуха закрытай клетцы вакол шкла і металу.
  
  
  Мы ехалі яшчэ пяць мін, а потым яе, адчуѓ, як машына спусцілася па схіле і спынілася. Мае ахоѓнікі адпусцілі шторы і сталі чакаць, пакуль кіроѓца і эга спадарожнік адкрыюць дзень звонку.
  
  
  Мы былі на падземнай стаянцы нейкага вялікага будынка. Розныя нумары на розных аѓтамабілях; некалькі італьянскіх, аѓстрыйскі, швейцарскі, адзін англійская і адзін з тэмамі, адмысловымі нумарамі, якімі карысталіся мальтыйскія дыпламаты. Яны былі ѓ трох па шосты італьянскіх нумарных знакаѓ. CD для дыпламатычнага корпуса. Яе мог чакаць П'еро; па меншай меры сяброѓ П'еро.
  
  
  Як толькі дзень адчыніліся, мне дапамаглі выйсці. Яе ѓсё яшчэ быѓ з вехцем ѓ роце, яны ѓсё яшчэ моцнага трымалі мяне і мог толькі моѓчкі пратэставаць. Мяне пацягнулі да аѓтаматычнага ліфта.
  
  
  Чацвёра цяжкавагавікоѓ прыціснуліся да мяне, хоць невялікая металічная таблічка збоку выразна паказвала на англійскай, французскай і італьянскай мовах, што максімальная нагрузка складае чатыры чалавекі або, самае большае 300 кг. Кожны вакол нас важыѓ не менш за дзевяноста кілаграмаѓ, так што я кіѓнуѓ на металічную пласціну.
  
  
  "Так, так сорамна парушаць запаведзі", - сказаѓ адзін па ѓсёй чацвёркі. - Але часам у цябе няма выбару, ці не так, Джордж?
  
  
  Ліфт падняѓся на чатыры паверхі і выйшаѓ у адзін па гэтае доѓгіх калідораѓ з радамі офісных дзвярэй, гэтак тыповых для ѓрадавых будынкаѓ часоѓ Мусаліні. У канцы залы было акно, і перад гэтым акном сядзела постаць з аѓтаматам пад пахай. Там, дзе праход на другі бок ѓтвараѓ прамы кут, сядзела гэтак жа ѓзброеная постаць.
  
  
  Любая слабая надзея, якая займаецца ѓ мяне, можа быць, каб вырвацца і рызыкнуць збегчы, знікла. Я не думаѓ, што Нік Картэр, Джэры Карр або Бэн Карпэнтэр перажылі б тады гэта подлунное існаванне.
  
  
  Калі б яе не казаѓ і не збіраѓся гаварыць, яны б ціснулі на мяне катаваннямі, сыроваткай праѓды, або і тым, і іншым. Ва ѓсіх гэтых выпадках, можа быць, гэтая доля секунды наступала, калі мне трэба было вырвацца, або, калі гэта не ѓдалося, прывесці каго-то са мной для кампаніі ѓ моргу.
  
  
  Яны правялі мяне ці, дакладней, працягнулі mimmo трох дзвярэй і спыніліся ля чацвёртай. Лідэр увайшоѓ і выйшаѓ праз некалькі імгненняѓ, жэстыкулюючы пальцам. Трое эга таварышаѓ ѓцягнулі мяне ѓ пакой.
  
  
  Гэта быѓ вялікі прасторны кабінет з закратаванымі вокнамі, што выходзілі на Тыбр. У адной вакол сцен стаяѓ вялікі крэсла па цікаѓ дрэва сучаснага дызайну. Вакол яго былі расстаѓленыя зручныя крэслы. Адно было пустым, у іншых сядзелі пяцёра мужчын ва ѓзросце ад трыццаці пяці да пяцідзесяці пяці . Усё гэтак жа рэспектабельных, як і мае калегі-інвестары ѓ "World End", але не П'еро і не Ренцо.
  
  
  У крэсьле за пісьмовым сталом сядзеѓ высокі хударлявы мужчына гадоѓ сарака, з доѓгімі жаѓтлявымі валасамі і ѓ акулярах у рагавой аправе. Яе ніколі не бачыѓ, эга раней. Яе ніколі раней не бачыѓ нікога вакол мужчын. І ѓсе яны больш былі падобныя на членаѓ камітэта, готовившего мне вусны экзамен на ступень магістра гісторыі, чым на працадаѓцаѓ тых хлопцаѓ, якія спрабавалі мяне падсмажыць, перарэзалі Розане шыю, а цяпер пасадзіць мяне на вольнае месца.
  
  
  "Дзякуй, містэр Картэр", - ветліва сказаѓ светлавалосы мужчына, нібы не заѓважыѓ, што мяне ѓпіхнулі ѓ крэсла, і двое па тых хлопцаѓ падышлі па абодва бакі ад мяне, каб утрымаць мяне там. .
  
  
  - Як бачыш, - сказаѓ ён, - нам вядома тваё сапраѓднае імя, а што-што вядома аб тваіх здольнасцях. Одзіна вакол нашых тут, містэр Алег Перестов, кажа, што ѓ эга калегаѓ былі цікавыя сустрэчы з вамі.
  
  
  Невысокі лысы чалавек з глыбокімі запалымі вачыма на славянскім чалавек змрочна кіѓнуѓ у знак згоды. Раптам імя ѓспомнілася. Ён быѓ галоѓным чалавекам МГБ Расіі для Заходняй Еѓропы. Таму мая мімалётная думка аб удзеле камуністаѓ у час сустрэч не была памылковай . Але тады навошта рускае зброю ѓ аддзеле рэквізіту "абодва канца Свету"? Хітрая адцягвае манеѓр? Ці яе прапусціѓ нешта важнае?
  
  
  - Я ведаю гэта, - сказаѓ ён з усмешкай, - я не дазволю вам нас найменшай свабоды перамяшчэння, пакуль не дам зразумець, што мы дзейнічаем на адным баку. Магу папрасіць вас адкінуць ѓсе прадузятасці, містэр Картэр?
  
  
  Я не бачыѓ у гэтым вялікага сэнсу АХ ѓнутры ѓ гэтай аперацыі, у якой таксама прысутнічаѓ Перестов. Цяпер ёй таксама вядома кітайскае твар, якое належала Якое Фалу, члену Разведвальнай службы Чырвонага Кітая. Магчыма, мне ѓдалося выйграць трохі часу, таму ёй кіѓнуѓ.
  
  
  'Добра.' - Узрадаваѓся Бландын. "Дазвольце мне прадставіцца. Яе палкоѓнік Піт Норд, Нарвегія, Інтэрпол. Ён паклаѓ сваё пасведчанне асобы паліраваны крэсла і кіѓнуѓ маім ахоѓнікам, дазваляючы мне працягнуць руку і ѓзяць яго. Там былі эга імя і фатаграфіі, яго сувязь з Інтэрполам і, у лічбах, эга, асобу, якую ёй вядома, як аднаго вакол лепшых сусветных агентаѓ.
  
  
  "Калі б яе ведаѓ, хто вы такі, Картэр, - сказаѓ ён, - мы былі б пазбаѓленыя ад ён злашчаснай ночы чацвярга. У той час усё, што мы думалі, было тое, што вы былі проста яшчэ адным членам гэтай сумна вядомай асноѓнай групы "World End" . І Алег даслаѓ першыя сілы, якія змог атрымаць, каб атрымаць ад цябе інфармацыю. Яе падазраю, што яны занадта вольна інтэрпрэтавалі свае інструкцыі, але тады яны змогуць апраѓдаць гэта перад вышэйшым судом".
  
  
  Перестофф няѓхвальна паціснуѓ плячыма, а Кав Фол усміхнуѓся эга збянтэжанасці.
  
  
  "Як толькі сталі вядомыя факты вашага ѓцёкаѓ і загадкавай, да гэтага часу тхор не раскрытай смерці Луіджы і Пепе, кожнаму малавопытнага стала ясна, што ѓ гэтым павінен быць замяшаны міжнародны агент накшталт Ніка Картэра. Але ѓ якой ступені і з якога боку? Ваша мінулае заѓсёды было бездакорным.
  
  
  Перестофф і Да Фол сумна коѓзаліся на сваіх месцах. "Бездакорны з пункту гледжання NATO,' Палкоѓнік Норд удакладніѓ, і абодва мужчыны зноѓ замерлі. - Але вы маглі б пайсці іншым шляхам, якога мы не ведалі. Не так даѓно сэр Х'ю Марсленд быѓ адносна сумленным палітыкам, а Ларэнца Конці быѓ не больш чым кінапрадзюсераѓ з ненасытнай смагай багацця і хвальбы. Стадс Мэллори быѓ непрадказальным геніем, але не больш таго. П'еро? Дастаткова было ткнуць у яго пальцам, каб уся Італія, правая і левая заступіліся за яго'
  
  
  Маё здзіѓлены выраз прарвалася скрозь мае заткнутые вусны, і палкоѓнік Норд на імгненне змоѓк.
  
  
  "У мяне зараз няма часу на лекцыю", - сказаѓ ён. Мы група рэформаѓ міжнародных дзяржаѓ, Интерполу падабаецца прыклад, АХ і ЦРУ . Усё занадта брудныя, занадта выбухованебяспечныя і занадта нясціплыя заказы паступаюць да нас", - удакладніѓ ён.
  
  
  - Як я ѓжо сказаѓ, мы не маглі быць упэѓненыя ѓ вашым дачыненні да і не маглі падысці да вас, пакуль не былі ѓпэѓненыя. Клем Андэрсан падпісаѓ сабе смяротны прысуд, калі спрабаваѓ пагаварыць са Стадсом Мэллори, таму што ён думаѓ, што Мэллори была просты амерыканскі грамадзянін, якога падманулі хітрыя еѓрапейцы. Хайман сказаѓ, што з табой усё ѓ парадку, але, вядома, ты яшчэ мог гуляць з ім. Наш адзіны шанец складаѓся ѓ тым, каб міс Morandi, зноѓ звязалася з вамі.
  
  
  Так што, пакуль яе думаѓ, што непрыкметна правяраю сувязі Розаны у нумары-Ле-Суперб, яна дакладна так жа правярала і ѓсталёѓвала давер да мяне.
  
  
  - Яна сказала нам, што, па ee слоѓ, вы больш чым на 100 працэнтны чыстыя і гналі яны ж мэты, што і мы: пракрасціся ѓ "Ніткі свету" і паспрабаваць знайсці неабвержныя доказы супраць іх. Але звязацца з вамі было практычна немагчыма з-за тоѓстага экрана, якім вас атачылі П'еро і эга сябры, - сказаѓ палкоѓнік. "Мы вырашылі зноѓ паслаць Розану, з фатальным зыходам, які вам занадта добра вядома". Ён зрабіѓ паѓзу, як быццам гатэль, каб па-дайшоѓ да мяне.
  
  
  - Ты правільна зрабіѓ, што знік. Хайман, у гэты момант, паставіѓшы сваю вернасць у першую чаргу на службу вам і АХ, адмовіѓся выступаць у якасці пасярэдніка, але гэта не мела вялікага значэння. Вы зрабілі тое, на што мы спадзяваліся: праніклі ѓ замкнёныя складскія памяшканні. Такім чынам, мы паставілі мікрафон на машыну юнага Хайман і два эга ровара, і рушылі ѓслед за вамі на паважнай адлегласці. На гэты раз мы выкарыстоѓвалі агентаѓ, якія былі трохі больш вопытнымі. Ён усміхаѓся чароѓна і шчыра.
  
  
  "Такім чынам, Картэр, калі вы збіраецеся да нас паверыць і ведаць, што нам трэба ваша супрацоѓніцтва, дайце нам ведаць кіѓком галавы. Калі вы знайшлі якія-небудзь доказы, на гэтым складзе, тады ѓ нас ёсць магчымасць пракрасціся ѓнутр, дэмантаваць эга і пакласці нітку усяму гэтаму брудных справе.
  
  
  Яе, кіѓнуѓ, прыняѓшы хуткае рашэнне. Калі б палкоѓнік Норд і эга таварышы былі тэмы, хема здаюцца, ѓсе мае праблемы былі б ззаду. Нават калі яны былі не на яго баку, як толькі яе вызвалюся, яе змагу знайсці спосаб выкарыстоѓваць ih ѓ нашых інтарэсах. Ахоѓнікі з абодвух бакоѓ знялі кляп і адступілі. На гэтай нарадзе спрытных, уплывовых сіл яе выглядаѓ взлохмаченным, неахайныя, але ёй быѓ патрэбен, і, з маёй інфармацыяй, быѓ, мабыць, самым важным чалавекам тут.
  
  
  - Выдатна, - сказаѓ палкоѓнік Норд. "Спачатку кароткае ѓвядзенне". Ён рухаѓ пальцам ад аднаго чалавека да іншага. Містэр Картэр, таварыш Перестофф, містэр Kau Фол, гер Берген, генерал Мазераці, палкоѓнік Ле Гранд. Ну, што ты там знайшоѓ? Дванаццаць вачэй і дванаццаць вушэй былі прыкаваныя да увазе, калі яе апісваѓ змесціва двух складоѓ. Ніхто не рабіѓ нататак. Гэта былі вопытныя агенты, навучаныя слухаць і запамінаць. Палкоѓнік Норд зрабіѓ пазнаку на лісточку паперы і аддаѓ эга аднаму па паслугачоѓ ѓ капюшонах, які хутка выйшаѓ праз пакоі.
  
  
  Ён убачыѓ мае узнятыя бровы і расьсеяѓ мае падазрэнні. "Гэта толькі для таго, каб падрыхтаваць наш транспарт, каб мы маглі з'ехаць, - сказаѓ ён, - як толькі мы атрымаем неабходнае адабрэнне і падтрымку ѓрада. Калі тое, што вы кажаце, праѓда хоць бы 20-працэнтны, палітычная сіла П'еро больш не можа спыніць эга склады ад дэмантажу. Цяпер палова трэцяга. Калі бомба сапраѓды вотум-вотум выбухне, мне тэлефанаваць бессэнсоѓна адпаведнаму міністру ѓ бліжэйшыя пяць гадзін".
  
  
  - Але час важна, - запярэчыѓ я. "Да цяперашняга часу яны, магчыма, знайшлі гэта спячых сабак і, магчыма, дзірку, якую яе зрабіѓ у плоце, каб зноѓ выбрацца".
  
  
  "Ім спатрэбілася больш за год, каб сабраць гэта зброю на гэтых складах", - сказаѓ палкоѓнік Ле Гранд, французскі агент. - Сумняваюся, што ih ble перавезці на пяць гадзін. "Калі яны паспрабуюць, то патрапяць у нашу пастку", - сказаѓ генерал Мазераці. "У нас ёсць уласныя назіральнікі на ѓсіх выхадах, і ѓ мяне ёсць ѓласнае невялікае, але добра навучанае падраздзяленне камандас, вольны ад згубнага ѓплыву сіньёра П'еро Сімкі ѓ некаторых іншых галінах вну міністэрстваѓ".
  
  
  "Я думаю, што цяпер мы можам дазволіць сабе трохі больш расслабіцца, пакуль не наступіць гадзіну ѓдару", - сказаѓ палкоѓнік Норд. Ён націснуѓ кнопку званка на сваім стале, і яе ѓбачыѓ прыгожую бландынку ѓ форме - Інтэрпол? Ачапленне ? Служба сталовай, якая займаецца ѓ зале ѓ рэжыме чакання дваццаць чатыры гадзіны ѓ суткі? - Зрабілі немалы фуршэт.
  
  
  Акрамя напояѓ, закусак і бутэрбродаѓ, у нас была магчымасць дапоѓніць абрыѓкі майго адкрыцця разрозненай, але падрабязнай інфармацыяй па іншых крыніц.
  
  
  Да чаго ѓсё гэта прывяло, так гэта:
  
  
  "Нітка свету" не быѓ у авангардзе якой-небудзь групы змоѓшчыкаѓ. Гэта была эга ѓласная д'ябальская схема разбурэнняѓ, вышэйшы акт бязмэтнага гвалту для суперпсихопата. Эга відавочны сюжэт быѓ адкрытай насмешкай над эга сапраѓднымі намерамі. Бедны Кен Лейн. Ён наогул не ѓдзельнічаѓ у гэтым дэла і думалі свой сцэнар папярэджаннем аб Трэцяй сусветнай вайне. На самай дэла гэта быѓ схематычны прыступкай на шляху да самага пачатку яна самай вайны, да самай апошняй бойні.
  
  
  "Сённяшні свет - гэта бочка з порахам, - сказаѓ гер Берген. - І чакаць, пакуль хто-небудзь эга падарве. Некалькі маленькіх, перагружаных груп, такіх як А вы, сэр Картэр, наша ѓласная і выпадковыя адзінокія адданыя людзі тут і там, падзяляюць цяжар процідзеяння гэтаму ѓзгарання ".
  
  
  "Да гэтага часу тхор, - сказаѓ генерал Мазераці, - цяжкасці былі расьсеяны, і нам удавалася трымаць ih пад кантролем. Але ѓявіце, г-н Картэр, свет, у якім адначасова адбываюцца такія інцыдэнты, як збіты ліванскага самалёт над Ізраілем, стары інцыдэнт з U-2, забойства прэзідэнта, адначасовыя забойства дыпламатаѓ і бамбавання самалётаѓ. з варожай маркіроѓкай над ключавымі населенымі пунктамі. Змяшайце ѓсё гэта разам з паѓстаннямі, выбухамі ѓ Белфасце, партызанскімі войнамі ѓ Цэнтральнай Афрыцы, рэвалюцыямі у Цэнтральнай і Лацінскай Амерыцы, напружанасцю на Блізкім Усходзе і ѓ парахавой бочцы Паѓднёва-Усходняй Азіі. Хто можа спыніць гэта, перш чым яно перарасце ѓ вайну ва ѓсім свеце?
  
  
  "Я перасцярог Крэмль ад занадта хуткіх дзеянняѓ", - змрочна сказаѓ Алег Перестов. "Але мае папярэджання не вытрымліваюць панікі і грамадскага ціску. Калі самалёт з амерыканскімі або кітайскімі нумарамі скіне хоць адну бомбу над Ленінградам, Масквой ці Камчаткі, мае камандзіры націснуць на кнопку, і адступяць ѓ свае бамбасховішчы. Мае папярэджання падзейнічалі толькі адзін эфект: запіс у маім дэла аб тым, што мяне могуць падазраваць у тым, што я двайны агент.
  
  
  - Як і ѓ выпадку з маім начальствам у Пекіне, - умяшаѓся Да Фол.
  
  
  Вялікія змоѓшчыкі, былі прадстаѓлены П'еро, сэрам Х'ю, Ренцо і Стадсом, напрыклад, у такім парадку. Магчыма, дадам маю прагную да сэксу і жаданую дзяѓчыну Камілу і некаторых тэхнікаѓ Стадса.
  
  
  "Мы змаглі рэканструяваць вялікую частку гэтага змова з дапамогай Розаны", - сказаѓ палкоѓнік Норд. "Яна гуляла ролю падвойнага агента з вялікай рызыкай для сябе, але з усёй самааддачай. Дзякуй сл расследаваннях і знаходкам мы даведаліся, як і дзе ѓсё пачалося".
  
  
  Сем найменш сентыментальных джэнтльменаѓ, якіх вы знойдзеце на ѓсім зямным шары, ушанавалі памяць загінулай дзяѓчыны хвілінай маѓчання.
  
  
  Яе парушыѓ маѓчанне. - "Змова пачаѓся ѓ тым вар'яцкім дом у Сусэксе?"
  
  
  - Менавіта, - сказаѓ Норд. "Вы суммируете гэта за малую долю часу, якое заняло ѓ нас. Больш за сем гадоѓ таму сэр Х'ю пачаѓ праяѓляць прыкметы эмацыйнай і псіхічнай нестабільнасці. Ён не шталь чакаць, пакуль іншыя, партнёры або сябры заѓважаць эга і прымусіць да лячэння, а зрабіѓ гэта па ѓласнай залп, і звярнуѓся з лістом за дапамогай да вялікага па матэматыцы і ѓ Еѓропе: Р доктару. Унтенвейзеру, нявіннай, але неабходнай пешке ѓ гуляе, якая займаецца затым будзе развівацца".
  
  
  Яе спытаѓ. - Андэрсан Джангел?
  
  
  'Правільны. доктар Унтенвейзер апынуѓся здольным з дапамогай транквілізатараѓ і іншых лекаѓ дапамагчы сэра Х'ю кантраляваць свае псіхатычных прыступы. Тое, што сэр Х'ю забіѓ дзяѓчыну па выкліку ѓ 1968 годзе, было няшчасным выпадкам, але эга ѓплыѓ гарантавала, што справа было схавана. доктар Унтенвейзер даѓ назву ён канкрэтнай хваробы, ад якой пакутаваѓ сэр Х'ю, і якую ён падзяляе з Ренцо, Стадсом і П'еро. Гэта называецца agriothymia ambitiosa, некантралюемая і палкая патрэба знішчыць нацый і стиреть з твару зямлі ѓсе арганізаваныя структуры грамадства.
  
  
  - Абазначэнне АА Андэрсана, - прамармытаѓ я.
  
  
  'Менавіта так.' - сказаѓ Норд. Тая ж хвароба, якая займаецца рухала Сирханом Сирханом, забойцамі Алімпіяды і многімі іншымі. Але на гэты раз гэтая хвароба пасялілася ѓ чалавеку, обладавшем як палітычнай уладай, так і прэстыжам. Таксама цярплівым чалавекам. Ён быѓ гатовы чакаць шмат часу і рашэнні сабраць саюзнікаѓ, у якіх ён меѓ патрэбу, і некалькі гадоѓ праз ён гэта зрабіѓ.
  
  
  Тым часам сэр Х'ю, то ѓ якасці ѓзнагароды для лячэння, то сыч асабістай бяспекі, зладзіѓ доктара Унтенвейзера ѓ сваёй асабістай бальніцы Easeful Acres. Гэта самае шыкоѓнае месца для нервовых расстройстваѓ, у асноѓным ад наркотыкаѓ і алкаголю, якое толькі можна сабе ѓявіць. У пачатку 1970-х Каміла Кавур знаходзілася там у якасці пацыенткі потым нервовага зрыву, калі яна ператварылася па вулічнай прастытуткі ѓ кіназорку. Можа быць, гэта адбылося выпадкова.
  
  
  Ключавое значэнне мела адначасовае прыбыццё Ренцо потым сур'ёзнага нервовага зрыву, Стадса Мэллори, затым па адной эга шасцімесячных п'янак і П'еро Сімкі, інкогніта, потым спробы самагубстваѓ, якая займаецца, як хацелася б, ѓвянчалася поспехам.
  
  
  Усе трое пакутавалі ад адной і ён жа прагрэсавальнай агриотимии амбициозы, усугубляемой тым, што яны лічыць сябе законнай крыѓдай на грамадства. Ренцо з-за страты свайго дваранскага статусу і страты сваіх шырокіх маёнткаѓ, чаго ніколі не маглі цалкам выправіць мільёны ад яго фільмаѓ. Стадс думалі, што буйныя студыі і ѓрад ЗША адабралі ѓ яго некаторыя патэнтавыя правы на некаторыя па эга электронных вынаходак. П'еро, самы прыкметны вакол траіх, па назапашванню зневажанняѓ з дзяцінства з-за свайго маленькага росту.
  
  
  Шанец прадставіѓ сэра Х'ю астатнім падчас аднаго вакол сваіх візітаѓ туды ѓ якасці дырэктара. Эму было дастаткова дыягнастычных нататак на картках трох мужчын. Акрамя гэтага, мы можам толькі дапоѓніць гэта некаторымі здагадкамі. Але нам здаецца праѓдападобным, што яны некалькі тыдняѓ, якія яны правялі разам там, яны разам арганізавалі "Паток Святла" .
  
  
  П'еро, здавалася, прыняѓ на сябе кіруючую ролю, чым сэра Х'ю, але з эга боку не было пярэчанняѓ. Разам яны мелі ѓсе неабходныя міжнародныя сувязі, але П'еро ѓсё быѓ ліжа да вяршыні. І гэта было важна, калі яны дабраліся да таго рэквізіту, які гатэляѓ запазычыць. Што тычыцца самога ѓзбраення, то яны выкарыстоѓвалі падвойных і патройных агентаѓ па розных краін, ад кантрабандыстаѓ да прагных да грошай здраднікаѓ. За дванаццаць мільёнаѓ даляраѓ можна купіць вельмі измеников. Студыі Ренцо і эга становішча ѓ свеце кіно зрабілі ѓвесь праект рэальным. Але Стадс, знешне выглядаѓ, як жартаѓнік, у якім-то сэнсе быѓ краевугольным каменем "абодва канца Свету". Толькі дзякуй эга тэхнічным ноу-хау можна было запраграмаваць і прывесці ѓ дзеянне кампутар".
  
  
  - Таму што, дарагі Нік, - сказаѓ палкоѓнік Ле Гранд, - яны абсталявалі сапраѓдны рэквізіт, самалёты, танкі, канонерской лодкі, брытанскую падводную лодку Porpoise тым жа самым пультам, які Стадс так бліскуча прадэманстраваѓ вам на сваім мініятурным поле, краскі".
  
  
  "Гэтая інфармацыя была перададзена нам, вашым містэрам Гилкристом, - сказаѓ генерал Мазераці, - які не так марудлівы і не гэтак энергічны, як здаецца".
  
  
  "І ён сам геній, які набліжаецца да таленту Стадса Мэллори, калі справа даходзіць да кампутарнай электронікі", - сказаѓ Перестов. "Аднойчы мы спрабавалі займець яго, але, на жаль, пацярпелі няѓдачу"...
  
  
  Стрэлкі насценнага гадзінніка паказвалі, што цяпер толькі сёмая гадзіна.
  
  
  "Праз паѓтара гадзіны, - сказаѓ палкоѓнік Норд, - мы зможам атрымаць неабходныя дазволу па тэлефоне. Генерал Мазераці зоймецца гэтым далей, так як на такім узроѓні, вядома, гэта справа італьянскага ѓрада".
  
  
  "Па дакладу сіньёра Картэра, - сказаѓ генерал, - яе beru на сябе поѓную адказнасць і запатрабую неадкладных дзеянняѓ. Дастаткова вуснага згоды, і гэта зойме ѓсяго некалькі хвіліна. Прапаную перайсці да канчатковага планаванні.
  
  
  Палкоѓнік Норд сказаѓ некалькі ціхіх слоѓ у интерком.
  
  
  - На самай справе, - сказаѓ ён. - Але спачатку даклад аб назіранні за складам. Містэр Хайман ѓнізе, і ён загадаѓ эму далучыцца да нас. Ён павярнуѓся да мяне. "Ён быѓ вельмі незадаволены, калі даведаѓся, што мы вам "пазычылі", таму яе трохі змякчыѓ эга адчувае, даверыѓшы эму наш назіральны пункт".
  
  
  Хайман увайшоѓ у пакой і стаѓ побач са мной. "Прабачце, Бен... Нік", - сказаѓ ён. "Гэтыя людзі не паведамлялі мне, пакуль усё не скончылася. Але я ведаѓ, хто яны і хто ты, таму мне прыйшлося працаваць з імі".
  
  
  - Няважна, - сказаѓ ёй эму.
  
  
  Ён павярнуѓся да стала ѓ напаѓвайсковай позе. "Ніякіх перасоѓванняѓ, якія можна было б інтэрпрэтаваць як перамяшчэнне харчоѓ са складоѓ, сэр ", - далажыѓ ён палкоѓніку Нордену. - Мінімальная Звычайная ранішняя работа. Грузавікі з ежай для студыйных прыладаѓ і да таго падобнае. Гэтыя людзі спынілі назірання, калі яны пакінулі пляцоѓку; досыць далёка, каб ih не было відаць, але яны не знайшлі ѓ іх нічога больш смяротнай, чым малочная бутэлька".
  
  
  - Добра, - сказаѓ палкоѓнік. - А як наконт сабак і дзіркі, якую Картэр зрабіѓ, каб збегчы?
  
  
  "Я назіраѓ за гэтым месцам праз прыборы начнога бачання, сэр ", - сказаѓ Хайман. "Яны не знаходзілі сабак да трох гадзін ночы. Калі гэта адбылося, было шмат гучных каментароѓ, і адзін па гадзінных зрабіѓ нейкі даклад. Яны не сталі правяраць плот, як гэта зрабіѓ бы адразу любы разважны ахоѓнік. Але адразу затым ѓзыходу сонца гэта месца выпадкова выявіѓ гадзінны. Зноѓ шмат крыкаѓ, і одзіна вакол мужчын паведаміѓ пра гэта па палявым тэлефоне. Там быѓ чалавек, які паправіѓ плот на пятнаццаць хвіліна.
  
  
  - Якія-небудзь далейшыя падзеі? - спытаѓ палкоѓнік. - Нам аднаго важнага чалавека з фатаграфіі?
  
  
  - Толькі Стадс Мэллори, сэр , - сказаѓ Хайман. "Але мы ведаем, што ён заѓсёды прыходзіць у шэсць трыццаць, каб пагуляць са сваімі кампутарамі і машынамі, незалежна ад таго, наколькі п'яным ён бы не быѓ напярэдадні ѓвечары".
  
  
  - Мы спадзяемся неѓзабаве вызваліць эга ад напружанага графіка, - суха сказаѓ палкоѓнік Ле Гранд.
  
  
  Затым мы разабраліся з асноѓным пытаннем: як, калі, чым і каго атакаваць.
  
  
  Адборнае падраздзяленне камандас генерала Мазераці ѓжо цэлы гадзіну стаяла напагатове.
  
  
  З боку гэта праблемы няма. Праблемы ѓзнікалі толькі тады, калі ѓсе гатэлі далучыцца да акцыі, і ѓсё ѓ якасці камандзіраѓ.
  
  
  Палкоѓніку Нордену прыйшлося падняцца, каб падтрымліваць парадак.
  
  
  - Няма неабходнасці, джэнтльмены, нагадваць вам, што я камандуючы, - раѓнуѓ ён па-салдацку. "Мы не ладзім тут рэкламнае шоу, для каго-то асабіста або для канкрэтнай краіны".
  
  
  Паѓсюль чулася мармытанне узгадненняѓ.
  
  
  "Генерал Мазераці, вядома ж, захоча ѓзначаліць сваё падраздзяленне, - сказаѓ палкоѓнік. - Я іду з ім. Цалкам адпавядае маёй пасадзе афіцэра Інтэрпола. Г-н Хайман, які займае часовую пасаду афіцэра сувязі, далучаецца да г-ну Картэру ѓ якасці сувязнога. Гэта ѓсё.'
  
  
  Ён пастукаѓ па стале, каб заглушыць пратэстоѓцы гукі, у тым ліку і мае.
  
  
  "Калі нас убачаць разам у такой аперацыі, - сказаѓ ён, - мы будзем нашай арганізацыяй". Містэр Картэр, вы забываеце, што вас усё яшчэ шукаюць для допыту па справе аб забойстве синьорины Morandi. Калі наша населены пункт расіі завершыцца, гэта будзе лёгка растлумачыць, але не раней.
  
  
  Нам прыйшлося пагадзіцца на гэта.
  
  
  "Акрамя таго, - дадаѓ ён, каб зрабіць сітуацыю больш памяркоѓнай, - было б па-дурному страціць нашу асноѓную групу ѓ гэтай першай буйной аперацыі. Не разумею, што можа пайсці не так, але недаацэньваць нашых супернікаѓ небяспечна. Калі што-то пойдзе не так, нас застанецца як мінімум пяцёра. Шасцёра, калі мы аб далучэнні містэра Картэра.
  
  
  - Лічыце і мяне, - сказаѓ яе занадта хутка.
  
  
  "Калі мяне не будзе, - сказаѓ палкоѓнік Норд, - кіраѓніцтва пяройдзе да таварыша Перестову". Так што я толькі што апынуѓся пад камандаваннем рускага па МГБ .
  
  
  "Генерал Мазераці, - сказаѓ палкоѓнік Норд, - я думаю, зараз вы можаце тэлефанаваць".
  
  
  Італьянскі афіцэр, набірае нумар і пагаварыѓ з высокапастаѓленым чыноѓнікам вакол Міністэрства абароны. Ён набірае яшчэ адзін нумар, на гэты раз для важнага асоб у міністэрстве замежных ѓнутраных спраѓ дэль.
  
  
  - Мы выходзім, - сказаѓ ён. - Палкоѓнік Норд, містэр Хайман, вы ідзеце? Астатнія : да пабачэння.
  
  
  - Я прапаную вам усім разысціся, - сказаѓ палкоѓнік Норд, - і як мага больш займацца сваёй звычайнай працай. Навінкі хутка стануць вядомыя.
  
  
  Потым ён знік.
  
  
  - Убачымся ѓ маім дом, - сказаѓ Хайман. - У той момант, калі ты будзеш упэѓнены, што я вярнуся. Вядома, сёння ѓ восем гадзін. Не хвалюйцеся. Яе буду трымаць вуха востра.
  
  
  На зваротным шляху ѓ таксі яе купіѓ танны транзістарны радыёпрымач. Пакінуѓ ёй сваё складанае прылада Хайману. Дзяѓчына Пинелли сядзела ѓ крэсле-пампавалцы ѓ гасцінай і адарыла мяне гарэзны усмешкай, якую, хутчэй за ѓсё, зберагла для позняга пахмелля.
  
  
  Яе, прайшоѓ у свой пакой і жым лежачы на абвіслы ложак у паслабленай позе ёгі. Радыё працавала на рымскай сеткі.
  
  
  Была звычайная ранішняя праграма лёгкай музыкі з пятнадцатиминутными парадамі па хаце, перш чым пачалася іншая музычная праграма. Яе прыкінуѓ, што Норд, Мазэраці, Хайман і атрад камандас змогуць дабрацца да студыі толькі праз дваццаць мін, а затым ад паѓгадзіны да двух гадзін, перш чым пра гэта раскажуць у навінах.
  
  
  Ривненской праз гадзіну і трыццаць сем хвіліна з'явілася навіна.
  
  
  "Прафесар П'еро Сімка, сенатар ад Кале-ды-Валь - д'аморе, назваѓ гэта самым прамым уварваннем у асабістую свабоду з часоѓ фашызму", - сказаѓ па. Ён асуджае ператрус студыі Ларэнца Конці сёння раніцай, праведзены ваенным падраздзяленнем генерала Джуліо Мазераці ѓ суправаджэнні палкоѓніка Інтэрпола Просіць Нордена. Тут і цяпер кажа сенатар П'еро Сімка..."
  
  
  Затым голас П'еро, як заѓсёды дзіѓна нізкі для эга маленькага росту, прагучаѓ пагардліва і пераможна.
  
  
  "...ранішні рыд самым жорсткім і таталітарным чынам", - сказаѓ ён. - Пошукі, якія не з'яѓляюцца ривненской нічога, але выявілі што-што вельмі важнае. Яны паказалі даверлівасць нашых военачальнікаѓ ih няздольнасць нават праз трыццаць гадоѓ вырвацца вакол доѓгіх ценяѓ дыктатуры. У nen паказана выкрыццё таго, што нібыта апалітычная арганізацыя Інтэрпола, якая займаецца на дэла аказваецца нічым іншым, як карумпаванай паліцыяй. Было б цікава даведацца, ці не быѓ асабісты банкаѓскі рахунак палкоѓніка Нордена, без сумневу, у іншай краіне, папоѓнены нейкай сумай даляраѓ па Каліфорніі, паколькі гэта дзеянне выплат прама супярэчыць інтарэсам італьянскага кіно".
  
  
  Затым праграма зноѓ узяѓся за справу, паведаміѓшы аб патрабаванні П'еро да нарвежскаму ѓраду неадкладна адклікаць палкоѓніка Нордена. Акрамя таго, ён запатрабаваѓ аб'явіць генералу Мазераці вымову і панізіць у званні. Нам адзін клерк вакол міністэрства абароны ці ѓнутраных справаѓ-дэль-не прызнаѓ, што санкцыянаваѓ гэтую акцыю, але гэта было палітычным звычайнай справай.
  
  
  Яе выключыѓ радыё, папоѓніѓ свае боепрыпасы і іншыя рэчы, якія мог схаваць у кішэнях, і накіраваѓся да дома Хайман. Цяпер, калі навіна была ѓ паветры, Хайман, верагодна, быѓ дома.
  
  
  Ён дабраѓся туды ѓсяго за пяць мін да мяне, і выраз эга асобы, калі ён адкрыѓ мне дзверы, мела мала агульнага з эга звычайнай вясёлай усмешкай.
  
  
  - Там нічога не было, Картэр, - сказаѓ ён.
  
  
  - Але я яе бачыѓ, гэтыя адкрытыя скрыні і нават бачыѓ адну вакол гэтых ядзерных боегаловак, - сказаѓ я. - Кравец вазьмі, Хайман, ты ж не думаеш, што я выдумаѓ усю гэтую гісторыю?
  
  
  "Усё, што я ведаю, - сказаѓ ён, - гэта тое, што я пайшоѓ туды з Мазераці, mimmo ахоѓнікаѓ Конці, і на тых складах наогул нічога не было".
  
  
  "Можа потым прыбралі", - сказаѓ я.
  
  
  "У нас вакол плота было пятнаццаць чалавек з біноклем", - сказаѓ Хайман. "З таго моманту, як ты ѓвайшоѓ, да таго, як увайшоѓ той атрад камандас".
  
  
  "Значыць, вас падманулі, усё замаскіраваѓшы", - падумаѓ яе ѓслых. "Можа быць, яны схавалі эга ѓ якой-небудзь нявінны рэквізіт. Госпадзе, што гэта былі за пошукі? Дашкольнікі, якія граюць у нейкія пошукі?
  
  
  - Калі яе сказаѓ "нічога", яе меѓ на ѓвазе "нічога", Нік, - сказаѓ ён ужо больш расслаблена. "Блін, проста пустая пакой і голы, трохі пыльны падлогу. Але ніякіх прыкмет перамяшчэння чаго-небудзь большага, чым каністра. Галасаваць так, Нік.
  
  
  "Яны падманулі нас, - сказаѓ я. Яе sel, каб паглыбіцца ѓ свае думкі. - Я павінен быѓ пайсці з табой... але ѓжо занадта позна. Яе павінен я вярнуцца.
  
  
  - Ніякіх шанцаѓ, Нік, - сказаѓ Хайман. "Конці ѓдвая назірання за сваёй студыяй, і карабінеры пакорліва папрасілі эга прыняць дзве сотні самых абраных супрацоѓнікаѓ службы бяспекі, якія ѓжо шукаюць Джэры Карра. Без шанцаѓ.'
  
  
  "Тады яе гэта зраблю одзіна".
  
  
  "Нік, ты не самы папулярны чалавек у Римэ, - аспрэчыѓ якія з'явіліся ѓ смі паведамленні мне Хайман. "Вас назвалі фанго, то ёсць "дзярмом", ад імя генерала Мазераці. Палкоѓнік Норд ѓсё яшчэ думае, што вы сапраѓды што-тое знайшлі. Астатнія цяпер на нарадзе, каб вырашыць, кінуць цябе на разарванне ваѓкам або прымусіць маѓчаць аб нашай арганізацыі.
  
  
  Яе выплюхнуѓ свае эмоцыі, калі падумаѓ аб гэтай арганізацыі, у якую ѓваходзілі беларуская і чырвоны кітаец, якім трэба было вырашыць, ці можна давяраць Ніку Картэру. Малаверагодна, што ih рашэнне будзе прадыктавана чым-то гэтак няясным і цёплым, як эмоцыі. З іншага боку, яны павінны былі не адставаць ад мяне. У іх было шмат доказаѓ, каб паказаць, што праект "Нітка свету" ѓяѓляе сабой велізарную пагрозу, бомбу запаволенага дзеяння, якую трэба абясшкодзіць. І ёй быѓ адзіным чалавекам, які бачыѓ праект знутры.
  
  
  Яе, успомніѓ, што не толькі бачыѓ і чапаѓ ключы, але і нябачна і несмываемо помечал ih сваім спецыяльным тлустым алоѓкам.
  
  
  - Мне патрэбен вугляроднае-иттриевый сканер, - сказаѓ я. - Як у выпадку з тым радыё, якое яе табе даѓ, але з пэѓным атамным вагой. Такая рэч павінна быць у нас ва ѓніверсітэце або яшчэ ѓ дзяржаѓным навуковым аддзеле.
  
  
  "Я прыгатую каву, пакуль камісія вырашыць, ці хочуць яны ѓсё яшчэ даверыць вам йо-йо, я не кажу ѓжо аб такім добрым сканары", - мякка сказаѓ Хайман.
  
  
  "Дзе яны праводзяць гэтую сустрэчу?" - Нам нельга губляць час, Хайман. Яе магу спытаць ih сам і растлумачыць ім свае прычыны. Перестов зразумее.
  
  
  "Яны тэлефануюць нам, а не наадварот", - сказаѓ Хайман. "Прабачце, але гэта так. Я не ведаю, дзе яны сустракаюцца, ніколі не падымаѓся так высока ѓ гэтым клубе. Яе ведаю, што гэта не ѓ офісе ваенна-марскога ведамстваѓ, дзе яны былі сёння раніцай.
  
  
  Яе думаѓ, пакуль Хайман варыѓ просты растваральны кава. Яе адпіѓ вадкасць, якую ён паставіѓ перада мной у треснутой кубку. Яе, ведаѓ, што бачыѓ ключы, але працягваць заяѓляць пра гэта, пакуль не ѓбачу зялёны колер, не мела ніякага сэнсу супраць уплыву П'еро.
  
  
  Тэлефон зазваніѓ. Хайман падняѓ эга.
  
  
  - Так, - сказаѓ ён. 'Так?' Я стараюся ѓсмешка вярнулася на хлапечы твар. "Дзе?.. Ну, галасаванне і мы".
  
  
  "Ты ѓсё яшчэ ѓ гэтым дэла, Нік", - павярнуѓся ён да мяне. - У іх сход, на віле, на Апіевай дарозе. Мазераці і Нордена там няма, але замена Мазераці была, і яны прагаласавалі за цябе. Новы супрацоѓнік Інтэрпола, які застаецца пад непасрэдным кіраѓніцтвам Перестова, прагаласаваѓ супраць. На вашай баку былі Перестов, ЛеГранд і Да Фаль. Берген, міністр фінансаѓ, прагаласаваѓ супраць. Выснову: вам яшчэ адзін шанец.
  
  
  Мы выйшлі з дома і такую гульню ѓ эга "пежо", пакуль ён працягваѓ казаць. У той час хуткасць была важней, чым бяспека. Ён імчаѓся, як вар'ят па рымскім коркаѓ, у якіх і без таго поѓна вар'ятаѓ кіроѓцаѓ. Менш чым праз пятнаццаць хвіліна мы з віскам спыніліся на пад'язной дарожцы да старой віле. Старыя вароты расчыніліся і зачыніліся за намі.
  
  
  Гэта была кароткая, сур'ёзная сустрэча, у якой не было таго аптымістычнага духу таварыства, што быѓ на папярэдняй сесіі. Мне паведамілі, што мяне выкарыстоѓваюць толькі таму, што я ѓяѓляю апошнюю надзею, а не таму, што хто-то асабліва верыць у мяне, ці любіць мае блакітныя вочы.
  
  
  Мяне прадставілі маёру Миллиардоне, італьянскаму паліцэйскаму, які змяніѓ генерала Мазераці, і сеньёра Соѓзе, подозрительному партугальскаму ваенна-марскім аташэ ѓ Інтэрполе. На пасяджэнні старшыняваѓ г Перестов.
  
  
  Яе патлумачыѓ ім, што ѓ мяне няма тлумачэння, а толькі адна надзея. Яе паказаѓ ім свой фірмовы аловак, і Перестов кіѓнуѓ. Эга ѓласныя агенты выкарыстоѓвалі аналагічны трук. Яе распавёѓ ім аб патрэбным мне сканары, і Миллиардоне адправіѓ пасыльнага на фізічны факультэт Рымскага універсітэта "Альфа-Рамэа" з воющей сірэнай.
  
  
  "Калі гэта добрае прылада, - сказаѓ я, - я магу знайсці свае пазнакі ѓ радыусе трох міль. Зараз мы менш чым у палове гэтага адлегласці ад тэрыторыі Конці, так што мы можам пачаць, як толькі гэтая штука дабярэцца сюды. Нам патрэбна тапаграфічная карта для каардынат на мясцовасці.
  
  
  Было мала агульнай балбатні, пакуль мы не пачулі выццё сірэны, які сігналізуе, што "Альфа Рамэа" вяртаецца. У Миллиардона была падрабязная карта паѓночна-заходняй частцы на поѓнач ад горада. Яна лежачы на стале ѓ разгорнутым выглядзе, канцы звісалі па абодва бакі. Ён стаяѓ над ёй з алоѓкам у руцэ; каржакаваты мужчына ѓ мундзіры, з якія тырчаць вусамі, як у старога, насцярожанага ката, гатовага да скачка.
  
  
  Паліцэйскі даѓ мне пазычаны прыбораѓ з фізічнага факультэта. Ён быѓ амаль ідэнтычны таму прыбору, які яе ведаѓ па маіх практыкаванняѓ у штаба-АХ кватэры. Яе падладжваць эга пад эксцэнтрычныя спалучэнне элементаѓ, тлумачачы свае дзеянні.
  
  
  "Павінна быць, гэта незвычайная камбінацыя, у адваротным выпадку яна пакажа на любога, у каго ёсць люмінесцэнтныя наручныя гадзіны ". Вунь там! Галасаваць яно!
  
  
  Павольна яе ѓключыѓ вымяральнік і атрымаѓ ад рэѓматызму вібруе стрэлкі на шкале даѓжыні. Даѓ гэй супакоіцца, перш чым перадаць прылада Миллиардону. Перестов паглядзеѓ праз маё плячо, цяжка дыхаючы.
  
  
  Італьянец правёѓ прамую лінію па карце. Яе устанавіѓ шкалу на шырыню і прачытаѓ іншае лік.
  
  
  Миллиардоне правёѓ другую лінію, якая займаецца перасякала першую ѓ кропцы, як раз паміж двума прастакутнікамі на карце, якія абазначалі склады Конці, якія яе наведаѓ, склад, у які генерал Мазераці уварваѓся і знайшоѓ пустым.
  
  
  - Дурная жарт, - з агідай сказаѓ гер Берген. - Картэр на ih баку, і ён стрымлівае нас. Любы вар'ят можа круціць гэты сканер, каб атрымаць месцы, якія ён ужо ведае. Гэта абсалютна бескарысна.
  
  
  "Я не веру, што прылада няспраѓна", - сказаѓ палкоѓнік Ле Гранд. "Я прачытаѓ, яны ж лічбы на тым дыску, пра якіх згадваѓ містэр Картэр". Маёр Миллиардоне больш быѓ падобны на тоѓстага мудрага ката, чым калі-небудзь.
  
  
  - Містэр Хайман, - сказаѓ ён. - Вы і лейтэнант Жисмонди абодва былі там. Вы кажаце, што не бачылі і не чулі нічога незвычайнага падчас сваёй вахты, нічога, акрамя звычайнага хвалявання, калі сабак знайшлі сьне, а потым, калі выявілася пралом у вальеры. Калі ласка, раскажыце нам яшчэ раз . Крок за крокам, нічога не выпускаючы".
  
  
  Хайман распавёѓ у дакладнасці тое, што сказаѓ мне, але калі ён гатэлі спыніцца, маёр прымусіѓ эга працягваць, пакуль не прыбыѓ Стадс Мэллори.
  
  
  "Ну, ён тады заехаѓ на "Мэрсэдэсе" з шафёрам, - сказаѓ Хайман. "Выйшаѓ вакол машыны і ѓвайшоѓ у інжынерны аддзел, будынак, якое ѓ зале паміж адміністрацыйным корпусам і складамі. Потым яе пачуѓ гудзенне, ведаеце, як пры ѓключэнні сістэмы летняга. І большасць амерыканцаѓ робяць гэта сакавіцкімі раніцамі. Гэта ѓсё.' - Лейтэнант Жисмонди, - сказаѓ маёр.
  
  
  Лейтэнант пачаѓ было з самага пачатку, але Миллиардоне перапыніѓ яго.
  
  
  "Гэты гул быѓ потым прыезду Мэллори", - сказаѓ ён. - Ты таксама гэта чуѓ? Добра падумай.'
  
  
  - Што ж, сэр , - сказаѓ лейтэнант Жисмонди. "Эга было чуваць выразна чуваць, але..."
  
  
  Раней за іншых зразумеѓ яе, аб чым думае Миллиардоне. - Ліфт, - сказаѓ я. "Увесь гэты пракляты падлогу апусціѓся. Одзіна па тэхнічных поспехаѓ вялікага генія Статка Мэллори". Маёр Миллиардоне усміхнуѓся ѓ знак згоды.
  
  
  "Гэта як у тэатры, яе, мяркую," сказаѓ ён. "Паверсе, які падымаецца, паверсе, які спускаецца. Усё гэта частка ih ілюзорнага свету. І адзінае доказ - слабы гул, які можа быць чым заѓгодна. Затым эга шырокая каціная ѓсмешка знікла.
  
  
  - Але чым гэта нам дапаможа? "Потым першага фіяска, я не магу дазволіць новай баявой часткі увайсці ѓ памяшканне, Ренцо для чарговай праверкі. Мае ѓласныя карабінеры нават не дазволілі б мне прайсці праз яны маскоѓскія вароты". А П'еро ладзіць марш пратэсту.
  
  
  Усе асобы былі змрочныя, пакуль тоѓсты маёр жэстам дзіцяці, разгадывающего загадку, не ляпнуѓ сябе далонню па лбе.
  
  
  "Мы не можам увайсці па сушы", - сказаѓ ён. "Мы з цяжкасцю можам спусціцца з адбору пробаѓ паветра. Але пад зямлёй дастаткова калідораѓ, каб пабудаваць шашы. Ніхто не ведае ѓсіх катакомбаѓ Рыфму, падземных хадавой прырост дзевятнаццаці стагоддзяѓ. Але яе, Гульельма Миллиардоне, ведаю ih лепш, чым любое іншае жывое істота, таму што я ѓвесь час прыходжу туды, каб ісці за злодзеямі ѓ ih логава. Гляньце сюды.'
  
  
  Ён схіліѓся над картай і хутка накрэсліѓ алоѓкам лініі, сетку паваротаѓ, якія зліваліся, перасякаліся, сыходзіліся і зноѓ разыходзіліся. Два праз іх прайшлі ледзь ніжэй двух перасякальных ліній нашага сканавання.
  
  
  "Я дурань, што адразу пра гэта не падумаѓ", - аблаяѓ ён сябе, здымаючы з крэсла кабуру для рэвальвера. - Вельмі верагодна, што менавіта гэтым шляхам яны дастаѓлялі свае звышсакрэтныя матэрыялы. А Мэллори пабудаваѓ склад паверхам пад'ёмніка, які можа спускацца ѓ катакомбы і зноѓ падымацца пры жаданні.
  
  
  - Што вы збіраецеся рабіць, калі даберацеся туды, маёр? 'Насвістваць мелодыю? Мы ѓсё яшчэ сутыкаемся з нязручнасцямі, звязанымі з немагчымасцю перакінуць туды баявую частку". - Кравец вазьмі, - прызнаѓся ён. 'Я не ведаю. Але я што-небудзь зраблю. Можа быць, яе падарву ѓсё, уключаючы сябе".
  
  
  - Выдатнае самаахвяраванне, маёр, - сказаѓ Перестов. - І цалкам у старой рымскай традыцыі. Але не практычна. Усе гэтыя ядзерныя боегалоѓкі разам могуць прывесці амаль да таго ж выбуху, што і аварыі, якой мы спрабуем пазбегнуць".
  
  
  - Я іду з табой, - сказаѓ я. - Не ѓ духу старажытнарымскіх каштоѓнасцяѓ, таварыш Перестов, а таму, што я ведаю сваю зброю. Яе магу аддзяліць ядзерную зброю з няядзернай, а затым зрабіць міну вакол некалькіх звычайных поѓнае назва. Гэта дасць пажарнай камандзе права ѓвайсці ѓ вароты студыі, маёр. І тады вашы падпарадкаваныя могуць быць гатовыя аддаць тое, што нам спатрэбіцца, як толькі яны ѓвойдуць туды, і знойдуць схаваныя боепрыпасы "абодва канца Свету" .
  
  
  - Голас і рэѓматызму, - сказаѓ маёр, задаволена паляпаѓ мяне па плячы. - Вы ідзіце, сіньёр Картэр. Жисмонди, арганізуйце пажарную каманду па трывозе і збярыце баявое падраздзяленне Гилио, каб ісці за ім. Гэта будзе азначаць для яго рэабілітацыю да таго, як П'еро зможа аддаць эга пад трыбунал.
  
  
  -- Калі Нік пойдзе, -- сказаѓ Перестов тонам, што ня церпіць пярэчанняѓ, -- яе таксама пайду. Яе прагаласаваѓ за яго толькі таму, што ён наша апошняя надзея. Яе ѓсё яшчэ не давяраю яму было на складзе, поѓным такой зброі".
  
  
  -- Баюся, мне давядзецца далучыць у вас і сваё вартае жалю цела, калі прыйдзе Перестов, -- сказаѓ Да Фаль. "Я не думаю, што маё начальства ѓхваліць, калі яго адпраѓлю амерыканца і рускага разам. Нават пад вашым наглядам, маёр.
  
  
  Маёр Миллиардоне iso усіх сіл стараѓся захоѓваць самавалоданне, і эму гэта ѓдалося.
  
  
  - Вы ѓпэѓненыя, што не хочаце, каб вас суправаджалі карабінеры, конная паліцыя і паліцэйскі аркестр? 'Тады ѓсё ѓ парадку. Мы адсвяткуем разам з намі. Але гэта ѓсё. Мы можам увайсці ѓ нязведаныя катакомбы адразу за месцамі, прызначанымі для турыстаѓ у Санкт. Галиксте. Пойдзем.'
  
  
  Гэта было ѓсяго ѓ некалькіх хвілінах язды ад здрабнеюць, дзе нас засталіся паліцэйская машына. Маёр Миллиардоне правёѓ нас mimmo горы старых веласіпедных абломкаѓ да вузкага ѓваходу.
  
  
  "Карты звонку, - сказаѓ ён, - і ѓ мяне ѓ галоѓ". Ён нырнуѓ, і мы рушылі ѓслед за ім. Праход пашырыѓся, і ліхтар які ішоѓ наперадзе маёра паказаѓ шэрагі сагнаных машын, большай часткай разабраных на запчасткі прададзеныя на зладзейскіх рынках, але некаторыя па ѓсім, у іх яшчэ былі ѓ добрым стане.
  
  
  Маёр шэл наперадзе. Яе абалонка шчыра за ім, добра ведаю, што шчыра за мной идетт Перестов з чэшскім пісталетам у правай руцэ. За ім shell Да Фол, які нес амерыканскі аѓтаматычны пісталет, невялікі ѓклад В'етнама ѓ кітайскі арсенал.
  
  
  - Яшчэ паѓгадзіны, - азваѓся маёр Миллиардоне. "Спачатку нам ёсць чаго асцерагацца ад грамадства простых злодзеяѓ, таму сябры, будзьце асцярожныя".
  
  
  Мы ішлі моѓчкі. Праз дзесяць хвіліна Миллиардоне уключыѓ диммер на сваёй лямпе і пайшоѓ больш павольна. - Цяпер, - сказаѓ ён, паварочваючыся, - мы менш чым у двухстах ярдаѓ ад зямель Конці. Яе прапаную праяѓляць крайнюю асцярожнасць. Ён гаварыѓ па-італьянску, які шталь агульнапрынятым мовай у нашай місіі. У італьянскай мове слова разважлівасць складаецца з трох складоѓ: prudenza. Маёр Миллиардоне яшчэ не скончыѓ, як з-за двух закратаваных варот, паваліліся перад намі і ззаду нас, пачуѓся гучны і гулкі стук. У той жа час наша маленькае замкнёную прастору было заліта асляпляльным белым святлом. - Я думаю, - прагучаѓ барытон П'еро, - што правільнае выраз для гэтага: як пацукі ѓ капкане.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 8
  
  
  
  
  Наша замкнутая пакой у тунэлі катакомбаѓ выглядала як дэкарацыі да якой-то падземнай сцэны катаванняѓ. Кожная дэталь была выразнай, як брытва, але прастору на ёй было чорным і непранікальным, як яма.
  
  
  Сэра-карычневы камень і земляныя сцены са слядамі аранжавага і чырвонага. Куча выкрадзеных шын шарахаѓся, як алтар, пад нішай вакол старажытных костак. У куце побач з кратамі радыятара блішчала новая храмаваная машына.
  
  
  Маёр Миллиардоне двойчы аглушальна стрэліѓ па свайго аѓтаматычнага пісталета. Перестов, Co, Фаль і яе уворачивались ад рикошетящих куль, якія аказваліся ѓ жалезныя пруты.
  
  
  - Спыніць, - загадаѓ Перестов. "Не маглі б вы ѓспомніць, што я ѓсё яшчэ камандую вамі".
  
  
  Пачуѓся голас сэра Х'ю, з насмешлівым смехам англійскай сквайр.
  
  
  " З віртуознасцю Стадса наѓрад ці можна падумаць, што гэтыя цела - гэта крыніца нашых галасоѓ", - з'едліва сказаѓ ён. "На самай дэла мы вельмі зручна сядзім у офісе Ренцо, назіраючы за вамі па замкнёным тэлебачанні". Збянтэжаны маёр Миллиардоне прыбраѓ сваю зброю.
  
  
  - Праз некалькі секунд, - працягваѓ сэр Х'ю, - вас апрацуюць газам імгненнага дзеянні без паху кароткага, але эфектыѓнага дзеяння. Калі вы заснеце, гэтыя людзі перавядуць вас у гэтыя больш прыемныя памяшканні для допыту, які цалкам можа стаць значна менш прыемным.
  
  
  - Затрымаеце дыханне, - загадаѓ Перестов, але спазніѓся і ѓжо споѓз на пыльны падлогу. Гэта было апошняе, што я ѓспомніѓ, перш чым ачуѓся яѓген у нумары Ренцо.
  
  
  Спачатку яе ѓбачыѓ сцяну, спрэс пакрытую шаѓковымі гравюрамі.
  
  
  Эндзі Уорхол і малюнкаѓ Мэрылін Манро. Яе, падумаѓ, што гэта галюцынацыя, пакуль не ѓбачыѓ знаёмыя твары, Ренцо, Стадса, сэра Х'ю і П'еро, якія сядзелі ѓ іншым канцы пакоя, і побач са мной, звязаныя па руках і нагах гэтак жа старанна, як яго, маёр Миллиардоне, Алег Перестов і Да Фаль.
  
  
  - Вы чатыры няѓдачніка, - звярнуѓся з лістом да нас, П'еро, калі мы ѓсе прыйшлі ѓ сябе. "Такія ж недарэчныя і бездапаможныя, як і сам свет, які, як вы відавочна здагадаліся, мы збіраемся разбурыць. Хворая і зеѓрала цывілізацыя, а вы служылі захавальнікамі ee каналізацыі - відавочны сімптом яе слабасці.
  
  
  "Гэта апошняе невялікае нараду, - сказаѓ сэр Х'ю, - прызначана толькі для нашага забавы. Вэб-трагедыя Верельдейнде, найвялікшае відовішча ѓ гісторыі чалавецтва, як мы без перабольшання абвясцілі, - гэта адсутнасць гледачоѓ".
  
  
  "Толькі сабой зразумела, - патлумачыѓ Ренцо, - што сапраѓдны паток свеце не ѓ аднайменным фільме. Гэта зусім недарэчна, нават па маім паблажлівым мерках. Але ѓсе чацвёра вакол нас - людзі шоу-бізнесу, і мы некалькі засмучаныя тым, што мы не атрымліваем стаѓленне з аѓдыторыяй".
  
  
  "Таму, калі чацвёра вакол вас, лепшых паліцэйскіх з сусветным імем, папаліся ѓ нашу пастку, - сказаѓ Стадс Мэллори з шырокай усмешкай, наліваючы сабе на чатыры пальца віскі па крыштальнага графіна, - мы падумалі, вы, наша аѓдыторыя, пленныая аѓдыторыі. . Галасаванне tack.'
  
  
  Паталагічная патрэба псіхапатаѓ ѓ аѓдыторыі часткі была слабасцю, якая займаецца прыводзіла да ih падзення. Але адкрыта цяпер яе не бачыѓ добрага выхаду вакол гэтай сустрэчы. Мае спадарожнікі яе былі туга звязаныя, а па абодвум бакам канапы, сядзелі два моцных ахоѓніка каля шостай футаѓ ростам, з пісталетамі напагатове.
  
  
  П'еро, павінна быць, заѓважыѓ, што я размышляаю ѓ гэтым кірунку, таму што адрэагаваѓ. - Ваша ахова, містэр Картэр, - сказаѓ ён, - інданезійцы. Звязаныя лаяльнасцю, якую можна атрымаць толькі за кошт высокай заработнай платы. І гэтыя апошнія выкрыцця ну, не шакуюць, так як яны зусім не разумеюць па-ангельску. Кітайцаѓ таксама няма, містэр Ко, Фол. "Страляйце ѓ нас, тады мы памром", - сказаѓ маёр Миллиардоне. "Мы ведаем ваш план, і ёсць і іншыя, хто эга ведае. Магчыма, яны преуспеют там, дзе мы пацярпелі няѓдачу.
  
  
  - Я так не думаю, - сказаѓ П'еро. "Генерал Мазераці ѓ зале пад хатнім арыштам і чакае расследавання. Хутчэй за ѓсё, гэта будзе ваенны трыбунал. Калі вашы цела будуць знойдзеныя пасьля таго, як ахоѓнікі студыі вас застрэлілі ѓ мэтах самаабароны, мы можам забіць апошні цвік у вечка труны... Акрамя таго, цяпер гаворка ідзе аб нашым забаѓцы, а не пра сустрэнуць вашых прыярытэтах. Яе папрашу сэра Х'ю пачаць аповяд, так як план сапраѓды належыць эму".
  
  
  Сэр Х'ю нахіліѓся наперад, элегантна апрануты, ідэал для любога дырэктара па кастынгу, ветлівага ветлівай, але эфектыѓнага новага ангельскага бізнэсмэна.
  
  
  -- Гадоѓ пяць таму назад, -- сказаѓ ён нязмушаным, гутарковай тонам, -- усё гэта дасягнула свайго апагею, калі яе ѓсвядоміѓ сваё нервовае стан. Прытомнасць, спутанная гаворка, часовая яго атрад памяці і да таго падобнае. Але што было яшчэ горш, гэта схільнасць пускаць рэчы з-пад кантролю і ладзіць беспарадак, калі ёй быѓ захоплены сваімі эмоцыямі.
  
  
  Я заѓсёды адчуваѓ, што мне даводзіцца звязвацца з наёмнай шлюхай напрыклад, раз ці два ѓ тыдзень; адзіны разумны шлях: ніякіх халодных натоѓпаѓ, толькі адкрытыя уверх і ѓніз. Але яе гатэль час ад часу звяртацца з імі трохі груба, таму мне прыходзілася плаціць крыху больш. Але ѓсё стала яшчэ хмулацей, і аднойчы спакойнай ноччу яе амаль літаральна адарваѓ цыцкі гэтай тупы сукі. Мне варта было кучу грошай для юрыстаѓ, сяброѓ, у некаторых міністэрствах і гэтак далей, каб выбрацца вакол гэтага. Калі гэта скончылася, яе зразумеѓ, што мне патрэбна медыцынская дапамога.
  
  
  Да найвялікшай поспеху ѓ свеце, калі яе адкрыѓ для сябе доктара Унтенвейзера. Ён знайшоѓ прыдатныя лекі, каб кіраваць маімі нервамі і садысцкімі выбліскамі. Падчас некалькіх сеансаѓ на канапе, ён прымусіѓ мяне зразумець, што на самой дэла са мной адбываецца не так, нібыта, і шмат ненармальнага. У любым выпадку, не тое, з чым пры правільным яе лячэнні не змагу весці камфортнае жыццё. І ён быѓ абсалютна мае рацыю. У наступныя гады ніякіх відавочных непрыемнасцяѓ больш не было, за выключэннем ён маленькай памылкі, калі няшчасная дзяѓчына засталася мёртвай. Але яе узвысіѓся ѓ свеце так, што усё было акуратна замецена пад крэсла.
  
  
  Але што я, мой дарагі доктар Унтенвейзер не мог патлумачыць, - сказаѓ сэр Х'ю так нядбайна, як калі б гаворка ішла аб скурнай сыпы, - што мне не хапае маіх ранейшых разбуральных задавальненняѓ, і што мне трэба што-то вялікае, што-тое глабальнае, каб замяніць гэта. Менавіта тады на сцэне з'явіліся Ренцо, Стадс і П'еро , менавіта ѓ такім парадку. Ренцо?
  
  
  "У сэра Х'ю быѓ доктар Унтенвейзер ѓ эга асабістай клініцы, - сказаѓ Рэнца. Эга І слава хутка распаѓсюдзілася ѓ інфармаваных колах па ѓсім адкрыты басейн. Яе сам пакутаваѓ няѓдалым тыпам нервовых расстройстваѓ, а таксама пакутуе ад тых жа выбліскаѓ гвалту, якія сэр Х'ю думалі гэтак небяспечнымі для свайго іміджу. У маім выпадку гэта былі хлопчыкі. І ѓ той момант, калі кволы падлетак з тварам херувіма Батычэлі выказаѓ сваю няѓдзячнасць і памёр ад перытанітам, якім ён заразіѓся з-за разрыву прамой кішкі, яе ѓбачыѓ эга клініку Easeful Acres, як месца для адпачынку, пакуль некалькі дзелавых сяброѓ замялі гэтую справу. '
  
  
  Ён таксама казаѓ з відавочным абыякавасцю вар'ята.
  
  
  "Мае сябры запэѓнівалі мяне, што доктар Унтенвейзер не шталь б ѓмешвацца ѓ яны некалькі доз какаіну, якія час ад часу патрэбныя мне, як і вялікаму Шэрлаку Холмсу, для рэалізацыі маіх творчых здольнасцяѓ. І гэта было дадатковым стымулам для мяне, каб пайсці ѓ гэтую клініку. Да майго вялікага здзіѓлення, яе знайшоѓ у гэтай клініцы выдатнага калегу па свету кіно і вашага суайчынніка містэр Картэр, Стадса Мэллори.
  
  
  - Я пайшоѓ туды, каб крыху адпачыць ад выпіѓкі, - бадзёра сказаѓ Стадс Мэллори. "Не тое каб яе алкаголік, няма. Але час ад часу, раз або два ѓ год, гэтая лухта проста выслізгвае вакол майго rta. Затым яе раблю нейкія вар'яты свавольствы, і мне зноѓ даводзіцца лячэння, каб зноѓ выбрацца вакол вузла. На гэты раз яе адсвяткаваѓ свой апошні "Оскар"; Яны назвалі гэта вяртаннем Мэллори, як быццам мяне калі-то не было. Яе паехаѓ у Мексіку, у модны публічны дом. Яе пачаѓ sp віскі, што для мяне ѓсё роѓна, што не піць. Але да таго часу, як я перайшоѓ на тэкілу, яе спрабаваѓ, якое-якія трукі з чатырма такімі шлюхамі адначасова. Яе таксама праграміст ѓ галіне сэксу. Гэтыя дурныя мексіканскія шлюхі не падпарадкоѓваліся маім загадам, і я выкарыстаѓ адну вакол гэтых старых брытваѓ, каб вывесці ih вакол сябе. Адну вакол гэтых сук панеслі ѓ магілу, а іншая ѓжо ніколі не будзе хадзіць. Астатнія таксама крыху пацярпеѓ. Але ѓ Мексіцы можна купіць што заѓгодна, так што я купіѓ сабе алібі. Тым не менш, у мяне было адчуванне, што прыйшоѓ час зноѓ паляжаць адпачыць у некалькі больш прахалоднай асяроддзі. Яе сел на самалёт у Сасэкс, дзе ѓсё склалася разам".
  
  
  - Аднойчы яе быѓ, дзе тое ѓ Афрыцы, - у сваю чаргу працягваѓ П'еро, - пад псеѓданімам "Чарльз Стрэттон". Яе абраѓ гэтае імя, таму што так звалі знакамітага генерала "Маленькі вялікі палец". Ёй быѓ фізічна знясілены місіяй у Цэнтральнай Афрыцы. Гэта быѓ вялікі поспех, хоць і не зусім бяспечны. Як і ѓ маіх сяброѓ тут, у мяне ёсць пэѓная схільнасць да экстравагантнасці. Перш чым сітуацыя была ѓрэгулявана, адбылося нямала дзіѓных забойстваѓ сем'яѓ белых фермераѓ. Навінкі на першых палосах пра катаванні, згвалтаванні дзяцей, выманні кішак, у некаторых выпадках дзяцей елі адкрыта на вачах у ih бацькоѓ. Яе б усё роѓна пайшоѓ адкрытыя туды, калі б Арганізацыя Аб'яднаных Нацый папрасіла мяне аб гэтым, але больш для таго, каб далучыцца да гэтых маленькім групам, чым для таго, каб уладзіць праблемы".
  
  
  - Гэты П'еро, - зароѓ Стадс, - заѓсёды робіць што хоча.
  
  
  П'еро усміхнуѓся і працягнуѓ: "Час ад часу сэр Х'ю наведваѓ сваю клініку Easeful Acres, каб праверыць бухгалтарскія кнігі, штогод, як ён лечыцца ѓ доктара Унтенвейзера і пашукаць інфармацыю, якая займаецца магла б дапамагчы эму ѓ эга пошты бизнесявляется. Не шантаж, а веданне, скажам, садаміі бачнага двараніна магло б дапамагчы эму з новым імем, ці не так?
  
  
  Сэр Х'ю хутка узламаѓ мой псеѓданім, вядома па ѓсім ih дасье яшчэ двух роднасных душ у Ренцо і Стадсе і звёѓ нас разам. Вельмі таемна ѓ маім асабістым крыле для серыі сустрэч, якія прывялі да праекту " Паток святла" .
  
  
  "Але менавіта П'еро сапраѓды сабраѓ усе разам", - сказаѓ Стадс. "Кравец вазьмі, П'еро, мы ѓсе былі бездакорным патрапаныя да твайго даходу, а інакш бы і не было". - Скажам так, нашы навыкі дапаѓнялі адзін аднаго, - сціпла сказаѓ П'еро. "Мы ѓсе, свядома ці несвядома, прагнулі нападу на істэблішмэнт, які прычыніѓ нам боль. Мяне пакаралі тым, што смяяліся назаѓжды мной з-за майго росту. Ренцо страціѓ сваё спадчыннае маёмасць. Сэра Х'ю, нягледзячы на яго славу, і багацце, усё ж даводзілася трываць шэраг тонкіх насмешак з-за эга нізкага паходжання. І яны пазбавіліся Стадса фруктовы эга вынаходлівасці без бачнага водгукі або ѓзнагароджання".
  
  
  "Толькі ніхто вакол нас не мог адпомсціць, як ён гатэль", - задуменна сказаѓ Ренцо. "Нашы невялікія выхадкі, хоць тэхнічна і з'яѓляліся злачынствамі, былі дзіцячай забавай. Святы
  
  
  Георгій быѓ гатовы для забойства драконаѓ, але займаѓся толькі забойствам мух . Цяпер разам мы можам дамагчыся чаго заѓгодна... ".
  
  
  "Студыя Ренцо і яе рэпутацыю ѓ якасці кінадзеяча наштурхнулі мяне на гэтую ідэю, - сказаѓ П'еро. "Нам дапамаглі мае ѓласныя дыпламатычныя сувязі, а таксама міжнародныя дзелавыя партнёры сэра Х'ю, а таксама тэхнічныя навыкі і прэстыж Стадса. Мы сабралі боепрыпасы і ядзерныя боегалоѓкі, неабходныя для аснашчэння ih носьбітаѓ, якія ѓсё ѓрада ахвотна далі нам на аснове сцэнарыя фільмаѓ Ренцо аб палях бітваѓ. Гэта заняло час, але гэта адбылося. Адзінае падазрэнне зыходзіла ад пары звышадчувальных гугнявы вашай арганізацыі і звышадчувальнасць іншы містэра Картэра, Клему Андэрсана, якога давялося ліквідаваць.
  
  
  У нас вечар пятніцы. Мы ѓчатырох вырашылі добра павячэраць у горадзе, магчыма, у кампаніі чароѓнай сяброѓкі містэра Картэра, синьорины Кавур, і некалькіх іншых шчодрых дам. Заѓтра Рэндзо, сэр Х'ю і адпраѓляем яго прыватны самалёт Рэндзо ѓ падрыхтаванае намі прытулку. Згодна з лепшым спецыялістам, яно абаронена нават ад самых небяспечных ападкаѓ падчас прыгатаванай намі баявых. Для дадатковай бяспекі ѓ нас ёсць сховішчаѓ глыбока пад зямлёй з фильтрованным паветрам і з усімі магчымымі выгодамі. У нас дастаткова багаццяѓ у выглядзе іх выдатных залатых зліткаѓ якія ёй адпраѓляѓ па Лугана ѓ курсе апошніх шостага месяцаѓ . У нас ёсць уласная армія, якая складаецца па тысячы чалавек, такіх, як два ахоѓнікі тут. Яе, спадзяюся, што вы ѓсё рады даведацца гэтую гісторыю зараз.
  
  
  У рэѓматызму Перестов плюнуѓ на раскошны дыван. Астатнія не адказалі.
  
  
  - Не зусім дыскаѓ захопленая аѓдыторыя, на якую яе разлічваѓ, - уздыхнуѓ сэр Х'ю. "Але я навучыѓся жыць са сваімі маленькімі расчараваннямі".
  
  
  "Чаму гэтая амерыканская сволач не ляціць шчыра з табой?" Да Фол не магла стрымаць свайго цікаѓнасці. " Містэр Мэллори застанецца яшчэ на некалькі гадзін, каб запраграмаваць апошнія касеты і націснуць кнопку кампутара", - сказаѓ П'еро. "Яшчэ адзін самалёт гатовы перавезці эга, каб ён мог далучыцца да нас у бяспечнае час . І глядзець і слухаць наша маленькае выступ у працягу тых двух дзён, калі яшчэ могуць працаваць радыё і тэлебачанне". Стадс Мэллори выпіѓ сваю моцную трэцюю чарку. Ён падсунуѓ крэсла наперад, яго блакітныя вочы злёгку выпучились ад таго, што павінна было адбыцца. - Ты абяцаѓ мне першую ахвяру, П'еро, - сказаѓ ён. "Прабачце за выраз". Ён палез у хвіліну і выцягнуѓ вялікі нож для ачысткі гародніны. Ён адкрыѓ яго, і адтуль выйшла доѓгае крывое лязо.
  
  
  Яе, чуѓ, як побач са мной пачасцілася дыханне маёра Миллиардоне, але ён нават не міргнуѓ.
  
  
  - Бачыце, - хмыкнуѓ П'еро. "Паколькі вы былі для нас такой нездавальняючай аѓдыторыяй, нам прыйдзецца атрымаць задавальненне ад вас якім-небудзь іншым спосабам".
  
  
  Стадс ускочыѓ з крэсла і ѓваткнуѓ нож у Миллиардоне крыху ніжэй пупка. Маёр зароѓ, але і толькі. Адсутнасць рэакцыі зводзіла Стадса з розуму ад лютасці. Зноѓ і зноѓ ён утыкаѓ нож у італьянскага афіцэра. Але лёс злітавалася над чалавекам, бо трэці ці чацвёрты ѓдар прыйшоѓся мужчыну ѓ складваць даляр, і скрываѓленае цела саслізнула на мяне. - Зусім неасцярожна, Стадс, старажытнасці, - сказаѓ сэр Х'ю. - Я мяркую, цяпер мая чарга гэтага кітайскага джэнтльмена?
  
  
  Ён устаѓ і падышоѓ да Да Фалу, выцягваючы па камізэлькі сагнутую іголку майстры паруснага справы. Што гэта значыла, і яе ніколі не даведаюся, таму што ѓ гэты момант Да Фол ѓкусіла капсулу з цыянідам, якую ѓвесь гэты час хаваѓ у зубах, і памёр перш, чым сэр Х'ю паспеѓ дакрануцца да яму.
  
  
  "Жоѓты ашуканец". Сэр Х'ю надзьмуѓся, як тоѓсты школьнік, які не можа пагуляць.
  
  
  - Ну-ну, - усміхнуѓся П'еро. "Мы можам толькі спадзявацца, што зможам падняцца над гэтым жудасным радыкалізмам і нацыяналізмам нашых сяброѓ па Інтэрпола і.... Ренцо, удачы табе з рускім.
  
  
  Яе што-што ведаѓ аб падрыхтоѓцы МГБ. Як і наша навучанне ѓ AX, яно было накіравана на захаванне сакрэтаѓ перад тварам катаванняѓ. Але тое, што мелі на ѓвазе нашы праціѓнікі, у канчатковым выніку было не больш чым звычайнай катаваннем, як самамэтай.
  
  
  Стройны, злы і элегантны ѓ пашытым на заказ касцюме Ренцо падняѓся з крэсла. Эга чалавека тонкая, халодная ѓсмешка, нібы партрэт элегантных продкаѓ эпохі Адраджэння, якіх ён сцвярджаѓ.
  
  
  - Дзякуй, П'еро, - сказаѓ ён. "Я атрымліваю асаблівае задавальненне ад ператварэння гэтых блеющих гетэрасексуальных тыпавы ѓ хнычущее жэле. Такім чынам, пачну яе з эга пралетарскіх палавых залоз. Па нагруднай кішэні ён досталь, вузкія замшавыя ножны, вакол якіх вылез тонкі хірургічны скальпель.
  
  
  Ён ужо быѓ у межах дасяжнасці канапе, калі Перестов закрычаѓ: "Я разаб'ю цябе яйкі!" Ён ірвануѓся наперад скаванымі ланцугамі нагамі і моцна і мэтанакіравана ѓдарыѓ Рэндзо у пахвіну.
  
  
  Рэндзо сагнуѓся напалову ад балюча і адхіснуѓся. Калі ён падняѓся на ногі і эга, дыханне нармалізавалася, ён зашыпеѓ на двух ахоѓнікаѓ.
  
  
  - Ты заплаціш за гэта, Беларуская. Иы заплаціш за гэта.
  
  
  У мяне дужы страѓнік, але я адвярнуѓся, калі Ренцо пачаѓ эга рэзаць. Перестов доѓга паміраѓ, але выстаяѓ. У самым канцы пачулася некалькі стогнаѓ, але ѓжо наѓрад ці яны былі чалавечымі. Гэта былі міжвольныя рэфлексы раздзеленага і змучанага кавалка плоці, які страціѓ усякую сувязь з свядомасцю. Яе ненавідзеѓ усё, за што выступаѓ Алег Перестов, але ѓ той момант яе, спадзяваѓся, што ѓчыню не менш годны зыход.
  
  
  - А цяпер ты, Картэр, - сказаѓ П'еро. Але ён адкінуѓся на спінку крэсла і больш не рухаѓся. "Я думаю, што ѓсё, што вы бачылі, адбываецца з вашымі сябрамі, будзе занадта лёгка для вас, Картэр. Я думаю... - Ён падняѓ маленькую руку да сваёй больш дзіцячы расчесанной казлінай бародкаю, з выразам глыбокай засяроджанасці.
  
  
  "Звычайнае забойства, здаецца, занадта вульгарным для нашага вялікага шоѓ", - сказаѓ ён.
  
  
  - Тое, што на Розане дзеці? - спытаѓ яе, робячы здагадка. Яе гатэль звязаць разам некаторыя разрозненыя ніткі перад смерцю.
  
  
  "Ты адгадаѓ?" - ветлівае спытаѓся карлік. - Так, дакладна так жа, як яе абшукваѓ твой пакой, калі ты так спрытна знік у той першае раніцу. Яго чалавек, які любіць лёгкую атлетыку, і ѓ майго росту ёсць пэѓныя перавагі . Мне не склала адмысловай працы праслізнуць праз дах гатэля, спусціцца на балкон і абодва разы прабрацца непрыкметна з вуліцы. Бедная Разанаѓ, яна ѓсё яшчэ рабіла выгляд, што працуе ѓ нашых інтарэсах. Але ѓ нас было шмат доказаѓ яе сувязі з палкоѓнікам Норденом, так што мне прыйшлося яе прыбраць. Да жаль. Яна была б прыгожай служанкай у нашым новым дом.
  
  
  - Яна давярала табе, - сказаѓ я.
  
  
  "Кожны палітык павінен расчараваць некалькіх выбаршчыкаѓ у карысць больш высокай палітыкі", - сказаѓ П'еро з цярпеннем вар'ята, які спрабуе навязаць сваю логіку сур'ёзнага неверующему .
  
  
  "Цяпер усе згодныя з тым, што самая вялікая праблема ѓ свеце - гэта перанасяленне. "World End" будзе садзейнічаць вырашэнню гэтай праблемы. І якая б раса нас ѓзнікла вакол гэтага, наша праца - дамінаваць над ёй".
  
  
  Ён усміхнуѓся. - Але я спазнюся на наш вячэру. Ты, Картэр, будзеш адзіным членам нашай глабальнай аѓдыторыі, хто пазнае мэта нашага шоѓ". Ён засмяяѓся. - Так што я нават не дакрануся да цябе. Мы адвязем вас назад у катакомбы, назад у той жа зачыненай месца. Там мы пакідаем вас з ручкай і паперай, каб запісаць свае апошнія ѓспаміны, калі свет выбухае над галавой, і вы паміраеце ад голаду і смагі. Мая іронія ѓ тым, што я спадзяюся, што старонкі будуць захаваны; аповяд пра архітэктара гэтага падзеі: сэре Х'ю, Ренцо, Стадсе і мне. Праз некалькі сотняѓ гадоѓ гэтыя запісы будуць знойдзеныя разам з вашымі косткамі і косткамі раннехрысціянскіх пакутнікаѓ. Ён пляскаѓ у ладкі і сказаѓ што-то азіяцкім мове, які я не мог адразу разабраць. Одзіна вакол ахоѓнікаѓ моцна ѓдарыѓ мяне па галоѓ, і ён страціѓ прытомнасць раней, чым змог супраціѓляцца.
  
  
  Калі яе прыйшоѓ у сябе, ён зноѓ апынуѓся ѓ сваёй закратаваныя катакомбная лічбавыя камеры. П'еро пакінуѓ пражэктар уключаным, падаѓшы мне маленькі столік, некалькі шарыкавых ручак і каля тузіна нататнікаѓ. Галасаванне і ѓсё: новая мэбля, куча выкрадзеных шын, машыны, старыя, вельмі старыя косткі і яе. Яе мог бы аблажацца, калі б запісаѓ захопленыя словы П'ера, але, магчыма, яго мог бы зрабіць што-то яшчэ з паперай.
  
  
  Але што? Злавіць пацука, прывязаць да яе паперку, а потым адпусціць? Але хто, кравец вазьмі, своечасова заѓважыць гэта паведамленне? Яе знерваваѓся ѓ сваёй бездапаможнасці. Не той выпадак, які можна было б назваць тыповым для Ніка Картэра. У якасці дадатковага абразы яны пакінулі мне мой Люгер, мой штылет, маю газавую бомбу і змесціва ѓсіх маіх кішэняѓ.
  
  
  У майго нажа быѓ напільнік, але ён нічога не даваѓ. Гэта было б усё роѓна што узломваць сейфы банка "Чэйз Манхэтэн" з дапамогай нажа для выкрыцця лістоѓ, проста практыкаванне ѓ бездапаможнасці.
  
  
  Яе працягваѓ думаць коламі, пакуль мае гадзіннікі адлічвалі гадзіны, як хвіліны, і я не мог знайсці рашэнні. Была раніца суботы, потым ночы дрымоты і імгненняѓ тупіка. П'еро, Ренцо, і сэр Х'ю ѓжо павінны быць у паветры, накіроѓваючыся да свайго утульнаму і далёкаму хованцы . Дзе-то назаѓжды мной Стадс Мэллори уносіѓ апошнія штрыхі ѓ свой камп'ютэрнае праграмаванне. Далей у Вашынгтоне Хоук запалохваѓ некаторых нявінных супрацоѓнікаѓ, запэѓніваючы старэйшых афіцэраѓ, што ѓсё будзе ѓ парадку, таму што Нік Картэр працаваѓ над гэтай справай і верыѓ, што гэта так.
  
  
  Дзе-то ѓ заходнім канцы тунэля пачуѓся шум. Пацукі? Дробныя зладзюжкі, якія прыйшлі схаваць тут яшчэ больш сваёй здабычы? Нават паліцыя обрадывала бы мяне, нават калі б у іх быѓ загад на Джэры Карра.
  
  
  "Смейся, ты на малюнку". Гэта быѓ насмешлівы голас Хайман, які вырабляѓ ѓражанне вялізнага палягчэння.
  
  
  - Тровато , мы знайшлі яго, - пачуѓся голас, які, як я яе помніѓ, належаѓ лейтэнанту Жисмонди, памочніку маёра Миллиардоне. - А дзе астатнія? "Табе патрэбен разак". Яе ѓжо аддаваѓ загады, не губляючы больш часу.
  
  
  - Сяржант Фацио, - пачуѓ яе адказ Жисмонди. "Аварыйную гарэлку".
  
  
  Асвячэння Ренцо пакіне звонку маёй камеры апраметную цемру, але яе ѓбачыѓ Хайман і маладога старшыны-інжынера, калі яны падыходзілі да кратаѓ. Затым яе ѓбачыѓ слабую ѓспышку гарэлкі, разрезающую метал, як алей. Я, спатыкаючыся, вылез праз адтуліны і апынуѓся ѓ абдымках Хайман.
  
  
  - У нас менш сарака васьмі гадзін, - сказаѓ я. - Я раскажу табе ѓсё па дарозе. Гэй, добры дзень..."
  
  
  Гэта дородному Гилкристу, які з'явіѓся побач з лейтэнантам Жисмонди.
  
  
  - Выходныя па суботах, - прабурчаѓ ён. "Я не згаджаѓся, калі ѓзяѓся за гэтую працу. Але малады Хайман захапіѓ мяне, і я павінен прызнаць, што некаторыя тэхнічныя аспекты мяне цікавяць. Тое, што ён сказаѓ аб тым, што кампутар кантралюе ѓвесь арсенал... "
  
  
  - Затыкніся і слухай, - раѓнуѓ я. "Тое, што я хачу сказаць, можа зацікавіць вас больш. І ты, Гилкрист, можаш быць нашым адзіным выхадам адсюль.
  
  
  Падганяючы нас, як мага хутчэй, яе распавёѓ ім сваю гісторыю, а яны распавялі мне сваю. Мой план быѓ вядомы, але ih быѓ наступным: схапіць гэтую кампанію, ЦРУ , Генерал Мазераці і ѓвесь эга атрад камандас знаходзіліся разам з Джэры Кары, Бэнам Карпентером і Нікам Картэрам. Яго мог гэта выказаць здагадку. Але чаго я не мог і выказаць здагадку, на што не мог спадзявацца, дык гэта таго, што Хайман падумаѓ аб маім транзисторном трэкеры, а затым пераканаѓся Жисмонди. Такім чынам, яны дзейнічалі не толькі неафіцыйна, але і зноѓ незаконна, калі падключылі атрад камандас, каб далучыцца да Гилкристу і высачыць мяне. Машына адзначыла, яны ж самыя кропкі, якія нам ці ѓ карце склада. Жисмонди адкарэктаваѓ карты, падрапаныя маёрам Миллиардоне. Ім не ѓдалося нават блізка падабрацца да галоѓнага ѓваходу на тэрыторыю, які цяпер быѓ добра закрытай хлопцамі з "абодва канца Свету" , але яны выбралі іншы, вакольны маршрут.
  
  
  - Але мы ѓсё ѓ тым жа становішчы, - скончыѓ яе ѓ свой аповяд. - Вы кажаце, што яны не дапусцяць камандас да расследавання. Ніхто вакол нас не зможа прарвацца праз ѓрадавы апарат, які П'еро пакінуѓ нам у якасці блакады. Нават калі б мы ѓвайшлі, то не знайшлі б нічога, акрамя чыстага офісе і такіх жа пустых складоѓ. І ѓ іх там дастаткова прыватнай арміі, каб цалкам раздушыць нас, перш чым у нас з'явіцца шанец ѓзламаць падлогу і вынесці ѓвесь арсенал паверхню. Яны заѓсёды могуць сказаць, што стралялі ѓ нас, таму што мы знішчалі ih прыватную ѓласнасць".
  
  
  'Наша арганізацыя ѓсё яшчэ існуе, - сказаѓ лейтэнант Жисмонди. "Я на сувязі, як з генералам Мазераці, так і з палкоѓнікам Норденом, які ѓсё яшчэ чакае высылкі. Яны гатовыя пачаць паветраную атаку, калі спатрэбіцца, і па вашаму аповяду яе, зразумеѓ, што гэта трэба цяпер".
  
  
  - Ніякіх шанцаѓ, - сказаѓ я. - Занадта вялікі рызыка, калі ѓсе гэтыя ядзерныя боегалоѓкі так блізка адзін да аднаго. Яе сам магу забяспечыць чысты выбух, каб сапсаваць расклад "World End", але толькі ѓ крайнім выпадку. У мяне ѓсё яшчэ ёсць карты ѓ рукаве.
  
  
  - Лепш бы гэта быѓ туз, містэр Картэр, - з горыччу сказаѓ Жисмонди.
  
  
  - Але, гэта жанчына, - сказаѓ я.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 9
  
  
  
  
  Адразу затым паѓдня ён жа суботы выгалены і менш патрапаны Бэн Карпэнтэр сядзеѓ побач з Камілай Кавур на заднім сядзенні яе "ролс-ройса". Прыгожая машына імчалася да майстэрні Ларэнца Конці. Гэта каштавала мне вялікіх намаганняѓ, але мы былі там...
  
  
  "Наколькі вам вядома, яна частка банды, - запярэчыѓ Хайман. "Мы ведаем, што яна была пацыенткай ён клінік, калыскі усяго гэтага жаху".
  
  
  - Але і сотні іншых таксама, - сказаѓ я. "Яна не была там у гэта ж час. І ніхто не згадаѓ пра яе, калі яны хваліліся ѓ кабінеце Ренцо. У іх не было прычын трымаць яе супрацоѓніцтва ѓ сакрэце, так як яны лічылі, што мы ѓсё роѓна будзем мёртвыя. У мяне ёсць ідэя, Хайман, і, эй-богу, мы павінны nah ѓхапіцца. Таму што гэта амаль усё, што ѓ нас засталося.
  
  
  - Добра, - незадаволена пагадзіѓся ён.
  
  
  - Перш за ѓсё, - сказаѓ я, заканчваючы свой спіс прыярытэтаѓ, - пераканайцеся, што Мэллори там. Гэта важна. Адзіны спосаб спыніць гэта - змяніць эга праграму, і адзіны, хто можа гэта зрабіць, - гэта Гилкрист.
  
  
  'Магчыма?' - Каржакаваты чалавечак абурана фыркнуѓ. - Пакажы мне кампутар, Картэр, і я зраблю з ім усё, што заѓгодна. Ад гульні на рацэ Суёнсі да падрыхтовак соуза меньер і бамбардзіроѓкі Гуама. Тое, што можа зрабіць гэты троль па Тэхаса Мэллори, Гилкрист можа зрабіць двойчы.
  
  
  - Добра, - сказаѓ я. "Хайман, патэлефануй Каміле Кавур у Le Superbe. Занадта вялікая верагоднасць таго, што людзі за стойкай даведаюцца мой голас, як голас Джэры Карра. Скажыце гэй, што для рэкламы і прасоѓвання "World End" ee запрашаюць прысутнічаць на адкрыцці новай заправачнай станцыі. Яе ганарар складзе 100 000 лір. Гилкрист і яе будзем чакаць яе там. Тады яго, вазьмуся за справу. Калі ты не пачуеш мяне на дваццаць чатыры гадзіны, можаш кідаць свае бомбы.
  
  
  Ён кіѓнуѓ, усё яшчэ незадаволены.
  
  
  - У нах ёсць доступ у студыю, - сказаѓ я. "Ніхто там, акрамя Стадса Мэллори, не ведае маю ролю, як Бэна Карпентера, а яна вядомая тым, што падбірае бяздомных гультаёѓ і скручивает ih ѓ невялікі рулон або што-то ѓ гэтым родзе. Як толькі мы апынемся ѓ студыі, мы зробім гэта, і, спадзяюся, пры садзейнічанні Камілы " .
  
  
  -- Вы думаеце, -- сказаѓ лейтэнант Жисмонди з цынічнай ухмылкай, - што синьорина Кавур так любіць браць на сябе ролю выратавальніцы толькі таму, што час ад часу з'яѓляецца на дабрачынных балях?
  
  
  "Не, але я думаю, што ѓ Камілы ёсць некалькі больш асабістыя матывы для справе захавання таго, што мы называем цывілізацыяй. Калі яе памыляюся, яе мярцвяк.
  
  
  - Адкрыта, як я, - паскардзіѓся Гилкрист. - Але яе гатэль б убачыць куртка Мэллори. Калі гэта скупы ѓрад дасць мне толькі пятую частку эга бюджэту... але, можа быць, гэта зменіць ih думкі".
  
  
  Каміла адказала на прынаду, якую працягнуѓ гэй, Хайман. Але было пятнаццаць рызыкоѓных хвіліна на запраѓцы, перш чым яна пагадзілася на астатнюю частку майго плана.
  
  
  Спачатку крытычнае і непахвальныя разгляд маёй знешнасці ѓ вобразе Бэна Карпентера, перш чым яна нават прызнала, што ведае мяне. Затым мы выдаткавалі яшчэ трохі часу на яе ацэнку майго цяперашняга з'яѓлення ѓ зале.
  
  
  "Валацуга", - сказала яна. - Але ѓ цябе ѓсё яшчэ ёсць дыскі моцная мужнасць, якая займаецца мне падабаецца, Джэры, Бэн! Можа быць, яе падумаю пра іншае імя..."
  
  
  - Нік Картэр, - сказаѓ я. - Гэта маё сапраѓднае імя. І табе гэта лепш ведаць " .
  
  
  "Але я чула пра вас," сказала яна. Яе вочы падазрона звузіліся. "Пра вас ходзіць даволі шмат гісторый. І, мяркуючы па тым, што я чула ад сяброѓ, яны не занадта добрыя".
  
  
  Так што гэта была гульня "усё ці нічога". Яе, гуляѓ з ёй у адкрытую і даѓ гэй кароткі даклад аб сітуацыі. Хема б нам была Каміла, яна вызначана не была дурной. Потым маіх тлумачэнняѓ яна час ад часу задае пытанні.
  
  
  - Я табе не веру, - сказала яна, калі яе скончыѓ.
  
  
  "Ніхто не настолькі вар'ят, каб адмовіцца ад вялікага фільма са мной у галоѓнай ролі з-за такога вар'яцкага і дзікага плана".
  
  
  Менавіта дыскі рэзкасць ѓ яе адказе, у якую яе і спадзяваѓся на якую паставіѓ сваю будучыню, калі магчыма, будучыня ѓсяго чалавецтва. Таму яе настойваѓ далей.
  
  
  - Я таксама не чакаѓ, што ты мне паверыш, Каміла, - сказаѓ я. Яе падтрымаѓ гэта позіркам, які, як ён спадзяваѓся, верне прыемныя ѓспаміны аб мінулых часах разам. - Я проста прашу вас даць мне шанец даказаць, што тое, што я вам кажу, - праѓда. Калі вы ѓсё яшчэ мне не верыце, вы можаце перадаць мяне італьянскім уладам, і вы атрымаеце шырокую рэкламу ѓ італьянскіх газетах. Больш і лепш, чым было б у выпадку адкрыцця новай заправачнай станцыі". "Ренцо, асяроддзяѓ іншага, зрабіѓ мяне зоркай, - сказала яна. "Такім чынам, зараз вы просіце мяне здрадзіць эга за што-тое, што мне здаецца чыстай фантазіяй". Да таго часу, калі яна пачала спрачацца, справа была ѓладжана больш чым напалову.
  
  
  Яе спытаѓ. - "Гэта было фантазіяй? - Забойства Розаны? Усё, чаго яе хачу, гэта каб вы прысутнічалі ѓ момант супрацьстаяння паміж Стадсом Мэллори і мной. Для гэтага вам прыйдзецца прывесці мяне і Гилкриста на тэрыторыю".
  
  
  - Чаму менавіта ён? Яна саступіла па ѓсім цікаѓнасці. Але, магчыма, гэта было і што-то яшчэ.
  
  
  - На інжынерны геній, як Стадс, - сказаѓ я. "Магчыма, ён адзіны чалавек, здольны пакрыць шкоду, нанесеную вашымі таварышамі ".
  
  
  Гилкрист выступіѓ наперад з адценнем задавальнення чалавек ад майго пахвальнага апісання. У сваім старым карычневым касцюме ён выглядаѓ, як воѓк, які спрабуе ѓсміхнуцца.
  
  
  "Над якім фільмам ён працаваѓ?" - спытала Каміла. Але яна ѓжо апярэдзіла нас на сваім "Роллсе", і уладным жэстам рукі падаѓ знак кіроѓцу адкрыць нам дзень.
  
  
  - Не ѓсе метады працуюць з плёнкай, - сказаѓ я.
  
  
  - Лепшыя вакол іх, - сказала Каміла. "Альберта, у студыю..."
  
  
  Мы прыехалі туды. Ніякіх складанасцяѓ каля брамы. "Ролс" імчаѓся па гладкай ціхай дарозе да адміністрацыйнага будынка, дзе швейцары, спатыкаліся яшчэ адзін аб другі, каб адкрыць нам дзень і ѓпусціць нас. З Камілай у нашай кампаніі ѓсе гэтыя шляхі былі адкрыты. - Так, синьорина Кавур. вядома, синьорина Кавур. Гэта вельмі лёгка.
  
  
  Яна спытала Мэллори на стойцы рэгістрацыі, і эй, сказалі, што ён у сваім асабістым кабінеце ѓ кампутарным цэнтры побач з сумна вядомым складам. Як я ѓжо сказаѓ эй раней, яна папрасіла не аб'яѓляць і далей.
  
  
  "Мы хочам здзівіць Стадса", - сказала яна, раскрыѓшы сваю знакамітую на ѓвесь свет ѓсмешку. "Мае сябры і я.'
  
  
  Частка майго здагадкі заключалася ѓ тым, што супрацоѓнікі студыйнага комплексу будуць звычайнымі супрацоѓнікамі, якія не маюць ніякага дачынення да праекту "Паток святла" . Дужыя хлопцы вакол службы бяспекі канцэнтраваліся ѓ галоѓных варот і ля плота.
  
  
  Мяркуючы па ѓсмешцы, якую яна атрымала ѓ рэѓматызму, ёй быѓ правоѓ. Усе былі перакананыя, што Стадсу Мэллори вельмі пашанцавала з такім чароѓным стварэннем, як Каміла Кавур.
  
  
  Яе, пагаварыѓ з Камілай хутка і ціха, пакуль мы ішлі па крытыя праходу, які злучае будынкаѓ. Гилкрист быѓ на крок ззаду нас. Яе паѓтаралі інструкцыі, якія даваѓ гэй зноѓ і зноѓ у "ролс-ройсе".
  
  
  - Дазвольце мне ѓвайсці першым, - сказаѓ я. Рэѓматызму Стадса дасць вам першую падказку. Калі ён не пазнае мяне, нават калі ѓбачыць ѓва мне толькі Джэры Карра, вы можаце патэлефанаваць у паліцыю. Але калі ён будзе узрушаны, убачыѓшы мяне там жывым, тады вам прыйдзецца прызнаць, што я казаѓ праѓду.
  
  
  - Так, так, - нецярпліва сказала яна. - Ты ѓжо дастаткова распавёѓ мне. Яе больш не дзіця. Але з адценнем дзіцячай свавольствы яна дадала: "Я магу даведацца, хто ты на самай дэла, пазней... па-свойму меркаванні".
  
  
  Сонны мужчына ѓ шэрай уніформе падняѓ вочы ад свайго крэсла ля ѓваходу ѓ тэхцэнтр. Ён ведае Камілу і прымудрыѓся ѓсміхнуцца, не ѓстаючы са свайго сгорбленного становішча.
  
  
  - Мы пойдзем да містэру Мэллори, - сказала Каміла.
  
  
  - Вы знойдзеце эга ѓ нумары 19, синьорина, - сказаѓ ён.
  
  
  Яе прымусіѓ Камілу пастукаць у дзверы і адказаць на рык Стадса: " Хто там?"
  
  
  - Каміла, дарагі, - сказала Каміла з агіднай сарамлівасцю. "Па горла ѓ працы, але ніколі не занадта занятая для цябе". Стадс казаѓ голасам, як бы расшпільваючы маланку. "Уваходзь, дзетка".
  
  
  А нах яе, увайшоѓ ѓнутр, пакінуѓшы за сабой дзверы насцеж адкрытай.
  
  
  "Нік Картэр", - сказаѓ ён з такім здзіѓленнем, якое не мог сабе прадставіць нас адзін рэжысёр. "Якога чорта ты тут робіш."
  
  
  Эга правая рука пацягнулася да кнопкі на стале, а левая пацягнулася да скрыні.
  
  
  Яе, прайшоѓ праз пакой, перш чым абедзве рукі патрапілі ѓ мэта, асабліва эга левая, якая займаецца была на цалю з пісталета.
  
  
  Хоць Стадс быѓ буйным і мускулістым, ён таксама быѓ хуткі на нагах. У той час, якое мне спатрэбілася, каб выдраць провад сігналізацыі і зачыніць скрыню, дало яму было дастаткова часу, каб цалкам апамятацца. Каміла і Гилкрист таксама ѓвайшлі. Гилкрист зачыніѓ за сабой дзверы і замкнуѓ яе, каб не пусціць новых наведвальнікаѓ.
  
  
  Правай рукой Стадс схапіѓ венецыянскае прэс-пап'е, вясёлкавы шар памерам з бейсбольны мяч. Яе хутка скокнуѓ наперад, злавіѓшы эга ѓдар плячом. Яе упёрся кулаком эму ѓ жыцці і адчуѓ, як ён пагрузіѓся ва ѓсе гэтыя лішнія тлушчы, з-за якіх эга, калі-то моцнае цела обвисло. Яе зрабіѓ іншую руку эму ѓ пахвіну. Сітуацыя патрабавала хуткіх, ціхіх і бязлітасных дзеянняѓ. Мой Люгер абясшкодзіѓ б цэлую армію, але з Стадсом мне гэта не спатрэбілася. Эга сіла сышла дзесяць гадоѓ таму, і з нах застаѓся толькі тонкі пласт лаку.
  
  
  Ён драпаѓ мне вочы, але яе ѓжо абедзвюма рукамі трымаѓ эга за горла, вялікім і паказальным пальцамі ѓ кропцы ціску. Эга рукі апусціліся, нават не пачаѓшы сваю працу. У мяне былі толькі дзве тонкія драпіны, каб паказаць, што я біѓся. У мяне часам было больш траѓмаѓ у цырульні.
  
  
  Яе націснуѓ ривненской настолькі, каб адключыць эга на некалькі хвіліна. Яе сцягнуѓ з эга таліі тонкі рэмень па кракадзілавай скуры і моцнага звязаѓ запясці. Каміла хіхікнула, калі яго штаны спалі, паказваючы, што ён чалавек, які ненавідзіць ніжняе бялізну. Яе развязаѓ уласны гальштук, каб звязаць эга лодыжкі.
  
  
  Гилкрист нетаропка шпацыраваѓ па пакоі цяпер, калі бой скончыѓся, чытаючы ѓсе кампутарныя маніторы на сценах з радасцю дзіцяці ѓ заапарку.
  
  
  Калі Стадс прыйшоѓ у сябе, ён паглядзеѓ на мяне з выглядам обезвреженной кобры.
  
  
  - Вам трэба адказаць на некалькі пытанняѓ, Стадс, - сказаѓ я, - перш чым мы вырашым, што з вамі рабіць. А цяпер ёй задаю пытанні. "Вы такі моцны, Джэры, Нік, Бэн". Каміла падышла да мяне ѓшчыльную, каб выказаць сваё захапленне.
  
  
  Гэта была мая ѓласная праклятая памылка. Усё маё ѓвага была засяроджана на Стадсе ѓ той момант, калі яна дастала "Люгер" з маёй кабуры і зрабіѓ эга да процілеглага стогны. Яна отщелкнула засцерагальнік з майстэрствам, якое набыла ѓ пары спагецці-вестэрнаѓ, і, не дрыжучы, зрабіла мозгу ад мяне да Гилкристу і назад .
  
  
  - Абодва устаньце каля сцяны ён, - сказала яна. "Закласці рукі за галаву. Цяпер пытанні задае Каміла Кавур".
  
  
  - Добра сказана, - падбадзёрыѓ яе Стадс. - Я ведаѓ, што ты не ѓ змове з імі. У нас засталося не так шмат часу. Яе ѓжо ѓсё запраграмаваѓ, і першая кнопка націснутая падачы".
  
  
  "У мяне таксама ёсць некалькі пытанняѓ да вас, дарагі Стадс ", - сказала Каміла, не робячы нам кроку, каб адпусціць эга, яе прыгожае твар было азмрочана хмурным поглядам.
  
  
  Яе абдумваѓ ідэю зрабіць скачок у яе бок. Яе мог заставацца ніжэй лініі агню, але гук стрэлу усё яшчэ мог азначаць катастрофу, двайную катастрофу цяпер, калі Стадс ѓжо прывёѓ сваю машыну на хаду.
  
  
  - " Тады раскажы гэй свой план, Стадс - ваша грандыёзнае прадпрыемства па знішчэнні ѓсяго свету, прыкідваючыся, што вы здымаеце кіно".
  
  
  Стадс ѓсміхнуѓся, усё яшчэ ѓпэѓнены ѓ сваёй дакучлівыя ідэі.
  
  
  " Нітка свет рэальны, Камми , дарагая", - сказаѓ ён. - Але фінал - толькі для галасавання такіх ідыётаѓ. Ён зрабіѓ няёмкае рух усім целам у бок Гилкриста і мяне. "Самалёт гатовы даставіць вас і мяне на Вара Леноевики, астравок на поѓнач ад Фіджы, дзе нас чакае наш уласны свет. П'еро, Ренцо, і сэр Х'ю ѓжо на паѓдарогі. Ад Рыфмы да Калькуты. Па Калькуты ѓ Нанда, а адтуль апошні скачок туды.
  
  
  "Гэта не кіно?" - спытала Каміла. Усе, акрамя такога вар'ята, як Стадс, маглі чуць гнеѓ у яе голасе.
  
  
  "Кравец вазьмі няма, дзетка. Moda Loe Lenoeviki ты будзеш сапраѓды каралева, - сказаѓ Стадс. "Больш, чым кіназоркай. Каралева усяго свету, што нам застаецца. Мы будзем трэба правіць гэтым светам. П'еро, Ренцо, сэр Х'ю, вы і я.
  
  
  "Дзякуй, Стадс", - сказала Каміла. "Я гуляла шлюху раней у сваім жыцці. Спатрэбілася шмат намаганняѓ, каб стаць кіназоркай, і я аддаю перавагу заставацца такой".
  
  
  З бездакорнай дакладнасцю яна стрэліла яму было адкрыта ѓ сярэдзіну эга шырокага ілба. Маршчыны сцяга дазволу на выкананне падняліся, вітаючы кулю, і там, дзе яна ѓвайшла, расцвіла ружа. Затым яна страціла прытомнасць.
  
  
  Гилкрист ѓжо рушыѓ на гук стрэлу, і я рушыѓ услед за ім.
  
  
  "Націсні гэтыя дзве кнопкі на цэнтральнай панэлі, Картэр", - сказаѓ ён, паказваючы на дзве чырвоныя кнопкі, як стары інструктар па тушэнні пажараѓ. Я кажу гэта, ён ужо пстрыкаѓ перамыкачамі і рычагамі. - Адно дабраславеньне, пакінуѓ нам гэты Мэллори, - сказаѓ ён. "Восьмисантиметровый сталёвы экран паміж гэтым кампутарным цэнтрам і астатняй часткай будынка".
  
  
  Ніхто вакол нас не звяртаѓ увагі на Камілу, пакуль Гилкрист не пераканаѓся ѓ нашай бяспекі.
  
  
  "Паглядзіце на гэта," сказаѓ ён, пстрыкаючы апошнім выключальнікам школьным жэстам. "Гэта дае нам выхад на..." ён блізарука зірнуѓ на маленькую панэль "... па крайняй меры , на сорак восем гадзін."
  
  
  Тады гэтага было даволі лёгка. Проста трохі камп'ютэрных тэхналогій, але гэта была праца Гилкриста.
  
  
  Яе зняѓ трубку з крэсла Стадса і патэлефанаваѓ Хайману і Жисмонди па тэлефоне 911.
  
  
  - Цяпер можна дзейнічаць, - сказаѓ я. "Вазьміце з сабой атрад камандас. Мы заваявалі кампутарным цэнтрам, і я думаю, што тутэйшая адпачываць арміі высветліла, што адбываецца, і цяпер дзейнічае. Стадс Мэллори амаль мёртвы.
  
  
  Каміла прыйшла ѓ прытомнасць і сядзела побач са мной, цёплая і дрыготкая.
  
  
  "Растлумачце ім, што я застрэліла яго, каб абараніць свой гонар і рэпутацыю", - сказала яна, як быццам амелы на ѓвазе гэта.
  
  
  "Нам адзін суд у гэтай краіне не дасць мне нічога, акрамя медаля".
  
  
  Яна трохі надзьмуѓся, таму што ѓ нас з Гилкристом ледзь хапіла на нах часу ѓ нашых спробах перапыніць праграму Стадса. Але большую карысць, той факт, што ѓ свету ѓсё яшчэ будзе магчымасць палюбавацца буйным планам Камілы Кавур, перамагло.
  
  
  Яе б проста прашыты галоѓны кампутар пісталета стрэламі, але для Гилкриста гэта было ѓсё роѓна, што разрэзаць Мону Лізу, каб паправіць сцяну за ей.
  
  
  - Гэтыя рэчы неацэнныя, - прамармытаѓ ён. "Паколькі вы можаце забіць каго-то з нажом і відэльцам, мы не вяртаемся да таго часу, калі мы елі рукамі, ці не так? О божа, няма. Гэта не павінна быць разбурана.
  
  
  У маім багажы было дастаткова тэхнічных ведаѓ, каб паклапаціцца пра больш грубых дзеяннях, такіх, як прыпынак і реверсирование шын, настроеных і разлічаных на ключавыя дзеянні.
  
  
  Гилкрист займаѓся больш тонкімі праблемамі, такімі як пошук самалётаѓ і баявой тэхнікі, ужо якія накіроѓваліся на поле лаянцы. Ён выраслі ih некалькі раней, чым мог адбыцца ядзерны выбух. Ён запраграмаваѓ ih лётаць па крузе, пакуль НАТА і іншыя сілы змаглі б выявіць ih і вывесці па зборцы.
  
  
  Настольны тэлефон тэлефанаваѓ дзесяць разоѓ, перш чым ёй адказаѓ. Гэта быѓ Хайман. Ён знаходзіѓся ѓ адміністрацыйным будынку разам з Жисмонди і толькі што рэабілітаванымі палкоѓнікам Норденом і генералам Мазераці.
  
  
  "Усё спрацавала менавіта так, як ты і сказаѓ, Картэр, - у захапленні ѓсклікнуѓ Хайман. "Калі узброеныя сілы Ренцо зразумелі, што тэхнічнае будынак зачынена, яны папаѓзла, як нумар пацукоѓ. Мы абшукалі склад і знайшлі схаваныя боепрыпасы. Некаторыя вакол іх ужо выходзілі на істужачныя канвееры для загрузкі ѓ дыстанцыйна кіраваныя транспартныя сродкі".
  
  
  "Вы можаце атрымаць любую ѓзнагароду, якую можа прапанаваць майго боку", - умяшаѓся генерал Мазераці.
  
  
  АХ так не думае, генерал, - сказаѓ я. "Цяпер мне трэба ѓ тэрміновым самае хуткае амерыканскае транспартны сродак, якое можа даставіць мяне адсюль у Калькутту. Адтуль у Нанда, а адтуль самалёт паменш, які можа даставіць мяне на невялікі востраѓ пад назвай Вера Леноевики. У мяне там яшчэ ёсць няскончаныя справы.
  
  
  "Хіба яе не няскончаную справу, Нік?" - спытала Каміла.
  
  
  "Ты, дарагая, няскончаная задавальненне," сказаѓ я. "На жаль, з гэтым прыйдзецца трохі пачакаць".
  
  
  Яна выглядала змрочнай, пакуль я не злучыѓ яе з Хайманом, які паведаміѓ гэй, колькі фатографаѓ чакае ля галоѓных варот. Мы з Гилкристом збіраліся выйсці праз чорны ход.
  
  
  
  
  Кіраѓнік 10
  
  
  
  
  Яе спаѓ вялікую частку шляху, у самалёце не было сцюардэс накшталт Розаны.
  
  
  Калі я не спаѓ, яе сядзеѓ за шифрующим телексом ѓ задняй часткі вялікага самалёта на тэлефон, спрачацца і абменьваѓся інфармацыяй з Хоуком.
  
  
  Мне проста пашанцавала, што эксперыментальны, пакуль яшчэ звышсакрэтны самалёт чакаѓ мяне на ѓзлётна-пасадачнай паласе натаѓскага аэрапорта пад Неапалем. Генерал Мазераці дасталі мяне туды на хуткім двухмесным самалёце італьянскіх ВПС.
  
  
  Хок сачыѓ за кожным маім крокам вакол свайго офіса ѓ Вашынгтоне, акруга Калумбія, і мой бос, як і ёй, гатэль цалкам выканаць сваю працу, не пакінуѓшы выпадковых бактэрый, якія маглі б паѓторна заразіць свет. Ён тузаѓ за нітачкі, лаяѓ, пагражаѓ і шантажаваѓ там, дзе трэба, і самалёт стаяѓ з пілотам, другім пілотам, двума штурманами і узводам дэсантнікаѓ, запраѓлены і гатовы да палёту, чакаючы, калі яе выйду вакол самалёта генерала Мазераці. .
  
  
  Старшы штурман дапамог мне падняцца на борт і паведаміѓ аб нашых шанцах ѓ раскладзе палётаѓ. Бізнес-джет Ренцо быѓ хуткім у сваім класе, але па параѓнанні з гэтым самалётам ён быѓ падобны на безгустоѓны спартыѓны аѓтамабіль супраць Формулы-1. І самалёт Ренцо ішоѓ звычайным маршрутам праз Калькутту і Нанда, аэрапорт на астравах Фіджы, на райскі востраѓ Верелдейнде. З перасадкамі і ѓсім вольным часам, якое яны маглі сабе дазволіць, у разумных азадкаѓ не было прычын вагацца, каб прыбыць у ih прыватны аэрапорт пазней, чым ѓ нядзелю ніяк не калі. Мы праедзем без прыпынкаѓ па прамым маршруце праз Паѓночны полюс і дабяромся да выспы рана раніцай таго ж дня.
  
  
  Загад Хоука прыйшоѓ па тэлексе, перакладзены на афіцыйны дзяржаѓны мову сакратаром і телексистом, і пазбаѓлены свайго звычайнага сарказму, але ясны, кароткі і поѓны:
  
  
  БЯГУЧАЯ НАСЕЛЕНЫ ПУНКТ РАСІІ ДАЕ ВАМ ПОђНЫЯ ПАђНАМОЦТВЫ КИЛМАСТЕРА УВАЙСЦІ ђ ШТАБА ВЯРХОђНЫХ АСОБ І КАНЧАТКОВАЯ ЛІКВІДАЦЫЯ СТОП ПАђТАРЫЦЬ КАНЧАТКОВАЯ ЛІКВІДАЦЫЯ СТОП ДЭСАНТНІКІ ІНШЫ ЗАГАД, ХОЦЬ ВЫ МОЖАЦЕ АДДАВАЦЬ УСЁ, ШТО МОЖНА ПРАПАНАВАЦЬ ...
  
  
  Далей рушыла ѓслед некалькі ярдаѓ падрабязнасцяѓ, у асноѓным якія тычацца месцазнаходжання вілы, яе ѓнутранай і знешняй бяспекі, інцыдэнтаѓ, якія спланаваѓ Хок " пры падтрымцы шэрагу прадстаѓнікоѓ прэсы, якія супрацоѓнічалі з АГ, каб імітаваць тое, што Гилкрист чытаѓ з кампутарных стужак. Будуць загалоѓкі аб выбухах у Парыжы і Лондане. У рэальнасці таксама былі б нейкія выбухі, але старанна кантраляваныя і бясшкодныя. СССР паведаміѓ бы пра страты атамнай падводнай лодкі. Паведамляецца, што Кітай пратэстуе супраць інцыдэнту на мяжы з Манголіяй. Наш ФБР удалося своечасова адбіць напад на вядомага палітыка. Астатняя частка телекса ѓтрымоѓвала дэталі для дэсантнікаѓ. Гэта было жорсткае падраздзяленне, якім камандаваѓ амерыканскі палкоѓнік.
  
  
  У самым канцы: "ДОБРАЯ ПРАЦА". Гэта вялікая заслуга для такога чалавека, як Ястраб, але затым адразу ж рушыла ѓслед "ГЭТА ЧАС... НІТКА".
  
  
  За паѓгадзіны да таго, як нам трэба было сустрэцца з востравам Леноевики, палкоѓнік, мяне гэта адзіная перадача.
  
  
  - Мы набліжаемся да выспы з поѓдня, - сказаѓ ён. "Праз тры хвіліны пасля таго, як мы зависнем над ім, вы з хлопчыкамі выберацеся вонкі, і мы будзем спадзявацца, што вы прызямліліся на яго паѓночнай ускрайку".
  
  
  - На самай справе, - сказаѓ я. "Напрыклад, у двух мілях ад вілы". Ён кіѓнуѓ. "Самалёт працягвае палёт і прызямляецца на астравах Эліс", - сказаѓ ён. - Яе сувязі з брытана-амерыканскім камандным пунктам кароткіх хваляѓ. Прыемна пазнаёміцца, Картэр. Мы абмяняліся поціскам рукі, і ён аддаѓ кароткі загад сваім людзям прыгатавацца і выстраіцца ѓ люка. Гэта былі проффи. Ніякай лухты, калі яны па двое выпалі па плоскасці, спакаваныя усім, што належыць, і яшчэ некалькімі прадметамі.
  
  
  Яго адкрыѓ свой "Rolex" і глядзеѓ на секундную стрэлку, пакуль яна не прайшла поѓны круг тры разы. Потым яе выйшаѓ праз люк.
  
  
  Мы ляцелі занадта высока, каб нас маглі ѓбачыць, хіба што ѓ тэлескоп вышэй Палобар, або каб нас заѓважылі радары, якія знаходзяцца за межамі Вашынгтона і Масквы. Яе нацягнуѓ сваю кіслародную маску і шталь адлічваць секунды, пакуль не змагу пацягнуць за вяроѓку і атмасфера не стане дастаткова шчыльнай, каб можна было дыхаць. Потым яе выкінуѓ сл. Час працы і размяшчэнне былі ідэальнымі. Калі яе, нырнуѓ праз хмарны покрыва, яе ѓбачыѓ пад сабой прыгожы ѓчастак выспы, поѓны пальмаѓ і садоѓ, якія мякка свяціліся на пяшчаным пляжы. Выкарыстоѓваючы вяроѓкі, яе праклаѓ свой шлях праз бязветраны паветра і лёгка прызямліѓся на расчищенный ѓчастак зямлі, абаронены какосавымі пальмамі.
  
  
  Яе адшпіліѓ прывязь і згарнуѓ парашут ѓ невялікі шарык, які схаваѓ ля падножжа аднаго, вакол дрэѓ і прысыпалі травой і какосавым валакном.
  
  
  У мяне не было часу атрымаць асалоду ад райскай становішчам. Падчас апускаѓ яе ѓжо ѓбачыѓ вілу і цяпер накіроѓваѓся ѓ гэтым кірунку, карыстаючыся хованкай пальмаѓ і трапічных кустоѓ. Італьянскі палац семнаццатага стагоддзя, магчыма, выглядаѓ бы недарэчна тут, у Ціхім акіяне, але гэтая вытанчаная архітэктурная прыгажосць вызначана не выглядала б так.
  
  
  Мне спатрэбілася крыху намаганняѓ, каб атрымаць доступ. Як гаварылася ѓ адчыталася Хоука, бяспека засноѓвалася на руціне. Былі патрулі ѓзброенай аховы, але яны рабілі аб'езд праз роѓныя прамежкі часу. Яе прапоѓз па каменнай стагнаць, схаваѓся за які прысеѓ грыфона і не спяшаѓся. Яе засек ih двойчы, перш чым скарыстацца дзесяццю хвілінамі адпачынку, якія ѓ мяне былі, і перасекчы сад, ѓзламаць акно на першым плане паверсе і апынуцца на віле. Цяпер усё, што мне трэба было зрабіць, гэта паклапаціцца аб тым, каб не патрапіць у поле зроку абслуговага персаналу. Па маёй інфармацыі, не было ніякіх гадзінных ѓнутры, але яе не шталь рызыкаваць.
  
  
  Па схеме, якую яе запомніѓ, мне ѓдалося знайсці вялікую гасціную і размясціцца за вялікім крэслам з высокай спінкай па залацістай скуры.
  
  
  Яно было велізарным і нагадвала трон. І калі гэта быѓ трон, то для П'еро Сімкі. Сядзенне было прыѓзнята на шэсць цаляѓ, і было дастаткова шырокім, каб эга можна было накрыць звычайнай рукой з растапыранымі пальцамі. Яно стаяла ѓ цёмным куце пакоя і захоѓваюцца мне добры агляд дзень у калідор. Яе уладкаваѓся там чакаць столькі, колькі спатрэбіцца; паѓгадзіны, два гадзіны, пяць гадзін і больш.
  
  
  Цяпер у мяне быѓ час пераасэнсаваць у розуме аперацыю, запомніць змесціва пакоя і зрабіць некалькі практыкаванняѓ у маѓчанні. Палкоѓнік і эга парашутысты ѓжо павінны былі сабрацца на бязлюднай паѓднёвай баку выспы. Адтуль яны адправяцца ѓ невялікі прыватны аэрапорт. Затым яны пачакаюць, пакуль не атрымае сігнал аб тым, што маёй акцыю "Киллмастер" скончана. Калі яны не атрымаюць гэты сігнал, на працягу двух гадзін, затым прызямлення прыватнага самалёта, яны пачнуць дзейнічаць і пачнуць сваю ѓласную аперацыю. Але Хоук аддае перавагу, каб ідэнтыфікуюцца амерыканскія войскі не ѓ спецаперацыі нам ѓ чым, акрамя як у крайнім выпадку, у выпадку відавочнай надзвычайнай сітуацыі.
  
  
  Сама пакой ѓяѓляла сабой невялікі музей, поѓны каштоѓных прадметаѓ. У тым ліку мноства карцін і скульптур, аб якіх ёй стала вядома па ѓсім выпадковага погляду на спіс выкрадзеных і зніклых прадметаѓ мастацтва: італьянскіх, французскіх, ангельскіх. Мэбля супернічала адным з адным па прыгажосці і рэдкасці. З высокага абабітай панэлямі столі звісала гіганцкая люстра з тысячамі выдатных крыштальных ледзяшы, якія звісаюць з пазалочанай рамы. Яна была падобная на шкілет кринолина гіганцкай мільянершы.
  
  
  Прайшоѓ гадзіну, і я зрабіѓ некалькі практыкаванняѓ ёгі, каб трымаць нервы ѓ тонусе і мышцы гнуткімі. Было ѓсяго два напружаных цяперашні час. Неѓзабаве затым таго, як я размясціѓся там, у гасцінай з'явілася бронзавая фігура інданэзійскай служанкі. У нах было царскі годнасць, нягледзячы на малую даѓжыню яе спадніцы. Яна была апранута ва ѓсё чорнае з белым карункавым фартухом са складкамі. Яна пацягнула за рычаг, і пярэдняя частка старадаѓняга камоды расчыніліся, адкрыѓшы тры вялікіх тэлевізійных экрана. Потым яна зноѓ пайшла. Праз сорак хвіліна увайшоѓ нейкі дварэцкі, каб бегла агледзець пакой. Але ён падышоѓ да мяне не ліжа, чым на чатыры метры. Ён здаваѓся задаволеным і пайшоѓ зноѓ. Відавочная прыкмета таго, што чакалі гаспадароѓ.
  
  
  Яе, чуѓ, як самалёт ідзе на пасадку. І менш чым праз дзесяць хвіліна яе пачуѓ у калідоры гулкі голас сэра Х'ю.
  
  
  - Усё ідзе гладка, П'еро, - сказаѓ ён.
  
  
  ""Праѓда" рыхтуе ѓласнае аб'яву вайны з-за зніклай падводнай лодкі. Стадс, павінна быць, ужо збіраецца паляцець, каб далучыцца да нас.
  
  
  Дварэцкі ѓпусціѓ ih у пакой і спытаѓ джэнтльменаѓ, якія напоі ім падаць.
  
  
  - Я паклапачуся пра выпіѓкі, Чарльз, - сказаѓ сэр Х'ю. " Мы не хочам, каб нас турбавалі на працягу наступных некалькіх гадзін, таму што мы канферэнцый". Праз панэль ён уключыѓ тры экрана, на кожным экране паказваліся розныя сцэны беспарадкаѓ: задыханы рэпарцёр паведамляѓ аб выбуху бомбы ѓ цэнтры Лондана; не што іншае, як дым і шум, вырабленыя аддзела крымінальнага вышуку па падгаворванні Хоука. Шакаваныя аглядальнік ААН у Нью-Ёрку распавёѓ аб прамым нападзе кітайскага ганаровым госцем мерапрыемства стаѓ пасол дэпутата СССР. На трэцім экране былі навінкі па Даласа. "Вельмі блізка да іншаму палітычнаму забойства".
  
  
  П'еро заняѓ сваё месца на троне, за якім яе ѓсё яшчэ хаваѓся. Сэр Х'ю напоѓніѓ тры высокіх шклянкі віскі і содавай. Ренцо зручна расцягнуѓся ірына.
  
  
  Яе пачакаѓ, пакуль сэр Х'ю апынецца на паѓдарогі паміж двума іншымі, перш чым нырнуць у пакой з люгером ѓ руцэ.
  
  
  - Рукі за галаву, - раѓнуѓ я. 'Вы ѓсё. Хутка! Здзіѓленне і поѓнае нявера ѓ тое, што Нік Картэр яшчэ жывы і цяпер тут, у гэтым пакоі, прымусілі ih падпарадкавацца так хутка, як ёй таго хацелася б.
  
  
  - На гэты раз я вам усё раскажу, - сказаѓ я. "Але ѓжо не так моцна, як вы. Дастаткова, каб вы ведалі, што гэта паток вашага падарожжа, хлопцы.
  
  
  Ренцо рухаѓся з хуткасцю гепарда. Эга гладкі акуратны парык ѓдарыѓ мяне адкрыта, у твар, і перш чым паспеѓ яе зрабіць хоць адзін стрэл, ён трапным ударам каратэ выбіѓ пісталет вакол маёй рукі. Астатнія, усё яшчэ ашаломленыя гэтай сцэнай, зноѓ апусцілі рукі.
  
  
  Адным рухам адкінуѓ яе "Люгер" далей ад іншых, і штылет Х'юга ѓжо паласнуѓ паветра, накіроѓваючыся ѓ горла Ренцо. Калі яго якое памірае цела ѓпала на зямлю, яе зноѓ трымаѓ пісталет у руцэ, збіѓ сэра Х'ю на шляху да дзень і цалкам кантраляваѓ сітуацыю.
  
  
  - Уставай, вырадак. Яе недастатковай штурхнуѓ высакароднага ангельца. Цяпер яе трымаѓ бяспечную дыстанцыю. Свабоднай рукой абмацаѓ яе эга валасы і валасы П'еро, каб пераканацца, што больш не будзе жартаѓ з парыкамі.
  
  
  "Цяпер мы збіраемся зрабіць што-то іншае", - сказаѓ я. "Марсленд, звяжы Сімку". Яе кінуѓ эму кавалак электрычнага шнура, які вырваѓ вакол таршэра. - А яе пракантралюю .
  
  
  З нянавісцю на кожным цалі свайго чырвонага асобы, сэр Х'ю зрабіѓ тое, што эму сказалі. Яе, сачыѓ за тым, каб вузлы былі правільна завязаныя і шчыльна ѓрэзаліся ѓ скуру.
  
  
  - Добра, - задаволена сказаѓ я, калі ён скончыѓ. Яе штурхнуѓ звязанага П'еро, які цяпер быѓ крыху больш за дзіцячага карнавальнага шарыка, на бок.
  
  
  "Я мяркую, вы ведаеце, што гэта нітка для вас," сказаѓ я. "Калі вы хочаце сказаць апошнюю малітву, апошняе слова, зрабіце гэта хутка".
  
  
  - Гэта абуральна, Картэр. Сэр Х'ю паспрабаваѓ надаць свайму голасу парламенцкую годнасць, але з трэскам праваліѓся. "Нельга так жорстка забіваць людзей".
  
  
  "Міжнароднае журы прызнае вас больш вінаватым, чым любога нацыста, павешанага ѓ Нюрнбергу", - сказаѓ я. - Але на гэта пойдуць месяцы. І агалоска, якая займаецца затым будзе нададзена вашым капрызам, можа прывесці іншых да такой жа згубнай ідэі. Мой бос лічыць, што некаторыя формы вар'яцтва так ж заразныя, як пранцы, калі прыцягнуць увагу шырокай грамадскасці. Ваша смерць преподнесется як няшчасныя выпадкі.
  
  
  - Але гэта не спыніць Паток Свеце , - выхваляючыся сказаѓ сэр Х'ю. - Эга ѓсё яшчэ можна спыніць, калі вы дасце нам магчымасць адправіць Стадсу тэлекс.
  
  
  - Вы не можаце телексировать мёртваму па матэматыцы, - сказаѓ я. І ѓ некалькіх кароткіх прапановах яе распавёѓ ім аб смерці Стадса і фальшывых тэлевізійных малюнках, якімі яны так атрымлівалі асалоду ад. Апошняе прымусіла што-то пстрыкнуць ѓ буйным англичанине.
  
  
  Вы можаце быць гатовыя да ѓсяго, акрамя раптоѓнага прыступу вар'яцтва. Тое, што спачатку здавалася павольным, інэртным целам, ударыла мяне, як рэактыѓны бульдозер. Сваімі рукамі ён выбіѓ "люгер" з маіх рук, і эга аленка ледзь не паваліѓ мяне на падлогу. Краем вока бачыѓ яе, як П'еро з надзеяй заварушыѓся пад тэлеэкранамі, але цяпер у мяне не было часу звяртаць на яго ѓвагу. Сэр Х'ю змагаѓся люта і брудна, як самы небяспечны праціѓнік, з якім ёй калі-небудзь сутыкаѓся, і эга сіла падвоілася ад яго вар'яцкай лютасці. Адна вялізная рука схапіла мяне за пахвіну і дзікім рыѓком разарваѓ штаны, шырынку і астатняе. Ён схапіѓ маленькі замшавы мяшочак, у якім яе трымаѓ П'ера, і шпурнуѓ газавую бомбу ѓ далёкі нітка з пакоя.
  
  
  Ён ведаѓ Ніка Картэра, гэта дакладна. Але эга манеѓр каштаваѓ эму частак плюсаѓ. Яе ѓдарыѓ яго эга галавой у жыццё, з-за чаго ён сеѓ на падлогу. Яе, нахіліѓся над ім і нанёс эму смяротны ѓдар каратэ па шыі.
  
  
  Павольна яе вярнуѓся, каб узяць Люгер і прыкончыць П'еро, не губляючы больш часу. Тады яе, адскочыѓ. Люстра з тысячамі хрусталей з грукатам звалілася вакол мяне. Полы купал іскрыстага свеце цяпер шталь маёй клеткай. У металічнай раме былі адтуліны для маёй рукі, але мой Люгер быѓ на адлегласці выцягнутай рукі.
  
  
  Амаль сяброѓская ѓсмешка зыходзіла ад корчащегося П'еро, усё яшчэ быѓ у кайданках.
  
  
  - Так што цяпер мы толькі ѓдваіх, Картэр, - сказаѓ ён. - Можа быць, мы ѓсё ж такі зможам перайсці да справы. Яе ведаю, што ты дорожишь сваёй рэпутацыяй, і я не хачу яе падвяргаць небяспецы. Вы можаце паведаміць, што ѓтапілі мяне, і я абяцаю знікнуць .
  
  
  Ён зрабіѓ яшчэ некалькі корчащихся рухаѓ і праз некалькі імгненняѓ, нягледзячы на туга зацягнутыя вузлы, быѓ вольным. "Акрамя таго, што я аматар спорту, яе яшчэ і акрабат", - сказаѓ ён. "Вы павінны развіць шмат навыкаѓ, калі хочаце выжыць". У эга голасе была горыч, але ён замяніѓ яе усмешкай. "У мяне ѓсё яшчэ больш чым дастаткова мільёнаѓ. Яе магу узнагародзіць вас ценымногие лепш, чым ваша скупы ѓрад.
  
  
  Яе, паківаѓ галавой. - Гэта не спрацуе, П'еро, - сказаѓ я. "Ёсць кампанія, гатовая дапамагчы вам, калі я не змагу гэта зрабіць". -- Калі б я вам даверыѓ, -- сказаѓ ён, усё яшчэ ѓ добрым настроі, пацягнуѓся, лёгкімі крокамі падышоѓ да "люгеру" і падняѓ эга, - а яе яшчэ не ѓпэѓнены, што веру, тады вы б, так што, калі вы кажаце праѓду, яны могуць выдумаць тую ж гісторыю аб маім утоплении.
  
  
  Вы можаце верыць, што я назаѓсёды знікну, як П'еро Сімка. Цяпер, калі вашаму сябру, Хоук, здаецца, так добра дасведчаны аб нашай маленькай схеме планавання змяншэння насельніцтва, яго ведаю, што ѓ мяне няма будучыні ѓ палітыцы ці дзе-небудзь яшчэ, як П'еро Сімкі. Але з новай асобай, з іншым імем, яе магу разлічваць на прыемную жыццё ѓ маёй каханай Афрыцы. І тады ты зможаш сысці ѓ адстаѓку, як самы багаты агент AX за ѓсю гісторыю".
  
  
  - Ні за што, - сказаѓ я. - Ёсць яшчэ што-што, што трэба ѓладзіць, акрамя абодва канца Свету , П'еро. Ты забываеш Розану.
  
  
  Ён выбухнуѓ. - "Гэтая дурная шлюха". "Хацелі б вы супаставіць яе з П'еро Сімкі?"
  
  
  - Як і раней, П'еро, - сказаѓ я. "Жыццё за жыццё".
  
  
  Гнеѓ назапашваѓся ѓ маленькім демоне. Мой вэб-надзея заключалася ѓ тым, каб зачапіць эга такім чынам.
  
  
  - Акрамя таго, - сказаѓ я, - гэта было б не зусім сумленна ѓ адносінах да Розане. На вагах яна не толькі пераѓзыходзіць цябе па вазе, але і сто па приличию.
  
  
  'Прыстойнасць!' Эга голас страціѓ сваю глыбіню і абсурдна, амаль пранізліва. "Тады дазвольце мне распавесці вам пра ѓсіх спосабах, якімі яе трахал гэтую сялянскую суку". Ён уразаѓся ѓ падрабязнасці, з якіх толькі шаноѓны доктар Унтенвейзер быѓ бы ѓ захапленні.
  
  
  Яе адкрыта пазяхнуѓ. "Павінна быць, ты выглядаѓ, як малпа на целе Венеры Милосской", - з'едліва сказаѓ я.
  
  
  'Малпа?' - зароѓ ён. "Малпа ѓ клетцы. Малпа ты Картэр. Я вольны.' Ён узмахнуѓ люгером і з гонарам зрабіѓ эга на мяне праз адну вакол рашотак. Кудахча ад задавальнення, ён прыбраѓ сваю руку перш, чым яе паспеѓ яе схапіць. 'Мы збіраемся згуляць у гульню. Гульня пра дрэннага хлопчыка, дразнящего малпу. Потым яе прыстрэлю цябе, Картэр, прыйдуць твае сябры ці не. Я думаю, што я, П'еро Сімка, усё ж збягу.
  
  
  Ён танцаваѓ вакол маёй клеткі, сунуѓ зброю ѓнутр, а затым зноѓ хутка выхапіѓ эга, калі яго рызыкнуѓ кінуцца на яго. Зноѓ і зноѓ ён скакаѓ па-за дасяжнасці, калі яе ныраѓ да яму і не лавіѓ нічога, акрамя адбору пробаѓ паветра. Яе пачырванеѓ ад расчараванняѓ, сутаргава выдыхнуѓ і запавольваѓ рухі з кожнай няѓдалай спробай. Да апошняга моманту, калі мая рука самкнуѓся вакол эга галавы і сціснула так моцна, што ён выпусціѓ зброю.
  
  
  Цяпер ён пачаѓ прасіць. Ён не шталь дамаѓляцца, калі яе уцягнуѓ эга галоѓку з пересохшими вуснамі ѓ адтуліну. У яго была неверагодная сіла для эга невялікага памеру, але эга нітка быѓ ужо вядомы, як толькі яе схапіѓ эга маленькую галоѓку, памерам з какосавы арэх. - Усё, - сказаѓ ён хрыпла. "Усе мае грошы, Картэр, жанчыны, усё, што хочаш... аааа..."
  
  
  Яе падумаѓ аб целе Розаны, калі яна праляжала на падлозе, купаючыся ѓ сваёй крыві, на маёй ложка ѓ "Супербе", і нахіляѓ эга галаву ѓніз, пакуль не пачуѓ, як шыя зламалася.
  
  
  Разам са мной у клетцы затрымаѓся таршэр, і, калі мне не было чаго баяцца П'еро і зброі, яе выкарыстаѓ яго, каб падняць люстру на некалькі цаляѓ над зямлёй. Потым гэтага мне спатрэбілася крыху больш, чым цягнуць і штурхаць, каб вызваліцца ад гэтай штукі.
  
  
  Яе ѓзяѓ "Люгер" і зрабіѓ тры стрэлы з інтэрвалам у тры секунды. ђзгоднены сігнал з палкоѓнікам. Хоук мог бы пазбавіць мяне ад эга рэпартажу ѓ газеце, які цяпер будзе.
  
  
  БРЫТАНСКІ ФІНАНСІСТ І ІТАЛЬЯНСКІ ДЗЯРЖАђНЫ ДЗЕЯЧ ЗАБІТЫЯ ЗАТЫМ ПАДЗЕННЯ З БАЛКОНА.
  
  
  ЗАГАДКАВАЕ САМАГУБСТВА ВЯДОМАГА ПРАДЗЮСАРА.
  
  
  Якую б гісторыю Хоука нам выстаѓлены, для мяне ѓсё зводзілася да аднаго і таго ж: "Загад выкананы".
  
  
  Нітка.
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  Змест
  Кіраѓнік 2
  
  
  Кіраѓнік 3
  
  
  Кіраѓнік 4
  
  
  Кіраѓнік 5
  
  
  Кіраѓнік 6
  
  
  Кіраѓнік 7
  
  
  Кіраѓнік 8
  
  
  Кіраѓнік 9
  
  
  Кіраѓнік 10
  
  
  
  
  
  
  
 Ваша оценка:
Связаться с программистом сайта.

Новые книги авторов СИ, вышедшие из печати:
О.Болдырева "Крадуш. Чужие души" М.Николаев "Вторжение на Землю"

Как попасть в этoт список
Сайт - "Художники" .. || .. Доска об'явлений "Книги"